หัวข้อ: รักนาย ❤❤ มายรูมเมท....ตอนที่สี่สิบสอง...อวสาน (01/10/14) จบแล้ว..ย้ายได้เลยครับ

[❣☾月亮☽❣]

  เย้ มาแล้ว
เขมเอ๊ยอีกนิดเดียว หมั่นไส้ปนเอ็นดูเขมอะ ตอนนี้

[yowyow]

 

[ujen]

 

[Zelsy]

เขมนี่

ผมนี่อึ้งไปเลย

[่jum]

เขมมือไวขนาดนี้ ไม่นานหรอกวิน เสร็จแน่ 

[fc_fic]

 

[Yarkrak]

เขมรุกหนัก เหอะๆ ไม่นานเกินรอเขมเอ้ย

 

[boyslover]

เสือสิ้นลาย ขี้เห๊อขี้เห่อ 55

[pumpui]

 :-[ขออย่าให้มี มาม่า เลย

[4559]

อีกนิดเดียว

[bvan]

รอ....

[real port]

ใกล้แล้วๆๆๆๆๆๆ
  

[mapreaw]

คนไม่เคยมีนี่มันขี้เห่อจริงๆ น่ารักมุ้งมิ้ง

[herenoi]

 


รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่ยี่สิบหก



“วิน....เขมว่าเรามาจัดห้องใหม่กันเถอะนะ มันดูแคบๆ อึดอัดเนอะ”

ผมไม่คิดว่าการจัดห้องใหม่ในครั้งนี้ มันจะทำให้....

“นอนได้แล้วครับ ดึกมากแล้วน้า เดี๋ยวก็ตื่นสายไปเรียนไม่ทันกันพอดี”
คนที่เรียกผมตบมือลงบนที่นอนข้างตัวดังปุๆ สีหน้ายิ้มย่องอย่างเป็นต่อ

ทำไมผมจะไม่ง่วง ไม่อยากนอนล่ะ มันจวนจะเที่ยงคืนแล้วด้วย
แต่ตอนนี้เตียงของผมกับของเขมมันมาอยู่ชิดติดกันจากการจัดห้องใหม่ของเขมน่ะสิครับ

“ขยับไปหน่อยดิ...เขมจะตกเตียงแล้ว”
เสียงสั่งการของคุณชายเขมในความมืดจากการที่เพิ่งปิดไฟยังไม่ทันจะถึงนาที

“อ่ะ...ขยับแล้ว”
ผมขยับตัวจนแขนของผมข้างหนึ่งสัมผัสกับผนังห้อง

“โอ๊ย...ไม่มีที่จะพลิกตัวขยับตัวบ้างเลย...ตุ๊บ”
หมอนข้างของเขมถูกเขมโยนลงไปที่พื้นห้อง

“ฮัดชิ้ว...โหย...ไอ้ตุ๊กตาบ้านี่มันทำให้จามอ่ะ...ตุ๊บ”
หมีพูห์ในอ้อมแขนของผมก็ระเห็จตามหมอนข้างไปที่พื้นอีกตัว

“ผ้าห่มอะไรวะเนี่ย...แม่ง....จะบางเกินไปแล้วนะ...ตุ๊บ”
ผมชำเลืองมองคนข้างตัวที่โยนผ้าห่มของตัวเองออกไปจากเตียง

การที่ผ้าห่มบางกับไม่มีผ้าห่มใช้อันไหนมันดีกว่ากันนะ
แล้วผ้าห่มของเขมออกจะนุ่มหนาราคาแพง นอนห่มอยู่ทุกคืน
ทำไมต้องมาเจาะจงจะบางเอาคืนนี้เวลานี้ด้วย

ตอนนี้บนเตียงที่เอามาชิดกัน นอกจากหมอนหนุนหัวคนละใบแล้ว
เราสองคนมีแค่ผ้าห่มที่ผมห่มอยู่เพียงผืนเดียว แต่ถึงจะมีอุปกรณ์เพียงแค่นี้
แล้วทำไมพื้นที่ในเตียงของผมมันดูมีเนื้อที่จำกัดเหลือเกิน
นอนแล้วขยับตัวกระดิกตัวไปทางไหนไม่ได้เลย ซ้ายก็ผนัง ขวาก็...เขม

“หนาวจริงจริ๊ง...แอร์จะหนาวไปไหนเนี่ย”
ผมนอนตะแคงหันหลังทันทีที่ได้ยินเสียงบ่น

“เฮ้อ...พรุ่งนี้..เขมต้องเป็นหวัดแน่เลย หนาวชะมัด”
ผมใช้สองมืออุดหู แต่ก็ไม่มีประโยชน์สักนิด

“หนาว...หนาวจังเลย”
ผมรู้สึกได้ถึงการขยับเขยื้อนของผ้าห่มด้านหลัง พร้อมกับสัมผัสที่มากระทบแผ่นหลัง

“ขอห่มผ้าด้วยคน...นะครับ”
ไม่ทันจะเอ่ยปากอนุญาต ภายใต้ผ้าห่มผืนนุ่มของผมก็มีคนมาอาศัยอีกหนึ่ง
ดีที่แม่ผมซื้อผ้าห่มแบบเตียงคู่มาให้เพราะผมมักนอนดิ้นจนผ้าห่มหลุดออกจากตัว

“โอ๊ย....ซี๊ด....”
เสียงร้องและเสียงสูดปากมาจากคนที่บังเอิญใช้แขนพาดมาตรงเอวของผม
แล้วก็โดนผมใช้เล็บที่เริ่มยาวจิกไปที่แขน แล้วบิดเนื้อตรงแขนจนเกือบเป็นวงกลม

“สมน้ำหน้า...อ๊ะ”
คนข้างหลังเอนตัวออกห่างเล็กน้อย
ผมจึงหันไปแต่แล้วจมูกกับปากของผมก็สัมผัสกับแก้มของเขม

“แหมๆ...แฟนอยากหอมก็ไม่บอก...อ่ะๆ”
เขมทำหน้าทะเล้น ยื่นแก้มที่ป่องพองลมมาให้ 

“นี่แน่ะ”

“โอ๊ย”

ผมจิ้มแรงๆไปที่แก้มข้างนั้นอย่างหมั่นไส้เกินทน

“ใจร้าย....คนสวยใจร้าย”
เขมลูบแก้มตัวเอง คงจะเจ็บไม่น้อยเพราะผมจิ้มไปเต็มแรง

“จะ...เจ็บมากรึเปล่า”
เสียงผมมันสั่น แต่น้อยกว่าสิ่งที่อยู่ภายในอก
ตอนนี้เราสองคนนอนเบียดกันอยู่บนเตียงผม โดยที่เตียงของเขมมีเพียงหมอนใบเดียว
แม้แต่หมอนที่ผมหนุนอยู่ก็ยังโดนแย่งไปเกือบครึ่ง

“สนใจด้วยเหรอ”
ปากหนายู่ขึ้น ตาคมหวานตัดพ้อ

“ก็...ก็เขม...อ่ะ”
ผมดันหน้าอกเขมเอาไว้เมื่อแขนข้างเดิมที่โดนผมหยิกมันกลับมาพาดตรงบั้นเอวของผมอีกครั้ง
กลิ่นแมนๆของเขมทำผมใจสั่น ปากคอแห้ง อาการแบบนี้มันคืออะไร 
ทำไมพักหลังผมถึงได้มีอาการแบบนี้บ่อยๆตอนที่เขมเข้ามาใกล้ชิด

“เขม...เขมทำไมครับ”
ลมหายใจร้อนๆเป่ารดแก้มจนผมขนลุกชัน

“อื้อ...จะนอนได้ยังอ่ะ...ง่วงแล้ว”
ผมยกมือทั้งสองข้างขึ้นดันใบหน้าหล่อที่ยื่นเข้ามาใกล้
จนผมเห็นหน้าเขมไม่ชัดเพราะมันใกล้เกินกว่าระยะโฟกัสของสายตา

“ครับๆ....นอนกันดีกว่าเนอะ”
เสียงดี๊ด๊าของคนที่รวบตัวผมเข้าไปกอดทำให้ผมแอบยิ้มออกมาไม่ได้

“นะ...แน่นไปแล้ว”
อ้อมกอดหลวมๆเริ่มกระชับขึ้นทีละน้อย

ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมพลิกตัวหันหลังให้เพื่อซ่อนสีหน้าเอาไว้ไม่ให้เขมได้ใจ
แต่ลมหายใจอุ่นๆกลิ่นหอมรสมิ้นท์จากยาสีฟันกระทบต้นคอ
ศีรษะของคนสองคนที่ใช้หมอนหนุนร่วมกันทำให้ผมอึดอัดเล็กน้อย
แต่ที่มาก...คือ....
แผ่นอกตลอดจนลำตัวด้านหน้าของเขมมันแนบชิดกับแผ่นหลังและบั้นท้ายของผม
แม้แต่ฝ่าเท้าของผมก็ยังไม่วายสัมผัสกับหลังเท้าของคนข้างหลัง

“ชู้วส์....นอนสักทีสิครับ...เขมง่วงแล้วนะ”
เสียงพูดเอ็ดแต่อ่อนโยน ริมฝีปากร้อนผ่าวแตะที่ใบหูผมตอนขยับพูด
เหมือนกระแสไฟฟ้าอ่อนๆแล่นพล่านไปทั่วตัวของผม

“อื้อ..ถะ...ถอยออกไปหน่อยสิ...”
ผมยิ่งบอกยิ่งร้องขอ เขมกลับยิ่งเบียดเข้ามาจนชิด

“ยะ...อย่าดิ้น...นะครับ...เดี๋ยวจะไม่ได้นอน....”
ผมสัมผัสกับสิ่งนูนตรงกลางตัวของคนข้างหลัง และเสียงห้ามที่เริ่มสั่นพร่า

“อี้อ...หละ...หลับแล้ว”
ผมพยายามแอ่นร่างกายช่วงล่างไปด้านหน้าเพื่อลดความเบียดชิดจากด้านหลัง
แต่ยิ่งหนีก็ยิ่งตามจนผมอ่อนใจ
ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ผมก็ถอนหายใจออกมายาวๆแล้วข่มตาให้หลับอย่างยากเย็น
ลมหายใจร้อนๆกระชั้นถี่อย่างอดกลั้นของเขมทำให้ผมต้องทำตัวนิ่งๆ

ผมนอนหลับตาอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆฟังเสียงลมหายใจเข้าออกของคนข้างๆ
จากแผ่นอกหนาที่แนบชิดหลัง ทำให้ผมรับรู้ได้ว่า

เสียงสะท้อนของสิ่งที่อยู่ภายในอกของเราสองคน
ดังระรัวไม่ยิ่งหย่อนน้อยหน้ากันเลยสักนิด

 



“มอร์นิ่งครับ...ฟอด”
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยสัมผัสเย็นๆที่แก้มข้างหนึ่ง

“มะ...มอร์นิ่ง”
ผมอยากจะตบปากตัวเองที่เผลอบ้าจี้พูดตาม

“ที่รักไปอาบน้ำสิ...อาหารเช้าพร้อมแล้วนะครับ”
เขมที่ใส่ชุดนักศึกษาเรียบร้อยแล้วยืนยิ้มอยู่ข้างเตียง
พร้อมกับยื่นผ้าเช็ดตัวของผมที่อยู่ในมือมาให้

“อื้อ...”
ผมพยักหน้ารับแล้วรีบลุกขึ้นรับผ้าเช็ดตัวจากมือของเขม

“เร็วๆนะครับที่รัก...หึหึ”
เสียงหัวเราะในลำคออย่างพอใจของเขมทำให้ผมต้องรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป

ผมรีบจัดการตัวเองในห้องน้ำด้วยความเร็วที่มากกว่าปกติ


“ทะ...ที่รัก”

ห๋า....เมื่อกี้เขมเรียกผมว่า....ที่รัก
โอย...จะบ้าตาย นั่นมันหนักกว่าคำว่า “แฟน” อีกนะเนี่ย



“อร่อยมั๊ยครับ...ที่รัก”
กลิ่นหอมกรุ่นของโจ๊กร้อนๆ กับนมอุ่นๆตรงหน้าทำให้ผมหิวขึ้นมาทันที

“อื้ม...อร่อยมากเลยอ่ะ เขมไปซื้อมาเหรอ”
ผมจ้วงโจ๊กในชามอย่างเอร็ดอร่อย รสชาติใช้ได้เลย ทั้งหมูสับ ตับ และไข่

“ครับ...ที่รักชอบใช่มั๊ย เดี๋ยวพรุ่งนี้เขมพาไปกินที่ร้านเลย มีอย่างอื่นอีกนะ”
เขมนั่งยิ้มกริ่มตาหวานเยิ้ม
โจ๊กในชามของเขมยังพร่องไปไม่ถึงครึ่ง ในขณะที่ชามของผมเหลือติดก้นชาม

“อยู่ไกลมั๊ยอ่ะ...อร่อยจัง”
ผมเรอออกมาเบาๆ
ปกติเช้าๆผมกินแค่นมหนึ่งกล่อง ขนมอีกสักชิ้น ไม่ค่อยกินเป็นเรื่องเป็นราวแบบนี้

“ไม่ไกลเท่าไหร่หรอก ถ้าวันไหนที่รักตื่นเช้าเขมจะพาไปนะครับ”
เขมยิ้มทั้งปากทั้งตา ทำเอาผมใจสั่นต้องเสยกแก้วนมอุ่นๆขึ้นมาดื่ม

“อื่อ...อยากไป..”
ผมพยักหน้าน้อยๆ
หน้าผมร้อนซู่เมื่อเขมเอื้อมมือมาตรงหน้าแล้วใช้นิ้วเกลี่ยเช็ดมุมปากของผมเบาๆ

“อ๊ะ”
ผมผงะเกือบหงายหลังถ้าเก้าอี้ไม่มีพนักพิง
ก็เขมอ่ะสิครับ เช็ดที่มุมปากแล้วดันใช้นิ้วมาไล้ที่ริมฝีปากผมไปมา
และ...และจบลงด้วยการ...แหย่นิ้วนิ้วนั้นเข้ามาในปากของผม 

“ทะ...ทำอะไร”
ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้ มือผมสั่นไปหมด
ไอ้บ้าเขม มันทำให้ร่างกายและหัวใจของผมทำงานหนักอยู่ตลอดเวลาเลยนะ

“โทษทีครับ....มันลื่น....ที่รักไม่โกรธเขมนะครับ”
น้ำเสียงกับหน้าตาของมันไม่ได้สลดสักนิด

แต่...เอ๊ะ...อะไรนะ...นี่เขม เรียกผมว่าที่รักตลอดเลยอ่ะ...อ๊ากกกก


“อย่ามาเรียก...ที่...ที่รักนะ...ไอ้บร้า”
ผมยืนเกาะโต๊ะแน่น ในขณะที่ตัวต้นเหตุเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“เฮ้อ...แฟนก็ห้ามเรียก...ที่รัก...ก็ไม่ให้เรียก...เอ....งั้นเรียกอะไรดีน้า...ยาหยีม๊ะ น่ารักดีด้วย”
นี่ไม่เข้าใจที่ผมห้ามเลยรึไงนะ หน้าด้านจริงไรจริง...ไอ้บร้า

“จะบ้าเหรอ...ฮึ่ย...”
ผมสะบัดหน้า มันจะว่าผมแต๋วแตกก็เหอะ

“ก็...ก็เขมไม่อยากเรียกชื่อที่รัก....เหมือนคนอื่นๆนี่นา มันไม่ได้พิเศษตรงไหนเลยอ่ะ”
สายตาอ้อนๆทำให้ผมอ่อนแรงจนต้องทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้อีกครั้ง

“งั้น...เรียก...วิน...วินนี่...แล้วกัน”

ผมต้องเสมองชามโจ๊กเปล่าๆบนโต๊ะเมื่อเห็นสายตาดีใจเกินกว่าเหตุของเขม
ดวงตาหวานเวลานี้.....แววในตาเต้นระริกด้วยความพอใจ มัน...ทำให้ผมประหม่า

“วินนี่...ใช่สิ...วินนี่ของเขม”

เขมพึมพำไปมาอย่างตื่นเต้นดีใจ เฮ้อ...ผมจะบ้าตาย

 




“ไปเดทกัน”

เช้าวันเสาร์....
ชายหนุ่มรูปหล่อรูมเมทและแฟนหมาดๆของผมพูดชวนขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น

ผมมาอยู่ที่นี่ครบสามอาทิตย์แล้วสินะครับ

เสาร์อาทิตย์แรก ในฐานะ...รูมเมท
เขมพาผมไปร้านซักรีด กินข้าว ดูหนัง

เสาร์อาทิตย์ต่อมา ในฐานะ....เพื่อน
เขมพาผมไปเที่ยวทะเลหัวหินกับเพื่อนๆ

เสาร์นี้ ในฐานะ....แฟน
เขมดูตื่นเต้นยิ้มไม่หุบ ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้า

“ขอนอนก่อนน้า...”
ผมมุดลงไปใต้ผ้าห่ม
เมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับได้ผมยังทันได้ยินเสียงนกกุ๊กกูร้องออกมาสองครั้งถ้วน
นั่นแสดงว่าผมหลับไปตอนตีสองเห็นจะได้

“ไปเดทกันครับ ที่รัก”
ผ้าห่มถูกดึงออกไม่เบานัก ผมคว้าเอาไว้ไม่ทัน

“อื้อ...กี่โมงแล้วเนี่ย”
ผมลืมตาแล้วยันตัวขึ้นนั่งบนเตียง

“จะเก้าโมงแล้วครับ ตื่นได้แล้ว...มอร์นิ่งครับ...ฟอด”
เขมหอมแก้มผมรับวันใหม่ บ้าจัง ผมเพิ่งตื่นหน้าตาเนื้อตัวคงดูไม่ได้

“ฮึ่ย...มาหอมทำไมเนี่ย ยังไม่ได้ล้างหน้าเลย”
ผมเช็ดแก้มที่ร้อนผ่าวของตัวเองเบาๆ

“งี้....ถ้าล้างหน้าแล้ว....หอมได้ใช่มั๊ยครับ”
เขมทรุดตัวลงนั่งแล้วดึงตัวผมเข้ามากอด

“ไม่ใช่ซะหน่อย”
ผมเบือนหน้าไปด้านข้าง ตายล่ะฟันก็ยังไม่ได้แปรง

“ไหน...ฟอด...อืม...ที่รักยังไม่ล้างหน้าแก้มยังหอมอยู่เลยครับ”
เขมยื่นหน้ามาหอมแก้มผมอีกข้าง

“ปะ...ปล่อยเลย...จะไปอาบน้ำ”
ผมดิ้นจนหลุดออกจากอ้อมกอดแล้วเดินลิ่วไปทางห้องน้ำ


“เร็วๆนะครับ....เขมคิดถึง”

ผมหันกลับมาก็เห็นสีหน้าและแววตาเจ้าเล่ห์

ของ....แฟนผม


 


ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และกำลังใจครับผม

คุณๆคนอ่านขยันเข้ามาให้กำลังใจ ไอ้หน่อยก็จะพยายามขยันพิมพ์ครับผม

ขอบคุณอย่างยิ่งที่เข้ามาเม้นท์กันแทบจะทุกตอนครับ

ไอ้หน่อย....สู้คน...เอ๊ย...สู้ตาย...ครับผม

บวกเป็ดแทนคำขอบคุณครับ


 

[❣☾月亮☽❣]

 
หมั่นไส้นังเขมมากๆ ฮ่าๆๆๆ

[AMINOKOONG]

ปกติอ่านเรื่องอื่นๆไม่ค่อยอยากให้มีมาม่าแต่เรื่องนี้ทำไมเราชักอยากให้ถึงตอนที่วินรู้ความจริง
ที่เขมมันยังจ่ายค่าห้องให้ยัยหลินฮุ่ยอยู่ และตอนที่วินเจอหมอก แต่หมอกมันก็มาเห็นว่าวินมีแฟนใหม่ที่แซ่บกว่ามัน
คือมันเหมือนจะดราม่าก็จริงแต่มันก็เป็นดราม่าที่สะใจอ่ะ เราอยากรู้ว่าวินจะทำยังไงกับเขม แต่ถ้าให้เดา
คาดว่าเขมคงได้ง้อยาวแน่ๆเพราะวินมีปมเรื่องนี้และอย่างน้อยๆวินก็ต้องใจแข็งมากๆแน่ๆ(ซึ่งเราว่ามันดีมาก)
แต่ก็สมควรอย่างยิ่งกับคนที่ไม่มีสมองอย่างเขม ไม่รู้จะไปจ่ายให้มันเพื่อ?(ยังแค้นไม่หาย) รอๆๆๆๆๆๆๆ

ปล.ช่วงนี้มาอัพถี่มาก ดีใจสุดๆๆ เอาเรื่องนี้ให้จบก่อนค่อยไปอัพเรื่องอื่นก็ดีนะครับ (โดน   จากFCเรื่องอื่นของเฮีย555++)

[bulldog17]

เขมหวานเวอร์

เขินแทนเลย >//////////<

[ujen]

 

[4559]

เขมหวานมาก

[mapreaw]

เมื่อไรจะได้เรียกว่า "เมีย" นะ
จะรอวันนั้นรอวันที่ฝันเป็นจริง

[Caramel Syrup]

หุ หุ หุ  เขินแทนวินจริงจริง  วินนี่ของเขม     อั๊ยยะ  ไม่นานก้อชินนะวินจ๋า ไงล่ะ ไม่ให้เรียกแฟน  ไม่ให้เรียกที่รัก เลยกลายเป็นวินนี่ของเขมเลย  โฮะ โฮะ โฮะ   

[Yarkrak]

โห... ไวเหมือนโกหก สามอาทิตย์เป็นแฟนกันแล้ว

จึ๊อออออ... เขมรุกหนักๆ น้องวินนี่เสร็จแน่ๆ ไม่นานเกินรอ

 

[่jum]

เขมหวานเวอร์เลย 

อาจเป็นเพราะเนื้อหาที่ละเอียด ทำให้คนอ่านอย่างเราไม่รู้สึกเลยว่าเวลาในเนื้อเรื่องสั้นแค่ 3 อาทิตย์อย่างที่วินคิด 

[real port]

กลัวมาม่า

 

[herenoi]

 



รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่ยี่สิบเจ็ด



เดท…เดทแรก...เดทครั้งแรก

เดท...หลังจากที่ผมตกลงเป็นแฟนกับเขม
ผมบอกไม่ถูกว่ามันหวาน...หรือมันเว่อร์มากกว่ากัน

“เชิญครับ”
เขมรีบเดินมาเปิดประตูรถด้านหน้าข้างคนขับให้ผม
แถมยังทำท่าประคองผมราวกับผมเป็นเมียท้องแก่ใกล้คลอด
แล้วยังบรรจงปิดประตูรถให้อย่างนุ่มนวล ซึ่งก็ทำให้ ประตูปิดไม่สนิท

“แกร๊ก...ปัง...โทษทีครับ”

“แกร๊ก...ปัง....แหะๆ...เบาไปหน่อย”

“แกร๊ก...ปัง...โธ่เว๊ย”

“แกร๊ก....”

“เขม...พอเหอะ เดี๋ยววินปิดเอง”
ผมดันประตูเอาไว้เมื่อเขมจะกระแทกปิดเป็นครั้งที่สี่
เฮ้อ...เหนื่อยตั้งแต่เริ่มเดินทางกันเลยทีเดียวครับ


“ที่รัก...อยากฟังเพลงอะไรครับ”
เขมชี้ไปที่แผ่นซีดีในกล่องที่มีอยู่นับสิบแผ่น

“เขมอยากฟังเพลงอะไรอ่ะ”
ผมค่อนข้างจะแคร์คนรอบข้างมากกว่าที่จะเอาใจตัวเป็นที่ตั้งเสมอ โดยเฉพาะคนใกล้ชิด

“ที่รักฟังเพลงไหนเขมก็ฟังเพลงนั้นล่ะครับ”
ยิ้มหวานๆส่งมา

“มันก็แน่อยู่แล้วล่ะ...นั่งกันอยู่สองคนเปิดเพลงไหนก็ต้องฟังด้วยกันอยู่แล้ว...ชิส์”
ผมบ่นขึ้นมาเบาๆอย่างเหลืออด
แล้วหยิบแผ่นขึ้นมาแบบมั่วๆโดยไม่ได้เลือก เรียกว่าฟังตามยถากรรมก็แล้วกัน

“ยังว่างว่างอยู่นะจ๊า...
อ่ะเธอก็ว่างอยู่ใช่ไหม รู้หรอก
ช่วยว่างว่างหน่อยเหอะน้า...
เพราะฉันยังว่าง
ถ้าเธอก็ว่างอย่ามา อย่ามัวแค่มอง
มามามาลองกันสักที”

http://www.youtube.com/watch?v=05A_AMKkmkk


เพลงใหม่ล่าสุดเลยนี่นา ช่างเข้ากับบรรยากาศตอนนี้มากเลย
ไอ้คนข้างๆฮัมตามอย่างพอใจ แต่ผมนี่สิ หน้าชักร้อนเห่อขึ้นมาแล้ว

“จะ...จะไปไหนกันอ่ะ”
ผมทนไม่ไหวเอื้อมมือไปกดปิดเพลง

“ไม่บอก...เดี๋ยวที่รักไม่เซอร์ไพรส์”
ลอยหน้าลอยตา ตลอดๆ เอ๊ะ...ที่รักอีกแล้ว

“เรียก...เอ้อ...ที่รัก...อีกแล้วอ่ะ...ไอ้บ้า”
ผมยกมือกอดอก เพราะมือผมสั่น แต่ผมไม่ได้โมโห มันตื่นเต้นแปลกๆ

“เขมพยายามแล้วนะวิน...แต่...คำว่า...ที่รัก...”
จังหวะรถจอดติดไฟแดง เขมหันหน้ามาสบตาผมด้วยสายตาอ่อนโยน

“ทะ...ทำไม”
ตายล่ะ...ปากผมสั่นนิดๆเขมไม่น่าจะสังเกตเห็นนะ

“ที่เขมเรียกวินว่า...ที่รัก...เขมหมายความตามนั้นจริงๆนะครับ”
แววตาขี้เล่นหายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงแววตาที่มั่นคงและจริงจัง

“ที่รักครับ...เขมไม่รู้ว่าที่ผ่านมา...อดีตที่ไม่น่าจดจำจะทำให้ที่รักลังเลหรือไม่มั่นใจ
ในอะไรก็ตาม แต่ที่รักให้โอกาสตัวเอง...ให้โอกาส...เขม...ได้รัก...เถอะนะครับ”
เขมยื่นมือที่แบออกมาข้างหน้าผม แล้วรอคอย


“ปรื๊นๆๆๆ...”
เสียงแตรรถคันหลังกดไล่มา ด้วยสัญญานไฟจราจรได้เปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้ว
เขมไม่สนใจเสียงแตรที่เร่งให้รถออกตัวจากภายนอก
ผมจึงไม่มีเวลาให้คิดอีกต่อไป
ผมรีบวางมือลงบนมือของเขม

“อนุญาตแล้วนะครับ”
เขมยกมือที่กุมมือผมไว้ขึ้นมา แล้วจรดริมฝีปากลงบนหลังมือของผม

“อื่อ”
ผมพยักหน้าเร็วๆเพราะเสียงบีบแตรกระชั้นขึ้นมา

“ปริ๊นๆๆๆๆ....”
เขมใช้มืออีกข้างเปลี่ยนเกียร์แล้วออกตัว
มือที่กุมกันอยู่ เขมขยับเล็กน้อยเพื่อเปลี่ยนจากกุมมือเป็นประสานนิ้วของเราเข้าด้วยกัน
ไออุ่นจากนิ้วแต่ละนิ้วที่สอดประสานให้ความรู้สึกอบอุ่นและมั่นคง

ผมรู้สึกดีจนอดยิ้มออกมาไม่ได้จึงเสมองออกไปด้านนอก

“เอกมัย....”
ผมสังเกตป้ายต่างๆพอจะรู้แล้วว่าเราอยู่มุมไหนของกรุงเทพ



“ศูนย์วิทยาศาสตร์เพื่อการศึกษา...นี่มัน...ท้องฟ้าจำลอง”
ผมหันไปมองคนที่กำลังบังคับรถให้เลี้ยวเข้าประตูด้านข้างเพื่อหาที่จอดรถ

“มาที่นี่ทำไมอ่ะ เราไม่ได้เป็นเด็กซะหน่อย”
ผมต่อว่าเล็กๆ แต่จริงๆในใจอดตื่นเต้นไม่ได้ ผมไม่เคยมานี่ครับ

“เชื่อใจเขมนะครับ”
เขมพูดยิ้มๆเมื่อจอดรถได้แล้ว


ระหว่างทางจากที่จอดรถมาที่ตัวอาคารด้านหน้าไกลพอสมควรและแดดตอนสิบโมงก็ร้อนเอาการ
เขมพยายามเดินให้เงาของเขมบังตัวผม  ไม่ให้ผมโดนแสงแดดจังๆ
ผมทำไม่รู้ไม่ชี้ ไม่แสดงความซาบซึ้งให้เขมได้ใจ

เขมซื้อตั๋วเข้าชมนิทรรศการในอาคารใบละสามสิบบาทมาสองใบ ถูกจัง
เมื่อผ่านประตูทางเข้าแล้วเขมก็พาผมเดินมาที่อาคารแสดงนิทรรศการ

“ที่รักรอเขมอยู่แถวนี้ก่อนนะครับ”
เขมแตะไหล่ผมที่กำลังสอดส่ายสายตาสำรวจไปทั่วบริเวณอย่างตื่นตาตื่นใจเบาๆ
พอผมหันมาอีกทีเขมก็หายตัวไปแล้ว

“อย่าบอกนะว่าเขมพาผมมาทิ้งไว้ที่นี่ ซื้อตั๋วให้แล้วชิ่งหนีกลับ”
ผมคิดในใจเพราะหาเหตุที่เขมทิ้งผมไว้คนเดียวไม่เจอ
ผมหาที่นั่งพักแถวๆนั้นรอเขม

สักพักคนตัวสูงหน้าตาคุ้นเคยก็เดินแกมวิ่งเข้ามาในอาคารแล้วตรงมาหาผม

“ไปไหนมา...เหงื่อเต็มหน้าเลย”
ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วยื่นให้เขม
เขมรับไปเช็ดหน้าที่อาบไปด้วยเหงื่อ

“นี่ครับ...”
เขมยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆมาให้ผมสองแผ่น ผมรับมาอ่านดูอย่างงงๆ

“ห้องฉายดาว....11น.”

“ตอนนี้เราอยู่อาคารสองครับ อีกหนึ่งชั่วโมงเราจะไปดูดาวกันที่อาคารหนึ่ง”
เขมยิ้มน้อยๆกับหน้าตาหมางงของผม เขมฉุดข้อมือผมให้ลุกขึ้นแล้วปล่อย

เราเดินเที่ยวในอาคารสี่ชั้นที่ติดแอร์เย็นฉ่ำ
เวลาหนึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว
นิทรรศการทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีที่น่าตื่นตาสำหรับคนที่ไม่เคยได้มีโอกาสเข้ามาชม
เด็กกรุงเทพมีโอกาสดีกว่าเด็กต่างจังหวัดอย่างผม
เขมทำหน้าที่มัคคุเทศน์ได้เป็นอย่างดีทั้งอธิบายทั้งชวนผมทดลองโน่นนี่ที่เขาจัดไว้ให้อย่างสนุกสนาน

“ต้องไปอาคารหนึ่งแล้วครับ”
เขมถือโอกาสตอนที่ผมเผลอยื่นหน้าเข้ามาจนชิด ปลายจมูกโด่งสัมผัสแก้มผมอย่างรวดเร็ว

“ฮึ่ย...”
ผมเช็ดแก้มแรงๆเมื่อเห็นว่าไอ้คนข้างๆมันอมยิ้มจนแก้มพองขึ้นมา

“ยังดูไม่ทั่วเลยอ่ะ”
ผมคร่ำครวญเล็กๆแต่ก็ต้องตัดใจ

“เดี๋ยววันหลังเขมพาที่รักมาอีกครับ มีตั้งหกอาคารเลยนะ มีโลกใต้น้ำด้วย”
เขมมันพูดกับผมเหมือนผู้ใหญ่หลอกเด็ก จนผมอดหัวเราะออกมาไม่ได้

“หัวเราะทำไมครับ”
เขมชะงักเมื่อเห็นผมหัวเราะ

“เขมตลกอ่ะ...คริคริ”
หน้าเขมงงๆ นานๆจะเห็นเขมหลุดจากสีหน้าหยิ่งๆเก๊กๆมาเป็นสีหน้าเหรอหรา

“ตลกแล้วชอบเปล่าครับ”

“ชอบสิ..เย้ย...”
ผมตกหลุมพรางจนได้

“ชอบแล้ว...เมื่อไหร่จะ...รักล่ะครับ”
สีหน้าแววตาหื่นๆทำให้ผมหมั่นไส้

“โอ๊ย...เจ็บนะ”
เขมร้องลั่นเมื่อผมบิดเนื้อที่ท้องแขนอย่างแรง





“ว๊าว....”
ผมเดินเข้ามาในห้องฉายดาว มันเป็นห้องวงกลมที่มีเพดานเป็นรูปโดมสีขาว

“สวยจังเลยเขม”
ผมทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ว่างๆ ในนี้น่าจะจุคนได้สามสี่ร้อยคนเลยล่ะครับ

“กูหล่อ...ไม่ได้สวย”
เสียงห้วนๆและคำพูดของเขมทำให้ผมรู้ว่าเขมยังโกรธ

“ขอโทษนะ ถ้าวินทำให้เขมโกรธ”
ผมหันไปมองหน้างอๆของคนตัวโตที่กระแทกตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างกัน

ตอนนี้ในห้องยังสว่างโร่ เด็กๆเริ่มทยอยกันเข้ามาเป็นกลุ่ม
ส่วนใหญ่จะเป็นเด็กนักเรียนระดับมัธยม มีประถมบ้างก็จะมากับพ่อแม่

“อะ...อะไร”
แขนที่หงายท้องแขนขึ้นข้างหนึ่งของเขมยื่นมาตรงหน้า

“เจ็บ”
เสียงห้วนๆ ปากยื่นๆ ถ้าเป็นเด็กๆทำก็คงจะน่าดู

“ขอโทษนะ”
ผมยื่นหน้าเข้าไปดูใกล้ๆ รอยช้ำที่ท้องแขนจากฝีมือผมเห็นได้ชัดเจน
เขมก็ค่อนข้างขาวนะครับจัดว่าขาวเลยก็ว่าได้ แต่ไม่เท่าผม

“ไม่หาย”
เสียงอ่อนลง ปากคลายออก

“ให้ทำไงอ่ะ”
ผมแตะปลายนิ้วลงตรงรอยช้ำเบาๆ

“เป่า”
มุมปากได้รูปสวยยกขึ้นเล็กน้อย

“เพี้ยง...หายนะครับ...คนเก่ง”
ผมเผลอเรียกคนตรงหน้าว่า “คนเก่ง” เหมือนเวลาที่เราปลอบเด็ก

“หล่อด้วย”
แขนยังยื่นอยู่อย่างนั้น แถวที่ผมนั่งเริ่มมีคนเดินตรงเข้ามา

“เพี้ยง...คนเก่งคนหล่อ หายได้แล้วนะครับ”
ผมรีบเป่าลงบนแขน และรีบพูดเพื่อตัดปัญหาที่จะตามมา
เพราะคงดูไม่ดีแน่ๆสำหรับเด็กๆที่ผู้ชายโตๆสองคนทำท่าทางส่อๆ...แบบนี้

“หึๆ...”
เสียงหัวเราะในลำคอไม่ทันจางหายห้องทั้งห้องก็มืดลง

“ฟอด...”
แก้มของผมโดนคนข้างๆใช้จมูกเย็นๆสูดดมเข้าไปแรงๆ

“ไอ้บ้า...พอเลยนะ”

“ก็อยากขอบคุณที่รักนี่นา...อุตส่าห์รักษาแผลให้เค้า”
ไปกันใหญ่แล้วครับ มาค้งมาเค้า
ผมเบือนหน้าหนีไปสนใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นดีกว่า



“สวยจังเลย”
ผมเผลอหันไปกระซิบคนข้างๆที่ประกายตาระยิบระยับในความมืด
ไม่แพ้แสงจากดวงดาวบนผืนฟ้าจำลองเบื้องหน้า

“จักรวาลมีดวงดาวนับหมื่นนับแสนดวง ยังมีสิ่งต่างๆอีกมากมาย”
ผมตั้งใจฟังประโยคต่างๆที่พรั่งพรูออกมาจากปากเขมที่กระซิบติดใบหูของผม

“มีอีกหลากหลายที่เรายังไม่รู้ แล้วกะแค่สิ่งแย่ๆคนแย่ๆที่ผ่านเข้ามาในเสี้ยวเวลาหนึ่ง”
ผมแทบกลั้นหายใจเมื่อเริ่มรู้ว่าเขมกำลังจะพูดถึงอะไร

“ที่รักรีบลืมไอ้คนเลวๆคนนั้นไปสักทีเถอะนะครับ”
ฝ่ามืออบอุ่นข้างหนึ่งยื่นมากุมมือผมที่วางอยู่บนตักตัวเองเอาไว้

“อย่ามัวเสียเวลาอีกเลย เรามาเริ่มสร้าง....
สิ่งดีๆเรื่องดีๆความทรงจำดีๆ และอนาคตดีๆของเรากันเถอะ”
เสียงหวานออดอ้อนอย่างอ่อนหวานและอ่อนโยน

“นะครับ”



ผมหันไปพยักหน้าพร้อมกับน้ำตาที่คลอหน่วย
มือหนาอีกข้างของเขม ยื่นมาเกลี่ยซับน้ำตาผมออกไปจากใบหน้า


ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของผมไม่มีน้ำตาหลงเหลืออีกต่อไป
และกลับมามีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าแทน




“หิวรึยังครับ ทนอีกนิดนะครับ”
เขมยืนยันว่าจะพาผมไปกินอาหารอร่อยๆหากผมยอมทนหิวอีกสักนิด

ตอนนี้เที่ยงเศษแล้ว เราดูดาวกันไปหนึ่งชั่วโมงเต็มๆ
เป็นหนึ่งชั่วโมงที่ผมได้ค้นพบว่า....
จักรวาลที่เราอยู่มันกว้างใหญ่มากจริงๆ
ผมเหมือนมดตัวจ้อยเมื่อเทียบกับจักรวาลที่ยิ่งใหญ่
จริงของเขมที่ว่ายังมีสิ่งต่างๆรอบตัวอีกมากมาย
ถึงเวลาที่ผมควรจะสลัดสิ่งเลวร้ายในอดีต


แล้ว....


อ้าแขนออกกว้างเพื่อรับสิ่งใหม่ๆ....คนใหม่ๆเข้ามาเสียที


 











ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และกำลังใจครับผม

ตอนหน้า....ดุเดือดเลือดพล่านครับผม 



 

[Yarkrak]

 

เขมสร้างบรรยากาศเนาะ มืดๆเย็นๆ นั่งชิดติดกัน แหงนมองดูดวงดาวบนท้องฟ้า

[❣☾月亮☽❣]

   ทำซึ้ง หุหุ
รอตอนหน้า อะกิ๊วววว

[real port]

NC....นะเฮีย....ไม่เอามาม่า

 

[Buppha]

 

[mapreaw]

รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
สำรองเลือดๆ