Chapter 17 MoM’s War (1)“รถแม่พี่!!” ผมบอกพี่บั๊คที่ยืนช็อคนิ่งงันไม่ต่างกับผม
อะไรที่เคยจินตนาการไว้กลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลย ไม่ว่าจะเป็น.. ใบเกรดที่ซ่อนไว้ใต้กล่องถุงเท้าถูกเหงี่ยมหาเจอและนางโกรธที่ผมเรียนดี (GPAเกือบไม่ถึง2.50) หรืออาจจะสืบรู้ว่าผมไม่ได้นอนที่หอพักหลายวัน หรืออาจจะรู้ว่าผมแอบมองนมอาจารย์และหลับในคาบอาจารย์พ่นพิษ ทุกอย่างที่คิดมันร้ายแรงไม่ถึงหนึ่งในสิบของสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นจริงนี้เลย
“ผมน่าจะรู้ว่าแม่พี่ร้ายกว่าที่เราคิด” ผมคอตกแล้วบ่นกับพี่บั๊คอย่างหมดอาลัยตายอยาก
อุตส่าห์หลอกเพื่อนทุกคนเพื่อความเนียน แต่ลืมไปว่าที่บ้านผมยังไม่มีใครรับรู้ แต่ก็นั่นแหละ จะให้รู้ได้ยังไงว่าลูกชายคนเดียวกำลังคบหากับผู้ชายจนเขาพาเข้าไปอยู่กินในบ้านเรียบร้อยแล้ว
ตายๆๆๆๆ ไอ้จ้าวตายแน่ ตายไม่ผุดไม่เกิด เหงี่ยมต้องยื่นถอดถอนออกจากความสุขตลอดชีพแน่ จากนี้ไปคงต้องอยู่แต่ในห้องแคบๆ ที่ถูกยึดคอม ยึดเกม ยึดหนังโป๊ที่ซ่อนแล้วซ่อนอีกก็ยังหาเจอ โฮฮฮฮ อิสรภาพของจ้าวโลกต้องสูญสิ้นสลายไปภายในพริบตาเหรอเนี่ย
ขณะที่ผมกำลังร่ำร้องโหยไห้อยู่ในความคิด นิ้วก้อยก็ถูกเกี่ยวเบาๆ จนต้องก้มลงไปมอง ภาพนิ้วก้อยขนาดใหญ่กว่ากำลังเกี่ยวรัดเข้ามาแน่นๆ ทำให้ต้องเงยหน้ามองเจ้าของนิ้วอบอุ่นแต่กลับเทียบไม่ได้เลยกับความอบอุ่นจากสายตาคู่นั้น
“ทุกอย่างจะต้องโอเค เชื่อกู” หัวใจไหวสะท้านไปทั้งดวง เลือดในกายอุ่นซ่านจนสัมผัสได้ว่าไหลเวียนออกจากหัวใจแล้วไปไหนบ้าง ทุกอย่างที่อยู่ในหัวไม่ว่าจะร้ายแรงแค่ไหนก็คลายลงเพราะมีผู้ชายคนนี้ยืนอยู่เคียงข้าง
ผมยืนเคลิ้มไปกับความรู้สึกแปลกๆ จนนิ้วทั้งห้าถูกประสานเอาไว้ก่อนจะถูกฉุดเบาๆ ให้เดินตาม ไอความร้อนจากฝ่ามือหนาทำให้ผมลืมตัวกระชับมือตอบกลับไป เวลานี้เขาจะเป็นของใครผมขอแกล้งลืมไปก่อน ขอยืมมาอยู่ข้างๆ ให้ผ่านจุดที่มันอาจเลวร้ายที่สุดในชีวิตไปก่อน แล้วผมค่อยส่งคืน..
ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกสูดเข้าปอดเมื่อก้าวเท้าข้ามผ่านกรอบประตูเข้ามาภายในบ้าน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยนไปจากที่เคยเห็นอยู่จนชินตา แต่ทว่าทางด้านซ้ายที่เป็นโซนรับแขกกลับมีสิ่งแปลกปลอมเป็นหญิงวัยกลางคนร่างท้วมที่ผมเรียกว่าแม่สามีจนติดปากนั่งหลังตรงคุยกับหญิงร่างโปร่งบางที่นั่งหนีบอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว
ดวงตาคู่ที่ผมไม่เคยคิดว่าจะมีสิ่งใดในโลกพรากความสดใสไปได้ แต่ตอนนี้จ้องมองมาที่ผม นิ่งสงบเกินกว่าจะคาดเดาว่ารู้สึกอย่างไร
“แม่..” ส่งเสียงจ๋อยที่สุดในชีวิตไปยังผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในชีวิตเช่นกัน เผลอกระชับมือเข้ากับมือหนาที่ยังคงบีบหนักๆ เพื่อให้กำลังใจตลอดเวลา แม่เบือนสายตามายังมือของเราที่ประสานกันแน่นโดยไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
ร่างโปร่งบางในชุดลำลองสีเปลือกมังคุดสุดแสนเปรี้ยวลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาที่ผม ยิ่งระยะห่างลดลงมากเท่าไหร่ มือเราก็ยิ่งกระชับบีบรัดกันแน่นขึ้นเท่านั้น ผมยืดตัวขึ้นเพื่อยอมรับในสิ่งที่จะเกิดโดยที่พี่บั๊คก็ดึงผมให้เข้าไปชิดขึ้นอีก
“จ้าวขอโท..” ขณะที่กำลังจะกล่าวคำขอโทษออกไป ร่างบางนั้นก็โผเข้ากอดผมจนเต็มรัก
“ข้าวจ้าว.. ทำไมมีฟงมีแฟนแล้วไม่บอกแม่ล่ะลูก ดูสิ แม่แฟนของลูกต้องมาแสดงตัวเองแบบนี้ คงอยากได้ลูกเป็นสะใภ้จนตัวสั่น”
!!!!!!????
อะไรซิ!???
“ม..แม่ไม่โกรธ” ผมถามพลางเลื่อนมือออกจากการเกาะกุมของพี่บั๊คก่อนจะโอบสองแขนตอบรับกอดจากแม่
“โกรธสิ โกรธที่ไม่บอกแม่ว่าแฟนเป็นใครซะที” แม่ผละตัวออกแล้วรับไหว้พี่บั๊คก่อนจะพาผมมานั่งข้างกันที่โซฟาตัวยาว แม่สามีดูงงๆ ช็อคๆ กับสิ่งที่เห็น นั่งมองผมสลับกับแม่และหันไปมองตามร่างสูงที่เดินตามไปนั่งข้างตัวเองอย่างอึ้งๆ
“คือ..จ้าว จ้าวยัง” ไม่อยากโกหกแม่ว่าพี่บั๊คไม่ใช่แฟนตัวจริง แต่จะเฉลยต่อหน้าแม่พี่บั๊คก็ใช่ที่
“ไม่ต้องพูดแล้ว” แม่โบกมือห้าม “ที่เคยบอกแม่ว่าโดนแล้ว หมายถึงโดนคนนี้ใช่มั้ย คิๆๆ ที่จริงถ้าบอกตอนนั้นก็จบไปแล้วล่ะไม่เห็นต้องปิดเลยลูก ความรักเป็นเรื่องดี ยิ่งรักกันจริงจนพาไปหาแม่สามีด้วยยิ่งดีใหญ่ จริงมั้ยคะคุณพี่” ว่าแล้วก็หันไปถามความเห็นจากศัตรู ผมไม่คิดว่าแม่พี่บั๊คจะมาดีหรอกนะ และไม่คิดว่าแม่ผมจะไม่รู้ แต่ผมว่าเหงี่ยมเนียนแก้เกมต่างหาก
“อะ..อือ อืม” แม่พี่บั๊คอึกอักแต่ก็เออออกลับมา
“ต่างคนต่างตาถึงนะคะเนี่ย ลูกคุณพี่ก็หล่อเท่สมชายชาตรีขยี้พรมจรรย์ชายมากๆ ลูกจ้าวของน้องก็สดใสขี้อ้อนอ่อยไม่เลือกหน้าเลยเน๊าะลูกเน๊าะ” หืมมม เหงี่ยมครับ อินเนอร์เต็มไปมั้ย คือหน้าก็ยิ้มนะแต่คำพูดเชือดเฉือนทุกคนนี่คืออะไร
“แม่ก็ หะๆๆ” ผมหัวเราะเก้อๆ จะเถียงก็ไม่กล้าเพราะมีความผิดอยู่ เหลือบมองพี่บั๊คมันก็กลั้นยิ้มขำคล้ายจะยอมรับการแซะแต่โดยดี
“ต๊าย ดูซิ เดี๋ยวนี้มีขงมีเขิน เลี้ยงลูกชายอยู่ดีดีโตขึ้นมาเป็นสาวสะพรั่งซะอย่างนั้นแหละ” แม่ค้าบบบ พอเหอะ แซะจนหน้าดินจ้าวไม่เหลือแล้วววว
แม่สามีได้ทีก็เสริมขึ้น “นั่นสิคะ เลี้ยงดีจนกลายพันธุ์ แต่ไม่เป็นไรเพราะงามหน้า เอ้ย หน้างามได้หน้าแม่อยู่นะ” อื้อหือ ตบทีเดียวหน้าชาสองคน
“แหม ของแบบนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่หน้างามหรอกค่ะ เลี้ยงให้ใจงามๆ ก็มีผู้ชายกับแม่ผู้ชายมาเกยถึงที่ ผู้หญิงบางคนยังสู้ไม่ได้นะคะเนี่ย” แม่ผมแซะสวนไปอีกดอก
“มันก็ต้องแยกแยะด้วยนะว่ามายังไง บางทีมาถอนหงอกแบบผู้ดีแต่ก็ไม่ฉลาดจนดูไม่ออกก็มีค่า” นี่ถ้าเปลี่ยนจากคำพูดเหน็บแนมเป็นมีดล่ะก็ ป่านนี้ทั้งเสงี่ยมศรีและแม่สามีกลายเป็นหมูสับไปแล้ว แต่ละนางเชือดเฉือนกันสุดๆ
“อู๊ย คุณพี่นี่ตลกนะคะ มุกเย๊อะเยอะ” แม่ผมเนียนหัวเราะกลบเกลื่อน ทั้งที่เห็นกันอยู่ว่าเส้นเลือดที่ตาขาวขึ้นเป็นสีแดงชัดเจน “เอาเป็นว่าตอนนี้ผู้ใหญ่สองฝ่ายก็รับรู้กันแล้วว่าเด็กๆ รักกัน อยากคบกัน แบบนี้เราควรจัดปาร์ตี้เล็กๆ กระชับมิตรสองตระกูลที่กำลังจะดองกันดีกว่า” โอ้โห แม่จ้าววว เล่นใหญ่ถึงขนาดชวนปาร์ตี้กระชับมิตร จ้าวรู้แล้วว่าได้เชื้อเนียนแบบนี้มาจากใคร
แม่พี่บั๊คที่ก่อนหน้านี้ดูอึ้งๆ งงๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนแกจะตั้งตัวได้จึงยิ้มหวานให้แม่ผม “ได้สิคะ แบบนี้ก็ดีเลย เราจะได้รู้กำพืดกันให้หมดว่าใครคู่ควรหรือไม่คู่ควรกับใคร ว่าแต่ไปจัดบ้านดิฉันดีกว่ามั้ยคะ เพราะที่นี่คับแคบเกินไป เรือนไม้ที่ลุงแมว’คนใช้’ยังกว้างกว่านี้เลยค่า” แม่ผมโดนเข้าไปดอกนี้ถึงกับเซโรงัง แต่ก็แก้เกมด้วยเสียงหัวเราะคิกคัก
“คิกๆๆ แหมคุณพี่นี่ล่ะก็ล้อเล่นไม่รู้มารยาทผู้ดีเลยค่ะ นี่คงจะทำให้ดูตัวอย่างของพวกผู้ดีตีนแดงเหมือนในละครว่าเป็นยังไงใช่มั้ยคะ ฮ่าๆ ไม่ต้องแกล้งแสดงบทร้ายหรอกค่ะ น้องรู้ว่าเนื้อในคุณพี่ผ่องแผ้วเหมือนเปลือกนอกที่ถูกแต่งแต้มด้วยเมคอัพปลอมๆ พวกนี้” อั๊ยย่ะ แร๊งง
“ถึงปลอมแต่ช่วยให้เราดูดีดูมีอันจะกิน ไม่โลโซต๊อกต๋อยเป็นแร้งแก่นอนรอสามีอยู่แต่ในบ้านมันก็โอเคนะคะ” แม่สามีเล่นปมเหงี่ยมจนเห็นประกายไฟพุ่งออกจากหู แม่ค่อนข้างไม่ปลื้มที่พ่อไม่อนุญาตให้ออกไปทำงาน นางพยายามขอหลายครั้งแต่พ่อพูดประมาณว่า ‘ถึงไม่รวยแต่จะไม่ทำให้ต้องลำบาก ถ้าแม่จะออกไปลำบากแบบนั้นเราก็เลิกกันดีกว่าเพราะพ่อคงอยู่สู้หน้าตัวเองในกระจกไม่ไหวที่ขนาดผู้หญิงที่ตัวเองรักยังไม่สามารถดูแลให้สบายได้’
และก่อนที่แม่ผมจะวิ่งเข้าครัวไปหยิบอีโต้มากวัดแกว่ง ผมจึงส่งซิกให้พี่บั๊คเพื่อขอความช่วยเหลือ นาทีนี้ไอ้จ้าวก็ไอ้จ้าวเถอะ เจอเสงี่ยมศรีตัวดีกับแม่สามีตัวร้ายระดับนี้ จ้าวก็จอดไม่แจวเหมือนกัน
พี่บั๊ครวบรวมพลังอยู่นิดหน่อยแล้วพูดขึ้น “งั้นเอางี้ครับ วันอาทิตย์นี้ผมจะมารับคุณแม่กับคุณพ่อไปทานข้าวที่บ้านนู้นด้วยกันนะครับ” แหม่ เป็นเขยที่ดีเหมือนกันแฮะ
เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ มันเป็นแค่เขยปลอมๆ เมื่อกี้ที่ยืมมือแฟนของคนอื่นมา ผมก็คงต้องคืนเขาแล้วล่ะ คงจับมืออีกไม่ได้แล้วล่ะมั้ง เจ้าของเขาคงหวง
ผมเผลอมองไปที่มือพี่บั๊คด้วยความรู้สึกเสียดาย จะเลวไปมั้ยถ้าในระหว่างที่ผมยังทำงานให้พี่มันอยู่ผมจะยืมไว้ใช้ก่อน ถ้าเสร็จงานแล้วค่อยส่งคืนทีเดียวเลย
ในจังหวะที่ผมมองนิ่งอยู่นั้น มือหนาที่กำลังกุมหลังมืออีกข้างของตัวเองไว้ก็แบออกก่อนจะกำไว้อีกครั้งแต่เหลือนิ้วก้อยทิ้งไว้เพียงนิ้วเดียว
จะไม่แปลกใจเลยถ้ามันไม่กระดิกดุ๊กดิ๊กไปมา ผมเงยหน้ามองพี่บั๊คที่มองมาที่ผมอยู่ก่อนแล้ว หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อเห็นพี่มันทำปากเป็นคำว่า ‘ของจ้าว’
!!!!!!!
หมายความว่าไง หรือพี่มันรู้ว่าผมคิดอะไรก็เลยให้ยืมมือไว้ใช้ก่อน
...มือพี่เป็นของจ้าวงั้นเหรอ
ปากผมสั่นเบาๆ เมื่อหัวใจมันสั่นจนกระเทือนมาถึงปาก ไม่ใช่จะเวอร์แต่มันสั่นจริงๆ หน้าร้อนผะผ่าวเหมือนจะเป็นไข้ ทั้งดีใจ ทั้งอบอุ่นใจ ซึ้งด้วย และรู้สึกว่า..
เขินเบาๆ
เขินเหรอ?
ผมกำลังเขิน
“เป็นอะไรจ้าว หน้าแดงเชียว ไม่สบายรึเปล่าลูก” ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเสียงและมือเล็กของแม่เอื้อมมาแตะที่หน้าผาก
“ป..เปล่าแม่ จ้าวโอเค” เหลือบมองหน้าแม่แบบไม่เต็มตานักจากนั้นก็เหลือบมองพี่บั๊คกะว่าจะทำเป็นยักคิ้วและยิ้มเท่ๆ ให้ แต่พอเห็นแววตาซึ้งๆ ระคนเอ็นดูก็ทำให้ประหม่าขึ้นมาอีกระรอก
...ไอ้บ้านี่
หยุดมองแบบนี้ได้มั้ยวะ!
กูเขิน!
“งั้นก็เอาตามที่คุณลูกเขยว่าก็แล้วกัน” แหมเนียนเรียกคุณลูกเขยเต็มปากเต็มคำเลยนะ “ส่วนวันนี้..” แม่มองผมสลับกับพี่บั๊ค ก่อนจะพูดในสิ่งที่ผมอยากจะร้องกรีดร้องออกมาดังๆ “จ้าวนอนบ้านกับแม่นะ แม่คิดถึ๊งคิดถึง นอนคุยกับแม่..ทั้งคืน..เลยเน๊าะ” แม่เน้นคำว่าทั้งคืนยาวมากจนผมรู้สึกขนหัวลุกซู่
ตายห่า คืนนี้ต้องนอนฟังเทศน์ทั้งคืนแน่ ไม่เอาๆๆ อยากนอนกับผัว เอ้ยไม่ใช่ อยากได้ห้าร้อย ถ้าไม่นอนบ้านนู้นจะไม่ได้ห้าร้อย
ผัวคร้าบบ ช่วยจ้าวด้วยยยยย
“พรุ่งนี้จ้าวมีเรียนเช้าครับแม่” เรียกให้ผัวช่วย ผัวก็ช่วยจริงๆ พี่บั๊คท้วงให้เพราะคงเห็นว่าหน้าผมเจื่อน “เอาไว้วันศุกร์เดี๋ยวผมพามาหาตอนเลิกเรียนดีกว่า” ทำได้ดีมากสลัดของจ้าว คึคึคึ
“ต..แต่” แม่พยายามจะค้าน
“นะครับแม่ เดี๋ยววันศุกร์ผมขอมานอนด้วย พอเช้าวันเสาร์เราจะได้ไปช้อปปิ้งกัน” เสงี่ยมศรีตาโตเป็นไข่ห่านเมื่อได้ยินคำว่าช้อปปิ้ง ส่วนแม่สามีหัวคิ้วกระตุกเมื่อรู้ว่าเงินของลูกชายจะต้องถูกใช้เพื่อบำรุงบำเรอพวกผม
“งั้นก็ได้คุณลูกเขยของแม่ งั้นวันศุกร์แม่จะเตรียมจัดห้องไว้รอนะจ๊ะ” แหม... แม่จ้าว แม่ของจ้าวช่างเหมือนจ้าวอย่างกับแกะ แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่าลูกไม้หล่นใต้ต้น
ผมเห็นหน้าแม่พี่บั๊คเจื่อนลงเล็กน้อย จึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่จึงตัดสินใจพูดกับพี่บั๊ค “งั้นวันเสาร์เก้าโมงเช้าแม่จ๋าแต่งตัวรอเลยนะครับ” ทุกคนหันมามองผมพร้อมกันโดยเฉพาะพี่บั๊คที่ทำหน้าเหมือนจะถามว่าผมพูดอะไร ผมจึงแกล้งทำเป็นคล้องแขนมันแต่แอบหยิกเพื่อให้พี่มันออเออไปกับผม “ก็ที่จ๋าบอกว่าจะพาแม่จ๋าไปซื้อของกับเราไง ที่บอกเมื่อเช้าไง” สลัดทำหน้าเหรอหราอยู่ครู่เดียวก็เนียนตามน้ำ
“อ..เอ่อ อืม ใช่ๆ ตอนแรกว่าจะบอกตอนวันศุกร์แต่ไหนๆ ก็บอกตอนนี้เลย แม่จะได้เตรียมตัวทัน” รอยยิ้มดีใจผุดขึ้นบางๆ บนใบหน้าอิ่มเอิบ ผมเห็นแล้วโล่งใจ ทำบาปกับเขาไว้เยอะถ้าช่วยให้เขามีความสุขได้บ้างก็อาจจะลดโทษลงได้ไม่มากก็น้อย
แต่ถึงกระนั้นแม่พี่บั๊คก็หุบยิ้มแล้วทำท่าราวกับไม่ค่อยอยากไปสักเท่าไหร่ “ไม่บอกแม่ก่อน ที่จริงมีนัดกับคุณหญิงเอมอร แต่ถ้าลูกอยากให้ไปจริงๆ แม่จะยกเลิกนัดก็ได้” แหมมมมม เล่นองค์เรียกเรตติ้ง น่ารักดีเหมือนกันนะแม่สามีเนี่ย ถึงจะร้ายแค่ไหนแต่ก็อยากให้ลูกเอาใจอยากให้ลูกอยู่ใกล้นั่นแหละ “งั้นแม่กลับแล้วนะ” ว่าแล้วก็เดินออกไปเลย ไม่บอกกล่าวเจ้าบ้านทำให้แม่ผมค้อนให้หนึ่งทีแล้วหันมากระซิบกับผม
“หาผัวได้ดีอยู่นะแต่แม่ผัวแบบนี้แกเหนื่อยแน่อีจ้าว” ผมได้แต่ทำหน้าแหยๆ
แล้วเราก็บอกลากัน ดูแม่ไม่ค่อยเครียดเท่าไหร่ ผมก็เลยสบายใจขึ้นเยอะ ก็ผมได้เลือดบวกมาจากแม่นี่นะ คนที่เป็นต้นแบบจะบวกเก่งน้อยกว่าผมได้ยังไง จริงมั้ยล่ะ
“ขอบใจนะ” พี่บั๊คพูดขึ้นเมื่อเราอยู่ในรถและกำลังจะไปหาอะไรกิน
“เรื่อง?” ผมทำหน้างง
“ก็เรื่องที่ชวนแม่ไปเที่ยวด้วย” พี่มันยิ้มบางๆ “ทำไมมึงชวนล่ะ ไม่กลัวว่าสองสาวจะทะเลาะกันเหรอ”
ผมหันไปตอบ “แม่จ้าวเป็นคนอื่น พี่ยังจะพาเที่ยวได้เลย แล้วแม่พี่เป็นแม่พี่แล้วพี่จะไม่พาแม่พี่ไปเที่ยวแม่พี่ก็จะน้อยใจแล้วพี่ก็จะเสียใจเพราะฉะนั้นก็ต้องชวนแม่พี่ไปกับพี่ด้วยไงล่ะ” ผมแกล้งพูดคำซ้ำๆ กวนประสาทพี่มันเล่น
“มึงจะพูดให้กูงงทำไมวะเนี่ย หึหึหึ” พี่มันหัวเราะขำ “ยังไงก็ขอบคุณแล้วกันที่คิดให้ ตอนเห็นแม่ยิ้มแล้วกูถึงรู้ว่ากูคงละเลยแม่มานานเกินไป ที่ผานมาแค่งานกับเรียนก็แทบไม่มีเวลาพัก ยิ่งแม่ชอบพาน้ำตาลมายัดเยียดก็ยิ่งห่างกันขึ้นทุกที งั้นช่วงปิดเทอมกูจะลางานซักสามสี่วันพาแม่ๆ ไปเที่ยวทะเลกันดีมั้ย” ผมหันไปยิ้มให้กับคำว่า ‘แม่ๆ’ ของมัน
หึหึ จะดีใจทำไมวะ มันก็คงหมายถึงแม่ในฐานะที่ผมเป็นน้องเป็นนุ่งนั่นแหละ
“จ้าว” ผมกำลังเหม่อๆ แต่ก็ต้องสะดุ้งนิดๆ เมื่อมือถูกกุมไว้พร้อมกับเสียงเรียก
“ห..หือ” ผมตอบรับแต่ก็ไม่ได้ดึงมือออก
“มึงไม่สบายใจเรื่องอะไร บอกกูได้นะ” พี่มันบีบมือผมแน่น
ผมลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่าจะบอกมันดีมั้ยว่าผมไม่ค่อยสบายใจและเกรงใจเมียตัวจริงของมันที่บางทีเราก็ถึงเนื้อถึงตัวกันมากเกินความจำเป็น
...โดยเฉพาะไอ้ความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นกับผม
“จะเป็นยังไงวะถ้าเมียพี่หึงผม” ในที่สุดก็ตัดสินใจหยั่งเชิงดู พี่บั๊คหันมามองแบบฉงนเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มมุมปากเหมือนเข้าใจในบางอย่างขึ้นมา
“ไม่หึงหรอก เมียกูน่ารักจะตาย มันไม่หึงคนอื่นแต่มันชอบหึงตัวมันเอง” ทำไมคันหัวใจยิบๆ ที่ได้ยินมันชื่นชมคนของมันด้วยใบหน้าเอ็นดูแบบนั้น แต่จะว่าไปก็ตลกดีนะ ทำไมเมียมึงติงต๊องแบบนี้วะ จะหึงตัวเองเพื่อ?? “มึงไม่ต้องห่วงนะจ้าว ในช่วงที่เราทำงานด้วยกัน มึงมีสิทธิ์เต็มที่” จะว่าดีหรือไม่ดีวะเนี่ย แต่ก็คงดีกว่าต้องคิดมากเรื่องนี้อีกล่ะนะ
“ถ้างั้นก็ดี จ้าวจะได้แสดงให้สมบทบาท” เอาไว้จบงานแล้วค่อยปรับคลื่นความรู้สึกใหม่อีกทีก็แล้วกัน
คนอย่างไอ้จ้าวจัดการได้ทุกเรื่องนั่นแหละ ยกเว้น..
ศึกแม่ผัวตัวร้ายกับแม่ยายตัวดี เฮ้อ นึกถึงวันเสาร์แล้วเหนื่อยจิต
และแล้ววันที่ผมไม่ปรารถนาก็มาถึง วันนี้วันศุกร์ วันที่ผมต้องกลับไปนอนบ้านพร้อมกับผัวกำมะลอ ในระหว่างวันอังคารถึงวันนี้ที่ผมไปเรียน ไอ้กายย้ายไปนั่งโซนอื่นที่ไม่ใช่โซนหลังห้องที่ประจำของพวกเราสี่คน พอผมไปขอนั่งด้วยมันก็ย้ายหนี ไม่คุย ไม่มองหน้า ถ้ามันรำคาญมากๆ ก็เดินออกจากห้องไปเลย
พอเป็นแบบนี้ผมเลยไม่ยุ่งกับแม่งเพราะกลัวมันจะเสียการเรียน
“กูแค่จะบอกความจริงเองนะเว้ย ทำไมไม่ให้โอกาสกูบ้างวะ น้อยใจแล้วนะเนี่ย” ผมบ่นไล่หลังสกายเมื่อจบคาบสุดท้ายแล้วผมก็รีบวิ่งตามมันออกจากห้องแต่ไอ้ห่ากายวิ่งหนีเฉยเลย
พอหันมาเห็นว่าผมตาม มันก็วิ่งสุดชีวิต ส่วนผมก็วิ่งตามอีก แต่ขาผมสั้นไง ถึงจะเป็นนักกีฬาแต่บาสมันก็วิ่งแค่ระยะสั้น พอวิ่งไกลๆ ก็เหมือนหมาหอบแดด
เอ่อ พูดถึงหมาหอบแดด
เมื่อตอนเป็นเด็ก ผมได้ยินครั้งแรกก็จินตนาการว่า มีไอ้หมาตัวนึงยืนสองขาแล้วสองขาหน้าของมันก็หอบพระอาทิตย์ดวงไว้อย่าทุลักทุเล ทั้งหน้าทั้งหูทั้งขนแม่งไหม้หมด หน้าดำเป็นตอตะโก ก๊ากก เป็นภาพที่ผมนึกถึงทีไรก็ฮาทุกที
อะไรนะ?
ไม่เห็นขำงั้นเหรอ
โถ่ พวกต่อมฮาชำรุด แต่ช่างเถอะ ใครไม่ฮาจ้าวฮา จ้าวฮาได้ทุกจินตนาการของตัวเอง ฮี่ๆๆๆ
เข้าเรื่อง..
สรุปแล้ว ผมก็ตามไอ้กายไม่ทันเพราะมันขึ้นรถได้ก็ขับปาดหน้าผมไปเลย ไอ้ห่านี่งอนเป็นตุ๊ดเลยว่ะ ทำตัวแมนๆ แต่นิสัยลึกๆ โคตรเหมือนผู้หญิงแต่ผมว่าแววตามันช่วงนี้มีประกายอะไรบางอย่างนะ ไม่ดูเศร้าสลดเหมือนเมื่อก่อน นี่ขนาดว่าโกรธกับผมเป็นครั้งแรกแต่มันก็ไม่ได้ดูซึมหรือโศกาอะไรมาก
...มียาอะไรดีรึเปล่าหนอ หรือมีหวานใจให้กุ๊กกิ๊ก เพื่อนอย่างกูก็เลยหมดความหมาย
หึหึ
เดี๋ยววันอาทิตย์จะดอดไปจับชู้มันที่คอนโดดีกว่า เมียหลวงอย่างกูจะถูกเฉดหัวง่ายๆ ไม่ได้หรอก งานนี้มีเฮ จ้าวสัมผัสได้!
วันนี้โดดซ้อมบาสอีกวัน ช่วงนี้ไม่มีแมทซ์แข่งกับใครก็เลยโดดบ่อย สลัดผักมันขอตามมาดูซ้อมไง ให้ความรู้สึกเหมือนผัวมาคุมยังไงไม่รู้ ผมยังไม่ชินก็เลยแกล้งบอกทีมว่าปวดท้องปวดหัวปวดประจำเดือนบ้างก็ว่าไป ไอ้เดย์ไอ้ไนท์ก็บ่นตลอดแต่พวกมันก็เหมือนแมงหวี่นั่นแหละ ทำให้รำคาญได้แต่ทำให้เราย้ายบ้านหนีไม่ได้
“ซื้อกับข้าวเข้าบ้านมั้ย แม่มึงจะได้ไม่ต้องเหนื่อย” พี่บั๊คถามทันทีที่ผมขึ้นรถ ไอ้ห่านี่ก็ตรงเวลาไปไหน บอกสามโมงก็สามเป๊ะ บอกสี่ก็สี่ บอกเวลาไหนก็เวลานั้น ไม่มีขาดไม่มีเกิน ไม่รู้มันแดกเข็มวินาทีเข้าไปหรือไงถึงได้เป๊ะขนาดนี้
“เหงี่ยมชอบกินเป็ดปักกิ่ง” ผมโม้
ที่จริงต้องบอกว่า เหงี่ยมบ่นตั้งแต่สาวยันแก่ว่าอยากให้พ่อพาไปกินแต่พ่อก็ใจแข็ง ซื้อเป็ดพะโล้มาให้แล้วบอกแม่ว่า ‘หยวนๆ หน่อยน่า อันนี้เป็ดเสิ่นเจิ้น มาจากจีนเหมือนกัน’ กร๊ากกกกกกก พ่อกูฮาไป๊
“งั้นวันนี้กินอาหารจีนก็แล้วกันเน๊าะ เดี๋ยวเอาอย่างอื่นไปเพิ่มอีกสามสี่อย่าง” พี่มันว่า
“แต่ขอสองชุดนะ” ผมบอกอย่างเร็ว
สลัดหันมาขมวดคิ้วใส่ “ชุดเดียวก็ได้มั้ง แต่ละอย่างมันก็เยอะอยู่นะ คนแค่ไม่กี่คนเดี๋ยวกินไม่หมด” พี่มันดุ
“อีกชุดจะให้พี่เอาไปให้แม่พี่ต่างหาก ผมไม่ได้โลภขนาดจะกินล้างผลาญแบบนั้นซะหน่อย” ผมเบะปากใส่ที่มันคิดว่าผมตะกละ
“อ้าวเหรอ แต่แม่กูกินของพวกนี้บ่อยจะตาย ไม่ต้องหรอก” พี่มันแย้ง
ผมหันไปทำหน้าเหนื่อยใจใส่มัน “กินบ่อยก็จริง แต่ไม่ใช่ของที่พี่ตั้งใจซื้อไปฝากซะหน่อย มันไม่เหมือนกันหรอกน่า” พี่บั๊คหันมายิ้มอ่อนโยนขึ้นทันที
พี่มันยิ้มอยู่อย่างนั้นจนผมเขินขึ้นมาเบาๆ จนต้องหันหน้าหนีไปมองนอกรถ
ตลอดสามสี่วันมานี้ สลัดมันก็ทำตัวปกติแต่เพิ่มอาการยิ้มกริ่ม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ยิ้มให้ ยิ้มห่าเหวอะไรไม่รู้นักหนา ผมก็พยายามอยู่ห่างมันตอนที่ไม่ได้อยู่ต่อหน้าแม่สามีเพราะใกล้มันทีไรใจเต้นผิดจังหวะทุกที
ส่วนตอนนอนก็ปกติ ผมรีบนอนก่อน ผมนอนเร็วนอนง่าย ไม่ค่อยมีปัญหา อาศัยจังหวะที่พี่มันอาบน้ำ ผมก็รีบนอน หัวถึงหมอนก็หลับปุ๋ย ตื่นมาก็เช้า รับตังค์ไปเรียน สบายๆ
หลังจากสลัดแวะซื้ออาหารจีนจากร้านชื่อดังเสร็จก็แวะเอาไปให้แม่ที่บ้านก่อน ผมรออยู่ในรถก็เลยไม่เห็นว่าแม่สามีทำหน้ายังไงแต่ที่รู้แน่ก็คือนางดีใจมากแน่ๆ เพราะแก้มพี่บั๊คมีรอยลิปสติกติดอยู่แบบเต็มปากเต็มคำ เดาเอาว่าต้องจุ๊บแรงมากแน่ๆ
“พี่ๆ” ผมชี้แก้มตัวเองแล้วบุ้ยปากไปที่แก้มพี่มัน
สลัดทำหน้าเหรอหราแล้วส่องกระจกก่อนจะเช็ดออกพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง “ไม่ได้หอมกูมานานแล้ว” พี่มันพูดยิ้มๆ “มึงนี่เก่งนะจ้าว ใช้กูเป็นเครื่องมือทำงานของตัวเอง” ไอ้ห่าสลัด ถึงมันจะจริงแต่กูก็ไม่ได้คิดแค่งานอย่างเดียวนะเว้ย กูอยากให้แม่มึงดีใจจริงๆ
“พูดมั่วละ ผมไม่ได้ทำเพื่องานซะหน่อย อันนี้จริงใจล้วนๆ” ผมแหลหน้าซื่อๆ
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ ไม่เห็นต้องทำหน้างอนเลย” มือใหญ่ยื่นมาถึงหน้าแล้วบิดแก้มผมเล่น “ดูสิหน้าดำขนาดนี้ยังแดงเลย งอนเยอะไปแล้วนะ” เหมือนมันจะแกล้งผมมากว่าที่ทำเป็นไม่รู้ว่าหน้าผมไม่ได้แดงเพราะโกรธ
...แต่มันเพราะอะไรกันแน่วะ
“ดำอะไร ผมแค่ไม่ขาวแต่ก็ใสอยู่ ไม่ได้ดำขนาดนั้น” แถเปลี่ยนเรื่องซะเลย
“หึหึ ไม่ดำก็ไม่ดำ... ที่จริงมึงก็น่ารักดีนะจ้าว ถ้าไม่ติดที่กูมีเมีย คงจับมึงทำเมียแล้วล่ะ” อ่าวไอ้เหี้ย อยู่ดีดีเล่นปมกูซะงั้น ทั้งให้ท่าทั้งสะกัดดาวรุ่งภายในประโยคเดียวกัน
...สลัดผัก มึงมันใจร้าย!!!
“พูดอะไรมั่วซั่ว เงียบปากเลยจะฟังเพลงแล้ว” ผมหยิบหูฟังมายัดหูแล้วเอนหลังหลับตาไม่อยากรับรู้อะไรอีก ถึงจะพยายามหักห้ามใจเท่าไหร่ พยายามรักษาระยะห่างมากแค่ไหน แต่พอต้องกลับมาอยู่ใกล้เมื่อไหร่ ทั้งร่างกายและหัวใจของผมก็พร้อมจะรวนขึ้นมาทันที
แล้วอาหารมื้อเย็นก็เป็นไปด้วยความชื่นมื่น ทั้งพ่อแม่ทั้งพี่ข้าวสวยเห่อเขยจนผมแทบไม่มีตัวตน ยิงคำถามทุกอย่างเหมือนเป็นการสำรวจสัมโนประชากร สลัดผักแม่งก็ขี้คุย บอกทุกอย่างว่าทำอะไรที่ไหน บริษัทมีกี่สาขา อยู่ไหนบ้าง มีบ้านกี่หลัง บ้านพักตากอากาศที่ทะเล ชวนทุกคนไปเที่ยวด้วยกัน บลาๆๆๆ
จากที่แม่เคยตั้งป้อมจะด่าผมก็กลายเป็นอวยใส่แล้วแอบมากระซิบว่า ‘ถ้าแกเลิกกับคนนี้ แม่จะตัดออกจากกองหนี้นะอีจ้าว’
น่ากลัวจะแย่เลยเหงี่ยม มรดกหนี้เนี่ยนะ ใครจะไปอยากได้วะ
สรุปคือ คืนนี้ต้องนอนห้องผม เตียงสามฟุตครึ่งเนี่ยนะ จะนอนอีท่าไหนกัน ‘นอนซ้อนกันสิจ้าว จะได้ไม่กินที่’ เสียงเสงี่ยมศักดิ์สอนลูกชายคนเดียวด้วยประโยคที่ล่อแหลมเสี่ยงต่อการเสียตัวสุดๆ
...พ่อก็เป็นไปกับเขาด้วย!
ไม่ต้องพูดถึงสาววายตัวแม่อย่างพี่สวยนะ ‘พี่ลงทุนจัดห้องใหม่ให้เลยนะอีจ้าว คืนนี้แกเต็มที่ได้เลย รับรองว่าไม่แอบดู ไม่แอบฟัง’ คือผมจะเชื่อมันได้หรือ ในเมื่อผนังกั้นระหว่างห้องของเราสองคนที่เคยมีตู้โต๊ะต่างๆ วางเรียงราย บัดนี้ถูกย้ายตำแหน่งสลับกับเตียงนอน คล้ายเป็นการจัดห้องใหม่ แต่ที่ผมเอะใจคือเตียงมันชิดขนาบกับผนังเกินไป แล้วอีกอย่าง อะไรคือหนังโป๊ที่เคยถูกแม่ยึด กลับมาวางเด่นอยู่บนหัวเตียงพร้อมกับหลอดเจลสีใสที่ยังไม่มีรอยเปิด
บอกผมทีว่าคนบ้านนี้ใช่เผ่าพันธุ์มนุษย์ธรรมดารึเปล่า มันจะส่งเสริมให้ลูกชายมีผัวกันขนาดนี้เพื่อ???
********************
หัวข้อ: Best Couple : คู่จิ้นของผมเป็นผู้ชาย by นิยายหมายเลข9 [ตอนพิเศษ p.70 16/5/58] (อ่าน 698549 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก