Mon Fiance
ไอ้เฉิ่มนั่น... คู่หมั้นผม
บทที่ 9 วันเกิด... สำหรับปีนี้และปีถัดๆไป 1/2 เมื่อ RENGE ROVER คันสีแดงจอดสนิท ประตูรถด้านหน้าทั้งสองฝั่งของรถเปิดออกพร้อมกัน ชายหนุ่มเดินตามหนุ่มน้อยร่างเล็ก แววตาของเขาจับอยู่ที่พวงแก้มสีซับเลือดนั้นไม่ยอมละไปไหน รอยยิ้มบางๆฉายขึ้นทันทีบนในหน้าของฝ่ายที่เดินตาม
ยังไม่หยุดเขินอีกหรือไง ตรีเพชรคิดในใจ
“เตี้ย” ตรีเพชรแกล้งเอาไหล่ไปกระทบนาวา “เป็นไรอ่ะ”
“เปล่านิ”
“นายหน้าแดงน่ะ” คุณเพชรยกมือขึ้นเตะแก้มนาวา นิ้วชี้ลูบเบาๆบนแก้มนุ่ม “เขินเหรอครับคุณเจ้าสาว”
นาวาปัดมือตรีเพชรออกราวปัดไล่แมลง เด็กน้อยแสร้งปั้นหน้าให้บึ้งตึง เร่งฝีเท้าเดินให้ห่างจากคนขี้แกล้ง และปฏิเสธเสียงเข็ง
“ใครเขิน ไม่มี๊” นาวาส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก เส้นผมสลวยที่เริ่มยาวสะบัดไปมาดึงดูดความสนใจของตรีเพชร
หมับ
มือใหญ่วางลงบนกระหม่อมของนาวา ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงความนุ่มและเส้นผมที่ลื่นให้สัมผัสราวเส้นไหม ขณะเดียวกัน เด็กน้อยรู้สึกได้ถึงความอุ่น ฝ่ามือหนานั้นอุ่นประหลาด… คล้ายๆฝ่ามือของใครบางคน
“นี่แน่ะ” ตรีเพชรว่า ก่อนจะขยี้ผมของนาวาจนยุ่ง
“โอ๊ยไอ้ตี๋ หัวยุ่งหมดแล้ว” นาวาใช้มือเล็กๆของตัวเองสางผมให้เข้าที่ “เล่นบ้าอะไรของนาย”
“ลงโทษไอ้เด็กปากแข็ง เขินก็พูดเถอะ ฉันไม่ว่าอะไรหรอก”
“ใครจะไปเขินคนอย่างนาย”
“แน่ใจนะครับหนูวา ที่แอบเงียบตลอดทางนี่ไม่ใช่เพราะอายหรอกเหรอ”
“โอ๊ยไม่คุยเรื่องนี้แล้ว” นาวาเดินนำเข้าห้างไป ชายหนุ่มจึงเร่งฝีเท้าตามมา เด็กน้อยหันมาถามตรีเพชรเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ “ตกลงวันนี้นายจะพาฉันไปงานอะไร ไม่ไปไม่ได้หรือไง”
“ไม่ได้ นายต้องไป”
“งานอะไร”
“งานวันเกิด”
“จะบ้าเรอะ ไปงานวันเกิดคนไม่รู้จัก ฉันวางตัวไม่ถูกหรอกนะ” นาวาพูด
“ใครว่าหนูวาไม่รู้จัก”
“งานวันเกิดใคร” นาวาเลิกคิ้วสงสัย
“น้องตาม ตามใจ น้องชายไอ้เปรม”
“อ๋อ” นาวาลูบคางทำทานึก “น้องคนนั้นที่เจอในชมรม”
“อื้มเด็กคนนั้นแหละ ไอ้เปรมเห่อน้องคนเล็กของมันจะตาย สั่งนักสั่งหนาให้ฉันไปให้ได้ งานเริ่มเย็นนี้แต่มันเตรียมของตั้งแต่วันจันทร์ที่แล้ว”
“พี่เปรมรักน้องเว่อร์ๆ”
“ก็นะน้องมันออกจะน่ารักขนาดนั้น” ตรีเพชรยิ้มเมื่อนึกถึงตามใจ รอยยิ้มของชายหนุ่มไม่รอดพ้นสายตาของนาวา แต่เด็กน้อยยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
“แล้วนายจะลากฉันไปทำไมตี๋”
“เหอะน่า ไปเปิดหูเปิดตามั่ง”
“เออๆ งานเลี้ยงทั้งทีใครจะปฏิเสธ” นาวาดีดนิ้วเหมือนคิดอะไรได้ “แล้วของขวัญล่ะ เราต้องหาของขวัญนี่นา ถ้าไปมือเปล่าเสียมารยาทแน่ๆ”
“ถึงชวนมาชอปปิ้งนี่ไงล่ะ อุตส่าห์คิดตั้งแต่เมื่อคืน” ตรีเพชรอธิบาย หารู้ไม่ใบหน้าของนาวาเริ่มมีเค้าบูดบึ้งขึ้นทันทีที่ชายหนุ่มจบประโยค
“พามานี่ก็เพราะซื้อของให้ตามใจสินะ” นาวากอดอก หันหน้าไปมองทางอื่น
“หนูวาฉลาดจริงๆ” ตรีเพชรเรียกขานคนตัวเล็กตามอาม่า
“ไม่ต้องมาเรียกว่าหนูวาเลย” นาวาเหว หน้าบึ้ง เขารู้สึกหงุดหงิดโดยไม่มีสาเหตุ “แล้วงานเลี้ยงนั่นฉันไม่ไปแล้ว ไปคนเดียวเลย
ไอ้ตี๋สมองกลวง”
ไอ้โซ้ยตี๋ ไหนมึงบอกจะพากูมาชอปปิ้งซื้อของไง ที่ไหนได้หลอกให้มาเป็นพื่อนซื้อของขวัญให้น้องตาม ไอ้หอก! นาวาคิดในใจจนเสียงก่นด่าเหล่านั้นแว่วดังมาทางสายตา ชายหนุ่มสบสายตาขุ่นๆของคนตัวเล็กถึงกับไปต่อไม่ถูก
นาวาเดินดุ่มๆไปข้างหน้า ทิ้งให้ตรีเพชรยืนงงอยู่ตรงนั้น
“เตี้ย” ชายหนุ่มออกเดินตาม “เป็นอะไร โกรธอะไรฉันอีก แค่เรียกว่าหนูวาเนี่ยนะ ไม่เห็นเป็นไรเลย น่ารักดีออก”
นาวายังคงเงียบ ไม่สนใจที่ตรีเพชรสะกิด
“หนูวาคร้าบ… เอ้ย เตี้ยคร้าบ”
นาวาหันมองคนที่กำลังสะกิดเขาอย่างไม่พอใจ
“หยุดเรียกว่าหนูวาแล้วไง เรียกเตี้ยเหมือนเดิมก็ได้” ตรีเพชรยิ้มซื่อ
ไม่ใช่เรื่องนั้นโว้ย! เสียงในหัวของนาวาตะโกนก้อง นาวาคิดว่าเทพบุตรในฝันของสาวๆทั้งหลายบางครั้งก็แอบโง่ได้เหมือนกัน อย่างตรีเพชรที่กำลังโง่อยู่ตอนนี้
ของขวัญวันเกิดของตามใจปีนี้เป็นตุ๊กตาหมีเท็ดดี้แบร์ที่คุณชายบังคับให้ซื้อเหมือนกัน สรุปก็คือตามใจได้ตุ๊กตาคู่จากนาวาและตรีเพชร เป็นตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลอ่อนใส่เอี๊ยมสีฟ้ากับตัวที่นาวาเลือกเป็นเท็ดดี้แบร์สีครีมใส่เอี๊ยมสีชมพู นาวาชอบตุ๊กตามากๆขนนุ่มๆ สัมผัสนิ่มๆของตุ๊กตาทำเอาเขาอยากซื้อกลับห้องให้หมดทุกตัว แต่เมื่อดูงบในกระเป๋าแล้วเด็กหนุ่มเลยชั่งใจไม่ซื้อตุ๊กตาหมีให้ตัวเอง
เมื่อได้ของขวัญเป็นที่เรียบร้อยคุณเพชรก็ลากนาวาไปหาคอนแทค กว่าจะกล่อมให้นาวายอมสลัดแว่นและสวมคอนแทคได้เล่นเอาทั้งพนักงานและตรีเพชรเหนื่อยไปตามๆกัน แต่ผลที่ได้เกินคุ้ม ชายหนุ่มตะลึงงันมองนาวาราวไม่เคยเห็นมาก่อน รอยยิ้มของคุณเพชรฉายชัดกว่าครั้งไหนๆ เท่านั้นยังไม่พอ ตรีเพชรยังลากนาวาเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ซื้อเสื้อผ้าและน้ำหอมให้เป็นว่าเล่น แม้คนตัวเล็กจะทัดทานสักเท่าไร ตรีเพชรก็ไม่ฟังอยู่ดี นาวาจึงได้แต่เดินตามชายหนุ่ม ยอมเป็นหุ่นให้เขาลองเสื้อผ้า จนสองมือของทั้งสองคนถือถุงโน่นนี่เต็มไปหมด
“หนูวา” ตรีเพชรเรียกนาวาที่เดินอยู่ข้างๆ “หนักไหม”
“ไม่หนัก แต่มันเยอะ” นาวาตอบ “กลับได้หรือยัง”
“เดี๋ยวสิ ไปซุปเปอร์แปปนึง”
นาวาพยักหน้า
“เอางี้ เดี๋ยวฉันจะรีบเอาของทั้งหมดเนี่ยไปเก็บที่รถ ส่วยเตี้ย นายก็นั่งรอในร้านไอศกรีมนี่” ตรีเพชรแย่งของจากมือนาวามาถือไว้จนหมด แล้วยัดอะไรบางอย่างใส่มือนาวา “เอากระเป๋าสตังค์ไป จะกินอะไรก็สั่งนะ เดี๋ยวมานะเตี้ย” จบคำตรีเพชรรีบเดินหายไปกับฝูงชน
“อะไรของเขาวะ ไม่เห็นต้องเอาของไปเก็บเลย ซื้อของในซุปเปอร์ก็เอาของพวกนี้ใส่รถเข็นสิ เสร็จแล้วได้เอาเก็บในรถทีเดียวไม่ต้องเทียวไปเทียวมา ไอ้ตี๋ท่าจะเพี้ยน ไม่มันก็โง่ ฮ่าๆ” นาวาบ่นและหัวเราะกับตัวเองก่อนจะเข้าไปนั่งในร้านไอศกรีมหรู
ไอศกรีมที่สั่งมาเผื่อคุณเพชรละลายไปเกือบครึ่ง แต่เด็กน้อยกลับไม่เห็นวี่แววของคนตัวสูงว่าจะรีบกลับมาอย่างที่พูดไว้ นาวานั่งกินไอติมของตัวเองจนหมดไป จ้องดูนาฬิกาข้อมือตัวเองอย่างเซ็งๆ สั่งน้ำส้มปั่นเพิ่มอีกแก้ว คุณเพชรก็ยังไม่กลับมาใบหน้าของเด็กน้อยง้ำเป็นรอยที่สองของวัน
“ไปทำบ้าอะไรของมันวะ นานเป็นชาติ” นาวาบ่น
ในจังหวะที่เด็กน้อยกำลังจะเรียกพนักงานคิดเงินร่างสูงกลับเดินเข้ามา นั่งลงฝั่งตรงข้าม หยิบแก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่มอย่างกระหาย เมื่อมองไปที่ตรีเพชรดีๆจะเห็นว่าใบหน้าคมสันของเขามีเม็ดเหงื่อซึมพรายอยู่ตามกรอบหน้า คุณเพชรสะบัดคอเสื้อเชิ้ตสีกรมท่าเพื่อไล่ความร้อน พับแขนขึ้นถึงข้อศอก
“ขอโทษที่มาช้า” ตรีเพชรยิ้มสำนึกผิดเมื่อเห็นไอศกรีมฝั่งตัวเองละลายจนเกลี้ยง
“นึกว่าหนีกลับซะก่อนแล้ว ไปทำบ้าอะไรของนายวะนานไปป่ะ”
“พอดีมีธุระนิดหน่อย”
“ช่างเหอะ” นาวาติดจะไม่พอใจคำตอบของตรีเพชร ธุระนิดหน่อย? ไม่หน่อยละมั้งเหงื่อแตกเหงื่อแตนขนาดนั้น
“งั้นเราไปซุปเปอร์กันดีกว่า” ตรีเพชรเปลี่ยนประเด็น เขารู้นาวาไม่พอใจคำว่า ‘ธุระ’ ของเขาสักเท่าไหร่ ขืนอยู่ต่อให้เด็กเตี้ยซักไซ้เขาจะพาลซวยเอา เลยต้องแกล้งเปลี่ยนเรื่อง รีบไปจ่ายเงินค่าไอศกรีมและออกจากร้านไป
“หนูวาดมอันนี้ดูดิ” ตรีเพชรถือขวดแชมพูอยู่ในมือ ยื่นให้เด็กน้อยดม
“ก็หอมดี”
“แล้วกับขวดสีแดงนี้ล่ะ” เขาเอาแชมพูอีกยี่ห้อให้นาวาดม
“หอมเหมือนกัน”
“แล้วหนูวาชอบอันไหน”
“ทำไม” นาวาสงสัย “จะซื้อให้?”
“อื้มซื้อให้ แล้วเอาไปใช้เองด้วย”
“ขวดแรกหอมกว่า” นาวาบอก
“แต่ฉันชอบขวดสีแดง เอาขวดนี้นะ” ตรีเพชรหยิบแชมพูที่ตัวเองเลือกหย่อนลงรถเข็น
“ถ้าชอบสีแดงตั้งแต่แรกแล้วถามทำไมวะ แล้วจะซื้อไปใช้เองด้วยทำไมถึงซื้อแค่ขวดเดียว”
“ก็เอาไปใช้กับวาที่ห้องไง” ชายหนุ่มตอบหน้าตาย
“ไอ้โซ้ยตี๋ ใครอนุญาตไม่ทราบ” นาวาเหว
“อนุญาตตัวเองดิ ห้องคู่หมั้นทำไมจะไปอยู่ไม่ได้ จริงไหม” คุณเพชรยิ้มพราวลอยหน้าลอยตาไม่สนใจคำทักท้วงของนาวา
กว่าทั้งคู่จะซื้อของเข้าห้องเสร็จก็มีอันต้องเถียงกันตั้งหลายรอบ แต่ส่วนมากก็ได้ของแพงๆที่คุณชายอยากได้ ในเมื่อขัดใจคนที่เอาแต่ใจตัวเองไม่ได้นาวาจึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย
หัวข้อ: Mon Fiancé ไอ้เฉิ่มนั่น..คู่หมั้นผม ❤ butterfly lovers... END (อ่าน 199794 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก