หัวข้อ: man and child ซีรี่ส์*Love Just Ain't Enough(แนวM-Preg) END

[wikawee]

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วอ่ะ  สั้นๆๆๆๆ สั้นมากกกกกกกก    ขัดใจคนอ่าน 

[takara]

ไปทำรัยอะ อย่าบอกนะว่าพาไปเปิดตัว

[boonpa]

  หวังว่าตาณคงไม่ทำอะไรรุนแรงกับอังคารนะ

[แป้งข้าวหมาก]

เฮ๊ยยยย...ค่อยๆดิอิพี่ตาณ อังเป็นไรขึ้นมาทำไงห้ะ
 

[JUPJIB]

มาสั้นๆอีกแล้วค่าาาาา

ตอนที่ 5
 
อังคารไม่รู้ว่าตนเองนอนหลับไปตอนไหน เพียงแต่ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้ว รอบตัวไม่ใช่สถานที่คุ้นเคย แต่เขาก็รู้ว่าตอนนี้เขาคงอยู่ที่ ‘บ้าน’ ที่ตาณว่าเมื่อคืนนี้ แต่ทำไมเขาถึงนอนหลับยาวขนาดนี้ได้ก็ไม่รู้
ในตู้เสื้อผ้ามีชุดของเขาแขวนเรียบร้อย ในห้องน้ำก็มีเครื่องใช้อยู่ครบ ทุกอย่างเตรียมพร้อมไว้หมด อังคารจึงไม่ได้ต้องเรียกหรือตามหาใคร เขาจัดการตัวเองจนเรียบร้อยแล้วจึงออกมาจากห้อง
ชะเง้อสำรวจแล้วก็เห็นประตูอีกสองประตูอยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องที่เขาเดินออกมา เดาได้ว่าบ้านนี้มีสามห้องนอน แต่ไม่ได้ใหญ่โตมากมาย
“คุณตื่นแล้วหรือครับ”
พออังคารเดินลงมาพ้นบัดได เด็กหนุ่มที่คงอายุอานามไม่เกินยี่สิบปีก็เข้ามาถามอย่างกระตือรือร้น
“ทางนี้เลยครับ อาหารเช้ารับเป็นอะไรดี”
อังคารอยากจะบอกว่ามีอะไรก็เอามา แต่เห็นแววตาที่แสดงออกชัดว่าตื่นเต้นอยากช่วยเหลือของคนตรงหน้าแล้วก็ทำอย่างนั้นไม่ลง
“มีอะไรบ้าง”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้างอย่างดีใจ รีบแจกแจงรายการอาหารเช้าที่มีทั้งขนมปัง ไส้กรอก ไข่ดาว ข้าวต้ม ปาท่องโก๋ และน้ำเต้าหู้
“ขอข้าวต้มแล้วกัน...กับน้ำเต้าหู้ก็ได้”
แค่ข้าวต้มก็คงอิ่มแล้วแต่เห็นท่าทางเสียใจเขาก็ต้องเอ่ยสั่งของกินเพิ่ม อีกอย่างน้ำเต้าหู้ก็ดีกับลูกในท้อง อังคารจะฝืนๆกินก็แล้วกัน
“ข้าวต้มครับ”
อังคารพึมพำขอบคุณแล้วเพิ่งมานึกได้ว่ายังไม่รู้จักชื่ออีกฝ่าย
“ผมชื่ออังคาร คุณชื่ออะไร”
“อย่าเรียกผมว่าคุณเลยครับ ถ้าคุณตาณมาได้ยินผมจะโดนดุเอา ผมชื่อต้นอ้อครับ ทำงานดูแลบ้านหลังนี้”
อังคารพยักหน้าแล้วตักข้าวต้มเข้าปาก
“ที่นี่ที่ไหน”
ต้นอ้อยิ้มแล้วตอบอย่างไม่ปิดบังว่าเป็นชานเมืองแห่งหนึ่งซึ่งอังคารไม่เคยมา
“เราอายุเท่าไหร่”
หรี่ตามองเพราะแม้รูปร่างหน้าตาจะเหมือนอายุประมาณ18-19 แต่ท่าทางการแสดงออกของต้นอ้อกลับดูเด็กมาก
“ผมสิบเจ็ดแล้วครับ”
“แล้วไม่เรียนหนังสือหรือไง”
อังคารถามเพราะวัยสิบเจ็ดควรไปเรียนหนังสือมากกว่าจะมาทำงานบ้านแบบนี้ เขามองต้นอ้อแล้วอดคิดไม่ได้ว่าต้นอ้ออาจจะเป็น ‘เด็ก’ ของตาณอีกคนหรือเปล่า
“ผมต้องเลี้ยงยายกับน้องชายอีกคนฮะเลยเลือกมาทำงานดีกว่า คุณตาณก็ให้เงินเยอะด้วย แถมยังให้ที่อยู่ฟรี อาหารก็ฟรี เวลาป่วยก็ช่วยเหลือ”
แล้วต้นอ้อก็เล่าชีวประวัติตัวเองว่าแม่กับพ่อเสียชีวิตไปนานแล้ว ยายเคยทำงานที่บ้านใหญ่ของครอบครัวตาณ พอลูกสาวกับลูกเขยจากไปภาระดูแลหลานสองคนจึงมาตกที่ยาย แล้วที่บ้านใหญ่ไม่อนุญาตให้ยายเอาหลานเข้าไปอยู่เลยต้องออกจากงาน ตาณรู้เข้าก็ให้มาดูแลที่นี่ ให้ที่อยู่ที่กินแถมยังให้เงินเดือนเพิ่มจากเดิม งานก็เบาลง จนเมื่อต้นอ้อจบม.ต้นจึงได้เข้ามาทำงานแทนยาย
“ตอนแรกคุณตาณจะไม่ยอมเพราะอยากให้เรียนจบมหาวิทยาลัย แต่ผมมันคนหัวช้า เรียนไม่เก่ง เลยขอเอาดีทางเป็นพ่อบ้านแทน สุดท้ายก็ต้องยอมเรียนนอกระบบคุณตาณถึงยอมให้ผมทำงาน”
อังคารอดชื่นชมไม่ได้ที่ต้นอ้อเล่าเรื่องทั้งหมดด้วยน้ำเสียงสบายๆราวกับว่าเรื่องเหล่านั้นไม่ได้หนักหนา ทั้งที่เพิ่งอายุเท่านี้แท้ๆ
“แต่คุณตาณไม่ค่อยกลับมาที่นี่หรอกครับ นานๆถึงมาที ผมกับยายงี้ดีใจสุดๆที่คุณอังคารจะมาอยู่ที่นี่”
“ใครบอกว่าผมจะมาอยู่?”
อังคารถามเสียงสูงจนต้นอ้อชะงัก ท่าทางเหมือนร้อนรนว่าตนเองทำอะไรให้อังคารไม่พอใจหรือเปล่า
“ก็เมื่อคืนคุณตาณอุ้มคุณอังคารมา บอกให้ผมดูแลคุณอังคารให้ดี จากนี้คุณจะมาอยู่ที่นี่”
แถมตาณยังพาอังคารไปนอนที่ห้องนอนตนเองไม่ใช่ห้องนอนแขก ดูอย่างไรอังคารก็จะมาเป็นเจ้านายของต้นอ้อแน่ๆ
“คงเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ผมมาไม่นานก็จะกลับ”
อังคารพูดเรียบๆ หันไปสนใจข้าวต้มต่อเพราะไม่อยากพาลไปลงกับต้นอ้อซึ่งไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย
 
หลังอาหารเช้าที่อิ่มจนแน่นท้องอย่างที่ไม่ค่อยได้กินบ่อยนัก ต้นอ้อก็แนะนำให้อังคารออกมาเดินเล่นข้างนอกเพราะแดดยังไม่แรงเท่าไหร่ แถมยังโฆษณาว่ามีสระว่ายน้ำในร่มด้วยถ้าอังคารสนใจ
เขาถามถึงตาณก็ได้ความว่าออกไปทำงานตั้งแต่เช้ามืด ด้วยที่นี่ค่อนข้างไกลจึงต้องออกจากบ้านเร็ว
อังคารมองไปรอบๆตัวบ้านแล้วถอนหายใจ มันไม่มีทางให้หนีเลย และอังคารก็ไม่โง่พอจะใช้วิธีเสี่ยงอันตรายใดๆ เขาไม่ได้ตัวคนเดียว ในท้องยังมีลูกที่ต้องดูแล
มองตัวบ้านสองชั้นซึ่งหลอกเขาเสียสนิท บ้านหลังเล็กๆจนเขาคิดว่าบ้านนี้คงมีพื้นที่ประมาณบ้านจัดสรรทั่วไป ตอนที่ได้ยินว่ามีสระว่ายน้ำอังคารก็แปลกใจอยู่แล้ว แต่พอออกมาเดินเล่นในสนามที่ต้นอ้อแนะนำเขาก็แทบกุมขมับ
พื้นที่นอกบ้านกว้างมาเสียจนเขามองเห็นประตูรั้วของบ้านไปแค่ลิบๆ คิดอยู่แล้วเชียวว่าฟังจากที่ต้นอ้อเล่าเรื่องที่อยู่อาศัยของตัวเองแล้วมันแปลกๆ เพราะต้นอ้อเล่าราวกับว่าตนเองอยู่แยกออกไปแต่ก็ยังอยู่ในบ้าน แม้จะงงๆแต่อังคารก็ไม่ได้ถามละเอียด พอได้เดินวนรอบบ้านถึงได้เข้าใจ บ้านหลังเล็กๆซึ่งเรียงรายอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลคงเป็นที่พักที่ต้นอ้อว่า
“พี่ๆบอดี้การ์ดก็พักที่นั่นฮะ”
ต้นอ้อโผล่มาตอนไหนไม่รู้รีบแนะนำเมื่อเห็นอังคารมองไปทางบ้านที่เรียงรายเหล่านั้นด้วยความสนใจ
“บ้านผมอยู่ตรงกลางๆครับ คุณตาณให้พักที่นั่นเพราะคนอื่นจะได้ช่วยดูแลได้ง่าย แล้วทางนั้นเป็นโรงยิมครับ”
เสร็จแล้วก็ชี้ไปทางอาคารที่ห่างจากตรงนี้ไปสักหนึ่งร้อยเมตร
“สระว่ายน้ำก็อยู่ในนั้น”
สระว่ายน้ำนี้ปกติแล้วใครจะใช้เวลาไหนก็ได้ แต่ตาณสั่งไว้ว่าถ้าอังคารจะว่ายน้ำห้ามคนอื่นเข้าไปใช้พร้อมกันเด็ดขาดนอกจากเขาจะอนุญาต
“โรงยิมมีสนามบาสกับพวกเครื่องออกกำลังกาย แล้วแถวๆหน้าบ้านพักพี่ๆบอดี้การ์ดก็ขอคุณตาณทำเป็นสนามฟุตบอลด้วย ถ้าคุณอังคารสนใจก็ไปเล่นด้วยกันก็ได้นะฮะ บางทีคุณตาณก็ไปเล่นกับพวกพี่ๆเขาเหมือนกัน”
อังคารถอนหายใจ เพิ่งรับรู้อย่างแท้จริงว่าตัวตาณรวยขนาดไหนก็ตอนนี้เอง
“สร้างบ้านมาหลอกกันชัดๆ”
เขามองไปที่ตัวบ้านอีกครั้งแล้วพึมพำบ่นคนเดียว แต่ต้นอ้อได้ยินด้วยจึงรีบแก้ตัวแทนเจ้าของทันทีตามประสาลูกจ้างที่ดี
“คุณตาณบอกว่าสร้างมาอยู่คนเดียว เลยไม่สร้างใหญ่ครับ แต่ก็มีตั้งสามห้องนอนนะครับ ไม่รวมห้องข้างล่างอีกหนึ่ง”
ตอนแรกตาณคิดจะสร้างแค่หนึ่งห้องนอนด้วยซ้ำ พอสถาปนิกที่มาออกแบบซึ่งสนิทกันกับตาณแนะนำว่าให้สร้างเผื่อไว้ก่อน เผื่อคนอื่นมาค้างหรือเผื่อฉุกเฉิน ตาณจึงยอมขยายตัวบ้าน
“แต่จนถึงตอนนี้ยังไม่เคยมีใครมาค้างเลย มีคุณอังคารเป็นคนแรก”
สำหรับตาณ ที่นี่คือบ้าน คือที่พักผ่อน เขาจึงไม่เคยพาใครมา นักข่าวหรือคนอื่นๆรู้ว่าตาณมีบ้านที่นี่ แต่ไม่เคยได้เข้ามา อย่าว่าแต่ภาวรินเลยแม้แต่พ่อแม่หรือพี่น้องเขาก็ไม่เคยพามา
ดังนั้นการพาอังคารมาที่นี่ มันก็เท่ากับประกาศให้คนของตาณทุกคนรู้ว่าอังคารเป็นตัวจริง เป็นอีกคนที่พวกเขาต้องคอยดูแลรับใช้ไม่ต่างจากที่ดูแลตาณ ซึ่งภาวรินที่หมั้นกันมานานกว่าสิบปียังไม่เคยได้อยู่ในฐานะนี้เลย
...........................
ตาณตัดสินใจแล้วและมันจะไม่มีการลังเลโลเลใดๆ ต่อให้สิ่งที่ตัดสินใจมันจะขัดกับวิถีชีวิต คำสอน หรือหน้าที่ ไม่ว่ามันจะถูกหรือจะผิดในสายตาใคร เขาก็จะไม่ก้าวถอยหลัง
“แปลกจังวันนี้คุณนัดรินทานข้าวได้”
ภาวรินเอ่ยเหน็บคู่หมั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาตาณแทบไม่เคยชวนเธอออกมากินข้าวเลยหากไม่มีธุระ แต่มื้อเที่ยงวันนี้เขากลับชวนเธอออกมา
“ผมมีเรื่องจะคุยด้วย”
ซึ่งเธอก็คิดไว้อยู่แล้ว
“ทานข้าวก่อนแล้วเราค่อยคุยกัน”
มื้ออาหารผ่านไปอย่างเงียบเชียบ พวกเขาไม่ได้พูดคุยกันมากนัก ที่พูดกันสองสามคำเป็นเรื่องของธุรกิจล้วนๆ ภาพบิดา มารดาของตนเองขณะอยู่บนโต๊ะอาหารฉายซ้อนทับกับภาพเขาและภาวรินตอนนี้ โต๊ะอาหารที่เย็นชา จืดชืด แม้อาหารจะรสชาติดีแค่ไหนเขาก็ไม่รับรู้รสอร่อยได้เลย
“ผมจะยกเลิกงานแต่ง”
มือของหญิงสาวที่กำลังยกกาแฟขึ้นจรดดื่มหยุดชะงัก
“ล้อเล่นหรือไงคะตาณ ไม่ขำเลยค่ะ”
เธอยังรักษาท่าทางสงบนิ่งไว้แม้ในใจจะเริ่มเดือดปุดด้วยความโมโห
“ผมคิดดีแล้ว ผมคงแต่งงานกับคุณไม่ได้ ขอโทษด้วย”
ภาวรินวางแก้วกาแฟลงเสียงดังผิดจากปกติที่เธอมักจะวางเบาๆไม่ให้มันมีเสียง
“ไม่ว่าจะเพราะอะไรฉันให้เวลาคุณกลับไปคิดทบทวนดูใหม่ถึงความเสียหายที่จะเกิดขึ้นกับเราทั้งสอง”
เธอมองเขาเหมือนเขาเสียสติไปแล้ว แต่ตาณไม่เคยคิดว่าตนเองตัดสินใจอะไรได้ถูกต้องเท่านี้มาก่อน
“ผมคิดดีแล้ว ขอโทษด้วยจริง”
“บ้าไปแล้วหรือไงตาณ คุณอยากโดนตัดขาดจากครอบครัวหรือไง ฉันอุตส่าห์ยอมหมั้นและจะแต่งกับคุณแท้ๆ แล้วนี่มันอะไร”
ตาณลุกขึ้น เขาเริ่มไม่พอใจบ้างแล้วที่เธอพูดราวกับข่มขู่ เขาเพิ่งรู้จากการที่เธอพูดออกมาว่าภาวรินคิดว่าตัวเธออยู่ในสถานะเหนือกว่าเขา อยู่ในสถานะที่เขาต้องง้อเธอให้แต่งงานด้วย
“ผมนัดคุณออกมาไม่ใช่เพื่อขอคำอนุญาต”
สายตาตาณจ้องที่เธอนิ่ง ภาวรินเองก็พอรู้ตัวว่าเธอพลาดเสียแล้วที่ทำให้ตาณไม่พอใจ
“ผมไม่คิดจะปรึกษากับคุณด้วยซ้ำริน ผมแค่บอกคุณให้รู้เท่านั้น แค่บอกในสิ่งที่ผมตัดสินใจเพราะมันเกี่ยวกับคุณด้วยก็เท่านั้นเอง”
หญิงสาวหน้าแดงด้วยความอับอายและโกรธแค้น ตาณไม่พูดออกมาตรงตัวแต่ก็ย้ำให้เธอฟังว่าเธอไม่ได้มีความสำคัญ หญิงสาวพลาดจริงๆที่พูดราวกับเธอมีบุญคุณที่หมั้นกับเขา
ตาณพยักหน้าเรียกบริกรมาจ่ายเงินค่าอาหารแล้วเดินจากมาโดยไม่สนใจภาวรินที่รีบร้อนตามออกมาเลย
หากเขาจะไม่แน่ใจ เขาก็มาแน่ใจเอาตอนนี้เองว่าทำถูกแล้วที่ไม่เลือกภาวรินเป็นแม่ของลูก!!!
............................................

TBC

[วัวพันปี]

ข้อนึงที่เริ่มรู้พร้อมคุณอัง พระเอกเราเผด็จการจริงๆด้วย
อุต้ะถ้ารู้ว่าคุณอังท้องจิเป็นอย่างไง?

[fay 13]

 

[jbook]

 :pig4:ขอบคุณค่ะ ><
  ขยุ้มหน้ารอตอนต่อไป อิอิ

[nongrak]

แล้วยังงี้อังคารก็ต้องอยู่บ้านตาณสิ แต่ตาณยังไม่รู้ว่าท้องลูกตัวเองอยู่

[yuyie]

นี่ตาณยังไม่รู้ว่าท้องนะ ถ้ารู้ล่ะก็ 

[janji]

มารออ่านทุกวันเลย

[quiicheh.]

ขอให้ตาณเด็ดขาดมั่นคงแบบนี้ตลอดไป
แล้วอังอย่าเพิ่งให้อภัยตาณนะะ

[แป้งข้าวหมาก]

ตาณเด็ดขาดมาก ชอบๆ   

[nunda]

พูดคุยปรับความเข้าใจกันเร็วๆนะ มันอึมครึม T_T

รอตอนต่อไปนะค๊าาาาาา...

[patee]

ตาณ..นายยอดมาก 

[kungyung]

มารอติดตามตอนต่อไป

[mooman]

รออ่านทุกวันนนน

[supizpiz]

รออ่านต่อไปจ้า 

[Moose]

เพิ่งได้เข้ามาอ่าน ชอบแนวนี้  >< รออ่านตอนต่อไปค่ะ

[appattap]

รออ่านตอนต่อไปน๊าาา
 

[BeeRY]

คุณตาณแมนมากฮะ เอาใจช่วย ง้ออังให้สำเร็จนะ
แต่เรื่องครอบครัวจะทำยังไงดีอ่า

[sang som]

กำลังจะไคลแม็กแล้ว ซินะ

[JUPJIB]

 

ตอนที่ 6
 
ตาณกลับมาทำงานและสั่งห้ามไม่ให้ใครเข้าพบ รวมทั้งไม่รับสายใดๆทั้งสิ้น คนที่บริษัทอาจจะรับคำตาณ หากเมื่อภาวรินมาด้วยตัวเองก็ไม่มีใครกล้าขัดขวาง แต่เหล่าบอดี้การ์ดทำงานตามคำสั่งของตาณโดยตรงเพราะฉะนั้นแม้ภาวรินจะทั้งขู่ทั้งพูดดีๆเธอก็ไม่ได้เข้าพบตาณอย่างที่ตั้งใจ จนสุดท้ายก็ต้องกลับ แต่เธอจะไม่ยอมแพ้แค่นี้แน่
ตาณนั่งทำงานโดยเน้นสะสางเอกสารต่างๆให้หมดไม่ให้มีอะไรคั่งค้าง เขารู้ว่าหากพ่อกับแม่รู้เรื่อง เขาจะต้องโดนครอบครัวตัดขาดเป็นแน่ ตาณไม่สนใจเรื่องนั้นแต่งานของเขาที่ทำไว้เขาก็ตั้งใจจะทำมันให้เสร็จเสียก่อน เขานั่งทำงานสักพักก็โทรศัพท์ไปถามความเป็นไปของอังคาร พอรู้ว่าอังคารไม่ได้ดื้ออะไรเขาก็วางใจกลับมาทำงานต่อ ก่อนจะนึกได้ว่าลืมโทรศัพท์ไปลางานให้อังคารเสียสนิท
“โรงเรียนเอกวิทย์แผนกประชาสัมพันธ์สวัสดีครับ”
“ผมโทรมาลางานให้อังคารครับ”
ตาณแจ้งเรื่องทันที คนรับสายบอกให้เขาถือสายรอสักครู่แล้วโอนสายไปทางแผนกของอังคาร โรงเรียนเอกวิทย์แต่ละแผนกแยกกันทำงานระบบใครระบบมัน เวลาจะลางานก็ต้องลากับหัวหน้าแผนกตนเองไม่ใช่ส่วนกลาง อังคารแม้จะเป็นหัวหน้า แต่หากลางานก็ต้องบอกกล่าวลูกน้องไว้
“กรีนรับสายครับ”
“ผมโทรมาลางานให้อังคาร”
ตาณแจ้งอีกครั้ง กรีนตาโตเมื่อเสียงทุ้มที่ดังมาตามสายแจ้งจุดประสงค์ อันที่จริงอังคารได้โทรมาลางานเรียบร้อยแล้ว แต่กรีนไม่อยากพลาดที่จะได้รู้จักผู้ต้องสงสัยว่าเป็นคนรักของอังคารจึงทำไม่รู้ไม่ชี้สอบถามประสาคนสอดรู้อย่างแนบเนียน
“ขออนุญาตถามรายละเอียดนะครับ”
“ได้ครับ”
ตาณไม่ได้สงสัย เขาคิดอยู่แล้วว่าต้องมีการตรวจสอบเล็กๆน้อยๆ
“คุณเป็นอะไรกับพี่อังครับ”
หลังจากคำถามทั่วๆไปอย่างวัน เดือน ปีเกิดของอังคาร ชื่อจริงนามสกุลจริงและที่อยู่ปัจจุบันกรีนก็โพล่งถามคำถามนี้ออกมา
“ผมเป็น...”
“แฟนพี่อังใช่ไหมครับ พี่อังเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับถึงกับลางานแบบนี้”
ตาณแม้จะงงๆที่อีกฝ่ายพูดเองเออเองแต่ก็ส่งเสียงยอมรับสถานแฟนของอังคารอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง
“ไม่ได้เป็นอะไรมากครับ ผมแค่อยากให้เขาพัก”
แล้วเขาก็นึกเรื่องที่อังคารจะรับจ้างท้อง ตาณจึงคิดว่าน่าจะลางานให้อังคารยาวๆไปเลย ลาออกได้เลยยิ่งดี
“ถ้าอังจะลางานหลายวันหน่อยนี่จะเป็นอะไรไหมครับ”
“จะลาตั้งแต่ตอนนี้เลยหรือครับ แน่ใจนะครับว่าพี่อังไม่ได้เป็นอะไร”
กรีนเป็นห่วง เขารู้ว่าการท้องธรรมชาติเปราะบางกว่าการท้องโดยฝังยีน
“จะลาตั้งแต่ตอนนี้ก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ทางโรงเรียนไม่มีนโยบายให้คนท้องมาทำงานอยู่แล้ว แต่พี่อังเพิ่งท้องไม่นาน ผมก็เลยคิดว่าพี่เขาจะมาทำงานอีกสักพัก แล้วห้องที่พี่อังจองไว้ล่ะครับ จะเข้ามาอยู่เลยหรือเปล่า”
“ห้องอะไรครับ”
ตาณกำลังพยายามรวบรวมคำพูดของปลายสาย เขารู้ว่าอังคารเตรียมพร้อมจะรับจ้างท้องแล้ว แต่ทำไม...คนที่คุยกับเขาถึงพูดราวกับว่าอังคารกำลังท้องอยู่อย่างไรอย่างนั้น
“ห้องที่จองไว้ไงครับ นี่คุณเป็นคนรักของพี่อังจริงหรือเปล่าเนี่ย”
“ผมทะเลาะกันเมื่อวาน”
กรีนพยักหน้าเข้าใจอยู่คนเดียว อังคารเพิ่งจองห้องเมื่อวาน หากทะเลาะกับคนรักแล้วยังไม่ได้บอกอีกฝ่ายก็เป็นเรื่องปกติ
“ห้องพักสำหรับคนท้องไงครับ พี่อังจองไว้ตั้งสามปี กะเลี้ยงลูกที่นี่เลยมั้งครับรายนั้น คือทางฝ่ายห้องพักแจ้งมาว่าถ้าพี่อังตกลงจะเช่าห้องแน่นอนก็โทรไปยืนยันแล้วโอนเงินเข้ามาวันนี้เลย เขาจะจัดห้องพักให้พี่อังเข้ามาใช้ได้ทันที แล้วคุณก็เอาใจพี่อังเขาหน่อยนะครับ คนท้องก็งี้แหละคุณ อารมณ์แปรปรวน”
ตาณนิ่งเงียบ เขาเริ่มแน่ใจว่าอังคารไม่ได้เตรียมตัวจะท้องแต่อีกฝ่ายกำลังท้องอยู่ต่างหาก เขานึกถึงตอนที่ตนเองขู่จะลากอังคารลงมาทางบันได ซึ่งอังคารยอมให้ความร่วมมือทันทีเพื่อให้เขาไม่ทำอย่างนั้น... ความโกรธแผ่ไปทั่วทั้งร่างกาย ตาณไม่คิดว่าตนเองจะโกรธได้มากเท่านี้ เพียงแค่คิดว่าในท้องอังคารมีลูกของใครที่ไหนก็ไม่รู้อยู่เขาก็นึกโกรธจนแทบจะฆ่าใครก็ตามที่ว่านั้นได้ แต่เขาก็พยายามสะกดอารมณ์ตัวเองไว้ อย่างน้อยๆถ้าเขาอยากรู้ว่าอังคารรับงานจากใครก็ไม่ควรแสดงความไม่พอใจให้กรีนรับรู้
“ห้องพักนั่นยกเลิกได้เลยครับ ผมขอถามหน่อยเถอะครับว่าเขาจะแปรปรวนอย่างนี้อีกนานไหมครับ”
“ตามปกติแล้วไม่นานนะครับ แต่ผมก็เคยเจอแต่คนฝังยีนด้วยสิ ที่ท้องธรรมชาตินี่ไม่เคยเจอ เอางี้นะ เดี๋ยวผมโอนสายให้หมอที่ดูแลพี่อังตอบคำถามคุณดีกว่า แล้วก็ฝากดูแลพี่อังด้วยนะครับ”
กรีนโอนสายให้ทันทีโดยไม่ได้รู้เลยว่าตาณตัวแข็งทื่อไปแล้วกับคำว่าท้องธรรมชาติ!
“สวัสดีครับ ....สวัสดีครับ...สวัสดีครับ!!!”
เบนจามินตะโกนใส่หูโทรศัพท์ คิดว่าสายอาจจะหลุดไปแล้วแต่ตอนที่กำลังจะวาง ปลายสายก็ส่งเสียกลับมา
“ครับ...”
“สวัสดีครับ ผมเบนจามินเป็นหมอประจำตัวของอังคาร และเป็นเพื่อนสนิทเขาด้วย คุณเป็นใคร บอกมานะ”
ก่อนจะกดรับสายกรีนที่โอนสายมาให้บอกเขาแล้วว่าคนที่โทรเข้ามาเป็นคนรักของอังคาร แต่เบนจามินก็ยังจะถาม
“ผมชื่อตาณครับ ตรัยตาณ พฤกษาทิวัตถ์”
เบนจามินใช้สมองเร็วจี๋ เขาเคยได้ยินชื่อผู้ชายคนนี้ คนที่มาเที่ยวไล้เที่ยวขื่ออังคาร
“อ้าว คุณเองหรือ ผมนึกว่าคนอื่นเสียอีก”
เบนจามินทำหน้าเครียดขึ้นทันที เขาไม่ได้ติดตามข่าวสารชนิดเกาะติด แต่เรื่องงานแต่งงานของตาณเขาย่อมต้องเคยได้ยิน
“คุณกำลังจะแต่งงาน”
เสียงเบนจามินกล่าวหาเขาเต็มที่ ซึ่งก็สมควรแล้ว
“งานแต่งงานถูกยกเลิกไปแล้วครับ แต่ยังไม่มีข่าวออกมาเฉยๆ”
แน่ล่ะก็มันเพิ่งถูกยกเลิกไปเมื่อ...หนึ่งชั่วโมงที่แล้วนี้เองนี่นา
“เพราะอังท้องหรือ?”
เบนจามินไม่อยากเชื่อว่าเพื่อนเขาจะคบกับคนที่พันธะอยู่แล้วได้ อังคารไม่ใช่คนที่จะทำแบบนั้น
“เปล่า มันถูกยกเลิกก่อนผมจะรู้เรื่อง”
เบนจามินเคาะนิ้วอย่างครุ่นคิด
“ผมขอยืนยันว่าที่งานแต่งยกเลิกไม่เกี่ยวกับที่อังเขาท้อง”
ตาณมั่นใจในเหตุผลข้อนี้ ไม่ใช่ว่าเขาเลือกอังคารถึงได้ยกเลิกงานแต่ง แต่ก็ต้องยอมรับว่าอังคารเป็นสิ่งกระตุ้นเตือนให้เขายกเลิกมัน แต่มันก็ไม่ใช่เพราะอังคารท้องแน่ๆ...ก็เขาเพิ่งรู้เรื่องนี้เมื่อครู่นี้เอง มันจะมาเป็นเหตุผลได้อย่างไร
เบนจามินถอนหายใจ เขาไม่มีสิทธิ์ไปก้าวก่ายเรื่องของอังคาร ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะเป็นอย่างไรหรือเพราะอะไร ตอนนี้เวลานี้ตาณไม่ใช่คนมีพันธะแล้ว และอังคารก็ท้องลูกของอีกฝ่าย
“คืองี้นะ อังเคยรับงานท้องมาแล้ว ท้องนี้จึงไม่ใช่ท้องแรก แต่ท้องอังเล็กมาก ผมกลัวจะเกิดอะไรไม่ดีๆ ยิ่งเป็นท้องธรรมชาติด้วย ดังนั้นคุณควรให้อังมาพบผมเป็นประจำ”
ตาณขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่าอังคารเคยรับงานมาแล้ว อันที่จริงเมื่อวานนี้อังคารก็บอกเขาอย่างนี้เหมือนกัน แต่ฟังกี่ครั้งเขาก็ยังไม่พอใจเช่นเดิม
“คุณพอจะอธิบายเรื่องท้องธรรมชาติให้ผมฟังหน่อยได้ไหม”
เบนจามินคิดว่าตาณอยากรู้เพื่อจะได้ดูแลอังคารถูก ไม่ได้คิดเลยว่าอีกฝ่ายถามด้วยความสงสัยและไม่รู้จริงๆ
“ท้องธรรมชาติก็ต้องเกิดจากการมีเพศสัมพันธ์แน่นอนอยู่แล้ว แต่คุณอย่ามาถามเลยนะว่ามันไปไงมาไง เพราะผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ปกติถ้ากินยาฮอร์โมนเป็นประจำจะไม่ท้องหรอก แต่เท่าที่ผมถาม อังหยุดยาสลับกินยา ทีนี้การท้องธรรมชาติเนี่ยมันจะค่อนข้างเปราะบางกว่าการท้องโดยการฝังยีนที่เราจะเลือกวันเวลาไว้และเตรียมร่างกายคนท้องไว้ให้พร้อมก่อนได้”
“แล้วอังเขาก็ท้องแบบธรรมชาติ”
“ใช่ ผมงี้ตกใจหมดเพราะเพิ่งรู้ว่าอังมีแฟน”
ตาณแน่ใจก็ตอนนี้เองว่าเด็กในท้องของอังคารไม่ใช่ลูกของใครที่ไหน แต่เป็นลูกของเขาเอง ในวินาทีต่อมาความอุ่นซ่านก็แผ่ไปทั้งใจ เขานึกภาพครอบครัวของตนเองและอังคารแล้วเผลอยิ้ม
“แล้วนั่งรถไปมามันจะไม่กระทบกระเทือนหรือครับ”
บ้านที่ชานเมืองซึ่งอังคารอยู่ตอนนี้อยู่คนละฝั่งกันกับโรงเรียนเอกวิทย์ ตาณเริ่มเป็นห่วงเสียแล้วว่าระยะทางอาจจะกระทบต่อความปลอดภัยของอังคารและลูก
“คุณรวยนิ่ ถ้าไม่พามาอยู่ที่นี่ก็จ้างหมอเข้าสิ”
เบนจามินฟังจากกรีนมาแล้วว่าอังคารจะไม่เข้ามาอยู่ที่ห้องตามที่ได้จองไว้ ซึ่งเขาไม่เห็นด้วยเท่าไหร่เพราะอยากให้เพื่อนอยู่ใกล้หมอ ทางตาณพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“โอเค งั้นผมจ้างคุณ”
เบนจามินอ้าปากค้าง แม้จะไม่ใช่หมอที่เก่งมากแต่เบนจามินเองก็ค่าตัวเข้าข่ายแพงเพราะมีงานในความรับผิดชอบเยอะ หากจะจ้างเขาส่วนตัวต้องจ่ายมากกว่าค่าเช่าห้องเสียอีก เขากำลังจะทักท้วงเพราะแค่พูดประชดตาณเท่านั้น หากอีกฝ่ายกลับวางสายไปเสียแล้ว ก่อนจะวางเบนจามินยังได้ยินคำสุดท้ายที่ว่าตาณจะให้คนมาจัดการเรื่องว่าจ้างเขา...เบนจามินกุมขมับ เพิ่งแน่ใจว่าตาณเอาจริง
....................................
 TBC

[takara]

อิอิ คุณตาณตัดสินใจถูกแว้ว ดูแลอังคารดีๆ น๊า

[วัวพันปี]

จำเลยรักเวอร์ชั่น นายหัวตาณ 

[Moose]

เนื้อเรื่องดำเนินเร็วดี ชอบบบบ >< 

[jilantern]

โอยยยย อ่านตอนแนกใจหายวูบ นึกว่าคุณตาณจะเข้าใจผิดซะแล้ว

[nunda]

ปรับความเข้าใจกันเร็วๆนะ จะได้ช่วยกันดูแลลูกในท้อง ^^

ขอบคุณค่าาา รอตอนต่อไปนะค๊าาาา...

[BeeRY]

อย่างน้อยตอนนี้ตาณก็รู้แล้วว่าเด็กในท้องอังเป็นลูกตัวเองนั่นแหละ

[mkx91]

คุณนักเขียนบอกไม่ดราม่า แต่ว่าอ่านไปเกือบร้องไห้ซะแล้วค่ะ แงๆๆๆๆ รู้ความจริงแล้วก็ใจเย็นๆนะคะคุณตาณ คุยกันดีๆแล้วก็กลับไปดูแลศรีภรรยาด้วยนะคะ ดูท่าจะคิดมากน่าดู คุณนักเขียนก็สู้ๆนะคะ จะติดตามอ่านต่อไปแน่นอนค่ะ ^^