ผมเริ่มเคยชินกับการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันกับมันแบบนี้ เราไปทำงานพร้อมกัน..กลับห้องพร้อมกัน..กินข้าวด้วยกัน ค่อยๆ ซึมซับทุกอย่างไปทีละเล็กทีละน้อย..จนเหมือนจะขาดกันไปไม่ได้แล้ว
“กูบอกแล้วว่าให้ย้ายแผนก..มึงก็เอาแต่เรื่องมาก”
“ผมไม่อยากทำนี่ครับ”
“แล้วจะคอยเป็นลูกน้องคนอื่น..ทั้งที่ตัวเองมีสิทธิมากกว่านั้นเนี้ยนะ”
ผมส่ายหัวเซ็งๆ รู้สึกเหนื่อยหน่ายจริงๆ “สิทธิอะไรล่ะครับ”
“สิทธิของความเป็นเมียกูไง”
“ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะครับ..”
เกือบสองปีที่ผ่านมาผมจำได้ว่าเคยพูดกับมันมานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ว่าเราเป็นอะไรกัน..และมันมีสิทธิในตัวผมมากน้อยแค่ไหน ต่อหน้าคนอื่นเราต้องทำตัวเป็นพี่น้องนอกไส้ที่ดี..แม้ในความเป็นจริงความสัมพันธ์ระหว่างเรามันจะเกินเลยไปมากกว่านั้นแค่ไหนก็ตาม !
“ผมนอนกับคุณ..เพราะคุณไม่เปิดโอกาสให้ผมเลือก”
“...”
“แต่ผมก็ยอม..เพราะมันเป็นแค่สิ่งเดียวที่คุณยังคงเอาแต่ใจอยู่”
แค่มันเลิกทำตัวร้ายๆ ใส่ผมแบบเมื่อก่อน รับฟังผมมากขึ้น..เห็นผมเป็นคนเหมือนมันมากขึ้น แค่นั้นผมก็คิดว่ามันพอลบล้างกับการที่ผมต้องมีอะไรกับคนที่มีสายเลือดเดียวกันอย่างมันได้แล้ว..
ผมคิดอะไรง่ายดีใช่ไหมล่ะ ?
แต่คิดแค่นี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง ?
“เลิกพูดเรื่องนี้สักที !”
“อย่าโมโหครับ..” ผมปรามมัน “อย่าทำให้ผมกลัว..”
“กูรู้แล้ว..”
มันดึงผมเข้าไปจูบหนักๆ ทีหนึ่งก่อนจะเดินเข้าห้องนอนไป ตอนนี้ผมย้ายมานอนห้องเดียวกับมันแล้ว..ใช้ตู้เสื้อผ้าใช้ห้องน้ำร่วมกันแล้ว เพราะเหนื่อยที่จะต้องหอบข้าวหอบของย้ายไปย้ายมา..เลยคิดว่าเปลี่ยนห้องนอนเก่าของผมให้เป็นห้องทำงานไปเสียเลยก็ดี อย่างน้อยมันก็น่าจะเกิดประโยชน์ขึ้นมาบ้าง..
“รีบเก็บของแล้วเข้ามาอาบน้ำด้วยกัน..”
“ครับๆ”
ผมยัดผักที่เพิ่งแวะซื้อมาก่อนกลับเข้าตู้เย็นไปแบบลวกๆ เพราะขี้เกียจจะฟังมันโวยวายว่าผมทำอะไรชักช้า ก่อนจะนึกโทษตัวเองที่เผลอไปเอาใจมันจนติดนิสัยอาบน้ำคนเดียวไม่เป็นแบบนี้
หาเรื่องเพิ่มภาระให้ตัวเองชัดๆ
.
.
“ทิว..ทิว..”
“อื้อ..”
“กูรักมึงนะ..”
สองเดือนได้แล้วมั้ง..สองเดือนที่ผมได้ยินมันพูดคำๆ นี้ออกมา คำว่ารักที่ทำให้ผมตกใจเมื่อได้ยินในช่วงแรก มันเริ่มขึ้นตอนไหนงั้นเหรอ..คำพูดว่ารักของมันเริ่มต้นตั้งแต่ตอนไหนกัน ?
ผมจำเหตุการณ์วันนั้นแทบไม่ได้เลย..
“รักกูบ้างไหม..” แล้วก็คำถามเดิมๆ ที่มันเฝ้าคอยถาม..หลังจากเอ่ยคำว่ารักออกมาแล้ว “เคยคิดจะรักบ้างไหม..”
“พี่น้องกันเขาไม่รักกันแบบนั้นหรอกนะครับ..” ที่ผ่านมาผมทำแค่ยิ้มบางๆ ตอบกลับไป ไม่เคยคิดจะตอบมันเลยสักครั้ง แต่วันนี้ผมกลับเลือกจะพูดอย่างนี้ออกไป
“กูกับมึงไม่ใช่พี่น้อง..”
“...”
“เพราะเราอายุเท่ากัน”
“ฝาแฝดเกิดวันเดียวกัน..ยังเรียกว่าพี่น้องเลยครับ”
“กูเกลียดมึงจริงๆ”
แล้วมันก็ระบายความเกลียดที่ว่าออกมาเป็นการกระทำ..ผมเลยต้องนอนร้องครางใต้ร่างมันแบบนั้นอยู่จนเกือบสว่าง สีหน้าของมันมันดูหงุดหงิดตลอดเวลา..หงุดหงิดจนเห็นได้ชัด แต่ผมก็ไม่คิดว่าตัวเองพูดอะไรผิดเลย..
ก็ในเมื่อมันคือเรื่องจริง การที่เรามีอะไรกันอยู่ทุกวันนี้มันผิดบาปจนผมไม่รู้ว่า ถ้าตายไปจะต้องตกไปอยู่ในนรกขุมไหนแล้วด้วยซ้ำ..
แล้วจะให้ผมคิดเรื่องความรักกับคนอย่างมันได้อยู่อีกหรือไงกัน ?
Ma-NuD_LaW
เหมือนจะใกล้จบเต็มที.. 
ขอบคุณทุกความเห็นครับ 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 538466 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก