ก้าวที่สิบสี่
"พี่ยังไปรักมัน ยังไปยอมมันอีกหรอ"
"..........."
".........."
" พี่ขอโทษนะ พี่ขอเวลาอีกหน่อย สักวันพี่คงจะหาทางออกที่มันดีกว่านี้ "
ผมพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบหน้า
".........."
"แต่วันนี้ พี่ขอทำตามที่หัวใจของพี่มันบอกได้ไหม"
"นี่พี่.."
ไอ้เอิงพูดเสร็จมันก็เดินหนีขึ้นไปบนบ้านทันที
ทิ้งให้ผมนั่งคิดทบทวนสิ่งต่างๆอยู่ข้างล่างตามลำพัง
และในที่สุด
ผมก็ตัดสินใจว่า...
ผมขอทำตามที่หัวใจตัวเองเรียกร้อง
คือการไปหาไอ้เดฟ
....................................................
....................................................
ก๊อกๆ ๆ
พอไปถึงผมก็ยืนเคาะประตูหน้าห้องมัน
สักพักก็มีคนมาเปิดประตู
ไอ้เดฟเองครับ
มันโผล่หน้าออกมา
โดยเปิดประตูแค่แง้มๆ ไว้เท่านั้น
"มึงมาทำไม"
"ก็นายโทรบอกให้ชั้นมาไม่ใช่รึไง"
ถึงผมจะอึ้งกับคำถามแรก
แต่ผมก็คิดเพียงแค่ว่ามันอาจจะยังโกรธผมอยู่
"ตอนแรกบอกไม่มา"
"ชั้น... เอ่อ"
"มิ้นอาบเสร็จแล้วนะ เดฟไปอาบตอสิคะ"
ผมยังไม่ทันได้พูดอะไร
ก็มีเสียงผู้หญิงดังมาจากข้างในห้อง
ทำให้ผมรู้ได้โดยที่ไม่ต้องเปิดเข้าไปดูข้างในสักนิด
แต่ก็สามารถที่จะเข้าใจว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้นข้างในนั้น
"........."
"........."
"นะ นาย มีเพื่อนแล้วสินะ"
หลังจากที่ยืนเงียบกันไปสักพัก
ผมก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น
"........"
"ถ้างั้นชั้นกลับก่อนดีกว่า แล้ววันหลัง"
"ไม่ต้อง"
"......."
หลังจากที่มันพูด
ผมก็เงยหน้าขึ้นมองมันอย่างสงสัย
ว่าคำว่าไม่ต้องของมันคืออะไร
ไม่ต้องไป
หรือ............
ไม่ต้องมาอีก
"ชั้นคิดว่านายพอจะเข้าใจอะไรง่ายๆ ซะอีก"
"........."
"........."
"จบแล้วสินะ"
ผมพูดได้แค่นั้น
ก็ต้องเป็นฝ่ายเดินแกมวิ่งจากมา
ก่อนที่มันจะได้เห็นน้ำตา
ที่มันกำลังจะทะลักออกมา
ที่ผมพยามเก็บมันเอาไว้
ทำไมเรื่องราวต่างๆ มันถึงได้ดูง่ายดายสำหรับคนอย่างมันขนาดนี้
เริ่มต้นง่ายๆ
พอจะจบ
ก็จบแบบง่ายๆ
แล้วผมก็ยังช่วยให้ทุกอย่างมันง่ายขึ้นไป
ด้วยการเดินจากมาอย่างง่ายๆ อีก
แต่ผมก็คงจะทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้
นอกจาก....
ทำใจ
.....................................
.....................................
"คุณอิงครับ ไม่ทราบว่าเป็นอะไรมิทราบครับ"
"เปล่านี่ครับพี่ลักษณ์"
"เปล่าแล้วทำไม งานที่ส่งให้พี่มันถึงได้ผิดไปหมดแบบนี้ล่ะครับ นี่ครั้งที่เท่าไหร่ในรอบสัปดาห์แล้วครับเนี่ย"
"อะ เอ่อ ผมขอโทษครับพี่ เดี๋ยวผมทำให้ใหม่"
"เออ ไม่เป็นไรหรอก นี่ดีนะที่ไอ้ฝนมันเอามาดูก่อน ไม่งั้นถ้าถึงมือท่านหัวหน้าแผนกไปก่อนล่ะก็ ซวยแน่"
"ผมขอโทษจริงๆครับพี่"
"แล้วสรุปเป็นไร บอกพี่ได้ยัง"
"มันก็ไม่มีไรมากหรอกครับ"
"บอกมาเถอะน่า ถือซะว่าเห็นพี่เป็นที่ระบายก็ได้"
"อืม มันก็......"
แล้วผมก็เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตผมทั้งหมดให้พี่ลักษณ์
พร้อมกับพี่นิด ไอ้ฝน และไอ้ต้นฟัง(ไม่รู้ว่าแอบมากันตั้งแต่เมื่อไหร่"
"โห เรื่องราวของพี่นี่น่าจะเอามาแต่งเป็นนิยายเนอะ ลึกลับ ซับซ้อนมากๆ"
พอฟังจบไอ้ต้นมันก็พูดออกมา
"ตรงไหนวะ "
ผมหันไปถามมันงงๆ
"เดี๋ยวเข้าใจผิดกัน พระเอกก็ต้องตามมาง้อ พี่ไม่เคยดูหรอ สวรรค์เบี่ยงเอย จำเลยรัก ทางผ่านกามเทพ .."
"พอ ๆ ๆ เน่าแล้วแกน่ะ "
เสียงไอ้ฝนรีบร้องปรามเพื่อนร่วมงานที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันทันที
"แล้วแกก็ปล่อยให้มันสลัดแกทิ้งง่ายๆ อย่างนั้นน่ะหรอ "
พี่นิดถามขึ้นอย่างโกรธๆ
คล้ายๆกับจะมีอะไรสักอย่างแนะนำ
"ก็คงอย่างงั้นแหละพี่ จะให้ผมทำไงล่ะหรือพี่มีแผนเด็ด"
ผมถามกลับด้วยเสียงตื่นเต้นในตอนท้าย
"ถ้าเป็นพี่ก็คงปล่อย"
"อ้าว"
ทำเอาทั้งกลุ่มที่ตั้งตาคอยเรื่องเด็ดต้องจ๋อยไปตามๆ กัน
"งั้นเอางี้ดีกว่า"
จู่ๆ พี่ลักษณ์ก็พูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ
"ในเมื่อมันทำแกเจ็บ แกก็ต้องทำมันเจ็บกลับคืนมั่ง"
"ยังไงพี่"
"เอาแบบนี้นะ...."
แล้วพี่ลักษณ์ พี่ชายที่ผมคิดว่าแสนดีมาตลอดก็เปิดเผยแผนชั่วร้ายต่างๆ นานาออกมาจนหมดสิ้น
"มันจะดีหรอะ"
ไอ้ฝนเอ่ยขึ้นพร้อมกับแสดงสีหน้าหวาดกลัวพี่ลักษณ์
"ใช่ พี่อย่าลืมนะว่ามันไม่ได้คิดอะไรกับผมอยู่แล้ว ทำแบบนี้นอกจากเรื่องจะไม่จบง่ายๆแล้ว ผมเองน่ะแหละที่ต้องเจ็บ"
"แกก็อย่าลืมสิ ว่าไอ้พวกนี้มันชอบหวงของ แล้วมันก็เกลียดการโดนหยามน้ำหน้ามากๆ ถ้าหากว่าของที่เคยเป็นของมัน กลายเป็นของเพื่อนมัน อย่างน้อยก็ให้มันรู้สึกเสียหน้า เสียศักดิ์ศรีบ้างแหละน่า "
"แต่ผมก็เปลืองตัวนะพี่"
"เหอะน่า พี่ไม่ได้ให้แกไปเอาเพื่อนมันนี่หว่า แค่พออ่อยๆ เข้าใจไหม ไม่งั้นก็หาใครก็ได้ที่จะพอมีอารมณ์พิสวาทนิดๆ หน่อย แต่อย่าไปเปลืองตัวเชียวนะ เอาพอแสบๆ คันๆ แล้วก็เลิก "
"แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาวะลักษณ์"
พี่นิดถามขึ้น
"สะใจไง "
"แต่กูว่าแค่นี้น้อยไปว่ะ "
พี่นิดเอ่ยขึ้นเหมือนกับคิดแผนที่เด็ดกว่านี้ได้
"ชั้นนึกว่าจะห้าม ที่ไหนได้ส่งเสริมกันเห็นๆ "
พี่ลักษณ์พูดกลั้วเสียงหัวเราะ
"เออน่า เพื่อน้องชายสุดที่รัก "
"แล้วพี่มีแผนไรอ่ะ"
ผมถามขึ้นอย่างเริ่มนึกสนุกไปด้วย
เหมือนกับได้หากิจกรรมคลายความเศร้าทำไปในตัว
"แกต้องทำทุกวิถีทางให้มันเลิกกับกิ๊กๆ มันให้ได้ เอาให้มันเข้าใจผิดกัน ให้มันเสียหาย แกต้องทำทุกอย่างให้มันอยาก แล้วแกก็ค่อยจากมัน"
"โหพี่ พูดน่ะง่ายนะ แต่ทำมันยาก"
"แต่มันก็ไม่เกินความสามารถไม่ใช่หรอ ถ้าแกคิดจะทำ"
"แล้วจู่ๆ พี่จะให้ผมแบกหน้าเดินเข้าไปหามันเนี่ยนะ"
"ใครบอกล่ะ ว่าจะให้แกเดินเข้าไปเฉยๆ แกก็ทำตามแผนไอ้ลักษณ์ดูก่อนเพื่อหยั่งเชิง ถ้ามันสนใจแกข้างก็คงมีอารมณ์อะไรนิดๆ หน่อยๆ แล้วแกก็ค่อยยั่วมันตามแผนขั้นต่อไป "
"เอ่อ..."
"โทษนะคะพี่ๆขา นี่ท่าจะลืมกันแล้วกระมัง ว่านี่มันเรื่องจริงนะคะ แล้วพี่อิงก็อกหักต่ะ อกหัก ไม่ได้โดนเบี้ยวค่าแชร์ จะได้ไปเอาคืน"
เสียงไอ้ฝนเอ่ยเตือนสติพวกผมที่สุมหัวกันจนลืมทำการทำงาน
"แต่พี่ว่าลองดูสักหน่อยมันคงไม่เสียหายอะไรหรอกมั้ง"
"พี่จะเอาเวลาที่ไหนไปเล่นเกมบ้าๆนี่คะ "
"พี่จะขอเปลี่ยนกะ สักเดือน ขอเล่นอะไรสนุกๆ สักครั้งในชีวิตหน่อยเถอะ ไหนๆ ก็ไหน ๆ แล้ว อย่างมากก็แค่ตาย"
ผมพูดพร้อมกับคิดแผนการในหัวเพิ่มเติมอย่างหมายมั่น
"พี่อิง พี่อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นะคะ "
"ทำไมล่ะฝน สนุกดีออก"
"อย่างที่บอกแหละค่ะ ทำแล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น พี่จะอยู่ใกล้ๆ เค้าทั้งๆ ที่พี่รักเค้าขนาดนั้นได้หรอ พี่จะแกล้งทำเป็นดีต่อหน้าเค้าแบบนั้นได้หรอคะ ทั้งๆ ที่พี่เจ็บเพราะเค้าขนาดนั้น"
"......"
ไม่มีใครตอบครับ
มีเพียงความเงียบเข้าครอบคลุม
"พี่จะยอมเอาเวลาที่พี่มีไปทุ่มเทให้กับคนเลวๆ กับเรื่องบ้าๆ แบบนั้นหรอคะ พี่อย่าลืมสิคะ ว่าพี่ยังมีคนที่รักพี่คนอื่นๆ อีกตั้งเยอะ "
สงสัยไอ้ฝนมันคงคิดว่าผมกำลังจะลาไปตายมั้งครับ
มันถึงได้ห้ามหนักแน่นขนาดนี้
"พี่ตัดสินใจแล้วแหละฝน ขอบใจมากนะ "
........................................................
........................................................
สั้นไปหน่อย (เอ่อ ไม่หน่อยหรอก มากด้วย)
อิอิอิ
เดี๋ยวว่างๆ จะมาลงก้าวที่สิบห้านะครับ
พอดีว่าเนื้อหาของก้าวนี้มันน้อย
เจอกันเมื่อเราเจอกันค้าบบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
