Chapter 18 MoM’s War (2)“คนบ้านมึงน่ารักดีนะจ้าว” ใช่สิ ได้รับการต้อนรับระดับเอ็กซ์คลูซีฟขนาดนี้ก็ต้องบอกว่าดีอยู่แล้ว แต่กูนี่ ถามกูหน่อยว่ากูคิดว่าพวกกูน่ารักมั้ย!
“เฮ้ออ ถ้าผมบอกความจริงจะเป็นไงวะเนี่ย สงสัยโดนตัดพ่อตัดแม่ตัดพี่แน่นอนเลย” ผมทิ้งตัวลงบนที่นอนหลังจากเราไปอาบน้ำที่ห้องน้ำรวมข้างห้องพี่สวยเสร็จแล้วทั้งสองคน แหกแข้งแหกขาอ้าซ่าเพราะรู้สึกคิดถึงห้องคิดถึงบ้านไม่น้อยเลย
อยู่ที่ไหนก็ไม่สุขใจเหมือนบ้านเรา มันก็จริงนะ
“ก็ยังไม่ต้องบอก รอให้ทุกอย่างมันจบอย่างสวยงามแล้วค่อยบอกข่าวดีทีเดียวเลย” พี่มันทำหน้ากรุ้มกริ่มเหมือนมีนัยมากกว่าที่มันพูด
“มีพิรุธนะเนี่ย” ผมชี้หน้ามัน
“เลวละไอ้จ้าว” อ่าว ว่าแค่นี้ด่ากูเลยเหรอสลัด “ชี้หน้านายจ้างได้ไงเนี่ย” มันปาตุ๊กตาวูดูของสะสมบนโต๊ะมาใส่หน้าผมเต็มๆ ดีที่มันตัวเล็กแต่จริงๆ มันแข็งไงก็เลยเจ็บนิดๆ
“นายจ้างก็เลวเหอะ” ผมเถียง “กระทำการทำร้ายร่างกาย ลูกจ้างมีสิทธิ์ป้องกันตัว นี่แน่ะๆๆ” ผมปาวูดูใส่มันแล้วตามด้วยบรรดาคุมะน้อยใหญ่บนหัวเตียงไปรัวๆ เหมือนปืนกล
“ป้องกันตัวหรือจะฆ่ากูเนี่ยไอ้จ้าว!” สลัดปัดป้องแล้วลุกจากเก้าอี้ ฝ่ากระสุนคุมะของผมมาจนถึงเตียง จากนั้นก็โถมตัวเข้าใส่
“โอ๊ะโอ๊ย!ยอม!อั่กๆ ฮ่าๆๆ อั่กๆๆ ยอมๆๆ” มันคร่อมผมแล้วจับไหล่สองข้างกระแทกกับเตียงปึกปึกปึก ไอ้ห่านี่รุนแรงกับร่างบางได้ไงฟระ ถนอมกูหน่อยได้มั้ยเนี่ย!!
พี่มันกระแทกรัวอยู่อีกหลายทีก่อนจะค่อยๆ หยุดลง “..ยอมจริงมั้ยล่ะ” หน้าผมร้อนวูบขึ้นทันทีที่ประสานสายตาเข้ากับพี่บั๊ค อยู่ดีดีก็ถามบ้าบออะไรแบบนี้ อยู่ดีดีก็กระชากอารมณ์กันจนตั้งตัวไม่ทัน
สายตาที่ดึงดูดและปรารถนา สายตาที่ดูยังไงก็ไม่ใช่แบบเจ้านายกับลูกจ้าง แต่เป็นสายตาที่คนรักมีให้กัน
ผมนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ไม่รู้จะตอบอะไร แค่ไม่ล็อคคอมันลงมาดูดปากก็หักห้ามใจที่สุดแล้ว
เราเงียบกันอยู่สักพัก แล้วก็เป็นพี่บั๊คเองที่ก้มลงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “มีคนแอบฟัง กูได้ยินเสียงกุกๆ กักๆ” เสียงกระซิบแหบปร่าฟังแล้วสยิวจนต้องหายใจเข้าหนักๆ เพื่อลดอาการตื่นเต้นของตัวเอง “..จะเป็นไรมั้ยถ้าจะทำให้สมบทบาท..กว่านี้” เสียงทุ้มพล่ายังคงกรอกอยู่ข้างหู ตอนนี้สติคืออะไร ผมเลิกคบกับมันไปแล้ว
“อ..อือ” ผมหลุดเสียงน่าอายออกมาเมื่อจมูกพี่มันเฉียดโดนใบหู “อือ แฮ่ม” พยายามเค้นเสียงตอบอีกครั้งเพื่อไม่ให้มันคิดว่าผมคราง แต่ยอมรับเลยว่าเมื่อกี้กูคราง แต่ที่เหี้ยกว่านั้น..
