“ผมเจ็บ..”
“เจ็บงั้นเหรอ..มึงเจ็บใช่ไหม..” มันขยับตัวเข้าออกแรงขึ้นกว่าเดิม “ถ้าเจ็บก็อยากเสือกละเมอชื่อมันออกมาอีก..”
“ฮึก..”
มันจูบผม..กัดริมฝีปากผมแรงๆ เพื่อระบายความโกรธที่มาได้ยินผมละเมอเรียกหาวีเมื่อตอนหัวค่ำ ผมเผลอหลับไป..หลับสนิทจนไม่รู้ว่ามันกลับมาที่ห้องตอนไหน และไม่รู้ด้วยว่าตัวเองเผลอละเมอเรียกชื่อคนที่ไม่สมควรเรียกให้มันได้ยินออกไป
“จำไว้ว่าอย่านอกใจกู..อย่าทำแม้กระทั่งในฝัน..”
ไร้ข้อโต้แย้ง..ผมได้แต่ก้มหน้าก้มตารับบทลงโทษนี้ต่อไปทั้งที่ไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดด้วยซ้ำ ก็แค่ฝัน..ก็แค่คิดถึงคนที่ตัวเองรัก ผมไม่คิดเลยว่ามันจะผิดมากมายขนาดนี้
“อย่าให้กูได้ยินมึงเรียกชื่อมันอีก จำไว้ !”
มันผละตัวออกไป..ทิ้งผมไว้กับกองผ้าห่มบนพื้นห้อง ผมยันตัวลุกขึ้นมา..มองไปรอบๆ ห้องที่ตอนนี้เละแทบไม่เหลือเค้าเดิม ทั้งข้าวของที่ถูกมันปัดกระจัดกระจาย ทั้งคราบคาวที่เลอะไปทั่วเตียงและพื้นห้องที่ผมนั่งอยู่ น่าสมเพช..น่าสมเพชตัวเองจริงๆ
.
.
“ไปเก็บของ..วันนี้มึงต้องกลับไปนอนบ้านกับกู” มันบอกหลังจากกินมื้อเช้าเสร็จแล้ว “กูไม่ไว้ใจให้มึงอยู่นี่คนเดียวหรอก..”
“แล้วพาผมกลับไป..ไม่กลัวผมจะขอให้ใครช่วยหรือไงครับ” ผมถามเพราะสงสัย..ไม่ได้คิดท้าทายมันสักนิด
“มึงไม่กล้าหรอก..”
“...”
“คิดจะไปบอกใครต่อใครว่ายังไง..บอกว่าโดนกูข่มขืนงั้นเหรอ” มันยิ้มเยาะ “ไม่ละอายใจแล้วหรือไงที่เป็นเมียของคนที่ได้ชื่อว่ามีพ่อคนเดียวกัน”
“คุณนัท !”
“หึๆ”
ผมจนคำพูด..ได้แต่ก้มหน้าทำตามคำสั่งของมันไป อยากให้กลับก็กลับ..อยากให้ตายก็ตาย ผมจะทำอะไรไปได้มากกว่านี้หรือไง..
.
.
“ทำไมแกไม่ไปเรียน..อยากให้ฉันขายขี้หน้าที่แกเรียนไม่จบหรือไง !”
“ผมขอโทษครับ..”
“อย่าให้ฉันรู้ว่าแกทำตัวเหลวไหลแบบนี้อีก..เพราะถ้ามีอีกครั้ง แกโดนดีแน่ !”
ผมก้มหน้าลง..เริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมมันต้องพาผมกลับมาที่นี่ เพราะแม่มันรู้แล้ว..รู้ว่าผมขาดเรียน แต่ก็ไม่ได้รู้ว่าผมทำไปเพราะต้องการหนี สุดท้ายพอดุด่าผมจนพอใจแล้ว..ก็สั่งเด็ดขาดให้ผมต้องเรียนให้จบในเทอมต่อไป เสียเวลา..เสียเงินเสียทองกับผมมามากพอแล้วสินะ ถึงได้รีบอยากให้ผมดูแลตัวเองได้แบบนี้ !
“แล้วผมจะดูแลทิวเอง..คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ”
“แกก็ออกรับแทนกันทั้งปี..เพราะแบบนี้ไงมันถึงได้ทำเรื่องให้ฉันต้องขายหน้าไม่หยุดหย่อน”
แล้วมันก็จบเหมือนเดิม..จบลงตรงที่มันดูดีในสายตาใครต่อใคร และมีแค่ผมเพียงคนเดียวที่เป็นตัวปัญหา..คอยสร้างปัญหาให้ทุกคนไม่หยุดหย่อน แต่มันก็เป็นแบบนี้มานานจนผมรู้สึกชินแล้ว..
“คืนนี้ก็ค้างที่นี่นะนัท..เพราะเย็นนี้แม่นัดพ่อแม่หนูมิวมาทานข้าวที่บ้าน” บอกแล้วปรายตามามองผม “ส่วนทิว..วันนี้ไม่ต้องมาร่วมโต๊ะด้วย”
“แต่แม่ครับ..” มันทำท่าจะแย้ง
“พอแล้วนัท..เรื่องที่แกเมาแล้วไปขอถอนหมั้นหนูมิวเขา ฉันยังไม่ได้ชำระความเลยนะ ช่วยอย่าก่อเรื่องให้ฉันต้องปวดหัวมากไปกว่านี้เลย..”
สิ้นสุดคำพูดของแม่มัน ผมก็ถูกลากแขนให้เดินตามมันขึ้นมาบนห้อง ผมถูกมันเหวี่ยงลงไปที่พื้น..ก่อนที่มันจะเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนเตียง ผมเลยนั่งมองมันนอนคว่ำอยู่บนเตียงนิ่งๆ แบบนั้น..เพราะไม่รู้จะทำอะไร มันไม่พูด..ผมก็ไม่มีสิทธิแม้แต่จะขยับตัว ถ้าไม่อยากเจ็บตัวเหมือนทุกที..
.
.
“มึงอยากให้กูหมั้นกับมิวไหม..” จู่ๆ มันก็ถามขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน “แล้วมึงจะทำยังไงถ้ากูต้องแต่งงานกับมิวจริงๆ”
“...”
ผมเงียบ..ไม่มีคำตอบอะไรให้มัน เพราะผมไม่รู้ว่าตอนนี้มันต้องการคำตอบแบบไหนจากผม..ไม่รู้และไม่กล้าเสี่ยงจะแสดงความรู้สึกจริงๆ ของตัวเองออกมาให้มันได้รับรู้
“กูถามทำไมไม่ตอบ !” มันลุกขึ้นมา..ก่อนจะตะคอกใส่ผม “อยากเจ็บตัวนักใช่ไหม !”
“ผมไม่รู้ครับ..” ผมตอบมันไป “ไม่รู้ว่าคุณนัทอยากได้ยินคำตอบแบบไหน..”
“...”
“ผมกลัวตอบไม่ถูกใจอีก..”
“หึ !” มันแค่นยิ้ม “ก็แค่ตอบตามความรู้สึก..มึงคิดแบบไหนก็ตอบแบบนั้น”
ผมนิ่ง..ชั่งใจอยู่สักพักถึงเอ่ยปากตอบมัน “ก็คงดีใจมั้งครับ..ที่คุณกับคุณมิวได้แต่งงานกันสักที”
“ดีใจที่ไม่มีกูคอยตามรังควานชีวิตมึงสิไม่ว่า..” มันยิ้มเยาะ “อย่าคิดว่ากูแต่งงานไปแล้วจะมายุ่งกับมึงไม่ได้..”
“...”
“ถ้ากูพอใจจะทำซะอย่าง..มึงก็ไม่มีวันหนีกูพ้นหรอก”
“เพื่ออะไรครับ..” ผมถามมันแบบไม่เข้าใจ “จะทำร้ายกันไปแบบนี้เพื่ออะไร..”
“...”
“ถึงไม่เห็นแก่ที่มีสายเลือดเดียวกัน..ก็แค่สมเพชผมในฐานะเพื่อนร่วมโลกคนหนึ่งก็ได้” ผมทิ้งความกลัวออกไป..เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้มีท่าทีเกรี้ยวกราดอะไรเหมือนทุกที “ที่ผ่านมาผมยังชดใช้ความผิดที่คุณบอกว่าแม่ผมทำไม่พออีกหรือไง..”
“เหอะ !”
“คุณนัท..”
“กูไม่มีวันปล่อยมึงไปแน่..”
“...”
“ไม่ว่าจะนานแค่ไหน..กูก็ไม่มีวันปล่อยมึงไป”
“...”
“เพราะมึงเป็นของกู..และมันต้องเป็นแบบนั้นตลอดไป”
Ma-NuD_LaW
ขอบคุณครับ..ที่ช่วยโหวตเรื่องนี้ในสาขานิยายสุดโศก 
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้คนเขียนกับแม่นะครับ 
.
.
และคำตอบนี้..เพื่อช่วยรักษาอาการปวดตับของ คุณแมวดำ ผมขอตอบว่า "พระเอกไม่ใช่คนที่มีสายเลือดเดียวกับทิวแน่นอนครับ" และเรื่องนี้จบแบบแฮปปี้แน่ๆ ไม่ต้องกลัวตอนจบนะ 
และสุดท้าย..ถ้า 'คนอ่านยังไหว' 'คนเขียนก็ยังไหว'เหมือนกันจ้า 
บวกเป็ด 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 537072 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก