ตอนที่ ๑๐๓ ทะเล ๒ ครึ่งแรก
“พ่อกินกุ้น”
“ในจานของตัวเองยังมีอยู่หลายตัวอยู่เลย จะเอาอีกเหรอ”
“เอาอีก”
“กินให้หมดก่อน”
“แมะ กินกุ้น”พ่อไม่ตามใจก็หันไปอ้อนแม่ อ้อนพี่ภาอ่ะครับ เขาเรียกแม่ทุกคน กับแม่ซึ่งเป็นย่าก็เรียกแม่ กับป้าๆก็แม่ กับบิวก็แม่ แม่เขาเยอะจริงๆครับ
“หนูทานให้หมดก่อน ทานไม่หมดเดี๋ยวแม่ไม่พาไปเล่นน้ำอีกนะ”
“อาบน้ำ”ไถลตัวจะลงจากเก้าอี้
“จะไปไหน กินให้หมดก่อน”
ซนมากเลยครับกับเจ้าลูกชาย สมกับที่เขาว่าสุภาษิตจับปูใส่กระด้ง อันนี้จับเด็กซนใส่อะไรไม่รู้ ฮ่าๆๆ ซน หาเรื่องจะลงทะเลตลอด มีพี่ๆคอยตามใจด้วยแล้วก็เอาใหญ่เลยครับ บางครั้งผมก็ไม่ค่อยชอบนะผู้ใหญ่ตามใจเกินไปเพราะจะทำให้เด็กไม่ค่อยมีวินัย ตอนนี้เราต้องเริ่มฝึกเขาแล้วละครับ ให้เขาได้เรียนรู้ความอดทนบ้างอะไรบ้าง บางอย่างมันต้องมีได้มีเสีย ไม่สอนตั้งแต่วัยนี้พอโตไปก็จะเริ่มสอนยาก แต่ผมก็ไม่ได้เลี้ยงลูกเก่งนะ ผมชอบเข้าไปอ่านพวกกระทู้เลี้ยงลูกและดูรายการเด็กอะไรแนวๆนี้อ่ะ ไปจำๆเขามา หาวิธีการให้เหมาะกับลูกของเรา
“อิ่มยังตัวเล็ก”ไอ้ภูมิเดินมาถามน้องที่นั่งแผ่หลาบนเก้าอี้
“อุ้ม”ยื่นแขนไปแล้วครับ พี่ชายก็แสนดีรับมาอุ้ม รักน้องมากเลยเจ้าคนนี้ นี่ถ้ามีลูกคงจะหลงลูกมากเลยละครับ นี่ขนาดแค่น้องยังรักเท่านี้ ถ้าลูกตัวเองจะแค่ไหนครับ พออุ้มไปแล้วเขาก็งุ้งงิ้งกับพี่ชายเขาไปครับ ผมเองนั่งคุยกับพวกพี่เบิ้ล ก็งุ้งงิ้งกับพี่เบิ้ลอ่ะ พี่เบิ้ลนี่ก็คล้ายๆพ่อผมอ่ะแหละ ดุ ส่วนพี่น้อยพี่นิดจะแนวโอ๋น้อง ตามใจผมเยอะมาก พี่เบิ้ลจะสายโหด ฮ่าๆๆ
“กินทุเรียนไหมแม่”
“อืม เอามาสิ ชิ้นเล็กๆพอนะ แม่กินไม่หมด เออ กลับไปนี่เอาทุเรียนไปถวายหลวงพ่อด้วยนะลูก”
“แมะ ธุหลวงตา”เจ้าแสบซึ่งยังนั่งอยู่เกินไปเกาะขาแม่ผมแล้วปีนนั่งตัก
“ครับ เดี๋ยวแม่พาไปวัด”เจ้าแฝดนี่สนิทกับวัดดีครับ ไปบ่อยมาก ไปวัดทีไรไม่มีซนครับ นั่งหน้าแป้นกับหลวงพ่อ ตอนนี้ถวายอาหารเป็นแล้วด้วย หลวงพ่อก็จับให้นั่งสมาธิบ้างอะไรบ้าง แต่พอกลับบ้านนี่เหมือนเดิม ซนมาก
เรากินมื้อเช้าเรียบร้อยแล้วจากนั้นจึงเตรียมตัวข้ามไปเที่ยวเกาะกันครับ เด็กๆหลานๆตื่นเต้นเพราะนานๆได้มาเที่ยวที ผมก็จัดเต็มให้พวกเขาเลยครับ ให้ได้พักผ่อนเปิดหูเปิดตาบ้าง นี่ก็พาขาดโรงเรียนมานะเนี่ย ฮ่าๆๆ แต่ไม่เป็นไร ขาดแค่ ๒ วันครับ พฤหัส ศุกร์ เดี๋ยววันจันทร์เรากลับบ้านละ
ระหว่างที่เราข้ามเรือไป พวกเราจะคุยกันภาษาท้องถิ่น ผมขำหมวดบูมไม่หาย พี่แกฟังไม่ออกแล้วชอบทำหน้าสงสัย
“พี่บอมบ์ สอนภาษาบ้านพี่บอมบ์หน่อยนะ ขอร้อง”
“คอร์สละหมื่นห้าอ่ะ”
“เดี๋ยวเตะเลย จะไม่ให้รู้เลยเหรอว่าพูดอะไรอ่ะ”
“ฮ่าๆๆ”
“ไปอยู่บ้านแม่สักครึ่งปีสิลูก อย่าง ใครนะลูก สะใภ้ยายมีน่ะ เป็นคนหนองคาย มาอยู่บ้านเมียเป็น ๑๐ ปีแล้ว พูดคล่องเหมือนคนแถวบ้านเลยละ”
“งั้นเดี๋ยวย้ายไปค่ายใกล้ๆบ้านแม่ก็ได้”
“ให้ไอ้ภีมสอนก็ได้”
“สอนอะไรเหรออา”ไอ้ภีมอุ้มเจ้าชาลีอยู่ครับ
“สอนภาษาบ้านเราอ่ะ บูมมันอยากพูดเป็น”
“เหรอ คิดไงจะเรียนวะบูม”
“อ้าว ก็พวกพี่คุยกันทีไรผมงงทุกที สอนหน่อยดิพี่ ผมไม่อยากเป็นหมางงอยู่คนเดียว”
“หึหึ คุยกับอาบอมบ์ทุกวันก็ฟังออกแล้ว ไม่ยากหรอก”
“ก็ไม่เห็นพี่บอมบ์จะพูดให้ฟัง ถามไม่ยอมตอบ”ตัดพ้อกูอีกละ ฮ่าๆๆ
“ไม่ตอบก็ต่อยเลยดิ”ไอ้ภีมแนะนำ
“กูน้องพ่อมึงนะภีม”
“ครับอา น้องพ่ออ่ะแหละ ฮ่าๆๆ ตัวเล็ก ไหว้คุณปู่เร็ว”หัวไปคุยกับเจ้าชาลี ตาแป๋วๆ
“ปู่”เจ้าแสบวิ่งแจ้นมาเกาะขาผมซะละ “พ่อกินมะ มะ”
“หืม มะอะไร มะระเหรอ”
“กินอันนั้น”ชี้ไปที่ต้นมะพร้าว
“อ๋อ มะพร้าว ตรงไหนมีขาย”
“พ่อเก็บมะพ้าว”
“เก็บไม่ได้ ไม่ใช่ของที่บ้านเรา เดี๋ยวเราไปหาร้านขายน้ำดีกว่า”
ผมจึงมองหาร้านขายน้ำ มองไปมองมาเจอนมฝรั่ง ฮ่าๆๆ
“พ่อกินนม”เจ้าซ่าเดินมาอ้อนผม
“กินนม? อ้าว ก็เมื่อเช้ากินแล้วไม่ใช่เหรอ”
“กินนม”นิ้วเล็กๆชี้ไปที่ฝรั่ง ใส่บิกินนี่เดินโฉบไปมา
“เฮ้ย นั่นมันของผู้ใหญ่แล้วลูก”
“จาลีก็กินนมแมะบิว”
“อื้ม ก็นมแม่น้องไงลูก หนูยังเล็ก หนูกินนมคนอื่นไม่ได้ มาๆ พ่อพาไปกินมะพร้าว”
“กินนม”
“ไปเอามาจากไหนเนี่ย ใครสอนวะ เฮ้ย ใครเสี้ยมน้องให้พูดแบบนี้เนี่ย”ผมหันไปถามหาตัวการ อยู่ดีๆลูกชายผมไม่น่าจะทะลึ่งแบบนี้นะ “ไอ้ภีม ไอ้ทะลึ่ง มานี่เลยมึง เสี้ยมน้องนะ”
“มีอะไรเหรอลูก เสียงดังเชียว”แม่ผมหันมาถาม
“ก็ไอ้ภีมอ่ะแม่ เสี้ยมน้องให้ชี้ขอกินนมฝรั่ง แหม่”
“ฮ่าๆๆๆ ขำๆน่ะอา”
“ขำกับผีอ่ะดิ เสี้ยมเรื่องดีๆไม่ได้ เกิดไอ้ตัวเล็กแม่งหื่นไล่ปล้ำฝรั่งทั้งหาด กูจะหาเงินที่ไหนชดใช้ค่าเสียหายวะ ฮ่าๆๆ”
“พ่อกินนม”เจ้าตัวเล็กยังทำหน้ามึนต่อครับ นี่แหละเด็ก ใสๆ โดนใครเสี้ยมมันจำครับ แต่ก็ลืมง่าย ไม่มีอะไรมาก
“กินนมรสอะไร”
“รสกุ้น”
“ไม่มีลูก มีรสส้ม สตอเบอรี่ กับ ผลไม้รวม หรือจะเอานมจืด”
“เอานมรสกุ้น”เอาแล้ว มันมีที่ไหนอ่ะลูกชาย
“อ่ะๆ เดี๋ยวพ่อพาไปแล้วกัน เดี๋ยวพาแสบไปซื้อน้ำมะพร้าวด้วย ป่ะ”เฮ้อ กูมึนกับลูกชายว่ะ
หาน้ำหานมให้ลูกกินเรียบร้อยแล้วเราเดินเที่ยวเล่นต่อครับ แยกย้ายกันไป แม่ผมหลานๆก็พาไปตามความต้องการของหลานครับ ส่วนผมก็อยู่กับไอ้เด็กดื้อ ๓ หน่อ กับฝรั่งและอีหนู
“หล่ออ่ะพี่บอมบ์ เห็นแล้วหอยหนูสะเทือนไป ๘ ริกเตอร์ โอ๊ย น้ำเดิน”
“อาหมูกินน้ำ”เจ้าแสบยื่นน้ำเปล่าให้ รู้เรื่องไปกับเขาด้วยนะเจ้าลูกชาย
“จ้า ตัวเล็กน่ารักมาก โอ๊ย กูจะเป็นลม เป้าเริดมากเลยอ่ะ พี่บอมบ์ดูนู้น เริ่ดมาก โหย ตุงๆแบบนี้เย็บวัว วัวตายตาย เย็บควาย ควายล้ม”
“เดี๋ยวได้ล้มทั้งยืนคืนนี้แหละ เออ ผัวมาทั้งคนยังไปชมคนอื่นอีก เดี๋ยวปล่อยคืนสู่ธรรมชาติเลยนี่”
“ผัวๆๆๆ”อีหนูทำท่าเป็นชะนี ฮ่าๆๆ “แหม พี่เจิดก็ ถึงหนูจะชมยังไง พี่ก็เป็นคนเดียวแหละที่ได้หนูอ่ะ”
“อ้าว แล้ววันก่อนที่กูได้กับมึงอ่ะ”ผมแซวขำๆ
“นี่ อีตาบ้า อย่าเอ็ดไป”
“เอ๊ะ ยังไงๆ เมียกูนี่ไม่ใช่ผ่านมาทั้งกองร้อยแล้วเหรอ”ฝรั่งหรี่ตามองอีหนู
“เหวอ ตาบ้านี่ก็ ถ้าผ่านมาทั้งกองร้อยเมื่อคืนพี่ก็ไม่ครางขนาดนั้นหรอก”
“เออว่ะ เอ๊ะ หรือใช้โอนามิกระชับรู ถึงได้อกฟูรูฟิต”
“ไอ้บ้า นั่นมันสาหร่ายสบายรูแล้วมั้ง เฮอะ เพราะอยู่กับพี่บอมบ์แน่เลย พี่เจิดถึงกลายเป็นคนแบบนี้”
“อะไร เกี่ยวอะไรกับกู”
“เออ นั่นดิ เกี่ยวอะไรด้วย”
“ก็บ้าๆบวมๆเนี่ย”
“อะไรวะ พี่ก็เป็นของพี่แบบนี้”ฝรั่งมันทำหน้างง
“ไม่ใช่ แต่ก่อนพี่เจิดเรียบร้อยกว่านี้ ฮือๆ เอาสามีคนเดิมของหนูคืนมา”
“โอ๋ๆ อาหมู โอ๋ๆ”เจ้าซ่าเดินมาตีขาอีหนูครับ หึหึ
“ฮือๆ อางอนแฝดแล้ว อาชื่อหนูนะ ไม่ได้ชื่อหมู”
“อาหมู”
“ไอ้ตัวเล็ก มันน่าตีเชียว”อีหนูเงื้อมือขึ้น เจ้าแสบขำคิกๆวิ่งมากอดมผม “ตกลงว่ากลัวหรือว่าอะไรอ่ะ”
“มีเพื่อนเล่นไง เล่นทั้งวัน”
“พ่อเล่นน้ำ”
“มันร้อน เดี๋ยวตอนเย็นๆเนอะ เดี๋ยวพ่อพาเล่น จะเดินดูอะไรอีกป่ะ”
ก็ตะลอนไปเรื่อยครับ บรรยากาศดีมาก ผมอุ้มเจ้าชาลีไว้ ส่วนแฝดนี่อีหนูอุ้มคน ฝรั่งอุ้มคน ตะลอนๆกันอยู่แค่นี้ เดินหาของกินบ้าง คุยกับนักท่องเที่ยวบ้าง อีหนูนี่ตัวดี ทักนักท่องเที่ยวไปหมด เห็นมันแรดๆแบบนี้ ไม่คิดว่ามันจะพูดภาษาญี่ปุ่นได้ ฮ่าๆๆ แต่มันดีนะ อีหนูอ่ะ มันทำตัวแบบนี้แหละ เพ้อกับคนนั้นทีคนนี้ที แต่มันก็ไปไหนไม่รอดหรอก งุ้งงิ้งกับแฟนมันอยู่ดี
เราเที่ยวกันจนเหนื่อยครับ ผมนี่อุ้มลูกจนเหนื่อย เที่ยวเสร็จก็ข้ามเกาะกลับที่พัก มาถึงห้อง บิวอุ้มชาลีไป ส่วนผมนี่นอนแผ่นหราบนเตียง เจ้าแสบเจ้าซ่ามานอนทับบนตัวผม ไม่ไหวละ ง่วงมาก ขอนอนก่อนครับ
พ่อลูกนอนแผ่หลาหลับบนเตียงอย่างสบายอกสบายใจ ผมตื่นมาอีกทีเกือบจะ ๔ โมงแล้ว เจ้าแสบนอนบนตัวผม ส่วนเจ้าซ่าตอนนี้นอนข้างๆตัวผม พอผมตื่นลูกชายก็ตื่น ผมมองหน้าลูกชายก่อนจะหันไปมองเจ้าซ่า แล้วหันมาอีกข้าง อ้าว ไอ้ภีมมานอนห้องกูได้ไงวะ
“อะไรของมึงวะภีม ห้องมีทำไมไม่นอน”
“อืม อยากนอนห้องนี้ ทำไม มีปัญหาเหรอ”
“ครับ อาไม่กล้ามีปัญหากับหลานหรอกครับ ยอมแล้ว”
“พ่อเตะเลย”เจ้าแสบเสี้ยม นักเลงแต่เล็กเลยลูกกู
“อะไรตัวเล็ก พี่ภีมยังไม่ทำอะไรสักหน่อย พูดแบบนี้เดี๋ยวไม่พาไปเล่นน้ำนะ”
“อ๊ะ ไปเล่นน้ำ”เจ้าแสบเดินไปนั่งบนตัวไอ้ภีมแล้วอ้อน “พี่ภีมเล่นน้ำทะเล”
“หอมแก้มก่อน”
“ไม่”
“งั้นไม่พาไปเล่นน้ำ”
“พี่ภีมพาเล่นน้ำ”เจ้าซ่าเดินไปกอดแล้วอ้อนๆ ส่วนเจ้าแสบลงจากเตียงแล้วไปหยิบผ้าเช็ดตัว
ก๊อกๆ ประตูเปิดเข้ามา ไอ้กลางยื่นหน้าเข้ามาในห้อง
“ไปเล่นน้ำกันอา ภีม”
“เย้ๆๆๆ อุ้ม”เจ้าตัวดีวิ่งแจ้นไปเลยครับ
“ฮ่าๆๆๆๆ”ผมขำไอ้ภีม นี่แหละอยากสร้างเงื่อนไขดีนัก ไม่รู้เหรอว่าพี่ชายเขาเยอะ
“ไรวะพี่ชิน กำลังอ้อนๆเจ้าตัวเล็กอยู่เนี่ย”มันบ่นงุ้งงิ้งแล้วเดินออกไป
ลูกชายไปเล่นน้ำทะเลแล้วครับ ตอนนี้ผมก็อยู่ตัวคนเดียว นอนเล่น วันนี้ไม่อยากลงทะเลสักเท่าไหร่ อยากนอนเฉยๆ เหนื่อยมากกับการอุ้มลูก กว่าจะโตเป็นหนุ่มก็คงต้องเจออะไรหลายๆอย่าง นี่แหละครับคนเป็นพ่อเป็นแม่ ใช่ว่าจะสบาย ตอนเราเล็กๆเราก็คงจะแบบนี้แหละครับ บางคนโตแล้วนะก็อาความคิดของตัวเองว่าทำไมเด็กไม่ทำแบบนั้นแบบนี้ บางทีผมก็คิดนะครับว่าทำไมลูกถึงซนแบบนี้ พูดไม่ค่อยจะฟังสักเท่าไหร่ นิ่งอยู่หน่อยหนึ่ง นอกนั้นก็วุ่นวาย แต่เขาก็คือเด็กอ่ะ เด็กก็คือเด็ก เขายังไม่มีความคิดความอ่านว่าจะคนอื่นจะรำคาญไหม คนอื่นจะคิดอย่างไร เขาต้องการสนุกเฮฮา ผมเองก็คิดในส่วนนี้ แต่บางอย่างก็ต้องรีบบอกรีบสอน รีบฝึกเขา แต่เวลาลูกไม่ทำตามก็มีลงโทษบ้างนะครับ ไม่ได้นะ ผมจะดุ เวลาผมดุแล้วทั้งคู่จะหงอยๆ หงอยไม่กี่นาทีหรอกครับ เดินไปฟ้องคุณย่า คุณย่าโอ๋มาแล้วก็มาป่วนพ่ออีก หึหึ ก็แบบนี้แหละครับ แต่ถ้าวันไหนพ่อดุ ย่าดุ นู้น พี่ซัน ป้านก ไปงุ้งงิ้งกันที่นั่นครับ หาคนโอ๋
“พี่บอมบ์ ไม่ไปเล่นน้ำเหรอ”หมวดบูมเปิดประตูห้องเข้ามา ชุดสบายๆ เห็นต้นขาขาวๆ มันขาวเฉพาะในร่มผ้าแหละครับ ส่วนไหนที่โดนแดดนี่สีตัดกันอย่างกะหยินหยาง “มองด้วยสายตาแบบนี้ คิดอะไรพิเรนทร์ๆกับน้องป่ะวะ”
“เออดิ มาคุยกันก่อนดิ เรายังไม่ได้คุยกันจริงจังอะไรเลยนะ เจอหน้ามานี่มีแต่เล่นกับคนอื่นไปทั่ว”
“อ้าว ก็เวลาพักผ่อนนี่หว่า งอนเหรอวะ”พี่แกล็อกประตูแล้วเดินมานอนทับผมบนเตียง
“เปล่า ไม่งอนบ้าบอหรอก หมดวัยแล้ว อ้วนขึ้นป่ะวะ หนักนะเนี่ย”
“ฮ่าๆๆ ก็กินเยอะนี่หว่า อยากอยู่สบายๆแบบนี้สักเดือนหนึ่งเนอะ”
“มาตั้งรกรากที่นี่เลยสิ อยู่ใกล้ทะเล”
“เดี๋ยวทำจริงแล้วพี่จะหนาว เฮ้อ”
“อะไร แค่นี้ก็ถอนหายใจ มีเรื่องอะไรต้องคิดอีกละ”
“อ้าว เคยได้ยินป่ะ หายใจออกก็เฮ้อเธอ หายใจเข้าก็เฮ้อเธอ ฮ่าๆๆ อารมณ์มันไม่อยากกลับอ่ะ พรุ่งนี้วันสุดท้ายแล้ว”
“ก็เอาให้เต็มที่สิ ไหนๆมาเที่ยวทั้งที อยากทำอะไร อยากเล่นอะไรก็เอาเลย”
“มันก็หลายอยากอยู่นะ”
“อยากโดนปล้ำด้วยป่ะละ”
“หึหึ หาจังหวะให้ได้ก่อนเถอะพี่ชาย ลูก ๓ คนที่จะนอนยังไม่มีเลย เออ แล้วนี่ตกลงว่าถ้าบิวเปิดเทอมแล้ว ชาลีจะอยู่ที่ไหนอ่ะ พี่บอมบ์พากลับบ้านด้วยเหรอ”
“ก็ให้อยู่กับแม่เขาแหละ พี่ภาคงช่วยเลี้ยงอ่ะ อยู่บ้านไม่มีนมให้กินหรอก ให้เขากินนมแม่เขาอ่ะดีแล้ว เด็กจะได้มีภูมิต้านทาน”
“งั้นขอกินนมพี่บอมบ์หน่อย จะได้มีภูมิต้านทานรักษาอาการคิดถึง”
หึ ไอ้บูมมมมมมมมมมมมมมม
หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒ (อ่าน 1217565 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก