“กินเข้าไปให้หมด..”
“...”
“กูบอกให้กินไง !!”
มันกดหัวผมจนเกือบจะทิ่มลงไปในจานข้าว..เมื่อผมไม่ยอมตักข้าวเข้าปากเลย วันนี้มันลากผมออกมาจากเตียงตั้งแต่เช้า..ให้ออกมากินข้าวที่มันบอกว่าลงมือทำเอง ผมไม่กล้าแตะเพราะไม่รู้ว่ามันจะใส่อะไรลงไปบ้าง..ถึงแม้จะรู้ดีก็ตามว่าการตายมันก็ไม่ได้ทำให้ผมทรมานไปมากกว่าตอนนี้ แต่ผมก็ยังไม่อยากตาย..ไม่อยากเป็นอะไรทั้งนั้น ผมยังคิดถึงวี..ยังคิดถึงคนที่ผมรักอยู่
“ไอ้ทิว !!”
สุดท้ายเมื่อทำอะไรไม่ได้..มันก็ปัดจานข้าวทั้งหมดลงพื้น ก่อนจะลากผมเข้าไปในห้องมัน..ฉีกดึงเสื้อผ้าแล้วเหวี่ยงผมไปที่เตียง ผมดิ้นหนีทันที..เมื่อรู้ว่ามันจะทำอะไร ผมไม่อยากนอนกับมัน..ไม่อยากทำเรื่องแบบนี้กับมันอีกแล้ว
“อย่า..ปล่อยผม..อย่าทำแบบนี้..”
“กูทำ..เพราะมึงท้าทายกู” มันพูดแล้วกดแขนผมติดเตียง “กูทำ..เพราะมึงทำเหมือนกูไม่มีตัวตน”
“...”
“อย่าทำให้กูรู้สึกเหมือนคนน่าสมเพช..”
“...”
“เพราะคนอย่างมึงไม่มีสิทธิ”
ผมดิ้น..เบี่ยงหน้าหนีสัมผัสของมัน จูบที่น่ารังเกียจ..จูบจากคนที่มีสายเลือดเดียวกัน ผมจะไม่ยอมให้เรื่องเลวๆ แบบนี้มันเกิดขึ้นมาอีก “เรามีพ่อคนเดียวกันนะ..เข้าใจไหมว่าเรามีพ่อคนเดียวกัน !”
“แล้วยังไง !!” มันตะคอกผมเสียงดัง “ถ้ากูคิดเรื่องนี้..กูคงไม่ทำแบบนี้กับมึงตั้งแต่แรก”
“...”
“มึงไม่ใช่พี่น้องกู..มึงมันก็แค่ลูกของผู้หญิงเพศยาคนหนึ่ง..”
“...”
“อย่าสะเออะยกตัวมาเทียบกับคนอย่างกู”
พูดจบก็ก้มลงมาซุกไซร้ซอกคอผม..ขบกัดไปทั่วจนเจ็บไปหมด ผมร้องขอ..บอกให้มันหยุด แต่มันก็ไม่คิดจะสนใจ สุดท้ายผมก็ทำได้แค่หลับตาลง..ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาแบบนั้น เพราะไม่รู้จะทำยังไงแล้ว..
.
.
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนเกือบๆ ตีสาม..ค่อยๆ ลุกขึ้นมาจากเตียงเข้าไปทำความสะอาดตัวเองในห้องน้ำ ก่อนจะเหม่อมองร่างกายที่เต็มไปด้วยร่องรอยของตัวเองผ่านกระจกเงานั่น ในหัวคิดถึงแต่ภาพนรก..ภาพของโทษทัณฑ์ที่ผมจะต้องได้รับหลังความตาย ผมนอนกับพี่น้องของตัวเอง..นอนกับผู้ชายที่มีสายเลือดเดียวกันกับผม ก่อนหน้าที่จะรู้ความจริง..ผมก็ขยะแขยงตัวเองมากพอแล้ว พอหลังจากรู้ความจริงแบบนี้..ผมยิ่งขยะแขยงตัวเองมากกว่าเดิม
ผมหยิบมีดโกนหนวดของมันที่วางอยู่บนอ่างขึ้นมา..จ้องมองคมมีดนั้นด้วยความรู้สึกว่างเปล่า บางทีถ้าผมตายๆ ไปซะ..เรื่องพวกนี้มันคงจะจบ ความเสียใจ..ความเจ็บปวดของมันคงจะหมดไปพร้อมๆ กับความตายของผม
“ผมเกลียดตัวเอง..แต่ผมก็ยังไม่อยากตาย..”
ผมวางมีดนั่นลงไปที่เดิม ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น..กอดเข่าตัวเองไร้ไห้สะอึกสะอื้นไปแบบนั้น ผมมันอ่อนแอ..อ่อนแอและขี้ขลาดเกินกว่าจะทำอะไรแบบนั้น ผมยังอยากจะมีชีวิตอยู่..ยังอยากเจอหน้าวี และอยากถามคนๆ นั้นดูสักครั้งว่า..เคยเห็นผมเป็นลูกบ้างไหม ทำไมถึงไม่เคยคิดจะบอกอะไรเลย..
และถ้าเขาตอบกลับมาว่าไม่เคยเห็นผมเป็นลูก..ผมก็อยากจะถามเขาว่า แล้วรับผมกลับมาเลี้ยงทำไม..ทำให้ผมต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ได้ยังไง ทำไมไม่ปล่อยให้ผมเป็นแค่เด็กกำพร้าแบบนั้นต่อไป..
.
.
ผมเดินกลับเข้ามาในห้องของตัวเองหลังจากร้องไห้จนพอใจแล้ว..นั่งกอดเข่าตัวเองนิ่งๆ อยู่บนเตียงแบบนั้นจนมันตามเข้ามามัดผมเอาไว้เหมือนเดิมในตอนเช้า ผมไม่ได้ขัดขืนอะไรมันเหมือนทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา..ปล่อยให้มันมัดผมได้ง่ายๆ ก่อนจะยอมกินข้าวที่มันตักมาป้อนแบบสงบเสงี่ยม มันทำหน้าแปลกใจนิดหน่อย..แต่ก็ไม่ได้พูดได้ถามอะไร
“เย็นนี้กูจะกลับบ้าน..” มันบอกเมื่อตักข้าวคำสุดท้ายใส่ปากผมแล้ว “อาจจะกลับมาดึกหน่อย..ถ้ามึงหิวก็ทนหน่อยแล้วกัน..”
“...”
“แล้วกูจะรีบกลับ..”
ผมล้มตัวลงนอนหลับตานิ่ง..ไม่คิดจะพูดจะตอบอะไรมัน ในเมื่อนับตั้งแต่ถูกขังมา..ผมก็อดข้าวจนเป็นปกติอยู่แล้ว มันไม่เคยกลับมาหาอะไรให้ผมกินตอนเที่ยง..และบ่อยครั้งที่มันเผลอลืมว่ายังมีผมอยู่ จนกลับห้องดึกดื่น ปล่อยให้ผมต้องอดมื้อเย็นไปด้วยอีกมื้อ
“หรือถ้ามึงมีปัญญาหนีได้ก่อน..ก็คงไม่ต้องรอ..”
“ผมไม่หนีหรอกครับ..” ผมบอกมันแบบเหนื่อยๆ “หนียังไงก็คงไม่พ้น..”
“รู้ก็ดี..”
ผมไม่รู้ว่ามันมีสีหน้ายังไงตอนพูดคำนี้..ผมรู้แค่ว่าผมไม่อยากเห็นหน้ามันอีกแล้ว หรือต่อไปผมจะแกล้งหลับตา..ทำตัวเหมือนคนตาบอดตอนอยู่กับมันดี เผื่อว่าผมจะได้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง..
“อีกเรื่องหนึ่ง..”
“...”
“เมื่อวานกูเพิ่งส่งคนไปกระทืบชู้มึงมา..”
“หมายความว่าไง..” ผมลืมตามองมันแทบจะทันที “คุณทำอะไรวี..”
“หึ !”
“คุณนัท..”
“ห่วงมันจริงๆ” มันยิ้มเยาะๆ “ถ้าเป็นกูที่โดนกระทืบ..มึงคงจะนั่งหัวเราะสะใจสินะ”
ผมนิ่ง..เมื่อคิดว่าสิ่งที่มันพูดคือเรื่องจริง เพราะถ้าเป็นมัน..ผมคงจะไม่นึกสงสาร แถมยังแอบหัวเราะสะใจแบบที่มันว่าจริงๆ
“ไม่ต้องห่วง..มันยังไม่ตายหรอก..”
“...”
“แต่คงไม่มีปัญญามาวุ่นวาย..ถามหาเรื่องของมึงจากใครต่อใครได้อีกนาน..”
มันพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น..ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ผมหลับตาลงอีกครั้ง..พยายามไม่นึกภาพวีในสภาพสะบักสะบอม ร่างกายเต็มไปด้วยร่องรอยจากการถูกทำร้าย แต่ผมก็ทำไม่ได้..
ผมเป็นห่วงเขา..เป็นห่วงจนอยากจะออกไปดูให้เห็นกับตาว่าเขายังไม่เป็นอะไร
Ma-NuD_LaW
วันนี้วันเกิดแม่..อัพฉลองวันเกิดแม่ 
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะครับ..ตอนนี้แม่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว กลับมาพักที่บ้าน..ดูแลตัวเองตามที่หมอบอก ก่อนจะไปตรวจอีกครั้งในอีกสองอาทิตย์
ต่อไปอาจจะมาๆ หายๆ บ้าง..แต่ยังไงก็จะพยายามมาอัพครับ อย่าเพิ่งหนีหายกันไปไหนล่ะ 
ขอบคุณทุกความเห็นจ้า 
หัวข้อ: Bitch or Friend ? -มี Ebook แล้วน้าาาาาาา (อ่าน 540091 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก