ต่อตรงนี้แปะลิ้งเพลง(อีกที)
https://www.youtube.com/watch?v=Xs9X8NhQJF4เสียงลมกรีดพัดอยู่ด้านนอกดังผ่านหน้าต่างเข้ามา ผ้าม่านสีขาวบริสุทธิ์พัดพลิ้วไปตามแรงลม ความชื้นของกลางคืนบวกกับความชื้นของบรรยากาศก่อนฝนตกที่แฝงมากับสายลมทำให้คนในห้องรับรู้ถึงความเย็นของอากาศภายนอก
ตรีเพชรเชยคางนาวาให้หันมองตนเอง เสียงอ่อนโยนของเขาเอ่ยคำถามที่นาวาไม่อยากให้คำตอบ
“แต่นายแน่ใจเหรอว่าฉันยอมหมั้นเพียงแค่ผลประโยชน์ แค่อาม่ายึดบัตรยึดรถ แค่นั้นเองเหรอ?”
สายตาอ่อนหวาน และน้ำเสียงนวลนุ่มทำให้นาวาต้องหันหน้ามองสิ่งอื่น เด็กหนุ่มผลักคนตัวโตออกแล้วลุกไปนั่งบนเตียง
“นายกลับไปเถอะ ดึกแล้ว” นาวาดึงตุ๊กตาหมีมากอด จัดหมอนของตัวเองเตรียมตัวจะนอนเพื่อไล่ให้ชายหนุ่มกลับไปเร็วๆ
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเลย” ตรีเพชรเบียดลงไปบนเตียง ชายหนุ่มนอนลงแนบใกล้นาวาที่กอดตุ๊กตาหมีคั่นกลาง
“อย่าเอาพี่หมีออกไปนะ” นาวาร้องโวยเมื่อตรีเพชรพยายามดึงตุ๊กตาหมีออกไปเพื่อลดช่องว่างระหว่างทั้งสอง
“หวงอะไรนักหนากะอีแค่ตุ๊กตาหมีโง่ๆตัวนึง”
“ไม่ใช่ตุ๊กตาหมีโง่ๆนะ นี่มันตุ๊กตาของพี่จอมต่างหาก” นาวาเถียง
“ตุ๊กตาไอ้จอม?” ตรีเพชรทวนคำ
“ใช่! อยากได้ก็ไปขอพี่จอมให้ซื้อตัวใหม่ให้สิ แต่ตัวนี้ไม่ให้เว่ย”
“ใครอยากได้? จะเอามันไปทิ้งใต้เตียงต่างหาก” ตรีเพชรออกแรงแย่งตุ๊กตามากขึ้น “แล้วไอ้จอมซื้อให้ตอนไหน สนิทกับมันมาก
นักหรือไง”
“ยุ่ง” นาวาพยายามยื้อพี่หมีสุดแรง แต่ไหนเลยจะสู้แรงมหาศาลของชายตัวโตอย่างตรีเพชรได้ พี่หมีที่น่าสงสารจึงหลุดติดมือ
ตรีเพชรแล้วโดนโยนทิ้งลงข้างเตียงอย่างไม่ใยดี
“ต่อไปอย่าให้เห็นกอดตุ๊กตาหมีตัวนี้อีก” ชายหนุ่มดึงนาวาเข้ามานอนใกล้ๆ แม้นาวาจะดิ้นแต่ก็สู้แรงของชายหนุ่มไม่ได้
“บ้าอำนาจ” นาวาบ่น “ใครจะไปทำตาม”
“ไม่ทำก็ตามใจ แต่คงไม่ว่ากันนะถ้าเพื่อนนายรู้เรื่องของเราขึ้นมา” ตรีเพชรพูดอย่างคนกำชัยชนะเอาไว้
“ห้ามให้พวกนั้นรู้เด็ดขาดเลยนะ” นาวารีบพูด
“ทำไม”
“เถอะน่า”
“ยังไงก็ต้องรู้อยู่ดี ฉันเชิญพวกนั้นมางานหมั้นแล้วนิ ตอนทานข้าวจำได้ใช่ไหม”
“เฮ้อ” นาวาถอนหายใจ
“ทำไมต้องให้เรื่องนี้เป็นความลับด้วย” ชายหนุ่มถาม น้ำเสียงแฝงความเหนื่อยอ่อนอยู่ในที
“ถ้าพวกนั้นรู้ ก็วางตัวไม่ถูกน่ะสิ”
“เพื่อนกันก็วางตัวเหมือนเดิมสิ” ตรีเพชรว่า
“ใครว่าเรื่องวางกับพวกมันเล่า ถ้าพวกมันรู้ฉันจะวางตัวต่อหน้านายไม่ถูกต่างหาก แต่ละคนแสบอย่ากะอะไรดี พวกมันต้องแซว
แน่ๆ” นาวาเผยสิ่งที่ตัวเองกลัว
“นายกลัวตัวเองเขินหรือไง”
นาวาหน้าแดง แต่กลับส่ายหน้าปฏิเสธ
“นั่นไงเขินจริงด้วย” ตรีเพชรฉีกยิ้ม ดึงคนตัวเล็กเข้าอ้อมอกของตัวเอง
“ใช่ว่าเพื่อนนายขี้แซวคนเดียวซะที่ไหน เพื่อนฉันแต่ละคนก็ใช่ย่อย” ตรีเพชรกระชับอ้อมแขน ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แต่ฉันจะบอกกับเพื่อน
บอกกับทุกคนว่าเด็กเฉิ่มๆคนนี้แหละคู่หมั้นฉัน”
จิตใจของนาวาวูบไหวอย่างไร้สาเหตุ ทั้งสองไม่พูดสิ่งใดออกมา ต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตัวเอง หนึ่งคนจมอยู่กับความแน่วแน่ของจิตใจตัวเอง อีกคนจมกับความสั่นไหวที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ บรรยากาศนิ่งเงียบของทั้งสองคน มีเพียงแสงไฟดวงเล็กคล้ายหมู่ดาวและเสียงเพลงเบาๆที่เปิดทิ้งไว้ขับคลอให้คนสองคนนอนแนบชิดกัน
Lyin' here with you so close to me
It's hard to fight these feelings when it feels so hard to breathe
Caught up in this moment
Caught up in your smile
นอนอยู่ตรงนี้ มีเธอเคียงใกล้
ยากเกินข่มใจเมื่อรู้สึกหายใจติดขัด
ติดอยู่ในห้วงเวลานี้
ติดอยู่ในรอยยิ้มของเธอตรีเพชรพลิกตัวเข้าหาคนร่างเล็ก ดวงตาของเขาจ้องลึกเข้าไปในแววตาสั่นๆของนาวา ชายหนุ่มคลี่ยิ้มให้กับท่าทีหวาดหวั่นนั้น
“ทำไมต้องสั่นด้วย” ตรีเพชรถามนาวา
“ใครสั่น” นาวาเฉไฉ
“ปากแข็ง” ตรีเพชรฉีกยิ้ม “กลัวอะไร”
“…นายเข้ามาใกล้ไป”
“ก็ฉันอยากอยู่ใกล้ๆ” ชายหนุ่มกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างเผลอไผล
“ใกล้ไป” นาวาวางมือทาบลงบนอกของอีกฝ่าย ตั้งใจจะดันให้ร่างหนาออกห่างตัวเอง แต่ฝ่ามือของเด็กน้อยกลับหยุดอยู่บนอกซ้ายของตรีเพชร นาวารับรู้ได้ถึงแรงเต้นของหัวใจที่รัวเร็ว
I've never opened up to anyone
So hard to hold back when I'm holding you in my arms
We don't need to rush this
Let's just take it slow
ฉันไม่เคยเปิดใจให้ใครมาก่อน
ยากเกินข่มอารมณ์ลงไปเมื่อฉันสวมกอดเธอไว้ในอ้อมแขน
เราไม่จำเป็นต้องรีบร้อนหรอก
ปล่อยให้มันเป็นไปอย่างช้าๆเถอะนะ“นาวา…” ตรีเพชรเรียกชื่อของเด็กน้อยอย่างคล่องปาก ทั้งๆที่คำนี้ไม่ค่อยหลุดออกมาจากปากตัวเองมากนัก
“อะไร”
“ที่แล้วๆมาตอนที่ฉันกอดตอนฉันจูบ ตกใจมากไหม”
“…ก็มีบ้าง” นาวารู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนฉ่า สายตาของตรีเพชรที่มองมาน่ากลัวจะทำให้เขาอยากจะเป็นลม
“ยังไม่เคยบอกวาเลย”
นาวายกคิ้วถาม
“ขอโทษที่ล่วงเกินนะ” น้ำเสียงนุ่มนวลน่าฟังทำให้นาวาหูอื้อ “แต่ฉันไม่เสียใจนะที่ได้สัมผัสวาแบบนั้น”
“…อืม” นาวาตกใจกับคำขอโทษของอีกฝ่ายอยู่ครามครัน แม้คืนนั้นคำขอโทษนี้จะเคยได้ยินแล้ว แต่การพูดซึ่งๆหน้าแบบนี้ทำเอาคนตัวเล็กตั้งหลักไม่ทันเหมือนกัน
“ต่อไปจะชั่งใจตัวเองให้มากขึ้น” ชายหนุ่มบอกพร้อมส่งสายตาหวานหยด
ตรีเพชรพลิกตัวคร่อมนาวาเอาไว้ รอยยิ้มบางๆระบายอยู่บินหน้า สายตาเว้าวอนทอดมองลงมา
“ขอนะ”
“ห๊ะ ขออะไร” นาวาใจเต้นไม่เป็นส่ำ
ตรีเพชรโน้มหน้าลงมาใกล้
“…ขอพี่จูบนะ แค่จูบเท่านั้น”
พี่… เคยพูดให้ได้ยินซะที่ไหน พี่…คำนี้ฟังแล้วอบอุ่นปลอดภัย พี่… แสดงความคุ้มครองใช่ไหม
Just a kiss on your lips in the moonlight
Just a touch of the fire burning so bright
No I don't want to mess this thing up
I don't want to push too far
Just a shot in the dark that you just might
Be the one I've been waiting for my whole life
So baby I'm alright, with just a kiss goodnight
เพียงรอยจูบบนเรียวปากเธอใต้แสงจันทร์
เพียงสัมผัสจากเปลวไฟที่สุกใสสว่าง
ไม่หรอกฉันจะไม่ทำมันพัง
ฉันไม่อยากให้มันเกินเลยไปกว่านี้
เพียงแค่โอกาสในความมืดที่เธออาจจะใช่
คนคนนั้นที่ฉันเฝ้าคอยมาชั่วชีวิต
เพราะฉะนั้น ที่รัก แค่เพียงจูบราตรีสวัสดิ์ฉันก็พอใจเรียวปากของตรีเพชรทาบทับลงมาโดยไม่รีรอคำตอบของนาวา รสจุบครั้งนี้หวานละมุนยิ่งนัก ริมฝีปากทั้งสองเตะกันอย่างไม่รีบเร่ง คุณเพชรค่อยๆรุกล้ำตวัดเรียวลิ้นเข้าไปหาความหวานละมุนข้างในริมฝีปากของนาวา เด็กน้อยหลับตารับสัมผัสที่อ่อนโยนนี้อย่างไม่ขัดขืน
เมื่อถอนจุมพิตออกจากริมฝีปาก ชายหนุ่มจูบแก้ม หน้าฝาก และไล่ลงมาที่ลำคอนวลละเอียดนั่น นาวาสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนเร่าของบุรุษเบื้องบน
I know that if we give this a little time
It'll only bring us closer to the love we wanna find
It's never felt so real, no it's never felt so right
ฉันรู้ถ้าเราให้เวลาสิ่งนี้อีกสักหน่อย
มันจะพาเราเข้าใกล้ความรักที่เราอยากจะเจอ
ไม่เคยรู้สึกจริงเท่านี้มาก่อน ไม่เลย ไม่เคยรู้สึกใช่เช่นนี้มาก่อน“ตัวสั่นทำไมหืม?” เสียงถามของตรีเพชรอ่อนโยน น่าฟัง
นาวาส่ายหน้า พวงแก้มแดงสุกปลั่ง
“บอกแล้วจะไม่เกินเลย ไม่ต้องกลัวหรอก แค่อยากสัมผัสอยากคลอเคลีย”
เด็กน้อยได้แต่คิดในใจว่าคนคนนี้ช่างไม่อายกับคำพูดแบบนี้เลยหรือไง
“สัมผัสพอใจหรือยัง จะนอนแล้ว” เสียงอู้อี้กับแก้มแดงระเรื่อของนาวาเรียกยิ้มที่เห็นยากของตรีเพชรออกมา
เสียงลมพัดอู้ด้านนอก แรงขึ้นเร็วขึ้นกว่าแต่ก่อน เป็นสัญญาณว่าฝนจะตกลงมาเต็มที ชายหนุ่มรู้ว่าใกล้เวลาที่ต้องกลับเต็มทีแล้ว
“ใกล้เวลาจะต้องกลับแล้วสินะ แต่… ไม่อยากกลับเลย”
นาวาย่นจมูก
“วา… จูบอีกทีนะ”
No I don't want to say goodnight
I know it's time to leave, but you'll be in my dreams
ไม่นะ ฉันไม่อยากพูดว่าราตรีสวัสดิ์
ฉันรู้ว่าได้เวลาต้องไปแล้ว แต่ฉันจะอยู่ในความฝันของเธอรสจูบเนิ่นนาน อ่อนโยน ทำให้นาวาต้องเกาะแขนแกร่งของตรีเพชรเอาไว้ เด็กน้อยรู้สึกไร้เรี่ยวแรงอย่างบอกไม่ถูก ทำไมคนคนนี้ต้องทำอะไรแบบนี้ด้วยนะ ทำไมเขาต้องอ่อนโยนด้วย…
…Just a kiss on your lips in the moonlight
Just a touch of the fire burning so bright…
Just a shot in the dark….
… just a kiss goodnightตรีเพชรถอนจูบออกไป
“ฝันดีนะครับ” ชายหนุ่มลูบหัวนาวาอย่างแผ่วเบา
แล้วฟูกเตียงก็เด้งตัวขึ้นเล็กน้อยเมื่อชายหนุ่มลุกออกไป ตรีเพชรหยิบกระเป๋าสะตังค์และคว้ากุญแจรถที่วางไว้บนโต๊ะทำการบ้านของนาวา แล้วออกจากห้องไป ทันทีที่ประตูปิดลงความเงียบก็คืบคลานเข้ามาอย่างเชื่องช้า
ใจของนาวาสั่นไหว เด็กหนุ่มจับเสียงเต้นของหัวใจตัวเอง ทำไมหัวใจถึงเต้นเร็วขนาดนี้
ฝนเทลงมาแล้ว เสียงฝนหนักๆสาดลงมาอย่างไม่ใส่ใจผู้คนเบื้องล่าง ความชื้นของฝนพาความเย็นให้เข้ามาในห้องจนคนที่อยู่
ด้านในรู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ พลางเป็นห่วงคนที่เพิ่งออกจากห้องไป ฝนตกขับรถอันตราย ฝนตกแล้วเขาจะผ่าฝนไปที่รถของตัวเองยังไง ลานจอดรถของหอไม่มีหลังคา
นาวาเด้งตัวออกจากเตียง คว้าร่มใต้ลิ้นชัก แล้ววิ่งออกไป
ฝนเทลงมาหนักมาก ชายหนุ่มได้แต่ถอนใจ เห็นทีเขาคงต้องรีบวิ่งไปที่รถเสียแล้ว ชั่งใจและยอมรับได้แล้วว่าต้องเปียกปอน
ตรีเพชรตัดสินใจวิ่งผ่าฝนออกไป ไม่กี่ก้าวที่ผ่านพ้นหลังคาตึก ฝนเม็ดหนักๆรดใส่ตัวของชายหนุ่มจนเสื้อขาวแบนเนื้อ เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังก่อนที่เขาจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
“พี่เพชร” เสียงเรียกของนาวาทำให้ชายหนุ่มหยุดอยู่ท่ามกลางฝนโปรย
พี่เพชร... คำที่ไม่เคยได้ยินตรึงให้ชายหนุ่มหยุดอยู่ท่ามกลางฝนพรำ พี่เพชร... คำนี้พูดคล่องปากราวกับเรียกอยู่เป็นประจำ พี่เพชร...น้ำเสียงอ่อนโยนแบบนั้น เด็กน้อยของเขาจะยอมให้เขาปกป้องหรือเปล่าหนอ...
ฝนฉ่ำเย็นทำให้ตรีเพชรเปียกปอน ชายหนุ่มมองภาพเด็กน้อยวิ่งออกมากับร่มท่ามกลางบรรยากาศฝนพรำ คืนนี้ช่างงดงามนัก
นาวาหยุดอยู่ตรงหน้าตรีเพชร คนสองคนอยู่ภายใต้ร่มคันเดียวกัน
“เปียกแบบนี้จะกลับได้ไง” นาวาพูดขึ้นเมื่อทั้งสองจ้องกัน
ตรีเพชรประหลาดใจ
“ฝนตกหนักแบบนี้ขับรถอันตราย…” นาวาว่า ก่อนจะเอ่ยขึ้นแข่งกับเสียงฝน “คืนนี้นอนนี่เถอะ”
ตรีเพชรรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก ชายหนุ่มคว้าร่างบางมาไว้ในอ้อมกอด เพราะเด็กน้อยของเขาตั้งหลักไม่ทันทำให้ร่มหลุดมือไปตอนโดนกระชากเข้าอ้อมอกของคนตรงหน้า แต่ใครจะสนละต่อให้เปียกปอนแต่อ้อมกอดนี้ก็ยังอบอุ่นเสมอ…
คืนนี้ทั้งคู่คงจะฝันดี…
หัวข้อ: Mon Fiancé ไอ้เฉิ่มนั่น..คู่หมั้นผม ❤ butterfly lovers... END (อ่าน 199469 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก