หัวข้อ: รักนาย ❤❤ มายรูมเมท....ตอนที่สี่สิบสอง...อวสาน (01/10/14) จบแล้ว..ย้ายได้เลยครับ

[ujen]

 

[่jum]

ดุเดือนเลือดพล่านนี่อะไรเหรอ   

NC ป่ะ ครึ ครึ

เค้าจะได้ไปสำรองเลือด 

[herenoi]

 


รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่ยี่สิบแปด




“อร่อยอ่ะ”
ดวงตาโตหวานสวยที่มีขนตาหนาเป็นแพล้อมรอบของคนตรงหน้า
หรี่หยีลงจากรอยยิ้มกว้าง

“น่ารักว่ะ”
ผมได้แต่เพ้อพร่ำอยู่ภายในใจ
หัวใจของผมในเวลานี้มันทำงานหนักไม่หยุดหย่อน
วินมันไม่ต้องออกแรงทำอะไรให้เหนื่อยเลยครับ เพียงแค่มันยิ้มบางๆให้ผมเท่านั้น
ก็ทำให้โลกทั้งใบของผมมันสว่างไสวน่าอยู่ขึ้นมาทันตาเห็น

“เขมกินนี่สิ...อร่อยน้า”
เสียงหวานเชิญชวนจนผมอยากจับกด ไม่ใช่ล่ะ..ฮะฮะ

วินยื่นตะเกียบที่คีบปลาหิมะชิ้นโตยื่นมาจะวางชิ้นปลาลงบนจานของผม
ผมรีบยกจานหนีไม่ให้เอื้อมถึง

“อ้าว...ไม่กินเหรอ”
วินเอียงคอน้อยๆแล้วกระพริบขนตายาวงอนถี่ๆตอนที่ถามผม
แฟนใครวะ...อยากตบด้วยปากกระชากด้วยลิ้น...ชิบ

“ป้อน.....หน่อย”
ผมทำตาเยิ้ม แกล้งให้คนหน้าหวานอาย
จนใบหน้าเนียนสวยแดงก่ำไปตลอดใบหูบางจนถึงลำคอ

“จะบ้าเหรอ...คนออกเยอะ”
วินมันก้มหน้างุด แต่มือที่คีบตะเกียบที่ยี่นมาตรงหน้าผมยังอยู่ที่เดิม
มือบางของมันสั่นน้อยๆอย่างพยายามควบคุมตัวเอง

“อ้ำ....หวานว่ะ”
ผมยื่นหน้าด้านๆของผมไปงับชิ้นปลาจากตะเกียบ
วินรีบชักมือกลับเมื่อเงยหน้ามาแล้วเห็นว่าตะเกียบในมือว่างเปล่า

กริยาสะเทิ้นอายที่ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ
ทำให้มันดูน่ามองเหลือเกิน ผมยอมรับว่า...ผมหวง...หวงทุกอย่างที่เป็นของวิน
ทั้งร่างกายและจิตใจ แม้แต่รอยยิ้มของวิน ผมก็ไม่อยากแบ่งปันให้ใคร

ผมพาวินมากินซูชิร้านดังที่ราคาค่อนข้างแพง
แต่แค่นี้กระเป๋าตังค์ของผมมันไม่กระเทือนหรอกครับ
ถึงผมจะมีเงินใช้จ่ายอย่างสบายๆแต่ผมก็รู้จักใช้นะครับ
สิ่งใดที่ควรประหยัดผมก็ประหยัด สิ่งใดเพื่อคนที่ผมรัก ผมทุ่มไม่มีอั้น

อ้อ....แล้วเรื่องคอนโดที่ผมยังจ่ายค่าเช่าให้หลินน่ะเหรอครับ

ไงล่ะ ผมคิดว่าผมก็มีส่วนผิดอยู่บ้างที่อยู่ๆวันหนึ่งก็บอกเลิกกับหลินโดยไม่มีวี่แววมาก่อน
ค่าเช่าคอนโดรายเดือนที่เสียไปผมจะถือว่าผมชดเชยให้หลิน
ก็แค่อีกเกือบสองปีแค่นั้นครับ แต่เชื่อเถอะครับไม่เกินสองเดือนหลินก็มีคนใหม่
และเมื่อไรที่หลินมีคนใหม่ ผมก็หมดหน้าที่ที่จะจ่ายค่าคอนโดให้หลิน

แต่ขออย่างเดียว วินอย่าเพิ่งรู้เรื่องก่อนเลยนะครับ
ผมกลัววินจะเข้าใจผิดว่าผมยังมีเยื่อใย
แต่ถ้าจะให้ผมอธิบายกับวินตอนนี้ผมไม่อยากเสี่ยง เรากำลังไปกันได้สวย

“มองอะไร”
สายตาขุ่นเขียวที่คงจะขุ่นเคืองผมต่อเนื่องมาจากการที่ผมกินอาหารจากตะเกียบที่วินกำลังถืออยู่
หรือเรียกง่ายๆว่ามันป้อนผมโดยที่ไม่เต็มใจ

“มอง...เพราะไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่....”
ผมพูดเหมือนคนละเมอ

“หือ...”
คิ้วเรียวสวยโก่งขึ้นแทนคำถาม

“ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่....ที่สายตาของเขมมันหยุดอยู่ที่วิน
จับจ้องอยู่ที่คนๆเดียว คนที่อยู่ตรงหน้าของเขม...คนนี้”
ผมหมายความตามที่พูดจริงๆ

ผมไม่รู้ว่า ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน....ที่อาการวูบไหวในอกด้านซ้าย
ที่มีทั้งพองโตและห่อเหี่ยวได้ของผม มันจะสามารถเกิดขึ้นได้จากคนๆนี้

ผมไม่รู้ว่า ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน....ที่โลกทั้งใบหยุดหมุนเมื่อคนๆนี้เมินผม
หากแต่พอคนๆนี้ยิ้มให้ผม โลกทั้งใบกลับสว่างไสว

ผมไม่รู้ว่า ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน....ที่ผมละสายตาไปจากคนๆนี้ไม่ได้

ผมไม่รู้ว่า ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน....ที่หัวใจของผมมันจะเต้นเร็วแรงหรือแผ่วเบาจนแทบจะหยุด
มันขึ้นอยู่กับคนๆเดียวตรงหน้าผม


ผมอยากจะบอกเล่าความรู้สึกทั้งหมดของผมในเวลานี้ให้วินได้รับรู้
แต่ผมไม่รู้จะเริ่มยังไง เล่ายังไง มันอัดแน่นอยู่ในอกจนแทบจะระเบิดออกมา
ผมจะสูญเสียหรือปล่อยคนๆนี้ให้หลุดมือไปไม่ได้อย่างแน่นอน
เพราะมันจะทำให้ผมเป็นคนไม่เต็มคน มีร่างกายแต่ไม่มีหัวใจ

“ไอ้บ้า...”
หน้าแดงก่ำก้มงุดลงอีกแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวัน แต่เมื่อวินเงยหน้าขึ้นมา

“อ๊ะ...”
ผมใช้นิ้วชี้ของผมข้างหนึ่งเกลี่ยเช็ดที่มุมปากของวินทั้งๆที่มันไม่ได้เลอะอะไร

วินทำตาโตอ้าปากค้างเมื่อผมเอานิ้วของผมนิ้วนั้น นิ้วที่เพิ่งเช็ดปากของวิน
ยกชูขึ้นในระดับปากของผมแล้วผมก็แลบลิ้นออกมาเลียที่นิ้วนั้นอย่างอ้อยอิ่ง


“ครืด...”
เสียงเก้าอี้ครูดกับพื้นเมื่อวินลุกขึ้นอย่างเร็วโดยไม่ได้ขยับเก้าอี้ออกก่อน

“อ้าว...”
ผมใจเสียเมื่อคิดว่าวินคงจะไม่พอใจ

ต่อไปผมคงต้องเพลาๆการพูดหรือทำอะไรที่เป็นการล้อเล่นโดยไม่คิดหน้าคิดหลังแบบนี้เสียแล้ว
ก็ผมห้ามใจไม่ไหวนี่ครับ ผมอยากเห็นหน้างอๆ แก้มป่องๆ ใบหน้าหวานๆที่ขึ้นสีแดงซ่าน 
ปากแดงยื่นยู่เชิดขึ้น....อย่างน่า...บดปากของผมลงไปทาบทับนี่นา

“ไปห้องน้ำ”
เสียงตวาดกึ่งห้วนกึ่งอายไม่ดังนัก
พร้อมกับร่างเพรียวบางที่เดินเร็วๆแทบจะวิ่งออกไปจากร้านอาหาร 


ผมรีบเรียกพนักงานมาเก็บตังค์ ผมอยากจะรีบวิ่งตามวินออกไป
ไปขอโทษ ไปปลอบ และสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก
แต่ทำไมอยู่ๆผมก็รู้สึกใจคอไม่ค่อยดีขึ้นมา ทั้งๆที่วินก็ดูไม่ได้โกรธหรือโมโหอะไรผมมากมาย
ผมได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า คงคิดมากไปหน่อยเท่านั้นเอง

ร่วมสิบนาทีกว่าจะเสร็จสิ้นการชำระค่าอาหาร
ระบบบริการของทางร้านที่อืดอาดแบบนี้มันน่าจะต้องปรับปรุงได้แล้วนะ
ผมล่ะอยากจะเอาใบความเห็นมาเขียนลงไป ถ้าหากว่ามันจะไม่ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดและเสียเวลา

ห้องน้ำจะไกลไปไหนวะ โซนร้านอาหารซะเปล่า แม่ง...

ผมเดินผ่านหน้าห้องน้ำหญิง ถัดไปเป็นห้องน้ำคนพิการ แล้วก็...เฮ้อ...ถึงซะที
ไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำเลย ผมเรียกชื่อวินไม่เบานักแล้วเดินสำรวจห้องส้วมทุกห้อง
แต่มันว่างเปล่าไร้ผู้คน ผมร้อนใจ หัวใจของผมเต้นแรงอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ถึงขนาดนี้
ผมรีบวิ่งย้อนกลับมาทางเดิมผ่านหน้าห้องน้ำคนพิการและห้องน้ำหญิง
มองไปทางซ้ายและทางขวาก็ไม่มีวี่แววของวิน

เอาล่ะสิ ทำไงดีวะ...คิดสิไอ้เขม

ถ้าไปทางขวา ก็กลับไปทางร้านอาหาร ถ้าให้ผมเดาวินต้องไปอีกทาง
ผมเดินเลี้ยวไปทางซ้าย มือก็ล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมา
ผมเดินไปก้มมองหน้าจอมือถือ กำลังจะกดโทรออก
แต่ผมดันได้ยินเสียงคนเรียกชื่อ “วิน”



“วิน...คุยกันก่อนเถอะนะ หมอกขอร้องล่ะ”

หูผมอื้อ ตาผมลาย ร้อนไปทั้งตัวทั้งหน้าด้วยความโมโห
หมอก...ไอ้เชี้ยนั่นใช่มั๊ย
ผมสอดส่ายสายตาไปทางต้นเสียง ทำไมผมไม่เห็นวินล่ะ
ผมรีบวิ่งไปทั่วบริเวณเหมือนคนบ้า

นั่นไง ตรงมุมของห้างที่ค่อนข้างลับตา
เพราะตบแต่งเป็นสวนเล็กๆมีทั้งต้นไม้ดอกไม้น้ำตกจำลองสารพัด
คนของผมยืนหันหลังให้ผม
ด้านหน้าของวินเป็นผู้ชายวัยเดียวกัน...ไอ้นี่เหรอวะ...คู่แข่งกู
ไม่สิ...มันก็แค่อดีต มันหล่อผมยอมรับ สูงพอๆกับผม แต่โดยรวมๆผมว่าผมก็ยังดูเหนือกว่ามัน
แล้วนั่นปลิงหรืออะไรวะ อ้อ มีผู้หญิงผมยาวหน้าตาสวยทีเดียว รูปร่างสูงโปร่ง
กำลังร้องไห้ทั้งๆที่กอดเอวไอ้นั่นไว้แน่น อ้อ คงจะคอยดึงเอาไว้ล่ะสิ
หรือว่านั่นเป็นคนที่มันร่วมมือกันสวมเขาให้วิน

ผมกำลังจะก้าวเข้าไป แต่....

“หมอก...ระหว่างเรา...มันยังจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกเหรอ”
คนที่หันหลังให้ผมยืนตัวตรงเชิดหน้าและกำมือแน่น
ผมรีรอ ผมอยากรู้เหมือนกันว่าเรื่องราวในอดีตของวินมันเป็นยังไง

“วิน....คุยกัน หมอกมีเรื่องจะ.....”

“ฮือๆ...ไม่เอา...พี่หมอก...พี่หมอกเป็นแฟนของกระแตนะ...พี่หมอกจะคุยกับมันทำไม”

“ปล่อยพี่ก่อน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ”

ไอ้เลวนั่นมันพยายามแกะแขนยัยผู้หญิงของมันออก
หน้าตามันบึ้งตึงและดูจะรำคาญคนของมันมาก
ผมดูแป๊บเดียวก็รู้แล้วว่า....
มันแคร์วินมากกว่าผู้หญิงคนนั้นเสียอีก

แผ่นหลังบางของวินเริ่มสั่น
ผมรีบเข้าไปสวมกอดวินจากทางด้านหลัง

ในขณะที่สองคนนั้นหยุดเถียงกันแล้วจ้องมองผมอย่างตกตะลึง

“ที่รักอ่ะ...ไม่รอเค้าเลยนะครับ ดูสิ...เค้าเป็นห่วงที่รักแทบแย่”
ผมกอดวินเอาไว้แน่น ตัวของวินสั่นและเย็นเฉียบ
ผมไม่น่ารีรอหยุดดูเหตุการณ์เลย
โธ่...วินคงจะเสียขวัญมาก

วินขืนตัวในตอนแรก

แต่พอรับรู้ว่าเป็นผม

วินก็หันมากอดและซบหน้าลงกับอกของผม


 



รีบปั่นมาลงให้อีกตอนครับ ก่อนจะมีคนเข้าใจผิดไปมากกว่่านี้

ยังไม่ถึง NC ที่ลอยคอ เอ๊ย รอคอย ครับผม...คริคริ


 

[4559]

เขม+100

[mapreaw]

มาม่ามาแล้วจ้า
แล้วเราก็ลอยคอ รอคอยกันต่อไป

[bulldog17]

ตอกหน้าหมอกให้หงายเงิบไปเลย เยเยเยยยย

[aiyuki]

อยากจะต่อย หมอกนัก  เชียร์ เขมมๆๆๆๆ

[❣☾月亮☽❣]

  โอ๋ๆนะวินนี่ หนูต้องผ่านมันไปได้แน่
เขม จัดหนักๆเลยนะ

[AMINOKOONG]

ไหนตอนนั้นบอกจะเป็นจะตาย สุดท้ายก็ร่านหาใหม่ง่ายๆเหมือนเดิม ไอ้หมอกทุเรศว่ะ
ขอให้เขมต่อยมันหนักๆซักทีเถอะ อยากให้เขมหึงโหดมากๆ กระทืบจนม้ามแตกเลยยิ่งดี
สุดท้ายเราก็ไม่ได้เห็นไอ้เชี่ยหมอกมันเจ็บปวดหรือสำนึกผิดได้นานเลยเหรอเนี่ย

[ujen]

 

[real port]

เฮียเขมกระทืบแม่งเลย
 

[muiko]

หมอกจะให้วินฟังอะไรอีกหล่ะห๊ะ 
ชะนี เอ้ย กระแตที่เกาะเอวแกอยู่นี่ยังอธิบายไม่ดีพอใช่ป่ะ
เขมจัดการเลยถ้าหมอกยังไม่เลิกยุ่ง
เชียร์เต็มที่

[Singleman]

มันจะเอายังไงไอหมอก เลวสัดเลย

[pumpui]

เลิกกันแล้ว ก็ต่างคน ต่างอยู่เถอะน๊ะ จะไดะจบๆกันไป เดี๋ยวจะมีมาม่า โอ๊ยๆๆๆ ไม่เอาน๊ะ

[herenoi]

 


รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่ยี่สิบเก้า



“ที่รัก...เขมมาแล้วครับ ไม่ต้องกลัวนะครับ”
ผมก้มลงกระซิบข้างหูคนในอ้อมกอดที่ตอนนี้ซุกหน้าลงกับอกของผม
ความชื้นที่ผมรับรู้ได้ตรงหน้าอกผ่านเสื้อที่สวมอยู่
ทำให้ผมรู้ว่าวินกำลัง...ร้องไห้

“ไม่ร้องนะครับที่รัก...เขมอยู่นี่แล้วครับ”
ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอย่างให้กำลังใจ และปลอบขวัญวิน
และอีกอย่างที่สำคัญ คือ เพื่อควบคุมความโกรธของผม

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ก่อนหน้าที่ผมจะเจอวิน
ไอ้เลวตรงหน้าผมนี่มันต้องเข้าห้องไอซียูไปแล้วครับ
ไม่ปล่อยให้มายืนคร่ำครวญอะไรแบบนี้แน่นอน

“ที่รักง่วงเหรอครับ...หืม...ไหนดูสิ...โห...ที่รักตาบวมเลยอ่ะครับ
เค้าบอกแล้วใช่มั๊ยว่ากลางคืนอย่ากวน ที่รักก็ยั่วเค้าอยู่ได้
แล้วเป็นไงล่ะเสียเหงื่อจนเพลียเลยใช่มั๊ยครับ”

ผมคลายอ้อมแขน แล้วใช้มือข้างหนึ่งเชยคางวินขึ้นมาอย่างทะนุถนอม
ผมก้มลงจูบซับน้ำตาบนใบหน้าเศร้าๆของวินจนทั่ว
แล้วจูบลงบนริมฝีปากสีซีดที่สั่นระริกเพื่อรับขวัญ
วินดูงงๆกับสิ่งที่ได้รับจากผม ดังนั้นพอวินตั้งสติได้ก็ผลักตัวผมออกห่าง
แต่แรงมดของวินทำอะไรผมไม่ได้หรอกครับ

“เชื่อใจเขมนะวิน”
ผมก้มลงกระซิบที่ข้างหูวินอีกครั้ง
วินเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมอย่างลังเล
ผมพยายามส่งผ่านความกำลังใจให้วินผ่านทางสายตาและอ้อมกอดของผม
เมื่อผมยิ้มให้วิน วินจึงพยักหน้าน้อยๆและส่งยิ้มแหยๆกลับมา
แค่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นมาแล้วครับ


“แล้วนั่นใครเหรอครับ ที่รักรู้จักเหรอ”
สองแขนของผมยังเกาะที่บั้นเอวของวิน
จมูกผมก็คอยก้มลงสูดดมเส้นผมบ้างขมับบ้างของวิน
ผมรู้ว่าไอ้เลวนั่นมันมองทุกการกระทำ ฟังทุกคำพูดของผม
เอาสิ ผมจะทำให้มันกระอักเลือดโดยไม่ต้องออกแรงเลยสักนิดเดียว

“เอ้อ...”
วินจับแขนผมไว้แน่น ตัววินเริ่มสั่นขึ้นมาน้อยๆ
ผมคิดว่าที่ผ่านมาวินต้องเจอกับเรื่องที่มันสาหัสมากทีเดียว ถึงเวลาเอาคืนแล้ว...ที่รัก

“อ้อ...คิดออกล่ะ มอ...เอ๊ะมอมันวัวนี่นา เอ...อ้อ...หมอกใช่มั๊ย
เค้าจำได้แล้ว เพื่อนเก่าของที่รักนี่เอง หวัดดีครับ”
ผมฝืนยิ้มไปให้มันแล้วยื่นมือออกไปข้างหนึ่ง
แต่พอมันยื่นมือมาผมก็ชักมือกลับก่อนที่มือผมกับมันจะแตะกัน
กูไม่แตะให้เสนียดติดมือกูหรอก

“ผม...เขมครับ...แฟนของวิน แล้วนี่...แฟนของคุณเหรอ”
ผมหันไปยิ้มหว่านเสน่ห์แบบที่ผมรู้ว่าสาวๆจะต้องระทวย
ผมยิ้มทั้งตาทั้งปากแล้วหลิ่วตาแถมให้ผู้หญิงของมันอีกที

ได้ผล...แขนที่กอดเอวแสดงความเป็นเจ้าของคลายออกอย่างรวดเร็ว
โธ่...จะมีใหม่ทั้งทีหาได้แค่นี้เหรอวะ 
มีเพชรอยู่ในมือดันปล่อยให้หลุดมือ มึงอย่าหวังเลยว่าจะได้คืน

“ผม...หมอก...นี่กระแต..เอ้อ...รุ่นน้องผม...”
มันดูลังเลนิดหนึ่ง แต่ยัยนั่นส่งยิ้มอายๆมาให้ผม

“หวัดดีค่ะ กระแตเป็นน้องรหัสพี่หมอกค่ะ แล้วก็เป็นรุ่นน้องของพี่วินด้วย”
ผมพนันได้เลยว่าแค่ผมพยักหน้ายัยนี่ต้องโผจากไอ้เลวนั่นมาซบอกผมทันที

“ที่รัก...”
ผมก้มลงมองดูหน้าคนในวงแขน
ริมฝีปากสีซีดกำลังกัดข่มอย่างระงับอารมณ์ แววตาที่เจ็บปวดของวินทำให้ผมแทบทนไม่ไหว
ผมอยากพุ่งเข้าไปกระทืบไอ้เชี้ยนั่นให้จมตีน แต่ถ้าทำแบบนั้นจะได้อะไรนอกจาก...ความสะใจ
แล้ววินล่ะ จิตใจของวินจะยิ่งแย่ลงกว่าเดิมแน่นอน
ผมสั่งตัวเองให้อดทน กระทืบได้กระทืบแน่ แต่นั่นต้องให้พ้นจากสายตาของวิน
ตอนนี้ขอสั่งสอนมันก่อนให้รู้สำนึกว่า.....

มันทำสิ่งล้ำค่าหลุดมือไปแล้ว

“ที่รักไหวมั๊ยครับ อยากคุยกับเพื่อนเก่ารึเปล่า...รึอยากกลับห้องของเราไปนอนพัก”
ผมพูดเสียงนุ่มกับวินแล้วลูบเส้นผมนิ่มอย่างเบามือ

“ต้องขอโทษด้วยนะครับ เมื่อคืนผมจัดให้วินหนักไปหน่อย
อย่างว่าล่ะครับ แฟนสวยน่ารักขนาดนี้ใครจะอดใจไหว ว่ามั๊ยครับ”
ผมหันไปพูดแล้วทำหน้าทะเล้นออกหื่นๆกับผู้ฟังทั้งสอง ที่แม่ง...ก็ตั้งใจเก็บข้อมูลกันจริงๆ

 “ไอ้บ้า”
วินลืมตัวหันมาค้อนผมแล้วทุบอกผมเบาๆ

“ฮะฮะ...เค้าพูดเรื่องจริงที่รักอายทำไมล่ะครับ อ้อ...ที่รัก อย่าลืมเตือนเค้าด้วยนะ”
ผมลูบแก้มนวลที่เริ่มขึ้นสีเรื่อ อดทนอีกนิดนะที่รัก
ตีงูต้องตีให้หลังหัก ไม่งั้นมันจะแว้งกัด

“เตือนอะไรอ่ะ”
วินนี่แสนซื่อของเขมช่างน่ารักจริงๆ

“ก็อย่าลืมเตือนให้เค้าซื้อถุงยางไง เมื่อคืนเราใช้กันจนหมดกล่องแล้วจำไม่ได้เหรอครับ
รึว่าที่รักไม่ชอบ เค้าไม่ใช้ก็ได้นะ เค้าชอบเนื้อแนบเนื้อไม่ต้องมีอะไรมาขวางกั้น...ฟอด”
ผมอดใจไว้ไม่ไหว ถึงแม้จะเป็นการแสดงก็ตาม

“ไม่...ไม่ใช้ได้ไงอ่ะ”
วินหันไปมองหน้าไอ้นั่นแล้วกัดฟันพูด เอาล่ะสิ ทีนี้ที่รักตามเขมทันซะทีนะ

“แล้วที่รักชอบแบบไหนล่ะ เขมไม่อยากให้มีอะไรมาขวางกั้นระหว่างเราเลยนะครับ”
ผมลดมือข้างหนึ่งลงลูบตรงสะโพกของวิน
วินชะงักเล็กน้อยแต่เมื่อเห็นว่าสองคนนั้นจับตาดูอยู่

“หื่นอ่ะ...เท่าไหร่ๆก็ไม่เคยพอ เยอะตลอดๆ”
วินทำค้อนแต่กอดเอวผม

“ก็ที่รักของเค้าอยากน่ารักน่า...เอา...ทำไมล่ะ”
ผมย้ำคำว่า “เอา” ชัดๆหนักๆแล้วก็ได้ผล

“วิน...วินกับไอ้นี่..เป็น...”
ไอ้นั่นมันกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดตรงหลังมือปูดออกมา

“อ้าว...โทษทีลืมเพื่อนเก่าของที่รักไปเลย ผมกับที่รักก็เป็นผัวเมียกันสิครับ ฮะฮะ
แหม...ผมเองก็ไม่น่าเอาเรื่องบนเตียงมาอวดคนนอกเลย ช่วยไม่ได้ก็คนมันภูมิใจนี่นา”
ผมต้องทั้งอดทั้งทน คันไม้คันมือ อยากกระทืบไอ้เชี้ยนั่น

การพูดประชดกระแทกแดกดันมันไม่ใช่เวย์ของผม...โว๊ย



“วิน...หมอกตั้งใจจะมาหาวิน หมอกกับกระแตเลิกกันแล้วนะ”
สัดเอ๊ย...เลิกกันไงวะ...กอดกันจนแทบจะสิง
แล้วที่กูอุตส่าห์ปั้นแต่งเนี่ยมึงไม่กระเทือนเลยเหรอวะ

“พี่หมอก...พี่หมอกเลิกแต่กระแตไม่เลิกนะคะ”

“ฮะฮะ...ผัวเมียทะเลาะกันแล้วว่ะ”
ผมกระซิบข้างหูวิน วินหันหน้าเหรอหรามามองผม

“กระแต...เรื่องนี้มันจบแล้วนะ เธอก็มีคนใหม่แล้ว
วิน...หมอกไม่ได้มากับกระแตนะ หมอกเลิกกันแล้วจริงๆ”

ผมว่ามันไม่ได้โกหก แล้วไง เกี่ยวอะไรกับพวกกู

“พี่หมอก...พี่จะทำแบบนี้กับกระแตไม่ได้นะ”
สาวสวยตรงหน้าผมช่างดูไร้ค่าเสียเหลือเกิน
ผมจับมือวินแล้วสอดประสานนิ้วเข้าด้วยกัน
วินกระชับฝ่ามือตอบกลับ


“ที่เธอแอบตามพี่มานี่มันก็มากเกินไปแล้วนะ”
เสียงพวกมันที่ทะเลาะกันดังขึ้นเรื่อยๆ คนที่เดินผ่านไปมาเริ่มชำเลืองมอง

“ไปหาที่คุยกันมั๊ยครับก่อนที่ยามจะมาลากพวกคุณออกไป”
ผมแกล้งทำเป็นหวังดี

“มึงอย่าเสือก”
ไอ้หมอกมันลืมตัว หลุดตัวตนเลวๆออกมาแล้วสิมึง

“อ้าว...ไอ้เหี้ยนี่...ปากวอนหาส้นกูแล้วสิมึง”
ผมปล่อยมือจากวิน กระโจนเข้าไปกระชากคอเสื้อมันแล้วปล่อยหมัดหนักๆสองทีซ้อนไปที่กึ่งปากกึ่งจมูกของมัน
พอผมปล่อยมือจากคอเสื้อของมัน มันก็ร่วงลงไปนอนกองกับพื้นนับดาวทันที
เรื่องตีรันฟันแทงผมก็เชี่ยวผ่านมาเยอะ แค่นี้ไม่ครนามือตีนผมหรอก


“ถุย...”
มันถ่มน้ำลายปนเลือดลงบนพื้น วินทำท่าจะผวาเข้าไปหา
แต่เมียมันที่อยู่ใกล้ไวกว่า โผเข้าไปกอดมันอย่างตกใจ

 “ลุกขึ้นมาสิวะ ไอ้สัด”
ผมกำหมัดยืนรอให้มันลุกขึ้นมา


“พี่หมอก...โธ่....มึงต่อยผัวกูทำไม”
เมียมันเข้าไปประคองแล้วเช็ดเลือดที่จมูกและมุมปากของผัวมัน

“อ้าว...อีเหี้ย...มันด่ากูมึงไม่ได้ยินไง”
ผมไม่ใช่คนดีครับ กับผู้หญิงกวนส้นมากๆผมก็ไม่เว้น

“เขม...พอเหอะ...คนมอง”
วินเข้ามายืนชิดแล้วเขย่าแขนผมอย่างกล้าๆกลัวๆ

“โอ๋ๆ ที่รักตกใจเหรอครับ งั้นรอผัวแป๊บนึงนะครับ ฟอด”
ผมก้มลงหอมแก้มวินที่หน้าแดงก่ำ
กูมีความสุขจริงโว๊ย อยากเป็นผัวเมียกันจริงๆให้ตาย

“อยู่ตรงนี้อย่าไปไหนนะครับ”
ผมย้ำคำพูดของตัวเองอีกครั้ง และตบหลังมือวินเบาๆ

“อื้อ...”
วินพยักหน้าอย่างงงๆ



“มาครับ....เดี๋ยวผมพาไปล้างหน้า ไม่มีอะไรครับทุกคน เพื่อนเก่าล้อกันเล่น”
ผมน่าจะไปเรียนนิเทศน์นะ แอคติ้งกู...สุดยอด
ผมพยุงไอ้หมอกขึ้นมาจากพื้น

“แก...แกจะทำอะไรพี่หมอก”
อีเมียมันโผเข้ามาดึงแขนผมเอาไว้

“ปล่อย...อย่าเอาเสนียดมาโดนตัวกู”
ผมกระซิบมันเบาๆ มันตกตะลึงปล่อยมือจากผม

“ขอตัวก่อนนะครับไทยมุงทั้งหลาย”
ผมหันไปค้อมหัวให้คนที่มามุงดู

“เดินไป...มึงกับกูต้องเคลียร์กัน”
ผมบิดแขนข้างหนึ่งของไอ้หมอกให้ไขว้มาไว้ข้างหลังมัน
แรงดึงและแรงกดของผมที่ใส่ลงไปไม่ยั้งทำให้มันต้องร้องออกมา

“โอ๊ย...มึงจะทำเหี้ยอะไรวะ”


“เดินไปห้องน้ำดีๆ เร็วๆ กูอยาก....เหี้ยๆเลยว่ะ”

ผมผลักหลังมันให้เดินเลี้ยวเข้าไปทางห้องน้ำ

 




เฮ้อ....บทบู้เนี่ยไอ้หน่อยไม่ถนัดเอาซะเลย 

แต่ถ้า...NC....ลื่นปรื๊ด 

ขอบคุณทุกการติดตามครับ

แม่ยกพ่อยกทุกท่านไม่ต้องห่วงครับ ไอ้หมอกได้ชดใช้แน่ครับ

 

[❣☾月亮☽❣]

  เป็นฉากแอคชั่นที่ ฮาสะใจมากๆ 
ขำดุ๊กดิ๊กง่ะ

[AMINOKOONG]

เอาให้ไอ้หมอกมันหาทางกลับบ้านไม่เจอไปเลยนะและจัดการอีกระแตตอแหลให้ด้วยนะครับเฮียหน่อย
เอาแบบสะใจสุดๆไปเลย ให้วินจัดการก็ได้นะ แต่ถ้าให้เขมจัดการยัยชะนีมีนอนี่ดูท่าจะมันส์และเป็นไปได้มากกว่าให้วินจัดการ
เค้าขอเถอะ พลีส! ช่วยแฟนเซอร์วิสให้ที อยากตบมันมานานล่ะ กราบงามๆล่ะคราฟ     

[bulldog17]

แอคติ้งขั้นเทพ 

[Zelsy]

เขมแม่มเนียนขั้นเทพอะ พูดเลย 

[real port]

กำลังมัน อีกตอนนะเฮีย ค้างๆๆๆ
 

[่jum]

กำลังมัน อีกตอนนะเฮีย ค้างๆๆๆ
 

ยกมือสนับสนุนค่ะ

[mapreaw]

จัดให้หนักทั้งตัวผู้ตัวเมียเลยนะเขมเอาให้สาสมกับที่มันทำให้วินต้องเสียใจ

[4559]

สะใจมาก

[Yarkrak]

รอติดตามฉากในห้องน้ำ คึคึ

 

[ujen]

 

[Caramel Syrup]

  จัดหนักหนัก  จัดเต็มเต็มเลยเขม  เอาให้หยอดน้ำข้าวต้มเลย

[manami_01]

เอาให้หมอกไม่กล้ามายุ่งกับวินนี่ที่รักเลยนะเขม แล้วก็จัดการจัดหนักน้องวินนี่ด้วยก็ดีจะตั้งหน้าตั้งตาเลยคริคริ

[Buppha]

ขอสะใจล่วงหน้าได้ไหม 555 เล่นมันให้หนักๆนะ สมน้ำหน้า ไอ้เหี้ยหมอก แบร่:P 

[real port]

เข้ามารอเฮียหน่อย

[herenoi]

 


รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สามสิบ



“วิน...วินมาทำอะไรตรงนี้ แล้วไอ้เขมล่ะมันหายไปไหน”
ผมเกือบสะบัดตัวเมื่อมีสัมผัสของมือใครบางคนแตะลงบนไหล่
แต่เสียงพูดที่ผมคุ้นหูทำให้ผมแค่หันกลับไปมอง

“ฉัตร...ฉัตรช่วยเขมด้วย”
ผมถลาเข้าไปเกาะแขนแข็งแรงของคนมาใหม่เขย่าแรงๆ

“เกิดอะไรขึ้น ไอ้เขมมันเป็นอะไร”
ฉัตรจับต้นแขนผมทั้งสองข้างเขย่าจนผมชักจะมึนหัว

“ฉัตร...เขม...เขมอยู่ในนั้น”
ผมชี้ตรงไปยังห้องน้ำชายที่เวลานี้ประตูปิดสนิทอยู่



“แกร๊กๆ....เขมๆ...ปึงๆ”
ฉัตรเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วไม่น่าเชื่อ
ฉัตรตรงเข้าไปบิดลูกบิดประตู บิดหมุนไปมาสองสามรอบ
เมื่อเปิดไม่ออกก็ทุบบานประตูอย่างแรงพร้อมกับตะโกนเรียกเขม

“ทำยังไงดี...ฉัตร....”
ผมเข้าไปชิดตัวฉัตร ผมเป็นห่วงทั้งเขมทั้งหมอก บอกไม่ถูกว่าห่วงใครมากกว่ากัน
แต่เรื่องที่ห่วงมันคนละเรื่อง
ผมห่วงว่าหมอกจะเจ็บต้วมากแล้วเขมจะมีความผิด
ผมรู้ว่าเขม...เรื่องต่อยตีไม่เป็นรองใคร เพียงแต่ผมยังไม่เคยเห็นกับตาตัวเอง
แต่จากสองหมัดหนักๆก็ทำให้หมอกลงไปนอนกองอยู่กับพื้นแล้ว


“วิน...วินไปคอยกันอย่าให้ใครมาเข้าห้องน้ำ บอกว่าเสียรึอะไรก็ได้”
ฉัตรทำคิ้วขมวดอย่างใช้ความคิด

“พี่คะ...ช่วยพี่เขมกับพี่หมอกด้วยนะคะ”
ผู้หญิงคนนี้เหมือนจิ้งจก ที่สามารถเปลี่ยนสีให้เข้ากับสิ่งแวดล้อม
ฉัตรมันหน้าตาหล่อทีเดียวถึงแม้จะด้อยกว่าเขมสักนิด แต่ก็สูสีกับหมอก
แถมหุ่นของฉัตรกินขาด กล้ามอกแน่นๆที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตราคาแพง
ท่อนขาแข็งแรงในกางกางยีนส์สีสนิมพอดีตัว

“แล้วนี่...ใคร”
ฉัตรชะงักอยู่กับที่เมื่ออยู่ๆก็มีสาวสวยผมยาวหุ่นเป๊ะกรากเข้ามากอดแขน

“กระแต..เป็น...เอ้อ....”
สายตาหวานเยิ้มทอดสะพานปูพรมอย่างหน้าไม่อาย

“คุณ...นี่มันอะไรกัน”
ป้าแม่บ้านของห้องน้ำประจำห้างวิ่งหน้าตื่นเข้ามาขัดจังหวะ

“ไม่มีอะไรครับป้า เพื่อนผมมันเล่นพิเรนทร์ ผมขอกุญแจหน่อยครับ”
ฉัตรล้วงกระเป๋าตังค์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลังแล้วหยิบแบงค์สีเทาสองใบ
ยื่นส่งให้หญิงวัยกลางคนในชุดพนักงานทำความสะอาดที่ทำหน้างงๆ

“ขอกุญแจครับป้า รับรองไม่มีเรื่องเดือดร้อนถึงป้าแน่นอน”
ฉัตรยัดเงินใส่มือป้าแก พร้อมกับรับกุญแจที่ป้าแกยื่นให้อย่างงงๆ




“เอ้อ...ห้องน้ำทำความสะอาดอยู่ครับ...ไปใช้...”
ผมต้องคอยมายืนกันไม่ให้คนเดินเข้ามา

“คุณคะ...ขออภัยในความไม่สะดวกนะคะ”
ป้าแม่บ้านเมื่อได้สติก็ออกมาช่วยผม

ผมหันไปพยักหน้าให้แกอย่างขอบคุณในความช่วยเหลือ
แล้วผมก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องน้ำ 
รวมเวลาที่เขมดึงตัวหมอกเข้าไปน่าจะเกือบๆสิบนาทีเห็นจะได้


“เขม....มะ...หมอก”
ภาพตรงหน้าทำให้ผมเย็นเฉียบไปทั้งตัว
เขมที่หน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธถูกฉัตรจับแขนทั้งสองข้างไพล่หลังเอาไว้
ในขณะที่เขมทั้งดิ้นรนทั้งด่ากราดออกมา
หมอกที่นอนกองจมกองเลือดของตัวเอง ไม่ผิดหรอกครับ
เพราะเขมมีเพียงแผลแตกที่หางคิ้วและมุมปากด้านซ้ายแค่นั้น
แต่หมอกนี่สิ ผมแทบจำหมอกคนเดิมไม่ได้

เลือดจากหัวคิ้วข้างหนึ่งไหลเปรอะมาถึงปลายคางมีบางส่วนหยดลงบนเสื้อ
หน้าบวมปูดแตกยับหลายแห่ง เลือดกำเดาสีเข้มไหลออกจากรูจมุกข้างหนึ่ง
โดยมีกระแตที่ประคองหมอกอยู่พยายามเช็ดออกแต่ก็ไม่หมดสักที
หน้าหมอกบวมปูด เปลือกตาข้างหนึ่งบวมจนตาปิด


“โอ๊ย...”
หมอกร้องขึ้นมาอย่างดังด้วยความเจ็บปวดเมื่อกระแตพยายามจะพยุงให้หมอกลุกขึ้น

“น้อง...อย่าขยับตัวมัน...ขาน่าจะหัก”
ฉัตรพูดเสียงเรียบ
แต่เบนสายตาไปมองด้านข้างที่มีไม้ถูพื้นหักครึ่งตกอยู่ 


“มึงปล่อยกูไอ้ฉัตร...กูจะกระทืบมัน”
เขมดิ้นไม่หยุดแต่สู้แรงยึดของฉัตรไม่ไหว อีกทั้งโดนรวบแขนไพล่หลังเอาไว้

“มึงอยากติดคุกรึไงวะ ตั้งสติหน่อยสิ แค่นี้ก็ไม่รู้จะพิการรึเปล่า”
ฉัตรไม่ได้พูดเกินจริง ผมมองเห็นแขนข้างหนึ่งของหมอกบิดเบี้ยวผิดรูป

“วะ...วิน...วินช่วยหมอกด้วย”
หมอกลืมตาข้างเดียวสีหน้าเจ็บปวด
ผมจะเดินเข้าไปแต่....

“ไม่ต้องเสอะเลยอีตุ๊ด แกมันเลว..ฮือฮือ...พี่หมอก...
มันทำให้พี่เป็นแบบนี้พี่ยังจะเรียกหามันอีกเหรอ...แล้วกระแตล่ะ”
กระแตมันชี้หน้าผม แล้วหันไปตัดพ้อหมอก
ทั้งน้ำตาที่ไหลรินออกมาอาบหน้าสวยที่ตอนนี้เลอะเลือดไปด้วย

“อ้าว...อีเหี้ยนี่...”
เขมสะบัดแขนหลุดออกมาตอนที่ฉัตรเผลอ

“ผลั่ก...โป๊ก...ว๊าย...กรี๊ด...”

เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมาก
เขมที่หลุดออกมาจากการจับยึดของฉัตร
พุ่งเข้าไปผลักกระแตที่นั่งพับเพียบประคองหมอกอยู่กับพื้น
ผลักอย่างแรงจนกระแตหงายหลัง
หัวด้านหลังตลอดจนแผ่นหลังกระแทกเข้ากับผนังห้องที่เป็นปูนหยาบอย่างแรง
และที่สำคัญ

“โอ๊ย...”

ร่างกายช่วงบนของหมอกที่พิงอกกระแตอยู่เสียหลักพลัดตกลงกระแทกพื้นไม่เบานัก
แต่มันกระทบไปถึงบาดแผลที่คาดว่าต้องมีชิ้นส่วนแตกหักอยู่

“ไอ้เขม...นั่นมันผู้หญิงนะวะ”
ฉัตรรีบเข้าไปดึงแขนเขมแล้วกระชากออกมา

“มึงไม่ได้ยินรึไง มันด่าเมียกู จะเอามันไว้ทำเหี้ยไรอีก”
เขมดิ้นพล่านจนน่ากลัวจะหลุดจากมือฉัตร

“โว๊ย...มึงไม่ห่วงเมียมึงเหรอวะ เดี๋ยวได้ติดคุกทั้งผัวทั้งเมียหรอก”
เขมชะงักกึกอยู่กับที่เหมือนสติเริ่มกลับคืนมา


“มึงสองผัวเมียรีบออกไปจากห้าง หายตัวไปเลยได้ยิ่งดี
ทางนี้กูจัดการเอง เร็วเข้าเดี๋ยวยามมา”
ฉัตรเร่ง เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่าป้าแม่บ้านจะกันคนเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

“ขอบใจมึงว่ะ...ไป...วิน”
เขมตบไหล่ฉัตรหนักๆ แล้วหันมาคว้าข้อมือผม


“ดะ...เดี๋ยว...”
ผมลังเลเมื่อเห็นสภาพหมอก หมอกคงจะ....

“แค่นี้มันไม่ตายหรอก มันเจ็บไม่ถึงครึ่งของที่มันทำกับวินหรอกนะ”
เขมบีบข้อมือผมแรงๆ

“วะ...วิน...อย่าไป...อย่าทิ้งหมอก”

ผมได้ยินเสียงแผ่วเครือของคนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนที่ผมหวังฝากชีวิตเอาไว้
ผมหันกลับไปมองภาพคนๆนั้นเป็นครั้งสุดท้าย
สภาพของคนที่โดนทำร้ายอย่างหนัก ไม่น่าเชื่อว่านี่เป็นฝีมือของคนเพียงคนเดียว
มันเหมือนโดนยำรุมสกรัมจากคนสักสี่ห้าคนทีเดียว


“หาย....หายกันแล้วนะหมอก....ไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว”

ผมสบสายตาข้างที่ยังพอลืมได้ครึ่งๆของหมอก แล้วพูดออกไปดังสุดเสียง
ผมไม่รู้ว่าแววตาหมอกเป็นอย่างไร
แต่สีหน้าเจ็บปวดและหยาดน้ำที่ไหลรินจากดวงตาทั้งสองข้างที่บวมเป่ง
บอกผมได้เป็นอย่างดีว่า....
หมอก...

เจ็บปวด ทั้งกายและใจ





“เขม....”

“......”

ผมนั่งหันหน้ามาทางคนขับ สายตาของเขมจับจ้องอยู่กับการจราจรตรงหน้า

“เขม...”

“หืม...”

เขมหันมาหาผมแวบหนึ่ง
ทำให้ผมเห็นรอยแตกที่มุมปาก และหางคิ้วด้านซ้ายชัดเจน

“”เจ็บ...เจ็บมากมั๊ย”
ผมแตะหลังมือซ้ายของเขมที่วางอยู่บนพวงมาลัยรถ
รอยแผลที่หลังมือโดยเฉพาะบริเวณข้อนิ้วมีทั้งแผลถลอกตื้นๆ แผลที่มีเลือดซิบ
ผมไม่อยากคิดเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังบานประตูห้องน้ำที่ปิดล๊อคร่วมสิบนาที

“ไม่หรอกครับ...ที่รักไม่ต้องห่วงนะครับ”
เขมหันมายิ้มให้ผม หน้าบวมๆดูเหยเก คงจะเจ็บไม่น้อยเหมือนกัน

“อื้อ....ขอบคุณนะเขม”
ผมหลบสายตาที่ดูเหินห่างนิดๆ

“เขมบอกแล้วไง....เพื่อที่รัก ไม่ว่าอะไร...เขมทำได้ทั้งนั้น”






“อูยยยย....ซี๊ด”
เสียงสูดปากเมื่อผมแตะยาทาแผลลงบนหางคิ้วซ้ายของเขม

“จะ...เจ็บมาก...มั๊ย”
ผมใจเสีย มือที่ยังถือหลอดยาสั่นน้อยๆ
ผมจึงก้มหน้าลงมองมือของตัวเอง

“เป่า...”

“ห๋า....”
ผมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าคนตรงหน้า ที่ทำหน้างอปากยื่น

“ใจร้าย....ที่รักใจร้าย”
มีค้อนควักแถมให้ผมอีก

“เอ้อ....”
ผมจะทำไงดีครับ

“เค้าเจ็บเพื่อที่รักเลยนะ แค่นี้ที่รักทำให้เค้าไม่ได้เหรอ”
คนๆนี้...น่าจะไปเรียนนิเทศน์จริงๆเลย

“เพี้ยง....หายน้า”
ผมไม่มีทางเลือกจึงเป่าลมเบาๆลงที่หางคิ้วซ้ายของคนขี้อ้อน

“ตรงนี้ด้วย...”
ปากหนายกยิ้มแล้วชี้นิ้วไปที่แผลมุมปาก



“เฮ้อ...เพี้ยง.หะ...อ๊ะ....อื้อ....”










 


ไม่ถนัดเอาเสียเลยครับ...บทบู๊เนี่ย.....

บอกแล้ว...เค้า...ชอบ...หื่นๆ(กาม)...ฮะฮะ


ขอบคุณครับผม