“เลิกยุ่งกับมันซะ..ไม่งั้นมึงเจ็บหนักกว่านี้แน่ !”
“...”
“รับปากกูสิ”
“...”
“ไอ้ทิว !!”
มันตบหน้าผม..ตะคอกด่าผม ก่อนจะพาไปคลินิกหลังจากกระทืบผมจนหนำใจแล้ว ผมถูกหมอซักไซ้ใหญ่โตเรื่องบาดแผลและรอยฟกช้ำพวกนี้..แต่ผมก็ทำได้แค่บ่ายเบี่ยงไปเรื่อย ผมไม่ได้อยากแจ้งความ..และคิดว่ามันคงไม่มีประโยชน์ที่จะทำแบบนั้นด้วยซ้ำ เพราะสุดท้ายมันก็คงดิ้นจนหลุดจากคดีอยู่ดี..
“มึงทำตัวเองนะทิว..มึงวอนหาเรื่องเอง”
ผมหลับตาลง..ไปคิดจะสนใจแรงกอดรัดบนตัว มันนอนกอดผม..กอดแล้วกดจูบซ้ำๆ ลงบนขมับอยู่อย่างนั้น ในขณะที่ปากก็พร่ำบ่นว่าเป็นความผิดของผม ผิดที่ผมโกหกมัน..ผิดที่ผมทำอะไรลับหลังมัน
ผมไม่รู้หรอกว่าตัวเองทำผิดอย่างที่มันบอกจริงไหม..แต่ผมรู้แค่ว่าผมจะไม่เลิกยุ่งกับวีแน่นอน เพราะผมจะไม่ทำอะไรตามความต้องการของมันอีกต่อไปแล้ว !!
.
.
ผมพาร่างกายโทรมๆ ของตัวเองมาหาวีทันทีที่มันออกไปเรียน..ไม่ได้คิดจะหนีเหมือนคราวก่อนหรอกครับ ก็แค่จะออกมาหาความสบายใจของตัวเองก็เท่านั้น
วีไม่ได้พูดได้ถามอะไรเลยตอนที่เห็นผม..ทำแค่เดินเข้ามาประคอง พาผมไปนอนที่เตียง..หาข้าวหายาให้ผมกิน ก่อนจะนั่งกุมมือผมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ผมนอนซมให้วีดูแลอยู่ที่ห้องเขาจนเกือบเย็น..ก่อนจะนั่งแท๊กซี่กลับมาที่คอนโด ไม่รู้ว่าตอนนั้นในหัวผมคิดอะไรอยู่บ้าง..ไม่รู้แม้กระทั่งตอนนี้ที่เจอมันยืนกอดอกรออยู่หน้าคอนโด
“ไปไหนมา..” น้ำเสียงเย็นๆ มาพร้อมกับสายตาที่ดูเหมือนพร้อมจะฆ่าผมทุกเวลา “กูถามว่าไปไหนมา..”
“ไปหาเพื่อนครับ..”
“เพื่อนงั้นเหรอ..” มันพูดแล้วยกมือถือเครื่องใหม่ขึ้นมาให้ผมดู “ไอ้นี่มันคือเพื่อนมึงใช่ไหม..”
“ครับ..”
ผมมองภาพวีกำลังประคองผมตอนขึ้นรถแท็กซี่..ก่อนจะตอบกลับไปง่ายๆ โดยไม่ได้คิดจะตกใจอะไร คงจะเป็นฝีมือของผู้หวังดีคนไหนสักคนที่บังเอิญมาเจอ หรืออาจจะอยู่หอพักเดียวกันกับวีนั่นแหละที่ส่งมา ผมไม่คิดจะสนใจ..และเหนื่อยเกินกว่าจะแก้ตัวอะไรกับมันแล้ว
“เพื่อนนอนหรือเพื่อนอะไร..ถึงได้ต้องหอบสังขารไปหามันทั้งที่ไม่สบายอยู่แบบนี้ !”
“แล้วแต่คุณจะคิดเถอะครับ..”
“ไอ้ทิว !!”
ผมยืนนิ่งๆ ให้มันด่าให้มันตะคอก ก่อนจะทั้งลากทั้งดึงผมขึ้นมาบนห้อง หมดแล้ว..หมดแรงจะขัดขืนมันแล้ว ผมจะปล่อยให้มันระบายอารมณ์ใส่ร่างกายของผมจนกว่าพอใจ..ทั้งทุบตี ทั้งข่มขืน หรืออะไรก็ตามแต่ที่มันอยากจะทำ..
“กูบอกแล้วใช่ไหมว่าให้เลิกยุ่งกับมัน !” มันเหวี่ยงผมลงบนพื้นห้อง “กูถามได้ยินไหม !”
ผมยังคงนิ่ง..ไม่คิดจะหันไปมองมันด้วยซ้ำ
“มึงจะเอาแบบนี้ใช่ไหม !”
“...”
“จะไม่ยอมเลิกยุ่งกับมันใช่ไหม !!”
“...”
“งั้นมึงเตรียมตัวรับศพมันได้เลย..กูจะไม่ปล่อยให้ไอ้พวกที่มันชอบยุ่งกับของๆ กูได้อยู่อย่างสุขสบายอีกแล้ว”
“ถ้าเขาตาย..ผมก็จะตายตามไปด้วย”
ก็เอาสิ..ถ้ามันทำอะไรวี ผมก็จะตายตามวีด้วย ให้มันรู้ซะบ้าง..ว่ามันไม่มีวันจะได้ทุกสิ่งทุกอย่างตามที่ต้องการหรอก
“นี่มึงปกป้องมัน”
“...” ผมเบือนหน้าหนี..ไม่คิดจะตอบคำถามของมัน
“รักมันหรือไง..มึงรักมันแล้วใช่ไหม” ผมถอนหายใจออกมา..รู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ตรงข้อมือที่ถูกมันกดเอาไว้ อาจจะหัก..เจ็บขนาดนี้ข้อมือผมมันคงจะหักไปแล้ว “มึงมันร่าน..ร่านเหมือนแม่ชั่วๆ ของมึง”
“ก็คงงั้นมั้งครับ..” ผมกัดปากตัวเองระบายความเจ็บที่ข้อมือ “แม่เป็นยังไงลูกก็คงเป็นอย่างนั้น..”
เพี๊ยะ !! มันตบปากผม..ตบซ้ำๆ อยู่แบบนั้นไม่ยอมหยุด และยิ่งผมจ้องหน้ามันเท่าไร..มันก็ยิ่งตบแรงมากขึ้นไปเท่านั้น
“อย่ามาทำปากดีกับกู..”
ผมพ่นเลือดออกมา..ก่อนจะส่งยิ้มเยาะๆ ไปให้มัน “ก็คุณอยากได้ยินผมพูดแบบนี้ไม่ใช่หรือไง..”
“ไอ้ทิว !!”
มันฉีกดึงเสื้อผ้าผม..ก่อนจะใช้ปากขบกัดไปทั่วทั้งตัว ผมนอนนิ่ง..ปล่อยให้มันระบายอารมณ์ใส่ร่างกายผมจนพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นมาเก็บกวาดทุกอย่างด้วยมือเพียงข้างเดียวหลังจากทุกอย่างสงบลง..
.
.
“ผมจะไม่ทนแล้วนะครับ..ผมจะไม่ทนอีกแล้ว”
บอกกับตัวเองแบบนั้น..ก่อนจะกดส่งข้อความที่เพิ่งพิมพ์เสร็จไปให้วี ครั้งสุดท้ายแล้วที่ผมจะทนอยู่ให้มันทำอะไรแบบนี้..ครั้งสุดท้ายจริงๆ ที่ผมจะยอมให้มันทำกับผมได้เหมือนสัตว์แบบนี้ เพราะหลังจากนี้ไปมันจะบังคับอะไรผมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว..
Ma-NuD_LaW
สมใจคนอ่านแล้วสิ 
หลังจากนี้ไปจะเข้าเรื่องจริงๆ แล้วนะ 
.
.
เตรียมยาดมและผ้าปิดจมูก..มากันกลิ่นน้ำเน่าได้เลย 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
