หัวข้อ: Mon Fiancé ไอ้เฉิ่มนั่น..คู่หมั้นผม ❤ butterfly lovers... END

[Killian]

  ตอนที่แล้ววสร้างความหวานท่วมท้น

งั้น ตอนนี้ขอขมๆหน่อยละกันนะ 

[holyhilly]

  มารอๆ 

[ดอกรัก]

ไม่นะไม่   

[Killian]

Mon Fiance
ไอ้เฉิ่มนั่น... คู่หมั้นผม
 
บทที่ 8 Ma Maison สะดุดรักที่พักใจ 1/3

อากาศยามเช้าของวันนี้สดชื่นกว่าวันไหนๆ คงเพราะเมื่อคืนฝนตกหนักจนทำให้หลายคนเปียกปอน แม้หยาดฝนจะหยุดโปรยลงไปแล้วแต่ความฉ่ำเย็นของสายพิรุณยังคงทิ้งร่องรอยไว้ให้เห็น สังเกตได้จากหยดฝนตามต้นไม้ใบหญ้าที่กำลังต้องแสงแดดยามเช้า ส่องแสงระยิบระยับเป็นประกาย ท้องฟ้าหลังฝนก็ยังคงงดงามเฉกเช่นที่เคยเป็นมา เช้านี้แสงสีทองของพระอาทิตย์ฉาบท้องฟ้าสีครามอ่อนนวลตา เป็นเช้าที่สดใสวันหนึ่ง


เพราะความชื้นจากฝนยังไม่จางหาย อากาศเช้านี้จึงหนาวกว่าปกติ


แต่…


เพราะมีอ้อมกอดของกันและกัน ความหนาวจึงไม่สามารถทำให้สั่นสะท้านเหมือนที่แล้วๆมา


ประกายแดดของเช้านี้ปลุกให้เด็กหนุ่มเรือนร่างแบบบางตื่นขึ้น ดวงตากลมโตสีเฮเซิลกระพริบถี่เพื่อปรับแสง มือบางยกขึ้นป้องตากันแสงที่สว่างจ้าจนเกินไป


ภาพแรกที่เขาเห็นเป็นโต๊ะหนังสือตั้งชิดหน้าต่าง ม่านสีขาวต้องแสงแดดเช้ายิ่งขับให้ม่านขาวดูเจิดจ้า


ความรู้สึกแรกที่นาวาสัมผัสคือความอบอุ่นจากอ้อมกอดที่มีใครบางคนสวมกอดจากด้านหลัง แขนใหญ่เปลือยเปล่าของใครบางคนโอบตัวนาวาเอาไว้ แขนอีกข้างสอดใต้ซอกคอคล้ายทำหน้าที่เป็นหมอนให้เด็กน้อยคอยหนุน ลมหายใจของอีกฝ่ายรดรินเส้นผมทำให้นาวารู้ว่าขนาดนอนราบตรีเพชรยังสูงกว่าอยู่ดี เด็กน้อยจึงรู้สึกเหมือนโดนอีกฝ่ายโอบไว้ทั้งตัว เหมือนร่างบางๆของเขาจมหายไปในเรือนกายล่ำสันของใครคนนั้น… ราวเป็นหนึ่งเดียวกัน


คำพูดแรกที่นาวาพูดออกไปคือ


“ไหนว่าจะนอนข้างล่างไงไอ้ตี๋” เด็กน้อยบ่นออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ พลางใช้ศอกกระทุ้งคนข้างหลังเบาๆเพื่อปลุกให้อีกฝ่ายตื่น


ตรีเพชรรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของคนในอ้อมกอด ทำให้ชายหนุ่มงัวเงียบตื่นขึ้นมา แม้จะได้ยินที่นาวาบ่นไม่ชัดนักแต่ปลายเสียงแบบเคืองๆนั้นพอจะทำให้ชายหนุ่มเดาได้ว่าเด็กน้อยของเขาบ่นเรื่องอะไร ตรีเพชรดึงนาวาที่พยายามจะออกไปจากอ้อมอกของเขาให้เขาใกล้มากขึ้น สวมกอดหนักๆลงไปไม่ให้เด็กดื้อหลุดหนีไปไหนได้ แล้วชายหนุ่มจึงจรดปลายจมูกของตัวเองลงบน
กระหม่อมของนาวา กลิ่นหอมอ่อนของเส้นผมระรวยติดจมูกของตรีเพชรราวกลิ่นกุหลาบแรกแย้ม


“ปล่อยได้แล้วมั้ง” นาวารู้สึกอึดอัด


“นอนต่ออีกหน่อยน่า ยังเช้าอยู่เลย” คุณเพชรพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ก่อนจะจรดริมฝีปากลงบนซอกคอของนาวาเป็นเหตุให้เด็ก
ดื้อต้องย่นคอหนี


“เช้าที่ไหนแดดจ้าขนาดนี้ สายแล้วนะ”


“เฮ้อ ขี้บ่นเหมือนอาม่าเลย แก่แล้วหรือไงเราน่ะ” ตรีเพชรลืมตาตื่น


“ไม่อยากนอนกินบ้านกินเมืองเหมือนนายนี่หว่า”


“งั้นหันหน้ามาหน่อย” คุณชายต่อรอง


“ปล่อยเหอะจะลุก” นาวาบ่ายเบี่ยง


“หันหน้ามาก่อน จะปล่อย”


นาวาถอนหายใจเบาๆให้กับความเอาแต่ใจของคุณชายผู้ไม่รู้จักโต ร่างบางพลิกตัวหันหน้าไปทางชายหนุ่มเจ้าของดวงตาเรียวรีและริมฝีปากสีกุหลาบสดสวย


นัยน์ตาสีดำของบุรุษตรงหน้าจับจ้องอยู่ที่แววตาที่น้ำตาลทองสดใสนั้น เนิ่นนาน ตรีเพชรมองจ้องเข้าไปในตาของนาวาราวกับจะมองทะลุไปถึงข้างใน สายตาอบอุ่นและรอยยิ้มบางๆของคุณเพชรเรียกให้ใบหน้าของนาวารู้สึกเห่อร้อน เด็กน้อยรู้สึกเหมือนประจุไฟฟ้าเล็กๆแตกกระจายอยู่บนพวงแก้ม ผลลัพธ์ของประจุเคมีนั้นคล้ายมดตัวเล็กๆหยอกกัดให้แก้มของเขาระบบและอมสีซับเลือด


“แค่มองเฉยๆก็เขินเสียละ” เสียงนุ่มแหย่นาวาให้วางตัวไม่ถูก


“คิดไปเองทั้งนั้น” คำพูดของนาวาช่างต่างกับหลักฐานที่ปรากฏอยู่บนใบหน้า “หันมาแล้วก็ปล่อยสักทีดิ”


“วันนี้เราไปซื้อของกันดีกว่านะ” ตรีเพชรยังคงกอดนาวาอยู่อย่างนั้นโดยไม่สนใจคำทักท้วงแต่อย่างใด “ไปหาคอนแทคเลนส์ใส่
นายจะได้ไม่ต้องใส่แว่น”


“สายตาของฉัน นายยุ่งไรด้วย”


“ไม่ใส่แว่นได้ไหม” เสียงเบานุ่มนั้นแฝงอาการออดอ้อนอยู่ในที “ตาสวยแบบนี้… อยากเห็นชัดๆ”


“ก็…” น้ำเสียงออดอ้อนน่าฟัง กับสายตาหวานเชื่อมทำเอานาวาไม่อยากขัดใจคนบ้าอำนาจ “เวลาใส่เลนส์ตามันแห้ง”


“ใช้เลนส์ไม่อมน้ำ แล้วหยดน้ำตาเทียมบ่อยๆก็ได้”


“ชอบสั่งจัง”


“ไม่ได้สั่ง นี่ขอ” ตรีเพชรยิ้มรับ “ตกลงแล้วนะ?”


“…อือ” นาวาพยักหน้า “ก็ได้”


จุฟ


แล้ว Morning Kiss ก็ถูกขโมยไปอย่างรวดเร็ว


ชายหนุ่มฝันร้าย ในฝันเจ้าของดวงตาสีทองคนนั้นอยู่ไกลเหลือเกิน วิ่งไปเท่าไรก็ไปไม่ถึงสักที เร่งฝีเท้าก็แล้ว ตะโกนบอกให้อีกฝ่ายรอก็แล้ว แต่ดูเหมือนว่าร่างเล็กนั้นจงใจจะอันตรธานไปต่อหน้าต่อตา จอมทัพเหนื่อยหอบ เหงื่อไหลท่วมตัว เมื่อตื่นขึ้นพบว่าผิวกายขับเหงื่อออกมาจนเสื้อนอนฉ่ำชื้น


จอมทัพเด้งตัวลุกนั่งบนเตียง มือยังคงทาบหน้าอกอยู่อย่างนั้น หัวใจของเขาเต้นรัวเร็วราวต้องการสูบฉีดเลือดจนแห้งเหือดกาย แสงแดดที่สาดผ่านหน้าต่างตรงหัวเตียงเข้ามาทำให้รู้ได้ว่าเวลานี้สายมากแล้ว ชายหนุ่มลุกจากเตียง มองสำรวจห้องนอนกว้างขวางของตน มุมหนึ่งเป็นโซนนั่งเล่น ติดกันเป็นชั้นหนังสือเล็กๆทำจากไม้มะฮอกกานีสีน้ำตาลดำ หนังสือมากมายวางเรียงบนชั้นอย่างเป็นระเบียบ ผนังอีกด้านมีม่านยาวสีน้ำเงินปิดไว้ ชายหนุ่มยืนอยู่ตรงม่านน้ำเงินผืนนั้น มือหนึ่งจับไว้แผ่วเบาทะนุถนอม เขายืนอยู่ตรงนั้น นิ่งงัน


ถึงแม้กาแฟร้อนๆกรุ่นกลิ่นกำจาย ขนมปังปิ้งพร้อมเบคอนและไข่ดาวทอดพอเป็นยางมะตูมจะว่างอยู่ตรงหน้า จอมทัพกลับไม่มีความอยากอาหารเอาเสียเลย นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเสมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นแมกไม้พลิ้วไหว บรรยากาศหลังฝนงดงามแต่วันนี้กลับไม่จับใจ


“มึงทำอาหารเช้าเหรอวะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง เมื่อจอมทัพหันไปจบกับชายหนุ่มร่างสูงคิ้วเข้มดกหนาหน้าตาหล่อเหลา


“อือ” หนุ่มพูดน้อยตอบแค่นั้น


“ทำเผื่อพวกกูป่าวเนี่ย” เปรมถามขึ้นอีกครั้งหลังจากเห็นอาหารที่วางตรงหน้าของจอมทัพดูน่ากินจนตัวเองน้ำลายสอ


“อยู่ในครัว”


แล้วเปรมก็หายเข้าครัวไป ปล่อยจอมทัพให้นั่งจมดิ่งอยู่คนเดียวในความฝันของตัวเองอยู่ตรงโต๊ะทานข้าวตัวใหญ่


บ้านหลังนี้เดิมทีเป็นเรือนหอของญาติคนหนึ่งของเปรม แต่จนแล้วจนรอดเจ้าสาวของญาติคนนั้นกลับตกลงปลงใจไปแต่งงานกับชายคนอื่น เรือนหอสามชั้นขนาด ห้า ห้องนอน  สี่ห้องน้ำจึงกลายเป็นหม้ายขันหมากไปในที่สุด ไอ้จะขายทอดตลอดก็รู้สึกเสียดาย เพราะบ้านออกแบบเองกับมือ พอดีกับเป็นช่วงที่เปรมเข้ามหาลัย บ้านหลังนั้นอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมากนัก ญาติคนนั้นเลยยอมให้เด็กทโมนพวกนี้เช่าอยู่ บ้านกว้างขวางหลังนี้จึงประกอบไปด้วยสมาชิกทั้งหมดห้าคน ประกอบไปด้วย จอมทัพ ปีสาม BBA, เปรม และ นาย วิศวะ, เต นักศึกษาแพทย์, และสมาชิกใหม่ที่เพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อต้นเทอมของปีการศึกษานี้ ตามใจ มนุษย์ศาสตร์ น้องชายหัวแก้วหัวแหวนของเปรมที่รักและหวงน้องเกินพอดี


บ้านอันอบอุ่นที่สมาชิกอยู่ร่วมกันเฉกครอบครัวแบบนี้ มีเรื่องให้ปวดหัวมากมายไม่เว้นแต่ละวัน สังคมชายล้วนแห่งนี้จึงเต็มไปด้วยความสนุกที่สร้างเสียงฮาให้กับทุกคนอยู่เนืองๆ


“ไอ้นายเมื่อคืนมึงแอบใช้โฟมล้างหน้าตัวใหม่กู” เตพูดขึ้นพร้อมเสียงแก้วนมที่มีไอน้ำอุ่นๆลอยอยู่ด้านบนวางลงบนโต๊ะทานข้าว


“กูไม่ได้ใช้” นายใส่เสื้อกล้ามสีม่วงอมฟ้าเผยให้เห็นมัดกล้ามจากการหมั่นเข้าฟิตเนส นั่งลงฝั่งตรงข้ามเต เพื่อนคู่ปรับ


“มึงอย่ามา กูจำตำแหน่งข้าวของของกูได้” เพราะชั้นสามมีห้องน้ำสองห้อง มีห้องนอนสามห้อง เตและนายจึงต้องใช้ห้องน้ำร่วม
กัน ส่วนเปรมที่ชั้นสามด้วยอีกคนมีห้องน้ำส่วนตัวในห้อง จึงไม่ต้องใช้ร่วมกับใคร


“โถ่ไอ้หมอ มึงขี้ตืด” นายเหว


“กูไม่ได้ขี้ตืด มึงเอาของกูไปใช้ โฟมล้างหน้านะเว่ย ผิวหน้าคนเราต่างกันควรใช้ร่วมกันที่ไหน หนังหน้ามึงเหมือนหน้าหล่อๆของ
กูเหรอ” เตผู้อยากเป็นแพทย์ผิวหนังดุแกมสอนเพื่อนอยู่ในที


“ไม่เหมือนเพราะกูหล่อกว่า ฮ่าๆ” นายหัวเราะเสียงดัง ในขณะที่เตแยกเขี้ยวใส่อย่างเซ็งๆแถมยังโดนเพื่อนคู่ปรับขยี้หัวซะจนฟู
ไม่เป็นทรง


“พี่นายไม่กินขอบขนมปัง ตามขอนะ” ตามใจ ตามใจตัวเองสมชื่อ ไม่ต้องรอคำตอบจากนาย เด็กหนุ่มก็หยิบขอบขนมปังปิ้งกรอบๆของนายจิ้มลงบนไข่ยางมะตูมของตัวเอง เคี้ยวเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย


“ไปแย่งไอ้นายมัน” เปรมเอ็ดน้อง


“ก็เฮียเอาขอบของอั้วไปหมดนิ” ตามใจพูดอู้อี้เพราะเคี้ยวขนมปังอยู่เต็มปาก


พี่น้องคู่นี้มักชอบอะไรเหมือนๆกัน แต่ยังไม่เคยชอบสาวคนเดียวกันสักที


“พูดมากไอ้ลูกหมา” เปรมยิ้มให้น้อง พลางลงมือตักเบคอ่นกรอบๆข้าปาก “ถ้าจอมมันเข้าครัวทุกวันก็ดีดิ พวกเราจะได้ไม่อดตาย”


“แล้วกับข้าวที่อั้วทำมันไม่ดีตรงไหน” ตามใจโวยพี่ชายตัวเอง


“ก็ดีหมวยเล็ก แต่ไอ้จอมทำอร่อยกว่าไง” เปรมแจง


“โถ่น้องตามของพี่” นายที่นั่งข้างๆหันมาปลอบตามใจที่ใบหน้าหงิกงอน มือหนาดึงเด็กหนุ่มให้เข้ามาซบไหล่ของตัวเอง “ไอ้
เปรมไม่ชอบก็ช่างหัวมัน พี่นายจะรอกินกับข้าวฝีมือน้องตามนะครับ” นายลูบหัวทุยๆเส้นผมสีน้ำตาลเพราะตามใจเพิ่งไปโกรกมา
ใหม่ พลางยักคิ้วหลิ่วตาใส่ไอ้พี่ขี้หวง


“ไอ้เชี่ยนาย น้องกู ปล่อย” เปรมแกะมือเพื่อนออก ท่ามกลางเสียงหัวเราะล้อเลียนของนายและเต


แม้จะรายล้อมไปด้วยเสียงหัวเราะรับอรุณ จอมทัพกลับถอนหายใจออกมาอย่างเหม่อลอย เป็นเหตุให้เสียงหัวเราะของทุกคนเงียบลง สมาชิกในบ้านหันมองชายหนุ่มที่ทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง อาหารเช้ายังไม่ได้แตะ ทุกคนต่างเลิกคิ้วสื่อสาร
ภาษาใบ้ถามไถ่กันอย่างไม่เข้าใจ จนมีหน่วยกล้าตายคือหมอเต เอ่ยทำลายความเงียบในห้องทานข้าว


“จอม ไอ้จอมเว้ย” เตเรียกจอมทัพที่เหม่อลอยให้หันมา


“…อือ มีไร” จอมทัพหันมาตามเสียงเรียก


“มึงเป็นอะไร นั่งทำตาลอยๆ เมากัญชาป่ะเนี่ย”


“มะเหงกไหม” จอมทัพเลิกคิ้วถามเพื่อน “กูไม่ได้เป็นอะไร สงสัยเมื่อคืนคงนอนดึก”


“เออไม่เป็นไรก็ดี พวกกูเป็นห่วงกัน เห็นมึงทำหน้าเหมือนคนอกหัก ไอ้เปรมมันเลยอยากเสือก” นายพูดขึ้น โบ้ยความสอดรู้ให้
เพื่อนร่วมคณะ


“อ้าวไอ้เชี่ยนาย” เปรมเหว แล้วความวุ่นวายก็กลับคืนสู่บ้านหลังนี้อีกครั้ง มีเพียงสายตาของจอมทัพที่มองออกไปนอกหน้าต่างราวมองหาใครบางคน และมีเพียงสายตาของคนคนหนึ่งมองไปทางเขาอย่างหดห่วงไม่ได้…


 
.................................................
ตัวอย่างตอนต่อไป

“ไหนว่าจะพาไปห้างไงตี๋” นาวาร้องออกมาเมื่อเมอร์ซิเดสสปอร์ตสีขาวของตรีเพชรเลี้ยวผ่านรั้วคฤหาสน์วรจักรโสภณ


“เดี๋ยวค่อยไป มาทานข้าวที่นี่ก่อน” ชายหนุ่มให้เหตุผล “ที่สำคัญจะพาเมียเข้าบ้าน มาไหว้ผู้ใหญ่ก่อน”


“ไอ้ทะลึ่ง ใครเมียนาย!”

 

[ดอกรัก]

นี่ไงเริ่มได้กลิ่นมาม่า

ไอ้พี่จอมใช่ไหม

[shikyu3211]

ทำใจเหอะจอม

[Rafael]

อกหักรักคุด รีบหาคนมาดามใจด่วนๆ
น้องนาวาเค้าไปได้ดีแล้ว 555

ขอบคุณคนเขียนนะคะ

[heroves]

คงไม่ทัน.......

[ziqh.leo]

พึ่งตามอ่านรวดเดียวค่า บอกเลยว่าน่ารักกกกกก
เคมีเข้ากันมากคู่นี้ ถึงนาวาจะซึนๆไปหน่อยก็ตาม 

แต่สงสารจอมทัพอ่า ถ้าไปงานหมั้นคงช๊อกสุดอ่า ...
ใครจะมาดามใจจอมทัพน้าาาา

รอต่อนต่อไปค่า

[QXanth139]

แอบสงสารพี่จอม แต่พี่เพชรกับนาวาเค้าเหทาะกันแล้วอ่า
หาคู่ให้พี่จอมด่วน

[HISY]

ตัดใจจากน้องซะเถอะจอมทัพ
นี่ถ้าน้องใส่คอนแทคแล้วเกิดฮอตขึ้นมาตี๋เพชรจะว่าเยี่ยงไร

[snowboxs]

ค ุณชายกับนายแว่น เขาทะเลาะกระชับมิตร

ส่วนจอมก็คงต้องทำใจ
แล้วคนที่มองจอม
ก็ต้องทำใจด้วยเช่นเดียวกัน

[anandawan]

รักแล้วอย่ารอ เป็นแบบนั้นจริงๆสินะจอมทัพ อยู่ข้างๆ คอยช่วยเหลืออย่างเดียวมันไม่พอ ต้องชัดเจนในความรู้สึกด้วย ต้องกล้าเสี่ยง ถึงแม้จะไม่สมหวัง
แต่อย่างน้อยก็ได้บอกไป (หรือหวงความสัมพันธ์แบบนั้น ที่มันจะยืนยาวกว่าใช่ป่ะ) มันเหมือนมีของมาวางตรงหน้า แล้วเอาแต่มอง เอาแต่ปัดฝุ่นให้
แต่ไม่หยิบไม่จับ แต่พอคนอื่นมาหยิบมาจับไป ก็ต้องนั่งหมาหงอย

  >> เห็นใจ แต่ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวน้องตามใจก็มาดามใจให้ใช่มั้ย อิอิ

[หางนกยูง]

ใจหนึ่งก็สงสารตอมทัพ อีกใจหนึ่งก็เชียร์เพชร

[4559]

สงสารจอมทัพ

[ฝัullล้วlv]

... จอมทัพนิ ใครนะ 55555 ...

รอนะคะๆ

[My_Rain]

ไอ้ตี๋!!~.  555555555 สนุกกกกกกกกกรีบมาต่อนะคะ

[Poseidon]

ตัดใจเุถอะจอม.....อย่าไปแย่งชิงหล่ะ

[shoi_toei]

หาคู่ให้จอมด่วนนน

[Killian]

Mon Fiance
ไอ้เฉิ่มนั่น... คู่หมั้นผม
 
บทที่ 8 Ma Maison สะดุดรักที่พักใจ 2/3

“เตี้ย” เสียงเรียกของตรีเพชรดังมาจากห้องน้ำ “โอ๊ย แย่แล้วๆ”


“อะไรตี๋!” นาวาที่กำลังเช็ดผมของตัวเองอยู่ค้องชงักมือเมื่อได้ยินซุ่มเสียงอันร้อนรนของตรีเพชร “เป็นอะไร”


“แย่แล้ว แย่แน่ๆ” ตรีเพชรยังคงร้องอยู่อย่างนั้น


เด็กหนุ่มตกใจครามครัน นาวารีบเข้าไปหาต้นเสียงในห้องน้ำ มือบางกระชากประตูเปิด คลองสายตาของนาวาเห็นชายหนุ่มเรือนร่างกำยำมีหยดน้ำเกาะพราวพรายอยู่ตามเนื้อหนั่น เมื่อสายตาคู่นั้นสบมาสีหน้าตรีเพชรดูเจ็บปวด มือข้างหนึ่งจับอกซ้ายไว้ราวคนจะขาดใจตาย นาวารีบเข้าไปดูอาการของชายที่ยืนอยู่ตรงหน้ากระจกห้องน้ำ


“เป็นอะไรไป” เด็กน้อยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน


“ฉัน…” ตรีเพชรคว้านาวาเข้าสู่อ้อมกอด


“ตี๋ใจเย็นๆ เป็นอะไร”


“คือฉัน…” ตรีเพชรจ้องตานาวา “คิดถึงนายจนทนไม่ไหวแล้วน่ะสิ”


ฟอด    คุณเพชรหอมแก้มนาวาฟอดใหญ่โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว เมื่อถอดหน้าออกมาใบหน้าของชายหนุ่มประดับรอยยิ้มกว่างแทบจะถึงใบหู


“โอ๊ย!” เสียงร้องเจ็บปวดของตรีเพชรดังขึ้นในวินาทีต่อมา สีหน้าชายหนุ่มเหยเกเพราะนาวาบึดหูแก้แค้นอย่างไม่คิดปราณี


“ไอ้เลว” นาวาหรี่ตาราวมารร้าย มือยังคงดึงหูของคุณเพชร “คนตกใจแทบแย่ นึกว่าจะมาตายคาห้องน้ำ ที่ไหนได้…. ไหนแกว่าจะไม่ล่วงเกินฉันแล้วไง!”


“เจ็บแล้วคร้าบ ปล่อยก่อนนะวาจ๋า”


“ฮึ่ย” นาวาสะบัดมืออย่างเสียอารมณ์ แล้วออกจากห้องน้ำไป


“อ๊าก เจ็บโว้ย คนอะไรดุอย่างกะหมา” ตรีเพชรบ่นกับตัวเองอยู่หน้ากระจก สำรวจใบหูแดงก่ำของตัวเอง รู้งี้จับจูบซะก็ดี


“ได้ยินนะไอ้ตี๋!”


“ป๊าว ไม่ได้ว่าอะไร” ตรีเพชรคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กที่นาวาวางไว้ให้ขึ้นมาเช็ดผม แล้วตามเด็กน้อยออกจากห้องน้ำไป


นาวากลับไปนั่งเช็ดผมของตัวเอง ตรีเพชรเดินออกมาจากห้องน้ำมีเพียงผ้าขนหนูสีขาวที่พันกายท่อนล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่ รอยยิ้มที่เคยฉาบบนใบหน้ากลับหายไปสีหน้าของชายหนุ่มราบเรียบออกจะบูดบึ้งเล็กน้อยเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลอ่อนโบว์ตั้งอยู่บนเตียงพร้อมกับตุ๊กตาตัวอื่นๆ


ตุ๊บ     ตรีเพชรจับเจ้าหมีโยนออกจากเตียงอย่างไม่ใส่ใจ


นาวาหันมาตามเสียง “พี่หมี”


“เมื่อคืนจับซุกไวใต้เตียงแล้วนะ ยังจะเอาขึ้นมาตั้งบนเตียงอีก” ตรีเพชรว่า


“นายโยนพี่หมีอีกแล้วนะ” นาวาเก็บตุ๊กตาขึ้นมากอด


“สำคัญมากนักหรือไงไอ้พี่หมีเน่าๆตัวนี้น่ะ?”


“ก็มันเป็นของขวัญวันเกิดชิ้นเดียวในรอบหลายๆปี” นาวาอธิบาย รอยยิ้มจางๆแวบเดียวฉายบนใบหน้านาวาเมื่อคิดถึงที่มาของของขวัญ


“แล้วเพื่อนคนอื่นๆไม่เคยให้อะไรเลยหรือไง”


“ก็ให้ แต่ให้เลยวันเกิดมาแล้วทั้งนั้น” นาวาพูดเสียงเบา “วันเกิดฉันทุกคนไม่ว่างกันหรอก”


คุณเพชรขมวดคิ้ว “ทำไม นายเกิดวันอะไร”


“ยุ่ง” นาวาคว้าตุ๊กตาไปกอด กลับไปนั่งเช็ดผมที่ใกล้แห้งของตัวเองตามเดิม


ตรีเพชรจิ๊ปากเมื่อเห็นตุ๊กตาของเพื่อนอยู่ในอ้อมกอดของ(ว่าที่)คู่หมั้นตัวเอง มือหนายื้อพี่หมีออกมาแล้วจับยัดไว้ใต้เตียง


“บอกแล้วใช่ไหมห้ามกอดไอ้หมีเน่านี่ให้ฉันเห็น”


“อ้าวไอ้บ้านี่ คนจะกอดตุ๊กตาก็ว่า”


“ถ้าจะกอดก็กอดนี่”


“นี่… ไหน” นาวาหันมามองทางชายหนุ่ม


“นี่ไง” ตรีเพชรชี้ที่ตัวเอง ฉีกยิ้มอย่างใจดี


“ฝัน!”


“มานี่เลย”


“อะไร”


“มาให้กอดซะดีๆ” คุณเพชรย่างสามขุมเข้าหานาวา แล้วความโกลาหลที่จบท้ายด้วยการโดนสวมกอดและจับหอมแก้มก็เกิดขึ้นในห้องนี้อีกครั้ง กว่าทั้งสองจะได้ออกไปจากห้องก็เกือบจะเที่ยงอยู่แล้ว



“ไหนว่าจะพาไปห้างไงตี๋” นาวาร้องออกมาเมื่อเมอร์ซิเดสสปอร์ตสีขาวของตรีเพชรเลี้ยวผ่านรั้วคฤหาสน์วรจักรโสภณ


“เดี๋ยวค่อยไป มาทานข้าวที่นี่ก่อน” ชายหนุ่มให้เหตุผล “ที่สำคัญจะพาเมียเข้าบ้าน มาไหว้ผู้ใหญ่”


“ไอ้ทะลึ่ง ใครเมียนาย!”


 เมื่อรถจอดสนิท ตรีเพชรทำหน้าที่สุภาพบุรุษที่ดีเปิดประตูรถให้นาวาที่นั่งกลัวอยู่ข้างใน


“เป็นอะไร” คุณชายถาม


“นายมันบ้า ไม่รู้หรือไงคนมันไม่พร้อม มาเยี่ยมผู้ใหญ่ของติดไม้ติดมือก็ยังไม่มี”


“คิดมากน่า ไปกันเถอะ” ชายหนุ่มจับข้อมือของนาวาก่อนออกเดิน


เมื่อเดินผ่านเทอเรสหินอ่อนสีมุขนวลตา ตัดผ่านบานประตูไม้สลักลายชดช้อยเข้าโถงทางเดินกว้างขวาง เห็นมีสาวใช้กำลังเช็ดตุ๊กตาหยกสีเขียวมรกตสลักเป็นม้าศึกพ่วงพีวางอยู่ข้างแจกันหลาบขาวกลิ่นหอมอ่อนรวยระริน


“หลิว” สาวใช้เงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก “พาคุณไปห้องนั่งเล่น”


คุณ... คำนั้นยกย่องให้เกียติอยู่ในที


ตรีเพชรหันมาคุยกับเจ้าของข้อมือที่เขาจับอยู่ “หรือจะขึ้นไปบนห้องฉันดี” เขาว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ ลึกๆตรีเพชรคิดอะไร นาวาคิดว่าเขาอ่านสายตาซ่อนความนั้นออก รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของตรีเพชรที่มอบให้เด็กหนุ่มร่างเล็กสร้างความประหลาดใจให้สาวใช้ที่แอบเห็นยิ่งนัก ร้อยวันพันพี่คุณหนูเคยยิ้มให้เห็นซะที่ไหน


“จะไปห้องนั่งเล่น” นาวาย้ำแน่นหนัก


“ก็ได้ งั้นฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่ชุดเดิมคงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เดี๋ยวลงมานะ” ชายหนุ่มยักคิ้วให้แล้วเดินขึ้นบันใดไปอย่างสบายอารมณ์


วันนี้คุณเพชรอารมณ์ดี สาวใช้ตั้งข้อสังเกต


“เชิญทางนี้ค่ะ” หล่อนเดินนำนาวาไปยังห้องนั่งเล่น


สวยและอบอุ่น


สองคำนี้น่าจะเป็นคำจำกัดความของห้องนั่งเล่นคฤหาสน์วรจักรโสภณได้ดี แวบแรกภาพวาดสีน้ำรูปดอกเหมยสีชมพูอ่อนกลีบงามสะพรั่งกรอบใหญ่ที่แขวนอยู่หลังทีวีจอโค้งขนาด 65 นิ้ว ดึงดูดสายตาของนาวาให้หยุดอยู่ตรงนั้น วินาทีแรกเด็กน้อยคิดว่านั่นเป็นเพียงภาพถ่าย แต่หากเพ่งมองดีๆจึงได้รู้ว่าเป็นรูปที่จิตกรตั้งใจรังสรรค์จนเสมือนจริง ทุกฝีแปรงคงจะเต็มเปี่ยมไปด้วยความตั้งใจและความประณีตบรรจง 


นาวานั่งลงบนโซฟาสีขาวครีมตัวใหญ่


“คุณจะรับน้ำอะไรดีคะ” สาวใช้ถามขึ้น


“อยากดื่มชาดอกไม้” อารมณ์จากรูปวาดคงพาไป


“รับชาลาเวนเดอร์ไหมคะ จะได้ทานคู่ทาร์ตสตรอเบอร์รี่”


“ยกมาเถอะ” นาวาบอก


“ได้ค่ะ” สาวใช้รับคำและหันหลังออกไป


“คุณเพชรกลับมาแล้วเหรอหลิว” หญิงสาวสวยสง่าที่กำลังหั่นผักอยู่เอ่ยถามสาวใช้ วันนี้เป็นวันหยุดพลอยลดาจึงเข้าครัวเอง นอกจากงานบริหารที่เธอทำอยู่เป็นประจำหญิงสาวยังชอบทำกับข้าวและชอบทำขนม


“ค่ะคุณหนูใหญ่” พลอยลดาพยักหน้ารับคำ


“นั่นชงชาเหรอ” พลอยถามเมื่อสาวใช้หยิบถ้วยชาและจัดทาร์ตสตอเบอร์รี่ใส่จาน “มีทาร์ตด้วย สงสัยวันนี้ฝนตก ร้อยวันพันปีตาเพชรดื่มแต่กาแฟขมๆ ขนมหวานเคยเตะ”


“ไม่ได้ให้คุณเพชรหรอกค่ะ” สาวให้ยิ้มรับ


“แล้วให้ใครหรือหลิว” พลอยลดาสงสัย


“แขกคุณเพชรค่ะ”


“คงจะเป็นเจ้าพวกนั้นอีกตามเคย” เจ้าพวกนั้นของพลอยลดาก็คือพวกจอมทัพและคนอื่นๆ “ดีใจจังมีคนอยากกินของหวาน ตั้งใจทำแต่ไม่ค่อยมีคนช่วยชิมเลย”


“ไม่ใช่พวกคุณจอมหรอกค่ะ แขกแค่ท่านเดียว” หลิวว่าพลางบรรจงริน้ำร้อนลงในถ้วยชาลวดลายสวยงาม


“ใครกันนะ ตาเพชรไม่เคยพาใครเข้าบ้าน” พลอยสงสัย “ผู้หญิงหรือผู้ชาย ถ้าพาผู้หญิงอื่นเข้าบ้านทั้งๆที่มีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ฉันต้องจัดการตาเพชรหน่อยแล้ว”


“ผู้ชายค่ะคุณหนูใหญ่ แต่หน้าตาน่ารัก ตาสีสวยอย่างกับสีอำพัน เสียดายไม่น่าใส่แว่นบังตาสวยๆ” หลิวว่าไปยิ้มไป


“หรือจะเป็นน้องวา” พลอยลดาประหลาดใจ


“คุณนาวาคนนั้นน่ะเหรอค่ะ” สาวใช้ในครัวทุกคนเริ่มหันมาสนใจ ก็แน่ล่ะ เจ้านายคนใหม่ตำแหน่งคู่หมั้นของเจ้าชายแห่งวรจักร
กรุ๊ป ใครๆก็อยากจะรู้ว่าจะคุณหนูนาวาจะหน้าตาแบบไหน


“เดี๋ยวพวกเธอทำต่อนะ” พลอยลดาสั่ง พลางถอดผ้ากันเปื้อนเนื้อดีที่หล่อนสั่งมาจากยุโรปวางไว้บนมุมหนึ่งของเคาท์เตอร์ แล้วหันมาทางสาวใช้ที่เตรียมน้ำชา “ส่วนหลิว ยกน้ำชากับของว่างตามฉันมา”


หญิงสาวเดินด้วยท่วงท่าสง่าออกจากครัวไป เมื่อคลองสายตาของพลอยลดาสบเห็นหนุ่มน้อยร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟาสีครีมหล่อนก็จดจำเด็กคนนั้นได้ทันที


“ชาร้อนๆมาเสิร์ฟแล้วค่ะ” เสียงหวานดังเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มฉาบฉายอยู่บนดวงหน้า


นาวาหันไปทางต้นเสียง ดวงตาสีน้ำตาลทองเบิกประหลาดใจ “คุณพลอยลดา สวัสดีครับ”


เด็กน้อยมารยาทงามยกมือไหว้คุณหนูใหญ่ พลอยลดารับไวแล้วเอ่ยด้วยท่าทีเป็นกันเอง “เรียกพี่พลอยเถอะค่ะ” พลอยลดานั่งลงบนโซฟาอีกตัว


“ครับ” นาวายิ้มรับแต่ติดจะมีแววเกรงๆอยู่บ้าง


“ตอนแรกพี่ก็ประหลาดใจ เข้าใจไปว่าตาเพชรครึ้มอกครึ้มใจอยากดื่มชา”


“ทำไมเหรอครับ เขาไม่ชอบเหรอ” นาวาถาม


“เขาบอกรสมันเฝื่อนๆ ยิ่งขนมหวานยิ่งไม่เตะ” พลอยลดาว่า


“ขนมหวานดูน่ากินดีออก” นาวาพึมพำ นึกเสียดายแทนคุณชายที่มีขนมวานดีๆแต่กลับไม่คิดจะกิน เป็นเขาหน่อยไม่ได้ พ่อจะฟาดให้เรียบ นาวาชอบขนมหวานเป็นชีวิตจิตใจ


“ลองทานทาร์ตดูสิจ้ะ”


“อร่อยจัง” นาวาเอ่ยชมใสซื่อ “ครีมชีสข้างบนตัดกับสรอเบอร์รี่ข้างในอร่อยมากครับ”


“อร่อยก็ทานเยอะๆเลยค่ะ”


“พี่พลอยซื้อจากร้านไหนครับ เผื่อวาจะได้หามาทานบ้าง”


พลอยลดายิ้มแก้มแทบปริ “ไม่ได้ซื้อหรอกค่ะ พี่ทำเอง”


นาวายิ้มชม “ว่างๆสอนวาบ้างนะครับ”


“ได้สิ” ถ้าให้พูดเรื่องขนมพลอยลดาพล่ามได้ทั้งวันไม่มีเบื่อ “พี่ล่ะดีใจจังที่น้องวาชอบ บ้านนี้ไม่ค่อยมีคนชอบเข้าครัวกันหรอก มี
พี่เป็นแกะดำอยู่คนเดียว ดีซะอีกมีวามาหัดทำขนมพี่จะได้มีลูกมือเพิ่ม”


“พูดมากน่าเจ้” ตรีเพชรแซวพี่สาว ชายหนุ่มคล้องแขนเดินมากับอาม่า


“เดี๋ยวเถอะพ่อตัวนี้” พลอยลดาดุน้อง


“อย่าถือสาเลยนะหนูวา” อาม่านั่งลงข้าวๆนาวา “สองพี่น้องนี่ไม่รู้จักโตหรอก เด็กๆเคยทะเลาะกันยังไงโตมาก็อย่างงั้น”


“อาม่าสวัสดีครับ” นาวายกไหว้อาม่า อ่อนน้อม


“ไหว้พระเถอะลูก” อาม่าลูบหัวนาวาอย่างอ่อนโยน สัมผัสนี้คล้ายสัมผัสจากคุณย่าผู้ล่วงลับของนาวา แวบหนึ่งเด็กน้อยหัวใจสั่นไหว


“พลอยว่าจะให้เด็กไปเรียนอาม่าพอดีค่ะว่าน้องวามาหา แต่บังเอิญคุยกันเพลินไปหน่อย”


“ไม่หน่อยละมั้งเจ้” ตรีเพชรนั่งลง ชายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อ ประน้ำหอม แถมเปลี่ยนนาฬิกาเรือนใหม่ คุณเพชรนั่งลงบนโซฟาบุหนังสีครีม สองเท้าก่ายอยู่บนสตูลวางเท้า ท่าทางอย่างกะท่านหลอร์ด “ถ้าผมไม่ไปบอกอ่าม่าก่อน อีกนานแหละว่าเจ้จะนึกได้”


“โซ้ยตี๋อย่าเสียงดังอาม่าจะคุยกับน้อง” หญิงสูงวัยเอ็ดหลานชาย คุณเพชรจึงทำได้เพียงนั่งเงียบให้อาม่าคุยกับ(ว่าที่)หลาน
สะใภ้ “วันนี้ทานข้าวเที่ยงด้วยกันนะหนูวา หมวยใหญ่ลงครัวเอง รับรองหนูวาต้องชอบ”


“ได้ครับอาม่า ขอโทษอาม่าด้วยนะครับที่อยู่ๆก็มาไม่ได้บอกกล่าว”


“ให้มาหาบ่อยๆเถอะ อาม่าอยากมีคนคุยด้วย ลูกหลานบ้านนี้ไม่ค่อยอยู่บ้านนักหรอก หมวยใหญ่ก็ต้องเข้าบริษัท โซ้ยตี๋ก็ไม่เคยจะกลับเป็นเวล่ำเวลา ไม่รู้โฉบไปไหนมาไหนของเขานักหนา”


จะไปไหนได้ละครับ ไปหาสาวๆของมันน่ะสิ นาวาได้แต่คิดในใจไม่พูดออกมา


“เมื่อคืนไม่กลับบ้านด้วยค่ะอาม่า” พลอยลดารีบรายงาน


“อีกแล้วเรอะ” อาม่าหันมาทางตรีเพชร “ม่าสั่งให้รับส่งหนูวาแล้วมัวไปเถลไถลอยู่ที่ไหน”


“ผมไม่ได้ไปไหนครับอาม่า ก็ส่งหนูวาของอาม่านั่นแหละ ส่งเสร็จก็ไม่อยากกลับบ้านซะงั้น” คุณชายไหวไหล่อย่างอารมณ์ดี คำพูดของตรีเพชรทำเอานาวาหน้าแดง


“แสดงว่าเมื่อคืนแกนอนห้องน้องวาเหรอตาเพชร” พลอยลดาถามน้องชาย หล่อนเขินแทนนาวาที่นั่งนิ่ง


“ถูกต้องครับเจ้ เนี่ยเมื่อยตัวไปหมดแล้ว”


“ตาเพชร!” พลอยลดาดุน้อง หล่อนนั่งหน้าแดงแข่งกับนาวา ความคิดของพลอยลดาเตลิดไปไกล


“เจ้คิดไร ผมโดนสั่งให้นอนเฝ้าเตียง เกิดมาก็เพิ่งเคยนอนพื้นเมื่อยเป็นบ้า” ที่ไม่ได้บอกพี่สาวคือชายหนุ่มนอนเฝ้าเตียงได้แค่สิบนาทีเท่านั้นแหละ ตรีเพชรไม่ปล่อยโอกาสได้ใกล้ชิดคนที่ทำให้หัวใจเขาปั่นป่วยหลุดมือไปหรอก


“ตั้งโต๊ะเสร็จแล้วค่ะ” สาวใช้คนหนึ่งออกมารายงาน ทุกคนจึงออกจากห้องนั่งเล่นไปยังห้องทานข้าว



“วันนี้อาม่ามีข่าวดีจะประกาสด้วยนะ”หญิงสูงวัยที่นั่งอยู่หัวโต๊ะเอ่ยขึ้นเมื่อของหวานยกมาเสิร์ฟ


“ข่าวดีอะไรครับ” ตรีเพชรถาม


“จะเรื่องอะไรถ้าไม่ใช่ฤกษ์งานหมั้น” อาม่าว่า


“พี่กับอาม่าไปหาซินแส เพิ่งได้กฤษ์มาเมื่อเช้านี้เองจ่ะ” พลอยลดาบอกกับนาวา


“เมื่อไหร่ครับอาม่า” ตรีเพชรไม่สนใจบัวลอยน้ำขิงที่อยู่ตรงหน้าของตัวเอง


“พฤหัสแรกของเดือนหน้า” อาม่าบอก


“อีกสองอาทิตย์เหรอครับ” นาวาพูดขึ้น ในใจแอบคิดว่ามันจะเร็วเกินไปไหม เขายังไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้น(อย่างเป็น
ทางการ)ของไอ้ตี๋ขี้หื่นที่กำลังทำหน้าระรื่นอยู่ตอนนี้


“พี่ตื่นเต้นมากๆเลย” พลอยลดาวางช้อน “อยากจะรีบจัด catering เร็วๆ” พลอยพูดออกมาอย่างกับเป็นงานหมั้นของตัวเอง


“หนูวาอยากให้จัดที่ไหนลูก” อาม่าถาม


“ที่นี่/ ที่บ้านโน้น/ ที่โรงแรมดีกว่าครับ” ตรีเพชร/ พลอยลดา/ นาวา พูดออกมาแทบจะพร้อมกัน


“ต้องจัดที่นี่สิ” ตรีเพชรยืนยันคำเดิม


“พี่ว่าบ้านโน้นดีกว่า บ้านดรุณาทรสวนสวย น่าจะเอาไว้จัดเป็นโซนงานเลี้ยง” พลอยลดาให้เหตุผล พลางวาดภาพงานเลี้ยงกลาง
สวนเขียวขจีประดับประดาไปด้วยดอกไม้ชูช่อ


ทุกคนหันมองนาวาเพื่อถามความคิดเห็น “…คือ” หนุ่มน้อยอ้อมแอ้มตอบ “วาอยู่บ้านหลังนั้นจนถึงเก้าขวบ ความทรงจำที่มีก็ไม่
ค่อยดีเท่าไหร่ ถ้าเป็นไปได้… จัดที่โรงแรมจะสะดวกใจกว่าน่ะครับ” นาวาก้มหน้ามองมือของตัวเองที่วางอยู่บนตัก


ตรีเพชรขมวดคิ้วเมื่อเห็นสายตาวูบไหวจางๆของนาวา เขาจับความรู้สึกของแววตาแบนั้นไม่ได้ เพราะมันหายไปไวมากๆ นาวา
กำลังซ่อนความรู้สึกอะไรเอาไว้อยู่นะ


“งั้น” อาม่าพยักหน้าอย่างคนเข้าใจอะไรดี “ก็จัดกันที่โรงแรมเถอะนะ โรงแรมในเครือของเราก็มีมากมาย จะจัดที่ไหนอาม่าไม่
เกี่ยงอยู่แล้ว ขอแค่พวกเรามีความสุขก็พอแล้ว…”



 

[Disthaporn]

เพชรโคตรหลงวาเลยเถอะ

[Rafael]

รอลุ้นงานหมั้นค่ะ
น้องวาช่างน่ารักจริงๆ
อีตาพี่เพชรนี่ก็นะ หึงได้แม้กระทั่งตุ๊กตาหมี เด็กจริงๆ 5555

ขอบคุณคนเขียนค่ะ

[QXanth139]

อีพี่เพชรขี้หึงจริงๆ

[QXanth139]

อีพี่เพชรขี้หึงจริงๆ

[minneemint]

 

[4559]

เอิ่มๆๆ

[HISY]

รองานหมั้นค่าา

[patchamai28]

สนุกจัง ,, รองานหมั้นจ้า 

[ziqh.leo]

น่ารักไปไหม คู่นี้ 
จะหมั้นกันแล้วววว 

[Poseidon]

น่าสงสารวานะ มีแต่คนเลวคอยจ้องฮุบสมบัติ