คำพูดของพี่พรตทำให้ผู้หญิงชื่อนุ่นยอมกลับไปอย่างไม่ค่อยพอใจนัก ทิ้งให้ผมกับพี่พรตยืนอยู่กันสองคน ผมทำตัวไม่ถูกว่าควรจะเดินเลี่ยงออกไปหรือจะอยู่รอคุยกับพี่พรตดีเพราะเมื่อกี้เขาแสดงท่าทีเหมือนมีเรื่องอะไรบางอย่าง
“พราน มาคุยกันหน่อย”
เสียงเครียดๆ ของพี่พรตทำลายความอึดอัดนั้นลง ก่อนเขาจะทรุดตัวลงนั่งบนขั้นบันไดตามเดิม ผมเลยค่อยๆ นั่งลงข้างพี่พรต
“เมื่อกี้มีเรื่องนิดหน่อย”
โหไอ้พี่พรต ผมนี่ไม่รู้เลยครับว่ามีเรื่อง ‘นิดหน่อย’ ดูจากสีหน้าเหมือนคนคิดมากกับเสียงถอนหายใจของพี่พรตแล้วผมยิ่งไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ให้ถามตรงๆ ว่าพี่เป็นใครกันแน่ก็ยังไงอยู่ แต่มาถึงขนาดแล้วจะไม่ถามอะไรเลยมันก็ผิดปกติไปหน่อย เอาวะ...จะว่าผมเสือกก็ขอยอมรับแต่โดยดีครับ อย่างน้อยก็จะได้รู้สถานการณ์ของตัวเองที่เหมือนถูกลากเข้ามาเกี่ยวมากขึ้นหน่อย
“คนเมื่อกี้คือแฟนพี่พรตเหรอ”
“ไม่ ไม่ ไม่ๆๆ”
พี่พรตส่ายหน้าไปมาพร้อมพึมพำคำว่า ‘ไม่’ ซ้ำๆ เหมือนไม่ได้กำลังพูดกับผมแต่กำลังบอกย้ำกับตัวเองอย่างเหม่อลอย จนผมทนไม่ไหวแล้วเขย่าไหล่พี่พรตเบาๆ เพื่อเรียกสติ
“เฮ้ย พี่พรตใจเย็นดิ”
จนในที่สุดเขาก็เงียบลงแล้วหันมามองหน้าผมแวบหนึ่ง ท่าทีเหมือนคนหลีกหนีความจริงทำเอาผมตัดสินใจในทันทีว่าจะไม่ถามอะไรต่ออีก จนเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ถึงค่อยได้ยินเสียงของพี่พรตค่อยๆ เรียบเรียงคำของตัวเองออกมาทีละนิด
“ไม่คือ...นุ่น...ไม่เลย ไม่ใช่แฟน”
“...”
“นุ่นไม่ใช่แฟน กูแค่คบไว้แล้วเขาก็โอเค”
คำพูดตรงไปตรงมาของพี่พรตทำเอาผมชะงักไป มันเหมือนคำพูดของคนไม่รับผิดชอบ มันเหมือนไม่ใช่คำพูดของคนที่โกรธตอนมีใครมาจับคู่ให้ตัวเอง และยิ่งไม่เหมือนคนที่มีความรักมั่นคงกับผู้หญิงคนเดียวมาตลอด
ผมขอไม่พูดอะไรเลยจะดีกว่า
“พราน กูสับสนไปหมดเลยว่ะ”
...ไม่ใช่แค่พี่หรอกครับที่สับสน ผมเองนี่แหละที่น่าจะสับสนมากกว่า อยู่ๆ ก็บอกว่ามีแฟนคนเดียว อยู่ๆ ก็บอกว่าผมเป็นแฟน อยู่ๆ ก็บอกว่าไม่ได้เป็นแฟนกับนุ่นแต่แค่คบเฉยๆ
“เมื่อกี้พี่พรตบอกว่าพรานเป็นแฟนทำไม”
“ก็...”
เขาหลบสายตาผมทันที
“คือกู...พราน เรื่องวันนี้มึงอย่าไปบอกใครได้ป่ะ”
นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้วยังโดนปัดมาแบบนี้อีกเหรอ ในใจของผมตอนนี้ตะโกนตอบไปแล้วว่า ‘ไม่ได้’ คนที่มาขอร้องว่า ‘อย่าบอกใคร’ แสดงว่าคนๆ นั้นรู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันผิด แต่ยังต้องการกลบเกลื่อนไม่ให้คนอื่นรู้เท่านั้นเอง
“ทำไม”
“...”
“พี่พรตไม่สงสารมิวบ้างเหรอ”
คำถามนี้ทำเอาพี่พรตกลายเป็นนิ่งเงียบเข้าไปใหญ่ ผมอาจไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นได้หรอก เพราะคำถามของผมมันต้องแลกด้วยความรู้สึกแย่ของพี่พรต
“กู...”
“เฮ้ย! ไอ้พรต!!! มีน้องหัวแตก!!” ทั้งผมและพี่พรตต่างก็ลุกขึ้นยืนโดนไม่รู้ตัวหลังได้ยินคำว่า ‘หัวแตก’ จากปากของรุ่นพี่ปีสามที่มีสภาพเหมือนเพิ่งวิ่งอย่างรีบเร่งลงมาจากด้านบน ในขณะที่พี่พรตนั้นยืนนิ่งเหมือนช็อคไปจนไม่รู้สึกตัว
“น้องเป็นลม คนข้างหน้าไม่อยู่ เลยล้มหัวฟาดพื้น”
หลังพี่คนนั้นเดินพ้นประตูไปยืนรอด้านนอกอาคารแล้ว ก็มีรุ่นพี่สองสามคนช่วยกันหามผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ และเมื่อผมมองเห็นเพื่อนร่วมรุ่นเท่านั้นแหละ ผมก็สามารถบอกได้เลยว่าเธอคือคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมในห้องเชียร์นั่นเอง ผ้าก็อซที่แปะไว้บริเวณแผลนั้นมีรอยเลือดซึมออกมา รวมถึงกระดาษทิชชู่ในมือของพี่ที่เดินตามมาก็ชุ่มไปด้วยของเหลวสีแดง
เป็นภาพที่แทบจะทำให้ผมเลือกไม่ถูกว่าจะโทษใคร
เพื่อนที่ยังสลบอยู่คือรุ่นผม ส่วนคนที่ยืนช็อคไปตั้งแต่เมื่อกี้และคนที่แสดงท่าทีเป็นเดือดเป็นร้อนคือรุ่นพี่ของผม ผมควรจะโกรธรุ่นพี่รึเปล่าที่กดดันน้องด้วยวิธีแบบนี้ เข้าใจว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเหตุการณ์นี้ ไม่มีใครตั้งใจทั้งนั้น หรือผมควรจะโกรธเพื่อนอีกคนที่ไม่เข้าห้องเชียร์ แต่ถ้าเพื่อนคนนี้ไม่เข้าห้องเชียร์เสียเอง คนที่หัวแตกจะกลายเป็นผมหรือเปล่า
จนพี่กลุ่มนั้นนำตัวเพื่อนของผมขึ้นรถและขับออกไปแล้ว จึงได้มีรุ่นพี่อีกคนเดินกลับเข้ามาในบริเวณที่ผมกับพี่พรตยืนอยู่
“ไอ้พรต! ใช่เวลาที่มึงจะยืนเฉยเหรอวะ มึงไม่ใช่เหรอที่เป็นคนคิด!!”
...พี่พรตเป็นคนคิดกิจกรรมนี้งั้นเหรอ
เสียงตวาดนั้นทำเอาผมถึงกับสะดุ้งแล้วหันกลับมามองคนที่ยืนเงียบไปตั้งแต่เมื้อกี้ช้าๆ สีหน้าของเขายิ่งดูแย่ลงไปใหญ่ แต่อย่างน้อยเขาก็มีสติพอจะรีบซ้อนมอเตอร์ไซค์ของรุ่นพี่อีกคนที่ขับตามรถคันนั้นไป
“เออ นี่น้องไอ้พรตใช้มั้ย งั้นไปด้วยกัน”
ผมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะเดินตามพี่คนนั้นออกไปเรียกแท็กซี่แต่โดยดี ตอนนี้ผมทั้งเป็นห่วงเพื่อนและกังวลกับท่าทางแปลกๆ ของพี่พรตในเวลาเดียวกัน เลยไม่ได้ออกปากปฏิเสธอะไรไปแม้แต่คำเดียว
พวกเราใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีในการฝ่าการจราจรในชั่วโมงเร่งด่วนกรุงเทพมาถึงหน้าโรงพยาบาล และที่ทุกอย่างเกิดขึ้นได้เพราะคำว่า ‘รีบมาก’ ของรุ่นพี่ที่นั่งมากับผมเนี่ยแหละครับ อย่าถามว่าพี่คนนี้เป็นใครนะครับเพราะผมแทบไม่รู้จักใครนอกจากแกงค์ของพี่พรตเลย แค่รู้สึกว่าคุ้นหน้าก็ถือว่ามากเกินพอแล้ว
เมื่อลงจากรถเรียบร้อยก็ได้เห็นว่ามีรุ่นพี่อีกประมาณห้าหกคนยืนรออยู่ด้านหน้าแล้ว ก่อนทุกคนจะทยอยเดินเข้าโรงพยาบาลเมื่อเห็นว่าพวกผมมาถึงแล้ว เสียงพูดคุยของรุ่นพี่ที่เดินอยู่หน้าผมฟังดูเคร่งเครียดจนไม่กล้าเอ่ยถามอะไรออกไป จนกระทั่งพวกเราเลี้ยวมาถึงบริเวณหน้าห้องฉุกเฉินนั่นแหละ ถึงได้เห็นพี่พรตกำลังจ้องหน้าเพื่อนของเขาด้วยสายตาที่เหมือนจะปะทุขึ้นมาได้ทุกเมื่อ
“มึงคิดว่ากูอยากให้มันเกิดหรือไง!”
“เออ ก็มึงไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิด แต่มันก็เกิดป่ะ”
“มึงไม่ใช่เหรอที่เชียร์ให้กูทำ”
“ก็มึงคิดไงกูเลยเชียร์”
“แล้วมันคือความผิดของกูเหรอวะ?!!!!”
“เฮ้ยไอ้พรต...”
พอเห็นท่าไม่ดี รุ่นพี่ที่นั่งแท็กซี่มากับผมเลยเข้าไปดึงตัวพี่พรตเอาไว้ก่อนที่เขาจะเกิดอาการเลือดขึ้นหน้าอย่างที่ทุกคนกลัว เสียงตะโกนของพี่พรตเมื่อกี้ทำเอาผมตัวชาไปชั่วขณะ ถึงจะไม่ได้ดังอะไรมากแต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันน่ากลัวว่าเสียงพี่ว้ากในห้องเชียร์อีกวะ
“ไอ้กร กูคุมตัวเองได้”
พี่พรตไม่ได้พูดว่า ‘ปล่อยกู’ เหมือนที่คนอื่นมักจะทำเวลามีเรื่องกับใคร เขาดูมีสติมากพอจะรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่แต่น้ำเสียงเย็นเยียบนั้นไม่ได้น่าไว้ใจน้อยไปกว่าแววตาที่เอาแต่จับจ้องคู่กรณีของตัวเองซึ่งตอนนี้เบนหน้าหนีไปทางอื่นเหมือนพยายามสะกดอารมณ์อยู่
“มึงมานั่งกับกูดีกว่า นี่น้องมึงก็มา”
พี่พรตเหลือบสายตามาทางผมเล็กน้อยก่อนจะหันไปถามเพื่อนที่โดนเรียกว่า ‘กร’ เมื่อครู่
“มึงพามันมาเหรอ”
“เออ เห็นมึงยังคุยกับมันไม่เสร็จ”
ผมเห็นพี่พรตพยักหน้าเบาๆ แต่ไม่มีทีท่าว่าจะหันมาคุยหรือมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นนอกจากพี่กรเลยสักคน เพื่อนพี่พรตหลายคนเริ่มกระจายกันไปนั่งที่อื่นหรือไปเดินเล่นที่อื่นบ้างระหว่างรอผลการรักษา ทำให้บรรยากาศหน้าห้องฉุกเฉินที่เหลือแค่ผม พี่พรต พี่กร ดูมาคุยิ่งกว่าเดิม
“ไอ้กร...”
“...”
“กูผิดเหรอวะ”
ไม่มีใครตอบคำถามนี้ของพี่พรตเลยสักคน จะว่าเขาผิดเต็มๆ ก็ไม่ใช่ ถึงผมจะไม่ได้เห็นเหตุการณ์ในห้องเชียร์ด้วยตัวเอง แต่แน่นอนว่าพี่พรตมีส่วนผิด เพราะยังไงคนริเริ่มความคิดก็ต้องผิดคนแรกอยู่แล้ว แต่จะบอกว่าผิดทั้งหมดคงไม่ใช่ เพราะทุกคนในรุ่นที่มีส่วนร่วมในการตัดสินใจก็มีส่วนผิดเช่นเดียวกัน ถ้าบอกว่าพี่พรตไม่คิดให้รอบคอบก่อนเสนอความคิด คนอื่นก็ไม่รอบคอบก่อนจะลงมติจัดกิจกรรมเช่นเดียวกัน
ผมหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของพี่พรตที่นั่งเท้าแขนก้มหน้าอยู่กับเข่าของตัวเองแล้วก็พอจะเห็นว่ามีหลากหลายความรู้สึกอัดแน่นอยู่ในความคิดของพี่พรต เหมือนเขากำลังโทษตัวเองและกดดันตัวเองอย่างหนัก
“กูไปห้องน้ำแปป”
จู่ๆ พี่กรก็เหมือนทนไม่ไหวจนลุกออกไป จริงๆ ผมก็รู้สึกยากหนีจากตรงนี้ไม่น้อยไปกว่ากันเท่าไหร่ แต่ยิ่งมองพี่พรตผมก็ยิ่งรู้สึกว่าถึงบรรยากาศรอบๆ ตัวที่เขาสร้างขึ้นมาจะอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออกยังไง ก็ควรมีสักคนที่ยังนั่งอยู่
หน้าที่ของคนที่นั่งอยู่ก็ไม่มีอะไรไปกว่าหายใจหรอกครับ แต่การหายใจทิ้งๆ ขว้างๆ เนี่ยแหละที่น่าจะช่วยอะไรได้มากกว่าอย่างอื่น ผมพยายามลืมเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นระหว่างผมกับพี่พรต ทั้งความลังเลสงสัยหรือเรื่องที่เขาโกหกต่างๆ นานา โอเค...ผมยังรู้สึกไม่ค่อยดีกับพฤติกรรมก่อนหน้านี้ของเขาเท่าไหร่ แต่ยังไงก็ตามในเวลานี้ แม้แต่ศัตรูที่ผมเกลียดที่สุดก็คงต้องการเพื่อน
ระหว่างที่ผมนั่งเงียบมอง จู่ๆ ตัวของพี่พรตก็สั่นขึ้นมาอย่างน่าเป็นห่วง แต่ด้วยความที่เขานั่งงอหลังก้มหน้าลงทำให้ผมไม่สามารถเห็นสีหน้าได้เท่าที่ควร และในวินาทีนั้นเองผมก็ยื่นมือออกไปแตะลงบนไหล่ที่กำลังสั่นเทิ้มของพี่พรตเบาๆ
ทันทีที่มือของผมสัมผัสลงพี่พรตก็ชะงักนิ่งไปเหมือนโดนคำสาป เขาชะงักค้างไปชั่วขณะก่อนใบหน้าจะค่อยๆ หันกลับมาทางผมแล้วช้อนสายตาขึ้นมอง
และแววตาของพี่พรตในยามนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากคำสาปสำหรับผมเหมือนกัน เพราะมันทำให้ผมดึงมือตัวเองออกจากไหล่นั้นในวินาทีเดียวกับที่เสียงของพี่พรตดังขึ้น
“กลับไป”
“...”
“กูอยากอยู่คนเดียว”
-----------------------------------------------------------------------------------
จะขอสารภาพบาปว่าที่หายไปนานเพราะไปเที่ยวมาค่ะ ลงนิยายไม่ได้เลย เค้าขอโทษษ
ยอมรับว่าตอนนี้เป็นตอนที่เขียนยากพอควร เลยยังกังวลอยูว่ามันจะออกมาดีรึเปล่า
ขอบคุณทุกคนค่ะ
หัวข้อ: ::: #สถาปนิกหล่อบอกต่อด้วย ::: ตอนพิเศษ 2 ::: P.26 ::: 08/04/17 (อ่าน 279071 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก