ก้าวที่สิบสาม
พอมาถึงที่บ้านพวกเราก็จัดการหาที่นั่งจัดสถานที่และก็นั่งกินกันอย่างสบายอุรา
โดยผมก็นั่งข้างไอ้เดฟเหมือนเดิมแหละครับ
เหตุการณ์ก็ไม่มีอะไร
ทุกคนก็กินกันตามสบาย
พอกินเสร็จจะเลิก
ไอ้เดฟมันก็ให้ผมไปส่งมันขึ้นรถที่มันโทรเรียกมาที่หน้าบ้าน
"กูกลับแล้วนะ"
มันหันมาบอกผมก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ
"อืม"
ผมพยักหน้ารับมันไป
พร้อมกับปิดปากหาว
มันก็หันหน้ามามองผมเหมือนงอนๆนิดหนึ่ง
แล้วก้าวขึ้นไปบนรถพร้อมกับปิดประตูปังใหญ่
ทำเอาผมงงกับอารมณ์มันมากเลยทีเดียว
ว่ามันเป็นบ้าอะไรก่อนจะออกมายังอารมณ์ดีๆอยู่เลย
จู่ๆก็ทำเหมือนกับโกรธใครซะอย่างงั้น
เรื่องราวต่างๆก็ผ่านพ้นไปเรื่อยๆ
รวมทั้งเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างผมกับมันด้วย
แต่ผมก็ยังหาบทสรุประหว่างเราสองคนไม่ได้
ว่าตกลงแล้วมันจะเอายังไง
เป็นแฟนก็ไม่ใช่
เพื่อนก็ไม่เชิง
หรือมันจะเห็นผมเป็นพวกขายบริการก็ไม่รู้
เพราะเมื่อไหร่ที่มันต้องการ
มันก็จะโทรหา
ส่วนเวลาที่ผมต้องการมันผมไม่เคยที่จะมีสิทธิ์โทรหามันเลยสักครั้ง
ทั้งๆที่รู้แบบนี้แต่ผมก็ยังเผลอไปรักมันเข้าจนได้
ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ได้มีแค่ผมคนเดียวแต่ผมก็ยังรักมัน
ทั้งๆที่รู้ว่าคนอย่างมันไม่เคยที่จะรักหรือแสดงความรักตอบกลับมาแต่ผมก็ยังรัก
ที่ๆที่รู้ว่าอีกไม่นานมันคงจะเบื่อและทิ้งผมไปแต่ผมก็ยังไม่เผื่อใจไว้ให้กับความเจ็บปวดเลยสักนิด
"พี่อิง ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ "
เสียงน้องฝนดังแทรกเข้ามาในความคิดผม
"อ้าว เที่ยงแล้วหรอ "
"ใช่สิคะ เนี่ย ฝนบอกให้คนอื่นเค้าไปรอข้างล่างแล้ว "
"อืม เดี๋ยวพี่เก็บของแปบนะ "
"ได้ค่ะ งั้นฝนไปรอกับพี่ลักษณ์ข้างล่างนะคะ "
"ไปเถอะจ๊ะ เดี๋ยวจะมีคนขาดใจตายซะก่อน ถ้าปล่อยให้รอนานกว่านี้ "
ผมพูดเสร็จน้องฝนก็หน้าแดงแป๊ดขึ้นมาทันที
"แหม พี่อิงก็ มาแซวหนูอยู่ได้ ว่าแต่ตัวเองเหอะ เมื่อไหร่จะมีสักที เห็นไปไหนมาไหนคนเดียวบ่อยๆ แต่เอ๊ พักนี้เห็นนั่งเหม่อบ่อยๆ เป็นเพราะคิดถึงคนๆนั้นอยู่รึเปล่าเนี่ย"
"ฮ่าๆๆ คนอย่างพี่จะมีใครให้คิดถึง นอกจากไอ้เอิงคนเดียว"
"มัวแต่ห่วงน้องอยู่นั่นแหละ ถึงไม่มีใครสักที"
"จ๊ะแม่คู้นนนน ตัวเองมีก่อนนี่มาว่าพี่ว่าเชื้อได้นะ "
"ฮ่าๆ ๆ ฝนไปรอข้างล่างนะคะ "
แล้วร้างสาวสวยก็เดินตัวปลิวออกไปจากแผนก
เพื่อไปรอผมกับกลุ่มเพื่อนๆในแผนกข้างล่าง
ตอนนี้ผมได้งานทำใหม่แล้วคระบ
เป็นประชาสัมพันธ์เหมือนเดิม
แต่คราวนี้ดีหน่อย
ที่ได้ทำงานอยู่ที่โรงแรมใกล้ๆบ้าน
แล้วเพื่อนรวมทั้งเจ้านายก็ดีกับผมทุกคน
"นั่นไงมาแล้ว พนักงานตัวอย่าง"
เสียงพี่ลักษณ์เอ่ยทักขึ้นทันทีที่ผมเดินไปถึงด้านล่าง
"ตัวหย่งตัวอย่างอะไรกันครับพี่ลักษณ์"
ผมถามกลับไปอย่าง งงๆ
"อ้าว ก็ทำงานหามรุ่งหามค่ำ จนลืมกินข้าวเที่ยงเนี่ยเรียกว่าอะไรได้ล่ะ"
เสียงพี่นิด พี่ที่แผนกผมอีกพูดบ้าง
"ใช่ๆ ๆ นี่ขนาดเลยเวลาทดลองงานสามเดือนมานานแล้วนะเนี่ย ยังฟิตไม่หยุดเลย "
ฝนพูดขึ้นบ้าง
ที่แผนกผมที่สนิทกันมากๆ ก็มีด้วยกันห้าคนครับ
มีพี่ลักษณ์ พี่นิด ฝน ต้น แล้วก็ผม
"ใช่สินะ นี่อิงทำงานที่นี่มาจะห้าหกเดือนแล้วนี่ จำได้ว่าเพิ่งจะเห็นหน้าไม่นาน แปบๆผ่านไปห้าหกเดือนซะแล้ว"
เสียงพี่นิดเอ่ยขึ้นลอยๆ
"อะไรกันพี่ จู่ๆก็มาพูดถึงความหลัง เค้าว่ามีแต่คนแก่เท่านั้นนะที่พูดแบบนี้"
ไอ้ต้นพูดขึ้นบ้างหลังจากที่เงียบฟังมานาน
"อะไรกัน มาหาว่าชั้นแก่หรอยะ เดี๋ยวแม่จับเข้าเนอสเซอรี่ซะนี่"
พี่นิดแหวอย่างไม่สบอารมณ์
ทำเอาพวกผมหัวเราะกันยกใหญ่
ก่อนที่จะชวนกันเดินเพื่อมุ่งหน้าไปยังร้านส้มตำเจ้าเก่า
ที่นานๆจะมีเวลาว่างตรงกันมากินเป็นกลุ่มสักที
"เอ้าๆ ๆ ใครสั่งอะไรสั่งเลย มื้อนี้ช่วยกันจ่าย"
สิ้นเสียงพี่ลักษณ์พวกผมก็ช่วยกันโห่ขึ้นมาพร้อมกัน
เรียกสายตาของคนทั้งร้านให้หันมา
ก่อนที่พวกผมจะหันไปขอโทษกันยกใหญ่ที่ทำเสียงดังเกินไป
ถึงแม้ว่าร้านนี้จะอยู่ใกล้โรงแรม
และส่วนมากจะมีแต่พนักงานโรงแรมมากินที่นี่ก็ตาม
แต่พวกผมก็รู้จักเฉพาะคนที่แผนกเท่านั้น
"นึกว่าจะเลี้ยงซะอีก"
ฝนพูดขึ้นเสียงเบา
"อยากให้พี่เลี้ยงก็มาใช้นามสกุลพี่สิจ๊ะ แล้วพี่จะเลี้ยงทุกมื้อเลย"
"พูดจริงนะพี่ งั้นเดี๋ยวไปเปลี่ยนนามสกุลเลย เป็นบุตรบุญธรรมพี่ก็ดี จะได้ไม่เปลืองตังค์ มีพ่อรวยๆแบบนี้ ฮ่าๆ ๆ "
พอฝนพูดจบพวกผมก็หัวเราะเสียงดังกันอีกยกใหญ่
ก็นานๆทีจะเห็นพี่ลักษณ์จอมปากหวานแกหดสักที
"น่าน โดนเข้าให้ อยู่ดีไม่ว่าดี เกือบได้เป็นพ่อเค้าแทนแล้วไหมล่ะ"
"อิง เป็นไรวะ พักนี้ดูเหม่อๆ "
หลังจากสั่งอาหารแล้ว
อยู่ๆพี่ลักษณ์แกก็ถามขึ้น
"เปล่านี่พี่ "
"เห็นมะ อย่างที่ฝนบอกไว้จริงๆ "
"อิง มีไรก็บอกพวกพี่ได้นะ พี่กับไอ้ลักษณ์ถึงแม้จะดูบ้าๆ แบบนี้ แต่ก็อาจจะช่วยเราได้นะพักนี้มีเห็นอิงเหม่อบ่อยมาก ระบายออกมาซะบ้าง เผื่อว่ามันจะดีขึ้น"
"มันก็ไม่มีไรหรอกพี่ ผมคงคิดมากไปเองน่ะ"
"อืม ถ้ามั่นใจว่าคิดมากไปเองก็ไม่ต้องคิดสิ หรือรอให้พร้อมกว่านี้ค่อยมาคุยกับพวกพี่ก็ได้ ยังไงพี่ก็เห็นว่าแกเป็นน้องพี่คนหนึ่งเหมือนกันนะ"
พี่ลักษณ์แกพูดพร้อมกับเอามือตบบ่าผม
ทำเอาน้ำตาผมคลอขึ้นมาทันที
"เฮ้ย อย่ามาร้องตอนนี้นะ อายเค้า "
พี่ลักษณ์แกแซวทำเอาน้ำตาผมไหลย้อนกลับในทันที
"โห ไรวะ กะจะทำซึ้งซักหน่อย ทำเอาเสียอารมณ์หมดเลย ฮ่าๆ ๆ "
"เออ แบบนี้สิวะ ถึงจะเหมาะสมกับประชาสัมพันธ์เบอร์หนึ่ง"
พออาหารเสิร์ฟ
พวกผมก็ลงมือรับประทานกันอย่างไม่มีใครยอมใครเหมือนเคย
.....................................................................................
......................................................................................
"พี่อิง เป็นไรพี่ นั่งใจลอยไปคิดถึงใครอยู่เนี่ย"
ไอ้เอิงพูดพร้อมกับก้าวมานั่งลงข้างๆผม
"ป่าวหรอก คิดเรื่องไรเรื่อยเปื่อยน่ะ"
"ให้มันแน่เถอะพี่ เห็นนั่งทำหน้าเครียดเชียว งานมีปัญหารึเปล่า"
"ไม่นี่ กำลังไปได้สวยเชียว "
"หรอ ไม่มีไรก็ดีแล้ว เห็นพักนี้พี่ดูเครียดๆไปนะ"
"แกคิดมากไปรึเปล่า พี่ก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว เป็นเด็กเป็นเล็กสงสัยไรมาก แล้ววันนี้ไม่ไปไหนหรอ"
"ขี้เกียจอ่ะ อยากอยู่บ้านมากกว่า"
"เออ แล้วนี่ไอ้กิกไปไหนล่ะ พี่ตื่นมาก็ยังไม่เห็นเลยกะว่าวันนี้จะชวนไปเดินเล่นสักหน่อย"
ผมถามหาไอ้กิกครับที่ตอนนี้มันกลายมาเป็นสมาชิกของบ้านผมอย่างถาวร
และกลายมาเป็นน้องชายผมอีกคนแล้ว
"โหไรวะ ชวนแต่ไอ้กิก ไม่เห็นชวนผมมั่งเลย"
"อ้าว ใครจะไปรู้ล่ะว่าแกจะอยู่บ้าน เห็นวันเสาร์ อาทิตย์ทีไรก็ออกไปหาเพื่อนทุกที"
"ไปทุกอาทิตย์ที่ไหนล่ะ"
"เหมือนกันนั่นแหละ แล้วนี่รู้ไหมไอ้กิกไปไหน"
"ไม่รู้สิพี่ พี่ตื่นก่อนผมยังไม่รู้ แล้วผมจะไปรู้ได้ไงล่ะ "
" อืม แล้วนี่ว่างใช่ไหม ไปเดินห้างเป็นเพื่อนพี่หน่อย อยากไปซื้อของใช้น่ะ ดูในครัวเห็นหมดไปหลายอย่างแล้ว ไอ้กิกก็ไม่เห็นบอกมั่งเลย"
พอผมได้งานทำที่ใหม่
ไอ้กิกก็อาสาเป็นคนทำครัวแทนครับ
มันอ้างว่าเป็นการตอบแทนที่ให้ที่อยู่มัน
และผมจะได้ไม่ต้องมาห่วงเรื่องบ้าน
จะได้ทำงานอย่างสบายใจ
ผมเห็นว่ามันอุตส่าตั้งใจช่วย
ก็เลยตกลงให้มันรับหน้าที่นี้ไป
"แล้วพี่ว่างรึไง "
"ว่างสิวะ ไม่ว่างจะชวนหรอ"
"อ้าว ทุกทีเห็นไปกับไอ้เดฟนี่ เออ ว่าแต่ช่วงนี้มันหายไปไหนเนี่ย"
นี่แหละครับ
คือสิ่งที่ทำให้ผมต้องมานั่งคิด นั่งกังวล
ว่าผมกำลังจะโดนทิ้ง
เพราะช่วงนี้ไอ้เดฟมันไม่ค่อยโทรหาผม
ไม่ค่อยมีเวลามาเจอ
ทั้งๆที่แต่ก่อนเวลาเจอหน้าทีไร
ผมก็รู้ว่ามันไม่เคยคิดอย่างอื่นกับผมเลย
นอกจากเรื่องบนเตียงเพียงอย่างเดียว
แต่ถึงอย่างนั้น
ผมก็ยังอยากที่จะเจอมันอยู่ดี
"ไม่รู้สิ "
"อ้าว พี่ไม่รู้แล้วใครจะรู้ พี่กับมันเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ"
"ใครบอกแกว่าพี่เป็นแฟนมัน "
"อ้าว"
ระหว่างนั้นก็มีโทรศัพท์โทรเข้ามาพอดี
ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้ครับ
นอกจากไอ้เดฟ
"ฮัลโหล"
"อยู่ไหน"
"ทำไม"
"กูถามว่าอยู่ไหน"
"แล้วทำไมล่ะ"
"นี่มึงอย่ามาทำตัวน่าเบื่อได้ไหม คนอุตส่าอารมณ์ดี"
"อยู่บ้าน"
"มาหาหน่อยดิ"
"ไม่ว่าง"
"ทำอะไร"
"จะไปดูหนัง"
".........."
".........."
"กับใคร"
"เอิง"
"เดี๋ยวค่อยไป มาหากูก่อน นานๆ ทีกูจะว่าง"
"ไม่ แล้วไปทำอะไรมา เพิ่งจะว่าง แลวเพิ่งจะโทรมาตอนนี้เนี่ย "
"มึงอย่ามาเซ้าซี้เหมือนเมียกูได้ไหม"
"ใช่สินะ ระหว่างเรามัน"
"อย่ามาลิเกน่า ตกลงจะมาหรือไม่มา"
"ไม่ว่าง.."
พูดเสร็จมันก็ตัดสายไป
โดยที่ไม่รอฟังคำตอบจากผมให้จบ
หรือมันไม่เคยคิดจะง้อผมเลย
โดยเฉพาะในช่วงหลังๆ
ที่การสนทนานระหว่างเราทั้งสองคนมักจะลงเอยด้วยบทสรุปแบบนี้เสมอ
"เป็นไรพี่ ทะเลาะกับไอ้เดฟหรอ"
"นิดหน่อยน่ะ "
"........"
" เอิง ..."
"มีไรพี่"
"เปล่า เดี๋ยวพี่จะออกไปข้างนอกก่อนนะ ไม่ต้องรอกินข้าว นอนก่อนได้เลย"
"พี่ยังจะไปหามันอีกหรอ "
"พี่อาจจะโมโหมันมากไปหน่อย เลยพูดกับมันไม่ค่อยดี ทั้งๆที่มันอุตส่าโทรมาแท้ๆเลย"
"ตกลงพี่จะเอายังไงกันแน่ เดี๋ยวก็โกรธ เดี๋ยวก็ไปตามง้อมัน ผมเห็นพี่เป็นแบบนี้ทุกทีเลย"
นั่นแหละครับ
คือสิ่งที่ผมทำเป็นประจำ
คือทำมันโกรธ แล้วก็ต้องตามง้อมันทุกครั้ง
"........."
"พี่ไม่ใช่เมียเก็บมันนะ เวลาอยากได้ก็โทรมา เวลาไม่ต้องการก็หายหัวไปเลยน่ะ"
"........"
"เวลาที่พี่นั่งคอยมันเป็นวันๆ มันเคยสนใจพี่บ้างรึเปล่า มันหายไปเป็นอาทิตย์ โทรมาไม่พูดอะไร บอกให้ไปหา แล้วพี่ยังจะไปหามันอีกหรอ"
"........"
"ผมทนกับมันมามากแล้วนะ เรื่องอื่นๆของมันก็ดีหรอกนะ ดีสำหรับการคบเป็นเพื่อน พี่รู้ไหม ว่ามันควงผู้หญิงอาทิตย์ละกี่คน เคยรู้ไหมว่ามันจะหายไปทำอะไรเป็นอาทิตย์ ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้ไปไหน มันยังไปเรียนทุกวัน แต่มันก็ไม่เคยโทรหาพี่บ้างเลย"
" ... ..."
คำพูดของน้องชายทำให้ผมอึ้งจนถึงกับพูดไม่ออกยนั่งนิ่งน้ำตาไหลไปเลยทีเดียว
เพราะนานๆทีที่น้องชายผมมันจะพูดแบบนี้บ้าง
นี่แสดงว่ามันคงจะทนมานานเหมือนกัน
จึงได้ระเบิดออกมาแบบนี้
"""""""""""""""""""""""""""""""""
แหะๆ ๆ
หายไปนานนนนนนนนนนนนนนนน
ไม่มีข้อแก้ตัว
เดี๋ยวพรุ่งนี้ลงให้อีกตอน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
