พิมพ์หน้านี้ - รักนาย ❤❤ มายรูมเมท....ตอนที่สี่สิบสอง...อวสาน (01/10/14) จบแล้ว..ย้ายได้เลยครับ
CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE
Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: herenoi ที่ 07-07-2014 10:23:21
-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
:m5: :m5:
สวัสดีอย่างเป็นทางการครับผม
เนื่องจากผมได้คืน USERNAME ที่ยืมใช้มาเป็นปีจากพี่ที่เคารพ
เวลานี้ได้ฤกษ์ยามที่จะมี USERNAME เป็นของตัวเองแล้วครับ
และด้วยนิยายเพิ่งเริ่มไปได้เพียงหกตอน
จึงได้แจ้งลบเรื่องจาก USERNAME เดิม เพื่อมาประเดิม USERNAME ใหม่
ขอบคุณและขอโทษที่ไม่สามารถนำคอมเม้นท์ที่ท่านเคยเม้นท์ไว้มาลงด้วยครับผม
:katai2-1: :katai2-1:
ผลงานเรื่องอื่นๆครับผม
รักจริงยิ่งกว่านิยาย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38781.msg2449994#msg2449994) จบแล้วครับ
ทาสรัก...สมัครใจ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40892.msg2613076#msg2613076) จบแล้วครับ
รักจริงยิ่งกว่านิยาย...SEASON 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2767667#msg2767667) กำลังออนแอร์ครับ
:pig4: :pig4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...INTRO
เขม...นักศึกษารูปหล่อพ่อรวย เอาแต่ใจตัวเอง ทั้งเจ้าชู้และเนื้อหอม
แต่จำนวนรูมเมทเก้าคนที่ขอย้ายออกไป
บ่งบอกถึงการเป็นคนที่อยู่ด้วยยาก
วิน...หนุ่มน้อยขี้อาย ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง ทั้งๆที่ความจริงแล้ว
เขาหน้าตาน่ารัก มีรอยยิ้มสว่างไสว ใครๆก็อยากเป็นเพื่อน อยากรู้จัก
การที่โอนย้ายหน่วยกิตมาเรียนที่นี่ เพราะวินถูกชายคนรักหักหลัง
วินเป็นเกย์ ทำให้เขากลัวว่าเขมจะรังเกียจรูมเมทแบบเขา
แต่แค่อาทิตย์เดียวของการเป็นรูมเมท ก็เกิดเหตุการณ์ขึ้นมากมาย
สารบัญครับ
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่หนึ่ง สอง และสาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42863.msg2755388#msg2755388)
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สี่ และห้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42863.msg2755398#msg2755398)
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่หก (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42863.msg2755401#msg2755401)
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่เจ็ด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42863.msg2755411#msg2755411)
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่แปด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42863.msg2756307#msg2756307)
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่เก้า (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42863.msg2756537#msg2756537)
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42863.msg2757312#msg2757312)
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบเอ็ด (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42863.msg2759138#msg2759138)
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบสอง (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42863.msg2762759#msg2762759)
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบสาม (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42863.msg2763708#msg2763708)
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบสี่ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=42863.msg2767642#msg2767642)
:n1: :n1:
-
มีไหนอ่า
-
:pig2: :pig2:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่หนึ่ง
“แม่ครับ....เดือนนี้รายจ่ายเยอะมากอ่ะครับ เขมต้องเลี้ยงน้องรหัส
อุปกรณ์การเรียนที่ต้องใช้ก็เยอะขึ้น แต่ละอย่างก็แพงๆทั้งนั้น
แล้วกิจกรรมภาคบังคับก็ดันผุดขึ้นมาอีกมากมาย เดือนนี้เขมขอเงินเพิ่มนะครับ”
“ได้สิ แกจะเอาเงินเพิ่มเท่าไหร่ก็บอกมา เดี๋ยวแม่โอนเข้าบัญชีให้”
แม่ผมไม่มีขัดสักคำ
“พ่อครับ...มือถือเขมมันเอ้าท์แล้วครับ ฟังก์ชั่นลูกเล่นก็จิ๊บๆ
วันก่อนเขมเผลอทำหล่น หน้าจอมันมีรอยด้วยครับ ใช้แล้วน่าอายนะพ่อ”
“เออๆ..อยากได้รุ่นไหนแกไปรูดบัตรได้เลย”
พ่อผมก็ไม่น้อยหน้าแม่
“แม่ครับ...นาฬิกาเรือนที่ใส่อยู่มันหนักข้อมือจังครับ
เขมเห็นโฆษณาโรเลกซ์สปอร์ตตัวใหม่เบาหวิว น่าใส่จังเลยครับ
วันก่อนเขมไปดูที่พารากอน มันเป็นลิมิเตทต้องรีบจองด้วยนะครับแม่”
“พ่อครับ...เขมอยากได้เข็มขัดหลุยส์ซีซั่นซัมเมอร์นี้จัง
เนี่ยเส้นที่ใส่อยู่มันถลอกแล้วครับ ลายก็เริ่มซีดๆ ดูเก่าๆ เสียบุคลิกหมดเลยครับ”
“บลาๆๆๆๆๆ....”
ไม่ว่าจะขออะไร ผมก็ไม่เคยถูกปฏิเสธ
พ่อกับแม่สารพัดจะจัดหามาให้ โดยไม่ปริปากบ่นสักคำ
ยกเว้น.....
“แม่ครับ พ่อครับ ซื้อคอนโดนะครับ หอพักของมหาวิทยาลัยมันอึดอัดชะมัด
ห้องเล็กกว่าห้องน้ำที่บ้านอีกอ่ะ แล้วรูมเมทก็กรนเสียงดัง
เขมนอนหลับไม่สนิทสักคืน”
“ไม่”
“ไม่”
:angry2: :angry2:
ทำไมนะ...ไม่ว่าจะยกเหตุผลร้อยแปดมาอ้าง
ก็ไม่เคยทำให้พ่อกับแม่ใจอ่อนได้เลยครับ
ไม่ใช่ว่าพวกท่านไม่มีเงินซื้อให้ผมนะครับ
“แกก็ไปพักที่บ้านแม่แกสิ ไม่เห็นจะยาก รถราพ่อก็ซื้อให้แล้ว
รึแกจะเปลี่ยนคันใหม่”
พ่อผมเป็นคนแรกเลยที่ไม่เห็นด้วยกับการซื้อคอนโด
ผมขอมาตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยตอนปีหนึ่ง
แทนที่จะซื้อคอนโดพ่อกลับถอยรถใหม่ป้ายแดงมาให้ผมแทน
ราคาก็ไม่เบา เกือบๆจะเท่าคอนโดหรูๆใจกลางกรุงสักห้อง
“เอามั๊ยเขม...มาพักที่บ้านแล้วแม่จะถอยรถใหม่ให้แก”
“ไม่...ผมไม่ไป...ผมจะอยู่หอพักมหาวิทยาลัย”
“ก็แค่นั้น รู้ว่าไม่ได้ก็ยังไม่เลิกตอแย จริงมั๊ยคะคุณ”
“นั่นน่ะสิ จะขอให้พ่อกับแม่ใจอ่อนซื้อคอนโดให้น่ะ
ไม่มีทางหรอกไอ้เขมเอ๊ย”
“พ่อ...แม่...ทีงี้ล่ะความเห็นตรงกันขึ้นมาเลยนะครับ
ถ้าเห็นตรงกันทุกเรื่องก็ดีสิครับ”
“เขม...พ่อเสียใจ ขอโทษนะลูก”
“แม่ด้วยจ๊ะลูก อย่าโกรธพ่อกับแม่เลยนะ”
เริ่มเดากันได้แล้วใช่มั๊ยล่ะครับ
คืองี้ครับ
ผม...นายเขมชาติ เป็นลูกชายคนเดียวของพ่อกับแม่
ที่ท่านทั้งสองทั้งรักและตามใจผมมาก
เพื่อชดเชยความรู้สึกผิดในใจของท่าน ที่หย่าร้างกัน
ผมไม่ได้คิดอะไรมากนักหรอกครับ ในเมื่อมันแก้ไขไม่ได้แล้ว
อีกอย่างปีนี้ผมก็อายุ21ปีแล้ว เรียนมหาวิทยาลัยปีสาม
พ่อกับแม่ต่างคนก็ต่างมีครอบครัวใหม่
พ่อเลี้ยงกับแม่เลี้ยงของผม...งงป่ะ
ทั้งสองคนนี้ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกันนะครับ
ทั้งสองคนพ่อใหม่กับแม่ใหม่(ต่างกันรึไง) ทั้งคู่เป็นคนดีครับ
แต่ผม...ไม่อยากเข้าไปอยู่ในบ้านของแม่กับพ่อเลี้ยง
ส่วนพ่อผมท่านได้ย้ายไปทำกิจการส่งออกอยู่ที่อังกฤษหลังหย่าร้างกับแม่ผม
ใครว่าคนที่เลิกกันแล้วจะเกลียดไม่มองหน้ากัน สาวไส้ประจานกัน
สำหรับพ่อกับแม่ของผม...ไม่ใช่ครับ
ความรักความหลงถึงแม้จะจืดจางจนแทบจะหมดไปตามกาลเวลา
แต่ความผูกพันมันมัดพวกเราสามคนไว้ด้วยกันเสมอครับ
มัดไว้จะตึงหรือจะหย่อนก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์
การที่พวกท่านตามใจผม...ก็คือ....หย่อน
แต่การที่ไม่ตามใจผมเรื่องซื้อคอนโด...ก็คือ....ตึง
มันต้องมีเหตุผลสิครับว่ามั๊ย
ถ้าซื้อคอนโดให้ผม ผลเสียที่ประเมินออกมาหลักๆก็ตามนี้เลยครับ
ข้อแรก ผมเรียนไม่จบแน่นอน
การต้องอยู่ในหอพักของมหาวิทยาลัยจะเป็นวิธีที่
ทำให้ผมจำต้องไปเรียนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ถ้าอยู่คอนโดเป็นได้ปาร์ตี้โต้รุ่งไม่เลิกรา
ข้อสอง ผมคงต้องพลาดพลั้งมีหลานมาให้พ่อแม่หลายต่อหลายคน
หรือไม่ก็อาจจะเกิดศึกชิงนายขึ้นที่คอนโด
นั่นก็แปลว่าผม..ทั่วถึง(มั๊ง)
ข้อสาม ผมอาจเสียผู้เสียคนจากอบายมุขทั้งหลาย
นอกจากมีรูปทรัพย์ ทรัพย์สมบัติ ผมยังเป็นคนเฮไหนเฮนั่น
สรุป...
ผมขออะไรก็ได้ทุกอย่าง ไฟเขียวตลอด
ยกเว้น...
การซื้อคอนโด หรือถึงจะเป็นการเช่าก็ไม่ได้
มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมเต็มกลั้นกับรูมเมท
แล้วแอบมาเช่าคอนโดใกล้มหาวิทยาลัย
ไม่ถึงสองอาทิตย์ ผมต้องรีบบอกคืนยกเลิกการเช่าคอนโด
ก็พอพ่อกับแม่รู้เรื่อง บัตรเครดิต รถยนต์ ถูกยึดคืนหมดเลยครับ
โธ่...ตัดเส้นเลือดใหญ่ที่หล่อเลี้ยงร่างกาย
แล้วผมจะอยู่ได้ยังไงล่ะครับ
แล้วเพื่อนฝูงถูกคอสนิทสนมรู้ใจไม่มีบ้างรึไง
จะถามแบบนี้ใช่ไหมล่ะครับ
ไอ้มีมันก็มี แต่พวกมันก็จับคู่ดูโอกันไปหมดแล้วสิครับ
ไอ้ผมก็ชะล่าใจคิดว่าจะได้นอนคอนโด ที่ไหนได้เหมือนโดนเตะโด่งลงมา
ผมมันตัวเศษส่วนเกินในกลุ่มเลยต้องมาหารูมเมทเอาข้างหน้า
แต่ละคน อย่าให้พูดถึงเลยครับเป็นอดีตไปหมดแล้วทั้งเก้าคน
อ่ะๆ...เม้าท์ให้ฟังกันบ้างพอขำๆก็ได้ครับ
บางคน...นอนกรน...เหมือนมีโรงสีโรงเลื่อยโรงโม่หินอยู่ในห้อง
บางคน...สกปรก...ข้าวของกองสุม โดยเฉพาะเสื้อผ้า ถุงเท้ารองเท้าเหม็นๆ
บางคน...เพ้อเจ้อ พูดมาก ไร้สาระ เจื้อยแจ้วได้ตลอดวัน
บางคน...เงียบเหมือนอมอะไรเอาไว้ กว่าจะพูดจะจามาแต่ละทีก็นานหลายวัน
บางคน....ไม่เกรงใจ หยิบฉวยข้าวของผมไปใช้โดยไม่ได้ขอ
ก็ไม่ได้หวงครับ แต่บางทีมันก็มากไป
โอย...จาระไนไม่หมดหรอกครับ
เอาเป็นว่าตอนนี้ผมกำลังจะได้รูมเมทคนใหม่ คนที่สิบแล้วครับ
ถ้าพระเจ้าเมตตาเห็นใจไอ้เขม
ช่วยส่งรูมเมทดีๆมาสักคนเถอะครับ
ขอแจ่มๆหน่อยเหอะ
ไอ้เขมจะได้ไม่ต้องโดนคนเขานินทาว่า
“ไม่มีใครอยู่กับนายเขมชาติได้”
:katai1: :katai1:
******************************************************************************************
:pig4: :pig4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สอง
“วิน...วิน ถึงแล้วลูก”
“คะ...ครับ”
ผมหยุดความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองลงเมื่อได้ยินเสียงเรียกของพ่อ
ทั้งพ่อละแม่ต่างก็ส่งสายตามองมาด้วยความกังวลใจ
“โห...น่าอยู่จังครับ”
ถึงเวลาที่ผมจะต้องไม่เอาอารมณ์ความรู้สึกส่วนตัวของผม
มาทำให้พวกท่านต้องไม่สบายใจตามผมไปด้วย
“วินแน่ใจนะลูก”
แม่ก็ยังเป็นแม่ที่ห่วงใยและหวังดีต่อผมมาตลอด
แล้วทำไมผมจึงต้องให้ความสำคัญกับคนที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวผมด้วยล่ะ
“ครับแม่”
ผมยิ้มให้พวกท่าน
ยิ้มให้แก่คนที่พร้อมจะอ้าแขนรับทุกความผิดพลาดของผม
ผม...นายวีรชาติหรือที่คนรอบข้างเรียกผมกันง่ายๆสั้นๆว่า....วิน
ผมโอนย้ายหน่วยกิตมาจากมหาวิทยาลัยเดิมที่เรียนอยู่..ที่เชียงใหม่บ้านเกิด
ทั้งๆที่ผมเรียนปีสามแล้ว
ถ้าไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายผมคงไม่ทำแบบนี้หรอกครับ
แล้วพ่อกับแม่ของผมท่านก็คงไม่ยอมให้ผมย้ายมาเหมือนกัน
แต่มันมีเรื่องและเรื่องมันก็ยาว
เอาเป็นสรุปสั้นๆว่า “ผมอกหัก”
แฟนของผม ที่เราคบกัน รักกันมากมาตั้งแต่ม.ปลาย ปันใจไปให้หญิงอื่น
ครับ...ผมเป็นเกย์
แฟนคนแรกและคนเดียวของผมเป็นผู้ชายครับ
พ่อกับแม่และพี่ชายผม
รับรู้รับสภาพตัวตนของผมมานานแล้ว
โชคดีก็ยังมีอยู่บนความโชคร้ายครับ
คนในครอบครัวรักผมในสิ่งที่ผมเป็น
มากกว่าที่จะรักผมในแบบที่สังคมทั่วไปอยากให้เป็น
ผมซึมเศร้าอยู่นานนับเดือน หดหู่อยู่กับความผิดหวัง
กินไม่ได้นอนไม่หลับ แทบไม่เป็นผู้เป็นคน
ยังดีที่เป็นช่วงปิดเทอม
ดังนั้นจึงมีแค่เพียงครอบครัวและเพื่อนสนิทของผมสองสามคนที่รู้เรื่อง
ผมจมอยู่ในความทุกข์ นานจนพ่อกับแม่ต้องพาผมเข้าพบจิตแพทย์
“ต้องให้วินออกจากสิ่งแวดล้อมเดิมๆ ที่จะกระตุ้นเตือนให้คิดถึงเรื่องนั้น”
ลุงหมอที่เป็นจิตแพทย์และคุ้นเคยกับครอบครัวเราดี
ท่านให้คำแนะนำ
นั่นจึงเป็นเหตุผลที่พวกเรามายืนอยู่หน้าหอพักของมหาวิทยาลัยแห่งนี้
พร้อมกับข้าวของของผม
:ling2: :ling2:
“สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่ แตงเป็นคนดูแลหอพักที่นี่ค่ะ
แล้วนี่น้อง...”
“ผมวิน...วีรชาติครับพี่..เอ้อ...พี่แตง”
พี่ผู้หญิงวัยไล่เลี่ยกับแม่ผมออกมาต้อนรับอย่างอบอุ่น
เธอมีรอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกว่า
ที่หอพักแห่งนี้คงจะไม่เลวร้ายหรอกนะ
“สวัสดีค่ะคุณแตง พี่ฝากน้องวินด้วยนะคะ
ใจจริงที่บ้านก็ไม่อยากให้น้องย้ายมาเลยค่ะ”
แม่ผมยิ้มให้เธอ ส่วนพ่อก็อมยิ้มน้อยๆ
“โชคดีนะคะเนี่ย ที่ย้ายมากะทันหันแล้วบังเอิญมีห้องว่างพอดี
คนเก่าเพิ่งย้ายออกไปเมื่อสองวันก่อนค่ะ”
หอพักของมหาวิทยาลัยมักจะเต็มตลอดครับ
ก็ทั้งราคาถูกและสะดวก เดินไปเรียนยังได้เลยครับ
แต่ในขณะเดียวกันกฎระเบียบก็มากมาย
จังหวะที่ผมแจ้งขอย้ายเข้ามา พอดีกับมีคนย้ายออก
ไม่งั้นมันคงจะวุ่นวายยุ่งยากไม่น้อยในการจะหาหอนอก
ที่นี่มันกรุงเทพนะครับ
ส่วนที่ผมจากมา จังหวัดบ้านเกิดนั่นแหละครับ...เชียงใหม่
ตอนเรียนที่เชียงใหม่ถึงจะอยู่หอพักของมหาวิทยาลัยก็จริง
แต่ก็กลับบ้านได้ทุกเมื่อที่ผมต้องการ
ผมใจหายเมื่อถึงเวลาต้องจากกัน
ผมไม่เคยจากพ่อแม่ จากเชียงใหม่
ตั้งแต่เล็กจนโต ผมก็อยู่กับพวกท่าน เรียนโรงเรียนใกล้บ้าน
และเรียนต่อในมหาวิทยาลัย...ที่ไม่ไกลนัก
มีบ้างบางช่วงที่สนุกติดเพื่อน ติด..หมอก
หมอก....อดีตที่ผมไม่อยากพูดและไม่อยากคิดถึง
ผมอยากจะฝังความทรงจำเหล่านั้นลงไปลึกๆ
“อ้าว...น้องเขมมาพอดี น้องเขมมานี่หน่อยค่ะ”
ขณะที่ผมปาดน้ำตาที่หางตาทิ้งเร็วๆ
ก็เห็นผู้ชายตัวสูงๆในชุดนักศึกษาเดินผ่านมา
“มีไรครับพี่แตง แล้วนี่อะไรครับ มาผิดหอเหรอครับ
หอหญิงอยู่เลยเข้าไปด้านในนะครับ..น้อง”
เขา...เขาพูดแบบนี้ได้ยังไง
โดยที่สีหน้าท่าทางดูบริสุทธิ์ใจ ไม่มีวี่แววของการล้อเลียน
“ฮะ ฮะ น้องเขมเข้าใจผิดไปแล้วล่ะ
ตอนแรกพี่แตงก็คิดว่าน้องวินเป็นทอม
ดีนะคะที่โทรติดต่อมาก่อน ไม่งั้นพี่คงบอกให้ไปหอหญิงแล้วเหมือนกัน”
ทุกคนขำแม้แต่พ่อกับแม่ของผม แต่ผมไม่ขำสักนิด
ถึงแม้ผมรู้ตัวเองดีว่า...
รูปร่างหน้าตาของผมมักจะชวนให้คนเข้าใจผิดก็เถอะ
แต่มานินทากันระยะเผาขนแบบนี้ รับไม่ได้ครับ
“อย่าหน้างอสิจ๊ะวิน ลูกต้องทำตัวเป็นมิตรกับทุกคนนะ
ทำแบบนี้แม่ยิ่งเป็นห่วง เริ่มต้นใหม่ก็ขอให้ยิ้มสู้นะวิน”
แม่กระซิบข้างหูผมในจังหวะที่ไม่มีใครสนใจ
“ครับแม่ วินขอโทษ”
ในความหมายของคำขอโทษ
แม่รู้ว่ามันมีความหมายมากกว่านี้
มันหมายถึงการขอโทษในทุกเรื่อง
ที่ทำให้พวกท่านทุกข์ใจโดยที่มีสาเหตุมาจากผม
“คุณพ่อคุณแม่...น้องวินคะ นี่น้องเขมรูมเมทของน้องค่ะ
แหมบังเอิญจัง งั้นพี่แตงยกหน้าที่ให้คำแนะนำกฎระเบียบหอพัก
ให้น้องเขมเลยนะคะ อยู่ด้วยกันจะได้ราบรื่น ไม่มี..ปัญหาอีก”
ประโยคท้ายๆพี่แตงแกออกเสียงเน้นๆแปลกๆ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
********************************************************************
“พ่อกับแม่กลับก่อนนะวิน อยู่ทางนี้ลูกต้องเข้มแข็งดูแลตัวเองให้ดี”
พ่อลูบหัวผมเบาๆ ตอนที่ผมเดินมาส่งพวกท่านที่รถ
“ครับพ่อ”
ผมพยักหน้าแล้วก้มหน้าลงซ่อนน้ำตาที่มันกำลังจะไหลออกมา
ผมจะต้องไม่ให้พวกท่านเห็นน้ำตาของผมอีก
แม่ดึงผมเข้าไปกอด แล้วลูบหลังผมแรงๆ
ก่อนจะผละออกไป
“วิน...จำไว้นะลูก ทุกคนมีเวลาสามวัน
เมื่อวานนี้ วันนี้ และพรุ่งนี้ วินอยากให้วันพรุ่งนี้ของลูกเป็นยังไง
วินคนเก่งของแม่คงรู้นะลูก ว่าวินต้องทำยังไงกับวันนี้”
ผมยิ้มให้พ่อกับแม่ แล้วกราบท่านที่อก
“พ่อครับ แม่ครับ วินจะเริ่มต้นใหม่ เป็นคนใหม่ที่นี่ครับ”
:ruready :ruready
“อะแฮ้ม..มีอะไรให้ผมช่วยยกอีกมั๊ยครับ”
คนเขากำลังอินกับความรักในครอบครัว
ไอ้คนข้างหลังผม มันตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
แล้วมันได้ยินได้เห็นอะไรไปบ้างเนี่ย
“อ้อ...หนู...เขม ใช่มั๊ยลูก”
แม่ผมถามพร้อมกับยิ้มให้อย่างเอ็นดู
“ครับคุณน้า”
ก็ดูสุภาพอ่อนน้อมดี
ยกเว้นสายตาล้อเลียนที่มองมาทางผม
“เรียกพ่อกับแม่เถอะจ๊ะ เพื่อนวินก็เรียกแม่กันทั้งนั้น”
ต่างจังหวัดเรามักจะเรียกกันแบบนี้แหละครับ
พ่อแม่เพื่อนก็เรียกขานกันในความหมายเดียวกับพ่อแม่เรา
“ครับแม่..พ่อครับแม่ครับ มีอะไรให้ลูกคนนี้ช่วยบ้างครับ”
อะไรฟ๊ะ..หน้าทนชะมัดเลยผู้ชายคนนี้ ไม่กระดากปากสักนิด
“ของขนไปหมดแล้วลูก..เขม เหลือแต่ไอ้หล้านี่แหละ”
พ่อผมตบไหล่...มัน..เบาๆ
“ไอ้หล้า..ใครครับ...อ้อ...ฮะ ฮะ...ผมรู้แล้วครับ
ไอ้หล้า...วิน ฮะ ฮะ”
มันชี้หน้าผมแล้วหัวเราะไม่ยั้ง
“เขมเนี่ยเป็นคนอารมณ์ดีนะพ่อ ดีล่ะแม่จะได้ไม่ห่วงวิน
ยังไงลูกทั้งสองคนอยู่ด้วยกันก็รักกันนะลูก
หนักนิดเบาหน่อยก็ต้องให้อภัยกัน มีอะไรไม่ชอบใจก็อย่าเก็บเอาไว้
เปิดอกพูดคุยกันนะลูก เรื่องเล็กจะได้ไม่กลายเป็นเรื่องใหญ่”
แล้วทำไมผมกับมันต้องยกมือไหว้พ่อกับแม่พร้อมเพรียงกัน
มัน..มันเหมือน...กับว่า
พวกท่านกำลังจะ
“ส่งตัวผม......เข้า.....หอ”
อ๊ากกกกกกกกกก
:katai1: :katai1:
*********************************************************************************************
:L2: :L2:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สาม
“เคร้ง...”
“ให้กูกินข้าวให้เสร็จก่อนได้มั๊ยวะ
พวกมึงมานั่งจ้องหน้ากันแบบนี้กูกินไม่ลงนะโว๊ย”
ผมทั้งหิวทั้งเหนื่อย และตอนนี้...หงุดหงิดครับ
ก็กว่าจะช่วยไอ้หล้า...ก็..วิน นั่นล่ะครับ
ผมช่วยมันขนของที่ไม่รู้ว่าจะขนมาทำไมมากมาย
น้องๆย้ายบ้านเลยครับ
แล้วมันก็นะ ทำไรก็ไม่เป็น
ทั้งปูเตียงจัดเสื้อผ้าเข้าตู้ ข้าวของที่กองสุม
อย่างไม่รู้จะวางไว้ที่ไหน
เดือดร้อนผมที่ต้องทั้งปูเตียง จัดเสื้อผ้าเข้าตู้
เรียงหนังสือ ของใช้จิปาถะให้เข้าที่
โอย...หลังผมแทบหัก
คนอย่างผมถึงแม้พ่อแม่จะสปอยด้านเงินทอง
แต่การดูแลตัวเองก็ได้รับการอบรมบ่มเพาะมาไม่น้อย
ไอ้ครั้นมาเห็นหน้าหวานๆเศร้าๆของรูมเมท
เอวบางร่างน้อยยังกะผู้หญิง
จะใจจืดใจดำไม่ดูไม่แล ผมก็ทำไม่ได้
วิน...มันดูน่ารักดีครับ เงียบๆ
แต่ที่ผมเซ็งก็ข้าวของเกินจำเป็น
ที่ตอนนี้มันกินพื้นที่มากเกินจนล้นมาทางฝั่งของผม
ฮ่วย...นาฬิกาติดผนังมันยังขนมา
ก็ไม่แปลกหรอกครับ
ถ้าไม่ใช่นาฬิกากุ๊กกู...
ที่มันจะมีนกโผล่ออกมาจุ๊กกรู้ทุกขั่วโมง
ภาพถ่ายในกรอบแขวนผนังขนาดน้องๆฟิวเจอร์บอร์ด
ภาพที่ถ่ายออกมานับร้อยใบ แล้วตัดมาแปะได้อย่างลงตัว
คนในภาพมีคนสี่คน หลากหลายอิริยาบถ
แต่คนที่โดดเด่นกว่าใครเพื่อน...
แน่นอน..จะเป็นใครไปไม่ได้
นอกจาก...รูมเมทของผม
ข้อความใต้ภาพล่างสุด..
“สู้ๆนะ...วินนี่”
“จะคิดถึงวินนี่ตลอดไป”
“รักนะ...จูบุ๊ๆ”
สาบานว่าเพื่อนผู้ชายเขาเขียนให้กัน
ถ้าผมไม่เห็นเพื่อนมันในรูปที่เป็นผู้ชายทั้งสามคน
ก็ต้องคิดว่าสาวๆเขียนอำลาอาลัยกัน
วิน...วินนี่...น่ารักหว่ะ...”
:hao6: :hao6:
“ว่าไงไอ้เขม มึงริอ่านพาผู้หญิงขึ้นห้องกลางวันแสกๆ
อย่าคิดว่าจะรอดหูรอดตาพวกกูไปได้นะมึง”
ไอ้คนพูดมันชื่อ “โซล”ครับ สูงยาวเข่าดี
ตัวพอๆกับผม แต่หน้าตาด้อยกว่าผม
“เชี้ยแล้วมึง..ไอ้เขม
นี่ถ้าหลินแฟนมึงรู้เข้า งิ้วได้ออกโรงแน่”
ไอ้ปากปีจอนี่ “ไอ้โอม”ครับ
หน้าตาโอเค แต่เจ้าเนื้อไปหน่อย
“พวกมึงก็ให้มันกินให้อิ่มก่อนสิวะ ค่อยซัก”
อืมมมม “ไอ้รุจน์” พูดจาเข้าหูกูดี ไอ้นี่มันเป็นเกย์รับ
ถึงจะเป็นเกย์คนเดียวในกลุ่ม แต่มันเป็นคนดีครับ
พวกผมก็ไม่ได้รังเกียจอะไรมัน
ตราบใดที่มันไม่จับพวกผมทำผัว
“เดี๋ยวพอมันแดกเสร็จ
กูนี่แหละจะล้วงความลับตับแตกของมันเอง”
ไอ้นี่มันเชือดนิ่มๆ มันชื่อ“ไอ้ฉัตร”ครับ
พวกผมมีด้วยกันห้าคน
ผมกับรุจน์ มาจากโรงเรียนเดียวกัน
ที่เหลืออีกสามคน
มาสนิทกันที่มหาวิทยาลัยนี่ล่ะครับ
รุจน์ หน้าตาจัดว่าหล่อ ตาหวานเยิ้ม แต่ตัวมันเล็ก
ถึงจะไม่เล็กไม่บางเท่ารูมเมทของผมก็เถอะ
โซล รูปร่างสูสีกับผม ที่มั่นใจว่าหุ่นดีกว่าใครในสามโลก
หกแพคยังไงยังงั้น
แต่หน้าตายังต้องปรับปรุงอีกประมาณหนึ่ง
ถึงจะจัดว่าหล่อเท่าผมได้
โอม มีดีที่คารม หากไม่เตี้ยไปนิด
อวบไปหน่อยนี่ สาวๆน่าจะตรึม
สุดท้าย ฉัตร มันหล่อเลว โหดๆนิ่งๆ
แต่ถ้ามีเรื่องนี่มันออกหน้าคนแรกครับ
จะให้จัดลำดับความหล่อเหรอครับ
ผม.....เอบวก
ฉัตร....เอ
รุจน์...บีบวก
โอม...บี
โซล...บีลบ
ในที่นี้ ระดับหรือเลเวล ผมใช้น้าเดช เป็นมีนนะครับ
มีนคือ...บี
เพราะฉะนั้น คุณมโนเอาเถอะว่า
พวกผม...เนื้อหอมขนาดไหน
ส่วนความสูง
ผมกับโซล เสมอกันที่ 185
ฉัตรลดลงมา2ขีด อยู่ที่183 แต่ล่ำกว่าใคร
โอม 180 ส่วนรุจน์ 175
ถ้าให้เดา วินไม่น่าจะถึง170
คงขาดไปสักเซ็นสองเซ็นครับ
****************************************************************************************
“กูอิ่มล่ะ เชี้ยจ้องกูซะ...แดกไม่ลง”
ผมรวบช้อน หลังจากซัดข้าวผัดไปหนึ่ง
ก๋วยเตี๋ยวหนึ่ง โค๊กอีกขวดจนเรียบวุธ
“กล้าพูดนะมึง เกลี้ยงซะขนาดนั้น”
รุจน์มันค้อนผม
ต่อหน้าคนอื่นมันไม่แสดงออกนะครับ
แต่อยู่กับพวกผมมันดูเป็นตัวของตัวเอง
แต่ก็ไม่ได้สาวแตก
“เอาล่ะ ได้เวลา มึงตอบคำถามกูได้แล้ว เล่นองค์นักนะมึง”
โซลมันตัดบท
“ตามสบาย..เชิญ”
แล้วรายการยี่สิบคำถามก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ
โซล....“มึงพาผู้หญิงขึ้นหอ”
ผม.... “เปล่า”
โซล.... “วันนี้ตอนบ่ายสอง มึงอยู่ที่หอ”
ผม.... “ใช่”
โซล... “มึงพาคนขึ้นหอ”
ผม....”ใช่”
“แล้วมึงว่าไม่ได้พาผู้หญิงขึ้นหอ แต่พาคนขึ้น
ตกลงมันยังไงกันแน่วะ อย่าอมพะนำสิมึง
กูอยากรู้จนตัวสั่นแล้ว”
ไอ้โอมทำท่าตัวสั่น แต่หน้ามันไม่อินไปด้วย
“เฮ้อ...กูพาคนขึ้นหอจริง แต่ไม่ใช่ผู้หญิง
มันเป็นรูมเมทคนใหม่ของกู เก๊ทป่ะ พวกมึง”
ผมคิดว่าครอบคลุมแล้วนะ ยังไม่วาย
“ไม่จริง ใครๆที่เห็นก็ว่าคนที่มึงพาขึ้นห้อง
เป็นผู้หญิงหน้าหวานๆ ตัวบางๆ”
รุจน์มันไม่ลดละ
“มึงกล้าพาผู้หญิงมากินตับบนห้องเลยเหรอวะ”
ฉัตรที่มันนิ่งฟังมาตลอด เลิกคิ้วถามผมกวนๆ
:m12: :m12:
“วิน...รูมเมทคนใหม่กูจริงๆโว๊ยยยย
ตอนแรกกูก็คิดว่าเป็นผู้หญิง
กูยังแซวว่ามาผิดหอแล้วด้วยซ้ำ”
ถึงผมไม่ใช่คนที่จะโกหกอะไรบ่อยๆ
แต่พวกมันก็ไม่เชื่อถือคำพูดผม
หลังกินข้าวที่ร้านตามสั่งหน้ามหาวิทยาลัยเสร็จ
ผมจำต้องพามันไปพิสูจน์ความจริงที่ห้อง
***************************************************************************
“อยู่เปล่าวะ ปิดไฟมืดเลย”
โอมมันเข้าไปคนแรก แล้ว..
“แชะ”
หลอดไฟส่องสว่างทั่วห้อง
แต่ทุกสายตาจับจ้องไปที่จุดเดียว
บนเตียงของรูมเมทผม
“อ๊ะ...พวก..พวกนายเป็นใคร”
อุต๊ะ...พระเจ้าโจ๊ก...นี่มันนางฟ้าตกสวรรค์รึไงฟ๊ะ
ผมจะบรรยายให้คุณเห็นภาพวินตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยครับ
ผมนิ่มพลิ้วสีน้ำตาลอ่อนยุ่งเหยิง
บางส่วนรุ่ยมาปิดหน้าเล็กน้อย
ปลายผมระดับระต้นคอ ส่งให้ใบหน้าสวยหวาน
ตากลมโตมีแววตระหนกคล้ายลูกกวางน้อยหลงทาง
จมูกแหลมเล็กเหมาะเจาะ
ปากบางแดงสั่นระริกคล้ายหวาดกลัว
สองมือกอด..กอด...หมีพูห์ตัวเหลืองแนบอก
แขนเรียวงามสีอ่อนลออตัดกับสีของตุ๊กตา
ต้นขาเรียวที่โผล่พ้นกางเกงขาสั้นตัวจิ๋วนวลเนียน
เฮ๊ย...ยังกะนางแบบถ่ายนู๊ด
โดยมีตุ๊กตาปิดอยู่เพียงตัวเดียว
วะ...เสื้อเชิ๊ตสีชมพูอ่อนกับกางเกงยีนส์สี่ส่วนสีขาว
ถอดกองอยู่หน้าเตียง
“พวกเราเป็นเพื่อนของไอ้เขมมันครับ คุณ...”
ฉัตรมันไวกว่าใครเพื่อน
มันขยับเดินเข้าไปใกล้เตียงอีกนิด
“เอ้อ..ผม..ผมชื่อ..วิน”
วินวางตุ๊กตาในอ้อมกอดลง
พลางวาดขาทั้งสองข้างอย่างน่าหวาดเสียวลงที่พื้นข้างเตียง
เสื้อกล้ามสีขาวเนื้อบางที่ใส่อยู่
มันไม่ต่างกับการไม่ใส่ แขนคอเว้าลึก
แถมชายเสื้อลงมาปิดกางเกงขาสั้นตัวจ้อย
ไอ้ฉัตรกลืนน้ำลายเสียงดัง
จนพวกผมหันไปมองหน้ามัน
“วิน...ไปแต่งตัว”
เสียงผมมันห้วน
ทั้งๆที่ผมก็พูดในระดับโทนเสียงปกติของผม
“จะ..จะพาเราไปไหน”
วูบหนึ่งผมเห็นความดีใจในแววตาของวิน
“เอ่อ....ไป...ไปกินข้าว...กูหิว”
ผมตะกุกตะกักทำไมวะ
ไอ้สี่ตัวนั่นมันก็จ้องหน้าผมอีก
***************************************************************
“อร่อยจัง...พวกนายทำไมไม่กินกันล่ะหิวไม่ใช่เหรอ”
วินเงยหน้ามาจากจานข้าวด้วยรอยยิ้มใสๆ
“กินๆ พวกมึงกินดิวะ”
ผมขยิบตาให้พวกมัน
“กูอิ่มจนจะอ๊วก”
ไอ้โอมกระซิบข้างหูผม
“วินย้ายมาจากไหนเหรอ”
รุจน์ที่นั่งข้างๆวินหันไปชวนคุย
“งั่มๆ...เราย้ายมาจากเชียงใหม่น่ะ”
มันบอกผมแล้วว่าปีสามเหมือนกัน
แต่ถ้าจะบอกว่าเป็นเฟรชชี่ก็น่าเชื่ออยู่ครับ
“ถึงว่าหน้าสวย...เอ๊ย..หน้า..เอ๊ย...ตัวขาวจัง”
โซลมึงจะตะกุกตะกักเพื่อ
นั่นมันผู้ชายนะโว๊ย
มีทุกๆอย่างเหมือนกูกับมึง
แค่หน้าหวาน ตัวบาง
ผิวเนียน ผมนุ่ม ตัวหอม
ก็แค่นั้นเอง
จะหวั่นไหวทำไมวะ
:m29: :m29:
-
:กอด1: :กอด1:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สี่
“วิน...ทำไมนายย้ายมาเรียนที่นี่ล่ะ”
ถามออกไปแล้วผมก็อยากจะตบปากของตัวเอง
เมื่อหน้าหวานๆของวินสลดลงอย่างเห็นได้ชัด
แววตาปวดร้าวฉายออกมาให้เห็น
“เอ่อ....”
วินกัดริมฝีปากล่างอย่างขบคิดและสับสน
...เซ็กซี่...อ่า..
มันใช่เวลาคิดแบบนั้นมั๊ย...ไอ้เขม เสื่อมจริงๆกู
“ไม่..ไม่เป็นไร กูไม่อยากรู้ล่ะ
ไปกินไอติมกันต่อดีกว่าว่ะ
เนี่ย...กูยังไม่ค่อยอิ่มเลย”
ผมทำท่าลูบท้องที่เริ่มหลามออกมา
จากการกินข้าวมากเป็นสองเท่าของทุกวัน
ซึ่งเป็นผลมาจากปากที่พูดไม่คิด
ในขณะที่ไอ้เพื่อนสี่ตัวอ้าปากหวอ
“คราวนี้กูอ้วกแน่นอน..ไอ้สัดเขม”
ไอ้โอมคำรามขึ้นมาเบาๆ
“โอม...อยากกินสับปะรดเหรอ”
วินลืมเรื่องภายในใจได้เร็วกว่าที่ผมคิด
คงจะเป็นคนที่ใส่ใจคนอื่นมาตลอดสินะ...ดีจัง
“มะ...มะ...เอ้อ...อยากกินสิ กินข้าวแล้ว
กินผลไม้ล้างปากสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน พวกมึงว่ามะ”
ไอ้โอมตอนแรกจะปฏิเสธ
แต่สายตาหวานๆทำให้มันใจอ่อน
ผมรู้มันไม่ชอบกินสับปะรดหรอกครับ
สมน้ำหน้ามันโว๊ย
ระหว่างที่เดินย่อยอาหาร ทั้งข้าว ทั้งไอติมและผลไม้
ที่จำต้องฝืนกินเข้าไป
เดินเพื่อจะเข้าไปเอารถยนต์ที่จอดทิ้งไว้ในมหาวิทยาลัย
ฉัตรที่เดินทอดน่องอย่างจงใจ
มันดึงแขนผมให้เดินช้าลง
“มึงว่า...วิน..อกหักเปล่าวะ”
มันกระซิบถามผมเบาๆ
ผมมองด้านหลังของวินที่กำลังคุยจ้ออยู่กับเพื่อนใหม่
ไอ้สามตัวนั่นก็ล้อมหน้าล้อมหลังเกินจำเป็น
“อาจจะเป็นไปได้นะกูว่า
เพราะพ่อกับแม่มันก็ดูรักมันดี
ข้าวของเครื่องใช้ถึงจะมาจากเชียงใหม่แต่มันก็มีแบรนด์ว่ะ
แล้วที่มันบินมากทม.แทนการนั่งรถทัวร์
ก็น่าจะต้องมีฐานะระดับหนึ่งล่ะวะ”
“ไม่ใช่ปัญหาครอบครัว ไม่ใช่ปัญหาการเงิน
งั้นเรื่องเพื่อนเหรอวะ..”
ผมคิดถึงภาพที่เพื่อนมันบรรจงทำมาให้ที่ฝาผนังห้อง
ที่ผมต้องตอกตะปูให้มัน
ทั้งๆที่หอพักห้ามเจาะผนัง
ตอนย้ายออกต้องเสียตังค์แน่กู
ของๆมัน..แต่ผมเป็นคนเจาะ..รู
“ไม่น่านะ..มึงเห็นรูปที่ผนังป่ะล่ะ”
“อกหัก...ชัวร์”
ไอ้ฉัตรลูบเคราแพะที่คางของมันอย่างใจลอย
:o9: :o9:
****************************************************************************
“เจอกันพรุ่งนี้นะ เดินทางดีๆล่ะ”
เสียงแจ้วๆตรงประตูทำให้ผมขำ
วินมันทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี
ตามออกไปส่งแขกสี่ตัวถึงหน้าประตูห้อง..หอ
เดินทางดีๆไรวะ...หอเดียวกัน ห้องห่างกันไม่กี่ก้าว
“เพื่อนๆของเขมน่ารักทุกคนเลย ใจดีด้วย”
วินพูดขึ้นมาลอยๆแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
:katai2-1: :katai2-1:
ผมนอนมองรูมเมทสวดมนต์อยู่เป็นนานสองนาน
คงจะสวดระลึกถึงพระท่าน...
ตั้งแต่เชียงใหม่ ไล่ลงมา ลำปาง นครสวรรค์
กว่าจะมาถึงกทม.นี่คงจะหลายร้อยโล
ผม...หลับดีกว่า
ผมเคลิ้มหลับไปได้ไม่ถึงชั่วโมง
“กุ๊กกู..ๆ...ๆ......”
ท่ามกลางความมืด
ผมยกนิ้วขึ้นมานับในใจได้สิบเอ็ดครั้ง
อืมมม ถ้าผมหลับอีกที...
ผมก็ต้องตื่นมาตอนมันร้องอีก
ครั้งหน้า สิบสองครั้ง
ตายๆ ผมต้องตื่นทุกหนึ่งชั่วโมงงั้นเหรอ
ชำเลืองดูคนบนเตียงนอนหลับสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ
ผมลุกขึ้นแล้วเดินโหย่งปลายเท้าไม่ให้เกิดเสียงดัง
เสร็จกู
ไปสิงสถิตย์ข้างนอกตรงระเบียงเถอะ...ไอ้นกเวร
:laugh5: :laugh5:
ผมปิดประตูกระจกตรงระเบียง
แล้วเดินด้วยปลายเท้าเหมือนเดิม
แวะดูรูมเมทมันซะหน่อย พ่อแม่มันอุตส่าห์ฝากฝัง
แสงสลัวจากภายนอกที่ลอดเข้ามาในห้องสลัวๆ
ทำให้ผมมองเห็นเสี้ยวหน้าข้างหนึ่งของวิน
ผมพยายามจะมองหาที่ติ...ที่...ไม่มี
ถ้าจะมีก็ตรงที่หน้าหวานเกินไป
จิ้มลิ้มเกินไปสำหรับผู้ชาย
ผมดึงผ้าห่มที่ลุ่ยลงมาถึงบั้นเอวขึ้นมา
แล้วบรรจงห่มคลุมที่หน้าอกของวิน
เสื้อกล้ามสีขาวที่ใส่
มันดูกลมกลืนกับผิวของวินในความมืด
ผิวพรรณในร่มผ้าที่เผยออกมา
ดูนวลเนียนกว่าผู้หญิงหลายๆคนของผม
แม้กระทั่ง..หลิน..แฟนคนปัจจุบันของผม
ตอนที่ก้มลงพิจารณาใกล้ๆ...
กลิ่นหอมอ่อนๆของแป้งเด็กที่วินใช้
มันทำให้ผม...ปากคอแห้งผาก
:hao6: :hao6:
****************************************************
“ฮือๆ...หมอก...ตัวอย่าทิ้งเค้าไปนะ..อึกๆ”
เสียงไรวะ
“แม่ครับ..วินเจ็บ..เจ็บที่นี่ ข้างในนี้..ฮือๆ”
แม่ใครเจ็บป่วยแถวนี้วะ
“ฮือๆ...เค้าทำอะไรผิด ตัวถึงทำแบบนี้กับเค้า...ฮือๆ”
ทำไมมันยังดังอยู่นะ
“โว๊ยยย ใครวะ”
ผมลุกขึ้นนั่งด้วยความหงุดหงิด
เหมือนหลับได้แป๊บๆแล้วโดนปลุกซ้ำซาก
“ฮือๆ...วินคิดถึงพ่อ..คิดถึงแม่...ฮือๆ”
เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นที่เริ่มแหบแห้ง
ทำให้ผมรู้ว่าวินต้องร้องไห้มาสักพักแล้วครับ
“วิน..วิน...”
ผมเดินไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียงวิน
“วิน..เป็นอะไรรึเปล่า..เฮ๊ย”
แค่ผมทรุดตัวลงนั่งริมเตียง
แล้วแตะที่ไหล่ของวินเบาๆ
ผมก็โดนวินดึงตัวผมลงไปนอนบนเตียง
เป็นเพราะผมยังไม่ทันตั้งตัว
หรือผมไม่ขัดขืนกันนะ
“แม่..แม่ครับ...วินคิดถึงแม่”
หน้าของวินเกลือกกลิ้งอยู่กับอกผม
เหมือนจะซุกหา..เย้ย...มันจะดูดนมผม
มันคิดว่าผมเป็นแม่
“ปล่อยสิวะ”
ผมดันตัววินออกไปจากอกผม
ที่มันเป็นฝ่ายเข้ามาซุก
“แม่...ฮือๆ...แม่ไม่รักวิน...ฮือๆ”
วินแหกปากร้องเสียงดังขึ้นมาอีก
ผมกลัวเสียงจะดังไปห้องอื่น
เดี๋ยวคนจะว่าผมรังแกรูมเมทอีก
ผมจึงดึงตัววินเข้ามา...เอ่อ...เข้ามากอด
สาบาน..ผมไม่ได้คิดอะไรกับมัน
มันเป็นการแก้ปัญหาเฉพาะหน้าต่างหาก
ก็ไม่ได้เดือดร้อนรบกวนอะไรผมมากมายนี่ครับ
ผมเองก็นอนกอดสาวจนสว่างคาตาก็หลายครั้ง
อืมมมม...ตัวมึงทั้งนุ่มทั้งหอม
ถ้าน้องกูตั้งขึ้นมา...มีเฮแน่
:m10: :m10:
“หมอก...ตัวกลับมาหาเค้าแล้วเหรอ..อึกๆ
วินคิดถึงหมอกมากเลยรู้มั๊ย”
ผมอึ้งไปชั่วขณะ
คนในอ้อมกอดของผม...เหมือนเผือกร้อน
ที่ผมแทบจะทนไม่ไหว จนต้องกัดฟัน
ถึงผมจะไม่ใช่คนดีอะไรนัก
แต่ผมก็ไม่อยากเป็นตัวแทนของใคร
*************************************************************
“ตุ๊บ..”
“เฮ๊ย...ไรวะ”
“นาย...นายมานอนที่นี่ได้ยังไง”
ผมที่นอนหมอบอยู่ข้างเตียง
กับไอ้คนบนเตียงที่มันทำหน้าบึ้ง
คุณคิดว่าใครที่จะต้องเป็นคนอธิบาย
“วะ...วิน...มึงฟังกูก่อน...คือ...”
“ตุ๊บๆ...ๆ.ๆ..”
ข้าวของประดามีบนเตียงของวิน ลอยมาปะทะหน้าผม
ถึงจะรับไว้ทัน แต่บางดอกก็โดนเต็มๆ
กว่าจะเคลียร์กันได้ หัวหูเนื้อตัวผม..
ราวกับไปฟัดกับหมาบ้ามาทั้งฝูง
:ling1: :ling1:
“เขม...เขมมมมมม”
หน้าหวานๆที่โผล่มาตรงหน้า
ทำให้ผมต้องกลั้นยิ้ม
“ไร..”
“วินขอโทษน้า วินคงละเมออีกแล้ว”
หน้าสลดของวิน ทำให้ผมโกรธไม่ลง
“เป็นบ่อยมั๊ย”
ผมถามด้วยความเซ็ง
ทุกคืน ทุกสองคืน ทุกสามคืน หรือทุกครั้งที่หลับ
“ก็..ก็ไม่ค่อยแล้วล่ะ”
วินก้มหน้าลงมองมือตัวเองที่จับกันแน่น
วินมันต้องมีความลับความหลังอะไรสักอย่าง
ที่ผิดหวัง และรุนแรง
“เมื่อก่อนตอน...เอ้อ...เมื่อก่อน...เรา...”
“พอแล้ว...ไม่อยากรู้แล้ว ไป..ไปเรียนกันเถอะ”
น้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาที่แฝงความปวดร้าวกับเหตุการณ์ในอดีต
ทำให้ผมไม่อยากรู้ เมื่อเจ้าตัวยังไม่พร้อมที่จะเปิดเผย
“หลินฟ้อนเล็บเหรอวะ...ฮะ ฮะ”
ไอ้โอมมันหัวเราะเมื่อเห็นรอยข่วนเล็กๆตามตัวผม
ที่แขน ที่คอ และที่สำคัญ
รอยข่วนเล็กๆจางๆที่ใต้ตาซ้ายของผม
“ไม่ได้นะเขม มึงจะให้เมียข่มแบบนี้ไม่ได้นะโว๊ย
หรือ..หรือมึงจริงจังกับหลิน”
ไอ้รุจน์มันทำหน้าสยดสยอง
ผมรู้เพื่อนๆผมไม่มีใครรังเกียจหลินถ้าจะเป็นแค่คู่ควง
แต่ถ้าเป็นตัวจริงพวกมันรับกันไม่ได้
หลินเองก็รู้ว่าเราสองคน
คบกันเพราะพอใจรูปร่างหน้าตากัน
เมื่อไหร่จืดจาง เบื่อหน่ายก็จบกัน
สาวๆในสต๊อคของผมรู้ดีว่า
เมื่อไหร่ที่มาวีนมาเหวี่ยงกับผม....ผม...จบ
หลินเป็นคนที่ผมคบนานที่สุด
คบกันตอนปีหนึ่งได้สองสามเดือน
แล้วก็เลิกรากันด้วยดี
ครั้งนี้เรากลับมาคบกันใหม่ได้เกือบๆสองเดือน
หลินรู้จักผ่อนสั้นยาว
เวลาผมควงคนอื่น เธอจะทำไม่รู้ไม่เห็น
แต่สำหรับผม...ถ้าคบซ้อน..ผมเลิก
เห็นแก่ตัวใช่ไหมล่ะครับ
ผมก็ไม่ได้บังคับ สมัครใจกันทั้งสองฝ่าย
ถึงอีกฝ่ายจะไม่ซิงผมก็ไม่มาย
ผมเป็นผู้ชายคบกี่คนก็ไม่มีอะไรสึกหรอ
แต่ในขณะที่เป็นผู้หญิงของผมๆไม่ชอบแชร์กับใคร
แค่บอกกันตรงๆ แล้วเดินออกไปได้เลย
หลินอาจจะโชว์หึงหวงเล็กๆน้อยๆแต่ไม่ล้ำเส้น
ผมก็อ่อนข้อให้
ทำให้หลายๆคนคิดว่าคนๆนี้คือตัวจริง
“เขม..มึงอ่อนว่ะ”
ไอ้ฉัตรมันไม่ค่อยพูดมาก
แต่ๆละคำที่พูดออกมา แดกดันกูประจำ
“เอาจริงเหรอวะเขม..มึงก็รู้”
ไอ้โซลมันหวังดีครับ
หลินประวัติก็ผ่านมาเยอะพอสมควร
ควงได้แต่ถ้าจริงจังคงต้องคิดหนัก
ผมไม่ทันจะตอบ ตัวต้นเรื่องก็ออกหน้า
“เอ่อ...คือ...”
“มีไรวิน มันทำอะไรวิน”
รุจน์มันรีบจับไหล่วินให้หันมา
แล้วสำรวจไปทั่วตัววิน
โดยเฉพะที่ปากแดงๆของวิน
“ไม่..ไม่มีอะไร..”
วินเบี่ยงตัวออกอย่างอึดอัด
วินเป็นพวกไม่ชอบสกินชิพ
ผมสังเกตว่าหลายครั้ง
ที่พวกเราคนใดคนหนึ่งเข้าใกล้
วินจะหลบเลี่ยงเหมือนหวงตัวแปลกๆ
รูมเมทของผมคนนี้มีอะไรมากมายให้น่าค้นหา
:m26: :m26:
“ฮะ ฮะ......”
ผมคิดอะไรเพลินๆ
เสียงพวกมันหัวเราะขำกันใหญ่
“ทีนี้เราก็ศอกซ้าย พอเขมลุกขึ้นมา
เราก็ข่วนไปที่หน้าเขมอย่างแรง”
“เฮ๊ย...มึง..มึงว่าอะไรนะ...”
เหตุการณ์มันตาลปัตรกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง
“เขม..มึงว้อนท์มากเหรอวะ
ถึงวินมันจะหน้าหวานเหมือนผู้หญิง
มึงก็ไม่น่าจะหน้ามืดไปปล้ำมัน”
ไอ้โซลมันส่งสายตาตำหนิโจ่งแจ้งมาให้ผม
“ไอ้...ไอ้วิน...”
ผมชี้หน้าตัวต้นเหตุ
“คริคริ...ไม่เป็นไรเราให้อภัยเขม”
มันหัวเราะ แต่ไม่กล้าสบตาผม
ฝากไว้ก่อนเถอะ...
ไอ้รูมเมทตัวแสบ
:m16: :m16:
**********************************************************************************************
:3123: :3123:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่ห้า
ในรั้วมหาวิทยาลัย
การเรียกชื่อคนโน้นคนนี้ เราก็มักจะต่อท้ายด้วยคณะที่เรียน
เพื่อที่จะได้ไม่ผิดฝาผิดตัว หากบังเอิญชื่อซ้ำชื่อโหล
พวกผมก็มักถูกเรียกขานกันง่ายๆว่า...
เขม...วิดวะ
รุจน์...วิดวะ
โอม...วิดวะ
โซล....วิดวะ
และ ฉัตร...วิดวะ
ส่วน รูมเมทผม...มันก็จะต้องเป็น..วิน...นิเทศน์
คณะนิเทศน์เป็นคณะที่พวกผมไม่อยากเฉียดเข้ามาใกล้
เด็กคณะนี้แต่ละคน..
จ้องพวกผมยังกะพวกผมเป็นพวกเกรียน ห่ามและหื่น
คนที่เรียนวิศวะ มันก็มีหลากหลายนี่ครับ
มีทั้งเกรียน ทั้งเนี๊ยบ ทั้งเนิ้ด มีหมด
แล้วแต่คุณจะได้สัมผัสกับคนแบบไหน
สายตาคนภายนอกจะดูว่าพวกผม
หยิ่งนิดๆ เจ้าชู้หน่อยๆ เกรียนไม่น้อย
แถมยังเข้าขั้นหน้าตาดี มีฐานะ
ถึงไม่ได้ดีเลิศแต่ก็ไม่เลว...น่าลองใช่มั๊ยล่ะครับ
“ดูดิเขม สองนาฬิกา...กูล่ะหนักอกหนักใจแทน”
ไอ้โอมทำหน้านิ่งไม่วอกแวก
แต่ตามันถลนจนแทบจะหลุดออกมานอกเบ้า
“ไหนๆ...โหย...กูกลัวหายใจไม่ออก..ปอดบวมว่ะ..ฮะ ฮะ”
ไอ้โซลมันหันไปมองทันทีอย่างไม่ระวัง
เรื่องนมต้องมาก่อนเสมอครับ
“ตุ๊บ..อย่าหันไปดิวะ เดี๋ยวเขารู้ตัวก็อดดูหรอกมึง”
ไอ้ฉัตรแม้จะไม่วอกแวก
แต่ก็ซัดไปที่ไหล่ไอ้โชลไม่เบานัก
“เชี้ยยย...อย่าดังไปดิวะพวกมึง”
ไอ้โอมทำท่าจะโวยวายตามนิสัยมัน
“เบาสิพวกมึง กลับไปเรียนกันเถอะ”
ผมห้ามพวกมันกับเรื่องเหล่สาว
ผมมองสาวนิเทศน์แบบไม่ค่อยเข้าตาเท่าไหร่
ผมไม่ชอบพวกเรียนแอคติ้ง
มองหาตัวตนที่เป็นธรรมชาติไม่ค่อยเจอ
ไม่รู้ว่าการกระทำที่ออกมาเป็นจริงหรือแสร้งแสดงออก
(ความคิดของไอ้เขมมัน ไอ้หน่อยไม่เกี่ยวครับผม)
พวกผมเดินเกาะไหล่กันกลับมาจากการยกขบวนไปส่ง
ไอ้วิน..เด็กใหม่ปีสาม ที่คณะนิเทศน์
เอ่อ...ดูจำนวนขากลับมันร่อยหรอลงไป
“อ้าวเฮ๊ย..ไอ้รุจน์ล่ะ”
เดือดร้อนพวกผมต้องเดินกลับไปตามหามัน
กลัวมันจะหลง..ฮะ ฮะ
:katai5: :katai5:
“ป๊าบ....”
“ยืนดูไรอยู่วะ”
ไอ้รุจน์มันสะดุ้งตื่นจากภวังค์ทันทีที่ไอ้โอมตบไหล่แล้วถาม
หน้ามันที่หันมาแดงก่ำอย่างมีพิรุธ
ผมมองตามภาพที่มันยืนดูอยู่ก่อนหน้าที่พวกผมจะมาตาม
“อีกแล้วเหรอวะรุจน์”
ชายหนุ่มหน้าตาดี ขาวๆสูงๆ นั่งอยู่ที่โต๊ะหน้าคณะ
แวดล้อมไปด้วยสาวๆสวยๆ
“อืมมม...ไปเหอะ”
ไม่มีใครพูดอะไรให้รุจน์คิดมาก
สามปีแล้วที่ไอ้รุจน์แอบมองคนๆนี้อยู่ห่างๆ
มันเป็นรักแรกพบล่ะมั๊งครับ
ผมไม่เข้าใจความรักแบบนี้สักนิด
ความรักของผมมันต้องได้สัมผัสถึงจะรู้ว่ารัก
ประเภท...เห็นหน้าแล้วปิ๊งเลยแบบนี้ไม่เคยหรอกครับ
อ้อ...อาจมีบ้างที่ถูกชะตา เหมือนไอ้วิน รูมเมทผม
:hao3: :hao3:
ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัย
ไอ้รุจน์ที่ดีแต่ปาก มันไม่เคยจีบใคร ไม่เคยมีแฟนจริงๆ
มีแต่คนมาจีบมาแซว ควงกันดูหนังกินข้าวครั้งสองครั้ง
แล้วมันก็ชิ่งหนีเขา เหมือนเจ้าสาวที่กลัวฝน
“ก็กูไม่ได้ชอบเขานี่หว่า คบๆไปก็ต้องเลิก”
เหตุผลของมันครับ เพราะฉะนั้นเชื่อได้ว่า...มันซิง
“เมื่อไหร่มึงจะเข้าไปคุยกับเขาวะ
กูเห็นแล้วทั้งรำคาญทั้งอึดอัด”
ไอ้ฉัตรที่ว่านิ่งๆมันยังทนไม่ได้
“ไม่เอาว่ะ กูกลัวเขาไม่ชอบกู”
ไอ้รุจน์มันส่ายหน้า
มันหล่อครับ แต่ไม่ได้หล่อเข้ม มันออกแนวหล่อน่ารัก(ยังไงน้อ)
แต่ไม่ใช่สวยหวานเหมือนผู้หญิงแบบไอ้วินนะครับ
แล้วทำไม...ไม่ว่าพูดถึงเรื่องอะไร
ผมต้องเอาไอ้วินมาเปรียบเทียบตลอดๆ
ผมสะบัดหัวแรงๆให้ไอ้รูมเมทหน้าหวาน
มันออกไปจากสมองของผม
“เป็นเชี้ยไรวะเขม จะส่ายหัว..เพื่อ....”
ไอ้โซลมันดันเห็น
“ไม่มีไร..กูไม่ได้คิดอะไรกับมัน”
:mew5: :mew5:
********************************************************************************
“เฮ๊ย...”
ไอ้รุจน์ร้องออกมา
เมื่อไอ้วินเดินตรงมาหาพร้อมกับ.....
“เพื่อนๆ เราพาเพื่อนใหม่มาแนะนำให้รู้จักน่ะ
นี่ปาล์ม...เพื่อนคนแรกของเราที่คณะ”
ไอ้วินแนะนำให้ทุกคนรู้จักกัน
“รุจน์เป็นไรอ่ะ ไม่สบายเหรอ..หน้าแด๊งแดง”
ไอ้วินเข้าไปมองหน้าไอ้รุจน์ใกล้ๆ
แล้วแตะปลายคางที่ก้มงุดของไอ้รุจน์ให้เงยขึ้น
“ยะ...อย่า..ไม่เอา..วิน”
ไอ้รุจน์เอามือจับข้อมือวินไว้ หน้ามันเจื่อนๆ
“โห...ไม่สบายแน่เลย มือเย็นเจี๊ยบ”
ไอ้นี่ก็ไม่รู้อะไรกับเขาเลย
“รุจน์เป็นอะไรครับ ไปห้องพยาบาลมั๊ยครับ”
ไอ้ปาล์มขยับเข้ามาใกล้
ยิ่งอยู่ใกล้...
ผมถึงได้เห็นหน้าไอ้คนที่อยู่ในใจเพื่อนรักของผมมาตลอดชัดๆ
หน้าตามันขาวใส ตี๋ๆ ดูสุภาพ
กลิ่นน้ำหอมราคาแพงโชยมาบางเบา กลิ่นแมนๆ
ท่าทางจะสำอางน่าดู เสื้อผ้าผมเผ้า...กริบ...
พอๆกับผมเวลาตั้งใจจะให้เป็น
บางเวลาผมก็แต่งตัวง่ายๆสบายๆไม่ได้เนี๊ยบตลอดเวลา
“ไม่..ไม่เป็นไรอ่ะ..จะ..จะไปเรียนแล้ว”
ขำไอ้รุจน์ชะมัด ธรรมดา...วะ โว๊ย ตอนนี้มี...อ่ะ เออะ
เขินเขาล่ะสิมึง
ผมหันไปดูไอ้เพื่อนที่เหลือ
พวกมันก็กำลังจดจ้องรอดูเหตุการณ์เหมือนผม
“อืมมม...งั้นให้เพื่อนๆไปเรียนกันก่อน
แล้วเดี๋ยวปาล์มไปส่งรุจน์ที่ห้องพยาบาลเอง
ตอนนี้ปาล์มไม่มีเรียนแล้วครับ”
แหมๆ...เข้าทางไอ้รุจน์
แต่มันทำท่าลังเล ขืนเป็นแบบนี้...อดแด๊กล่ะมึง
จำผมต้องช่วยดัน
“ไปเหอะมึง กูเช็คชื่อแทนเอง”
ไอ้รุจน์มันทำตาปริบๆ ทีงี้ล่ะไม่กล้า
“รุจน์กลัวปาล์มเหรอ ปาล์มเป็นคนดี เรารับประกัน”
โห...ไอ้วินมันกล้าพูด
ได้ข่าวว่ามึงเพิ่งเจอหน้ามันไม่กี่ชั่วโมง
“”เอ่อ...ไม่ใช่อย่างนั้น...”
“งั้นเราไปเป็นเพื่อนด้วยอีกคนอ่ะ”
ไอ้วินมันเสนอตัว ไปเป็นไม้กันหมา
“ไม่ต้องเลยมึง ไปเรียนกับกู ยิ่งโง่ๆอยู่”
ผมดึงไหล่มันให้เข้ามาใกล้ตัว
แล้วลดมือลงมาแตะที่เอว
ต้องกันไว้ก่อนครับ ไอ้นี่มันเดาทางยาก
“วู๊...เขม อย่ารัดสิ..อึดอัด”
มันดิ้นยุกยิก
“อยู่เฉยๆดิวะมึง ไปๆแยกย้ายกัน”
ผมตัดบทแล้วโอบเอวมันให้เดินตาม
ในขณะที่มันพยายามจะดิ้นให้หลุด
“ไม่อาววว...ไม่เรียนนนนน”
:ling1: :ling1:
***********************************************************
“ฮะ ฮะ ฮ่า...หน้ามึง”
ไอ้โซลมันหัวเราะหน้าหงิกงอของไอ้วิน
ที่นั่งอยู่ข้างๆผมในห้องเลกเชอร์
“ถึงจะช่วยเพื่อนแต่ก็ไม่ควรแกล้งเรานี่นา”
ไอ้วินบ่นงึมงำ แต่ผมได้ยิน
“มีน้ำใจมั่งสิวะมึง”
ผมกระซิบข้างหูมัน
ถึงแม้อาจารย์จะยังไม่เข้าสอน
แต่เราก็ไม่ควรส่งเสียงดังในห้องเรียนใช่ไหมล่ะครับ
กลิ่นแป้งเด็กหอมอ่อนๆ
ทำให้ผมหักห้ามใจที่จะไม่สูดดมเข้าไป...ไม่ได้
“เย๊ย...นายทำไรเนี่ย”
ไอ้วินมันหน้าแดงทำไมวะ
แล้วเช็ดแก้มทำไม
“กูทำไรมึง..อย่าเวิ่น”
ผมลอยหน้าลอยตาอย่างที่ไม่เคยทำ
ทำไมกูแต๋วๆไงไม่รู้
“มึงหอมแก้มมัน”
ไอ้ฉัตรพูดหน้านิ่งเสียงนิ่ง
“หอมมั๊ยวะ...ฮะ ฮะ ฮ่า”
ไอ้โอมมันทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นกะทันหัน
“ก็...มึงล้างหน้ามั่งป่าววะ”
ผมหันไปถามไอ้วินที่ตอนนี้ทำหน้างง
“ล้าง..ล้างดิ ถามบ้าไร”
ผมเห็นแต่ใบหูแดงๆที่โผล่มาให้เห็น
เพราะเจ้าตัวกำลังก้มหน้างุดลงกับโต๊ะ
************************************************************************
“วิน...วิน...”
ผมขยับไหล่ที่มันพิงหลับอยู่อย่างสบาย
“หืมมม...อ้าว เลิกแล้วเหรอ”
มันงัวเงียขยี้ตา
“ป่ะ...กินข้าวกัน วันนี้ไปกินที่ห้างกันดีกว่า”
ไอ้โซลมันเสนอ
ทุกวันศุกร์พวกเราก็จะออกไปนอกสถานที่กันครับ
เพราะพอวันหยุดทุกคนต่างก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
ยกเว้น..ผม กับไอ้ฉัตร
คนกรุงเทพกันทุกคนครับ
ยกเว้นไอ้ฉัตรที่เป็นคนใต้...สงขลา
ผมนานๆทีก็กลับไปเยี่ยมแม่ น้อยครั้งที่จะนอนค้าง
แต่ถึงผมไม่กลับ แม่ก็คงไม่เหงา
ที่บ้าน..นอกจากแม่..พ่อเลี้ยง..ก็ยังมีน้องสาว..น้องใหม่
ลูกคนใหม่ของแม่กับพ่อเลี้ยงนั่นแหละครับ
“ไอ้รุจน์ล่ะ ไม่เห็นมันกลับมาเรียนเลย
หรือมันจะไม่สบายจริงๆวะ”
ผมเริ่มไม่สบายใจ
ไม่รู้ว่ามันจะหลุดแสดงให้ไอ้ปาล์มรู้ความในใจรึป่าว
“มันโทร.มาบอกแล้ว ไปเจอกันที่ห้างเลย”
ไอ้โอมมันชูมือถือประกอบคำพูด
คงจะเพิ่งคุยกันเสร็จ
“เจอกันที่ห้างว่ะ”
ผมรวบหนังสือพร้อมกับกองชีท
ทั้งของผมของวินมาไว้ในอ้อมแขน
อีกมือก็ดันหลังมันให้ออกเดิน
ทุกคนมีรถ แต่ก็ผลัดๆกันเอารถออก
แต่พอผมมีรูมเมท
ผมก็ตั้งใจจะเอารถออกมาเองทุกวัน
เพื่อความคล่องตัวหรอกครับ
เผื่อวินมันงุ่มง่ามชักช้าจะได้ไม่ถ่วงเพื่อน
:seng2ped: :seng2ped:
“ถามเราสักคำยังอ่ะ ว่าอยากไปด้วยป่าว”
มันบ่นงุ๊งงิ๊งตอนนั่งลงที่เบาะตอนหน้า
“คาดเข็มขัดด้วยสิวะ”
ผมแกล้งไม่ได้ยิน
ขี้เกียจต่อปากต่อคำกับมัน
มันหน้างอค้อนผม แล้วหันไปดึงประตูรถเข้ามา
“ปัง”
“เฮ๊ยยยย”
มันปิดประตูแรงพอใช้
ผมชะโงกไปดึงเข็มขัดมาคาดให้มัน
จังหวะมันหันหน้ามา
“ฟอด..”
ชื่นใจชะมัด กลิ่นเด็กอ่อน
“นายทำบ้าอะไรเนี่ย”
มันถูแก้มแรงๆ จนแดง
“มึงอย่าถูสิวะ แดงหมดแล้ว”
ผมดึงมือมันออกจากแก้ม
มันสะบัดมือออกจากมือผมทันที
แล้วหลังมือผมมันก็ค้างเติ่งที่แก้มแดงใสข้างนั้น
ผมไล้หลังมือเบาๆกับแก้มนิ่ม
“แก้มมึงนิ่มว่ะ”
ผมละมือแล้วเริ่มสตาร์ทรถ
“ทำไม..นายทำแบบนี้ทำไม...เขม”
เสียงไอ้วินสั่นๆ เหมือนจะร้องไห้
“ก็...ก็กูเห็นว่ามึงมาจากบ้านนอกไง
กู..กูก็กลัวมึงจะคาดเข็มขัดไม่เป็น”
ผมชำเลืองมอง..มันเม้มปากแน่น
“มันอันตรายนะมึง ตำรวจจับ ปรับด้วย
กูไม่อยากมีปัญหา”
วะ...กูพูดอะไรออกไป
“จริงอ่ะ...”
มันหรี่ตาข้างหนึ่งมองผมอย่างจับผิด
“น่ารักว่ะ”
ผมหลุดปากชมมัน
“ห๊ะ”
“เอ่อ...มึง..มึงมัน...บ้านนอกชะมัดว่ะ”
“เชียงใหม่ไม่บ้านนอกซะหน่อย
แล้วบ้านเราก็มีรถด้วย”
ปากแดงๆของวิน
มันดูขยายใหญ่
ใกล้เข้ามา
ใกล้เข้ามา
แล้วผมก็...
“จุ๊บ..”
ผม...ผมทำอะไรลงไป
ผมจูบลงบนปากของมัน
แม้จะแค่ชั่ววินาทีเดียวก็ตาม
“นาย...นายชอบผู้ชายเหรอเขม”
เสียงพูดของมันอู้อี้
เพราะมันเอามือปิดปากเอาไว้
เหมือนกลัวผมจะจูบอีก
“มึง..มึงพล่ามอะไรวะ”
ผมหันหน้ากลับมา
พร้อมกับจังหวะหัวใจที่เต้นเร็วกว่าปกติ
มือที่จับพวงมาลัยคล้ายจะอ่อนแรง
จนผมต้องออกแรงกำพวงมาลัยแน่นกว่าปกติ
ท่ามกลางความเงียบในรถ
ผมกลัวมันจะได้ยินเสียงเต้นของหัวใจผม
“ปะ..เปิดเพลงดิวะ ทำตัวให้มันมีประโยชน์หน่อย”
ผมพูดลอยๆขึ้นมา
เสียงเพลงบรรเลงขึ้นมา
ผมชำเลืองดูเสี้ยวหน้าด้านข้าง
มันขึ้นสีเรื่ออย่างน่าดู
ทำไม..มึงไม่เป็นผู้หญิงวะ..วิน
:z6: :z6:
************************************************************************
“นี่ๆ...โอมกินปลาซาบะน้า
ส่วนโซลก็กินปลาหมึกย่างน้า”
“ฉัตรกินทงคัตสึสิ..น่าอร่อยอ่ะ”
“รุจน์ก็กินเทมปุระ”
“ปาล์มมมม..ยากิโซบะสีเข้มๆซอสชุ่มๆน้า”
“เขม...กินข้าวปะ...เอ่อ...”
ประโยคทั้งหมดข้างต้น
มาจากปากแดงๆที่เพิ่งโดนผมสัมผัส
แต่ประโยคสุดท้ายขาดหายเข้าไปในลำคอ
เมื่อเจ้าตัวหันมาสบสายตาผมที่มองอยู่
“ที่พูดโน้มน้าวมาทั้งหมดเนี่ย
เพราะวินอยากกินใช่มั๊ย”
เสียงไอ้ปาล์มมันนุ่มทุ้ม
แต่ผมฟังแล้วมันขัดหูผม
“ก็..ก็เราอยากกินทุกอย่างเลยอ่ะ”
สายตาอ้อนๆแบบนั้น มันน่าหมั่นไส้ชะมัด
“เลยต้องอ้อนคนอื่น”
ผมว่ามัน...ผมรู้สึกรำคาญไอ้วินขึ้นมา
ลับหลังมันคงจะอ้อนเพื่อนมันสินะ
“วินอยากกินก็สั่งมาเถอะ
สั่งที่อยากกินมากที่สุดมาสักสามสี่อย่าง
ส่วนเมนูอื่นเดี๋ยววันหลังปาล์มพามาเลี้ยงนะ ดีมั๊ย”
มือของไอ้ปาล์มลูบหัววินเบาๆ
“แม่ง...อวดรวย”
ผมคิดในใจแต่มันดันหลุดออกมา
“เขมมมมม...”
รุจน์เรียกชื่อผมเป็นเชิงปราม เตือนสติ
ถึงแม้ว่าตัวมันเอง
ก็กัดปากล่างจนเป็นรอยให้เห็น
“นายหมายความว่ายังไง”
ปาล์มมันจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่อง
“ก็อย่างที่พูด มึงอวดรวยจะเลี้ยงวินมันทำไม
มันเมทกู กูเลี้ยงเองได้”
ผมกินนอนห้องเดียวกับวิน
มันไม่ควรมาแทรกมาเสือก
“กูก็เพื่อนรักมัน...จริงมั๊ยครับวิน”
มันไม่ยอมแพ้หันไปถามคนกลาง
กลางจริงๆครับ
วินมันนั่งคั่นระหว่างผมกับไอ้ปาล์ม
“อย่าเสียงดังกันสิ เราไม่มีสมาธิ”
วินเงยหน้าขึ้นมาจากเมนูอาหาร ตาเขียว
“ห๋า..”
แสดงว่าตลอดเวลามันไม่ได้รับรู้อะไรเลยเหรอเนี่ย
“รุจน์กินไรอ่ะ เราได้ไม่สั่งซ้ำ
แล้วเอามาแบ่งกัน”
วินมันถามรุจน์ที่นั่งตรงข้าม
“งั้นยกหน้าที่สั่งให้มึงเลยแล้วกันวิน
พวกเรามีหน้าที่กินอย่างเดียว”
ไอ้ฉัตรที่นิ่งฟังอยู่นานตัดบท
"เย้...วินจัดห้ายยยย"
มันดีใจจนเกินเหตุ
เมื่อทุกคนพยักหน้ารับ รวมทั้งผมด้วย
แล้วอาหารมื้อนี้ก็เป็นอาหารที่
ไอ้วินมันเป็นคนเลือกทั้งหมด..เฮ้อ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:L2: :L2:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่หก
กลับมาจากกินข้าวที่ห้าง
ผมกับวินนั่งรถที่มีผมเป็นคนขับกลับมาที่หอพัก
บรรยากาศหอพักนักศึกษา
ตอนหัวค่ำของวันศุกร์สุดสัปดาห์ค่อนข้างเงียบเหงา
เพราะคนในหอพักมากกว่าครึ่งกลับบ้านกัน
ไอ้ฉัตรมันขับรถของมันนำหน้า ซิ่งกลับมาก่อน
แล้วก็คงไปสิงที่ห้องสาวคนไหนสักคนของมัน
คาดว่าผมคงจะได้เห็นหน้าอันซีดเซียวของมันอีกที
ก็เช้าวันจันทร์โน่นล่ะครับ
ซีดเซียวจากเรื่องอะไรก็คงไม่ต้องบอกกันหรอกนะครับ
ผมคิดว่าคุณรู้
ผมนอนเงียบๆมองดูวินจากบนเตียงนอนของผม เพลินดีครับ
เหมือนผมกำลังนอนดูมิวสิควีดีโอเพลงรักหวานๆสักเพลง
โดยที่มีคนแสดงเพียงคนเดียว
แต่สามารถดึงดูดสายตาของผมไว้ที่คนๆนั้นได้ตลอดเวลา
วินมันเป็นคนที่...ไม่ว่ามันจะทำอะไรก็ดูน่ามอง
นิ้วมือเรียวๆค่อยๆหยิบจับข้าวของให้เข้าที่
ซึ่งดูแล้วมันก็ไม่ได้ทำให้ดีขึ้นกว่าเดิม
เรียกว่าหยิบของที่กองอยู่
มายัดๆให้รวมกันเป็นกองเดียวกันซะมากกว่า
หน้าที่ก้มน้อยๆน่าดูมากสำหรับผม มองได้ไม่เบื่อ
รอยยิ้มหวาน และการเอียงคอน้อยๆมองดูผลงานของตัวเอง
ผลงานที่ไม่ได้ใช้สมองและแรงงานสักเท่าไหร่
มันกลับทำให้ผมอดยิ้มตามไม่ได้
วินไม่ต้องทำอะไรมากมาย
แต่ก็ทำให้ผมเกิดรอยยิ้มขึ้นได้บ่อยๆ
วิน...มันจะมีคนรู้ใจรึยังนะ
คนน่ารักแบบมันไม่น่าจะว่าง ไม่มีใครเข้ามาจีบ
แล้วคนที่โชคดีคนนั้นจะหน้าตารูปร่างเป็นยังไงนะ
ผมอยากเห็นจริงๆ
จะดูดีได้เท่าวินมันมั๊ย
แฟนมันคงต้องเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ
ต้องบอบบางน่าทะนุถนอมมากๆ...มากกว่ามัน
ผมยังคิดภาพผู้หญิงลักษณะแบบนั้นไม่ออกเลยครับ
สาวๆที่ผ่านเข้ามาสำหรับผม ล้วนแล้วแต่แรงและเผ็ดร้อน
หวานๆ อ่อนโยน ผมไม่เคยได้สัมผัส และก็ไม่อยากด้วยครับ
จะให้มานั่งเอาใจ พูดจาหวานๆผมก็ทำไม่ได้และไม่อยากทำสักเท่าไหร่
***************************************************************************
“ก๊อกๆ..”
เสียงเคาะประตูทำให้ผมหยุดชะงักความคิด
ผมลุกขึ้นไปเปิดประตู
และทันได้เห็นสายตาของวินที่เหลือบมองมา
ตั้งแต่กลับมามันยังไม่มองหน้าไม่พูดกับผมสักคำ
ทีกับคนอื่นอ้อนเอาอ้อนเอา ฝากไว้ก่อนเถอะ
“เขม...ไม่โทรมาหาหลินบ้างเลยนะคะ
ต้องให้หลินบุกมาหาถึงห้อง”
สองแขนเรียวของคนตรงหน้าประตู
ยกขึ้นคล้องต้นคอด้านหลังของผมอย่างเคยชิน
“จุ๊บ..”
ผมเผลอจูบปากบางๆเคลือบสีชมพูหวานของลิปสติกตามปกติ
โดยลืมว่าวินคงกำลังมองอยู่
“นั่นใครคะ”
ผมหันไปมองข้างหลัง
วินที่ตอนนี้ลุกขึ้นยืนข้างโต๊ะเขียนหนังสือของมัน
มือที่กำ ปากแดงๆที่เม้มแน่น แววตาที่หมางเมิน
มันทำให้ผมใจหาย
แต่สิ่งที่ผมมองเห็นทั้งหมด
มันก็หายไปในชั่วนาทีเดียว
“สวัสดีครับ ผม...วิน รูมเมทของเขม”
วินเป็นฝ่ายยิ้มให้ก่อน
“หลินค่ะ..แฟนเขม”
หลินเกาะแขนผมแน่นตอนที่แนะนำตัว
“ครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมขอตัวก่อนนะ”
ไม่รอฟังอะไรทั้งนั้น
พูดจบวินก็เดินไปคว้าผ้าเช็ดตัว เข้าห้องน้ำไป
เป็นการบอกให้รู้ว่า...เข้าไปอาบน้ำ
“ทำไมเขมไม่บอกหลินล่ะคะ ว่ามีเมทใหม่แล้ว
ถึงว่าโทรมาก็ไม่รับ ทำอะไรกันอยู่คะ”
ผมล้วงมือถือจากกระเป๋ากางเกงออกมาดู
จริงด้วย...มิสคอลจากหลินเกือบสิบสาย
“ผมขอโทษ ผมลืมเปิดเสียงน่ะครับ”
ผมลูบแก้มหลินเบาๆอย่างใจลอย
แทนที่จะกลัวหลินโกรธ
ผมกลับกังวลถึงจิตใจคนในห้องน้ำ
ไม่รู้ว่าวินจะคิดอะไรอยู่ สีหน้าท่าทางของวินดูไม่ดีเลย
“แล้วเขมออกไปไหนมาคะ ไม่เห็นชวนกันบ้างเลย”
เย็นวันศุกร์ส่วนใหญ่ถ้าผมไม่พาหลินไปกินข้าวกับเพื่อนผม
อย่างน้อยผมก็จะโทรหา หรือพาเธอออกไปค้างข้างนอก
อาจจะห้องเธอ หรือโรงแรมดีๆสักที่
“ผมขอโทษจริงๆนะหลิน พอดีผมพารูมเมทไปแนะนำให้พวกเพื่อนรู้จัก
แล้วเลยไปเลี้ยงฉลองตามประสาผู้ชาย เลยไม่ได้ชวนหลิน”
ผมไม่ได้โกหกถูกมั๊ยครับ
ที่พูดมาก็เป็นความจริงทุกอย่าง
“งั้นเหรอคะ ได้เพื่อนใหม่จนลืมหลินเลยนะ”
หลินเป็นแบบนี้ผมถึงคบกับเธอได้นาน
ไม่เซ้าซี้จนน่ารำคาญ
“หลินของผมน่ารักจัง”
ผมก้มลงหอมแก้มเธอ
แต่พอจะผละออกมา
หลินกลับดึงหน้าผมไว้
แล้วบดจูบอย่างรุนแรง
ผมจูบตอบเธอ
หลินจูบเก่งทีเดียวครับ
จูบจนทำให้ผมเกิด....
“ไปค้างข้างนอกกันนะคะ..เขม”
หลินกระซิบชิดริมฝีปากของผม
“ไปสิครับ เบบี๋”
ผมตอบรับ
แล้วลูบคลึงที่สะโพกของหลินอย่างเคยชิน
เรายังกอดกันจูบกันอีกสักพัก
ก่อนที่ผมจะหันกลับไปเพื่อจะหยิบของใช้ส่วนตัว..ภายในห้อง
“เอ่อ...วิน...กู...กู...”
ผมพูดอะไรไม่ออก
สายตาวินที่มองมาทำให้ผมเปลี่ยนใจ
ไม่อยากออกไปค้างข้างนอก
มันเป็นสายตาของลูกแมวตัวน้อย
ที่กำลังหลงทาง และกำลังจะถูกทอดทิ้ง
“หลินขออนุญาตพารูมเมทไปค้างข้างนอกนะคะ..วิน”
แขนเรียวที่วางเกาะตรงบั้นเอวผมกระชับรัดขึ้นมาเล็กน้อย
ผมหันหน้ากลับไปมองหลิน
เสียงเธออ่อนหวาน แต่สายตาดูนิ่งกว่าปกติ
คล้ายกำลังหยั่งเชิง
“ตามสบายครับ”
วินยิ้มจางๆส่งมาแล้วหยิบมือถือขึ้นมากดยุกยิก
เป็นการแสดงว่าไม่มีอะไรจะพูดอีก
ผมเก็บของใช้ส่วนตัว ก็แค่...กระเป๋าตังค์กับมือถือ
ที่เหลือมีของใช้ติดรถไว้ตลอด
“เขมไม่ต้องเอาชุดนอนไปหรอกนะคะ คงไม่ได้...ใช้”
หลินพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงล้อเลียน
หน้าขาวๆของเธอขึ้นสีเรื่อๆอย่างน่าดู
โดยภาพรวมดูเหมือนสาวน้อยที่อ่อนต่อโลก เอียงอาย อ่อนเดียงสา
หากแววตาที่ไม่สามารถปั้นแต่ง..
กลับเชิญชวนยั่วยวน
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้
ที่วินยังไม่ได้เข้ามาเป็นรูมเมทของผม
ผมคงจะรีบกระชากเธอขึ้นรถ
แล้วบึ่งไปโรงแรมที่ใกล้ที่สุด
เพื่อสนองอารมณ์ดิบที่เริ่มพลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างฉุดไม่อยู่
แต่ตอนนี้ต่อหน้าวิน
ไม่สิลับหลังวิน เพราะมันนั่งอยู่บนเตียง
และหันหลังให้ผมกับหลิน
ตอนนี้ผมอยากจะนอนฟังเสียงไอ้นกเวรตะไล
ที่ร้องกุ๊กกูอยู่ในความมืดมากกว่า
อยากนับนิ้วว่ามันร้องกี่ครั้ง
แล้วผมก็จะย่องเอามันออกไปขังไว้นอกระเบียงห้อง
แล้วผมก็อยากจะลุกเดินเบาๆด้วยปลายเท้า
เพื่อไปดูว่าไอ้วินมันนอนดิ้นจนผ้าห่มหลุดลุ่ยออกจากตัวรึป่าว
ผมจะได้ดึงขึ้นมาห่มให้มัน
ก็พ่อแม่มันฝากผมไว้นี่ครับ ให้ดูแลมัน
แล้วผมก็อยากเข้าไปดูมันใกล้ๆ
ตอนที่มันร้องไห้จากฝันร้ายหรืออะไรสักอย่างที่อยู่ภายในใจของมัน
:mew2: :mew2:
“วิน...กู....”
ผมเรียกมัน ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับมัน
"เจอกันพรุ่งนี้นะ"
"ฝันดีนะ"
"ห่มผ้าด้วยล่ะ"
หรือ
"กูจะไปนอนกับหลิน"
คำพูดที่ผมคิดได้ตอนนี้และอยากพูดจริงๆ คือ
"กูไม่อยากไป"
แล้วมันพูดได้เหรอครับในสถานการณ์แบบนี้
มันไม่มีเหตุผลที่ผมจะไม่ไปกับหลิน
ก็ในเมื่อเธอเป็นแฟนผม
ผมจะออกไปค้างกับแฟนมันก็ไม่เห็นแปลกตรงไหน
แต่ทำไมใจผมมันไม่เห็นด้วย
“ไปเถอะค่ะเขม..ทุกนาทีมีค่า จริงมั๊ยจ๊ะวิน คริคริ”
หลินดึงแขนผมลากออกมาจากห้อง
แล้วยังไม่วายพูดทิ้งท้ายให้วินหันกลับมามอง
“ครับ”
เสียงตอบรับแผ่วเบา
สีหน้าเศร้าๆเหมือนตอนที่พ่อกับแม่ของมันจะจากไป
เด็กหนอเด็ก...มันคงไม่เคยจากบ้าน
และตอนนี้คงรู้สึกเหมือนถูกทิ้ง
“แล้วกูจะรีบกลับ”
ผมบอกมันด้วยเสียงหนักแน่น
ก่อนที่หลินจะดึงประตูปิด
:a2: :a2:
****************************************************************************
ผมอัดบุหรี่เข้าปอดแรงๆสองสามทีแล้วถอนหายใจยาว
ผมเป็นอะไรไป บทรักที่ร้อนแรงเพิ่งผ่านพ้นไป
ผมน่าจะกำลังนอนหลับสนิท แล้วกอดหลินอยู่บนเตียง
ผมมองผ่านประตูกระจกเข้าไปในห้องนอนของหลิน
ห้องหรูบนคอนโดที่หลินเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ได้ราวสองเดือน
ก็เท่ากับระยะเวลาที่เรากลับมาคบกันรอบสอง
ถูกแล้วครับ ผมเช่าคอนโดให้หลิน
ผมคงยังไม่เบื่อหลินหรอกนะ
แต่คืนนี้ใจผมมันฟุ้งซ่าน
แววตาตัดพ้อของไอ้วินมันทำลายความสุขทางกายที่ผมเพิ่งได้รับ
ผมเหลือบตาดูนาฬิกาบนผนัง..ตีสาม
นี่ถ้าเป็นที่ห้องผม ผมคงไม่ต้องมองดูเวลาแบบนี้
กุ๊กกูมันคงทำหน้าที่ของมัน
ป่านนี้ไอ้วินมันจะเป็นยังไงบ้างนะ
คืนวันศุกร์แบบนี้ทั้งหอคงจะเงียบเหงา
ผมดับก้นบุหรี่ลงบนกระถางต้นไม้เล็กๆใกล้ตัว
แล้วตัดสินใจ...
กลับหอ
:hao7: :hao7:
********************************************************************
ผมขับรถโดยใช้ความเร็วเกือบร้อยสี่สิบ
ถึงจะดึกดื่น แต่ก็ยังมีรถราวิ่งกันอยู่
แต่ละคนที่อยู่บนท้องถนนเวลานี้ กำลังจะไปไหนกัน
ไปเที่ยวต่อ หรือรีบกลับบ้านเหมือนผม ที่มีใครบางคนรออยู่
ความรู้สึกที่มีคนรอเราอยู่ที่บ้าน
รอเรากลับบ้านเป็นแบบนี้เองเหรอครับ
ความรู้สึกนี้....มันดีจังเลยครับ
แค่คิด....ผมก็รู้สึกได้ถึง
หัวใจที่พองฟูขึ้นมา...จนคับอก
:impress2: :impress2:
-
น่าติดตาม มาต่อเร็วๆนะครับ
-
:mc4: :mc4:
มาถึงตอนใหม่แล้วนะครับ
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่เจ็ด
ผมกลับมาถึงห้อง(หอ)ก็เกือบตีสี่แล้วครับ
ล้วงกุญแจมาไขเปิดประตูห้องได้ก็พยายามบิดลูกบิดอย่างเบามือที่สุดในชีวิต
ก้าวเข้ามาได้ก็หันกลับไปบรรจงปิดประตูให้มันเกิดเสียงดังน้อยที่สุดในชีวิตอีกเช่นกัน
วะ...นาทีนี้...ผมเหมือนคุณสามีที่หนีคุณเมียเที่ยวแล้วย่องกลับเข้าบ้านกลางดึกเกือบสว่างกันเลย
แต่ทำไมฟิวส์นี้...มันถึงได้รู้สึกดีจังครับ
:m20: :m20:
ในห้องคงจะมืดมิดแน่ๆถ้าโคมไฟที่โต๊ะเขียนหนังสือของผมมันจะไม่เปิดทิ้งเอาไว้
ถึงแม้จะมีผ้าบางๆผืนหนึ่งคลุมอยู่เพื่อให้แสงที่ลอดผ่านผ้าออกมาอ่อนแสงลง
ไอ้วินมันคงเป็นคนละเอียดอ่อนและใส่ใจคนรอบข้าง
มันคงกลัวว่าเวลาผมกลับเข้าห้องแล้วจะมืดมองอะไรไม่เห็น มันจึงเปิดโคมไฟทิ้งไว้
ท่ามกลางความสลัวเลือนรางของแสงจากโคมไฟ
ไอ้วินมันหลับสนิทอยู่บนเตียงของมัน
ตัวที่กอดอกงอคุดคู้ บวกกับใบหน้าที่นิ่วคิ้วขมวด และคราบน้ำตาบนแก้มทั้งสองข้าง
ไหนจะเสียงสะอื้นน้อยๆที่มีมาเป็นระยะ
ทั้งหมดที่ผมได้เห็นและได้ยินทำให้ผมถึงกับกลืนน้ำลายในปากกลับลงคอไปอย่างยากลำบาก
เพราะมันมีก้อนแข็งๆขึ้นมาจุกอยู่ในลำคอ ทั้งๆที่ผมก็ไม่รู้ว่าที่มันเป็นแบบนี้...
เพราะผมไม่กลับห้องหรือเพราะปัญหาส่วนตัวของไอ้วินมันเองกันแน่
ผมทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงแล้วเพ่งดูใบหน้าของไอ้วินยามหลับ
มันเหมือนเด็กเล็กๆที่อ่อนแอและบอบบาง
ผมไม่รู้ว่ามันผ่านเรื่องยากลำบากอะไรมาบ้างและหนักหนาสาหัสแค่ไหนกัน
จนถึงขนาดที่ทำให้มันต้องย้ายที่อยู่ที่เรียน จากบ้านมันที่เชียงใหม่มาอยู่ที่นี่
ที่ห่างไกลจากครอบครัวระยะทางหลายร้อยกิโล
ที่มหาวิทยาลัยแห่งใหม่ที่ไม่มีใครรู้จักมัน
และมาใช้ชีวิตอยู่ในหอพักห้องเดียวกับผมที่ก็ไม่ต่างกับ...คนแปลกหน้า
ผมปัดผมด้านหน้าที่ตกระมาที่หน้าผากของมันออกอย่างเบามือ
จังหวะเดียวกับที่ไอ้วินมันถอนสะอื้นฮั่กออกมาอีกครั้ง
ผมอดใจไว้ไม่ไหวที่จะลูบแก้มใสของมัน ผิวมันนุ่มมือจริงๆเลยครับ
และเมื่อมองต่ำลงมาก็มองเห็นริมฝีปากของมันที่ผมเคย...
มันดูยั่วยวนให้ผมอยากเข้าไปสัมผัสอีกครั้ง
:z1: :z1:
ผมตัดสินใจก้มตัวโน้มลงไปจนใบหน้าของผมกับไอ้วินเกือบจะชิดกัน
ผมลังเลชะงักอยู่ชั่วอึดใจ ยังไม่ทันจะเดินหน้าหรือจะถอยดี
ไอ้วินมันขยับพลิกตัวจากตะแคงเป็นนอนหงาย
ริมฝีปากบางเฉียดฉิวพาดผ่านปากผมไป
กระแสไฟฟ้าอ่อนๆในตัวที่เกิดขึ้น กระตุ้นให้ผมเลื่อนตัวลงนอนตะแคงชิดตัวไอ้วิน
ผมยันตัวขึ้นเล็กน้อยด้วยข้อศอกข้างหนึ่ง แล้วชะโงกหน้าอยู่เหนือใบหน้าของมัน
ริมฝีปากไอ้วินเบี่ยงหลบไปด้านข้างเล็กน้อยอย่างรำคาญจากการรบกวน
เมื่อสัมผัสกับปากผมที่ก้มลงสัมผัสแผ่วเบา
ผมใช้มืออีกข้างแตะปลายคางมันให้หันกลับมา แล้วผมก็บดริมฝีปากลงไป
จากแค่บางเบาในตอนแรก แล้วเพิ่มน้ำหนักลง จน...
“อืมมมมม....”
ไอ้วินเผยออ้าปากตอบรับ
หวานเหลือเกิน ริมฝีปากของเราทั้งคู่ประกบกัน
ปลายลิ้นเล็กๆของมันเป็นฝ่ายรุกล้ำเข้ามาก่อน
แต่ครั้นพอผมส่งลิ้นเข้าไปสัมผัส มันกลับถอยร่นออกไป แล้วยั้งรอคล้ายเชิญชวน
จากจูบที่นุ่มนวลอ่อนหวาน มันเพิ่มระดับตามแรงอารมณ์ที่กระพือขึ้น
จนถึงขีดสุดที่เราทั้งสองคนจะขาดอากาศหายใจเสียก่อน ผมเป็นฝ่ายถอนริมฝีปากออก
ทันที่ที่ผมเห็นขนตายาวงอนของมันขยับยุกยิก
ผมรีบทิ้งตัวลงซบหน้าลงไปที่ซอกคอของมัน
ตัวของผมซีกหนึ่งคว่ำทับอยู่บนตัวของมันที่นอนหงาย และผมรับรู้ได้ว่ามันเริ่มขยับตัว
“อ๊ะ...”
มันหยุดนิ่งเมื่อเริ่มรู้ว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นคืออะไร
:o8: :o8:
ลมหายใจร้อนๆของผมที่รินรดซอกคอหอมสะอาดด้วยกลิ่นแป้งเด็กของมัน
แขนข้างหนึ่งของผมที่พาดผ่านช่วงบั้นเอวอย่างไม่ตั้งใจ
ร่างกายบางส่วนของผมที่เกยก่ายลำตัวของมัน
มันคงจะสัมผัสได้ถึงแรงสะท้อนจากการทำงาน
ของอวัยวะสำคัญที่ไม่สามารถบังคับได้ภายในอกของผม
“ขะ...เขม...เอ้อ...นาย....”
มันใช้มือทั้งสองข้างยกแขนผมที่พาดเอวมันอยู่ขึ้นอย่างช้าๆ
มันคงไม่แน่ใจว่าผมหลับหรือตื่นอยู่
“อืมมมม...อยู่นิ่งๆสิวะ”
ผมพึมพำขึ้นมาพร้อมกับขยับตัว
แล้วแกล้งกระชับแขนข้างนั้นให้แน่นกว่าเดิม
พร้อมกับเบี่ยงหน้าจนจมูกและปากร้อนๆของผมสัมผัสผิวตรงลำคอของมัน
“เอ้อ...เขม...นาย....”
ไอ้วินมันอึกอักอยู่ในลำคอ เมื่อผมไล้ปลายจมูกไปมาเบาๆ
“เงียบๆสิวะ กูง่วง”
ผมเบียดตัวเข้าไปอีกจนต้นขาของผมสัมผัสบางสิ่งบางอย่างของมันที่เริ่มเปลี่ยนแปลง
และในขณะเดียวกันบางสิ่งบางอย่างของผม
ก็เริ่มมีปฏิกริยาก็เบียดชิดติดกับสะโพกด้านข้างของมัน
“อ๊ะ...”
ไอ้วินมันพยายามขยับตัว แล้วก็ต้องหยุดนิ่ง
เมื่อมันรับรู้ได้ถึงบางอย่างของผมมันเริ่มประท้วงและดุนดันอยู่ตรงสะโพกของมัน
:mew5: :mew5:
“จะนอนมั๊ย หรือว่า...อยาก....”
ผมเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยตอนกระซิบเข้าที่ข้างหูมัน
การทำแบบนั้นทำให้ตัวผมมันขยับเบียดชิดเข้าไปอีกนิด
จนผมเองก็เริ่มปวดหนึบขึ้นมา ทั้งๆที่เพิ่งใช้งานไปได้ไม่ถึงสองชั่วโมง
“นะ...นอนแล้ว”
ไอ้วินรีบระล่ำระลักตอบแล้วหยุดนิ่ง
มันนอนตัวแข็ง แต่ผม...แข็งทั้งตัว
นี่ผมจะแกล้งมันหรือจะทรมานตัวเองกันแน่วะ
:haun4: :haun4:
“ซี๊ดดดด”
ผมเผลอครางเบาๆเมื่อรู้สึกเสียวซ่านตรงกลางตัว
เมื่อไอ้วินที่มันหลับสนิทแล้วหลังจากนอนเงียบๆกันมาสักพัก
มือของมันพลิกมาวางที่สะโพกด้านที่ผมเบียดชิดอยู่
หลังมือของมันสัมผัสกับพี่เขมแล้วเลยทิ้งน้ำหนักมือพักพิงอิงอยู่อย่างสบายใจ
ผมอดที่จะขยับขาและสะโพกของตัวเองเบียดเข้าไปอีกไม่ไหว
ต้นขาของผมที่อยู่ชิดน้องวินเสียดสีถูไถคล้ายคนโรคจิต
“ซี๊ดดดด”
เสียงสูดปากที่ไม่ใช่เสียงจากปากของผมดังขึ้นเบาๆ
เมื่อท้องแขนของผมมันลดต่ำลงจนสัมผัสได้ถึงสิ่งที่แข็งขืนของไอ้วินมันบ้าง
และความเปียกชื้นเล็กๆของกางเกงตรงส่วนสำคัญที่เกิดขึ้น
ทั้งของมันและของผมไม่ต่างกันเลย ผมรู้สึกได้
ไอ้วินขยับตะแคงตัวเล็กน้อยมาทางผม
แล้วสอดแขนมันข้างหนึ่งมาพาดตรงบั้นเอวของผม
ทำให้ตอนนี้ผมกับมัน เรียกได้ว่า...นอนกอดกัน
:hao6: :hao6:
*************************************************************************************
“อะ...อรุณสวัสดิ์”
ไอ้วินมันโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่มเมื่อผมเปิดประตูห้องน้ำออกมา
โดยที่มีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันเอว
หน้าของมันที่แดงก่ำบวกกับสายตาหวานๆแม้จะดูเอียงอายแต่ก็ไม่ขัดตา
ผมกลับรู้สึกว่ามันน่ารัก ในทางกลับกันถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นทำ ผมว่ามัน...น่าอ้วก
“ไงมึง ตื่นซะสาย”
ผมเดินผ่านเตียงมันทำไม่สะทกสะท้าน
ทั้งๆที่ภายในหัวใจผมเต้นตูมตาม
“เราป่าวสาย นายตื่นเช้าเองนะ”
“ไม่ตื่นไงไหว ไอ้เชี้ยนกเว....”
ผมชำเลืองดูหน้าไอ้วินที่เริ่มซีด
มันจ้องนาฬิกาที่ผมเกลียดแล้วหันมาหาผม
สายตาที่มองมามันว่างเปล่าเหลือเกิน
“ถ้า...ถ้านายไม่ชอบกุ๊กกู เราจะ....”
ไอ้วินมันเม้มปากสะกดกั้นอารมณ์
“เฮ้ย...กูแค่รำคาญนิดหน่อย แต่ก็นะ...เริ่มชินแหละ”
สิ่งที่พูดออกมาเป็นอะไรที่ตรงข้ามกับภายในใจเป็นที่สุด
รอยยิ้มเล็กๆที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของมันทำให้ผมคิดว่า...คุ้ม
คุ้มกับการต้องตื่นขึ้นมาฟังเสียงร้องทุกชั่วโมงของไอ้นกเวรนี่
“ขอบ..ขอบใจนะเขม นายดีกับเราจริงๆ”
เสียงอ้อนๆของมันทำให้ผมต้องยิ้มตาม
:m1: :m1:
**********************************************************************************
ก็ไม่ได้ว่างหรอกนะ แต่ผมยังเพลินกับการแอบมองพฤติกรรมของรูมเมท
เริ่มจากการที่มันโกยผ้าที่พื้นที่มันถอดหมักหมมมาได้สองสามวันใส่ตะกร้า
หมุนซ้ายขวามองหาอะไรสักอย่าง แล้วเอาตะกร้าเข้าเอวเดินเข้าห้องน้ำไป
เสียงรื้อค้นของในห้องน้ำทำให้ผมอดหัวเราะไม่ได้
แต่พอมันเดินออกมาผมรีบก้มหน้าลงแกล้งว่ากำลังอ่านหนังสืออะไรสักอย่างในมือ
“เขม..นาย...นายมีผงซักฟอก แปรง กาละมัง อะไรพวกนี้บ้างมั๊ยอ่ะ”
ผมเงยหน้ามามองหน้ามุ่ยของมัน
“ระเบียง”
ผมบุ้ยปากไปที่ระเบียงด้านนอกห้อง
ผมรู้ว่ามันกำลังคิดจะซักผ้า แต่ผมจะยังไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือมันหรอกครับ
เพราะผมคาดว่าคงจะได้เห็นอะไรดีๆ
เสียงกุกกักดังขึ้นมาเพราะมันปิดประตูระเบียงไม่สนิท
สักพักก็มีเสียงโคร้งเคร้งของกาละมัง พร้อมกับ
“โว๊ยยยยยยยยย”
ผมชะโงกดูเห็นมันยืนหันหลังให้ มันกำลังทึ้งผมตัวเอง
ให้ตายเถอะมันคิดจะทำอะไร ถึงได้ใส่แต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว
ยืนยันว่าตัวเดียวครับ เพราะเมื่อคืนผมสัมผัสได้
อ้อ เมื่อคืนผมนอนทั้งชุดเต็มยศ ชุดที่กลับมาจากคอนโด
ดีนะที่ผมใส่กางเกงยีนส์ ไม่งั้นมีเฮ ถูไถกันซะขนาดนั้น
นี่มันคงจะถอดเสื้อกล้ามออกมาเพื่อจะซักด้วย
ผมรีบก้มลงมองหนังสือในมือเมื่อได้ยินเสียงมันเดินกลับเข้ามาในห้องเพื่อหยิบมือถือ
พอมันเดินออกไปที่ระเบียงอีกครั้ง ผมก็ได้ยินเสียงมันคุย
เป็นคุณๆจะย่องไปแอบฟังใกล้ๆมั๊ยครับ แน่นอน ผมทำ
:katai5: :katai5:
“แม่ครับ บอกช้าๆสิวินงงไปหมดแล้ว”
มันวางมือถือไว้ใกล้ตัวโดยเปิดสปีกเกอร์
“เอาล่ะ ใจเย็นๆนะครับ ก่อนอื่นวินบอกแม่มาสิ ว่าผ้าที่จะซักมีอะไรบ้าง”
แม่มันโคตรของโคตรใจเย็น
“เฮ้อ...มีเสื้อนักศึกษาสองตัว กางเกงนักศึกษาสองตัว เสื้อวันที่ใส่มากับกางเกงสีขาว
บลาๆๆๆ...”
จะบ้าตายมันนั่งยองๆลงไปหน้ากองเสื้อผ้า
แล้วหยิบขึ้นมาดูและแจกแจงที่ละชิ้น
“ก่อนอื่นนะ วินแยกเสื้อสีขาวออกมาก่อน.....”
ผมคาดว่าครึ่งวันนั่นแหละครับกว่าจะถึงขั้นตอนสุดท้าย
รึไม่แบตมือถือของมันก็จะต้องหมดเสียก่อน
“ก๊อกๆ”
ผมเคาะกระจกที่กั้นด้านหลังห้องเบาๆ
:onion_asleep: :onion_asleep:
ขอบคุณทุกการติดตามครับผม
:bye2: :bye2:
-
วินเอ้ยยย ลูกคุณหนูจริงงงงงงงง 555+
รอแม่สอนวันนี้จะได้ซักไหม?
-
:laugh: หนูวิน จะซักผ้า :laugh:
-
เขมนิสัยแย่มากอ่ะ ตัวเองยังไม่ชัดเจนแต่ก็ชอบไปลวมลามวิน
แกอย่ามาทำให้วินหวั่นไหวนะ วินเจ็บมาแผลใจก็ยังไม่หายดี
ไม่งั้นวินต้องน่าสงสารแน่ๆ เรารอให้วินมีคนมารุมจีบเยอะๆ เขมมันจะได้รู้ตัวและชัดเจนซักที
แล้วอย่าลืมไปบอกเลิกยัยชะนีร่านหลินนั่นล่ะ ไม่งั้นไม่ยกวินให้จริงๆด้วย
-
พี่เขมได้เวลาทำคะแนนแล้ว o18
-
พี่เขมชีวยวินเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
วินนี่ อย่าแกล้ง แอ๊บแบ๊วน่ะลูก หุหุ เดี๋ยวพี่เขมก็มาช่วยเองแหละลูก
-
ตัดบทได้ไรเยื่อใยมากอะ อยากอ่านต่อ
-
รอตอนต่อไปนะจร้า
:bye2: :bye2: :bye2:
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่แปด
“ก๊อกๆ...”
“มีไรอ่ะ”
ไอ้วินมันหันหน้ากลับมาถามผมเบาๆเพราะมือถือของมันยังเปิดสปีกเกอร์อยู่
ผมบุ้ยบ้ายให้มันวางหูไปก่อน
“แม่ครับ แค่นี้ก่อนนะครับ พอดีมีเพื่อนมา”
“งั้นแม่จะรอลูกนะครับ วินเสร็จธุระแล้วโทรมาหาแม่ด้วยล่ะ”
“ครับๆ หวัดดีครับแม่”
วินมันลุกขึ้นยืนแล้วหันมาหาผมทั้งตัว
จะเป็นเพราะแสงจากดวงอาทิตย์ใกล้เที่ยงที่ส่องผ่านมาจากทางด้านหลังของมันหรือเปล่านะ
จึงทำให้ผมเห็นบรรยากาศรอบตัวของมันคล้ายกับมีออร่าสว่างไสว
ผิวขาวจัดที่เปลือยเปล่ามีเพียงบ๊อกเซอร์บางๆตัวเดียวห่อหุ้ม
ซึ่งเมื่อแสงแดดสาดมาก็ไม่ต้องจินตนาการถึงส่วนของสิ่งที่เหลืออยู่ในร่มผ้าเลยครับ
มัน....ทะลุปรุโปร่ง
“ว่าไงเขม..นายมีไร”
ผมรู้สึก...หูอื้อตาลาย จนต้องสะบัดหัวแรงๆ
สงสัยเพราะมันเลยมื้ออาหารมาแล้วมั๊ง กาแฟแก้วเดียวที่กินก่อนหน้านั้น
ย่อมไม่หลงเหลือในร่างกายแล้วตอนใกล้เที่ยง
“เขม..นายเป็นอะไรไป”
ไอ้วินปราดเข้ามาประคองตัวผมแล้วพาผมกลับเข้ามาในห้อง
ตอนนี้ผมกำลังนั่งพักสงบจิตใจอยู่บนเก้าอี้ที่โต๊ะเขียนหนังสือ
“นายเป็นยังไงบ้างเขม”
วินยื่นแก้วน้ำที่บรรจุน้ำเย็นจนเต็มแก้วมาให้ผมด้วยสีหน้ากังวล
กลิ่นเหงื่ออ่อนๆจากตัวของมันโชยผ่านลมที่พัดเข้ามาทางประตูระเบียง
ทำให้ผมต้องกลืนน้ำลายอย่างยากเย็นลงคอไปอีกครั้ง
กลิ่นเหงื่อเนี่ยมันมีกลิ่นหอมกันได้ด้วยเหรอวะ
แล้วจุดแดงๆสองจุดระดับสายตา...
โอย...มึงจะแกล้งกูไปถึงไหนกัน
“กู..กูไม่ได้เป็นอะไร”
ผมรับแก้วน้ำมาดื่มอย่างกระหาย เพราะปากคอแห้งผาก
ไอ้อาการแบบนี้ ก่อนหน้าที่มันจะโผล่เข้ามาในชีวิตผม....ผมไม่เคยเป็น
“ไม่จริงอ่ะ นายหน้าซีดจ๋อยเลย”
ปากแดงๆของมันขยับพูดอย่างน่าเอ็นดู
ผมสะบัดหัวอีกครั้งจนเริ่มมึน จึงต้องรีบตัดบท
“คือ...กูจะเอาผ้าไปส่งซัก มึงจะไปด้วยมั๊ย”
ผมไม่มองหน้ามัน ตัวมัน และเสมองไปทางไหนสักทางที่ไม่มีมันอยู่
“ส่งซัก...เย้...ไชโย ไอ้วินรอดตายแล้ว”
ไอ้วินร้องด้วยความดีใจ
ผมหันกลับมามอง มันกำลังกระโดดเล็กๆ
ทำให้บางส่วนของมัน...แกว่ง
อ๊ากกกกกก สมอง หัวใจ ตับไตไส้พุงของผมมันทำงานหนักเกินไปแล้ว
:katai1: :katai1:
“เชี้ยเอ๊ย ไปแต่งตัวดิวะ”
ผมหน้าชาตอนที่ด่ามัน ชาแบบเห่อๆเวลากระดากน่ะครับ
“ปากเสียอะเขม แต่ช่างเหอะ เราไม่ถือ รอแป๊บ...น้า”
มันส่ายหน้าน้อยๆพร้อมรอยยิ้มหวาน
“แม่คร้าบ วินไม่ถามแม่แล้วนะครับ เดี๋ยวเขมจะพาไปที่ร้านซักรีด”
เสียงแจ้วๆดังลอดมาให้ได้ยิน สักพักมันก็เดินมาหยุดยืนตรงหน้าผม
ในชุดเสื้อยืดเนื้อนุ่มสีฟ้าอ่อน กางเกงสกินนี่ขายาวสีซีด
“ไอ้นี่..มันแต๋วไปมั๊ยวะ”
ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ ก็เสื้อผ้าของมันแต่ละตัว
สีออกโทนหวานแหวว คัดติ้งเนี๊ยบ ดูนุ่มนวล ดูดี และดูคุณหนูชิบ
“แม่เราจะคุยด้วยอ่ะ”
มันยื่นมือถือมาให้ผม
“เฮ๊ย...”
มันยัดมือถือใส่มือผมแล้วทำไม่รู้ไม่ชี้ เดินไปตรงระเบียงนอกห้อง
รึว่า..มันจะฟ้องอะไรแม่มันป่าววะ
“ครับแม่...”
“ลูกเขมเหรอจ๊ะ แม่ขอบใจลูกมากนะที่ช่วยดูแลน้องวิน”
“มะ...ไม่เป็นไรครับ”
มันกับผมรุ่นเดียวกันนะ แม่มันลืมรึไงฟะ
หลังจากนั้นแม่มันก็พร่ำพูดฝากฝังไอ้วินเอาไว้กับผมจนผมแทบจะหูชา
นี่จะให้ผมเป็นผู้ปกครอง ป้อนข้าวอาบน้ำให้มันด้วยเลยมั๊ยครับท่าน
“เดี๋ยว...”
ผมเรียกไอ้วินไว้ก่อนที่มันจะเดินดี๊ด้านำหน้าผมไปที่ประตูห้อง
“เอ๋...”
มันทำเสียงโนเนะ แล้วยังทำตาโตอย่างน่ารัก แบ๊วจริงมึง
“มาให้กูดูเสื้อผ้าในตะกร้ามึงก่อน”
ผมชี้นิ้วไปยังตะกร้าที่มันกระเดียดเข้าเอว
ผมเรียกถูกป่ะครับ มันเอาเข้าเอวเหมือนที่พวกแม่บ้านเขาทำกัน
“เขมจะดูมัยอ่ะ มีแต่เสื้อผ้าใช้แล้ว”
มันทำหน้างง แต่ก็ยอมวางตะกร้าลงบนพื้นห้อง
“งั้นมึงลองแจกแจงให้กูฟังสิว่า ผ้าในตะกร้าของมึงมันมีอะไรมั่ง”
ผมยืนกอดอกพิงด้านหลังประตูห้อง มองหน้ามันนิ่งๆอย่างพยายามทำใจให้เย็น
“วู๊..จู้จี้ชะมัดอ่า”
มันบ่นงึมงำแต่ก็เทผ้าในตะกร้าทั้งหมดออกมาให้ผมดู
“ก็ชุดนักศึกษาสองชุด ชุดวันใส่มา เสื้อกล้าม บ๊อกเซอร์
กางเกงใน ถุงเท้า ผ้าเช็ดหน้า ผ้าเช็ดตัว”
มันหยิบขึ้นมาดูทีละผืนแล้วก็โยนใส่ตะกร้าไป
“เฮ๊ยยย.มึงจะส่งซักทุกอย่างไม่ได้นะโว๊ย แล้วกางเกงในมึง โว๊ยยยย”
ครับ...เป็นวง...เป็นเลขแปด
“ทำไมการกระทำของมึงมันถึงได้ขัดกับหน้าตานักวะ”
ผมทึ้งผมบนหัวของตัวเองด้วยความหงุดหงิด
:angry2: :angry2:
“ไม่ได้เหรอ....เขมมมม”
มันที่นั่งยองๆอยู่กับพื้นเงยหน้าเอียงคอขึ้นมาถามผม
ให้ตาย...มันอ้อนผมทั้งคำพูด ทั้งตาและปาก
“วิน...มึงฟังกูให้ดีแล้วจำใส่สมองไว้นะ เสื้อผ้าที่เป็นพวกชั้นใน ถุงเท้าส่งซักไม่ได้”
มันทำตาปริบๆนิ่งคิดตามคำพูดของผม
“ทำไมอ่ะ มันจะหายเหรอ”
มันโง่หรือผมอธิบายไม่เคลียร์วะ
“คือ...ของพวกนี้มันก็...ก็มีเลอะบ้างไรบ้าง มึงต้องซักเอง”
นี่กูมีลูกที่เพิ่งย่างเข้าสู่วัยเริ่มว่าวรึไงวะ
“อ๋อ...เข้าใจล่ะ”
มันทำหน้าแบบคิดออกและพยักหน้าหงึกๆ
“เวลาเข้าส้วมไม่ทัน ท้องเสียไรงี้เหรอ รับรองผ้าในกองนี้ไม่มีเลอะแน่นอน”
มันยืดอกขึ้นมาแบบภาคภูมิใจ
แต่หน้าอกที่ดันเสื้อออกกมาเป็นตุ่มไตของมันดันเตะตาผม
“เฮ้อ..เอางี้ กูไม่อธิบายให้มึงฟังแล้ว เอาเป็นว่า...
มึงเอาชุดชั้นในและถุงเท้าของมึงออก เข้าใจมั๊ย ไม่งั้นกูไม่พาไป”
สั่งเลยดีกว่าครับ คงต้องเผด็จการแทนการสอน
“เขมใจร้าย..”
มันทำปากหมุบหมิบ แต่ผมก็ยังพอจับประเด็นได้ แน่ะค้อนกูอีก แม่ง
“เออๆ...กูมันไม่ดี กูมันเลว กูมัน....”
“เพี๊ยะ...”
ผมพูดยังไม่ทันจบ มันก็ลุกพรวดขึ้นมายืน แล้วปรี่เข้ามาตบปากผม
:z6: :z6:
“ไอ้วิน..มึง..มึงกล้า”
ผมหน้าบึ้งตอนที่ลูบปาก เจ็บว่ะ มือบางๆไม่น่าจะหนักได้ขนาดนี้
“ยัง...ยังอีก...จะด่าตัวเองอีกมั๊ย”
ไอ้วินเงื้อมือขึ้นมาพร้อมที่จะตบลงมาที่ปากผมอีกครั้ง
“มึง..ตบ...ปาก...กู”
ผมดึงคอเสื้อยืดด้านหน้าของมันเข้ามาใกล้
“นายจะด่าหมาด่าแมวก็เรื่องของนาย แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่นายด่าตัวเอง
เราก็จะตบปากนายอีก”
มันลอยหน้าลอยตา แล้วเอามือมาแกะมือผมจากคอเสื้อออก
“คนเราอะนะ ด่าตัวเองได้มันก็ไม่รักตัวเอง แล้วจะให้ใครเขามารักเล่า”
“จะด่าใครก็ด่าไป ด่าตัวเองไม่เจริญ”
“ตัวของเรา เราก็ต้องรู้สิว่าเป็นยังไง ไม่ดีก็แก้ไข”
“คนอย่างนายนี่มันต้องปรับ....อ๊ะ...”
ปากแดงๆที่ลอยไปมายั่วยวนอยู่ตรงหน้า ทำให้ผมทนไม่ไหว(อีกแล้ว)
ทันทีที่ผมปิดปากแดงที่กำลังเจื้อยแจ้วเป็นนกแก้ว เสียงทุกอย่างในห้องก็เงียบลง
แล้วแทนที่ด้วยเสียงจ๊วบจ๊าบจากริมฝีปาก เสียงลมหายใจที่เริ่มหอบ และเสียงหัวใจที่เต้นโครมคราม
ผมจูบมัน...อีกแล้ว และมันก็จูบตอบผมอย่างเงอะงะ
แต่แม่ง...กล้าส่งลิ้นเข้ามายั่วถึงในถิ่นผม ลิ้นของผมกับมันพัวพันกันเหมือนค่อยๆจะเริ่มเรียนรู้กัน
มือของผมทั้งสองข้างไล้ไปตามสีข้างของวิน แล้วลากเลยไปถึงสะโพก
“อ่า..”
ถอนปากเพียงเล็กน้อยให้ได้สูดลมหายใจเข้า แล้วก็ผวาเข้าหากันทั้งคู่
ทั้งหวานทั้งหอมจนผมไม่อยากหยุด
ทั้งๆที่ในหัวของผมมีแต่คำถามเต็มไปหมด
:m28: :m28:
“@#$%&…”
เสียงริงโทนที่ผมตั้งขึ้นเฉพาะสำหรับหลินดังขึ้น ทำให้ผมกับมันผละออกจากกัน
“เอ่อ...กู...กูไปรอที่รถ...”
ผมมองหน้ามันแต่มันก้มหน้างุด
:-[ :-[
“ครับ....หลิน”
ผมโทรกลับไปหาหลินเมื่อขึ้นมานั่งหลังพวงมาลัยบนรถแล้ว
“เขมตัดสายหลินทำไมอะ...ทำอะไรอยู่ หรือว่าอยู่กับใคร”
เสียงแว๊ดๆดังขึ้นมาทำให้ผมหงุดหงิด
“เยอะไปแล้วนะหลิน”
ผมตอบด้วยเสียงนิ่งๆ เธอชักจะล้ำเส้นที่ผมขีดไว้ให้
“แหม...หลินก็แค่ถาม แล้วเขมอยู่ไหนคะ อยากเจอกันรึเปล่า”
น้ำเสียงที่ปรับเปลี่ยนกลับมาอ่อนหวานเหมือนเคย
และแอร์เย็นๆที่จ่อใบหน้าทำให้ผมใจเย็นลง
“ผมอาจจะแวะเข้าไปค่ำๆนะหลิน ตอนนี้มีธุระ”
ไม่รอฟังคำตอบผมก็ตัดสายทิ้งไป
เอนหลังพิงเบาะรถแล้วหลับตาลง
ท่ามกลางความเงียบที่มีแต่เสียงลมหายใจและการเต้นของหัวใจ
นี่...ผมใช้ชีวิตเรี่อยเปื่อยเกินไปรึเปล่านะ
ถึงเวลาที่ผมควรจะหยุดและจริงจังกับใครสักคนเสียที่สินะ
อีกไม่ถึงสองปี ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยมันก็ต้องจบลง
จะเรียนต่อ จะทำงาน มันก็นับว่าเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ต้องรับผิดชอบทุกอย่างรอบตัว
แล้วใครล่ะที่ผมจะหยุดทุกอย่างไว้ที่คนๆนั้น
หลินเหรอ...
ไม่แน่นอน คนที่จะมาเป็นครึ่งหนึ่งของชีวิตผมต้องไม่ด่างพร้อย ไม่ผ่านมามากมายหลายมือ
ผู้หญิงไม่ต่ำสิบที่ผมมีความสัมพันธ์ด้วย บางคนแค่วันไนท์แสตนด์ ไม่มีสานต่อ
ไม่มีสักคนที่ผมจะลึกซึ้งด้วย หลินนับเป็นคนที่คบนานที่สุด เพราะการวางตัวของเธอ
แต่สองวันที่ผ่านมา หลินเริ่มจะเหมือนผู้หญิงคนอื่นที่จู้จี้ตามจิก
ผมคงต้องคุยกับเธอตรงๆเสียแล้วว่า...เราสองคนจะถึงทางแยกกันได้รึยัง
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ทำไมนานนักวะ ผมดูเวลาตรงคอนโซลรถ..เที่ยงครึ่ง
คงต้องแวะหาอะไรกินซะก่อน เอ...วินมันชอบกินอะไรนะ
“หึๆ..”
ขำตัวเองว่ะ ปกติไปกับสาวๆถ้าเป็นช่วงแรกๆผมก็ตามใจพวกเธอ
แต่พอหมดโปรผมก็ค่อนข้างตามใจตัวเอง
จะกิน จะดูหนัง จะค้างคืนมั๊ย มันขึ้นอยู่กับผมทั้งนั้น
อาหารญี่ปุ่นดีมะ..
เมื่อวานตอนที่ไอ้วินมันกินก็ดูมันชอบมากเหมือนกัน
แล้วต่อด้วยหนังสักเรื่องท่าจะดี
อากาศร้อนๆแบบนี้ตากแอร์เย็นๆในโรงหนังน่าจะเวิร์คสุด
คิดถึงไอ้วิน มันก็มีเรื่องให้ผมสงสัยอยู่หลายข้อครับ
หนึ่ง มันมีปัญหาความลับความหลังอะไรนักหนา
สอง ไอ้นกเวรข้างผนังมีความสำคัญหรือความหมายอะไรรึเปล่า
สาม มันไม่ชอบการสัมผัสจากเพื่อน
สี่ มันคิดยังไงกับการที่ผมจูบมัน
และ
ห้า
ผมเป็นเชี้ยไร ถึงได้ชอบจูบปากมัน
:hao6: :hao6:
-
:z13:
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:-[ :-[ :-[
-
:mew4: :mew4: :mew4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอให้วินใจแข็งนานๆด้วยเถอะ แบบยังรักฝังใจกับรักแรกเลยกลัวเจ็บอีก
อีกอย่างวินก็เห็นสันดารของเขมแล้วหวังว่าวินจะเจ็บแล้วจำนะ ถือว่าเป็นการให้บทเรียนกับเขม
ที่ชอบมั่ว เอาไปทั่วเจ้าชู้ พอเจอรักจริงเขากลับไม่แลอะไรแบบนี้ เขมมันจะได้เห็นคุณค่าของความรัก
และรู้สึกผิดกับเรื่องที่ผ่านมาที่เคยทำกับพวกผู้หญิงเอาไว้ซะเยอะ
-
:L2: :L2:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่เก้า
ตลอดระยะเวลาของการเดินทาง มีเพียงเสียงเพลงฮิตจากแผ่นที่ผมเปิดฟังอยู่ในรถ
ทำไมวันนี้เสียงเพลงมันเพราะ ไพเราะและโดนใจกว่าทุกวันนะ
ทั้งๆที่มันก็เป็นเพลงเดิมๆที่เคยเปิดฟังอยู่บ่อยๆ
บรรยากาศในรถตอนนี้ถึงแม้จะเป็นเวลาที่ท้องผมมันหิวโหย เบาโหวง
ถ้าเป็นปกติธรรมดาผมก็จะต้องเริ่มหงุดหงิด ขวางหูขวางตา
แต่วันนี้มันวันพิเศษอะไรกันวะ
ไอ้รถคันที่เพิ่งบึ่งออกจากซอยข้างทางแล้วซิ่งตัดหน้ารถผมไป
ผมก็ไม่คิดเคืองหรือโมโห คิดแค่ว่า.....มันคงรีบละมั๊ง
แต่ผมไม่รีบนี่นา
“ช้า...”
หือ..เสียงอะไรวะ ผมหันไปมองไอ้วิน ก็เห็นมันเบือนหน้าออกไปมองนอกรถ
“หิว...”
เสียงเดิมแต่ห้วนขึ้นและดังขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย
“เรา...หิว”
ผมหันไปมองหน้าไอ้วินที่ขึ้นสีเรื่อ มันอายที่มันหิวเหรอวะ
“อยากกินไร”
ผมพูดขึ้นมาลอยๆ พยายามกลั้นยิ้ม
มีแต่โมโหหิว ไอ้นี่..อายแล้วหิว..หรือหิวแล้วอายวะ
“ไม่รู้ดิ เราไม่ใช่คนแถวนี้”
มันค้อนพองาม ไอ้นี่เปลี่ยนอารมณ์เร็ว และดูโกรธใครได้ไม่นาน
“อาหารญี่ปุ่น..”
ผมพูดขึ้นมา แล้วรอคำตอบจากมัน หวังว่าคงจะถูกใจมัน
“เพิ่งกินอ่ะ จำเจ”
ปากมันเชิดขึ้นอย่างเอาแต่ใจ
“แล้วมึงอยากกินไรวะ”
ผมให้โอกาสมันเลือกอีกครั้ง อย่ามาทำอาร์ทตัวแม่กับกูนะมึง
“เอ๊ะ..เขมนี่ยังไงนะ ก็บอกแล้วว่าเราไม่ใช่คน....”
จังหวะรถติดไฟแดง ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมใช้ปลายนิ้วชี้ข้างหนึ่ง
แตะไปที่ปากแดงของมันเบาๆ เป็นการห้ามให้หยุดพูด
“ไม่ต้องพูดแล้ว เดี๋ยวกูจัดให้”
ผมชักนิ้วกลับได้ทันก่อนที่มันจะทันปัดออก
“ไอ้บร้า...”
เสียงงึมงำพึมพำที่มันพยายามลดเสียง แต่ผมได้ยินครับ
“หึๆ”
ผมอดหัวเราะขำมันอยู่ในลำคอไม่ได้
อ้าว ค้อนกูอีก ขยันค้อนควักจริงนะมึง
:m20: :m20:
**********************************************************************************
บนชั้นสี่ของสยามเซ็นเตอร์ หลังจากรอคิวหน้าร้านอาหารชื่อดังได้สักยี่สิบนาที
“เราหิวอ่า...”
“เออ..กูรู้”
ไอ้วินมันคร่ำครวญแล้วทรุดตัวลงนั่งยองๆกับพื้นหน้าร้านด้านข้างที่รอคิวกันอยู่
ผมยืนพิงกระจกร้านอยู่ใกล้ๆ เผลอเอื้อมมือไปลูบหัวมันเป็นการปลอบ
“อดทนนิดนะ...วิน”
เสียงนุ่มๆที่เอาไว้ใช้พูดกับสาวๆตอนโปร ทำให้ไอ้วินหน้าแดงก่ำ ยิ่งทำให้ผมได้ใจ
“นะ...นะ...ครับ”
คราวนี้มันพยักหน้าแล้วรีบก้มหน้างุดลงไปที่เข่าทั้งสองข้าง
“คุณเขมสองท่านค่ะ”
สิ้นสุดการรอคอยเสียที
ผมเดินนำหน้ามันเข้าไปในร้านไก่ทอดกรอบสไตล์เกาหลี
“เป็นไง”
ผมนั่งดูมันเคี้ยวตุ้ยๆไม่ยอมหยุด เศษซากกระดูกไก่ที่กองอยู่ในที่ทิ้ง
พูนขึ้นมาจนมองเห็นได้ชัดว่า..ซัดกันไปไม่น้อย
“ง่ำๆ...หร่อยอ่ะ..กินดิ”
มันใช้ส้อมจิ้มไก่ทอดชิ้นใหญ่มาใส่ในจานของผม รู้สึกดีแฮะ
“อ๊ะ...”
ไอ้วินผงะขยับถอยหลังเมื่อผมเผลอใช้ทิชชูเช็ดที่ปากของมัน
“นาย..นายทำไรเนี่ย”
ไอ้วินมันเอ็ดผมเบาๆ สายตาก็เหลือบดูรอบๆ
“ก็...ก็ปากมึงเลอะ..มึง..มูมมามว่ะ”
กูเป็นอะไรไปวะ ผมสะบัดหัวแรงๆ ไอ้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าผม มันเป็นผู้ชายนะโว๊ย
“บอกเฉยๆก็ได้นี่นาแล้วนายเป็นไรมากป่ะ เห็นสะบัดหัวบ่อยๆ ไม่สบายปวดหัวเหรอ”
ไม่ถามเปล่า มีเอาหลังมือมาแตะวัดไข้ที่หน้าผากผมอีก
“เฮ๊ยยย...แต๊ะอั๋งกู”
ผมเป็นฝ่ายผงะ แล้วขยับถอยหลังบ้าง
“เอ่อ..กู...ไม่ได้ตั้งใจ”
อยากตบปากตัวเองที่ตะคอกมัน
ก็ตอนนี้ไอ้วินหน้ามันสลดเลยครับ
ผมก็นะ ทั้งๆที่มันเป็นฝ่ายมาแตะต้องตัวผม และที่สำคัญมันไม่ได้มีทีท่ารังเกียจการสัมผัสกับตัวผม
เหมือนตอนที่พวกเพื่อนผมเข้าใกล้มัน
ผมควรจะช่วยเหลือมันมากกว่าที่จะทำให้มันรู้สึกแย่ลงกว่าเดิมสิ
“เอ่อ...กู..กูขอโทษ”
ผมกลายเป็นฝ่ายต้องขอโทษอย่างเต็มใจ
ขอโทษในความผิดอะไรสักอย่างที่ผมก็งงเหมือนกัน
“ไม่..ไม่เป็นไร”
ไอ้วินเงยหน้าที่ก้มลงมองจาน และเผยอริมฝีปากที่เม้มออก
มันฝืนยิ้ม...ผมรู้
o16 o16
******************************************************************************
“อ่ะ...ส่วนของเรา”
ไอ้วินยื่นแบงค์แดงๆสองใบมาให้ผม
“กูเลี้ยง”
ผมไม่รับและทำเฉย
“ไม่เอา เมื่อวานเขมก็เลี้ยงเราแล้วนี่”
มันส่ายหน้าไม่เห็นด้วยกับการที่ผมเป็นฝ่ายควัก(ตังค์)
“เมื่อวานกูเลี้ยงรับรูมเมท วันนี้กูเลี้ยง...เอ่อ..ขอโทษมึง”
ผมเหลือบเห็นหน้าหวานๆของมันเคลือบรอยยิ้มและดูสดใสขึ้น
มึงไม่เคยโกรธใครนานสินะไอ้วิน
o13 o13
“เขม..ยังไม่กลับเหรอ”
ไอ้วินวิ่งตามหลังผมมา เพราะมันเผลอเข้าใจผิดเลี้ยวไปทางลานจอดรถ
ที่เป็นคนละทางกับที่ๆผมกำลังจะไป
“กูอยากดูหนัง..จะดูมั๊ย”
ผมหยุดยืนรอ ปลายจมูกของมันมีเหงื่อซึมนิดๆ ไอ้วินมันขี้ร้อนครับ
อยู่ทางเหนืออากาศคงเย็นสบายกว่าที่นี่
“ดูๆ..เราอยากดูเอ๊กซ์เมนน้า..นะ...นะ..นะเขม”
มันมาเขย่าแขนผมแรงๆอย่างลืมตัว โชคดีที่ตอนนี้อยู่กันในลิฟท์ที่ไม่มีใคร
นอกจากผมกับมันเพียงสองคน
ผมจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาใสแจ๋วของมัน ทำไมมึงดูใสซื่อนักวะ
“ไม่รับปากว่ะ....เดี๋ยวไปดูที่หน้าโรงก่อน”
ผมแกล้งมันไปงั้นแหละ เห็นหน้าจ๋อยๆของมันแล้ว...เอ่อ..น่ารักดี
“ให้เราเลี้ยงหนังน้า”
ผมกับมันยืนอยู่หน้าตู้ซื้อตั๋ว ผมไม่สนใจมัน กดๆๆๆๆ จนได้ตั๋วมาสองใบ
แน่นอน...เรื่องที่มันอยากดู
“เขมอ่ะ...”
มันถอยหลังไปยืนหน้างอ ปากแดงๆเชิดขึ้นมาอีกแล้ว
“ตังค์ในบัตรกูมันเหลือเยอะ เดี๋ยวหมดอายุ”
ผมพูดแล้วคว้าข้อศอกของมันให้ออกเดินขึ้นบันไดเลื่อนไปหน้าโรง
“ป๊อบคอร์นมั๊ย”
ผมกระซิบถามมันที่ข้างหู ความรู้สึกเหมือนเป็นเดทครั้งแรกในชีวิต
ทั้งๆที่พาสาวๆมากินข้าวดูหนังจนแทบจะหลับตาเดิน
ในสยาม-พารากอน-เซ็นทรัลเวิร์ดได้เลย(อันนี้ไอ้หน่อยด้วยครับ)
“เอาๆ..รสหวานน้าเขม”
เลือกรสชาติได้เข้ากับหน้าหวานๆของมึงมาก
“รับเป็นชุดดีมั๊ยคะ..บลาๆๆๆ”
พนักงานสาวก็สาธยายไม่หยุด แต่สายตาที่มองมาเยิ้มๆ
นี่ถ้าผมมาเดี่ยวเป็นได้ลองดูสักตั้งสองตั้ง ฮะ ฮะ
แล้วผมก็ได้ป๊อบคอร์นรสหวานกล่องใหญ่หนึ่งกล่อง กับโค๊กอีกสองแก้ว
“เราจ่ายๆ”
ไอ้วินพยายามจะเบียดมาที่เคาน์เตอร์ด้านหน้า ผมหันไปแล้วคว้าเอวมันเอาไว้
“เบาๆสิวะ กูจะใช้แต้มในบัตร”
“ก็ใช้ไปดิ”
มันค้อนผมอีกครั้ง พร้อมกับทำปากยู่
:m19: :m19:
***************************************************************************
ช่วงนั่งรอเวลาอยู่หน้าโรงไอ้วินมันก็เริ่มบ่น
“ที่เชียงใหม่ไม่เห็นจะมีเงินในบัตรหมดอายุเลยอ่ะ”
“อืมมม ที่นี่โคตรเอาเปรียบผู้บริโภคเลยว่ะ”
ผมผสมโรงเข้าไปให้มันจบๆ มันมีหมดอายุแต่ก็โอนเงินที่ค้างอยู่เข้าบัตรใหม่ได้หรอกครับ (เค้าโปรโมทให้แล้วนะ)
:laugh: :laugh:
“เขม...ไม่กินเหรอ”
ไอ้วินยื่นหน้ามากระซิบถาม เมื่อเริ่มฉายหนังตัวอย่าง
“อืมมม กูยังอิ่ม”
“โห...ช่วยเรากินมั่งสิ เยอะอ่ะ”
จะให้กูกินได้ไง กูไม่ชอบรสหวาน กูชอบรสชีส
“อ๊ะ..กินเข้าไป”
มันเอาป๊อบคอร์นยัดปากผม ไอ้เด็กเวร
แล้วหลังจากนั้นผมเลยต้องคอยอ้างับป๊อบคอร์นเหมือนปลาคอยฮุบอาหารเม็ด
เพราะผมไม่ยอมหยิบกินเอง..ก็กูไม่ชอบ ชัดมั๊ย
มันเลยต้องคอยยัดเยียด
เออ...แล้วกูก็ยอม...
รสหวานนี่มัน....โคตรเลี่ยนเลย
ผมนั่งดูหนังกับไอ้วินหัวเราแทบจะชนกัน เพราะมันคอยเอียงเข้ามาป้อนผม
มีบางครั้งที่มันทำท่าเหมือนสะดุ้งเมื่อนิ้วมือมันมาสัมผัสริมฝีปากผม
บางทีผมก็แกล้งส่งลิ้นไปแตะปลายนิ้วมัน หวานโคตร
แต่กว่าป๊อบคอร์นจะหมดกล่อง...โอย...ท้องกูจะแตก
สองครั้งแล้วที่ผมต้องฝืน...กิน
“สนุกมั๊ย”
ผมอดใจไม่ไหวเมื่อกลิ่นหอมอ่อนๆของมันยั่วยวนอยู่ใกล้ๆ
แกล้งยื่นหน้าเข้าไปถามจนเกือบชิดแก้ม พอมันหันมาตอบก็..โป๊ะเชะ
“ฟอด...”
“โอ๊ย...ซี๊ดดด”
ไม่ได้เสียว..แต่เจ็บครับ ไอ้วินมันหยิกแขนผม
“สมน้ำหน้า”
มันเอนตัวพิงพนักเก้าอี้แล้วนั่งกอดอก
แอบชำเลืองมองใบหน้าด้านข้างของมัน มันยกยิ้มที่มุมปาก
“เฮ้ออออ...”
ผมถอนหายใจยาวๆดังๆ แล้วเอนหลังพิงพนักบ้าง
“นายเบื่อเหรอ”
มันหันมาถาม
“ง่วง...”
ผมโกหกมัน ทั้งๆที่หนังทั้งสนุกทั้งตื่นเต้น แต่ผมแทบไม่ได้ดู ในหัวมีแต่มัน
“พิงมาสิ”
ไอ้วินขยับตัวมาใกล้ทำให้ขาผมกับขามันแนบชิดกัน
เก้าอี้คู่ราคาแพงที่ผมซื้อทำให้ไม่มีอุปสรรคคั่นกลาง และยังปลอดสายตาคนเพราะมันอยู่แถวบนสุด
ผมเอนตัวแล้วพิงหัวไปที่ไหล่บอบบางของวิน
ผมรู้สึกปลอดโปร่งใจ สบายใจ อยากให้มันอยู่ข้างๆตัวผมไปนานๆ
:impress2: :impress2:
“เขม...แม่ฝากน้องวินด้วยนะลูก”
คำพูดของแม่ไอ้วินลอยเข้ามาในหัว ทำให้ผมหน้าชาด้วยความละอาย
นี่ผมกำลังเล่นอยู่กับอะไร
ความรู้สึกของพ่อแม่และลูกครอบครัวหนึ่ง
ที่พ่อกับแม่ไว้วางใจผม และที่สำคัญไอ้วินที่หนีปัญหามา
ผมทำแบบนี้ได้ยังไง...เลวจริงๆ
ผมค่อยๆขยับตัวขึ้นนั่งช้าๆไม่ให้วินผิดสังเกต
ต่อไปผมจะต้องพยายามหักห้ามใจ ไม่ล่วงเกินมันอีก
ขีดสถานะของเราไว้แค่...”รูมเมท”
:ling2: :ling2:
*******************************************************************************
“ทำไมนายเงียบไปอ่ะ”
ไอ้วินหน้าเสียที่ผมนิ่งๆไปเมื่อกลับมาถึงห้อง
“ไม่มีไร..กูแค่เหนื่อย”
ผมพูดแบบไม่คิดอีกแล้ว
“เรา..เราขอโทษนะที่ทำตัวเป็นภาระ”
ไอ้วินมันหน้าสลด
“เฮ้ย...ไม่ใช่กูไม่ได้เหนื่อยเพราะมึง”
ผมรีบแก้ตัวก่อนที่จะไปกันใหญ่
“จริงนะ”
สายตาที่ออดอ้อนแกมคาดหวังของวิน ทำให้ผมต้องพูดปด
“จริงสิ กูแค่เหนื่อยกับความคิดไร้สาระในหัวกูนี่แหละ”
ผมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงแล้วหลับตาด้วยความเพลียทั้งกายและใจ
การเป็นคนดีนี่มันยากแฮะ ต้องใช้พลังงานมากขนาดนี้เลยเหรอวะ
“ไม่เป็นไรนะ มะ...เรานวดให้”
ผมลืมตามามองก็เห็นไอ้วินมันทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงผม
แล้วใช้มือเล็กๆของมันบรรจงนวดขมับ และหน้าผากให้ผม
“เนี่ยห้ามขมวดคิ้วมันจะเป็นรอยย่น เดี๋ยวหน้าแก่ด้วย”
ผมหลับตาลงอีกครั้งด้วยความรู้สึกเหมือนมีมือแม่มาลูบไล้ใบหน้าอย่างอ่อนโยน ยามผมอ่อนล้า
อยากให้สิ่งเหล่านี้ คนๆนี้อยู่กับผมตลอดไป
ความโหวงเหวงว่างเปล่าภายในใจของผมมันจะได้หายไป
“อยู่ที่บ้านเราก็นวดให้พ่อบ่อยๆ พอวันไหนพ่อเลิกงานมาแล้วบ่นว่าเหนื่อย เราก็.....”
เหมือนไฟในอกนรกในใจมันแผดเผาผมทันที ที่ไอ้วินพูดถึงคนในครอบครัว
:katai1: :katai1:
“ไปอาบน้ำก่อนไป กูหายล่ะ”
ผมลุกขึ้นนั่งแล้วดันไหล่มันให้ลุกออกไป
o6 o6
*******************************************************************************************
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
:pig4: :pig4:
-
หื่นเนอะ
:eiei1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เลิกหลอกตัวเองเหอะเขม
-
ทำไม วินนี่ ไม่โวยวายเวลาโดน เขม จูบ หอม บ้างอ่ะ หรือว่า วินนี่ แอบรักเขม โอ๊ย วินนี่ ลูก จะเสียใจมั๊ยเนี่ย เขมยังไม่ได้จัดการตัวเองกะ หลินเลย เศร้าแทน วินนี่ อ่ะ
-
อ่า แวะมาบวกเป็ดเป็นกำลังใจค่ะ
วินนี่น่าสงสารอ่า คงกลัวจะรักเขมอยู่เหมือนกัน อีตาเขมนี่ก็จูบเอาจูบเอาอยู่ได้ เห้อ
-
ติดตามๆ อ่านรวดยาวๆ :katai4: น่ารักอ่ะเรื่องนี้ o13
เขม เลิกกะชะนีเถอะ จะได้ไม่ต้องสับสน :angry2:
ถ้าเขมจะชอบวินขนาดนี้ ขอวินเป็นแฟนเห๊อะ!!! :laugh:
-
แลดูเป็นคนมีน้ำใจกับเพื่อนนะเขม แต่ไอ้ที่ตอดเล็กตอดน้อยนิมันคืออัลไรค้าาาา o18
-
:L2: :L2:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบ
http://www.youtube.com/watch?v=yX3xl17Awpc
“เพราะอะไรเธอจึงทิ้งฉันไป ฉันทำให้เธอผิดหวัง
ฉันทำให้เธอเจ็บช้ำมากมายขนาดไหน
ฉันรักเธอ มากมายเท่าไร เธอเองก็รู้ใช่ไหม
ว่าเธอน่ะมีความหมายกับฉันขนาดไหน มากเท่าไร”
“ฉันกำลังขอร้องอ้อนวอนเธออย่าไป
ทิ้งตัวลงคุกเข่ากอดขาเธอเอาไว้
พนมสองมือขึ้นกราบกรานเธอโปรดอย่าไป
มันคงไม่มีประโยชน์ถ้าคนมันหมดใจ”
“แต่ถ้าตัวเธอยังรัก ยังห่วงใย
และถ้าอดีตของเรายังพอมีความหมาย
ได้โปรดอย่าจากฉันไป
ได้โปรดอย่าทำร้ายกันเลย”
(คุกเข่า....COCKTAIL)
เพลงเพราะโดนใจที่เมื่อหกเดือนก่อน
เวลาฟังครั้งใดก็จะทำให้ผมร้องไห้ฟูมฟายไปจนถึงกรีดร้องออกมาอย่างไม่สามารถบังคับตัวเองได้
เสียงร้องโหยหวนคร่ำครวญอย่างเจ็บปวดของผม คนที่ได้ยินได้ฟังต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า
มันเหมือนเสียงร้องของสัตว์ที่ถูกทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสได้บาดแผลฉกรรจ์
ทั้งๆที่ร่างกายภายนอกของผมไม่มีส่วนของอวัยวะใดบุบสลายสักนิด
แต่ภายในใครจะรู้ดีเท่ากับเจ้าของร่างกาย
ก้อนเนื้อเล็กๆที่อยู่ในอกด้านซ้ายของผมมันอ่อนล้า บอบช้ำเกินจะเยียวยา
เวลาช่วยทำให้ทุกอย่างดีขึ้น เรื่องร้ายๆที่ทำร้ายผมถูกปัดเป่าออกไป
ด้วยความรักจากคนในครอบครัวและคนรอบข้างตัวผม
อาการร้องไห้คร่ำครวญยามมีสิ่งมากระตุ้นเตือนให้คิดถึงความผิดหวังห่างหายไป
อาการซึมเศร้าเงียบขรึม ปิดกั้นตัวเองเข้ามาแทนที่ ผมมักจะหมกตัวอยู่ในห้อง
นอนนิ่งๆเงียบๆ มีเพียงเสียงสะอื้นน้อยๆยามถอนหายใจ
มาถึงวันนี้ นาทีนี้ ครั้งใดที่ผมได้ยินเพลงอกหักรักคุดเพลงนี้
ผมได้แต่น้ำตาซึม และมีเพียงอาการหน่วงในอก จุกแน่นในลำคอ
ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ผมจะสามารถฟังเพลงนี้ได้โดยไม่รู้สึกอะไร
หรือเพลงนี้จะเป็นเพลงต้องห้ามของผม ห้ามฟัง ห้ามคิดตามเนื้อเพลง
:mew6: :mew6:
หกเดือนก่อนหน้านี้มันมีเหตุการณ์ร้ายแรงที่ทำให้ผมมีแผลเป็นฝังลึกอยู่ในใจ
มันเป็นก่อนหน้าที่...หมอก.....จะ......
ทรยศ หักหลังความรักของเราทั้งสองคน
ผมกับหมอกสถานะของเรา...เราเป็นคนรักกัน เป็นคู่รักที่คนรอบข้างและเพื่อนๆ
อิจฉาในความรักความมั่นคง และความราบรื่นในเส้นทางที่เราจับมือกันเดิน
หมอกเป็นเพื่อนร่วมห้องร่วมชั้นมาตั้งแต่ชั้นประถม เราไม่ได้อยู่กลุ่มเพื่อนกลุ่มเดียวกัน
แต่ก็รู้สึกถูกชะตา เจอหน้ากันก็มักจะทักทายด้วยรอยยิ้มและไมตรี
จนมาถึงตอนที่ผมกับหมอกเลื่อนชั้นขึ้นมาเรียนม.สี่
เพื่อนๆในกลุ่มเริ่มแยกย้ายสอบเข้าไปตามโรงเรียนต่างๆที่ต้องการ
ผมกับเพื่อนในกลุ่ม...บางคนถึงแม้จะได้เข้ามาเรียนโรงเรียนเดียวกันกับผม
แต่ก็คนละแผนก คนละห้อง ผมค่อนข้างเคว้งคว้าง
ผมเป็นที่รักของเพื่อนก็จริง แต่ผมเป็นคนขี้อายที่จะทำความรู้จักสนิทสนมกับคนใหม่ๆ
ผมดีใจมากที่หมอกตามผมมาเรียนที่โรงเรียนเดียวกับผม และที่สำคัญห้องเดียวกัน
หากผมไม่เข้าข้างตัวเองจนเกินไป ผมเดาว่าหมอกจงใจตามผมมา
เพราะหมอกเรียนเก่ง น่าจะได้เข้าเรียนสายวิทย์เหมือนที่เด็กเก่งๆนิยมเรียนกัน
แต่หมอกกลับมาเรียนสายศิลป์เหมือนผม
ภายในเทอมแรกของม.สี่ ความสนิทสนมทำให้ผมตกลงยอมรับหมอกเป็น...แฟน
หมอกเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของผม เราใช้ชีวิตมากกว่าครึ่งอยู่ด้วยกันตลอดเวลา
และทั้งหมดอยู่ในสายตาของคนในครอบครัวทั้งสองฝ่าย
มันก็ไม่ได้ง่ายนักหรอกครับ ที่ผมจะทำให้ครอบครัวของผมยอมรับสิ่งที่ผมเลือกที่จะเป็น
พ่อกับแม่และพี่วี..พี่ชายคนเดียวของผม...
พ่อกับแม่ผ่านช่วงยากลำบากในการทำใจอยู่นานพอสมควร
แต่ความรักที่พวกท่านมอบให้ผมมันมีมากมายเกินกว่าที่ท่านจะทำลายความสุขของผมลงได้
ทำให้พ่อกับแม่ยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างได้
แต่พี่วี...พี่ชายของผมยอมรับได้แค่ในระดับหนึ่ง
พี่วีคอยพูดเตือนพูดโน้มน้าวให้ผมเปลี่ยนใจ สั่งสอนซ้ำแล้วซ้ำอีก
ในความรู้สึกขณะนั้น ที่มันเต็มไปด้วยความรักความหลงในตัวหมอก ทำให้ผมเริ่มไม่พอใจพี่วี
ครั้นพอนานเข้าผมเริ่มไม่รับฟัง แต่พี่วีก็ไม่ละความพยายาม
จนมีอยู่ครั้งหนึ่งผมถึงกับตะโกนใส่หน้าเขาด้วยถ้อยคำที่รุนแรง
“พี่วีไม่เป็นผมพี่ไม่เข้าใจหรอก แล้วพี่ก็อย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของผมให้มากนักเลย
พ่อกับแม่ยังไม่ว่าอะไรผมสักคำ เป็นแค่พี่ไม่มีสิทธิ์มาห้ามมาสั่งผม ผมไม่ชอบ”
:serius2: :serius2:
พี่วีตกตะลึงอึ้งไปสักพัก เพราะคงคาดไม่ถึงว่าผมจะระเบิดคำพูดและอารมณ์ใส่เขาแบบนี้
ผมที่ค่อนข้างหัวอ่อน อยู่ในโอวาทของผู้ใหญ่ กล้าพูดจาหักหาญน้ำใจเขาที่ตักเตือนด้วยหวังดี
“พี่รักและห่วงวินมากนะ แต่ถ้าน้องต้องการแบบนั้น
นับจากนาทีนี้พี่ก็จะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของวินอีก แต่วินเข้าใจไว้อย่างนะ
ที่พ่อกับแม่ไม่ว่าอะไรวินเลย เพราะท่านรักวินมาก วินรู้มั๊ยลับหลังวินพวกท่านร้องไห้หนักมากแค่ไหน”
พี่วีลูบหัวผมเบาๆ ในขณะที่ผมหน้าชาด้วยความละอาย
“พี่วีครับ วิน...วินขอโทษ วินไม่ได้หมายความ....ฮือๆ..”
“ชู้วว..ไม่เอาครับ อย่าขี้แยสิ เดี๋ยวไม่น่ารักนะเอ้อ”
พี่วีคว้าตัวผมที่เริ่มต้นร้องไห้เข้ามากอดแน่น
แล้วบรรจงซับหยาดน้ำตาที่เริ่มไหลออกมา
“พี่..อึกๆ...พี่วีไม่รักวิน..ฮือๆ...”
ผมสะอึกสะอื้น ใจเสียที่พี่ชายคนเดียวเหมือนจะเลิกสนใจผม
“พี่วีจะคอยอยู่ข้างๆวิน ไม่หนีไปไหนหรอกครับ แค่วินจะทำอะไรคิดให้รอบคอบ
รักตัวเองมากๆ อย่าเอาแต่รักคนอื่นจนถลำตัวถลำใจลึกลงไป หากวันหนึ่งไม่เป็นอย่างที่วินหวัง
มองไปรอบๆตัวนะวิน ทุกคนพร้อมอ้าแขนรับวินเสมอ”
พี่วีลูบหลังผมเบาๆ ปลอบโยนจนผมสงบลง
“วิน...น้องสัญญากับพี่สักข้อได้มั๊ย”
“ได้ครับ”
ผมตอบรับทันที พี่วีจะให้ผมสัญญาอะไรผมจะทำตาม
“อย่าเพิ่งลึกซึ้งกับหมอกจนกว่าวินจะเรียนจบมหาวิทยาลัย
หรือจนกว่าวินจะแน่ใจว่าหมอกจริงจังกับวินจริงๆ”
ตามสายตาของผู้ใหญ่ต่างก็คาดหวังให้ความสัมพันธ์ของผมกับหมอก
แปรเปลี่ยนจืดจางและห่างหายกันไปตามเวลา
“ครับ...วินสัญญา”
:call: :call:
ทางบ้านผมก็เคลียร์แล้ว และผมก็เริ่มชะลอความสัมพันธ์ที่เริ่มจะรวดเร็ว
แล้วทางครอบครัวของหมอกล่ะ
“เอาเถอะจ๊ะ หมอกรักใครพ่อกับแม่ก็รักด้วย จริงมั๊ยคุณ”
แม่ของหมอกยิ้มให้ผมกับหมอกแล้วหันไปคาดคั้นพ่อของหมอกที่นั่งหน้าบึ้งอยู่
“เออ...”
พ่อของหมอกไม่มองหน้าผมสักนิดตั้งแต่หมอกพาผมเข้ามาในบ้าน
“ขอบคุณครับพ่อกับแม่ เห็นมั๊ยวิน หมอกบอกแล้วพ่อกับแม่หมอกใจดีเสมอ”
วินยกมือไหว้พ่อแม่ แล้วหันมากุมมือผมเขย่าแรงๆ
แวบหนึ่งผมเห็นสายตาไม่พอใจของแม่หมอกที่มองมา
แต่แค่กระพริบตามันก็หายไปกลายเป็นรอยยิ้มเอ็นดูเข้ามาแทนที่
:m19: :m19:
จังหวะที่ผมจะกลับ หมอกขึ้นไปหยิบของบนห้อง
ในขณะเดียวกันกับที่ผมอยากเข้าห้องน้ำ
“ไปเข้าห้องน้ำในห้องหมอกดีกว่า”
หมอกชวนแล้วฉุดข้อมือผม
“เอ่อ..วินเข้าห้องน้ำข้างล่างดีกว่านะหมอก”
ผมแกะมือหมอกออกเมื่อเหลือบเห็นสายตาไม่พอใจของพ่อหมอกที่มองมา
“เอางั้นก็ได้”
หมอกแยกไป ผมก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ทำธุระอย่างรวดเร็ว
เพราะผมอยากออกไปจากบ้านหมอกให้เร็วที่สุด ถึงคำพูดพ่อกับแม่ของหมอกเป็นเชิงอนุญาต
แต่อะไรบางอย่างที่ส่งผ่านมาทางสายตาของพวกท่าน ทำให้ผมไม่ค่อยสบายใจ
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
“พ่อทนอีกนิดไม่ได้รึไง ก็รู้อยู่ว่าหมอกมันดันทุรัง ขืนห้ามก็จะยิ่งเตลิดไปกันใหญ่”
เสียงกระซิบกระซาบของแม่หมอกนี่นา ผมรีบหลบหลังเสาที่ไม่ไกลนัก
“แม่ทนได้ยังไง น่ารังเกียจที่สุด พ่อไม่คิดเลยว่าเรื่องวิปริตแบบนี้จะเกิดขึ้นกับลูกของเรา
ไอ้เด็กนั่นมันต้องมารยาสาไถ หลอกล่อหมอก ไม่รู้ล่ะ พ่อจะไม่ยอมให้คบกัน”
ผมค่อยๆโผล่หน้าออกมามอง ก็เห็นพ่อหมอกสะบัดแขนจากการจับของแม่
“เอ๊ะ..พ่อ เราตกลงกันแล้วนะอย่าลืมสิ เอางี้ พ่อแค่เออออไม่ต้องพูดอะไร แม่จัดการเอง”
:m26: :m26:
“ว่างๆก็พาเพื่อน..เอ่อ..พาวินมาที่บ้านอีกนะหมอก ไม่ต้องเกรงใจพ่อกับแม่นะลูก”
ผมยกมือไหว้ท่านทั้งสอง
“ขอบคุณครับ”
แม่หมอกเข้ามาตบไหล่ผมเบาๆ แต่พ่อ....เมินหน้า
“เห็นมั๊ย แค่นี้ก็เรียบร้อย”
หมอกยิ้มกว้างอย่างภูมิใจในขณะที่ผมต้องฝืนยิ้ม
หลังจากนั้นผมก็พยายามหลีกเลี่ยงเวลาหมอกชวนผมไปบ้าน
และผมไม่ถามไม่รับฟังอะไรเกี่ยวกับพวกท่านทั้งนั้น
หากหลีกเลี่ยงไม่ได้ผมก็ทนรับฟังเพื่อไม่ให้หมอกจับได้
ช่วงม.สี่ถึงม.หก เป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมาก หมอกเป็นทั้งเพื่อนและคนรักที่ดีเยี่ยม
ให้ความรักให้ทุกสิ่งทุกอย่างกับผม ไม่เคยมีสิ่งไหนที่ทำให้ผมขุ่นข้องหมองใจ
เรากอดหอมกันบ่อยๆ ในตอนนั้นเรื่องอย่างว่าไม่ได้เข้ามาในหัวของพวกเราสักนิด
แค่แอบหอมกันกอดกันลับหลังคนอื่น แค่นี้ก็ทำให้เราสองคนหัวใจพองฟู
:กอด1: :กอด1:
*****************************************************************************************
มาถึงช่วงเข้ามหาวิทยาลัย
ผมสอบติดและเรียนคณะนิเทศน์ ในขณะที่หมอกเรียนเศรษฐศาสตร์
เราวาดอนาคตไว้ร่วมกัน
“หมอกจะเป็นนายธนาคาร ใส่สูทผูกไทค์ ตอนเช้าวินจะต้องเป็นคนใส่เนคไทให้หมอกทุกวันนะ”
“ได้เลย วินจะชงกาแฟให้หมอกด้วยล่ะ”
“แล้วตอนเย็นวินก็ต้องเป็นคนถอดเนคไทให้หมอกนะ
ส่วนตอนกลางคืนหมอกจะเป็นคนถอดชุดนอนให้วินเอง..ฮะ..ฮะ”
“ไอ้บร้า...”
ผมทุบไหล่หมอกเบาๆ
“อ้าวๆ...ทำร้ายสามีได้ยังไง มานี่เลย...ฟอดๆ”
หมอกเริ่มแหย่และหยอกเย้าให้ผมได้อาย แล้วก็เข้ามาประจบ มากอดมาหอมผม
:hao6: :hao6:
เราสองคนพักหอพักของมหาวิทยาลัยห้องเดียวกัน
เราอยู่ด้วยกันตลอดเวลา แม้แต่ตอนพักกินข้าวกลางวัน
เรียกได้ว่าห่างกันแค่ตอนเข้าเรียน
เวลาผมกลับไปค้างที่บ้าน หมอกก็จะตามผมมาค้างด้วย
แต่เวลาที่หมอกกลับบ้าน...
“หมอกค้างที่บ้านหมอกเถอะนะ วินกลับไปค้างที่บ้านวินดีกว่า”
มันเป็นเรื่องเดียวที่เป็นปัญหาของเรา
“ทำไมวินถึงไม่ยอมค้างที่บ้านหมอก ทีหมอกยัง....”
ผมก็จะเข้าไปกอดแล้วอ้อนหมอก
“วินอึดอัดอ่ะ หมอกอย่าโกรธวินเลยนะ แค่เดือนละครั้งสองครั้งเอง”
“ก็ได้..”
หมอกตอบห้วนๆแต่ก็ยอมผมทุกครั้ง
ผมอึดอัดกับสายตาของพ่อแม่หมอกจนทำตัวไม่ถูก หายใจไม่ทั่วท้อง
ถึงท่านจะไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่บางครั้งท่านก็เผลอแสดงสีหน้าแววตารังเกียจผมออกมา
เดือนหนึ่งเราจะแยกจากกันแค่คืนสองคืนที่หมอกกลับไปค้างที่บ้าน
แม้แต่ตอนรับน้องเรายังดั้นด้นอ้อนวอนรุ่นพี่เพื่อจะได้ตามไปด้วย
รับน้องมหาวิทยาลัยจัดในรั้วมหาวิทยาลัยก็ไม่มีปัญหา
รับน้องคณะ เราก็ตามไปเป็นกำลังใจกันห่างๆ
จนในที่สุด ทั้งมหาวิทยาลัยก็รู้ว่าเราสองคนเป็นแฟนกัน
ในเมื่อหมอกไม่อาย ผมก็ไม่อาย ใครจะมองยังไงก็ช่าง
:a14: :a14:
“หมอกภูมิใจในตัววิน วินทั้งดีทั้งน่ารักแล้วหมอกจะต้องปิดคนอื่นทำไม
ดีซะอีก คนอื่นจะได้ไม่เข้ามายุ่งกับวินของหมอก”
ถ้อยคำหวานหูและจริงใจเหล่านี้ ทำให้ผมประมาท
และนำมาซึ่งเหตุการณ์เลวร้าย
ซึ่งต่อมามันก็ทำให้ผมต้องมีชีวิตแบบในวันนี้
:ling3: :ling3:
******************************************************************************************
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
ขอมอบรูปวินกะหมอกแทนคำขอบคุณครับผม
เศร้า...บราซิล...เนย์มาร์ ไว้อาลัยแป๊บนึง
:katai1: :katai1:
[attachment deleted by admin]
-
ชอบอิมเมจจจจจจจจ อิอิ
งานนี้จะดราม่ากระจายไหมเนี่ย สังคมบางคนก็ต่อต้าน อย่างผู้ปกครองยังรับไม่ค่อยได้
วินสู้ๆ T.T
(ขอจบแฮปปี้เอนดิ้งนะค้าาาาาาา )
*****
อ่านรอบสองละงงนิดนึง
วินคบกับหมอกมาก่อนใช่ไหมคะ แล้วเลิก หมอกบอกลาบะบาย
แล้ววินมาเจอเขม... เราเรียงลำดับถูกไหมคะนี่ @ @
-
คืออะไร อยากรู้อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
วินน่ารักและก็น่าสงสารด้วย แต่เขมทำตัวแบบนี้ไม่ดีเลย
มีแฟนแล้วยังมาทำเจ๊าะแจ๊ะวินอีก
-
พ่อแม่ หมอกมีส่วนใช่ไหม
-
เหมือนอีกเรื่องอะ รูมเมทเหมือนกัน พระเอกปากแข็ง ไม่ยอมบอกรัก นายเอก ซะที จนนายเอกแอบไปได้เสียกับเพื่อน หลายๆคนบอกให้นักเขียนรีไรท์ แต่เขาไม่ยอม เราก็ บายออกมาดีกว่า จนมาเจอเรื่องนี้ ขออย่าให้มีอะไร พลิกล๊อก เลยน๊ะ รักวินนี่ กะ นายเขม น้า
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:teach: :teach:
ตอบคอมเม้นท์ครับผม
ขอสปอยเนื้อเรื่องเล็กๆก็แล้วกันนะครับ
เริ่มจากวินกับหมอกเป็นคนรักที่รักกันมาก รักกันมาตั้งแต่ม.สี่
แต่เมื่อช่วงชีวิตผ่านมาถึงช่วงเรียนมหาวิทยาลัย หมอกได้เปลี่ยนไปจนทำให้วินเสียศูนย์
ครอบครัวของวินจำเป็นต้องให้วินถอยออกมาจากเหตุการณ์ร้ายแรง
เมื่อวินได้มาพบกับเขมที่คบกับผู้หญิงมาตลอดชีวิต
ความใกล้ชิดทำให้ทั้งคู่มีใจให้กัน
ความไม่แน่ใจของเขม และการเข็ดหลาบในความรักของวิน
ทำให้ทั้งคู่ต่างต้องพยายามเก็บงำความรู้สึกของตน
แต่แล้วในที่สุด"ความรัก"...มีอำนาจเหนือทุกสิ่ง เมื่อทั้งสองตัดสินใจเปิดใจให้กัน
HAPPY END ครับผม ไม่มีกลับลำ
เขมต้องคู่กับวินเท่านั้นครับ พล็อตแต่งไว้จนจบแล้ว อ่านได้อย่างสบายใจหายห่วงครับ
สุดท้าย...คนเขียน...ไอ้หน่อยคนเดิมครับผม
เรื่องนี้ขอฝากผลงานและขอแก้ตัวแทนเรื่องเดิมครับผม
ฝากไว้ในอ้อมใจอีกสักเรื่องนะครับ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกการให้โอกาส และทุกการติดตามครับผม
:m5: :m5:
-
ฟรุ้งฟริ๊ง ดีจังเลย งั้น รอ คนเขียน มาเขียนต่อ น่ะครับ รอ รอ รอ
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
ขอสารภาพว่าติด สารภาพว่าชอบ สารภาพว่าติดตามนะคะ
-
:กอด1: ขอบคุณสำหรับการชี้แจงและสปอล์ยนิดหน่อย โล่งอกไปที
เนื้อเรื่องแนวรูมเมทมีค่อนข้างเยอะแต่ก็อ่านหลายเรื่องอยู่ 555 ถ้าจบดี จบฟินก็ฟินไปเป็นสัปดาห์ แต่ถ้าจบมึนๆ เศร้าๆ ก็จิตตกไปนานเลย :katai5:
จะรอติดตามต่อไปค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pigwrite: :pigwrite:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบเอ็ด
http://www.youtube.com/watch?v=13MISWdL_eA
“นาทีที่ไม่มีฉันมันดีรึเปล่า
เวลาจะกอดเขาลึกซึ้งเท่าไหร่
มีแต่คำถามที่คนรักเก่า
ไม่มีสิทธิ์จะถามอะไร”
“อยู่ห่างจากคนอย่างฉันมันดีรึเปล่า
ตอนเธอนอนกอดเขาชื่นใจเท่าไหร่
มีแต่คำถามที่คนรักเก่า
ต้องเก็บมันเอาไว้ในใจ อยู่อย่างนั้น”
(นาทีที่ไม่มีฉัน...ต้อล)
“หมอกไม่ต้องเดินไปส่งวินที่คณะหรอกนะ เดินย้อนไปย้อนมาเหนื่อยเปล่าๆ”
“เราไปเจอกันที่โรงอาหารเลยก็ได้ บางครั้งวินก็เลิกช้า เดี๋ยวหมอกจะหิว”
“ไม่เอา...ไปรอที่รถเลยนะหมอก เดี๋ยววินเลิกแล้วจะตามไป”
“เช้านี้วินไปรถมอไซค์รับจ้างหน้าหอก็ได้ หมอกไม่มีเรียนก็นอนต่อเถอะ”
“หมอกทำไมไม่กินข้าวไปก่อนเลยล่ะ รอวินทำไม หิวไม่ใช่เหรอ”
สารพัดจะบอก สารพัดจะสั่ง สารพัดจะขอร้อง สารพัดจะบังคับ
แต่สิ่งที่ผมได้รับคำตอบกลับมา มันคือ....
“ไม่เอาหรอกหมอกจะปล่อยให้วินเดินไปที่คณะคนเดียวได้ไง เป็นห่วงแย่”
“ไม่รู้ล่ะ หมอกจะนั่งรอวินที่หน้าคณะนี่แหละ คนอื่นจะได้รู้ว่าวินมีเจ้าของแล้ว”
“เพื่อวินของหมอก...หมอกไม่เหนื่อยหรอกครับ จะมากแค่ไหนก็ไม่เบื่อไม่บ่น เต็มใจเป็นที่สุด”
“ท้องหิวแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก หมอกอยากกินข้าวพร้อมวินมากกว่า
กินไปมองหน้าวินไป กับข้าวจะได้หวานไม่ต้องเปลืองน้ำตาล”
“หมอกไม่ยอมให้วินนั่งหรอกนะรถรับจ้างน่ะ รวมทั้งรถคนอื่นด้วย หมอกหวง”
ผมได้แต่พยักหน้าและยิ้มรับ เมื่อหมอกยืนยันเสียงแข็ง
ความใส่ใจ เอาใจใส่ของหมอก เริ่มกลายเป็นความเคยชินของผม
:กอด1: :กอด1:
ตลอดปีการศึกษาแรก ผมแทบไม่มีเพื่อนร่วมคณะเลย นอกจากเวลาจับกลุ่มทำรายงาน
สายตาของคนทั้งมหาวิทยาลัย มองเราทั้งคู่เป็นเหมือน “ปาท่องโก๋” ที่ไม่มีวันจะแยกจากกัน
มีทั้งสายตาเอ็นดู ชื่นชม อิจฉา หมั่นไส้ รังเกียจ สารพัดล่ะครับ
แต่ก็ไม่มีใครกล้ามานินทาให้เข้าหู มีเพียงสายตาที่มองมา
คงจะเป็นด้วยหมอกเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ ร่างกายที่มีแต่กล้ามเนื้อที่แข็งแรงแบบนักกีฬา
หมอกไม่รังแกใครก่อน แต่ก็ไม่ยอมใคร
ทำให้เราสองคนใช้ชีวิตอยู่ในมหาวิทยาลัยได้แบบไม่ต้องปิดบังความสัมพันธ์ของเรา
หมอกจะใช้เวลาในตอนเย็นเล่นกีฬา เข้ายิมบ้าง เตะบอลกับเพื่อนๆบ้าง
แต่นั่นต้องหมายถึงว่า เป็นเวลาหลังจากที่หมอกมารับผมที่คณะ แล้วหอบหิ้วผมไปนั่งรอที่ข้างสนาม
เตะบอลไปส่งสายตาหวานๆมาให้ผมเป็นระยะ จนเพื่อนๆของหมอกที่ชอบล้อเลิกล้อไป
เพราะพวกผมไม่สะทกสะท้านอะไรกับลมปาก
หมอกมีเพื่อนเยอะครับ กิจกรรมก็ทำทุกอย่างเท่าที่จะสามารถจัดสรรเวลาได้
แต่ทุกอย่างต้องมีผมอยู่ในสายตา
จะว่าไปผมสนิทกับเพื่อนของหมอกมากกว่าเพื่อนที่คณะของผมเสียอีก
“หมอกอยากเป็นวิศวกรไม่ใช่เหรอ วินเป็นต้นเหตุทำให้หมอกไม่ได้เรียนตามที่หมอกต้องการรึเปล่า”
ผมถามหมอกในวันที่เรากลับมาจากงานเลี้ยงรุ่นของโรงเรียนเก่า
มีเพื่อนหลายๆคนที่เรียนต่อคณะวิศวะ
ผมสังเกตเห็นหมอกซักถามและฟังอย่างสนใจเมื่อพวกเพื่อนเล่าถึงความสนุกในการเรียน
วูบหนึ่งผมเห็นแววผิดหวังในแววตาของหมอก เป็นแววตาที่ทำให้ผมรู้สึกผิด
“ไม่ใช่หรอกวิน วินอย่าคิดมากแบบนี้สิ หมอกบอกวินแล้วไงครับ
ว่าหมอกอยากให้วินผูกไทค์ให้หมอกทุกเช้า
ถ้าหมอกเป็นวิศวกร หมอกก็ต้องใส่เสื้อช็อป ไม่มีไทค์ให้วินผูกกันพอดี”
หมอกดึงตัวผมเข้ามากอดแน่นๆ น้ำเสียงของหมอกที่ใช้พูดกับผมอ่อนโยนเสมอ
ผมนิ่งคิดทบทวนคำพูดของหมอก ยังไม่ทันจะถามอีกให้แน่ใจ
“วินไม่เชื่อหมอกเหรอ หมอกไม่เคยโกหกวินเลยนะ วินคือคนสำคัญที่สุดของหมอก
หมอกพร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อวิน ไม่ว่าเมื่อก่อน ปัจจุบัน หรือวันข้างหน้าก็ตาม
วินคอยดูต่อไปเถอะ หมอกสัญญา”
ผมพยักหน้า แล้วซุกหน้าร้อนๆลงกับอกอุ่นของหมอก
:o8: :o8:
วันเกิดของหมอกในปีนั้นเป็นวันหลังจากสอบปลายภาคที่สองของปีหนึ่งเสร็จเพียงวันเดียว
เวลานี้เราสองคนก็เรียนจบปีหนึ่งกันแล้วสินะ
อีกแค่สามปีเท่านั้น ความฝันของเราสองคนก็จะเป็นจริง
ถึงตอนนั้นจะไม่มีใครมาขวางกั้นความรักของเราได้อีก
เพราะจากม.สี่ที่เราคบกันจนถึงตอนนี้ก็เกือบสี่ปีเต็ม หมอกมั่นคงกับผมมาก
ไม่มีครั้งไหนที่หมอกจะวอกแวกสักนิด
หน้าตารูปร่างระดับเดือนคณะเศรษฐศาสตร์ย่อมการันตรีได้เป็นอย่างดีว่าหมอกเนื้อหอมมากแค่ไหน
แต่สายตาของหมอกมันคอยมองมาที่ผมตลอดเวลา
จนไม่ได้รับรู้ถึงสายตาของคนอื่นที่มองมาอย่างสนใจในตัวหมอก
ส่วนตัวผมเองรูปร่างหน้าตา...คิดว่าก็ระดับหนึ่งล่ะครับ ถึงจะไม่หล่อไม่แมน
แต่ก็มักจะได้รับคำชมว่าสวยบ้าง น่ารักบ้าง และที่สำคัญผมชอบแต่งตัวสไตล์ยูนิเซ็กส์
ทำให้มักถูกเข้าใจผิดว่าเป็นทอมบ้างผู้หญิงบ้างบ่อยๆ
หมอกหวงผมก็จริง แต่ก็ชอบให้ผมแต่งตัวแบบนี้
“วันเกิดปีนี้หมอกอยากได้อะไรอ่ะ”
เราไม่ค่อยจะมีเซอร์ไพรสกันสักเท่าไหร่ คงเป็นเพราะเราใช้เงินกระเป๋าเดียวกัน
ใครอยากได้อะไร ถ้าไม่หนักหนาเราก็ซื้อให้กันโดยไม่ต้องมีวาระโอกาสอะไร
“วันเกิดหมอก...หมอกขออะไรวินอย่างหนึ่งได้มั๊ยครับ”
หมอกกุมมือผม แล้วทำเสียงอ้อน
“ได้สิ วันเกิดหมอกทั้งที”
ผมพยักหน้าตอบรับอย่างเต็มใจ
“ไปค้างที่บ้านหมอกนะครับ..วิน”
ผมอึ้ง...คิดไม่ถึงว่าสิ่งที่ผมกลัวและค้างคาใจมาตลอดสี่ปี
บัดนี้มันถึงเวลาที่ผมจะต้องเผชิญหน้ากับความจริงแล้วสินะ
ความจริงที่ว่า พ่อกับแม่ของหมอก ท่านไม่ชอบผม
:katai1: :katai1:
“ทานเยอะๆสิจ๊ะวิน หมอกตักให้วินสิลูก”
แม่ของหมอกที่แต่งตัวสวยเสมอส่งยิ้มมาให้ผมบนโต๊ะอาหารที่บ้าน
ซึ่งวันนี้จัดโต๊ะสวยหรูเป็นพิเศษในวันเกิดของหมอก
“กินเยอะๆ”
พ่อของหมอกพูดขึ้นมาลอยๆ ผมเหลือบดูสีหน้าของท่านแม้จะนิ่งแต่ก็ไม่บึ้งตึง
“นี่เลยของชอบของวินทั้งนั้น แม่คาดคั้นถามหมอกใหญ่เลยว่าวินชอบกินอะไร”
หมอกตักปูผัดผงกะหรี่ที่ผมชอบมาใส่จานให้ผม
“ขอบคุณครับ..เอ่อ...”
ผมยกมือไหว้พวกท่าน แต่ผมไม่กล้าและไม่รู้จะเรียกพวกท่านว่าอย่างไร
“เรียกท่านว่า...พ่อกับแม่สิวิน”
หมอกกระซิบผมไม่เบานัก
“ดะ...ได้เหรอ”
ผมหันไปกระซิบถามหมอกเบาๆ
“ได้สิจ๊ะลูกวิน เรียกพ่อกับแม่เถอะจ๊ะ”
แม่ของหมอกพูดอนุญาตด้วยน้ำเสียงเอ็นดู
ผมมองหน้าพวกท่านอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง หน้าตาที่ดูจริงใจแบบนั้น
ทำให้ผมไม่แน่ใจว่าจะเป็นการเสแสร้งต่อหน้าหมอกอีกหรือเปล่า
:m26: :m26:
ตลอดระยะเวลาที่นั่งทานข้าวกัน พ่อหมอกมักจะเป็นฝ่ายนั่งฟังเงียบๆ
ส่วนแม่จะชวนคุยตลอด ซักถามเรื่องมหาวิทยาลัยเสียเป็นส่วนมาก
“นี่จ๊ะของขวัญวันเกิดของหมอกจากพ่อกับแม่”
หลังจากเป่าเค๊กกันเสร็จเรียบร้อย แม่หมอกก็ส่งกล่องของขวัญกล่องใหญ่มาให้หมอก
“ขอบคุณครับแม่”
สีหน้าดีใจเหมือนเด็กๆของหมอกเรียกรอยยิ้มของทุกคนรวมทั้งพ่อของหมอก
“เอ๊ะ...”
เมื่อแกะกล่องของขวัญออกมาทั้งผมและหมอกต่างงง เราหันมามองหน้ากัน
มันเป็นนาฬิการาคาแพงยี่ห้อดัง
จริงๆมันก็ไม่น่าแปลกหรอกครับสำหรับฐานะของครอบครัวหมอก
แต่ที่แปลกคือมันมีสองเรือน แบบและลวดลายแตกต่างกันเล็กน้อย
ผมเดาว่าสองเรือนรวมกันซื้อรถมอเตอร์ไซค์ได้เลยล่ะครับ
“นาฬิกาคู่รักไงลูก รุ่นนี้ลิมิเต็ดด้วยนะจ๊ะ คริคริ”
แม่ของหมอกเอามือปิดปากหัวเราะคึกคัก ในขณะที่พ่อแค่ยิ้มน้อยๆ
:laugh: :laugh:
เราบอกลาพวกท่านขึ้นไปบนห้องหมอกเมื่อเวลาล่วงเลยมาเกือบสี่ทุ่ม
“เอ่อ...วินจ๊ะ อยู่คุยกับพ่อแม่อีกเดี๋ยวนะ พ่อกับแม่มีเรื่องอยากจะคุยด้วย”
“ให้หมอกอยู่ด้วยนะแม่”
หมอกบีบไหล่ผมเบาๆอย่างปลอบโยน เมื่อเห็นผมหน้าเสีย
ผมกลัว...กลัวในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ไม่รู้ว่าพวกท่านจะมีแผนอะไรอีก
“ไว้ใจแม่เถอะนะหมอก ขอแม่คุยกับวินตามลำพัง”
แม่หมอกพูดเสียงนิ่ง ทำให้หมอกไม่กล้าแย้ง
“ไม่เป็นไรนะวิน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหมอกอยู่ข้างวินเสมอ”
หมอกก้มลงหอมแก้มผมต่อหน้าพ่อกับแม่แล้วเดินจากไป
โธ่...นอกจากจะไม่ได้ช่วยอะไรผมเลย
หมอกยังมาหอมแก้มผม มาแสดงความรักที่มีต่อผมต่อหน้าพวกท่านอีก
คราวนี้ผมคงจะทั้งถูกตำหนิ ทั้งถูกเกลียดมากขึ้นกว่าเดิมแน่ๆ
:ling3: :ling3:
“วินจ๊ะ...”
แม่หมอกจูงมือผมไปนั่งที่โซฟาในห้องนั่งเล่น เรานั่งลงบนโซฟาตัวยาวตัวเดียวกัน
ในขณะที่พ่อหมอกนั่งกอดอกพิงพนักโซฟาตัวเดี่ยวประจันหน้ากับผมอยู่
“เอ่อ...ผม....”
มือผมสั่นและเย็นเฉียบ ผมจะทำอย่างไรดีกับเหตุการณ์ที่ผมพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอดเวลา
“คุณทำให้ลูกกลัว”
พ่อหมอกบ่นเบาๆ ผมที่ก้มหน้าอยู่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าพ่อหมอกอย่างงงๆ
ผมหูฝาดไปรึป่าวนะ
“วินจ๊ะ แม่ไม่อ้อมค้อมล่ะนะ เอาเป็นว่า...วันไหนพ่อกับแม่เราว่างก็นัดให้แม่ที”
แม่หมอกค้อนพ่อ แล้วหันมาพูดกับผม มือท่านทั้งสองข้างยังจับมือของผมข้างที่จูงอยู่
“อะไรนะครับ เอ่อ...พ่อกับแม่จะ...”
ผมใจหายวาบ นี่ผมกำลังจะทำให้พ่อกับแม่ของผมต้องเดือดร้อนเหรอครับ
“หมอกกับวินคบกันมานานแล้วนี่ลูก พ่อกับแม่ก็อยากจะทำความรู้จักพ่อกับแม่ของวินไงลูก
ตลอดระยะเวลาสี่ปีที่พวกลูกคบกัน พ่อกับแม่ก็เห็นว่ามีแต่พากันไปในทางที่ดี
พวกเราจะไม่ขัดขวางอีกแล้ว พ่อกับแม่ยอมรับวินแล้วนะลูก”
แม่หมอกดึงผมเข้าไปกอด ในขณะที่พ่อหมอกลุกขึ้นแล้วเดินมาตบไหล่ผม
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
“วิน...วินเป็นยังไงบ้าง พ่อกับแม่เอ็ดอะไรวินรึเปล่า”
ผมยังไม่ทันก้าวเท้าเข้าไปในห้องนอนของหมอก หมอกก็ถลาเข้ามากอดผมแน่น
“หมอก...หมอก...”
ผมยังมึนงงกับเรื่องไม่คาดฝันที่เกิดขึ้น ผมได้แต่เรียกชื่อหมอก
“หมอกไม่ยอม วินรอในห้องนี่แหละ หมอกจะไปถามพ่อกับแม่”
หมอกที่จับแขนผมไว้แน่น มีสีหน้าเคร่งเครียด
“อย่า..ไม่ต้องหรอกหมอก”
ผมรีบห้ามเมื่อหมอกทำท่าจะเดินออกไป
“ทำไมล่ะวิน ไม่ว่าใครก็จะมาว่าวินของหมอกไม่ได้
ถึงจะเป็นพ่อกับแม่ของหมอกก็เถอะ พวกท่านไม่มีสิทธิ์”
หมอกทำฮึดฮัด เมื่อผมดึงแขนเอาไว้
“หมอกจะไปต่อว่าพ่อกับแม่ไม่ได้นะ”
“ทำไมหมอกจะทำไม่ได้”
“ก็...ก็พ่อกับแม่ของหมอก....”
“อะไรวิน...รีบบอกหมอกมาสิ พ่อกับแม่ทำอะไรวิน”
หมอกเป็นฝ่ายจับต้นแขนและเขย่าตัวผม
“ก็...พวกท่านยอมรับวินแล้ว หมอกได้ยินมั๊ยพวกท่านยอมรับเรื่องของเราแล้ว”
“ไชโยๆๆๆๆ”
หมอกรวบตัวผมเข้ามากอดแล้วพาผมหมุนไปรอบๆห้อง อย่างตื่นเต้นและดีใจ
“เป็นของขวัญวันเกิดที่วิเศษที่สุดเลย”
หมอกกระซิบข้างหูผมหลังจากที่เริ่มควบคุมตัวเองได้
:mc4: :mc4:
*****************************************************************************************
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
ตอนหน้าจะยังเป็นเรื่องราวในอดีตของวินอีกหนึ่งตอน
แล้วจะตัดกลับไปตอนปัจจุบันครับผม
:katai5: :katai5:
[attachment deleted by admin]
-
เด็กๆคิดว่าเรื่องคงจะจบ แต่ก็ไม่จบสินะ
เด๋ยวดูกันว่าทำไมหมอกถึงเปลี่ยนไป :impress3:
-
แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อยากรู้จัง :z3: :z10:
-
เขม เคลียร์ ตัวเองด้วยน๊ะ อย่ามาทำให้ วินนี่เสียใจอีกน๊ะ ไหนๆ ก็ ทั้งจูบทั้งหอมไปแล้วอ่ะ
-
คนที่คบกันมานาน รักกันมากขนาดนี้พอทรยศกันมันเจ็บที่สุดอะ :katai1:
ยังรอนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบสอง
http://www.youtube.com/watch?v=u4epdnldPpI
“สุขก็เพราะรัก เศร้าก็เพราะรัก
เจ็บเพราะต้องจากแต่อยู่ก็ฝืนใจ
ห่างกันแสนไกล โกรธยังฝังใจ
แต่ไม่รู้ทำไมตอนจบได้รักกัน”
“เรื่องราวจบลงด้วยดีอยู่ในนิยายเรื่องเก่า
เรื่องจริงจบลงอย่างไรใครจะรู้”
“ก็ขึ้นชื่อว่าความรัก
ความรักในชีวิตจริงไม่มีอะไรแน่นอน
ใจมันอ่อนแอแพ้ความรัก
เพิ่งรู้ว่ารักในชีวิตจริงมันยิ่งกว่าในนิยาย”
“ใครจะบอกได้ว่าเราควรหยุดพักหรือไปต่อ
อย่าท้อถ้าเธอทำดีที่สุดแล้ว
คงมีสักวันที่ความรักนั้นจะเป็นของเธอ”
(อ๊อฟ ปองศักดิ์ – เรื่องจริงยิ่งกว่านิยาย)
:hao5: :hao5:
เป็นการปิดเทอมภาคฤดูร้อนที่ผมมีความสุขมากที่สุดในชีวิต
หลังจากวันเกิดของหมอก ครอบครัวของเราได้นัดพบปะและพูดคุยกัน
ทุกอย่างราบรื่นผลลัพธ์ที่ได้สวยงามเกินกว่าความคาดฝันของผมกับหมอก
พ่อแม่ของพวกเราเข้ากันได้ดี พวกท่านต่างก็ยอมรับในสิ่งที่พวกผมเป็น
แม้จะไม่ได้ตกลงกันอย่างเป็นทางการ แต่โดยรวมมันก็คือการยอมรับให้ผมกับหมอกรักกันได้
มีการสานต่อความสัมพันธ์ระหว่างสองครอบครัว
พ่อผมกับพ่อหมอกไปออกรอบตีกอล์ฟด้วยกัน
พ่อหมอกปรึกษาพ่อผมเกี่ยวกับการตรวจสอบบัญชีของบริษัทและกิจการต่างๆของท่าน
พ่อผมเปิดสำนักงานตรวจสอบบัญชีครับ ท่านเรียนมาทางด้านนี้
ส่วนแม่ผมกับแม่หมอกก็ไปช๊อปปิ้ง ทำผมด้วยกัน
พากันไปร่วมงานการกุศลต่างๆของสตรี ถูกคอกันทีเดียวครับ
o13 o13
ช่วงปิดเทอมผมกับหมอกตกลงกันว่าจะไม่ลงเรียนซัมเมอร์ กะว่าจะตระเวนเที่ยวทิ้งทวน
เมื่อกลับมาก็จะตั้งใจเรียนทำเกรดให้ดีที่สุด เพื่อเอาไว้ใช้สมัครงานในอนาคต
ทุกอย่างสวยหรูเหมือนดังภาพฝัน ทางรักปูไว้ให้ด้วยกลีบกุหลาบที่หวานหอม คนในครอบครัวไม่ขัดขวาง
เราเดินทางท่องเที่ยวไปทั่วภาคเหนือ น้ำตก ภูเขา อุทยาน
“ครั้งหน้าหมอกจะพาวินไปทะเลนะครับ”
หมอกที่กอดผมเอาไว้ทั้งตัว กระซิบเบาๆที่ข้างหู
อากาศยามเช้าตรู่ก่อนพระอาทิตย์จะขึ้นบนภูชี้ฟ้ายังมีความเย็นอยู่มาก
ด้วยไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยวจุดชมวิวรอพระอาทิตย์ขึ้นสู่ท้องฟ้า จึงมีคนประปราย
ส่วนใหญ่จะเป็นนักท่องเที่ยวต่างชาติ ซึ่งก็มากันเป็นคู่และกำลังพลอดรักกันเหมือนผมกับหมอก
“ไม่ว่าหมอกจะพาวินไปที่ไหน วินก็จะไปกับหมอก หมอกอย่าทิ้งวินนะ วินคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีหมอก”
ไม่รู้ว่าบรรยากาศของธรรมชาติที่ดูเงียบเหงา ขอบฟ้าของยอดดอยที่ดูเวิ้งว้างและกว้างไกลหรือเปล่า
ที่ทำให้ผมพูดแบบนั้นออกไป ผมรู้สึกถึงความอ้างว้างโดดเดี่ยวหากจะไม่มีอ้อมกอดของหมอกเหมือนตอนนี้
จูบที่อ่อนหวานที่สุดของหมอกประทับลงมาปิดปากผม
จูบที่อ่อนโยนปลอบประโลมใจที่อ่อนไหว หวาดระแวงของผม
“หมอกก็อยู่ไม่ได้หากไม่มีวิน หมอกจะไม่ทิ้งวินไปไหน รับรองครับ”
จูบหวานๆและอ้อมกอดที่อบอุ่นของหมอก ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก
“วินทำให้โลกของหมอกสวยงาม วินทำให้หมอกรู้สึกถึงความรักและความอบอุ่นที่โอบล้อมตัวหมอก”
หมอกพูดขึ้นมาในขณะที่ผมยังอยู่ในอ้อมกอดของหมอก
สายตาของเราทั้งคู่ไม่ได้อยู่ที่ธรรมชาติสวยงามเบื้องหน้า
หากจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของกันและกัน
“อบอุ่นได้ไงอ่ะหมอก วินเป็นลม ลมที่จะพัดความหนาวเย็นมาให้หมอก จะหนาวซะมากกว่าน่ะสิ”
ผมแย้ง พักหลังหมอกมักจะพูดหวานๆเลี่ยนๆ แต่ผมก็ชอบนะ
“ใครบอก วินคือลม ลมที่พัดเมฆหมอกที่มืดครึ้มบังตาออกไป ทำให้หมอกตาสว่างใจสงบ
วินพัดพาความทุกข์ที่ทับถมออกไป หมอกสัญญา เราสองคนจะต้องมีความสุขร่วมกัน”
คืนสุดท้ายบนภูชี้ฟ้า บนเตียงหนานุ่ม มีมุ้งผ้าโปร่งสีหวานคลุมรอบเตียง
“อืมมม มือถือหมอกหายไปไหนนะ”
หมอกที่นอนกอดผมอยู่ ผงกหัวขึ้นมาบ่น
“อ้าว วางลืมไว้ที่ไหนรึเปล่าล่ะหมอก”
ผมผงกหัวตามขึ้นมา หมอกผละจากตัวผม ล้วงเข้าไปใต้หมอน
“ใต้หมอนก็ไม่มี วินลอง....”
ผมรีบล้วงเข้าไปใต้หมอน
“มะ...หมอก...วะ...แหวน...”
เจ้าสิ่งที่อยู่ในอกของผมเต้นแรงอย่างไม่กลัวจะหลุดกระเด็นออกมานอกอก
แหวนสองวงในมือของผมมันส่องประกายความใหม่ของเนื้อโลหะล้อแสงจันทร์ในความมืด
“แต่งงานกับหมอกนะครับ..วิน”
“ฮือๆ...บ้า…หมอกบ้า...ฮือๆ”
กว่าผมจะหยุดร้อง หมอกต้องปลอบแล้วปลอบอีก
แหวนสองวงใต้หมอนของผม เป็นสิ่งที่หมอกเตรียมมาสำหรับความทรงจำในคืนนี้
และเป็นเหมือนคำสัญญาที่หมอกจะให้ผมไว้
:n1: :n1:
“หมอกของวิน”
“วินของหมอก”
ด้านในของแหวนเงินทั้งสองวง สลักข้อความคล้ายกันแต่สลับตำแหน่งประธานและกรรม
“ของวินวงนี้นะครับ หมอกของวิน หมอกเป็นของวินคนเดียวครับ”
หมวกสวมแหวนวงน้อยใส่มาที่นิ้วนางข้างซ้ายของผม
“ทำไมใส่ข้างซ้ายล่ะหมอก เดี๋ยวคนอื่น....”
ผมแย้งเพราะไม่อยากให้คนอื่นสงสัย
“วินแคร์คนอื่นเหรอ”
เสียงห้วนๆของหมอกทำให้ผมตระหนักได้ว่า ทำไมผมต้องแคร์คนอื่น
“วินเป็นของหมอกนะ วินแคร์หมอกคนเดียว”
ผมจับมือซ้ายของหมอกขึ้นมาแล้วสวมแหวนอีกวงลงบนนิ้วเดียวกันกับของผม
คืนนั้นหมอกขอให้ผมเป็นของหมอก
ตั้งแต่คบกันมา...นอกจากกอดจูบแล้ว เราไม่เคยทำอะไรให้แก่กัน แม้แต่ภายนอก
ผมกับหมอกไม่เคยเห็นร่างกายเปลือยเปล่าของกัน
มีบ้างก็แค่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว หรือใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว
“อ๊ะ...หมอก...”
มือของหมอกที่ล้วงเข้ามาในเสื้อนอนของผม ปลายนิ้วแตะแผ่วเบาลงบนยอดอกของผม
“นะ...นะครับ...คนดี”
เสียงหวานๆออดอ้อนอยู่ข้างหูทำให้ผมสงบลง
แล้วเราสองคนต่างก็ได้สำรวจร่างกายของกันและกันทุกซอกทุกมุม
:z1: :z1:
“คะ...แค่..แค่ข้างนอกนะหมอก..อ๊า...”
หมอกชะงัก ถอนปากออกจากน้องวินทันที
อารมณ์ที่บรรเจิดของผมถูกตัดฉับทันที หมอกล้มต้วลงนอน แล้วหันหลังให้ผม
“หมอก..หมอกครับ...อย่าโกรธวินเลยน้า”
ผมกอดหมอกแน่นๆจากด้านหลัง เสียงถอนหายใจของหมอกที่หลุดรอดออกมาให้ได้ยิน
ทำให้ผมใจชื้นว่ายังไงหมอกก็คงต้องตามใจผม
“ทำไมล่ะวิน”
หมอกหันหน้ากลับมาแล้วเป็นฝ่ายกอดผมเสียเอง
“วิน...วินยังไม่พร้อม”
ผมซุกหน้าลงกับอกของหมอก
“สี่ปีแล้วนะ วินยังไม่เชื่อใจหมอกอีกเหรอ”
หมอกคลายอ้อมกอดเล็กน้อย แล้วลูบหลังผมแผ่วเบา
“รอ...รอวันเกิดวินได้มั๊ยอ่ะ”
ผมเงยหน้าขึ้นมา อย่างน้อยก็ยืดเวลาทำใจได้อีกสองเดือนล่ะครับ
ผู้ชายกับผู้ชายนะครับ ธรรมชาติไม่ได้สร้างมาให้สอดประสานกัน
แต่ความรักต่างหากที่ทำให้เป็นไปได้ แต่ไม่ใช่ตอนนี้แน่นอน
ผมตั้งใจและคิดไว้นานแล้วว่าจะมอบครั้งแรกของผมให้แก่หมอกในวันเกิดปีที่ยี่สิบของผม
วันที่ผมบรรลุนิติภาวะ ผมจะได้ไม่ผิดคำพูดกับพี่วี ถึงจะยังเรียนไม่จบ แต่ผมก็มีความเป็นผู้ใหญ่แล้ว
“ถึงวันนั้น....หากหมอกไม่ขอ วินก็ตั้งใจจะให้หมอกนะครับ”
ผมไล้นิ้วมือไปตามแนวสันกรามบึกบึนของหมอก
จนถึงตอนนี้หมอกกลายเป็นชายหนุ่มที่โตเป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ไม่เหลือเค้าเด็กนักเรียนที่ผมคุ้นเคยอีกต่อไป
รูปร่างแบบนักกีฬาของหมอกบวกกับหน้าตาผิวพรรณแบบคนเหนือ หล่อขาวใสเป็นที่น่าอิจฉาของใครต่อใคร
ขณะเดียวกันก็ดึงดูดสาวๆหนุ่มๆให้เข้ามาหาหมอก แต่แววตารักใคร่ของหมอกที่มักมองและหยุดอยู่ที่ผมตลอดเวลา
"ทำให้ผมประมาท"
:mew6: :mew6:
“ฟอด...ก็ได้ครับ ถึงวันนี้หมอกจัดหนักแน่”
สีหน้าผิดหวังของหมอกเกือบทำให้ผมใจอ่อน
**************************************************************************************
เปิดเทอมใหม่ๆแบบนี้กิจกรรมมากมาย ปีนี้ผมกับหมอกจะได้เป็นรุ่นพี่แล้วครับ
“อีกห้าสิบสี่วัน...เฮ้อ...”
หมอกทำผมหน้าแดงก่ำ ร้อนหน้า เมื่อหมอกกากบาทสีแดงลงบนวันที่ในปฏิทิน
ทำไมน่ะเหรอ ก็มันจะถึงวันเกิดผมยังไงล่ะครับ
ผมกับหมอกเรามีอะไรกันภายนอกในคืนสุดท้ายบนภูชี้ฟ้า
หลังจากนั้นผมก็ไม่ยอมอีกเลย น่าอายจะตาย หมอกใช้ปากกับน้องของผม
ในขณะที่ผมใช้แค่มือสั่นๆทำให้หมอกก็ใจเต้นรัวแล้วครับ
มีบ้างที่หมอกงอแงผมก็ใช้มือทำให้หมอก โดยที่หมอกก็ซุกไซร้ตัวผมไปทั่ว
“วินยังไม่เสร็จเลยนะ ให้หมอกช่วยเถอะ”
หมอกเสนอเมื่อหมอกเป็นฝ่ายถึงฝั่งเพียงฝ่ายเดียว
“ไม่เป็นไรหรอกหมอก”
แล้วผมก็จะลุกไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ
หมอกดูเคืองผมอยู่เหมือนกัน พร้อมกับคาดโทษผมไว้
“เอาไว้ให้ถึงวันเกิดวินก่อนเถอะ จะเอาให้ร้องไม่หยุดเลย”
ผมก็ได้แต่ด่าหมอกว่า
“ไอ้บร้า...ไอ้คนหื่น”
:serius2: :serius2:
สุขมั๊ย...สุขครับ
แต่ทำไมผมไม่มีความอยาก ไม่ถึงกับรังเกียจหมอกเพราะผมรักหมอก
แต่ผมไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องจำเป็นหรือสำคัญอะไร
ผมชอบอ้อมกอดอุ่นๆของหมอก ผมชอบให้หมอกใช้จมูกโด่งๆของหมอกหอมแก้มผม
ส่วนจูบ...ก็นะ แต่ในเมื่อหมอกชอบผมก็ไม่ขัด
ไอ้ที่เขาว่ากันว่า
"สมองเบาโหวง ร่างกายเบาหวิว ประกายไฟสปาร์ก ผีเสื้อบินว่อน"
ผมไม่ยักรู้สึก แต่เมื่อถึงเวลานั้นมันคงจะเกิดล่ะมั๊งครับ
:m28: :m28:
“น้องรหัสของหมอกผู้หญิงผู้ชายอ่ะ”
ผมถามหมอกเพราะผมมีน้องรหัสแล้วครับ น้องรหัสของผมเป็นผู้ชายชื่อ”กลด” ทรงกลด
“หมอกยังไม่รู้เลยวิน คงวันนี้ล่ะ”
“แล้วหมอกอยากได้น้องผู้หญิงหรือผู้ชายอ่ะ”
ผมถามไปงั้นไม่ได้คิดอะไร ประมาณชวนคุยเสียมากกว่า
“ถ้าน้องในนี้ก็อยากได้หลายๆคนครับ”
หมอกลูบหน้าท้องผมเบาๆ
“ไอ้หื่น...พอเลย...”
ผมผลักหน้าหมอกที่จะโน้มตามมือลงมาออกไป
“น้องรหัสจะเป็นใครหมอกไม่สนใจหรอก หมอกสนแต่วินคนเดียว”
หมอกสวมกอดแล้วโยกตัวผมไปมา
:กอด1: :กอด1:
ถ้าหมอกทำได้เหมือนอย่างที่พูด
ผมคงไม่ต้องย้ายมาเรียนที่นี่หรอกครับ
:sad4: :sad4:
*******************************************************************************************
กินมาม่ากันจนอิ่มรึยังครับ คริ คริ
แต่เรื่องราวความหลังตรงจุดเปลี่ยนมันยังไม่หมดอ่ะครับ
ขอตอนหน้าอีกตอนนะครับ
แล้วค่อยกลับมาหวานๆบ้างครับ
ขอบคุณทุกกำลังใจครับผม
:bye2: :bye2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:L2: ขอบคุณค่ะ เห้อ ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารวินนี่
-
รักแท้แพ้ใกล้ชิด เศร้า แล้วที่ผ่านๆมา ไม่ได้รักกันหรือ เศร้าใจ เศร้าใจ หรือจะอินเกินไป ปวดใจ อ่ะ
-
จุดเปลี่ยนจะอยู่ที่น้องรหัสรึเปล่านะ :ling3:
-
วินน่าสงสาร รอติดตามนะคะ
-
น้องรหัสคือจุดเปลี่ยน
-
:impress3: :impress3:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบสาม
http://www.youtube.com/watch?v=2CwJUUScEqs
“ใบไม้หล่น เมื่อลมพัดผ่าน
เป็นสัญญานแห่งความผันเปลี่ยน
ทุกๆ สิ่งคือความหมุนเวียนไม่เที่ยงแท้
ทำทุกอย่างให้ดีที่สุด
เพียงเพื่อฉุดให้เธอไม่ไป
ในที่สุดก็คงต้องหยุดและยอมแพ้”
“ใจของคนหนอคน
ก็ไม่รู้จะห้ามยังไงให้ลมไม่เปลี่ยนทิศ
และชีวิตจะห้ามยังไงให้เธอไม่ไป ไม่มีทาง”
“เรามาไกลเท่านี้ก็ดีเหลือเกิน
ขอบใจนะที่เคยมีกัน
มันถึงเวลายอมรับความจริง
เรามาไกลเท่านี้ก็เกินที่ฝัน ตั้งเท่าไร
เมื่อชีวิตคือความเป็นไป
สุดท้ายก็ต้องจากกัน เท่านั้นเอง”
(ลมเปลี่ยนทิศ - big ass)
:heaven :heaven
“วันนี้หมอกจะพาน้องรหัสไปเลี้ยงนะวิน วินจะไปด้วยกันมั๊ย”
แปลกแฮะ วันนี้หมอกให้ผมเลือกว่าจะไปด้วยหรือไม่ไป...ไม่ยักกะบังคับเหมือนทุกที
“ไปกันกี่คนอ่ะ”
ถามหน่อยนึงครับ เดี๋ยวหมอกจะว่าผมไม่สนใจ
“ก็พวกเพื่อนหมอกกับน้องรหัสของมัน รวมหมอกด้วยก็น่าจะสิบคนล่ะ”
“อืมมม...ไม่ไปได้เปล่าอ่ะ วันนี้วินเหนื่อยๆ”
ผมทำเสียงอ้อนๆ ซึ่งมันมักจะไม่ได้ผลถ้าเป็นเรื่องไม่ยอมออกไปกับหมอก
“เอางั้นเหรอ...โอเค แล้วหมอกจะรีบกลับนะครับที่รัก...ฟอด”
หมอกเรียกซะผมอาย จนลืมสงสัยอาการรีบร้อน และสีหน้าโล่งอกของคนตรงหน้า
“อย่าดื่มเยอะนะหมอก วินเป็นห่วง”
ผมอดสั่งด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ เพราะหมอกเวลาเมาแล้วนี่ครองสติไม่ค่อยได้
ถ้าไม่เอะอะโวยวายก็หลับสนิท ผมกลัวจะเกิดเรื่อง
แต่ไปกับเพื่อนๆในกลุ่มก็คงช่วยกันดูหรอกครับ
“คร้าบบบบ...แม่”
หมอกลากเสียงยาวแล้วทำหน้าทะเล้น
ทำไมวันนั้นผมถึงไม่เฉลียวใจสักนิดว่าหมอกจะผิดคำพูดกับผม
ถ้ารู้อนาคต...ผมจะไม่ยอมให้หมอกออกไปโดยไม่มีผมไปด้วยแน่นอน
:ruready :ruready
ใกล้เช้าแล้วหมอกก็ยังไม่กลับ
ผมนอนไม่หลับทั้งคืน แม้จะทรุดตัวลงนั่งยังนั่งไม่ติดเลยครับ
ผมเดินวนไปวนมาในห้องระยะทางรวมๆน่าจะหลายกิโลอยู่เหมือนกัน
มีเสียงอะไรกุกกักก็ทำให้ใจของผมมันเต้นแรง ผมรีบเปิดประตูห้องโผล่หน้าไปดู
หวังจะได้เห็นหมอกเดินมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง แล้วบ่นว่า
“ไม่เอาล่ะทีหลังวินต้องไปกับหมอกด้วย ไม่งั้นพวกมันไม่ยอมให้หมอกกลับง่ายๆ”
จนเที่ยง ก็ยังไม่มีวี่แววของหมอก ผมโทรตามหมอกเป็นร้อยๆสาย
แรกๆติดแต่ไม่มีคนรับ พอหลายๆครั้งเข้าก็ปิดเครื่องไปเลย
หรือจะเกิดอุบัติเหตุกับหมอก แค่คิด..ผมก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมาทันที
วันนี้เป็นวันเสาร์ด้วยเพื่อนๆของหมอกก็คงกลับบ้านกันหมด
ผมไม่อยากโทรไปกวน คาดว่าเมื่อคืนก็คงดึกกัน แต่ไม่ไหวแล้วครับ ใจผมมันร้อนรุ่มไปหมด
ผมเปิดประตูห้องออกไป เดินไปห้องข้างๆ ห้องของเอกกับป้อง
เพื่อนในกลุ่มของหมอกที่ผมคาดว่าน่าจะไปด้วยกันกับหมอกเมื่อคืน
ผมเลือกที่จะเคาะห้องเอกกับป้อง เพราะผมค่อนข้างสนิทกับเอกพอสมควร
“ก๊อกๆ...เอก...”
ผมเคาะเรียก แล้วเว้นระยะ เคาะไปสามสี่ครั้งผมก็เลิก
หรือผมจะโทรไปบ้านหมอกดีนะ เผื่อว่าหมอกเมามากแล้วเพื่อนพากลับไปส่งที่บ้าน
แต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ ผมจะบอกพ่อกับแม่หมอกว่ายังไงดีที่ลูกชายท่านหายไปทั้งคืน
“แก๊ก...”
เสียงประตูห้องเปิดผมหันกลับไปทันที ผมถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เห็นหน้าเอก
“วะ...วิน...”
ผมขำนิดๆกับหน้าซีดๆผมยุ่งๆของเอก
“ดึกเลยสินะเอก...แล้วหมอกล่ะ นอนอยู่ที่นี่เปล่า”
ผมคาดหวังไว้เต็มร้อยว่าหมอกคงจะนอนอยู่ห้องเอก กลับดึกจนไม่อยากกวนผมล่ะสิ หมอกนี่นะ น่าตีจริงๆ
“เอ่อ...คือ...”
เอกทึ้งผมตัวเองทำไมนะ
“ขอวินเข้าไปดูหมอกหน่อยนะ”
ผมเดินแทรกเข้าไปในห้องเอก โดยไม่สนใจเสียงห้าม
เหมือนโดนไม้หน้าสามฟาดกลางแสกหน้า ผมตื้อไปหมด ทั้งร่างกายและจิตใจ
ร่างกายมันแข็งทื่อชาวาบไปทั้งตัว เลือดในตัวเหมือนจะหยุดไหลเวียนชั่วขณะ
ใจของผมมันเต้นรัวเร็วและเหนื่อยล้าเหลือเกิน เหมือนใจมันจะขาด
:m8: :m8:
“วิน..วินใจเย็นๆก่อนนะ”
เอกแตะที่ไหล่ผมเบาๆอย่างกล้าๆกลัวๆ
ผมหันหลังกลับโดยไม่มองหน้าเอก ผมเดินกลับมาถึงห้องของตัวเองได้อย่างไรผมก็ไม่รู้
“มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
ผมนอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียง น้ำตามันมาจากไหนเยอะแยะไปหมดเลย
เช็ดเท่าไหร่ก็ไม่หมด ผมเจ็บหน้าอกไปหมด เหมือนจะหายใจไม่ออก
ภาพที่ผมเห็นในห้องเอกมันตอบคำถามของผมได้เป็นอย่างดี
บนเตียงของเอกมีคนนอนตะแคงหันหลังให้ผม เป็นผู้หญิงแน่นอน
เพราะผมยาวสลวยที่ผมเห็นบวกกับรูปร่างทรวดทรงที่อวดโฉมอยู่
แต่นั่นไม่สำคัญเท่ากับอีกเตียง
ชายหญิงคู่หนึ่งร่างกายเปลือยเปล่า...นอนกอดกัน
จะไม่อะไรเลยถ้าผู้ชายคนนั้นจะเป็นป้อง รูมเมทของเอก และเจ้าของเตียง
แต่คนที่นอนหลับตาพริ้ม ลมหายใจสม่ำเสมอคนนั้น คือคนของผม
ไม่ต้องอธิบายอะไรอีกเมื่อชิ้นส่วนซากถุงยางที่ใช้แล้วเกลื่อนอยู่ที่พื้น
มันบ่งบอกถึงเหตุการณ์ที่เกิดก่อนหน้านี้
ไม่นานนักเสียงประตูห้องก็เปิดออก ผมพลิกตัวตะแคงหันหลังให้คนที่ก้าวเข้ามาในห้องทันที
“วิน...วินครับ”
เสียงเรียกแผ่วเบา และแรงยวบตัวของที่นอนทำให้ผมรู้ว่า หมอกกำลังนั่งลงข้างเตียงผม
“วินครับ...หมอก....”
ผมใช้มือปิดหูทั้งสองข้างแล้วคู้ตัวงอเข่าขึ้นมาจนชิดอก ผมยังไม่พร้อมที่จะฟังคำแก้ตัวใดๆทั้งนั้น
:serius2: :serius2:
สถานการณ์ย่ำแย่ลงทุกที ผมกับหมอกยังอยู่ในห้องเดียวกัน
แต่ผมไม่ยอมรับรู้ตัวตนของหมอก ไม่ว่าหมอกจะงอนง้อแค่ไหน
แต่หมอกก็คงจะใจชื้นและมีความหวังที่ผมเงียบ ไม่โวยวายไม่ซักถาม
แต่นั่นมันคือพายุที่เริ่มก่อตัวต่างหาก
หมอกพยายามเข้ามาขออธิบายเหตุการณ์ทั้งหมดแต่ผมเลือกที่จะหลีกเลี่ยง ไม่รับฟัง
เพราะมันก็คงจะออกมาในรูปแบบ
"เมา...ไม่รู้ตัว..ไม่ได้ตั้งใจ"
:sad2: :sad2:
ผมเริ่มหัดใช้ชีวิตที่ไม่มีหมอก
คงเป็นเพราะสายตาของผมมีแต่หมอก ทำให้ไม่เคยมองหรือคิดหาเพื่อนร่วมคณะ
“นั่งด้วยนะวิน”
ผมเงยหน้ามาจากจานข้าวที่ยังไม่ได้แตะต้อง
ตอนนี้ผมไม่มีน้ำตาแล้วครับ น้ำตามันไหลอยู่ภายในใจของผม
ซึ่งมันทรมานกว่าการปล่อยให้ตัวเองร้องไห้ออกมา ผมเก็บกดมันเอาไว้โดยไม่ได้คาดคิดว่า
เมื่อถึงจุดหนึ่งที่ทนไม่ไหว....มันจะระเบิดตูมตามออกมา
เพื่อนร่วมคณะที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาสามคน มาหยุดอยู่ตรงหน้า
นั่นเป็นการเริ่มต้นของมิตรภาพ ระหว่างผมกับเพื่อนใหม่
“เรนนี่จ้า....”
“เอิร์ทครับ...”
“ซันนี่จ๊ะ...”
เรน เอิร์ท และซัน เป็นเพื่อนที่น่ารัก ถึงแม้เรนกับซันจะออกตัวแรงว่าเป็นเพศที่สาม
ส่วนเอิร์ทเป็นแฟนของซัน
“ทำไมพวกนายถึง...ถึงอยากเป็นเพื่อนกับเรา”
ผมถามทั้งสามคนเมื่อเราสนิทกันในระดับหนึ่ง
คำตอบและเหตุผลง่ายๆก็คือ....ชื่อของผม งงมั๊ยล่ะครับ
:m28: :m28:
“ชื่อนายแปลว่าลมไง รวมกันจะได้ครบองค์”
ซันจีบปากจีบคอ ผมเหลือบเห็นสายตาของเอิร์ทที่มองมาที่ซัน มันเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก
สายตาที่ครั้งหนึ่งผมเคยได้รับและเคยมอบให้หมอก
“เราไม่เข้าใจอ่ะ”
เวลาที่อยู่กับเพื่อนใหม่ทั้งสามคนเป็นเวลาที่ผมพอจะลืมเรื่องของหมอกไปได้บ้าง
แต่การดูแลเอาใจใส่ของเอิร์ทที่มีให้ซันทำให้ผมปวดแปลบที่ใจขึ้นมามากเหมือนกัน
“แฟนแทสติกโฟร์ ดิน น้ำ ลม ไฟ ไงล่ะ”
เรนทำท่าค้อนผมที่ไม่เข้าใจ
“เอิร์ทเป็นดิน เรนนี่เป็นน้ำ วินนี่เป็นลม แล้วซันนี่ก็เป็นไฟ”
“ฮะ ฮะ..”
เป็นครั้งแรกที่ผมหัวเราะหลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น
แล้วผมก็กลายเป็นวินนี่ตั้งแต่ตอนนั้นเอง ดีเหมือนกันผมจะได้เป็นคนใหม่
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
“วินครับ...คุยกันหน่อยได้มั๊ย”
หมอกพูดขึ้นมาในคืนหนึ่ง หลังจากเหตุการณ์เลวร้ายผ่านไปได้ประมาณหนึ่งอาทิตย์
“เราไม่มีอะไรจะคุย”
ผมจ้องตาหมอก ผมเพิ่งมองหมอกเต็มตาเป็นครั้งแรกในรอบอาทิตย์
ตาลึกโหล รอยคล้ำใต้ตา แก้มตอบ ริมฝีปากแห้งแตก ร่างกายที่ดูซูบลง
มันก็ไม่ต่างอะไรกันกับสภาพของผมในตอนนี้เหมือนกัน
“วินครับ อย่าแก้ปัญหาแบบนี้เลยนะ แล้วเมื่อไหร่เราจะเข้าใจกัน”
เสียงอ้อนวอนสั่นเครือของหมอกทำให้ผมทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตรงโต๊ะเขียนหนังสือ
“หมอกผิดไปแล้ว หมอกจะไม่โทษใครหรืออะไรทั้งนั้น...บลาๆๆๆ...”
หมอกพูดนานมาก เสียงของหมอกเข้าหูผม แต่ผมเลือกที่จะเบือนหน้าไปด้านข้าง
หมอกคุกเข่าอยู่ที่พื้นห้องแทบเท้าผม ฝ่ามือของหมอกที่ยื่นมาแตะปลายนิ้วเท้าของผม
มันเหมือนไฟร้อนๆที่บาดผิว ผมชักเท้ากลับเข้าหาตัวทันทีโดยไม่หันไปมองหมอกสักนิด
หมอกเล่ารายละเอียดของเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น แล้วก็เหมือนที่ผมคาดไว้ไม่ผิด
หมอกดื่มมากจนครองสติไม่อยู่ แล้วมันก็จบลงบนเตียงในห้องของเอก
หมอกกับเอกต่างก็มีอะไรกับน้องรหัสของตัวเองด้วยฤทธิ์ของน้ำเมา
มาถึงนาทีนี้..ผมจึงได้รู้ว่าน้องรหัสของหมอกเป็นผู้หญิง และตอนนี้ก็มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับพี่รหัสเสียแล้ว
ผมคบกับหมอกมาถึงสี่ปี แต่น้องรหัสที่หมอกเพิ่งรู้จักไม่ถึงสองอาทิตย์ กลับกลายเป็นคนแรกของหมอก
หมอกอ้อนวอนผมด้วยน้ำตา สัญญิงสัญญาหนักแน่นว่าจะจบเรื่องนี้ให้ได้
แล้วทำไม...หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาหมอกยังไม่ได้จัดการอะไรเลยเหรอเนี่ย
ผมโมโห ปราดเข้าไปทุบตีหมอกในขณะที่หมอกยอมอยู่นิ่งๆให้ผมทำร้ายร่างกาย
:z6: :z6:
ผมให้โอกาสหมอกในการเคลียร์เรื่องราวของหมอกกับน้องรหัส
สองวันต่อมาหมอกก็ยิ้มระรื่นเข้ามาหาผม
“จบแล้วนะวิน..หมอกกับน้องหนึ่งตกลงกันแล้ว หมอกอธิบายให้น้องหมดทุกอย่าง
ตอนนี้เราเป็นแค่พี่รหัสกับน้องรหัสเท่านั้น หมอกรักวินคนเดียว ได้ยินมั๊ยวิน”
หมอกกอดผมแน่น ระล่ำระลักด้วยความดีใจ
****************************************************************
“ไหนวินนี่บอกว่าหมอกเป็นแฟนนายล่ะ วันก่อนเรนนี่เห็นหมอกเดินควงรุ่นน้องดูหนังด้วย”
“อ้าว...รอหมอกกินข้าวเหรอวินนี่ ไม่ต้องแล้วล่ะ โน่น...
ที่รักของวินนี่นั่งกินข้าวกับยัยน้องหนึ่งที่โรงอาหารโน่นแน่ะ”
“ข่าวลือของคณะเศรษฐศาสตร์แรงมาก ยัยน้องหนึ่งประกาศเป็นแฟนกับหมอก”
สิ่งที่เพื่อนๆบอกเล่าให้ผมฟังมันสะกิดแผลใจที่ยังไม่ทันหายดีขึ้นมาอีกครั้ง
เมื่อผมถาม...หมอกก็ปฏิเสธ นานวันเข้าหมอกจะเดินหนีผมทุกครั้งที่ผมเอ่ยถาม
ผมจึงเลือกที่จะอยู่เงียบๆในที่ของผม และรอเวลาที่หมอกจะจัดการกับเรื่องนี้
ความกดดันที่สะสมเพิ่มมากขึ้นจนทำให้ผมเหมือนคนไร้สติ ไม่มีชีวิตชีวา
นอนนิ่งได้เป็นวันๆเหมือนคนที่หมดอาลัยตายอยากในชีวิต
ต่อมาผมจึงได้รู้ว่าอาการทั้งหมดที่ผมเป็นอยู่ในตอนนั้นคือ
"ภาวะซึมเศร้า"
:ling3: :ling3:
วันนี้วันเกิดผม หมอกนัดผมไปกินข้าวเย็นข้างนอกม. หลังเลิกเรียน
“อย่าลืมสัญญานะครับที่รัก”
หมอกกอดผมแล้วชี้ไปที่ปฏิทิน
ผมลังเล...หมอกยังคงมีข่าวควงน้องรหัสประปรายมาให้ผมได้ยิน
แล้วแบบนี้ผมจะมอบทั้งตัวและใจให้กับหมอกได้อีกเหรอ
ผมไม่ตอบอะไร เบือนหน้าไปด้านข้างแทน
“เฮ้อ...วินเป็นซะแบบนี้ วินไม่ให้หมอกแล้วจะมาห้ามหมอกไปมีอะไรกับคนอื่นได้ยังไง”
“ปัง”
เสียงกระแทกประตูดังขึ้นจนผมที่เบือนหน้าหนีสะดุ้ง
ผมครุ่นคิดอยู่นาน เมื่อผมยังรักหมอกผมก็จะเสี่ยง
บางทีการที่ผมยอมเป็นของหมอกอาจทำให้ความสัมพันธ์ของเราดีขึ้นมาก็ได้
ตอนนั้นผมไม่ได้รักตัวเองเลย ผมใช้หัวใจตัดสินแทนสมอง
“หมอก...”
ผมโทรเข้ามือถือหมอกในตอนเย็นทันทีที่เลิกเรียน
หมอกคงจะดีใจและตื่นเต้นเหมือนผม เราจะเป็นของกันและกันอย่างสมบูรณ์
“พี่หมอกขับรถอยู่นะคะ”
“บอก...ให้โทรกลับด้วย”
“ได้ค่ะ แต่อย่ารอเลยจะดีกว่านะคะกว่าเราจะเดทกันเสร็จคงดึกล่ะค่ะ”
“กริ๊ก”
เสียงวางสายกระแทกเข้าไปตอกย้ำรอยแผลในใจ
:katai1: :katai1:
ผมกรีดร้องโหยหวนและยาวนาน
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น
เสียงเคาะประตูที่กระหน่ำจากด้านนอก
สุดท้าย...ผมไม่ได้รับรู้หรือได้ยินอะไรอีกเลย
หลังจากที่ผมแอทมิทอยู่ที่โรงพยาบาลนานเกือบเดือน
ร่างกายผมไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรหรอกครับ
มีเพียงแผลถลอกที่ข้อศอกด้วยกระแทกพื้นตอนที่ผมล้มหมดสติ
แต่ด้านจิตใจนี่สิครับ มันสาหัสเหลือเกิน
ทำให้ผมต้องมีแพทย์เจ้าของไข้ เป็น....แพทย์แผนกจิตเวช
จากคำบอกเล่าของเพื่อนๆทั้งสามที่ประมวลออกมาก็คือ
ผมช๊อคหมดสติหลังจากคุยโทรศัพท์ในวันเกิดปีที่ยี่สิบของผม
โชคดีที่เอกได้ยินเสียงร้องของผม จึงรีบนำผมส่งโรงพยาบาลทันที
ผมหลับไปเกือบสามวัน หมอบอกว่าเป็นการดีที่ผมหลับ
เพราะจิตใจของผมมันบอบช้ำและกระทบกระเทือนมาก
หมอกมาเยี่ยมผมเมื่อผ่านวันเกิดผมไปแล้ว
ในขณะที่พ่อแม่ของทั้งผมและหมอก พวกท่านมาเฝ้าผม ไม่มีใครยอมกลับแม้จะเป็นเวลาตีสอง
หมอกหน้าตาตื่นมาพร้อมกับน้องรหัสที่หน้าบึ้งไม่พอใจที่ต้องตื่นมาเยี่ยมผมกลางดึก
นั่นแสดงว่าหมอกยังไม่ได้กลับห้องเลยด้วยซ้ำ
หมอกโดนพ่อหมอกตบหน้าอย่างแรงในห้องที่ผมยังนอนไม่ได้สติ
แม่ของหมอกร้องไห้ไม่หยุด พวกท่านไม่พูดกับหมอกเกือบเดือน
พ่อแม่ของผมท่านได้แต่ก้มหน้าร้องไห้ ท่านนั่งเฝ้าผมที่ข้างเตียงไม่ยอมห่างไปไหน
พี่วีต่อยหน้าหมอกทันทีที่มาถึง ถ้าเพื่อนๆผมไม่ช่วยกันห้ามหมอกคงจะถูกพี่วีกระทืบจนตาย
หมอกเหมือนตายทั้งเป็น คนในครอบครัวของเราทั้งสองต่างรุมประนามที่หมอกเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
พอผมฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ตาม ทันที่ที่หมอกโผล่มาให้ผมเห็นหน้า
ผมจะกรีดร้องไม่หยุด ร้องจนหมดสติไป
ทำให้....
หมอกถูกกันให้ออกไปจากชีวิตของผม....ตลอดกาล
**************************************************************************
:m26: :m26:
การที่วินเก็บความในใจเอาไว้เอง..โดยไม่ได้ระบายออก
เมื่อถึงจุดหนึ่งที่จิตใจจะทนรับไหว ทำให้วินระเบิดอารมณ์ออกมา
ส่งผลให้วินต้องรับการรักษาทางด้านจิตใจเป็นเวลานานหลายเดือนครับ
ดังนั้น...จงระบายมันออกมานะครับ ไม่ว่าจะอารมณ์ไหน
แต่ที่สำคัญ...ให้ถูกคนนะครับ...คริคริ
เศร้าจุง...เขียนเองยังหนึบๆในอกเลยครับ
ตอนหน้ากลับมาสู่ปัจจุบัน...ขอบคุณครับผม
:mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อยากรู้จังว่าหลังจากวินย้ายมหาลัยไอ้เชี่ยหมอกและครอบครัวรวมถึงชะนีนั่นมันเป็นยังไงบ้างอ่ะ
ครอบครัวหมอกรับผู้หญิงคนนั้นได้มั๊ยที่จะมาคบกับหมอก เกลียดผู้ชายอย่างหมอกมาก
เราไม่อยากให้มันมีความสุขบนความทุกข์ของวิน(ไม่อยากให้เป็นเหมือนหนามเตยกับไอแขก)
แอบอยากให้พี่วีตามเอาคืนทั้งหมอกกะอีน้องรหัสนั่นด้วย คืออยากรู้ว่าสรุปพวกมันได้รับกรรมอะไรบ้างอ่ะครับ
ช่วยบอกรายละเอียดหน่อยได้มั๊ยครับ เพราะเราเห็นว่าหมอกรู้สึกผิดได้แป๊บเดียวเอง ไอ้สารเลวเอ๊ย!
ไม่งั้นนอนไม่หลับแม้ตอนหน้าอาจจะหวานขนาดไหนแต่ตอนนี้จิตมันยังนึกถึงแต่เรื่องนี้อ่ะ
เค้าอยากรู้มากขอซักครึ่งตอนก่อนที่จะกลับมาปัจจุบันก็ได้
ขอเถอะพลีสสสสสสสสสสสสสสสส เห็นแก่แฟนคลับนิยายเฮียหน่อยด้วยเถอะ
กราบงามๆๆๆๆๆๆ ล่ะครับ :hao5: :hao5:
-
เกลียด ไอเหี้ย หมอกำกกกกกกกกกก
-
ข้ามชีวิตหมอกไปเลยก็ได้ ถือว่าเป็นอดีต อย่าไปพูดถึงอีก กลัวว่า ในอนาคต คนเขียนจะเอาหมอก มาเจอ ตาเขม ของวินนี่ ละซิ กลัวจริงๆ
-
เศร้าจัง สงสารวิน อ่านแล้วเจ็บจี๊ดหน่วงมากอ่ะเฮียหน่อย แอบเสียน้ำตาด้วยแหละ :mew6:
-
ดีละที่วินได้เจอคนใหม่. ที่ใหม่ๆ
-
:z3: คนเขียนหน่วงแต่คนแ่านจุกอกเลยค่ะ
เขียนได้ดีและเศร้าถึงอารมณ์ดีจัง เกลียดหมอกและน้องรหัสคนนั้น ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก อย่ามาโทษเหล้าด้วย
แอบอยากให้พี่วีเป็นคนเล่าเรื่องบ้างจะได้รู้ว่าหลังจากที่วินย้ายออกมาแล้วหมอกเจออะไรบ้าง :katai1: จะตัดมาตอนปัจจุบันแล้ว ดีใจๆ
+1 ให้ค่ะ
-
:mew1:
-
มารอ วินนี่ อ่ะ
-
สันดานเลวสินะไอ้หมอก เงี่ยนมากนัก พอๆกับไอ้เขมเลยแต่เลวคนละอย่างเพราะอยู่กันคนละสถานะ (ยอมรับเพราะมันเป็ฯพระเอกเซ็งตรงนี้ นายเอกใสๆ) :katai1:
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบสี่
http://htpp://www.youtube.com/watch?v=fyahar2EGIO
http://www.youtube.com/watch?v=fyahar2EGI0
“วันที่ความเจ็บช้ำมันทำลายหัวใจ
วันที่คำว่ารักมันได้ผลักฉันล้มลง
วันนั้นฉันเคยคิดว่าชีวิตฉัน
มันคงหมดความหมาย”
“พอน้ำตามันไหล จนไม่มีเหลืออยู่
พอฉันได้เรียนรู้ ก้าวผ่านคำว่าแพ้พ่าย
คำว่ารักที่เคยทำให้ฉันล้มลง ที่จริงไม่ใช่”
“มันแค่ผลักให้ฉันก้าวเดินต่อไปอีกครั้ง
เมื่อก่อนเคยรักมากเท่าไร
มันยังคงรักมากเท่านั้น แต่ชีวิตมันต้องเป็นไป
เมื่อก่อนเคยรักเธอที่สุด มันยังคงรักเธอสุดหัวใจ
ไม่เคยจะเสียดาย ที่ชีวิตฉันเคยได้รักเธอ”
(ความรัก – Bodyslam)
************************************************************************
GANG FANTASTIC FOUR
ประกอบไปด้วยสมาชิกทั้งหมดสี่คนถ้วนดังนี้ครับ
กำแพงDIN......เอิร์ท
ซันนี่ZEED......ซัน
ฝนSAD......เรน
WINหนี้......ผม
“ตึ๊งๆๆๆ”
เสียงไลน์ดังไม่หยุดหย่อนเมื่อถึงเวลาที่เราว่างตรงกัน ซึ่งมักจะเป็นช่วงสามสี่ทุ่มเป็นต้นไป
ถึงเราจะอยู่ห่างไกลกันระยะทางหลายร้อยกิโลเมตร แต่มิตรภาพของพวกผมก็ไม่ขาดตอน
เรายังเม้าท์มอยกันได้ตลอดเวลา
ฝนSAD.... “ยู้ฮู”
กำแพงDIN.... “ว๊อท”
ฝนSAD.... “รายงานตัวกันหน่อยจ้า...เงียบจุง”
WINหนี้…. “ครับผม”
ซันนี่ZEED.... “นังวินแอ๊บนะยะ”
WINหนี้.... “คิดถุงทุกคนจัง”
กำแพงDIN.... “คิดถุง...ยางป่ะ...5555”
ดูไร้สาระแต่ก็คลายเหงาและคลายความคิดถึงเพื่อนๆไปได้ครับ
ผมกับเพื่อนๆยังคงติดต่อกันอย่างสม่ำเสมอ ทำให้ผมได้รับรู้ข่าวสารทางโน้น
ยกเว้นเรื่อง”คนรักเก่า” ที่พวกมันไม่เคยเอ่ยถึง
ฝนSAD.... “วินนี่เป็นไงบ้าง หาปั๋วใหม่ได้รึยังยะ”
WINหนี้....(สติ๊กเกอร์..ก๊อตจิแหกตา...แบร่) :m14:
ซันนี่ZEED.... “นังเรน ปากเสีย เอ่อ...ว่าแต่มียัง...5555”
ฝนSAD.... “แส่พอกู”
กำแพงDIN.... “อย่าด่าเมียกู เดี๋ยวมันหงุดหงิด กูจะซวย”
ซันนี่ZEED.... “ว่าไงยะนังวินนี่..อย่าอม(พะนำ)”
WINหนี้.... “ใครจะมาชอบคนแบบเราล่ะ”(สติ๊กเกอร์…หนูหิ่นถอนหายใจ...เฮ้อ) :เฮ้อ:
คุยบ้างด่าบ้างกัดกันบ้าง จนมาถึง...
ซันนี่ZEED.... “ไอ้M.มัน...”
กำแพงDIN.... “เอ่อ...มึง...อย่าดีกว่า”
WINหนี้.... “ M.เป็นอะไร รีบบอกมาเลย”
ซันนี่ZEED.... “มันเลิกกับน้องรหัสแล้วนะ”
ฝนSAD.... “ผีเน่ากับโลงผุ ผีเน่ามันเจอโลงใหม่เลยถีบโลงเก่าทิ้งอ่ะดิ สะใจโคตร”
กำแพงDIN.... “ไม่เลิกไงไหว ไอ้M.มันแดกเหล้าอย่างเดียวเลย ไม่สนใจเมียมันสักนิด
ไม่เหมือนเค้าเนอะ...ซันนี่ที่รัก”
ซันนี่ZEED.... (สติ๊กเกอร์…ฟินเว่อร์) :impress2:
กำแพงDIN.... (สติ๊กเกอร์…คือดีอ่ะ) o13
WINหนี้.... “แล้ว...M.เป็นไงบ้างอ่ะ”
ฝนSAD.... “ห่วงมัน...เพื่อ...” (สติ๊กเกอร์… ชี้หน้า...ไม่ไหวจะเคลียร์) :angry2:
“M.” คือใครคงจะรู้กันนะครับ พวกผมใช้เรียกแทนชื่อ”หมอก”
เพื่อลดแรงรักแรงแค้นหากผมจะได้ยินชื่อคนๆนี้อีกครั้ง
แม้คิดและตั้งใจเอาไว้ว่าจะเลิกรัก เลิกคิดถึง เลิกสนใจ แต่ผมก็ทำได้ไม่เต็มร้อย
ผมเค้นเอาข่าวคาวๆของคนเคยรักจนได้รู้ว่า...
หมอกดื่มเหล้าทั้งวันทั้งคืน แทบไม่ไปเรียน เดือดร้อนพ่อแม่ต้องรับตัวกลับไปอยู่ที่บ้าน
ต้องดรอปเรียนไปเลย น้องรหัสที่ตามไปหวังจะดูแล
ก็ถูกพ่อกับแม่ของหมอกไล่ตะเพิดออกจากบ้านอย่างไม่ไว้หน้า
นานวันเข้าน้องมันก็ระอาที่หมอกไม่ดีขึ้น ไม่ถึงเดือนน้องมันก็ควงคนใหม่
หมอกตอนที่ได้สติก็อ้อนวอนขอร้องกราบกรานพ่อแม่
ขออนุญาตให้หมอกย้ายมาเรียนที่เดียวกับผม ซึ่งแน่นอนว่าพวกท่านไม่ยอม
ช่วงที่ผมรักษาตัวอยู่แม่ของหมอกแทบจะมาเฝ้าเลยก็ว่าได้
ส่วนพ่อของหมอกก็จะแวะมาทุกวันในตอนเย็นหลังเลิกงาน พวกท่านรักและห่วงผมอย่างจริงจัง
“วิน...ลูกวิน แม่ขอโทษแทนหมอกด้วยนะลูก ที่ลูกของแม่ทำให้วินต้องเป็นแบบนี้”
แม่วินมักจะร้องไห้ในขณะที่มือของท่านก็ลูบหัวผมเบาๆ
ท่านพูดขอโทษผมด้วยประโยคเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่า
:sad4: :sad4:
*********************************************************************************
สเตตัสในเฟสของผม... “ล้มแล้วลุก...ต้องก้าวเดิน...ต่อไป”
ผมกลับมาเล่นเฟสอีกครั้งเมื่อมาอยู่ที่นี่ ผมและเพื่อนๆต่างก็บล็อกเฟสหมอกและเพื่อนของหมอก
แต่ผมรู้ว่าหมอกหาดูเฟสผมได้ไม่ยาก ผ่านเฟสเพื่อนที่เป็นกลาง เพื่อนที่ไม่ใช่เพื่อนสนิทในกลุ่ม
สเตตัสที่ตั้งขึ้นตั้งแต่วันที่ผมย้ายมาอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้
คงจะทำให้หมอกเข้าใจได้ว่า ตอนนี้ผมเป็นอย่างไร
ผมพร้อมจะก้าวเดินต่อไปถึงแม้จะไม่มีหมอกเดินจับมือพาผมก้าวเดิน
ผมจะเริ่มก้าวเดินอย่างช้าๆแต่มั่นคง ไม่ลังเล และไม่เหลียวไปมองข้างหลัง
:katai5: :katai5:
สเตตัสในเฟสของเขม.... "ต้อง....ทำอะไรสักอย่างแล้ว”
ผมงงกับสเตตัสที่เขมตั้งไว้น่าจะเป็นหลังจากที่กลับจากดูหนังกัน
เขมคิดจะทำอะไรนะ จะเกี่ยวกับผมรึเปล่า
“เขม...มึงคิดจะทำไรวะ สเตตัสกำกวมโคตร”
โอมพูดขึ้นมาหลังจากที่สั่งอาหารกันแล้ว
เวลานี้เรา...พวกเขมกับผม นั่งกินมื้อเย็นกันที่ร้านข้าวหน้าม.
ร้านเดียวกับมื้อแรกที่พวกเขาพาผมมากินในวันแรกที่ผมย้ายเข้าหอ
“กู...กำลังตัดสินใจ..”
เขมตอบโอมแต่หันมามองหน้าผม สายตาที่มองมานิ่งๆไม่มีวี่แววล้อเล่น
“ทางนี้มึงเข้าไปแล้วหันกลับหลังไม่ได้นะมึง”
ฉัตรทำหน้าเคร่งเครียด เตือนเขมเหมือนรู้เรื่องดี
“ไม่เชื่อถามไอ้รุจน์ดิ จริงมั๊ยมึง”
โซลตบไหล่รุจน์เบาๆ
“เจ็บนะมึง...เออ..แล้วมึงจะติดใจ”
รุจน์หน้าแดงก่ำตอนตอบ ทุกคนรู้เรื่องหมดเลยอ่ะ ผมเป็นคนนอกอีกแล้ว ไม่ชอบเลย
“อะไรเหรอ...เขมจะไปไหนอ่ะ ให้เราไปด้วยป่ะ”
ไม่ได้ๆ ผมควรจะมีส่วนร่วมบ้างไรบ้าง
“ฮะ ฮะ..”
ทำไมทุกคนกลั้นหัวเราะ บางคนก็ปล่อยก๊ากออกมา
ผมก็อยากรู้สิว่ารูมเมทผมจะไปไหน ผมไม่อยากอยู่ห้องคนเดียวนี่นา
“ฮะ ฮะ...เชิญชวนชิบ...”
โอมหัวเราะ แต่แล้วก็รีบยกมือปิดปากเมื่อหลุดคำพูดออกมา
“พวกมึง....”
เขมหน้าขึ้นสีเรื่อๆ ชี้หน้าเพื่อนๆทุกคนยกเว้นผม
“เขมมีไรปิดบังเราเนี่ย แล้วพวกนายรู้กันใช่มั๊ย เชอะ...ใจร้าย ปล่อยให้เราไม่รู้อยู่คนเดียว”
ผมหน้างอและกำลังงอนพวกมันทุกคนโดยเฉพาะ...เขม
“อ้าว...ไปกันใหญ่แล้วมึง เคลียร์กันเอาเองนะ กูกินล่ะ”
โชลเปิดประเดิมตักกับข้าวก่อนเพื่อน แล้วเสียงคุยก็เงียบลงเมื่อทุกคนเริ่มลงมือกิน
“กินสิ...”
เขมพูดโดยไม่มองหน้าผม หลังจากตักกุ้งตัวโตในจานผัดผักมาใส่ในจานผม
“อื่อ...ขอบใจนะ”
ผมเริ่มก้มหน้ากินกุ้งในจาน
ใจผมสั่น หน้าผมมันเห่อๆร้อนๆ จะบ้าตายแค่เขมตักกุ้งให้ผม ทำไมต้องมาเทคแคร์ผมด้วยนะ
แต่ผมก็หายงอน แถมยังหัวใจพองโต อย่านะไอ้วิน....มึงอย่าคิดอะไรเกินเลย เขมมันเมทมึงนะ
ถ้าเขมรู้ว่าผมเป็นเกย์ เขมอาจจะไม่พูดกับผม อาจจะไม่ยอมให้ผมอยู่ร่วมห้องแน่ๆ
หัวใจที่กำลังอ่อนแอทำให้ผมไขว้เขวได้ง่ายๆ
คนที่คบกันมาถึงสี่ปี ยังเปลี่ยนไปได้ชั่วแป๊บเดียวที่เจอคนใหม่
แล้วคนๆนี้ผมรู้จักเพียงสองสามวัน จะเอาอะไรมารับประกันว่าผมจะไม่ผิดหวังอีก
แล้วคงเป็นผมที่หวั่นไหวไปเองคนเดียว
“ให้โอกาสและเวลาเพื่อนเราด้วยนะวิน”
เป็นรุจน์ที่กระซิบผมก่อนจากกันในคืนนั้น
:m26: :m26:
*******************************************************************************
ผมตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของเขม...อีกครั้งแล้ว
ผมรู้ว่าเขมมานอนที่เตียงผมในตอนดึกๆ แล้วลุกไปก่อนที่ผมจะตื่น
เขมคงไม่ได้คิดอะไรนอกจากอยากปลอบผมที่ฝันร้าย ฝันร้ายที่หายไปนานเกือบเดือนก่อนที่ผมจะย้ายมา
ลุงหมอบอกผมว่า ฝันร้ายของผมอาจกลับมาหากผมอ่อนไหว หวาดกลัว
คงจะเพราะต้องจากบ้านจากเพื่อนที่คุ้นเคย ผมจึงได้เริ่มฝันร้ายอีกครั้ง
ผมฝันเห็นภาพหมอกนอนเปลือยอยู่บนเตียงโดยมีน้องรหัสแนบข้าง
ผมพยายามวิ่งหนีออกจากภาพฝัน ดิ้นรนกระเสือกกระสนอยู่นาน
ตัวของผมมันถูกฉุดกระชากลงไปในเหวลึก ลงไปเรื่อยๆ
โดยที่ก้นเหวมีแต่เปลวเพลิงที่กำลังลุกโชนจนมองไม่เห็นพื้นดินก้นเหว
ผมกรีดร้องดิ้นรนจะให้หลุดออกจากแรงดึงที่ผมมองไม่เห็น แต่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย
ตัวผมยังจมดิ่งลงไปเรื่อยๆ แต่เมื่อตัวผมใกล้สัมผัสกับเปลวเพลิง
ก็มีมือแข็งแรงข้างหนึ่งดึงตัวผมเอาไว้ ดึงเข้าไปหาอ้อมกอดอุ่นๆ
มือนั้นดึงตัวผมไปกอดไว้แน่น และมือของคนที่กอดผมคอยลูบหลังปลอบโยนให้ผมสงบนิ่ง
“ไม่เป็นไรแล้วนะครับคนดี”
“วิน...กูไม่รู้ว่ามึงเจออะไรมา แต่ถึงตอนนี้มึงจะไม่ต้องเผชิญหน้ากับมันตามลำพังอีกแล้ว”
“ชู้ววววว...ไม่ร้องนะครับ ใจกูจะขาดแล้ว”
คำปลอบโยนซ้ำๆที่กระซิบอยู่ข้างหูและริมฝีปากที่แตะอยู่ตรงขมับทำให้ผมสงบลง
:กอด1: :กอด1:
“รอกูหน่อยนะวิน...ให้กูเคลียร์ตัวเองก่อน”
เสียงกระซิบที่อ่อนหวานแต่หนักแน่น
ความหมายที่แฝงอยู่ในถ้อยคำทำให้ผมซุกหน้าร้อนๆลงกับแผงอกอุ่นข้างกาย
แล้วหลับลงไปอีกครั้งในอ้อมกอดอุ่นๆ
***************************************************************************
“จะไปได้ยัง”
เสียงเรียกที่ข้างหูมาพร้อมกับแรงแตะเบาๆที่เอว ทำให้ผมหันกลับมา
“เอ่อ...”
สายตาหวานๆที่ส่งมาทำให้หน้าผมร้อนซู่
“ไปยัง...มองไรวะ”
เขมรีบปล่อยมือแล้วเกาหัวแบบเก้อๆ
“ไปสิ...”
ผมตอบเบาๆแล้วเดินนำหน้าเขมออกไปจากห้อง
ผมไม่โง่หรอกนะครับ ผมรู้ว่าเขมคิดจะทำอะไรสักอย่างที่มันต้องเกี่ยวกับตัวผม
กริยาที่แปลกไปของเขมบวกกับคำพูดที่รุจน์พูดกับผม....มันบอก
ในรถถึงแม้จะมีแค่เสียงเพลง ไร้เสียงพูดคุย แต่ผมไม่อึดอัด
ผมรู้สึกใจมันสงบสบายๆจนไม่อยากให้ถึงมหาวิทยาลัย
“ขอบใจนะ..”
ผมก้มหน้าหยิบของแล้วพูดขึ้นมาโดยไม่มองหน้าเขม
จะให้มองได้ยังไงอ่ะ สายตาที่ส่งมามันกรุ้มกริ่มจนผมรู้สึกว่ามือไม้ผมมันเกะกะไม่รู้จะวางตรงไหน
นี่ผมกำลังเขินหรือเนี่ย ให้ตายสิไอ้วิน
แล้วหัวใจผมที่เต้นระรัวอยู่ในอกมันจะดังจนคนข้างๆได้ยินรึเปล่านะ
“เดี๋ยว...เอ่อ...คือ...”
มือเขมที่เอื้อมมาแตะหลังมือผมมันเย็นเฉียบ
“มีอะไรอ่ะ”
ผมเงยหน้าสายตาเลื่อนจากมือเขมมาที่หน้า โอว...หน้าเขมแดงก่ำ
นี่เขมไม่สบายแน่ๆเลยหน้าแดงมือเย็น
“เขมเป็นอะไร ปวดหัวรึเปล่า”
ผมวางหนังสือไว้บนตักแล้วหันไปหาเขมทั้งตัว
เขมชักมือกลับแล้วมองเมินออกไปทางหน้ารถ
“ปะ..เปล่า..ไม่ได้เป็นไร”
เสียงสั่นๆแผ่วเบาแถมยังตะกุกตะกัก
“นายไม่สบายแน่เลย เจ็บคอรึเปล่า”
ผมอังหลังมือกับหน้าผากของเขม
“อืมมม..หน้าผากไม่ร้อนนี่นา”
ผมเลื่อนมือมาแตะที่ลำคอ
ลูกกระเดือกที่เลื่อนขึ้นลงถี่ๆของเขมทำให้ผมเป็นห่วง
“เจ็บคอเหรอ”
ผมแตะปลายคางแล้วดันมาให้หน้าเขมหันมา
“เอ่อ....”
คราวนี้หน้าเขมแดงก่ำ ริมฝีปากดูสั่นๆ
“เขม...ไปหาหมอก่อนมั๊ย”
ผมจับแขนเขมแล้วเขย่าอย่างร้อนใจ
“มะ..ไม่ต้องหรอก”
เขมวางมือข้างหนึ่งลงบนหลังมือทั้งสองข้างของผม
“แล้วนายรู้เหรอว่านายเป็นอะไร”
ผมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขม
“กู...กูแค่มีความสุข”
ผมกลับกลายเป็นฝ่ายหน้าแดง มือไม้เย็นเฉียบ
:confuse: :confuse:
*******************************************************************
หายไปหลายวันครับผม กลับมาพร้อมกับความหวานที่เพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นครับ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
:mew1: :mew1:
ป.ล.
รูปของคุณ Boyslover ทำผมมือไม้ และใจสั่น(สู้)...อ่ะครับ :pighaun:
-
:katai2-1: โอย แค่ตอนนี้ก็ฟินระดับนึงแล้วอะ เขินกันเข้าไป๊
เขม...ให้ไวเลยนะแกร
เคลียร์ให้จบกับนังหลินซะด้วยแล้วแกค่อยรุกน้องวิน อย่ามาลังเล
แอบสะใจกับ M ชีวิตเสียศูนย์เลยสินะ
:pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทำไมเราเห็นต่างที่หลายๆคนอยากให้ลงเอยเร็ว เราอยากให้วินเข้มแข็ง ใจแข็ง
เพราะเท่าที่อ่านมามันเหมือนว่าวินใจง่ายยังไงไม่รู้
เพราะถ้าเป็นแบบนี้วินก็ไม่ต่างอะไรจากหมอกที่เจอคนใหม่ไม่กี่วันก็โลเล
เรากลับอยากให้วินปิดกั้นตัวเองกว่านี้อ่ะ ประมาณเจ็บมาแล้วเลยเป็นคนกลัวความรัก
ถึงแม้จะอยากให้วินทำใจนานกว่านี้หน่อยแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะให้กลับไปรักไอหมอกหรอกนะ
เพราะถ้าเป็นไอหมอกเรายิ่งอยากให้วินใจแข็งและไม่อยากให้ไปเสวนาด้วยเลย
คือแบบเจอกันก็ไม่ต้องเข้าไปทักทำเหมือนคนไม่รู้จัก เรารอเวลาที่วินจะลบหมอกออกจากใจ
และพาแฟนใหม่ไปเย้ยจนรอไม่ไหวแล้วอ่ะ 55555++++
ปล.เราไม่รู้ว่าที่เฮียหน่อยแต่งให้คนอ่านได้รู้ว่าไอหมอกมันเป็นยังไงเพราะต้องการเซอร์วิสแฟนๆที่ขอไปรึป่าว
แต่จะใช่หรือไม่เราก็ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ที่ทำให้รู้ว่ามันต้องรับผลกรรมที่ตัวเองก่อ แค่นี้ก็นอนหลับล่ะครับ อิๆๆ
-
เขมน่ารักอ่า
-
สมมน้ำหน้า หมอก ทำอะไรลงไปสิ่งที่ได้รับกลับมาเจ็บไหมละ :beat: อย่ากลับมาหาวินอีกนะ (น่าจะโผล่มาสักตอนทำให้วินหวั่นไหวนิแหละ)
ส่วนวินนี่ก็ อย่าพึ่งหวั่นไหวกับไอ้เขมมัน แค่สองวันนะนั่น ให้มันเคลีย์ตัวเองก็ ขัดใจตรงที่อีคู่ขามาลากถึงห้องแล้วเสือกไปมีอะไรกันแล้วกลับมาจูบวินนิสิ หึยๆๆ :katai1:
ปล.คนแต่งชอบรูปผมหรอครับ อิอิ กะว่าจะเปลี่ยนอยู่มันเลทมาก ฮ่าๆ (มีเป็นกะตั๊ก เอิ๊กๆ) อยากได้หลังไมค์เดะคัดให้ฮ่าๆ แนะนำเปิดลิ้งใต้ข้อความผมด้วยนะหึหึ
-
มาแล้ว มาแล้ว วินนี่ กะ ตาเขม แต่ว่า ตาเขม เคลียร์ กะ นังหลินให้เรียบร้อย ก่อนเถอะ เดี๋ยวจะมา รังคาญ วินนี่ อีก
-
:katai1: :katai1:
-
เขมเป็นโรคติดต่อใช่มั้ย วินจับนิดเดียวก็ติดทันทีเลย :o
เป็นโรคเรอทักชิมิ
-
ไหนคือตอนที่ 15 :ling1:
:confuse::confuse::confuse:
-
:จ้อบจัง1: :จ้อบจัง1:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบห้า
“เธอคือสิ่งที่ฉันตามหา คือสิ่งที่ฉันขาดหาย
มาเปลี่ยนชีวิตในวันนี้
เธอคือคนที่ฉันใฝ่ฝัน คือคนที่ฉันเฝ้ารอ
เพียงพอแล้วแค่มีเธอกับฉัน อยู่เคียงข้างกันตลอดไป”
“ไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร
จะไม่ปล่อยเวลาให้เสียอีกแล้ว
จะใช้เพื่อทำให้เธอได้รู้ว่า
เธอมีความหมายเพียงใดสำหรับฉัน”
“เพราะเมื่อได้พบเธอ เธอเปลี่ยนให้โลกนี้ไม่เหมือนเก่า
เพราะเมื่อได้พบเธอ เธอทำให้ฉันนั้นได้เข้าใจ
เวลาที่เสียไป..ฉันเสียไปเพื่อรอพบใคร”
(สิ่งที่ตามหา Getsunova)
(http://www.youtube.com/watch?v=N0pD9fLpKmo)
http://www.youtube.com/watch?v=N0pD9fLpKmo
:hao6: :hao6:
“กู...กูแค่มีความสุข”
ผมเผลอหลุดปากออกไป
ทั้งๆที่ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะทำตัวเองให้ “คลีน” เสียก่อนที่จะเผยความในใจออกมาให้วินรับรู้
หน้าแดงๆที่ก้มงุดจนเห็นแต่ใบหูแดงๆอยู่ตรงหน้า
ทำให้ผมต้องใช้พลังงานมากมายในการหักห้ามใจ
เพราะตอนนี้ผมอยากจะรวบตัวบางๆหอมอ่อนๆของวินเข้ามากอดแน่นๆ
แล้วกระซิบข้างหูมันเบาๆ....
ผมอยากสารภาพความรู้สึกดีๆ ผมอยากรู้ว่าวินใจตรงกับผมมั๊ย หรือผมคิดไปเองข้างเดียว
วินก้าวเดินจากไป ผมได้แต่นั่งนิ่งอยู่หลังพวงมาลัยตามเดิม
ผมมักจะมองตามหลังวินไปจนลับสายตาแล้วจึงจะขับรถไปที่คณะของตัวเอง
มาถึงนาทีนี้ผมยอมรับว่าความรู้สึกที่ผมมีต่อวิน มันข้ามขั้นรุดหน้าไปเร็วมาก
และผมก็รู้ว่าปัญหาอุปสรรคของผมที่มันมากมายรอผมอยู่ในอนาคตแน่นอน
แต่ผมก็พร้อมที่จะสู้เพื่อให้ได้วินมาอยู่เคียงข้างครับ
วินเดินไปถึงโต๊ะหน้าคณะก็มีเพื่อนๆเข้ามาทักทาย
วินโดดเด่นเสมอไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน กับใคร
แต่อีกคนที่สะดุดตาผมในวันนี้...
“ไอ้ปาล์ม”
พวกมันทั้งสองคนดูสนิทสนมกันดีเกินไปนะผมว่า
น่าแปลกที่วินยอมให้ปาล์มกอดคอ
แล้วทำไมไอ้ปาล์มมันต้องกัมตัวลงไปกระซิบข้างหูวิน
แล้วทำไมไอ้วินต้องเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มหวานๆให้ไอ้ปาล์ม
แล้วทำไมไอ้ปาล์มต้องขยี้มือลงไปบนผมนิ่มๆของวินด้วยวะ
ทำไมๆๆๆๆๆๆ
ผมทุบกำปั้นลงกับพวงมาลัยรถอย่างเหลืออด ผมช้าไม่ได้แล้วครับ
ไอ้ปาล์มมันก็ไม่ได้ด้อยกว่าผมมากนัก วินที่เหงาๆเศร้าๆอาจเผลอใจไปกับมันได้
:m31: :m31:
“รุจน์...มึงกับปาล์มถึงไหนแล้ววะ”
ผมถามไอ้รุจน์
ก็ตั้งแต่วันที่มันแยกตัวออกไปห้องพยาบาลกันสองคน มันก็ไม่ยอมเล่าอะไรเลย
“ก็...ก็ไม่มีอะไรนี่”
ไม่มีแต่หน้ามันแดง
“รุจน์...กูขอร้องมึงบอกกูมาตรงๆเหอะว่ามึงสองคน....”
ผมอยากรู้ว่าไอ้ปาล์มมันชอบผู้ชายรึเปล่า
ตั้งแต่รู้จักมันมา ผมว่าผมไม่เคยเห็นมันควงใคร หรือคบใครจริงจังเลยนะ
“กูไม่รู้ว่าปาล์มเขาจะชอบ..ชอบกูรึเปล่า
เราแค่คุยกันแบบเพื่อน แล้วหลังจากวันนั้นก็ได้แค่ทักทายกันธรรมดา”
แววตาผิดหวังของรุจน์ ทำให้ผมไม่อยากพูดถึงสิ่งที่คาใจผมอยู่
“มึง..กลัวไอ้ปาล์มจีบวิน...”
ไอ้ฉัตรมันรู้ทันทุกคนเสมอ
ผมพยักหน้าช้าๆแล้วเหลือบมองหน้าไอ้รุจน์ หน้ามันถอดสีทันทีที่ได้ยิน
“เขม...มึงแน่ใจเหรอว่าวินเป็นเกย์”
ไอ้โอมมันจ้องตาผมอย่างจะจับผิด
“อืมมมม...กูว่าใช่”
พวกผมสนิทกันจนไม่มีความลับต่อกัน
“ยังไงวะ”
ไอ้โซลถาม
“กูจะ..จูบ....”
ผมไม่อยากกินในที่ลับ แล้วมาขยายในที่แจ้ง มันไม่แฟร์กับวิน
“อะไรนะ..มึงกับวิน...”
ไอ้โอมเหมือนจะตกใจเกินเหตุ ผมกลายเป็นฝ่ายหน้าถอดสีเสียเอง
พวกเพื่อนๆมันจะรับได้มั๊ยถ้าผมจะบอกว่า..
“ผมรักวิน”
:ling2: :ling2:
“ป๊าบ...มึงจะแกล้งไอ้เขมมันทำไมวะ ดูหน้ามันดิ ฮาโคตร..ฮะ ฮะ”
ไอ้โซลตบหัวไอ้โอม คำพูดของมันทำให้ผมใจชื้นขึ้นมา
“พวกมึงจะว่าจะด่าอะไรกูก็ยอม กูจะจีบวิน”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เป็นการยืนยันว่าผมไม่ได้ล้อเล่น
“เครียด...มึงซีเครียสจริงเหรอวะ...ลุคนี้อย่างแมน”
ไอ้โอมมันทำภาษาวิบัติ
“มึงต้องเคลียร์กับหลิน”
ไอ้ฉัตรมันพูดขึ้นมาลอยๆ
“พวกมึง...รับได้”
ผมถามพวกมันอีกครั้งเอาให้ชัดกันเลยว่าพวกมันจะหนุนหลังผม
“เออ”
พวกมันรับปากพร้อมกับพยักหน้า
“ขอให้ไอ้เขมเป็นเกย์คนสุดท้ายในกลุ่มนะโว๊ย ชายสาม เกย์สองพอแล้ว”
ไอ้โซลมันชี้หน้าเพื่อนไปทีละคน
“กูขอให้มึงเป็นรายต่อไป...เพี้ยง”
ไอ้โอมมันยกมือขึ้นพนมกลางอก แล้วยกขึ้นเหนือหัว :call:
“ป๊าบ...เชี้ยโอม”
ไอ้โอมโดนโบกเป็นครั้งที่สอง
รุจน์ดูเงียบไป มันคงกังวลที่ไอ้ปาล์มมันใกล้ชิดกับวิน ผมก็กลัวไม่น้อยไปกว่ามัน
“รุจน์...มึงกับกู...เรามาสู้ไปด้วยกัน”
ผมยื่นมือไปให้มัน ไอ้รุจน์ขมวดคิ้วดูลังเลเล็กน้อย
“ตกลงเขม...เราจะช่วงชิงคนที่เรารัก”
ไอ้รุจน์ยื่นมือมาจับมือผมแล้วบีบแน่น ผมบีบมือตอบกลับไป
แม้จะยังไม่มั่นใจเท่าไหร่ว่าจะทันการมั๊ย
“มึงต้องรีบเคลียร์กับหลิน ก่อนที่ไอ้ปาล์มจะคาบไปแดก”
ไอ้ฉัตรพูดแล้วบุ้ยปากไปด้านหลังผม
ไอ้ปาล์มเดินกอดคอวินเดินตรงมา
มืออีกข้างของไอ้ปาล์มถือหนังสือหลายเล่ม ในขณะที่วินเดินมือเปล่า
“มึงดู...ถ้ามันไม่จีบวินกูให้เตะเลยว่ะ”
ไอ้โอมมันจะพูดสิ่งที่ผมกำลังคิดทำไมนะ
“นั่งด้วยสองคนน้า”
ไอ้วินส่งเสียงและยิ้มหวานๆมาให้ทุกคน ยกเว้นผม ผมรู้มันไม่ได้โกรธอะไรผม
เพราะมันหน้าแดงตอนที่สบสายตานิ่งๆของผม
ผมพยายามปั้นสีหน้าให้ปกติ ทั้งๆที่ภายในใจเริ่มหงุดหงิด
“วิน...อยากกินอะไรครับ”
มันสองคนยังยืนกันอยู่ที่โต๊ะหลังจากวางของลงแล้ว
“อืมมมม...บะหมี่ต้มยำม๊ะ...วินอยากกิน”
เสียงและรอยยิ้มอ้อนๆของวิน...เป็นผมๆก็คงต้องตอบเหมือนไอ้ปาล์ม
“ครับๆ...จัดให้ครับ”
“แล้วปาล์มเอาน้ำไรอ่ะ”
โครงหน้าด้านข้างของวินน่าดูมากครับ เหมือนภาพวาด มันดูอ่อนหวานอ่อนโยน
จนผมอยากตอบว่า...
“น้ำวิน...ได้ป่ะ”
:z1: :z1:
“มึงเป็นไรวะ”
ไอ้โอมกระซิบถามที่เห็นผมสะบัดหัวแรงๆ ขับไล่ความคิดอุบาทว์ของตัวเอง
“คิดลามกสิมึง”
ไอ้ฉัตรตอบแทนผม พร้อมกับรอยยิ้ม..แสยะ
“แสนรู้ว่ะ”
ผมกัดฟันตอบมัน
“ซี๊ดดด...อ่า....หร่อยจัง...ซู๊ดดดด”
เส้นสีเหลืองของบะหมี่ตัดกับริมฝีปากแดงๆอย่างน่าดู
เส้นบะหมี่ที่ถูกดูดหายเข้าไปในปากบางๆที่ห่อปาก
ทำให้พวกผมกลืนน้ำลายเอื้อก
“เขมอยากกินเหรอ”
วินมันลืมตัวเมื่อเงยหน้าขึ้นมาในจังหวะที่ผมที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับมัน เผลอกลืนน้ำลายที่สอขึ้นมา
“ปะ...เปล่า..กูไม่อยากกิน”
ผมร้อนหน้าว่ะ
“อ้าว...เห็นกลืนน้ำลาย..คริคริ”
วินมันหัวเราะคิกคักถูกใจ :m3:
เสียงหัวเราะของมันใสเหมือนเด็ก ผมชอบจังเวลามันยิ้มหัวเราะ ร่าเริง
มันเป็นคนที่ยิ้มทั้งหน้า ตาและปาก แต่ตอนนี้ปากแดงของมันเจ่อขึ้นมาจากความเผ็ดร้อนของบะหมี่ต้มยำรสจัด
ปากเห่อๆแดงๆมันเลื่อม...น้องกูปวดหนึบ เมื่อคิดไปไกล :haun4:
ผมจ้องมองเข้าไปในดวงตาหวานๆของมัน ไม่มีวี่แววเสแสร้ง มันดูใสซื่อเหลือเกิน
แล้วคนแบบผมที่โชกโชนมาไม่น้อยจะคู่ควรกับมันมั๊ยนะ
วิน...มึงจะรอกูมั๊ย
“เขม...เขม...วู๊....”
“หืมมมม...”
ผมหลุดจากความคิดของตัวเองที่ล่องลอยไปไกล
“ใจลอยไปหาใครเอ่ย...”
วินที่เรียกผม ถามต่อด้วยการยื่นหน้าและเอียงคอน้อยๆอย่างน่าเอ็นดู
“เย้ย....”
ไอ้วินผงะไปด้านหลัง
เมื่อผมเผลอยื่นมือข้างหนึ่งไปแตะริมฝีปากแดงๆของมัน
ทุกสายตาของคนร่วมโต๊ะจ้องมาที่ผมเป็นจุดเดียว
“มึง...มึงคิดจะทำอะไรวะ”
ไอ้ปาล์มมันชี้หน้าผมแล้วส่งผ้าเช็ดหน้าสีอ่อนของมันให้วิน
“กู..กู...”
ผมไม่เคยต้องตกอยู่ในสภาวะถูกจับผิดแบบนี้ :katai1:
“ไม่มีอะไรหรอกปาล์ม เขมคงจะเช็ดปากให้เราน่ะ”
วินมันแก้ตัวแทนผม หน้าของมันแดงจนเห็นได้ชัด
เหงื่อเม็ดเล็กๆซึมตามไรผม และปลายจมูก
ผมต้องตั้งสติเมื่อเกือบจะเผลอยื่นมือไปเช็ดเหงื่อที่ปลายจมูกของวิน
นี่ผมเป็นอะไรไป
เข้าใกล้ไอ้วินทีไรเป็นอยากสัมผัสตัวมันอย่างห้ามใจไม่อยู่
เหมือนขั้วแม่เหล็กที่ต่างขั้วกัน มันมักจะถูกดึงดูดเข้ามาหากัน
ผมสะบัดหัวอีกครั้งจนเริ่มมึน
“ไม่จำเป็น ทีหลังมึงไม่ต้องมายุ่งกับวิน”
ไอ้ปาล์มมันพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“นายพูดแบบนี้ได้ไงปาล์ม ทำไมนาย...”
รุจน์ที่นั่งฟังเงียบๆอยู่นานถามขึ้นมาเบาๆ
ผมเห็นใจมันนะที่หลงรักไอ้ปาล์มอยู่ข้างเดียว
“ก็...ก็วินเป็นเพื่อนปาล์ม”
น่าแปลกที่เสียงตอบของปาล์มดูอ่อนแรง
“แล้ว..ถ้าเป็น...เรา...”
ไอ้รุจน์มันจะร้องไห้อยู่แล้วครับ
มันเป็นคนที่จิตใจดีแต่ค่อนข้างอ่อนไหวง่าย โดยเฉพาะเรื่องอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับปาล์ม
“ก็...ก็...”
ปาล์มมันลังเล
“โห...ไม่ต้องแย่งกัน ได้ทู้กคน คริคริ” :mew1:
ไอ้วินมันช่างน่าลากกลับห้องเหลือเกิน ยั่วจริงไรจริง
บางครั้งดูใสซื่อเหมือนผ้าขาว แต่บางครั้งมันก็เหมือนแมวตัวน้อยที่คลอเคลียยั่วยวน
ครั้นพอผมจะเอื้อมมือไปจับ มันก็กระโดดแผล็วหลบหนีหายไป
:hao7: :hao7:
*****************************************************************************
“วันนี้มึงไปกินข้าวเย็นกับพวกไอ้รุจน์นะ แล้วกลับหอกับพวกมัน กูบอกพวกมันไว้แล้ว”
หลังจากที่วินมันนั่งในรถของผมเรียบร้อยแล้ว ผมก็พูดขึ้นมา
“......”
ไม่มีคำตอบรับจากคนข้างๆ จนผมต้องหันกลับไปมอง
ตาหวานที่เบิกโตขึ้นเล็กน้อย และแววตาตัดพ้อที่ผมเห็น ทำให้ผมใจอ่อน
“นะครับ....กู...เอ่อ...มีธุระ”
โทนเสียงของผม มันกลายเป็นโทนที่มักใช้กับสาวๆโดยไม่ได้ตั้งใจ
ผมอยากชดเชยให้มัน ผมไม่อยากเห็นหน้าเศร้าๆของมัน
“อื่อ...”
วินมันพยักหน้าแล้วก้มลงมองมือของตัวเองที่วางอยู่บนตัก
:mew6: :mew6:
“วินครับ เขมมีธุระจริงๆ แล้วเจอกันที่ห้องนะ”
ผมจับมือวินเอาไว้ ก่อนที่วินจะก้าวลงจากรถ
ผมขับรถมาส่งวินที่ร้านข้าวหน้าม.ที่พวกเพื่อนผมนั่งรออยู่ตามที่ผมสั่ง
“อื่อ..”
วินบิดข้อมือของมันให้หลุดจากมือผม
แต่แรงมดแบบมันไม่มีทางทำได้ ถ้าผมไม่ผ่อนแรงให้
“ปล่อยสิ จะลง”
หน้างอๆ สายตาค้อนขวับ เอ่อ...มันงอนผมเปล่าวะ
“ก็...วินไม่ยอมพูดกับเขมนี่นา”
ผมส่งสายตาอ้อนๆ ซึ่งก็ได้ผล เมื่อวินได้ยินแล้วหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ
“ก็...ไม่รู้จะพูดไรอ่ะ”
ริมฝีปากบางมุบมิบ
“วิน...กู...เอ่อ...กู...ชะ..ชอ...บ.....”
ผมเชยคางเรียวของวินให้เงยขึ้นมา
ริมฝีปากตรงหน้ามันดึงดูดผมเข้าไปหา
:impress2: :impress2:
“ก๊อกๆ....”
เสียงเคาะกระจกด้านที่วินนั่งอยู่
ทำให้ผมกับวินผละออกจากกัน
:z3: :z3:
*****************************************************************************
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
สิ่งใดที่พอจะเซอร์วิสคนอ่านได้ หากไม่หลุดออกนอกเนื้อเรื่อง
ไอ้หน่อยก็ยินดีตอบสนองครับผม
ขอบคุณ...คุณ Boyslover ครับผม แต่แค่ลิ้งก์ที่แนบมาไอ้หน่อยก็เลือดกำเดาทะลักแล้วครับ
:jul1: :jul1:
-
เขมเอ้ย... ถ้ามัวแต่อ้ำอึ้ง ระวัง มคปด.เน้อ
-
:hao7: คู่แขงเยอะนะเขม อย่าช้าๆ
+1ให้เช่นเคย ขอบคุณที่ขยันมาต่อจ้า
-
ขอให้ มคปด คับชายเขม
-
ใครเคาะกระจก ขัดจังหวะจริงๆ :m31:
-
ใครมาขัดจังหวะ :katai1:
เขมรีบๆ บอกเลิก อิหลินปิงเลยนะด่วนๆ ปล่อยมันเข้าป่าไปเลย
โซล << กลายพันธุ์รายต่อไป หึหึ
ปล.ดีใจที่ชอบรูปผม อิอิ
-
ใครมาขัดจังหวะ ตาเขม เนี่ย รมณ์เสีย
-
:L2: :L2:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบหก
"ทรมานไปทั้งหัวใจทุกครั้งที่เราได้ชิดใกล้
แต่พูดความจริงไม่ได้ ได้แต่เก็บอยู่ข้างใน
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะรู้หัวใจ"
"ได้โปรดมองในตาฉัน มองที่ตรงนั้นเธอคงพอเข้าใจ
สิ่งที่เธอได้มองเห็น คนที่เธอเห็นช้ำไปทั้งใจ"
"อยากให้เธอได้ยิน
เสียงในหัวใจ ว่ามันรักเธอแค่ไหน
แต่ก็ไม่รู้ต้องทำยังไงให้เธอได้รับฟัง
อยากให้เธอได้ยินทุกความรู้สึก
ส่วนลึกในใจของฉัน ว่ารักเธอ
รักเธอคนเดียว แต่ฉันไม่รู้จะพูดอย่างไร"
"มันจะนานอีกสักเท่าไหร่
ที่ฉันต้องทนให้หัวใจ มันซ่อนบางคำไม่ได้
แค่เธอมาค้นใจ จะรู้ว่าเท่าไหร่ที่ฉันรักเธอ"
"ได้โปรดมองในตาฉัน มองที่ตรงนั้นเธอคงพอเข้าใจ
สิ่งที่เธอได้มองเห็น คนที่เธอเห็นคิดไปมากมาย"
http://www.youtube.com/watch?v=5Gblv3ak1zU
(ขอบคุณเจ้าของคลิปน่ารักๆครับผม)
:pig4: :pig4:
*************************************************************
“ก๊อกๆ...”
เสียงเคาะกระจกหน้าต่างรถด้านที่วินนั่ง ทำให้ผมกับวินผละออกจากกัน
ไอ้วินก้มหน้างุดแล้วรีบลนลานเปิดประตูรถออกไปนอกรถทันที
ไอ้โอมมันก็ยื่นหน้าทะเล้นของมันเข้ามาแทนที่ทันควร
สายตาล้อเลียนและรู้ทันของมัน ผมรู้ มันตั้งใจเข้ามาขัดจังหวะผมแน่นอน
“ตราบใดที่มึงยังไม่คลีน อย่ามาทำแบบนี้กับวิน วินมันไม่ทันมึงหรอกนะเขม แบบนี้มันไม่ใจว่ะ”
ผมพยักหน้ารับแล้วรู้สึกผิดขึ้นมาอีกครั้ง
“เอ่อๆ...กูรู้..ฝากวินด้วยล่ะ”
“มึงไม่ต้องฝากกู...กูก็ส่งมันถึง...เตียงว่ะ”
ไอ้โอมทำท่าตะเบ๊ะด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม
“เฮ๊ย...มึงคิดจะทำอะไร”
ผมโมโหจนลืมตัวกระชากคอเสื้อด้านหน้าของไอ้โอมเข้ามาใกล้
มันไม่ทันระวัง ตัวมันถลาเข้ามาในรถ
“เชี้ยเขม...กูล้อเล่น”
ไอ้โอมถอยออกไปแล้วขยับคอเสื้ออย่างหงุดหงิด
“ปัง”
มันปิดประตูไม่เบานัก แถมยังเสือกชูนิ้วกลางให้ผมอีก o12
*******************************************************************
“หลินอยู่ไหนครับ”
แค่ติ๊ดแรกหลินก็รับสายผมด้วยน้ำเสียงดีใจทันทีเหมือนรอรับสายผมอยู่
“อยู่คอนโดแล้วค่ะ...เขมคิดไงโทรมาหาหลินได้เนี่ย”
ท้ายประโยคน้ำเสียงสะบัดขึ้นเล็กน้อยจนผมแทบจะไม่รู้สึกผิดปกติ
หลินคงจะงอนที่ผมไม่ได้ติดต่อไปเลยตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เธอมาหาผมที่ห้อง
แล้วเราก็ไปมีอะไรกันที่คอนโด ซึ่งผมก็แวบออกมาในตอนตีสามเพื่อกลับมาหาวิน
หลังจากนั้นหลินก็เป็นฝ่ายโทรมาหาผมอีกหลายครั้ง แต่ผมไม่เคยโทรไปหาเธอเลย
และหลีกเลี่ยงไม่ได้ออกไปหาเธอตามคำชวน
อ้างว่ายุ่ง ติดงานโน่นนี่นั่น จนเธอก็เงียบหายไปเอง
“รอนะ ผมกำลังไป”
ผมตัดบทสั้นๆ อีกเดี๋ยวคงได้คุยกันยาวแน่ๆ ผมก็ได้แต่หวังว่าหลินคงจะยังเป็นหลินที่รักษาคำพูดที่ว่า
เราจะไม่ผูกมัดซึ่งกันและกัน หากผมหรือเธอเจอคนใหม่หรือคนที่ใช่ เราก็พร้อมจะลาจากกันด้วยดี
ผมขับรถไปด้วยจิตใจที่ไม่ปลอดโปร่งนัก แม้คิดว่าจะเคลียร์เรื่องนี้ได้
แต่ก่อนการบอกเลิกรามันง่ายเหมือนฉีกซองถุงยาง
แต่การ"คลีน"ตัวเองให้หมดจด ทำไมมันดูดกลืนพลังชีวิตของผมไปจนเกือบหมดแบบนี้
การเป็นคนดีมันยากรึไงนะ :เฮ้อ:
“เขมมมม....”
หลินโผเข้ามากอดผมแน่นทันทีที่ผมก้าวเข้าไปในห้อง ผมไม่ต้องเคาะประตูรอให้คนข้างในห้องมาเปิดให้
เพราะผมมีคีย์การ์ดด้วยเหมือนกัน
“จุ๊บ...”
หลินเขย่งเท้าขึ้นมาจะจูบผมที่ปาก แต่ริมฝีปากสีสดก็พลาดเป้าหมายมาเป็นที่แก้มของผมแทน
เมื่อผมเบี่ยงหน้าออกไปด้านข้างเล็กน้อย
“เขมเป็นไรไปคะ”
หลินเงยหน้าสวยๆขึ้นมาจ้องหน้าผม พวกผู้หญิงมักมีความรู้สึกไวเสมอ
“ผมมีเรื่องจะคุยกับหลิน”
ผมดันตัวหลินออกเล็กน้อย ไม่อยากให้เธอรู้สึกแย่นัก
“ไปนั่งโน่นกัน”
ผมเบี่ยงตัวแล้วเดินตรงไปนั่งที่โซฟาหน้าทีวี เรี่ยวแรงในเวลานี้มันเหลือน้อยนิด
ผมไม่ได้รักหลิน แค่ชอบและเคยชินที่จะมีเธอแนบข้างเสียมากกว่า
ถ้าหลินร้ายกว่านี้ผมคงทำใจได้ง่ายกว่านี้
ผมหยิบรีโมททีวีที่วางอยู่บนเบาะขึ้นมากดปิด แล้วโยนทิ้งไปตรงไหนสักที่
“เขม...มีเรื่องอะไรคะ”
หลินทรุดตัวลงนั่งข้างๆผม ต้นขาเรียวยาวเปลือยเปล่าเบียดชิดติดกับต้นขาของผมที่อยู่ภายใต้กางเกงยีนส์
หลินใส่เพียงเสื้อยืดตัวยาวระดับต้นขาแนบเนื้อตัวเดียว
เสื้อยืดสีเบจตัวนี้เป็นตัวที่ผมเคยบอกหลินว่าผมชอบให้เธอใส่ โดยที่ไม่มีชั้นใน
สีเบจขับผิวขาวของหลินให้ผ่องนวลเนียนเหมือนสีงาช้าง เซ็กซี่เป็นที่สุดในสายตาของผม
แต่ตอนนี้ผมกลับไม่รู้สึกถึงอารมณ์ทางเพศใดๆ
“หลิน...ผม....”
ผมเบี่ยงขาออกเล็กน้อยไม่ให้แนบชิดกัน
“ชู้วววว....ม่ายอาวววว...จุ๊บก่อน”
หลินเบียดตัวเข้ามา ทรวงอกเต่งตึงดันตัวเสื้อจนเห็นเป็นรูปร่างชัดเจน
เปลือกตาที่หลับพริ้มยื่นเข้ามาตรงหน้าผม ริมฝีปากบางสวยเชิดขึ้นเล็กน้อยอย่างท้าทาย
หลินเป็นคนมั่นใจในรูปลักษณ์ของตัวเองอย่างมาก ซึ่งมันก็ไม่แปลกสำหรับผู้หญิงที่จัดว่าสวยมากคนหนึ่ง
“จุ๊บ..”
ผมแตะปากลงบนหน้าผากมนแผ่วเบาและรวดเร็ว
จูบของผมจะไม่มีวันเป็นของใครได้อีกนอกจาก “วิน” :a2:
“เขม...ทำไม...”
หลินผงะถอยออกไปเล็กน้อย คิ้วเรียวขมวดมุ่น
“หลิน...เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ”
ผมพูดออกมาได้ง่ายๆ โดยไม่มีความลังเลใจสักนิด ผมจะไม่มีใครอื่นทั้งต่อหน้าและลับหลังวิน
แม้จะยังไม่มั่นใจว่าผมจะกุมหัวใจของวินไว้ได้หรือไม่
“ล้อเล่น...เขมล้อหลินเล่นใช่มั๊ย..ไม่ขำเลยนะ”
หลินหน้างอแต่มีแวววูบไหวในดวงตา ผมรู้ว่าหลินรู้แต่ยังพยายามยื้อเอาไว้
“ผมขอโทษ...หลิน...ผมเจอคนที่ใช่แล้ว...ขอโทษจริงๆ”
ผมมองลึกเข้าไปในดวงตาของหลิน ผมมองหลินด้วยสายตาที่แสดงความเสียใจ
แสดงถึงคำขอโทษที่มาจากใจจริงๆ
“ใคร...”
หลินอึ้งอยู่นาน แล้วถามขึ้นมาพร้อมกับเบือนหน้าออกไปมองทีวีที่จอดำมืด
“ผมยังบอกไม่ได้ เอาไว้เขาตกลงรับรักผมก่อน แล้วผมจะบอกหลิน”
ตราบใดที่ผมยังไม่ชนะใจวิน ผมก็ไม่อยากให้วินเสียหาย เพราะผมรู้ว่าหลินไม่ชอบวินสักเท่าไหร่
น้ำตาหยดแรกหยาดหยดลงมา แล้วตามด้วยหยดต่อๆไป
หลินไม่ได้โวยวายฟูมฟาย เธอควบคุมตัวเองได้ดีเยี่ยม
หากสายตาตัดพ้อของหลิน สายตาเจ็บปวดของหลิน ทำให้ผมดึงตัวเธอเข้ามากอด
หลินขืนตัวในตอนแรก แต่เมื่อผมลูบหลังเธอเบาๆ หลินก็ซุกหน้าลงกับอกผม แล้วร่ำไห้อยู่เงียบๆ
“เขมไม่อยากหลอกตัวเองไม่อยากหลอกหลิน เขมพบคนที่เขมพร้อมจะหยุดแล้ว”
ส่วนใหญ่ผมจะแทนตัวว่า”ผม” แต่เมื่อไหร่ที่ต้องการเอาใจหรือออดอ้อน
“ผม” จะเปลี่ยนเป็น “เขม” ไปเองโดยไม่ได้ประดิษฐ์
“แค่นี้เหรอเขม...ง่ายๆแค่นี้เหรอ..หึ”
ผมคาดผิด หลินขยับตัวออกจากอ้อมกอดของผมแล้วทั้งโวยวาย ทุบตีผม
ผมปล่อยให้เธอทุบอกและต้นแขนผมแค่สองสามครั้ง ผมก็จับยึดข้อมือหลินเอาไว้
บอกแล้วผมไม่ใช่คนดีศรีสังคมอะไร มีความอดทนจำกัด และไม่ยอมให้ใครมาทำร้าย
“หลิน...”
ผมเขย่าตัวหลินเบาๆเรียกสติของเธอให้กลับมา เมื่อเห็นว่าหลินเริ่มกรีดร้อง
ครั้งก่อนในอดีตผมกับหลินเคยเลิกรากัน แต่นั่นมันเป็นความยินยอมพร้อมใจของเราทั้งคู่
และในตอนนี้...เป็นผมที่เป็นฝ่ายขอยุติความสัมพันธ์
ผมยอมรับถึงผมจะเห็นแก่ตัวแต่ผมก็เป็นคนที่ยอมรับความรู้สึกของตัวเองไม่ปิดบังและเสแสร้ง
รักคือรัก ชอบคือชอบ เลิกคือเลิก ผมรักตัวเองแต่ก็ไม่เห็นแก่ตัวที่จะดึงหลินให้มาเป็นตัวสำรอง
ไม่ต้องการผูกมัด ไม่ต้องการเหนี่ยวรั้ง ผมไม่อยากทำร้ายเธอ หลินเจ็บปวดในวันนี้แต่เธอจะผ่านพ้นไปได้
ผมอยากมีใครสักคนมาให้ผมกุมมือพาก้าวเดินไปพร้อมๆกัน และผมเจอแล้ว
ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้วินมาอยู่เคียงข้าง ก้าวเดินไปด้วยกัน
“เขม..เขมแน่ใจได้ยังไงว่า...ฮือฮือ”
ถึงแม้จะกำลังเสียใจในสิ่งที่เข้ามารวดเร็ว แต่หลินก็ยังมีสติคิดสงสัย
“ที่สุดครับ”
ผมลูบหัวหลินเบาๆ :m23:
“ผมไปก่อนนะหลิน ส่วนห้องนี้หลินอยู่ได้ตลอดไป ค่าใช้จ่ายผมจะจัดการให้
ขาดเหลืออะไรก็โทรหาผมได้เสมอนะครับ”
ผมพูดพร้อมกับแตะที่ไหล่หลิน
“จะไปแล้วเหรอ”
เสียงเศร้าๆของหลินทำให้ผมปวดใจ
นี่สินะ ผลกรรมที่ผมใช้ชีวิตแบบเสเพลเรื่อยเปื่อยไร้จุดหมายปลายทาง
ถึงเวลาแล้วที่ผมจะมุ่งมั่นและแน่วแน่เดินไปให้ตรงทาง ไม่วอกแวกออกนอกเส้นทางอีกต่อไป
เพราะที่ปลายทางสายนี้...
ผมคาดหวังไว้เต็มเปี่ยมโดยไม่มีที่เผื่อเหลือไว้ให้กับความผิดหวัง ว่าจะต้องมีคนที่ผมรัก...ยืนรออยู่
“ยิ่งรั้งเขมไว้...หลินก็จะยิ่งเจ็บนะ เขมขอโทษจริงๆครับ”
ผมดึงตัวหลินเข้ามากอดลาเป็นครั้งสุดท้าย พร้อมกับยัดคีย์การ์ดของคอนโดใส่มือหลิน
:hao7: :hao7:
“กริ๊ก”
เสียงไขกุญแจห้อง ผมที่กำลังนอนพักอยู่บนเตียงของวินรีบหลับตาลงทันที
เมื่อกลับมาถึงห้อง ผมล้มตัวลงนอนที่เตียงของวิน เพื่อสูดดมกลิ่นของเจ้าของเตียง
กลิ่นหอมอ่อนๆช่วยบรรเทาความเหนื่อยล้าและรู้สึกผิดในใจของผมไปได้มาก
เสียงเปิดและปิดประตูห้อง
เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาในห้อง
เสียงเดินที่เข้ามาใกล้จนผมรู้สึกได้
เสียงเดินจากไป
ผมหรี่เปลือกตาขึ้นเล็กน้อย มองเห็นแผ่นหลังบอบบางของวิน
เจ้าตัวกำลังวางข้าวของลงบนโต๊ะหนังสือ แล้วเอี้ยวตัวกลับมาทางผม
ผมหลับตาลงอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เสียงเดินกลับมามันมาหยุดข้างเตียงที่ผมนอน
เสียงขยับตัว วินคงกำลังชะโงกเหนือตัวผม เพราะผมได้กลิ่นหอมอ่อนๆประจำตัวของมันโชยมาบางเบา
แม้แต่ตอนค่ำจวนดึกแล้ว กลิ่นหอมยังอยู่
มันเป็นกลิ่นจากร่างกายที่ไม่ได้ปรุงแต่ง วินมันไม่ได้ใช้น้ำหอมหรือแม้แต่โคโลญ
นอกจากแป้งและโลชั่นสำหรับเด็ก
ผมนอนหลับตานิ่งสักสิบนาทีด้วยความอดทน
ไม่นานนัก..ฝ่ามือนุ่มๆข้างหนึ่งลูบแก้มผมเบาๆ แล้วเลื่อนขึ้นมาตามโครงหน้า
แล้วใช้หลังมือแตะที่หน้าผากของผม
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา”
เสียงงุ๊งงิ๊งของวินทำให้ผมอดยิ้มที่มุมปากไม่ได้ :hao6:
“นอนยิ้มแบบนี้ฝันดีแน่เลย ฝันถึงสาวๆล่ะสิ..ชิส์”
มือที่ละจากไป พร้อมกับเสียงพึมพำกระเง้ากระงอด
เหมือน...เหมือนคนที่รักกันตัดพ้อต่อว่า...รู้สึกดีจัง
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา วินที่คุกเข่าอยู่ข้างเตียงสะดุ้งโหยง หน้าตาแดงก่ำ
ปากแดงๆรีบพูดแก้ตัวตะกุกตะกักอย่างน่าขัน
“เอ่อ..ไม่ได้..จะทำไรนายนะ..เราแค่จะดูว่า...นายไม่สบายเปล่า”
วินยกมือทั้งสองข้างแบขึ้นมาระดับอก หน้าตื่นๆ
“ร้อนตัว”
ผมลุกขึ้นนั่ง ปากผมมันพูดหยอกออกไปโดยไม่ทันคิด
“ไอ้บ้า..”
วินขยับถอยหลัง แต่ด้วยความประหม่าทำให้วินเสียหลักจะหงายหลัง
ผมรีบคว้าแขนวินเอาไว้ได้ทัน
แต่ผมคงดึงแรงไปหน่อย
ทำให้หน้าผากของวิน...กระแทกที่คางของผมอย่างจัง
"อ๊ากกกกก.."
:m31: :m31:
**********************************************************************************
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
:3123: :3123:
-
:hao7: หุหุ แอบไม่คิดว่าหลินจะยอมจบ แต่ถ้าจบจริงก็เล่นตัวนานๆนะวินนี่
-
หลินจะจบมั้ยนิ :katai1:
-
ไม่ชอบเลยที่วินใจอ่อนและหวั่นไหวง่ายๆอ่ะ ทั้งที่แรกๆวินยังเข้มแข็งกว่านี้นะ
แม้หลินจะจบหรือไม่จบ(ซึ่งคาดว่านางไม่จบแน่ๆ) เราก็อยากให้วินใจแข็งกว่านี้
อย่าพึ่งไปหวั่นไหวกับเขมมันง่ายๆเลยนะ
-
อิหลินปิงไม่น่าจะจบง่ายไปนะ ผิดคอนเซ็ปตัวร้ายหมด :hao3:
ส่วนพระเอกมันชื่อไรนะ เอ่อนั่นแหละ ก็ยังไม่เห็นมันจะสำนึกสักเท่าไหร่ขนาดบอกเลิกยังอ่อยอิ่งคลอเคลียแหมมมน่าโดดถีบสักสามรอบ :z6:
อยากรู้คู่ปาล์มมาก ดูท่าว่าจะเป็นหนุ่มหล่อสุภาพบุรุษกว่า อิเชี้ยะสองตัวนั่นนะ (หมอกกับไอพระเอก)
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
วินอยีาใจงีายสิ. ไม่นะ
-
แอบเคืองเขมตรงที่บอกว่าไม่ใช่คนดีแต่ยังจะเช่าคอนโดให้ยัยหลินอยู่ต่อเนี่ยนะ ตัดจบไม่เคลียร์อะ อีกฝ่ายก็เอาไปคิดได้อีก ถ้าวินมารู้ทีหลังล่ะก็หายนะแน่ แล้วแบบตกลงสถานะกันแล้วว่าไม่ผูกมัดนะ คือไม่เห็นจะต้องบอกเลยว่าเจอคนที่ใช่หรืออะไร ถูกปะ อันนี้ความเห็นส่วนตัวอะนะคะ
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบเจ็ด
“เย้...วันศุกร์ซะที”
ไอ้วินมันดูร่าเริงดีใจจนเกินเหตุ หน้าหวานๆยิ้มแป้นแววตาสดใสแวววาวเหมือนลูกแก้ว
ทำให้ทุกคนที่นั่งอยู่ร่วมโต๊ะ โต๊ะข้างเคียง และคนที่เดินผ่านต่างเหลียวมามองด้วยความเอ็นดูและสนใจ
รอยยิ้มสว่างไสวของวินเรียกรอยยิ้มของคนรอบข้างได้เสมอ
“ดีใจขนาดนั้นเชียว”
ไอ้ปาล์มที่นั่งติดกับวินลูบหัววินเบาๆ แถมด้วยการปัดผมเส้นนิ่มละเอียดสีน้ำตาลเข้มของวิน
ที่ตกระหน้าผากให้พ้นไปจากวงหน้าหวาน
“แล้วปาล์มไม่ดีใจเหรอ พรุ่งนี้จะได้ตื่นสายไงล่ะ”
มือน้อยที่จับยึดข้อมือแกร่งของคนข้างๆเขย่าเบาๆอย่างสนิทสนม ทำให้ผมหนึบๆในอก
มันสองคนสนิทกันมากในช่วงระยะเวลาไม่ถึงสองอาทิตย์ที่รู้จักกัน
ผมหันไปมองหน้าไอ้รุจน์ที่นั่งอยู่ข้างตัวผม สายตาของรุจน์จับจ้องอยู่ที่พวกมันสองคนที่คุยกันเหมือนโลกนี้มีเพียงเราสอง
ไอ้รุจน์เม้มปากแน่นแล้วเบือนหน้าหนีออกมาจากภาพตรงหน้า
“กูไปห้องน้ำเดี๋ยว”
ไอ้รุจน์กระซิบบอกผมแล้วลุกพรวดขึ้นยืน จังหวะเดียวกับไอ้ปาล์มที่หันหน้ามามอง
สองสายตาของพวกมันที่ประสานกัน ทำให้ผมคิดถึงหนังการ์ตูนที่คู่อริจ้องหน้ากันแล้วมีรังสีทำลายล้างออกมาฟาดฟันกัน
ต่างกันก็แต่สายตาที่ตัดพ้อของเพื่อนผมและสายตาฉงนของไอ้ปาล์ม
ไม่มีรังสีของความเกลียดชังแต่อย่างใด มันมีเพียงความอึมครึม
“เราไปด้วย”
วินรีบลุกแล้ววิ่งตามหลังไอ้รุจน์ไป :hao7:
ตอนนี้เหลือเพียงผมกับไอ้ปาล์มแค่สองคน พวกเพื่อนผมมันยังมาไม่ถึง
มื้อเย็นที่ร้านอาหารอาหารเฟรนไชน์ในห้างสรรพสินค้าเป็นที่นัดพบของพวกเราในเย็นวันศุกร์
ก่อนจะแยกย้ายกันไปตามอัธยาศัยในวันหยุดเสาร์อาทิตย์
“ปาล์ม...มึงจีบวินเหรอวะ”
ผมจ้องดูหน้าของมันอย่างเต็มตาใกล้ๆป็นครั้งแรก
องค์ประกอบของหน้าในแต่ละส่วนของมันจัดได้ว่าดูดี
เมื่อมารวมกันทำให้หน้าตาของมันจัดว่าหล่อเหลาจนสาวๆเหลียวมองได้ง่ายๆ
บวกกับรูปร่างสูงใหญ่มีมัดกล้ามพองาม
ถ้าไอ้วินชอบผู้ชาย ไอ้วินมันจะหวั่นไหวไปกับรูปกายของไอ้ปาล์มมันมั๊ยนะ
ไม่สิถึงจะไม่ชอบผู้ชายมันก็อาจจะเคลิ้มตามได้ ดูอย่างผมที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมาชอบเพศเดียวกันได้
ยังตัดสินใจแน่วแน่ที่จะจีบไอ้วินให้ได้
“อยาก...รู้”
ไอ้ปาล์มมันจ้องหน้าผม สีหน้ายิ้มเยาะกับการเลิกคิ้วขึ้นข้าหนึ่งของมันดูเหยียดหยามแต่ยังน่าดู
ผมกวาดสายตามองหาข้อบกพร่องในตัวมัน ถ้าจะหาเรื่องติจริงๆก็คงจะมีแค่สีผิวที่ขาวซีด
หากผิวมันคล้ำเข้มกว่านี้ มันจะดูแมนขึ้นมาทันที แต่อย่างว่าในสมัยนี้ที่นิยมความเป็น “เกาหลี” มันก็ดูโอเค
“อย่ากวน กูถามมึงดีๆ”
ผมข่มความโมโหเอาไว้ ยังไงผมก็เสียเปรียบมันอยู่หลายช่วงตัว
“ตอนนี้ยัง แต่ต่อไป...ไม่แน่”
มันกวนตีนผมด้วยการลากและเน้นเสียงหนักในตอนท้ายประโยค
“แล้ว...มึงยังไม่มีแฟน”
ผมก็รู้ว่ามันไม่มี แต่ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรที่จะสื่อให้มันรู้ว่า อย่ายุ่งกับคนของผม เอ่อ..ในอนาคตอันใกล้นี่แหละ
“ยัง..มึงจะถามกูเพื่อ...”
คิ้วหนาขมวดขึ้นเล็กน้อย ตาตี๋ๆแบบเกาหลีของมันหรี่มองผมอย่างจับผิด
“กูก็แค่อยากเสือก”
ผมเสตามองไปด้านข้างกระจกหน้าต่างของร้าน
ผมเห็นไอ้วินยืนจับมือไอ้รุจน์อยู่ไม่ไกลจากร้านนัก ไอ้วินมันพูดฉอดๆ
ในขณะที่ไอ้รุจน์ยืนมองหน้ามันด้วยกริยาตาโต อ้าปากค้าง
“เอาตรงๆ”
กลายเป็นมันที่เป็นฝ่ายไล่ต้อนผมให้จนมุม อืมมม ไม่มีเวลาแล้ว
เมื่อผมเห็นพวกเพื่อนเดินมาจากทางบันไดเลื่อนเพื่อตรงมาที่ร้าน
“กูชอบวิน”
ผมหันกลับมาหาไอ้ปาล์ม มันจะมองผมเป็นเกย์ก็ช่างแม่งเหอะ
“มึงเป็นเกย์”
สีหน้าเรียบๆของมันทำให้ผมประหลาดใจ นี่มันไม่คิดว่าเป็นเรื่องแปลกบ้างเหรอวะ
ที่เสือผู้หญิงโชกโชนแบบผมเปลี่ยนรสนิยมมาชอบผู้ชายด้วยกัน
“มึงจะเรียกการที่กูชอบวินว่ากูเป็นเกย์กูก็ไม่เถียง แต่กูอยากให้มึงรู้ครั้งนี้กูจริงจัง”
ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมต้องบอกมันหมดสิ้นทุกอย่างที่เกี่ยวกับความรู้สึกของผมที่มีต่อวิน
คงเพราะสีหน้าและแววตาที่จริงใจของมันไม่มีวี่แววของการดูถูกเหยียดหยาดเหมือนทุกครั้ง
ที่มันมักส่งมาให้ผมเพียงคนเดียวในกลุ่ม
“มึงต้องพิสูจน์ตัวเอง กูไม่อยากให้วินผิดหวังอีกครั้ง ถึงตอนนั้นวินคงทนไม่ไหวแน่”
ไอ้ปาล์มมันรู้เรื่องราวของวินในอดีต ในขณะที่ผมไม่รู้อะไรเลย
นี่ก็เป็นการพิสูจน์อย่างหนึ่งว่าตั้งแต่นี้ต่อไปผมต้องพยายามอย่างหนัก
“กูจะยังไม่จีบวิน แต่ถ้าเมื่อไหร่มึงทำวินเสียใจ กูไม่รับปาก”
ประโยคสุดท้ายจบลงเมื่อวินกับไอ้รุจน์เดินมาถึงโต๊ะที่ผมกับไอ้ปาล์มนั่งอยู่
“คุยไรกันอยู่ น่าสนุกเชียว”
เสียงหวานใสเจื้อยแจ้วโดยไม่ได้เข้ากับบรรยากาศเครียดๆในตอนนี้สักนิด
“ขอเรานั่งทางนี้น้า อยากดูคน”
ไอ้วินรีบทรุดตัวลงข้างผม เพราะฝั่งที่ผมนั่งมันหันหน้าออกไปทางทางเข้าร้าน
จะทำให้มองเห็นคนที่เดินเข้าออกร้านได้ถนัดกว่า
“วินนน..”
ไอ้รุจน์เรียกชื่อวินด้วยเสียงห้วนๆแล้วเม้มปาก :m16:
“รุจน์นั่งสิครับ”
ไอ้ปาล์มขยับตัวไปชิดกระจก เพราะก่อนหน้านี้มันนั่งชิดกับไอ้วินจนหัวแทบจะชนกัน
ไอ้รุจน์ทรุดตัวลงนั่งด้วยหน้าตาบึ้งตึง ในขณะที่ไอ้คนข้างตัวผมยิ้มกว้างอย่างชอบใจ
“มาแล้วๆ มาๆนั่งกัน เราหิวจะแย่แล้ว”
นี่วินมันคิดว่ามันเป็นเจ้าของร้านหรือเจ้าภาพอะไรทำนองนี้มั๊ง เมื่อกวักมือเรียกเพื่อนๆผมที่ตามเข้ามาในร้าน
ผมหันไปมองหน้าวิน ตอนนี้โต๊ะยาวขนาด7-8ที่นั่งก็มีสมาชิกร่วมโต๊ะจับจองที่นั่งกันจนเต็ม
ทำให้ตอนนี้ผมนั่งชิดติดกับวิน โดยที่อีกข้างของวินเป็นกระจกหน้าต่างของร้านอาหาร
ตลอดมื้ออาหารทุกคนก็พูดคุยกันตามปกติ
มีเพียงไอ้รุจน์ที่นั่งถอนใจและสีหน้าผะอืดผะอมอยู่เกือบตลอดเวลา
“ขอบคุณ”
ไอ้วินพูดกับผมเบาๆ แล้วก้มหน้าก้มตากินอาหารในจาน
เมื่อผมคอยตักกับข้าวให้มันอยู่หลายครั้ง แต่เมื่อมันเงยหน้าขึ้นมาก็สบกับทุกสายตาที่มองมา :mew5:
“เยอะไปแล้ว”
ไอ้ปาล์มมันว่าผมแต่สายตาล้อเลียนส่งไปให้วินที่หน้าขึ้นสีเรื่อๆอย่างน่าดู
ผมใจชื้นขึ้นมาไอ้ปาล์มคงไม่ได้คิดเกินเพื่อนกับวิน
“เอ่อ...ก็เราตักไม่ถึงนี่นา”
ไอ้วินค้อนขวับอย่างลืมตัว
“รุจน์น่ะแหละ ไม่มีน้ำใจ ดูสิปาล์มไม่ได้กินของอร่อยๆเลย”
คราวนี้ไอ้ปาล์มและไอ้รุจน์เป็นฝ่ายหน้าขึ้นสีบ้าง
ไอ้รุจน์น่ะไม่แปลก แต่ไอ้ปาล์มนี่สิหรือมันเองก็มีใจให้เพื่อนผม
“ไม่ใจว่ะรุจน์ มึงมันเห็นแก่กิน”
ไอ้โอมเริ่มกดดันเพื่อนที่นั่งหน้าแดง
“ช่าย...คนเรามันจะพิสูจน์ใจกันก็ตอนกินนี่แหละวะ”
ทฤษฎีสดร้อนที่ไอ้โซลคิดขึ้นมาทำเอาไอ้ฉัตรสำลักน้ำ
“จริงงงง..คนรักกันเค้าต้องตักอาหารให้กันด้วย จริงม๊ะ..อุ๊บ”
ไอ้วินโคตรฮาเมื่อวันคิดขึ้นได้ว่าเข้าตัว :katai1:
“เหมือนมึงกับเมทใช่ไหมวะเขม”
ไอ้รุจน์ได้ทีเอาคืนบ้าง
“ตามนั้น...”
ผมพูดนิ่งๆด้วยสีหน้าเฉยๆ แต่ภายในใจมันพองฟู
ถึงจะเป็นแค่ถ้อยคำล้อเล่น แต่ผมก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆ น่าแปลก..จีบสาวมาก็มาก
กะอีแค่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นเด็กหนุ่มที่ริจีบสาวเป็นครั้งแรก
“กินซะ”
ผมตักกุ้งตัวโตใส่จานของวินด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย
การต้องลุ้นอะไรแบบนี้มันทำให้ผมตื่นเต้น
“ไอ้บ้า..”
วินไม่มองหน้าใคร กลับก้มหน้าลงกินกุ้งที่ผมตักให้
ผมสังเกตหลายครั้งแล้วว่าวินมันชอบกินกุ้ง ที่บ้านมันห่างทะเลมั๊งครับ
ทะเล...ผมมีความคิดดีๆขึ้นมาทันที
:m28: :m28:
“ไปหัวหินกันมั๊ยวะพวกมึง”
พ่อกับแม่ผมซื้อบ้านพักตากอากาศทิ้งไว้ที่หัวหิน นานๆครั้งก็จะไปพักค้างกัน
หรือเอาไว้ให้เพื่อนฝูงญาติสนิทมายืมใช้ บ้านพักมีคนดูแลเป็นคนพื้นที่ที่ไว้ใจได้ และดูแลมาร่วมสิบปีแล้ว
“เอาดิ..กูเซ็งเมืองหลวงเต็มที”
ไอ้ฉัตรมันกำลังเฟลที่คู่ควงคนล่าสุดของมันแอบมีกิ๊ก ซึ่งอีกไม่นานมันก็คงจะได้เลิกกัน
พวกผมไม่ชอบใช้ของและคนร่วมกับใคร
“ดีๆ...กูอยากสูดไอทะเลสักหน่อย แถวนี้มลพิษเยอะ”
ไอ้โซลแกล้งย่นจมูกเมื่อมันยื่นหน้าไปดมๆไอ้โอม
“สัดโซล...”
ไอ้โอมตะคอกเบาๆ แล้วหันมาบอกผม
“ถ้ามันไปกูไม่ไป” :angry2:
“พวกมึงงอนกันเหรอวะ...ตุ๊ดเอ๊ย”
ไอ้ปาล์มมันสนิทกับพวกผมพอสมควรแล้ว ด้วยอุปนิสัยใจคอที่คล้ายๆกัน
ไอ้ปาล์มพูดไม่คิดในขณะที่ไอ้รุจน์หน้าเจื่อน ผมหันไปมองหน้าวิน สีหน้ามันไม่ค่อยดีเลย
“ไปกันหมดนี่ล่ะ มึงด้วย..ไอ้ปาล์ม”
ทันทีที่ผมพูดจบ ทุกคนพร้อมใจกันหันมามองหน้าผม
พวกมันไม่คิดว่าผมจะญาติดีกับไอ้ปาล์ม ทำไงได้ล่ะครับ ผมคงจำเป็นต้องพึ่งพามันในอนาคตแน่นอน
นัดหมายกันเรียบร้อยสำหรับการเดินทางในตอนเช้ามืดของเช้าวันเสาร์ก็แยกย้ายกันกลับ
โดยที่ทุกคนก็สมัครใจไปหัวหินกัน มีเพียงไอ้วินที่ดูเงียบๆไป
“เราไม่ไปได้มั๊ย”
วินพูดขึ้นมาเบาๆสายตามันมองออกไปด้านหน้ารถ
ผมหันไปมองเสี้ยวหน้าด้านข้าของมันดูเศร้าสร้อย :mew2:
“เป็นไรไป”
ผมเอื้อมมือไปปิดเพลงในรถเพื่อจะได้ฟังวินชัดๆ
“เราเกลียดทะเล”
วินยังคงมองออกไปทางหน้ารถ ผมไม่คิดว่าจะมีคนเกลียดทะเล
ก็คงจะมีถ้าคนๆนั้นมีอดีตที่เลวร้าย อย่างเช่นการสูญเสียคนที่รัก เหตุการณ์แย่ๆในอดีต
“เกิดอะไรขึ้น..ที่ทะเล”
ผมกลั้นใจถามออกไป ผมไม่อยากสะกิดคุ้ยเขี่ยบาดแผลของวิน
แต่ถ้าผมจะใกล้ชิดวินผมต้องเริ่มก้าวเข้าไปหาวิน
เข้าไปใกล้ส่วนที่เรียกว่า... “หัวใจ”
:impress2: :impress2:
**************************************************************************
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
เส้นทางของเขมไม่ได้ปูไปด้วยกลีบกุหลาบ
หากยังต้องฝ่าฝันอีกหลายสิ่งหลายอย่างครับผม
:pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
วินนี่คุยอาไรกับรุจนะเรื่องของปาล์มรึเปล่า แล้วทะเลนี้มีความหลังอันใดรือ แงๆต่อมเผือกเค้าทำงานหนักไปแล้วนะ o2
-
แอบเคืองเขมตรงที่บอกว่าไม่ใช่คนดีแต่ยังจะเช่าคอนโดให้ยัยหลินอยู่ต่อเนี่ยนะ ตัดจบไม่เคลียร์อะ อีกฝ่ายก็เอาไปคิดได้อีก ถ้าวินมารู้ทีหลังล่ะก็หายนะแน่ แล้วแบบตกลงสถานะกันแล้วว่าไม่ผูกมัดนะ คือไม่เห็นจะต้องบอกเลยว่าเจอคนที่ใช่หรืออะไร ถูกปะ อันนี้ความเห็นส่วนตัวอะนะคะ
v
v
v
v
เห็นด้วยเป็นอย่างมากกกกกกกกกกกก คือไหนเขมมันบอกจะชัดเจน ชัดเจนตรงไหนว่ะะะ
แล้วมันจะไปจ่ายค่าห้องให้ยัยหลินเพื่อ พ่อแม่มันไม่มีหรือไง ทำแบบนี้ถ้าเกินวินตกลงคบกับมัน
แล้วมารู้ทีหลังก็ไม่ต่างจากเขมแอบเลี้ยงเมียน้อยน่ะสิ ถ้าเป็นแบบนี้เรายิ่งไม่เชียร์เขมอ่ะ
อยากให้วินอยู่เป็นโสดดีกว่า ถ้าวินเสียใจอีกครั้งคงได้เป็นบ้าแน่ๆ สุดท้ายเขมมันก็ไม่ได้จะเด็ดขาด
หรือว่าชัดเจนอะไรตรงไหนอย่างที่ปากพูด เพราะยังไงก็ต้องเกี่ยวข้องและคงต้องติดต่อกับหลินอีกอยู่ดี
และถ้าเราเป็นหลินก็คงไม่พ้นคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขมมันยังให้ความสำคัญกับตนอยู่น่ะสิ
ทำอะไรไม่คิด นี่พระเอกในนิยายเค้ากินหญ้ากันทุกคนรึป่าวเนี่ย วินใจแข็งเข้าไว้
อย่ามาหวั่นไหวง่ายๆนะ ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่าวินใจง่ายอ่ะ แค่สองอาทิตย์เองนะเนี่ย
อยากให้วินคิดไตร่ตรองว่าที่ผ่านมาเจออะไรมาบ้างไม่อยากให้ทุ่มหมดใจเหมือนครั้งที่แล้ว
อยากให้วินปิดกั้นใจตัวเอง ก่อกำแพงมันข้นมา ให้เป็นแบบนี้ยังจะดีซะกว่านะ ฮี่ยส์!!! :katai1: :katai1: :katai1:
-
เขมสู้ๆ
:katai2-1:
-
เขมเหมือนไม่จิงใจอ่า
-
:fire: ไอ้เขมเยอะ :hao3:
ชอบปาล์มมมม :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: ลุ้นปาล์ม-รุจน์อยู่อีกคู่นะ อิอิ
-
ยังเชียร์ เขม อยู่ แต่ ขอให้ คลีน ตัวเองให้ เรียบร้อย กว่านี้หน่อย คือเหมือนจะยังเก็บ นังหลินไว้อ่ะ
-
สนุกดีครับ ยิ่งตอนได้อ่านเรื่องราวของ วิน และหมอก รู้สึกปวดตับมาก
-
วินนี่ หาย อ่ะ มาเร็วๆน๊ะ
-
ชอบเรื่องนี้อ่ะผู้แต่ง แต่งได้หนุกมากๆ น่าติดตามอ่านครั้งแรกรวดเดียวเรย หนุกมากๆ มาต่อไวๆ เน้อออ :กอด1: :3123: :L1:
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบแปด
“เกิดอะไรขึ้น.....ที่ทะเล”
ผมหันกลับมามองหน้าเขมช้าๆ สายตาอ่อนโยนของเขมที่มองตอบกลับมา
เป็นสายตาที่พักหลังผมจะเห็นได้บ่อยๆ ทำให้ผมต้องเสมองออกไปด้านหน้า...นอกรถ..อีกครั้ง
“เรา...เรา....”
ผมลังเลใจ เพราะกลัวจะหลุดเผยเรื่องราวน่าอายออกไป
โดยเฉพาะเรื่องที่ผมเป็นเกย์ และเป็นเกย์น่าสมเพชที่โดนผู้ชายทิ้ง
รูมเมทของผมจะรับตัวตนที่แท้จริงของผมได้มั๊ย
“วิน...”
ฝ่ามืออบอุ่นข้างหนึ่งของเขมเอื้อมมาแตะหลังมือที่บีบกันไปมาของผมอย่างแผ่วเบา
“กูไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับมึงที่ทะเล อดีต...ที่ผ่านไปแล้วมึงสมควรจะปล่อยผ่านไปเสียที”
เขมละมือจากไป ผมหันกลับมามองหน้าเขม
“มึงยังจะจมอยู่กับเรื่องเชี้ยๆพวกนั้นอีกเหรอวะ ล้มแล้วลุกขึ้นสู้สิวะ”
พูดจบเขมเป็นฝ่ายหันหน้ากลับไปมองด้านหน้ารถ เสี้ยวหน้าคมด้านข้างดูเคร่งเครียด
“เขม...คนที่เรารัก...สัญญา...ว่าจะพาเราไปเที่ยวทะเล..แต่..แต่เขาผิดคำพูด..เขามีคนอื่น..ฮือๆ..”
น้ำตาที่ผมพยายามกลั้นไว้ มันได้ทะลักทลายออกมาดั่งทำนบที่กั้นน้ำไว้ไม่ไหว
“เราไม่อยากไป..ทะเล..ฮือ..ฮือ...เราทำใจไม่ได้..”
เขมรออย่างอดทน เขาไม่พูดอะไรนอกจากหยิบผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อตรงหน้าอกขึ้นมา
ผมยื่นมือไปรับผ้าเช็ดหน้าสีเข้มที่เขมส่งมาให้ เช็ดซับน้ำตาจนผ้าเริ่มเปียกชุ่ม :monkeysad:
“กูจะไม่ถามไม่เซ้าซี้หรือคาดคั้นมึง..วิน...แต่มึงต้องรีบลุกขึ้นมาให้ได้
มึงต้องก้าวผ่านเรื่องเลวร้ายทั้งหมดนี้ให้ได้ ทิ้งมันไปเหมือน...ขยะ
ทิ้งมันไว้ข้างหลัง ไม่ต้องหันกลับไปมอง”
เสียงจริงจังของเขมช่วยบรรเทาความเจ็บปวดภายในใจของผมไปได้เพียงเล็กน้อย
แต่มันช่วยทำให้น้ำตาของผม....เริ่มจะเหือดแห้ง
“เขม...เรา...”
ผมเงยหน้าที่ก่อนเคยก้มอยู่เพื่อหลบซ่อนน้ำตาของผู้แพ้
“กูจะไม่บังคับมึง..เมื่อไหร่ที่มึงพร้อมจะก้าวเดินต่อไป มือของกูข้างนี้จะจับมือมึงไว้
มึงอาจจะล้มอาจจะเซเสียหลักไปบ้างแต่กูจะเป็นคนพยุงมึงขึ้นมาเอง”
ผมวางมือสั่นๆของผมลงบนฝ่ามือแข็งแรงที่แบมาตรงหน้าของเขม
เขมบีบกระชับมือผมเบาๆแล้วปล่อย
“กูชอบรอยยิ้มของมึง หน้าของมึงไม่เหมาะกับน้ำตาเลยวิน”
ปลายนิ้วของเขมที่บรรจงซับหยาดน้ำตาบนใบหน้าของผม
ให้ความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจของผมเหลือเกิน
:กอด1: :กอด1:
ตลอดระยะทางที่เหลือมันไม่ไกลมากนัก
มือของเราละออกจากกันแล้ว น้ำตาของผมมันก็เหือดแห้ง
ผมปล่อยให้เขมจูงมือผมเดินเข้าหอมาจนถึงหน้าห้อง โชคดีที่ระหว่างทางไม่เจอใคร
ทุกคนคงกลับบ้านหรือไม่ก็ยังสังสรรค์กันอยู่ภายนอก
ผมขอซึมซับความมั่นคงแข็งแรงและพลังจากเขมสักนิดเถอะ
เวลานี้ผมสับสนและอ่อนล้าเหลือเกิน
“วิน...มึงจะอยู่คนเดียวได้มั๊ย ถ้าพวกกูไม่อยู่”
เขมดูลังเลใจเมื่อจะต้องทิ้งผมให้อยู่ที่หอตามลำพังเสาร์อาทิตย์
“......”
ผมทำให้เขมห่วงงั้นเหรอ ยังจะมีคนเป็นห่วงผมจริงๆเหรอ ความอบอุ่นแผ่ซ่านอาบหัวใจของผม
“ถ้า..ถ้ามึงอยู่ไม่ได้กูจะได้โทรไปเลื่อนนัดพวกมัน”
เขมล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“ไม่ต้องหรอกเขม...เราจะไป”
ผมห้ามเขมด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“เราพร้อมจะเดินไปข้างหน้าแล้ว..เขม”
รอยยิ้มดีใจของเขมจุดขึ้นที่มุมปาก แม้ไม่มากแต่ก็ทำให้ผมยิ้มตาม :m1:
“ครับๆ...ขอบคุณครับแม่”
เขมกดวางสายที่เขมเป็นฝ่ายโทรไป แล้วหันมาบอกผม
“แม่กูจะให้คนขับรถตู้มาจอดทิ้งไว้ให้ที่หน้าหอตอนตีห้า นอนได้แล้ว”
“แล้ว..เพื่อนคนอื่น..ปาล์ม...”
“กูโทรบอกพวกมันหมดแล้วรวมทั้งเพื่อนมึงด้วย”
เขมดูหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อปาล์ม
สองคนนี้ไม่ค่อยชอบหน้ากัน ตั้งแต่วันแรกที่ผมแนะนำให้รู้จักกัน
“นาย..ไม่ชอบปาล์มใช่มั๊ย ถ้านายลำบากใจเราไม่....”
บ้านพักก็ของเขม รถก็ของเขม ถ้าเขมไม่ชอบปาล์มผมก็ไม่อยากให้การไปเที่ยวในครั้งนี้หมดสนุก
“ก็..ก็นิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอก มึงไม่ต้องสนใจ”
เขมยกมือห้ามก่อนที่ผมจะพูดจบ
“แต่..แต่เราไม่สบายใจอ่ะ เขมกับปาล์มเจอหน้ากันทีไร บรรยากาศรอบตัวมัน..แย่”
ผมไม่ได้คิดไปเองหรอกครับ สีหน้าของคนทั้งสองเหมือนศัตรูคู่อาฆาตกันมาตั้งแต่ปางก่อนเลยมั๊ง
“เออ..เออ...กูรับปากว่าจะไม่มีเรื่อง”
เขมเบะปากเล็กน้อยอย่างขัดใจ บางมุมเขาก็เหมือนเด็กดื้อตัวโตที่เอาแต่ใจ ไร้เหตุผล
“อื้อ...ขอบคุณนะเขม”
ผมยิ้มให้เขม แต่เขมสินอกจากไม่ยิ้มตอบ กลับทำหน้าแดง :o8:
“กระเป๋ามึงล่ะ”
เขมหันมาหาผม ตอนที่เรากำลังจะก้าวออกจากห้องในตอนเช้ามืด
“นี่ไง”
ผมชูเป้ใบเก่งที่ไหล่ของผมให้เขมดู
“เฮ๊ย...มึงเอาของไปแค่นี้เหรอวะ”
เขมรับเป้จากผมไปเปิดดู แล้วเดินกลับไปที่เตียงผม
พร้อมทั้งเทข้าวของของผมออกมาจากเป้จนหมด
“นี่เหรอวะ...มึงเอาของไปแค่นี้..โว๊ยยย...กูจะบ้าตาย”
“ก็นี่ไง กางเกงว่ายน้ำ แปรงสีฟัน ครีมกันแดด เสื้อกล้าม”
ผมหยิบของให้เขมดูทีละชิ้น ผมไม่เคยจัดกระเป๋าเองหรอกครับ แต่ก็คาดว่าน่าจะพอใช้
“มึงจะใส่กางเกงตัวนี้ลงเล่นน้ำไม่ได้...เด็ดขาด”
เขมใช้นิ้วเกี่ยวขอบกางเกงว่ายน้ำตัวเก่งของผมชูขึ้นมา
“ทำไมอ่ะ เนี่ยตัวเก่งของเราเลยนะ”
ผมคว้ากางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋วสีดำของผมมาจากนิ้วของเขม
“เฮ้อ...มึงจะเอ๊กซ์แตกไปไหนวะ..มา..กูจะช่วยสงเคราะห์จัดของให้มึง”
เขมเดินไปหยุดตรงตู้เสื้อผ้าของผม รื้อเสื้อผ้าที่ผมกองสุมเอาไว้
เป็นเสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ใช้ ที่ผ่านการซักรีดมาจนสะอาดเรียบร้อย เพียงแต่ผมยังไม่ได้เรียงให้เป็นระเบียบ
ก็เวลาที่ผมดึงตัวที่ต้องการออกมาใช้ ที่เหลือมันก็เลยกองรวมกันเละไปนิด
ไม่ถึงสิบนาทีผมกับเขมก็เดินออกมาจากห้องได้เสียที
พร้อมกับกระเป๋าของเขมที่ตอนนี้มีข้าวของของผมใส่รวมอยู่ด้วย
“ขอบคุณน้า”
ผมดึงแขนของเขมไว้ ก่อนจะก้าวลงบันไดไปข้างล่าง
“อืมมมม...”
แม้จะยังไม่สว่างนักผมก็ยังมองเห็นหน้าที่ขึ้นสีเรื่อๆของเขม
เส้นผมหนาหยักศกสีน้ำตาลเข้มของเขมในวันนี้ ปราศจากสารเคมีในการตบแต่งทรงผม
ทำให้ผมของเขมยุ่งเล็กน้อยดูเป็นธรรมชาติ หน้าขึ้นสีเรื่อกับสายตาเขินๆทำให้เขมดูเด็กกว่าทุกวัน
เสื้อยืดโปโลยี่ห้อดังสีขาวสะอาด มีจระเข้สีเขียวตัวน้อยแปะติดที่อกเสื้อข้างหนึ่ง
กางเกงยีนส์ขายาวสีเข้มส่งให้ขาของเขมที่ค่อนข้างยาวอยู่แล้วดูยาวเพรียวขึ้นไปอีก
กลิ่นน้ำหอมสปอร์ตอ่อนๆโชยมาให้ชื่นใจ
รูปลักษณ์ของคนตรงหน้าบวกกับนิสัยที่ถึงแม้จะแข็งกร้าวเอาแต่ใจ
หากก็มีมุมอ่อนหวานขึ้นมาให้ใจสั่นหวั่นไหวได้ไม่ยาก
ผมยอมรับว่า...เขมเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟกต์มากคนหนึ่ง น่าอิจฉาคนที่สามารถกุมหัวใจของคนๆนี้ได้
“เอ่อ...แล้ว..หลิน”
ผมลืมไปเลยว่าแฟนของเขมล่ะ ไม่เห็นเขมพูดถึงเลย
ไม่รู้ว่าผมคิดผิดรึเปล่าที่ไปเที่ยวทะเลในครั้งนี้
ผมรู้ได้โดยไม่ต้องให้ใครมาบอก “หลินเกลียดผม” และผมก็ไม่อยากข้องแวะกับเธอ
“กูเลิกกับหลินแล้ว”
เขมมองสบตาผมยิ้มๆ
อะไรอ่ะเลิกกับแฟนแต่หน้าตาไม่มีเศร้าสลดสักนิด :m28:
“ตั้งแต่เมื่อไหร่”
ผมเห็นใจเขมนะ การต้องเลิกรากับคนที่เรารักมันเป็นเรื่องเลวร้ายที่สุดในชีวิต
ผมแตะหลังมือของเขมและลูบเบาๆเพื่อปลอบใจ
เขมพลิกฝ่ามือกลับมากุมมือผมไว้
“วันที่กูไม่ได้ไปกินข้าวกับมึง”
“ห๊ะ...วันนั้น..ก็เมื่อวานซืนน่ะสิ...”
ผมไม่รู้เลยว่าเขมต้องผ่านช่วงเลวร้ายมาหมาดๆ
“อืมมมม”
รอยยิ้มมุมปากยังมีให้เห็น
โธ่..เขมคงจะหน้าชื่นอกตรม ช่างแมนเหลือเกิน
“เฮ๊ย...ทำไรวะ”
เขมสะดุ้งแล้วยืนนิ่งเมื่อผมโผเข้าไปกอดเขมทั้งตัว
“ให้กำลังใจกันไง สู้ๆนะเขม”
ผมผละออกจากตัวเขม
ผมกับเพื่อนๆเรามักจะกอดให้กำลังใจกันในยามที่อ่อนล้า
“เอ่อ...ขอบใจ”
เขมพูดงึมงำผิดนิสัยโผงผางของเขา
คงจะกระดากอายล่ะสิ..ที่เผยด้านอ่อนแอมาให้ผมเห็น
เฮ้อ...คนเราไม่ว่าจะเก่งมาจากไหน ต่างก็มีมุมอ่อนไหวเสมอสินะ :เฮ้อ:
ทุกคนมาพร้อมกันที่รถแล้ว ส่วนคนขับแกก็นั่งรถประจำทางกลับไป
พวกเขมผลัดกันขับรถเองเพื่อความเป็นส่วนตัว ไม่ต้องให้มีคนนอก
“กูขับเอง”
ฉัตรดับบุหรี่ที่ปาลงพื้นด้วยปลายเท้า แล้วเดินไปด้านคนขับ
“กูนั่งเป็นเพื่อน”
ไอ้โซลเดินไปหน้ารถด้านข้างคนขับ สองคนด้านหน้าประจำที่เรียบร้อย
“กูขอหลังสุดว่ะ”
ปาล์มหาวแล้วมุดเข้าไปในรถก่อนคนแรก ปาล์มทิ้งตัวนอนยาวตลอดเบาะด้านหลัง
“พวกมึงนั่งแถวหน้า”
เขมพูดแล้วดันตัวผมให้ขึ้นรถ
ผมนั่งลงชิดติดหน้าต่าง เขมตามมานั่งข้างๆ ส่วนโอมกับรุจน์นั่งข้างหน้าพวกผม
“พร้อมแล้วนะ หลับยาวไปเลยพวกมึง แวะอีกทีแถวปราณบุรี”
ไอ้ฉัตรหันมาบอกแล้วสตาร์ทรถ
“ง่วงมั๊ย”
เสียงพูดข้างหูใกล้เกินจำเป็น ถามด้วยเสียงนุ่มๆ
“อือ...นิดหน่อยอ่ะ ก็กว่าจะได้นอน”
กว่าผมจะหลับตาลงได้ก็เกือบตีสอง ด้วยไหนจะความคิดที่เตลิดไปอย่างควบคุมไม่ได้
ทั้งเรื่องหมอก เรื่องทะเล เรื่องวิน ไหนจะความตื่นเต้นในการจะไปเที่ยวในสถานที่ที่ผมกับหมอกตั้งใจจะไปด้วยกัน
“ตาบวม”
ปลายนิ้วของเขมแตะแผ่วเบาลงที่ใต้ตาของผม ผมหลับตาลงเมื่อปลายนิ้วไล้ไปรอบๆเปลือกตา
ผมดึงข้อมือของเขมไว้ แล้วลืมตาขึ้น
เขมละมือจากใบหน้าผมอย่างอาวรณ์ แล้วแกะมือผมออก
ผมใจเสียที่เขมแกะมือผมออกแต่แค่เสี้ยววินาทีเขมก็เอามือข้างหนึ่งของเขามากุมมือผมไว้
อีกมือก็ดึงหัวผมให้มาซบที่ไหล่เขา
“หลับเถอะ”
ลมหายใจอุ่นๆละอยู่แถวหน้าผากเมื่อผมหลับตาลง
เสียงพูดคุยในตอนแรกที่เริ่มเดินทาง ค่อยๆเบาลงตรงข้ามกับระยะเดินทางที่เพิ่มขึ้น
จวนจนเงียบเสียงลงในที่สุด :onion_asleep:
ผมขยับตัวเมื่อรู้สึกชาที่ฝ่ามือซ้าย
ลืมตามองที่มือก็เห็นว่ามือของผมกับเขมเกาะกุมกันอยู่หลวมๆ
หัวของผมยังพิงที่ไหล่ขวาของเขม เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนข้างตัวทำให้ผมไม่กล้าขยับตัว
ผมรู้สึกว่าข้างกายผม...มันไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป :n1:
“ถึงแล้วครับ”
เสียงกระซิบข้างหูดังขึ้น ผมเผลอหลับไปอีกงีบหนึ่งตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
รถจอดนิ่งอยู่ที่ปั๊มน้ำมันขนาดกลาง บนรถไม่มีใครอยู่แล้ว
“พวกมันลงไปสั่งอาหารรอแล้ว”
เขมลูบหัวผมเบาๆ
“อืม”
ผมพยักหน้าแล้วขยับตัวลุกขึ้น ผมเดินตามเขมที่จูงมือผมข้างหนึ่ง
“นั่นไง ในแมค...”
เขมชี้ให้ผมดูสมาชิกที่ร่วมเดินทางกันมา
กระจกใสๆของร้านทำให้เห็นความวุ่นวายของคนบนโต๊ะ ที่คาดว่าคงลากโต๊ะเข้ามาต่อเป็นตัวเดียวกัน
“หน้าไม่ดีเลย ไปเข้าห้องน้ำก่อนมั๊ย”
เขมหันมาถามเมื่อมือผมที่อยู่ในอุ้งมือของเขมมันเริ่มสั่น และผมรู้ว่าตอนนี้หน้าผมต้องซีดเซียว
“...”
ผมไม่ทันตอบ เขมก็จูงมือผมไปที่ห้องน้ำของปั๊มน้ำมัน
เรายืนปลดทุกข์ที่โถข้างๆกันมีเพียงผนังบางๆกั้น ต่างคนต่างจัดการธุระของตัวเอง
ผม...เดินไปล้างมือล้างหน้า มือที่รองน้ำจากก๊อกสั่นไหว จนทำให้น้ำกระเซ็นไปรอบอ่างล้างมือ
“กูเช็ดให้”
เขมที่เตรียมจะยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ผมในตอนแรก..เปลี่ยนใจ
เขาเชยคางผมขึ้นแล้วบรรจงเช็ดหน้าของผมอย่างนุ่มนวล ซึ่งดูขัดกับบุคลิกและหน้าตาของเขมมาก
“ขอบคุณนะ”
ผมพึมพำเบาๆ เมื่อผมสบตากับเขม :m5:
“ความหลังอีกสินะ..ร้านแมค”
เขมพูดขึ้นมาลอยๆ แล้วลอบถอนใจ :เฮ้อ:
“อืมมม...ทั้งแมค...เอ็มเค...ทุกอย่างที่มีตัว...เอ็ม...”
ผมกัดริมฝีปากล่างแน่นเมื่อพูดคำว่า”เอ็ม”
“งั้นไปกินร้านอื่นก็แล้วกัน”
เขมเดินนำหน้าผมออกมาจากห้องน้ำ
ดูท่าทางเขาหงุดหงิดทั้งหน้าที่บึ้ง มือที่กำหมัดแน่น
“เขม...ไหนว่า..จะจับมือเราเอาไว้”
ผมหยุดยืน...เพื่อรอ
“....”
เขมหยุดยืนนิ่ง สีหน้าแปลกใจ
“เรา...เราหิวแล้ว..พาเราไปร้านแมคหน่อยได้มั๊ย”
ผมยิ้มให้เขมเมื่อเห็นสีหน้าดีใจที่ปิดไม่มิดของเขา
“ก้าวมาสิวิน...เขมรออยู่”
เขมไม่เดินกลับมาหาผม แต่เขากลับยื่นมือออกมาตรงหน้าผม
ในสายตาของผม..
มือข้างนั้น...
ดู อบอุ่น....แข็งแรง...
และ...มั่นคง
:n1: :n1:
***********************************************************************************
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม :pig4:
ส่วนเรื่องที่เขมเช่าคอนโดให้หลิน...ยังมีประเด็นต่อไปอีกครับ
ผลสรุปสุดท้าย...สาสมแน่นอนครับผม
:3125: :3125:
-
:pig4: :n1: สู้ๆไปด้วยกันนะ
-
สู้ไปด้วยกันนะ. สู้ๆ
-
ก้าวไปด้วยอย่างมั่นคงจ้าเด็กๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
อ้า ฟิน สุดๆ แต่แอบกังวล นิดๆ เรื่อง หลิน
-
จับมือกันไว้แล้วก้าวไปด้วยกันนะ
-
วินนี่หนูตามเขมมันไม่ทันหรอก :hao3:
สาสมนิมอบให้อิหลินปิงใช่ไหม
แล้วจะมีคู่อื่นอีกไหม
หมอกรีเทรินป่ะ
แง้มหน่อยเดวอัพรูปให้ดู ก๊ากกกเอารูปมาล่ออีกละ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
-
เขมเท่มากเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :katai2-1:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ไม่น๊ะ จบเรื่อง หมอกไปเลย อย่ามาเกี่ยวข้องกันอีก ตอนนี้ หมอกเขาก็รับผลการกระทำของเขาแล้วนี่ อย่าให้มาเจอ วินนี่อีกเลย สงสาร วินนี่ กะ ตาเขม
-
เขมแกห้ามทิ้งวินนี่นะ
-
สู้ๆๆๆนะวิน
ผ่านไปให้ได้นะ :mew6:
-
:pig4:
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สิบเก้า
“เดินไหล่ทรุดมาเลยนะมึง”
ไอ้โอมทักทายผมด้วยประโยคสั้นๆ แต่นั่นมันก็สามารถทำให้ทั้งผมและวินหน้าแดงกันทั้งคู่
“สัด...หุบตูดไปเลยมึง”
โชคดีเป็นของไอ้โอมที่ระยะห่างของเก้าอี้ทำให้ผมเอื้อมไปให้รางวัลในความปากหมาของมันไม่ถึง
“กินๆ...รองท้องกันก่อนนะวิน จะได้เข้าที่พักเร็วๆ มื้อเย็นค่อยจัดหนัก”
ไอ้โซลเลื่อนจานไก่ที่อยู่ตรงกลางมาให้ผมกับวินใกล้ๆ
ผมคะเนด้วยสายตาแล้ว การรองท้องของพวกมันน่าจะอิ่มไปถึงค่ำๆได้เลย
ชิ้นไก่ที่เยอะจนนับไม่ถ้วน ไหนจะข้าว เบอร์เกอร์ เฟรนส์ฟราย พาย และไอศกรีม
“...เอ่อ...ขอบคุณ”
ผมทำให้วินต้องทนต่อสายตาล้อเลียนที่ส่งมาของทุกคน
เมื่อผมเลือกที่จะตักไก่ในจานตรงกลางมาวางลงบนจานเปล่าตรงหน้าของมัน
แม้แต่ไอ้ปาล์มก็ยังทำหน้าล้อเลียนพวกผม
“ฉัตรจ๋า...ตัวเอง...ตักไก่ให้เค้าหน่อยจิ”
ไอ้โอมออดอ้อนไอ้ฉัตรที่นั่งใกล้กัน แต่สายตาวิบวับเย้ยหยันกลับส่งมาล้อพวกผมสองคน
“ได้สิจ๊ะที่รัก...ถุย...”
ไอ้ฉัตรแกล้งส่งเสียงหวานเอาใจ แล้วพลิกกลับด้วยการทำท่ารังเกียจ
“อร่อยมั๊ย..”
จังหวะที่ไม่มีใครสนใจ ผมเอียงหน้าไปกระซิบที่ข้างหูวิน
ซึ่งเมื่อวินหันมาหา ผมไม่ทันได้ถอย กลับ(จงใจ)ยื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้ามันมากกว่าเดิม
ปลายจมูกของวินลากผ่านแก้มข้างหนึ่งของผมบางเบา
“อื้อ...”
ไอ้วินค้อนผมอย่างลืมตัว
ผมทำแค่ยิ้มกริ่มอย่างพอใจ ในขณะที่วินต้องเป็นฝ่ายถอยห่างออกมา
“หอมกู...ไง”
ผมยักคิ้วข้างเดียว ไอ้วินหน้าขึ้นสีน่าดูชะมัด
“นาย...นายมันบ้าที่สุด”
ไอ้วินด่าผมเบาๆ หน้ามันเห่อขึ้นสีเรื่อไปหมด
ผมต้องการอะไรกันแน่ถึงได้อยากสัมผัส แตะต้องถึงเนื้อถึงตัวมันตลอด
จริงอยู่..พวกผู้ชายเราเวลาเล่นกันมันก็มีกอดหอมกันได้
แต่สำหรับวิน ผมรู้สึกว่าแค่ไหนมันก็ไม่พอ อยากกอดอยากหอม
สีหน้ากรุ้มกริ่มของผมทำมันหงุดหงิด แต่ก็ช่วยให้มันลืมเรื่องไม่สบายใจไปได้ชั่วขณะ
ผมยอมให้มันเคืองผมแทนที่จะนั่งหน้าเศร้าจมอยู่กับความหลังของมัน
“อ้าวๆ...จีบกันอยู่ได้ ทำเวลาหน่อยเพื่อน”
ไอ้โซลพูดด้วยเสียงกลั้นหัวเราะ พวกเพื่อนผมมันรู้ดีว่าผมกำลังเดินหน้าทำคะแนน
ผมหันกลับไปมองสิ่งมีชีวิตรอบตัว ไอ้ฉัตรกำลังบิดตัวไล่ความเมื่อยขบ
ไอ้โซลมองจ้องมาที่ผมกับวิน แล้วหันไปขอบุหรี่จากไอ้โอม
“ไปสูบข้างนอกกัน”
ไอ้โอมชวนไอ้โซลออกไปดูดบุหรี่ข้างนอก
“กูไปด้วย”
ไอ้ฉัตรรีบลุกตาม ก่อนจะหันมาบอกพวกที่เหลือ “รอที่รถว่ะ”
ผมมองไอ้รุจน์กับไอ้ปาล์มที่เถียงอะไรกันอยู่ไม่เบานัก
“พระเอกทรานส์ฟอรร์มเมอร์ภาคสี่อ่ะคนใหม่”
ไอ้รุจน์เถียงหน้าแดง
“ไม่ใช่นะ...คนเดิมทั้งสี่ภาคเลยล่ะ”
ไอ้ปาล์มแย้งหน้ายิ้มๆ
“คนใหม่..อย่าเถียงสิ ตามข่าวสารมั่งเปล่าเนี่ย”
ผมมองหน้าไอ้รุจน์ที่แดงก่ำมาถึงหู ไอ้รุจน์ในตอนนี้ดูน่ารักน่าแกล้งชะมัด
แล้วสายตาของไอ้ปาล์มก็ดูอ่อนโยน ขอให้พวกมึงใจตรงกันเถอะวะ จะได้ไม่ต้องมีใครเจ็บ
“คนเก่า..”
ไอ้ปาล์มล้อเลียน สายตาวิบวับอย่างสนุกสนาน ไอ้รุจน์มึงตามมันไม่ทันหรอกงานนี้
“เฮ่ย...ไม่เถียงด้วยแล้ว”
ไอ้รุจน์เหมือนจะงอน
“งั้นเย็นวันจันทร์ไปดูพิสูจน์กันมั๊ยล่ะครับ”
ไอ้ปาล์มเหนือชั้นจริงๆ เป็นการชวนดูหนังแบบมีชั้นเชิง
อืมมม...ต้องจำไปใช้ เอ๊ย ม่ายช่ายแล้วล่ะ ผมไม่มีวันจะชวนใครไปดูหนัง กินข้าว เข้าโรงแรมอีกต่อไป
ในเมื่อผมมีคนที่ผมพร้อมจะหยุดอยู่ที่เขาเพียงคนเดียวแล้ว
“ได้ดิ..ทำ...”
กว่าไอ้รุจน์จะทันรู้ตัว เอะใจก็สายไปเสียแล้ว เมื่อมันหลวมตัวตกปากรับคำท้าของไอ้ปาล์ม
ที่ยิ้มกระหยิ่มอย่างกวนอวัยวะเบื้องล่าง
“เราไป....อุ๊บ”
ไอ้คนข้างๆตัวผม มันก็คงอยากจะดูหนังเหมือนกัน
แต่ผมรีบเอามือไปปิดปากมันไว้ได้ทัน
“อย่าไปขวางทางรักคนอื่นสิ อยากดูเดี๋ยวกูพาไป”
ผมกระซิบข้างหูเมื่อเห็นว่าวินปัดมือผมออกอย่างไม่พอใจ
“ห๋า”
ไอ้วินทำหน้าเหรอหรา..น่ารักว่ะ
ผมพยักหน้ายิ้มๆ
“ไอ้รุจน์มันแอบชอบไอ้ปาล์มมาตั้งแต่เห็นครั้งแรกตอนปีหนึ่ง”
ผมฉวยโอกาสยื่นหน้าเข้าไปกระซิบข้างหูแล้วแอบสูดกลิ่นหอมอ่อนๆจากต้นคอของมัน
“รุจน์...เป็น..”
ไอ้วินจ้องหน้าผม ราวจะค้นหาความรังเกียจในสีหน้า แต่แน่นอน...ไม่เจอ
“เกย์...มึงเข้าใจถูกแล้ว” ผมพยักหน้าน้อยๆ
“วันนั้นที่ปาล์มพารุจน์ไปห้องพยาบาล นายบอกเราว่าสองคนนั้นมีปัญหาจะเคลียร์กันนี่นา”
วันที่ไอ้วินมันโดนผมลากเข้าไปนั่งฟังเลคเชอร์กับพวกผม เพื่อเปิดโอกาสให้ไอ้รุจน์กับไอ้ปาล์มเคลียร์ปัญหากัน
ไอ้วินมันเข้าใจไปว่าสองคนนั้นมันมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกัน ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องของหัวใจ
“ก็...แค่สร้างโอกาสให้พวกมันไง แต่ก็แค่นั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไอ้รุจน์มันไม่กล้าเผยความในใจ
คงต้องแดกแห้วล่ะงานนี้ เป็นกูหน่อยไม่ได้”
ผมส่ายหัวอย่างระอา ทีงี้ทำเหนียม ไก่อ่อนเอ๊ย
“นาย...นายไม่รังเกียจพวก..เกย์”
ไอ้วินมันไม่ได้แปลกใจว่าไอ้สองคนตรงหน้าเป็นเกย์ แต่มันงงว่าผมไม่รังเกียจพวกชายรักชาย
“อืมมม..ก็มันเป็นเพื่อนกู ตราบใดที่มันไม่คิดจะมาเสียบกู กูก็ไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของมันหรอกว่ะ”
ไอ้วินมันถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก มันคงแปลความหมายออกได้เองว่า
ผมไม่เกลียดพวกเกย์ ซึ่งก็หมายถึงว่าผมก็คงไม่โกรธหรือรังเกียจรูมเมทแบบมัน ที่ผมค่อนข้างมั่นใจว่ามัน...ใช่
“วิน...มึงคิดอะไรอยู่วะ หรือมึงเกลียดเกย์”
เสียงพูดของผมปลุกมันให้ตื่นจากสีหน้าครุ่นคิดของมัน ผมลองถามเผื่อมันจะหลุดปากออกมาบ้าง
“ปะ..เปล่า...เราไม่ได้เกลียด...”
มันรีบตอบ คงไม่อยากให้ผมเข้าใจผิด มันคงไม่เกลียดตัวเองหรอกนะผมว่า
“งั้นมึงก็..ชอบ”
ผมทำหน้าล้อเลียนมัน
“ไอ้บ้า..”
หน้ามันแดงด้วยความอาย ผู้ชายที่ไหนจะด่าผู้ชายด้วยกันว่า “ไอ้บ้า”
“วิน...อดีตคนนั้นของมึง...เป็นผู้ชายใช่ไหม”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจัง ไม่มีวี่แววของการล้อเลียน
“อืมมม...ผู้ชาย...เราชอบผู้ชาย”
ผมมองสบตาไอ้วิน ไม่มีความจำเป็นที่มันจะต้องปิดบังผมอีกต่อไป
ในเมื่อผมสื่อถึงขนาดนี้ มันก็ต้องรู้แล้ว ในเมื่อผมยอมรับไอ้รุจน์ได้ ผมก็น่าจะยอมรับมันได้เช่นกัน
“นาย...นายรังเกียจเรารึเปล่า ที่เราเป็นเกย์”
มันกลั้นใจถามผมออกมาตรงๆ สีหน้าเหมือนนักโทษรอฟังคำพิพากษาครั้งสุดท้ายในชีวิต
นอกจากผมจะไม่รังเกียจแล้วผมยังดีใจเสียอีก
“ไม่หรอก...กูไม่เคยรังเกียจมึง กูรั......”
ผมพูดช้าๆชัดๆ หน้าอ้อนๆของมันทำให้ผมใจสั่น แต่ไม่ทันจบประโยค
“อิ่มก็ลุกได้แล้ว..พวกมึง”
เสียงของไอ้รุจน์ทำให้ผมกับวินชะงัก
ไอ้วินหน้าแดงไม่เลิกรา ในขณะที่ผมปั้นหน้านิ่ง
:undecided: :undecided:
ไอ้วินมันไม่รู้ตัวเลยว่ามือข้างหนึ่งของเราสองคนเกาะกุมกัน
ที่สำคัญมืออีกข้างของผมสอดไปโอบเอวด้านหลังของมัน ให้มันเอนตัวมาพิงซบกับอกผม
ความตั้งใจที่จะไม่แตะต้องตัวมันล้มเหลวโดยสิ้นเชิง เมื่อกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวมันมากระทบจมูกของผม
ผมหักห้ามใจตัวเองไม่ให้สูดดมไม่ได้ ผมฝังจมูกลงบนเส้นผมของวินอย่างอดใจไม่ไหว
สูดกลิ่นของผมนุ่มเหมือนคนเสพติดกลิ่นหอม
“ถึงแล้ว...ไปดูบ้านกัน”
ผมกระซิบข้างหูเมื่อรถชะลอแล้วเลี้ยวเข้าประตูรั้วที่เปิดกว้างรอรับ
“อื้อ...เร็วจัง...ห๊าววว”
ไอ้วินขยับตัวออกโดยไม่ได้สังเกตว่ามันซบผมอยู่ มันมองไปที่บ้านด้วยตาที่เบิกกว้าง
“โห...น่ารักจังเลย บ้านเขม...สวย..”
ไอ้วินมันพึมพำเบาๆ แต่ผมยังได้ยิน ผมดีใจที่มันดูมีความสุข
“ไปเดินเล่นกัน”
ผมแตะไหล่ของวินให้เดินตามมา หลังจากเก็บข้าวของกันแล้ว มีเวลาให้พักผ่อนกันก่อนจะออกไปตะลุยราตรี
“คิดอะไรอยู่...หืม...”
เดินออกมาห่างจากบ้านพักและพวกเพื่อนที่มันลงเล่นน้ำกันพอสมควร
วินหยุดยืนนิ่งหันหน้าเข้าหาทะเลตรงหน้า
ลมจากทะเลที่พัดพาความชื้นมากระทบร่างกาย ทำให้รู้สึกเหนียวตัวเล็กน้อย
ผมหันหน้าไปมองใบหน้าด้านข้างของวิน แล้วอดที่จะเอื้อมมือ
ไปทัดปอยผมที่ถูกลมพัดมาระแก้มออกทัดใบหูขาวของวินไม่ได้
แต่วินมันกำลังเหม่อมองไปที่ทะเลคงไม่ทันรู้ตัว
“คนอกหักต้องมาทะเล...ใช่มั๊ย”
หน้าหวานที่ควรจะมีรอยยิ้มประดับ กลับดูเหงาเศร้า
ไอ้สารเลวคนที่ทำให้มึงเป็นแบบนี้ อย่าให้ได้เจอกูนะวิน รอดไปได้กูก็ไม่ใช่ไอ้เขมแล้ว...
มันจะเป็นใครก็ตามกูจะต้องให้มันชดใช้ความเลวที่มันทำเอาไว้กับมึง
“ไม่เสมอไปหรอกวิน”
ผมแตะไหล่มันเบาๆ
“ยังไงเหรอ...เขม”
วินหันมามองหน้าผม คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น
“ทะเลไม่ได้มีไว้สำหรับความผิดหวังเพียงอย่างเดียวหรอกนะวิน
ทิ้งความหลังให้มันไหลลงไปกับน้ำทะเลตรงหน้า
ให้น้ำทะเลมันช่วยพัดพาความทุกข์ของวินออกไปจากใจให้หมด
แล้วทะเลจะเป็นที่ๆเกิดความรักครั้งใหม่...รักที่ไม่มีข้อแม้ รักที่มั่นคง” :teach:
ผมยื่นมือข้างหนึ่งออกมาตรงหน้า...และรอคอย
“ได้มั๊ยวิน...ความรักครั้งใหม่ของวิน...เป็นเขมได้มั๊ย”
:L2: :L2:
http://www.youtube.com/watch?v=c5cP177GTf4
(Clash ทิ้งรักลงแม่น้ำ)
“เพราะรักแล้วช้ำ รักมันทำลาย
ทำลายจิตใจให้เราเป็นบ้า
เพราะรักแล้วเสีย เสียทั้งน้ำตา
ที่เราไม่เคยเสียให้ใคร”
“เก็บความรักที่พ่ายแพ้ เพราะคนคนหนึ่ง
ทิ้งความเจ็บช้ำ ที่เกาะกินในใจ
ทิ้งลงแม่น้ำ แล้วลืมทุกอย่าง
นั่งมองดูความรักลอยไป”
“ปล่อยให้ไหลไป ให้ลอยลงสู่ทะเล
ให้หายไป ให้มันอย่าคืนย้อนมา
ทิ้งไป เพราะรักนั้นทำกับเราให้เสียใจ
ให้ลอยไปไกล ให้ไปไกลไกล
ไม่มีอะไรต้องเหลือ ทิ้งแล้วทุกอย่าง”
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตาม...รวมทั้งรูปภาพ(สินบน)ครับผม
นอกจากวินกับเขม ยังมีคู่รอง
ส่วนหมอกมาแน่...แต่(แพ้)....เขมเอาอยู่ครับผม
-
:heaven :heaven :heaven
-
เขมกล้ามาก. ขอให้วินใจอ่อน
-
:-[ ทะเลหวานแน่เลย
-
อยากอ่านตอนหมอกโผล่มาเร็วๆจัง
จะรอสะใจ(ยังไม่หายแค้นมันเลย) อยากให้เขมและพวกรุมกระทืบมัน
หวังว่าวินคงไม่ใจอ่อนและยอมเป็นพื่อนกับมันนะ
ต่างคนต่างอยู่แบบทุกวันนี้แหละดีแล้ว
-
ห่างไปหลายวันต่อไม่ติด ต้องย้อนกลับไปอ่านตอนที่แล้ว
ทะเลครั้งนี้จะเป็นความทรงจำที่ดีของวินแน่ๆ
:mew3:
-
มาแล้ว มาแล้ว หวานเชียวน๊ะ อิอิ
-
“ได้มั๊ยวิน...ความรักครั้งใหม่ของวิน...เป็นเขมได้มั๊ย”
:heaven
ขอเวลาทำใจก่อน มันพองโตคับอก อิอิอิอิ
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่ยี่สิบ
(รุจน์...พาร์ท)
ภาพตรงหน้าของผมในเวลานี้มันดูน่ารำคาญและน่าขันไปพร้อมๆกัน :jul3:
ไอ้วิน...มันกำลังอินกับบทเพลงที่นักร้องบนเวที...ที่มันก็ช่างสรรหาเพลงอกหักรักคุดมาปรนเปรอคนฟังเสียเหลือเกิน
ท่อนฮุคที่โดนใจคนอกหักบรรเลงขึ้นมาครั้งใด ไอ้วินมันก็ยกแก้วเหล้ากระดกขึ้นรับกับเนื้อร้องทุกครั้งไป
ถึงแม้ไอ้เขมมันจะกำชับไอ้โซลที่นั่งข้างมิกซ์เซอร์ให้ชงเหล้าในแก้วของไอ้วินจางมากๆจนเกือบใสแล้วก็ตาม
แต่การกระดกแก้วรวดเดียวติดต่อกันเกือบสิบแก้ว ก็ทำให้ไอ้วินหน้าแดงตาแดง
หน้าแดงน่ะจากแอลกอฮอล์แน่นอน แต่ตาแดงๆนั่นน่าจะมาจากความผิดหวังในความรักของมัน
ไอ้เขมกระซิบบอกผมก่อนหน้าที่พวกเราจะเข้ามาในร้านว่า...
คนรักเก่าของไอ้วินเป็นผู้ชาย ทำให้ไอ้เขมมันมีความหวังขึ้นมา
แต่ผมดูจากสถานการณ์..การกระดกแก้วไม่พูดไม่จาของไอ้หน้าหวานตรงหน้าผม
ผมว่ามันยังไม่ลืม ยังไม่หายเจ็บจากคนเก่า
ไอ้เขมมันต้องใข้ความสามารถและความอดทนอีกไม่น้อยล่ะครับ ถ้ามันรักไอ้วินจริง
ผมว่าเขมมันดูมุ่งมั่นกับความรักครั้งแรกของมันมาก
ผมพูดไม่ผิดหรอกครับ ถึงมันจะมีคู่ควงคู่ขามานับสิบคน แต่มันไม่เคยรักใครครับ
แม้กับหลินที่คนภายนอกดูว่า..นางน่าจะเป็นคนโชคดีคนนั้น คนที่เขมเลือกก็เถอะ
แต่ใครจะรู้ดีไปกว่าพวกผมที่เป็นเพื่อนสนิทของมัน
ไอ้เขมมันยังไม่เจอคนที่มันจะหยุด แต่ตอนนี้มันเจอแล้ว
มันเหมือนกับผมที่..กำลังรอคนที่ใช่ แต่ต่างกันตรงที่ไอ้เขมมันสนุกไปเรื่อยๆจนกว่าจะเจอแล้วหยุด
แต่ผม..รอคนที่ใช่อยู่ห่างๆ โดยไม่มีใคร และตอนนี้คนๆนั้นก็นั่งอยู่ใกล้ๆผมแล้ว :katai1:
ไอ้เขม...สองตาของมันจับจ้องอยู่ที่เสี้ยวหน้าด้านข้างของไอ้วินที่นั่งบนโซฟาตัวยาวตัวเดียวกัน
ถัดจากวินก็เป็นไอ้โอมที่นั่งเหล่สาวโต๊ะใกล้ๆ และมีทีท่าว่าจะสานต่อกันในเวลาอีกไม่นานนัก
โซฟาฝั่งตรงข้ามมีผมนั่งตรงกับไอ้เขม ถัดมาเป็นไอ้ปาล์มที่นั่งมองดูไอ้วินด้วยสายตาเป็นห่วง
ถัดจากไอ้ปาล์มเป็นไอ้โซล..ที่คอยชงเหล้าบริการเพื่อนฝูง
ส่วนไอ้ฉัตรมันนั่งโซฟาตัวเดี่ยวเป็นประธานเลยครับ ตรงข้ามกับมันก็เป็นช่องทางเดิน
“ชีวิตหนึ่งกำลังเริ่มใหม่ ชีวิตหนึ่งกำลังว่างเปล่า
ความรู้สึก ช่างทรมานและโหดร้าย”
“ทำได้เพียงแต่ยอมรับมัน แม้ต้องเจ็บจะยอมเข้าใจ
คงไม่มีอะไรเหมือนเดิม อีกต่อไป ใจของคนหนอคน”
http://www.youtube.com/watch?v=uGlRaYGpxu0
เพลงลมเปลี่ยนทิศ....
น้ำเสียงของนักร้องที่ถ่ายทอดออกมาแม้จะไม่ไพเราะเท่าต้นฉบับ
แต่เสียงกลองและกีต้าร์ก็กระแทกใจดีเหลือเกิน
ไอ้วินยกแก้วเหล้าขึ้นซดโฮกเดียวเกือบหมดแก้ว
“เมื่อสุดท้ายจะห้ามยังไง สายลมย่อมเปลี่ยนทิศ
และชีวิตจะห้ามยังไง ก็ต้องเปลี่ยนไป ไม่ต่างกัน”
“เรามาไกลเท่านี้ ก็ดีเหลือเกิน
ขอบใจนะ ที่เคยมีกัน
มันถึงเวลา ยอมรับความจริง”
ไอ้วินยกแก้วที่เหลือกระดกทีเดียวจนหมด แล้วยื่นแก้วเปล่าที่เหลือแต่ก้อนน้ำแข็งไปให้ไอ้โซล
“ขออีก...” :mew6:
“ตั้งแต่ที่เราจากกัน ไม่พบไม่ได้เจอ
เธอจะรู้ไหม ฉันคิดถึงเพียงใด
ยิ่งวันที่รู้สึกเหงา อ้างว้างไม่มีใคร
อยากให้รู้ฉันคิดถึงเธอจับใจ”
http://www.youtube.com/watch?v=Y5pBzG4BNlI&index=12&list=PLQazJD4Gr26TbfIf0mXbA6SBn3WfnRons
มือของไอ้วินที่ถือแก้วเหล้าสั่นระริก
“จากไปแสนนานตั้งแต่วันนั้นที่เลิกรา
ไม่รู้ว่ายังจำกันได้ไหม
แต่ตัวฉันเอง กลับจำเธอนั้นได้ขึ้นใจ
ก็เพราะทั้งหัวใจฉันมีแต่เธอ...คนเดียว”
หน้าหวานใสของไอ้วินดูเศร้าหมอง คล้ายแบกความทุกข์เอาไว้จนเต็มบ่าบางๆของมัน :sad4:
“เจ็บแค่ไหน ปวดใจเท่าไรไม่รู้
เหตุใดหัวใจยังรักเธออยู่ก็ตอบตัวเองไม่ได้
อยากหนีหลบไปให้ไกลแต่ฉันก็หนีไม่เคยได้
คงต้องทนให้ไหวที่ต้องเจ็บไปรักไปจนตาย”
http://www.youtube.com/watch?v=X6hdJO2Z-C0
เชี้ยเอ๊ย...เพลงบนโลกใบนี้จะมีที่สุขสมหวังมั่งได้มั๊ยวะ
“เธออาจไม่รู้สึกตัว ว่าเธอทำร้ายหัวใจฉันเท่าไหร่
ที่เธอลืมฉัน คนนี้ที่เคยรัก เคยขอให้ฝากหัวใจ”
ไอ้วินยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกรวดเดียวแล้วยื่นส่งไปให้ไอ้โซลเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้
“เขม...”
ผมเรียกไอ้เขมเมื่อมันวางแก้วในมือกระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรง
แม้แต่ไอ้วินที่กำลังเหม่อลอยไปกับเสียงเพลงยังสะดุ้ง
“เดี๋ยวมา”
ไอ้เขมตอบคำถามของผมแต่มองหน้าไอ้วิน :m12:
“เธอเห็นขอบฟ้านั้นไหม สักวันจะพาเธอไป
บนทางที่มี บางทีก็หกล้ม ..ไม่เป็นไร”
http://www.youtube.com/watch?v=cYV-PbmCKpE
อ้าว...เฮ๊ย...ไอ้เขม..มัน...มันขึ้นไปร้องเพลง
“มีเธอเป็นเพื่อนร่วมทาง จับมือเคียงข้างไม่ห่าง
แค่นี้ก็พอ ชีวิตก็มีครบ...แล้วทุกอย่าง”
“แค่เธออยู่ข้างๆ…. ก็เปลี่ยนให้ชีวิตฉันไม่เหมือนเก่า
เธอทำให้ถนน ของฉันสวยงาม”
มีไอ้วินคนเดียวที่อ้าปากค้าง ตาไม่กระพริบ
ในขณะที่พวกผมแปลกใจในตอนแรกแล้วก็เข้าใจว่าไอ้เขมมันจะสื่ออะไร
"ในวันที่เราเริ่ม เดินทาง แค่เพียงมีเธอเดินกับฉันข้างๆ
ก็ทำให้โลกนี้ นั้นสดใส สวยงามไปทุกอย่าง”
ผมหันไปมองคนข้างๆ ไอ้ปาล์มมันยิ้มให้ผม ผมดีใจจังที่ไอ้ปาล์มมันไม่ได้หึงหวงเพื่อนมัน
มันสองคนคงคิดแค่เพื่อน โอย....ผมต้องหน้าแดงแน่ๆ
“ร้อนเหรอครับ”
เย้ย...ถามเฉยๆสิวะ...มึงเอามือมาเช็ดเหงื่อตรงหน้าผากกูทำมั๊ย
“อืมมม...ก็..นิดหน่อย”
เสียงผมตุ๊ดว่ะ
“ไปเดินเล่นสูดอากาศข้างนอกกันมั๊ยครับ”
มึงจะมากระซิบข้างหูกูมัยเนี่ย พูดดังๆก็ได้
“อีกเดี๋ยวได้มั๊ยอ่ะ”
นี่ผมอ้อนมันรึไงวะ ก็ผมอยากรอดูฉากเด็ดนี่นา
ไอ้เขมมันร้องเพลงใกล้จบแล้ว ไอ้วินก็หน้าแดงก่ำ สายตาเศร้าๆดูวิบวับขึ้นมา
“ได้สิครับ”
ตอบเฉยๆดิวะ...จับมือกูอีก แต่เอาเหอะ มันคงกลัวผมหนีไม่ออกไปสูดท่อไอเสียรถนอกร้านกับมัน
“สวัสดีครับทุกท่าน ผมขอถือโอกาสพูดอะไรบางอย่างกับ...คนข้างๆ...ตามชื่อเพลง"
ไอ้เขมพูดออกไมค์เมื่อจบเพลง เสียงของมันกังวานและหนักแน่น
"คนข้างๆของผมครับ ผมรู้ว่าคุณยังเจ็บปวดกับความรักครั้งเก่า
แต่เมื่อไหร่ที่คุณพร้อม หันมามองผมที่อยู่เป็นคนข้างๆของคุณด้วยเถอะครับ"
สายตาของไอ้เขมส่งตรงมาที่โต๊ะพวกผม
ได้โปรดให้โอกาสเขมนะ..วินนี่”
เสียงที่พูดขึ้นหนักแน่นทว่าออดอ้อนเหลือเกิน
ใครได้ฟังคำร้องขอของมันไม่หลอมละลายก็ให้มันรู้ไป :katai1:
เสียงปรบมือกึกก้องให้กับผู้ชายหล่อๆเท่ห์ๆที่ไม่น่าจะมีใครกล้าปฎิเสธคำขอ
“กรี๊ดดดด...แก...ชั้นอิจฉายัยวินนี่จังเลยแกร...”
“อ๊ากกกก...อยากเป็นคนข้างๆ....”
“กล้ามากเลยอ่ะ...ยัยนั่นไม่ใจอ่อนก็บ้าแล้ว”
เสียงเม้าท์มอยลอยมาอย่างไม่คิดว่าคนฟังจะรู้สึกอย่างไร
เอาเลย...แสดงความคิดเห็นกันออกมาให้มากๆเลยพวกมึง กดดันมันเข้าไป
ไอ้วินมันม้วนหน้าม้วนหลังสร่างเมาไปแล้ว
ไอ้เขมเดินมาถึงโต๊ะ หน้ามันแดงมาก มันไม่เคยทำอะไร"คาวาอี้"ขนาดนี้
พวกผมกลั้นหัวเราะกันจน...
“ฮะฮะฮ่า...มุขกระบือเรียกพ่อเลยมึง”
ไอ้โอมหัวเราะจนตัวงอ
“มึงช่าง....หน้าด้าน..ฮะ ฮะ”
ไอ้ฉัตรชูแก้วเหล้าในมือขึ้นคารวะ แล้วยกกระดกรวดเดียว
“มาๆ...ชนแก้วให้กับการเดินหน้าค้นหาความรักของไอ้เขมมัน”
ไอ้โซลชักชวนให้ยกแก้วขึ้นมาแล้ว....
“ดื่มมมมม...”
พวกเราทุกคนดื่มพร้อมกัน
แม้กระทั่งไอ้วินที่ตอนนี้มันพยายามทำตัวลีบให้จมหายเข้าไปในโซฟาก็ยังยกแก้วขึ้นดื่ม :-[
“ว่าไง...หืมมมม”
พวกผมเงียบกริบ แกล้งหลบตาทำไม่มองมันสองตัว แต่ขอโทษ เอียงหูฟังกันสุดฤทธิ์
“ไรอ่ะ”
ไอ้วิน...เสียงมึงตุ๊ดมาก...ขอบอก
“ชอบเพลงที่...กู...ร้องมั๊ย”
ไอ้เขมมันยื่นหน้าไปใกล้ไอ้วิน
พวกผมมองตามสายตาหยาดเยิ้มของไอ้เขมไปหยุดที่ไอ้วิน ตอนนี้มันสร้างโลกส่วนตัวกันสองคน
พวกผมเลยเลือกมองกันได้เต็มที่ คนไหนพูดพวกผมก็มองหน้ามัน
พออีกคนจะตอบพวกผมก็หันไปมองจ้องรอคำตอบ
“ก็...ก็ดี..”
ไอ้วินก้มหน้างุดแต่หูมันแดง ไอ้เขมขยับเข้าไปจนขาของมันสองคนแนบชิดกัน
“แค่นั้น....”
ไอ้เขมคุกคามเหมือนพวกนักเลงเรียกค่าคุ้มครองจากพวกหาบเร่แผงลอย
แต่เสียงของไอ้นักเลงมันอ่อนหวานเสียเหลือเกิน แล้วงี้ใครเขาจะยอมจ่ายวะ
“อืมมม....”
คราวนี้ไอ้เขมมันเชยคางไอ้วินขึ้น พวกผมตาโตเป็นลูกกอล์ฟ :z1:
“ตื่นเต้นเหรอครับ”
“เย้ย...”
เสียงกระซิบข้างหูทำให้ผมได้สติ
“บีบมือปาล์มแน่นเลย”
ไอ้ปาล์มคว้ามือผมไปจับอีกครั้งหลังจากที่ผมชักมือหนี
ผมเผลอบีบมือมันตอนลุ้นคำตอบของไอ้วินอ่ะครับ น่าอายชะมัด
“ไอ้บ้า”
ผมพึมพำเบาๆ แล้วปล่อยให้มันจับมือผมต่อไป :hao6:
“ให้..เขม...อยู่ข้างๆวิน...ได้มั๊ย”
ไอ้เขมก้มหน้าลงไปหาไอ้วิน มือก็จับคางไอ้วินไว้ไม่ให้มันหันหน้าหนี
จมูกโด่งๆของมันแตะอยู่ที่แก้มแดงๆของไอ้วิน
“แล้ว...แล้วตอนนี้ไม่..ไม่ได้อยู่รึไงเล่า”
ไอ้วินมันตะกุกตะกัก แล้วเอาสองมือน้อยๆของมันยันอกไอ้เขมเอาไว้
เมื่อไอ้เขมโน้มตัวเข้าไปใกล้จนแทบจะรวมร่างกัน
“อะแฮ่ม...”
ไอ้คนข้างๆผมมันดันกระแอมขึ้นมา
“เฮ้ออออ....”
พวกผมถอนหายใจออกมาพร้อมๆกัน :เฮ้อ:
“กูลุ้นจนเยี่ยวเหนียวเลยว่ะ”
ไอ้ฉัตรบ่นดังๆแล้วลุกเดินออกไปทางห้องน้ำ
“มะ...ไม่...ไม่มีอะไรนะ”
ไอ้วินรีบผลักไอ้เขมที่ไม่ทันตั้งตัวออกไป มันแก้ตัวร้อนตัวขึ้นมาทันที
“ฮึๆ...”
ไอ้เขมกอดอกพิงพนักโซฟาอย่างอารมณ์ดี
“ไอ้บ้า...”
ไอ้วินหันไปด่ามันเบาๆ แต่สีหน้าคนด่าดูยังไงก็ไม่เหมือนคนโมโห ดูเก้อๆเขินๆ :m13:
“ไปเดินเล่นกันครับ”
มือที่กุมผมอยู่กระตุกเบาๆ ดีที่โต๊ะมันสูงพอที่จะบังเอาไว้
ทำให้ไม่มีใครเห็นว่า...ไอ้ปาล์มมันกุมมือผมอยู่...ตลอดเวลา :n1:
“คิดอะไรอยู่ครับ”
ผมกับไอ้ปาล์มยืนมองถนนตอนกลางคืนที่ยังมีรถแล่นผ่านอย่างไม่ขาดสาย
เมืองท่องเที่ยวนี่ครับ ราตรีนี้ยังอีกยาว
“ปะ...เปล่า”
ผมไม่หันไปมองหน้ามัน เพราะรู้ว่ามันกำลังจ้องมองผมอยู่
“เอ่อ...ถามอะไรหน่อยได้มั๊ย”
ผมพูดขึ้นมาโดยที่สายตายังมองออกไปที่ถนนตรงหน้า
ผมยกสองแขนขึ้นกอดอก...อากาศเย็นเล็กน้อย แต่ในใจผมร้อนรุ่ม
“ได้สิ”
ไอ้ปาล์มพยักหน้า มันสูบบุหรี่ในมือยาวๆเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะพ่นควันบุหรี่ออกมาเป็นสายยาว
แล้วทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นตามด้วยการใช้ปลายเท้าขยี้
ผมมองตามกริยาท่าทางและการกระทำของมัน
ดู...เพราะมันน่าดู ไม่ว่ามันจะทำอะไร นิ้วเรียวยาวของมัน หน้าตา ท่าทางของมัน
ดึงดูดสายตาของผม....ไปหยุดอยู่ที่มัน....ได้เสมอ
“ปาล์ม...กับวิน...เอ่อ....”
ผมคิดหาคำถามที่มันจะไม่ดูเป็นการแส่เรื่องส่วนตัวของมันไม่ออก
“วินเป็นคนน่าสงสาร เป็นคนดี”
ไอ้ปาล์มเอื้อมมือมาจับมือผม แต่ปากมันกำลังชมคนอื่น
ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ใจ ผมก็เลยบิดมือออกจากอุ้งมือของมัน
“ฟังก่อนสิครับ”
เสียงดุๆของมันทำผมชะงัก แม่งโคตรน้อยใจเลยว่ะ ดุกูทำมัย มึงมีสิทธิ์อะไร
“ชิส์”
ผมสะบัดหน้าใส่มัน
เดจาวู....มันปล่อยมือจากมือผมเปลี่ยนมาเชยคางผม...เหมือนที่ไอ้เขมเพิ่งทำกับไอ้วิน
“อะ...อะไร”
โชคดีที่ตรงนี้มีเงามืดจากเสาไฟฟ้าและป้ายโฆษณา ไม่งั้นมันต้องเห็นว่าผมหน้าแดงแน่ๆ
หัวใจของผมมันเต้นรัวเร็วขึ้นมา ถ้ามึงไม่คิดอะไรกับกู ก็อย่ามาทำให้กูมีความหวังเลยนะปาล์ม
แต่ผมว่ามือมันที่เชยคางผมก็เย็นผิดปกติ แถมยังสั่นๆด้วยนะ
รึว่า...มันก็ตื่นเต้นเหมือนผม
“วินเป็นคนดี...น่ารัก...แต่ไม่ใช่...สำหรับ...ปาล์ม”
เดจาวู...อีกครั้ง...
เมื่อ....จมูกโด่งๆของปาล์ม.....แตะลงบนแก้มของผม
:katai2-1: :katai2-1:
หวานกันเข้าไป.....ขอบคุณทุกการติดตามครับผม
-
:pig4: :mew1: สองตอนรวด สุดยอด สมที่รอคอยเลยจ้า
-
ฟิน เบาๆ อิอิ ตาเขม บอกรัก วินนี่ เลย เอาให้ชัวร์ๆ ไปว่า วินนี่ของเขม ใครอย่าแตะ
-
ฟินๆๆๆ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
:m3: :m3: :m3:
น้ำตาลเรีี่ยราดมากมายเบย
-
แวะเอาของใหม่มาส่งอิอิ ช่วงนี้ไม่ได้ป่วนเลยเดวมาอ่านนะก๊าบบบ o18
-
น้ำทะเลที่นี่คงไม่มีความเค็มเหลือแล้วล่ะ :110011: :z7:
-
น้ำตาลเรียกพี่ ทะเลคราวนี้หวานเลย
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่ยี่สิบเอ็ด
รุจน์พาร์ท
“ขะ...เข้า...เข้าไปข้างในร้านเหอะ”
ผมเหลือบตามองพื้น ก็ผมก้มหน้าไม่ได้นี่ครับ คางของผมตกอยู่ในอุ้งมือของไอ้ปาล์ม
ไอ้บ้านี่ก็ไม่ยอมปล่อยซะที เอ...แล้วผมทำไมไม่เป็นฝ่าย...ปัดออก
“หนาวเหรอครับ”
สายลมยามดึกโชยมารับกับคำถามของมัน
เสียงของมันอ่อนโยนและนุ่มนวลเกินกว่าที่จะเป็นน้ำเสียงที่ใช้คุยกับเพื่อน
งี้..เวลามันคุยกับสาวๆคงยิ่งกว่านี้สินะ วูบหนึ่งผมคิดเคืองมันโดยไม่มีสาเหตุ
ถ้าจะมี...ก็จากความงี่เง่าของผมนั่นแหละ
“ปล่อย...”
ผมไม่กล้าปัดมือมันออก ผมแคร์มัน เลยได้แค่สั่งมันเบาๆด้วยเสียงสั่นๆ
“หนาวแน่เลย”
“เฮ๊ย....”
ไอ้ปาล์มมันรวบตัวผมเข้าไปกอดเอาไว้หลวมๆ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของมันทำผมใจสั่น :hao6:
“เรา...เราไม่ได้หนาวอ่ะ”
ผมดิ้นนิดนึงเพราะผมกำลังจะหมดแรง(สาบาน)
“แต่...นายตัวสั่น..ฮึๆ”
เสียงหัวเราะในลำคอของมันทำให้ผม...หมั่นไส้
“อืมมมม...หายใจไม่ออกอ่ะ”
มันหัวเราะแล้วดันกระชับอ้อมกอดจนหน้าผมบี้กับอกอุ่นของมัน
กลิ่นหอมก้ำกึ่งระหว่างกลิ่นแมนๆกับกลิ่นสำอางของมันทำผมหัวหมุน
นี่ไม่ใช่เหรอ...นาทีที่ผมรอคอยมาเกือบสามปี
ใครจะคิดว่าคนที่ผมเฝ้ามองอยู่ห่างๆในวันวาน กำลังกอดผมในตอนนี้...นาทีนี้
ผมไม่คิดว่าบทมันจะง่ายก็ง่ายดายอะไรแบบนี้
“ครับๆ...ว่าแต่รุจน์ไม่โกรธปาล์มแล้วนะครับ”
ไอ้ปาล์มมันคลายอ้อมแขนของมันจนผมถอยออกมาได้
และเหลือไว้เพียงมือข้างหนึ่งของมันที่แตะอยู่ที่เอวของผมเพื่อพยุงตัวผมเอาไว้
ตอนนี้แขนขาของผมมันอ่อนแรงครับ :mew5:
“โกรธ...อะไร”
มันหมายถึงอะไร...โกรธที่มันชอบวิน หรือโกรธที่มันถือวิสาสะกอดผม
“ก็...”
ไอ้ปาล์มมันชะงักแล้วยกมืออีกข้างขึ้นเกาแก้มข้างหนึ่ง
ท่าทางกระดากอายของมันทำให้ผมกระหยิ่มใจ
คราวนี้แหละ...ไอ้รุจน์จะได้มีเมียเป็นตัวตนเสียที ปล่อยให้เพื่อนๆนำโด่งไปหลายช่วงตัวแล้ว
ถึงเวลาที่ผมจะ...รุก....บ้างแล้ว
“ว่าไงครับปาล์ม รุจน์จะโกรธอะไรปาล์มล่ะครับ...หืมมม..”
ผมรวบและกุมมือมันไว้ทั้งสองข้าง ถึงกุมไม่มิดเพราะมือมันใหญ่กว่าผมเยอะ
แต่เรื่องอย่างว่ามันไม่ได้ใช้ความใหญ่โตของร่างกายมาเป็นตัวชี้วัดไม่ใช่เหรอครับ
ผมเห็นคนที่เป็นรุกตัวเล็กและบางกว่าก็ออกจะเยอะไป(ในคลิป...อ่ะครับ) :impress2:
ผมส่งสายตากรุ้มกริ่มไปให้มันอย่างเต็มสูบ น่าหัวเราะชะมัดที่ไอ้ปาล์มชะงัก
แล้วหน้าหล่อๆของมันก็ขึ้นสีแดงเรื่อ มันยิ่งทำให้ผมได้ใจ
ผมไม่จำเป็นต้องเชยคางมันขึ้นมา เพราะมันสูงกว่าผมมากกว่าสิบเซ็นต์
ผมเขย่งเท้าเล็กน้อยตอนที่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“จุ๊บ...”
ผมแตะริมฝีปากของผมที่ปลายคางเนียนๆของมัน คือระดับความสูงมันอำนวยให้แค่นี้อ่ะ :katai1:
ผิวหน้าของมันดูเนียนใส
นี่แหละ...เมียในอนาคตอันใกล้ของผม ฮะ ฮะ...
“จะรีบไปไหนล่ะครับ”
ไอ้ปาล์มคว้าเอวผมไว้ทันก่อนที่ผมจะหมุนตัวเพื่อจะเดินกลับเข้าไปในร้าน
กะจะรุกมันแค่นี้พอเดี๋ยวไก่ตื่น
“อืมมมม....”
ผมเซไปตามแรงดึง
แล้ว...แล้ว....จูบ...จูบแรกของผม...ไอ้ปาล์มมันจูบผม
หวานมากๆกับสิ่งที่ผมรอคอย ผมเปิดปากให้มันอย่างง่ายดายไม่มีเล่นตัว
แต่มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ ลิ้นร้อนๆของมันกวาดต้อนลิ้นผมให้จนมุม
ผมต้องเป็นฝ่ายรุกสิ
“อา...”
ผมหอบหายใจ จูบแรกที่หนักหน่วงและยาวนานทำผมแทบขาดใจ
ถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยคบกับใคร ผมก็ไม่เคยจูบกับใคร(เกี่ยว?)
“น่ารักจัง”
ผมปัดมือของมันออกจากแก้มเมื่อมันใช้มือข้างหนึ่งลูบแก้มผมเบาๆ
ผมไม่ชอบที่มันไล่ต้อนผมจนจนมุมแบบนี้มันไม่แฟร์เลย
“รุจน์...ปาล์มขอโทษครับ”
ไอ้ท่าทางก้มหน้าสำนึกผิดแบบนี้มันทำให้ผมสงสาร
“ปะ...เปล่านะ...ไม่ได้โกรธอะไร”
ผมพูดตะกุกตะกักแผ่วเบา แล้วหมุนตัวกลับ
ผมเดินเข้าร้านโดยมีไอ้ปาล์มเดินตามมาอย่างกระชั้นชิด
แล้วแขนหนักๆก็พาดลงบนไหล่ข้างหนึ่งของผม จนผมแทบทรุด
: 222222: : 222222:
“ทำ...ทำไม...พวกมึง....”
ตาของผมมันแทบจะโปนออกมานอกเบ้าตา เมื่อเห็นภาพตรงหน้า
ไอ้พวกเพื่อนผมมันยิ้มๆแต่ก็จ้องมองตาแทบไม่กระพริบ เหมือนกับกลัวพลาด...ชอทเด็ด
“มึงเงียบเหอะ...พวกกูกำลังลุ้น”
ไอ้โอมดึงตัวผมลงนั่งข้างๆ ไอ้โชลขยับออกให้ไอ้ปาล์มเข้ามานั่งต่อจากผม
สรุปโซฟาฝั่งผมนั่งเบียดกันสี่คน ไอ้ฉัตรยังปักหลักอยู่หัวโต๊ะ แต่บนตักมีสาวสวยทรงโตนั่งนัวเนียอยู่
โซฟาที่ผมเคยนั่ง โซฟาฝั่งตรงข้ามในตอนนี้ มีมนุษย์สองตัวที่มันกำลังสร้างโลกส่วนตัว
“นิ่มจางเลย...ผมเขมมานนุ่ม...นุ่มมากๆ...หอมด้วย”
ไอ้วินที่ตอนนี้แทบจะเกยอยู่บนตักไอ้เขม
ใช้สองมือสอดเข้าไปในผมบนหัวของไอ้เขม จนผมหยักศกของมันยุ่งเหยิง
แถมไอ้วินยังยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ใช้จมูกสูดดมเสียอีก
เสียงอ้อแอ้ของไอ้วินทำให้รู้ว่ามันเมาแล้ว...โคตรอ่อนเลย
“เจ็บป่าวเนี่ย...โผมหยิก...ฮะ..ฮะ...เอิ๊ก”
ชงเองเล่นเองแล้วหัวเราะชอบใจแถมยังเรอตบท้าย...เอากับมันสิ
ไอ้เขมนั่งตัวแข็งหน้าตาแดงก่ำ มันเม้มปากอย่างระงับอารมณ์อยากจะหัวเราะ
ผมหันไปมองคนอื่นๆ
ไอ้ฉัตรมันนัวกับสาวบนตักแต่ตาก็เหลือบมองไอ้วินตลอดเวลา
ไอ้โอมกับไอ้โซล...แม่ง...เอามืออุดปากกลั้นเสียงหัวเราะหน้าดำหน้าแดง
ไอ้ปาล์มมองด้วยสายตาเป็นห่วงแต่ยังนั่งนิ่งอยู่
“กูว่าพอเหอะ...มันเมามากแล้วล่ะ”
ผมหันไปบอกไอ้โอมที่นั่งทำตาเยิ้มอินกับเลิฟซีนตรงหน้า
“เดี๋ยวสิมึง...อีกนิด”
“เขมรู้ม๊า...ตาเขมอ่ะหวานมากเลย มองมาทีราย...วินจายสั่นทู้กที”
ไอ้วินเอามือแตะเบาๆตรงเปลือกตาของไอ้เขม
“จาหมูกก็สวย....ทำหมอหนายเนี่ย”
ว่าแล้วมือที่ละลงมาถึงจมูก ก็ดึงจมูกบิดเบาๆอย่างหยอกเย้า
“ปากน่าจุ๊บ...อ่า....”
ว่าแล้วไอ้วินก็ปีนขึ้นไปนั่งบนตัก ยื่นปากไปจูบปากไอ้เขมเร็วๆ
“วิน...พอได้แล้ว”
ไอ้ปาล์มตะคอกเสียงดัง
ผมน้อยใจนิดๆเมื่อเห็นว่ามันหวงไอ้วิน ถึงแม้มันจะบอกว่าไม่ได้คิดเกินเพื่อนก็ตาม
“ไอ้ปาล์มบ้า...ฮือๆ...เขมจ๋า....ไอ้ปาล์มมันตาคอกวินนี่...ฮือๆ”
น้ำตาไอ้วินมันไหลออกมาง่ายๆแบบนั้นเลย สองแขนกอดคอไอ้เขมแน่น
มันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าไอ้เขมแล้วเบะปากแดงๆของมัน
“จุ๊บ...”
ไอ้เขมมันสุดทนแล้วครับ
มับจูบเร็วๆไปที่ปากแดงๆ ผมเองเห็นแล้วยังรู้สึกว่าปากไอ้วินมันน่าจูบ
“ไม่ร้องนะครับ...คนเก่ง”
ไอ้เขมใช้ปลายนิ้วบรรจงซับน้ำตา
“อ๊ากกก....พวกมึงเปิดห้องเลยไป” :m11:
ไอ้โอมมันตะโกนขึ้นมาแล้วหัวเราะ
“ไอ้โอมบ้า....”
ไอ้วินหันมาค้อนหน้าคว่ำ :m19:
“เขมจ๋า..ไอ้โอมมันตาคอกวินนี่อีกโคนแย้ว...เอิ๊ก...”
ไอ้วินหันไปอ้อนคราวนี้ซุกหน้าลงกับซอกคอกันเลยทีเดียว
“ครับๆ..เดี๋ยวเขมจัดการมันให้ครับ”
ไอ้เขมโอบเอวไอ้วินมือหนึ่ง อีกมือลูบหลังเอาใจ
“กูว่า...กลับเหอะ...มันเมาแล้วเลื้อยว่ะ”
ผมเห็นไอ้ปาล์มมันทำท่าจะลุกไปหาไอ้วินเลยหาทางออก
“อืม...ดีเหมือนกันจะตีหนึ่งแล้ว...ไปกินต่อที่บ้านพักแล้วกัน”
ไอ้โซลก้มดูเวลาในมือถือ
:hao7: :hao7:
“ม่ายอาว....จานอนกะเขมมมมม...”
ไอ้วินมันงอแงยิ่งกว่าเด็ก มันเกาะติดไอ้เขมอยู่คนเดียว
ตั้งแต่ขึ้นรถ ลงรถจนเข้ามาในบ้านพัก
มันเกาะไอ้เขมเป็นลูกลิงติดแม่เลยครับ
“อ้าว...ไหนตอนมาวินบอกว่าจะนอนกับปาล์มไงครับ”
ไอ้ปาล์มมันหน้าบึ้ง
นี่ถ้าผมไม่ได้ถามมันและได้คำตอบมาก่อนแล้วว่ามันคิดอะไรกับไอ้วินรึเปล่า
ผมคงหึงหน้ามืดเลยครับ
“หนาย...ครายจานอนกะปาล์มเล่า...แบระ”
ไอ้วินหันมาแลบลิ้น ถ้าผมทำมั่งจะน่ารักแบบมันมั๊ยวะ
“ก็ตอนมา....”
ขามาไอ้วินมันบอกว่าจะนอนเป็นเพื่อนไอ้ปาล์มเพราะไอ้ปาล์มสนิทกับมันมากที่สุด จะได้ไม่อึดอัด
“นายนอนกะรุดดิ....ชอบกานม่ายช่ายเหยอ...คริคริ”
ไอ้วินเอานิ้วชี้สองข้างมาแตะกัน แล้วมันก็เซ ดีที่ไอ้เขมประคองอยู่
“พูดบ้าอะไรวะ”
ผมอายว่ะ
“เขม...เขมจ๋า...รุดด่าวินนี่อีกคนแล้ว...อ่า...”
โคตรๆเลยมัน ฟ้องไอ้เขมตลอด
แล้วไอ้เขมก็นะ..ลองเป็นคนอื่นทำแม้แต่เด็กๆที่เพิ่งสอยมา
มันเป็นได้ตะคอกเข้าให้แล้ว แต่นี่มันกลับหน้าแดงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“ไม่ได้นะวิน...วินเมามาก...ถ้าไอ้เขมมัน....”
ไอ้ปาล์มมันห่วงไอ้วินจนออกนอกหน้า
“มึงคิดไรมากว้า...มันก็นอนด้วยกันทุกคืน มันเป็นเมทกันนะโว๊ย”
ไอ้โอมมันบ่น
บ้านพักมีสามห้อง
ไอ้ฉัตรมันพาเด็กที่นั่งตักมันนั่นล่ะครับไปเปิดห้องโรงแรมแถวๆนี้ไม่ไกลเท่าไหร่
พวกผมแวะไปส่งมันมา
แล้วก็ต้องไปรับมันกลับอีกทีตอนเที่ยง
มันเกรงใจไอ้เขม ไม่อยากเอาผู้หญิงมาฟันที่บ้านพักของครอบครัวไอ้เขม
“อีกสองห้องพวกมึงเลือกเอาตามสบาย...กูพาวินไปนอนก่อนล่ะ”
ไอ้เขมบอกแล้วก้มลงช้อนตัวไอ้วินขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาว ไอ้วินชอบใจหัวเราะคิกคัก
“เขม...มึง...”
ไอ้ปาล์มเรียกไอ้เขมเอาไว้ก่อนที่ไอ้เขมจะอุ้มไอ้วินขึ้นบันไดบ้านพัก
“กูรับรอง...กูไม่ทำมัน...โดยที่มันไม่มีสติ...”
ไอ้เขมพูดหนักแน่น
ขัดกับสีหน้าเย้ยๆอย่างเป็นต่อ
:mew1: :mew1:
-
:-[ :pig4: รอตอนหน้าด้วยใจจดจ่อ อดทนไว้เขมเอ้ยยย
-
วินนี่นู๋อ่อยมาก
-
ลุ้นค่ะ มาต่อเร็วๆ นะคะ
-
:pig4: :L2:
-
วินนี่จะน่ารักเกินไปแล้วนะ :impress2: :impress2:
-
วินนี่น่ารักกก เมาแล้วอ้อนเขมใหญ่เลยตื่นมาจะจำได้มั้ยน้อออ
-
หนูวินนี่เต็มที่เลยลูก โอกาสเป็นของหนูแล้ว คริคริ
:mew3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
วินนี่ ตาเขม หายไปนานแล้ว อ่ะ
-
มาตามด้วยคนเน้อ นุ้งวินดี้น่ารักมากกกกก >w<
-
:call: :call:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่ยี่สิบสอง
ขอทบทวนเนื้อเรื่องกันสักเล็กน้อยนะครับ เนื่องจากทิ้งช่วงไปหลายวัน :impress:
ช่วงนี้ผมจะยังไม่ต่อเรื่องอื่น จะพยายามเขียนเรื่องนี้เรื่องเดียวอย่างต่อเนื่องจนจบนะครับ
แฟนๆเฮียมี่รอก่อนนะครับ :a5:
วินถูกหมอก...แฟนที่คบหากันมานานตั้งแต่ม.4หักหลังในความรักและความเชื่อใจ
โดยที่หมอกได้ไปมีอะไรๆกับน้องรหัสผู้หญิงด้วยความเมา
ทั้งๆที่ทั้งหมอกและวินสามารถทำให้ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายยอมรับได้แล้ว
หมอกแก้ปัญหาเรื่องน้องรหัสได้ไม่เด็ดขาด
วินที่ยังรักและผูกพันกับหมอกมาก ยอมให้อภัยโดยที่ก็ยังระแวงอยู่ไม่น้อย
แต่ก็พร้อมที่จะมอบครั้งแรกของวินให้แก่หมอกในคืนวันเกิดของวิน
ในวันครบรอบวันเกิดของวิน วินโทรตามหาหมอก ก็พบว่าหมอกอยู่กับน้องรหัส
ซึ่งน้องรหัสเป็นคนรับสายและพูดจาเยาะเย้ยวิน ตอกย้ำให้รู้ว่าหมอกกับเธอยังคบกันอยู่
วินกรีดร้องโหยหวนเหมือนสัตว์ที่ได้รับบาดเจ็บแสนสาหัส
ความอดทนอดกลั้นเพิ่มพูนขึ้นจนถึงขีดสุด สติดับวูบ หมดสติไปสามวันสามคืน
เมื่อได้รับการเยียวยาจากจิตแพทย์ประกอบกับความรักของพ่อแม่และพี่ชาย ทำให้วินลุกขึ้นได้อีกครั้ง
วินย้ายมาเรียนที่มหาวิทยาลัยในกรุงเทพ โดยได้ย้ายเข้ามาเป็นรูมเมทของเขม
เขม...นักศึกษาคณะวิศวกรรมที่ทั้งหล่อทั้งรวยทั้งหยิ่งและเอาแต่ใจ
เขมมีคู่ควงมาหลายคน คนที่คบได้นานและรีเทิร์นมาคบอีกรอบในตอนนี้คือ...หลิน
เมื่อเขมได้รู้จ้ก อยู่ร่วมห้องและใกล้ชิดกับวินเพียงเวลาไม่กี่วัน
เขมก็รู้ตัวว่า วินคือคนที่เขมรอคอย และพร้อมจะหยุดอยู่ที่คนๆนี้
ถึงแม้เขมจะคบผู้หญิงมาก่อน แต่เขมไม่ลังเลใจสักนิดที่จะเลือกวินเป็นคนรักคนแรกและคนสุดท้าย
หมอกเคยสัญญากับวินว่าจะพาวินมาเที่ยวทะเล
ความหวังดีของเขมที่จะพาวินและเพื่อนๆไปเที่ยวหัวหิน กระตุ้นเตือนให้วินคิดถึงหมอกและคำสัญญาพล่อยๆ
แต่เขมก็ช่วยให้วินก้าวข้ามผ่านความกลัวนั้นมาได้เมื่อเขมได้ขึ้นไปร้องเพลง “คนข้างๆ”
ความหมายของเนื้อเพลงและการร้องขอโอกาสของเขม ทำให้วินผ่อนคลายและสงบลง
แต่มันไม่ทันการ เมื่อก่อนหน้านั้น
วินได้ดื่มเหล้าไปในปริมาณที่มากพอจะทำให้....เมา
:impress2: :impress2:
ไอ้วินมันเมาแล้วโคตรน่ารักเลยครับ
หลังจากที่ผมทนเห็นมันยกแก้วเหล้าจางๆกระดกรวดเดียวมาหลายแก้ว
หน้าอย่างมันถึงเหล้าจะจางจนเกือบใส แต่ถ้าเกินสิบแก้วนี่ผมว่ามันเมาแน่นอน
เพลงที่ไอ้นักร้องมันเลือกมาร้องขับกล่อมบรรเลง
มันก็ช่างสรรหาเพลงอกหักรักคุด รักข้างเดียว รักที่โดนหักหลัง รักซ้ำซ้อน
รักที่ไม่ซื่อสัตย์ รักที่มีมือที่สาม มันล้วนแล้วแต่ช่วยตอกย้ำ
สภาพจิตใจของไอ้วินที่อ่อนไหวอ่อนแอเหลือเกินในตอนนี้
ผมทนดูไอ้วินมันทำท่าจะเป็นจะตายต่อไปไม่ไหว
เลยต้องหน้าด้านขึ้นไปขอใช้เวทีในร้านร้องเพลงให้มัน ผมทำในสิ่งที่ผมฝืนใจ
ถึงผมจะไม่กลัวใครแต่ในสถานที่แปลกใหม่ไม่คุ้นเคย ผมก็ไม่ได้อยากจะโชว์พาว
http://www.youtube.com/watch?v=cYV-PbmCKpE
“มีเธอเป็นเพื่อนร่วมทาง จับมือเคียงข้างไม่ห่าง
แค่นี้ก็พอ ชีวิตก็มีครบ...แล้วทุกอย่าง”
“แค่เธออยู่ข้างๆ…. ก็เปลี่ยนให้ชีวิตฉันไม่เหมือนเก่า
เธอทำให้ถนน ของฉันสวยงาม”
ผมพยายามส่งผ่านความรู้สึกของผมให้ไปถึงวิน ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันจะรับรู้ได้บ้างหรือไม่
ผม...เคยร้องนำอยู่วงดนตรีที่โรงเรียนตอนม.ปลาย
ดังนั้นเสียงร้องแพลงของผมไว้ใจได้ว่าไม่น้อยหน้าใคร แม้แต่นักร้องในร้าน
บวกกับอารมณ์ที่ผมใส่ลงไปในน้ำเสียงอย่างไม่มีกั๊ก ผมเห็นและรับรู้ได้ว่า...ไอ้วิน...มันอึ้ง
“สวัสดีครับทุกท่าน ผมขอถือโอกาสพูดอะไรบางอย่างกับ...คนข้างๆ...ตามชื่อเพลง"
ผมพูดออกไมค์เมื่อจบเพลง
ในเมื่อหน้าด้านขึ้นมาร้องเพลงแล้ว ผมก็ไม่มีอะไรจะต้องอายอีก
"คนข้างๆของผมครับ ผมรู้ว่าคุณยังเจ็บปวดกับความรักครั้งเก่า
แต่เมื่อไหร่ที่คุณพร้อม หันมามองผมที่อยู่เป็นคนข้างๆของคุณด้วยเถอะครับ"
สายตาของผมส่งตรงไปที่โต๊ะพวกผม…ส่งตรงไปที่ไอ้วิน
ได้โปรดให้โอกาสเขมนะ..วินนี่”
ผมไม่คิดว่า...ผมจะทำเพื่อไอ้วินได้ถึงขนาดนี้
แต่เมื่อผมเดินกลับมาที่โต๊ะ ผมถึงได้รู้ว่า...มันคุ้มค่าจริงๆ
“กรี๊ดดดด...แก...ชั้นอิจฉายัยวินนี่จังเลยแกร...”
“อ๊ากกกก...อยากเป็นคนข้างๆ....”
“กล้ามากเลยอ่ะ...ยัยนั่นไม่ใจอ่อนก็บ้าแล้ว”
เสียงกรี๊ดกร๊าดของชะนี เก้ง กวาง ตุ๊ด แต๋ว อะไรสักอย่างสักเพศนี่แหละครับ
มันดังจนผมไม่อยากจะหันไปมอง...เยอะเกิ๊น
“ชอบเพลงที่...กู...ร้องมั๊ย”
ผมยื่นหน้าไปใกล้ไอ้วิน หลังจากที่พวกเพื่อนผมมันแซวจนพอใจแล้วเลิกราไปเอง
แต่ผมรู้ว่าพวกมันหูผึ่ง ลุ้นกับผลลัพธ์
“ก็...ก็ดี..”
ไอ้วินก้มหน้างุดแต่หูมันแดง ผมได้ใจ
มันไม่ได้รังเกียจไม่ได้โกรธผม เพราะมันกำลังอาย
ผมขยับเข้าไปจนขาของเราสองคนแนบชิดกัน
“แค่นั้น....”
ผมไล่ต้อนลูกกวางแสนสวย
ผมยาวเป็นคลื่นสลวยที่ล้อมกรอบใบหน้า
ทำให้ใบหน้าของไอ้วินหวานยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก
“อืมมม....”
ผมเชยคางไอ้วินขึ้นมา ให้มันมองสบตาผม
“ให้..เขม...อยู่ข้างๆวิน...ได้มั๊ย”
ผมก้มหน้าลงไปหาไอ้วิน มือก็จับคางไว้ไม่ให้มันหันหน้าหนี
ปลายจมูกของผมแตะอยู่ที่แก้มแดงๆของไอ้วิน
“แล้ว...แล้วตอนนี้ไม่..ไม่ได้อยู่รึไงเล่า”
ไอ้วินมันตะกุกตะกัก แล้วเอาสองมือน้อยๆของมันยันอกผมเอาไว้
เมื่อผมโน้มตัวเข้าไปใกล้ เสียงของมันเบาและสั่นพร่า มันน่ารักเป็นธรรมชาติ
ผิดกับจริตของสาวๆที่ผมคุ้นเคย ซึ่งถึงแม้จะดูใสซื่อ
แต่ผมก็จับได้และมองออกว่าเสแสร้งใส่ไข่มากบ้างน้อยบ้าง
เป็นการสร้างภาพเพิ่มคุณค่าให้ตัวเอง
ต่างกับวินที่เป็นตัวของตัวเอง ซื่อบริสุทธิ์ :hao6:
“นิ่มจางเลย...ผมเขมมานนุ่ม...นุ่มมากๆ...หอมด้วย”
“เจ็บป่าวเนี่ย...โผมหยิก...ฮะ..ฮะ...เอิ๊ก”
“เขมรู้ม๊า...ตาเขมอ่ะหวานมากเลย มองมาทีราย...วินจายสั่นทู้กที”
“จาหมูกก็สวย....ทำหมอหนายเนี่ย”
“ปากน่าจุ๊บ...อ่า....”
ผมจะตายเอาเมื่อไอ้วินปีนขึ้นมานั่งบนตักแล้วเอาปากแดงร้อนของมันมาแตะเข้าที่ริมฝีปากของผม
เพียงแค่เสี้ยววินาทีมันก็ถอนออก ผมผวาจะตาม :hao7:
“วิน...พอได้แล้ว”
เสียงตะคอกที่ดังขึ้น อ้าว...ไอ้ปาล์ม...แม่ง....แส่
“ไอ้ปามบ้า...ฮือๆ...เขมจ๋า....ไอ้ปามมันตาคอกวินนี่...ฮือๆ”
น้ำตาไอ้วินมันไหลออกมา สองแขนก็กอดคอผมเอาไว้แน่น
มันเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาอ้อน แล้วเบะปากแดงๆของมัน
จะว่าไปการแส่ของไอ้ปาล์มมันก็เป็นผลดี...ประโยชน์เข้าตัวผมเต็มๆ
“ม่ายอาว....จานอนกะเขมมมมม...”
“หนาย...ครายจานอนกะปามเล่า...แบระ”
“นายนอนกะรุดดิ....ชอบกานม่ายช่ายเหยอ...คริคริ”
ไอ้วินเอานิ้วชี้สองข้างมาแตะกัน :mew2:
โอย....ผมจะทนไม่ไหวแล้ว....น่า...ฟัด...แม่งเลย :katai1:
“กูรับรอง...กูไม่ทำมัน...โดยที่มันไม่มีสติ...”
ผมพูดหนักแน่นแล้วทำหน้ากวนทีน
ไม่ได้โม้ครับ ผมบอกแล้วไง ผมรักมันจริงจัง ผมรอมันได้
ผมต้องได้มันมาด้วยความเต็มใจ ไม่ใช่อาศัยตอนมันเมาไร้สติแบบนี้
โอย....กูจะบ้าตาย อ้อนเอาพอเหมาะพอสมไม่ได้เหรอวะไอ้วิน
นี่มึงมันรุ่นเดียวกับกูแน่เหรอวะ มึงมันเด็กสามขวบรึไงกัน
“เขมมมมม.....ร้อนอ่า.....วินนี่ร้อนจะตายอยู่แล้ว”
ผมเข้าห้องมาได้อย่างทุลักทุเลเพราะคนในอ้อมแขนมันไม่ยอมกระดิกอะไรเลย
ผมรีบวางตัวมันลงบนเตียงกลางห้อง เพื่อจะไปปิดประตู เปิดแอร์
เพราะนอกจากเอาไหล่ไปกระทุ้งให้สวิตซ์ไฟเปิดได้นี่ผมก็เทพมากแล้วครับ
อย่างอื่นต้องสลัดไอ้ตัวดีนี่ให้ได้ก่อนค่อยไปจัดการ
แค่ก้นมันสัมผัสที่นอนเพียงเฉียดฉิว มันก็ผวาเข้ากอดคอผมแน่น
ริมฝีปากร้อนๆของมันบ่นงึมงำอยู่ชิดติดกับซอกคอของผม
ลมหายใจผ่าวร้อนเจือกลิ่นแอลกอฮอล์ทำให้ผมใจเต้นแรง
หากเป็นเมื่อก่อนผมไม่มีทางลังเล ถึงแม้ประตูห้องจะยังเปิดอ้าอยู่
เป็นได้ฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเราทั้งคู่ออกอย่างรวดเร็ว
แล้วเริ่มต้น....กระชากทั้งผมและมันขึ้นสู่สวรรค์รอบแล้วรอบเล่า :oo1:
“รอเดี๋ยวนะครับ เดี๋ยวเขมไปเปิดแอร์ให้ ปล่อยก่อนนะครับ”
ผมกัดฟันกรอดเพื่อระงับอารมณ์ดิบ เมื่อมันเงยหน้าหวานตาเยิ้มริมฝีปากแดงขึ้นมาอ้อน
“เร็วๆนะ...วินนี่ร้อน....มันร้อนนะเขม”
แปลกที่มันยอมง่ายๆ พอมันผละจากตัวผมปุ๊บ ผมก็แทบวิ่งถลาไปเปิดแอร์และปิดล๊อคประตู
ถึงผมจะบริสุทธิ์ใจ แต่ก็เผื่อเอาไว้ครับ เกิดใครมาเห็นภาพชวนจิ้นที่อาจเกิดขึ้นได้แล้วไอ้วินจะเสียหาย
ผมเข่าอ่อนแทบทรุดเมื่อเห็นภาพไอ้วินที่ลุกชึ้นยืนอยู่บนเตียง
ท่าทางยงโย่ยงโหยก หวาดเสียวว่าจะล้มได้ทุกเมื่อ
ตอนนี้เสื้อหลุดจากตัวไปแล้ว
ส่วนกางเกงก็คาอยู่ตรงข้อเท้า ทั้งตัวเหลือเพียงลิงตัวน้อยตัวเดียว
ผมกระโจนเข้าไปจับตัวมันเอาไว้ทันเมื่อมันกำลังจะหงายหลัง :oni1:
“เฮ๊ย...ทำบ้าอะไรวะ” :angry2:
ผมตะคอกมันด้วยความตกใจ
เมาแล้วครองสติไม่ได้ไม่ประมาณตัวเองนี่มันใช้ไม่ได้เลยนะครับ
อันตรายทั้งต่อตัวมันและชีวิตของมันเอง
“อึกๆ...เขมจายร้าย...ฮือๆ....มาตะคอกวินทามมาย...ฮือๆ” :sad12:
มันร้องไห้น้ำตาไหลพราก
โอย....เบะปากแบบนี้ถ้าหน้าตาไม่ดีนี่สยองเลยนะครับ
“ก็..ก็มึง....”
ผมเข้าไปกอดมัน ตอนนี้เราทั้งสองคนนั่งอยู่บนเตียง
ไอ้วินเปลือยเกือบทั้งตัวเหลือเพียงกางเกงใน กับกางเกงที่คาอยู่ตรงข้อเท้า
“ฮือ...หยุดเลย...จะปายหนายก้อปายเลย...อ้ายโคนปากหมา..อึกๆ” o9
มันผลักอกผม แล้วชี้หน้าผม
ปากแดงๆก็ด่าผมไม่หยุด สภาพมันโคตรน่ารักน่าฟัด
ผมนุ่มพลิ้วยาวระต้นคอยุ่งเหยิง หน้าตาฉ่ำเยิ้ม มีน้ำใสๆคลอหน่วยตา
ร่างกายท่อนบนขาวจนเห็นสีแดงเรื่อขึ้นตามตัวกระจายไปทั่วด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่มันดื่มเข้าไป
จุดแดงๆสองจุดบนแผ่นอกบาง สีแดงเข้มชัดเจนจากการที่เลือดสูบฉีดไปทั่วกาย
ลิงสีขาวตัวน้อยเกาะเกี่ยวหมิ่นเหม่ที่สะโพกเพียงนิด
เผยให้เห็นเชิงกรานและไรอ่อนสีจางรำไรที่หายลับเข้าไปในอันเดอร์แวร์
ช่วงขาเรียวนวลเนียนไร้ไฝฝ้าและขนแข็งให้ดูระคายสายตา
หากไม่มีกางเกงสามส่วนและบ๊อกเซอร์ที่ม้วนกองติดคาอยู่ที่ข้อเท้าคงจะน่าดูกว่านี้
ผิวของมันเนียนจริงๆครับ ละเอียดยังกะผิวเด็ก
จ้องดูจึงเห็นได้ว่าขนอ่อนๆตามตัวของมันทั้งแขนและขา
เป็นเส้นขนที่บางและสีจางมากแทบจะเรียบเนียนไปกับผิวกาย :z1:
ผมแม้จะผ่านผู้หญิงมาไม่น้อย ก็ยังไม่เคยมีคนไหนที่จะผ่องนวลเนียนไปทั้งตัวแบบนี้
จะบอกว่าผมติดใจวินที่รูปร่างหน้าตามันก็ใช่ล่ะครับ ผมยอมรับ
แต่ความน่ารักและนิสัยของมัน
เป็นสิ่งยืนยันให้ผมมั่นใจว่า
เป็นมันนี่แหละ...ตัวจริงของผม
:n1: :n1:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
-
วินนี่กับเขมมาแล้ว :mc4:
หนูวินนี่ยั่วได้น่ารักมากเขมจะทนได้มั้ย :hao6:
-
เขม เอาไงดี อ้ากกกก :ling1: ตบะจิแตกแทนเขมแล้ววววว
อย่าหายไปนานนะคะ
-
:ling1: อ่านแล้วมันรู้สึกค้างจัง มาต่อเร็วๆ นะคะ
-
รอตอนต่อไป :hao6: :hao6: :hao6:
-
เขมสัญญาแล้วว่าจะให้เกิดอะไรขึ้น เดี๋ยววินนี่ไม่ประทับใจ
:eiei1:
-
อย่าไปทน เขม วินยั่วซะขนาดนี้ let it go เลย =.,="
-
อย่าทนเลยเขม!!เชื่อเหมียวสิมันจะดีมากถ้าไม่ทนอ่ะเหมียวไม่หลอกจิงๆนะ!!
-
สงสารเขมจัง
:katai3: :mew1:
-
เขม ต้องรัก วินนี่ จริงๆ น๊ะ ถ้า หมอก กะ หลินปิง จะมา ก็ต้อง เขม คู่ วินนี่ วินนี่ คู่ เขม เท่านั้น
-
อิอิ เชียร์เข็ม
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่ยี่สิบสาม
“มองอาราย อ้ายโคนบ้า....ปายห้ายโพ้นเบย”
ไอ้วินมันตาปรือคงจะง่วงมาก
มันพยายามฝืนควบคุมตัวเองด้วยสติที่หลงเหลือเพียงน้อยนิด
แต่มันก็ยังไม่วายส่งสายตาหรี่ปรือมาค้อนควักผม
“อาบน้ำก่อนมั๊ย...”
ผมต้องถอนหายใจออกมายาวๆ กับคนตรงหน้า
มันเด็กมากๆทั้งความคิดและการกระทำ มันไม่รู้จักระวังตัวบ้างเลย
ผมหงุดหงิดเมื่อคิดว่า ถ้าคนที่พามันเข้ามาในห้องไม่ใช่ผมล่ะ
จะเกิดอะไรขึ้นกับมันบ้าง :katai1:
ผมทั้งต้องอดทนและโมโหที่มันดื้อ
ต้องอดกลั้นกับภาพไอ้วินตัวขาวๆที่ยังนุ่งลมห่มฟ้า
“ม่ายอาว...จานอน...”
ไอ้วินมันล้มตัวลงนอนหงายแผ่ลงบนเตียง
ผมเอื้อมมือไปช่วยถอดกางเกง
ทั้งกางเกงตัวนอกและบ๊อกเซอร์ที่ม้วนกองอยู่ตรงข้อเท้าออก
อาหารอันโอชะวางยั่วน้ำลายอยู่ตรงหน้า
ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ลมหายใจติดขัดไปหมด
นี่เป็นการทดสอบความอดทนของผมเหรอวะ
ผมไม่สงสัยแล้วว่าผมชอบผู้ชายหรือผมเป็นเกย์รึเปล่า
เพราะตอนนี้….ผม...เกิด....อารมณ์ :hao6:
“คร่อก....ฟี้”
ลมหายใจสม่ำเสมอบวกกับเสียงกรนเล็กๆบอกให้รู้ว่าไอ้ตัวดีมันหลับไปแล้ว
“เฮ้อ....”
ถ้ากูลักหลับมึงตอนนี้ มึงจะว่าไรมั๊ยวะ
ผมดึงผ้าห่มที่ปลายเตียงขึ้นมาห่มให้มัน
แล้วผมก็ไปจัดการกับตัวเองในห้องน้ำ
อาบน้ำ สระผม ปลดปล่อยระบายสิ่งที่คั่งค้างออกมา
“อ่า...วิน....ซี๊ดดดดด”
เพียงไม่นานไม่ทันเมื่อยมือผมก็ไปถึงจุดหมายปลายทางได้ง่ายๆ
เมื่อคิดถึงภาพของคนตัวขาวที่ตอนนี้แดงเรื่อไปทั้งตัว
มันเปลือยเกือบหมด ผมเห็นร่างกายของมันทุกซอกมุม
เว้นพียงสิ่งที่อยู่ภายในลิงน้อยของมัน
ครับ....ลิงน้อย กางเกงในเนื้อนุ่มของมันตัวเล็กจิ๋วแถมยังไฮคัทพอๆกับกางเกงว่ายน้ำของมัน
ไอ้นี่มันนอกจากใช้ของมีแบรนด์แล้ว รสนิยมในการเลือกของมันขั้นเทพเลยครับ
ของแบรนด์เนมไม่ได้เหมาะกับตัวเราทุกแบบทุกชิ้นนะครับ
ถึงจะแพงจะดูหรู แต่ถ้าไม่แมทฃ์กับรูปร่างหน้าตาก็ดับได้เหมือนกัน
“วิน...อืมมมม....อ่า...”
ระลอกสองตามมาติดๆ
ผมที่ดื่มไปไม่น้อยกับตัณหาที่ปะทุขึ้นมาทำให้ผมแตะขอบฟ้าไปเป็นครั้งที่สอง :haun4:
“อร๊าย....ชีเปลือย...หน้าด้านนิคนเรา..คริคริ”
“ซ่า...”
“เฮ๊ย....”
ผมที่ยังเงยหน้าหลับตาสูดปาก ดื่มด่ำไปกับไคลแมกซ์
นานๆใช้สองมือกู้โลกก็ดีเหมือนกันครับ
ครั้งสุดท้ายที่ทำน่าจะก่อนเข้ามหาวิทยาลัย นอกนั้นมีสาวๆเอื้อเฟื้อตลอด
“อ่า....”
ไอ้วินมันทำตัวสั่นน้อยๆตอนฉี่สุด
ผมที่ยืนกุมพี่เขมอยู่ ตาแทบถลนเมื่อมองเห็นน้องวินในมือมัน
“มองทำมาย...ม่ายเคยเหนจาหลวดเหยอ...คริคริ...หย่ายป่ะล่ะ”
มันกุมน้องแต่ยกส่วนปลายขึ้นส่ายโชว์
“มึง...มึงนี่มัน....”
มันเห็นตอนที่ผม...โลกสวยด้วยมือ...แล้วมันจะเห็นของผมรึเปล่าวะ
“ม่ายต้องอายเดะ...ว่าวต่อปายเหอะ....หนุกม๊ะ”
มันทำหน้าล้อผม มันยืนโงนเงนเล็กน้อยยังไม่สร่างดีแต่ก็ยังควบคุมสติไม่ได้
“จะอาบน้ำมั๊ย...”
ผมยังยืนอยู่ใต้ฝักบัวที่ปิดแล้ว
ในขณะที่ไอ้วินยืนขวางทางเข้าออกของส่วนเปียก
“อยากทำมั่งอ่า....”
ไอ้วินมันใช้มือเขี่ยลิงที่มันยังไม่ได้ดึงกลับเข้าที่ออกจากตัว
แล้วเหวี่ยงลิงที่ม้วนเป็นเลขแปดไปข้างๆ
“ให้..กู...ออกไปก่อน”
ผมเดินเบี่ยงตัวจะออกมาโดยที่ยังกุมพี่ชายเอาไว้ทั้งสองมือ
ด้วยขนาดของผมมันไม่สามารถจะกุมได้หมดด้วยมือเดียว...ฮะฮะ :m11:
“ม่ายอาว....ทำเปนเพื่อนหน่อยเด้ เนี่ย ม่ายด้ายทำนานแล้วด้วย”
มันปล่อยมือจากน้องชายมาเกาะแขนผมทั้งสองข้าง
น้องชายของไอ้วินที่ผมเห็นเต็มตามันกำลังแข็งตัว สีขาวสะอาดทั้งแท่ง
มีสีแดงฉ่ำตรงส่วนปลาย ไม่มีรอยคล้ำอย่างที่ควรจะมีกันบ้าง
ตอนนี้ผมเห็นกับตาแล้วว่าร่างกายของมันเนียนไปทั้งตัว
อ้อ ยังเหลืออีกที่ที่ผมยังไม่ได้สำรวจ...ก้นมันยังไงล่ะครับ :laugh:
“เฮ๊ย...ทำเองดิวะ ของใครของมัน”
จะบ้าเหรอ ให้ผมทำรอบสามเนี่ยนะ
“จายร้าย...ไอ้เขม...จายร้าย”
ปากแดงๆยู่แล้วเชิดขึ้นสูง
“ก็...ก็กูทำแล้วนี่หว่า ทำไรอีก”
ผมจ้องตามัน มันดันทำหน้าอ้อน
“ม่ายทามก้อดูเฉยๆดิ ม่ายด้ายงาย”
เอ่อ...มึงจะให้กูยืนเบิ่งมึงชักว่าวเนี่ยนะ
“น้า....แป๊บเดียว”
เสียงอ้อแอ้ของมันน้อยลง แต่สายตายังฉ่ำเยิ้ม
“เออๆ”
ผมแกะแขนมันออกแล้วเบี่ยงตัวเดินหลีกทางให้มัน พร้อมกับหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันเอว
“อ่า....อื้อ......”
“ซี๊ด.....อื้อ...”
“อ่า.....”
“เขม...มันไม่ออกอ่ะ...อึกๆ”
มันสะอื้นช้อนสายตาตัดพ้อขึ้นมามองหน้าผม :m15:
“ทำเป็นป่าววะ”
ผมยืนกอดอกมองดูมันปั่นเก้ๆกังๆอยู่นาน
จนผมเองก็เริ่มจะตุงๆดันผ้าเช็ดตัวออกมาแล้ว
“เคยทำ...แต่ทำมายตอนนี้มันทำไม่ได้อ่ะ...อึกๆ”
มันยกมือสองข้างปิดหน้า มึงลืมเปล่าวะว่ามือมึงเพิ่ง....
“ฮือๆ....วินตายด้านไปแล้ว...ฮือๆ...”
มันคร่ำครวญ :serius2:
“ใจเย็นสิวะ มึงอาจจะยังไม่มีอารมณ์ก็ได้"
ผมเข้าไปใกล้มัน แตะที่ไหล่มันข้างหนึ่ง
“เขม...เขมช่วยวินด้วยน้า”
มันหันมากอดผมแน่น หน้ามันซุกอยู่กับอกเปลือยๆของผม
ริมฝีปากของมันที่พร่ำพูดชิดติดกับแผ่นอกผม มันให้ความรู้สึกวาบหวิว :pighaun:
“มึง...มึงอาบน้ำก่อนเหอะ”
สายน้ำเย็นๆคงจะช่วยให้มันสร่างได้สติ
“เขม...อาบให้วินหน่อยน้า”
ไม่ได้อย่างก็อ้อนเอาอีกอย่าง
“เออๆ มึงปล่อยกูก่อน”
อ้อนเปล่าๆไม่ได้ไงวะ เบียดมาซะ
ผมยืนซ้อนหลังมันห่างๆ เปิดน้ำแล้วเริ่มสระผมให้มัน มันก็ยืนนิ่งโดยดี
แต่พอผมใช้มือสองข้างที่มีครีมอาบน้ำที่ผมถูจนเกิดฟอง
มาลูบไล้ไปตามแผ่นอกและแผ่นหลังของมัน
“จั๊กกาจี๋อ่า...คริคริ”
มันดิ้นยุกยิกจนผมกลัวมันจะลื่นล้ม
ผมต้องเอามือข้างหนึ่งจับเอวมันเอาไว้ มืออีกข้างหนึ่งก็ถูไปตามตัวมันลวกๆ
“เสร็จล่ะ”
ผมถอนหายใจเมื่อล้างฟองของครีมอาบน้ำจนเสร็จ :เฮ้อ:
โดยที่ผมพยายามเลี่ยงไม่ให้มือผมโดนยอดอกของมัน
“อืม...ข้างล่างยังไม่ได้อาบเลยอ่ะ”
ไอ้วินมันทำเสียงกระเส่า
“ถ้ามึงไม่อยากเสียใจก็พอแค่นี้”
ผมปิดน้ำแล้วโยนผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ให้มัน แม่งผ้ากูก็เปียกชุ่มอีก
ผมออกจากห้องน้ำโดยไม่สนใจเสียงตัดพ้อโวยวายของมัน :hao7:
ขืนผมอยู่ต่ออีกไม่เกินห้านาที ผมได้ฟันมันในห้องน้ำแน่นอน
นี่ขนาดผมเอาออกไปถึงสองน้ำแล้ว ลูกชายของผมมันยังตุงไม่ไว้หน้าพ่อมันเลย
ผมใส่เสื้อกล้าม กางเกงนอนขายาว ข้างในไม่มีครับ อึดอัด
ไอ้วินเดินคาดผ้าเช็ดตัวผืนเดียวหน้างอออกมาจากห้องน้ำ
ผมชี้ชุดนอนของมันที่ผมวางไว้ให้มันตรงปลายเตียง
นี่กูเหมือนขี้ข้าของมันชัดๆ ทั้งจัดกระเป๋า ทั้งแบกของมาให้มัน
แล้วยังต้องจัดเตรียมวางพร้อมใช้ให้มัน
มันไม่มองหน้าผม ไม่พูดไม่จา
เดินมาที่เตียงแล้วถอดผ้าเช็ดตัวออกจากเอว โยนทิ้งไปที่พื้น
มันแต่งตัวเงียบๆ ด้วยเสื้อกล้ามสีชมพูอ่อนหวานแหวว
กับกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวบางสีขาวที่ผมหยิบมาให้มัน
ผมเห็นมันชอบใส่แบบนี้ตอนนอนก็เลยจัดมาให้มันเหมือนที่เคยเห็นมันใส่
มันเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง หยิบกระปุกครีม โลขั่น แป้ง สลับไปมาขึ้นทาทั้งหน้าและตัว
ผมสีน้ำตาลของมันยุ่งเหยิงและยังเปียก
“มานั่งนี่มา”
ผมที่ล้มตัวลงนอนไปแล้วลุกขึ้นเดินไปปิดไฟกลางห้องเมื่อเห็นมันทาครีมเสร็จแล้ว
แต่ไอ้วินมันยังยืนลังเลอยู่ เพราะมันเป็นเตียงคู่ยังไงล่ะครับ
ผมกลับมานั่งที่เตียงแล้วตบลงบนที่นอนข้างตัว
“เขม...ใจร้าย”
มันเดินมาด้วยหน้างอๆ แล้วปืนขึ้นมานั่งบนตักผม
ผมเอื้อมไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนที่มันโยนทิ้งพื้นมาเช็ดผมให้มัน
“กูใจดีที่สุดแล้ว”
ผมหมายถึงอย่างที่พูดจริงๆครับ
“ดีบ้าบอไรล่ะ”
มันปัดมือผมออกจากหัวมัน
ทำให้ผมที่ไม่ทันระวังตัว เลยทำผ้าในมือตกลงไปข้างเตียง
“มึงลุกก่อน”
ผมดันตัวมันออกจากตักเพื่อจะไปเก็บผ้า
“ม่ายอาว...ไม่ลุก”
มันขืนตัวเอาไว้ แถมยังกอดคอผมแน่น บั้นท้ายนิ่มๆของมันเบียดอยู่กับตักผม
“เออๆ...ไม่ลุกก็ไม่ลุก”
“เขม....ช่วยวินหน่อยน้า...จุ๊บ”
มันยื่นหน้ามาแล้วใช้ปากแดงๆแตะลงบนปากผมเร็วๆ
“คือ...มึงจะยั่วกู”
มันจะหาเรื่องเสียตัวให้ได้ใช่มั๊ยวะ
“บ้า...แค่จะให้ช่วยทำให้อ่ะ”
“มึงก็ทำเองดิวะ โน่น...ห้องน้ำ”
ผมชี้นิ้วไปทางห้องน้ำแล้วดันตัวมันออกจากตัก
จนตอนนี้มันลงไปนั่งหน้างอบนเตียง
“ไอ้คนใจร้าย”
มันล้มต้วลงนอนง่ายๆซะอย่างนั้น
“เฮ้อ....ผมล้มตัวลงนอน แล้วเอื้อมไปปิดโคมไฟข้างเตียง
ความมืดเข้าครอบงำทั่วทั้งห้อง
ไม่ถึงห้านาที ผมที่กำลังเคลิ้มๆ
คิดว่า...วันนี้มันช่างแสนยาวนาน มันมีเรื่องทดสอบความอดทนของผมมากมาย
“อึกๆ....”
เสียงสะอื้นของไอ้วินทำให้ผมลืมตา มันนอนหันหลังให้ผม :sad2:
ท่ามกลางแสงสลัวที่รอดผ่านผ้าม่านเนื้อไม่หนาจนแสงจากภายนอกทะลุผ่านได้
ผมเห็นแผ่นหลังบอบบางของมันสั่นจากแรงสะอื้น
“วิน...”
แค่ผมเอื้อมมือไปแตะไหล่ของมัน ไอ้วินก็ผวาหันกลับมากอดผมแน่น
“ฮือๆ....”
“มึงจะร้องไห้ทำไมวะ...”
ผมลูบหลังมันเบาๆ
เสื้อกล้ามเนื้อบางตัวนุ่มไม่ได้เป็นอุปสรรค ผมรับรู้ได้ถึงผิวเนียนนุ่มมือของมัน
ทั้งสัมผัสจากการกอดรัด ทั้งกลิ่นครีมอาบน้ำ แป้ง และโลชั่น ของคนที่ซุกอยู่กับอกของผม
ทำให้ผม....
“ทะลึ่งอ่ะ...คริคริ”
ไอ้วินขยับตัวออกเล็กน้อยแล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มล้อเลียนผม
เมื่อมันรับรู้ถึงสิ่งที่ดุนดันหน้าท้องของมัน
“เงียบ...นอนได้แล้ว”
ผมเอ็ดมัน และเป็นฝ่ายดึงตัวมันเข้ามากอด
“คริคริ”
เสียงหัวเราะ และไหล่ที่สั่นไหว ทำให้ผม....
“ถ้ามึงยังยั่วกู...มึงจะต้องเสียใจนะวิน” :m26:
ผมก้มลงกระซิบติดใบหูของมัน
“ระวังเหอะ...จะได้กูเป็นผัวนะมึง”
“คร่อก...ฟี้....”
เสียงกรนน้อยๆ และลมหายใจที่สม่ำเสมอของมันทำให้ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก
วันนี้กูถอนหายใจมากกว่าสิบครั้งแล้วนะไอ้วิน
แต่อย่างน้อยผมก็ไม่ผิดคำพูด และไม่ฉวยโอกาสรวบรัดให้มันเป็นของผมโดยที่มันสติไม่เต็มร้อย
“จุ๊บ”
ผมแตะปากลงบนริมฝีปากแดงๆของคนในอ้อมกอด
“วิน.....กูอยากอยู่แบบนี้ตลอดไปว่ะ”
:man1: :man1:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
ผม...แอบขำ...เม้นท์ของคุณแมวเหมียว ครับ
:laugh5: :laugh5:
-
:katai2-1: :mew1:
เขมสุดยอด นายแน่มาก ปวดมากมั้ย คริ คริ
-
o13 :katai3: ปรบมือให้เขม ว่าแต่เขมใจร้ายนะ ไม่ยอมช่วยวิน วินนี่ก็ค้างซิ
-
อดทนอดกลั้นเก่งมากอะเขม 5555
-
ดีนะที่ปล่อยไปแล้วสองไม่งั้นวินได้เขมเป็นสามีแน่ :m10:
-
:hao6:
-
ยั่วไปนัวินนี่
-
ฟิน อ่ะ
-
เป็นคนดีมากมายยย พี่เขมเนี่ยย อดเปรี้ยวไว้กินหวานเนาะ
-
วินน้อยช่างยั่วจริงๆ
:mew1: :mew1:
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่ยี่สิบสี่
เมื่อคืน....
มันเป็นคืนที่ให้ความรู้สึกทั้งเป็นสุขและทุกข์ระทมในเวลาเดียวกัน...สำหรับผม
การได้นอนกอดเนื้อตัวของคนที่เรารัก มันให้ความรู้สึกเป็นสุขมากที่สุด
แต่การได้แค่กอดและหอม มันทำให้ผมทุกข์ทรมานไม่แพ้กัน
เมื่อชั่งน้ำหนักทั้งสองด้านแล้ว ผมว่า....
มันเป็นการทดสอบความจริงใจของผมที่มีต่อวิน และผมก็สอบผ่านมาได้ :mc4:
คนในอ้อมกอดขยับยุกยิกแล้วหยุดนิ่ง
หากเมื่อกระพริบตาถี่ๆแล้วก็ทำตาโตเมื่อเห็นสภาพของตัวเอง
“ตื่นแล้วเหรอ”
ผมถามทั้งๆที่ยังนอนหงายสองแขนยกขึ้นประสานกันเอาไว้ที่ท้ายทอย
ไอ้วินมันนอนตะแคงซบหน้าอยู่บนอกผม
ไม่ผิดครับ อยู่บนอกผมเกือบทั้งตัว เตียงมันแข็งรึไงวะ
“เอ่อ....”
หน้ามันแดงก่ำ คนอะไรวะ เพิ่งตื่นหน้าไม่มียับเยินสักนิด
“อ่อย...กู...”
ผมยักคิ้วให้มันข้างหนึ่ง :m12:
“บ้า...เรานอนของเราดีๆ ไม่ได้อ่อยสักหน่อย”
มันเถียงแล้วก้มหน้างุดลงกับอกผม
“ดีนะที่กูยับยั้งชั่งใจไว้ทัน แม่ง...ให้ท่ากูจริงไรจริง”
ผมแหย่มัน ทั้งๆที่ผมก็เขินมันหน่อยๆ
อาการแบบนี้ผมไม่เคยสัมผัสเลยตลอดยี่สิบเอ็ดปี ฮะฮะ
“เราเป็นผู้ชายนะ ไม่ใช่กระเทย”
มันเงยหน้ามาพูดแล้วเม้มปากอย่างไม่พอใจ
“เหรอ....”
ผมทำเสียงสูงแบบประชด หมั่นเขี้ยวอยากแกล้งมันครับ
“นายชอบผู้ชายรึยังไง”
มันช่างกล้าถาม และมันยังไม่รู้ตัวว่ายังนอนเกยอยู่บนตัวผม
“ถามทำไมวะ”
“ก็เห็นถอนใจใหญ่เลย...เสียดายล่ะสิ”
มันคงอยากจะไล่ต้อนผมให้จนมุม
“เปล่า...กูแค่เสียดายว่าทำไมหน้าสวยๆแบบมึงไม่เป็นผู้หญิงให้รู้แล้วรู้รอดไปวะ”
ผมพูดผิดตรงไหนวะ มันถึงได้ลุกพรวดขึ้นนั่งหน้าตาซีดเซียว
“ก็มันข่วยไม่ได้นี่นาที่เราเกิดมาเป็นแบบนี้” :angry2:
มันพูดเสียงดังแล้วรีบลุกลงจากเตียง
ไม่มองหน้าผม กลับตรงดิ่งไปทางห้องน้ำ
เอาล่ะสิ...ผมไปสะกิด...ปมอดีตอะไรของมันอีกวะเนี่ย :เฮ้อ:
“เขม...คนที่เรารัก...สัญญาว่าจะพาเราไปเที่ยวทะเล..แต่..แต่เขาผิดคำพูด..เขามีคนอื่น”
ผมพยายามคิดทบทวน จนมาถึงประโยคที่มันเคยพูดทั้งน้ำตานองหน้า
อืม....แฟนมันคงมีคนอื่น อาจจะคบซ้อน อาจจะมีกิ๊ก แต่ที่แน่ๆ คนๆนั้นต้องเป็นผู้หญิงแน่นอน
ที่ผ่านมาผมก็ไม่เคยชอบใคร ยิ่งผู้ชายด้วยกันนี่ไม่มีวี่แววเลยสักนิด
ไม่เคยมองไม่เคยสนใจเพศเดียวกัน เพราะมันไม่ได้มีนมตู้มๆอย่างที่ผมชอบ
แล้วเนื้อตัวก็หยาบไม่นุ่มเหมือนผู้หญิง
ผมไม่เคยต้องการใครมากเท่าไอ้วินมาก่อน
และต้องการได้ทั้งตัวและหัวใจของมันมาทั้งหมด
ทุกครั้งผมไม่เคยต้องอดทน ไม่เคยต้องรอ แต่กับคนๆนี้มันไม่ใช่
ถ้าเมื่อคืนมันไม่เมา ผมอาจจะรุกมัน แต่ผมจะไม่มีวันขืนใจมัน
ผมไม่อยากให้ครั้งแรกของมันกับผมเป็นเพียงความต้องการที่เกิดจาก...น้ำเมา
ครั้งแรกของมันจะกับใครผมไม่สนใจ
แต่นับจากนี้ไป ครั้งไหนๆของมันก็ต้องกับผมเท่านั้น
และครั้งต่อๆไปและตลอดไปของผมก็ต้องเป็นมันเช่นเดียวกัน o3
“ขอตัวเดี๋ยว”
ผมลากแขนไอ้วินออกจากกลุ่มเพื่อน
หลังจากกินมื้อเช้าตอนสายๆแล้ว พวกเราก็ไปรับไอ้ฉัตรที่โรงแรมแถวๆนั้น
ตระเวนเที่ยวทั้งไหว้พระ เที่ยวตลาดน้ำ สวนสนุก กินอาหารทะเล
จนกลับมาถึงบ้านพักอีกครั้งในตอนหัวค่ำ หลังจากปล่อยให้ทุกคนอาบน้ำพักผ่อนกันสักพัก
พวกเราก็เริ่มตั้งวงกันที่ชายหาด โต๊ะเก้าอี้ถูกขนออกมาจนหมด
อาหารไม่ต้องห่วงก็จ้างคนแถวนี้จัดการให้
เหล้ายาปลาปิ้ง อาหารหลัก อาหารว่าง กับแกล้มเหลือเฝือ
ผมหงุดหงิดมาทั้งวันที่ไอ้วินมันไม่พูดไม่มองหน้าผม
มันพยายามอยู่ห่างๆจากผม มันจงใจหลบเลี่ยง จากที่คิดว่ามันอายมันเขิน
แต่นี่มันมากเกินไปแล้ว กะอีแค่คำพูดหยอกล้อพล่อยๆของผม
มันต้องโมโหมากโกรธนานถึงขนาดนี้เลยเหรอ :katai1:
“เจ็บ...”
เมื่อผมลากมันมาทางชายหาดห่างจากบ้านพักพอสมควร
ผมหยุดยืนนิ่งแต่มือผมยังจับข้อมือข้างหนึ่งของมันเอาไว้
“พูดได้แล้วรึไงวะ”
ผมเริ่มจะอารมณ์เสียขึ้นมาอีกครั้ง
“ก็....ไม่ได้เป็นใบ้สักหน่อย”
ไอ้วินตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบโดยสายตามันจับจ้องอยู่ที่ท้องทะเลมืดมิด
ผมปล่อยมือจากมันแล้วกอดอก
“ถามอะไรก็เอาแต่เงียบ คุยด้วยก็ไม่คุย ทำยังกับคนไม่รู้จักกัน”
นี่ผมตัดพ้อมันเหรอวะ
"......."
“โกรธกูเรื่องนั้นเหรอ”
ไอ้วินหันมามองหน้าผมทันที
“ไม่ใช่สักหน่อย ลืมไปแล้วเหอะ”
“ยังไม่ได้บอกเลยว่าเรื่องอะไร...ร้อนตัว...หึหึ”
ผมหัวเราะขำมัน
"........"
“แสดงว่าโกรธจริงๆด้วย”
มันอ้าปากค้าง แล้วเบือนหน้าไปทางอื่น
"........."
“นี่...พูดอะไรบ้างสิ อย่าเอาแต่เงียบสิวะ”
ผมไม่รู้จะง้อมันยังไง ต้อง...ขอโทษเหรอวะ
“......”
มีเพียงเสียงลมพัดและคลื่นที่สาดซัด
“อืม...รู้ล่ะ...ว่ามึงไม่อยากเป็นเพื่อนกับกู...มึงรังเกียจกู”
“ปะ...เปล่านะ”
ไอ้วินหันมาตอบผมแทบจะทันที
ผมกลั้นหัวเราะจนท้องแข็ง :m20:
ทำไมไอ้วินมันถึงได้น่ารักอย่างนี้นะ พูดอะไรก็เชื่อไปหมด
มิหนำซ้ำภายในใจคิดอะไรอยู่ก็แสดงออกมาจนหมด นี่ล่ะ คนที่ผมรอคอย
“งั้น...กู...ไม่เป็นเพื่อนกับมึงแล้วดีกว่า”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและสีหน้าจริงจัง
“มะ...ไม่เอานะเขม...อย่าทำแบบนี้ อย่าพูดแบบนี้สิ”
เสียงมันสั่นพร่า เหมือนใกล้จะร้องไห้ออกมา
“วิน....”
ผมเรียกชื่อมัน เรียกชื่อมันอย่างอ่อนโยนที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้
“อะ...อะไร”
มันดูตื่นๆกลัวๆกับสิ่งที่จะได้ยิน มันคงกลัวผมจะเลิกคบกับมัน
“กู...กูไม่อยากเป็นเพื่อนแล้ว...เป็นแฟนได้ป่ะ” :impress2:
อ๊าก....กูอายปากตัวเองโว๊ย
“ห๋า...ว่า...ว่าอะไรนะ”
ไอ้วินมันทำหน้างง...สุดชีวิต :m28:
“กู..เอ๊ย...เขม...เป็นแฟนกะวินนะ...นะครับ”
พูดเองงงเองว่ะ
“นาย....นายเป็นเกย์เหรอ”
“แล้วมึงคิดว่ากูเป็นรึไงวะ”
จากประวัติของผมมันไม่มีตรงไหนที่จะเข้าใกล้คำๆนี้เลย
“ก็...ก็นายชอบมากอด...มาหอม...มา..เอ้อ...มาจูบเราอ่ะ”
ไอ้วินมันพูดตะกุกตะกัก :-[
“ถ้ากับคนอื่นกูไม่ทำหรอก...แต่เพราะเป็น...มึง”
ประโยคนี้มันตรงที่สุดสำหรับผม หวังว่าคงจะส่งถึงใจมันได้เช่นกัน
“ทำไม...นาย...ชอบทำ...ชอบพูดอะไรแบบนี้เรื่อยเลย
ฟังแล้ว...มันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้”
เหมือนมันพยายามจะหาคำพูดสื่อออกมาให้ตรงกับความรู้สึก
“แล้ว...รู้สึกยังไง”
ผมยิ้มให้มันแล้วรอคำตอบด้วยใจที่เต้นระทึก ตอนนี้แก้มมันคงแดงเรื่อ...น่ารักว่ะ
“วิน...มึงเขินกูเหรอ”
ผมขยับเข้าไปจนชิดแล้วก้มลงกระซิบที่ข้างแก้มของมัน
“จะ...จะบ้าเหรอ...เราจะเขินนายทำไม”
ท่าทางลุกลี้ลุกลนของมันผิดกับคำพูด :give2:
“วิน....”
ผมเรียกชื่อมันอีกครั้ง
อะ...อะไร”
มันกลายเป็นหวาดระแวงแทบจะทุกการกระทำและทุกคำพูดของผม
“เป็น...แฟนกันนะ”
มันตกใจเงยหน้ามามองผมอย่างรวดเร็ว ผมทำหน้าจริงจังไม่ได้ล้อเล่น
“นะ...นาย...พูดอะไรออกมา”
มันระล่ำระลักถาม
“เป็นแฟนกับ....เขม...นะครับ”
ผมกระซิบที่ข้างแก้มมันอีกครั้ง
โดยจงใจให้ริมฝีปากของผมสัมผัสแก้มร้อนๆของมัน
“นะ...”
ผมคว้ามือทั้งสองข้างของมันขึ้นมากุมเป็นการเร่งรัด
“ล้อ...ล้อกันเล่น..ใข่มั๊ย”
มันฝืนยิ้มเจื่อนๆส่งมา
“กู...ไม่ได้ล้อเล่น”
“.....”
“ว่าไง”
“เรา...เราไม่รู้”
ไอ้วินก้มงุด ปลายเท้าของมันย่ำทรายไปมา
“ถ้าไม่รู้...ก็ถือว่า...ตกลง” :hao6:
ลมหายใจร้อนๆของผมเป่ารดแก้มมันเมื่อผมก้มลงกระซิบอีกครั้ง
“อ๊ะ...”
ไอ้วินเงยหน้าขึ้นมา...ทำให้แก้มของมันชนกับจมูกผม
“ขอ...ขอคิดดูก่อน...”
มันไม่ได้ตอบรับ แต่มันก็ไม่ได้ปฎิเสธ
“ได้...งั้นกูจะรอ....แต่อย่านาน...นะครับ”
แค่นี้ผมก็ดีใจมากแล้วครับ
ผมรู้..ถ้ามันไม่มีใจให้ผมสักนิดมันก็ต้องปฎิเสธผมทันที
:m11: :m11:
“คิดอะไรอยู่”
ผมกัมลงกระซิบข้างหูไอ้วินที่กำลังนั่งเหม่อใจลอย
“เย้ย...ทะ...ทำไร”
มันร้องตกใจเมื่อผมใช้จมูกคลอเคลียข้างแก้ม
“คิดออกรึยัง”
ผมขยับตัวถอยออกมานั่งลงที่เตียงของมัน
มันหมุนเก้าอี้ที่นั่งอยู่หันมามองหน้าผม
“ยะ...ยัง...ยังคิดไม่ออกหรอก” :mew2:
“เฮ้อ....”
ผมแกล้งถอนหายใจให้มันคิดว่าผมเบื่อหน่าย
มันก็คงคิดหนักเพราะตั้งแต่กลับมาจากหัวหิน
ผมก็ทวงคำตอบมันทุกวันมาตลอดหนึ่งอาทิตย์
“ถามอะไรหน่อย...ได้มั๊ย”
มันถามพร้อมทั้งทำหน้าคิดหนัก
“ว่า...”
“ที่ขอเป็นแฟน..นาย...คิด...ยังไงเหรอ”
หน้ามันแดงก่ำ
“ก็...อยากเป็นแฟน อยากเป็นเจ้าของ อยากให้ชอบ อยากให้รัก...กู...คนเดียว”
“นาย..ชอบ...”
“ใช่...ทั้งชอบ...ทั้งรัก....มากด้วย”
ผมดึงตัวมันมานั่งข้างๆกันที่เตียง
แล้วใช้สองมือของผมประคองใบหน้าหวานแดงก่ำของมันให้เงยขึ้น
“วิน....เป็นแฟนเขมได้มั๊ย”
“เขม.....”
มันวางมือบางลงทาบทับมือผมอีกที
แวววูบไหวในดวงตาของมันยังคงมีหลงเหลือให้เห็น
“เขมจะไม่สัญญา จะไม่สาบาน"
"แต่เขม...จะทำ...ทำทุกอย่างเพื่อวิน...ตลอดไป”
:impress2: :impress2:
วันนี้....ไอ้หน่อย....เบิ้ล
พรุ่งนี้....ไอ้หน่อย....เบี้ยว
เจอกันวันอาทิตย์ครับผม
:bye2: :bye2:
-
:katai2-1: อยากจุดพลุฉลองล่วงหน้าแล้วอ่าวินเอ๋ยย
ขอบคุณสำหรับสามตอนรวดจ้า o13
-
เป็นแฟนกันแล้ว.. :hao6:
-
:pig4: :pig4:
-
อ๊ายยยยยยย เขินจุง :-[
-
:mew1: :mew1:
-
อ่านแล้วเขินตาม >////////<
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เมื่อวานข้าเจ้ามา
วันนี้ข้าเจ้าก็มา
พรุ่งนี้ข้าเจ้าก็จะมา
โปรดมาลงเพื่อข้าเจ้าเถิด :call:
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่ยี่สิบห้า
ผมไม่น่ายอมรับคำขอเป็น “แฟน” ของเขมเลยครับ
เพราะการเป็นแฟนในความหมายของเขม มันทำให้ผม...อับอาย ขายหน้า :katai1:
แต่ละวันพวกผมยังทำตัวตามปกติเหมือนเดิม
มาเรียนด้วยกันในตอนเช้า เดินผ่านกันในมหาวิทยาลัยก็พูดคุยทักทาย
ตอนเย็นก็ไปกินข้าว และกลับห้องด้วยกัน
ตอนนี้สายตาคนในมหาวิทยาลัยที่มองมาก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด
มันก็น่าจะลงตัวดี มีความสุขกันแล้วใช่ไหมครับ
แต่....
“ป้าครับ ผมขอผัดกระเพราหมูสับ ส่วนของแฟนผมขอเป็นข้าวผัดกุ้ง...พิเศษกุ้งนะป้า”
“ตั้งใจเรียนนะครับแฟน พักกลางวันเขมจะมารอรับไปกินข้าวที่ใต้ตึกนะครับ”
“ไอ้ปาล์ม มึงดูแลแฟนกูด้วยนะมึง อย่าให้ใครมาเกาะแกะ”
“เย็นนี้แฟนอยากกินอะไรครับ รึว่าซื้อไปกินที่ห้องดี เอ...รึว่าอยากไปกินที่ห้าง...ว่าไงครับแฟน”
“พวกมึงเดินนำหน้าไปก่อนเลยไป กูจะเดินควงคู่กับแฟนกู อย่ามาเกะกะ”
มันจะมากไปแล้วนะ ผมชื่อวิน ไม่ได้ชื่อ “แฟน” สักหน่อย
แล้วจะประกาศให้คนเขารู้ไปทั่วทำไมนะ เขมไม่อายแต่ผมอาย :mew5:
“ไอ้เขม...มึงมันเว่อร์....เห่อแฟนเกิ๊น ฮะ ฮะ”
รุจน์หัวเราะเยาะเขม แต่ส่งสายตาล้อเลียนมาให้ผม
“แฟน..แฟน...แฟน...ร้องเรียกหาแต่แฟนทั้งวันเลยมึง”
โอมทำหน้าเบื่อหน่าย แต่มุมปากที่ยกแสยะยิ้มทำให้ผมรู้ดีว่ามันล้อ
“พวกมึงทำใจเหอะ ไอ้เขมมันไม่เคยมีแฟนกะใครเขา...อ่อนว่ะ...ฮะฮะ”
โซลเหมือนจะปรารถนาดีแต่ก็คล้ายจะดูถูก
“คนเจ้าชู้ที่ว่าเชี่ยว พอจะเอาจริงนี่มันไปไม่เป็นเลยเหรอวะ”
ฉัตรพูดขึ้นมาลอยๆ
“พวกมึงมันขี้อิจฉา อยากมีแฟนกันมั่งล่ะสิ ซอรี่...เรื่องแบบนี้มันขึ้นกับหน้าตาและคารมโว๊ย”
เขมมันไม่ยักกะอาย กลับยิ้มหน้าบานเป็นจานแดง :m4:
เขมในเวลานี้เหมือนคนทำตัวไม่ถูก ดูเกินๆล้นๆผิดกับนิสัยเดิมที่ดูเป็นคนหยิ่ง
มาถึงตอนนี้เขมตื่นเต้นราวกับเด็กเล็กๆที่ได้ของเล่นใหม่ อยากโชว์ อยากอวดเพื่อน
แต่ผมเป็นคนนะ ผมไม่ชอบใจเลย ผมอดทนอดกลั้นกับความโมโหที่คุกรุ่นมาทั้งวัน
จนเมื่อกลับมาถึงห้องหลังจากกินข้าวเย็นกับเพื่อนๆแล้วแยกย้ายกัน
ผมทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาหน้าทีวีอย่างแรง มันอ่อนล้าทั้งกายและใจ ทำไมมันเหนื่อยแบบนี้นะ :เฮ้อ:
ไม่ใช่ผมไม่ดีใจที่ได้เป็นแฟนกับเขมหรอกนะ เพราะเขมเอง...ก็เป็นคนที่ผมชอบมากเหมือนกัน
ทั้งรูปร่างหน้าตาที่หล่อถูกใจผม นิสัยที่ก็ดูเปิดเผย และผมคิดว่าเขมเป็นคนดีทีเดียวล่ะ
เพียงแต่การแสดงออกที่คนภายนอกมองเห็น ออกไปในทางหล่อ หยิ่ง ไม่จริงจัง
หัวใจของผมที่เต้นแรงยามได้ใกล้ชิดกันเป็นตัวชี้วัดได้ว่าผมมีใจให้เขม
อยากสัมผัส อยากกอด อยากจูบ จูบที่มีผีเสื้อบินวนในช่องท้อง จูบที่ทำให้มีพลุไฟกระจายเต็มหัว
แต่การที่เขมทำอะไรๆเว่อร์ๆแบบวันนี้มันทำให้ผมทำตัวไม่ถูก
ผมรู้ว่าเขมดีใจที่เราเป็นแฟนกัน ถึงแม้ว่าผมจะเป็นแฟนกับเขมแบบงงๆก็ตาม
เขมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผม ทั้งๆที่โซฟาตัวยาวพอให้นั่งได้อย่างสบายมีที่เหลือเฟือ
แต่เขมก็ยังเข้ามาเบียดชิดจนขาของเราแนบชิดกัน
ไม่แค่นั้น เขมยังยกแขนข้างที่อยู่ใกล้ตัวผมขึ้นโอบไหล่ผม
นิ้วเรียวยาวของเขมไล้วนที่หัวไหล่ผ่านเสื้อนักศึกษาผม วนไปมาอย่างอ่อนโยน
“เขม..ไม่กลัวคนอื่นรู้เหรอ...ว่าเป็น..เอ้อ..แฟน...กับเรา”
ผมอยากถาม ตัวผมเองไม่เดือดร้อนอะไร
ผมเคยมีแฟนเป็นผู้ชายผมรู้ดีว่าจะต้องทนต้องเจออะไรบ้างในสังคม แต่เขมนี่สิ
“รู้กันเยอะๆสิดี จะได้ไม่มีใครมายุ่งกับแฟนเขม เห็นนะไอ้พวกคณะนิเทศน์มันมองแฟนเขมตาเป็นมัน
ไหนจะพวกคณะอื่น ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง พวกผู้หญิงอีก โคตรน่ารำคาญ..ชิบ”
เขมทำหน้างอ เขมยังพูดจาไม่เพราะเหมือนเดิม แต่สรรพนามแทนตัวก็พยายามไม่ใช้มึง-กู
ถึงจะมีหลุดมาบ้างก็เถอะ น้ำเสียงของเขมที่พูดกับผมก็ฟังดูอ่อนโยนลงมากแล้ว
“แต่..แต่คนจะมองว่า...เขมเป็น...เกย์..นะ”
ผมบิดมือตัวเองที่อยู่บนตักอย่างอึดอัดใจ ถ้าเขมจะกลับตัวเปลี่ยนใจไปจากผมตอนนี้ก็ยังทัน
ถึงผมจะอยากเป็นแฟนกับเขม แต่ผมก็ไม่อยากเป็นตัวต้นเหตุให้เขมกลายเป็นเกย์
ผมรู้สึกผิดเหมือนกันที่ทำให้ผู้ชายปกติคนหนึ่งเบี่ยงเบน :mew2:
“วิน...ฟังเขมนะ เขมไม่แคร์ว่าใครจะคิดจะพูดอะไรยังไง เขมแคร์แค่วิน”
เขมเชยคางผมขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าของเราอยู่ในระดับเดียวกัน
“เอ้อ...”
ตาคมหวานเชื่อมของเขมจ้องลึกเข้ามาในตาของผม :hao6:
“แค่..วิน...คนเดียว”
เสียงเขมย้ำชัดเจน ไม่มีลังเล
“แล้ว...เขมไม่กลัวคนอื่น...เอ้อ...เพื่อนๆของเขมจะรังเกียจเหรอ”
ถึงจะไม่แคร์คนอื่นแล้วกับเพื่อนในกลุ่มล่ะ
เขมส่ายหน้าและโน้มหน้าเข้ามาใกล้หน้าผม แล้วริมฝีปากของเราทั้งคู่ก็สัมผัสกัน
ริมฝีปากหนาทว่านุ่มของเขมขยับเป็นจังหวะเร่งเร้า ก่อนที่จะค่อยๆแทรกลิ้นอุ่นเข้ามาภายใน
ลิ้นหนาร้อนรุกล้ำเข้ามาสำรวจทั่วโพรงปากแล้วตวัดเกาะเกี่ยวหยอกล้อกับลิ้นของผม
ผมหลับตาลงรับสัมผัสแสนอ่อนโยนที่เขมปรนเปรอให้
จนเผลอส่งเสียงครางออกมาจากลำคออย่างกลั้นไว้ไม่ได้
“อื้ม....”
เราจูบกันอยู่นาน จนผมเมื่อยทั้งปากและลิ้น
“อื้อ...พะ....พอแล้ว”
ผมผลักอกเขมออกไปอย่างยากเย็น
“จุ๊บ...”
เขมไม่วายทิ้งท้ายด้วยจุมพิตเบาๆลงบนปากผมอีกครั้งจึงยอมผละออก
“ไม่อยากพอเลยอ่ะ”
นานๆเขมจะอ้อนน่ารักเหมือนเด็ก อ้อนทั้งน้ำเสียงและหน้าตา
ใจผมเต้นรัวแรงมาก มากอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นในตอนได้ใกล้ชิดกับหมอก
น่าแปลกที่ผมรู้สึกดีกับสัมผัสของเขมมากกว่าหมอกที่คบกันมานานถึงสี่ปี :m28:
“พะ...พอแล้ว...จะบ้าเหรอ”
ผมร้อนหน้า แถมยังรู้สึกว่าปากเห่อช้ำจากจูบอ่อนหวานที่ยาวนาน
“ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ”
เขมขยับตัวเข้ามาเบียดจนตอนนี้ตัวผมแทบจะเกยอยู่บนตักเขม
“ก็...ทำบ้าอะไร...เรียกแต่...ฟะ...แฟน ทั้งวันเลย ฮึ่ย”
ผมพูดตะกุกตะกักไม่กล้ามองหน้าคนข้างๆ
“อ้าว...รึจะให้เรียก...เมีย...อืม...ก็ดีนะ”
เขมทำหน้าหื่น :z1:
“หยุดเลยนะ ไปให้พ้นเลย”
ผมชี้หน้าเขม มือผมสั่น ใจผมสั่น ไอ้บ้าพูดออกมาได้หน้าตาเฉย
“นะ..นะ...เป็นแฟนกันมาตั้งหลายวันแล้ว ยังไม่พัฒนาเลยอ่ะ”
หน้าคมกรุ้มกริ่มขึ้นมาทันตา
“จะบ้าเหรอ แค่เป็นแฟนนี่ก็เร็วมากแล้วนะ รู้จักกันแค่สองสามอาทิตย์เอง”
ผมใจง่าย หรือเขม..มันหน้าด้านกันนะ
“งั้นเดือนหนึ่งปุ๊บ...เลื่อนสถานะเลยนะ”
สีหน้าลิงโลดมาพร้อมกับอ้อมกอดอบอุ่น
กลิ่นหอมแมนๆที่เป็นกลิ่นเฉพาะตัว กลิ่นที่แสดงถึงความเป็นชาย
กลิ่นที่ผมอดใจที่จะสูดดมเข้าไปไม่ได้ เขมใช้น้ำหอมบ้างบางครั้ง
แต่ผมชอบกลิ่นเนื้อตัวของเขมมากกว่า :o8:
“อื้อ...ออกไปนะ”
มือไม้ของเขมมันยุ่มย่าม นี่ผมคิดถูกรึคิดผิดกันแน่
“ขี้เหนียวว่ะ”
เขมมันทำหน้างอเมื่อผมยันหน้าอกมันเอาไว้ได้
“นี่...เป็นแฟนกันก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำอะไรก็ได้นะ”
ผมจูบกับหมอกมาตลอดระยะเวลาที่คบกันสี่ปี กับเขมที่คบกันมาไม่กี่วัน
จำนวนครั้งที่จูบกับเขมอาจจะน้อยกว่าแต่ก็ไม่ได้น้อยกว่ามากนัก
เพราะผมไม่ค่อยยอมให้หมอกจูบพร่ำเพรื่อ
แต่ความหวั่นไหวนี่สิ จูบของเขมทำให้ผมเคลิ้มและคล้อยตามได้ง่ายๆ
น่าแปลก...จูบของหมอกทำไมไม่หวานไม่ดึงดูดแบบนี้ เขมจูบผมทีไรผมห้ามใจแทบไม่ไหว
ขืนเป็นแบบนี้อีกไม่นานผมต้องได้เสียเอกราชให้เขมแน่ๆ :serius2:
“อืม....โทษที กูห้ามใจตัวเองไม่ได้เลยว่ะ โธ่เว๊ย”
เขมทึ้งผมตัวเองแล้วซบหน้าลงกับฝ่ามือ :ling2:
“เขม...ให้มันเป็นไปช้าๆเถอะนะ อย่าให้อารมณ์ชั่ววูบ....”
ผมแตะไหล่ข้างหนึ่งของเขมเบาๆ
ผมยังไม่ทันพูดจบเขมก็จับมือผมไว้แลัวทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น
“วิน...กูขอโทษนะ กูแค่ไม่เคยมีแฟน กูทำตัวไม่ถูก แต่กูจะไม่ฝืนใจมึง”
เขมเงยหน้าเศร้าๆขึ้นมา เขมคงลืมตัวถึงได้พูดกู-มึง แต่ผมไม่สนใจหรอกครับ
ผมอยากให้เขมเป็นตัวของตัวเอง ไม่ต้องมาเปลี่ยนตัวเองเพื่อผม ยกเว้นเรื่องความเจ้าชู้
“ไม่เป็นไรหรอกเขม วินไม่โกรธหรอกแค่ตกใจ”
ผมใช้มือข้างที่ว่างลูบแก้มเขมเบาๆ
“วิน...วินอยากให้เขมทำอะไร เป็นแบบไหน...วินบอกเขมมาสิ เขมจะทำทุกอย่าง”
เขมทำหน้าเป็นกังวล คิ้วเข้มขมวดมุ่น
“เขม...เป็นแบบที่เขมเป็นนี่ล่ะ ไม่ต้องเปลี่ยนอะไร...เว้นเสียแต่....”
ผมเลื่อนมือจากแก้ม มาใช้ปลายนิ้วลูบเบาๆตรงหว่างคิ้วของเขมให้คลายออก
“อะไร...บอกมาเลย...วินแค่บอกมา..แล้ว...เขมจะทำทุกอย่างที่วินต้องการ”
ผมรู้ว่าเขมไม่ได้จะเอาใจผมเพียงอย่างเดียว แต่เขมจริงใจ
“ก็...ขอแค่เขมอย่ามีคนอื่น ถ้าจะเลิกก็บอกกันมาตรงๆ อย่าปิดบัง”
ผมเข็ดแล้วกับการหักหลัง
“เขมสัญญา เขมจะรักวินเพียงคนเดียว ไม่มีใครอื่นทั้งต่อหน้าและลับหลัง
เขมจะไม่มีวันหักหลัง ไม่มีวันทรยศความรักของเรา”
เขมดูจริงจังที่สุดในสายตาของผม
ผมไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร แต่ผมเลือกที่จะเชื่อใจเขม
:n1: :n1:
“ห้ามเรียกว่า...แฟนต่อหน้าคนอื่น ไม่สิต่อหน้าทุกคนรวมทั้งเพื่อนๆด้วย”
“ห้ามกอด ห้ามหอม ห้ามทำรุ่มร่ามในที่สาธารณะ”
“ห้ามลวนลามเวลาอยู่ลำพังด้วยกันสองคน”
หน้าหล่อๆงอง้ำลงเรื่อยๆตามจำนวนข้อห้ามที่เพิ่มขึ้น
“วะ...แล้วแบบนี้จะเรียกว่าเป็นแฟนตรงไหน ไม่ต่างจากเดิมเลยนี่หว่า”
เสียงบ่นเบาๆลอยมาให้ได้ยิน
“ก็...ก็กันไว้ก่อนอ่ะ...เขมมือไวจะตาย”
ผมรู้ว่าสิ่งที่ห้ามมันเป็นไปได้ยาก
“งั้น..เวลาอยู่ข้างนอก เขมจะไม่กอดไม่หอม แต่อยู่ในห้องอย่าห้ามได้มั๊ย”
ยังไม่ทันจะทำข้อตกลงเขมก็รวบตัวผมลงนั่งบนตัก แล้วกอดเอวผมไว้แน่น
“จะบ้าเหรอ ดูสิไม่ทันไรก็เอาเปรียบแล้วอ่ะ”
ผมเผลอยกแขนขึ้นคล้องคอเขม ทำให้เขมยิ้มกว้างอย่างดีใจ
“นะ...นะ....รับรองไม่มากกว่านี้”
มือหนาสองข้างตรงเอวผมลูบไล้เบาๆอย่างเอาใจ
“เฮ้อ...”
ท่าทางผมจะเปลืองน้ำลายไปเปล่าๆ
“นะครับ...คนเป็นแฟนกันกอดจูบกันก็เป็นเรื่องปกตินี่นา...ฟอด”
ไม่พูดเปล่าเขมยื่นหน้ามาหอมแก้มผม
“ชื่นจาย...โอ๊ย”
ผมหยิกจมูกเขมไม่เบานัก
“ใจร้าย....”
เขมทำหน้าเศร้า แล้วซบหน้าลงบนไหล่ผม
“อ๊ะ....”
หน้าเศร้าๆเมื่อกี้ที่ซบบนไหล่ มันไถลลงไปที่ซอกคอผม
“ยะ...อย่า...นะ”
ผมขนลุกไปทั้งตัว นี่เขมสามารถทำให้ผมเกิดอารมณ์คล้อยตามได้ง่ายๆเลยเหรอเนี่ย
แล้วแบบนี้ผมจะรอดเหรอครับ :ling3:
ขอโทษอย่างแรงครับผม ยุ่งๆนิดหน่อยครับ
ตอนต่อไปจะพยายามมาลงให้เร็วครับผม
:3123: :3123:
-
:กอด1: เย้ มาแล้ว
เขมเอ๊ยอีกนิดเดียว หมั่นไส้ปนเอ็นดูเขมอะ ตอนนี้
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
เขมนี่
ผมนี่อึ้งไปเลย :hao7:
-
เขมมือไวขนาดนี้ ไม่นานหรอกวิน เสร็จแน่ :z1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
เขมรุกหนัก เหอะๆ ไม่นานเกินรอเขมเอ้ย
:mew4:
-
เสือสิ้นลาย ขี้เห๊อขี้เห่อ 55 :hao7:
-
:-[ขออย่าให้มี มาม่า เลย
-
อีกนิดเดียว
-
รอ....
-
ใกล้แล้วๆๆๆๆๆๆ
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
คนไม่เคยมีนี่มันขี้เห่อจริงๆ น่ารักมุ้งมิ้ง :-[
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่ยี่สิบหก
“วิน....เขมว่าเรามาจัดห้องใหม่กันเถอะนะ มันดูแคบๆ อึดอัดเนอะ”
ผมไม่คิดว่าการจัดห้องใหม่ในครั้งนี้ มันจะทำให้....
“นอนได้แล้วครับ ดึกมากแล้วน้า เดี๋ยวก็ตื่นสายไปเรียนไม่ทันกันพอดี”
คนที่เรียกผมตบมือลงบนที่นอนข้างตัวดังปุๆ สีหน้ายิ้มย่องอย่างเป็นต่อ
ทำไมผมจะไม่ง่วง ไม่อยากนอนล่ะ มันจวนจะเที่ยงคืนแล้วด้วย
แต่ตอนนี้เตียงของผมกับของเขมมันมาอยู่ชิดติดกันจากการจัดห้องใหม่ของเขมน่ะสิครับ
“ขยับไปหน่อยดิ...เขมจะตกเตียงแล้ว”
เสียงสั่งการของคุณชายเขมในความมืดจากการที่เพิ่งปิดไฟยังไม่ทันจะถึงนาที
“อ่ะ...ขยับแล้ว”
ผมขยับตัวจนแขนของผมข้างหนึ่งสัมผัสกับผนังห้อง
“โอ๊ย...ไม่มีที่จะพลิกตัวขยับตัวบ้างเลย...ตุ๊บ”
หมอนข้างของเขมถูกเขมโยนลงไปที่พื้นห้อง
“ฮัดชิ้ว...โหย...ไอ้ตุ๊กตาบ้านี่มันทำให้จามอ่ะ...ตุ๊บ”
หมีพูห์ในอ้อมแขนของผมก็ระเห็จตามหมอนข้างไปที่พื้นอีกตัว
“ผ้าห่มอะไรวะเนี่ย...แม่ง....จะบางเกินไปแล้วนะ...ตุ๊บ”
ผมชำเลืองมองคนข้างตัวที่โยนผ้าห่มของตัวเองออกไปจากเตียง
การที่ผ้าห่มบางกับไม่มีผ้าห่มใช้อันไหนมันดีกว่ากันนะ
แล้วผ้าห่มของเขมออกจะนุ่มหนาราคาแพง นอนห่มอยู่ทุกคืน
ทำไมต้องมาเจาะจงจะบางเอาคืนนี้เวลานี้ด้วย :katai1:
ตอนนี้บนเตียงที่เอามาชิดกัน นอกจากหมอนหนุนหัวคนละใบแล้ว
เราสองคนมีแค่ผ้าห่มที่ผมห่มอยู่เพียงผืนเดียว แต่ถึงจะมีอุปกรณ์เพียงแค่นี้
แล้วทำไมพื้นที่ในเตียงของผมมันดูมีเนื้อที่จำกัดเหลือเกิน
นอนแล้วขยับตัวกระดิกตัวไปทางไหนไม่ได้เลย ซ้ายก็ผนัง ขวาก็...เขม
“หนาวจริงจริ๊ง...แอร์จะหนาวไปไหนเนี่ย”
ผมนอนตะแคงหันหลังทันทีที่ได้ยินเสียงบ่น
“เฮ้อ...พรุ่งนี้..เขมต้องเป็นหวัดแน่เลย หนาวชะมัด”
ผมใช้สองมืออุดหู แต่ก็ไม่มีประโยชน์สักนิด :ling3:
“หนาว...หนาวจังเลย”
ผมรู้สึกได้ถึงการขยับเขยื้อนของผ้าห่มด้านหลัง พร้อมกับสัมผัสที่มากระทบแผ่นหลัง
“ขอห่มผ้าด้วยคน...นะครับ”
ไม่ทันจะเอ่ยปากอนุญาต ภายใต้ผ้าห่มผืนนุ่มของผมก็มีคนมาอาศัยอีกหนึ่ง
ดีที่แม่ผมซื้อผ้าห่มแบบเตียงคู่มาให้เพราะผมมักนอนดิ้นจนผ้าห่มหลุดออกจากตัว
“โอ๊ย....ซี๊ด....”
เสียงร้องและเสียงสูดปากมาจากคนที่บังเอิญใช้แขนพาดมาตรงเอวของผม
แล้วก็โดนผมใช้เล็บที่เริ่มยาวจิกไปที่แขน แล้วบิดเนื้อตรงแขนจนเกือบเป็นวงกลม
“สมน้ำหน้า...อ๊ะ”
คนข้างหลังเอนตัวออกห่างเล็กน้อย
ผมจึงหันไปแต่แล้วจมูกกับปากของผมก็สัมผัสกับแก้มของเขม
“แหมๆ...แฟนอยากหอมก็ไม่บอก...อ่ะๆ”
เขมทำหน้าทะเล้น ยื่นแก้มที่ป่องพองลมมาให้ :hao6:
“นี่แน่ะ”
“โอ๊ย”
ผมจิ้มแรงๆไปที่แก้มข้างนั้นอย่างหมั่นไส้เกินทน
“ใจร้าย....คนสวยใจร้าย”
เขมลูบแก้มตัวเอง คงจะเจ็บไม่น้อยเพราะผมจิ้มไปเต็มแรง
“จะ...เจ็บมากรึเปล่า”
เสียงผมมันสั่น แต่น้อยกว่าสิ่งที่อยู่ภายในอก
ตอนนี้เราสองคนนอนเบียดกันอยู่บนเตียงผม โดยที่เตียงของเขมมีเพียงหมอนใบเดียว
แม้แต่หมอนที่ผมหนุนอยู่ก็ยังโดนแย่งไปเกือบครึ่ง
“สนใจด้วยเหรอ”
ปากหนายู่ขึ้น ตาคมหวานตัดพ้อ :m19:
“ก็...ก็เขม...อ่ะ”
ผมดันหน้าอกเขมเอาไว้เมื่อแขนข้างเดิมที่โดนผมหยิกมันกลับมาพาดตรงบั้นเอวของผมอีกครั้ง
กลิ่นแมนๆของเขมทำผมใจสั่น ปากคอแห้ง อาการแบบนี้มันคืออะไร :m28:
ทำไมพักหลังผมถึงได้มีอาการแบบนี้บ่อยๆตอนที่เขมเข้ามาใกล้ชิด
“เขม...เขมทำไมครับ”
ลมหายใจร้อนๆเป่ารดแก้มจนผมขนลุกชัน
“อื้อ...จะนอนได้ยังอ่ะ...ง่วงแล้ว”
ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นดันใบหน้าหล่อที่ยื่นเข้ามาใกล้
จนผมเห็นหน้าเขมไม่ชัดเพราะมันใกล้เกินกว่าระยะโฟกัสของสายตา
“ครับๆ....นอนกันดีกว่าเนอะ”
เสียงดี๊ด๊าของคนที่รวบตัวผมเข้าไปกอดทำให้ผมแอบยิ้มออกมาไม่ได้
“นะ...แน่นไปแล้ว”
อ้อมกอดหลวมๆเริ่มกระชับขึ้นทีละน้อย
ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมพลิกตัวหันหลังให้เพื่อซ่อนสีหน้าเอาไว้ไม่ให้เขมได้ใจ
แต่ลมหายใจอุ่นๆกลิ่นหอมรสมิ้นท์จากยาสีฟันกระทบต้นคอ
ศีรษะของคนสองคนที่ใช้หมอนหนุนร่วมกันทำให้ผมอึดอัดเล็กน้อย
แต่ที่มาก...คือ....
แผ่นอกตลอดจนลำตัวด้านหน้าของเขมมันแนบชิดกับแผ่นหลังและบั้นท้ายของผม
แม้แต่ฝ่าเท้าของผมก็ยังไม่วายสัมผัสกับหลังเท้าของคนข้างหลัง
“ชู้วส์....นอนสักทีสิครับ...เขมง่วงแล้วนะ”
เสียงพูดเอ็ดแต่อ่อนโยน ริมฝีปากร้อนผ่าวแตะที่ใบหูผมตอนขยับพูด
เหมือนกระแสไฟฟ้าอ่อนๆแล่นพล่านไปทั่วตัวของผม o22
“อื้อ..ถะ...ถอยออกไปหน่อยสิ...”
ผมยิ่งบอกยิ่งร้องขอ เขมกลับยิ่งเบียดเข้ามาจนชิด
“ยะ...อย่าดิ้น...นะครับ...เดี๋ยวจะไม่ได้นอน....”
ผมสัมผัสกับสิ่งนูนตรงกลางตัวของคนข้างหลัง และเสียงห้ามที่เริ่มสั่นพร่า :z1:
“อี้อ...หละ...หลับแล้ว”
ผมพยายามแอ่นร่างกายช่วงล่างไปด้านหน้าเพื่อลดความเบียดชิดจากด้านหลัง
แต่ยิ่งหนีก็ยิ่งตามจนผมอ่อนใจ
ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ผมก็ถอนหายใจออกมายาวๆแล้วข่มตาให้หลับอย่างยากเย็น
ลมหายใจร้อนๆกระชั้นถี่อย่างอดกลั้นของเขมทำให้ผมต้องทำตัวนิ่งๆ
ผมนอนหลับตาอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆฟังเสียงลมหายใจเข้าออกของคนข้างๆ
จากแผ่นอกหนาที่แนบชิดหลัง ทำให้ผมรับรู้ได้ว่า
เสียงสะท้อนของสิ่งที่อยู่ภายในอกของเราสองคน
ดังระรัวไม่ยิ่งหย่อนน้อยหน้ากันเลยสักนิด
:a12: :a12:
“มอร์นิ่งครับ...ฟอด”
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยสัมผัสเย็นๆที่แก้มข้างหนึ่ง
“มะ...มอร์นิ่ง”
ผมอยากจะตบปากตัวเองที่เผลอบ้าจี้พูดตาม
“ที่รักไปอาบน้ำสิ...อาหารเช้าพร้อมแล้วนะครับ”
เขมที่ใส่ชุดนักศึกษาเรียบร้อยแล้วยืนยิ้มอยู่ข้างเตียง
พร้อมกับยื่นผ้าเช็ดตัวของผมที่อยู่ในมือมาให้
“อื้อ...”
ผมพยักหน้ารับแล้วรีบลุกขึ้นรับผ้าเช็ดตัวจากมือของเขม
“เร็วๆนะครับที่รัก...หึหึ”
เสียงหัวเราะในลำคออย่างพอใจของเขมทำให้ผมต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป
ผมรีบจัดการตัวเองในห้องน้ำด้วยความเร็วที่มากกว่าปกติ
“ทะ...ที่รัก”
ห๋า....เมื่อกี้เขมเรียกผมว่า....ที่รัก
โอย...จะบ้าตาย นั่นมันหนักกว่าคำว่า “แฟน” อีกนะเนี่ย :mew5:
“อร่อยมั๊ยครับ...ที่รัก”
กลิ่นหอมกรุ่นของโจ๊กร้อนๆ กับนมอุ่นๆตรงหน้าทำให้ผมหิวขึ้นมาทันที
“อื้ม...อร่อยมากเลยอ่ะ เขมไปซื้อมาเหรอ”
ผมจ้วงโจ๊กในชามอย่างเอร็ดอร่อย รสชาติใช้ได้เลย ทั้งหมูสับ ตับ และไข่
“ครับ...ที่รักชอบใช่มั๊ย เดี๋ยวพรุ่งนี้เขมพาไปกินที่ร้านเลย มีอย่างอื่นอีกนะ”
เขมนั่งยิ้มกริ่มตาหวานเยิ้ม
โจ๊กในชามของเขมยังพร่องไปไม่ถึงครึ่ง ในขณะที่ชามของผมเหลือติดก้นชาม
“อยู่ไกลมั๊ยอ่ะ...อร่อยจัง”
ผมเรอออกมาเบาๆ
ปกติเช้าๆผมกินแค่นมหนึ่งกล่อง ขนมอีกสักชิ้น ไม่ค่อยกินเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้
“ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก ถ้าวันไหนที่รักตื่นเช้าเขมจะพาไปนะครับ”
เขมยิ้มทั้งปากทั้งตา ทำเอาผมใจสั่นต้องเสยกแก้วนมอุ่นๆขึ้นมาดื่ม
“อื่อ...อยากไป..”
ผมพยักหน้าน้อยๆ
หน้าผมร้อนซู่เมื่อเขมเอื้อมมือมาตรงหน้าแล้วใช้นิ้วเกลี่ยเช็ดมุมปากของผมเบาๆ
“อ๊ะ”
ผมผงะเกือบหงายหลังถ้าเก้าอี้ไม่มีพนักพิง
ก็เขมอ่ะสิครับ เช็ดที่มุมปากแล้วดันใช้นิ้วมาไล้ที่ริมฝีปากผมไปมา
และ...และจบลงด้วยการ...แหย่นิ้วนิ้วนั้นเข้ามาในปากของผม o2
“ทะ...ทำอะไร”
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือผมสั่นไปหมด
ไอ้บ้าเขม มันทำให้ร่างกายและหัวใจของผมทำงานหนักอยู่ตลอดเวลาเลยนะ
“โทษทีครับ....มันลื่น....ที่รักไม่โกรธเขมนะครับ”
น้ำเสียงกับหน้าตาของมันไม่ได้สลดสักนิด
แต่...เอ๊ะ...อะไรนะ...นี่เขม เรียกผมว่าที่รักตลอดเลยอ่ะ...อ๊ากกกก :serius2:
“อย่ามาเรียก...ที่...ที่รักนะ...ไอ้บร้า”
ผมยืนเกาะโต๊ะแน่น ในขณะที่ตัวต้นเหตุเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“เฮ้อ...แฟนก็ห้ามเรียก...ที่รัก...ก็ไม่ให้เรียก...เอ....งั้นเรียกอะไรดีน้า...ยาหยีม๊ะ น่ารักดีด้วย”
นี่ไม่เข้าใจที่ผมห้ามเลยรึไงนะ หน้าด้านจริงไรจริง...ไอ้บร้า
“จะบ้าเหรอ...ฮึ่ย...”
ผมสะบัดหน้า มันจะว่าผมแต๋วแตกก็เหอะ
“ก็...ก็เขมไม่อยากเรียกชื่อที่รัก....เหมือนคนอื่นๆนี่นา มันไม่ได้พิเศษตรงไหนเลยอ่ะ”
สายตาอ้อนๆทำให้ผมอ่อนแรงจนต้องทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้อีกครั้ง
“งั้น...เรียก...วิน...วินนี่...แล้วกัน”
ผมต้องเสมองชามโจ๊กเปล่าๆบนโต๊ะเมื่อเห็นสายตาดีใจเกินกว่าเหตุของเขม
ดวงตาหวานเวลานี้.....แววในตาเต้นระริกด้วยความพอใจ มัน...ทำให้ผมประหม่า
“วินนี่...ใช่สิ...วินนี่ของเขม” :impress2:
เขมพึมพำไปมาอย่างตื่นเต้นดีใจ เฮ้อ...ผมจะบ้าตาย
:z3: :z3:
“ไปเดทกัน”
เช้าวันเสาร์....
ชายหนุ่มรูปหล่อรูมเมทและแฟนหมาดๆของผมพูดชวนขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น
ผมมาอยู่ที่นี่ครบสามอาทิตย์แล้วสินะครับ
เสาร์อาทิตย์แรก ในฐานะ...รูมเมท
เขมพาผมไปร้านซักรีด กินข้าว ดูหนัง
เสาร์อาทิตย์ต่อมา ในฐานะ....เพื่อน
เขมพาผมไปเที่ยวทะเลหัวหินกับเพื่อนๆ
เสาร์นี้ ในฐานะ....แฟน
เขมดูตื่นเต้นยิ้มไม่หุบ ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้า
“ขอนอนก่อนน้า...”
ผมมุดลงไปใต้ผ้าห่ม
เมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับได้ผมยังทันได้ยินเสียงนกกุ๊กกูร้องออกมาสองครั้งถ้วน
นั่นแสดงว่าผมหลับไปตอนตีสองเห็นจะได้
“ไปเดทกันครับ ที่รัก”
ผ้าห่มถูกดึงออกไม่เบานัก ผมคว้าเอาไว้ไม่ทัน
“อื้อ...กี่โมงแล้วเนี่ย”
ผมลืมตาแล้วยันตัวขึ้นนั่งบนเตียง
“จะเก้าโมงแล้วครับ ตื่นได้แล้ว...มอร์นิ่งครับ...ฟอด”
เขมหอมแก้มผมรับวันใหม่ บ้าจัง ผมเพิ่งตื่นหน้าตาเนื้อตัวคงดูไม่ได้
“ฮึ่ย...มาหอมทำไมเนี่ย ยังไม่ได้ล้างหน้าเลย”
ผมเช็ดแก้มที่ร้อนผ่าวของตัวเองเบาๆ
“งี้....ถ้าล้างหน้าแล้ว....หอมได้ใช่มั๊ยครับ”
เขมทรุดตัวลงนั่งแล้วดึงตัวผมเข้ามากอด :man1:
“ไม่ใช่ซะหน่อย”
ผมเบือนหน้าไปด้านข้าง ตายล่ะฟันก็ยังไม่ได้แปรง
“ไหน...ฟอด...อืม...ที่รักยังไม่ล้างหน้าแก้มยังหอมอยู่เลยครับ”
เขมยื่นหน้ามาหอมแก้มผมอีกข้าง
“ปะ...ปล่อยเลย...จะไปอาบน้ำ”
ผมดิ้นจนหลุดออกจากอ้อมกอดแล้วเดินลิ่วไปทางห้องน้ำ :katai5:
“เร็วๆนะครับ....เขมคิดถึง”
ผมหันกลับมาก็เห็นสีหน้าและแววตาเจ้าเล่ห์
ของ....แฟนผม
:L1: :L1:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และกำลังใจครับผม
คุณๆคนอ่านขยันเข้ามาให้กำลังใจ ไอ้หน่อยก็จะพยายามขยันพิมพ์ครับผม
ขอบคุณอย่างยิ่งที่เข้ามาเม้นท์กันแทบจะทุกตอนครับ
ไอ้หน่อย....สู้คน...เอ๊ย...สู้ตาย...ครับผม
บวกเป็ดแทนคำขอบคุณครับ
:m11: :m11:
-
:katai2-1:
หมั่นไส้นังเขมมากๆ ฮ่าๆๆๆ
-
ปกติอ่านเรื่องอื่นๆไม่ค่อยอยากให้มีมาม่าแต่เรื่องนี้ทำไมเราชักอยากให้ถึงตอนที่วินรู้ความจริง
ที่เขมมันยังจ่ายค่าห้องให้ยัยหลินฮุ่ยอยู่ และตอนที่วินเจอหมอก แต่หมอกมันก็มาเห็นว่าวินมีแฟนใหม่ที่แซ่บกว่ามัน
คือมันเหมือนจะดราม่าก็จริงแต่มันก็เป็นดราม่าที่สะใจอ่ะ เราอยากรู้ว่าวินจะทำยังไงกับเขม แต่ถ้าให้เดา
คาดว่าเขมคงได้ง้อยาวแน่ๆเพราะวินมีปมเรื่องนี้และอย่างน้อยๆวินก็ต้องใจแข็งมากๆแน่ๆ(ซึ่งเราว่ามันดีมาก)
แต่ก็สมควรอย่างยิ่งกับคนที่ไม่มีสมองอย่างเขม ไม่รู้จะไปจ่ายให้มันเพื่อ?(ยังแค้นไม่หาย) รอๆๆๆๆๆๆๆ
ปล.ช่วงนี้มาอัพถี่มาก ดีใจสุดๆๆ เอาเรื่องนี้ให้จบก่อนค่อยไปอัพเรื่องอื่นก็ดีนะครับ (โดน :beat: :z6: จากFCเรื่องอื่นของเฮีย555++)
-
เขมหวานเวอร์
เขินแทนเลย >//////////<
-
:-[ :-[ :-[
-
เขมหวานมาก
-
เมื่อไรจะได้เรียกว่า "เมีย" นะ :impress2:
จะรอวันนั้นรอวันที่ฝันเป็นจริง :m3:
-
หุ หุ หุ :mew4: เขินแทนวินจริงจริง วินนี่ของเขม :-[ อั๊ยยะ ไม่นานก้อชินนะวินจ๋า ไงล่ะ ไม่ให้เรียกแฟน ไม่ให้เรียกที่รัก เลยกลายเป็นวินนี่ของเขมเลย โฮะ โฮะ โฮะ :mew4:
-
โห... ไวเหมือนโกหก สามอาทิตย์เป็นแฟนกันแล้ว
จึ๊อออออ... เขมรุกหนักๆ น้องวินนี่เสร็จแน่ๆ ไม่นานเกินรอ
:mew4:
-
เขมหวานเวอร์เลย :กอด1: :กอด1:
อาจเป็นเพราะเนื้อหาที่ละเอียด ทำให้คนอ่านอย่างเราไม่รู้สึกเลยว่าเวลาในเนื้อเรื่องสั้นแค่ 3 อาทิตย์อย่างที่วินคิด :hao4:
-
กลัวมาม่า
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่ยี่สิบเจ็ด
เดท…เดทแรก...เดทครั้งแรก
เดท...หลังจากที่ผมตกลงเป็นแฟนกับเขม
ผมบอกไม่ถูกว่ามันหวาน...หรือมันเว่อร์มากกว่ากัน
“เชิญครับ”
เขมรีบเดินมาเปิดประตูรถด้านหน้าข้างคนขับให้ผม
แถมยังทำท่าประคองผมราวกับผมเป็นเมียท้องแก่ใกล้คลอด
แล้วยังบรรจงปิดประตูรถให้อย่างนุ่มนวล ซึ่งก็ทำให้ ประตูปิดไม่สนิท
“แกร๊ก...ปัง...โทษทีครับ”
“แกร๊ก...ปัง....แหะๆ...เบาไปหน่อย”
“แกร๊ก...ปัง...โธ่เว๊ย”
“แกร๊ก....”
“เขม...พอเหอะ เดี๋ยววินปิดเอง”
ผมดันประตูเอาไว้เมื่อเขมจะกระแทกปิดเป็นครั้งที่สี่
เฮ้อ...เหนื่อยตั้งแต่เริ่มเดินทางกันเลยทีเดียวครับ :เฮ้อ:
“ที่รัก...อยากฟังเพลงอะไรครับ”
เขมชี้ไปที่แผ่นซีดีในกล่องที่มีอยู่นับสิบแผ่น
“เขมอยากฟังเพลงอะไรอ่ะ”
ผมค่อนข้างจะแคร์คนรอบข้างมากกว่าที่จะเอาใจตัวเป็นที่ตั้งเสมอ โดยเฉพาะคนใกล้ชิด
“ที่รักฟังเพลงไหนเขมก็ฟังเพลงนั้นล่ะครับ”
ยิ้มหวานๆส่งมา
“มันก็แน่อยู่แล้วล่ะ...นั่งกันอยู่สองคนเปิดเพลงไหนก็ต้องฟังด้วยกันอยู่แล้ว...ชิส์”
ผมบ่นขึ้นมาเบาๆอย่างเหลืออด
แล้วหยิบแผ่นขึ้นมาแบบมั่วๆโดยไม่ได้เลือก เรียกว่าฟังตามยถากรรมก็แล้วกัน
“ยังว่างว่างอยู่นะจ๊า...
อ่ะเธอก็ว่างอยู่ใช่ไหม รู้หรอก
ช่วยว่างว่างหน่อยเหอะน้า...
เพราะฉันยังว่าง
ถ้าเธอก็ว่างอย่ามา อย่ามัวแค่มอง
มามามาลองกันสักที”
http://www.youtube.com/watch?v=05A_AMKkmkk
เพลงใหม่ล่าสุดเลยนี่นา ช่างเข้ากับบรรยากาศตอนนี้มากเลย
ไอ้คนข้างๆฮัมตามอย่างพอใจ แต่ผมนี่สิ หน้าชักร้อนเห่อขึ้นมาแล้ว
“จะ...จะไปไหนกันอ่ะ”
ผมทนไม่ไหวเอื้อมมือไปกดปิดเพลง
“ไม่บอก...เดี๋ยวที่รักไม่เซอร์ไพรส์”
ลอยหน้าลอยตา ตลอดๆ เอ๊ะ...ที่รักอีกแล้ว
“เรียก...เอ้อ...ที่รัก...อีกแล้วอ่ะ...ไอ้บ้า”
ผมยกมือกอดอก เพราะมือผมสั่น แต่ผมไม่ได้โมโห มันตื่นเต้นแปลกๆ
“เขมพยายามแล้วนะวิน...แต่...คำว่า...ที่รัก...”
จังหวะรถจอดติดไฟแดง เขมหันหน้ามาสบตาผมด้วยสายตาอ่อนโยน
“ทะ...ทำไม”
ตายล่ะ...ปากผมสั่นนิดๆเขมไม่น่าจะสังเกตเห็นนะ :o8:
“ที่เขมเรียกวินว่า...ที่รัก...เขมหมายความตามนั้นจริงๆนะครับ”
แววตาขี้เล่นหายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงแววตาที่มั่นคงและจริงจัง
“ที่รักครับ...เขมไม่รู้ว่าที่ผ่านมา...อดีตที่ไม่น่าจดจำจะทำให้ที่รักลังเลหรือไม่มั่นใจ
ในอะไรก็ตาม แต่ที่รักให้โอกาสตัวเอง...ให้โอกาส...เขม...ได้รัก...เถอะนะครับ” :call:
เขมยื่นมือที่แบออกมาข้างหน้าผม แล้วรอคอย
“ปรื๊นๆๆๆ...”
เสียงแตรรถคันหลังกดไล่มา ด้วยสัญญานไฟจราจรได้เปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว
เขมไม่สนใจเสียงแตรที่เร่งให้รถออกตัวจากภายนอก
ผมจึงไม่มีเวลาให้คิดอีกต่อไป
ผมรีบวางมือลงบนมือของเขม
“อนุญาตแล้วนะครับ”
เขมยกมือที่กุมมือผมไว้ขึ้นมา แล้วจรดริมฝีปากลงบนหลังมือของผม
“อื่อ”
ผมพยักหน้าเร็วๆเพราะเสียงบีบแตรกระชั้นขึ้นมา
“ปริ๊นๆๆๆๆ....”
เขมใช้มืออีกข้างเปลี่ยนเกียร์แล้วออกตัว
มือที่กุมกันอยู่ เขมขยับเล็กน้อยเพื่อเปลี่ยนจากกุมมือเป็นประสานนิ้วของเราเข้าด้วยกัน
ไออุ่นจากนิ้วแต่ละนิ้วที่สอดประสานให้ความรู้สึกอบอุ่นและมั่นคง :n1:
ผมรู้สึกดีจนอดยิ้มออกมาไม่ได้จึงเสมองออกไปด้านนอก
“เอกมัย....”
ผมสังเกตป้ายต่างๆพอจะรู้แล้วว่าเราอยู่มุมไหนของกรุงเทพ
“ศูนย์วิทยาศาสตร์เพื่อการศึกษา...นี่มัน...ท้องฟ้าจำลอง”
ผมหันไปมองคนที่กำลังบังคับรถให้เลี้ยวเข้าประตูด้านข้างเพื่อหาที่จอดรถ
“มาที่นี่ทำไมอ่ะ เราไม่ได้เป็นเด็กซะหน่อย”
ผมต่อว่าเล็กๆ แต่จริงๆในใจอดตื่นเต้นไม่ได้ ผมไม่เคยมานี่ครับ
“เชื่อใจเขมนะครับ”
เขมพูดยิ้มๆเมื่อจอดรถได้แล้ว
ระหว่างทางจากที่จอดรถมาที่ตัวอาคารด้านหน้าไกลพอสมควรและแดดตอนสิบโมงก็ร้อนเอาการ
เขมพยายามเดินให้เงาของเขมบังตัวผม ไม่ให้ผมโดนแสงแดดจังๆ
ผมทำไม่รู้ไม่ชี้ ไม่แสดงความซาบซึ้งให้เขมได้ใจ
เขมซื้อตั๋วเข้าชมนิทรรศการในอาคารใบละสามสิบบาทมาสองใบ ถูกจัง
เมื่อผ่านประตูทางเข้าแล้วเขมก็พาผมเดินมาที่อาคารแสดงนิทรรศการ
“ที่รักรอเขมอยู่แถวนี้ก่อนนะครับ”
เขมแตะไหล่ผมที่กำลังสอดส่ายสายตาสำรวจไปทั่วบริเวณอย่างตื่นตาตื่นใจเบาๆ
พอผมหันมาอีกทีเขมก็หายตัวไปแล้ว
“อย่าบอกนะว่าเขมพาผมมาทิ้งไว้ที่นี่ ซื้อตั๋วให้แล้วชิ่งหนีกลับ” :katai1:
ผมคิดในใจเพราะหาเหตุที่เขมทิ้งผมไว้คนเดียวไม่เจอ
ผมหาที่นั่งพักแถวๆนั้นรอเขม
สักพักคนตัวสูงหน้าตาคุ้นเคยก็เดินแกมวิ่งเข้ามาในอาคารแล้วตรงมาหาผม :hao7:
“ไปไหนมา...เหงื่อเต็มหน้าเลย”
ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วยื่นให้เขม
เขมรับไปเช็ดหน้าที่อาบไปด้วยเหงื่อ
“นี่ครับ...”
เขมยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆมาให้ผมสองแผ่น ผมรับมาอ่านดูอย่างงงๆ
“ห้องฉายดาว....11น.”
“ตอนนี้เราอยู่อาคารสองครับ อีกหนึ่งชั่วโมงเราจะไปดูดาวกันที่อาคารหนึ่ง”
เขมยิ้มน้อยๆกับหน้าตาหมางงของผม เขมฉุดข้อมือผมให้ลุกขึ้นแล้วปล่อย
เราเดินเที่ยวในอาคารสี่ชั้นที่ติดแอร์เย็นฉ่ำ
เวลาหนึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว
นิทรรศการทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีที่น่าตื่นตาสำหรับคนที่ไม่เคยได้มีโอกาสเข้ามาชม
เด็กกรุงเทพมีโอกาสดีกว่าเด็กต่างจังหวัดอย่างผม
เขมทำหน้าที่มัคคุเทศน์ได้เป็นอย่างดีทั้งอธิบายทั้งชวนผมทดลองโน่นนี่ที่เขาจัดไว้ให้อย่างสนุกสนาน
“ต้องไปอาคารหนึ่งแล้วครับ”
เขมถือโอกาสตอนที่ผมเผลอยื่นหน้าเข้ามาจนชิด ปลายจมูกโด่งสัมผัสแก้มผมอย่างรวดเร็ว
“ฮึ่ย...”
ผมเช็ดแก้มแรงๆเมื่อเห็นว่าไอ้คนข้างๆมันอมยิ้มจนแก้มพองขึ้นมา
“ยังดูไม่ทั่วเลยอ่ะ”
ผมคร่ำครวญเล็กๆแต่ก็ต้องตัดใจ
“เดี๋ยววันหลังเขมพาที่รักมาอีกครับ มีตั้งหกอาคารเลยนะ มีโลกใต้น้ำด้วย”
เขมมันพูดกับผมเหมือนผู้ใหญ่หลอกเด็ก จนผมอดหัวเราะออกมาไม่ได้
“หัวเราะทำไมครับ”
เขมชะงักเมื่อเห็นผมหัวเราะ
“เขมตลกอ่ะ...คริคริ”
หน้าเขมงงๆ นานๆจะเห็นเขมหลุดจากสีหน้าหยิ่งๆเก๊กๆมาเป็นสีหน้าเหรอหรา
“ตลกแล้วชอบเปล่าครับ”
“ชอบสิ..เย้ย...”
ผมตกหลุมพรางจนได้
“ชอบแล้ว...เมื่อไหร่จะ...รักล่ะครับ”
สีหน้าแววตาหื่นๆทำให้ผมหมั่นไส้ :hao6:
“โอ๊ย...เจ็บนะ”
เขมร้องลั่นเมื่อผมบิดเนื้อที่ท้องแขนอย่างแรง
“ว๊าว....”
ผมเดินเข้ามาในห้องฉายดาว มันเป็นห้องวงกลมที่มีเพดานเป็นรูปโดมสีขาว
“สวยจังเลยเขม”
ผมทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ว่างๆ ในนี้น่าจะจุคนได้สามสี่ร้อยคนเลยล่ะครับ
“กูหล่อ...ไม่ได้สวย”
เสียงห้วนๆและคำพูดของเขมทำให้ผมรู้ว่าเขมยังโกรธ :m19:
“ขอโทษนะ ถ้าวินทำให้เขมโกรธ”
ผมหันไปมองหน้างอๆของคนตัวโตที่กระแทกตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างกัน
ตอนนี้ในห้องยังสว่างโร่ เด็กๆเริ่มทยอยกันเข้ามาเป็นกลุ่ม
ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กนักเรียนระดับมัธยม มีประถมบ้างก็จะมากับพ่อแม่
“อะ...อะไร”
แขนที่หงายท้องแขนขึ้นข้างหนึ่งของเขมยื่นมาตรงหน้า
“เจ็บ”
เสียงห้วนๆ ปากยื่นๆ ถ้าเป็นเด็กๆทำก็คงจะน่าดู :myeye:
“ขอโทษนะ”
ผมยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ๆ รอยช้ำที่ท้องแขนจากฝีมือผมเห็นได้ชัดเจน
เขมก็ค่อนข้างขาวนะครับจัดว่าขาวเลยก็ว่าได้ แต่ไม่เท่าผม
“ไม่หาย”
เสียงอ่อนลง ปากคลายออก
“ให้ทำไงอ่ะ”
ผมแตะปลายนิ้วลงตรงรอยช้ำเบาๆ
“เป่า”
มุมปากได้รูปสวยยกขึ้นเล็กน้อย
“เพี้ยง...หายนะครับ...คนเก่ง”
ผมเผลอเรียกคนตรงหน้าว่า “คนเก่ง” เหมือนเวลาที่เราปลอบเด็ก
“หล่อด้วย”
แขนยังยื่นอยู่อย่างนั้น แถวที่ผมนั่งเริ่มมีคนเดินตรงเข้ามา
“เพี้ยง...คนเก่งคนหล่อ หายได้แล้วนะครับ”
ผมรีบเป่าลงบนแขน และรีบพูดเพื่อตัดปัญหาที่จะตามมา
เพราะคงดูไม่ดีแน่ๆสำหรับเด็กๆที่ผู้ชายโตๆสองคนทำท่าทางส่อๆ...แบบนี้
“หึๆ...”
เสียงหัวเราะในลำคอไม่ทันจางหายห้องทั้งห้องก็มืดลง
“ฟอด...”
แก้มของผมโดนคนข้างๆใช้จมูกเย็นๆสูดดมเข้าไปแรงๆ
“ไอ้บ้า...พอเลยนะ”
“ก็อยากขอบคุณที่รักนี่นา...อุตส่าห์รักษาแผลให้เค้า” :z1:
ไปกันใหญ่แล้วครับ มาค้งมาเค้า
ผมเบือนหน้าหนีไปสนใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นดีกว่า
“สวยจังเลย”
ผมเผลอหันไปกระซิบคนข้างๆที่ประกายตาระยิบระยับในความมืด
ไม่แพ้แสงจากดวงดาวบนผืนฟ้าจำลองเบื้องหน้า
“จักรวาลมีดวงดาวนับหมื่นนับแสนดวง ยังมีสิ่งต่างๆอีกมากมาย”
ผมตั้งใจฟังประโยคต่างๆที่พรั่งพรูออกมาจากปากเขมที่กระซิบติดใบหูของผม
“มีอีกหลากหลายที่เรายังไม่รู้ แล้วกะแค่สิ่งแย่ๆคนแย่ๆที่ผ่านเข้ามาในเสี้ยวเวลาหนึ่ง”
ผมแทบกลั้นหายใจเมื่อเริ่มรู้ว่าเขมกำลังจะพูดถึงอะไร
“ที่รักรีบลืมไอ้คนเลวๆคนนั้นไปสักทีเถอะนะครับ”
ฝ่ามืออบอุ่นข้างหนึ่งยื่นมากุมมือผมที่วางอยู่บนตักตัวเองเอาไว้
“อย่ามัวเสียเวลาอีกเลย เรามาเริ่มสร้าง....
สิ่งดีๆเรื่องดีๆความทรงจำดีๆ และอนาคตดีๆของเรากันเถอะ”
เสียงหวานออดอ้อนอย่างอ่อนหวานและอ่อนโยน
“นะครับ” :oni3:
ผมหันไปพยักหน้าพร้อมกับน้ำตาที่คลอหน่วย
มือหนาอีกข้างของเขม ยื่นมาเกลี่ยซับน้ำตาผมออกไปจากใบหน้า
ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของผมไม่มีน้ำตาหลงเหลืออีกต่อไป
และกลับมามีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าแทน
“หิวรึยังครับ ทนอีกนิดนะครับ”
เขมยืนยันว่าจะพาผมไปกินอาหารอร่อยๆหากผมยอมทนหิวอีกสักนิด
ตอนนี้เที่ยงเศษแล้ว เราดูดาวกันไปหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ
เป็นหนึ่งชั่วโมงที่ผมได้ค้นพบว่า....
จักรวาลที่เราอยู่มันกว้างใหญ่มากจริงๆ
ผมเหมือนมดตัวจ้อยเมื่อเทียบกับจักรวาลที่ยิ่งใหญ่
จริงของเขมที่ว่ายังมีสิ่งต่างๆรอบตัวอีกมากมาย
ถึงเวลาที่ผมควรจะสลัดสิ่งเลวร้ายในอดีต
แล้ว....
อ้าแขนออกกว้างเพื่อรับสิ่งใหม่ๆ....คนใหม่ๆเข้ามาเสียที
:mc4: :mc4:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และกำลังใจครับผม
ตอนหน้า....ดุเดือดเลือดพล่านครับผม :m26:
:13223: :13223:
-
:mew6:
เขมสร้างบรรยากาศเนาะ มืดๆเย็นๆ นั่งชิดติดกัน แหงนมองดูดวงดาวบนท้องฟ้า
-
:katai2-1: ทำซึ้ง หุหุ
รอตอนหน้า อะกิ๊วววว :z10:
-
NC....นะเฮีย....ไม่เอามาม่า
:hao6: :haun4: :pighaun:
-
:กอด1:
-
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
สำรองเลือดๆ :oni1:
-
:mew1: :mew1:
-
ดุเดือนเลือดพล่านนี่อะไรเหรอ :m32:
NC ป่ะ ครึ ครึ
เค้าจะได้ไปสำรองเลือด :oni1:
-
:write-a-letter: :write-a-letter:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่ยี่สิบแปด
“อร่อยอ่ะ”
ดวงตาโตหวานสวยที่มีขนตาหนาเป็นแพล้อมรอบของคนตรงหน้า
หรี่หยีลงจากรอยยิ้มกว้าง :m1:
“น่ารักว่ะ”
ผมได้แต่เพ้อพร่ำอยู่ภายในใจ
หัวใจของผมในเวลานี้มันทำงานหนักไม่หยุดหย่อน
วินมันไม่ต้องออกแรงทำอะไรให้เหนื่อยเลยครับ เพียงแค่มันยิ้มบางๆให้ผมเท่านั้น
ก็ทำให้โลกทั้งใบของผมมันสว่างไสวน่าอยู่ขึ้นมาทันตาเห็น
“เขมกินนี่สิ...อร่อยน้า”
เสียงหวานเชิญชวนจนผมอยากจับกด ไม่ใช่ล่ะ..ฮะฮะ
วินยื่นตะเกียบที่คีบปลาหิมะชิ้นโตยื่นมาจะวางชิ้นปลาลงบนจานของผม
ผมรีบยกจานหนีไม่ให้เอื้อมถึง
“อ้าว...ไม่กินเหรอ”
วินเอียงคอน้อยๆแล้วกระพริบขนตายาวงอนถี่ๆตอนที่ถามผม
แฟนใครวะ...อยากตบด้วยปากกระชากด้วยลิ้น...ชิบ :hao6:
“ป้อน.....หน่อย”
ผมทำตาเยิ้ม แกล้งให้คนหน้าหวานอาย
จนใบหน้าเนียนสวยแดงก่ำไปตลอดใบหูบางจนถึงลำคอ
“จะบ้าเหรอ...คนออกเยอะ”
วินมันก้มหน้างุด แต่มือที่คีบตะเกียบที่ยี่นมาตรงหน้าผมยังอยู่ที่เดิม
มือบางของมันสั่นน้อยๆอย่างพยายามควบคุมตัวเอง
“อ้ำ....หวานว่ะ”
ผมยื่นหน้าด้านๆของผมไปงับชิ้นปลาจากตะเกียบ
วินรีบชักมือกลับเมื่อเงยหน้ามาแล้วเห็นว่าตะเกียบในมือว่างเปล่า
กริยาสะเทิ้นอายที่ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ
ทำให้มันดูน่ามองเหลือเกิน ผมยอมรับว่า...ผมหวง...หวงทุกอย่างที่เป็นของวิน
ทั้งร่างกายและจิตใจ แม้แต่รอยยิ้มของวิน ผมก็ไม่อยากแบ่งปันให้ใคร
ผมพาวินมากินซูชิร้านดังที่ราคาค่อนข้างแพง
แต่แค่นี้กระเป๋าตังค์ของผมมันไม่กระเทือนหรอกครับ
ถึงผมจะมีเงินใช้จ่ายอย่างสบายๆแต่ผมก็รู้จักใช้นะครับ
สิ่งใดที่ควรประหยัดผมก็ประหยัด สิ่งใดเพื่อคนที่ผมรัก ผมทุ่มไม่มีอั้น
อ้อ....แล้วเรื่องคอนโดที่ผมยังจ่ายค่าเช่าให้หลินน่ะเหรอครับ :teach:
ไงล่ะ ผมคิดว่าผมก็มีส่วนผิดอยู่บ้างที่อยู่ๆวันหนึ่งก็บอกเลิกกับหลินโดยไม่มีวี่แววมาก่อน
ค่าเช่าคอนโดรายเดือนที่เสียไปผมจะถือว่าผมชดเชยให้หลิน
ก็แค่อีกเกือบสองปีแค่นั้นครับ แต่เชื่อเถอะครับไม่เกินสองเดือนหลินก็มีคนใหม่
และเมื่อไรที่หลินมีคนใหม่ ผมก็หมดหน้าที่ที่จะจ่ายค่าคอนโดให้หลิน
แต่ขออย่างเดียว วินอย่าเพิ่งรู้เรื่องก่อนเลยนะครับ
ผมกลัววินจะเข้าใจผิดว่าผมยังมีเยื่อใย
แต่ถ้าจะให้ผมอธิบายกับวินตอนนี้ผมไม่อยากเสี่ยง เรากำลังไปกันได้สวย
“มองอะไร”
สายตาขุ่นเขียวที่คงจะขุ่นเคืองผมต่อเนื่องมาจากการที่ผมกินอาหารจากตะเกียบที่วินกำลังถืออยู่
หรือเรียกง่ายๆว่ามันป้อนผมโดยที่ไม่เต็มใจ
“มอง...เพราะไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่....”
ผมพูดเหมือนคนละเมอ
“หือ...”
คิ้วเรียวสวยโก่งขึ้นแทนคำถาม
“ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่....ที่สายตาของเขมมันหยุดอยู่ที่วิน
จับจ้องอยู่ที่คนๆเดียว คนที่อยู่ตรงหน้าของเขม...คนนี้”
ผมหมายความตามที่พูดจริงๆ
ผมไม่รู้ว่า ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน....ที่อาการวูบไหวในอกด้านซ้าย
ที่มีทั้งพองโตและห่อเหี่ยวได้ของผม มันจะสามารถเกิดขึ้นได้จากคนๆนี้
ผมไม่รู้ว่า ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน....ที่โลกทั้งใบหยุดหมุนเมื่อคนๆนี้เมินผม
หากแต่พอคนๆนี้ยิ้มให้ผม โลกทั้งใบกลับสว่างไสว
ผมไม่รู้ว่า ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน....ที่ผมละสายตาไปจากคนๆนี้ไม่ได้
ผมไม่รู้ว่า ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน....ที่หัวใจของผมมันจะเต้นเร็วแรงหรือแผ่วเบาจนแทบจะหยุด
มันขึ้นอยู่กับคนๆเดียวตรงหน้าผม
ผมอยากจะบอกเล่าความรู้สึกทั้งหมดของผมในเวลานี้ให้วินได้รับรู้
แต่ผมไม่รู้จะเริ่มยังไง เล่ายังไง มันอัดแน่นอยู่ในอกจนแทบจะระเบิดออกมา
ผมจะสูญเสียหรือปล่อยคนๆนี้ให้หลุดมือไปไม่ได้อย่างแน่นอน
เพราะมันจะทำให้ผมเป็นคนไม่เต็มคน มีร่างกายแต่ไม่มีหัวใจ
“ไอ้บ้า...”
หน้าแดงก่ำก้มงุดลงอีกแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่ของวัน แต่เมื่อวินเงยหน้าขึ้นมา
“อ๊ะ...”
ผมใช้นิ้วชี้ของผมข้างหนึ่งเกลี่ยเช็ดที่มุมปากของวินทั้งๆที่มันไม่ได้เลอะอะไร
วินทำตาโตอ้าปากค้างเมื่อผมเอานิ้วของผมนิ้วนั้น นิ้วที่เพิ่งเช็ดปากของวิน
ยกชูขึ้นในระดับปากของผมแล้วผมก็แลบลิ้นออกมาเลียที่นิ้วนั้นอย่างอ้อยอิ่ง :hao6:
“ครืด...”
เสียงเก้าอี้ครูดกับพื้นเมื่อวินลุกขึ้นอย่างเร็วโดยไม่ได้ขยับเก้าอี้ออกก่อน
“อ้าว...”
ผมใจเสียเมื่อคิดว่าวินคงจะไม่พอใจ
ต่อไปผมคงต้องเพลาๆการพูดหรือทำอะไรที่เป็นการล้อเล่นโดยไม่คิดหน้าคิดหลังแบบนี้เสียแล้ว
ก็ผมห้ามใจไม่ไหวนี่ครับ ผมอยากเห็นหน้างอๆ แก้มป่องๆ ใบหน้าหวานๆที่ขึ้นสีแดงซ่าน
ปากแดงยื่นยู่เชิดขึ้น....อย่างน่า...บดปากของผมลงไปทาบทับนี่นา
“ไปห้องน้ำ”
เสียงตวาดกึ่งห้วนกึ่งอายไม่ดังนัก
พร้อมกับร่างเพรียวบางที่เดินเร็วๆแทบจะวิ่งออกไปจากร้านอาหาร :o12:
ผมรีบเรียกพนักงานมาเก็บตังค์ ผมอยากจะรีบวิ่งตามวินออกไป
ไปขอโทษ ไปปลอบ และสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก
แต่ทำไมอยู่ๆผมก็รู้สึกใจคอไม่ค่อยดีขึ้นมา ทั้งๆที่วินก็ดูไม่ได้โกรธหรือโมโหอะไรผมมากมาย
ผมได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า คงคิดมากไปหน่อยเท่านั้นเอง
ร่วมสิบนาทีกว่าจะเสร็จสิ้นการชำระค่าอาหาร
ระบบบริการของทางร้านที่อืดอาดแบบนี้มันน่าจะต้องปรับปรุงได้แล้วนะ
ผมล่ะอยากจะเอาใบความเห็นมาเขียนลงไป ถ้าหากว่ามันจะไม่ยิ่งทำให้ผมหงุดหงิดและเสียเวลา
ห้องน้ำจะไกลไปไหนวะ โซนร้านอาหารซะเปล่า แม่ง...
ผมเดินผ่านหน้าห้องน้ำหญิง ถัดไปเป็นห้องน้ำคนพิการ แล้วก็...เฮ้อ...ถึงซะที
ไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำเลย ผมเรียกชื่อวินไม่เบานักแล้วเดินสำรวจห้องส้วมทุกห้อง
แต่มันว่างเปล่าไร้ผู้คน ผมร้อนใจ หัวใจของผมเต้นแรงอย่างไม่น่าจะเป็นไปได้ถึงขนาดนี้
ผมรีบวิ่งย้อนกลับมาทางเดิมผ่านหน้าห้องน้ำคนพิการและห้องน้ำหญิง
มองไปทางซ้ายและทางขวาก็ไม่มีวี่แววของวิน
เอาล่ะสิ ทำไงดีวะ...คิดสิไอ้เขม :katai1:
ถ้าไปทางขวา ก็กลับไปทางร้านอาหาร ถ้าให้ผมเดาวินต้องไปอีกทาง
ผมเดินเลี้ยวไปทางซ้าย มือก็ล้วงมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมา
ผมเดินไปก้มมองหน้าจอมือถือ กำลังจะกดโทรออก
แต่ผมดันได้ยินเสียงคนเรียกชื่อ “วิน”
“วิน...คุยกันก่อนเถอะนะ หมอกขอร้องล่ะ”
หูผมอื้อ ตาผมลาย ร้อนไปทั้งตัวทั้งหน้าด้วยความโมโห
หมอก...ไอ้เชี้ยนั่นใช่มั๊ย
ผมสอดส่ายสายตาไปทางต้นเสียง ทำไมผมไม่เห็นวินล่ะ
ผมรีบวิ่งไปทั่วบริเวณเหมือนคนบ้า
นั่นไง ตรงมุมของห้างที่ค่อนข้างลับตา
เพราะตบแต่งเป็นสวนเล็กๆมีทั้งต้นไม้ดอกไม้น้ำตกจำลองสารพัด
คนของผมยืนหันหลังให้ผม
ด้านหน้าของวินเป็นผู้ชายวัยเดียวกัน...ไอ้นี่เหรอวะ...คู่แข่งกู
ไม่สิ...มันก็แค่อดีต มันหล่อผมยอมรับ สูงพอๆกับผม แต่โดยรวมๆผมว่าผมก็ยังดูเหนือกว่ามัน
แล้วนั่นปลิงหรืออะไรวะ อ้อ มีผู้หญิงผมยาวหน้าตาสวยทีเดียว รูปร่างสูงโปร่ง
กำลังร้องไห้ทั้งๆที่กอดเอวไอ้นั่นไว้แน่น อ้อ คงจะคอยดึงเอาไว้ล่ะสิ
หรือว่านั่นเป็นคนที่มันร่วมมือกันสวมเขาให้วิน
ผมกำลังจะก้าวเข้าไป แต่....
“หมอก...ระหว่างเรา...มันยังจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกเหรอ”
คนที่หันหลังให้ผมยืนตัวตรงเชิดหน้าและกำมือแน่น
ผมรีรอ ผมอยากรู้เหมือนกันว่าเรื่องราวในอดีตของวินมันเป็นยังไง
“วิน....คุยกัน หมอกมีเรื่องจะ.....”
“ฮือๆ...ไม่เอา...พี่หมอก...พี่หมอกเป็นแฟนของกระแตนะ...พี่หมอกจะคุยกับมันทำไม”
“ปล่อยพี่ก่อน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ”
ไอ้เลวนั่นมันพยายามแกะแขนยัยผู้หญิงของมันออก
หน้าตามันบึ้งตึงและดูจะรำคาญคนของมันมาก
ผมดูแป๊บเดียวก็รู้แล้วว่า....
มันแคร์วินมากกว่าผู้หญิงคนนั้นเสียอีก
แผ่นหลังบางของวินเริ่มสั่น
ผมรีบเข้าไปสวมกอดวินจากทางด้านหลัง
ในขณะที่สองคนนั้นหยุดเถียงกันแล้วจ้องมองผมอย่างตกตะลึง
“ที่รักอ่ะ...ไม่รอเค้าเลยนะครับ ดูสิ...เค้าเป็นห่วงที่รักแทบแย่”
ผมกอดวินเอาไว้แน่น ตัวของวินสั่นและเย็นเฉียบ
ผมไม่น่ารีรอหยุดดูเหตุการณ์เลย
โธ่...วินคงจะเสียขวัญมาก
วินขืนตัวในตอนแรก
แต่พอรับรู้ว่าเป็นผม
วินก็หันมากอดและซบหน้าลงกับอกของผม
:mew3: :mew3:
รีบปั่นมาลงให้อีกตอนครับ ก่อนจะมีคนเข้าใจผิดไปมากกว่่านี้
ยังไม่ถึง NC ที่ลอยคอ เอ๊ย รอคอย ครับผม...คริคริ
:m20: :m20:
-
เขม+100
-
มาม่ามาแล้วจ้า :ling3:
แล้วเราก็ลอยคอ รอคอยกันต่อไป :undecided:
-
ตอกหน้าหมอกให้หงายเงิบไปเลย เยเยเยยยย
-
อยากจะต่อย หมอกนัก เชียร์ เขมมๆๆๆๆ
-
:กอด1: โอ๋ๆนะวินนี่ หนูต้องผ่านมันไปได้แน่
เขม จัดหนักๆเลยนะ
-
ไหนตอนนั้นบอกจะเป็นจะตาย สุดท้ายก็ร่านหาใหม่ง่ายๆเหมือนเดิม ไอ้หมอกทุเรศว่ะ
ขอให้เขมต่อยมันหนักๆซักทีเถอะ อยากให้เขมหึงโหดมากๆ กระทืบจนม้ามแตกเลยยิ่งดี
สุดท้ายเราก็ไม่ได้เห็นไอ้เชี่ยหมอกมันเจ็บปวดหรือสำนึกผิดได้นานเลยเหรอเนี่ย
-
:serius2:
-
เฮียเขมกระทืบแม่งเลย
:call: :call: :call: :call:
-
หมอกจะให้วินฟังอะไรอีกหล่ะห๊ะ :angry2:
ชะนี เอ้ย กระแตที่เกาะเอวแกอยู่นี่ยังอธิบายไม่ดีพอใช่ป่ะ
เขมจัดการเลยถ้าหมอกยังไม่เลิกยุ่ง
เชียร์เต็มที่
-
มันจะเอายังไงไอหมอก เลวสัดเลย
-
เลิกกันแล้ว ก็ต่างคน ต่างอยู่เถอะน๊ะ จะไดะจบๆกันไป เดี๋ยวจะมีมาม่า โอ๊ยๆๆๆ ไม่เอาน๊ะ
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่ยี่สิบเก้า
“ที่รัก...เขมมาแล้วครับ ไม่ต้องกลัวนะครับ”
ผมก้มลงกระซิบข้างหูคนในอ้อมกอดที่ตอนนี้ซุกหน้าลงกับอกของผม
ความชื้นที่ผมรับรู้ได้ตรงหน้าอกผ่านเสื้อที่สวมอยู่
ทำให้ผมรู้ว่าวินกำลัง...ร้องไห้ :mew6:
“ไม่ร้องนะครับที่รัก...เขมอยู่นี่แล้วครับ”
ผมกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอย่างให้กำลังใจ และปลอบขวัญวิน
และอีกอย่างที่สำคัญ คือ เพื่อควบคุมความโกรธของผม
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ก่อนหน้าที่ผมจะเจอวิน
ไอ้เลวตรงหน้าผมนี่มันต้องเข้าห้องไอซียูไปแล้วครับ
ไม่ปล่อยให้มายืนคร่ำครวญอะไรแบบนี้แน่นอน
“ที่รักง่วงเหรอครับ...หืม...ไหนดูสิ...โห...ที่รักตาบวมเลยอ่ะครับ
เค้าบอกแล้วใช่มั๊ยว่ากลางคืนอย่ากวน ที่รักก็ยั่วเค้าอยู่ได้
แล้วเป็นไงล่ะเสียเหงื่อจนเพลียเลยใช่มั๊ยครับ”
ผมคลายอ้อมแขน แล้วใช้มือข้างหนึ่งเชยคางวินขึ้นมาอย่างทะนุถนอม
ผมก้มลงจูบซับน้ำตาบนใบหน้าเศร้าๆของวินจนทั่ว
แล้วจูบลงบนริมฝีปากสีซีดที่สั่นระริกเพื่อรับขวัญ
วินดูงงๆกับสิ่งที่ได้รับจากผม ดังนั้นพอวินตั้งสติได้ก็ผลักตัวผมออกห่าง
แต่แรงมดของวินทำอะไรผมไม่ได้หรอกครับ
“เชื่อใจเขมนะวิน”
ผมก้มลงกระซิบที่ข้างหูวินอีกครั้ง :m26:
วินเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมอย่างลังเล
ผมพยายามส่งผ่านความกำลังใจให้วินผ่านทางสายตาและอ้อมกอดของผม
เมื่อผมยิ้มให้วิน วินจึงพยักหน้าน้อยๆและส่งยิ้มแหยๆกลับมา
แค่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นมาแล้วครับ
“แล้วนั่นใครเหรอครับ ที่รักรู้จักเหรอ”
สองแขนของผมยังเกาะที่บั้นเอวของวิน
จมูกผมก็คอยก้มลงสูดดมเส้นผมบ้างขมับบ้างของวิน
ผมรู้ว่าไอ้เลวนั่นมันมองทุกการกระทำ ฟังทุกคำพูดของผม
เอาสิ ผมจะทำให้มันกระอักเลือดโดยไม่ต้องออกแรงเลยสักนิดเดียว
“เอ้อ...”
วินจับแขนผมไว้แน่น ตัววินเริ่มสั่นขึ้นมาน้อยๆ
ผมคิดว่าที่ผ่านมาวินต้องเจอกับเรื่องที่มันสาหัสมากทีเดียว ถึงเวลาเอาคืนแล้ว...ที่รัก
“อ้อ...คิดออกล่ะ มอ...เอ๊ะมอมันวัวนี่นา เอ...อ้อ...หมอกใช่มั๊ย
เค้าจำได้แล้ว เพื่อนเก่าของที่รักนี่เอง หวัดดีครับ”
ผมฝืนยิ้มไปให้มันแล้วยื่นมือออกไปข้างหนึ่ง
แต่พอมันยื่นมือมาผมก็ชักมือกลับก่อนที่มือผมกับมันจะแตะกัน
กูไม่แตะให้เสนียดติดมือกูหรอก
“ผม...เขมครับ...แฟนของวิน แล้วนี่...แฟนของคุณเหรอ”
ผมหันไปยิ้มหว่านเสน่ห์แบบที่ผมรู้ว่าสาวๆจะต้องระทวย
ผมยิ้มทั้งตาทั้งปากแล้วหลิ่วตาแถมให้ผู้หญิงของมันอีกที
ได้ผล...แขนที่กอดเอวแสดงความเป็นเจ้าของคลายออกอย่างรวดเร็ว
โธ่...จะมีใหม่ทั้งทีหาได้แค่นี้เหรอวะ :laugh:
มีเพชรอยู่ในมือดันปล่อยให้หลุดมือ มึงอย่าหวังเลยว่าจะได้คืน
“ผม...หมอก...นี่กระแต..เอ้อ...รุ่นน้องผม...”
มันดูลังเลนิดหนึ่ง แต่ยัยนั่นส่งยิ้มอายๆมาให้ผม
“หวัดดีค่ะ กระแตเป็นน้องรหัสพี่หมอกค่ะ แล้วก็เป็นรุ่นน้องของพี่วินด้วย”
ผมพนันได้เลยว่าแค่ผมพยักหน้ายัยนี่ต้องโผจากไอ้เลวนั่นมาซบอกผมทันที
“ที่รัก...”
ผมก้มลงมองดูหน้าคนในวงแขน
ริมฝีปากสีซีดกำลังกัดข่มอย่างระงับอารมณ์ แววตาที่เจ็บปวดของวินทำให้ผมแทบทนไม่ไหว
ผมอยากพุ่งเข้าไปกระทืบไอ้เชี้ยนั่นให้จมตีน แต่ถ้าทำแบบนั้นจะได้อะไรนอกจาก...ความสะใจ
แล้ววินล่ะ จิตใจของวินจะยิ่งแย่ลงกว่าเดิมแน่นอน
ผมสั่งตัวเองให้อดทน กระทืบได้กระทืบแน่ แต่นั่นต้องให้พ้นจากสายตาของวิน
ตอนนี้ขอสั่งสอนมันก่อนให้รู้สำนึกว่า.....
มันทำสิ่งล้ำค่าหลุดมือไปแล้ว
“ที่รักไหวมั๊ยครับ อยากคุยกับเพื่อนเก่ารึเปล่า...รึอยากกลับห้องของเราไปนอนพัก”
ผมพูดเสียงนุ่มกับวินแล้วลูบเส้นผมนิ่มอย่างเบามือ
“ต้องขอโทษด้วยนะครับ เมื่อคืนผมจัดให้วินหนักไปหน่อย
อย่างว่าล่ะครับ แฟนสวยน่ารักขนาดนี้ใครจะอดใจไหว ว่ามั๊ยครับ”
ผมหันไปพูดแล้วทำหน้าทะเล้นออกหื่นๆกับผู้ฟังทั้งสอง ที่แม่ง...ก็ตั้งใจเก็บข้อมูลกันจริงๆ
“ไอ้บ้า”
วินลืมตัวหันมาค้อนผมแล้วทุบอกผมเบาๆ :give2:
“ฮะฮะ...เค้าพูดเรื่องจริงที่รักอายทำไมล่ะครับ อ้อ...ที่รัก อย่าลืมเตือนเค้าด้วยนะ”
ผมลูบแก้มนวลที่เริ่มขึ้นสีเรื่อ อดทนอีกนิดนะที่รัก
ตีงูต้องตีให้หลังหัก ไม่งั้นมันจะแว้งกัด
“เตือนอะไรอ่ะ”
วินนี่แสนซื่อของเขมช่างน่ารักจริงๆ
“ก็อย่าลืมเตือนให้เค้าซื้อถุงยางไง เมื่อคืนเราใช้กันจนหมดกล่องแล้วจำไม่ได้เหรอครับ
รึว่าที่รักไม่ชอบ เค้าไม่ใช้ก็ได้นะ เค้าชอบเนื้อแนบเนื้อไม่ต้องมีอะไรมาขวางกั้น...ฟอด”
ผมอดใจไว้ไม่ไหว ถึงแม้จะเป็นการแสดงก็ตาม
“ไม่...ไม่ใช้ได้ไงอ่ะ”
วินหันไปมองหน้าไอ้นั่นแล้วกัดฟันพูด เอาล่ะสิ ทีนี้ที่รักตามเขมทันซะทีนะ
“แล้วที่รักชอบแบบไหนล่ะ เขมไม่อยากให้มีอะไรมาขวางกั้นระหว่างเราเลยนะครับ”
ผมลดมือข้างหนึ่งลงลูบตรงสะโพกของวิน
วินชะงักเล็กน้อยแต่เมื่อเห็นว่าสองคนนั้นจับตาดูอยู่
“หื่นอ่ะ...เท่าไหร่ๆก็ไม่เคยพอ เยอะตลอดๆ”
วินทำค้อนแต่กอดเอวผม
“ก็ที่รักของเค้าอยากน่ารักน่า...เอา...ทำไมล่ะ”
ผมย้ำคำว่า “เอา” ชัดๆหนักๆแล้วก็ได้ผล
“วิน...วินกับไอ้นี่..เป็น...”
ไอ้นั่นมันกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดตรงหลังมือปูดออกมา o12
“อ้าว...โทษทีลืมเพื่อนเก่าของที่รักไปเลย ผมกับที่รักก็เป็นผัวเมียกันสิครับ ฮะฮะ
แหม...ผมเองก็ไม่น่าเอาเรื่องบนเตียงมาอวดคนนอกเลย ช่วยไม่ได้ก็คนมันภูมิใจนี่นา”
ผมต้องทั้งอดทั้งทน คันไม้คันมือ อยากกระทืบไอ้เชี้ยนั่น
การพูดประชดกระแทกแดกดันมันไม่ใช่เวย์ของผม...โว๊ย
“วิน...หมอกตั้งใจจะมาหาวิน หมอกกับกระแตเลิกกันแล้วนะ”
สัดเอ๊ย...เลิกกันไงวะ...กอดกันจนแทบจะสิง
แล้วที่กูอุตส่าห์ปั้นแต่งเนี่ยมึงไม่กระเทือนเลยเหรอวะ
“พี่หมอก...พี่หมอกเลิกแต่กระแตไม่เลิกนะคะ”
“ฮะฮะ...ผัวเมียทะเลาะกันแล้วว่ะ”
ผมกระซิบข้างหูวิน วินหันหน้าเหรอหรามามองผม :hao4:
“กระแต...เรื่องนี้มันจบแล้วนะ เธอก็มีคนใหม่แล้ว
วิน...หมอกไม่ได้มากับกระแตนะ หมอกเลิกกันแล้วจริงๆ”
ผมว่ามันไม่ได้โกหก แล้วไง เกี่ยวอะไรกับพวกกู
“พี่หมอก...พี่จะทำแบบนี้กับกระแตไม่ได้นะ”
สาวสวยตรงหน้าผมช่างดูไร้ค่าเสียเหลือเกิน
ผมจับมือวินแล้วสอดประสานนิ้วเข้าด้วยกัน
วินกระชับฝ่ามือตอบกลับ :n1:
“ที่เธอแอบตามพี่มานี่มันก็มากเกินไปแล้วนะ”
เสียงพวกมันที่ทะเลาะกันดังขึ้นเรื่อยๆ คนที่เดินผ่านไปมาเริ่มชำเลืองมอง
“ไปหาที่คุยกันมั๊ยครับก่อนที่ยามจะมาลากพวกคุณออกไป”
ผมแกล้งทำเป็นหวังดี
“มึงอย่าเสือก”
ไอ้หมอกมันลืมตัว หลุดตัวตนเลวๆออกมาแล้วสิมึง
“อ้าว...ไอ้เหี้ยนี่...ปากวอนหาส้นกูแล้วสิมึง”
ผมปล่อยมือจากวิน กระโจนเข้าไปกระชากคอเสื้อมันแล้วปล่อยหมัดหนักๆสองทีซ้อนไปที่กึ่งปากกึ่งจมูกของมัน
พอผมปล่อยมือจากคอเสื้อของมัน มันก็ร่วงลงไปนอนกองกับพื้นนับดาวทันที
เรื่องตีรันฟันแทงผมก็เชี่ยวผ่านมาเยอะ แค่นี้ไม่ครนามือตีนผมหรอก :13223:
“ถุย...”
มันถ่มน้ำลายปนเลือดลงบนพื้น วินทำท่าจะผวาเข้าไปหา
แต่เมียมันที่อยู่ใกล้ไวกว่า โผเข้าไปกอดมันอย่างตกใจ
“ลุกขึ้นมาสิวะ ไอ้สัด”
ผมกำหมัดยืนรอให้มันลุกขึ้นมา
“พี่หมอก...โธ่....มึงต่อยผัวกูทำไม”
เมียมันเข้าไปประคองแล้วเช็ดเลือดที่จมูกและมุมปากของผัวมัน
“อ้าว...อีเหี้ย...มันด่ากูมึงไม่ได้ยินไง”
ผมไม่ใช่คนดีครับ กับผู้หญิงกวนส้นมากๆผมก็ไม่เว้น
“เขม...พอเหอะ...คนมอง”
วินเข้ามายืนชิดแล้วเขย่าแขนผมอย่างกล้าๆกลัวๆ
“โอ๋ๆ ที่รักตกใจเหรอครับ งั้นรอผัวแป๊บนึงนะครับ ฟอด”
ผมก้มลงหอมแก้มวินที่หน้าแดงก่ำ
กูมีความสุขจริงโว๊ย อยากเป็นผัวเมียกันจริงๆให้ตาย :hao6:
“อยู่ตรงนี้อย่าไปไหนนะครับ”
ผมย้ำคำพูดของตัวเองอีกครั้ง และตบหลังมือวินเบาๆ
“อื้อ...”
วินพยักหน้าอย่างงงๆ :confuse:
“มาครับ....เดี๋ยวผมพาไปล้างหน้า ไม่มีอะไรครับทุกคน เพื่อนเก่าล้อกันเล่น”
ผมน่าจะไปเรียนนิเทศน์นะ แอคติ้งกู...สุดยอด
ผมพยุงไอ้หมอกขึ้นมาจากพื้น
“แก...แกจะทำอะไรพี่หมอก”
อีเมียมันโผเข้ามาดึงแขนผมเอาไว้
“ปล่อย...อย่าเอาเสนียดมาโดนตัวกู”
ผมกระซิบมันเบาๆ มันตกตะลึงปล่อยมือจากผม
“ขอตัวก่อนนะครับไทยมุงทั้งหลาย”
ผมหันไปค้อมหัวให้คนที่มามุงดู
“เดินไป...มึงกับกูต้องเคลียร์กัน”
ผมบิดแขนข้างหนึ่งของไอ้หมอกให้ไขว้มาไว้ข้างหลังมัน
แรงดึงและแรงกดของผมที่ใส่ลงไปไม่ยั้งทำให้มันต้องร้องออกมา
“โอ๊ย...มึงจะทำเหี้ยอะไรวะ”
“เดินไปห้องน้ำดีๆ เร็วๆ กูอยาก....เหี้ยๆเลยว่ะ”
ผมผลักหลังมันให้เดินเลี้ยวเข้าไปทางห้องน้ำ
:fcuk: :fcuk:
เฮ้อ....บทบู้เนี่ยไอ้หน่อยไม่ถนัดเอาซะเลย :m23:
แต่ถ้า...NC....ลื่นปรื๊ด :m10:
ขอบคุณทุกการติดตามครับ
แม่ยกพ่อยกทุกท่านไม่ต้องห่วงครับ ไอ้หมอกได้ชดใช้แน่ครับ
:โป้ก1: :โป้ก1:
-
:katai2-1: เป็นฉากแอคชั่นที่ ฮาสะใจมากๆ :laugh:
ขำดุ๊กดิ๊กง่ะ
-
เอาให้ไอ้หมอกมันหาทางกลับบ้านไม่เจอไปเลยนะและจัดการอีกระแตตอแหลให้ด้วยนะครับเฮียหน่อย
เอาแบบสะใจสุดๆไปเลย ให้วินจัดการก็ได้นะ แต่ถ้าให้เขมจัดการยัยชะนีมีนอนี่ดูท่าจะมันส์และเป็นไปได้มากกว่าให้วินจัดการ
เค้าขอเถอะ พลีส! ช่วยแฟนเซอร์วิสให้ที อยากตบมันมานานล่ะ กราบงามๆล่ะคราฟ :beat: :z6: :beat:
-
แอคติ้งขั้นเทพ :m20:
-
เขมแม่มเนียนขั้นเทพอะ พูดเลย :laugh:
-
กำลังมัน อีกตอนนะเฮีย ค้างๆๆๆ
:katai1: :katai1: :hao3: :hao3:
-
กำลังมัน อีกตอนนะเฮีย ค้างๆๆๆ
:katai1: :katai1: :hao3: :hao3:
ยกมือสนับสนุนค่ะ
-
จัดให้หนักทั้งตัวผู้ตัวเมียเลยนะเขมเอาให้สาสมกับที่มันทำให้วินต้องเสียใจ :z4:
-
สะใจมาก
-
รอติดตามฉากในห้องน้ำ คึคึ
:mew4:
-
:laugh:
-
:m16: จัดหนักหนัก จัดเต็มเต็มเลยเขม เอาให้หยอดน้ำข้าวต้มเลย :m31:
-
เอาให้หมอกไม่กล้ามายุ่งกับวินนี่ที่รักเลยนะเขม แล้วก็จัดการจัดหนักน้องวินนี่ด้วยก็ดีจะตั้งหน้าตั้งตาเลยคริคริ :hao6: :hao6:
-
ขอสะใจล่วงหน้าได้ไหม 555 เล่นมันให้หนักๆนะ สมน้ำหน้า ไอ้เหี้ยหมอก แบร่:P :z2:
-
เข้ามารอเฮียหน่อย :z13:
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สามสิบ
“วิน...วินมาทำอะไรตรงนี้ แล้วไอ้เขมล่ะมันหายไปไหน”
ผมเกือบสะบัดตัวเมื่อมีสัมผัสของมือใครบางคนแตะลงบนไหล่
แต่เสียงพูดที่ผมคุ้นหูทำให้ผมแค่หันกลับไปมอง
“ฉัตร...ฉัตรช่วยเขมด้วย”
ผมถลาเข้าไปเกาะแขนแข็งแรงของคนมาใหม่เขย่าแรงๆ
“เกิดอะไรขึ้น ไอ้เขมมันเป็นอะไร”
ฉัตรจับต้นแขนผมทั้งสองข้างเขย่าจนผมชักจะมึนหัว
“ฉัตร...เขม...เขมอยู่ในนั้น”
ผมชี้ตรงไปยังห้องน้ำชายที่เวลานี้ประตูปิดสนิทอยู่
“แกร๊กๆ....เขมๆ...ปึงๆ” :z3:
ฉัตรเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วไม่น่าเชื่อ
ฉัตรตรงเข้าไปบิดลูกบิดประตู บิดหมุนไปมาสองสามรอบ
เมื่อเปิดไม่ออกก็ทุบบานประตูอย่างแรงพร้อมกับตะโกนเรียกเขม
“ทำยังไงดี...ฉัตร....”
ผมเข้าไปชิดตัวฉัตร ผมเป็นห่วงทั้งเขมทั้งหมอก บอกไม่ถูกว่าห่วงใครมากกว่ากัน
แต่เรื่องที่ห่วงมันคนละเรื่อง
ผมห่วงว่าหมอกจะเจ็บต้วมากแล้วเขมจะมีความผิด
ผมรู้ว่าเขม...เรื่องต่อยตีไม่เป็นรองใคร เพียงแต่ผมยังไม่เคยเห็นกับตาตัวเอง
แต่จากสองหมัดหนักๆก็ทำให้หมอกลงไปนอนกองอยู่กับพื้นแล้ว :13223:
“วิน...วินไปคอยกันอย่าให้ใครมาเข้าห้องน้ำ บอกว่าเสียรึอะไรก็ได้”
ฉัตรทำคิ้วขมวดอย่างใช้ความคิด
“พี่คะ...ช่วยพี่เขมกับพี่หมอกด้วยนะคะ”
ผู้หญิงคนนี้เหมือนจิ้งจก ที่สามารถเปลี่ยนสีให้เข้ากับสิ่งแวดล้อม
ฉัตรมันหน้าตาหล่อทีเดียวถึงแม้จะด้อยกว่าเขมสักนิด แต่ก็สูสีกับหมอก
แถมหุ่นของฉัตรกินขาด กล้ามอกแน่นๆที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตราคาแพง
ท่อนขาแข็งแรงในกางกางยีนส์สีสนิมพอดีตัว
“แล้วนี่...ใคร”
ฉัตรชะงักอยู่กับที่เมื่ออยู่ๆก็มีสาวสวยผมยาวหุ่นเป๊ะกรากเข้ามากอดแขน
“กระแต..เป็น...เอ้อ....”
สายตาหวานเยิ้มทอดสะพานปูพรมอย่างหน้าไม่อาย
“คุณ...นี่มันอะไรกัน”
ป้าแม่บ้านของห้องน้ำประจำห้างวิ่งหน้าตื่นเข้ามาขัดจังหวะ :hao7:
“ไม่มีอะไรครับป้า เพื่อนผมมันเล่นพิเรนทร์ ผมขอกุญแจหน่อยครับ”
ฉัตรล้วงกระเป๋าตังค์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลังแล้วหยิบแบงค์สีเทาสองใบ
ยื่นส่งให้หญิงวัยกลางคนในชุดพนักงานทำความสะอาดที่ทำหน้างงๆ
“ขอกุญแจครับป้า รับรองไม่มีเรื่องเดือดร้อนถึงป้าแน่นอน”
ฉัตรยัดเงินใส่มือป้าแก พร้อมกับรับกุญแจที่ป้าแกยื่นให้อย่างงงๆ
“เอ้อ...ห้องน้ำทำความสะอาดอยู่ครับ...ไปใช้...”
ผมต้องคอยมายืนกันไม่ให้คนเดินเข้ามา
“คุณคะ...ขออภัยในความไม่สะดวกนะคะ”
ป้าแม่บ้านเมื่อได้สติก็ออกมาช่วยผม
ผมหันไปพยักหน้าให้แกอย่างขอบคุณในความช่วยเหลือ
แล้วผมก็รีบวิ่งกลับไปที่ห้องน้ำ :katai5:
รวมเวลาที่เขมดึงตัวหมอกเข้าไปน่าจะเกือบๆสิบนาทีเห็นจะได้
“เขม....มะ...หมอก”
ภาพตรงหน้าทำให้ผมเย็นเฉียบไปทั้งตัว
เขมที่หน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธถูกฉัตรจับแขนทั้งสองข้างไพล่หลังเอาไว้
ในขณะที่เขมทั้งดิ้นรนทั้งด่ากราดออกมา
หมอกที่นอนกองจมกองเลือดของตัวเอง ไม่ผิดหรอกครับ
เพราะเขมมีเพียงแผลแตกที่หางคิ้วและมุมปากด้านซ้ายแค่นั้น
แต่หมอกนี่สิ ผมแทบจำหมอกคนเดิมไม่ได้ :katai1:
เลือดจากหัวคิ้วข้างหนึ่งไหลเปรอะมาถึงปลายคางมีบางส่วนหยดลงบนเสื้อ
หน้าบวมปูดแตกยับหลายแห่ง เลือดกำเดาสีเข้มไหลออกจากรูจมุกข้างหนึ่ง
โดยมีกระแตที่ประคองหมอกอยู่พยายามเช็ดออกแต่ก็ไม่หมดสักที
หน้าหมอกบวมปูด เปลือกตาข้างหนึ่งบวมจนตาปิด :kikkik:
“โอ๊ย...”
หมอกร้องขึ้นมาอย่างดังด้วยความเจ็บปวดเมื่อกระแตพยายามจะพยุงให้หมอกลุกขึ้น
“น้อง...อย่าขยับตัวมัน...ขาน่าจะหัก”
ฉัตรพูดเสียงเรียบ
แต่เบนสายตาไปมองด้านข้างที่มีไม้ถูพื้นหักครึ่งตกอยู่ :laugh:
“มึงปล่อยกูไอ้ฉัตร...กูจะกระทืบมัน”
เขมดิ้นไม่หยุดแต่สู้แรงยึดของฉัตรไม่ไหว อีกทั้งโดนรวบแขนไพล่หลังเอาไว้
“มึงอยากติดคุกรึไงวะ ตั้งสติหน่อยสิ แค่นี้ก็ไม่รู้จะพิการรึเปล่า”
ฉัตรไม่ได้พูดเกินจริง ผมมองเห็นแขนข้างหนึ่งของหมอกบิดเบี้ยวผิดรูป
“วะ...วิน...วินช่วยหมอกด้วย”
หมอกลืมตาข้างเดียวสีหน้าเจ็บปวด
ผมจะเดินเข้าไปแต่....
“ไม่ต้องเสอะเลยอีตุ๊ด แกมันเลว..ฮือฮือ...พี่หมอก...
มันทำให้พี่เป็นแบบนี้พี่ยังจะเรียกหามันอีกเหรอ...แล้วกระแตล่ะ”
กระแตมันชี้หน้าผม แล้วหันไปตัดพ้อหมอก
ทั้งน้ำตาที่ไหลรินออกมาอาบหน้าสวยที่ตอนนี้เลอะเลือดไปด้วย
“อ้าว...อีเหี้ยนี่...”
เขมสะบัดแขนหลุดออกมาตอนที่ฉัตรเผลอ
“ผลั่ก...โป๊ก...ว๊าย...กรี๊ด...”
เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมาก
เขมที่หลุดออกมาจากการจับยึดของฉัตร
พุ่งเข้าไปผลักกระแตที่นั่งพับเพียบประคองหมอกอยู่กับพื้น
ผลักอย่างแรงจนกระแตหงายหลัง
หัวด้านหลังตลอดจนแผ่นหลังกระแทกเข้ากับผนังห้องที่เป็นปูนหยาบอย่างแรง
และที่สำคัญ
“โอ๊ย...”
ร่างกายช่วงบนของหมอกที่พิงอกกระแตอยู่เสียหลักพลัดตกลงกระแทกพื้นไม่เบานัก
แต่มันกระทบไปถึงบาดแผลที่คาดว่าต้องมีชิ้นส่วนแตกหักอยู่
“ไอ้เขม...นั่นมันผู้หญิงนะวะ”
ฉัตรรีบเข้าไปดึงแขนเขมแล้วกระชากออกมา
“มึงไม่ได้ยินรึไง มันด่าเมียกู จะเอามันไว้ทำเหี้ยไรอีก” :angry2:
เขมดิ้นพล่านจนน่ากลัวจะหลุดจากมือฉัตร
“โว๊ย...มึงไม่ห่วงเมียมึงเหรอวะ เดี๋ยวได้ติดคุกทั้งผัวทั้งเมียหรอก”
เขมชะงักกึกอยู่กับที่เหมือนสติเริ่มกลับคืนมา :hao4:
“มึงสองผัวเมียรีบออกไปจากห้าง หายตัวไปเลยได้ยิ่งดี
ทางนี้กูจัดการเอง เร็วเข้าเดี๋ยวยามมา”
ฉัตรเร่ง เพราะตอนนี้ดูเหมือนว่าป้าแม่บ้านจะกันคนเอาไว้ไม่อยู่แล้ว
“ขอบใจมึงว่ะ...ไป...วิน”
เขมตบไหล่ฉัตรหนักๆ แล้วหันมาคว้าข้อมือผม
“ดะ...เดี๋ยว...”
ผมลังเลเมื่อเห็นสภาพหมอก หมอกคงจะ....
“แค่นี้มันไม่ตายหรอก มันเจ็บไม่ถึงครึ่งของที่มันทำกับวินหรอกนะ”
เขมบีบข้อมือผมแรงๆ
“วะ...วิน...อย่าไป...อย่าทิ้งหมอก”
ผมได้ยินเสียงแผ่วเครือของคนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นคนที่ผมหวังฝากชีวิตเอาไว้
ผมหันกลับไปมองภาพคนๆนั้นเป็นครั้งสุดท้าย
สภาพของคนที่โดนทำร้ายอย่างหนัก ไม่น่าเชื่อว่านี่เป็นฝีมือของคนเพียงคนเดียว
มันเหมือนโดนยำรุมสกรัมจากคนสักสี่ห้าคนทีเดียว :z6:
“หาย....หายกันแล้วนะหมอก....ไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว”
ผมสบสายตาข้างที่ยังพอลืมได้ครึ่งๆของหมอก แล้วพูดออกไปดังสุดเสียง
ผมไม่รู้ว่าแววตาหมอกเป็นอย่างไร
แต่สีหน้าเจ็บปวดและหยาดน้ำที่ไหลรินจากดวงตาทั้งสองข้างที่บวมเป่ง
บอกผมได้เป็นอย่างดีว่า....
หมอก...
เจ็บปวด ทั้งกายและใจ :heaven
“เขม....”
“......”
ผมนั่งหันหน้ามาทางคนขับ สายตาของเขมจับจ้องอยู่กับการจราจรตรงหน้า
“เขม...”
“หืม...”
เขมหันมาหาผมแวบหนึ่ง
ทำให้ผมเห็นรอยแตกที่มุมปาก และหางคิ้วด้านซ้ายชัดเจน
“”เจ็บ...เจ็บมากมั๊ย”
ผมแตะหลังมือซ้ายของเขมที่วางอยู่บนพวงมาลัยรถ
รอยแผลที่หลังมือโดยเฉพาะบริเวณข้อนิ้วมีทั้งแผลถลอกตื้นๆ แผลที่มีเลือดซิบ
ผมไม่อยากคิดเลยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังบานประตูห้องน้ำที่ปิดล๊อคร่วมสิบนาที
“ไม่หรอกครับ...ที่รักไม่ต้องห่วงนะครับ”
เขมหันมายิ้มให้ผม หน้าบวมๆดูเหยเก คงจะเจ็บไม่น้อยเหมือนกัน
“อื้อ....ขอบคุณนะเขม”
ผมหลบสายตาที่ดูเหินห่างนิดๆ
“เขมบอกแล้วไง....เพื่อที่รัก ไม่ว่าอะไร...เขมทำได้ทั้งนั้น” :hao6:
“อูยยยย....ซี๊ด”
เสียงสูดปากเมื่อผมแตะยาทาแผลลงบนหางคิ้วซ้ายของเขม
“จะ...เจ็บมาก...มั๊ย”
ผมใจเสีย มือที่ยังถือหลอดยาสั่นน้อยๆ
ผมจึงก้มหน้าลงมองมือของตัวเอง
“เป่า...”
“ห๋า....” :mew5:
ผมเงยหน้าขึ้นมามองหน้าคนตรงหน้า ที่ทำหน้างอปากยื่น
“ใจร้าย....ที่รักใจร้าย”
มีค้อนควักแถมให้ผมอีก
“เอ้อ....”
ผมจะทำไงดีครับ
“เค้าเจ็บเพื่อที่รักเลยนะ แค่นี้ที่รักทำให้เค้าไม่ได้เหรอ”
คนๆนี้...น่าจะไปเรียนนิเทศน์จริงๆเลย
“เพี้ยง....หายน้า”
ผมไม่มีทางเลือกจึงเป่าลมเบาๆลงที่หางคิ้วซ้ายของคนขี้อ้อน
“ตรงนี้ด้วย...”
ปากหนายกยิ้มแล้วชี้นิ้วไปที่แผลมุมปาก :hao6:
“เฮ้อ...เพี้ยง.หะ...อ๊ะ....อื้อ....” :-[
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ไม่ถนัดเอาเสียเลยครับ...บทบู๊เนี่ย.....
บอกแล้ว...เค้า...ชอบ...หื่นๆ(กาม)...ฮะฮะ
ขอบคุณครับผม
:pig4: :pig4:
-
หวังว่าคงไม่คิดให้ฉัตรคู่กับหมอกนะ ไม่รู้สิเราไม่อยากให้คนเลวมันมีความสุขแม้จะเป็นนิยายก็ตาม
-
ยังไม่สาสมเลย :ling1:
-
โหเขม จัดหนักจริงๆ หมอกต้องคู่กับกระแตหญิงร้ายชายเลว ฮิ้ว
:katai2-1:
-
คนอ่านก็ชอบหื่นๆ นะ :m23:
-
เขม o13
-
วินเละ เขมโหดจริงจัง 555
-
เลือดสาด กระดูกหัก ทำแผล ปิดท้ายด้วยจุ๊บ
สุดยอด o13
รองานถนัดอยู่นะคะเฮียหน่อย
-
เห้อ บางทีก็แอบสงสารหมอกนะ
แบบเข้าใจนะ ว่าคบมาตั้งนานก็อยากมีอะไรกับคนที่รักบ้าง
พอไม่ได้ก็ทำตัวแย่ตามประสาวัยรุ่น
ทำผิดพลาดที่นอกใจวินไป จนสุดท้ายต้องเสียคนที่รัก
-
:hao6: :hao6:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สามสิบเอ็ด
“อ๊ะ....อื้อ....”
ผมพยายามจะดันหน้าอกแกร่งของคนตรงหน้าออกไป
คนที่แนบริมฝีปากบวมช้ำของตัวเองลงบนปากของผม
แต่มือหนากลับคว้าข้อมือของผมแล้วดึงเข้าหาตัว
ผมเสียหลักถลาเข้าไปจนช่วงตัวครึ่งบนซบลงบนอ้อมกอดอุ่นๆ
“ขะ....เขม....อย่า....”
หากเมื่อผมเงยหน้าขึ้นมากลับทำให้องศาของจุมพิตเหมาะสมยิ่งขึ้น
เขมขบเม้มริมฝีปากเข้ากับปากนิ่มของผม ปลายลิ้นร้อนผ่าวไล้เลียจนฉ่ำชื้น
ผมตัวสั่นน้อยๆเมื่อเขมสอดแทรกปลายลิ้นเข้ามา
กวาดต้อนเที่ยวชิมลัดเลาะไปทั่วโพรงปาก แล้วเข้าเกาะเกี่ยวดุนดัน
“อืม....”
ผมกลั้นเสียงครางเอาไว้ไม่อยู่
ก็ในเมื่อผมรู้สึกดี ดีมากๆกับจูบนี้ ช่างหัว(คนเขียน)มันเหอะ
ยิ่งสองมือของผมโน้มคอเขมลงมามากเท่าไร
เขมก็ยิ่งกดจูบหนักหน่วงลงมามากขึ้นเท่านั้น
เสียงแลกเปลี่ยนน้ำหวานดังก้องไปทั่วห้องในหอพักนักศึกษาอย่างต่อเนื่อง
อย่างไม่มีทีท่าว่าจะจบลงได้ง่ายๆ :m25:
จูบของเขม....
แค่จูบก็ทำให้ร่างกายผมร้อนผ่าววูบวาบขึ้นมาทั้งตัว
ผมเลื่อนสองมือจากคอไปที่เรือนผมของเขม
เส้นผมหนาหยักศกสีน้ำตาลเข้มแทรกผ่านร่องนิ้วของผม
ผมขยุ้มเส้นผมเบาๆราวกับมันจะช่วยผ่อนคลายอารมณ์บางอย่างที่เริ่มจะก่อตัวขึ้น
อารมณ์ที่ผมไม่เคยได้รับจากคนในอดีต
ตอนนี้ผมรู้เพียงแค่ว่า...ผมอยากจูบ....จูบ...จูบ...จูบกับเขมไปเรื่อยๆ :impress2:
“แฮ่กๆ....”
กว่าเขมจะผละออกผมก็หอบหายใจสะท้าน
ผมร้อนผ่าวไปทั้งหน้าเมื่อเขมยังคงใช้ริมฝีปากบวมช้ำคลอเคลียอ้อยอิ่งที่ปากของผม
หากสายตาที่มองมานิ่งๆเป็นประกายวาววับ และกำลังจะโน้มหน้าเข้ามาชิดอีกครั้ง
“เอ้อ...ปะ...ปากเขม...จะ...เจ็บอยู่นะ”
ก่อนที่ริมฝีปากจะแตะกันอีกครั้ง ผมรีบยกมือมาปิดปากเขมเอาไว้ได้ทัน
เสียงผมมันสั่นพร่าตะกุกตะกักน่าอายเสียเหลือเกิน :-[
“มะ...ไม่เป็นไร...เขม...เขมไม่...เจ็บ”
ไม่ใช่ผมที่ตื่นเต้นอยู่ฝ่ายเดียว เขมที่ว่าเชี่ยวๆก็ยังพูดเสียงสั่นเครือ
ไม่ทันที่คำพูดสุดท้ายจะจบ ริมฝีปากร้อนผ่าวของคนเจ็บก็กดจูบลงมาอีกครั้ง
เป็นการห้ามไม่ให้ผมพูดอีก
“ปังๆๆๆ.....”
มันไม่ใช่เสียงเคาะแต่เป็นเสียงทุบประตูหนักๆรัวๆติดกันหลายครั้ง
“อื้อ...พะ...พอก่อน...แฮกๆ....”
ผมหอบเหนื่อยกว่าจะดันหน้าเขมออกไปได้
“อีก...อีกหน่อย...นะๆ”
เสียงอ้อนๆทำให้ริมฝีปากของเราผวาเข้าหากันอีกครั้งอย่างกระหาย
“ปังๆๆๆๆ...เขม...ไอ้เขม...กูรู้นะพวกมึงอยู่...ปังๆๆ” :z3:
เสียงทุบประตูคราวนี้ดังและแรงจนรู้สึกถึงแรงกระเทือนของประตูห้อง
“เชี้ย...เอ๊ย....” :katai1:
เขมทิ้งผมตัวเองอย่างหงุดหงิด
“เอากันอยู่ไงวะ”
ฉัตรทำหน้ารู้ทัน มันจ้องหน้าผมเขม็งโดยเฉพาะที่ริมฝีปากเห่อร้อนของผม
“เออ...มีไร...โคตรแส่...”
เขมถามเสียงห้วนหน้าหงิก
“เรื่องไอ้....”
ฉัตรพูดยังไม่จบผมก็ถลาเข้าไปเกาะแขนฉัตรเขย่าแรงๆ
“หมอก...หมอกเป็นยังไงบ้าง”
ผิดพลาดสุดๆ ผมทำไปโดยไม่ทันคิดว่ามันทำให้คนบางคนเข้าใจผิด
“นี่...นี่วินยังห่วงมันอีกเหรอ...โธ่เว๊ย”
เขมหน้าบึ้งตึงสายตาตัดพ้อที่มองมาทำให้ผมหายใจแทบไม่ออก
ยิ่งเห็นท่าทางกระทืบเท้ากำหมัดเบะปากแล้ว
ผมยิ่งใจคอวูบวาบคล้ายจะเป็นลมเอา :mew5:
“เขม...เขมฟังวินก่อนนะ...นะครับ”
ผมถลาจากการเกาะแขนฉัตรไปเกาะแขนเขมทันที
“ทำขนาดนี้...จะต้องฟังอะไรอีก”
เสียงเขมอ่อนลง ชายตามามองผมแล้วเมินไปทางอื่น
“โธ่...เขมอย่าเข้าใจวินผิดสิ ที่วินถามอาการหมอก...ก็เพราะ...วินกลัวว่า...”
“พวกมึงจะจีบกันอีกนานมั๊ย กรุณาสนใจกูสักแป๊บเหอะ” :o
ฉัตรพูดแทรกขึ้นมา ผมชะงัก...ลืมไปว่า ฉัตรอยู่ในห้องด้วย
“ว่าไป....มาขัดจังหวะกู ให้มันสมควรแก่การแส่ด้วย”
เขมเข้ามายืนซ้อนหลังผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉัตร
สองมือหนาพาดผ่านเอวมาประสานกันอยู่ที่หน้าท้องของผม
“เย้ย...ทำไรอ่ะ...อายเพื่อนบ้างเหอะ”
ผมพยายามแกะมือของเขมออกแต่เขมกลับกระชับแน่นกว่าเดิม
แล้วก้มลงกระซิบข้างหูผม
“ไม่อยากรู้เรื่องไอ้เหี้ยนั่นเหรอครับ”
ลมหายใจที่จงใจพ่นรดหลังหูทำให้ผมขนลุกเกรียว
ราวกับผมเป็นหนูที่อยู่ในอุ้งมือของราชสีห์
“เดี๋ยวค่อย...ซั่ม...กัน สนใจฟังกูสักนิดเถอะ”
ฉัตรยักคิ้วเข้มๆข้างหนึ่งให้ผมอย่างกวนๆ
“หึๆ...”
“ไอ้บ้า....”
ผมบ่นงึมงำ
“อ้าว...เมียมึงปากดีด่ากูอีก มาๆให้เฮียตบปากซะดีๆ”
“เย้ย...จะทำไร”
ตอนแรกผมตกใจว่าฉัตรมันจะใช้มือของมันมาตบปากผม
แต่ที่ไหนได้มันกลับยื่นปากหนาๆมาใกล้”
“สัด....ลามปามเมียกูนะมึง”
เขมผลักหัวฉัตรออกไปแรงๆ :fcuk:
“หวงเมียจริ๊ง...หึหึ...อย่าเผลอนะมึง เจอกูแน่”
ผมรู้ว่าฉัตรมันหยอกเล่น แต่มันเยอะไปมั๊ยอ่ะ
“คำก็เมียสองคำก็เมีย เราไม่ได้เป็นสักหน่อย”
ขืนปล่อยเลยตามเลย เกิดพูดกันติดปากผมก็แย่สิ
“อ้าว....ตายๆอ่อนโคตร....ไอ้เขมมึงอ่อนว่ะ ตั้งนานยังไม่ได้แอ้มอีกเหรอวะ”
สีหน้าประหลาดใจของฉัตรทำให้ผมต้องหันไปมองหน้าคนที่ซ้อนหลังอยู่
“ก็....คนนี้กู...จริงจัง”
ว่าจะหันไปต่อว่านี่มันจะคบผมหวังฟันแค่นั้นใช่มั๊ย
แต่พอคำว่า “จริงจัง” มันลอยมาเข้าหู
ผมเลยได้แต่ซบหน้าร้อนๆลงกับอกของเขม :o8:
“วู๊....มึงทนได้ไงวะเขม เป็นกูจัดหนักชุดใหญ่จัมโบ้เอาให้ลุกไม่ขึ้นเลย น่ารักโคตร” :hao6:
“อีกไม่นานหรอกว่ะ...หึหึ”
นี่พวกมันนินทาผมระยะเผาขนเลนนะเนี่ย
“แล้ว...แล้วหมอกเป็นไงบ้าง”
ผมมุดหน้าชาๆออกมาจากอ้อมกอดของเขม
“กูจะมาบอกให้พวกมึงสองคนเตรียมตัวไปให้ปากคำที่โรงพัก”
ฉัตรพูดเสียงเรียบเฉย
“มันแจ้งความเหรอวะ”
เขมตวาดเสียงดังอย่างโมโห
“เปล่า ทางโรงพยาบาลแจ้งเอง”
กรณีทำร้ายร่างกายถ้าไม่มากมายทางโรงพยาบาลเขาไม่ได้ยุ่งด้วยหรอกครับ
แต่ถ้าถึงขั้นสาหัสเนี่ยเขาต้องแจ้งความเพื่อป้องกันคดีความที่จะโยงมาถึงตัว
“มันใกล้ตายไงวะ”
เขมทำสีหน้าสะใจ :m11:
“ตอนที่เราจะออกมา หมอกก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นนี่นา”
ผมว่าอย่างมากก็ขาแขนหัก เย็บแผลที่หางคิ้ว นอกนั้นก็แผลเล็กแผลน้อย
“ก็ตอนพวกมึงออกไปมันไม่สาหัสไง กูหมั่นไส้อีเมียมันอ่อยกูไม่เลิก
กูเลยจัดให้ ทีนี้ล่ะมึงเข็นเข้าห้องผ่าตัดแทบไม่ทัน”
ฉัตรทำสีหน้าเรียบๆตอนเล่าเหตุการณ์หลังจากที่พวกผมออกมาก่อน
นี่ถ้าใครเป็นศัตรูกับฉัตรหรือเพื่อนฉัตร ผมว่า....น่ากลัวครับ
“อืม...ขอบใจว่ะ”
เขมตบไหล่เพื่อนที่ทำตัวราววีรบุรุษในสายตาของเขม
“พวกมึงอาจจะถูกเรียกตัวไปให้ปากคำ กูโดนมาแล้วล่ะ
ตัวไอ้เหี้ยนั่นมันไม่เอาเรื่อง บอกว่าจำไม่ได้ว่าใครกระทืบ”
ฉัตรให้พวกผมอยู่เฉยๆ
หากโดนเรียกตัวไปสอบสวนก็บอกแค่ว่าผ่านไป
แค่เป็นผู้เห็นเหตุการณ์
“เขม...วินทำให้เขมกับฉัตร....”
ผมเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขมที่นั่งหลับตานิ่งอยู่ที่โซฟาตัวยาว
หัวทุยสวยเอนพิงไปกับพนักโซฟา
“อ๊ะ...”
เขมผงกหัวขึ้นมาแล้วคว้าตัวผมลงนั่งบนตัก
“ทำไมที่รักพูดแบบนั้นล่ะครับ หืม....ฟอด”
เขมกอดเอวผมเอาไว้กันตก พูดเสียงนุ่มแล้วยื่นหน้ามาหอมแก้มผม
“เฮ่ย...เอาเปรียบตลอดเลย”
“เฮ๊ย...”
ผมต้องร้องลั่นเมื่อถูกดึงลงไปนอนแผ่อยู่บนโซฟาโดยมีเขมขึ้นมาครอมอยู่ด้านบน
ริมฝีปากร้อนๆประกบลงมาผมที่ไม่ทันตั้งตัวแทบสำลัก
“อย่า...อย่านะ...เขม”
ผมได้แต่ดันไหล่กว้างของเขม หากแต่ไม่ได้ห้ามจริงจังเท่าไรนัก
รสจูบร้อนที่ตักตวงอย่างหิวกระหายจนผมแทบหายใจไม่ทัน
สองมือที่กำเสื้อตรงไหล่ของเขมแน่น ทำได้เพียงแค่นั้น
เพราะทุกครั้งที่ผมอ้าปากจะพูด
ปลายลิ้นร้อนระอุก็ยิ่งรุกรานเข้ามา...ไร้ทางหนี :haun4:
กว่าจะรู้ตัวอีกทีผมก็เปิดปากออกรับจูบร้อนที่ป้อนมาอย่างเต็มใจ
ปลายลิ้นนุ่มที่ส่งมาเกาะเกี่ยวกัน เสียงแลกเปลี่ยนน้ำหวานในโพรงปากดังกังวานไปทั่วห้อง
“วะ...วิน...อ่าห์”
เขมซุกหน้าลงกับซอกคอของผม ซุกไซร้รุนแรง
จูบที่กดลงบนผิวเนื้อทำให้ผมสะดุ้งวาบ
“อ๊ะ...”
ผมเสียววาบสะท้านไปทั้งตัว
เมื่อฝ่ามืออุ่นร้อนสอดเข้ามาใต้เสื้อกล้ามตัวบางของผม
:pighaun: :pighaun:
ก็บอกแล้ว...ไอ้หน่อยมันถนัด...คริคริ
แต่งไปน้ำลายยืดไป เฮียมาเห็นก็บอกไปว่า...
"ผมเป็น....แผลร้อนใน"
ขอบคุณทุกการติดตามครับผม
:mew1: :mew1:
-
เขมหื่นทั้งปี สงสารวินหน่อย 55555
-
:hao3: เขมคงบอกเรื่องเจ็บขอลืมไปก่อน หึหึ
ว่าแต่ตอนนี้มันแอบสั้นนะ
-
หนูหน่อยจัดที่ถนัดๆมาเล้ย เก็บน้ำลายรอ
:eiei1:
-
ที่ฉัตรบอกว่าจัดให้จนเข้าห้องผ่าตัดไำม่ทันนี่หมายถึงไอ้หมอกหรือยัยยชะนีมีนออ่ะครับ(แต่อยากให้เป็นชะนีมากกว่าจะเข้ารักษาพร้อมกันเลย)
แต่ตอนนี้เราขัดใจวินมาก มันทำเหี้ยๆอะไรกับเราขนาดนี้ยังจะไปห่วงมันอีกทั้งที่มันไม่เคยแคร์ความรู้สึกวินเลย :z6: :beat:
-
ดีมากฉัตร
-
เขาจะ :oo1: กันแล้ว :haun4:
-
:mew1: :mew1:
-
ตอนหน้าแล้วสินะ..หวังว่าจะ :oo1:
สงสัยเหมียวต้องเป็นร้อนในเหมือนกะน้าหน่อยแน่เลยอ่านนิยายน้าทีไรน้ำลายไหลทุกทีเลย..สงสัยจะเป็นโรคติดต่อ :z1: :z1:
-
จะได้กันมั้ยน้าาาาา :o8:
ลุ้นๆๆๆ
-
หน่อย!!!ฉันจะฆ่าเธอ!!มาตัดฉับ!!!!งี้ได้ไงห้าาาาา :ling1:
-
สมน้ำหน้าหมอกจริงๆ :m4:
ฉัตรเป็นเพื่อนพระเอกที่แมนมาก o13
ปล.ร้อนในเป็นโรคติดต่อหรือเปล่าคะทำไมพออ่านแล้วมีอาการเหมือนเฮียหน่อยเลย ฝากถามเฮียหมอให้ด้วยนะคะ :m28:
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สามสิบสอง
“อ๊ะ...”
วินผวาส่งเสียงครางหวานหูเมื่อผมสอดฝ่ามืออุ่นร้อน
เข้าไปใต้เสื้อกล้ามเนื้อนุ่มตัวบางของวิน
“ขะ...เขม...”
ฝ่ามือที่ร้อนผ่าวล้วงเข้าไปใต้เสื้อกล้ามสีหวาน
แล้วเลื่อนสูงขึ้น ลูบไล้ เคล้นคลึง
ตั้งแต่หน้าท้องแบนราบ แผ่นอกเรียบเนียน
จนถึงปลายยอดอกที่เริ่มหดตัวชูชันขึ้นมา
ผิวขาวเนียนที่ปรากฎแก่สายตาเมื่อผมถอดเสื้อกล้ามและโยนลงพื้น
แค่นี้ก็เพียงพอที่จะดึงดูดสายตาของผมให้จ้องมองอย่างหลงใหล
ผมก้มลงกดริมฝีปากแผ่วเบาลงบนซอกคอขาวเนียน ครั้งแล้วครั้งเล่า
ผมไล่ริมฝีปากเลื่อนสัมผัสลงไปบนแผ่นอกขาวละเอียด
ผมเหลือบมองวินที่สะดุ้งตัวสั่น
จังหวะหัวใจของวินใต้ฝ่ามือของผมมันเต้นรัวแรง
วินแอ่นตัวขึ้นแล้วใช้สองมือสั่นๆกำสาบเสื้อนอนของผม
ร่างกายแบบบางของวินสั่นสะท้าน และส่งเสียงครางอยู่ในลำคอ
วินพยายามกลั้นเสียงเอาไว้โดยกัดริมฝีปากของตัวเองเอาไว้
“อ่า...อื้อ....”
ริมฝีปากของผมไล้ไปจนถึงยอดอกสีอ่อนจาง ลิ้นร้อนๆของผมได้ลิ้มรสหวาน
และปากของผมก็บรรจงขบเม้มยอดอกของวิน
“อ๊า....”
เสียงหวานๆกลั้นเอาไว้ไม่อยู่
สองมือของวินจิกลงบนแผ่นหลังจนผมรู้สึกแสบนิดๆ
ปากผมยังคงดูดชิมอย่างโหยหิว
สองมือบางขยำกำอกเสื้อของผมเสียแน่น
เมื่อผมใช้สองนิ้วบีบดึงและขยี้ซ้ำๆ
สลับกับปากที่ขบเม้มและดูดชิมยอดอกสีระเรื่อ :m25:
“อื้อ...ไม่...อย่านะ...อ๊าส์...”
ถึงจะหลุดปากร้องครางห้ามอย่างไรก็ตาม
หากสองมือน้อยยังดึงรั้งเสื้อของผมเอาไว้ไม่ให้ผละออก :o8:
เพียงไม่นานยอดเม็ดสีชมพูอ่อนจางก็แปรเปลี่ยนเป็นสีทับทิมแดงสวย
และแข็งตัวชูชันขึ้นสู้มือและปากของผม
“อื้อ..ยะ...อย่า...ไม่...ไม่เอา...อ๊าส์”
คนน่ารักใต้ร่างผมยังคงดื้อดึง แม้เสียงห้ามจะพร่า เสียงครางจะผะแผ่ว
ร่างกายจะอ่อนระทวยสั่นสะท้าน
ผมจึงจำเป็นต้องรุกหนักขึ้น
ริมฝีปากของผมเปลี่ยนมาเป็นพร่างพรมลงทั่วแผ่นอกขาวอย่างยั้งใจไว้ไม่อยู่
จนผิวขาวๆนั้นขึ้นรอยจูบแดงๆให้เห็นทันตา
ในขณะที่มือก็เลื่อนลงไปบีบคลึงสะโพกนุ่มภายใต้บ๊อกเซอร์สีขาวตัวบางโดยอัตโนมัติ
ร่างกายของเราทั้งคู่เริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆตามแรงอารมณ์ :hao6:
“อ๊ะ...ขะ..เขม”
เสียงหวานร้องสะดุ้งทันทีที่มือของผม
สอดเข้าไปลูบคลำตรงกลางระหว่างขาเรียวที่หนีบแน่น
และล่วงล้ำเข้าไปกอบกุมแก่นกายร้อนที่แข็งขืนขึ้นเต็มมือเอาไว้
ใบหน้าหวานของวินแดงซ่านด้วยความอายได้แต่เบือนหน้าเข้าหาพนักพิงของโซฟา
ยิ่งผมเร่งเร้า...รูดรั้งขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ
วินยิ่งครวญครางเสียวซ่านจนผมมองเห็นน้ำตาคลออยู่ที่ดวงตาหวาน
“ชอบ...ชอบมั๊ยครับ....ที่รัก”
คนใต้ร่างของผมสะดุ้งนิดๆ หยาดน้ำสวยเอ่อคลออยู่ที่หางตา
ปากบางแดงเม้มแน่น
ยิ่งวินรับรู้ได้ว่าไม่ใช่วินฝ่ายเดียวที่ถูกปลุกเร้าอารมณ์ปรารถนา
เพราะตอนนี้ส่วนล่างที่แนบชิดของผมก็แข็งขืน โป่งนูน
จนแทบจะดันบ๊อกเซอร์ออกมาเช่นกัน :haun4:
ผมละมือออกด้วยความเสียดาย
แล้วเปลี่ยนเป็นโยกขยับสะโพกให้น้องชายของเราสัมผัส บดเบียด และเสียดสีกัน
เราสองคนไม่สวมชั้นในเพราะเตรียมเข้านอน
สัมผัสที่ได้รับจึงเป็นเพียงผ่านบ๊อกเซอร์บางๆของเราทั้งสอง
ในจังหวะเดียวกันก็ขยับมือจัดการเคล้นคลึงยอดอก
ริมฝีปากของเราผวาเข้าหากันอีกครั้ง
วินเผยอปากออกเป็นการยินยอมให้ผมส่งลิ้นเข้าไปได้
ลิ้นร้อนของผมเกาะเกี่ยวลิ้นบางของวินอย่างอ่อนโยน
แล้วไต่ระดับเพิ่มความร้อนแรงขึ้น
ผมถอดเสื้อรวมทั้งดึงบ๊อกเซอร์ของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว
แล้วจึงใช้มือทั้งสองข้างจับที่ขอบบ๊อกเซอร์ของวิน
วินยกสะโพกขึ้นอย่างลืมตัว :laugh:
“อือ...อืม...”
“อ่าส์....”
ผมเริ่มจูบหนักขึ้นแล้วดูดดุนลิ้นของวินจนผมรู้สึกหวามในอก
ผมบดเบียดร่างกายเข้าหาคนใต้ล่าง
จนทำให้แทบไม่เหลือช่องว่างระหว่างกัน
“ครางออกมา...ครางออกมาให้เขมฟังสิครับ”
ผมกระซิบชิดติดริมฝีปากบาง
เมื่อผมเลื่อนมือลงเกาะกุมส่วนกลางตัวของวินอีกครั้ง
ผมกระซิบเสียงพร่าแล้วเร่งขยับมือให้เร็วขึ้น
ลมหายใจร้อนถี่บวกกับเสียงครางหวานติดต่อกัน
“เขม...เขม...อ๊าส์....”
เสียงครางกระเส่าร้องเรียกชื่อผมเหมือนเป็นการเอ่ยขอ
เมื่อมือของผมที่เกาะกุมรูดรั้งลดผ่อนความเร็วลง
สายตาหวานฉ่ำเยิ้มที่ช้อนขึ้นมาสบ ปากบางแดงที่เม้มแน่น
สองมือที่จิกหลังผมอย่างแรงด้วยเผลอลืมตัว
อาการของวินทำให้ผมเข้าใจได้ไม่ยากว่า...กำลังเรียกร้องสิ่งใด
“หึหึ....” :z1:
เมื่อผมขยับมือหนาอีกครั้ง
เสียงครางหวานก็ดังกังวานไปทั่วห้องอีกครา
ใบหน้าหวานสะบัดไปมาเมื่ออุณหภมิของร่างกายพลุ่งพล่านจนควบคุมไว้ไม่อยู่
“อือ...มะ...ไม่...ไม่ไหว...ขะ....เขม.....”
หัวทุยสวยทิ้งตัวลงกับเบาะโซฟา
เมื่อผมขยับมืออย่างกระชั้นถี่ขึ้น ถี่ขึ้นไปทุกที
“อ๊าส์.....”
ของเหลวขุ่นขาวทะลักออกมา :pighaun:
“ขอนะครับ”
ผมกดจูบลงบนริมฝีปากบางร้อนผ่าว
แล้วเลื่อนมาขบเม้มฝากรอยขึ้นสีสวยที่ซอกคอ ระเรื่อยลงมาถึงแผ่นอก
ตวัดลิ้นร้อนแลบเลียดูดชิมยอดอกสีทับทิมแดงก่ำ
ผมรีบหยิบหลอดเจลที่วางแอบเอาไว้ในซอกโซฟาอย่างรวดเร็ว
ต้องขอบคุณสื่อต่างๆที่มีไว้ให้ผมเรียนรู้
หลอดเจลที่ผมแอบซื้อมาลับหลังวิน วางกระจายอยู่หลายจุด
ทั้งใต้หมอน ซอกโซฟา ห้องน้ำ แม้กระทั่งลิ้นชักหน้ารถ :m20:
“อ๊ะ...ทะ...ทำ...ทำอะไร”
วินสะดุ้งสุดตัว ผวาตัวจะลุกขึ้นนั่ง
เมื่อผมแตะปลายนิ้วเย็นๆจากเจลลงบนช่องทาง
นิ้วที่เปียกชื้นสอดดัน ล่วงล้ำ ลึกเข้าไปภายในช่องทางด้านหลังที่อ่อนนุ่ม
วินสะดุ้งเฮือก ร้องครางอื้ออึงขึ้นมาทันที
ดวงตากลมโตฉ่ำเยิ้มมีแววตระหนก ผมก้มลงมอบจูบหวานๆเพื่อปลอบขวัญ
วินผวาตัวคว้าคอผมเข้าไปกอดแน่นเมื่อผมขยับนิ้วที่ส่งเข้าไป ขยับเข้าออกช้าๆแล้วหมุนวน
ยิ่งผมขยับนิ้วถี่เท่าไหร่เสียงครวญครางหวานๆก็เพิ่มให้ได้ยินดังขึ้น
“อื้อ...เจ็บ...อ่า....อื้ม...อ๊าส์....”
วินนิ่วหน้า เนื้อตัวสั่นระริกเมื่อผมหมุนคว้านควงนิ้วจนรอบ
ยิ่งผมจงใจให้นิ้วครูดไปกับผนังนุ่มด้านใน
“อื้อ...ขะ...เขม...อ๊าส์....”
“ที่รัก....เขมขอนะครับ...เขมไม่ไหวแล้ว”
ผมกระซิบเบาๆที่ข้างหูแล้วขบเม้มใบหูบางจนวินขนลุกซู่
แล้วเผลอพยักหน้าให้ผมอย่างลืมตัว :mew3:
มือเล็กจับโซฟาไว้แน่นจนเป็นรอยบุ๋มเพื่อต่อสู้กับความเจ็บปวดคับแน่น
“ระ...เร็ว...อีก...อื้อ....อ๊าส์”
วินร้องบอกเสียงสั่นน้ำตาเอ่อคลอ
ผมยิ้มรับเมื่อไล่สายตาก้มลงมองร่างกายของคนที่ผมรัก
ผิวขาวเนียนละเอียดร้อนผ่าวตรงหน้า ให้สัมผัสที่ดีเหลือเกิน
ยิ่งเห็นใบหน้าสวยที่ผมหลงใหลแดงก่ำ
ส่งสายตาฉ่ำเยิ้มเอ่อด้วยน้ำตา มันช่างยั่วยวนหัวใจผมนัก
เห็นแบบนี้แล้วเอาอะไรมาฉุดผมก็ไม่มีทางปล่อยให้หลุดมือแน่นอน
ผมจับน้องชายของตัวเองที่ผงาดอยู่นานจนมีน้ำใสไหลปริ่มตรงปลาย
แตะลงบนช่องทางที่เตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว
“เขม...รัก...วินนี่...ครับ”
ผมกระซิบบอกอย่างอ่อนโยน
ไม่ได้บอกเพื่อหวังให้วินยินยอมผมง่ายๆ
หากความเต็มตื้นในหัวใจมันเอ่อล้น
จนผมต้องพูดออกมา :impress2:
“ซี๊ด...อ่า...ซี๊ดดดด...”
ผมนิ่วหน้าด้วยความเสียวซ่านเกินจะเอ่ยออกมาได้ รู้สึกดีเหลือเกิน
กับช่องทางรักด้านหลังของคนที่ผมรัก มันกำลังตอดรัดแก่นกายร้อนๆของผมไม่หยุด
ราวกับว่ามันยินดีตอบรับความรักที่ผมบรรจงมอบให้อย่างเต็มใจ
“อ๊ะ....อ๊าส์....”
วินร้องครางไม่หยุดหย่อนเมื่อผมค่อยๆเปลี่ยนจังหวะรักจากเนิบนาบให้เร่งเร้าขึ้น
เราโยกตัวรุกและรับส่งกันอย่างเร่าร้อน จนเสียงครางของเราระงมไปทั่วห้อง
แรงกระแทกไม่มีจังหวะพักจากร่างกายเปลือยเปล่าของเราทั้งสอง
ส่งให้เสียงเฉอะแฉะจนใจสั่น :oo1:
“อ๊ะ....อ่า....”
เหมือนใกล้จะถึงจุดหมายปลายทางทุกขณะ
ผมผ่อนแรงลงเพื่อยั้งมันเอาไว้
ผมไม่อยากให้ครั้งแรกของเราจบลงเร็วนัก
ถึงมันจะเป็นการทรมานต้วผมเองจนแทบคลั่งก็ตาม
แต่มันช่างเป็นความทรมานที่หอมหวานที่สุดในชีวิต
:jul1: :jul1:
ผมก้มลงใช้ริมฝีปากจูบซับเหงื่อของคนด้านล่าง
ที่ยังนอนหอบหายใจถี่ :ling3:
บรรจงจูบซับหยาดน้ำตาที่หางตา
ก่อนจะกระซิบถามอย่างเอาใจว่า
“อีกสักยกมั๊ยครับ...ที่รัก”
:m10: :m10:
“เย็นนี้....ไม่ต้องมารับนะ”
วินบอกผมก่อนที่เราจะแยกจากกันใต้ตึกเรียนของวิน
เมื่อตอนจะเริ่มต้นการเรียนคาบบ่าย
“ทำ...ทำไมล่ะ...ที่รัก...โกธรเค้าเหรอ”
ผมใจหายวาบ
แต่เมื่อเช้าวินก็คุยกับผมปกตินี่นา ถึงแม้จะสะเทิ้นอายเวลามองสบตาผม
วินเป็นของผมแล้ว....ทั้งตัว...และน่าจะหัวใจด้วย
ผมไม่อยากคิดมากถึงเรื่องไอ้เหี้ยหมอก ถึงแม้จะยังคาใจอยู่ไม่น้อย
การที่วินยอมยกครั้งแรกให้ผม...
แน่นอน...ผมรู้ว่าวินไม่เคยมาก่อน
นั่นก็ยิ่งทำให้ผมทั้งรักทั้งหวงคนของผม
แต่ถึงวินจะเคยมีอะไรกับคนอื่นมาก่อนผมก็ไม่สนใจหรอกครับ
เพราะนั่นมันเป็นเรื่องในอดีต
ตัวผมเองก็ผ่านมามากมายโชกโชนไม่น้อยกว่าใครในมหาวิทยาลัยเลยด้วยซ้ำ
“ปะ...เปล่า...จะไปซื้อของกับปาล์ม”
ผมหันกลับไปมองหน้าไอ้ปาล์ม มันก็พยักหน้ารับ ไม่มีพิรุธอะไร
กับไอ้ปาล์มผมไม่ห่วงเพราะมันกำลังเดินหน้าจีบไอ้รุจน์เพื่อนผม
แต่ที่ผมไม่ค่อยสบายใจก็เป็นวินนั่นแหละ ที่หลบตาผม :เฮ้อ:
“รอเขมเลิกเรียนไม่ได้เหรอ...เดี๋ยวเขมพาที่รักไปเอง”
ผมแตะหลังมือวิน
“ไม่ได้...เอ้อ...ไม่เป็นไรหรอก วันนี้วินเรียนตอนบ่ายแค่คาบเดียว
ขี้เกียจรอเขม เอาไว้เจอกันที่ห้องเลยนะ”
วินเงยหน้าที่ก้มงุดขึ้นมาสบตาผม
แววตาเศร้าๆแกมกังวลของวินทำให้ผมหงุดหงิดและเป็นห่วง
“ตามใจ...ฝากดูวินด้วยนะ” :m19:
ผมพูดโดยไม่มองหน้าวิน แล้วหันไปบอกปาล์ม
“เออ...ไม่ต้องห่วง”
สีหน้าไอ้ปาล์มเรียบเฉยไม่มีวี่แววล้อเล่นเหมือนปกติ
ผมเดินตัวตรงออกมาจากใต้ตึกนิเทศน์
ทำไม....อากาศมันอบอ้าว ลมไม่กระดิกสักนิด
ทำไม...ขากูมันทื่อๆหนักๆ จะเดินแต่ละก้าวมันยกขาแทบไม่ขึ้น
ทำไม...กูหวิวๆในอก ทั้งๆที่สภาพร่างกายกูมันก็เต็มร้อยเหมือนทุกวัน
ทำไม...กู...หงุดหงิด...เหี้ยๆเลยวะ
:m16: :m16:
นอกจาก "แผลร้อนใน" จะเป็นโรคติดต่อแล้วนะครับ
"เลือดกำเดา...กระฉูด" ก็นับเป็นโรคที่ควรเฝ้าระวังในกลุ่มคนอ่าน....ฮะฮะ
ตอนหน้านี้....มี....ชะนี....ออกโรง....ครับผม
:pig4: :pig4:
-
ขอตัวไปหาหมอก่อนนะครับ นอกจากจะเป็น 'ร้อนใน' 'เลือดกำเดาไหล' แล้ว ยังมีอาการ 'ตาร้อนวาบๆ' ด้วยครับ
-
:m25:
สงสัยวินนี่จะต้องการความช่วยเหลือแบบส่วนตั๊วส่วนตัว
ชะนีแต่ละนาง เพลีย แต่เชื่อมือเขมนะ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เลือดหมดตัว เฮียหน่อยรับผิดชอบด้วย
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
-
วินนี่เป็นไรอ่ะ...เหมียวไม่ชอบชะนี :angry2:
โรคแพร่ระบาดไวจังยิ่งกว่าอีโบลาอีก...ไม่ถึงตายแต่อาจเป็นเลือดจางได้อิอิ :haun4: :haun4:
-
เชื้อมันแพร่กระจายเร็วมากเลยค่ะ :jul1:
เราต้องแก้ด้วยวิธีการหนามยอกต้องเอาหนามบ่งหรือเปล่าคะ แบบว่าจัดแบบนี้มารักษาอาการอีกสักตอน :haun4:
-
วินนี่ไปไหนนะ
-
:pighaun: :pighaun:
-
:z1: :m25:
-
ตามอ่านจนได้
นี้มัน นิยายตลกนิ :laugh:
-
ไม่เอานังหลิวโว้ยยยยยย ไม่เอามาม่าด้วย!!! :ling1:
-
ถ้าบอกตอนหน้ามีชะนีออกโรง แอบอยากให้เป็นหลินมันจะได้สองอารมณ์คือ
ไม่อยากค้างคาเรื่องที่เขมยังจ่ายค่าห้อง(บอกตามตรงแม้เขมจะบอกเหตุผลแล้วแต่เราก็รู้สึกว่ามันเป็นเหตุผลที่ควายมาก)
และอีกอารมณืที่ได้คือสะใจ(อยากเห็นวินโกรธและผิดหวังในตัวเขมมากๆๆๆๆๆๆๆ)
เขมมันจะได้รู้สึกตัวซักทีว่าสิ่งที่ทำอยู่มันโง่เง่าขนาดไหน
ปล.ขอให้วินสู้คนบ้างเหอะ ไม่ใช่อยู่เฉยๆปล่อยให้คนอื่นทำร้ายหรือจิกกัดตัวเองอยู่ได้ บางทีมันก็น่ารำคาญมากกว่าน่าสงสารนะวิน
อย่างน้อยประสบการณืที่ตัวเองเคยผ่านมาที่แสนหนักหนามันก็น่าจะสอนอะไรได้บ้างนะ
-
:jul1: เลือดจะหมดตัวแล้ว
-
ผม........พิมพ์นิยายจบหนึ่งตอนที่ยาวกว่าปกติ
แล้วดันออกไปกินไก่ผู้พัน กลับมาเน็ตที่บ้านทรายทองล่มสลาย :katai1: :katai1:
เลยโพสไม่ได้ครับผม โทรแจ้งเครือข่ายบอกงานล้นมือ
พรุ่งนี้จึงจะเคลื่อนมวลสารมาซ่อม
ขอลงนิยายพรุ่งนี้ครับผม ไปเล่นที่ร้านกาแฟก็ได้..เชอะ :m19:
-
เครือข่ายไรอ่ะ เปลี่ยนค่ายเลยดีมั้ยเนี่ย
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สามสิบสาม
“วิน...มีเรื่องอะไรกัน....เกิดอะไรขึ้น”
ผมถามคนหน้าหวานที่มีสีหน้าเปลี่ยนไป
จากปกติเป็นซีดเซียวหลังจากรับสาย
“มะ...ไม่มีอะไร....”
แววตาสับสนแบบนี้แล้วบอกว่าไม่มีอะไร ผมไม่เชื่อหรอก
“แล้วใครโทรมาล่ะวิน”
ก่อนหน้านี้มีสายโทรเข้ามาเป็นเบอร์ที่วินไม่ได้เมมชื่อไว้ในมือถือ
วินรับสายแล้วหันมาพยักหน้าให้ผม ก่อนเดินเลี่ยงออกไปคุยตามลำพัง
“เอ้อ....”
วินมีท่าทางลังเลและสับสน ไม่ยอมมองสบตาผมตรงๆ
“อืม...ไม่มีอะไรก็แล้วไป แต่ถ้า.....”
ผมเคารพการตัดสินใจของวิน
เมื่อไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร อาจจะแค่น้อยใจนิดๆมั๊ง :m21:
ถึงวินจะเพิ่งย้ายมาไม่นานแต่ผมก็รู้สึกคุ้นเคยและชอบวินมากๆ
แต่เป็นความชอบแบบเพื่อนนะครับ
จากหน้าตารูปร่างภายนอกที่สวยน่ารักน่าทะนุถนอม เหมือนตุ๊กตาพอร์ซเลนเนื้อบางละเอียด
แต่เมื่อได้ใกล้ชิดกันแล้ว...วินไม่เพียงสวยงามแค่หน้าตาแต่จิตใจของวินใสสะอาดยิ่งกว่า
ผมดีใจที่ได้เจอคนแบบวิน ได้เป็นเพื่อนกับวิน
แต่วินก็ดูมีเรื่องเก็บงำอยู่ภายในใจ ความสดใสของวิน ไม่ว่าจะแสดงออกในรูปแบบไหน
เมื่อมองลึกๆลงไปผมกลับมองเห็นเงาบางๆที่ทับซ้อน
“ปะ....ปาล์ม...บ่ายนี้ว่างมั๊ย” :ruready
วินมองตาผม สายตาอ่อนแอที่ผมมองเห็นทำให้ผมอยากปกป้อง
ผมเคยคิดว่าผมชอบวินและคิดจะจีบวินอยู่เหมือนกันในตอนแรกที่เราเจอกัน
แต่เมื่อผมได้รู้จักกับกลุ่มเพื่อนวิศวะของวิน
รุจน์...ทำให้ผมรู้ถึงความแตกต่างระหว่างคำว่า “ชอบ” กับคำว่า “รัก” :m1:
“ว่างสิ...มีอะไรเหรอ”
ผมเริ่มสนิทกับวิน คำพูดจาก็ลดความสุภาพมาเป็นกันเองมากขึ้น
“ไป...ทำธุระ....ไปเป็นเพื่อนวินหน่อยนะ”
“ฝากดูวินด้วยนะ”
ไอ้เขมมันหงุดหงิดและคงจะน้อยใจวินมากที่เหมือนจะปิดบังอะไรอยู่
“เออ...ไม่ต้องห่วง”
ผมรับปากมันด้วยสีหน้านิ่งๆ
ผมเห็นใจทั้งวินทั้งไอ้เขม มันมีอะไรทำไมไม่เปิดใจคุยกันนะ
แตกต่างจากผมที่ตอนนี้กำลังเร่งทำคะแนน ผมเปิดเผยตัวตนของผมอย่างไม่มีปิดบัง
รุจน์ก็ดูใจอ่อนลงเยอะ คงเพราะรุจน์มีใจให้ผมตั้งแต่แรก
ผมดีใจนะที่มีคนชอบและปลื้มในตัวผม ยิ่งคนๆนั้นเป็นรุจน์
รุจน์มีหลายอย่างที่คล้ายคลึงกับวิน
แต่รุจน์มีความเชื่อมั่นในตัวเอง มีความเข้มแข็งมากกว่า มีเสน่ห์ในแบบของรุจน์
ถ้าเปรียบวินเป็นเหมือน.....แมวเหมียวขนนิ่มตัวน้อยน่ารักที่ชอบเคล้าเคลีย
รุจน์ก็เป็นเหมือน.....กระต่ายป่าขนฟูตัวจ้อยที่ปราดเปรียวและซุกซน
ผมชอบและเอ็นดูแมวตัวน้อยน่ารัก...
แต่ผมหลงรัก...กระต่ายป่าที่น่าค้นหามากกว่า :man1:
“ปาล์ม...ช่วยพาวินไป...โรงพยาบาลXX...หน่อยนะ”
วินบอกจุดหมายปลายทางแล้วนิ่งเงียบ
ผมปล่อยให้วินจมอยู่กับความคิดโดยไม่คิดขัดจังหวะ
“กว่าจะมาได้...แล้วเนี่ย...เอ้อ.....พี่เป็นเพื่อนพี่วินเหรอคะ”
ผู้หญิงคนนี้สวยมากทั้งหน้าที่สวยหวานและรูปร่างสูงโปร่ง
อีกอะไรที่ควรจะมีก็มีจนมากมาย
แต่ทำไมในประโยคเดียวกันทั้งน้ำเสียงและคำพูด
มันดูแปลกแยกแตกต่างกันราวพลิกฝ่ามือ
“นี่ปาล์ม...เพื่อนพี่..แล้วหมอกล่ะ...เป็นยังไงบ้าง”
พวกเรายืนอยู่หน้าห้องไอซียูที่ห้ามเยี่ยม
“สวัสดีค่ะพี่ปาล์ม...หนูชื่อกระแตเป็นรุ่นน้องพี่วินค่ะ...บลาๆๆๆๆ”
ผมงงกับเธอเหลือเกิน นี่ผมเพิ่งเจอกับเธอครั้งแรกไม่ใช่เหรอ
ทำไมถึงได้พูดคุยตีสนิทกันได้เร็วขนาดนี้ :เฮ้อ:
จังหวะที่มีพยาบาลเดินออกมาจากห้องไอซียู
วินรีบเข้าไปหาแล้วยืนถามอะไรสักอย่าง
ผมกำลังจะตามไปฟังว่าวินมาเยี่ยมใคร
“พี่ปาล์มคะ...พี่ปาล์มเป็นอะไรกับพี่วินคะ”
ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาเกาะแขนผม ยืนเองไม่ได้หรือไงกัน
“ก็...เป็นเพื่อนกัน”
ผมแกะแขนเธอออกอย่างสุภาพ ยังไงก็เป็นรุ่นน้องของวิน
“เฮ้อ...โล่งอก...กระแตคิดว่าพี่ปาล์มจะหลงเสน่ห์พี่วินอีกคน”
คำพูดที่มีเงื่อนงำยั่วยุให้อยากรู้
“หมายความว่ายังไง”
เสียงผมห้วนขึ้นแม้จะพยายามระงับความโมโหที่เริ่มจะกรุ่นขึ้นมา
ผมรักเพื่อน เพื่อนผมใครจะมานินทาวิจารณ์ให้ผมฟัง...ไม่จำเป็น
ผมรู้ว่าคนที่ผมเลือกคบเป็นเพื่อนเป็นคนอย่างไร
“ก็พี่วินสิคะ....”
น้ำหอมราคาแพงโชยมาให้ได้กลิ่น
เมื่อหน้าหวานๆหุ่นเป๊ะๆขยับเข้ามาใกล้จนเกินงาม
“หืม....”
ผมขยับออกห่างและเลิกคิ้วแทนคำถาม
“พี่วินน่ะเห็นติ๋มๆแบบนี้ร้ายนะคะ ตอนอยู่เชียงใหม่เป็นแฟนกับพี่หมอกอยู่ดีๆ
พอเบื่อก็หาเรื่องเลิกกับพี่หมอก หาว่ากระแตเป็นกิ๊กกับพี่หมอก
คนอย่างกระแตนะคะไม่เค๊ยไม่เคยจะแย่งของใคร”
เท่าที่รู้...วินอกหักแล้วย้ายมาเรียนที่นี่ไม่ใช่เหรอ
“แล้วเนี่ยพี่หมอกแกเกิดตัดใจจากพี่วินไม่ได้ อุตส่าห์มาตามหาพี่วินที่กรุงเทพ
พอเจอหน้ากันพี่วินก็ยุให้แฟนใหม่กับเพื่อนรุมกระทืบพี่หมอกปางตาย
เนี่ยพี่หมอกยังไม่ฟื้นเลยนะคะ”
คนอย่างวินเหรอที่จะยุให้คนกระทืบกัน
“แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ฟังๆดูแล้วก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอสักนิด”
ผมเห็นกระแตหน้าเสียไปนิดหนึ่งแล้วก็รีบปรับสีหน้าให้เศร้าทันที
“กระแตนับถือพี่หมอกเป็นพี่รหัส บังเอิญกระแตจะลงมาหาเพื่อน
ก็เลยติดรถพี่หมอกมาน่ะค่ะเลยเห็นเหตุการณ์”
ใช่แล้วนังน้องรหัสที่ร่วมกับพี่รหัสของมันสวมเขาให้วินนี่เอง
“ปาล์ม....เขมจะคุยด้วย”
วินเดินกลับมาพร้อมกับยื่นมือถือในมือให้ผม
ผมรับไปแล้วเดินห่างออกไป เขมมันยังเรียนอยู่แต่แวบออกมาโทรหาวิน
ซึ่งวินมันก็คงไม่ยอมปริปากว่าทำอะไรอยู่ที่ไหน
“ไอ้ปาล์ม...พวกมึงอยู่ที่ไหน ทำอะไรกันอยู่” :m16:
เสียงไอ้เขมทั้งร้อนรนทั้งหงุดหงิดฉุนเฉียว
“กูยังบอกมึงไม่ได้ว่ะ รอให้มันชัดเจนอีกนิดเถอะว่ะ”
ผมคิดว่าสำหรับเรื่องนี้ให้เป็นเรื่องของวินกับไอ้เขมสองคนจะดีกว่า
ผมไม่รู้ว่าวินอยากจะบอกเขมตอนไหนหรือจะปิดบังเอาไว้ ผมไม่มีสิทธิ์จะปากโป้ง
ไอ้เขมด่าผมแรงๆหลายคำ ลงท้ายด้วยการฝากให้ผมดูแลวินให้ดี
“คนอย่างพี่มันมีอะไรดีนักนะ ทั้งพี่หมอกพี่เขมแล้วยังพี่ฉัตรอ้อ...พี่ปาล์มอีกคน
พวกพี่ๆเค้าเห็นพี่ดีตรงไหน แต่ละคนดูจะหลงแกมาก
โอ๊ย...น่าหมั่นไส้ อีแค่ตุ๊ดหน้าขาว”
ผมเดินมาสองคนนั้นไม่ได้อยู่ที่เดิม ผมเดินตามเสียงที่ไม่ดังมากหากไม่ตั้งใจฟัง
เสียงมาจากทางบันไดหนีไฟ
ประตูที่ปิดไม่สนิทเมื่อผมค่อยๆเปิดโดยพยายามให้เกิดเสียงน้อยที่สุด
ผมแทรกตัวเข้าไปแล้วปิดประตูให้สนิทไม่ให้คนภายนอกได้ยิน
ผมเห็นวินกับกระแตยืนเถียงกับอยู่ตรงที่พักบันไดด้านล่าง
ผมรีบหลบไปตรงมุมที่จะเลี้ยวขึ้น ผมแอบฟังเพราะอยากจะรู้
ในเมื่อวินไม่ยอมปริปากบอก ผมคงต้องใช้วิธีนี้
“หยุดนะกระแต มันจะมากไปแล้วนะ พี่ไม่ได้เป็นแบบที่เธอพูด”
เสียงวินสั่นๆ
“แล้วเนี่ยพี่หมอกก็ไม่ฟื้น พี่จะเอายังไง”
ผมชะโงกหน้ามาดูเห็นกระแตยืนจังก้าเอามือท้าวเอวเหมือนพวกแม่ค้าในตลาดสด
ส่วนวินยืนนิ่งโดยใช้สองมือบางบีบคลึงอยู่ที่ขมับของตัวเอง
“เอา...เอายังไง..คืออะไร....”
อย่าว่าแต่วินเลยผมยังไม่เข้าใจเลย
“ก็พี่จะเอาคนไหน เลือกไปสักคน”
ให้ตาย มีตกลงกันนอกรอบด้วยเหรอวะ
“กระแต....การที่เธอเป็นแบบนี้สุดท้ายแล้วเธอจะไม่เหลือใครอีก”
วินใจเย็นมากกว่าที่ผมคิด
“ไม่ต้องสะ...เสือก ที่กูเป็นแบบนี้ก็เพราะ...เพราะพี่หมอกไม่ยอมลืมมึงสักที”
หมดแล้ว...ความสวยทั้งหมดที่หล่อนมี
หมดไปกับคำพูดและความคิดเลวๆเห็นแก่ตัว
“ก็เธอเป็นแบบนี้ไงกระแต เธอไม่ใช้ใจแลก เธอก็จะไม่ได้ใจกลับคืน”
เสียงวินตอบกลับมาหนักแน่นเข้มแข็ง
“มึงไม่ต้องมาทำปากดีถ้าไม่มีมึงสักคน พี่หมอก....โอ๊ย...”
ผมยั้งตัวเองไม่ให้กระโจนเข้าไปห้ามได้ทัน เมื่อกระแตเงื้อมือขึ้นสูง
แต่พอจะฟาดลงมาที่แก้มของวิน ก็โดนวินจับข้อมือข้างนั้นไว้แล้วบิด
จนกระแตร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
ถึงวินจะดูอ้อนแอ้นบอบบางจนผมเกือบลืมว่าวินก็เป็นผู้ชายปกติคนหนึ่ง
กล้ามเนื้อ กระดูกก็เป็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งก็เหนือกว่าผู้หญิงถึงแม้รูปร่างส่วนสูงจะใกล้เคียงกัน
“อีเหี้ย...ปล่อย...ปะ...ปล่อย...กูเจ็บ”
กระแตพยายามจะดึงมือออก
แต่วินกลับบิดข้อมือของเธอแรงขึ้น จนหน้าสวยๆที่หันมาทางผมเหยเก
“ในเมื่อเธอไม่เกรงใจพี่ พี่ก็จะไม่เกรงใจเธอ”
“โอ๊ย...เจ็บ...อ๊าก....ปล่อยกู....อีตุ๊ด”
ยิ่งบริภาษด่าว่า วินยิ่งบิดแขนของกระแต จน....
“ฮือๆ...พี่วิน...กระแตเจ็บ...ปล่อยกระแตเถอะนะ....ฮือๆ”
วินชะงักเมื่อกระแตทรุดตัวลงนั่งกับพื้น แล้วน้ำตาสองข้างก็ไหลออกมานองหน้า
“อ๊ะ....ยะ...อย่า”
จังหวะที่วินโน้มตัวลงตาม
มือข้างที่เป็นอิสระของกระแตก็กระชากผมวิน
วินตกใจปล่อยข้อมือที่จับบิดอยู่ ทำให้เจ้าของมือเงื้อขึ้นสูง
“เพี๊ยะ...”
“โอ๊ย....”
เสียงฝ่ามือของกระแตสัมผัสกับใบหน้าของวิน
ก่อนที่ผมจะกระโจนเข้าไปได้ทัน
“ผลั่ก...”
“ว๊าย...”
ก่อนที่ผมจะเข้าไปขวาง กำปั้นน้อยๆของวินก็กระแทกลงบนโหนกแก้มสีสวย
สีชมพูอ่อนจากบลัชออนเปลี่ยนเป็นสีเขียวช้ำทันตาเห็น
“ปะ...ปาล์ม...”
วินโผเข้ามากอดผม
หน้าซีดๆของวินที่มีสีแดงขึ้นเป็นปื้นเป็นรอยนิ้วที่แก้มข้างหนึ่งซบลงกับอกผม
“พี่...พี่ปาล์มช่วยกระแตด้วยค่ะ อยู่ดีๆพี่วินก็เข้ามาต่อยหน้ากระแต...ซี๊ด”
กระโปรงสั้นกุดเผยให้เห็นขาเรียวสวยคู่นั้น
เสื้อคอคว้านลึกเลื่อนหลุดไปที่ไหล่มนข้างหนึ่ง เนินอกอวบอิ่มเนียนละเอียด
น่าแปลก...ทำไมมันดูน่าเกลียดในสายตาของผม
“น้องครับ...น้องเป็นคนที่น่าสงสารมากเลยนะครับ”
ผมลูบหลังวินเบาๆอย่างปลอบโยนเมื่อวินทำตัวแข็งขืนอยู่ในอ้อมกอดของผม
“ใช่ค่ะพี่ปาล์ม ทำไมพี่วินต้องคอยกลั่นแกล้งคอยอิจฉากระแตด้วยคะ
พี่วินโกรธกระแตที่พี่หมอกมาชอบกระแตใช่ไหมคะ”
สายตาเย้ยๆของเธอปิดไม่มิด
“น้องครับ ที่พี่บอกว่าน้องน่าสงสารน่ะ...เพราะ....”
ผมก้มลงมองคนที่ยังนั่งอยู่กับพื้นหากยื่นสองมือมาให้ผม
“เพราะอะไรคะพี่ปาล์ม”
เสียงหวานใสราวกับไม่เคยด่าบริภาษ ไม่เคยร้องไห้มาก่อน
“เพราะน้องเป็นคนตอแหลที่น่าสมเพชน่ะสิครับ” :angry2:
“แต่...แต่พี่วินต่อย...ต่อยหน้ากระแตนะคะ”
กระแตพยายามพยุงตัวให้ลุกขึ้น
“ถ้าเธอยังเสนอหน้ามาให้พวกพี่เห็น จะไม่แค่โดนต่อย”
“พะ...พี่จะทำอะไร...คะ”
กระแตที่ยืนขึ้นถอยหลังกรูด เมื่อเห็นสีหน้าของผม
ถึงผมจะไม่ได้เลวนักเลงแบบไอ้เขม แต่เพื่อนๆมันก็บอกว่าหน้าตาผมโหดสัดเวลาโกรธ
“ปะ...ปาล์ม...พอเถอะ”
วินขยับตัวออกจากอ้อมอกของผม แต่ผมยังแตะเอววิน
“เจ็บมากมั๊ย...ปาล์มขอโทษนะครับ ที่ช่วยวินไม่ทัน”
ผมไล้ปลายนิ้วลงบนแก้มนวลข้างที่มีรอยนิ้วอย่างแผ่วเบา
“ไม่หรอก...ปาล์มไม่ผิดซะหน่อย...โอ๊ย””
วินเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผม
แล้วก็ต้องร้องขึ้นมาเมื่อรอยยิ้มมันกระเทือนไปถึงรอยแดงที่แก้ม
“ตอแหล...ทุเรศที่สุด”
เสียงพูดเบาๆมาจากปากได้รูปสวย
“เพี๊ยะ...เพี๊ยะ...”
แรงตบสองทีซ้อนจากฝ่ามือใหญ่ๆของผม
ทำให้กระแตถลาลงไปนั่งกับพื้นอีกครั้ง
“ฮือๆ...พี่ตบกระแตทำไม กระแตไปทำอะไรให้”
ถึงแม้จะตัดพ้อต่อว่า แต่แววตาของคนที่ทรุดลงกับพื้นฉายแววหวาดกลัว
“กูจะทำมากกว่านี้ถ้ามึงยังไม่หยุด”
ผมชี้หน้า อยากเข้าไปกระทืบให้จมตีนถ้าไม่ติดว่าเป็นเพศเดียวกับแม่
“พอ...พอเถอะปาล์ม”
วินกอดเอวผมเอาไว้แน่น
“อย่าหาว่าปาล์มแส่เลยนะวิน...วินควรจะบอกเรื่องนี้กับไอ้เขมมัน”
ผมจอดรถหน้าหอพัก แก้มซ้ายของวินยังบวมแดงเห็นได้ชัด
“อืม....”
สีหน้าออกแววกังวลของวินเหมือนเด็กที่ไปทำเรื่องไม่ดีลับหลังผู้ใหญ่
“มันไม่ใช่ความผิดของนายหรอกนะ...ถ้าจะผิดก็ผิดที่ปิดบังมันมากกว่า”
ผมยื่นมือไปแตะแก้มบวมเป็นรอยนิ้วของวินอย่างเบามือ
“ขอบคุณนะ....ปาล์ม”
วินจับข้อมือผม
มือของวินเย็นเฉียบ
เจ้าตัวคงจะรู้ว่ามีอะไรรออยู่
:katai1: :katai1:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
:pig4: :pig4:
-
สะใจเล็กๆ อ่ะ กระแตสมควรโดน :z6: ด้วยซ้ำ
ผู้หญิงอาไร้รรร ตอแหลได้โล่ :m16:
-
กรี๊ด!!!!!!!! เราชอบตอนนี้มาก ปาล์มได้ใจเราไปสุดๆ(แม้ใจจริงอยากให้เขมเป็นคนทำก็ตาม)
ดีใจที่วินกล้าที่จะสู้เพื่อปกป้องตัวเอง เป็นเราแม้จะเป็นผู้หญิงอาจมีกระทืบได้นะ
อยากเห็นว่าพอพ่อกับแม่ของไอ้หมอกมันรู้ข่าวพวกเค้าจะทำยังไงที่ลูกเข้าไอซียู(สมน้ำหน้ามัน)
แต่เราว่าวินก็ทำไม่ถูกนะที่แอบมาหามันอย่างน้อยน่าจะบอกเขม(ถ้าเราเป็นเขมคงน้อยใจและเสียความรู้สึกนะ)
แต่ก็ยังพออภัยให้ได้ที่ยังพาปาล์มมาด้วยถือว่าบริสุทธิ์ใจ แต่อีชะนีกระแต(มันกระแตสมชื่อนะ)มันยังไม่รู้จักหยุด
ไม่มีจิตสำนึกอีกนะ แต่โดนแค่นี้เราว่ามันยังน้อยไป สงสัยพอพ่อกับแม่ของหมอกมามันคงโดนแม่ของหมอกตบอีกซักสี่ห้าที
ส่วนหมอกแค่นี้ยังเบาๆกับสิ่งที่วินโดน เค้ามีแฟนใหม่ยังตามมาราวี ทีมึงไปเอาชะนีวินยังไม่ได้ตามรังควาญมึงเลยนะ
ปล.หวังว่าเขมคงจะเส้นใหญ่พอตัวนะ กลัวเรื่องถึงตำรวจ แต่ก็อยากให้วินช่วยเพราะไอ้หมอกเอาหน้ามากระแทกตีนเค้าเองถึงที่ อยากให้พอเขมรู้เรื่องแล้วแอบกลับมาตบอีกระแตอีกซักรอบเพื่อความสะใจส่วนตัวล้วนๆ
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆ ขออีกซักตอนน๊าวันนี้ อิๆๆ(โลภมาก)
-
อีแตโดนมากกว่านี้
-
โห.. หนูหน่อยสร้างภาพเสียจนเราเกลียดชะนีที่ตอแหล
จริงๆวินนี่น่าจะกระทืบยายกระแตอีกสักตึ๊บเพื่อแลกกับสองตบ
เฮ้อ เจ็บแทน อย่าลืมประะคบด้วยความเย็นก่อนนะวินนี่
แก้มใสๆจะได้ไม่ช้ำมาก แล้วให้เขมเป่าด้วย
:mew4:
-
วินนี่มีอะไรอย่าปิดบังเขมสิลูก (ถอดเสื้อผ้า)เปิดอกคุยกันไปเลย :hao6:
-
นังกระแตเสมอต้นเสมอปลายในความเลวจริงๆ
หมอกจะฟื้นไหม หวังว่าคงไม่มีใครตายนะ
-
แบบนี้ต้องจิกหัวตบกระแทกผนัง มันถึงจะสะจายยยยยยย :laugh: o18
-
อยากซ้ำอะ ตอแหลจริงๆ
-
““เพราะน้องเป็นคนตอแหลที่น่าสมเพชน่ะสิครับ” ชอบประโยคนี้ของปาล์มอ่ะ...โดนเลย!!? :laugh: :laugh:
-
สะใจจริง ชะนีหงายเงิบ
o13 o13 o13 o13
-
ยัยกระแต นี่ตอแหลจริงๆ
แต่ขอโทษนะ เรื่องนี้ผู้ชายเค้าไม่โง่
ถ้าจะโง่ก็คงมีแต่หมอก ที่ไปติดกับเธอจนต้องเสียวินไป :beat:
-
เอาใจช่วยวินน่ะ
:mew1: :mew1:
-
ดูๆ ไปก็แอบสงสารหมอกนะ จริงๆ คงไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรมาก น่าจะรักวินอยู่พอสมควรเลยแหล่ะ ความเลวคงอยู่ที่ความโลเล ไม่มั่นคงเด็ดขาด แถมยังไปเกินเลยกับชะนีขี้ตอแหลอีก ดูแล้วดวงก็ไม่สมพงษ์กับผู้หญิง ตัวเองก็ไม่เข้มแข็งพอจะดูแลคนอื่นได้ งั้นจงมาเป็นรับเถอะ คนเขียนช่วยจัดรุกเท่ๆ โหดๆ ให้ซักคน จะได้ฟินเพิ่มอีกคู่ 555
-
เพิ่งติดตามอ่านคับสนุกน่าติดตามมากๆ :pig4:
-
:L2: :L2:
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สามสิบสี่
“กลับ....กลับมาแล้ว”
ผมต้องหายใจเข้าออกลึกๆ พยายามระงับอารมณ์หงุดหงิดที่กำลังพลุ่งพล่าน
เมื่อเสียงพูดทักเบาๆสั่นๆลอยมาให้ได้ยินพร้อมกับร่างบางๆ
ที่ทำให้ผมกระวนกระวายใจตลอดบ่ายจนถึงหัวค่ำ
ตอนนี้เวลาล่วงเลยไปถึงเกือบสองทุ่มแล้ว
อีกไม่ถึงห้านาทีไอ้นกเวรนั่นก็ต้องโผล่ออกมาร้อง “กุ๊กกู” ถึงแปดครั้ง
ผมนั่งอยู่ตรงนี้ฟังมันร้องตั้งแต่...สี่ครั้ง...ห้าครั้ง...หกครั้ง...เจ็ดครั้ง....
และก็จะถึงแปดครั้งในอนาคตอันใกล้
ผมไม่รู้สึกหิวสักนิดทั้งๆที่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องมาตั้งแต่หลังมื้อเที่ยง
วินเดินตัวลีบไหล่ห่อก้มหน้าน้อยๆเข้ามาในห้อง :katai5:
โดยไม่ยอมสบสายตาของผมที่นั่งรออยู่ที่โซฟา
แถมยังทำท่าจะเดินเลี่ยงหนีไปทางห้องน้ำอีกต่างหาก
“คุยกันหน่อยมั๊ย” :m16:
ผมทำใจเย็นอย่างที่สุดของที่สุดแล้วนะครับ ในรอบตลอดอายุยี่สิบเอ็ดปีของผม
เย็นอย่างที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำได้
“เอ้อ....นะ...นายมีอะไร....อ๊ะ”
วินร้องอย่างตกใจเมื่อโดนผมรวบตัวเข้ามากอดอย่างไม่ทันตั้งตัว
ทำให้ตอนนี้ตัววินถูกดึงมานั่งแหมะอยู่บนตักของผม
“ที่รักทำให้เขมเป็นห่วงรู้มั๊ย”
ผมกระซิบข้างหูคนบนตักเบาๆ แล้วเลื่อนลงไปฝังหน้ากับซอกคออุ่นๆ
กลิ่นกายของวินยังหอมมากแม้จะมีกลิ่นเหงื่ออ่อนๆปะปนมาบ้าง
แต่กลิ่นแบบนี้ละที่ทำให้อารมณ์ดิบส่วนลึกของผมเริ่มกระเจิดกระเจิง
เคยมั๊ยครับ
ของๆเราที่เหมือนจะกำลังถูกคนอื่นมาแย่งชิงเอาไปต่อหน้าต่อตา
มันทำให้ต้องข่มใจระงับอารมณ์ไม่ให้ผลีผลามทำอะไรที่อาจทำให้สิ่งนั้นหลุดลอยไป
“ขอ...ขอโทษนะ รออยู่เหรอ”
วินตัวสั่นน้อยๆ คางของวินเกยอยู่ที่ไหล่ของผมอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ผมขบเม้มเบาๆที่ซอกคอหอมของวิน แม้จะไม่แรงแต่ขบย้ำๆอยู่อย่างนั้นจนขึ้นรอย
“อ๊ะ...เจ็บนะ”
วินดิ้นขลุกขลักอยู่บนตักของผม
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อรู้ว่านั่นไม่เป็นผลดีกับตัวเองแน่ๆ
เพราะอะไรๆที่หลับใหลของผมมันเริ่มขยับตัวตื่นขึ้นมา
จริงๆแล้วมันก็ตั้งแต่ที่ผมสูดกลิ่นกายของวินที่ซอกคอนั่นแหละครับ
“ไปไหนมา”
ผมกดข่มความต้องการที่เริ่มเกิดขึ้น และมีแนวโน้มว่าจะพุ่งขึ้นเรื่อยๆในอีกไม่นานนัก
รสรักที่ผมได้รับและตักตวงมาแล้วครั้งหนึ่ง
ทำให้ผมรู้แล้วว่าการร่วมรักที่แท้จริงเป็นอย่างไร :impress2:
นั่นหมายความว่าประสบการณ์มากมายที่ผ่านมาทั้งหมดมันเป็นแค่การ...ร่วม...เพศ
“ไป...ไป...ซื้อของกะปาล์มมา”
ผมเชยคางมนที่ก้มงุดให้เงยขึ้นมามองหน้ากัน
“เอา...จริงๆ”
ผมทำเสียงเรียบแต่ภายในใจมันคุกรุ่นและร้อนรน ทั้งหวาดระแวงทั้งกลัวการสูญเสีย
จะเป็นเรื่องอะไรผมรับได้หมด ขอแค่...อย่างเกี่ยวข้องกับไอ้เหี้ยหมอกเป็นพอ
“ก็...ก็จริง”
คนบนตักขยับตัวอย่างอึดอัด ผมกอดกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น
ผมไม่อยากให้คนๆนี้หลุดรอดไป
ไม่อยากสูญเสียคนที่ผมหวังจะหยุดชีวิตและฝากความรักทั้งหมดไว้ที่เขาเพียงคนเดียว
“แล้วนี่....นี่มันอะไรกัน” :serius2:
ผมปวดแปลบในอกขึ้นมา บอกไม่ถูกว่า...เจ็บปวด โกรธ โมโห หรืออะไร แต่มันแทบคลั่ง
ผมไล้ปลายนิ้วสั่นระริกของผมลงบนแก้มซ้ายที่บวมและขึ้นรอยแดงเป็นปื้น
มันเหมือนรอยนิ้ว นี่...นี่วิน....โดนตบหน้า....
ผมแทบจะบ้าตาย นี่มันเกิดอะไรขึ้น
“ไม่...ไม่มีอะไรสักหน่อย”
ไอ้ตัวดีมันยังปากแข็ง...ได้....เดี๋ยวเขมจัดให้เอง
“งั้น....ลุกขึ้นก่อนครับ”
ผมยกตัวคนบนตักให้ลงนั่งบนโซฟาข้างๆกัน ตอนนี้ไม่อยากมองหน้าที่รักแล้วครับ
แก้มแดงๆบวมๆแบบนั้นยิ่งทำให้ความโกรธของผมพุ่งจนจะทะลุจุดเดือด :fire:
“จะ...จะไปไหน”
วินผวาเข้ามาเกาะแขนผมเมื่อผมทำท่าจะลุกขึ้น
“จะไปกระทืบไอ้ปาล์ม”
ที่พูดออกไป ผมหมายความแบบนั้นจริงๆ
ในเมื่อผมฝากให้มันดูแลคนของผม แต่นอกจากมันจะปกป้องไม่ได้
ปล่อยให้โดนตบหน้า แล้วยังกล้ามาปิดบังผม ไม่ยอมบอกว่าพวกมันไปทำอะไรกันมา
กูทนไม่ไหวแล้ว...ให้ตายเหอะ :m31:
“ปาล์ม....ปาล์มไม่เกี่ยวนะ”
จากเกาะแขนตอนนี้วินกอดเอวผมแน่น
นี่ถ้าไม่มีเรื่องปิดบังผม วินจะเป็นฝ่ายเข้ามากอดผมมั๊ย
มีแต่ผมฝ่ายเดียวที่ต้องการสัมผัส โอบกอด พร่ำคำรัก แล้ววินล่ะ
แค่ขัดผมไม่ได้รึเปล่า แล้วคนรักเก่าล่ะ ยิ่งมาตามถึงที่นี่แถมยังโดนผมกระทืบอีก
ถ้าความสงสารของวินมันจะมีโอกาสเปลี่ยนไปเป็นความเห็นใจแล้วจะกลายเป็นกลับมารักกันอีกครั้งล่ะ
ผมจะทำยังไงจะขัดขวางยังไง :katai1:
“ปล่อยครับ”
ผมทำใจแข็งเดินไปหยิบกุญแจรถและมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ
“บอก...บอกแล้ว...อย่าไปเลยนะ”
โป๊ะเช๊ะ....ตามแผนเด๊ะๆ
“มานั่งก่อนนะ”
กลายเป็นผมที่เป็นฝ่ายถูกจูงมือให้ตามมานั่งที่โซฟาตัวเดิม
มือน้อยๆที่เย็นเฉียบของวิน ทำให้อารมณ์คุกรุ่นของผมลดลงจนเกือบหมด
“เขม...จริงๆแล้ว”
วินเงยหน้าขึ้นมาจากที่ก้มลงมองตักของตัวเองอยู่ชั่วอึดใจ
“หืม...”
ผมเลิกคิ้วขึ้น ตอนนี้รู้สึกจะเป็นต่อ
“วินไปเยี่ยม...หมอก”
ทันทีที่ชื่อไอ้เหี้ยนั่นหลุดออกมาจากปากบางที่ผมเคยจูบอย่างหวานชื่น
ผมลุกขึ้นยืน แล้วต้องกำสองหมัดเอาไว้แน่น
เจ็บ...เจ็บมากๆ...ทำไมใจผมมันจะขาดรอนๆ
มันเหมือนถูกกระชากออกมาจากอกแล้วขยำขยี้ให้แหลกคามือ
“เขม....ฟังวินก่อนนะ...นะครับ”
สองแขนเรียวสอดมากอดรอบเอวผมจากด้านหลัง
เสียงหัวใจจากแผ่นอกของคนข้างหลังดังรัวถี่กระทบหลังของผมจนรับรู้ได้
“บอกแล้ว...วินบอกแล้ว”
วินระล่ำระลักเมื่อผมแกะมือวินออก
“เขม....อ๊ะ”
ผมช้อนตัววินขึ้นแล้วมุ่งตรงไปที่เตียงคู่ของเรา เตียงที่ผมลากมาชิดกัน
ผมวางตัววินให้นั่งลงบนเตียงโดยที่ผมล้มตัวลงไปนอนหงายก่ายหน้าผาก
เมื่อรู้ว่าน้ำตาของผมมันเริ่มคลอและใกล้จะไหลซึมออกมา
ผมเลื่อนมือข้างหนึ่งลงมาปิดตาตัวเอง
กล้ามเนื้อก้อนเล็กๆในอกด้านซ้ายของผมมันทำงานอย่างหนัก แต่ไม่ยักกะสม่ำเสมอ
บางครั้งเต้นรัวแรงราวกับจะกระดอนออกมาภายนอก
บางคราเต้นแผ่วเบาจวนเจียนจะหยุด ใจผมมันแทบขาด
ทำไมมันรู้สึกแบบนี้ นี่รึเปล่าที่เรียกว่า...ทุกข์ระทม :heaven
“จุ๊บ”
ริมฝีปากนุ่มๆแตะลงบนปากของผม
กดย้ำๆซ้ำๆอยู่สามสี่ครั้งแล้วถอนออก
ตอนนี้น้ำตาของผมมันเอ่ออยู่ตรงหางตาแล้วสิ
“เขม...เขมครับ....วินขอโทษ”
หนักตรงหน้าอก วินคงซบหน้าลงกับอกผม
ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดอกเสื้อจนรับรู้ได้
ลำตัวของผมถูกกอดรัด
ผมละมือข้างที่ก่ายหน้าผากมาลูบผมนิ่ม
อีกมือพยายามเช็ดน้ำตาให้หมดไป คัดจมูกไปหมด อกใจมันหน่วงๆ
“วินไปเยี่ยมหมอก...เพราะ...กระแต....”
วินขยับตัวให้ตะแคงอยู่ในท่าที่สบายขึ้น หากยังนอนกอดและซบหน้าลงกับอกผม
“กระแตโทรมาหาวิน”
เสียงวินเริ่มมั่นคงขึ้น เสียงเล่าเนิบๆ
“วินไม่อยากไป แต่...”
วินผงกหัวขึ้นมามองหน้าผมเมื่อได้ยินเสียงหายใจที่ติดขัดของผม
“อย่าร้องนะครับ”
มือบางยื่นมาเกลี่ยซับน้ำตาให้ผมอย่างปลอบโยนจนแห้ง แล้วเลื่อนลงมาลูบแก้มผมไล้ไปมา
“กระแตขู่ว่าจะไปให้การกับตำรวจว่าเขมทำร้าย....หมอก”
ผมอ้าปากจะพูดแต่มือบางเลื่อนมาปิดปากผมเอาไว้
“เขม....ที่วินไปเยี่ยมหมอก ไม่ใช่เพื่อหมอก แต่...เพื่อเขม”
สายตาที่ส่งความรักมาให้ทำให้ผมสะอึก
นี่ผมดูถูกความรักของวินอย่างไม่น่าให้อภัย
“เขมรู้มั๊ย....นาทีที่เขมปิดประตูห้องน้ำ หายไปจากสายตาของวิน
วินรู้ตัวทันทีว่าวินห่วงเขมมากแค่ไหน วินรู้ใจทันทีว่า ตอนนี้ใจของวินมีใครครอบครองอยู่”
น้ำตาของผมมันไหลออกมาอีกครั้ง
แต่ผมไม่คิดจะฝืนมันเอาไว้
เพราะน้ำตาที่ไหลออกมาครั้งนี้ มันเป็นน้ำตาของความปิติ
“เฮ้อ....คนบางคนจะรู้มั๊ยน้าว่ามีใครเขาห่วงอยู่” :เฮ้อ:
วินพลิกตัวกลับไปนอนหงายอยู่ข้างๆ
“ทั้งห่วงทั้งหวง ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะรู้ตัวมั๊ยน้า”
เสียงหวานใสกลับมาพร้อมรอยยิ้ม
ผมพลิกตะแคงตัวแล้วเป็นฝ่ายซบหน้าลงกับอกบาง
สองแขนของผมกอดรัดร่างกายเนียนนุ่ม
ในขณะเดียวกันสองแขนเรียวก็ยกขึ้นกอดรัดผมเช่นกัน :man1:
“รักกันต้องเชื่อใจกันให้มากๆนะครับ”
มือบางข้างหนึ่งลูบเส้นผมของผมอย่างเบามือ
“รัก...รักกัน....หมายความว่า....”
ผมผงกหัวขึ้นมา
หัวใจผมมันพองโตและเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
:hao6: :hao6:
อะไรเอ่ย......
เวลาหักบัญชีค่าบริการ....ตรงเวลาเด๊ะๆ
เวลาตามมาซ่อม.....ช่างไม่ว่าง งานเยอะ คิวยาว
:3125: :3125:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
พรุ่งนี้ไปเดทครับ มาลงอีกทีวันอาทิตย์ครับผม
ตอนหน้านี้....มี....ชะนีมา
แต่ชะนีนางนี้....มิใช่.....ชะนี....นางเดิม....ฮะฮะ
:pigha2: :pigha2:
-
เดททุกอาทิตย์ :ling1:
-
เยี่ยม วินรู้ใจตัวเองละ
-
หนูหน่อยให้ป้าไปเดทแทนม้ัยคร้า แล้วหนูก็มาลงซีรีย์ค่ะ
:mew4:
อยากรู้ตอนต่อไปอ่ะ
-
รอๆมาเร็วๆนะครับ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
:o8: บอกรักแล้ว
รอฉะนังหลินอีกคน วินเอาอีกๆ :katai2-1:
ขอบคุณที่อุตส่าห์มาอัพทั้งที่เน็ตเดี้ยง เห้อ ทรูล่ะสิ
-
กำลังหวานได้ที่ ชะนีมาอีกและ :o
-
ใครไปเผาป่าหรือไรชะนีถึงได้มาเพ่นพ่านบ่อยจัง...
-
ชะนีนี่ จะมาดีมาร้ายน้อ :really2:
-
เพิ่งจะเข้าใจกันชะนีจะมาอีกละ กินมาม่ากันให้อืดเลยสิ
-
:mew1: :mew1:
-
:เฮ้อ: :L2: :L2: :L2:
-
รออยู่นะเฮียหน่อย อย่าอู้ครับ
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
เน้วันนี้จันทร์แล้วน้าา
เดทเพลินอ่อออ
-
แล้ววันนี้ก็วันอังคาร ยังไม่มาเลย เข้ามาช่วย ดัน อีกคน
-
:z13: รอๆๆๆ
-
:call: :call:
ขอโทษคนอ่านทุกคนครับ ต้องโทษเฮียเลยครับ
อยู่ๆก็จะไปออกรอบนอกสถานที่ แล้วกระเตงผมไปด้วย
ตะลอนๆตั้งแต่เช้าตรู่วันจันทร์
เพิ่งมีเวลาเป็นของตัวเองครับ เฮียออกไปดริ๊งค์
ขอตัวอาบน้ำอาบท่าสักหน่อย แล้วจะรีบปั่นครับ
มาดึกๆถ้าไม่ทันเป็นพรุ่งนี้ค่ำๆครับผม
ขอโทษจริงๆครับ :m29:
:m5: :m5:
-
เดทแล้วยังหนีเที่ยวอีกนะเฮียหน่อย
ฝากไปทำโทษเฮียมี่ซักสามยกแล้วกัน
:3125: :3125: :3125: :3125:
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สามสิบห้า
“ที่ร้าก......”
ตอนนี้ผมเริ่มจะเกลียดเสียงมันขึ้นมาแล้ว
“ที่ร้าก....จ๋า”
ตัวโตเป็นตึก...ถึงจะหล่อก็เหอะ มาพูดจ๊ะจ๋า....ฟังแล้วอยากจะอ๊วก
“ที่ร้าก...ตัวเองไหวป่าววววว”
มา...ตัวอง...ตัวเองไม่ดูสารร่างบ้างเลยคนเรา มันเหมาะมันสมกันมั๊ย
“ฟอดๆ.....รักนะครับ”
จมูกโด่งคมกดลงมาสูดแก้มจากหน้าตาที่ยังไม่ได้ล้างของผม
“ปะ...ปล่อยเลย...ไอ้บ้า”
ผมหงุดหงิดไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าคนที่ทรุดตัวลงมานั่ง
แล้วก้มหน้าคมลงมาคลอเคลียข้างแก้มของผม
“ฟอดๆ....คนน่ารักใจร้ายอ่ะ”
ยังๆไม่หยุดตอแยอีก มันตัดพ้อซะผมกลั้นยิ้มไว้เกือบไม่ทัน
“ไปไกลๆเลย...คนลามก”
ผมหันไปผลักอกแข็งๆแน่นๆ แต่ก็เกือบเผลอลูบไล้ไปด้วยความเคยชิน
แหมๆ ครั้งที่สองบอกชินเลยครับผม ฮะฮะ :laugh:
“ที่รักมาล่งมาไล่เค้า เค้าเสียใจน้า ตัวเองอ่ะนิสัยไม่ดี ไล่เค้าแล้วจะให้เค้าไปไหนล่ะครับ”
คนพูดนอกจากไล่ไม่ไปแล้ว กลับทิ้งตัวโตๆลงมานอนกอดผมเฉยเลย
“พูดบ้าอะไร ฟังแล้วคลื่นไส้”
ผมขยับตัวอย่างอึดอัดแต่ก็ขยับไม่ได้มาก ช่วงล่างมันร้าวระบมไปหมด
“ห๋า....นี่...นี่ที่รัก...ท้องแล้วเหรอ....ไชโย.....ที่รักท้องแล้ว
ไม่ได้ๆมือถือๆอยู่ไหน ต้องรีบโทรไปบอกไอ้ฉัตร ไอ้รุจน์ ทุกคนเลย
ไหนนะ อยู่ไหน....”
อยู่ๆเขมก็ลุกพรวดขึ้นมานั่ง แล้วหันหน้าไปมาทำท่ามองหามือถือ
“อย่านะ...โอ๊ยยยยย”
ผมรีบลุกขึ้นจะห้ามเมื่อเห็นว่าเขมเจอมือถือ แล้วยังกำลังสไลด์หน้าจอแล้วด้วย
ขืนปล่อยให้โทรไปพวกมันได้ล้อผมตาย นี่ยังไม่มีใครู้หรอกนะว่าผม...โดนงาบแล้ว
“เป็นอะไร ที่รักเป็นอะไร ลูกเราเป็นอะไรไป”
เขมทิ้งมือถือในมืออย่างไม่สนใจว่ามันจะหล่นไปทางไหน
มันหันมาประคับประคองผมอย่างห่วงใย :man1:
“วู๊....เป็นบ้าอะไรเนี่ย เราจะท้องได้ไงกัน คิดโง่ๆ”
คำหลังผมบ่นเบาๆครับ ก็อดเอ็นดูมันไม่ได้ ทำอะไรเว่อร์เกิน
“ที่รักว่าเขมโง่เดี๋ยวลูกเราก็ฉลาดน้อยหรอก ไม่เอาครับไม่พูดแบบนี้นะครับ”
ไอ้หน้ามึนเอ๊ย นี่มันใช่รูมเมทคนเดิมของผมรึเปล่าเนี่ย
ทำไมแค่....กัน ถึงทำให้เขมล้นๆได้ขนาดนี้
แต่ผมก็...ปลื้มอยู่เหมือนกัน ดูเขมมันดีใจที่เราใจตรงกัน
“ก็นายอ่ะ...พูดจาอะไรไม่คิดบ้างเลย ไร้สาระที่สุด”
ผมเอนตัวลงนั่งพิงหมอนที่เขมจับตั้งขึ้นพิงให้ตรงหัวเตียง
ขยับตัวแต่ละทีน้ำตาผมแทบเล็ด ใครว่าไม่เจ็บผมเถียงตายเลยครับ
ถึงจะมีอารมณ์ร่วมก็เถอะครับ
แต่โดนจัดให้สามยกไม่ได้พักหายใจเนี่ยมันจะตายเอาครับ
“อ้าว...ที่รักไม่เคยได้ยินเหรอครับ ที่เขาว่ากันว่า
ความพยายามอยู่ที่ไหน ความ....”
“พอๆ เพ้อเจ้อไปล่ะ ว่าแต่นายไม่ไปเรียนอ่ะ”
เช้านี้ผมไม่มีเรียน คาบบ่ายก็น่าจะไปไหวครับ แต่ตอนนี้ต้องนอนพักก่อน
ร่างกายมันเหมือนจะแยกส่วนออกจากกัน ทั้งปวดทั้งหน่วง ร้าวระบม
ใครที่เป็นรุกก็ช่วยๆเบาแรงกันบ้างเถอะนะครับ ไอ้คนรับมันจะตายคาเตียงเอา :เฮ้อ:
“เค้าเป็นห่วงที่รักอ่ะครับ ไม่ไปหรอก อยู่เป็นเพื่อนที่รักดีกว่า...ฟอด”
ชักจะถี่ไปแล้วเดี๋ยวกอดเดี๋ยวหอม ทำเนียนตลอดๆ
“ไปเรียนเถอะป่ะ อย่ามาเสียการเรียนแบบนี้ แล้ววันหลังอ่ะให้มันน้อยๆหน่อย...เอ้อ....”
ตายๆ พูดแบบนี้ก็เหมือนกับว่า.... :katai1:
“อ๊า....จุ๊บๆ....ดีใจที่สุดในสามโลกเลยที่รักยอมให้เขมอะจึ๊ยๆได้บ่อยๆใช่ป่ะครับ”
ริมฝีปากหนาจูบลงมาบนปากผมเร็วๆสองทีซ้อนถึงเนื้อถึงตัวตลอด
ไม่เหม็นขี้ฟันมั่งเหรอวะ ฟันยังไม่ได้แปรงเลยอ่ะ
“ไม่ได้พูดแบบนั้นซะหน่อย...ฮึ่ย”
หน้าหื่นๆยื่นลอยหน้ามาให้ผมหน้าม้าน ดูระรื่นเหลือเกิน
“ครับๆ วันหลังเขมจะจัดหนักเฉพะศุกร์เสาร์นะครับ วันอื่นซ๊อฟๆ”
โอ๊ยไอ้คนนี้นี่มันน่า....ตบด้วยปากกระชากด้วยลิ้น ฮะฮะ
“นี่แน่ะ ไม่ได้สำนึกอะไรเลยใชมั๊ย”
ผมบิดจมูกโด่งที่ทำท่าจะยื่นมาหากำไรกับผมอีก
“โอ๊ยยยยย”
ร้องเกินไปป่ะ บิดไม่แรงซะหน่อย
กว่าเขมจะออกไปเรียนได้ มันทั้งพยายามป้อนข้าวป้อนยาผม
รวมทั้งพาผมไปเข้าห้องน้ำเช็ดตัวจนเสร็จเรียบร้อย
“เฮ้อ....ได้อยู่ตามลำพังสักที” :เฮ้อ:
คิดย้อนไปถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วผมก็ต้องซุกหน้าลงกับหมอน
“อ๊ากกกกก.....”
น่าอายชะมัด เกิดอะไรขึ้นเหรอ ก็จะอะไรล่ะครับ
อยากรู้กันใช่มั๊ยล่ะครับ อ่ะ...เล่าหน่อยแล้วกัน
หลังจากเราปรับความเข้าใจให้ตรงกันได้แล้ว
ไอ้เขมมันได้ทีก็เข้าประชิดติดตัวผมเลยครับ
ก็แหม..เผลอแป๊บเดียวเพราะผมดันเคลิ้มกับจูบหวานๆของมัน
เผลออีกแป๊บเมื่อจูบหวานๆเปลี่ยนเป็นจูบที่เรียกร้องออดอ้อน และรุกเร้า
ตายๆ....ผ้าผ่อนหลุดร่วงปลิวตกจากตัวกระจายไปทั่วห้อง
แต่ก็นะ เสมอภาคกัน ต่างคนต่างเปลือยทั้งตัว
แล้วทีนี้ก็ไม่รู้ว่าปากใครจมูกใคร มือใครขาใคร มันพัวพันนัวเนียจนแยกไม่ออก :hao6:
แล้วเราก็สำรวจอาณาบริเวณห้องพักกันครับ
สำรวจดูว่าพื้น ผนัง เป็นอย่างไร มีจุดไหนมุมไหนชำรุดหรือไม่ จะได้แจ้งแม่บ้านแก
แล้วผ้าม่านมุ้งลวด ประตูหน้าต่างมีผุมีพังตรงไหน
รวมทั้งสุขภัณฑ์ห้องน้ำ ฝักบัว อ่างล้างหน้า ชักโครก ลามเลยมาถึงโซฟา โต๊ะ เก้าอี้
แล้วมาจบลงบนเตียงอย่างหมดแรง :m25:
แต่เอ๊ะ....ทำไมทุกที่ๆสำรวจ
มันถึงได้มีหลอดเจลสตรอเบอร์รี่สีหวานวางอุบแอบอยู่ทุกมุมไป
ไม่ได้การ เดี๋ยวเขมกลับมา ผมต้องเตือนให้มันรู้ว่า
“ใช้เยอะขนาดนี้....ยกแพคถูกกว่า” :m20:
“ก๊อกๆ....”
งีบไปไม่เท่าไหร่ก็มีเสียงเคาะประตูไม่แรงนัก
ผมดูเวลาจากกุ๊กกูที่ผนังแล้ว ไม่น่าจะใช่เขมหรอกครับ ตอนนี้คงกำลังเรียนอยู่
“ครับๆ....มาแล้วครับ”
ผมค่อยๆลากสังขารที่ยังไม่ค่อยสมประกอบมาที่ประตู
“อ้าว......”
ผมไม่รู้จะทักคนตรงหน้าอย่างไรดี
“วิน....ขอหลินเข้าไปหน่อยนะ”
:katai5: :katai5:
ไม่ไหวแล้วครับแบตจะหมดแล้ว เพลียเกิ๊น
ขอตัวไปจัดการคนเมา(มั๊ง)ก่อนนะครับ
พรุ่งนี้ต้องเดินทางอีก....กลับบ้านทรายทองครับ
:hao7: :hao7:
“
-
ยัยหลินฮุ่ยมันโผล่มาทำไม เค้ากำลังไปได้สวย เดาว่าไม่ได้มาดีแน่
แหละหวังย่างยิ่งว่าวินคงไม่โง่จนขนาดหลงเชื่อมารยาของมันหรอกนะ
คงไม่ได้มาบอกว่าท้องแล้วให้วินเลิกกับเขมหรอกนะ ส่วนวินก็เดินตามเกมส์มันอะไรงี้นะ
ปล.อยากเห็นวินตบยัยหลินจัง :beat: :beat: :beat:
-
หลินฮุ่ย.......ถ้าเธอไม่อยากดวงซวยรีบออกจากห้องไปเหอะค่ะ :z3:
-
มาแล้วซินะ นางมารร้าย ถ้าจะตัวแม่ด้วย
-
:angry2: บุกถึงรังเลยนะนังหลินฮุ่ย. แถมมาตอนวินกำลังเจ็บ (ตูด) ซะด้วย
วินอย่าไปยอม บอกเลย มาหยามถึงที่ขนาดนี้ต้องจัดหนักสุดพลัง :z6:
-
มาดีๆก็พอ
-
ใจกล้าหน้าด้านแท้หล่อน โผล่มาถึงในห้องเขา อยากได้อยากโดนปะ
-
หลินมาทำไม
-
นางกล้าบุกถึงรังรักของเรา จัดหนักไปเลยวินนี่
:z6: :z6: :z6: :z6:
-
เอาหลินไปเก็บๆๆๆๆ :fire:
มาทำไมเนี่ยยยยย
-
งานมาแล้วจะเคลียยังไงล่ะเขม ทำอะไรไว้ก็เก็บกวาดให้เรียบร้อยด้วยนะ อย่าให้วินต้องยุ่งยาก :m16:
#ฮึ่ย โมโห :m31:
-
:katai2-1: :katai2-1:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สามสิบหก
“วิน....ขอหลินเข้าไปหน่อยนะ”
คำพูดและน้ำเสียงที่ดูเป็นมิตรอีกทั้งสีหน้าที่ดูป่วยๆของหลิน
ทำให้ผมชักลังเลใจ
“หลินมาดีนะวิน หลินมีเรื่องอยากจะขอคำปรึกษาจากวิน”
มือบางสวยแตะหลังมือของผมที่เกาะอยู่ที่ขอบประตู
“แต่...เขมไม่อยู่...นะ”
ผมชักมือออกไม่อยากถูกเนื้อต้องตัวคนที่ครั้งหนึ่งเคยมีอะไรกับคนของผม
“หลินรู้ว่าเขมไปเรียน แต่ที่มาก็แค่อยากคุยกับวิน ขอหลินเข้าไปเถอะนะ”
คนที่เดินผ่านไปมาก็ชำเลืองมอง
นี่มันหอพักชายนะครับ แทบจะไม่มีผู้หญิงขึ้นมาบนหอ
ถึงจะมีก็รีบเข้าห้องไม่ได้มายืนคุยกันหน้าห้องให้คนเห็น
“เข้ามาสิ”
ผมเปิดประตูออกกว้างแล้วรอจนหลินเดินเข้ามาจึงปิดประตูห้อง
“ห้องเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ วินจัดห้องใหม่เหรอ”
ตอนแรกก็ดูหน้าป่วยๆเครียดๆ
ตอนนี้หลินกลับมีอารมณ์เดินสำรวจไปทั่วห้อง :hao3:
“อืม...ก็นิดหน่อย ว่าแต่หลินมีอะไรจะคุยกับเราล่ะ มานั่งนี่เถอะ”
ผมไม่อยากต่อความยาว จึงเดินไปนั่งรอหลินที่โซฟา
“วิน...ตอนนี้วินกับเขมเป็นยังไงกันบ้าง”
หลินทรุดตัวลงนั่งทิ้งระยะห่างจากผมพอสมควร
“ก็...ก็ดี”
จะให้ตอบยังไงล่ะ ได้กันแล้ว หลายยกด้วยงั้นเหรอ :pigha2:
“ที่หลินมาหาวินถึงที่นี่ หลินไม่ได้อยากจะทำให้วินกับเขมทะเลาะกันหรอกนะ
แต่มันจำเป็นจริงๆนะ หลินไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครแล้ว”
สีหน้าป่วยๆกลับมาอีกครั้ง คราวนี้ป่วยหนักโดยมีน้ำตาคลอเบ้า
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรา”
“เกี่ยวสิไม่งั้นชั้น เอ๊ยหลินจะมาคุยกับวินทำไมล่ะ”
สายตาขุ่นเขียวกับน้ำเสียงห้วนๆเผลอหลุดออกมา
“เข้าเรื่องสักทีเถอะ เดี๋ยวเราต้องไปเรียน”
ผมเหลือบดูเวลาใกล้เที่ยงแล้ว
อีกไม่นานเขมก็ต้องกลับมารับผมที่ห้องไปเรียนคาบบ่าย
ผมไม่อยากให้เขมมาเจอหลินอยู่ที่ห้องของเรา
“วิน...หลินท้อง”
ผมต้องตกใจใช่มั๊ย แต่นั่นมันมีแต่ในนิยายครับ
“แล้วไง”
ผมจ้องตาที่เกือบเศร้าของหลิน ดูๆหลินก็ไม่กล้ามองสบตาผมตรงๆ
“วิน...หลินท้องกับเขมนะ วินจะไม่ตกใจสักหน่อยเหรอ”
หลินขมวดคิ้ว คงคาดไม่ถึงว่าการตอบรับของผมมันไม่เป็นดังคาด
ที่ว่า...
ผมจะต้องโวยวายเสียใจ แล้วขอเลิกกับเขม ตามแผนที่หลินวางเอาไว้
“เป็นไปไม่ได้หรอก”
ผมทำหน้าเฉยทั้งๆที่ภายในใจมันร้อนไปหมด
โกรธเขมมั๊ย...ก็ไม่เชิง เพราะมันเป็นเรื่องในอดีตที่เรากลับไปแก้ไขไม่ได้
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ในเมื่อเรานอนด้วยกัน มีอะไรกัน”
เฮ้อ..จะอายสักนิดก็ได้นะ
“เราไม่เถียงว่าเธอเคยนอนกับเขม แต่เขมก็ป้องกันทุกครั้ง”
ผมมั่นใจครับ คนอย่างเขมอย่างฉัตร รวมทั้งโอม โซล และรุจน์ ไม่มีทางที่จะพลาดพลั้ง
แต่ละคนก็เชี่ยวเอาการ อ้อ ยกเว้นรุจน์ที่น่าจะยังซิงอยู่คนเดียวในกลุ่ม
“เชอะ...แกจะรู้ได้ไง ชั้นจะบอกให้เอาบุญจะได้ตาสว่างสักที
มีอยู่ครั้งที่เขมเมาแล้วเราก็มีอะไรกันโดยไม่ได้ป้องกัน ตอนนั้นล่ะที่ทำให้ชั้นท้อง”
เชิดหน้าอย่างภาคภูมิ เหมือนกับได้รางวัลสตรีดีเด่น :m19:
“ไม่มีทาง จะ...จะเป็นไปได้ไง”
ผมเริ่มลังเลและใจเสีย :try2:
“วิน...วินอย่าทำให้ลูกในท้องของหลินต้องขาดพ่อเลยนะ ขอร้องล่ะ ฮือ ฮือ”
น้ำตาใสๆไหลออกมา หลินทรุดตัวลงคุกเข่าที่พื้น
“ลุก...ลุกขึ้นก่อนนะหลิน”
ผมปราดเข้าไปประคองให้หลินลุกขึ้น
นี่ถ้าหลินท้องจริงๆการลงไปนั่งคุกเข่าย่อมไม่ดีกับเด็กในท้องแน่ๆ
“ขอบใจนะวิน หลินเองก็ไม่อยากมาสร้างปัญหาให้วินหรอกนะ”
หลินนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง คราวนี้ขยับมาใกล้แล้วเกาะแขนผม
“เอ้อ...แล้ว...กี่เดือน”
ผมแกะมือเธอออก ตอนนี้มือผมเย็นเฉียบ
ความรู้สึกมันเหมือนตอนที่รู้ว่าของมีค่าหายไป
“สอง..เอ้อ...สามเดือนแล้วล่ะ”
หลินตะกุกตะกักเล็กน้อย ผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
เรานั่งกันเงียบๆ ผมจะทำอย่างไรดี คิดจนปวดหัวไปหมด
ตอนนี้นอกจากสภาพร่างกายผมที่มันเมื่อยล้า สมองมันก็ตื้อไปหมด :ling2:
“วิน...หลีกทางให้หลินเถอะนะ เห็นแก่ลูกใน.....”
หลินมองผมด้วยสายตาอ้อนวอน
ผู้หญิงคนนี้ร้ายกว่ากระแตหลายเท่า ทั้งเล่ห์เหลี่ยมก็แพรวพราว
“ไม่ได้หรอกหลิน เรากับเขมรักกัน รักมากด้วย เราไม่มีทางเลิกกัน”
ผมยืนยัน ถึงจะเริ่มไม่ค่อยมั่นใจขึ้นมาบ้างแล้ว
“ใจร้าย...วินใจร้ายมากรู้มั๊ย เด็กคนนี้เป็นลูกของเขม วินจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”
หลินโผเข้ามาเกาะแขนผมเขย่าแรงๆ
“ปล่อย...อย่ามาจับ เราก็ไม่ได้จะห้ามเขมในเรื่องการรับผิดชอบลูก
แต่เราจะไม่เลิกกัน”
ผมกระชากมือหลินออก รู้สึกขยะแขยงชะมัด
“แก...แกหมายความว่ายังไง”
หลินลุกขึ้นยืนท้าวเอวค้ำหัวผม
“ก็จะเป็นพ่อเป็นลูกกันก็เป็นไปสิ ใครไปว่าอะไร
ว่าแต่ท้องแน่เหรอ ท้องแฟบเชียว”
ผมลุกขึ้นยืนเพราะดูจากตำแหน่งทางภูมิศาสตร์แล้วค่อนข้างจะเสียเปรียบ
“แกว่าชั้นโกหกรึไง จะบ้าเหรอใครจะกุเรื่องแบบนี้ขึ้นมา” :angry2:
ชี้หน้ากูอีก ยิ่งกว่าแม่ค้าปากร้ายบางคนในตลาดสดอีกนะ
“ก็ถ้าท้องจริงจะกลัวอะไรล่ะ อยากให้เขมรับเป็นพ่อก็เป็นไป
แต่จะให้รับเป็นผัว...ฝันไปเหอะ”
ผมเสียงดังขึ้นมาชักโมโหแล้วนะ นี่มันเรื่องอะไรที่ผมจะต้องมารับรู้ด้วย
ตอนซั่มกันก็ทำกันสองคน แล้วตอนนี้จะให้ผมมาเป็นสักขีพยานอะไรอีก :katai1:
“หน้าด้านที่สุด คนเขามีลูกมีเมียแล้วแกยังจะแย่งอีกเหรอ”
คราวนี้หลินแผดเสียงดังอย่างไม่กลัวใครจะได้ยิน :m31:
“เอ๊ะ...อีนี่ มึงจะเอาไงวะ มึงไปคุยกับผัวมึงโน่นกูทนไม่ไหวแล้วนะ”
ผมด่าหลินอย่างที่ไม่เคยด่าใครมาก่อน ยิ่งเป็นผู้หญิงด้วยแล้ว
ตอนนี้ขาผมสั่นระริก หน้าเริ่มมืด ตาเริ่มลาย
จากทั้งการใช้งานร่างกายอย่างไม่บันยะบันยัง
แล้วยังจะมารับรู้เรื่องมั่วๆเลวๆของคนสองคนในอดีตอีก
ผมเดินลากขาจะไปที่เตียง ไม่ไหวแล้วผมอยากลงไปนอนแผ่จริงๆ :katai5:
“กลับมาคุยกันก่อน...เพี๊ยะ”
หลินกระชากไหล่ผมได้สบายด้วยความสูงที่ไม่ต่างกันมาก
แล้วฝ่ามือบางก็ฟาดลงบนแก้มซ้ายของผมทับรอยเดิมที่กระแตทำไว้
“โว๊ย....กูไม่ไหวแล้วโว๊ย”
ผมผลักอกหลินอย่างแรงด้วยความเจ็บแก้ม ความหงุดหงิด และความโมโห
“ว๊าย....อีเหี้ยมึงผลักกูทำไม”
หลินร้องว๊ายแล้วด่าผม
ทันทีที่หลินลุกขึ้นผมก็เข้าไปกระชากคอเสื้อเธอ
“มึงเรียกกูว่ายังไงนะ แน่จริงลองเรียกอีกทีสิ”
ผมเงื้อหมัดขึ้นมาตรงหน้าหลิน :13223:
“อีตุ๊ด อีเหี้ย อีลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน”
คำสุดท้ายทำให้สติผมขาดผึง มันมีสิทธิ์อะไรมาด่าพ่อแม่ผม
ท่านอยู่ของท่านดีๆถึงเชียงใหม่ มันจะลากพ่อแม่ผมมาเกี่ยวข้องไม่ได้
"เพี๊ยะ"
"เพี๊ยะ"
ผมตบหน้าสวยๆไปสองทีซ้ายขวา
“กรี๊ด....มึงตบกูทำไม...อีสารเลว”
"พลั่ก"
คราวนี้เป็นฝ่ามือที่ลืมแบครับ :โป้ก1:
มุมปากสีสวยแตกมีเลือดซึมทันตาเห็น
เมื่อผมปล่อยมืออีกข้างจากคอเสื้อหลิน
เธอก็ทรุดตัวลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น
“แกร๊ก....”
เสียงไขประตูทำให้ผมละสายตาจากหลินหันไปมองตามสัญชาตญาณ
ตายล่ะ เขมคงจะกลับมาแล้ว
เอ๊ะ....รึว่าหลิน...ตั้งใจ :m29:
“เฮ๊ย...หลิน....เธอจะทำอะไร”
ผมตกใจตกตะลึงเมื่อหันกลับไปเห็นหลินกำลังยีหัวตัวเองให้ผมยุ่งเหยิง
แล้วยังปลดกระดุมเสื้อลงเม็ดหนึ่ง ขยำเสื้อให้ยับ ฉีกชายกระโปรงให้ขาดรุ่ย
“มาแล้วครับ ที่รักอยู่ไหนเอ่ย”
เสียงทุ้มร่าเริงส่งมาก่อนเมื่อเจ้าตัวหันไปปิดล๊อคประตูห้อง
โดยที่ยังไม่ได้หันกลับมามองในห้อง
“ฮือๆ....เขม...เขมช่วยหลินด้วย”
หลินวิ่งผ่านหน้าผมไป เธอโผเข้าไปกอดเอวเขมทั้งน้ำตา
ในสภาพยับเยินราวกับเพิ่งถูกรุมโทรมมาหมาดๆ
เขมยืนตะลึง เคราะห์ดีที่ในมือมีเพียงพวงกุญแจ
“เคร้ง”
พวงกุญแจในมือตกลงบนพื้นห้องทันทีที่เขมเงยหน้าขึ้นมา
จากการมองคนที่เข้ามากอดประชิดตัว
“วิน....”
ผมยืนเฉย ทั้งๆที่ในใจเดือดพล่าน
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
เขมแกะแขนหลินออกจากเอวแต่หลินก็ผวาเข้ามากอดอีกครั้ง
“เฮ๊ย...ปล่อยสิวะ มากอดทำไมเนี่ย”
เขมตวาดหลินเสียงดัง จนหลินตกใจเผลอปล่อยแขนออกจากเอวเขม
“วิน...วินเป็นยังไงบ้าง”
เขมรีบเดินมาหาผม :hao7:
จับต้นแขนผมเอาไว้ทั้งสองข้างแล้วมองสำรวจไปทั่วตัว
แต่เมื่อเขมละมือข้างหนึ่งมาเชยคางผมให้เงยขึ้น เขมก็กัดฟันกรอด :m31:
“วิน...มันทำใช่มั๊ย”
เขมก้มลงมาถามผมโดยชี้นิ้วไปที่คนข้างหลัง แต่ผมทำเฉย
“เขม...แต่วินก็ทำร้ายหลินก่อนนะ ทั้งตบทั้งต่อย...ฮือฮือ”
หลินร้องไห้ เรียกเขมให้หันมาสนใจตัวเอง
ได้ผล เขมละมือจากตัวผมแล้วหันหลังเดินกลับไปหาหลิน
วินาทีนั้นผมก็รู้แล้วว่า....ใครคือคนที่ใช่ คนสำคัญตัวจริง
นี่ขนาดเขมยังไม่รู้เรื่องลูกในท้อง เขมยังเดินหันหลังให้ผมได้ง่ายๆ
ขอบคุณที่น้ำตาผม...มันไม่ไหลออกมาให้ขายขี้หน้าใคร
แต่น้ำตาที่มันตกอยู่ในอกนี่มันทั้งเจ็บหน่วง ปวดร้าว แน่นไปหมดทั้งใจ o7
“หลิน....”
เสียงเขมเรียกชื่อหลิน ถึงจะไม่อ่อนหวานแต่มันก็บาดใจผมเหลือเกิน
“หลินตบหน้าวินใช่มั๊ย”
เสียงห้วนๆถามคนที่กำลังโผเข้ามาซบอก
นี่มีใครเห็นหัวไอ้วินคนนี้บ้างมั๊ย
ผมต้องกำหมัดแล้วกดลงบนหน้าอกซ้าย
ให้หัวใจมันบรรเทาความเจ็บปวดที่ไต่ระดับขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
คำว่า...อกแตกตาย...มันมีจริงรึเปล่านะ อีกไม่นานผมคงจะได้รับคำตอบด้วยตัวเอง
“ฮือฮือ...”
น้ำตา เสียงร้องไห้ มันเหมาะกับผู้หญิงจริงๆนะ
เพราะมันมักจะใช้ได้ผล
“กู....ถามว่า....มึงตบหน้าวิน....ใช่มั๊ย”
:z4: :z4:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
:pig4: :pig4:
-
สะใจมาก เอาอีกๆๆๆๆๆ ขอให้เขมตบมันอีกซักทีเหอะ ตบล้างน้ำให้วินอ่ะ
เค้าไม่ว่าหน้าตัวเมียหรอกสำหรับการตบชะนีมีนอแบบนั้น55555+++
ปล.เขมเคลียร์เรื่องให้จบเลยนะ และก็เลิกจ่ายค่าห้องให้มันซักที
มันทำขนาดนี้แกมาอย่ามาทำตัวเป็นพ่อพระนะ จัดไปหนักๆเลย
-
:fire: เขมจัดเลย
-
อยู่ดีๆไม่ว่าดีนะเจ้
-
เขมจัดให้หนักชะนีนางนี้เหมียวหมั่นไส้มากกกกกวินน่าจะต่อยให้เลือดกลบปากเอาให้พูดไม่ได้เลยนะ ตอแ_ลแบบนี้เอาไว้ไม่ได้ :m16:
:angry2:
-
"มึงตาย"
คำเดียวเลย สะใจเล็กๆ 5555
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
เขม..จัดให้หนักนะ ยัยชะนีนี่น่ะ อย่าส่งเสียให้อีกนะ เอาให้เข็ดเลย
-
:a5: :a5: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
รออ่านตอนต่อไป คิดว่าเขมคงไม่หลงกลชะนีหรอก แต่ยังไม่วางใจ :m14:
-
เขมจัดๆๆ
-
:mew1: :mew1:
-
เข็มสุดยอดอ่ะ
มันต้องอย่างี้สิ
ไม่หลงมารยาคนอื่น จนมาทำให้คนรักเสียใจ
o13 o13 o13
สมควรแล้วที่วินจะรัก
จัดการให้เด็ดขาดนะ ค่าห้องค่าอะไร ก็ไม่ต้องไปจ่ายให้นางแล้วหล่ะ
-
ตอแหลได้โล่อะอีนี่ จะโกหกก็ดันไม่เตรียมมาก่อน สอง สามเดือนก็นูนแล้วนะจ๊ะ ไม่เนียนเลยนะ โดนเขมซ้ำอีกนี่จะหัวเราะให้
-
ทีนี้จะได้รู้สักทีว่าไผเป็นไผ :a14:
เคลียให้จบด้วยนะเขม :hao3:
-
ไม่เอามาม่าแล้วนะ
:ling3: :ling3: :ling3: :ling3:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
2-3 ตอนหลังนี้เนื้อหามันแปร่งๆ ไปมั้ย รู้สึกเหมือนไม่ใช่คนเขียนคนเดียวกัน
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สามสิบเจ็ด
“กู...ถามว่า....มึงตบหน้าวิน....ใช่มั๊ย” :angry2:
“เขม...ฮือฮือ ทำไมเขมต้องตะคอกหลินด้วยล่ะ
มัน......มันทำหลินก่อนนะ ทั้งตบทั้งต่อย...ฮือฮือ
เขมไม่เห็นรึไง....ดูหน้าหลินสิ”
หลินเงยหน้าหวานที่เวลานี้บวมช้ำและอาบไปด้วยน้ำตาขึ้นมาตัดพ้อผม
“เอ๊ะ อีนี่หูตึงรึไงวะ กูจะถามเป็นครั้งสุดท้าย มึงตบหน้าเมียกูใช่มั๊ย”
ผมข่มอารมณ์ด้วยการกัดฟันกรอด แล้วกระชากตัวหลิน
ให้หลุดออกไปจากการกอดรัดเอวผม ให้ตายเหอะมาตบเมียกูถึงห้อง
วันนี้ไม่ต้องได้อยู่กันอย่างสงบหรอกวะ
“ก็...ก็วินมันทั้งตบทั้งต่อยหลินก่อนนี่นา เขมดูสิ”
หลินยื่นหน้าช้ำๆเข้ามาให้ผมดูใกล้ๆ แก้มสองข้างบวมและขึ้นรอยนิ้วจนเห็นได้ชัดเจน
ส่วนมุมปากข้างหนึ่งก็มีรอยแตกและคราบเลือดที่ซึมออกมาก่อนหน้านี้
อืม...เมียกูนี่หมัดหนักได้การ ขืนหือขึ้นมา กูมีหวังได้เลือดเหมือนกัน :katai1:
“ไม่รู้ล่ะ...ใครจะทำใครก่อนก็เหอะ แต่เธอผิดเต็มๆนะหลินที่เข้ามาหาเรื่องวินถึงในห้อง”
ผมชำเลืองมองวินที่ยืนงงอ้าปากค้างอยู่ ถึงแม้หน้าหวานๆในเวลานี้ดูซีดเซียว
แต่ก็ยังน่าดูในสายตาของผม
รอเขมอีกเดี๋ยวนะที่รัก พอเขมจัดการตัวปัญหาตรงหน้าได้แล้ว
เขมจะจัดการเอ๊ยจัดจูบรับขวัญให้นะครับ :impress2:
“ก็...หลินมีเรื่องจะคุยกับเขมนี่นา ในเมื่อเขมหลบหน้าหลิน หลินก็ต้องตามมาที่หอนี่”
หลินเข้ามาเกาะแขนผมแต่ผมก็แกะแขนเธอออกทันที
รู้สึกไม่อยากสัมผัสตัวเธอเอาเสียเลย ไม่ใช่เธอไม่สวยนะครับ
ทั้งหน้าหวานๆหุ่นเพรียวๆ แต่อกเป็นอก สะโพกกลมกลึงที่ผมเคยลูบไล้ ก็ยังดึงเต่งตึงตูมตาม
มาตอนนี้รสนิยมของผมมันคงเปลี่ยนไปแล้ว
ถ้าไม่ใช่ “วินนี่” มันก็คือไม่ใช่สำหรับผม
หลินหน้าเสียเล็กน้อย แต่ฝืนกลับมาทำหน้าเศร้าให้ผมสงสาร :mew2:
“เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว...จำไม่ได้เหรอวะ”
ผมว่าผมเคลียร์จนไม่มีอะไรติดค้างหรือค้างคากับเธอแล้วนะ
มีก็แค่จ่ายค่าคอนโดให้เธอจนเรียนจบหรือมีคนใหม่
แล้วจะบุกมาถึงห้องทำไมให้คนของผมระแวงขึ้นมาอีกสิทีนี้
“เขม...หลิน...หลินท้อง”
“เฮ๊ย....อะไรนะ...เป็น...เป็นไปไม่ได้” :o
ผมปฎิเสธได้ทันทีโดยไม่ลังเล แล้วรีบหันไปมองหน้าวิน
ก็เห็นว่าแววตาของวินวูบไหวคล้ายเริ่มไม่มั่นใจในตัวผม
“แต่มันเป็นไปแล้วนะเขม ลูกในท้องของหลินเป็นลูกของเขม...ลูกของเรานะ”
หลินเริ่มมีน้ำใสๆคลอดวงตาอีกครั้ง น้ำตาของเธอสั่งได้และดูไม่มีวันหมด
“หลินจะท้องกับผมได้ยังไง เคยเหรอที่ผมจะไม่ป้องกัน”
ผมหายใจเข้าออกลึกๆ พยายามจะใช้เหตุผลแทนการใช้อารมณ์
ผมต้องแก้ปัญหาและไม่ยั่วยุให้หลินแสดงฤทธิ์เดชมากไปกว่านี้
ผมหันมาฝืนยิ้มน้อยๆให้วินที่เดินเข้ามายืนข้างๆ
“ใช่...เธออย่ามาโกหกเลยเสียเวลาเปล่า”
ผมลูบหัววินแทนคำขอบคุณ เมื่อวินพูดออกมา
ผมใจชื้นขึ้นมากเมื่อเห็นว่าวินเลือกที่จะเชื่อใจและอยู่เคียงข้างผม
“เขม....แต่..คืนนั้น...คืนที่เขมเมามากแล้วไปค้างที่คอนโดของเราไงคะ
คืนวันที่เลี้ยงสายรหัส เขมจำได้มั๊ย”
ผมย้อนคิดไปถึงวันที่เรียกว่า ผมเมามากที่สุดในชีวิต
วันนั้นบรรยากาศของการดื่มกินมันสนุกและเป็นกันเองเพราะรู้จักสนิทสนมกันดี
ทำให้ผมดื่มจนเกินลิมิตของตัวเอง
จนต้องให้หลินขับรถมาส่งผมที่หอแล้วให้เธอเอารถกลับไปคอนโด
ไอ้พวกเพื่อนผมเหรอครับ
แค่แต่ละคนประคองรูมเมทของตัวเองโซเซกลับหอไม่เป็นภาระคนอื่นได้ก็เหลือเชื่อแล้วครับ
แต่หลินกลับพาผมที่ไม่ได้สติไปค้างที่คอนโดของเธอแทน
“คืนนั้น....เขมใช้ถุงยางนะ...วิน”
ผมจับมือวินแต่วินสะบัดออกอย่างไม่พอใจ
จนผมต้องยื่นมือไปดึงมือวินเอามากุมไว้อีกครั้ง มือน้อยในอุ้งมือผมมันเย็นเฉียบและสั่นระริก
ผมไม่น่าปล่อยตัวเละเทะขนาดนี้ พอตั้งใจจะจริงจังกับคนๆนี้
อดีตมันดันย้อนมาเล่นงานผมได้
“เขมจำได้ ตอนเช้าเขมยังเห็นถุงยางใช้แล้วตกอยู่ข้างเตียง…เอ้อ...สองอัน”
ผมต้องพูดมันออกไปถึงแม้มันจะทำให้วินหน้าซีดขาวลงไปอีก o16
ผมจำได้แม่นว่าผมป้องกันทุกครั้งไม่ว่ากับใคร มีแต่กับวินที่ผมไม่เคยใช้ถุงเลย
“แต่ครั้งที่สามล่ะเขม เขมไม่ได้ใช้ถุงหรอกนะ”
หลินมองมือผมที่กุมมือวินอยู่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“เอ้อ....”
เหมือนโดนทุบกลางแสกหน้า ผมอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อผมชักไม่แน่ใจ
เวลาผมเมาแล้วผมมีความต้องการเรื่องบนเตียงสูงกว่าปกติ
มันทั้งอึดทั้งนาน ไม่เคยต่ำกว่าสองหรือสามยกแน่ๆ
“เอาเถอะ จะลูกเขมหรือไม่ใช่ก็ช่างเถอะ แล้วที่มาบอกเธอต้องการอะไร”
เป็นวินที่ได้สติก่อนผม แล้ววินก็กัดริมฝีปากแน่นอย่างใช้ความคิด
“ถามโง่ๆ คนนอกอย่างแกจะไปรู้อะไร พ่อแม่ลูก...เรื่องครอบครัวน่ะ...เข้าใจมั๊ย”
หลินตวาดแว๊ดอย่างลืมตัว
แต่เธอไม่รู้หรอกว่าวินเป็นคนอ่อนไหวเรื่องครอบครัวมากแค่ไหน
“เพี๊ยะ”
“หุบปากเน่าๆของเธอไปเลย”
“กรี๊ด....เขม....มันตบหลิน เขมเห็นมั๊ย นี่ขนาดต่อหน้าเขมมันยังกล้า
ไม่รู้ละเขมต้องจัดการให้หลิน ไม่งั้นหลินไม่ยอมนะเขม” :monkeysad:
หลินเต้นเร่าอยู่ที่เดิมไม่กล้าเดินเข้ามาใกล้ผมเมื่อเห็นวินกำหมัด
เขาว่ากันว่า คนเราถ้าลองได้ต่อยตีกับเขาสักครั้ง ครั้งต่อไปมันมักจะตามมาได้ง่ายๆ
แล้วผมควรจะดีใจดีมั๊ยที่วินเริ่มรู้จักป้องกันตัวเองและสู้คน :เฮ้อ:
“จัดการยังไงดีล่ะ แจ้งความเลยดีมั๊ยเขม ข้อหาบุกรุก”
วินพูดกับผมแต่ตาจ้องหน้าหลินเขม็ง
“เอาล่ะๆ มาตกลงกันดีๆดีกว่า หลินแน่ใจเหรอว่าท้อง”
ผมตัดบทก่อนที่จะลุกลามเป็นการตบตีกัน
“แน่...แน่ใจสิ ก็หลินตรวจปัสสาวะแล้ว”
หลินอึ้งไปเล็กน้อย แต่ทำไมผมจะมองไม่ออกว่าเธอลังเล ผมรู้จักนิสัยเธอดี
“แล้วหลินแน่ใจนะ ว่าเด็กเป็นลูกเขม” :teach:
ผมทำตัวเหมือนทนายซักจำเลยเป็นข้อๆไป
“แน่...แน่ใจสิ ทำไมล่ะ เขมก็รู้ว่าหลินมีเขมคนเดียว”
ผมมั่นใจว่าช่วงที่เรากลับมาคบกันอีกครั้งหลินไม่มีคนอื่น เพราะถ้ามี...ผมเลิก
แต่ประเด็นมันอยู่ที่เธอท้องจริงรึเปล่า
“ถ้าหลินแน่ใจก็รอให้คลอดแล้วมาตรวจดีเอ็นเอก็แล้วกัน”
ตอนนี้ผมทำดีที่สุดได้แค่นี้ล่ะครับ
“แล้ว...แล้วเขมจะไม่รับผิดชอบหลินเลยเหรอ นี่ลูกของเรานะ”
หลินขยับเข้ามาแต่เมื่อเห็นวินกำหมัดอีกครั้งก็ไม่กล้าเข้ามา
“ก็เมื่อไหร่ที่ผลตรวจออกมาว่าเป็นลูกผมจริง ผมก็จะจดทะเบียนรับเป็นลูก
ส่งเสียเลี้ยงดูทุกอย่าง แต่ถ้าหลินจะเลี้ยงเองก็มาทำสัญญากัน”
ผมคิดว่าพ่อแม่ผมคงจะไม่รังเกียจหลาน และต้องมีใครสักคนรับเอาไปเลี้ยงให้ผมได้
“เขม...เขมไม่รักหลินเลย เขมต้องการแต่ลูกในท้องแค่นั้นใช่มั๊ย...ฮือฮือ”
หลินตัดพ้อและร่ำไห้
“หลิน เธอไม่ต้องห่วงลูกหรอก เรากับเขมจะดูแลลูกเธออย่างดี
จะรักจะเลี้ยงให้สมกับที่เป็นลูกของเราจริงๆ เขม....”
วินหันมาหาผม สีหน้าวินจริงจังราวกับว่าได้ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว
“ครับ”
“เรารับลูกของหลินมาเป็นลูกของเรานะ วินยินดีที่จะเป็นพ่อเอ๊ยแม่ให้ตาหนูเอง”
หน้าหวานที่ก่อนหน้านี้ซีดเซียวกลับมามีสีเรื่อขึ้นอย่างน่าดู :-[
“ครับ แล้วแต่ที่รักเลยครับ”
ผมดึงวินเข้ามากอด ภูเขาลูกใหญ่ที่อยู่ในอกผมถูกวินทำลายลงจนหมดสิ้น
“กรี๊ด....พวกแก.....”
ผมสองคนหันไปมองหลินที่ร้องกรี๊ดแล้วทรุดตัวลงไปนั่งที่พื้น
“ตายซะเถอะ อย่าอยู่เลยไอ้ลูกเวร พ่อแกมันไม่รัก
หน้ามืดไปรักพวกผิดเพศ...นี่แน่ะๆ”
หลินใช้สองมือทุบลงไปบนหน้าท้องอย่างแรงหลายที
“อย่า...อย่านะ...อย่าทำแบบนี้”
วินรีบผลักตัวผมออกแล้วถลาเข้าไปจับยึดมือหลินเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายตัวเอง
“ไม่ว่ายังไงเขมก็จะไม่กลับมาหาหลินใช่มั๊ย”
หลังจากทั้งปลอบทั้งขู่จนหลินสงบลง หลินก็พูดขึ้นมาอย่างปลงตก
“ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องระหว่างเรามันจบไปตั้งแต่วันนั้นที่เราคุยกันแล้ว
ถ้าเธอยังไม่เลิกยุ่งหรือยังมาตอแยวินอีก อย่าหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกัน”
ผมพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ได้...ตกลงตามนั้น แล้วเมื่อไหร่ที่ลูกคลอดเรามาพิสูจน์กัน”
หลินเชิดหน้าขึ้น ริมฝีปากบางสั่นระริก :m19:
“โอ๊ย....วิน...วินช่วยพยุงหลินหน่อยสิ หลินปวดท้อง”
อยู่ๆหลินก็กุมท้องแล้วร้องเรียกวิน
“หลิน...เป็นยังไงบ้าง ไปโรงพยาบาลดีกว่านะ...เขม....”
วินปราดเข้าไปประคองหลินอย่างไม่สนใจว่าคนๆนี้ร้ายกาจกับวินมากแค่ไหน
“ไม่ไป...เอ้อ...ไม่เป็นไร วินแค่ช่วยส่งหลินลงไปหน้าหอหน่อยนะ
เพื่อนหลินรออยู่ข้างล่าง”
หลินดูแปลกๆเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายจนผมตามไม่ทัน
“ไม่ต้องหรอกวิน เขมเอง”
ผมไม่ไว้ใจเธออีกต่อไป
“ไม่ต้อง เขมไม่ต้องยุ่ง” :angry2:
วินหันมาตวาดผม นี่คงเข้าใจผิดคิดว่าผมเป็นห่วงหลินสินะ
วินประคองหลินเดินออกไปจากห้อง
ไม่ได้การ ท่าทางไม่น่าไว้ใจ
ผมรีบหากุญแจห้องที่มันหลุดมือไปตั้งแต่ตอนที่ผมเข้าห้องมา
เสียเวลาไปไม่น้อยกว่าจะล๊อคประตู
ผมรู้สึกว่า.....
หลินจะเดินเร็วผิดปกติจนวินต้องรีบก้าวเร็วๆตามเธอไป
:hao7: :katai5:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับ
คนแต่งยังเป็นไอ้หน่อยคนเดิมครับผม
อาจจะเป็นเพราะพิมพ์ไม่ต่อเนื่องเว้นช่วงไปบ้างเลยทำให้อารมณ์มันกระโดด
มีหนักบ้างเบาบ้างไปตามความหวั่นไหวของชีวิต...คริคริ(จะสื่ออาราย)
พรุ่งนี้ขอตัวไปเติมความหวานให้กับผู้มีอุปการคุณ เจอกันวันอาทิตย์ครับผม
:katai3: :katai3:
-
ค้าง
อีชั่วจะทำไรอ่า
-
เหมียวละอยากตบให้แท้งซะจริงๆแต่คงไม่แท้งหรอกเพราะนางไม่ได้ท้อง :angry2: แล้วจะทำอะไรวินนี่อีกป่ะเนี่ยยัยมารร้าย :m31:
-
ตามสไตล์ของหนูหน่อย กลั่นกลองจากชีวิตจริง ฮะ ฮ่า
ช่วงนี้เฮียมี่เริ่มมีกิ๊กหนูหน่อยก็ไม่ค่อยมีอารมณ์เขียน(ปล่อยให้ค้าง)
ต้องรีบไปเติมความหวานให้ชีวิตครอบครัวมีชีวา(น้ำตาลเจ้าไหนดีคร้า)
แต่ขอโทษวินนี่จ๋า ตบให้แรงกว่านี้ได้ไหมจ๊ะ เจ้ไม่สะใจคร้า
กับอีนางตอแหลไม่มีระดับจร้า คริคริ
:hao7:
-
มีแผนแหงๆ
วินระวังดีๆนะ
ยัยหลินไม่น่าไว้ใจอย่างเเรง
-
แหม๊ะ ชะนีตัวนี้กัดไม่ปล่อยเลย o3
-
นังหลินมีแผนร้ายชัวร์
-
ตามดิเขม ตามไปดิ
-
:hao7: รอดูจุดจบของ(เรื่อง)หลินอยู่นะ เกลียดมากผู้หญิงที่ใช้ชีวิตเด็กมาเป็นเครื่องมือเนี่ย
ในชีวิตจริงมันมีและไม่มีใครมีความสุขเลย
ตอนนี้มโนไปแล้วว่ามันจะแกล้งตกบันไดแล้วแถว่าวินผลัก เอ๊ะ นี่มันสูตรละครช่องหลายสีรึเปล่า 555
-
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
ค้างๆๆๆ ต้องรอวันอาทิตย์ :z3:
-
ชะนีมีแผนอะไรอีกนี่ ชวนให้วินลงไปข้างล่างน่ะ :m28:
-
สั้นจุงเบย :katai1: ยังไงต่อละเนี่ยะนังหลิน
ดูท่าว่านางจะไม่ท้องนะ :katai5: เดินเร็วยังกะแข่งแชมป์โลกขนาดนั้น :z6:
งานนี้ต้องจัดหนักให้ชะนีหลินไม่ได้เกิดอีกนะเขม :beat: :beat: :beat:
-
กูเกลียดเมิงงงงงงงงงงงง อิหลินฮุ่ยยยยยยยย Go to hell!!!!!! :ling1: :serius2: :angry2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สามสิบแปด
“เขม...อาจารย์อนุชาฝากมาบอกนายว่าให้ไปแก้งานด้วย เส้นตายพรุ่งนี้นะ”
เพื่อนร่วมเซค ชื่อ"ไอ้เอก"มันเรียก แต่ผมไม่แม้แต่จะหันไปมอง
“น้องเขม...อย่าลืมลงชื่อจองคิวล้างแอร์ที่ห้องนะจ๊ะ”
พี่แตงคนดูแลหอพักเป็นรายที่สอง ผมแค่พยักหน้าเป็นการรับทราบ
สวัสดิการหอพักของที่นี่มีบริการล้างแอร์ให้ฟรีปีละครั้ง
“เฮ๊ย...เขม...ศุกร์นี้เตะบอลกันนะมึง อย่าเบี้ยวล่ะ หายหัวไปเลยนะมึง”
ไอ้นัทมันเพื่อนต่างเซคแต่เตะบอลกันบ่อยๆ
“พี่เขมครับ ฝากบอกพี่ฉัตรด้วยนะครับว่าหนังสือที่บอกจะเอามาให้ผม ผมยังไม่ได้เลยอ่ะครับ”
ไอ้นี่มันน้องรหัสไอ้ฉัตร ออกแต๋วๆหน่อย แล้วมึงไม่โทรคุยกันวะ
:m31: อ๊ากกกกก จะมาเนื้อหอมเวลโนนอะไรกันตอนนี้วะกู
กว่าผมจะลงมาถึงหน้าหอก็พอดีเจอวินเดินกลับเข้าประตูหอมา :katai5:
“วิน...วินครับ....”
ผมแตะที่ไหล่วินเบาๆ หน้าตาที่รักบูดบึ้งประมาณโดนใครเหยียบหางมา
แบบนี้ใครก็รู้ว่ากำลังอารมณ์บ่จอย
“ปล่อย...”
วินหยุดชะงักเพียงนิด
ในเมื่อที่รักสั่งให้ผมปล่อย ผมก็ปล่อยตามบัญชา
ไม่ได้กลัวไม่ได้เกรงอะไรทั้งนั้น แค่เชื่อฟังครับผม
“แกร๊กๆๆๆๆ”
“โธ่โว๊ย....ตึงๆๆๆ”
วินบิดลูกบิดประตูไปมาแรงๆอย่างหงุดหงิดเมื่อมันติดล๊อคเปิดไม่ออก
แถมยังสบถออกมาไม่ดังนัก แต่ที่ดังน่ะ...เท้าน้อยๆข้างหนึ่งถีบประตูไปหลายที
เป็นการบอกให้รู้ว่ากูกำลังเดือดถึงขีดสุด
“ใจเย็นๆสิครับ มาๆ เดี๋ยวเขมเปิดให้”
ผมยิ้มประจบทั้งๆที่วินไม่ยอมมองหน้าผม เสียงผมมันเป็นปกติ
แต่ในใจผมนี่สิ มันเริ่มตุ้มๆต่อมๆขึ้นมาแล้ว
ท่าทางที่รักของผมจะมีอะไรๆมากว่าที่เคยเห็น(มั๊ง)
“แกร๊ก”
“เชิญครับ...เชิญเลย”
ผมรีบลนลานไขประตูและเปิดออกให้กว้างมากที่สุด พร้อมกับเชื้อเชิญวินเข้าห้อง
วินนอกจากจะไม่กล่าวขอบคุณในความเอื้อเฟื้อของผมแล้ว ยังไม่มองหน้าผม
วินทำแค่....สะบัดหน้าแล้วเดินเชิดเข้าห้องไป :m19:
“ปัง”
“วะ...วิน...”
ไม่ทันครับ เรียกที่รักเอาไว้ไม่ทัน
ประตูรถปิดเสียงดังสนั่นจากมือเรียวบาง
พร้อมกับเจ้าของหัวใจของผม ที่ก้าวขาเรียวเดินเร็วๆจากไปโดยไม่เหลียวหลัง
ผมรีบเปิดประตูแล้วกำลังจะก้าวออกจากรถ เสียงเรียกเข้าของมือถือก็ดังขึ้น
“อยู่ไหนวะเขม มึงรีบมาเร็วๆนะ จารย์จะเข้าแล้ว มาสายไม่ทันเช็คชื่อ มึงโดนปรับตกแน่”
ไอ้โอมมันโทรมาตาม คาบนี้ผมโดดไม่ได้ และถ้าสายก็ตายแน่ๆ
เพราะมันเกินโควต้าที่อาจารย์ลิมิตเอาไว้แล้ว
“เรื่องวินเอาไว้ค่อยเคลียร์ตอนเย็นแล้วกัน”
ผมคิดได้แค่นั้นแล้วก็รีบขับรถบึ่งไปคณะทันที :hao7:
“กูฝากดูที่รักของกูด้วยนะมึง วันนี้ดูอารมณ์เสียสงสัย....วันนั้นของเดือนว่ะ”
ผมรีบไลน์ไปบอกไอ้ปาล์มตอนที่อาจารย์หันหลังให้
“เออ...จะดูแลทั้งใกล้ทั้งชิด...ตัวติดกันเลยว่ะ”
ไอ้ปาล์มไลน์กลับมาทันที ไอ้เลว มันคอยจ้องจะงาบที่รักกูรึไงวะ
ไม่น่าไว้ใจสักนิด แต่ผมก็ไม่มีทางเลือกได้แต่ภาวนาให้คาบเรียนนี้มันจบเร็วๆ
ผมจึงทำได้แค่ส่งสติ๊กเกอร์มั่วๆไปตัวหนึ่งแล้วหันกลับมาตั้งใจเรียน
“มีปัญหานิดหน่อย ขอบายว่ะ พวกมึงไปเหอะ”
พวกผมตั้งใจจะไปหาอะไรกินที่ห้าง แล้วเดินดูรองเท้าเตะบอลกันสักคู่
ส่วนใครจะพ่วงแฟนพ่วงกิ๊กไปก็แล้วแต่ใจ ทั้งแฟนทั้งกิ๊กของพวกเราต้องเข้ากันได้นะครับ
เลิฟมีเลิฟมายด๊อก ใครทำงี่เง่าขึ้นมาก็เลิก เพื่อนมาก่อนเสมอ
แต่ยกเวันที่รักของผมนะครับ พวกมันรู้ดี
“เฮ๊ย...มีไรให้ช่วยบอกนะมึง”
ฉัตรตบไหล่ผมแรงๆ มันออกหน้าเสมอในยามคับขัน
เหมือนตอนที่มันกระทืบไอ้หมอกไงครับ
แต่งานนี้กูไม่ต้องการตัวช่วยว่ะ มันเป็นเรื่อง...ละเอียดอ่อน
“เออๆ กูจัดการเองได้ สบายมาก”
ผมปากหนักพูดไปว่าจิ๊บๆ แต่ในความเป็นจริงแล้ว ผมไม่มั่นใจว่าตัวเองจะรับมือกับวินได้แค่ไหน
ครั้งนี้ดูวินจะโกรธผมมาก ไม่รู้ว่าหลินมันใส่ไฟอะไรผมเอาไว้
ไม่น่าเลย....
ผมไม่น่าเปิดโอกาสให้หลินได้คุยกับวินตามลำพัง
หลินร้ายลึกกว่านังน้องรหัสนั่นมากมาย ไหนจะน้ำตาที่สั่งได้ไม่มีวันหมดอีก
ผมทึ้งหัวตัวเองแรงๆ
ไอ้ผมบนหัวที่มันหยิกอยู่แล้วกูยังเจ็บไม่พออีกเหรอวะ(แป๊ก) :hao4:
ผมมารอหน้าห้องเลคเชอร์ของวินอย่างกระวนกระวายใจ
“ที่รัก....ที่รักโกรธอะไรเขมอ่ะ ที่รักไม่พูดไม่บอกเขมไม่รู้นะครับ”
“หลินพูดอะไรที่รักอย่าไปเชื่อนะครับ เธอไม่ได้หวังดีกับเรา ตอแหลชัดๆ”
“เขมผิดไปแล้วครับ แต่มันเป็นอดีตนะครับ เขมย้อนเวลากลับไปแก้ไขมันไม่ได้ที่รักก็รู้”
“ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน เหมือนเพลงพี่ปั๊บไงครับ กี่พรุ่งนี้...เขมก็จะมีแต่ที่รักคนเดียว”
ผมคิดหาคำอธิบาย ซ้อมพูดประโยคที่เลือกสรรแล้วว่าฟังดูจริงจังที่สุด
จวบจนนักศึกษาต่างทยอยกันออกมาจากห้องเรียน
ผมชะเง้อชะแง้อย่างไม่แคร์สายตาใคร มีหลายคนที่รู้จักเอ่ยทักผม
หวังจะเห็นหน้าหวานๆที่คงจะบึ้งอยู่หน่อยๆเดินออกมา :impress2:
“เฮ๊ย....ทำไมไม่มีวะ”
ผมถลาเข้าไปจับประตูที่กำลังจะปิดลง
“คุณ...ไม่เหลือใครแล้วล่ะ ออกมาเถอะผมจะปิดห้อง”
ภารโรงวัยกลางคนแกรอปิดห้องอยู่
ผมไม่สนใจแก รีบวิ่งเข้าไปในห้องแล้วเดินหา
เดินไปทั่วทุกแถวที่นั่ง ทั้งๆที่เห็นแล้วว่าทั้งห้องมันว่างเปล่า
บางทีที่รักอาจจะเพลียแล้วกลับหอไปก่อนแล้ว
ผมรีบกลับไปที่รถแล้วขับออกไปจากหน้าคณะนิเทศตรงดิ่งกลับไปที่หอ
“แกร๊กๆ”
ห้องล็อค ที่รักอาจจะหลับอยู่ข้างใน
ผมค่อยๆไขกุญแจอย่างเบามือ เปิดปิดประตู ทุกก้าวย่างเบาสุดชีวิต
“ไม่...ไม่มี...”
ผมทรุดตัวลงนั่งบนเตียงอย่างหมดแรง :ling3:
เอ๊ะ...ทำไมห้องดูโล่งๆ แล้วนั่น....กล่องอะไรวะ”
งานเข้ากูแล้ว ผมรีบวิ่งไปเปิดดูตู้เสื้อผ้า เปิดลิ้นชักโต๊ะ เข้าไปดูในห้องน้ำ
และสุดท้ายมาจบด้วยการเปิดดูของในกล่องใบใหญ่สองสามใบที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยมี
ผมทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นห้องอย่างหมดแรงและสิ้นหวัง
งานนี้ท่าทางจะใหญ่หลวงและยาวไกล น่าเจ็บใจนังหลินนัก :pigangry2:
วินขนเสื้อผ้าข้าวของออกไปจากห้องจนหมด
ส่วนในกล่องนั่น มันก็เป็นข้าวของชิ้นใหญ่ที่ไม่ค่อยได้ใช้
ผมค่อยๆหยิบของๆวินที่อยู่ในกล่องขึ้นมาทีละชิ้นอย่างทะนุถนอม
น้ำตาของผมมันไหลออกมาไม่หยุด มือผมสั่นระริกแต่มันยังน้อยกว่าจังหวะหัวใจของผม
เหนื่อยเหลือเกิน หนักเหลือเกิน วินทิ้งผมไปเหมือนพ่อกับแม่ที่ทิ้งผม :m8:
ผมเอาของๆวิน...วางกลับคืนไปไว้ที่เดิมของมัน แม้กระทั่ง กุ๊กกู กรอบรูป
ของทุกชิ้นในกล่องกลับไปวางอยู่ที่เดิมของมัน
ผมกดมือถือโทรออกหาวินนับร้อยสาย ทั้งฝากข้อความ ฝากเสียงอ้อนวอน
แต่วินก็ไม่รับสายไม่เปิดอ่าน ก็ยังดีที่วินไม่ได้ปิดเครื่อง
อย่างน้อยวินก็คงได้รับรู้ความพยายามของผม
“ไอ้ปาล์ม...ใช่แล้ว ทำไมกูโง่แบบนี้วะ”
ผมรีบโทรออก ปลายสายมันปล่อยให้ผมรอนานจนสายหลุด
สักครั้งที่แปดที่เก้ามันก็รับสาย
“ปาล์ม....พวกมึงอยู่ที่ไหน แล้ววินล่ะ อยู่กับมึงรึเปล่า”
“เขม...มึง....เฮ๊ย...ตี๊ดดดดดดดดด”
ปาล์มมันแค่เรียกชื่อผมแล้วเสียงร้องตกใจของมันก็ดังขึ้นพร้อมกับสายที่ตัดไป
ผมรีบโทรไปอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกหลายๆๆๆครั้ง
มันปิดเครื่องหนีผมไปแล้ว :katai1:
หมดแรง....ผมจะไปตามหาวินที่ไหนล่ะครับ
วินอยู่ที่ไหนกับใคร ไอ้ปาล์มมันรู้หรือเปล่า
แล้วเพื่อนวินคนอื่นๆ ผมไม่รู้จักเลยสักคน
ผมนี่มันแย่จริงๆไม่ได้ใส่ใจคนของผม ไม่รู้รายละเอียดอะไรเลย :ling2:
ผมนั่งอยู่ที่พื้นหลังพิงกับขาเตียงนอน นั่งอยู่นานเท่าไหร่ผมก็ไม่รู้
รู้ตัวอีกทีทั้งห้องมันมืดไปหมดแล้ว
“เขมๆ...ปังๆ....มึงอยู่ป่าววะ”
เสียงทุบประตูแบบนี้ไม่มีใครนอกจากพวกเพื่อนผม
“มันไม่อยู่เหรอวะ โทรไปก็ไม่รับสาย”
นี่มือถือผมมันดังมีสายเข้าตอนไหนทำไมผมไม่ได้ยินเลย
ผมก้มลงดูหน้าจอ มีสายไม่ได้รับเกือบยี่สิบสายจากเพื่อนๆ แต่ไม่มีสายของคนที่ผมรอ
“แกร๊ก...เฮ๊ย..ไม่ได้ล็อคว่ะ”
เสียงเปิดประตูและเสียงฝีเท้าของคนหลายคนเดินเข้ามาในห้อง
“แชะ”
“เขม....ไอ้เขม....”
“มึงเป็นไรวะ ทำไมอยู่มืดๆไม่เปิดไฟ”
ผมปล่อยให้พวกมันถามและถกกันเองจนพอใจ
“แล้ววินไปไหนวะ”
ผมหันขวับไปมองรุจน์ ใช่สิ ไอ้ปาล์มมันจีบไอ้รุจน์อยู่
“รุจน์...มึง...มึงต้องช่วยกู” :call:
“ไหวนะมึง...ให้พวกกูเข้าไปด้วยมั๊ย”
โซลมันดึงไหล่ผมไว้ก่อนที่ผมกำลังจะกดลิฟท์
ผมไม่ตอบแต่หันไปพยักหน้าให้มัน
“คุณคะ ไม่ได้พักที่นี่ขึ้นไปไม่ได้นะคะ มาหาใครคะ”
ประชาสัมพันธ์นุ่งสั้นรีบเดินเข้ามาขวาง
“ตึ้ง”
ประตูลิฟท์ของคอนโดไอ้ปาล์มเปิดออก
“มึงขึ้นไปเลย”
ไอ้ฉัตรผลักผมเข้าไปในลิฟท์
เสียงโวยวายของประชาสัมพันธ์แว่วมาให้ได้ยินก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิด
“ปังๆๆๆๆ เปิดเดี๋ยวนี้นะ...วิน...วินอยู่ข้างในใช่มั๊ย”
“ปังๆๆๆ ไอ้ปาล์มเปิดสิวะ”
“ปังๆๆๆๆ วิน...เขมมารับแล้ว กลับห้องเราเถอะนะ”
“ดูอะไรวะ...”
ผมหันไปตวาดข้างห้องที่เปิดออกมาดู :angry2:
“ปัง”
ไอ้คนข้างห้องที่ผมคุ้นๆหน้ามันรีบหดหัวกลับเข้าห้องไป
“ปังๆๆๆๆ...วิน...วิน....”
ผมทุบประตูห้องจนฝ่ามือผมมันทั้งเจ็บทั้งชาและแดงไปหมด
แต่ไม่มีเสียงอะไรจากภายในห้องเล็ดรอดออกมาให้ได้ยินเลย
ผมทิ้งตัวลงนั่งกับพื้น....หลังพิงประตู
ไอเย็นจากแอร์และแสงไฟที่รอดออกมาใต้ประตู
ทำให้ผมรู้ว่ามีคนอยู่
เอาสิ....ไม่เปิดกูก็นอนเฝ้ามันตรงนี้ล่ะ
:ซูโม่: :ซูโม่:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
บวกเป็ดให้กับทุกท่านแทนคำขอบคุณครับ
:3123: :3123:
-
ยัยหลินต้องไปพูดอะไรกะวินแน่ๆเลย :m16:
-
:mew2: :pig4:
-
แก้ต่อไปเข็ม
-
ทำไมถึงไม่คุยกันก่อนอ่ะวิน
ไปฟังหลิน แล้วโมโหเก็บของมาแบบนี้ คิดว่าดีหรอ :hao4:
สุดท้ายวินจะเอาแต่หนีปัญหารึไงนะ :เฮ้อ:
-
คราวนี้เขมมันจะได้ตาสว่างและรู้ซักทีว่าอิหลินมันร้ายแค่ไหน
แกจะได้จัดการปัญหาให้มันจบจริงๆซักทีนะ
ปล.หลายคนคงบอกว่าดราม่าน่าสงสารเขม แต่ทำไมเราสมน้ำหน้าปนสะใจกับมันก็ไม่รู้5555+++
นี่แหละผลของการทำอะไรไม่คิดให้ดีถึงผลที่จะตามมา เดาว่าวินน่าจะรู้เรื่องที่เขมมันจ่ายค่าห้องให้รึป่าว
แต่บอกเลยว่าถ้าเราเป็นวินเราก็โกรธและโกรธมากกกกกกกกกกด้วย
-
มี มาม่าต้มยำกุ้ง ชามใหญ่จนได้ เฮ้อ น่าตบนังชะนี จริงๆ คนเขารักกันดีๆมาทำให้แตกแยก
-
เขม...แกต้องพิสูจน์ความจริงใจให้วินเห็น
:angry2: :angry2: :angry2: :angry2:
-
เขมเอ้ย งานหนักว่ะ สู้ๆ
:katai2-1:
-
งานเข้าแล้วเขมเอ๋ย
-
ชะนี อยากโดนจริงๆหรอ แหม
-
ต้องแสดงความจริงใจให้วินรับรู้มากกว่านี้นะเขม เพราะความเชื่อใจโดนทำลายลงไปหมดแล้ว :teach:
-
ตาเขม จะง้อ สำเร็จมั๊ย รอรอรอ
-
เฮียหน่อยหายไปหนาย
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
โปรดทราบ คนเขียนหาย กลับมาต่อไวๆคร้า
หรือโดนขังไว้ที่ห้องใต้ดินบ้านทรายทอง แจ้งข่าวด้วยเน้อ
รอ รอและรออ่านตอนต่อไป
:z12:
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สามสิบเก้า
“สมเพชว่ะ แทนที่มึงจะรีบไปเคลียร์เรื่องเน่าๆของตัวเอง
ดันมาเสียเวลานั่งๆนอนๆขวางหูขวางตา
ทำตัวไร้สาระอยู่หน้าห้องกูทำไมวะ
สายเกินแก้แล้วอย่ามาหาว่ากูไม่เตือนล่ะมึง...ไอ้โง่เอ๊ย”
ผมเงยหน้ามองไล่จากรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังราคาแพง
ของคนที่มันมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผม ที่ยังนั่งกอดเข่าหลังพิงประตูห้องอยู่
มองไล่ตามสรีระจากล่างขึ้นบน
ผมรีบลุกพรวดเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้า....
“ไอ้ปาล์ม”
วูบแรกผมดีใจ แล้วก็ตามมาด้วยความโกรธ
“มึง...มึงเอาวินของกูไปซ่อนไว้ที่ไหน...ห๊ะ” :m31:
ผมกระชากคอเสื้อมันอย่างแรง
แต่มันคงระวังตัวอยู่แล้วจึงไม่เซตามแรงของผม
“วินปลอดภัยดี กูดูแลอยู่ มึงไม่ต้องห่วง”
ไอ้ปาล์มมันดึงมือผมออกจากคอเสื้อมัน
“หมายความว่ายังไง มึงมีสิทธิ์อะไรที่เอาวินมาซ่อนไว้ที่นี่”
ผมกำหมัดแน่น อยากจะชกหน้ายิ้มเยาะของมัน
“เขม....มึงใช้สมองหน่อยสิวะ คนอย่างวินไม่ยอมให้ใครมาบงการชีวิตหรอกว่ะ
แทนที่มึงจะรีบไปเคลียร์กับเมียเก่าให้เรียบร้อย
เสือกมาเสียเวลาโวยวายอะไรอยู่หน้าห้องกู”
ไอ้ปาล์มมันส่ายหน้าอย่างระอา :onion_asleep:
“แล้ว...วิน....”
มันก็จริงของไอ้ปาล์มแต่ผมจะปล่อยให้วินอยู่กับไอ้ปาล์มได้ยังไง
พลั้งเผลออาจจะเสียวินให้คนใกล้ตัวได้
“เชี้ยเขม...มึงอย่าคิดว่ากูจะเลวเหมือนมึงนะโว๊ย
กูกับวินเป็นแค่เพื่อนกัน อย่ามาสร้างปัญหาให้รุจน์เข้าใจกูผิด...แม่ง”
ไอ้ปาล์มชี้หน้าผม :angry2:
“เออๆ...งั้น...กูฝากวินด้วยนะ”
“ยังไงมันก็เพื่อนกูว่ะ”
“ปังๆๆ...”
ผมรีบบึ่งรถมาคอนโดที่ผมเช่าไว้ให้หลินทันทีที่คิดได้
ขั้นแรก...ต้องจัดการตัวตันเหตุก่อน แล้วค่อยกลับไปง้อวิน
รอเขมหน่อยนะ...ที่รัก
“ต๊าย....เขมมาหาหลิน....คิดได้แล้วสิคะ”
หลินในชุดนอนบางเบายืนอยู่หลังประตูห้องด้านใน
“ว๊าย....”
ผมผลักเธอให้พ้นทาง
“ปัง”
ผมปิดประตูตามหลังอย่างแรง
“เขมทำแบบนี้กับหลินไม่ดีเลยนะ เกิดหลินหกล้ม ลูกในท้องจะไม่ปลอดภัยนะ”
หลินเดินตามมาเกาะแขนผม
“ปล่อย....”
ผมตวาดหลินเสียงดัง จนเธอปล่อยแขนผมด้วยความตกใจ
“เขมเป็นอะไรไปอีกล่ะ ที่มานี่ก็จะมาคืนดีกับหลินไม่ใช่เหรอ”
เสียงกระเง้ากระงอดที่ครั้งหนึ่งผมเคยฟังแล้วคิดว่ามันออดอ้อนดูน่ารัก
แต่ตอนนี้โคตรรำคาญ :m16:
“เธอพูดอะไรกับวิน...ห๊ะ”
ผมหมดความอดทนแล้ว
จับไหล่เธอทั้งสองข้างบีบแน่นแล้วเขย่าอย่างแรง
“โอ๊ย....เจ็บ...หลินเจ็บนะเขม”
หลินพยายามจะแกะมือผมออก แต่ไม่มีทาง
“บอกมา...มึงพูดอะไรกับเมียกู”
ผมลงน้ำหนักที่ปลายนิ้วอีกแค่เล็กน้อย
หน้าซีดๆของหลินก็บิดเบี้ยวเหยเก
“ปะ...ปล่อยก่อน...โอ๊ย....”
หลินทั้งดิ้นทั้งร้อง
“ทีนี้จะบอกได้รึยัง...แม่ง....จบไม่สวยแน่มึง”
ผมปล่อยมือ แล้วอดสบถไม่ได้
“ก็...ไม่...ไม่ได้พูดอะ....”
หลินตะกุกตะกัก เป็นอันว่าเธอจะเริ่มโกหกอีกแล้ว
“อย่าตอแหลนะ ถ้ารู้ทีหลังว่ามึงโกหก ได้เห็นดีกันแน่
อยากย้ายที่เรียนตอนนี้เลยใช่มั๊ย....ห๊ะ”
ผมชี้หน้าหลิน นิ้วผมมันสั่นระริกด้วยความโมโห
นี่ผมเลี้ยงนังงูพิษเอาไว้รึไงวะ
“เอ่อ...ไม่...ไม่เอา ไม่ย้าย บอกแล้ว...จะบอกแล้ว”
จริงดังคาดที่หลินเอาเรื่องคอนโดมาบอกวิน
และแน่นอนว่ามันตีไข่ใส่สีไปเกินจริงมากมาย
“บอกวินแบบนั้นได้ยังไง ตกลงกันว่ายังไง...ห๊ะ”
ผมเช่าคอนโดให้เธออยู่ต่อ
แลกกับการออกไปจากชีวิตผม และที่สำคัญเลิกยุ่งกับวิน
“แต่...แต่หลินทำเพื่อลูกของเรานะเขม...ฮือๆ
เขมอยากให้ลูกไม่มีพ่อเหรอ...ใจร้ายที่สุด”
หลินน้ำตาไหลอาบหน้า มือเรียวยาวเช็ดเท่าไหร่ก็ไม่หมด :mew6:
“โธ่โว๊ย....เธอนี่มันพูดไม่รู้เรื่องจริงๆ ไปๆแต่งตัว”
ผมทึ้งหัวตัวเองอย่างหงุดหงิด
“เขม...เขมจะพาหลินไปไหน...เขมเปลี่ยนใจแล้วใช่มั๊ย
หลินดีใจจัง เนี่ยลูกก็ดีใจดิ้นใหญ่เลย”
หลินลูบท้องแบนราบประกอบคำพูด
“เออๆ...ลูกคงจะหิวแล้ว ไปแต่งตัวเร็วๆเข้า”
ผมยิ้มแสยะไปให้หลินที่ตอนนี้ยิ้มหน้าบาน
น้ำตาที่ไหลพรากก่อนหน้านี้....เหือดแห้งไปอย่างรวดเร็ว
“ถุงยางนี่หว่า”
หลินเข้าไปแต่งตัว ผมก็เดินสำรวจดูภายในห้องว่ามีอะไรแปลกไปบ้าง
ถุงยางอนามัยในถุงเซเว่นวางอยู่บนโต๊ะกลางตรงห้องนั่งเล่น
ผมหยิบออกมาดูมีอยู่สามกล่อง แถมไม่ใช่ยี่ห้อที่ผมใช้อยู่ประจำ
แต่ละยี่ห้อมันก็มีความแตกต่างกันเล็กๆน้อยๆ
สำหรับผมที่เรื่องมากกับอุปกรณ์ป้องกัน ผมจะซื้อหามาเอง
เพราะผมไม่ไว้ใจคู่นอน ต้องกันพลาดเอาไว้ก่อน
ได้ยินมานักต่อนักที่ว่าถุงรั่ว
จะจากการผลิตหรือจากความตั้งใจของคนที่อยากผูกมัดก็ตามเถอะ
คนเราถ้ามันรักไม่ต้องเอาเด็กมาเป็นตัวแปรหรือข้อต่อรองหรอกครับ
รักแล้วมันรักเลย แต่ถ้าไม่รัก..
เอาเชือกมาผูกเอาโซ่มาล่ามมันก็บังคับกันไม่ได้
“เสร็จแล้วค่ะ...สวยมั๊ยคะ”
เดรสสีแดงรัดรูปโชว์สัดส่วน หน้าอกอวบอิ่ม
หน้าท้องแบนราบไร้ไขมันส่วนเกิน
“เอ่อ....”
หลินคงจะเริ่มรู้ตัวแล้วว่าพลาด
เมื่อเห็นสายตาของผมจับจ้องที่ช่วงกลางตัวของเธอ
“เนี่ย...หลินหิวมากเลย ท้องเลยไม่ป่องเหมือนทุกที
ก็หลินกินอะไรไม่ลงนี่นา เพราะเขมน่ะแหละ...รู้มั๊ย...ฟอด”
หลินเข้ามากอดเอวแล้วเขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มผม
ผมอยากผลักเธอให้กระเด็นแต่ก็ต้องห้ามใจเอาไว้ไม่ให้เสียแผน
“นี่...”
ผมชี้นิ้วไปที่ถุงเซเว่นที่มีกล่องถุงยางอยู่ข้างใน
“อ๋อ...เอ่อ...เพื่อนมันฝากซื้อน่ะ พรุ่งนี้ต้องเอาไปให้มันที่มอ”
แก้ตัวน้ำขุ่นๆ ผมเหลือบมองไปที่ถังผงที่แอบอยู่มุมห้อง
ซึ่งจากห้องนอนจะต้องเดินผ่านไปเข้าห้องน้ำ
“แล้วนี่...ของเพื่อน...”
ผมบุ้ยปากไปที่ถังผง ของที่ว่าก็เศษซากถุงยางใช้แล้วสองสามชิ้น
ถ้าจะบอกว่าของผมมันก็นานเป็นเดือนคงจะส่งกลิ่นคาวไปทั้งคอนโดแล้วครับ
“เอ่อ...เขมอย่าโกรธนะ...คือ....เพื่อนมันยืมใช้ห้องน่ะ
หลินก็ขัดเพื่อนไม่ได้ ไหนๆเขมก็ทิ้งหลินแล้วนี่ หลินก็ต้องมีเพื่อน
ถึงเพื่อนมันจะเห็นแก่ตัวไปบ้าง หลินก็ต้องทนอ่ะ”
หลินตอแหลหน้าด้านๆ
แปลกนะเดี๋ยวนี้ผมดูจะรู้ทันเธอไปทุกเรื่อง
“ป่ะ....ช่างมันเหอะ”
ผมตัดบทไม่อยากสืบสาวราวเรื่อง
ในเมื่อผมจะจบเรื่องราวทั้งหมดให้ได้ภายในคืนนี้
แล้วผมจะได้ไปนอนกอดเมียเสียที :man1:
“อ้าว...มาโรงพยายาลทำไม...เขมไม่สบาย หรือว่า.....”
หลินหน้าซีดปากสั่นเมื่อผมเลี้ยวรถเข้ามาในโรงพยาบาลเอกชนใกล้มอ
“เขมแวะมาหาคนน่ะ”
ผมยิ้มมุมปากให้เธอ
“คะ...ใครเหรอ...เขมนัดใครไว้”
หลินตะกุกตะกักเมื่อผมเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้
“ระ...รอที่รถ ให้หลินรอที่รถนะเขม”
หลินจับขอบประตูรถเอาไว้แน่น
“ไม่ได้หรอก ยุงเยอะ ร้อนก็ร้อน ไปด้วยกันครับ”
ผมตบหลังมือเธอเบาๆ
“เอ้อ...โอ๊ย....อูย....หลิน...หลินปวดท้อง...เดินไม่ไหว”
หลินละมือจากประตูรถมากุมท้อง
“อ้าว...ดีเลย จะได้ให้หมอตรวจซะเลย”
ผมทำท่าจะเข้าไปประคองเธอ
“เพี๊ยะ...เอ่อ...ขอ...ขอโทษนะเขม เจ็บรึเปล่า หลินไม่ได้ตั้งใจนะ”
หลินเผลอปัดมือผมออกแต่มันแรงจนเรียกว่าตบเลยล่ะ
“ไม่เป็นไรนิดหน่อย...ป่ะ...ไปกันเถอะ ถ้าไงจะได้ให้หมออุลตร้าซาวน์ดูเพศซะเลย”
ก็รู้ครับว่ามันต้องสี่ห้าเดือนถึงจะเห็นเพศ
ผมก็แค่แกล้งเว่อร์ไปงั้นเอง
“แต่...แต่ลูกหิวข้าวแล้วนะเขม หิวมากๆเลย วันหลังค่อยมาตรวจนะ”
หลินดูตื่นกลัวมากกว่าหิว :mew5:
“แหม...กว่าจะเสด็จมาได้นะมึง...ให้ไวเลย หมอรอแล้ว”
ไอ้โอมเดินนำหน้าเดอะแก๊งค์ของผมส่งเสียงมาแต่ไกล
“หมาย...หมายความว่ายังไงกัน...เขม”
หลินเกาะเบาะรถแน่นหน้าซีดเผือด
เหลียวมองดูคนนั้นคนนี้ไปรอบตัว
“พวกเราอยากเห็นหลานคนแรกในกลุ่มไงครับหลิน
จะได้เลี้ยงฉลองกันสามวันสามคืนไปเลย”
รุจน์พูดนุ่มๆแต่สีหน้าเรียบเฉย
“ไปครับ...หลิน”
ผมลากแขนหลินให้ลงมาจากรถ
พวกเพื่อนมันก็เข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังไม่ให้หลินหาทางเล็ดรอดออกไปได้
“คุณโสภิตนภา...เชิญเลยค่ะ...คุณหมอรออยู่”
นางพยาบาลสาวสวยที่ไอ้ฉัตรส่งสายตาหยาดเยิ้มให้เรียกชื่อหลินเข้าห้องตรวจ
“ขะ....เขม หลินไม่อยากตรวจหลินไม่ได้เป็นอะไร”
หลินโผเข้ามาเกาะแขนผมอย่างลนลาน
“ไปเถอะครับที่รัก คุณพยาบาลครับ ผมเป็นพ่อของเด็ก
ผมขอเข้าไปเป็นกำลังใจให้เมียสุดที่รักหน่อยได้มั๊ยครับ”
ผมยิ้มกรุ้มกริ่มให้หลิน
แล้วหันไปถามคุณพยาบาลที่แทบจะอายม้วนอยู่ตรงหน้า
“เชิญเลยค่ะคุณพ่อ”
พยาบาลคนนั้นพยักหน้า ในขณะที่พยาบาลสาวอีกคนกระซิบเพื่อนว่า
“ว๊าย....ทั้งหล่อทั้งเทคแคร์ดีขนาดนี้...อร๊าย”
ไม่ได้กรี๊ดกร๊าดกันจนเกินงามหรอกนะครับ
“พวกเพื่อนที่เหลือก็ทั้งหล่อทั้งโสด...แถมเทคแคร์ดีไม่แพ้มันนะครับ
คุณพยาบาลแสนสวย อยากมีคนดูแลกันรึเปล่าล่ะครับ”
ไอ้โซลยิ้มทั้งตาทั้งปาก ถ้ามีหางก็คงกระดิกรัวๆ :hao6:
“ภรรยาคุณไม่ได้ท้องนะครับ หมอเสียใจด้วยครับ”
เสียงหมอเหมือนเสียงสวรรค์มันดังก้องในหัวผม
:mc4: :mc4:
“ขะ...เขม...หลิน...หลินขอโทษ”
หลินกอดขาผมที่กำลังยืนกอดอกดูเพื่อนๆและพี่คนขับรถรวมทั้งเด็กรถของรถรับจ้าง
ที่ผมให้ทางคอนโดติดต่อเอาไว้ถึงสองคัน กำลังช่วยกันยกของ
โดยผมให้ช่วยกันขนข้าวของทุกชิ้นของหลินออกจากห้องและจากคอนโดแห่งนี้
“เขมทำแบบนี้กับหลินไม่ได้นะ...ฮือๆ...แล้วหลินจะไปอยู่ที่ไหน”
หลินคร่ำครวญอย่างน่าสงสาร แต่ผมให้โอกาสเธอมามากพอแล้ว
“เธอทำตัวเองนะหลิน...ช่วยไม่ได้”
ผมตอบอย่างไม่มีเยื่อใยเหมือนคนไร้น้ำใจ
ไอ้ฉัตรที่กำลังยกไมโครเวฟซึ่งนั่นมันก็เงินผมอีกล่ะ
มันพยักหน้าให้ผมแต่ก็ยังทำหน้านิ่งเป็นการเห็นด้วย
“มึงต้องใจแข็งนะเขม ถ้ามึงไม่อยากเสียวินไปตลอดกาล”
"นี่....พวกนาย....ทำบ้าอะไรกันอยู่”
เสียงฝีเท้าเดินมาทางห้องหลินที่เปิดอ้าเอาไว้เพื่อความสะดวกในการขนของ
ผมที่ยืนพิงกรอบประตูโดยมีหลินร้องไห้เกาะแข้งเกาะขาอยู่
ผมและทุกคนหันไปมอง.....เมื่อได้ยินเสียงตะโกนดังที่คุ้นหูทั้งสองเสียง
:katai5: :katai5:
ขอขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม
ตอนนี้คำด่าเยอะหน่อยนะครับ ไม่ถนัดเลยให้ตายสิ
ยิ่งหม่อมแม่กับพี่หญิงใหญ่ กำชับเรื่องมารยาทด้วยแล้ว
ไอ้หน่อย.....เครียด....หลาย :ling2:
อ้อ....วันก่อน นานแล้ว ผมบังเอิญไปป๊ะ "ปุณ โน่" ที่พารากอน
อยากจะ...กรี๊ดดดด
คาดว่าน้องๆที่รายรอบ ต้องมีน้องในเล้ามากกว่าแปดสิบเปอร์ ละอ่อนกันทั้งนั้นเบย
ไอ้หน่อยเลยได้แต่ชะเเง้คอยาวอยู่ห่างๆ
เฮียแกก็รำคาญ...เมื่อไหร่จะได้กลับซะที
:3123: :3123:
-
:pig4:
สะใจ
-
วิน ก็ใจอ่อน เร็วๆที
-
:katai2-1:
มาแล้วๆ เขมเข้มแข็งได้ใจจัง แล้วนั่นเสียงคุ้นหูของใครล่ะ
มาเฉลยไวๆเน้อ ปล่อยให้ค้างนานจินอนไม่หลับเน้อ
:mew1:
-
วินก็นางเอกไปนะ
-
:katai2-1:สั้นไปไหมค่ะ อยากอ่านยาวๆ
-
ใครมาเอ่ยยยยย??
-
สองเสียงนั่นใครนะ
-
หรือว่าทั้งหมดจะเป็นแผนเอาคืนของวินกันนะ
และหวังว่าวินคงจะไม่ทำตัวงี่เง่าเป็นนายเอกแสนดี
ที่บอกไม่ให้เขมทำอะไรยัยหลินนั่นหรอกนะ ไม่งั้นจากจะตบยัยหลิน
เราจะเปลี่ยนมาตบกระโหลกของวินแทน
-
สมน้ำหน้า
อยู่ดีๆ สบายๆไม่ชอบ
อยากหาเรื่องเอง :angry2:
คราวนี้ก็คงได้ลาขาดซะที
-
:katai2-1: :katai2-1:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สี่สิบ
“วิน....วินช่วยหลินด้วยนะวิน นะนะ”
หลินที่กำลังเกาะขาคนของผมหันมา
พอเธอมองเห็นว่าเป็นผม เธอรีบลุกขึ้นจากพื้นที่นั่งอยู่
แล้วตรงมาจับแขนผมเขย่าแรงๆ
“เฮ๊ย....มาจับเราทำไมเนี่ย”
ผมสะบัดแขนออกทันที น่ารังเกียจชะมัด สัมผัสจากผู้หญิงคนนี้
คนที่ตอแหลตลบแตลงไปตามสถานการณ์ตรงหน้าไม่จบไม่สิ้นสักที
โดยไม่แคร์ว่าผลจากการกระทำของเธอจะทำให้ใครเดือดร้อนและเสียใจบ้าง
“วะ...วิน”
เขมหน้าซีดทันทีที่เห็นผมตัวเป็นๆ และทำท่าจะเข้ามากอดผม
“หยุด...หยุดอยู่ตรงนั้นเลย” :angry2:
ผมสะบัดหน้าอย่างไม่พอใจ :m19:
และคิดว่าหน้าตาของผมตอนนี้มันคงใกล้เคียงกับนางยักษ์เลยทีเดียว
“วิน...วินช่วยพูดกับเขมให้หลินอยู่ที่ห้องต่อจนสิ้นเดือนหน้าด้วยนะ ขอร้องล่ะ”
หลินคนที่ผมรู้จัก คนที่ท่าทางหยิ่งยะโสถือตัวได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว
เหลือแต่หลิน....หญิงสาวที่....น่าสมเพช
“ขอคีย์การ์ด...”
ผมยื่นมือที่แบออกข้างหนึ่งไปทางเขม
ผมรู้ว่าเขมต้องจ่ายค่าเช่าไปอีกหนึ่งเดือนตามกฎของคอนโดที่ต้องแจ้งก่อนล่วงหน้าหนึ่งเดือน
นั่นแสดงว่ากรรมสิทธิ์ในการอยู่อาศัยในห้องนี้ยังเหลืออีกเดือนกว่าๆ
“เอ้อ...วิน....”
เขมอึกอักแต่เมื่อผมขมวดคิ้ว เขมก็รีบไปหยิบคีย์การ์ดที่วางอยู่ไม่ไกลนักมายื่นส่งให้ผมถึงมือ
ผมกระชากมันมาจากมือของเขมแล้วพลิกมันไปมาในมืออย่างชั่งใจ
“วิน....ขอบใจนะวิน หลินจะไม่ลืมน้ำใจของวินเลย”
หลินยิ้มแป้นยื่นมือที่แบออกมาตรงหน้าผม
“วิน...อย่านะวิน”
ปาล์มแตะไหล่เตือนสติผมจากด้านหลัง
เรายังยืนกันอยู่หน้าห้องหลิน
คนในคอนโดห้องข้างเคียงที่เปิดประตูออกมาดูก็ยื่นหน้าชะเง้อมาฟัง
“แป๊ะ...”
คีย์การ์ดในมือผมหักออกเป็นสองส่วนอย่างง่ายดาย
ผมทิ้งคีย์การ์ดทั้งสองชิ้นลงบนพื้นตรงหน้าแทบเท้าหลิน
:laugh: :laugh:
“แก...ทำไมแกทำแบบนี้...”
หลินโผเข้ามาหาผมทั้งตัวแต่เขมไวกว่า
“ผลั่ก”
“กรี๊ดดดดดด”
“วิน...วินเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนบ้างครับ”
เขมจับตัวผมหันไปมาดูบาดแผล
“ไม่เป็นไร อย่าเว่อร์”
ผมปัดมือเขมออกจากตัว
เวลาผมโมโหเขมจะไม่กล้าเรียกผมว่า “ที่รัก” หรือ “วินนี่”
“ที่รักอ่ะ...ก็เขมเป็นห่วงนี่ครับ”
เสียงทุ้มๆกระเง้ากระงอดได้อย่างน่าหมั่นไส้
เมื่อเห็นว่าท่าทีของผมอ่อนลง
“อ๊วก”
“แหวะ”
“หยึ๋ย”
เสียงคลื่นไส้อาเจียนดังมาจากปากของเพื่อนๆที่ยืนนิ่งลุ้นกันจนเกร็งอยู่นาน
“หวานเว่อร์เลยว่ะ นี่ใช่ไอ้เขมเพื่อนกูเปล่าวะ”
รุจน์แซวขึ้นมาก่อนคนแรก
“ชอบแบบนี้เหรอครับรุจน์ ปาล์มจะได้จัดให้”
“เฮ...ฮิ๊ววววว”
เสียงโห่ฟังดูโหยหวนหน่อยๆดังประสานกัน
“น้องคะ...มีเรื่องอะไรกันรึเปล่าคะ”
พี่คนดูแลคอนโดเดินตรงมาจากทางลิฟท์
คงได้รับเสียงร้องเรียนมั๊ง เพราะพวกเราเสียงดังกันมาก
“อ้าว...น้องหลินทำไมไปนั่งที่พื้นล่ะคะ”
พี่แกคงรู้จักล่ะครับ ก็คนพักในคอนโดนี่นา
“เพี๊ยะ...ไม่ต้องมายุ่ง”
หลินปัดมือพี่ที่ทรุดตัวลงไปเพื่อจะประคองตัวเธอให้ลุกขึ้นมา
“อ้าว...ทำไมเสียมารยาทแบบนี้ล่ะ อยากนั่งพื้นก็ตามใจ”
พี่แกหน้าเสียที่โดนหลินปัดมืออย่างไม่ใยดี
จริงๆพี่แกก็รุ่นแม่นะ ไม่ควรทำมารยาททรามแบบนั้น
“พี่ครับ ผมต้องขอโทษแทนเธอด้วยนะครับ พอดีเธอเพิ่งแท้งลูก
คงจะหมดแรงจนยืนไม่ไหวน่ะครับ”
ผมทำเสียงเห็นอกเห็นใจหลิน
ในขณะที่เขม ปาล์ม รุจน์ ฉัตร โอม และโชล อ้าปากหวอ
สักพักก็กลั้นหัวเราะกันทั่วหน้า
:m20: :laugh: :pigha2: :jul3:
อีวิน...อีเวร...มึงมาว่ากูแท้งลูกได้ยังไง กูไม่ได้ท้อ....ง...อุ๊บ”
หลินพลาดเต็มๆครับงานนี้
“อ้าว...อีนี่...ด่าเมียกู”
เขมของขึ้นทันที กำปั้นหนาหนักเกือบจะตรงเป้าหมาย
แต่ถึงแม้แค่ฉิวเฉียดก็ทำให้หลินเซถลาซบหน้าลงกับพื้น
“เฮ๊ย...นั่นผู้หญิงนะมึง....ใจเย็นสิวะ”
โอมรั้งเขมไว้ถึงจะไม่ได้ทั้งหมดแต่ก็ลดความรุนแรงไปได้มาก
“ก็มันด่า....เมีย....กู”
เขมชี้หน้าหลิน แล้วเน้นสองคำหลัง
“ไอ้บร้า....กู...อาย”
ผมตะโกนด่าเขมอย่างลืมตัว
“ฮะ ฮะ ฮ่า....กลัวใครไม่รู้เหรอจ๊ะว่าที่รักของเขมคนไหน”
เขมมันหัวเราะร่า ดึงตัวผมเข้าไปกอดแน่นอย่างดีใจ
“คนนี้ครับ...คนนี้ล่ะครับ...เมีย...ผม....”
มันดันตะโกนดังลั่น
“ไอ้...เอี้ย” :serius2:
ผมที่ก้มงุดอยู่กับอกของเขม ได้แต่ด่ามันอยู่ในลำคอ
“น้องคะ...แล้วนี่ยังไงอะไรกันคะ ทำไมรีบขนของ
ยังอยู่ได้ถึงสิ้นเดือนหน้านะคะ”
พี่คนดูแลหอแกคงงงที่พวกเราขนของออกจากคอนโด
จนตอนนี้ห้องโล่งไปกว่าครึ่ง
“พี่คะ...ให้หนูอยู่ต่อนะคะ ได้ใช่ไหมคะ”
หลินพลิกบทบาทมาเป็นสาวน้อยน่าสงสารที่โดนพวกเรากลั่นแกล้ง
ใบหน้าของเธอที่เงยขึ้นมามีรอยช้ำตรงโหนกแก้มข้างหนึ่ง
และเริ่มจะบวมตุ่ยขึ้นมาแล้วด้วย
“ก็...อยู่ได้....”
“ไม่ได้ครับ....พี่จะให้ใครอยู่ไม่ได้ในเมื่อผมเป็นคนจ่ายค่าห้อง
ผมจะปิดตายห้องนี้ ครบกำหนดพี่ก็ให้คนเช่ารายใหม่เข้ามาได้เลย
อ้อ...นี่ค่าคีย์การ์ดครับ น่าจะพอนะครับ”
ผมได้จังหวะมุดออกจากอ้อมกอด
ตอนที่เขมมันล้วงกระเป๋าตังค์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“เยอะไปมั๊งคะ”
แบงค์สีเทาสองใบในมือของพี่เขาที่เขมยัดใส่มือ มันมากไปจริงๆด้วย
“ถือเป็นคำขอโทษที่ทำเสียงดังรบกวนก็แล้วกันนะครับพี่ เมียผมใจร้อนไปหน่อย”
ไอ้เขมมันยืนยัน
“เสียงดังอะไรเล่า เราคนเดียวซะที่ไหน...อุ๊บ”
ตายๆ...เท่ากับผมยอมรับว่าผมเป็น...เมีย....มัน :katai1:
“ฮะ ฮะ ฮ่า ที่รักหน้าแดงไปหมดแล้ว อายเหรอครับ
มาๆ มาซบหน้าลงกับอกเขมนี่”
เขมมันดึงตัวผมเข้าไปกอดอย่างหน้าด้านๆ
ไอ้ผมมันก็จนปัญญา อายก็อาย ซุกหน้าซบอกแม่ง...เลย
“เฮ้อ....”
“เหนื่อยโว๊ย.....”
“เมื่อยจะตายห่า....”
“หลังกูจะหักเอา....”
“เดี้ยงแน่กู.....”
“ไปฉลองกันโว๊ย....”
เขมมันตะโกนขึ้นมาท่ามกลางเสียงโอดโอยของเดอะแก๊งค์
“ไชโย...ไปๆๆๆๆ....”
รุจน์รีบตอบรับคนแรก
“ว่าแต่มึงฉลองอะไรวะเขม”
โอมทำหน้าหมางง
ถึงผมจะซบอกแต่ผมก็ผงกหัวขึ้นมามองเหตุการณ์หน่อยๆ
“โป๊ก....มึงโง่เปล่าวะ ก็ฉลองที่เมียมันยอมคืนดีด้วยไงวะ”
โซลตบหัวโอมแล้วเฉลย
“ไม่จริงอ่ะ ใครบอกว่าเรายอมคืนดี...อุ๊บ”
หลุดอีกแล้วกู
กลับไปซบหน้าลงกับอกเขมเหมือนเดิมดีกว่า(มั๊ย)
“ฮะ ฮะ ฮ่า....โว๊ะ...วันนี้กูอารมณ์ดีชิบ...
เมียจ๋า.....คืนนี้อยากได้กี่ครั้งจ๊ะ”
:hao6: :hao6:
เอามาลงให้ก่อนนอนครับผม จะได้ไม่ค้าง
พรุ่งนี้คงจะลงตอนจบครับ
แล้วจะได้ไปต่อ...ฮันนีมูนครั้งแรก....ของไอ้หน่อยครับผม
:katai3: :katai3:
-
:ling1: แอร๊ย หนูวินเด็ดได้อีก ตอนจบแล้วหรอ ใจหายเลย
-
:o8: :o8:
เมียใครน่ารักจริง
-
ว่นน่ารัก
-
จะจบแล้วอ่ะ ถ้ามีตอนพิเศษ :mew2:ถ้ามีตอนพิเศษอีก จะแจกหัวใจให้เป็นร้อยดวงเลย :mew1: (แต่เฮียหน่อยคงอยากได้ของเฮียมี่คนเดียว) :mew4:
-
จะจบแล้วเหรอเนี่ย ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย! :serius2:
อยากอ่านตอนวินเจอพ่อแม่สามีจัง อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงไหนๆก็จะจบแล้ว
ขอแบบยาวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆตอนสุดท้ายนะครับ ขอเถอะ พลีสสสสสสสสสส
-
ฮิ้วววววววววววว ขอบคุณหนูหน่อยที่น่ารักของคนอ่านและของเฮียมี่ ที่ทำให้ไม่ค้าง อิอิ
อย่างไรก็ตามจะรอฉลองให้กับเขมและวินนี่ในวันพรุ่งนี้อีกเน้อ
:mew1:
-
ขอตอนพิเศษอีกซัก 5 ตอนเลยค่ะ เอาแบบช่วงทำงาน มีอายุแล้วด้วยน้าาาาาาาา ชอบมากกก
อยากรู้ว่าอนาคตแต่ละคู่เป้นยังไงกัน ><
-
ขอตอนพิเศษ อย่าเพิ่งจบเลย
:ling1: :ling1: :ling1: :ling1:
-
จะจบแล้วหรอค่ะ..ยังไม่อยากให้จบเลยอ่าาา :monkeysad:
รอตอนพิเศษ :o8:
-
:hao6: :hao6:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สี่สิบเอ็ด
“ที่ร้าก.....ที่ร้าก....คร้าบ”
“วินนนน....วินนี่...คร้าบ”
นี่รึเปล่าที่เขาเปรียบเทียบกับคำว่า.... “แผ่นเสียงตกร่อง”
นอกจากผมจะเรียกที่รักของผมซ้ำๆแถมยังเดินตามต้อยๆ
ไม่ว่าที่รักจะเดินไปตรงส่วนไหนมุมไหนของห้องก็ตามแต่ ไอ้เขมมันก็ตามติด :hao7:
ก็คนมันดีใจจนเก็บเอาไว้ไม่อยู่นี่ครับ
วินทำท่าทางฮึดฮัดอย่างรำคาญแต่ไอ้ผมมันก็หน้าด้านทำไม่รู้ไม่ชี้
สายตาของผมตอนนี้มันจับจ้องวินไปทุกอิริยาบถ :hao6:
เมียใครว้า...น่ารักเกิ๊น
ไม่ติดว่าต้องไปเลี้ยงเพื่อนๆผมได้จับแก้ผ้าขึ้นเตียง จัดหนักจัดนานสักทีสองที
“วู๊...เลิกเดินตามซะทีเหอะ จะแต่งตัวบ้างไรบ้าง เกะกะอยู่ได้”
หลังจากเดอะแก๊งค์ขนข้าวของๆวินมาให้จากคอนโดของปาล์มแล้ว
แถมไอ้โอมมันยังโอดครวญว่า
“พวกคุณมึงอย่าทะเลาะกันบ่อยๆนะโว๊ย...หลังกูจะหักเอา ของไม่ใช่น้อยๆ”
ก็น่าเห็นใจนะครับ แต่ละคนเหงื่อท่วมตัว
ขนของของหลินลงจากคอนโดแล้วยังต้องมาขนของที่รักกลับหอพักอีก
เหอะ...เดี๋ยวกูเลี้ยงไม่อั้น บลูสักสองขวดคงพอแก้เหนื่อยให้พวกมันได้
“โน่น...ไปบอกเมียกูโน่น ชอบเอาแต่คิดไปเอง นอยด์เก่งจริ๊ง”
ผมแกล้งโยนความผิดไปให้วิน...เลวอีกกู ที่รักหน้างอไปแล้ว
“ก็ใครล่ะ...สำส่อนไม่เลือก”
วินบ่นงึมงำ แต่ผมที่อยู่ใกล้ๆก็ได้ยิน หลังๆผมชอบหยอดเรียก “เมีย”
ก็ไอ้ฉัตรมันสอนผมว่า :teach:
“มึงก็คอยหยอดดิวะ เดี๋ยววินมันก็ชิน แต่อย่าพร่ำเพรื่อมากนะมึง”
“ทำไมวะ”
“กูก็อิจฉาดิวะ ถามได้ไอ้เชี้ยเขม”
“มึงไม่ได้ชอบผู้ชาย จะอิจฉากูทำซากไรวะฉัตร”
“อ้าว...มึงอย่าเผลอนะ ถ้าผู้ชายแบบเมียมึงกูเอานะโว๊ย
ดีกว่าผู้หญิงอย่างหลินไม่รู้จะกี่พันเท่า
ไม่รู้ล่ะถ้าเจอแบบวินกูอาจจะมีเมียเป็นผู้ชายเหมือนมึงก็ได้ ใครจะไปรู้วะ”
“ปากหมา ว่าเราอยู่ได้ ใครคนผิดอ่ะ ตัดทั้งทีก็ตัดไม่ขาด นิสัยไม่ดี”
วินมันอายที่โดนเพื่อนๆล้อ มันด่าผมไม่หยุด ถึงจะไม่ได้จริงจังก็เถอะ
“โว๊ะ...เมียกูแม่งปากดีว่ะ พวกมึงรีบกลับไปเลย ชิ๊วๆ
ไม่จัดหนักไม่ใช่ไอ้เขมซะแล้ว”
พวกมันหัวเราะก๊ากแล้วทยอยกันกลับไป
“เจอกันที่ร้านเลยนะมึง อย่ามัวแต่ซั่มกันจนเลทล่ะ”
ไอ้ฉัตรชี้หน้าผม
วินหน้าแดงก่ำก้มงุดไปแล้วเห็นแต่หูแดงๆสองข้าง น่าฟัดโคตร
“ถนอมๆเพื่อนกูหน่อยนะมึง”
ไอ้ปาล์มยักคิ้วให้ผมแล้วคว้าคอไอ้รุจน์มากอด....อย่างเนียน
“เฮ๊ย...ปล่อยดิวะ มาเกาะทำไมเนี่ย”
ไอ้รุจน์โวยวายแต่ไม่ยักดิ้นหนีแฮะ
“ไม่ชอบเกาะงั้นกอด...ชอบป่ะครับ”
ไอ้ปาล์มลดมือลงมากอดเอวบางของไอ้รุจน์ที่ตอนนี้ได้แต่บ่นงึมงำไปอีกคน
“ฮะ ฮะ....ไอ้สองตัวเนี่ย คงไม่รอด....ได้เสียเป็นเมียผัวกันอีกคู่”
ผมหัวเราะอย่างสบายใจ
ทีนี้ผมก็ไม่มีไอ้ปาล์มเป็นหนามทิ่มแทงใจให้หวาดระแวงว่ามันจะมาตีท้ายครัวผมอีกต่อไป
“ที่รัก...ทำอะไรอยู่ครับ”
ผมถามวินที่กำลังคว้าผ้าเช็ดตัวจะเดินไปทางห้องน้ำ
ตอนนี้ข้าวของทุกอย่างของวินมันกลับมาจัดวางอยู่ที่เดิมของมันเรียบร้อยแล้วครับ
ค่อยรุ้สึกว่าห้องเป็นห้องเสียที หลังจากที่มันว่างจนผมวูบโหวงในใจ
คล้ายของหายได้กลับคืนมา
นาทีนี้ไม่มีใครจะสุขใจเท่าผมอีกแล้วในสามโลก
“ก็เห็นอยู่...ตาบอดไง”
โว๊ะ...ก้าวหน้าไปอีกขั้น พูดเสียงสะบัดแถมค้อนขวับ
“ก็เขมคิดถึงที่รักนี่ครับ กลัวที่รักไม่ยอมยกโทษให้เขมแย่เลย”
ผมเดินเข้าไปสวมกอดวินจากด้านหลังแล้วก้มลงสูดกลิ่นผมที่หัวของวิน...ชื่นจาย
“ไม่ต้องมาทำพูดดีเลย คนนิสัยไม่ดี”
วินต่อว่าผมแต่ก็ยังยืนนิ่ง ทำให้ผมได้ใจ
“เขมขอโทษ...เขมผิดไปแล้วครับ ต่อไปเขมจะไม่ทำอีกแล้วครับ”
ผมก้มลงสูดกลิ่นเหงื่ออ่อนๆที่ซอกคอของที่รัก
จนจะสามทุ่มแล้ว เสียเหงื่อเหน็ดเหนื่อยกันมาทั้งวัน
แต่กลิ่นกายของที่รักผมยังหอมชื่นใจ
ฟีโรโมน ฮอร์โมน หรืออะไรก็แล้วแต่ของวิน มันไม่มีเอาเสียเลย
เพราะมันมีแต่กลิ่นกายของเด็กอ่อน หอมเหมือนแป้งเด็ก
ไม่ยักกะมีกลิ่นเหงื่อของผู้ชายวัยหนุ่ม
“อื้อ...อย่า....ตัวเหม็นเหงื่อทั้งนั้นเลย...จะอาบน้ำ”
วินทำคอย่นอย่างจั๊กกะจี๋
“ฟอดๆ...จริงด้วยเหม็นเหงื่อจัง อาบพร้อมกันเลยนะครับ”
ผมกดจมูกลงบนแก้มแดงๆแล้วสูดดมอย่างแรง ย้ำๆซ้ำๆสองทีติด
“เพี๊ยะ...เจ็บนะไอ้บ้า”
วินตบแก้มผมเบาๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ว่าแล้วชักติดใจการใช้กำลังซะแล้วเมียไอ้เขม
“โอ๊ย....”
ผมปล่อยแขนจากวิน แล้วใช้สองมือของผมกุมแก้มข้างนั้น
“ขอ...ขอโทษ...เจ็บมากมั๊ย วินไม่ได้ตั้งใจนะเขม”
วินเป็นฝ่ายเข้ามาหาผม มือน้อยสองข้างพยายามจะแกะมือผมออก
“หมับ”
“อื้อ.....”
แขนและมือข้างหนึ่งของผมรวบตัววินมากอดกระชับจนลำตัวแนบชิดกัน
มืออีกข้างเชยคางมนขึ้นมารับจุมพิตร้อนๆ
วินเม้มปากเข้าหากันแน่น แต่จังหวะที่วินอ้าปากส่งเสียง
ลิ้นร้อนๆของผมก็รุกไล่ไปทั่วกลีบปากสีหวานจนคนในอ้อมกอดของผมแทบไม่มีอากาศหายใจ
จนในที่สุดก็ต้องพ่ายแพ้ต่อแรงปรารถนาของเราทั้งสองคน
ผมตวัดเรียวลิ้นเข้าไปดื่มด่ำความหวานภายในโพรงปากของวินอย่างตระกรุมตระกราม
ราวกับอดอยากและห่างหายกันนานนับปี
ทำให้ตัววินที่ผมกอดอยู่ร้อนผ่าวไปด้วยไฟอารมณ์
ผมกดเรือนผมสีน้ำตาลนุ่มสลวยของวินเข้ามาชิดจนวินไม่มีทางหลุดรอดไปจากผมได้
วินจึงต้องยอมจำนนปล่อยให้ผมตักตวงความหวานของวินอย่างไม่รู้จักจบสิ้น
“อื้อ...แฮ่กๆ...ไม่...ไม่ไหวแล้ว”
มือบางพยายามทุบไหล่ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นของผมเพื่อให้ยุติจุมพิตที่เร่าร้อน
หากแต่ก็โดนผมรวบสองมือเอาไว้
ลมหายใจของเราทั้งคู่เริ่มขาดห้วง ผมจึงปล่อยให้วินป็นอิสระ
“เฮือก”
ริมฝีปากบางแดงเจ่อเผยอขึ้นรับเอาอากาศเข้าไปในปอดเฮือกใหญ่ทันที
แต่ผมก็ไม่ได้ปล่อยให้วินได้หยุดพักนานนัก
ผมฝังหน้าเข้าที่ซอกคอหอมกรุ่น วินผวาขึ้นมาทันที
“อื้อ..ยะ..อย่า....”
วินร้องห้ามเสียงกระเส่า พยายามเบี่ยงคอหนีจมูกของผมที่รุกไล้ไม่หยุด
มันกลับกลายเป็นการเปิดช่องให้ผมได้สูดดมอย่างถนัดถนี่และสะดวกขึ้น
ผมใช้ปากหนากดจูบหนักๆก่อนจะขบเม้มแรงๆไปบนซอกคอขาว จนขึ้นรอยรักสีหวานสวย
ผมพรมจูบและขบเม้มไปทั่วจนขึ้นรอยรักสีกุหลาบเต็มไปหมด
“อื้อ...อ๊า...อย่า...ไม่เอา...ดะ...เดี๋ยว...เป็น...ระ...รอย...ซี๊ดดดด”
เสียงหวานร้องห้ามผะแผ่ว
ถูกกลบด้วยเสียงครางหวานในลำคอดังชิดติดข้างหูของผม ยิ่งทำให้ผมย่ามใจ
“รัก...รักนะครับ”
ผมละจากซอกคอของวินมากระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู
และขบเม้มใบหูบางที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงอย่างน่าดู
วินย่นคอด้วยความเสียวซ่าน
“อื้อ...รัก...เหมือนกัน” :-[
ผมกดปากลงบนริมฝีปากอุ่นนุ่มอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง
บดคลึงที่ปากของวินอย่างพอใจ
ผมขบเม้มริมฝีปากของวินแล้วดูดมันน้อยๆสลับกับขบกัดไปมาอยู่เนิ่นนาน
“อ่า....อ๊า....”
เสียงครางหวานหูของวินเล็ดรอดออกมาเป็นระยะให้ชื่นใจ
ลิ้นเล็กถูกลิ้นของผมไล่ต้อนจนจนมุม แล้วก็ถูกลิ้นร้อนของผมเกี่ยวพันไปมา
จนมุมปากของวินมีน้ำลายที่ผสมปนเปกันของเราไหลออกมา
รสจูบครั้งนี้ทำเอาผมแทบคลั่ง น้องชายของผมมันปวดหนึบไปหมด
:haun4: :haun4:
เราผละออกจากกันเพียงเพื่อถอดทึ้งเสื้อผ้าของกันละกันออกจากตัวโดยไม่มีใครยอมใคร
ดวงตาหวานฉ่ำของวินมองผมอย่างยั่วยวน
แล้วเราก็ผวาเข้าหากันอย่างหิวกระหายอีกครั้ง
“หวาน....”
ผมทำเสียงเจ้าเล่ห์เมื่อเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าอกของวิน
หลังจากใช้ลิ้นหนาตวัดเลียไปมา
มือของวินที่เจ้าตัวยกขึ้นกอดผมปัดป่ายไปทั่วแผ่นหลังของผมด้วยความเสียวซ่าน
อกบางผวาแอ่นขึ้นติดตามลิ้นร้อนอย่างโหยหาในสัมผัส
“อื้อ...สะ...เสียว....”
“อ๊ะ....ขะ...เขม...วิน...เสียว...อ๊า....”
แม้วินจะพยายามสะกดกั้นเสียงครางของตัวเองเอาไว้
แต่เมื่อผมก้มหน้าลงใช้ลิ้นร้อนตวัดเลีย
ใช้ปากงับ ขบเม้ม และดูดดึงยอดอกที่เปียกชื้นไปด้วยน้ำลายของผม
อีกยังชูชันจากอารมณ์วาบหวามของวิน
ผมช้อนกายบางนุ่มนิ่มที่อ่อนระทวยของวินขึ้นมาอย่างง่ายดาย
และพาไปที่เตียงนอน
วินผวาเฮือกขึ้นมาเมื่อแผ่นหลังแตะลงบนความอ่อนนุ่มของที่นอน
และเมื่อผมทิ้งน้ำหนักตัวลงไปทาบทับอีกคน ที่นอนก็ยวบลง
“ที่รักครับ....ที่รักของเขมน่ารักเกินไป...จน....จนเขมไม่อยากจะต้องทนอะไรอีกแล้วครับ
เป็นของเขมอีกครั้งเถอะนะครับ”
“ยะ...อย่าทน...เลย...วิน...วินก็ไม่...ไม่ไหว...เหมือนกัน”
หน้าตาแดงก่ำของวินเบือนไปด้านข้างซุกลงซบกับที่นอนอย่างเขินอาย
:jul1: :jul1:
ไอ้หน่อย....มันถนัดนักบทเรียกเลือดเนี่ยครับ
ยืดเยื้ออีกสักตอนสองตอนคงไม่ว่ากันนะครับ....ของมันชอบและใช่....ครับผม
:z1: :z1:
-
o13
อยากอ่านคู่รุจน์ด้วย ตอนพิเศษก็ดีค่ะ รอๆๆๆ :katai2-1:
-
อร๊ายยยยยกำลังเข้าถึงอารมณ์เลย แงงงงงงงงงงง
ถูกตัดฉับแบบนี้แดดิ้นสิ โอ๊ยยยยยยย รีบมาต่อน้าาาาาาาาาาาา พรีสสสสสสสสสสสส
คนอ่านกำลังลุ้นฉากนั้นอยู่ :ling1: :ling1:
-
ให้พวกเพื่อนมันรอไปเถอะ แต่อย่าให้คนอ่ารอนาน
:z3: :z3: :z3: :z3:
-
จัดการยัยหลินเคลียร์ๆไปซะที
กลับมาอยู่กันเหมือนเดิมละ :katai2-1:
มีความสุขจริงๆซะที
-
กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็ม วรุ๊ยยยย :hao6:
-
จัดปายยยยยย สวีทยืดเยื้อก็ม่ายเป็นราย ขอให้มาไวๆก็แล้วกัน
:mew1:
-
ชอบอ่ะ จัดไปอย่าให้น้อย หุ หุ หุ หุ :mew4: :mew4: :mew4: :mew4:
-
ยืดแบบนี้ไม่เป็นไร :z1: คนอ่านชอบ :o8:
-
เยี่ยมเข็ม
-
ใช่ซิ๊ ฉากเรียกเลือดเนี่ยถนัดกันจริงทั้งคนเขียนคนอ่าน :jul1:
ขอตอนพิเศษเรียกเลือดสักหลายๆตอนให้เลือดหมดตัวกันไปเลย :haun5:
-
เข้ามารอ :hao6:
-
:jul1: ....... :jul1:
-
:z2:
-
:katai4: :katai4:
รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สี่สิบสอง ( อวสาน )
“อะไรวะ ไหนว่าเคลียร์ใจกันได้แล้วไงวะ
ทำไมเมียมึงถึงได้ทำหน้าตาไม่รับแขกขนาดนี้”
ไอ้โอมกระซิบถามผมทันทีที่ผมเดินมาถึงโต๊ะที่พวกมันนั่งกันอยู่
โดยมีวินเดินหน้างอตามหลังมาอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก
ผมรอจนวินนั่งลงข้างผมเรียบร้อยแล้วจึงหันไปตอบพวกมันที่ดูจะหูผึ่งกันถ้วนหน้า
“อืม....ที่รักกูไม่รับใครทั้งนั้นว่ะ รับกูแค่...โอ๊ย”
กะจะเล่นมุขให้วินมันหายบึ้งตึง
ผมเลยโดนวินมันบิดตรงแขนอย่างแรง
“โอ๊ย...ที่รัก...เจ็บ...เจ็บแล้วคร้าบ....อูยยย”
ผมต้องยกแขนข้างนั้นตามติดแรงบิดของคนข้างๆที่ตอนนี้กำลังส่งยิ้มแสยะมาให้ผม
“แค่นี้บ่นเหรอ...นี่แน่ะๆๆๆ”
เนื้อที่แขนของผมโดนบิดจนจากเจ็บเป็นชา
แถมรอยแดงที่ได้รับยังมีรอยเล็บประดับประปราย
“ยอมแล้วคร้บ...ไม่เอาแล้วครับ...ไม่ล้อแล้ว”
ผมยกสองมือยอมแพ้เมื่อวินทำท่าจะเข้ามาซ้ำ
นับวันจะใช้กำลังกับผมมากขึ้นทุกทีแล้วเมียผมเนี่ย :m15:
“ชิส์”
วินเชิดหน้าแล้วสะบัดหน้างอๆของตัวเองไปทางอื่นที่ไม่มีผม
“ฮิ้วววว...ไอ้เขมกลัวเมียว่ะ”
“วิ๊ด...วิ้ว.....เสือถอดเล็บแล้วเหรอวะมึง”
“ดีแล้ววิน...หื่นๆแบบมันนายต้องกำราบบ้าง
ไม่งั้นนายมีหวังได้เดี้ยงติดเตียงแน่...ฮะ ฮะ”
เสียงโห่แซวเซ็งแซ่เต็มไปหมด
“เพราะนายคนเดียวแหละ...ไอ้บ้า...ไอ้หื่น”
คำหลังเบาจนจางหายไปในลำคอ หน้าหวานขึ้นสีแดงก่ำอย่างน่าดู :o8:
“เชอะ...วีนม่ายโสนจายหรอก ก้อแค่..เอิ๊ก...แฟนก่าวววว”
เขินก็ยกจิบ อายก็ยกซด จนตอนนี้วินเมาไปแล้ว สติลดถอยลง
เสียงยานคางกับคำพูดที่พรั่งพรูออกมาโดยไม่ได้ไตร่ตรองให้ดี
“ทำไมวินไม่สนใจแฟนเก่าของไอ้เขมมันล่ะ”
ไอ้รุจน์ยิ้มย่องอย่างพอใจที่จะได้ล้วงความลับตับแตกของกูกับที่รักกู
“รุด...นายโง่นะเนี่ย...ฮะฮะ...ก้อนังชานีนั่นมานแค่แฟนก่าว
แต่นี่.....นี่....คราย....ปึ๊กๆ”
วินหันมามองไอ้คนถามตาขวาง แถมยังทุบอกตัวเองเสียงดัง
“ใครวะ....มึงเป็น......”
ไอ้โซลถามไม่ทันจบก็โดนวินมันตบปาก
“เพี๊ยะ...ปากเสียยยย พูดม่ายเพาะ”
วินชี้หน้าไอ้โซลที่เอามือปิดปาก
“เมียมึงดุโคตรว่ะ” :m26:
มันหันมาพูดกับผมเบาๆ
“ยาง...ยางม่ายเขด...เด๋วเหอะ...”
วินทำท่าเงื้อมือ ไอ้โซลรีบเอียงตัวหลบไปที่หลังไอ้ฉัตร
“เพี๊ยะ...มึงนี่ยังไง เรียกวินว่ามึงได้ไง จริงมั๊ยครับ...วินนี่”
ไอ้ฉัตรตบหัวไอ้โซลแล้วหันมายิ้มประจบวิน
“เด๋วโดนอีกโคนเหอะ อย่ามาเรียกวินนนนนี่...น้า
ห้ายเขมเรียกด้ายโคนเดียวววว”
วินชี้หน้าไอ้ฉัตรเรียกเสียงฮากันทั้งโต๊ะ
“แล้วตกลงวินเป็นอะไรกับเขมล่ะครับ”
ผมลูบหัวทุยที่เข้ามาซบกับอกผม เหมือนวินจะลืมไปแล้วว่าพูดอะไรค้างอยู่
“ก้อ...เปน...เมีย...งาย...ถามด้าย” :-[
เงยหน้าแดงๆขึ้นมาตอบ ตาหวานฉ่ำเยิ้มเป็นประกายอย่างน่าดู
“ฮิ้ววววว....”
“ได้เสียกันแล้วโว๊ย...ฮะฮะ”
“ชิส์...พวกขี้อิจฉา....หลายทีแล้วเหอะ”
วินขยับตัวนั่งตัวตรงแล้วชี้หน้าพวกมันเรียงตัว
ทุกคนเงียบกริบ แต่หน้าที่กลั้นยิ้มของพวกมัน....ตลกว่ะ
“แล้ว...หมดไปกี่กล่องแล้วล่ะ...หึๆ”
ไอ้โอมทำใจกล้าถามขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
“อาราย...ก่องอาราย...อ่า”
วินใช้มือทึ้งผมบนหัวอย่างหงุดหงิด ทั้งน่ารักและน่าขัน
“ถุงไง...ถุงยางน่ะ”
ไอ้โอมทำหน้าเจ้าเล่ห์มันคงคาดว่าจะได้ล่วงรู้เรื่องบนเตียงของผม
ผมนั่งกอดอกพิงพนักโซฟาอย่างสบายอารมณ์ มีความสุขชะมัดเลยกู
“เพี๊ยะ...ทามมายม่ายช้าย...ฮึ” :fcuk:
วินตบแก้มผมทันทีที่คิดขึ้นได้
“โธ่...ที่รัก....เขมไม่ได้ยุ่งกับใครมาตั้งนานแล้วจะมีถุงยางได้ยังไงล่ะครับ”
ผมโอบเอววินเข้ามาชิด แถมลูบหลังเอาใจ ผมไม่ได้ใช้ถุงเลย..ฮะฮะ
“ม่ายรู้ล่ะ...ม่ายมีม่ายต้องมานอนกาเค้า”
วินค้อนผมหน้าบึ้ง แต่ฝ่ามือน้อยข้างหนึ่งกลับลูบแก้มข้างที่โดนตบของผม
“ฟอดๆ....ไม่ได้อ่ะครับ...ไม่มี...ไม่ใช้นะครับ”
ผมหอมแก้มวินทั้งสองข้างแล้วยกตัววินขึ้นมานั่งตักแล้วโอบเอวไว้
“ก้อ...ก้อปายซื้อดิ...โง่”
วินบิดจมูกผมแรงๆ
“โอ๊ย....เจ็บนะครับ”
ผมลูบจมูกตัวเองที่เริ่มเจ็บ
“ชิส์...สมน้ำหน้า” :m19:
วินสะบัดหน้าแขนเรียวกอดคอผมเอาไว้
แต่เมื่อสะบัดหน้าก็หันไปเจอสายตาล้อๆของพวกมัน
“มองอาราย...ม่ายมีมารายาด...ชิส์” :m19:
วินสะบัดหน้ากลับมาหาผม ชักสาวใหญ่แล้วเมียกู
วินเวลากินเหล้าถึงระดับหนึ่งจะนักเลงกร่างไปทั่ว แต่ก็มีกริยาสะบัดสะบิ้งตลอด
“ไม่ใช้ไม่ได้เหรอครับที่รัก”
ผมใช้จมูกดุนต้นแขนของวิน วินดิ้นยุกยิก
“ฮะ ฮะ ฮ่า...”
วินหัวเราะเพราะจั๊กกะจี๋ เมื่อผมได้ใจซุกจมูกไซร้ไปที่ซอกคอหอม
“วิน...ไม่ใช้ถุงไม่ดีนะครับ เกิดติดโรคขึ้นมา....” :teach:
ไอ้ปาล์มที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นมาบ้าง มันคงยังไม่ไว้ใจผม
“ที่รักอย่าไปฟังมันครับ เขมไม่เคยไม่ป้องกันเลยนะครับ
อีกอย่างถ้าวินจะให้เขมใช้...มันจะอีกนานนะครับ
เป็นอาทิตย์เลย วินทนไหวเหรอครับ”
ผมใช้นิ้วเขี่ยไปที่ริมฝีปากนุ่ม
“ทามมายอ่า....”
วินทำหน้างอ
“ไอ้เขม...มึงมันเห็นแก่ตัว”
ไอ้ปาล์มมันชี้หน้าผม
“เฮ๊ย...มึง...ฟังเหตุผลมันก่อนดิวะ”
ไอ้ฉัตรมันท้วงหน้ายิ้มๆ มันกับผมหัวอกเดียวกันครับ
“ทามมายอ่า...บอกมาเลยน้า”
วินสอดนิ้วเข้าไปในเส้นผมหยักศกของผม แล้วกระชากเข้ามาใกล้
“จุ๊บ....”
ผมอดใจไม่ไหวเมื่อปากแดงเชิดยั่วยวนอยู่ตรงหน้า
“ก็น้องชายเขมมันไซส์ยุโรปนี่ครับ ที่รักก็รู้ ต้องให้พ่อส่งมาจากอังกฤษครับ
ไหนจะต้องแบ่งให้ไอ้ฉัตรมันใช้อีก แล้วงี้เท่าไหร่จะพอล่ะครับ”
ผมทำเสียงอ้อน
“โห...โชว์ใหญ่ว่ะเมืองไทยไม่มีไซส์...ถุย”
ไอ้โซลหมั่นไส้ผม
“อย่ามาว่าเขมน้า....หญ่ายจิงน้า”
วินเถียงฉอดๆอย่างลืมตัว
พอคิดขึ้นได้ก็รีบซุกหน้าร้อนๆลงกับอกของผม
“ฮะฮะ...แล้วงี้กว่าพ่อเขมจะส่งมาให้ ที่รักจะรอไหวเหรอครับ
ไม่คิดถึงน้องชายเขมเหรอครับ”
ผมกระซิบที่ใบหูบาง
“ม่าย....หวาย....อ่า....” :serius2:
วินส่ายหน้ากับอกผมไปมา ตอบอู้อี้โดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา
“ขะ....เขม....อื้อ.....อึก....”
ฝ่ามือร้อนผ่าวของผมล้วงเข้าไปใต้เสื้อเชิ๊ตตัวบางของวิน
แล้วเลื่อนสูงขึ้น ลูบไล้ เคล้นคลึง แผ่นอกบางจนทั่ว
เมื่อปลายนิ้วของผมแตะปลายยอดอกสีสวย
ทำให้วินที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงต้องสะดุ้งและตัวสั่น
จังหวะหัวใจของคนใต้ร่างผมเต้นรัวขึ้น
“อ๊ะ....อื้อ....”
คนน่ารักพยายามกลั้นเสียงแล้วกัดริมฝีปากบางของตัวเองเอาไว้
มือเรียวบางขยำกำผ้าปูที่นอนเสียแน่นจนผ้าปูที่นอนยับย่น
เมื่อผมใช้สองนิ้วจับ บีบ ดึง แล้วขยี้ซ้ำๆที่ยอดอกสีระเรื่อ
ซึ่งตอนนี้ชูชันขึ้นมาตามอารมณ์ของเจ้าของที่เริ่มทะยานขึ้นสูง
ยอดอกเปลี่ยนเป็นสีทับทิมสวยและยังชูชันขึ้นสู้นิ้วผม มันยิ่งน่าขยี้เล่นเข้าไปใหญ่
แผ่นอกขาวนวลเนียนขึ้นสีแดงระเรื่อ ขึ้นสีไปทั้งใบหน้าหวานและทั่วตัว
ผมพรมจูบลงไปบนแผ่นอกอย่างหลงใหล
วินส่งเสียงครางออกมาอย่างยั้งใจเอาไว้ไม่ไหว
“อ๊า....อื้อ.....”
ผิวขาวๆขึ้นรอยจูบแดงๆให้เห็นทันตา
ร่างกายของเราทั้งคู่ร้อนผ่าวขึ้นเรื่อยๆตามแรงปรารถนา
โดยไม่อาจซ่อนเร้นความต้องการเอาไว้ได้อีก
“ยะ...อย่า...”
เสียงหวานกระเส่าสะดุ้งร้องห้ามทันทีที่ผมใช้มือข้างหนึ่ง
ล่วงล้ำเข้าไปกอบกุมส่วนกลางตัวที่ร้อนและแข็งตัวขึ้น
ใบหน้าหวานแดงซ่านเมื่อรับรู้ได้ถึงการเคลื่อนไหวของมือผม
รูดรั้ง เร่งเร้า จนร้อนรุ่มกันไปทั้งคู่
“ดีมั๊ยครับ...ที่รัก”
หยาดน้ำใสเอ่อคลอที่หางตา ปากบางเห่อนั้นเม้มแน่น
ไม่ใช่วินคนเดียวที่ถูกปลุกเร้า
น้องชายผมที่แข็งขืนโป่งพองจนแทบจะดันตัวเองออกมาจากกางเกงเพื่อออกมาภายนอก
ผมละมือเปลี่ยนมาตระกองกอดที่รักของผมเอาไว้ในอ้อมอก
แล้วขยับตัวให้น้องของเราถูไถกัน
“ซี๊ดดด....”
วินเองก็ขยับสะโพกประสานเข้าเป็นจังหวะเดียวกันกับผม
ลมหายใจร้อนหอบถี่ของเราทั้งคู่ปะปนกันจนแยกไม่ออก
“ขะ...เขม”
สายตาหวานฉ่ำหยาดเยิ้มมองมา เสียงครางกระเส่าร้องเรียก
ผมละมือมาถอดเสื้อผ้าของเราทั้งคู่ออกจากตัว
ผมเอื้อมหยิบหลอดเจลมาจากลิ้นขักหัวเตียงอย่างรีบร้อน
นิ้วของผมสอดใส่ ล่วงล้ำ ลึกเข้าไปในช่องทางอ่อนนุ่มที่รัดแน่น
“อ๊า....”
วินร้องครางออกมาก่อนจะกัดปากเอาไว้แน่น ต่อสู้กับความเจ็บปวดที่ได้รับ
ผมหยุดค้างแล้วมอบจูบหวานอ่อนโยนปลอบประโลม
ผมขยับนิ้วอีกครั้งเมื่อวินเริ่มขยับสะโพกบดเบียดเข้าหามือผม
“ขะ...เขม...อ๊า...ขะ...เข้า...เข้ามา...อื้อ...ไม่ไหว....อ๊า”
เสียงร้องขอสั่นสะท้าน
ผมยิ้มรับแล้วไล่สายตาไปทั่วตัวของคนที่ผมรัก :hao6:
ผิวขาวละเอียดที่ขึ้นสีเรื่อไปทั้งตัว ให้สัมผัสที่ดีเหลือเกิน
ใบหน้าหวานที่ส่ายไปมา แก้มสองข้างแดงก่ำจนเห็นเส้นเลือดจางๆ
ดวงตาหวานฉ่ำคลอไปด้วยน้ำใส ริมฝีปากแดงช้ำเจ่อบวมสั่นระริก
ใครล่ะ...จะทนไหว :haun4:
ผมจับน้องชายที่ผงาดขึ้นจนเต็มตัวสอดใส่เข้าไปในช่องทางอุ่นร้อนที่ได้เตรียมพร้อมเอาไว้แล้ว
เมื่อเราทั้งคู่ช่วยกันขยับดุนดันเข้าออกทีละนิดๆอย่างอดทน
และแล้วช่องทางของวินก็ดูดกลืนน้องชายของผมเข้าไปจนหมด
“ซี๊ด....อ่า....แน่นจังครับ”
ผมนิ่วหน้าด้วยความเสียวซ่านและเป็นฝ่ายร้องครางออกมา
รู้สึกดีเหลือเกิน ช่องทางคับแน่นของวินมันกำลังตอดรัดน้องชายของผม
:jul1: :jul1:
เรา...รุกและรับ
จากเนิบนาบเชื่องช้ากลายเป็นเร่าร้อน
จนเสียงครางของเราทั้งคู่ระงมไปทั่วห้องอย่างไม่มีใครยอมใคร
แรงกระแทกทำให้เตียงโยกส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดขึ้นมาไม่หยุดหย่อน
ร่างกายของเราสอดประสานกันเป็นหนึ่งเดียว
ผมซบหน้าลงกับแผ่นอกบางที่ยังหอบโยนอย่างแสนรักแสนหวง
ผมกอดร่างของคนที่เป็นรูมเมทคนเดียวของผมเอาไว้แน่น
ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปบอก
“เขม...รัก...วินนี่...”
:m25: :m25:
อ๊าก.....พิมพ์ไป...เกร็งไป.....
สงสัยต้องไปปรึกษาหมอซะแล้ว.......ผมเป็นโรคอารายกันเนี่ย...คริคริ
:hao6: :hao6:
แล้วเจอกันใน
รักจริงยิ่งกว่านิยาย season 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43038.msg2767667#msg2767667) ครับผม
:bye2: :bye2:
-
:ling1: อวสานจริงๆหราาาาา
แบบนี้วินนี่คงโดนจับไปก๊งเหล้าบ่อยๆละ บันเทิงซะขนาดนี้
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆค่ะ :L2: o13
รอติดตามเรื่องใหม่จ้า
-
แฮปปี้เอนดิ้ง เย้ๆ :L2:
มีออกกำลังกายก่อนจบด้วย55
-
วินนี่หนูสาวมาก
-
:jul1: :jul1: :jul1:
ขอบคุณสำหรับนิยาย(เรียกเลือด)สนุกๆนะคะ อ่านรักจริงฯไปพลางๆรอเฮียหน่อยเปิดเรื่องใหม่อีก :mew1:
-
วินนี่ ปิดฉาก ได้ น่าร๊ากกกกกกกกกกก คริคริ
:mew2:
-
วินนี่เมาแล้วน่ารัก ยั่วเก่งจริง :hao6:
-
ออกกำลังกายปิดท้ายหรอจ๊ะ แอร้ยยยยย
-
สวดยอดด ฉากแบบนี้เฮียถนัดดดดด
o13
-
วินตอนเมาก็น่ารักไปอีกแบบ :o8:
แบบนี้เข็มไม่หลงไงไหว
-
ในที่สุดก็คืนดีกัน เย้ๆ
-
:pighaun: จมกองเลือดด :jul1:
-
เพิ่งมาอ่านยังตามไม่ทัน
-
สนุกมากค่ะ อยากอ่านเรื่องของรุจต่อ
-
สนุกมาก จบแล้วเหรอครับ อร๊าาาย น่ารัก
-
วินนี่น่ารักจริงๆ
-
o13 o13 o13
-
ขอบคุณคับ นิยายสนุกมาก o13
-
:pighaun:
-
วินนี่แรกๆมาซื่อจนบื้อมากงุ้งงิ้งตลอดเวลา
แต่พอไปนานๆ เขมเริ่มได้นิสัยของวินมาแทน
กลับกลายเป็นวินดูเป็นผู้ใหญ่ทันที
รออ่านตอนพิเศษนะค้า ...
-
o13 o13. นิยายดีมากเลย ชอบมากเลยคะ
-
ขอบคุณครับสำหรับนิยายสนุกๆ :z13: แต่ผมอยากให้มีเรื่องพ่อแม่ของเขมกับครอบครัวของวินมาแต่งต่อ เพราะตอนย้อนความรักของ ครอบครัวของวินมีบทยาทเยอะ แต่พอวินรักกับเขมแล้ว ครอบครัวของทั้งเขมกับวินนั้นหายไปเลย เลยอยากให้แต่งต่อน่ะครับ
-
วินนี่ตอนเมาน่ารักมากฮะ :-[ เรื่องนี้สนุก + :pighaun: 555
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
ชอบจังงงงงงงงง
-
อ่านตั้งแต่ต้นจนจบในวันเดียว อยากให้มีต่อ รู้สึกว่ายังขาดอะไรบางอย่างอยู่ จะรอติดตามนะคร้าบ :impress2:
-
เฮ้ย ! อยากบอกว่าชอบ ผช นิยายเรื่องนี้มาก ไม่แพ้มารยาหญิง แต่ก็มีสะดุดนิดหน่อย ตรงที่ลงไม้ลงมือกับ ผญ นี่ล่ะ (ยกเว้นวินนี่นะ ) เพราะมันดูไม่เป็น สุภาพบุรุษ เอาซะเลย ฮะฮะฮะ
แต่ว่านะ เลิฟซีน เรียกเลือดเราสุดๆ ชอบบบบบบบบบบบอ่าาาาาาา อยากได้อีกกกกกกกกก
คู่ปาล์มรุจน์ รอติดตามตอนต่อไปอยู่นะ จัดมาหน่อยนะๆๆๆๆๆๆ พลีส :mew1:
สุดท้าย ขอกราบขอบคุณคนเขียน งามๆ สำหรับเรื่องราวสนุกๆค่ะ :pig4: :heaven
-
:mew1: สนุกค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
:pig4:
-
เขม หลังๆ ปัญญาอ่อนนะ
หลิน ชะนี โดนขนาดนั้นก็ยอมนะลูก
วิน แรงแล้วหยุดแรงให้ดราม่าก็น่ารักนะ
ฉัตร มาเป็นแฟนป้ามั้ยลูก น่ารักอ่ะ
คนเขียน น่ารัก ชอบๆ จ้า
-
ขอบคุณนะค่ะสำหรับนิยาย น่ารักๆ สนุกๆ เรื่องนี้ ^^
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
นิยายดีมากเลย ชอบมากเลยคะ
-
แหมะ หวานจนหยดสุดท้ายจริงๆ :hao6:
-
สนุกดีจ้า :pig4: :pig4: :pig4:
-
สนุกดี น่ารักมากมายเลย :z2: :z2: :z2:
-
:hao7: :hao7:ชอบๆๆๆๆๆๆ น่ารักอะ เอาอีกๆๆๆๆๆๆ
-
สนุกมาก ๆ วินนี่ - เขม น่ารักมาก ๆ ครับ
-
:pig4: เรื่องนี้สนุกมากๆค่ะ วินนี่น่ารักดีแรก ๆขี้อ้อนพอเป็นเมียแล้วดุโคตร
-
:jul1:
สนุกค่าาา
:กอด1:
-
:pig4:
-
:pig4:
-
จบถึงหน้าสามละ เราไม่คิดว่าวินใจง่ายที่ชอบเขมนะ วินเลิกกับแฟนมา6เดือน 6เดือนนี้วินอยู่กับตัวเอง รีเซตหัวใจละ อาจจะมีความรู้สึกลืมไม่ได้เหลือนิดๆหน่อยๆแต่มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลย คนมันจะจูนกันติดอะ ความรักบนโลกนี้มีชื่อเรียกมากมาย รักแรกพบ รักครั้งแรก รักไม่ลืมอะไรก็ว่าไป การที่มันมีนิยามแสดงว่ามันเคยเกิดขึ้นจริง ดังนั้นรักของเขมกับวินมันก็ต้องเป็นไปได้เช่นกัน นี่ชั้นเวิ่นอะไร55555
ส่วนอิหมอก ขอบคุณคนเขียนที่ไม่เขียนให้มันเป็นพระเอก คนไม่ซื่อสัตย์ในความรักมันจะเป็นพระเอกได้ไง เป็นตัวของตัวเองยังเป็นไม่ได้ จะมาเป็นพระเอกแบบอย่างได้อย่างไง