ตกเย็นผมเจอมันมานั่งรอหน้าตึกหลังเลิกเรียน และทันทีที่เห็นผมมันก็ตรงเข้ามากระชากแล้วพาไปที่รถ ผมหันซ้ายหันขวา..มองดูใครต่อใครที่กำลังมองมาทางพวกเราแล้วหันกลับไปซุบซิบกัน นี่คงไม่พ้นถูกนินทาอีกแล้ว..คราวนี้จะอะไรอีกล่ะ ‘เช้าคนเย็นคน’ หรือ ‘ไอ้ตัว’ ดี ??
“มาที่นี่ทำไมครับ..ไม่กลัวคุณมิวมาเห็นหรือยังไง”
คณะก็อยู่ติดกันแค่นี้..ถ้าเกิดมิวมาเห็นเข้าจะทำยังไง แค่ทุกวันนี้เธอได้ยินคำนินทาพวกนี้แล้วไม่คิดอะไรก็ดีแค่ไหนแล้ว..นี่มันยังจะกล้าโผล่มาให้เรื่องมันหนักขึ้นอีกเหรอ ?
“ทำไม..มึงกลัวใครมาเห็นว่าอยู่กับกูงั้นเหรอ” แต่แทนที่จะได้รับคำตอบ..กลับถูกมันหาเรื่องอีก
“เปล่าครับ..” ผมถอนหายใจออกมา..รู้สึกเบื่อหน่ายกับนิสัยเด็กๆ ของมันแบบนี้ แต่ก็ยังพยายามจะพูดกับมันดีๆ“คุณก็รู้ว่าใครๆ พูดถึงพวกเรายังไง อยากให้เรื่องของเราเข้าหูคุณมิว หรือพ่อแม่คุณหรือไงครับ”
“รู้ก็ดี..ยิ่งเข้าหูพ่อก็ยิ่งดี !” มันยิ้มก่อนจะพูดต่อ “กูอยากรู้นักว่าจะมีใครเจ็บเพราะเรื่องนี้บ้าง”
“หมายความว่าไงครับ..”
“หึๆ”
“อย่าทำให้พ่อแม่คุณต้องเสียใจเพียงเพราะแค่อยากเอาชนะเลยครับ” ผมพูดเตือนสติมัน “มันไม่มีประโยชน์อะไร อะ..โอ๊ย !!”
มันจอดรถเข้าข้างทาง..ก่อนจะหันมาผลักหัวผมจนกระแทกกระจกรถอีกครั้ง “กล้าดียังไงมาสั่งสอนกู !!”
“คุณนัท !!” ผมยกมือขึ้นมาจับข้อมือมันเอาไว้ทันก่อนที่มันจะจับหัวผมโขกกับประตูรถ “ทำไมไม่บีบคอผมซะเลยล่ะครับ..”
“ปากดีนักนะมึง”
มันยอมปล่อยมือออกไป..แล้วหันกลับไปขับรถต่อ เราไม่พูดอะไรกันอีก ผมนั่งเงียบๆ ในขณะที่มันเอาแต่เร่งความเร็วของรถให้เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และทันทีที่มาถึงห้อง..มันก็ตรงเข้ามาลากผมไปเหวี่ยงทิ้งไว้ที่นอกระเบียง ก่อนจะกดล็อคประตูไม่ให้ผมเข้าไปข้างใน..
ผมถอนหายใจออกมา..ก่อนจะเดินไปนั่งลงที่มุมระเบียงแบบเงียบๆ ไม่คิดจะสนใจสายตาที่กำลังจ้องผมมาจากโซฟาด้านในห้อง ในเมื่อมันไม่อยากให้ผมเข้า..ผมก็จะไม่ร้องขอให้มันเปิดประตูให้ ผมเหนื่อย..เหนื่อยเกินกว่าจะทำตัวน่าสมเพชแบบนั้นแล้ว
.
.
“ไอ้ทิว !!” ผมแกล้งหลับตานิ่ง..ไม่สนใจเสียงเรียกของมัน “กูเรียกไม่ได้ยินหรือไง !!”
ผมยังคงนิ่ง..ไม่คิดจะลืมตาขึ้นมาทั้งที่ได้ยินเสียงแก้วกระทบเข้ากับผนังห้อง แต่มันก็อาละวาดอยู่ได้ไม่นาน..สุดท้ายก็เปิดประตูออกมาลากผมกลับเข้าไปในห้องก่อนจะเหวี่ยงลงที่โซฟา แล้วตามเอาตัวมันมาคร่อมทับผมเอาไว้
“กล้าดียังไง..ถึงได้มาทำแบบนี้กับกู !!”
“ผมทำอะไรเหรอครับ..” ผมถามมันแบบเหนื่อยๆ “คุณอยากให้ผมนอนที่ระเบียง..ผมก็ยอมนอนแล้ว คุณยังจะเอาอะไรกับผมอีก”
“ไอ้ทิว !!”
มันตบปากผมแรงๆ หลายครั้ง..ก่อนจะบดจูบลงมา ผมพยายามดิ้นหนี..แต่ก็เหมือนจะยิ่งกระตุ้นให้มันโกรธ มือที่บีบกรามผมยิ่งบีบแน่นกว่าเดิม..ในขณะที่มือที่ว่างก็ทุบลงมาบนท้องผม
ผมนอนนิ่ง..หมดแรงจะขัดขืนอะไรอีก ได้แต่ปล่อยให้มันทำทุกอย่างกับร่างกายผมจนพอใจ..มันไม่รุนแรงอะไรกับผมไปมากกว่านี้ ตรงกันข้ามกลับเริ่มอ่อนโยนกับผมลงเรื่อยๆ ผมพยายามตั้งสติ..ไม่หลงไปกับสัมผัสอ่อนโยนพวกนี้ของมัน
มันก็แค่เรื่องหลอกลวง..สัมผัสปลอมๆ แบบนี้มันไม่มีอยู่จริงหรอก !
ผมบอกตัวเองแบบนั้น..ตลอดทั้งคืน..
Ma-NuD_LaW
ขอบคุณนะครับ.. 
ตอนนี้ยอมแพ้แล้ว..ขอตังค์พ่อซื้ออุปกรณ์บันทึกข้อมูลตัวใหม่แล้ว 
ไม่รู้จะเจอปัญหาเดิมๆ หรือเปล่า 
.
.
นิยายเรื่องนี้..เจ้าของเดียวกับเรื่อง "เมียน้อย" 
เจ้าของนิยายสั้นๆ สำนวนง่อยๆ ขอฝากตัวอีกครั้งนะครับ 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
