พิมพ์หน้านี้ - SERVITUDE จำนองรักแลกหัวใจไอ้แก่จอมร้าย{ทักทายค่า}25/6/59 P.23 {END}
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: pa_pa ที่ 26-07-2014 14:40:52
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
=========================================
{Intro}
อาชีพบนโลกนี้มีหลากหลายมากมายก่ายกอง แต่บางคนก็ยังตกงานก็แปลกดีนะครับเพราะคนพวกนั้นมักจะเลือกงานล่ะมั่ง ก็แหมเรียนมาก็สูงค่าเทอมก็แพงจะให้มาทำงานกระจอกๆเงินเดือนหมื่นต้นๆได้ยังไง อันนี้ก็เข้าใจล่ะเนอะและบนโลกนี้มันก็ไม่ได้ง่ายดายไปหมดทุกอย่างทั้งที่มีอาชีพ ที่ทั้งสีดำและสีขาว ถูกกฎหมายและไม่ถูกกฎหมาย ส่วนอาชีพผมน่ะนะ อาจจะเป็นสีเทาก็ได้มั่งและก็ไม่รู้สิผมไม่เห็นได้ยินกฎหมายข้อไหนบอกว่าอาชีพผมผิดสักนิด จะลองฟังกันดูหน่อยไหมล่ะอาชีพผมน่ะ …อ่ะอยากรู้ล่ะสิ อะๆ ยอมเล่าก็ได้
ผมน่ะสามารถมอบความสุขให้ใครก็ได้ที่ทำตามข้อเสนอของผมและให้เงินในจำนวนที่ผมต้องการ … ผมเรียกอาชีพของผมว่าขายรัก แล้วคุณล่ะครับ อยากมาลองซื้อรักของผมไหม ผมคิดให้ราคาถูกๆเลยนะ
คุณสมบัติของผู้ให้บริการ
- ชื่อ ฝ้าย
- อายุ 17 ปี
- อาชีพ ขายรัก
- หน้าตา น่ารัก มีแว่นเป็นไอเทมเสริม (แต่ถ้าจะให้ใส่คอนแทคเลนส์ก็ได้นะ)
- ราคา ชั่วโมงล่ะ 1พันบาท ไม่รับงานค้างคืน
- ทำเท่าที่อนุญาตเท่านั้น ไม่จำกัดเพศและอายุ
ถ้าสนใจอยากจะเห็นหน้าผมล่ะก็แอด LINE มาได้ตลอดนะครับ Sine_$ ส่วนใครอยากจะนัดเจอหรือโทรหาเพื่ออยากให้ผมขายรักผ่านทางโทรศัพท์ล่ะก็ …ฝากข้อความเอาไว้และกันนะครับ แล้วคุณจะไม่ผิดหวังกับบริการของผม ....
.
.
.
“นั้นไง คนนี้ไงเธอที่ขายรักที่คนในซอยลือกัน ทุเรสจังเลยเนอะ”
“ต๊ายยยยย! หน้าตาก็น่ารักนะเธอไม่น่าทำอาชีพนี้เลย”ผมเชิดหน้าใส่พวกบ้าที่รู้จักก็ไม่รู้จักยังมาจับกลุ่มนินทากันอยู่ได้ และไม่ทราบว่าไม่ชอบอาชีพผมแต่ดันติดตามผมทุกฝีก้าวนี้หมายความว่าไงว่ะ! อาชีพใครก็อาชีพมันผมไม่ได้ไปขอใครกินสักหน่อย ไม่ได้ไปปล้นใครสักหน่อย ทำไมหรอผมหาเลี้ยงตัวเองมันผิดมากหรือไงไม่ทราบเจ้าพวกบ้า!!!!
“โมโหอะไรแต่เช้าว่ะไอ้ฝ้าย” ผมหันไปมองไอ้เดชเพื่อนเพียงคนเดียวของผมที่กำลังตักน้ำเต้าหู้ใส่ถุงให้ลูกค้าอยู่ผมขมวดคิ้วจิ๊ปากกางหนังสือพิมพ์ออกอ่านไม่สนอะไรอีก น่ารำคาญชะมัดยากเลย!
ผมชื่อฝ้าย เรียนก็ไม่ได้เรียนกับเขาหรอกครับ ชีวิตผมมันอาพับอย่าไปพูดถึงมันเลย รายได้จากขายรักก็ไม่ได้มากมายอะไร แค่ส่งบ้านก็หมดแล้วครับไม่ต้องพูดถึงหรอก เด็กอายุ 17 อย่างผมต้องทำงานควบทีหลายอย่าง อย่างแรกก็เช้าตรู่ต้องมานั่งเป็นลิงประดับร้านให้ไอ้เดชพ่อค้าเต้าหู้ที่มันไม่เคยให้เงินค้าจ้างผมสักบาทเหนื่อยนะนั่งเป็นลิงเนี้ย เจี๊ยกๆ แล้วก็ออกไปขายรัก บอกไว้ก่อนผมตัวเล็กๆแบบเนี้ยแต่แต่ก่อนที่พ่อผมจะหนีไป บ้านผมก็เป็นค่ายมวยนะครับ เห็นท่าไม่ดีเตะไข่ลูกเดียว ผมทำงานแบบนี้มันก็เสี่ยงอยู่ แต่ทำไงได้ล่ะครับ ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันต่อไป ผมรับงานตั้งแต่เที่ยวเป็นเพื่อน แกล้งเป็นแฟนประชดแฟนเก่า เป็นแฟนประชดแฟนใหม่ มียันมโนมาเป็นแฟนกัน สารพัดสารเพครับ น่ารักดีไหมล่ะครับอาชีพผม อ่อยังไม่หมดนะครับวงจรชีวิตผม ดึกๆหน่อยก็วิ่งเข้าหลังร้านผับแปลงโฉมเป็นเด็กเสริฟอีก วงจรชีวิตผมมันเลยดูอุบาทๆ แต่เชื่อเถอะผมไม่ได้ไปขอใครกิน หรือทำให้ใครเดือดร้อน
“วันนี้กี่รายล่ะ” ไอ้เดชเดินเอาแก้วน้ำเต้าหู้มาวางตรงหน้าผมผมเอาปาทังโก๋มาจิ้มๆและเอาเข้าปาก ของฟรีตอนเช้าเนี้ยมันอร่อยจริงจริ๊งงงงงง
“2 ว่ะ รายล่ะ 2 ชั่วโมง มีประชดแฟนเก่า ไม่รู้จะโดนตบอีกรึเปล่า มึงกูฝากซื้อยาไว้ก่อนเลยแล้วกัน” ผมวางตังไว้ให้มันเลยได้ใช้แน่ๆ ผมแก้มตุ่ยมาสัปดาห์ล่ะ ครั่งอยู่แล้ว เฮ้อ …
“มึงน่าจะไปทำอาชีพอื่นและหาที่เรียนต่อสักทีนะไอ้ฝ้าย”
“คุยกันหลายรอบแล้วนะไอ้เดช มึงก็รู้กูไม่ได้เรียน น้องกูต้องได้เรียน ”
ผมว่า อ่อ ผมลืมบอกไปใช่ไหมครับว่าผมมีน้องอายุ 5 ขวบ วัยกำลังก๋ากั๋นอยู่สองตัว … ตัวอ่ะดีแล้วแม่งซนยิ่งกว่าลิงอีก ชื่อขุนพลกับขุนทัพ เพิ่งไปส่งขึ้นรถโรงเรียนมาเมื่อกี้เอง นั้นแหละคือเหตุผลที่ผมต้องเลือกที่จะทำงานนี้เพราะนอกจากงานแล้วผมยังต้องเผื่อเวลาทำงานบ้านที่กองเป็นภูเขาด้วย ชีวิตแม่งอย่างกับหนังช่อง 7 แม่เสียชีวิตไม่ทันไรพ่อก็หนี้ไปกับเมียน้อย ทิ้งลูกตัวเล็กๆกับน้องอีกสองคนไว้ให้สู้กันเอง ไหนจะค่าบ้านที่ต้องส่งทุกเดือนอีก … แม่ง อาพับเกิ๊น
.
.
.
เพี๊ยะ!!!!!
“เป็นชู้กับผัวฉันหรือแกนังกระเทยบ้า!!!!! ตายซะ ตายซะ!!!!” โว้ย!!! เจ็บโว้ย อีเจ้นี้จะคอมโบไปไหน!!!!! กูเจ็บ!!!! อดทนไว้ไอ้ฝ้าย มึงได้ค่าแผลแตกอีกจุดล่ะ 500 อดทนไว้ เอาเลยอีเจ้จะทำอะไรกูก็ทำตามสบาย!!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!” อีเจ้ถูกยามลากออกไป ผมสะบัดหน้าขึ้นมองไปรอบๆเห็นคนมุงกันเต็มไปหมด บางคนก็ทำหน้าสงสารแต่ส่วนมากจะสมน้ำหน้ามากกว่าเหอะ … ตามสบาย อยากคิดอะไรก็คิดอยากทำอะไรก็ทำ เดินปาดเลือดเชิดหน้าออกมาทันที ผมเดินตามไอ้แก่คนจ้างที่กำลังจะหนีขึ้นรถ พอเห็นตัวก็วิ่งเข้าไปชาร์ตจับทุ้มทันที คิดจะหนีหรือไอ้แก่ เงินกูล่ะ!!!!!
“โอ้ย! ทำอะไรว่ะค่าจ้างก็ให้แล้วไงจะเอาอะไรอีก!!!”
“แผล 5 จุด เอามาอีก 2,500 …” ผมพูดเสียงนิ่งมันทำหน้าอึ้งทำท่าฮึดฮัดจะไม่ให้ เลยจัดการบิดแขนให้อย่างมีสเต็ป ไม่ให้แขนมึงก็หัก กูไม่สนหรอก เงินกูไอ้ห่า!!!!
“โอ้ยๆ พอๆ ให้แล้วๆปล่อยก่อน” ผมปล่อยแขนมันออกและจับคอเสื้อให้มันยืนขึ้น มันแก่กว่าผมเยอะแถตัวยังเตี้ยๆอ้วนๆ หึ แก่แล้วยังเหงาไม่เลิกนะ นี้ผมมีงานอีกงานที่ไปประชดเมียเขาอีกนะไม่รู้จะโดนตบอีกรึเปล่า! แม่งหน้าชาหมดล่ะ
“ขอบใจ อยากให้ช่วยอีกก็โทรมาล่ะกัน หึ” ผมสะบัดหน้าเดินออกมาท่ามกลางสายตาของมนุษย์เมืองหน้าหมา อาชีพอย่างผมถ้าให้ไปสนใจสายตาใคร ก็ไม่มีแดกเท่านั้นเอง
.
.
.
ผมเดินโต๋เต๋ผ่านเซเว่นหน้าปากซอยพอเห็นตัวเองในกระจกและนึกว่าตัวเองไปฟั๊ดกับหมาที่ไหนมาเฮ้อ … เสร็จสักที … เจ็บชะมัดวันนี้ผมโดนตบทีสองรอบเลยให้ตายสิว่ะ … เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงต้องไปทำงานที่ผับ … กลับไปทำกับข้าวให้สองแฝดก่อนแล้วกัน เย็นป่านนี้แล้วไอ้เดชคงพาไปส่งบ้านแล้วมั่ง
“ฝ้าย/ฝ้าย!!!!!!” ผมขมวดคิ้วกับเสียงเล็กๆที่ตะโกนมาแต่ไกล … ไอ้แฝดแก้มย้วยสองคนนี้มาทำอะไรที่หน้าปากซอย … แล้วร้องไห้กันทำไม … มีเรื่องอะไรว่ะ!!!
“มีอะไรขุนพลขุนทัพ มานี้มา” ผมเข้าไปรวบสองแฝดมากอดไว้กับแขนคนล่ะข้าง ไอ้เดชเดินออกมาสภาพเหมือนไปกัดกับหมาที่ไหนมา … เกิดอะไรขึ้นว่ะ!!!!
“ไม่ต้องร้อง ไอ้เดชเกิดอะไรขึ้น ทำไมไอ้แฝดไม่กลับบ้าน”
“… บ้านมึง… มีคนมารื้อแล้วว่ะ กูไม่รู้มันเป็นใคร ไอ้ฝ้าย!!!!” ผมสะอึก ก่อนจะละจากสองแฝดและวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายไม่สนว่าจะชนใครหรือต้องล้มลงไปกับพื้น ยังไงต้องไปที่บ้านให้ไวที่สุด มันไม่ใช่แค่บ้านของผมแต่มัน … บ้านของแม่ … บ้านของพ่อ … บ้านของเจ้าสองแฝด ...บ้านของเรา 5 ชีวิต ถึงแม้ตอนนี้จะเหลือแค่ 3 แต่นั้นก็คือควาทรงจำของเรา ไม่นะ ผมส่งบ้านตรงเวลาตลอด ไม่เคยขาด เป็นไปไม่ได้ ผมไม่เคยเป็นหนี้ใคร … ใครมารื้อบ้านผม … ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ!!!!!!!
“เฮ้ย!!!! ทำอะไรว่ะ หยุดนะโว้ย!!!!!” ผมตะหวาดไอ้พวกบ้าสิบกว่าตัวที่กำลังจับของในบ้านผมโยนออกมาจากบ้านสองชั้นครึ่งไม้ครึ่งปูนที่ผมซุ่มสร้างรักษามันไว้ด้วยน้ำพักน้ำแรงเลือดตาแทบกระเด็น ให้ตายสิว่ะ ให้ตายสิ ทำไมแม่งต้องมารื้อบ้านกูว่ะ!!!!!! … พวกมันมองมาที่ผมเป็นตาเดียว ใครว่ะคนพวกนี้ผมไม่เคยเห็นหน้า ผมไม่รู้จัก ไม่เคยเห็นมันให้ลิสลูกค้า!!!
“มึงทำอะไรบ้านกูว่ะ กูไปทำอะไรให้พวกมึง หยุดนะโว้ย!!!!!” ผมวิ่งเข้าไปหาพวกมันพร้อมกับไม้ในมือฟาดลงไปที่ตัวยักษ์ของไอ้ตัวที่กำลังเอามือสรกปรกมาจับต้องรูปหน้าศพของแม่!!!!
หมับ!
ไม้ค้างอยู่แค่นั้นก่อนที่ผมจะหันไปมองว่าไอ้หมาตัวไหนมันบังอาจมาห้ามผมที่กำลังเลืดขึ้นหน้า พ่อจะฟาดให้เดี้ยงเลยคอยดูสิว่ะ คอยดู!!!!!
“ใช้แต่กำลัง … นะไอ้หนู” เสียงเย็นๆโหดๆพูดขึ้นเสียก่อนที่ผมจะตัดสินใจทำอะไรมันทำให้ผมชะงักทุกสิ่งอย่างแต่เพียงชั่วเสี้ยววินาทีสติก็กลับมาได้
“พวกมึงไม่มีสิทธิมายุ่งกับบ้านกู!!!!” ผมตะหวาดและบิดตัวปล่อยไม้ออกมาตั้งกาดมองหน้าไอ้คนที่เข้ามาด้านหลังผม ชิ! ตัวใหญ่เป็นบ้าคนอะไรว่ะ!!!! หน้าตาแม่งก็โหดฉิบ นึกว่ายักษ์มารที่ไหน …
“ทำไมจะไม่มีสิทธิ ในเมื่อเธอเป็นหนี้ฉันอยู่” ผมขมวดคิ้วและหยิบไม้ที่ใกล้ที่สุดขึ้นมาถือไว้ แม่งมั่วพูดจาหมาๆแบบนี้มันต้องมีหัวแตกกันบ้าง!!!! คิดว่าตัวใหญ่แล้วกลัวหรือไงว่ะ!
“หนี้อะไรว่ะ กูไม่เคยไปกู้ยืมใคร!!!!”
“พงศ์ไพร สิทธารักษ์ รู้จักชื่อคนนี้หรือไม่ล่ะเด็กน้อย” คุ้นๆนะชื่อนี้ … ฉิบหายและไอ้ฝ้าย!!!! ชื่อพ่อมึง!!!!!!
========================
ปากกัดตีนถีบน้องฝ้ายเอ้ย
ฝากฝ้ายด้วยนะค่ะ :mew1: :hao7:
ปล ขอโทษนะค่ะ เคยลงเรื่องนี้ในชื่ออื่นไปแล้ว
พอดีเกิดความผิดพลาดทางเทคนิคไม่ได้ตั้งใจ
เลยต้องเอามาลงใหม่ในชื่ออื่น ที่ลงไปก็เพิ่งถึงตอนนี้นี้แหละค่ะ
:bye2:
-
:mc4:
-
:mc4: :mc4:
ตามมาจ้าาาา
-
น่าติดตามดี (แต่อย่ามาม่าเยอะนะครับ ช่วงนี้มีแต่คนขยันลงนิยายหน่วงป่วงชีวิตกันจริงๆ แต่ก็อ่านนะ5555+++)
ปล.เค้ายังรอน้องขิงกับพี่กริลอยู่น๊าาาาาาา และเอาไปแนะนำในห้องนิยายที่ต้องอ่านให้แล้วนะคราฟเพราะมันน่ารักมาก
-
โหชีวิตน่าสงสารเหลือเกินนนนนน
พ่อนะพ่อทิ้งไปและยังทิ้งหนี้ไว้ให้อีก
-
ไม่นะ หนูฝ้ายยยย มีคนรื้อบ้านไปแล้วด้วย แล้วหนูฝ้ายจะทำยังไง :ling1:
-
{Nostalgic Desire}
“อยู่ห้องนี้ไปก่อนแล้วกันนะไอ้ฝ้าย … ขอโทษจริงๆว่ะกูช่วยมึงได้เท่านี้”
“เออ ไม่ต้องคิดมาก” ผมว่าและตบหลังอันแข็งแรงเนื่องจากทำงานหนักของไอ้เดช … ดูจากสภาพหน้ายับของมันแล้วคงโดนไอ้ห่าพวกนั้นยำมาไม่ใช่น้อย
ผมเดินเอารูปหน้าศพของแม่ไปตั้งไว้ที่โต๊ะวางของเก่าๆริมห้อง … ห้องเล็กๆที่ทั้งแคบและอับ ที่ไอ้เดชหามาให้ในราคาถูกและรวดเร็วที่สุดในเวลานี้ ผมมองไปที่เจ้าสองแฝดที่นอนเอาหัวชนกัน ก่อนจะหันไปมองที่กองเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้มากมายที่ไอ้เดชทยอยขนเข้ามาในห้องมองเผิด ๆมันแลดูเหมือนกองขยะเปื้อนดิน … วินาทีนี้อยากจะร้องไห้ แต่มันร้องไม่ออก … น้ำตาไม่มีแล้วมันหมดไปตั้งแต่แม่เสียกับ คนที่ขึ้นชื่อว่าพ่อทิ้งพวกเราไป และมันก็ไม่เห็นแปลกที่คนแบบนั้นจะเอาบ้านไปจำนองให้กับนายทุนบ้าเลือดนั้น … ไม่ร้องจะไม่มีวันเสียน้ำตาอีกเด็ดขาด ร้องแค่สองครั้งหนักๆก็พอแล้ว
“เอ๊าล่ะ มึงพักก่อนเหอะไอ้ฝ้ายของพวกนี้ไว้จัดตอนเช้าก็ได้ เออ ชุดนักเรียนน้องมึงเดี๋ยวกูเอาไปรีดให้พรุ่งนี้เอามาให้แต่เช้า ไม่ต้องห่วง”
“ขอบใจมึง” ผมว่าและไอ้เดชก็เดินออกไปพร้อมชุดนักเรียนอนุบาลของชุด
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินไปหยิบกาละมังเล็กๆในกองข้าวของออกมาและรื้อเอาผ้าขนหนูออกมา เดินเข้าห้องน้ำเก่าๆ เปิดน้ำไล่เอาน้ำคล้ำออกไป แม่งเอ้ย ไม่มีคนอยู่มานานแค่ไหนว่ะ หวังว่าจะไม่มีผีหรอกนะ แค่นี้ชีวิตกูก็แย่พอและ ผมเอากะละมังรองเอาน้ำจากก๊อกมาใส่กะละมังและเดินไปที่เข้าสองแฝด จัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เจ้าขุนพลก่อน อย่างเบามือเพื่อไม่ให้เด็กนี้ตื่นขึ้นมาร้องไห้อีก ก่อนจะบรรจงใส่ชุดนอนให้เพื่อให้น้องไม่ต้องอึดอัดกับชุดเก่า และเมื่อจัดการกับขุนพลเรียบร้อยก็หันมาจัดการกับขุนทัพแฝดน้องเหมือนๆกัน เมื่อสองแฝดนอนบนเตียงที่ผมเอาผ้ามาลองกันฝุ่นแล้วเรียบร้อย ก็เอาตุ๊กตาของน้องมาวางไว้ข้างๆตัว และเดินละออกมา เอาน้ำลูบหน้าลูบตาและเดินไปล้มตัวนอนบนพื้นอันเย็นเฉียบข้างเตียงน้องๆ … หลับเอาแรงก่อนที่พรุ่งนี้จะมาถึงและต้องดิ้นกันต่อไป … ยังไงก็ตามแต่ผมยอมแพ้ไม่ได้ … ไม่ใช่แค่ชีวิตผม แต่รวมถึงชีวิตเจ้าสองแฝดที่เหมือนแก้วตาดวงใจ … แม่ครับคุ้มครองพวกเราด้วย
.
.
.
ค่าเทอมน้องอีก 2 เดือนที่ต้องจ่าย ทั้งหมดอีก คนล่ะ 2 หมื่น รวม 2 คนก็ 4 หมื่น น้องผมเรียนโรงเรียนที่ค่อนข้างมีชื่อในจังหวัด เพราะผมไม่อยากให้น้องลำบาก ผมลำบากคนเดียวพอ ไม่อยากให้ใครต่อใครมองน้องผมว่าเด็กไม่มีพ่อมีแม่และต้องทำตัวยากจน ผมอาจจะเป็นคนอคติ แต่บอกตามตรง มันคือสิ่งเดียวที่ผมภูมิใจ ค่าข้าวค่าน้ำค่าไฟ เดือนนี้คงประมาณ 4,000 แต่ก็นะภาระบ้านก็ไม่มีล่ะ คงไม่ต้องกังวนอะไรมาก ผมก็มีเงินเก็บสำหรับน้องอยู่พอสมควร แต่อะไรก็ไม่แน่ไม่นอนต้องหาเงินเพื่อน้องต่อไป อนาคตต้องใช้เงินเยอะกว่านี้
“เฮ้ นี้คุณฟังผมอยู่รึเปล่า?”
“อ่า … ถึงไหนล่ะนะ”
“ก็ถึงตอนที่ผมน่ะนะตั้งแต่เด็กมาชอบแต่การ์ตูนเลยอยากมีแฟนหน้าเหมือนคนในการ์ตูน ผมน่ะนะใฝ่ฝันที่จะมีแฟนแบบโอริฮิเมะ”
“ไม่น่ากลัวแย่หรือตื่นมาก็เจอตาโตเท่าไข่ห่านนอนอยู่ข้างๆ สีผมก็แสบตา นมก็โตเท่าหัว” ผมพูดดักคอขึ้น และถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่งานวันนี้เป็นงานเที่ยวเป็นเพื่อนโอตาคุอ้วนที่ชอบใส่กางเกงหลุดตูดเห็นไปครึ่งตูดล่ะไอ้บ้าเอ้ย!!!! เข็มขัดอ่ะรู้จักไหมเข็มขัดไม่อายหรือว่ะคนทั้งห้างเนี้ย!!!
เฮ้อ อดทนอีก 30 นาทีก็หมดเวลาแล้ว … จากนั้นก็จะได้มาอีก 2,000 และจะได้กลับไปปัดกวาดเช็ดถูห้อง เดี๋ยวไอ้สองแฝดจะแพ้ฝุ่นอีก เมื่อเช้าสองแฝดก็ดูท่าไม่ค่อยดี ท่าจะช็อกกับที่มีคนมารื้อบ้านทิ้งเย็นนี้เห็นทีต้องทำสุกี้ปลอบใจกันหน่อยซะแล้ว
“นั้นสินะครับ … แต่เธอทั้งอ่อนโยนและมีเสน่ห์ ผมล่ะช๊อบชอบผู้หญิงแบบนี้ที่สุด” ผมมองหน้าขึ้นเพดาน… เฮ้อ!!! ไอ้โอตาคุอ้วนเอ้ย!!! อยู่ในโลกของความจริงหน่อยไม่ได้หรือไงฟร๊ะ!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดด ช่วยด้วยค๊า โจรกระชากกระเป๋า!!!!!” ผมหันไปมองก่อนจะถอนหายใจออกมาแรงๆ เมื่อเห็นไอ้โจนวิ่งหน้าตั้งผ่านหน้าไป … ชีวิตใครชีวิตมันแล้วกัน ถ้าผมโดนยิงหรือโดนทำร้ายสาหัสขึ้นมาน้องผมก็ลำบาก ขอโทษด้วยผมไม่ใช่คนดีโลกสวยอะไรนักหรอก ให้คนอื่นช่วยเถอะ
“น่าสงสารเขานะครับ ดูท่าจะรวยด้วยใครจับโจรได้คงได้รางวัลเยอะแน่ๆ …เฮ้ยคุณ!!!!” ผมลุกขึ้นวิ่งใส่เกียร์หน้าวิ่งตามไอ้โจรนั้นไปทันที ไอ้คำว่ารวยและรางวัลมันสะเทือนไปทั่วหัวผมห้ามตัวเองไม่ได้ ไม่แน่นะ ไม่แน่ ! ผมอาจจะได้สัก 5 หมื่นก็ได้!!!!!!!!!
“ค่าเทอมน้อง 4 หมื่น กำไร อีก 1 หมื่น… หยุดนะโว้ย!!!!”
ผลั๊ก!!!!
ผมกระโดดขาคู่ไอ้ห่าโจรที่วิ่งหน้าตั้งจนมันล้มลงกับพื้น ก่อนที่มันจะตั้งตัวได้ผมวิ่งเข้าไปกระทืบที่ท้องจนมันจุกจนตัวงอ ก่อนจะเอาเท้าข้างนึงวางไว้ที่หัวของไอ้โจรห่านี้ ฮึ โจรกระจอก
“กะ แก! ถ้าปล่อยฉันไปจะแบ่งให้คนล่ะครึ่งก็ได้นะ”
“เสียใจ … เงินซื้อฉันไม่ได้หรอก”
ถ้าไม่มากพออ่ะนะ … ความจริงก็พูดเท่ๆไปงั้นแหละ จริงๆแล้ว PRADA SAFFIANO LUX สีดำของแท้ราคา ห้าหมื่นพอๆกันในกระเป๋าอาจจะมีเงินสดไม่มากเพราะดูจากคุณป้าคนสวยที่วิ่งหอบฮักๆมาพร้อมกับยามเป็นฝูงจะเป็นไฮโซไม่พกเงินเยอะหรอก ส่วนบัตร อาจจะเอาไปรูดได้ก็จริงแต่แหม ไฮโซหรูขนาดนั้นแปปเดียวตำรวจก็ตามเรื่องให้จนจับได้อยู่แล้ว เรื่องอะไรจะเข้าไปเสี่ยง สู้เอาเงินตรงหน้าที่ยังไม่รู้จะมากหรือน้อย แต่น่ะ กำขี้ดีกว่ากำตด อย่างน้อยขอสัก 5 พันนะครับคุณป้า!!!!
“ขะ ขอบใจมากจ๊ะหนู ถ้าไม่ได้หนูฉันคงแย่ ในนี้มีแหวนแต่งงานที่ฉันกำลังจะเอาไปขัดอยู่พอดี ขอบใจมากจริงๆ เอาอย่างนี้นะจ๊ะ เดี๋ยวกลับไปบ้านกับฉันนะ ฉันจะให้รางวัล”
“เอ่อ … ไม่เป็นไรครับผมไม่หวังค่าตอบแทนแค่อย่างช่วยครับ” ซะเมื่อไร รีบพาผมที่เล่นตัวเรียกคะแนนสงสารไปบ้านคุณหญิงถอะ
“เอาน๊าไปเถอะ ไปกับฉันเถอะ ถ้าไม่ไปฉันคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต ว่าแต่หนูชื่อชื่ออะไรจ๊ะ”
“ฝ้ายครับ”
“ต๊าย! ชื่อน่ารักจริงจริ๊ง ฉันชื่อคุณหญิงรสกรนะจ๊ะ ไปค่ะไปบ้านฉันกันเถอะ”
ผมถูกคุณหญิงโอบหลังเดินไปด้วยกันท่ามกลางความวุ่นวายที่มีทั้งคนถ่ายรูปและตำรวจนอกเครื่องแบบที่ดูแวบแรกก็รู้ทันทีวนเวียนเข้ามาขอโทษขอโพยกันใหญ่ ยันผู้จัดการห้างสัพสินค้าที่วิ่งกันให้วุ่น คุณหญิงก็ไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่หล่อนเชิดหน้าขึ้นอย่างโกรธเกรี้ยวและวางตัว ผมได้แต่เดินก้มหน้าสร้างภาพต่อไป แหม … ใครจะไม่ดีใจล่ะครับลาบลอยมาแต่ไกลขนาดนี้ ฮึฮึ ขอสัก 5 หมื่นก็พอและครับคุณหญิงรสกร …
.
.
.
ผมย่ามกายเข้าไปในด้านหลังข้างๆคุณหญิงในรถเบนซ์คลาสสิกแสนสวยสีขาวไข่มุกข้างในตกแต่งอย่างเรียบง่ายด้วยสีครีมเกือบทั้งหมดแต่มันดูมีราคาที่แสนจะแพงเป็นบุญตูดของผมเหลือเกินที่ได้นั่งมันชาตินี้ ตลอดทางมาคุณหญิงเอาแต่ชื่นชมผมสารพัดตั้งแต่หน้าตายันนิสัยใจคอ ช่างเป็นคุณหญิงที่สุขสบายโลกสวยซะจริงๆ ใครเหล่าจะดีเลิศได้แบบนั้น ละครที่ผมเล่นแสร้งเป็นเด็กน้อยผู้มีจิตใจเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์ก็หวังเพียงรางวัลเท่านั้น พอได้ก็คือจบ แค่นั้นเอง แต่คุณหญิงดูเหมือนจะไม่รู้ เอาว่ะ! ก็ไม่ได้หรอกใครนี้หว่า แค่เรียกคะแนนสงสาร เพื่อโก่งราคาแค่นั้นเอง จะให้ไม่ให้ก็แล้วแต่ อุตส่าห์ทิ้งเงิน 2 พันมาก็ขอให้ได้มากกว่าก็พอ
“ผมมีน้องสองคนครับ เป็นฝาแฝดกันชื่อขุนพลกับขุนทัพ แม่ของผมเสียไปตั้งแต่ผมอายุ 15 ปี และพ่อซึ่งเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวของพวกเราก็หนีไป ผมต้องทำงานเป็นเกรียวเพื่อเลี้ยงน้อง … แค่น้องมีความสุขผมก็สบายใจแล้วครับ”
“ตายจริงน่าสงสารจังอายุแค่ 17 เองเก่งมากเลยนะค่ะ และเรื่องเรียนล่ะจ๊ะ”
“แค่น้องเรียนที่ดีๆผมก็พอใจแล้วครับ” ผมส่ายหน้าแต่ก้มหน้าตอบคำถาม คุณหญิงส่งเสียงในลำคออย่างเห็นใจ ฮึฮึ เงินเน๊าะๆงานนี้!
“ฉันก็มีลูกชายอยู่คนนึงเหมือนกันจ๊ะ แต่ตอนนี้เขาอายุ เกือบจะ 30 ล่ะเขาน่ะนะ เย็นชาที่หนึ่งเลย นิสัยก็ไม่ค่อยดี มีอะไรก็ไม่ยอมพูดยอมจา ทั้งๆที่แต่ก่อนออกจะเป็นเด็กร่าเริงแท้ๆ เฮ้อ…”
“เดี๋ยวนะครับคุณหญิงบอกว่าลูกชายอายุเกือบจะ 30 …. และคุณหญิงตอนนี้อายุเท่าไรหรอครับ”
“ฮ่าๆๆๆ แหมถามอายุผู้หญิงแบบนี้น่าเกลียดจัง แต่จะบอกก็ได้ค่ะ ฉันอายุ 50 กว่าแล้ว”
“โฮ!!!!! ยังสวยอยู่เลยนะครับผมนึกว่าสัก 30 ซะอีก” คุณหญิงหัวเราะร่า ผมนี้สิอึ้งจริงๆท่านยังดูสาวดูสวยมากเหมือนแม่ของผมที่อายุแค่ 30 กว่าๆเท่านั้นเอง ไม่น่าเชื่อเลย แต่ก็เป็นจริงๆเพราะเจ้าตัวนั่งพูดจาหัวเราะต่อกระซิกกับผมอยู่
“ถึงแล้วครับคุณหญิง”
“อ่อ คุยกันแปปเดียวเอง ถึงซะแล้วไปค่ะหนูฝ้ายลงกันเถอะ”
ผมพยักหน้าก่อนจะมุดตัวเองออกไปประตูอีกฝั่ง เงยหน้าขึ้นมองคฤหาสตรงหน้า … ให้ตายสิ บ้านคนหรือนี้ผมนึกว่ามีแต่ในหนังซะอีกที่จะทั้งใหญ่และสวยขนาดนี้ เนื้อที่กว้างกินอนาเขตสุดลูกหูลูกตา …เหมือนด้านในหลังบ้านนั้นจะเป็นสวนด้วย … ห้องเช่าผมตอนนี้คงเล็กเหมือนห้องน้ำบ้านหลังนี้ล่ะมั่ง เหอะๆ
“ยืนทำอะไรจ๊ะเด็กน้อย ไปเถอะ” ผมพยักหน้าก่อนจะเดินตามคุณหญิงที่มีเด็กรับใช้มาต้อนรับอยู่ด้านหน้าประตูบ้าน …
ใครจะคิดล่ะครับว่าก้าวแรกที่ผมย่ามกายเข้ามาในบ้านนี้ … ชีวิตผมจะเปลี่ยนไป
============================
ตามพล็อตเรื่องเรื่องนี้จะไม่ค่อยดราม่านะค่ะ แต่ก็มีสอดแทรกบ้างเล็กน้อย
เพราะเจ้าตัวหนูฝ้ายมองโลกแค่ด้านเดียวเพราะความเข็ดหลาบกับสิ่งที่เจอ
ยังไงฝากติดตามด้วยนะค่ะ เรื่องแรกที่ เขียนให้เคะเป็นสายแข็ง ฮ่าๆๆๆ ปกติเขียนสายอ่อนตลอด
:bye2:
-
คุณหญิงเป็นแม่เจ้าหนี้นายเอกรึเปล่านะ :hao4:
-
ลูกชายคุณแม่เนี่ย เป็นเจ้าของที่ไปไล่ที่หนูฝ้ายหรือเปล่าหนอ
-
ฝ้ายน่าสงสาร
-
หรือนี่จะเป็นบ้านเจ้าหนี้
-
พระเอก 30 ใช่ไหม
กรี๊ด ชอบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ผู้ชายที่อายุเ้ลข 3 นำหน้านี่มันช่างเร้าใจจริงๆ
แฝดก็น่ารัก อยากได้อ่าาาาา น้องขุนพล น้องขุนทัพ
-
น่าสนใจๆ อิอิ
-
รอนะคะ น่าติดตามมากเลย อิอิ
-
:mew6:
-
ชอบจัง พระเอกต้องเป็นคนแก่ๆ ลูกชายคุณป้าแน่ๆเลย
เรามาเพราะชื่อเรื่อง
ชอบคนแก่ที่สู้ดดดด555
:hao6:
-
ชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นกันไป
-
นับถือเรื่องกำลังใจกับความพยายามเลยละ อายุแค่นี้สุดยอด
-
มาเป็นกำลังใจให้ฝ้ายสู้ต่อไป
-
รับเป็นสะใภ้เลยค่าาา
-
เรื่องนี้น่าสนใจ จะรอติดตามจ๊ะ
-
มาต่ออีกสิ :katai2-1:
-
{CH 2 Hired to Love}
ธุรกิจเมืองไทย ศูนย์กลางการส่งออกรายใหญ่ของเอเชีย มีอำนาจการลงทุนที่สูงและเศรษฐ์กิจที่ไม่ว่าสังคมจะอยู่ในสถานการณ์แบบไหน ก็ยังคงพยุงตัวอยู่ได้ในระดับปานกลางเพราะอำนาจการลงทุนจากต่างประเทศที่ค้ำชูมิให้ล่มทลายลงเพราะประเทศไทยคือศูนย์กลางของเอเชียในทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็นธุรกิจ 100 ล้านที่ถูกกฎหมายหรือ 1,000ล้านที่ผิดกฎหมายก็ตาม เพราะช่องโหว่ที่มีมากทางกฎหมายและจริยธรรมของคนไทย ที่มองการโกงเล็กโกงน้อยเป็นเรื่องธรรมดาและไม่มีใครคิดที่จะสนใจหรือจริงจังในการตรวจสอบเพราะทุกคนย่อมรักชีวิตกันทั้งสิ้น เช่นเดียวกับธุรกิจในเครือ “กฤตยชญ์เนตรกรุ๊ป” ซึ่งในตอนนี้ผู้ครองอำนาจสูงสุดของยุคสมัยแห่งการเปลี่ยนแปลง คือท่านผู้อำนวยการ “จักรภัทร กฤตยชญ์เนตร” ซึ่งเขาผู้นี้พึงจะได้รับตำแหน่งจากผู้เป็นพ่อที่ความเหตุจำเป็นบังคับจากอุบัติเหตุจนต้องพักรักษาอาการอยู่ต่างประเทศและไม่สามารถดำเนินการบริหารอำนาจนี้ต่อไปได้ เขาจึงรับหน้าที่ในการขับเคลื่อนบริษัทที่เหมือนกับเป็นตัวผลักดันประเทศนี้ต่อไปบังหน้าอำนาจมืดที่กระทำอยู่เบื้องหลังซึ่งกฎหมายไม่สามารถเข้าถึงและจับต้องได้ …
ชายร่างสูงใหญ่ในชุดสูทเนียบสีเข้มเดินเชิดหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยความมาดมั่นผ่านเคาเตอร์เลขาสาวที่นั่งตบแป้งทาลิปอยู่ด้านหน้าและเมื่อเห็นชายหนุ่มก็ออกปากทักทายตามจริตสาว แต่ชายหนุ่มมิได้สนใจ เดินตรงเข้าไปในห้องหลังประตูใหญ่สีดำ
“เรียกผมมาพบมีเรื่องอะไรหรือครับคุณจักรภัทร” เสียงทุ้มต่ำนั้นดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มเข้ามายืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานขัดเงาสีดำสนิทมีเอกสารกองใหญ่ที่จัดการตรวจสอบและทำหมดแล้วในห้องที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่สีขาวและดำตัดกันไปมาอย่างสวยงาม ทำให้ดูดีมีระดับและบ่งบอกถึงบุคลิกของผู้ใช้งาน เก้าอี้นวมสีดำที่หันหลังให้เขาอยู่ค่อยๆหันมา ประจันหน้ากัน
ร่างสูงใหญ่ดูแข็งแกร่งในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าเข้มกระดุมที่แผงอกปลดออกอย่างอึดอัดใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึกแต่กลับดูมาเสน่ห์น่าหลงใหล ดวงตาคมกริบราวกับราชสีห์ผู้ทระนงตนไว้เหนือสัตว์อื่นใดจมูกคมสันรับกับปากเรียวสีคล้ำโครงหน้าคมชัดทุกสัดส่วนรับทรงผมที่เสยเรียบไปด้านหลัง
“ฉันได้รับรายงานว่านายทำร้ายเด็ก ?” เสียงแหบทรงเสน่ห์ดังขึ้นพร้อมกับดวงที่ที่มองนิ่งงัน
“ครับ พ่อของเขาติดหนี้เรา เป็นเงินจำนวน10 ล้าน และพยายามขัดขื่นมิให้เรารื้อบ้านหลังนั้นซึ่งผมจำเป็น …” เขาพยายามที่จะอธิบายในเหตุผลที่ต้องใช้ความรุนแรง แต่ผู้เป็นนายกลับพูดดักคอเสียก่อนด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
“ไม่มีคำว่าจำเป็น … เด็กคนนั้นไม่ได้ทำอะไรผิด ผู้เป็นพ่อตั่งหากที่ต้องรับโทษ”
“ครับ ผมขอโทษในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น” เขาจำเป็นที่จะต้องก้มหัวให้
“อย่าให้มีเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”
“ครับ”
“ออกไปได้ ถ้าไม่มีคำสั่งห้ามทำอะไรกับพื้นที่นั้นเด็ดขาด” ร่างสูงเดินออกไปจากห้องเงียบๆตามคำสั่งเมื่อพ้นประตูออกมาได้ เขาก้าวฉับไวไม่สนใจใครทั้งสิ้นเข้าไปในห้องทำงานของตนที่ทั้งเล็กกว่าและคับแคบกว่า ไม่มีอำนาจใดๆ เป็นเพียงผู้ทำตามคำสั่งพนักงานชั้นล่างรองจากผู้เป็นนาย
เขาล้มตัวพากขากับโต๊ะทำงานมือทั้งสองกำแน่นอย่างเครียดแค้น ตาแดงกล้ำราวกับจะกินเลือกกินเนื้อเสียให้ได้ แต่เพียงชั่วครู่แววตานั้นก็เปลี่ยนไป เสียงหัวเราะอันน่าสะอิดสะเอียดดังขึ้นแทน
“หึหึ … ใจดีเกินไปแล้วท่านผู้อำนวยการ ต่อไปนี้ท่านจะได้รับกรรมอย่างสาสม”
คงเป็นที่เขาว่ากัน อำนาจนั้นการได้มาครองมิใช่เรื่องยาก แต่การที่จะหมดเสี้ยนหนามหรือคนที่จ้องจะแย่งมันนั้นมิอาจะหมดสิ้นไปได้ … แต่นั้นก็ขึ้นกับว่า ผู้รักษาอำนาจจะรู้เท่ากันกลโกงหรือไม่ ถ้าไม่อำนาจก็คงสิ้นสุดลง แต่ถ้ารู้ อำนาจจะยิ่งเพิ่มพูน …
.
.
.
-ฝ้าย –
อ๊า!!!!! นี้สินะกลิ่นคนรวย แจกันตรงนั้นขายคงได้สักล้านสองล้านมั่ง ภาพที่แขวนอยู่คงได้สัก 10 ล้าน แหมอยากจะของัดฝากระดานบ้านไปขายจริงๆ ขอได้ไหมเนี้ยครับคุณหญิงผมไม่เอารางวัลล่ะขอแค่ชุดถ้วยจานที่ตั้งอยู่ในตู้ไม้เนื้องามนี้สักชุด แอบเห็นมีติดเพชรด้วย … บ้านคุณหญิงแม่งโคตรพ่อโคตรแม่รวยเลย!!!!
“หนูฝ้ายมานั่งนี้สิจ๊ะ ปลาไปเอาขนมนมเนยมารับแขกสิ อ่อ ขอชาฝรั่งเศสด้วยนะ”
“คะ คุณหญิง”
สาวใช้ก้มหน้าผ่านผมไปผมรีบก้มให้เธอนิดนึงเพื่อเป็นการเรียกคะแนนจากคุณหญิงที่มองที่ผมอย่างชื่นชม ผมค่อยเดินอย่างสำรวมไปนั่งที่พื้นคุณหญิงทำท่าตกใจก่อนจะรีบฉุดผมให้ขึ้นไปนั่งเสมอท่าน แหม! เป็นไปตามแผนเดะ อ่ะ ขอตั้งชื่อแผนนี้ว่าแผนของนางซินล่ะกัน จุดประสงค์ของแผนนี้คือโก่งราคารางวัลขอรับ ท่าทางคุณหญิงจะเป็นพวกหัวอ่อนทำตัวน่าสงสารเข้าไว้ เดี๋ยวก็ดีเอง
“เข้าเรื่องกันเลยดีกว่านะหนูฝ้าย” คุณหญิงยิ้มให้ผมผมแสร้งเอียงคอมองอย่างฉงนพอมีจริตน่ารัก
“ฉันอยากจะจ้างหนู มีที่พักให้น้องสองคนของหนูและก็หนู เงินต่อเดือนเดือนล่ะ ห้าหมื่นบาท”
“ห๊ะ!!!!โอ๊ะ ผมช่วยครับ…งะ งานอะไรครับ” ผมเผลออุทานเสียงดังก่อนจะรีบเอามืออุดปาดตัวเองรีบช่วยเก็บจานขนมที่คนใช้เดินมาตกใจเสียงผมหกอยู่ที่พื้นพรมปักสวย และค่อยๆพูดออกมาอย่างตกใจ งานอะไรว่ะเงินดีขนาดนี้มีเงินเก็บให้น้องใช้สบายๆเลย เรียนโรงเรียนมหาลัยดีๆ มีอนาคตสดใจ แจ่มแมวมาก
“เป็นพี่เลี้ยงให้ตาจอมลูกชายฉันทำให้เขายิ้มให้เขาหัวเราะ จัดการทุกอย่างในชีวิตเขา ดัดนิสัยหรืออะไรก็ได้ ขอแค่ไม่ให้เขาบึ้งตึงแบบนั้นก็พอให้เขากลับมาเป็นจักรภัทรหรือน้องจอมคนเดิม … ถือว่าฉันขอร้องนะหนูฝ้าย”
“ตะ แต่ว่า คุณหญิงเพิ่งเจอผมวันนี้เอง และทำไมถึงไว้ใจผม อีกอย่างผมยังไม่รู้จักลูกชายคุณหญิงเลยนะครับ ถะ ถ้าเขาเกิดไม่ชอบผม …”
“เรื่องนั้นไว้ใจฉันเถอะนะหนูฝ้าย ฉันให้เวลาหนูคิด 1คืน ถ้าตกลงพรุ่งนี้หนูมาเจอฉันที่ สปา XXX ย่านสุขุมวิท นะค่ะ ถ้าทำงานดี ฉันมีเงินพิเศษให้หนูด้วย” ผมก้มหน้าคิดหนัก ก่อนที่คุณหญิงจะหยิบเงินออกมาจากปราด้าใบสวยเป็นแบงค์พัน 3 ใบส่งให้ผม ผมมองและเงยหน้ามองรอยยิ้มของคุณนายอย่าง งง ๆ เดี๋ยวๆกูยังสตั้นอยู่
“รับไว้เถอะ ถือเป็นรางวัลตอบแทน และพรุ่งนี้เจอกันนะค่ะ… ปลาเรียกเชิดให้เอารถไปส่งหนูฝ้ายให้ถึงที่บ้านเลยนะ”
“เอ่อ … ขอบคุณครับ… ดะ เดี๋ยวผมกลับเองก็ได้ครับ ”
“อย่าปฏิเสธเลยหนูฝ้าย ทำตามที่ฉันบอกเถอะ นะจ้ะ” ผมไม่กล้าปฏิเสธทั้งเงินและน้ำใจของคุณนายได้แต่เดินตามคนใช้ที่ชื่อปลาไปต้อยๆ ขึ้นรถหรูกลับไปที่บ้าน ในใจก็คิดว่าควรจะรับงานนี้ดีไหม ถ้ารับน้องผมต้องมีความสุขมากแน่ๆ แต่ถ้าไม่รับ ผมมีเหตุผลอะไรล่ะที่ไม่รับ กลัวหรือ ? เหอะ! กลัวทำไมแค่ดูแลผู้ใหญ่โรคจิตคนเดียว เผลอๆอาจจะติงต๊องก็ได้ใครจะไปรู้
.
.
.
“สุกี้ สุกี้ สุกี้ ห๊อม หอม คิกๆ” เสียงร้องเพลงผสานกันของสองแสบทำให้ผมเอาตะเกียบตีหัวเจ้าแฝดไปคนล่ะที โทษฐานทำตัวน่ารัก วันนี้วันดีครับผมเลยให้ทำสุกี้ของโปรดของเจ้าแฝดให้กิน เนื้อหมูชิ้นเล็กๆถูกใส่ลงไปในหม้อสุกี้ที่ผมซื้อมาตอนที่เจ้าแฝดสอบได้ที่หนึ่งทั้งสองคนในคะแนนที่เท่ากันด้วยอีกตั้งหาก ก่อนจะใส่หมึกและกุ้งตามลงไป และแน่นอนผักนี้ขาดไม่ได้เพราะเจ้าแฝดกำลังโตและต้องโตเป็นผู้ชายที่ดีแข็งแรงด้วย ไข่ปิดท้าย รอไม่นานน้องๆก็ได้กินสุกี้กันสมใจ
“ฝ้ายกินบ้างสิทำไมไม่กินเลย” ขุนทัพบอกผมที่กำลังเอาหมูมาเติมให้น้องที่นั่งข้างกันอยู่หน้าหม้อสุกี้ที่ตั้งอยู่กลางห้อง
“เดี๋ยวสิก็คอยต้มให้อยู่นี้ไง กินกันเร็วแบบนั้นระวังติดคอล่ะ”
“ไม่ต้องห่วงขุนทัพไม่ซื่อบื้อ เหมือนขุนพลหรอก”
“จริงง๊ะ ใครน๊า ที่ฉี่รดที่นอนที่โรงเรียนเมื่อตอนกลางวันนะขุนทัพ” ขุนพลที่นั่งเขี่ยวหมูเข้าปากอยู่เถียงขึ้นอย่าเอาเรื่อง ฮ่าๆๆๆๆ เด็กเอ้ย ฉี่รดที่นอนด้วยหรือเนี้ย ถือเป็นประสบการณ์ที่ทุกคนต้องมีล่ะนะ ตอนผมอยู่อนุบาลก็วันล่ะ 2 รอบ ฮ่าๆๆๆ
“ก็บอกแล้วไงว่าห้ามบอกฝ้าย!!!!”
“แบร่ๆ ว่าเค้าก่อนทำไมล่ะ”
"ก็หมั่นไส้กินเยอะอ่ะ”
“นี้!!!! จะทะเลาะกันให้มันได้อะไร หือ ?” ผมหยิกแก้มแดงไปคนล่ะทีและก็ป้อนบ้างกินเองบ้างไปกันจนอิ่ม พออิ่มแล้วเจ้าแฝดก็นั่งทะเลาะกันเองสักพักก็สะลืมสะลือทำท่าจะหลับ ผมที่แต่งตัวเตรียมออกไปทำงานที่ผับต้องมาส่งน้องเข้านอนก่อน
“ฝ้าย พรุ่งนี้เราจะกลับบ้านกันได้หรือยัง”ขุนพลถามผมขึ้นในขณะที่ขุนทัพหลับไปแล้ว ผมก้มลงหอมแก้มแดงๆนั้นทีนึงก่อนจะพูดเบาๆ
“นอนนะเด็กน้อย เดี๋ยวพี่จะรีบกลับมานะ”
“อื้อ รีบกลับมานะ” ผมพยักหน้าก่อนเจ้าตัวเล็กจะหันไปกอดแฝดน้อง ผมมองเจ้าตัวเล็กที่กอดกันกลมก่อนจะห่มผ้าให้น้องเปิดไฟหัวเตียงเอาไว้และย่องออกมานอกห้องด้วยฝีเท้าตีนแมว …
“เฮ้อ! เอาล่ะ ทำงาน ทำงาน ทำงานนนน”
ผมใส่รองเท้าก่อนจะวิ่งลงจากตึกเรียกกำลังกายกำลังใจกลับมา ผมจะหวังน้ำบ่อหน้าไม่ได้ อะไรที่มันสร้างเงินต้องคว้าไปก่อนอีกอย่างเงินที่ผับเนี้ยอีกสองวันเงินเดือนก็จะออกแล้วด้วย …
พรุ่งนี้ชีวิตของเราต้องดีขึ้นแน่ขุนพลขุนทัพไม่ว่าพี่จะต้องเจอกับอะไรพี่ก็จะปกป้องและให้เราได้อยู่ในที่สบาย … ต่อให้พี่ต้องลำบากจนตัวตายก็เถอะ พี่สัญญา… ถ้างานที่คุณหญิงนั้นทำเงินให้ผมขนาดนั้น … ไม่แน่นะผมอาจจะได้บ้านกลับมาก็ได้
======================
ตอนหน้าเค้าจะเจอกันล่ะน๊าาาาา ฮ่าๆๆๆๆ อาจจะเจอกันช้าไปหน่อยแต่รับรองแซ่บจ้า
ฝากหนูฝ้ายกับพี่จอมด้วยนะค่ะ และก็ฝากเอ็นดูขุนผลกับขุนทัพด้วยน๊า
ขอบคุณทุกกำลังใจนะค่ะ และขอกำลังใจด้วยนะค่ะ :mew1:
ป.ล ตัวละครทุกตัวเหตุการณ์ทุกเหตุการณ์เป็นสิ่งที่ผู้แต่งแต่งขึ้นจากจินตนาการไม่มีตัวตนอยู่จริงทั้งสิ้น นะจ๊ะ ๆ
:bye2:
-
พี่จอมเนี่ย จักรภัทรใช่ไหมคะ
งั้นเลขา(?)เฮียก็แบบเล่นไม่ซื่อน่ะสิ
ตอนหน้าก็เจอกันแล้วอ่าา
ขอตอนต่อไปตอนนี้เลยได้ไหมคะ อยากเห็นนนนนนนนนนนนนตอนเจอกันนนนนนนนนน
-
งานนี้ใครจะร้ายกว่ากันน้า o18
-
อยากให้เช็คคำหน่อย รีบพิมจนคำสลับไปมา มันอ่านแร้วติดขัด
รอๆต่อเน้อ!!
-
อืมม จะเจอกันแล้ว ก็วางยาจับปล้ำ อุ้ยไม่ใช่ ไปดีกว่าตามค่ะ :mew1:
-
แฝดน่ารัก
-
น้องแฝดน่ารักมากเลย :กอด1: :กอด1:
-
:ling2:
อ่านอีกรอบแล้วเพิ่งนึกออก
คุณหญิงคะ ถ้าลูกคุณหญิงเป็นเกย์เนี่ย รับได้ไหมคะ??????????????????????
-
ไอนั่นเป็นคนไม่ดีใช่ไหม ที่มารื้อบ้านน้องฝ้ายกับสองแฝดอะ :katai1: เปิดตัวมานึกว่าพระเอกไหงได้ ตัวร้ายชัดๆ จ้องจะแทงข้างหลังพระเอกอีกด้วย :hao3:
-
ห๊ะ!!!!!!ทำไมเงื่อนไขมันน่าสนแบบนี้
แต่ดูแล้วคุณหญิงไม่น่าใช่คนหัวอ่อนหรอกนะ
แล้วนี่คุณจอมจะรู้ไหมนะว่าลูกน้องคิดจะหักหลัง
รอตอนหน้า....... :hao7:
-
คุณหญิงหาลูกสะใภ้ใช่ไหมคะ
-
{CH 3 First met}
ชุดนี้ดีที่สุดแล้วไอ้ฝ้ายไม่ต้องห่วง กลิ่นตัวผมอาบน้ำแล้วครับเมื่อเช้า ผมก็ดูฟูๆน่ารัก หน้าตาผิวดีทั้งแต่กำเนิดไม่เป็นปัญหาแอบเอาน้ำหอมแมนๆแพงเหี้ยๆของไอ้เดชที่ป้ามันชอบซื้อมาให้จากเยอรมันมาฉีดปี๊ดๆใส่เสื้อนิดๆพอฟุ้งๆหอมๆ ใส่มากไม่ได้เดี๋ยวมันรู้ แว่นเสริมออฟชั่นความน่ารักก็มาเต็ม ถามว่าทำไม ผมถึงมั่นใจในหน้าตารูปร่างหน้าตาจนน่าหมั่นไส้ขนาดนี้โธ่คุ๊ณ!!!!!ถ้าไม่มั่นใจก็ตายห่าทำอาชีพขายรักเลี้ยงน้องมาจนถึงป่านนี้หรอ แหม!!! หึหึ คุณหญิงต้องรักผม หลงผมให้โบนัสผมเยอะๆนะคร้าบบบ อุตส่าห์ยกเลิกนัดไปตั้งเยอะนะเนี้ยปกติวันนี้ผมต้องได้ 6 พัน 6 พันเลยนะวันนี้ยังไงผมก็ไม่กลับบ้านมือเปล่าหร๊อก!
“นี้รึเปล่าว่ะ” ผมบอกกับตัวเองเมื่อมายืนอยู่หน้าร้านสปาข้างหรูใจกลางเมือง ซึ่งมันใหญ่โตมากกกกกก! แค่มองข้างนอกก็รู้แล้วว่ามันเป็นสปาคนรวย!!! ซึ่งยาจกไม่ต้องบอกก็รู้ว่าไม่เคยเข้าไป และจะเข้าไปทำไมฟะ!!!
“คุณฝ้ายหรือเปล่าค่ะ” ยังไม่ทันจะตัดสินใจอะไรได้พี่คนสวยในชุดผ้าไหมเรียบร้อยสีเขียวอ่อนอย่างกับนางงามก็เดินออกมาจากร้านท่าทางเร่งรีบและดีใจเมื่อเห็นผม
“คะ ครับผม” ต้องแกล้งติดอ่างหน่อยๆจะได้ดูแบ๊วๆน่ารักน่าชังหน่อย
ก้มหน้านิดๆก่อนที่จะถูกพี่สาวลากเข้ามาในร้าน อ่าแหมมือนิ่มจริงๆเลยนะแม่คุ๊ณ ด้านในหอมกลิ่นเทียนหอมฟุ้งไปหมดเลยครับ ด้านในบรรยากาศดูหรูหราไปซะหมด ทั้งเฟอร์นิเจอร์ที่เป็นแบบมิกซ์แอนท์แมท สไตล์ซึ่งดูดีมีระดับมาก ความจริงถ้าผมมีโอกาสได้เรียนหรือศึกษานะ ผมอยากเรียนออกแบบภายในเอาซะมากๆ มันคงสนุกน่าดูถ้าเราสามารถตกแต่งบ้านในแบบที่เราชอบได้โดยมีงบของคนอื่นวางไว้ให้ ฮ่าๆๆๆ ก็เพ้อฝันไป ถ้าความฝันนี้เป็นของไอ้เจ้าแฝดสิถึงจะมีเปอร์เซ็นต์เป็นจริง แต่นี้มันคือของผม … ไม่มีวันหรอกน๊า ฮ่าๆๆๆ
“คุณหญิงรสกรกำลังรออยู่ด้านในค่ะ เชิญค่ะ” พอพาผมเข้ามาได้ก็พามายืนอยู่หน้าห้องที่เขียนด้านหน้าว่า VIP กรอบสีทองซะด้วยสิแหม!!!
ผมกล่าวขอบคุณและยิ้มให้พี่คนสวยเรียกคะแนนไปอีกหนึ่งดอกก่อนจะค่อยๆผลักประตูเข้าไป … โว้วววววววววววว!!!!! นี้มันอะไรกันเนี้ยหรูยิ่งกว่าบ้านนางเอกในละครซะอีก ทุกอย่างที่เป็นพื้นถูกปูด้วยขนเฟอร์สีขาวปุยนุ่มน่าสัมผัส ทั้งตะ โซฟา และเก้าอี้ถูกจัดเรียงไว้อย่างสวยงาม ผมมองไปเห็นคุณนายรสกรกำลังนอนในชุดคลุมอาบน้ำให้พี่สาวสวย ปฏิบัติดั่งนางพญา ทั้งนวดตัวนวดหน้าและขัดเล็บ บอดี้การ์ดหญิงริมห้องพอเห็นผมก็รีบเข้าไปกระซิบข้างหูคุณหญิงทัน คุณหญิงสะดุ้งนิดๆก่อนจะปัดมือให้พี่สาวทุกคนหยุด ก่อนที่เธอจะค่อยๆลุกขึ้นนั่งไขว่ห้างมากมาที่ผมอย่างเจ้าเล่ห์ยิ้มให้นิดๆ
“ว่าไงจ๊ะหนูฝ้าย มานี้สิ นี้ไปเอาน้ำมารับแขกของฉันด้วยนะจ้ะ”
“ค่ะคุณหญิง” และพี่สาวบอดี้การ์ดก็เดินผ่านผมไป ผมยิ้มให้เธอก่อนจะค่อยๆเดินไปหาคุณหญิง ที่เดินไปนั่งรอผมที่โซฟาอยู่ก่อนแล้ว
“เป็นไงจ๊ะหนูฝ้าย ตกลงรับข้อเสนอฉันแล้วไหม”
“ครับผม เอ่อ … จะให้น้องผมและตัวผมย้ายเข้าไปอยู่บ้านคุณหญิงจะดีหรือครับ ผมเกรงว่า …”
“แหม เลิกเกรงใจเถอะจ๊ะ ในบ้านน่ะมีบ้านเล็กบ้านอยู่มาก จะยกให้เธอสักหลังคงไม่เป็นอะไร วางใจเถอะนะ เลิกคิดมากได้แล้ว” จุดพลุ!!!!!! ฮ่าๆๆๆๆๆ ไอ้แสบเอ้ยพี่หาบ้านใหม่พร้อมเงินเดือนห้าหมื่นให้พวกนายแล้วนะเฟ้ย เดี๋ยวคืนนี้จะไปทำอาหารอร่อยๆเลี้ยง จุ๊บๆ
“หึหึ เอาล่ะนะ ในเมื่อหนูตกลงงานแรกที่หนูต้องทำก่อนที่จะกลับไปบ้านใหญ่เจอหน้าน้องๆแฝดสุดน่ารักของเธอ ก็คือ แปลงโฉมเสียก่อนนะจ๊ะ เด็กๆ จัดคอร์สพิเศษให้หนูคนนี้ด้วย ”
“ดะ เดี๋ยวครับหมายว่ายังไง” ผมร้องห้ามพี่สาวทั้งหลายที่เข้ามาเหมือนจะรุมสกรัมผม ก่อนจะเอียงคอถามคุณนายที่ทำหน้าชื่นตาบานอยู่ อารมณ์ต่างกับข้อน้อยมากขอรับคุณนายรสกร=_=’
“อ่า พอดีฉันสืบเกี่ยวกับเธอมานิดหน่อยจ๊ะ ห้องนั้นเล็กมากเลยนะ ฉันเลยให้คนขนของมาไว้ที่บ้านใหญ่แล้วล่ะจ๊ะ”
ห๊า!!!!! คุณนายนี้เกินคาดตลอดดดดดด! ผมทำหน้าเหวอก่อนจะโดนลากออกมาอีกห้องหนึ่งและถูกทารุณกรรมโดยพี่สาวมากหน้าหลายตา กระซิก ใครก็ได้แจ้งตำรวจที ผมกำลังโดนพี่ๆรุมจับโน้นจับนี้จนสยิวไปหมดแย้ว!!!!
.
.
.
ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!
“อยากได้อะไรเพิ่มเรียกได้นะค่ะ” ผมขอบคุณพี่สาวหลังจากที่ดูดน้ำส้มลงกระเพาะหมดพี่แกขำๆก่อนจะเดินออกไป หน้าผมคงตลกมากสินะ ใช่สิ๊!!!! หมดสภาพขนาดนี้!!!!
ตัวกระผมตอนนี้หอมฟุ้งไปทั้งตัวและเหน็ดเหนื่อยมากขอรับ ทั้งถูกลากไปขัดตัวที่ต้องแก้ผ้าทั้งตัวโชว์แก้มก้นมีสิวเม็ดโตให้พี่ๆเขาดูแถมยังแสบผิวด้วยไหนจะอาบน้ำแร่แช่น้ำนม นวดตัวอีก อันนี้ผมชอบหายเมื่อยดี และยังถูกมาขัดเล็บขัดมือขัดหน้ามาร์คหน้ามาร์คตัวอีกสารพัด โอ้ว! เป็นผู้หญิงนี้มันลำบากนะครับ ผมชักจะเห็นใจล่ะสิ
“ดูสิผิวลื่นเชียว น่ารักมากเลยหนูฝ้าย” ผมแสร้งยิ้มให้คุณนายที่เดินออกมาในชุดสีฟ้าอ่อนสวยงามและดูท่าทางจะราคาแพงเอาเรื่องที่เข้ามาลูบหน้าลูบตาผม จากรอยยิ้มอ่อนโยนก็เปลี่ยนไปเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉับพลันนั้นได้ฝ้ายรู้ได้ทันทีว่ามันไม่หมดแค่นี้!!!!!!
“ต่อไป ไปช้อปปิ้งกันเถอะนะ หึหึ ไปจ้าที่รักของฉัน”ผมถลึงตาแทบถล่นออกมาเบ้ามองตามหลังคุณชายที่จูงมือผมให้เดินตามไป
คร่อก! ยังมีต่ออีกหรือคุณนาย!!! โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ท่าทางวันนี้คุณนายจะไม่ปล่อยให้ผมนอนเล่นสบายๆเตรียมแผนรับมือกับลูกชายของป้าบ้างเลยใช่ไหมครับเนี้ยยยยยยย!!!!!
.
.
.
“ฝ้าย/ฝ้ายยยยยยยยยยยยย!!!!!”
ยังไม่ทันลงจากรถไอ้สองแฝดมาจากไหนไม่รู้พุ่งเข้ามาหาผมที่กำลังมุดออกจากเบนซ์คันสวยล้มลงไปที่เบาะรถจนนอนทับตักคุณนาย โดยมีไอ้สองแฝดมุดอยู่ที่พุงผมด้วย ผมได้ยินจากคุณนายแล้วว่ามีคนไปพามาจากโรงเรียนแล้วเรียบร้อยโดยให้ไอ้เดชไปยื่นยันเพื่อนำตัวน้องออกมา วุ่นวายผมอีกที่ต้องตอบคำถามไอ้เดชทางโทรศัพท์มันด่าผมสารพัดและมันก็ยืนมองผมอยู่ที่หน้าประตูรถแล้วตอนนี้
“เอาล่ะขุนพลขุนทัพลุกก่อนนะ” ผมบอกก่อนจะยกหัวออกจากตักคุณหญิงที่เอามือมาลูบหัวผมเล่น สะใจแล้วสิที่ตอนนี้หัวผมกลายเป็นเด็กหัวเห็ดไปแล้วน่ะ ตัดไม่ถามสุขภาพสักคำ กระซิก คิดถึงหัวฟูของเมื่อชั่วโมงที่แล้วจัง
ผมพยุงตัวเองพร้อมกับอุ้มไอ้เด็กสองคนขึ้นมาไว้แขนคนล่ะข้างเห็นผมตัวแค่เนี้ยผมแข็งแรงนะ ก็อุ้มมันมาตั้งแต่เด็กนี้หว่าไม่แข็งแกร่งก็ไม่รู้จะว่าไงล่ะ อย่างว่าล่ะ ผมพยายามที่จะเป็นทั้งพ่อและแม่ตั้งแต่เกิดเรื่องต่างๆมากมายไม่ปรับตัวเองผมกับน้องก็ไม่รอด
ผมหันไปขอโทษคุณหญิงก่อนจะหันมาหอมแก้มแดงๆของเจ้าแฝดที่ทำหน้าคนล่ะอารมณ์กันอยู่คนล่ะฟอด
“ฝ้ายใครก็ไม่รู้เต็มไปหมดเลย ทัพกลัว” แฝดน้องหน้าตาเต็มไปด้วยความกังวนซุกหน้าเข้าซอกคอผมเอามือเกาะหัวผมแน่น
“แต่พลไม่กลัว ทัพขี้กลัวไม่เท่” แฝดพี่โชว์ความแมนเต็มตัวแต่ดูเหมือนตัวจะสั่นๆน้อยๆ กลัวก็บอกไม่มีใครว่าหรอกไอ้ตูดหมาเอ้ย
“เอาล่ะเด็กๆนี้ที่อยู่ใหม่และที่ทำงานของพี่ สวัสดีคุณหญิงซะนะ คุณหญิงครับนี้น้องผมทางซ้ายขุนพลทางขวาขุนทัพครับ”
“แหมๆ สวัสดีจ๊ะหนุ่มน้อยน่ารักน่าหยิกจริ๊งจริง ขอฉันอุ้มสักคนเถอะค่ะ” ผมส่งขุนพลให้เธออุ้มขุนพลทำหน้ามุ้ยแต่ก็ยอมไปอยู่ในอ้อมแขนให้คุณนายกอดรัดฟัดเหวี่ยงตามสะดวก คุณนายล่ะจากคุณทัพมาหอมแก้มขุนพลอย่างหมั่นเขี้ยว เจ้าตัวรีบเอาหน้าซุกกับซอกคอผมหลบใหญ่เรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี เอ๊าเลยเจ้าแฝด แผงรัศมีความน่ารักไปเยอะๆเงินจะได้เยอะๆไปด้วย
“อ้าวแหม และพ่อหนุ่มรูปนี้ล่ะใครกันจ๊ะ”
“สวัสดีครับผมเดชครับผม ไม่ทราบว่างานที่จะให้เจ้าฝ้ายทำคืองานอะไรหรอครับ”
“โหว! ดูไฟแรงน่าดูเลยนะจ้ะ เอาล่ะ เข้าบ้านกันก่อนเถอะและค่อยว่ากัน” และคุณนายก็เดินอุ้มเจ้าขุนทัพที่หันมามองผมตาปริบๆ ผมยิ้มให้ชูสองนิ้วก่อนที่จะหันมามองไปเดชที่ยืนอยู่ข้างๆมองอย่างกับจะกินเลือกกินเนื้อ
“เอาน๊า มึงเดี๋ยวกูเล่าให้ฟังทุกอย่างเข้าบ้านเหอะ” มันถอนหายใจก่อนจะเดินตามคุณหญิงเข้าไป ผมมองตามหลังมันไปก่อนที่จะก้มหยิบถุงช้อปปิ้งที่เหลืออยู่ถุงนึงข้างรถ สงสัยคนใช้ที่มาช่วยกันขนจะมองไม่เห็นและกำลังจะเดินตามเข้าไป
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย!!!!!” ผมร้องออกมาลั่นเมื่ออยู่ๆมีอะไรก็ไม่รู้พุ่งเข้ามาใส่ผม!!!!
บรื้น บรื้น เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
พ่อมึง!!!! นี้ลานหน้าบ้านนะไม่ใช่สนามแข่งรถ!!!! ผมเกือบจะแหกปากอุทานออกไปอย่างงั้นเมื่อไอ้รถหรูที่ดูท่าทางเครื่องแรงและแพงเหี้ยๆสีดำสนิทพุ่งเข้ามาดริฟรอบตัวผมที่เกือบหัวใจจะวายเผลอกอดเจ้าขุนพลแน่น รถคันนั้นจอดสนิทอยู่ตรงหน้าก่อนที่ผมจะได้ด่าอะไร ประตูรถก็เปิดออก …
ชายในชุดสูทหน้าตาหล่อเหลาจนดาราบางคนยังอายเขาสูงกว่าผมเกือบเท่าตัวท่าทางดูดีมีระดับและหยิ่งยโส แววตาดุดันมองมาที่ผม ผมรับกดหัวเจ้าขุนพลไม่ให้เงยหน้าขึ้นมาเพราะกลัวไอ้หมาบ้านี้จะวิ่งเข้ามากัด!!! โหวววววว! หล่อจังนะพ่อคุณ หล่อแบบไม่มีใครเกิ๊น!!! เหมือนนิสัยหมาๆที่ทำกับกูเมื่อกี้เนี้ย!!!!!
“ทำอะไรว่ะ ถ้าเกิดหัวใจวายตายจะว่าไง!!!” ด้วยความโมโหผมไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนด่ากราดไอ้หล่อทันที คิดว่ามายืนแบบนั้นแล้วหล่อหรือไงว่ะ ผมลูบหัวเจ้าแฝดน้องที่เริ่มจะสะอึดสะอื้นออกมา
“ใครเนี้ยคนใช้ใหม่หรอ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจะรูปปากสวยของมัน คิ้วขมวดของมันผูกเป็นปม
“หึ ก็ไม่รู้สินะ เค้าจ้างให้มาดูแลไอ้ปัญญาอ่อนคนนึง นายรู้จักไหม?” ผมกัดฟันพูด
“ใครล่ะ รู้จักแต่ไอ้เด็กมารยามทรามตรงหน้าเนี้ย”
“เฮ้ย!!!!” ผมจะปรี่เข้าไปหาเรื่องจับแม่งทุ้มสักที แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเหลือบไปเห็นคุณหญิงกำลังเดินออกจากบ้านมาแต่ไกล
“อ้าว ตาจอม!!!! กลับมาแล้วเหรอลูกแหมว่าออกมาตามหนูฝ้ายดันเจอกันซะก่อนแย่จังอดเซอร์ไพร์เลย”
เดี๋ยวนะขอสตั๊นสามวิ … ตาจอม …ลูก… คุณหญิงว่าอะไรนะ… ไอ้หมอเนี้ยนะไอ้ปัญญาอ่อนที่ผมต้องมาดูแล!!!! ไอ้หมอเนี้ยน๊า!!!!! เซอร์ไพร์สุดๆไปเลยคร้าบคุณหญิงคร้าบ
==========================
มาแบบข้ามวัน ฮ่าๆๆๆๆๆ หลับกันยังค่ะ
ตอนนี้เปิดตัวพระเอกแบบว่าเกือบจะจบตอน ฮ่าๆๆ
แต่คงได้รู้ถึงตัวตนหนูฝ้ายอีกไม่มากก็น้อยเนอะ
ตอนหน้าน่าจะมี ปะ ฉะ ดะ กันมันส์กว่านี้ นี้แค่ของหวานก่อนอาหารจ้า
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
:ling2:
อ่านอีกรอบแล้วเพิ่งนึกออก
คุณหญิงคะ ถ้าลูกคุณหญิงเป็นเกย์เนี่ย รับได้ไหมคะ??????????????????????
ฮ่าๆๆๆๆๆ อ่านและฮาแตกเลยจ้า รอดูกันต่อไปถึงเวลาไม่อยากได้ก็คงไม่รอดแล้วแหละ :hao3: :mew1:
:hao7: :bye2:
[/color]
-
ก๊าก แลดูไม่ชอบขี้หน้ากันตั้งแต่เริ่ม อืมมมมมมมมมมม :hao4:
-
:z13:
-
นายเอกของเราเนี่ยต้องยกนิ้วให้เลย
เรื่องมารยาเนี่ยนางมาเต็มจ้าาาา
-
แนะนำให้หนูฝ้ายเตะหน้าแข้งเจ้าจอมซักที หมั่นไส้
-
อั๊ยยะ.......เจอกันได้แบบ...คงนานกว่าจะรักอ่ะนะ
-
แง่ม เจอกันก็กัดกันเลยจะรอดไหมเนี้ย ฮึฝ้าย
ใจเย็น ท่องไว้ เดือนละ 50,000
เลี้ยงสองแสบสบาย มีเงินจ่ายค่าเทมอด้วย
ไม่ต้องอยู่ห้องรังหนู อาจจะมีเงินไถ่บ้านเร็ววัน
อดทนไว้
55555
-
เอาแระไง จะตีกันแระไงเพิ่งเจอกานเนี่ย
-
เจอกันแว้วววววววว เด็กปัญญาอ่อน
งี้ฝ้ายก็แอ๊บหลุดต่อหน้าคุณจอมไปแล้วสิ
(จุดพุ ต้อง จุดพลุ นะคะ)
-
ต้องขอบคุณแม่นะคะ ที่อุสาหาเมียมาให้ พร้อมลูกๆอีก 2 คน
-
ต้องขอบคุณแม่นะคะ ที่อุสาหาเมียมาให้ พร้อมลูกๆอีก 2 คน
:laugh: เห็นด้วยอย่างแรงเลยจ้า
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบมากกกก
-
ฝ้ายห้าวอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า
-
สนุกจังครับ
ชีวิตฝ้ายดราม่า แต่คนอ่านฮาตลอด
-
{CH 4 Cold heart}
“เอาล่ะจ๊ะ อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วนะจ๊ะ… เอ่อหนูฝ้ายจ๊ะ”
ผมนั่งส่งสายตาอาฆาตไปให้ไอ้ขี้เก๊กที่นั่งเท้าคางมองผมเหมือนกัน ส่วนไอ้สองแฝดไอ้เดชพาไปเล่นที่บ้านที่คุณนายจะให้ผมอยู่แล้ว โดยผมสัญญากับมันว่าจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง หึหึ แค่คิดที่จะได้ป๊ะกับไอ้บ้านี้ก็น่าสนุกจนเส้นมือเส้นตีนกระตุกและ คนอย่างมันผมไม่แอ๊บให้เสียเวลาหรอก ไม่ใช่คนจ้างผมซักหน่อย ในเมื่อมารยาททรามนิสัยชั่วร้ายขนาดนั้นสงสัยต้องใช้ไม้แข็งดัดกันซะให้เข็ด คิดว่าเป็นนักบริหารใหญ่โตและจะใหญ่คับโลกหรือไงว่ะ!!! ห๊ะ!!!!
“หนูฝ้ายจ๊ะ หนูฝ้าย!”
“คะ ครับผม!”
“เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ ทำหน้าน่ากลัวเชียว เป็นห่วงสองแฝดหรอ ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ ที่นั้นกว้างขวางและปลอดภัยสำหรับสองแฝดแน่นอนจ๊ะ”มาแบบนี้ไอ้ฝ้ายเห็นทีต้องเล่นบทนางซินซะแล้ว
“ครับ ผมแค่ห่วงน้อยกลัวแปลกที่และจะร้องไห้กัน … ผมก็มีกันอยู่แค่สามคนถ้าน้องผมเป็นอะไรขึ้นมาผมคงรู้สึกผิดมากๆ” ผมแสร้งก้มหน้ามองมือตัวเอง บีบน้ำตา เสียงน้อยเนื้อต่ำใจเรียกคะแนนทันที
กริ๊ก
ผมเหลือบตาขึ้นมองไอ้ขี้เก๊กที่นั่งอยู่โซฟาฝังตรงข้ามที่อยู่ๆก็ดีดฝาซิปโป้ดูดบุหรี่หน้าตาเฉย แถมยังพ่นควันมาทางผม จนต้องปัดไล่อีกตั่งหาก ขอให้มะเร็งกัดกินปอดแกให้ตายๆๆๆๆ ตายไปเลย ไอ้บ้าเอ้ย!!!
ได้ จะเอาแบบนี้ใช่ม่ะ!!!!!!
“แคกๆ แคก ผะ ผมแพ้ควันบุหรี่ครับ” ผมแกล้งเอามือปิดปากปิดจมูกไอจามออกมายกใหญ่ จนน้ำตาไหลเป็นทาง ตาจมูกคงแดงหมดล่ะม้าง หึหึ รางวัลออสก้าเถอะ
“ตายล่ะ ตาจอมทำไมนิสัยไม่ดีแบบนี้ ฮึ ดูสิน้องสำลักควันหมดเลย” คุณนายรีบให้คนเอาผ้าชุบน้ำมาให้ผมเช็ดหน้าเช็ดตา แต่ไอ้แก่จอมดูเหมือนจะไม่สะถกสะท้านเอาบุหรี่บี้กับที่เขี่ยบุหรี่หน้าตาเฉย แถมให้คนเอาบรั่นดีมาให้และรินจิบกินท่าทางสบายใจอีกตั่งหาก ชะหน่อยแหนะ!!!!
“ดีขึ้นแล้วนะจ๊ะหนูฝ้าย เอาล่ะนะ ฟันนะตาจอม นี้คือหนูฝ้ายเค้าคือคนใช้ส่วนตัวของเราหรืออีกนัยหนึ่งพี่เลี้ยงขอลูกจ๊ะ”
“ไม่เอาครับ” กูก็ไม่อยากดูแลมึงเหมือนกันแหละ !!!!!
“ทำไมล่ะจ๊ะ หนูฝ้ายน่ารักน่าลูก น้องแฝดก็น่ารัก แถมยังเป็นคนที่มีความมุ่งมั่นด้วย เลี้ยงน้องตัวคนเดียว แถมยัง …”
“ไม่เอาครับ” พูดเป็นแต่คำนี้หรือไงว่ะ!!!! คันปากอยากจะตะโกนใส่หน้ามันแต่ต้องสำรวมจิตใจแอ๊บแตกต่อหน้าคุณหญิงไม่สวยแน่ๆ
ผมไม่พูดอะไรแต่แอบส่งสายตาอำมหิตใส่ไอ้หมาแก่นั้นผ่านผ้าเช็ดหน้าที่เอาอุดจมูกไว้ไม่ให้คุณนายเห็นซึ่งมันก็มองผมไม่วางตา มันเหยียดริมฝีปากนิดๆผมว่ามันแสยะมากกว่านะก่อนจะพูดขึ้น
“ก็ได้ครับ เด็กคนนี้คือคนรับใช้ของผม” มันค่อยๆเดินข้ามฝั่งมายืนค้ำหัวผม มือสากๆลากไปตามใบหน้าที่แสนจะบอบบางของผม ยี๋ขยะแขยง
“งั้นเด็กคนนี้ก็เป็นของผมสินะ” มันก้มลงมากระซิบที่ริมหูผม ที่แท้ไอ้หมอนี้ก็เก้งกวางบางชะนีสินะ!!!! ขนลุกฉิบหาย อดทนไว้ฝ้าย อดทนเพื่อน 5 หมื่น เพื่อน้อง!!!!!
“ดีจังเลยนะจ๊ะ ! เห็นทีวันนี้ต้องเลี้ยงฉลองกันหน่อยซะแล้ว หนูฝ้ายไปรอที่บ้านก่อนนะจ๊ะสักหนึ่งทุ่มมาเจอกันที่สนามใหญ่เนอะ” รอดแล้ว รอดจาดอารมณ์อยากจับไอ้หมาแก่นี้ทุมพื้นแล้ว!!!! ผมกำลังจะยิ้มหวานกับคุณนายไอ้มารก็พูดขัดขึ้น
“ไม่ไงครับ ก็หมอนี้เป็นพี่เลี้ยงผมนี้ งานแรกก็คือทำความสะอาดห้องฉัน ไป!” และอยู่ๆโลกที่ผมเคยอยู่แม่งก็สูงขึ้นแถมกลับหัวกลับหางอีกตั่งหาก เมื่อไอ้หน้าเก๊กมันอุ้มผมพาดบ่าเฉยเลย!!!!!! กูกลัวความสูงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!
“เฮ้ย!!!! ปล่อยนะโว้ย!!! อุ๊บ!” ผมเผลออุทานออกมาเสียงดังจนต้องเอามือตะครุบปากไว้มองเห็นคุณหญิงมีท่าทีตกใจก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมา ผมละเซ็งกับคุณหญิงนี้จริงๆ แม่คนอื่นปกติเขาวิ่งมาด้วยความเร็วสูงห้ามลูกชายแล้ว นี้คงเลี้ยงตามใจกันมาล่ะสิท่า ฮึ คนรวยนี้มันน่าหมั่นไส้จริงๆ
“โอ้ย!!!! เจ็บนะโว้ย!!!!” ผมร้องลั่นเมื่อไอ้สัตว์ประหลาดในร่างคนจับผมทุ้มลงกับพื้น ทันทีที่มันมาถึงห้องและปิดประตูล็อกเรียบร้อย พื้นขอย้ำว่าพื้น!!!! หลังกูจะหักก็วันนี้แหละ
“อ้าวไม่แอ๊บแล้วหรอ หึหึ” ไอ้ปิศาจเอ้ย!!!!! ผมยันตัวลุกขึ้น อูย หลังกู เจ็บชะมัด
“ไม่แล้วโว้ย บอกไว้ก่อนนะ ฉันน่ะมวยรุ่นใหญ่ อย่ามาแหยมซะให้ยาก ที่รับงานนี้ก็เพราะคุณนายแม่นายมาขอร้อง … ว๊ากกกกกกกก ปล่อยนะโว้ยยยยยยยยยยยยย” ผมร้องลั่นเมื่ออยู่ๆไอ้หมอนี้ก็ก้มมาลากคอผมไปที่เตียงและโยนแหมะลงตรงกลางเตียง … หนานุ่มดีจัง! เฮ้ยไม่ใช่ ไอ้บ้านี้มันคิดจะทำอะไรว่ะ!!!!!
มันล้มทับตัวผมที่กำลังจะตะเกียดตะกายหนีตาสบตา เหมือนจะโรแมนติกนะ แต่ขอโทษ! หน้าหล่อๆมึงไม่ได้ช่วยให้กูหลงเลย!!!!
ผลั๊ว!
มันลงไปกองกับพื้นที่นอนข้างๆผม ตามองมาที่ผมเขียวปั๊ดสบถด่าอะไรผมสักอย่างผ่านรอดไรฟัน บิดไปมาด้วยความเจ็บปวด ฮึฮึ แหง่และใครจะไปมีไข่ทองคำทนแรงกระแทงตีเข่าระดับ 10 ของไอ้ฝ้ายได้ล่ะ มุขนี้ใช่มานัดต่อนัดแล้วกับไอ้พวกหืดกามทั้งหลาย!!!!
“ช่วยไม่ได้นะน้องจอมที่รัก อ่อนเอง แบร่ๆๆๆ”
ผมกระเด้งตัวออกมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่มันก่อนจะวิ่งออกมาจากห้องทันที ฮึฮึ อยากได้ไม้แข็งพี่ก็จัดให้นะครับน้องจอมน้อย ฮิฮิ
.
.
.
“ฝ้ายขุนทัพหล่อม้า~”
“หล่อครับหล่อมากมาหอมที” ผมหันไปหอมแก้มตัวกลมด้านซ้ายในชุดสูทสีชมพูน่ารัก
“และขุนพลอ่ะ หล่อไหม ๆๆ”
“หล่อมาก มาจุ๊บเหม่ง ที” และผมก็ต้องกันไปด้านขวาหอมเหม่งเจ้าตัวแสบที่อยู่ในชุดสีฟ้าน่าเอ็นดู
ผมยิ้มแก้มปริเมื่อน้องน้อยสองแฝดของผมวันนี้หล่อฟุดๆ โดยฝีมือการแต่งตัวของผมและไอ้เดชที่นั่งเอาหุ่นยนต์ล่อเจ้าสองแฝดให้ไปเล่นด้วยอยู่ ต้องขอบคุณคุณหญิงที่กรุณาอภินันทนาการสิ่งของเหล่านี้มาให้เจ้าแฝด ทั้งของเล่นมากมายกายกองซึ่งผมไม่มีปัญญาจะซื้อให้มากได้ขนาดนี้ ทั้งเสื้อผ้าใหม่ๆ และที่เจ๊งเป้งสุดติ่งกระดิ่งแมวที่สุดคือบ้านเรือนไทยหลังเน้!!!! พ่อคุณแม่คุณเอ้ยท่านช่างมีจิตใจเมตตายิ่งนัก คุณหญิงยกบ้านเรือนไทยหลังใหญ่นี้ให้ผมและน้องอยู่กันช่วงคราวครับ เครื่องอำนวยความสะดวกครบถ้วน ห้องนอนก็สองห้องพอดี แถมยังห้องน้ำในตัวและมีห้องน้ำแยกอีกห้องข้างออกอีก ห้องโถงกว้างและโปร่งอากาศถ่ายเททั้งสี่ทิศ แถมยังมีบ่อน้ำหลังบ้านที่มีศาลายื่นออกไปอีก สวรรค์ครับสวรรค์มากๆ งานแบบนี้คงหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว บุญคุณนี้ผมจะไม่ลืมเลยครับ กระซิก อยากวิ่งไปซุกอกคุณนายจริงๆ รักนะครับ จุ๊บๆ
“ตกลงมันดีแน่แล้วหรือว่ะไอ้ฝ้าย” ผมหันไปหาไอ้เดชมันละออกมาจากสองแฝดที่เล่นหุ่นกันดั้มกันอย่างสนุกสนาน เห็นมันขมวดคิ้วเป็นปม ผมเลยต้องหัวเราะออกมาและเอื้อมตัวไปตบไหล่มันเบาๆ
“ดีไม่ดีกูไม่รู้ว่ะไอ้เดช แต่งานนี้ดีสำหรับน้องกู กูไม่อยากให้สองแฝดอยู่ห้องแคบๆแบบนั้น แถมเงินดีขนาดนี้ มึงไม่ต้องเป็นห่วงกูนะไอ้เดช”
“เฮ้อ … เอาเถอะ มีอะไรก็โทรหากูได้ตลอดเวลา … กูกลับก่อนล่ะเย็นมากแล้ว”
“เออ อยู่ปาร์ตี้ด้วยกันก่อนดิว่ะ”
“ไม่ล่ะ เกรงใจ มึงดูแลตัวเองและสองแฝดดีๆนะ ไอ้แฝดพี่ไปล่ะนะ”
ไอ้สองแฝดพอได้ยินแบบนั้นก็รีบวิ่งมาหอมแก้มไอ้เดชคนล่ะปาดสองฟอด ผมอมยิ้มกับภาพตรงหน้าก่อนจะอุ้มสองแฝดมาไว้บนแขนคนล่ะข้างและบอกมัน
“ป่ะ กูไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวกูออกไปเอง มึงเตรียมตัวเหอะอีกครึ่งชั่วโมงก็ถึงเวลาแล้วไม่ใช่หรอว่ะ” โว้ยไม่ต้องเป็นห่วงก็หรอก อาบน้ำ สามน่าทีแต่งตัวสองนาที เดินออกไป 5 นาทีก็ทัน ผมขี้เกียจเถียงมันอีก ได้แต่ยิ้มและให้สองแฝดโบกมือบ๊ายบายไอ้เดชที่เดินไปก็หันมาโบกมือไป
“โอ๊ะ โอ๊ พ่อของลูกไปซะและ” ผมหันขวับไปทันที ผู้ชายในชุดอยู่บ้านเสื้อยืดกางเกงสามส่วนซึ่งไม่ได้ทำให้ออราสัตว์ร้านมันหายไปแม้แต่น้อย แหมทำมา ยืนเก๊กหล่อไอ้น้องจอมน้อย!!! หมาแก่เอ้ยมาทำอะไรที่นี้ว่ะ ไอ้แฝดยกมือไหว้ไอ้ปิศาจและซุกเข้าที่ซอกคอผมตัวสั่นด้วยความกลัว ผมยืนมองมันไม่ละสายตา อยากรู้เหมือนกันมันจะทำอะไร
“ไม่ต้องมาทำขู่ฟ่อๆขนาดนั้นหรอก แค่มาดูเท่านั้นแหละ” มันพูดเสียงนิ่งก่อนจะเดินมานั่งโซฟาไม้ในบ้านผมอย่างถือวิสาสะ แถมยังหยิบหนังสือการ์ตูนของไอ้สองแฝดไปอ่านสบายใจอีกตั่งหาก
“หนังสือวันพีชพล พี่เค้ายังไม่ได้ขอเลย”
“ของทัพด้วย” เสียงไอ้สองแฝดอู้อี้อยู่ที่หูของผม คงเห็นเข้าล่ะสิ ผมเดินไปวางเจ้าแฝดลงในโซนของเล่น ก่อนจะเดินไปหาไอ้เจ้าหนูจอมที่กระดิกตีนไม่สนใจโลก ก่อนจะกระชากหนังสือออกมาจากมือหนาๆนั้น มันเงยหน้ามองผมนิ่ง
“ขอรึยัง ?”
“ทำไมต้องขอ”
“ของของคนอื่น เวลาอยากจะหยิบจะยืม ต้องขอก่อนนี้หลักมารยาทเบื้องต้นยังไม่รู้อีกหรอ”
“และนายล่ะมาอยู่ที่นี้ ขอเจ้าของบ้านหรือยัง” ผมเหยียดยิ้มหวานก่อนจะบอกออกไปเสียงหวานไม่แพ้กัน
“คุณหญิงให้ฉันมาอยู่ที่นี้เพราะมันเป็นเงื่อนไขในการทำงาน”
“อะเหรอ … แต่บ้านหลังนี้ของฉัน” ผมหุบยิ้มทันที หรือว่าบ้านนี้จะเป็นของไอ้หมอนี้จริงๆว่ะ … ตายโหงล่ะไอ้ฝ้าย … เอาว่ะ!!!
“งั้นผมขออยู่ที่นี้นะครับคุณจอม สุดหล่อคุณจอมสุดเท่ แถมยังน่ารักน่าชังอีกตั่งหาก กรี๊ดๆ ผมกรี๊ดคุณ กรี๊ดๆ” ผมพูดไปก็บีบหัวไหล่แข็งๆนั้นไป แหม ช่วยไม่ได้ทีใครทีมันอีกอย่างท่องไว้ เพื่อน้อง เพื่อน้อง!!!
“หึหึ ที่นี้ล่ะทำมาเป็นประจบ” มันว่าและสะบัดตัวออกจากมือผมนอนลงกระติกตีนสบายใจ หมั่นไส้โว้ย!!!!!
“ไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวคุณแม่ฉันโวยวายและจะเรื่องใหญ่” ผมยอมพยักหน้าเอออ่อ และเดินเข้าห้องตัวเองไป เอ๊ะ พวกแฝดอยู่ข้างนอกนี้ ถ้าตกน้ำตกท่าไปจะทำยังไง ถึงจะมีรั้วกั้นก็เถอะ ผมโผล่หน้าออกมาจากห้องก่อนจะตะโกนบอกไอ้ขี้เก๊ก
“คุณจอมช่วยดูแฝดให้ด้วยนะครับ คุณจอม คุณจอมครับ ไอ้บ้าจอม!!!!!!”
“เออ! เรียกอยู่ได้” ก็แค่นั้นแหละ ไม่อยากขานทำไมล่ะ ก็นึกว่าหลับ ผมสะบัดหน้าหนีไอ้ขี้เก๊กเข้าไปในห้องทันที
.
.
.
“ต๊าย น่ารักจริงๆทั้งสามคนเลย ขุนพลขุนทัพมาหาป้านี้มาลูก” ผมวางไอ้เด็กแฝดลงกับพื้น สองคนนั้นรู้หน้าที่วิธีทำคะแนนรีบวิ่งเข้าไปซุกคุณนายที่อยู่ในชุดสีฟ้าหวานแหววหอมคนล่ะฟอดสองฟอด
ผมเองก็อยู่ในชุดสูทขาสั้นสีเขียวอ่อน มีหูกระต่ายสีฟ้าเหมือนกันกะแต่งมาเอาใจคุณหญิงนี้ล่ะ งานปาร์ตี้ที่คุณหญิงจัดในสนามคือปาร์ตี้บาบีคิวดีๆนี้เอง ไอ้เด็กแฝดถูกเชิญไปที่นั่ง VIP ก่อนใครเพื่อน โดยมีคนใช้ในบ้านเสริฟอาหารให้ไม่ขาดสาย แหม เคี้ยวตุ้ยๆเลยนะ เห็นน้องมีความสุขแบบนี้ ต่อไปผมก็ไม่กลัวอะไรแล้ว ต่อไอ้ไอ้ยักษ์มารที่ยืนคุมผมอยู่ข้างหลังนี้จะหาสารพัดวิธีมาแกล้งผมก็เถอะ
“บาบีคิว…”
“ครับ ?”
“ฉันอยากกินบาบีคิว ปู กุ้ง และปลาหมึก เอามาให้ฉันภายใน 10 นาที” มันสั่งเสร็จก็เดินไปนั่งที่โต๊ะข้างๆคุณหญิงที่ป้อนบาบีคิวให้ไอ้แสบทั้งสองเป็นลูกนกอยู่ … ฮึ้ย ได้ครับนายน้อยอยากกินนักใช่ไหม!!!! คอยดูเถอะ ไอ้ฝ้ายนักปิ้งอยู่แล้วกินให้ทันก็แล้วกัน กินไม่หมดพ่อจะเอายีหัวให้!!!!
======================
สวัสดีค่า คิดถึงน้องฝ้ายกันไหม นิยายเรื่องนี้ไม่เน้นดราม่านะค่ะ
แต่ก็มีบ้าง ฮ่าๆๆๆๆๆ ไม่ชามโตจ้าชามเล็กๆ
ตอนนี้อาจจะยังไม่เล่นกันแรงมากเท่าไร บอกไว้ก่อนเลยเนอะว่าพระเอกไม่ใช่คนน่ากลัวอะไร
เพียงแต่ว่าอาชีพการงานและสังคนบีบบังคับต่างหาก แต่ว่าก็ต้องเป็นหน้าที่ของน้องฝ้ายที่ต้องปลอกลอกเอาเปลือกหนาๆนั้นออก
พล็อตจริงๆก็มีแค่นี้แหละ ฮ่าๆๆๆ จริงๆนะ
ยังไงก็ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
:bye2: :hao7:
-
น้องฝ้ายสู้สู้นะ
-
หลงเสน่ห์แฝดกันเป็นทิวแถว ตัวเอกของเรื่อง
-
แฝดน่ารักอ่ะ
-
น่าสนุกดี มาต่ออีกๆๆๆ
-
ตายๆๆ
พี่จอมมีหวังจิกหัวใช้ทาสฝ้ายแน่เลย
:z13: ฝ้ายสู้ๆ อย่าโดนรังแกฝ่ายเดียวนะ!
-
ให้เป็ดตัวนึงที่มาต่อเร็ว
แฝดน่ารักอ่ะ แต่พี่จอมนี่นิสัยเด็กนะเนี่ย
แบบนี้ต้องให้ฝ้ายจัดการซะให้เข็ด คิคิ
ปล.เจอคำผิดอยู่สองสามที่ตรวจดูด้วยนะคะ
-
ความแข็งของพี่จอมจะต้องละลายเพราะน้องฝ้ายย :-[
-
:laugh: :laugh: ชอบชอบ มาต่อเร็วๆน้าา
-
ฝ้ายนิร้ายจริงๆ
เจ้าเล่ห์นักนะ
-
คุณหญิงดูรู้เห็นเป็นใจให้ลูกชายเป็นเกย์มากๆ
-
o13
-
มาตามน้องแฝดต่อ :laugh:
-
ตามจ้าอิอิ จอมน่ารักจัง #ผิดๆ
-
ฝ้ายจะโดนจอมแกล้งอีกแน่ๆ
-
{{CH 5 Bad Romance}}
“บ๊ายบาย ฝ้ายยยยยยย รักฝ้ายน๊า จุ๊บๆ” ผมยืนมองแฝดแก้มแดงเด้งเป็นขนมโมจิสองคนที่จูงมือกันวิ่งเข้าไปในโรงเรียนอนุบาลหมีน้อยไปแต่ผมนี้สิ กำลังจะเหี่ยวตาย เฮ้อ ดีแล้วที่แฝดมีความสุข แค่เห็นน้องยิ้มได้ในแต่ล่ะวันก็ถือเป็นรางวัลชีวิตผมและ แต่แหม ไอ้ค่าแท็กซี่ 200 เมื่อเช้านี้มันทำให้ผมแทบกระอักเลือดเลยให้ตายสิ
ทำไงได้อ่ะ นั่งรถเม มากว่าจะมาถึงก็ตั้ง 4 ต่อ แถมรถโรงเรียนก็ไม่ผ่านแถวนั้นอีกตั่งหาก ไอ้แสบสองตัวถ้านั่งแท็กซี่มาทุกวันฝ้ายของเอ็งได้กลายเป็นธาตุอากาศแน่ เฮ้อ … ถึงจะมีงานดีๆเงินพร้อมที่พักแต่ต้องเหนื่อยกับไอ้น้องจอมนรกนั้นหน่อยก็เถอะ จะให้ผมดาวน์รถตอนนี้เลยผมก็ว่ายังเร็วไป กลัวจะช็อตซะก่อน เพราะผมไม่รับค่าเลี้ยงดูไอ้แฝดสองคนจากคุณหญิงเอง เพราะลำพังเงินต่อเดือนก็มากพอและมันจะกลายเป็นเอาเปรียบเอา หรือจะหันไปหามอเตอร์ไซต์มันก็ไม่ปลอดภัยไม่คุ้มกันแม้แต่น้อยกับชีวิตของเจ้าสองแฝด
เฮ้อ ลำพังผมหารถเมกลับเองได้อยู่แล้วถึงมันจะ 4 ต่อเลยก็เถอะ แต่น้องน่ะสิ … ไม่อยากให้ลำบาก!!!! … เอาว่ะ 200 ก็ 200 … 200เช้า บวก 200 เย็น ก็ 400 ตื่นไวหน่อย ออกมารับไวหน่อยคงได้ ไว้โตกว่านี้ค่อยให้หัดขึ้นรถเมแล้วกัน …
“เฮ้อ … อย่าเพิ่งตกเลยน้า ขอกลับให้ถึงบ้านก่อน” ผมเงยหน้าขึ้นไปบนฟ้าที่มือครึ้มไปด้วยเมฆฝนที่กำลังจะตก เฮ้อ ดูเหมือนไอ้หนูจอมจะไปทำงานแต่เช้าล่ะ กลับไปคงต้องขึ้นไปทำความสะอาดห้องหนูจอมเพราะคุณท่านสั่งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน พูดถึงเมื่อคืนและแค้นหลอกกันให้ปิ้งซะเยอะ เจือกกินนิดเดียว ที่เหลือผมเลยต้องกระเดือกเองจนเอียนบาบีคิวไปอีก 10 ชาติ!!!! คอยดูเถอะคอยดูทีใครทีมันน่าครับผม หึหึ เอาหมามุ่ยไปโรยที่นอนดีไหมนะ
นอกจากนั้นยังต้องมาทำความสะอาดบ้านเรือนไทยด้วย เดี๋ยวเจ้าแฝดจะแพ้ฝุ่นกันอีก อย่างน้อยวันนี้ผมก็เลื่อนขายรักออกไปแล้วล่ะนะ ไม่ได้ครับไม่ได้งานใหม่มีงานเก่าก็ห้ามทิ้งเงินที่แลกด้วยหยาดเหงื่อและแรงกาย อยู่ตรงหน้าไม่คว้าไว้เสียชาติเกิดครับ
.
.
.
“เจ้าฝ้าย คุณหญิงเรียกแหนะ” ป้าช้อยที่ยืนรดน้ำต้นไม้อยู่แถวนั้นก็ตะโกนแว๊ดมา อยากจะตะโกนกลับไปว่าไม่ไปโว้ย! ก็ดูจะแรงไป ป๊าดดดดดดดดดดด! ยังไม่ทันที่จะหย่อนตูดลงนั่งลงพักหลังจากเผชิญบททดสอบความแข็งแกร่งบนรถเมฟรีเพื่อประชาชนมา จากโรงเรียนไอ้แฝดมาตอน 8 โมง ถึงบ้าน 10 โมงนี้ไม่ใช่ขี้ๆนะครับโว้ย!!! ปวดแขนเป็นบ้า
“ครับผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ” ก้มหน้ารับสภาพเดินไปหาคุณหญิงอย่างสงบเสงียมเจียมตัวและน่ารัก
“หนูฝ้ายยยยยยยยย! ไปไหนมาลูก” ยังไม่ทันจะก้าวเข้าไปในบ้านใหญ่เพื่อจะขึ้นไปทำเสียงคุณหญิงก็ดังลั่นบ้านจนผมสะดุ้ง ก่อนจะลอบถอนหายใจเบาๆก่อนจะหันไปแสร้งยิ้มเจียมเจี้ยมให้คุณหญิงที่แต่งตัวเป็นนางตานี แหม คุณหญิงครับ เขียวสดทั้งตัวเชียวนะครับวันนี้
“ไปส่งน้องมาครับผม … คุณหญิงมีอะไรให้ผมรับใช้หรือครับ” พอคุณหญิงถึงตัวผมก็เอียงคอแอ๊บแบ๊วถามทันที
“แหม ทำไมไปและไม่ให้คุณขับรถไปส่งล่ะ ไปเองคงลำบากแย่ โรงเรียนสองหนุ่มอยู่ไกลไม่ใช่หรือจ๊ะ”
“ไม่เท่าไรหรอกครับผม”
“ยังจะเกรงใจอีก เฮ้อ พรุ่งนี้ฉันจะให้คนขับรถไปส่งสองแฝดนะจ๊ะ ส่วนหนูมาดูแลเรื่องข้าวเช้าของตาจอมนะ อ่ะ! นี้ ฉันทำกับข้าวเอาไว้ แต่แหม ตาจอมไม่ยอมทานเลย รีบร้อนออกไปทำงาน ฉันวานหนูเอาไปส่งให้ทีได้ไหมจ๊ะ ?”
“ดะ ดะได้สิครับ ที่ไหนล่ะครับ”ผมรับปิ่นโตอันใหญ่จากคุณหญิงมาถือไว้แทบไม่ทัน แหะ แหะ แหะ กูแทบจะยิ้มไม่ออกแล้ว ฝืนยิ้ม ฝืนยิ้มไว้ไอ้ฝ้าย ทำงานให้คุ้มกับค่าจ้างหน่อย
“เดี๋ยวให้คนขับรถไปส่งจ๊ะ ฝากด้วยน๊า อ่ะ! ยังไงเดี๋ยวเย็นนี้ฉันไปรับพ่อขุนทั้ง 2 เองล่ะกันนะจ๊ะ คิกๆ” ยังไม่ทันจะทักท้วงอะไรคุณหญิงก็เดินหนีไปซะก่อน … ไอ้หนูจอมนะไอ้หนูจอม! ทำไมไม่กินข้าวเช้าฟระ!!!! มันลำบากคนอื่นรู้ปร๊า!
.
.
.
“ขอโทษนะครับ มาหาคุณจอมครับ…” ยัย โอเปอเรเตอร์ โป๊ะหน้าวอกเหลือบมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า แถมทำหน้าเบ้ใส่อีก ขอโทษเถอะ! เสื้อผ้ากูมันบ้านนอกมาสินะและขอโทษอีกที ดูจากสภาพหน้าเจ้แล้วน่าจะอยู่นอกโลกอ่ะนะ!!! เจ้แกค่อยๆจะปรายนิ้วเอาหยิบเศษกระดาษกับปากกามาวางไว้ข้างหน้าผมก่อนจะจีบปากจีบคอพูดอย่างน่าหมั่นไส้
“มาหาใคร ทำอะไร และเบอร์โทรศัพท์ ทิ้งไว้ เดี๋ยวต้องขออนุญาตก่อน และถ้าเข้าพบได้จะติดต่อไป ”สุดท้ายก็ไล่กูเหมือนหมูเหมือนหมาสินะครับ!!!!
เคร้ง!
ปิ่นโตสแตนเลส กระแทกเข้ากับเคาเตอร์หินอ่อน เสียงดัง จนคนหันมามอง เจ้หน้าวอกมองกูนิ่งเหมือนจะถาม กูเลยแสยะยิ้มให้อย่างน่ารักน่าชัง
“ผมมาส่งปิ่นโตให้ลูกชายคุณหญิงรสกรถ้าไม่บอกว่าห้องทำงานของคุณจอม เจ้าของบริษัทนี้ พรุ่งนี้ผมว่าคุณได้เด้งออกจากงานโทษฐานทำให้คุณจอม เป็นโรคกระเพาะแน่!!!! ”
“คุณหญิงหรือ ว๊าย!!!! ระ รอสักครู่นะค่ะ ใจเย็นๆ” ผมทำท่าจะเดินออกแต่คุณเธอรีบออกมาจากหลังเคาเตอร์มาดักหน้าและโอบไหล่ผมไปนั่งรอที่โซฟารับรองที่อยู่ไม่ไกลรัก ผีออกและสินะเจ้!!!
“ ดิฉันขอโทรไปถามคุณจักรภัทรสักครู่ มะ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรค่ะ”
“ฝ้ายครับ ผมชื่อฝ้าย และบอกเค้าด้วยนะ ผมไม่มีเวลาว่างมาให้เขากวนประสาทเล่น รีบมาเอาและรีบไปกินซะ” ผมว่าก่อนจะเชิดหน้ามาอีกทางนั่งไขว่ห้างกอดอก ทำท่าทางหยิ่งๆใส่อีเจ้ที่ตะลีตาเหลือกกลับไปโทรศัพท์ที่หลังเคาเตอร์ คนอุตส่าห์มาถามดีๆดันหยิ่งใส่ก็ต้องเจอเหวี่ยงกับแบบนี้ล่ะ!!! เชอะๆ
“เชิญค่ะคุณฝ้าย คุณจักรภัทรให้ขึ้นไปพบค่ะ” ไม่ถึงห้านาที เจ้แกก็เดินหน้าตาน่ารักน่าชัง(ประชด) มาหาผมพร้อมทั่งยามคนนึงเป็นคนนำทางผมขึ้นไปผมเดินตามลุงยามแกขึ้นเข้ามาในลิฟท์ที่อยู่สุดทางเดินด้านล่าง ก่อนจะขึ้นมาโผล่ที่ขั้น 40 พอเปิดมาเท่านั้นแหลออร่าสีแสงก็ส่องเข้าตาทันที หรูได้อี๊กกกกกกกกกกกกกกกกกก
“เดินไปตามทางนี้นะหนู และเลี้ยวตรงโค้งห้องสุดท้าย ประตูสีดำมีเลขาหน้าห้อง ขาสวยๆน่ะ หุหุ” ผมพยักหน้าให้ลุงหน้าหื่นตอนแรกก็ดูใจดีหรอกนะแต่พอพูดถึงขาเลขาและหน้าตาเกลี๊ยดน่าเกลียด
“คุณฝ้ายใช่ไหมค่ะ รอสักครูนะค่ะ” คุณเลขาขาสวยเหมือนที่คุณลุงยามบอกเลย สั้นฟุดๆ เนียนฟุดๆ ฟินไปเยยยยยยย หุหุ
“คะ ครับไม่ต้องรีบครับ” ผมจะได้มองขาสวยๆนานๆ หุหุ หล่อนหันมายิ้มหวานให้ผมก่อนจะหันไปกดโทรศัพท์หน้าห้อง พูดอะไรสักอย่างก่อนจะหันมายิ้มหวานให้ผมอีกรอบผายมือเชิงให้ผมเข้าไปได้ หว่า เร็วจัง ยังมองไม่อิ่มเลอออออ
ผมผลักประตูเข้าไปในห้องไอ้น้องหนูจอม ก่อนจะผงะเมื่อออร่าสีดำแผ่ออกมาจนขนลุกล่ามมาทับทมความเนียนขาวซะหมดเลยนะแหม ผมค่อยๆหันไปมองก่อนจะเห็นไอ้จอมปิศาจนั่งมองตาโคตรดุอยู่ที่โต๊ะทำงาน รอบข้างมีแต่เฟอร์นิเจอร์สีดำกับกองเอกสารและตู้หนังสือที่โคตรจะเยอะ อืม … รังปิศาจชัดๆ
“มาทำไม ไอ้เด็กมารยาทเสีย” นั้นไงครับคำทักทายคำแรกของไอ้น้อยหนูจอมปิศาจนรกแตก ที่นั่งทำหน้าหมาพันธุ์ทิเบตันใส่ผมซะ จะบอกว่าเหมือนสิงโตก็ไม่ใช่หรอก สิงโตมันเท่ไป ฮ่าๆๆๆ
“ผมเอาข้าวมาให้ครับ เห็นคุณแม่นายบอกนายไม่ได้กินข้าวเช้ามา”
“เอาไว้ประชุมเสร็จและจะกลับมากิน นายรอเอาปิ่นโตกลับไปด้วย” หมอนั้นเดินเข้ามาหาผมจนชิด ว๊ากกกกกกก! เก้งกวางบ่าง ชะนี!!!!! จะมากระซิบทำม้ายยยยยยยยย!!!! บรึ้ย และทำไมกูต้องกดคอด้วยหว่า
“ดะเดี๋ยว …”
ปัง!!!!
“โว๊ะ!!!! ปิดประตูใส่หน้าหา – ฮึ้ย ไอ้บ้า และนานแค่ไหนว่ะ!!!!” และทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ผมถอนหายใจอย่างอ่อนใจ ก่อนจะเดินไปวางปิ่นโตลงบนโต๊ะทำงานที่รกไปด้วยเอกสารเยอะแยะไปหมด ทิ้งตัวที่เก้าอี้หรูหราปาจิงโกะของไอ้น้องหนูจอม หมุนไปหมุนมาเพลินๆ เข้าถึงยากจริงๆเลยนะไอ้บ้าน้องจอม … เฮ้อ ไอ้เจ้าแฝดป่านนี้ทำอะไรอยู่น๊า ไอ้เดชอ่ะ ป่านนี้ไม่มีลิงอย่างผมไปนั่งเจี๊ยกๆในร้านจะขายดีไหมน่อ … อากาศเย็นน่านอนจัง หาวววววว!
.
.
.
เวลาล่วงเลย 3 ชั่วโมงร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาภายในห้องทำงานของตนหลังจากประชุมการขยายกิจการในต่างประเทศเสร็จสิ้นลง จักรภัทรมองตาคมกริบไปที่คนตัวเล็กที่นั่งหลับกรนฟี้ๆ อยู่บนที่นั่งอันทรงอำนาจของเขาไม่เคยมีใครสักคนที่กล้าทำแบบนี้มาก่อน ขายาวค่อยๆก้าวไปหาร่างนั้นอย่างเบากริบ เหลือบไปมองปิ่นโต สแตนเลสที่วางอยู่บนโต๊ะ เอื้อมมือใหญ่ไปค่อยๆเปิดมันดู ชั้นแรกเป็นข้าวสวยที่ดูเย็นชืดลงไปแล้ว ก่อนจะชะงักมือเมื่อเสียงหวานแต่ห้าวแค่ฟังก็รู้ว่าเจ้าของอวดดีแค่ไหน
“ขุนพล ขุนทัพ อย่าไปริมน้ำ เดียวตก แจ๊บๆ … ไอ้จอมบ้า”
คำหลังเหมือนจะบ่นงึมงัมๆแต่ร่างสูงก็จับใจความได้ชัดเจน เขาขมวดคิ้วก่อนจะเอื้อมมือหนาไปสัมผัสแก้มนิ่มของคนละเมอน้ำลายยืด อยากจะลองถลกหนังแก้มสีชมพูบางๆตรงหน้าออกมาดูนัก ว่าข้างในมีอะไรอยู่นะถึงได้ทำตัวอวดดีนัก …
=====================
น้องฝ้ายมันร้ายแบบติงต๊อง ฮ่าๆๆๆๆ
พี่จอมก็โรแมนติกไม่เป็น
เจอกันตอนหน้าค่ะ จุ๊บๆ
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
:bye2:
-
น้องแฝดถึงจะออกมาน้อย แต่ความน่ารัก ณ วินาทีนั้นพุ่งทะลุเบ้าตาของเจ้เลยจ๊ะ
รักเด็กค่ะ :katai4: พี่ของแฝดเอาไว้ก่อน ฮ่าๆๆๆ ช่วงนี้อยากกินเด็ก :hao5: (เกี่ยว?)
-
กร่างจริงๆ นายเอกเรา :laugh: :laugh:
-
กรี๊ดดดด แก้มสีชมพูด้วย หนูจอมจ๋า หยิกแก้มเลย นุ่มนิ่มน้าา
-
ร้ายแบบติงต๊องจริงๆนั้่นแหละ
-
สั้นจุงเบยกะลังหนุกอ่ะ
รอๆตอนต่อไปคร้าาาา
ขอยาวๆๆน้าาาาา :pig4: :pig4:
-
ห่างหายจากการอ่านนิยายไปนาน
กลับมาก็มาอ่านเรื่องนี้เลย
ติดตามจ้าาา :L2:
-
แกร่งแบบนี้สิถึงจะน่าฟัด
-
ชั่ววูบของความเอ็นดู
-
:hao7: :hao7: :hao7: รอค่ะชอบๆ
-
:laugh: เอาเลยจ้า กัดกันให้มันส์หมดกันไปเยยพะย่ะค่ะ
น้องฝ้ายกะพี่จอม(แก่น) o17
-
ส่งข้าวส่งน้ำให้พี่จอมบ่อยๆ เดี๋ยวเขาก็ส่งความรักความเอ็นดูกลับมาให้นายเอง
แล้วคนอ่านก็จะได้เห้นความโรแมนซ์ของพระเอกบ้าง (จะมีเหรอออ)
-
อะไรเนี่ยทำไมมั นดูสั้น รึคิดไปเอง ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
อยากให้มาต่อบ่อยๆจังคู่นี้มันทันกันดีจริงๆ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: o13 o13 :pig4: :pig4:
-
{ CH 6 The Adversary }
โอ้แม่นางฟ้าทั้งหลาย อย่าเพิ่งหนีพี่ไปสิจ๊ะผมกำลังเริงร่าอยู่ท่ามกลางนางฟ้าปีกน้อยตัวเล็กๆนับร้อยตัวที่รายล้อมหัวเราะคิกคักใส่ผม ต้องเก็บใส่ขวดโหล่และเอาไปให้เจ้าแฝดให้ได้น้องจะได้ดีใจที่มีทิงเกอร์เบลล์ไว้ดูเล่น ว่าแต่มันกินอะไรนะ …ฟันน้ำนมรึเปล่า! บ้าน้องผมก็ฟันหลอสิ ช่างมันเถอะเอาให้ได้ก่อน ผมวิ่งไปตามปุยเมฆสีทองใส่จับนางฟ้าน้อย ทิงเกอร์เบลล์ที่บินเป็นแมลงปออยู่ อ่ะ! ตัวนั้นผมสีเขียวด้วย น่ารักต้องจับ!!!
ฟุบ!!!!
“ได้แล้ว!!!!” ผมยิ้มร่าเมื่อรู้สึกว่าจับเจ้านางฟ้าผมสีเขียวที่หมายปองได้แล้ว ก่อนจะค่อยๆปิดฝามือตัวเองส่องดูแต่แล้วก็ต้องผงะแทบจะสะบัดมือทิ้งเมื่อที่อยู่ในมือมันคือเดวิลน้อยหน้าตาละม้ายคล้ายไอ้น้องหนูจอมขี้หยิ่งกำลังเก๊กหน้าตายใส่ผมอยู่!!!!!
“ว๊ากกก (โครม) โอ๊ยยยยยยยย!!!!!!” จะ เจ็บ ๆๆๆๆ ตูดกูพังแล้วมั่งเนี้ย เดี๋ยวก่อนเรื่องตูดเอาไว้ก่อน ไอ้เดวิลเมื่อกี้ล่ะอยู่ไหนๆ อ่ะ … เดี๋ยวนะนี้ผมมาส่งข้าวไอ้หนูจอมนี้กว่า … งั้นก็แสดงว่าพื้นที่ผมนั่งวัดอยู่นี้ก็คือ …
“ทำอะไรน่ะ”
“เดวิลจอมน้อย!!!!!” ผมชี้ไปที่ไอ้น้องจอมที่หน้านิ่วคิ้วขมวดชะโงกหน้ามามองผม พอพูดจบเท่านั้นแหละไอ้จอมน้อยที่ตัวเท่ายักษ์ก็เอื้อมมือใหญ่มากระชากผมลุกขึ้นและผลักให้นั่งลงที่เดิม และยัดเอาบร็อกโคลี่เข้าปากผม!!!!! อ๊ากกกกกกกกกกกกก!!!! ไม่ชอบกินนนนนนนนนน!!!! ฮึก ไม่อยากกินผักอ่า
“ไม่ต้องมาร้องกินเข้าไปจะได้เลิกหายบ้า”
“…”ผมส่ายหัวอมบล็อกโคลี่ไว้ในปากจนผักขมๆมันเริ่มทำให้ปากผมเหม็นเขียว ฮึกกกกก! ไอ้จอมบ้า!!!!! ฝันสินะเมื่อกี้ผมฝันว่าอยู่บนสวรรค์แต่พอเจอกับเดวิลตัวจิ๋วเท่านั้นผมก็ตกนรกมานั่งอมบร็อกโคลี่เฉยเลย ไม่เอา จะคายแล้วไม่กิน ไม่อยากกินไม่ชอบกิน ไม่เอา!
“ถ้าคายเห็นดีกันแน่” เสียงนิ่งๆของมันกับสายตาที่เหมือนปิศาจทำให้ผมต้องจำใจกลื่นไอ้สิ่งเหม็นเขียวลงกระเพาะ … โฮ๊กกกกกกกกก!!!! น้ำตาไหลเย้ย นิสัยแม่งชั่วมาก เดี๋ยวเหอะเอาไว้ก่อนแกล้งดีนัก ทีใครทีมันนะไอ้น้องจอม
“ผักไม่กินสิตัวถึงหยุดอยู่แค่เนี้ย อ่ะนี้น้ำ เสร็จแล้วก็กลับไปได้ล่ะ เกะกะจริงๆ ห้องฉันก็ขึ้นไปทำความสะอาดให้ไว กลับไปถ้ามีฝุ่นแม้แต่มิลเดียวเจอดีแน่” ผมรับน้ำขวดมาก่อนจะบิดด้วยความใจเย็น กระดกอึกๆเข้าปาก …
ฮึก …
“…” แก๊ซในท้องมันมันตีขึ้นจนผมจะพ่นออกจากปากอยู่แล้วทำไงดีทำไงดี ผมเหลือบไปมองไอ้น้องจอมยืนกอดอกมองผมอยู่ … ฮึฮึ ก็ไม่เห็นต้องทำอะไรนี้ ไหนๆก็ไหนๆล่ะน้องผักเหม็นเขียวจะได้ไม่เสียของ
พรู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
“ไปก่อนน๊าคร้าบบบบ อร่อยมากเลย จุ๊บๆ” ผมรีบวิ่งใส่เกียร์หมาออกมาจากห้องเมื่อพ่นน้ำใส่อกไอ้บ้าน้องจอมเสร็จ ฮึฮึ น้องจอมก็น้องจอมเถอะบังอาจมาบังคับน้องฝ้ายให้กินผัก น้องจอมเลยเจอน้องฝ้ายพ่นพิษ บร็อกโคลี่เหม็นเขียวใส่เลย ฉ่ำปอดไหมล่ะ!!!!
.
.
.
แก๊ก
ผมค่อยๆชะเง้อหัวเข้าไปในห้องของจอมน้อยมองไปรอบๆห้องสำรวจว่ามีไอ้ปิศาจที่เจอท่าไม้ตายพ่นน้ำผักเหม็นเขียวใส่ด้วยความรักไป ป่านนี้คงจะหัวเสียเต้นเป็นเจ้าเข้าอยู่ที่รังปิศาจแหละคงไม่วาปกลับมาได้เร็วขนาดนั้นหรอก เพราะผมให้ลุงชัยเบิ่งรถกลับมาไวกว่าสายฟ้าซะอี๊กกกกกกกกก พอเห็นทางปลอดโปร่งผมก็กระโดดเข้าไปยืนจังก้าเหล่มองไปรอบๆก่อนจะแสยะยิ้มเพราะรู้สึกถึงชัยชนะที่เต็มเปี่ยม หึหึ ห้องนี้สินะที่ไอ้น้องจอมน้อยเคยแบกผมจะมาทำมิดีมิร้าย แต่ดันโดนผมกระแทกไข่จุกชักดิ้นชักงอ ฮ่าๆๆๆ เอ๊าล่ะอาวุธพร้อม !!!!! ทำความสะอาดโลดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
ห๊ะ! อะไรนะคิดว่าผมจะเอาหมามุ่ยมาโรยหรือ เปล่าสักหน่อย ผมออกจะใจดีเป็นนางสาวไทยรักเด็กและช่วยคนแก่ข้ามถนน แถมยังมีน้องอีกสองคนที่ต้องดูแล ไม่พร้อมที่จะโดนไล่ออกหรอกนะแหมมมมมมมมม!!! ... แต่ก็นะ ก็ไม่ใช่ว่าผมไม่ได้พกมาด้วยหรอกนะ ขืนมาหือกับผมสิ พ่อจะเอากรอกปากเสียให้เข็ด!!!
งานแรกเลยก็คือต้องจัดการเปิดผ้าม่านที่ปิดทึบนี้ออกซะก่อนอยู่ได้ยังไงนะห้องเหม็นอับขนาดนี้ไม่เคยให้แม่บ้านมาดูแลเลยหรือไง ซกมกจริงๆ พอเอื้อมมือไปเปิดผ้าม่านสีขาวครีมออกได้ก็จัดการเปิดหน้าต่างให้แสงแดดยามบ่ายเข้ามาสังเคราะห์แบคทีเรียภายในห้องออกไป รื้อผ้าปูที่นอนหมอนมุ่งสีดำสนิทออกให้หมด เอาใส่ตะกร้าที่เตรียมมาด้วย ก่อนจะเอาสเปรย์ฆ่าเชื้อฉีดให้ทั่วที่นอนสปริงเด้งทีแทบติดเพดาน ก่อนจะหันมาจัดการกับชั้นหนังสือเล็กๆภายในห้องที่เก็บรักษาหนังสือเป็นอย่างดี แต่เล่มที่วางสลับที่กันก็ทำให้เห็นว่าน้องจอมเป็นคนขี้เกียจมากแค่ไหน ดูท่าจะชอบอ่านหนังสือน่าดูเหมือนกันเห็นที่ทำงานก็มีตู้วางตั่งหลายตู้ แถมเคยได้ยินคุณหญิงบอกบ้านหลังใหญ่โตที่ผมเดินแทบหลงนี้ก็มีห้องหนังสืออยู่ด้วย อ่ะ! มีเพชรพระอุมาด้วย!!!! โห!!! ครบชุดเลยนะเนี้ย เคยยืมมาอ่านสมัยยังเรียนอยู่ ค้างไว้ตั้งนานล่ะไม่มีโอกาสได้อ่านเลย ว่างๆจะต้องมาขอยืมน้องจอมไปอ่านสักหน่อย ถ้าไม่ให้จะพ่นน้ำใส่อีกเอาสิ เอาสิ!!!!
พอจัดการเรียงหนังสือเสร็จแล้วก็หันไปทางประตูห้องเสื้อผ้าที่เจาะลึกเข้าไปแต่ดูเหมือนในห้องนี้ผมจะไม่ต้องจัดการอะไรมากเพราะชุดสูทมากกว่า 20 ชุดที่เรียงตามสี กับเสื้อผ้าร้องเท้าที่จัดเข้าที่เป็นระเบียบในห้องไฟสีส้มสวยนี้มันก็ทำให้ผมรู้ว่าเจ้าจอมรักษาห้องนี้เป็นอย่างดี แน่สิ ข้าวของบริษัทต้องมีรูปลักษณ์ในการแต่งตัวที่เนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า … ง่ะ! ผมไปทำชุดสูทราคาแพงมีราคีซะแล้ววววว! ช่างสิก็แกล้งกันก่อนอ่ะ ใครจะไปยอมล่ะ เชอะ แต่พอหันไปเห็นตะกร้าผ้ากองใหญ่ ผมก็ต้องเดินเข้าไปและไปลากไปเข็นมันออกมา เดี๋ยวจะซักให้หอมเลยน๊า จากนั้นผมก็เริ่มปัดกวาดเช็ดถู ชัดห้องน้ำที่ใหญ่กว่าห้องพักที่ผมเคยอยู่หลายร้องเท่านัก เอาผ้าเช็ดตัวสะอาดมาวางไว้ที่ราว ก่อนจะเสร็จสิ้นพิธีการร่ายมนต์ของพ่อมนต์น้อยฝ้าย จุบุๆ พอห้องสะอาดเนี้ยบทุกสัดส่วนแล้ว ผมก็หันมามองผ้ากองโต และถอนหายใจอย่างหนักใจ นี้ไอ้น้องจอมไม่เคยซักเลยหรือไงนะ!!!!
“อ้าวฝ้าย มาป้าช่วยขนนะจ๊ะ ไอ้ปลาไอ้น้ำเอ้ยมาช่วยกันขนผ้าไปห้องซักรีดเร็ว!!!” ยังไม่ทันจะร้องห้ามอะไร พี่ปลาและพี่น้ำรวมทั้งป้าน้อมที่เดินผ่านมาพอดีก็แบกผ้า 5 ตะกร้าใหญ่ๆเดินไปเรียบร้อย ผมรีบเก็บอุปกรณ์ออกรบของตัวเองวิ่งตามไปทันที
ผมวิ่งตามป้ากับพวกพี่ๆมาจนถึงห้องซักรีดที่อยู่หลังบ้านใหญ่ภายในเป็นพื้นกระเบื้องสีฟ้าสะอาดมีเครื่องซักผ้าอยู่สามเครื่องและลานสำหรับผ้าที่ต้องใช้มือซัก กลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มหอมไปทั่ว
“ป้าจ้ะ เดี๋ยวฝ้ายทำเองครับ ฝ้ายใช้เป็น” ผมรีบเข้าไปช่วยผ้าน้อมที่กำลังแยกผ้าที่ต้องใช้เครื่องซักกับต้องใช้มือซักออก ป้าแกยิ้มก่อนจะยอมให้ผมทำ
“หนูเป็นคนแรกเลยนะที่คุณจอมยอมให้เข้าไปทำความสะอาดห้องแต่โดยดีน่ะ ปกติต้องให้คุณหญิงเป็นคนนำทัพเข้าไปก่อน” ผมหันไปยิ้มให้ป้าน้อมไม่พูดอะไรและหันมาแยกผ้าเอาใส่ถังปั่นแต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อตะกร้าผ้าของใครก็ไม่รู้ที่มีทั้งเสื้อในและกางเกงในผู้หญิงม้วนเป็นเกรียวมาวางตรงหน้าผม ผมเงยหน้ามองคนที่ทำแบบนี้นิ่ง
“ถ้าอยากซักนักก็ซักให้ฉันด้วยสิย่ะ พ่อเด็กเส้น!!!”
“อีน้อย! ทำไมทำแบบนี้ เอาผ้าของเอ็งไปซักเองโน้นเครื่องโน้นว่าง”
“เรื่องอะไรล่ะป้า ให้คนที่เค้ามาอยู่ทำงานสบายๆแถมค่าจ้างสูงกว่าพวกเราตั้งเยอะทำไปสิ” ผมมองยัยนมโตตรงหน้าที่กอดอกเบะปากอยู่ในชุดเดียวกับผ้าน้อมแสดงว่าเป็นแม่บ้านเหมือนกันก่อนจะแสยะยิ้มและพูดขึ้นเบาๆ
“ได้จ๊ะ เดี๋ยวผมจะซักให้เอง”
“หนูฝ้ายไม่ต้องหรอกให้มันซักเอง”
“ไม่เป็นไรครับ ผมทำได้ แค่นี้เอง ป้าน้อมกับพี่น้อยออกไปพักเถอะครับ”
“ย๊ะ ซักให้ดีๆนะพ่อเด็กเส้น” ยัยน้อยนมโตเชิดนมเดินออกไปพร้อมกับป้าน้อมที่เดินไปต่อว่า มีเพียงผมที่แสยะยิ้มร่าตามหลังให้ ได้เลยจ๊ะพี่น้อย แหมฉันว่าหมามุ่ยที่ผมเตรียมมาจะไม่ได้ใช้แล้วเชียวนะเฮ้อ แย่จังเห็นทีต้องจัดการใส่ลงไปซักพร้อมกับผ้าของน้องน้อยนมโตนิสัยทรามสักนิดแล้วล่ะสิ อุ้ย! เผลอใส่เยอะไปหน่อย หึหึ จะเอ็นดูให้คันยันไส้ติ่งเลยยยยยยยยยยยย!!!!
.
.
.
“ฝ้ายยยยยยยยยย ย ” ผมเดินลงมาจากห้องน้องจอมหลังจากที่เปลี่ยนผ้าปูใหม่เสร็จเรียบร้อยกำลังจะเข้าไปดูผ้าที่ซักตากไว้ ต้องสะดุ้งเล็กๆหันไปมองตามเสียงผสานของเจ้าแก้มซาลาเปาขุนพลขุนทัพที่เพิ่งกลับมาจากโรงเรียนหมาดๆโดยมีคุณหญิงเดินตามมาด้านหลังและผมก็ต้องเอียงคอมองเมื่อมีคนรับใช้อีกสองสามคนถือของตามมาด้านหลังพะรุงพะรังเต็มไปหมดนั้นคุณหญิงไปเหมาของห้างไหนมาอีกล่ะนั้น สองแฝดวิ่งมาเกาะขาผมคนล่ะข้างทำให้ผมต้องค่อยๆทรุดตัวลงนั่งไปหอมแก้มคนล่ะที
“ฝ้ายรู้ไหมวันนี้คุณป้าพาพวกเราไปซื้อขนมของเล่นมาเยอะมากเลยล่ะ ขุนพลได้หุ่นยนต์มาด้วย” ขุนพลชูนิ้วให้ผมดูทั่งสิบนิ้วเพื่อบอกว่ามันเยอะมาก
“ขุนทัพก็ได้ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่มากเลยนะ เท่านี้แหนะ” ขุนทัพทำผมแสดงว่ามันใหญ่มากให้ผมดู
“หือ ไปมาตอนไหนฮึ นี้ก็เวลากลับบ้านปกติของเราไม่ใช่หรือไงเจ้าแฝด”
“คือว่านะ …” ขุนพลทำท่าจะพูดแต่คุณทัพทำมือจุ๊ๆไม่ให้พูดขุนพลเลยต้องเอามือขึ้นปิดปากตัวเองตาโต
“ฮ่าๆๆ ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ ฉันอยากจะไปแอบดูสองแฝดเพราะอยากเจอน่ะ แต่แหมพอดีวันนี้โรงเรียนมีงานผู้ปกครองพอดี
ฉันเลยเป็นพบผู้ปกครองให้สองแฝด พอเสร็จธุระโรงเรียนเขาปล่อยให้กลับได้น่ะจ๊ะ ฉันเลยพาไปซื้อของ” ผมยกมือไหว้คุณหญิงอย่าง งงๆก่อนจะหันมามองสองแฝกที่ก้มหน้ามองมือตัวเองไม่กล้าเงยมองผม
“ทำไมไม่เห็นบอกพี่ว่ามีประชุมผู้ปกครอง ?” ผมถามขึ้นเสียงนิ่ง ขุนพลเหลือบตาขึ้นมามองผม พอเห็นว่าผมมองอยู่ก็รีบก้มหน้า เสียงขุนทัพดังขึ้นเบาๆ ผมจึงหันไปมองทันทีสองแฝดก็พร้อมใจกันกระโดดกอดคอผมซุกหน้าลงอย่างอ้อนๆ
“พวกเราไม่อยากให้ฝ้ายไปเพราะฝ้ายเหนื่อย” เสียงขุนพลพูด ผมสะอึกนิดๆเหมือนน้ำตาจะไหลออกมาเสียให้ได้
“พวกเราเลยอยากให้ฝ้ายพัก” พอขุนทัพพูดแค่นั้นแหละ น้ำตาผมแตกทันที ผมเลยกอดเจ้าสองแฝดแน่น หอมแก้มไปคนล่ะทีสองที คุณหญิงที่ยืนปาดน้ำตาอยู่ข้างๆยิ้มเล็กยิ้มน้อยก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ
“ถ้างั้นวันนี้เรามาทำบัวลอยให้สองแฝดกินกันเถอะหนูฝ้ายปลอบใจน้องกันหน่อย”
“คะ ครับ ขอบคุณคุณหญิงมากนะครับ แต่เดี๋ยวผมขอเก็บผ้าก่อนนะครับ เห็นกรมอุตุบอกว่าวันนี้ช่วยเย็นๆจะมีฝนตก และเมื่อตอนบ่ายแดดก็แรงสงสัยจะแห้งแล้ว สองแฝดอยู่กับคุณหญิงก่อนนะเดี๋ยวพี่ทำงานก่อน”
“ให้พวกเราช่วยนะ” ขุนทัพบอกเสียงเบาๆ เงยหน้ามาจุ๊บแก้มผมไปหนึ่งที ขุนพลพยักหน้าตาม ผมกำลังจะพยักหน้าแต่คุณหญิงพูดขึ้นเสียก่อน
“ไม่ต้องหรอกจ๊ะ ปล่อยให้คนอื่นทำเถอะ เดี๋ยวจะเสร็จไม่ทันพี่จอมกลับบ้านนะ น้อยเธอไปเก็บผ้าทีนะ”
“ค่ะ คุณหญิง” ยัยนมโตที่ดูเหมือนแอบฟังอยู่สะบัดก้นเดินไปหลังบ้านทันที ผมได้แต่มองตามและหัวเราะคนเดียวอยู่ในใจ เดี๋ยวเถอะยัยน้อยนมโต เดี๋ยวก็รู้ฤทธิ์พ่อ!!!!!
ผมกับน้องๆช่วยกันปั้นลูกบัวลอยโยนลงไปในน้ำเดือน มันมีทั้งรูปหัวใจรูปดาวและเต่าที่เหมือนตะพาบกับไดโดเสาที่เหมือนกบ นี้ยังไม่รวมสัตว์กลายพันธุ์ตัวอื่นๆที่สองแฝดแก้มแดงจะสรรค์สร้างออกมาหรอกนะ =_=’ แม่ครัวอีกสามสี่คนก็ช่วยทำส่วนของน้ำบัวลอย เพียงเวลาไม่นานขนมบัวลอยไข่หวานก็เสร็จทันเวลาพอดี ผมเลยพาสองแฝดไปอาบน้ำก่อนและนัดคุณหญิงไว้อีก 1 ชั่วโมงจะมาบ้านใหญ่เพื่อกินข้าวพร้อมกัน
พอมาถึงบ้านเรือนไทยผมก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ วันทั้งวันยังไม่ได้กวาดปัดบ้านเลย ก็ภาวนาอย่าเพิ่งให้สองแฝดแพ้ฝุ่นขึ้นมา เอาว่ะ พรุ่งนี้ต้องทำความสะอาดบ้านให้ได้ ก่อนอื่นต้องจับไอ้ลูกลิงแฝดอาบน้ำเสียก่อน
“นี้ อย่าเล่นนะ วันนี้ต้องไปกินข้าวกับคุณหญิงนะ”
“คร้าบบบบบบบ” สองแฝดพูดพร้อมกับแก้ผ้าโชว์ตูดลิงวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำ
ผมรอไม่นานตัวเปียกๆลื่นๆของสองแฝดก็ออกมาให้ผมเช็ดตัวให้ ผมจับน้องใส่ชุดฮูดกีฬาน่ารักโดยขุนทัพใส่สีขาว ส่วนขุนพลใส่สีดำกับกางเกงขาสั้นสีขาวและสีดำสลับกับเสื้อไป พอสองแฝดแต่งตัวเสร็จก็ต้อนให้น้องไปอยู่ในห้องก่อนไม่ให้ออกมาข้างนอกเพราะกลัวจะตกน้ำตกท่าไป เมื่อผมและน้องตัวหอมฉุยเสร็จเรียบร้อย ก็พากันเดินเข้ามาในบ้านใหญ่ ซึ่งมีคุณหญิงและเจ้าปิศาจร้ายกำลังจ้องมาที่ผมนิ่งสองแฝดวิ่งไปหาคุณหญิงที่อ้าแขนรับก่อนจะถูกอุ้มขึ้นไปนั่งเก้าอี้เด็กขนาบข้างคุณหญิงเชียวแหละ ผมเลยต้องจำใจไปนั่งข้างน้องจอมน้อยแทน
“ทานข้าวก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวเสร็จแล้วจะให้คนเสริฟบัวลอย”
ผมยิ้มให้คุณหญิงก่อนจะก้มหน้ากินข้าว เหลือบขึ้นไปมองเห็นขุนทัพนั่งจะเอามือจับอาหารเข้าปากเลยวางช้อนซ้อมเดินไปนั่งข้างๆสอนน้องใช้ช้อนส้อมทันที เจ้าขุนพลพอเห็นลิงผู้น้องใช้ช้อนซ้อมไม่เป็นก็โชว์เทพบ้าง แต่เนื้อหมูก็กระเด็น ข้ามโต๊ะไปตกในจานของจอมน้อยหน้าโหด!!! น้องผมงี้หน้าซีดไปเลยครับก็ไอ้ปิศาจน่ะสิมองอย่างกับจะฆ่าอย่างงั้นแหละ!!!!
“เอ่อ ขอโทษแทนน้องด้วยนะครับ เดี๋ยวผมตักข้าวให้ใหม่” ผมว่าและจะเดินหยิบจากใหม่ให้ แต่พอเดินเข้าไปใกล้ไอ้ปิศาจ ก็ถูกรวบตัวลงไปนั่งตัก ก่อนจะถูกไอ้มือยักษ์ยัดบีบปากผมให้อ้าออกก่อนที่ช้อนที่ผมคะน้าผัดน้ำมันหอยจะกระทุ้งเข้าไปในปากเต็มๆ ผมสะอึกฮักก็ไอ้กลิ่นเหม็นเขียวมันกระจายไปทั่วทั้งปากเลยน่ะสิ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก ไอ้จอมปิศาจ ไอ้บ้า ไอ้หน้าแมวววววววววววว แมวน่ารักไปไอ้หน้าวรนุชชชชชชชชชชชชช!!!!!
“ว้าย ตาจอมแกล้งอะไรน้องอย่างงั้น ป้าน้อมพาหนูฝ้ายไปห้องน้ำทีนะจ๊ะ!” ป้าน้อมขารรับก่อนจะพาผมไปห้องน้ำ ผมอ้วกแตกอ้วกแตนออกมาจนหมดใส้หมดพุงหน่อยแหนะไอ้หนูจอมร้าย!!!! อย่าหวังว่าศึกนี้จะชนะเลย!!!!!!!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด” ผมตกใจเมื่อเสียงกรี๊ดเหมือนเปรตขอส่วนบุญดังขึ้น จนต้องถลาออกไปชะเง้อมอง เห็นยัยนมโตวิ่งพล่านไปมาทำท่าคันเป็นหนุมาร โดยมีป้าน้อมและคนอื่นๆพากันหัวเราะกับท่าทางนั้น
“เอ๊า! ทำอะไรกันและยัยน้อยเป็นอะไร”
“คันค่ะคุณหญิงคันไปหมดต้องเป็นเพราะไอ้ฝ้ายแน่ๆ มันต้องทำอะไรกับผ้าของน้อยแน่ๆเลยค่ะคุณหญิง!!!!! ” ยัยน้อยชี้มาที่ผมอีกมือก็เกาเป็นลิง
"อย่ามาว่าฝ้ายนะ!!!!" ขุนทัพกับขุนทัพตะโกนขึ้นพร้อมกันเสียงดังกำมือเล็กๆแน่นน้ำตาคลอ ทำท่าจะเอาเรื่อง ผมเลิกคิ้วสูงก่อนจะเดินเข้าไปหาคุณหญิงและนั่งลงคุกเข่าที่พื้นรวบน้องสองแฝดเข้ามากอดไว้ แผนนางซิน ปฏิบัติการ!!!!
“ผมไม่ได้ทำอะไรนะครับ ผมก็ซักผ้าให้พี่น้อยปกติ …”
“ตายแล้ว! และเรื่องอะไรหนูต้องซักผ้าให้ยัยน้อยด้วยล่ะไม่ได้การล่ะ เห็นทีต้องอบรมกันเสียหน่อย ยัยน้อยไปอาบน้ำอาบท่าหายาทาซะและมาหาฉัน!”
“ค ค่ะคุณหญิง”
“ส่วนเราก็ไปกินข้าวกันต่อนะจ๊ะ อะไรกันทำไมทำกันแบบนี้นะยัยน้อยนี้ไม่ได้เรื่องจริงๆ” ระหว่างที่คุณหญิงเดินนำไป ผมก็แอบแสยะยิ้มน่ารักๆไปให้ยัยนมโตที่ดิ้นพล่านมองผมอย่างโกรธแค้นป่านจะกินเลือดกินเนื้ออยู่ เอ๊าซิ๊!!!! ก็ลองดูจะมาไม้ไหนก็ลองดู!!!!!
“จะไปกินข้าวได้หรือยัง ไอ้เด็กแสบ”
ผมหันไปค้อนใหญ่ให้ไอ้น้องจอมร้ายที่กอดอกยืนมองผมอยู่ ผมเชิดใส่ก่อนจะอุ้มสองแฝดเดินกลับไปที่โต๊ะกินข้าวต่อ …รอบนี้ถ้ามายัดผักใส่คนอื่นเขาอีก พ่อจะเอาหมัดยัดปากมึงให้อ้วกแตกบ้าง ไอ้จอมปิศาจบ้า!!!!!!!!!
=========================
ก็ตามชื่อตอน ฮ่าๆๆๆ หนูฝ้ายไม่ยอมใครอยู่แล้วนะจ๊ะ อย่ามาคิดแกล้ง
โดนไปดิ โดนไปดิ ฮ่าๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
* "เพชรพระอุมา" บทประพันธ์ของ "พนมเทียน" หรืออาจารย์ ฉัตรชัย วิเศษสุวรรณภูมิ (สนุกมากหาอ่านหาฟังกันได้นะค่ะ มีแบบอ่านเพื่อคนตาบอดด้วยในยูทูปเค้าฟังจบไปสองรอบ แต่หาอ่านเป็นเล่มไม่ได้สักที)
:bye2:
-
จอมเนียนว่ะ :hao7:
-
ถึงกะอ้วกเลยเรอะ
-
พระเอกเราอายุเท่าไหร่เหรอที่ว่าแก่น่ะ
-
สะใจมาก แต่พระเอกที่ว่าแก่แล้วเนี่ย การกระทำยิ่งกว่าเด็กเรียกร้องความสนใจอีกนะ 55555+++
-
อืมมมมมมมมม
หนูจอมยังไม่รู้ฤทธิ์พี่ฝ้ายซะแล้ว
งานนี้เชียร์ฝ้ายค่ะ ฮาแตก 5555
-
เจ๋งมากฝ้ายอย่างนี้ต้ิงเอาให้หนักแต่ว่าแลดูหนูฝ้ายจะแพ้ทางพี่จอมนะ ส่วนสองแฝดนี่น่ารักตลอดเวย์เลยจ้า
-
o13 ฝ้ายนายทำดีมาก :laugh: :laugh: ดีแล้วที่ไม่หงอ
อ่านเหมือนเราเลยเพชรพระอุมาแต่เราอ่านจบทั้งสามภาคแล้ว
สนุกมากมีช่วงนึงเป็นกระแสว่าจะทำหนังแล้วก็เงียบหาย
-
พี่จอมนี่ก็ไม่ยอมเด็กๆเลยแฮะ ฮ่าๆ
สมน้ำหน้านังน้อย.....ฮึ
-
o13 o13 o13 o13 :pig4: :pig4: :laugh:
-
{CH 7 Be Provoked}
กว่าจะแดกข้าวอิ่ม =_=’ ต้องเสียพลังงานในการเขม็งคู่ต่อสู้อย่างไอ้น้องจอมผู้เฒ่าผู้แก่วัยสามสิบที่เลือดลมเดินไม่ปกติ แถมพอแดกเสร็จก็สั่งให้ผมเอาน้องไปนอนและมาพบไอ้คุณมันที่ห้องทำงานอีกตั่งหาก ไม่คงไม่คิดว่ามันจะดึกคนเค้าจะพักผ่อนมั่งเลยปะว่ะ เอาผักมายัดปากกระผมตั้งสองรอบไม่มีจิตสำนึกเลยสินะไอ้จอมปิศาจหมาแก่เอ้ย!!!
“ฝ้าย พลง่วง” ผมหันไปหอมแก้มเจ้าเด็กที่กินจนพุงกางแฝดน้องที่อยู่บนแขนผมก็เริ่มงอแงอยากจะนอน ยังไม่ทันก้าวเข้าบ้านเลย ไอ้อ้วนเอ้ยกินเสร็จก็จะนอนซะแล้ว เด็กหนอเด็ก
“แต่ทัพไม่ง่วงทัพเก่ง ฮ้าวววว ไม่ง่วงจริงๆนะ” แต่ปากงี้หาวหวอดจนแมลงวันจะบินเข้าปากเลยนะไอ้แฝดศิษย์พี่ ผมหมั่นไส้ไอ้เด็กที่ทำเป็นเก่งเลยงับแก้มไปทีนึง
“ง่วงก็นอนไอ้แฝด” ผมบอกก่อนจะก้าวเข้าไปในบ้านและค่อยๆวางไอ้สองแสบลงบนเตียงใหญ่ในห้องของเจ้าสองแฝดที่มีแต่ของเล่นตุ๊กตา และโต๊ะเขียนหนังสือครบชุดคนล่ะชุดซึ่งคุณหญิงท่านจัดการซื้อให้ทั่งหมด … น่าซึ้งใจจริงๆพี่เอ้ยยยยยย! ตอนของมาส่งผมแทบจะสไลด์ลงไปกราบคุณหญิงให้รู้แล้วรู้รอด
“ไม่เอา ถ้านอนและฝ้ายจะทิ้งอีก … เราอยู่บ้านใหม่แล้วฝ้ายไม่ต้องไปทำงานดึกๆแล้วใช่ไหมครับ” เจ้าแฝดน้องที่นั่งตาตัวกลมจะปิดบอกผมเสียงเบา แฝดพี่ที่นั่งข้างๆสภาพไม่ต่างกันพยักหน้าเสริมตัวจะล้ม =_=’ นอนเถอะถ้าจะเป็นตุ๊กตาล้มลุกันขนาดนี้ ผมเลยดันน้องสองคนลงนอนข้างกันและตะหวัดกอดให้ทั้งสองคน เจ้าทัพกอดน้องที่อยู่ตรงกลางไว้อีกที ก่อนที่ผมจะตบลูบหลังเจ้าทัพเพื่อกล่อมและส่งเด็กแฝดให้เจ้าสู่นินทรา
“ใช่แล้ว ไม่ต้องทำแล้ว” ผมบอกเมื่อพลชะโงกหน้าขึ้นมาเหมือนอยากรู้คำตอบ เอาเข้าไปตาก็จะปิด อยากรู้ก็อยากรู้
“และไม่ต้องทำงานหนักแล้วใช่ไหมครับ” เจ้าทัพถามขึ้นบ้างซุกหน้าเข้ากับคอแฝดน้อง
“อือ”
“งั้น …กอดเราสองคนแน่นๆนะครับ”
สองแฝดพูดขึ้นพร้อมกันก่อนที่จะค่อยๆหลับกันไป ผมนอนกอดน้องอยู่นานสองนานจนตัวเองเกือบหลังตามไปด้วย แต่แหมหน้าไอ้หนูจอมศัตรูตัวฉกาจแวบเข้ามาในหัวเท่านั้นแหละทุกระบบประสาทสัมผัสเตรียมสู้ทันที หน่อย! ไปหาก็ได้พอใจรึยังว่ะ!!!
.
.
.
ห้องทำงานที่เรียบง่ายและเต็มไปด้วยแฟ้มเอกสารมากมายกระจัดการจายอยู่บนโต๊ะสีดำ ร่างสูงในชุดเตรียมพักผ่อนนั่งพาดกายสูบบุหรี่รอคอยเด็กที่นัดเอาไว้ตรงหน้ามีเอกสารการยึดทรัพย์แทนเงินตราในกรณีที่ไม่มีเงินพอที่จะจ่ายหนี้ที่ค้างไว้ มือใหญ่เปิดจ้องหน้ากระดาษใบหนึ่งที่มีประวัติของผู้เป็นหนี้ และรายชื่อคนในครอบครัวที่ระบุไว้ถึง 5 ชีวิตและได้ทำการยึกทรัพย์ไปแล้วเรียบร้อยแทนหนี้ถึง 10 ล้านบาท ซึ่งเขาเองยอมจบและยกหนี้ให้เพียงเท่านั้นทั้งๆที่บ้านหลังนั้นขายเข้าตลาดได้ไม่ถึงครึ่งเลยด้วยซ้ำ
อะไรก็ไม่สะกิดใจเขากับรูปถ่ายในวันที่ส่งคนไปยึดทรัพย์ซึ่งจะต้องถ่ายไว้เพื่อเก็บไว้เป็นหลักฐาน …ซึ่งมีหลายต่อหลายรูป ที่ติดรูปเด็กคนนึงพยายามที่จะเข้ามาห้ามไม่ให้ทำการยึดบ้านหลังนั้น ตอนแรกเขาเองยอมรับว่าไม่ได้สนใจเพราะในวันก่อนเขาได้ดูรูปพวกนี้ไปแล้วและได้เรียกลูกน้องที่กระทำการทำร้ายร่างกายเด็กคนรูปและไม่ได้สนใจมันอีกเพราะมองเป็นเรื่องปกติ และถึงเขาจะทำธุรกิจผิดกฎหมายแต่ไม่ได้อยากทำร้ายใคร เข้าใจดีว่าไม่มีใครอยากที่จะเสียบ้านแต่ธุรกิจก็คือธุรกิจ เงินมาของไป เป็นหนี้ก็ต้องใช้ มันเป็นสัจธรรมที่ทุกคนต้องยอมรับ แต่เมื่อมานั่งย้อนดูแล้ว ก็อดสงสัยไม่ได้ เกรงว่าจะเป็นอย่างที่ตนคิด … ถ้ามันเป็นอย่างงั้น มันก็จุดไต้ตำตอเกินไปแล้ว
ฮึ ก็ดีเหมือนกัน ไอ้เด็กเจ้าเล่ห์ นั้นจะได้เจียมตัวเสียบ้าง
แก๊ก!
ตัวเล็กๆของเจ้าเด็กน้อยโผล่หน้าเข้ามาในห้องมองไปรอบๆก่อนจะทำท่าผงะเมื่อมองเห็นเขาที่นั่งพ่นควันมองอยู่ ก่อนที่เจ้าแก้มใสจะยู่หน้าและเดินเข้ามาท่าทางเอาเรื่อง
“เรียกมามีไร ทำความสะอาดเอี่ยมหมดนะจะบอกให้ แต่ห้องนี้มันล็อกเลยเข้ามาไม่ได้” ฝ้ายพูดแก้ตัวเพราะคิดว่าจะถูกเรียกมาตำหนิ ร่างสูงพ่นควันเป็นวงกลมมาปะทะกับหน้าของเด็กแก้มใส เจ้าตัวปัดมันทิ้งและหน้าย่นเข้าไปอีก จะเรียกมาแกล้งหรือไงไอ้บ้านี้!!!
“ชื่อจริงของนายชื่อว่าอะไร?”
“รู้ไปทำไม ?” น้ำเสียงกระชากอย่างเคืองๆ
“บอกให้บอกก็บอก จะมาถามย้อนทำไม” เสียงคมนิ่งทำให้ฝ้ายหน้าเจือนลงเหมือนเด็กโดนผู้ใหญ่ดุ
“ภวิล … ภวิล สิทธารักษ์”
“อ่อ …แปลว่าคงอยู่ตลอดไปสินะ”
“อ้าว มันแปลว่าอย่างงั้นหรือ ไม่เห็นจะรู้ ช่างเถอะ สรุปเรียกมาทำไม ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัวก่อนเดี๋ยวแฝดตื่นมาไม่เจอจะโวยวาย น้องผมยังไม่ชินกับที่นี้”
ปั๊บ!
แฟ้มหนาถูกโยนมาตรงหน้าฝ้าย เจ้าตัวขมวดคิ้วก่อนจะเดินไปหยิบขึ้นมาดูอย่างไม่ใส่ใจ อยากจะตะโกนใส่หน้าเจ้าจอมดังๆ แต่แล้วตาใสก็ต้องชะงักปากลั่นน้ำตาคลอเมื่อภาพบ้านของตนปรากฏอยู่ตรงหน้า …
“มะ มะ หมายความว่ายังไง ทะ ทำไมเป็นแบบนี้ …”
“ก็นั้นแหละ อย่างที่เข้าใจ นายไม่สามารถเอาเงินแม่ฉันได้ เพราะนายติดหนี้ฉันอยู่ถึงแต่ก็นะ ฉันยังใจดีให้นายและน้องอยู่ที่นี้ ส่วนนาย! เป็นทาสฉัน!” คำพูดนั้นเหมือนเข็มนับสิบทิ่มแทงใจหนูฝ้ายที่ยืนกัดริมฝีปากกำมือก้มหน้าแน่น เขาพูดอะไรไม่ออกไม่รู้จะเถียงอะไร ในเมื่อมันคือความจริง … ถึงแม้เขาจะไม่ได้เป็นคนกระทำและรู้เรื่องอะไรเลยก็ตาม
“พรุ่งนี้ 6 โมงเตรียมตัวให้เรียบร้อยและไปทำงานกับฉัน”
“ตะ แต่… ผมต้องไปส่งน้อง” เสียงห้าวแข็งกระด่างเมื่อสักครู่ดูสลดลงอย่าเห็นได้ชัด ตาใสเอ่อไปด้วยน้ำตาที่ทำท่าจะหยดมองมาที่เขาก่อนจะหลบตาวูบไป
“ไม่ต้องให้คนขับรถไปส่ง … อย่าขัดคำสั่งเพราะยังไง ...นายก็เป็นทาสฉัน ”
“ฮึก … รู้แล้วโว้ย!!! ย่ำอะไรนักหนาว่ะไอ้จอมปิศาจเอ้ย!!!!”
ร่างเล็กปาแฟ้มมาปะทะหน้าอกร่างสูงจนเกิดเสียงดังก่อนจะวิ่งออกไปปิดประตูดังปัง ทิ้งให้ร่างสูงเหยียดยิ้มอยู่คนเดียวความจริงตัวจอมเองไม่ได้คิดอะไรหรืออยากได้เงินจากหนี้ก้อนนั้นแล้วเพราะคิดว่าแค่ยึดบ้านก็น่าจะพอ … แต่แหม เด็กมันพยศก็ขอปราบให้เชื่องๆเสียหน่อย นี้แค่บทเรียนแรกไอ้หนู จงทำใจยอมรับเสียว่าตัวเองเป็นแค่ลูกไก่ในกำมือของจักรภัทร
.
.
.
ฝ้ายวิ่งกลับมาที่เรือนไทย ด้วยน้ำตานองหน้า เขาไม่ได้เสียใจ แต่มันเจ็บใจมากกว่า ทำไมชะตาชีวิตต้องรังแกเขาตลอด ทำไมไม่เคยได้สบายเหมือนใคร และต่อไปนี้ถ้าไม่มีเงิน … น้องๆเขาจะอยู่ยังไง ไม่ต้องเลิกเรียนและมาใช้ชีวิตอยู่ภายในบ้านที่เหมือนกรงทองแบบนี้หรือไง … อนาคตของน้อง อนาคตที่มีมากกว่าเขา ทำไมกัน ทำไมต้องรังแกกันแบบนี้ ชาติก่อนเขาไปทำอะไรให้ใครนักหนา …
“เจ็บใจนัก ฮึก เจ็บใจจริงๆ” ร่างเล็กทรุดนั่งลงบันไดขึ้นบ้านซุกหน้าลงกับแขนผอมบางของตัวเอง เสียงสะอื้นดังขึ้นในคืนสงัดและเหมือนจะไม่สงบลงง่ายๆ …
========================
จอมจะแกล้งน้องหาอะไรย๊ะ :z6:
ด่าแทนคนอ่าน ฮ่าๆๆๆๆ
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะฮ๊าฟ
ตอบคำถามน๊า เฮียจอมอายุ 30 จ้า น้องฝ้าย 17 สองแฝด 5 ขวบจ้า :hao7:
ห่างหายจากการอ่านนิยายไปนาน
กลับมาก็มาอ่านเรื่องนี้เลย
ติดตามจ้าาา :L2:
ขอบคุณค่า ขอโทษที่มาต้อนรับช้านะค่ะ ยินดีที่สุดค่ะ :katai2-1: :กอด1:
:bye2:
[/color]
-
:sad4: :sad4:
-
อยากให้มาเห็นฝ้ายตอนนี้จัง ยังจะใจร้ายอยู่ไหม
-
โหวว ห่างกันเกือบรอบนึง
= = อ่านตอนนี้ละหมั่นไส้หนูจอมมากมาย น่าเตะๆๆๆ :z6: :z6: :z6:
-
ผู้ใหญ่รังแกเด็กอ่ะ ฝ้ายร้องแล้วเห็นมะ :z3:
-
:mew2:
-
o13
-
ทำไมมาน้อยจัง
-
ฝ้ายสู้สู้นะ
-
จอมนี่มันน่าตบนัก เอาให้สมองไหลเลยดีไหม
ถ้าน้องดื้อจริงก็ไม่เห็นต้องเอาเรื่องแบบนี้มาต้อรองเลย
หนูฝ้ายเข้มแข็งไวนะ :mew4:
-
:o12: รังแกเด็ก
-
หนี้เป็นหนี้ของพ่อฝ้ายนี่นา ฝ้ายไม่เกี่ยวสักหน่อย นี่มาวิชาการเต็มที่เลยนะเนี่ย พ่อส่วนพ่อลูกส่วนลูกนะ
-
พระเอกเลวมากอ่ะ ฝ้ายเอาคืนมันให้หนักๆเลยนะ
แม้ฝ้ายจะโดนรังแกแค่ไหนแต่ที่เรายังเบาใจเพราะฝ้ายสู้คน
เอาให้มันสำนึกเลยนะฝ้าย สู้ๆ
-
เบื่อมาม่า- - แต่ก็คงหนีไม่พ้น
-
{CH 8 Scared }
“ป้าน้อม ผมฝากปลุกน้องตอน 6.30ด้วยนะครับ ให้น้องกินข้าวอาบน้ำ และกรุณาช่วยไปส่งแฝดที่โรงเรียนด้วย”
“โอ้ย! หนูฝ้ายไปเถอะจ๊ะ ไม่ต้องห่วง ป้าจะดูแลสองหนุ่มให้นะ”
ผมก้มหัวไหว้ป้าแกปลกๆ ผมตื่นตั้งแต่ตี ห้าครึ่งอาบน้ำแต่งตัวชุดที่คิดว่าต่ำทรามที่สุดเพราะไอ้จอมร้ายจะได้อายคนด้วยเสื้อลายสก๊อตสีแดงแขนยาวกับกางเกงสามส่วนพอดีตัว หึหึ หล่อเชียวเหมือนกำลังจะไปทำงานก่อสร้าง คิกๆน่าสนุกตอนที่ไอ้ปิศาจเห็นสภาพผมนี้ยังดีนะที่ผมอนุโลมอาบน้ำแปรงฟันให้ ลำพังผมช่างมันเหอะชีวิตนี้ด้านได้อายอด ขอแค่แก้แค้นมันได้เล็กๆน้อยๆก็ยังดี
ก่อนจะวิ่งมาบ้านใหญ่จ๊ะเอ๋กับป้าน้อมพอดีเลยฝากฝั่งน้องกับป้าแกไว้ วันนี้ต้องทำขอตกลงกับไอ้ปิศาจให้ได้ ยังไงผมก็ไม่ให้เงินในแต่ล่ะเดือนเป็น 0 แน่ อย่างน้อยผมก็ขอเดือนล่ะ หมื่นก็ยังดี ผมไม่คิดว่าหนี้ที่พ่อสร้างไว้จะมาทำร้ายผมกับน้องขนาดนี้ ไม่คิดว่าโดยยึดบ้านไปแล้วยังไม่จบ ไม่คิดว่าต้องมาเจอเจ้าหนี้ตัวเป็นๆ บัดซบได้อีก เฮ้อ พ่อนะพ่อ ใจร้ายกับพวกเราได้ขนาดนี้เลยหรือไง …
“หนูฝ้ายกินข้าวสักหน่อยไหมจ๊ะ ป้าทำข้าวต้มเอาไว้ให้”
“อีกเดียวคุณจอมก็น่าจะลงมาแล้วครับป้าไม่น่าทัน” ผมว่า อีก 10 นาทีก็จะ 6 โมงแล้วด้วย ต่อให้ยัดเป็นพายุปากพองยังไงก็ไม่มีทางหมดหรอกไม่หมดก็ไม่มีใครกินต่อผมด้วย เหลืออีกเสียดาย!!!
“งั้นป้าเอาใส่ถุงให้นะจ๊ะ อ่อ เอาไปเผื่อคุณจอมด้วยดีกว่าเนอะ”
“เดี๋ยวผมช่วยครับ” ผมเดินเข้าไปในครัวกับป้าแกสักพักก็ได้ข้าวต้นสองถุงออกมายืนรอหน้าสลอนอยู่หน้าบันไดบ้าน
“อ้าวหนูฝ้ายมายืนทำอะไรตรงนี้จ๊ะและแต่งตัวแบบนั้นอยากจะปลูกต้นไม้หรอจ๊ะ”
แง๊ะ! ทุกเสียงยืนยันคุณภาพดีเยี่ยมสินะฮ่าๆๆๆๆ ผมทำหน้าเจี๋ยมเจี่ยมก้มหน้านิดๆให้คุณหญิงที่เดินลงมาจากบ้านในชุดคลุมนอน คนรวยนี้ขนาดเพิ่งตื่นยังสวยเลยเนอะ ว่าแต่สามีคุณหญิงท่านไปไหนนะ … หรือว่าโดนทิ้งไปแล้ว ช่างเหอะสวยรวยเก่งแบบนี้แก่แค่ไหนก็มีหนุ่มๆมาล้อมหน้าล้อมหลังอยู่แล้ว แถมมีความสุขอีกตั่งหาก
“เปล่าครับคุณจอมให้ผมไปทำงานด้วย …” ผมชะงักคำพูดก่อนจะตะลึงงันเมื่อเงยหน้ามาอีกทีเจอเงาปีศาจร้ายกำลังเดินลงมาจากบนบ้านด้วยชุดสูทเนี้ยบสีดำทับเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินที่เปิดโชว์ซิกแพ็กนิดๆ กำลังมองมาที่ผมด้วยรังสีอำมหิตระดับ 7 !!!! อย่าไปกลัวไอ้ฝ้าย อย่าปายกลัววววว กูมาพระนะไอ้บ้าโรคจิตนิสัยเสีย จะมาทำให้กูร้องไห้อีกไม่มีทางซะหรอก เชอะๆ
“เอ๊ะ แล้วทำไม … มีอะไรจ๊ะมีอะไรอยู่ข้างหลังฉันหรอ … ว๊ายตาจอม! ตกใจหมด”
“มายืนตรงนี้ตกลงไปจะทำยังไง …คุณแม่” เสียงเย็นชาได้อีก พูดกับพ่อกับแม่ใช่น้ำเสียงแบบนี้หรือฮะ!!!!!
“แหม … เป็นห่วงแม่หรือจ๊ะ น่ารักจริงๆเลยนะ” ผมหน้ามุ้ยที่คุณหญิงมองลูกชายตัวยักษ์ที่ท่านกำลังหยิกแก้มไปมาเบาๆด้วยในแง่ดีตลอด เชอะ สำหรับผมน่ะนะคำพูดสำคัญต่อการกระทำถ้าไม่พูดและทำเลย มันเดาใจไม่ถูกเว้ย!!! ซึ่งไอ้ปิศาจจอมร้ายเป็นหนึ่งในมนุษย์ที่ผมเกลียดที่สุดในโลกานี้!!!!!
มาและครับไอ้ปิศาจมันเดินเข้ามาใกล้ผมแล้ว หมับ … มันเชิดคางผมขึ้นไปให้มองหน้ามันก่อนจะมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า!!! เดี๋ยวพ่อก็ถีบยอดหน้าล้มคว่ำเลยนิ!!!!!!
“แต่งชุดอะไรน่าเกลียด ไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้ แม่วันนี้ผมจะพาไอ้เด็กนี้ไปทำงานด้วย ช่วยหาเสื้อผ้าให้ใส่ที แต่งอย่างกับคนไม่มีจะกินแบบนี้ผมขยะแขยง” หน่อย!!! ไอ้คนรวย ไอ้คนมีจะกิน ฮึ้ย!!! มันน่าหมั่นไส้นัก!!! ใจเย็นฝ้ายแกยังไม่แพ้เกมนี้ยังไม่แพ้
“ผะ ผม น่าเกลียดมากเลยหรอ ผะ ผมขอโทษ ผมแต่งตัวไม่เป็น … ผะ ผม…”
“ตาจอม!!!! ทำไมนิสัยแบบนี้นะ! หนูฝ้ายขึ้นไปข้างบนกับฉันนะจ๊ะ เดี๋ยวฉันจะหาเสื้อผ้าเปลี่ยนให้ ไม่ต้องไปสนใจเด็กบ้านี้หรอก” คุณหญิงเดินมาโอบไหล่ที่แสร้งทำเป็นเหี่ยวของผม หึหึ แผนนางซินเสร็จไปอีกหนึ่งดอก แต่ในขณะที่ผมกำลังเดินขึ้นไปพร้อมกับคุณหญิงร่างของผมก็ถูกกระชากและเอาพาดบ่าโลกหมุนกลับหัวทันที
แผละ!
ว๊ากกกกกกกกกกก ผมเผลอปล่อยถุงข้ามต้มทำให้มันตกกระแทกพื้นเละเทะเต็มไปหมดเลย!!! ผมเสียดายยยยยยยยย! ไอ้หมานี้! สงสารคนไม่มีจะกินมั่งปะว่ะ!!!! และเรื่องอะไรมาแบกคนอื่นพาดบ่าอีกแล้วว่ะ!!!!
“ปล่อยผมนะ!” ผมกัดฟันพูดและแอบทึ้งหังไอ้จอมปิศาจที่เดินจ้ำอ้าวเหมือนควายหายคุณหญิงกับเด็กรับใช้จำนวนหนึ่งวิ่งตามมาโวยวายอะไรไม่รู้ผมฟังไม่รู้เรื่อง
“อยู่นิ่งๆ ถ้าไม่อยากให้แฝดไม่มีที่เรียน”
“หมายความว่าไง” ผมชะงักมือที่กำลังทึ้งหัวไอ้น้องจอมร้าย
“ฉันเป็นหุ้นส่วนของโรงเรียนสองแฝด ถ้านายไม่เชื่อฟังฉัน อย่าหวังเลยว่าน้องนายสองคนจะได้เรียนที่ดีๆ” ผมกัดปากแน่น … ไอ้จอมบ้านี้มันถือไพ่เหนือผมทุกอย่างเลยสินะ ไม่ยุติธรรมเลยโลกนี้ ไม่มีความยุติธรรมเลย!!!!!
“หึหึ นิ่งๆและทำตัวเป็นเด็กดี และนายจะไม่ต้องเจ็บปวดกับชีวิตอันไร้ค่าของนายไม่มากกว่านี้”
เข้าใจแล้ว … แต่ก็อย่าให้ถึงตากูบ้างแล้วกันนะ !!!!!!
ผมถูกโยนเข้าไปในรถอย่าไม่ใยดี ก่อนที่ไอ้จอมปิศาจจะเดินอ้อมมาที่คนขับก่อนที่โดมินิค โทเรตโต ในหนังเรื่องเดอะฟาสต์จะเข้าสิ่ง โว้วววววววววววววว! จะรีบไปตายหรือไง ไปก็ไปคนเดียวสิโว้ยลากกูมาด้วยทามม้ายยยยยยยยยยยยยย
.
.
.
คุณหญิงรสกรยืนมองรถแต่งหรูคันสีดำของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนจอมเอาใจยากวิ่งตะบึงออกไป ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเหยียดยิ้มและกอดอกอย่างภูมิใจแววตาเจ้าเล่ห์มองไปที่ป้าน้อมที่เดินก้มหน้ามาทางด้านหลัง
“ว๊า ไปซะแล้ว เห็นไหมป้าน้อม เด็กคนนั้นจะทำให้ตาจอมเป็นผู้เป็นคนขึ้น”
“แต่อย่างงี้มันจะดีหรอค่ะคุณหญิง” ป้าน้อมพูดอย่างกังวน เพราะไม่ว่าจะกี่คน กี่คน ที่คุณหญิงรสกรหามาให้ลูกชาย ไม่เคยมีใครทนมือทนอารมณ์ที่แปรปรวนของลูกชายท่านได้เลยสักคนเดียว
“ดีสิ มีเด็กคนไหนอีกที่แสร้งทำเป็นเด็กดีน่ารักได้น่าเอ็นดู ได้เท่าหนูฝ้ายอีกล่ะ สำหรับตาจอมน่ะนะ คนดีๆเอาไม่อยู่หรอก … ว่าแต่ว่านะ! สองแฝดตื่นรึยังป่านนี้ เดี๋ยวฉันจะไปส่งสองหนุ่มเองนะ”
คุณหญิงว่าก่อนจะเดินขึ้นไปบนบ้านของตนเพื่อแต่งตัว ส่วนสองแฝดเธอก็ส่งให้ป้าน้อมไปจัดการอาบน้ำทานข้าวเสียให้เรียบร้อย แน่นอนคุณหญิงท่านไม่ใช่คนอ่อนต่อโลกอย่างที่ใครต่อใครคิด เพราะอย่างน้อยท่านก็อาบน้ำร้อนมาก่อนเรื่องอะไรที่ท่านจะดูฝ้ายไม่ออกว่าเป็นคนอย่างไร หึหึ บางทีท่านก็แอบขำในกิริยานางร้ายบ๊องๆของเด็กคนนั้นอยู่ไม่น้อย แต่อย่างไร ท่านก็เชื่อว่าท่านดูคนไม่ผิดและไม่สนคำครหาของใครทั้งสิ้น
.
.
.
“หาชุดเปลี่ยนให้หมอนี้ที และพาขึ้นไปบนห้องฉัน” ผมถูกโยนให้กับป้างิ้วโอเปอเรเตอร์เจ้าเก่าคนเดิมที่เคยมองเหยียดผมไว้แต่ตอนนี้แหมแทบจะออกจากเคาเตอร์มาอุ้มผมไว้แนบอกซะอย่างงั้น ชิ คนแบบนี้ผมไม่ชอบเลยจริงๆ และไอ้หนูจอมร้ายก็เดินเชิดหน้าไม่เหลียวหลังมามองผมสักนิด เชอะ ทิ้งๆขว้างๆ เดี๋ยวก็ถอดรองเท้าปาหัวเสียให้เข็ด!
“ไปค่ะน้องฝ้าย ไปหาชุดเปลี่ยนกันเนอะ” ผมไม่พูดอะไรกับยัยป้าหน้างิ้วที่พร้อมฉีกยิ้มทั้งๆที่ตัวเองก็เกลียดผมจะตาย รู้แล้วน่า แค่เปลี่ยนก็พอใช่ม่ะ! โธ่ว ไม่สะใจจ๊อดเลย!!!!
ผมถูกพามาชั้น 6 ของตึกก่อนจะถูกเดินนำไปที่ห้องห้องนึงพอเปิดประตูเข้าไปก็ถึงกับผงะเมื่อเจอเข้ากับเสื้อผ้าที่แขวนอยู่เต็มตู้และเต็มราว … มันเยอะมาก ถ้าผมเอาไปขายที่ตลาดนัดคงได้กำไรเป็นกองแน่ๆ
“ที่นี้เป็นห้องสำหรับสินค้าที่ไม่ได้คุณภาพตามที่เรากำหนดนะค่ะ เลือกใส่ได้ตามใจชอบ” ผมเดินเข้าไปก่อนจะหยิบสูทสีขาวตัวแทรกอยู่ในราวแขวนออกมาดู ก่อนจะพบมามันไม่ได้มีความสึกหรออะไรเลย เนื้อผ้านุ่มดี แถมยังซักรีดเสียเรียบร้อยอีกตั่งหาก … นี้น่ะหรือของที่ไม่ได้ใช่แล้ว ถ้าไม่ได้ใช่กูขอได้ไหมคร้าบบบบบบบบบบบบ!!!!
“ทำไมถึงไม่ได้คุณภาพล่ะ ดูดีออก ”
“อันนี้ก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่ในเมื่อเจ้านายบอกไม่ก็คือไม่”
“อ่อเหรอ งั้นออกไปเถอะ ผมจะแต่งตัว” ผมโบกมือไล่ยายป้าที่กัดฟันกรอดๆอยู่แหมก่อนออกมีคำนับนิดๆด้วยนะ อย่าคิดว่าคนอื่นเค้าจะตามไม่ทันนิสัยตัวเองสิครับ แหม!
ผมเดินไปเดินมาอยู่นานสองนานกว่าจะได้ชุดที่เห็นสมควรว่าไม่เวอร์จนเกินไป มันเป็นกางเกงสแลคสีน้ำตาลอ่อนกับเสื้อเชิ้ตสีขาวและเสื้อสูทสีน้ำตาลเข้ม ดูยังไงๆก็เนื้อผ้าเกรดเอ ชัดๆไม่เข้าใจไอ้บ้าปิศาจเลย ทำไมถึงไม่ออกแบบให้มันๆไปเลยค่อยผลิตออกมาแบบนี้มันน่าเสียดายออก เฮ้อ … เรื่องของมึงและกัน จะเจ๊งก็คงมาเกี่ยวกับกูหรอก
พอได้ที่เหมาะหลังราวเสื้อผ้าติดกำแพงผมก็เริ่มปลดเสื้อผ้าตัวเองออกทีละชิ้นละชิ้นร้องเพลงมดตัวน้อยตัวนิดที่สองแฝดชอบมาร้องกรอกหูเบาๆ โดยไม่ทันสังเกตเลยว่ามีใครบางคนกำลังเข้ามาด้านหลัง …
“… นานขนาดนี้นอนในห้องเลยไหม”
“ว๊าก!!! ไอ้บ้าออกไปนะ ไอ้จอมบ้าไอ้ปิศาจ!!!!” ผมสะดุ้งหันไปมองก่อนจะรีบกระโจนคว้าเสื้อผ้ามาปิดเนื้อปิดตัวที่เกือบเปลือยของตัวเอง ฮือๆ เนื้อผิวกายที่เก็บงำมา 17 ปี ถูกไอ้ปิศาจที่เป็นเจ้าแห่งความวิบัติเห็นหมดแล้วววววววววววว!!!!!
“หึหึ เป็นอะไรไป ผู้ชายด้วยกันนี้หน่า …ไหนมาดูสิ” มันก้าวเข้ามาหาผมที่ถอยหลังติดกำแพง ฮืออออออออ ดูอารายไม่มีอะไรให้ดูสักหน่อย ผมหลับตาปี๋มือเย็นๆของมันเริ่มลูบที่ไห่ปลาร้าผมก็รีบเอามือขึ้นมาปัดจนลืมไปว่ามือกำลังจับเสื้อที่ผิดร่างกายตัวเองที่มีเพียงกางเกงในอยู่ อ๊ากกกกกกกกกกก! หมดกัน!!!!
“อย่าลูบสิเฟ้ย อือออออออออ!”ผมตะคอกมันทั้งๆที่ยังหลับตาปัดมือที่พยายามจะมาลูบหน้าอกต้นขาผมและพยายามที่จะเบี่ยงตัวหนีแต่ไอ้เจ้าจอมร้ายกับดักผมไว้ทุกทาง จะเตะไข่มันมันก็เอาขาดันเข่าผมไว้ซะชิดกำแพงเลย!!! แย่แล้วสถานการณ์คับขัน!!!!
“อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากให้น้องแฝดถูกไล่ออก” นี้ก็ย้ำจัง แค่นี้กูก็กระดิกไม่ได้แล้วป๊ะ! ผมรู้สึกร้อนที่หน้าและขอบตาก่อนจะรู้สึกสยิวเมื่อมือหนาๆของมันลูบไปตามต้นคอผมก่อนจะรวบแขนที่ปัดป่ายไปรอบตัวของผมไว้ด้วยมือข้างเดียว ยัง ยังไม่พอมันยังทำร้ายจิตใจลูกผู้ชายอย่างผมด้วยการทำให้ผมรู้สึกเปียกแฉะที่หัวนมเลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ขาดห้วงใกล้ๆหน้าผมอีก!!! แถมมืออีกข้างของมันก็เกี่ยวอยู่ที่ขอบกางในในผมแล้ว … แย่แล้ว แย่แน่ๆ แย่แน่ๆๆ!!!!
“เสร็จรึยังค่ะ ว๊าย!!! ขะขอโทษค่ะ”
โอ้ว พระเจ้า ขอบคุณป้าหน้างิ้วมากที่เข้ามาช่วยผมไว้ทัน ไอ้บ้าจอมร้ายละออกไปจากตัวผมก่อนที่ตัวของผมเองจะรู้สึกหมดเรี่ยวหมดแรงก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น ผมลืมตามองมือตัวเองที่สั่นระริกก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อที่อยู่ใกล้ที่สุดมาคุมตัว ไม่อยากมองไม่อยากรับรู้อะไรทั่งนั้น น่าอายที่ผมแพ้ทางไอ้ปิศาจบ้านี้แทบทุกทาง น่าอายที่ไม่สามารถหลุดพ้นจะพันธนาการหยาบช้านั้นได้ …
“แต่งตัวซะและไปหาฉันที่ห้อง” คำพูดเย็นชา กับเสียงฝีเท้าที่ก้าวออกไปมันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีแม้แต่น้อย … กลัว … นั้นคือความรู้สึกที่ผมสัมผัสได้ชัดเจน
=======================
:hao5: ว่าจะไม่ดราม่าแล้วนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่ะ ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
ตอนหน้ามาดูฝั่งเฮียจอมบ้างเนอะ อิอิ
:bye2:
-
โอ้วว คุณหญิงแผนสูงงงงงงงงงจริงๆ มาเหนือเมฆมากเลยนะเคอะ! :hao3:
แอบอยากกระโจนเข้าไปช่วยหนูฝ้ายจังเลย เสียท่ามาหลายตอนละ :o12:
-
:o8:
-
:mew1:
-
คุณหญิงนี่สุดยอดจริง ๆ
-
ถึงว่าคุณหญิงรับน้องเข้ามา แถมโปรโมชั่นล้านแปดแบบง่ายๆ เพื่อปราบลูกตัวเอง(อาจจะฟินส่วนตัวด้วยหรือไรมิทราบได้)
-
บอกได้คำเดียว "เกลียด"
-
เอะอะอะไรก็เอาอนาคตของแฝดมาขู่อยู่เรื่อยเลยคุณพระเอกนายมันแย่มาก ฝ้ายทำอะไรก็ได้ให้เขาสำนึกผิดเร็วๆเถอะ เราสนับสนุน
-
ชอบคุณหญิงอ่ะ
-
ตามมาอ่านครั้งแรกสนุกมากๆเลยครับ
มาต่ออีกไวๆน้าคร้าบบบ
เป็นกำลังใจให้ครับ
ปล.ขอเป็นเอฟซีเลย
-
คุณหญิงเริ่ดมากเลยค่า o13
-
โห คุณจอมนี่ยังไง แอบหื่น
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
:mew2:
-
อยากอ่านฝั่งจอมแล้วววรอตอนหน้า
-
อยู่ในกำมือเค้าทุกอย่างเบยย
-
ว่าแล้วว่าคุณแม่ไม่(โง่)ง่าย
แต่คุณจอมนี่ยังไง จู่ๆก็โจมตีน้องซะงั้น
หนูฝ้ายอดทนไว้นะลูกเดี๋ยวก็ถึงทีเรา
-
เอาอีกค่ะ เอาอีกกกกก :hao7:
-
:mew1: :mew1:
-
ต่อๆๆๆ
:call: :call:อยากอ่านต่อมากๆ
สงสารน้องฝ้ายจีังเลย
ขอให้จอมรักฝ้ายเร็วๆ
-
o13 คุณหญิงฉลาดมาก ไอ้น้องฝ้ายมันแอ๊บบบบบ :m20:
จอมนิสัยไม่ดี เอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่น :z6:
-
{CH 9 recall }
ไอ้บ้านั้น … ไอ้บ้านั้น ผมต้องจัดการขั้นเด็ดขาดซะแล้ว!!!!
ผมยืนคนกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลอยู่ในห้องทำอาหารของออฟฟิตที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากห้องทำงานของไอ้หมาแก่มากนัก ฮึไอ้แก่จอมร้าย! บังอาจย่ำยีผม ผมต้องจัดการให้เด็ดขาด!!! ตั้งแต่ทำงานขายรักมาไม่เคยเพลี้ยงพล้ำให้ศัตรูได้มากขนาดนี้ รู้ถึงไหนอายเค้าถึงนั้น แม่งเอ้ย!!! เรื่องนี้เหตุผลกูไม่สนแล้ว จะต้องเอาเลือดหัวมันออกให้ได้ … แต่แหมอันนั้นก็ดูจะรุนแรงไป เอาอย่างอื่นออกดีกว่า ฮึฮึ
แก๊ก …
ผมวางช้อนลงบนซิ้งค์ล้างจานอย่างเบามือก่อนจะค่อยๆบรรจงยกแก้วกาแฟขึ้นมาใส่ถาดเล็กๆที่เตรียมไว้และพยุงมันขึ้นมืออย่างช้าๆ ยิ้มเล็กยิ้มน้อยให้กาแฟในถ้วยที่ปรากฏเงาหน้าผมอยู่ หึหึ คนอะไรหล่อจริงๆ
“อ้าวน้องมาอีกแล้วหรอค่ะ” ผมยิ้มหวานให้เลขาขาสวยเนียนน่าลิ้มลองวันนี้เธอมาในชุดสีม่วงรัดติ้ว แหมๆ ไอ้เจ้าจอมขาหื่นนั้นคงไม่ได้มีแค่ไว้เป็นเลขาสินะ ช่างเหอะ หน้าที่ของผมคือการทำให้ไอ้บ้านั้นทำตัวเป็นที่น่ารังเกียจของคนหมู่มาก ก่อนอื่นต้องทำไม่ให้มันกล้าแหย่มกับพี่ซะก่อน!!!!
ผมค่อยๆเปิดประตูเข้าไปเห็นไอ้น้องจอมร้ายหมาแก่กำลังยืนเหม่อมองทำมิวสิควิดีโอออกไปทางกำแพงกระจกที่อยู่ริมห้องเหมือนว่ามีกล้องมาซูมรูขุมขนอยู่ซะปานนั้นหล่อนะ หล่อจัง เดี๋ยวเถอะจะไปได้หล่อในห้องน้ำสัก 5-6รอบ อิอิ
“คุณจอมครับ ผมเอา กาแฟมาให้” ผมแอบเน้นคำว่ากาแฟ ก่อนจะเดินยิ้มแป้นแล่นเอาถ้วยไปวางไว้บนโต๊ะทำงานของหนูจอมหมาแก่ไอ้หมานั้นหันมองหน้าผมนิ่งเดินมานั่งไม่พูดไม่จา ผมก็แสร้งยิ้มกว้างซะปากเกือบฉีกถึงรูหู เดี๋ยวก่อนเดี๋ยวจะได้ขำกันยาวๆ
“นี้อะไร ?”
“กาแฟไงครับเห็นเป็นชาดำเย็นหรอ ว๊าย โง่นี้ อุ๊บ!” ผมทำท่ารูปซิบปากเมื่อตาคมเหลียบขึ้นมามองผมอย่างเอาเรื่อง แหม ทำเป็นนิ่ง ขอโทษสักคำน่ะเป็นไหมว่ะ!!!!! ทำเหี้ยๆเอาไว้มึงจำไม่ได้สินะไอ้จอมน้อยไม่น่ารัก!!!!
“ใส่อะไรไว้รึเปล่า”
“ทำไมล่ะครับไม่เชื่อใจผมหรอ”
“ก็ไอ้หน้าแบบนี้แหละที่ไม่อยากจะเชื่อ” แง๊ว =_=’ กูออกจะแอ๊บแบ๊วน่ารัก
ผมทำเป็นบุ้ยปากแก้มป่องเหมือนเจ้าแฝดชอบทำเวลาโดนดุ ไอ้น้องจอมมองผมนิดๆก่อนจะถือแก้วกาแฟขึ้นมามองและเหลือบตาคมมองผมที่ยืนลุ้นอยู่ กินเลยกินเข้าไป ยาถ่ายชั้นดีให้มึงดีท็อกลำไส้ทั้งวันรออยู่เต็มแก้วเลย อิอิ คิดซะว่ามันเป็นสารแทนความหวานล่ะกันนะ รับรองอะไรถึงใจคาเฟอีนเต้นแซมบ้าเลยแหละ
“ยานอนหลับลากเอาฉันไปฆ่า ยาถ่ายแก้แค้นให้อับอาย หรือยาปลุกเซ็กส์ที่ติดใจเมื่อกันล่ะ หึ เด็กน้อย ระดับฉันแค่นี้ทำอะไรไม่ได้หรอก” มันเหยียดยิ้มมุมปากอย่างน่าหมั่นไส้ก่อนจะวางแก้วกาฟลงที่เดิมก่อนจะเดินออกไปจากห้อง … เลว … เลวที่สุด ทำไมผมถึงโดนมันดักทางตลอด ไม่เปิดโอกาสให้ได้แก้แค้นเลย ไม่ได้การล่ะต้องหาวิธีทำให้น้องจอมไม่น่ารักอย่างมันสำนึกให้ได้!!!!
“น้องฝ้ายค่ะ”
“ครับ” ผมหันไปตามเสียงเลขาขาสวยหน้าหมวยนมโตที่เรียกผมจากหน้าห้อง เธอยิ้มก่อนจะเดินเข้ามาหาผมในมือถือแฟ้มสองสามอันก่อนจะเอาไปวางที่โต๊ะโซฟาที่อยู่ริมห้องอีกฝั่ง และควักมือเรียกผม ผมเอียงคออย่างสงสัยก่อนจะยอมเดินเข้าไปหาพี่ขาสวย
“พี่ชื่อ นฤมล เรียกพี่มลก็ได้นะจ๊ะ อ่า … เริ่มยังไงดี แค่ท่านประธานหรือคุณจอมของหนูให้พี่มาสอนงานให้น่ะจ๊ะ”
“หือ ? มันเรื่องอะไรกันครับ”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่แหม ท่านคงเห็นเราอยู่ว่างๆล่ะมั่ง มาๆมานั่งนี้สิ พี่จะสอนงานให้เบื้องต้นให้ก่อน”และผมก็โดนพี่มลขาสวยนมโตลากไปนั่งข้างๆก่อนจะไม่พูดพร่ำทำเพลงตัวเลขหลายสิบล้านในบัญชีบริษัทก็เริ่มกระแทกเข้ามาในหัวผมจนมึนตึบ พระเจ้า! นี้มันโคตรนรก เฮ้อ …
.
.
.
ภายในห้องประชุมขนาดใหญ่กรรมการระดับสูงและหัวหน้าระดับสูงนั่งอยู่กันครบ ขณะที่ร่างสูงกรรมการสูงสุดนั่งอยู่หัวโต๊ะ มองการพรีเซ้นต์โครงการของหัวหน้าฝ่ายขายอัมเรศ จอมโอหังที่เขารู้ดีอยู่เต็มอกว่าเป็นงูพิษจ้องจะเลื้อยขึ้นมาตามขาเก้าอี้เขาลงมา … ด้วยกลวิธีมากมายหลายต่อหลายครั่ง และไม่เคยสำเร็จเลยแม้แต่ครั่งเดียวเพราะเขาจัดการปิดช่องโหว่ที่จะเปิดให้สัตว์เลี้ยงไม่เชื่องมาลอบกัดเอาได้
“โครงการกว้านซื้อที่ดินบริเวณชุมชนเพื่อทำเป็นห้างสรรพสินค้า เป็นไปตามเป้าครับ และนี้คือแปลงโครงสร้าง”
ร่างสูงมองภาพจำลองที่ฉายอยู่บนสไลด์ด้วยอาการนิ่งเงียบ ไม่ได้ตื่นตะลึงกับแบบแปลงห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่โตกว่า 10 ชั้น ครบวงจรไปด้วยร้ายค้าร้ายอาหารหลากหลายและแน่นอนทันทีที่มันเปิดตัวจะต้องได้รับความนิยมอย่างยิ่งจากคนทุกเพศทุกวัย มันอาจจะเป็นโครงการหมื่นล้านธรรมดาๆ แต่สำหรับผู้บริหารระดับสูงที่หุ้นส่วนมันคือขุมทรัพย์ค้าของเถื่อนตลาดมืดล็อกใหญ่ที่สุดเท่าที่มีมาและเป็นการนำเข้าที่ง่ายกว่าหากใช้สินค้ามากมายเป็นฉากกั้นติดเพียงแค่รอการเซ็นอนุมัติเสียงสุดท้ายของประธานกรรมการบริษัทอย่างจักรภัทร
“ผมเห็นสมควรว่า ควรจะเร่งรื้อถอนให้หมดสิ้นภายในสิ้นปีนี้ครับผม”
อัมเรศพูดจบสายตาคมก็มองตรงมาที่เจ้าจอมที่นั่งมองอยู่ก่อนแล้วก่อนจะยิ้มมุมปากให้ ใครไม่สังเกตคงไม่เห็นว่ามันคือรอยยิ้มของความท้าทายคงมีเพียงเขาที่นั่งมองมันนิ่งในใจยังไงนึกขบขันกับเจ้าอสรพิษนั้น มันคงนึกว่าถ้ากรรมการระดับสูงมารวมตัวกันขนาดนี้คงจะกดดันประธานบริษัทอย่างเจ้าจอมได้ ... แต่เปล่าเลย สำหรับเขาความกดดันมันคือสิ่งที่ต้องพบเจอทุกวัน จนชินชาเสียแล้ว
“ผมก็เห็นด้วยกับโครงการนี้นะครับ ไหนๆเราก็กว้านซื้อที่มีจนหมดแล้ว สมควรที่จะต้องรื้อถอนกันเสียที” คณะกรรมการคนนึงพูดขึ้น ทำให้อีกหลายเสียงพลอยหยักหน้าหืออือด้วย มีแต่เจ้าจอมที่ยังนั่งยิ้มมุมปากมองภาพเหล่านั้นเหมือนดูละครสัตว์
“ทำไมน๊า … ทั้งๆที่ผมเป็นผู้ที่จะได้รับผลประโยชน์มากที่สุดกับไม่เห็นด้วยกับโครงการนี้” เจ้าจอมพูดลอยๆขึ้นก่อนจะควักเอาบุหรี่ขึ้นมาสูงยกขาขึ้นพาดบนที่นั่งอย่างสบายใจ
“ชักจะมากไปแล้วนะ!!! นี้คุณไม่ให้เกียรติพวกเราเลยนะ!” กรรมการอาวุโสชาวอังกฤษ คนนึงพูดด้วยภาษาบ้านเกิดอย่างฉุนๆเมื่อเห็นท่าทีจอมหยิ่งและไม่เห็นหัวของประธานสูงสุด
“ถ้าไม่พอใจก็ออกไปและขายหุ้น 10 % ของคุณซะ มิสเตอร์เอริสัน มีอีกหลายเจ้าที่เขาพร้อมจะซื้อต่อจากคุณ แต่ถ้าไม่ กรุณานั่งลงและฟังผมพูดให้ดีๆ”
ดวงตาราชสีห์คมกริบนั้นทำให้มิสเตอร์เอริสันนั่งลงได้ถึงจะมีอาการหงุดหงิดไปเสียหน่อยพร้อมกับหุ้นส่วนทั้งหลายก็เงียบเสียงลงด้วย อัสเรศยืนมองด้วยสีหน้าที่ไม่ยิ้มแย้มเหมือนเคย เจ้าจอมลุกขึ้นก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงพื้นกระเบื้องใช้เท้าเหยียบจนไฟดับ ก่อนจะเดินไปที่สไลด์หน้าห้องและหยิบรีโมตขึ้นมาปิดมันลง
“เดิมที ผมไม่สนับสนุนโครงการดังกล่าวอยู่แล้ว การรื้อถอนบ้านเรือนผมไม่ได้เป็นคนเซ็นรับรอง เพียงแต่ว่าคนเซ็นนั้นคือพ่อของผม ที่ท่านเซ็นไว้ก่อนที่จะเดินทางไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ และตอนนี้เขาได้ถอนตัวออกจากหน้าที่กรรมการสูงสุดเป็นที่เรียบร้อย ... เฮ้อ แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดโครงการนี้ถึงไม่ยกเลิกตามไปด้วย … ว่าไงอัมเรศ นายตอบคำถามฉันได้ไหม” เจ้าจอมพูดด้วยเสียงหนักแน่นแต่นิ่ง มองไปรอบๆห้องก่อนจะมาหยุดประจันหน้ากับหัวหน้าฝ่ายขายอย่างอัสเรศที่ยืนมองอยู่ก่อนแล้วที่ริมห้อง
“… ขออนุญาตครับท่านประธาน ผมต้องบอกก่อนว่าโครงการนี้นายท่านได้มอบหมายไว้ให้ผมจัดการตั้งนานแล้ว แต่เนื้อที่ตรงนั้นเป็นที่ที่จัดการยากเพราะเป็นแหล่งชุมชนแล-”
“จนต้องใช้เวลานานนับหลายปีค่อยๆเผาไล่ที่ ใช้กำลัง ยึดบ้าน ปล่อยคนจนที่มีหนี้สินติดตัวเร่ร่อนอย่างไม่ใยดีอย่างงั้นรึ มารตการรองรับไหนล่ะ ฉันไม่ได้เห็นได้รับรู้ ?”
“แต่พวกท่านก็รู้อยู่ว่าอย่างไรโครงการนี้ก็ผิดกฎหมายและจะมาห่วงจริยธรรมอะไรกันอีก” อัสเรศหันไปขอความเห็นจากคณะที่นั่งฟังอยู่ เจ้าจอมยังคงเหยียดยิ้มมุมปากอย่างสมเพชในตัวเจ้าอสรพิษ
“งั้นรึ … เสียงส่วนมากคงเชียร์ให้สร้างสินะ แต่เสียใจ กรรมการสูงสุดอย่างฉัน ไม่อนุมัติและใครจะถอนหุ้นทิ้งก็ตามใจ”
เจ้าจอมพูดพร้อมเหยียดยิ้ม ไม่มีใครกล้าถกเถียงขึ้นเพียงแต่แสดงความไม่พอใจทางสีหน้า เจ้าจอมไม่สนใจเพราะเขาเองถือหุ้นบริษัทดังกล่าวถึง 60 % และพวกที่นั่งอยู่ก็เป็นเพียงผู้ถือหุ้นส่วนน้อยของบริษัท และมีบริษัทอีกมากที่จ้องจะหวังผลกำไรของบริษัทของเขา จึงไม่จำเป็นต้องง้อหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหน เพียงแค่ตลอดเวลาเขาปล่อยให้อสรพิษอย่างอัมเรศอยู่ภายในบริษัทและทำตามใจตัวเองก็เพื่อจะเล่นสนุกเหมือนราชสีห์เล่นกับเหยื่อก่อนที่จะขย่อนกินเพียงเท่านั้น และเจ้างูก็หลงกลราชสีห์อย่างเขาเข้าเต็มเปา
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอประกาศด้วยนามของประธานสูงสุดในเครือกฤตยชญ์เนตร ให้ยกเลิกแผนการโครงการห้างสรรพสินค้าทั้งหมด หากใครยังดื้อดึง ขอความกรุณาอย่าหาว่าผมใจร้าย...จบการประชุม”
เขากล่าวเพียงแค่นั้นก็หันมาเหยียดยิ้มให้อัมเรศที่ยืนกำมือแน่นก่อนจะเดินออกมาจากห้องประชุมด้วยท่าทีไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ในสายตาทุกคนเขาอาจจะเป็นคนเสเพล ไม่เอาอ่าว และเรื่อยเปื่อย แต่ในความเรื่อยเปื่อยของเขา ความเป็นผู้นำสูงสุดก็ไม่ได้ทิ้งลายจากผู้เป็นพ่อ เพียงแต่ว่าเขากับพ่อต่างกันที่วิธีการเป็นผู้นำริเริ่มกับผู้นำที่คิดจะทำลายและสร้างขึ้นมาใหญ่มันต่างกัน
หลายปีที่เขากำรงตำแหน่ง เขาหวังเพียงทำลายทุกสิ่งที่พ่อเขาทำไปทีล่ะเล็กละน้อยปรับเปลี่ยนกิจการจากดำให้เป็นเทาและสุดท้ายให้มันกลายเป็นสีขาว ในผลกำไรที่มากขึ้นกว่าเดิม ถึงแม้โจทย์ดั่งกล่าวจะยากเพราะรากฐานที่ผู้เป็นพ่อสร้างไว้มันลึกซะจนถอนยากแต่นั้นก็คือบททดสอบของผู้ที่มีชื่อที่แผลว่าผู้ยิ่งใหญ่อย่าง จอม จักรภัทร กฤตยชญ์เนตร
ร่างสูงเดินเข้ามาภายในห้องทำงานที่เงียบสนิทของเขา เผลอแปปเดียวก็ 11 โมงกว่าแล้ว เขามองไปที่โซฟาที่มีเจ้าฝ้ายกำลังนั่งหัวหมุนอยู่หน้าแผนงานมากมายเพียงลำพังโดยไม่รู้ตัวเลยว่าถูกจับจ้องมองจากเขา เจ้าจอมบอกกับตนเองว่า เขาได้มองเด็กคนนี้ออกตั่งแต่แรกเห็นในความเข้มแข็งนั้นเต็มไปด้วยความไร้เดียงสาไม่รู้เรื่องรู้ราวความคิดอ่านเขียนยังคงเท่ากับเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันเพียงแต่ถือดีว่าตนนั้นรับภาระหนักกว่าใครบนโลกเลยต้องแสร้งเข้มแข็งเพื่อให้อยู่รอด และมันน่าสนุกที่จะจ้องมองหยอกล้อเล่นกับเด็กคนนั้น อยากที่จะคอยเฝ้าดูว่าเด็กคนนี้จะทนเขาได้นานสักแค่ไหน …
=========================
ก็รู้นะเรื่องแค่ไอ้เจ้าจอมร้ายยกเลิกโครงการรื้อถอนบ้านฝ้ายจะไม่ทำให้คนอ่านหายเกลียด ฮ่าๆๆๆๆ
เรื่องมันต้องดำเนินต่อไป
ขอบคุณที่ติดตามและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
แจกันเอ้ยเจอกัน จุ๊บๆ
:bye2:
-
จิ้มมมมมมมม
จิ้มไว้ก่อนนะคะเดี๋ยวไปอ่านก่อน
********************************
อร้ายยยยจอมนี่อ่านความคิดของหนูฝ้ายออกหมดเลยอ่ะ
หนูฝ้ายสู้ๆ อยากเห็นจอมโดนแกล้ง ก๊ากกกกกกก
-
- -* แหม่ จอมขี้แกล้งจริงๆ อยากโดดถีบ
-
จอมมม o13
-
ต้องลับคมกันอีกนานนนน
-
อ่านไม่เต็มอิ่มเลยยยย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จอมเนี่ยรู้ทั้งรู้แต่ก็ยังแกล้งน้อง
คอยดูตอนฝ้ายเอาคืนคงสนุกละงานนี้
ขิงก็ราข่าก็แรง :katai2-1:
-
หนูฝ้ายวันนี้บทน้อยนะ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆอ่านตามทันแล้วววววววว :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
o13
-
สรุปคือฝ้ายมันคิดไปเองว่าตนเองเนี่ยเนียนแล้ว หารู้ไม่ว่า...
-
แกล้งเด้กจังนะ
-
สงสารน้องฝ้าย
-
:-[
-
แหมอีตาจอมนึกว่าจะโง่จนโดนเขาโกง
แต่แกก็บ้าเนาะรู้ทั้งรู้ว่าหนูฝ้ายเขาลำบากขนาดไหน
แกก็ยังจะแกล้ง ฮึ้ย....มันน่า...ฆ่า.....นัก o18
-
พึ่งอ่าน ชอบฝ้ายจังเลย น่ารัก
-
คำผิดเยอะจังเลยค่ะ :z10:
แต่สนุกนะ น้องฝ้ายน่ารัก
-
:กอด1: หุหุ หนูจอมนี่ขี้เล่นเหมือนกันนะเนี่ย
แต่เล่นแบบแอบจิตนะเนี่ย :laugh:
-
อ่านรวดเดียวเลย สนุกกกกกกกกมากกก >[]<
มาต่อเร็วๆน่าา
-
รอติดตามอยู่นะ ให้กำลังใจนักเขียนนะกัฟ นักอ่านก็ตั้งตารอนะ สู้ๆนะ :impress2: :impress2:
-
{CH 10 Annoy }
เวลานี้ไอ้สองแสบเลิกเรียนแล้วและคงมีคนบ้านใหญ่ไปรับแล้วแน่ๆ … แต่ถ้าไม่มีคนไปรับล่ะ … ไอ้แสบสองคนต้องรอ รอแล้วพอไม่เห็นผมก็ร้องไห้หาผม และเจ้าพลก็ต้องพาเจ้าทัพกลับเองเด็กพวกนั้นไม่รู้ทาง สุดท้ายก็ต้องหลงทาง หลงทางเสร็จก็ถูกจับไปขาย … อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!! ไม่อาววววววว!!!!
“จะไปไหน”
ผมชะงักหันไปมองไอ้มนุษย์ปูนปั้นที่เอาแต่นั่งเซ็นต์เอกสารเงียบๆอยู่หลายชั่วโมงขนาดผมนั่งหัวโด่อยู่ในห้องด้วยยังไม่สนใจ ชวนไปกินข้าวก็เมินผม แถมพอผมไปกินยังต้องใจดีมีความเป็นมนุษย์สงสารเพื่อร่วมโลกด้วยการซื้อมาฝากมันอีก แถมยังเอาอะไรมายัดใส่หัวผมเยอะแยะก็ไม่รู้ ไม่ได้อยากเรียนสักหน่อยบัญชีอะไรเนี้ย! จิ๊ ! และทีอย่างงี้มาเรียกคนอื่นเค้า
“ทำไมต้องบอกด้วย ?”
“… ก็แล้วแต่ … แต่ถ้าเดินออกจากห้องนี้ไปอย่าหวังจะได้เข้าบ้านฉันอีกเลย” หน่อยยยยยยยยย!!!! ไอ้เวรนี้ =_=’ ขู่ตลอดดดดด
“จะไปรับน้อง!!!”
“ฉันให้คนไปรับกลับบ้านแล้ว” ไอ้บ้านั้นพูดหน้าตาเฉย ชิชะ! ทำเป็นอวดดี หล่อนักหรือไงฮะ!
“งั้นก็กลับกันเหอะ จะ 5 โมงแล้วนะ” ผมหน้ามุ่ยเดินไปหามันที่นั่งก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรอยู่ยุกยิกๆ ตั้งนานแล้วนะไอ้ท่าทางแบบเนี้ย งานมันจะยุ่งอะไรนักหนาเป็นถึงเจ้าคนนายคนเอาแต่ทำงานอยู่ได้ ถ้าเป็นผมก่อนหน้านี้ไม่แปลกหรอกนะ ฮึ จะไปยึดบ้านใครอีกล่ะ ไอ้หน้าเลือดดดดดด!
“งานยังไม่เสร็จ”
“งั้นกูกลับก่อนนะ! โอ๊ะ!!! ปล่อยยยยยยยย!” ผมร้องลั่นเมื่อไอ้หนูจอมโรคจิตเอื้อมตัวมารวบเอวผมขึ้นไปบนโต๊ะทำงานมันอย่างไม่ทันตั้งตัวสภาพก็เรทอาร์มาก!!!! ไอ้บ้านั้นเอาหน้าเข้ามาใกล้ผมที่สภาพคุกเข่าขาคู่อยู่บนโต๊ะทำงานของมันเอกสงเอกสารยับหมดแล้วเห็นไหม และหน้าแบบนี้ ยะ อย่า คิดว่ากูจะหลงกลนะไอ้แก่จอมร้าย!!!!!
“ไหนบอกสิจะไปไหน ?”
“กลับบ้าน!”
“บ้านใคร” มันยิ้มมุมปากก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ผมอีก ไอ้บ้านี้!!!!! อ๊ากกกกกกกกกกก!!!!
“บะบ้านคุณหญิง!!!!”
“หึหึ กลับยังไง” ไม่ต้องมาหัวเราะเยาะเลยหน้ากูคงทุเรศมากสินะตอนนี้นะ!!!!!ฮึ้ย!กัดหูซะดีไหมเนี้ย!!!!
“เอาหน้าออกไปนะ!!!!! อ๊ากกกกกกก! ปล่อยนะเว้ยไอ้บ้า!!!!” ผมตะโกนใส่หน้ามันและพยายามขัดขื่นตัวออกมาแต่ก็พลาดท้ายืนขึ้นและอุ้มผมพาดบ่าเดินไปที่โซฟาที่ผมนั่งตายตอนตายมาตลอดทั้งวัน ฮึ้ย ผมเกลียดโซฟาตัวนั้น!!!
ฟุบ!
ผมถูกมันเอามานั่งคร่อมตัวมัน ไอ้นี้มันแกล้งผมแน่ๆ ดูหน้ามันผมก็รู้ !!!! ผมจัดการง้างมือจะทุบหน้ามันให้แรงที่สุดแต่ก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆมันก็รวบเอวผมและพลิกตัวคร่อมผมไว้ในท่านอน! อ๊ากกกกกก! ยิ่งเรทเข้าไปอีก อยากโดนดีสินะได้เลย!!! ท่าไม้ตาย!!!!! หัวเข่าเตะไข่!!!!
… แอ๊ะ… มันรู้ทันอ่ะเอาหัวเข่ากดขาผมไว้เฉยเลย!!!!
“หึหึ ใช่มุขเดิมไม่ได้ผลหรอกไอ้หนู มาต่อกันจากเมื่อตอนเช้าดีกว่าเนอะ” มันยิ้มมุมปากก่อนจะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆ … จน … จน …
ผลั๊ก!!!!!
ผมผลักหน้ามันจนหน้ามันหงายและรีบลี้ภัยออกมาจากไอ้บ้านี้ แต่ก็โดนรวบกลับไปอีกรอบนี้มันรัดตัวผมไว้แน่นเลย และก้มลงมาจูบโดยที่ผมไม่ระวังตัวด้วย ฮึก … ไอ้บ้านี้ ไอ้บ้านี้!!!! ทำไมมันชอบแกล้งผมนัก ยึดบ้านผมไป เอาน้องมาขู่ แถมยังมาทำร้ายจิตใจอีก มันไม่ได้เห็นผมเป็นคนเลย ผมเป็นแค่ของเล่นของมันใช่ไหม แม่งชั่ว ไอ้จอมชั่ว!!!!!!
“หึ นึกว่าแน่” ผมมองไอ้บ้าที่ลุกออกไปจากตัวผมด้วยน้ำตาที่นองหน้า ทำไมผมเป็นแบบนี้ตลอด ไม่เคยต้องเป็นแบบนี้เลย จะขายรักก็ไม่เคยต้องแพ้ทางใคร หาทางออกมาได้ตลอด แต่กับไอ้บ้าที่นั่งมองหน้าด้วยสายตาเยาะเย้ยแบบนี้ ทำไมผมต้องแพ้ตลอด ไม่ยุติธรรมเลย ฮึก ไม่ยุติธรรม
“จะกลับก็ลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย” มันพูดไม่มองหน้าผมสักนิด ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป ผมค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งติดกระดุมที่ไอ้โรคจิตแกะออกตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แย่ชะมัด สภาพแบบนี้เหมือนโดนรุมโทรมมาเลย ไอ้ฝ้ายนะไอ้ฝ้าย เมื่อไรจะหาทางแก้แค้นไอ้บ้านี้ได้สักที !!!!
โครม!
“ออกรถสิ”
พอขึ้นไปบนรถได้ผมก็หันไปบอกไอ้บ้าโรคจิตที่เล่นกระดานฉนวนไอแพตบ้าบออะไรก็ไม่รู้ อ้าว แล้วใครจะขับรถล่ะมานั่งหลังกันสองคนแบบเนี้ย หมอนั้นหันมามองผมก่อนจะยักไหล่และเผยอปากไปที่ลุงคนขับรถด้านหน้าแกมองผมแบบยิ้มๆผ่านกระจกมองหลัง ผมหดไหล่ก่อนจะยิ้มแห้งๆให้ลุงแกย่นคอหันไปแยกเขี้ยวให้ไอ้น้องจอมแก่นิสัยชั่วร้าย ไอ้หมอนั้นยิ้มเยาะผมก่อนจะออกคำสั่งให้ลุงแกออกรถ หึ! คุณชายจริงๆ ทีเจอกันตอนแรกนี้ ดริฟเกือบทับผมกับน้องแหนะ เชอะ!
“ร้องเพลงหน่อยสิ”
“ก็เปิดเพลงเอาสิ… ครับ” ผมกัดฟันพูดเมื่อหันไปเห็นตาลุงคนขับรถ โอ้ย! อยากด่าโค้นนนนนนนน
“จะร้องไม่ร้อง… หรืออยากให้คนอื่นรู้ว่าเวลาฉันสัมผัสนานนายร้องเสียงยังไง” ผมผลักหน้าไอ้โรคจิตที่เอาหนวดมาถูแก้มผม โว๊ะ!!! ร้องก็ร้องว่ะ ร้องแล้วอย่ามาบ่นแล้วกัน
“เอาเพลงอะไรล่ะ”
“… นับหนึ่ง”
“ก็ถามว่าจะเอาเพลงอะไร!”
“นับสอง”
“ไอ้หมานี้!!!”
“นับสะ …”
“ช้าง ช้าง ช้าง ช้าง ช้าง น้องเคยเห็นช้างหรือเปล่า ช้างมันตัวโตไม่เบา จมูกยาวๆ เรียกว่างวง มีเขี้ยวใต้งวงเรียกว่างา มีหูมีตาหางยาว เฮ้!!!!” ผมกางมือเหมือนสองแฝดชอบเต้นให้ผมดู ลุงคนขับหัวเราะกิ๊กส่วนไอ้น้องจอมร้ายมองผมนิ่งเก็กหน้าชาแล้วมั่งน่ะ =_=’
“ตลกดีนะครับหนูคนนี้”
“ปัญญาอ่อนสิไม่ว่า”
มะ มะ แหมมมมมมมมมมมมม!!!!! อย่ามาให้เต้นอีกเป็นครั้งที่สองแล้วกัน เชอะ!!!!!
ปัง!!!
ผมปิดประตูรถเสียงดังเดินหงุดหงิดงุ่นง่านเข้าไปในบ้านใหญ่ไม่สนใจไอ้บ้าโรคจิตที่หยิ่งคุยด้วยก็ไม่พูด แต่พอผมหยุดพูดก็คะยั้นคะยอให้ให้ผมพูดอยู่ได้ น่าเบื่อชะมัด!
“ฝ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!” ผมหูกระดิกยิ้มร่าเมื่อได้ยินเสียงผสานของเจ้าเด็กแฝดสองคนที่วิ่งออกมาจากบ้านใหญ่ สองคนอยู่ในชุดนอนหมีกันทั้งคู่ต่างกันแค่เจ้าพลเป็นสีขาวกับเจ้าทัพเป็นสีน้ำตาล น่ารักดุ๊กดิ๊กมาก ต้องกราบขอบพระคุณคุณหญิงรสกรอีกแล้วสินะ ฮ่าๆๆๆๆ
“วันนี้เราทำงานศิลปะมาด้วยล่ะ นี้ๆ นี้พล นี้ทัพ นี้ฝ้าย นี้คุณหญิง ป้าน้อมแล้วนี้ก็ เอ่อ … ” เจ้าทัพเงยหน้ามองไอ้โรคจิตที่เดินมาพอดีก่อนจะเข้ามากอดขาผมอย่างกลัวๆ ทำเอาเจ้าพล กลัวไปด้วยสองแฝดเกาะผมเป็นตังเมเลย … ในรูปมีไอ้บ้านี้ด้วยงั้นเหรอเนี้ย
“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ มาๆมากินข้าวกันก่อนนะจ๊ะ” คุณหญิงเดินยิ้มแป้นตาม2 แฝดออกมา
“วันนี้ผมไม่กินนะครับ”
“ทำไมล่ะตาจอม”
“…” เอาอีกแล้วปิศาจโรคจิตออกโรงอีกแล้วผมมองไอ้หนูจอมโรคจิตที่เดินขึ้นบันไดไปอย่างหมั่นไส้เชอะ ทำเป็นเก๊กไม่เข้าท่า
“เฮ้อ … มาจ๊ะน้องฝ้ายหนูพลหนูทัพ เรามากินข้าวกันดีกว่าเนอะ”
“ไปรอที่โต๊ะเลยนะครับเดี๋ยวผมขึ้นไปตามคุณจอมก่อน”
“แต่หนูฝ้าย”
“ไม่เป็นไรครับ” ผมว่าก่อนจะวิ่งขึ้นตามไอ้บ้าโรคจิตไป มันจะมากไปแล้วมีแม่ตามกินข้าวแบบนี้แล้วยังจะปฏิเสธหน้าตายอีกเป็นลูกภาษาอะไรแค่สวัสดียังไม่มีสักคำ เย็นชาแบบนี้มันสมควรแล้วหรือไง ใจจะทนก็ตามใจอ่ะ ผมไม่ทนหรอก!
“นี้!!!! เฮ้ย!!!! โรคจิต!” ผมตะโกนออกมาเสียงดังเมื่อเปิดประตูเข้าไปเจอไอ้บ้าทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค่อันเดอร์แวร์ขาสั้นสีดำแค่ตัวเดียว!!!!!! หุ่นดีไปอี๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก อิจฉาโว้ย !!!!
“ทำไม อยากมองขนาดนั้นเลยหรอไงถึงตามมา ฮึ!” ผมร้องว๊ากขึ้นเมื่อมันเดินมากระชากแขนผมเข้าไปในห้องแถมล็อกประตูอีกต่างหาก บร๊ะแล้ว!!!!!
“ยะ อย่านะ แค่จะมาตามกินข้าวเฉยๆ อย่าทำอะไรกูนะ” ผมร้องเสียงลั่น และเหมือนได้ยินมันหัวเราะนิดๆด้วย เออเว้ย เมื่อกี้ยังเห็นเย็นชาเป็นแป้งแช่น้ำอยู่เลย ชิ อารมณ์เปลี่ยนไวจริงๆนะมึงนะ
“หึหึ อยากให้ฉันลงไปกินข้าวหรอ” ผมพยักหน้าหลบตามันที่มองผมแทบจะทะลุไปทั้งตัวและดูสภาพมันเด้!!!! สะยึ้ยมาก =_=’
“ก็ได้ … แต่มีข้อแม้นะ นายต้องอาบน้ำให้ฉัน …”
“ง่ะ!” ผมเผลออุทานออกมาอ้าปากค้าง … ก่อนจะเห็นภาพโซโลโมชั่นเดินเข้าห้องน้ำไป … งะ งั้นมึงก็อดตายไปเลยแล้วกันนะ!!!!!!!!!!
.
.
.
มื้อเย็นผ่านไปโดยไม่มีไอ้น้องจอมโรคจิตนั้น เฮอะ! ไม่อยากกินก็อดตายไปซะเรื่องอะไรผมต้องไปอาบน้ำให้คนพันธ์นั้นด้วย ถ้าเป็นสองแฝดที่ผมเดินจูงกลับมาบ้านสะโล้สะเล้อ้อนให้ผมอุ้มกันใหญ่ ผมเลยปฏิเสธไม่ลงต้องเอาไอ้หมีน้อยสองตัวขึ้นมาอุ้มไว้แขนคนล่ะข้าง เฮ้อ … สองแฝดโตขึ้นอีกแล้วสินะ … ถ้าวันไหนโตจนผมอุ้มไม่ไหวจะเป็นยังไงนะ … ผมไม่อยากให้ถึงวันนั้นเลย …
ผมค่อยๆวางเจ้าหมีอ้วนสองตัวลงบนที่นอนของทั้งคู่อย่างเบามือก่อนจะห่มผ้าห่มให้แน่นอก ปิดหน้าต่างไม่ให้ลมโกรกน้องเดี๋ยวจะไม่สบายเอาและหันมาเปิดแอร์ 26 องศาให้แทน ก่อนจะเดินกลับมาหอมแก้มแฝดคนล่ะทีเป็นการราตรีสวัสดิ์ แต่ดูเหมือนจะหอมแรงไปหน่อยเจ้าพลแฝดพี่ลืมตาขึ้นมามองผมก่อนจะยิ้มให้และโน้นตัวผมไปหอมหน้าผากเบาๆ
“ไม่เหนื่อยนะฝ้าย พลรักฝ้ายมากๆเลยนะ ทัพก็รักฝ้ายแต่วันนี้ทัพเล่นมากไปหน่อยทัพเลยหลับไปแล้ว พลจะดูแลน้องนะฝ้าย รักฝ้ายนะ” พูดเสร็จตาสองข้างของเจ้าพลก็หลับลงมือเล็กๆค่อยๆคลายออกไปกอดก่ายแฝดน้องที่ตะแคงข้างซุกหน้ามาหาตนอย่างน่ารักน่าเอ็นดู … ผมแอบปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ทันตั้งตัวเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆเดินออกมาให้เงียบที่สุด
พอเข้ามาให้ห้องได้ … ความเข้มแข็งทุกอย่างก็พังทลายลงด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาเหมือนไม่มีวันหมด … ผมจะเข้มแข็งต่อหน้าคนอื่นผมจะไม่ร้องไห้ … ผมบอกได้แค่นี้
==========================
มะ มะ มา แย้วจ้า ฮ่าๆๆๆ
คิดถึงหนูฝ้ายกันม้ายยยยยยยยยยยยยย :hao7:
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
เจอคำผิดลิสมาเลยน๊า อิอิ
รักจ้า :mew1:
:bye2:
-
:ped149: :pig4:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:น้องฝ้ายสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจ้า :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
อ่านแล้วแค้นใจ
หนูฝ้ายเมื่อไหร่จะแก้แค้นได้บ้างคะเนี่ย มาบ้านหลังนี้โดนข่มตลอดเลย
-
สองแฝดน่ารัก น้องพลแมนมาก
-
สองแฝดน่ารักจัง
-
คนพรรค์นี้
ลมโกรก
จำได้แค่นี้จ้า55
ชอบตอนนี้จัง ฝ้ายอุ้มลูกหมี คือน่ารักมาก อบอุ่
-
:hao5:
-
ต้องอดทนมากเรยสินะ สู้ๆนะฝ้ายจ้า
-
คิดถึงฝ้ายมากๆๆๆๆๆ พลกับทัพน่ารักตลอด
-
อิพี่จอมค่ะ
ตอนนี้จะทำร้ายเดกเรามาไปไหม ห๊ะ -_-^^^
-
อีตาจอมเมื่อไหร่จะดีกับฝ้าย
-
สงสารน้อง สู้ๆนะ
-
น้องแฝดพลกับทัพน่ารักมากเลยค่ะ ฝ้ายก็แอ็บแบ๊วได้น่าเอ็นดูมาก เจ้าจอมปีศาจนี่ก็เดาใจไม่ถูกเลยค่ะ
แต่ที่แน่ๆคุณหญิงนี่ร้ายไม่เบาเลย ดีนะที่เอ็นดูแฝดกับฝ้าย ไม่งั้นคงเป็นเจ้าแม่ปีศาจที่น่ากลัวน่าดู
:katai2-1:
-
:impress2: หนูฝ้ายอย่าพึ่งน้ำตาเยย สู้ๆเพื่อน้อง
-
สงสารหนูฝ้าย :mew2:
-
คิดถึงมากกกก
-
หนูฝ้ายจะโดนปล้ำมั้ยเนัี่ย
-
เป็นกำลังใจให้น่ะฝ้าย สู้ๆ
-
:เฮ้อ:
-
:mew2: :mew2: :mew2:
-
{CH11 Sick }
“ฝ้าย ฝ้าย”
ผมสะดุ้งตื่นกลางดึกเพราะมือเย็นๆของเจ้าแฝดพี่เขย่าเข้าที่ต้นแทนผม ฮือ … ผมเพิ่มได้หลับไม่ถึงชั่วโมงเลยนะ เพราะต้องเคาะสนิมเรียนด้วยตัวเองเพราะผมตกลงกับตัวเองไว้ว่าถึงไม่มีวุฒิการศึกษาแต่ผมก็ไม่ยอมน้อยหน้าใคร
“มีอะไรขุนพล?” ผมถามเจ้าตัวเล็กที่หน้าตาตื่นน้ำตาคลอเบ้า
“ขุนทัพ … ขุนทัพตัวร้อน พะ พล”
พรึบ
ผมดีดตัวลุกขึ้นก่อนจะวิ่งไปที่ห้องเจ้าแฝดที่อยู่ข้างๆโดยไวโดยมีเจ้าแฝดพี่วิ่งตามมาหน้าตาตื่น พอเปิดประตูเข้าไปได้ผมก็ถลาเข้าหาเด็กน้อยที่นอนหายใจหอบแรง เพ้ออะไรบางอย่างที่ผมฟังไม่รู้เรื่องอยู่ตลอดเวลา ลองเอามืออังหน้าผากดูปรากฏว่าไข้ขึ้นสูงมาก
“พลไปผ้าชุบน้ำมาให้ฝ้าย”
ผมหันไปบอกน้อง ขุนพลพยักหน้าก่อนจะวิ่งออกไปจากห้อง ผมเดินไปปิดแอร์เมื่อน้องผมบ่นออกมาว่าหนาวและหว่านหาผ้าห่ม ผมไม่เอะใจเลยที่ทัพเป็นไข้ทั้งๆที่เมื่อตอนหัวค่ำก็ออกจากดูท่าทางอ่อนเพลียและหลับไปซะขนาดนั้น ทำไมผมไม่เอะใจและให้น้องกินยาดักไว้ก่อนผมนี้มันเป็นพี่ที่แย่จริงๆ ผมลองจับมือเท้าของน้องปรากฏว่ามันเย็นมากผมเลยเอาผ้าพันตัวน้องไว้เหมือนดักแด้ พอขุนทัพเข้ามาพร้อมกับผ้าขนหนูชุบน้ำผมก็เอามาเช็ดลูบหน้าลูบตาน้อง … ผมต้องทำยังไง ผมควรทำยังไง
“ระ ร้อน … ฝ้าย ทัพร้อน” ผมสะดุ้งและรีบถอดผ้าออกจากตัวน้องเอาผ้าชุบน้ำและเช็ดตามตัวน้องให้เจ้าตัวหายใจแรงไม่ยอมหยุดเลย ผะ ผม …
“ฝ้าย ตามคุณป้าเถอะ ฮึก พะ พลสงสารน้อง นะฝ้าย”
“ไม่ได้นะพลเราจะรบกวนเค้าไม่ได้”
ผมรวบตัวทัพมากอดไว้แนบอกและหันไปพูดกับพลที่เข้ามาเกาะแขนผมอีกข้างไว้ ไม่ได้ … แค่นี้พระคุณที่มีอยู่ผมก็แทบชดใช้ไม่หมดแล้ว คุณหญิงไม่รู้เลยสักนิดว่าผมไม่ได้จัดการอะไรกับไอ้โรคจิตนั้นตามที่สัญญากันเอาไว้ กลับเป็นผมเองที่ทุกครั้งโดนต้อนแทบจนมุม ลำพังที่พักที่อาศัยและความ ปรารถนาดีตอนนี้ผมก็แทบจะกระอักหนี้บุญคุณจะตายแล้ว ไม่เป็นไรแค่ไข้ธรรมดา เดี๋ยวผมให้ความอบอุ่นน้องและให้น้องกินยาแปปเดียวก็ดีขึ้น … มันต้องเป็นอย่างงั้นสิ
“แต่ว่า”
“ฝ้ายบอกว่าไม่ได้ไง!!!” ผมหันไปตะคอกเจ้าทัพ เจ้าตัวสะดุ้งผละออกจากผมไปก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น … นะ นี้ผม … โธ่เว้ย ผมดุน้องทำไม …
“ฝะ ผ้าย พล ฮึก แม่ … พ่อ ทัพคิดถึง คิดถึงอยากกับไปอยู่บ้านเดิม อยากให้อยู่เหมือนเดิม ฮึก ”
“ทัพ ทัพ ไม่เอาไม่ร้องนะครับ โอ๋ๆ”
“ฝ้าย … ฮึก ตามเถอะนะ ตามบ้านใหญ่เถอะ พลกลัว กลัวจะตายแล้ว”
“พลพอดะ…!!!”
“ถ้าทัพตายมันจะมีความหมายอะไร!!!!! ไม่เอานะฝ้าย … พลไม่เอา ไม่เอาแบบนี้ …ฮึก” ผมอึ้งเมื่อเข้าพลตะหวาดออกมาลั่นและวิ่งเข้ามากอดผมกับทัพไว้แน่น … จริงสิ มันไม่มีความหมาย นี้ผมเป็นบ้าอะไร!!!!
“พลดูน้องนะ เดี๋ยวฝ้ายมา”
ผมวางทัพลงกับที่นอนและหันไปบอกเจ้าแฝดพี่ที่พยักหน้าทั้งๆที่ตอนนี้น้ำตาแทบจะออกมาเป็นสายเลือดอยู่แล้ว ไม่มีเสียงสะอื้นเพราะเจ้าตัวพยายามกัดปากตัวเองอยู่ เข้มแข็งมากน้องเข้มแข็งกว่าผมซะอีก ผมหอมลงแก้มนิ่มๆของพลทีนึงเป็นการให้กำลังใจก่อนจะวิ่งออกมาที่ห้องตัวเอง คว้าโทรศัพท์ของตัวเองกดหาเบอร์ที่เมมไว้… ผมไม่มีเบอร์คุณหญิง ไม่มีเบอร์บ้านใหญ่ มีแค่เบอร์ไอ้บ้าโรคจิต …
“นี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว” ผมตัดใจกดโทรออกและรอสัญญาณไม่นานเสียงแสบพร่านของไอ้โรคจิตก็ดังขึ้น คงหลับแล้วแน่ๆ
“ขะ ขอร้องล่ะ ขอร้อง ขอร้อง” ผมพยายามเรียบเรียงคำพูด แต่ตอนนี้ ….
“… เป็นบ้าอะไร”
“ช่วยทัพด้วย ทัพไข้ขึ้นสูงมาก ฮึก ช่วยด้วย ขอร้อง ช่วยผมที จะให้ผมทำอะไรก็ได้ จะฆ่าผมก็ได้ ช่วยด้วย ฮึก”
“… ตืดดดดดด ตืดดดด” ผมกัดปากตัวเอง … นี้ผมทำอะไร ผมไปขอร้องไอ้คนเลือดเย็นแบบนั้นทำไม รู้อยู่แล้วว่าคนพันธุ์นั้นไม่มีทางเห็นใจผมอยู่แล้ว เสียศักดิ์ศรีชะมัด ให้ตายสิว่ะ!!!
“ฝ้าย!!!! ทัพสั่น ฝ้าย!!! ทัพเป็นไรไม่รู้ ฮึก ฝ้าย!!!!!” ผมโยนผวาโทรศัพท์หล่นลงพื้นเมื่อเสียงโวยวายของพลดังขึ้น เท้าผมมันขยับวิ่งไปหาน้องโดยอัตโนมัติภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือเจ้าพลกอดเจ้าทัพที่สั่นคลอด้วยพิษไข้ไม่ยอมห่าง โดยที่ตัวเองสะอึกสะอื้นอย่างทำอะไรไม่ได้
ไม่เอาแล้ว ผมจะพาน้องไปโรงพยาบาลเอง ไม่รอใครทั้งนั้น ผมวิ่งเข้าไปอุ้มเจ้าทัพขึ้นมาแนบอกและหยิบผ้าคลุมมาคลุมตัวน้องไว้ และรีบวิ่งออกมาจากบ้าน โดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น น้องผม … น้องผม
ตุบ
“โอ๊ย!!! ฮึก ฝ้าย” ผมหันไปมองตามเสียงก่อนจะใจหายวาบ เมื่อเจ้าแฝดพี่ตอนนี้ล้มไปนั่งพับอยู่กับพื้น ต้องสะดุดตอนที่วิ่งตามผมออกมาแน่ๆ … ผมมันบ้า ทำไมดูแลน้องไม่ได้ คนโน้นเจ็บคนนี้ป่วย! บ้า บ้า บ้า!!!!
“พล!!!! เป็นอะไรเจ็บตรงไหน”
“ฝ้ายเอาน้องไปหาหมอก่อน พลไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรได้ไง มานี้มา” ผมรีบอุ้มเจ้าพลขึ้นมาไว้แนบอกอีกคน แต่ก็ต้องผงะเมื่ออยู่ๆเจ้าพลถูกแย่งลอยขึ้นไป
“วุ่นวายอะไรกัน นี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว” ผมเม้มปากนิดหน่อยก่อนจะหันไปดูด้านหลัง เห็นไอ้แก่โรคจิตยืนค้ำหัวมองผมอยู่ในชุดคุมที่สวมทัพชุดนอนอีกทีนึง จับคอเสื้อน้องผมห้อยไปมาอยู่
“อุ้มดีๆหน่อยสิ เดี๋ยวน้องตก!!!”
“… พูดจาให้มันดีๆ เหมือนเมื่อกี้สิ”
“นี้!!!!”
“ฝะ ฝ้าย … นะ หนาว ทัพหนาว …”
“ฮึก … ได้โปรด ช่วยน้องผมสองคนด้วย …” ผมกัดฟันพูดออกมา ไม่เอาแล้วศักดิ์ศรีไม่เอาอะไรแล้ว ขอแค่น้องผมปลอดภัย ไม่เอาอะไรแล้ว!!! แลกด้วยอะไรก็ได้ ได้โปรด …
“หึ ตามมา” ไอ้แก่โรคจิตรวบตัวขุนพลขึ้นไปอุ้มในท่าอุ้มแบบที่ผมอุ้มขุนทัพ ก่อนจะเดินนำหน้าไป ผมรีบลุกและออกวิ่งตามไปทันที
.
.
.
ผมนั่งรออยู่หน้าห้องตรวจพร้อมกับไอ้แก่โรคจิตที่นั่งกอดอกหลับตานิ่งอยู่ข้างๆผมอีกข้างนึงเป็นเจ้าขุนพลที่นอนหนุนตักผมและหลับไปที่เท้าข้างขวาถูกพันด้วยผ้าพันแก้ปวด หมอบอกว่าขาเคล็ดจากการล้มและพรุ่งนี้จะปวดขึ้นอีกหน่อยแต่ไม่เป็นไร แต่เจ้าทัพนี้สิ เข้าไปนานแล้วไม่ออกมาสักที บรรยากาศของโรงพยาบาลตอนตี2 นี้ก็แทบจะทำให้ผมไม่กล้าจะขยับไปไหนแล้ว น่ากลัวไปอีก
"เจ็บไหม ? เท้าน่ะ" ผมหันไปมองคนที่หลับตานิ่งอยู่ข้างๆ ... ไม่ได้หลับหรอกหรือคนๆนี้ และจะเต๊ะท่าทำหอกอะไรว่ะ!!! ผมมุ้ยปากมองไปที่เท้าตัวเองที่ตอนนี้เย็นจนผมรู้สึกชา ... ผมออกมาทั้งๆที่ไม่ได้ใส่รองเท้าด้วยซ้ำ เบอะบะอีกล่ะฝ้ายเอ้ย!!!
"มะ ..."
“หนูฝ้าย ตาจอม!!!!” ผมหันไปมองตามเสียงก่อนจะกัดปากตัวเองอย่างลำบากใจเมื่อเห็นคุณหญิงวิ่งหน้าตาตื่นเจ้ามาพร้อมป้าน้อมในชุดคุมนอน ผมหันกลับมาตบหลังปลอบเจ้าพลที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาเบาๆ
“โธ่ น่าสงสาร มาหาป้ามาหนุ่มน้อย” เจ้าพลไม่ขัดขืนกางแขนให้คุณหญิงอุ้มขึ้นไปกอดปลอบขวัญ ก่อนจะปล่อยโฮออกมาพึมพำอะไรกันไม่รู้สองคน
“หนูฝ้ายโอเคไหมค่ะ ป้ากับคุณนายได้รับโทรศัพท์จากคุณจอมกลางดึก คุณหญิงตกใจมากเลยรีบตามมา”
“โอเคครับป้า ขุนพลขาเคล็ด ส่วนขุนทัพ …”
คลืดดดดดด …
“คุณหมอ!!! น้องผมเป็นไงบ้างครับ”
“เด็กชายขุนทัพ ตอนนี้อาการปลอดภัยแล้วครับ อาการดั่งกล่าวเกิดจากไข้เลือดออก ดีที่มีส่งทันเวลาพอดี เดี๋ยวจะย้ายคนไข้ไปที่ห้องพักนะครับ”
“ขอบคุณมากนะครับหมอ!” ผมยกมือไหว้หมอ ก่อนจะก้มหน้ามองมือตัวเองที่ปล่อยลงข้างตัว นี้ผม … ผมดูแลน้องไม่ดีทำให้น้องเป็นไข้เลือดออกงั้นหรอ อีกนิดเดียวน้องผมต้องตายแน่ๆ อีกนิดเดียวเอง ฮึก… อีกนิดเดียว
ผลุบ …
ผมชะงักเอามือปาดน้ำตาที่หยดลงพื้นอย่างไม่รู้ตัวแทบจะทันทีเมื่อมือใหญ่ๆวางลงบนหัวผม … ไม่ได้นะ ต้องไม่ให้ไอ้บ้านี้เห็นน้ำตาผม ตะ ต้องไม่ให้มันมาเห็นใจผม ตะ ต้อง …
“ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นหรอก” เท่านั้นแหละครับ เมื่อก้อนน้ำแข็งยักษ์พุ่งเข้าทำร้ายกำแพงของผมจามันพังทลายลงหมด … น้ำตาของผมไหลออกมาเป็นเขื่อนแตก ทรุดลงกับพื้นด้วยความรู้สึกที่อัดอั้นตันใจ
“ขอบคุณ ขอบคุณมากๆ ขอบคุณครับ ฮือออออออ ขอบคุณ”ผมพูดได้เพียงแค่นั้นก็รู้สึกว่าตัวเองถูกรวบเข้าไปกอดโดยเจ้าเด็กตัวเล็กแฝดพี่
“ไม่ร้องนะฝ้าย โอ๋นะๆ” ไม่รู้เมื่อไรที่ผมเผลอหัวเราะออกมาน่าขำที่คนเป็นพี่อย่างผมต้องให้น้องมาพูดปลอบใจแบบนี้ และก็ต้องขอบคุณไอ้หนูจอมร้ายนี้ด้วยที่เหยียบมิดจนพาน้องมาส่งโรงพยาบาลทันผมคงต้องมองเจ้าหนูจอมร้ายนี้ใหม่ซะแล้ว บางทีนะ อาจจะเป็นคนดีกว่าที่คิดก็ได้ …
“ขอโทษนะค่ะ ไม่ทราบจะให้คนไข้พักที่ห้องชั้นไหนค่ะ”
“ห้องธรรมดาครับ/ห้องพิเศษ”
เอิ่ม …=_=’
“ห้องธรรมดาครับเอาแบบสองเตียงนอน!!!”
“ห้องพิเศษ”
“เอ่อ … สรุป ห้องไหนดีค่ะ”
“ห้องธรรมดาสามัญชนครับ!!!”
“ห้องพิเศษ…”
หน่อย … เห็นทีจะญาติดีกันยาก!!!!!
==========================
มาแย้ววววววววววววววววว :hao7:
คิดถึงกันม๊ะ อิอิ
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
บ๊ายยย เจอกันตอนหน้าน่าาาา :hao7: :bye2:
-
ห้องพิเศษนี่หนูจอมช่วยจ่ายให้เปล่า
-
เป็นกำลังใจให้น่ะฝ้าย
-
:hao5:
-
:impress2:
-
ลดทิฐิลงหน่อยเถอะค่ะฝ้าย ห้องพิิศษดีต่อน้องหนูนะคะ
-
ดีกันสักทีสิคู่นี้ สงสารฝ้ายสงสารแฝด ถ้าฝ้ายต้องดูแลจอมใครจะดูแลแฝดล่ะ
-
ทะเลาะกันทุกเรื่องสิน่า
-
อื้อหือ ไข้เลือดออกเลยหรอ ดีนะที่ปลอดภัยมาทัน
-
เมื่อไหร่จะญาติดีกันคะ
-
น่ารักอ่ะ อ่านไปยิ้มไปอินไปกับเรื่อง
สนุกมากค่ะ คนเขียนสู้ๆ รอตอนต่อไปอยู่นะคะ :katai2-1:
-
ได้ห้องพิเศษชัว
-
ไม่มีมาม่า แต่น้ำตาคลอได้ทุกตอนซิ ขอจองสองแฝดเลยนะห้ามใครแย่งด้วย
-
สั้นไป :ling1:
-
ญาติดีกันยากจริงๆ
-
เกือบจะดีล่ะ
-
ตามใจ(ว่าที่)สามีหน่อยซิคะ :z1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ห้องธรรมดาฮะ
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:หนูฝายจะขัดทำมัยจะ๊ยังงัยก็แพ้ :hao3: :hao3: :hao3:
-
ยอมๆไปเถอะลูกกกกกกก สงสารน้องงงง
รอตอนต่อไปน้าาา
-
{CH12 Baby fever }
หน่อย แหนะ! สุดท้ายไอ้บ้าน้องจอมน้อยโรคจิตก็ชนะผมไปด้วยคะแนน 2ต่อ 1 เพราะคุณหญิงเห็นด้วยว่าจะให้เจ้าทัพพักห้องพิเศษ ชิ อย่ามาเก็บค่าห้องย้อนหลังล่ะกันไม่งั้นผมจะกระโดดกัดหูให้ขาดเลย เอาล่ะ 6 โมงแล้ว ผมพึ่งกลับมาถึงบ้านตอน ตี 3 เพราะหมอไล่ผมกลับไม่ยอมให้ผมเฝ้าน้องค่อยไปเฝ้าตอนเช้า 6 โมงนี้ฟ้าสว่างแล้วหวังว่าจะไม่ดุผมหรอกนะ กลับมาผมก็ไม่ได้นอนเพราะพลปวดข้อเท้าต้องให้กินยากว่าจะยอมหลับก็เกือบตี 4 ผมก็เป็นห่วงเจ้าทัพจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน พอ 6 โมงปุ๊บก็ลุกอาบน้ำอาบท่าทันทีไม่อยู่ให้ไอ้น้องจอมโรคจิตมาลากผมไปไหนมาไหนหรอก จนกว่าน้องจะหายดีผมจะไม่ไปไหนทั้งน้านนนนนน!
“หนูฝ้าย” ผมหันไปมองคุณหญิงที่เดินเข้ามาในบ้านเรือนไทย ผมกำลังจะเดินเข้าไปอุ้มเจ้าพลออกมาต้องชะงักและเดินไปหาท่านทันที
“สวัสดีครับคุณหญิง มาทำอะไรแต่เช้าครับ”
“ก็ฉันรู้น่ะสิว่าหนูจะพาน้องหนีไปโรงพยาบาล คิกๆ ถูกไหมจ๊ะ” ผมแอบอึ้งไป 2 วิ คุณหญิงนี้เป็นญาติกับเจน ญาณทิพย์ รึเปล่านะ รู้ใจผมไปอี๊กกกกก
“หึหึ เดี๋ยวฉันเฝ้าหนุ่มน้อยให้เองจ้า หนูไปหาน้องเถอะ”
“เอ่อ … ”
“บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าเห็นฉันเป็นเจ้านาย แต่ให้เห็นฉันเป็นญาติผู้ใหญ่คนนึง เอะ ว่าแต่ป่านนี้ตาจอมยังไม่ลงมาเลย ก่อนไปฉันวานไปปลุกให้ทีได้ไหมจ๊ะ” แง๊ะ โธ่ ไปปลุกมันก็รู้สิว่าผมจะหนีอ่ะ แง๊มๆๆๆ
“ตะ แต่ว่า”
“ไปเถอะจ๊ะ ตาจอมไม่ใช่คนใจร้ายหรอก” หรอครับ!!!! ผมว่าคุณหญิงรู้จักลูกตัวเองน้อยป๊ายยยยยยย! เอาเถอะแค่ไปปลุกก็พอแล้วใช่ไหมล่ะ … แล้วหมอนั้นก็กลับมาพอๆกับผมก็สมควรที่จะไม่ตื่นล่ะนะ
.
.
.
ชะแว้บ … ห้องมืดสนิทเลยแหะ สงสัยจะปิดม่าน ผมค่อยๆเลื้อยตัวเองเข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูอย่างเบามือ หึหึ ไอ้ปิศาจน้องจอม เดี๋ยวขอคิดก่อนน๊า ว่าจะปลุกยังไงดี ฮึฮึ
“ฉันเหนื่อยมากอย่ามาก่อกวน” เฮือก!!!! ผะ ผีหลอก … ผมผวาขนลุกซู่ทันที แต่เดี๋ยวนะเมื่อกี้เสียงไอ้ปิศาจตั้งหากไม่ใช่ผีเผออะไรสักหน่อย ยังอุตส่าห์รู้ตัวเองหนอ! สกิลเทพอีกล่ะไอ้บ้าโรคจิต!!!
“ไม่ไปทำงานหรอไง”
“… พูดมากจัง อย่าแม้แต่คิดจะเปิดไฟนะไอ้เด็กผี” ผมชะงักมือทันที แหมๆ พอดีผมเป็นคนชอบแหกกฎซะด้วยสิ กดแม้มเลย ดูสิมันจะทำอะไรผมได้ มีอะไรประตูก็อยู่ด้านหลังผมนี้เอง โธ่วๆ ไม่มีคำว่ากลัวในพจนานุกรมของพี่หรอกนะ คิกๆ
ปิ๊ง !!!! ว๊าบ!!!!
“เฮ้ย!!!!!” ผมร้องว๊ากทันทีเมื่ออยู่ๆร่างผมก็ลอยขึ้นและถูกโยนลงเตียงอย่างรวดเร็ว แหงะ แล้วทำไมมึงนอนไม่ใส่เสื้อเนี้ย!!! คนบ้าอะไรว่ะแน่นไปทั้งตัวเลย แง๊ม เดี๋ยวก็กัดให้นมขาดซะนี้ !!!!
“หาเรื่องใส่ตัวเองแล้วหนูน้อย”
“ออกไปนะไอ้หื่นนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!”
“หึหึ ชอบขัดใจฉันนัก ไหนขอดูน้ำหน้าคนปากเก่งหน่อยนะ”
“ดะ เดี๋ยว อื้มมมมมมม!!!! อ๋อย!!!” มะ มัน มัน จูบผมอีกแล้ววววววววววววววว!!!! … แต่ว่านะ แต่ว่า … มันไม่เหมือนครั้งก่อน ครั้งนี้มันอ่อนโยน …มันทำให้รู้สึกโหว่งในท้อง ทำให้รู้สึกหัวผมเบา … ไม่ดีแน่ แบบนี้ไม่ดีแน่ๆ ผมกำลังจม …
“หึหึ เด็กน้อย” ผมได้ยินเสียงมันกระซิบข้างหูก่อนที่ตัวผมจะถูกปล่อยออกจากพันธนาการของมัน ผมลุกพรวดออกมาจากเตียงไอ้ปิศาจทันที แง๊ง เสียท่าทันอีกแล้วอ่ะ!!! ผมหยิบหมอนได้ก็พาตามหลังไอ้บ้าที่เดินเข้าห้องน้ำไปทันที เจ๋งเป้ง! โดนเต็มหลังเลย!!! หง๊ะ!!!!
มะ มันหันกลับมา … อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
ใครจะอยู่รอให้มันมาจู่โจมอีกล่ะ ผมใส่เกียร์หมาวิ่งหน้าตั่งออกมาจากห้องไอ้หมาบ้าชอบกัดปากทันที แพ้อีกแล้ว แพ้อีกแล้ว ฮึ้ย!!!!!
ไม่สนแล้วไปหาขุนพลดีกว่า!!!
.
.
.
“ฝ้าย ฮึก ฝ้าย แงงงงงงงง ฝ้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!” ผมตกใจเมื่อได้ยินเสียงเจ้าขุนทัพร้องงอแงออกมาจากห้อง จนต้องวิ่งตาลีตาเหลียกเข้าไปคิดว่าใครมาทำอันตรายน้อย ที่ไหนได้พยาบาลมาวัดไข้เปลี่ยนสายน้ำเกลือ โธ่เอ้ย ไอ้เด็กหัวเหม่งเอ้ยยยยยยยย!!!
พอเห็นผมเท่านั้นแหละครับร้องไห้ปล่อยโฮหนักกว่าเก่าอีก พยาบาลต้องช่วยกันจับเพราะเกรงว่าสายน้ำเกลือจะหลุดและเจ้าตัวต้องเจ็บตัวอีก ผมก็อยากจะหัวเราะกับไอ้เด็กที่บอกว่าตัวเองไม่เคยกลัวเข็มอยู่หรอกนะ แต่พอเห็นน้ำตาแล้วก็ทำให้ผมหัวเราะไม่ออก รีบเข้าไปปลอบประโลมยกใหญ่กว่าจะหยุดนิ่งลงได้
“น้องดื้อมากเลยนะค่ะ คงเหนื่อยสินะค่ะ คิกๆ” พยาบาลสาวหัวเราะคิกคักอย่างหยอกๆผม ผมหันไปยิ้มให้เธอก่อนจะเหลือบไปเห็นกองผ้าปูที่นอนที่เต็มไปด้วยเลือดและอุทานออกมาอย่างตกใจ
“เลือดใครครับนั้น”
“อ่อ ของน้องขุนทัพนี้แหละค่ะ สงสัยเจ้าตัวจะดิ้นไปหน่อยเลือดเลยไหลย้อนกลับ เข้ามาดูอีกทีก็เต็มเตียงแล้วเลยต้องเปลี่ยนผ้าปูและเปลี่ยนเสื้อให้ใหม่ พอตื่นขึ้นมาก็ตกอดตกใจใหญ่เลยค่ะนี้จับกันสองคนแทบจะเอาไม่อยู่ แข็งแรงแบบนี้ไม่นานคงได้กลับบ้านแล้วล่ะค่ะ” เอิ่บ ผมควรจะดีใจดีไหมที่น้องเป็นเด็กแข็งแรง แฝดคู่นี้เป็นเด็กนอนดิ้นครับ แต่ไม่นึกว่าจะดิ้นจนสายน้ำเกลือหลุดขนาดนี้ น่าเขกหัวเหม่งจริงๆเลยนะ
ฟอดดดดดด
เขกเอาไว้ก่อนขอหอมก่อนแล้วกัน เป็นห่วงมากเลยเด็กดื้อคนนี้ ผมหอมน้องลูบหัวไปมาให้น้องรู้สึกปลอดภัย มือข้างที่ไม่เจาะสายน้ำเกลือเกาะเสื้อผมแน่น ซบที่อกผมไม่ยอมปล่อย สงสัยจะกลัวมากๆเลยแหะ หัวเหม่งแล้วยังขี้กลัวอีกน้องใครนะ
“ไม่เป็นไรนะทัพ เดี๋ยวก็หาย ลูกผู้ชายไม่ร้องไห้เพราะเรื่องแค่นี้หรอกนะ” อย่าเอ็ดเรื่องเมื่อคืนไปเชียวนะ จุ๊ๆ
“ฮึก แต่ทัพเจ็บอ่ะ ตอนเค้าสอดเข็มเข้าไปอ่ะ ทัพไม่อยากโดนเจาะ”
“คราวหลังก็ห้ามให้ยุงกัดอีกนะ จะได้ไม่โดนเจาะอีก ไหนดูหน้าคนเก่งหน่อยสิ” ผมค่อยๆเชยคางน้องขึ้นมา หว๊า แก้มแดงเป็นลูกตำลึงสดเลย ผมมองตายี๋ปากเบะที่ร้องไห้ไม่ยอมหยุดและสงสารจับใจ เฮ้อ เด็กหนอเด็กน้อย จะทำให้ผมรู้สึกผิดไปถึงไหนนะ
“ไม่เอาไม่ร้องครับ เดี๋ยวพี่พลล้อนะ” ทัพกลั้นเสียงสะอื้นทันที แหม ไม่ยอมกันเลยนะ
“พลล่ะ พลไม่มาด้วยหรอฝ้าย”
“ฝ้ายให้พลอยู่บ้านกับคุณหญิง เดี๋ยวบ่ายๆคงจะมากัน ทำไมคิดถึงพลหรอ” ไอ้เด็กแสบก้มหน้ามองแขนผมที่นั่งกอดอยู่และพยักหน้าเบาๆ แหมนะ! หมั่นเขี้ยวจริงๆน้องใครเนี้ยยยยยย!!!!
“อาหารเด็กชายขุนทัพมาแล้วค่ะ” ผมลุกลงมาจากเตียงก่อนจะให้พยาบาลจัดแจงประกอบโต๊ะเอาโจ๊กท่าทางจืดชืดมาวางตรงหน้าของเจ้าขุนทัพที่ทำหน้าแหยงเมื่อเห็นข้าวมื้อเช้า จนผมต้องบุ้ยปากเชิงเอ็ดขึ้นเจ้าหัวเหม่งจึงยอมฉีกยิ้มให้คุณพยาบาลสาว
“ถ้ายังไงกินข้าวเสร็จแล้วกินยาด้วยนะค่ะ เดี๋ยวสักพักดิฉันจะเข้ามาเก็บ ฝากคุณพี่ช่วยดูแลน้องนะค่ะ” เธอยิ้มพิมพ์ใจให้ผมก่อนจะเดินออกไป แหมนะ นางฟ้าในชุดขาวช่างน่ารักน่าขบจริงๆนะเออ
“ฝ้ายหื่น”
“เดี๋ยวเถอะ กินข้าวเลย มาเดี๋ยวป้อน”
“ไม่อาววววววววววววว! ฝ้ายลงไปซื้อย่างอื่นมาให้กินหน่อยนะ นะ นะ”
“ไม่ได้ อาหารโรงพยาบาลดีต่อสุขภาพที่สุดแล้วรู้ไหม เค้าทำมาเพื่อให้ผู้ป่วยอิ่มไม่ได้ทำมาให้อร่อย อีกอย่างนะฝ้ายเคยได้ยินข่าวด้วยล่ะ ว่ามีคนเอาของข้างนอกมากิน แล้วผลเป็นไงรู้ไหม?”
“…” ไอ้แฝดหัวเหม่งส่ายหน้า ดูท่าทางจะยอมกินง่ายๆด้วย ดื้อเหมือนใครนะ!
“ตายเลยนะ เพราะอาหารพวกนั้นมีทั้งชูรส ทั้งน้ำปลา เค็มไปอีก เชื่อฝ้ายนะกินนี้แหละอีกไม่นานก็ได้กลับบ้านแล้ว และถ้าอยากกินผลไม้เดี๋ยวฝ้ายไปซื้อมาให้กิน แต่ต้องกินข้าวในชามให้หมดก่อนนะ เข้าใจ๋ ???”
ไอ้แสบบุ้ยปากแต่ก็ยอมอ้าปากให้ผมป้อนแต่โดยดี ดีแล้วไม่ขัดขื่นไม่งั้นคงได้ใช้ไม้แข็งกันบ้าง ก็พูดไปเรื่อย!!! ธรรมดาก็ไม่กล้าตีอยู่แล้ว ยิ่งป่วยแบบนี้ไอ้ฝ้ายจะไปทำอะไรได้ แง๊ม แต่โชคดีที่สองแฝดเป็นเด็กน่ารักเลยเลี้ยงง่ายไม่น่าปวดหัว และผมเชื่อว่าลำพังผมจะเลี้ยงน้องให้เป็นคนดีได้ ซิงเกิ้ล พี่ชายไปเลยปะล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
หลังจากกินเสร็จผมก็ให้น้องกินยาทั้งกล่อมทั้งขู่กว่าจะยอมกิน พอกินเสร็จสักพักไอ้ตัวเล็กก็หลับไป ผมนั่งๆนอนๆอ่านหนังสือไปได้สักพัก ตัวเองก็หลับตามแต่หูก็คอยฟังอยู่ตลอดกลัวเจ้าเด็กนี้ตื่นขึ้นมาและแหกปากโวยวายอีก … อ้า … โซฟาห้องพิเศษนี้มันนิ่มดีจริงๆ
.
.
.
@#$$%$%^$%@#$%^&&*(
ใคร … ใครเปิด TV
“คิกๆ นี้อย่าจี๋ทัพสิ เดี๋ยวตกเตียงนะ พลอย่าดี๊!!!” เสียงทัพหัวเราะ … พล พลมางั้นหรอ … ลืมตาไม่ขึ้นอ่ะ
$%^&*^*&%$$&*(
ทำไมต้องเปิด TV เสียงดังขนาดนี้ด้วยนะ ผมฝืนตัวเองลืมตาขึ้นก่อนจะปรับโหมดสายตาตัวเองเล็กน้อย เคราแหล่มๆของใครอ่ะ ไอ้หน้ากรามชัดๆนี้ของใคร … และไอ้ตักแข็งๆนี้ล่ะ
พรึบ!
ผมลุกขึ้นอย่างมึนๆ ก่อนจะหันไปมองเห็นไอ้น้องจอมร้ายกำลังนั่งดูรายการใน TV ไม่ได้สนใจผม อะไรมาได้ยังไง และทำไมผมถึงไปนอนบนตักไอ้บ้านี้ได้ ไหนจะผ้าห่มอีก ตอนแรกไม่มีนี้หน่า
“ฝ้ายยยยย ตื่นแล้วหรอ นี้ๆ พลแกล้งทัพอ่ะจี๋ทัพใหญ่เลย” ผมมองไปที่สองแฝดที่เล่นกันอยู่บนเตียงคนไข้ก่อนจะหันมามองไอ้น้อมจอมโรคจิตอีกที
“มีปัญหาอะไรนักหนากับหน้าฉัน”
“เปล่า … คือ เฮ้อ ช่างมันเถอะ มานานรึยัง”
“ก็นานพอจะเห็นว่าคนมาเฝ้าให้คนป่วยเฝ้าแหละนะ” จึ๊ก!!!!! แทงใจดำไปดิ๊!!!!
“และมาทำไม คุณหญิงล่ะมาด้วยรึเปล่า”
“ไม่ได้มา ไปธุระสำคัญ เลยฝากให้ฉันมาแทน”
“อ๋อเหรอ … และไม่ทำงานหรอครับคุณจอม” ผมกัดฟันประชด แหมๆ แต่งตัวซะเต็มยศนึกว่าจะไปเดินแบบที่ไหน หล่อมากสินะ!!!! จะมาล้อพยาบาลใช่ไหมบอกมาซะดีๆไอ้เคราแหลม
“ไปก็ไปแล้วสิ นี้ไม่ไปก็แสดงว่าไม่ได้ไป” อ่ะ … อะ ไอ้บ้า!!!!!! ปั๊ดโธ่ เถียงไม่เคยชนะความซึนมันเลยให้ตายสิ
“ฝ้ายๆ ดูนี้ คุณจอมซื้อมาให้ทัพล่ะ” ผมหันไปมองเจ้าทัพที่ชูหุ่นยนต์กันดั้มรุ่นใหม่ให้ผมดู
“พลก็ได้นะ” เจ้าพลไม่น้อยหน้าเอาอีกตัวขึ้นมาโชว์ผม ดูจากสภาพแล้วน่าจะของแท้ ตัวนึงก็ตกสองพันสองตัวก็สี่พันต้องขอคารวะท่านพี่เป็นอย่างมากเด้อครับหวังว่าจะไม่ ….
“ทุกอย่างเพิ่มหนี้จากที่มีอยู่แล้วกัน”
ช็อก [= [] =]
=====================
พี่จอมร้ายก็แกล้งหนูฝ้ายตลอดเว ฮ่าๆๆๆๆๆ
ขอบคุณทุกกำลังใจและขอกำลังใจด้วยนะค่ะ
เจอกันตอนหน้าจ้า :hao7: :bye2:
-
หนี้เพิ่มพูนเข้าไปทุกที.......
พี่เสนอตัวให้จ่ายด้วยตัวจ๊ะน้องฝ้าย :z6:
รอตอนต่อปายยยยยยย :กอด1:
-
เอาเปรียบฝ้ายตลอดดด
-
ฝ้ายเอ้ย
-
แล้วอย่างนี้ หนี้จะลดลงหรือยิ่งเพิ่มขึ้นกันแน่เนี้ยะ
หนูจอมแกล้งซะฝ้ายช๊อคไปเลย
-
ขอกำลังใจให้หนูฝ้ายแทนได้ไหมเนี่ย ยังต้องรับศึกอีกยาวววววววว
-
:laugh:
-
สงสารฝ้ายอ่ะ
-
น่า...ร้ากกกกกกกกกกก
จะตายเพราะความน่ารักแล้ววววว
-
โดนแกล้งตลอด
-
แกล้งเพราะชอบเค้าล่ะสิ
-
เพิ่มหนี้ เพราะอยากให้ ฝ้าย อยู่ด้วยนานๆ ล่ะซิ
หึหึ
-
ต้องใหัหนี้ด้วยอะไรดีน้าาา
-
หน้าเลือดจริงๆเลย บู่! -3-
-
ตาจอมหื่นอะ ฮ่าๆ
ฝ้ายก็ร้ายใช่ย่อย แต่แพ้จอมอยู่ดี อิอิ
มาต่ออีกนะคะ ติดตามมาเรื่องที่สามแล้วน๊า
-
คงมีแผนเพิ่มหนี้ให้พอกพูนจนหนูฝ้ายใช้หนี้ไม่ได้แน่ๆล่ะสิ
แล้วจะได้กักตัวฝ้ายไว้ได้ตลอด.. o18
-
งกจิงอิคุณจอม :laugh:
-
เมื่อไหร่จะเลิกร้ายกับฝ้ายซะที
-
แหม่ ซึนเดเระจริงๆเลย ยอมให้เขานอนตักแล้วแท้ๆ ยังมีการบอกเก็บหนี้เพิ่ม
-
เพิ่มหนี้!!! ซื้อมาเองแล้วมาเพิ่มหนี้ได้ไง อย่าไปยอมนะ 5555
-
{CH13 Living toy}
เอ่อ … คือว่า … ของผมหายไปไหนหมด … ขโมยหรอ ก็ไม่น่าใช่นี้มันอยู่ในรั้วบ้านคุณหญิงนะ ดะ เดี๋ยวนะ ขอตั้งสติ 2 วิ …
“ของกูหายไปหน่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!”ผมตะโกนลั่นเมื่อมองไปในบ้านและต้องกุมขมับเมื่อเห็นสภาพบ้านเรือนไทยที่ว่างเปล่าไม่เหลือแม้แต่ผ้าขี้ริ้วหน้าบ้าน อยากจะร้องไห้ อยากจะร้องไห้โว้ยยยยยยยยยยย
“ฝ้ายของเล่นพลอ่ะ” ผมกอดเจ้าพลที่อุ้มอยู่แน่น เจ้าพลเบะปากทำท่าจะร้องไห้ ผมก็อยากร้องไห้เหมือนกันผมกะจะมาเก็บของและไปนอนเฝ้าเจ้าทัพสักหน่อย แต่พอกลับมาสภาพบ้านก็ไม่เหลืออะไรเลย
ตืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตืดดดดดดดดดดดดดด
ผมมองในบ้านอย่างเหม่อลอยก่อนจะหยิบเอามือถือที่สั่นเป็นเจ้าเข้าขึ้นมา ก่อนจะกดรับโดยไม่ได้ดูเบอร์ ใครเหล่าเออโทรมาตอนนี้ ข้ากำลังกลัดกลุ้มใจยิ่งนักเลยนะเออ
“ฮัลโหล”
“… มาหาฉันที่บ้านใหญ่เอาไอ้ตัวเล็กมาด้วย” ผมไม่ต่อล้อต่อเถียงกับไอ้ปิศาจอีก เดี๋ยวหนี้มันจะพอกพูนไปมากกว่านี้ ไอ้กันดั้มที่เจ้าพลถืออยู่ก็อีก ซื้อมาเองแท้ๆยังจะมาเก็บตังผมอีก อยากจะต่อยคน!!! แต่ว่านะ วันนี้หมอนั้นก็เป็นสารถีรับส่งผมด้วยล่ะ ถือเป็นบุญคุณอย่างยิ่ง … แหม แค่นี้ก็ดีแล้วสำหรับนิสัยอย่างน้องจอมร้ายเนี้ย =_=’
ว่าแต่นะ … ของผมหายไปไหนง่า ฮือออออออออออออ
.
.
.
“ของเล่น ๆ ๆ ของเล่นของพลลลลลลลล!”
“เดี๋ยวๆพลอย่าดิ้น เอ้า ลงไป”
ผมเอ็ดพลก่อนจะวางลงกับพื้นเจ้าตัวกะเพกบ้างกระโดดเป็นจิ้งโจ้ขาเดียวบ้างไปหาคอกของเล่นที่อยู่ริมห้องรับแขกถูกตกแต่งเหมือนบ้านเด็กเล่นของเล่นทุกชิ้นที่เคยเป็นของสองแฝดถูกยกมาไว้นี้หมด ในขณะที่ผมยังมึนๆอยู่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมือเย็นๆของคุณหญิงมาสะกิดจากด้านหลัง อ้าว คุณหญิงไม่ได้ไปธุระหรอกเหรอ
“ฉันคิดดูแล้วนะจ๊ะ เราควรจะย้ายมาอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน”
“ดะ เดี๋ยวครับเดี๋ยว ผะ ผม ไม่…”
“การที่ปล่อยให้อยู่ริมน้ำอย่างงั้นยุงมันเยอะนะจ๊ะ เข้ามาอยู่ด้วยกันนี้แหละ เห็นแก่เจ้าทัพเจ้าพลเถอะ อ่อ มานี้มา เดี๋ยวฉันจะพาไปดูอะไร มาจ๊ะ ตาจอมฝากน้องด้วยนะ” ผมถูกคุณหญิงลากขึ้นมาบนห้องโดยไม่ทันสังเกตตั้งแต่เข้ามาว่าไอ้บ้าปิศาจขี้งกนั่งอยู่ที่โซฟาข้างๆคอกของเล่น แง๊ม อย่ารังแกน้องผมเชียวนะไม่งั้นหูขาดแน่
คุณหญิงลากผมมาอยู่หน้าห้องติดกับห้องของไอ้ปิศาจมาก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่มและค่อยๆเปิดประตูเข้าไป … แม่เจ้าโว้ย … ห้องในฝันตอนผมเป็นเด็ก เตียงสองชั้นถูกถูที่นอนด้วยผ้าปูลายการ์ตูน เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างเป็นสองชิ้นทั้งหมด อากาศถ่ายเทสะดวกทั้งห้องถูกทาด้วยสีฟ้า เป็นสีที่สองแฝดชอบมากที่สุด … นะ น่ารัก
“เป็นไงจ๊ะ ความจริงนะ ฉันก็คิดไว้ตั้งนานแล้วล่ะ พอเกิดเรื่อง ฉันก็ถือโอกาสซะเลย สวยไหม ตกแต่งอะไรอีกไหม บอกฉันได้นะ”
“มะ ไม่ครับ … แต่จะดีหรอครับที่ให้ลูกจ้างอย่างผมขึ้นมานอนบนบ้านใหญ่แบบนี้ จะเป็นขี้ปากเอานะครับ” ไม่ได้กลัวเป็นขี้ปากด้วยกลัวไอ้บ้าห้องข้างๆจะมาจับน้องผมกินตอนกลางคืนนี้สิ ยิ่งโรคจิตอยู่ คุณหญิงรู้ไหมลูกคุณหญิงอ่ะชอบแกล้งผมโดยการจูบ จูบเสร็จแล้วทำหน้าโรคจิตใส่ด้วย ตอนนอนก็ไม่ใส่เสื้อผ้า หล่อตายแหละ บู๋!
“ปล่อยไปสิจ๊ะ นี้บ้านฉันนะ อ่อ มีอีกเรื่องที่ฉันอย่างเซอร์ไพร์ ตามมาจ๊ะ” ผมโดนลากออกมาจากห้องและเดินมายืนหน้าห้องไอ้โรคจิต … ยะ อย่าบอกนะ …
“นี้ห้องใหม่ของหนูจ๊ะ” คุณหญิงพูดและเปิดประตูเข้าไป ห้องนี้เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เพียงแต่ว่าถูกทาสีใหม่เป็นสีชมพูอ่อน และเปลี่ยนผ้าปูที่นอนเป็นลายดอกไม้ ให้ตายเถอะมีกลิ่นน้ำหอมซะด้วย
“เอ่อ … อะไรนะครับ” ผมหันไปถามคุณหญิง ขอโทษนะกลิ่นน้ำหอมมันทำให้สมองผมเออเร่อไปด้วย
“ฟังไม่ผิดหรอกจ๊ะ หนูต้องอยู่กับตาจอม”
… คุณ พระ ช่วย
“…”
“หนูฝ้ายเป็นอะไรจ๊ะ”
“ผมขอย้ายห้องได้ไหมครับให้ผมนอนกับสองแฝดก็ได้”
“อ้าว ทำไมล่ะ เราสองคนคบกันแล้วนี้” คบ คบ คบ!!!!!! กูช็อกกับคำนี้มากเคยครับคุณหญิง คุณไปเอาข่าวจากไหนม๊า!!!!!! ถ้าคบในฐานะศัตรูล่ะพอได้ แต่ถ้าคบกันฉันผัวเมียล่ะก็ ไม่มีทาง!!! และลูกคุณหญิงกับผมก็เป็นผู้ชายไม่ใช่หรอครับ ทำไมพูดจาเหมือนเป็นเรื่องปกติ!!!!
“…. ไม่จริงครับ”
ใจจริงผมไม่ได้อยากจะพูดแค่นี้หรอกนะ ผมอยากจะตะโกนใส่หน้าคุณหญิงและหอบข้าวหอบของออกจากบ้านนี้ไป ติดรั้งแต่หนี้ก้องโคตรพ่อโคตรแม่ใหญ่ฉิบนี้แหละ ซึ่งดูจากสภาพแล้วผมไม่น่าหนีได้นานต้องโดนลากตัวกลับมาอยู่ดี โฮ พระสงฆ์องค์เจ้าอย่ารังแกลูกแบบนี้เลย
“เอ๊ะ แต่ตาจอมบอกฉันแบบนั้นนี้ แถมยังบอกด้วยนะว่า… จุ๊บๆกันแล้ว กรี๊ดดดดดด ฉันฟิน” ว่าแล้วคุณหญิงรสกรก็ทำท่าทางเขินม้วนไปแปดตลบ โอ้ … ให้ตายเถอะซาร่า … คุณหญิงเป็นสาววายสินะ ใช่จริงๆสินะ และไอ้หอกนั้นไปเอาคำพูดพล่อยๆนี้มาจากไหน จะเหวี่ยงก็เหวี่ยงไม่ได้ต่อหน้าคุณหญิง หึ้ม!!!!
หมับ
“ทำอะไรจ๊ะ เมียจ๋า”
ผมรู้สึกขนลุกซู่เมื่ออยู่ๆไอ้บ้าโรคจิตก็เอาแขนมาคล้องคอผมและกระซิบข้างหู เฮ้ย!!! ใครเมียมึงว่ะ และต่อหน้าคุณหญิงแบบนี้ด้วย จะบ้าหรือไงว่ะ!!!!! ผมจัดการเหวี่ยงหมัดเข้าปลายคางมันดังผลั๊วไม่สนใจคุณหญิงแล้วว่าจะมองยังไง ก่อนจะลากมันเข้าห้องปิดประตูล็อกแน่นหนา ก่อนจะหันมากอดอกหน้าง๊าวมองไอ้บ้า!!!!!!!
“จะเอายังไงกับฉันว่ะไอ้บ้า!!!!! โรคจิตหรือไงทำไมไปบอกคุณหญิงแบบนั้น เฮ้ย! หยุดนะ!!!!!” ผมร้องสุดเสียงเมื่อมันจับผมเหวี่ยงลงเตียงและลงมาคร่อมทับเอาไว้ ไม่อยากจะบอกเลยตอนนี้หน้ามันเจ้าเล่ห์มากและนี้มันอะไรผมโดนจับกด 2 ครั้งแล้วนะวันนี้!!!!! โว้ย ประสาทจะแดก!!!!!
“งั้นมาเป็นจริงๆเลยไหม หึ คนอย่างนายน่ะนะ ถ้าไม่สั่งสอนซะบ้างก็ไม่หลาบจำ ชีวิตของนายสุดท้าย ก็ตกเป็นของฉันอยู่ดีนั้นแหละ ทำใจซะ ถึงจะไม่ใช่วันนี้ วันหน้าก็ต้องเป็น ถึงจะต้องเป็นเมียเก็บ เมียน้อย หรือเมียรอง นายก็ไม่มีสิทธิเลือก ที่ฉันทำดีกับนายอย่าหวังเลยว่าฉันจะชอบหรือพิศวาสในตัวนาย ฉันแค่ชอบเล่นกับคนที่ด้อยค่ากว่า จำไว้ นายมันแค่ของเล่น ” ผมกัดริมฝีปากน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง มันสะบัดตัวออกก่อนจะเดินออกจากห้องไป …
แม่งเอ้ย!!!!! เจ็บใจฉิบหาย
.
.
.
“ฝ้าย ดูนี้ดิ ทัพชนะพลล่ะ”
ผมที่นั่งเหม่ออยู่หันไปมองเจ้าทัพที่เล่นหมากฮอตกับเจ้าทัพอยู่บนเตียงคนไข้ … มีความสุขกันจังเลยน๊า เด็กเนี้ย … หึ ผมเดินไปมองในกระดาษหมาดฮอตที่ตอนนี้เจ้าทัพชนะเจ้าพลได้นี้หรือของเล่นของเด็ก ไร้เดียงสาจัง … ไม่เหมือนผมที่ถูกตราหน้าว่าของเล่นมีชีวิตที่ไอ้บ้านั้นจะบังคับให้ไปทางไหนต้องไป ให้ทำอะไรต้องทำ สงสัยถ้าวันไหนมันสั่งให้ผมไปตาย ... ผมคงต้องไปตามคำสั่งมัน
...ถุ้ย!!!! กูไม่ไปโว้ย!!!!!
“ฝ้าย เป็นอะไรรึเปล่า เดี๋ยวทำหน้าเศร้าเดี๋ยวทำหน้าโกรธ” เจ้าทัพเอามือมาแตะหน้าผมเบาๆ
“เปล่า ฝ้ายไม่ได้เป็นอะไร แฝดดื้อ อยากกินฝรั่งไหม ฝ้ายปอกให้”
“อื้อ” เจ้าสองแฝกพยักหน้าพร้อมกับผมหอมแก้มไปคนละฟอดก่อนจะเดินเอาฝรั่งไปล้างและยืนปอกมัน … คืนนี้ผมจะนอนเฝ้าน้องที่โรงพยาบาล คงผ่านไปได้อีกคืน คืนที่ไม่ต้องเผชิญกับอะไรทั้งนั้น …
แก๊ก …
“คุณลุงจอมมมมมมมม”
เคร้ง!
ผมมีดหล่นมือทันทีเมื่อมองเห็นไอ้โรคจิตเปิดประตูเข้ามา … ให้ตายสิ ผมควรจะทำยังไงให้ไปได้ไกลจากไอ้คนเห็นแก่ตัวนี้ดี ไอ้บ้าเหลือบมองผมนิดหน่อยก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเยาะเย้ยและเดินเข้าไปนั่งที่โซฟา เจ้าพลรีบปีนลงมาจากเตียงเข้าไปเอาอกเอาใจไอ้บ้านั้นใหญ่ ส่วนเจ้าทัพก็คอยชวนไอ้บ้านั้นคุย ให้ตายสิ ให้ตายสิ ไม่ชอบเลย !!!!!
เกลียดไอ้บ้านี้ชะมัด ใครก็ได้จับมันไปโยนให้จระเข้กินที!!!!!!!
==========================
ชื่อเรื่องก็บอกอยู่แล้วเนอะ 'จอมร้าย' ฮ่าๆๆๆๆ
เดี๋ยวรู้กันใครร้ายกว่าใคร จุ๊บๆ
เจอกันตอนหน้าจ้า :hao7: :bye2:
☂ร่มไทรกับเด็กกำพร้า ☂◆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43895.0)
ฝากจ๊ะ
-
:hao3: :hao3: :hao3: :hao3:จะว่าไปน้องฝ้ายก็น่าสงสารเหมือนกันนะ :hao3: :hao3: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
ถูกพูดไม่ดีแบบนี้ใส่ มันแย่มากเลยนะ จอมทำน้องฝ้ายเสียใจอีกแล้ว
-
ฝ้ายโดนทำร้ายตลอด
-
ฝ้ายมันน่ารักจะตาย ทำไมต้องร้ายแบบนี้ด้วย :m16:
-
ทำตัวปากอย่างใจอย่างสิท่า
-
โธ่ฝ้าย รอให้ถึงคราฝ้ายเอาคืนตาแก่บ้างนะ
-
อยากจะตบปาก จอม จริงๆ พูดว่า ฝ้าย เป็นแค่ของเล่นได้ยังไงอ่ะ นิสัยไม่ดีเลยนะ ไปปรับปรุงด่วน
ชักจะสงสาร ฝ้าย แล้วสิ เฮ้อ!!!!
-
อ้าววววววววววววว ปากแข็งรึเปล่าคุณจอมมมม
-
ถ้านี่คือวิธีการแก้เบื่อของจอม
ถือว่าคิดผิดมากๆ สักวันเถอะ
ขอให้ฝ้ายมันทำให้แกกระอักเลือดเลย :m16:
-
:เฮ้อ:
-
คุณหญิงแม่เป็นสาววาย
-
จอมมีแผนอะไรทำอะไรแน่ๆ
-
ฮาคุณหญิงเป็นที่สุดเลย น่ารักอะ
-
แอบตกใจนิดหน่อยที่คุณหญิงเป็นสาววาย
เวลาเห็นคนแก่ๆ กรี๊ดกร๊าด เวลาผู้ชายกินกันเองแล้วมันน่ารักอะ
น้องฝ้ายน่ารักนะ
แต่สองขุนน่ารักกว่า
อ๊าาากกกกก อยากได้!!
-
ไม่สงสารฝ้ายบ้างเลยนะ :mew5:
-
อร๊ายย อิชั้นก็ฟินค่ะคุณหญิง
คืออะไรคะ คบกัน อะไรยังไง
ขอภาพประกอบ เอ้ย ไม่ใช่แระ ฮ่าๆ
รอตอนต่อไปนะคะ ดูสิจะรับมือกันยังไง
อยากดูวิธีการของทั้งสอง อิอิ
-
โธ่ๆ นู๋จอมจ๋า นู๋ฝ้ายออกจะน่ารักน่า... :laugh:
รักดอกจึงหยอกเล่นชิมินู๋จอมร้าย
-
สนุกสนานมากมาย
-
ไม่กลับบ้านก็มาตาม หนูจอมปากแข็งชัดๆ
-
หึ้มมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! คนเขียนจ๋าเอาอีกกกแล้วนะ
ทำไม ต้อง เอา ชีวิตตต นาย เอกกกก มา เป็น อย่างนี้ด้วยยยนะ
อยากจะร้องไห้้้้้้้
เอิ้กกกๆๆๆๆๆ
อิอิ
เป็น ำกำลังใจไห้หนูฝ้ายยยย นะ :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
{CH14 Surprised }
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง =_=’
ดั่งนางซินเข้าถวายตัวในวังหลวง ในที่สุดวันตัดสินชะตากรรมของผมก็มาถึง เจ้าขุนทัพหายดีวิ่งเป็นลิงลมได้อย่างเดิม ส่วนเจ้าขุนพล ก็ไม่ต้องพูดถึงหายก่อนหน้าที่นานแล้วในระหว่างที่เจ้าทัพนอนที่โรงพยาบาล ผมนี้ไม่ได้นอนบ้านใหญ่เลย ขืนนอนมีหวังฆ่าไอ้ตัวโรคจิตตายแน่ๆ แง่ม แต่คืนนี้นี้สิ ไม่เป็นไรเราซื้อยานอนหลับมาแล้วนี้ เอาใส่ให้หลับไปสัก 2 วันเลยดีไหมนะ ไอ้โรคจิตขี้แกล้งคนนั้นน่ะ
“ถึงแล้วหนูฝ้าย” ผมสะดุ้ง อะไรเนี้ยเผลอเหม่อแปปเดียวถึงบ้านเฉยเลยอ่ะ
“อ่ะ ขอบคุณครับลุง” ผมขอบคุณลุกศักดิ์คนขับรถที่อุตส่าห์ไปรับน้องกับผมที่โรงพยาบาลก่อนจะจัดการอุ้มเจ้าแฝดที่พากันหลับอุตุเป็นลิงอ้วนมาอุ้มไว้บนแขนคนล่ะข้าง ฮึ้ย โตกว่าเดิมอีกแล้วอีกหน่อยจะอุ้มไม่ไหวแล้วเนี้ย
“หนูฝ้ายกลับมาแล้วหรอจ๊ะ โอ๊ะ แฝดหลับหรอ มาม๊ะ แม่ช่วยหนูอุ้ม”
“มะ มะ แม่ ?”
“อ้าว ก็เราเป็นแม่กับลูกสะใภ้กับนี้จ๊ะ อิอิ อ่ะ น้องขุนทัพตื่นเลย โอเอ้ๆ เด็กผู้ชายนี้มันน่ารักจริงๆ” คุณหญิงพาน้องผมเข้าไปในบ้าน ผมถอนหายใจยกใหญ่ก่อนจะพาขุนพลตามไป แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อยัยน้อยนมโตมายืนเท้าสะเอวขวางทางอยู่ ฮ่วยอิหยั่งเน้อ!
“อย่าคิดนะว่าเอาตัวเข้าแลกแล้วทุกอย่างจะราบรื่นน่ะ นังตุ๊ด!!!”
“อ่ะ ! ฮึก… ฝะฝ้ายยยย” เจ้าพลสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจสะอึกเบะปากเหมือนจะร้องไห้ ผมเอามือลูบหัวปลอบโยนกดหัวน้องไว้ที่บ่าไม่ให้เห็นยัยนมโตองค์ลง หน่อยแหนะ! ผมใช่ตุ๊ดนะโว้ย เอาเถอะคนบ้าแบบนี้ผมไม่อยากเถียงด้วยแล้ว
“จะไปไหน!!!!”
“เฮ้ย! จะบ้าหรอไงว่ะ!!! ถ้าน้องกูตกไปจะรับผิดชอบยังไง!!!!” ผมตะหวาดเสียงดังลั่นเมื่อยัยบ้ากระชากผมจากด้านหลัง ผมหงายเงิบเกือบทำเจ้าพลเข้ากระแทกพื้น บอกแล้วถ้าด่าผมผมไม่โกรธแต่ถ้าจะทำร้ายน้องผม ได้เจอกันสักยก !!!!
“ฮือออออออ อย่านะ อย่าทำฝ้ายนะ!” เจ้าพลร้องไห้ออกมาทำให้คนงานเริ่มถยอยกันออกมาดูยัยน้อยหน้าเหว่อที่ผมตะหวาดออกไปเสียงดัง ผมไม่สนใจพาน้องเข้าบ้านทันที เจ้าพลซบหน้าเข้าที่ไหล่ผมสะอึกสะอื้นใหญ่โต เฮ้อ ยัยน้อยนั้นถ้ามาแกล้งน้องผมอีกละก็จะเอาหมามุ้ยใส่น้ำให้กินคันยันไส้เลยคอยดูสิ คอยดู๊!!!!
“มีอะไรกันหรอจ๊ะ หนูฝ้าย”
“เปล่าครับ ผมสะดุด ขุนทัพล่ะครับคุณหญิง”
“ว๊ายตายแล้วเด็กคนนี้ เรียกคุณแม่สิค่ะ คุณแม่”
“คะ คุณแม่” ผมแสร้งก้มหน้าลงต่ำกอดน้องไว้ จริงๆนี้ปากผมขมุบขมิบตาไอ้น้องจอมโรคจิตสาดเสียเทเสียโทษฐานทำให้เรื่องเป็นแบบนี้ คุณหญิงเข้ามาหยิกแก้มผมไปทีนึง เจ้าพลเงยหน้าขึ้นมาก็โดนหอมแก้มแดงไปอีกทีนึง จากร้องไห้อยู่ก็ยิ้มแป้นอ้าแขนให้คุณหญิงอุ้มอย่างเด็กขี้อ้อน
“ฝ้าย ทัพหิว ง่า คุณป้าหอมแต่พลอ่า หอมทัพบ้างสิ” เจ้าเด็กอ้วนแฝดน้องเดินขยี้ตาออกมาจากห้องรับแขก แหนะ แอบไปนอนมาใช่ไหมไอ้เด็กอ้วนพอตื่นก็บ่นหิวเลยดูดิ พอคุณหญิงได้ยินแบบนั้นก็รับบัญชาทันที สั่งซูชิชุดใหญ่จากร้านพรีเมียมมาสังเวยหมูสองตัวทันที … โอ้ โอทาโร่เนื้อหวานฟุดๆ
.
.
.
เอาล่ะ เสื้อหนาสองชั้น กางเกงในอีกสามชั้น ขายาวแขนยาว ไม่มีส่วนไหนน่าพิสมัย หึ แค่นี้ไอ้น้องจอมโรคจิตคงไม่ทำอะไรผมแล้วแน่ๆ หึหึ ถ้าทำอีก ผมยังมีนี้อีก!!!! สเปย์พริกไทยเข้มข้น หึหึ รับรองคืนแรกของการเข้าหอ(นรกแตก) ผมไม่มีทางเสียซิงแน่ๆ!!!
“ฝ้าย” ผมหันไปมองเจ้าแฝดที่โผล่แค่หน้าเข้ามาในห้องมองผมตาแป๋วไม่กล้าเข้ามาในห้อง
“ทัพบอกพลว่าอยากฝังนิทาน แต่พลอ่านยังไม่แข็งทัพเลยงอแง เอ่อ คือ” ผมยิ้มก่อนจะเดินออกไปหาและหอมเหม่งไปคนล่ะที หึหึ ชุดนอนหมีน้ำตาลกับหมีสีขาวน่ารักไปอี๊ก ผมจูงมือน้องไปห้องข้างๆ
หลังจากที่ส่งหมีสองตัวเข้านอนแล้วก็ต้องยืนยิ้มกับภาพเจ้าลิงแฝดสองคนนอนกอดกันกลม ทั้งๆที่มีเตียงเป็นของตัวเอง แต่ก็ไม่ยอมแยกออกจากกัน หึหึ ดูน้องผมสิ โตขึ้นเยอะเลย ไม่โตอย่างเดียวตันด้วย … ผมนึกไม่ออกเลย ถ้าวันไหนนะ ที่ผมพาน้องออกไปจากที่นี้ น้องจะน่าสงสารแค่ไหน เฮ้อ … แต่สบายใจเหอะทางเดียวที่ผมจะไปจากที่นี้คือใช้หนี้มหาศาลนั้นให้หมด ไม่อย่างงั้นทาสยังไงก็ยังเป็นทาสอยู่ดี แต่จะบอกอะไรให้นะทาสไม่ยอมเสียซิงหรอกนะ ไม่ต้องหวัง =_=’
แต่จะว่าไปนะ คืนนี้ยุทธวิธีการเอาชีวิตรอดของผมอาจจะไม่ได้ใช่ก็ได้ ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ไอ้แมวจอมบ้านั้น ไม่มาให้ผมเห็นหน้า 2 วันแล้วนะสิ … ผมไม่ได้คิดถึงหรอกนะ แต่ผมผวามากกว่าเพราะไอ้บ้าโรคจิตมาแต่ล่ะทีเหมือนผีห่าซาตาน ฮึ้ย!!! ผมไม่ได้สนใจหรอกนะ ผมนอนกับน้องก็ได้ … ไม่สนหรอก
ผมเอื้อมตัวไป เอาผ้าห่มกับหมอนจากเตียงชั้นบนที่เจ้าลิงไม่ยอมขึ้นไปนอนลงมาปูนอนด้านล่าง ก่อนจะซุกตัวลงข้างเตียง หึ ผมไม่ได้สนสักหน่อยอยากจะไปม่อสาวที่ไหนก็ไปสิ ใครเค้าจะไปสนใจคนพันธุ์นั้น ไม่สนหรอก เชอะ
“5 ทุ่มแล้ว เฮ้อ” ผมนั่งจ้องพระจันทร์ที่กำลังส่องประกายอยู่บนท้องฟ้าอยู่ในซุ้มหินอ่อนในสวนหลังบ้านใกล้ๆเรือนไทยที่มีดอกไม้เลื้อยประดับสวยงาม ผมชอบมาที่นี้เวลาคิดอะไรไม่ออก มันสงบดี ถึงกลางคืนแบบนี้ยุงจะเยอะไปหน่อยก็เถอะ
นอนไม่หลับเลยให้ตายสิ แก้วกาแฟอุ่นๆในมือไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยเลย ไม่รู้สิ ผมรู้สึกเป็นห่วง … ใช่ผมกำลังเป็นห่วงไอ้โรคจิตนั้น ผมนอนปฏิเสธความคิดของตัวเองอยู่นานสองนาน สรุปผมก็อดยอมรับไม่ได้ว่าผมเป็นห่วงไอ้บ้านั้น …
การหายไปไม่ติดต่อมาแล้วสองวัน … เป็นใครจะมาเป็นห่วงล่ะ ถ้าเกิดหมอนั้นเกิดอุบัติเหตุและไม่มีใครรู้ล่ะ … โดนฆ่าเพราะไปปากหมาใส่ใครเค้าล่ะ … แต่ผมก็ไม่ได้เป็นห่วงไอ้บ้านั้นมากหรอกนะ จริงจริ๊งงงงง …
“เฮ้อ …” ผมยกถ้วยกาแฟในมือขึ้นจิบ … โรแมนติกชะมัด …
“ทำอะไร” ผมตกใจสะดุ้งกาแฟลวกปาก =_=’ ให้ตายสิ ผมบอกไปรึยังว่าไอ้ตัวยักษ์นี้มันมาเหมือนผีห่าซาตานอ่ะ!!! ผมย่นปากใส่ไอ้บ้า ดูดิยังใส่ชุดสูทอยู่เลยและมาเดินหลังบ้านทำไมดึกดื่นๆ กลับมาแล้วก็ไม่ไปหลับไปนอนบ้าปะ!
“ถามว่าทำไร หาตั้งนาน มาทำอะไรตรงนี้!!!”
“อะไรเล่า ปล่อยนะ!!! บ้าหรือไงอยู่ๆก็มากระชากแขนชาวบ้านเค้าอ่ะ!!!”
“ก็ถามว่ามาทำอะไรที่นี้!!!!”
“มาดูพระจันทร์โว้ย!!!!” ผมผละตัวเองออกมาจากไอ้บ้านั้น ออกมายืนหอบแฮ่กๆให้ไกลจากไอ้บ้านั้น เมามาหรือไงว่ะ! ประหลาดคน!!! อยู่ๆก็มาตะคอกคนอื่นอยู่ๆก็มากระชากแขนคนอื่นเค้า แม่งนิสัย!!!
“บ้านก็ไม่กลับมาสองวัน ติดต่อมาก็เปล่า ยังจะมาพูดจาบ้าๆแบบนี้อีกหรอว่ะ!!! ฮึ้ย!” ผมสะบัดหน้าเดินผ่านไอ้บ้านั้นออกมา เดินปึงปังเข้าไปในบ้าน แต่ยังไม่ทันจะได้ขึ้นบันไดผมต้องเม้มปากเมื่อเห็นยัยน้อยนมโตยืนเท้าสะเอวทำท่าอวดดีอยู่ อะไรว่ะดึกดื่นๆแบบนี้ไม่หลับไม่นอนกันหรือไงนะ!!!
“ไงย่ะ อกจะแตกตายหรือไงผัวไม่กลับบ้าน สงสัยจะไปติดใจสาวที่ไหนแล้วมั้ง อย่างงี้แหละนะของปลอม ก็คือของปลอม โฮ๊ะๆๆๆ”
“แหมนะ … ก็ยังดีกว่าอ่อยแทบตายแต่ก็ถูกของปลอบคาบไปแดกแหละนะ ว๊ายๆ นมใหญ่สมองเล็ก โฮ๊ะๆๆๆ” ผมแสร้งหัวเราะตามยัยนมโต กะจะไม่พูดไม่ยุ่งอะไรแล้วเชียว ไหนๆตรงนี้ก็ไม่มีคนอยู่แล้วพ่อขอจัดให้สักหน่อย บอกไปรึยังว่าผมน่ะนะ ไม่เคยด่าใครแต่ถ้าด่าเมื่อไหร่ ไอ้คนโดนด่าคงต้องกลับไปนอนฝันถึงคำด่าผมสามคืนสามวัน!!!
“กรี๊ด ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต อีตุ๊ด!!!! หน่อยยยยยยยยยยยยย!!!!”
ฟู๊!
“กรี๊ดดดดดดดดดด โอ้ย แสบ แสบบบบบ กะแก แกกกกกกกกกกกกกก!!! กรี๊ดดดดดดดดดดด” ผมเหยียดยิ้มก่อนจะเดินขึ้นบันไดไม่สนเสียงกรี๊ดผีเปรตนั้น ช่วยไม่ได้อยากจะเข้ามาจะทำร้ายผมเอง และช่วยไม่ได้ที่ผมเผลอพกสเปรย์พริกไทยติดมาด้วย … เสียใจนะหมดเวลาเล่นบทนางซินแล้ว
พอขึ้นมาได้ผมก็เดินเข้าห้องน้องและซุกตัวลงนอนทันที ไม่สนใจแล้ว ไม่ว่าไอ้บ้าโรคจิตหรือจะยัยนมโตบ้าบอนั้น ไม่สนใจแล้ว … คนบ้าๆแบบนั้นผมเกลียดที่สุด รังแกผมตลอดเลย ชาติก่อนผมคงไปทำบาปไว้เยอะใช่ไหมล่ะ … หึ เอาเลยเอาคืนผมให้เต็มที่ … ชดใช้กรรมให้หมอชาตินี้ชาติหน้าก็อย่าได้เจอกันอีก สาธุ
.
.
.
ค่ำคืนนั้นฝ้ายหลับไปด้วยความยากลำบากแต่ด้วยความที่ไม่ได้นอนหลายคืน ก็ผล่อยหลับไปได้ในที่สุด ความเงียบปกคลุมไปทั่วทั้งห้องมีเพียงเสียงลมหายใจกับเสียงละเมอของสองแฝดที่หัวเราะขึ้นคิกคักเพราะฝันว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางของเล่นมากมายก่ายกอง แต่แล้วประตูบานใหญ่ก็ค่อยๆเปิดออกอย่างเบามือ ทันใดนั้นร่างสูงใหญ่ตะหง่านก็เดินเข้ามาภายในห้อง และค่อยๆคุกเข่าลงข้างๆฝ้ายที่นอนหลับไม่รู้เรื่องก่อนจะค่อยๆช้อนร่างเพรียวบางนั้นขึ้นมาแนบอกก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นไปอย่างเงียบเฉียบ ...
หารู้ไม่ว่าดวงตาใสกิ๊กของแฝดน้องมองอยู่ไม่ละสายตาเพราะความปวดฉิ๊งฉ่องที่ทำให้สะดุ้งตื่นขึ้นมาเจอภาพเหตุการณ์บรรยากาศหวานแหววผิดปกตินั้น … แต่เด็กน้อยก็ไม่ได้คิดอะไรสะกิดแฝดพี่ให้ลุกไปฉี่เป็นเพื่อน
ค่ำคืนนั้นร่างเล็กของฝ้ายถูกโอบกอดด้วยแขนแกร่งของใครอีกคน ที่ทั้งใจร้ายและหยาบกร้าน …
============================
ฟินตอนสุดท้าย ฮ่าๆๆๆๆ :hao7:
เจอกันตอนหน้าค๊า :bye2:
-
หวานตบท้าย แต่ฝ้ายไม่รู้
-
โอ๊ยยยยยย สะใจด่ายายนมโต
คนแบบนี้ต้องจัดหนักๆลย!! :laugh:
จอมแอบมาหวานตอนท้าย มีตามหงตามหาด้วย
อร๊ายยยยย ฟินเบาๆ :-[
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
อะไรอะ มันคืออะไรอะตอนท้ายเนี่ย
-
แฝดเป็นใจ น่ารัก
-
:mew1: :mew1:
-
ชอบแฝดอ้า น่ารัก อะไรๆ น้องจอม เรื่องนี้ต้องเรียก น้องซินฝ้ายเลล่า เจ้าจอมจอมซึน
-
แหมนู๋จอม(ร้าย) แอบย่องมากอดนู๋ฝ้ายตอนเผลอหรา :hao6:
แฝดก็อย่าทำตัวน่าร๊ากมากเยยน๊า เดะคุณหญิงแม่จะหลงไปมากกว่านี้ :impress2:
-
แอบหวานในมุมมืดรึไง
-
เอาอีกๆ :hao7:
สั้นจุงเลย
-
ซึนตล๊อดดด
เสียฟอร์มกับเสียเมีย(?)จะเอาอันไหน
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:หนูฝ้ายจะรอดซักกี่คืน :z1: :z1: :z1: :z1: :z1:
-
หนูฝ้ายไปห่วงมันทำไม....
ห่วงไปเราก็ไม่ได้อะไร....
แถมยังโดนทำร้ายๆใส่อีก
แล้วแกจะตามหาฝ้ายทำไมไม่ทราบ...
-
แหมฝ้ายปากก็บอกไม่เป็นห่วง แต่ใจนี้ว้าวุ้นเชียวนะ :m12:
เสียดายตอนสุดท้ายอะ ฝ้ายน่าจะรับรู้มุมน่ารักของตาแก่จอมวายร้าย :m1:
-
เร็วๆคุณจอมค่ะ
อย่าซึนให้มาก จะทำไรก้อรีบๆ 555
-
ดีดีกัน
-
คุณจอมซึนนะนี้ 555 มีการอุ้มไปนอนด้วย >.,<
คุณจอมกับฝ้ายนี้ แรง+ร้ายพอๆกันเลย เหมาะกันสุดๆ
-
แหม่ๆ ทำมาเป็นปากร้าย แต่ก็แอบชอบอยุ่ล่ะสิ
-
ปาแข็งหนักเดียวก็จูบให้อ่อนหรอก
-
มาให้ฟินกันตอนท้ายเรื่องนิ
แล้วทำไมตอนที่ ฝ้าย ตื่นไม่เห็นใจดีบ้างเลยละ
-
อุ้ย กุ๊กกิ๊กนะ :mew3:
-
อ่า คุณน้อง ปุยฝ้ายยยยยยย
เริ่ม ชอบบบบบ พี่ โรคจิตตตและแหละ นะ
อิอิ
555555555555555555555555555 :mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
ป๋าจอมทำไรอะ ขโมยฝ้ายเหรอ อิอิ
-
ติดตามอ่าน รออยู่นะ~~~~ คิดถึง :กอด1: มาลงให้นักอ่านให้ชื่นใจหน่อยเถอะนะ :o12:
-
:katai4: :hao6: :hao7: :mew1: o13 o13 o13 o13
-
{CH15 Danger }
งืม … นอนยาวเลยแหะ กี่โมงแล้วเนี้ย แฝดล่ะ … ผมพลิกตัวไปอีกด้าน อ้าวเตียงสองแฝดหายไปไหนล่ะอ่ะ และพื้นก็นุ่มนิ่มชะมัด อะเด้ะ … แปลกแล้วแฮะ … ผมลุกพรึบขึ้นมามองไปรอบๆ … ห้องไอปิศาจน้องจอมร้ายโรคจิตนี้หว่า แง๊ะ !
ผมรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันทีที่นึกได้ว่าต้องป้องกันเอกราชประตูหลัง ค่อยยันชั่วหน่อย … กางเกงสามชั้นผมยังสามารถป้องกันเอาไว้ได้ โล่งอกไปที ผมล้างหน้าแปรงฟันก่อนจะเดินออกมายืนเอียงคอมองเตียงที่ผมนอนอยู่ทั้งคืน … ผมมานอนนี้ได้ยังไงนะ ก่อนนอนจำได้ว่าทะเลาะกับไอ้บ้านี้นี้หน่า แกล้งผมสินะ ไอ้บ้านั้นแกล้งให้ผมตกใจสินะ!!!! ไหนไอ้บ้านั้นอยู่หน่ายยยยยยยยยยย!
ผมย่นปากก่อนจะโยนหมอนที่หล่นอยู่ที่พื้นลงบนเตียงอย่างแรง ก่อนจะนั่งลงถอนหายใจเฮือกใหญ่ … ทำไมนะ ไอ้บ้านั้นถึงชอบแกล้งผมนัก
“ฝ้าย / ฝ้าย” ผมเดินลงบันไดมาสองแฝดที่นั่งเล่นของเล่นอยู่กลางห้องรับแขกพร้อมกับคุณหญิงที่นั่งจิบชาสบายอารมณ์อยู่ วันนี้วันเสาร์ไอ้สองแสบเลยได้ดูการ์ตูนอยู่บ้านพุงป่องสบายใจ ดูดิกินจนแก้มแทบแตกแล้วน่ะ ไอ้เด็กอ้วนเอ้ย โตขึ้นไปไม่หล่ออย่ามาร้องนะ
“หนูฝ้ายกินข้าวไหมจ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปเอาให้”
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมไปกินในครัวเอง … ว่าแต่ …”
“แหม คิกๆ ตาจอมไปทำงานแต่เช้าแล้วล่ะจ๊ะ เห็นว่าเมื่อวันก่อนไปดูงานที่ญี่ปุ่นมาที่ไม่ได้บอกเพราะงานเร่งด่วนจริงๆ” เชอะ งานด่วน จะด่วนอะไรนักหนา โทรมาบอกที่บ้านแค่ 2 นาทีจะเสียเวลามากนักหรือไง เย็นชาชะมัด !
“ทำไรลูกหมู”พอนั่งลงกับพื้นใกล้ๆจุดสองแฝดอยู่ปุ๊บ ไอ้หมูน้อยสองตัวก็กระเด้งขึ้นมานั่งตีกันฟ้องผมใหญ่เลยว่าตอนที่ผมนอนอยู่เกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่อยู่ๆเจ้าทัพก็ทำท่าเหมือนนึกออกและพูดโผล่งขึ้นจนผมตกใจ =_=’
“เมื่อคืนทัพเห็นด้วยล่ะฝ้าย”
“พลก็เห็น”
“พลไม่เห็นทัพเห็นคนเดียว”
“พลเห็นนะเห็นกับตาสองลูกเลย”
“ตาเค้าเรียกคู่นะพล”
“แหะๆครับ ผลเห็นกับตาคู่นี้เลย”
“ทัพก็เห็นกับตาคู่นี้เลย”
“ตกลงเห็นอะไรกันน่ะ ทัพพล ฝ้ายถามอย่าถ่างตาใส่กันแบบนั้นมันหยาบคาย” ผมเอ็ดเมื่อเห็นสองแฝดเอานิ้วเล็กๆถ่างเปลือกตาทำตาถลนใส่กัน สองแฝดเลิกทำและขยี้ตายิกๆ หึหึ เป็นไงล่ะดื้อคู่ก็แสบตาทั้งคู่เลย
“แต่ทัพเห็นจริงๆนะ” เอาล่ะไง แววตาแมวน้อยออร่าพิฆาต
“พลก็เห็น …” เบอร์ 2 ก็มา แหมนะ ตาแบบนี้แหละที่จะทำให้ได้ทุกอย่างที่อยากได้ เจ้าเล่ห์ชะมัด
“โธ่หนูน้อยยยยย” คุณหญิงทำหน้าปริ่มลงมานั่งพับเพียบอุ้มสองแฝดไปหอมคนล่ะฟอด ไอ้2 แฝดนี้มันแสบจริงๆ มัดใจคนแก่ได้อยู่มัด
“ไหนบอกสิสองขุนเห็นอะไร”
“… ทัพเห็น …ซุปเปอร์เรดมาหาถึงห้องด้วยล่ะ!!!!!!”
“ใช่ๆ พลก็เห็น พลน่ะนะ กรี๊ดเลยยยยยยย อิอิ แปลงร่างแบบนี้เลยนะ”
และไอ้สองมหาแสบก็ลุกขึ้นทำท่าแปลงร่างพิลึกๆพร้อมกันให้ผมกับคุณหญิงดู ตลกชะมัดไอ้สองแสบฝันเหมือนกันสินะ ก็ก่อนนอนพี่แกเล่นดูและเล่นกันยิ่งเป็นแฝดกันบ่อนครั้งที่จะฝันเหมือนกัน ไอ้แสบเอ้ย ไอ้เราก็นึกว่าเห็นอะไร
“วันนี้ไปเที่ยวกันไหมสองแฝด”
“เย้!!! เที่ยวๆ พลอยากไปสวนสนุก”
“ไม่เอาทัพอยากว่ายน้ำ”
“โอเคงั้นไปสวนสยามกันเนอะไม่ได้ไปนานแล้วคุณหญิงก็ไปด้วยกันนะครับ” ไอ้เจ้าสองแฝดตีลังกาวิ่งขึ้นไปเปลี่ยนชุดกันบนห้อง
“ว้ายตายจริง แม่นัดคุยเรื่องสำคัญกับคุณหญิงหยาดทิพซะด้วยสิ ไปกันเลยนะจ๊ะ”ปีล่ะครั้งที่ผมจะพาน้องไปพล่านตังไม่ได้ไปบ่อยนัก เย็นนี้แวะไปหาไอ้เดชสักหน่อยมันโทรมาหลายวันล่ะ เดี๋ยวจะกลายเป็นยักษ์ขี้งอนผมอยู่คุยเป็นเพื่อนคุณหญิงอีกพักนึงก็ตามแฝดขึ้นไปเมื่อได้ยินเสียงโครมคราม
“ซุปเปอร์เรดพลแปลงร่าง ย๊ากกกกกกกกกกกก!”
ตุบ …
ผมตกใจเมื่อเห็นเจ้าพลกระโดดลงมาจากเตียงชั้นล่างและหน้าคว่ำลงไปแน่นิ่ง ยังไม่ทันที่ผมจะเข้าไปหาไอ้ตัวแสบก็พยุงตัวเองขึ้นมาหัวเราะล่า … หน่อยแหนะ! ผมวิ่งเข้าไปเข็กหัวไอ้เด็กบ้าโทษฐานทำให้ผมใจหาย เจ้าพลหันมามองผมกุมหัวตัวเองเบะปากจะร้องไห้
“ไม่ต้องร้อง ใครบอกให้กระโดดลงมาแบบนั้น อยากจมูกหักหรือไง” ผมบ่นพยายามไม่ตะคอกน้อง ไอ้เจ้าพลสะอึกฮักแต่ไม่ร้องออกเสียงพอเจ้าแสบแฝดน้องเดินออกมาจากห้องน้ำเห็นแฝดพี่จะร้องไห้ก็เตรียมร้องตาม อ่ะ เอาเข้าไป
“ถ้าร้องฝ้ายจะไม่พาไปและ ไม่อยากเจอไอ้เดชใช่ไหม”
“ยะ อยากครับ”
“ถ้าทำแบบนั้นอีกฝ้ายจะไม่พาไปไหนแล้วนะ”
“ฮึก พลจะไม่ทำอีกแล้ว”
“ทะ ทัพจะไม่ทำแล้ว”
“ทำอะไรเราอ่ะ” ผมหันไปถามเจ้าทัพที่ยืนบิดไปมาอย่างกลัวความผิด
“กะ ก็ทัพจะไม่เอากางเกงในเปื้อนฉี่ไปซ่อนไว้ในตู้เสื้อผ้า … เอ่อ … ความจริงทัพไม่ต้องบอกก็ได้ใช่ไหม”
“ไอ้แสบบบบบบบบบบบบบ!!!!” ผมแว๊ดขึ้นเสียงดังจนสองแฝดกระเจิงไปคนล่ะทาง หน่อยยยยย! อย่าให้จับได้นะจะจับหัวเหม่งๆมาดีดให้ดังโป๊กคนล่ะทีสองที !!!!
.
.
.
“ฝ้ายๆ ดูนะ นี้! ซุปเปอร์เรดกระโดดน้ำ!!!!”
“ทัพเป็นเรดด้วย!!!!”
“หยุดเลยสองแสบ” ผมเข้าไปเบรกไอ้หัวเหม่งสองคนที่อยู่ในชุดไว้น้ำพุงพุ้ยแว่นตากันน้ำหมวดกันน้ำพร้อม เจ้าสองแสบทำตัวพองเป็นอึงอ่างผมยิ้มเหี้ยมๆให้รู้ตัวก่อนที่สองแฝดจะทำหน้างอและยืนตรงเหมือนเกณฑ์ทหาร
ผมยิ้มก่อนจะเดินจูงมือสองแฝดไปที่สระเด็ก ทำซ่าจะกระโดดลงสระผู้หญิงเดี๋ยวก็เป็นเรื่องดื้อไม่มีใครเกินจริงๆ พอมาถึงสระเด็กได้ก็มีพี่สาวนมโตคอยดูเด็กๆเล่นอยู่กลางสระมารับไอ้สองแฝดไป ผมมานั่งดื่มน้ำส้มมองสองแฝดเล่นอยู่ที่เก้าอี้สำหรับผู้ปกครอง …
ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันนะว่าผมกำลังนอยอะไร แต่มันรู้สึกน้อยใจ น้อยใจทั้งๆที่ผมไม่รู้ว่าน้อยใจเรื่องอะไร พอคิดถึงหน้าไอ้บ้าโรคจิตที่ทำร้ายผมเมื่อคืนผมก็อดเหม่อลอยไม่ได้ ไม่สบายที่ทะเลาะกันงั้นหรอ ทำไมผมต้องไปใส่ใจด้วย … ผมไม่เข้าใจตัวเองเลย
“ฝ้ายเล่นก๊านนนนนนนนนนนนนนน” ผมสะดุ้งมองไปที่ไอ้สองเหม่งที่นั่งอยู่บนแพยางรูปกบควักมือเรียกผมหย่อยๆ ผมวางกระป๋องน้ำลงก่อนจะวิ่งลงสระไปหาพี่สาวนมตูม เอ้ย หาสองแฝด
เฮ้อ นั่งซึมไปทำใยเรื่องอะไรต้องมาคิดมากเพราะไอ้บ้าปิศาจนั้นด้วยจะทำอะไรก็ทำสิ ในเมื่ออยากจะแกล้งผมนักก็ตามใจ ผมไม่เอามาใส่ใจซะอย่าง เดี๋ยวชีวิตนางทาสในคาบนางซินก็คงผ่านไป … ไปนานๆยิ่งดีไม่มีคนแกล้งผมก็ดี … ผมจะได้ไม่ต้องปวดหัวไม่ต้องคิดมาก ไม่ต้องร้องไห้อีกต่อไป ในบ้านหลังนั้นถ้าเมื่อไหร่ที่หนี้กรรมหนี้เวรนี้หมดสิ้น … ผมจะพาน้องไปตามทาง
.
.
.
“แล้วยังไง มึงก็ต้องอยู่บ้านนั้นโดยไม่ได้เงินเดือนสักบาท”
ผมพยักหน้าก่อนจะกระดกน้ำเต้าหู้อึกใหญ่เข้าไป ระ ร้อน ชะมัด แต่อร่อยจริงๆนะ ผมเหมือนได้กลับบ้านได้เจอถังเก็บความลับใบใหญ่ที่ไม่ว่าผมจะพูดอะไรออกไปไอ้กล่องเก็บความลับของผมไม่มีทางไปเล่าให้ใครฟัง ยกเว้นเพียงเรื่องที่ผมอยู่ในฐานะเมียของไอ้โรคจิตนั้นเรื่องเดียวที่ไอ้กล่องเก็บความรับของผมไม่จำเป็นต้องรู้
“ไปอยู่บ้านกูที่บ้านนอกไหมมึง และค่อยส่งเงินให้เค้า …”
“น้องกู … ที่นั้นเค้าเอ็ดดูน้องกูมาก มึงรู้ไหมน้องกูอยู่ที่โน้นมีห้องส่วนตัวเตียงสองชั้นมีตุ๊กตาของเล่นประเคนให้ไม่ขาดสาย … น้องกูมีความสุขขนาดนั้นกูไม่อยากทำลายมัน” ผมพูดและลูกหัวเด็กสองคนที่นั่งนอนหลับซบอกผมหันหน้าเข้าหากัน เล่นเยอะกันไปหน่อยหลับสนิทเชียว หึหึ สนุกกันเยอะๆน่ะดีแล้ว เด็กก็ต้องสนุกแบบนี้ล่ะ …
“แต่มึงลำบาก”
“กูไม่เป็นไร กูทนได้”
“เดี๋ยวนะ นี้มึงมีอะไรมากกว่าเรื่องนี้อีกรึเปล่า”
“มะ ไม่มี”
“เสียงสูงขนาดนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ”
“มะ … เฮ้ย มาได้ไง!!!!”ผมเผลอตะโกนออกมาจนสองแฝดสะดุ้งตื่นและจะเบะปากร้องได้ไอ้เดชรีบเอาเจ้าขุนทัพไปอุ้มโอ๋ทันที ผมก็รีบโอ๋ขุนพลให้นิ่ง ก่อนจะขวดคิ้วมองรถคันสีดำที่เทียบท่าอยู่หน้าร้านไอ้เดช … ผมจำได้ว่าเจ้าของรถนั้นเป็นใคร … ไอ้ปิศาจมาทำอะไรที่นี้
ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรไอ้ปิศาจก็เดินลงมาจากรถหน้าตึงมากนี้ยังไม่รวมสูทสีดำเหมือนมาเฟียนั้นอีก ลุคนี้ชั่วมาก =_=’
“กลับบ้าน”
“ไม่ เดี๋ยวฉันกลับเอง”
“ส่งไอ้เด็กนั้นมา” ไอ้โรคจิตไม่ได้สนใจผมแต่หันไปบอกไอ้เดช ขนาดว่าไอ้เดชเพื่อนผมตัวโตแล้วนะ ไอ้น้องจอมร้ายตัวโตกว่าเยอะเลยอ่ะ ยักษ์ชัดๆไอ้พวกบ้านี้ ผมกลายเป็นคนแคระเลยอ่ะ น่าเจ็บใจชะมัด
“ไม่ครับ”
“ฮึก คุณลุงกับพี่เดชอย่าทะเลาะกันนะ ฝ้ายบอกทะเลาะกันไม่ดี” เจ้าขุนทัพหน้าตาตื่นร้องไห้เอาหน้าซุกไหล่เจ้าเดชแต่ผละออกมาเอื้อมมือจะไปหาไอ้จอมร้าย …
ผมรีบเดินไปกั้นกลางเมื่อเห็นท่าไม่ดีก่อนจะรับขุนทัพมาอุ้มไว้แขนอีกข้างนึงมองหน้าไอ้จอมปิศาจก่อนจะพูดขึ้นเสียงเย็นเฉียบ
“แค่กลับก็พอใช่ไหม … ไอ้เดชข้ากลับก่อนนะ” ผมว่าแล้วก็เดินมาเปิดประตูหลังไม่ได้หันกลับไปมองไอ้ยักษ์บ้าสองตัว พอเอาสองแฝดขึ้นรถมาได้ก็เอื้อมตัวไปกดแตร่รถจนมันดังลั่นซอย ก่อนที่หมาสองตัวจะแง๊มเข้าหากัน
เหมือนไอ้โรคจิตจะพูดอะไรสักอย่างก่อนเดินขึ้นรถมา ผมเม้มปากอย่างไม่สบายใจไอ้สองตัวนี้อะไรกันนะ … ผมไม่ใช่นางเอกหนักนะอย่ามาต่อยทะเลาะกันแย่งผมเชียว พ่อกระโดดงับหูทั้งคู่แน่ๆ
“หึ มีความสุขเชียวนะได้กลับมาเยี่ยมผัวเก่าเนี้ย” ผมเม้มปากกับคำหยาบช้าของไอ้บ้าที่กำลังเข้าเกียร์รถ … ผมไม่อยากเถียงให้เมื่อยปากหรอกอยากจะเข้าใจยังไงก็ตามใจอยากจะทำอะไรก็ทำผมไม่สนแล้ว ไม่อยากจะเจอหน้าด้วย ผมเอาหน้าซุกกับสองแฝดที่หลับไปอีกรอบด้วยความเพลียก่อนที่จะหลับตามน้องไป …
ไม่อยากเจอกับคนบ้าแบบนี้อีกแล้ว…
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด!!!
“ก้มหัวลง!!!!!!” เสียงตวาดกับรถที่กระชากเบรกจนหัวทิ่มนั้นทำให้ผมสะดุ้งตื่นและรีบผมตามโดยไว โดยที่กอดสองแฝดหัวไว้ด้วย เสียงปืนดังขึ้นสนั่นหวั่นไหว … กะ กะ เกิดอะไรขึ้น ผมไอ้ยินไอ้น้องจอมค้นหาอะไรสักอย่างอยู่หน้ารถ ก่อนจะเกิดเสียงปืนดังใกล้ๆหูสองสามนัด และก็เงียบไป
“ฮึก แงงงงงงงงงง ฝ้ายเสียงอะไรทัพกลัว ฮึก กลัวๆ ฮึก” สองแฝดผสานเสียงร้องไห้จนผมที่ใจหายแว๊บอยู่จะค่อยๆตั้งสติและพูดปลอบใจเบาๆเงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวัง …
“เดี๋ยว … ก้มลงไปอย่าเพิ่งลงมา” เสียงนั้นดังขึ้นทำให้ผมไม่มีทางเลือกต้องทำตามเจ้าแฝดทั้งสองร้องไห้ไม่เลิกด้วยความตกใจแต่จะมีใครรู้บ้างว่าผมก็ช็อกไม่ต่างกัน นี้อะไรกันผมอยู่ในหนังบู๋รึเปล่า
แก๊ก
ผมสะดุ้งดีดตัวมาอีกข้างกอดน้องไว้แน่นตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อประตูถูกเปิดออก แต่แล้วแขนใหญ่ก็รวบผมทั้งสามคนเข้าไปโอบไว้ก่อนที่เสียงทุ้มต่ำอบอุ่นที่เคยโหดร้ายจะพูดปลอบประโลมขึ้น
“ไม่เป็นไร … ไม่ต้องกลัวไม่บาดเจ็บก็ดีแล้ว”
“ละ ละ เลือด” ผมพูดตะกุกตะกักขึ้นเมื่อเลือดจากแขนที่โอบผมกำลังไหลลงมาเลอะเปรอะพวกเราสามพี่น้องน้ำตาที่ผมกลั่นเอาไว้ไหลทะลักออกมาอย่างห้ามไม่ได้เงยหน้ามองไอ้โรคจิตที่เต็มไปด้วยเหงื่อผ่านม่านน้ำตาก่อนจะเห็นบาดแผลที่อยู่ใต้ร่มผ้าที่หัวไหล่ด้านขวากลิ่นเลือกคละคลุ้งไปทั่วรถเสียงร้องไห้ของสองแฝดทำให้ผมสติแทบหลุด ฮึกผมกลัวอ่ะ ผมกลัวจริงๆนะ …
กลัวไอ้บ้านี้เป็นอะไรไป ฮึก ผมกลัว
============================
:a5: o22 เกิดอะไรขึ้นอีกล่ะ ความสัมพันธ์ยิ่งกรุ่นๆยังจะมาเกิดเรื่องอีก
น่ารำคาญคนเขียนชะมัด ฮ่าๆๆๆๆๆ :really2:
เจอกันตอนหน้าจ้า
:bye2:
-
เกิดอะไรขึ้นอ่ะ :katai1: :katai1:
-
อะไรโผล่มาอีก
-
เกิดอะไรขึ้น
มาต่อเร็วๆนะ
-
OAO
เฮียจอมคงไม่เปนไรหรอกเน้อออ
แต่ไหงถึงได้มียิงกันกลางถนน ประนึงมาเฟียยย
แต่ดูท่าฝ้ายคงรัดจอมร้ายเข้าแร้ววว อิอิ
-
:impress2:
-
ยังไม่ทันได้เคลียกันก็มีเรื่องอีกจนได้
-
:hao5: สงสารเด็ก
-
ตกหลุมรักซะแล้วนะ ฝ้าย
ว่าแต่เค้ายิงกันเรื่องอะไรนี่ ฝ้าย รีบทำแผลให้ พี่จอม สิ
เดี๋ยวไม่มีคนคอยแกล้งนะ
หุหุ
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:หนูจอมโดนยิง :katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
-
คุณจอมมมมมมมมมมมมมมมมม รอตอนต่อไปนะคะ ลุ้นๆ
-
คนเขียนมาเคลียร์ซะดีๆ :m31:
-
เว้นให้อยากและจากไป....
-
:serius2: :serius2: อย่าเป็นอะไรน้าาาา หนอนบ่อนไส้ทำพิษซะแล้วววว
-
เจออะไรอีกเนี่ย
-
เง้อออ
-
หนูฝ้ายจะมายัง :katai5:
-
:impress2: :impress2: มายังๆ มาต่อนะ เค้ารอยุ :กอด1: :กอด1:
-
คถ.ฝ้ายกับแฝดแล้วนะ
-
คิดถึงเเฝดเเล้วน้า :mew4: :serius2:
มาเถอะๆ :call:
-
สวัสดีจ้า ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดฝ้ายจะมาอัพพรุ่งนี้นะงับ (15/11) อิอิ
คิดถึงกันไหมล้า จุ๊บๆ
:hao7: :bye2:
-
รอเลยละกัน
-
เจอกันเมื่อคุณมา
-
สวัสดีจ้า ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดฝ้ายจะมาอัพพรุ่งนี้นะงับ (15/11) อิอิ
คิดถึงกันไหมล้า จุ๊บๆ
:hao7: :bye2:
รอจ้า
-
{CH16 be confuse}
“ฝ้าย คุณลุงจะเป็นอะไรไหม ครูบอกว่า คนเราเลือดไหลมากๆมันไม่ดี”
“นอนวะไอ้แสบ พี่เราหลับไปแล้วเห็นไหม”
“แต่ขุนพลไม่ง่วง”
“นอนซะ เดี๋ยวฝ้ายจะไปดูคุณลุงให้ เป็นห่วงไม่ใช่เหรอ”
“ถ้าขุนพลหลับ คุณลุงจะหายใช่ไหม”
“ช่ายยยย” ผมลากเสียงยาวและก่อนจะหอมลงแก้มใสของเจ้าแฝดน้องที่ไม่ยอมหลับสักที แฝดน้องหัวเราะคิกคักก่อนจะหันไปกอดแฝดพี่ที่ขวัญเสียมากกว่าร้องไห้จนหลับไป อยากจะหัวเราะขำขันกับเจ้าแฝดที่บอกว่าตัวเองเป็นพี่แต่ตกใจยิ่งกว่าน้องอยู่หรอกนะ แต่ก็หัวเราะไม่ออกสักที
หลังจากเหตุการณ์นั้นไอ้โรคจิตก็โทรเรียกชายชุดดำเหมือนในหนังมารับตัวเองและผมกับน้องมาที่บ้านอีกหลังนึงที่อยู่ค่อนออกไปทางชานเมืองผมก็แปลกใจนะที่ทำไมมันไม่ไปหาหมอแต่ในวินาทีนั้นผมพูดอะไรไม่ออกและเข้าใจในทันทีที่มาถึงเพราะลุงหมอท่าทางแบดบอยไม่สมกับอาชีพของตัวเองรอรักษาไอ้โรงจิตอยู่แล้ว แถมรอบตัวบ้านก็ถูกคุมกันหนาแน่นยิ่งกว่าอะไรอีกด้วย เหมือนโผล่มาในดงมาเฟียเลยให้ตายสิ แต่ผมก็ … ผมก็…รู้สึกปลอดภัยมาก
บ้านทรงยุโรปทำด้วยปูนทั้งหลังและใหญ่พอๆกับเรือนไทยที่ผมเคยอยู่ มีรั้วรอบขอบชิดต้นไม้อย่างกับป่าพฤกษา ผมกล่อมเข้าขุนพลจนเจ้าตัวพล่อยหลับไปภายในห้องของสองแฝดก็ตกแต่งอย่างเรียบหรู เหมือนบ้านฝรั่งที่ผมเคยเห็นในหนัง อากาศถ่ายเทสะดวกพอสมควร เสร็จก็ค่อยๆย่องออกมา นอกห้องแต่ยังไม่ทันที่จะได้ออกไป ก็เจอยักษ์ปักหลักยืนพิงระเบียงบ้านชั้นสองสูบบุหรี่สวมเสื้อสูทตัวเก่าไว้หลวมๆโชว์แผงอกที่ถูกพันผ้าก๊อตไว้มีรอยเลือดสีเข้มทำให้ผมกลืนน้ำลายด้วยความเสียวไส้ …
“สองแฝดหลับแล้วหรือไง”
“อือ 3 ทุ่มแล้วนี้” ผมว่า … ใช่ครับตอนนี้ดึกแล้วตั้งแต่มาที่นี้ในช่วงเย็นผมก็คลุกอยู่กับน้องแค่ในห้องปลอบกันยกใหญ่เพราะสองแฝดค่อนข้างตกใจ มีคนมาส่งข้าวส่งน้ำให้ถึงห้องอีกต่างหาก แต่พอตอนนี้บรรยากาศภายในบ้านกลับเปลี่ยนไปมันเงียบสงบ ราวกับมีแค่ผมกับจอมปิศาจ
“ฉันอยากอาบน้ำ” รู้สึกตาขวากระตุก
“ก็ไปอาบสิ”
“ที่ต้องโดนยิงเพราะใคร” เพราะผมหรือ ???? ถุ้ยยยยยยย!!! เพราะมีคนเกลียดขี้หน้าเยอะต่างหาก อย่ามาอ้างไอ้หอกกกกกกกกก!!!
“ไม่เอาอ่ะ อยากอาบก็อาบเองเดะ”
“หรือจะให้เพิ่งหนี้ขึ้นอีกเท่าตัวดี เลือกเอาและกัน” แล้วไอ้ปิศาจก็เดินเข้าห้องข้างๆไป …พัง ผมว่าชีวิตผมพังแล้วล่ะ =_=’
จนแล้วจนรอดผมก็ต้องกลั้นใจเดินตามไอ้บ้าเข้ามาในห้องและต้องปรือตามองไอ้โรคจิตที่อยู่ในชุดคุมอาบน้ำอย่างระอา จะโชว์อะไรนักหนาหุ่นก็ไม่ได้ดีไปกว่ากูอะไรนักหนาหรอ (เหรอ)
“เข้าไปเตรียมน้ำซะ” สั่งจัง ผมย่นจมูกอย่างหงุดหงิดและเดินปึงปังเข้าไปในห้องน้ำ ถึงจะเล็กกว่าที่ใหญ่ แต่ก็ยังมีอ่างกุชชี่หรูประดับอยู่ดีล่ะนะ เหอะ เบื่อคนรวยชะมัดบ่นได้แค่ในใจสักพักเดียวน้ำก็เต็มอ่าง หันไปจะออกไปเรียกก็ไม่ต้องล่ะ ไอ้บ้าจอมร้ายมายืนรออยู่หน้าประตูแล้ว หึ รังแกกันนักนะ เดี๋ยวพ่อก็เอาหมามุ่ยใส่ลงในอ่างน้ำเสียให้รอดรู้รอด
“เฮ้ย!!!!” ผมตกใจรีบยกมือปิดตาเมื่อไอ้โรคจิตกระชากผ้าที่ตัวเองสวมอยู่หลุดต่อหน้าต่อตาโผ้มมมมมมมม!!!!! แกล้งผม มันแกล้งผม ทำไมหมอนี้ชอบแกล้งผมนัก!!!!!!
“หึหึ … นี้กลัวหรือสั่นสู้” ผมกระเด้งตัวหลบเมื่ออยู่ๆเสียงกระซิบทุ้มๆก็ดังข้างหู ขะ ขนลุก!!!
“หึ! มาอาบน้ำให้ฉันได้ล่ะ” ไอ้จอมปิศาจเดินไปจุมตัวลงในอ่างน้ำ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งใจอย่างน้อยมันก็ยังใส่อันเดอร์แวร์และนะ หึ อย่าให้พี่โชว์มั่ง พี่โชว์แล้วน้องจะหนาวบอกเลย ฮึฮึ
“ทำหน้าแบบนั้นคิดอะไรอยู่เจ้าเด็กบื้อ”
“จิ๊ เดี๋ยวพ่อก็เอาน้ำสาดแผลซะนี้!”
ผมเดินเข้าไปเอาพลาสติกกันน้ำที่วางอยู่บนอ่างล้างหน้ามาพันรอบหัวไหล่ที่มีผ้าพันแผลเอาไว้พอมองแผลใกล้ๆแล้วก็อดตกใจไม่ได้ คนไล่ยิงกันกลางเมืองอย่างกับในหนังวินาทีนั้นผมคิดว่าผมจะไม่รอดซะแล้ว เสียงมันดังเหมือนประทัดแตก จำได้ว่าผมได้ยินเพียงเสียงของไอ้จอมร้ายที่ตะโกนให้ผมหลบและจำได้ว่าผมกอดสองแฝดแน่น …คิดอยู่ในใจว่าผมจะไม่มีวันปล่อยแขนนี้ออกจากสองแฝด พอคิดแล้วใจก็พลอยหวิวไปด้วย …
ซ่า …
ผมตัดน้ำราดหัวไหล่อีกข้างที่ไม่มีแผลของเจ้าจอมก่อนจะบีบครีมอาบน้ำใส่มือค่อยๆบรรจงถูของไอ้โรคจิต ใครจะคิดว่าผู้ชายหยาบกร้านอย่างปิศาจตนนี้จะมีผิวสีแทนเรียบเนียนขนาดนี้ แต่แผ่นหลังกลับมีรอยแผลเป็นลึกพาดเกือบเต็มแผ่นหลังแต่ถูกสักทับด้วยลายเสือตั้งแต่ต้นคอยันก้นกบ… ไอ้เสือตัวนี้ผมเห็นมาสองสามรอบแล้ว ไม่คิดว่าพอเห็นใกล้ๆแล้วมันจะสวยขนาดนี้ คนสักคงประณีตมาก ผมค่อยๆลูบผ่านกลางลำตัวของเจ้าเสือยักษ์ … คนๆนี้เคยโอบกอดผมในตอนที่ผมกลัวที่สุดในชีวิต
“เป็นอะไร” ผมสะอึกเมื่ออยู่ๆเจ้าจอมปิศาจถามขึ้น
“อะ อะไร?” ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย มาถามแบบนี้ได้ยังไง
“ปกติน่าจะเอาแปรงขัดส้วมมาขัดหลังฉันไม่ใช่หรือไง”
“จะเอาหรือยังไง ซาดิสต์ปะถามจริง”
“หึหึ”
“เฮ้ย!!!!”
ตุบ…
“ไอ้บ้า ปล่อย!!! เปียกหมดและเห็นปะ!!! เป็นบ้าอ่อ!!!!” ไอ้บ้าโรคจิตอยู่ๆมันก็กระชากผมลงมาในอ่างด้วย แถมกอดไว้แน่นอีกต่างหาก แม่งเอ้ย!!! เอกราชกู!!!!
“ชู่ว นิ่งๆ”
“นิ่งพ่อง!!! ปล่อยยยยยยย!!!”
“หึหึ อย่างงี้สิถึงจะสมกับเป็นนาย พยศแบบนี้แหละดี” ผมเอียงคอหน้าร้องผ่าวเมื่อหนวดแหล่มๆของมันหอมเข้าที่แก้มผม อ๊ากกกกกกกก! หอมผมทำไมอ่ะ ไอ้เกย์บ้า เป็นเกย์ใช่ไหม แงงงงงงงง!!! … ไม่อ่ะ ผมไม่อยากรู้สึกดีแบบนี้อ่ะ ผมต้องเกลียดมันสิ ผมจะไม่ยอม …
ลมหายใจกับกลิ่นบุหรี่จางๆ … ใกล้กันเกินไปแล้ว … สัมผัสที่แข็งกระด่างแต่กลับอ่อนโยน มันทำให้ผมรู้สึกโหยหา … เหมือนเจอบางอย่าง … เหมือน … เหมือน
แก๊ก …
“โอ๊ะ!!! แอมซอรี่ ” อะ อะ อะไรอ่ะ เมื่อกี้ใครเข้ามาอ่ะ ละ ละ ละทำไมผมถึงมามุดอยู่กับอกไอ้บ้านี้ล่ะ!!!
ผลั๊ก!!!!
“จะบ้าหรือไงโว้ย!!!!” ผมเสยปลายคางไปหนึ่งดอกก่อนจะวิ่งออกมานอกห้องน้ำในสภาพเปียกเป็นลูกหมาตกน้ำพอออกมาได้ก็เจอฝรั่งบ้าบออะไรใครก็ไม่รู้ยืนทำหน้าเลอหลาอยู่หน้าห้องน้ำ
“โว้ย!!!!” ผมขู่ไปฟ่อนึงและรีบใส่เกียร์หน้าเข้าห้องมาหาสองแฝด
พอปิดประตูได้เท่านั้นแหละเหมือนเหลียวแรงหายวับไปกับตา ขาอ่อนกองลงไปนั่งกับพื้น … มือสั่นระริก หน้าชาซ่านไปหมด ริมฝีปากยังอุ่นๆอยู่เลย … ให้ตายสิ ผมกำลังสับสน … ไอ้บ้านั้นทำให้ผมสับสน …
.
.
.
“ฝ้าย วันนี้เราสองคนไม่ได้ไปโรงเรียนอีกแล้วเหรอ” ขุนทัพพูดอย่างเหงาหง่อยบนโต๊ะกินข้าว ผมเอามือลูบหัวปลอบใจก่อนจะป้อนข้าวต้มให้กินสลับกันกับแฝดน้องที่หง่อยไม่แพ้กัน ผมเหลือบขึ้นไปมองไอ้โรคจิตที่นั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์ในชุดสูท กับไอ้ฝรั่งบ้าพอกันที่นั่งจ้องผมตาหวานเยิ้ม บ้าจริงทำไมผมกับน้องต้องมาอยู่ในวงเกย์ๆแบบนี้ด้วย อยากกลับไปบ้านใหญ่มากกว่ายังไงผมก็ยังมีคุณหญิงเป็นไม้กันหมาบ้าบ้าง
“โผ้มเชอ เรกกี้นะค้าบ” สำเนียงเปล่งๆของไอ้ฝรั่งทำให้สองแฝดหูผึง ขมุบขมิบจะพูดตามเอาล่ะไงไอ้หุ่นยนต์เด็กเริ่มเลียนแบบสิ่งรอบตัวอีกล่ะ
“โผ้มเชอ ขุนทาบน้าค้าบ”
“โผ้มก็เชอ ขุนโผนน้าค้าบ”
“ง๊าน ราวรู้จากกานแล้วปายเล้นกานม่ะ” สองแฝดกระซิบกระซากกันสองสามคำก่อนจะหันมาพยักหน้าพร้อมกันและพากันเฮโลไปหาฝรั่งเรกกี้ไปเล่นคิดผิดล่ะนาย ไอ้สองแฝดเวลาเล่นนี้ยิ่งกว่าพายุซะอีกนะ โชคดียูวววววว!
“นับจากนี้ 3 วันห้ามออกจากที่นี้เด็กขาด ฉันโทรบอกแม่แล้ว ส่วนเรื่องโรงเรียนแฝดฉันจะให้คนโทรไปลาเอง”
“ขอเหตุผล”
“ไม่ปลอดภัย”
“จากอะไร”
“ถามมาก อยากเจอจูบอีกหรือไง หรือว่า … อยากโดนจริงๆ” ผมเอาช้อนแปะกลางหน้าผากไอ้มนุษย์ลุงบ้าที่ยื่นหน้าเข้าจะลักจุ๊บผมอีก ไม่ได้แอ้มกูหรอกกกกกกกกก !!!!
“ถามจริงๆ ตอนนี้เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า”
“หึ ก็แค่อสรพิษจนตรอก … สามวันก็เหลือเฟือกับการกำจัดรากเหง้าถอนโคนพิษของมัน” ไอ้แก่พูดเสียงเย็นชาแต่เต็มไปด้วยเล่ห์กล … ไม่เข้าใจเลยแหะ แต่คงเป็นเรื่องร้ายแรงอย่างแน่นอน … เฮ้อ นี้ผมหลงมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงเนี้ย =_=’
.
.
.
โกดังปิดตายที่เก็บอุปกรณ์ก่อสร้างในไซส์งานที่ทั่วทั้งห้องมืดสนิทในซอกที่เก็บเหล็ก มีชายร่างสูงนั่งขดสั่นเทาคล้ายกับกลัวบางสิ่งบางอย่างจะเข้ามาทำร้ายอ่อนเพลียไร้เรียวแรงเพราะหนีมาตลอดทั้งคืน เค้าอยู่ในชุดสูทสีดำขาดวิน หน้าตามอมแมมเต็มไปด้วยคราบเหงื่อ ดวงตาที่เคยส่องประกายความเจ้าเล่ห์บัดนี้เหมือนอสรพิษที่จนตรอก
โครม!!!
“อะ อ๊ากกกกกกกกก!” ร่างสั่นเทานั้นตะโกนลั่นเมื่ออยู่ๆประตูโกดังถูกเปิดออก แต่แล้วก็รีบเอามือปิดปาก เพื่อหลบซ่อน แสงอาทิตย์ภายนอกสาดส่องเข้ามาพร้อมกับร่างสูงใหญ่ 3-4 คนที่กำลังย่ามกายเข้ามาในพื้นที่หลบซ่อน
เสียงฝีเท้าเดินไปมา ก่อนจะหยุดตรงหน้าของเจ้าของอสรพิษที่น้ำตาไหลพลาดออกมาเมื่อนึกถึงชะตากรรมข้างหน้าของตนเองที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ดวงตาคมลุกโชนขึ้นด้วยพลังเฮือกสุดท้าย
“กูไม่ยอม กูไม่ยอม!!!!!!”ร่างนั้นผงะขึ้นจะวิ่งหนีตายเสียให้ได้ แต่แล้วก็ถูกหัดลุ่นๆเข้ามาลิ้นปี่จนจุกลงไปกองกับพื้น ก่อนถูกหิ้วคอเสื้อขึ้นมาประจันหน้ากับหน้าเหี้ยมเกรียมของใครบางคน
“ว่าไงคุณอัมเรส คิดจะเล่นกับใคร คิดหรือยังว่าถ้าโดนแว้งกัดมันจะเจ็บแค่ไหน”
“มะ มึง!!!ไอ้ขี้ข้า ปล่อยกู!!!!!”
“หึหึ เกมนี้ถ้าเจ้านายผมพลาดเค้าคงตาย แต่ในเมื่อคุณพลาด … คุณก็ตาย” ตาของอัมเรสฝ่ายขายผู้เต็มไปด้วยความโลภเบิ่งกว้าง
ปัง!!!!!
เสียงปืนดังลั่นโกดังเก็บอุปกรณ์ก่อสร้างอันเงียบสงบ ก่อนที่ร่างของเจ้าอสรพิษจะโรยรายลงจมกองเลือด …
=================================
:ruready เฮียปิศาจของเราเริ่มแปลกๆแล้วแหะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
คิดถึงหนูฝ้ายกันไหมขอโทษที่หายไปนานนะค่ะ จุ๊บๆ
เจอกันตอนหน้าจ้า :bye2:
-
น่ากลัว โหดไปป่าว :ling3:
-
ไม่เต็มอิ่มเลยอ่ะ :ling1:
-
:hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:มาให้อยากแล้วจากไป :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:
-
แฝดน่ารักอ่ะตอนล้อเลียนฝรั่ง
-
คิดถึงเจ้าสองแฝดมากๆ
-
เอะอะจูบๆๆๆ
นี่มันยังไงนะ
ชอบ้ขาก็บอกเขาสิจ้ะ พ่อจอมมาเฟีย
-
:ruready อะไรอะ หมดแล้วหรือ :katai1: คิดถึงแฝด
-
โธ่ อาไยอ่ะ มันเกิดอาไยขึ้น มีการตามล่าฆ่าฟันอาไรก๊านนนน :hao4:
คิดถึงนู๋ฝ้ายกะแฝดฝุดๆเบย นู๋จอม(วายร้าย)โรคจิตด้วยน๊า :กอด1:
-
กลับมาแล้วววววววว
แอบลืมเนื้อเรื่องตอนที่แล้วเบาๆ
ตอนนี้น้องจอมเริ่มลวนลามเปิดเผยยยยยย อร๊ายยยยยย
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
สนุกค่าาา ตามตอนต่ไปอยู่นะคะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน เรื่องน่ารักดี
สองแฝดน่ารักมากๆ หลงรักซะแล้ว :กอด1:
-
น้องแฝดน่าร้ากกกกกกกก
คุณจอมปากร้ายใจดีนะเนี่ยแต่แกล้งน้องฝ้ายเยอะไปไหม55555
-
ทำไมไม่ล็อคห้องก่อน!!
-
สองแฝดน้อย น่ารักอ่ะ
-
หายไปนาน มาที หายคิดถึงนิดเดียวเอง
-
ยังรออ่านอยู่นะ.. :katai5: :katai5: :katai5:
-
รอสองแฝดอยู่นะ
-
มาไม่ทันหายคิดถึงเลย
-
เรกกี้จะกลายมาเป็นว่าที่สะใภ้ให้สองแฝดรึเปล่าอ้ะะ :z2: :z2:
-
จอมทำหนูฝ้ายหวั่นไหวเสียแล้ว...
รับผิดชอบน้องเลยนะ....หึๆ
ไปดีเถิดนะนายอัมเรส.......บังอาจทำแฝดกลัว..
-
หวั่นไหวซะแล้ว
-
แจ้งข่าวการอัพจ้า เรื่องต่อไปที่จะอัพคือ "จำนองรักแลกหัวใจไอ้แก่จอมร้าย" ค่ะ
แต่ขอเลื่อนไปพรุ่งนี้นะค่ะ ตอนนี้คนเขียนอยู่ในสภาพใกล้เดี้ยง ปวดหัวตัวร้อน เจ็บคอ หูอื้อ
คือแบบพรุ่งนี้ก็มีพรีเซ้นงาน ยังไงถ้าดีขึ้นแล้วจะมาอัพให้นะค่ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
เพจแจ้งข่าวเปิดอย่างเป็นทางการแล้วจ้า o22
:bye2:
-
งื้อออออ :ling1:
สู้ๆค่ะคนเขียน :กอด1:
-
มีกันฆ่ากันตายด้วยอ่ะ
-
:กอด1: ขอให้หายไวๆนะคะคนแต่งจ๋า
-
สนุก มาต่อไวไวนะ o13
-
แจ้งข่าวการอัพจ้า เรื่องต่อไปที่จะอัพคือ "จำนองรักแลกหัวใจไอ้แก่จอมร้าย" ค่ะ
แต่ขอเลื่อนไปพรุ่งนี้นะค่ะ ตอนนี้คนเขียนอยู่ในสภาพใกล้เดี้ยง ปวดหัวตัวร้อน เจ็บคอ หูอื้อ
คือแบบพรุ่งนี้ก็มีพรีเซ้นงาน ยังไงถ้าดีขึ้นแล้วจะมาอัพให้นะค่ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
เพจแจ้งข่าวเปิดอย่างเป็นทางการแล้วจ้า o22
:bye2:
รอก๊าบบบบบบบบบ
-
น้องฝ้ายกับพี่จอมนี่ยังไง ๆ นะคะ
เห็นแววสวีตวี้ดวิ้วในอนาคตนะคะเนี่ย
-
{CH 17 Heart }
“คิก ๆ พลจะได้ไปเข้าค่ายล่ะ ตื่นเต้นจัง”
“ใช่ๆ อิอิ”
สองแฝดเต้นแร้งเต้นกาไปรอบๆตัวผมในขณะที่ผมกำลังเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าให้สองแฝด ดีใจกันให้เวอร์ ผมกลับมาบ้านใหญ่ได้ สองสัปดาห์ล่ะครับ ทุกอย่างดูเป็นปกติไม่มีใครพูดเรื่องวันนั้นอีกเลย แต่ที่น่ารำคาญคือแม่งไม่ว่าผมจะไปไหนจะมีไอ้มนุษย์ชุดดำบ้าง ชุดอยู่บ้านบ้าง ชุดไปเที่ยวบ้าง ล่าสุดแม่งมีชุดคอสเพลล์หมีตัวใหญ่ตามกูครับ คือแบบว่า มันไม่เนียน และตามกูทำพรือ!!!! ไม่แค่ผมนะครับสองแฝดนี้ครูที่โรงเรียนอนุบาลต้องโทรตามผมเพราะไอ้พวกชายชุดดำมาจ้องๆมองๆอยู่นองรั้วตลอดเวลา ในบางทีก็เอาหนังสือพิมพ์มานั่งอ่าน เอากิจกรรมแปลกๆมานั่งเล่นกันหน้าโรงเรียน ไล่ก็ไม่ไปมีตำรวจมาไล่ตำรวจก็ดันถูกไล่เอง กูล่ะตึ๊บ! ผมถามไอ้โรคจิตหลายต่อหลายครั้ง ไอ้นี้ก็ตีมึนบอกไม่รู้ไม่เห็น ผมนี้อยากจะตะโกนใส่หูให้ขี้หูดิ้น!!!
“แฝดเที่ยงล่ะ ลงไปหาป้าน้อมได้แล้ว 10 นาทีเดี๋ยวฝ้ายตามไป อ๋อ จำข้อตกลงเราได้ไหม”
“ข้อ 1 ไม่เลือกกิน กินผักเยอะๆ กินน้ำให้หมดแก้ว” แฝดพี่ทำตัวน่ารักวิ่งไปมาทำท่ากินน้ำและลูบพุงน้อยๆตัวเอง ป๊าดดดดดด คุณหญิงมาเห็นนี้หลงอยู่แล้วยิ่งหลงเข้าไปอีก
“ข้อฉอง”
“สองครับ” เจ้าแฝดน้อยจะทำบ้างแต่ติดที่พูดไม่ค่อยชัด ฮ่าๆๆๆ ขุนทัพหัวเราะคิกคักก่อนจะนั่งพับเพียบลงกับพื้นทำท่าร้อยมาลัยและพูดบ้าง
“อิอิ ข้อ 2 ห้ามดื้อ”
“ข้อ 3 ห้ามอยู่ใกล้ใครเอ้ย …” ผมรวบเด็กแฝดมากอด ก่อนที่ไอ้เด็กน้อยหัวทุยจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มล่าให้ผมและตะโกนออกมาพร้อมกันเสียงดัง
“พี่น้อย!!!”
ดีมาก กับยัยน้อยนมโตผมสั่งห้ามน้องเข้าใกล้แล้ว วันก่อนก็แกล้งเจ้าแฝดเอาพริกให้แฝดกิน ดีนะเจ้าแฝดฉลาดเลยแกล้งงอแงไม่กิน ผมนี้ตอนแรกก็งงอยู่ปกติไอ้หมูสองตัวนี้กินทุกอย่างที่ขวางหน้าแถมวันนั้นเป็นกับข้าวที่แฝดชอบมากไม่น่าจะงอแง แต่พอไปดูเองเท่านั้นแหละ นังน้อยนมโตมันร้ายนัก!!!
สองแฝดพากันวิ่งออกจากห้องไป ผมก็นั่งเก็บผ้าใส่กระเป๋าสองแฝด ไม่ลืมที่จะเอายาใส่ไปด้วย ข้อดีของโรงเรียนอนุบอลเอกชนแสนแพงคือเค้าให้ความปลอดภัยกับเด็กทุกคนได้เต็มร้อย มีอาจารย์ไปที่ไปด้วยเกือบ 20 คน ทั้งๆที่มีเด็กไม่ถึง 100 คน และมีคนดูแลอีกด้วย โรงแรมที่แฝดไปพักเป็นโรงแรมที่ติดภูเขาที่ล้อมรั้วขอบชิด แต่ก่อนผมอาจจะไม่ให้แฝดไปนะ แต่ตอนนี้มีไอ้พวกชายชุดดำของไอ้ปิศาจร้ายนั้นอยู่ผมก็วางใจ จริงๆนะ ผมรำคาญ แต่ถ้าจะเพิ่มความปลอดภัยให้น้องผมก็ โอเค คนอะไรมีแต่ศัตรูทั่วราชอาณาจักร
ครืดดดดดดดด ครืดดดดดดด
ผมมองไปที่โทรศัพท์ราคาแพงที่ไอ้บ้าโรคจิตบังคับให้ผมเอาติดตัวไว้ตลอด ผมไม่ได้เชื่อฟังมันนะ แต่ของมันแพงอะ เลยไม่ปล่อยให้ห่างตัว ผมถอนหายใจมีคนเดียวแหละที่สามารถโทรเข้าเบอร์นี้ได้
“ครับผม”
“…”
“โทรมาแล้วทำไมไม่พูด”
“กำลังคิดว่าโทรมาผิดรึเปล่า” เสียงทุ้มต่ำเรียบเฉยดังตอบกลับมา
“อารายยยยย ถ้าไม่มีสาระก็อย่าโทรมา” ผมว่า
“หึ” ผมล่ะเกลียดเสียงหัวเราะในลำคอแบบนี้เป็นบ้า
“หัวเราะอะไร”
“เหนื่อย … เพิ่งประชุมเสร็จ มาหาหน่อยได้ไหม” ผมนิ่ง … ผีเข้าหรือไง
“เหนื่อยก็กลับมาพักบ้านสิว่ะ”
“กลับไม่ได้”
“เจ้าของบริษัทใหญ่ยักษ์กลับบ้านไม่ได้เหมือนเด็กประถมเนี้ยนะ หึหึ น่ารักไปอีก” ผมหยอก ได้ยินเสียงถอนหายใจตามสายมา ดูเหมือนเจ้าน้องจอมเอาแต่ใจนี้จะเหนื่อยจริงๆสินะไม่ต่อล้อต่อเถียงผมเหมือนทุกวัน
“ไม่มาจริงๆใช่ไหม”
“แฝดอยู่บ้าน”
“เอามาด้วยก็ได้”
“ไม่เอา โว้ย!”
“ดื้อ หึหึ ไอ้เด็กเปรต” ผมย่นจมูก แต่ยังไม่ทันจะได้คุยต่อเสียงร้องไห้จากแฝดก็ดังขึ้นจากด้านล่าง
“แค่นี้ก่อนนะ ลงไปดูแฝดก่อน”
“หึ” มันว่าแล้วดัดสายผมทิ้ง ผมแยกเขี้ยวก่อนจะวิ่งลงบันไดไป เห็นสองแฝดกำลังร้องไห้แข่งกันโดยมียัยน้อยยืนกอดอกอยู่ข้างๆ ทำหน้าทำตาสะใจ ป้าน้อมหายไปไหนทำไมเหลือแต่ยัยบ้านี้คนเดียวผมขมวดคิ้วรีบวิ่งเข้าไป สองแฝดพอเห็นผมก็รีบปรี่เข้ามาหาร้องไห้สะอึกสะอื้นใหญ่โต
“ฮึก พี่น้อยแกล้ง พี่น้อยแกล้ง”
“เจ็บอ่ะ อยู่ๆก็มาตีเฉยเลย ฮึก” ผมหันไปมองยัยนมโตที่มองผมพี่น้องเหมือนแมลงสาบก่อนจะเดินไป หน่อย สงสัยจะอยู่ร่วมบ้านกันไม่ได้แล้วมั้ง รังแกน้องผมได้ยังไง
“ฮึก เจ็บอ่ะ”สองแฝดงอแง ผมลูบหัวปลอบประโลมทั้งคู่อยู่พักนึงก่อนจะพากันจูงมือเดินขึ้นไปชั้นสอง
ผมมองตามไปพอเห็นสองแฝดเข้าห้องแล้วก็ลุกขึ้นยืน กราดตามองหาเป้าหมาย ไม่เคยเข็ดสินะ เดี๋ยวก่อนบังอาจทำแฝดร้องไห้ ผมอุตส่าห์เก็บสันดานแกล้งคงมานานแล้วนะ ชอบให้โมโหใช่ไหม หึหึ น้องผมน่ะนะ มดไม่ให้ไต่ ไรไม่เคยให้ตอม บังอาจมาทุบมาตี เห็นทีจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ หึ
ผมเดินไปหลังบ้านพร้อมกับแก้วใส่นมช็อกโกแลตไม่นานก็เห็นเป้าหมายกำลังนั่งถกกระโปรงแคะเท้าเล็บอยู่บนแคร่ไม้ใต้ต้นศักดิ์ใหญ่ แหม ผู้หญิงยิงเรือนสมัยนี้ช่างน่าพิสมัยยิ่งนัก หึ
“พี่น้อยครับ” ยัยน้อยนมโตสะดุ้งนิดๆที่เห็นผมตรงเข้าไปหาด้วยท่าทีนอบน้อมสุดใจแทบจะคลานเข่าเข้าไปหาอยู่รอมร่ออยู่แล้ว
“อะไรย๊ะ น้องแกขวางหูขวางตาฉันเองช่วยไม่ได้จะมาเอาคืนหรือไง!” ยัยป้าตวาดแว๊ดเสียงดังขึ้น แหมๆ จิตใจนี้ต่ำต้อยติดดินจริงๆ
“ผมแค่อยากจะมาขอโทษคุณพี่น่ะครับที่น้องผมไปทำความขุนเคืองใจให้คุณพี่”
“มาไม้ไหนยะ”
“โธ่ๆ คุณพี่ครับ ผมจริงใจนะครับ เชิญดื่มนมก่อนนะครับ ญาติของผมส่งมาให้จากต่างจังหวัด นมโคแท้เลยนะครับ ช็อกโกแล็ตที่ผสมไปก็มาจากไร่โกโก้ที่เชียงใหม่ รับรองละมุนลิ้นสุด ลองกินสักอึกนะครับ เป็นการขอโทษจากใจผม อยู่บ้านเดียวกันผมไม่อยากมีปัญหากับคนสวยๆอย่างพี่ และอีกอย่างคุณจอมบอกว่าเค้ากำลังสนใจพี่อยู่ด้วยนะ”
“เอ็งพูดจริง ? และเอ็งไม่ใช่เมียคุณจอมหรือไง โอ๊ะ โอ๊ะ หรือว่าเค้าเบื่อหล่อนแล้วจ๊ะ แหมๆ ยังไงผู้หญิงสวยๆเด้งๆอย่างฉันก็คงดีกว่ากระเทยอย่างหล่อนสินะ ฮิฮิ” ผมแสร้งแสยะยิ้มหน้าใส หัวเราะไปก่อนนะ ยัยนมโต เดี๋ยวรู้เลยยยยยยยยยยยยย!
“ครับๆ กินสักหน่อยไหมครับ ผมเพิ่งให้สองแฝดกินเมื่อกี้ หยุดร้องและหัวเราะล่าเลยครับ” ผมว่าและยื่นแก้วนมส่งให้ยัยน้อยนมโตสมองกรวง ยัยสติไม่ดีมองแก้วนมในมือผมอย่างช่างใจ ก่อนจะรับไปอย่างกล้าๆกลัวๆดมดูนิดหน่อยก่อนจะหันมาเบ้ปากให้ผมและหันไปอีกทางจัดการกระดกเข้าปากอย่างมูมมาม
“ฮึก นะ นะ กรี๊ดดดดด ปล่อยฉันนะ โอ้ยเผ็ดๆๆๆๆ”
ผมคว้าหมับเข้าที่ผมยาวๆนั้นก่อนจะกระชากให้เงยขึ้นและคว้าเอาแก้วนมที่เริ่มมีสีแดงจากพริกเจือปนออกมา ฮึ ไม่เผ็ดได้ยังไงผมเทโคตรพริกแกงลง ตอนแรกมันไม่ได้กลิ่นหรอกเพราะผมไม่ได้คนแก้วนม มองก็มองไม่เห็นเพราะสีนมมันบังหมด พริกก็ไม่ลอยขึ้นมาเพราะมันเป็นเนื้อพริกแกงที่แม่ค้าขายตามตลาด!!!! มุขนี้เคยใช้กับไอ้เดชตอนที่มันแกล้งผม หลังจากนั้นเวลามันแกล้งผมมันต้องคิดหน้าคิดหลังก่อน ไม่เช่นนั้นเจอผมเอาคืนแบบแสบสมแต่กับนางนี้มันไม่ใช่ ผมจะไม่คิดว่าตัวเองแข็งแกร่งกว่าเพราะเป็นผู้ชาย ในเมื่อยัยบ้านี้ไม่ได้สงสารน้องผมในฐานะที่เป็นเด็ก!!!
ว่าจะไม่ยุ่งด้วยแล้วเชียวนะ!!!!
“กรี๊ด…” มีดพับปลายแหลมที่ผมติดตัวมาด้วยจ่อที่คอหอยของอีน้อยนมโต หึ !
“หุบปากถ้าโวยวาย พ่อจะเฉียดคอแน่ น้องกูไปทำอะไรให้มึงฮะอีบ้า”
ผมกัดฟันพูดขึ้นโดยที่ไม่อยากได้คำตอบจากมัน ยังไงรอบนี้อีนี้ต้องถูกลงโทษอย่างสาสม ผมบอกแล้วอยากจะทำอะไรผมทำไป ผมไม่ว่า แต่ถ้ายุ่งกับน้องผมเมื่อไหร่ ได้ตายกันไปข้างนึง ยัยน้อยหุบปากเจ่อๆแน่นน้ำตาไหลระริก ผมกระตุกข้อมือทำให้ยัยบ้าหน้ากระตุกเชิดหน้าขึ้นไปอีก เสียงครางในลำคอกับคำพรรณนาขอความเห็นใจไม่ได้ทำให้ในอกผมหายรุมร้อนได้ ผมเหยียดยิ้มให้มือที่ยกขึ้นไหว้ปลกๆ
“หึ … เอาอย่างงี้ไหม เรามาทำข้อตกลงกัน มึงอยู่ส่วนมึง กูอยู่ส่วนกู ถ้ากูเห็นมึงเข้าใกล้น้องกูแม้แต่ปลายเล็บ คราวหน้าไม่ใช่แค่นี้แน่ จำหมามุ่ยครั้งก่อนได้ไหม หึหึ ถ้ามีครั้งหน้าอีก กูจะถลกหนังมึงออกและเอาหมามุ้ยทา! จำใส่กะลาหัวไว้!!!!” ผมตะคอกเสียงดังก่อนจะเหวี่ยงหัวจนมันเอนไปข้างหน้า ตัวของยัยบ้านี้สั่นงกเป็นลูกนกด้วยความกลัวไม่กล้าแม้แต่จะสบตาผม ปากเจ่อเห่อแดงขึ้น ผมปลายตามองก่อนจะเทนมในแก้วลงพื้น พริกแกงก้อนใหญ่ๆปรากฏต่อสายตาอีหมาบ้าผมสังเกตเห็นว่ามันสะดุ้งเฮือก หึหึ น่าจับกรอกปากให้หมดชะมัดเสียดายคิดไม่ทัน
ผมปรายตามองเหยียดยิ้มมุมปากให้ก่อนจะหันหลังเดินออกมา ไม่ได้ให้ความสนใจกับเสียงสะอึกสะอื้นที่แหกปากลั่นตามหลังมาแต่อย่างใด ป้าน้อมแกแยกแยะออกมาหลานของแกเป็นคนยังไง และเช่นเดียวกันท่านรู้ว่าผมเป็นคนยังไง
เดินขึ้นมาบนห้องเห็นสองแฝดหลับปุ๋ยอยู่คู่กันข้างๆกระเป๋าเสื้อผ้าที่จัดยังไม่เสร็จเรียบร้อย ผมนั่งมองสองแฝดเงียบๆ เอื้อมมือไปปัดปอยผมให้ทั้งคู่ … ดีแล้วใช่ไหมที่ผมแข็งใจให้น้องอยู่ที่นี้ ถ้าผมหนีไป หนี้ทั้งหมดจะเป็นยังไง เจ้าจอมร้ายจะปล่อยผมไปไหม … แล้วตอนนี้พ่อของผมที่ทิ้งลูกตัวเองไว้จะเป็นยังไงบ้าง ถึงไม่อยากจะยอมรับก็เถอะ … ผมน่ะนะ เป็นห่วงตาแก่เจ้าปัญหาทุกวินาทีไม่เคยหลงลืมเลยว่ามีพ่ออยู่อีกคน ...
ค่ำคืนนั้นฝ้ายอยู่รอคนบางคนจนดึกดื่นก่อนจะพล่อยหลับไปบนเตียงใหญ่ภายในห้องสีชมพูลูกไม้ที่แต่งราวกับเรือนหอสำหรับเขาและจอมปิศาจ วันทั้งวันฝ้ายทำงานบ้านแทบทั้งหลังกับข้าวกับปลาก็เข้าไปช่วยแม่บ้านทำกลายเป็นเจ้าตัวทำเอวทั้งหมด โดยคุณหญิงและคนงานในบ้านชมไม่ขาดปากสองแฝดตัวน้อยหลังจากโดนรังแกก็กลับมาร่าเริงอีกครั้งกินข้าวไปหัวเราะไป เรื่องในวันนี้ถูกปิดเงียบ ส่วนยัยน้อยก็หายเงียบไปไม่กล้าออกมาให้ฝ้ายเห็นหน้าให้ขุ่นเคืองใจซึ่งเป็นเรื่องดีมากๆ
ในปกติเด็กชายแก้มยุ้ยอย่างฝ้ายก็จะนอนกับแฝดและต้องหงุดหงิดโวยวายว่าถูกแกล้งเมื่อลืมตาขึ้นมาอีกในตอนเช้าเห็นว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดคนขี้แกล้งแต่ในวันนี้ไม่เหมือนเดิม เจ้าตัวน้อยเกิดอยากจะเข้ามาอ่านหนังสือในห้องใหญ่เลยเอาหนังสือเข้ามาเปิดอ่านเพลินมากไปหน่อยเลยหลับคาเตียงนอนไป
ประตูห้องค่อยๆเปิด ร่างสูง ตระหง่านของเจ้าจอมในชุดสูทสีดำเรียบร้อยยืนมองเด็กตัวเล็กใบหน้าเรียบเฉย แต่แล้วรอยยิ้มมุมปากก็เผยขึ้น เขาเดินเข้าไปค่อยๆนั่งลงบนเตียงใช้นิ้วเกลี่ยแก้มใสอย่างอ่อนโยนและบางเบาราวกับว่ามันเป็นแก้วเนื้อบางใสที่จะแตกออกถ้าเขาลูกแรงเกินไป ริมฝีปากสีส้มน่ารักของเด็กน้อยทำให้เขาเคลิ้มและผ่อนคลายหลังจากการทำงานหนักมาทั้งวัน
ริมฝีปากหนาค่อยๆจรดลงหน้าผากมนอย่างอ่อนโยนและรักใคร่เอ็นดู …
“อือ …” เสียงของเด็กน้อยดังขึ้นทำให้เจ้าจอมต้องลูบแก้มกล่อมให้หลับไปอีกครั้ง … อย่าเพิ่งตื่น ได้โปรด … คนๆนี้ถึงจะผ่านผู้หญิงมามากมายและโชกโชน แต่กับวิชาการแสดงออก เขากลับสอบตก ทั้งๆที่รักและเอ็นดูมาก ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เจ้าตัวก็ไม่รู้เหมือนกันที่ต้องกลับบ้านทุกวัน และไม่ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนอีก บางทีอาจจะตั้งแต่รู้จักเด็กคนนี้ล่ะมั้ง …
“หึหึ นอนซะเด็กน้อย ฉันไม่ทำร้านนาย”
“จริงๆนะ จริงๆใช่ไหมครับ …” เสียงน่ารักที่อ้อนวอนและเกรงกลัวนั้นทำให้เขารู้สึกผิดเต็มประตู … เขาจ้องมองหน้ารูปไข่กับแก้มนวลสีชมพูนี้ด้วยใจที่กรุ่นๆ … เมื่อไหร่ที่จะเข้าใจกัน… ว่าเค้าไม่อยากที่จะใจร้าย …
.
.
.
“ฮี่ฮี่ ฝ้ายทัพไปแย้วน๊า!!!”
“พลก็ไปแล้วน้า และจะซื้อขนมมาฝากน๊า!!!” โธ่! ไอ้เหม่งมีตังติดตัวไม่แค่ 50 บาท ทำเป็นคุย ฮ่าๆๆๆ
ให้เยอะหน่อยครับไปตั้ง 2 วัน เผื่อจะซื้อขนมนมเนยกินแถมให้โทรทัพศ์เครื่องเล็กๆติดไปอีกเครื่อง และที่สำคัญผมไม่ต้องเป็นห่วงอะไรทั้งนั้นทันทีที่รถบัสของสองแฝดวิ่งออกไป รถตู้คันน่าสงสัยก็วิ่งตาม แหมนะ … ผมนี้เหลือบมองไอ้บ้าปิศาจที่ยืนหน้าง่วงอยู่ข้างๆเลยทีเดียว ไม่ง่วงได้ไงนี้เพิ่ง 7 โมงเช้า ผมนี้บอกแล้วนะว่าไม่ต้องไม่ส่งก็ได้ตาแก่นี้ก็ดื้อไม่เลิก
“หิว” ทั้งๆที่ตาจะหลับยังบ่นมาหิวอีก วันนี้จอมร้ายแต่งตัวเหมือนชาวบ้านปกติคือเสื้อยืนกางเกงสามส่วนแต่ราศีออร่านี้แทบทำให้อาจารย์ล้มทั้งยืนกันเป็นแถบๆ เอาง่ายๆหนังหน้าอีตานี้ผ่านอ่ะนะ
“เอาแน่ๆจะหิวหรือจะง่วง”
“ง่วงด้วยหิวด้วย”
“งั้นกลับ”
“ไม่เอา” อ้าว เอ้! ยังไงล่ะ ตาแก่จอมกลายเป็นน้องหนูจอมเอาแต่ใจอะล่ะ
“อยากกินอะไร”
“น้ำเต้าหู้” ผมนี้ตงิดๆใจเลย ถ้าพาไปกินร้านไอ้เดชคงได้ฆ่ากันตายในร้านนั้นแหละ
จนแล้วจนรอดให้บ้าจอมเอาแต่ใจจนได้มานั่งสลอนในร้านเพื่อนรักของผมจนได้ ผมล่ะเกลียดความเอาแต่ใจของมันจริงๆ อยากได้อะไรต้องได้ สั่งอะไรก็ต้องทำ ไม่งั้นจะเพิ่มหนี้ บลาๆๆๆๆ ไม่รวยก็ให้มันรู้ไปสิ เชอะ!!!
เคร้ง เคร้ง!!!
แก้วน้ำเต้าหู้สองใบกับจารใส่ปาท่องโก้อีกใบวางอย่างแรงตรงหน้าผมกับไอ้ปิศาจซึ่งไม่ใช่ฝีมือใครนอกจากเดชเพื่อนรักของพี่!!! โอ้ หน้าที่โหดไปอี๊ก นี้จะแข่งกันตึงหน้านิ่งใช่ปร๊า!!!!
“ขะ ขอบใจนะมึง นั่งก่อนดิลูกค้าไม่ค่อยมีแล้วนี้” ผมว่าเนื่องจากพอมาถึงก็เกือบ 9 โมงแล้ว แหมมากินน้ำเต้าหู้ไกลเนอะ เอาซะหายง่วงเลย จะว่าไปตัวผมก็เบาหวิวๆยังไงไม่รู้ไม่มีสองแฝดมาเกาะ
“มาทำไมว่ะ”
“มาหามึงไง”
“กูไม่ได้ถามมึง” เจี๊ยก!!! อะเค กูเงียบก็ได้ครับ เชิญพวกมึงสองคนแยกเขี้ยวใส่กันได้ตามสบาย เรื่องนี้ฝ้ายจะไม่ยุ่ง
“มากินน้ำเต้าหู้” เอ่อ … คือ คำตอบมึง กำปั้นทุบดินมากไม่แค่คำตอบแต่ปิศาจร้ายเจ้าจอมก็จิบน้ำเต้าหู้ลงคอไปด้วย เป็นไงโล่งคอดีไหมล่ะ ?
“เอาดีๆเจ้าพ่อใช่ไหม กูไม่กลัวมึงหรอกนะ” ไอ้เดชมันว่า หรอมึง! กูจำได้ตอนเด็กๆนี้ไอ้เดชโดนหมาไล่กัดร้องไห้มาฟ้องผม ผมต้องไปดีดกะโหลกหมาให้มันถึงจะพอใจ ขี้โกหกจริงๆ
ผมปล่อยให้ไอ้สองคนตีกันให้สมใจ ตัวเองเดินออกมาเงียบๆ ก่อนจะทอดน่องไปตามซอยที่คุ้นเคย บางคนในสลัมที่เคยรู้จักกันพอเห็นผมก็พากันทักทายใหญ่โต คนที่ไม่ชอบหน้าก็ยังเบ้ปากใส่เหมือนเคย หึหึ ไม่ตายง่ายๆหรอกไม่ต้องห่วง จนมาถึงบ้านหลังเดิมที่ยังคงสภาพเดิม … จากตอนที่ออกไปมันถูกรื้อไปแล้วส่วนหนึ่งแต่ยังมีอยู่อีกส่วนที่ยังเหมือนเดิม
นี้คือหนี้ทั้งหมดใช่ไหม บ้านหลังนี้ไม่ใช่ของผม ของน้อง ของพ่อของแม่อีกแล้วใช่ไหม … ผมรู้สึกจุกขึ้นที่ลำคอ อยากที่จะปล่อยโฮให้สมกับที่กลั่นมาโดยตลอด คิดถึงภาพเดิมๆ … มันตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ความทรงจำผมเปลี่ยนไป … แลกกับอะไรถึงจะได้ชีวิตเดิมๆแบบนั้นกลับมาอีก
แม่ผมเป็นเหมือนเสาหลักต้นใหญ่ๆที่พังลงมา ทำให้พวกเราที่ต้องอาศัยเสาต้นนั้นกระจัดกระจายไร้ทิศทาง … ป่านนี้พ่อจะเป็นยังไงบ้านหนี้ไปถึงไหนแล้ว แม่ล่ะ ผมของผมคงไปเป็นนางฟ้าอยู่บนสวรรค์ชั้นไหนกันนะ … พวกเขาจะเป็นห่วงผมกับน้องบ้างไหม …
“มาอยู่นี้เอง” มือใหญ่ๆวางลงบนหัวของผมดังตุ๊บ เสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร … เหมือนเขื่อนกั้งบางสิ่งบางอย่างพังทลายลง น้ำตาของผมไหลรินออกมาจากตาทั้งสองข้าง ทันใดนั้นร่างของผมก็ถูกรวบเข้าไปกอด
“ทิ้งผมกันทำไม ฮึก ผมทำอะไรผิด ”อกอุ่นๆทำให้ผมยิ่งร้องไห้หนัก ไม่มีแต่แม้แรงที่ขัดขืนและไม่มีคำพูดปลอบโยนมีเพียงความอ่อนโยนน้อยๆที่แผ่ออกมาให้ผมได้เพียงแค่ซึมซับมันเอาไว้ให้มากที่สุด
ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมเลิกคิดถึงตัวเอง ผมทิ้งปัจจัยทุกอย่างที่มนุษย์คนนึงพึงมีเพื่อที่จะเติมเต็มทุกสิ่งให้กับสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดของผม … นั้นคือสิ่งที่ผมจะทำได้
==========================
ตอนนี้ออกทะเลแปลกๆ ฮ่าๆๆๆๆ แต่ยังไง ฝ้ายก็ยังเป็นเด็ก โอ้ยไม่มาสมาธิอ่ะอ่านหนังสือและน้า พรุ่งนี้สอบบบบบ
ชีวิตเด็กมหาลัยที่ไม่เคยว่างกับเค้า :z3:
ขอบคุณทุกกำลังใจนะค่ะและขอโทษที่ช้ามากๆ
เพจแจ้งความเคลื่อนไหวจ้า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
:m13: นู๋จอม(วายร้าย) เป็นพวกที่รักนะ แต่แสดงออกไม่เก่ง ชิมิๆ
สู้ๆนะคะคนแต่งจ๋า ขอให้ทำข้อสอบได้นะคร๊า :กอด1:
-
สงสารฝ้ายอีตาจอมรักน้องก็แสดงออกมาเลยสิจะยากอะไรขนาดนั้น
-
เป็นกำลังใจให้น่ะฝ้าย
-
พัฒนาอยู่นะจอม
-
เฝ้ารอหนูฝ้าย :mew2:
-
น่าสงสารรรรร :hao5:
-
พี่จอมคะ เขินเหรอ ชอบน้องก็ทำดีกับน้องให้น้องเห็นสิคะ ทำตอนน้องหลับน้องจะไปรู้เหรอออ
แต่หวานมากค่ะ โอย จะละลายตาม
-
อดทนนะฝ้าย คุณจอมก็บอกน้องเร็วๆหน่อยสิจะได้แฮปปี้สักที
-
นั่นสิน้าาาาาาา
จะแกร่งจะกล้ายังไง ฝ้ายก็ยังเป็นเด็กน้อยอยู่ดีนั่นแหละ :เฮ้อ:
ขอให้ฝ้ายเข้าใจความซึนของพี่จอมเร็วๆ
จะได้มีความสุขซะที :กอด1:
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
ค่อยๆหวานก้อได้เฮียจอมมมมม
ทำมาหวานปุปปัปเด๋วฝ้ายหัวใจวายซะก่อน
-
เศร้า ได้เจอเฮียหนูคงมีความสุขได้สักที แต่ถ้าอิเฮียดื้อเจ้จะตบให้
-
อย่าเศร้าไปเลยนะ ฝ้าย
ยังมีคนที่รัก ฝ้าย อยู่นะ
-
:oo1: เป็นกำลังใจให้ค่า
ตอนนี้น้องจอมอ่อนโยนขึ้นเยอะเลย :กอด1:
-
เค้าเริ่มพูดกันดีๆได้แล้ว
-
แฝดไปเที่ยวซะแล้ว ว้า............
ที่แท้ตาจอมมันก็ซึนนี่เอง
ถึงจะพูดไม่เป็น แสดงไม่เก่ง
แต่อย่างน้อยทำดีกับให้รู้บ้างก็ดี
น่าเสียดายที่ฝ้ายไม่เคยสัมผัสชีวิตวัยรุ่น
ได้แต่แบกรับทุกอย่างเอาไว้
สมน้ำหน้าอีน้อย :laugh:
รอตอนต่อไปจ้า :katai5:
-
ทำตัวน่ารักขึ้นนะจอม :katai2-1: :katai2-1:
-
จอมน่ารักนะ
-
:mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
:monkeysad: สงสารฝ้าย อีตาจอมร้ายน่าหมั่นไส้
-
แล้วสรุปนายฝรั่งเรกกิ้งนั่นใครอะ หมดบทดื้อๆเลย
บทพระเอกเริ่มสิงป๋าจอมแล้ว ฝ้ายสู้ๆนะ
-
สอบเย็นนี้แต่ก็เข้ามาทวงข่าา :katai4:
-
{CH 18 Love with}
“ไม่ไปอ่ะ อยากอยู่บ้าน”
“ไม่ใช่คำขอร้อง”
“จิ๊! ไม่อยากไปแฝดไม่อยู่!”
“… ป้าน้อมขึ้นไปเก็บของไอ้เด็กนี้และของผมด้วย ของสำหรับ 3 วันนะ”
“ค่ะคุณจอม”
“ก็บอกว่าไม่ไป ป้าน้อมไม่ต้องไปครับ”
“ดื้อ”
แช็ก
เสียงซิบโป้ดังขึ้นแชะนึงก่อนที่บุหรี่ราคาแพงของมันจะขึ้นควันพุ่ยๆ ผมกัดฟันเบ้ปากมองไอ้เจ้าจอมร้ายที่กำลังนั่งไขว่ห้างมองหน้าผมไม่ลดละความพยายามในการกวนประสาทผมให้ได้ มือนึงคีบบุหรี่อีกมือก็พาดไปตามพนักโซฟา หึ เท่ตายห่าล่ะ เมื่อวานไอ้หมอนี้น่ะหรือที่กอดปลอบผมไอ้มนุษย์กวนประสาทนี้น่ะหรือออออออออออออ!!!
“เอ่อ คุณฝ้ายค่ะ ป้าว่าเราไปเถอะ นานๆทีจะได้พักผ่อนนะค่ะ ยังไงก็กลับมาทันสองแฝดอยู่แล้ว”
“นี้ป้าก็ไล่ผมหรอ” ผมเบ้ปาก ใช่สิ ผมมันเด็กน่าสงสารไม่เคยได้ไปทะเลกับเค้าหรอก ผมก็อยากไป แต่ให้ผมไปโดนเมินในขณะที่ไอ้มนุษย์หน้าตายนี้ไปทำงาน เอาผมไปเป็นเบี้ยล่ามงั้นหรอ ไม่ไปอ่ะ ผมนอนอยู่บ้านสบายใจกว่าเยอะเลย
“เปล่านะค่ะ ป้าแค่เป็นห่วง”
“หึ ลืมไปแล้วหรือไงว่าอยู่ที่นี้ในฐานะอะไร” อะ อะ ฮึ้ย!!!! อ้างตลอด ใช่สิ ลูกหนี้ไงล่ะ ฮึ!
“ฮึ งอนซะและ ป้าน้อมเก็บเสื้อผ้าได้เลยครับ”
“ค่ะคุณจอม ไปยัยน้อยยืนอยู่ทำไม” และป้าน้อมก็ลากยัยน้อยทียืนอยู่ในหลืบขึ้นไปบนชั้นสองทันที ผมหันมาเบ้ปากกับไอ้บ้าโรคจิตที่เป่าควันออกมาบุ้ยๆ เท่นักหรือไงเป็นมะเร็งตายห่าแน่ ฮึ!
.
.
.
-จอมร้าย-
ฮึ ถ้าหน้าเหวี่ยงๆนั้นจะงอขนาดนั้น ก็สนุกสิ หึหึ
“แง่ม!” ผมชักนิ้วกลับ ไอ้ตูดหมาเอ้ย แหย่นิดแหย่หน่อยจะงับนิ้วกันเฉย เมื่อเช้ากว่าจะยัดไอ้เด็กนี้ลงรถได้ก็ยิ่งกว่าจับปูใส่กระดงซะอีก เมื่อคืนสองแฝดไปเข้าค่าย เจ้าเด็กนี้ก็เอาแต่ไม่สบายใจไม่หลับไปนอน หวงน้องถึงขนาดโทรไปหาครูเช้ากลางวันเย็น งอแงไม่ยอมนอน จนต้องขู่กันถึงจะยอมนอนดีๆ
“เมื่อไหร่จะถึง”
“…” ผมแกล้งเงียบเพิ่งขึ้นรถมาได้แปปเดียวจะให้ถึงได้ยังไง ดูทำหน้าเข้า แค่มาทำงานด้วยกันที่ทะเลเนี้ยมันจะเป็นอะไรกันนักกันหนา
“ไม่ได้ยินหรือไง แก่แล้วยังหูหนวกอีก”
“หึหึ” ผมแกล้งหัวเราะในลำคอ ไอ้เด็กนี้เกลียดเวลาผมหัวเราะแบบนี้ ตลกจริงๆ หน้าก็งอซะจนปากจะปิดจมูก แก้มนี้แดงกล่ำเป็นมะเขือเทศ ตาขวางเชียว น่าหมั่นไส้ซะจริงๆ
“หัวเราะทำไม!”
“เปล่า” ผมว่า และเลี้ยวรถเข้าปั้มทันทีก่อนที่จะไอ้เด็กนี้จะงอแงไปมากกว่านี้ต้องหาขนมยัดปากให้เงียบไว้เป็นดีที่สุด
“เอากาแฟให้ฉันแก้วนึง”
ว่าและก็ยื่นกระเป๋าตังให้ไอ้เด็กหน้างอและเดินมาเข้าห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลมากนักพอออกมาก็เห็นนั่งกอดเข่าอยู่ที่ฟุตบาทข้างๆห้องน้ำรอบตัวไม่มีขนมนมเนยอย่างที่ผมคิดไว้มีแต่กาแฟร้อนแก้วเดียวที่ถืออยู่บนมือ ผมขมวดคิ้วก่อนจะเดินเอามือไปแตะที่บ่าเล็กๆที่สะดุ้งหันมามองตาขวาง ฮึ งอแงอะไรนักหนา
“นี้กาแฟและอย่ามาใช้อีกนะ ลูกหนี้นะไม่ใช่คนใช้” พอพูดเสร็จไอ้เด็กห้าเหวี่ยงก็ลุกขึ้นยืนและงอนตุบป่องนำไปที่รถ
หึ วันนี้ไอ้เด็กนี้แต่งตัวเสื้อยืดสีขาวบางกับกางเกงสามส่วนสีชมพูที่แม่ผมซื้อให้มีหมวกติดมือมาอีกหนึ่งใบ ดูธรรมดาแต่สำหรับผมว่าน่ารักและตลกดี ทำตัวเหมือนกร้านโลกแต่จริงๆแล้วทั้งบอบบางและอ่อนไหวตามวัย จริงที่เด็กคนนี้อาจจะรู้อะไรมากกว่าวัยรุ่นปกติ แต่ก็ไม่ได้รู้เกินขอบเขตนั้นเลย ดูอย่างที่ไม่ยอมใช้เงินที่ผมให้ไปทั้งกระเป๋านี้แหละ
“เอะ จะจับทำไม อย่าลากเซ่” ผมไม่สนใจลากเด็กเข้ามาในร้านสะดวกซื้อหยิบของทุกอย่างที่ไอ้เด็กนี้ชายตามองไอ้เด็กนี้จิ๊ปากตอนเห็นราคาที่หน้าเคาเตอร์ ผมไม่สนใจจ่ายเงินและพาไอ้เด็กนี้ออกมาขึ้นรถ
“รวยนักหรือไง เงินทอนตั้ง 20 บาทไม่เอาและซื้อมาทำไมตั้งเยอะ กินไม่หมดหรอกนะ!!!” โวยวายอีกแล้ว หึหึ ผมแกล้งเอื้อมมือไปเปิดเพลงเสียงดัง กลบเสียงหงุงหงิงๆของไอ้เด็กนี้ เค้าหงุดหงิดมากจนกินข้าวกล่องกับขนมไปอีกสองสามถุงก่อนจะหลับไปในเวลาไม่นาน หึ บ่นเสร็จกินเสร็จก็นอน เลี้ยงง่ายดีจริงๆ
พอสังเกตเห็นหลับสนิทแล้วผมก็ค่อยๆเอื้อมมือไปเบาเสียงเพลงลง และลูกหัวเล็กๆนั้นอย่างเอ็นดูสองสามที ยิ้มให้กับใบหน้าขาวสะอาด และหันมาขับรถต่อ …. หึหึ งานอะไรไม่มีทั้งนั้นแค่อยากจะพาเด็กไปลงทะเล
.
.
.
สะ สวยจัง … ผมอ้าปากค้างอย่หน้าบ้านพักตากอากาศที่ทาสีขาวทั้งหลังแถมด้านหลังติดกับทะเลอีกด้วยนึกว่าจะมีแต่ในละคร ซะอีก สรุปไอ้บ้าโรคจิตนี้มีบ้านกี่หลังกันแน่นะ ฮื้ม น่าสงสัยจริงๆ เรามาถึงกันโดยไม่มีชายชุดดำบ้าบอพวกนั้นบ่ายแก่ๆของวัน
“มองตาขวางอีกล่ะ” มันว่าก่อนจะวางมือบนหัวผมยีจนเสียทรง ฮึ้ย น่าเบื่อจริงชอบทำให้โมโห
“คุงฝ้ายยยยยยยย”
ผมจำเสียงยานครางแปร่งๆนั้นได้ทันที จะมีใครซะอีกล่ะนอกจากฝรั่งหน้าสวยอย่างนายเรกกี้น่ะ ดูสิวิ่งหัวฟูมาแต่ไกล จากวันที่ผมไปอยู่บ้านหลังนั้นนายเรกกี้คอยมาอยู่ใกล้ๆผมและแฝดและเหมือนมีดอกไม้วิบวับรอบๆตัวซึ่งผมไม่ชอบมันซะมากๆ แต่เรกกี้ก็ทำตัวเหมือนสุนัขตัวใหญ่ๆขี้เหงาที่อยากจะเล่นกับเจ้าของ
“แฝดไปไหนอ่าครับ ไม่มาด้วยเหรอ คุงยางน่าล๊ากเหมือนเดิมเลยน๊า อิอิ” พูดเสร็จแล้วก็หัวเราะคิกคัก ว่าแต่ผมเถอะไอ้ฝรั่งจ๋านี้มานี้ได้ยังไง
“แล้วนายล่ะมาได้ยังไง”
“ผมเหรอ ผมไปได้ทุกที่แหละ คิกๆ ก็ผมป็นลูกน้องคนสนิทของคุณจอมนี้หนา” ตลก =_=’ หน้าสวยโลกสวยขนาดนี้เนี้ยนะ
“ไม่เชื่อโผ้มหรา อิอิ เอาเถอะเข้าบ้านก่อนเถอะฮัพ เดี๋ยวคุณจอมจะอารมณ์เสียงซาก่อน” ผมทำหน้าเบื่อก่อนจะเดินตามหลังไป เกรียวคลื่นซัดฝั่งจนผมต้องหันไปมอง ทรายขาวทะเลสวยน่าลงไปเล่นชะมัด คิกๆ สวยยิ่งกว่าใน TV อีกนะเนี้ย คิกๆ
ม๊าวววววว
ผมชะงักขา เสียงอะไร …
ม๊าวววววว แง๊ม!!!
“อ๊ากกกกกกกกกกกก กัดกันทำไมมมมมม!” ผมร้อนลั่นเมื่ออยู่ๆแมวสีดำก้อนใหญ่ๆที่ไหนก็ไม่รู้กระโดดมากัดแขนผม สะบัดก็ไม่ออกด้วย ฮืออออออออออออ
“มะยมมานี้” อยู่ๆไอ้แมวก้อนตัวตัวใหญ่ก็ปล่อยแขนผมเป็นอิสระและก็หล่นตุ๊บลงเดินไปหาไอ้โรคจิตที่คว้าขึ้นไปอุ้มแนบอก เป็นรอยแดงเลยดีนะไม่กัดลึกมาก ฮือออ แมวผี!!!
“เป็นไรมากไหมล่ะเราอ่ะ”
“ไม่ต้องมายุ่งและไม่ต้องเอาไอ้แมวผีมาใกล้เลยด้วย” โมโหมาก อยู่ๆก็มางับแขนชาวบ้านเค้าได้ยังไงไอ้แมวผี
พ่อมึงไม่สังไม่สอนสินะ ฮืมมมมมมม แต่บ้านหลังนี้สวยมากเลยแหะ เป็นบ้านพักตากอากาศจริงๆในฝันเลยแบบนี้ คิดไปก็ลูบแขนตัวเองไป พอเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นไอ้หมาตัวใหญ่อย่างเรกกี้กำลังขวักมือเรียกผมอยู่บนชั้นสอง ผมเบ้ปากก่อนจะหันไปย่นจมูกใส่แมวที่ชื่อมะยมที่นอนแนบอกไอ้บ้าโรคจิตที่นอนแผ่พุงกระดิกเท้าสบายใจอยู่ที่โซฟา หึ อย่าเผลอนะ พ่อจะถลกหนังหนาๆนั้นมาทำเป็นเสื้อกันหนาว! ฮืมมมมม อยากฆ่าแมว
“จะไปไหน”
ผมย่นปากเมื่ออยู่ๆเสียงนรกแตกดังขึ้น ห่วงยางในมือผมถูกซ่อนไว้ข้างหลังทันที นึกว่าจมพุงแมวอ้วนไปแล้วซะอีก ที่แท้ก็มายืนหน้ายักษ์อยู่ตรงนี้นี้เองจะว่าไปหาได้ยากนะที่ไอ้หน้าหล่อตรงหน้าผมจะใส่ชุดปกติเหมือนชาวบ้านเค้าแบบนี้ปกติเห็นเก๊กเข้มชุดสูทผมนี้เปะไม่มีชี้สักเส้นขนาดนั้น คิก ตลกจัง
“เปล่า”
“อยากเล่นน้ำก็บอก”
“ไม่เอา ใครจะเล่น” เอาสิ จะเถียงให้คอเป็นเอ็นเลย !!!
“หึ ไหนลองขอดีๆสิ พูดสิ ฝ้ายขอเล่นน้ำหน่อยนะครับ ” ผมเกือบหลุดขำเพราะอยู่ๆเจ้าจอมขี้เก๊กก็ทำเสียงเล็กเสียงน้อย แต่ต้องปั้นหน้าบึ้งเอาไว้ก่อน เดี๋ยวเสียฟอร์ม
“ไม่ ใครจะพูดว่ะ!!!!”
“ขึ้นเสียง 2,000” อะ …. จิตใจหมอนี้มันทำด้วยอะไร
“อ่ะ ไอ้บ้า”
“ด่าอีก 5,000”
“หน้าเลือด” ผมบ่นงุบงิบอยู่ในลำคอหน้าเงินฉิบเป้ง
“เร็วๆ เดี๋ยวมะยมไม่พอใจนะ”
“ฮึ้ย!!! ฝ้ายขอเล่นน้ำหน่อยนะครับ!!!” ไอ้บ้าโรคจิตหัวเราะในลำคอก่อนจะดึงห่วงยางของผมไปและเดินนำไปที่ทะเล เท่ตายล่ะ หล่อนักใช่ม๊ะ!!!
“ม๊าววววววว”
อะ … เออ นี้ก็ขู่จังเซลล์ในสมองของไอ้โรคจิตไหลมาในกระเพราะไอ้แมวหมีอ้วนนี้ใช่ไหมล่ะ!!! ไอ้ก้อนขนดำเอ้ย!!! ผมปรายตามองไอ้แมวก่อนจะวิ่งตามไอ้เจ้าจอมไป ทะเลอยู่แค่นี้เอง วันหลังผมจะพาแฝดมาด้วยเห็นครูบอกว่าแฝดร้องหาผม คิดแล้วก็สงสาร ไม่ได้ผมต้องใจแข็ง สักวันแฝดต้องอยู่ได้โดยที่ไม่มีผมเหมือนกัน
“เล่นได้ไม่เกินสายตาชั้น เข้าใจนะ”
“พูดมากจัง”
ผมว่าและเดินลงทะเลพร้อมห่วงยางที่เผลอเอาติดมือมาด้วย อ้า … สุดยอดไปเลย ผมปีนขึ้นไปนอนบนห่วงยางปล่อยให้น้ำพัดผมไปเรื่อยๆ มองฟ้าที่ตอนนี้แดดเริ่มตกแล้ว สบายจัง… อยากอยู่ที่นี้ตลอดไปจัง จะว่าไปไอ้ปิศาจก็เป็นคนแปลกนะ ไม่คิดเลยว่าจะมีมุมรักสัตว์แบบนี้เลยและทำไมไม่เลี้ยงไว้ที่บ้านเลยล่ะ หรือไม่ใช่ของหมอนั้นไปขโมยใครมาล่ะ และไหนจะเรื่องนายเรกกี้อะไรนั้นอีกบอบบางร่างน้อยขนาดนั้นจะเป็นได้ยังไง ไหนจะเรื่องที่ถูกตามฆ่าอีก … อยู่เรื่องก็เงียบหายไปมันน่าประหลาดใจชะมัด
“เพลินเลยนะ” ผมสะดุ้งเกือบตกจากห่วงยางเมื่ออยู่ไอ้ผีพรายบ้ามาเกาะอยู่ข้างๆตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ หน้าตาเรียบเฉยดูตื่นตกใจนิดๆ ผมมองไปรอบๆ อ้าวฉิบหายออกมาไกลขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
“ว่ายน้ำไม่เป็นและออกมาไกลนี้อยากโดนดีใช่ไหม”
“ใครบอก ว่ายเป็นนะ!!!”
“ไหนลองสิ”
“อย่าดึงสิ!!!” ผมว่าเพราะไอ้บ้านี้จะดึงผมออกจากห่วงยาง ฮึ้ย ทำไมชอบทำให้โมโหนัก!!!
“ก็ไหนบอกว่ายเป็น”
“นี้ไง สวัสดีคร้าบ คุณท้าเลลลลลลลล ”
“… ตลกหรือไง ซ่าดีนักนะ” แล้วผมกับห่วงยางก็โดนลากกลับฝั่ง อะไรเหล่าบอกให้ไหว้ก็ไหว้แล้วไง แอบหัวเราะก็บอกมาเถอะเก็กอยู่ได้
“จะกินปลาไปทำให้ด้วย” ชิ พอลากมาส่งได้ก็ปล่อยทิ้งผมไว้อยู่ชายฝั่งเลยนะ ตัวเองเดินจ้ำๆเข้าไปในบ้านเฉยเลย ก็ดีเหมือนกันผมจะได้เล่นน้ำสบายใจ อยากกินปลาก็ทำเองสิ
“ถ้าลงไปเล่นโดยไม่ได้รับอนุญาต 1 หมื่น” เสียงนรกมาก น่าเบื่อ น่ามคานนนนนนนนน!
สุดท้ายผมก็ต้องมาย่างปลาใช้หนี้ไอ้แก่ขี้งกที่นั่งกระดิกตีนจิบไวท์อยู่บนเปณวนมองพระอาทิตย์ตกดินใกล้ๆโรแมนติกไปดิ ถ้าไม่ติดว่าจะมีควันปลาย่างทำให้ผมหัวเหม็นอยู่นี้ล่ะนะ ส่วนนายเรกกี้ก็ไม่เห็นอีกเลย หายวับไปกับตา พูดง่ายๆตอนนี้มีแค่ 2 คนกับ 1ตัว ไอ้แมวผีมะยมก็ไม่ได้ไปไกลจากเจ้านายมันเลย นอนหมอบอยู่ที่ตักคอยเอาใจ ฮึ แมวสตอเบอรี่สินะ แมวป่า แมวบ้า แมวผี ไม่ให้กินหรอกปลาย่างน่ะ อด ๆๆๆๆ
“อ๊าก!!!” ผมร้องลั่นปล่อยที่คีบลงทันทีก่อนจะวิ่งไปครัวในบ้าน ฮืออออ แขนผมโดนตะแกรงเหล็กเมื่อกี้อ่ะ พองเลยอ่ะ
“ติ๊งต๋องหรือไง อยู่บ้านก็ไม่ซุ่มซ่ามทำไมอยู่นี้อ่อยจัง”
“เหมือนกันนั้นแหละอยู่บ้านก็ไม่ปากหมาทำไมอยู่ที่นี้ปากหมาจัง” ผมหันไปค้อนหนึ่งที ทำไมเป็นแบบนี้ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ทำไมต้องซุ่มซ่ามให้คนบ้าคนนี้เห็นด้วย
“ไหนเอามาดู เอามาดู!” จิ๊! ตวาดตะคอกไปดิ
ผมยื่นแขนให้ก่อนจะถูกลากมานั่งที่โซฟา ไอ้บ้าโรคจิตไปหยิบยามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ค่อยๆทาที่แขนผมอย่างเบามือ สัมผัสหยาบๆของมือด้านๆของไอ้โรคจิตค่อยๆทาบนเนื้อที่แสบๆคันๆของผมอย่างเบามือ หน้าตาก็โหด นิสัยก็เหี้ยม ฮึ เจ้าพ่อมาเฟียชัดๆ
“ไม่มีเจ้าแฝดอยู่แล้วทำอะไรไม่เป็นเลยหรือไง ชีวิตนี้คิดจะดูแลแต่เจ้าแสบสองคนนั้นใช่ไหม”
“…”และจะให้ดูแลใคร ชีวิตผมมีแค่น้อง …
“ฮึ … ไม่ต้องดูแลใครก็ได้ เดี๋ยวฉันดูแลเอง” อะไรหมายความว่ายังไง … และสัมผัสเบาบางที่เพิ่งจรดหน้าผาดผมเมื่อกี้คืออะไร และอ้อมกอดอบอุ่นที่ผมได้รับตอนนี้ล่ะ … อบอุ่นจริงๆ
“อะไรอ่ะ ไม่ให้กอดนะ” ผมผลักไอ้โรคจิตออก แต่ถูกล็อกตัวเอาไว้แน่น ตายๆ ผมตาลายหมดแล้ว ไม่เคลิ้มนะไม่ได้เคลิ้ม
“ไม่ให้ไปไหนทั้งนั้น” เสียงนุ่มๆกระซิบอยู่ข้างหูผม … ไอ้บ้า ผมตามไม่ทันแล้วนะ
“ปล่อย …”
“จะให้ทุกอย่าง … ขอแค่ไม่หายไปไหน”
“ไม่เอา … ไม่เอาทุกอย่าง”
เขาผละตัวผมออกมองหน้าอย่างไม่เข้าใจ ผมเม้มริมฝีปาแน่นหลบสายตาที่เหมือนกำลังถาม … ไม่เอา … ผมไม่เอาทุกอย่าง ถึงผมจะเป็นคนเห็นแก่เงิน แต่ก็ไม่ได้อยากให้ตัวเองต้องแลกกับของนอกกายเหล่านั้น ทั้งชีวิตผมมีแค่สองแฝด … ต่อจากนี้ผมก็จะมีแค่สองแฝด
“ก็ได้ …” เขาพูดก่อนจะปล่อยมือออกจากแขนผมและลุกขึ้นจะเดินจากผมไป … ฮึก ไม่ให้ไป
“บ้าเหรอไง อยู่ๆมาพูดแบบนี้ใครจะตั้งตัวทันว่ะ!!!!” ผมกระชากเสียงจะวิ่งเข้าไปต่อยไอ้บ้านี้ให้เข็ดแต่ยังไงไม่รู้ แขนผมมันกลับอ้าออกตะหวัดกอดรัดจอมร้ายแน่น … ไม่เคยโหยหาความรักขนาดนี้ ไม่เคยไม่เข้าใจตัวเองมากขนาดนี้ และผมไม่รู้ว่าจะรู้สึกกับใครได้มากกว่านี้อีก
“อยู่ๆมาพูดเหมือนกูเป็นคนเห็นแก่เงินแบบนั้นได้ยังไงว่ะ ฮึก ดูถูกกันหรือไง” เวลานั้นผมไม่รู้อะไรดลใจให้พูดออกไปอย่างงั้น แต่ผมรู้ว่ากำลังได้รับอ้อมกอดที่อบอุ่นเมื่อกี้กลับคืนมา
.
.
.
“ร้องทำไม หึหึ”
“หัวเราะอะไรนักหนาเล่า” ร่างเล็กมุดลงอกแกร่งที่โอบกอดเอาไว้แน่น
มือใหญ่โตและหยาบกร้านจากการทำงานหนักของเจ้าจอมเชิดคางมนขึ้นอย่างอ่อนโยนราวกับใบหน้านั้นทำจากแก้วที่บอบบางที่สุดในโลก ริมฝีปากสีส้มบางเฉียบของฝ้ายกับดวงตาที่ทอประกายสว่างคู่กลมนั้นทำให้จิตใจของสิงหราชร้ายอย่างเจ้าจอมยอมศิโรราชอย่างไร้ข้อกังขา
“เป็นเด็กดี ไม่ดื้อนะ”
จอมร้ายเหยียดยิ้มก่อนจะบรรจบริมฝีปากหนาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นร้อนแรงในเวลาเพียงไม่นาน ลิ้นเล็กๆตอบกลับมาอย่างไร้เดียงสาและแพ้ทางความเชี่ยวของจอมร้ายสัมผัสดั่งกล่าวไม่ได้ทำให้จอมร้ายผิดหวังแม้แต่น้อย มันน่ารักน่าชังเหมือนเด็กที่เพิ่งหัดเดิน … และเค้าก็อยากที่จะเฝ้ามองมันอย่างนี้ตลอดไป เค้าบอกกับตัวเอง ถ้าหากเด็กคนนี้อยากได้อะไร … เพียงแค่ไม่ใช่เดือนหรือดาว เค้าก็จะหามาให้ … หนี้ทั้งหมด ให้ถือซะว่าเป็นค่าสินสอดก็เสียแล้วกัน …
“อื้อ ดะ เดี๋ยว” ฝ้ายร้องห้ามหายใจหอบเหมือนขาดอากาศหายใจเมื่อมือใหญ่จากคนเจ้าเล่ห์เลื้อยเข้ามาในเสื้อสีขาวบางของตน
“ไม่ต้องกลัว”
“ไม่เอา กลิ่นอะไรไม่รู้” มือก็ปัดแขนคนขี้โฉยโอกาสออกจมูกเล็กๆก็ทำฟุดฟิตๆ แต่ตากลมๆนั้นก็ยังหลบไม่กล้าที่จะสบตาเจ้าชู้ของคนกะล่อนอยู่ดี
“ไม่ต้องสนหรอก”
“จิ๊ อย่าหื่น ไม่อย่างงั้นจะไม่ให้จับตัวเลยนะเว้ย!!!” ฝ้ายเอามือผลักหน้าจอมร้ายทันทีเมื่อเห็นว่าจะจู่โจมเข้ามาอีก
“หึหึ กลิ่นไหม้ปลาย่างไงล่ะ” คนตัวเล็กตาโตขึ้นเป็นไข่ห่านรีบดิ้นออกจากอ้อมกอดหนาไปที่ชายทะเลหลังบ้านมองปลาย่างที่ตัวเองทำค้างไว้และน้ำตาแทบไหลเพราะมันไหม้ซะจนไม่เหลือชิ้นดีสมองประมวลราคาและเสียดายของอย่างเสียมิได้
“ไหม้หมดเลย เพราะมึงนั้นแหละ อุ๊บ!!!”
“หึหึ พูดไม่เพราะ”
ฝ้ายยืนค้างเมื่ออยู่ๆคนเจ้าเล่ห์ก็เดินมาจุ๊บปากไปหนึ่งทีและเดินไปนั่งจิบไวท์ที่เปณวณเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนที่จอมร้ายจะหันกลับมาขวักมือเรียกร่างเล็กที่ยืนนิ่งอยู่ให้เข้าไปหา ฝ้ายจิ๊ปากก่อนจะอมยิ้มออกมานิดๆและเดินเข้าไปหาก่อนจะโดนรวบเข้านั่งเกยตักหอมลงที่แก้มใสฟอดใหญ่
“รักนะไอ้แสบ”
“หึ ไม่รักหรอก” ฝ้ายพูดก่อนจะเอียงศีรษะลงพิงกับอกหนา …
มองดูดาวบนฟ้าที่ส่องแสงอยู่ท่ามกลางความมืด … ต่อจากนี้ไม่รู้ว่าต้องเจอกันอะไรบ้าง …
แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ลำพังอีกต่อไป … ขอให้อยู่แบบนี้นานๆ … ได้แต่ภาวนาเพียงในใจเบาๆ
===========================
หายไปน๊านนาน ฮ่าๆๆๆๆ สอบเพิ่งเสร็จจ้าาาาาาาาาา
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
เพจนะครัช o13 :bye2:
-
ชอบฝ้ายแบบนี้นะ ดูหวงตัวแบบน่ารักๆ เป ้นกำลังใจให้คะตามอ่านทุกเรื่องเลย :L2:
-
โอยยยยยยยย ในที่สุดก็มีวันนี้ :กอด1:
จอมเนี่ยชอบแกล้งเด็กจริงๆน้าาาา
แต่เป็นอิฉันก็แกล้งอะค่ะ!!! เด็กมันน่ารักขนาดนี้ :hao7:
รอตอนต่อไปน้าาาาท
-
น่ารักจัง
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[น่ารักอะ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
กรี๊ดดดด >\\\\\< ♡
นี่มันแอบหนีลูก(แฝด) ไปฮันนีมูนชัดๆ
รอตอนร่วมหออ่า หึหึหึ -.,-
-
บอกรักแล้ว
-
ในที่สุดน้องจอมก็สารภาพรักมาจนได้
-
:mew1: :mew1:
-
เย้ๆ :mew1:
-
:m3: นู๋จอมทำตัวน่ารักก็เป็นนี่นา หุหุ
-
กรี๊ด เขาจูบกันแล้ววว
น้องฝ้ายหวงตัวน่ารักอ้ะ คิดภาพตามแล้วอมยิ้มเลย
-
วู้ววว หวานนนนนมาก
-
อ๊ากกกกกก เค้าบอกรักกันจริงๆไม่ได้มโนใช่มั้ย
-
ไม่ชอบสปีชีส์เดียวกันล่ะสิ
ขู่ฟ่อๆเหมือนแมว
-
เปิดเผยความในใจกันแล้วอ่ะ น่ารักจริง
555
-
อะไรเนี่ยยยย จอมไปเร็วมาก
ถึงจะรักแต่ก็ไม่เลิกแกล้งสินะ
แล้วคืนนี้จะกินอะไรกัน หึหึ :hao7:
-
จอมขี้แกล้งจริงๆๆ
-
น้องข้า!!! ใครอย่าแตะ :angry2: 555555
รออยู่นะ ติดตามๆ :impress2: :impress2: สู้ๆละ :กอด1: :กอด1:
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย เค้าบอกรักกันนนนน มุ้งมิ้งๆ :hao7:
-
{CH 19 Contract}
ไอ้ฝ้ายมีแฟนแล้วนะรู้ยัง เป็นไอ้แก่อายุเยอะกว่าผมเกือบรอบแหนะ ผมน่ะอายุ 17 เดี๋ยวเดือนหน้าก็ 18 แล้วล่ะ ส่วนไอ้หมอนี้อายุอานามเป็นตาแก่โรคจิตตั้ง 29 ปีจะ 30 แล้วเหมือนกัน แถมหมอนั้นยังเป็นเจ้าหนี้ผมด้วย ใจร้าย นิสัยไม่ดี โรคจิตชอบแกล้งคน ไม่รู้สิ แต่ผมก็รักคนแบบนี้ได้ไงก็ไม่รู้ สงสัยผมจะซาดิสซ์พอกันมั่งงงงง เอ๊ะ … อะไรมันกะตุยๆอยู่แถวพุงผมนะ ให้ตายสิคนจะหลับจะนอนกวนอยู่ได้ ฮุ้ยยยย! อ่ะ มัน … เอิ๊ก …
“อื้อ จะทำอะไรอ่ะ!” กรี๊ดดดดดดดดดดด(กรี๊ดแตกเลยลูกแม่)ไอ้บ้าเอ้ย ไอ้โรคจิตบ้า โอ้ยตายๆวันดีแท้ๆตื่นขึ้นมาเห็นไอ้มนุษย์โรคจิตกำลังมุดอยู่ใต้ผ้าห่มผม อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก เพิ่งบอกรักไปเมื่อคืน เช้ามาจะเชือดกูแล้วหรอ
“ดะ เดี๋ยวๆ เฮ้ย บอกว่าเดี๋ยวไง!!!!”
ผมตะคอกลั่นมือนึงตะกายหาที่จับขาดีดไอ้บ้านั้นออก อีกมือก็ดึงกางเกงตัวเองไว้ ฉิบหายเผลอแวบเดียวถอดกางเกงกูแล้ว มือปลาไหลเกิ๊นนนนนนนนน! ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวหนี ไอ้หนูจอมร้ายก็กระโดดคล่อมลงมาบนตัวผม ผมรีบเอามือยันหน้าอกผ่านเสื้อสียาวบาง กล้ามเนื้อเป็นมัดๆเลยให้ตายสิพระเจ้า อ๊ากกกกกกกกกกกก อย่ามาจูบนะ!!!!! ฮือออออ ยังไม่พร้อมอ่ะ
“ไม่ไหวแล้ว” ผมสยิวทั้งตัวเมื่อหน้าเศร้าๆท่าทางออดอ้อนกับน้ำเสียงแหบพร่านเซ็กซี่กระชากใจกำลัง กระซิบกระซากจั๊กกะเดียมอยู่ข้างหูผม ไม่พอไม่พอมันฝืนตัวมาลงมาจุ๊บที่ปากแล้ววววว! อ๊ากกกกก จะพี่จะอ่อนแล้วน้อง!!!เอ้ยยยยยยยยย
“รักนะ รักมากๆเลย” เสียงนั้นดังขึ้นข้างหูผมก่อนที่มือเย็นๆจะสะเปะสะปะไปทั่วร่าง … ไอ้ฝ้ายเป็นแค่ตุ๊กตายางให้คนบ้าลูบไล้เพียงฝ่ายเดียว … ดะ ดะ เดี๋ยวนะ ไม่นะ มันพุบหายเข้าไปในผ้าห่มและกำลังเลื่อนต่ำลงไปหาน้องผมแล้วอ่ะ
“ดะ เดี๋ยว!”
ผมร้องห้ามเอื้อมมือลงไปจิกผมไอ้แก่โรคจิตขึ้นมา ไอ้ลำพังถ้าผมจะเสียตัว ผมไม่อะไรอยู่แล้วเพราะยังไงผมก็ไม่ท้อง ผมไม่เสียหาย ถ้าเกิดจะต้องแลกกับที่มันคิดว่าวิธีนี้คือข้อพิสูจน์ความจริงใจที่ผมจะมีให้ก็ตามใจ ผมให้ได้ … ดีซะอีก ไอ้ฝ้ายจะได้ทำให้ไอ้แก่นี้หลงหัวปักหัวปรำเงินทองที่เคยติดไว้เป็นหนี้กองเท่าภูเขาจะได้หายไปสักที … แต่นั้นก็อาจจะทำให้ผมเกิดแผลในใจเป็นความผิดที่ไม่อาจกลับมาแก้ไขก็ได้ผมไม่น่าเกิดมาเป็นคนดีเลยเนอะ ถ้าเป็นคนอื่นเค้าอาจจะรีบคว้าไว้แล้วแท้ … ไม่แค่ผมหรอกนะ ระดับผมที่ว่าแน่อาจจะโดนเสือร้ายหลอกก็ได้ … หลอกฟันน่ะไม่เท่าไหร่ แต่หลอกให้รักหัวปักหัวปรำกลายเป็นนางบำเรอเมียน้อยเมียเก็บนั้น … ผมไม่เอาได้ไหม ผมเลือกได้ไหม … ให้ผมได้มั่นใจได้ไหม ???
“รักกันจริงๆรึเปล่า ?”
ถ้อยคำนี้มันจริงใจที่สุดแล้วในเวลานั้น แต่ไม่รู้ว่าไอ้แก่หื่นตรงหน้าผมมันจะเข้าใจรึเปล่า มันเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะนอนทาบลงมาเต็มที่ แอ๊ก … กูหนักนะเนี้ย แขนใหญ่ของมันตวัดรัดรอบตัวผมเราสองคนแทบชิดกันมาก เฮ้อ ... อบอุ่นจัง ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่แขนของผมก็กอดรัดตอบเช่นกัน … ถึงเวลาที่เจ้าฝ้ายคนนี้จะมีผัวเป็นตัวเป็นตนสักทีล่ะมั้ง …
“หึหึ รักเหรอ ฉันเนี้ยนะรักคนอย่างนาย ฝันกลางวันไปรึเปล่า” ผมกัดริมฝีปากแน่น … ดวงตาทั้งคู่ของผมพร่ามัวเหมือนโดนลากไปกระทืบกลางสี่แยกและให้รถสิบล้อทับ มือไม้ผมอ่อนแรงไม่มีแม้แต่แรงจะผลักไอ้บ้านี้ออก …ไม่มีเลย
“ผู้หญิงดีๆมีก็เยอะ ทำไมต้องมาหยุดที่ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแบบนายด้วย ไม่เจียมตัว”
ฮึก รู้แล้วน๊า … รู้แล้วจะย่ำทำไมนักหนา … น้ำตาผมไหลพรากออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ ในขณะที่ไอ้คนใจร้ายกำลังสำราญใจอยู่กับซอกคอของผม … ใจร้าย ใจร้ายเกินไปแล้ว ฮึก … ผมหลับตาลง อยากจะทำอะไรก็ทำ จะได้จบๆกันไปสักที
“ฝ้าย” มาเรียกกันทำไม ฮึก คนใจร้าย
“ฝ้ายครับ” ไม่ต้องมาเรียกเลยอยากจะทำอะไรก็ทำไปสิ
“ไอ้เด็กบ้า”
ผมสะดุ้งตื่นตามแรงที่โดนสะกิด ไม่สิ เมื่อกี้ไม่เรียกสะกิดแล้ว โอ้ย ผมเจอที่กลางหลังอ่ะ ใครว่ะ!!!! ผมตะหวัดตาจิก … เอะ ไอ้โรคจิตกำลังทำหน้าเหี้ยมโหดอยู่เสื้อผ้าก็ไม่ใช่ชุดเมื่อกี้ด้วย อ่ะๆ เสื้อผ้าผมก็อยู่ครบไม่มีอะไรสึกหรอแม้แต่น้อย ผมตะครุบจับที่คอตัวเองที่พึ่งโดยซุกไซไม่กี้ ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น … ฝันหรอ เมื่อกี้ผมฝันหรอ … นะ นะ น่าอาย!!!!!!
“เป็นอะไรทำไมหน้าแดงแบบนั้น”
“ยะ อย่านะ อย่าเข้ามาใกล้!!!!” ร่างกายตอบสนองดีดตัวลุกขึ้นไปหลบมุมห้องอัตโนมัติ ไม่เอาคนคนนี้ใจร้าย!!!! ผมปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะมองไปที่ไอ้โรคจิต … ผมรู้ ผมรู้เมื่อกี้แค่ฝัน ตะ แต่ …
“มาคุยกันให้รู้เรื่อง” ผมส่ายหัวไปมาอย่างแรง ไม่เอา ผมไม่อยากคุย ไม่ใช่เวลานี้
“ไม่เอาอย่าเพิ่ง!” บ้าเอ้ย บอกว่าอย่าเพิ่งหูหนวกหรือไงว่ะ!!!! ยังจะเข้ามาอีก เดี๋ยวพ่อก็ศอกสลบซะดีไหม ดื้อด้าน!!!!!
“ถ้าไม่คุยกัน จะรู้เรื่องไหมว่าเป็นอะไร”
“ไม่ใช่เวลานี้!”
“ถ้าไม่ใช่เวลานี้ ไอ้เด็กตรงหน้าก็ร้องไห้ขี้มูกโป่งอีก หึหึ มานี้มา”ผมถูกรวบเข้าไปกอดไว้แนบอก พยายามฝืนก็ฝืนไม่ได้ กอดแน่นเกินไปแล้วนะ หายใจจะไม่ออก แต่มันก็อบอุ่นจริงๆนั้นแหละ ไม่อยากให้มือใหญ่ๆนี้หยุดลูบปลอบปะโลมผมเลย
“ไหนบอกสิเป็นอะไร นอนอยู่ดีๆก็ร้องไห้”
“ฮึก … ไม่บอก”
“เอ๊า! เด็กบ้า”
“อย่าว่านะ!”
“หึหึ ไม่ว่าก็ได้ ไหนบอกพี่สิ เด็กดีเป็นอะไร”
“ฝัน … ฮึก ฝันว่าไม่รักกัน” ผมกอดคอเจ้าจอมแน่นซุกหน้าลงบ่าหนา ฮึก ไม่เอานะ ต้องรักกันสิ จะไม่รักกันได้ยังไง ก็บอกว่ารักเองเมื่อคืนและเมื่อกี้มันก็เป็นแค่ความฝันด้วย มันไม่ใช่ความจริง
“… หึ ฮ่าๆๆๆๆ”
“หัวเราะอะไรเล่า!!!!”
“หัวเราะเด็กเลอะเทอะนะสิ ฮ่าๆๆๆๆ ฝันหรอ หึหึ ฝันอะไรไร้สาระ ทำไมจะไม่รักล่ะ ฮื้อ!” ว่าแล้วเจ้าจอมก็หอมผมฟอดใหญ่ คนโชยโอกาส!!! ผมดีดตัวเองออกแต่กลับถูกรั้งให้เข้าไปใกล้มากกว่าเดิม
“รักจะตายอยู่แล้ว” หน้าร้อนฉ่า … ไอ้บ้า พูดอะไรเขินนะ
“จะไม่ถามแล้วนะว่าฝันว่าอะไร แต่จะไม่ให้เด็กคนนี้คิดมากไปกว่านี้แล้ว ยอมแล้วทั้งชีวิต”
“ไม่เชื่อหรอก ต้องพิสูจน์นะ”
“จะเอาอะไรหื้อ?”
“เราจะไม่มีอะไรกัน จนกว่าผมจะอายุ 20 ปี บริบูรณ์และต่อจากนี้คุณต้องมีผมคนเดียว … โอเคผมยอมรับว่ายังไงคุณก็เป็นผู้ชาย มีได้ก็ได้ แต่อย่าให้ผมเจอเด็ดขาด ถ้าผมจับได้ เราเลิกกันทันทีนะ และต่อจากนี้ เงินทุกบาททุกสตางค์ผมก็จะหามาใช้คุณให้ได้ตามเดิม สัญญานะ”
“หึหึ สัญญาทุกข้อ ยกเว้นมีกิ๊ก ถ้าไม่มีแต่ … แค่ภายนอก ช่วยกันได้ไหม”
“โรคจิต!!!!!”
บึ๊ก!!!!
ผมทุบหลังไอ้บ้าโรคจิตจนหลังแอ้ ก่อนจะหัวเราะออกมา อิอิ สมควรโดนแล้วพูดอะไรไม่รู้จักคิด ผมน่ะนะ … ถ้าเป็นแบบนั้นได้จะดียิ่งกว่าทำใจว่าไอ้บ้านี้มีกิ๊กซะอีก
“มือหนักชะมัด ว่าแต่ตอนนี้นายอายุเท่าไหร่แล้ว”
“เดือนหน้าจะ 18”
“2 ปี บัดซบดีแท้ชีวิต” ผมหัวเราะเมื่อเจ้าจอมผละออกจากผมไปนั่งกุมขมับที่เตียง ก่อนจะเดินเข้าไปยื่นมือไปลูบไปหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครา ก่อนจะก้มลงไปจุ๊บเบาๆที่แก้มสาก
“สัญญากันแล้วนะ” โดยไม่ทันตั้งตัวแขนใหญ่ก็รัดเกี่ยวผมลงไปแนบอกจอมร้ายก่อนที่ผมจะโดนหมาฟัดยกใหญ่ หึหึ ทำตัวน่ารักๆนะเจ้าหมาตัวใหญ่ …
.
.
.
“ฝ้าย!!!” ทันทีที่เดินเข้าไปในบ้านใหญ่เจ้าสองแฝดก็จู่โจมผมด้วยลูกโหม่งสะท้านฟ้า โอ้ยยยย คิดถึงจังเลยไม่เจอกันตั้งสามวัน
“ไหนๆ มาหอมหน่อย ห้ามจะไปไหนล่ะ”
ผมร้องเมื่อไอ้เด็กแฝดแสบโหม่งผมเสร็จก็เดินเชิดหันหลังกลับไปนั่งดูการ์ตูนที่โซฟาข้างๆคุณหญิง ผมหันไปมองเจ้าจอมที่ยักไหล่ไม่รู้ไม่ชี้ ป๊าดดด โดนโกรธแล้วล่ะ แง๊มมมมม แค่หนีไปสวีทวี๊วีกับคุณแฟนมาแค่นี้เอง โกรธกันทำไมอ่าสองแฝด ฮือๆๆๆ
“คุณหญิงสวัสดีครับ” ผมเดินเข้าไปยกมือไหว้คุณหญิงต่างจากไอ้บ้าที่เดินขึ้นห้องไปแล้วไม่ช่วยกันเลยนะไปด้วยกันแท้ๆ
“ต๊ายยย บอกให้เรียกแม่ไงค่ะคุณลูก”
“แหะ ครับคุณแม่ … แฝดเป็นอะไรครับ” ผมลงไปนั่งที่พื้นข้างๆคุณหญิงก่อนจะกระซิบกระซากถามในขณะที่ไอ้สองแฝดกำลังกินคุกกี้อย่างเอาเป็นเอาตาย แก้มนี้บึ้งตึงเชียว อูย วันนี้แต่งชุดเอี้ยมคู่กันด้วย น่ารักเกิ๊น
“งอนน่ะสิ กลับมาไม่ให้เราร้องไห้ใหญ่ พอบอกว่าไปทำงานกับคุณจอมเท่านั้นแหละ เป็นเรื่องเลยจ้า นี้ก็เอาใจกันอยู่ไม่หายสักที ดีแล้วที่กลับมาพอดี เคลียต่อเลยจ้าลูกรัก” ผมพยักหน้าก่อนจะยิ้มแหะๆ ค่อยๆคลานต้วมเตี้ยมไปหาสองแฝด เจ้าขุนทัพมองมาที่ผมเหมือนอยากจะเล่นด้วยแต่เจ้าขุนพลใจแข็งกว่าบีบมือ แฝดน้องแน่น หึหึ ไอ้เด็กน่ารักจริงๆ
“ขุนพล ขุนทัพ ฝ้ายมีของมาฝากด้วยน๊า”
“ไม่สน!!!!/อะไรเหรอ” ผมแอบหัวเราะกิ๊กเมื่อสองแฝดเหมือนกันแต่จิตใจเริ่มไม่เหมือนกัน เจ้าขุนทัพมองไปที่แฝดพี่ตัวเองอย่างกลัวๆ เพราะเจ้าแฝดพี่ตอนนี้ล่ะตาดุเชียว ไม่ขึ้นเลยไอ้น้องเอ้ยยยยยยยย
“เอาน๊า ไม่งอนนะ เดี๋ยวรอบหน้าพาไปทั้งอาทิตย์เลยนะ”
“ไม่ขี้จุ๊นะ/ขี้โกหกอ่ะ เอ๊า ไง้บอกจะงอนให้ถึงที่สุดไงพล” เจ้าขุนทัพหันไปว๊ากพี่ตัวเอง ฮ่าๆๆๆ เตี้ยมกันมาเป็นอย่างดีแล้วสิว่าจะโกรธผม ไอ้แฝดพี่ดริฟกลับลำไม่บอกไม่กล่าวเฉย เจ้าแฝดน้องเลยตามไม่ทัน จี้ จริงๆ ฮ่าๆๆๆ
“ก็พลอยากไปนี้ทัพ!”
“ฮ่าๆๆๆๆ โอเคๆ ไม่ทะเลาะกันนะ” ผมรวบเด็กสองคนเข้ามากอด มือเล็กๆจับเสื้อตรงไหล่ผมแน่นซุกลงบ่นหงุงหงิงๆกันสองคน หึหึ ผมหอมเหม่งไปคนล่ะที ก่อนจะเอื้อมไปหยิบของฝากในถุงมาให้สองแฝด สองแฝดรับไปอย่างตื่นเต้นชะเง้อชะแง้มองกันน่าตื่นเต้น
“ไปแกะตรงโน้นนะเด็กน้อย ฝ้ายขอคุณกับคุณหญิงแปปนึงเดี๋ยวตามไปเนอะ”
“รับทราบ!”
แล้วสองแฝดก็พากันวิ่งดุ๊กๆไปที่สนามเด็กเล่นเทียมของตัวเอง ก่อนจะหันไปทางคุณหญิงที่นั่งมองผมยิ้มๆอยู่ วันนี้คุณหญิงแต่งตัวสวยตามเคย ใบหน้าสะอาดหมดจดแต่งแต้มเครื่องสำอางพอดิบพอดีไม่มากไปไม่น้อยไป ผมคลานเข้าไปก่อนจะก้มลงกราบแนบเท้าท่าน คุณหญิงตกใจก่อนจะรีบฉุดผมขึ้นไปนั่งด้านบนทันทีไม่ปล่อยให้ผมพูดอะไร
“ต๊ายยย ฉันตั้งตัวไม่ติดนะหนูฝ้าย อยู่ๆมากราบกันแบบนี้”
“ผมแค่อยากจะขอบคุณน่ะครับ นี้ครับ อาจจะไม่ได้เกี่ยวกับที่ผมไปทะเลนัก แต่ผมน่ะ ซื้อด้วยเงินของตัวเอง เพื่อตอบแทนพระคุณของ คะ คุณแม่ … รับไว้ด้วยนะครับ”
ผมยื่นเครื่องปะทินผิวครบเซต แพงที่สุดเท่าที่ผมเคยซื้อมา เห็นแบบนี้ก็เกือบ 2 หมื่นนะ … แพงก็จริง แต่ผมว่ามันคุ้มกับที่ผมได้รับมา คุณหญิงอาจจะมีเซตเครื่องสำอางที่แพงกว่านี้เป็นร้อยเป็นพันเซต แต่ผมก็มอบสิ่งของตรงนี้ด้วยใจ
“อิอิ ขอบใจนะจ๊ะหนูฝ้าย แม่ชอบมากๆเลย ทำจากสมุนไพรใช่ไหม แหม รู้ใจคนแก่จริงๆนะ” ผมยิ้มแก้มปริก่อนที่ถูกรวบเข้าไปกอด … ในบางทีนะ ผมอาจจะโหยหาสัมผัสมากกว่าใครเลยก็ได้ … ในความโชคร้าย มันยังคงมีความโชคดีอยู่ … ขอให้ความสุขนี้อยู่กับผมไปนานๆ ความจริงที่อยู่เบื้องหลัง ให้มันซ่อนตัวไว้ก่อนจะได้ไหม …
.
.
.
เจ้าจอมเดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพผมเปียกปอนคุมกายด้วยเสื้อคุมอาบน้ำเค้าเหยีดยยิ้มมองตัวเองในกระจกและนึกตลกที่ไปหลงรักเด็กบ้าเอาแต่ใจ ถือตัวเป็นที่หนึ่งแต่นั้นล่ะความสุขที่ยิ่งใหญ่แต่งเติมชีวิตที่มืดมนของเค้าให้มีชีวิตชีวาขึ้นมาได้ 3วันที่ได้อยู่ด้วยกันเค้ามีความสุขยิ่งกว่าสิ่งใด ภวานาในใจให้เวลานั้นหยุดนิ่ง แต่ก็นั้นล่ะ มันผ่านมาแล้วและอีกไม่นานมันจะกลับมาอีก หึหึ
เสียงโทรศัพท์มือถือที่แน่นิ่งอยู่บนเตียงก็ดังเตือนข้อความเข้าทำให้เขาต้องเหลือบมองก่อนที่มือหนาจะคว้ามันมาอยู่ในมือในทันที ใบหน้าที่เคยสดใสกลับหมองมนขึ้นในทันที เสียงคำรามในลำคอดังขึ้นอย่างหงุดหงิดใจก่อนที่ซิปโป้ราคาแพงจะถูกจุดขึ้นท่ามกลางความเงียบ
==============================
มาแล้ววววววววววว ขอโทษที่ช้านะครัช
เจอกันตอนหน้าน๊าาาา
ตอนนี้มุ้งมิ้งน่ารักเนอะ กิกิ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
เพจติดตามจ้า จุ๊บๆ เจอกันค๊า เลิฟเสมอนะ :bye2:
-
หน้าหมองแบบนี้ ต้องมีเรื่องตามมาแน่เลย :mew2:
-
อ้าววววววววววว
มุ้งมิ้งน่ารัก ตอนจบมาต้องต้มน้ำรอรึเปล่าาา
รอตอนต่อไปน้าาาาา หนูฝ้ายน่ารักกกกก
-
ข้องใจหลาย ใครโทรมาแถมมีข่าวร้ายด้วย ไม่งั้นอาเสี่ยหน้าไม่หมองขนาดนี้หรอก
Y Y
-
มีเรื่องอีกแล้วละสิคุณจอม
-
ยังหวานไม่สุดเลย
-
จะมีเรื่องอะไรกันอีกน้า
เพิ่งจะหวานกันอยู่แท้ ๆ
-
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:น่ารักกกกกกกกกกที่สุดอะ :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
รักกันเร้วเร็ว คิวหน้าจะมาเสิรฟมาม่าใช่มั้ยตนแต่ง ม่ายยยยยนะะะะะะะ :ling3:
-
ความสุขจงอยู่กับฝ้ายและน้องๆนานๆได้ไหม
-
จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกล่ะเนี่ย
-
มีอะไรหว่า
-
จะมีเรื่องอะไรอีกพึ่งจะได้หวานกันเองนะ
-
ฝ้ายน่ารักจริงเชียว จอมมีเรื่องอะไรนะ
-
o22
เอิ่มมมมมมม
-
หลงรักเด็กเข้าแล้ววว 555
:hao6: :hao6: :hao6:
-
:hao6:
หุหุ โคแก่
-
โธ่นู๋จอมวายร้าย มีใครมาทำให้ของขึ้นอีกล่ะนั่นอ่ะ :hao4:
-
รอนานไปนะนานมาก2ปีแนะสงสารจอม55555
-
โอ๊ย จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเนี่ย อย่าดราม่ามากนักนะคะ แค่นี้ก็สงสารน้องฝ้ายแล้วพึ่งจะมีความสุขเองนะ
-
{CH 20 Initiation}
มื้อนี้ผมอาสาเข้าครัวเอง โดยมีลูกมือเป็นสองแฝด ตอนอยู่บ้านเก่าผมก็ทำแบบนี้อยู่แล้วแค่เพิ่มจำนวนคนกินเท่านั้นเอง สองแฝดพอใจกับโมเดลหุ่นยนต์ไม้ที่ผมซื้อให้คนล่ะตัวมาก ยิ้มแย้มไม่โกรธไม่เคืองอะไรผมอีก แต่ให้ผมสัญญาว่าครั้งหน้าจะพาสองแฝดไปด้วย ผมก็ตกลง สามวันที่ไปอยู่กับจอมร้ายมาทำให้ผมรู้ว่าจอมร้ายก็มีมุมมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งเหมือนกัน แต่ต้องอยู่กันแค่สองคนนะ ถ้ามีบุคคลที่สามปุ๊บ พี่ท่านจะใส่หน้ากากหน้าเต๊อะเลยล่ะ จะบอกขี้เก๊กก็ไม่ใช่แล้วล่ะ แต่มันคือสันดาน ฮ่าๆๆๆๆ อุ้ยเผลอเม้าส์
“ฝ้าย ปลาเสร็จแล้วล่ะ ทัพทอดได้เลยไหม” เผลอเหม่อไม่ได้ฟังเจ้าแฝดโม้เรื่องไปเที่ยวมาแปปเดียวปลานิลตัวใหญ่ที่ถูกขูดเกร็ดออกหมดสามสี่ตัวก็ยื่นมาตรงหน้าผม
“เดี๋ยวฝ้ายทอดเองครับ” ผมว่าและหันมาตั้งกระทะจะทอดปลา
มีอยู่ครั่งนึงนะ เจ้าจอมร้ายพาผมไปเดินเล่นที่ชายหาดตอนกลางคืน แบบว่ากำลังโรแมนติกเลย ดันเจอฝรั่งหนุ่มสามกำลังปาดี้ปับปั๊ม กันอยู่ริมโขดหิน ผมนี้อายจนต้องซุกหลังไอ้จอมร้ายเลย แต่อาเฮียแกไม่อายแถมยังหันมาจะหื่นใส่ผมอีก ผมเลยทุบไปหนึ่งทีหายบ้าเลย ชิชิ อีกนานกว่าจะได้ปาดี้ปับปั๊มกัน ถ้าถึงเวลานั้นและยังไม่เลิกรักกัน ความรักคงเป็นเรื่องเดียวที่ผมไม่อาพับแหละนะ แต่จะเป็นไปได้รึเปล่านะ …
“พลก็ล้างผักเสร็จแล้วหั่นเลยไหม” ผมหันไปมองแฝดพี่พี่ยื่นตะกร้าผักนานาที่ล้างสะอาดแล้วด้วยน้ำเกลือมาให้ ผมยิ้มก่อนจะรับมาวางไว้ เทน้ำมันลงกระทะที่กำลังร้องพอดิบพอดี เอียงหูรอฟังแฝดโม้เรื่องไปเข้าค่ายต่อ เมื่อกี้จะถึงตอนเดินป่าล่ะสินะ คงไม่พ้นเจอครูหลอกผีอีกแน่ๆ
“ฮื่อ เบื่อจัง” ไอ้สองแฝดถอนหายใจพร้อมกับก่อนจะพากันยืนกอดอกหน้างอช้อนตามองผมที่ยืนอยู่หน้าเตากำลังตั้งกระทะจะทอดปลาที่ซื้อมาจากทะเล … เอาแล้วไอ้ฝ้าย แฝดรุม สะกำมึงอีกแล้ว
“นิสัยเริ่มไม่ดีแล้วนะทัพ พล”
“ฝ้ายนั้นแหละ ไม่ยอมให้พวกเราโต”
“ใช่ๆ ลูกกวางคุยโวด้วยว่าตัวเองช่วยคุณแม่ทอดปลาตั้งแต่ 4 ขวบ ตอนนี้พลกับทัพ 5 ขวบแล้วยังไม่ได้ทำเลย” แล้วพี่น้องก็พยักหน้าพร้อมกัน ผมมองสองแฝดตาดุ สองแฝดหลบตาผมหลุบ ผมปิดแก๊ซก่อนจะนั่งยองๆลงตรงหน้าสองแฝดยิ้มออกมาอย่างอ่อนใจ
“รู้ใช่ไหมว่าฝ้ายรักขุนพลกับขุนทัพมากแค่ไหน”
“รู้ครับ …”
“ใครเค้าจะทำอะไรก็ปล่อยเค้า ไว้ถึงเวลาฝ้ายจะให้ทำแน่นอน ตอนนั้นทำเท่าที่ทำได้ก่อนเนอะ” สองแฝดพยักหน้าก่อนจะหอมแก้มผมคนล่ะข้าง และก็เริ่มเล่าเรื่องตอนไปเข้าค่ายให้ฟังต่อ เสียงแจ๋วๆทำให้ผมมีกำลังใจเพิ่งขึ้นอีกเป็นกองเลย
“ทำอะไรกิน” ผมหันไปมองก่อนจะยิ้มให้จอมร้ายที่เดินเข้ามาในครัว อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ววก็ยังดูหล่อน่าหมั่นไส้เหมือนเดิม
“ทำบาบีคิวครับ แต่ปลามันไม่สดเหมือนตอนมาแล้ว เลยทอดกระเทียมครับ”
“ป้าน้อมครับ”เจ้าจอมพยักหน้าก่อนจะหันออกไปด้านนอกห้องครัวตะโกนเรียกป้าน้อมที่กำลังนั่งคุยกับคุณหญิงอยู่ เรียกมาทำไมอ่ะ ผมทำเองได้นะ ไม่ขาดคำป้าน้อมก็มายืนตรงหน้าเจ้าจอม ผมขมวดคิ้วมอง
“พาสองแฝดไปทำการบ้านนะครับ” ป้าน้อมยิ้มมองหน้าผมนิดๆ ก่อนจะรีบพาสองแฝดออกไป สองแฝดมองผมขอความเห็นใจนิดๆ แต่ผมไม่สนใจเพราะกลัวจะงอแงพอสองแฝดออกไป ทั้งห้องก็เงียบมีแค่ผมกับเจ้าจอม
“เจ้าเล่ห์นักนะ” ผมว่าก่อนจะหันกลับมาจัดการเปิดแก๊ซทอดปลาต่อ
หมับ
นั้นไงมือปลาไหลมาแล้ว คางสากไปด้วยเคราวางบนไหล่ผมจั๊กกะจี้อ่ะ ว่าแล้วเชียวไล่น้องออกไปจะทำลามกกับผมนี้เอง เสือร้ายดีๆนี้เอง
“อยากช่วยทำอาหารด้วย”
“อ่ะ หยุดเลยจะหื่นไปไหนใครมาเห็นจะทำยังไง”
ผมว่าเพราะไอ้จอมหื่นซุกซอกคอผมแล้วนี้สิ หื่นจริงหื่นจัง ผมยันอกผลักออกไปแรงนิดหน่อยแต่เจ้าจอมไม่ขื่นตัวทำให้เซไปนั่งที่โต๊ะวางของที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก แค่นี้ยังน้อยไปสำหรับเสือร้ายแบบนี้ หึ ผมค้อนไปขวับใหญ่ ก่อนจะหันมาจัดการกับปลาต่อ เห็นเงียบๆไปผมเลยหันไปมอง แต่แล้วก็โดนจุ๊บเหม่งอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เอ๊ะ มายืนตั้งแต่เมื่อไหร่
“รีบๆทำหิวแล้ว ไปช่วยสองแฝดทำการบ้านก่อน” ว่าแล้วก็เดินออกไป ผมยังงงอยู่ … ไปช่วยแฝดทำการบ้าน … หึหึ เหมือนพ่อกับลูกเลยแหะ งั้นผมก็เป็นแม่น่ะสิ ให้ตายสิยังไงผมก็ผู้ชายนะ เจ็บใจแฮะ แต่ไม่แน่นะ ผมอาจจะได้เป็นพ่อก็ได้ อิอิ
ผมหันมาทอดปลาจนหมดทั้งสามตัวก่อนจะหันเดินไปหยิบของสดเยอะแยะที่ผมเลือกซื้อมาอย่างดีกับผักที่เตรียมมาเสียบไม้ทำบาบีคิว ยังไม่ทันจะได้หยิบก็เหลือบไปเห็นซองเอกสารที่ถูกสอดอยู่ในแฟ้มสีขาว … เอกสารอะไรน่ะ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเลยหยิบขึ้นมาดู และเหมือนเอกสารจะติดมากับจอมโรคจิตมั้ง …อ่ะ
ผมมือสั่นเทา ด้วยความดีใจหรือเปล่าไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้รู้สึกมีความหวังแบบนี้ น้ำตาเม็ดใหญ่หยดลงบนพื้น … จะดีใช่ไหม ถ้าผมกรอกเอกสารการสมัครเรียนครั้งนี้ มันจะดีจริงๆใช่ไหม …
.
.
.
“ฝ้ายยยยยยย พลจะกินกุ้งงงงงงงงง”
“เออๆ เอาไป” ผมคีบกุ้งตัวใหญ่ใส่จานเจ้าแฝดที่พากันมาขออาหารทะเลที่ผมกำลังยืนปิ้งอยู่หน้าเตา วันนี้ที่บ้านจัดปาร์ตี้เล็กๆในสวนคุณหญิงก็จับเจ้าแฝดแต่งตัวน่ารักอีกตามเคย วันนี้เป็นเต่าเขียวกับเต่าม่วง ฮึฮึ เวลาเดินนี้จะต้วมเตี้ยมๆน่ารัก ฮ่าๆๆๆ
“เดี๋ยวเจ้าทัพ เอาอันนี้ไปให้คุณหญิงด้วยนะ” สองแฝดตะเบ๊ะก่อนจะหยิบจานบาบีคิวจากมือผมไปพร้อมกับจานกุ้งพากันวิ่งไปที่โต๊ะที่มีคุณหญิงกับเจ้าจอมร้ายนั่งอยู่
ผมไม่กล้าสบตาตั้งแต่เห็นเอกสารสมัครเรียนนั้น ไม่รู้จะพูดอะไร กลัวน้ำตาจะไหลออกมาอีก น่ารักซะไม่มีอะ แต่ถ้าผมเรียน ผมก็อยากเรียนด้วยตัวเอง เงินตัวเอง สอบเข้าด้วยตัวเอง ผมไม่อยากใช้เงินของเค้า … นั้นล่ะคือความจริงใจ แต่จำได้ไหม จอมร้ายบอกจะไม่ให้เงินเดือนผม แต่ค่อยๆตัดไปจากหนี้แทน เฮ้อ เงินในบัญชีตอนนี้ก็มีเหลือแค่ให้แฝดเรียนเท่านั้นเอง …
“ไปนั่งทานเถอะค่ะ เดี๋ยวก้อยทำให้”
“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวฝ้ายทำเองนะพี่ก้อย เฮ้ย!!!!” ผมยิ้มให้ก้อยนิดๆ แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อถูกอุ้มขึ้นบ่าลอยมานั่งที่โต๊ะ จะมีใครหน้าไหนอีกล่ะนอกจากไอ้บ้าตาแก่โรคจิตนี้ ฮึ้ย อายแม่อายน้องบ้างสิเฟ้ย อ่ะอย่างน้อยก็อายฟ้าอายดินบ้าง ป๊าดโธ่ว!!!!
“หนูฝ้ายกินเยอะๆนะจ๊ะ ตัวบางขนาดนี้ เดี๋ยวลมพัดมาแล้วจะปลิว”
“ช่ายๆ ฝ้ายชอบกินน้อย ตอนอยู่บ้านเก่าก็ไม่กิน เอาแต่ยัดเหยียดให้ทัพกับพลกิน”
“ดูจิ พลกับทัพอ้วนขนาดนี้ก็เพราะฝ้ายเลย งอน” คุณหญิงเอามือทาบอกก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อไอ้เต่าสองตัวลงไปยืนโชว์พุงอยู่ที่พื้น ฮ่าๆๆๆๆ ดูทำเข้า
“คร้าบๆ อร่อยไหมครับ” ผมหันไปถามคุณหญิงแต่ไม่กล้าสบตามนุษย์ตัวยักษ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“มากเลยจ๊ะ หนูทำน้ำจิ้มเองใช่ไหมจ๊ะ อร่อยมากเลย ไว้แม่ขอสูตรบ้างนะจ๊ะ”
“ได้เลยครับ อ่อ นี้ครับเลือดลมจะได้เดินสะดวกๆ” ผมว่าแล้วก็เอื้อมไปหยิบขวดไวท์ที่แช่อยู่ในอ่างใส่น้ำแข็งขึ้นมา ไอ้สองแฝดนี้หูตากระดิกหยิบแก้วมาคนละใบจะเดินมาส่องผม แต่เจ้าจอมรวบตัวไว้ก่อน ฮ่าๆๆๆๆ เร็วไปสองร้อยห้าสิบเก้าปีไอ้น้องงงงงง
“แหม แม่ไม่ได้กินมานานแล้วนะจ๊ะไวท์เนี้ย”
“นิดๆหน่อยๆน่ะครับ ทานได้อยู่แล้ว” ผมว่า คุณจริงหัวเราะกิ๊ก ก่อนที่ผมจะรินใส่แก้วให้คุณหญิง
“ผู้ใหญ่ขี้เมา แว่!”
“ฮ่าๆๆๆ ผู้ใหญ่ทานได้ แต่เด็กกินไปเลยน้ำผลไม้” ผมว่าและรินน้ำผลไม้ให้สองแฝด ลืมไปเลยว่าเจ้าจอมอยู่ตรงฝั่งนั้นด้วย เราสบตากันนิดๆก่อนที่ผมจะเป็นฝ่ายหลบตาเพราะใจมันหวิวไป
“เก๊กทำไมอ่ะ” เจ้าจอมกระซิบข้างหูผมในณะที่สองแฝดกับคุณหญิงกำลังสนุกสนานกัน ผมหันไปมองและส่ายหัวไปมา ใคร ใครเก๊ก ไม่มีทั้งนั้นแหละ
“หึหึ คืนนี้กอดกันนะ”
ผมไม่ได้ตอบและไม่ได้หันไปสนใจ นั่งกินไปด้วยป้อนสองแฝดไปด้วย คุณหญิงเองก็ดูเหมือนจะคออ่อนเอาซะมากๆ แปปเดียวก็ขอตัวไปนอนก่อนเพื่อน สักพักใหญ่ๆที่ทั้งโต๊ะครื้นเครงไปด้วยเสียงของสองแฝดที่เต้นระบำไปมาด้วยชุดเต่า เต่านี้กินจนพุงป่องเลย ฮิฮิ สักพักก็มานั่งหมดแรง สัปหงกอยู่ข้างๆผม
“พาสองแฝดไปนอนกันเถอะ” ผมว่าก่อนจะอุ้มเด็กสองคนขึ้นมาบนแขนเหมือนอย่างเคย แต่รอบนี้ดูเหมือนจะไม่เหมือนเดิมเมื่อขุนทัพถูกแย่งไปอุ้มซะแล้ว
“หนักเหมือนกันนะเจ้าเด็กคนนี้” เจ้าจอมบ่น
ผมหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินนำขึ้นไปบนห้อง เราส่งสองแฝดเข้านอน ผมเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ทั้งสองคน ก่อนจะปิดไฟให้เดินออกมาหาเจ้าจอมที่ยืนรออยู่หน้าห้อง ผมยิ้มให้เขานิดๆ เราสองคนจูงมือกันเข้าห้องที่ตกแต่งด้วยลูกไม้สีชมพู ฮึ หวานแหววไปอีกนะคุณหญิงนะ
“กรอกใบสมัครหรือยัง” ทันทีที่ผมออกมาจากห้องน้ำหลังอาบน้ำเสร็จตาแก่ที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงก็ถามขึ้นทันที เฮ้อ ว่าไม่อยากจะพูดเรื่องนี้แล้วเชียวนะ …ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้งพลางพูดขึ้น
“ยังไม่มีเงินเรียนหรอก เอกชนเชียวนะ”
“เกรงใจอะไรหืม” ผมพิงตัวลงคนตัวใหญ่ที่เข้ามาซ้อนหลังผมเจ้าของเคราบาง ถูแก้มไปมากับแก้มใสของผม
“เกรงใจสิ เงินนายนะไม่ใช่เงินฉัน ทำไมจะไม่เกรงใจล่ะ”
“แต่เงินผัวก็เหมือนเงินเมียนะ”
เพี๊ยะ!
“พูดจาอะไร”
ผมว่าก่อนจะผลักเจ้าตัวใหญ่พุ่งตัวลงนอนบนเตียงลูกไม้สีชมพู เฮ้อ … เมื่อไหร่จะเข้าใจที่ผมพูดสักทีนะ มันไม่ใช่ว่าเป็นแฟนกันจะใช้เงินร่วมกันนะ ทุกอย่างมันต้องแฟร์ๆสิถึงจะถูก ถึงอายุผมจะเท่านี้ แต่ผมน่ะนะ ทำงานกับความรักมาก่อนทำไมผมจะไม่รู้ถึงแต่ก่อนจะหลอกกินเค้ามาเยอะก็เถอะ …
“คิดมากนักนะ พรุ่งนี้ไปสมัครเรียนกันนะ”
“ไม่ ! ก็บอกแล้วไงทำไมฟังไม่รู้เรื่อง” ผมขึ้นเสียงสะบัดแขนใหญ่ที่วาดตัวมากอดผม หึ ทำไมชอบเป็นแบบนี้นะ รวยนักหรือไงพ่อมาเฟียใหญ่!!!
“หึ เอานี้ไปดูและค่อยพูด” เค้าเอื้อมไปหยิบอะไรหงุกหงิกๆในโต๊ะข้างเตียงนอน ผมไม่ได้สนใจมัวแต่เชิดหน้าไม่อยากมองหรอก คนบ้า ไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
“อะ เอาไปดูและเลิกคิดมากสักที”
ไอ้คนบ้าโยนอะไรสักอย่างใส่บนตักผมก่อนล้มตัวนอนหันหลังให้ผม ฮึ อะไรอีกล่ะ สมุดบัญชี อะไรอีกล่ะ ผมหยิบขึ้นมาก่อนจะเปิดดู ชื่อของผมนี้น่า … แล้วไอ้จำนวนเงินบ้านี้คืออะไร ทำไมมันเยอะนัก ผมกำลังงงนั่งนับจำนวนศูนย์ที่มันตามหลังเลข 1 มา … หน่วย สิบ ร้อย พัน หมื่น แสน ล้าน สิบล้าน โห่!!!!!! อารายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ย ยย ย
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งนอน ตื่นขึ้นมาก่อน!!!”
“อะไร จะนอนแล้ว” สตอเบอร์รี่!!!! ผมกระชาคไอ้ตัวยักษ์ขึ้นมานั่งจ้องหน้าก่อนจะชูเลขในบัญชีให้ดู
“นี้มันอะไร ???”
“เงินไง”
“รู้แล้ว จะบ้าหรือไง ตั้งมากตั้งมายขนาดนี้ บ้าปะ!!!!”
“โวยวายทำไม ก็นี้มันเงินจำนองบ้านของนายไง จุ๊บ ปะ นอนได้แล้ว” … และผมก็ถูกกระชาคลงไปนอนซบอกคนบ้า … เงินค่าบ้านหรอ … มันก็ไม่ใช่ของผมอยู่ดี ไม่เข้าใจผมหรือไงว่ามันไม่ใช่แบบนี้!!!
“ค่าเรียนนายกับน้อง นั้นคือค่าจ้างที่นายมาทำงานที่นี้” เสียงกระซิบข้างหูผมทำให้ผมอบอุ่นขึ้นมา … อยู่ๆน้ำตาก็ไหลลงมาอย่างง่ายดาย ไอ้บ้า ไอ้จอมร้ายบ้า T^T
.
.
.
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกลางดึก เจ้าจอมสะดุ้งตื่นก่อนจะค่อยๆผละออกจากร่างน้อยที่นอนพาดกายอยู่บนตัวของเค้า เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์แสนแพงที่อยู่บนหัวเตียงและเดินออกไปที่ริมระเบียง มองหมายเลขที่โทรเข้ามาแล้วใจหวิวเล็กน้อยตัดสินใจรับในเสี้ยววินาทีแห่งความลำบากใจ
“คุณจอมครับ” ปลายสายดังขึ้นทันทีที่เค้ากดรับสาย
“ว่าไง”
“อีกสองวัน คุณท่านจะกลับเมืองไทยแล้วนะครับ”
“อือ ติดต่อเรกกี้ได้เลย”
“ครับคุณจอม ขอโทษที่รบกวนยามดึกครับ” จอมร้ายกดวางโทรศัพท์ก่อนจะเหม่องมองออกไปยั่งพระจันทร์ยามราตรี … มันช่างเดียวดายเหลือเกินในคืนนี้ ไม่มีแม้แต่หมู่ดาวคอยเคียงข้าง …
ครืดดด
เสียงประตูบานเลื่อนดังขึ้นท่ามกลามความเงียบ จอมร้ายสะกดกลั้นอารมณ์ตัวเองทันทีทันใด
“ออกมาทำอะไรดึกๆหรอตาแก่”
เสียงแหบพร่านของเด็กเพิ่งตื่นนอนกลางดึกทำให้เขาหันไปมอง ก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นร่างบางในชุดเสื้อยืดตัวใหญ่ปิดหัวเข่ายืนขยี้ตาอยู่ที่หน้ากระจกบานเลื่อน จอมร้ายเสือที่ทิ้งลายแล้วเดินไปรวบร่างบางมากอดก่อนจะพามายืนที่ริมระเบียงด้วยกัน ร่างบางพิงตัวลงพักกายบนไหล่อันมั่นคง ตาพริ้มหลับ แต่ริมฝีปากยังคงแย้มยิ้มอย่างมีความสุข …
พระจันทร์นั้นในค่ำคืนนี้เดียวดาย แต่กระต่ายบนนั้นก็ไม่เคยห่างหายไปไหนไกล …
“ต่อจากนี้ อาจจะต้องเจออะไรอีกมาก สัญญาได้ไหมว่าจะเข็มแข็ง”
“ฮือออ …” เสียงขานรับของเด็กขี้เซาดังตอบรับเขาออกมาอย่างแผ่วเบา
แค่นั้นพอ แค่นั้นก็ทำให้เขากอดรัดเด็กตรงหน้าปานจะเก็บกักไว้แต่เพียงผู้เดียว …
=============================
เมอร์รี่คริสต์มาส & สวัสดีปีใหม่นะค่ะ มีความสุขสุขภาพแข็งแรงกันทุกคนนะค่ะ
คุณท่านจะกลับมา ใครคือคุณท่าน อิอิ ติดตามกันนะค่ะ แล้วเรื่องราวจะเป็นอย่างไรเมื่อหนูฝ้าย
เข้าไปเรียนในโรงเรียนเอกชน เจอกันตอนหน้าจ้า :bye2:
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802?ref=hl)
ติดตามผลงานได้ในเพจนะค่ะ :mew1:
ฝากผลงานล่าสุดด้วยนะค่ะ
สาปศารทูลจงรัก (http://www.tha iboyslove.com/webboard/index.php?topic=44911.msg2915526#msg2915526)
และคุณจะหลงรัก "ศารทูล" ค่ะ
-
สองแฝดยังน่ารักเหมือนเดิม
ว่าแต่คุณท่าน คือใคร พ่อ หรือ แฟนเก่าที่ชื่อท่าน 555
เอาใจช่วยคู่นี้ล่ะกัน
-
จะเจอเรื่องร้ายอะไรอีก!!!
-
อา... พ่อตาออกโรงแล้วสินะ
ปาปาจะขายมาม่ากี่ลังคะเนี่ย เสียวจริงๆ
-
เอาหวานกันอีกแหละ น่าอิจฉา
ว่าแต่จะมีตัวละครใหม่โผล่มา จะมาทำให้ทั้งคู่รักกันหรือเปล่าน้อ
สุขสันต์วันปีใหม่ด้วยนะจ้า ^^
-
ชะอุ๊ยยยยย
เหมือนงานจะเข้าทั้งคู่เลย :katai1:
รอตอนต่อไปนะคะ
สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ :mc4:
-
:mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:ม่าม่ากินมากๆไม่ดีต่อสุขภาพนะจ๊ะ :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
2 ปีเอ๊งงงงง
-
:katai1:
-
ดูท่าได้ส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่ด้วยมาม่าซะแร้ววววว
-
ดูท่าได้ส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่ด้วยมาม่าซะแร้ววววว
ขอให้อย่าเปงแบนั้นเยย :hao5:
-
เพิ่งจะหวานได้ไม่กี่ตอน เหมือนได้กลิ่นมาม่าโชยมาแต่ไกล
คนเขียนรีบมาเฉลยนะคะว่าคุณท่านเป็นใครกัน อยากรู้แล้วค่ะ
แล้วที่น้องจะไปเรียนคงมีเรื่องวุ่นวายให้ติดตามอีกแน่ๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
เมื่อไหล่ฝ้ายจะเลิกเล่นตัวสักทีเนี่ย
-
อุปสรรค์กำลังจะมาสินะ
สู้ๆนะหนูฝ้าย o13
-
:mew2:
เง้อออ
-
{CH 21 depart}
รุ่งเช้าหลังจากที่ไปส่งน้องมาเรียบร้อย เจ้าจอมร้ายหมาตื่นก็พาผมไปสมัครเรียนที่โรงเรียนเอกชนที่มีโครงการสอนปรับพื้นฐานแพงมากกกกกกกกแต่ก็นั้นแหละ เรื่องเงินไอ้หล่อและรวยมากนี้ไม่เป็นปัญหา จะฆ่ากันตายอีกครั้งตอนที่คุยกันเมื่อเช้า แต่ก็นั้นแหละผมโดนเฮดช็อตด้วยเหตุผลต่างๆนาๆ อ่า ผมหยุดเรียนไปตอน ม.5 แหนะ จะเรียนตอนนี้ก็ไม่ทันแล้ว ถ้าเรียนใหม่ตั้งแต่ ม.4 ก็ช้าไปอ่ะ เจ้าจอมเลยนำเสนอให้ผมไปเรียนปรับพื้นฐานระยะเวลาสามเดือนและสอบเข้ามหาลัยเลย บรรเจิดมากค๊าเพราะเดือนหน้าผมก็ 18 แล้วตามเกณฑ์พอดีเป๊ะ น้องฝ้ายเลยเห็นด้วยขอรับในที่สุด
“หิวข้าวแล้ว” ผมว่าหลังจากสมัครเสร็จ เจ้าจอมเลี้ยวรถมาเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นหรูซะก่อนที่ผมจะได้ออกความคิดเห็นอะไร พอโวยวายขึ้นก็ทำซึนไม่สนใจ ไม่ด่าด้วย ไอ้หมอนี้ต้องรู้จุดแล้วแน่ๆถ้าผมด่าให้เงียบและผมจะหุบปากเอง แสนรู้จังเจ้าหมาตัวยักษ์
“แพงอ่ะ ทำไมต้องพามากินบนห้างด้วย” ผมทำหน้ามุ้ย
“แล้วทำไมเอาใจยากนัก” นี้ตบเลย คิกๆ
ผมตบลงบนหน้าสากๆที่ยื่นเข้ามาใกล้ผมไม่อายฟ้าอายดินไปหนึ่งทีแค่เบาๆนะแต่ทำไมดังเพียะ ก็ไม่รู้ แต่เจ้าจอมกลับยิ้มออกมาเบาๆและจับมือผมเดินพาเข้าไปในร้านอาหารญี่ปุ่นที่ผมไม่เคยคิดจะเข้าถ้าลูกค้าไม่ออกตังค์แต่นี้มันต่างกัน ผมมากับเจ้าจอม คิกๆ
“รีบกิน วันนี้ฉันจะเข้าบริษัท”เจ้าจอมพูดหลังจากที่อาหารมาเต็มโต๊ะ … ว๊าวววว ปลาดิบน่ากินเว่อร์ แต่ก็แพงเว่อร์พอกัน คิกๆ ผมเหลือบมองเจ้าจอมที่กินชาร้อนจ้องผมที่กำลังคีบซูชิขึ้นมากิน ผมอมยิ้มก่อนจะเอาซูชิยัดปาก นี้แหนะ เก็กนักนะ ถึงว่าวันนี้ใส่สูทมาเชียว วันๆนี้เคยหยุดทำงานบ้างไหมเนี้ย ขยันเอาเงินไปใช้ชาติหน้าหรือไงพ่อคุณ
“งั้นไปก่อนเลยก็ได้เดี๋ยวผมกลับเอง”
“รีบกินไปเถอะน๊า พูดมาก” แล้วผมก็โดนเอาปลาดิบยัดปาก อร่อยจุงเย้ยยยยยยย
หลังจากที่กินเสร็จเรียบร้อยในเวลาไม่นานนัก เจ้าจอมก็พาผมมาที่บริษัทเดิมที่เคยเป็นโรงงานนรกสำหรับผม แต่รอบนี้มาเหมือนเจ้าชาย ฮิฮิ ผมมานอนเล่นในห้องทำงานของเจ้าจอมบนโซฟาตัวเดิมที่เคยเกือบโดนสัตว์ร้ายอย่างเจ้าหมาตัวใหญ่นั้นข่มขื่น อร๊าย คิดถึงตอนนั้นแหละอยากจะวิ่งไปกัดหู ขี้เก็กชอบรังแกผม ทั้งขนมนมเนยมาเสริฟพร้อมจนผมเขิน ผมนั่งสลอนมองเจ้าจอมทำงานไม่กล้าไปกวนอ่ะ … อึดอัดเหมือนกันน๊า แต่ช่างเถอะ หลับดีกว่า ว่าแล้วก็ล้มตัวนอนทันที หวังว่าตื่นมาผมจะได้อยู่ข้างๆเจ้าจอมนะ …เฮ้อ นี้ผมไร้เดียงสารักหมอนี้เกินไปรึเปล่านะ ช่างเถอะ ก็รักไปแล้วนี้ ข้างหน้าจะเป็นยังไงก็ช่างมันเถอะ ผมควรจะปลงเนอะ เพราะสัมผัสรักเพศเดียวกัน ยังไงมันก็ไม่ยั่งยื่น ถ้าเกิดวันไหนเจ้าจอมอยากจะทิ้งผมไปแต่งงานสร้างครอบครัวกับผู้หญิงดีๆสักคน … ก็ต้องยิ้มและบอกลากัน …นั้นคือคำอวยพรที่ดีที่สุดที่ผมจะให้เค้าได้
แต่ตอนนี้ เค้าเป็นของผม … เข้าใจตรงกันนะครับชะนีน้อย
“ฝ้าย ฝ้าย”
ฮืออออออ อย่าพึ่งมาปลุกสิ …
“ฝ้ายเด็กดื้อ” ไม่ดื้อสักหน่อย จิ๊ ยอมลืมตามองหน่อยก็ได้อ่ะ
ผมเหยียดยิ้มยื่นหน้าไปจุ๊บมุมปากซะเลยหนึ่งทีจุ๊บใหญ่ ยื่นหน้ามาซะใกล้ขนาดนี้ ตาปรือมองแทบไม่เห็นตาจอมร้าย เหนื่อยหรอจอมร้ายมาหากำลังใจหรือตัวเอง คิกๆ มาม๊ะ เจ้าหมาตัวใหญ่มาให้ฝ้ายกอดนะ โอ๋ๆ
“หลับสบายเลยนะ หึหึ ง่วงนักเหรอ”ผมพยักหน้าก่อนจะฮาวออกมายกใหญ่ ง่วงจังเลยยยยยย ผมจะฉุดตัวเองขึ้นนั่งแต่เจ้าจอมดันให้ผมนอนลงเหมือนเดิม ลูบปอยผมที่หล่นลงมาโปะหน้าอย่างอ่อนโยน
“นอนต่อเถอะ เดี๋ยวฉันไปประชุมก่อนสัก 2 ชั่วโมง เดี๋ยวจะมีคนเอาข้าวกลางวันมาให้กินซะล่ะ” ผมพยักหน้าก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง … รีบๆกลับมานะเจ้าจอม
.
.
.
“คุณฝ้าย พี่เอาข้าวมาให้ค่ะ คุณฝ้ายค่ะ” เด็กน้อยลืมตาตื่นขึ้นนิดๆก่อนจะฮาววอดใหญ่ขยี้ตาจนแดงกล่ำ ฉุดตัวเองลุกนั่งมองอาหารตรงหน้าอย่างมึนๆ และเงยขึ้นมองพนักงานเลขาจอมร้ายที่กำลังยิ้มหวานให้เขาอยู่ตอนนี้
“เอ่อ … คุณจอมล่ะครับ”
“แหม ลืมตาขึ้นมาก็ถามหาเลยนะค่ะ คิกๆ คุณจอมไปประชุมค๊า ทานเยอะๆนะค่ะ พี่ไปทำงานก่อนล่ะ” ฝ้ายยิ้มแหยะๆก่อนจะโบกมือบ๊ายบายตาหลังหุ่นเชปบ๊ะไป พลางนั่งคิดทบทวน และก็ดีดนิ้วออกมาดังเป๊ะ เมื่อคิดได้ว่าเมื่อกี้เจ้าจอมก็มาบอกเค้าไปแล้วรอบนึง
หนูฝ้ายเป็นหนึ่งคนที่นอนหลับสนิทเป็นพิเศษ ถ้าใครมาปลุกกลางคันจะรู้สึกสติไม่อยู่กับล่องกับลอย ต้องนั่งทบทวนสักพักถึงจะนึกออก เหมือนตอนนี้ที่หน้าฝ้ายแดงกล่ำเมื่อนึกถึงตัวเองตอนจุ๊บจอมร้ายก่อน
“ขนลุกว่ะ ฮิฮิ” ฝ้ายหัวเราะกับตัวเองก่อนจะก้มลงกินอาหารชุดตรงหน้า รสชาติมันธรรมดาแต่ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความปลื้มปริ่มเลยอร่อยเป็นพิเศษ มากกว่ามื้อหรูเมื่อเช้านี้เสียอีก
ครืดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดด
เสียงโทรศัพท์สมาทโฟนรุ่นเก่าของฝ้ายที่วางอยู่บนโซฟาข้างๆดังขึ้นเจ้าตัวที่กำลังเคี้ยวข้างตุ้ยๆอยู่เหลือบไปมองก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบมากดรับอย่างไม่คิดอะไรมาก
“สวัสดีครับ”
“คุณฝ้ายหรือเปล่าครับ ที่ทำงานขายรักหรือเปล่าครับ” ฝ้ายขมวดคิ้วหนักเข้าไปอีกเมื่อปลายสายรู้รายละเอียดภูมิหลังของตน
“อ่าครับ ขอโทษนะครับถ้าเกิดจะโทรมาติดต่องานตอนนี้ฝ้ายไม่รับแล้วครับ ขอโทษนะครับ”
“หึหึ ไม่หรอกครับ แต่มีบางคนอยากคุยกับคุณ” นั้นยิ่งทำให้เค้าสงสัยเข้าไปใหญ่ แต่มือน้อยก็ยังตั้งอกตั้งใจฟังปลายสายต่อ
“ฝ้ายยยยย/ฝ้ายยยยยยย ฮือออ ”
โครม!
“ขุนพล ขุนทัพ!!!!”
ฝ้ายตะโกนออกมาเสียงดังเมื่อปลายสายเป็นเสียงของน้องแฝดของตัวเองกำลังร้องไห้ เหงื่อกายไหลตาแดงกล่ำขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ไม่สนใจโต๊ะตรงหน้าที่ตัวเองเผลอลุกขึ้นยืนจนทำให้มันล้มลงไปพร้อมๆกับจานข้าวที่ยังกินไปไม่ถึงครึ่ง
“มาเจอกันที่หน้าอาคารและจะพาไปหาน้องรัก นะครับ อ๋อ และอย่าคิดบอกเรื่องนี้กับคุณจักรภัทร ไม่อย่างงั้น … คงรู้ใช่ไหมครับว่าไม่ดีกับน้องคุณแน่ๆ”
“ยะ ยะ อย่าทำอะไรแฝดนะ โอเคฉันจะรีบไป จะรีบไป” ฝ้ายล่นลานรีบวิ่งออกไปจากห้องไม่สนใจอะไรอีกต่อไป ขอแค่ได้เห็นสองแฝดปลอดภัย ขอแค่นั้น ต่อให้ต้องตายก็ไม่เป็นไร
ฝ้ายวิ่งมารอหน้าตึกโดยไม่สนใจเสียงเรียกร้องของพนักงานที่เคยเห็นเคยรู้จัก ก่อนที่ชายในชุดสูทสีดำสองคนที่ยืนรออยู่ก่อนแล้วจะพามาขึ้นรถที่จอดรออยู่ไม่ไกลมากนัก ฝ้ายขึ้นไปอย่างไม่มีทางเลือกและรถคันสีดำนั้นก็เคลื่อนออกมาอย่างที่ฝ้ายเองก็ไม่รู้จุดหมาย รู้เพียงถ้ามันทำให้แฝดไม่เป็นไร อะไรก็ได้ยอมทั้งหมดทั้งสิ้น …
.
.
.
“น้องกูปลอดภัยใช่ไหมไอ้บ้า” ผมถามคนในชุดสูทที่นั่งขนาบข้างซ้ายขวา มีด้านหน้าและคนขับอีก สรุปกูเนี้ยหนีไปไหนไม่ได้เลย เอาล่ะ กูไม่หนีไปไหนทั้งนั้นแหละ แต่ตอนนี้ที่อยากรู้คือสองแฝดปลอดภัยใช่ไหมและทำไมมันต้องมายุ่งกับน้องผมด้วย ฮึ้ย
“ว่าไงตอบมาสิว่ะ”
“เดี๋ยวถึงแล้วก็รู้ครับคุณฝ้าย” ผมหันไปค้อนให้คนที่นั่งขนาบข้างด้านขวา หน้านิ่งโคตรขนาดในรถมึงยังใส่แว่นดำกันอีก ทำไมไม่ใส่ถุงดำครอบหัวให้ตายกันไปเลยล่ะ แม่ง กูหงุดหงิด ทำไมต้องมายุ่งกับน้องกูว่ะมีปัญหาอะไรนักหนา
“ก็บอกมาก่อนสิว่ะ!” ผมตะคอกเสียงดัง น้ำตาคลอเบ้า แม่งเอ้ยไอ้ฝ้ายน้องมึงยังอยู่กับมันอย่าไปต่อล้อต่อเถียงกับมันดิว่ะ พยายามแล้ว ผมพยายามแล้วจริงๆ
“นั่งเงียบๆ และน้องคุณจะปลอดภัยแค่มีใครบางคนอยากทำข้อตกลงด้วยเฉยๆ” ผมหลับตากลั่นลมหายใจก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ … นิ่งไว้ไอ้ฝ้าย นิ่งไว้
ผมถูกพามาที่บ้านสวนหลังหนึ่งที่อยู่ย่านชานเมือง เนื้อที่ใหญ่โตพอๆกับบ้านใหญ่ ผมถูกพาเข้ามาในตัวบ้านที่ตกแต่งด้วยสไตล์คล้ายๆกับบ้านใหญ่ที่ทั้งหรูและดูราคาแพง ต่างกันที่บ้านหลังนี้มีแต่ฝุ่นเกาะพราวไปทั้งหลัง สภาพเหมือนถูกปล่อยทิ้งร้างเป็นเวลานาน ผมเดินผ่านผู้ชายที่แต่งตัวแบบเดียวกัน ไอ้สลัดกูนึกว่าอยู่ในหนังบู๋สักเรื่อง มึงคิดว่าอากาศเมืองไทยหนาวว่างั้น
“คุณราชา คุณฝ้ายมาแล้วครับ”
ผมมาหยุดที่ห้องรับแขกที่ตอนนี้มีไอ้แก่หน้าตาละไม้คล้าย… เอ่อ ไม่สิเหมือนโคตรๆ เหมือนเจ้าจอมอย่างกับอะไรดี!!!!!ติดตรงแค่ดูมีอายุกว่าเจ้าจอมและดูเตี้ยกว่าเท่านั้นเอง เขาตอนนี้ยังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีเลือดหมูบนโซฟาหรูจิบไวน์ที่ดูมีราคาแพงตาจ้องมองมาที่ผมอย่างเจ้าเล่ห์ หึ ! เจ้าจอมหล่อกว่า!!!!!
“เชิญเข้ามาสิ” เสียงแหบพร่านนั้นทำให้ผมนึกหมั่นไส้
“แฝดอยู่ไหน” ผมถามเสียงนิ่งเดินก้ามสามขุมเข้าไปยืนตรงหน้าไอ้แก่ราชา!!! ก่อนที่ไอ้แก่บ้านั้นจะยิ้มเยาะและพูดขึ้น
“ห้าวดีแท้ ฉันชื่อราชา นั่งก่อนสิ”
“ไม่ต้องมาญาติดี เอาน้องกูคือมา!” ผมตะคอกลั่น แต่ไอ้แก่บ้านี้กับหัวเราะสวนขึ้นมา โฮ้ยกวนตีนสะบัด!!!
“ฮาดีไอ้หนูนี้ สมแล้วๆ ที่ไอ้ลูกบ้าหลงหัวปักหัวปลำ”
“ลูก ???” … ยะ อย่าบอกนะว่า
“เออ ไอ้หนูนั้นน่ะลูกป๋าเองอีหนู หึหึ” ผมหน้าชา ก่อนจะแข็งใจเชิดหน้าขึ้นและยอมนั่งลงโซฟาด้านข้างอย่างขัดใจ คิดอยู่แล้วเชียวว่าจอมร้ายไม่ได้เกิดจาดกระบากไม้ไผ่แต่ใครจะนึกว่าป๋าไอ้เจ้าบ้านี้จะเป็นคนประเภทนี้ล่ะ
“หึหึ ป๋าไม่ได้อยากจะพรากใครหรอกนะ แต่ …ในเมื่ออะไรที่มันผิดๆ ป๋าก็ต้องทำให้มันถูก” ผมกลั่นหายใจ หลับตาแน่น วินาทีนี้ในที่สุดก็มาถึง ทำไมล่ะความสุขของผมมันถึงได้น้อยนัก
“เราเองก็เป็นคนฉลาดรู้ใช่ไหมว่าควรทำยังไงถึงจะได้แฝดคืน” ผมก้มหน้าพยักขึ้นลงเบาๆ รู้สิ ผมต้องหายไป … ไปให้ไกล … ผมต้องเลือก
“ไม่ได้จริงๆหรอ … ผมอยู่ที่นี้ไม่ได้จริงๆหรอ” น้ำตาสายเล็กๆไหลลงข้างแก้มผมอย่างห้ามไม่ได้ ไอ้แก่ราชาเหยียดยิ้มบางๆก่อนจะส่ายหน้าเบาๆและกระดกไวน์เข้าไปจนหมดแก้ว
“โลกของธุรกิจไม่ง่ายหรอกนะ ป๋าจะยกหนี้ให้ทั้งหมด และอีกสามเดือนไอ้จอมจะต้องแต่งงานกับมณีลูกสาวบริษัทธุรกิจคู่ที่ป๋าตามจีบมาเป็นลูกสะใภ้อยู่หลายปี แต่แหมน่ะ ใครจะคิดว่าไอ้จอมจะร้ายชิงมีเราซะก่อน แต่ก็นั้นแหละ … ไปซะ” ผมเม้มปากก้มหน้ากำมือแน่น … ทำไมล่ะ ผมทำไม … ผมไม่ดีใช่ไหม … คงงั้นล่ะ อย่างที่ผมเคยบอกความสัมผัสของเรามันเปราะบาง … แต่ไม่คิดว่ามันจะไวแบบนี้
“เป็นทางเดียวที่จะได้แฝดคืน” ผมปล่อยโฮออกมาอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนจะยอมพยักหน้า … ยอมแล้ว ยอมก็ได้ … ทั้งชีวิตนี้ผมให้แฝด ต่อจากนี้ก็จะให้แค่แฝด พอแล้ว … ผมพอแล้ว
“ตอนนี้เจ้าจอมคงหาตัวให้วุ่นแล้วล่ะ งั้นรีบไปที่สนามบินเลยแล้วกัน ไปเอาแฝดออกมา”
ตาแก่ลุกขึ้นยืนรับชุดสูทมาสวมช้าๆผิวปากอย่างรื่นรมผิดกับผมนั่งนิ่งก่อนที่ลูกน้องของราชาจะอุ้มแฝดที่หลับสนิทในมือกอดตุ๊กตาหมีแน่นมาให้ผมอุ้มต่อ ผมรับมาก่อนจะหอมขมับไปคนละทีอย่างรักใคร่ … ฝ้ายรักแฝดนะ ฝ้ายรักแฝด …
ผมเดินมาขึ้นรถที่จัดเตรียมไว้ให้ โดยแขนทั้งสองข้างอุ้มแฝดไว้ราวกับว่าแฝดคือของล้ำค่าที่สุดในชีวิต ผมยอมทุกอย่าง … เอาไปเลยแม้แต่ความสุขของผม … ถ้าอยากได้นักก็เอาไปเลย … ราชาที่นั่งอยู่เบาะหลังข้างๆผมยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ ผมส่ายหน้าก่อนจะพูดพึมพำขึ้น ใบหน้าซุกกับไหล่ของสองแฝดที่เอียงขอหลับอยู่ที่ไหล่ของผม …
“ผมฝากบอกอะไรคุณจอมหน่อยได้ไหมครับ”
“หึ ได้อยู่แล้ว” เค้ายิ้มรับ
ทำไมล่ะ รอยยิ้มนั้นก็ดูเป็นคนใจดีแต่ทำไมใจร้ายกับผมนัก ทำไมล่ะ เพียงเพราะว่าผมเป็นผู้ชายหรือยังไง … หึหึ อานิจัง ความจริงที่ผมต้องยอมรับ แต่ผมน่ะ ฮึก ผมน่ะรู้นิสัยจอมร้ายดี เค้าจะไม่ยอมหยุด ถ้าหาก ฮึก ถ้าหาก ผมไม่พูดคำนี้
“ผม … ฮึก ไม่รักเค้าแล้ว ฮึก …” ผมก้มหน้าน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง… ไม่รับรู้ต่อไปแล้วว่าราชาจะตกลงหรือไม่ ไม่เป็นไร … ถ้าเค้าอยากให้เจ้าจอมหยุดจริงๆ เค้าต้องรู้ว่าควรทำยังไง …
แต่ล่ะคำมันช่างยากเหลือเกิน …
รถยนต์เคลื่อนตัวออกช้าๆ พร้อมกับใจของผมที่สลายและด้านชา … ลาก่อนนะเจ้าจอม … ลาก่อน ฮึก … ผมโกหกที่จริง ฮึก ที่จริง ผมรักคุณนะ …
.
.
.
อีกฝากหนึ่งเจ้าจอมเดินออกมาจากห้องประชุมตั้งใจที่จะกลับไปหาเด็กที่นอนรอเค้าอยู่ที่ห้องทำงานนึกตลกไม่ได้ที่ฝ้ายจุ๊บมุมปากเค้าอยากไม่รู้สึกตัว สะลืมสะลือน่ารัก แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อร่างสูงใหญ่ของลูกน้องคนสนิทวิ่งถลาเข้ามา
“คุณจอมแย่แล้วครับ”
“อะไร”ใจแกร่งกระตุกทันทีทันใดเค้าให้ลูกน้องคอยตามติดฝ้ายตลอดเวลาที่เค้าไม่อยู่ และที่ลูกน้องของตนวิ่งหน้าตาตื่นมาเช่นนี้ … หรือว่า
“คุณฝ้ายถูกพาขึ้นรถไปแล้วครับ ตอนนี้เรากำลังติดตาม ล่าสุดคุณฝ้ายอยู่กับคุณราชาครับ”
จอมร้ายกัดฟันแน่น ตาลุกโชนด้วยความโกรธ ก่อนที่จะหันหลังวิ่งมาเหมือนคนบ้ามาขึ้นรถตัวเองที่จอดไว้ในลานจอดรถ เหยียดคันเร่งมิดโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น จะราชาหรือจักราที่ไหน อย่าหวังที่จะมาแย่งดวงใจของเค้าไปได้ ไม่ยอมยังไงก็ไม่ยอม!!!!
.
.
.
“ฝ้าย เราจะไปไหนกันเหรอ”
เสียงเล็กๆของเด็กแฝดขุนพลที่อยู่ในอ้อมกอดของฝ้ายที่นั่งเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างเคลื่อนบินที่กำลังไถลอยู่ในรันเวย์เตรียมที่จะทะยานขึ้นฟ้าเมื่อแฝดพี่สงสัยแฝดน้องที่อยู่อีกข้างก็เริ่มสงสัยบ้าง ยิ้มแป้นเก็บอาการตื่นเต้นไม่อยู่ เพราะเคยขึ้นเครื่องบินเป็นครั้งแรก
สามพี่น้องถูกส่งขึ้นเครื่องบินโดยไม่รู้จุดหมายปลายทาง มีแต่คนนำทางที่นั่งเงียบๆมาตลอดอยู่ข้างๆ ฝ้ายพยายามอย่างหนักที่จะสะกดทุกอย่าวไว้เพียงคนเดียว ถึงแม้ในใจตอนนี้จะอยากร้องตะโกนเหมือนคนบ้าก็ตาม
“ไปเที่ยว ฝ้ายจะพาสองแฝดไปเที่ยว” ฝ้ายฝืนยิ้มทั้งๆที่น้ำตาไหลออกมาจากหางตา แต่สองแฝดที่กำลังดีใจไม่ได้สังเกตเห็น …
“แล้วลุงจอมกับคุณหญิงล่ะครับไม่มาด้วนเหรอ” ขุนทัพถามขึ้นอย่างสงสัย ฝ้ายปากกระตุกนิดๆก่อนจะแสร้งเหยียดยิ้มเล่นละครบทใหญ่ต่อไป
“เราจะไปกันแค่สามคนนะ”
สองแฝดไม่ถามอะไรอีก ฝ้ายเองก็ไม่พูดอะไรอีก เพียงแต่กระชับกอดสองแฝดแน่นเหมือนกลัวจะหายไป … ไม่เอาแล้วไม่อยากจะเสียอะไรแล้ว … พอสักที หยุดสักที … ฝ้ายได้แต่ ภาวนาในใจ … หวังเพียงปาฏิหาริย์เล็กๆจะเห็นใจกันบ้าง …
“ลาก่อนคุณจอม … ลาก่อนผมรักคุณ” ฝ้ายกระซิบเบาๆกับตัวเอง
ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้อีกต่อไป …
============================
:ling3: เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ขุ่นพ่อนึกว่าจะมาดี แหมมมมมมมมมมมมม :hao5:
เจอกันตอนหน้าค่ะ นี้ยังไม่ใช่บทสรุปของนิยาย
ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
ฝากเพจจ้า
:bye2:
-
นั่นไงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ว่าแล้วมันต้องแบบนี้!!!!! คุณป๋านี่แย่จริงๆ :m16:
ฝ้ายรักแฝดมากๆเลย :hao5:
จอมมาช่วยเร็วๆ!!!!
-
..ผมนี่น้ำตาไหลเลยครับ..
เค้าไม่ยอมอะเค้าไม่ยอมมม จอมตามไปปปป :z3:
เค้ากด f5 จนแทบพังทุกวัน แล้วก็ไม่ผิดหวัง เสียน้ำตาก่อนนอน :o12:
พ่อราชา... :beat: :z6: :angry2: :m31:
-
โอ๊ยยยย ทำไมคุณป๋าใจร้ายยังงี้เนี่ย ความสุขของลูกแท้ๆนะ ยอมๆไปเถอะสงสารหนูฝ้ายจังเมื่อไหร่จะมีความสุขกับเค้าสักที
-
:hao5: โธ่ อีคุณป๋าของเจ้าจอมนี่นิสัยไม่ดีเบยอ่ะ แยกคนรักเค้าออกจากกันทาม๊ายยยยย
-
ไม่ยอม!!!
-
อร๊ายยย. สนุกมากๆครับ ชอบมากๆ. เขียนออกมาได้ดีมากครับ
-
มาม่าข้ามปีใหม่เลย ไม่รู้สิรู้สึกว่ายังไงจอมจะหาฝ้ายจนเจอให้ได้นะ
คนเขียนคะ อาภัพ , ไวน์ นะคะ คำอื่นจำไม่ได้
-
แหมะ!!
-
ขอบคุณมากสำหรับมาม่าต้นปี
อิ่มกันถ้วนทั่วเลย
-
มาม่าอีกจนได้ อดทนไว้นะฝ้าย เจ้าจอมมาพาฝ้ายกลับไปเร็วๆนะ คุณหญิงแม่ช่วยด้วย
-
เจ้าจอม รีบไปช่วย ฝ้ายกับแฝดน้อย เร็วๆ นะ
คุณหญิงฝากอัด อีตาราชา ให้ด้วยเอาให้น่วมไปเลย
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
=v=
รอดูเด็จแม่ออกโรง โฮะๆ
-
น้ำตาฉันใหล
-
แงๆๆๆ ขุ่นพ่อใจร้ายยยย :hao5: เอ้ะ!!! หรือแผนซ้อนแผน
จอมรีบตามหาฝ้ายกับแฝดให้เจอนะ
-
T.T
รอตอนหน้า เอาแบบหวานๆ
แระหวังว่ามาม่าจะหมดชามตั้งแต่ตอนนี้พอน๊าาาาาา
-
เอามาม่ามาอีกชาม ด่วนๆๆๆ
-
:serius2: เฮอะ
ตูว่าแล้ว :mew5:
-
คุณหญิงแม่เจ้าขา ช่วยน้องฝ้ายด้วย
-
คุณป๋าใจร้าย :sad4:
-
{CH 22 the long }
จอมร้ายวิ่งเข้ามาในสนามบินที่คนพลุกพล่านเข้ารีบมาในทันทีที่ลูกน้อยรายงานว่าไฟล์บินครั้งล่าสุดมีชื่อของฝ้ายและสองแฝดบินจากประเทศไทยมุ่งสู่รัฐฟลอริด้าประเทศสหรัฐอเมริกา ทันทีที่เค้าได้รู้ข่าวหัวใจที่ด้านชาก็กระตุกสั่นอย่างแรง ใครจะนึกฝันที่หัวใจที่เฝ้าดูแลรักษาเก็บไว้ดั่งไข่ในหิวจะถูกล้วงเอาไปต่อหน้าต่อตาเช่นนี้
“คุณจอมครับ” ร่างสูงชะงักหยุดหันไปมองลูกน้องคู่กายสองคนที่วิ่งหน้าตาตื่นมาหาเค้าหนึ่งในนั้นคือเรกกี้
“คุณฝ้ายเดินทางไปแล้วครับ เรามาช้าไปครับ”
เรกกี้รายงานเป็นภาษาอังกฤษมือหนาของเจ้าจอมกำแน่นภายใต้ดวงตาที่เคยเรียบเฉยกลับแสดงความรู้สึกกลัวออกมาอย่างชัดเจน … รัฐฟลอริด้าคือรัฐเดียวที่เค้าไม่มีเครือข่ายอยู่ในอเมริกา ถือว่าราชาเล่นเกมได้แยบยล กะจะไม่ให้เค้าหาฝ้ายกับสองแฝดเจอแม้แต่เงา
“ตามหาฝ้าย ต่อให้พลิกแผ่นดินหา ก็ต้องหาให้เจอ”
“ครับ”
อเดลหนุ่มลูกขึ้นฝรั่งเศสขานรับก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายออกไปทันที เจ้าจอมหันไปมารอบๆคลายความหงุดหงิดใจ ก่อนจะหรี่ตามองเมื่อเห็นใครบางคนกำลังยืนเอามือล้วงกระเป๋าในชุดสูทสีดำตัดน้ำเงินมองมาที่เค้าและกำลังยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ท่ามกลางฝูงชนที่ขวักไขว่ … ราชา
เค้าปรี่เข้าไปหาสายเลือดที่เค้าเฝ้าปฏิเสธมาตลอด ก่อนร่างสูงตระหง่านมายืนประจันหน้ากับราชาผู้โหยหาแต่ทรัพย์สินเงินทอง จนหลงลืมทุกสิ่งทุกอย่างไป ชายผู้นี้เคยทิ้งได้แม้กระทั่งครอบครัวเพื่อนำพากิจการธุรกิจสู่ประเทศอันมั่นคง
“ไงไอ้ลูกชาย ไม่เจอกันตั้งนาน หึหึ อย่าทำหน้ายักษ์ใส่ป๋าแบบนั้นสิ” ราชาเหยียดยิ้มก่อนจะโหมเข้ากอดร่างสูงของลูกชาย แต่เจ้าจอมกลับปฏิเสธ และเบี่ยงตัวหลบทำให้ราชาวืดไปหน้าเกือบทิ่มลงพื้น เรกกี้กับอเดลวิ่งตามมาสมบท พร้อมกับลูกน้องของราชาเองก็เข้ามายืนด้านหลังเช่นกัน
“แหมใจร้ายจังนะ หึหึ ปีกกล้าขาแข็งซะเหลือเกิน”
“เอาเค้าไปไว้ที่ไหน”
“ใครหรอ ป๋าไม่รู้เรื่อง”
“อย่ากะล่อน เอาฝ้ายกับน้องๆไปไว้ที่ไหน!!!”เจ้าจอมตวาดลั่นจนคนรอบข้างหันมามองและเจ้าหน้าที่ที่ดูแลอยู่แถวนั้นก็เริ่มตื่นตัวและตรงดิ่งเข้ามา ราชาเหยียดยิ้มก่อนจะผายมือเชื้อเชิญลูกชายให้เดินนำออกไปเสียก่อนที่จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ เจ้าจอมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนที่จะเดินนำผู้เป็นพ่อออกไป
-เจ้าจอม-
ผมถูกพามาบ้านหลังเก่าที่เราเคยอยู่กันสามคนแม่ลูกในสมัยที่ครอบครัวยังสมบูรณ์ดี มันคือสมบัติคุณยาย แต่เมื่อคุณยายเสียลงบ้านหลังนี้ก็ถูกทิ้งร้างเมื่อแม่รู้ความจริงว่าพ่อของผมแต่งงานกับเธอเพราะเรื่องธุรกิจ และหย่าร้างกันผมได้สืบทอดธุรกิจหลายร้อยล้านแลกกับครอบครัวที่สมบูรณ์ ผมยังจำได้วันที่แม่ร้องไห้แทบเป็นแทบตายอยู่ในห้องเพียงลำพัง ในขณะที่อีกฝ่ายที่เค้าเคยเรียกว่าพ่อหวังเพียงลาบทรัพย์สินเงินทองและนางบำเรอ
“คิดถึงวันคืนเก่าๆจังน๊า … เนอะไอ้ลูกชาย” ผมเหลือบมองก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านอย่างคุ้นเคยไม่เคยคิดถึงวันคืนดีๆที่เคยอบอุ่นจากคนจอมปลอมอย่างหมอนี้หรอก ผมจำแต่ความเจ็บใจที่คนพันธุ์นี้สร้างไว้แค่นั้น
“คุณเอาฝ้ายไปไว้ที่ไหน” ผมเดินเข้ามานั่งบนโซฟาตัวที่เคยนอนเล่นตอนเด็ก … ฮึ
“หึ ฉันก็แค่บอกจะยกหนี้ทั้งหมดให้ขอแค่เค้าเลิกยุ่งกับแก ฮ่าๆๆ รู้ไหมไอ้เด็กนั้นไม่ปฏิเสธสักคำ รีบตกลงและไปเลย ใครจะไม่ดีใจล่ะว่ะ หนี้ก็ไม่มีแถมได้ไปอยู่ต่างประเทศอีก แกหาเมียได้เห็นแก่เงินหน้าดูเลยนะไอ้จอม” ผมกำหมัดแน่น … ไม่เชื่อ ผมไม่เชื่อ
“คุณมันปิศาจ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ แกมันก็เหมือนกันแหละอย่าคิดนะว่าทำอะไรอยู่ฉันไม่รู้”ผมเหยียดยิ้ม
หึ รู้ก็ดี สิ่งที่มันผิดผมก็แค่ทำให้มันถูก โดยการเทหุ้นดำมืดที่ผิดกฎหมายทิ้งให้หมด รื้อฟื้นสิ่งที่ตาเคยทำไว้แทน ธุรกิจที่เคยรุ่งเรืองในด้านสรรพสิ่งที่ผิดกฎหมายกลายเป็นธุรกิจที่ถูกกฎหมายทั้งหมดทำให้บริษัทเสียหายไปหลายร้อยล้านบาท … สะใจดีพิลึกที่เห็นไอ้แก่นี้ชักดิ้นชักงอเมื่อเห็นเลขบัญชีหายไป ช่วยไม่ได้อยากยกบริษัทให้ผมและหนีปัญหาไปสำเริงสำราญเอง
“ความจริงคุณต้องขอบคุณผมที่ทำไม่ให้บริษัทต้องยับเยินไปมากกว่านี้ด้วยซ้ำ” ผมว่าก่อนจะเดินออกมา เสียเวลาชะมัดไม่ได้เข้าสาระที่ผมจะรู้เลยด้วยซ้ำ ยังไงก็ตาม ผมต้องหาฝ้ายกับสองแฝดจนเจอต่อให้ต้องทิ้งทุกอย่าง ก็ยอม
“อ๋อ … และถ้าอยากจะทวงบริษัทคืนก็ตามใจ ก็เอาไปเลยนะถ้าคิดว่าแน่จริงว่าจะบริหารได้” ผมหันไปพูดทิ้งท้ายกับชายผู้ที่ผมไม่มีความนับถืออีกต่อไป
“แกต้องแต่งงานกับหนูมณี ผู้หญิงที่ฉันเลือกให้” ผมเหยียดยิ้มอย่างเยาะเย้ยก่อนจะเดินออกมา … กับคนพันธุ์นี้แค่สะกิดทิ้งก็จมลงไปในกองขยะแล้วไม่จำเป็นที่จะต้องให้ความสนใจมากนัก
“คุณจอมครับเราให้คนในพื้นที่ใกล้เคียงออกไปดักรอที่สนามบินปลายทางแล้วครับ” ไอ้เรกกี้พูดทันทีที่ผมก้าวขึ้นไปบนรถ … ผมพยักหน้าก่อนจะหันไปมองหน้าบ้านที่ตาแก่ราชากำลังยืนมองผมอยู่ในมือมีแก้วเหล้าสีอำพัน … หึ อยากจะลองเชือนคมกันดูสักตั้งก็เอา
“ให้คนดักสนามบิน…ทั่วทั้งประเทศไทย”
“คุณจอมครับผมว่า …”
“ทำตามที่บอก” ไอ้แก่นี้ … ไม่เผยไต๋ให้ผมรู้ง่ายๆหรอก ผมรู้ดีสถานที่ที่อันตรายที่สุดคือสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด ถ้ารู้จักผมพอ … คงจะรู้ดีว่าผมฉลาดแค่ไหน แต่ไอ้แก่นั้นไม่เคยรู้จักผม ก็คงผวาเขี้ยวเล็บซะให้พอใจ
“เทหุ้นของสยามรัฐทิ้งให้หมด”
“คุณจอม…” ผมเหลือบสายตาไปมองไอ้อเดลที่จะค้านผม
…มันเม้มปากก่อนจะก้มลงกดโทรศัพท์เพื่อทำตามคำสั่งผม … นี้แค่เบาะๆ … อย่าให้ต้องโมโหไปมากกว่านี้ก็แล้วกัน ณ.ตอนนี้ ผมคือประธานบริษัทอำนาจอยู่ในมือของผม และจะไม่มีวันตกไปอยู่ในมือของใหญ่ถ้าผมไม่เซ็นอนุมัติ ผมไม่ใช่เบี้ยมล่ามของไอ้คนเห็นแก่ตัวอีกแล้ว … คิดจะกลับมาดัดหลังกันงั้นสิ … เสียใจด้วยนะคุณราชา
-ฝ้าย-
“นี้คือบ้านที่คุณต้องอยู่” ผมพยักหน้า…
เครื่องมาลงที่สนามบินเชียงใหม่ เมืองที่ผมคิดไว้ว่าจะมาสักครั้ง แหมฟลุคได้มาซะอย่างงั้น บรื๋อ! หนาวอ่ะ
ผมกับน้องถูกพาขึ้นเขามาบนดอยในป่าที่ค่อนข้างห่างใกล้จากผู้คน แต่ต้องยอมรับว่าบ้านไม้หลังนี้สวยจริงๆการตกแต่งไม่ได้หรูหรามากแต่ผมกับน้องคงอยู่ด้วยกันได้ไม่ลำบากอะไร … แต่สิ่งที่ผมและน้องต้องเสียไปมันหนักหนาจนผมทำใจไม่ได้ …น้องผมไม่ได้เรียนอีกต่อไป นั้นคืออย่างแรกที่ผมนั่งคิดมาตลอดทาง เราจะอยู่กันแค่สามคนพี่น้องคือชะตากรรมที่ผมต้องเผชิญ มันน่าเสียดายที่ทุกอย่างมันกำลังจะดี แต่แล้วทุกอย่างก็จบลงเพียงไม่กี่นาที … ถึงแบบนั้นแค่แฝดยังอยู่กับผมก็พอ … พอแล้ว
“ฝ้าย ทัพหนาว”
“พลก็หนาว”
“เข้าบ้านไปก่อนนะ” ผมบอกสองแฝดที่สั่นงกๆ
ขนาดซื้อเสื้อกันหนาวอย่างดีให้แล้วแท้ๆยังเอาไม่อยู่ น่าสงสาร สองแฝดคงไม่ชินกับสภาพอากาศแบบนี้ คนใช้ชาวเหนือที่ขึ้นเขามาพร้อมกันพาสองแฝดเข้าไปในบ้าน ขณะที่ผมหันไปมองลูกน้องของคุณราชาที่ยืนปั้นหน้านิ่งอยู่
“คุณชื่ออะไร”
“ปริญญาครับ”
“ชื่อเล่น”
“ทิมครับ”
“ผมถามได้ไหมทิม ผมต้องอยู่ที่นี้นานแค่ไหน แฝดต้องเรียนหนังสือนะ”
“ส่วนนานแค่ไหนผมไม่ทราบอาจจะเดือนสองเดือนหรือนานกว่านั้นถ้าหากคุณจอมยังตามหาคุณอยู่”
“… ต้องทำขนาดนี้เลยหรอ”
“ครับ”
“แล้วถ้า …” ผมเดินไปรอบๆตัวนายทิมก่อนจะเอื้อมตัวขึ้นมากระซิบข้างหูของนายนั้นเสียงกระเส่านายนั้นเหยียดยิ้มมุมปากก่อนจะหันมามองหน้าผมตรงๆ …หึ หลงกันสิ จงอย่าลืมผมเคยทำอาชีพอะไร
“ฉันหนีไปล่ะ” ว่าแล้วผมก็ใช้นิ้วเรียวของตัวเองสะกิดปลายคางของนายทิม
“ถ้าคุณหนีไป คุณราชาจะไม่ปราณี เค้าไม่เคยยอมแพ้อะไร”
“แล้วนายล่ะ … แพ้อะไรบ้าง” ผมยิ้มหน้ายั่วยวนใช้มือลูบไล้ไปตามแผงอกหนาใต้สาปเสื้อสูท นายนั้นไม่พูดอะไรแต่จับข้อมือผมและวางมาลงข้างตัว
หึ … อีกไม่นานมึงจะต้องหลงกู ละครนางซินไม่เคยทำให้ผมผิดหวังอยู่แล้ว อิสรภาพคือสิ่งที่ผมต้องได้มา เพื่อน้องจะได้มีโรงเรียนดีๆเข้า มีบ้านอุ่นๆอยู่ ถึงตอนนี้จะต้องหมดสูญแล้วทุกอย่างแต่น้องไม่ใช่ … เค้ายังมีอนาคตและผมก็ไม่มีทางยอมให้มันหมดลง
“นายนอนที่นี้ก็ได้นะทิม มานอนเป็นเพื่อนกันหน่อย” ผมว่าและส่งสายตายั่วยวนอีกทีก่อนจะเดินขึ้นมาบนบ้านที่ยกสูงเหนือจากพื้น ด้านในค่อนข้างอุ่นแต่แฝดก็ยังต้องห่มผ้าไว้ตลอดเวลาภายในมีห้องนอนห้องรับแขกและห้องน้ำ ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆทั้งสิ้น มันคือกระท่อมน้อยที่ซ่อนของไอ้ฝ้าย …
เจ้าจอม ถ้าคุณได้ยินผม ผมอยากบอกรักคุณ อยากกอดคุณ ผมอยากร้องไห้ในอกของคุณ … แต่ตอนนี้ผมต้องเข้มแข็ง… เพื่อให้น้องๆเห็นว่าผมปกป้องเค้าได้ เราจะได้เจอกันไหมผมไม่รู้แต่ผมจะสวดมนต์ให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีทุกวัน ผมจะบอกรักคุณทุกวัน … ถึงแม้คุณจะอยู่กับใครแล้วก็ตาม ถ้าหากคุณลืมผมได้ … ก็ขอให้ลืมผมไปนะครับ ผมกับน้องจะเริ่มชีวิตใหม่ … ใช่ โดยไม่มีคุณ …
“ฝ้ายกอดหน่อย” สองแฝดเดินลากผ้าห่มเป็นผีน้อยแคชเปอร์มาหาผมโดยมีคนรับใช้สาวยืนมองอยู่ห่างๆ ผมก้มลงไปหอมขมับทั้งคู่ก่อนจะกอดเอาไว้แนบอกทั้งคู่
“เรามาเที่ยวกันที่นี้หรอ พลไม่ชอบเลย พลกลัว” ผมเม้มปากกลั้นน้ำตาแน่น … ไม่ได้ผมห้ามร้องไห้
“พรุ่งนี้ฝ้ายจะพาไปเที่ยวนะ วันนี้เย็นมากแล้วอยากกินอะไรเดี๋ยวฝ้ายทำให้”
“แต่ที่นี้ไม่มีห้องครัว” เจ้าทัพค้านขึ้น
“ฝ้ายเรียนวิชาลูกเสือมาน๊า หึ แต่แฝดยังไม่ได้เรียนว๊ายๆๆๆๆ” ผมล้อเลียนขึ้นหวังให้น้อยลืมความหวาดกลัวเจ้าแฝดมองหน้ากันก่อนจะเบะปากซบลงที่อกผมอีกครั้งและพูดขึ้นพร้อมกัน
“ฝ้ายทำข้าวให้เรากินนะ ไม่งั้นเราสองคนต้องอดตายแน่ๆ” หึ … ฝ้ายไม่ปล่อยให้แฝดเป็นอะไรหรอกน๊า แหมทำเป็นอ้อน … ไม่ต้องห่วงนะแฝด ฝ้ายจะพาออกไปจากที่นี้ให้ได้ …
ตาแก่จอมร้าย เราคงเจอกันที่ไหนสักแห่ง ในสักที… ใช่ไหม…
.
.
.
ร่างสูงแตะมือลงหน้าจอสมาทโฟนหรูที่มีรูปของฝ้ายและสองแฝดกำลังนอนแผ่หลาอยู่ด้วยกันใบหน้าไร้เดียงสาที่หลับสนิทอยู่นั้นทำให้มือหยาบกร้านที่เคยแข็งแกร่งสั่นเทา ขายาวพาดกายลงบนโต๊ะโซฟาตัวเล็กด้านหน้า แขนทั้งสองข้างวางไว้บนพนังพิงอย่างเหนื่อยล้า สูทหรูถูกเหวี่ยงทิ้งอย่างไม่ใยดีทิ้งคราบทิ้งคราบนักธุรกิจไปช่วงขณะในเวลาที่หัวใจจอมร้ายอ่อนแอเมื่อชิ้นส่วนสำคัญได้ขาดหายไป เค้าทำอะไรไม่ได้นอกจากรอ ...
“ไม่ว่ายังไง จะต้องหาให้เจอ อดทนหน่อยนะฝ้าย ขุนพล ขุนทัพ” เสียงแสบพร่านและสั่นเทาที่ไม่เคยมีใครดังขึ้นภายในห้องคอนโดหรูกลางเมืองหลวง …
ครืดดดดดดดดดดด ครืดดดดด
สายเรียกเข้าดังขึ้นทำให้เจ้าจอมถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อหน้าจอเปลี่ยนรูปไปเป็นคุณหญิงรสกร แม่ของเค้าที่กำลังไปเที่ยวกับเพื่อนอยู่ต่างจังหวัด ตั้งแต่ที่หย่าร้างกับสามี คุณหญิงรสกรก็ใช้ชีวิตเที่ยวเล่นและสังสรรค์ใช้ชีวิตที่ไม่ต้องเหงาดั่งสาวแรกรุ่น หลายต่อหลายครั้งที่คุณหญิงมีหนุ่มรุ่นลูกยันนักธุรกิจหมื่นล้านมาติดพันและจริงจังด้วยแต่เธอก็ไม่แม้จะชายตามอง
“ครับแม่” จอมร้ายกดรับสาย
“ตาจอมมมม เป็นยังไงบ้างลูก แม่ได้ข่าวจากราชาแล้ว เค้าไม่ได้ทำอะไรลูกใช่ไหม”
“เปล่าครับ … เค้าไม่ได้ทำอะไรผม… แต่เค้าทำหัวใจผมแหลกสลาย”
เสียงตัดพ้อนั้นทำให้คนปลายสายสะอื้นแทนลูกชายขึ้นมาในทันที … เจ้าจอมเคยเป็นเด็กชายที่มีทุกอย่าง แต่ต้องสูญเสียสิ่งสำคัญไปหลายต่อหลายครั้ง ต้องรับผิดชอบอะไรมากมายกว่าเด็กคนอื่นๆจนไม่เคยมีช่วงเวลาสนุกสนานในวัยเด็กมากนัก ความสุขหนึ่งเดียวที่พึ่งจะมีกับเค้าก็ถูกพรากไปอย่างหน้าตาเฉย …
“เจ้าจอม ฟังแม่นะลูกหนูฝ้ายเป็นเด็กดี เราจะต้องหาเค้าจนเจอ และถึงเวลานั้น จะไม่มีใครพรากหนูฝ้ายไปจากเจ้าจอมได้ อดทนนะลูก เดี๋ยวแม่จะกลับไปหานะ” เจ้าจอมเหยียดยิ้มก่อนที่สายจะถูกตัดไป …
“ใช่แล้วฝ้ายเป็นเด็กดี … เด็กดีที่ต้องรับกรรมมากมายที่ไม่ได้ก่อ” จอมร้ายพึมพำก่อนที่บุหรี่ราคาแพงจะจุดขึ้นดับความเครียดทั้งมวลลงไป
‘ตาแก่บ้า จะสูบอะไรนักหนามันเหม็นนะ’ เสียงหวานใสที่เคยแว๊ดๆใส่เขาดังขึ้นในโสนประสาท ก่อนที่หยดน้ำจากดวงตาคมจะค่อยๆไหลรินออกมาอย่างห้ามไม่ได้ มือหนาปิดตาของตัวเองทั้งสองข้างก่อนหวังให้มันกลับคืนไป
แต่มันก็ไม่เป็นเช่นนั้น …
=======================
:ling1: พ่อลูกเค้าจะงัดข้อกันแหละ เขียนแนวนี้ต้องคิดหนัก ฮ่าๆๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802?ref=bookmarks)
เพจติดตามความเคลื่อนไหวนะก๊ะ
:bye2:
-
จอมหาให้เจอเร็วๆนะสงสารฝ้ายกับน้องมาก :hao5:
-
ตอนหน้าขอมาแบบไวไวนะ มันหน่วงเกินไปแล้ว
ขอให้ ฝ้ายกับน้องแฝด ปลอดภัย
จอม ต้องรีบตามหาน้องให้เจอนะ เล่นงานอีตาชรานั้นสาสมไปเลย
หึ!!
-
ฝ้ายกับน้องฝาแฝดคงหนาวน่าดู
จอมร้าย หาน้องให้เจอ แล้วคว่ำตาแก่ซะ!!!! :m31:
รอตอนต่อไปน้าาาาา มาเร็วๆ พลีสสสส :hao5:
-
สงสารฝ้าย สงสารขุนพลขุนทัพ :m15:
ตามหาฝ้ายกับแฝดให้เจอเร็วๆนะตาแก่จอมร้าย :sad4:
-
สงสารฝ้าย สงสารขุนพลขุนทัพ สงสารลุงจอมด้วย ราชาเป็นพ่อภาษาอะไรความสุขของลูกตัวเองแท้ๆยังทำกันได้ใจร้ายชะมัด :sad4:
-
ฝ้ายและน้องโดนตลอด
-
เอาให้หนักเลยคุณจอม
-
ถึงเป็นราชาก็ต้องมีจุดอ่อนมั่งล่ะน่า
หาจุดอ่อนให้เจอนะจอม สู้ๆ เอาใจช่วย T T
-
ขอให้ซัดไอ้แก่ตัวจริงให้อานไปเลยนะคะ ไอ้ราชาเอ๊ย คูณ 5 เท่าไปเลย
ฝ้าย, เจ้าสองแฝด, หญิงแม่, จอม
เลวได้ไม่เปลี่ยนแปลง
-
สนุกๆ
-
ตาแก่เอ๊ย มาทำไมเนี่ยยยย
-
ทำไมทำแบบนี้เนี่ย :beat:
-
จะเห็นข้อดีขอความร้ายของจอมก็ตอนนี้ล่ะ เอาเลยจอม จัดการพ่อชั่วๆให้มันสำนึกไปเลย
-
สงสารแฝดอ่ะคงไม่ชอบอากาศหนาว
-
เราไม่ชอบอะไรที่ต้องไปพัวพันกับการมีเพศสัมพันธุ์กับคนที่เราไม่รักเลยอ่ะ
เฮ้ออออ :ling2:
กลัวอ่ะ สงสารเด็กๆ
-
:angry2: มีพ่อแบบนี้ก็อย่ามีเลยเหอะ นิสัยไม่ดีเลยอ๊า
-
น่าสงสาร
-
งัดกันเองแล้ว คนที่ไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้จะให้ความเกลงใจทำไม
-
:z6: อิตาราชาเนี่ย ช่างเป็นคุณพ่อที่แย่มากเลย ไม่เคยใส่ใจเลี้ยงดูแต่พอเค้าใช้งานได้กลับจะเก็บเกี่ยว :katai1:
-
ราชาแม่งเลว มันนั่นแหละจะเจ็บปวดที่สุดเพราะไม่มีใครรัก อิฟาย :z6: :z6:
-
คุณแม่รีบมาช่วยเจ้าจอมเร็วๆน้าาาาาาาา
-
{CH 23 challenge }
“ฝ้าย พรุ่งนี้ทัพอยากไปเที่ยวน้ำตก”
ผมยื่นน้ำอุ่นๆพร้อมยาให้เจ้าแฝดพี่ที่เริ่มงอแงมีน้ำมูกเพราะอากาศเย็นลง ก่อนจะหันมาทำแบบเดียวกับเจ้าแฝดน้อง ที่เหมือนจะกรึมๆจะเป็นไข้ด้วยเหมือนกัน เฮ้อ …
“ครับ เดี๋ยวฝ้ายพาไปนะ วันนี้หมีน้อยสองตัวของฝ้ายไปนอนก่อนเนอะ ห้องนอนอุ่นๆของสองแฝดอยู่ไหนน๊า ฮึบ โอ้โห ตัวหนักขึ้นเยอะเลย”
ผมรู้สึกขอบตาร้อนผ่านเมื่ออุ้มสองแฝดขึ้นมาได้แบบทุลักทุเล …แฝดโตขึ้นทุกวัน แต่ผมกลับไม่เข้มแข็งขึ้นเลย … ผมสบายจนเคยชินเพราะเคยมีคนช่วยอุ้ม มีคนช่วยโอ๋ ไอ้ฝ้าย เอ็งต้องทำเองคนเดียวเหมือนแต่ก่อนให้ได้สิ ต้องทำให้ได้
“นอนนะ ฝ้ายรักขุนทัพ ขุนพลนะครับ” ผมจุ๊บลงกระหม่อมบางๆของสองแฝดที่ฝั่งตัวเองลงที่นอนไม้ที่ปูด้วยฟูกนุ่มๆอุ่นๆ ผ้าห่มผืนหน้าที่ผมบรรจงห่มให้ทำให้น้อยเคลิ้มหลับไปด้วยฤทธิ์ของยาแก้ไข้ที่ผมให้ทานก่อนนอน
ผมเปิดโคมไฟสีนวลหัวเตียงก่อนจะเดินมาปิดไฟ และเปิดประดูแง้มๆเอาไว้ พาตัวเองออกมายืนมองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ไม่มีดาวสักดวง แสงจากพระจันทร์ก็โดนเมฆบังจนมิด ต้นไม้ที่อยู่ในป่ารอบด้านพากันพัดไหวตามลมทำให้ผมหลอนเป็นภาพประหลาด … ผมกลัวจับใจเมื่อนึกคิดว่าผมและน้องอยู่ในสถานที่แบบนี้… หนึ่งวัน หนึ่งอาทิตย์ หรือหนึ่งเดือนที่ผมต้องทน … จะหนีไปทางไหนก็ไม่กล้า กลัวว่าจะหลง กลัวว่าจะทำให้แฝดลำบาก …
“ร้องไห้หรือครับ” ผมตกใจเมื่ออยู่ๆเสียงของนายทิมก็ดังขึ้น ห่าแม่มึง นึกว่าผีป่า
“ทำไมยังอยู่ที่นี้อีกล่ะ”
ผมส่งยิ้มให้นายทิมที่เดินขึ้นมาบนบ้านด้วยเสื้อผ้าสบายๆกว่าไอ้ชุดสูทงี่เง่านั้น ก่อนจะแสร้งปาดน้ำตาที่เผลอไหลออกมาตอนไหนไม่รู้ … ยังไงก็ตามต้องทำให้หมอนี้หลงเอ็นดูผมและน้องก่อน ทุกอย่างจะได้ง่ายขึ้น แต่อย่าหวังเลยที่ผมจะมีใครเข้ามาในหัวใจได้อีก … หึ จอมร้าย …ร้ายสมชื่อจริงๆ
“ผมได้รับคำสั่งว่าให้ดูแลคุณกับน้อง ก็ต้องทำครับ”
“3 ทุ่มแล้ว เกินหน้าที่” ผมว่าและยิ้มให้อย่างเป็นมิตร หมอนั้นมองหน้าผมก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน เอาเลยตามสบายยังไงบ้านนี้ก็ไม่ใช่ของผมอยู่แล้วยกเว้นแฝดถ้าทำอะไรแฝดขึ้นมาเจอตบล้างน้ำแน่
“สองแฝดน่ารักดีนะครับชื่ออะไรกันบ้าง” นายทิมเดินเข้ามาที่ห้องนอนของแฝดผมก็ไม่ว่าอะไร แต่ยืนคุมอยู่ใกล้ๆ เผยไต๋ไม่ชอบมาพากลเมื่อไหร่ พ่อฟาดไม่เลี้ยง
“ขุนทัพกับขุนพล”
“แล้วทำไมยังไม่นอนครับ”
“นอนไม่หลับหรอก เฮ้อ ถูกบังคับให้มาอยู่ที่นี้ใครจะไปนอนหลับ”
ผมว่าและยิ้มให้เดินไปนั่งที่โซฟาหนายกแก้มนมที่เริ่มเย็นขึ้นมาจิบเล็กน้อย นายทิมเดินดูรอบบ้านไปมาก่อนจะมาขอตัวกลับไป ผมไม่วายส่งยิ้มละไมแทบส่งจูบให้อีกหนึ่งทีอย่างเนียนๆ จนนายทิมหน้าแดงเดินลงบ้านไป ผมเงยหน้าเอาหัวหนุนลงนอนกับพนังพิงมองคานไม้เพดานที่ผมชอบกลัวมีคนมานั่งตอนเด็กๆ
เฮ้อ … คุณจอม ป่านนี้คุณทำอะไรอยู่นะ ผมกลัวไปหมดทุกอย่างเลย … คุณรู้ไหม ไม่มีคุณผมแทบจะอยู่ไม่ได้ …
โครม!!!!!
ผมสะดุ้งตัวพรวดขึ้นยืน ขมวดคิ้วเมื่อเห็นไอ้บึ้กสองคนเดินขึ้นมาบนบ้าน เฮ้ย ใครว่ะ!!!!!
“เข้ามาทำไม ออกไปนะ!!!!” ผมหยิบหมอนเขวี้ยงใส่ไอ้บึ้กที่กำลังเดินเข้ามาหา ไอ้ฝ้ายเผ่นเข้าห้องแฝดล็อกประตูแน่น ใคร อะไร และมันมาทำไม มันต้องการอะไร
ปังๆๆๆๆๆ
“เปิด!!!!!!!” เสียงตวาด ทำให้สองแฝดสะดุ้งตื่น มองมาที่ผมและร้องไห้ออกมาเสียงดังทั้งคู่ตัวสั่นเป็นลูกนกไม่ต่างจากผม ผมวิ่งเข้าไปหาแฝดเอากอดเอาไว้และเอาผ้าห่มคลุมตัวของพวกเรามิดในท่านั่ง
“ชู่ ไม่ร้องนะครับ ไม่ร้องนะ” ผมปลอบน้องเบาๆ แต่เสียงทุบประตูที่เหมือนประตูจะพังอยู่แล้วก็ดังขึ้นไม่ขาดสาย
“ฮึก พลกลัว /ทัพกลัว เค้าเป็นใคร”
“ไม่ต้องกลัวนะ มีฝ้ายอยู่” คุณจอม ช่วยผมด้วย ฮึก ผมไม่ไหวแล้ว
โครม!!!
ผมสะดุ้งอีกรอบเมื่อประตูถูกพังเข้ามา ผมรีบเอามือปิดตาปิดหูสองแฝดเอาไว้ตัวเองมองลอดความบางของผ้าออกไป ขอให้พวกมันโง่มองข้ามผมไปที ฮึก ได้โปรด
พรึบ!
“แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”
ผมอ้าปากค้างน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย เมื่อไอ้ยักษ์สองตัวกระชากผ้าห่มออก … ใช่สิไม่ใช่ในหนังนี้นะที่จะแอบในผ้าห่มแล้วรอด กอดสองแฝดไว้แน่นกะพริบตาถี่ๆมองแสงแฟลตที่สาดออกมาจากกล้อง
“ว่าไงจ๊ะ หนูน้อย” ไอ้ยักษ์ตัวนึงพูดขึ้น
“พวกแกต้องการอะไร” ผมกัดฟันพูด ใครก็ได้ ช่วยด้วย คุณจอม คุณหญิง นายทิม แม่จ๋า ฝ้ายไม่ไหวแล้ว ฝ้ายรับไม่ไหว
“จุ๊ๆ พวกเรากำลังถ่ายวิดีโอส่งให้คุณราชา … ถ้าคุณจักรภัทรเลิกตามหาคุณและทำตามที่คุณราชาบอก เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้ ไหนลองพูดกับกล้องหน่อยสิ” ผมกัดฟันแน่น คนพวกนั้นเมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับผมสักที ผมไปทำอะไรให้นักหนา!!!!!!
“ถ้าไม่พูด … เราจะมาแบบนี้ทุกวัน ทุกวัน เอ๋ แต่คุณราชาก็ไม่ได้บอกนะว่าห้ามทำอะไรบ้าง”กรามในปากบดกันแน่น เสียงร้องอื้ออึงหัวเราะของไอ้นรกกับเสียงร้องของแฝดทำให้ผมสติแทบจะขาด ใครก็ได้ช่วยด้วย
“อย่าทำอะไรฝ้ายนะ อย่าทำอะไรพวกเรา” เสียงขุนทัพที่อยู่ในอ้อมกอดผมดังขึ้น ผมรีบกระชับกอดแน่น อย่าพูด อย่าพูดอะไรทั้งนั้น
“พวกนิสัยไม่ดี ครูบอกคนแบบนี้เป็นขยะสังคม” เจ้าขุนพลพูดขึ้นบ้าง
“สองแฝดอย่าพูด!” เดี๋ยวพวกมันทำอะไรแฝดขึ้นมา ผมจะอยู่ยังไง!!!!!!!
“ไอ้เด็กนี้!”
“เดี๋ยว!!!! อย่าทำอะไรน้อง… ฉันพูดแล้ว” ผมเงยหน้ามองกล้อง ก่อนจะกัดปากแน่น มือสองข้างกอดแฝดไว้แน่นไม่ปล่อย
“คุณจอม” เพียงแค่เรียกชื่อ ใจผมก็เหมือนจะขาด … อย่าเชื่อที่ผมจะพูดเลยนะ ไอ้โปรด
“คุณจอมปล่อยผมกับน้องไปเถอะนะ เราสองคนยังไงก็ไปด้วยกันไม่ได้ ผมรับเงินคุณราชามาแล้ว เราสามพี่น้องจะไปอยู่ในที่ที่สบาย ที่ที่มีแต่เรา ตลอดเวลา ผมไม่เคยรักคุณเลย ผมรักเงินของคุณ ผมรักอำนาจของคุณ … คุณจอม … ผมไม่ได้รักคุณ ยะ ยะ อย่าตามหาผมอีกเลย … ละละ ลาก่อนนครับ” ละครบทใหญ่จบก็ซบหน้าลงหัวของขุนพลและขุนทัพ พอแล้วอย่าให้ต้องพูดอะไรมากกว่านี้อย่าทำอะไรผมกับน้องไปมากกว่านี้ ปล่อยพวกเราไป ปล่อยไปสักที
“ดีมาก และเรามาดูกันว่าจะได้ผลรึเปล่า ถ้าไม่ได้ผล พรุ่งนี้ก็เตรียมตัวใส่ชุดสวยๆไว้ได้เลยนะครับ หึหึ” มันเชิดคางผมขึ้น
ก่อนจะสะบัดจนหน้าผมหัน และพากันเดินออกไปจากห้อง ผมกัดฟันอย่างแค้นใจ
“ฝ้าย ไม่เป็นไรนะ” เสียงขุนพลพูดขึ้นมือเล็กๆลูบไปมาบนหน้าผมที่เต็มไปด้วยน้ำตา ผมก้มลงไปมองก่อนจะส่ายหน้าและแสร้งยิ้มให้
“ไม่ต้องกลัวนะถ้าวันพรุ่งนี้มันมาอีก พวกเราจะจัดการเอง”
“หึ แต่เมื่อกี้ขุนทัพสองดังกว่าเพื่อนเลยน๊า” ผมแกล้งหยอกเพื่อให้น้องลืม
“เมื่อกี้ขุนทัพตกจายยยยยยยย” พูดเสร็จก็ทำท่าจะร้องอีก ผมรวบสองแฝดเข้ามาหอมเหม่งคนล่ะทีก่อนจะกระซิบปลอบประโลกสารพัด ได้โปรดเห็นใจเราสามคนที่น้อง อย่าได้มีอะไรมาทำร้ายเราอีกเลย
.
.
.
คนร่างใหญ่สองคนเดินลงมาจากเรือนของสามที่น้องด้วยอารมณ์ที่ดีผิดกับหน้าตาที่โฉดและเถื่อนของตัวเอง ทิมเดินออกมาจากหลังเสาร์ดังหน้าคนทั้งคู่เอาไว้ก่อนจะขมวดคิ้วและพูดขึ้นเสียงห้าว แผนการที่สองคนทำไม่ได้อยู่ในคำสั่งที่ได้รับมอบหมายมา
“ต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรือไง”
“อย่าโต้แย้งคุณราชา ไม่อย่างงั้นน้องสาวมึงที่นอนอยู่ที่โรงพยาบาลจะไม่รอด ฮ่าๆๆๆๆ”
หนึ่งในนั้นพูดขึ้นและพากันเดินจากไป ชายหนุ่มกำหมัดแน่นอย่างไม่มีสิทธิต่อรองใดๆ หน้าคมเงยมองขึ้นไปบนเรือนที่พักก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ค่ำคืนอันมืดมิดคงจะจบลงเพียงแค่นี้ ถ้าหากจอมร้ายหยุดทุกอย่างลง และสำเหนียกตัวเองว่า เขี้ยวเล็บยังน้อยกว่าผู้เป็นพ่อยิ่งนัก …
.
.
.
เวลาตี 5 กว่าๆ เจ้าจอมยังคงวนเวียนจัดการหาพิกัดที่ชัดเจนด้วยตัวเองในห้องทำงานในสำนักงานใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง เค้ารู้ดีว่าไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งกินเหล้าเมามาย ถ้าอยากจะหาเจอต้องเริ่มซะตั้งแต่ตอนนี้ ปล่อยเวลาให้สูญสลายไปแม้แต่วินาทีเดียว อีกใจหนึ่งก็สะใจเล็กน้อยเมื่อตัวเลขหุ้นในตลาดของบริษัทตกลงในระดับนึง ยังก่อนถ้าราชาเห็นแก่เงินมากนัก นี้ก็
แค่จุดเริ่มต้น ถ้าอยากจะลองดีมากนักก็ลองดูกันสักตั้ง
“คุณจอมครับพัสดุจากคุณราชาครับ” เรกกี้เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับซองสีน้ำตาลใบหน้าเต็มที่มี่ริ้วรอยของความง่วงในขณะที่ทำงานอย่างหนักมาตลอดทั้งคืน
“ฉันไม่ดู” จอมร้ายพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดและไม่ได้ให้ความสนใจใดๆ
“ด้านในเป็นแผ่นซีดีครับ”
“แกเอาไปดูและมาบอกฉันแล้วกัน ฉันรู้ว่าไอ้แก่นั้นทำอะไร คงจะส่งรูปฝ้ายที่กำลังทรมานมาล่ะสิ” เค้ากัดฟันแน่น ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนใจจอมร้ายได้ เค้ารู้ว่าตอนนี้ฝ้ายก็คงกดดันไปต่างกัน แต่ขอให้รอหน่อยดวงใจ รอพี่ก่อน อีกเดียวก็จะได้เจอกันแล้ว เราเจอกันเมื่อไหร่ เวลานั้นถึงคราวที่จอมร้ายจะกระชากราชาลงจากบัลลังก์
“ไอ้เรกกี้ สั่งให้ทุกคนกลับบ้านให้หมด” เค้าพูดก่อนที่เรกกี้จะเดินออกจากห้องไป ลูกครึ่งฝรั่งหน้าสวยหันมามองนายตัวเองอย่างสงสัย
“ครับ ?”
“แยกย้ายกันกลับ ใช้เส้นทางเดิมรออยู่ที่บ้านจนถึงเช้า และกลับมาพบกันใหม่ที่บ้านใหญ่ในชุดธรรมดา เราจะล่อเสือให้ตายใจกัน” เค้าเหยียดยิ้มทั้งๆที่ในตาลุกโชนขึ้นด้วยความกรุ่นในใจ ถ้าจะเล่นมุขนี้ก็ลองมาดูกันสักตั้ง!
“ในระหว่างนี้ให้คนที่กระจายไปทั่วประเทศทำงานกันอย่างลับๆ เลิกตามหาในเมือง แต่เปลี่ยนไปหาตามที่ไม่คิดจะว่าจะมีบ้านอยู่ได้ โรงแรมทุกโรงแรมที่สงสัย ป่าเขาลำเนาไพร” เขาร่ายยาวในขณะที่เรกกี้เองก็เริ่มจับทางนายของตัวเองออก จอมร้ายไม่ใช่คนทำอะไรไม่คิด เขาต้องมีแผนอยู่ในใจอยู่แล้ว
“ในวิดีโอที่ส่งมาคงบอกได้ไม่มากก็น้อย ไอ้ลูกน้องกระจอกคงไม่ฉลาดสักเท่าไหร่ ถ้าเป็นอย่างที่ฉันคิด ไม่เกินมะรืนนี้เราจะต้องหาตัวฝ้ายเจอแน่นอน” จอมร้ายสรุปก่อนจะจุดบุหรี่ราคาแพงขึ้นสูบ
ในระหว่างนี้ก็เหลือบตามองดูตารางหุ้นที่กำลังดิ่งลงเรื่อยๆอย่างช้าๆ เงินที่เค้ามีอยู่ในบัญชีและทรัพย์สินตอนนี้สามารถเลี้ยงดูแม่และฝ้ายได้สบายไปตลอดชาติ บริษัทนี้ก็ไม่สำคัญอีกต่อไป เค้ายอมทิ้งมันได้เพื่อที่จะรักษาดวงใจไว้แนบกาย …
“รอหน่อยดวงใจ” ปากรูปงานกระซิบขึ้นราวกับพูดกับตัวเอง และหวังให้อะไรก็แล้วแต่ทำให้ฝ้ายได้ยินประโยคนั้นจากที่ไกลแสนไกล…
“อ่า คุณจอมครับผมลืมแจ้งอีกเรื่องนึงให้ทราบ” เค้าแอบสะดุ้งนิดๆเมื่อเรกกี้เปิดประตูเค้ามาอีก ใบหน้าสวยกำลังก้มมองเอกสารมากมายในมือ ก่อนที่จะงัดเอกสารที่บรรจุอยู่ในแฟ้วางลงบนโต๊ะ
“เราได้ประวัติของผู้ติดตามคุณฝ้ายมาแล้วครับ ได้มาจากสนามบิน และทางนั้นยืนยันลักษณะหน้าตาแล้วว่าใช่” จอมร้ายเหยียดยิ้มก่อนจะค่อยๆเอนตัวกลับมานั่งหลังตรงเปิดแฟ้มดู ตาคมร่ายมองไปทั่วอย่างละเอียด ก่อนจะสะดุดกึกอยู่ที่กระดาษหน้านึง และชี้ให้เรกกี้ดู
“หมอนี้มีน้องสาว ส่งคนเข้าไปดูแลอากาศของเธอ ย้ายมาอยู่ที่บ้านใหญ่ให้หมอฝีมือดีเฝ้าตลอด 24 ชั่วโมง”
“ครับ!!!!”
“แจ้งข่าวให้หมอนี้รู้อย่างลับๆ รู้ใช่ไหมว่าแจ้งในลักษณะไหน” เจ้าเรกกี้ยิ้มก่อนจะเดินออกไป เจ้าจอมแสยะยิ้มตาคมมองไปที่แฟ้มภาพของนายทิมก่อนจะเขี่ยขี้บุหรี่ลงไปและปิดแฟ้มลง
และหันมาสนใจกับความฉิบหายของบริษัทที่เค้าเป็นคนเลือกที่จะฟื้นฟูมันคงมั่งคัง และพังมันด้วยมือของตัวเองเพียงช่วงข้ามคืน
==========================
:z6: จับให้ได้และสั่งสอนให้รู้สำนึก จอมร้ายเป็นคนแข็งกระด้างค่ะ
ถ้าตัดสินใจอะไรแล้วจะไม่ยอมให้อะไรมาทำให้เขว่ แน่นอน
สงสารฝ้ายอ่ะ ฮืออออ ดราม่าสุดๆ
เจอกันตอนหน้าค๊าาา
ฝากเพจนะจ๊ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802?notif_t=page_new_likes)
:bye2:
-
เอาให้มันล่มจมเลยจร้าาาคนเห็นแก่ตัว
และเห็นแก่เงินอย่างนั้นถึงจะเป็นพ่อก็
เหอะแถมยังมาทำคุณหญิงเสียใจอีก
-
ช่วยเร็วๆน่ะจอมร้าย สงสารฝ้ายและแฝดใจจะขาดแล้ว
-
สงสารฝ้ายกะแฝดอ่ะ. จอมร้ายมาช่วยไวๆน้าา
-
:katai1: :katai1: อิตาราชาเนี่ย คำว่าพ่อยังไม่เหมาะเลยด้วยซ้ำ จอมร้ายขอให้จกกระชากอิตาราชาไวๆด้วยเถอะ
-
รีบช่วยฝ้ายกะแฝดเร็วๆนะ
-
อย่าเรียกว่าพ่อเลย อะไรกัน มีความผูกพันหรือก็ไม่
-
ฝ้ายน่าสงสารมาก
-
ฝ้ายน่าสงสารจัง :mew4:
-
จอมมมมมมมมม ไปช่วยฝ้ายเร็วๆนะ :sad4:
สงสารอ่าาาา
-
ลุงจอมรีบมาช่วยฝ้ายกับแฝดน้าา
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
ช่วยน้องฝ้ายให้ได้นะ
-
ตามปกติจะว่ากันว่าขิงแก่เผ็ด แต่มาตอนนี้มันเป็นยุค 2015 คนรุ่นหลังมาแรงกว่ารุ่นก่อนเยอะ
อยากให้ไอ้แก่ราชาล่มจมจนไม่เหลือเงิน ไม่มีเงินก็ไม่มีอำนาจ ตัวมันเองก็ไม่ได้มีน้ำใจให้ใคร จะดูซิว่ามันจะทำยังไงต่อไป
-
:pig4: :pig4:
-
รีบไปช่วยฝ้ายมาให้ได้นะจอม
-
{CH 24 darling }
เจ้าแฝดตัวน้อยหลบฝ้ายพี่ชายที่กำลังทำอาหารด้วยเตาถ่านอยู่หน้าบ้าน พากันมาหลังบ้านที่ห่างออกไปไม่เกินห้าเมตรจะเป็นป่ารก โดยที่ฝ้ายคิดว่าสองแฝดพากันเล่นอยู่ในบ้าน ขุนทัพแฝดน้องเม้มปากมองชะเง้อไปที่หน้าบ้านเห็นฝ้ายกำลังทำงานอยู่อย่างเคร่งเครียดก่อนจะหันมามองแฝดพี่ที่แววตาใสบริสุทธิ์ปริบๆ
“พล ทัพว่า ฝ้ายอาจจะโกรธเรานะ” แฝดน้องพูดเสียงอ่อยกระชับแขนป้อมๆกอดตัวเองถึงจะมีเสื้อกันหนาวตัวหนากับหมวกไหมพรมสีสดใสห่มอย่างมิดชิดแก้มทั้งสองข้างก็ยังแดงปรั่ง อากาศ 10 องศาบนเขาทำให้เด็กน้อยต้องปรับตัวอีกสักระยะ
“ไม่สงสารฝ้ายเหรอเมื่อคืนมีคนมารังแกด้วย ฝ้ายไม่นอนทั้งคืนเลย” เจ้าแฝดพี่ในเสื้อผ้าที่เหมือนกับแฝดน้องปากสั่นน้อยๆ
“สงสารจิ … ฮึก เค้ายังกลัวอยู่เลย”
เจ้าขุนพลเอื้อมมือตัวเองไปลูบหัวของน้องชายตัวเองตรงหน้าเหมือนที่ฝ้ายชอบทำกับเค้าเวลาเค้าร้องไห้ความจริงเจ้าตัวน้อยก็อยากจะร้องไห้โฮออกมาเหมือนกันแต่ก็ต้องกลั้นใจเอาไว้ เพราะเค้าต้องเข้มแข็งไม่งั้นทุกอย่างจะต้องแย่ลง เด็ก 5 ขวบ อย่างขุนพลรู้ดี
“ไม่ร้องดิ ฝ้ายยังเข้มแข็งเลย”
“อื้อ ถ้าคืนนี้ยักษ์ตัวร้ายมาอีก ทัพจะเตะปลิวไปเหมือนเต่าในเกมมาริโอ้เลย” แฝดน้องปาดน้ำตาที่หล่นลงมาปรอยๆก่อนจะทำท่าเตะน่ารักน่าชัง
“พลคิดแผนเจ๋งๆได้นะ เอาหูมานี้ดิ” ขุนทัพขยับเข้าไปใกล้แฝดพี่แต่พอขุนพลกระซิบแก้มยุ้ยๆก็หัวเราะคิกคักขึ้นเลยโดนแฝดพี่หยิกแก้มไปหนึ่งทีเลยต้องแข็งใจทนจั๊กจี้ต่อไป
“จะดีหรอพล มันอันตรายมากเลยนะ” แฝดน้องเอ็ดขึ้นอย่างไม่แน่ใจ
“เราต้องดูแลตัวเองได้นะทัพ และต้องดูแลฝ้ายด้วย เราไม่อยากให้ฝ้ายร้องไห้ไม่ใช่หรอ” แฝดน้องพยักหน้าก่อนจะโหมเข้ามากอดพี่ชายฝาแฝดตัวเองอย่างอ้อนๆขุนทัพก็เหมือนพี่ชายโดยสมบูรณ์แบบ กอดน้องเหมือนพระเอกกอดนางเอกในละครไทย
“แต่ตอนนี้เราต้องออกไปหน้าบ้านก่อนนะ ไม่งั้นฝ้ายจะต้องสงสัยแน่ๆ” แฝดน้องพูดขึ้นก่อนที่ขุนพลจะจูงมือน้องชายพาหลบซ่อนฝ้ายที่มัวแต่ยุ่งกับการทำอาหารเช้าอยู่ไม่ทันสังเกตุเห็นเจ้าหมีน้อยทั้งสองที่แอบย่องเข้ามาในบ้าน
.
.
.
เวลา 8 โมงเช้า ร่างสูงใหญ่ของเจ้าจอมนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ปุด้วยผ้าไหมสีแดงสด ตาคมทอดสายตามองไปที่หน้าซีดเซียวของเด็กผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับจอมใจของจอมร้ายที่หายไปอาการของเธอเป็นผู้ป่วยลูคีเมียที่ต้องใช้เงินรักษาค่อยข้างมาก ผมยาวของเธอถูกซ่อนไว้ในหมวดของคนไข้เป็นผลจากการฉายรังสีที่จำเป็นต้องทำเพื่อรักษาชีวิต
จอมร้ายถอนหายใจเล็กน้อยกุมขมับด้วยความเหนื่อยล้าทั้งคืนเค้านั่งคิดไตร่ตรองทุกสิ่งทุกอย่างโดยไม่ได้หยุดพัก ใจที่ร้อนรนกลับหมอดลงและเลือกที่จะมีสติเชื่อใจฝ้ายให้มากขึ้น เชื่อว่าฝ้ายดูแลตัวเองได้ เชื่อว่าเค้าต้องหาจอมใจเจออย่างแน่นอน
“คุณจอมคุณราชามารออยู่ด้านล่างครับ” เรกกี้เดินเข้ามาในห้องและพูดในสำเนียงฝรั่งเศส
“หึ ว่าไงติดต่อพี่ชายผู้หญิงคนนี้ได้ไหม” เจ้าจอมไม่ได้สนใจมากนักเพราะสิ่งที่เค้าคาดไว้ไม่ผิด
“ผมพยายามติดต่อแล้วแต่เหมือนสัญญาณฝั่งนั้นจะไม่สู้ดีนัก แต่ผมติดต่อญาติของเค้าได้แล้วนะครับ เป็นคุณยายอายุ 90 ปี ผมไม่อยากทำให้ท่านตกอกตกใจผมเลยไม่ได้ถามอะไรมาก แต่ล่าสุดหลานแกบอกจะไปทำงานภาคเหนือบนเขา อาจจะติดต่อไม่ได้สักระยะ”
“หึ งั้นรู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง”
“ครับผมตอนนี้เรากำจัดพื้นที่ที่น่าจะเป็นได้แคบลงแล้วเหลือแค่การลาดตะเวนและช่วยเหลือครับ”
“ฉันจะลงไปเอง เตรียมเครื่องบินเล็กไว้ให้ด้วย และในระหว่างที่ฉันไม่อยู่ ปิดบ้านใหญ่ห้ามให้ใครเข้าออก ยกเว้นแม่ฉันคนเดียว ไล่ไอ้แก่นั้นกลับไปซะด้วย” จอมร้ายว่าก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องโดยไม่สนใจเรกกี้ที่รายงานว่าราชาพ่อของตนมารออยู่เบื้อล่างห้องโถงใหญ่ด้วยอารมณ์ที่โมโหร้ายแทบจะทำลายบ้านได้ทั้งหลัง กับคนพันธุ์นั้นจอมร้ายไม่จำเป็นต้องสนใจด้วยซ้ำ
เค้าเดินเข้ามาภายในห้องเก่าที่ตกแต่งด้วยลายลูกไม้สีชมพู จอมร้ายพยายามหักห้ามใจไม่ให้เดินเข้ามาภายในห้องนี้เพราะไม่อยากที่จะทำให้ไฟบรรลัยกัลป์ที่อยู่ในทรวงลุกโชนขึ้นปิดบังสติปัญหา แต่แล้วเค้าก็เผลอจนได้ มือใหญ่กรีดนิ้วไปตามกรอบรูปสีทองที่ประดับตกแต่งอยู่บนโต๊ะข้างเตียงรูปของฝ้ายที่กำลังเขม็งเค้าที่นั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟาด้านล่าง หึ เด็กอะไรทะเล้นจนจอมร้ายอ่อนใจ
“อดทนหน่อยนะ พี่กำลังไปหาเรา” เสียงเข้มเปล่งวาจาออกมาก่อนที่มือหนาจะตัดใจกุมเข้าหากันก่อนจะคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำเดินเข้าห้องน้ำไป เพื่อให้น้ำชโลมร่างกายที่กำลังร้อนรุมราวกับไฟเผา
“ใครน่ะป้า” น้อยสาวใหญ่ทรงโตถามป้าน้อมคนเก่าคนแก่ที่กำลังนั่งสงบนิ่งอยู่ในห้องครัวไม่เหมือนกับเด็กสาวใช้รุ่นลูกที่กำลังอกสั่นขวัญหายกันคนมากมายที่แห่กันมาที่บ้านใหญ่อย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อนจนไม่กล้าที่จะออกมาต้อนรับ
“พวกคุณราชา คุณพ่อของคุณจอม”
“เอ๊ะป้า ไหนบอกว่าตายไปแล้วไง”
“หุบปากดีของเอ็งไปเลยนางน้อย ไม่ใช่ธุระของเอ็ง” ป้าน้อมพูดขึ้นก่อนจะเหลือบมองไปทางเด็กสาวใหญ่สี่ห้าคนที่ยืนเกาะกันเป็นกลุ่มอย่างหวาดกลัว
“พวกเอ็งไม่ต้องออกไปต้อนรับรอให้ท่านจากไปก่อนจะดีกว่า ก่อนที่เอ็งจะถูกเอาไปเป็นเมียซะ” ป้าน้อมพูดเสียงนิ่งทำเอาน้อยที่ยืนกอดอกอยู่อย่างถือดีขนลุกเกรียวแต่ในสมองอันน้อยนิดผิดกับทรงตัวนั้นกลับคิดอะไรที่โง่เง่าสิ้นดี เอาว่ะ ไม่ได้ลูกก็เอาพ่อ ดูท่าจะรวยไม่ต่างกัน
“มึงกล้าไล่กูหรอไอ้ระยำ!!!” เสียงตะหวาดลั่นห้องโถ่งของราชาผู้เกรี้ยวกราดดังขึ้นท่ามกลางลูกน้องนับสิบของตนเองที่ยืนอยู่เบื้อหลัง แต่อเดลกับเรกกี้กลับยืนนิ่งงันไม่ตอบโต้และไม่ได้ส่งสัญญาณให้กำลังกว่า 50 นายที่ซ่อนอยู่ทั่วไปเข้ามาควบคุมสถานการณ์
“ครับ คุณไม่มีอำนาจอีกต่อไปสำหรับพวกเรา ในทะเบียนบ้านชื่อของคุณบ่งบอกเป็นผู้สาบสูญไปแล้ว ฉะนั้นคุณราชา คุณเป็นคนไม่มีตัวตน”ภาษาอังกฤษสำเนียงอิตาลีดังขึ้นด้วยถ่อยคำเรียบเฉยของอเดล
“ไอ้ฝรั่งอย่าคิดว่ากูฟังมึงไม่ออกนะ”
“ครับ ผมรู้ว่าคุณฉลาด แต่ตามข้อมูลคุณคือบุคคลที่ตายแล้วไม่มีสิทธิใดๆทั้งนั้นทั้งด้านกฎหมายและความเป็นคน” อเดลเสริมต่อเรกกี้เอียงคอยิ้มให้ลูกน้องของราชาที่เหมือนพร้อมกับชักปืนออกมายิงถล่มได้ทุกเมื่อ หึ ลูกคลื่นเก่าล้าสมัยที่หลบหนีจากพายุที่โหมกระหน่ำหรือจะสู้คลื่นลูกใหม่ที่สร้างตัวเองขึ้นมาจากขุมนรกที่ลึกที่สุด
“ฉันคือราชาผู้ก่อตั้งบริษัทเครือกฤตยชญ์เนตรกรุ๊ป เป็นพ่อของนายพวกแก และเป็นนายใหญ่ของที่นี้!!!!”
“ไม่ครับในข้อมูลไม่มี” อเดลพูดเสียงนิ่งเช่นเคย
สร้างความรำคาญใจให้แก่ราชาเป็นอย่างมาก เขาเอากำปั้นทุบข้างกำแพงอย่างโมโหก่อนที่จะปรี่เข้ามากระชากคอเสื้อของต่างชาติใบหน้าคมสั่นที่มองมาที่เขาด้วยสีหน้าว่างเปล่าในหลักจิตวิทยาที่ใช้ได้ผลเสมอกับคนบ้าอำนาจ
“ไปเรียกนายพวกแกมา ไอ้จอมมันอยู่ไหน!!!!”
“ไม่ครับ คุณจอมไม่ต้องการพบ”
“งั้นฉันจะสั่งฆ่าไอ้เด็กห่านั้น!!!”
“ทำได้ก็ลองดู” เสียงแหบพร่านของจอมร้ายที่เดินลงมาจากบันไดในมือถือบุหรี่ราคาแพงส่งควันฉุนไปทั่ว ราชาสะบัดร่างของอเดลให้หลบไป ก่อนจะเดินเข้ามาหาเจ้าจอมด้วยใบหน้าขึงขังในขณะที่อีกคนกลับส่งสายตายียวนลงมาประจัญหน้ากับสายเลือดผู้เป็นพ่อ
“แต่ต้องแลกกับกฤตยชญ์เนตรที่ล้มละลาย … อีกครั้ง”
จอมร้ายพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งงันไม่รู้สึกใดๆทั้งสิน ราชาผู้เกรี้ยวกราดสะบัดหมัดหนาใส่ลูกชายตัวเองหวังที่จะสั่งสอนให้สำนึก แต่แล้วเจ้าจอมกลับเบี่ยงตัวหลบและเสยหมัดเข้าที่ปลายคางดอกใหญ่ก่อนที่บุหรี่ราคาแพงจะถลาเข้าหาดวงตาที่เบิ่งกว้างของราชาแต่มันกลับหยุดชะงักเพียงเส้นผ่ายาแดงก่อนที่จะทำร้ายม่านตาด้วยความร้อน
“กูเป็นพ่อมึงนะ”
“พ่อเหรอ ? หึ อย่าพูดให้ขำนักเลย คุณทิ้งผมกับแม่ไป คุณทิ้งหนี้สินมากมายไว้กับกฤตยชญ์เนตร คุณทิ้งพวกเราปล่อยให้เผชิญกับฝันร้าย!!!! แต่พอเราตั้งตัวได้ ร่ำรวยมหาศาล คุณก็กลับมาทวงทุกอย่างอ้างสิทธิ์ความเป็นพ่อ!!!!! คนอย่างคุณมาสารเลว”
เค้าว่าแค่นั้นก่อนจะตวัดสายตาคมไปที่ลูกน้องนับสิบของราชาที่ยกกันมา ก่อนจะส่งสัญญาณให้ลูกน้องของตนที่หลบอยู่ในที่ต่างๆออกมารายล้อมเอาไว้เสียงขึ้นไกของปืนลูกซองดังขึ้นในอนาบริเวณและพร้อมที่จะต่อกลอนได้ทุกเมื่อที่ราชาตุกติก
“ไอ้จอม …” ราชากัดฟันแน่น
“ยุคของคุณได้หมดลงแล้ว คุณพ่อ …”
จอมร้ายเหยียดยิ้มก่อนจะเดินออกมาจากบ้านใหญ่ปล่อยให้ลูกน้องคนสนิทอย่างอเดลจัดการตามใจชอบและไม่ลืมคำสั่งที่เขากำชับไว้ก่อนหน้านี้ เรกกี้วิ่งตามมาที่รถตู้ที่จอดเตรียมไว้ก่อนที่จะเปิดประตูให้จอมร้ายขึ้นไปนั่งส่วนตัวเองเดินอ้อมมาขึ้นฝั่งคน
ขับก่อนจะขับออกไปจากบ้านใหญ่ที่กำลังเต็มไปด้วยความโกลาหน
“คนของเราตอนนี้ยืนยันสถานที่ชัดเจนแล้วครับ ชาวบ้านแถวนั้นบอกเป็นเสียงเดียวกันว่ามีรถหรูขึ้นเขาไปและมีคนท่าทีแปลกๆเดินขึ้นลงเป็นประจำครับ”เรกกี้รายงานในขณะที่รถเคลื่อนตัวออกมาได้สักพักหัวใจของจอมร้ายเต้นกระตุกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มันเป็นสัญญาณแห่งความดีใจ …
เมื่อรถของจอมร้ายเคลื่อนออกจากบ้านไปราชาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาด้วยความหงุดหงิดใจ โดยมีสายตาของอเดลจับจ้องอยู่ไม่ห่าง ลูกน้องครึ่งร้อยของเจ้าจอมถูกให้เข้าไปอยู่ที่เดิม
“คุณควรออกไปจากบ้านหลังนี้ ก่อนที่ผมจะแจ้งจับคุณในข้อหาบุกรุก หรือร้ายกว่านั้นผมอาจจะฆ่าคุณ” อเดลพูดขึ้นเสียงเรียบเฉย
“ก่อนที่มึงจะฆ่ากู กูจะฆ่าไอ้เด็กนั้นให้ตาย”
“คุณจอมบอกผมเอาไว้ว่า เพียงแค่ผมกดปุ่มนี้ กฤตยชญ์เนตร จะล้มละลายทันที” ราชากันฟันแน่นก่อนจะลุกขึ้นด้วยความหุนหันและเดินออกมาจากบ้านใหญ่ แต่ก่อนที่เขาจะขึ้นรถหรูที่จอดรอรับอยู่ ร่างอวบอันของน้อยก็มาปรากฏให้เขาเห็นอยู่ข้างๆรถ รอยยิ้มที่ยั่วราคีของราชาเฒ่าลุกโชนขึ้นทันที
“หนูช่วยคุณได้นะค่ะ … คุณราชา” ราชาเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะโอบเอวของสาวใช้ร่างนวลเข้าไปในรถคันหรูก่อนที่จะเคลื่อนตัวออกมาจากรั้วบ้านใหญ่อย่างไม่รอช้า …
.
.
.
-ฝ้าย-
ตกเย็นผมต้นน้ำอุ่นให้สองแฝดที่นั่งกินข้าวกับซุปอุ่นๆอากาศที่เริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆทำให้ผมเองก็เริ่มจะปรับตัวไม่ทันรู้สึกร้อนๆหนาวๆอย่างบอกไม่ถูกอาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อคืนผมไม่ได้นอนเลยแม้แต่น้อย ก็ใครจะไปนอนหลับล่ะว่ะจริงปะและทั่งวันผมทำอะไรไม่ได้นอกจากหาฟืนไฟหักกิ่งไม้เล็กๆมาตุนเอาไว้เพื่อทำอาหารต้มน้ำให้สองแฝดในบริเวณรอบๆให้มากที่สุดสำรวจบริเวณที่จะพอเป็นทางหนีทีไล่แต่ก็ไม่พบเส้นทางที่ไม่มีไอ้พวกระยำนั้นเฝ้าอยู่สักทาง
“ฝ้าย พวกเราอิ่มแล้ว”
“ครับงั้นนั่งพักก่อนนะ สักพักค่อยอาบน้ำเดี๋ยวจุก” ผมว่าก่อนจะเดินไปสะบัดเสื้อกันหนาวของสองแฝดที่ทิมเอามาให้มันค่อยข้างหนามากแต่ก็เหม็นอับไม่น้อย ผมเองก็ต้องห่มกายด้วยเสื้อที่หนาไม่ต่างกัน จะเป็นอะไรตอนนี้ไม่ได้ ผมต้องดูแลน้อง
“ฝ้ายหน้าซีดมากเลย” ขุนทัพเดินเข้ามาเอามืออังที่หน้าผากผม ขุนพลที่นั่งอยู่มองอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรครับฝ้ายสบายดี”
“ไม่ต้องห่วงนะ พวกเราจะปกป้องฝ้ายเอง” ขุนพลพูดขึ้นบ้าง ผมอมยิ้มในลำคอของผมแห้งคอดจนเหมือนจะเป็นลมเสียให้ได้
“มึง!!!!”แต่แล้วผมก็ต้องตกใจเมื่ออยู่ๆไอ้ยักษ์คนที่เคยมาขู่ผมก่อนหน้าที่เดินขึ้นมาบนบ้านด้วยสีหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ผมกอดสองแฝดไว้แน่น ไม่นะ อย่าทำอะไรแฝด ฮึก อย่าทำแฝด
“น่ารักน่าเอ็นดู ฮ่าๆๆๆๆ มึงต้องมาเป็นนางบำเรอของพวกกู!!!”
แรงกระชากนั้นทำให้ผมเผลอปล่อยมือจากแฝดเพราะเรี่ยวแรงที่หายไปกับพิษไข้ เสียงร้องไห้ของแฝดดังระงมขึ้นและเจ้าสองแฝดก็พากันเข้ามาทุบตีไอ้ยักษ์กันยกใหญ่ ผมใจหายวาบเมื่อภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือขุนพลโดนสะบัดจนร่างน้อยๆของน้องผมไปกระแทงกับพนังบ้านโครมใหญ่ … ฮึก สารเลว ไอ้สาวเลว ฮึก แฝดน้องพี่ ขุนพล ขุนทัพ ฮึกอย่าเป็นอะไรนะ
พี่ขอโทษที่ดูแลไม่ได้ พี่ขอโทษ ฮึก พี่ขอโทษ
ปัง !!!!
“อ๊าก!!!”
สติสัมปชัญญะของผมถูกปลุกสะดุ้งขึ้นอีกครั้งเมื่อเสียงร้อนโหยหวนของไอ้ยักษ์ที่แบกผมอยู่ดังขึ้นและร่างกายของมันก็ทรุดลงไปจมกองเลือด ร่างกายของมันกระตุกนิดๆก่อนจะแน่นิ่งไป ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นคลานเข้าไปหาร่างของจอมทัพที่ถูกปัดกระเด็นจนสลบไป คว้าเอาขุนทัพที่ร้องไห้ปานจะขาดใจมากอดไว้แน่นมืออีกข้างวาดไปกอดขุนพลเอาไว้ อย่าเป็นอะไรนะ ไม่เอานะ ฝ้ายไม่ยอม
คุณจอม ช่วยฝ้ายด้วย ฮึก ช่วยน้องฝ้ายด้วย …
.
.
.
ร่างสูงถลาเข้าไปกอดร่างเล็กที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น แขนทั้งสองข้างของจอมใจของเขากอดน้องชายทั้งสองเอาไว้แน่น ขุนทัพแฝดน้องเมื่อเห็นว่าเป็นจอมร้ายจึงโหมเข้ากอดอย่างโหยหา ร้องขอความช่วยเหลือ เขากอดเจ้าเด็กน้อยอย่างปลอบใจ เรกกี้วิ่งเข้ามาในบ้านพร้อมกับพละกำลังอีกนับสิบของทหารเข้ามาช่วยเหลือไว้ได้ทันท้วงที ขุนทัพถูกเรกกี้อุ้มขึ้นไปกอดไว้อย่างปลอบขวัญ จอมร้ายก้มลงมาอุ้มร่างน้อยของฝ้ายที่สลบไปด้วยพิษไข้ขึ้นมาไว้แนบอก ก่อนที่ทหารหน่วยพยาบาลจะเข้ามาดูอาการของขุนพลที่สลบแน่นิ่งไป
“มาทันเวลาพอดีเลยนะครับคุณจอม”
“จัดการพาส่งโรงพยาบาลซะ” จอมร้ายออกคำสั่งก่อนจะก้มลงมาหอมขมับของฝ้ายที่ไข้ขึ้นสูงอย่างหวงแหน ภาพนั้นถูกจ้องมองด้วยตาคมกริบของทิมที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก จอมร้ายหันไปมองก่อนจะเปล่งวาจาขึ้นอย่างเรียบเฉย
“น้องนายอยู่กับฉัน กลับตัวกลับใจซะก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป” จอมร้ายว่าก่อนจะพาร่างอ่อนระทวยของฝ้ายและสองแฝดขึ้นมาบนรถลุยป่าท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บจับใจ
“กลับมาแล้วสินะ จอมใจของพี่” เขาก้มลงกระซิบข้างหูบางของร่างน้อยที่ซบลงอกอุ่นๆของเขาด้วยอุณหภูมิร่างกายที่ไม่ปกติ ข้างกายของเขามีสองแฝดที่แฝดน้องกำลังกอดแฝดพี่อยู่ในลักษณะไม่ต่างกัน
“ลุงจอม ฮึก ขุนพลจะไม่เป็นไรใช่ไหมครับ” แฝดน้องถามขึ้นอย่างไร้เดียงสา ทำให้เรกกี้ที่นั่งอยู่ข้างๆต้องดึงเข้าไปกอดเพื่อนฝรั่งของแฝดทำให้แฝดมั่นใจขึ้น
“ไม่เป็นไรแน่นอน”
จอมร้ายว่าก่อนจะก้มลงไปหอมขมับของสามพี่น้องคนล่ะฟอด รถเคลื่อนลงเขามาอย่างรวดเร็วเพื่อนำตัวผู้บาดเจ็บส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด …
จอมร้ายเจอดวงใจที่หายไปแล้ว …
.
.
.
-คอนโดหรู กรุงเทพมหานคร-
“คุณราชาค่ะ” เสียงหวานของสาวใช้ที่อัพเกรดเป็นภรรยาหมาดของราชานอนทอดกายอยู่บนเตียงหรูวาดกายเข้ามาซุกเสือแก่เจ้าเล่ห์ที่นอนสูบซิกก้าด้วยร่างกายอันเปลือยเปล่าไม่ต่างกัน ก่อนที่รอยยิ้มปิศาจของราชาจะแย้มยิ้มขึ้นดั่งซาตาน
“ที่รัก ผมวานให้คุณทำอะไรให้ผมอย่างนึงได้ไหม? และผมจะมีรางวัลให้อย่างงาม”
“ได้ทุกอย่างค่ะ …”
เสียงหวานกระซิบก่อนที่เพลงสวาทจะบรรเลงขึ้นอีกครา … มันแค่เริ่มต้น … จากนี้ไปทุกอย่างราชาจะทวงมันกลับมาอย่างภาคภูมิ …
===============================
โห้ยยยยยยยยยยยยยยย ไม่จบไม่สิ้น เสือแก่กับเสือหนุ่มใจจะชนะศึกนี้!!!!
สายเลือดจะเป็นเส้นบางๆของความเห็นใจแต่ความแค้นจะเป็นตัวผลักดัน เกมนี้ใครหยุดแค้นก่อนชนะ
แต่ก่อนจะหยุดแค้นได้ก็มาเชือนปมกันก่อนล่ะกัน ฮ่าๆๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่ะ โล่งใจที่ฝ้ายกลับมาแล้วแต่สงสารที่ดันเป็นไข้สงสารแฝดที่โดนเหม่งกำแพงด้วย ฮื่อออ
:hao5:
ฝากเพจนะค่ะติดตามผลงานได้ที่นี้
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
ราชาจะมีแผนอะไรอีกนะนี่
-
จอมใจของพี่
อร้าย หวานมาก
แต่พ่อนี่แบบ..สุดจะบรรยาย
-
จะมีโอกาสอยู่อย่างสงบจนโตไหมเนี่ย
-
ช่วยกรุณากระทืบไข่ไอ้พ่อเฮ็งซวยนั่นให้แตกสลายสัก 50 ครั้ง คือกระทึบแล้วปล่อยให้ใกล้หายแล้วก็กลับมากระทึบใหม่หรือให้ไอ้คุณพ่อโดนคนบ้าอัดเปิดซิงตูดให้ตายไปเลย อ่านแล้วแค้นมาก จะเรียกว่าเหี้- ก็เป็นการดูถูกสัตว์ประเภทนั้นเกินไป แถมอิน้อยด้วยนะ อย่าให้มันมาทำลายอะไรได้ แค้นๆๆๆๆ
-
โอ๊ย ยัยน้อยจะต้องเข้ามาเป็นสายให้ราชาแน่ๆเลยอ่ะ ขอให้มีคนรู้ไวๆด้วยเถอะ ไม่อยากให้มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นเลยอ่ะ
-
พ่อเลวๆเห็นแก่ตัวแบบนี้ฆ่ามันให้ตายๆไปเถอะ :katai1:
-
มันแล้วจะมันต่อไป เสือหนุ่มกับเสือขนหลุดเป็นหย่อมๆ จะเทียบกันได้ยังไงเนาะ
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat: :beat:
ให้กับคนที่คุณก็รู้ว่าใคร
มันน่านัก!!!!
ส่วนนี่ให้คนอ่าน :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ขอให้อีนังน้อยโดนหนักๆ
-
เอาคืนหนักๆนะจอม ให้สาสมกับที่ฝ้ายโดน :m31:
รอตอนต่อไป
-
:เฮ้อ: ค่อยยังชั่วว
กลับมาแล้วสินะ
ส่วนอีนังทรงโตนี่นมมันคงใหญ่กว่าสมอง เลวมากก
-
ยัยน้อยเนี่ยแม่งไม่มีสำนึกเอาซะเลย
เดี๋ยวหมดประโยชน์เค้าก็เชือดทิ้ง
-
อย่าดราม่าเลยอ่า. สงสารฝ้ายอ่ะ
-
นาทีนี้ขอฝังลูกตะกั่วเข้าหัวสมองของ อิตาราชา เลยได้ม่ะ ส่วน อินางน้อย ของตบล้างก่อนเอาไปฝังรวมกับ อิตาราชา นะหมั่นไส้มันเลยเกิน
ต่อไปนี้ จอม ต้องดูแลทั้ง ฝ้าย น้องแฝด คุณแม่ รวมทั้งคนในบ้านอย่าให้พวกมันมาทำร้ายได้นะ
-
เอาน้อยไปขายซ่องซะ อยากเสี้ยนดีนัก
-
ทำกับลูกขนาดนี้ยังกล้าเรียกตัวเองว่าพ่ออีกเหรอ
-
ราชาชั่วเนอะ เล่นกลับให้กระอักเลือดตายไปเลย :z6:
-
คนใช้ก็เลวดี แต่พอเจอมากับคุณราชานี้ พากันเลวเลย
-
{CH 25 Evil plan}
ผมอุ้มฝ้ายขึ้นรถเข็นของพยาบาลใหญ่กลางเมืองเชียงใหม่กับมือตัวเองเพื่อให้แน่ใจว่าเจ้าตัวเล็กของผมจะปลอดภัยทุกอย่าง มองจนลับตาเข้าไปในห้องฉุกเฉินและหันมามองเจ้าขุนพลที่สลบไปด้วยแรงกระแทกก็ถูกห่ามขึ้นเตียงไอ้แฝดน้องพยายามจะขึ้นไปนอนกับพี่ชายบนเตียงด้วยงอแงจนหน้าแดงหน้าดำ วุ่นวายจนผมรำคาญต้องอุ้มขึ้นมาให้บนแขน จะได้หายซน
“ฝ้ายกับพลจะเป็นอะไรไหมครับ ฮึก ถึงพลจะชอบอวดเก่ง แต่พลก็เป็นเด็กดีนะ ฮึก ฝ้ายก็น่ารัก ทัพกลัวคุณลุง ทัพกลัวว่าทัพต้องอยู่คนเดียว ฮืออออออ” เจ้าแฝดร้องฟูมฟายซุกหน้าเข้าที่ไหล่ผมเหมือนจะขาดใจ … เหมือนกัน … ฉันก็กลัวที่จะอยู่คนเดียวเหมือนนาย …
“ไม่ร้อง”
ผมหงุดหงิดตัวเองเหมือนกัน ที่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากบอกเจ้าแฝดให้หยุดร้อง แต่ดูเหมือนเจ้านี้จะดื้อเหมือนกัน ไม่หยุดง่ายๆ …หยุดซักที ก่อนที่ฉันจะร้องตามให้เสียหน้าอายลูกน้องเปล่าๆ
“มาครับ เดี๋ยวผมอุ้มให้”
ไอ้เรกกี้พยายามยื่นความช่วยเหลือมาให้ผม แต่ดูเหมือนไอ้ลิงน้อยจะเกาะผมหนึบ ตัวป้อมๆที่ซุกอยู่กับอกของผมน่าเอ็นดูอย่างประหลาด แน่นอนก็นี้น้องเด็กที่ผมรักนี้ ผมคือผู้ปกครองโดยชอบธรรม สมควรแล้วที่คุณหญิงแม่หลงอย่างกับอะไรดี
“ฮึก ไม่เอา ทัพอยากให้ลุงอุ้ม ลุงปลอดภัย ฮึก” เห็นไหมล่ะ ไอ้เด็กนี้วิชามารพอๆกับไอ้เด็กฝ้ายเลย หึ
“ฉันดูแลเอง” ผมว่าและเดินไปที่หน้าห้องฉุกเฉินโดยมีลิงแก้มแดงเกาะติดหนึบ
ชะเง้อมองประตูห้องสองสามที ก่อนจะเดินมานั่งที่เก้าอี้หน้าห้อง … ผมโล่งใจหนึ่งเปลาะที่ไม่ต้องเสียเจ้าเด็กน้อยสามคนให้เผชิญชะตากรรมที่ยากจะคาดเดา ตามหาจอมใจเจอและต่อจากนี้ ผมจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งไปอีกแล้ว ก็ไม่รู้หรอกว่าต่อจากนี้จะต้องเจอกันอะไรบ้าง แต่ผมพร้อมที่จะทิ้งทุกอย่างและสาปแช่งให้ตายตกไปตามๆกันสำหรับมนุษย์ที่สร้างความรำคาญใจให้แก่ดวงใจของผม โดยไม่สนเชื้อไขจอมปลอมของโลกใบนี้ ชีวิตผมบาปมาเยอะ … บาปอีกสักหน่อยนรกคงไม่ว่ากัน …
“คุณลุง อย่ากำมือแน่นนะครับ เดี๋ยวเจ็บ” ผมก้มลงไปมองมือเล็กกับตาละห้อยของเจ้าแฝดที่ลูบมือผมที่กำแน่นเหมือนสัตว์ตัวเล็กๆ ผมอุ้มไอ้หนูขึ้นมาวางบนตักเอาคางวางบนหัวปุกปุยที่หันหน้าออกไปด้านหน้า…รอคอยไปด้วยกัน
“ลุงจอม”
“อะไร”
“สองคนนั้นจะปลอดภัย ผมสัมผัสได้”
“เป็นญาติกับเจน ญาณทิพหรือไง”
“ลุงดูด้วยเหรอ”
ผมเหลือบมองไอ้เด็กที่ทำตาโตเป็นไข่ห่าน ก็ไม่ได้ดูหรอก แต่เจ้าฝ้ายชอบดู ผมเลยต้องดูไปด้วย รายการโชว์เสียงร้องกรี๊ดแบบนั้นขานั้นล่ะชอบนักเชียว ไม่พลาดสักสัปดาห์ดูแล้วก็กลัว แต่ก็ยังจะดู เข้าใจยากกว่าผู้หญิงอีกไอ้เด็กน้อยคนนั้น … คิดถึงชะมัด อยากกอด อยากหอม … ใจจะขาดแล้ว ได้ยินไหม จอมใจ …
ครืดดดดดด
“ญะ ญาติคนไข้รึเปล่าครับ” หมอคนที่เดินออกมาถลาถอยหลังเมื่อผมกระโจนเข้าไปหา
“ครับ”
“คุณไข้ตอนนี้มาอาการไข้ขึ้นสูง คาดว่าน่าจะเกิดจากความเครียดและพักผ่อนไม่เพียงพอ ส่วนหนูน้อยแฝดคนนั้น ตอนนี้ฟื้นแล้วครับที่สลบไปอาจจะเป็นเพราะน็อคจากแรงกระแทก แต่อาจจะต้องขอเช็ดสมองอีกเล็กน้อย ถ้าเกิดไม่มีอะไรก็คงปลอดภัย 100 เปอร์เซ็นต์ครับ ทางเราจะย้ายทั้งคู่ไปที่ห้องพักฟื้นนะครับ” ผมพยักหน้าเล็กน้อยด้วยความโล่งใจ ส่วนเจ้าแฝดตอนนี้ปล่อยโฮไปด้วยหัวเราะไปด้วย เลือกอารมณ์ไม่ถูกเลยทีเดียว
“คุณจอมครับ ข่าวจากอเดลครับ”
“ว่าไง” ผมตอบไอ้เรกเก้ในภาษาเดียวกัน เจ้าแฝดเงยหน้ามามองอย่างอยากรู้อยากเห็นพยายามเขี่ยหูตัวเองให้เข้าใจที่ผมคุยกัน หึ อ่าน A B C D ไปก่อนแล้วกัน
“ตอนนี้คุณหญิงรสกรถึงบ้านแล้วครับ”
“บอกให้คุ้มกันให้แน่นหนาที่สุดห้ามคนนอกเข้าเด็ดขาดฉันจะกลับไปเมื่อฝ้ายหายดี”
ไอ้เรกเก้ขานรับก่อนจะเดินออกไปต่อสายทันที จังหวะนั้นเตียงของสองพี่น้องก็เคลื่อนออกมาต่อๆกัน พอแฝดน้องได้เจอกับเจ้าแฝดพี่ที่ตื่นและดูท่าทางจะแข็งแรงแล้วสองลิงก็ถูกวางอยู่บนเตียงเดียวกันด้วยเสียงหัวเราะของบุรุษพยาบาลที่เข็นผ่านหน้าผมไป
“เดี๋ยว” ผมร้องห้ามเมื่อเตียงของเด็กแคระอย่างเจ้าฝ้ายจะเข็นผ่านหน้าผมไป บุรุษพยาบาลชะงักและทำท่าเกรงๆใส่ แต่ผมไม่สนใจก้มลงไปหอมพวงแก้มอิ่มแดงสดของจอมใจ …
“หายไวๆนะครับ” ผมกระซิบข้างหูก่อนจะเปิดทางให้เตียงเข็นผ่านไปโดยมีผมเดินตามอย่างเงียบๆ… ต้องให้แน่ใจว่าจะปลอดภัย …
.
.
.
“ทำกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ โอ้ย ฉันจะเป็นลม” คุณหญิงรสกร
ล้มพับลงกับโซฟาหรูราคาแพงที่ตั้งตระหง่านอยู่ที่ห้องรับแขกด้วยความอ่อนเพลียจากเรื่องที่ได้รับฟังจากอเดลลูกน้องคนสนิทของจอมร้ายลูกชายตนและความเครียดที่สะสมระหว่างเดินทางกลับ เธอเป็นห่วงไปเสียหมดไม่ว่าจะเป็นเรื่องของฝ้ายและสองแฝดที่ถูกเอาตัวไป รวมถึงสุขภาพจิตของลูกชายของเธอที่ภายนอกดูแข็งราวกับเพชรกล้าที่ใจนั้นบอบบางราวกับกลีบกุหลาบ
“นี้ยังดีนะที่เจ้าจอมหาหนูฝ้ายกับสองขุนของฉันเจอแล้ว ไม่งั้นฉันคงตรอมใจตาย ไอ้แก่นั้นจะกลับมาอีกทำไม …”
“พักผ่อนก่อนเถอะครับคุณหญิง เรื่องรักษาความปลอดภัยปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผม”คุณหยิงพยักหน้า
ก่อนจะพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน ป้าน้อมและเด็กรับใช้อีกสองสามคนเห็นคุณหญิงอาการไม่สู้ดีนักเลยพากันเข้ามาช่วยพยุงขึ้นไปบนห้องเป็นการด่วน อเดลถอนหายใจอย่างหนักใจก่อนจะเรียกลูกน้องให้ขึ้นไปเฝ้าที่ใต้บันได และบนห้องอีกอย่างละคน
“ป้าน้อมฉันจะทำยังไงดี” ทันทีที่เข้ามาได้คุณหญิงก็ทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาข้างเตียง มือกุมขมับอย่างคิดหนัก
“ป้าว่าตอนนี้คุณหญิงควรพักผ่อนและทำใจให้สบายนะค่ะ ไม่อย่างงั้นจะแย่เอา คุณจอมเธอเก่งไม่เป็นอะไรแน่นอนค่ะ”
“แต่ฉัน …”
“ไม่ต้องกังวนนะค่ะ ทุกอย่างแค่พิสูจน์เรา … คนชั่วร้ายอย่างงั้น ป้าเชื่อว่าสวรรค์ไม่อภัยหรอกค่ะ”
คุณหญิงยอมที่จะพยักหน้าและเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่อชำระล้างร่างกายที่ขาวผ่องราวกับสาวแรกรุ่น สายน้ำนั้นทำให้คุณหญิงนึกย้อนไปเมื่อวันวาน … วันวานที่มีความสุข ก่อนที่ปิศาจร้ายในตัวสามีอันเป็นที่รักจะก่อเกิด … เธอไม่มีน้ำตาให้ไหลอีกต่อไป ถึงแม้จะเจ็บปวดมากเพียงไหนก็ตาม และแน่นอน คุณหญิงรสกรคนนี้จะไม่ยอมให้ปิศาจร้ายอย่างราชามาทำลายอะไรได้อีก …
“นังน้อยกลับมารึยัง” ป้าน้อมเดินลงมาด้านล่างก่อนจะกระซิบถามบัวสาวใช้รุ่นลูกของเธอที่ยืนเช็ดถ้วยจานสังคโลกที่ตั้งโชว์อยู่ในตู้
“ไม่เห็นจ๊ะป้า อ่ะนั้นไงจ๊ะ” เธอชี้ไปที่หน้าประตูที่น้อยสาวใช้ทรงโต เดินโฉบฉายเข้ามาภายในบ้านอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับตะกร้าจ่ายตลาดที่มีของใส่อยู่สองสามชิ้นและล้วนแต่เป็นเครื่องประทินผิวของเจ้าหล่อนล้วนๆ
“ไปไหนมา” ป้าน้อมถามขึ้นเมื่อน้อยมาหยุดยืนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ตรงหน้า
“ไปซื้อของ”
“ทั้งคืนเนี้ยนะนังน้อย? นะ หน๋อย เอ็งติดผู้ชายใช่ไหม!”
“ใช่แล้วจะทำไม ไปล่ะนะป้า ฉันขอไปล้างเนื้อล้างตัวหน่อย ฮิฮิ!”
“ดูๆ ดูมันเดิน เอ็งเห็นไหม นังนี้นับวันมันยิ่งกระด่าง!” ป้าน้อมด่าตามหลังน้อยไปอย่างหัวเสีย และไม่ทันคิดว่าในเสื้อยกทรงของน้อยของมีขวดยาเล็กๆ แฝงมาด้วย รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความริษยาของเจ้าหล่อนเหยียดขึ้น โดยไม่มีใครได้ทันสังเกตเห็น …
.
.
.
ตกเย็นอากาศเมืองหนาวเริ่มที่จะหนาวจับใจ แต่ภายในห้องพักผู้ป่วยพิเศษกลับอบอุ่นด้วยเครื่องทำความร้อนที่ตั้งอยู่ริมห้อง ร่างน้อยๆของฝ้ายที่อยู่ในชุดคนไข้สีน้ำเงินอ่อนซุกกายอยู่ในผ้าห่มอย่างสงบ โดยมีร่างสูงใหญ่ตระหง่านนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างๆไม่ห่างไปไหนและคอยสังเกตอาการจอมใจเป็นระยะๆ
“คุณจอม” เสียงแหบๆดังขึ้นท่ามกลางห้องที่เงียบสงัด
ดวงตากลมใสค่อยๆลืมขึ้นและเปล่งชื่อที่คิดคำนึงถึงออกมาเป็นคำแรกด้วยสัญชาติญาณที่ยากเกินกว่าจะคาดเดา ก่อนที่มือเล็กของตนจะสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่กอบกุมเอาไว้
“ตื่นแล้วเหรอครับ เด็กขี้เซ้า”
“ผม … หิวน้ำ”
เสียงแหบพล่านนั้นทำให้เจ้าจอนึกสงสารและลุกขึ้นไปหยิบน้ำมาให้ฝ้ายที่ตาใสเริ่มแดงขึ้น ปากน้อยๆนั้นเบะเมื่อเห็นร่างสูงเดินไปมา … ราวกับความฝัน
ร่างสูงค่อยๆพยุงจอมใจขึ้นมานั่งก่อนจะก้มลงมาป้อนน้ำใส่ปากเล็กของจอมใจอย่างช้าๆและอ่อนโยน น้ำตาใสกิ๊กของฝ้ายหยดแหมะลงบนมือหนา ทำให้เจ้าจอมชะงัก และค่อยๆวางแก้วน้ำลงข้างเตียงและเหยียดยิ้มรับขวัญจอมใจ มือหนาปัดปอยผมที่หล่นมาโปะหน้าอย่างอ่อนโยน
“… ผม ฮึก ผม … คุณมาช่วยผม ฮึก คุณจอม” ฝ้ายผวาเข้ากอดเจ้าจอมเต็มรักฟูมฟายออกมาคล้ายเจ้าแฝดห้องข้างๆที่ร้องหากันยามอีกคนเจ็บไข้ เจ้าจอมลูบหัวจอมใจที่ยังมีไข้ขึ้นสูงอยู่อย่างปลอบโยน
“ที่ผมบอกไม่ได้รักคุณ ผมโกหก ฮึก ผมรักคุณ รักคุณมาก”
“ฉันไม่เคยเชื่อว่านายไม่รักฉัน” น้ำเสียงแหบทุ้มกระซิบอย่างอ่อนโยน
“ผม ฮึก ผมภาวนาให้คุณมา แล้วคุณก็มา ฮึก คุณมาช่วยผม ฮึก” ร่างสูงหัวเราะก่อนจะหอมข้างแก้มแดงนั้นอย่างหมั้นเขี้ยว ฝ้ายผละออกมามองหน้าเจ้าจอมตรงๆด้วยรอยน้ำตาที่ยังชัดเจนและไหลออกมาไม่รู้จบ ก่อนที่จะเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของจอมร้ายใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนสัมผัสอันคิดคำนึงถึงมาบรรจบกัน …
“ผมรักคุณ”
“ผมก็รักคุณ”
ถ้าหากเวลาสามารถหยุดหมุนลงได้ … ก็จงหยุดลงเสีย …
.
.
.
อีกด้านหนึ่งคอนโดใจกลางเมืองใหญ่ ราชาผู้หยิ่งผยองพาดกายบนเก้าอี้โซฟาสีทองอร่ามในชุดเสื้อคลุมสีแดงลายพาดดำนั่งมองดูดาวบนตึกสูงระฟ้าริมฝีปากเหยียดยิ้มเยาะทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ด้วยความลำพองใจ พร้อมสาวสวยหน้าตาดีสองคนที่พากันโยกย้ายส่ายเอวอยู่ไม่ห่างหวังเพียงเงินที่ราชสีห์แก่ตนนี้นั้นมีเพื่อ ปนเปชีวิตหรูหรากลางเมืองใหญ่ค่าครองชีพสูงอย่างนี้
“ทุกอย่างต้องเป็นของฉันแต่เพียงผู้เดียว” เสียงคำรามที่เหมือนปิศาจร้ายนั้นราวกับจะดังก่องไปทั่ว แววตาของสัตว์ร้ายที่จ้องจะขยำเหยื่อที่พัดหลงเข้ามาในกรงเล็บหนาของตนส่อประกายอย่างบ้าเลือด และไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
ในตอนนี้ เสือเฒ่ารู้ดีว่า บริษัทกฤตยชญ์เนตร จะย่อยยับลงในพริบตาไหนก็ได้เท่าที่ลูกชายในสายเลือดต้องการ และอาจจะเป็นพันธุกรรมก็เป็นได้ ที่พ่อลูกนิสัยคล้ายคลึงกัน ถึงตายเยี่ยงสุนัขก็ขอแค่ให้เสือร้ายได้สะบัดกรงเล็บเข้าหากันเป็นพอ เค้าเองก็ยอมทิ้งรักอันบริสุทธิ์มาแล้วทำไม แค่นี้จะทำให้เสือเฒ่าเจนสงครามประสาทอย่างราชาจะยอมตัดใจ …
“หึ ไหนลองดูสิไอ้จอม แกจะพยศได้ถึงไหน”
ราชาตะโกนพูดออกมาอย่างเลื่อนลอยก่อนที่ไฟราคะจะฉุดกระชากสาวสวยนางนึงที่โยกย้ายตามเพลงบรรเลงเข้ามาซุกไซร้อย่างน่าขยะแขยง คนสาวสวยอีกคนต้องทำหน้าสะอิดสะเอียนแทนเพื่อนที่เคราะห์ร้าย
=====================
สั้นๆนะฮะ ฮิฮิ รักเสมอนะฮ๊าฟ
เจอกันคราวหน้า ติดตามข่าวสารได้ที่เพจนะจ๊ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
พ่อของจอมทำยังงี้ต้องการอะไรกันแน่เนี่ย หรือแค่ต้องการบริษัทคืน ถ้าแค่นั้นทำยังงี้ไม่เกินไปหน่อยหรอก
-
โธ่ นี่แหละหนา คนโลภ ไม่รู้จักพอ
จะฆ่าจะแกงได้ลงแม้กระทั่งลูกเมียของตัวเอง :hao5:
-
จะวางยาใครนะนี่
สาธุขอให้โดนตัวเอง :call:
-
ยัยน้อยแกช่างน่า :beat: :beat: :beat:
เห็นแล้วหมั่นไส้คิดว่าเค้าจะเอาตัวเองมั้งนะ
แต่ที่ไหนได้เค้าแค่หลอกใช้เฉยๆ
-
ทำไมอยู่ได้ยันแก่นะคนพรรค์นี้
-
อีนางน้อย จะทำอะไรอะ. อย่าเชียวนะ
-
อย่่าให้ใครเป็นอะไรเลย
-
:m16:อีเชี่ยน้อยยยยยยย
-
หึยยยย เป็นห่วงคุณหญิงงงงงงง :katai1:
อยากจะเอามีดแทงๆๆๆๆๆตาแก่นั่นกับนังคนใช้นั่นซ้าาาาาา o18 o18 :m31: :m31: #ละครหลังข่าว แบบนี้เราเอาไว้ไม่ได้นะคะคุณพี่!! :beat:
ต้องจัดการด่วน!!! รอตอนต่อไปปปปป
-
ขอให้ไม่ตายดีทั้งอีน้อยทั้งไอ้ราชาเลย
-
ไอ้จิ้งจอกเฒ่านิ
-
#ทีมจอมร้าย #ทีมแฝด o18
-
:z6:
-
{CH 26 harbinger }
ผมนอนตะแคงอยู่บนเตียงคนไข้ในโรงพยาบาลมองตาแก่โรคจิตที่นั่งอ่านหนังสือนวนิยายสืบสวนสอบสวนยากๆอยู่ที่โซฟา นี้มันห้องในโรงพยาบาลหรือโรงแรม 5 ดาวเนี้ย … เฮ้อ แฝดอยู่อีกห้องนึงเห็นจอมร้ายบอกให้เรกกี้ดูแล คิดแล้วก็อยากจะเขกหัวตัวเอง ดันเป็นลมซะได้ทั้งๆที่ตอนนั้นถ้าไอ้พวกนั้นทำอะไรแฝดแม้แต่นิดเดียวผมจะไฝว้แล้วแท้ๆ ไม่เท่เลย เฮ้อ … น่าเบื่อจังโรงพยาบาลเนี้ย ไม่เห็นมีอะไรทำเลย นี้ผมก็นอนมาทั้งวันแล้วนะ หายแย้ววววววว แข็งแรงพร้อมลุย แต่ว่า ถ้าผมกลับไปมันจะดีจริงๆหรือไง … เจ้าจอมควรมีชีวิตที่ดีกว่านี้สิ …
“คุณจอม”
“ว่าไง”
“ผมหายแล้ว”
“หึ อ้อนเอาอะไร” เค้าปิดหนังสือและเดินมาโน้มตัวลงจูบหน้าผากผม ก็อ้อนเอาแบบนี้แหละ ผมโกหกนะที่บอกผมไม่ได้รักไอ้แก่นี้ ความจริงอ่ะ สเป็คผมชอบคนแก่ ฮิฮิ เฮ้อ ผมเห็นแก่ตัวอีกแล้วนะ … เค้าควรจะแต่งงานตามที่พ่อเค้าบอกสิ … ผมไม่ควรจะ …
“เด็กหน้ามุ่ย”
“คุณจะแต่งงานนะ ผมบอกพ่อคุณว่าจะไม่ยุ่งกับคุณอีก เค้ายกหนีให้ผมทั้งหมดแล้ว”
“แล้ว ? ก็ทิ้งกันไปง่ายๆ”
“เปล่า … ผมไม่ได้ทิ้ง ผมแค่ทำสิ่งที่ถูก”
“แต่ก็ทิ้ง”
“ไอ้โรคจิตบ้า” ผมกระชากเสียงใส่ไอ้บ้าทันที แม่ง กูไม่ได้ทิ้ง กูไม่ได้ทิ้งนะ ฮึก ณ ตอนนั้นผมไม่มีทางเลือกเค้าเอาแฝดไป ผมเสียน้องไม่ได้
“ตอนนั้นฉันแทบบ้ารู้ไหม”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ฮึก เค้าเอาแฝดไป ฮึก”
“ต่อจากนี้ ไม่ว่ายังไง … ห้ามหายไปไหนอีก อยากได้อะไรฉันให้ทุกอย่าง ขออย่างเดียว อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวอีก เข้าใจไหม … ”
“รู้แล้วน๊า ก็ตอนนั้นเหตุการณ์มันบังคับ อีกอย่าง เราสองคนก็…” เจ้าจอมไม่สนใจผม เข้ามากอดเอาไว้แน่น …
“ขอโทษด้วยที่ดูแลไม่ดีพอ”
ทำไมไม่ฟังกันบ้าง!!!! ดราม่าคนเดียวน่าสงสารตายล่ะไอ้หมาตัวใหญ่ขี้ดุ แต่ตอนนี้เป็นหมาตัวใหญ่ขี้อ้อนแทน ฮึ้ย … ใครจะไม่รักล่ะแบบนี้ ผมไม่สนใจแล้วได้ไหม ไม่สนอะไรแล้ว ให้ชีวิตผมมีแค่ เจ้าจอม กับสองแฝดพอ … อยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ถ้าเป็นไปได้
“ผมควรทำยังไง ผมไม่รู้อะไรเลย สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“รู้แค่ว่า ไม่นานมันก็จะจบ ในระหว่างที่รอให้มันจบ ไปเที่ยวที่ไหนดี”
“คุณจะเอาผมไปขังในป่าในเขาเหมือนพวกนั้นอีกหรือไง บอกไว้ก่อนเลยนะว่าผมจะหนีคุณ” ผมกระซิบข้างหูคนแก่ที่ทำตัวน่ารักมากในตอนนี้
ไม่ดุแบบนี้แหละน่ารักมากสำหรับผม จริงอยู่ถ้าไม่มีเค้าผมก็ไม่ต้องเจอเรื่องแบบนี้ ไม่ต้องให้แฝดได้รับอันตรายแบบนี้ อยู่แบบเดิมๆในห้องเช่าถูกๆ ใช้ชีวิตเป็นเด็กขายรักส่งน้องเรียน … แต่ในทางกลับกัน ผมมีเค้า ผมมีความสุข น้องมีความสุข … และไม่ว่ายังไงผมก็รู้สึกปลอดภัยทุกครั้งแต่หันกลับไปเจอตาแก่โรคจิตของผม
“หึ อยากไปไหนล่ะ ทะเลไหม”
“ผมอยากอยู่กับคุณ”
“เอาไว้จัดการเรื่องน่ารำคาญพวกนี้ได้ก่อน แล้วจะบอกทุกอย่าง”
“ถ้าโกหก ผมจะหนีไปจริงๆนะ”หยอกเล่นนะ เค้าให้ผมอยู่ผมก็จะอยู่ ..
“หึหึ หนียังไงก็ตามเจอ”
“จริงอ่ะ”
“หึหึ” เจ้าจอมหัวเราะในลำคอก่อนจะก้มลงมาหอมแก้มผม และจุ๊บผมเบาๆที่ริมฝีปากผม เดี๋ยวก็ติดไข้หรอก นะแหม ช่างเถอะ ภูมิต้านทานดีใช่ไหมล่ะ …
“อ๊ากกกกก ทัพจุ๊บด้วยยยยยยยยยยย” ผมผลักเจ้าจอมออกมองไปที่หน้าห้องเห็นไอ้ตัวแสบขุนทัพวิ่งกระโจนเข้ามาทำท่าจะปีนขึ้นมาบนเตียงให้ได้ ตายล่ะ เห็นพี่มันจูจุ๊บกับผู้ชายซะแล้ว อย่านะ อย่าเพิ่งแก่แดด ให้ฝ้ายแก่แดดคนเดียวพอ ฮ่าๆๆ ไม่สิต้องไม่ขำต้องจริงจัง
“ฝ้าย คุณลุง ผมของจูจุ๊บด้วยแล้วเดี๋ยวจะไปจูจุ๊บพลต่อ ฮิฮิ ทำแบบนี้แสดงว่ารักกัน ทัพก็รักฝ้ายกับคุณลุงมาม๊ะ จ๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ” เอ่อ … พูดไม่ทันไอ้ขุนทัพจอมแสบที่ถูกจอมร้ายอุ้มขึ้นมาวางบนตัวผมก็ถูกไอ้ปากปลาหมึกจุ๊บเข้าที่ปากผมจุ๊บใหญ่ โอ้ยยยยยยยย เดี๋ยวก็ติดไข้กันหมดนี้แหละ
“มา ม๊ะ ต่อไปก็ลุงจอม อุ้ย … แฮะๆ ไม่จูจุ๊บกะได้ ฝ้ายเป็นไงบ้านหายอ่ะยางงงง พลหายแล้วนะ แต่ก็หลับไปแล้ว ทัพนอนไม่หลับพี่เรกกี้ก็พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง” เจ้าเด็กแสบเปลี่ยนเรื่องทันทีที่หันไปเจอหน้าโหดๆของจอมร้าย หึหึ นี้ตั้งแต่เข้ามาผมได้พูดสักคำรึยังเนี้ย
“เจ้าแสบ ใครสอนให้จูจุ๊บ ฮึ” ผมอุ้มเจ้าเด็กหัวทุยมานั่งตรงหน้าเหมือนทุกครั้งที่ทำความผิดและกำลังจะสั่งสอน ดูเหมือนแฝดจะรู้ดี รีบก้มหน้าแดงๆหลบตาผมทันที ฮ่าๆๆๆ จริงจังเชียวแหละรายนี้ยิ่งกว่าเจ้าพลเสียอีก
“พะ เพื่อนครับ คะ เค้าบอกว่าถ้าทำแบบนี้แสดงว่าเป็นแฟนกัน” อุบร๊ะ เด็กสมัยนี้ โตไวแท้ สมัยผมยังเอานมข้นมาจิ้มขนมปักและเอาไปนาบกับขี้เต่า และเอาไปให้เพื่อนกินอยู่เลย ฮ่าๆๆๆ (ไม่เคยนะฮิฮิ-คนเขียน)
“รู้หรือไงแฟนคืออะไร”
“เอ่อ … ทัพไม่รู้”
“ไหนคุณจอมตอบเด็กสิแฟนคืออะไร”
“แมว” ถุ้ยยยยยยยยย เดี๋ยวปั๊ดอ้วกใส่หน้าตอบมาได้คือแมว เจริญๆนะจ๊ะ แหม งั้นผมคงเป็นแมวที่หน้าเลิฟที่สุดในโลกใช่ปะ อิอิ
“แฟนเป็นแมวหรอครับ” ว่ะ ไอ้เด็กนี้ก็ซื่อเกิ๊น อันนี้ไม่รู้ซื่อหรือกวนนะ ดูทำหน้าตาใสแจ๋วเอียงคอ 90 องศาอย่างที่ผมชอบทำบ่อยๆเวลาอ่อยลูกค้าแต่ก่อน วิชาเค้าดีจริงๆ ฮ่าๆๆๆ
“แฟนคือคนที่พร้อมจะเข้าใจและรักเราโดยไม่หวังผลตอบแทน เนอะ ”
“งั้นทัพก็แฟนพลสิ ไม่เฉพาะพลนะ ฝ้ายกับคุณลุงด้วย อ่ะๆ คุณป้าแล้วก็คุณพ่อที่ไปเที่ยวด้วย ฮิฮิ” เอ๊าะๆ เยอะไปนะ ฮ่าๆๆๆ ผมมองหน้าจอมร้ายทันทีที่แฝดพูดจบ เค้าขมวดคิ้วนิดๆแต่ก็คลายออก คงสะกิดใจกับคำว่าพ่อของผมใช่ไหมล่ะ … เฮ้อ คนพันธุ์นั้นไปเที่ยวให้ใกล้ๆไม่ต้องกลับมาได้ยิ่งดี เชอะ ทิ้งผมกับน้องได้ยังไง คำถามนี้ยังดังก้องในใจผมตลอดเวลา
“เอาเป็นว่าจุ๊บได้เฉพาะคนที่พูดมาเมื่อกี้แล้วกันเนอะ ปะ ไปนอนได้แล้วเจ้าแสบ” ผมทำท่าจะก้าวลงเตียงและอุ้มน้องไปนอนอีกห้องนึงแต่ก็ถูกไอ้ยักษ์ปักษาตัวดีผลักให้นอนลงจนเจ้าแฝดไม่ทันทั้งตัวลงมาเกาะแหมะที่ท้องผม
“ว่าแต่น้อง ตัวเองก็นอนได้แล้ว” ว่าแล้วก็แบกน้องผมในอุ้มลูกหมาแนบเอวเดินออกไปทันที ไอ้เจ้าแฝดน้องก็ไม่ทักท้วงกลับหัวเราะคิกคัก บอกกู๊ทไนท์ผมก่อนที่จะลับตาออกไปนอกประตู เฮ้อ …ผมยังไม่ง่วงเลย
แก๊ก
“ได้เวลาทานยาแล้วค่ะ” ผมยิ้มให้กับนางพยาบาลที่เดินเข้ามา แหม แม่คุณสูงยาวเข่าดีขาวดีแท้ ทำบุญมาด้วยอะไรจ๊ะ ฮิ้ววววววว
“ครับ” ผมขานรับก่อนจะรับยามากระดกเข้าปากอย่างไม่ใส่ใจ
“อ่อ นี้ค่ะ มีคนบอกมาให้” ผมที่ยังไม่ทันกินน้ำเสร็จก้มมามองกระดาษจดหมายที่นางพยาบาลยื่นมาให้ และยังไม่ทันทำอะไรเธอก็เดินออกไป เฮ้อ จะรีบไปไหนนะ แล้วนี้จดหมายใครอ่ะ ส่งผิดรึเปล่าใครจะส่งมาให้ผม
ผมเม้มปากก่อนจะพลิกซองจดหมายเปล่าๆนั้นไปมา และตัดสินใจกะดูเมื่อส่องไฟดูแล้วเห็นมีแค่กระดาษบางๆอยู่ด้านใน ก่อนจะคลีกระดาษสีครีมด้านในออกดู … ลายมือที่ผมเห็นเขียนในโพยหวยตั้งแต่เด็ก …
‘ช่วยพ่อด้วยฝ้าย ช่วยพ่อที’
ผมกระชากสายน้ำเกลือทิ้ง ลุกลงมาจากเตียงและต้องทรงฮวบลงกับพื้น ผมต้องหาพยาบาลคนนั้นให้เจอถาม… ถามว่าเธอได้จดหมายนี้มาจากไหน ลายมือพ่อผม … ไม่ผิดแน่ ไก่เขี่ยแบบนี้ไม่ผิดแน่ เกิดอะไรขึ้นตอนนี้พ่ออยู่ที่ไหน แล้วอะไร ทำไม ผมไม่เข้าใจสักอย่าง ฮึก ….
พอรวบรวมกำลังฮึกสุดท้ายได้ก็โซเซลุกขึ้นเดินไปที่ประตูแต่ยังไม่ทันเปิดออกไป เจ้าจอมก็เปิดประตูออก เค้าขมวดคิ้วมองผมอย่างแปลกใจ ผมเบะปากน้ำตาไหลลงข้างแก้มกระโจนเข้าไปกอดเจ้าจอมเอาไว้แน่น โอ๋ผมหน่อย ฮึก อะไรนักหนา ชีวิตผมมันอะไรนักหนา!!!
“เป็นอะไร แล้วนี้อะไร” เค้าหยิบจดหมายที่ผมถือไปเปิดดู ก่อนจะขยำปาลงไปกับพื้น ฮึก
“ผมต้องตามหาพยาบาลคนนั้น ฮึก” ผมสะอึกพูด ก่อนจะถูกอุ้มท่าเดียวกับแฝดเมื่อกี้นี้มาวางบนเตียงและเจ้าจอมก็กดกริ่งเรียกนางพยาบาลทันที ผมก้มมองมือตัวเองแล้วต้องร้องไห้หนักกว่าเดิมเมื่อเห็นเลือดที่ออกมาจากสายน้ำเกลือที่ผมกระชากออกมาเมื่อกี้นี้ไหลเต็มตัวไปไหม
“ไม่ต้องสนใจอะไรทั้งนั้น ฝ้าย มองพี่” เค้าเชยคางผมขึ้นไปสบตาคมนั้น ก่อนที่จะจูบลงมาที่เหม่งผมแรงๆ
“ผมก็ไม่อยากจะสน ไม่อยากสนกับคนพันธุ์นั้นที่ทิ้งกันไป แต่พอมาเจอแบบนี้ ฮึก ยังไงเค้าก็เป็นพ่อ”
“เชื่อใจพี่สิ” เค้ากอดผมเอาไว้และกระซิบข้างหูอย่างปลอบโยน ฮึก ก็ได้ … ไม่สนใจแล้ว ผมจะไม่สนใจอะไรแล้ว ฮึก ผมมีเจ้าจอมร้าย เจ้าจอมร้ายทำได้ทุกอย่าง เค้าเข้มแข็ง … เค้าจะช่วยผม เค้าจะช่วยเราได้ …
.
.
.
บ้านใหญ่ยามค่ำคืนเต็มไปด้วยความสงบและปลอดภัยด้วยจำนวนลูกน้องนับสิบที่เฝ้าอยู่ทุกจะภายในบ้านสลับสับเปลี่ยนกันตามกะเวลา และอีกนับครึ่งร้อยที่วนเวียนอยู่ภายในบริเวณรั้วบ้านใหญ่ เพื่อมอบความปลอดภัยให้แก่คุณหญิงรสกรที่เอนกายอยู่บนเตียงนอนใหญ่อย่างอ่อนล้าจากการเดินทางและเหน็ดเหนื่อยใจกับปัญหามากมายที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาติดๆกันแบบนี้
อเดลหนุ่มลูกครึ่งฝรั่งเศส เดินไปมารอบบ้านก่อนจะมาหยุดยืนที่ต้นลีลาวดีต้นใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางสวนหลังบ้าน ที่มืดสงัดโดยไฟจะถูกขนย้ายเพื่อมาเพิ่มความสว่างภายในวันพรุ่งนี้ ความรอบครอบของเจ้านายของตนที่สั่งการไว้ทุกอย่างอย่างรัดกุมนั้นทำให้อเดลหนุ่มกำพร้าพ่อแม่ นึกอิจฉาคุณหญิงและเด็กน้อยอย่างฝ้ายและแฝดไม่ได้ที่มีคนดีๆเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้
ถ้าเป็นไปได้ เค้าเองก็อยากจะเป็นห่วงใครสักคนแบบนี้เหมือนกัน แต่ด้วยหน้าที่การงานบังคับทำให้อเดลหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคนนี้ยังคงครองโสดมาจนถึงปัจจุบัน
“โอ้ย!” เสียงผู้หญิงเอ็ดขึ้นมาเบาๆด้านหลัง ทำให้เค้าหันไปพร้อมฉายไฟฉายในมือหน้านิ่วคิ้วขมวด เมื่อเห็นสาวทรงโตอย่างน้อยในเสื้อผ้าน้องชิ้นเดินออกมาให้ยุงกัดขากัดแขนเล่นแถวนี้
“เอ่อ ขอโทษนะจ๊ะ พอดีฉันออกมาชมจันทร์น่ะ ไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ตรงนี้”
“…”อเดล กลั้นหัวเราะเมื่อได้ยินข้ออ้างของแม่สาวร้อนรัก แน่นอนเค้าฟังภาษาไทยทุกคำออกแต่เลือกที่จะแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเอาเสียนี้
“นายชื่ออเดลใช่ไหมจ๊ะ ฉันชื่อน้อยนะ เอ่อ ยู น็อต สปิค ทายยยยยส์” นอกจากผู้หญิงคนนี้จะซื่อบื้อแล้วยังมีความพยายามอีกแหะ อเดลคิดแบบนั้น
“…”
“เอ่อ … ไอ ไอ ไอเลิฟยูว” คราวนี้เค้าถึงกับทำหน้าเบื่อและเดินออกมา เพราะเห็นว่าอยู่ตรงนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรขึ้นมา และเค้าเองก็ยังได้ยินเสียงบ่นเป็นหมีกินผึ้งที่แสนหยาบคายออกมาจากปากสาวทรงโตคนนี้อีกด้วย ไม่น่าจริงๆหน้าตาก็พอไปวัดไปวาได้ แต่ทำตัวแบบนี้ก็ไม่ไหว
“เดี๋ยวๆ เฮยู!!!”
เค้าหยุดชะงักเมื่อเสียงเรียกจากข้างหลังดังขึ้น แต่พอหันไปก็ต้องผงะเมื่อผู้หญิงคนนี้ก้าวเข้ามาในระยะประชิดและกำลังทำสีหน้ายั่วยวนเค้าอยู่ เค้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันหลังเดินออกมาทันที ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเสือร้ายอย่างเค้าคงไม่พลาด แต่กับยัยคนนี้เค้ากับสแลงผิดปกติ ไม่รู้ทำไม
พออเดลเดินจากไป น้อยก็เต้นเป็นเจ้าเข้าอย่างไม่ได้ดั่งใจ ตบยุงที่แขนขาเจ้าละหวั่นก่อนจะวิ่งกลับเข้ามาในห้องพักคนใช้ของตัวเองที่อยู่ข้างๆบ้านใหญ่ ทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียงที่โสมมไปด้วยคราบไคลไม่ได้ซักมานานนับปี และเหมือนจะยังหงุดหงิดใจไม่หาย เด้นเร่าๆอยู่บนเตียงก่อนจะพลิกตัวกลับมาที่โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูของตัวเองที่เพิ่งได้มาเมื่อเช้าจากสามีคนแรกของเธอที่แก่คราวพ่ออย่างราชาและกดโทรออกอย่างไม่สนใจเวลาแม้แต่น้อย
“ทำไมไม่รับว่ะ!” เธอผรุสวาทออกมาเมื่อปลายสายไม่รับสายของเธอไม่ว่าจะโทรไปสักกี่สายก็ตาม
“ฮัลโหลใครว่ะ!!!!!” แต่ในที่สุดความพยายามของแม่สาวทรงโตก็เป็นผล เมื่อปลายสายที่ 10 รับสายขึ้นในน้ำเสียงเมาแอ้ภาษาคนที่กำลังดึ่มด่ำกับสุรานารี
“คุณราชานี้น้อยเองคะ”
“งานที่ให้ไปเสร็จแล้วหรือไงถึงโทรมา”
“เอ่อ … ยังค่ะ ตอนนี้ที่บ้านมีคนอยู่เยอะมาก แถมอาหารที่ต้องเอาให้ยายคุณหญิงก็ปรุงด้วยมือของป้าน้อมเท่านั้น นะ น้อยเลย …”
“แล้วมึงโทรมาหากูทำไม!!!!!!” สาวเจ้าตกใจเมื่อเสียงผรุสวาทปลายสายดังขึ้นอย่างคนอารมณ์เสียงอย่างหนักและปลายสายก็วางไปทันที เธอหยิบหมอนขึ้นมาก่อนจะก้มลงไปกรี๊ดใส่หมอนอย่างหัวเสีย
นี้ชีวิตของเธอที่เอาความสดความสาวไปแลกมาต้องพังทลายลงงั้นหรอ ไม่ … เธอไม่ยอม เธอต้องจับคุณราชาให้ได้ ไม่ว่าด้วยวิธีไหน ชาตินี้เธอถึงจะสบายสักที!
สาวเจ้าเดินๆไปเปิดลิ้นชักหยิบขวดยาเล็กๆใสๆที่บรรจุน้ำใสๆอยู่ด้านใน ก่อนจะเหลือบมองนาฬิกาและถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นว่าตอนนี้เที่ยงคืนกว่าๆแล้วสายไปที่จะทำการอะไรได้ จึงเก็บมันลงที่เดิมและคลานขึ้นมาบนเตียงอย่างขี้คร้านจะทำอะไรทั้งสิ้น ก่อนที่ในหัวจะเต็มไปด้วยแผลแปลกๆที่จ้องทำร้ายศัตรูก้างขวางคออันใหญ่ที่ขัดความสะดวกสบายของตน
‘ทำยังไงก็ได้ให้มันตาย’ คำๆนั้นที่เธอรับปากมาอย่างอึกอักและไม่สบายใจดังก้องอยู่ในสมองของเธอ แต่ยังไงก็ตามความโลภจากวัตถุนิยมที่เธอไม่เคยได้ไม่เคยมีมาก่อนก็ยังมีค่าเสียมากกว่าชีวิตของคนที่ชุบเลี้ยงเธอ … ไม่สนใจ ฉันจะรวย พอไอ้ราชาแก่นี้ตาย สมบัติทั้งหมดก็ต้องเป็นของฉัน ลูกไม่ได้ ก็เอาพ่อมันนี้แหละว่ะ!!!!
.
.
.
ในตอนเช้าตรู ของบ้านใหญ่ น้อยเดินโฉบฉายเข้ามาในห้องครัวที่บ้าน้อมกำลังปรุงอาหารให้คุณหญิงรสกรที่ดูเหมือนจะมีไข้อ่อนๆอยู่เพียงลำพัง และร้องทักป้าของเธอขึ้นอย่างชินปากโดยไม่สนใจอายุอานาม
“เดี๋ยวช่วยทำ”
“อ้าวอีน้อย ข้าว่าจะไปหาเอ็งอยู่พอดี” ป้าน้อมตอบไม่ตรงคำถามและไม่เปิดโอกาสให้น้อยแตะต้องกับโจ๊กหมูทรงเครื่องของคุณหญิงแม้แต่ปลายเล็บ
“มีอะไรล่ะ มาเดี๋ยวฉันช่วยทำ”
“ว่ะ เอ็งจะมาขยันอะไรตอนนี้ ออกไปก่อนเดี๋ยวคุณอเดลมาจะโดนดุ แล้วข้าจะตามไปคุยที่หลัง” น้อยหงุดหงิดใจทันทีที่ได้ยินแบบนั้น จะมาด่าอะไรเธอ พูดยังพูดไม่รู้เรื่อง โว๊ะ ไอ้ฝรั่งไม่มีรสนิยม!!!
“ป้าเดี๋ยวฉันทำเองไปพักผ่อนเถอะ”
“เอะอีน้อยนี้!” ป้าน้อมชูกระบวยตักโจ๊กขึ้นมาทันทีที่น้อยเกาะแกะแกมากๆ
“ป้าคุณหญิงมา” ไม่แปลกเลยที่คนใช้ที่ซื่อสัตว์อย่างป้าน้อยจะหันขวับไปมองทันทีที่ได้ยินชื่อของนาย แต่แล้วโอกาสนั้นเองน้อยก็รีบเทยาในขวดใสที่แอบยัดไว้ในเสื้อใสของตัวเองลงไปจนหมดขวด
“ไม่เห็นมีเลยนางนี้ อะไรของเอ็งนักหนานางน้อย!!!”
“โอ้ย ฉันไม่คุยกับป้าแล้วไปดีกว่า” น้อยเปลี่ยนเรื่องก่อนจะรีบออกมาจากครัวพอลับตาคนแววตาเจ้าเล่ห์ที่แสนงี่เง่าก็บังเกิดขึ้น
อาหารเช้าถูกตั่งโต๊ะก่อนที่คุณหญิงรสกรจะเดินลงมาจากบนบันไดในชุดเรียบร้อยสีชมพูอ่อนทำให้ลูกน้องของเจ้าจอมต่างพากันชื่นชมในใจว่าผู้หญิงกลางคนคนนี้ช่างสวยสะพรั่งราวกับแม่สาวแรกแย้มเสียจริงๆ ริมฝีปากสีชมพูของเธอยิ้มให้กับทุกคนที่เจอ ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะอาหารเพียงลำพัง
“ตาจอมจะกลับมาเมื่อไหร่หรือ?” เธอไถ่ถามอเดลที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักในท่าทีสำรวม ก่อนจะเหลือบมองน้อยสาวใช้ที่ทำท่าทางประหลาดๆไม่เป็นธรรมชาติเอาซะเลย แต่คุณหญิงก็ไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก
“ทันทีที่ส่งคุณฝ้ายกับน้องไปอยู่ที่ปลอดภัยครับ” น้อยที่ยืนแอบอยู่อ้าปากค้างเมื่อได้ยินอเดลพูดไทยคล่องปรือ คุณหญิงพยักหน้าก่อนจะกุมขมับและโจ๊กหมูทรงเครื่องและกระปุกใส่ยาเล็กๆก็พร้อมเสริฟอยู่ตรงหน้าเธอ
“ป้าน้อม ทำอาหารให้พวกหนุ่มๆพวกนี้ทานแล้วใช่ไหมค่ะ”
“คะ คุณหญิง ป้าทำข้าวต้มให้ทานกันหมดแล้ว คุณหญิงทานให้สบายใจเถอะนะค่ะ” คุณหญิงพยักหน้าก่อนจะหยิบช้อนจะตักโจ๊กเข้าปาก พร้อมๆกับสายตาของน้อยที่ลุ้นจนตัวโก่ง
“ฮุก … ” เสียงสำรองในลำคอของคุณหญิงทำให้ป้าน้อมและสาวใช้คนอื่นต้องรีบช่วยพยุงคุณหญิงไปเข้าห้องน้ำทันที
เพล้ง!
“นางบัว! เอ็งชนชามตกแตกได้ยังไง!!!” น้อยตะหวาดลั่นวิ่งมาดูซากจานที่บัวสาวใช้รุ่นน้องของเธอเผลอตื่นเต้นจนไม่ทันระวังปัดชามข้าวต้มของคุณหญิงลงพื้น
“ขอโทษจ๊ะ เดี๋ยวหนูจะเก็บให้”
“อะ… ฮึ้ย!” เธอจะเข้าไปทำร้ายบัวที่ก้มลงเก็บเศษชามกระเบื้องที่พื้นแต่ก็เหลือบไปเห็นอเดลที่ยืนหน้าง้ำมองอยู่ก็สะบัดหน้าเดินออกมาทันที
“แม่งจะมาอ้วกห่าอะไรตอนนี้ว่ะ โอ้ย ยากูก็หมดแล้วจะเอาที่ไหนมาฆ่าอีแก่นี้ว่ะ”น้อยพึมพำอย่างหัวเสียหลบเข้าไปหลังบ้านทันที เธอไม่ยอมหรอก ไม่ยอมจบแค่นี้แน่ๆ !!!!
=====================
มาอัพซะดึกเชียว ฮ่าๆๆๆๆ :hao7:
แอบขำนางน้อยตอนนี้ให้อารมณ์นางร้ายสติหลุด ฮิฮิ
เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
ฝากเพจนะค่ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:katai5:
-
ขอให้ทุกคนปลอดภัย คุณจอมจัดการไอ่ราชากับอีน้อยให้เละไปเลยนะ
-
ลุงจอมของฝ้าย รีบจัดการไอ้คุณพ่อราชาตัวดีไวๆนะ อ้อ กับน้อยอีกคนด้วย
-
สาธุ ขอให้โดนคุณพี่อเดลจับได้
รอตอนต่อไปปปป
-
อเดลเอายัยน้อยไปถ่วงด่วนๆเลย
แม่งโลภมากโดยไม่สนใจชีวิตของ
คนอื่นว่าจะเป็นยังไง :angry2: :angry2:
-
โถๆๆๆอีน้อยยยยย
แบบนี้ขอฆ่าหมกป่าได้ไหมคะเนี่ย ดูท่าถึงเข้าคุกก็ไม่สำนึกนะ
-
:pig4: :pig4: :L2:
-
เหอะ อินังน้อย กว่าแกจะทำในสิ่งที่แกคิดว่าจะสำเร็จ ฉันว่าแกจะถูกฆ่าซะก่อน อินังบ้า!!
-
เลวมากๆ มันใช่คนป่ะเนี่ย
-
ไอ้คนไม่รู้คุณคน ส่วนฝ้ายเนี่ยชีวิตจะอะไรนักหนานะ สงสารแทน
-
โหย จะฆ่าจะแกงกันหน้าด้านๆแบบนี้เลยหรอเนี่ย :mew5:
-
ตรงให้หนูฝ้ายมาจัดการแล้วละ
ไม่งั้นคุณหญิงแย่แน่ๆ
-
#อ่านสามตอนรวดดดดด
อย่างแรกนี่ วงสารทั้งฝ้าย ทัพ พล และจอมร้ายของเราจิงๆ โดนสารพัดจากอิราชาตกอับ
ส่วนราชานี่ สุดแสนจะเปนพ่อที่แย่เกินบรรยา ทำได้ทุกอยางเพื่อเงินเลยสินะ -_-^^^
ไม่รู้ว่าตอนหน้า พ่อของฝ้ายก้อจะทำตัวแบบนี้ไหม๊ =_=
-
{CH 27 Passionate}
“ฝ้ายเป็นอะไรเหรอ พลขอเข้าไปดูหน่อย”
“ทัพก็อยากดู ทำไมต้องปิดด้วย ฝ้ายเป็นอะไรรึเปล่า”
“ให้แฝดเข้ามาเถอะครับ” ผมพูดกับตาแก่โรคจิตที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เสียงตะแง้วๆของไอ้แฝดก็ดังซะจนผมที่เศร้าๆดราม่าอยู่กลายเป็นอารมณ์รำคาญเสียแทน ปกติแฝดไม่แง้วๆแบบนี้แสดงว่าเป็นห่วงผมมาก คือที่ผมบอกว่าอยากอยู่คนเดียวตั้งแต่แรก ผมก็ไม่ได้อยู่ตั้งแต่แรกแล้วแหละ เพราะมีคนหน้ายักษ์เงียบสงบไม่ไหวติงอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล แค่มองไปก็ไม่กล้าดราม่าแล้ว ไหนจะเสียงตะแง้วของสองแฝดอีก โอ้ย พอเถอะ ผมไม่มีสิทธิเล่นบทนางเอกซินผู้อาพับ นั่งร้องไห้รอเจ้าชายมาปลอบโยนได้หรอก แหม =_=’
เรื่องพ่อ ผมก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน แต่ผมแทบบ้าเมื่อรู้ข่าวว่าชายผู้เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนมากกว่าลูกที่อดมื้อกินมื้ออยู่ที่บ้านมีอันตรายถึงแก่ชีวิต ลายมือที่เคยเขียนโพยไพ่ โพยหวย โพยบอล ให้ผมเห็นบ่อยๆเมื่อก่อน ผมไม่มีวันลืม เพราะเค้าเป็นคนทำให้ผมรู้ลู่ทางการหาเลี้ยงน้องในเวลาที่เค้าไม่อยู่ หึ ทั้งโน้นทั้งนี้ เค้าก็ทิ้งวิชาเลวๆไว้ให้ผมไม่น้อยเลยทีเดียว
“คุณจอม” ผมเอ็ดขึ้นเมื่อคุณจอมโผล่มาเอาแขนคล่อมผมยิ้มอบอุ่นให้ หึ ผมเขินไม่ลงหรอก ได้ยินเสียงแง้วๆของสองแฝดอยู่ด้านนอกขนาดนั้นเหมือนทัพจะร้องไห้อยู่มะรอมมะร่อ
“สามทุ่มแล้วนอนซะ ฉันจะไปจัดการแฝดเอง”
“หึ ผมอยากนอนกับแฝด”
“หึหึ หลับซะ พรุ่งนี้ต้องเดินทาง”
“เอาแฝดมานอนด้วยนะครับ น้องจะร้องแล้ว เดี๋ยวโรงพยาบาลแตกนะ”
“หึหึ เชื่อใจฉันสิ ฉันทำได้ทุกอย่างที่นายทำได้นั้นแหละ หลับซะ”
“ผมนอนไม่หลับ เอาผมไปด้วยได้ไหม ผมไม่กลัว ผมอยากไปด้วย”
“No baby” โว๊ะ ไม่ต้องมาทำเสียงกระเซ้าซะให้ยาก หึ ไม่พอจะก้มลงมาหอมกระหม่อมผมยกใหญ่อีกด้วย นิสัยแบบนี้แหละ เป็นนิสัยของตาแก่ขี้หื่น นั้นแหนะ จุ๊บเริ่มลามมาหอมแก้มผมแล้ว หึ จมูกผมแล้ว … น่ารักจริงๆหมาตัวใหญ่ของผม
“พอแล้ว จะให้ผมนอนไม่ใช่หรอไง”
ผมดันหน้าจอมร้ายออกเขายิ้มเจ้าเล่ห์และกดหน้าลงมาจุ๊บปากผมอย่างแรงและผละตัวออกจากผมและเดินออกไป ผมเม้มปากมองตามหลังจนประตูปิดลง เสียงแง้วๆของสองแฝดชะงักลงกลายเป็นเสียงบ่นง๊องแง๊งและค่อยๆห่างออกไป เฮ้อ … นี้ผมต้องรออีกนานแค่ไหนที่ชีวิตผมจะหมดเวรหมดกรรม มีชีวิตปกติเหมือนคนทั่วไปสักที … เมื่อไหร่ที่ผมจะไม่ต้องร้อนใจ ไม่ต้องร้องไห้แบบนี้อีก … ความเป็นกูมันค้ำคออยู่จริงๆ
-จอมร้าย-
“ลุงจอม ฝ้ายเป็นอะไรหรือครับ ฮึก ” หน้าแดงๆของเจ้าขุนพลเริ่มสลอนขึ้นมาอีกแล้ว หึ เมื่อตอนกลางวันเจอแค่เจ้าแฝดขี้คุยอย่างขุนทัพคนเดียว แต่ตอนนี้มาแพคคู่ เฮ้อ
“ไม่เป็นไร แค่พักผ่อน”
“แต่ทัพอยากเห็น เมื่อตอนกลางวันก็ดูป่วย ฮึก ฝ้ายไม่สบายบ่อยมากต้องให้พวกเราดูแลถึงจะหาย” พูดไม่พอยังกระโจนเข้ามาเกาะขาผมไว้อีก
“ใช่ๆ ลุงจอมต้องให้พวกเราเข้าไปนะ”พอเจ้าแฝดพี่เห็นก็ทำตามแฝดน้อง ผมมองไปเห็นไอ้เรกกี้กำลังยืนขำอยู่ไม่ห่าง เดี๋ยวพ่อก็ตบดิ้น =_=’
“อยากได้กันดั้มตัวใหม่ไหม” เสียงบ่นง๊องแง๊งหยุดชะงักลง ผมก้มลงไปเอามือวางไว้บนหัวของไอ้สองแฝดคนล่ะข้าง
“ถ้าหยุดงอแงและไปนอน พรุ่งนี้จะพาไปเที่ยวและจะซื้อของเล่นให้ โอเคไหม”ผมว่าและพยายามทำเสียงให้เหมือนกับคุยกับเจ้าเด็กที่ไม่สบายนอนสลบอุตุอยู่ในห้อง หึหึ
“คะ ครับ พวกเราจะไม่งอแง”
“งั้นไปนอน เรกกี้…”
“แต่คุณลุงต้องไปส่งพวกผมนะ นะ ฮึก ผมกลัวผี ฝ้ายเคยบอกโรงพยาบาลผีเยอะ” เอ๊า ไอ้เด็กฝ้ายไปสอนอะไรน้องแปลกๆอีกล่ะ ฮึ แสบนักเชียวนะ
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะย่อตัวลงไปทำแขนตั้งฉาก เจ้าแฝดมองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนจะพากันปีนขึ้นมานั่งบนแขนผมคนล่ะข้าง ตัวหนักนะเนี้ย นี้ไอ้เด็กผอมๆแบบนั้นต้องอุ้มลูกหมาสองตัวนี้ประจำเลยหรอเนี้ย หาเรื่องให้ประหลาดใจได้ตลอดเลยนะ
ผมอุ้มสองแฝดเข้ามาอีกห้องข้างๆ วางเจ้าแฝดลงบนเตียงที่วางอยู่คู่กัน ซึ่งผมให้เจ้าเรกกี้ไปขอทางโรงพยาบาลให้จัดเตียงเสริมให้ แหม พอรู้ว่าจะได้ไปเที่ยวกับได้ของเล่นตาปรือกันเชียวนะ ติดเชื้อพี่มาเยอะล่ะสิ
“นอนซะ” พอส่งได้ถึงเตียงผมก็ทำท่าจะเดินออกมา
“ลุงจอม” ผมหันไปมองเจ้าแฝดที่เรียกผมขึ้นพร้อมกัน ถ้าตาจะปรือกันขนาดนี้ก็หลับไปเถอะ สบายใจแล้วนี้จะได้ไปเที่ยวด้วย หึหึ
“พวกเราจะปลอดภัยใช่ไหมครับ” ผมเลิกคิ้วมองเจ้าแฝดน้องที่ตาแดงกล่ำเหมือนจะร้องไห้ทั้งๆที่ตาปรือแต่ก็ไม่ยอมหลับ
“ฝ้ายร้องไห้เยอะมากตอนอยู่ในป่า พวกเราไม่อยากเห็นฝ้ายร้องไห้” ได้ข่าวว่าเอ็งก็เพิ่งร้องไห้มามาดๆนะเจ้าขุนพลตอนอยู่ในป่านี้เก่งกว่าเพื่อน พอออกมาจากป่าแล้วขี้แยเชียว
“ฝ้ายน่าสงสาร” เจ้าแฝดพี่พึมพำขึ้นหันไปกอดแฝดน้องที่ตาปิดไปแล้ว
“ใช่ ฝ้ายน่าสงสาร”
เสียงพึมพำดังออกมาจากเจ้าแฝดน้องตัวแสบและเสียงลมหายใจของทั้งคู่ก็ดังผสานกันเป็นจังหวะ หึ … ไว้ใจกันเถอะ เรื่องนี้มันต้องจบให้ไวที่สุด จะไม่มีใครต้องมาเจ็บตัวเพราะเรื่องนี้อีก ต่อจากนี้สายเลือดจะไม่ใช่ข้ออ้างในการลงโทษคนผิดอีกต่อไป …
พอกันทีกับวงจรอุบาท …
ผมเดินกลับมาที่ห้องโดยกำชับให้เรกกี้ดูแลแฝดอย่างใกล้ชิด กลัวที่ตื่นขึ้นมาวันพรุ่งนี้จะมีใครสักคนหายไป ผมได้ถูกฉีกเลือดฉีกเนื้อกินจากไอ้เด็กที่นอนหลับเป็นก้อนกลมๆอยู่บนเตียงคนไข้แน่นอน หึ ห้องโน้นให้ไอ้เรกกี้ดูแล ส่วนห้องนี้ ผมดูแลเอง ผมเดินไปลูบกระหม่อมเหม่งใสเบาๆอย่างอ่อนโยนก่อนจะก้มลงไปหอมเจ้าของร่างน้อยนั้นอย่างปลอบใจ
“นอนซะ พรุ่งนี้จะพาไปเที่ยว” ผมว่าและหอมลงแก้มใสอีกหนึ่งที
ก่อนจะพาตัวเองเดินเข้ามาในห้องน้ำล้างหน้าล้างตาที่อ่าง ก่อนจะสะดุ้งเมื่อแขนเล็กๆมากอดผมไว้จากด้านหลัง เงาสะท้อนในกระจกทำให้ผมเหยียดยิ้มเมื่อเห็นหน้าแดงกล่ำของเจ้าจอมใจตัวแสบของผม
“ไง ยังไม่นอนอีกหรือไง”
“ผมนอนไม่หลับ”
“แล้ว ?”
“ผมขอโทษที่ดื้อ ไม่เชื่อใจในความรักของคุณ ผมบอกพ่อคุณไปว่า ผมไม่ได้รักคุณ ฮึก ความจริงผมรักคุณมาก ผมขอโทษ”
“หึหึ ชดใช้ยังไงดีล่ะ” ผมหันไปอุ้มเจ้าแสบมาวางบนอ่างล่างหน้าและแทรกตัวไปอยู่หว่างขาเจ้าตัวแสบที่ทำหน้ามู่ตู้ก้มต่ำมองมือตัวเองไม่กล้าสบตาผม แต่ฝ้ายก็ยังเป็นเจ้าฝ้าย ความอายมีได้แค่แปปเดียวเท่านั้น
แขนเรียวยกขึ้นโอบรอบคอผมก่อนที่ริมฝีปากคนเก่งจะเหยียดยิ้มอย่างยั่วยวน ทั้งๆที่แก้มยังแดงไม่เลิกแปปนี้นั้นแหละ หึหึ ซ่านักนะ เดี๋ยวก็ปราบให้เข็ดซะหรอก
“ล็อกห้องหรือยัง” ผมกระซิบพร้อมกับหอมที่ซอกคอหอมกรุ่นนั้น เจ้าตัวน้อยของผมพยักหน้า หึหึ เตรียมตัวมาแล้วสินะ เจ้าแผนการจริงๆ
“นี้ในโรงพยาบาล ไม่ถือใช่ไหม” ผมถามอีกรอบพร้อมกับจุ๊บลงเบาๆที่ริมฝีปากที่เผยอน้อยๆน่ารักตรงหน้า … ยั่วยวนจริงๆ น่ารักจนแทบผมจะลืมทุกอย่าง ไม่สามารถควบคุมอะไรได้อีก … รัก รักเหลือเกิน
“ผมรักคุณ ฮึก คุณจอม” ผมเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อยของผม
ก่อนจะมอบจูบอันร้อนแรงให้เด็กน้อยแสนเจ้าเล่ห์ของผม … ตั้งแต่ตอนไหนนะ ที่ผมทั้งรักและหลงเด็กน้อยของผมขนาดนี้ … ไม่สนแล้ว ผมไม่สนอะไรอีกต่อไปแล้ว
“อ่ะ คุณจอม จะ เจ็บ ฮื่อ พอเถอะ อ๊า ผมไม่ไหวแล้ว” เสียงกระเซ้าร้องบอกผมที่กำลังฟัดตัวเล็กขาวผ่องอย่างหมั่นเขี้ยวบนเตียงคนไข้ … รอบที่เท่าไหร่แล้วผมจำไม่ได้ รู้แต่ว่าผมไม่เคยจะอิ่มเอิ่มกับร่างกายที่ผมหลงใหลนี้แม้แต่นิดเดียว
“อะ อะ อ๊า” สิ้นเสียงน่ารักนั้นผมล้มลงกอดตัวเล็กเอาไว้แนบอก
น้ำขาวใสที่ผสมปนเปของเราสองคนละเลงไปทั่วเตียงคนไข้และที่ร่างกายของจอมใจ ผมเหยียดยิ้มก่อนจะจูบลงเบาๆที่จมูกน้อยๆหายใจเป็นจังหวะ และผละตัวลุกขึ้นอุ้มเด็กน้อยของผมเข้าไปในห้องน้ำด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่าของตัวเอง จัดการทำความสะอาดเจ้าตัวน้อยที่สลบไปแล้วเรียบร้อย ไม่ลืมที่จะเอาผ้าปูที่นอนสำรองในตู้มาปูให้เด็กน้อยผมสบายตัวเวลานอนอีกด้วย
ถ้าไม่ติดว่าอยู่ที่โรงพยาบาล ผมคงมีเวลาตักตวงความรักของเราได้มากกว่านี้ เอาไว้เรื่องจบสิ้น … ผมจะไม่ให้จอมใจลุกจากเตียงได้เลย คอยดูสิ …
ผมเหยียดยิ้มก่อนจะอุ้มจอมใจที่อยู่ในชุดคนไข้ร่างกายหอมกรุ่นมาวางไว้บนเตียงและโอบกอดร่างบางเอาไว้แนบอก …
ราตรีสวัสดิ์นะจอมใจของพี่ …
.
.
.
ค่ำคืนนั้น ณ บ้านใหญ่ คุณหญิงรสกรนอนไม่ได้สติอยู่บนห้องนอนหรู โดยมีนางกำนัลดูแลอยู่ในห่างราวกับราชินีผู้สง่างามที่กำลังประชวรด้วยพิษไข้หนัก ข้าวปลาไม่ยอมกินเพราะไม่ว่าจะกินไปเท่าไหร่ก็อาเจียนออกมาเท่านั้น จนอเดล หนุ่มลูกครึ่งท้องเรียกแพทย์มาตรวจจึงได้รู้ว่าอาการดั่งกล่าวเป็นเพราะความเครียดที่สะสมและจะหายได้หากได้รับการพักผ่อนที่เหมาะสมและกินยาตามที่แพทย์แนะนำ
“เธอน่าสงสารจังเลยนะค่ะ”
ป้าน้อมพูดเบาๆกับอเดลที่ยืนหลังตรงจ้องมองคุณหญิงอยู่ปลายเตียง ข่าวอาการป่วยของคุณหญิงยังไม่ได้แจ้งให้เจ้านายรู้เพราะเขารู้ดีว่าทางนั้นเรื่องยังไงไม่คลี่คลายและถ้าหากเขาตัดสินใจแจ้งข่าวนี้ไป เจ้านายของเขาต้องหัวหมุนเอาซะมากๆ และในเมื่อสถานการณ์ยังอยู่ในระดับที่เค้าสามารถควบคุมได้ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรทั้งสิน และเขาเองก็ไม่ยอมให้มีปัญหาเช่นเดียวกัน
“ป้า ป้า” เสียงกระซิบกระซากทำให้ป้าน้อมหันไปมอง
ก่อนจะจิ๊ปากอย่างรำคาญเมื่อเห็นหลานสาวทรงโตของตัวเองกำลังชะเง้อชะแง้เข้ามาในห้องอเดลหรี่ตามองอย่างไม่ไว้วางใจ ก่อนจะเดินไปยืนตรงหน้าสาวใช้คนที่เคยพยายามยั้วยวนเค้าอยู่เมื่อไม่นานมานี้
“มีอะไร”
“เอ่อ … ฉันแค่มาถามอาการคุณหญิงน่ะ”
“ชั้นสอง ไม่อนุญาตให้ใครขึ้น นอกจากฉันและป้าน้อม”
“อ่า … จ๊ะ ๆ ขอโทษนะฉันไม่รู้จริงๆ” น้อยแกล้งทำหน้าใสซื่อ
ก่อนจะวิ่งลงมาจากบันได ผ้าถุงแทบหลุด ก่อนจะหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินมาหลังบ้าน โดยไม่ทันสังเกตว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าสายตาของหนุ่มลูกครึ่งที่เดินตามลงมา ตาคมหรี่มองสายใช้ทรงโตที่กำลังเหวี่ยงผ้าอะไรสักอย่างไปรอบๆอย่างหงุดหงิด ก่อนจะนั่งคลุกฝุ่นคลุกดิน คว้าเอามือถือเครื่องหรูใหม่กริบขึ้นมามองแล้วทำท่าจะปาทิ้งแต่ก็ชะงักเก็บลงกระเป๋าไป ก่อนจะลุกขึ้นและเดินเข้าห้องไปทันทีทันใด …
สาวใช้คนนี้มีนิสัยประหลาด ประหลาดจนเขาต้องสงสัย
ครืดดดดดดดดดดดด ครืดดดดดดดดด
ระบบสั่นของโทรศัพท์เครื่องดำคมเข้มของอเดลทำงานขึ้นภายในเสื้อสูทสีดำ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะคว้าออกมามองและเหยียดยิ้มหน่อยๆก่อนจะกดรับอย่างไม่คิดอะไร
“ฮัลโหล” เสียงบ่งบอกสัญชาติเปร่งไปยังปลายสายที่มีเสียงเด็กร้องไห้อยู่ใกล้ๆ
“เฮ้ เดล โทษทีนะที่โทรมาดึกๆ คือตอนนี้แฝดร้องไห้หนักมาก ไอไม่รู้จะทำยังไง” ภาษาไทยสำเนียงแปร่ง
“โอ๋สิ” ร่างสูงพูดออกไปแบบง่าย และนึกคำเมื่อเด็กอยู่กับเด็ก ก็ไม่แปลกที่จะไม่มีใครโอ๋ใคร
“Stupid !!!” ปลายสายด่ามาก่อนที่เขาจะได้ยินเสียงเด็กร้องไห้เรียกชื่อของคู่หูลั่น
“หึหึ แล้วนายไปทำยังไงให้เด็กร้อง”
“ไอ หลับอยู่ดีๆ เด็กสองคนนี้ก็ตื่นขึ้นมา ฮึบ ไม่ร้องนะ ฮัลโหล ตื่นขึ้นมาร้องเอง” เสียงแปร่งๆนั้นทำให้เค้านึกขำ
มาไทยพร้อมกันแท้ๆเค้ากลับพูดชัดกว่าเยอะ อาจจะเป็นเพราะเรกกี้ต้องไปๆมาๆระหว่างประเทศบ่อยครั้งกว่าเขา เลยทำให้ภาษาไทยของคนปลายสายที่กำลังหัวหมุนอยู่ตอนนี้ค่อนข้างต่ำกว่าเขาเยอะมาก
“แล้วทำไมยูไม่เรียกพยาบาล”
“… คะ คือ … โอ้ยยยยย ขุนทัพไม่ไปห้องโน้นนะครับฝ้ายนอนแล้ว”
‘ฮึก คิดถึงฝ้ายยยยยยยยยยยย แงงงงงงงงงงงง’ สองเสียงผสานกันทำให้เขาต้องสะดุ้ง สงสัยฝั่งโน้นคืนนี้คู่หูของเค้าจะไม่ได้นอนเป็นแน่
“ว่าไงยู ยังอยู่ไหม”
“อยู่ๆ คือไอ เพิ่งนึกได้ แค่นี้ก่อนนะ ไอไปเรียกพยาบาลก่อน”
“เดี๋ยว”
“อะไรอีก ไอยุ่งมากเลยนะ!”
“มีปุ่มกดอยู่บนหัวเตียงรึเปล่า กดตรงนั้นก็ได้ เดี๋ยวพยาบาลมาเอง”
“มีจริงหรือ โอเคๆ แค่นี้ก่อนนะยู” แล้วปลายสายก็ตัดไป อเดลเหยียดยิ้ม มองโทรศัพท์ตัวเองที่กำลังจะดับวูบไป …
“เฮ้ !” เสียงด้านนอกทำให้เค้าหันไปมอง
แต่แล้วก็ต้องดึงหน้านิ่งกลับมาอีกรอบ ผู้หญิงคนที่ดูร้ายกาจในสายตาเค้ากลับมาวนเวียนอีกครั้ง ในเสื้อผ้าน้อยชิ้นสีฉูดฉาดราวกับหลุดออกมาจากหนังสมัยก่อน เค้าเกือบเผลอคำออกมาเสียด้วยซ้ำ
“ฉันรู้นะว่านายฟังภาษาไทยออก พูดกับฉันหน่อยสิพ่อหนุ่ม” อเดลหลับตาลงพักนึงก่อนจะลืมตาขึ้นมาแสร้งเหยียดยิ้มขึ้น
“ว่าไงครับ” เสียงมาดเข้มนั้นเปร่งออกมา ทำให้น้อยรู้สึกหลงแบบแปลกๆมากว่าตอนที่ถูกมองด้วยสายตาเหยียดเมื่อสักครู่
“อยากจะลองของไทยบ้างไหมจ๊ะ”
“ถ้าอร่อยสมคำร่ำลือก็น่าลองนะ”
“แหม แล้วทำมาเป็นไม่สนใจ กันนะ” เขาเกือบหลุดคำขึ้นมาจริงๆเมื่อเห็นน้อยโยกย้ายส่ายเอวไม่รู้ประสีประสาอะไรกับเขา มันไม่ได้ทำให้เค้ามีอารมณ์แม้แต่น้อย
“ก็ต้องเล่นไปตามเกมสิ” อย่างที่อเดลบอก
เค้ารวบเอวทรงอวบของน้อยเข้ามาใกล้ก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มหนาเตอะไปด้วยแป้ง กลิ่นหอมฉุนของแป้งนั้นทำให้เค้าแทบสบถออกมาดังๆ กลิ่นตัวคู่หูของเค้ายังดูถูกใจเขามากกว่านี้เสียอีก
“ไปในห้องกันเถอะ” เค้าว่าก่อนจะเดินจูงร่างของน้อยที่อ่อนระทวยอยู่ให้เดินตามเข้ามาภายในห้องของสาวเจ้าที่สวมบทเป็นสาวในยุคคุณปู่
พอเข้ามาในห้องได้ สาวเจ้าก็กระโจนเข้ามาอย่างที่เค้าไม่ทันทั้งตัว แต่แล้วอเดลก็จัดการพลิกตัวกลับมาเป็นฝ่ายควบคุมเสียเอง เขาผลักร่างอวบของน้อยลงบนเตียง ก่อนจะล้มตัวคร่อมสายตาอันยั่วยวนกับร่างกายอันบึกบึนนั้นทำให้ใครต่อใครต่างหลงได้ไม่ยาก
“แหม ร้อนแรงจังนะพ่อคุณ” อเดลเหยียดยิ้มก่อนจะลูบไปตามใบหน้ารูปสวยแต่หนาเตอะด้วยเครื่องสำอางจรดปลายแขน
กริ๊ก
“ต๊ายยยยย ซาดิสด้วยเหรอจ๊ะ มาๆ รับได้หมดจ้า” เธอตาโตขึ้นทันทีที่มือข้างนึงของเธอถูกล็อกด้วยกุญแจมืออันใหญ่ อเดลเหยียดยิ้มก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วไม่สนใจเสียงโวยวายของสาวเจ้าที่ดังขึ้นอย่างแปลกใจ
อเดล รื้อค้นไปทั่วห้อง ก่อนจะหยุดชะงัดกับขวดแก้วเจ้าปัญหาที่น่าสงสัย เค้าหยิบมันใส่กระเป๋า ก่อนจะเดินออกมาจากห้องโดยไม่สนใจเสียงหวีดร้องน้อยแต่อย่างใด แต่ก่อนจะออกไป เค้าหันกลับมาเอามือจ่อที่ริมฝีปาก ให้น้อยเงียบปากลง
“ถ้าไอ้ขวดบ้านี้มีอะไรน่าสงสัยแม้แต่นิดเดียว … เธอตาย” เสียงหวีดร้องนั้นเงียบลงทันใด อเดลเดินออกมาจากห้องตรงไปที่เรือนหลังใหญ่ในทันที
ทิ้งให้น้อยนั่งเหงื่อตกและช็อกกับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ไหนราชาบอกเธอน่าหลงใหลมากกว่าใครยังไงล่ะ ทำไมไอ้ลูกครึ่งนี้ถึงยั่วยากยั่วเย็นนัก!!!
ตาย …งานนี้เธอแย่แน่!!!!
==============================
มาแล้วจ้า ตอนนี้มาแบบซอร์ฟๆ อิอิ :hao7:
คนเขียนเขียน NC ไม่เป็น ฮ่าๆๆ เจอกันตอนหน้าค่า ตอนหน้าเรื่องน่าจะเดินไปได้ไกลกว่านี้เลยแหละ
ขอโทษที่หายไปนานนะค่ะ ไปทำงานต่างจังหวัด + ไม่สบาย
ฝากเพจจ๊ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
เจอกันตอนหน้าค่า
:bye2:
-
ขอให้จัดการได้เร็วๆเถอะ
-
อร๊ายย. อีน้อยตายแน่ๆๆๆ.
-
พี่จอมร้ายกับน้องจอมยั่วนี่เข้ากันดีจริงๆ อเดลนี่ก็เก่งไม่หลงกลยัยน้อยเน่านั่นด้วย เรกกี้ก็สู้ๆนะสองแฝดเลี้ยงง่ายจะตาย
-
น้อยนี่ยังแย่เหมือนเดิม
-
จอมใจร้ายไม่ยอมให้แฝดเข้าไปหาฝ้าย
-
ยัยน้อย เธอตายแน่!!!!!!!
ขอให้จัดการเรื่องยุ่งได้ซะทีน๊าาา ไม่อยากกินมาม่าแร้วอ่าาาาาา ><
-
สมน้ำหน้าอีนังน้อย :laugh:
-
น้อยเอ้ย ขอให้ศพยังสวยๆนะหนู
แอบสงสารเรกกี้ รับมือแฝดยังไม่ค่อยจะไหวเลย (แต่เด็กนี่มันซื้อได้ด้วยกันดั้มว่ะ แหม่ๆๆๆ ต้องให้ฝ้ายอบรมซะแล้ว)
-
สมน้ำหน้า :z6:
-
นังน้อยตายๆๆๆๆ หึหึ :beat:
-
ฮ่าๆๆ นังน้อยตายแน่ o18
-
พี่จอมร้ายจะทำยังไงต่อไปน้าาาา
รอตอนต่อไปปปป
-
รู้สึกเป็นห่วงคุณแม่ของนายจอมร้ายจัง :sad4:
ฮาเรกกี้เลี้ยงแฝด :m20:
-
แกตายแน่ อินางน้อย 5555
ว่าแต่ คุณจอม กะ น้องฝ้าย นี่ร้อนแรงกันจังน้า
-
o13
-
ลากน้อยไปเก็บไป เธอหมดหน้าที่แล้ว
-
ขอให้จัดการคนร้ายได้เร็วๆเถอะ
-
:mew5: อีน้อย เอ็งตายหยั่งเขียดแน่ๆ
-
อยากอ่านอีกกกกกกกก
-
{CH 28 Shootout}
อูย ไอ้บ้า ตาแก่โรคจิต ไอ้มนุษย์ถึก แม้ม … สะโพกกูเคลื่อนแล้วมั่ง ฮือ ไอ้บ้า!!!!
“มองหน้าแบบนี้อยากโดนดีหรือไง”
“ฮึ ไอ้บ้า” ผมบุ้ยปากก่อนจะมุมหัวเข้ารถที่มาจอดรออยู่ก่อนแล้ว เจ้าแฝดที่นั่งเล่นกันดั้มของเล่นใหม่พากันหัวเราะคิกคักและเอาของเล่นมาชนกันแกร็กๆ ไม่ได้สนใจอาการเจ็บของผม คนบ้าอะไรถึกซะผมหลับไปไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ไอ้ตาแก่บ้าบอคอแตก บุ้ยๆ
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะกระจกทำให้ผมกันไปมองและต้องขมวดคิ้วย่นหน้าใส่ตาแก่โรคจิตที่ทำท่าทางอารมณ์ดีเหลือเกินนะ ผมหันหน้ามาอีกข้างอย่างไม่สนใจ หึ แย่งกันดั้มไอ้แฝดเล่นซะดีไหมล่ะ มันเล่นไม่ห่วงพี่มันเลย ป๊าดโธ่!
วืดดดดดดดดด
ผมหันขวับมา เฮ้ย ทำไมกระจกมันเลื่อนเปิดเองได้ง่ะ ผมหันไปค้อนเรกกี้ที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถตาเจ้าเล่ห์เหล่มองกระจกมองหลังมาอย่างขำๆ พอกันทั้งบ่าวทั้งนาย
“อีกสามวันเจอกัน”
“หึ” ผมเชิดคอกอดอกหันมาทางอื่น ไอ้คนบ้า เห็นคนเค้ายอมหน่อยทำเป็นได้ใจ จำไว้เลยนะ จำไว้เลย
“ฝ้ายๆ ดูนี้ ….อ่ะ ฝ้ายหน้าแดง ไม่สบายหรอ” เจ้าทัพที่นั่งข้างๆผมเหมือนจะเรียกให้ดูอะไรสักอย่าง และด้วยความไร้เดียงสา เลยทำให้ผมต้องก้มหน้างุดไม่ได้ไอ้แก่โรคจิตเห็นร่องรอยในใจที่สะท้อนออกบนหนังหน้าหนาๆของผม -/////-
“หึหึ ไหนหันหน้ามามองกันหน่อย” ผมไม่ทำตามและเอามือตะปบไปที่ปิดกระจกกระจกเลื่อนขึ้นแต่แล้วก็ต้องชะงักมือเมื่อมือหนาๆยื่นมาวางไว้บนหัวผมอย่างอ่อนโยน
“จะรีบไปหา” ผมกัดฟันพยายามจะไม่ยิ้ม หันไปหน้างอคอหักใส่ไอ้แก่โรคจิตและพูดขึ้นอย่างแง่งอน
“ถ้าไม่รีบมาจะงอนให้นานๆๆๆๆๆๆๆ เลย” ผมว่าและหันมาส่งสายตาอาฆาตให้เรกกี้ที่ไม่ออกรถสักทีไม่รู้รออะไร
“บ๊ายบายฮะ คุณลุง พวกผมไปเที่ยวก่อนนะ ฮิฮิ” ไอ้แฝดพูดพร้อมกัน ก่อนที่กระจกจะเลื่อนขึ้น ผมหันไปมองตาแก่ผ่านทางกระจกมองข้าง จนสุดทางโค้งและลับตาไปในที่สุด … ตามมาเร็วๆนะตาแก่ …
.
.
.
เมื่อจอมใจลับตาไปแล้ว เจ้าจอมจึงหันกลับมาขึ้นรถคันที่จอดเตรียมไว้อีกด้านและออกคำสั่งให้กลับกรุงเทพให้ไวที่สุดโดยทันที โดยไม่ทันสังเกตว่ารถเก๋งคันเก่าๆ ได้ขับตามฝ้ายและแฝดออกไปด้วย
ทางด้านฝ้ายที่ออกเดินทางมาได้สักพักใหญ่ๆ เพื่อมุ่งหน้าไปยังที่พักช่วงคราวที่เจ้าจอมจัดการให้ โดยมีบอดิการ์ดตามติดไปด้วย 5 คนรวมคนสนิทขอเจ้าจอมทิ้งไว้ให้คอยอารักขาอยู่ไม่ห่าง ฝ้ายเองที่นั่งมองสองแฝดเล่นอยู่สักพักก็หลับตาลงด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากเกมรักที่ร้อนแรงเมื่อคืนของเค้าและจอมร้าย
“อะ ฝ้ายหลับๆ ฮิฮิ อาเรกกี้ครับ ผมขอโทรศัพท์ถ่ายรูปโหน่ยยยยย คุณลุงบอกให้ถ่ายไปให้ดู และจะได้หุ่นยนต์ อิอิ”
เสียงตะแง้วๆนั้นทำให้เรกกี้ที่ขับรถอยู่เผลอปล่อยคิกคักออกมา ถึงเมื่อคืนเจ้าสองแฝดจะป่วนเขาจนไม่ได้หลับได้นอนแต่ด้วยความน่ารักของแฝด เค้าจึงไม่ถือสาหาความอะไร เพราะตอนสุดท้ายพยาบาลสาวแสนสวยก็เข้ามาช่วยเข้าสงบศึกอยู่ดี ขืนปล่อยไปห้องโน้นได้ นายเหนือหัวอย่างจอมร้ายต้องฆ่าเขาตายแน่ๆ
“พวกยูจะแล้งพี่ยูง๊านเหรออออ”
“อารายน๊า” ขุนทัพชะเง้อชะแง้ทำหน้าเหรอหรามา แกล้งฝรั่งหลงเมืองที่เลิกคิ้วมองหน้าตากลมดิกที่หัวเราะคิกคักผ่านทางกระจกหลังและหัวเราะออกมาบ้างเมื่อรู้ว่าแฝดกำลังหยอกล้อกับเค้าอย่างน่ารักน่าชัง
“โผ้มถามมาพวกเจ้าตัวน้อยอย่างยู จะแกล้งพี่ชายยูจริงๆเหรอ”
“ต้องงี้สิพี่เรกกี้ พี่เรกกี้ต้องพูดช๊าดช๊าดน๊า จะได้มีแฟนเป็นสาวไทยได้ อิอิ” เจ้าแฝดขุนพลพูดขึ้นบ้าน
ไม่พอยังเอากันดั้มมาชนแขนเค้าเหมือนอยากจะเล่นด้วยเต็มแก่ ซึ่งแน่นอนตลอด2 วันที่ผ่านมาพี่เลี้ยงจำเป็นฝรั่งเพื่อนซี้ของสองแฝดเป็นเพื่อนเล่นที่ดีมากๆ เล่นตามเกมสองแฝดตลอด มีกันดั้มเล่นกันดั้ม ไม่มีอะไรก็แบกสองแฝดเล่นขี่ม้าคนล่ะรอบ เหมือนที่ฝ้ายเคยทำตลอดมา
“ฮ่าๆๆๆๆ ไออยากมีน้องแบบพวกยูจัง อะนี้ครับ” ว่าแล้วก็ส่งโทรศัพท์เครื่องหรูสีดำของตัวเองส่งให้สองแฝด เจ้าแฝดมือฉมังและฉลาดเกินไว จำได้ทุกขั้นตอนที่เรกกี้เคยสอนเอาไว้ก่อนหน้าที่ และแชะภาพหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มส่งไลน์ไปหาเจ้าจอมไม่หลงส่งไปให้ผิดคน
“อ่ะ ลุงตอบกลับมาแล้ว ‘น่ารัก’ อิอิ เขิน”
“เขินอะไรพล ลุงจอมชมฝ้ายนะ” เจ้าทัพหน้าซื่อตาใสเอียงคอถามอย่างสงสัย เจ้าพลหันมาก่อนจะมะเหงกหัวน้องชายไปเบาๆหนึ่งที
“เขินแทนฝ้ายน่ะสิ ลุงจอมชมฝ้ายแบบนี้แสดงว่าลุงจอมเลิฟๆฝ้ายนะ อิอิ”
“งั้นทัพก็เลิฟๆฝ้ายเพราะทัพก็มองว่าฝ้ายน่ารัก อิอิ เลิฟๆ พลด้วย แถมยังเลิฟๆเรกกี้ด้วยนะ”
“โธ่ ทัพนี้เด็กจริงๆ”
เจ้าเด็กน้อยทัพส่ายหัวไปมาวางท่าเป็นผู้ใหญ่ก่อนจะส่งโทรศัพท์คืนเรกกี้ที่นั่งมองอยู่อย่างยิ้มๆ และหันมาซุกฝ้ายหลับตาลง พอเจ้าทัพเห็นแบบนั้นเลยไม่ยอมแพ้ดุกดิกๆอยู่อยู่ในซอกอีกข้างของฝ้ายที่นั่งคอทับคออ่อนอยู่และโอบกอดพี่ชายของตนไว้อย่างรักใคร่ เรกกี้มองผ่านกระจกหลังและอยากจะจอดรถไปนอนซุกด้วยเพราะมันช่างอบอุ่นซะจริงๆ
-ฝ้าย-
“คุณฝ้ายครับ คุณฝ้าย” ผมงึมงำลืมตาขึ้น … ถึงแล้วหรอ ฮ๊าวววววว ง่วงจัง…
ผมลุกขึ้นนั่งดีๆ ก่อนจะชะงัก และค่อยๆขยับตัวห็สองแฝดที่พิงผมอยู่กันคนล่ะข้าง นอนลงบนตักดีๆ นี้นอนพิงผมอย่างงี้กันนานเท่าไหร่แล้วเนี้ย เดี๋ยวก็ได้ปวดตัวกันพอดี เฮ้อ
พอจัดการท่าทางของสองแฝดเสร็จก็เงยหน้ามองที่ประตูรถที่มีนายบอดี้การ์ดที่ติดตามมาด้วย ผมยังไม่รู้เลยว่านายร่างยักษ์คนนี้ชื่ออะไร เพราะหมอนี้ผมเพิ่งเห็นตอนมาขึ้นรถนี้แหละ เค้ายื่นผ้าเย็นให้ผมด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยแต่เหงื่อกายแตกซิกไปหมด … สงสัยอากาศจะร้อนแหละมั่ง
“ขอบคุณครับ … ถึงแล้วหรอครับ”
“ยังครับ แต่ครึ่งทางแล้ว แวะเข้าห้องน้ำก่อนได้นะครับ …”ผมพยักหน้าและมองไปที่นายเรกกี้ที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อย่างเคร่งเครียดอยู่ไม่ไกลจากรถนัก
“ฝากน้องผมด้วย” ผมค่อยๆวางหัวของแฝดลงบนเบาะอย่างเบามือ ก่อนจะเดินไปหานายเรกกี้อย่างนึกเอะใจ … มีอะไรรึเปล่า …
“แล้วตอนนี้ … อ่า แค่นี้ก่อนนะยู ว่าไงครับคุณฝ้ายตื่นแล้วเหรอครับ” น้ำเสียงเปร่งๆของฝรั่งที่ไม่ยอมพูดไทยชัดสักทีอย่างนายเรกกี้ดูนิ่งสงัดเหมือนพยายามจะไม่ลนให้ผมเกิดสงสัย
“มีอะไรรึเปล่า”
“ไม่นี้ครับ” พูดไปก็ยิ้มไป…โกหกไม่เก่งเลยนายฝรั่งขี้นก หึ ต้องให้เจ้านายจอมหื่นไปอบรมลูกน้องเรื่องจิตวิทยาหน่อยแล้วมั้ง
“ถ้าไม่บอกเดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน” ผมเขย่งเอามือวางบนบ่าที่บางไม่ต่างจากผมแต่กลับเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ไม่ใหญ่โตเหมือนคู่หูอีกคน ชื่ออะไรนะ อเดลใช่ไหม ผมบีบลงบนบ่านั้นอย่างแรง ก่อนจะคลายมือออกโดนเร็ว … หึเซ้นต์ผมแม่นฉิบหายเลยนะบอกให้
“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่คร้าบ อ่ะ … คะ คือ…” นายเรกกี้นั้นเหยียดยิ้มกว้างผมจ้องตาดุใส่จนนายนี้เริ่มขนลุก … ถ้าไม่พูดผมจับทุ้มแน่
“จะพูดดีๆ หรือจะพูดด้วยน้ำตา”
“เราจับคนใช้ภายในบ้านที่พยายามจะทำร้ายคุณหญิงได้ครับ” ผมลืมตาโตมองหน้านายเรกกี้ ใคร … ใครกล้าทำกับท่านได้ขนาดนี้ ถ้าจะมีก็มีคนเดียวนั้นแหละ
“ใคร”
“น้อยครับ” แม่เว้ย คิดแล้วไม่ผิด ให้ตายสิ น้ำหน้าอย่างยายน้อยนี้ เลี้ยงเชื่องจริงๆ ผมล่ะปวดหัว อะไรไปดลใจให้ทำกับคุณหญิงแบบนั้นถึงจะโกรธจะเกลียดผม แต่ก็ไม่น่าไปทำแบบนั้น แถมยังหลงจอมร้ายหัวปักหัวปลำอีกต่างหาก เป็นบ้าอะไรขึ้นมากันแน่…
“แล้วจะจัดการยังไงกับยายน้อย”
“ตอนนี้ผมไม่มีหน้าที่ที่จะรู้ครับ แต่อเดลคงจักการได้”
“นายสองคนนี้นะ คุยกันทุกเรื่องเลยเนอะ”
“ใช่คร้าบ เราสองคนสนิทกันม๊ากมาก แต่โผ้มมักจะคนพูดซะส่วนใหญ่” ผมมองหน้าแล้วอดขำไม่ได้เหมือนเด็กตัวน้อยๆที่
พูดถึงเพื่อนสนิทหรือไม่ก็ป๊อบบี้เลิฟ หึหึ บางทีวัฒนธรรมของไทยกับต่างชาติจะไม่เหมือนกันแหละมั้ง เอ๊าเถอะ เดี๋ยวก็รู้
ผมยืนฟังนายเรกกี้พล่ามเรื่องอเดลอยู่พักนึงก่อนจะรู้สึกมีลูกกรอกมาเกาะแข็งเกาะขาอยู่เลยต้องพาไอ้ลูกกรอกจอมงอแงทั้งสององค์ไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำจุดพักรถและหาอะไรลงกระเพราะน้อยๆของลูกกรอกที่บ่นหิวๆตะแง้วๆทั้งที่เพิ่งกินเมื่อ 3 ชั่วโมงที่แล้วแท้ๆ
พอกินเสร็จยังไม่ทันจะขึ้นรถ เจ้าแฝดก็พอกันจูงมือนายเรกกี้วิ่งวุ่นเข้าไปซื้อขนมในร้ายสะดวกซื้อ ผมเลยทำหน้าที่นั่งจิบน้ำเต้าหู้สบายใจเฉิบด้านหน้าโดยมีนายตัวยักษ์ยืนขนาบข้างอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ผมแหงะเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะนึกขำที่ใบหน้านั้นยังคงบึ้งตึงไม่ผิดกับเจ้านายตัวเอง จะดึงไปไหนนักหนา หน้าเนี้ย พูดแล้วก็คิดถึงจัง หึหึ
“นายชื่ออะไรนายตัวยักษ์” ผมถามขึ้น ก่อนจะดื่มน้ำเต้าหู้ไปอึกใหญ่ๆ อร่อยนะแต่หวานไปหน่อยเดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นอะไร นึกถึงหน้าดุๆของจอมร้ายทีไร อะไรก็หว๊านวาน ฮ่าๆๆๆๆ อ้วกแปป
“ชื่อโบ้ครับ”
“คนไทยหรือ” ถามต่ออย่างไม่หยุดยั้ง ก็อยากรู้คนเราจะอยู่ด้วยกันไม่คุยกัน บ้ารึเปล่าเนอะๆ
“ครับผม”
“แล้วมาเป็นลูกน้องจอมร้ายแบบนั้นได้ยังไง”
“ผมไปสมัครที่บริษัทครับ แต่กว่าจะเป็นได้ต้องผ่านการอบรมของคุณอเดล … ผมแทบเอาชีวิตไม่รอด ต่อให้ต้องแรกด้วยอะไรผมไม่ยอมกลับไปอบรมอีกเด็ดขาด” นายนั้นพูดน้ำเสียงเด็ดขาด ดูจริงจังมาก แต่ตัวผมกลับหัวเราะออกมาเสียดัง ก็มันตลกอ่ะ อะไรจะขนาดนั้น ดูท่าจะจำฝั่งใจจริงๆ
“ทำไมหนักมากเลยหรอไง ถ้าอย่างผมไปจะเป็นยัง”
“โอ้ บรรลัยสิครับ โอ๊ะ ขอโทษนะครับพอดีผม …”
“ไม่เป็นไรๆ ผมไม่ถือ ผมก็ไม่ใช่คนสุภาพอะไรนักหรอก” ผมเรียกเค้าพร้อมกับหันไปมองเจ้าแฝดที่กำลังช่วยกันถือถุงช็อกโกแลตกับขนมห่อใหญ่ โดยมีนายเรกกี้ถือถุงเครื่องดื่มตามมาด้านหลัง แหม พอได้ขนดแล้วนี้ยิ้มกันแก้มแทบจะปิดตาเลยนะไอ้เด็กแสบ
“แล้วคุณฝ้าย …”
“อ่ะเจ้าแฝดมาล่ะ เตรียมตัวเจอแฝดรุมสะกำได้เลยนะ ฮ่าๆๆๆๆ” ยังไม่ทันขาดคำเจ้าขุนพลก็พุ่งใส่นายโบ้ดังอั๊ก
ปีนขึ้นไปอยู่บนคอเหมือนลิงเผือกและยิ้มหวานส่งสายตาน่ารักน่าชังขอความเห็นใจจากนายโบ้ที่ยืนแข็งเป็นหิน ผมมองไปอย่างขุนพลที่ยืนถือถุงข้างนึงของถุงขนมที่วางอยู่ที่พื้นค้างติ่งอยู่คิ้มขมวดปมเหมือนคิดอะไรอยู่ แหงล่ะ ก็เจ้าขุนทัพดันหนีไปเล่นก่อนทิ้งให้รับหน้าที่อยู่คนเดียวนี้น่า
ผมหัวเราะก่อนจะเดินไปหยิบถุงมาถือซะเอง เจ้าตัวน้อยบ่นอะไรพึมพัมๆ และก็วิ่งพุ่งเข้าไปหานายโบ้บ้าง มีคนแบ่งเบาภาระนายเรกกี้แล้ว ฮ่าๆๆๆ ที่เป็นแบบนี้เพราะแฝดอยากรู้อยากเห็นว่าผมคุยกับใคร สนิทกับใครและใครก็ตามที่ผมทำท่าทีไว้วางใจได้ เจ้าแฝดก็จะใส่สกิลไม่ยั้ง
“เมื่อกี้นายโทรมาให้บอกคุณว่าเค้าถึงสนามบินกำลังจะขึ้นเครื่องแล้วนะครับ” ผมพยักหน้าแต่ไม่สนใจอะไร ความจริงผมก็มีโทรศัพท์นะ แต่ผมไม่ชอบใช้มันนักอีกอย่างแบตก็หมด เดี๋ยวถึงที่พักแล้วจะชาตโทรหาแล้วกัน จอมร้ายของผมสายแข็งดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว
“ฝ้ายยยยยยยยย พวกเราอยู่บนนี้มองเห็นยอดตึกเลยยยยยยยยยย” ไอ้เด็กนี้ก็เวอร์กันซะ
หลังจากขับออกมาได้ไม่ถึงสองชั่วโมงก็เดินทางมาถึงบ้านพักตากอากาศริมทะเลหลังเดียวที่ผมเคยมากับจอมร้ายสองคน พอเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับสองแฝดที่หลับอยู่คาไหล่ของผมก็ต้องเหยียดยิ้ม เมื่อมองไปทางไหนก็มีแต่ความทรงจำดีๆของผมและจอมร้าย มันฟรุ้งฟริ้งและหวานละมุนจนผมหยุดยิ้มไม่ได้สักที
“เดี๋ยวผมพาสองแฝดไปนอนไหมครับ”
“ไม่ต้องครับ เดี๋ยวปลุกเลย เย็นล่ะนอนมากเดี๋ยวไม่สบาย”
“งั้นเดี๋ยวผมออกไปซื้อกับข้าวกับปลามาให้นะครับ”
“โอ้ย ไม่ต้องดูแลผมดีขนาดนี้ก็ได้ ผมเคยมาที่นี้แล้ว เดี๋ยวผมไปเอง ปลาสดๆ ผู้ชายแข็งกระด่างอย่างพวกคุณเลือกไม่ถูกหรอก” ผมว่าพร้อมหัวเราะคิกคักจะก่อนจะเดินพาเจ้าแฝดไปที่โซฟาและจัดการวางลงอย่างเบามือ ผมนั่งมองความเรียบร้อยของไอ้เด็กลิงขี้เซาที่นอนพุงป่องเป็นลูกหมู
จะว่าไปผมก็ผู้ชายมากแมนทั้งแท่งนะ แต่แหม ผมเชื่อว่าผมมีความเป็นกุลสตรีมากกว่าสองหนุ่มตาใสนี้แล้วกัน ขื่นให้ไปกันแค่สองคน น้องผมและตัวผมเองคงได้กินอาหารทะเลอืดๆนั้นแหละ
“ไว้ผมออกไปก่อนแล้วค่อยปลุกนะครับ” ผมว่าแล้วก็เดินไปหน้าประตูบ้านโดยมีนายโบ้เดินตามหลังมาด้วย
ไม่ปล่อยให้คาดสายตาจริงๆ แต่มอนี้ก็ทำตัวเป็นเงาดีๆนี้แหละ ไม่มาก่อกวนผมให้น่ารำคาญ เลือกข้าวปลาได้สบายใจ มันไม่อบอุ่นใจเหมือนตอนอยู่กับจอมร้ายจริงๆ ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ถึงกรุงเทพแล้วทำอะไรต่อกันนะ … เมื่อไหร่จะมาหากันสักที
‘ช่วยพ่อด้วย’
ผมเผลอปล่อยผักที่กำลังเลือกอยู่ลงบนแผงอย่างแรง จนแม่ค้ามองหน้า จนต้องก้มหัวขอโทษและหยิบผักนั้นยื่นให้แม่ค้าจ่ายเงิน … อีกปัญหาก่อกวนใจที่ผมพยายามที่จะลืมไม่สนใจแต่ผมก็ปฏิเสธไม่ได้ ว่าผมเป็นห่วงตาแก่ที่ทิ้งผมกับน้องไปไม่ได้ … ป่านนี้จะเป็นยังไง เค้าจะเป็นยังไงบ้าง … จอมร้ายจะจัดการได้ไหม ผมไม่รู้เลย … ใจนึงผมก็อยากให้เค้าปลอดภัย อีกใจก็ยากจะให้อภัย หึ เราสองคนคงเหมือนพรมลิขิตที่ทำให้มีปัญหากับทางฝ่ายพ่อด้วยกันทั้งคู่ และไม่จบไม่สิ้นสักที เฮ้อ …
“คุณฝ้าย หลบ!!!!!”
ปัง โครม!!!!
แรงกระแทงของอะไรสักอย่างพุ่งมากลางตัวผมจนผมล้มไปกระแทกแผงผัก เสียงวี๊ดร้องดังขึ้นระงม… อะไร เสียงปืนงั้นหรอ ให้ตายสิผมจุกเป็นบ้า
“ไม่เป็นไรนะครับ มอบไว้ก่อน” เสียงตื่นตระหนกของนายโบ้ดังขึ้นไม่ใกล้ไม่ไกลนัก ก่อนตัวผมจะโล่งและเสียงปืนก็ดังขึ้นอีกสองสามนัดจนผมต้องเอามือปิดหูตัวเอง กายลั่นเทาอย่างห้ามไม่ได้ อะไรอีก เกิดอะไรขึ้นอีก ทำไมต้องเป็นผมทุกที แฝด ป่านนี้สองแฝดจะเป็นบ้างว่ะ โธ่เว้ย ห่าเหวอะไรว่ะเนี้ย!!!!
“ไปครับ อยู่ที่นี้ไม่ได้แล้ว” แรงกระชากจนตัวผมลอยขึ้นทำให้ผมไม่มีเวลาพีรี้พีไรรีบวิ่งตามนายโบ้ออกมาทันที จอมร้าย คุณจอม ช่วยผมด้วย …
.
.
.
อีกฝากฝั่งหนึ่งบ้านใหญ่จัดเตรียมกำลังไว้อย่างแน่นหนา มีคนคุ้มกันตั้งแต่หน้าประตูบ้านกว่า 10 นาน และด้านในไม่ต่างอะไรจากค่ายกักกันดีๆนี้เอง
คุณหญิงรสกรใช้แพรไหมสีชมพูอ่อนโอบกายมองดวงอาทิตย์ที่ใกล้จะลับฟ้าลงไปทุกขณะผ่านกระจกชั้นบนคฤหาสน์หรู แววตาหวานเหม่องมองนิ่งสงัดเชื่อมั่นและมั่นใจว่าศึกครั้งนี้จอมร้ายจะต้องชนะ … พอกันทีกับปัญหาที่เรื้อรังมาเนินนาน … พอกันทีความเจ็บปวดที่ไม่มีวันเลือนหายไปจากใจของเธอ …
อเดลยืนมองดูท้องที่นอนหมดแรงจากการขาดน้ำขาดอาหารเกือบ 20 ชั่วโมง ถูกผูกติดกับเสาไม้ภายในห้องพักของเธอเอง แม้
ว่าจะพูดความจริงเท่าไหร่หรืออ้อนวอนแค่ไหน ก็ไม่มีทางที่คนใจแข็งอย่างอเดลจะยอมปล่อยไปง่ายๆ
.
.
.
“แผนเป็นไปตามที่คิดเลยนะครับคุณจอม” ภายในรถตู้ติดฟิมล์ดำสนิทที่จอดแน่นิ่งอยู่ในตรอกซอกซอยที่เงียบสงัดสองข้างทางเป็นป่าหญ้าคาสูงจรด
จะมีใครรู้ว่ากลเกมร้ายจะโดนหักคอด้วยแผนสลับเปลี่ยนตัวอย่างแนบเนียน … ไม่มีจอมร้ายที่สนามบิน ไม่มีจอมร้ายที่วิ่งไปเข้าปากราชาจอมกระหายเลือด ทุกอย่างจะต้องจบ … จบลงให้ไวที่สุด ก่อนที่ทุกอย่างจะกลายเป็นเนื้อร้ายไปมากกว่านี้
เสียงโซนต่ำกระซิบบอกเบาหวิวรายงานให้ร่างสูงโปร่งของจอมร้ายที่นั่งไขว่ห้างกุมขมับท่าทางเคร่งเครียดในชุดสูทสีดำสนิท ภายในใจเต้นระทึกกับแผนการล่อเสือออกจากถ้ำและเค้ารู้ดีว่ามันไม่เป็นการดีนักที่ใช้แผนการที่เสี่ยงต่อการคลาดชีวิตของจอมใจ …
“มีใครเป็นอะไรไหม” จอมร้ายเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่มีความรู้สึกนึกคิดแต่ภายในใจนั้นกับเป็นห่วงเสียยิ่งกว่าอะไร
“ไม่มีครับ ตอนนี้คุณฝ้ายกำลังย้ายที่ไปที่ที่จัดเตรียมไว้ครับ”
“จัดกำลังคุมเข้มให้หนัก ทั้งฝั่งนี้และฝั่งบ้านใหญ่ จากนั้น … ปิดประตูตีแมวซะ” จอมร้ายประกาศกร้าวพร้อมแววตาที่กระหายที่จะเห็นความวอดวายไปเสียให้สิ้น
.
.
.
“ไอ้เด็กนั้น มันไม่รู้หรอกว่าเล่นกับใครอยู่” ฝ่าเท้าหนักๆกระแทกลงบนหลังของชายกลางคนที่นอนมอบอยู่ที่พื้นในเสื้อผ้าสีสันอย่างนักเที่ยวกลางคืนขาดเวิ่น หน้าตาพังยับเยินจากการถูกซ้อมเพราะเล่ห์กลที่มักจะหนีอย่างสุนัขจนตรอกแต่ก็ถูกจับกลับมาได้ในทุกๆครั้ง
“จัดการถล่มมันให้ย่อยยับ!!!!!” เสียงของราชาประกาศกร้าว ลูกน้องข้างกายรีบต่อสายตรงไปยั่งทุกฝ่ายที่ประจำการรับทราบ
“ทางนี้ … กูจะให้ลูกได้เห็นพ่อมันตายต่อหน้าต่อตาดีไหมไอ้พงศ์ฮ่าๆๆๆๆ” ปืนกระบอกสีเงินถูกจ่อที่ศีรษะชายวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่าพงศ์ ใบหน้าพังยับนั้นจะเงยขึ้นมามองหน้าตาอันน่าเกลียดน่ากลัวเต็มไปด้วยความโลภโมโทสะของราชา
ก่อนที่รอยยิ้มมุมปากจะสแยะยิ้มขึ้นอย่างเย้ยหยั่นและถากถาง ก่อนที่แสงกระทืบจะกระแทงลงมากลางหลังเค้าอีกครา ลิ่มเลือดสีแดงสดกระอั๊กออกมาเปื้อนพื้นเบื้องหน้า …
“กูจะฆ่าให้หมด … ไม่ให้เหลือสักคน” ราชากัดกรอดฟันตาแดงฉานด้วยความโกรธที่ยากเกินกว่าใครจะเข้าใจ …
ถ้ามันจะกลายเป็นสงคราม ก็ต้องมีใครสักคนตาย สงครามจึงจะสงบ ไม่มีการเจรจา ไม่มีคำว่าประนีประนอม ไม่มีคำว่าสายเลือด ไม่มีอะไรทั้งสิน วินาทีนี้ มีแค่ศัตรูกับศัตรูเท่านั้น
========================
หายไปนาน แอมซอรี่จ้า ติดธุระ ฮ่าๆๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าจ้า :z2:
ฝากเพจน๊า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
จอมร้ายสู้ๆเคลียร์ปัญหาให้ได้น่ะ
-
ตกลงพ่อฝ้ายก็ไม่ดีเหมือนไอ่ราชาใช่มั้ย
-
บู๊กันสนุกเชียวนะ ลุ้นๆ
รอตอนต่อไปปปปป
-
โหยๆ แล้วแบบนี้จอม(มาร)จะชนะด้วยแผนการแบบไหนล่ะเนี่ย :hao4:
-
:katai1: :katai1: ตอนหน้าเลือกกระจายแน่ๆ
-
เสือแก่นี่แลดูมีปมกับชีวิตเหลือเกิน o18
-
คุณจอมปกป้องฝ้ายให้ได้นะ
ขุนทัพกับขุนพลน่าร้ากกกกกก
:-[
-
แรงดีจริงทั้งพ่อและลูก จะเอาถึงตายเลยรึ (กำจัดศพดีๆล่ะ หุหุ)
อยากฝากถึงคุณ pa_pa หน่อยน่ะค่ะ เรื่องสะกดคำผิดค่อนข้างเยอะอยู่ ทุกเรื่อง ทุกตอนจะเจอคำผิดอยู่น้อยๆ 5 แห่ง
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
อิราชาาาาาาา :m31: :m31: :m31:
-
จอมร้ายสู้ สู้ :L2:
-
:sad4: สงครามเลยเหรอ
-
พ่อฝ้ายนี่ชั่วแล้วชั่วอีกเหมือนละครไทยเลย
-
เลวจริงๆ เลยอีตาเชื้อรานี่
จอมร้าย เอาให้หนักเลยนะ
-
มาได้แล้วน๊า คิดถึงแล้ว
-
{CH 29 King trap}
-ฝ้าย-
ผมโกรธมาก … มากที่สุด ไอ้แก่นั้นเป็นบ้าอะไร ทำไมเอาน้องผมมาเสี่ยงแบบนี้ แผนบ้าแผนบออะไรให้ไอ้มือปืนห่าเหวนั้นตามรังควาน คือแบบไอ้ห่ากูไม่ใช่นายเอกนิยายที่แบบ เห็นดีเห็นงามกับผัวตลอดปะ มึ๊งงงงงงงง น้องกูสองคนอยู่ในอันตรายไอ้แก่นั้นบอกจะปกป้องไม่ให้เป็นอันตรายแต่กลับเอาผม เอาน้อง เอาคนที่มันบอกว่าจะดูแล เพลีย!!!! เจอหน้านะจะตบซ้ายตบขวา แถมเตะให้กระเด็นเลย!!! ฮื่ม! แล้วป่านนี้ไปอยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้างว่ะ!!!!
“คุณฝ้ายใจเย็นๆนะครับ ที่นี้ปลอดภัย”
“พวกคุณรู้กันอยู่แล้วใช่ไหม ว่านี้มันเป็นแผน!” ผมหันไปตวาดลูกน้องไอ้แก่จอมร้ายสองคนที่ยืนหน้าตาสลดกันอยู่ เช่นเดียวกับสองแฝดที่ตอนนี้ตัวสั่น ไม่ได้กลัวอะไรหรอกกลัวผมนี้แหละ
หลังจากที่ผมกับนายโบ้วิ่งกลับมาบ้านลูกน้องกว่าครึ่งร้อยของไอ้แก่ก็ออกมาจากไหนไม่รู้ สองแฝดอยู่บนรถกันกระสุนที่จัดเตรียมไว้แล้วเรียบร้อย ก่อนที่เราสามพี่น้องจะถูกส่งมาในเซฟโซน บ้านหลังใหญ่ที่ติดกับทะเลเหมือนบ้านหลังเดิน แต่มันถูกปิดมิดชิดและมีรั้วสกัดกั้นจากด้านนอกอีกด้วย เออ ผมยอมรับว่าไอ้แก่จอมร้าย เตรียมการมาดีแค่ไหน แต่ก็นะ กระซิบบอกกูสักนิด กูจะได้เตรียมตัวเตรียมใจและไม่อยู่ห่างสองแฝดให้หัวใจผมเต้นกระตุกแบบนี้อ่ะ ผมนึกว่าผมจะต้องตายแล้ว
ถ้าผมตาย แล้ว … น้องผมล่ะ แล้วถ้าน้องผมตาย แล้วผมจะอยู่ยังไง และก็อีก ตอนนี้หัวใจผมกระวนกระวายมาก จอมร้ายสามีผมจะเป็นยังไงบ้าง!
“พวกเราต้องขอโทษนะครับ … แต่เราจำเป็น”
“ฝ้ายจ๋า ไม่โกรธนะ” เจ้าขุนพลวิ่งมาเกาะขาผม ขุนทัพก็ไม่ยอมแพ้มาออดอ้อนออเซาะเพราะรู้ถ้าทำแบบนี้ผมจะใจอ่อนลง แต่ไม่ใช่ตอนนี้
“ผมไม่สนนะเรกกี้ ผมต้องการไปหาจอมร้ายเดี๋ยวนี้!”
“คุณจอมตอนนี้ …” สำเนียงแปร่งๆร้องบอกผมตะกุกตะกัก
“บอกแล้วไงผมไม่สน!!!”
“ฮึก”
“ทัพไม่ร้องดิเดี๋ยวฝ้ายโกรธ” เจ้าแฝดพี่เอ็ดแฝดน้องข้างๆขึ้น จนผมต้องก้มลงไปมอง เจ้าสองแสบกลั้นน้ำตากันสุดชีวิต เพราะน้อยครั้งนักที่ผมจะโมโหแบบนี้
“ขะ ขอโทษครับ” เจ้าขุนทัพเช็ดหน้าเช็ดตาและพยายามจะหลบตาแดงๆไม่ให้ผมมองเห็น เฮ้อ …โอเคๆ ผมยอมแพ้แล้ว ไม่ต้องร้องไห้หรอก ผมก้มลงไปกอดสองแฝดไว้แน่น ก่อนจะอุ้มขึ้นมาแอบเอว
“ฝ้ายขอโทษ ขึ้นไปด้านบนกันนะ”นายเรกกี้รีบเดินนำทางผมขึ้นไปพร้อมลูกน้องอีก 3-4 คน พอขึ้นมาได้ ก็ต้องโอ๋กันยกใหญ่เพราะแฝดไม่ยอมให้ผมออกไปไหน สองแฝดไม่รู้เรื่องหรอกแต่คงสัมผัสได้เพราะผมโมโหเมื่อกี้ แต่ผมตัดสินใจแล้ว ในเมื่อไอ้แก่จอมร้ายทำตามใจได้ ผมก็ต้องทำตามใจได้เหมือนกัน หึ!!!
“เดี๋ยวฝ้ายมานะแฝด ไม่นาน”
“แต่” เจ้าทัพเหมือนจะงอแง มือทั้งอวบอ้วนทั้งสองข้างกุมชายเสื้อผมแน่น ต่างจากแฝดพี่ที่พยายามเข้มแข็งยืนกอดหุ่นยนต์อยู่ข้างเตียง
“ไม่เอาอย่าดื้อกับฝ้ายดิทัพ ครับ เดี๋ยวผมดูน้องเอง ฝ้ายไม่ต้องห่วงนะ” ผมควักมือให้เจ้าแฝดมานั่งข้างๆรวบสองแฝดเข้ามากอดไว้แนบอก หึ น่ารักจริงๆ แต่ตอนนี้ ฝ้ายขอไปเฉ่งไอ้แก่จอมร้ายก่อนนะ
“รับรองว่าฝ้ายดูแลตัวเองได้”
“พวกเราจะไปเล่นทะเลได้ไหม”
“เดี๋ยวกลับมาเราไปเล่นพร้อมกันนะ”
“กะ ก็ได้ งั้นรีบกลับมานะ” เจ้าขุนทัพที่งอแงก่อนเพื่อนซุกลงที่ซอกคอผมออดอ้อนไม่หยุด ผมพยักหน้าและผละเดินออกมาจากห้องโดยกำชับให้เรกกี้อยู่เฝ้าน้อง ผมไว้ใจเขาได้เพราะอย่างน้อยก็รู้ว่าเค้าไม่คิดทรยศจอมร้าย
“นายโบ้ นายรู้ใช่ไหมว่าตาแก่อยู่ที่ไหน”
“… ผมว่าคุณฝ้ายใจยะ”
“พาผมไป ไม่อย่างงั้นผมจะจับคุณทุ้งลงกับพื้นเดี๋ยวนี้” ผมกัดฟันพูดอย่างหงุดหงิด
และหันกลับไปมองไอ้ฝรั่งเรกกี้ที่ยืนนิ่งเหงื่อแตกซิกเหมือนเด็กกลัวความผิด ผมรู้ว่าคนพวกนี้จะต้องถูกลงโทษถ้าพร้อมให้ผมออกไป แต่ก็ช่วยไม่ได้ ตาแก่นั้นอยากจะเล่นไม้นี้กับผม ขอร้องให้บอกก็แล้ว บังคับก็แล้ว ไม่ยอมบอกแต่ใช้ผมเป็นตัวล่อ หึ มันต้องตบสั่งสอนให้หัวหมุน
“ฝากแฝดด้วย ถ้าแฝดเป็นอะไรไปผมจะไม่ให้อภัยคุณ”
“แต่คุณฝ้าย ผมได้รับคำสั่งให้ …”
“ผมไม่สนใจ!!!!! ไปนายโบ้พาผมไปหาตาแก่!!!” ผมว่าและเดินลงมาจากบันได
“เหมาะกันฉิบหายผัวกับเมียบ้านนี้”
ผมหันขวับไปมองนายโบ้ที่สะดุ้งนิดๆกับสายตาผม นายนั้นทำท่ารูดซิบปากโยนทิ้ง และวิ่งตามหลังผมมา เช่นเดียวกับนายเรกกี้ที่ยิ้มแห้งๆวิ่งตามลงมาส่งผมหน้าบ้าน เห็นนะเมื่อกี้แอบพยักหน้าเห็นด้วยกับนายโบ้ เออดิ ก็ผัวมันเป็นซะแบบนี้ เมียอย่างกูก็ต้องแบบนี้แหละไม่เห็นแปลก!!!
.
.
.
ทางด้านบ้านใหญ่ ในเวลาโพ้เพ้ด้านในดูจะสงบสุขดีเพราะอเดลให้คนเฝ้ารอบรั้วบริเวณบ้านตลอด 24 ชั่วโมง ทั้งด้านนอกและด้านใน ราวกับซ่อนอัญมณีล้ำค่าเอาไว้ด้านใน ส่วนเจ้าตัวก็รู้ดีว่าวันนี้นายเหนือหัวจะเผด็จศึกเสียทีหลังจากที่คุณฝ้ายจอมใจของตนหายดีแล้ว โดยล่วงรู้แผนของฝ่ายนั้นดี ถึงแม้จะเป็นแผนที่มีความเสี่ยงสูง แต่เค้าก็เลือกที่จะเชื่อมั่นในตัวของนายเหนือหัวผู้ชุบเลี้ยงเค้าให้เกิดใหม่ได้อีกครั้ง
“อีน้อยยยยยยยยยยยยยย! มึงไปทำอะไรมา!!!!” เสียงแว๊ดของป้าน้อมดังขึ้น
เมื่อเห็นสภาพของหลานสาวในสภาพสะบักสะบอมถูกใส่กุญแจมือกำลังถูกนำตัวออกไปขึ้นรถตำรวจที่จอดรออยู่หน้าบ้าน โดยมีคุณหญิงรสกรยืนเอามือทาบอกอยู่ตรงเชิงบันได
“เดี๋ยวนี้มันอะไรกัน ปล่อยเด็กคนนั้นก่อนสิ”
คุณหญิงเดินมากลางบ้านพร้อมกับคำประกาศิตที่ทำให้พลตำรวจสองนายต้องปล่อยแขนของน้อยออก ทำให้ร่างนั้นทรุดลงนั่งกับพื้นทั้งๆที่มือยังไขว้หลังอยู่ ชุดสีสันแสบทรวงของเธอตอนนี้ช่างไม่เข้ากับสภาพเนื้อตัวที่อ่อนเปลี้ยเพลียแรง เนื่องจากไม่ได้กินอะไรเลยมาทั้งวัน แม้กระทั่งน้ำสักหยด
“เธอคนนี้ ตั้งใจจะลอบวางยาคุณหญิงครับและได้รับคำสั่งมาจากคุณราชา” อเดลรายงานตามความเป็นจริงทำให้ป้าน้อมแทบจะเป็นลมตรงนั้นเสียให้ได้ ลำบากเด็กรับใช้สองคนที่อยู่ใกล้ๆต้องมาช่วยกันพยุงตัวเสียไว้ก่อนที่จะเป็นลมเป็นแล้งล้มไป
“คะ คุณหญิง นะ น้อยขอโทษเจ้าคะ ได้โปรด ขะ ขอน้ำให้น้อยกินสักหน่อยเถอะนะคะ”ป้าน้อมถึงแม้จะรู้นิสัยและสันดานหลานเธอดี แต่ก็ไม่อาจใจแข็งพอที่จะปล่อยให้หลานสาวที่เห็นกันมาตั้งแต่เกิดทรมานได้ ลงไปนั่งข้างๆคุกเข่ายกมือไหว้คุณหญิงอีกแรง
“คุณหญิงคะ อย่างน้อยถ้าจะลงโทษไอ้หลานไม่รักดีของน้อม ก็ขอให้เมตตามันสักนิด อย่างเอามันไปเข้าคุกเลยนะคะ ”
“บัว ไปเอาน้ำมา” สาวใช้โค้งรับ ก่อนจะสิ่งเข้าไปในครัว
โดยมีอเดลมองตามหลังอย่างเมินเฉย เพราะเค้าไม่มีสิทธิตัดสินใจแล้วจากนี้ เรื่องทั้งหมดปล่อยให้นายหญิงของบ้านเป็นผู้ชี้ชะตาของสาวใช้คนนี้เสียเอง เขาทำได้แค่มองดูและปฏิบัติตามคำสั่งเท่านั้น อย่างไรก็ตามจากนี้เขาจะไม่ให้สาวใช้ผู้นี้เข้าใกล้คุณหญิงอีกต่อไป
“ได้และค่ะคุณหญิง” คุณหญิงรับเหยือกน้ำเย็นมาถือไว้ในมือ ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้สองป้าหลานที่นั่งพนมมืออยู่งกๆ ก่อนจะส่งสายตาให้อเดลที่ยืนอยู่ข้างหลัง พาป้าน้อมออกไปก่อน
“คุณหญิงคะ…” ป้าน้อมจะพูดท้วงขึ้นด้วยท่าทางลำบากใจเมื่อเด็กรับใช้สองคน พากันเข้ามาพาป้าออกไปยืนทางอื่น คุณหญิงส่งยิ้มหวานปานนางอับสรผู้สง่างาม
“ฉันขอคุณอะไรกับยายน้อยหน่อยนะป้าน้อม ออกไปก่อนนะ” ป้าน้อมยอมยืนขึ้นและเดินไปอีกทางโดยถูกประคับประคองไปอย่างดี
คุณหญิงหันหลับมาก้มมองเด็กสาวรุ่นลูกของเธอที่สั่นงกไปด้วยความหวากกลัว ใบหน้าเปรอะเลอะไปด้วยเครื่องสำอางข้ามวันหลุดลอกไม่มีชิ้นดี ก่อนที่จะวางมือที่ประดับด้วยแหวนเพชรเม็ดเล็กๆ ลงบนศีรษะของยายน้อย ผ้าแพรสีชมพูอ่อนสัมผัสกับใบหน้าที่ก้มลงต่ำนั้นทำให้น้อยรู้สึกว่าตัวเองจะปลอดภัย
“ฉันไม่ดีกับเธอตรงไหนน้อย” เสียงนั้นสะท้านไปทั้งร่างของน้อย น้ำตาที่แห้งไปไหลอาบหน้าอย่างหมดอาย
“นะ น้อยขอโทษค่ะคุณหญิง น้อย … ฮึก น้อยมันเลว น้อยมันชั่ว น้อย นะ น้อย …”
“ก็จริง เธอมันสันดานไม่ดี ฉันรู้มาตลอด แต่ฉันคิดว่าเธอจะปรับตัวได้ ถ้าหากฉันให้ความรักกับเธอเหมือนลูก …ชุดที่เธอใส่อยู่ ฉันเป็นคนให้เงินไปซื้อ ข้าวที่เธอกิน ที่หลับที่นอน บ้านหลังใหญ่ งานการ ฉันเป็นคนให้เธอทั้งสิ้น … แต่เธอกลับ คิดจะทำร้ายฉัน”
น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความปราณี แต่กลับแข็งกระด้างไปพร้อมๆกัน แน่นอน คุณหญิงเป็นคนดูคนออก เธอรู้อยู่เต็มอกใครดีไม่ดีกับเธอ แต่เธอพยายามแล้ว พยายามที่จะมองโลกในแง่ดี หยิบยื่นความรักให้แก่ทุกคน โดยหวังว่า ความรักจะไม่หันหลับมาทำร้ายเธอเหมือนอดีตที่เธอเคยให้ความรักผิดคน และเธอเสียใจมาถึงทุกวันนี้ เพราะมันกำลังย้อมกับมาทำร้ายเธอให้ตายทั้งเป็น … พ่อลูกคิดจะฆ่ากันเอง มีแม่ มีเมียที่ไหนไม่หัวใจสลายบ้าง …
“นะ น้อย ขอโทษค่ะ น้อย … ฮึก”
“ทานน้ำซะ คุณตำรวจปลดกุญแจออกซะ บัวพาน้อยไปทานข้าวซะ” อเดลยืนสงบนิ่งอยู่ด้านหลังอย่างไม่ออกความคิดเห็นใดๆทั้งสิ้น ถึงแม้ในใจจะไม่เห็นด้วยก็ตาม
“คะ คุณหญิงให้อภัยน้อยแล้วใช่ไหมคะ”
“ใช่ … แต่ฉันจะไม่ให้เธออยู่ชายคาเดียวกับฉัน ฉันจะส่งเธอไปที่สถานสงเคราะห์ … ที่นั้นจะดัดนิสัยเธอ และถ้าฉันเห็นว่าเธอทำตัวดีขึ้น ฉันจะส่งเธอไปอยู่กับเพื่อนของฉัน”
“โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ คุณหญิง”
น้อยเอาหน้ามาแนบเท้าของคุณหญิงที่ยืนอยู่เหนือหัว และคิดว่าเธอผิดมามากแล้วสมควรแล้วกับโทษที่ได้รับ โชคยังดีแค่ไหนที่คุณหญิงไม่เอาเธอเข้าตารางในข้อหาหนักพยายามฆ่าและคนที่เธอพยายามฆ่าเป็นถึงคุณหญิงรสกรคนนี้อีกด้วย
คุณหญิงหลับตาลงก่อนจะหันหลังกลับ ปล่อยให้อเดลจัดการทุกสิ่งอย่าง เธอเดินมานั่งที่โซฟาในห้องรับแขก ก่อนที่ป้าน้อมจะปรี่เข้ามากราบแนบเท้าอย่างรู้บุญคุณ ภายในใจตอนนี้ เธอไม่ได้อยู่ที่นี้แล้วเพราะชีวิตของเธอเป็นเพียงเรื่องเล็กๆ แต่สิ่งที่เธอหวงอาทรเสียเหลือเกิน ทั้งเจ้าจอมลูกชายสุดที่รัก ฝ้ายลูกสะใภ้ที่ตนรัก สองแฝดที่น่ารักน่าชัง ป่านนี้จะเป็นอย่างไรกันบ้าง …
“ป้าน้อม ช่วยหยิบโทรศัพท์มาให้ฉันที”
“ได้ค่ะได้ คุณหญิงจะต่อสายถึงใครคะ”
“ราชา” เสียงนั้นเบาหวิวแต่สร้างความตกใจให้แก่ป้าน้อมเป็นอย่างมาก
“คะ คุณหญิง ไม่นะคะ”
“ทำตามที่ฉันบอกเถอะ ตอนนี้มันบ้าไปกันใหญ่แล้ว เห็นใจฉันหน่อยเถอะนะ พ่อฆ่าลูก ลูกจะฆ่าพ่อ ฉันทำใจไม่ได้” น้ำตาหยดใสปริ่มจากหางตา ก่อนที่จะหายไปในช่วงพริบตาเดียว หมดเวลาสำหรับน้ำตา ถ้าหากราชายอมตกลง จะไม่มีใครต้องหลั่งเลือด ต่อให้เธอจะเสียอะไรเท่าไหร่ เธอยอม …
“โถ่ คุณหญิงของบ่าว”
“คุณหญิงคิดจะทำอะไรครับ” อเดลเดินเข้ามาภายในห้องรับแขก ก่อนจะคว้าเอาโทรศัพท์ริมห้องมาถือไว้กันตัวเสียก่อน
“อย่าห้ามฉันอเดล”
“ผมไม่ได้รับคำสั่งมาเพื่อให้คุณหญิงเอาตัวไปเสี่ยงกับคนสติไม่ดีอย่างไอ้ราชา” เสียงเย็นชานั้นพูดออกมาอย่างไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้นเพราะถือว่าตนกำลังทำหน้าที่อย่างเคร่งครัด
“แต่ฉันเป็นนายหญิงของบ้าน เธอควรจะให้เกียรติในความคิดเห็นของฉัน” เสียงของคุณหญิงเริ่มดังขึ้น ก่อนที่อเดลจะได้ตอบอะไร เสียงดังกังวานของวัตถุบางอย่างก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจ
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“หมอบลง!!!!” อเดลพูดเสียงดัง ก่อนจะกระโจนเข้าไปรวบป้าน้อมและคุณหญิงรสกรให้ก้มหมอบลงหลบใต้โซฟา เพราะกระสุนนั้นกำลังสาดไปทั่วอณาบริเวณห้องรับแขกที่คิดว่ามีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา!
อเดลแยกเขี้ยวคว้าเอาปืนสั้นที่แนบกายอยู่ตลอดเวลาขึ้นมากุมเอาไว้ในท่าพร้อมยิง ก่อนจะกำชับให้คุณหญิงและป้าน้อมค่อยๆคลานไปอยู่หลังโซฟา เพราะด้านหลังของโซฟามีช่องว่างเล็กๆและติดกับกำแพงพอดิบพอดี เมื่อเสียงปืนหยุดลง ช่วงขณะป้าน้อมและคุณหญิงก็ทำตามอเดลว่า ก่อนที่เสียงปืนจะสาดมาอีกครั้ง รอบนี้เป็นของฝ่ายอเดลเองที่ตั้งตัวยิงออกไปเมื่อเห็นจังหวะเอาคืน
กระสุนหัวตัดที่ยิงออกไปหลายนัดจนหมดแม็กของอเดลถูกเป้าหมายที่เพ่งเล็งเอาไว้ก่อนที่กระสุนนั้นเจาะผ่านร่างกลางลำตัวเข้าไปทำลายอวัยวะภายในอย่างรุนแรง …
เมื่อเหตุการณ์สงบลง อเดลวิ่งออกมาที่ลานห้องโถงในทันที สิ่งที่เขาเป็นเป็นอันดับแรกคือร่างวิญญาณของน้อยที่พยายามจะวิ่งหนีนอนจมกองเลือดอยู่ไม่ต่างจากลูกน้องของเค้าอีกจำนวนหนึ่งและเด็กรับใช้คนที่เคยเห็นหน้าถูกลูกหลงนั่งพับด้วยพิษบาดแผล ส่วนคนที่ไม่ได้เป็นอะไรต่างพากันตื่นตระหนกหาโทรศัพท์เพื่อที่จะเรียกรถพยาบาลหันจ้าละหวั่น
อเดลยืนมองบุคคลที่ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาแต่การแต่งตัวเหมือนกับลูกน้องของเขามองดูเผินๆ แยกกันไม่ออก นับได้ 5 ศพ … พวกมันแฝงตัวเข้ามาได้ยังไง!!!!!
“พาคุณหญิงขึ้นไปบนห้อง ล็อกประตูหน้าต่างให้แน่นหนา จักกำลังเฝ้าทั้งด้านนอกและด้านใน ส่วนหนึ่งเรียกรถพยาบาล คนที่เหลือรวมตัวกันที่สนามหน้าบ้าน!!!!... เราจะจัดตั้งรับและเตรียมโจมตี …”
เสียงในตอนท้ายมีทั้งความคับแค้นใจ … พวกมันเปิดเกมศึกแล้ว นี้แค่บ้านใหญ่ที่มีเพียงคุณหญิงรสกร และฝั่งโน้นที่มีเจ้าจอมนายเหนือหัวที่สิงห์เฒ่าจ้องจะเอาชีวิตละจะเป็นยังไง ถ้าไม่ติดว่าต้องดูแลฝั่งนี้เค้าคงได้อยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กับนายเหนือหัวของเขาแล้วแต่ก็นั้นแหละ หน้าที่คือหน้าที่ ที่จอมร้ายมอบหมายให้ แสดงถึงความไว้อกไว้ใจอเดลเป็นอย่างดี เขาแค่ต้องทำให้เต็มที่ในหน้าที่ตรงนี้แค่นั้นเอง ทำตามคำสั่งที่จะจำไปจนตาย
ต่อให้ต้องตายก็ต้องดูแลคุณหญิงรสกรให้ปลอดภัยให้จงได้!
.
.
.
-ฝ้าย-
“เรกกี้ถอยไป!!!!”
ผมตวาดลั่นเมื่อนายเรกกี้มาดักหน้าผมที่กำลังเดินไปขึ้นรถที่นายโบ้จัดเตรียมเอาไว้ อะไรกันนักกันหนา จะมาดื้อด้านอะไรเอาป่านนี้ นี้ก็ใกล้จะค่ำแล้วเดี๋ยวก็ฟ้ามืดกันพอดี!!!!
“ไม่ครับ! ผมไม่ยอมให้คุณฝ้ายไปไหนเด็ดขาด ผมได้รับคำสั่งให้ดูแลคุณให้อยู่ภายในบ้านนี้!”
“จะเล่นแบบนี้ใช่ไหม” ผมกัดฟันก่อนจะหันซ้ายหันขวา วิ่งไปขว้าสายยางเปิดน้ำได้ ก็สาดไปทั่วบริเวณ โดนไอ้พวกบ้าที่ขวางทางผมพวกนั้นพากันกระโดดหลบ ส่วนตัวผมก็วิ่งกระโดดเข้ามาในรถที่นายโบ้เตรียมไว้แล้ว ฮึ่ม!!!!! รู้ซะบ้างว่าพ่อเป็นใคร!!!!
“ออกรถ!” ผมออกคำสั่งลั่นก่อนที่รถจะเคลื่อนออกมาด้วยความเร็วแรง มีแต่นายโบ้นี้แหละที่เข้าใจผมมากที่สุด ดีมากเดี๋ยวจะให้จอมร้ายเพิ่มรางวัลให้นะ
“นายรู้ใช่ไหมว่าไอ้แก่อยู่ที่ไหน”
“ครับ อีกไม่เกิดครึ่งชั่วโมงก็ถึงที่ตั้งแล้วครับ”ผมพยักหน้าก่อนจะพิงพนักพักคอลง …
เฮ้อ เดี๋ยวขอไปเฉ่งไอ้สามีบ้าก่อนนะสองแฝด ยังไงรอฝ้ายแปปนึงนะ ผมไม่รู้หรอกว่าไปแล้วผมต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่สิ่งเดียวที่ผมรู้ตอนนี้อ่ะนะ เป็นแฟนกันอะไรมันต้องร่วมทุกข์ร่วมสุขกันปะว่ะ ผมสบายอยู่ตรงนี้แต่ไอ้แก่ไปสาดกระสุนโป้งป๊างได้ยังไง ผมก็ไม่ใช่ว่าดูแลตัวเองไม่ได้ … ยังไงก็เถอะ ถึงปากจะบอกว่าโกรธแต่ผมก็เป็นห่วงมากๆเลยนะ … ทั้งไอ้แก่ ทั้งสองแฝด เมื่อไหร่ชีวิตผมจะลงตัวสักที และไหนจะไอ้พ่อบ้าที่ทิ้งผมไปอีก เมื่อไหร่เรื่องบ้าๆจะจบสักที
เอี๊ยด!
ผมสะดุ้งเมื่อเสียงเสียดล้อดังขึ้นสนั่น นี้ผมหลับไปงั้นเหรอ
“คุณฝ้าย ถึงแล้วครับ”
“ผมหลับไปนานไหม”
“ตลอดทางเลยครับ คุณจอมอยู่ด้านในนี้แหละครับ” ผมพยักหน้าเหลือบมองโกดังขนาดใหญ่มีเรือจัดเก็บอยู่อีกด้านนึง ทั้งเรือที่ใช้ได้และซากเครื่องของเรือเก่าๆ มีเสียงคลื่นด้วย แสดงว่าอยู่ใกล้ชายฝั่ง มาทำอะไรที่แบบนี้นะตาแก่ ทำไมไม่กลับไปหาผมที่บ้าน … ลืมไป ผมดันทุรังจะออกมาเองนี้หนา …
… เฮ้อ โทรหาสองแฝดก่อนดีกว่า … เอ๊อะ ลืมเอาโทรศัพท์มาซะงั้น โอเครีบไปพาจอมร้ายกลับแล้วก็รีบไปหาสองแฝด แล้วค่อยคิดหาทางอื่นร่วมกับไอ้แก่นั้นเอาแล้วกัน
ผมเปิดประตูเดินลงจากรถทั่วบริเวณเต็มไปด้วยความมืดสนิทเมื่อยกนาฬิกาขึ้นดูก็เวลา 2 ทุ่มกว่าๆแล้ว มีเพียงแสงไฟที่จุดๆเท่านั้นที่ให้ความสว่างได้ บรรยากาศชื้นๆเหมือนฝนกำลังจะตกแบบนี้ผมไม่ชอบเลยให้ตายสิ
“คุณฝ้าย”
“ว่าไง” ผมขานรับนายโบ้ที่เดินมาด้านหลังของผมใน
ขณะที่ตัวเองกำลังยืนดูรอบข้างอย่างไม่ไว้วางใจนัก … ปกติจอมร้ายไม่ใช่คนวางใจอะไรง่ายๆแบบนี้ ไม่มีกำลังดูแลด้านหน้า … ไม่มีใครเลยสักคน และสถานที่แห่งนี้มันก็แปลกๆนะ หรือว่าเราจะมาผิดที่ ?
“ผมขอโทษนะครับ”
“พูดอะไร ดะเดี๋ยว!” ผมร้องลั่นเมื่อหันไปเห็นนายโบ้ยืนมองผมด้วยสายตาเย็นชา ด้านหลังมีใครไม่รู้ยืนขนาบข้างอยู่ด้วย ผมมองไม่ชัดมากี่คนกันแน่ พอจะแน่ใจว่าตัวเองอยู่ในอันตรายความรู้สึกหนักอื้อก็เข้ามาแทนเสียก่อน
ผลั๊ว!!!!!
เสียงเนื้อกระทบดังสั่นโสนสมองของผม มันด้านชาไปหมด ก่อนที่สติของผมจะดับวูบไป … อะไรกัน ทำไมเป็นแบบนี้ …
.
.
.
“คุณจอม!!! ทำไมคุณอยู่นี้” เสียงของเรกกี้ดังลั่นบ้านเมื่อเห็นนายเหนือหัวของตนเดินเข้ามาภายในบ้านด้วยสภาพไม่สู้ดีนัก แน่ล่ะก่อนหน้านี้จอมร้ายต้องแวะทำอะไรหลายๆอย่างบวกกับความเป็นห่วงที่จุกอกจนแทบจะล้นทะลักออกมา
“มีอะไร ฝ้ายล่ะ สองแฝดล่ะ” จอมร้ายสะกิดใจเมื่อมองไม่เห็นจอมใจของเค้าและแก้มตาดวงใจทั้งสองดวง อยากจะขอโทษอยากจะกอดเอาไว้แนบอกจะแย่
“แฝดอยู่ด้านบนครับ ตะ แต่คุณฝ้าย …”
“มีอะไรเกิดขึ้น!”
เขาตวาดเสียงดังเมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ปกติ เมื่อเรกกี้อ้ำอึ้งๆไม่ตอบเขาจึงวิ่งอย่างบ้าคลั่งร้อนอกร้อนใจอย่างที่ลูกน้องเค้าไม่เคยเห็นปรากฏมาก่อนขึ้นไปบนชั้นสอง และต้องชะงักเมื่อเห็นสองแฝดขุนพลกับขุนทัพใจชุดนอนตัวยาวปิดเข่าสีฟ้าและสีขาวยืนจับมือกันอยู่ระหว่างทางเดิน เมื่อเห็นว่าเป็นจอมร้าย ทั้งสองก็วิ่งเข้ามาหาอย่างไม่คิดชีวิต จอมร้ายกอดร่างน้อยๆของทั้งสองเอาไว้แน่นอย่างโล่งใจเมื่อรู้ว่าทั้งสองปลอดภัยดี
“ฝ้ายล่ะ”
“ฮึก ฝ้ายบอกจะออกไปหาคุณลุง ฮึก” ใจของจอมร้ายร้อนวูบวาบขึ้นมาในทันใด … จอมใจของเขาไม่อยู่ที่นี้ … ออกไปตามหาเขาในระหว่างทาง ก็น่าจะเจอกันแต่นี้ไม่ …
“ใช่ครับ ไปกับลุงโบ้ ฮึก ผมคิดถึงฝ้าย คิดถึงคุณลุง ผมพยายามบอกไม่ให้ทัพร้องแต่ผมก็ร้องเอง ผมขอโทษ” คำพูดเกินเด็กของขุนพลทำให้จอมฝ้ายใจอ่อนฮวบเขาขมวดคิ้วเป็นปมก่อนจะหันไปมองเรกกี้ที่ยืนมองอยู่ที่ชานบันได
ทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนที่เรกกี้จะรู้หน้าที่ของตนดี เค้ารีบยกหูโทรศัพท์ติดต่อกับสำนักงานใหญ่เพื่อผสานขอข้อมูลของนายโบ้ให้มากที่สุด พร้อมทั้งคนจัดส่งตัวมาด้วย …
ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย … จอมร้ายภวนาในใจ
====================
:a5: :z6: ฆ่ากันแบบนี้จะดาร์กเกินไปแล้ว งุยยยยยยยยยยยย
ขอโทษที่มาช้านะค่ะ วันนี้ได้เห็นด้านหลุดๆของจอมร้ายไป แต่ตอนนี้รับรองเฮียจัดหนัก
เจอกันตอนหน้าจ้า
ปล.สี่ตีนยังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง
ฝากเพจนะจ๊ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
บุยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :bye2:
-
omg!!!!
โบ้ทรยศหรอคะนี่ ทำไมๆๆๆๆๆๆ
-
ฝ้ายนะฝ้ายน่าจะใจเย็นกว่านี้หน่อย
-
:z3:
-
อ้าววววว นายโบ้ไม่ดีซะงั้น
เอาคืนหนักๆนะจอมร้าย
รอตอนต่อไปเนอะะะะ
-
ฝ้ายจะเป็นไรไหมอะ
-
ลุ้นตอนต่อไปค่ะ
-
:เฮ้อ: บ้านเมืองนี้เป็นยังไงนะยิงกันเลือดสาดท่วมบ้านท่วมเมืองกันขนาดนี้ ไม่มีเสียงการทำงานเลย นั้นก็วางแนแล้ววางอีกตลบกันไปตลบกันมา ไม่ไปถึงไหนสักที
-
แง๊ ดราม่าแบบนี้มะเอาน๊าาา หนูฝ้ายอย่าเปงอาไยไปเยยเน้อ :o12:
-
ฝ้ายนี่ไร้สาระได้โล่ บอกจริงบางทีก็ทำตัวโครตภาระ
-
ฝ้าย รั้นจนได้เรื่อง แล้วแบบนี้จะทำยังไงล่ะ
สู้ๆ นะจอมร้าย
-
มีแต่คนในทั้งนั้นเลยนะคุณจอมที่ทรยศ
-
ฝ้ายไม่ฟังใครเลย :katai1:
-
โอ้ยตื่นเต้นนนน
นุ้งฝ้ายยยยยยย :ling1:
-
ฝ้าย ชอแค่พิการพอนะ อย่าให้มากกว่านี้เลย จะมาเป็นคนแข็งแกร่งอะไรเอาตอนนี้ อ่านตอนนี้เหนื่อยกับฝ้ายมากๆ
-
อย่าแต่งให้ฝ้ายเหมือนนางเอกนิยายชายหญิงทั่วไปสิฉันเกลียดนิสัยนางเอกแบบนี้ที่สุดคือโง่งี่เง่าชอบหาเรื่องใส่ตัว
-
ฝ้ายต้องเกิดอะไรไม่ดีกับฝ้ายแน่นอน
-
คือรำคาญฝ้ายอ่ะบอกเลย
ทำให้เรื่องวุ่นวายกว่าเดิม อยู่เฉยๆก็ดีอยู่ละ
-
นั่นไง รั้นจนได้เรื่อง ฝ้ายนะฝ้าย
-
{CH 30 Barter}
*** ตอนนี้ ค่อนข้าง เอิ่บ ... 18+ เลือดสาด ขออภัยที่รุนแรงนะคะ แต่การทะเลาะระดับนี้จะมานั่งตบแปะอยู่คงไม่เนียน
บัดซบ … เจ็บไปหมดทั้งตัว มองไม่เห็น พูดไม่ได้ ได้ยินแต่เสียงของรองเท้าที่กระแทกกับพื้นเป็นจังหวะเพลง อารมณ์ดีจังนะพวกมึง!!!
“เอ้ย!!!! ออยอูเอียวอี้อ่ะ!!!!!” ฟังกูออกไหม บอกให้ปล่อยกูอ่ะ ใครก็ได้เอาผ้าออกไปจากปากกูที หายใจไม่ออก พูดไม่ได้เหมือนจะขาดใจ!!!T^T
“มันพูดอะไรขอมันวะจับมัดมือมัดเท้าปิดปากปิดตาแล้วยังซ่าได้ขนาดนี้ หึ ” ผมหูกระดิก แสดงว่าไอ้พวกเวรนี้เฝ้าผมอยู่ไม่น้อยกว่า 3 คน เพราะผมได้ยินเสียงหัวเราะกวนประสาทของพวกมันหลายๆตัวรวมกันทำให้นึกถึงหมาที่มันหอนรับกันตอนเห็นผี ไอ้พวกบ้า เกลียดชะมัด!!!!!
จะว่าไป มันก็ผิดที่ผมด้วย ผมเองที่โมโหจนไม่ฟังใคร ไม่คิดหน้าคิดหลัง แต่สุดท้ายที่ผมทำไป ก็ไม่ใช่อยากจะมาตะคอกแดกดันหาเรื่องชวนทะเลาะกันจอมร้ายหรอก ผมแค่เป็นห่วงเพราะที่โดนที่ตลาดนั้นแค่จิบๆ คนที่โดนเต็มๆคือจอมร้ายและป่านนี้จอมร้ายจะเป็นยังไงบ้าง ถึงจะแข็งแกร่งแค่ไหน คนเรามันก็พลาดกันได้ผมแค่อยากอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กับจอมร้ายแค่นั้นเอง เพราะน้องผมปลอดภัยแล้ว แต่คนที่รักของผมยังอยู่ข้างนอก อันตรายร้อยแปดที่ผมไม่รู้ว่าจอมร้ายต้องเผชิญอะไรบ้าง … แต่สุดท้ายผมเองต่างหากที่ไม่เจียมตัว ทำตัวมีปัญหา จนเป็นเรื่องแบบนี้ ให้ตายสิ ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงเกิดกับผมไม่จบไม่สิ้นสักที
“อื้ออออออออออออออออออออ ออยๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมตะโกนขึ้นสุดเสียงน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ทั้งร้อนและชื้นแฉะในดวงตาที่ถูกปิดด้วยผ้าหนาจนมองไม่เห็นแม้แต่แสงที่รอดผ่านเข้ามาในม่านตา อึดอัด ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว ฮึก ไม่ชอบแบบนี้เลย
“เฮ้ยเงียบ น่ารำคาญ!!!!!”
“ไอ๊!!!!!! ออยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
เพี๊ยะ!!!!!!
หน้าชาไปครึ่งซีก … ไอ้ห่านี้ มะ มันตบผม มันตบผม!!!!!!
“กูบอกให้มึงเงียบ ถ้ายังส่งเสียงดังอีก กูจะฆ่ามึง” ฟันทั้งปากของผมกัดผ้าแน่นจนรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดในปาก …สารเลว ถ้ากูหลุดไปได้เมื่อไหร่หรือจอมร้ายมาที่นี้เมื่อไหร่นะจะฆ่าให้หมดเลย!!!!!
“ออยอู!!!!!!”
“ยังอีก ยังจะแผงฤทธิ์ ไอ้โบ้มึงไปเอาไม้หน้าสามตรงริมโกดังมา” … นายโบ้ ผมรู้จักชื่อนี้ ผมรู้จักไอ้คนที่ทรยศจอมร้าย ไอ้คนเลี้ยงไม่เชื่อง สารเลว ชั่วกันทั้งหมด!!!!!
“พอเหอะพี่ แค่นี้เลือดมันก็ไหลเยอะแล้วนะ เดี๋ยวก็ตายก่อนนายมาพอดี” ผมหันขวับไปตามเสียง …. หึ ไอ้โบ้ ไอ้หมาโง่ลอบกัด มึงไม่รู้หรอกเล่นกับใครอยู่ ไม่รู้หรอก!!!!
“เหอะ! กูเห็นมันปากดี ไอ้ห่าตัวก็แค่นี้เสือกซ่า เฮ้ยไอ้ชายมึงไปเอาเบียร์มาให้กูอีกดิ!!!!” และเสียงรองเท้าพวกมันก็ค่อยๆห่างออกไปก่อนจะได้ยินเสียงเก้าอี้กระทบกับพื้นเป็นสัญญาณว่ามันอยู่ไม่ไกล
“อดทนและรอเวลา” ผมหันขวับไปมองด้านซ้ายเสียงไอ้โบ้นี้ … ไอ้หมาบ้ามากระซิบข้างหูทำไมไอ้คนทรยศ!!!!
“ไอ้โบ้มึงทำอะไร” เสียงตะโกนของไอ้สารเลวคนเดิมที่ตบผมเกือบหัวหมุนดังขึ้นลั่นขึ้นและทันใดนั้นผมก็รู้สึกว่าแขนของตัวเองหล่นลงต่ำ เพราะเชือกที่มัดอยู่คลายออก นายโบ้ … มาคลายเชือกให้ผม ไม่ใช่ตัดแค่คลายไม่ให้เชือกบาดมือผม …
“เปล่าพี่ แค่เช็คเชือกว่ามันแน่นไหม”
“อย่าให้กูรู้นะมึงว่าเล่นตุกติก มึงรู้ใช่ไหมว่าบ้านมึงติดหนี้คุณราชาอยู่เท่าไหร่ และถ้ามึงทรยศ แม่กับน้องมึงจะเป็นยังไง” คิ้วผมขมวดปม … สรุปคืออะไรกันแน่ นายโบ้ทรยศหรือเปล่า งงไปหมดแล้วนะ สรุปดีหรือไม่ดีเนี้ย น่าเบื่อมีแต่เรื่องบ้าๆบอๆ ฮือ!
“ครับพี่”
เสียงเดินจากส้นรองเท้ากระแทกพื้นเดินห่างออกไป ทิ้งให้ผมนั่งคิดคำนึงอยู่คนเดียว ถ้านายโบ้ไม่ได้ทรยศก็แสดงว่าต้องมีเหตุผลที่จะต้องทำแบบนี้ … ช่างเถอะนะตอนนี้ผมควรหาทางช่วยตัวเองซะก่อน ที่จะมีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นอีก … ขุนพล ขุนทัพ ป่านนี้จะเป็นห่วงเราแค่ไหน ต้องร้องไห้อยู่แน่ๆ จอมร้ายละจะปลอดภัยไหม และถ้าเขารู้ว่าผมออกมาเข้าถ้ำเสือและถูกขย้ำแบบนี้ เขาคงโกรธและเกลียดผมไปแล้วแน่ๆ ทำไงดี ผมทำไงดี
แกร๊กกกกกกกกกกกกก โครม!!!!
ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ๆเสียงดังเหมือนฟ้าผ่าของสังกะสีกระทบกับอะไรสักอย่างก็ดังขึ้น และอึดใจเสียงวอแวของคนกว่า 10 ก็คุยกันเสียงดัง บ้างก็ทักทายบ้างก็คุยอะไรกันไม่รู้ผมจับใจความไม่ได้ พูดอะไรกันวะพูดทีละคนได้ไหมเนี้ย แม้ม …
“เฮ้ยพวกมึง เดี๋ยวนะไอ้แก่นี้คือคนที่คุณราชาบอกติดหนี้พนันในคาสิโน”
“ครับพี่ พอดีตามตัวเจอแถวๆโรงพยาบาลXXX เลยติดสอยตามมาด้วย เห็นคุณราชาบอกกลับไปจะเอาไปฆ่าทิ้งแบบเงียบๆ”
ผมส่งเสียงในลำคอทันทีที่ได้ยินชื่อโรงพยาบาลที่ผมเพิ่งออกมาจากการพักรักษาตัวแถวเชียงใหม่ นี้พวกมันตามติดผมมาตลอดเลยหรอ ทั้งแต่เหนือจรดใต้ ตั้งแต่ผมขับรถออกมาแยกกับจอมร้าย แม้แต่ตอนขึ้นเครื่อง … พวกมันไม่เคยละสายตาจากผมที่จอมร้ายใช้เป็นตัวล่อให้จับพวกมันได้ถนัดๆ ผมไม่เคยรู้ตัวเลย
และคนๆนี้เป็นใคร ทำไมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ เค้าไปทำอะไรที่โรงพยาบาลนั้น … หรือว่า … ไม่ใช่น่า ไม่น่าจะใช่ …
“อ่อ เออ หึหึ งั้นเอามันมานี้ ขังแม่งรวมไว้กับไอ้เปี๊ยกนี้แหละ”
“แต่พี่ คุณราชาบอกว่า…”
“บร๊ะ นายไม่ได้มาที่นี้เว้ย เดี๋ยวเช้าก็ย้ายไปที่อื่นอยู่แล้ว หึหึ ไอ้พ่อลูกอยู่ด้วยกันแค่นี้มันจะเป็นอะไรไป”เสียงไอ้หมาหัวโจกดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมรีบซ่อนมือที่เชือกคลายออกของตัวเองไว้ให้พ้นจากสายตาหมาๆของมัน โดยฟังจากเสียงฝีเท้าที่เหยียบย่ำเข้ามาว่ามันมาจากตรงไหน เอาสิ มึงปิดตา ปิดปากกู กูก็ยังมีหู มีสมอง ไอ้นรกส่งมาเกิดเอ้ย!!!!
ตุ๊บ!!!!!
“ฮ่าๆๆๆๆๆ พวกมึงดูดิ แม่งโคตรน่าสมเพชฉิบหาย ฮ่าๆๆๆๆๆ” และเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นก้องตีกันไปทั่ว ผมไม่ได้สนใจที่จะฟังแต่หันไปทางเสียงวัตถุกระทบพื้นเมื่อกี้ … พะ พ่อผมหรอ พ่อผมใช่ไหม ไอ้พะ พวกนี้มันทำอะไรพ่อ
“ฝะ ฝ้าย แกใช่ไหม” เสียงแหบแห้งนั้นดังขึ้น เสียงนี้ผมจำได้ เสียงของคนที่เคยทะเลาะกับแม่ เสียงของคนที่เคยหัวเราะ ที่เคยโมโหผรุสวาทตอนเมา ตอนตวาดผมที่แอบเก็บเงินเอาไว้ให้น้อง … เสียงของพ่อ พ่อของผม ไอ้เจ้าพ่อไม่รักดีที่ผมเฝ้าบอกกับตัวเองว่าจะไม่มีทางอภัย!!!!!
“อื้อออออ อ๊อ!!!!!” ผมตะโกนในลำคอออกไปสุดเสียง น้ำตาที่แห้งไปแล้วเมื่อกี้กลับรินไหลออกมาอีกครั้ง ทำไมแค่ได้ยินเสียง ผมก็โกรธไม่ลงแล้ว อาจจะเป็นเพราะว่า … เราสองคนอยู่ในสภาพแบบนี้ ผมเลยไม่คิดที่โกรธเกลียดพ่อที่ทิ้งผมไป สร้างหนี้สินเอาไว้มากมาย ฮึก พ่อ พ่อ พ่อ …
“ฮ่าๆๆๆๆ ไอ้โบ้มึงมาแก้ผ้าที่ตามันออก กูจะให้มันเห็นสภาพพ่อของมันตอนนี้ว่าน่าสมเพชแค่ไหน” ไม่กี่อึดใจผ้าที่ปิดกั้น
ความรู้สึกของผมก็ถูกเปิดออก แสงสว่างจ้าทำให้ดวงตาผมมืดสลัวเพราะปรับแสบไม่ทันก่อนที่ภาพแรกจะเป็นภาพหน้าของนาย
โบ้ยืนถือเศษผ้าสีดำเอาไว้ในมือมองมาที่ผมในแววตาที่ผมเดาไม่ออก รอบข้างมีพวกมันนับ 10 นั่งมองมาที่ผมเหมือนกำลังดูโชว์ละครสัตว์ อ่อ ไอ้ห่านั้นสินะไอ้หัวโจก หึ หน้าตาสมกับความจังไรของมันนั้นแหละ
“เอ๊า มองหน้ากูอยู่นั้นแหละ หันไปมองหน้าพ่อมึงโน้น ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ผมที่ค้อนไอ้หัวโจกอยู่นาน
ค่อยๆลดสายตาหันไปมองคนที่นอนขดอยู่ใกล้ๆกับน่องขาของผมร่างกายสันทัดของเค้ากับรองสักรูปพญามัจจุราชที่หัวไหล่ใต้ร่มผ้าที่ฉีกขาดทำให้ผมแน่ใจทันที ใช่จริงๆ ผมจำลักษณะของเค้าได้ ไม่ผิดแน่ๆ แต่ผมก็ต้องแปลกใจที่ท่าทางของเค้าผิดปกติ … กายสั่นเท่าเต็มไปด้วยรองเขียวช้ำจนม่วงและพยายามซ่อนใบหน้าไว้ด้วยต้นแขนทีอ่อนปวกเปียก
“ไอ้โบ้มึงไปกระชากไอ้แก่นั้นขึ้นนั่งให้ไอ้เปี๊ยกเห็นชัดๆดิ!!!” แล้วไอ้โบ้ก็เข้ามาพยุงพ่อผมให้ลุกขึ้นแต่พอผมฝื่นตัวเอาไว้ไม่ยอม ผมเผลอไปมองแววตาของนายนั้นที่มองมาที่ผมแวบนึง มันไม่ได้อยากทำเลย …
“ถอยไป กูทำเองพิรี้พิไรอยู่นั้นแหละ” ไอ้หัวโจกเดินเข้ามากระชากพ่อผมจนตัวลอย เสียงบีบเล็กร้องไห้สะอื้นในลำคอของพ่อทำให้ผมใจตกวูบ พ่อไม่เคยร้องไห้แบบนี้ แม้แต่ตอนที่แม่ตาย ผมจ้องมองมือสั่นระริกของพ่อทั้งสองข้างที่ปิดตาของตัวเองอยู่ เลือดแห้กรังเกาะติดเต็มใบหน้าที่ผมคุ้นเคยดีตั้งแต่เกิด …
‘พ่อ พ่อเป็นอะไรจ๊ะ พ่อร้องไห้ทำไม’ ผมอยากจะถามเขา … แบบที่ผมเคยใช้คำพูดกับเขามาตลอดทั้งชีวิต
“ไอ้นี้แม่งดื้อฉิบหาย เอามือออก” ผมร้องครางในลำคอออกมาสุดเสียงเมื่อไอ้ห่านั้นใช้ปลายเท้าเตะแขนของพ่อที่อ่อนปวกเปียกออกมือทั้งสองข้างหล่นแนบลงกับพื้นอย่างหมดแรงแม้แต่จะยกขึ้น ภาพตรงหน้าทำให้ผมแทบหมดแรงจะต่อสู้อะไรอีก … ตาของพ่อ … หายไป …
“แค่นี้ยังไม่เท่ากับหนี้ที่พ่อมึงทำเอาไว้เลย ต่อให้พ่อมึงตาย ก็ชดใช้ให้ไม่หมด ยังไม่รวมกับสิ่งที่มึงทำให้ลูกชายนายของพวกกูต้องหลงจนไม่เชื่อฟังอีก หึหึ รับรอง ปากมึง ลิ้นมึง ลูกตา แขน ขา มึงก็ไม่เหลือ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
ผมไม่สนคำพูดห่าเหวนั้น จะเอาอะไรก็เอาไป เอาไปให้หมด แต่อย่าทำร้ายคนในครอบครัวผมอีก อย่าทำร้ายกันไปมากกว่านี้ ร่างกายของผมทำงานอัตโนมัติ ค่อยๆเขยิบตัวเองเข้าไปหาพ่อที่นั่งซบแขนตัวเองอยู่อย่างหมดอาลัยตายอยาก เสียงร้องไห้ที่โหยหวนนั้นทำให้ผมแทบขาดใจ เมื่อพ่อสัมผัสถึงผมที่เข้ามาใกล้ เขาก็ค่อยๆเคยหน้าที่เขลอะไปด้วยเลือดนั้นขึ้น ก่อนที่ริมฝีปากจะคลี่ยิ้มออกบางๆผมมองภาพตาสองข้างของพ่อที่ปิดไม่สนิทแต่มีเลือดไหลออกมาไม่ขาดสายเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ พ่อจะต้องเสียเลือดมากและต้องช็อกอาจถึงกับชีวิต … พ่อจ๋า พ่อของฝ้าย ไม่ร้องนะ ไม่ร้องนะจ๊ะ เดี๋ยวคุณจอมก็มาแล้ว รออีกหน่อยนะ …
.
.
.
“คุณจอม นะตอนนี้ด้านนอกกำลังเตรียมป้องกันเต็มกำลังอยู่ครับ อย่าเพิ่งออกไปเลยนะครับเพราะอีกไม่นานแผนการก็จะเดินไปตามที่เราวางไว้ คุณจอม!!!” ร่างสูงไม่สนใจ กระชากกระดุมเนคไทที่รัดออกเผยให้เห็นแผงคอที่ชูอยู่เหนือบ่าอย่างสง่างาม ดวงตาทั้งคู่ทอประกายโกรธและขาดสติในขนาดที่ท่าทางกลับนิ่งเงียบและน่ากลัว
เขาก้าวขาออกจากบ้านขึ้นไปบนรถที่จอดอยู่หน้าประตูบ้านเพียงลำพังรอบข้างที่ลูกน้องควบคุมสถานการณ์และตั้งรับอยู่กว่าร้อยสตาร์เครื่องยนต์ ก่อนจะเหยียบคันเร่งออกมาไม่สนใจหน้าพระหน้าอินทร์ที่ไหนทั้งสิ้น
จอมใจของเขาตอนนี้ตกอยู่ในเงื้อมือมารที่จ้องจะเอาชีวิต นั้นคือความผิดที่เขาไม่ยอมบอกแผน การให้กับจอมใจได้รู้ไว้เสียก่อนทั้งๆที่รู้ว่าฝ้ายเป็นคนยังไงและสับเพร่าในการเรื่องสรรค์บอดี้การ์ดให้ดีกว่านี้ นี้แค่ประการแรก ประการที่สองคือฝ้ายเป็นเด็กบริสุทธิ์ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยทั้งสิ้นไม่สมควรที่จะโดนแบบนี้ ประการที่สาม ฝ้ายคือคนที่เขารักแต่ไม่สามารถปกป้องไว้ในอ้อมแขนได้นั้นคือความผิดที่ไม่น่าให้อภัย ถ้าจอมใจเป็นอะไรขึ้นมา เขาสาบานไว้เลยว่าจะไม่มีวันอภัยให้ตัวเองเด็ดขาด และไม่มีวันยกโทษให้ใครก็ตามที่ทำร้ายจอมใจของเขา ต่อให้หันหลังให้คนทั้งโลกก็จะจองล้างจองพลาญไปตลอดชาติ!!!!
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!
เสียงเสียดสีล้อดังสนั่นพื้นก่อนรถสปอร์ตคันสีดำเงาที่วิ่งฝ่าความมืดมิดมาอย่างกระทิงเปลี่ยวจะกระชากตัวหมุน 160องศา เมื่อรถตู้คันสีดำขับสวนทางวันเวย์ผ่านมา ไม่เพียงแค่รถตู้คันเดียวแต่ที่ตามมาเป็นขบวนใหญ่คือรถกระบะที่บรรทุกคนมาเต็มคันรถพร้อมทั้งอาวุธที่ครบมือ … จอมร้ายคิ้วกระตุกน้อยๆ ก่อนที่กรามแกร่งจะขบกันแน่น มือหนาเอื้อมตัวไปหยิบ Colt Python .357 กระบอกโตสีดำเงาดุทั้งลำปืนขึ้นมามาถือไว้ เหงื่อเม็ดโตหยดลงมาเพราะภายในใจร้อนรุ่มราวกับไฟเผา
แสงไฟจากหน้ารถสาดส่องทำให้ถนนบริเวณนั้นโล่งพอที่จะทำให้จอมร้ายเห็นภาพตรงหน้า ราชาก้าวลงมาจากรถพร้อมเสื้อกันกระสุนครบชุด ด้วยสีหน้าเย้ยหยันสุดกำลังพร้อมที่จะกระชากวิญญาณของสายเลือดตัวเองออกไปและหัวเราะเสียงดังด้วยความสะใจ มือหนากอบกำปืนแมคกาซีนไว้แน่นเช่นเดียวกับจอมร้าย สองเท้าของราชาก้าวเข้ามาหาจอมร้ายที่นั่งนิ่งอยู่ภายในรถสมองประมวลความเสียหายไว้ทั้งสิ้น ถ้าประทะกันตรงๆ เขาต้องโดนสาดกระสุนใส่อย่างแน่นอน และถ้าขับฝ่าออกไปตอนนี้เขาก็คงไม่รอดถึงแม้รถคันนี้จะหุ้มเกราะกันกระสุนไว้ทั้งคันแต่ถ้าหากฝ่ายนั้นมีอาวุธที่สามารถเจาะเกราะได้ชีวิตของเค้าก็อยู่ในความเสี่ยงอยู่วันยังค่ำ
เค้าไม่ได้เสียดายชีวิตอยากได้ก็เอาไปถ้าสู้กันแล้วจอมร้ายพ่ายแพ้ก็พร้อมที่จะตายชดใช้ชีวิต แต่ไม่ใช่เวลานี้ เพราะเค้าเป็นคนเดียวที่สามารถนำพาจอมใจกลับมาได้ … เขาที่สามารถปกป้องได้ …
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะกระจกดังขึ้นด้านคนขับ จอมร้ายเหลือบมองก่อนจะคว้าเอาหลอดเข็มฉีดยาที่แพคอย่างดีบนคอนโซนหน้ารถขึ้นมาก่อนจะลดต่ำลงไม่ให้ราชาที่ยื่นหน้าตาอันน่าเกลียดน่ากลัวราวกับคนโรคจิต รอยยิ้มเลือดเย็นนั้นทำให้จอมร้ายอยากจะซัดโป้งออกไปกลางหน้าผากให้จบสิ้น … แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้
มือหน้าแกะแพ็คออกด้วยมือข้างเดียวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะขำมืออีกข้างแน่น ยื่นไปให้ตรงเข็มและฉีดน้ำใสเข้าท้องแขนของตัวเองและทิ้งเข็มเอาไว้ในช่องลับของรถ เมื่อเสร็จสิ้น จอมร้ายหันกลับมามองราชาที่ตอนนี้ยืนเอาแขนเท้ากระจกผิวปากรออยู่ด้านนอก ก่อนจะคลี่ยิ้มมุมปากและก้าวลงจะรถไป
“ว่ายังไงไอ้ลูกชาย ไปหาที่เงียบๆคุยกับป๋าหน่อยไหม”
“หึ … ถ้าอยากจะฆ่าฉันนักละก็เอาเลยสิ ฉันแพ้แล้วนี้ พวกแกชนะ” เขารู้ดี ราชานิสัยอย่างไร …
“หึหึ อย่าเพิ่งสิไอ้ลูกชาย ณ ตอนนี้ฉันยังไม่ให้แกตาย แต่สิ่งที่แกต้องเห็นก่อนตายคือคนรักของแกทุกคนถูกทรมาน!!! ฮ่าๆๆๆๆๆ” จอมร้ายแสร้งทำหน้านิ่งแต่ในใจจริงๆกลับแสยะยิ้มและคิดให้เหยื่อติดกับให้ไวที่สุด
“พวกมึงลุยเข้าไปและพาเด็กแฝดสองคนนั้นออกมาไปเจอกันที่นัดหมาย … หึหึ ส่วนกูกับไอ้ลูกชายจะล่วงหน้าพาลูกรักไปดูใจภรรยากระเทยสักหน่อย ป่านนี้คงเจอพ่อตาบอดของมันแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ สะใจจังโว้ย!!!!!” ร่างสูงขมวดคิ้วก่อนจะก้าวขาตามราชาไปที่รถตู้คันสีดำที่จอดขวางทางอยู่ ก่อนที่รถกว่า 10 คันจะวิ่งสวนแบ่งกำลังออกเป็นสองอย่างละครึ่ง
“อ้า … เราไม่ได้นั่งคู่ด้วยกันแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ … ตั้งแต่เอ็ง 3 ขวบหรือเปล่าที่ป๋าอุ้มนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ” ราชาพรำขึ้นทันทีที่ขึ้นมานั่งประกบจอมร้าย ร่างแกร่งไม่ตอบอะไรทั้งสิ้นมองออกไปนอกหน้าต่างที่ติดฟิมล์ดำมืดสองข้างทางเป็นป่ารกชันด้านล่างเป็นผ่าสูงทะเลสาดกระเซ็นขึ้นมาตามแรงลมที่พัดโหมกระหน่ำในค่ำคืนที่ฟ้าปิด …
จอมร้ายกุมท้องแทนของตัวเอง ก่อนที่ริมฝีปากจะคลี่ยิ้มบางๆออกมาอวยพรต่อเทวดาและซาตาน … ไปตายกันให้หมดซะ…
.
.
.
อีกด้านในขณะที่จอมร้ายถูกพาตัวขึ้นรถไปนั้น รถกระบะกว่า 5 คันบรรจุคนและอาวุธยุทโธปกรณ์เต็มคันรถ แล่นผ่านเข้าไปตามทางที่มืดสนิททั้งสองข้างทาง เสียงคลื่นซัดจากด้านล่างผ่าลาดชันทำให้จิตใจของชายร่างอ้วนอย่าง อู๊ด หนึ่งในสมาชิกที่ติดสอยห้อยตามราชามาเพราะเงินที่มากจนยอมเซ็นสัญญาเป็นพันธะต่อกันหวั่นไหวกลัวตายไม่น้อย เขาคิดในใจอยู่ตลอดทางที่รถแล่นตามๆกันไปว่า … ฝ่ายเรารู้การเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายดีแค่ไหน แค่มองหน้าคุณจอมเมื่อกี้ ก็รู้แล้วว่าไม่ธรรมดา แล้วทางเปลี่ยวๆแบบนี้ จะดีแล้วจริงๆเหรอ อย่างน้อยก็น่าจะมีรถขับตามนายอย่างคุณจอมมาสักหน่อยสิ … แต่นี้ไม่มี
“ไอ้อู๊ด เอ็งเป็นอะไรวะ ป๊อดเหรอ”
“เปล่าพี่ แค่ปวดท้องน่ะ”
“แวะขี้ก่อนไหมละ ฮ่าๆๆๆๆ” เสียงของรุ่นพี่อีกคนดังโต้ลมมา ทำให้รถคันเขาหัวเราะครืนขึ้น อู๊ดได้แต่ยิ้มแหยะๆ ไม่ว่าจะที่ไหนๆ ระบบรุ่นพี่กดหัวรุ่นน้องก็ยังมีให้เห็นในทุกมุมโลก
“พี่ถ้าเราไปถึงบ้านหลังนั้นเราจะทำยังไงกัน”
“ก็ดูก่อนว่าพวกมันตอบโต้ไหม ถ้าตอบโต้ก็ฆ่าไม่ตอบโต้ก็แค่เอาแฝดออกมา”
“ใครบอกมึง คุณราชาบอกให้ข้าให้หมด ไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียวต่างหาก จำไว้นะพวกมึงงานนี้เงินหนา ถ้าพวกมึงมัวแต่สงสารระวังเงาหัวมึงจะไม่มี!”
ตู๊ม!!!!!!! เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตู๊ม ตู๊ม ตู๊ม !!!!!!!!
เสียงระเบิกกัมปนาทขึ้นดังไปทั่วอนาบริเวร เศษซากทั้งคนและรถปลิวกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณไม่เหลือชิ้นดี ไม่ถึงนาทีก็เงียบดับลงเหลือเพียงไฟที่ลุกโชนตามจุดที่ถูกฝังระเบิดเอาไว้เพียงเท่านั้น ก่อนที่ร่างบางของเรกกี้จะเดินเข้ามาในบริเวณ พร้อมลูกน้องกว่า 10 คน ร่างบางส่ายหัวไปมาเมื่อเห็นเศษซากเพื่อนร่วมโลกผู้โชคร้ายที่จิตในอำมหิตยอมขายวิญญาณแลกกับเงินตราเหล่านั้น บางคนก็ยังรอดแต่ด้วยไม่ครบ 32 ถึงเรกกี้จะเห็นใจเพียงใด ไฟที่สุ่มอยู่ก็ไม่มีทางดับลง …
“จะตามคุณจอมไปตอนนี้เลยไหมครับ”
“ยังก่อน เราจะตั้งรับอยู่ที่นี้รอกำลังเสริมสองแฝดต้องอยู่ในที่ปลอดภัยก่อนที่เราจะตามไปช่วยคุณจอม ตอนนี้จัดการช่วยคนเจ็บและเคลียทางให้เรียบร้อยตรวจดูระเบิดอย่าให้มีลูกไหนเกิดโป้งป๊างขึ้นมาก่อนเวลาอันควร” เสียงแปร่งๆของลูกครึ่งสั่งการยาวเหยียดก่อนจะยกเครื่องตามติดสัญญาณของไมโคชิปเหลวที่ถูกฉีดเข้าไปในตัวของคุณจอมก่อนหน้านี้อย่างชั่งใจ …
“ระวังตัว”
นั้นคือสิ่งที่เรกกี้อวยพรให้ผู้เป็นนาย
.
.
.
ในระหว่างที่ทั้งสองฝ่ายเริ่มเปิดศึกกันไปแล้วอีกด้านบ้านใหญ่ บรรยากาศยามค่ำคืนเต็มไปด้วยความอึดอัดใจ เสียงร้องไห้ของคุณหญิงดังสะอื้นอยู่ภายในห้องนิรภัย แก้มใสซบลงที่หมอนผ้าแพรของเธอ โดยมีบ่าวผู้รับใช้นั่งอยู่ที่ข้างเตียง ร่ำไห้ไปพร้อมๆกัน ร่างของน้อยถูกใส่กระสอบมูลนิธิและนำออกไปที่โรงพยาบาล ส่วนคนเจ็บถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลและในเวลาที่เหตุการณ์สงบคงจะถูกบำเพ็ญกุศลตามศาสนาที่ตนนับถือ
ตำรวจถูกให้คุ้มกันอยู่ชั้นนอก ส่วนพวกของจอมร้ายก็อยู่ปะปนไปตามสถานที่ต่างๆ อเดลยืนตระหง่านอยู่บนกำแพงสูงชันพอที่จะขึ้นไปยืนได้ ตาสีชาเหม่อมองไปทั่วก่อนที่จะคว้าเอาปืนที่แนบอยู่ข้างหลังเล็งไปที่เป้าหมายกิ่งไม้บนยอด และลั่นไกอย่างไม่คิดอย่างคิดหลัง
เปรี้ยง!
ฝูงนกแตกตื่นตามเสียงปืนก่อนที่ยอดไม้จะหักลง ทันใดนั้นร่างทะมึนก็ล้มลุกคลุกคลานออกมาจากข้างทาง ไม่ต้องรอให้อเดลสั่ง ลูกน้องกว่าสี่นายก็เข้าชาตและพาตัวเข้ามาในรั้วบ้านใหญ่ อเดลกระโดดลงจากกำแพง สาวเท้าเข้าไปใกล้ชายวัยกลางคนในชุดโม่งสีดำทั้งตัวที่นั่งคุกเข่ามือไพร่หลังอยู่ที่พื้นสนาม ก่อนที่มือหนาจะกระชากเปิดหน้าออก ใบหน้ากร้านโลกแสยะยิ้มทันทีที่เผยออกมาเจอกับโลกภายนอก
“ว่าไงไอ้เด็กจรจัด!!!!”
ผลั๊ว!!!!!!!
แรงปะทะจากก่นปืนทำให้หน้าของชายผู้มาเยือนหันไปอีกด้านอย่างแรง เลือดไหลออกจากมุมปากทำให้ชายชุดดำคลุ้มคลั่งอย่างเสือร้ายที่ถูกจับต้อนเข้ากรง ก่อนที่ฝ่ายของอเดลจะเป็นคนแสยะยิ้มบ้าง
“เสียงปืนคงจะแรงไปไหน ถึงกระโดดแผ่วออกมาแบบนี้ หึหึ ตอนนี้แหล่งกบดานของแกอยู่ที่ไหน”
“… หึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ” ชายชุดดำหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนที่จะสะบัดตัวเองหลุดจากการจองจำ มายืนอยู่ตรงหน้าอเดลที่เชิดหน้ามองด้วยหางตา เขาคว้ามีดพกที่ติดตัวออกมาจ่อไปที่คอหอยของตัวเองและปาดไปช้าๆ กลิ่นของเลืดคลุ้งกระจายไปทั่ว ดวงตาของชายชุดดำลุกราวกับไฟเผา
“ต่อให้กูตาย กูก็ไม่ขายนายให้มึง!!!!!”
สิ้นเสียงกรงเล็บของมีดกระฉีกกระชากสะบั่นคอของเจ้าคนนั้นล้มลงจมกองเลือดท่ามกลางอาการแตกตื่นของลูกน้องของจอมร้ายที่ตอนนี้อยู่ใต้บังคับบัญชาของอเดล มือขวาของจักรภัทร
อเดลถอนหายใจนิดๆอย่างเหนื่อยหนายก่อนจะโบกมือให้ลูกน้องเคลียศพก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า … เขาทำได้เพียงตั้งรับอยู่ทางนี้เท่านั้น เพราะสมบัติล้ำค่าที่ไอ้ราชาเสือแก่อยากได้ … อยู่ที่นี้ เรื่องนี้ควรจะจบลงให้ไวที่สุด ก่อนจะต้องสูญเสีย ใครไปมากกว่านี้ ไม่ว่าจะฝ่ายไหนก็ตาม
==========================
:katai5: เลือดสาด คนเขียนอินวอกกิ้งเดสไปหน่อย ฮ่าๆๆๆๆ
เมื่อไหร่บทแบบนี้จะหมด อยากหวานๆบ้าง ฮือออออ แต่จอมร้ายมือเปื้อนเลือดแบบนี้ หวังว่ายังจะรักและเอาใจช่วยกันอยู่น๊า
ในนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องของปลาใหญ่กินปลาเล็กคะ เลือดข้มกว่าน้ำจริงๆ ฮ่าๆๆๆ ข้นจนจะฆ่ากันตายนั้นแหละ
บทสรุปจะเป็นยังไงต้องรอติดตามชมนะคะ :z13: :heaven :bye2:
ฝากเพจคะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
(http://i57.tinypic.com/2629ti1.jpg)
มโนว่าจอมร้ายเป็นนายอำเภอริคไปแล้ว กรี๊ดๆ ปืนที่จอร้ายใช้คล้ายๆแบบนี้แหละ กรี๊ดๆ :hao7:
-
สงสารพ่อฝ้าย T T
-
บ้าขึ้นทุกวันนะคนเรา
-
เลือดสาดดดดด จอมร้ายสู้ๆ
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
มาอัพอีกนะคะ
ฮืออออออค้าง :ling1:
-
น่าสงสารฝ้ายอ่ะพอจะได้เจอพ่อ
ก็ได้เจอแบบน่ากลัวอย่างนี้ก็ไม่ดีนะ
-
สงสารพ่อของฝ้ายอ่ะ ไม่น่าเลยหวังว่าพอหมดเรื่องนี้จะกลับตัวนะ
คุณจอมรีบช่วยฝ้ายเร็วๆ นะ สงสารฝ้ายได้เจอพ่อทั้งทีดันเจอแบบนี้
-
เลือดสาดเข้าไปทุกที
-
ตอนนี้ดลือดสาดกันเลยทีเดียว
รีบมาต่อน้า มันค้าง :ling1:
-
จอมร้าย สู้ๆ เอามันให้ตายไปเลย
ฝ้าย ไม่เป็นไรนะทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดี
-
เรื่องนี้หักมุมแบบพลิกตลบเลย ตอนแรกนึกว่าจะแนวฟรุ้งฟริ้ง แต่ก้อดีน่ะ ชอบน่ะ มาต่อไ
วๆน่ะ ชอบแฝดมากกกกก อื
่านแล้วฟินเวอร์ และก้อชอบฝ้ายมาก สงสารพ่อฝ้ายน่ะได้รับผลกรรมไปเต็มๆ
-
:mew5: เอิ่ม แบบว่า นึกว่าอ่านนิยายสงครามอะไรประมาณเน้อ่ะ
-
เอาไอ้แก่นี่ไปเก็บทีค่ะ ยังกะคนเสียสติอะ
-
:sad4: :o12:
-
สนุกกกกก :ling1:
-
แจ้งข่าวจ้า
ณ ตอนนี้ คนเขียนสอบเสร็จแล้ว ฮ่าๆๆ สดๆร้อนๆ วันนี้แหละ
และกำลังปรับโหมดจากการใช้สมองเยอะมาอัพนิยาย
รอกันหน่อยนะจ๊ะ ปวดหัวมากกับข้อสอบ วิจงวิจัย ข้อสอบอะไรข้อเขียนหมด ย๊ากมากกกกก :katai1:
เอาเป็นว่าถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดฟิวน่าจะมา พรุ่งนี้แหละ ฮ่าๆๆๆ ตอนหน้ามันโหดอะต้องใช้ฟิวเยอะ :a5:
เจอกันนะจ๊ะ :katai5:
เลิฟๆ
ฝากเพจโหน่ยยยยย
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
โอเคๆ
-
รออยู่นะคนเขียน :mew3:
-
มารึยังน้า รอๆๆๆ
-
เพิงเห็นว่าอัพตอนใหม่ เป็นเดือนเลยเหรอเรานี่
-
เค้าเพิ่งสอบเสร็จเมื่อวาน
คนเขียนหายไปหน๊ายยยย :ling1:
-
{CH 31 retrace }
เด็กชายแก้มแดงอายุไม่น่าจะเกิน 12 ขวบ หน้าตาน่ารักน่าชังผิวกายเนียนใสสะอาดในชุดนักเรียนที่เก่าจนมีรอยเย็บเกือบทั้งตัวรวมไปถึงรองเท้าที่เก่าจนแทบจะเปื่อยขาดไปแต่ยังดีที่สภาพมันยังพอให้เด็กน้อยใส่ไปได้โดยไม่เป็นอันตรายต่อเท้าน้อยๆ แขนบอบบางกระชับสะพายกระเป๋าใบใหม่ที่คุณแม่เจียดเงินจากการพับกระดาษและขายหมูปิ้งหน้าโรงเรียนซื้อให้เด็กน้อย
“แม่จ๋า น้องเป็นยังไงบ้าง”
ยังไม่ทันจะทำอะไร เด็กน้อยก็พุ่งเข้าหาผู้เป็นแม่ที่นั่งพับกระดาษอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้านในชุดคลุมท้องที่บ่งบอกถึงอายุครรภ์ที่ใกล้จะคลอดลูกน้อยที่ยังไม่รู้ว่าเป็นเจ้าหญิงหรือเจ้าชาย แต่ที่แน่ๆผู้พิทักษ์แก้มใสตื่นเต้นเสียยิ่งกว่าผู้เป็นมารดาซะด้วยซ้ำไปที่รู้ว่าน้องน้อยของตนจะลืมตามาเจอกันอีกไม่นานนี้ และ เจ้าหนูตัวน้อยฝ้ายก็สัญญาว่าจะรักน้อง ดูแลน้องให้ดี ดี ดี ดี ที่สุดในโลกเหมือนที่แม่พยายามตลอดมา
“วันนี้น้องดิ้นแรงมากลูกฝ้าย แสดงว่าน้องต้องแข็งแรงมากๆ”
“จริงหรือครับ … แล้วแม่ละ เจ็บไหม”
“ไม่เลย สบายมาก น้องดิ้นสิแม่ดีใจที่น้องแข็งแรง ตอนน้องออกมาเจอหนูน้องจะได้ยิ้มให้หนูไงลูก”
“หนูหมายถึง …”
“ฝ้าย …” ผู้เป็นแม่หลบตาลูกน้อยที่จ้องรอยช่ำมุมปากและหางคิ้วของเธอ
ก่อนจะรีบโอบกอดลูกน้อยที่โหมเข้ามากอดเธอเอาไว้ด้วยความไร้เดียวสาและขี้อ้อน ลูกน้อยของเธอคนนี้แสนบอบบางและอ่อนไหวราวกับแก้วใสไม่ปาน เธอไม่อยากจะคิดเลยถ้าหากวันไหนเธอต้องจากไปและทิ้งลูกทั้งสามเอาไว้กับพ่อเพียงลำพัง ใครเล่าจะปกป้องพวกเขา … ใครเล่าจะเป็นเกาะป้องกันภัยมารทั้งปวง มันเป็นเพราะเธอเองทุกอย่างเป็นเพราะความรักของเธอที่ให้กับคนแสนเลว
“ พ่อตีแม่อีกแล้ว ทำไมพ่อต้องตีแม่ด้วยหนูไม่เข้าใจเลย”
“หนูฝ้าย … จำคำแม่ไว้นะลูก ถ้าวันไหน แม่จากไป หนูจะต้องปกป้องน้อง อย่าได้หวังพึ่งพ่อของลูก เอาน้องไปให้ไกลจากผู้ชายคนนั้น … และจำไว้นะลูกแม่ เข้มแข็ง ต่อสู้กับอุปสรรคทุกอย่าง เข้มแข็ง รักน้องให้มากๆ รักตัวเองให้มาก นะลูกนะ”
“ทำไมละครับ แม่จะไปไหน” เด็กน้อยเงยแก้มใสขึ้นมาเอียงคอถามผู้เป็นแม่ ในเวลานั้นเจ้าหนูน้อยฝ้ายไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง
“หึหึ … ไม่ไปหรอกครับ แม่จะไม่ไปไหน แม่จะอยู่กับลูกๆของแม่ แม่รักหนูนะลูก... แม่จะอยู่กับหนูตลอดไป”
“เฮ้ย มันหลับปะวะ บรรยากาศแบบนี้มันยังหลับลง เด็กจริงๆนั้นแหละ ไม่รู้ไอ้ห่าเจ้าจอมมันคิดอะไรของมันเอาเด็กกะโปโลแบบนี้มาทำเมีย ฮ่าๆๆๆๆๆ”
กลับสู่ปัจจุบันนะ เมื่อกี้มันแค่ภาพอดีตที่ยังพาผมหลอนอยู่ในใจเสมอมารอยช่ำของแม่ที่มีให้เห็นทุกๆวันรอยเก่าไปรอยใหม่มา ณ ตอนนั้นผมไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมพ่อต้องตีแม่ ทำไมแม่เป็นคนเดียวที่เจ็บตัว ทำไมแม่ถึงพูดแบบนั้น และทำไมวันรุ่งขึ้นแม่ต้องคลอดน้องและตายจากไปทั้งๆที่สัญญากันเอาไว้ว่าจะอยู่ด้วยกัน ทำไมพ่อที่ผมไม่เคยมีอยู่ในความทรงจำดีๆ ต้องมาทิ้งเราสามชีวิตไปในตอนที่สองแฝดเกิดได้เพียงไม่นาน ถึงผมจะไม่เคยเข้าใจอะไรและไม่เคยได้คำตอบแม้แต่นิด ผมก็ยิ้มและต่อสู้เหมือนที่แม่บอก เลี้ยงน้องไม่ใช่เพียงหนึ่งแต่ถึงสองคนมาอย่างลำพัง ท่ามกลางสายตาที่สมเพชเวทนา จากคนรอบข้างที่ทำเป็นรู้เรื่องครอบครัวผมมากกว่าตัวผมเองซะอีก
มีหลายครั้งที่มีมูลนิธิจะพาพวกผมไปอยู่ที่นั้น แต่ผมก็พาน้องหนี นอนข้างถนนบ้าง นอนในโรงรถบ้านไอ้เดชเพื่อนเพียงคนเดียวของผม ดีหน่อยที่หลังๆพ่อแม่ไอ้เดชรับว่าเค้าเป็นผู้ปกครองให้ผม ผมกับน้องเลยได้อยู่บ้านหลังนั้นต่อไป ถึงแม้ผมจะมีอายุเพียงแค่นั้นและต้องหยุดเรียน หยุดทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเองแต่ทุ้มเททั้งชีวิตให้สองแฝด … จนถึงวันนี้
ถึงแม้อุบัติเหตุทั้งหลายจะพาลพบมาให้ผมเจอกับจอมร้ายที่หนี้อยู่หลายล้านบาทที่ผมจะต้องผ่อนผันไปทั้งชีวิตและทั้งหัวใจ หึหึ พูดแบบนี้แม่งดูหวานเจี๊ยบเป็นนิยายโรแมนติกเลยวะ แต่จริงๆมึงดูสภาพกูดิ ฮ่าๆๆๆๆ คิดแล้วก็ตลกดีเหมือนกัน เฮ้อ … อะไรมันกับตาลปัตรไปซะหมด ใครจะคิดว่าผมต้องมาเจอพ่อที่ไม่เคยมีความดีในความทรงจำของผมในสภาพน่าสังเวชใจแบบนี้วะ … ใครจะไปโกรธลง
“เฮ้ย!!!!”
ผลั๊ว!!!!
“โอ้ยไอ้เด็กเวรนี้!!!!”
ไอ้ห่าเวรที่ก้มเข้ามาในใกล้ระยะที่ผมพอจะโหม่งใส่ดั้งแบนๆของมันได้ผมเลยจัดการพาดไปด้วยเหม่งงามๆของผมหนึ่งที ก่อนจะลืมตาและเหยียดยิ้มให้กับภาพที่น่าพึงพอใจตรงหน้า ดั้งหักไปซะไอ้บรรลัย พวกเพื่อนที่ใกล้เมากันแล้วพากันหัวเราะเฮฮาในสภาพของเพื่อนมัน หึ ขนาดเพื่อนมึงยังไม่รักเลย !!!
ผลั๊ก!!!
ผมหน้าสะบัดตามคาด … หึ เอาเข้าไป ทำกูกันเข้าไป เอาเลย!!!!! กูหันไปมองไอ้ห่าที่เข้ามาตบผมตาขวาง บอกไว้ก่อน
ถ้ากูตาย กูจะกลายมาเป็นผีฆ่าพวกมึงทุกคน นรกกูไม่สน กูสนแค่ว่าคนเลวๆอย่างพวกมึงต้องไปลงนรกกับกู!!!!!!
“เฮ้ย ไอ้เด็กนี้แม่งยังไม่สิ้นฤทธิ์วะ เห็นทีต้องสั่งสอนให้มันรู้สักหน่อยว่ามาหือกับพวกเราจะเป็นยังไง”
“จริงพี่ ขนาดทำไอ้จอมหลงได้ ก็ต้องมีดีบ้างแหละ หึหึ”
พวกมันเริ่มเดินเข้ามาใกล้ผมในขณะที่ผมไม่อุทธรณ์ร้องหาความเห็นใจสักแอะ เอาสิ ถ้ามึงกล้าเอากูก็ตามใจ แต่รับรองนรกหลังจากนี้ของมันไม่ธรรมดาแน่ๆ ผมเชื่อว่าตอนนี้จอมร้ายกำลังมา กำลังมาช่วยผม ถึงจอมร้ายจะทิ้งผมไม่ช่วยและก็เชื่อว่าเค้าจะไม่ทิ้งน้องผมแน่นอน อย่างน้อยก็เอาไว้ให้เค้าดูเล่น ไม่ต้องดูแลอย่างดีก็ได้ แต่ขอให้น้องของผมได้รับการศึกษา ได้มีที่นอนอุ่นๆ แค่นั้นพอ
“ดูไปดูมาหน้าตามันก็น่ารักเหมือนกันนะเนี้ย” ผมหลับตาลงเมื่อสัมผัสอันหยาบกร้านแตะต้องที่ข้างแก้ม หึ … น่าขยายฉิบหาย สงสัยถ้ากูตายไปคงต้องให้ยมบาลเอาน้ำในกระทะทองแดงมาล้างหน้าฆ่าเชื้อสักหน่อย
“ผมว่าหน้าตามันเหมือนลูกเจี๊ยบในการ์ตูนวะพี่ แต่ผิวมันนี้สิ” มือหยาบกร้านของไอ้ผีห่าอีกคนที่เข้ามารุมล้อมผมลูบไปตามขาอ่อนที่อยู่ในกางเกงที่ขาดวิ้นของผม …
“ยะ อย่า อย่าทำลูกกู”
ผมตกใจเมื่ออยู่ๆมือเปื้อนเลือดของพ่อก็ดึงผมสุดแรงที่มีไปกอดเอาไว้ด้วยร่างกายอันสั่นเทา กลิ่นเลือดคลุ้งไปทั่วตัวของพ่อ แต่วินาทีนั้นเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างหยุดนิ่ง เหมือนผมได้เติมเต็มสิ่งที่ขาดหาย เหมือนกับความโกรธที่ผมมีตลอดชีวิต หายไป … นี้คงเป็นความทรงจำแรก ที่เขาปกป้องผมให้พ้นจากพวกมือมารทั้งๆที่เค้าเองก็เจ็บเจียนตาย … ทำไมพ่อไม่ดีกับเราตั้งแต่ต้น ทำไมไม่เลี้ยงดูพวกเราให้ความรักพวกเรา และโอบกอดพวกเราเอาไว้ทั้งแต่ต้น … ไม่งั้นคงไม่เป็นแบบนี้ …
“โว้ย แม่งเปื้อนเลือดหมดแล้ว กูเอาไม่ลง!!!” เสียงของพวกมันดังขึ้น
แต่เวลานั้นผมไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว สัมผัสของพ่อทำให้ผมนึกถึงเรื่องราวร้ายๆในอดีตรอยช่ำของแม่ แผ่นหลังของพ่อที่เดินจาก
ไป แต่ก็นั้นแหละครับ … มันก็อบอุ่นด้วยในเวลานี้ …
.
.
.
ภายในห้องใหญ่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายประดับประดาด้วยโคมไฟระย้าหรูด้านบน เตียงใหญ่กว้างกว่า 5 ฟุตมีตุ๊กตาหมีตัวน้อยๆสองตัวอย่างขุนพลและขุนทัพในชุดนอนสีขาวและสีชมพูอ่อนผวาซึมเศร้ากอดหมอนข้างกันคนละใบ แฝดน้องพยายามกลั้นน้ำตาแต่ก็ไม่อาจห้ามเสียงสะอื้นได้ ต่างจากแฝดพี่ที่ทำราวกับว่าเข้มแข็งกว่าไม่ปริปากพูดใดๆ ไม่มีน้ำตาจากตาดวงใส มีแต่ความอึดอัดในใจที่สกัดกลั้นเอาไว้เป็นตัวอย่างแก่น้องที่เกิดตามหลังมาไม่กี่นาที และมีแบบอย่างจากผู้เป็นพี่ที่เฝ้าสอนมาตลอด 5 ปีที่เกิดมาลืมตาดูโลก โดยไม่รู้จักแม้แต่หน้าตาของพ่อและแม่มีเพียง ฝ้ายคนเดียว … มีแค่คนเดียวที่ขุนพลรู้ว่ารักเค้ามากแค่ไหน และต้องการให้เขาเข้มแข็งดูแลน้องให้ได้ตอนที่ฝ้ายไม่อยู่เหมือนตอนนี้
“จะร้องทำไมทัพ” เสียงผู้เป็นพี่เอ็ดน้องขึ้นจนเจ้าตัวสะดุ้งและหันมามองเบะปากร้องไห้ออกมาเสียงดังอย่างไม่สามารถเก็บน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป เพราะอย่างไรเด็กก็ยังเป็นเด็กต่อให้ทำตัวเป็นผู้ใหญ่แค่ไหน ก็ไม่สามารถปฏิเสธความกลัวได้
“ฮึก ทัพ ทะ ทัพ ขอโทษ ทัพแค่ ฮือออออออ” เจ้าตัวน้อยกระโดดเข้าใส่ผู้เป็นพี่ กอดเอาไว้แทนหมอนข้าง ขุนพลพอเห็นน้องร้องไห้ออกมาก็แทบจะร้องตาม แต่ต้องเข้มแข็งอย่างที่ฝ้ายสอนเพื่อให้น้องเข้มแข็งให้ได้เหมือนฝ้าย
“ไม่เห็นมีอะไรเลย เดี๋ยวฝ้ายกับลุงจอมก็กลับแล้ว” เสียงของเด็กน้อยสั่นเครือ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเหตุการณ์แต่ตัดสินด้วยสัญชาติญาณที่ต้องอยู่หวาดระแวงมาตั้งแต่เด็กก็พอที่จะรู้ว่าที่ฝ้ายและลุงจอมออกไปไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่นัก
“ทัพรู้ แต่ว่า …”
“นี้! หยุดเลยนะทัพ เราต้องเข้มแข็งสิ ทัพจำที่ฝ้ายสอนไม่ได้หรือว่าเราต้องเข้มแข็งให้มากๆ เพราะบนโลกนี้คนเราต้องพึงตัวเองให้ได้ไม่มีใครหรอก … ไม่มีใครรักเราเท่าฝ้าย ฮึก ไม่มีหรอก” คนเป็นพี่เผลอสะอึกออกมา ก้มหน้าลงไปกอดน้องที่ซุกพุงเขาอยู่ และซบอยู่กับเหม่งน้อยๆที่เหมือนกันอย่างกับแกะ
แกร๊ก
“ขุนพล ขุนทัพ ทำไมยังไม่นอน” เสียงแปร่งๆของเรกกี้ดังขึ้น
เขาเพิ่งกลับมาจากเคลียพื้นที่โดยรอบสภาพร่างกายที่มอมแมมเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและเศษดิน แต่ใบหน้าขาวใสและอ่อนโยนก็ทำให้สองแฝดเบาใจลงไป เพราะอย่างไรสองแฝดก็ไม่เข้าใจคำว่าคาวเลือดอยู่ดี คิดซะว่ากลิ่นเหมือนไอ้ดำลูกหมาที่วัดที่สองแฝดเคยเล่นบ่อยๆซะมากกว่า
“ฝ้ายกับลุงจอมเมื่อไหร่จะกลับครับอาฝรั่ง” ขุนทัพคลานลงจากเตียงจูงมือพี่ชายเดินเต๊าะแตะมายืนตรงหน้าอาฝรั่ง เงยหน้าขึ้นไปถามหน้าตาบ๊องแบ๊วไม่รู้เรื่องราว มีแต่ความเป็นห่วงและคิดถึงอยู่เต็มประดาใจดวงน้อยๆ
“นอนก่อนตัวน้อย ตื่นขึ้นมาอาฝรั่งรับรองว่าทั้งคู่จะกลับมา” เรกกี้พูดเสียงร่าเริงเป็นปกติแต่ไม่กล้าจะจับผิวอันบอบบางนั้นเพราะความรู้สึกผิดบาปที่ไม่อาจให้สิ่งที่ใสบริสุทธิ์นี้ต้องได้รับบาปที่ติดกายของตน เค้าปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่างานนี้มันโหดร้ายมากกว่างานอื่นๆที่เขาได้รับมอบหมาย …
“ไปเถอะทัพ นอนกัน” แฝดผู้พี่กระตุกมือแฝดน้องเบาๆด้วยสายตาเมินเฉยเท่าที่จะแสร้งทำได้ ซึ่งนั้นทำให้เรกกี้สงสารสองแฝดจับใจ
เมื่อสองแฝดพากันขึ้นเตียงและเขาเห็นว่าแฝดพี่พาน้องห่มผ้าจะนอนแล้ว เรกกี้ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะบอกฝันดีแก่ทั้งสองและปิดไฟในห้องให้สองแฝด
“นี้อาฝรั่ง” เรกกี้ชะงักมือที่กำลังจะปิดประตูห้องเมื่อเสียงเรียกนั้นดังขึ้น เดาไม่ออกมาเสียงนั้นของแฝดคนไหน
“ถ้าตื่นขึ้นมา ฝ้ายกับลุงจอมจะกลับมาใช่ไหม …”
“… ใช่ครับ”
“อาก็รีบนอนนะเดี๋ยวไม่สบาย”
“Good night boy” สิ้นเสียงนั้นเขาก็ปิดประตูลงอย่างเบามือ เม้มปากแน่นหลังพิงประตูมองไปตรงหน้าเบื้องล่างกลางห้องโถงใหญ่ที่มีเพื่อนพ้องเดินอยู่กันขวักไขว่ดูอบอุ่นแต่ …มันเป็นสัญญาณอันตรายอันน่าหดหู่ ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึก
“เฮ้อ อย่าอ่อนแอสิยู! ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา! เฮ้ พวกยู เตรียมกำลังให้พร้อม เราจะตามคุณจอมไป! จัดกำลังพลให้พร้อม เก้าสิบเปอร์เซนอยู่เฝ้าฐาน จัดกำลังพร้อมรับมือเหตุการณ์ฉุกเฉินตลอดเวลา ปกป้องนายน้อยของเราเท่าชีวิต จนกว่านายใหญ่จะกลับมา…” เสียงตะโกนของเขาทำให้กองพลด้านล่างตื่นตัวและทำตามคำสั่งอย่างแข็งขัน … หมดเวลาของความเห็นใจกันเสียที ทุกอย่างจะเป็นไปตามกรรมของมัน…
.
.
.
ผาสูงชันตระหง่านเสียงคลื่นทะเลเดือดสีดำเกรียวคลื่นพัดกระหน่ำซ้ำโขดหินจนเกิดเป็นเสียงดังน่าหวาดกลัว กลางท้องฟ้าแดงฉานคล้ายสีเลือดลมพัดแรงราวกับเสียงหัวเราะของปิศาจ จนแมกไม้น้อยใหญ่ในป่าทึบสองข้างทางไหวเอนไปมาอย่างน่าหวานกลัวว่าจะหักโค้นต้านทานแรงลมไม่ไหว เป็นสัญญาณว่าพายุใหญ่กำลังจะโหมกระหนำในไม่ช้า รถตู้คันสีดำและกองทัพอาวุธครบมืออีกจำนวนหนึ่ง ขับผ่านไปด้วยความเร็วที่เชื่องช้าราวกับกำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศรอบข้าง
“หึหึ ไม่คิดเลยนะเนี้ย ว่าลูกป๋าจะโตได้ขนาดนี้เห็นกับครั้งล่าสุดก็ ห้าขวบได้มั้ง ฮ่าๆๆๆ”
“ไปตายซะ” มือหนาปัดของจอมร้ายปัดแขนของผู้เป็นพ่อที่จะวาดมาลูบศีรษะอันสง่าของเขาอย่างรักใคร่จอมปลอมอย่างแรงจนเกิดเสียงดังขึ้นลั่นรถที่เงียบมาตลอดเส้นทาง
จนบอดี้การ์ดที่ทำหน้าที่เป็นสารถีรับส่งมองมาจากกระจกส่องหลังเพื่อลอบมองเหตุการณ์อยู่ห่างๆ ทันทีที่จอมร้ายตุกติกปืนข้างตัวของตนก็จะทำหน้าที่ปิดชีวิตของจอมร้ายในทันที เพราะนั้นคือคำสั่งที่ราชาบอกกล่าวไว้ก่อนที่จะร่วมเดินทางมาด้วยกันในคราวนี้
“อะไรจะเย็นชาขนาดนั้น เฮ้อ แต่เอาเถอะ ป๋าจะลงมือข้าคนที่ลูกรักอย่างอ่อนโยนที่สุด แต่พ่อของไอ้เด็กนั้น หึหึ … ” จอมร้ายขมวดคิ้ว
ก่อนที่จะไม่นึกถามอะไรอีกจนกว่าที่จะเห็นด้วยตาทั้งคู่ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจะไม่ยอมให้ใครมาปั่นหัวเขาได้อย่างเด็ดขาด สงคราม ณ ตอนนี้ ใครที่ลังเลและขาดการตัดสินใจก่อน คนนั้นแพ้และกลายเป็นเหยื่อของอีกฝ่ายในทันที
เสียงหัวเราะของราชาช่างปั่นประสาทให้จอมร้ายอยากจะพลิกตัวไปบีบคอให้ตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด เขาไม่มีความทรงจำสำหรับคนๆนี้อยู่แล้วไม่มีอะไรจะต้องเว้าวอนกับคนประเภทนี้ เพราะอย่างไรก็ไม่มีความทรงจำต่อกันอยู่แล้ว มีแค่เลือดชั่วครึ่งหนึ่งที่ไหลเวียนอยู่ในกาย จอมร้ายก็ได้แต่ทำเมินเฉยต่อมันเสียเพราะชีวิตของเขามีค่ามากกว่าที่จะเอาทั้งชีวิตไปนั่งเสียอกเสียใจกับมันและไม่ขอเดิมพันไร้สาระอ้อนวอนให้พระเจ้าเอาเลือดเนื้อของเขาออกไป ไม่ว่าจะต้องแรกกับอะไรก็ตามถ้าเป็นเมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้เค้ามีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องดูแล
บริษัทที่มีคนในปกครองกว่า 8 แสน คน เครือข่ายน้อยใหญ่ที่มากกว่า 20 ประเทศรอบโลก ครอบครัวอันเป็นที่พักพิงของกำลังกายที่มีคุณหญิงรสกรรอคอยอยู่ทั้งน้ำตา และภรรยาสุดที่รัก ที่ทั้งดื้อ เอาแต่ใจ แต่กลับเป็นเด็กหนุ่มที่เข้มแข็งเอาซะมากๆ ราวกับม้าพยศที่เขาปราบซะอยู่หมัด และเพื่อเจ้าฝ้ายอันเป็นจอมใจ … เขาก็ต้องเอาชนะการศึกครั่งนี้ได้อย่างเด็ดขาดเพื่อช่วงชิงวันเวลาอันมีความสุขเหล่านั้นกลับมา
จนแล้วจนรอด รถตู้ที่พวงท้ายด้วยกองพลติดอาวุธ เลี้ยวเข้าโกดังที่อยู่ห่างค่อนข้างไกลกันพอสมควรกับเซฟโซนที่แพรวพราวไปด้วยกับดักของจอมร้ายที่ตอนนี้ราวกับเสือที่รอโอกาสตะครุบเหยื่อเสียให้ดิ้นตายคากรงเล็บ รถจอดสนิท ณ ลานกว้าง ฝนด้านนอกที่ตกหนักราวกับฟ้ารั่วร่มสีดำคันใหญ่ถูกกางออกรอรับอยู่ด้านนอก ราชาหันมาเหยียดยิ้มน่าขยะแขยงให้จอมร้ายที่วางท่าทีเฉยเมยก่อนจะเปิดประตูก้าวลงไปอยู่ในร่มคันใหญ่พร้อมกับที่ลูกน้องอีกคนถลาเข้ามาเอาเสื้อคุมกายไม่ให้โดยละอองเม็ดฝน ทั้งๆทีท่าทีของราชาไม่ได้ดูบอบบางเช่นนั้น ร่างนั้นเดินห่างออกไป จอมร้ายก้าวลงจากรถและผลักอกของลูกน้องราชาที่ถือร่มจะทำทีเข้ามาทำเช่นเดียวกับไอ้เสือเฒ่านั้น ซึ่งจอมร้ายจะไม่รับความช่วยเหลือใดๆทั้งสิ้นด้วยความทะนงตัวและไม่ยอมจะเป็นหนี้บุญคุณกับคนพวกนี้ ไม่ว่าจะต้องลำบากแค่ไหนก็ตาม
ร่างสูงก้าวอย่างตระหง่าน ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำเดินก้าวผ่านความโหดร้ายของมรสุมตามไปอย่างเงียบๆ จนมาหยุดอยู่หน้าประตูโกดังใหญ่ที่เห็นเงาของราชาเดินเข้าไปเมื่อสักครู่ มือหนาเสยผมที่โป๊ะหน้าขึ้นไปเปิดเผยใบหน้าคมเข้มอันน่าหลงใหล สูทเนื้อดีเปียกชิ้นพอตัวแต่พอทนเมื่อเทียบเท่ากับความดีใจลึกๆที่จะได้เจอจอมใจเสียที
ตาคมเหลือบมองด้านหลังที่มีชายร่างสูงใหญ่เดินมาประกบก่อนที่จะได้ยินเสียงขึ้นนกปืน สัมผัสเย็นจากตัวลำก้องจ่อเข้าที่หลังงามใต้เสื้อสูทหนา ก่อนที่ริมฝีปากจะเหยียดยิ้มจังหวะเดียวกับที่ฟ้าคะนอกเสียงฟ้าผ่าลงมาเสียงดังลั่น ก่อนที่พริบตาจะเกิดเสียงร้องดังลั่นของเจ้าของปืนและพวก ก่อนที่ร่างนั้นจะสะบัดสบอมนอนจมรอยช้ำสลบอยู่ท่ามกลางสายฝนนอกชายคาโกดัง ก่อนที่ร่างสูงจะควงปืนที่ช่วงชิงมาด้วยปลายนิ้วและเก็บลงแนบในเสื้อสูทด้านใน และหยิบอีกกระบอกที่หล่นอยู่ที่พื้นขึ้นมาเหน็บที่เอวด้านหลังคุมด้วยเสื้อสูทอีกที
โชคดีที่ด้านนอกไม่มีลูกน้องของราชาอยู่อีกแล้วเพราะฝนที่ตกหนักคงไม่มีใครที่จะมาบ้ายืนตากฝนเฝ้าโกดังที่ไม่มีสิทธิออกไปได้เพราะ สไนเปอร์ที่จอมร้ายรู้ว่ามีซ่อนตัวอยู่หอคอยฝั่งตรงข้าม เพราะฝนที่กระหน่ำจึงเป็นม่านชั้นดีให้เขาทำอะไรก็ได้น่ะเวลานี้
.
.
.
ต่อด้านล่าง
-
ครืดดดดด!!!!
“มาช้าจังนะ มัวแต่ทำอะไรอยู่เหรอ ไอ้ลูกชาย หึหึ”
ทันทีที่มือหนาเลื่อนเปิดประตูโกดังออกได้ เสียงปิศาจร้ายก็ร้องทักขึ้นทันที ไฟสลัวสีเหลืองนวลส่องให้เห็นภาพตรงหน้าไม่มากนัก แต่ที่ตาคมดั่งพระยาเหยี่ยวมองเห็นคือโซฟาตอนเดียวสีแดงตัวหนาที่มีร่างของราชานั่งอยู่ในท่าไขว่ห้างท่าทางอันหยิ่งยโสจนจอมร้ายอยากจะยิงสอยให้สิ้นเรื่องสิ้นราวแต่เมื่อเหลือบมองเห็นเบื้องหลังข้างกายและบนชั้นสองที่เต็มไปด้วยพวกขี้คลาดที่อยู่กันเป็นกลุ่มก้อนไร้ศักดิ์ศรีมีดีแค่เอาค่าเงินตราที่เอาชีวิตเข้าแลก
“ฝ้ายอยู่ไหน” ไม่พูดพร่ำทำเพลงจอมร้ายเข้าเรื่องทันที
“แหม ใจเย็นๆสิไอ้ลูกชาย มานั่งก่อนๆ ขอชมก่อน ไอ้กับดังที่วางเอาไว้ดูเหมือนจะฆ่าพวกเศษสวะพวกนั้นซะหมดเกลี้ยงเลย ฮ่าๆๆๆๆ ”
“หึ รู้ด้วยเหรอ” จอมร้ายเหยียดยิ้มมุมปาก นึกอยากขำที่เกมทันกันทั้งคู่ซะอย่างนี้ แต่ขนาดเสือเฒ่ารู้ว่ามีกับดักยังส่งลูกน้องไปตายอีก เกินเยียวยาจริงๆ
“อ้าวแน่นอนสิ หึหึ พวกพ่อถึงได้ดักรออยู่ให้ลูกชายของพ่อมาติดเบ็ดนอกเขตกับดักน่ะสิ ฮ่าๆๆๆ”
“อย่ามาแทนตัวเองว่าพ่อ เราไม่เคยมีอะไรที่ผูกพันกัน ไม่ว่าจะทางสายเลือดหรือทางความทรงจำ ฝ้ายอยู่ไหน!” เสียงนั้นเริ่มกระแทกคำรามออกมาในลำคออย่างรำคาญใจ
ใจของจอมร้ายแข็งดั่งหินผาไม่มีแม้แต่ความสงสารหรือเห็นใจ เพียงแต่ความร้อนในอก มันรุมเร้าอยากที่จะเจอจอมใจและพากลับไปในที่ปลอดภัยพาลอันตรายและจัดการให้สิ้นเรื่องไปเสียที เริ่มที่จะเบื่อเรื่องแบบนี้เต็มทน
“ใจร้อนจังไอ้เสือ! ก่อนอื่น ไอ้โบ้! ออกมาเจอนายเก่ามึงหน่อยสิ ฮ่าๆๆๆๆๆ”
สิ้นเสียงร่างสูงใหญ่ของคนที่เขาเคยไว้ในถึงขนาดฝากชีวิตของจอมร้ายเอาไว้แต่กลับหักหลังกันอย่างไม่มีเหตุผล ก้าวออกมาจากเบื้องหลังของลูกนอกนับสิบที่หันมายิ้มเยาะให้นายโบ้ที่เดินเชิดหน้าเดินไปประจันหน้ากับจอมร้าย ราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งสิ้น
“กับคนที่คิดขดทรยศแม้แต่นายผู้ให้ที่คุมกะลาหัว ไม่มีเหตุผลที่ต้องพบเจอกันอีก ไปให้พ้นสายตากู ก่อนที่กูจะยิงหัวมึงดิ้นตรงนี้” จอมร้ายเอ่ยขึ้นขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา มองคนตรงหน้าเช่นเดียวกับสวะข้างทางอันไร้ค่า
นายโบ้หลับตากัดฟันเพียงพริบตาก็ลืมตาขึ้นมองหน้าจอมร้ายได้เพียงเล็กน้อยก็ต้องหลีกไปเบื้องหลัง จอมร้ายเหลือบมองจนสุดสายตาก่อนจะหันมามองหน้าตรงไปหาราชา ก่อนที่จะสิ้นความอดทนเมื่อเห็นสีหน้าเจ้าเล่ห์นั้นกำลังยิ้มเยาะราวกับกำลังเยาะเย้ยเขาอยู่ คว้าเอาปืนในเสื้อสูทขึ้นมาจ่อไปที่ราชา ก่อนที่เสียงขึ้นนกของปืนนับครึ่งร้อยกระบอกจะดังขึ้นเช่นเดียวกัน
“กูถามว่าฝ้ายอยู่ไหน!!!!!!!” เสียงนั้นตะคอกลั่น ก่อนที่ทุกเสียงจะเงียบลงและเสียงหัวเราะของราชาจะดังสนั่นขึ้น
“โอ้ย ขำจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ พวกมึงเอาปืนลง ฮ่าๆๆๆๆ พอๆ กูเลิกแกล้งลูกกูละ หึหึ … ไปเอาเมียลูกกูกับพ่อของมันมา” เสียงขานรับของลูกน้องราชาดังขึ้น ก่อนที่ร่างผอมแกร่นจะเดินไปเปิดประตูอีกชั้นด้านในออก
เมื่อประตูเปิดกว้างพอที่จะทำให้ตาพญาเหยี่ยวเห็นได้ เขาก็แทบอยากจะจ่อปืนลงปากของราชาเสียให้ได้ตรงนี้ ฝ้ายที่ถูกพันธนาการทั้งขาและแขนถูกอุ้มพาดบ่าของไอ้อ้วนที่ไหนไม่รู้หันหลังให้เขาด้วยเนื้อตัวที่เต็มไปด้วยเลือด เสียงอู้อี้และร่างที่ขัดขืนในทุกๆกรณี ทำให้จอมร้ายเบาใจที่ตอนนี้ฝ้ายยังพอมีสติอยู่ แต่กับอีกคนที่ถูกหิ้วปีกออกมานั้นสิ …ตาทั้งสองข้างอยู่ในสภาพน่าหวาดกลัวเลือดไหลออกมาเป็นลิ่มๆปากนั้นสั่นเทาด้วยความกลัวและเจ็บปวดกับร่างกายที่สะบัดสบอมเขียวช้ำไปทั้งตัว … นั้นคือพ่อของฝ้ายลูกหนี้ที่ปล่อยให้ลูกของตัวเองลำบาก … แต่ ณ วินาทีนี้ ช่างเป็นชายที่น่าสังเวชเสียจริงๆ ดูจากอาการถ้าไม่ถึงมือหมอให้ไวที่สุด ชายคนนี้จะต้องตายเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหวเป็นแน่นอน
“ฮ่าๆๆๆ พูดไม่ออกเลยเหรอไง คนมันทำเวรทำกรรมเอาไว้ก็ต้องเจอแบบนั้นแหละ เฮ้อ … พาไอ้เด็กนั้นมานั่งนี้สิ” ร่างอ้วนฉุพาฝ้ายไปนั่งลงบนตักของราชา ร่างเล็กกระแทกลงบนตักนั้น ก่อนที่แขนใหญ่จะตวัดกอดรอบกายเล็กเอาไว้ ใบหน้าหวานถูกมือสากลากผ่านไปด้วยสัมผัสน่าขยะแขยง แววตาเสือเฒ่าเหลือบมองมาทางร่างสูงที่ยืนจ่อปืนอยู่ตรงหน้า
“เอาสิ ยิงเลย … ยิงให้โดนหน้าสวยๆนี้เลย หึหึ” น้ำเสียงเยาะเย้ยนั้นไม่เคยทำร้ายจอมร้ายได้ขนาดนี้ เมื่อมีจอมใจของเขาอยู่ด้วย
“ปล่อยเขาซะ”
“โอ้ ยังจะกล้าพูดทั้งๆที่เอาปืนจ่อคนอื่นเขาอยู่อย่างนี้อ่ะนะ ฮ่าๆๆๆๆ ไหนให้ป๋าดูสิลูก หนูเจ็บตรงไหนไหม” มือหนาตะปบเอาที่บั้นท้ายเล็กนั้น เสียงอื้ออึงของฝ้ายที่ร้องออกมาลั่นเมื่อถูกกระทำเช่นนั้น
"สารเลว!!!!"ทันใดนั้นจอมร้ายก็ถลาเข้ามาในทันใด และถูกล็อกตัวในทันที
สิ้นเสียงเหตุชลมุนก็เกิดขึ้น เมื่อฝ้ายผวาตัวลุกขึ้นมือทั้งสองข้างที่ถูกคลายปมไว้ก่อนหน้าที่หลุดออกจากพันธนาการ แขนเล็กตวัดรอบคอของราชาในช่วงเผลอตกใจนั้น ก่อนจะล็อกในท่าที่เคยเรียนศิลปะป้องกันตัว แม้ปากจะถูกพันธการไว้ แต่ดวงตาใสที่บัดนี้จ้องมองราชาอย่างโกรธแค้น พร้อมที่หักคอแกร่งนั้นได้ทุกเมื่อเพียงแค่แขนทั้งสองบิดเพียงกึ๊กเดียวเท่านั้น
ไม่แค่ฝ้ายเท่านั้นที่อาศัยช่วงชลมุนจอมร้ายเองก็ตวัดกายให้หลุดจากวงล้อมและจ่อยิงไม่เลี้ยงหน้า จนชะงักเมื่อมองเห็นปืนกระบอกหนาจากลูกน้องคนสนิทของราชาถูกจ่อมาที่ฝ้ายเช่นเดียวกัน ปืนของจอมร้ายไม่มีทางเลือกที่จะจ่อปืนไปยั่งคนที่จ่อปืนใส่ฝ้าย ... ต่อให้จะมีปืนอีกสักกีกระบอกจ่อมาที่เขาก็ตามที
“ไอ้เด็กนรก!” จอมร้ายละสายตาเบี่ยงมามองราชาที่จ่อปืนไปที่หลังของฝ้าย ตาคมเบิ่งกว้างเมื่อเห็นมือหนาที่กำลังเหนี่ยวไก จังหวะนั้นจอมร้ายกำลังจะเบี่ยงปืนมายิงผู้เป็นพ่อ แต่แล้วลูกปืนปริศนาพร้อมเสียงลั่นไกที่ดังลั่น
“โอ้ย แม่งเอ้ย!!!!” จอมร้ายขมวดคิ้วเมื่อเห็นเลือดที่ท้วมมือของเสือเฒ่า ปืนกระบอกนั้นหล่นลงพื้น เขาหันไปมองข้างๆ ก่อนจะขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อเห็นนายโบ้ถือปืนและจ่อไปที่ราชา
“อย่าเพิ่งถามตอนนี้เลยครับ พวกมันกำลังจะโจมตี”
“ฆ่ามัน ฆ่ามันให้หมด” ราชาสะบัดฝ้ายที่เผลอตกใจเสียงปืนออกอย่างแรงก่อนจะตบฉากเข้าที่หน้าใสจนเลือดออกมุมปากและล้มไปกองอยู่ที่พื้น ทันใดนั้นก็กระชากขึ้นมาและพาฝ้ายพาดบ่าวิ่งเข้าไปในโกดังก่อนจะปิดประตูในทันที
“ฝ้าย!!!!”
“เดี๋ยวครับคุณจอม… ตอนนี้ยังไม่ได้ครับ”
เสียงนายโบ้ร้อนห้ามใช้มือหนากระชากไหล่ของจอมร้ายเอาไว้ก่อน เมื่อสังเกตเห็นภัยจากรอบตัว แผ่นหลังหนาหันหลังชนกัน จอมร้ายหยิบเอาปืนอีกกระบอกขึ้นมาถือเอาไว้ เช็กแมกกาซีนที่กระบอกหนึ่งมีอยู่เต็มอีกกระบอกเหลืออยู่กระมาณครึ่งนึง
“แค่ครั้งนี้เท่านั้นไอ้คนทรยศ”
“ครับ แค่ครั้งนี้” เสียงปืนดังขึ้นเมื่อฝ่ายตรงข้ามเป็นฝ่ายเปิดฉากกระหน่ำยิง
ทั้งคู่วิ่งอย่างรวดเร็วกระโจนเข้าไปหาที่กำบัง ร่างสูงของจอมร้ายเลือกเก้าอี้โซฟาหนา ก่อนจะลากมันอย่างรวดเร็วมาให้ชิดติดกำแพงของโกดังอีกด้านเป็นเกาะกำบังชั่วคราวตาคมเหลือบมองว่าประตูโกดังด้านในอยู่ไม่ไกลมากนัก มันพอที่จะฝ่าไปได้ ถ้าหากเขาเร็วกว่ากระสุนปืน … ไม่สิมันต้องมีจังหวะบ้างละ ส่วนนายโบ้เลือกโต๊ะเก่าๆที่ตั้งอยู่ริมโกดังเป็นป้องปราการและดูแล พงศ์ไพรพ่อของฝ้ายที่อยู่ใกล้ๆด้วยสภาพของพ่อพงศ์ตอนนี้แทบจะสิ้นสติ จนเขาต้องเตือนเอาไว้ว่าอย่าหลับเป็นเด็ดขาด
เมื่อเสียงปืนสงบลงพร้อมกับเสียงหัวเราะเยาะเย้ยของใครบางคนเพราะคิดว่าถือไพ่เหนือกว่า นายโบ้แอบส่งสัญญาณให้จอมร้ายอยู่เงียบๆ จอมร้ายพยักหน้าอย่างเข้าใจเพราะไม่ใช่เวลาที่จะมาอวดเก่ง ณ ตอนนี้
ทั้งโกดังเงียบสงัดลง ก่อนที่ฝีเท้าของใครบางคนจะเดินช้าๆเข้ามาทางจอมร้าย …
“จ๊ะเอ๊ะ …”
ปัง!
จอมร้ายจ่อยิงกบาลไอ้หน้าปลวกที่โผล่หน้าเข้ามาอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว ก่อนที่ร่างนั้นหล่นผลอยลงตายอย่างโง่ๆ ร่างหนากระชากตัวของไอ้โง่คนนั้นก่อนจะลุกขึ้นทันใดเมื่อเสียงฝีเท้าหนักๆวิ่งเข้ามากว่า 10 เสียงปืนดังสนั่นขึ้นจอมร้ายใช้ร่างโง่ๆนั้นเป็นเกาะกำบังมนุษย์และใช้หลังติดผนังเข้าไว้เพื่อไม่ใช้กระสุนเม็ดไหนจ่อยิงจากด้านหลังได้ถนัด เพียงเสี้ยววินาที จอมร้ายก็กระโจนถึงหน้าโกดังด้านใน
แก๊ก
“บัดซบ” เจ้าจอมสบถออกมาเมื่อประตูนั้นล็อกจากด้านใน
“หมดทางหนีแล้วคุณจอม” เสียงนั้นยังคงเยาะเย้ยถากถาง
จอมร้ายสะบัดร่างโง่ๆที่ใช้กำบังบั้นทิ้งก่อนจะยืนตระหง่านจ่อปืนยิงอย่างแม่นยำทุกเม็ดกระสุนล้วนโดนเป้าหมายทั้งสิ้น แต่ก็ไม่มากพอที่จะต่อต้านกับพลกองกำลังที่มากกว่า มีนายโบ้เป็นหน่วยเสริมคอยช่วยอยู่ด้านหลัง ก่อนที่กระสุนจะสาดมาอีก เค้ารีบกระโจนเข้าไปหาเศษไม้ที่วางกองอยู่เป็นชั้นและหมอบลงนิ่ง … ไม่มีอาวุธอีกต่อไปนายโบ้ที่อยู่ตรงข้ามส่งสัญญาณบอกว่ากระสุนของเขาเองก็หมดเช่นกันและส่งสัญญาณให้รออยู่ก่อน
ครืดดดดดดดดดดดด ปังปังปังปังปัง!!!!!!!!
ทันใดนั้นเองประตูโกดังก็เปิดออกพร้อมเสียงฝนที่ตกกระหน่ำด้านนอก เสียงสาดกระสุนดังขึ้นราวกับฟ้าฝ่าเคล้าคลอกับเสียงโอดโอยราวกับสัตว์นรกที่ร้องขอชีวิตทำให้จอมร้ายรู้ในทันทีว่าต่อจากนี้สถานการณ์ เขาเป็นต่อ มือหนาตะปบท้องแขนของตัวเองที่ฝั่งของเหลวที่ทำหน้าที่เป็น GPRS นำทางชั้นดี
เมื่อสิ้นเสียงปืน จอมร้ายลุกขึ้นยืนได้อย่างสง่าอีกครั้ง ตาคมมองไปยั่งเรกกี้ที่ปืนยังคงอยู่ในมือพร้อมลูกน้องกว่า 20 คนที่คัดฝีมือดีมาแล้วทั้งสิ้น ไม่มีเวลาคิดใดๆทั้งสิ้นเขาวิ่งไปที่หน้าโกดังด้านในก่อนที่มือหนาจะกระแทกลงประตูที่ทำจากเหล็กกล้า
“ช่วยคนเจ็บด้วย” นายโบ้ตะโกนลั่นก่อนจะเข้าไปยืนเคียงข้างจอมร้าย ทันใดนั้นเรกกี้ที่ไม่ค่อยจะรู้เรื่องรู้ราวก็วิ่งเข้าไปหลังโต๊ะที่ซ่อนของนายโบ้และอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพ และสั่งให้หน่วยแพทย์ที่มีติดมาอยู่หนึ่งคนพร้อมอุปกรณ์เข้ามาประถมพยาบาลเบื้องต้นเอาไว้ก่อน
“ถอยไปครับคุณจอม” นายโบ้พูดเสียงหนักแน่นเพื่อเรียกความเชื่อใจของจอมร้ายก่อนที่จะชูกุญแจดอกใหญ่ขึ้นมา
“มึงเป็นใครกันแน่”
“ผมว่า ณ ตอนนี้ช่วยคุณฝ้ายก่อนดีกว่าครับ เชื่อเถอะว่าผมไม่เป็นภัย ” จอมร้ายลังเลอยู่เพียงเสี้ยงวินาทีก็ยอมถอยออกมายืนด้านหลัง
“ถ้าทรยศกูอีก มึงตาย” ไม่วายขู่ข่มทับตามภาษาราชสีห์ผู้ยิ่งใหญ่
นายโบ้หัวเราะน้อยๆ ก่อนจะลงมือไขกุญแจจากด้านนอก เมื่อกุญแจถูกปลดล็อกก็ส่งสัญญาณให้จอมร้ายมาเป็นฝ่ายเปิดประตูและเขาเป็นคนที่จะลุยเสียเอง แต่จอมร้ายปฏิเสธ เพราะอยากที่จะฆ่าราชาให้ตายคามือด้วยตัวเอง ณ ตอนนี้ด้านในจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ถ้าเกิดฝ้ายเป็นอะไรขึ้นมา จอมร้ายเฝ้าบอกกับตัวเองว่าจะฆ่าราชาให้ตายอย่างทรมาน สาสมกับที่คนบาปอย่างมันได้กระทำเอาไว้
“อย่าให้ลูกต้องฆ่าพ่อเลยครับคุณจอม … อย่างน้อยก็จะได้ไม่เป็นบาปไปมากกว่านี้”
“กูยอมตกนรก”
“ไม่ครับ ถ้าคุณไม่ยอม ก็ต้องทะเลาะกันอยู่แบบนี้แหละ ต่อให้คุณยิงผมตายก็เอาครับ ยังไงก็ได้”
“… ได้ และ กูค่อยคิดบัญชีมึงที่หลัง” จอมร้ายเอ่ยขึ้นเพราะอย่างน้อยคนๆนี้ก็ช่วยเขาเอาไว้ในหลายครั้งหลายครา
ร่างสูงเดินไปแทนที่ของนายโบ้และนายโบ้เองที่ไปยืนถือปืนคุมเชิงอยู่ ตามด้ายเรกกี้ที่วิ่งตามมาสมทบอีกหนึ่งคน เรกกี้มองนายโบ้อย่างสงสัยก่อนจะหันไปมองผู้เป็นนาย และก็เบาใจเก็บความสงสัยเอาไว้เมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายพยักหน้าให้
“ปืนครับนาย”
“ไม่ครับ ห้ามคุณจอมมีปืน”
“ตามนั้น” จอมร้ายเอ่ยปากขึ้นเมื่อเรกกี้ทำท่าหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อถูกขัดโดยคนที่คิดว่าทรยศนายของตน
เมื่อนัดแนะสัญญาณกันเสร็จสรรพ เรกกี้กับนายโบ้ไปยืนคนละฝั่งประตู ก่อนที่จอมร้ายจะเป็นคนคุมประตูที่เสมือนประตูแห่งนรก ได้แต่ภาวนาในใจว่าขออย่าให้จอมใจต้องเป็นอันตรายใดๆทั้งสิ้น
“พร้อมนะครับ” นายโบ้ให้สัญญาณ ทั้งคู่พยักหน้า ก่อนที่สัญญาณมือจะทำให้มือหนาของเจ้าจอมเลื่อนเปิดประตูไปอีกทางด้วยความรวดเร็วและพละกำลังที่มากล้น
ปัง!!!
เสียงประตูชนกับคานดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงหัวเราะบ้าคลั่งที่ดังออกมาจากด้านใน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ฆ่ากู ฆ่ากู ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เสียงนั้นแผลงออกมาอย่างบ้าคลั่ง
ก่อนที่สภาพด้านในจะเป็นสภาพอันน่าสะอิดสะเอียดจนจอมร้ายถลาเข้าไปท่ามกลางเสียงของนายโบ้ที่ตวาดร้องห้ามขึ้น มือหนาคว้าเอาปืนจากเรกกี้ไปด้วยอย่างขาดสติ เมื่อเห็นว่าฝ้ายถูกจับเปลือยทั้งร่างขาวเต็มไปด้วยรอยช้ำน่าหวาดกลัวนอนซบลงที่พื้นอย่างไม่ได้สติใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลนองแห้งกรั่งเต็มใบหน้าเสื้อผ้าถูกฉีดขาดไปคนละทิศละทาง ตัวของราชาเองเสื้อผ้าอยู่ครบกำลังทำท่าทางเหมือนคนบ้าสติไม่สมประกอบยืนอยู่กลางห้องเลือดเต็มแขนหยดลงอย่างไม่จบสิ้น แต่จอมร้ายไม่สนใจก้ามสามขุมเข้าใช้ก่นปืนฟาดเข้าที่ใบหน้านั้นอย่างแรง จนร่างนั้นลงไปกองกับพื้นแต่ไม่วายหัวเราะออกมาไม่จบสิ้น
“เอาเลยฆ่ากู!!!!!!!! ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“กูฆ่ามึงแน่!!!!” จอมร้ายยืนคร่อมร่างนั้นพร้อมปืนที่จ่อกบาลของราชาที่นอนกองอยู่ที่พื้นหัวเราะเหมือนคนบ้าเหมือนเดิม
“คุณจอม อย่าฆ่าเค้า!!!!!” นายโบ้ตะโกนลั่นเข้ามาล็อกตัวของจอมร้าย
แต่ถูกสะบัดไปอีกทาง ทันใดนั้นเองจอมร้ายก็จ่อปืนมาที่เดิมอีกครั้ง ปากคอสั่นสะท้าย ดวงตามีแต่ความเคียดแค้นสุดใจ คนๆนี้ต้องตายให้สมกับบาปกรรมที่ได้ทำเอาไว้!!!!!!!
เปรี้ยง!!!!!!!!
“คุณจอม!!!!!” เสียงนายโบ้ร้องออกมาลั่นเมื่อจอมร้ายลั่นไกขึ้น …
“โอ๊ะ … ไม่ตาย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ไม่ตายยยยยยยยย ฮ่าๆๆๆๆๆ” แต่กระสุนกับถางไปข้างศีรษะของราชาแทน เศษกระสุนเจาะเข้าใบหูของราชาจนมีเลือดออก แต่ยังไงก็ไม่ถึงชีวิต จอมร้ายโยนปืนทิ้งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ต่อจากนี้ กูไม่มีอะไรติดค้างมึงอีก อโหสิกรรม”จอมร้ายพูดเพียงแค่นั้นก็เดินไปหาจอมใจที่รักสุดดวงใจ
ถอดเสื้อสูทคลุมกายเล็กอันบอบช้ำเอาไว้และอุ้มขึ้นมาแนบกายอย่างรักใคร่ เสียงหัวเราะนั้นยังคงดังอยู่ เค้าปล่อยให้นายโบ้และเรกกี้จัดการทุกสิ่งด้านนี้ ส่วนตัวของเขาพาร่างเล็กบอบบางนั้นก้าวออกมาสู่ภายนอกที่บัดนี้พายุเบาลงเหลือเพียงเม็ดฝนที่โปรยปราย
“จะกลับเลยใช่ไหมครับนาย” ลูกน้องผู้ภักดีของจอมร้ายวิ่งเยาะเข้ามาไถ่ถาม ก่อนที่จอมร้ายจะพยักหน้าให้
“… ดูแลผู้ชายคนนั้นอย่างสุดกำลัง ฉันจะพาฝ้ายกลับเซฟโซนก่อน รายงานทุกๆ 1 ชั่วโมง” เสียงขานรับดังขึ้น จอมร้ายเดินขึ้นไปบนรถเก๋งของฝ่ายเขาที่ลูกน้องคนหนึ่งรีบวิ่งมาทำหน้าที่สารถีขับรถ จอมร้ายพาร่างของจอมใจขึ้นไปโดยไม่ทิ้งให้ห่างกาย หน้าหวานซบลงที่อกหนานั้นอย่างหมดเรี่ยวแรง
รถเก๋งคันงามเลี้ยวออกจากสถานที่แห่งนรกภูมิโดยจอมร้ายไม่คิดที่จะหันหลังกลับมาอีก มือหนาค่อยๆแกะพันธะการทุกสิ่งของจอมฝ้ายออก ก่อนที่จะซบหน้าลงกลุ่มไรผมนิ่มที่เต็มไปด้วยเหงื่อไคลเลือดและน้ำหนองโดยไม่คิดรังเกลียด … มีความสุข ที่ได้ของรักกลับมา ไม่ยอม ต่อจากนี้จะไม่ยอมให้ใครมาพรากไปอีก … ไม่มีทางยอม …
=============================
มาแล้ววววววววว สงครามประสาทจบลง อย่างพ่อไม่ต้องฆ่าลูก แลกกันไปตามนั้น
ตอนหน้าทุกอย่างจะคลี่คลายลง จะได้รู้นายโบ้เป็นใคร ต้องการอะไร ทำไม บลาๆๆๆ
สรุปคนเจ็บหนักสุดคือ พ่อฝ้ายและก็ฝ้าย :hao5:
เจอกันตอนหน้าคะ ขอโทษที่ช้ามากๆ เขียนค่อนข้างยากและไม่อยากให้ค้างกันเลยนานไปหน่อย
มีคำผิดบอกด้วยนะคะ พรุ่งนี้มาแก้ไข
:hao7:
ฝากเพจนะจ๊ะ
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
สรุปราชามันจะมีจุดจบอย่างไร ขอแบบโหดๆให้สาแก่ใจเลยนะครับ เกลียดมันมาก :katai1:
-
เลือดสาดจริงๆๆๆๆๆๆๆ
-
เสร็จเรื่องแล้วใช่ไหม ทุกคนจะมีความสุขกันจริงๆใช่ไหม
-
ขอบทลงโทษโหดๆให้กับคนชั่วด้วย
ขนาดนั้นยังไม่สำนึกเลยช่างเลวอย่าง
หาที่เปรียบไม่ได้เลยจริงๆ
-
ตกลงเรื่องนี่โบ้เป็นพระเอกใช่ปะ ครึครึ เลือดสาดมากๆ
-
โบ้เป็นตนของคุณนายแม่หรือเปล่าเอ่ย?
-
อย่าเป็นอะไรมากเลยนะฝ้าย
-
สงสารฝ้าย ดีนะที่จอมร้ายไม่ต้องฆ่าพ่อตัวเอง
รอตอนต่อไปนะคะ
-
ไม่ใช่ว่าโบ้เป็นคู่ขาราชาหรอกนะ เห็นไม่ให้ฆ่าราชาแบบเป็นห่วงราชาแบบแปลกอ่ะ
-
ีดีใจที่ทั้งสองคนไม่เป็นอะไร
ตกลงว่า นายโบ้ เป็นใครกันอ่ะ อยากรู้จัง
-
{CH 32 through}
“ฝ้าย …”
เสียงจอมร้ายกระซิบเรียกร่างเล็กใช้มือหนาบรรจงลูบไปที่แก้มใสของเด็กน้อยที่นอนนิ่งใต้ผ้านวมหนาภายในห้องใหญ่ในเขตบ้านเซฟโซนหลังจากที่กลับมา เขาให้แพทย์สนามตรวจอาการของจอมใจในทันที และจึงได้รู้ว่า ฝ้ายปกติทุกอย่างเพียงแค่มีอาการพกช้ำตามตัวและสลบไปเพราะแรงกระแทกที่ท้ายทอย แนะว่าในวันพรุ่งนี้ให้ผู้เป็นนายพาไปตรวจเช็คอย่างละเอียดที่โรงพยาบาลอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เขาตบปากรับคำและให้ลูกน้องที่ทั้งหมดเป็นเพศชาย ออกไปจากห้องให้หมด
ก่อนจะเริ่มทำความสะอาดร่างกายที่บอบช้ำของฝ้ายให้สะอาดก่อนจะจับเปลี่ยนให้ใส่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของตนเอง ทำให้ร่างน้อยๆนั้นสบายตัว ก่อนจะก้มลงไปจรดริมฝีปากอวบอิ่มของจอมใจอย่างรักใคร่และผละออกมาถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อโทรศัพท์ในกระเป๋าที่สั่นไม่เลิกอยู่ขึ้นมาเดินออกไปที่ระเบียง ไม่วายหันมามองจอมใจอย่าเป็นห่วงเป็นใย แต่แล้วก็ต้องตัดใจเดินออกไป ทิ้งให้ร่างน้อยนั้นพิงพักกายอยู่ในรังที่แสนอบอุ่น
“นายครับ …” เสียงเรกกี้ที่ดังลอดออกมาจากปลายสายทันทีที่เขากดรับสาย ทำให้จอมร้ายขมวดคิ้วเพราะมันเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
“ว่ามา”เขาสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะกลั้นใจถามออกไป
“คุณราชา ตอนนี้เราส่งไปสถานีตำรวจเตรียมดำเนินคดีแล้วครับ เคลียร์พื้นที่เสร็จสิ้น รอคุณจอมไปยืนยันพรุ่งนี้ในตอนเช้าครับ” เขาถอนหายใจเอามือท้าวเอวอย่างเบื่อหน่าย
นึกเปรี้ยวปากอย่างสูบบุหรี่ให้หายเครียด ณ เวลานี้ จริงอยู่ที่จอมใจมาอยู่ในอ้อมอกแกร่งแล้ว แต่ตอนนี้มีหลายที่ต้องใช้ความคิดและทบทวนให้รอบครอบ ไม่แค่เรื่อง ณ ตอนนี้เท่านั้น ยังมีงานที่บริษัท เรื่องบ้านใหญ่ที่ต้องดูแล เขาคือเสาหลักที่ต้องรับภาระทั้งหมดสิ้น
“เรื่องอื่นละ”
“… นายครับ เราพยายามพาคุณพงไพรส่งโรงพยาบาล แต่เขาทนพิษบาดแผลไม่ไหว … สิ้นใจกลางทางครับนาย” เจ้าจอมถึงกับกุมขมับทันทีที่ได้ฟังอย่างงั้น สายตาเศร้าสร้อยของฝ้ายชัดเจนในความรู้สึกในตอนนี้ … จะเป็นยังไงถ้าฝ้ายได้รู้ข่าว ว่าผู้เป็นพ่อที่พึ่งได้เจอกันในรอบหลายปี ได้จบชีวิตลงแล้วอย่างน่าอนาถใจเช่นนี้
“เราช่วยเขาเต็มที่แล้วใช่ไหม”
“ครับนาย …”
“… เฮ้อ กูจะบอกฝ้ายว่ายังไงวะ”
จอมร้ายเผลอสบถออกมาตาคมเหลือบมองเข้าไปในห้องผ่านกระจกใสที่กั้นเอาไว้ ก่อนที่ตาคมจะเบิ่งกว้าง เผลอปล่อยโทรศัพท์เครื่องสวยจนมันกระแทกหล่นลงพื้น ร่างสูงผวาวิ่งเข้ามาในห้อง จ้องมองเตียงที่ว่างเปล่าที่เคยมีร่างเล็กของจอมใจนอนอยู่ ขาแกร่งก้าวไปตามทุกซอกทุกมุมของห้อง แต่ไม่พบแม้กระทั้งเงา เขาถลาก้าวผลักประตูห้องออกไปด้วยความร้อนใจ หายไปไหน จอมใจของเขาหายไปไหน ใคร … ใครมันบังอาจมาล้วงคอราชสีห์ร้าย!!!!!
“ฝ้าย!!!!!” ร่างสูงตะโกนออกไปสุดเสียง
มองไปโดยรอบไม่สนใจลูกน้องที่พากันกรูเข้ามาเพื่อถามไถ่เหตุการณ์ ตาคมสอดส่องไปทั่วทางเดินยาว ก่อนจะวิ่งอย่างบ้าคลั่งลืมความเหนื่อยล้าทุกสิ่งอย่าง ร้อนอกร้อนใจดั่งไหเผา อยู่ไหน … หายไปไหน
“นายครับเราหาดูทั่วแล้วไม่พบคุณฝ้ายเลยครับ”
จนแล้วจนรอดร่างสูงก็ทรุดลงนั่งกุมขมับที่โซฟากลางห้องโถงใหญ่เฝ้าคิดคำนึงหลักเหตุผลไม่สนใจเหตุการณ์ชลมุนโดยรอบ เป็นไปไม่ได้ที่ถ้าหากใครจะเข้ามาลักพาตัวฝ้ายในเวลาไม่กี่นาที ในคฤหาสที่มีระบบความปลอดภัยสูงอย่างเซฟโซนหลังนี้ … แปลว่าฝ้ายหนีไปเองงั้นหรือ … หนีทำไม และถ้าจะหนีทำไมไม่มีคนเห็นแม้แต่คนเดียว … โกรธเกลียดอะไรเขากันแน่ … หรือไปแอบซ่อนตรงไหน … แต่มันเป็นไปไม่ได้เพราะในทุกๆสถานที่ถูกจัดคนดูแลเอาไว้เสียหมดอีกอย่างเขาก็ตามหาในทุกๆที่ของบ้านแล้ว … ยกเว้น …
“หึ … เด็กน้อย” จอมร้ายเหยียดยิ้มมุมปากนึกขำในความเป็น ฝ้าย … สุดที่รักของจอมร้ายอย่างเขา
จอมร้ายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะก้าวเดินขึ้นไปบนชั้นสองตรงไปที่ห้องริมสุดทางเดินก่อนที่มีหนาจะค่อยๆจับลูกบิดและเปิดเข้าไป อากาศภายในห้องอยู่ในอุณหภูมิที่พอเหมาะ เสียงหายใจเล็กๆของเด็กน้อยดังขึ้นสม่ำเสมอสลับกันไปมา ในความมืด จอมร้ายเหยียดยิ้มเมื่อกวาดตามองไปบนเตียงใหญ่ เห็นก้อมกลมๆทั้งสองของสองแฝดหลับสนิทไม่รู้เรื่องรู้ราว ว่า ณ ขณะนี้มีเทพผู้คอยปกปักรักษา กำลังโอบกอดอยู่ไม่ห่างด้วยแขนอันบอบช้ำ …
ร่างสูงค่อยๆเดินไปยืนข้างเตียง และก้มลงไปหอมแก้มใสของจอมใจที่ ตอนนี้นอนหลับไปเหมือนเด็กน้อย นึกเอ็นดูเมื่อเห็นมุมเข้มแข็งเต็มไปด้วยความอ่อนโยนของเด็กน้อยตรงหน้า ขณะที่บอบช้ำและเหนื่อยล้า ไม่มีแม้แต่สติสัมปชัญญะอันครบถ้วน แต่สัญชาติญาณนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วงและอาทรสองแฝดยิ่งกว่าสิ่งใด
“จอมร้าย …” มือใหญ่ที่กำลังปลอบประโลมจอมใจอยู่ชะงัก
ตาคมเพ่งมองหน้านวลตรงหน้า … เห็นประกายตาที่เคยขี้เล่นและแพรวพราวไปด้วยเล่ห์กลจอมเจ้าเล่ห์ บัดนี้หลับตาพริ้มสนิทในขณะนั้นไม่มีใครรู้ว่าเด็กคนนี้กำลังฝันว่าอย่างไร แต่อย่างน้อยก็ได้รับรู้ว่าเขากำลังพยายามที่ไขว่หาสัมผัสอันอบอุ่นที่เคยได้รับ … อยากขอบคุณ อยากขอโทษ แม้ตอนนี้จะเจอกันแต่ในเพียงความฝันแค่นั้นก็เพียงพอ
“หลับซะนะตัวยุ่ง พรุ่งนี้เจอกันนะครับ”
เสียงนั้นกระซิบอย่างแหบพล่านและก้มลงมอบสัมผัสอันอ่อนโยนที่กระหม่อมบางของร่างเล็ก ไม่ลืมที่จะให้สองแฝดด้วยเพื่อความเท่าเทียมในความรักที่จอมร้ายมอบให้ ก่อนจะผละออกมาจากห้องเพื่อจัดการเรื่องต่างๆให้จบสิ้นเสียก่อนจะโอบกอดร่าง
เล็กนี้ไว้อย่างอุ่นใจได้อีกครั้ง
ทิ้งสามพี่น้องไว้ในรังพักพิงอันอบอุ่นและปลอดภัย …
“เตรียมออกรถ ไปสถานีตำรวจเดี๋ยวนี้” คำสั่งนั้นถือเป็นประกาศิต
จอมร้ายรู้ดีว่าตอนนี้ลูกน้องของเขาทุกคนต่างเหน็ดเหนื่อยและอ่อนเพลียมากขนาดไหน แต่ถ้าไม่รีบไปตอนนี้ กฎหมายจะไม่มีทางเอาผิดคนอย่างเสือเฒ่าได้เด็ดขาด การที่เสือเฒ่าอยู่มาได้อยู่จนทุกวันนี้เพราะด้วยอำนาจและเงินตราในสมบัติเก่าที่เคยมี เขารู้ว่ามันไม่มีทางหมดไปง่ายๆ จอมร้ายไม่มีทางที่จะให้เสือร้ายอย่างราชาหมดกับดักนายพรานมาตามราวี ตระกูล กฤตยชญ์เนตร ได้อีกเด็กขาด ไม่ว่าจะทางร่างกาย ทรัพย์สมบัติ หรืออะไรก็ตามที่จะมาเป็นภัย
ทำให้มันจบสิ้นเสียตั้งแต่ตอนนี้ยังดีกว่าเพราะอย่างน้อยเขาก็ไม่ต้องเป็นห่วงคนข้างหลังอีกแล้ว อะไรๆ มันก็คงจะง่ายขึ้น …
อีกไม่นาน ตะวันของรุ่งเช้าวันใหม่จะทอแสงอีกครั้ง…
.
.
.
-ฝ้าย-
เคร้ง!!!!
“ขุนพล ขุนทัพ!!!!” ผมสะดุ้งตัวลุกขึ้นมานั่งลืมความบอบช้ำที่เกิดขึ้นกับร่างกายในทุกส่วน เมื่อได้ยินเสียงเหมือนอะไรตกแตก และด้วยความเป็นห่วงสองแฝดมากเกินไปเลยตะโกนชื่อของน้องออกมาซะเสียงดัง … อะ อู๊ย … ปวดตัวชะมัด
“อ่ะ ฝ้ายตื่นเลย ทะ ทัพขอโทษ” ภาพเบลอๆของเจ้าทัพที่นั่งตัวเปื้อนโจ๊กอยู่ที่พื้น ทำให้ผมตกใจ กระเด้งตัวลุกขึ้นถลาเข้าไปหา จับตัวน้องลุกขึ้น โชคดีที่โจ๊กไม่ร้อนมาก แค่อุ่นๆ เหมือนจะไม่ค่อยสุกซะสิ และยังไม่ทันจะพูดเอ็ดดุเจ้าตัวน้อยอะไร เจ้าขุนพลก็เข้ามาเกาะแขนผมและซบหน้าลงบ่นพึมพัมฟังไม่ค่อยรู้เรื่องแต่พอที่จะจับใจความได้คร่าวๆ
“บอกแล้วไงว่าให้ระวังให้ช่วยกันก็ไม่เอา แตกเลย”
“พอเลย ซนทั้งคู่นั้นแหละ พลพาน้องไปอาบน้ำใหม่ซะ เดี๋ยวฝ้ายหาอะไรให้กินยังไม่ได้กินอะไรใช่ไหม” สมองตอนนั้นของผมยังประมวลอะไรไม่ค่อยได้นัก
แต่ผมสนใจเพียงว่า น้องตัวเลอะ และยังไม่ได้กินข้าว ประมวลไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหนตอนนี้ ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นและจำได้ คือหน้าไอ้ราชาเสือบ้าที่หืดกามเหมือนจะทำร้ายผมฉีกทึ้งเสื้อผ้าจนขาดแหลกขามือ และซัดตุ๊บ เข้าที่ท้องจนจุกและพูดไม่ออกก่อนจะสลบไป เป็นความทรงจำที่ไม่ดีเลยให้ตายสิ … จริงสินะ จอมร้ายไปช่วยผมไว้นี้หนา … ที่นี้ก็คงเป็นเซฟโซนสินะ แล้วสามีผมละ … ผมอยากขอโทษที่เอาแต่ใจ ผมอยากขอโทษที่ทำให้เรื่องราวมันแย่ พ่อ … พ่อ พ่อถูกควักลูกตา เลือด … มีเลือด
“ฝะ ฝ้าย เป็นอะไรหรือเปล่า ไม่ร้องนะ” มือเล็กๆของเจ้าทัพที่อยู่ในอ้อมกอดของผม เช็ดที่แก้มของผมเบาๆ น้ำเสียงสั่นเครือนั้นทำให้ผมรู้สึกผิด … ต่อหน้าน้องผมจะอ่อนแอไม่ได้ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม ละ ละ และผมก็จะบอกเรื่องพ่อ ไม่ได้เด็กขาด ไม่ได้ …
“ไปอาบน้ำกันนะทั้งคู่ ปะแป้งหอมๆ เดี๋ยวจะหอมเหม่งให้คนละที”
“รับทราบ!” สองแฝดทำท่าตะเบะให้ผมอย่างน่ารักน่าชัง
ก่อนจะพากันวิ่งวุ่นไปทั่วห้อง ผมค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นด้วยร่างกายที่ไม่ค่อยจะสมประกอบเท่าไหร่นัก เพื่อที่จะออกไปนอกห้อง พอออกมาได้ก็ทรุดฮวบลงนั่งกันพื้นเพราะแข่งขาอ่อนไปหมด รู้สึกร้อนผ่าวที่ดวงหน้าทั้งหน้า ไม่เป็นไรน่า แค่ได้ล้างหน้าหน่อยเดียวเดี๋ยวก็คงหาย ตอนนี้ … ยะ อยากเจอจอมร้าย อยากรู้เรื่องพ่อ อยากรู้เรื่องราชา อยากอยู่เป็นกำลังใจ หะ ให้ …
“คุณฝ้าย!”
“มะ ไม่เป็นไร ผมลุกขึ้นเองได้” ผมโบกมือบอกลูกน้องของจอมร้ายสองสามคนที่ผ่านมาพอดีจะเข้ามาพยุงตัวขึ้น ก่อนจะพยุงตัวเองลุกขึ้นและเดินลงบันไดมาอย่างทุลักทุเล โดยมีพวกนั้นเดินตามหลังมาอย่างเป็นห่วง
“กินอะไรกันหรือยัง” ผมหันไปถามพวกเขา
พวกเขาต่างพากันพยักหน้าแต่ไม่พูดจาอะไร ผมเลยยิ้มและเดินเข้าไปในครัว แค่นี้ก็ดูออแล้ว บ้านทั้งบ้านมีแต่ผู้ชาย ไม่มีใครทำอะไรเป็นหรอก ยังไม่มีใครกินอย่างแน่นอน ที่บอกว่ากินแล้วเพราะโกหกไม่อยากจะให้ผมทำอะไรละสิ เดี๋ยวก็ได้อดตายกันพอดี
“ไม่ต้องทำก็ได้นะครับ พวกเรากินโจ๊กกันไปแล้วครับ” นายคนท้วมๆหน่อยพาเพื่อนของพวกเขามายืนข้างหลังผม
ในขณะที่ผมกำลังก้มหาอะไรในตู้เย็นเอามาทำอาหารให้พอสำหรับคน 100 คน แต่ดูเหมือนว่าวัตถุดิบจะไม่มีอะไรเลย เฮ้อ …เห็นทีต้องให้ใครสักคนออกไปซื้อซะแล้ว ผมไม่สนใจเดินไปที่เคาเตอร์และไม่ลืมที่จะหยิบปากกากับกระดาษช็อตโน๊ตที่วางอยู่บนหลังดูเย็นมาเขียนวัตถุดิบลงไปยิกๆ
“ไอ้โจ๊กสำเร็จรูปแถมไม่สุกนี้น่ะเหรอ เฮ้อ … เอาเถอะๆ ไปซื้อของที่ตลาดมาตามนี้นะ กลับมาภายในครึ่งชั่วโมงละ” ผมว่าและเงยหน้าขึ้นมายื่นกระดาษแผ่นนั้นให้นายคนนั้นที่ทำหน้าลังเลไม่เลิก เอ๊ะ เดี๋ยวพอก็โบกให้ ลีลากันจริงๆ
“มองอะไร ไปสิ” ผมขมวดคิ้วย้ำลงไปอีกรอบ จนนายคนนั้นสะดุ้งน้อยๆและรีบตกปากรับคำวิ่งออกไป … คุณจอมยังไม่ตื่นหรือไงนะ แล้วทำไมเราไปนอนอยู่ในห้องแฝดได้ละ คิดไปก็เดินไปติดแก๊ซหม้อโจ๊ก ยืนเคี้ยวอยู่อย่างงั้น … เฮ้อ ปวดหัว ปวดตัวจังเลย
“คุณฝ้าย ดีขึ้นแล้วเหรอครับ” ผมสะดุ้งก่อนจะหันไปรับคำ ลูกน้องของจอมร้ายที่เดินเข้ามาในครัวเพื่อหาน้ำกินปะทังหิว
“บอกให้เพื่อนๆรอกันหน่อยนะ ให้คนออกไปซื้อของมาให้อยู่ เดี๋ยวคงได้กินทันมื้อเที่ยง ว่าแต่ใครเป็นคนทำโจ๊กหม้อนี้เนี้ย ไม่สุก แถมคาวกลิ่นไข่อีก” ผมเอ็ดขึ้น นายคนนั้นหัวเราะแฮะๆ เกาหัวแกรกๆ … นายคนนี้แหละทำชัวร์!!!!
“คุณจอมละ ยังไม่ตื่นหรือไง”
“เอ่อ … ไม่คืนคุณจอมหลังจากมาส่งคุณที่บ้าน เขาก็ออกไปอีกรอบครับ”
“ออกไปหรือ …? ไปไหนละ เออ แล้วสรุปเมื่อคืนเป็นยังไงบ้าง ขอโทษทีนะ พอดีสมองเบลอๆนิดหน่อยเลยพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่องน่ะ” ผมว่าตามความจริง มีหลายเรื่องที่ผมควรกระตือรือร้นควรจะรู้ แต่ตอนนี้ร่างกายของผมมันอ่อนเพลียมากจริงๆ ไม่ได้ต้องการจะนอน ไม่ได้ต้องการการเอาใจ แต่ต้องการความสบายใจ ณ เวลานี้มากกว่า ผมเป็นห่วงมากๆเลย ทั้งจอมร้ายสามีผม พ่อ คนอื่นๆด้วย
ไม่รู้สิ ผมกลับไม่รู้สึกโกรธราชาแม้แต่น้อยเพราะผมคิดว่ามันคงเป็นกรรมเก่าที่ควรจะต้องชดใช้ และไม่ได้คิดว่าตัวเองจะรอด จนตื่นขึ้นมาอีกครั้งในที่ปลอดภัยแบบนี้ … ในวูบสุดท้ายที่ผมสลบไป ผมจำได้ … ผมจำเสียงกระซิบของจอมร้ายได้ ผมจำเสียงร้องไห้และหัวเราะของสองแฝดได้ … ในตอนนั้นผมเสียใจแต่หากถ้าผมจะต้องตาย ผมก็ต้องยอมรับมัน … แต่ในเวลานี้ผมไม่ตาย ยังคงมีชีวิตอยู่ ผมถึงต้องเข้มแข็ง ไม่อ่อนแอ ไม่ใจร้อน ทำทุกอย่างพังเหมือนเมื่อคืนนี้อีก
“ตอนนี้เราก็ยังไม่ทราบรายละเอียดเหมือนกันครับ เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะโทรหานายให้นะครับ คุณฝ้ายไปพักผ่อนเถอะ”
“ฝากด้วยนะครับ ถ้าคนที่ไปซื้อของกลับมา ช่วยไปตามด้วยนะครับ” ผมว่าและหันกลับมาปิดแก๊ซ ตักใส่จานและกำลังจะเดินถือขึ้นไปป้อนแฝด แต่ในระหว่างที่กำลังจะเดินขึ้นไป ก็เกิดวูบขึ้นมาอีกรอบ แต่โชคดีที่มีคนคว้าปีกผมไว้ซะก่อน ไม่งั้นได้มีหัวคะมำกันแน่ๆ
“ขะ ขอบคุณ”
“ลงมาทำอะไร” เสียงแหบนั้นทำให้ผมหันขวับไปในทันที ก่อนจะเข้าไปกอดเต็มรัก … คะ คุณจอม … คุณจอมกลับมาแล้ว
“ขะ ขอโทษ ผะ ผม ขอโทษที่ออกไปแบบนั้น ผมเป็นห่วง ผมโมโห ละ และ ผม ผม …”
“พอแล้ว พอแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว” ผมกัดริมฝีปากแน่น พยายามข่มน้ำตาเอาไว้ ในตอนนี้ใบหน้าของจอมร้ายดูเหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน … เขาได้นอนบ้างหรือเปล่า เขาต้องรับภาระมากแค่ไหน … ผมกลับไปทำภาระเพิ่มอีก … แย่ชะมัดเลย
“ไว้เราดีขึ้น ค่อยว่าคุยเรื่องนี้กันดีกว่า ไปพักผ่อนนะเด็กดี”
“ไม่ได้ครับ … พวกนั้นยังไม่มีใครได้กินข้าวเลย แฝดเองก็กินแต่โจ๊กเฝื่อนๆ กลัวจะท้องเสีย ผมให้คนไปซื้อมาแล้ว ต้องทำกับข้าวก่อน”
“หึหึ เป็นห่วงตัวเองซะบ้างเด็กน้อย เอาเป็นว่า ให้พวกนี้จัดการทำกินกันไปก่อน ตัวเองขึ้นไปป้อนข้าวน้องเสียให้สบายใจ และสัญญาว่าต้องพักผ่อนซะก่อน ตื่นมาแล้วค่อยว่ากัน … โอเคไหม อย่าดื้อนะพี่เหนื่อยเหลือเกิน” ผมพยักหน้า ก่อนที่จอมร้ายจะช่วยพยุงผมขึ้นบันไดในขณะที่มือทั้งสองข้างของผมยังคงพยุงถ้วยข้าวต้มขึ้นไปให้สองแฝดอยู่ดี
พอขึ้นไปบนห้องได้ กลิ่นแป้งก็คลุ้งมาเตะจมูกผมและจอมร้ายทันที ไม่ทันไรก็ถูกสองกุมารทองโบกแป้งทั้งตัววิ่งมากอดแข้งกอดขา ผมหัวเราะนิดๆกับเจ้าจอม และจูงสองแฝดล้อนจ้อนไปแต่งตัวให้เรียบร้อย นั่งป้อนข้าวสองแฝด ในระหว่างที่เจ้าจอมสามีผมไปอาบน้ำในห้องอีกห้อง รอเพียงไม่นานจอมร้ายก็เดินเข้ามาในห้องอีกครั้งในกางเกงขายาวเปลือยอก เจ้าแฝดพากันตาโตอ้าปากกว้างพากันวิ่งเข้าไปลูบๆคลำๆก้อนซิกแพคห้อยต่องแต่ง เป็นลิงเป็นข้างบนหัวของพ่อมาดแมน ฮึฮึ
ในระหว่างนั้นผม เดินเข้ามาชำระร่างกายตัวเองในห้องน้ำบ้าง ซึ่งมีเสียงจอมร้ายบอกว่าห้ามอาบนานเดี๋ยวไข้จะขึ้น ผมจึงได้แต่เอาน้ำลูบหน้าลูบตา มองตัวเองในกระจก ไม่รู้ป่านนี้พ่อจะเป็นยังไงบ้าง … แต่จอมร้ายคงจะนำตัวพ่อผมส่งโรงพยาบาลปลอดภัยแล้วแน่ๆ เสือเฒ่าเองก็คงต้องได้รับกรรมที่ตัวเองชดใช้ คงไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วง จริงสิ มีเรื่องนายโบ้อีกคนนึง แต่ตอนนี้สามีผมเหนื่อยมากแล้ว ให้เขาได้พักซะก่อนจะดีกว่า … คิดได้แบบนั้นผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ทันใดนั้นเองก็ต้องชะงักและอมยิ้มเมื่อเห็นสภาพของคนแข็งแกร่ง นอนแผ่หลาหลับสนิทเหมือนเด็กน้อยอยู่กลางเตียง ด้านติดกำแพงมีสองแฝดนอนขดหันหน้าเข้ามากัน กอดตุ๊กตาตัวเล็กๆคนละตัวและหลับไปบนแขนแกร่ง … ยังมีแต่ว่างอีกหนึ่งแขนนี้หนา …
ผมหยิบรีโมตแอร์มาปรับอากาศให้ไม่หนาวจนเกินไปนัก ก่อนจะล้มตัวนอนบนที่วางข้างๆจอมร้าย ขดตัวเข้าไปใกล้และยกมือขึ้นไปกอดร่างแกร่งเอาไว้ … ไม่ว่าเมื่อไหร่ เขาก็เพิ่งพาได้เสมอ เขายังคงแข็งแกร่งป่านหินผาที่เป็นเกราะกำบังให้เราสามพี่น้อง
“แขนอีกข้างไม่ว่าง กอดไม่ได้เสียดายจัง” ผมเงยหน้าขึ้นไปดูตามเสียงปรากฏเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และอ่อนโยนต่างจาก
ตอนทำงานริบลับนั้นก่อนจะหัวเราะน้อยๆ เอื้อมตัวไปจุ๊บมุมปากหนาและพูดกระซิบเบาๆ
“งั้นผมจะกอดเอาไว้แน่นๆแทนนะครับ”
“หึหึ นอนพักซะนะจอมใจ ... ราตรีสวัสดิ์ครับ”
“เช่นกันครับ … สุดที่รัก จอมร้าย …” ผมเอื้อนเอยและซบลงอดหนา กอดเขาเอาไว้แน่นอย่างที่ได้บอกเอาไว้ ก่อนที่จะจมดิ่งเข้าห้วนนินทราอย่างรวดเร็ว …
.
.
.
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ข้างกายว่างเปล่า มีแค่ตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องของแฝดเพียงลำพัง ทั่วทั้งห้องว่างเปล่า ผมค่อยๆลุกขึ้นนั่ง มองไปให้ทั่วอีกครั้งก็ไม่เห็นมีใคร ก็เลยค่อยๆคลานลงจากเตียง ตื่นไปเปิดประตูห้อง แต่แล้วผมก็ต้องชะงักเมื่อนอกห้องมืดสนิท เหมือนกับเป็นเวลากลางคืนและไฟไม่ได้เปิดทั้งบ้าน … เหมือนไม่มีใคร
“คุณจอม ! … ขุนพล ขุนทัพ!!!!” เสียงของผมดังก้องไปทั่ว ตีกันไปมาเหมือนอยู่ในถ้ำ … อะไรวะเนี้ย!!!!!
“มึง!” ผมหันไปมองด้านซ้ายของเสียงขวับ … อะไร … นี้ผมโนผีหลอกหรือไง หรือฝันวะ!!!!
“ไอ้เด็กเลว!!!!” ผมหันไปอีกข้าง ที่ที่เสียงดังมาอีกทาง … เสียงใคร ไม่ใช่เสียงของไอ้ราชา … พะ พ่อ เสียงของพ่อ
“พ่อ!!!!! อยู่ไหนน่ะ”
“กูไม่ใช่พ่อมึง มึงมันอีลูกกะหรี่!!!” ผมสะอึก … เสียงของพ่อที่ดังก้องไปมา … คำพูดคำนี้ ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมได้ยิน เหมือนผมเคยได้ยินจากที่ไหนสักที่ นานมาแล้ว … มันอยู่ในจิตใต้สำนึก ใช่ ตอนนี้ผมกำลังฝันอยู่ ไม่มีทางที่พ่อจะมาอยู่ที่นี้ เพราะ … เพราะตอนนี้พ่อ …
“กูไม่ใช่พ่อมึง!!! มึงมันลูกกะหรี่!!!!” ผมผงะล้มลงกับพื้นเมื่ออยู่พ่อมาจากไหนไม่รู้ พุ่งเข้ามาเหมือนในหนังผี น้ำตาผมไหลออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัวด้วยความหวาดกลัว
ความรู้สึกของเมื่อก่อน เมื่อก่อนนี้ ฮึก ผะ ผมรู้ ทำไมผมจะไม่รู้ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าพ่อไม่ใช่พ่อของผม!!!! ผมไม่ได้โง่ กี่ครั้งที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน กี่ครั้งที่เขากินเหล้าและพูดความจริงออกมา … กี่ครั้งที่แม่ห้ามจนเขาต้องตีแม่!!!! ผมเป็นลูกแม่ … ฮึก แต่ผมไม่ใช่ลูกของเขา … ผมเป็นลูกติดของบ้านนั้น แต่ผมก็ยังแฝดที่เป็นพี่น้องต่างพ่อด้วยความเต็มใจ … คะ แค่นี้ผมยังชดเชยบาปที่เกิดมาเป็นลูกนอกคอกไม่พอหรือไง!!!!!!!!
“ไอ้ลูกแมงดา!!!!”
“พะ พอ พอสักที” มือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นปิดหูทั้งสองข้าง หลับตาแน่นไม่มองภาพใบหน้าของคนที่ทิ้งผมไปให้เผชิญกับความโหดร้ายของสังคม ไม่ ผมไม่ฟัง ถ้าผมฟัง … ผมอาจจะเกลียดสองแฝดก็ได้!!!!!!
“สารเลว เลือดโสโครก!!!!”
“พอ … พอสักทีได้ไหม!!!!!!!!!”
.
.
.
ต่อด้านล่าง
-
เฮือก!
“ว๊าก โอ้ย!!!! จะเจ็บ”
“ขุนพล” ผมครางชื่อเด็กน้อยที่กุมหัวเหม่งของหัวเองน้ำตาเล็ด
ก่อนที่จะรู้สึกเจ็บแปร๊บที่หัวของตัวเองเช่นกัน … เมื่อกี้ผมฝันงั้นเหรอ …บ้าจริง ดันฝันเรื่องบ้าบออย่างงั้นออกมาเสียได้ คำพูดในอดีตที่เขาเคยพูดกับผม … ผมมองไปที่แฝดก่อนจะลุกขึ้นไปดูหัวน้องที่โนขึ้นมาเล็กๆ หึหึ งอนแก้มตุ้ยเลยเด็กน้อย …
“เห็นฝ้ายทำท่าจะนอนไม่สบายเลยจะเข้ามาดู แต่ใครจะคิดว่าฝ้ายจะแกล้งน้อง”
“ขอโทษๆ เป่าๆปูดๆ” ผมเบาหัวผากน้อยๆตรงหน้าก่อนจะเสียงหัวเราะคิกคักจากเด็กน้องตรงหน้าและผวาเข้ากอดผมพูดอะไรสักอย่างแจ๋วๆ … จะเกลียดลงได้ยังไง … น่ารักขนาดนี้
อย่างที่คิดแหละครับ ผมไม่ใช่พี่น้องกับสองแฝดแท้ๆ เป็นลูกต่างพ่อของสองแฝด เป็นลูกติดจากสามีคนเก่าของแม่ … ผมรู้มาตั้งนานแล้ว … แต่ก็แค่นั้นผมเคยคิดที่จะทิ้งน้องและออกมาใช่ชีวิตคนเดียวหลังพ่อตายและพ่อจากไป แต่ผมก็ทำไม่ได้ … กัดฟันชดใช้กรรมด้วยความรักดั่งดวงใจต่อไป อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่ประเด็กสำคัญแล้ว เพราะยังไง แฝดก็คือดวงใจของผมวันยังค่ำ
“ทัพกับลุงจอมไปไหนแล้วครับ”
“ลงไปกินข้าวกันหมดแล้วครับ ลุงจอมให้ผมขึ้นมาตาม” พุงป่องๆนั้นกระแซะเข้ามาให้ผมอุ้ม ผมก็ทำตามอย่างเอาใจ อุ้มเจ้าอ้วนขึ้นมาวางบนขาตัวเองและกอดเอาไว้
เหลือบตามองนาฬิกา ตอนนี้ทุ่มกว่าๆแล้ว หลับไปนานพอสมควร ผมจึงเดินไปล้างหน้าล้างตา ถึงแม้ร่างกายจะก๊อกแก๊กๆอยู่บ้างก็ยังพอมีแรงไม่เหมือนเมื่อตอนสายๆของวันนี้
ผมอุ้มเจ้าพลลงมาในห้องโถงที่มีจอมร้ายและเจ้าแฝดน้องนั่งรออยู่บนโต๊ะอาหารแล้วทั้งโต๊ะถูกประดับประดาด้วยกับข้าวกว่า5 อย่าง ดูหรูมีระดับทีเดียว ถามไถ่ปรากฏว่า เรกกี้เป็นคนทำเองทั้งหมด ผมออกจะทึ้งในความสามารถของลูกฝรั่งคนนี้มาก ไม่ทราบว่าอะไรบ้างที่ทำไม่เป็นครับ ผู้สืบข่าวฝ้ายขอสัมภาษณ์นิดนึง
“กินเยอะๆ จะได้กินยาแล้วไม่นอนซะ”
“กินเยอะๆ จะได้กินยา แล้วมาฟังคำแถลงการณ์ของจอมร้ายซะ หึหึ” ผมแกล้งพูดเลียนแบบ จอมร้ายยิ้มให้ผมน้อยๆก่อนจะตัดปลาหมึกส่งมาให้ผมที่หันไปเอ็ดสองแฝดที่แกล้งกันไม่เลิก เรานั่งกินข้าวกันจนอิ่มหนำสำราญ
“อ่ะ พวกนายกินข้าวกันแล้วใช่ไหม” ผมหันไปถามเรกกี้ที่ยืนสงบนิ่งอยู่ด้านหลังจอมร้าย เรกกี้ยิ้มให้ก่อนจะขานรับผมเสียงใส ไม่แสดงความเหน็บเหนื่อยให้เห็น
พอทานข้าวเสร็จ ผมก็ส่งให้สองแฝดไปอาบน้ำและปล่อยให้เล่นกันอยู่ในห้องสักพัก จนถึงเวลานอนผมก็อุ้มสองแฝดขึ้นไปนอนบนเตียงห่มผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกมาจากห้องอย่างเบากริบ เอาละ ไปถามจอมร้ายให้ชัดเจนดีกว่า จะได้เบาใจสักที
“แฝดนอนแล้วเหรอ” ทันทีที่ผลักประตูเข้าไป จอมร้ายที่นอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงที่เปิดไฟสว่างไปทั่วห้อง
ผมยิ้มและเดินไปนั่งข้างๆจอมร้ายและเอามือวางบนหน้าอกตรงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะของจอมร้าย เขายิ้มและยกมือผมขึ้นไปหอมอย่างอ่อนโยน … อบอุ่นจังเลย
“บอกผมได้หรือยังครับ …”
“เฮ้อ … โอเคๆ มานี้มา” เขาฉุดผมลงไปนอนข้างๆ และกอดเอาไว้หลวมๆ ผมขยับตัวให้เข้าที่และเอาแขนขาก่ายจอมร้ายรอฟัง ราวกับเด็กที่ต้องการจะฟังนิทานก่อนนอน
“เอาเรื่องไหนก่อนดี”
“เรื่องไหนก็ได้ครับ”
“หึหึ โอเค งั้นเอาเรื่องนายโบ้ก่อนแล้วกัน … นายนั้นมีพฤติกรรมน่าสงสัยมาโดยตลอด เห็นว่านายโบ้ก็ช่วยเราไว้นี้” ผมพยักหน้า
“นายนั้นความจริงเป็นหน่วยสืบราชกาลลับ แทรกซึมเข้าไปในองค์กรของไอ้เสือเฒ่าที่ต้องสงสัยส่งออกอาวุธและธุรกิจมืด และเพื่อให้ไอ้พวกนั้นไว้ใจจึงเข้ามาใน กฤตยชญ์เนตร ที่เข้ามาได้อย่างง่ายดายเพราะประวัติและความสามารถที่ชัดเจน จึงทำให้ฝ่ายบุคคลรับและทำการฝึกอย่างหนักหน่วง จนได้เข้าใกล้พวกเราได้ ที่พานายไปหาไอ้ราชาไม่ได้เป็นความตั้งใจ และจังหวะในความดื้อรั้นของเรา ทำให้ได้โอกาสในการตรวจค้นและจับกุมได้ เฮ้อ … แต่อาทิตย์หน้านี้สิต้องขึ้นโรงขึ้นศาล น่าเบื่อชะมัด”
“เอ๋ … จะติดคุกไหมครับ มะ ไม่เอานะ” ผมสับสนไปหมด เอาจริงๆออกจะช็อกเรื่องนายโบ้เหมือนกัน แต่ก็เป็นห่วงจอม
ร้ายมากกว่านี้หน่า …
“หึหึ ไม่หรอกเด็กน้อย เราถูกกันเป็นพยานและเป็นผู้ถูกกระทำ เราเองก็ต้องไปให้ปากคำด้วย บ้านเมืองมีกฎหมาย เราต้องเคารพนะ รู้ไหม ? ” ผมเงียบและพยักหน้าขึ้นอย่างเข้าใจ … ดีแล้วละ ที่เป็นแบบนี้ ไม่เป็นยากูซ่าน่ากลัวเหมือนในหนังที่กฎหมายทำอะไรไม่ได้
“ส่วนไอ้ราชา ตอนนี้ถูกส่งตัวไปตรวจกับจิตแพทย์เพื่อสรุปคดีน่ะ”
“ทำไมต้องจิตแพทย์ละครับ” ผมเงยหน้าขึ้นไปถามแต่ก็ต้องนอนลงเพราะมือใหญ่กดหัวผมให้นอนแนบอกหนา
“ก็น่ะ ไอ้บ้านั้นมีอาการทางจิตน่ะสิ มีอาการอยากจะทำร้ายคนอื่นให้ทรมาน ตัวเองจะได้มีความสุข และมีแนวโน้มว่าจะทำร้ายตัวเองด้วย อาจจะต้องส่งตัวไปอยู่ในโรงพยาบาลประสาทในสถานที่กักขังพิเศษ ส่วนพวกลูกสมุนของมันก็ถูกจับเรียบร้อย” … ก็คงต้องชดใช้กรรมกันต่อไปละนะ ผมว่าแล้วเชียว ทำไมถึงดูประหลาดๆชอบกล ที่แท้ก็มีปัญหาทางจิตนี้เอง เฮ้อ อโหสิกรรมก็แล้วกันนะ
“เอ๊าละ หมดเรื่องละ นอนกันเถอะ”
“เดี๋ยว อย่ามาเนียน … พ่อผมละ”
“เฮ้อ ฟังนะเด็กน้อย ต่อให้เกิดอะไรขึ้นก็ตาม พี่ก็ยังจะอยู่ข้างเรา ตกลงไหม ?”เขาก้มลงมาจูบผมหนึ่งที แต่นั้นก็ทำให้ผมกระตุกในใจเล็กๆ … ไม่จริงน่า …
“บะ บอกผมมาเถอะครับ ผะ ผมเตรียมใจแล้ว” ผมซุกลงกับอกแกร่ง … ไม่เอานะ ไม่เอาถึงเขาจะเคยพูดจาไม่ดีกับผม ไม่เคยรักผม ไม่เคยดูแลผม … แต่เขาก็ยังเป็นพ่อของผม และพ่อของสองแฝด ฮึก เป็นคนที่แม่รัก โปรดยืนยันกับผมที … ว่าตอนนี้เขาพ้นขีดอันตรายและพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว
“พงไพร … สิ้นใจเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหวในขณะพาส่งโรงพยาบาล”
“… ไม่จริงใช่ไหมครับ” ผมถามเสียงสั่น ก่อนที่แขนแกร่งจะกอดผมแน่นเข้าไปอีกไม่มีคำตอบใดๆจากจอมร้ายอีก เมื่อเป็นอย่างงั้น ผมก็เห็นว่าทุกสิ่งมันชัดเจนแล้ว … พะพ่อตายแล้ว ฮึก … ไม่เอาสิ ผมจะร้องทำไม ฮึก ร้องทำไม …
ผมขอโทษกับทุกสิ่งที่ผมได้กระทำ …
ผมอภัยให้กับทุกคนที่ทำร้ายผม …
ผมขอให้ เราหมดเวรต่อกัน แล้วผมก็ขออโหสิกรรมนี้ให้กับดวงวิญญาณทุกดวงให้ไปสู่พภพภูมิที่ดี …
จากนี้และตลอดไป ผมจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ … และทำให้ดีที่สุด จะปกป้องดูแล และถนอมดวงใจของผมไว้ตลอดกาล …
“พี่รักเรานะฝ้าย … จอมใจของพี่”
ครับ … ผมก็รักพี่ จอมร้าย … ของน้อง
========================
ดราม่าขิงๆ T^T
ตอนหน้าตอนสุดท้ายแล้วนะคะ มีพิเศษน่ารักๆแถมให้อีกสามตอน ก็จบบริบูรณ์
ใครลุ้นคู่ อเดลกับเรกกี้ อาจจะทำเรื่องแยกนะคะ แต่รออารมณ์ก่อน
เจอกันตอนหน้าคะ สงท้ายแล้ว หมดดราม่าเพียงแค่นี้ ทุกคนได้รับกรรมที่สาสม แต่ราชาอาจจะมีแถมให้อีกดอกสองดอก
ฝากเพจจ้า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
จะจบแล้วววว
คิดถึงหนูฝ้าย ชีวิตรุนแรงจริงๆ
-
สงสารชีวิตของฝ้าย แต่ต่อไปน้องก็จะมีชีวิตที่ดีและมีความสุขกับจอมร้ายแล้วนะ
-
คงคิดถึงแฝดแย่แน่เลยจะจบแล้ว
-
โถถถ เข้มแข็งนะหนูฝ้าย :hao5:
ตอนนี้ฝ้ายให้อารมณ์นายยิ้งนายหญิง
ลงมาหากับข้าวกับปลา เป็นห่วงลูกน้อง ครบสูตรๆ :hao7:
รอตอนต่อไปน้าาาา
-
เรื่องนี้สั้นจังเลยน่ะ ยังรู้สึกอยากสนุกอยู่เลยน่ะ ยังไงจะรอตอนพิเศษน่ะจ้ะ :mew1:
-
จะจบแว้ววววววว
-
คลี่คลาย
-
้้เดินทางมาถึงช่วงสุดท้ายแล้วซิ เปิดเผยหมดแล้ว
-
จะจบแล้ว คิดถึงจอมใจจอมร้ายแน่ๆ เลย
-
อ้ออ๊อย เอ็นดูหนูฝ้ายอ่ะ
ยังไงก็มีพี่จอมอยู่ด้วยนะ
-
ไอ้ราชามันบ้ามันก็ไม่ได้รับโทษอ่ะดิ
-
คลี่คลายเกือบหมดแล้วสินะ
หน่วยสืบราชกาลรับ - หน่วยสืบราชการลับค่ะ
-
ต่อไปก็จะมีแต่เรื่องดีๆ แล้วสินะ
เอาใจช่วยนะทั้งสองคน
-
ตามอ่านทันแล้ว สนุกดี แฝดน่ารักมากๆ
ชอบฝ้ายที่รักน้องมากๆ มันดูแบบอบอุ่น
ฉากที่น้องไม่สบายและฝ้ายพยายามช่วย จนต้องโทรไปหาจอม
ทำเอาน้ำตาไหลเลย พูดจริงๆ ผมอ่อนไหวเรื่องพวกนี้
หลังจากนี้คงมีเรื่องดีๆนะ เหตุการณ์ร้ายๆผ่านไปละ
-
ขอบคุณจากใจ :pig4:
-
มาานทีเดียว 3 ตอนรวดดดด!!
คือลุ้นมากจิงๆอ่ะ ทั้งโดนจับตัว เจอพ่อของฝ้ายแระอดีตเเสนเศร้า คนทรยศเก้(โบ้ 555) ปิดท้ายด้วยช่วยตัวประกัน
เป็นอะไรที่อ่านแล้วลุ้นมากจิงๆ แต่สุดท้ายเรื่องก้อคลี่คลายอย่างงดงาม ^0^
ต่อไปก้อต้องหวานแหวว มีความสุขกัน เย้!!!
ปล. ขัดใจ อิราชา เปนบ้านนี่แหล่ะ มันน่าจะโดนหนักกว่านี้อ่ะ -_-^^^^ 5555
-
{CH 33 I warmly}
“ทัพ พล ถ้าไม่ตื่นฝ้ายจะตีนะ!” เจ้าเด็กอนุบาลอ้วนพีนอนอุตุอยู่บนเตียงนุ่มจนน่าหมั่นเขี้ยว
เราพี่น้องกลับมาอยู่ที่บ้านใหญ่ได้ครึ่งปีกว่าๆแล้ว งานศพของพ่อผ่านพ้นไปอย่างเรียบร้อย สองแฝดไม่รู้เรื่องว่าเค้าคือใครผมเองก็ไม่ได้บอกไม่อยากให้สองแฝดเสียใจกระทบกระเทือนจิตใจไปมากเลยจัดงานแบบเรียบง่าย โดยบอกสองแฝดว่าเป็นอาคนรู้จัก ผมบาปมาก … ปาบจริงๆผมยอมรับที่ไม่ให้น้องรู้เรื่องนี้แต่ที่ทำทั้งหมดก็เพื่อสองแฝดแก้วตาดวงใจของผมเพียงเท่านั้น
ส่วนราชา ตอนนี้ถูกส่งไปที่สถานกักกันพิเศษสำหรับคนไม่ปกติทางจิต พูดง่ายๆ ราชามีอาการทางจิตได้รับผลกรรมเหมือนตกนรกทั้งเป็นอยู่ในห้องแคบๆ ผนังรอบด้าน มีคนเฝ้าอยู่หน้าห้องตลอด 24 ชั่วโมง ไร้อิสรภาพชดใช้กรรมอยู่ในนรกบนดิน และผมก็อโหสิกรรมให้หมดแล้ว ขออย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย
“พลลุกไปอาบก่อนสิ”
“ทัพนั้นแหละ”
“ทั้งคู่เลย ไปๆ ไปอาบน้ำพร้อมกันเลย เดี๋ยวฝ้ายไปเรียนสายนะ” ผมว่าและลุกขึ้นไปเอาเสื้อเด็กอนุบาลออกมาจากตู้ริมห้อง เจ้าสองแฝดบ่นกันหงุงหงิงแต่ก็ยอมลุกขึ้นมานั่ง หัวงี้ฟูเชียวละ หึหึ ผมหันไปมองก่อนจะอมยิ้มเดินไปหอมเหม่งเด็กน้อยคนละที ก่อนจะจูงมือเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“ฝ้าย”
“ว่าไง” ผมหันไปมองเจ้าสองแฝดที่นั่งมองผมตาแป๋วอยู่ในอ่างน้ำ โธ่ๆ พ่อหนุ่มบ้านนี้มันหล่อจริงจริ๊งงงงงงงงงงงง
“ไม่อาบน้ำให้พวกเราหรอ” เจ้าพลถามขึ้นหน้านิ่ง แหมๆ ดูพี่ใหญ่เราสิ ตีขรึมแต่คำพูดนี้น่ารักน่าชังจริงๆ ทำแบบนี้แล้วเมื่อไหร่ ฝ้ายจะเลิกเห่อน้องละครับท่านผู้ชม
“โตเป็นหนุ่มแล้ว อาบเองสิ”
“บุยยยย เรายังเด็กน้อยแดงๆกันอยู่เลย”ผมพูดและทำท่าจะเดินออกนอกห้องน้ำไป ได้ยินเสียงบ่นน้อยๆของเจ้าสองแฝดและเผลอหัวเราะออกมาเสียไม่ได้ ใครสั่งใครสอนนักหนาเนี้ย
“อาบกันเองแล้วกันหนุ่มๆ” ว่าแล้วผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำมาเตรียมเสื้อผ้าให้สองแฝดด้านนอก ในระหว่างที่กำลังหาเสื้อหาผ้าให้น้อง
หางตาเหลือบไปมองโต๊ะเครื่องแป้งที่อยู่ตรงข้ามก่อนจะหันไปมองตรงๆ เสื้อสีขาว … กางเกงยีนส์สีดำเข้ารูป เจ็คเกตยีนส์ที่ผมใส่อยู่ บ่งบอกสถานะได้ดีว่าตอนนี้ผมได้เข้ารับการศึกษาในระดับปริญญาตรีปีที่ 1 อยู่ในมหาลัยเอกชน ผมเข้าได้โดยการสอบเทียบวุฒิทำให้รู้ว่าในระหว่างที่ผมหยุดเรียนแต่ยังเพียรอ่านเพียรเรียนด้วยตัวเอง ทำให้ผมมีความรู้เทียบเท่ากันทุกคนได้ ปลื้มจริงๆคนอะไรไม่รู้น่ารักและยังเก่งอีก หึหึ
“ภูมิใจอะไรขนาดนั้น” ผมย่นจมูกให้กับเจ้าจอมร้ายที่ยืนกอดอกมองผมอยู่ที่หน้าประตู คิดว่าหล่อหรือไงเจ้าสองแฝดที่อยู่ในห้องน้ำหล่อกว่าตั้งเยอะ
ผมหันไปมองตรงๆ ก่อนจะเหลือบมองประตูห้องน้ำได้ยินเสียงเจ้าสองแฝดร้องเพลงเป็ดกันอยู่ ก็กางมือที่กอดอกหลวมๆอยู่ออก อมยิ้ม มองจอมร้ายอย่างรู้กันแต่จอมร้ายไม่ยอมเข้ามากอดผม กลับใช้นิ้วกระดิกเรียกผมเหมือนหมาอีก ก็ได้ๆ เห็นว่าวันนี้วันดีหรอกนะเลยยอมไปก่อน ฮิฮิ
“นี้แหนะ กอดเลย” ผมพุ่งเข้าไปกระแทกตาลุงอย่างแรงเอามือกอดหนับไว้ที่กลางลำตัวแข็งนั้น ซิกแพคล้วนๆไม่มีไขมันผสมเลยนะจะบอกให้
“เด็กเจ้าเล่ห์” แหมๆ ตาลุง ผมเอื้อมตัวไปจูบปลายคางเคราสวยของตาลุงสามีที่รักของผมที่กอดผมเอาไว้หลวมๆอย่างอ่อนโยน แหมๆ ทำตัวน่ารักจังเลยคุณสามีของผม
“เรียนวันแรกอย่าเที่ยวไปโปรยเสน่ห์ให้ใครละ จับได้พ่อจับโยนบ่อไอ้เข้แน่”
“รู้น่า … แต่ถ้ามีคนมาชอบเอง ทำไงอะ”
“ไม่อนุญาต”
“เอ๊า จะไปห้ามได้ไง”
“เดี๋ยวทำป้ายห้อยคอให้ เขียนว่าเด็กคนนี้มีสามีแล้ว” มือหนาจับปกคอเสื้อผมจัดระเบียบสังคมนิดหน่อย ก่อนจะเอามาวางไว้บนหัวผมขยี้เหมือนหมาน้อย ตาลุงๆ รักนะ ฮิฮิ
“จะบ้าหรือไง หึหึ” ผมหัวเราะ
ก่อนที่จะหันไปเห็นเจ้าตัวลื่นสองตัวที่พากันแก้ผ้าวิ่งออกมาจากห้องน้ำเป็นลูกลิง พอเห็นเจ้าจอมก็พากันพุ่งเข้าไปหา ดีที่เจ้าจอมหลักดีเลยไม่ล้มก้นจ้ำเบ้าให้เสียฟอร์มตัวร้าย เราช่วยกันปะแป้งแต่งตัวให้หนุ่มๆ ก่อนจะอุ้มเจ้าอ้วนสองคนลงมากินข้าวเช้าให้เรียบร้อย คุณหญิงตอนนี้จัดทริปเที่ยวรอบโลกอีกครั้งหนีจากปัญหาทุกอย่างไปอย่างสวยๆ
ผมพาสองแฝดไปส่งที่โรงเรียนอนุบาลก่อนที่สารถีที่รักของผมจะขับมาส่งที่มหาลัยพอจอดรถได้ ก็เกิดอาการตื่นเต้นเมื่อเห็นตึกสูงตรงหน้า ประตูรั้วที่เหมือนกั้นระหว่างโลกที่ผมเคยเป็นกับโลกที่ผมกำลังจะได้เข้าไป เฮ้อ … เอาจริงเหรอเนี้ย
“อ้าวไอ้หนุ่ม หมดกำลังใจแล้วเหรอไง”
“เปล่าสักหน่อย แค่ตื่นเต้น”
“หึหึ ดื้อๆแบบนี้เข้าไปโดนรับน้องซะให้เข็ด”
“ใจร้าย”
“เลิกและโทรหาฉันเดี๋ยวมาหาและไปรับแฝดด้วยกัน”
“ใครขอ” ผมเอียงคอถามและเนียนเอาหัวลงไปซบกับไหล่หนาเลย อ้อนหน่อยได้ไหม อ้อนหน่อยน๊า งื้อๆ
“แล้วแต่”
“เห็นง้อหรอกนะเลยไป ถ้าไม่ง้อไม่ไปหรอกนะ” ผมหน้างอใส่เจ้าจอมและก็โดนมะเหงกไปตามระเบียบ
ก่อนที่ผมจะทำโทษด้วยการขโมยหอมแก้มสากไปหนึ่งทีและวิ่งลงมาจากรถ ฮิฮิ เสียรู้เด็กตลอดเลตาลุง เอาละ … จากนี้ไป ผมจะเริ่มทำอนาคตของตัวเอง ตามที่ได้ตั้งใจเอาไว้ เพื่อนน้อง เพื่อครอบครัวใหม่ของผม เพื่อจอมร้าย ให้พวกเขาได้ภูมิใจ ว่าอย่างน้อยผมก็ทำได้
.
.
.
-จอมร้าย-
ผมนั่งมองฝ้ายที่ยืนอยู่หน้ารั้วสักพักคล้ายกำลังคิดและทำใจอะไรสักอย่างในขณะที่ใครหลายคนต่างก้าวเข้าไปในนั้นอย่างไม่คิดอะไรก่อนที่เจ้าตัวแสบจะยอมเดินเข้าไปในมหาลัย ผมเข้าใจเด็กคนนี้นะ ในบางครั้งการเริ่มต้นอะไรใหม่ๆมันยากเสมอ เด็กที่เคยไม่เหลือ ไม่มี และต่อสู้ทุกอย่างมาเพียงลำพัง วันนึงต้องมาใช้ชีวิตตามปกติเหมือนเด็กทั่วไปแบบนี้ ต้องใช้เวลาในการปรับตัวกันเป็นธรรมดา และฝ้ายเมียรักของผม ก็เป็นคนเก่ง ผมเชื่อว่าสุดท้าย เด็กคนนี้เขาจะมีอนาคตที่ดีไม่แพ้ใคร จากที่เคยทำเพื่อคนที่รัก ตอนนี้มีคนที่รักทำเพื่อเด็กคนนั้นบ้าง … คงจะรู้สึกดีไม่น้อยสินะ หึหึ
ดีและละ ผมก็อยากให้มันเป็นแบบนั้น เพราะเจ้าเด็กตัวแสบคนนั้นก็คือแก้วตาดวงใจผมเช่นกัน แต่หวังนะ หวังว่าจะไม่มีหมาตัวไหน สเร่อเข้ามาเกาะแกะนะ ไม่งั้นพ่อฆ่าล้างโคตรจริงๆ จะหาว่าไม่เตือน
พอส่งเจ้าเด็กฝ้ายเสร็จก็หักพวงมาลัยตีรถกลับมาบริษัท โดยมีไอ้เรกกี้และอเดลยืนรออยู่ก่อนแล้วที่หน้าห้องทำงาน พอเห็นผมก็พากันยกมือไหว้อย่างพร้อมเพียง … ผมขมวดคิ้วและเดินผ่านเข้ามาในห้องโดยมือไอ้เรกกี้กระดิกหางร่าเริงเดินตามเข้ามาตามด้วยไอ้อเดลที่ดูเหมือนฝืนใจทำตามคู่หูเอาซะมากๆ มาแนวนี้พวกมันสองคนต้องมีอะไรแน่ ๆ
ณ ตอนนี้ ทุกอย่างกลับมาเป็นดั่งปกติ บริษัทในเครือ กฤตยชญ์เนตร หุ้นที่ผมเคยเททิ้งไปทั้งหมด ผมก็กว้านซื้อกลับมาแถมยังมังคั่งมากกว่าเดิม เพราะผมได้วางแผนเอาไว้ก่อนหน้านี้อย่างเต็มที่ จากที่เคยเป็นธุรกิจสีเทา เมื่อจบเรื่องผมก็ปรับเปลี่ยนทั้งรากและโคน ทำให้เป็นสีขาวถูกกฎหมายหมดสิ้นหมดพ้นอำนาจชั่วของไอ้ราชาเสียที ส่วนตัวมันน่ะ ตอนนี้ ก็ชดใช้เวรกรรมต่อไป เคยไปดูสภาพมันอยู่ครั้งนึง พอเห็นหน้าผมเท่านั้นแหละ ความเป็นสัตว์ในร่างคนของมันก็ปะทุขึ้นเข้ามาหวังจะตะครุบผม เพียงแค่ติดกระจกนิรภัยอยู่อย่างงั้น … ผมไม่รู้ว่าตัวของมันบ้าจริงหรือบ้าปลอมหรอกนะ แต่ที่รู้ๆ ตัวของมันหมดแล้วซึ่งอิสรภาพตลอดชีวิตอันไร้ค่าของมัน ผมเองก็ได้แต่สะใจอยู่ในอก และอโหสิกรรมให้หมดสิ้น ไม่มีความเห็นใจและเยื่อใยในความเป็นสายเลือด … พ่อไม่ฆ่าให้ตายก็บุญ ถ้ามาปล่อยให้ฆ่า ให้มันทำร้าย ให้มาทำลายสิ่งที่ผมเฝ้าปกป้อง แบบนั้น ละ จะบาปก็บาปเถอะปล่อยแม่ง
“มีอะไรว่ามา” ผมนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานและคว้าเอาเอกสารที่เลขาเอามาวางไว้ตั้งแต่เช้าเปิดอ่าน ได้ยินเสียงไอ้เรกกี้เถียงอะไรกับคู่หูมันพอผมเหลือบตาขึ้นมองมันก็สะดุ้งและยิ้มแหยะๆให้ผม … พ่อชัดจะหงุดหงิดและ อ้ำๆอึ้งๆอยู่นั้นแหละ
“คือผมกับอเดล อยากจะขอลาพักร้อนน่ะครับ” ภาษาอิตตาลีดังออกมาจากปากไอ้เรกกี้ ผมขมวดคิ้วมองหน้ามันแบบตรงๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยขอจะไปไหน วันนี้นึกคึกอะไรจะไปไหน
“ไปไหน”
“คือที่บ้านเด็กกำพร้า ของผมสองคน มีจัดงานศพของมิชชันนารีที่เลี้ยงพวกเรามา พอดีท่านเสียด้วยวัยชราน่ะครับ” ผมไม่ตอบอะไรแต่ถอนหายใจอย่างอ่อนใจ
ชีวิตคนเรา ที่สุดแล้วจุดจบของชีวิตก็ไม่ต่างกัน ผมจำไม่ค่อยได้แล้วว่าวันแรกที่เจอกับไอ้เด็กลูกครึ่งอิตตาลีกับไอ้เด็กลูกครึ่งฝรั่งเศสในดินแดนอันห่างไกลจากตอนนี้นั้น ที่ผมไปดูงานที่ประเทศแมคซิโก ในขณะที่ผมขับรถผ่านสลัมตาเจ้ากรรมก็เหลือบไปเห็นไอ้เด็กตาน้ำข้าวผิวขาวสองคนอายุพอๆกับเจ้าฝ้ายตอนนี้นั่งอยู่เคียงข้างกันท่ามกลางเด็กผิวสีที่คอยรังแก สภาพมันตอนนั้นไม่ต่างจากหมาข้างถนน อดโซและเลอะเทอะด้วยกันทั้งคู่ โทษใครไม่ได้เพราะความอ่อนแอของมันทั้งสองคน หลังจากที่กลับมาที่พัก ผมก็ออกคำสั่งให้คนไปรับตัวมันสองคนมาอย่างเสียไม่ได้
“เอาไปถือว่าฉันบริจาคให้กับมูลนิธินั้นแล้วกัน” ผมโยนเช็คเงินให้มันสองคน
ไอ้เรกกี้หัวเราะคิกก่อนจะคว้าเอาเช็คไปเก็บไว้ในกระเป๋าอย่างไวปานวอกของมัน ก่อนที่จะพูดขอบคุณผมรัวๆ 10 กว่าครั้ง จนไอ้อเดลต้องคว้าเอามือปิดปากมากของเพื่อนสนิทมันซะแน่น เดี๋ยวก็ตายห่า เปลืองข้าวสุกที่กูเลี้ยงมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยหมด
“ไปแค่อาทิตย์เดียวกับนาย เดี๋ยวเราสองคนจะรีบกลับมา ขอบคุณสำหรับเงินนะครับ” สำนวนแปร่งๆของไอ้อเดลพูดไทยขอบคุณผม มันยังพูดชัดกว่าไอ้เรกกี้นะอยู่ไทยมา 10 กว่าปีไม่ทำให้ภาษามันแข็งแรงไปมากกว่านี้เลยเหรอไง ผมเองก็สงสัยแต่ก็ขี้เกียจถามเพราะสำหรับผมจะภาษาอะไรก็ไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้ว
“นายครับ นี้ครับ” ผมเหลือบมองกระดาษบนโต๊ะที่ถูกวางไว้ตรงหน้า
“บัตรทัวร์กระบี่ฟรีครับ พอดีวันก่อนเจอนายโบ้ เลยไปปล้นมาได้ ไปเที่ยวกับนายหญิง เอ้ย กับคุณฝ้ายนะครับพักผ่อนๆ” พูดไปก็หัวเราะไป ก่อนจะถูกไอ้อเดลลากออกไปเพราะเริ่มพูดมากจนผมเริ่มรำคาญ เมื่อทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ ผมก็เอื้อมไปหยิบตั๋วทัวร์กระบี่มาดู … นานๆทีไปเที่ยวแบบคนธรรมดาบ้างก็คงดี
.
.
.
-ฝ้าย-
“พลกินดีๆสิ เลอะเทอะหมดแล้ว” ผมเอ็ดไอ้เด็กน้อยที่กินไก่เลอะเทอะเต็มหน้าไปหมด เจ้าทัพเองก็หันมายิ้มล้อเลียนน้องในขณะตัวเองก็ไม่ต่างจากน้อง อะ เอาเต็มที่
ผมถอนหายใจและเหลือบมองโทรศัพท์ตัวเองที่ยังสงบนิ่ง พอมหาลัยเลิก ผมก็โทรหาพ่อคุณพ่อทูนหัว แต่เลขาก็รับบอกติดประชุมอยู่ เห็นว่าเวลาแฝดเลิกแล้ว เลยมารับแฝดรอจอมร้ายอยู่ที่นี้ รอให้จอมร้ายโทรมา แต่จะ 5 โมงแล้วก็ไม่เห็นโทรมาสักที น่าเบื่อจริงๆ ไม่ชอบแบบนี้เลย ไม่รู้ว่าป่านนี้เป็นยังไง เครียดไหม หรือเกิดอะไรขึ้นที่บริษัทหรือเปล่า แต่ผมจะไม่ทำอะไรผลีผลาม เพราะได้รับบทเรียนจากเหตุการณ์นรกจัญไรนั้นแล้ว ต้องอดทนรอ รอ รอ ต่อไป
“ฝ้าย เป็นไรอะ” ผมตกใจเมื่อมือมันๆมาจับเอาที่หน้า โว๊ววววว สิวเรียกหากูแล้ววววว
“กินเสร็จแล้วใช่ไหม ทัพพาน้องไปล้างมือ”
“เด็กน้อยมาล้างมือเร็ว โม๊ะๆๆๆ”
“ไม่อ๊าววววว วันนี้พลเป็นพี่นะ เราตกลงกันแล้วนี้ว่าสลับวันกันอะ!” ห๊ะ อะไรกันนะ มีสลับกันเป็นพี่เป็นน้องด้วย ผมเพิ่งรู้นะเนี้ย มองเจ้าสองแฝดตะแง้วๆกันไปล้างมือและก็อิจฉาเป็นเด็กเป็นเล็กนี้ไม่ต้องคิดอะไรมากเลยจริงๆนะ
วันนี้เป็นวันแรกที่ผมได้ก้าวเข้าไปในรั้วมหาลัยเป็นประสบการณ์ใหม่ที่ดีงามมาก ผมรู้ว่าเอกชนไม่รับน้องเหมือนมหาลับรัฐบาล แต่ออกไปทางแนวโอ๋น้องหน่อยๆ ก็ดีนะ ผมไม่อยากจะไปถูกใครตะโกนใส่หน้าเหมือนกันชีวิตนี้ผมว่าผมเจอมาพอแล้วนะ ฮ่าๆๆๆๆ พรุ่งนี้ผมก็อยากไปอีกจังเรียนวันแรกด้วย ตื่นเต้นอยากเห็นห้องเรียนของมหาลัยจะเหมือนห้องเรียนเด็กวัดแบบผมไหม แต่ในหนังมันไม่เหมือนนะ อาจารย์จะสวยจะหล่อไหม เพื่อร่วมห้องจะน่ารักไหม อ่อ ผมลืมบอกไปว่าผมเรียนบริหารนะ เผื่อจบไปสามีจะรับผมเข้าไปช่วยทำงานบ้าง หึ ลองไม่รับสิ พ่อจะว๊ากให้ดู ไปนอนบ้านหมาหน้าบ้านเลยไป๊!!!!!!
“นั่งทำอะไร” ผมย่นจมูกก่อนจะหันไปมองตามเสียงที่จำได้ขึ้นใจ
จิตใจจะไม่โทรหาผมสักหน่อยใช่ไหม ถามกันหน่อยว่าวันนี้ผมทำอะไรบ้าง ให้ไปรับไหม หรือว่าอยู่ที่ไหนกินข้าวหรือยังเหมือนแฟนคนอื่นๆบ้าง เฮ้อ แต่ผมน่าจะรู้นะว่าจอมร้ายยังไงก็คงเป็นเสือร้ายวันยังค่ำ อ่อนโยนเป็นเสือเชืองกับน้องหน่อยไม่ได้หรือไงฟร๊ะ!!!!
“ทำไมไม่โทรมาง่ะ” ผมแว๊ดใส่ทันทีที่จอมร้ายลุคมาเฟียมานั่งข้างๆผมที่นั่งอยู่บนม้าหินข้างสนามหญ้า เห็นเจ้าแฝดล้างมืออยู่ลิบๆ จอมร้ายยักไหล่อย่างน่าหมั่นไส้ ก่อนจะคว้าเอากล้องข้าวที่สองแฝดกินเหลือไปเคี้ยวยับๆ ผมพยายามแย่งกลับเพราะไม่อยากให้จอมหยิ่งผยองกินของเหลือจากใคร
“อยากกินเหรอไง” จอมร้ายจิ้มไส้หรอกมายัดใส่ปากผม ก่อนที่ผมจะอ้าปากรับมากินเสียไม่ได้ จอมร้ายกับคนอื่นผมไม่รู้นะ แต่กับผมและน้อง เขาเปลี่ยนไปมาก และทำให้ผมรักเขาจากใจจริง โอ้ยยยย มาจุ๊บๆ หน่อยได้ไหม งื้ออออ อยากอ้อนนนนน หงุงหงิงๆ
“ทำหน้าแบบนี้เดี๋ยวพ่อก็จูบโชว์แฝดหรอก”
“ไม่เอาอายเด็ก”
“หึหึ” จอมร้ายหัวเราะก่อนที่สองแฝดจะวิ่งพุ่งเข้ามาซะก่อน เอ๊าๆ พอเจอลุงมึงก็ลืมพี่เลยนะ ไอ้แฝดตัวร้ายพอๆกับจอมร้ายนั้นแหละ
พองอแงกันเสร็จก็พากันกลับบ้านแต่ระหว่างทางเจ้าแฝดพุงป่องก็ร่ำร้องอยากจะกินข้าวนอกบ้าน ทั้งๆที่ตัวเองก็เพิ่งกินอิ่มไป งี้แหละล่าสุดไอ้ร้านไก่ทอดขวัญใจเด็กๆ แจกตุ๊กดุ่น ตุ๊กตา ซุปเปอร์เรส ฮีโร่ของสองแฝดนี้นะ จอมร้ายเลยรำคาญเลี้ยวเข้าห้างใหญ่ๆ และไอ้เด็กน้อยก็ได้นั่งกินไก่เล่นตุ๊กตาซูเปอร์เรสกันไป แต่ผมไม่ยอมให้กินแต่ไก่หรอกนะ ผมสั่งชุดผักมาบังคับไอ้เด็กน้อยให้กินเป็นกับแกล้มกันด้วยเดี๋ยวท้องผุไปจะลำบากตูด หึหึ
“กลับไปแปรงฟัน 5 นาทีเลยนะวันนี้” ผมเอ็ดขึ้นไอ้เด็กแฝดมัวแต่กินทำเป็นไม่ได้ยิน ฮึ้ย เดี๋ยวก็ฆ่าเด็กซะนี้
ผมน้องและจอมร้าย มักจะตัวติดกันอย่างนี้เสมอและมันเป็นอะไรที่ดีมากๆ ผมไม่ต้องการคนอยู่ข้างๆเยอะ แต่ต้องการคนที่จริงใจและพร้อมที่จะปกป้องพวกเราสามคนเท่านั้น แต่สำคัญไม่ใช่ใครก็ได้ แต่ต้องเป็นแค่จอมร้ายเท่านั้น ผมรักเขา ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ตอนนี้ผมรักเขาจริงๆ ผู้ชายจอมหยิ่งยโสคนนี้ หึหึ โชคดีจังเลยที่ได้เจอกับเขา ถึงแม้ว่าจะผ่านอะไรที่เจ็บปวดหลังจากนั้น แต่ตอนนี้ … ผมนั้นมีความสุขและอบอุ่นในอ้อมกอดเขา … เขาคนที่ดึงผมขึ้นมาจากโคลนตมอันเน่าเฟะ …
“ฝ้ายๆ ไก่ๆ กะต๊าก” ผมหัวเราะเมื่อไอ้เด็กแฝดพากันลุกขึ้นไปชูไม้ชูมือเต้นท่าไก่กะต๊ากๆ
ทำให้ผมหัวเราะ เด็กสองคนนี้ไม่ได้คิดจะทำก็ทำนะ มักจะประเมินอารมณ์ผมซะก่อน ถ้าผมซึมเมื่อไหร่ก็ชอบทำให้ผมยิ้มให้ผม
หัวเราะให้ได้ นั้นคือความสำเร็จสูงสุดแล้ว แล้วดูสิตอนนี้สองแฝดมีความสุขมากแค่ไหน ผมเอ็ดน้อยๆก่อนจะรวบสองแฝดมานั่งบนตักเพราะเริ่มที่จะเสียงดังรบกวนคนอื่นแล้ว ก่อนจะหันไปขอโทษโต๊ะข้างๆ จอมร้ายที่นั่งอยู่ข้างๆผมคว้าเอาเจ้าพลตัวอ้วนไปนั่งบนตักคนนึง เป็นการแบ่งเบาภาระจากผมไป ทำให้ผมรู้ว่า จากนี้ไม่ได้มีแค่ผมแล้วที่ต้องดูแลสองแฝด แต่ยังมีเขาอีกคนนึงที่จะช่วยผมโอบอุ้มเด็กสองคนนี้ ฟินจังเลยคุณสามีมี๊!!!
“จะไปไหนอะ” ขึ้นรถมาได้ผมก็ถามทันทีเพราะทางนี้ไม่ใช่ทางกลับบ้านใหญ่นี้หน่า สองแฝดเองพอขึ้นมาเจอเบาะนุ่มๆ เจอแอร์เย็นๆก็หลับปุ๋ยหัวชนกันไปตามระเบียบ
“จะพาไปเที่ยว”
“เวลานี้เนี้ยนะ พรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้านะ”
“เอาน๊า หลับไปซะเดี๋ยวถึงละจะปลุก”
“อย่าทำอะไรตามใจได้ไหม”
“อย่าหน้างอได้ไหม ”
“จิ๊!” ผมจิ๊ปากมองตาขวาง
แต่ก็ถูกคนบ้า โฉบมาจูบปากเลยต้องหยุด ฮึ! จะทำอะไรก็ทำแต่ถ้าพรุ่งนี้ผมมาเรียนไม่ไหว จะโกรธๆๆๆๆๆๆ โกรธให้ตายเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!! ผมหงุดหงิดๆ จนหลับไปตามเจ้าแฝด ตื่นมาถ้าผมอยู่ไกลออกจากกรุงเทพไปนะ ผมจะกัดหูให้ โรแมนติดไม่รู้เรื่องต้องโดนแบบนี้แหละ แง่มๆๆ ลับฟันรอแปป
“อื้อ อย่ามายุ่งดิ๊!” ผมปัดมือไปมาอย่างรำคาญ เมื่อไอ้แมลงหวี่ตัวยักษ์พยายามเอามือเอาปากมากก่อกวนผมที่กำลังหลับอยู่ คนบ้าอะไรเนี้ยแกล้งผมได้ตลอดเวลาจริงๆ ยังไม่เคลียนะที่ไม่พาผมกลับบ้านกัน ต่อยสักทีจะดีไหม นิสัยแบบนี้ยังจะมาแกล้งผมแบบนี้อีก งื้ออออออออออออออออออออ รำคาญแล้วนะ!!!!!!
“นี้! จุ๊บ !” เจ็บปากแล้วไอ้ตัวร้ายยยยยยย
“ถึงแล้ว” ผมย่นจมูกแล้วเอาฟันงับจมูกโด่งเป็นสันที่ยื่นเข้ามาใกล้ไปเอาๆหนึ่งทีและจุ๊บปลอบๆ ยกมือขึ้นลูบหน้าสากที่ยิ้มให้ผมอยู่ตรงหน้า เฮ้อ อย่ายิ้มแบบนี้ดิ ผมใจอ่อนแล้วนะ งื้อออออออออออออ
“ที่ไหน” ผมกระซิบถามเบาๆ ก่อนจะวางคางลงบนไหล่หนา ปากชิ้นของงจอมร้ายไล่จูบใบหูแก้มและคอผมจนจั๊กกะจี้ หึหึ จะแกล้งกันให้ได้เลยใช่ไหม เดี๋ยวคืนนี้มีเสียว เอ้ย เจ็บตัวแน่ๆ
“หันไปดูสิ อย่าเสียงดังนะ เดี๋ยวแฝดตื่น” จอมร้ายกระซิบข้างหูผมเสียงแหบพร่าน พราวเสน่ห์สุดๆไปเลยพ่อคุณแค่นี้ไอ้ฝ้ายก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วงับ!!!
“ทะเลหรอ ”
“ทำไมคิดว่าเป็นทะเล”
“ก็นิยายไทยชอบทำแบบนั้น”
“หึหึ ไอ้แสบ อยากเป็นนางเอกนิยายหรือไง”
“งุยยยย จะเป็นพระเอก”
“งอแงง๊องแง๊ง อยู่นั้นแหละ หันไปดูเร็วๆ” ผมบ่นง๊องแง๊งอีกคำสองคำก็ต้องหยุดเพราะจอมร้ายเริ่มรำคาญ หึหึ งอแงหน่อยก็ไม่ได้ จะว่าไปผมก็ตื่นเต้นนะเนี้ยไม่รู้ตัวเองมาโผล่ที่ไหนรอบข้างก็มืดไปหมด เพราะกระจกข้างติดฟิมล์มืดด้วย
ผมกลั้นใจหันมามองผ่านกระจกหน้ารถ สิ่งที่ผมเห็นทำให้สมองผมช้าไป 2 วิ … บ้านผม … บ้านของผมที่ผมเคยอยู่กับแม่ บ้านที่แม่เคยหัวเราะกับผม เคยโอ๋ผม เคยร้องไห้กลับผม … บ้านที่เคยถูกพ่อขายเข้าจอมร้ายสร้างหนี้ก้อนใหญ่เอาไว้ มันตั้งอยู่ตรงหน้าของผมพร้อมกับแสงไฟจากหลอดเล็กๆที่ขึงดึงไปทั่วบ้านให้แสงสว่างเหมือนหิ่งห้อยเกาะอยู่เต็มไปหมด … ไม่ได้ถูกทุบไปแล้วงั้นเหรอ …
“ไม่ร้อง” เสียงแหบพร่านนั้นกระซิบข้างหูผมก่อนที่มือหนาจะเช็ดน้ำตาผมอย่างปลอบประโลม ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากกอดจอมร้ายเอาไว้แน่นๆ พึมพำขอบคุณจนไม่รู้จะทำอย่างไรให้สมกับที่เขาคืนทุกอย่างให้กับผม ฮึก ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ ผะ ผม …ฮึก
“ต่อจากนี้ ถ้านายอยากมาที่นี้เมือไหร่ก็ได้ ที่นี้คือของนาย”
“ฮึก ขะ ขอบคุณครับ ขอบคุณ” จอมร้ายโอบกอดผมอยู่อย่างงั้นไม่รู้นานเท่าไหร่ นานเท่าไหร่ที่ผมหลั่งน้ำตาที่ไม่ได้ไหลมานานแสนนาน … มันเป็นน้ำตาของความปลื้ม ปิติยินดีที่ได้กลับมาบ้านอีกครั้ง…
จนแล้วจนรอด จอมร้ายก็พาผมอุ้มสองแฝดลงมาจากรถ โดยมืออีกข้างก็ยังจับกันไว้ไม่ปล่อย บรรยากาศเก่าๆตลบอบอวนไปทั่ว ถึงจะไม่เหมือนเดิม 100 % เพราะด้านในถูกตกแต่งใหม่ทาสีใหม่ทั้งหมดสิ้น จากบ้านเก่าๆไม้ผุพังก็กลายเป็นบ้านหลังใหม่ที่ทั้งสวยและอบอุ่น ผมมาหยุดยืนตรงหน้าหิ้งโกศใส่กระดูกของแม่ ก่อนที่จะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา … ผมคิดว่า เสียทุกอย่างไปพร้อมๆกันหมดแล้วแท้ๆ ฮึก แต่ทุกอย่างยังอยู่เหมือนเดิม …
“พาเด็กน้อยไปเช็ดตัวนอนก่อนและเราค่อยมาคุยกัน ตกลงไหม ?” จอมร้ายจูงมือผมเดินขึ้นไปบนชั้นสอง
ก่อนจะเปิดห้องที่ผมเคยอยู่ออก มันเป็นห้องเล็กๆที่เคยมีหมอนกับมุ้ง แต่ตอนนี้ถูกเปลี่ยนเป็นห้องเล็กๆที่สะอาด เตียงสองชั้นสีฟ้าของสองแฝดอยู่ริมห้อง โต๊ะเขียนหนังสือสองโต๊ะวางอยู่ข้างๆกันอย่างน่ารัก ผนังห้องถูกเพ้นท์ลายซุปเปอร์เรสที่สองแฝดชื่นชอบ อยู่อย่างสวยงาม พื้นห้องปูด้วยพรมลายฟุตบอล … น่ารักจังเลย ไม่ได้หมายถึงห้องนะ หมายถึงสามีผม
ผมไม่พูดอะไรแต่เอื้อมตัวไปจูบแก้มสากนั้นอย่างขอบคุณห่อนจะเดินพาเจ้าเด็กน้อยที่นอนไม่รู้ตื่นไปวางไว้บนเตียง จัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่อยู่ในตู้หลายชุด และผมก็เลือกชุดนอนพี่หมีที่มีฮูดด้วย สีขาวกับสีดำ ใส่ให้น้อง โดยมีจอมร้ายเป็นลูกมือคอยช่วยหยิบโน้นหยิบนี้ ผมทำทุกอย่างเย่างเบามือและคุ้นชิน จนทุกอย่างเสร็จสรรพ ก็เดินไปปิดหน้าต่างที่มีบานกระจกถูกติดใหม่ ก่อนจะเปิดแอร์ที่ถูกเพิ่มเข้ามาใหม่เหมือนกัน ในอุณหภูมิที่พอเหมาะ จัดการพาสองหนุ่มขึ้นเตียง แต่รอบนี้เอาสองหนุ่มนอนด้านล่างเผื่อตื่นมาจะได้ไม่ตกใจมาตกเตียงชั้นสอง ไม่ลืมที่จะห่มผ้านุ่มๆให้เมื่อ
เสร็จสิ้นภารกิจอันมีความสุขนั้น ผมก็เปิดไฟ และย่องออกมาจากห้องพร้อมๆกับจอมร้าย จูงมือกันเข้ามาอีกห้องที่อยู่ข้างๆ ห้องนี้เป็นห้องของแม่และพ่อของผม มันเคยมีสภาพไม่แต่งต่างจากห้องเดินของผม และตอนนี้ก็เช่นกัน ภายในห้องถูกตกแต่งไปในสีโทนขาวซึ่งเป็นสีที่ผมชื่นชอบเพราะมันสบายตา เตียงนุ่มๆตั้งเด่นอยู่ริมห้อง และเฟอนิเจอร์ต่างๆทำให้ความทรงจำอันโหดร้ายจากหายไป … ผมไม่รู้จะขอบคุณคนๆนี้ยังไง ไม่รู้เลยจริงๆ
“ฉันสร้างบ้านหลังนี้เลียนแบบบ้านของนายที่อยู่ในชุมชนแออัดนั้น ถึงจะไม่ใช่บ้านหลังนั้นในพื้นที่ดินตรงที่เดิม แต่ฉันก็ตั้งใจทำมันให้นาย ฉันไม่อยากให้สองแฝดและนายอยู่ในสังคมแบบเดิม แต่ก็ไม่อยากพรากทุกอย่างไปจากนายเหมือนกัน เฮ้อ … ไหนมากอดหน่อยสิ”
ผมพลิกตัวไปกอดอย่างไม่ลังเลซุกหน้าเข้ากับอกหนา นึกคิดในใจว่า ถึงจะไม่ใช่บ้านหลังเดิม แต่ที่นี้ก็มีแม่อยู่ มีความทรงจำอยู่ … แค่นี้ก็ถือว่าเป็นของขวัญที่ประเมินค่าไม่ได้แล้ว ขอบคุณ ขอบคุณมากเลย ฮึก
“ขอบคุณนะครับ”
“หึหึ ก็บอกแล้วว่าถ้าเป็นเด็กดีอยากได้อะไรก็จะให้ … แม้กระทั่งชีวิตก็ให้ได้” ผมสะอื้นเสียงดังก่อนจะปีนขึ้นไปอยู่บนหัวยักษ์หัวขาเกี่ยวรอบเอวและเอามือกอดหัวเอาไว้ ซุกหน้าลงกับผมนุ่มๆ งื้ออออออออ กอดมากกว่านี้ไมได้แล้วนะ เดี๋ยวผลีกายให้ก็ได้ แต่อย่าทำดีไปมากกว่านี้เดี๋ยวเค้าละลาย งื้อออออออ
“ถ้าดีใจกว่านี้จะปีนไปอยู่บนหัวเลยไหม” จอมร้ายหัวเราะอยู่ตรงพุงของผมผมก็หัวเราะเพราะตัวเองก็ทำอะไรที่เหมือนเด็กๆ ค่อยๆลงมายืนดีๆ ก่อนที่หน้าคมยิ้มเจ้าเล่ห์จะก้มลงมาใกล้ ใกล้จนผมเผยอปากไปจูบด้วย … อบอุ่น ขอบคุณ … ขอบคุณจากใจ
ผมรักสามีมี๊ของผมน่ารักที่สุดในโลก ฮิฮิ บอกไว้เผื่อใครยังไม่รู้
END (14/6/58)
==========================
มาแล้ววววววววววววววววววววววววว!
หายไปนานเลย ขอโทษนะคะ ฝึกงาน ฮ่าๆๆ เหนื่อยกลับมาก็หลับเลย
ใครดูบอลบ้าง ไทย-อินโด ชนะไป 5-0 นอนหลับสบาย เลย ฮ่าๆๆๆๆๆ
ตอนหลักจบแล้วนะคะ มีตอนพิเศษ
มีเรื่องของอเดลกับเรกกี้ที่ไปต่างประเทศ
เรื่องของสองแฝดและเรื่องจอมร้ายและฝ้ายไปกระบี่ๆ
เจอกันตอนหน้าแงบ จุ๊บๆ
ฝากเพจค่า
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa/596706590458802)
:bye2:
-
เย้ๆ happy ending สนุกมากๆ
สองแฝดยังน่ารักเหมือนเดิม ชอบมากๆ 555+
ขอบคุณผู้แต่งสำหรับเรื่องดีๆ สนุกๆ นะครับ
-
อร๊ายยย. แฮปปี้ๆๆๆๆๆ
-
หวานเว่อร์ๆเลยค่า
จอมร้ายน่าร้าาาาาาาาาาก
-
จอมร้ายกลายเป็นจอมน่ารักไปละ
-
น่ารักสุด ๆ เลยน่ะจอมร้าย ความคิดของฝ้ายนี่มุ้งมิ้งน่ารักจริง ๆ เลยน่ะ รอตอนพิเศษน่ะจ้ะ อยากอ่านเรื่องของเร็กกี้กับอเดลจังเลย สองแฝดน่ารักสุด ๆ เลย แต่จอมร้ายโคตรเท่เลยอ่ะ ขอสักคนสิ :hao5:
-
สองแสบต้องโตมาอย่างหล่อแน่ๆ
หวงฝ้ายและมีจอมร้ายเป็นไอดอล :laugh:
รอตอนต่อไปเนาะ
-
อบอุ่นและมีความสุขมากๆ
-
ครอบครัวมีความสุขมากๆเรยอ่ะ ชอบบบบบ ><
คุ้มค่ากับการผจญภัยทุกเรื่องร้ายๆ
#รอตอนพิเศษ ^0^
-
ได้มีความสุขกันซะทีนะครอบครัวนี้
-
ในที่สุดก็ผ่านพ้นเรื่องร้ายๆ ไปได้ซะทีนะ
ตอนนี้ก็มีความสุขกันทุกคนแล้ว คนชั่วก็ได้รับกรรมแล้ว
-
ตอนนี้อ่านไปยิ้มไป อบอุ่นจริงๆนะผมว่าตอนนี้นะ
-
ใช้เวลาเมื่อคืนอ่านตั้งแต่ต้นจนจบเลยค่ะ ยาวๆกันเลยทีเดียว 5555555
สนุกดีค่ะ ตอนแรกเปิดมาเห็นเฮฮา ขำขัน น้องฝ้ายแสบๆ มีสองแฝดใสๆ
ตอนท้ายเลือดสาดเลยทีเดียว 555555 หลายรสหลายอารมณ์
คุณจอมร้ายก็มีมุมอบอุ่น สองแฝดก็น่ารักตั้งแต่ต้นจนจบเลย
ฝ้ายเก่งมากที่ดูแลสองแฝดได้ขนาดนั้น ไม่ง่ายเลยจริงๆ ต้องอดทนและพยายามสุดๆ
และในที่สุดก็มีคุณจอมร้ายมาช่วยดูแลแฝดแล้ว แถมยังดูแลฝ้ายอีกด้วย
คุณหญิงก็ดีกับฝ้ายและแฝดมาก ช่วยเหลือสุดๆ
ส่วนสองบอดี้การ์ดอเดลเรกกี้ก็น่ารักน่าลุ้นค่ะ 555555
ชอบเวลาที่เหล่าบอดี้การ์ดของคุณจอมอยู่กับแฝด น่ารักกก ดูทำอะไรกันไม่ค่อยถูก 555555
แม้จะเจอเรื่องร้ายๆแต่ก็ยังถือว่าโชคดีเนอะสำหรับทั้งจอมร้ายและฝ้าย
ยินดีด้วยกับคุณจอม ฝ้าย และสองแฝดผู้น่ารัก
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่าาา
-
:katai2-1:ประทับใจที่ปลูกบ้านนี่แหละ ซึ้งมาก
-
อุปสรรคต่างๆทีผ่านมา ทำให้ทั้งคู่รักและเข้าใจกันมากขึ้นเนอะ น่ารักจังคู่นี้ โดยเฉพาะจอมร้าย ทำไมน่ารักขนาดนี้ แลดูรักน้องฝ้าย และครอบครัวน้องอย่างหมดหัวใจเลย
ขอบคุณมากค่ะ เรื่องน่ารักมาก อ้อๆ รอเรื่องพี่กิลอยู่น้า55555
-
น่าร้ากกกกกกกกกกกกก :katai5: :katai5:
-
กว่าจะมีความสุขกันได้กว่าจะมีความสุขกันได้ ดีใจด้วยน่ะ
-
โกรธแบบงุ้งงิ้งฟุ้งฟิ้ง
-
เขิลลล!!! ตัลลั๊กกกกกกก~~
หวานแหววกันสุดๆ ป่วยก้อบ่ยัน
แต่เด็กปั๊ปนี่ไม่เคยตายซะแร้นนน เหอะๆๆ
-
ฝ้าย น่ารักอิอิ
-
อยากอ่านตอนแฝดโตบ้างจัง
คงจะสนุกแน่ๆ รอตอนต่อไปเนาะะะ
-
วิ่งหางจุกตูดกลับไปไม่ทันเลยนะปั๊บ
-
ในที่สุดจอมร้าย ฝ้ายและน้องแฝดก็ได้เจอบ้านจริงๆของตัวเองซะที :กอด1:
-
เปิดอ่านมาตอนแรก อุ..แม่เจ้า ชีวิตคนเรามันอาภัพขนาดนี้เลย :katai1: :katai1: :katai1:
แต่ก็ประทับใจน้องฝ้ายมากค่ะ เป็นคนที่สู้ชีวิตมาก
พยายามทำเพื่อน้องตลอด
เป็นพี่ที่ประเสริฐแท้ :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
น่ารักจังเลยน่ะ พ่อปั๊บมาเล่นเอาจอมร้ายหนวดกระตุกเลย :mew4: ดีใจจังเลยที่คนเขียนเอาตอนพิเศษมาให้หายคิดถึง :mew3: มาอีกน่ะจ้ะ จะรอเสมอจ้ะ อย่าลืมเรื่องอื่น ๆ ด้วยน่ะ
ตอนของเร็กกี้กับอเดลแยกไปก้อดีน่ะ คงจะมันน่ะคู่นี้น่ะ :mew4:
-
น่ารักมากเลย
คู่นี้ ฟินที่ซู๊ดดดดดดดดด
ปล อยากให้มีฉากที่จอมหึงเยอะๆ ฝ้ายอ้อน(อ่อย) มากๆ ชอบอ่ะ
-
ทำให้เราหลงได้ตลอดเลย
-
คือเห็นแฝดแล้วก้ออดจิ้นไม่ได้น่ะ :mew3: แต่ก้อไม่อยากให้ดราม่าแบบที่คนเขียนบอกแหละ เพราะถ้ารักกันนี่เราว่าฝ้ายก้อต้องคิดหนักแหละ และอีกอย่างมันจะยิ่งยากกว่าเพศเดียวกันรักกันอีกน่ะ หว่าจะเหลือตอนพิเศษอีกตอนเดียว เสียดายจัง ไม่อยากให้จบเลย :mew2:
-
อืมมมมมม
อยากให้ขุนพลเป็นเคะ ;p ถึงแม้น้องจะดูพึ่งพาได้มากกว่าก็เถอะ
-
เป็นพี่เป็นน้องกันก็ดีแล้วค่ะ
ออกจะน่าร๊ากกกกก
-
อยากอ่านฝ้ายกับตาแก่สวีทกันเย๊อะเย๊ออออออ :hao7:
-
:pig4:
-
ให้เป็นแค่พี่หวงน้องก็พอแล้วอย่าให้มากกว่านี้เลย ไม่อยากให้ดราม่า
-
แอบจิ้นให้เจ้าแฝดในใจ
-
แฝดมุ้งมิ้ง ถึงหน้าจะเหมือนกัน
แต่ขุนทัพเหมืนฝ้าย แระขุนพลเหมือนจอมร้ายนะ 5555555555
-
มีงอนแล้วแอบหนีไปหาน้องแถมยังแอ๊บเด็ก
อีกเลยนะฝ้ายเนี่ยคุณจอมยังรู้อีกนะว่าแอบ
หนีไปไหนเนี่ยตามจนเจอ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคร้าาาา
-
รักมากมาย มีความสุขเหลือเกิน :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: มีความสุขแล้วน่ะดีจริงๆ
-
สรุปจบแบบจบได้ทุกอย่างจริงๆ อบอุ่นมาก ขอบคุณครับ
อ้อ คู่แฝดขอให้จบแค่พี่น้องเถอะนะครับ ดีที่สุดแล้ว
-
จบแล้ว
ขอบคุณค่ะ สนุกมากเลย ฝ้ายน่ารักเนอะ :L2:
-
ฮืออออ พอเห็นว่าจบก็คิดถึงฝ้ายเลยอ่ะ
แง้ :sad4:
ขอบคุณคนเขียน รัก
-
:mew1: :pig4:
-
ซึ้งมาก ความรักในสายเลือดผูกพันกันที่สุดเลย ถึงจะไม่ค่อยมีเวลาให้กันแต่ก็รักและคิดถึงกันอยู่ตลอด น้องทั้งสองคนก็น่ารักมาก ไม่ทำให้ผู้มีพระคุณต้องเสียใจเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ ชอบความรักบริสุทธิ์แบบนี้จัง^^
-
ฝ้ายน่ารักเหมือนเดิมเลย
แฝดโตแล้วเนาะ ใจหายเหมือนกันนะเนี่ย
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ รอติดตามผลงานต่อไปนะคะ
-
:mew1: น่ารักลุงแกร้ายจริงๆเล่นเอาแฟนหนูฝ้ายกระเจิง
-
สนุกมากเลย ฝ้ายน่ารักมาก จอมก็เท่มากด้วย ยิ่งสองแฝดน่ารักสุดๆ แต่ขอตินิดเดียวตรงการเรียกและบรรยายชื่อระหว่างสองแฝดบางทีก็สลับกันจนงงว่าใครคือใคร อาจเพราะชื่อที่คล้ายคลึงกันเลยทำให้สับสนได้ค่ะ ฝ้ายและจอมก็มีบ้างสำหรับชื่อที่คล้องจองกัน คือ จอมร้าย กับ จอมใจ มีให้งงบ้างนิดหน่อยค่ะไม่เยอะ แต่โดยรวมแล้วสนุกดีค่ะ
จะรอผลงานชิ้นต่อไปค่ะ :กอด1:
-
ตามอ่านทั้งวันจนจบ ชอบจริงๆ
-
มันเป็นความน่ารัก
อ่านแล้วอิ่ม
ไม่มาก ไม่น้อยเกินไป
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
จบได้น่ารักอ่ะ ขอบคุณคนเขียนมากน้า
-
ชอบอ่ะ....ชอบมากเลย
-
ขำตอนคุณหญิงเธอบอกว่า ฝ้ายแอ้บใสซื่อน่ารักดี 555 // บทหนุ่มบอดี้การ์ด เรกเก้-อเดล (ชื่อประมาณนี้) น้อยไปหน่อย ผลุบๆโผล่ๆ // แอบทึ่งว่าคุณๆยกน้องแฝดด้วยแขนข้างเดียวไหว เด็ก 5 ขวบตัวโตอยู่น้าาาา
-
o13
-
อยากอ่านภาคต่อของเด็กแฝดง่า แต่ไม่ใช่ให้พลทัพได้กันเองนะ ฮ่าๆ
อยากให้แต่งแบบคนตามจีบหนูทัพ พี่พลตามหวงหนูทัพไรงี้อะะ
แบบพี่ห่วงน้องอะ (เราว่าาริวน่าจะเข้าข่ายพระเอกของหนูทัพนะ เอิ้กๆ) :hao6:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13
-
:hao7: แอบเครียดนะเรื่องนี้ อ่านไปก็กลัวจะหักมุม แต่สนุกดี
-
น่ารักมุ้งมิ้ง คิดถึงสองแฝด มีเรื่องของสองแฝดก็ดีน้าาา อิอิ :ling1:
-
อร๊ายยย จบแล้ว อยากอ่านต่อจัง
-
ชอบฝ้ายอะ อยู่กับน้องเป็นพี่ที่เข้มแข็ม ดูแล เสียสละเเทนน้องได้
อยู่กับจอมนี้ เป็นเด็กต๋อง ขี้อ้อน ขี้อ่อย
เป็นนายเอกที่ นิสัยไม่น่ารำคาญแบบเรื่องอื่น ชอบๆๆๆ
ส่วนพี่ จอม นี้ ฮึมมมมมมมมมมม หล่อ เท่ ได้ใจมาก :katai2-1: :katai2-1:
แล้วก้อ ชอบสองแฝดมาก เป็นเด็กที่รักกันตั้งแต่เด็กยันโต น่ารัก แสบ ซ่า
ขอบคุณ คนเขียน มากนะคะ ที่แต่งเรื่องน่ารักๆ แบบนี้มาให้อ่าน
อยากบอกว่า ชอบฉาก บู้ มาก มันซะใจดี o13 o13 o13
-
แอ๊บเด็ก 555
-
จบอย่างมีความสุข :mew1: :mew1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:-[
-
จอมออกดี๊ดีนะ แต่ฝ้ายจะดื้อรั่นและกร่างไปไหนนักหนา แล้วอีกอย่างจอมแก่กว่าเป็นสิบๆปี ฝ้ายน่าจะให้เกียรติเขาหน่อยยังไงเขาก็แก่กว่าไม่น่าไปแทนตัวเองมากูมึงเลยจริงๆ น่าจับตีก้นชะมัด ส่วนสองแฝดก็เรียกจอมซะลุงจอมเลย มันแก่ไปนะ ประเมิณอายุแล้วจอมน่าจะเด็กว่าพ่อแม่สองแฝดนะ ดังนั้นควรจะเรียก อา หรือ น้า มากกว่า
:katai5: :katai5: :katai5:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
อยากอ่านเรื่องของอเดลกะเรกกี้ต่อจังเลยคร้าบบบบบ :call: :call:
-
ลงชื่อ
เข้ามาอ่านเรื่อยๆทุกปีเลย
-
คิดถึงสองแฝดกับหนูฝ้าย และพี่จอมจางงงงงงงงงงงงงง
เพื่อนๆลืมวีรกรรมน่ารักๆของฝ้ายและแฝดไปหรือยังน้าาาาา :hao7:
อยากเขียนเรื่องสองคนนี้ต่อ อิอิ
ตอนนี้นิยายของ ปาปา มีขึ้นยิ่งกว่าดอกเห็ด และมีนิยายที่กำลังจะรวมเล่ม
ว่างๆเข้าไปอ่านกันได้นะคะหาได้จากเพจของ ปาปาเลย
:hao7:
ห้องเก็บนิยาย pa_pa (https://www.facebook.com/%E0%B8%AB%E0%B9%89%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B9%87%E0%B8%9A%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2-pa_pa-596706590458802/)
:bye2:
-
:กอด1: เห็นขึ้นโพสท์นึกว่ามีต่อตอนใหม่เลยเข้ามาดู เรื่องนี้อ่านกี่ครั้งก้อน่ารักอ่ะ ชอบสองแฝดจริง ๆ เลยน่ะ อ่านแล้วอดจิ้นไม่ได้จริง ๆ น่ะ เรื่องนี้ชอบบุคลิกของฝ้ายมาก กวน ๆ น่ารักดีน่ะ :impress3:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ความจริงเตยอ่านไปรอบหนึ่งแล้วแหละ แต่อ่านข้ามไปตอนทำร้ายกัน ไปอ่านตอนจะจบเลย ตอนนี้มาอ่านใหม่แบบละเอียด สรุปฝ้ายโง่เอง ทำตัวเอง ใจร้อน อารมณ์ร้อน เอาแต่ใจทำให้เกิดปัญหา เสียแผน
-
สนุกมาก ๆ ครับ ฝ้ายน่ารัก ขุนพลขุนทัพก็น่ารัก
ขอบคุณครับ
-
:pig4:
-
สนุกมากๆคร่า
-
ขอแนะนำนิดหนึ่งค่ะ โครงเรื่องโอเคเลยนะ แต่การบรรยายและดำเนิรเรื่องเราว่ามันขาดอะไรไปสักนิด ตัวละครแลดูสับสนในตัวเอง อิมเมทไม่ชัดอ่าค่ะ อธิบายไม่ถูกแต่ถ้าปรับได้จะสนุกมากเลย เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
เฮ้อออ น้ำตาจะใหล
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่านจนหลับ แล้วตื่นมาอ่านต่อ :-[
-
กว่าจะมุ้งมิ้ง :hao6:
-
o13 :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลุ้นระทึกช่วงท้ายๆมาก ทั้งแอ๊กชั่นทั้ง
ดราม่า แฝดก็น่าฟัด สนุกค่ะ :pig4:
-
:z13:
-
:pig4: