“เราจะอยู่แบบนี้ไปตลอดไม่ได้นะครับ..”
ผมเอ่ยปากพูดตอนที่มันกำลังเช็ดตัวให้..เกือบจะสองอาทิตย์แล้วที่เราติดอยู่ในห้องไม่ได้ไปไหน มันไม่ยอมปล่อยผม..ไม่ยอมปล่อยแล้วยังเลือกจะขังตัวเองเอาไว้ในห้องไม่ต่างจากที่ทำกับผมแบบนี้
“คุณนัทต้องออกไปข้างนอกบ้าง..”
“...”
“อย่างน้อยก็ต้องไปทำงาน..”
“แล้วปล่อยให้มึงหนีไปงั้นเหรอ !”
“คุณนัท..”
“หุบปาก !” มันตะคอกผม..ก่อนจะปาผ้าขนหนูเปียกๆ ลงไปที่พื้น “กูไม่อยากได้ยินเสียงมึง !”
“แต่ผมต้องพูด !”
ความเครียดที่สะสมมาตลอดหลายวันทำให้ผมอารมณ์ผมเกิดระเบิดออกมาได้ง่ายๆ ทั้งที่ผมเองก็ไม่เคยมีอิสระ..ทั้งที่ก็ไม่เคยได้ทำอะไรตามใจตัวเอง แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกเหมือนจะทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว เพราะถึงแม้มันจะไม่ได้ลงไม้ลงมืออะไรรุนแรงกับผมเท่าเมื่อก่อน แต่เพราะความอ่อนโยนในการกระทำบางครั้งที่มันเผลอหลุดออกมานั่นแหละที่ทำให้ผมยิ่งกลัว..
“ผมทนอยู่แบบนี้ไม่ได้..คุณเองก็เหมือนกัน”
“...”
“เลิกทำแบบนี้สักทีเถอะครับ”
“...”
“ผมกลัว..”
ผมเลือกจะใช้คำพูดที่เคยหยุดมันได้อีกครั้ง..คำว่า ‘กลัว’ ที่เคยทำให้มันต้องหยุดชะงัก
“เลิกคิดที่จะไปจากกูสิ..” มันบอกแล้วแค่นยิ้ม “แล้วมึงจะไม่ต้องกลัวอะไรอีก..”
“คุณนัท..”
“พูดออกมาสิว่าจะไม่หนี..สาบานออกมาว่าจะไม่ไปจากกู !”
“คุณนัท..” ผมยื้อแขนตัวเองที่ตอนนี้ถูกมันบีบเอาไว้แน่น “ผมเจ็บ..”
“กูบอกให้พูด !”
“ไม่ !”
“ไอ้ทิว !”
“เจ็บ..”
สีหน้าที่ดูคล้ายกับคนเสียสติทำให้ผมผมถดตัวหนีมันโดยอัตโนมัติ แต่มันก็ยังตามมาคร่อมทับตัวผมได้ ทั้งๆ ที่ตอนนี้ผมไม่ได้ถูกมัด..เรียกได้ว่าร่างกายสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างเต็มที่ แต่กลับสู้แรงอะไรมันไม่ได้เลย..
“คุณนัท..”
“แค่โกหกมึงก็ทำไม่ได้งั้นเหรอ..โกหกเพื่อเอาตัวรอดมึงก็ทำไม่ได้ใช่ไหม !” ผมหลับตาแน่นเมื่อเห็นมันเงื้อมือขึ้นมาเหมือนจะฟาด “ทำไมวะทิว..ทำไม !”
“...”
“ทำไมอยู่กับกูไม่ได้..”
ผมลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่ามีหยดน้ำหล่นลงมากระทบเปลือกตา “คุณนัท..”
“แค่อยู่กับกู..”
ผมไม่รู้ว่าตัวเองควรรู้สึกยังไงกับภาพตรงหน้า..กับภาพใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของมันตอนนี้ทำให้ผมเหมือนจะพูดอะไรไม่ออก คนอย่างมัน..คนที่เคยเอาแต่ทำให้ผมต้องเจ็บปวด กำลังร้องไห้อยู่ตรงหน้าผม..
“คุณนัท..”
“ต้องให้กูทำยังไง..ต้องดีแค่ไหนมึงถึงจะไม่ไป..”
“...”
“ทำไมถึงต้องเอาแต่คิดที่จะไปจากกู !”
“...”
“หรือต้องให้กูจับหักแขนหักขา..มึงถึงจะยอมหยุด” คำขู่ที่มาพร้อมกับแรงกอดรัดที่ลำตัว “อย่าทิ้งกู..”
“...”
“อย่าทิ้งกูไปได้ไหมทิว..”
ผมนิ่งอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยิน..น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของมันทำให้ผมรู้แปลกๆ กับคนที่คิดถึงแต่ความต้องการของตัวเองอย่างมัน..กับคนที่ผมไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าจะได้ยินน้ำเสียงที่ดูน่าสงสารแบบนี้ แล้วตอนนี้มันเกิดอะไร ??
“กูขอร้องได้ไหมทิว..”
“...”
“กูขอร้อง..”
มันลุกขึ้นออกจากตัว..ก่อนจะดึงผมให้ลุกขึ้นตามไป “ทำ..ทำอะไรครับ..”
“ทำให้มึงเห็นใจ..” ผมมองมันที่ตอนนี้กำลังคุกเข่าลงไปตรงพื้นข้างๆ เตียง..มองมือตัวเองที่ถูกมันจับไปประสานกับมือมันเอาไว้ ก่อนจะประทับริมฝีปากลงมาอย่างแผ่วเบา “เห็นใจกูได้ไหมทิว..”
“...”
“อย่าทิ้งกูไปได้ไหม..”
Ma-NuD_LaW
ทำไมตอนนี้ไอ้นัทมันดูน่าสมเพชจัง 
.
.
+เป็ด 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 596093 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก