หัวข้อ: @@โดย Luk {เสน่ห์นางโชว์} @@ 29/04/58 ## P.1 หนังสือส่งให้แล้วนะคะ

[Biwty...]

 

[Hummer]

รอเธอด้วยใจจดจ่อ คิดถึงแล้วนะครับ 

[askmes]

รอฉันรอเธออยู่.. แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด

[sirikanda28]

พี่กล้าเป็นเคะเหรอ
แต่คุณนิลก็นิสัยดีนะ

[karashi]

แวบมาส่อง  รอเปลวกับคุณชายค้าาา

[ทั่วหล้า]

 

[AoMSiN555]

มาต่อเถอะนะ. อยากอ่านอีกจัง รอยุนะ

[luxilove]

ขออภัยนะคะ ที่หายไปนาน คอมฯ พังค่ะ ก่อนหน้าคนเขียนป่วย แต่ตอนนี้คอมฯ พังส่งซ่อมอยู่ค่ะ
ใช้บริการจากโทรศัพท์เข้ามาตอบ ทุลักทุเลมากมาย แต่สัญญานะคะ จะอัพให้วันอังคารค่ะ
รับรองได้ครบรส มากันยาวๆ สามหน้า อ่านให้จุใจเต็มตอนไม่มีกั๊กแน่นอนค่ะ เพื่อต้อนรับออกพรรษา
ยังไงอย่าลืมทำบุญตักบาตรนะคะ วันที่ 8 พุธนี้ ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 11 วันออกพรรษาตรงกับวันพุธ
เป็นวันดี วันราหู หวังว่าแฟนนิยายคงได้เข้าวัดทำบุญกันนะคะ เราเองอัพนิยายวันอังคาร ขอเป็นช่วงประมาณ 5 โมงเย็นนะคะ
เพราะคิดว่าจะทันค่ะ แล้ววันพุธก็จะทำบุญ ระลึกถึงมิตรรักแฟนนิยายทุกท่านให้ร่วมอนุโมทนาบุญต่อกันเช่นเคยค่ะ
 
ขอบคุณจากใจ
รักพวกคุณทุกคนค่ะ
 

[T_t⊙€i☜♥♡]

จะรอคับซ่อมเสดเร็วๆนะ
 

[GlassesgirL]

รอค่ะ 

[bulldog17]

ขอบคุณที่มาแจ้งข่าว

รออ่านนะคะ

[oiieoiie]

  พอเห็นคนนี้แล้วนึกถึงเปรว. เป็นผู้ชายหน้าสวย แต่งหญิงแล้วเลอค่า

[attachment deleted by admin]

[shikyu3211]

ปู่เสื่อรอ

[mystery Y]

จะรอนะคะ ^^

[КίmY]

รอนะฮะ  :')

[fay 13]

 

[OJSG7]

ลงมาใต้  นคร สุราษ มีชักพระ ด้วยนะคะ  ^^
รออ่านน๊าาา

[takara]

รับทราบ

[aoihimeko]

เข้ามาติดตามด้วยคนค่ะ

เรื่องนี้ก็น่าติดตามอีกแล้ว

[sanri]

รับทราบจ้า จะรอต่อไปนะเจ้าคะ 

[punthipha]

    ที่มาแจ้งข่าโมทนาบุญค่ะ

[SuSaya]

รอค่ะ

[badbadsumaru]

รอค่ะ

[nbee]

รับทราบค่ะ
มาตั้งหน้าตั้งตารอพรุ่งนี้
อิอิ

[Yร้าย]

รับทราบขอรับท่าน....

[luxilove]

Part 10



“ถึงแล้วครับ”
อเนกบอกเปลวกับสนิม เบ้นซ์หรูโดยกล้าเป็นสารถีเดินทางจากเมืองพัทยาตรงดิ่งเข้ากรุงเทพฯ
จนทุกคนมาปรากฏตัวอยู่หน้าประตูขนาดใหญ่ลักษณะบานคู่แข็งแรง ทั้งสองด้านซ้ายขวาคือกำแพงสูง
ทำให้ไม่สามารถคาดเดาทัศนียภาพหลังบานประตูนี้ได้เลย

“โห..นี่หรือวังมณีรมย์ ทำไมลึกลับซับซ้อนชะมัด” สนิมตั้งข้อสังเกต เมื่อวังมณีรมย์ในจินตนาการแตกต่างไปจากที่คิดไว้อยู่มาก
สนิมเข้าใจว่าคงสวยงามยังกับปราสาทราชวังที่เห็นในหนังสารดี แต่วังมณีรมย์กลับไม่เป็นอย่างที่คิดไว้ในหัวสิ้นเชิง
จากมุมนี้ไม่สามารถมองเห็นอะไรเลยนี่สิ

“หึหึ..คุณหนิมคิดไว้แบบไหนครับ ที่นี่คือวังมณีรมย์ที่พำนักของเหล่าราชนิกุลตกทอดมานับร้อยปี
อาจดูลึกลับสำหรับบุคคลภายนอกซึ่งเป็นความประสงค์ของประมุขวังมีมานานแล้วครับ
เจ้าขุนมูลนายสมัยก่อนไม่ชอบให้ผู้คนสอดรู้สอดเห็นความเป็นอยู่ของท่าน จึงเน้นรั้วรอบขอบชิด
ผมการันตีว่าพ้นประตูเข้าไปคุณหนิมต้องทึ่ง ในสถาปัตยกรรมผสมผสานของไทยกับยุโรป
สิ่งปลูกสร้างสวยงามหาดูได้ไม่ง่ายนะครับ ยกเว้นเป็นของชนชั้นสูงที่น้อยคนจะได้ชื่นชม”
อเนกแอบขำคำวิจารณ์ของสนิม แต่ยังเก็บอาการไม่หัวเราะให้สนิมรู้สึกอาย แถมใจเย็นอธิบายให้ฟังอีกต่างหาก

“จริงดิ..พี่อเนก” สนิมตาโตในหัวนึกภาพหลังรั้ว ซึ่งควรเรียกกำแพงถึงจะเหมาะเสียมากกว่า
จะมีความสวยงามอย่างที่อเนกโอ้อวดให้ฟังแน่หรือ ในเมื่อมองจากหน้าประตูสนิมแอบหวาดหวั่น
ถ้ากำแพงสูงหนาแข็งแรงขนาดนี้ คิดได้อย่างเดียวไม่ต่างกับคุกที่เขามีไว้ขังนักโทษมากกว่า

“ครับ..ของบางอย่างเห็นภายนอกเราอาจไม่ประทับใจ แต่ภายในกลับงดงามผิดจากที่คิดไว้คนละเรื่องเลย
ส่วนของบางอย่างเห็นข้างนอกดูเป็นสิ่งสวยงาม แต่พอลองสัมผัสเนื้อแท้เรากลับเสียความรู้สึกไปเลยก็มีนะ
เรื่องแบบนี้มีอยู่มากมาย” อเนกเปรยเป็นปรัชญาให้สนิมฟัง ส่วนเปลวยังไม่มีส่วนร่วมไม่ต่างกับกล้าที่เป็นเพียงผู้ฟังโดยสงบ
ไม่มีใครสอดแทรกการบทสนทนาแต่อย่างใด

“ไม่ใช่ทุกอย่างหรอกพี่อเนก ของบางอย่างสวยจากข้างในงามทั้งภายนอกก็มีนะ ขึ้นอยู่กับว่าใครจะโชคดีได้เจอมากกว่า”
สนิมยิ้มร่าแย้งอเนกพร้อมให้นิยามไปขบคิด หนุ่มวัยยี่สิบปลายๆ ลืมตัวลอบสบตาเปลว ก่อนชิงเป็นฝ่ายหลบลูกตาสวย
ที่ไม่ได้ให้คาดเดาความรู้สึกอะไรเลยสักนิด เปลวยังคงนิ่งไม่มีหลบสายตาอเนก ที่จ้องสื่อความหมายพิเศษแต่อย่างใด
จนอเนกเกิดอาการหูแดงดูเป็นหนุ่มหัดริรักเขินเสียเอง กิริยาเหล่านี้ไม่ได้รอดพ้นการจับสังเกตของกล้าด้วยเช่นกัน
กล้ายอมรับอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง ถ้าอเนกจะรู้สึกพิเศษกับเปลว ในเมื่อหนุ่มคนนี้มีเสน่ห์เกินห้ามใจได้จริงๆ

“อเนกนายรีบพาคุณชายเปลวไปพบคุณชายเพชรกับคุณหญิงมุก  ป่านนี้เธอคงรอแล้ว” กล้าหนุ่มหน้าตาดีติดเป็นคนพูดน้อย
เปิดปากขึ้นเป็นครั้งแรก ส่งผลให้อเนกหันมาพยักหน้าตอบรับจากนั้นจึงกดมือถือ ไม่นานประตูไม้บานใหญ่ยักษ์
ถูกเปิดด้วยระบบไฟฟ้า สนิมถึงกับอ้าปากหวออึ้งไปทันที เมื่อมองเห็นทัศนียภาพหลังประตูบานใหญ่ประจักษ์แก่สายตา

“แม่เจ้า! นี่สวรรค์ใช่ไหม” สนิมหลุดปากขณะยังอึ้งความงดงามของร่มไม้นานาพันธุ์
ทั้งไม้ยืนต้นไม้ดอกไม้ประดับจัดแต่งไว้ได้อย่างเป็นระเบียบภายใต้อาณาบริเวณกว้างขวาง
มองได้ตั้งแต่ทางเข้าเห็นตัวอาคารทรงพุ่มข้าวบิณฑ์ ลักษณะผสมผสานสถาปัตยกรรม
ของทางยุโรปและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ดูงดงามตระการตายิ่งนัก
ให้วัดระยะทางจากหน้าประตูจนถึงตัวอาคารหลังงาม คำนวณด้วยสายตาไม่ต่ำกว่าร้อยเมตร
ห่างออกไปทางฝั่งซ้ายขวา ยังมีตัวอาคารรูปแบบเดียวกันซึ่งมีขนาดเล็กกว่า ซึ่งปฏิเสธไม่ได้คือตัวอาคารทั้ง 3 หลัง
โดดเด่นชนิดมองจากหน้าประตูเหมือนซ้อนเรียงกันอยู่ สมเป็นวังที่มีชื่อเสียงจนเป็นที่รู้จักจริงๆ ‘วังมณีรมย์’
คำนวณสิ่งปลูกสร้างรวมพื้นที่ไม่ต่ำกว่าร้อยไร่ ยืนยันได้ว่าที่ผู้คนพูดถึงฐานะความมั่งคั่งของราชนิกุลตระกูลนี้
ดูท่าไม่เกินจริงสักนิด เรียกได้ว่าเทียบเท่าคฤหาสน์เศรษฐีดังระดับโลกเลยทีเดียว..

“คนอยู่เยอะไหม..พี่อเนก” สนิมเป็นคนตั้งคำถามอีกเช่นเคย

“ถ้าหมายถึงเจ้านายชั้นสูงมีไม่กี่คนหรอกครับ แต่ถ้านับบ่าวไพร่รวมข้ารับใช้ก็ร่วมห้าสิบได้”
อเนกตอบคำถามสนิมให้คลายความสงสัย

“พี่อเนกพูดถึงเจ้านายชั้นสูง คือคุณชายเพชรกับพี่หญิงมุกใช่ไหม นอกจากนี้ยังมีใครอีก”
สนิมซักต่อทันที ระหว่างที่กล้าขับรถเข้าประตูตรงดิ่งไปตามทางมุ่งสู่อาคารหลังใหญ่
ประตูวังก็เลื่อนปิดอัตโนมัติตามหลังรถที่เพิ่งผ่านเข้าข้างใน เพิ่งสังเกตุเห็นป้อมรักษาความปลอดภัยตรงมุมซ้าย
หลังกำแพงประตูทางเข้า มีทหารยืนอยู่ข้างป้อม 2 นาย พากันยกมือขึ้นเหนือหางคิ้วตะเบ๊ะแสดงความเคารพแข็งขัน

“นอกจากนี้ยังมีหม่อมรำไพชายาท่านชายทองเกล้าพำนักตำหนักฝั่งขวา เรียกตำหนักอำพันซึ่งเป็นเรือนหอในพิธีเษกสมรส
ส่วนตำหนักซ้ายเป็นตำนักหม่อมทับทิมชายารองของเสด็จปู่คุณชายเพชร นอกจากหม่อมยังมีคุณมรกตและคุณนิล
บุตรธิดาของหม่อม พำนักร่วมตำหนักอีกด้วย” อเนกอธิบายถึงบุคคลสำคัญ
ซึ่งเป็นผู้ครอบครองตัวอาคารสวยงามในแต่ละหลังให้สนิมและเปลวฟังไปพร้อมกัน

“เท่าที่พี่อเนกพูดมีอยู่ไม่กี่คนเอง แล้วทำไมข้ารับใช้ถึงร่วมห้าสิบคนเชียวล่ะครับ” สนิมตั้งข้อสงสัยไม่หยุด
รถแล่นมาถึงหน้าตัวตึกที่อเนกเรียกว่าตำหนัก เปลวนอกจากนั่งฟังเงียบๆ ยังแอบใช้สายตาสำรวจไปทั่ว

“แต่ละตำหนักข้ารับใช้ไม่มาปะปนวุ่นวายกันนะครับ ที่คุณหนิมรู้สึกว่ามีจำนวนมาก
แต่ถ้าเทียบการดูแลตำหนักขนาดใหญ่ อาณาบริเวณกว้างขวางกว่าร้อยไร่ต้นไม้อีกมากมาย
หากนำเนื้องานมาคำนวณจำนวนคนที่ต้องรับผิดชอบก็จะรู้ว่าสมน้ำสมเนื้อกันแล้วล่ะครับ”
อเนกชี้แจงอย่างใจเย็น ใบหน้าระบายยิ้มตลอดเวลา โดยจะแอบชำเลืองมองเปลวเสมอ
เปลวเองก็รับรู้เช่นกัน แต่ไม่แสดงอาการอะไรเลยนอกจากตั้งใจฟังเพียงอย่างเดียว

“ถึงแล้วครับ ผมรับหน้าที่พาคุณหนิม..คุณชายเปลวไปพบประมุขของวังคือคุณชายเพชรรัตน์
เจ้านายรอพบพวกคุณที่ห้องรับรองแล้วครับ” อเนกรายงานความคืบหน้า
หลังกล้านำรถมาจอดหน้าบันไดตำหนักใหญ่ที่ดูโอฬารกว่าสองหลังซ้ายขวา แถมตัวอาคารยังดูเก่าแก่ตื่นตาตื่นใจสุดๆ

“แล้วกระเป๋าเสื้อผ้าล่ะ” สนิมถามอย่างพาซื่อ

“ไม่ต้องกังวลนะครับ กระเป๋าสัมภาระกล้ารับผิดชอบนำไปเก็บยังห้องพักด้วยความเรียบร้อยสมบูรณ์”
อเนกแอบอมยิ้มกลั้นขำคำถามซื่อๆ ของสนิมอย่างสุดความสามารถ ระวังไม่ให้หลุดหัวเราะออกมา

“ขอบคุณมากครับ..พี่กล้า” สนิมหันไปขอบคุณกล้าทันทีเช่นกัน

“ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ พวกคุณคือเจ้านายที่ผมกับอเนกจะคอยรับใช้ใกล้ชิด
มีอะไรเรียกใช้พวกผมได้ทันที” กล้าหันไปพูดกับสนิมเป็นประโยคยาวครั้งแรก

“โอย..อย่าถึงกับรับชงรับใช้เลยพี่กล้า ผมก็คนธรรมดาทั่วไปไม่ได้มีฐานันดรศักดิ์เจ้าขุนมูลนายมาจากไหน
ถือซะว่าผมเป็นน้องนุ่งก็แล้วกัน” สนิมยิ้มกว้างจริงใจ ส่งให้สารถีหนุ่มอย่างต้องการผูกไมตรี

“ถ้าเป็นคุณหนิมพอรับได้ครับ ยกเว้นคุณชายเปลวไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง นับตั้งแต่ก้าวเข้าวังมณีรมย์
 ความเป็นอยู่ของคุณชายเปลวก็เริ่มเปลี่ยนตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป จะใช้ชีวิตแบบเดิมๆ
ปฏิบัติตัวดุจสามัญชนคนธรรมดาไม่ได้อีกแล้วนะครับ” อเนกเป็นคนเสริมคำพูดกล้า
ให้สนิมและเปลวตระหนักถึงฐานะ ซึ่งต้องระลึกถึงเป็นสิ่งสำคัญ

“เอาเถอะผมจะปรับตัวให้ชินในเร็ววัน สรรพนามใช้นำหน้าชื่อผม ฟังแล้วรู้สึกแปลกหูพอสมควร
แต่ก็ดีผมจะได้รู้ไว้วินาทีนี้เป็นต้นไปไม่ใช่เปลวคนเดิมอีกแล้ว ผมคือหม่อมราชวงศ์ทองเปลว มณีรมย์
ขอบคุณมากที่พาผมกับหนิมมาถึงโดยสวัสดิภาพ” เปลวเอ่ยปากเป็นครั้งแรกเช่นกัน
หลังเป็นผู้ฟังที่ดีตลอดการเดินทาง และขณะนี้ได้มาถึงตำหนักมณีนพเกล้าเป็นที่เรียบร้อย
อเนกลงจากรถไปคอยเปิดประตูบริการเปลวกับสนิมอย่างสำรวมกิริยาในทันที จะทำเหมือนก่อนหน้าไม่ได้เช่นเดียวกัน

“เชิญคุณชายเปลวกับคุณหนิมตามผมมาครับ” จากนั้นก็ผายมือก่อนออกเดินนำเปลวกับสนิม
ขึ้นบันไดไปตามทางที่ปูด้วยหินอ่อนสีงาช้าง ผ่านโถงขนาดใหญ่นำเลี้ยวไปทางขวา
เดินผ่านห้องหับอีกหลายห้องจนพามาหยุดลงยังห้องรับรอง ภายในเต็มไปด้วยข้ารับใช้นับสิบในชุดสีเดียวกัน
ดูสะอาดสะอ้านเป็นระเบียบยืนเรียงแถวหน้ากระดานสองฝั่ง ก่อนพร้อมใจผู้ชายค้อมศีรษะผู้หญิงย่อกายถอนสายบัว
โดยไม่ต้องรอฟังสัญญาณใดๆ พร้อมกล่าวต้อนรับดังคนที่ผ่านการอบรมมาอย่างดิบดี

“สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับคุณชายเปลว พวกเรารู้สึกดีใจสุดซึ้งที่ได้มีโอกาสต้อนรับคุณชายกลับสู่วัง
ประสงค์สิ่งใดแจ้งพวกเราได้ทันที ขอให้คุณชายมีความสุขมากๆ นะคะ/ครับ”
ถึงตรงนี้เปลวกับสนิมอึ้งไม่ต่างกัน การต้อนรับในลักษณะนี้เหนือความคาดหมายที่คิดไว้มาก
พอมองเข้าไปจนสุดปลายแถว ก็ต้องประสานสายตาคมเต็มไปด้วยความอ่อนโยนจ้องอยู่ก่อนแล้วไม่มีกะพริบ
ข้างกันนั้นคุณหญิงมุกดาในชุดผ้าไหมเรียบง่าย สำหรับใส่ลำลองไม่เป็นทางการสีกลีบบัว
ขับผิวขาวให้งามผุดผาดยืนส่งยิ้มละไมมาให้เปลวกับสนิมด้วยเช่นกัน

“ขอบคุณมากครับ ขอบคุณที่มาต้อนรับผม” เปลวควบคุมตนเองไม่ให้รู้สึกประหม่า
 รีบกล่าวขอบคุณบรรดาข้ารับใช้ชายหญิงทันที ถึงตรงนี้แต่ละคนจึงกล้าเงยหน้ามองเจ้านายคนใหม่
ซึ่งรับรู้ถึงศักดิ์ฐานะมาจากคุณหญิงมุกดาเป็นที่เรียบร้อยดีแล้ว ทุกสายตามองใบหน้างดงามหมดจด
ติดไปทางสวยด้วยความตะลึงลาน แม้จะรู้ว่าเป็นผู้ชายแต่ความงามนั้นไม่มีใครปฏิเสธได้เช่นกัน
เจ้านายรูปร่างสูงโปร่งมัดผมยาวรวบไว้กึ่งกลางหลังช่างงามตรึงตราตรึงใจ ตั้งแต่วินาทีที่มองเต็มตาทีเดียว
งามจนแทบบดบังรัศมีอ่อนหวานของคุณหญิงมุกให้ดูจืดชืด แต่ถ้านำไปเทียบงามโฉบเฉี่ยวเปรี้ยวสะใจ
ที่ใครเห็นก็ร้อนรุ่มแปลกๆ อย่างคุณมรกต พูดได้ว่าคุณมรกตตกกระป๋องเช่นกัน
เจ้านายที่ชื่อคุณชายเปลว  งามผุดผาดสะกดทุกสายตาที่จ้องมอง
ให้รู้สึกชุ่มชื่นหัวใจเหมือนลงเล่นในสายน้ำเย็นฉ่ำอุรา มองแล้วให้ความรู้สึกสุขสงบอธิบายไม่ถูก
บอกคำเดียวเห็นแล้วอยากอยู่ใกล้ อยากพูดอยากคุยอยากเทคแคร์ดูแลทะนุถนอมไปเสียหมดประมาณนั้นเลย

“วังมณีรมย์..ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ..ชายเปลว” คุณชายเพชรเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มอ่อนโยนเป็นพิเศษ
กระทั่งคนที่ได้ยินยังพลอยรู้สึกอุ่นวาบในหัวใจตาม อย่าว่าแต่เปลวเลยสนิมถึงกับยิ้มเขินไปอีกคน

“ยินดีต้อนรับเช่นกันจ๊ะ..ชายเปลว สนิมด้วยนะ”
หญิงมุกเป็นคนถัดไปที่กล่าวต้อนรับสองหนุ่มด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มมีความสุข

“ขอบคุณครับ/ขอบคุณมากครับ” สองหนุ่มไม่รอช้า ต่างขอบคุณกลับไปทันทีเช่นเดียวกัน

“พวกเราทุกคนรู้จักชายเปลวแล้วนะ ตั้งแต่นี้ไปชายเปลวจะมาอยู่กับพวกเรา
ฝากทุกคนให้การดูแลปรนนิบัติ เช่นเดียวที่ดูแลผมกับหญิงมุก รับทราบแล้วใช่ไหม”
เสียงทุ้มดังให้ได้ยินทั่ว บรรดาข้ารับใช้นับสิบคนมีมาทั้งชายทั้งหญิง รีบขานรับเป็นเสียงเดียว

“รับทราบเจ้าค่ะ/ขอรับ” หญิงมุกถือโอกาสสลายแถวตามมา

“ไม่รบกวนพวกเราแล้วแยกย้ายกันไปทำหน้าที่เถอะ
น้าแช่มหญิงรบกวนให้นำของว่างมารับรองชายเปลว..คุณหนิมที่ห้องนี้แทนนะจ๊ะ”

“แช่มกับอนงค์ไปจัดการเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ” ข้ารับใช้เก่าแก่อายุน่าจะหกสิบกว่าขานรับทันที
ส่วนพวกที่เหลือพากันแยกย้ายสลายตัวเดินขบวนออกจากห้อง ก่อนไปยังแอบมองเจ้านายคนใหม่ด้วยความสนใจ
แต่ละคนบ่งบอกสายตาชื่นชมอย่างไม่เก็บอาการ จากนี้คงมีเรื่องให้พูดกันอีกเยอะ

“ขอบใจมากอเนก ไปพักเถอะ” คุณชายเพชรหันไปบอกอเนกเป็นการส่วนตัว
ฝ่ายบอดี้การ์ดคนสนิทรีบค้อมศีรษะด้วยความเคารพในทันที

“ขอรับ” จากนั้นค่อยถอนตัวเดินตามพวกก่อนหน้านี้ไปติดๆ

“เชิญนั่งสิจ๊ะชายเปลว..น้องหนิม” หญิงมุกเดินนำหนุ่มๆ มายังชุดรับแขกสำหรับไว้ดื่มชาไซส์ขนาดกลาง
เหมาะสำหรับ 5 คน เปลวกับสนิมขยับลงนั่งอย่างมีมารยาทไม่เคอะเขิน เป็นอันว่าทั้งสี่นั่งเรียบร้อยกันแล้ว

“เดินทางเหนื่อยไหมจ๊ะ” หญิงมุกเปิดการสนทนาคนแรก

“ไม่เลยครับ เพลินดีเสียอีก” สนิมเอ่ยด้วยรอยยิ้มมีความสุข

“แล้วน้องเปลวล่ะ เห็นวังแล้วรู้สึกยังไงบ้าง” เธอเปลี่ยนเป้าหันมาเจาะจงถามเปลวโดยตรงเลยคราวนี้

“สวยมากครับ ร่มรื่นใหญ่โตกว่าที่ผมนึกภาพเสียอีก”
เปลวตอบไปตามตรง เขาไม่คิดเช่นกันว่าวังมณีรมย์จะใหญ่โตถึงเพียงนี้

“เป็นความภาคภูมิใจของวงศ์ตระกูลเรา ช่วงสงครามโลกครั้งที่สองได้รับความเสียหายมากพอสมควร
พระอัยยิกาบูรณะซ่อมแซมขึ้นใหม่ จนมีสภาพมาถึงปัจจุบัน ส่วนตำหนักสองหลังปีกซ้ายขวาเพิ่งสร้างได้ไม่กี่สิบปีเอง
ลอกแบบแปลนตำหนักใหญ่เป็นหลัก เสด็จปู่ไม่ประสงค์ให้เกิดความแตกต่างแปลกแยกจากตัวตำหนักใหญ่
มีใครบอกชายเปลวหรือยังว่าสองตำหนักที่พี่พูดถึงใครถือครอง” หญิงมุกเป็นฝ่ายถามเปลวบ้าง

“พี่อเนกพูดให้ฟังแล้วครับ” เปลวตอบอย่างไม่ลังเล

“ถ้างั้นไม่จำเป็นต้องเสริมในส่วนนี้ พื้นที่ของวังคงต้องไหว้วานพี่ชายเพชรเป็นธุระพาชายเปลวกับสนิมทัวร์ให้ทั่ววัง
จะให้เดินคงไม่ไหว พี่ชายชอบปั่นจักรยาน เปลวกับสนิมคงได้ใช้แรงขาทัวร์วังกับพี่ชายไม่ช้านี้
ถือว่าออกกำลังกายยามเช้า ในวิธีของพี่ชายเพชรเขาเถอะ” หญิงมุกพูดจบหันไปหัวเราะร่าให้คุณชายเพชร
ฝ่ายที่ถูกกล่าวถึงได้แต่ส่ายหัวให้น้องสาว ก่อนจะหันมาจ้องหน้าเปลว ประจวบกับเปลวก็มองคุณชาย
สายตาสองคู่ประสานกันพอดี คุณชายชะงักนิ่งไปครู่ส่วนเปลวรีบเบือนสายตาหลุบหลบ
เฉทำเป็นเลี่ยงพิจารณาการตกแต่งของห้องรับรองไปเสียเช่นนั้น
อากัปกิริยาของเปลวแม้จะเนียน แต่ยังเผยพิรุธให้คุณชายเพชรจับสังเกตุได้ เปลวเขินคุณชายอย่างไม่ต้องสงสัย
เหตุนี้จึงทำให้เกิดรอยยิ้มหล่อกระชากใจจุดริมฝีปากได้รูปประมุขวัง หลังแน่ใจหนุ่มหน้าสวยกำลังสะกดอาการเขิน
ที่ถูกจ้อง แสดงออกได้เป็นธรรมชาติไม่มีเสแสร้งปรุงแต่ง  หากไม่สังเกตให้ดีจะดูไม่รู้ว่าเปลวกำลังเขิน
ช่างต่างกับสาวๆ ส่วนใหญ่ที่เรียกร้องความสนใจ ทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้รับการชายตาแลจากคุณชาย
แล้วแกล้งกระมิดกระเมี้ยนเขินอายในภายหลัง คุณชายนึกขำพวกเธอประจำ แต่เปลวกลับรู้สึกเอ็นดูมองว่าน่ารัก
บุคคลซึ่งดูเชื่อมั่นตัวเองสูง เข้มแข็งในการดำรงชีวิตฟันฝ่าอุปสรรคชนิดไม่ต้องพูดถึงด้วยซ้ำ
ดังนั้นอาการเขินของเปลวเป็นความเขินที่เจ้าตัวปกปิด เข้าขั้นไม่ยอมให้ถูกจับไต๋
ดันเขินสายตาซึ่งจับจ้องโดยหม่อมราชวงศ์หนุ่ม ผู้มีศักดิ์เป็นถึงประมุขของวังมณีรมย์
การรับรู้ความจริงข้อนี้ ทำให้คุณชายนึกอยากแกล้งเปลวเสียเช่นนั้น

“ประทานโทษเจ้าค่ะ ของว่างเจ้าค่ะ” แม่บ้านเก่าแก่มากับอนงค์ในมือทั้งสองหนึ่งถือถาดใส่จานขนม
อีกคนนำเครื่องดื่มเดินเข่าเข้ามายังกลุ่มของเจ้านายด้วยความนอบน้อมสำรวมเป็นอย่างยิ่ง

ต่อด้านล่าง

[luxilove]

-  2  -





“ขอบใจจ้ะน้าแช่ม ลองเปลวชิมคงติดใจฝีมือน้าแช่มไปอีกคนล่ะ
หนิมจ๊ะนี่ขนมชาววังฝีมือน้าแช่มแกเอง ช่อม่วง ข้าวเกรียบปากหม้อ ยังมีสาคูไส้หมู
ลองชิมดูรับรองติดใจให้น้าแช่มทำให้ทานบ่อยแน่” หญิงมุกการันตีความอร่อยของว่างตำรับชาววัง
โดยฝีมือแม่บ้านเก่าแก่นั่งที่พื้นส่งยิ้มแป้นแล้นลุ้นให้เปลวกับสนิมชิมใจจดจ่อ
สองหนุ่มหันมองแกก่อนเอื้อมหยิบส้อมจิ้มขนมที่จัดแต่งมาอย่างสวยงาม บรรจงเคี้ยวอย่างมีมารยาท

“โห..อร่อยมากเลยครับ คาดว่าน้ำหนักผมขึ้นแน่ ลองป้าทำขนมอร่อยขนาดนี้ให้ทานบ่อยๆ
มีหวังอ้วนเป็นหมีกันคราวนี้..ฮะฮ่าๆๆ” สนิมชมเสียเอง ปิดท้ายด้วยเสียงหัวเราะพาเอาคนที่เหลือพลอยขำตามไปด้วย

“น้องหนิมไม่ต้องกลัวอ้วนนะคะ พี่มุกออกกำลังกายเป็นประจำ เดี๋ยวเราคงได้สลายไขมันด้วยกัน
ที่สำคัญลองน้าแช่มทำของอร่อยแล้วไม่ยอมทานของแกแล้วล่ะก็ มีหวังพวกเราพานอดกันทั้งหมดแน่นอน
น้าแช่มแกขี้งอนนะน้องหนิม..อิอิ” หญิงมุกตบท้ายด้วยการแซวผู้สูงวัยเป็นที่สนุก
ไม่ได้มีการถือยศถือศักดิ์แต่อย่างใด เรียกสายตาเอ็นดูจากแช่มส่งให้แบบค้อนๆ พาเอาทุกคนขำตามกันเป็นแถว
ก่อนสองหญิงต่างวัยที่นำของว่างมาบริการจะคลานเข่ากลับออกไป ให้เจ้านายอยู่กันเป็นส่วนตัวดังเดิม

“พี่หญิงดูสนิทกับป้าแช่มมากนะครับ” เปลวตั้งคำถามเพื่ออาศัยกลบเกลื่อนหาอะไรทำ
เลี่ยงสายตาคุณชายที่จ้องมองพานรู้สึกแปลกๆ

“น้าแช่มเป็นแม่บ้านเก่าแก่สืบทอดตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่ สมัยก่อนแม่ของแกเป็นห้องเครื่องให้พระอัยยิกา
รับใช้ต่อเนื่องจนถึงรุ่นแก พี่มุกเกิดมาก็เห็นแกแล้ว เราอยู่กันเหมือนญาติมากกว่าจะมองแกเป็นบ่าวในวัง”
หญิงมุกเล่าประวัติความเป็นมาของป้าแช่มให้เปลวกับสนิมรับรู้ ต่อจากนี้สองหนุ่มคงได้ฝากท้องกับฝีมือป้าแช่มเป็นส่วนใหญ่
 โดยเฉพาะมื้อเย็นนี้ก็เช่นกัน คุณชายเพชรได้เชิญเหล่าราชนิกุลมารับประทานมื้อค่ำยังตำหนักใหญ่
เพื่อถือโอกาสแนะนำเปลวกับสนิมให้รู้จักเสียเลยทีเดียว

"ไม่สบายหรือเปล่าครับ..ชายเปลว” เสียงทุ้มเอ่ยขัดการสนทนาที่กำลังออกรสอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
ทำให้หญิงมุกกับสนิมพลอยหันไปมองคนที่ถูกตั้งคำถามด้วยความงุนงงสงสัยไปด้วย

“เปลวไม่สบายหรือคะพี่ชายเพชร” ตามด้วยคำถามจากหญิงมุกที่ไม่แน่ใจว่าเกิดอะไร
ทำไมประมุขของวังจึงถามแบบนั้นกับหนุ่มหน้าสวย ในขณะที่เปลวเองก็งงเช่นกัน
ทุกสายตาจึงหันมองคุณชายเป็นจุดเดียว

“ไม่รู้สิครับพี่ถึงได้ถามชายเปลวดู นั่งสังเกตตั้งนานแล้วชายเปลวดูไม่เหมือนปกติเท่าไหร่ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
คุณชายกลับโยนให้เปลวเป็นคนตอบเสียเอง แถมยังจ้องไม่วางตาอีกต่างหาก
กลายเป็นเปลวแล้วที่แสดงสีหน้าไม่เข้าใจอย่างไม่คิดจะเก็บอาการ

“ทำไมพี่ชายถึงคิดว่าเปลวไม่สบายครับ” ในที่สุดเปลวก็พูดขึ้นมา

“ไม่รู้สิครับ พี่เดาจากท่าทางของเปลว ตั้งแต่มาถึงจนเดี๋ยวนี้รู้สึกเปลวพยายามเลี่ยงสายตาพี่ตลอดเวลา
พานคิดไปว่าเปลวอาจไม่สบายก็เป็นได้ ก่อนหน้าที่เราเจอกันเปลวไม่เคยมีท่าทางแบบนี้นี่ครับ”
คำตอบคุณชายได้ผลเกินคาด ลำคอขาวเริ่มแดงลามใบหน้าสวย จากสีเรื่ออมชมพูค่อยแดงแปร๊ดขึ้นในไม่ช้า
เจ้าของร่างจนปัญญาควบคุมอาการเห่อร้อนที่วาบขึ้นหน้าไว้ได้อีก จึงเผยให้เห็นท่ามกลางสายตาของสนิม
คุณหญิงมุก และผู้ที่จุดประกายให้เปลวเกิดอาการเหล่านี้ คุณชายเพชรรัตน์ประมุขวังมณีรมย์
นั่งไขว้ขาอิริยาบถดูสบายๆ แต่กลับสง่างามทุกกระเบียดนิ้ว ใบหน้าหล่อยากคาดเดาสิ่งที่คิดในใจได้
แต่สายตาที่ใช้จ้องเปลวนั่นเล่า ยังคงมีพลังดึงดูดลึกล้ำเกินจะกล้าสบตาสู้
ใครจะรู้คุณชายเพชรกำลังกลั้นขำอย่างทรมาน ที่เปลวเกิดอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออกให้เห็นเป็นครั้งแรก
ยกเว้นสนิมเพื่อนซี้ปึ๊กมองออกเช่นกันว่าตอนนี้เปลวตกอยู่ภายใต้สถานการณ์ลำบากเสียแล้ว

“เปลวสีหน้าดูไม่ดีเลย เหนื่อยจากการเดินทางหรือเปล่า”
สนิมรีบแก้ไขเหตุการณ์ยื่นมือช่วยเหลือเพื่อนทันที
เปลวไม่ตอบรับหรือปฏิเสธได้แต่ก้มงุดกัดเม้มริมฝีปากแน่น

“ตายจริงน้องเปลวคงไม่ชินกับสภาพอากาศ พี่มุกว่าไปพักผ่อนดีกว่านะคะ
ขืนเป็นอะไรขึ้นมาโปรแกรมเย็นนี้ได้ล่มกันพอดี” หญิงมุกบอก

“โปรแกรมอะไรกันครับพี่หญิงมุก” สนิมถามเสียเอง

“วันนี้พี่ชายเพชรเชิญหม่อมอารำไพ หม่อมทับทิม รวมทั้งพี่มรกตคุณนิลมาร่วมทานมื้อค่ำตำหนักเรา
พี่ชายประสงค์แนะนำเปลวกับหนิมให้บรรดาสมาชิกในวังได้รู้จัก ขืนชายเปลวมาป่วยมิงานล่มกันล่ะทีนี้”

“เปลวไม่เป็นไรมากหรอกครับพี่หญิงมุก พักผ่อนสักหน่อยคงหาย ไม่เป็นการรบกวน
เปลวขอตัวไปพักได้ไหมครับ” เปลวชิงขัดเสียก่อนที่จะมีการสรุปกันไปใหญ่
คุณหญิงมุกดาระบายยิ้มสวยก่อนจะขันอาสา

“พี่พาชายเปลวกับสนิมไปดูห้องพักเองดีกว่า”

“รบกวนหรือเปล่าครับ” เปลวพานรู้สึกเกรงใจจริงๆ

“อย่าคิดมากสิครับ หญิงมุกเขาตื่นเต้นเป็นธุระตบแต่งห้องหับไว้รอต้อนรับเราสองคนด้วยตัวเอง
ขาดเหลือต้องการอะไรเพิ่มบอกหญิงมุกได้เลยไม่ต้องเกรงใจ พี่คงต้องขอตัวไว้ค่อยเจอกันเย็นนี้ที่โต๊ะอาหารมื้อค่ำ
หวังว่าชายเปลวคงหายเป็นปกตินะครับ” พูดจบลุกยืนเต็มความสูง
ก่อนหันหลังก้าวออกไปแอบทิ้งหางตาให้เปลวอีกต่างหาก พานทำให้หน้าขาวเห่อแดงเข้าไปใหญ่
หากใครจะทันสังเกตริมฝีปากได้รูปของประมุขวังสุดหล่อ กระตุกยิ้มขบขันขณะพาร่างสูงหายออกไปจากห้องรับรอง
ปล่อยให้เป็นธุระหญิงมุกคอยดูแลเป็นพี่เลี้ยงให้กับสองหนุ่มที่ยังต้องใช้เวลาปรับตัวกับสภาพแวดล้อมอยู่เช่นกัน
>
>
>

“ไม่คิดว่านี่จะเป็นความจริง” สนิมเปรยขึ้นเหมือนพูดกับตัวเอง

“ทำไม” เปลวถาม

“มึงดูสิ ห้องพักหรูหรางามเกินกว่ากูจะคิดว่าได้มาอยู่จริงเสียอีก”

“คืนนี้ก็หลับให้อิ่ม นอนให้อุ่นนะ” เปลวหยอกสนิม

“จะว่าไปก็แปลกที่พอสมควร ไอ้ที่ว่าหรูหรางามนั่นเป็นเรื่องจริง แต่ก็อดตื่นเต้นไม่ได้
กูลองทดสอบนอนเตียงดูแล้ว อะไรจะอลังการนุ่มติดสปริงขนาดนั้น กลัวจะนอนไม่หลับเพราะแบบนี้ล่ะ”
คำพูดเอ่ยมาแบบนั้น แต่สีหน้าสนิมดูตรงกันข้ามเสียเหลือเกิน

“จริงเหรอ..ทางที่ดีตั้งนาฬิกาปลุกไว้หน่อย..กันพลาดนะหนิม” เปลวยังไม่เลิกแหย่เพื่อนรัก

“กันพลาดอะไร” สนิมงงจริงๆ ไม่ได้แกล้ง

“อ้าว..ก็หลับลืมตื่นไง ตื่นสายตั้งแต่วันแรกเขาจะนินทาเอาได้สิ”

“บร้า! กล้ากัดกูเหรอเปลว ใครจะเหมือนคุณชายเปลวเล่าขอรับ ไม่สบายหรือเปล่า
ทำไมไม่เหมือนปกติ ดูหลบสายตาพี่ยังไงก็ไม่รู้..อุ๊ต๊ะ!” ถึงคราวสนิมล้อเลียนเปลว
หยิบยกประโยคคำพูดคุณชายเพชรมาแหย่คืน

“พอเลยหนิม ใครจะกล้าสบตาด้วย จ้องแบบนั้นกูก็อายเป็นนี่มึง”
เปลวหน้าแดง ชี้นิ้วใส่สนิมพร้อมให้เหตุผลไปด้วย

“ไม่อยากจะเชื่อ เปลวที่กูรู้จักพ่ายต่อสายตาพี่ชายสุดหล่อ อิอิ”

“หนิมอย่าเอาไปล้อให้ใครได้ยินเชียวมึง จะเสียถึงพี่ชายเอาได้” เปลวปรามสนิม เพื่อแก้เขินไปในตัว

“โห..ไม่ทันไรเป็นห่วงเป็นใย มีการปกป้องชื่อเสียงให้เรียบร้อย”
สนิมไม่เลิกล้อเพื่อน ยิ่งเปลวออกอาการมากเท่าไหร่ก็พลอยสนุกไปด้วย

“บ้าน่าหนิม คิดไรไร้สาระ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ แล้วเป็นอะไรไม่ไปอยู่ห้องตัวเอง”
ถึงตอนนี้เปลวอยากอยู่ลำพัง ทุกครั้งที่มีชื่อคุณชายเข้ามามีบทบาทในการสนทนา
ยอมรับหัวใจตรงซีกอกด้านซ้ายมันควบคุมการเต้นไม่ได้จริงๆ

“ทำเป็นไล่นะคุณชายเปลว แค่อยากเห็นห้องหับคุณชายนะสิครับ ถึงได้มาสิงสถิตตรวจดูให้เห็นกับตา
อยากรู้ว่าไม่มีประตูลับซุกซ่อนอยู่ให้สามารถเปิดไปยังห้องของใครบางคนได้..ฮะฮ่าๆๆ”
สนิมขำกร๊ากหลังได้แกล้งเปลวสมใจ จนอีกฝ่ายหน้าเหวออึ้งตาโตไปแล้ว

“ประสาทใหญ่แล้วหนิม ออกไปเลยจะอาบน้ำ” เปลวดันหลังสนิมให้ออกจากห้อง
สนิมก็หัวเราะขำไม่หยุด แต่ก็ยอมล่าถอยกลับออกไปยังห้องส่วนตัวของตนที่อยู่ห่างไปไม่มากนัก
จากการจัดที่พักให้ก็บ่งบอกได้ว่าคุณชายกับคุณหญิงให้เกียรติสนิมไม่ด้อยกว่าเปลวเลย
ถึงจัดห้องให้อยู่โซนเดียวกับเปลว ขนาดของห้องพร้อมการตกแต่งก็เช่นกัน
สนิมขอบคุณในความอารีของสองพี่น้องที่มีให้อย่างสำนึกขอบคุณจากใจทีเดียว
>
>
>
บรรยากาศบนโต๊ะอาหาร ซึ่งประกอบไปด้วยคุณชายเพชรนั่งเป็นประธานอยู่ตรงหัวโต๊ะ
ฝั่งซ้ายมือคือสมาชิกที่อาศัยอยู่ในตำหนักใหญ่ของคุณชาย มีหญิงมุกนั่งในลำดับแรก
ตามมาเป็นเปลว แล้วปิดท้ายด้วยสนิม    ส่วนทางฝั่งขวามือหม่อมรำไพเป็นคนแรก
ถัดมาคือหม่อมทับทิม ถัดมาคือคุณมรกต ไร้วี่แววคุณนิลแม้แต่เงา
หม่อมทับทิมเกรงลูกชายจะถูกมองไม่รักษามารยาทที่ดี กระทั่งคำเชิญของประมุขวังก็ไม่ปฏิบัติตาม
จึงได้รีบออกตัวว่าคุณนิลติดภารกิจสำคัญ ซึ่งคุณชายเพชรก็ไม่ติดใจไถ่ถามให้มากความเช่นเดียวกัน
ส่วนคุณมรกตจิกตาจ้องเปลวอย่างไม่สนว่าใครจะคิดยังไง ตั้งแต่วินาทีที่เดินตามหลังหม่อมแม่เข้ามาถึงโต๊ะ
ที่บรรดาคนของตึกเจ้าภาพอยู่กันพร้อมหน้า คุณมรกตก็เอะใจคลับคล้ายคลับคลาต่อใบหน้าสวยเด่นเป็นสง่า
ของทายาทท่านชายทองเกล้า เหมือนจะคุ้นว่าเคยเห็นที่ไหนแต่นึกไม่ออก
ลืมกระทั่งมารยาททักทายเจ้าภาพจนหม่อมทับทิมเป็นฝ่ายสะกิดเตือนนั่นแหละ
เธอถึงได้ยกมือไหว้คุณชายและหม่อมรำไพ ก่อนจะเป็นคุณชายทำหน้าที่แนะนำให้ทุกคนรู้จักสมาชิกใหม่

   “ผมเชิญหม่อมอากับหม่อมทับทิม รวมทั้งมรกตกับนิลร่วมทานมื้อค่ำครั้งนี้
จุดประสงค์ต้องการแนะนำสมาชิกใหม่ของวังมณีรมย์ในฐานะสายเลือดคนเดียวของท่านอาทองเกล้าให้ทุกคนได้รู้จัก
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาผมถือโอกาสแนะนำนะครับ ชายเปลว..ท่านนี้คือหม่อมอารำไพชายาของท่านอาทองเกล้า
พ่อของชายเปลวไงครับ” คุณชายผายมือไปทางหม่อมรำไพ ในขณะที่บอกกับเปลวไปด้วย
สนิมและเปลวจึงพร้อมใจยกมือไหว้หม่อมรำไพอย่างสำรวมกิริยา หม่อมรำไพเพียงยกมือรับไหว้นิ่งๆ
ไม่ได้เอ่ยคำพูดหรือทักทายอะไรแม้แต่น้อย สายตาที่สำรวจเปลวนั้นยากจะเดาความคิดว่าหม่อมแกรู้สึกเช่นไร

   “ส่วนท่านนี้คือหม่อมทับทิม และคุณมรกต ยังขาดคุณนิลอีกคนไว้คราวหลังชายเปลวคงได้ทำความรู้จัก
ทั้งคุณมรกตและคุณนิลเป็นลูกของหม่อมทับทิม ทำความรู้จักเอาไว้นะ” เปลวกับสนิมยกมือไหว้อีกครั้ง

   “หม่อมอา หม่อมทับทิม..มรกต นี่หม่อมราชวงศ์ทองเปลวทายาทท่านอาทองเกล้าหนึ่งในสายเลือดของมณีรมย์
ตั้งแต่นี้ไปชายเปลวจะมาเป็นครอบครัวของเรา ผมฝากทุกคนดูแลชายเปลวในฐานะลูกหลานอีกคน 
ส่วนที่นั่งติดกับชายเปลว ชื่อสนิมเรียกน้องหนิมจำง่ายกว่า สองคนผูกพันกันเหมือนพี่น้องคลานตามกันมา
หนิมจึงอยู่ในฐานะพี่ชายของชายเปลว” สิ้นสุดการแนะนำ คุณมรกตขัดขึ้นเป็นคนแรกในทันที

ต่อด้านล่าง

[luxilove]

-  3  -



“ทำแบบนี้ไม่ได้นะคะพี่ชายเพชร”
ทุกคนถึงกับนิ่ง พร้อมใจหันไปมองเธออย่างไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด

   “นั่นสิชายเพชร น้าไม่เห็นด้วยเช่นกัน” หม่อมทับทิมสนับสนุน

   “ทุกอย่างยังไม่มีการพิสูจน์ยืนยันแน่ชัด ชายเพชรคงไม่ด่วนสรุป”
หม่อมรำไพเอ่ยเสียงเรียบ สีหน้ายังคงเฉยชาแต่คำพูดที่เปรยมาบ่งชี้ให้เห็นว่าหม่อมเองก็ไม่เห็นด้วย

   “ถ้าหม่อมอาหมายถึงหลักฐานยืนยันสายเลือดของชายเปลวล่ะก็ ผมมีมาให้ทุกคนตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับ”
พูดจบหันไปพยักหน้าให้กับหญิงมุกที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ผู้เป็นน้องสาวยิ้มรับอย่างอารมณ์ดี
ก่อนหยิบแฟ้มที่วางอยู่ใกล้มือออกมาเปิด แล้วอธิบายช้าๆ เน้นให้ได้ยินกันชัดๆ

   “นี่คือผลตรวจ DNA โดยแพทย์ประจำตระกูลแจ้งผลไว้แล้ว มุกได้ขอตัวอย่างเลือดชายเปลวนำกลับมาด้วยตัวเอง
เพื่อรบกวนอาหมอให้ช่วยตรวจ DNA พิสูจน์พันธุกรรมของชายเปลวกับท่านอาทองเกล้าว่าใช่พ่อลูกสายเลือดเดียวกันหรือไม่
หวังว่าทุกคนคงไม่ลืมอาหมอมีรายงานทางการแพทย์เกี่ยวกับ DNA บุคคลในตระกูลรักษาไว้อยู่
ดังนั้นรายงานฉบับนี้ยืนยันชัด ชายเปลวคือทายาทสืบสันดานของท่านอาทองเกล้าไม่ผิดไปจากนี้
หลักฐานชิ้นสำคัญอีกอย่างคือเข็มกลัดติดเนคไทซึ่งเป็นของใช้ประจำตัวท่านอา
ที่มอบให้คุณมัลลิกาแม่ของชายเปลว รบกวนชายเปลวเอาออกมาให้ทุกคนดูด้วยสิคะ”
หญิงมุกพูดจบก็หันไปขอร้องเปลวแทน เพื่อขอหลักฐานของแทนใจที่พ่อมอบให้แม่เปลวไว้
เปลวหันมาสบตาหนิม เพื่อนรักพยักหน้าให้ จึงค่อยล้วงกระเป๋าตังค์เปิดเอาเข็มกลัดล้อมเพชร
มาแสดงให้ทุกคนเห็นเป็นประจักษ์พยาน เกี่ยวกับชาติกำเนิดของตนเอง

   “หม่อมอาคงพอจำได้นะครับ เข็มกลับเนคไทชิ้นนี้มีอยู่ชิ้นเดียวที่ท่านย่าทำขึ้นเป็นของขวัญให้กับท่านอา
ใช้เป็นเครื่องประดับประจำองค์ ของชิ้นนี้คงไปอยู่กับเปลวไม่ได้แน่ ถ้าไม่ได้รับประทานจากท่านอาเอาไว้”
คุณชายเพชรตอกย้ำในหลักฐาน อ้างถึงน้ำหนักความน่าเชื่อถือไปอีกคน

   “ในเมื่อชายเพชรมีหลักฐานมายืนยันขนาดนี้ คงไม่มีข้อสงสัยในตัวชายเปลวอีกแล้วสำหรับอา
เพียงแต่อีกคนที่นำเข้าวังมาด้วย ชายเพชรจะให้อยู่ในฐานะทัดเทียมพวกเรา ข้อนี้อามิอาจยอมรับได้
แขกไปใครมาจะให้บอกว่ากระไร ฐานันดรศักดิ์ส่วนไหนถึงจะหยิบยกมาเอ่ยอ้างให้ดูไม่เป็นที่ครหาในภายหลัง
หากชายเปลวจะใช้สิทธิ์ในฐานะมณีรมย์คนหนึ่งย่อมไม่มีใครปฏิเสธได้
แต่สำหรับหนิม..อาอยากให้ชายเพชรพิจารณาถึงความเหมาะสมเอาไว้เป็นสำคัญ
อย่าลืมว่าวังมณีรมย์ใช่จะไม่ต้อนรับใครที่มาเยือน เฉพาะแขกเหรื่อในส่วนของมรกตก็มากพอ
ที่จะเข้าออกอยู่แล้วในแต่ละวัน จับพลัดจับผลูเจอกับหนิม
จะให้บอกว่าเป็นหม่อมหลวงหรือคุณชายทางฝ่ายไหนดีล่ะ” หม่อมรำไพสีหน้าน้ำเสียงเรียบนิ่ง
แฝงไปด้วยการไว้ตัว ใช้เพียงหางตาชำเลืองแลเปลวและสนิมในบางครั้งที่พาดพิงถึง
ส่วนประเด็นที่หยิบยกมาเป็นเหตุผล จงใจคัดค้านการยกฐานะของสนิมที่เข้ามาอยู่ในวังมณีรมย์
ในสายตาของหม่อมรำไพ มองสนิมเป็นสามัญชนไม่ต่างบรรดาบ่าวไพร่ข้ารับใช้ในวัง
จะให้มานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อรับประทานอาหารร่วมโต๊ะเสมอเจ้าเสมอนาย
หม่อมแกทำใจยอมรับไม่ได้เป็นอันขาด คำพูดของหม่อมรำไพ ทำเอาคุณชายเพชร คุณหญิงมุกอึ้งไปเช่นกัน

   “นี่คงไม่ได้หมายความว่า จะมีญาติโกโหติกาทางฝ่ายแม่หรือฝ่ายไหนติดตามกันเข้ามาเป็นพรวนอีกล่ะสิ”
หม่อมทับทิมได้โอกาสตีเหล็กตอนไฟร้อนเสริมเข้าไปอีกคน สนิมหน้าเสียเจื่อนจืดไปสนิท
เพราะตนเองตกเป็นประเด็นที่ถูกวิพากษ์วิจารณ์ซึ่งหน้า แถมทุกคำพูดหาคำโต้แย้งไม่ได้เลยจริงๆ
เรื่องนี้ก็คิดเอาไว้เช่นกันว่าต้องเจอถากถาง สุดท้ายโดนเข้าจนได้ ยังไม่มีใครทันได้เอ่ยอะไร
คุณมรกตตอนนี้กอดอกเชิดคอตั้งปรายหางตามองสนิมเหมือนตัวประหลาดก็ชิงพูดขึ้นบ้าง

   “อย่าว่าแต่เทือกเขาเหล่ากอที่พามาด้วยเลย แม้แต่ตัวของเธอเองก็เถอะนะ
ต่อให้ยืนยันเป็นทายาทท่านอาทองเกล้า ก็ใช่จะชูคออยู่ในสังคมที่ผ่านการอบรมตั้งแต่อ้อนแต่ออก
ให้เข้ากลุ่มเข้าพวก ไม่แปลกแยกจนตกเป็นขี้ปากคนเขาเก็บเอาไปนินทา
ลามปามมาถึงราชวงศ์สกุลที่เหลือให้ได้อับอายขายขี้หน้าตามกันไปหมด
การปรับตัวย่อมปรับกันได้แต่ไม่ใช่ไม้แก่เกินแกงอย่างที่เห็น
ถ้าเป็นเด็กยังพออบรมบ่มนิสัยกิริยามารยาทปลูกฝังสมบัติผู้ดี
ส่งเสริมการศึกษาไม่ให้ใครครหาในภายหลัง เท่าที่ดูมัธยมปลายเรียนจบกันหรือเปล่าก็ไม่รู้
ขืนราชสกุลชนชั้นพวกเรารู้เข้า มิพากันหัวเราะงอหายกันไปหมดเหรอคะ
ที่เราไปพาเด็กที่ไหนไม่รู้เข้าวัง แถมยังประกาศให้รับรู้เป็นทายาทท่านอาทองเกล้า
มรกตคาดตกเป็นข่าวซุบซิบวงสังคมไปอีกยาวนานทีเดียวล่ะคราวนี้
ใครจะกล้าไปเสนอหน้าออกงานสมาคม งานกาล่าดินเนอร์ได้อย่างสบายใจอีก
มรกตคงวางตัวลำบากถ้ามีใครถามถึงหม่อมราชวงศ์คนล่าสุด ที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในวังมณีรมย์”
   คุณมรกตพูดจบ หม่อมทับทิมส่งสายตาชื่นชมให้ลูกสาวในขณะที่เธอเองก็สบตาตอบหม่อมแม่อย่างรู้สึกสะใจ
หม่อมรำไพแม้จะปั้นหน้าเฉยชาไว้ท่าเต็มประดา แต่แววตากับวาวโรจน์ถูกใจในคำพูดของคุณมรกต
ที่ได้กระหน่ำใส่เปลวและสนิมไม่ยั้ง คำพูดเสียดแทงใจทุกประโยคที่เอ่ยออกมาแม้จะไม่มีคำหยาบคายให้แสลงหู
แต่ในความรู้สึกของสนิมแล้วมันดูเจ็บปวดบาดลึกเสียยิ่งกว่าตุ๊ดกะเทยพัทยาสาดด่ากันเสียอีก
นี่สินะที่เขาเรียกกันว่าสังคมดงผู้ดี ใช้วาจาแทนอาวุธเข้าห้ำหั่นประหัตถ์ประหารกันได้อย่างหน้าตาเฉย
แค่พบหน้าคราแรกก็ได้รับการทักทายให้จดจำไม่รู้ลืมไปเลยทีเดียว
มิน่าแม่มัลลิกาของเปลวถึงต้องกระเสือกกระสนหนีตายกว่าค่อนชีวิตไม่กลับมาเหยียบวังแห่งนี้อีกเลย
ทั้งที่คนซึ่งเธอรักอยู่ที่นี่ยังไม่คิดจะกลับมาพบหน้า ก็เพราะมีบุคคลประเภทนี้อยู่ในวังยังไงเล่า
มีหรือคนอย่างแม่มัลลิกาจะต่อกรด้วยได้ แค่ฝีปากก็ไม่ต่างคมมีดกรีดเนื้อแล้ว

   “ขอบคุณทุกคำแนะนำคำติชม ผมทองเปลว มณีรมย์ ขอน้อมรับด้วยความเต็มใจอย่างยิ่งยวด
หากชาติกำเนิดของผมรวมถึงวิถีชีวิตที่ต้องอาศัยความสามารถเฉพาะตัว
ให้หลุดรอดมีลมหายใจมาได้จนถึงทุกวันนี้ ไปสะกิดติ่งเสียวกระตุ้นต่อมคันใครเข้า
ก็ต้องขออภัยล่วงหน้าเสียแต่วันนี้ ที่ต้องพูดตรงๆ เพราะหลังจากนี้อาจมีใครหลายคน
คงคันจนนั่งก้นไม่ติดไปอีกนาน ผมขอเตือนเอาไว้ล่วงหน้า จะได้ไม่ต้องมาต่อว่าต่อขานตำหนิกันเอาทีหลัง
ส่วนกำพืดของผมและหนิมคงกลับไปเปลี่ยนแปลงแก้ไขให้สวยหรูงดงามปรับแต่งเรซูเม่สร้างประวัติ
ดังเช่นค่านิยมชนชั้นที่ยกตัวเป็นอารยะชนชมชอบทำกันอยู่เสมอ ผมกับหนิมเราทำไม่ได้หรอกครับ
   โคตรเหง้าศักราชของผมไม่มีใครอบรมสั่งสอน คนเหล่านั้นกระทั่งหน้าที่ยังไม่ทันได้ทำด้วยซ้ำ
ผมไม่บังอาจกล่าวโทษพวกเขา เพราะเบื้องลึกเบื้องหลังผมก็ไม่รู้ที่มาที่ไปแน่ชัด
มีเพียงแม่ที่คอยเลี้ยงดูฟูมฟักจนโตตามกำลังความสามารถของผู้หญิงคนหนึ่งจะกระทำได้
ไม่มีขาดตกบกพร่อง หากดูไม่สมบูรณ์ถูกตาตรงใจใครไปบ้าง ก็ขอให้เข้าใจพวกผมด้วยเถอะ
คนเราหัดใจกว้างเข้าไว้ เช่นที่ผมนั่งฟังพวกคุณวิพากษ์วิจารณ์มาค่อนชั่วโมงโดยไม่ขัดสักคำ
ทั้งที่สมควรหรือในเวลาอาหารจำเป็นต้องหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดคุย
ไม่ต้องมีการศึกษาสูงก็ควรรู้ด้วยจิตสำนึก เวลาอาหารต้องสร้างบรรยากาศให้ชื่นมื่นอบอุ่นมีความสุข
สมกับการพบหน้าเครือญาติครอบครัวที่ไม่ได้รู้จักมักจี่กันเป็นการส่วนตัว จะว่าไประหว่างผมกับคุณๆ ผู้สูงศักดิ์
ถือเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน เราเพิ่งแนะนำตัวนี่ครับ ถ้าเป็นผมจะไม่วิพากษ์วิจารณ์ใครในโต๊ะอาหาร
แม่ผมท่านสอนเอาไว้ต้องรู้จักให้เกียรติผู้อื่นไม่ว่าเขาคนนั้นจะอยู่ในฐานะใด
คนเราต่างมีต้นทุนคือลมหายใจมาเท่าเทียมกันทุกคน ถ้าคุณมรกตห่วงภาพลักษณ์ตลอดจนชื่อเสียงในสังคม
จะถูกนำไปค่อนแคะ เกี่ยวกับการมีตัวตนของผมในฐานะมณีรมย์แล้วล่ะก็ เรื่องนี้ขอให้สบายใจได้
ผมไม่ใช่พวกชมชอบออกงานสังคม เพื่อให้ตกเป็นข่าวซุบซิบนินทาสร้างกระแสแต่อย่างใด
โดยส่วนตัวผมไม่ใช่พวกสาระแนชอบแส่เรื่องชาวบ้านจนติดเป็นนิสัย ด้วยเหตุนี้หากมีใครขุดคุ้ยเรื่องของผม
นำไปพูดโดยข้อเท็จจริงถูกบิดเบือน ผมไม่ปล่อยคนพวกนั้นลอยนวลเชิดหน้าอยู่ในสังคมเช่นกัน
กฎเหล็กประจำตัวผมถือคติ ‘ตาต่อตา ฟันต่อฟันไม่มีอ่อนข้อ’ เว้นเสียแต่คนจำพวกเดียวที่ผมไม่ถอนหงอก
คือผู้มีพระคุณเท่านั้น ผมยกไว้เป็นของสูงไม่ใช่จากฐานันดรศักดิ์ เอาล่ะครับผมได้ชี้แจงถึงแนวทางของตัวเอง
ตลอดจนอุปนิสัยให้รับรู้หมดแล้ว จากนี้ขอให้ทานมื้อค่ำกันให้อร่อย ส่วนผมกับหนิมคงต้องขอตัว
อย่างที่บอกพวกเราไม่ชอบบรรยากาศอุปโลกน์จอมปลอม ในเวลาทานอาหาร..เดี๋ยวจะขย้อนของที่กินเข้าไป
ออกมาประจานตัวเองให้ขายหน้ากันเปล่าๆ ขอตัวนะครับ” พูดจบไม่รอฟังใครทัดทานแม้แต่น้อย
ลุกยืนพยักหน้าชวนสนิมออกจากโต๊ะทันที    เปลวไม่ใส่ใจด้วยซ้ำว่าใครมีท่าทียังไง
กับประโยคคำพูดตรงแน่วเต็มไปด้วยวาทะเผ็ดร้อน ชนิดคุณมรกต หม่อมทับทิม
หม่อมรำไพผู้ที่ปั้นหน้าเฉยชาถึงกับดวงตาแดงก่ำ แต่ละคนไม่ต้องพูดถึงควันออกหูวิ้งค์ๆ
เกิดอาการตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าไม่ต่างกันเลย ยกเว้นหญิงมุกที่นั่งหน้าแดงอยู่เช่นกัน
แต่เป็นอาการสะกดกลั้นไม่ให้ขำก๊ากต่างหาก เป็นความทรมานแสนสาหัส
ที่คุณหญิงมุกดาต้องแขม่วท้องเกร็ง จิกเล็บกับหน้าขาตนเองอดทนไม่ให้หลุดหัวเราะออกมากลางวง

   ส่วนคุณชายเพชรรัตน์ ประมุขวังสุดหล่อก็พลอยหน้าแดงหูแดงไม่ต่างคนอื่นๆ
รายนี้แดงด้วยความทึ่งกับสิ่งที่จบไปหมาดๆ ไม่คิดว่าเปลวจะตอกหน้าแต่ละคน
ซึ่งไม่เคยมีใครต่อกรให้หน้าแตกแบบนี้มาก่อน ที่สำคัญคุณชายนึกภาพไม่ออก
ว่าคนที่หน้าสวยชนิดมองแล้วมองอีก เวลาหลอกด่าคนจะยังคงรักษาใบหน้าไม่ให้ดูน่าเกลียด
ไปกับวาจาที่หลุดออกปากเหมือนที่เปลวทำเลย คนอะไรขนาดเอ่ยวาจาเผ็ดร้อนแดกดันอยู่
จนคนฟังแทบจับไข้ ยังคงรักษาท่าทีได้สง่างาม กระทั่งน้ำเสียงก็สามารถควบคุมให้ลื่นไหลไม่มีสะดุด
ไม่แหลมไม่ทุ้มไม่นุ่มนิ่มฟังดูไม่แข็งกระด้าง นี่คือความพิเศษที่น่าทึ่งอีกอย่างหนึ่ง
ซึ่งคุณชายค้นพบและได้ประจักษ์ซึ่งหน้า พร้อมกับบรรดาราชนิกุลที่เหลือ เพียงแต่คุณชายรู้สึกแตกต่างออกไป
ไม่มีอารมณ์ตำหนิขึ้งโกรธ ยกเว้นทึ่งชนิดที่แอบให้คะแนนนิยมไปแล้วเรียบร้อย



มาอัพให้แล้วนะคะ อ่านกันยาวๆ เลยค่ะ แล้วตอนต่อไปคงมาวันศุกร์นะคะ
ขอบคุณที่ติดตามกัน ไม่หายหน้าหายตาหนี ตอนหน้าได้กัดหมอนจิกเล็บกันบ้างล่ะ
และยังคงพบกับการปะทะวาจาแสบทรวงของเปลวอีกระลอก

รักคนอ่านคิดถึงทุกคนค่ะ

[harumi]

 

[fay 13]