ก้าวที่ยี่สิบห้า"จะไปไหน"
เสียงไอ้เดฟมันถามผมขึ้นพร้อมกับคว้าตัวผมเพื่อไม่ให้ลุกจากเตียง
"หิวข้าว"
ผมตอบมันไป
แต่มันก็ยังไม่ยอมปล่อยผมอยู่ดี
มิหนำซ้ำ
มันยิ่งดึงตัวผมให้เข้าไปใกล้มันยิ่งขึ้นไปอีกต่างหาก
"เดี๋ยวค่อยไป "
".............."
"กูขออีกรอบนะ"
พูดไม่พูดเปล่า
มันยิ่งเพิ่มแรกดันผมกดลงกับเตียงมากขึ้น
"ไม่เอา ชั้นหิวข้าวแล้ว วันนี้ทั้งวันยังไม่ได้กินอะไรเลย จำไม่ได้รึไงว่าหลังจากที่นายลากชั้นออกมาจากห้องทำงานแล้วชั้นได้มีอะไรตกถึงท้องรึเปล่า"
ผมพูดเป็นประโยคยาวๆเป็นครั้งแรก
หลังจากที่ผ่านมาเกือบทั้งวัน
ไอ้เดฟมันต้องคอยพูดแทรกผมอยู่ตลอด
ซึ่งที่มันยอมให้ผมพูดมากโดยไม่พูดแทรกเนี่ยก็ไม่ใช่เพราะมันยอมอะไรหรอกนะครับ
แต่ที่มันไม่พูดแทรกเพราะปากมันเอาไว้ทำหน้าที่อยู่บริเวณซอกคอผมน่ะสิ
และดูๆไปแล้ว
ผมว่าต่อให้ผมพูดจนปากฉีกมันก็คงไม่สนใจจะฟังอะไรหรอก
"เดฟ ชั้นหิวข้าว"
ผมพูดเสียงดังพร้อมกับดันหัวมันออก
เป็นผลให้มันต้องเงยหน้าขึ้นมามองผม
"เดี๋ยวกูโทรสั่งให้ แต่ระหว่างที่รอมึงต้องยอมกูนะ"
มันต่อรองกับผมด้วยความเจ้าเล่
เออ
ผมว่าพักหลังๆมาเนี่ยไอ้เดฟมันดูน่ากลัวมากขึ้นกว่าเดิมยังไงไม่รู้สิครับ
ซึ่งก็ไม่ใช่ว่ามันจะโหดมากขึ้นกว่าเดิมหรอกนะ
แต่เป็นเพราะมันเพิ่มนิสัยอย่างอื่นของมันขึ้นมาน่ะสิ
ก็อย่างเช่น ความเจ้าเล่ เอาแต่ใจ ฯลฯ
โดยเฉพาะไอ้ความเจ้าเล่เนี่ยแหละ
มันมากขึ้นเยอะจริงๆ
ไม่รู้ไปคบกับไอ้เดนานเกินไปรึเปล่า
เลยติดนิสัยมันมา
"ไม่ต้องเลย ชั้นลงไปซื้อเองก็ได้"
"งั้นมึงก็ไม่ต้องไป"
นี่ก็อีกครับ
เฮ้อออ
แล้วผมจะทำไงได้ล่ะครับ
"ก็ได้"
พอผมพูดจบเท่านั้นแหละครับ
มันกรีบเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์สั่งอาหารอย่างรวดเร็ว
แล้วก็หันกลับมาบรรเลงเพลงรักที่มันเริ่มไว้ต่อจนเสร็จสิ้น
....................................
หลังจากนั้นประมาณไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
อาหารก็พร้อมมาเสิร์ฟถึงที่ห้อง
ผมเองก็ไม่รู้นะครับว่าทำไมมันถึงได้ทำนานขนาดนั้น
แต่ผมก็ไม่มีเวลามาสงสัยอะไรหรอกครับ
เพราะตอนนั้นอารมณ์หิวมันมากเกินกว่าจะมานั่งสงสัยอะไรอย฿แล้ว
เพราะตั้งแต่เช้า
นี่ก็จะหกโมงเย็นแล้ว
ผมยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักนิด
ส่วนไอ้เดฟ
หลังจากทานเสร็จมันก็ไปอายน้ำแต่งตัวเพื่อจะออกไปข้างนอก
ดังเช่นหลายๆคืนที่ผ่านมา
ส่วนผมพอกินข้าวเสร็จก็ไม่มีอะไรทำหรอกครับ
นอกจากดูทีวีอะไรไปเรื่อยเปื่อย
เคยไหมครับ
ที่แม้ว่าคุณจะอยู่ท่ามกลางสิ่งของเครื่องใช้ หรือมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบาย
แต่คุณกลับรู้สึกเหงา
เคยไหมครับที่คุณจะรู้สึกว่าคุณไม่มีใครแม้ว่าคุณจะมีคนอยู่ข้างกายก็ตาม
เคยไหมครับ
ที่หัวใจคุณจะสามารถรับความรู้สึกของอีกคนดีกว่าที่สมองจะคิดได้
ว่าเขาไม่เคยรักคุณเลย
ถึงแม้ว่าการกระทำของเขาจะทำให้คุณคิดแบบนั้นก็ตาม
แล้วเคยไหม
ที่คุณจะค่อยๆเสพเอาความรู้สึกดีๆเหล่านี้เข้าไป จนยากที่จะถอนตัว
และนี่รึเปล่าที่ทำให้หลายๆ คนยอมทำตามที่ใจตัวเองเรียกร้อง
กระทั่งยอมตกเป็นมือที่สามหรือเป็นของเล่นของคนอื่น
............................
............................
"อะ อื้มมม "
ผมนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนโซฟาหน้าทีวี
จนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
ปล่อยให้โทรทัศน์รายการแล้วรายการเล่าออกอากาศโดยไม่มีใครสนใจ
จนตอนนี้มันก็ยังคงทำหน้าที่มันเป็นอย่างดีเช่นเดิม
"ตีสี่ครึ่ง"
ผมอุทานกับตัวเองเบาๆ
นี่ผมหลับไปนานเหมือนกันนะเนี่ย
แต่ไอ้เดฟก็ยังไม่กลับ
ทำไมวะนนี้มันไปนานกว่าทุกวัน
เพราะปกติป่านนี้มันก็จะกลับมาแล้ว
ก็ใช่ว่าผมต้องนั่งรอมันทุกคืนนะครับถึงรู้ว่ามันกลับตอนไหน
แต่เป็นเพราะเวลาที่มันกลับมาทุกครั้ง
มันก็จะเข้ามากวนผมเสมอ
ทำให้ผมรู้ได้ไงครับว่ามันกลับมากี่โมง
เฮ้อ
อีกไม่กี่ชั่วโมงผมก็ต้องไปทำงานแล้ว
จะนอนก็ไม่หลับ
ผมจึงเลือกที่จะนั่งดูโทรทัศน์ต่อไป
ตีห้าครึ่ง
ก็ยังไม่มีวี่แววของไอ้เดฟ
หกโมง
มันก็ยังไม่มา
ทำให้ผมชักจะสงสัยแล้วสิครับว่ามันจะเป็นอะไรรึเปล่า
เพราะปกติอย่างที่บอกว่ามันไม่เคยกลับขนาดนี้มาก่อน
หรือจะว่าไป
ตั้งแต่ที่ผมออกจากโรงพยาบาลมา
มันก็ไม่เคยที่จะห่างจากผมนานขนาดนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ
หรือาจจะเป็นเพราะมันอยู่กับผมนานเกินไป
ก็เลยอาจจะเบื่อ
หรือว่าที่มันดูแลผมเพราะรู้สึกผิด
พอผมสามารถดูแลตัวเองได้
มันก็เลยไม่สนใจ
ซึ่งมันก็คงจะจริง
เพราะผมเองก็ไม่น่าจะมาพึ่งพาอะไรมันมากขนาดนี้
มันอาจจะไม่กล้าที่จะเอ่ปากไล่ผมตรงๆก็ได้
โอ๊ยย
แล้วทำไมผมต้องมาคิดอะไรวุ่นวายขนาดนี้ด้วย
อะไรที่ทำให้ผมต้องมานั่งคิดแบบนี้
แค่มันหายหน้าไปแค่คืนเดียว
มันทำให้ผมต้องมานั่งเครียดขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
..................................
...................................
"พี่อิง"
ทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในบริเวณวิทยาลัย
น้องชายผมมันก็ตะโกนขึ้นสุดเสียง
พร้อมกับกลุ่มเพ่อนๆ
ที่วิ่งกรูกันเข้ามาอย่างกับหมาเห็นเจ้าของยังไงยังงั้น
"โหยเจ๊ นึกว่าจะไม่ได้เจอนะเนี่ย พวกผมอุตส่ามาดักตั้งแต่เช้า นี่ยังกลัวอยู่เลยว่าเจ๊จะมาพร้อมไอ้เดฟอีก อะไรของมันก็ไม่รู้ หวงกระทั่งเพื่อนน้องชายเค้า ทั้งๆ ที่พวกผมเองหรอกนะที่อนุญาติให้มันดูแลพี่อิงน่ะ "
ไอ้เดฟพอมันเจอหน้าผมโดยที่ยังไม่ทันจะหยุดพักเหื่อยด้วยซ้ำ
มันก็พรั่งพรูความอัดอั้นตันใจที่มีออกมายาวเหยียด
"มึงก็พูดเวอร์ไป "
ไอ้กันมันพูดนิ่งๆตามเคยของมัน
"ก็มันจริงไหมล่ะ เมื่อวานนี้เราจะคุยกับเจณมันยังหวงเลย ไม่สิ มันต้องหึงเจ๊มากแน่ๆ เนี่ยตอนเที่ยงพวกผมไปดักรอที่โรงอาหารก็ไม่เจอ พอไปถามกลุ่มพวกมันก็บอกว่ามันพาเจ๊กลับ เห็นไหมล่ะมึง แล้วอีกอย่างเบอร์โทรศัพท์มันก็ไม่ยอมบอก จะติดต่อเจ๊ยังไม่ได้เลย "
ไอ้เดมันยังไม่ยอมหยุดพูดครับ
"แล้ววันนี้ได้เดฟมันไปไหนล่ะพี่อิง ทำไมไม่มาด้วยกัน"
ไอ้น้องชายผมได้ฤกษ์เบิกปากพูดออกมาสักทีครั
หลังจากที่ต่างคนต่างนิ่งฟังไอ้เดพล่ามอยู่คนเดียว
"ไม่รู้สิ เมื่อวานเห็นออกไปตั้งแต่ตอนเย็นๆ แล้ว เมื่อเช้าตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอ พี่เลยอาบน้ำออกมาเนี่ย"
ผมบอกน้องชายไปตามตรง
"แล้วมันหายไปแบบนี้บ่อยไหมครับพี่อิง"
ไอ้กิกพูดขึ้น
หลังจากที่ปล่อยให้คนอื่นพูดมานาน
"ก็เรื่อยๆ น่ะแหละ แต่มันไม่เคยหายไปนานขนาดนี้"
"ผมว่า.."
"เออ นี่ เย็นนี้ไปหาไรกินกันไหม เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง เอ็มเคเอาป่าว"
ผมพูดตัดบทก่อนที่น้องชายผมมันจะพูดแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องไอ้เดขึ้นมา
"จริงป่าวเจ๊"
ไอ้เดตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจ
"มึงก็ทำอย่างกับไม่เคยกินนะ น้ำหน้าอย่างมึงจะแดกทุกมื้อยังได้มั้ง "
ไอ้กิกหันไปดุไอ้เดด้วยความรำคาญนิสัยเด็กของมัน
"ทำไม วันนี้มีคนเลี้ยงนี่หว่า มันจะไปเหมือนซื้อกินเองได้ไงวะ "
มันหันไปเถียงไอ้กิก
"แต่..."
"มึงหยุดเลยนะ เดี๋ยวเย็นนี้ก็โดนหรอก"
ไอ้เดหันไปทำหน้าดุใส่ไอ้กิกครับ
ซึ่งถ้าเป็นแต่ก่อนมันก็คงจะกลัวอยู่หรอก
แต่มันไม่ใช่ครั้งนี้ครับ
"ทำไม กูจะเจออะไร ไอ้เอิง งั้นเย็นนี้กูนอนกับมึงแล้วกัน ไอ้เดมันจะทำร้ายกู"
"ไม่ได้ ไอ้เอิงมึงอย่ายอมนะมึง "
"เอิง มึง มึงจะปล่อยให้เพื่อนมึงโดนทำร้ายหรอวะ มึงก็เห็นว่ามันขู่กู"
ไอ้กิกหันไปอ้อนไอ้เอิงใหญ่เลยครับ
เออ
เวลาจะร้ายมันก็ใช่ย่อยนะครับเนี่ยไอ้กิก
"แล้วแต่มึงแล้วกัน"
ไอ้เอิงมันพูดตักบท
"กูไม่ทำอะไรมึงก็ได้ "
ไอ้เดยอมอ่อนให้บ้าง
"สรุปแล้วเย็นนี้ว่างใช่ไหม เลิกเรียนแล้วไปหาพี่ที่ห้องประชาสัมพันธ์นะ "
ผมถามพวกมัน พร้อมกับนัดหมายเสร็จสรรพ
"ดูเหมือนพี่จะลืมอะไรไปอย่างนะ "
ไอ้เอิงมันพูดพร้อมกับหันหน้าพยักเพยิดไปด้านหลังผม
ทำให้พวกมันที่เหลือพร้อมกับผมต้องหันไปมองตาม
"ไอ้เดฟ"
ไอ้กิกอุทานเสียงเบา
"ผมว่าเจ๊รอรับหน้ามนดีกว่า ยังไม่อยากมีเรื่องตอนนี้น่ะเจ๊ อนาคตกำลังสดใส "
ไอ้เดเตรียมชิ่งเต็มที่เลยครับ
เพราะดูๆจากสีหน้าไอ้เดฟแล้วบรรยากาศมาคุชัดๆ
"เย็นนี้เอาแน่ใช่ไหมพี่"
ไอ้เอิงถามย้ำ
"จริงดิ เจอกันที่ห้องเลยนะ เดี่ยวพี่อยู่เองพวกแกไปเถอะ"
ผมตอบมันและไล่ให้มันไปไกลๆ
พร้อมกับที่ไอ้เดฟเดินมาถึงพอดี
"ทำไมมึงไม่รอกู"
พอมาถึงมันก็ถามคำถามนี้ขึ้นเลยครับ
ทำเอาผมถึงกับปรี๊ดขึ้นมาเลยทีเดียว
ไม่รอหรอ
ดูมันสิครับว่ามันเอาอะไรมาพูด
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
จบตอนค้าบบบ
รับน้อง น้องร้ากก
เด็กๆน่ารักมากมายยยยย
วู้ววว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