กูอยากครางอีก อยากให้มันเริ่มต้นซะที ไม่อยากต้องดึงรั้งตัวเองอยู่แบบนี้ “ก..ก็มันเป็นงานนี่” ไม่รู้เหมือนกันว่ามองพี่มันด้วยสีหน้ายังไงแต่พี่มันยิ้มมุมปากแบบหื่นๆ “ผมยอมตายในหน้าที่ อุ๊บ! อืออ อือ” พี่บั๊คประกบปากเข้ามาทันทีที่ผมพูดจบ ผมก็แทบจะอ้าปากรับลิ้นมันทันทีเหมือนกัน
กูนี่สายพันธุ์เดียวกับมะม่วงแรดแน่ๆ
“อึก อึ๊ อือ” จูบครั้งแรกกับนายจ้าง ไม่รู้จะทุ่มเทให้เปลืองตัวขนาดนี้เพื่ออะไร รู้แค่ว่าเต็มใจจะเทหมดหน้าตัก เรื่องอื่นช่างมัน ตอนนี้ระทวยในหน้าที่ เอาให้คนแอบฟังเพ้อขั้นสุดไปเลย
“อื้ออ อือ พ..พี่ อืออ” ผมครางในลำคออยู่นาน เป็นจูบแรกที่รู้สึกลึกซึ้ง จูบที่หวานจนอยากจะกลืนกินคนเหนือร่างลงไปทั้งตัว จูบที่ผ่านมาของผมแทบจะกลายเป็นแค่การหอมแก้มเมื่อได้รับเรียวลิ้นที่เร่าร้อนปนแรงปรารถนาของพี่บั๊ค
แต่ผมก็ต้องพยายามหยุดตัวเอง คว้าจับข้อมือมันไว้เมื่อตอนนี้มันล้วงเข้ามาทางด้านหลังแล้วบีบคลึงแก้มก้นผมแรงๆ
“ค..แค่นี้ก็..ออสก้า..แล้ว..มั้ง” พูดออกมาแต่ละคำแทบไม่ได้ยินเพราะหอบเหนื่อยจนหายใจไม่ทัน
พี่บั๊คค่อยๆ เลื่อนมือออกและมองจ้องผมด้วยแววตาเว้าวอน เห็นแล้วไม่อยากขัดใจเลยให้ตาย แต่ไม่รู้สิ ผมว่าถ้าจะไปไกลกว่านี้ พี่มันไม่ควรมีพันธะผูกพันกับใคร
...ถึงไอ้จ้าวไม่ใช่คนดีเลิศ แต่กูก็ไม่อยากเป็นชู้กับผัวคนอื่นหรอกนะ
“ถ้ามากกว่านี้..” ผมมองมันกลับไปด้วยสายตาตัดพ้อเล็กๆ “แฟนพี่คงเสียใจ” จากแววตาเว้าวอนเปลี่ยนเป็นเอ็นดูขึ้นมาทันที มันคงสงสารผมล่ะมั้ง “ที่จริงก็ต่อได้นะ ผมไม่คิดมาก แต่ผมกลัวแฟนพี่คิดมากมากกว่า” พยายามปรับสีหน้าและเสียงให้สดใสขึ้นเพื่อไม่ให้มันจริงจังมากไป
“งั้น..อยากให้ช่วยก่อนมั้ย” เสียงทุ้มนุ่มกับฝ่ามือที่ประคองอยู่บริเวณข้างแก้มพร้อมกับนวดไล้ไปมาเบาๆ ทำไมต้องทำแบบนี้ ไม่รู้เหรอว่ามันทำให้อยากเป็นคนนั้นของพี่มากขึ้นทุกที
ผมจะหลุดออกไปจากอกมันได้มั้ยนะเมื่อวันนั้นมาถึง
“เดี๋ยวไปแฟบเองได้” พี่มันขยับช่วงล่างเหมือนเป็นแค่การเปลี่ยนอิริยาบถจากที่ทับอยู่แล้วไถลลงไปด้านข้าง แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันแกล้งบดส่วนนั้นเพื่อยั่วผมนะ
“ห้องน้ำก็ไกล กว่าจะไปถึงก็หายหมด ให้กูช่วยเถอะ หน้ามึงไม่ไหวแล้วเนี่ย” อย่ามาทำหน้าหล่อเจ้าเล่ห์ใส่กูนะ กูไม่ได้ใจง่ายเหมือนปีก่อนแล้วนะเว้ย
“อยากตักบาตรจะถามพระทำไมวะ” นี่กูจะบาปมั้ยที่เราเรื่องตักบาตรมายกตัวอย่าง พี่มันยกยิ้มข้างเดียวจนน่าหมั่นไส้แล้วค่อยๆ ล้วงมือลงต่ำ
ตึกๆ ตึกๆ
หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกนอกอก สถานการณ์แบบนี้คือเรื่องใหม่สำหรับผม ไม่เคยต้องมือชายมาก่อน..
เอ่อๆ ก็ได้ๆ
ไม่เคยต้องมือชายตอนที่ยังมีสติอยู่ครบแบบนี้มาก่อน
แต่ทำไมถึงยอมพี่มันนะ จะเพราะผมเคยโดนเอามาแล้วก็ไม่น่าใช่ ถ้าเป็นคนอื่นผมก็คงไม่ยอม จะว่าเพราะจิตหงุดเงี้ยวก็ไม่น่าใช่อีก แค่เดินรอบห้องยี่สิบรอบก็ลงแล้วล่ะ
“อึก..อือ..เอื้อก” ผมสะดุ้งเล็กน้อยและครางต่ำ กลืนน้ำลายลงคอและเลียริมฝีปากเมื่อสัมผัสแรกจากมือหนาเข้าถึงส่วนที่แข็งขืนอยู่ในกางเกงนอน
ใจเต้นระรัวและสูบฉีดเลือดไปทั่วร่าง ร้อนผะผ่าวทั้งตัวจนต้องหลับตาหันหน้าหนี
“ขึ้นเร็วนะมึง แค่จูบก็ขนาดนี้แล้ว” ผมปรือตามองหน้าคนใจร้าย มึงจะชวนคุยทำไมให้กูเขินกว่าเดิมสลัด!
“ก็..อึก ก็พี่..อือ พี่จูบเก่ง” ไม่รู้ทำไมถึงอยากชม อาจเพราะอยากเอาใจมันบ้างแลกกับที่ผมคงไม่กล้าช่วยมัน สกิลผมยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แต่พี่มันเคยรุกมาก่อนไง มันก็คงไม่เคอะเขินตอนช่วยคนอื่น อันนี้ผมเดาเอานะ
พี่มันยิ้มกริ่ม “ปากหวานตลอด”
“หวาน..จริงเหรอ อือ..อาห์ หวาน..อึกซี้ด..จริงมั้ย” ต่อปากต่อคำไปพร้อมกับครางรับการชักนำสั้นยาวสลับกันไป แม่งเก่งว่ะ รู้งานดีสุดๆ ผมรู้สึกคุ้นเคยกับมือมันชอบกล รู้สึกว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกมือนี้สัมผัส
...แต่จะเป็นไปได้ยังไงกัน เป็นไปไม่ได้หรอก
พี่มันทำหน้าพอใจที่เห็นผมตอบรับทั้งท่าทางและคำพูด “ก็..ไม่ค่อยแน่ใจนะ ขอชิมอีกรอบละกัน” ตอนนี้ในหัวผม มีแต่คำว่า ‘ได้สิ’ ‘เอาสิ’ ‘ทำอะไรก็ทำสิ’ ‘อย่าช้าสิ’
“ก็เร็วสิ ผมไม่ใช่ลูกชิ้น..ไม่ต้องเก็บไว้กินทีหลัง” เกรียนใส่แล้วแหงนหน้ารอการจู่โจมของมัน พี่มันส่ายหัวแล้วก้มลงกัดเม้มดูดดุนไปทั่วริมฝีปากราวกับเป็นขนมเยลลี่แสนอร่อย
“ปากมึงนี่เหลือเกินจริงๆ” ดูดไปบ่นไป มึงก็ทำได้นะสลัด แต่เอาเถอะ กูยอม “มึงเสร็จเมื่อไหร่ก็เลิกจูบเมื่อนั้น ก็แล้วแต่มึงนะว่าอยากให้กูจูบนานแค่ไหน” ว่าแล้วก็ประกบปากดันลิ้นเข้ามาโดยที่ผมยังคงทำความเข้าใจกับคำพูดมันไม่เสร็จ
ขอคิดแป๊บ..
“อืออๆ อ๊ะอือ” นอกจากจูบ ดูด และสแคลช พี่มันยังกัดแล้วดึงทั้งลิ้นทั้งริมฝีปากบนล่างอย่างครบครัน แม่งจะบิ้วเอาถ้วยอะไรนักหนาวะ ระดับเบสิคก็ได้มั้ยเดี๋ยวกูเสร็จเร็ว
“อึก อื้อๆๆ” ผมส่ายหน้าแล้วดึงรั้งข้อมือมันไว้เมื่อรู้สึกว่าใกล้ถึงจุดหมายปลายทาง พี่มันเหมือนจะหยุดแล้วยิ้มเล็กน้อยจากนั้นก็ผ่อนแรงลงและจูบต่อไปเนิบนาบและเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ
“อื้อๆๆๆ” ผมรั้งแขนล่ำเอาไว้อีกครั้งเมื่อจังหวะเริ่มเร็วขึ้น พี่มันก็ตามใจชะลอความเร็วให้อีกครั้ง
“อื้อๆๆๆๆ” และอีกครั้ง
อีกครั้ง..
และอีกหลายครั้งที่ผมพยายามประวิงเวลา
ก็จูบครั้งนี้แล้วไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่ผมจะได้จูบพี่มันอีก ไม่รู้แฟนมันจะมาทวงคืนเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าตัวผมเองจะถอยห่างจากพี่มันไกลอีกแค่ไหน ไม่รู้ว่าเวลาของผมกับพี่บั๊คเหลือมากหรือน้อยยังไง
เพราะฉะนั้น ผมไม่อยากให้จูบครั้งนี้สิ้นสุดลงเลย..
“อึก อื้อ อึก อื้ออ๊าาาห์” แต่ก็ได้แค่นี้ มาไกลได้แค่เท่านี้เอง ร่างกายผมทนทานต่อไปอีกไม่ไหวและปลดปล่อยออกมาแบบเต็มแม็ก
“กูไม่เคยจูบใครนานขนาดนี้มาก่อนเลยนะ” เมื่อริมฝีปากสีซีดของมันถอยห่างออก ผมได้แต่หรี่ตามองอยากนึกเสียดาย ทั้งฟินทั้งเฟลเพราะคิดว่าแล้วกับเมียมึงล่ะ ไม่จูบนานกว่านี้เหรอ หึ
“ก็คนมันอึด” รวบรวมพลังเกรียนต้านพลังด้านลบได้ในที่สุด ไอ้ห่าพี่บั๊คก็เหมือนจะชอบอ่อยชอบยั่วผมจริงๆ นะ ยิ่งนานวันก็ยิ่งแน่ใจว่ามันตั้งใจทำให้ผมหลง แต่ไม่มีหลักฐานเอาผิดมันเนี่ยสิที่น่าโมโห
“ไปล้างซะไป เดี๋ยวเอากางเกงไปให้” มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว เล่นสาวคากางเกง จะถอดก็ไม่ถอด ชอบยั่วให้อยากแล้วทำครึ่งๆ กลางๆ ตอนเป็นเด็กแม่มึงไม่สอนเหรอว่าถ้าไม่กินก็ไม่ต้องเขี่ยเล่น สลัดผัก!
ผมเบะปากใส่แล้วขยับกางเกงเล็กน้อยก่อนจะเดินแข้งขาอ่อนออกไปเข้าห้องน้ำ ไอ้ห่าเอ้ย แค่สาวเล่นขำๆ ยังทำกูเพลียแล้วถ้ามึงกดกูทำเมียมิต้องตายคาอกมึงเลยเร๊อะ
พอถึงห้องน้ำก็ถอดกางเกงซักแล้วจัดการล้างช่วงล่าง ไม่นานนักพี่บั๊คก็เคาะประตูแล้วยื่นกางเกงตัวใหม่มาให้ เอ่อ ลืมเล่าให้ฟังนะ พวกเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวของผม อีพี่บั๊คแม่งเตรียมให้ทุกสิ่งอย่าง รู้ไซส์รู้มุมเป๊ะๆ นี่ขนาดมันซื้อมานิดเดียวเพราะจะรอให้ผมไปเลือกซื้อเองวันเสาร์ แต่เชื่อมั้ยว่านิดเดียวของมันมีเกือบครึ่งของที่ผมเคยมีเลยล่ะ และที่สำคัญ แบรนด์เนมจย้าาาา บอกว่าซื้อยกโหลแถวประตูน้ำก็ได้แต่พี่แกก็บอกไม่เป็นไร เจ้านายแม่งโคตรใจดี
“นอนยัง” ผมกลับมาถึงห้อง พี่มันก็นอนรออยู่บนเตียงแล้ว นอนเหมือนเป็นเจ้าของเลยเน๊าะ แค่มันคนเดียวก็เต็มเตียงแล้วอะ
“นอนไงล่ะเนี่ย ขอที่นอนปิกนิกแม่ก็ไม่ยอม บอกให้นอนเบียดกันวันเดียวจะเป็นไรไป” จะบอกว่าพ่อให้นอนซ้อนกันก็ใช่ที เดี๋ยวสลัดจะหาว่าคนบ้านผมทะลึ่ง
“มานี่มา” พี่มันอ้าขาอ้าแขนแล้วตบอกปุๆ ทำเอาผมหน้าร้อน นึกไปถึงตอนพี่มันจูบ ผมได้แต่ยืนเอ๋ออยู่อย่างนั้น จะให้บอก โอเค๊ สวบ! ทิ้งตัวลงบนตัวมันราวกับหญิงคณิกาก็ใช่ที่ คนมันก็มียางบ้างอะไรบ้าง “เขินอะไรเนี่ย เมื่อกี้เด้งเอาเด้งเอา” เชี่ยยยยยยยยยยย มึงจะพูดถึงทำไมสลัด!! เด้งเดิ้งอะไร ก็มึงสาวยาวขนาดนั้น กูก็ต้องกระดกก้นตามสิ มันเสียวนะเว้ย!
“เมื่อกี้ก็ส่วนเมื่อกี้ดิ ความเงี่ยนไม่เข้าใครออกใคร ฮู้ พูดมากๆ” ผมก็ยังเป็นผม จะให้อายม้วนบิดไปบิดมามันก็ไม่ค่อยเข้ากับหนังหน้ากร้านๆ เท่าไหร่ “เขยิบชิดฝาไปเลย เดี๋ยวผมนอนริม พี่ก็ช่วยเกี่ยวไว้หน่อยก็แล้วกันจะได้ไม่ตก” ผมปัดมือไล่
“หึหึ” พี่มันหัวเราะสองหึแล้วขยับเข้าไปชิดผนังตามที่ผมบอก
หมับ!!
พอผมลงนอนปุ๊บ ทั้งเอวและขาก็ถูกคร่อมไว้ปั๊บ
“ก่ายทำไมเนี่ย ร้อนนน” ผมบ่นแล้วดันขาดันแขนมันออกแต่ก็ไม่แรงพอที่จะทำให้เขยื้อนออกไปได้แม้แต่น้อย
“ช่วยเกี่ยวไง เดี๋ยวตก” หันไปมองก็เห็นหน้าหล่อๆ ของมันยักคิ้วเจ้าเล่ห์ เห็นแล้วก็อ่อนใจ อย่าทำแบบนี้ได้มั้ยวะ กูหวั่นไหวใจสั่น
ผมตะแคงข้างเข้าหามันแล้วมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้เพียงคืบ มองนิ่งอยู่อย่างนั้น “..จะเกี่ยวไว้ได้นานสักแค่ไหนกันเชียว” พูดจบก็หลับตาลงข่มใจไม่อยากคิดฟุ้งซ่าน
ผ่านไปสักพัก หน้าผากผมก็ถูกแนบลงมาเบาๆ ตามด้วยเสียงทุ้มของคนข้างๆ “ก็คงนานที่สุด จนกว่ามึงจะบอกให้ปล่อย” หัวใจบีบรัดตัวมันเองจนต้องหายใจแรงๆ เพื่อลดอาการอึดอัด
“..ผมไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้นซะหน่อย” ว่าแล้วก็ขยับเข้าใกล้พี่มันมากขึ้นไปอีก ก็รู้ว่าไม่ควรตามใจตัวเองแบบนี้แต่ทำไมต้านแรงดึงดูดมหาศาลจากพี่มันไม่ได้ซะที เหมือนแมลงเม่าที่รู้ทั้งรู้ว่ากองไฟมันร้อนและสุดท้ายก็ต้องไหม้ตายอยู่ในนั้น แต่เพื่อความอบอุ่นชั่วครั้งชั่วคราวก็อดไม่ได้ที่จะบินเข้าไปหา
ผมไม่รู้ว่าพี่มันจะเข้าใจในความหมายที่ผมแฝงไว้ในประโยคหรือไม่แต่ผมก็หวังให้มันเข้าใจสักนิดก็ยังดี
“เอาเป็นว่า กูจะไม่ปล่อยให้มึงตกเด็ดขาด...นอนได้แล้วไอ้เด็กคิดมาก ฝันดีนะครับ..จ๋า” พี่มันกดจูบลงบนหัวผมอีกครั้ง อย่าว่าแต่ต้านเลยตอนนี้แค่ทำให้หัวใจเต้นปกติก็ยังยาก
ผมซุกตัวเข้ากับอกพี่มันอีกพร้อมกับอ้อมแขนแกร่งที่กระชับกอดผมแน่นขึ้น “ฝันดีครับ” ผมตอบแล้วแอบจูบหน้าอกพี่มันซึ่งมันก็คงไม่รู้หรอกเพราะหน้าผมแนบกับอกมันแน่นซะขนาดนี้ แต่ผมนี่สิที่รู้เต็มอกว่าอุ่นทั้งใจ อุ่นทั้งกาย และปรารถนาพี่มันมากกว่าหน้าที่ในเรื่องงาน
...พรุ่งนี้นะพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ค่อยถอยออกให้ห่างขึ้น แต่คืนนี้ขอตามใจตัวเองซักหน่อยเถอะ
‘กอดเกี่ยวจ้าวไว้แน่นๆ ทั้งคืนจะได้มั้ย จ้าวยังไม่อยากตก..ไม่อยากตกไปจากอ้อมกอดของเจ้านายทั้งคืนเลย’
ฝันดีนะครับ..จ๋า..ของคนอื่น
คืนนี้ทั้งคืนผมแทบไม่รู้สึกว่าฝัน ปกติฝันสะเปะสะปะเป็นตุเป็นตะแต่จำไม่ได้สักเรื่อง แต่ที่บอกว่าไม่ฝันเพราะผมลืมตาตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของพี่บั๊ค
...แสดงว่าที่รู้สึกมีความสุขทั้งคืนก็คงเพราะอ้อมกอดนี้ที่เป็นเรื่องจริงสินะ
แต่..
ก็คงต้องตื่นขึ้นมาเผชิญกับความจริงซะแล้วล่ะ คงต้องรวบรวบกำลังใจเพื่อต้านมารร้ายในใจ มันจะทรมานขนาไหนถ้าผมเป็นแฟนพี่บั๊คแล้วถูกใครสักคนมาแย่งคนดีดีแบบนี้ไป คงจะเจ็บปวดถึงกับทุรนทุรายเลยล่ะ
แต่มันต้องมีสิ ข้อเสียมันต้องมี ไม่มีใครดีไปหมดทุกอย่างหรอก..พี่บั๊คก็เหมือนกัน
ผมขยับออกจากอ้อมกอดของพี่มันแล้วเลื้อยตัวลงมานั่งข้างเตียงมองจ้องหน้าหล่อๆ ที่หลับไหลไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“หึ” แค่นหัวเราะเมื่อในที่สุดก็เจอข้อเสียที่ร้ายแรงของพี่มันจนได้ “ที่จริงก็ไม่ใช่คนดีเท่าไหร่หรอกพี่น่ะ” ผมเบะปากอย่างหมั่นไส้ “ถ้าดีจริงคงไม่นอกใจเมียหรอก” ว่าแล้วก็เชิดใส่แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อเข้าห้องน้ำ
ทำเป็นอ้างเรื่องงานแต่ที่จริงก็รู้กันอยู่ว่าทำเกินกว่าเหตุเพื่อสนองกามนั่นแหละ เพียงแค่มันเป็นกามที่ผมก็ดันคล้อยตามก็แค่นั้น
...คนไม่ซื่อสัตย์ไม่คู่ควรกับใครเลย แม้แต่เมียของมันเอง ชิส์
ผมเดินออกจากห้องเพื่อไปอาบน้ำแปรงฟันเตรียมตัวไปช้อปปิ้ง “ชู่วว แม่อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวสองคนนั้นก็ตื่นหรอก” บังเอิญได้ยินเสียงกระซิบกระซาบผ่านช่องประตูที่ปิดไม่สนิทจากห้องพี่ข้าวสวยจึงหยุดเพื่อแอบฟัง “ก็พ่อแกน่ะสิ เถียงตลอดเลย แม่บอกแล้วว่าเรียลก็ไม่เชื่อ” อะไรรงๆ เรียลๆ
“พ่อไม่ได้เถียง แค่ยังไม่อยากเชื่อ” เสียงพ่ออ่อยๆ คงเพราะกลัวแม่นั่นแหละ
“เสียงครางขนาดนี้ คงต้องเชื่อแล้วล่ะพ่อ นี่แหละเรียลจริงอะไรจริง” พี่ข้าวสวยเปิดเสียงครางเบาๆ เบามากๆ ผมที่อยู่ตรงประตูแทบจะไม่ได้ยิน นี่ถึงขนาดแอบอัดเสียงไว้ฟังกันเลยเหรอเนี่ย ดีนะที่ไม่ทำอะไรนอกจากสแคลชควิกๆ
ไอ้พี่ข้าวสวยก็นะ สอนศัพท์อะไรให้พ่อแม่ก็ไม่รู้ กลายเป็นครอบครัวตัววายไปซะแล้วบ้านกู
“ลูกฉันนี่มันแรดจริงๆ” เสียงแม่
“แรดแล้วได้ดีก็ดีแล้วนะแม่ ไม่เห็นเหรอว่าพี่เขาดูรักมันจะตาย แถมยังดูดี สุภาพ เป็นกันเอง มีสัมมาคารวะ ที่สำคัญหล่อและรวย” ดูรักผมงั้นเหรอ แสดงเก่งล่ะสิไม่ว่า หึ
“ก็ใช่สิ ฉันมั่นใจตั้งแต่เห็นแววตาคุณลูกเขยตอนที่มันจับมือกันเข้ามาในบ้านแล้วล่ะ ฟันธงทันทีว่าต้องเสียลูกให้เขาแน่ๆ” เสียงแม่ฟังดูเพ้อๆ
ตอนที่จับมือกับพี่มันวันนั้นน่ะเหรอ มันก็ใช่นะ ผมรู้สึกถึงความรักความห่วงใยผ่านไออุ่นจากมือของพี่มัน รู้สึกว่ามันไม่ใช่ของปลอม
แต่คิดดูอีกที พี่มันอาจรักผมจริงก็ได้ แต่เป็นแบบน้องชายเหมือนตอนที่เราสนิทกันในบอร์ดนั่นแหละ
“แต่พ่อว่า..ดูข้าวจ้าวมันไม่ค่อยอินเท่าไหร่นะแม่ เหมือนมันปล่อยไม่สุด แม่ไม่รู้จักลูกตัวเองเหรอ มันเป็นคนทะลุมิติกว่านี้นะ ถ้ามันรักกันจริง ป่านนี้ขี่คอผัวโชว์พวกเราไปแล้ว” โธ่พ่อ คิดกับลูกแบบนี้ได้ยังไง จ้าวไม่ได้แรดขนาดนั้นซะหน่อย
“นั่นสิ แม่ก็ว่างั้นแหละ แม่ถึงได้ชวนครอบครัวนั้นจัดปาร์ตี้กันไง แล้ววันนี้ก็จะไปสอดแนมไว้ก่อน เรื่องเผือกเป็นเรื่องหลักส่วนเรื่องช้อปเป็นผลพลอยได้ คิกๆๆ” นั่นไง กูว่าแล้ว เสงี่ยมศรีนี่เหลี่ยมจัดชะมัด
ผมค่อยๆ เดินถอยหลังกลับเข้าห้องให้เงียบเชียบที่สุดเพื่อไปบอกข่าวนี้กับสลัดผัก พอเข้าห้องก็เจอสลัดกำลังบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง
“ตื่นเช้าจัง” มันทักเมื่อผมค่อยๆ ปิดประตู
“พี่นั่นแหละ ทำไมตื่นสาย ทุกทีไก่ยังไม่โห่ก็แสลนตื่นมาปลุกผมแล้ว” พี่มันชี้หน้าผมคาดโทษ
“ปากดีแต่เช้าเลยไอ้จ้าว” มันปาหมอนใส่แต่ผมรับไว้ได้
“ฮ่าๆๆ แค่นี้ก็ยั๊วะ คนแก่อารมณ์ร้าย” ผมปาหมอนกลับไปแล้วเข้าไปนั่งข้างเตียง “แม่ผมกำลังวางแผนจับผิดพวกเราว่ะ” ผมบอกข้อมูล
“รู้ได้ไง”
“ก็เมื่อกี้กะจะไปอาบน้ำแต่แอบได้ยินพวกคุยกันในห้องไอ้สวย” ผมบอก “สงสัยวันนี้ต้องเพิ่มเลเวลความหวานซะแล้ว” ยักคิ้วให้พี่มันอย่างนึกสนุก
ตอนนี้ลืมเรื่องที่เคยทุกข์ไปหมดแล้วเพราะเหตุผลที่ผมให้กับตัวเองเพื่อตัดใจ คนเราน่ะควรจะมองหาแต่หนทางให้ตัวเรามีความสุข ไม่ใช่คิดแต่เรื่องทุกข์ซ้ำๆ เพื่อตอกย้ำซ้ำเติมตัวเอง
พี่มันขมวดคิ้วเช็คอาการผมสักพักแล้วพูดอะไรแปลกๆ “คิดว่ามองทะลุแล้วแท้ๆ แต่พอข้ามคืนก็กลับมาอยู่จุดเดิมอีกแล้วว่ะ” อะไรของมึงล่ะเนี่ย อินดี้ใส่กูแต่เช้าเลย
“พูดอะไรฟังยากว่ะ ลุกไปอาบน้ำก่อนไป๊ เหม็นขี้ฟัน” โยนผ้าเช็ดตัวใส่หน้ามันแล้วไปนั่งเล่นคอมฆ่าเวลา พี่มันถอนหายใจไล่หลังแล้วเปิดประตูออกจากห้องไป
...อะไรของมันวะ หงุดหงิดแต่เช้าเลย
และแล้วพวกเราก็พร้อมและออกจากบ้านเวลาแปดโมงครึ่ง พี่บั๊คขับ ส่วนผม พ่อ แม่ และพี่ข้าวสวยนั่งด้านหลัง เว้นที่ด้านข้างคนขับไว้สำหรับคุณแม่สามี
“วันนี้สวยจังเลยครับแม่จ๋า” ผมทักเมื่อแม่สามีเข้ามานั่งในรถ เธอหันมาปรายตามองผมเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับแกนๆ
“ตลอดเส้นทางมีแต่เสียงพวกผมที่คุยกันโขมงโฉงเฉง ส่วนด้านหน้านั้นเงียบกริบ เงียบจนผมต้องเตือน
“จ๋าครับ” พี่มันปรับกระจกมองหลังเพื่อคุยด้วย ผมไม่พูดแต่บุ้ยปากไปทางเบาะข้างคนขับเพื่อให้มันชวนแม่คุยบ้าง
สลัดแม่งซึน ต้องให้บอกตลอดเลยไอ้ห่านี่ น่าตีชะมัด
มันเลิกคิ้วถามอยู่สักพักจนในที่สุดก็เข้าใจ “วันนี้แม่อยากกินอะไรครับ” แล้วบทสนทนาก็เริ่มขึ้น
“กินอะไรแบบบ้านๆ ก็ได้ เดี๋ยวคนอื่นจะกินไม่เป็น” พอเปิดปากก็งิ้วออกเลยนะครับแม่ผัว
“แต่แม่อยากกินของแพงนะลูกเขย นานๆ จะมีลาภปาก” แม่ผมครับ ตรงเป็นไม้คมแฝกเลย
“เออตาบั๊ค เดี๋ยวพาแม่ไปร้านหนังสือด้วยนะ แม่จะซื้อหนังสือ ‘ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดี’ มาให้แม่ของข้าวจ้าวสักเล่มน่ะ” โอ้ว แรงมาก
“ต๊าย ดีเลยค่ะคุณพี่ เดี๋ยวเอามาแลกกับนิยายเรื่อง ‘ผู้ดีตีนแดง’ ของน้องค่ะ สนุกมาก เรื่องประมาณว่าแม่ผัวใจร้ายแต่แอ๊บดีอะไรแบบนี้อะ คือนางร้ายสุดๆ น่าตบมากๆ เลยค่ะ” อื้อหือ เห็นแววว่าเดี๋ยวคงลุกตบกันตามนิยายแน่
“ไม่เอาหรอกค่า นิยายไร้สาระ อ่านพวกนี้เยอะสินะคะถึงได้เพ้อฝัน สอนลูกให้ไล่จับแต่คนรวย” แล่วๆๆ เริ่มจะไม่ใช่แซะแล้วนะ อันนี้เริ่มด่ากันซึ่งๆ หน้าแล้วล่ะ
“ลูกเขยๆ” พ่อผมสอดขึ้นกลางปล้อง
“ครับพ่อ” พี่บั๊ครีบรับคำพร้อมกับใบหน้าเจื่อนๆ
“รู้มั้ยว่าผู้หญิงน่ะเปรียบเหมือนกีฬา” เอาแล้ว พ่อมามุกไหนวะเนี่ย
“เหมือนยังไงครับพ่อ” ตอนนี้ทุกคนก็นิ่งฟัง ทั้งแม่ผัวและแม่ตัวก็ไม่ต่อปากต่อคำกันอีก
“ตอนสาวๆ เหมือนลูกฟุตบอลนะ” พ่อบอก
“เหมือนยังไงเหรอครับ” พี่บั๊คพยายามต่อบทสนทนาไม่ให้มีเดธแอร์ ป้องกันการปะทะคารมของสองสาว
“ก็มีแต่คนแย่งเพื่อทำประตูน่ะสิ” พ่อตอบ “พอถึงช่วงกลางคนก็เหมือนปิงปอง”
“ปิงปองเหรอครับ” พี่บั๊คทำคิ้วขมวดเพื่อคิดตาม
“ก็แต่ละฝ่ายก็รีบตีให้ไปตกฝ่ายตรงข้ามไง” ตอนนี้ทุกคนก็เริ่มอมยิ้มกับมุกของพ่อ ยกเว้นสองสาวที่แกล้งทำเป็นไม่สนใจแต่หูก็ผึ่งรอฟังอยู่ “แต่ผู้หญิงช่วงวัยทองเนี่ย เหมือนลูกกอลฟ์”
“ยังไงครับ” พี่บั๊คเริ่มสนุกแล้วถามด้วยรอยยิ้มว่ามันจะออกมารูปไหน
“ก็แข่งกันตีให้ไกลสุดกู่ ยิ่งโฮลอินวันล่ะก็ สวรรค์ชัดๆ”
เพี๊ยะๆๆๆๆ
เสียงฮาครืนพร้อมกับเสียงตบตีไหล่ของพ่อจากฝ่ามือเสงี่ยมศรี
“ปากร้ายนักนะพ่อ นี่แน่ะๆๆๆ อยากตีแม่ไปไกลๆ เหรอ นี่ๆๆๆ” พ่อหลบฝ่ามืออรหันต์เป็นพัลวัน สร้างเสียงหัวเราะขึ้นทั้งคัน มีเพียงแค่คนเดียวที่หันหน้ามองออกนอกรถ แต่ผมก็แอบเห็นนะว่าคลายความตึงเครียดลงไปบ้างแล้ว
“โอ๊ยแม่ ยอมแล้วจ้า พ่อยอมแล้ว ใครจะอยากตีแม่ไปไกลๆ ถึงจะวัยทองก็ทองคำแท้ ยังไงก็ต้องเก็บไว้เก็งกำไรสิจ๊ะ” พ่อรวบมือแม่เอาไว้แล้วทำหน้าอ้อน ตลกโคตรๆ จีบกันตลอดเลยคู่นี้ ไม่ได้อายลูกอายเต้ากันเล้ยย
ผ่านไปอีกไม่กี่นาทีก็ถึงห้างใหญ่ที่หรูที่สุดในกรุงเทพขณะนี้ บอกตรงๆ ว่าไม่เคยมาหรอกนะ มันแพงเวอร์วังเกินไป แต่พี่มันบอกว่าพามาที่นี่เพราะที่อื่นคนเยอะ แม่สามีไม่ค่อยชอบเท่าไหร่
“แม่พี่จะไม่เกลียดผมมากขึ้น ถ้าพี่ทำให้แม่รู้ว่า ยิ่งผมเข้ามาอยู่ใกล้พี่มากเท่าไหร่ พี่ก็จะยิ่งรักและดูแลแม่มากขึ้นเท่านั้น” ผมกระซิบบอกพี่บั๊คระหว่างทางเข้าห้าง
พี่มันโยกหัวผมอย่างเอ็นดูแล้วกอดคอเดินไปตามทางอย่างไม่แคร์สายตาคนอื่น “ทุกทีก็ดูไม่ค่อยฉลาด แล้วเรื่องนี้คิดได้ไงวะ” ตกลงมึงชมหรือด่า เอาดีดีมั้ย
“สมองผมจะแอคทีฟก็ต่อเมื่อมีเงินมาล่อ คิกๆๆ” ผมหัวเราะคิกคัก
“แค่เงินเหรอวะ เอาใจล่อได้มั้ยล่ะ” นั่นหยอดกูหรืออะไร แต่ขอโทษ กูมีภูมิคุ้มกันแล้วนะเว้ยไอ้คนนิสัยเสีย
“อย่าหยอดนะคะ เดี๋ยวน้องยอม” ผมคว้าคอมันมาแล้วทำปากจู๋เตรียมจูบมัน ไอ้พี่บั๊คดันหน้าผมหนีทันที
“กลับเข้าโหมดนี้อีกแล้วไอ้จ้าว” ดูมันหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็แอบขำ
“โหมดผมก็มีโหมดเดียวแหละเจ้านาย โหมดสนุก” ว่าแล้วก็ยักคิ้วให้แล้ววิ่งไปตีก้นเสงี่ยมศรีที่เดินนวยนาดปานนางงาม ไม่เคยมาล่ะสิ ฟินล่ะสิ หน้านางเหมือนได้ขึ้นสวรรค์เลยอะ ตลกโคตรๆ
เรามากินอาหารเกาหลีกันครับ แม่ผมรีเควสเอง นางอินซีรีส์เกาหลีก็เลยขอให้พี่บั๊คพามากินเป็นบุญปาก แม่สามีดูจะมีปฏิกิริยาแต่แล้วก็เงียบไปเพราะพี่บั๊คจับมือและโอบกอดอยู่ไม่ห่าง
แล้วมื้ออาหารก็ผ่านไปด้วยดีเพราะพี่บั๊คประกบบริการแม่สามีไม่ได้ขาดตกบกพร่อง ทำให้นางได้หน้าและไม่คอยมาแซะกระแนะกระแหนอีกเพราะกำลังฟินที่ลูกเอาใจ
...แม่จ๋าก็น่ารักนะ ไม่ได้ร้ายขนาดในละคร ถ้าผมได้เป็นลูกสะใภ้ตัวจริง จะทำให้นางมีความสุขกว่านี้อีก
“คิดอะไรอยู่ลูก” แม่ผมทักขึ้น
“ป..เปล่านี่ ทำไมเหรอแม่” ผมตอบแล้วคีบอาหารใส่ปาก
“ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงดูไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเลยลูก ไม่เหมือนลูกแม่คนเดิม” แม่ถาม
อันนี้คือแผนสอดแนมใช่หรือไม่ หึหึ เหงี่ยมเอ๋ย เหงี่ยมฉลาดก็จริง แต่ลูกก็ไม่โง่หรอกนะ “ก็รักพี่บั๊คมากนี่แม่ กลัวเขาจะทิ้งถ้าวันนึงเขาเบื่อขึ้นมา จ้าวจะอยู่ยังไง” นี่แน่ะ เนียนมั้ยๆ
“เขาไม่ทิ้งแกหรอกจ้าว ถ้าแกรักก็บอกเขาว่ารัก ไม่ใช่กั๊กตัวเองอยู่แบบนี้” หือ?? หา?? เหงี่ยมพูดอะไร เหงี่ยมรู้อะไร แต่..
ไม่ใช่ซะหน่อย ผมไม่ได้รักซะหน่อย ถึงแม้จะรู้สึกดีแต่ไม่ใช่ความรักหรอก จะเป็นไปได้ยังไง แค่อาทิตย์เดียวจะรักคนแปลกหน้าได้ไง ไม่ได้ๆๆๆ
“แม่ไม่รู้หรอกนะว่าแกกับพี่เขาตกลงกันยังไง แต่ที่แม่รู้ก็คือ.. ถ้าแกปล่อยคนนี้หลุดมือ แกเตรียมหานามสกุลใหม่ได้เลย ฉันจะเฉดแกออกจากตระกูล” แป่วววว
“แม่อ๊ะ เห็นเค้ารวยล่ะสิ รักเงินมากกว่ารักลูกเหรอ”
นางทำหน้าล้อเลียนแต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้น “แม่เสียดายคนที่รักแกมากขนาดนี้ต่างหาก” แล้วนางก็หันไปฟินกับอาหารตรงหน้า ไม่ได้สนใจลูกชายที่นั่งอึ้งกับประโยคมั่นอกมั่นใจของนางอีก
...ปกติเหงี่ยมทำนายทายทักได้แม่นมาก นางมีความสามารถพิเศษเดาเนื้อเรื่องในละครได้แทบทุกเรื่อง ผมเองก็เชื่อในสายตาอันเฉียบแหลมของนางและคิดว่านางก็ไม่ได้มองผิดไปหรอก
แต่..
‘มันไม่ใช่รักแบบคนรักน่ะสิแม่ เขารักจ้าวแบบน้องชาย.. ก็เท่านั้นเอง’
**************************
หัวข้อ: Best Couple : คู่จิ้นของผมเป็นผู้ชาย by นิยายหมายเลข9 [ตอนพิเศษ p.70 16/5/58] (อ่าน 698539 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก