พี่ครับ....ได้สักครั้งจะตั้งใจเรียน
ตอนที่44 ตอนจบ
ผมลืมตาขึ้นมาในตอนดึกของวันหนึ่ง เหลือบมองนาฬิกาเป็นเวลาตี2 มองไปอีกด้านเจอแม่นอนเฝ้าผมอยู่อย่างทุกคืน ผมพยุงตัวเองขึ้นแล้วเดินออกจากห้องมาเงียบ ไปยังห้องๆหนึ่งที่ผมคิดอยากจะไปตั้งนานแล้ว
ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องนั้นเบาๆ เจอคนที่ผมต้องการจะเจอนอนหายใจรวยรินบนเตียง มีเครื่องช่วยหายใจครอบจมูกอยู่ สภาพน่าตกใจไม่น้อย ผมมองภาพนั้นด้วยสายตาว่างเปล่า เหลือบมองอีกห้องข้างๆมีพยาบาลพิเศษเฝ้าอยู่ ผมตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ แล้วจับแขนเขาเบาๆ จับแขนพี่ทาม
“อ๊ะ ...”
เสียงครางออกมาแผ่วเบาพร้อมกับกระพริบตาเบาๆ ผมเลยตัดสินใจบีบแขนให้หนักขึ้นให้อีกฝ่ายรู้สึกตัว
พี่ทามกระพริบตาสองสามครั้งแล้วพยายามเพ่งมองผม ผมตัดสินใจยิ้มหวานให้ พี่ทามมองผมตาโตตกใจ ผมเลยยืดตัวกอดอกแล้วพูดกับอีกฝ่ายเบาๆ
“ตกใจอะไรเหรอ นี่พีเป็นคนนะไม่ใช่ผี”
พี่ทามส่ายสายตาอย่างระแวง ผมเลยเข้าไปลูบแก้มพี่ทามเบาๆ
“ไม่ต้องกลัวพีหรอก พีไม่ทำอะไรพี่ทามหรอก”
ผมพูดกระซิบข้างหูเบาๆ แต่พี่ทามพยายามจะดิ้นให้คนช่วยและมองผมอย่างหวาดกลัวขึ้นเรื่อยๆ
“ชู่ว์ เงียบสิ อย่าดิ้น พีไม่ฆ่าพี่หรอก เพราะคนเลวๆอย่างพี่ต้องอยู่ทรมานไปเรื่อยๆ ถ้าตายง่ายเกินไป”
ผมพูดจบตบแก้มพี่ทามเบาๆแล้วยืนตรงกอดอกมองพี่ทามด้วยสายตาสมเพช
“เป็นไงละความกลัว กลัวไหมละ เหมือนที่แกเคยทำกับฉันไง ทรมานอีกฝ่ายทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายสู้แกไม่ได้เลย ได้แต่นอนอ้อนวอนแกให้แกหยุด แต่แกก็ไม่ ไม่คิดจะหยุด เป็นไงละความรู้สึกแบบนี้”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเชียบจ้องพี่ทามไม่วางตา พี่ทามก็มองผมกลับ
“ทุกอย่างที่พีทำลงไปพีแค่ต้องการเรียกความยุติธรรมให้กับตัวเอง กฎหมายทำอะไรคนเลวๆอย่างพวกพี่ไม่ได้ งั้นก็ต้องใช้กฎของพี พีรอเวรกรรมไม่ไหวหรอก”
ผมเงียบลงแล้วเดินเข้าไปใกล้พี่ทามเรื่อยๆโดยที่สายตาของเราสองคนไม่ละออกจากกัน
“พวกพี่มีสิทธิแก้ตัวว่าทำไปเพราะรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ทำไปเพราะคึกคะนอง พวกพี่เอาแต่เรียกร้องสิทธิให้กับตัวเอง แล้วคนที่โดนข่มขืนแบบพีละไม่มีสิทธิจะเรียกร้องอะไรเลยใช่ไหม ต้องทนอับอายขายขี้หน้าให้มันเป็นตราบาปติดตัวไปตลอดชีวิต ถ้าในวันนั้นพีคิดฆ่าตัวตาย แล้วทุกอย่างต้องจบเพราะพีตาย พวกพี่ลอยนวล วันเวลาผันเปลี่ยนทุกคนลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้น เด็กคนนั้นที่ตายไปละใครจะรับผิดชอบ คนตายไม่มีสิทธิจะมาเรียกร้องให้ตัวเอง”
ผมนิ่งเงียบแล้วมองขึ้นเพดานพยายามจะไม่ร้องไห้ พยายามห้ามน้ำตาที่จะไหลลงมา
“แต่พีเลือกที่จะอยู่ อยู่เพื่อรอเวรกรรมว่าพวกพี่จะโดนอะไรบ้าง แต่ไม่เลย พวกพี่ยังอยู่สุขสบาย และยังทำเรื่องเลวๆกันได้ต่อ พีเลยเอาตัวเองเข้ามาเสี่ยงเอง เสี่ยงที่จะสั่งสอนให้พวกพี่รู้บ้างว่ารสชาติของการโดนเอาคืนมันเป็นยังไง”
ผมยิ้มหวานให้พี่ทามแล้วปาดน้ำตาที่ไหลลงมา
“ตอนนี้พีได้ทำอย่างที่ต้องการแล้ว พีไม่เคยคิดที่จะฆ่าให้พวกพี่ตาย การฆ่าคนให้ตายมันไม่ยากหรอก แต่การสั่งสอนให้สำนึกมันยากกว่า สั่งสอนให้เห็นแล้วคิด อย่าไปทำแบบนี้กับคนอื่นอีก”
ผมเดินเข้าไปเรื่อยๆแล้วลูบแก้มพี่ทามเบาๆ
“พีอโหสิกรรมทุกอย่างให้พวกพี่ หลังจากนี้เราอย่าได้จองเวรกันอีกเลย”
ผมพูดจบยิ้มให้พี่ทาม เป็นรอยยิ้มที่จริงใจ ไม่เสแสร้งเหมือนที่ผ่านมา
พี่ทามที่นอนมองผมแล้วฟังผมอยู่ตลอดน้ำตาคลอ
“พีขอให้เราอโหสิกรรมต่อกัน พี่ยังมีทางรักษาหายกลับมาเป็นปกติ หลังจากนี้กลับตัวกลับใจซะนะ”
“....”
“พีขอแค่นี้ได้ไหม”
พี่ทามน้ำตาไหลแล้วพยักหน้าให้ผมเบาๆ ผมยิ้มให้พี่ทามอีกครั้งแล้วเช็ดน้ำตาให้พี่ทามเบาๆ
“รักษาตัวเองด้วยละ พีไปละ”
ผมพูดจบก็เดินออกจากห้องพี่ทามออกมา แล้วเดินกลับไปที่ห้องตัวเอง
ระหว่างทางผมถอนหายใจเบาๆ แล้วยิ้มกับตัวเอง
หมดสิ้นแล้วภารกิจของผม
หลังจากนี้ได้เวลาพักผ่อนหัวใจตัวเองแล้ว
ผมเหนื่อยมาพอสมควรแล้ว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
3ปีต่อมา
ผมยืนกอดตัวเองอยู่ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งในเมืองนิวยอร์ก ที่สหรัฐอเมริกา ผมย้ายมาเรียนที่นี้ได้สามปีแล้วหลังจากเกิดเรื่องราววุ่นวาย พ่อกับแม่ตัดสินใจส่งผมมารักษาตัวที่นี้ อยู่นี้ไม่นานอาการผมก็ดีขึ้นตามลำดับ ไม่สิ ต้องพูดว่าผมกลับมาทำตัวเป็นปกติมากกว่า
ตอนนี้เป็นฤดูใบไม้ผลิ ผมมานั่งอ่านหนังสือในสวนสาธารณะ อ่านไปเรื่อยๆก็มีคนเข้ามาทัก
“สวัสดีครับ”
ผมหันไปตามเสียงก็เจอผู้ชายที่น่าจะเป็นลูกครึ่งเอเชียคนหนึ่งพูดกับผมด้วยภาษาไทย คงลูกครึ่งไทยมั้ง
“ครับ ?”
“คุณชื่อพี ใช่ไหม ผมไบรอัน ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ใช่ครับ ยินดีเช่นกันครับ”
ผมยิ้มหวานตอบเขาแทน เขาที่ยืนมือมาจับ เขาเลยเกาหัวแก้เก้อแล้วชวนผมคุยต่อ
“ผมเจอคุณบ่อยในคลาสประวัติศาสตร์อเมริกา จะเข้าไปคุยด้วยหลายครั้งก็ไม่กล้า เห็นวันนี้คุณอยู่คนเดียวเลยเข้ามาทัก”
ไบรอันพูดด้วยรอยยิ้มกว้าง ผมเลยอดยิ้มตามไม่ได้ ไบรอันเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาไม่น้อย เป็นส่วนผสมที่ลงตัวระหว่างเชื้อชาติ ส่วนสูงที่ไม่ต่ำกว่า180แน่นอน ใส่เสื้อยืดพอดีตัวทำให้รับรุ้เลยว่าผู้ชายคนนี้หุ่นไม่ธรรมดาแน่
“อ๋อครับ แล้วมีธุระอะไรกับผมหรือเปล่า”
“เปล่าหรอกครับ ผมมีแม่เป็นคนไทย เจอคยไทยแบบคุณเลยอยากจะคุยด้วย”
“ตอนนี้ก็คุยแล้วนี่ไงครับ”
ผมพูดจบแอบหัวเราะเบาๆติดตลก ไบรอันเลยหัวเราะตอบ
“ถ้าจะมากกว่าคุยได้ไหมละครับ”
ผมเอียงคอเล็กน้อยมองท่าทีเขา เขาดูเป็นผู้ชายขี้อายนะ คงรวบรวมความกล้าไม่น้อยที่จะเข้ามาทักผม
“มากกว่าคุยต้องการอะไรละครับ”
ผมขยับเข้าไปใกล้เขามากขึ้นจนไบรอันแอบหน้าแดง ผมอดจะยิ้มกับท่าทีของเขาไม่ได้จริง
“เอ่อ คือ ผมอยากจะขอจีบคุณได้ไหมครับ”
ผมจะอ้าปากตอบแต่ไม่ทันจะได้ตอย กลับโดนโอบจากด้านหลังซะก่อน
“คงจีบไม่ได้นะครับ คนนี้แฟนผม”
ผมหันไปมองตามเสียงก็ยิ้มตลกออกมา พี่เอ็มนี่มาทันเวลาจริงๆเลย
พี่เอ็มหันไปมองไบรอันดุๆ ไบรอันหน้าเจื่อนลงไปทันที ผมอดจะสงสารเขาไม่ได้
“ตามนั้นนะครับไบรอัน แต่ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันได้นะ เจอในคลาสก็ทักได้”
ผมยิ้มหวานปลอบใจเขา ไบรอันยิ้มให้ผมนิดหน่อยก่อจจะขอตัวออกไป
“พียังจะไปพูดดีกับมันอีก”
พี่เอ็มหันมาทำหน้างอลใส่ผม ผมเลยส่ายหน้าเบาๆ
“เขาดูท่าทางเป้นคนดีนะครับ ผูกมิตรไว้ไม่ดีกว่าเหรอ”
“แต่มันจะจีบพีนะ”
“จีบได้ไงละ พีมีพี่เอ็มอยู่แล้วทั้งคน”
ผมพูดอ้อนๆแล้วเอาหน้าไปถูหน้าอกพี่เอ็มเบาๆ
“จะขี้อ้อนไปไหน แค่นี้พี่ก็หลงจะแย่อยู่แล้ว”
“หลงพี่เยอะๆสิดี จะได้หลงพีคนเดียว ไม่ชายตามองใคร”
“จะชายตามองใครได้อีกละครับที่รัก สามปีพี่ก็พิสูจน์ให้พีเห็นแล้วไงว่าพี่รักพีคนเดียว รักมากจนไม่เหลียวมองใครละเนี้ย”
พี่เอ็มกอดเอวผมอ้อนๆ ผมเลยเขาหัวไปโขกพี่เขาเบาๆ
จริงๆพี่เอ็มก็พิสูจน์ตัวเองพอสมควรกว่าจะมาถึงวันนี้ หลังจากที่พ่อแม่ส่งผมมารักษาที่นี้พร้อมกับพี่แพทที่มาต่อโทที่นี้และมาอยู่ดูแลผม พี่เอ็มจะย้ายมาเรียนที่นี้ตามผม แต่ผมห้ามไว้ อยากให้เราลองห่างกันดูเพราะอีกปีเดียวพี่เขาก็จะเรียนจบแล้ว ถ้ารักจริงปีเดียวก็น่าจะทนได้สิ อยากรู้เหมือนกันถ้าอยู่ไกลกันพี่เขาจะเปลี่ยนจากผมหรือเปล่า
แล้วพี่เขาก็พิสูจน์ให้เห็น พี่เขาไม่ยุ่งกับใครเลย รีบเรียน ตั้งใจเรียนแล้วมาต่อโทที่เดียวกับผมที่นี้ เราสองเป็นแฟนกันและก็คบกันมาเรื่อยๆ ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี้ด้วยกันพี่เขาดูแลผมอย่างดีมาก จนพี่แพทไว้ใจเขามากพอเลยยอมให้ผมอยู่กับพี่เอ็มและพี่แพทบินกลับไปทำงานที่ไทยพร้อมกับพี่เอ็กซ์
“ไปหาอะไรกินกันเถอะพี่หิวแล้ว”
“พีก็หิวนะ”
พี่เอ็มจะจูงมือผมเดินไปแต่ผมกลับยืนนิ่ง พี่เอ็มมองผมเล็กน้อยก่อนจะเลิกคิ้วมองผม ผมเลยเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วกระซิบข้างหูพี่เอ็ม
“แต่พีหิวพี่เอ็มมากกว่า”
พี่เอ็มยิ้มหื่นมองผมทันทีที่ผมพูดจบ ก่อนจะรวบผมเข้าไปกอดแล้วจูบผมอย่างแรง
“เดี๋ยวคืนนี้พี่จะให้กินทั้งคืนเลยที่รัก”
พี่เอ็มพูดจบเราสองคนจูบกันเบาๆก่อนจะเดินจับมือกันตามทางไปเรื่อยๆ ผมก้มลงมองมือตัวเองที่จับกับพี่เอ็มอยู่แล้วยิ้มขึ้นมา ผมเลือกแล้ว เลือกที่จะเปิดประตูหัวใจอีกครั้งให้เขาคนนี้ เขาพิสูจน์อะไรมามากพอแล้วสำหรับความจริงใจของเขา เขาทำให้ผมอยากจะลองเสี่ยงกับคำว่ารักดูอีกสักครั้ง ผมไม่รู้หรอกนะว่าทางข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่ผมไม่คิดมากให้รกสมองหรอก เพราะแค่มีความสุขกับปัจจุบันก็พอแล้ว
จบบริบูรณ์
**********************************************************************
ได้อัพตอนจบแล้ว เย้ ต้องขอโทษคนอ่านทุกคนด้วยที่คนเขียนหายไปนานเลย ขอโทษจริงๆครับ
ตอนจบอาจจะไม่ยาวมาก แต่ก็ตรงที่วางเรื่องราวไว้ในตอนแรก
จบไปแล้วอีกเรื่อง ใจหายเหมือนกันนะเนี้ย พาน้องพีมาส่งถึงฝั่งฝันแล้ว
นิยายเรื่องนี้จริงๆเราแอบแทรกข้อคิดไปบ้างเล็กน้อย
ถือว่าเป็นนิยายที่ครบรสมากสำหรับตัวเอง แรกๆเปิดเรื่องมาตลก เฮาฮา แรดๆ หลังๆเริ่มจิตๆ ทริลเลอร์ 55555555
ตอนพิเศษน่าจะมีนะครับ แต่รอหน่อยเนอะ คนเขียนอยากจะเคลียร์อีกเรื่องของตัวเองให้จบก่อน
แต่ถ้าคิดถึงๆอาจจะมาแต่งตอนพิเศษให้อ่านกัน ส่วนคู่อื่นๆก็อาจจะมีแว่บๆมาบ้าง แต่คงไม่ถึงกับเขียนสตอรี่ยาว
ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่อยู่กันมาจนจบเรื่อง
หวังว่าทุกคนจะได้อะไรจากนิยายเรื่องนี้บ้างไม่มากก็น้อย
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามมาตลอดครับ
แล้วเจอกันเรื่องให่เด้อ ติดตามกันด้วยนะคร้าบบบบ
หัวข้อ: >>> พี่ครับ....ได้สักครั้งผมจะตั้งใจเรียน<<<ตอนที่44 ตอนจบ หน้า48 11/1/58 (อ่าน 413711 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก