เบียร์แก้วที่ห้าหมดไปแล้ว ตอนนี้นาวารู้สึกตึงๆคล้ายว่าจะเริ่มเมา ทว่าเด็กน้อยก็หยุดดื่มไม่ได้เพราะพวกเพื่อนๆบังคับให้ดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าเพื่อไถ่โทษที่ไม่ยอมรับสาย เบียร์สีเหลืองทองมีฟองอากาศสีขาวอยู่เล็กน้อยวางลงตรงหน้า มองไปในแก้วเห็นน้ำแข็งเพียงสองก้อนเพื่อเพิ่มความฉ่ำเย็นให้กับเครื่องเมาแก้วนี้ คิ้วเรียวของนาวาเริ่มขมวด ก่อนเจ้าตัวจะบ่นออกมา
“พวกมึงตั้งใจจะมอมกูใช่ไหมเนี่ย” แต่นาวาก็ยอมยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม เพราะรู้ดีว่าเพื่อนคงจะไม่หายโกรธถ้างานนี้ไม่เมา
“เฮ้ยเอ็ม พี่ว่าพอแล้วมั้ง เดี๋ยวเตี้ยก็เมาอีกหรอก” ตรีเพชรที่โดดมานั่งข้างๆนาวาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีตรีเพชรก็จุ้นยกโน่นยกนี่มาให้กินด้วยกลัวว่านาวาจะเมาไปเสียก่อน
“นานๆทีพี่ ไอ้วามันเมาแล้วรั่วดี พวกผมโคตรชอบ” เอ็มตอบ “แต่ไม่ให้เมาบ่อยหรอก เดี๋ยวคนอื่นจะติดใจ”
“รั่วยังไงวะ” คิ้วตรีเพชรร่นเข้าหากัน
“พี่น่าจะรู้ดีนะ” เอ็มพูดยิ้มๆ คำพูดของเอ็มทำให้ตรีเพชรนึกย้อนไปยังคืนนั้นที่นาวาเมา คืนที่เขานอนไม่หลับ คืนนั้นที่เด็กขี้อ้อนทวงจูบอย่างใสซื่อ ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอาย ตรีเพชรสัมผัสได้ว่าแก้มของเขาร้อนผ่าวราวต้องแดดระอุ
“ยังไงวะไอ้เอ็ม กูไม่เคยเห็น” เปรมที่นั่งฟังอยู่ถามแทรกขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเอ็มไม่อธิบายต่อถึงอาการรั่วๆของนาวา “ตอนนัดดื่มกัน
แต่ละครั้งไอ้จอมมันสั่งตลอดว่าห้ามทำให้น้องวาของมันเมา พวกกูเลยไม่เคยเห็นไอ้วาเมาสักที”
ตรีเพชรรู้สึกตงิดใจกับคำพูดของเพื่อนชอบกล
“พูดอย่างกับวาไม่ได้อยู่ตรงนี้เลยน้า” เสียงใสของนาวาดังขึ้น “เก้าดูดิพวกนี้ขี้นินทาแหละ” แม้ตัวเองจะตาปรือ แต่ยังดึงแขนเก้าเหมือนตั้งใจจะฟ้อง
“แล้ววาเมายังครับ” เกาถามคนตัวเล็กที่เกาะแขนเขาอยู่
“ยังไม่เมาครับ ต่อได้อีกหลายแก้ว” นาวาตอบเสียงใส
เพื่อนๆทุกคนหัวเราะครืนเมื่อได้ยินคำตอบ ฝ่ายตรีเพชรถึงขั้นกุมขมับ ส่วนเปรมและคนอื่นๆเริ่มจะเข้าใจได้บ้างว่าเมื่อนาวาเมาแล้วจะรั่วขนาดไหน ยังไม่เมาครับ แสดงว่าเมาแล้ว ปกติพูดครับซะที่ไหนถ้ามันไม่จงใจอ้อนเอาอะไร หรือไม่ก็เมาแอ๋อย่างตอนนี้
“หัวเราะอะไรกันครับ เสียงดังไปหมด เงียบนะ” นาวาอุดหูรำคาญเสียง
“หยุดเลยพวกมึง” เก้าคว้านาวาเข้าหาตัวเอง “เก้าสั่งให้พวกมันหยุดแล้ว วามีรางวัลให้เก้าไหมน้า” เก้าลากเสียงสูงฟังดูเจ้าเล่ห์
ฟอด!
สายตาของรุ่นพี่ทุกคนและตามใจแสดงความตลึง ส่วนเพื่อนๆกลับส่ายหน้าระอาใจ นาวาหอมแก้มเก้าฟอดใหญ่เป็นรางวัลแด่คนที่ยอมเอาใจเขา
“ไอ้เก้าแม่ง เอาหน้าคนเดียวเลยนะมึง” แบงค์โวยเพื่อนแล้วหันไปคุยกับนาวา “นาวาครับมาหาแบงค์มา เดี๋ยวแบงค์ให้กินช็อกโกเลต”
นาวาเอียงคอ “แบงค์มีเหรอครับ”
“เต็มกระเป๋าเลย” แบงค์แกว่งช็อกโกเลตห่อเล็กยั่วเย้า นาวาถึงผละจากอกเก้าเข้าหาแบงค์ (หรือจะว่าไป เข้าหาของกิน) ทันที
“ไอ้เชี่ยแบงค์ มึงเตรียมของหวานมาล่อนี่หว่า มึงรู้เหรอว่ามันจะมา” เอ็มพูดไปด้วยความหมั่นไส้เพื่อน
“กูไม่รู้ว่ามันจะมา แต่กูซื้อมาเผื่อมันอาจจะโทรกลับมาแล้วตามมาสมทบพวกเรา กูกะจะมอมมันตั้งแต่แรกแล้ว ฮ่าๆ” แบงค์เฉลยให้เพื่อนๆฟัง
“มึงมันเจ้าแผนการ” เอ็มได้แต่ผลักหัวแบงค์อย่างเคืองๆ
“ไอ้วาแม่งเมา แล้วโคตรขี้อ้อน” นายพูดกับพวกเพื่อนๆ “รู้งี้เราน่าปล่อยให้มันเมาบ้างก็ดี”
“นั่นดิ ฮ่าๆ มึงดูๆ” หมอเตชี้ไปยังนาวาที่กำลังเอาหัวไถกับบ่าเอ็ม “อย่างกับลูกหมาเลย เมาเลื้อยซะ”
แต่คนที่หงุดหงิดที่สุดเห็นทีจะเป็นตรีเพชรกระมัง เพราะนอกจากนาวาจะไม่สนใจเขาแล้ว ยังออดอ้อนคนอื่นให้ชายหนุ่มได้เห็นตำตา แม้จะรู้ว่านั่นคือกลุ่มเพื่อนสนิทแต่ตรีเพชรก็มิวายหงุดหงิดจนได้ เขาไม่รู้หรอกว่าอาการแบบนี้ของตัวเองมันคืออะไร แต่มันทำให้ชายหนุ่มรำคาญใจเหลือคณา
“พอแล้วพวกมึง แทะโลมเพื่อนอยู่นั่น” นิสาปรามหนุ่มๆ ก่อนจะเรียกนาวา “วาจ๋า”
“จ๋า” นาวาขานรับไพเราะ
“มาหาสาค่ะ”
หลายคนที่เพิ่งเห็นจะตกตลึง เพราะนาวาเมื่อเมาแล้ววางตัวกับนิสาคนละแบบกับตอนปกติเลยจริงๆ เด็กหนุ่มนั่งข้างนิสา แล้วโอบไหล่ของหล่อนเอาไว้ราวต้องการปกป้อง มือก็ยิบโน่นป้อนนี้ให้หญิงสาว พยายามเอาใจสารพัด
“สาครับ ผมขอโทษนะที่ไม่ยอมรับสาย” นาวาพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน “หายงอนนะ” นาวาเอาหัวของตัวเองแตะหัวทุยๆของนิสาเบาๆ หญิงสาวเขินจนซบลงบนอกของนาวา
“ว่าแต่พวกกู มึงอ่ะตัวแม่เลย ไหนไม่แทะโลมไง ซบมันทำไมล่ะ” เก้าอดหมั่นไส้ไม่ได้
“เก้าอย่าว่าสานะครับ” นาวาดุ นิสาที่หลบอยู่ที่อกของนาวาหันหน้ามาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เก้าให้หัวเสีย
“ทำไม กูจะว่า” เก้ายั่วโมโห
“ไอ้เก้า เดี๋ยวมันก็ร้องหรอก” แบงค์เตือนเพื่อน เก้าเกือบลืมไป พอเมาแล้วนาวาไม่ชอบคนพูดเสียงดัง หรือคนพูดหยาบคาย
“ร้องทำไมครับ วามีพี่เพชรนะ” นาวาพูดขึ้น
“พี่เพชร?” แบงค์ทวนคำ เพื่อนๆชักสงสัยตะหงิดๆเพราะนาวาเรียกคู่อริของตัวเองได้สนิทใจ
ตรีเพชรแอบดีใจเมื่อได้ยินชื่อตัวเองหลุดออกมาจากปากของเด็กขี้เมา
“ช่ายยย วาให้พี่เพชรจัดการหรอก พี่เพชรเก่งจะตายช่วยว่าไม่ให้โดนคนขว้างอิฐบล็อกใส่หัวด้วย”
คำพูดซื่อใสของเด็กหนุ่มสะกิดให้เพื่อนๆมองหน้ากันด้วยแววตาร้อนรน คนขว้างอิฐบล็อกใส่ นั่นหมายจะให้เลือดตกยางออกกันเลยหรือไง หรืออาจจะให้ตายกันเลยก็ได้ เรื่องใหญ่ขนาดนี้แต่คนปากเบาอย่างนาวากลับเก็บเงียบไม่แพร่งพรายให้เพื่อนๆรับรู้ ความห่วงใยที่ฝังแนบแน่นในความสัมพันธ์กรีดเตือนถึงสัญญาณอันตราย เพื่อนๆจะปล่อยให้นาวาห่างหูห่างตาอีกไม่ได้แน่ๆ
“จริงเหรอพี่เพชร” เก้าถามเสียงเครียด
“อืม เรื่องมันยาว” ตรีเพชรตอบ
“วากลับกันเถอะ” เอ็มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“เฮ้ย จะรีบไปไหน” เปรมร้องทันควัน
“ผมจะให้มันนอนจนสร่างเมา จะได้ชำระความกับมัน” เอ็มเอ่ย
“ไอ้วามันไม่ทำอะไรผิด จะไปดุมันทำไม” หมอเตเอ่ยขึ้น
“ขอบคุณพวกพี่ที่เป็นห่วง แต่เพื่อนผม ผมดูแลเองได้” นั่นถือเป็นคำประกาศก้องคล้ายว่าห้ามใครมายุ่มย่ามกับเพื่อนเขา เหมือน
เอ็มต้องการบอกสื่อไปถึงใครบางคน
“วาลุก” เก้าบอกนาวา
“ไม่เอาวายังไม่กลับครับ วาจะไปหาพี่จอมจ๋า เห็นไหมนั่นไงพี่จอมจ๋ายืนอยู่ตรงระเบียงห้อง” นาวายิ้มร่า โบกมือให้จอมทัพราวเด็กเรียกร้องความสนใจ
“วา ดึกแล้ว” แบงค์ปราม
“ไม่เอา แบงค์กลับเองสิ วาจะกลับกับพี่เพชร แต่ตอนนี้วาไปหาพี่จอมดีกว่า ตรงนี้ไม่สนุกเลย ไปเล่นกับพี่จอมแย้ว” นาวาลุกไปโดยมาสนใจใครเลย ครั้นเพื่อนๆจะห้ามก็กลัวว่าจะขัดใจหนุ่มขี้เมาจนร้องไห้ขึ้นมาอีก เลยได้แต่ปล่อยเลยตามเลย
ตรีเพชรหงุดหงิดโดยไม่ทราบสาเหตุ ชายหนุ่มไม่พอใจที่คล้ายว่าจะโดนกันออกจากเด็กน้อยของเขา ตรีเพชรไม่มั่นใจนักแต่เท่าที่เขารู้สึกในตอนนี้คือความคิดของเขากรีดร้องให้นาวาเดินกลับมาหาเขา มาซบอกเขา อย่าไปหาเพื่อนรักของเขาเลย อย่าไปหาจอมทัพ กลับมาหาพี่เถอะ นาวา…
จอมทัพอัดบุหรี่เข้าปอด เขาสูดพิษสีขาวบริสุทธิ์เข้าช่องอกอย่างไม่รู้จักพอ ทำอย่างไรก็ไม่สามารถลบล้างก้อนความรู้สึกที่หน่วงหัวใจออกไปได้ มืออีกข้างถือแก้วเหล้าฝรั่งดีกรีแรงที่มีติดห้อง ยกแก้วขึ้นกระดกแล้วกระดกอีก ความเมามายก็ยังไม่มีทีท่าจะย่างกรายมาหา เสียงหัวเราะข้างล่างเงียบลงแล้ว เมื่อชายหนุ่มมองลงไปอีกครั้ง เด็กน้อยคนนั้นก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นอีกแล้ว คงกลับไปแล้วนินะ กลับไปโดยไม่ได้พูดคุยกันเลย กลับไปโดยไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ใคร” ชายหนุ่มถามออกไป
“เข้าไปแล้วนะ” เสียงนาวาแน่ๆเขาจำได้ ชายหนุ่มหันหน้าเข้ามา มองไปยังประตูห้อง เท้าของเขาแทบจะไม่ขยับเขยื้อน
นาวาเปิดประตูเข้าห้องมาอย่างคุ้นเคย พวงแก้มของเด็กน้อยแดงระเรื่อ ริมฝีปากเหยียดยิ้มอย่างจริงใจ เด็กน้อยเดินมาหารับลมกับเขาที่ริมระเบียง
“พี่จอมจ๋า” นาวาออดอ้อน
“วาเมาเหรอ ใครสั่งให้ดื่ม” จอมทัพมองไปยังคนตัวเล็ก แก้มบางระเรื่อแดง แต่เจ้าตัวกลับส่ายหน้าปฏิเสธ
“เปล่าครับ วาไม่เมา” แต่หัวของเด็กน้อยก็ซบลงตรงแขนของเขาเป็นที่เรียบร้อย
สัมผัสอุ่นๆจากร่างเล็กๆ คล้ายใบมีดกรีดแทงหัวใจของจอมทัพให้รับรู้ถึงความเจ็บปวดขึ้นมาอีก
“ทิ้งเลย” นาวาทำเสียงดุ
“ทิ้งอะไรครับ” จอมทัพรับมือกับนาวาที่เมาได้อย่างเป็นธรรมชาติ เพราะเขารู้จักเด็กคนนี้มาเนิ่นนาน นานพอที่จะรู้ว่าต้องพูดคุย
วางตัว หรือตามใจเด็กดื้อเงียบคนนี้ยังไง
“บุหรี่” นาวาชี้ไปที่หลักฐานคามือจอมทัพ ชายหนุ่มจึงจิ้มปลายบุหรี่ลงบนกระถางต้นไม้ที่วางอยู่ตรงมุมระเบียง
“ทิ้งแล้วครับ”
“พี่จอมจ๋าดื้อ วาสั่งห้ามสูบบุหรี่ใช่ไหม” นาวางอนแก้มป่อง
จอมทัพยิ้มบางให้กับคนร่างเล็ก พี่จอมจ๋า… นาวาเรียกเขาอย่างนี้เสมอตอนเมา แต่ก็ไม่มีใครเป็นพี่จ๋าให้นาวาได้นอกจากจอมทัพคนเดียวเท่านั้น
“พี่กลัว พี่เลยแอบมาสูบบุหรี่ ขอโทษนะเด็กดี” จอมทัพโยกหัวนาวาเล่นอย่างเบามือ
“อย่าเพิ่งโยกหัววาสิ พี่จอมจ๋าโลกหมุน”
จอมทัพหลุดยิ้ม พลางดึงเด็กน้อยเข้าซบอกกว้าง
ความเสียใจ หรือเรื่องทุกข์ที่คิดสับสนวุ่นวายก่อนหน้าเป็นเหมือนควันจางของมวนบุหรี่ มันค่อยๆอันตรธานหายไป ราวไม่เคยเกิดขึ้น นาวาเป็นเช่นนี้เสมอ เป็นยาใจของเขาเพียงคนเดียว ต่อให้โกรธ น้อยใจ หรือไม่ชอบใจอะไรในตัวเด็กน้อย ทุกครั้งที่เสียงใสๆและรอยยิ้มจริงใจนั้นฉายมาที่เขา จอมทัพกลับลืมและทิ้งทุกสิ่ง ให้อภัยความเสียใจทุกอย่าง เพียงเพราะรอยยิ้มนี้ของนาวาเท่านั้น
“พี่จอมจ๋า เป็นอะไรไป ทำไมวันนี้ไม่คุยกับวาเลย” นาวาเงยหน้าขึ้นมองคนที่โอบเขาอยู่
จอมทัพแกล้งทำหน้ามุ่ย แก้มป่องใส่นาวา
“ห๊ะ พี่จอมจ๋าก็โกรธวาเรื่องไม่รับโทรศัพท์เหรอ” นาวาทักขึ้น
“จะว่าอย่างนั้นก็ไม่ถูก พี่แค่น้อยใจเท่านั้นเองครับ”
“วาขอโทษนะ” นาวาซบหัวลงบนอกกว้างของจอมทัพ ศีรษะทุยๆของเด็กน้อยถูกเบาๆกับอกซ้ายของเขา
“ขี้อ้อนจัง อ้อนพวกข้างล่างไปเท่าไหร่แล้วเนี่ย”
“ป่าวซะหน่อย”
“นึกถึงพี่คนสุดท้ายสินะ…” น้ำเสียงของชายหนุ่มเบาหวิว
“ใครว่า พี่จอมจ๋าต้องเป็นอันดับหนึ่งสิ เพราะพี่จอมจ๋าน่ารัก” นาวาหน้าแดง ไม่รู้ว่าเพราะเขินหรือความเมา เด็กน้อยซุกหน้าจมลง
ไปในอกของจอมทัพไม่ยอมเงยหน้าสบตา
“เป็นไร เขินเหรอครับ ไม่ต้องเขินหรอกพี่ไม่ล้อวาหรอกครับ”
“ไม่เขินเล๊ย หนาวต่างหาก ลมพัด น้ำค้างลงแล้ว” คนเมาบ่ายเบี่ยงไปนั่น
“งั้นเข้าไปในห้องไป”
นาวาพยักหน้ากับอกของหายหนุ่ม แล้วทั้งสองคนก็กอดคอกันเข้าไปในห้อง
ขณะเดียวกัน จากด้านล่างที่นั่งอยู่ตรงนี้ ภาพที่เกิดขึ้นริมระเบียงห้องนอนชั้นสามของจอมทัพชัดเจนทุกการกระทำ สายตาของทุกคนที่มองไปต่างคนต่างความหมาย แต่เสียงแซวของเพื่อนร่วมบ้านของจอมทัพกลับดังลั่นไม่ขาดปาก
“เฮ้ย เข้าห้องนอนผู้ชายอย่างนั้นได้ยังไง” ตรีเพชรฉุนในตอนเห็นนาวาโผกอดจอมทัพที่ระเบียงห้อง
“ก่อนหน้านี้ไอ้วาก็มาออกบ่อย แต่เทอมนี้ก็ครั้งแรกละมั้ง” เปรมเงยหน้าขึ้น มองตามตรีเพชรที่จ้องทั้งคู่ไม่วางตา
“น่านไง เข้าไปอ้อนไอ้จอมจริงๆด้วย” นายพูดขึ้น “ฮ่าๆ ไอ้คนพูดน้อยเขินใหญ่แล้วกูว่า”
“ทำไมพี่จอมต้องเขินละครับ” ตามใจถาม
“ก็เพราะว่าไอ้จ…” นายกำลังจะอธิบายแต่เสียงร้องของเตก็ขัดขึ้นก่อน
“แน่ะ มึงดูกอดกันกลมเชียว” หมอเตยกแก้วเบียร์ขึ้นดื่ม
“วามันก็กอดพวกผมเหอะพี่” เอ็มยอมน้อยหน้ารุ่นพี่ซะที่ไหน
“มึงหวงเพื่อนหรือมึงหึงเพื่อนวะไอ้เอ็ม” เตถามขึ้นโต้งๆ
“วามันเป็นลูกรักของพวกผม จะหวงจะหึงก็ได้ทั้งนั้นแหละ” เอ็มต่อปากต่อคำ “เก้ากูว่าขึ้นไปตามมันกลับกันเถอะ ดูสินั่นถูหน้ากับอกพี่จอมจนจะฝังร่างลงไปแล้ว ยั่วฉิบหายไอ้เด็กขี้เมา” เอ็มกึ่งงอนกึ่งโมโห
“มึงนั่นๆ” เปรมสะกิดตรีเพชร “มันพากันเข้าห้องแล้วเว่ย แม่งเหมือนสามีพาภรรยาเข้าเรือนหอยังไงยังงั้น”
สิ้นเสียงของเปรม ตรีเพชรลุกพรวด อกของชายหนุ่มร้อนผ่าว
“กูไปตามเอง” น้ำเสียงเยียบเย็นของตรีเพชรแฝงโทสะที่ปิดเอาไว้ไม่มิด ชายหนุ่มเดินลิ่วเข้าบ้านไปท่ามกลางความประหลาดใจของทุกคน
“เฮ้ย มึงจะไปขวางไอ้จอมมันทำไม” นายวิ่งตามไป
“อ้าวจะให้เพื่อนผมโดนเพื่อนพี่ฟันเหรอ ฝันป่ะวะพี่” เอ็มอารมณ์ร้อนกว่าใครรีบตามสองคนเข้าไป
คนที่เหลือมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนจะแห่ตามกันไปทั้งหมด
ห้องนอนแห่งนี้อบอุ่นขึ้นเมื่อทั้งสองคนเดินเข้ามา นาวามองสำรวจห้องนอนใหญ่ ไม่ว่าจะมาเยือนกี่ครั้งห้องแห่งนี้ยังคงเป็นระเบียบเรียบร้อย ชั้นหนังสือยังมีหนังสือวางอยู่มากมาย รูปวาดหลายรูปที่เจ้าของห้องบรรจงสรรค์สร้างถูกใส่กรอบแขวนไว้ประดับผนัง แต่สิ่งหนึ่งที่ยังสะกิดใจนาวาเหมือนเดิมก็คือ ม่านสีน้ำเงินเข้มผืนนั้น ม่านที่อยู่ข้างชั้นหนังสือ ม่านผิดผนังที่จอมทัพไม่เคยอนุญาตให้ใครเปิดออก
นาวาลากตัวเองมายังผ้าม่านที่ปิดสนิท
“พี่จอมจ๋า ปิดไว้ทำไม” นาวาถาม
“วาครับ พี่ว่าเราไปนั่งข้างล่างกันดีกว่าเพื่อนวาคงห่วงกันแล้ว” จอมทัพพยายามจูงเด็กดื้อขี้เมาให้ตามออกมา แต่นาวากลับไม่ขยับ
“ช่างพวกนั้นเถอะครับ วาอยากอยู่นี่ จะดูห้องพี่จอมจ๋า” นาวาเดินเข้าไปซบอก “อ๊ะ เสียงดัง” นาวายิ้มกว้าง เงยหน้าขึ้นสบตา
จอมทัพ
“เสียงอะไรครับ” จอมทัพก้มมอง จ้องตาสีสวยของคนในอ้อมกอด
“เสียงตรงนี้ ดังมากๆเลย” นาวาจิ้มลงไปที่อกซ้ายของจอมทัพ
“วาอาจจะหูฝาดน่ะครับ” จอมทัพหน้าแดง ใจของเขายิ่งเต้นแรงเมื่อถูกจับได้
“ไม่จริง ทุกครั้งพี่จอมจ๋ามีเสียงมาจากตรงนี้ตลอดเลยไม่ใช่เหรอ วากอดก็เป็นแบบนี้ตลอดเลย”
“พี่ขอโทษ…” ชายหนุ่มลูบหัวนาวาแผ่วเบา เสียงของเขาเบาหวิวไม่ต่างกัน “เสียงในอกพี่มันทำให้วารำคาญมากไหม… พี่ขอโทษนะ พี่มะ…”
นิ้วของนาวาแตะริมฝีปากของจอมทัพ หน้าเรียวของคนตัวเล็กส่ายเบาๆให้อีกฝ่ายหยุดพูด
“วาชอบเสียงนี้ พี่จอมจ๋าไม่ต้องขอโทษนะ”
“ชอบจริงๆเหรอ…”
“ครับ” นาวาฉีกยิ้ม “จะชอบมากกว่านี้ถ้าได้เปิดผ้าม่านนี้ด้วย”
จอมทัพถอนหายใจเบาๆ นาวาจะอ้อนให้เขาเปิดม่านนั่นให้ได้
“ไม่เอานะ วาคนดีไม่ดื้อกับพี่นะครับ พี่ว่าเราไปข้างล่างกันเถอะ”
“ไม่ วาอยากดู ให้วาเปิดม่านนะ”
“วาครับ…” จอมทัพเหนื่อยใจกับเด็กดื้อ
“งั้นวาให้รางวัลแล้วพี่ต้องเปิดให้วาดูนะ” เด็กน้อยกอดเขาอีกแล้ว นาวาเงยหน้าแดงๆของตัวเองขึ้นมา “พี่จอมจ๋า จูบวานะ” เสียงหวานของนาวาเอื้อนเอ่ย ดวงตาสีน้ำตาลทองคู่นั้นหวานฉ่ำ ริมฝีปากเรียวกระจับสีกุหลาบที่จอมทัพเฝ้ามองมาตลอดบัดนี้กำลังยั่วเย้าเขา
“พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่า” จอมทัพตกใจ แต่ก็เข้าใจ คำพูดของคนเมา ช่างให้ความหวัง แต่ความหวังนั้นกลับเป็นเพียง
ความฝันสีจางๆเท่านั้นเอง
“รู้สิ จูบวานะ นะ” นาวาเขย่งตัวขึ้น จอมทัพที่ก้มหน้ามองอยู่กลับไม่ขยับออกไปไหน จะว่าอารมณ์ตกใจก็ใช่ที อาจเป็นเพราะเขา
เองก็ต้องการลิ้มรสจุมพิตของคนที่เขาเฝ้าทะนุถนอมตลอดมาด้วยกระมัง
นาวาใช้มือบางโน้มหน้าของจอมทัพลงมา ริมฝีปากของเด็กน้อยจรดเรียวปากของชายหนุ่ม กลิ่นควันบุหรี่และเหล้าฝรั่งจางๆจากสัมผัสจูบ แทบจะทำให้นาวาเมามายขึ้นไปอีก จอมทัพเมื่อรับสัมผัสจากปากของนาวา ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ความสุข ความหวานมันเป็นอย่างนี้นี่เอง จากนั้นชายหนุ่มหลับตาพริ้ม มือข้างหนึ่งของเขากดท้ายทอยของเด็กตัวเล็กไว้ มืออีกข้างโอบร่างของนาวาให้แนบเข้ามา เรียวลิ้นของจอมทัพควานหาความหวานอย่างอ่อนโยน
จอมทัพเหมือนอยู่ท่ามกลางพายุหิมะที่ขาวโพลน สมองเขาโล่งไปหมด ไม่สนใจเสียงเอะอะที่ดังจากชั้นล่าง ริมฝีปากและเรียวลิ้นของเขายังคงควานสัมผัสความหวานฉ่ำของนาวาอย่างแผ่วเบา
เขารู้แล้วว่านี่คือสิ่งที่ตัวเองตามหา ณ วินาทีนี้ นาวาเท่านั้นที่เขาต้องการ จอมทัพพร้อมจะหันหลังให้กับคนทั้งโลกเพื่อเด็กน้อยคนนี้
“ไอ้เชี่ยจอม!” เสียงโกรธเกรี้ยวของคนคนหนึ่งดังนั้น ก่อนจอมทัพจะรู้สึกถึงสัมผัสที่มีคนกระชากคอเสื้อเขา เป็นเหตุให้จอมทัพต้องละจากจุมพิตของนาวา ก่อนที่หมัดหลุนๆจะกระแทกใส่มุมปากของเขาเต็มแรง จนจอมทัพล้มลงไป
“เฮ้ยไอ้เพชร มึงใจเย็นๆ!” นายพยายามรั้งตัวตรีเพชรเอาไว้ แต่ก็เอาแรงของคนอารมณ์ร้ายไม่อยู่ ตรีเพชรขยุ้มคอเสื้อของเพื่อนขึ้นมา คุณเพชรโกรธเพื่อนรักของตัวเองจนเกินให้อภัย
“มึงทำแบบนี้ได้ไง!” ตรีเพชรตะหวานลั่น ก่อนจะสวนกำปั้นเข้าท้องของจอมทัพ
“ทำไมกูจะทำไม่ได้” จอมทัพอารมณ์ขาดผึง ตรีเพชรโกรธเป็นคนเดียวหรือไง เขาก็หมดความอดทนแล้วเหมือนกัน จอมทัพเลยสวนหมัดหนักๆเข้าที่ใบหน้าของตรีเพชร “กูจะจูบวา จะทำให้จูบนี้เป็นของกูคนเดียว”
“พวกพี่จะไปต่อยกันที่อื่น ไอ้วามันร้องไห้แล้ว” เก้ารีบเข้ามาประคองเพื่อนของตัวเองที่เอามือปิดหู ร้องไห้อยู่คนเดียว
แต่เหมือนเสียงเตือนของเก้าจะไม่เข้าหูคนทั้งสองเลย ทั้งคู่ยังประเคนหมัดให้กันไม่ยั้ง เพื่อนๆและรุ่นน้องที่เหลือพยายามช่วยกันแยก
ตรีเพชรโดนเพื่อนส่วนหนึ่งจับไว้ ส่วนจอมทักก็มีพวกที่เหลือคอยรั้งตัว
“มึงห้ามยุ่งกับนาวา” ตรีเพชรประกาศก้อง
“มึงไม่ต้องมาสั่ง” จอมทัพตะโกนกลับ “วาเป็นของกู กูดูแลของมาตั้งกี่ปี เขาเป็นคนที่กูชอบ”
“แต่คนที่มึงชอบ มันเป็น
คู่หมั้นกู!”
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นนะครับ อ่านแล้วยิ้มทุกครั้งเลย
โปรดติดตามแบบนี้ไปเรื่อยๆนะครับ ขอบคุณนักอ่านทุกคนจากใจจริงๆ
หวังว่าคงไม่ค้างเท่าไหร่นะครับ
หัวข้อ: Mon Fiancé ไอ้เฉิ่มนั่น..คู่หมั้นผม ❤ butterfly lovers... END (อ่าน 200959 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก