ตอนพิเศษ วันนี้ของปีนั้น
“อาตวง พ่อบอมบ์ของน้องแสบไปไหนครับ”
“ไปธุระครับ เดี๋ยวก็มาแล้ว”
“ครับ น้องแสบอยากกินนม”
“งั้นกินนมนอนเนอะ ทั้งคู่เลย”
“น้องซ่าจะดูการ์ตูนครับ”
“ดูไปหลายตอนแล้วนะเราน่ะ พอแล้ว จบตอนนี้ก็กินนมนอนนะ”
“น้องซ่ายังไม่ง่วงครับ”
“ตลอดอ่ะเรา งั้นเดี๋ยวอาไปเอานมให้ก่อนแล้วกัน”ผมเดินไปหยิบนมกล่องมาให้เจ้าแฝด วันนี้ไอ้บอมบ์มันมาลูกมาฝากกับผมไว้ครับ ทีแรกมันก็พาลูกมาเล่นกับผมยามว่างเฉยๆล่ะครับ แต่มีธุระด่วน ครั้นจะพาเจ้าแฝดไปด้วยมันก็เกะกะ จึงฝากกับผมไว้ก่อน ซึ่งผมเองว่างพอดี งานลิเกเอ๊ย งานละคร เดินแบบไรนั่นก็เพิ่งจะเสร็จไป ได้พักหลายวันแล้วครับ สัปดาห์หน้าเดี๋ยวก็มีอีก แล้ววันนี้บ้านหมวดเต้ยก็ไม่มีใครอยู่ หมวดเต้ยนี่ขึ้นเป็นร้อยโทแล้วนะ เจ้าแฝดก็ ๔ ขวบแล้วด้วย
“อ่ะ คนละกล่อง”
“ขอบคุณครับ”เจ้าแสบเจ้าซ่ารับไป คนพี่เดินไปนั่งกินที่โซฟา ส่วนคนน้องกินไปดูการ์ตูนที่แท็ปเล็ตไป หมดกล่องก็อ้าปากหาววอดๆ
“จบตอนแล้วนะซ่า นอนได้แล้ว”
“น้องซ่าอยากดูอีกตอน”ทำตาแป๋วๆใส่ ดวงตานี่ได้แม่มันมาทั้งหมดเลยนะครับ แป๋วๆ ใสๆเหมือนกัน ถึงแม้ผมจะเจอแม่ของเจ้าแฝดแค่ไม่กี่นาทีก็ตามเถอะนะ ผมจำได้ดี
“พอก่อน วันนี้ดูเยอะแล้ว เดี๋ยวพ่อเราดุเอานะ”ไอ้บอมบ์นี่เวลาดุนี่จริงจังมาก มันใส่ใจลูกมันทุกรายละเอียดจริงๆ อะไรๆของมันนี่ลูกมาก่อนเสมอล่ะครับ แต่มันก็ไม่ตามใจจนเหลิงนะ อะไรถูกอะไรผิดมันสอนหมด เน้นย้ำเสมอๆ ผมก็คิดแบบมันแหละครับ พ่อแม่นี่คือด่านแรก เราจะปั้นเขาออกมาสู่สังคมยังไง คือถ้ามนุษย์ไม่มีสังคมผมว่าจะสอนยังไงก็สอนไปเถอะครับ แต่มนุษย์คือสัตว์สังคม เราเอง ลูกเรา หลานเรา ต่างก็เป็นผลผลิตที่ต้องออกสู่สังคม แล้วเราจะปั้นเขาออกมาแบบไหนล่ะ ปั้นเขาเพื่อที่จะเป็นบุคคลอันตรายของสังคม หรือปั้นเขาให้เป็นคนจรรโลงสังคม ส่วนใหญ่ที่มองเห็นก็คือ เรามักจะปั้นลูกปั้นหลานตามอำเภอใจและเป็นอันตรายต่อสังคม เวลาเจอใครตำหนิติติงก็แบบว่า เรื่องของกู ลูกกู กูดูแลเองได้ อะไรประมาณนี้ ซึ่งพ่อแม่ประเภทนั้นมักจะไม่เคยคิดว่า นอกจากเขาจะเป็นลูกของเราแล้ว เขายังเป็นหน่วยหนึ่งสังคม เขาต้องอยู่ในสังคม ซึ่งบรรทัดฐานทางสังคมมันมีอยู่ แต่พูดไปก็เท่านั้น คนไม่มีลูกแบบผม เขาก็หาว่า มึงเสือกอะไร หึหึ
เจ้าแฝดพากันหลับแล้ว ผมเปิดพัดลมให้เย็นๆ ส่วนผมนั่งเอนกายกับเก้าอี้อ่านหนังสือยามว่าง ผมชอบอ่านหนังสือนะ เวลาอ่านแล้วเหมือนหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่ง แล้วเนื้อหาสาระของหนังสือก็ทำให้เราฉุกคิดอะไรได้ในหลายๆอย่าง ผมจะพยายามอ่านทุกวัน อย่างน้อยวันละ ๕ หน้าหรือวันละบท แล้วแต่เวลาจะอำนวย บางวันนี่อ่านจบเป็นเล่มเลยนะ แต่นานๆทีครับ แล้วหนังสือผมจะซื้อทุกเดือน เป็นการให้รางวัลกับตัวเอง อ่อ ตอนนี้ผมปลดหนี้ไอ้บอมบ์หมดแล้วนะ ที่ผมยืมมันไปสร้างบ้านอ่ะ จ่ายครบต้นแถมดอกให้ด้วย มันก็บอกไม่เอาๆ ไม่เอาดอกนะ ไม่ใช่ไม่เอาต้น แต่ผมก็เกรงใจ มันช่วยผมเยอะก็ต้องให้มันหน่อย มันไม่รับผมก็ให้กับเจ้าแสบเจ้าซ่าไป เงินเป็นปึกอ่ะเรียกเจ้าแฝดมารับ ไอ้ ๒ ลิงนี่ก็คิดว่าขนมเดินมาตาแป๋ว ที่ไหนได้เงินเป็นปึก สุดท้ายไอ้บอมบ์ก็รับไปจนได้ หมดปัญหาเรื่องบ้าน เรื่องเงินเรื่องทอง ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงาน ใครจ้างที่ไหนก็ไปครับ หลายงานมากๆ ค่าตัวก็พอไหว แต่ส่วนใหญ่ที่ได้มักจะมีค่าเสน่หาเพิ่มมาด้วย คือ หมวดเต้ยแกชอบพูดว่าผมน่ะปากหวาน ยอเก่ง เข้าหาผู้ใหญ่ได้ง่าย ถ้าเป็นผู้ใหญ่ที่เป็นผู้ชายผมก็คุยเรื่องพระเครื่อง ถ้าเป็นผู้หญิงผมคุยเรื่องเครื่องประดับ เรื่องสุขภาพ ยอนิด เย้าหน่อย ก็ได้ตังค์ล่ะครับ แต่ผมไม่ได้หลอกนะ เวลาเขาให้ผมจะปฏิเสธ ๓ ครั้ง เพื่อให้เขาแน่ใจว่าไม่ใช่การหลอกลวง ซึ่งผมก็ปฏิเสธแค่ครั้งเดียวก็โดนยัดเงินใส่มือล่ะครับ
แล้วเงินที่ไหนผมก็แบ่งเป็นส่วนใหญ่ๆ ส่วนแรกเรียกว่าทิ้งลงเหว คือ เอาไว้กินไว้ใช้ คนโบราณก็ช่างเปรียบนะครับที่ว่าทิ้งลงเหว เพราะเรื่องกินเรื่องใช้นี่มันถมไม่เคยเต็มจริงๆ อย่างต่อมาคือใช้หนี้เก่า คือ ให้พ่อให้แม่ พ่อแม่เป็นหนี้บุญคุณกับเรา เราก็ต้องให้ท่าน อย่างต่อมา เรียกว่า ยัดปากงูเห่า คือให้คู่รัก ผู้ชายที่มีเมียเป็นผู้หญิงก็ต้องให้ล่ะครับ ไม่ให้เดี๋ยวงูเห่ามันฉกมันกัด พิษสงมันเยอะ กับหมวดเต้ยผมก็ให้พี่แกไว้ พี่แกไม่อะไรกับเรื่องเงินเรื่องทองนะ เพราะเงินเดือนแกก็เรื่อยๆ มีกินมีใช้ ผมไม่ให้พี่แกก็ไม่อด แต่ผมก็ต้องให้ เอาไว้ไปซื้อนั่นซื้อนี่ แล้วสุดท้าย เอาไปทำบุญครับ พระท่านบอก อย่ากินบุญเก่าจนลืมสร้างบุญใหม่ เหมือนเรามีเงินในธนาคารนั่นแหละครับ ถ้าเราเบิกเอามาใช้เรื่อยๆมันก็หมดไป แต่เบิกมาใช้แล้วก็หามาใส่เพิ่มมันก็ยังพอไปได้ ประมาณว่าเติมน้ำมันให้ตะเกียงเพื่อมันจะได้ไหม้ต่อไปได้ อ่อ แล้วอีกอย่าง การใช้เงินคือฝังลงดิน ข้อนี้เกือบลืมไป ฝังลงดินคือเราเก็บทรัพย์นั้นไว้ เมื่อขาดแคลนเมื่อไหร่ก็นำมาใช้ นี่แหละครับหลักการง่ายๆของผม แต่มันไม่ง่ายเลยนะเมื่อเราลงไปในรายละเอียดจริงๆอ่ะ ไอ้บอมบ์มันชอบพูดเสมอแหละครับว่า เรื่องเงินเป็นเรื่องที่โรงเรียนไม่สอน ทั้งที่มันอยู่ในชีวิตประจำวัน มันก็จริงนะ เราตื่นมานี่นอกจากจะจับมือถือเป็นอันดับแรกแล้ว กระเป๋าสตางค์ก็เป็นอันดับต้นๆเลยนะที่เราหยิบจับมัน ช่วงมีก็ดีใจ แต่พอมันแฟบนี่สิ เครียดเลย จะทำยังไงดีล่ะ ไม่มีสูตรคณิตศาสตร์บางสูตร ไม่มีสูตรฟิสิกส์บางเรื่อง เออ เรายังพอใช้ชีวิตไปได้ แต่ไม่มีเงินนี่สิ เราจะใช้ชีวิตยังไง มันเป็นเรื่องน่าคิดนะครับ
ติ๊งหน่องๆๆ
เสียงกริ่งหน้าบ้านทำผมสะดุ้งขึ้นมา ใครมานะ ผมมองไปหน้าบ้าน เจอร่างคุ้นตา ประตูไม่ได้ล็อกผู้มาเยือนถือวิสาสะเดินเข้ามา
“วุ้ย อารมณ์เสีย”มาถึงมันก็แหกปากทันทีเลยครับ อีหนูนั่นเอง
“เบาๆ แฝดนอนอยู่”ผมพูดเสียงเบาๆ
“จริงเหรอพี่ หนูขอโทษ หวังว่าจะไม่ตื่นนะ”
“เออ มีไร บ่นอะไรของมึงเมื่อกี้อ่ะ”
“อารมณ์เสียอ่ะพี่มหา อีลูกค้ากลับกลอกตอแหล วันนั้นคุยกันอย่างหนึ่ง วันนี้คุยกันไม่รู้เรื่อง อยากถีบยอดหน้าเข้าให้”
“เขาเป็นลูกค้านะมึง”
“ก็ลูกค้านั่นแหละพี่ สั่งของก็ใช่ว่าจะสั่งเป็นล้านเหมือนคนอื่น สั่งของไม่กี่พันดอกทองเรื่องมากเหมือนสั่งของเป็นแสนๆ ลูกค้าคนอื่นสั่งเป็นล้านไม่เห็นจะเรื่องมากแบบนี้เลย”
“เออน่า ค้าขายก็แบบนี้แหละมึง เจอคนที่ดีเราก็รักษาเขาไว้ เจอใครที่ไม่ดีมึงก็ขึ้นบัญชีดำไว้ซะ จะได้ไม่ต้องมาอารมณ์เสียทีหลัง”
“ก็จะขึ้นไว้แหละพี่ ไม่ไหวอ่ะแบบนี้ เหนื่อย เหนื่อยที่ต้องตามใจ พี่บอมบ์ไปไหนอ่ะถึงได้ทิ้งลูกไว้แบบนี้”
“ไปธุระน่ะ”
“เฮ้อ เห็นเจ้าแฝดแล้วหายเครียดเลย แอบหอมแก้มเด็กจะตื่นไหมพี่”
“อย่าไปกวนเด็กเลยมึง เดี๋ยวจะงอแงเอา”
“เฮ้อ อดใจไม่ไหว”อีหนูก้มหอมแก้มเจ้าแฝดคนละที ทั้งคู่ยังหลับสนิท ถึงแม้จะไม่ใช่เชื้อสายว่านเครือของตัวเอง แต่อีหนูก็รักเจ้าแฝดมากเลยนะ ก็เด็กมันน่ารัก ขนาดผมยังรักเหมือนลูกเหมือนหลานตัวเองเลย
ผมกับอีหนูนั่งคุยกัน อีหนูมันกลับมาเรียนตอนนี้ก็เก็บหน่วยกิตของมันไปเรื่อยๆ เรียนไปด้วยทำงานไปด้วย พี่ชายน้องชายของมันก็พากันเรียนจบแล้ว บางทีมันก็มาบ่นนะว่าตัวเองไม่น่าเสียเวลากับเรื่องไร้สาระ ไม่งั้นเรียนจบไปนานแล้ว มันก็บ่นของมันไปครับ ผมก็แค่รับฟังแล้วบอกมันว่า เราแก้ไขอดีตไม่ได้หรอก มีแต่ทำปัจจุบันให้มันดีขึ้นเท่านั้น เมื่อวานก็คือเมื่อวาน มันผ่านไปแล้ว อย่าเอาชีวิตของตัวเองไปอยู่กับเมื่อวาน เพราะชีวิตของเรามันคือวันนี้ นาทีนี้ วินาทีนี้เราทำให้มันดีก็พอแล้ว แล้วอนาคตเราก็ไม่ต้องไปกังวล มองหาเป้าหมายของเราให้ชัดเจน ไม่ต้องกังวลเรื่องต่างๆ เหมือนเราจะขึ้นเขา เราต้องมองยอดเขา อย่าไปมองอย่างอื่น อะไรที่เกิดขึ้นระหว่างทางก็พยายามแก้มันไป แต่อย่าละทิ้งเป้าหมาย มันทำง่ายไหม มันง่ายครับ สิ่งแรกที่จะสำเร็จได้คือ สำเร็จด้วยใจ ถ้าใจเราคิดว่าสำเร็จมันก็สำเร็จ ถ้าใจเราคิดว่าไม่สำเร็จก็อยู่กับที่ แต่ที่พูดผมก็ใช่ว่าจะดีนะ เราก็ยังเป็นคนที่ต้องฝึกตัวเองบ่อยๆ
นั่งคุยกับอีหนูจนไม่มีเรื่องจะคุย อีหนูจึงขอนอนข้างๆแฝด ผมน่ะเหรอ ง่วงเหมือนกัน จึงหาที่ว่างๆนอน นอนได้พักใหญ่ไอ้บอมบ์ก็กลับมาครับ
“หลับทั้งเด็กทั้งผู้ใหญ่เลยนะ”ไอ้บอมบ์พูด ผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา
“เออ มันง่วงนี่หว่า”
“อีหนูมาเมื่อไหร่วะ”
“สักพักแล้ว”
“อืม”มันพยักหน้าแล้วก็ทำอะไรของมันไป ส่วนผมไปล้างหน้าล้างตา
“แสบ ซ่า ตื่นได้แล้วลูก นี่มัน ๔ โมงแล้วนะ เดี๋ยวกลางคืนก็ไม่หลับไม่นอนกันอีกหรอก”ไอ้บอมบ์ปลุกลูกมันล่ะครับ ให้นอนตั้งแต่บ่าย ๒ นี่ ๔ โมงแล้ว เออ นอกเรื่องหน่อยนะ มีใครสงสัยบ้างไหมว่า ตกลงไอ้เจ้า ๔ โมงเนี่ย มันเป็นบ่าย ๔ หรือ ๔ โมงเย็นกันแน่ บางคนก็บอกว่ามันยังบ่าย บางคนก็บอกว่ามันเย็นแล้ว แต่เวลาผมพูดผมจะไม่พูดว่าบ่าย ๔ นะ หรือจะไม่พูดว่า ๔ โมงเย็น คือมันหาความลงตัวไม่ถูก ก็ได้แค่พูดว่า ๔ โมง หึหึ เข้าเรื่องของเราต่อ ไอ้บอมบ์ปลุกลูกให้ตื่น พักหนึ่งลูกมันก็ตื่นมานั่งตักพ่อตาแป๋วแล้วอ้อนงุ้งงิ้ง อีหนูก็ตื่นล่ะครับ
“เราไปออกกำลังกายกันไหม”
“ออกกะลังกาย พ่อบอมบ์ครับ น้องซ่าอยากไปออกกะลังกาย”เจ้าซ่ากระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที
“ครับ งั้นเราไปล้างหน้าเปลี่ยนชุดกันก่อนเนอะ เออ ชุดอยู่อีกบ้านนี่หว่า ไปที่ไหนดีมหา”
“สวนสาธารณะก็ได้ ใกล้ๆแถวนี้”
“โอเค งั้นมึงไปก่อน เดี๋ยวกูตามไป ไปเตรียมตัววิ่งเลยอีหนู”
“โหย วิ่งอีกแล้วเหรอพี่บอมบ์ เหนื่อยนะ”
“รักษาสุขภาพหน่อยเว้ย อย่าปล่อยเนื้อปล่อยตัว”
“น้องแสบปล่อยปลาด้วยนะพ่อบอมบ์”เจ้าแสบพูดขึ้นมา “น้องแสบปล่อยปลาลงน้ำ แต่น้องแสบก็อยากปล่อยเนื้อปล่อยตัวเหมือนอาหนู จะได้บุญเยอะๆ”
“ฮ่าๆๆๆๆ”ขำกันทั้ง ๓ คนเลยครับ
“มันไม่เหมือนกันนะ ปล่อยปลาคือ เราปล่อยสิ่งมีชีวิตลงไปในน้ำไง แต่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวนี่คือ ไม่สนใจตัวเอง เข้าใจไหม”
“อ๋อ ไม่เข้าใจครับ”
“ฮ่าๆๆ”ผมกับอีหนูขำอีกรอบ
“มันเป็นสำนวนอ่ะลูก คำเปรียบเปรย เช่น คนที่ไม่ออกกำลังกายก็จะเป็นคนปล่อยเนื้อปล่อยตัว ไม่ดูแลสุขภาพตัวเอง ไม่สนใจตัวเอง เขาจึงเรียกว่า ปล่อยเนื้อปล่อยตัว ส่วนการปล่อยปลา ปล่อยสิ่งมีชีวิต เป็นการทำบุญประเภทหนึ่ง ปล่อยเนื้อปล่อยตัวไม่ได้บุญ แต่ปล่อยปลาได้บุญนะ”
“อ๋อ น้องซ่าเข้าใจแล้ว ก็อาหนูไม่ชอบวิ่งไง อาหนูก็เลยปล่อยเนื้อปล่อยตัว”เจ้าซ่าอธิบายบ้าง
“อ๋อ อาหนูต้องวิ่งเยอะๆน้า น้องแสบยังวิ่งเลย แล้วน้องแสบก็ไปกระโดดตบด้วย”
“ครับผม อาไปวิ่งก็ได้ครับ”อีหนูหันมาพูดกับเด็กๆ
พอได้เวลาเย็นๆ พวกเราจึงไปออกกำลังกายกัน เจ้าแสบเจ้าซ่านี่วิ่งหัวเราะชอบอกชอบใจกันยกใหญ่ พอออกมาข้างนอกเด็กๆมักจะเป็นแบบนี้แหละครับ ไอ้บอมบ์ไม่ได้วิ่งจริงๆจังๆหรอก วิ่งจับลูกมากกว่า แต่มันก็ได้เหงื่อนะ
“เหนื่อยรึยังเรา”ผมชันเข่าข้างหนึ่งถามเจ้าซ่าซึ่งตอนนี้เหงื่อไหลไคลย้อยเต็มที่
“ไม่เหนื่อยครับ พ่อบอมบ์ครับ น้องซ่าอยากกินน้ำ”
“แสบ อย่าวิ่งไปไกลนะ หนู ไปตามมาหน่อยซิ”ไอ้บอมบ์ปราม แต่มีเหรอที่เจ้าแสบจะหยุด ต้องอีหนูวิ่งไปแบกมา
“จับปูใส่กระด้งจริงๆเลย พวกคุณๆเนี่ย”
“น้องแสบเป็นคนนะอาหนู ถ้าปูมันก็มี ๔ ขา ๔ ตีนเดินมา มันทำหัวผลุบๆโผล่ๆ”
“นั่นมันเต่าแล้วลูก”
“คิกๆ น้องแสบร้องผิดเหรอครับ”
“ใช่”
“แล้วทำไมปูมันไม่มี ๔ ขา ทำไมมีขาเยอะ”
“มันเป็นวิวัฒนาการไง เหมือนคนมี ๒ ขน นกมี ๒ ขา เต่ามี ๔ ขา กิ้งกือนี่มีเป็นร้อยขา”
“น้องแสบกลัวกิ้งกือ”
“หึหึ อย่าให้เจอนะมึง ลั่นบ้านเลยทีเดียว”ไอ้บอมบ์ขำกับลูกชายตัวเอง คือมันเคยมีครั้งหนึ่งครับ ก็เล่นกันอยู่ดีๆนี่แหละ แต่ที่นี้เจ้าแสบไปเจอกิ้งกือไง เจ้าซ่าก็เอาไม้ไปแหย่ พอแหย่มันจะขดตัวเป็นวงกลมใช่ป่าว กิ้งกือไม่รู้กระเด็นกระดอนอีท่าไหน ขดตัวไปอยู่บนหลังเท้าเจ้าแสบ พอเจ้าแสบเจอแบบนั้น ก็ร้องลั่นบ้าน บ้านแทบแตกเลยครับ ผมนี่ทั้งขำทั้งสงสาร แต่กิ้งกือนี่มันมีพิษนะ ถ้าเจอนี่ก็จะระวังเป็นพิเศษ คือมันไม่ได้น่ารักอย่างที่คิดหรอกครับ สัตว์บางชนิดน่ะ เห็นมันหงิมๆ ธรรมดาๆ แต่บางทีพิษก็เยอะอยู่นะ พ่อแม่ผมเวลาเจอก็จะจับโยนไปไกลๆ ท่านบอกว่าถ้ามันกัดมันต่อยขึ้นมาเนี่ย หาหมอรักษายาก แถวบ้านแต่ก่อนนี่จะพึ่งหมอสมุนไพรอ่ะ หมอเป่า คือจะเคี้ยวหมากแล้วเป่า บางโรคนี่หายเลยนะ อย่าเพื่อนผมเป็นงูสวัด เขาก็ลูกผู้ดีเนอะ แม่พาไปหาหมอโรงบาล ก็จ่ายยา ฉีดไรนั่นนี่ตามปกติ มันก็เป็นๆหายๆ ทรมานหลายเดือน ผมเห็นก็สงสาร แม่ผมก็ไปแนะนำว่าไปหาคนนี้สิ เขาเป็นหมอเป่ารักษาโรคได้ แม่เขาก็ไม่เชื่อหรอกครับ แต่ก็ทนเห็นลูกเป็นๆหายๆไม่ได้ ก็เลยพาไปรักษา ผมก็ไปดูมีอะไรไม่กี่ชนิดหรอกครับ ไปถึงหมอก็เคี้ยวหมากตุ้ยๆ เป่าพรวดไม่กี่ที มันไม่ได้หายในพริบตาเดียวหรอกครับ แบบนั้นมันอัศจรรย์เกิน แต่วันต่อมานี่แผลยุบ ไปเป่าซ้ำอีกไม่กี่ที หายขาดเลยครับ คือเรื่องบางเรื่องนี่เราดูถูกภูมิปัญญาชาวบ้านไม่ได้เลยนะครับ มันได้ผลนะ ถึงแม้ตามหลักวิทยาศาสตร์มันอาจจะไม่ได้รับรอง สำหรับผมนี่เชื่อทุกอย่าง วิทยาศาสตร์ก็เชื่อนะ สิ่งที่นอกวิทยาศาสตร์ก็เชื่อ แต่ความเชื่อเราต้องประกอบด้วยปัญญา มีปัญญากำกับ มีสติคอยคุม
อย่างเรื่องผีสางนางไม้ พูดไปลอยๆใครเขาจะเชื่อล่ะครับ เขาหาว่าขี้โม้อีก เรื่องแต่ง เรื่องหลอก อะไรประมาณนี้ซึ่งผมก็เข้าใจนะ บางคนไม่เชื่อผมก็จะไม่พูดอะไรมากหรอกครับ เพราะมันจะทะเลาะกันไม่หยุด คือเอาหลักการนั่นนี่มาคัดง้างสุดๆ ผมก็ยอมๆไป เคยเถียงกับเพื่อนพระด้วยกันสมัยบวช คนนี้แกจะปฏิเสธเด็ดขาดเลยครับ ท้าชวนไปป่าช้าอีกแน่ะ พอไปผมก็ไป เขาก็ไม่เจออะไร แต่ผมเจอไง ผมไม่พูด ทุกวันนี้แกก็ยังไม่เชื่อนะ ก็ได้แต่ปล่อยไป เดี๋ยวค่อยไปว่ากันวันที่ตายแล้วนู้นแหละ ของจริงมันอยู่ตรงนั้น
ส่วนไอ้คนที่เชื่อเรื่องผีแบบสนิทใจน่ะเหรอ คนข้างๆตัวผมไง หมวดเต้ยอ่ะ ชอบคุยเรื่องผี คุยเรื่องนี้ทีไรนะ ลากยาวไปทุกที แล้วชอบเข้าเว็บอ่านเรื่องผี ดูรายการผี อะไรเกี่ยวกับผี พี่แกดูหมด ชอบมากเรื่องนี้ จนหมวดบูมแกแซวว่า มึงไปเป็นผีสิ จะได้รู้ซึ้ง ฮ่าๆๆ
ทุ่มกว่าๆเรากลับบ้าน ไอ้บอมบ์ก็ไปบ้านพี่ชายมัน ส่วนผมก็กลับบ้านหมวดเต้ย มาถึงพี่แกก็นั่งกินข้าว กับข้าวหลายอย่างเลยครับ คงจะหิวจัด
“ไปตักข้าวมาดิ กูทนรอมึงไม่ไหว หิวอย่างเหี้ย”
“ถ้าหิวอย่างเหี้ย เหี้ยต้องแดกไก่ในน้ำ”
“มุกนี้เชยแล้ว ห้ามเล่น”
“ฮ่าๆๆ”
“ไปออกกำลังกายแบบนี้คนไม่รุมถ่ายรูปมึงเหรอ”
“นิดหน่อย แต่กูไม่ได้กังอะไรขนาดนั้น อีกอย่างเขามาออกกำลังหาย”
“แต่บางคนก็แต่งตัวเพื่อมาดูผู้ชายนะ”
“ก็ว่าไป เขารักสุขภาพเว้ย”
“สุขภาพใจล่ะสิ เห็นผู้ชายหล่อๆ จิ้นๆ ฟินๆ ผู้ชายก็ไปมองนม ใครนมใหญ่หน่อยก็เด้ง ในนมเล็กก็ลำบากหน่อย”
“แต่สาวๆไม่ค่อยมีนะ สงสัยจะยังไม่ถึงเวลามาวิ่งมั้ง หรือว่าวันนี้ตลาดวาย”ผมตักข้าวมานั่งตรงหน้าหมวดเต้ย วันนี้เรากินอะไร ตำป่า ไก่ย่าง หมึกย่าง แกงอ่อม แกงเห็ด ขนมจีน แต่แดกข้าวสวย ฮ่าๆๆ ผมไม่ค่อยกินข้าวเหนียวนะ ไม่ถนัด ที่บ้านก็กินข้าวเจ้าครับ “ไม่ค่อยเผ็ดเลย กินอะไรเด็กน้อยจังผู้หมวด”
“กินอาหารรสจัดไม่ดี พวกมึงอ่ะชอบแดกรสจัด ใส่ผงชูรสก็เยอะ หมอยร่วงโกร๋นไม่ต้องโกนเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน”
“ก็ดีนะ ดูเป็นเด็กอนุบาลดี”
“ห่า”
“หึหึ เจ้านี้อร่อยนะ อยากกินเจ้าหนึ่งหน้ามหาลัย.... ๓๐ บาทแม่งอย่างกะ ๕๐ บางร้าน ๕๐ เหมือนสางหมอยทิ้งลงโถ เส้นน้อยเกิ้นนนนน”
“ของมันแพงมึงต้องเข้าใจดิวะ”
“แพงก็แพงเกินชาวบ้านชาวเมือง ขายปลดหนี้รึไงวะ หรือขายเอาเงินไปจ่ายแชร์”
“ไม่พอใจก็ซื้อมาตำแดกเอง จะได้ไม่ต้องบ่น”
“แหม่ ขอให้มันว่างเถอะ จะทำอะไรกินอร่อยๆ ไม่ไหวว่ะ ซื้อกินแต่ละมื้อ ทำไมค่าครองชีพมันถึงได้สูงแบบนี้วะ หาเท่าไหร่ก็ไม่เหลืออ่ะ อยากไปอยู่บ้านนอกว่ะ”
“ก็ไปสิ ใครห้ามมึง”
“แล้วแมวที่ไหนบอก อยู่เป็นเพื่อนกูดิ กูเหงา”
“กูเคยพูดด้วยเหรอ”
“ไม่ใช่มึงหรอก แต่เป็นคนชื่อเต้ย”
“ก็กูอยู่ดีอ่ะ แต่ไก่อร่อยดีนะ ทีแรกกะว่าจะเหลือตีนไก่ให้มึงแดก กูกินเพลินว่ะ ขับรถไปหยิบมากินไป เกลี้ยงตั้บ แต่ปีกกับน่องนี่ก็อร่อยนะ ทอดสมุนไพร น่าซื้อมากินบ่อยๆ”
“กินบ่อยเดี๋ยวก็เบื่อหรอก”
“ห่า ทีมึงกินกูบ่อยๆไม่เห็นจะเบื่อ”
“ไม่มีเบื่ออ่ะ เพราะมึงฟิต สตาร์ทติดง่าย คืนนี้ขอ ๒ นะ”
“โน คืนนี้มีรายการผี ห้ามกวนกูว่ะ”
“ผมก็รายการผี”
“ผีบ้าอะไรของมึง”
“ผีเลียหัว”
“ส้นตีนกูนี่”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
อิ่มแล้วมาช่วยหมวดเต้ยล้างจานชามให้เรียบร้อย บ้านหลังนี้เป็นบ้านที่เราย้ายมาใหม่แทนหลังเก่าที่เพิ่งขายทิ้งไปเมื่อปีที่แล้ว เพราะหมวดเต้ยบอกว่าต้องการความเป็นส่วนตัว ด้วยผมเองก็เป็นดาราก็อยากจะส่วนตัวเหมือนกัน แล้วทำไงล่ะ ให้ฝรั่งหาให้ครับ ก็เลยได้บ้านคุณภาพแต่ราคาก็สูงตามไปด้วยครับ หมู่บ้านนี้คนไม่เยอะ และส่วนตัวมากเลยทีเดียว คือบ้านหลังก่อนหน้าไม่ใช่ว่าไม่ดีนะครับ แต่ว่ามันไม่โดนใจ หมอฝิ่นเขาก็ไม่อะไรหรอก แต่อีบ้านข้างๆ บ้านเยื้องๆ ชอบมาเสือกอ่ะ ฮ่าๆๆ คือทีแรกคิดว่าเขาเป็นมิตรที่ดีไง ที่อยู่ๆไปไม่ใช่ละ จึงขายทิ้งแล้วย้ายมันซะเลย
ผมไม่ได้อยากจะใช้ชีวิตที่เปิดเผยอะไรมากมายหรอกนะครับ ที่ไปเป็นดารา นายแบบไรนั่นก็เพื่อจะหาเงินทั้งนั้น จริงๆอยากอยู่สงบๆ อยู่กับธรรมชาติ ไม่ต้องวุ่นวายกับใครมาก แต่มันจำเป็น พอมาอยู่ที่นี้ มันก็โอเคดีนะ ผมกลับบ้านดึกประจำ และออกจากบ้านก็สายๆ บางวันกลับมาบ้านหมวดเต้ยหลับไปแล้ว ก็เล่นหลับเที่ยงคืนตี ๑ บางทีออกต่างจังหวัดต้องค้าง พี่แกก็บ่นเหงานะ มันก็คนละแบบกับหมวดบูม หมวดบูมนี่ห่างกับไอ่บอมบ์ ไอ้บอมบ์มันก็มาเดือนละครั้ง ๒ ครั้ง บางครั้งหมวดบูมก็ไปหา มันก็มีน้อยใจบ้างแหละครับสำหรับคนรักเนอะ บางทีเราก็คิดได้เหมือนผู้ใหญ่ว่าเราต้องมีภาระ มีการงาน แต่บางครั้งมันก็ต้องอ่อนแองอแงเป็นเด็กๆ ฉะนั้นเวลาที่เราอยู่ด้วยกันคือเราก็จะใส่ใจกันให้มากที่สุด หมวดเต้ยชอบถามผมว่ามีใครมาจีบไหม มีใครเล่นหูเล่นตาด้วยไหม มันมีครับ ไปไหนก็มีทุกที แต่ผมไม่เอาด้วย บางคนก็แค่พอเป็นข่าว ซึ่งผมคิดว่าบางทีมันก็เกินไปนะ คือแค่ไปนั่งแดกไอติมด้วยกันแน่นั้น ก็ลงข่าวซะแล้ว แล้วบางคนก็คือไม่ได้อยากรู้ความเป็นมาเป็นไปไง อย่างผมนี่ตัวการเลยล่ะ ใครจะยังไง กิ๊กใคร เด็กใคร ไม่ค่อยได้อ่าน แค่บางเรื่องที่เล็กๆน้อยๆก็พากันประโคม
จะว่าไปที่เขาต้องประโคมก็เพื่อให้ได้งานเนอะ สำหรับผมน่ะเหรอ ไม่ต้องครับ ไม่ต้องมีข่าวอะไร แต่งานแน่น ฝรั่งจ้างบ้าง ไอ้บอมบืจ้างบ้าง เพื่อนฝรั่ง เพื่อนไอ้บอมบ์ บริษัทนั่นนี่ ตรงไหนพอจะว่างก็ลุยดะ ละครก็มี แต่ไปเป็นตัวรองนะ แต่แม่งกระแสบอกว่าผมเด่นกว่าพระเอก ฮ่าๆๆ ผมมีสาลิกาลิ้นทองเว้ย มันก็ส่วนหนึ่งนะ แต่หน้าตาบวกกับบุคลิกแล้ว เขาว่าผมโอเค ก็ไม่รู้นะ เดี๋ยวจะหาว่าเฮ้ย ไอ้บ้านี่ยอตัวเองเป็นด้วยเหรอ ยอบ้างเถอะครับ กำลังใจที่ดีที่สุดนั่นคือเราให้กำลังใจตัวเราเอง
“อิ่มไหม”
“พุงออกเลยละ”หมวดเต้ยเลิกชายเสื้อขึ้นโชว์หน้าท้อง ยังแน่นเหมือนเดิม มีวีเชฟ มีซิกแพค อะไรที่คนหุ่นดีเขาพึงจะมี มีอยู่ในหมวดเต้ยหมดอ่ะ ยิ่งเหล้าเบียร์ไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ ตัวยิ่งจะหอม
“ได้หยุดแบบนี้ก็ดีนะมึง พักผ่อนเยอะๆ อย่ารับงานเยอะเกินไป เดี๋ยวมันตายก่อนได้ใช้เงิน”
“นี่พยายามรับน้อยที่สุดแล้วนะ”
“เก็บได้สักก้อนก็รีบออกจากวงการมาหาอย่างอื่นทำเหอะ ให้รุ่นหลังๆเขามาเป็นบ้าง”
“เพิ่งจะเข้าวงการได้ไม่ถึง ๓ ปีนี่นะ เอาน่า เดี๋ยวผมก็เบื่อแหละครับ ผมไม่อยู่ในวงการนานหรอก มันไม่ใช่ทางผมอยู่แล้ว นี่ว่าจะเรียนโทแล้วต่อเอก จบไปเป็นอาจารย์ก็น่าจะดี”
“อื้ม มันก็ดีนะ เป็นอาจารย์มหาลัย”
“หรือจะเป็นครูมัธยมดี เด็กกำลังโต”
“คิดอะไร”
“ไม่ได้คิดอะไร”
“แน่นะ”
“แน่สิ”
“ไม่ยั่วนะ”
“ไม่ยั่วสิ”
“ไอ้บ้า”
“ทั้งคู่นั่นแหละผมว่า ฮ่าๆๆๆ” เล่นมุขแบบนี้ไม่รู้มีคนรุ่นหลังตามทันหรือเปล่านะ ถ้าคนรุ่นเก่าๆนี่รู้จักดีเลยนะ เพลงพ่อแง่แม่งอนน่ะ นู้นสมัยคุณยายยังสาวล่ะมั้ง
“ทำอะไรน่ะ”หมวดเต้ยหันมาถามเมื่อเห็นผมเงียบไปพักใหญ่ๆ คือตอนนี้ผมหยิบแท็ปเล็ตมาเล่น ไม่ได้ส่องหนุ่มส่องสาวที่ไหนหรอกครับ ส่องพระเครื่อง ผมชอบดูพระเครื่องนะ อ่านตำนานอะไรต่างๆ เรื่องเล่าแต่ก่อนแต่เก่าอะไรประมาณนั้น “อ๋อ คิดว่าดูอะไร เห็นตั้งใจซะขนาดนั้น”พอผมยกแท็ปเล็ตให้พี่แกดูพี่แกก็ไม่อะไร “จะเช่าองค์ไหนอีกล่ะ ฝากด้วยสิ”
“ยังหรอกครับ แค่ดูๆไว้ก่อน”
“มีแฟนแบบมึงนี่ก็ดีนะ ไม่สนใจหนุ่มๆสาวๆ สนใจแต่พระเครื่อง”
“หนุ่มสาวนี่มันเจอบ่อยแล้วป่ะ ไปงานไหนก็เจอ”
“อ๋อ นี่ดูเพราะจะตบตากูว่างั้นเถอะ”
“ไม่ตบตาตบยายอะไรทั้งนั้นอ่ะ ผมมีผู้หมวดคนเดียวเหอะ”
“เชื่อก็ได้”
“ใจง่ายจัง”
“ไอ้สัส ถ้ากูไม่ง่ายเราคงไม่ได้กันหรอกมั้งวันนั้นอ่ะ”
“ที่แท้ก็อ่อย”
“ฮ่าๆๆ แต่วันนั้นเมาจริงนะ”
“เออ ให้มันเข็ดหลาบซะบ้าง เมาแล้วมีแฟนตามมาน่ะ ดีนะที่เป็นผม”
“ยอตัวเองเกินไปมั้ง”
“ก็คนมันหลงตัวเองนี่หว่า”
“ก็ดีแล้วที่เป็นมึง”
“ฮันแน่ หลงรักผมน่ะสิ”
“เกินกว่ารักแล้วสำหรับมึงอ่ะ”
“แร็กเหรอ”
“อะไรแร็ก”
“ก็เกินกว่ารักไง”
“ก็ยังงงอยู่ดี”
“มุกแป้กอีกแล้วกู”
“งั้นรักบวกๆ”
“อะไรอีกล่ะ”
“ก็เกินกว่ารัก ก็เป็นรักบวกๆไง”
“แค่พูดว่ารักมากกูก็เข้าใจล่ะ”
แบบนี้แหละเขาน่ะ ก็ตามนั้นแหละครับ รักมาก
จบตอน
หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒ (อ่าน 1062026 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก