กลับไปอ่านก้าวก่อนหน้าได้ที่หน้า 81 นะค้าบบบก้าวที่ยี่สิบสาม"มึงจะนั่งจ้องหน้ากูอีกนานไหม"
จู่ๆ ไอ้เดฟมันก็เอ่ยขึ้นขณะที่เรากำลังนั่งกินข้าวกันอยู่หลังจากที่เก็บข้าวของเครื่องใช้ที่มีอยู่น้อยนิดเสร็จ
แต่ก็ดูเหมือนผมไม่ได้ช่วยอะไรมันหรอกครับ
เพราะมัวแต่ยืนเหม่อๆ อึ้งๆ อยู่ พอรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่มันถามผมนี่แหละว่าผมจ้องหน้ามันทำไม
ว่าแต่ผมไปจ้องหน้ามันทำไมเนี่ย
................
"อ้าว กูถามยังมาทำงงอีก ถามจริงเถอะ นี่หมอเค้าให้ออกมาจากโรงบาลได้ไงเนี่ย ดูๆแล้วเหมือนสมองมึงยังไม่ทำงานเลยนะ"
สิ่งที่มันพูดก็ถูกครับ
ไม่รู้ว่าหมอให้ผมออกมาจากโรงพยาบาลได้ยังไง
ทั้งๆที่ผมยังไม่ปกติดีนัก
แต่ไม่ใช่ที่สมองหรอกนะครับ
เพราะสิ่งที่ผิดปกติสำหรับผมมันคือหัวใจต่างหาก
ที่มันยังคงไม่พร้อมที่จะยอมรับสิ่งที่เคยมี หรือไม่ยอมรับความเป็นจริงว่าที่ผ่านมามันเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง
หรือบางทีผมอาจจะเป็นคนที่คิดมาเกินไป
ถ้าจะไม่คิดก็คงไม่ได้อีกแหละครับ
เพราะเป็นใครก็ต้องคิดหนักแน่ แค่เวลาผ่านมาไม่นานแต่ผมต้องเปลี่ยนงานตั้งหลายครั้ง ต้องมามีความรักครั้งแกรที่ไม่สมบูรณ์ ต้องเอาชีวิตมาเสี่ยงเพราะเรื่องบ้าๆ ต้อง..............
" มึงมีเรื่องอะไรให้คิดมากมายวะ ดูทำหน้าทำตาเข้า เพิ่งออกจากโรงบาลแท้ๆ "
นั่นสิ เพราะผมเพิ่งออกจากโรงพยาบาลที่ต้องนอนมานานแล้วน่ะสิ
ต่อไปผมต้องคิดหางานทำให้ได้ซะก่อนดีที่สุด
เฮ้อ
เพื่อนที่ทำงานเก่าผมก็ไม่ไดติดต่อกันเลย
รู้สึกเหมือนคนไม่มีอะไรเลยจริงๆ
" มึงกังวลเรื่องอะไรวะ"
"เปล่า"
"กูไม่เชื่อ ........... หรือว่ามึงคิดหางานทำ "
ไอ้นี่มันสมองไวเหลือเชื่อจริงๆครับ
แต่ทำไมมันไม่รู้จักใช้สมองให้มากกว่าใช้กำลังไม่รู้
"ปะ เปล่า "
"กูว่าแล้วไหมล่ะ ถ้ามึงคิดเรื่องนั้นหยุดคิดได้เลย กูไม่ให้มึงออกไปไหนทั้งนั้น จนกว่ากูจะอนุญาต หรือต้องมีกูไปด้วย "
"นายจะบ้าหรอ ไม่ให้ชั้นออกไปหางานแล้วชั้นจะเอาอะไรมากิน แล้วไหนจะน้องชายชั้นอีก "
"มึงก็อยู่กินกับกูอยู่นี่ ยังจะต้องไปจ่ายอะไรอีก แล้วน้องชายมึงเดี๋ยวกูช่วยส่งเอง "
มันพูดเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา ก่อนจะก้มกินข้าวต่อ
"ทำไมชั้นต้องมาคอยพึ่งนายด้วย"
"เมียไม่พึ่งผัวแล้วจะไปพึ่งใครวะ "
มันเริ่มขึ้นเสียงขึ้นมาบ้าง พร้อมกับวางช้อนเงยหน้าขึ้นมาพูดกับผมอย่างจริงจัง
"ชั้นไม่ใช่เมียนาย แล้วก็ไม่ได้เป็นอะไรกับนาย เราไม่เคยเป็นอะไรกัน นายเองก็เคยพูดไว้นี่ "
"กูไม่เคยพูด"
"นายเป็นคนพูดเอง "
"กูพูดตอนไหน "
"ไม่รู้ "
"งั้นแสดงว่ามึงโกหก"
มันเถียงข้างๆ คูๆ
"..................."
"ยอมแล้วรึไง"
มันพูดด้วยสีหน้ายิ้มๆ เหมือนกับว่ามันกำลังล้อผมเล่น หรือกำลังเล่นสนุกอะไรสักอย่าง
" แต่ยังไงชั้นก็จะต้องออกไปทำงาน"
"มึงจะทำงานอะไร"
"ไม่รู้ ก็คงประชาสัมพันธ์ หรือะไรที่เคยทำมานั่นแหละ ไม่งั้นก็คงเด็ก...."
"หยุดเลยนะ ถ้ามึงคิดจะไปเป็นเด็กเสิร์ฟอีก ประชาสัมพันธ์ก็ไม่ต้อง เดี๋ยวก็โดนไป้พวกนั้นชีกอใส่อีก"
"งั้นชั้นไปสมัครพนักงานตามห้างก็ได้"
"ไม่ได้"
"ทำไม โน่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้"
"ไม่มีเหตุผล กูบอกไม่ได้ก้ไม่ได้สิวะ "
มันพูดจบก็เดินไปหยิบโทรศัพท์กับกุญแจรถแล้วเดินออกไป
"ห้ามออกไปไหนเด็ดขาดนะ ถ้าอยากได้อะไรโทรลงไปข้างล่าง ถ้าชั้นกลับมาไม่เจอเป็นเรื่องแน่"
มันหันมาพูดก่อนจะเปิดประตูออกไป
แล้วทำไมผมต้องมานั่งอยู่ในห้องคนเดียวแบบนี้ด้วยเนี่ย
จะกลับมากี่โมงก็ไม่รู้
โทรศัพท์มือถือก็ไม่มี
แล้วไอ้น้องชายผมมันจะห่วงพี่มันบ้างไม่ได้รึไง เนี่ย
ปล่อยให้ผมมาอยู่กับคนอื่นโดยไม่มาสนใจ
พี่ตัวเองแท้ๆ ไอ้น้องเวร
หึ ลงกับใครไม่ได้ก็ต้องลงกับน้องตัวเองนี่แหละวะ
...........................
...........................
หลังจากเก็บถ้วยจานเสร็จผมก็เดินไปเปิดทีวีดู
แต่ก็ไม่มีช่องที่มีรายการน่าสนใจเลยสักช่องเดียว
จึงต้องไปค้นหาดีวีดีดู
แต่พอไปค้นผมก็ต้องตกใจ
เพราะหนังแต่ละเรื่องมีแต่หนังโป๊อยู่เต็มกล่อง
จะหาหนังดีๆ ดูสักเรื่องก็ไม่มี
ไม่รู้ในสมองเคยคิดเรื่องอื่นอยู่รึเปล่า
"ทำไรน่ะ"
"เฮ้ย ."
จู่ๆ มันก็โผล่มาด้านหลังพร้อมส่งเสียงอันทรงอำนาจ
ทำให้แผ่นหนังบนมือผมร่วงลงพื้นจนหมด
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองมันด้วยสีหน้าตกใจ
"ห่างมานานจนต้องมาหาดูรึไง อยากดูก็ไม่บอก กูมีแผ่นดีๆ เก็บไว้ในห้องอีกเยอะ ดูไหมล่ะ "
มันพูดเหมือนล้อผมเช่นเคย
"มั่วแล้ว ทีวีมันไม่มีช่องให้ดู ชั้นก็เลยจะมาหาหนังดู แต่มันก็....."
"กูยังไม่ได้ว่าอะไรนี่หว่า แค่ล้อเล่นนิดเดียว ทำเป็นตกใจไปได้ "
"............."
"แล้วจะไม่ถามหน่อยหรอว่ากูไปไหนมา "
คำถามของมันทำให้ผมต้องเงยหน้ามองมันด้วยความตกใจอีกครั้ง
เพราะไม่นึกว่ามันจะพูดแบบนั้นออกมาได้
"ชั้นมีสิทธิถามนายด้วยหรอ"
"..............."
"..............."
ด้วยคำถามของผมทำให้เราทั้งสองคนต่างก็เงียบกันทั้งคู่
เหมือนต่างก็ไม่มีอะไรจะพด หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า
เพราะก็อย่างที่ผมบอกแล้วว่า
ระหว่างผมกับมันเหมือนผ่านอะไรมาเยอะ แล้วมันก็ยังคงคั่งค้างอยู่ไม่หายไปไหน
ผมเองก็ไม่กล้าที่จะถามมันให้ชัด
ส่วนตัวมันเองก็เคยที่จะพูดอะไรกับผมให้มันชัดเจนเลยสักครั้ง
"มึงจะหยุดประชดกูสักทีได้ไหม"
"ชั้นไม่ได้ประชด ชั้นก็แค่ถามว่าชั้นมีสิทธิถามนายด้วยหรอว่านายไปไหนมา หรือชั้นมีสิทธิทำอะไรได้บ้างแค่นั้นเอง"
"เฮ้ออ กูรู้ว่ามึงอาจจะยังโกรธกูกับเรื่องก่อนๆ อยู่ "
มันพูดแล้วหันหลังกลับไปเหมือนพยายามจะคิดหาคำพูดอยู่
"แต่กูขอได้ไหมวะ ช่วยอย่ากลับไปคิดถึงมันอีกได้ไหม เพราะกูเองก็ไม่รู้ว่าจะไปแก้ไขมันยังไงเหมือนกัน "
".................."
"มันคงยากที่จะพูดนะ มาพูดเรื่องงานมึงดีกว่า"
ด้วยเรื่องที่มันพูดค่อนข้างจะต่างกันอยางสิ้นเชิง
ทำให้ผมต้องแหงนหน้ามองมันอย่างงงๆ ว่ามันจะมาไม้ไหนกันแน่
"มึงยังอยากทำงานอยู่อีกไหม"
"อยากสิ ถ้าไม่ทำงานแล้วชั้นจะเอาที่ไหนมาใช้จ่ายล่ะ"
"เรื่องนั้นหยุดพูดได้เลย เพราะกูถือว่าเราได้คุยกันรู้เรื่องแล้ว "
"...................."
เมื่อมันพูดมาแบบนั้นผมก็ไม่รู้ว่าจะเอาอะไรมาเถียงมันแล้วล่ะครับ
เพราะมันเองก็สรุปเรื่องให้ผมเรียบร้อย
เถียงไปก็คงสู้อะไรคนอย่างมันไม่ได้หรอก
"แค่ถ้ามึงอยากทำงานเพื่อหาอะไรทำในช่วงว่างก็ไม่เป็นไร "
"สรุปแล้วชั้นสามารถออกไปหางานทำได้แล้วใช่ไหม"
"ก็ไม่เชิง"
"..........."
"มึงจะไม่ได้ออกไปหางานทำเอง เพราะกูไปจัดการมาให้เรียบร้อยแล้ว"
"หา นายไปหางานมาให้ชั้นแล้ว "
"ใช่"
มันตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"งานอะไร"
ผมว่างานที่มันหามาให้ผมคงไม่ใช่งานอะไรที่มันปกติธรรมดาทั่วไปแน่นอน
เพราะคนอย่างมันไม่เคยมีอะไรที่มันปกติสำหรับผมอยู่แล้วล่ะ
" ครู"
"หา ครู"
"ใช่ "
"ที่ไหน "
" ที่โรงเรียนกูเอง "
ว่าแล้วไหมล่ะ
นี่ผมบอกไปรึยังนะครับว่าโรงเรียนนั้นมันเป็นของญาติมัน
แต่ผมก็ยังอดแปลกใจไม่ได้ว่าเขารับผมได้ยังไง
ในเมื่อวุฒิที่ผมจบมันไม่ได้มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับสิ่งที่ผมจะไปทำสักนิด
" ชั้นจะไปทำได้ยังไง ความสามารถด้านการสอนไม่มีเลยสักนิด
"เหอะน่า ลองๆไปทำดูก่อน เผื่อมีตำแหน่งที่ชอบ อาจารย์ฝ่ายอื่นก็มี หรืออยากได้งานฝ่ายอื่นก็มี ทั้งธุรการ พยาบาล ฯลฯ "
"ญาตินายเค้าไม่กลัวโรงเรียนเค้าเจ๊งรึไง รับคนเข้าทำงานง่ายๆ แบบนี้"
"ไม่หรอก แค่มึงคนเดียวไม่ถึงกับเจ๊งหรอกน่า "
"แล้วทำไมธุรกิจอื่นมีเยอะแยะ ทำไมชั้นต้องมาทำที่โรงเรียนนี่ด้วย"
ผมงงจริงๆ ครับ
เพราะผมคิดว่าถ้าให้ผมไปทำงานธุรกิจอื่นๆ ที่เป็นของญาติมันก็มีอีกตั้งเยอะ
เผลอๆจะมีตำแหน่งประชาสัมพันธ์ซึ่งตรงกับสายงานที่ผมเคยทำมาแล้วด้วยซ้ำ
"ก็เพราะกูก็เรียนที่นั่น จะได้ไม่คลาดสายตากูไปไหนไกลไง"
น่านว่าแล้ว
ว่าคนอย่างมันทำอะไรต้องมีแผนรองรับก่อนเสมอ
ผมยอมแพ้มันจริงๆ
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
มันต่อกันติดรึเปล่าหว่า
หายไปนานเกิน
จนขนาดคนแต่งเองยังเกือบจำชื่อนายเอกไม่ได้
แหะๆ ๆ
ขอโทษอีกทีค้าบบที่หายไปนาน
แต่ต่อไปคงไม่ได้รอนานแล้วแหละ
เพราะเนื้อหาโดยรวมผมก็แต่งจบแล้ว
ส่วนจะอีกเยอะรึเปล่าขอไม่บอกนะค้าบบ
เอาเป็นว่าจบตอนไหนก็ตอนนั้น
เหอ ๆ ๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
