หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[Inwoสูs]

หลังปลดแล้วผู้หมวดจะเป็นไงเนี่ย ขนาดอยู่ในกองร้อยเดียวกันหมวดยังโหมงานซะมหาศาล 

[AGELA]

ตอนพิเศษ เด็กและผู้ใหญ่

“พ่อบอมบ์ครับ พ่อบอมบ์เห็นน้องดินสอสีของน้องซ่าไหม”เสียงดังมาจากหน้าประตูห้อง เอ่อ ลูกชาย พ่อจำได้ว่าดินสอสีอยู่ด้านล่างนะ แต่มาถามพ่อที่นั่งทำงานอยู่ด้านบนนี่นะ

“หืม แล้วซ่าเอาไว้ที่ไหนล่ะ อยู่ห้องทีวีไม่ใช่เหรอ”

“ก็น้องซ่าหาไม่เจอ”

“พ่อบอมบ์บอกว่าไง ระบายเสร็จแล้วต้องวางให้เป็นระเบียบไม่ใช่เหรอ”โยกหัวเจ้าลูกชายขี้ดื้อเบาๆ

“ก็น้องซ่าเก็บใส่กล่องแล้ว น้องซ่าวางไว้บนโต๊ะอ่ะ”

“หื้อ พ่อจำได้ว่าซ่าวางไว้ใต้โต๊ะไม่ใช่เหรอ ไปหาดูอีกครั้งซิ”

“ครับ”แล้ววิ่งดุ๊กๆลงไปด้านล่าง ตอนนี้เจ้าแฝดจอมซนจะ ๕ ขวบแล้วครับ โรงเรียนปิดเทอมผมพาลงมาที่กรุงเทพ แม่ภากับพ่อเบิ้ลคิดถึง

“พ่อบอมบ์ พ่อบอมบ์น้องแสบอยากทานพุดดิ้ง”นั่นไง อีกคนตะโกนเสียงดังลั่นบ้าน เสียงเขาดีครับ ชาติที่แล้วทำบุญด้วยระฆังมั้ง หึหึ

“ครับคุณชาย”ต้องลุกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วล่ะครับ ลงไปด้านล่างเจ้าซ่ากำลังระบายสีอยู่ด้วยความตั้งอกตั้งใจ ส่วนเจ้าแสบนั่งบนโซฟาสบายใจ เจ้าชาลีตอนนี้นั่งมองพี่ซ่าของเขา ทั้งบ้านไม่มีใครอยู่ครับ มีแต่ผมกับลูกๆ ตอนนี้ไอ้ภีม ไอ้ภูมิ ๒ พี่น้องไปรับตำแหน่งผู้กองที่ต่างจังหวัดครับ พี่เบิ้ลเกษียณแล้ว “วันนี้พ่อบอมบ์จะพาไปวิ่งออกกำลังกาย มีใครจะไปกับพ่อบอมบ์บ้าง”

“เย้ แสบไปด้วยนะพ่อบอมบ์”

“ซ่าก็อยากไปพ่อบอมบ์”

“พ่อ ไปต้วย”เจ้าชาลียังพูดไม่เป็นคำเลยครับ เพิ่งจะ ๓ ขวบยังออกเสียงไม่ชัดเจนเท่าไหร่นัก

“ไปไหน”ผมมองหน้าเจ้าชาลี

“ไป ออกตะลังตาย”ตอบผมแล้วทำตาปริบๆ หึ ไอ้ขี้อ้อน

“ฮ่าๆๆๆ ฟอดๆ”ดึงเจ้าชาลีมากอดมาหอม ๓ พี่น้องยิ่งโตยิ่งหล่อครับ เหมือนพ่อมันแหละ ฮ่าๆๆ

“พ่อบอมบ์ครับ น้องแสบอยากทานพุดดิ้ง”เจ้าแสบลงจากโซฟามากอดคอผม

“ในตู้เย็นไง”

“น้องแสบเปิดไม่ได้ พ่อบอมบ์เปิดให้น้อยแสบหน่อยนะ”อ้อนครับ เอาหัวมาซบที่หน้าผม

“น้องซ่าก็อยากทานพุดดิ้งอ่ะพ่อบอมบ์”เจ้าซ่าเงยหน้าจากกระดาษวาดรูป

“อื้ม พ่อให้ทานคนละถ้วยเท่านั้นนะ ทานเยอะเดี๋ยวทานข้าวไม่ได้อีก”

“น้องแสบอยากทาน ๓ อัน”ชูมา ๔ นิ้วเลยครับ แหม่

“ไม่ได้ ถ้าใครทานเยอะพ่อจะไม่พาไปวิ่งด้วยล่ะ”

“พ่ออ่ะ”เจ้าแสบค้อนผม

“พ่อ จาลีก็ตาน พุตติ้ง”ชาลีเดินมาแซะผมบ้าง

“อืม เดี๋ยวพ่อไปหยิบมาให้” ๓ ลิงมาเกาะแข้งเกาะขาผมเป็นพรวน ตัวเล็กเกาะเอว คนโตทั้ง ๒ เกาะแขนซ้ายขวา ผมก็ถูลู่ถูกังเข้าไปในห้องครัวหยิบพุดดิ้งเย็นๆให้คนละถ้วย พอได้แล้วหน้าบานวิ่งแจ้นไปที่ห้องทีวี ไปนั่งดีอกดีใจ

“พ่อบอมบ์ น้องแสบเปิดไม่ได้ พ่อบอมบ์เปิดให้หน่อย”นั่นไงดีใจจนลืมพ่อไปเลย พอเปิดไม่ได้ล่ะรีบใช้พ่อเชียว

“มาๆ พ่อจะเปิดให้”เปิดให้ลูกชายอย่างรวดเร็ว

“พ่อ อ้ำๆ”ชาลีตักมาป้อนผม

“เดี๋ยวพ่อแย่งทานหมดนะ”อ้าปากจะงับ แต่ไม่ทันหล่นพื้นซะก่อน หึหึ

“พ่อบอมบ์ รสส้มอร่อยกว่า พ่อบอมบ์ทานของน้องซ่าดูสิ”เจ้าซ่าตักมาป้อนผมบ้าง

“อืมๆ ทานไป ไม่ต้องป้อนพ่อหรอก เดี๋ยวพ่อขึ้นไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ”

“ครับ พ่อบอมบ์ แล้วน้องแสบจะใส่ชุดอะไรไปอ่ะพ่อบอมบ์”

“เดี๋ยวพ่อเอาลงมาให้ ชาลีอยู่นี่กับพี่ๆแหละไม่ต้องตามพ่อไปหรอก”

“พ่อ ไปต้วย”

“อยู่นี่แหละ แปบเดียว ไม่ฟังพ่อ พ่อไม่ให้ไปด้วยนา”รีบขึ้นไปบนบ้าน ปิดงาน ปิดคอม หยิบชุดกีฬากับรองเท้าให้ลูกชายแล้วลงมาด้านล่างอย่างว่องไว “อ่ะเปลี่ยนชุด ชาลีมานี่ เดี๋ยวพ่อเปลี่ยนชุดให้”ยื่นเสื้อผ้าให้แฝดแล้วเรียกชาลีมา อยู่บ้านผมให้ใส่เสื้อกล้ามกันทุกคนครับ หน้านี้มันหน้าร้อน ลูกๆไม่ชอบใส่เสื้อขาสั้นหรอกครับ

“พ่อบอมบ์ ทำไมพ่อบอมบ์มีผมตรงนี้ด้วยอ่ะ”เจ้าแสบชี้มาที่ต้นขาผม เอ่อ ลูกชาย เขาเรียกกันว่าขนขา ไม่ใช่ผม

“ก็พ่อบอมบ์โตแล้วไง ตรงนี้เขาเรียกว่าขนขานะลูก ถ้าอยู่บนหัวเรียกว่าผม ถ้าอยู่บนริมฝีปากเรียกว่าอะไร”

“หนวดครับพ่อบอมบ์”เจ้าแสบตอบ

“แล้วตรงนี้ล่ะพ่อบอมบ์เรียกว่าหนวดด้วยไหมครับพ่อบอมบ์”เจ้าซ่าชี้มาที่คางของผม ตอนนี้หนวดเคราผมชักจะยาวแล้วล่ะครับ ลืมโกนทุกทีเลย

“ไม่ใช่ ตรงนี้เรียกว่าเคราลูก นี่มันจะมีตามคางแล้วลามไปตรงนี้จะเรียกว่าจอน”

“คิคิ พ่อบอมบ์มีขนยาวๆเหมือนลิงเลย”

“หืม ถ้าพ่อเป็นลิง แสบ ซ่า ชาลีก็ต้องเป็นลิงตามพ่อด้วยสิ”

“คิกๆๆๆๆๆๆๆ”๓พี่น้องหัวเราะชอบใจ

“มัวแต่หัวเราะ ใส่ถูกไหมนั่นน่ะ หืม”

“คิกๆ พ่อ แสบเอาตัวการ์ตูนไปข้างหลัง คิกๆ”เจ้าซ่าชี้แล้วหัวเราะ

“อืม ใส่ให้ถูกสิแสบ ซ่าก็เหมือนกัน ใส่กลับด้าน หื้อ ไหนว่าใส่เสื้อผ้าเป็นแล้วไง”

“ก็น้องซ่าโตแล้วพ่อบอมบ์ ใส่อย่างงี้ใช่ไหมครับพ่อบอมบ์”เจ้าซ่าถอดกางเกงมาใส่ใหม่

“อืม”ผมพยักหน้า เจ้าลูกชายตัวป่วนใส่กางเกงเรียบร้อยแล้วแต่เสื้อยังใส่ไม่ค่อยเป็น เสื้อนี่ผมให้ใส่เสื้อแขนสั้นนะครับ ถ้าอยู่บ้านพี่น้องจะชอบใส่เสื้อกล้าม ถ้าออกไปนอกบ้านนี่ต้องใส่ให้เรียบร้อย ทั้ง ๓ คนแต่งตัวเสร็จแล้ว ผมไปหยิบคาร์ชีทไปติดตั้งบนรถ แล้วให้ลูกชายเก็บข้าวของทำความสะอาด รับผิดชอบงานของตัวเอง ฝึกความเป็นระเบียบของลูกๆครับ

“พ่อบอมบ์ครับ น้องซ่าเก็บของเสร็จแล้วครับ”

“ไหนดูซิ อืม เก่งมาก เราใช้อะไรเราต้องเก็บให้เป็นระเบียบนะ ถ้าเก็บไม่เป็นระเบียบมันจะเป็นยังไง ใครรู้บ้าง”

“มันจะหายครับพ่อบอมบ์”เจ้าแสบเป็นคนตอบ

“จะหาไม่เจอด้วยครับพ่อบอมบ์”เจ้าซ่าคล้อยตาม

“ถ้าหายก็จะถามพ่อบอมบ์ เพราะพ่อบอมบ์ชอบหาเจอ”เจ้าแสบเสริมอีกที เอ่อ พ่อไม่ใช่โดเรม่อนนะลูก

“ย่าจะตีด้วย”เจ้าซ่าเอาบ้าง

“ใช่ ป่ะๆ ได้เวลาแล้ว”

“เย้”

ปิดบ้าน พาเจ้า ๓ ลิงขึ้นรถ ชาลีนั่งหน้าบนคาร์ชีท ส่วนแฝดนั่งหลัง ผมคาดเข็มขัดให้เรียบร้อยแล้วขับรถออกจากบ้าน วันนี้จะพาลูกๆไปวิ่งที่มหาลัยเก่าของผมครับ ขับรถเกือบๆชั่วโมงมาถึงมหาลัยช่วง ๕ โมงใกล้ๆจะครึ่ง ขับไปจอดที่ใกล้สนามฟุตบอลแล้วพาลูกๆลงจากรถ

“พ่อบอมบ์ ทำไมโรงเรียนพ่อบอมบ์ใหญ่จังเลย”เจ้าซ่าตาวาวครับ

“เขาเรียกว่ามหาวิทยาลัยลูก”

“เหรอครับพ่อบอมบ์ โตขึ้นน้องแสบจะมาเรียนที่โรงเรียนของพ่อบอมบ์”

“อ้าว ไม่อยากเป็นทหารเหมือนพี่ภีมแล้วเหรอ”

“อยากเป็นครับ”เจ้าแสบทำเสียงแข็งขัน

“ไหนรายงานตัวให้พ่อบอมบ์ได้ชื่นใจหน่อยสิ ว่าจะเป็นอะไร”

“กระผม เด็กชายธัชระพี อุดมลักษณ์ อายุ ๕ ขวบ อยากเป็นทหารครับ”เจ้าแสบตะเบ๊ะโดยที่ไม่ได้สวมหมวก หึหึ เก่งจริงลูกชาย

“ซ่าก็รายงานตัวด้วยพ่อบอมบ์ กระผม เด็กชายธีรภัทร อุดมลักษณ์ อายุ ๕ ขวบ อยากเป็นทหารยิงปืนปังๆครับ” จริงๆอีก ๓ เดือนเจ้าตัวแสบของผมจะ ๖ ขวบแล้วครับ ยิ่งโตยิ่งซน

“ผม เด็กจาย จาลี อุตมลักษณ์ อยากเป็นตาหารกั๊บ”เจ้าชาลียังพูดไม่ชัดแต่ก็พยายามสื่อสาร ตกลงนี่ไม่มีใครอยากเป็นคนธรรมดาแบบพ่อมันเลยสักคน มีแต่อยากเป็นทหาร หึหึ คอยดูเถอะ ถ้าโตขึ้นแล้วพวกเอ็งจะหนาว

“หึหึ เก่งๆ ป่ะ เราไปออกกำลังกายกัน”ล็อกรถเรียบร้อยพาลูกเดินเข้าไปในสนาม ช่วงนี้มีหลายคนมาวิ่งแล้วครับ บรรยากาศมหาลัยเปลี่ยนไปมากพอสมควรครับ แต่ก่อนคลาสสิกกว่านี้ เมื่อกี้ขับรถเข้ามาเห็นมีตึกใหม่เพียบเลยครับ “อ่ะๆ มาวอร์มอัพก่อน”

“พ่อบอมบ์ครับ วอร์มอัพคืออะไรครับ ทานได้ไหม”เจ้าซ่าช่างถามช่างสงสัย

“วอร์มอัพคือการยืดเส้นยืดสายก่อนจะออกกำลังกายไง ต้องทำให้ร่างกายอบอุ่น พร้อมที่จะออกกำลังกาย เพราะว่าถ้าเราไปวิ่งแล้วเส้นจะยึด จะปวดขา ปวดตัว”

“ถ้าไม่วอร์มอัพจะปวดขาเหรอครับพ่อบอมบ์”

“อื้ม ใช่แล้ว อ่ะ ทำตามพ่อนะ ชาลีก็ด้วย อย่าเพิ่งไปมองคนอื่น”แล้วผมก็พาลูกวอร์มอัพ สะบัดข้อมือข้อเท้า แอ่นอกแอ่นเอว หมุนซ้ายหมุนขวา ลูกๆก็ถามตลอดครับ จริงๆอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดผมพาออกกำลังกายบ่อยนะครับ แต่ด้วยความที่ลูกชายช่างถาม ถามคำถามเดิมๆบ้าง คำถามใหม่บ้าง บางทีถามคำถามที่ผมหาคำตอบไม่ได้บ้าง ก็ต้องแปะโป้งเอาไว้ก่อน

“พ่อบอมบ์ คนมาวิ่งเยอะเลยเนอะพอบอมบ์ น้องแสบอยากมาวิ่งทุกวัน”เจ้าแสบมองไปรอบๆ ช่วงนี้น่าจะเป็นช่วงสอบไฟนอลนะครับแต่ยังมีผู้คนออกมาวิ่งกันเต็ม มีตั้งแต่เด็กมหาลัยยันวัยทำงาน แต่สังเกตว่าช่วงนี้จะมีแต่วัยทำงานครับ เด็กมหาลัยคงจะคร่ำเครียดกับไฟนอลกัน ผมพาลูกเดินยืดเส้นรอบสนาม ๒ รอบ จากนั้นก็ปล่อยให้ ๓ พี่น้องวิ่งเบาๆ ผมก็วิ่งคุมตามหลังไป ให้วิ่งแค่ ๒ รอบก็ให้ไปนั่งเล่นที่ข้างสนามแล้วผมก็วิ่งบ้าง

ใช้เวลาเกือบ ๔๐ นาทีในการวิ่งรอบสนาม ๑๐ รอบ วิ่งไปมองลูกไปด้วยกลัวจะไปรบกวนคนอื่น แต่ดีครับ ลูกๆผมไม่ป่วนเท่าไหร่นักนั่งเล่นกัน ๓ พี่น้อง ผมวิ่งจนครบรอบเหงื่อเปียกโชกเหมือนอาบน้ำมายังไงยังงั้น จากนั้นผมก็พาลูกเดินอีก ๒ รอบเป็นการวอร์มดาวน์ แล้วกลับไปที่รถหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาให้คนละผืนเช็ดเหงื่อ ตอนนี้ก็ทุ่มเศษๆแล้ว ลองไปหาอะไรกินดู ไม่รู้จะมีอะไรให้กินหรือเปล่า ผมเอาผ้าขนหนูพาดบ่า เจ้าลูกชายก็ทำตามเหมือนกัน จากนั้นจูงมือลูกไปกินมื้อเย็น

ไม่ไกลจากสนามเท่าไหร่นัก แปบเดียวมาถึงร้านอาหาร มองซ้ายแลขวา ร้านรวงเปิดขายตามปกติ ไม่รู้จะกินอะไรดีเลยมาหยุดที่ร้านผัดไท เด็กมหาลัยต่อคิวกันอยู่พอประมาณ ผมก็มายืนต่อคิวสั่งผัดไทให้ลูกชาย ยืนรอพักใหญ่ครับกว่าจะถึงคิวพวกเรา พอได้แล้วก็เดินเข้าไปในโรงอาหาร ดีนะครับที่เขามีถาดให้ด้วย ไม่งั้นผมคงต้องถือผัดไท ๔ จานด้วย ๒ มือแน่ๆ

“พ่อบอมบ์ ทำไมนักเรียนเขาเรียนดึกจัง เขาไม่ง่วงนอนเหรอครับพ่อบอมบ์”เจ้าแสบจอมสงสัย

“อ๋อ ช่วงนี้พี่ๆเขาสอบน่ะ”

“อ๋อ เขาสอบเหมือนที่คุณครูให้น้องซ่าสอบใช่ไหมพ่อบอมบ์”

“ใช่แล้ว ใครเรียนเก่งก็ได้คะแนนเยอะ แต่ข้อสอบไม่เหมือนของแสบกับซ่านะ เป็นข้อสอบของผู้ใหญ่ ยากกว่าของแสบกับซ่าอีก อ่ะ ค่อยๆทานนะ มันร้อน เป่าก่อนแล้วค่อยทาน”เจ้าแสบ เจ้าซ่า นั่งมองผัดไท ยังไม่ทานในทันที ส่วนเจ้าชาลีนี่นั่งข้างผมรอผมป้อน ไม่กล้าให้ลงมือเอง เดี๋ยวจะลวกปากเอา

“พ่อบอมบ์ ทำไมพี่นักเรียนคนนั้นหนังสือเยอะจัง ถ้าน้องแสบโตไป น้องแสบต้องมีหนังสือเยอะๆเหมือนพี่นักเรียนคนนั้นไหมพ่อบอมบ์”

“อือหึ ต้องอ่านเยอะมากด้วยนะ มีหนังสือเยอะอย่างเดียวไม่ได้ ต้องอ่านเยอะๆ”ผมพยักหน้า

“หนังสือเยอะเหมือนของพ่อบอมบ์เลยเนอะ ตอนพ่อบอมบ์เป็นนักเรียนพ่อบอมบ์ก็มีหนังสือเยอะแบบนี้ใช่ไหมพ่อบอมบ์”เจ้าซ่ามองหน้าผม นี่แหละความช่างสงสัยของลูกชาย ช่างถามช่างเจรจา

“อื้ม ใช่แล้ว ตอนพ่อบอมบ์เรียนพ่อบอมบ์ก็อ่านหนังสือเยอะมาก”

“น้องแสบก็จะอ่านเยอะๆเหมือนพ่อบอมบ์เลย จะได้เก่งๆ”

“จาลีก็จะอ่านตาตูนเยอะๆ”เจ้าชาลีออกความเห็นเหมือนพี่ๆ เจ้าตัวเล็กนี่ติดอ่านการ์ตูนครับ

“พ่อบอมบ์น้องซ่าจะไปถามพี่คนสวยคนนั้น”เจ้าซ่าชี้ไปที่นิสิตหญิงในกลุ่มใกล้ๆ

“หืม ไม่ไปกวนพี่เขานะลูก พี่เขาทานข้าวอยู่ เป็นเด็กดีต้องไม่รบกวนคนอื่นรู้ป่ะ”

“ก็น้องซ่าอยากถามพี่คนสวยว่าพี่คนสวยอ่านหนังสือเยอะเหมือนพ่อบอมบ์ไหม นะๆพ่อบอมบ์ครับ น้องซ่าไปถามนิดเดียว”แล้วเจ้าซ่าก็ลงจากเก้าอี้ไป ไปถามกลุ่มนิสิตแบบไม่กลัวใครเลยสักนิดเดียว ไปปีนนั่งเก้าอี้ตัวใกล้ๆแล้วขอดูหนังสือ แล้วพูดอะไรไม่รู้เจื้อยแจ้วเหมือนตัวเองเป็นผู้ใหญ่แล้วงั้นแหละครับ ผมดูท่าจะวุ่นๆเลยเดินไปตามเจ้าลูกชาย

[AGELA]

“ซ่า ไม่กวนพี่ๆนะลูก ไปทานผัดไทก่อนไป”

“พ่อบอมบ์ ทำไมไม่เหมือนหนังสือของพ่อบอมบ์ มันมีแต่เอบีซีดีเยอะเลยพ่อบอมบ์”

“ก็หนังสือภาษาอังกฤษไงลูก ขอโทษด้วยนะครับน้องๆ ที่ลูกชายพี่มากวน ป่ะซ่า ไปทานผัดไทกัน”

“ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ น้องน่ารักมากเลยค่ะ”น้องนิสิตหญิงยิ้มให้

“พ่อก็หล่อด้วยอ่ะมึง”

“หน้าคุ้นๆเหมือนเพื่อนพี่นายแบบคนหนึ่งอ่ะ กูจำไม่ได้”เสียงน้องซุบซิบกันครับ

“พ่อบอมบ์ พี่คนสวยบอกน้องซ่าว่าพี่คนสวยเรียนวิศซาวะ พ่อบอมบ์ ทำไมพ่อบอมบ์ไม่เรียนวิศซาวะเหมือนพี่คนสวยอ่ะพ่อบอมบ์”

“หืม ก็พ่อไม่ได้สอบเข้านี่ลูก พ่อไม่ได้เรียนแต่ซ่าจำได้ไหมว่าแม่สวยเค้าเรียนนะลูก อยากรู้อะไรให้ไปถามแม่สวยเอาสิ ป่ะ ไม่กวนพี่ๆเค้าแล้วลูก”แม่สวยนี่คือ สวยหรือบิวตี้ แฟนเก่าผมเอง ไม่ยอมมีแฟนใหม่สักที เจ้าตัวบอกว่าไม่อยากคบคนอื่นอีกแล้วจะเป็นโสด ผมเลยสถาปนาให้มาเป็นแม่ของลูกชายให้ซะเลย เจ้าตัวก็ยินดีครับ

“พ่อบอมบ์ น้องซ่าอยากอ่านหนังสือเอบีซีแบบนี้อ่ะพ่อบอมบ์ เย็นนี้พ่อบอมบ์อ่านให้น้องซ่าฟังนะครับ น้องซ่าอยากเรียนวิศซาวะเหมือนพี่คนสวย”ช่างใฝ่ช่างฝันจริงเจ้าลูกชาย

“ครับๆ ป่ะๆ ไปทานผัดไทเดี๋ยวมันเย็นซะก่อน อ๊ะๆ อย่าลืมขอโทษพี่ๆก่อนลูกที่เรามารบกวน”

“พี่คนสวยครับ น้องซ่าขอโทษนะครับ ขอให้พี่คนสวยสอบได้ดาว ๕ ดวงเหมือนของน้องซ่า”

“ครับผม”

พาลูกกลับมาที่นั่งน้องๆยังเหลียวกลับมามองแล้วยิ้มให้กับความซนของลูกชาย แสบซ่าจัดการตัวเอง ผมป้อนชาลีบ้าง ทานเองบ้าง พักหนึ่งมีคนคุ้นตามายืนใกล้ๆ

“ไอ้มาดาม”

“ดามเฉยๆเหอะเพื่อน ไม่คิดว่ามึงจะแวะมาถึงมหาลัย ไงเด็กๆ อร่อยไหม”

“อาดามสวัสดีครับ อาดามมาทานข้าวเหรอครับ อาดามวันนี้น้องแสบทานผัดไทด้วย อาดามทานกับน้องแสบไหมครับ”

“หึหึ อาทานมาแล้วครับตัวเล็ก”เพื่อนผมเอามือวางบนหัวเจ้าตัวแสบเบาๆ ไอ้ดามนี่เป็นเพื่อนร่วมรุ่น จบคณะเดียวกัน ตอนนี้มันเป็นด็อกเตอร์เรียบร้อยมาสอนเด็กๆในมหาลัยตามความฝันของมันครับ ผมนั่งคุยกับเพื่อน ส่วนลูกๆนี่ตั้งใจทานจนหมด ชาลียังเล็กทานไม่หมดจานหรอกครับที่เหลือผมจัดการแทน

“อาจารย์ขา สวัสดีค่ะ หนูมีเรื่องรบกวนนิดหนึ่งอาจารย์พอจะว่างไหมอ่ะคะ”นิสิตสาวผมยาวผิวขาวจั๊วะ หึ นี่ถ้าผมไม่มีลูกมีเมีย ไม่รอดหรอก เด็กมหาลัยนี่ชอบนักเชียว ฮ่าๆๆ

“อ่า ว่าไง”

“คือตรงนี้หนูตีโจทย์ไม่แตกอ่ะค่ะอาจารย์ หนูรบกวนแปบเดียวนะคะ”

“หืม อ่ะๆ ตรงไหนนะ อืม.....”แล้วไอ้ดามก็ทำหน้าที่อาจารย์ประมาณสัก ๑๐ นาทีครับ

“ขอบคุณอาจารย์มากเลยนะคะ”

“อื้ม คราวหน้าอย่าขาดเรียนรู้ไหม ที่ตามไม่ทันเพราะวันนั้นเราอ่ะขาดเรียน ป่ะๆ ไปอ่าน อย่าลืมวันสอบด้วยล่ะ”

“ค่า ขอบคุณอาจารย์มากเลยค่า”

“อาดาม น้องแสบไม่เคยขาดเรียน”เจ้าแสบจิ้มนิ้วไปยังเพื่อนผม

“แต่น้องแสบก็ขี้เกียจทำการบ้านจนโดนคุณย่าตีไม่ใช่เหรอ”ผมแซวลูกชาย เรื่องไม้เรียวนี่ยกให้คุณย่า ก้านมะยมเล็กๆนี่ใครว่าไม่เจ็บ ผมโดนบ่อยครับตอนเด็กๆอ่ะ พ่อโดนไม่พอ ลูกก็โดนไปด้วย แต่ว่าแม่ผมรักหลานทุกคนนะครับ แต่ก็ตีหลานทุกคนเหมือนกัน ไม่มีใครไม่ผ่านก้านมะยม ถามไอ้ภีม ไอ้ภูมิ พี่อ้วนพี่ฉัตร โดนมาทั้งนั้นแหละครับ

“พ่อบอมบ์อ่ะ”เจ้าแสบค้อนผม

“หึหึ”ผมขำลูกชาย

“พ่อบอมบ์ แต่คุณย่าบอกว่าคุณย่าก็ตีพ่อบอมบ์เหมือนกัน คุณย่าบอกน้องซ่าว่าพ่อบอมบ์ก็ดื้อเหมือนน้องซ่าด้วย”นั่นไง ความจำเป็นเลิศ คุณย่าเล่าอะไรนี่มักจะจำได้เสมอ แล้วชอบให้คุณย่าเล่าซ้ำ วีกรรมของพ่อบอมบ์นี่ถามทุกอย่าง

“โอเคๆ เราดื้อกันทั้งบ้านแหละ”ยอมลูกครับ ข้อมูลเด็กๆมีมาโต้แย้งเยอะมาก นั่งคุยกับไอ้ดามพักหนึ่งแล้วเราก็กลับบ้านกันครับ กลับมาอ่านหนังสือให้ลูกฟังแล้วสวดมนต์ก่อนนอน


เช้าวันต่อมาสายๆผมไปทำธุระที่ธนาคาร พาแฝดไปด้วย ส่วนชาลีบิวพาไปธุระครับ จริงๆเจ้าแฝดอยากไปกับบิวด้วยนะครับแต่ผมไม่ให้ไป ผมชวนมาทำธุระที่ธนาคารประมาณสัก ๑๐ โมงก็แวะหาอะไรกินใกล้ๆ มาหยุดที่ร้านเผยโภชนาครับ แม่ค้าทำกับข้าวอร่อยมากเลยครับ คุยกับลูกค้าดีด้วย ขอถ่ายรูปผม ผมก็โอเค กินข้าวเสร็จแล้วพาลูกไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้า ตากอากาศเย็นๆ ลูกชายผมนี่ดีอกดีใจครับ เดินดูของถามเจื้อยแจ้วตลอด

“พ่อบอมบ์ครับ น้องแสบอยากใส่นาฬิกาเหมือนพ่อบอมบ์ ตอนนี้น้องแสบใส่ได้ไหมครับ”มาหยุดยืนที่ร้านนาฬิกา เจ้าตัวเล็กยืนมองผ่านกระจก

“หืม รอให้โตก่อนพ่อจะซื้อแบบนี้ให้ ตอนนี้เดี๋ยวพ่อซื้อนาฬิกาลายการ์ตูนให้ดีไหม”

“เย้ น้องซ่าอยากได้นาฬิกาหมี”

“ป่ะ งั้นเราไปดูนาฬิการูปหมีกัน”ว่าแล้วก็จูงมือลูกชายไปดูนาฬิกาสำหรับเด็กครับ ก็ดูหลายเรือนครับ ดูไปเรื่อยๆ เรือนนี้ก็อยากได้ เรือนนั้นก็อยากได้ แต่ผมให้เลือกเรือนเดียว ผมจะฝึกเรื่องการเลือกซื้อของใช้เองกับฝึกเรื่องการใช้เงิน

“พ่อบอมบ์ น้องแสบอยากได้อันนี้”เจ้าแสบหยิบนาฬิกากรอบหมีมาให้ผมดูครับ

“น้องซ่าจะเอาอันนี้ พ่อบอมบ์ แล้วชาลีจะใส่อันไหนเหรอพ่อบอมบ์”

“อ่า ก็แสบกับซ่าเลือกให้น้องสิ”แล้ว ๒ พี่น้องก็ปรึกษากันครับว่าจะซื้ออันไหน ผมเองก็มองรอบๆ ดูของเล่นไปเรื่อยเปื่อยครับ เหลือบไปมองอีกที ตอนนี้เจ้าลูกชายแผล็วไปอยู่โซนหุ่นยนต์เรียบร้อยแล้วครับ ไวมากเลย

แต่เรื่องที่ลูกเปลี่ยนโซนมันไม่น่าตกใจเท่ากับลูกชายเจอใครคนหนึ่ง

“คุณอาคนสวยครับ ตัวนี้มันบินได้ไหมครับ”เจ้าซ่าชี้ไปที่ของเล่นชิ้นหนึ่ง

“หืม ไม่ได้ครับ ถ้าบินได้ก็ต้องเป็นเครื่องบิน ตัวนู้นไง”หญิงสาวคนนั้นก็ตอบอย่างใจดีครับ พูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม เหมือนเดิม เขายังยิ้มแย้มเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน แล้วที่สำคัญ รอยยิ้มนั้นกับรอยยิ้มของเจ้าแฝด เป็นรอยยิ้มอันเดียวกัน

“แอ้ม”ผมเอ่ยปากทักก่อนแบบกล้าๆกลัวๆ ถึงแม้จะไม่เจอกันหลายปี แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากจนผมจำเธอไม่ได้

“หืม”อีกฝ่ายหันหน้ามามองผมและก็มีสีหน้าตกใจอย่างมาก

ผมกับแอ้มมองหน้ากันครู่หนึ่ง จะว่าดีใจก็ดีใจที่ได้เจอหน้าอีกครั้ง จะว่าเสียใจก็เสียใจที่ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งชีวิตต้องพังทลายลงไป

“พ่อบอมบ์ น้องซ่าอยากได้เครื่องบินอิลิคอปเตอร์ พ่อบอมบ์มีตังค์ไหมครับ”เจ้าซ่ากระตุกนิ้วมือผม ทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาจากภวังค์

“หืม ตัวนี้เรียกว่าเฮลิคอปเตอร์ลูก พ่อว่า เอาไว้โตก่อนไหม”ผมก้มไปมองหน้าลูกชาย หน้าเขากับหน้าแม่เขาแทบไม่ต่างกันเท่าไหร่เลยครับ

“เหรอครับพ่อบอมบ์ แล้วๆ ถ้าน้องซ่าขึ้นป.๑ พ่อบอมบ์จะซื้อให้น้องซ่าไหมครับ”

“เอาไว้สักป.๓ ดีไหมลูก ตอนนี้ยังไม่เหมาะ เนอะ เอาไว้โตกว่านี้ก่อน มันบังคับยาก เอาอันเล็กๆไปก่อนไหม”

“ก็ได้ครับพ่อบอมบ์ แต่พ่อบอมบ์ต้องสัญญากับน้องซ่านะว่าถ้าน้องซ่าขึ้นป.๓ แล้วพ่อบอมบ์จะซื้อให้”

“ครับๆ ได้พ่อบอมบ์สัญญา”ผมรับปากกับลูกชายก่อนจะมองหน้าผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้ง “เป็นไงบ้าง”ผมยิ้มบางๆและจับมือของอีกฝ่ายเบาๆ

“ลูกเหรอ”แอ้มมองหน้าเจ้าแฝดซึ่งตอนนี้ทั้งคู่หันไปสนใจของเล่น

“อื้ม โตแล้ว ซนมาก”ผมพยักหน้าเบาๆ

“ฮึก”แอ้มถึงกับน้ำตาไหล

“เอ๋ คุณอาคนสวยเป็นอะไร โอ๋ๆ คุณอาคนสวยปวดท้องใช่ไหมครับ พ่อบอมบ์โทรหาอาหมอฝิ่นสิ คุณอาคนสวยไม่สบาย”เจ้าแสบหันมาสะกิดผม แอ้มทรุดลงคุกเข่าแล้วคว้าตัวเข้าแสบซ่ามากอดแล้วร้องไห้ ผมได้แต่ยืนกระอักกระอ่วน

“โอ๋ๆ คุณอาคนสวยไม่เจ็บนะครับ น้องแสบจะเป่าให้หายเจ็บ เพี้ยงๆ ตอนน้องแสบไม่สบายคุณย่าก็เป่าหัวให้น้องแสบ น้องแสบหายปวดหัวเลยครับ โอ๋ๆ ไม่เจ็บนะ เพี้ยงๆ”

“พ่อบอมบ์คุณอาคนสวยปวดท้องมากเลยนะพ่อบอมบ์ พ่อบอมบ์โทรหาอาหมอฝิ่นให้น้องซ่าหน่อย”

“ฮึกๆ ไม่เป็นไรลูก คุณอาไม่เป็นไรแล้วครับ”แอ้มฝืนยิ้มทั้งน้ำตา มองเจ้าแฝดด้วยรอยยิ้มปนน้ำตา

“คิกๆ เห็นไหมคุณย่าเป่าน้องแสบหาย น้องแสบก็เป่าคุณอาคนสวยหายด้วย”

“ฮึก ครับ อาหายปวดหัวแล้ว หนูเป็นเด็กดีมากเลยนะ”แอ้มลูบหัวเจ้าตัวเล็กทั้ง ๒ คน

“ครับ คุณย่าบอกน้องซ่าว่าถ้าน้องซ่าเป็นเด็กดีผู้ใหญ่จะเอ็นดู เนอะพ่อบอมบ์”

“อื้ม ใช่แล้ว”ผมพยักหน้าแล้วลูบหัวลูกชาย แอ้มหยิบทิชชูมาซับคราบน้ำตา

“ขอคุณอาคนสวยหอมแก้มหนูได้ไหมครับ”

“ครับ”เจ้าตัวเล็กทั้ง ๒ คนพยักหน้า แอ้มก็กอดและหอมไปคนละ ๒ ทีแล้วยืนขึ้นมาจับมือผม “ขอบคุณที่ดูแลพวกเขาอย่างดีที่สุด และขอโทษที่แอ้มไม่ได้ทำหน้าที่ของแม่ให้พวกเขา แอ้มคงทำได้แค่ให้เขาเกิดขึ้นมา ฮึก พี่ดูแลพวกเขาดีๆนะ”แอ้มลุกขึ้นพูดกับผมเบาๆน้ำตายังนองหน้าเหมือนเดิม

“อื้ม ไม่ต้องห่วงหรอก”ผมดึงแอ้มมากอดทีหนึ่ง

“แอ้ม ไปไหนอ่ะลูก แม่ตามหา อ้าว เธอนี่เอง”แม่ของแอ้มมองหน้าผมด้วยความตกใจแล้วพ่อของแอ้มก็เดินตามมาทีหลัง

“คนสารเลวแบบนี้ยังอยู่อีกเหรอ”เสียงพ่อแอ้มถามด้วยความดุดัน

“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้ง ๒ คน ทั้งคู่เปลี่ยนไปมากเลยทีเดียวครับ

“กองไว้นั่นแหละ กูไม่รับไหว้คนเลวแบบมึง”พ่อแอ้มเบือนหน้าหนี

“คุณตา ทำไมคุณตาเป็นคนไม่ดี พ่อบอมบ์ของน้องแสบเป็นคนดีนะ พ่อบอมบ์พาน้องแสบไปทำบุญทุกวันด้วย พ่อบอมบ์ไม่ใช่คนสารเลว คุณตาอ่ะเป็นคนไม่ดี คุณย่าน้องแสบบอกว่าคนไม่ดีชอบด่าคนอื่น น้องแสบโป้ง”เจ้าแสบออกโรงปกป้องผม พ่อแม่แอ้มดูจะอึ้งๆกับฝีปาก

“ใช่ๆ คุณตาเป็นคนไม่ดี คนแก่ต้องทำบุญ ห้ามด่าคนอื่นด้วย หลวงตาบอกว่าถ้าคนแก่ชอบด่าคนอื่นตายไปตกนรก”เจ้าซ่าก็อีกคนครับ

“แสบซ่า ขอโทษคุณตาคุณยายเดี๋ยวนี้นะลูก เราเป็นเด็ก ไปต่อว่าคนอื่นไม่น่ารักเลยรู้ไหม”

“ก็คุณตาคนนี้มาว่าพ่อบอมบ์เป็นคนเลวนี่ น้องซ่าก็โป้ง”

“ไม่เอาลูก เป็นเด็กดี ไหนหลวงตาบอกว่ายังไง หืม หลวงตาสอนไม่ให้ว่าคนอื่นไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวพ่อไปฟ้องหลวงตานะ”

“พ่อบอมบ์อ่ะ”เจ้าแสบค้อนผมเบาๆที่โดนขัด “น้องแสบขอโทษก็ได้ น้องแสบขอโทษคุณตานะครับ”เจ้าแสบยอมยกมือไหว้ขอโทษแต่โดยดี

“ซ่าด้วย”ผมมองลูกชายอีกคนที่เอามือไขว้หลังไม่ยอมทำตามเจ้าซ่า

“น้องซ่าไม่ทำ”

“ซ่า”ผมพูดกึ่งดุ

“พ่อบอมบ์ชอบป้องกันคนไม่ดี น้องซ่าโป้งพ่อบอมบ์”เจ้าซ่าทำหน้าบูดใส่ เขายังใช่ไม่ถูกกับคำว่าปกป้องกับป้องกันนะครับ

“แล้วน้องซ่าทำตัวดีหรือยัง ไปต่อว่าผู้ใหญ่ น้องซ่าว่าดีหรือไม่ดี หืม บอกพ่อมาซิ เป็นเด็กดีไม่ว่าผู้ใหญ่จะยังไงให้ผู้ใหญ่จัดการกันเอง ตอนนี้หนูยังเป็นเด็ก ขอโทษคุณตาก่อนลูก”

“ฮึกๆ พ่อบอมบ์ดุน้องซ่าทำไม ฮือๆๆ พ่อบอมบ์ป้องกันคนไม่ดี ฮือๆๆ น้องซ่าไม่ขอโทษคนไม่ดีด้วย ฮึก น้องซ่าโป้งพ่อบอมบ์”เอาซะแล้วลูกชายข้าพเจ้า แบบนี้แหละครับถ้าเขามั่นใจว่าตัวเองถูกต้องนี่จะไม่ยอมเลยทีเดียว บางทีเจ้าแสบก็เป็นเหมือนกันครับแต่เจ้าแสบจะพูดง่ายกว่าหน่อย แต่กับเจ้าซ่านี่ถ้ามั่นใจตัวเองมากๆ แล้วโดนผมดุแบบนี้มักจะไม่ยอม แล้วใครต้องยอม ก็ผมอีกนั่นแหละครับ แต่ผมจะยอมเฉพาะตอนที่ร้องไห้ ถ้าหยุดร้องเราก็ต้องไปเคลียร์ทีหลังครับ เก็บค้างคาไม่ได้เดี๋ยวจะเอาไปเป็นนิสัย

“ไม่เป็นไรๆ เขาพูดถูกแล้วล่ะ เราผิดเอง ขอโทษด้วยนะ”แม่ของแอ้มเป็นฝ่ายเอ่ยปาก ส่วนผมนี่ต้องรีบโอ๋เจ้าซ่า ถ้าคนน้องไม่หยุดอาจจะตามด้วยคนพี่อีกคนครับ

“ชูว์ ไม่เอาลูก ไม่ร้อง พ่อขอโทษ เงียบนะ จุ๊ๆ เป็นเด็กดีต้องไม่งอแงรู้ไหม”ก็ปลอบอยู่ครู่หนึ่งครับเจ้าซ่าถึงยอมแต่โดยดี

“พวกเขาเป็นเด็กดีมากเลยนะ เราคิดว่าเธอจะเลี้ยงพวกเขาไม่ไหวซะอีก นี่เป็นสิ่งที่เธอชดเชยส่วนที่ขาดได้แล้วสินะ ฝากด้วยล่ะ ป่ะพ่อ แอ้ม”แม่แอ้มพูด

“ครับ”ผมยิ้มให้แล้วแอ้มกับครอบครัวก็เดินไปที่อื่น ส่วนผมซื้อหุ่นยนต์เป็นของปลอบใจ  อ่อ และมีนาฬิกาที่ลูกเลือกเอาไว้ครับ ไม่รู้อนาคตจะเป็นยังไงต่อไปครับ อยากให้พร้อมหน้าพร้อมตา แต่มันอาจจะเป็นเพียงแค่ฝันล้มๆแล้งๆก็ได้ คงเป็นเพราะเวรกรรมแต่ชาติปางก่อนที่เคยทำไว้ เคยไปพรากแม่พรากลูกคนอื่นเขามั้ง ทำให้เราต้องเป็นแบบนี้

คงจะเป็นเพราะกรรมปัจจุบันที่เรามักง่าย ไม่มองก้าวไปข้างหน้า หาแต่ความสบายไปวันๆ มันเลยส่งผลแบบนี้ ทุกวันนี้ผมกับบิวพยายามเติมเต็มให้กับลูกๆให้มากที่สุด ชาลีขาดพ่อที่แท้จริงของเขา ผมก็พยายามเติมเต็มส่วนที่ขาดไม่ให้บกพร่อง ผมรักเจ้าแสบเจ้าซ่ายังไง ชาลีผมก็รักแบบเดียวกัน ส่วนบิวก็พยายามทุ่มเทความเป็นแม่ให้กับเจ้าลิงทั้ง ๓ คนอย่างเต็มที่ไม่มีกั๊ก ส่วนหมวดบูมก็คอยประคบประหงมเจ้า ๓ ลิงตามหน้าที่ของเขา วันไหนที่ผมดุ วันนั้นอาบูมของเขาต้องเป็นคนโอ๋ครับ

 สำหรับเรื่องแอ้ม แม่ของเจ้าแฝดผมยังไม่ได้บอกทั้งคู่นะครับ คิดว่าตอนนี้ไม่พร้อม คือผมไม่พร้อมและลูกน่าจะยังไม่พร้อมด้วย รอให้ลูกโตกว่านี้ ตอนนี้ให้ลูกเข้าใจว่าบิวเป็นแม่ของเขาไปก่อน เอาไว้โตพอที่จะรู้อะไรได้แล้วผมจะเล่าให้เขาฟัง

กลับมาถึงบ้านผมปล่อยให้ลูกชายเล่นของเล่นชิ้นใหม่ จนชาลีกลับมาถึงบ้านครับ ๓ พี่น้องจึงงุ้งงิ้ง จากนั้นได้เวลาเหมาะผมก็เรียกทั้ง ๓ คนมาสอนเรื่องวันนี้ เจ้าซ่าอาจจะงอนๆไปบ้างแต่ผมก็อธิบายทุกอย่าง  ไม่ใช่ว่าผมจะไม่ให้แย้งผู้ใหญ่นะครับ ให้แย้งได้แต่เราต้องเน้นถึงความเหมาะสมของวัยวุฒิของเขา ผมไม่ห้ามไปเสียทีเดียวหรอกว่าต้องยอมเสมอไป เพราะบางเรื่องผู้ใหญ่ก็เกรียนไม่ต่างจากจากเด็ก

แต่บางทีเรื่องมันซับซ้อนเกินกว่าที่เด็กจะตัดสินใจได้ ก็สอนลูกไปคร่าวๆ โตไปเขาจะได้เถียงให้ถูกประเด็นถูกเหตุถูกผล ไม่ใช่เถียงแบบจ้องจะถอนหงอกอย่างเดียว อันนั้นมันทรามเกินไปครับ ผมไม่รู้ว่าลูกจะเข้าใจแค่ไหน แต่ความจำเขาดี บางทีก็คงจะต้องเน้นบ่อยๆ รู้บ้างไม่รู้บ้าง ไม่ได้ซีเรียส เพราะยังเด็ก แต่การไม่ซีเรียสใช่ว่าเราจะปล่อยปละละเลยจนเละ ได้เท่าไหร่ค่อยพัฒนาไปเรื่อยๆ ไม่ดัดเขา พอเขาโตไปเขานี่แหละจะดัดเรา หลายคนเป็นนะ ตอนเด็กๆไม่โดนพ่อแม่ดัด พอโตนี่ดัดพ่อแม่ซะน่วม เดี๋ยวได้ข่าวตรงนั้น ไปตีหัวคนนี้ วันนี้โดดเรียน ดักตบคนนู้น กิจกรรมไม่ผ่าน อะไรก็ว่าไป พอมีลูกดัดลูกไม่เป็น โดนลูกเอาคืนเป็นกงกำกงเกวียน มันมีจริงๆนะครับ แถวบ้านนี่เยอะ ไม่อยากจะพรรณนา เดี๋ยวกลายเป็นตาแก่ขี้บ่น

[AGELA]

วันถัดมาผมพาลูกออกไปรับลมชมวิว จริงๆนัดมหา นัดหมวดบูม หมวดเต้ย เออ สองหมวดนี่เป็นผู้กองแล้วนะ เพิ่งจะเป็นเมื่อปีที่แล้วนี่เอง ไอ้ภูมิไอ้ภีมก็จะเป็นพันตรี เป็นผู้กองมาระยะใหญ่ๆ เดี๋ยวสักปีหน้าคงจะมาเป็นผู้พัน ไต่เต้าไปเรื่อยๆ

เรานัดเจอกันในช่วงเที่ยงวันไปกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา ไปร้านอาหารเผยโภชนาเหมือนเดิมครับ ไปตอนกลางวัน เขาทำผัดไทขาย โอเคอร่อยมากและยังฮาด้วย พวกผมนี่พวกตลกแดกอยู่ด้วยก็จัดไปเขาถ่ายโซเชี่ยวก็จัดไปครับ เออ แล้วเจอไอ้หินด้วย ไอ้หินนี่ไม่เจอมันหลายปีแน่ะ ฮาแตกที่ร้านผัดไทเสร็จแล้วเราก็แยกย้าย เหล่าชายไทยหัวใจรักชาติก็กลับไปยังกรมกอง จริงๆไอ้ภีมไอ้ภูมิอยู่ต่างจังหวัดแต่วันนี้เข้ากรุงเทพเลยนัดกันมาได้ ส่วนมหาก็ว่างพอดี แต่อีหนูนี่สิครับ ช่วงนี้มันกำลังยุ่งๆกับหน้าที่การงานของมัน พอแยกย้ายกันไปแล้วผมขับรถตามไปที่บริษัทใหม่ของไอ้หินมัน

“พ่อบอมบ์ อาเสือไม่สบายใช่ไหมครับพ่อบอมบ์ อาเสือไม่ยิ้มเลย พ่อบอมบ์เอาลูกอมให้อาเสือทานหน่อย อาเสือจะได้ยิ้มได้”เจ้าแสบกระซิบถามผมแล้วหันไปมองไอ้หิน ไอ้นี่มันไม่ค่อยยิ้มครับ ทำหน้าเคร่งตลอด นานๆมันยิ้มที

“หืม อาเสือไม่ชอบยิ้มน่ะลูก”

“เหรอพ่อบอมบ์ อาหมอฝิ่นบอกว่า คนไม่สบายใจจะไม่ยิ้ม อาเสือมีเรื่องไม่สบายใจแน่เลย อาเสือครับ อาเสือทานลูกอมนะ อาเสือจะได้ยิ้มได้ไง”

“อ้าว ทำไมอาต้องทานลูกอมด้วยล่ะ”ไอ้หินเลิกคิ้วมองหน้าลูกชายผมด้วยความสงสัย

“ก็เวลาอมแล้วมันจะยิ้มไง น้องแสบซื้อมาอมแล้วน้องแสบก็ยิ้มแบบนี้”เจ้าแสบยิ้มตาหยี

“ใช่ๆอาหิน ที่เขาเรียกว่าอมยิ้มไง น้องซ่าอมลูกอมแล้วน้องซ่าก็ชอบยิ้ม เนอะพ่อบอมบ์”หาแนวร่วม

“หึหึ ฮ่าๆๆๆๆ”อ้าว เพื่อนกูฮาแตกซะงั้น

“อ้าว พ่อบอมบ์ อาเสือยังไม่ได้ทานลูกอมเลย เอ๊ะ หรืออาเสือชอบจักจี้”เจ้าซ่าไปยืนข้างๆแล้วเอานิ้วจิ้มที่เอวไอ้หิน ไอ้หินมันยังหัวเราะต่อครับ

“ฮ่าๆๆๆ”

“คิกๆ พ่อบอมบ์ อาเสือหัวเราะด้วย”เจ้าซ่าปีนขึ้นมานั่งตักผมแล้วหัวเราะไอ้หิน เออ นานๆผมก็เพิ่งจะเคยเห็นมันหัวเราะนี่แหละครับ ปกติมันยิ้มยาก เราเลยตั้งฉายาให้มันว่าเสือยิ้มยาก ถึงมันจะยิ้มยากไม่ใช่ว่ามันไม่เคยยิ้ม มันยิ้มนะ แต่ก็ไม่บ่อยมากนัก ชอบทำหน้าขรึมซะมากกว่า

“หึหึ คิดได้ไงจะเอาลูกอมให้อาทานนี่หึ๊”มันหยุดหัวเราะแล้วถามลูกชายผมด้วยความเอ็นดู

“ก็มันชื่ออมยิ้มไงครับอาเสือ อมแล้วก็ยิ้ม คิกๆ แต่ต้องแปรงฟังด้วยนะอาเสือ ไม่งั้นฟันผุ”เจ้าแสบตอบคำถาม

“หึหึหึ น่ารักจริง”ลูบหัวเจ้าลูกชายแล้วเอ่ยชม เจ้าลูกชายก็หน้าบาน ผมกับไอ้หินนั่งคุยงานกัน บริษัทนี้ผมก็มีหุ้นส่วนด้วย ไม่มากเท่าไหร่ครับ ๒๐ เปอร์เซ็น เรานั่งคุยกันพักใหญ่ผมพาลูกกลับบ้าน ไปออกกำลังกายวันนี้พาลูกไปว่ายน้ำ พาเจ้าชาลีไปด้วย เด็กๆดีใจมากที่ได้มาว่ายน้ำ ผมตามคุมอยู่ใกล้ๆ มีพ่อแม่ผู้ปกครองบางคนก็พาลูกมาว่ายน้ำด้วย เราเล่นกันจนเย็นครับถึงได้เลิก กลับมาถึงบ้าน ๓ พี่น้องไปคุยฟุ้งให้คุณย่าฟัง









ผมอยู่กรุงเทพหลายวัน จริงๆอยากกลับบ้านแล้วนะครับแต่ว่าต้องอยู่งานเปิดตัวบริษัทของไอ้หิน ซึ่งจัดขึ้นในช่วงต้นเดือนเมษา น่าจะก่อนสงกรานต์ล่ะครับ ไม่ร่วมงานไม่ได้ผู้หลักผู้ใหญ่เยอะ ระหว่างนี้ผมพาลูกเที่ยวเล่นบ้าง ทำงานบ้าง




วันงานเปิดตัวบริษัทอย่างเป็นทางการมาถึง

“แม่ไม่ไปจริงเหรอแม่”

“อือ ไปเถอะ ให้แม่ไปแม่ก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาด้วยหรอก”

“คุณย่าไม่อยากแต่งชุดสวยๆเหรอ”เจ้าแสบไปนั่งซบตักถาม

“ย่าแก่แล้วลูก แต่งไปก็ไม่สวยแล้ว”

“เหรอครับ แล้วทำไมคุณย่าถึงแก่ล่ะครับ”

“ก็ตามเวลาไงลูก ย่าเกิดมานาน ย่าก็ต้องแก่ไง”

“เหรอครับ งั้นพ่อบอมบ์ก็ต้องแก่ แม่บิวก็ต้องแก่ พ่อเบิ้ล แม่ภาก็ต้องแก่สิครับ คุณย่าแล้วน้องแสบจะแก่เหมือนคุณย่าไหมครับ”

“แก่สิลูก พอโตเป็นวัยรุ่น เป็นผู้ใหญ่ ทำงาน แล้วก็แต่ไปตามปี แก่กันทุกคน”

“เหรอครับคุณย่า แล้วน้องแสบก็ต้องเหี่ยวเหมือนคุณย่าด้วยเหรอครับ”

“ใช่แล้วลูก”

“คุณย่าก็ทาโลชั่นไง แม่บิวบอกว่าทาโลชั่นจะทำให้หนังไม่เหี่ยว”

“หึหึ ย่าแก่แล้ว ทาไปมันก็เหี่ยวเหมือนเดิม ไปแต่งตัวไปลูก แต่งหล่อๆให้ย่าได้ชื่นใจหน่อย”

ผมอาบน้ำให้เจ้าลิง ๓ ตัว แล้วให้บิวจัดการแต่งตัวให้ ส่วนผมเข้าไปอาบน้ำต่อแล้วออกมาแต่งตัว จริงๆเมื่อเช้าก็ไปทำบุญแล้วรอบหนึ่งนะครับ ช่วงเช้าเป็นพิธีสงฆ์ ส่วนช่วงเย็นก็เป็นพิธีการของบริษัท ประกาศพันธกิจอะไรประมาณนั้นน่ะ ออกมาหน้าตาเกลี้ยงเกลาโกนหนวดเคราเรียบร้อยแล้ว ผมแต่งชุดสูท ส่วนบิวแต่งตัวเรียบร้อยด้วยผ้าไทย ลูกชายตอนนี้ใส่ชุดสูททั้ง ๓ คนเลยครับ หวีผมเป็นคุณชายเชียว ครู่หนึ่งเราจึงออกเดินทางไปร่วมงาน ไปถึงเจ้าตัวป่วนไปเกาะไอ้หินใหญ่เลยครับ ส่วนชาลีรายนี้ติดพ่อ ไม่ยอมห่างพ่อแม้แต่ก้าวเดียว

งานเริ่มขึ้นช่วง ๖ โมงครึ่ง ฉายวีดิทัศน์ แล้วเริ่มงามเบาๆจากนั้นก็เริ่มงานอย่างเป็นทางการครับ ผู้หลักผู้ใหญ่ทางบริษัทกล่าวกับผู้ร่วมหุ้น มีทั้งต่างชาติและคนไทยเองด้วยครับ ช่วงนี้ผมอุ้มเจ้าชาลีตลอด ผมแปลกใจมากตั้งแต่เข้างานมาเจ้าชาลีจะอ้อนผมมาก

“แสบซ่า ไม่ซนนะลูก”

“ครับพ่อบอมบ์ พ่อบอมบ์ น้องซ่าหิวน้ำ”

“อ่ะ เดี๋ยวพ่อหยิบให้ ไอ้ขี้ดื้อ ไปนั่งตักแม่ก่อนป่ะ พ่อเมื่อยแล้ว”ผมพูดกับชาลี แต่รายนี้ส่ายหัวอย่างเดียว

“ไม่”ส่ายหน้าแล้วกอดคอผมซบอย่างเดียว

“เป็นไร หืมเรา มาแปลกแฮะ ขี้อ้อนจังเลย”

“อ่ะซ่า”บิวเป็นคนจัดการแทนไปซะแล้ว สักพักจูงมือ ๒ พี่น้องไปป่วนไอ้หินครับ ผมปล่อยให้ไปป่วนพักใหญ่แล้วไปตามกลับมาเดี๋ยวมันจะเสียมารยาทเกินไป

“แสบ ซ่า ไปนั่งที่ป่ะ อย่ากวนอาหินมากลูก”

“ไม่ต้องๆ กูจะคุยกับหลาน”ไอ้หินเอ่ยปาก จากนั้นก็ปล่อยมันไปครับ ผมก็อุ้มเจ้าชาลีเดินไปทักคนนั้นทีคนนี้ที

ระหว่างมีกิจกรรมผมก็เข้าไปทักคนนั้นทีคนนี้ที ส่วนใหญ่รู้จักมักคุ้นกันเป็นอย่างดีครับ แบบว่าเราร่วมธุรกิจกันมานานพอสมควรแล้ว เวลาเดินไปไหนจะมีคนทักเจ้าชาลีเสมอครับ คนนี้เขาหล่อครับ ขาวจั๊วะอมชมพู ขาวกว่าแสบซ่า แสบซ่าขาวเหมือนกันครับแต่ไม่วิ๊งเท่าชาลี แสบซ่า ผิวพรรณรูปร่างจะคล้ายผมมากกว่า แต่ตาเขาได้แม่ ผมยังจำดวงตาแบบนี้ได้ดี ดวงตาใสๆ กลมโต เพราะตาแบบนี้แหละทำให้ผมจัดหนักทุกครั้ง

“พ่อ แม่บิวไปไหน”ชาลีจิ้มๆที่แก้มถามหาแม่ ผมก็มองซ้ายมองขวา

“ไม่รู้เหมือนกัน ทำไมเหรอ หืม หรือว่าง่วงแล้ว”

“ไม่ง่วง”ส่ายหน้าเบาๆ ตายังใสอยู่แต่หน้านี่ซบผมตลอด ผมเดินไปทักคนรู้จักอีกหน่อยก็กลับมานั่งที่ ระหว่างนี้เองก็มีผู้ชายคุ้นหน้านั่งคุยกับบิว พอเจ้าตัวเล็กเจอแม่ของตัวเองก็ให้ผมวางลงบนพื้นแล้วเดินหน้ายิ้มแป้นไปหาแม่

“แม่บิวไปไหนมา”

“นี่มันอะไรกันบิว ยังเก็บมันไว้อีกเหรอ”ชายร่างโปร่งทำสีหน้าฉุนเฉียวก่อนจะกราดสายตามามองชาลีด้วยความงุนงง “จะเก็บเอาไว้ต่อรองเอาเงินจากเรารึไง”

“เราไม่เคยมีความคิดเลวๆแบบนั้นหรอกนะอั๋น”บิวเองก็หน้าตึงเหมือนกันที่เจอคำครหาแบบนั้น

“อ๋อ บิวหาว่าเราเลวงั้นเหรอ ถามจริงเหอะบิว ที่ได้ไปน่ะไม่พอเหรอ ถึงกับต้องเก็บเด็กไว้”

“อั๋น ขอเถอะ เราไม่ได้ไปยุ่งอะไรกับนายแล้ว ก็ให้มันจบไปเถอะ”

“ให้มันจบ มันจะจบได้ไงถ้าเธอยังเก็บเจ้าเด็กนี้เอาไว้ เธออยากได้เท่าไหร่ ที่ให้ไปไม่พอเหรอ บอกเรามา เราจะหามาให้ แต่ต้องไม่เก็บเด็กนี้เอาไว้”โห ไอ้เลว

“พ่ออุ้ม”เจ้าชาลีเดินมาให้ผมอุ้มอีกครั้ง กูเห็นหน้าพ่อมันที่แท้จริงแล้วใจหายนะ

“มีอะไรกัน”ผมถามแทรกหลังจากยืนฟังสักระยะแล้ว

“มึงไม่ต้องมายุ่ง เรื่องของกูกับเมียกู”ชายคนนั้นพูดออกมาเสียงดัง

“เดี๋ยว เมียมึง ขอโทษนะ เข้าใจอะไรกันผิดหรือเปล่า ก่อนจะพูดอะไร หัดคิดก่อนพูดนะ”ผมตอกกลับ

“จะไปไหนก็ไปเลยอั๋น มึงไม่ต้องมาเสนอหน้าให้เห็น แล้วไม่ต้องระแวงว่ากูจะไปเรียกร้องสมบัติอะไรของมึง เรามีปัญญาเลี้ยงลูกของเรา แล้วมึงจำใส่กะลาหัวไว้ด้วยว่าเด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของนาย”

“หึ กูคิดไงว่าไม่ได้มีแค่กูคนเดียวที่ได้กับมึงบิว มึงก็มั่วท้องกับคนอื่นไปทั่ว หึ ถ้าไม่มั่วกูคงจะสงสารมึง รับเด็กในท้องมึงก็ได้”

“เออ กูมันมั่วแล้วไง แคร์อะไรกับคนอย่างกู จะไปไหนก็ไปเลยนะ ไม่ต้องมายุ่ง แล้วไม่ต้องสะเหร่อมาทักกู กูไม่รู้จักคนอย่างมึง”บิวตะหวาดกลับ ไอ้อั๋นเดินหนีออกไปอย่างหัวเสีย ดีนะแถวๆนี้คนน้อย ไม่งั้นมึงได้เม้าท์กันแน่

“ใจเย็นๆนะบิว”ผมลูบหัวบิวเบาๆ

“ค่ะพี่บอมบ์ ชาลีง่วงนอนยังลูก”

“ยังครับ แม่บิว ทำไมผู้ชายคนนั้นมาด่าแม่บิวด้วย”ชาลีถามเสียงใส

“ไม่มีอะไรหรอกลูก คนไม่ดีชอบหาเรื่องคนอื่นน่ะ นี่ยังไม่ลงเดินอีกเหรอ พ่ออุ้มจนเมื่อยแล้วละมั้ง หืม”

“ก็ชาลีอยากให้พ่อบอมบ์อุ้ม”เหตุผลง่ายๆ

“หึหึ ไอ้ขี้ดื้อเอ๊ย”

พิธีการเล็กน้อยผ่านไปในระหว่างนี้ จบงานไอ้หินจูงเจ้าแสบเจ้าซ่าเดินมาพร้อมด้วยเลขาหน้าใสเดินตามหลัง

“พ่อบอมบ์ๆ คืนนี้น้องซ่าอยากไปนอนบ้านอาบูม น้องซ่ากลัวอาบูมเหงา”

“หืม วันนี้อาบูมเข้าเวรลูก เอาไว้มันพรุ่งนี้ก็ได้”

“เหรอครับพ่อบอมบ์ ทำไมอาบูมต้องเข้าเวรด้วยพ่อบอมบ์ แล้วอาบูมต้องยิงปืนด้วยไหมครับ”

“ไม่ต้องครับ ไม่ง่วงเหรอ ถามพ่อจัง”

“ง่วงครับ”

“ง่วงก็นอนไปสิ ถึงบ้านเดี๋ยวพ่อปลุก”

“ครับ”รับคำดิบดีแต่ไปนั่งหยอกกัน ๓ คนพี่น้องอยู่ด้านหลัง เออ นี่เนอะอาการง่วงของเด็ก กลับมาถึงบ้านพวกเราต้องอาบน้ำอีกครั้งแล้วสวดมนต์ก่อนจะเข้านอน ไม่สวดไม่ได้ครับเด็กๆนอนไม่หลับ

ตื่นเช้ามาทำบุญตักบาตรเป็นปกติ สายๆเด็กๆก็อ้อนให้ผมพาไปหาอาบูมของเขา ผมก็ต้องพาไป แวะไปที่กองพัน วันนี้มีการรวมพลก็ต้องรอที่กองร้อย จนรวมพลเสร็จเรียบร้อยแล้ว แยกย้ายกัน หมวดบูมก็มาที่กองร้อย เด็กๆวิ่งเข้าไปเกาะแข้งเกาะขาอย่างรวดเร็ว

“อาบูมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”๓ เสียงประสานแบบไม่เกรงใจใครทั้งนั้น ชาลีถึงจะตัวเล็กกว่าพี่ๆแต่ความไวนี่ไม่มีตกครับ วิ่งตามหลังดุ๊กๆไป

“หือ จะวิ่งทำไม อาก็อยู่ตรงนี้แล้ว”

“น้องซ่าคิดถึงอาบูม เมื่อคืนพ่อบอมบ์ไม่ยอมพาน้องซ่ามานอนกับอาบูมอ่ะ”

“น้องแสบก็คิดถึงอาบูม โอ๊ะ อาบูมมีปืนด้วย อาบูมน้องแสบขอดูได้ไหมครับ”

“ไม่ได้ลูก มันอันตราย”

“อาบูมอุ้มจาลีหน่อย”ชาลีชูมือขึ้น หมวดบูมก็อุ้ม

“อาบูม น้องแสบขอดูดาบอาบูมหน่อยได้ไหมครับ”เจ้าแสบเดินไปจิ้มๆที่กระบี่ที่หมวดบูมห้อยเอวไว้

“อันนี้กระบี่ ไม่ใช่ดาบครับ”

“บ้านของเราก็มีดาบนะแสบ ที่ตอนนั้นคุณย่าเอามาให้พวกเราดูไง”ซ่าหันไปคุยกับแสบ

จากนั้นทั้ง ๔ คนก็งุ้งงิ้งกันไปไม่ได้สนใจผมเลยแม้แต่นิดเดียว ผมเองก็มานั่งคุยกับจ่าวิน จ่านิค รุ่นน้องทหารเกณฑ์ผลัดนี้ไม่ค่อยรู้จักครับเพราะน่าจะเป็นรุ่นที่เข้ามาฝึกวันที่พวกผมปลดพอดี ไอ้ที่รู้จักก็ปลดกันไปหมดแล้ว

“ลุงจ่าครับ น้องซ่าอยากไปเล่นกับพี่นิว วันนี้พี่นิว พี่นิคอยู่บ้านไหมครับ”เจ้าซ่าวิ่งมาซบผมแล้วถามจ่าวิน นิวกับนิคนี่ลูกชายจ่าวินครับ ๑๔ ปีกับ ๑๓ ปีตามลำดับ

“พี่นิวพี่นิคไปต่างจังหวัดลูก ไปหลายวันแล้ว”

“เหรอ แล้วน้องซ่าจะเล่นกับใคร”

“เล่นทั้งวันอ่ะเรา ไม่เห็นจะช่วยพ่อทำงานบ้างเลย”ผมโยกหัวลูกชายเบาๆ อยู่บ้านที่ต่างจังหวัดนี่ผมใช้งานลูกตลอดเลยครับ ผมไม่ได้ทารุณเด็กนะ แต่ให้ลูกช่วยงาน อย่างปลูกผัก ล้างจานชามอะไรแบบนี้ ให้ลูกเรียนรู้ที่จะรับผิดชอบทุกอย่าง

“จะกลับยังบอมบ์ กูง่วงละ ไม่ไหวๆ”

“โป้งอาบูมพูดคำหยาบ น้องแสบจะฟ้องพ่อเบิ้ล”

“โอ๋ๆ ขอโทษ อาหลุดปาก”

“อาบูม จาลีอยากทานไอติม”

“น้องแสบก็อยากทาน พ่อบอมบ์น้องแสบขอตังค์ซื้อไอติมหน่อย”

“ยังไม่ทำงานเลยใช้เงินเก่งซะแล้ว”

“เมื่อเช้าน้องแสบก็ช่วยแม่ภาล้างจานนะพ่อบอมบ์”

“เหรอ พ่อไม่เห็นอ่ะ”

“ก็พ่อบอมบ์อ่านข่าวอยู่ พ่อบอมบ์จะเห็นน้องแสบทำงานได้ไง นะๆ พ่อบอมบ์ น้องแสบขอตังค์หน่อย”จำได้ด้วยว่าผมอ่านข่าว สุดท้ายก็ต้องควักตังค์ให้ครับ

“อย่าซนกับอาบูมแล้วกัน”

“ครับ น้องซ่าจะเป็นเด็กดี”เชื่อเหอะ ไอ้คำว่าเด็กดีนี่ทำเอาปวดหัวมาหลายหนละครับ

[Mouse2U]

อั๋นนี่เสร่ออย่างที่บิวว่าจริงๆ เลยนะคะ ได้ข่าวว่าตัวเดินมาทักบิวเองไม่ใช่เหรอค้าา ช่างกล้ามาต่อว่าต่อขานคนอื่นเขามากเลย สำคัญตัวเองผิดแท้ๆ  .. ส่วนสามแสบคงความน่ารักได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ เลยค่ะ ช่างออดช่างอ้อนพ่อบอมบ์กันเหลือเกินน้าา~ ><

[Akikojae]

อ่านจบสามอันรวด มายาวสะใจหายคิดถึงเลยทีเดียว
แสบซ่าชาลีน่าฟัดน่าหยิกมาก บ้านพี่บอมบ์สอนลูกให้เป็นคนดี น่ารักมากๆ
หมวดบูมออกนิดเดียวเองอ่ะ คิดถึงงงง อยากอ่านพี่บอมบ์กับหมวดบูมเยอะๆ
ขอบคุณนะคะ อ่านเพลินเลย
 

[twinmonkey0311]

 

  เด็กๆแสบซ่าสมชื่อจริงๆ  ส่วนอั๋นนี่น่าจะเจอพี่บอมบ์จัดหนักๆซักหลายๆที แม่งหน้าตัวเมียจริงๆ

                                                                   

[Rafael]

เบื่ออั๋น
ผู้ชายอะไรน่าถีบมากๆ
เด็กๆน่ารัก

[DarkAki]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 3 แสบของป้า

แสบซนซ่า น่ารักน่าฟัดจริงๆเลย

เห็นแล้วอยากพาไปกินหนมที่บ้านเลย 

  <------------------ แด่อั๋น เลวเนอะ มั่นหน้าเนอะ คิดว่าคุณมึงมีค่ามากสินะ เหอะ / เบะปากเป็นเลข 8

หมวดบูมขาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

ค่าตัวแพงแน่เลยช่วงนี้ ออกน๊อยยยน้อย งื้ออออ

[Min*Jee]

พี่บอมสอนลูกดีมากๆเลยเนาะ สามหน่อน่ารักมากกกกกก
ช่วงนี้ไม่ได้อ่านฉากสวีทของหมวดบูมกับพี่บอมเลย
รอตอนต่อไปน้าาาา

[black sakura]

เด็กๆกะลังโตแล้วน่ารักมั่กมากก

[กระพรวนศรี]

น่ารัก อบอุ่น อ่านแล้วอยากมีลูก น้องบูมว่างไหมคะ ๕๕๕
อิอั๋นนี่ยังไง น่าตบกบาลแยก

ขอบคุณมากค่า

[aiyuki]

น่ารักจังเลย ยิ่งโตยิ่งน่ารัก ชาลีนี่ น่าฟัดจัง

[Sohso]

ครอบครัวสุขสรรค์ดีเนอะ 5555

[GlassesgirL]

เด็กๆแสบซ่าสมชื่อจริงๆ แต่ฉลาดและช่างพูดกันมากๆเลย
ชอบที่อมยิ้มมากๆ อมแล้วยิ้ม น่ารักจริงๆแฝด ชาลีก็น่ารัก

 

[Doranaii]

ตอนนี้น่ารักมากกกกกกกกกกกก
คิดถึงหมวดบุมจัง คิคิคิ 

[AMMY★]

เป็นครอบครัวที่น่าอิจฉาสุดๆ รักเรื่องนี้ 

[DLuciFer]

เด็กๆน่ารักกันมากเลย ชอบจัง

[hormonesyj]

จะเอาชาลี ตั้ลล้าคคค ตะเอา ตะเอา พี่บอมบ์ยกให้หนูเตอะะะ

[seaz]

คิดถึงเด็กๆ

[GF_pp]

เด็กๆๆอยู่สนวัยกำลังซนกำลังน่ารักเลย     

[jing_sng]

เด็กๆ นี่เลี้ยงดีก็ดีไปเลยนะ ถ้าเลี้ยงแบบพ่อแม่รังแกฉันลาะจบเลย
ดีนะบอมไม่เลี้ยงลูกด้วยเงินแต่เลี้ยงด้วยรักและห่วงใย รู้จักสั่งสอน

[noy]

ยาวสะใจจริงๆ เด็กๆน่ารักมากค่ะ

[nuttzier]

เด็กวัยนี้กำลังน่ารักเลย   ...  ชอบๆ

[Yarkrak]

มาแบบยาวจุใจจัง เสียแต่จบลงดื้อๆ

เด็กๆน่ารักมากๆ พูดจาฉลาดเนาะ

รอความป่วนของสามแบต่อไปนะครับ

มาเร็วๆเด้อหำ


 

[fahsida]

ขนาดเวลาผ่านไปตั้งหลายปีอั๋นก็ยังเลวเสมอต้นเสมอปลายมาก 

[shikyu3211]

ห่ามีการให้ทิ้งเด็กเนี่ยนะ ไม่สำนึกเลยมึง

[DraCo_SLa13]

ผช เลวๆ นี่มันก็เลวจริงๆนะ

[Mura_saki]

อยากจะด่าอั๋รแทนบิวซะเหลือเกิน มันน่าจะโดนหนักกว่านี้!!!!

แสบซ่ากะน้องชาลีจอมป่วน น่ารักมากลูก

พี่บอมบ์โชคดีมากๆที่มีลูกน่ารัก

มาต่ออีกนะคะ รักมากๆเรื่องนี้<3

[B52]

ดูชุลมุลวุ่นวายมากอะเด็กๆ ปวดหัวแทนแต่ก็ชื่นใจกับความน่ารัก