ตอนพิเศษ เมื่อลูกชายผมโต ครั้งที่ ๓
ผมกลับมาถึงบ้านหลังจากอยู่ที่กรุงเทพร่วม ๒ สัปดาห์ เจ้าตะวันสอบกลางภาคเรียบร้อยแล้วและทำเรื่องย้ายเข้าเรียนในกรุงเทพ เดี๋ยวขอเล่าวันที่เจ้าตะวันย้ายมาสักหน่อยนะครับ
“พ่อบอมบ์ครับ”
“หืม”
“ทำไมเด็กกรุงเทพกวนตีนจัง”
“อ้าว ก็ต้อนรับเด็กใหม่มั้ง เราย้ายมากลางเทอมนี่ เขาก็กวนหน่อยๆแหละ ที่จริงๆไม่ใช่กวนตีนเฉพาะเด็กกรุงเทพนะ เด็กที่ไหนมันก็กวนตีนทุกทีอ่ะ”
“อืม ก็จริงของพ่อบอมบ์ แต่ไม่เป็นไร มีแต่ตัวเล็กๆกว่าตะวัน”ทำท่าประกอบด้วยครับ ตะวันที่ ม.๕ ๑๘๗ เซน และหุ่นควายมากเลยครับ อยู่บ้านนี่กินเยอะ แล้วชอบมารวมตัวเล่นฟิตเนสกับพวกผม โตเกินวัยครับ แขนขานี่ เหมือนสมัยผมตอนเข้ามหาลัยใหม่ๆเลยครับ เออ จริงๆลูกชายผมนอกจากจะโย่งแล้ว หุ่นเขาที่กระทิงป่า ฮ่าๆๆ ก็เพราะทำงานหนักด้วย เล่นกีฬาด้วย หุ่นถึงได้ล่ำสัน เจ้าตะวันนี่ยืนกับพ่อมันนี่ คนอื่นเกือบจะคิดว่าไอ้ซันเป็นลูก นี่ถ้าไม่ผมหงอกนะ มองไม่ออก ฮ่าๆๆ
เออ พูดถึงเรื่องผมหงอก นี่ยังไม่ได้ย้อมเลยครับ ผมบนหัวผมนี่เริ่มจะหงอกบ้างแล้ว โชคดีที่ผมไม่ล้าน ยังเต็มหัวปกติครับ
“เฮ้อ ไม่รู้คิดถูกคิดผิดนะเนี่ยที่ย้ายมา เหงาเลย เพื่อนก็กวนประสาท ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย”
“อ้าว ก็ย้ายกลับดิ”
“แม่ได้บ่นแน่ๆ ฮ่าๆๆ เดี๋ยวโทรหาแม่แปบดีกว่า”หยิบแท็บเล็ตที่สามารถโทรได้ออกมา “ฮัลโหลแม่ สวัสดีครับ”
“ค่ะ คุณลูกชาย เป็นไงบ้าง”
“ตะวันมานั่งเล่นบ้านพี่ชาลีอ่ะแม่ รอพี่เขาเลิกเรียน นี่ตะวันนั่งกับพ่อบอมบ์ พ่อบอมบ์ แอ๊บใส่หน้าจอหน่อย”
“เฮอะ ก็หาเรื่องนะเอ็ง ไงฟาง เหงาอ่ะดิ”
“ไม่เห็นจะเหงาเลยพี่บอมบ์ ไปซะได้ก็ดี เกะกะบ้าน”ฟางพูดประชดลูกชาย
“หูย ใจดำจังเลยคุณแม่ของผม คิดถึงลูกอ่ะดี๊ แบร่ แล้วแม่ทำอะไรอ่ะ”
“ก็นั่งเป็นคุณนายอยู่ในบ้าน รอเงินเข้าบัญชีแล้วเอาไปเดินชอปปิ้งเก๋ๆ”
“น่ารักมากแม่ผม อย่าลืมส่งค่าขนมมาให้ลูกด้วยน้า เดือนนี้ ขอ ๗ แสน ซื้อปากกามาใช้ ใช้ของถูกไม่เป็นอะแม่ คันมือ”
“แต่แม่คันเท้าอยากจะเตะ แหม่ พูดมาได้ แล้วเป็นไงบ้าง เจอเพื่อนเจอฝูงรึยัง”
“เจอทั้งโขลงเลยแม่ เอ๊ย ไม่ใช่ช้างนะแม่ ฮ่าๆๆ เจออยู่อ่ะ แต่เพื่อนใหม่กวนตีน ตะวันไม่ชอบเลย”
“แม่ว่าเราไปกวนเขาก่อนมากกว่า”
“ฮ่าๆๆ แม่ชอบรู้ทัน แล้วนี่พ่อไปไหนอ่ะแม่”
“นอนกลางวันสิ จะทำอะไรอ่ะพ่อเอ็งวันๆ”
“ใช่ซี่ เป็นเสี่ยแล้วนี่ รวยแล้วไม่ต้องทำอะไร เฮ้อ คิดถึงบ้านเรานะแม่ อยู่นี่ไม่มีอะไรให้เล่นเลย”
“ก็อยากย้ายไปทำไมละ ย้ายไปแล้วก็ต้องทน กรุงเทพมันไม่ได้สวยหรูอย่างที่คิดหรอกนะ ขนาดแม่โตที่นั่นแม่ยังไม่ค่อยอบเลย”
“อ๋อ ถ้าไม่ได้แต่งงานกับพ่อ แม่ก็คงต้องติดแหง็กอยู่ที่นี่ละสิ”
“ใช่แล้ว แล้วยายกลับบ้านรึยัง”
“ยายไม่ได้ไปไหนครับ ตาก็อยู่ น้าเฟิร์สก็อยู่”น้าเฟิร์สนี่น้องชายของฟางครับ แต่งงานมีลูกแล้ว
“อื้ม ก็อยู่ดีๆแล้วกัน อย่าทำให้ยายปวดหัว ยิ่งเฮี้ยวๆด้วยเรา”
“ไม่ได้เฮี้ยนนะแม่ คนนะไม่ใช่ผี จะได้เฮี้ยนอ่ะ”
“เฮี้ยว ไม่ใช่เฮี้ยน เอ๊ะ เอ็งนี่”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ปากแบบนี้แหละถึงเข้ากับใครไม่ได้”
“แม่อ่ะ ไม่เข้าข้างลูก นี่ลูกชายสุดรักสุดหวงของแม่นะ หล่อด้วย เออแม่ มีผู้ชายมาชอบตะวันด้วย ฮ่าๆๆ มาวันแรกเจอเลย ตัวเองๆ หล่ออ่ะ อยากได้เป็นผัว ฮ่าๆๆ”
“ก็ไปเป็นซะซิ ผัวอ่ะ เออ ให้ไปเรียนนะไม่ได้ให้ไปหาเมีย”
“หูย ไม่รีบหรอกครับ ตะวันรักเดียวใจเดียวนะ จบม.๖ นี่แม่ต้องไปหมั้นให้ตะวันไว้ก่อนนะ เดี๋ยวเขาไม่มั่นใจในตัวตะวัน”เจ้าตะวันนี่มีแฟนแล้วครับ เรียนอยู่โรงเรียนเดียวกัน ชั้นเดียวกัน เป็นลูกของผู้รากมากดีในตัวเมืองของจังหวัดผมครับ
“ไม่ต้องรีบหรอกน่ะเรื่องเมีย พ่อเอ็งกว่าจะได้แต่งกับแม่ก็ปาไปตั้ง ๒๕ ๒๖ แล้ว นี่เพิ่งจะ ๑๗ ล้างจานยังไม่สะอาดเลย ริอาจจะมีเมียแล้ว”
“ฮ่าๆๆ หยอกแม่เล่นอ่ะ ตะวันไม่รีบหรอก เพราะเขาไม่รักใครอยู่แล้ว”
“เออ เดี๋ยวจะเข้าแนวระยะทางห่างใจคนนะ คนยิ่งอยู่ไกลกัน ความสัมพันธ์มันก็ห่างเหินตามระยะทาง แม่ว่าอยู่นี่ก็ดีแล้ว จบแล้วค่อยเข้าไปเรียนในกรุงเทพพร้อมกัน”
“ก็มันเหงานี่แม่ พี่แสบพี่ซ่าพี่ชาลีเล่นมาทั้งหมดแบบนี้ ตะวันเหงาเป็นธรรมดา เรื่องแฟนตะวันไม่ห่วง ถ้าเขามีใหม่ ก็พร้อมให้เขาไป หล่อ ล่ำ หำใหญ่แบบลูกชายของแม่ ไม่มีใครเอาชนะได้หรอก”
“แหวะ หล่อเหรอคะ หน้าตาอย่างกะฝอยขัดหม้อ”
“หน้าตาเป็นไงอ่ะแม่ มันหยึยๆ ฮ่าๆๆๆ ไม่คิดจะชมลูกเลยอ่ะ งอนแม่ ๕ วินาที”แล้วมันก็ทำหน้ายู่ใส่แม่ของมัน ส่วนผมนั่งขำใกล้ๆ “ครบแล้ว อ่ะ พี่แสบกลับมาแล้ว แค่นี้ก่อนนะแม่ อย่าลืมออกกำลังกาย เต้นแอโรบิก เล่นโยคะ ว่ายน้ำ ฟังธรรม ดูปะการัง รดน้ำผัก เก็บเห็ด”
“เออๆ พอเลย จะวางก็รีบวาง ให้แม่ทำทุกอย่างคิดว่าเป็นทศกัณฑ์รึไง อ่ะ แค่นี้ก็แค่นี้”
“ครับ จุ๊บๆ รักแม่นะ”แล้วมันก็วางสายไป ถึงจะกวนประสาทแค่ไหน ก็บอกรักแม่ตัวเองได้เสมอ ก็แบบนี้แหละครับบ้านนี้ กับเด็กๆพวกนี้ กวนพ่อกวนแม่ แต่ก็รัก
“ฟอด สวัสดีครับ”เจ้าแสบลงจากรถได้ก็เดินมาหอมแก้มผม แล้วยกมือไหว้ “อะไรเอ็ง มีอะไร”หันไปถามน้องชาย
“จะพาพี่แสบไปเดินเนอ่ะ ส่องสาวๆ”
“พี่ไม่ชอบส่องสาว พี่ชอบส่องผู้ชาย ฮ่าๆๆๆ”เจ้าแสบขำ
“เออ ส่องใครก็ได้พี่ แหม่ มาจุ๊บหน่อยดิ คิดถึงพี่ว่ะ”
“เฮ้ยๆ แอบคิดเล็กคิดน้อยรึเปล่าเนี่ย”
“โว๊ะ ของเคยๆอ่ะพี่ ฟอด โห หน้ามันมาก เอาไปทอดหมู ๓ ชั้น ๕ วันไม่หมดเลยเลยเนี่ย ฮ่าๆๆ”
“กวนตีนแล้วเอ็ง มาให้พี่จุ๊บบ้าง”เจ้าแสบหอมแก้มน้องกลับ เออ อย่าได้สงสัยกับความมุ้งมิ้งของลูกชายบ้านนี้ครับ เป็นกันทั้งบ้าน “พ่อบอมบ์ แสบมีเรื่องจะปรึกษา”
“อื้ม”ผมพยักหน้า จากนั้นลูกชายเล่าเรื่องที่เขาเรียนให้ฟัง บางเรื่องผมไม่เข้าใจนะครับเพราะผมไม่ใช่สายตรงวิศวะ รู้แค่พื้นๆเท่านั้น ลุกชายเขาอยู่วิศวะแล้วเขาก็อยู่ชมรมพวกประดิษฐ์รถยนต์อ่ะครับ ทีนี้ทีมเขาก็คอนเน็คชั่นกับเจ้าซ่า เจ้าซ่าก็อยู่คนละมหาลัย คนนี้เขาเรียนเกษตร ก็เรียนเกี่ยวกับพวกการเกษตรแล้วเขาเข้าชมรมทำรถการเกษตรในมหาลัยเข้าอ่ะ ทั้ง ๒ ชมรมจึงติดต่อกัน จะวิจัยเรื่องเครื่องมือทางการเกษตร ก็ต่อยอดจากที่อยู่ที่บ้านนั่นแหละครับ เขาจะขอพื้นที่ที่นาของผมเป็นที่ทดลอง แล้วขอเงินสนับสนุน ระหว่างนี้บิวก็พาเจ้าคอปเตอร์กลับมาถึงบ้านพอดี และได้ฟัง บิวก็สนับสนุนเงินทุนวิจัยไปครับ ส่วนผมลูกชายอยากทำอะไรก็ เต็มที่เลยลูก ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว มันได้ประโยชน์ทั้งลูกผมและผมเองในอนาคตก็อาจจะได้ด้วยครับ
“เตอร์ เปลี่ยนชุดไปออกกำลังกายกัน”เจ้าซ่ามาถึงบ้านอีกคนแล้วครับ มาถึงก็ชวนน้อง
“เตอร์อยากนอน”เจ้าคอปเตอร์หาว
“ไม่ได้ มาออกกำลังกายกับพี่เลย”เจ้าซ่าชวนอีก
“แล้วพี่ชาลีจะไปไหมครับ”เขาถามถึงพี่ชายของเขา
“ไปสิ เดี๋ยวพี่เขาก็จะมาถึงบ้านแล้ว แต่เราไปก่อน”
“ครับ งั้นคอปเตอร์จะวิ่ง ๑๐ รอบเลย”
“แหม วิ่งให้ครบรอบเดียวก่อนก็ได้นะลูกหมูของแม่”บิวกระแซะลูก หึหึ
“คิกๆๆ ถ้าวิ่งไม่ไหว คอปเตอร์ก็จะให้พี่แสบอุ้ม”คอปเตอร์ปีนไปนั่งตักพี่ชาย
“งั้นไม่พาไปดีกว่า ฮ่าๆๆ ไม่อยากอุ้มลูกหมู”เจ้าแสบขำน้อง
“แอะ งั้นให้พี่ตะวันอุ้มก็ได้”ปีนไปนั่งตักเจ้าตะวันบ้าง
“โห น้ำหนักเราไม่เบาเลยนะเนี่ย แม่บิวเลี้ยงลูกด้วยหัวอาหารหรือว่ารำข้าวเนี่ย”
“แม่คลุกรวมกันทุกอย่างแหละลูก สับผักตบใส่ด้วย ฮ่าๆๆ”ขำกันทั้งบ้าน
ลูกๆพาไปออกกำลังกาย ผมก็ต้องไปด้วยครับ ไปวิ่งที่สวนไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่นัก หนุ่มๆเขาวิ่งกันไป ส่วนผมเดินเล่นกับเจ้าคอปเตอร์ครับ เด็กๆเขาวิ่งไป เจอเพื่อนของเขา เขาก็พามาแนะนำให้ผมรู้จักครับ กลุ่มใหญ่ เจี๊ยวจ๊าวกันทุกคน
“นี่ๆ พ่อข้า หล่อมาก เอ็งว่า ข้ากับพ่อคนไหนหล่อกว่ากัน”เจ้าซ่าอวดเพื่อน
“มันคนละระดับนะซ่า พ่อรุ่นไหนแล้ว สมัยมหาลัยนี่สาวๆตรึม”ผมโม้ใส่ลูกหน่อย
“พ่อชอบโม้”เจ้าแสบเบ้ปากใส่ผม
“พ่อครับ เวลาอยู่บ้าน ซ่ามันเป็นแบบนี้ประจำเลยเหรอพ่อ”เพื่อนเจ้าซ่าถาม
“ไร เป็นแบบไหน”เจ้าซ่าหันไปถามเพื่อน คือ ตอนนี้ลูกชายชอบมาเกาะ มาซบผม อ้อนๆของเขาไป ไม่เห็นจะอายเพื่อน
“ก็แบบนี้ไง เป็นลูกแหง่อ่ะ”เพื่อนเขาถามต่อ
“อะไร ก็ปกติของข้านี่หว่า เฮ้ย นี่อย่าบอกนะว่าเอ็งไม่เคยกอดพ่อ”
“ก็ ไม่นะ อายอ่ะ โตแล้ว เออ กอดแฟนดิ ใช่ไหมครับพ่อ”เขาขอความเห็นจากผม
“ใช่ ชอบงุ้งงิ้งเหมือนเด็กๆ ลูกแหง่อ่ะแบบนี้”ผมลูบหัวลูกชาย
“อ้าว ก็เรามีกันแค่นี้ ไม่อ้อนพ่อวันนี้จะไปอ้อนวันไหน เอ็งอ่ะ กลับไปกอดพ่อบ้างเหอะ อย่ากอดพ่อแค่วันพ่อ”
“วันพ่อก็ไม่เคยกอด พ่อไม่ค่อยว่าง”
“วันไหนว่างแล้วเจอหน้าก็เข้าไปกอดดิ ความรักเราต้องแสดงออกทุกวันเว้ย เหมือนเรากินข้าว เราต้องกินทุกวัน รักพ่อรักแม่ก็ต้องแสดงออกทุกวัน ข้าไม่เห็นจะอาย อายทำไม พ่อก็พ่อเรา เงินก็ขอพ่อใช้ เสื้อผ้าก็เงินพ่อ ไม่รักพ่อแล้วจะให้รักใครวะ เนอะพ่อ”
“แต่นี่ก็รักเกิน กอดทุกวันไม่เบื่อรึไง”ผมแย้งลูก ไม่ได้รำคาญหรอกครับ แต่บางครั้งก็เกะกะนะ ฮ่าๆๆ
“ไม่เห็นจะเบื่อ กอดแล้วได้ตังค์ ซ่าชอบ ฮ่าๆๆๆๆ”ขำกันทั้งวง พวกผมเดินเล่นกันคุยกัน คุยถึงเรื่องงาน เรื่องเงิน เรื่องสังคม เล่าให้เขาฟังว่ามันเป็นยังไง เปรียบเทียบระหว่างรุ่นผมกับรุ่นเขา มีอะไรเปลี่ยน เล่าถึงบรรยากาศการเรียนสมัยก่อน หรือแม้แต่เรื่องการค้าการขาย
ถึงเวลาพอสมควรเราก็แยกย้ายกันกลับบ้านครับ เจ้าตะวันต้องไปกินข้าวกับตายายเขา ส่วนแสบซ่าชาลีก็เหมือนเดิม มาถึงบ้าน บิวทำกับข้าวไว้เรียบร้อยแล้ว เด็กๆไปล้างมือแล้วเราก็ลงมือกินข้าวกัน
มื้อเย็นผ่านไปแล้ว เรามานั่งล้อมวงคุยกันถึงเรื่องบริษัท ชาลีถูกพ่อเขาเทรนด์ตั้งแต่ม. ๔ โดยมีผมเป็นพี่เลี้ยง ส่วนเจ้าแสบเจ้าซ่านี่เหมือนกันครับ ผมเทรนด์เขาเอง จริงๆทั้ง ๓ คนผมเทรนด์เขาให้เขาพร้อมที่จะรับผิดชอบกิจการ หรือถ้าเขาไม่อยากทำผมก็ไม่เสียใจนะครับ เพราะถ้าผมทำไม่ไหว ก็ให้คนอื่นทำแทน มีญาติๆมาช่วยก็หลายคน แต่ลูกๆเขาสนใจ เพราะสนใจนี่แหละครับ เจ้าซ่าถึงได้เรียนเกษตร เขาจะพัฒนาการเกษตรให้ครบวงจร เจ้าแสบเขาเรียนวิศวะเพราะอยากพัฒนาด้านเทคโนโลยี ชาลีก็เศรษฐศาสตร์อันนี้ก็เตรียมตัวเพื่อมาทำกิจการของตระกูลเขาต่อ
“พ่อ พรุ่งนี้เข้ามหาลัยไปดูชมรมของซ่านะพ่อ ซ่าอยากจะโชว์ผลงาน”เจ้าซ่าเอ่ยชวน
“พ่อจะไปจีบสาว”
“ฮ่าๆๆๆ พ่อชอบอำเล่นอ่ะ”ลูกก็ขำของเขาไป
“ว่าแต่เราอ่ะ เมื่อไหร่จะเปิดตัวแฟนสักที”
“ยังอ่ะพ่อ ซ่ายังคิดไม่ออกว่าจะจีบใครดี เข้ามาเยอะเกิน”
“เป็นคนที่ถูกเลือกก็แบบนี้แหละ ระวังเลือกมากจะยากนาน”
“นั่นมันลูกมากจะยากนานไม่ใช่เหรอพ่อ”
“เออว่ะ ฮ่าๆๆ”ก็ขำขันกันไป เรานั่งคุยกันอีกนิดหน่อย ผมจึงไปอาบน้ำ อยากกลับบ้านแล้วครับ กลัวแม่เหงา ฮ่าๆๆ พี่เบิ้ลก็แก่ แม่ก็แก่ พี่น้อยพี่นิดก็แก่ ไม่มีใครดูคนแก่ ทั้งบ้านนี่ มีผมกับหลานเท่านั้นที่ไม่ผมหงอก นอกนั่นน่ะเหรอ ผมขาวเต็มหัวครับ
อาบน้ำเสร็จแล้ว มานั่งดูงานของตัวเองนิดหน่อย นั่งคุยกับไอ้อั๋นเรื่องกิจการ มีอะไรผมต้องรู้ทุกอย่างนะครับ บริษัทของตระกูลนี้ เพราะส่วนหนึ่ง อั๋นมันไว้ใจผม ผมมีหุ้นส่วนอยู่บ้าง แล้วที่สำคัญ บางครั้งชาลีไม่ค่อยฟังไอ้อั๋นครับ แต่จะฟังผมมากกว่า บางเรื่องผมจึงต้องรู้แล้วบอกกับลูก ก็คุยกันจน ๕ ทุ่ม เด็กๆเขาเข้านอนแล้ว
ผมก็ปิดไฟ เข้าไปนอนบนเตียง นอนกับลูกนั่นแหละครับ แฝดเอาที่นอนมานอนบนพื้น พอผมเข้าไปเขาก็ถาม ชาลีนอนอีกห้องนะครับ แฝดคุยอะไรเล็กน้อย ผมก็ขึ้นเตียงนอน เจ้าแสบปีนเตียงมานอนด้านบน นอนกอดผม
“นอนกอดพ่อไม่อึดอัดแย่เหรอ เตียงก็นิดเดียว”ผมลูบหัวลูกชาย โตเป็นหนุ่มแล้วแต่ทำไมผมยังรู้สึกว่าเขาเหมือนเป็นเด็กน้อยก็ไม่รู้
“กอดพ่ออบอุ่นดี อยากให้พ่อเล่านิทานให้ฟัง แสบไม่ได้ฟังนานแล้ว”ก็ตั้งแต่เขาขึ้นชั้นมัธยม ๑ ผมก็ไม่ค่อยเล่าให้ฟังเลยครับ
“เล่าเรื่องอะไรดี พ่อคิดไม่ออกนะ”
“เรื่องอะไรก็ได้”เจ้าแสบซุกๆมาที่ไหล่
“กวนพ่อนะเอ็ง”เจ้าซ่าว่าพี่แต่ตัวเองก็ขึ้นมากอดผมอีกคน “ซ่าไม่อยากโตเลยพ่อบอมบ์ อยากอยู่เป็นเด็ก ถ้ามีน้ำยาแบบโคนันจะดีมากเลยนะ”นี่ก็มาอีกแนว รำพึงรำพันของเขาไป
“หึ๊ จะเป็นคนแคระไปตลอดรึไง อืมว่าแต่เล่าเรื่องอะไรดี เรื่องที่ชอบตื่นแล้วปีนมานั่งบนตัวพ่อแล้วพากันฉี่ใส่พ่อทั้ง ๒ คนเหรอ”
“ฮ่าๆๆๆ”ขำทั้งคู่เลยครับ “ตอนนั้นยังไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะพ่อ คงจะเป็นเด็กมากๆ”
“ก็ ๒ ขวบอ่ะ ถ้าวันไหนถ้าเยี่ยวใส่พ่อนะ วันนั้นจะสดชื่อทั้งวัน ไม่มีงอแง ไม่รู้เป็นไร”พูดไปแล้วก็ขำนะครับ ก็แบบนั้นจริงๆ
“แล้วตอนเด็กๆ แสบชอบทำอะไรบ้างพ่อ”เจ้าซ่าถาม
“ทำอะไร ก็หลายอย่างนะ ป่วนพ่อ บางวัน พ่อวิดพื้นอยู่ วิ่งกันมาทั้ง ๒ คน มาเกาะหลัง คิดว่าพ่อจะพาขี่ช้าง พ่อบอกว่า พ่อวิดพื้นอยู่ อย่าเพิ่งกวน ก็พูดว่า กี่จ๊างๆ พ่อก็ต้องนอนลงให้นั่งบนตักแล้ววิดพื้น แสบซ่าก็ขำคิกๆ เอาอีกๆ พ่อบอก พ่อเหนื่อยแล้วนะ ก็ร้องว่าเอาอีกๆ”
“ฮ่าๆๆ แล้วแม่อ่ะพ่อ ตอนเด็กๆอ่ะ เป็นยังไง”
“แม่เหรอ ก็ไม่ได้เลี้ยงเรามานะ พอคลอดได้ ๒ วันแม่ก็อุ้มทั้ง ๒ คนมาให้พ่อที่ค่ายทหาร แล้วเขาก็บอกว่า เอาลูกมึงไป พ่อก็เคลียร์ให้เรียบร้อย เรื่องพวกพวกเราอ่ะ พาไปจดทะเบียนเรียบร้อย แม่เราเขาก็ไปเรียนที่ต่างประเทศ เราก็โตมากับย่า พ่อเป็นทหารตั้ง ๒ ปี ย่าก็เลี้ยงมานั่นแหละ จนพ่อปลดทหาร ถึงได้เลี้ยงแบบเต็มที่ แล้วพ่อก็เจอแม่บิว อย่างที่พ่อเล่าให้ฟัง อาเขาก็วัยรุ่นอ่ะนะ เขาอาจจะคิดผิดพลาดไปบ้าง แม่บิวก็ยังเด็ก คิดสั้นไปหน่อย แต่คงเป็นโชคชะตาอ่ะแหละ ให้เรามาเจอกัน จนพ่อเลี้ยงแฝดกับชาลีมาจน ๙ ขวบ”
“อ๋อ”
“อยากเจอแม่ป่ะล่ะ เผื่อพ่อเจอจะได้พาไปรู้จัก”
“อืม ถ้าไม่เจอก็ไม่เป็นไรครับพ่อ ป่านนี้แม่คงจะมีครอบครัวใหม่แล้ว”
“โกรธพ่อไหมเนี่ยที่ครอบครัวเราขาดๆเกินๆแบบนี้”
“โกรธไปแล้วแก้ไขอะไรไม่ได้หรอกครับ แสบไม่โกรธพ่อหรอก พ่อก็มีเหตุผลของพ่อ แม่ก็มีเหตุผลของแม่ แสบก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องคิดมาก มีแค่นี้ ก็อยู่กันแค่นี้”แสบตอบ
“อื้ม”
“แต่ซ่าก็อยากเจอแม่สักครั้งนะ เพราะเจอตอนนั้นซ่ายังเด็กเกินไป ซ่าอยากกอด อยากไหว้แม่สักครั้งก็พอ”
“อื้ม เดี๋ยวพ่อหาทางติดต่อแล้วกัน”ผมลูบหัวลูกชายไป แล้วเล่าเรื่องราวเก่าๆให้ฟัง จนเขาหลับคาอกไปทั้งคู่ครับ
ตอนเช้าผมตื่นปกติ เข้าครัวเองครับ ทำกับข้าวหลายอย่าง บิวตื่นมายังงงกับผมเลย
“โอ้โห น่าทานจังเลย”เจ้าคอปเตอร์เอ่ยชมกับฝีมือของผม
“พี่อี๊ฟทำกับข้าวไม่น่าทานแล้วใช่ไหมนคะคุณหนู”อี๊ฟถามคุณหนูของบ้าน
“พี่อี๊ฟทำก็น่าทาน แต่ของพ่อบอมบ์ทำน่าทานกว่า วันนี้คอปเตอร์จะห่อไปอวดเพื่อนที่โรงเรียนด้วย หูย อันนี้อะไรอ่ะครับพ่อบอมบ์”
“นักเก็ตไก่”
“พ่ออั๋นต้องให้พ่อบอมบ์สอนทำกับข้าวนะรู้ไหม คอปเตอร์จะได้เรียนเก่งๆ”ยืนบนโต๊ะแล้วสั่งพ่อของตัวเอง
“พ่อทำไม่เป็น”
“ก็ให้พ่อบอมบ์สอน”
“ให้แม่ทำให้ทานดิ พ่อทอดไข่ยังไหม้เลย แล้วเรามาสั่งพ่ออ่ะ เราช่วยทำอะไรบ้าง จานยังล้างไม่เป็นเลย ถ้าอยากให้พ่อทำกับข้าว ต้องล้างจานเป็นนะ”
“ได้ครับ”รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ
“หึหึ หนูต้องล้างทุกวันนะลูก พ่อจะได้ทำกับข้าวให้ทานทุกวัน”บิวยุลูกชายคนเล็ก
“เอ๊ย นี่ไม่เข้าข้างสามีเลยเหรอ”อั๋นรีบท้วงทันที
“ไม่มีทาง ทานข้าวกัน มาชิมฝีมือพ่อครัวอันดับหนึ่งของเมืองไทย”บิวชมผม แหม่ กูก็หน้าบาน มื้อเช้าทุกคนต่างชมฝีมือทำอาหารของผม ถึงเวลาทุกคนเตรียมตัวไปเรียน เจ้าแสบมีเรียนบ่าย ส่วนเจ้าซ่าเหมือนกัน แต่ต้องไปแต่เช้า เขาจะพาไปดูผลงานของเขาครับ ผมจึงต้องเดินทางไปกับลูก เจ้าแสบก็ไปด้วย
รถไฟฟ้ามาถึงหน้ามหาลัย สบายขึ้นกว่าเมื่อก่นเยอะเลยครับ เมื่อก่อนนะแถวนี้รถติดบรรลัย แล้วรถไฟฟ้ายังไม่ผ่านด้วย ใครมีรถขับก็สบายหน่อย ใครไม่มีก็รถเมล์บ้างอะไรบ้าง ว่ากันไปตามเรื่อง
มาถึงแล้ว ก็นั่งรถของมหาลัยเข้าไปที่ตัวคณะ อะไรๆเปลี่ยนไปทุกปีครับ แล้วเรามาลงที่ชมรมของลูกชาย เป็นโรงงานไม่ใหญ่มากครับ ก็มีเครื่องมือหลากหลาย ลูกชายแนะนำให้ผมรู้ว่าเขาทำอะไรบ้าง เขาโชว์พวกโมเดลต่างๆที่กำลังจะได้รับการพัฒนาร่วมกับเด็กวิศวะในมหาลัยเขา เจ้าแสบเองก็มาร่วมมือกันกับเจ้าซ่า เขาสนิทกับเพื่อนๆที่นี่ อาจารย์ก็ด้วย
“พี่โอ สวัสดีพี่”รุ่นพี่เจ้าซ่าเข้ามาในโรงงาน “นี่พ่อผมพี่ พ่อนี่พี่โอ เป็นประธานชมรม”
“สวัสดีครับ”รุ่นพี่ของลูกชายยกมือไหว้ “ทีแรกคิดว่าพี่ชาย ทำไมพ่อดูไม่ค่อยแก่เลยอ่ะ”
“ที่ชมนี่เพราะอยากได้งบป่ะเนี่ย”ผมแซวเด็กมันขำๆ
ผมยืนดูผลงานของชมรมลูกชายอีกพักหนึ่งจึงเดินชมมหาลัย ผมเล่าให้ลูกฟังว่าแต่ก่อนแถวนี้เป็นแบบนี้ มีอะไรบ้าง และผมก็ดูความเปลี่ยนแปลงไปด้วย
“นี่แต่ก่อนพ่อชอบมาจีบสาวแถวนี้แหละ มาตัดหน้าคณะวิศวะ”ผมชี้จุดที่ตัวเองชอบมานั่งโชว์พาวบ่อยๆ
“หน้าอย่างพ่อมีคนมาตกหลุมรักด้วยเหรอ”เจ้าแสบแซวผม
“อ้าว นี่ตัวพ่อเลยนะเว้ย ฮ่าๆๆ แต่อย่าเอาเป็นตัวอย่าง ผู้ชายเจ้าชู้ไม่ใช่คนที่ดี แต่คนดีๆมันก็ไม่มีใครต้องการอีกนั่นแหละ ผู้หญิงชอบความท้าทาย พออกหักแทบตาย ก็มาด่าว่าผู้ชายเลวเหมือนกันหมด”
“ฮ่าๆๆๆ”
“ถ้าแสบเจ้าชู้บ้างจะเป็นยังไงนะ”เจ้าแสบจินตนาการ
“ก็โดนตบแบบพ่อไง นี่ล่อไป ๖ คนมั้ง คบแบบ เออ สมัยนั้นอ่ะ ฮอร์โมนพุ่งพล่าน ต้องบริหารเสน่ห์หน่อย พ่อก็ทะลึ่งควง เรียกว่าแทบทุกคณะเลยอ่ะ จนเขาจับได้ เดินมาตบหน้าเลย ฮ่าๆๆ แต่แบบนี้ไม่ดีนะ ไม่ใช่เรื่องที่น่าภูมิใจ เรื่องที่เราควรจะมีให้มากๆคือ ความเป็นลูกผู้ชาย รักใคร รักจริง ไม่เน้นฟันแล้วทิ้ง เข้าใจป่ะ”
“ครับ”แสบซ่ารับคำ เด็กๆผมสอนเสมอเรื่องผู้หญิง เรื่องความเป็นสุภาพบุรุษ เราชอบคิดว่าการเจ้าชู้ การได้ฟันผู้หญิงมาเป็นร้อย การเลือกคู่นอนแบบไม่พอใจก็ทิ้งกันง่ายๆ ซึ่งมันไม่ต่างอะไรจากไก่ เพศผู้ผสมพันธ์กับเพศเมีย วางไข่เสร็จ กกไข่จนโต แล้วก็มีตัวผู้ตัวอื่นมาจีบ คนไม่ใช่แบบนั้น คนเป็นนวัตกรรมที่แตกต่างตากสัตว์คือ การมีความคิดที่แยกแยะได้ คนไม่ต้องใช้สัญชาติญาณเหมือนกับสัตว์ครับ
“เออ นี่พ่อจะเล่าให้ฟัง”มาถึงร้านอาหารก็นึกถึงเรื่องหนึ่ง เรื่องผัดคะน้าลืมเปิดเตาแก๊สอ่ะ “แต่ก่อนโรงอาหารยังไม่ปรับปรุง มันจะมีร้านหนึ่งเป็นร้านที่คนจะมากินครั้งเดียวแล้วจะไม่มาอีกเลย”
“ทำไมอ่ะพ่อ”เจ้าซ่าถาม
“ก็เพราะเรื่องแบบนี้อ่ะ วันนั้น พ่อมาสั่งข้าว พ่อก็บอกกับเฮียแก่นะ เฮีย เอาคะน้าหมูกรอบจานหนึ่ง เฮียก็ได้ๆ รอแปบ แล้วพ่อนั่งรอ แก่ก็จัดการของแกไป ใส่น้ำมัน ใส่พริก ใส่เครื่องปรุง เอาตะหลิวคั่วกุ๊งกิ๊งๆ จะตักคะน้าหมูกรอบมาราดข้าวแล้ว แกทิ้งตะหลิวใส่กระทะแล้วสบถมาซะดังลั่นร้าน ‘ไอ้ห่าเอ๊ย กูลืมเปิดแก๊ส’ พ่อนี่สะดุ้งเลย กูจะแดกได้ไหมเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆ”
“แล้วพ่อทำไงอ่ะ”
“เฮียแกก็เปิดแก๊สแล้วผัดให้ใหม่ พ่อก็กินแบบนั้นแหละ ฮ่าๆๆ คราวหลังนี่ไม่กล้ามาอีกเลย แล้วอีกเรื่องก็ไข่เจียวหมูสับ คราวนี้จำเป็นต้องกินร้านแก เพราะร้านอื่นปิดกันหมด พ่อก็สั่งไข่เจียวหมูสับ นั่งรอเหมือนเดิมอ่ะ แกก็เจียวไข่ไป พอตักไข่ใส่จานแล้ว เฮียแกถามพ่อ ‘ น้องเมื่อกี้สั่งไข่เจียวหมูสับใช่ป่ะ’ พ่อพยักหน้า แล้วแกก็ ‘แปบนึงนะ เฮียลืมใส่หมู่สับ’ แกเปิดแก๊ส ใส่น้ำมันแล้วตักหมูสับมาคั่วให้สุก ตักราดใส่ไข่เจียว พ่อยืนมองตาปริบๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ ขำอ่ะ ฮ่าๆๆๆ”
“นี่ตอนนี้ไม่รู้เฮียแกเป็นไงบ้าง คิดแล้วก็ขำนะ คนบ้าอะไร ทำกับข้าวลืมเปิดแก๊ส”
“เหมือนแสบอ่ะพ่อ บอกซ่า วันนี้ข้าหุงข้าวเอง ก็รอตั้งชั่วโมง ทำไมข้าวยังไม่สุกสักที ที่ไหนได้ลืมเสียบปลั๊ก ฮ่าๆๆ”ซ่าเล่าวีรกรรมของแฝดตัวเองให้ฟัง เรื่องลืมเสียบปลั๊ก ลืมกดปุ่ม ลืมปิดฝา มันเป็นกันแทบทุกคนนะครับ เออ พอคนเรามันลืมนี่ลืมได้ลืมดีจริงๆ
ที่มาโรงอาหารไม่ได้กะว่าจะหาอะไรกินเป็นล่ำเป็นสันนะครับ มาหาของเบาๆ ของแพงขึ้นตามยุคสมัยครับ แต่ก่อนข้าวราดแกง ๒ อย่าง ๑๕ บาท ตอนนี้ก็ร่วมๆจะ ๕๐ บาทแล้ว เงิน ๑ บาทแทบจะไม่มีความหมายแล้วละครับ ของแพงขึ้น แต่แรงงานของคนกลับสวนทาง ก็ธรรมดาแหละครับ ใครจะเป็นผู้แพ้ ใครจะเป็นผู้ชนะ หรือใครจะเสมอตัว โลกแห่งความจริงมันเป็นแบบนี้ บางคนอาจจะตัดพ้อว่าไม่ยุติธรรม จริงๆมันยุติธรรมแหละครับ แต่ว่าเราจะเข้าถึงมันหรือเปล่าเท่านั้นเอง มือของเรามี ๒ ข้าง แต่เราจะทำให้มันเกิดประโยชน์กับตัวเองให้มากที่สุดได้อย่างไร ความรู้ทุกวันนี้มีดาษดื่นกันไปหมด สามารถเข้าถึงได้ตลอดเวลา แต่เราเลือกจะรับเอาของที่มีประโยชน์ หรือเลือกจะเสพสิ่งอื่น ซึ่งมันก็อาจจะมีประโยชน์นั่นแหละครับ คนเราลำดับความสำคัญไม่เหมือนกัน
“เฮ้ย ไปไงมาไงวะ มาดูพฤติกรรมเหรอ”ระหว่างนี้มีเพื่อนมาทัก ผมหันไปมอง ไอ้มาดามนั่นเอง
“อามาดามสวัสดีครับ”แสบซ่าพูดพร้อมกันและยกมือไหว้พร้อมกันอีก
“อะไร สอนลูกยังไง อาชื่อดาม ไม่ใช่ชื่อมาดาม เออ เดี๋ยวเหอะเอ็ง แล้วนี่ลมอะไรหอบมา”ไอ้มาดามนั่งลงตรงข้าม
“ลูกชายชวนมาดูโปรเจคเขาน่ะ ก็มาตะลอนๆดูมหาลัยด้วย นี่ว่างเหรอ”
“อือ มาหาอะไรกินก่อนเข้าสอนน่ะ เออ พอดีเลย ไปช่วยกูสอนดิ วันนี้กูจะบรรยากาศธุรกิจเกษตรพอดีเลย เอานะ เดี๋ยวให้ค่าตอบแทน”
“เดี๋ยวนี่กะจะไม่ให้เตรียมตัวอะไรเลยเหรอ”
“ก็เล่าตามมุมมองของมึงอ่ะ อย่างมึงนี่ไม่ต้องอะไรมากอยู่แล้วมั้ง เชี่ยวชาญเรื่องนี้อยู่แล้วนี่หว่า ตกลงป่ะ”
“อือ ก็น่าลอง ตัวเล็กว่าไง”
“พ่อพูดเลย ซ่าว่าพ่อต้องสอนได้เก่งแน่ๆ ซ่ายังเข้าใจอะไรจากพ่อมากกว่าในห้องเรียนเลย”เจ้าซ่ายอผมอีกแล้วครับ แหม่ เรื่องยอนี่ต้องยกให้เขาละ
“อื้ม เอาก็เอาวะ ลองดูหน่อย”ผมพยักหน้ารับ เรานั่งรอครู่หนึ่ง ไอ้มาดามบอกว่าจะทำหนังสือเรื่องเชิญบุคคลภายนอกมาสอนไรของมัน จนถึงเวลานัดหมาย ผม ๓ คนพ่อลูกก็เข้าไปในห้องเรียน ห้องเรียนประมาณ ๑๕๐ คนครับ นิสิตเหวอๆสักหน่อยที่เจอพวกเราครับ
“อ่า นิสิตครับ วันนี้อาจารย์มีผู้บรรยายพิเศษมาบรรยายนะ เป็นเพื่อนอาจารย์เอง ก็วันนี้มากับลูกชาย หล่อทั้งบ้าน แต่วันนี้ความหล่อขอเอาไว้นอกห้องก่อนนะ เอ่อ ใครมีเพื่อนตามเพื่อน มีพี่ตามพี่นะ วันนี้พิเศษจริงๆ และอาจารย์จะออกข้อสอบมิดเทอมจากการบรรยายครั้งนี้ ๑ ข้อ เดี๋ยวให้เวลาเตรียมตัว ๑๐ นาทีนะ ใครจะเข้าห้องน้ำ จะทำอะไรก็เชิญ”
รอครู่หนึ่ง มีนิสิตทยอยเข้ามาในห้อง จนห้องเต็มครับ ส่วนผมกำลังคิดหัวข้อไปเรื่อยๆแล้วลิสต์ลงกระดาษใบน้อย เจ้าซ่ามีหน้าที่หาภาพ เจ้าแสบก็เป็นลูกมือเจ้าซ่าอีกทีครับ เราทำแบบลวกๆด้วยความรวดเร็วพอถึงเวลาผมก็แนะนำตัวเอง กับลูกชาย เล่าเรื่องราวเก่าๆให้ฟัง งานนี้เน้นทอล์คโชว์มากกว่า นี่ถ้าได้อีหนูมาต่อปากต่อคำนะ คงมันส์อ่ะ
ผมก็บรรยายไปเรื่อย ถามตอบกับนิสิตในห้อง ลงจากด้านหน้าเวทีถือไมค์ลอยว่อนเต็มห้องเลยครับ พวกเขาก็ขำกับผม คาบนี้เน้นฮา ชีวิตผมอ่ะเน้นตลกอยู่แล้ว ผมเล่าเรื่องธุรกิจแทรกๆกับเรื่องตลก แทรกวิชาการไปด้วย ตบมุขไปด้วย ขำกันทั้งห้อง บรรยาย ๓ ชั่วโมงเต็มๆเลยครับ
“เอาละ วันนี้ก็พอแค่นี้แล้วกัน รอบหน้าเจออาจารย์ดามเหมือนเดิมนะ วันนี้ผมแค่มาเป็นอาจารย์พิเศษโดยบังเอิญจริงๆ ใครสงสัยอะไรก็มีเว็บไซต์เข้าไปสอบถาม อยากจีบลูกชายก็รีบลงชื่อนะ ตอนนี้โสด อ่ะ โชคดีนะทุกคนสวัสดี”แล้วมีการถ่ายรูปเป็นที่ระลึกเล็กน้อย ออกนอกห้องมีน้องๆมารุมถามผม ขอถ่ายรูปอีกครั้ง บางคนก็ปรึกษาเรื่องเรียน มีบางคนมาแซวเรื่องลูกชาย จนค่อยๆซาไปในที่สุดครับ
“พ่อน่าจะมาเป็นอาจารย์นะ ขำอ่ะ ซ่าชอบ เรียนแล้วไม่เครียด”
“ให้ทำเล่นๆอ่ะพอไหว แต่เอาจริงๆจังๆนี่ไม่เอาด้วยหรอก มันเหนื่อย เป็นอาจารย์งานเยอะมากนะ ไม่ได้สบายรอก เรื่องสอนใครที่เก่งๆก็สอนได้ แต่ว่าไหนจะเก็บคะแนน ทำนั่นทำนี่อีก วิจัยอีก ไม่สนุกหรอก”
“แต่แสบอยากให้มีอาจารย์แบบนี้เยอะๆ”
“หึหึ ป่ะ ไปหาอะไรกินกัน”
หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒ (อ่าน 1241973 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก