ก้าวที่ยี่สิบสี่"มึงรอไปพร้อมกันดิ"
"ไม่ กว่านายจะออกไป ชั้นก็ไปรายงานตัวสายกันพอดี"
"เหอะน่า กูบอกลุงกูเอง "
"ไม่เอา ชั้นจะออกไปก่อน จะได้ไปหาน้องชายชั้นด้วย ไม่เห็นมันติดต่อมาเลย ไม่รู้เป็นไงมั่ง"
เออ
นั่นสินะครับ
ผมมาอยู่กับไอ้เดฟได้จะสามวันแล้ว
ลืมไปสนิทเลยว่าตัวเองยยังมีน้องชายอีกคน
อ้อ
อล้วที่ผมเถียงกับมันอยู่เนี่ยก็ไม่ใช่อะไรหรอกนะครับ
ก็วันนี้เป็นวันที่ผมต้องทำงานวันแรกแล้วน่ะสิครับ
เพราะเมื่อวานผมได้ไปเจอกับลุงไอ้เดฟแล้วก็ทำเรื่องสมัครอะไรต่างๆพอเป็นพิธีเรียบร้อยแล้ว
ลุงมันน่ารักมากครับ
หน้าตี๋ๆ ขาวๆ
เอ่อ..
ซึ่งก็ค่อนข้างต่างกับมันพอควร
แล้วเขาก็ถามผมนะครับว่าอยากสอนชั้นไหน
ถนัดเรื่องอะไรบ้าง
ผมก็บอกไปแหละครับว่าแล้วแต่ลุงมัน
แต่ผมน่ะถนัดเรื่องงานประชาสัมพันธ์เพราะเยนมาและทำงานด้านนี้มานานพอควร
ไอ้เดฟมันก็เสนอเลยครับ
ว่าให้ผมไปเป็นอาจารย์ที่ปรึกษามัน
ลุงมันก็ว่าง่ายครับ
เออ ออ ตามหลานตัวเองไปหมด
แต่ก็ได้ตำแหน่งพ่วงมาอีกอย่าง
เป็นอาจารย์ฝ่ายประชาสัมพันธ์แต่ก็ไม่เต็มตัวหรอกครับ
เพราะมีคนครองตำแหน่งนี้อยู่แล้ว
ผมก็คอยๆไปช่วยๆอีกที
แต่หน้าที่สำคัญก็เป็นอาจารย์ที่ปรึกษานี่แหละครับ
ตอนนี้ก็เปิดเทอมมาได้สองอาทิตย์แล้ว
ผมก็ไม่รู้หรอกนะครับว่าแต่ก่อนอาจารย์ที่ปรึกษามันเป็นใคร
แต่ที่รู้แน่ๆ
งานนี้ไม่หมูเลยล่ะครับ
ไอ้ผมน่ะมันถูกกันกับพวกเด็กเทคนิค เทคโนที่ไหนล่ะ
"เหอะน่า มันไม่ตายห่าตายโหงไปตอนนี้หรอก เดี๋ยวค่อยเจอก็ได้ "
"ปากเสีย"
ผมอดที่จะบ่นมันไม่ได้
อยู่ดีๆมาแช่งน้องผมได้ไง
"เสียอะไร กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย กูบอกว่ามันไม่ตาย มึงฟังชัดไหมว่า มันไม่ตายห่าตายโหง.."
มันยื่นหน้าเข้าาพูดข้างหูผมที่ตอนนี้กำลังผูกเน็ตไทน์อยู่
ในขณะที่มันยังอยู่ในผ้าขนหนูผืนเดียว
เพราะเพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำ
"เออ"
ผมพูดขัดมันขึ้นอย่างรำคาญ
"หา มึงพูดว่าไรนะ กล้าขึ้นเสียงกับกูหรอ "
"เปล่า รีบแต่งตัวสิ จะเจ็ดโมงครึ่งแล้ว"
"มึงมาแต่งให้กูหน่อยสิ"
"เรื่องมากน่า แต่งๆไปเหอะ "
ผมเริ่มขึ้นเสียงนิดๆ อย่างขัดใจ เพราะตั้งแต่พูดกับมันผมไม่เคยจะเถียงชนะเลยสักครั้ง
เพราะลงท้ายผมก็จะต้องทำตามมันสั่งทุกที
"มึงนี่ชักจะเอาใหญ่แล้วนะ เห็นกูไม่เอาเรื่องหน่อย กล้าขัดกูหรอ"
"............"
"............"
ผมกับมันต่างก็จ้องหน้ากัน
โดยที่ไม่มีใครพูดกันเลยสักคำ
"กางแขนออก"
จนในที่สุด
ผมก็ต้องเป็นฝ่ายยอมมันอักจนได้
เฮ้อ...
ตรูล่ะเซ็ง
................................
................................
"พี่อิง"
พอผมก้าวลงจากรถซี ของไอ้เดฟเรียบร้อย
(ไม่รู้มันจะมีรถยนต์ไปทำไม มีแล้วไม่ขับมาเรียน "
ก็มีเสียงร้องเรียกผมมาจากทางด้านหลัง
ทำให้ผมต้องหันกลับไปมอง
"ไอ้เอิง"
ใช่แล้วครับ
มันคือน้องชายที่สูญหายไปนานของผมนั่นเอง
ซึ่งมันก็เดินมาพร้อมเดอะแก๊งค์มันนั่นแหละครับ
"โหยเจ๊ หายไปนานเลยนะ ไม่เห็นติดต่อกันมั่งเลย "
ไอ้เดมันพูดขึ้น
"ใครหายกันแน่วะ รู้ไม่ใช่หรอว่าพี่อยู่ไหน ไม่เห็นโผล่หัวไปดูสักราย "
พอผมพูดเสร็จพวกมันก็ยิ้มแหยๆกันทุกคน
ยกเว้นไอ้กิกแหละครับ
"กูบอกแล้ว โกรธมันเลยครับพี่อิง ผมชวนมันตั้งหลายครั้ง แต่มันไม่ยอมไป อ้างโน่นอ้างนี่ แล้วยังก๊งเหล้ากันทุกวันอีก โอ๊ย "
ไอ้กิกมันพูดยังไม่ทันจบ
ก็โดนไอ้เดตบหัวจนถึงกับร้องเสียงหลง
"พอเลยมึง เจอหน้าแปบเดียว ฟ้องซะจนพวกกูไม่มีดีเชียว "
"มึงจัดการเลยนะไอ้เด ควบคุมดีๆ ดิวะ อย่าให้หือ "
ไอ้กันพูดยิ้มๆ
"ไม่มีไรหรอกพี่อิง ผมก็กินนิดๆหน่อยๆ ฉลองที่พี่หายแล้วไง เนี่ยกะเลยนะว่าจะไปหาพี่ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่ไอ้เดฟมันไม่ให้พวกผมไป "
ไอ้เอิงมันโยนเรื่องไปให้ไอ้เดฟทันทีที่มันจอดรถลูกรักของมันเสร็จ
"ทำไมวะ"
ผมพูดเหมือนไม่ได้เจาะจงจะถามใคร
"ก็วันนี้มึงก็ต้องมาทำงานอยู่แล้ว จะไปหากันทำไมวะ วุ่นวาย ไป ไป หาลุงกูก่อน"
มันรีบดึงตัวผมออกมาจากกลุ่มบางแก้วสี่ตัวนั่นทันที
"นายจะมาเร่งอะไรตอนนี้ล่ะ เมื่อเช้าใครกันแน่ที่ช้า"
"เออ กูเองแล้วมึงจะทำไม"
".........."
"ทำไม ชอบอยู่กับผู้ชายเยอะๆรึไง"
"................."
ผมได้แต่มองหน้มันงงๆ
เพราะไม่รู้ว่าไอ้การที่ผมอยากคุยกับน้องชายผมเนี่ยมันเกี่ยวอะไรกับการอยู่กับผู้ชาย
"มองหน้าทำงง ทำเป็นไม่รู้เรื่อง"
"นี่นายพูดเรื่องอะไรเนี่ย ชั้นแค่จะคุยกับน้องชายชั้นนะ"
"คุยกับน้องหรือคุยกับคนอื่น มันมีน้องมึงคนเดียวที่ไหนที่คุยกันอยู่น่ะ"
"................."
ผมไอ้แต่อึ้งอีกแล้วครับ
อย่าบอกนะว่ามันหึงผมกับไอ้พวกนั้น
"ไปได้แล้ว แล้วอย่าหวังะว่ากูจะให้มึงไปหาพวกมันโดยไม่มีกูน่ะ"
ว่าแล้วมันก็ดึง หรือแทบจะเรียกว่าลากผมให้เดินตามมันอีกรอบ
ซึ่งผมอยากจะบอกมันเหลือเกินว่า
ทำอะไรไว้หน้าตรูนิดนึง ตรูกำลังเป็นอาจารย์มึงนะ.............
............................................
............................................
"เฮ้ยพวกมึง กูมีอาจารย์ใหม่มาแนะนำว่ะ "
เสียงไอ้เดฟมันพูดเสียงดังขึ้นกลางห้องที่มีนักศึกษา ปวส.ภาคเดียวกับมันที่ต่างก็นั่งและยืนกันประมาณสามสิบคนได้อยู่ในห้อง ซึ่งคาบนี้เป็นคาบโฮมรูมประจำสัปดาห์เพื่อที่อาจารย์ที่ปรึกษาจะได้มาแจกรายละเอียดต่างๆที่ทางสถาบันมีมาให้นักศึกษาได้รู้
ซึ่งหลังจากที่ผมไปพบกับลุงของไอ้เดฟมันแล้ว
มันก็อาสา(อีกแล้ว) ที่จะพาผมมาแนะนำตัวกับเหล่าเพื่อนๆ มันเอง
"หวัดดีคับจารย์"
"หวัดดีคับ"
"ดีคับ"
พอนั่งที่กันครบแล้ว ต่างคนก็ต่างยกมือไว้ผมทั้งแบบเป็นทางการ
และแบบเป็นการเอง
ซึ่งผมเองก็ไม่ได้ถืออะไรมากหรอกครับ
แค่ยกมือไว้และเคารพกันก็พอแล้ว
"สวัสดีครับ นักศึกษาทุกคน อาจารย์ชื่อ อิงคนนท์นะครับ หรือจะเรียก อาจารย์อิงก็ได้ ผมจะมาเป็นที่ปรึกษาพวกเราตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนะครับ ถ้ามีอะไรก็มาปรึกษาได้ "
"........................"
เงียบกันหมดเลยครับ
ไม่มีเสียงตอบรับแม้แต่นิดเดียว
ทำเอาผมที่ประหม่าอยู่แล้วยิ่งเขินเข้าไปใหญ่
ก็เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่ผมเคยคิดว่าจะมาเป็นอาจารย์กับเขาที่ไหนล่ะ
ถึงจะเป็นแค่อาจารย์ที่ปรึกษาแค่นั้นก็ตามทีเถอะ
"จริงๆแล้ว คาบนี้ก็ไม่มีอะไรมาก ยังไงมีอะไรก็มาถามหรือพูดคุยได้ โต๊ะอาจารย์อยู่ในห้องประชาสัมพันธ์นะครับ"
"...................."
ถึงผมจะพูดไปอีกแต่มันก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม
ทำให้ผมเริ่มจะใจไม่ดีแล้วแฮะ
เพราะให้พวกมันพูดกัยโหวกเหวกเสียงดังยังจะดีกว่าซะอีก
"อาจารย์จะไม่ให้พวกผมแนะนำตัวหน่อยหรอครับ"
เสียงนักศึกษาชายคนหนึ่งตะโกนมาจากมุมใดมุมหนึ่งของห้อง
เออ...
นั่นสิ
ผมก็คิดอยู่เหมือนกันว่ามันยังขาดอะไรไปสักอย่างในการทำความรู้จักกัน
"ทำเป็นเด็กประถมไปได้มึง แนะนำตัวน่ะ"
เสียงไอ้เด็กคนหนึ่งดังขึ้นมาจากฝั่งที่ไอ้เดฟนั่งขัดความคิดผม
"กูก็ว่างั้น พอแค่นี้แหละ ไว้คาบหน้าค่อยคุยกัน"
เสียงไอ้เดฟพูดขึ้น
พร้อมกับลุกจากเก้าอี้เพื่อจะเดินมาหาผม
"อะ เอ่อ งั้นพอแค่นี้ก่อนเพราะผมเองก็ยังไม่ได้ศึกษาข้อมูลของพวกเรามากเท่าไหร่ ไว้ใครมีอะไรก็ไปปรึกษาผมที่ห้องประชาสัมพันธ์ได้นะครับ"
"เฮ้ยพวกมึง ไม่ต้องรอกูแดกข้าวนะ บอกจารย์ให้ด้วยว่ากูลาป่วย มีงานไรโทรมาบอกกู เพราะกูไม่เข้ามาอีกแล้วว่ะ"
ไอ้เดฟมันตะโกนบอกกลุ่มเพื่อนมัน
ก่อนที่จะยกของช่วยผมแล้วเดินออกจากห้องเพื่อเอาไปวางไว้ที่โต๊ะประจำตำแหน่ง(ฟังดูโก้เนอะ)
"ทำไมมึงต้องหอบอะไเยอะแยะขนาดนี้วะ"
"ก็นี่มันแฟ้มประวัติของพวกนายทั้งนั้นแหละ ถ้าชั้นไม่เอามาศึกษาแล้วจะเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาได้ยังไง"
"งั้นมึงไปประจำที่ห้องพยาบาลดีไหม กูว่างานน่าจะเบา เดี๋ยวกูจะแวะไปหาได้สะดวกหน่อย"
"จะบ้ารึไง พูดยังกับใครจะเป็นก็เป็นง่ายๆยังงั้นแหละ ไม่มีความรู้ด้านนั้นจะไปอยู่ได้หรอ"
"มึงพนันกับกูไหมล่ะว่ามึงเป็นได้"
มันพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"ไม่ หน้าที่นี้ก็เหมาะแล้ว ถึงแล้ว เดี๋ยวชั้นเดินเข้าไปเก็บเอง "
"เดี๋ยวกูยกเข้าไปให้ ยังไงก็ต้องไปด้วยกันอยู่ดี"
"ไปไหน ชั้นต้องรับงานจากอาจารย์คนอื่นอีกนะ"
"กลับห้อง กูไม่อยากอยู่นี่แล้ว ไปทำไรหนุกๆดีกว่า"
มันพูดพร้อมกับทำสีหน้าเจ้าเล่ห์"
"ไม่ ชั้นต้องทำงาน"
"งั้นมึงก็ไปลาออกซะ เดี๋ยวกูจัดการให้เอง"
"ไม่ได้ "
พอผมพูดจบก็พอดีกับที่ถึงโต๊ะทำงานผม
ไอ้เดฟมันจึงเอากองเอกสารวางไว้บนโต๊ะ
ก่อนจะหันไปดูคนอื่นๆรอบห้องที่มีอยู่ประมาณสองสามคน
พร้อมกับส่งสายตาประมานว่า
ถ้าไม่อยากขายหน้าคนอื่นก็จงทำตามที่มันบอกซะ
"ก็ได้ แต่ชั้นขอคุยงานกับคนอื่นก่อนได้ไหม ยังไม่ได้ทำความรู้จักกันเลยด้วย"
"..............."
มันได้แต่ยืนนิ่งสิครับ
"น่าแค่แปบเดียว "
แล้วทำไมผมต้องมาทำหน้าทำตาตอแหลง้อมันแบบนี้ด้วยเนี่ย
"กูให้แค่สิบนาที กูจะนั่งรออยู่ตรงนี้แหละ "
"........."
ผมเป็นฝ่ายยืนนิ่งมองมันบ้างครับ
เผื่อมันจะยอมผมบ้าง
"ไม่เอา? งั้นไปตอนนี้เลย"
"ก็ได้!"
ผมกระแทกเสียงตอบมัน
ก่อนจะเดินไปทักทายเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆในแผนก
พร้อมกับคุยเรื่องหน้าที่ที่ผมจะต้องทำ
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
มาอีกหนึ่งก้าวค้าบบบบบ
หวังว่าคงจะจำนายเอกได้แล้วใช่ไหมคับ
และอย่าแปลกใจนะคับที่ไอ้เดฟอาจจะไม่โหดเหมือนเดิม
คริคริคริ
เพราะผมกำลังอินเลิฟ
ทำอะไรก็หวานไปหมด
ฮิ้วววววววววววววววว
ล้อเล่งน่า
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
