“ช้า..” มันบ่นออกมาเมื่อผมเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามมันแล้ว
“ขอโทษครับ..พอดีมีปัญหานิดหน่อย”
“จบแล้วใช่ไหม..”
“ครับ”
มันไม่พูดอะไรอีก..ทำแค่ดันจานเค้กรสช็อกโกแลตตรงหน้าเข้ามาให้ผมใกล้ๆ ผมมองเค้กในจานที่ไม่ได้มีร่องรอยการกินเลยสักนิด มันคงสั่งเอาไว้ให้ผม..ยิ่งมั่นใจมากขึ้นเมื่อพนักงานเอาโกโก้ร้อนมาเสิร์ฟหลังจากผมเริ่มตักเค้กเข้าปากไปได้คำเดียว
“ขอบคุณนะครับ..”
“กระดูกจะทิ่มกูอยู่แล้ว..”
ผมก้มหน้ากินต่อไปเงียบๆ รู้สึกเซ็งกับเหตุผลของมันนิดหน่อย..เป็นเพราะผมผอมเกินไปจนกอดไม่สบายตัวถึงได้ทำดีด้วยแบบนี้งั้นเหรอ น่ารังเกียจชะมัด !
.
.
“เป็นอะไร..”
ผมหันไปมองคนถามที่ตอนนี้กำลังวุ่นวายกับกองเอกสารบนโต๊ะทำงาน มันพาผมนั่งเฝ้ามันทำงานที่ออฟฟิตหลังจากกินกาแฟเสร็จแล้ว..บังคับพามาทั้งที่ผมยืนยันว่าอยากกลับไปทำความสะอาดห้อง
“กูถามว่าเป็นอะไร..”
“เปล่าครับ..”
“เบื่อที่จะนั่งรอกูขนาดนั้นเลยหรือไง..” มันถาม..แต่ไม่ได้ดูหงุดหงิดเท่าไร “เอาไอ้นี่ไปเล่นรอไป..”
ผมยื่นมือไปรับมือถือที่มันโยนมาให้แทบไม่ทัน “ผมเล่นของตัวเองก็ได้..”
“ของมึงกูโยนทิ้งไปตั้งนานแล้วไม่รู้ตัวหรือไง..”
ผมรีบหันกลับมาค้นหามือถือในกระเป๋าตัวเองทันทีที่ได้ยินแบบนั้น..แล้วก็พบว่ามันไม่อยู่ในนี้แล้วจริงๆ ตั้งแต่เมื่อไรกัน..ก่อนจะออกมาจากห้องหรือเปล่า หรือที่หน้าร้านกาแฟตอนที่มันแย่งกระเป๋าผมไปถือ ??
“ทำไมครับ..”
“เรียนจบแล้ว..เริ่มต้นชีวิตใหม่..เลิกคบไปเสียเพื่อนเก่าๆ” มันพูดง่ายๆ “ต่อไปนี้มึงมีแค่กูเหมือนเดิมก็พอ..”
“ทำอย่างกับว่าผมเคยมีเพื่อน !”
“อย่ามาเสียงดังกับกู !”
ผมหุบปากฉับ..เมื่อได้ยินมันตะคอกแบบนั้น เถียงไปก็เปล่าประโยชน์..เผลอๆ อาจจะเจ็บตัวอีก ถือว่ามันหายไปเองก็แล้วกัน..แถมในนั้นก็แทบไม่มีเบอร์ใครด้วยซ้ำ จะมีก็แค่เบอร์มัน..เบอร์เลขาของแม่มัน..และพวกแม่บ้านที่บ้านใหญ่อีกสองสามคนเท่านั้น ดีเสียอีก..มันจะได้ซื้อเครื่องใหม่ให้ผม ผลาญเงินมันไปเล่นๆ แบบนั้นแหละดี !
“แล้วกูจะให้คนหาเครื่องใหม่มาให้..”
“ครับ..”
“หึ”
ก็แค่นั้นแหละครับ..แค่ขอให้ได้อย่างใจมัน แค่นั้นมันก็อารมณ์ดีเหมือนเดิมแล้ว !
.
.
ผมเลิกสนใจมันแล้วก้มหน้าลงใส่รหัสผ่านเพื่อเข้าไปเล่น..
8008รหัสผ่านที่ผมจำได้ขึ้นใจ..ไม่รู้ว่ามันมาจากอะไร ผมรู้แค่ว่าครั้งแรกที่ผมคิดจะใช้มือถือของมัน..ผมก็สามารถกรอกมันลงไปได้อย่างถูกต้องแล้ว คล้ายๆ จะเคยอยู่ในความทรงจำว่ามันมีความหมายยังไง แต่ผมก็นึกไม่ออกสักที..
.
.
ผมนั่งเล่นเกมส์ไปเรื่อยๆ สายตาก็คอยเหลือบมองมันเป็นระยะๆ ท่าทางตอนนี้ของมันดูจริงจังมาก..ไม่เหมือนมันในเวลาปกติทั่วไป คิ้วที่ขมวดเข้าหากันตลอดเวลา..สีหน้าที่ดูเคร่งเครียด ทำให้ผมนึกสงสารมันขึ้นมา..
แต่ไหนแต่ไรมันก็ถูกแม่มันคอยตั้งความหวังเอาไว้..ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ต้องดูดี และสมบูรณ์แบบ ผมจำไม่ได้ว่าเคยเห็นมันร้องไห้สักครั้งหรือเปล่า..ทั้งที่เราอยู่ด้วยกันมาตลอด แต่ผมกลับเหมือนไม่เคยเห็นมันในมุมแบบนี้ พอลองมาคิดๆ ดูแล้ว..ทั้งชีวิตที่อยู่กับมันมา ผมคิดแต่เรื่องจะอยู่ห่างๆ มัน..หรือหนีมันไปให้ไกลๆ ตลอด
นี่ผมเกลียดมันมากขนาดนั้นเลยหรือไง ?
.
.
“บางทีผมก็สงสัยนะว่าตอนนี้ทิวทนอยู่กับเขา ..หรือจริงๆ แล้วทิวไม่อยากทิ้งเขาไปไหนกันแน่..”ผมถอนหายใจออกมาเมื่อคิดถึงเรื่องที่วีพูด..ตอนนี้ผมกำลังทนอยู่กับมันเพื่อรอคอยเวลาที่จะหนีไป หรือจริงๆ แล้วผมไม่อยากไปจากมันเหมือนที่เขาสงสัยกันแน่..
.
.
“ทำไมทุกครั้งที่ผมหนีไป..คุณต้องตามกลับมา..” ไวกว่าความคิด..ผมเผลอตัวถามคำถามนี้ออกไป
“หมายความว่ายังไง..” มันเงยหน้ามาถาม..แววตาดูน่ากลัว “ถามกูแบบนี้หมายความว่ายังไง !”
“ผมแค่..”
“หรือวันนี้มึงไปเจอใครมา..”
“...”
“นี่มึงคิดจะหนีกูไปอีกแล้วใช่ไหม !”
ปั๊ก !!ผมลุกขึ้นหลบปากกาที่ถูกขว้างมาใส่แทบไม่ทัน..มันเลยส่งเสียงฮึดฮัดแบบไม่พอใจ ก่อนจะสาวเท้าเข้ามาใกล้ผม
“คุณนัท..”
“อยู่แบบสงบๆ ดีๆ มึงไม่ชอบใช่ไหม !”
“...”
“อยากเจ็บตัวนักหรือไง !”
“ผมเปล่านะครับ โอ๊ย..” ผมร้องออกมาเมื่อถูกมันกระชากแขน “ผมเจ็บ..”
“หรืออยากถูกจับมัดแขนมัดขา..ขังไว้ในห้องเหมือนเดิม !”
“ไม่นะครับ..ไม่ๆ” ผมส่ายหัวดิก “ผมขอโทษครับ..”
“...”
“คุณนัท..” ผมเรียกมันเสียงสั่น “อย่าทำให้ผมเจ็บนะครับ..”
“...”
“อย่าทำผมเจ็บเหมือนเมื่อก่อน..”
“...”
“ผมกลัว..”
Ma-NuD_LaW
ตอนหน้าจะหวานแหละ .. 
คุณ MCMAXXIM .. อย่าเม้นยาวกว่าเนื้อหาในนิยายดิ 
ชอบที่คุณวิจารณ์เรื่องวีนะ.. หุๆๆๆๆ
.
.
ขอบคุณทุกความเห็นจ้า..ยังตัดสินใจไม่ได้อยู่ดีว่าจะเอาชื่อไหน รอคนอ่านช่วยตัดสินใจ 
.
.
ปล.ตอนหน้าหวานจริงๆ นะ 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 540178 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก