หัวข้อ: Best Couple : คู่จิ้นของผมเป็นผู้ชาย by นิยายหมายเลข9 [ตอนพิเศษ p.70 16/5/58]

[litlittledragon]

เห็นชื่อเรื่องก็ว่าน่าจะสนุก อ่านทั้งๆ ที่รู้ว่านิยายยังไม่จบแล้วหลังจากนี้จะทำไงละเนี้ย นิยายยังไม่มีให้อ่านต่ออีก...
อยากอ่านความป่วนของจ้าวกับสลัดต่อ แล้วไหนจะคู่ป่วนของดินกับสกายอีก
อยากอ่านต่อแล้ว ฮาเกิน หัวเราะสั่นจนเกือบทำกาแฟหก

[ไอ้หัวแห้ว]

น้องจ้าวอย่าซึนลูกกกกกกกก

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

สนุก มันเร้าใจทั้งสองคู่เลย พลอตน่าติดตามดีครับ

[Shadownights]

น้องจ้าวไม่รู้ใจตัวเองงงง

[gayraygirl]

ถ้าจ้าวมันจะจำได้ว่าสามีมันจริงๆ เป็นคนเดียวกับสามีกำมะลอ ก็คงจะดีขึ้น(มั้ง)

[lizzii]

ข้าวจ้าวจริงๆ แอบซึนนะ 555

[aiyarin]

หนูยังไม่รู้ตัวเหรอลูก ว่าพี่สลัดหมายถึงใคร

[krappom]

Chapter 19  MoM’s War (3)


เมื่อออกจากร้านอาหาร สลัดผักก็พาแม่ๆ ไปเดินช้อปปิ้ง  แม่สามีก็พยายามข่มแม่ผมด้วยการเลือกซื้อของราคาแพงแบบที่ว่า.. รุ่นใหม่สุด แพงที่สุด เอามาให้เลือกซิ

เหอะๆ แล้วคิดว่าเสงี่ยมศรีทำยังไง..

“เอามาอย่างละสองไซส์เลยนะคะ ไซส์อวบกับไซส์มาตรฐาน”  แม่สามีได้ยินถึงกับควันออกหู

“อย่าบอกนะว่าจะซื้อเหมือนกัน”  นางทำเสียงเขียวแต่พยายามเก็บอาการไว้เพราะคงอายพวกพนักงาน

“ไม่เหมือนค่ะ คนละไซส์”  ไอ้จ้าวจะตกงานก็เพราะแม่ไปเกรียนใส่จนทำให้แม่พี่บั๊คมันไล่ตะเพิดผมออกจากบ้านนี่แหละ ฮ่วย

“แพงขนาดนี้ไม่เกรงใจคนจ่ายเงินบ้างหรือไงแม่คุณ”  แม่พี่บั๊คว่าใส่หน้า

แล้วคิดว่าแม่ผมทำไง..

“ลูกเขย..”  นางหันไปหาพี่บั๊ค  “ถ้าแพงมาก แม่ไม่เอาก็ได้นะ แม่เกรงใจ”  มองแบบหงอยๆ แล้วทำทีจะเดินออกจากร้านซะด้วย

“เดี๋ยวสิครับแม่” พี่บั๊คเรียกและรั้งแขนเอาไว้  “ไม่แพงหรอกครับ อยากได้อะไรก็เลือกเลยเดี๋ยวผมจัดการให้หมดทุกอย่าง”  สามีหล่อมว้ากกก  นี่กูควรคิดจับมึงให้เป็นเรื่องเป็นราวจะดีกว่ามานั่งนึกถึงบาปบุญคุณโทษมั้ยเนี่ย  “พ่อกับน้องข้าวสวยก็ด้วยนะครับ อยากได้อะไรก็เลือกได้ทุกอย่างเลย ถือซะว่าเป็นการขอโทษที่แอบคบกับจ้าวโดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน”  พระเอกซีรีส์เกาหลีไม่ได้เกิดแน่ถ้าสามีกำมะลอของกูมันอยากโกอินเตอร์ 

แล้วคิดว่าพ่อกับพี่สาวผมจะทำไง

“งั้นพ่อต้องจัดหนักๆ ลูกเขยจะได้ไม่รู้สึกผิดอีกต่อไป” 

“โอ้ย สวยไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยเรื่องนั้นหรอกค่ะ”  อื้อหือ  สวยสมชื่อข้าวสวยเลย  “แต่ขอคิดค่าจัดห้องกับออปชั่นเสริมเมื่อคืนนะพี่ หมดแรงไปเย๊อะ” 

โอเค กูเก็ทละ

คนบ้านกูเป็นแบบนี้กันหมดสินะ จะเอาหน้าไปซุกไว้ไหนดี โคตรอาย..

“งั้นจ้าวขอแยกไปเดินคนเดียวนะ”  ผมทนไม่ไหวกับสถานการณ์น่าอับอายแบบนี้ 

“อ้าว ทำไมล่ะ”  พี่บั๊คหน้าเสีย  คนบ้านผมก็หันมาทำหน้าเจื่อนเพราะคงรู้ตัวแล้วว่าทำตัวน่าอายไปมากแค่ไหน

ผมถอนหายใจแล้วมองทุกคนหน้านิ่ง  “เดินคนเดียวมันได้ของเยอะกว่า  เดี๋ยวจะโทรบอกว่าร้านไหนบ้าง จ๋าไปไล่จ่ายตังค์ให้ด้วยนะ” ว่าแล้วก็วิ่งจู้ดออกจากร้านมาคนเดียว

ได้ยินเสียงประสานดังไล่หลังมาดังลั่น “โธ่ อีจ้าวววว!!”

กร้ากกกก ขำหน้าพวกนั้น  คงนึกว่าผมจะหน้าบาง เกิดอายผัวขึ้นมาล่ะสิ  ชิชะ  ถ้ามัวตามกันอยู่ต้อยๆ มันจะได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันกันล่ะ  แล้วที่สำคัญ  ผมจะคิดค่าที่มันจูบผมเมื่อคืนเป็นร้อยเท่าเลยคอยดู!!



ผมเดินเลือกซื้อเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า เข็มขัด นั่นนี่ไปเรื่อย  แต่เมื่อผ่านช้อปเครื่องหนังแบรนด์ดังระดับโลกเข้าก็ต้องหยุดชะงัก

“สกายนี่หว่า!”  รูปที่โชว์หราอยู่หน้าช้อปขนาดสองเท่าของตัวจริง แต่ที่ต้องอ้าปากค้างก็คือ ไอ้สัด ถ้าไม่มีกระเป๋าปิดกระปู๋ รูปนี้ต้องขึ้นปกเกย์ครวญแน่ๆ  จะหวิวไปไหนวะเนี่ย เคยเห็นรูปที่มันถ่ายแบบมาก็เยอะ ที่เห็นซิกแพคยังนับครั้งได้ แต่นี่อัลไล๊  มึงปล่อยเนื้อปล่อยตัวขนาดนี้เลยเร๊ออออออ

ในขณะที่กำลังหงุดหงิดกับเพื่อนรัก สายตาก็เหลือบไปเห็นอีกคนที่ยืนเปลือยอยู่คู่กัน

!!!!!!

“ไอ้ห่าพี่ดิน!!!”  ผมยกมือปิดปากแทบไม่ทัน  สะบัดหน้าและหลับตาอีกหลายทีเพื่อดูให้ชัดว่าไม่ได้ตาฝาด  พี่ดินแม่งเซ็กซี่ซี้ดซ้าดน่ากิน เฮ้ย ไม่ใช่ๆ พี่ดินแม่งก็โป๊ไม่หนีไอ้กายเลย  มันสองตัวมายืนล่อนจ้อนคู่กันได้ไงวะ 

“กูตกข่าวอะไรไปรึเปล่า”  พลังงานเผือกพุ่งสูงทะลุหน้าปัด

ผมไม่รอช้า รีบวิ่งไปร้านหนังสือเพื่อเผือกข่าวไอ้สองคนนั้น แต่ก็ไม่ต้องหากันนานเพราะหน้าไอ้สองคนมันโชว์หราอยู่บนปกแทบจะทุกเล่ม

‘คู่จิ้นฟินสุโค่ย งานหวามสะท้านแคทวอล์คไทย ดิน-สกาย’  ผมอ่านพาดหัวของหนังสือเล่มหนึ่งแบบอึ้งๆ

ไอ้สัด งานหวามซะด้วย!!

กวาดตาไปทั่วแล้วหยิบอีกสามสี่เล่มก่อนจะไปจ่ายเงิน หาทำเลเหมาะๆ เพื่อนั่งอ่าน 



‘สกาย-ดิน สุดยอดเคมีที่เข้ากันของนายแบบลูกครึ่งอันดับต้นๆ กับนายแบบจำเป็นที่ขึ้นแคทวอล์คเป็นครั้งแรกแต่ใจถึงขนาดกระชากคอสตูมทิ้งโชว์หวิวร่วมกัน  สร้างความฮือฮาในหมู่แฟชั่นนิสต้าและนักข่าวทั้งหลายจนยกให้เป็นคู่จิ้นในชั่วข้ามคืน อีกทั้งการประกาศกร้าวของดินแดนที่จะรับแค่เพียงงานคู่กับสกายเท่านั้น ยิ่งทำให้กระแสคู่จิ้นแรงไม่มีหยุด ล่าสุดแบรนด์เครื่องหนังยักษ์ใหญ่คว้าตัวเปิดซิงคู่จิ้นคู่นี้ด้วยคอเล็กชั่นสุดหวิวสยิวทรวง แถมมีสินค้าดังต่อคิวกันอีกเพียบ  ยิ่งข่าวลือที่ว่าดินแดนเป็นทายาทของคุณแดนสรวงนักธุรกิจชื่อดัง ยิ่งทำให้นายแบบหน้าใหม่คนนี้เป็นที่สนอกสนใจของนักข่าวมากขึ้นไปอีก จนขณะนี้ค่าตัวพุ่งกระฉูด ฉุดไม่อยู่กันเลยทีเดียว  หากมีข่าวคู่จิ้นคู่นี้เพิ่มเติม  รับรองจะรีบเอามาลงให้ชมกันอีกนะคะ’ 



“ป้าดๆๆๆๆๆ เพื่อนกูกับพี่กู!  มึงไปแอบเล่นก้นกันตั้งแต่เมื่อไหร่ จ้งจิ้นกันแล้วไม่บอกกูเหรอไอ้เพื่อนเลว”  ผมพับหนังสือเก็บเข้าถุงด้วยความหงุดหงิด  เหมือนโดนตบหน้ากลางสี่แยก  เหมือนโดนสวมเขาที่มีเขาอยู่แล้ว

“มึงจะทำแบบนี้กับเมียไม่ได้!!”  ผมลุกขึ้นยืนอย่างหมายมาด  “พรุ่งนี้เจอกูแน่ไอ้กาย!!!” 





ผมเดินเลือกของนั่นนี่ไปอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เสร็จ  ผมไม่ใช่คนเลือกมาก ใส่อะไรก็ได้ ใช้อะไรก็ได้ ไม่ซีเรียสอะไรกับของนอกกาย   พอเลือกได้ก็เอาไปฝากไว้ที่เค้าน์เตอร์ บอกเขาว่าเดี๋ยวจะมีคนมาจ่ายตังค์ เขาก็รับฝากไว้  จากนั้นก็โทรถามผัวเศรษฐีว่าอยู่ที่ไหนยังไง  แต่แทนที่จะได้ยินคำตอบ กลับได้ยินคำว่า..

“จ้าวมาหาพี่ที่เดิมเร็วๆ ด่วนเลย!”  แล้วพี่มันก็กดวางสาย

ที่เดิม??

อ๋อ ร้านเดิม!

ผมรีบวิ่งไปยังร้านเสื้อเดิม  คิดไปสะระตะว่าแม่แม่คงตบกันจนร้านกระจุยกระจาย  แต่พอไปถึง..

“ไปเอามาอีกค่ะน้อง”  <<< เสียงแม่สามีดังลั่นออกมานอกร้าน

“ถ้าเอามาก็เอามาสองไซส์เหมือนเดิมค่ะ”  <<< เสียงแม่ตัวดังลั่นไม่น้อยหน้ากัน

“เอ่อ แม่ครับ ผมว่า..”  <<< เสียงพี่บั๊คอ่อยจนไม่รู้จะอ่อยยังไง

“มีไรกันเหรอจ๋า”  ผมก็ยังไม่ลืมสรรพนามกำมะลอ  ไม่รู้ทำไมมันถึงติดปากนัก

หันมองพ่อ พ่อก็ยักไหล่ช่วยอะไรไม่ได้ 

หันมองพี่สวย มันก็ทำหน้าเหมือนอ้ปป้าประกาศมีแฟน

หันกลับมาหาพี่บั๊ค มันก็ทำหน้าอ้อนอย่างลืมตัว “แม่แม่ จะเหมาของหมดร้านแล้วครับ”  หนังหน้ากระตุกนิดๆ กับคำว่าครับและอาการของมัน 

นี่มันใช่เวลามากระสันฟุ้งซ่านหรือไงวะไอ้จ้าว  เคลียร์งานก่อนแล้วค่อยเขินมัน ไอ้ห่านนน

ผมเดาเหตุการณ์ว่า ตั้งแต่ผมออกไป สองแม่ก็ตั้งหน้าตั้งตาเลือกของแล้วแข่งกันซื้อ  แต่ที่สงสัยก็คือ ทำไมซื้อร้านเดียว  ทำไมไม่ไปร้านอื่นมั่ง

“แม่แกบอกว่า เดี๋ยวอารมณ์เกรียนจะขาดตอน”  เหมือนพ่อจะรู้เรื่องที่ผมสงสัย จึงแอบกระซิบบอกเหตุผล

กูอยากจะบ้าตาย  กลัวจะเกรียนขาดตอนก็เลยต้องเกรียนที่ร้านเดิมต่อเนื่องไปเรื่อยๆ 

แต่เหตุผลของแม่ก็ไม่ได้เกินความคาดหมายหรอก เพราะผมค่อนข้างชิน  แต่แม่สามีเนี่ย ทำไม..

“แม่บอกว่า แม่จะไม่ยอมแพ้ยายขี้ก็อปนั่นหรอก”  พี่บั๊คกระซิบ

โอเค  พอกันทั้งแม่ผัวแม่ตัว 

ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก  ขุนศึกตัวเล็กตัวน้อยอย่างข้า จะคิดการเช่นใดดี



สมองผมมันก็แปลก มันไม่ค่อยแล่นตอนที่คิดเรื่องตัวเองเท่าไหร่ มันชอบแล่นตอนคิดเรื่องคนอื่นซะมากกว่า

“จ๋าครับจ๋า”  ผมร้องเรียกพี่บั๊คเสียงดังพลางเข้าไปกอดแขนซบไหล่ทำท่าอ้อน  “เมื่อกี้ไปร้านนู้นนะ มีกระเป๋าเซลด้วย เซลตั้ง 70% แน่ะ”  เสงี่ยมศรีกับแม่สามีสะบัดหน้ามามองทันทีแต่ผมแกล้งทำเป็นไม่เห็น  “จ๋าไปช่วยเลือกให้หน่อยน๊า  นะนะนะ จ้าวอยากได้กระเป๋าตังค์ใบใหม่”  ยังไม่ทันได้อ้อนต่อ แม่สามีกับเสงี่ยมศรีก็หันมาพูดกับพี่บั๊คพร้อมกัน

“เอาแค่นี้แหละ เดี๋ยวไปร้านนู้นต่อเลยนะลูก”  ทั้งสองนางคงตกใจที่พูดพร้อมกันก็เลยหันไปมองหน้ากันแล้วสะบัดหน้าหนีทันที จากนั้นก็รีบจ้ำออกนอกร้านด้วยความเร็วสองร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง  พ่อกับพี่สวยก็รีบตามออกไปติดๆ



“ง่ายแค่เนี้ย!” พี่บั๊คมองตามสองแม่แล้วหันมาทำหน้าเงิบใส่ผม  ระหว่างนั้นก็หยิบบัตรเครดิตให้พนักงาน

“ผู้หญิงน่ะ ชนะได้ทุกอย่าง ยกเว้นของเซล”  ผมยักคิ้ว 

พี่มันทำหน้าฉงน  “แม่กูรวยจะตาย ทำไมยังชอบของเซลอีกวะ” 

นี่แสดงว่าไม่เคยไปช่วยแม่จ่ายตลาดสินะ  ผมเนี่ยเดินซื้อของตามเหงี่ยมประจำ  ก่อนซื้อของแม่ต้องเดินรอบตลาดหนึ่งรอบ  หมายตาถามราคาและขอต่อเอาไว้ก่อน  จากนั้นก็เปรียบเทียบ แล้วเอาราคาร้านนั้นมากดดันร้านนี้ ผลสรุปคือได้ของโคตรถูกกลับบ้าน  แต่ที่น่าประหลาดก็คือ  ร้านไหนเขียนว่า ลด ล้างสต๊อค  นางจะลืมหมดสิ้นทุกสิ่งอย่างที่ได้สำรวจราคามา  ไม่สนแล้วว่าวันนั้นจะซื้ออะไรบ้างเพราะนางจะหมกมุ่นอยู่กับการเลือกของเซลจนตลาดวาย  เป็นเช่นนี้ประจำจนผมต้องถาม  ‘ทำไมแม่ต้องชอบของลดราคาขนาดนี้อะ’

แล้วแม่ก็ตอบว่า  ‘ผู้หญิงน่ะ ร้อยทั้งร้อยก็ชอบทั้งนั้นแหละ ซื้อแล้วมันรู้สึกภูมิใจ ได้ของดีของถูก ฉลาดเลือกอะไรแบบนี้  และที่สำคัญนะ ส่วนใหญ่ผู้หญิงเราจะรักเดียวใจเดียว เราก็เลยเลือกผู้ชายดีดีได้แค่ครั้งละคน หรืออย่างแม่ก็คงเลือกครั้งเดียวใช้ไปตลอดชีวิต  แต่ของเซลพวกเนี้ย ทำให้เรารู้สึกว่า อืม ฉันฉลาดเลือกและฉลาดได้หลายๆ รอบ อย่างบางคนที่เลือกผัวผิด เราก็มาเลือกของเซลแทน ถึงจะโง่ก็โง่แค่เรื่องผัวเว้ย!!’  อืม.. ผู้หญิงเป็นเพศที่ฮาร์ดคอร์จริงๆ



“รู้ดีจริงนะเรื่องผู้หญิงเนี่ย”  พี่มันแซว

“รู้ไปก็ไม่ได้มีประโยชน์แล้วล่ะตอนเนี้ย”  ผมบ่น 

“ทำไมล่ะ”  สลัดยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วก้มหน้ามาใกล้  “เกิดติดใจผู้ชายแล้วเหรอ” 

“ติดใจผู้ชายรึเปล่าไม่รู้”  ผมยักไหล่  “รู้แต่ว่าไม่ใช่พี่แน่นอน ไอ้คนมีเมีย”  ใช้นิ้วชี้ดันหน้าผากมันออกไปอย่างหมั่นไส้  พี่มันเบ้ปากใส่แล้วรับของจากพนักงานก่อนจะจูงมือผมตามแม่ๆ ออกไป







“เอานี่สิ อันนี้ยังไม่ตกรุ่น”  พอเดินมาถึงร้านที่พวกแม่แม่กำลังเลือกของ  สถานการณ์ก็กลับตาลปัตร จากศึกยุทธหัตถีกลายเป็นโรงเรียนอนุบาลที่เด็กสองคนหยิบของยัดเยียดให้กันเพราะอยากจะได้ของอย่างอื่นที่เหลือชิ้นเดียว คือของเซลมันจะชอบมีน้อย น้อยสี น้อยลาย น้อยไซส์  บางอย่างก็เหลือแค่ชิ้นเดียวก็มี

“อันนี้เหมาะกับคุณพี่มากกว่า  เข้ากับผิวด้วย เนี่ยๆ ดูสิ”  แม่ผมเอากระเป๋าสีแดงเลือดหมูไปทาบกับแขนของแม่สามี

“จริงเหรอ เหมาะเหรอ”  แม่สามีดูไม่ค่อยมั่นใจ

“เหมาะสิคะ เอาเลยค่ะ  ใบนี้ด้วยคู่กัน”  แม่หยิบกระเป๋าใบเล็กที่เป็นเซ็ตเข้าคู่กันมายื่นให้

“แล้วเธอไม่เอาล่ะ อันนี้ก็สวยนะ”  กลายเป็นช่วยกันเลือกของซะอย่างนั้น   ผมว่าบางทีอาจจะญาติดีกันวันนี้ก็เป็นได้





สี่ชั่วโมงกับการเข้าร้านนั้นออกร้านนี้  พี่บั๊คก็มีหน้าที่รูดจ่ายอย่างเพลิดเพลิน  ทั้งแวะเอาของที่ผมเลือกไว้มาอย่างครบถ้วน  พ่อกับไอ้พี่สวยก็ได้ไปเยอะ แต่สองคนนั้นจะไม่ค่อยเรื่องมาก แม่เข้าร้านไหนก็เลือกร้านนั้น ไม่ได้แยกตัวไปเลือกอะไรแบบส่วนตัว

ของที่ซื้อทั้งหมด ผมกับพี่บั๊คก็ทยอยขนกลับรถไปเรื่อยๆ จนที่เก็บด้านหลังแทบจะยัดไม่เข้า



ทุกคนขึ้นรถกันด้วยความอ่อนเพลีย  สองสาวไม่ต้องพูดถึง  เดินขาลากขึ้นรถมาอย่างกระปลกกระเปลี้ย  ที่ตลกก็คือสะบัดหน้าใส่กันเลิกญาติดีกันตั้งแต่ออกจากร้านสุดท้าย  สงสัยเพื่อนกันเฉพาะหน้าจี๋จ๋าเฉพาะกิจจะจบลงแล้ว



พี่บั๊คขับรถไปส่งแม่ก่อนแต่ยังไม่ขนของลงเพราะแม่ก็ไม่มีแรงจะทำอะไรแล้วเหมือนกัน  พอมาถึงบ้านผม ทุกคนก็เลือกของของตัวเองลงจากรถแล้วผมกับพี่บั๊คก็ลากลับกันเลย

“พรุ่งนี้หกโมง ผมจะมารับนะครับ”  ตอนแรกทุกคนก็งงว่าพี่มันจะมารับทำไม พี่บั๊คเห็นว่าทุกคนงงก็เลยรีบเฉลย  “ก็ทานข้าวกันที่บ้านผมไงครับ”  ตายห่า  ลืมไปว่าพรุ่งนี้นัดปาร์ตี้กระชับมิตร  กะว่าจะไปหาไอ้กายด้วยเนี่ย เอาไงดีวะ

“จ๊ะๆ งั้นพรุ่งนี้จะแต่งตัวรอนะ”  แม่ผมบอกแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ







“พรุ่งนี้ช่วงเช้า ขอไปหาเพื่อนหน่อยนะพี่”  ผมตัดสินใจขออนุญาตหลังจากขับรถออกจากบ้านมาได้สักพัก

“เพื่อนคนไหน”  ทำไมมึงต้องทำเสียงต่ำกดดันกูด้วยเนี่ย

“สกาย จะไปหามันหน่อย มีเรื่องต้องเคลียร์กับมัน”  ทั้งเรื่องที่มันโกรธผมและเรื่องพี่ดิน แต่ผมยังไม่อยากเล่าเรื่องพี่ดินเพราะอยากถามรายละเอียดจากไอ้กายก่อน

“ไปด้วย”  พี่มันพูดเหมือนขออนุญาต  ผมหันไปมอง มันก็ทำไก๋เหมือนไม่แปลกที่มันจะขอตาม  แต่ขอโทษนะสลัด  กูไปหาเพื่อนกู  แล้วมึงจะไปด้วยเพื่อ??

“พี่จะไปทำไม ผมอยากคุยส่วนตัว”  ผมบ่น

“ส่วนตัวอะไรที่ผัวรู้ไม่ได้ ฮึ”  แน่ะ  มีฮ้งมีฮึซะด้วย  นี่มึงลืมอะไรไปรึเปล่าว่ามึงเป็นแค่ผัวนายจ้าง ไม่ใช่ผัวจริง

“เยอะละ  อย่าอินเยอะเดี๋ยวผีผลัก ผลุบเข้ารูไปจริงๆ ได้เป็นมหากาพท์แย่งผัวกันแน่”  ถึงจะพูดติดตลกแต่ประโยคต่อไปผมก็ทำหน้าจริงจังขึ้น  “เล่นเกินไปมันก็ไม่เหมาะ ผมเริ่มไม่ขำ”   

พี่มันทำหน้าจ๋อยนิดๆ “ก็แค่ล้อเล่น”

“อย่าเล่นบ่อยพี่  อย่างเรื่องเมื่อคืน ผมขอว่าอย่ามีอีก  ถึงเราไม่ได้คิดอะไร แต่ถ้าแฟนพี่รู้ เขาต้องคิดแน่”  หน้าพี่มันถอดสีทันที



“...ไม่คิดก็ไม่คิด”  มันบ่นอุบอิบแล้วทำหน้าตึงตั้งแต่นั้นจนถึงบ้าน

จนสั่งให้คนขนของลงจากรถ จนแยกของผมขึ้นห้อง จนเก็บของเสร็จ จนอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย จนถึงเข้านอน  มันก็ยังหน้าตึงอยู่อย่างนั้น

อะไรของมึงเนี่ยสลัด  อย่าดราม่าใส่กูได้มะ กูง้อคนไม่ค่อยเป็นนะเว้ย



จึ๊กจึ๊ก

ผมจิ้มแขนมันสองที  พี่มันนอนหงายอยู่จึงเอียงหัวมาถาม  “ว่า”  ดาร์กมาเชียว

“โกรธไรอ่า”  ทำหน้าอ้อนกระพริบตาปริบๆ

“เปล่า”  ยังดาร์กอยู่

“แล้วไมดาร์กใส่ล่า”  แกล้งลากเสียงยานๆ ให้ดูน่ารัก แต่กูว่ากูเหมือนคนปัญญาอ่อนมากกว่านะ

“นอนเถอะ”  แน่ะ เล่นตัวอีก  “พรุ่งนี้จะไปหาเพื่อนไม่ใช่เหรอ”  มันพูดแล้วหันหน้ากลับไป

“ไปแป๊บเดียวเอง กลับมาตอนเย็นก็ไปรับพ่อกับแม่ด้วยกันไง”  ขยับเข้าไปใกล้มันอีกนิด  ไม่อยากให้มันทำมึนตึงใส่ผมแบบนี้เลย  รู้สึกแย่ไงไม่รู้แฮะ

“จะไปก็ไป ไม่ได้ห้าม”  มึงไม่ห้าม แต่มึงขอไปด้วยไง พอกูไม่ให้ไปมึงก็งอนไง มึงเข้าใจตัวมึงเองรึเปล่าเนี่ยสลัด

“สลัดอะ”  ผมส่งเสียงกระเง้ากระงอด  “อย่างอนจิ จ้าวโลกไม่สบายจุย”  แกล้งไถหัวกับไหล่มันเพื่อง้องอน 

พี่มันนิ่งอยู่ได้แค่ไม่นาน ก็พลิกตัวเข้ามาหา  “บอกว่าโจรสลัดโว้ยไอ้จู๋เล็ก”  มันแกล้งทำหน้าตึง แต่แค่นี้ผมก็ยิ้มแล้วล่ะเพราะมันคุยกับผมแล้ว พอเห็นผมยิ้ม พี่มันก็ยิ้มบางๆ  หล่อว่ะ ผัวใครวะเนี่ย อยากได้เหมือนกันนะ อยากได้ๆ

“ไม่เล็กนะโว้ย เต็มมือเหมือนกันไม่ใช่เหรอ” ผมคว้ามือมันมาวัดขนาด  “เท่านี้ปะ หรือใหญ่กว่านี้  กำรอบปะ ไม่รอบล่ะสิ คิกๆๆ”  มันก็ยิ้มจ้องผมอยู่อย่างนั้นจนผ่านไปสักพัก

 

“จ้าว”  อยู่ๆ สลัดก็เรียกชื่อผม ใจสั่นไหวไปกับโทนเสียงอบอุ่นของพี่มัน 

“หืม”  ผมหยุดเกรียนแล้วรับคำในลำคอ  มองจ้องเข้าไปในดวงตาคู่คม  แค่ประสานสายตากันเท่านั้น ก็เหมือนมีแม่เหล็กดึงดูดร่างเราให้เข้าใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ

“ที่จริง..”  พี่มันพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่แล้วก็เปลี่ยนใจ  “ที่จริงกูไม่อยากให้มึงไปพรุ่งนี้เพราะจะไม่มีใครช่วยเตรียมปาร์ตี้น่ะ” 

ผมอึ้งๆ เล็กน้อย “อะ..เอ่อ ก็ ก็ให้พวกแม่บ้านเค้าช่วยกันสิ ผมจะไปรู้เรื่องอะไร อยู่ก็เหมือนไม่อยู่แหละ”  ผมขยับตัวออกมาอย่างเร็ว 

ไอ้ห่านี่ แค่กลัวกูไม่ช่วยงานนี่เอง  ทำเหมือนจะบอกว่า ที่จริงมึงหึงไม่อยากให้กูไปไกลตา  วุ้ย นี่กูคิดอะไรเลี่ยนๆ แบบนี้ได้ไงวะ ตบๆๆๆๆ ตบหัวแม่งเลยไอ้จ้าว ไอ้บ้า บ้าๆๆๆ

“งั้นก็ตามใจ จะไปกี่โมงล่ะ” 

“เก้าโมง”  ผมตอบห้วนๆ  อยู่ใกล้ไอ้พี่บ้านี่แล้วอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ว่ะ  มันทำเหมือนมีสองคนอยู่ในร่างเดียว  เดี๋ยวซึ้งเดี๋ยวซึน เฮ้อ กูงง!



“จ้าว”  เรียกอีกละ  มึงจะเรียกจนกูเสร็จเลยรึไง ไม่รู้เหรอว่ากูมีอารมณ์ตอนมึงเรียกชื่อ

“อะไร”  ทำหน้างอแต่ก็หันหน้าไปหา

“ไม่ไปได้มั้ย”  มันส่งสายตาอ้อนวอน  แม่งจะเอาไงกับกูวะเนี่ย

ถึงจะสับสนกับการกระทำของมันแต่ก็อดใจอ่อนไม่ได้  “แลกกับ?” คนอย่างไอ้จ้าวไม่ได้เกิดมาเพื่อยอมนะ ถึงเรื่องบนเตียงกูจะสมยอม แต่เรื่องอื่นไม่มีทาง

“ให้หอมทีนึง”  แน่ะ ไอ้สัด  อันนี้มึงได้กำไร ไม่ใช่กู

ผมพลิกตัวเข้าหาแล้วยิ้มหวานให้  “นี่”  ผมไม่ตอบแต่เรียกมันสั้นๆ  พี่มันเลิกคิ้วขึ้นเพื่อรอฟัง  “ถ้าเลิกกับเมียแล้ว มาจีบผมนะ” 

“ห..หา”  มันทำหน้าประหลาด

“ล้อเล่น”  ผมอมยิ้ม  “พรุ่งนี้ไม่ไปก็ได้ แต่ถ้าจะไป จะให้พี่ไปด้วย” 

หน้างงๆ เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง “จริงนะ”  มันทำหน้าดีใจใหญ่

“ไม่จริงมั้ง” 

“จ๋าอะ”  สลัดทำหน้างอแง

“หยั่มมาๆ จ๋งจ๋าอะไรแถวนี้ อยู่แค่สองคนไม่ต้องแอคติ้ง”  ผมเบ้ปากใส่

“ก็มึงน่ารัก” อะไรของมึ๊งงงง แกล้งกูทำไมเนี่ยสลัดผัก  “ถ้าโดนเมียทิ้ง กูขอจีบมึงนะ”  มันจิ้มนิ้วลงบนริมฝีปากผมสองสามที

“โว๊ะ ไอ้พี่บ้า”  ผมทำหน้าไม่ถูก  เจอจีบบนเตียงนี่มัน..ฟินดีนะ   “เล่นอะไรไม่รู้ นอนๆๆ”  คว้าจะจับข้อมือมันแต่โดนกำไลทองซะก่อนก็เลยหยุดชะงัก   อยากถามเรื่องนี้มานานแล้วเหมือนกัน  “พี่บั๊ค” ผมพลิกตัวนอนหงายแล้วดึงข้อมือมันมาเล่นอยู่เหนือหน้าอก

“หืม”   พี่มันตะแคงและขยับเข้าหาผมใกล้มากขึ้น

“ทำไมยังใส่ไอ้นี่อยู่ล่ะ”  จับหมุนกำไลเล่นวนไปวนมา

“แล้วมึงล่ะ ทำไมยังใส่อยู่”  ผมเม้มปากแน่น พยายามคิดว่าทำไม

“ก็มีไง มีก็ใส่”  คิดไม่ออกว่าทำไมถึงใส่ รู้แต่ว่าอยากใส่

“กูก็มีไง มีก็ใส่”  แน่ะ ไอ้ขี้ก็อป

“อย่ามาก็อปเหอะ”  ผมบ่นแต่ก็ยังหมุนกำไลพี่มันเล่นอยู่อย่างนั้น  “รวยอย่างพี่ คงมียันเพชรตาแมวนั่นแหละ” 

“หึหึ” มันหัวเราะชอบใจ  “ก็อันนี้มันมีสตอรี่ มีความหมาย”  ทำไมท้องใส้ปั่นป่วน  สลัดแม่งทำกูหวั่นไหวตลอดอะ

“เล่าให้ฟังมั่งดิ จนป่านนี้ยังไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นคืนนั้นมั่ง”  ผมวางมือมันไว้บนหน้าอกแล้วกุมไว้ด้วยมือทั้งสองข้างแล้วเอียงหน้าไปหา

“นอนท่านี้มันเมื่อย” สลัดบอก  “ขยับมานอนดีดีมา เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง”  อ้าแขนรอรับร่างบางเต็มที่เลยไอ้แม่ยิ้ม 

“บ้านมึงทำไร่อ้อยเหรอพี่”   ผมเหวี่ยงใส่  พี่มันย่นคิ้วเพราะไม่เข้าใจ  “อ้อยกูจังเลยเนี่ย”  มันยิ้มกวนๆ  “ไม่อยากรู้ก็ได้วะ นอนคนเดียวไปเลย”  ผลักมันแล้วพลิกตัวนอนหันหลังให้

“มีเมียก็ต้องนอนกอดเมีย จะนอนคนเดียวให้โง่ทำไม”  แขนและขาพี่มันก่ายลงมาบนร่างผมแทบจะในทันที

ตอนแรกก็จะผลักออก แต่แอร์มันเย็นไง  หนาวเนื้อต้องห่มเนื้อสิ ผมไม่ผิดนะ

“ถ้าจะเลิกกอดก็ห่มผ้าให้ด้วยนะ หนาว”  บอกมันแล้วหลับตาลงก่อนจะเข้าเฝ้าพระอินทร์ไปในเวลาอันรวดเร็ว ไม่ทันได้ยินหรอกว่าใครมากระซิบอะไรอยู่ข้างหู



“ถ้างั้น..ทั้งคืนก็ไม่ได้ห่มหรอกครับเมียจ๋า”


**********************

ต่อด้านล่าง

[krappom]

รุ่งเช้า ผมตื่นมาในอ้อมกอดสามีกำมะลอ แทบจะไม่มีการขยับปรับเปลี่ยนตำแหน่ง  พี่มันกอดผมไว้ทั้งคืนจริงๆ  อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันอยากกอด ไม่ได้กอดเพราะเหงามือเหงาใจ

“ฟู่ววววว”  ผมแกล้งเป่าลมใส่หน้ามัน 

กลิ่นปากตอนเช้าเนี่ย หึหึหึ

“เหี้ยจ้าวว”  นั่นไง ฮ่าๆๆๆๆ 

พี่มันขยี้จมูกแล้วปล่อยผมให้เป็นอิสระ 

“เดี๋ยวนี้ตื่นสายนะบอส” ว่าแล้วก็ลุกบิดไปมายืดเส้นยืดสาย

“กว่าจะได้นอน”  มันบ่น 

“ทำไรไม่นอนล่ะ” 

“กล่อมลูกชาย กว่าจะหลับ”  พูดจบก็ลุกไปเข้าห้องน้ำทันที

ลูกชาย?

ใครวะ?

อ๋ออออออออออ อ่า ไอ่บร้า!!!







วันนี้ทั้งวันก็ช่วยกันจัดเตรียมสถานที่ เราเลือกบริเวณสระว่ายน้ำเพราะวิวดีและสะดวกสบาย  แม่สามีเดินมาดูแล้วเชิดใส่ด้วยความหมั่นไส้ คิกๆ แม่จ๋านี่ตลกดีนะ ร้ายก็ร้ายไม่สุด แถมนิสัยเหมือนเด็ก อยากมาเล่นด้วยแต่ก็กลัวเสียฟอร์ม ฮาดีอะ



แต่ผมก็คาดผิดไปนิดหน่อย  นึกว่าแม่ผัวจะสิ้นฤทธิ์ไปบ้างแล้ว ที่ไหนได้

“สวัสดีค่ะคุณแม่  น้ำตาลมาเร็วไปมั้ยคะเนี่ย”  พี่น้ำตาลเดินเข้ามาแล้วไหว้แม่พี่บั๊คด้วยท่าทางอ่อนน้อม  “ดีค่ะพี่บั๊ค”  ยิ้มให้สามีผม(?)ด้วยท่าทางขวยเขินนิดๆ พองาม  “สวัสดีจ๊ะน้องจ้าว หน้าใสขึ้นนะ”  ทักทายผมด้วยทางทางน่ารักเป็นกันเอง

มิน่า แม่สามีถึงได้ชอบนักชอบหนา ก็ถึงพร้อมด้วยกิริยามารยาท อีกทั้งรูปรสกลิ่นและอึ๋มขนาดนี้

พี่น้ำตาลนมโตนั้นโก้จริงๆ วันนี้มาในชุดลูกไม้สีหวานแต่แอบซีทรูตรงร่องอกนิดนึง  หน้ายังไม่ทันมองกูก็เหลือบลงต่ำก่อนเลย  พี่สาวครับ ตอนนี้ผมอยากโตแล้วครับ ถ้ากินนมเยอะๆ ผมจะโตกว่านี้มั้ยครับ

“อะแฮ่มม”  ผัวกระแอมใส่อีกแล้วครับทั่น  มันจะอะไรนักหนา ก็มึงไม่กินก็เขี่ยให้กูสิเฮ้ย 

“ไม่เร็วหรอกลูก เข้ามาในบ้านดีกว่า ข้างนอกให้พวกคนใช้มันทำกัน”  อ่าว นอกจากผมกับลุงแมวแล้ว คนอื่นๆ แม่สามีก็เรียกใช้งานหมด โดยเฉพาะพี่บั๊ค ถึงจะวนเวียนอยู่ข้างนอก แต่เวลาจะหยิบจับทำนั่นทำนี่ แม่สามีก็ออกมาเรียกคุยซะอย่างนั้น สรุปคือทำกันอยู่สองคนแค่ผมกับลุงแมว  ก็หมายความว่ากูกับลุงแมวเป็นคนใช้ใช่ไหมซิ

“ตาบั๊ค เข้ามาดูแลน้อง”  พี่บั๊คกำลังจะเถียงแต่โดนสกัดไว้ซะก่อน  “จะจัดมั้ย ปาร์ตี้ในบ้านนี้น่ะ”  พี่บั๊คถอนหายใจแล้วหันมามองผม

“ไปเถอะครับ จ๋าอยู่ได้”  ตีหน้านายเอกผู้เสียสละได้อย่างแนบเนียน  พี่มันลูบหลังสองสามทีแล้วเดินตามเข้าบ้านไปอย่างว่าง่าย 

ตอนนี้สถานที่ก็พร้อมหมดแล้ว เหลือแต่อาหารที่จะมาส่งตอนหกโมง  ผมก็เลยชวนลุงแมวแกนั่งพัก

“ลุงแมวๆ”  ลุงแกเรียงเก้าอี้รอบๆ โต๊ะยาว ข้างสระว่ายน้ำเสร็จพอดี

“ครับคุณหนู”  บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วไม่ให้เรียกแบบนี้ เหาจะขึ้นหัวนะลุง

“ถ้าเรียกคุณหนูอีกที จ้าวจะไม่เล่นกับลุงแมวแล้วนะ”  ลุงแกยิ้มโชว์ฟันหลอสามซี่ล่าง

“งั้นลุงเรียกบ่อยๆ ดีกว่าจะได้ไม่ต้องเล่นกับคุณหนู” 

“ลุงอะ” ผมงอแงใส่  “ใครๆ ก็ไม่รัก งั้นจ้าวไม่อยู่แล้วบ้านเนี้ย”  แกล้งจะเดินหนีแต่แกก็ดึงมือผมไว้ซะก่อน

“โธ่คุณหนู อย่าไปไหนเลย  ไม่มีใครรักซะที่ไหน ลุงก็รัก คุณหนูใหญ่ก็ยิ่งรัก”  เมื่อก่อนลุงแกเรียกพี่บั๊คว่าคุณหนู พอมีผมเข้ามาแกก็เลยเติมคำว่าใหญ่ให้พี่บั๊คเพื่อป้องกันความสับสน

“แล้วลุงแมวไม่รักเหรอ”  ผมจูงแกมานั่งที่เก้าอี้  “ลุงแมวรักจ้าวมั้ยอะ”  ลุงแกนั่งลงช้าๆ  ที่จริงแกแข็งแรงนะ แต่แกค่อนข้างแข็งแรงแบบสโลวโมชั่น  ทำงานทุกอย่างได้หมดแต่ช้าระดับหอยทากเมายาแก้อักเสบ 

ลุงแมวยิ้มแล้วบีบแขนผมเบาๆ  “ทำไมไม่ถามคุณหนูใหญ่แบบนี้บ้างล่ะครับ” 

“ทำไมต้องถามล่ะ ก็เป็นแฟนกัน จะต้องถามว่ารักอีกทำไม”  แกล้งเนียนไปเรื่อย

“เป็นแฟนกันรึเปล่าลุงไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าถ้ารักก็บอกเขาไปว่ารัก ถ้าอยากรู้ว่าเขารักรึเปล่าก็ต้องถาม”  แน่ะ มาแนวเสงี่ยมศรีอีกแล้ว  พวกผู้ใหญ่เขามองเห็นอะไรจากผมกับพี่บั๊คกันแน่นะ ถึงได้ยุให้บอกรักกันและกันเนี่ย

“บางสถานะ จะบอกหรือถามมันก็ไม่มีสิทธิ์น่ะลุง”  เผลอบ่นอะไรออกไป หวังว่าลุงแกจะไม่ระแคะระคายหรอกนะ

“ไม่ว่าสถานะไหนก็บอกได้ทั้งนั้นครับคุณหนู  มันขึ้นอยู่กับว่า เราบอกความจริงรับรู้ความจริงแล้ว เราจะทำยังไงต่างหาก  รู้เขา รู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง  ไม่รู้เขา ไม่รู้เรา รบหรือไม่รบก็แพ้ตั้งแต่อยู่ในมุ้ง”  อื้อหือ มาเป็นซุนวูเทศน์ตั๋งโต๊ะเลย  นี่ผมต้องแปลความหมายของพวกผู้ใหญ่ไปทางไหนดีเนี่ย



“เล่าเรื่องพี่บั๊คตอนเด็กๆ ให้จ้าวฟังอีกสิ วันก่อนเล่าแค่ว่าพี่บั๊คขี้แย อะไรนิดอะไรหน่อยก็วิ่งมาฟ้องลุงแมว แถมแอบชอบพี่สาวข้างบ้านที่ตอนนี้เขาแต่งงานมีครอบครัวไปแล้วแค่นั้นเอง”  ผมเปลี่ยนเรื่องเพราะรู้สึกว่าสมองกำลังโหลดงานหนักเกินไป

“ก็เป็นซะอย่างเนี้ยแหละคุณหนู่น่ะ”  ลุงแกบ่นแต่ก็เล่าเรื่องพี่บั๊คต่อด้วยท่าทางมีความสุข แกคงรักของแกมากล่ะ  “คุณหนูใหญ่ชอบโดนคุณหนูดินหลอกไปเล่นแผลงๆ อยู่เรื่อย กลับมาก็มาเล่าแบบหัวฟัดหัวเหวี่ยง บอกว่าจะไม่คบกับคุณหนูดินอีก แต่พออีกวันก็วิ่งไปหาเค้าที่บ้านซะงั้น”  ลุงแมวยิ้มขำ  “อ้อ บ้านคุณหนูดินก็อยู่ถัดไปอีกสองหลัง  หลังที่มีสวนหน้าบ้านใหญ่กว่าเพื่อนนั่นแหละ”  อ๋อ พึ่งรู้ว่าบ้านพี่ดินอยู่ใกล้แค่นี้เอง  ว่าแต่ ทำไมถึงไม่เคยเดินไปมาหากันเลยล่ะ 

“คุณหนูดินที่ว่าเนี่ย เป็นเพื่อนพี่บั๊คที่หน้าตาหล่อๆ ใช่มั้ยครับลุง”  ผมถามเพื่อความแน่ใจ

“ใช่ๆ คนนั้นแหละ คุณแกเป็นลูกชายคนเล็กของคุณแดนสรวง เจ้าสัวใหญ่ รวยระดับหมื่นล้าน”

“แล้วทำไมไม่เห็นเค้าไปมาหาสู่กันเลยล่ะ จ้าวมาอยู่ตั้งนานแล้ว พี่ดินไม่เห็นมาหาพี่บั๊คเลย” 

“คุณหนูดินย้ายออกไปอยู่ที่อื่นนานแล้วล่ะครับ”  ลุงแมวตอบพลางทำหน้าเศร้า  “ตอนนั้นคุณหนูใหญ่ซึมไปหลายวัน กว่าจะกลับมาเป็นปกติก็ตอนที่คุณหนูดินได้ที่อยู่ใหม่และโทรมาบอกนั่นแหละครับ” 

“อ๋อ แบบนี้เอง”



“ไปได้แล้วจ้าว!”  เสียงพี่บั๊คดังขึ้นด้านหลัง  จากนั้นพี่มันก็เข้าไปคุยกับลุงแมวใกล้ๆ  “เดี๋ยวถ้าโรงแรมเอาอาหารมาส่ง ลุงแมวบอกให้เอาไปวางที่โต๊ะยาวนู่นเลยนะครับ”  ลุงแมวยิ้มโชว์ฟันหลออีกครั้งแล้วพยักหน้า จากนั้นพี่มันก็จูงกึ่งลากผมไปที่โรงจอดรถทันที

“ไปไหนอ่า” ผมทำหน้างง

“ไปรับคนบ้านมึงไง เร็วๆ เดี๋ยวไม่ทัน”  ว่าแล้วก็เดินขึ้นอีก

ผมนี่สับขาตามแทบไม่ทัน   “ไม่ทันอะไรพี่ พ่อแม่พี่สวยก็อยู่บ้านแหละ ไม่ได้ไปไหนซะหน่อย” 

“ขึ้นรถก่อน เดี๋ยวค่อยคุย”  ว่าแล้วก็ยัดผมเข้ารถแล้วรีบไปฝั่งคนขับและออกรถอย่างรวดเร็วระดับแข่งแรลลี่ก็ไม่ปาน

“ที่ว่าไม่ทัน กูไม่ได้หมายถึงคนบ้านมึง  กูหมายถึงจะหนีน้ำตาลไม่ทัน  เดี๋ยวแม่จะยัดเยียดให้มาด้วยอีก”  อ่อ งี้นี่เอง

“มาด้วยก็ดีดิ  เราจะได้จับถ่วงน้ำซะเลย จะได้ปิดจ๊อบไปหนึ่งเรื่อง”

“ป้ามึงดิ”  หูย ด่าป้ากันเลย  พี่มันโหมดนี้ก็เท่ดีนะ ผมชอบ



เรามารับพ่อแม่และพี่สวยจากนั้นก็บึ่งรถกลับไปบ้านที่บั๊คทันที  วันนี้แม่แต่งหรู ชุดแซกยาวสีเทาเข้ม แต่งซีทรูตรงแขนและขายกระโปรง สวยเรียบหรูดูดี แถมแต่งหน้านิดๆ เล่นเอาพ่อผมประกบไม่ห่าง

สวยแฮะ ไม่คิดว่าแม่จะสวยขนาดนี้ อิๆ ภูมิใจ



พอมาถึงบ้านพี่บั๊คก็เข้าไปที่สระว่ายน้ำกันเลย  แม่สามียืนจังก้า รอวีนอยู่ก่อนแล้ว  มาถึงนางก็ใส่ชุดใหญ่ทันที

“ทำไมไม่รอน้องก่อนตาบั๊ค น้องบอกจะไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียว ทำไมไปก่อน”    “คำพูดแม่นี่มันไม่สำคัญแล้วหรือไง”  อาฟเตอร์ช็อคก็ยังตามมาไม่หยุด

ขณะที่พี่บั๊คกำลังอึกอัก และผมกำลังจะแก้สถานการณ์ให้  เสงี่ยมศรีก็โพล่งขึ้นว่า..

“สวัสดีค่ะคุณพี่  วันนี้ปากซีดนะคะ สงสัยมัวแต่ยุ่งเรื่องที่ไม่ควรยุ่งจนลืมเช็คสภาพตัวเอง”  ยกที่หนึ่งเริ่มได้

“เรื่องบางเรื่อง ถ้าไม่ยุ่งไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวไปคว้าเอาเผ่าพันธุ์ผักตบชวามารกหูรกตารกชีวิตอย่างที่เห็น วัชพืชยังไงก็เป็นวัชพืชวันยังค่ำ”  นี่แค่ทักทายกันนะ  ถ้าต่อยกันจริง มีหวังมีคิ้วแตกปากฉีกกันมั่ง

“เอ่อ..ผมหิวแล้วล่ะครับ  เราไปนั่งทานอาหารกันดีกว่า”  พี่บั๊คตัดบท และทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างพร้อมเพรียง ยกเว้นสองสาวที่ยังอยากจะไฝว้กันต่อ



เมื่อถึงโต๊ะอาหาร แม่สามีก็รีบเจ้ากี้เจ้าการลากพี่บั๊คไปนั่งข้างตัวเองแล้วจับพี่น้ำตาลนั่งข้างพี่บั๊ค  ผมก็เลยต้องไปนั่งอีกฝั่งที่ตรงข้ามกับพี่บั๊ค  แม่ผมชิงมานั่งตรงข้ามแม่พี่บั๊ค พี่สวยเลยนั่งถัดจากผมและพ่อก็นั่งหัวโต๊ะ

เอาล่ะสิ งานนี้มีล้มโต๊ะกันแน่ๆ

“เห็นอะไรมั้ยคะ”  แม่สามีเปิดประเด็น  “สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก”  นั่นไง  กูว่าละ

“หมายถึงน้องกับสามีน่ะเหรอคะ”  แม่ผมแกล้งทำมึน  “แต่ถ้าสมกันยิ่งกว่าคู่ของน้อง ก็คงเป็นลูกคุณพี่กับลูกจ้าวของน้องนะคะ  เด็กๆ รักกัน แม่แม่อย่างเราก็ต้องใจกว้าง  ไม่เห็นแก่ตัว ไม่เห็นแก่ความสุขตัวเองเป็นที่ตั้ง จริงมั้ยคะ”  หน้าทุกคนดูกระอักกระอ่วน แต่พี่น้ำตาลดูจะนิ่งสุด นางไม่แสดงอาการใดใดนอกจาก ยิ้มหวานให้พี่บั๊ค



การสนทนาหยุดลงเพราะแม่บ้านมาตักข้าวและเสริฟอาหาร  เมื่อทุกอย่างพร้อม  แม่พี่บั๊คก็ให้รินไวน์เพื่อเตรียมดื่ม  “วันนี้เป็นวันดี”  นางยืนขึ้นแล้วยกแก้วไวน์  “แม่ขอถือโอกาสเลี้ยงต้อนรับสมาชิกใหม่”  ผมแปลกใจนิดๆ อยู่มาตั้งนานจะมาเลี้ยงต้อนรับอะไรวันนี้  “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หนูน้ำตาล จะมาอยู่บ้านนี้ในฐานะ... แฟนของตาบั๊ค” 

เคร้ง!

ช้อนร่วงจากมือใครสักคนแต่ผมไม่ได้สนใจหันไปดูเพราะกำลังอึ้งกับคำพูดแม่พี่บั๊ค 

“แม่!”  พี่บั๊คเรียกเสียงดัง ทำท่าทางไม่พอใจ ผมจึงสะกิดตีนมันใต้โต๊ะ  “แต่..”  มันหันมาจะเถียงแต่ผมส่ายหัวปรามเอาไว้  พี่บั๊คจึงถอนหายใจพยายามข่มอารมณ์

เมื่อแม่พี่บั๊คเห็นว่าไม่มีใครขัดจึงได้พูดต่อ  “ลูกจะพาใครเข้าบ้านก็ได้ มันเป็นสิทธิ์ของลูก  แต่แม่ก็มีสิทธิ์ของแม่ที่จะพาหนูน้ำตาลเข้ามาอีกคน  จากนี้ไปคงต้องพิสูจน์กันหน่อย ว่าใครกันแน่ที่คู่ควรกับตาบั๊ค”  นางพูดด้วยความเป็นต่อ  “ใครคิดว่าดี ใครคิดว่าแน่ก็รับคำท้า แต่ถ้าใครไม่พอใจก็ออกไป”  แม่ผมเม้มปากแน่นเตรียมจะไฝว้เต็มที่ แต่ก็พยายามข่มอารมณ์เอาไว้  “ถ้าไม่มีใครขัดข้อง ก็เชิญดื่มค่ะ”  ว่าแล้วก็ดื่มไวน์ขาวจนหมดแก้ว  จากนั้นก็มองมาที่แม่ผมอย่างท้าทาย 

แม่ผมจ้องแม่พี่บั๊คอยู่ครู่หนึ่งจึงดื่มไวน์จนหมดแก้วเช่นกัน  “เอาที่คุณพี่สบายใจค่ะ”  พูดจบก็หันมาทางผม นางจิกตาใส่ในลักษณะแปลกๆ  “ดื่มเลยลูก ผัวเราแท้ๆ จะแพ้ได้ยังไง  สู้เขา! สู้เขา! เอาผัวเรามา!!”  ตายล่ะ  ลืมบอกว่าเสงี่ยมศรีกินเหล้าแล้วผีออก นางเรื้อนกว่าผมเป็นสิบเท่าจนทุกคนในบ้านต้องคอยเช็คอาหารและเครื่องดื่มไม่ให้มีส่วนผสมของแอลกอล์ฮอล์  นี่คงลืมตัวและพ่อก็คงลืมเตือนด้วยเพราะมัวแต่ช็อคกับคำประกาศของแม่พี่บั๊ค

แม่ดันแก้วไวน์มาใกล้ปากผมแล้วบังคับให้ดื่มจนหมดแก้ว  พ่อที่เห็นอย่างนั้นถึงกับกุมขมับ  “ตายละข้าวสวยเอ้ย เมาแค่คนเดียวยังไม่ได้นอนกันทั้งบ้าน  นี่มาแพคคู่  คืนนี้ บ้านนี้..”  คำสุดท้ายของประโยคไอ้สวยมันประสานเสียงกับพ่อเป็นเสียงเดียว   “เละ!!”

*****************

 

[harumi]

 

[My_yunho]

ครอบครัวสุดเกรียนๆๆๆๆๆ

[misso]

นึกสภาพบ้านไม่ออกเลย เมาแพ็คคู่

ไม่น่าพาน้ำตาลมาเลยน้า

สู้ๆ พี่บั๊ค จ้าว เราต้องเอาความรัก(และความเกรียน)ชนะอุปสรรคไปให้ได้


สกายดิน จะรอเจอจ้าวบุกถึงถิ่นมั้ยหนอ

[black sakura]

แม่แม่เนี่ยรอไฝ้วกันอย่างเดียวอ่ะ
รอดูความเรื้อนของน้องจ้าวกะเหงี่ยมศรี
เนี่ยมาแชแพคคู่แล้วแม่ผัวละจะว่า
ยังไงละงานนี้มีเละกันไปข้างแน่ๆ

[yakusa]

 

[B52]

ฮาตลอด

[papanoy]

เกิดศึกใหญ่แล้ว แบบนี้พี่บั๊คต้องบอกความจริงให้จ้าวซะทีนะ จ้าวจะได้สู้ให้เต็มที่ไปเลย ฮ่าๆๆๆ 

อยากอ่านคู่ดินกับสกายด้วยแล้ว รีบมาหน่อยน๊าาาา 

[♥แมวจอมซน♥]

โหยยยย คุณแม่สามีร้ายมาก
ถึงขนาดบังคับกันเลยทีเดียวนะ

ปล.เมื่อไหร่พี่สลัดจะบอกความจริงจ้าวเรื่องแฟนอ่ะ อยากให้บอกเร็วๆ
จ้าวจะได้ไม่ต้องคิดมากอีก

[HanATarO]

ดูท่าแล้วคงจะฉุดกันไม่อยู่ทีเดียว

555

[Teddysdeath]

จ้าวเวอร์ชั่นเมามาแว้ววววววววว

แปลว่า...NC ใช่ม้ายยยย เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
คนอ่านไม่หื่นเร้ยย

[KUnarlak]

จะดูความเรื้อนของจ้าวโลก 5555555555

////ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่าา 

[YOSHIKUNI RUN]

ชอบอ่ะ!!   
ฮ่าาา   

[Inwoสูs]

อยากเห็นๆๆๆ อยากเห็นแม่ของจ้าวเมา 

[❣☾月亮☽❣]

   เจ้าได้แม่มาเยอะจริงๆ สนุกแน่

[Min*Jee]

โอ๊ยยยยยยยย ฮาาาาาา
วันนี้จ้าวออกโรงแน่ๆ ผี ผี ของเจ้าาา
รอตอนต่อไปปปปปป

[cross]

เรื่องวุ่นวายวายเกินไปละ แม่บั๊คคิดได้ไงว่ะเนี่ย อิพี่บั๊คบอกน้องได้แล้วนะ น้องมันจะได้ไผว้เต็มที่

[hibarihao]

ชอบๆๆๆๆ มาต่อไวๆๆน่า

[boooob]

ขนาดเหงี่ยมยังไม่เมานะ ยังขนาดนี้.... ชักอยากเห็นเหงี่ยมโหมดเรื้อนละซิ

[maemix]

อยากเห็นแพคคู่ความเรื้อนเร็วๆ สนุกแน่

[PetitDragon]

จ้าวสู้ๆ 

[why yyy]

ขอบคุณ