หัวข้อ: ดีแล้วทูนหัวมีผัวเป็นทหาร ปีสองของสองคน ๒๐๐๑๒๕๖๓ ตอนที่๑๔/๒ หน้า๑๓๒

[Sohso]

หมวดเต้ยกับมหาเป็นคู่รักที่หวานดีแฮะ

หมวดบูมกับพี่บอมบ์เป็นคู่รักที่ฮาๆไม่หวานมาก

สาวๆหนุ่มๆหลงกันทั้งคู่แล้วมั้ง ได้ถ่ายแบบแบบนี้

[Akikojae]

มหานี่ขี้โม้เม้าเก่งตลอดกาล
เอาจนพ่อหมวดเต้ยแกยอมใจอ่ะ
น่ารักกันจริงๆ ไม่น่าตัดโคมไฟไปที่ระย้าเลย
ขอเด็ดๆสักคู่ละสองสามฉากสิค้าาาคุณเมฆขาาา

 

[Mouse2U]

เกือบดีแล้ว ติดตรงตอหนวดเขียวเหนือริมฝีปากนี่ล่ะ 555 หมวดเต้ยกับมหาน่ารักมาก 

[shikyu3211]

เรื่องขี้หึงนี่เต้ยเค้ามาแรง

[noy]

 

[Khunnay24]

อยากเห็นฉากหลังโคมไฟจังเลยยยยยย            

[HaLF333]

คู่มหากะหมวดเต้ยน่ารักอ่ะ

[GlassesgirL]

มหากับหมวดเต้ยพอเวลาหวานกันทำเอาน้ำตาลแทบขึ้น
มหาจะดังแล้วหมวดเต้ยหึงเลย แต่หมวดแกหึงน่ารักดี หึงแบบที่มหาต้องกระตุ้น
555555 แต่คู่นี้น่ารักมากๆ มหาก็หาทางเข้ากับพ่อหมวดเต้ยได้แล้วด้วย
ดูท่าจะถูกใจพ่อผู้หมวดแกด้วยนะ
 

[Yarkrak]

 

[hormonesyj]

พี่มหาโด่งดังใหญ่ แหม่ๆๆๆๆๆ น่ารักน่าหยิกจริงคู่นี้ ชอบมากกกก 

[nicksrisat]

มหา ได้เป็นนายแบบด้วย  เจ๋งไปเลย
 

[B52]

ผู้หมวดหึงได้น่ารักตลอด

[ทิวสนที]

พ่อมหารูปงานน้ำเยอะ

[akeins]

 

[uknowvry]

ชอบพาร์ทมหาจริงๆ ฟิน ฮา ครบหมด

[why yyy]

ขอบคุณ

[AMMY★]

คิดถึงหมวดบูมพี่บอมบ์อีกแล้ว 

[nicksrisat]

เข้ามารอค้าบบบ
 

[AGELA]

ตอนที่ ๘๓ หลังปีใหม่

หลังจากการเฉลิมฉลองด้วยหมู่กระทะในกองร้อย วันที่ ๕ มกรา ผู้กองจึงได้จัดล็อกลาอีกครั้งหนึ่ง งานไม่ชุมแบบนี้ปล่อยลาได้สบายๆครับ เราเดินทางกันเป็นครอบครัวใหญ่ ใครมาได้ก็มา ใครมาไม่ได้ก็อดครับ แต่ไอ้ภีม ไอ้ภูมิ ไม่มาไม่ได้ เพราะเรามีนัดที่จะต้องทำบุญกันที่บ้านเนื่องในวันคล้ายวันเกิด วันเกิดผมในหลายๆปีผมไม่เคยได้จัดงานให้มันเอิกเริกนะครับ บางทีมีน้ำส้มขวดเดียวนั่งกินในห้อง บางปีพี่น้องเราก็พร้อมหน้าพร้อมตาในการทำบุญ บางปีก็เมาเละเหมือนกัน แต่ผมมักจะไม่นิยมจัดงานใหญ่ เอาเบาๆ เบาะๆ

“แม่ไปนั่งเลยแม่ ปล่อยให้ลูกหลานขนของขึ้นบ้านกันเอง”พี่เบิ้ลพูดบอกกับแม่หลังจากที่รถหลายคันได้จอดที่บริเวณบ้าน แม่ผมน่ะอยู่นิ่งไม่ค่อยจะได้ ลูกหลานก็เยอะไม่ชอบใช้ลูกใช้หลาน ชอบหยิบจับของชิ้นนู้นชิ้นนี้ด้วยตัวเอง จนบางครั้งผมเห็นผมก็ไม่ค่อยชอบเหมือนกัน อยากให้แม่อยู่สบายๆ

“ไอ้ตัวเล็ก ไม่ต้องช่วยพี่ภูมิเลย ไปนั่งกับย่านู้น”ลูกชายผมใช่น้อยๆซะเมื่อไหร่ เห็นผู้ใหญ่ทำอะไรก็อยากจะช่วยไปซะทุกอย่าง

“ไม่”ส่ายหน้าแล้วพูดคำว่า ไม่ เสียงดัง ตอนนี้เริ่มจะพูดเป็นคำบ้างแล้วเพียงแต่ยังไม่ชัดเจน

“มานี่เลยมา ป่วนพี่ๆเขา”พี่นิดรวบตัวอุ้ม ๒ พี่น้องขึ้นด้วยแขนซ้ายขวา

“พ่อ”ตีหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้ เบะปากเล็กน้อย เออ ป่วนจริงๆ “แง”เบะปากบีบน้ำตา

“จะร้องทำไม ไปนั่งกับย่าไป”ผมเข้าไปลูบหัว

“ไม่”ทำหน้าเศร้าจนพี่นิดต้องวางลง

“อ่ะๆ เอาอันนี้ของหนูไป เอาไปให้ย่า”ผมยิบถุงเสื้อผ้าของเจ้าตัวที่มีอยู่ไม่กี่ชิ้น ๒ พี่น้องช่วยกันถือถุงผ้าหน้าชื่นตาบาน เออ ให้มันได้งี้สิลูกกู มีส่วนร่วมซะทุกเรื่อง

ขนของขึ้นบ้านด้วยความรวดเร็ว วางกันคนละมุม ดีนะที่พี่นกมาทำความสะอาดให้ก่อนหน้าที่พวกเราจะมา ไม่งั้นล่ะ ได้ทำความสะอาดบ้านกันหัวฟูแน่ พี่อ้วน พี่ฉัตร นอนทันทีที่วางของในมุมเหมาะๆ ส่วนไอ้ภูมิ ไอ้ภีม ไอ้กลาง บอมบ์เล็กและบาส ตั้งวงเล่นไพ่กันแล้วครับ ผู้ใหญ่ก็ไม่น้อยหน้า คู่สามีภรรยานายทหารเดินควงคู่ไปที่ฝั่งตรงข้ามของบ้าน ซึ่งเป็นทุ่งนากว้าง เยื้องจากบ้านผมไปนิดหนึ่งเป็นบ้านของไอ้ซัน ๓ คู่จู๋จี๋เดินออกไปรับลมที่ชายทุ่ง ที่นาของผมเองล่ะครับ ผมเองว่างๆ เจ้าแสบเจ้าซ่านั่งเล่นอยู่ใต้ร่มมะม่วงกับลูกชายลูกสาวของพี่อ้วนและพี่ฉัตร เห็นเฮฮากันดี บิวเองตอนนี้นั่งอยู่ที่ใต้ถุนคุยกับหมวดบูม

เจ้าตัวเล็กเล่นกับพี่ๆอยู่ดีๆก็วิ่งมาเกาะแข้งเกาะขาหมวดบูม เกาะขาซ้ายขวาสุดท้ายกลายเป็นชิงช้าไปซะงั้น เจ้าแสบนั่งบนหลังเท้าผู้หมวดที่ขาด้านซ้าย ส่วนเจ้าซ่านั่งที่หลังเท้าผู้หมวดด้านขวา ทั้งคู่กอดแข้งเอาไว้แน่น หมวดบูมแกว่งขาไปมาเบาๆ เออ ไอ้ชิงช้าใต้ร่มมะม่วงที่ผมทำไว้ก็ว่างเปล่าไปซะงั้น ๒ พี่น้องเล่นพอหอมปากหอมคอ ปีนขึ้นไปบนแคร่นั่งซบที่ท้องของบิวแล้วงุ้งงิ้ง คงจะคุยกับน้องในท้องมั้ง

“บอมบ์ บาส”บิวเรียกน้องเสียงดัง เสียงปึงปังจากด้านบนพร้อมกับ ๒ พี่น้องวิ่งลงบันไดบ้านมาหน้าตาตื่น

“มีอะไรเจ๊ เล่นไพ่อยู่”

“มานี่เลย มาอยู่บ้านเค้าแล้วทำตัวแบบนี้ได้ไง นี่ถ้าเจ๊ไม่ท้อง เจ๊จะก้านคอกันคนละที เป็นเด็กไม่ดีเลย”

“อุย โหดจัง”ผมอุทานเบาๆ “ไอ้ตัวเล็ก ให้แม่แอบกินน้ำตาลเมื่อไหร่ ทำไมแม่ดุจัง”ผมเอ่ยแซวบิว

“พี่บอมบ์อ่ะ”บิวหันมาค้อนผม “นิสัยไม่ดีเลยนะ รู้งี้ให้โดนลอยแพไปซะก็ดี”ตีน้องชายคนละทีเป็นการสั่งสอน ผมมารู้ว่าบิวนี่ก็ดุใช่เบานะครับ เห็นรูปเก่าๆเป็นนักเทควันโดซะด้วย

“ตัวเล็กจะยอมเหร๊อ”บาสทำหน้าทะเล้นใส่

“ไม่”คุณลูกชายของผมเองก็ไม่เบา มีส่วนร่วมกับเขาด้วย พูดคำว่าไม่เสียงดังแล้วลุกขึ้นกระโดดใส่บาส เอาล่ะสิ เล่นอะไรแผลงๆ ผมนี่ใจหายใจคว่ำกลัวจะตกแคร่หน้าแหกเอาน่ะสิ

ของท้ายรถที่ซื้อมาหลายอย่างทยอยนำมาวางที่บนแคร่ใต้ถุนบ้าน กลับมาจากเมืองกรุงทีไรไม่มีอะไรติดไม้ติดมือมานี่มันรู้สึกยังไงไม่รู้ ที่ซื้อมาก็เป็นพวกของกินซะมากกว่า อาหารทะเลสดๆก็ล่อไปซะ ๒ ถังพลาสติกขนาดกลาง วางบนท้ายรถกระบะพี่อ้วนมาครับ

“ตัวเล็ก ไม่ต้องช่วยพ่อเลย ไปนั่งที่เก้าอี้นู้นไป”ผมหยิบเอาถุงพลาสติกมาจะแบ่งให้กับญาติๆและคนบ้านใกล้เรือนเคียง

“พ่อ”ทำหน้ามึนๆใส่ผมเรียกร้องความสนใจ

“ไปนั่ง ไม่ต้องช่วยพ่อ เดี๋ยวมันเลอะ เข้าใจไหมเนี่ย”

“ไม่”พูดคำนี้ได้ชัดก็ซัดใส่พ่อใหญ่เลยนะเอ็ง ยืนเกาะไหล่เกาะหลังชะโงกหน้ามองบรรดาอาหารทะเลในถุงที่แบ่งไว้แล้วบางส่วน

“อ่ะ นี่นั่งตรงนี้ เดี๋ยวพ่อพาไปเที่ยว ถ้าดื้อกับพ่อ พ่อไม่ให้ไปด้วยนะ”ลากเก้าอี้ไม้ทรงเตี้ยๆให้ ๒ พี่น้องนั่ง มีการทำตาแป๋วๆใส่แล้วยอมทิ้งก้นนั่งโดยดี อาหารทะเลถูกแบ่งใส่ถุงจำนวนพอประมาณ เสร็จแล้วล้างมือ จากนั้นจึงทยอยเอาไปแบ่งให้กับญาติและคนที่รู้จักมักคุ้น โดยมีผม คุณชายจอมป่วนทั้ง ๒ คน ผู้หมวด บอมบ์เล็ก บาส และน้องผักหวาน กับผักกาด ลูกพี่ฉัตรเดินตามไปด้วย ผักหวานนี่เป็นลูกสาวคนโตวัย ๘ ขวบ ส่วนผักกาดนี่เป็นลูกชายวัย ๗ ขวบครับ ที่จริงผักกาดไม่ได้ใช้ชื่อนี้แต่แรกนะครับ พี่ฉัตรจะตั้งให้ว่า การ์ด ซึ่งแปลว่าผู้ปกป้อง อะไรเทือกนั้น แต่แม่ผมออกเสียงไม่ถูก การ์ด มันต้องออกเสียงตรี แม่ผมออกเป็นเสียงสามัญ ไปๆมาๆเลยกลายเป็นน้องผักกาดไปซะงั้น

บ้านแรกที่ผมแวะเป็นบ้านน้าผมเอง เป็นน้องสาวคลานตามกันมา น้าผมอายุ ๗๐ แล้ว มีลูกตั้ง ๕ คน แต่หาดีสักคนไม่ได้ คนโตไปมีผัวอยู่ต่างจังหวัด ไม่ค่อยได้กลับมาดูดำดูดีพ่อแม่ตัวเอง นานทีปีหนมาเยี่ยมครั้งหนึ่ง คนรองก็ผัว ๔ ลูก ๕ (มีแล้วเลิกไปแล้ว ๔ คน) คนกลางมีเมียอยู่อีกหมู่บ้าน ไปอยู่กินที่นั่นจนลืมถิ่นแล้วละมั้ง คนถัดมามีเมีย โดนเมียทิ้ง เมียทิ้งไม่พอ ทิ้งลูกให้อีก ๓ ส่วนคนเล็ก เมีย ๓ อยู่กินกับคนแรกได้ลูก ๒ เมียถูกควายขวิดตาย แล้วมีเมียใหม่ มีลูกอีก ๑ เมียทิ้งไปเอาฝรั่ง แล้วก็มาอยู่กินกับคนล่าสุด ลูกล่อไปซะ ๔ คน ชายทั้งนั้น แล้วภาระไม่ได้ตกมาที่ใคร น้าผมเอง ๒ ผัวเมียไปทำงานที่โคราช ทิ้งลูกให้น้าผมเลี้ยง ตอนนี้เท่ากับว่าน้าผมต้องเลี้ยงหลานทั้งหมดยอดสุทธิ ๑๕ คน อายุมากสุดนี่ ๒๐ ปี ส่วนต่ำสุด ๔ ขวบครับ อาชีพทำนาไม่ได้ช่วยให้น้าลืมตาอ้าปากได้สักเท่าไหร่ ทำนาพอจ่ายค่าปุ๋ยค่ายา กำรี้กำไรนี่แทบจะหาไม่เจอ แกบ่นอยู่บ่อยครั้งล่ะครับ มันกรรมเวรอะไรของกูหนักหนาวะ ผมเองก็ช่วยเท่าที่จะช่วยได้ หลานๆไม่ใช่ว่าจะเรียบร้อยไปซะทุกคนนะครับ มีแสบมีเฮี้ยวเหมือนกัน แต่ไม่กล้าเหิมเกริมมากนัก เพราะหลานๆจะกลัวผมมาก เวลากลับบ้านทีไรผมจะแวะมาตักเตือนพฤติกรรมเสมอๆ ก็ไม่ได้อยากแทรกแซงกิจการในครอบครัวคนอื่น แต่สภาพมันไม่ไหวจริงๆครับ ไม่ข่มไม่ขู่มัน เกิดมันไปทำตัวเละเทะ มันจะมีแต่เสียกับเสีย เพราะแต่ละคนนี่ยายเลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก พ่อแม่ก็นะ มีลูกแล้วก็เอามาทิ้งให้น้าผมเลี้ยง จะไม่เลี้ยงก็ติดที่เป็นหลาน จะให้อยู่เลี้ยงกันเองก็ไม่มีใครเป็นคนหาค่าใช้จ่าย เลยให้พ่อแม่ของหลานๆไปทำงานหาเงินกันซะ น้าผมรับภาระเอง ดีอยู่อย่างที่ลูกๆส่งเงินมาทุกเดือนเป็นค่าใช้จ่าย จริงๆเคยไม่ส่งเงินมาอยู่พักใหญ่นะครับแต่โดนพี่เบิ้ลโทรไปขู่ไปรายตัว เลยยอมส่งเงินมา

“อ้าว มาถึงเมื่อไหร่ล่ะลูกบอมบ์”น้าผมเรียกผมว่าลูกบอมบ์ทุกคำเลยครับ

“เพิ่งมาถึงอ่ะน้า อ่ะ ผมเอามาฝาก”อาหารทะเลถึงใหญ่ที่เตรียมไว้ถูกยื่นออกไป

“อื้ม ขอบใจมากลูกบอมบ์ กันต์เอ๊ย พ่อบอมบ์เอ็งกลับมาแน่ะ”รับของไปก่อนจะเรียกหลานซึ่งน่าจะจดจ่อกับหน้าจอทีวี เจ้ากันต์คนเล็กสุดวัย ๔ ขวบวิ่งออกมาทันทีที่รู้ว่าผมมา

“แมะ”เจ้าซ่าขยับดุกดิกเหมือนจะลงจากอ้อมแขนผม ผมวางลงบนแคร่ จริงๆผมเองไม่น่าโง่อุ้มลูกให้เมื่อยเลยนะครับ มาถึงเอาลูกวางบนแคร่ก็สิ้นเรื่อง นี่แก่ตัวแล้วชักจะมึน วางเจ้าตัวดีทั้ง ๒ ลง แสบซ่ามหาซนเดินไปนั่งยองๆที่อาหารทะเลแล้วเอานิ้วจิ้มจึกๆ ก่อนจะเงยหน้ามองน้าไพ “แมะ ปา”

“จ้า มาให้แมะหอมหน่อยมา ไม่เจอกันตั้งนาน หื้ม ดูสิหล่อขึ้นมาเป็นกองเชียว”

เด็กๆพากันมาห้อมล้อมผมเต็มไปหมดเลยครับ เฉพาะเจ้าตัวเล็กๆนะ โตๆหน่อยก็เข้ามาสวัสดีแล้วไปเล่นกันต่อ นั่งคุยกับน้าได้ไม่นานเท่าไหร่ต้องแวะไปบ้านอื่นต่อ ทักทายญาติๆกับคนคุ้นเคยพอหอมปากหอมหอ เกือบทุ่มแน่ะจึงได้กลับบ้าน ไปถึงลูกๆหลานๆกำลังวุ่นวายอยู่ในครัว

“แมะ”เจ้าตัวเล็กพอเจอหน้าแม่ผมก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ใส่

“พี่ภีมอย่าสับแรงดิ มันกระเด็นมาเลอะเนี่ย”เสียงดังจากในครัว เจ้าของเสียงไม่ใช่ใคร ชายภูมิสุดหล่อนี่เอง มีเรื่องอะไรกันวะ

“จะกลัวอะไรวะ เดี๋ยวอาบน้ำมันก็ไม่เหม็นแล้ว โธ่ ทำเป็นไฮโซไปได้นะเอ็ง”

“ทำอะไรอยู่เหรอภีม”ผมชะโงกหน้าเข้าไปดู

“สับปลาร้าอ่ะอา อาดูไอ้ภูมิ สำออย ปลาร้ากระเด็นใส่แล้วโวยวาย”

“ก็มันเหม็นนี่อา”

“เออ ตอนเข้าปากนี่ไม่เหม็นเลยเนอะ”

“นี่มัวแต่ต่อปากต่อคำ จะได้กินไหมอ่ะน้ำพรงน้ำพริกเนี่ย บอกให้ทำพรุ่งนี้ก็ไม่ยอมกัน”พี่ภาดุลูกซะแล้วครับ

“ใกล้แล้วแม่ พริกกับกระเทียมไหม้แล้วอ่ะแม่ มัวแต่ดุภีมลืมดูพริกเลยนั่นน่ะ”

งานครัวนี่ไม่ใช่งานง่ายเลยนะครับ วันนี้ไอ้ภีมทะลึ่งอยากจะกินน้ำพริกปลาร้าจิ้มผักสด พี่แกนั่งสับปลาร้า ส่วนไอ้ภูมิหั่นหมึกอยู่ใกล้ๆ กับข้าวคงจะทำหลายอย่าง ช่วยกันคนละไม้คนละมือ ผมเองไม่ได้เข้าไปวุ่นวายกันมากนัก เพราะมีคนทำแล้ว ลูกชายลูกสาวบ้านนี้ทำกับข้าวเป็นทุกคนครับ ส่วนรสชาติจะถูกปากหรือไม่ค่อยว่ากันอีกที

อากาศด้านนอกเห็นว่าค่ำมืดแล้วจึงอุ้มเจ้าลูกชายไปอาบน้ำ แต่ก่อนแม่ผมอ่ะชอบต้มน้ำอาบ ก่อนที่ผมจะติดเครื่องทำน้ำอุ่นแม่บ่นๆอยู่พักหนึ่ง ไม่ใช่เพราะอะไร ใช้ไม่เป็นกับกลัวเปลืองไฟ กว่าจะตะล่อมได้ พอติดตั้งแล้วใช้ทุกวันนี้ไม่ยอมต้มน้ำอาบอีกเลยครับ ผมบอกให้กดแบบนี้ ใช้อย่างนี้ พอใช้เป็นมันก็สบาย โทรศัพท์เหมือนกัน ตอนพี่เบิ้ลซื้อให้ใช้ ปฏิเสธลูกเดียว กลัวหายบ้าง กลัวกดผิดกดถูกแล้วเครื่องพังบ้าง หาเรื่องอ้างสารพัด พอใช้เป็นลูกหลานโทรหาก็ชมเปราะเลยทีเดียว ตอนนี้แม่ผมรับสายกับโทรออกได้

อาบน้ำเสร็จแล้วทาโลชั่น ใส่เสื้อผ้าให้ลูกชายแบบมิดชิด หน้าหนาวตามบ้านนอกลมแรงมากเลยครับ ตะกี้เจ้าตัวเล็กก็สั่นๆเหมือนกัน อาบน้ำให้ลูกเสร็จผมไล่ให้แต่ละคนทยอยกันไปอาบน้ำต่อ โดยเฉพาะเด็กๆ ผู้ใหญ่ไม่ห่วงครับโตๆกันแล้ว คิดเองได้ เกือบ ๒ ทุ่มจึงได้กินข้าวมื้อเย็นกัน วันนี้ครอบครัวเราพร้อมหน้าพร้อมตาครับ วงข้าวนี่วงใหญ่กับข้าวก็เยอะ ข้าวหุง ๒ หม้อเลยครับ นั่งกินบนพื้นไม่มีโต๊ะไม่มีเก้าอี้ ไอ้กลางประเดิมคนแรก หยิบผักกาดขาวหักเปาะๆรวบๆแล้วจ้วงจิ้มน้ำพริกซึ่งวางอยู่ด้านหน้า กินผักก่อนจากนั้นมือเปล่าก็เปิบข้าวขนาดพอดีคำใส่ปาก กินไปมีเรื่องเล่ากันเบาๆ โดยเฉพาะแก่ๆ แม่ พี่เบิ้ล พี่นิด พี่น้อย คุยกันเป็นภาษาถิ่นครับ บิว บอมบ์เล็กกับบาสนี่ทำหน้างงๆ เวลาเขาหัวเราะกันก็ยิ้มแห้งแบบงงๆ ส่วนพี่สะใภ้ทั้ง ๓ คนก็ฟังไม่ออกเหมือนกันว่าพวกเราพูดอะไร ผิดกับลูกชายตัวเอง คุยปร๋อเลยทีเดียว บางทีผมไปเจอไอ้กลาง ยุ้ย เมย์ เรามักจะคุยเป็นภาษาถิ่นกันบ่อยๆ เราไม่อายที่จะพูดภาษาบ้านเรา ใครอายก็อายไปสิ กูพูดได้หลายภาษา ใครแอบด่ากูฟังออกหมดอ่ะ ที่หลานๆพูดได้ทุกคนเพราะปิดเทอมทีไรต้องมาอยู่บ้านย่า เรื่องภาษาถิ่นจึงเป็นเรื่องไม่ยาก

“ตัวเล็ก ไม่ต้องไปยุ่งกับคนอื่นเลย มานั่งกินของหนูให้หมดเนี่ย”

“ไม่”เจ้าแสบส่ายหน้าแล้วถือช้อนไปนั่งตักพี่เบิ้ล ตักข้าวแบบพยายามมากๆ หกบ้างอะไรบ้างจากนั้นก็ป้อนพี่เบิ้ลครับ “พ่อ อำๆ”

“หึหึ หนูกินของหนูให้หมดก่อนไป เดี๋ยวไม่อิ่มนา”พี่เบิ้ลโยกหัวเจ้าตัวดีด้วยความเอ็นดู ส่วนเจ้าซ่าตอนนี้นั่งตักผมแล้วชี้ไปที่น้ำพริก

“มันเผ็ดลูก หนูกินไม่ได้ รอให้หนูโตก่อนเดี๋ยวพ่อให้กิน”

“พ่อ อำๆ”ทำเสียงเล็กๆแล้วชี้แบบไม่ยอม จะเอาให้ได้

“มันเผ็ด”

“มันเผ็ดลูกหนูกินไม่ได้ อ่ะ มากินปลากับย่านี่มา”แม่ผมพูดตะล่อมอีกคน

“ไม่”ส่ายหน้าแล้วก็กระแทกก้นใส่ตักผม

“อ่ะๆ พ่อให้กินนิดเดียว”ผมเอานิ้วชี้ไปแตะเบาๆแล้วเอามาแตะปากเจ้าลูกชาย ได้เรื่องเลยครับหน้าแดงร้องจ้าทันที กูว่าแล้วไง ต้องรีบหาน้ำมาล้างปาก

“แงๆๆๆ”

“เห็นไหมพ่อบอกแล้วว่ามันเผ็ดไม่เชื่อพ่อ ชู่ว์ ไม่ร้อง จุ๊ๆๆ”ลูกชายผมอย่าให้ท่านได้ร้องเลยครับ ยิงยาว คนพี่เห็นคนน้องร้อง ตัวเองทนไม่ไหว มานั่งร้องไห้ที่ตักผมเช่นกัน เออ ผมพาออกจากวงข้าวเข้าไปในห้องไปปลอบ หานั่นหานี่ทำ ครึ่งชั่วโมงจึงได้หยุดร้อง พอหยุดร้องก็หิว วงข้าวตอนนี้เก็บไปเรียบร้อยแล้วดีนะที่ยังมีกับข้าวเหลือให้ผมกินบ้าง มานั่งกินกัน ๓ คนพ่อลูก ลูกชายผมใช้ช้อนกินข้าวได้เองแล้วนะครับ แต่ยังเลอะอยู่มากทีเดียว ส่วนใหญ่จะป้อนกับให้กินเอง จะเลอะจะเละก็ช่าง ให้ลูกได้ฝึกกิน ฝึกจับช้อน ถ้ามัวแต่ป้อนทุกมื้อแบบนี้โตไปลูกจะกินเองไม่เป็น

“อร่อยไหมตัวเล็ก”หมวดบูมมานั่งดูเจ้าแฝด

“อำๆ”เจ้าซ่ายกช้อนขึ้นชู แล้วตักกินเอง แปบเดียวลูกก็อิ่ม พอผมเก็บจานชามเจ้าตัวดีอยากมีส่วนร่วมอีกละ ผมเลยให้ถือแก้วน้ำใบเล็กๆของเจ้าตัวเดินตามผมมา

“พี่บอมบ์ เดี๋ยวบาสเอาไปเก็บให้”บาสมาช่วยผม

“อุ้มไอ้ตัวเล็กที”

นี่แหละครับกว่าจะหมดวันกับการเลี้ยงลูก ตอนนิ่งๆพอเบาใจหน่อย แต่พอซนนี่อย่าให้พูดเลยครับ พ่อแม่คนไหนที่มีวุฒิภาวะไม่สูงนะแทบจะตบลูกเลยทีเดียว เลี้ยงลูกก็ดีนะเราจะได้มีความอดทน ไม่อดทนไม่ได้เพราะเป็นลูกของเรา

๓ทุ่มครึ่งแกะนมใส่แก้วใบเล็กๆให้เจ้าตัวเล็กคนละแก้วแล้วให้ทั้งคู่ยกดื่มก่อนนอน ไม่ได้ให้ทำเองทั้งหมดแต่ช่วยประคองไม่ให้หก จากนั้นเช็ดปากในส่วนที่เลอะ ปูที่นอน เจ้าแสบเดินไปหยิบหนังสือของผมมาเล่มหนึ่ง เอามาวางที่ตัก เออ พ่อว่าจะเปิดนิทานให้ฟังชิงเอาหนังสือมาตัดหน้าซะก่อน ผมเลยต้องอ่านหนังสือให้ลูกฟังพร้อมกับเจ้าตัวดีในท้องด้วย เพราะบิวบ่นๆว่าลูกดิ้นตั้งแต่เจ้าแฝดนั่งกินนมแล้วละ อ่านหนังสือให้ลูกฟังประมาณสัก ๒๐ นาทีเจ้าตัวดีหลับปุ๋ยไปซะแล้ว ผมดึงผ้ามาห่มให้ลูกอย่างมิดชิดอีกครั้งแล้วลงไปอาบน้ำจากนั้นก็ขึ้นมานอน ห้องผมนอนเบียดกันหน่อย มีผม เจ้าแฝด บอมบ์ บาส บิว ผักกาด ผักหวาน และ อิ่ม กับ อัฐ ลูกชายของพี่อ้วน ส่วนที่เหลือแบ่งๆกันนอนตามห้องที่ว่างๆ หมวดบูมไปนอนกับไอ้ภูมิไอ้ภีมไอ้กลาง ไปนอนคุยกับแก๊งค์นายร้อยหมอยดก ฮ่าๆๆ


ตี ๕ ลูกชายผมก็ตื่นแล้วครับ ตื่นแล้ว ๒ พี่น้องคลานมานั่งที่ตัวผม โยกไปโยกมาทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมา เปิดโคมไฟดวงน้อยๆ

“จะรีบตื่นทำไม หือ นอนต่ออีกสักหน่อยมา มานอนกอดกันอุ่นๆ”ผมดึงเจ้าลูกชายให้นอนลงแล้วกอดทั้ง ๒ คนไว้ เสียงลมพัดแรงจากด้านนอกดังวื้ดๆ อากาศเย็นมากเลยครับ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุม

“พ่อ”เจ้าตัวเล็กขยับเข้ามาซุกในอ้อมแขนของผมแล้วหลับต่อไปยันเช้า


๖ โมงครึ่งผมจึงได้ตื่นมาอีกครั้ง ลูกชายตัวดีมานั่งนั่งบนตัวทำให้หลับต่อไม่ได้ ผมลุกขึ้นอุ้มลูกไปล้างหน้าล้างตา ตอนนี้ส่วนใหญ่ยังนอนอยู่เลยครับ แม่ผมเองลูกมาเช้าๆไม่ทำอะไรตำหมากก่อนเลย เออ ดูท่าแล้วจะเลิกกินหมากไม่ง่าย ล้างหน้าแปรงฟังให้ลูกชายเสร็จแล้วทาโลชั่นแล้วใส่เสื้อผ้าให้ใหม่ หยิบหมวกไหมพรมมาสวมให้คนละใบ มองไปยังชายทุ่งหมอกลงไม่หนามาก แสงตะวันสีแดงขึ้นเรืองเรื่อ ดูช่างมีความสุข

“พาลูกขึ้นไปอยู่ด้านบนสิบอมบ์ ลมมันแรงเดี๋ยวเป็นไข้ซะหรอก”

“ไม่”เจ้าตัวเล็กตอบเสียงดัง

“ป่ะๆ ไปนั่งดูการ์ตูนของหนูบนบ้านดีกว่า”ผมอุ้มลูกขึ้นไปอีกครั้ง หมวดบูมตื่นมาพอดีเลยให้พี่แกดูลูกให้หน่อย ส่วนผมลงไปด้านล่างจัดการหุงข้าว

ครู่หนึ่งพี่สะใภ้ทั้ง ๓ คนก็ลงมาด้านล่าง มาช่วยผมทำกับข้าว วันนี้ได้กินฝีมืออาหารของ ๓ แม่ครัวใหญ่ แม่ผมตอนนี้นั่งผิงไฟใกล้ๆกับตัวบ้าน ผมมองเห็นแวบๆว่าน่าจะเผามันเทศด้วยละ

“อันไหนสุกแล้วอ่ะแม่ กลิ่นหอมอ่ะ”ผมนั่งลงข้างๆแม่ มองไปที่กองขี้เถ้าซึ่งด้านในมีมันอยู่ หน้าหนาวแบบนี้กินมันเผาร้อนๆเป็นอะไรที่โคตรมีความสุขเลยครับ

“อันนี้”แม่ชี้ไปที่ข้างๆกองไฟ ผมหยิบมาร้อนจี๋เลยครับ ต้องค่อยๆประคอง บิมันเผาออกเบาๆแล้วเป่าแรงๆ ไอร้อนจากเนื้อในมันเผาโชยขึ้นเบาๆ นี่แหละครับความสุขของฤดูหนาวคือการที่เราได้นั่งข้างกองไฟแล้วกินมันเผา ใครอยู่ในเมืองกรุงไม่เคยสัมผัสบรรยากาศแบบนี้ มีโอกาส มีสถานที่เหมาะก็ลองทำดูนะครับ นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะจะมีบ้านใกล้เรือนเคียงมานั่งล้อมวงคุยกัน โม้ตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ คุยไปกินมันเผาไป เนื่องจากด้านหลังบ้านผมจะมีที่ว่างขนาดย่อมๆอยู่ แม่มักจะปลูกมันเทศไว้ หิวเมื่อไหร่ก็หยิบเสียมไปขุด บางทีทำของหวานบ้าง เอามาชุบแป้งทอดบ้าง ถัดไปจากมันก็จะเป็นเผือกครับ แกงเผือกใส่ปลาปิ้ง คือปิ้งปลาให้มันสุกดีก่อนแล้วนำมาแกง คิดแล้วก็เปรี้ยวปาก

[AGELA]

ครู่หนึ่งหมวดบูมพาเจ้าลูกชายลงมาด้านล่าง เอามาให้ผมส่วนเจ้าตัวคงเข้าไปอาบน้ำ สักพักได้ยินเสียงร้องลั่นห้องน้ำเลยครับ

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

“เป็นไรวะบูม”ไอ้กลางลงบันไดมาพอดีได้ยินเสียงหมวดบูมร้องมันก็ตกใจ

“ลืมปรับปุ่มเป็นน้ำร้อนอ่ะพี่ อึ๋ย หนาวสัส”เสียงหมวดบูมตะโกนมาจากด้านใน ไอ้กลางหัวเราะก๊ากออกมาทันที เออเนอะคนเรา

“พ่อ”เจ้าตัวเล็กซุกเข้ามาในอ้อมแขนผมแล้วชี้ไปที่มันเผา คงอยากจะลิ้มลองละมั้ง ผมจึงหยิบมาชิ้นหนึ่งแล้วบิเบาๆ เป่าให้เย็นแล้วป้อนคุณชาย

“อร่อยไหมลูก”แม่ผมโยกหัวเจ้าตัวเล็กทีหนึ่ง เจ้าตัวเล็กพยักหน้าเบาๆแล้วซุกเข้ามาในอ้อมแขนผม

ตอนนี้ทุกคนตื่นนอนกันหมดแล้ว มีแต่คนแปรงฟังแต่ไม่มีใครอาบน้ำสักคน ผมเองก็เหมอนกันละครับ อากาศเย็นๆแบบนี้กรมการประปาเขาคงไม่ตัดจิตพิสัยว่าใครอาบน้ำไม่อาบน้ำหน้าหนาวหรอกมั้งครับ แต่ไม่ทันไร พี่ภาไล่ให้ทุกคนไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เราจะไปวัดกัน ผู้ชายนี่สบายหน่อยเข้าไปอาบทีละหลายๆคนได้ ที่จริงห้องน้ำด้านบนก็มีนะครับแต่ไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่นเลยไม่มีใครอยากเข้า ที่จริงผมว่าไอ้เครื่องทำน้ำอุ่นมันน่าจะติดด้านบนซะมากกว่า ไม่รู้ตอนนั้นคิดไงถึงได้มาติดตั้งด้านล่าง

“เฮ้ยภูมิ โกนหมอยเหรอมึง ทำไมดูเกรียนๆวะ”ผม ไอ้ภูมิ ไอ้กลางเข้ามาอาบด้วยกัน ๓ คน ระหว่างอาบน้ำก็เล่นแก้ผ้าซะหมดเปลือก

“ไม่ได้โกน เอากรรไกรเล็มให้มันสั้นอ่ะอา ไว้ยาวรุงรังล้นกางเกงใน อาไม่เอาออกบ้างอ่ะ ดูดิ แม่งยาวเฟื้อยนี่มันหมอยคนหรือหมอยข้าวโพดวะ หัวก็เกรียน แต่ตรงนี้ไม่เอาให้เกรียนบ้าง”

“โกนให้อาบ้างดิ ๒ คน จ้างคนละร้อย”

“หึหึ ใช้ไอ้บูมดิ มาใช้พวกผมทำไม”ไอ้กลางขำ

“หนาวๆแบบนี้หดเป็นก้อนเลยเนอะอา ดูของไอ้กลางดิอา ของเล็ก หนาวจนหดเข้าไปเป็นมดลูกแล้วมั้ง”

“ดูถูกนะภูมิ นี่หน้าหนาวมันยังไม่แผลงฤทธิ์ แน่จริงวัดไซต์กันป่ะล่ะ”

“ไอ้พวกของเล็กก็แบบนี้แหละเนอะอา ท้าตีท้าต่อยเขาไปทั่ว”

“หึหึ ไม่แน่จริงนี่หว่า”

“เฮ้ยกลาง แผลหมากัดยังไม่หายอีกเหรอ”ผมจิ้มไปที่ใต้ราวนมของไอ้กลางซึ่งมีรอยเขี้ยวหมากัดเป็นรูตื้นๆ

“คงไม่แล้วมั้งอา ไม่หายก็ช่างมัน ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้วนี่”มันลูบที่รอยแผลเล็กซึ่งเคยโดนหมากัดตั้งแต่เด็ก

ก๊อกๆๆ “อา ภูมิ กลาง ขออาบด้วยคนดิ”เสียงไอ้ภีมดังมาจากด้านนอก มาขออะไรตอนนี้วะ กูจะอาบน้ำเสร็จแล้วเนี่ย

“จะเสร็จแล้วพี่ภีม”ไอ้กลางเป็นคนตอบ

“เออๆ ชวนอาบไม่ยอมอาบ”ผมตอบไปบ้าง

“โห ไรวะ ชวนตอนไหนวะเนี่ย”มันโอดโอย แล้วผมก็อาบเสร็จเรียบร้อย อาบไม่นานครับใช่เวลาไป ๓๐ นาที หนาวๆแบบนี้อาบนานไม่ดี ไข่หด



ได้เวลา ๘ โมงเช้าเราจึงเดินทางออกจากบ้านกัน วันนี้ไปทำบุญที่วัดครับ มาถึงเอาหม้อข้าว กับข้าวกับปลาลงช่วยกันยกไปที่ศาลา พระกลับมาจากบิณฑบาตมานั่งพระที่ยังไม่ได้กลับ ส่วนหลวงพ่อก็ไปบิณฑบาตเหมือนกัน เห็นว่าอายุ ๙๐ กว่าๆแล้วหลวงพ่อยังแข็งแรงนะครับ บางช่วงอาจจะเดินไม่ค่อยไหว แต่บางช่วงก็กระฉับกระเฉง พวกเรานั่งรอครู่หนึ่ง มีญาติโยมบางส่วนมาทำบุญเช่นกัน แล้วพระก็มานั่งเต็มอาสน์สงฆ์พวกเราจึงทำการถวายภัตตาหารเช้า เจ้าลูกชายนี่เกาะอยู่ที่อาสนะหลวงพ่อเลยครับ ช่วงที่ถวายภัตตาหารเจ้าแฝดปีนไปนั่งข้างๆหลวงพ่อแล้วช่วยแม่ผมประเคนอาหาร นั่งพับแบบนั่งญี่ปุ่นอ่ะครับ พอถวายเสร็จก็ซบหน้าลงที่ตักหลวงพ่อทั้ง ๒ คน

“แสบ ซ่า ลงมานี่มา ให้หลวงตาฉันข้าวก่อน”

“ตา อำๆ”หันมามองหน้าผมเชิงถามว่า ให้หลวงตาฉันข้าวก่อนเหรอพ่ออะไรประมาณนี้

“อื้ม ลงมาด้านล่างนี่มา”ผมส่งมือไปรับ ทั้ง ๒ คนยอมลงมาแต่โดยดี พอลงมาไม่ยอมนั่งนิ่งๆ ยืนเกาะอาสน์สงฆ์มองหลวงพ่อฉันข้าว

ระหว่างนั่งรอพระฉันข้าวพวกเราก็นั่งเงียบๆกัน หลวงพ่อฉันไม่นานแปบเดียวก็วางช้อนแล้ว พอฉันน้ำเสร็จจึงพูดคุยกับญาติโยม เจ้าตัวแสบปีนขึ้นอาสน์สงฆ์ไปนั่งซุกจีวรหลวงพ่ออีกครั้ง เรียกให้ลงมาเท่าไหร่ไม่ยอมลงมาเลยครับ

“ให้นั่งนี่แหละลูก ไม่เป็นไรลูก”หลวงพ่อลูบหัวไอ้ตัวดีอย่างเอ็นดู “หึหึ ไอ้ตัวเล็กในท้องอยากออกมาเล่นกับพี่ๆแล้วมั้งดิ้นใหญ่เชียว”หลวงพ่อยิ้มๆแล้วมองไปที่บิวซึ่งนั่งอยู่ห่างพอสมควร “ขยับเข้ามานี่มาลูกมา มาใกล้ๆหลวงพ่อ” บิวขยับเข้ามานั่งใกล้ๆ จากนั้นหลวงพ่อก็เทศน์ให้ฟัง จนพระทั้งหมดฉันเสร็จเรียบร้อยจึงได้กรวดน้ำรับพร



สายๆ ไอ้มหากับหมวดเต้ยมาสมทบ บ้านผมยิ่งครึกครื้นกันใหญ่ นอกจากนี้แล้วญาติๆเข้ามาเยี่ยมเยียนมานั่งพูดคุยเป็นที่สนุกสนานเฮฮา เนื่องด้วยวันนี้เป็นวันเสาร์ซะด้วย เด็กๆไม่ไปเรียน เลยมาเกาะกลุ่มเล่นกันที่บ้านผม เจ้าแสบเจ้าซ่าที่ตัวเล็กสุดไม่วายไปร่วมวงกับเขา ส่วนบิวนี่ร้องโอ๊ยๆตลอด ไอ้ตัวเล็กดิ้นหนักเลยครับ คงอยากจะออกมาเล่นกับพี่ๆแล้วมั้ง

“โอ๊ย ตัวเล็ก ไม่ดิ้นแรงได้ไหม แม่เจ็บ”บิวถึงกับน้ำตาซึมเลยครับ ผมเองก็สงสารไม่รู้จะทำไง

“ฮึ่ม ตัวเล็ก ทำไมวันนี้ดื้อจัง หืม”ผมกระแอมแล้วคุยกับลูกในท้อง เอามือไปวางที่ท้องบิวเจ้าตัวดียังดิ้นยุกยิกเลย “ตัวเล็ก เบาๆหน่อย แม่เจ็บรู้ไหม ทำแม่เจ็บนี่บาปนะ”

“แมะ”เจ้าแสบมายืนเงยหน้ามองบิวแล้วชูมือขึ้นผมจึงอุ้มขึ้นมา เจ้าแสบนั่งพับขาแบบญี่ปุ่นแล้วกอดไปที่หน้าท้องของบิว เอาหน้าซบจากนั้นก็งุ้งงิ้งอะไรไม่รู้ฟังไม่ได้ความครับ เขาคงจะคุยกับน้องในท้องมั้ง

“หายเจ็บยัง”

“อื้ม ค่อยดีขึ้นแล้วพี่บอมบ์”

“แสบนั่งอยู่นี่กับแม่นะลูก ชวนน้องคุยหน่อย น้องคงอยากออกมาเล่นกับหนูอ่ะ เฮ้อ ซนตั้งแต่อยู่ในท้องแบบนี้ ออกมาพ่อจะรับมือเอ็งไหวไหม หื้ม ไอ้ตัวดี”




“จุ๊บ เบื่อไหมผู้หมวด”ผมทำเสียงจุ๊บดังๆ ใกล้กับหูของผู้หมวด

“กูไม่อยากอ้วกเลยว่ะมหา เสียดายต้มไก่เมื่อเช้าที่แม่อุตส่าห์ทำให้กิน”หมวดเต้ยทำหน้าแหยงๆใส่ผม

“หมั่นไส้จริง มานี่สิหมวดเต้ย มาให้ต่อยหน้าสักหมัดซิ”

“อ๊า พ่อ”เจ้าซ่าวิ่งดุ๊กๆมาเกาะขาผมแล้วปีนขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ “แบ๊ม”ชี้นิ้วไปที่หมวดเต้ย ลูกผมนี่สับสนคิดว่าหมวดเต้ยเป็นไอ้แบงค์ซะงั้น

“ไม่ใช่ นี่อาเต้ย ไม่ใช่อาแบงค์”

“แบ๊มๆ”ว่าแล้วก็ปีนขึ้นโต๊ะแล้วคลานไปหาหมวดเต้ย เออ ดูซิ ไม่กลัวตกหัวร้างข้างแตกบ้างเลยสักนิดเดียว แล้วเจ้าซ่าก็หยอกกับหมวดเต้ยงุ้งงิ้ง ส่วนผมนั่งคุยกับผู้หมวดกับมหา

“ย่า กลางอยากกินส้มตำ ย่าตำส้มตำให้กินหน่อย”ใกล้มื้อเที่ยงแล้ว ไอ้กลางถือมะละกอ ๒ ลูกใหญ่ไม่รู้มันไปเก็บมาจากบ้านใคร มันยิ้มแป้นให้แม่ผมตั้งแต่หน้าบ้าน

“ไปเอามะละกอใครมาอ่ะลูก”แม่ยังไม่ตอบรับแต่ถามที่มาของมะละกอ ลูกสวยยาวใหญ่ดีครับ

“บ้านน้าเอื้อยอ่ะย่า”

“อื้ม เอาไปล้างไปปอกเปลือกไปลูก”

จากนั้นแม่ผมก็โชว์ฝีมือแม่ครัวรุ่นใหญ่ ตำส้มตำให้พวกเด็กโข่งกิน ส้มตำนี่ตำทีตำเป็นถาดเลยนะครับ ไอ้ซันถูกใช้ให้ไปซื้อขนมจีนมาอีก ทีแรกกะว่าจะเอามากินกับส้มตำอย่างเดียวคุยกันไปคุยกันมา สุดท้าย ขนมจีน ๒๐ กิโลนี่น่าจะเอาพวกมันอยู่ ลำบากผมต้องขับรถไปในตัวอำเภอครับ ไปซื้อพวกเครื่องปรุง น้ำยาวันนี้เป็นน้ำยาไก่ ซื้อหอมกระเทียมมาหลายกิโล มาถึงบ้านเกือบบ่ายโมงพอดี พี่อ้วนไปสอยมะพร้าวลูกที่สุกแล้วมาหลายลูก มะพร้าวต้นไม่สูงเท่าไหร่นะครับ จากนั้นก็ปอกเปลือกแล้วผ่า ขูดด้วยกระต่ายขูดมะพร้าว มีอยู่ตัวเดียว สลับกันขูด ส่วนไอ้ภูมิรับหน้าที่ต้มไก่ให้สุก ซื้อไก่มาตั้ง ๑๐ ตัวแน่ะ ผมเองยังไม่ได้กินข้าวมื้อกลางวัน แม่ตำส้มตำให้นิดหน่อยนั่งกินกับไอ้ซัน ๒ คน เจ้าลูกชายมานั่งมองตาแป๋ว ผมหยิบเส้นมะละกอมาดูดๆให้มันจืดแล้วป้อน เจ้าแสบเจ้าซ่าทำหน้าแหยงๆแล้วคายทิ้ง คงจะเข็ดกับรสชาติที่แสนจะเผ็ดล่ะมั้ง

ไก่สุกแล้ว แม่ผมให้พี่น้อยเป็นคนสับไก่ ส่วนไอ้มหารับหน้าที่ตำพริกแกง ไอ้กลางคั้นกะทิ โดยเอาน้ำอุ่นเทไปที่กะทิที่ขูดไว้แล้ว ขย้ำๆให้มันเข้าเนื้อจากนั้นก็คั้นผ่านตะแกรง คั้น ๒ รอบครับจะได้ไม่มันเกินไปจากนั้นจึงต้มกะทิ ไฟถ่านใช้เวลาพอสมควรกะทิเริ่มจะเดือดจึงใส่พริกแกงที่ตำเมื่อครู่แล้วใส่ไก่ที่สับส่วนหนึ่งและตำให้เนื้อมันแตกละเอียดอีกส่วนหนึ่งลงไปในหม้อ จากนั้นก็รอให้น้ำยาสุก ระหว่างนี้ไอ้ภีมไปขอมะละกอจากบ้านพี่เอื้อย เอาลูกที่แก่ๆ แบบมันแดงๆช่วงปลายลูก คือมันยังไม่สุกทั้งลูกนะครับ มันมีส่วนที่สุกแล้วและยังไม่สุกปนๆกันอยู่ เอามาล้างน้ำปอกเปลือกแล้วขูด จะได้เส้นมะละกอที่ออกหวานๆ เจ้าลูกชายผมนั่งมองแล้วหยิบกินอย่างอารมณ์ดี นอกจากนี้ยังมีถั่วผักยาวซอยบางๆ มีผักบุ้งซอย ที่ขาดไม่ได้คือใบแมงลัก

แม่เปิดหม้อน้ำยาเอาทัพพีมาชิมรอบหนึ่งจากนั้นจึงเติมปลาร้าลงกับผงชูรสอีกนิดหน่อยลงไป แล้วเราก็ได้แต่นั่งรอให้น้ำยามันสุก ขนมจีนเกือบ ๒๐ กิโลกกับน้ำยาหม้อใหญ่วันนี้ไม่หมดให้มันรู้ไป

บ่าย ๓ แล้ว น้ำยาสุกพร้อมกิน พี่เบิ้ลตักมาให้แม่ก่อนเป็นคนแรกจากนั้นเราๆทั้งหมดก็ต่อคิว มีพี่พรเป็นคนตักน้ำยาให้ เราไม่ได้กินกันแค่ในครอบครัว เรียกบ้านใกล้เรือนเคียงพร้อมกับหลานๆของน้าไพมากินด้วยกัน เจ้ากันต์ที่มานั่งเล่นที่บ้านผมแต่เช้า หน้าตามอมแมมสักหน่อยมันหน้าชื่นตาบานเป็นพิเศษ ผมเอ็นดูมันเหมือนลูกชายผมเลยนะครับ เพียงไม่นานขนมจีนกับน้ำยาก็พร่องไปซะครึ่งหนึ่ง ผักนี่แทบไม่พอ ไอ้มหาขูดมะละกอเพิ่มอีก ส่วนผมเดินไปบ้านไอ้ซันเด็ดยอดมะยมอ่อนๆมาเป็นผักโรย มะละกอหมดแล้วให้หลานวิ่งไปซื้อกะหล่ำปลีมาซอย แล้วไม่รู้มันกลับมาอีกท่าไหร่ได้ปลีกล้วย ๒ ปลีมาแทน แม่จึงเอาเกลือละลายน้ำแล้วซอยปลีกล้วยบางๆลงไป แปบเดียวปลีกล้วยซอยก็หมดไปอย่างรวดเร็ว


ตลอดหลายวันที่เราหยุดพักมีกิจกรรมทำแทบทุกวัน เย็นวันอาทิตย์พวกเราต้องเดินทางกลับแล้วครับ พี่ๆของผมเดินทางกลับตั้งแต่วันอังคาร หมวดบูมกลับวันพฤหัสต้องไปเข้าเวร ตอนนี้ก็เหลือแค่ผม บอมบ์เล็ก บาส และบิวครับ เมื่อวันเดินทางมาถึง ล่ำลากับลูกน้อยจอมซน เจ้าตัวเล็กเหมือนจะรู้ว่าผมต้องไปทำอะไรต่อ ไม่เห็นงอแงใส่ แต่ผมนี่สิกลับเป็นคนจะงอแงใส่ลูก คิดถึงจนไม่อยากทิ้งห่างไปไกล แต่ก็ต้องจำใจล่ะครับ

“ไม่เปลี่ยนใจใช่ไหมบิว”ผมลูบหัวบิวเบาๆแล้วถามย้ำเพื่อความแน่ใจอีกรอบ

“ค่ะพี่บอมบ์”

“ให้น้องอยู่นี่แหละ แม่จะได้ดูแลเอง อยู่นู้นไม่มีคนเฒ่าคนแก่ดูแล แม่ไม่สบายใจ”แม่ผมพูด

“โอเค มีอะไรโทรบอกพี่แล้วกันนะ ไปละนะแม่ สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้แล้วกอดแม่ทีหนึ่ง “ตัวเล็ก พ่อไปทำงานแล้วนะ”

“จำงาน”เจ้าซ่ามองผมทำหน้างงๆใส่

“ใช่ พ่อไปทำงาน ไปเป็นทหาร อย่าดื้อกับย่าล่ะ”

“แมะ พ่อจำงาน”เจ้าแสบเดินมากอดแม่ผมแล้วพูดแบบไม่ชัดเจนมากนัก

“อื้ม พ่อไปทำงานลูก เดี๋ยวอีกแปบเดียวก็จะได้กลับมาอยู่กับหนูนานๆแล้ว ไปหอมแก้มพ่อก่อนไป”เจ้าแสบเดินมากอดคอผมแล้วหอมแก้มทีหนึ่ง ส่วนเจ้าซ่าก็เช่นกัน ผมหอมแก้มลกคนละทีแล้วเดินไปขึ้นรถ

“พ่อ บายๆ”เจ้าซ่าเรียกผมเสียงดังแล้วโบกมือ เฮ้อ วัยกำลังน่ารักเลยว่ะ

ขับรถออกจากบ้านในช่วงสายของวัน มาถึงกรุงเทพเกือบ ๔ โมงแล้ว ระหว่างทางผมแวะรับไอ้มหามาด้วยครับ ได้คุยกันฮาเฮระหว่างเดินทาง ผมสลับกันขับรถกับบอมบ์เล็ก ส่วนบาสยังขับไม่แข็งเท่าไหร่ ไอ้มหาก็ขับรถเป็นนะครับ หมวดเต้ยสอนตอนที่มันได้ลาพัก มันก็ช่วยสับเปลี่ยนขับรถ มาถึงผมแวะเข้าไปบ้านส่งเด็กๆก่อนแล้ววนกลับมาที่บ้านพี่เบิ้ล

เย็นๆกินข้าวเสร็จแล้วจึงได้ออกท่องราตรี ที่จริงกำหนดเข้าค่ายวันนี้นะครับ แต่ผมยังไม่เข้า พรุ่งนี้เย็นแล้วกันค่อยกลับ ขอท่องราตรีในกทม.ก่อนครับ วันนี้หมวดเต้ยเข้านายทหารเวรประจำกองพัน จึงเหลือ ๓ คน ผม ไอ้มหา กับหมวดบูม ไม่รู้จะไปไหน เข้าผับก็ต้องกินเหล้า เข้าร้านอาหารก็ต้องมีดริ๊ง จะไปนวดตัวน่ะเหรอ ไม่ได้ปวดเมื่อยตรงไหนนี่นา เลยไปเดินเล่นเรื่อยเปื่อยแถวห้างใจกลางเมือง ด้วยความที่ผมกับไอ้มหามีคนรู้จักผ่านการถ่ายแบบ ทำให้หลายต่อหลายคนเข้ามาทักเข้ามาถ่ายรูปด้วย บางคนถามตรงๆเลยว่าผมกับไอ้มหาเป็นแฟนกันหรือเปล่า เล่นเอาผมฮาก๊ากทันที ผมก็ตอบไปตามความจริงว่าเป็นเพื่อนสนิทกันครับ ใครจะเชื่อไม่เชื่อผมไม่รู้เหมือนกัน งานนี้หมวดบูมพลอยได้รับความสนใจไปด้วย หมวดบูมไม่ใช่คนขี้เหร่นะครับ หน้าตาพี่แกมันดูน่าดึงดูด น่ามอง โดยเฉพาะริมฝีปาก อยากจะจับจูบทั้งวันทั้งคืน

กลับมาถึงบ้านก็ดึกแล้ว ไอ้มหานอนบ้านหมวดเต้ย ส่วนผมแวะอีกบ้านหลังหนึ่งของหมวดบูม อยู่คนละหมู่บ้านกับหมวดเต้ยนะครับ มาถึงรีบอาบน้ำทันที อากาศมันเย็นครับ

“มาๆ ไม่ต้องใส่เสื้อผ้า ขึ้นมาตัวเปล่าๆงั้นแหละผู้หมวด”

“ทะลึ่งแล้ว”

“ฮ่าๆๆ”ผมขำ หมวดบูมใส่เสื้อยืดสีเขียว สวมกางเกงวอร์ม ไม่ใส่กางเกงใน ปิดไฟแล้วคลานขึ้นมาบนเตียง เปิดทีวีดูสารคดีต่างประเทศทางช่องเคเบิลทีวี ผู้หมวดสอดตัวเข้ามาในผ้าห่ม ผมตะแคงกอดพี่แกเบาๆ สายตามองดูใบหน้าแวบหนึ่งก่อนจะมองสารคดีต่อ

“คนที่มาขอถ่ายรูปกับมึงนี่นมโตดีนะบอมบ์”

“อื้ม ชอบเลยอ่ะ ใส่เสื้อในสีดำซะด้วย”

“ข้างในคงเซ็กซี่น่าดู”

“นี่คิดถึงเขาจนแข็งหรือไง”ผมแกล้งจับเป้าผู้หมวดเล่น ไม่แข็งหรอกครับ ผมพูดไปงั้นแหละ

“เปล่า เพราะโดนตัวมึงอ่ะ มันเลยแข็ง นอนเหอะ”หมวดบูมนอนคว่ำเอาหน้าซุกที่หมอน

“ไม่ได้เย็บเราไม่นอน”

“เดี๋ยวๆ มันต้องไม่ได้แดกวีต้าเราไม่นอนไม่ใช่เหรอ”

“ฮ่าๆๆ ใครแดกก็แดกไปผมอยากแดกทีรักอ่ะ”

“อยากแดกก็ปิดทีวีดิวะ”อ้าว ที่รักอายทีวีครับ หยิบรีโมทขึ้นแล้วปิดปั๊บ ขอคลุกคลีตีโมงกับที่รักก่อน

[Akikojae]

แอร๊กก ตอนนี้เป็นตอนของพ่อบอมบ์ของแสบซ่าชาลี
บอมบ์รักลูก รักครอบครัว น่าอิจฉาหมวดบูมสุดๆ
แต่ส่งท้ายด้วย 'ไม่เย็บเราไม่นอน' นี่โคตรหื่นเลยนะพี่
   

[Khunnay24]

อยากเห็นฉากตัดอะ  ขอสักตอนเต็มๆนะคะ

             

[iceman555]

 

[GlassesgirL]

ครอบครัวใหญ่ ครอบครัวสุขสันต์ ครื้นเครงมากๆ
แสบซ่าร์น่ารัก พูดได้แลิวด้วย อะไรๆก็  ไม่ 5555 น่าเอ็นดู
 

[Yarkrak]

 

5555 เย็บกันวันละนิดจิตสดชื่นแจ่มใส

 

[black sakura]

ไม่ได้เย็บเราไม่นอน

[Mouse2U]

หมวดบูมน่ารักอ่ะ~ เขินทีวีด้วย 

[nicksrisat]

ไม่ได้เย็บไม่ได้นอน
บอมจัดปายยยย  อย่าให้เหลือ
ขุบคุณค้าบบบ
รอตอนต่อไปปป

[ormn]

  ครอบครัวสุขสันตว์

[AMMY★]

แสบ ซ่า พูดแต่ไม่ๆๆ พ่อๆๆ อำๆๆ
น่ารักๆๆๆ รอชาลีออกมาวิ่งอีกคน