ผมไม่เหลือทางถอยให้กับใครทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นราชินีมังกร ตระกูล หรือแม้แต่กระทั่งตัวเอง
สิ่งที่ผมทำได้ คือการควบคุมทุกคนให้ไปตามที่ผมต้องการเท่านั้น
“ผมยกตระกูลของผมให้คุณใช้สอย”
ถามว่าตระกูลเป็นของผมหรอ? ใช่สิ ถ้าไม่ยอมให้ผมเป็นผู้นำตระกูลทุกคนต้องตายอยู่แล้วอย่างไม่ต้องสงสัยสักนิด
ราชินีมังกรมองผมเหมือนมองคนต่ำช้าซึ่งมันก็สมน้ำสมเนื้อกับสิ่งที่ผมได้กะทำลงไป
“เด็กในท้องก็เป็นพยานรักของผมกับริว พลังที่ผมมีทั้งหมด ผมให้คุณ”
“เหอะ จากต่างกันยังไงในเมื่อบุตรชายของข้า ว่าที่ราชาในอนาคตเป็นของเจ้าอยู่ดี”
“ถ้าไม่มีผม ไม่มีลูกแก้วมังกร มังกรอย่างพวกท่านอยู่ได้หรือไม่ ท่านก็ลองถามตัวเองดูเถอะท่านแม่”
ยูขยับยิ้มแกล้งพูดเน้นเสียงลงไปที่คำว่าท่านแม่ย่างจงใจตอกย้ำในสถานะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของราชินีมังกร
“หึ เจ้าเล่ห์นัก อยากทำอะไรก็ทำ”ราชินีถอนหายใจยาวอย่างทำอะไรไม่ได้ ฉลาดเจ้าเล่ห์เป็นที่สุด แต่เมื่อดวงใจของลูกชาย
ของนางกลายเป็นของโจเนะสึตนนั้นด้วยความเต็มใจนางก็ไม่อาจจะขัดความบุบเพสันนิวาทครั้งนี้ได้
“ขอบคุณครับ”ยูมองอีกฝ่ายแบบขอบคุณลึกซึ้ง พระนางถอนหายใจก่อนจะเหลือยตามองหน้าท้องแบนเรียบของอีกฝ่าย มังกร
เป็นสิ่งมีชีวิตที่เปี่ยมไปด้วยพลังและยิ่งใหญ่เกินกว่าที่มนุษย์จะแบกรับได้
“จะอย่างไรเจ้าเป็นเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง คลอดบุตรให้มังกรข้าเกรงว่า....”
“ผมเหลือเวลาอีกไม่มากแล้วผมรู้...”ยูยิ้มจางสัมผัสได้ถึงความหวังดีจากเธอ
“ริวรู้เรื่องนี้หรือไม่”
“ผมคิดว่ายัง...ช่วยเก็บเป็นความลับได้ไหมครับ”
หัวใจของมังกรเกิดขึ้นมาบนพื้นฐานแห่งความดี ความแข็งแกร่ง แหละหยิ่งผยองในพลังที่สวรรค์ได้ประทานสรรสร้าง พวกเขา
ฉลาดและยืดหยุ่นกระทั่งผู้ที่หักหลังแม้ว่าคำขอโทษของผมอาจจะไม่ได้ดูจริงใจนักแต่พวกเขาก็ยอมอภัยให้ สีหน้ากังวลของ
ราชินีแห่งมังกรเผยออกมาชัดเจน
“อายุขัยของผมก็ไม่ได้มากไปกว่ามนุษย์ปกติอยู่แล้วละครับ ขอแค่ได้คลอดเด็กคนนี้ให้ริวผมก็พอใจแล้ว”
“พลังของเจ้าเพียงพอที่จะให้กำเนิดด้วยหรือ?”
“คุณคิดว่าผมกินหัวใจมังกรลงไปเพื่ออะไร”
“...”
ราชินีมังกรมองยูตาโตไม่ได้คิดไปไกลถึงขนาดนั้น เพียงแค่คิดว่ายูกินมันลงไปเพราะต้องการพลังที่จะล้มล้างโจเนะสึรุ่นเก่า
เท่านั้น ก่อนจะหัวเราะเสียงใสตบโต๊ะดังฉาดอย่างถูกใจ
“ในเมื่อเจ้ากล้าทำก็ต้องกล้ารับผมที่จะตามมา”
“ครับ ผมเตรียมใจไว้แล้วเพื่อให้เด็กคนนี้ที่จะต้องได้ลืมตามองดูโลก”
ริวยืนกระสับกระส่ายรอคอยยูออกมาจากห้อง ถึงแม้ว่าพันธสัญญาเลือดที่เคยมีจะหายไปแล้วแต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรเขาก็ไม่อาจ
จะหลีกหนีหรือฝืนใจผิดคำสั่งของยูไปได้
...เหมือนสุนัขที่ถูกเจ้านายสั่งให้คอยอย่างไรอย่างนั้น
“ริว”
เสียงเรียกอันคุ้นเคยทำให้ริวหลุดออกจากภวังค์ ใบหน้าสดใสของยูที่ยิ้มให้ทำให้ต้องก้าวยาวๆแล้วสวมกอดอีกฝ่ายเอาไว้เหมือนกลัวว่าจะจะหายไปหรือกลับกลายเป็นความฝันตื่นหนึ่ง กลิ่นหอมที่แตะจมูกชวนให้รู้สึกอุ่นใจเสมอทุกครั้งที่ได้สัมผัสและโอบ
กอด
“หืม? เป็นอะไรไป”
“ท่านแม่...ไม่ได้ทำอะไรนายใช่ไหม”
“จะบ้าหรอ”ยูยิ้มขำๆสวมกอดอีกฝ่ายตบไปที่แผ่นหลังหนาๆของริวดังปั๊กๆอย่างปลอบใจกับมังกรขวัญอ่อน
“พาฉันกลับห้องเถอะเหนื่อยแล้ว”
“บางทีเราน่าจะเรียกยูกิกกลับมา”ริวนึกห่วงความปลอดภัยของยูขึ้นมา
“ไม่ เธอไปแล้วตามทางของเธอ ค่าตอบแทนในครั้งนี้ผมได้ให้อิสระแก่เธอ”
ริวมองยูที่อิ่งแอบอยู่ในอ้อมอกด้วยความวาบหวามภายในใจ มือหนึ่งโอบเอวยูเอาไว้อีกมือหนึ่งลูบเบาๆที่หน้าท้อง ความห่วงใย
ความรักใคร่ ช่างให้ความรู้สึกดีเหมือนถูกห่อหุ้มด้วยสำลีที่มีกลิ่นหอมละมุน อบอุ่นเหมือนอยู่ท่ามกลางแสงแดดในยามเช้า
“ขอโทษนะริว ที่โกหก”
“ขอแค่มีนายอยู่ ถึงนายจะโกหกอีกพันครั้งฉันก็จะไม่โกรธ”
ทำไมกันนะ... ในหัวใจถึงเจ็บปวดเหลือเกิน
“ยู?”
“ขอโทษนะริว...ฉันมีเรื่องต้องบอกนายอีกเรื่อง”
ยูดันตัวออกจากอ้อมกอดช้อนตามองใบหน้าคมคายที่เคยเห็นมาตลอดสิบกว่าปี เรียกได้ว่าแทบจะทั้งชีวิตที่มีกันและกันจนตอนนี้
ได้ถือกำเนิดพยานรักตัวน้อย คิ้วสวยได้รูปเลิกมองร่างบางเป็นเชิงถาม
“ฉัน...”พอเห็นใบหน้าที่มีความสุขของริวก็พูดไม่ออกขึ้นมาซะอย่างนั้น
“มีอะไร”ปลายนิ้วขยับจับปอยผมของยูทัดให้ที่หลังหูแล้วลูบที่ต้นคอเบาๆอย่างเอาอกเอาใจเต็มที่
“ฉัน...รักนาย”
ริวเบิกตากว้างมองยูอย่างไม่เชื่อหูก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเมื่อใบหน้าขาวแดงระเรืองขึ้นมาเหมือนโดนต้มจนเดือด กระทั่งลำคอ
และใบหูก็เปลี่ยนสี คนถูกมองก็เขินอายจนต้องก้มหน้าเดินหนี แต่ติดตรงที่มือของอีกฝ่ายรั้งกอดเอาไว้แน่นเสียจนขยับก้าวไป
ไหนไม่ไดเลยแม้แต่ก้าวเดียว
“ปล่อยฉันนะไอ้มังกรบ้า”
“รีบไปไหนละหืม”ริวพูดอย่างอารมณ์ดี
ริมฝีปากจูบย้ำๆที่ลำคอและแก้มสีชมพูสุกใสทั้งสองข้าง ลมหายใจร้อนๆเป่ารดแก้มของยู ฝ่ามือขาวยกขึ้นลูบใบหน้าคมคายบอก
รักความรักความไว้ใจที่มือทั้งหมดผ่านริมฝีปาก เรือนร่างอันแสนอบอุ่น ความแนบชิดสนิดสนม รอยยิ้มที่อาบไปด้วยความสุข
“ราชินีตัดใจฆ่าราชามังกรได้ยังไงกันนะ”
“ท่านพ่อโดนช่วงชิงวิญญาณไปแล้วไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก ถึงไม่ฆ่าก็เหมือนตายทั้งเป็นอยู่แล้ว”ริวทอดสายตา
มองออกไปยังที่ไกลแสนไกล
“เสียใจรึเปล่า”ยูกุมมือริวไว้แน่น
ร่างสูงกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นแทนคำตอบ ฝ่ามือแตะหน้าท้องที่ยังแบบเรียบแต่ก็สัมผัสได้ถึงความเปลี่ยนแปลง
“จะเป็นเด็กผู้หญิงหรือผู้ชายนะ”ยูขยับยิ้มถามมือมือที่ไล่วนเวียนที่หน้าท้อง
“หญิงสิ”
เจ้ามังกรตอบอย่างเอาแต่ใจ จนยูอดขำไม่ได้ “เอ๋ ทำไมละ”
“ไม่อยากให้มีใครมาแย่งความรักของฉัน”
ยูกรอกตากับคำตอบของมังกรอายุสมองสองขวบ “ถ้าฉันคลอดเด็กผู้ชายขึ้นมาละ”
“ยกให้ท่านแม่เลี้ยง”
“พูดกับนายแล้วปวดหัวจริงๆ”
ริวขยับยิ้มกับคำบ่นของยู จริงๆแล้วขอแค่เป็นลูกที่ยูคลอดให้จะเป็นผู้หญิงหรือเป็นเด็กผู้ชายเขาก็รักด้วยเลือดเนื้อเชื้อไข รักดวง
วิญญาณเล็กๆดวงนั้นที่กำลังมาเกิดเป็นลูกของเขาอยู่แล้ว
“ต้องบำรุง”
เมื่อทุกอย่างลงตัวเข้าที่แล้ว เรือนหอสร้างแล้วเสร็จ ปราสาทก็ซ่อมแซมแล้ว ท่านราชินีก็เรียกทั้งสองเข้าพบ ริวดูกังวลในขณะที่
ยูดูกระตือรือร้นกว่าลูกชายแท้ๆในไส้เสียอีก ยูก้าวเท้ายาวๆโดยที่มีริวเดินตามติดมาอย่างเงียบๆตามปกติจนกระทั่งถึงห้องโถงโอ
อ่าเรียงรายไปด้วยอาหารเลิศหรูกลิ่นหอมชวนรับประทานหลากหลายสีสันเรียงรายเต็มโต๊ะกลมที่ดูอบอุ่น
“มีงานเลี้ยงหรอครับคุณแม่ยาย”ยูยิ้มประคองท้องใหญ่เดินอุ่ยอายเข้ามา
“ข้ากำลังเลี้ยงหลานตัวน้อยของข้าต่างหากละ”
ยูหัวเราะหยิบตะเกียบขึ้นมาอย่างยินดีเลี้ยงเจ้าตัวเล็กในท้องก็เท่ากับเลี้ยงเขาเหมือนกันต่างกันตรงไหน? ริวก็มีท่าทีโล่งใจมา
ขึ้นเมื่อเห็นท่าทีผ่อนคลายของผู้เป็นแม่
“เคราะห์กรรมได้ผ่านพ้นไปแล้ว โชคดีกำลังเข้ามา ของแดนสวรรค์ชั้นฟ้าแห่งนี้สงบสุข สงบสุขตลอดไป”
ราชินีมังกรพูดขึ้น “ทานได้”
ยูเอื้อมตะเกียบคีบปลาท่าทางน่ากินให้แม่ยายก่อนจะหันไปคีบให้สามีตามธรรมเนียมผู้อาวุโส ราชินีพยักหน้าก่อนจะคีบเนื้อชิ้น
นั้นเข้าปาก
“ผมไม่ค่อยได้เจอท่านเลย งานคงจะยุ่งน่าดู”
“เรียกข้าว่า ลู่เสียน มาท่งท่านอะไรกัน”ราชินีขมวดคิ้วยุ่งจนยูต้องเปิดปากเรียกท่านแม่ลู่เสียนเสียหนึ่งคำ พระนางจึงยอมคลาย
หัวคิ้วนั้นออก
“ชื่อจีนมากเลยนะครับ”
“แผ่นดินกว้างใหญ่ ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ง่ายเพียงสะบัดปีกโผบิน”
“ท่านแม่หมายถึงออกจากจีนมาปกครองที่นี่พร้อมท่าพ่อน่ะ”ริวซับไตเติ้ล
“แสดงว่ายังมีมังกรตนอื่นอีกสินะ”
“ใช่”
ยูยังแอบนึกกลัวในใจว่าตัวเขาอาจเป็นต้นเหตุให้มังกรสูญพันธุ์ได้
“อย่ามัวแต่พูดจาไร้สาระ รีบทานเข้าไปเยอะๆ”
“ผอมไปหมดแล้ว ทานเยอะๆ”
แม่ยายเอาใจ สามีเอาใจ ชีวิตนี้ก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วความสุขยูยิ้มดีใจ กับคนที่อยู่ด้วยความหวาดกลัวความตายมาทั้งชีวิต
ตอนนี้เขายิ้มออกแล้วด้วยความภูมิใจละไม่ต้องกลัวอะไรอีก ท่านพ่อท่านแม่ในสวรรค์ผมสืบทอดปณิทานมีลูกหลายสืบสกุลให้
ท่านแล้ว
“ว่าแต่ปกติแล้วมังกรตั้งท้องกี่เดือนถึงจะคลอด”หากคาดไว้คร่าวๆ ตอนนี้ก็ร่วมสิบสองเดือนแล้วที่เขาอุ้มท้องโย้เย้แบบนี้
“พวกเราอาศัยการบำเพ็ญเพียร เอาๆไปเทียบกับเจ้าไม่ได้หรอก”ลู่เสียนทำหน้าคิดจริงจังก่อนจะพูดต่อ “บางทีอาจจะเก้าเดือน
เช่นมนุษย์ทั่วไป”
“เตรีมพร้อมไว้ก่อนดีกว่า”ริวหันไปสั่งหญิงรับใช้ว่าให้จัดหาเซียนโอสถมาเพิ่มทันทีที่พูด
“เห็นพวกคุณจริงจังกันขนาดนี้ ผมชักจะเริ่มกังวลตามแล้วสิ”ยูหัวเราะลูบท้องนูนๆของตัวเอง
“ใครจะเอื่อยเฉื่อยเหมือนเจ้ากัน”แม่ยายถลึงตาใส่
“ยูดูแลตัวเองหน่อย”พร้อมๆกับคำบ่นของริว
“รู้แล้วครับๆ”
“เจ้าคิดชื่อไว้รึยัง”ลู่เสียนหันมาถามบุตรสะใภ้ก่อนจะเลยไปมองริวที่นั่งนิ่งไม่มีความเห็นใดๆ
“ยังเลยครับ อยากจะรบกวนให้ท่านแม่ลู่ตั้งให้”
“คิโยชิ ที่แปลว่า บริสุทธิ์”
“คิโยชิ ดูเหมือนลูกต้องเกิดมาเป็นผู้ชายซะแล้วละ”ยูก้มหน้าพูดกับลูกในท้องที่เริ่มดิ้นตอบสนองกับผู้เป็นมารดา
“เอาชื่อผู้หญิงสิท่านแม่”ริวพูดแย้ง
“ไม่”
ผมยิ้มเอนหลังที่เริ่มปวดน้อยๆพิงริวฟังสงแม่ลูกเถียงกันเป็นเรื่องปกติของชีวิตไปเสียแล้ว ท่อนแขนแข็งแกร่งโอบประคองผู้เป็น
ที่รักเอาไว้อย่างทะนุถนอมมือใหญ่อีกข้างกุมมือเอาไว้หลวมๆคลายความหนาวที่ปลายนิ้ว
“ไปพักได้แล้วนั่งนานๆจะปวดเอวเอา”ลู่เสียนเอ่ยปากไล่
“...”
ความเจ็บแปล๊บแล่นขึ้นมาจากหน้าท้องพาเอาหมดแรงเดินขึ้นมา ร่างที่โนเอนเกาะโต๊ะเอาไว้ทำเอาจอกน้ำชาทรงสูงกระเฉาะล้ม
ระเนระนาดยังไม่เท่าหัวใจของมังกรทั้งสองที่ตกไปที่ตาตุ่ม ริวที่คอยประคองอยู่กระชับวงแขนดังยูเข้ามาแนบอกก่อนจะค่อยๆ
ทรุดลงนั่งกับพื้น มองร่างบางที่หน้าตาซีดเซียวด้วยความตกอกตกใจ
“ยู...”
“จะคลอดแล้ว”
กลิ่นอายความสุขและความสงบ
ผมขอภาวนากับสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ให้เด็กคนนี้เดินมาอย่างสมบูรณ์
ความรักไม่จืดจาง ความทรงจำคงอยู่
ตลอดไป ตลอดกาล
====
คุยกันสักนิด
กราบขออภัยไร้คำแก้ตัวสำหรับการดอง
ครั้งหน้าอาจจะลงสองตอนรวดให้จบเลยค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
