{CH 24 darling }
เจ้าแฝดตัวน้อยหลบฝ้ายพี่ชายที่กำลังทำอาหารด้วยเตาถ่านอยู่หน้าบ้าน พากันมาหลังบ้านที่ห่างออกไปไม่เกินห้าเมตรจะเป็นป่ารก โดยที่ฝ้ายคิดว่าสองแฝดพากันเล่นอยู่ในบ้าน ขุนทัพแฝดน้องเม้มปากมองชะเง้อไปที่หน้าบ้านเห็นฝ้ายกำลังทำงานอยู่อย่างเคร่งเครียดก่อนจะหันมามองแฝดพี่ที่แววตาใสบริสุทธิ์ปริบๆ
“พล ทัพว่า ฝ้ายอาจจะโกรธเรานะ” แฝดน้องพูดเสียงอ่อยกระชับแขนป้อมๆกอดตัวเองถึงจะมีเสื้อกันหนาวตัวหนากับหมวกไหมพรมสีสดใสห่มอย่างมิดชิดแก้มทั้งสองข้างก็ยังแดงปรั่ง อากาศ 10 องศาบนเขาทำให้เด็กน้อยต้องปรับตัวอีกสักระยะ
“ไม่สงสารฝ้ายเหรอเมื่อคืนมีคนมารังแกด้วย ฝ้ายไม่นอนทั้งคืนเลย” เจ้าแฝดพี่ในเสื้อผ้าที่เหมือนกับแฝดน้องปากสั่นน้อยๆ
“สงสารจิ … ฮึก เค้ายังกลัวอยู่เลย”
เจ้าขุนพลเอื้อมมือตัวเองไปลูบหัวของน้องชายตัวเองตรงหน้าเหมือนที่ฝ้ายชอบทำกับเค้าเวลาเค้าร้องไห้ความจริงเจ้าตัวน้อยก็อยากจะร้องไห้โฮออกมาเหมือนกันแต่ก็ต้องกลั้นใจเอาไว้ เพราะเค้าต้องเข้มแข็งไม่งั้นทุกอย่างจะต้องแย่ลง เด็ก 5 ขวบ อย่างขุนพลรู้ดี
“ไม่ร้องดิ ฝ้ายยังเข้มแข็งเลย”
“อื้อ ถ้าคืนนี้ยักษ์ตัวร้ายมาอีก ทัพจะเตะปลิวไปเหมือนเต่าในเกมมาริโอ้เลย” แฝดน้องปาดน้ำตาที่หล่นลงมาปรอยๆก่อนจะทำท่าเตะน่ารักน่าชัง
“พลคิดแผนเจ๋งๆได้นะ เอาหูมานี้ดิ” ขุนทัพขยับเข้าไปใกล้แฝดพี่แต่พอขุนพลกระซิบแก้มยุ้ยๆก็หัวเราะคิกคักขึ้นเลยโดนแฝดพี่หยิกแก้มไปหนึ่งทีเลยต้องแข็งใจทนจั๊กจี้ต่อไป
“จะดีหรอพล มันอันตรายมากเลยนะ” แฝดน้องเอ็ดขึ้นอย่างไม่แน่ใจ
“เราต้องดูแลตัวเองได้นะทัพ และต้องดูแลฝ้ายด้วย เราไม่อยากให้ฝ้ายร้องไห้ไม่ใช่หรอ” แฝดน้องพยักหน้าก่อนจะโหมเข้ามากอดพี่ชายฝาแฝดตัวเองอย่างอ้อนๆขุนทัพก็เหมือนพี่ชายโดยสมบูรณ์แบบ กอดน้องเหมือนพระเอกกอดนางเอกในละครไทย
“แต่ตอนนี้เราต้องออกไปหน้าบ้านก่อนนะ ไม่งั้นฝ้ายจะต้องสงสัยแน่ๆ” แฝดน้องพูดขึ้นก่อนที่ขุนพลจะจูงมือน้องชายพาหลบซ่อนฝ้ายที่มัวแต่ยุ่งกับการทำอาหารเช้าอยู่ไม่ทันสังเกตุเห็นเจ้าหมีน้อยทั้งสองที่แอบย่องเข้ามาในบ้าน
.
.
.
เวลา 8 โมงเช้า ร่างสูงใหญ่ของเจ้าจอมนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ปุด้วยผ้าไหมสีแดงสด ตาคมทอดสายตามองไปที่หน้าซีดเซียวของเด็กผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับจอมใจของจอมร้ายที่หายไปอาการของเธอเป็นผู้ป่วยลูคีเมียที่ต้องใช้เงินรักษาค่อยข้างมาก ผมยาวของเธอถูกซ่อนไว้ในหมวดของคนไข้เป็นผลจากการฉายรังสีที่จำเป็นต้องทำเพื่อรักษาชีวิต
จอมร้ายถอนหายใจเล็กน้อยกุมขมับด้วยความเหนื่อยล้าทั้งคืนเค้านั่งคิดไตร่ตรองทุกสิ่งทุกอย่างโดยไม่ได้หยุดพัก ใจที่ร้อนรนกลับหมอดลงและเลือกที่จะมีสติเชื่อใจฝ้ายให้มากขึ้น เชื่อว่าฝ้ายดูแลตัวเองได้ เชื่อว่าเค้าต้องหาจอมใจเจออย่างแน่นอน
“คุณจอมคุณราชามารออยู่ด้านล่างครับ” เรกกี้เดินเข้ามาในห้องและพูดในสำเนียงฝรั่งเศส
“หึ ว่าไงติดต่อพี่ชายผู้หญิงคนนี้ได้ไหม” เจ้าจอมไม่ได้สนใจมากนักเพราะสิ่งที่เค้าคาดไว้ไม่ผิด
“ผมพยายามติดต่อแล้วแต่เหมือนสัญญาณฝั่งนั้นจะไม่สู้ดีนัก แต่ผมติดต่อญาติของเค้าได้แล้วนะครับ เป็นคุณยายอายุ 90 ปี ผมไม่อยากทำให้ท่านตกอกตกใจผมเลยไม่ได้ถามอะไรมาก แต่ล่าสุดหลานแกบอกจะไปทำงานภาคเหนือบนเขา อาจจะติดต่อไม่ได้สักระยะ”
“หึ งั้นรู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง”
“ครับผมตอนนี้เรากำจัดพื้นที่ที่น่าจะเป็นได้แคบลงแล้วเหลือแค่การลาดตะเวนและช่วยเหลือครับ”
“ฉันจะลงไปเอง เตรียมเครื่องบินเล็กไว้ให้ด้วย และในระหว่างที่ฉันไม่อยู่ ปิดบ้านใหญ่ห้ามให้ใครเข้าออก ยกเว้นแม่ฉันคนเดียว ไล่ไอ้แก่นั้นกลับไปซะด้วย” จอมร้ายว่าก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องโดยไม่สนใจเรกกี้ที่รายงานว่าราชาพ่อของตนมารออยู่เบื้อล่างห้องโถงใหญ่ด้วยอารมณ์ที่โมโหร้ายแทบจะทำลายบ้านได้ทั้งหลัง กับคนพันธุ์นั้นจอมร้ายไม่จำเป็นต้องสนใจด้วยซ้ำ
เค้าเดินเข้ามาภายในห้องเก่าที่ตกแต่งด้วยลายลูกไม้สีชมพู จอมร้ายพยายามหักห้ามใจไม่ให้เดินเข้ามาภายในห้องนี้เพราะไม่อยากที่จะทำให้ไฟบรรลัยกัลป์ที่อยู่ในทรวงลุกโชนขึ้นปิดบังสติปัญหา แต่แล้วเค้าก็เผลอจนได้ มือใหญ่กรีดนิ้วไปตามกรอบรูปสีทองที่ประดับตกแต่งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงรูปของฝ้ายที่กำลังเขม็งเค้าที่นั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟาด้านล่าง หึ เด็กอะไรทะเล้นจนจอมร้ายอ่อนใจ
“อดทนหน่อยนะ พี่กำลังไปหาเรา” เสียงเข้มเปล่งวาจาออกมาก่อนที่มือหนาจะตัดใจกุมเข้าหากันก่อนจะคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำเดินเข้าห้องน้ำไป เพื่อให้น้ำชโลมร่างกายที่กำลังร้อนรุมราวกับไฟเผา
“ใครน่ะป้า” น้อยสาวใหญ่ทรงโตถามป้าน้อมคนเก่าคนแก่ที่กำลังนั่งสงบนิ่งอยู่ในห้องครัวไม่เหมือนกับเด็กสาวใช้รุ่นลูกที่กำลังอกสั่นขวัญหายกันคนมากมายที่แห่กันมาที่บ้านใหญ่อย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อนจนไม่กล้าที่จะออกมาต้อนรับ
“พวกคุณราชา คุณพ่อของคุณจอม”
“เอ๊ะป้า ไหนบอกว่าตายไปแล้วไง”
“หุบปากดีของเอ็งไปเลยนางน้อย ไม่ใช่ธุระของเอ็ง” ป้าน้อมพูดขึ้นก่อนจะเหลือบมองไปทางเด็กสาวใหญ่สี่ห้าคนที่ยืนเกาะกันเป็นกลุ่มอย่างหวาดกลัว
“พวกเอ็งไม่ต้องออกไปต้อนรับรอให้ท่านจากไปก่อนจะดีกว่า ก่อนที่เอ็งจะถูกเอาไปเป็นเมียซะ” ป้าน้อมพูดเสียงนิ่งทำเอาน้อยที่ยืนกอดอกอยู่อย่างถือดีขนลุกเกรียวแต่ในสมองอันน้อยนิดผิดกับทรงตัวนั้นกลับคิดอะไรที่โง่เง่าสิ้นดี เอาว่ะ ไม่ได้ลูกก็เอาพ่อ ดูท่าจะรวยไม่ต่างกัน
“มึงกล้าไล่กูหรอไอ้ระยำ!!!” เสียงตะหวาดลั่นห้องโถ่งของราชาผู้เกรี้ยวกราดดังขึ้นท่ามกลางลูกน้องนับสิบของตนเองที่ยืนอยู่เบื้อหลัง แต่อเดลกับเรกกี้กลับยืนนิ่งงันไม่ตอบโต้และไม่ได้ส่งสัญญาณให้กำลังกว่า 50 นายที่ซ่อนอยู่ทั่วไปเข้ามาควบคุมสถานการณ์
“ครับ คุณไม่มีอำนาจอีกต่อไปสำหรับพวกเรา ในทะเบียนบ้านชื่อของคุณบ่งบอกเป็นผู้สาบสูญไปแล้ว ฉะนั้นคุณราชา คุณเป็นคนไม่มีตัวตน”ภาษาอังกฤษสำเนียงอิตาลีดังขึ้นด้วยถ่อยคำเรียบเฉยของอเดล
“ไอ้ฝรั่งอย่าคิดว่ากูฟังมึงไม่ออกนะ”
“ครับ ผมรู้ว่าคุณฉลาด แต่ตามข้อมูลคุณคือบุคคลที่ตายแล้วไม่มีสิทธิใดๆทั้งนั้นทั้งด้านกฎหมายและความเป็นคน” อเดลเสริมต่อเรกกี้เอียงคอยิ้มให้ลูกน้องของราชาที่เหมือนพร้อมกับชักปืนออกมายิงถล่มได้ทุกเมื่อ หึ ลูกคลื่นเก่าล้าสมัยที่หลบหนีจากพายุที่โหมกระหน่ำหรือจะสู้คลื่นลูกใหม่ที่สร้างตัวเองขึ้นมาจากขุมนรกที่ลึกที่สุด
“ฉันคือราชาผู้ก่อตั้งบริษัทเครือกฤตยชญ์เนตรกรุ๊ป เป็นพ่อของนายพวกแก และเป็นนายใหญ่ของที่นี้!!!!”
“ไม่ครับในข้อมูลไม่มี” อเดลพูดเสียงนิ่งเช่นเคย
สร้างความรำคาญใจให้แก่ราชาเป็นอย่างมาก เขาเอากำปั้นทุบข้างกำแพงอย่างโมโหก่อนที่จะปรี่เข้ามากระชากคอเสื้อของต่างชาติใบหน้าคมสั่นที่มองมาที่เขาด้วยสีหน้าว่างเปล่าในหลักจิตวิทยาที่ใช้ได้ผลเสมอกับคนบ้าอำนาจ
“ไปเรียกนายพวกแกมา ไอ้จอมมันอยู่ไหน!!!!”
“ไม่ครับ คุณจอมไม่ต้องการพบ”
“งั้นฉันจะสั่งฆ่าไอ้เด็กห่านั้น!!!”
“ทำได้ก็ลองดู” เสียงแหบพร่านของจอมร้ายที่เดินลงมาจากบันไดในมือถือบุหรี่ราคาแพงส่งควันฉุนไปทั่ว ราชาสะบัดร่างของอเดลให้หลบไป ก่อนจะเดินเข้ามาหาเจ้าจอมด้วยใบหน้าขึงขังในขณะที่อีกคนกลับส่งสายตายียวนลงมาประจัญหน้ากับสายเลือดผู้เป็นพ่อ
“แต่ต้องแลกกับกฤตยชญ์เนตรที่ล้มละลาย … อีกครั้ง”
จอมร้ายพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งงันไม่รู้สึกใดๆทั้งสิน ราชาผู้เกรี้ยวกราดสะบัดหมัดหนาใส่ลูกชายตัวเองหวังที่จะสั่งสอนให้สำนึก แต่แล้วเจ้าจอมกลับเบี่ยงตัวหลบและเสยหมัดเข้าที่ปลายคางดอกใหญ่ก่อนที่บุหรี่ราคาแพงจะถลาเข้าหาดวงตาที่เบิ่งกว้างของราชาแต่มันกลับหยุดชะงักเพียงเส้นผ่ายาแดงก่อนที่จะทำร้ายม่านตาด้วยความร้อน
“กูเป็นพ่อมึงนะ”
“พ่อเหรอ ? หึ อย่าพูดให้ขำนักเลย คุณทิ้งผมกับแม่ไป คุณทิ้งหนี้สินมากมายไว้กับกฤตยชญ์เนตร คุณทิ้งพวกเราปล่อยให้เผชิญกับฝันร้าย!!!! แต่พอเราตั้งตัวได้ ร่ำรวยมหาศาล คุณก็กลับมาทวงทุกอย่างอ้างสิทธิ์ความเป็นพ่อ!!!!! คนอย่างคุณมาสารเลว”
เค้าว่าแค่นั้นก่อนจะตวัดสายตาคมไปที่ลูกน้องนับสิบของราชาที่ยกกันมา ก่อนจะส่งสัญญาณให้ลูกน้องของตนที่หลบอยู่ในที่ต่างๆออกมารายล้อมเอาไว้เสียงขึ้นไกของปืนลูกซองดังขึ้นในอนาบริเวณและพร้อมที่จะต่อกลอนได้ทุกเมื่อที่ราชาตุกติก
“ไอ้จอม …” ราชากัดฟันแน่น
“ยุคของคุณได้หมดลงแล้ว คุณพ่อ …”
จอมร้ายเหยียดยิ้มก่อนจะเดินออกมาจากบ้านใหญ่ปล่อยให้ลูกน้องคนสนิทอย่างอเดลจัดการตามใจชอบและไม่ลืมคำสั่งที่เขากำชับไว้ก่อนหน้านี้ เรกกี้วิ่งตามมาที่รถตู้ที่จอดเตรียมไว้ก่อนที่จะเปิดประตูให้จอมร้ายขึ้นไปนั่งส่วนตัวเองเดินอ้อมมาขึ้นฝั่งคน
ขับก่อนจะขับออกไปจากบ้านใหญ่ที่กำลังเต็มไปด้วยความโกลาหน
“คนของเราตอนนี้ยืนยันสถานที่ชัดเจนแล้วครับ ชาวบ้านแถวนั้นบอกเป็นเสียงเดียวกันว่ามีรถหรูขึ้นเขาไปและมีคนท่าทีแปลกๆเดินขึ้นลงเป็นประจำครับ”เรกกี้รายงานในขณะที่รถเคลื่อนตัวออกมาได้สักพักหัวใจของจอมร้ายเต้นกระตุกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันเป็นสัญญาณแห่งความดีใจ …
เมื่อรถของจอมร้ายเคลื่อนออกจากบ้านไปราชาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาด้วยความหงุดหงิดใจ โดยมีสายตาของอเดลจับจ้องอยู่ไม่ห่าง ลูกน้องครึ่งร้อยของเจ้าจอมถูกให้เข้าไปอยู่ที่เดิม
“คุณควรออกไปจากบ้านหลังนี้ ก่อนที่ผมจะแจ้งจับคุณในข้อหาบุกรุก หรือร้ายกว่านั้นผมอาจจะฆ่าคุณ” อเดลพูดขึ้นเสียงเรียบเฉย
“ก่อนที่มึงจะฆ่ากู กูจะฆ่าไอ้เด็กนั้นให้ตาย”
“คุณจอมบอกผมเอาไว้ว่า เพียงแค่ผมกดปุ่มนี้ กฤตยชญ์เนตร จะล้มละลายทันที” ราชากันฟันแน่นก่อนจะลุกขึ้นด้วยความหุนหันและเดินออกมาจากบ้านใหญ่ แต่ก่อนที่เขาจะขึ้นรถหรูที่จอดรอรับอยู่ ร่างอวบอันของน้อยก็มาปรากฏให้เขาเห็นอยู่ข้างๆรถ รอยยิ้มที่ยั่วราคีของราชาเฒ่าลุกโชนขึ้นทันที
“หนูช่วยคุณได้นะค่ะ … คุณราชา” ราชาเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะโอบเอวของสาวใช้ร่างนวลเข้าไปในรถคันหรูก่อนที่จะเคลื่อนตัวออกมาจากรั้วบ้านใหญ่อย่างไม่รอช้า …
.
.
.
-ฝ้าย-
ตกเย็นผมต้นน้ำอุ่นให้สองแฝดที่นั่งกินข้าวกับซุปอุ่นๆอากาศที่เริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆทำให้ผมเองก็เริ่มจะปรับตัวไม่ทันรู้สึกร้อนๆหนาวๆอย่างบอกไม่ถูกอาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อคืนผมไม่ได้นอนเลยแม้แต่น้อย ก็ใครจะไปนอนหลับล่ะว่ะจริงปะและทั่งวันผมทำอะไรไม่ได้นอกจากหาฟืนไฟหักกิ่งไม้เล็กๆมาตุนเอาไว้เพื่อทำอาหารต้มน้ำให้สองแฝดในบริเวณรอบๆให้มากที่สุดสำรวจบริเวณที่จะพอเป็นทางหนีทีไล่แต่ก็ไม่พบเส้นทางที่ไม่มีไอ้พวกระยำนั้นเฝ้าอยู่สักทาง
“ฝ้าย พวกเราอิ่มแล้ว”
“ครับงั้นนั่งพักก่อนนะ สักพักค่อยอาบน้ำเดี๋ยวจุก” ผมว่าก่อนจะเดินไปสะบัดเสื้อกันหนาวของสองแฝดที่ทิมเอามาให้มันค่อยข้างหนามากแต่ก็เหม็นอับไม่น้อย ผมเองก็ต้องห่มกายด้วยเสื้อที่หนาไม่ต่างกัน จะเป็นอะไรตอนนี้ไม่ได้ ผมต้องดูแลน้อง
“ฝ้ายหน้าซีดมากเลย” ขุนทัพเดินเข้ามาเอามืออังที่หน้าผากผม ขุนพลที่นั่งอยู่มองอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรครับฝ้ายสบายดี”
“ไม่ต้องห่วงนะ พวกเราจะปกป้องฝ้ายเอง” ขุนพลพูดขึ้นบ้าง ผมอมยิ้มในลำคอของผมแห้งคอดจนเหมือนจะเป็นลมเสียให้ได้
“มึง!!!!”แต่แล้วผมก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆไอ้ยักษ์คนที่เคยมาขู่ผมก่อนหน้าที่เดินขึ้นมาบนบ้านด้วยสีหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ผมกอดสองแฝดไว้แน่น ไม่นะ อย่าทำอะไรแฝด ฮึก อย่าทำแฝด
“น่ารักน่าเอ็นดู ฮ่าๆๆๆๆ มึงต้องมาเป็นนางบำเรอของพวกกู!!!”
แรงกระชากนั้นทำให้ผมเผลอปล่อยมือจากแฝดเพราะเรี่ยวแรงที่หายไปกับพิษไข้ เสียงร้องไห้ของแฝดดังระงมขึ้นและเจ้าสองแฝดก็พากันเข้ามาทุบตีไอ้ยักษ์กันยกใหญ่ ผมใจหายวาบเมื่อภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือขุนพลโดนสะบัดจนร่างน้อยๆของน้องผมไปกระแทงกับพนังบ้านโครมใหญ่ … ฮึก สารเลว ไอ้สาวเลว ฮึก แฝดน้องพี่ ขุนพล ขุนทัพ ฮึกอย่าเป็นอะไรนะ
พี่ขอโทษที่ดูแลไม่ได้ พี่ขอโทษ ฮึก พี่ขอโทษ
ปัง !!!! “อ๊าก!!!”
สติสัมปชัญญะของผมถูกปลุกสะดุ้งขึ้นอีกครั้งเมื่อเสียงร้อนโหยหวนของไอ้ยักษ์ที่แบกผมอยู่ดังขึ้นและร่างกายของมันก็ทรุดลงไปจมกองเลือด ร่างกายของมันกระตุกนิดๆก่อนจะแน่นิ่งไป ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นคลานเข้าไปหาร่างของจอมทัพที่ถูกปัดกระเด็นจนสลบไป คว้าเอาขุนทัพที่ร้องไห้ปานจะขาดใจมากอดไว้แน่นมืออีกข้างวาดไปกอดขุนพลเอาไว้ อย่าเป็นอะไรนะ ไม่เอานะ ฝ้ายไม่ยอม
คุณจอม ช่วยฝ้ายด้วย ฮึก ช่วยน้องฝ้ายด้วย …
.
.
.
ร่างสูงถลาเข้าไปกอดร่างเล็กที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น แขนทั้งสองข้างของจอมใจของเขากอดน้องชายทั้งสองเอาไว้แน่น ขุนทัพแฝดน้องเมื่อเห็นว่าเป็นจอมร้ายจึงโหมเข้ากอดอย่างโหยหา ร้องขอความช่วยเหลือ เขากอดเจ้าเด็กน้อยอย่างปลอบใจ เรกกี้วิ่งเข้ามาในบ้านพร้อมกับพละกำลังอีกนับสิบของทหารเข้ามาช่วยเหลือไว้ได้ทันท้วงที ขุนทัพถูกเรกกี้อุ้มขึ้นไปกอดไว้อย่างปลอบขวัญ จอมร้ายก้มลงมาอุ้มร่างน้อยของฝ้ายที่สลบไปด้วยพิษไข้ขึ้นมาไว้แนบอก ก่อนที่ทหารหน่วยพยาบาลจะเข้ามาดูอาการของขุนพลที่สลบแน่นิ่งไป
“มาทันเวลาพอดีเลยนะครับคุณจอม”
“จัดการพาส่งโรงพยาบาลซะ” จอมร้ายออกคำสั่งก่อนจะก้มลงมาหอมขมับของฝ้ายที่ไข้ขึ้นสูงอย่างหวงแหน ภาพนั้นถูกจ้องมองด้วยตาคมกริบของทิมที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก จอมร้ายหันไปมองก่อนจะเปล่งวาจาขึ้นอย่างเรียบเฉย
“น้องนายอยู่กับฉัน กลับตัวกลับใจซะก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป” จอมร้ายว่าก่อนจะพาร่างอ่อนระทวยของฝ้ายและสองแฝดขึ้นมาบนรถลุยป่าท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บจับใจ
“กลับมาแล้วสินะ จอมใจของพี่” เขาก้มลงกระซิบข้างหูบางของร่างน้อยที่ซบลงอกอุ่นๆของเขาด้วยอุณหภูมิร่างกายที่ไม่ปกติ ข้างกายของเขามีสองแฝดที่แฝดน้องกำลังกอดแฝดพี่อยู่ในลักษณะไม่ต่างกัน
“ลุงจอม ฮึก ขุนพลจะไม่เป็นไรใช่ไหมครับ” แฝดน้องถามขึ้นอย่างไร้เดียงสา ทำให้เรกกี้ที่นั่งอยู่ข้างๆต้องดึงเข้าไปกอดเพื่อนฝรั่งของแฝดทำให้แฝดมั่นใจขึ้น
“ไม่เป็นไรแน่นอน”
จอมร้ายว่าก่อนจะก้มลงไปหอมขมับของสามพี่น้องคนล่ะฟอด รถเคลื่อนลงเขามาอย่างรวดเร็วเพื่อนำตัวผู้บาดเจ็บส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด …
จอมร้ายเจอดวงใจที่หายไปแล้ว …
.
.
.
-คอนโดหรู กรุงเทพมหานคร-
“คุณราชาค่ะ” เสียงหวานของสาวใช้ที่อัพเกรดเป็นภรรยาหมาดของราชานอนทอดกายอยู่บนเตียงหรูวาดกายเข้ามาซุกเสือแก่เจ้าเล่ห์ที่นอนสูบซิกก้าด้วยร่างกายอันเปลือยเปล่าไม่ต่างกัน ก่อนที่รอยยิ้มปิศาจของราชาจะแย้มยิ้มขึ้นดั่งซาตาน
“ที่รัก ผมวานให้คุณทำอะไรให้ผมอย่างนึงได้ไหม? และผมจะมีรางวัลให้อย่างงาม”
“ได้ทุกอย่างค่ะ …”
เสียงหวานกระซิบก่อนที่เพลงสวาทจะบรรเลงขึ้นอีกครา … มันแค่เริ่มต้น … จากนี้ไปทุกอย่างราชาจะทวงมันกลับมาอย่างภาคภูมิ …
===============================
โห้ยยยยยยยยยยยยยยย ไม่จบไม่สิ้น เสือแก่กับเสือหนุ่มใจจะชนะศึกนี้!!!!
สายเลือดจะเป็นเส้นบางๆของความเห็นใจแต่ความแค้นจะเป็นตัวผลักดัน เกมนี้ใครหยุดแค้นก่อนชนะ
แต่ก่อนจะหยุดแค้นได้ก็มาเชือนปมกันก่อนล่ะกัน ฮ่าๆๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่ะ โล่งใจที่ฝ้ายกลับมาแล้วแต่สงสารที่ดันเป็นไข้สงสารแฝดที่โดนเหม่งกำแพงด้วย ฮื่อออ
ฝากเพจนะค่ะติดตามผลงานได้ที่นี้
ห้องเก็บนิยาย pa_pa
หัวข้อ: SERVITUDE จำนองรักแลกหัวใจไอ้แก่จอมร้าย{ทักทายค่า}25/6/59 P.23 {END} (อ่าน 211573 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก