ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาตอนเช้า..เห็นมันกำลังนอนหลับอยู่ตรงหน้า มือข้างหนึ่งของมันกุมข้อมือผมเอาไว้..เหมือนกลัวผมจะหนี ผมค่อยๆ บิดข้อมือของตัวเองออกมาช้าๆ พยายามให้เบาที่สุด..แต่มันก็ยังตื่น และจากที่มันแค่กุมมือผม..ก็เริ่มจะบีบแน่นขึ้นมา
“คุณนัท..” ผมเรียก..แล้วพยายามจะแกะมือมันออก
“จะไปไหน..”
“เช้าแล้ว..ผมจะออกไปทำมื้อเช้าให้”
“ไม่ต้อง” มันพูดเสียงเรียบ..ก่อนจะดึงผมให้เข้าไปใกล้ “กูยังไม่หิว..”
“แต่..”
“หุบปากสักที..กูรำคาญ”
ผมไม่พูดอะไรอีก..ทำแค่นอนจ้องหน้ามันตอบไปแบบนั้น ไม่ค่อยเข้าใจหรอกครับ..ปกติมันไม่เคยทำอะไรแบบนี้ เพราะทุกๆ ครั้งหลังจากที่เรามีอะไรกัน..มันจะเป็นฝ่ายออกไป หรือไม่ก็ไล่ผมไปให้พ้นๆ หน้ามัน แต่เมื่อคืน..หลังจากมันทำเสร็จ มันก็ลากผมให้เข้ามานอนในห้องมันด้วยกัน ถึงไม่ได้กอด..แต่มันก็กุมมือผมเอาไว้ตลอดเวลา
.
.
ผมเผลอหลับไปอีกรอบ..รู้สึกปวดหัวนิดๆ เหมือนกำลังจะเป็นไข้ คงเพราะร่างกายไม่ได้พักผ่อนติดต่อกันหลายวัน..ผมเลยรู้สึกไม่ค่อยดีแบบนี้ จากที่คิดว่าจะออกไปทำอาหารเช้าให้มัน..เลยกลายเป็นมื้อกลางวันเสียแทน มันไม่ได้พูดได้บ่นอะไร..แถมยังเข้ามาช่วยผมจัดจานที่โต๊ะ ตามด้วยการบังคับให้ผมกินข้าวพร้อมมัน..
ท่าทีของมันที่ผมไม่เคยเจอ..ท่าทีที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ในหัวใจ มันเหมือนกับว่าลึกๆ แล้ว..มันเองก็ไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไรขนาดนั้น หรือบางทีมันอาจจะเป็นแค่ละคร..แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนมันคือความจริง
“กูปวดหัว..”
มันบอกหลังจากกินมื้อเที่ยงเสร็จ..ผมเดินไปค้นยาที่ลิ้นชักโต๊ะหนังสือในห้อง ก่อนจะคว้าแก้วน้ำแล้วตามมันเข้าไปในห้อง เห็นมันนอนนิ่งๆ บนเตียงแล้วก็อดสงสารไม่ได้..คงเพราะป่วยแบบนี้แหละมั้ง มันถึงได้ทำท่าทางแปลกๆ แบบนั้นใส่ผม คิดได้แบบนั้นผมก็รู้สึกเข้าใจอะไรขึ้นมานิดหน่อย..
“ทานยานะครับ..” วางแก้วน้ำกับยาไว้ที่โต๊ะข้างเตียง..ก่อนจะช่วยพยุงมันขึ้นมานั่ง “ตัวรุมๆ นะครับ”
“...”
มันไม่พูดอะไร..แค่โยนยาเข้าปากไปเงียบๆ ผมเลยจัดการเช็ดหน้าเช็ดปากให้มัน ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินออกมา..แต่มันกลับยื่นมือมายื้อแขนผมเอาไว้ แล้วออกแรงดึงจนผมเซล้มลงไปทับตัวมัน
“คุณนัท..”
“กูง่วง..”
“ง่วงก็นอนสิครับ..” ผมพยายามดึงตัวออกจากอ้อมกอดมัน “คุณนัท..”
“นอนกับกู..”
มันออกแรงดันตัวผมให้นอนลงข้างๆ แล้วกอดรัดไว้แน่น..ผมดิ้นอยู่สองสามครั้ง จนรู้ว่าคงดิ้นไม่หลุดแน่ถึงยอมนอนนิ่งๆ ข้างมัน ได้ยินเสียงมันถอนหายใจออกมาแรงๆ ครั้งหนึ่ง..ก่อนจะกระชับแขนที่กำลังกอดผมให้แน่นขึ้น แล้วงึมงำอะไรที่ฟังไม่ได้ศัพท์
ไม่รู้ว่าผ่านมานานเท่าไรแล้วที่ผมถูกมันกอดเอาไว้แบบนี้ อากาศเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศในห้อง..ทำให้ผมต้องดึงผ้าห่มมาคลุมร่างเราทั้งสองคนเอาไว้ ผมนอนจ้องหน้ามัน..ในขณะที่หัวสมองกำลังว่างเปล่า ผมไม่ได้คิดอะไร..และไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกยังไงด้วยซ้ำกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของมันหลังจากตามผมกลับมา หรือแม้แต่คำพูดแปลกๆ ในบางครั้งของมัน แต่ผมก็ยังสับสน..และเหนื่อยเกินกว่าจะพยายามเข้าใจอะไร
“ทิว..”
มันละเมอเรียกชื่อผมครั้งหนึ่ง..ก่อนจะอมยิ้ม ผมมองริมฝีปากที่กำลังคลี่ยิ้มน้อยๆ นั้น..แล้วหลับตาลงบ้าง สงสัยผมจะเหนื่อยเกินไป..หรือไม่งั้นก็คงกำลังง่วงมากๆ ถึงได้มองว่ารอยยิ้มนั่นมันอ่อนโยนไปได้..
บ้าบอสิ้นดี..ไอ้ความคิดของผมแบบนี้ของผม !!
.
.
ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง..เมื่อรู้สึกว่ามีใครกำลังทำอะไรกับร่างกายของผม แรงกระแทกเข้าออกซ้ำๆ ที่ตรงส่วนล่าง..ทำให้ผมรู้สึกเวียนหัว มันทำแบบนี้อีกแล้ว..ลงมือทำลายความคิดดีๆ ที่ผมเพิ่งมีให้มันเพราะตัณหาโง่ๆ แบบนี้อีกแล้ว
“ทะ..ทำอะไรของคุณ อื้อ..”
“เอามึงไง..”
คำตอบที่มาพร้อมกับใบหน้าเรียบเฉย..กระตุ้นความรู้สึกบางอย่างในตัวผม รังเกียจ..ขยะแขยง ตอนนี้ผมรู้สึกอยากเห็นมันตายลงต่อหน้า
“พะ..พอเถอะครับ” ผมร้องบอก..ขณะพยายามสกัดกั้นอารมณ์ตัวเอง
“ทำไม..มึงอยากนักไม่ใช่เหรอ เห็นนอนร้องไห้..เรียกหาผู้ชายอยู่นี่”
“มะ..หมายความว่าไงครับ”
“วี..วี..ช่วยผมที” มันหยุดขยับตัว..ก่อนจะบีบแขนผมแรงๆ “ฝันว่าเอากับมันอยู่หรือไง !!”
“คุณนัท !!”
“ทำไม..รับความจริงไม่ได้เหรอ !!”
“...”
“มึงมันร่าน..ร่านเหมือนแม่มึงไม่มีผิด”
“พอเถอะครับ..” ผมออกแรงผลัก..ก่อนจะพยายามดิ้นให้หลุดจากตัวมัน “คุณรู้จักแม่ผมหรือไง..ถึงได้มาว่าแบบนี้ !”
“หึ !”
“ถ้าไม่ได้รู้จัก..ก็ช่วยกรุณาอย่าพูดถึงแม่ผมแบบนั้น”
แม่ที่ผมไม่เคยเจอ..แม่ที่ผมจินตนาการเสมอว่าท่านต้องแสนดี แล้วทำไมมันต้องมาพูดแบบนั้น..จะมาพูดทำลายความฝันของผมแบบนี้ทำไม !!
“มึงมันโง่..”
“...”
“โง่ที่คิดว่าตัวเองเกิดมาจากผู้หญิงดีๆ”
“ก็แล้วมันเป็นยังไงล่ะครับ..รู้อะไรคุณก็พูดออกมาให้หมดสิ !”
“มันไม่ใช่หน้าที่ของกูที่จะต้องมาอธิบายอะไรให้มึงรู้” มันพูดแล้วเริ่มขยับตัวอีกครั้ง “เรื่องเลวๆ ในครอบครัว..กูไม่อยากเอามาพูดให้มันเป็นเสนียดปาก”
“หมายความว่า อื้อ..”
มันยื่นมือมาอุดปากผม..ทั้งที่ส่วนล่างกำลังขยับไม่หยุด
“กูรำคาญเสียงมึงเต็มทนแล้ว..”
Ma-NuD_LaW
ชื่อคนเขียนมันแปะยี่ห้อความชอกช้ำเอาไว้สินะ 
เรื่องนี้มันจบแฮปปี้จริงๆ นะ คือแบบไม่นิยมจบแบบปวดใจอ่ะ .. มันคือนิยายรักนะเรื่องนี้ 
แอบตอบเม้น "รู้สึกว่านิยายทุกเรื่องของคุณลิงภูเขานี่จะโดนคนเอาไปเปรียบกับเรื่องเมียน้อยตลอดเลยนะ"
ผมก็ว่างั้นแหละ 
.
.
แล้วก็บ่นกันจังว่าสั้นๆ โดยเฉพาะเม้นนี้
"คราวนี้พัฒนาอะ จากตอนที่แล้ว อ่านจบภายในสองนาที
คราวนี้เหรือแค่นาทีครึ่ง
คลาดว่าอ่านสองรอบก็ไม่น่าจะถึง สองนาที....."
ใครให้เอาความจริงมาพูดกันห๊ะ !! 
ไปละ..เดี๋ยวช่วงสนทนามันจะยาวกว่านิยาย 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
