หัวข้อ: รักนาย ❤❤ มายรูมเมท....ตอนที่สี่สิบสอง...อวสาน (01/10/14) จบแล้ว..ย้ายได้เลยครับ

[Zelsy]

ชะนีนี่ จะมาดีมาร้ายน้อ

[mapreaw]

เพิ่งจะเข้าใจกันชะนีจะมาอีกละ กินมาม่ากันให้อืดเลยสิ

[ujen]

 

[DexTunG]

 

[real port]

รออยู่นะเฮียหน่อย อย่าอู้ครับ

 

[wochima]

เน้วันนี้จันทร์แล้วน้าา

เดทเพลินอ่อออ

[pumpui]

แล้ววันนี้ก็วันอังคาร ยังไม่มาเลย เข้ามาช่วย ดัน อีกคน

[❣☾月亮☽❣]

   รอๆๆๆ

[herenoi]

 

ขอโทษคนอ่านทุกคนครับ ต้องโทษเฮียเลยครับ

อยู่ๆก็จะไปออกรอบนอกสถานที่ แล้วกระเตงผมไปด้วย

ตะลอนๆตั้งแต่เช้าตรู่วันจันทร์

เพิ่งมีเวลาเป็นของตัวเองครับ เฮียออกไปดริ๊งค์

ขอตัวอาบน้ำอาบท่าสักหน่อย แล้วจะรีบปั่นครับ

มาดึกๆถ้าไม่ทันเป็นพรุ่งนี้ค่ำๆครับผม

ขอโทษจริงๆครับ


 

[real port]

เดทแล้วยังหนีเที่ยวอีกนะเฮียหน่อย
ฝากไปทำโทษเฮียมี่ซักสามยกแล้วกัน
 

[herenoi]

 


รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สามสิบห้า



“ที่ร้าก......”
ตอนนี้ผมเริ่มจะเกลียดเสียงมันขึ้นมาแล้ว

“ที่ร้าก....จ๋า”
ตัวโตเป็นตึก...ถึงจะหล่อก็เหอะ มาพูดจ๊ะจ๋า....ฟังแล้วอยากจะอ๊วก

“ที่ร้าก...ตัวเองไหวป่าววววว”
มา...ตัวอง...ตัวเองไม่ดูสารร่างบ้างเลยคนเรา มันเหมาะมันสมกันมั๊ย

“ฟอดๆ.....รักนะครับ”
จมูกโด่งคมกดลงมาสูดแก้มจากหน้าตาที่ยังไม่ได้ล้างของผม

“ปะ...ปล่อยเลย...ไอ้บ้า”
ผมหงุดหงิดไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าคนที่ทรุดตัวลงมานั่ง
แล้วก้มหน้าคมลงมาคลอเคลียข้างแก้มของผม

“ฟอดๆ....คนน่ารักใจร้ายอ่ะ”
ยังๆไม่หยุดตอแยอีก มันตัดพ้อซะผมกลั้นยิ้มไว้เกือบไม่ทัน

“ไปไกลๆเลย...คนลามก”
ผมหันไปผลักอกแข็งๆแน่นๆ แต่ก็เกือบเผลอลูบไล้ไปด้วยความเคยชิน
แหมๆ ครั้งที่สองบอกชินเลยครับผม ฮะฮะ

“ที่รักมาล่งมาไล่เค้า เค้าเสียใจน้า ตัวเองอ่ะนิสัยไม่ดี ไล่เค้าแล้วจะให้เค้าไปไหนล่ะครับ”
คนพูดนอกจากไล่ไม่ไปแล้ว กลับทิ้งตัวโตๆลงมานอนกอดผมเฉยเลย

“พูดบ้าอะไร ฟังแล้วคลื่นไส้”
ผมขยับตัวอย่างอึดอัดแต่ก็ขยับไม่ได้มาก ช่วงล่างมันร้าวระบมไปหมด

“ห๋า....นี่...นี่ที่รัก...ท้องแล้วเหรอ....ไชโย.....ที่รักท้องแล้ว
ไม่ได้ๆมือถือๆอยู่ไหน ต้องรีบโทรไปบอกไอ้ฉัตร ไอ้รุจน์ ทุกคนเลย
ไหนนะ อยู่ไหน....”
อยู่ๆเขมก็ลุกพรวดขึ้นมานั่ง แล้วหันหน้าไปมาทำท่ามองหามือถือ

“อย่านะ...โอ๊ยยยยย”
ผมรีบลุกขึ้นจะห้ามเมื่อเห็นว่าเขมเจอมือถือ แล้วยังกำลังสไลด์หน้าจอแล้วด้วย
ขืนปล่อยให้โทรไปพวกมันได้ล้อผมตาย นี่ยังไม่มีใครู้หรอกนะว่าผม...โดนงาบแล้ว

“เป็นอะไร ที่รักเป็นอะไร ลูกเราเป็นอะไรไป”
เขมทิ้งมือถือในมืออย่างไม่สนใจว่ามันจะหล่นไปทางไหน
มันหันมาประคับประคองผมอย่างห่วงใย 

“วู๊....เป็นบ้าอะไรเนี่ย เราจะท้องได้ไงกัน คิดโง่ๆ”
คำหลังผมบ่นเบาๆครับ ก็อดเอ็นดูมันไม่ได้ ทำอะไรเว่อร์เกิน

“ที่รักว่าเขมโง่เดี๋ยวลูกเราก็ฉลาดน้อยหรอก ไม่เอาครับไม่พูดแบบนี้นะครับ”
ไอ้หน้ามึนเอ๊ย นี่มันใช่รูมเมทคนเดิมของผมรึเปล่าเนี่ย
ทำไมแค่....กัน ถึงทำให้เขมล้นๆได้ขนาดนี้
แต่ผมก็...ปลื้มอยู่เหมือนกัน ดูเขมมันดีใจที่เราใจตรงกัน

“ก็นายอ่ะ...พูดจาอะไรไม่คิดบ้างเลย ไร้สาระที่สุด”
ผมเอนตัวลงนั่งพิงหมอนที่เขมจับตั้งขึ้นพิงให้ตรงหัวเตียง
ขยับตัวแต่ละทีน้ำตาผมแทบเล็ด ใครว่าไม่เจ็บผมเถียงตายเลยครับ
ถึงจะมีอารมณ์ร่วมก็เถอะครับ
แต่โดนจัดให้สามยกไม่ได้พักหายใจเนี่ยมันจะตายเอาครับ


 “อ้าว...ที่รักไม่เคยได้ยินเหรอครับ  ที่เขาว่ากันว่า
ความพยายามอยู่ที่ไหน ความ....”

“พอๆ เพ้อเจ้อไปล่ะ ว่าแต่นายไม่ไปเรียนอ่ะ”
เช้านี้ผมไม่มีเรียน คาบบ่ายก็น่าจะไปไหวครับ แต่ตอนนี้ต้องนอนพักก่อน
ร่างกายมันเหมือนจะแยกส่วนออกจากกัน ทั้งปวดทั้งหน่วง ร้าวระบม
ใครที่เป็นรุกก็ช่วยๆเบาแรงกันบ้างเถอะนะครับ ไอ้คนรับมันจะตายคาเตียงเอา

“เค้าเป็นห่วงที่รักอ่ะครับ ไม่ไปหรอก อยู่เป็นเพื่อนที่รักดีกว่า...ฟอด”
ชักจะถี่ไปแล้วเดี๋ยวกอดเดี๋ยวหอม ทำเนียนตลอดๆ

“ไปเรียนเถอะป่ะ อย่ามาเสียการเรียนแบบนี้ แล้ววันหลังอ่ะให้มันน้อยๆหน่อย...เอ้อ....”
ตายๆ พูดแบบนี้ก็เหมือนกับว่า....

“อ๊า....จุ๊บๆ....ดีใจที่สุดในสามโลกเลยที่รักยอมให้เขมอะจึ๊ยๆได้บ่อยๆใช่ป่ะครับ”
ริมฝีปากหนาจูบลงมาบนปากผมเร็วๆสองทีซ้อนถึงเนื้อถึงตัวตลอด
ไม่เหม็นขี้ฟันมั่งเหรอวะ ฟันยังไม่ได้แปรงเลยอ่ะ

“ไม่ได้พูดแบบนั้นซะหน่อย...ฮึ่ย”
หน้าหื่นๆยื่นลอยหน้ามาให้ผมหน้าม้าน ดูระรื่นเหลือเกิน

“ครับๆ วันหลังเขมจะจัดหนักเฉพะศุกร์เสาร์นะครับ วันอื่นซ๊อฟๆ”
โอ๊ยไอ้คนนี้นี่มันน่า....ตบด้วยปากกระชากด้วยลิ้น ฮะฮะ

“นี่แน่ะ ไม่ได้สำนึกอะไรเลยใชมั๊ย”
ผมบิดจมูกโด่งที่ทำท่าจะยื่นมาหากำไรกับผมอีก

“โอ๊ยยยยย”
ร้องเกินไปป่ะ บิดไม่แรงซะหน่อย


กว่าเขมจะออกไปเรียนได้ มันทั้งพยายามป้อนข้าวป้อนยาผม
รวมทั้งพาผมไปเข้าห้องน้ำเช็ดตัวจนเสร็จเรียบร้อย

“เฮ้อ....ได้อยู่ตามลำพังสักที”

คิดย้อนไปถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วผมก็ต้องซุกหน้าลงกับหมอน

“อ๊ากกกกก.....”
น่าอายชะมัด เกิดอะไรขึ้นเหรอ ก็จะอะไรล่ะครับ
อยากรู้กันใช่มั๊ยล่ะครับ อ่ะ...เล่าหน่อยแล้วกัน

หลังจากเราปรับความเข้าใจให้ตรงกันได้แล้ว
ไอ้เขมมันได้ทีก็เข้าประชิดติดตัวผมเลยครับ
ก็แหม..เผลอแป๊บเดียวเพราะผมดันเคลิ้มกับจูบหวานๆของมัน
เผลออีกแป๊บเมื่อจูบหวานๆเปลี่ยนเป็นจูบที่เรียกร้องออดอ้อน และรุกเร้า

ตายๆ....ผ้าผ่อนหลุดร่วงปลิวตกจากตัวกระจายไปทั่วห้อง
แต่ก็นะ เสมอภาคกัน ต่างคนต่างเปลือยทั้งตัว
แล้วทีนี้ก็ไม่รู้ว่าปากใครจมูกใคร มือใครขาใคร มันพัวพันนัวเนียจนแยกไม่ออก 


แล้วเราก็สำรวจอาณาบริเวณห้องพักกันครับ
สำรวจดูว่าพื้น ผนัง เป็นอย่างไร มีจุดไหนมุมไหนชำรุดหรือไม่ จะได้แจ้งแม่บ้านแก
แล้วผ้าม่านมุ้งลวด ประตูหน้าต่างมีผุมีพังตรงไหน
รวมทั้งสุขภัณฑ์ห้องน้ำ ฝักบัว อ่างล้างหน้า ชักโครก ลามเลยมาถึงโซฟา โต๊ะ เก้าอี้
แล้วมาจบลงบนเตียงอย่างหมดแรง


แต่เอ๊ะ....ทำไมทุกที่ๆสำรวจ
มันถึงได้มีหลอดเจลสตรอเบอร์รี่สีหวานวางอุบแอบอยู่ทุกมุมไป
ไม่ได้การ เดี๋ยวเขมกลับมา ผมต้องเตือนให้มันรู้ว่า

“ใช้เยอะขนาดนี้....ยกแพคถูกกว่า”




“ก๊อกๆ....”

งีบไปไม่เท่าไหร่ก็มีเสียงเคาะประตูไม่แรงนัก
ผมดูเวลาจากกุ๊กกูที่ผนังแล้ว ไม่น่าจะใช่เขมหรอกครับ ตอนนี้คงกำลังเรียนอยู่

“ครับๆ....มาแล้วครับ”
ผมค่อยๆลากสังขารที่ยังไม่ค่อยสมประกอบมาที่ประตู

“อ้าว......”
ผมไม่รู้จะทักคนตรงหน้าอย่างไรดี



“วิน....ขอหลินเข้าไปหน่อยนะ”



 





ไม่ไหวแล้วครับแบตจะหมดแล้ว  เพลียเกิ๊น

ขอตัวไปจัดการคนเมา(มั๊ง)ก่อนนะครับ

พรุ่งนี้ต้องเดินทางอีก....กลับบ้านทรายทองครับ


 








“

[AMINOKOONG]

ยัยหลินฮุ่ยมันโผล่มาทำไม เค้ากำลังไปได้สวย เดาว่าไม่ได้มาดีแน่
แหละหวังย่างยิ่งว่าวินคงไม่โง่จนขนาดหลงเชื่อมารยาของมันหรอกนะ
คงไม่ได้มาบอกว่าท้องแล้วให้วินเลิกกับเขมหรอกนะ ส่วนวินก็เดินตามเกมส์มันอะไรงี้นะ

ปล.อยากเห็นวินตบยัยหลินจัง     

[BlueCherries]

หลินฮุ่ย.......ถ้าเธอไม่อยากดวงซวยรีบออกจากห้องไปเหอะค่ะ 

[Caramel Syrup]

มาแล้วซินะ  นางมารร้าย ถ้าจะตัวแม่ด้วย

[❣☾月亮☽❣]

  บุกถึงรังเลยนะนังหลินฮุ่ย. แถมมาตอนวินกำลังเจ็บ (ตูด) ซะด้วย

วินอย่าไปยอม บอกเลย มาหยามถึงที่ขนาดนี้ต้องจัดหนักสุดพลัง 

[arissara]

มาดีๆก็พอ

[Zelsy]

ใจกล้าหน้าด้านแท้หล่อน โผล่มาถึงในห้องเขา อยากได้อยากโดนปะ

[4559]

หลินมาทำไม

[real port]

นางกล้าบุกถึงรังรักของเรา จัดหนักไปเลยวินนี่
 

[muiko]

เอาหลินไปเก็บๆๆๆๆ 
มาทำไมเนี่ยยยยย

[mapreaw]

งานมาแล้วจะเคลียยังไงล่ะเขม ทำอะไรไว้ก็เก็บกวาดให้เรียบร้อยด้วยนะ อย่าให้วินต้องยุ่งยาก
#ฮึ่ย โมโห

[herenoi]

 



รักนาย ❤❤ มายรูมเมท...ตอนที่สามสิบหก


“วิน....ขอหลินเข้าไปหน่อยนะ”
คำพูดและน้ำเสียงที่ดูเป็นมิตรอีกทั้งสีหน้าที่ดูป่วยๆของหลิน
ทำให้ผมชักลังเลใจ

“หลินมาดีนะวิน หลินมีเรื่องอยากจะขอคำปรึกษาจากวิน”
มือบางสวยแตะหลังมือของผมที่เกาะอยู่ที่ขอบประตู

“แต่...เขมไม่อยู่...นะ”
ผมชักมือออกไม่อยากถูกเนื้อต้องตัวคนที่ครั้งหนึ่งเคยมีอะไรกับคนของผม

“หลินรู้ว่าเขมไปเรียน แต่ที่มาก็แค่อยากคุยกับวิน ขอหลินเข้าไปเถอะนะ”
คนที่เดินผ่านไปมาก็ชำเลืองมอง
นี่มันหอพักชายนะครับ แทบจะไม่มีผู้หญิงขึ้นมาบนหอ
ถึงจะมีก็รีบเข้าห้องไม่ได้มายืนคุยกันหน้าห้องให้คนเห็น

“เข้ามาสิ”
ผมเปิดประตูออกกว้างแล้วรอจนหลินเดินเข้ามาจึงปิดประตูห้อง

“ห้องเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ วินจัดห้องใหม่เหรอ”
ตอนแรกก็ดูหน้าป่วยๆเครียดๆ
ตอนนี้หลินกลับมีอารมณ์เดินสำรวจไปทั่วห้อง

“อืม...ก็นิดหน่อย ว่าแต่หลินมีอะไรจะคุยกับเราล่ะ มานั่งนี่เถอะ”
ผมไม่อยากต่อความยาว จึงเดินไปนั่งรอหลินที่โซฟา



“วิน...ตอนนี้วินกับเขมเป็นยังไงกันบ้าง”
หลินทรุดตัวลงนั่งทิ้งระยะห่างจากผมพอสมควร

“ก็...ก็ดี”
จะให้ตอบยังไงล่ะ ได้กันแล้ว หลายยกด้วยงั้นเหรอ

“ที่หลินมาหาวินถึงที่นี่ หลินไม่ได้อยากจะทำให้วินกับเขมทะเลาะกันหรอกนะ
แต่มันจำเป็นจริงๆนะ หลินไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครแล้ว”
สีหน้าป่วยๆกลับมาอีกครั้ง คราวนี้ป่วยหนักโดยมีน้ำตาคลอเบ้า


“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรา”

“เกี่ยวสิไม่งั้นชั้น เอ๊ยหลินจะมาคุยกับวินทำไมล่ะ”
สายตาขุ่นเขียวกับน้ำเสียงห้วนๆเผลอหลุดออกมา

“เข้าเรื่องสักทีเถอะ เดี๋ยวเราต้องไปเรียน”
ผมเหลือบดูเวลาใกล้เที่ยงแล้ว
อีกไม่นานเขมก็ต้องกลับมารับผมที่ห้องไปเรียนคาบบ่าย
ผมไม่อยากให้เขมมาเจอหลินอยู่ที่ห้องของเรา

“วิน...หลินท้อง”
ผมต้องตกใจใช่มั๊ย แต่นั่นมันมีแต่ในนิยายครับ

“แล้วไง”
ผมจ้องตาที่เกือบเศร้าของหลิน ดูๆหลินก็ไม่กล้ามองสบตาผมตรงๆ

“วิน...หลินท้องกับเขมนะ วินจะไม่ตกใจสักหน่อยเหรอ”
หลินขมวดคิ้ว คงคาดไม่ถึงว่าการตอบรับของผมมันไม่เป็นดังคาด
ที่ว่า...
ผมจะต้องโวยวายเสียใจ แล้วขอเลิกกับเขม ตามแผนที่หลินวางเอาไว้

“เป็นไปไม่ได้หรอก”
ผมทำหน้าเฉยทั้งๆที่ภายในใจมันร้อนไปหมด
โกรธเขมมั๊ย...ก็ไม่เชิง เพราะมันเป็นเรื่องในอดีตที่เรากลับไปแก้ไขไม่ได้

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ในเมื่อเรานอนด้วยกัน มีอะไรกัน”
เฮ้อ..จะอายสักนิดก็ได้นะ

“เราไม่เถียงว่าเธอเคยนอนกับเขม แต่เขมก็ป้องกันทุกครั้ง”
ผมมั่นใจครับ คนอย่างเขมอย่างฉัตร รวมทั้งโอม โซล และรุจน์ ไม่มีทางที่จะพลาดพลั้ง
แต่ละคนก็เชี่ยวเอาการ อ้อ ยกเว้นรุจน์ที่น่าจะยังซิงอยู่คนเดียวในกลุ่ม

“เชอะ...แกจะรู้ได้ไง ชั้นจะบอกให้เอาบุญจะได้ตาสว่างสักที
มีอยู่ครั้งที่เขมเมาแล้วเราก็มีอะไรกันโดยไม่ได้ป้องกัน ตอนนั้นล่ะที่ทำให้ชั้นท้อง”
เชิดหน้าอย่างภาคภูมิ เหมือนกับได้รางวัลสตรีดีเด่น

“ไม่มีทาง จะ...จะเป็นไปได้ไง”
ผมเริ่มลังเลและใจเสีย

“วิน...วินอย่าทำให้ลูกในท้องของหลินต้องขาดพ่อเลยนะ ขอร้องล่ะ ฮือ ฮือ”
น้ำตาใสๆไหลออกมา หลินทรุดตัวลงคุกเข่าที่พื้น

“ลุก...ลุกขึ้นก่อนนะหลิน”
ผมปราดเข้าไปประคองให้หลินลุกขึ้น
นี่ถ้าหลินท้องจริงๆการลงไปนั่งคุกเข่าย่อมไม่ดีกับเด็กในท้องแน่ๆ

“ขอบใจนะวิน หลินเองก็ไม่อยากมาสร้างปัญหาให้วินหรอกนะ”
หลินนั่งลงบนโซฟาอีกครั้ง คราวนี้ขยับมาใกล้แล้วเกาะแขนผม

“เอ้อ...แล้ว...กี่เดือน”
ผมแกะมือเธอออก ตอนนี้มือผมเย็นเฉียบ
ความรู้สึกมันเหมือนตอนที่รู้ว่าของมีค่าหายไป

“สอง..เอ้อ...สามเดือนแล้วล่ะ”
หลินตะกุกตะกักเล็กน้อย ผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
เรานั่งกันเงียบๆ ผมจะทำอย่างไรดี คิดจนปวดหัวไปหมด
ตอนนี้นอกจากสภาพร่างกายผมที่มันเมื่อยล้า สมองมันก็ตื้อไปหมด



“วิน...หลีกทางให้หลินเถอะนะ เห็นแก่ลูกใน.....”
หลินมองผมด้วยสายตาอ้อนวอน
ผู้หญิงคนนี้ร้ายกว่ากระแตหลายเท่า ทั้งเล่ห์เหลี่ยมก็แพรวพราว

“ไม่ได้หรอกหลิน เรากับเขมรักกัน รักมากด้วย เราไม่มีทางเลิกกัน”
ผมยืนยัน ถึงจะเริ่มไม่ค่อยมั่นใจขึ้นมาบ้างแล้ว

“ใจร้าย...วินใจร้ายมากรู้มั๊ย เด็กคนนี้เป็นลูกของเขม วินจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”
หลินโผเข้ามาเกาะแขนผมเขย่าแรงๆ

“ปล่อย...อย่ามาจับ เราก็ไม่ได้จะห้ามเขมในเรื่องการรับผิดชอบลูก
แต่เราจะไม่เลิกกัน”
ผมกระชากมือหลินออก รู้สึกขยะแขยงชะมัด

“แก...แกหมายความว่ายังไง”
หลินลุกขึ้นยืนท้าวเอวค้ำหัวผม

“ก็จะเป็นพ่อเป็นลูกกันก็เป็นไปสิ ใครไปว่าอะไร
ว่าแต่ท้องแน่เหรอ ท้องแฟบเชียว”
ผมลุกขึ้นยืนเพราะดูจากตำแหน่งทางภูมิศาสตร์แล้วค่อนข้างจะเสียเปรียบ

“แกว่าชั้นโกหกรึไง จะบ้าเหรอใครจะกุเรื่องแบบนี้ขึ้นมา”
ชี้หน้ากูอีก ยิ่งกว่าแม่ค้าปากร้ายบางคนในตลาดสดอีกนะ

“ก็ถ้าท้องจริงจะกลัวอะไรล่ะ อยากให้เขมรับเป็นพ่อก็เป็นไป
แต่จะให้รับเป็นผัว...ฝันไปเหอะ”
ผมเสียงดังขึ้นมาชักโมโหแล้วนะ นี่มันเรื่องอะไรที่ผมจะต้องมารับรู้ด้วย
ตอนซั่มกันก็ทำกันสองคน แล้วตอนนี้จะให้ผมมาเป็นสักขีพยานอะไรอีก

“หน้าด้านที่สุด คนเขามีลูกมีเมียแล้วแกยังจะแย่งอีกเหรอ”
คราวนี้หลินแผดเสียงดังอย่างไม่กลัวใครจะได้ยิน

“เอ๊ะ...อีนี่ มึงจะเอาไงวะ มึงไปคุยกับผัวมึงโน่นกูทนไม่ไหวแล้วนะ”
ผมด่าหลินอย่างที่ไม่เคยด่าใครมาก่อน ยิ่งเป็นผู้หญิงด้วยแล้ว
ตอนนี้ขาผมสั่นระริก หน้าเริ่มมืด ตาเริ่มลาย
จากทั้งการใช้งานร่างกายอย่างไม่บันยะบันยัง
แล้วยังจะมารับรู้เรื่องมั่วๆเลวๆของคนสองคนในอดีตอีก

ผมเดินลากขาจะไปที่เตียง ไม่ไหวแล้วผมอยากลงไปนอนแผ่จริงๆ



“กลับมาคุยกันก่อน...เพี๊ยะ”
หลินกระชากไหล่ผมได้สบายด้วยความสูงที่ไม่ต่างกันมาก
แล้วฝ่ามือบางก็ฟาดลงบนแก้มซ้ายของผมทับรอยเดิมที่กระแตทำไว้

“โว๊ย....กูไม่ไหวแล้วโว๊ย”
ผมผลักอกหลินอย่างแรงด้วยความเจ็บแก้ม ความหงุดหงิด และความโมโห

“ว๊าย....อีเหี้ยมึงผลักกูทำไม”
หลินร้องว๊ายแล้วด่าผม

ทันทีที่หลินลุกขึ้นผมก็เข้าไปกระชากคอเสื้อเธอ

“มึงเรียกกูว่ายังไงนะ แน่จริงลองเรียกอีกทีสิ”
ผมเงื้อหมัดขึ้นมาตรงหน้าหลิน

“อีตุ๊ด อีเหี้ย อีลูกพ่อแม่ไม่สั่งสอน”

คำสุดท้ายทำให้สติผมขาดผึง มันมีสิทธิ์อะไรมาด่าพ่อแม่ผม
ท่านอยู่ของท่านดีๆถึงเชียงใหม่ มันจะลากพ่อแม่ผมมาเกี่ยวข้องไม่ได้


"เพี๊ยะ"

"เพี๊ยะ"
ผมตบหน้าสวยๆไปสองทีซ้ายขวา

“กรี๊ด....มึงตบกูทำไม...อีสารเลว”

"พลั่ก"

คราวนี้เป็นฝ่ามือที่ลืมแบครับ
มุมปากสีสวยแตกมีเลือดซึมทันตาเห็น
เมื่อผมปล่อยมืออีกข้างจากคอเสื้อหลิน
เธอก็ทรุดตัวลงไปนั่งกองอยู่กับพื้น



“แกร๊ก....”

เสียงไขประตูทำให้ผมละสายตาจากหลินหันไปมองตามสัญชาตญาณ
ตายล่ะ เขมคงจะกลับมาแล้ว
เอ๊ะ....รึว่าหลิน...ตั้งใจ

“เฮ๊ย...หลิน....เธอจะทำอะไร”
ผมตกใจตกตะลึงเมื่อหันกลับไปเห็นหลินกำลังยีหัวตัวเองให้ผมยุ่งเหยิง
แล้วยังปลดกระดุมเสื้อลงเม็ดหนึ่ง ขยำเสื้อให้ยับ ฉีกชายกระโปรงให้ขาดรุ่ย


“มาแล้วครับ ที่รักอยู่ไหนเอ่ย”
เสียงทุ้มร่าเริงส่งมาก่อนเมื่อเจ้าตัวหันไปปิดล๊อคประตูห้อง
โดยที่ยังไม่ได้หันกลับมามองในห้อง

“ฮือๆ....เขม...เขมช่วยหลินด้วย”
หลินวิ่งผ่านหน้าผมไป เธอโผเข้าไปกอดเอวเขมทั้งน้ำตา
ในสภาพยับเยินราวกับเพิ่งถูกรุมโทรมมาหมาดๆ

เขมยืนตะลึง เคราะห์ดีที่ในมือมีเพียงพวงกุญแจ

“เคร้ง”
พวงกุญแจในมือตกลงบนพื้นห้องทันทีที่เขมเงยหน้าขึ้นมา
จากการมองคนที่เข้ามากอดประชิดตัว

“วิน....”
ผมยืนเฉย ทั้งๆที่ในใจเดือดพล่าน

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
เขมแกะแขนหลินออกจากเอวแต่หลินก็ผวาเข้ามากอดอีกครั้ง

“เฮ๊ย...ปล่อยสิวะ มากอดทำไมเนี่ย”
เขมตวาดหลินเสียงดัง จนหลินตกใจเผลอปล่อยแขนออกจากเอวเขม

“วิน...วินเป็นยังไงบ้าง”
เขมรีบเดินมาหาผม
จับต้นแขนผมเอาไว้ทั้งสองข้างแล้วมองสำรวจไปทั่วตัว

แต่เมื่อเขมละมือข้างหนึ่งมาเชยคางผมให้เงยขึ้น เขมก็กัดฟันกรอด


“วิน...มันทำใช่มั๊ย”
เขมก้มลงมาถามผมโดยชี้นิ้วไปที่คนข้างหลัง แต่ผมทำเฉย

“เขม...แต่วินก็ทำร้ายหลินก่อนนะ ทั้งตบทั้งต่อย...ฮือฮือ”
หลินร้องไห้ เรียกเขมให้หันมาสนใจตัวเอง
ได้ผล เขมละมือจากตัวผมแล้วหันหลังเดินกลับไปหาหลิน

วินาทีนั้นผมก็รู้แล้วว่า....ใครคือคนที่ใช่ คนสำคัญตัวจริง
นี่ขนาดเขมยังไม่รู้เรื่องลูกในท้อง เขมยังเดินหันหลังให้ผมได้ง่ายๆ
ขอบคุณที่น้ำตาผม...มันไม่ไหลออกมาให้ขายขี้หน้าใคร

แต่น้ำตาที่มันตกอยู่ในอกนี่มันทั้งเจ็บหน่วง ปวดร้าว แน่นไปหมดทั้งใจ



“หลิน....”
เสียงเขมเรียกชื่อหลิน ถึงจะไม่อ่อนหวานแต่มันก็บาดใจผมเหลือเกิน

“หลินตบหน้าวินใช่มั๊ย”
เสียงห้วนๆถามคนที่กำลังโผเข้ามาซบอก

นี่มีใครเห็นหัวไอ้วินคนนี้บ้างมั๊ย
ผมต้องกำหมัดแล้วกดลงบนหน้าอกซ้าย
ให้หัวใจมันบรรเทาความเจ็บปวดที่ไต่ระดับขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

คำว่า...อกแตกตาย...มันมีจริงรึเปล่านะ อีกไม่นานผมคงจะได้รับคำตอบด้วยตัวเอง



“ฮือฮือ...”

น้ำตา เสียงร้องไห้ มันเหมาะกับผู้หญิงจริงๆนะ

เพราะมันมักจะใช้ได้ผล




“กู....ถามว่า....มึงตบหน้าวิน....ใช่มั๊ย”

 








ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และการติดตามครับผม

 

[AMINOKOONG]

สะใจมาก เอาอีกๆๆๆๆๆ ขอให้เขมตบมันอีกซักทีเหอะ ตบล้างน้ำให้วินอ่ะ
เค้าไม่ว่าหน้าตัวเมียหรอกสำหรับการตบชะนีมีนอแบบนั้น55555+++

ปล.เขมเคลียร์เรื่องให้จบเลยนะ และก็เลิกจ่ายค่าห้องให้มันซักที
มันทำขนาดนี้แกมาอย่ามาทำตัวเป็นพ่อพระนะ จัดไปหนักๆเลย

[❣☾月亮☽❣]

  เขมจัดเลย

[bulldog17]

อยู่ดีๆไม่ว่าดีนะเจ้

[Aomampapeln]

เขมจัดให้หนักชะนีนางนี้เหมียวหมั่นไส้มากกกกกวินน่าจะต่อยให้เลือดกลบปากเอาให้พูดไม่ได้เลยนะ ตอแ_ลแบบนี้เอาไว้ไม่ได้ 
 

[หมูน้อย]

"มึงตาย"

คำเดียวเลย สะใจเล็กๆ 5555


 

[aiyuki]

เขม..จัดให้หนักนะ ยัยชะนีนี่น่ะ อย่าส่งเสียให้อีกนะ เอาให้เข็ดเลย

[DexTunG]

 

[่jum]

รออ่านตอนต่อไป  คิดว่าเขมคงไม่หลงกลชะนีหรอก แต่ยังไม่วางใจ