-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0)
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง)
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com (http://www.thaiboyslove.com) ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
สารบัญ
Intro (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2684353#msg2684353)
Chapter 1 Oh! That’s you!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2684606#msg2684606)
Chapter 2 My Imagine (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2687623#msg2687623)
Chapter 3 Who Are You? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2690812#msg2690812)
Chapter 4 Once and again! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2699152#msg2699152)
Chapter 5 I think I'm falling in love with him (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2706733#msg2706733)
Chapter 6 Dream come true (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2716111#msg2716111)
Chapter 7 Weigh Up! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2723702#msg2723702)
Chapter 8 Boy Meet Boy! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2743539#msg2743539)
Chapter 9 Strange Boy! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2763790#msg2763790)
Chapter 10 Close to you (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2773708#msg2773708)
Chapter 11 All in one’s head (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2776591#msg2776591)
Chapter 12 Sassy Boy (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2788591#msg2788591)
Chapter 13 Sexy, Naughty, Bitchy (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2794461#msg2794461)
Chapter 14 Open up!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2800753#msg2800753)
Chapter 15 Can I Have You? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2806718#msg2806718)
Chapter 16 We’ve got close (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2814899#msg2814899)
Chapter 17 MoM’s War (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2822048#msg2822048)
Chapter 18 MoM’s War (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2829652#msg2829652)
Chapter 19 MoM’s War (3) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2836380#msg2836380)
Chapter 20 Bet on me (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2844728#msg2844728)
Chapter 21 Devil calls me Daddy (1) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2849899#msg2849899)
Chapter 22 Devil calls me Daddy (2) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2863710#msg2863710)
Chapter 23 Man of the Match (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2870741#msg2870741)
Chapter 24 Love Indeed (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2885897#msg2885897)
Chapter 25 Fuck Off!! (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2913341#msg2913341)
Chapter 26 I Miss You (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2935776#msg2935776)
Chapter 27 kiss me (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2948791#msg2948791)
Chapter 28 Drama Addict (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg2972889#msg2972889)
Chapter 29 Unlucky boy (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg3010149#msg3010149)
Chapter 30 Happy ending (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg3017188#msg3017188)
Chapter 31 The end & the beginning (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41857.msg3031169#msg3031169)
-
Best Couple
“คู่จิ้นของผมเป็นผู้ชาย”
คำโปรย :
“เล่นๆ ไปเหอะ รีบจูบรีบจบจะได้ไม่แหยงนาน คิดซะว่าทำเพื่อกำไลทองก็แล้วกัน”
แค่ประโยคเดียวที่เปลี่ยนชีวิตผมไปทั้งชีวิตเพราะจากนั้นมันก็ทำให้ผมได้รับจูบจากคู่จิ้นแถมเป็นจูบแรกกับผู้ชาย แต่จูบเหี้ยๆ ของมันดันทำให้ผมเสียสมดุลในการควบคุมตัวเอง แม่งเอ๊ย! กูไม่อยากเป็นเคะ!!!!
Intro
ผมเป็นหนึ่งในเมมเบอร์ ‘เว็บดำดิน’ (คู่แข่งเว็บเด็ก_ี) เป็นเว็บบอร์ดใต้ดินที่มีไว้สำหรับระบายอาการ ‘สมองร่าน’ หมายถึงเวลาเรามีเรื่องในหัวแล้วอยากเอามันออกมาอย่างดิบๆ เถื่อนๆ แบบไม่ต้องมาประดิดประดอยให้สละสลวยโลกสวยงามแบบที่เว็บอื่นทำกัน เวลาคึกๆ ผมก็จะมาแรดมาร่านตั้งกระทู้ในเว็บนี้
ที่นี่ก็เหมือนเว็บบอร์ดทั่วไปที่จะมีการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นของเนื้อหาในกระทู้ที่เมมเบอร์แต่ละคนตั้งขึ้น บ้างก็มีประโยชน์ บ้างก็น่าสนใจ บ้างก็ไร้สาระ ตั้งกระทู้แล้วก็จะมีคนมาตอบ แต่จะเป็นการตั้งการตอบแบบหยาบๆ เถื่อนๆ โชว์ถ่อยกันไป และการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นในแต่ละครั้งก็จะเกิดการปฏิสัมพันธ์กันไปเรื่อยๆ พอระยะเวลานานเข้าก็จะเกิดเป็นกลุ่มเป็นก้อนแน่นแฟ้นขึ้น และที่ขาดไม่ได้ในยุคนี้ก็คือ “คู่จิ้น”
ผมเองก็เป็นหนึ่งในเมมที่ถูกจับจิ้น และความซวยของผมก็เกิดขึ้นเมื่ออยู่ๆ ‘พี่ดิน’ เจ้าของเว็บบอร์ด มันตั้งกระทู้มีตติ้งขึ้นมา
ชื่อกระทู้ : เข้ามาเลยไอ้พวกเห็บหอยที่คอยตามรังควานให้กูจัดมีตติ้งคู่จิ้นอะไรของพวกมึงน่ะ
พอคลิกเข้าไปดูก็เจอรายละเอียดแบบกวนตีนและดิบเถื่อนของไอ้พี่ดิน ดังนี้...
...จงอ่าน แล้วกราบตีนกูซะ!!
1. ชื่อโครงการ : “คู่จิ้นมีตติ้งไนท์”
2. หน่วยงานที่รับผิดชอบ : ไม่ได้ตั้งหน่วยห่าเหวไรหรอก กูใช้ใครก็คนนั้นแหละ
3. หัวหน้าโครงการ / คณะผู้ดำเนินการ : กูเอง / ข้อ2
4. หลักการและเหตุผล : ไม่มี (แค่หาเรื่องแดกเหล้านอกสถานที่โดยมีผลพลอยได้เป็นการนัดเยร็ดของพวกมึง)
5. วัตถุประสงค์ของโครงการ : การพบปะของเมมเบอร์เว็บบอร์ดดำดิน เพื่อให้รู้ว่า “ต่อไปนี้ไม่ต้องมีเหี้ยตัวไหนมาง๊องแง๊งขอจัดมีตติ้งอีกเพราะพวกมึงจะเข็ดกันจนวันตาย
6. สถานที่ดำเนินการ : ห้องแดนสรวง โรงแรมแกรนด์เอราวัณ วันเสาร์ที่ 19 พฤศจิกายน 25xx เวลา 19.00 น.
7. เป้าหมาย
7.1 เป้าหมายเชิงปริมาณ : ลดจำนวนเมมเบอร์โลกสวยลง 10%
7.2 เป้าหมายเชิงคุณภาพ : เหลือแค่ตัวเหี้ยๆ ไว้ให้ได้มากที่สุด
8. วิธีดำเนินการ : เรื่องของกู
9. ระยะเวลาดำเนินการ : อย่าเสือก! มีหน้าที่ไปก็ไปให้มันตรงเวลา ถ้าใครโอนตังค์แล้วไม่ไปหรือไปสายกูจะลบเมม!
10. แผนดำเนินการ : แผนกูอย่างแจ่ม ใครไปมีตแล้วไม่ทำตามกติกาที่กูวางไว้ กูจะลบเมม! บล็อกไอพี! หักเงินเดือน! ยึดเมีย! แล้วเฉดหัวออกนอกโลก!!
11. รายละเอียดงบประมาณของโครงการ : อย่าเสือก! กูจัดให้ก็บุญหัวแล้ว โอนตังค์มาคนละ 399.- แล้วไปแดกซะให้อิ่มจากนั้นจะไปลงนรกขุมไหนก็เรื่องของพวกมึง
12. ผลที่คาดว่าจะได้รับ : ผลเหี้ยไรกูไม่สน แต่ถ้ามีเรื่องเข้าหูว่าใครบ่นมีตที่กูจัด เช่น อาหารไม่พอ เหล้าน้อย เบียร์ไม่เย็น เกมไม่แจ่ม กูไม่หล่อ เตรียมโดน...ลบ!
ลงชื่อ หัวหน้าโครงการ กูเอง
ผมอ่านจบแล้วส่ายหน้าเพลียกับความเกรียนของพี่ดิน ไอ้ห่าพี่ดินแม่งกากกุ้ยถุยเถื่อนมาก ผมเคยไปกวนตีนมันครั้งนึงก็เลยโดนขึ้นกระทู้ปักหมุดว่า “ไอ้ ‘จ้าวโลก’ เป็นบุคคลจู๋เหม็นแห่งปี ใครคุยกับมันกูจะแขวนปักหมุดสองเดือนแถมฉายาเก๋ๆ ให้ฟรี!!” ตั้งแต่นั้นผมก็เลิกยุ่งกับแม่งเลยครับ คนบ้าสิบคนก็ไม่อันตรายเท่าคนบ้าที่มีอำนาจแค่คนเดียว สลัด!
พูดถึงสลัด ‘สลัด’ ก็มา ผมกด F5 เพื่อรีเฟรซหน้ากระทู้ ถึงได้เห็นว่าไอ้พี่สลัดของผมมันตอบทู้พี่ดินว่า “กูไม่ไป” มึงกล้าหาญชาญชัยมากกกกกก แต่ไอ้พี่สลัดมันเป็นหนึ่งในคณะก่อตั้งเว็บด้วยแหละ เป็นแอดมินที่ดูแลเรื่องคุมกฎ มันก็เลยกล้าหือกับอำนาจมืดได้
“เรื่องของมึง แต่จ่ายตังค์ด้วย” พี่ดินโพสต์ต่อ
“ไม่ไปทำไมต้องจ่ายวะ! =*=” พี่สลัดโพสต์แล้วใส่อีโมหน้าโหดตามท้ายข้อความ
“จ่ายค่าโง่ที่มึงไม่ไป อย่าถามมากเสียเวลาแว่วกู” ไอ้พี่ดินโพสต์ได้จังไรมาก =_=;
“แต่ผมไปนะ อยากเห็นหน้าคู่จิ้นว่ะ คึคึคึ” อันนี้ของผมเอง =^^=
“มึงไปหาเอาข้างหน้าเหอะไอ้จู๋เล็ก” ไอ้พี่สลัดเรียกกูแบบนี้อีกละ เมมกูชื่อ ‘จ้าวโลก’ คือมันใหญ่นะ โลกบ้านมึงเล็กเหรอสลัด!
“ได้ไงวะพี่สลัด ไปเหอะๆ อยากเห็นหนังหน้า ถ้าเจอกันจะจับรูดแล้วดูดปากสองที เอิ๊กๆๆ” ผมพิมพ์ไปหัวเราะไป
“ไอ้เชี่ยจ้าว! ชื่อเมมกูแปลว่า ‘โจรสลัด’ เลิกเรียกสั้นๆ ตามหนอนน้อยมึงซะที!” แน่ะ คำก็สั้น สองคำก็น้อย นี่มันญาติอนาคอนด้าชัดๆ ขอบอก.. ผมไม่เล็กนะคร้าบบบ
“แหม่ ก็เรียกสั้นๆ มันง่ายดี น่านะ.. ไปมีตด้วยกันเหอะ ผมอยากเปลี่ยนจากคู่จิ้นเป็นคู่แท้ ฮิ้วววววว” นานๆ ทีจะหยอดใส่คู่จิ้น ก็สนุกดีนะ ฮ่าๆๆ
“เห็นคู่กูแรงแซงหน้าเลยหวานออกสื่อเรียกกระแสเหรอวะไอ้จ้าว เดี๋ยวคอยดูคู่กูมั่ง ...เมียจ๋าเมีย ออกมาให้คลอเคลียโลมเลียอวดไอ้พวกอ่อนหัดหน่อยเร็วววววว” มีโพสต์จากบุคคลที่สามแต่ผมดันถูกเบื้องบนเรียกซะก่อน
“ข้าวจ้าวววววววววววว ลงมาเก็บของงงงงงงงงงงงงงง”
“ฝากไว้ก่อนเหอะไอ้แมว เมียเรียกแล้วว่ะ” ผมโพสต์ข้อความปิดท้ายเสร็จก็พับหน้าจอโน้ตบุ๊กแล้ววิ่งแจ้นลงไปหาเมียของพ่อทันที ฮ่าๆๆๆ ผมไม่มีเมียหรอกคร้าบบบ ก็แค่สร้างภาพให้ดูเท่เท่านั้นเองแหละ
เมียของพ่อเป็นคนอภิปรายเก่งมากครับ พอผมเข้ามาในสภาปุ๊บนางก็ยื่นญัตติถอดถอนผมออกจากความสุขพร้อมกับพ่นวาทะเด็ดใส่ทันที หาว่ามัวแต่เล่นเน็ตไม่ยอมช่วยงานที่บ้านมั่งล่ะ บ่นว่าให้เก็บข้าวของที่จะย้ายไปหอให้เสร็จก่อนแล้วค่อยเล่นบ้างล่ะ อ้อ ผมลืมบอกใช่มั้ยว่าผมกำลังจะย้ายไปอยู่หอพักใกล้กับมหาวิทยาลัยแล้ว เพราะเมียของพ่อสัญญาว่าขึ้นปีสองจะให้อยู่หอ เย้ๆ อีกสองวันผมก็จะได้เดินออกจากสภาสูงแห่งนี้อย่างองอาจ เส้นทางชีวิตนอกสภาของผมคงสดใสขาวสว่างกระจ่างอมชมพูก็คราวนี้แหละ
แต่ใครจะรู้ล่ะว่าชีวิตผมจะขาวได้แค่ไม่นานเพราะมันเริ่มม่วงขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่วันมีตติ้งทิงนองนอยของไอ้ห่าพี่ดิน ที่จัดขึ้นในอีกสองอาทิตย์ต่อมานั่นแหละ!
********************************************
สวัสดีค่าาาาาา แฮ่ๆ เอานิยาย(ของคนอื่น)มาลงอีกแล้ว
เรื่องนี้เปิดเรื่องมาให้ฟีลเหมือนตอนมีตติ้งเล้าครั้งแรก(และครั้งเดียว)เลยค่ะ
ตอนที่น้องนิยายหมายเลข9 (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B8%82-9/1404932149738259)เอาเรื่องนี้มาให้อ่านยังแอบตกใจว่าบรรยากาศมันออกจะคล้ายๆ งานตอนนั้นจริงๆ ก็เลยขอน้องว่าขอเอามาลงเล้านะ 555
สนุกไม่สนุกยังไงเมนต์บอกกันได้นะคะ หรือเข้าไปทักทายเจ้าของผลงานได้ที่เพจได้เลยค่า
:pig4:
-
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: จิ้มเรื่องใหม่คะ ข้าวจ้าววววววววววววว รอตอนต่อไปอยู่น้าาา
-
นิ นิ นี่มันนนน มันฮาาาาาาา :laugh:มากกกกก
สรุปคู่จิ้น พี่ดินกับพี่สลัด รึ พี่สลัดกับน้องจ้าว :hao4:
เอิ่มมม รอตอนต่อไปฮับ
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
กรี๊ดดดดดดดด สนุกจุงเบย 555555555
ขอบคุณนะคะที่เป็นธุระให้ จัดหน้าตาซะเรียบร้อยเชียว
ขอให้เรตติ้งพุ่งกระฉูดด้วยเถอะ เพี้ยงงงงงงงงงง!!
:L2:
-
แหม....เกือบเข้ากูเกิ้ลหาเว็บแระ55555
-
แปลกดี รอติดตามอ่านตอนต่อไป :call: :call: :call:
-
Chapter 1 Oh! That’s you!!
ห้องจัดงานขนาดใหญ่ จุคนได้ประมาณ 50 ที่นั่ง ภายในจัดเป็นโต๊ะยาวคล้ายโต๊ะประชุมมีทั้งหมดสองโต๊ะตั้งขนานกันโดยหันหัวโต๊ะไปหน้าเวทีแต่ไม่มีเก้าอี้ให้นั่งเพราะจัดให้เป็นที่วางของรางวัล ทั้งสองโต๊ะมีของตั้งไว้เหมือนกันเปี๊ยบ เช่น เหล้านอก เบียร์กระป๋องจากนอกวางซ้อนกันห้าหกแพ็ก ถุงยางอนามัยกล่องใหญ่อีกหลายกล่อง ใครได้ไปคงได้ใช้ยันชาติหน้า =__=;; แต่ที่เด็ดสุดก็เป็น กำไลข้อมือทองคำที่โชว์อยู่บนมือหุ่นทั้งสองตัว ผมคาดเดาว่าน่าจะเป็นรางวัลใหญ่สุดของงาน
มองขึ้นไปบนเวทียกพื้นสูงประมาณหนึ่งเมตร บนนั้นไม่มีอะไรเลย เป็นเวทีเปล่าๆ โล่งๆ เหมือนเตรียมการไว้เพื่อวัตถุประสงค์ที่ไม่น่าไว้วางใจ ผมแอบมองบรรยากาศภายในงานขณะที่กำลังยืนรอคิวลงทะเบียนอยู่ด้านหน้าห้องประชุม
“ชื่อเมมอะไรคะ ไม่ต้องส่งเสียงนะ หาจากรายชื่อแล้วเซ็นเลยค่ะ” สาวสวยหน้าฉ่ำ โบ๊ะแน่นจนเดาหน้าสดไม่ออกถามผมด้วยเสียงกระซิบพร้อมกับใช้มือป้องรายชื่อเอาไว้ตอนที่ผมก้มลงจรดปากกาท้ายชื่อของตัวเอง “อ๋อ คนนี้เองเหรอ คิกๆ ยินดีที่รู้จักนะคะ” เธอหัวเราะคิกคักแล้วทำท่าทางฟินๆ ผมยิ้มให้อย่างเก้อๆ ทำตัวไม่ค่อยถูกเวลาเข้าสังคมกับคนที่ไม่รู้จัก
“เข้าไปเลยเหรอครับ” ผมถาม
“เดี๋ยวค่ะ เก็บอันนี้ไว้ให้ดี ห้ามเปิดจนกว่าจะมีประกาศนะคะ ไม่งั้นจะเสียเปรียบคนอื่นถ้าเค้ารู้ว่าคุณเป็นใคร อิๆๆ” เธออธิบายและหัวเราะเหมือนในการ์ตูนตอนท้ายประโยค
ผมพยักหน้ารับรู้พร้อมกับรับการ์ดใบเล็กๆ มาจากมือของเธอแล้วเดินเข้าไปจับจองที่นั่ง
“โต๊ะไหน ฝั่งไหนดีวะ” ถามตัวเองพลางกลอกตาหาฮวงจุ้ยเฮงๆ
โต๊ะฝั่งขวามีผู้ชายหกคนผู้หญิงสามคนนั่งเรียงกันกำลังหัวร่อต่อกระซิกอย่างออกรส ด้านตรงข้ามมีผู้ชายห้าคนและที่ว่างอีกหลายที่ ส่วนโต๊ะฝั่งซ้ายยังมีคนนั่งไม่ถึงห้าคน ด้านซ้ายของโต๊ะที่ติดกับผนังด้านในมีผู้ชายนั่งอยู่คนเดียวโดดเดี่ยวอะโลน ผมจึงตัดสินใจเดินไปนั่งห่างๆ จากผู้ชายที่ดูจะนิ่งที่สุดภายในงาน
เหลือบมองด้วยหางตา ไอ้ห่านี่มันสวมเสื้อลายตัดอ้อยกับกางเกงขาเดฟสีดำ เดี๋ยวนะ! เสื้อลายตัดอ้อย!?? มึงกล้าใส่มางานที่จัดในโรงแรมได้ไงวะ! แต่ที่น่าโมโหก็คือ พอไม้แขวนเสื้อเป็นไหล่ผายๆ อกแน่นๆ ลำตัวยาวๆ ของมันกลับกลายเป็นดูดีไปซะฉิบ นี่ถ้าเปลี่ยนเป็นผมใส่นะ โดนไล่ไปตัดอ้อยชัวร์!
“ขยับมานั่งใกล้ๆ ก็ได้ ผมไม่กัด” คือ…ประโยคแรกมึงก็กัดกูแล้วมิใช่หรือ?
ผมขยับก้นไปนั่งเก้าอี้ตัวติดกับผู้ชายคนนั้น พอเห็นใกล้ๆ รู้สึกว่าตัวเองหมองลงไปอีกสองเกวียน ก็เครื่องหน้าแม่งแน่นมาก ไม่บรรยายหรอกว่ายังไง บอกได้แค่ว่า แน่นเป๊ะ ส่วนผมน่ะเหรอ จะว่าหล่อก็ไม่หล่อ ขาวก็ไม่ขาว ดำก็ไม่ดำ เป็นคนสายกลางมากๆ กลมกลืนกับธรรมชาติมาก กล่าวคือ.. ไม่มีเหี้ยอะไรโดดเด่นกับเค้าเลยแม้แต่น้อย T__T จุกจิตขึ้นมาทันที รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตาแบบเฉียบพลันทันใด
“พี่ชื่อเมมไรอะ” ผมถามด้วยใบหน้าอยากรู้อยากเห็น
“เมื่อกี้ยังหงออยู่เลย เปิดปากประโยคแรกก็แสดงตัวตนว่าทำไร่เผือกแล้วเหรอวะ” ประโยคสองมึงก็ยังจิกกัดกูอย่างต่อเนื่อง =*=
“ตะกร้อสักอันมั้ยพี่ ไหนบอกว่าไม่กัดไง”
“ลามปาม” มันทำหน้าเคร่งขรึมขึ้นจากเดิมที่หน้าเหมือนปวดขี้อยู่แล้ว “กูเพื่อนเล่นมึงเหรอ” ผมยักไหล่ใส่อย่างชิวๆ
“ไม่เหมือนอะ ผมไม่เคยมีเพื่อนแก่คราวพ่อแบบนี้” จากหน้าปวดขี้ตอนนี้หน้าแม่งเหมือนกำลังเบ่งคลอด ก๊ากกก ฮาไปนะกูเนี่ย
“ปากดีไม่สมกับสภาพพิกลพิการของลำตัวเลยสัด” ด่ากูซะเสียหายเลย กูแค่ตัวสั้นเฉยๆ นี่ก็ยืดสุดๆ แล้วนะ 172 ก็ไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นคร้าบบบ มันส่ายหน้าเบ่งคลอดของมันไปมาแล้วยกแก้วเบียร์ขึ้นจิบ
เอ่อ! ว่าแต่ทำไมกูไม่ได้เครื่องดื่มอยู่คนเดียววะ หันซ้ายแลขวา พวกแม่งเอามาจากไหนกัน ทั้งเหล้าทั้งเบียร์จัดเต็มกันหมด
“อยู่มุมนู้น สะเหล่อ” มันคงเห็นว่าผมหันไปผิดทิศก็เลยชี้บอกทางสว่าง แต่ขอโทษเหอะครับ มึงแดกหมาที่แดกไก่เข้าไปรึไงถึงได้คอยจิกกัดกูทุกคำ!
“ใช่แล้วครับ ผมนี่แหละ เป้ สะเลอ” ผมทำหน้ามึนแล้วยืนขึ้นโค้งตัวให้จากนั้นก็เดินไปหยิบเครื่องดื่ม ได้เบียร์มาหนึ่งแก้วกับอีกหนึ่งเหยือก ของฟรีไม่มีในโลกหรอก กว่าจะได้มางานก็เสียตังค์ไปสามร้อยเก้าสิบเก้า เพราะฉะนั้นกูจะเอาคืนเป็นสองเท่า หึหึหึ
“เอามั้ยพี่” ผมยกเหยือกจะเทเบียร์ให้ กระชับมิตรหน่อยเดี๋ยวจะได้กินยำตีนแก่ คิกๆๆ
“มึงให้เอากูก็เอา ของฟรี กูไม่ปฏิเสธ” แน่ะ! ไอ้หื่น
“ไม่ฟรีดิ เอาได้แต่จ่ายหนัก เอาไม่พักจ่ายหนักเป็นสองเท่านะคร้าบ” ยักคิ้วกวนๆ ไปสามจึ๋งแล้วรินเบียร์ให้มัน “เอาป่าวๆ” ผมท้าไปอีกหลังจากวางเหยือกลงบนโต๊ะ บอกเลยว่าไม่ใช่ไก่อ่อนนอนให้มึงกัดแล้วไม่สู้หรอกนะ คนอย่าง ‘จ้าวโลก’ ไม่เจ๋งจริงไม่ชื่อนี้หรอกเว้ย
“มึงนี่เหมือนคู่จิ้นกู” มันว่าแล้วยกเบียร์ขึ้นดื่ม ยิ้มเหยียดๆ ของมันทำให้ผมอนาถหนังหน้าตัวเองอีกครั้ง ทำไมแม่ถึงไม่ไปปล้ำณเดชบ้างวะ เบ้าหน้าผมจะได้เป๊ะกว่านี้ คิดแล้วโมโห ซัดเบียร์ไปอีกครึ่งแก้วด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจระรอกใหม่
“คู่จิ้นพี่เป็นใครเหรอ” หลอกถามซะเลยจะได้รู้ว่ามันเป็นใคร กวนนิ่งๆ แบบนี้ก็เหมือน ‘Buccaneer’ คู่จิ้นของผมเลยว่ะ แต่ไอ้พี่บั๊คสลัดผักมันคงไม่หล่อแบบนี้หรอก ไม่รู้ว่าจะมามั้ย หน้าตาจะเห่ยแค่ไหน คึคึ อยากเห็นเร็วๆ
“บอกก็ได้” มันพูดนิ่งๆ แล้วจิบเบียร์ ผมหูผึ่งทันที ยื่นหน้าเข้าไปใกล้อย่างมีมนุษย์สอดรู้สัมพันธ์ หรือที่เรียกสั้นๆ ว่าเสือกนั่นแหละ “แลกกับสองน้ำ” วกเข้าใต้สะดือตลอดๆ
“สองน้ำก็ได้ แต่ผมแทงพี่นะ” ผมยักคิ้วให้พลางยืดแผงคอแสดงความแมน
“บ้านมึงมีกระจกปะ” มันถาม
“มีดิ ส่องเห็นเทพบุตรทุกวันจนเบื่อความหล่อแล้วเนี่ย อยากขี้เหร่ อยากขี้เหร่”
มันส่ายหน้าเพลียๆ “ถ้ามีมึงคงรู้ว่าหน้าเหี้ยเตี้ยสั้นอย่างมึงน่ะไปแทงใครไม่ได้หรอก” ปรี๊ดเลย ปรี๊ดขึ้นต้นมะพร้าว คนอย่างไอ้จ้าว ด่าพ่อล่อแม่เล่นหิ้งชิงเมียก็ไม่เคืองเท่าด่ากูสั้น แบบนี้มึงต้องโดน…
“สั้นไม่สั้นก็พันคอพี่ได้รอบแหละ” ผมเบะปากใส่แล้วกระดกเบียร์อีกครึ่งแก้วจนหมด “ผมไม่อ่อนเหอะ ถ้าอยากได้ใครไม่เห็นต้องกดให้เปลืองแรง ผมใช้วิธีมอมยาพาเสียวโว้ย” ยักคิ้วให้มันอีกรอบแล้วตบด้วยประโยคเด็ด “ลุกไปไหนก็หยิบแก้วไปด้วยนะ เพราะไม่งั้นผมอาจใส่ยาลงปายยยยยย” ลากเสียงยาวอ้อนตีนแม่งเลย
มันส่ายหัวแล้วหัวเราะหึหึ จากนั้นก็กระดกเบียร์เข้าปากแล้วแลบลิ้นเลียขอบปากที่ฟองเบียร์ติดอยู่
แม่ง...อย่างเท่ มึงจะเท่ไปไหนวะไอ้หล่อ ดูดีจนกูเกลียดเลยห่า อยากรู้ว่าชื่อเมมอะไรกันแน่ ถ้าให้เดาต้องเป็น ‘แมวเล้า’ แน่ๆ เห็นเค้าร่ำลือกันว่าตัวจริงมันหล่อ หรือไม่ก็อาจเป็นคู่จิ้นของมัน ‘เมียร์แคท’ สองคนนี้มันตั้งชื่อล้อกัน ตอนแรกเมียร์แคทมันชื่อ ‘หนอนชาเขียว’ แต่เปลี่ยนเป็นเมียร์(ไอ้แมว)แคทตอนที่โดนจับจิ้นกับแมวเล้า คู่นี้มันจะคอยเซอร์วิสให้พวกชอบจิ้นก็เลยอ้อนกันสวีทกันในทู้ตลอด แต่ผมกับไอ้พี่บั๊คจะทะเลาะกัน กัดกันซะส่วนใหญ่ ต่างแบบต่างสไตล์แต่คงถูกใจขาจิ้นเหมือนกัน คู่ผมกับคู่ผัวเมียแมวก็เลยเป็นสองคู่ที่ถูกจิ้นมากที่สุด
“ฮัลโหล หนึ่ง สอง สาม” ใครโทรมา ถุ้ย! นี่มันเสียงประกาศจากบนเวทีต่างหาก ผมเลิกสนใจไอ้พี่หล่อข้างๆ แล้วหันไปมองบนเวที
ไอ้ห่าบนเวทีก็โคตรหล่อ แม่งหล่อกว่าไอ้ที่นั่งข้างผมอีกว่ะ อะไรวะเนี่ย ไหนบอกว่าเว็บดำดิน ในดินมันต้องดำๆ ด่างๆ เหมือนกูสิ พวกมึงควรย้ายไปอยู่เว็บทวยเทพนู่น ไป๊ ชิ้ว!
“พวกคุณมึงเลิกจ่ายตลาดกันสักครู่นะครับ ฟังกูผมพูดแค่สองนาที ถ้าใครเปิดปากอีก...กูลบ!” เสียงเงียบกริบทันทีที่ได้ยินคำประกาศิต ไอ้ห่าพี่ดินแน่ๆ เอะอะขู่ลบเมมแบบนี้มีไม่กี่คนหรอก แต่ด้วยออร่าเลวๆ รอบตัวมัน ผมฟันธงเลยว่า มันต้องเป็นพี่ดินชัวร์!
“คืนนี้มีอาหารเครื่องดื่มเพียงพอให้พวกคุณมึงเสพไปสามวันสามคืน แต่กูผมมีเวลาให้ถึงเที่ยงคืนเท่านั้น เที่ยงปุ๊บไสหัวไปปั๊บ ถ้ากูผมยังเห็นใครหลังเที่ยงคืน..” มันยื่นไมค์มาด้านหน้า ทุกคนประสานเสียงตอบดังลั่น
“ลบ!!”
“เก่งมาก” ไอ้พี่ดินตบมือแปะๆ ชื่นชมแล้วพูดต่อ “วันนี้กูผมมีเกมให้เล่น ชิงรางวัลใหญ่สองรางวัล นั่นก็คือกำไลทองแท้หนักอันละหนึ่งบาท” มันชี้ไปที่หัวโต๊ะทั้งสองตัว “วิธีจะได้มาก็คือ มึงหาคู่จิ้นของมึงให้เจอแล้วขึ้นมาบนเวทีก่อนสี่ทุ่มแต่ถ้าคู่ไหนขึ้นมาแล้วมีคนตะโกนเรียกชื่อคนใดคนหนึ่งได้ถูกต้องก็ถือว่าแพ้ฟาล์ว ถ้าไม่มีคู่แข่งมึงก็เอารางวัลไปเลยทั้งคู่ แต่ถ้ามีคู่แข่งมึงก็ต้องแข่งกัน คู่ไหนแข่งชนะก็เอาทองไป จบ!”
เสียงโหยหวนดังขึ้นเพราะมันเป็นการอธิบายที่สั้นห้วนไร้ความกระจ่าง แต่พอไอ้พี่ดินมันพูดว่า “ใครโห่กูลบ” เสียงนั้นก็หายไปกลายเป็นพูดคุยกันถึงเรื่องเกมแทน =__=;;;
ถามว่ามันน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ การโดนลบเมมเบอร์เนี่ย ผมบอกตามตรงนะว่าผมน่ะ ‘โคตรกลัว’ ฮ่าๆๆ ก็เว็บนี้มันโคตรสนุก ผมเล่นมาตั้งแต่ ม.5 รู้จักคนในบอร์ดแทบจะหมด เวลาเครียดๆ ก็เข้าไปคุยหรือถ้ามีปัญหาอะไรก็เข้าไประบาย ทุกครั้งก็จะได้ประโยคเหี้ยๆ แต่ความหมายดีๆ มาใช้แก้ปัญหาได้ตลอด โดยเฉพาะไอ้พี่สลัด ถึงมันจะชอบทำเหมือนไม่สนใจผม แต่เวลาผมมีปัญหามันก็จะเข้ามาด่าแต่แฝงข้อคิดให้ตลอด
...ผมรักที่นี่ รักคนในบอร์ดประหนึ่งเป็นญาติสนิทที่ตายไปแล้วเลยล่ะ บรือออส์ พวกแม่งน่ากลัวกว่าผีอีก ก๊ากกกก ได้ด่าพวกมันในใจก็สะใจแล้ว
ในระหว่างที่รอให้ถึงสี่ทุ่ม ก็มีการเสาะหาเบาะแสว่าใครเป็นใคร ไอ้ครั้นจะประกาศว่า เฮ้ย กูชื่อนี้ก็ไม่ได้ เดี๋ยวใครรู้จักก็แพ้ฟาล์ว ไอ้ผมมันก็ไม่สนใจอยากได้รางวัลอะไรหรอกนะ ก็แค่…
“พี่รู้จักใครมั่งอะ บอกหน่อยดิ ผมอยากได้ทอง” ผมสะกิดบอกคนข้างๆ อย่างไว้ท่า(?)
“บอกมาก่อนว่าคู่จิ้นมึงเป็นใคร” ฮั่นแน่! ถ้ากูบอกว่าคู่จิ้นเป็นใคร มึงก็รู้ดิว่ากูเป็นใคร เห็นหน้าโง่ๆ แต่กูฉลาดนะเว้ย
“บอกให้โง่ดิ เดี๋ยวอดได้ทอง” มันยกเบียร์จิบแล้วแลมองผมยิ้มๆ
“อยากได้มากเหรอ ให้กูช่วยเอาปะ” มันถามด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์
“แลกกับกี่น้ำ” ผมดักคอแม่งก่อนเลย
“ไม่ต้องแลก มึงได้ทอง กูได้ทอง แต่มึงห้ามถามวิธีการ ทำตามที่กูบอกก็พอ” ผมขมวดคิ้วมองมันอย่างสงสัย
“ทำไมถามไม่ได้ ถ้าเกิดพี่ให้ผมแก้ผ้าบนเวทีผมก็ฟินตายดิ คิกๆๆ” ไอ้พี่นั่นส่ายหัวกับความไร้สาระของผม
“มันก็อยู่ที่มึง ถ้ากูใช้แล้วมึงไม่ทำซะอย่าง มึงก็ไม่ได้ฟิน ก็แค่นั้น” เออ ก็จริงแฮะ ถ้ามันบอกให้ผมทำอะไรแปลกๆ แล้วผมไม่ทำ ก็แค่ไม่ได้ทอง ก็ถือว่าแพ้ไป ไม่เห็นเป็นไร
“โอเคๆ เอาไงเอากัน” ผมยักคิ้วให้อย่างอารมณ์ดี
“มึงพูดเองนะ” อะไรอีกล่ะ พูดอะไรส่อๆ อีกล่ะสิ
...เดี๋ยวนะ ขอคิดก่อน อ๋อ!
“เอากันก็ได้แต่ขอผมวางยาพี่ก่อนนะ” พูดแล้วก็ยกเบียร์ขึ้นจิบโชว์ความเหนือใส่มัน ไอ้พี่บ้านี่ก็ยิ้มเท่อีกละ แล้วก็ชอบหัวเราะหึหึข่มให้ผมหมองลงทุกทีๆ เฮ้อ กระดกเบียร์แก้เซ็งรอเวลาไปรับทองดีกว่า คริกๆ
“อีกห้านาทีจะสี่ทุ่ม ใครเจอคู่แล้วขึ้นมาได้เลย” เสียงประกาศจากคนเดิมดังขึ้น ตอนนี้ผมว่ามันหล่อกว่าเมื่อกี้เยอะเลยว่ะ เฮ้ย คนอื่นก็ดูดีขึ้นเป็นกอง เหล้านี่ใส่กลูต้าไทโอนรึไงวะ แดกแล้วสวยหล่อบริ๊งๆ ก๊ากกกๆๆๆ
มันเป็นมุกกกก รู้หรอกน่าว่าผมเองนั่นแหละที่กรึ่มๆ จนตามันพล่า คิกๆ เบียร์ไม่อั้นแบบนี้สบายหายห่วงหมาที่บ้านเลยละ อ้วกให้แดกสามวันสามคืนไปเลย กร๊ากกกก กูนี่ฮาจริงๆ เรียกกูว่าไอ้จ้าวเชิญยิ้ม เอิ๊กๆๆ
“ยิ้มเหี้ยไรอยู่ได้วะ ไปได้แล้ว” ไอ้พี่หน้าหล่อแม่งกระตุกแขนกูทำไม แล้วต้องขึ้นเวทีด้วยเหรอ ไปทำอะไร กูร้องเพลงไม่เป็นนะ
“โด่ โด่ โด่เรมีฟาซอลลาทีโด๊..”
“ร้องโน้ตทำเชี่ยไรเนี่ย” หนอย มาทำหน้าโหดใส่กูทำไม กูกำลังวอร์มเสียงเหอะ
“ซ้อมลูกคอไง เดี๋ยวร้องเพลงไม่เพราะ” เสียงเริ่มยานๆ แล้วกูเนี่ย แต่ผมว่าเซ็กซี่ดีนะ คิกๆ กูนี่มองโลกในแง่ดีจริงๆ
“ไม่ได้ขึ้นไปร้องเพลง ไปเล่นเกม” เสียงเขียวเลย กูขอเสียงแดงได้มั้ย กูชอบไอ้มดแดงมากกว่าไอ้มดเขียว ฮ่าๆๆๆๆ ฮามั้ยๆ “จะเอามั้ยทองน่ะ” มันถามย้ำมาอีก คราวนี้หูผึ่งเลยครับ
“เออใช่ ต้องหาคู่จิ้นไปเอาทองนี่หว่า จำได้ละ ไปเร็วๆ มัวยืนทึ่มอยู่ได้” ผมลุกขึ้นแล้วลากแขนไอ้พี่หล่อขึ้นไปบนเวที
“กูอยากจะบ้าตายกับมึงจริงๆ” เสียงบ่นงึมงำตามหลังแต่ผมไม่ได้สนใจ ตอนนี้ยืนอยู่กลางเวทีพร้อมกับยิ้มแฉ่งอวดฟันขาวสามสิบสองซี่เพราะยังไม่เห็นว่าจะมีคู่แข่งขึ้นมา
...ได้แน่ กูได้แน่ๆ
“อีกยี่สิบวินาที” เสียงไอ้พี่ดินประกาศแล้วนับถอยหลัง ผมกระหยิ่มยิ้มย่องเมื่อนับถึงสิบ
เก้า
แปด
เจ็ด
หก
ห้า
สี่...
“มาแล้ววว” เชี่ย!!! มาหาพ่อมึงเหรอ ไป๊ๆ อย่าขึ้นมา! ผมทำท่าจะไปไล่ไอ้สามคู่ที่กำลังขึ้นเวทีแต่ไอ้พี่ข้างๆ มันล็อกคอไว้ซะก่อน
“ยืนยังไม่ตรงจะทำซ่าอีกไอ้ลูกหมา” มันก้มมากระซิบด่าผม ไอ้ห่านี่ว่าผมเป็นลูกหมา ชิส์ ผมเป็นลูกแมวน้อยคอยรักต่างหาก ฮิ้ววววววววว
“ซ่าไม่ซ่าโซดาเรียกพี่เหอะ” เสียงยานๆ ของผมกว่าจะหลุดออกจากปากก็แสนเชื่องช้า หรือโลกหมุนช้าลง ไม่สิ ต้องบอกว่า.. โลกมันหมุนเร็วขึ้นทุกวัน ฉันตามไม่ทันแล้วพี่บัวลอยยยย
“เต้นทำไมเนี่ย มึงอยู่นิ่งๆ ได้มั้ย อายคนอื่นเค้า” ห่า กูร้องเพลงในใจกูก็ต้องเต้นสิ ขี้บ่นว่ะไอ้แก่นี่
“หมดเวลา!” เสียงประกาศที่ดังขึ้นทำให้ผมอดต่อล้อต่อเถียงกับไอ้แก่ที่จับแขนสองข้างของผมให้แนบลงกับตัว “สรุปว่ามีทั้งหมดห้าคู่ที่หาคู่จิ้นได้”
โห่ วัยรุ่นเซร็ง!
“มาสกรีนกันก่อนว่าถูกคู่มั้ย” อ้าว ไม่ได้เตี๊ยมกันไว้นี่หว่าว่าถ้าเค้าถามกูจะรู้มั้ยว่าไอ้แก่นี่เป็นใครอะ “หยิบการ์ดใบเล็กที่ได้ตอนลงทะเบียนขึ้นมาครับ ใครไม่มีลงเวทีไปเลย กูผมถือว่าแพ้ฟาล์ว” มีสองคู่ที่ทำท่าหงุดหงิดแล้วลงเวทีไป
อ๋อ รู้แล้ว ในการ์ดนี่ต้องมีชื่อของเราไว้ ถ้าเอามาดูก็จะรู้ว่าถูกคู่รึเปล่า เฮ้ย! งั้นก็อดได้ทองดิ ไอ้แก่นี่ไม่ใช่พี่สลัดของกูอยู่แล้ว เฮ้ออออ
“จะไปไหน” โดนล็อกคออีกละ =*= กูไม่ใช่มอเตอร์ไซค์นะ จอดที่ไหนมึงจะได้ล็อกคอกูตลอดเนี่ย กร๊ากกกกก ฮามั้ยๆๆ ถ้าฮาก็เรียกข้าว่า...จ้าวเชิญยิ้ม!
“ก็แพ้แล้วจะอยู่เพาะเห็ดอะไรบนนี้เล่า” ผมบอกอย่างหงุดหงิด
“เอาการ์ดมึงออกมาก่อน” ไอ้พี่มันกระดิกมือขอการ์ดของผม
“อะ” ยื่นแปะลงไปบนฝ่ามือมัน เป็นจังหวะเดียวกับที่มันกำมือรับทำให้มือผมโดนมันจับไว้เต็มๆ เหมือนมีกระแสไฟพุ่งใส่ฝ่ามือแล้วไหลไปตามเส้นเลือด มันช็อตแปล๊บๆ จนผมงง เงยหน้ามองมันก็เห็นดวงตาคู่คมขมวดมุ่นอย่างสงสัย
“มือเย็นเหมือนศพเลยว่ะ มึงตายรึยังเนี่ย” กระแสไฟหายไปทันที ผมได้สติจึงดึงมือออกมา
“ตายแล้ว ตายเพราะโดนประหารชีวิตตอนไปฆ่าหั่นศพพี่ไง” น้ำลายห่านี่ก็ปริ่มอยู่ตรงมุมปาก คอยจะไหลออกมาอยู่ได้ ตายห่า เมาจนคุมน้ำลายตัวเองไม่อยู่ กูเรื้อนขนาดนี้เลยเหรอวะ
"แมวเล้า กับ เมียร์แคท ...ถูกคู่” เสียงประกาศดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงกรี๊ดกร๊าดหวีดร้องและเป่าปากจากด้านล่าง ผมจึงหันไปมอง ไอ้พี่ดินมันชูการ์ดสองใบขึ้นโชว์แล้วหันไปรับการ์ดอีกสองใบจากอีกคู่ “ผู้หญิงกลางคืน กับ เสือหื่น…ถูกคู่” สาวสวยกับหนุ่มหน้าเห่ยมันถูกคู่ได้ไงฟระ ต้องกูนี่ที่คู่ควรกับอกอึ๋มคู่นั้น
“จะไปไหนนนนน” เสียงต่ำๆ แต่ลากยาวยังไม่เท่ากับคอผมที่โดนล็อก อีกแล้ว!
“เลิกล็อกซะทีเหอะ ล็อกจนเข้าบ้านไม่ได้แล้วเว้ย” ดูท่าว่ามันจะไม่เก็ตมุกผม ไอ้พี่คนแก่ส่ายหน้าไม่สนใจแล้วนิ่งฟังประกาศจากไอ้พี่ดิน
“เบลล่า กับ WOODOO ผิดคู่ ไสหัวไปเลยอีเหียก ขอเสียงโห่ให้มันสองตัวหน่อยครับ” แล้วเสียงโห่ก็ถูกส่งขึ้นมายังสองสาวที่ปิดหน้าปิดตาวิ่งลงเวทีไป
ฉิบหาย เดี๋ยวกูก็จะโดนโห่ ไม่นะ! กูไม่ใช่พ่อนาค ไม่ต้องมาโห่ให้ กูไม่ได้บวช!
“ส่งมาเลยครับ” ไอ้พี่ดินแบมือ ส่วนไอ้พี่หล่อมันก็ยื่นการ์ดทั้งของมันและของผมไปให้
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ตึกตักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ไอ้เหี้ย! ประกาศซะที มึงจะดึงเซ็งทำไม หัวใจกูจะหลุดออกมาเต้นแร็ปบนเวทีแล้วโว้ย!
“จ้าวโลก กับ...” ทีคนอื่นทำไมมึงไม่เว้นช่องไฟ ทีคู่กูมึงจะเว้นไว้ให้เมียมาอยู่ไฟรึไงฟระ ประกาศเร็วเร้วววววว “จ้าวโลก กับ Buccaneer” อะไรนะมันพูดชื่อผมกับบักแคนเนี่ยเหรอ อ๋อ คนอีสาน บักแคน กร๊ากกกก เจ้าเป๋นคนอีสานดั้งเจ้าคือโด่งแท้ อีสานปล๋อมตี๊ล่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
“ปรี๊ดดดดด วิ้ววววววววววววว กรี๊ดดดดดดดด วู้วๆๆๆๆๆ ” สารพัดเสียงกรีดร้องเป่าปากจากด้านล่างดังขึ้น
ทำไม ดีใจอะไรกันวะ
“ถูกคู่”
อ๋อ ดีใจที่กูจับคู่จิ้นถูกว่างั้น
o_O!!!
เฮ้ย!!
ถ...ถูก ถูกคู่!! ป...แปลว่า... ไอ้แก่นี่ก็…
“ไอ้พี่สลัด!!!”
ป้าบ!!
“โอ๊ย เจ็บสลัด!” ผมร้องเสียงหลงเมื่อถูกตบท้ายทอยอย่างแรง
“ยังจะสลัดอีก! ลามปามทั้งในจอนอกจอไอ้ห่านี่” อันแรกกูเรียกมึงจริงๆ แต่อันที่สองกูอุทานมั่งเหอะ ตบมาได้ หน้าเกือบคะมำ
“พี่บั๊คจริงดิ” ผมมองมันอย่างไม่เชื่อสายตา พี่สลัดคู่จิ้นกูเนี่ยนะ เฮ้ย ได้ไง หล่อไปนะพี่!
“เออดิ” มันตอบแล้วยักคิ้ว
“ก็ดีใจอยู่หรอกที่บังเอิญถูกคู่ แต่อะไรไม่ว่า ไอ้ห่าพี่แม่งตบกูน้องซะสร่างเบียร์เลยว่ะ” ผมทำหน้ามุ่ยด่ามัน “มีอย่างที่ไหน คนเพิ่งเคยเจอกัน มาถึงเนื้อถึงตัวแต๊ะอั๋งเค้าอยู่ได้ แอร๊ยยยยย เขินจุง” ผมแกล้งทำท่าคิกขุใส่
“ยังไม่สำนึก เดี๋ยวก็โดนอีกป้าบ” ไอ้พี่บั๊คเงื้อมือจะตบผมอีกรอบแต่เสียงระฆังช่วยเอาไว้ซะก่อน
“เลิกจีบกันสักครู่ครับไอ้สลัดกับน้องจู๋เล็ก” นั่นไง โดนแพ็กคู่เลย
“จีบพ่อง” พี่สลัดมันด่าพี่ดิน
“ระวังวาจาด้วยนะครับ มึงอยู่บนเวที ที่นี่กูหญ่ายยยย” พี่บั๊คเบะปากใส่แล้วพี่ดินก็พูดต่อ “เป็นอันว่าได้ผู้เข้าชิงสามคู่ ก็เลยต้องงัดกติกาเด็ดเพื่อชิงทองกัน นั่นก็คือ...” เว้นช่องไฟอีกละ เอาเมียมึงไปอบซาวน่าดีกว่ามั้ย กูรำคาญ!! “...ทำยังไงก็ได้ให้กูเชื่อว่ามึงสองคนเป็นคู่เรียล ไม่ใช่แค่คู่จิ้น” แห!!! อะไรนะ! “ทำยังไงก็ได้ให้กูเชื่อว่าพวกมึงเป็นผัวเมียกันไม่ใช่แค่คู่จิ้น” O{}O!!?? ก็พวกกูไม่ใช่อะ แล้วจะไปทำให้มึงเชื่อได้ไงไอ้ห่าพี่ดิ๊นนนนนนนน
ไอ้พี่ดินมันย้ำกติกาแบบชัดเจนอีกครั้งเพราะคงเห็นพวกผมมองด้วยสายตาควายงง พอมันบอกเสร็จก็ยิ้มกริ่มประหนึ่งว่าเมียมันได้สมสู่กับเจมส์จิแล้วออกลูกมาหล่อเกินหน้าพ่อ “ใครไม่ทำ กูลบเมม!” อ้าว ทำไมมึงไม่บอกก่อนว่านี่คือการบังคับให้ชิงทองไม่ใช่สมัครใจมาชิงทอง
พอหันไปมองหน้าไอ้พี่บั๊ค มันก็บุ้ยปากไปทางคู่ผัวเมียแมว ตอนนี้ไอ้หน้าสวยตัวสั้นยืนหน้าซีดปากสั่นถูกไอ้หน้าหล่อสูงโย่งตัวดำๆ กอดจนจมเข้าไปในร่าง กอดไม่พอแม่งยังยกขึ้นเหวี่ยงๆ หมุนๆ อีกต่างหาก เมื่อกี้ผมก็ไม่ได้ดูว่าใครชื่ออะไรแต่ไอ้คนสูงคงเป็นไอ้แมวเล้า ไอ้คนเตี้ยคงเป็นเมียร์แคทละมั้ง
“ผ่าน!!!” เสียงประกาศจากไอ้พี่ดินดังขึ้น ไอ้สองคนก็ผละกอดออกจากกัน ไอ้ตัวเล็กหันไปถลึงตาใส่ไอ้ตัวสูงเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ คิกๆ ทีในทู้มึงออดอ้อนรำพันแทบจะสมสู่กันโชว์พวกกูอยู่แล้ว ทีงี้มาทำอาย เดี๋ยวดูคู่กูมั่งเหอะ
ว่าแต่.. คู่กูจะทำไรดีวะ!
มองหน้าไอ้พี่บั๊คอีกรอบแล้วเกิดอาการแปลกๆ ขึ้นอีกครั้ง เหมือนเห็นกระแสไฟพุ่งเข้ามาในตาผมแต่แล้วก็หายไปเมื่อมันบุ้ยปากไปที่อีกคู่ ไอ้หน้าเห่ยช้อนตัวสาวสวยอกอึ๋มขึ้นอย่างยักแย่ยักยัน มันยกร่างบอบบางแค่นั้นไม่ไหวได้ไงวะ มานี่เดี๋ยวพี่จ้าวจะสอนเอง
“ไปไหนนนนนนนนนนน” พยางค์สั้นลงแต่ลากเสียงยาวขึ้น เพื่อ?? “เตรียมตัวเตรียมใจ เดี๋ยวถึงตาเราแล้ว” มันบอก
“ทำไรดีอะพี่ ไม่ต้องอุ้มผมนะ น่าอายว่ะ” ผมบอกมันหน้านิ่ว
“เตี้ยล่ำขนาดนี้ขืนกูอุ้มบั้นเด้าก็เสียหมด” จังไรแท้คำพูดมึงเนี่ย =*=
“แล้วจะทำไรดี” ผมถามพร้อมกับการประกาศผลของคู่ที่สอง
“มึงอุ้มเมียหรือหิ้วถุงขยะไอ้เสือหื่น พรุ่งนี้กูจะเปลี่ยนชื่อเมมมึงเป็น เสือเห่ย ไม่ผ่าน ไป๊!” โดนไล่ลงเวทีไปพร้อมเสียงโห่ กูกลัวว่ะ ไม่ชอบเสียงโห่เลย บอกแล้วไงว่ากูไม่บวช!!!
“คู่สุดท้าย ถ้ามึงคิดว่าเจ๋งน้อยกว่าไอ้คู่แมวก็เดินลงเวทีไปเลย กูขี้เกียจยืนแล้วเมื่อยไข่!” ไอ้ห่าพี่ดินแม่งก็โชว์กากตลอด
“กูจะจูบ” ห้ะ!! จ...จูบ!!! มึงพูดเหมือนมึงแค่จะเชคแฮนด์กับกูงั้นแหละ
“บ้าไปแล้ว แบบนี้ไม่เล่น ไม่เอา!”
“เล่นๆ ไปเหอะ รีบจูบรีบจบจะได้ไม่แหยงนาน คิดซะว่าทำเพื่อกำไลทองก็แล้วกัน”
“เฮ้ย ไม่เอา! เค้าจะเก็บจูบแรกไว้ให้น้องไลลา ลูกพอลล่า ยอมแพ้เหอะพี่ ขอบายดีกว่า”
“ไม่ได้! ไม่กลัวโดนลบเมมเหรอ” ก็กลัวอยู่หรอก แต่ก็น้อยกว่าโดนมึงจูบปะวะ “มึงเคยเห็นในละครมั้ย แบบใช้มุมกล้องน่ะ” ผมคิดตามแล้วพยักหน้า “นั่นแหละ เดี๋ยวกูจัดการเอง มึงแค่อย่าฝืนอย่าขืนตัว ถ้าอ่อนหัดก็หลับตาไปจนกว่าไอ้ดินจะประกาศ” ทุกอย่างเข้าใจ โอเครับได้ แต่ไอ้คำว่า ‘อ่อนหัด’ นี่คืออัลรายยยย คนอย่าง จ้าวโลก ไม่อ่อนนะคร้าบบบบ
“เดี๋ยวได้รู้” ผมว่าแล้วสูดลมหายใจเข้าปอด ไอ้พี่บั๊คแม่งก็ประชิดตัวเข้ามาซะติด ครึ่งล่างตั้งแต่เอวลงไปนี่มดแดงเดินผ่านยังตายว่างั้นเหอะ มึงโก่งตูดหน่อยมั้ย อนาคอนด้ากูไม่มีที่หายใจ
“อย่าโหย่งตัวสิวะ เดี๋ยวไม่เนียน” แน่ะ พอกูจะโก่งตูดซะเองก็มาดักทางกูซะงั้น “เดี๋ยวกูจะขยับใกล้อีกเรื่อยๆ แต่มึงไม่ต้องกลัว ปากไม่โดนกันแน่ กูแขยง” ไอ้เชี่ย คำนี้อีกละ มึงแขยงกูก็ขยาดล่ะวะ ปากกูก็ไม่เหม็นซะหน่อย มาแขยงกูทำไม เอ๊ะ หรือว่าเหม็น เมื่อเช้าแปรงฟันรึเปล่า อ๋อ แปรงแล้วฉะนั้นหายห่วง >O< “ยิ้มเชี่ยไรอีกแล้วเนี่ย มึงบ้ารึเปล่าไอ้จ้าว เมาแล้วเรื้อนสัด”
ปากมันก็ด่านะ แต่ตามึงจ้องลึกเข้ามาในตากูแบบนี้คืออะไรวะไอ้ห่าพี่บั๊ค!
***********************
ตอนแรกมาแล้วค่า :katai5:
-
ติดตามจ้า คู่จิ้นคือจ้าวกับสลัด แต่ทำไมรู้สึกเหมือนน้องเจ้าจะได้กับพี่ดิน :hao3:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกก ฮาสลัด
เมาเรื้อนสลัด
อยากกินสลัด//ผิด
จะมุมกล้องหรอ...ไม่เชื่อหรอกกกก :laugh5:
-
พี่สลัด น้องจู๋เล็ก อร๊ายยยยยยยยยยยย รอตอนต่อไปคะ :katai2-1: :katai2-1:
-
สนุกมากกกกก อยากไปมีทติ้งด้วยเลย :impress2:
-
ชอบอ่ะะะะะะ :impress2:
อยากไปมีตติ้งแล้วถือกล้องถ่าย แฉะๆ =„=
-
คริ คริ มาเชียร์คู่จิ้น
-
กร๊ากกกก สนุกมากก ชอบตรงที่พี่ดินปากหมาดีนี่แหละค่ะ 555
-
:laugh: เกรียนดีจริงๆแต่ละคน
:ling1: พี่สลัดจะจูจุ๊บน้องจ้าวแล้ว
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกก นุกอะ นุกอะเธอค่าาาาาาาาา มาต่อเร็วๆ อยากอ่านไว้ๆ อยากจิฟินไปกับคู่จิ้นนนนนนสุดเกรียนนนนน :katai2-1: :katai4: :katai5:
-
ชอบพี่ดิน กับคู่แมวอ้ะ!!!!
ส่วนคู่น้องจ้าวกับพี่สลัดต้องรอดูกันต่อไป 555
แต่พูดจริงนะ
ชอบพี่ดิน อิอิอิ
-
เป็นคู่จิ้น ที่ปากจัดจ้านกันมาก !! 55555555555555
-
จะจิ้นต่อๆๆๆๆ ฝึปากพอๆกันทั้งคู่เลยนะ คู่แท้หรือเปล่าเนี่ยยยย
-
รอตอนต่อไปนะค้า :hao7:
พี่ดินจะมีคู่หรือไม่ น้องจ้าวจะเสร็จพี่บั๊คหรือเปล่า หรือพี่บั๊คจะตุนาหงันกับพี่ดิน?
คนเขียนขา อัพเร็วๆน้า คนอ่านใจร้อนค่า 5555
ปล.เรื่องนี้ไม่ทราบว่าตัวละครในเรื่องเล่นตลกคาเฟ่มาก่อนรึเปล่าคะ :laugh:
-
โอ๊ะๆ จะแค่จูบหลอกๆจิงหราาา :laugh:
รอนะฮะ :')
-
เขินแทนหนูจ้าว :hao6: :hao7: (???)
-
ฮาโครตตตตตตตตตต เจ้าสลัด
-
เรื่องใหม่น่าสนุกกกกก :mc4:
-
ชอบอะะะะะะะะะะ
-
ชอบตั้งกะชื่อเวปแล้ว :ling1:
-
สนุกจัง :z1:
-
ขำเลย ต่อๆๆๆ
-
ชอบอ่ะ ถ่อยได้ใจ ใครเป็นเมียพี่ดินอยากรู้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
แมวเล้ากับเมียร?แคทนี่มีสิทธิ์เป็นเรียลไหม
คู่เจ้าโลกกับสลัด...... หึหึ
รอตอนต่อไปค่าาาาาา!!!!!
-
เป็นเรื่องที่สนุกได้อารมณ์สมจริงมาก
-
แล้วมันจะได้มุมกล้องมั้ยเนี่ย เห็นแววลางๆ ว่าจะเจอของจริงแทน
555555555
-
:hao3: :oo1: :hao3:
-
o13 o13 o13 o13 :pig4: :pig4: :katai4:
-
เปลี่ยนจากคู่จิ้นเป็นคู่เกรียนเหอะ เกรียนแพ็คคู่ :hao7:
-
จูบจริงๆ จูบจริงๆ :katai2-1:
-
รู้สึกฟินมากกกกกก.
ขอบคุณ :)
-
กรี๊ด ชอบม๊าก :hao7:
-
จะเป็นมุมกล้องจริงๆหรอ จูบจริงเถอะ ฟินกว่าเยอะ 555555555555555555555
-
เอ้ย.....เป็นมีตติ่งเอ้ยมิตติ้งที่เกรียนมากๆ 55555
-
จะถ่อยแค่ไหนจะเถื่อนเท่าไหร่...
แต่โคตรได้ใจจริง ๆ.....อิน้องจ้าวโลกกะพี่สลัดผัก..อิอิ....
-
ฮาจริงไรจริง ได้ใจอ่ะ
-
ฮาไปมั้ยเรื่องนี้ :laugh:
ปูเสื่อรอมุมกล้อง อิอิ
-
พี่สลัดดดดดดดด
-
ว้ายยพี่สลัดดด มุมกล้องแน่หรอคะะ :z1:
-
จะรอดูนะพี่สลัดว่ามุมเปิด :hao6:
หรือมุมปิด :hao7: :hao7:
-
เราจิ้นไปไกลแระจูบจริงเลยไม่เอามุมกล้อง
-
Chapter 2 My Imagine
กลิ่นเบียร์ของใครเป็นของใครไม่รู้ตลบอบอวลขึ้นเรื่อยๆ เมื่อลมหายใจของผมพ่นไปกระทบใบหน้าของอีกฝ่ายมันก็วนกลับมาที่เดิม ส่วนลมหายใจอุ่นๆ จากอีกฝ่ายที่เป่ารดตรงข้างแก้มก็ทำให้ใจเต้นผิดจังหวะมากขึ้นทุกที ปลายจมูกโด่งๆ ของพี่บั๊คใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างประหม่า ดวงตายังคงประสานกันอย่างไม่ยอมแพ้
“หลับตาเหอะ กูใจไม่ดี” โทนเสียงผิดแปลกไปจากเดิมทำให้ผมรู้สึกเกร็ง จังหวะหายใจของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไปจากเดิม มันหอบถี่หนักขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงผมก็ยิ่งตื่นเต้นจนต้องค่อยๆ หลับตาลงระงับความตื่นเต้น “เชี่ยเอ๊ย ลืมตาดีกว่าว่ะ เมาแล้วหน้าเสือกยั่วอีก” เสียงจากอีกฝ่ายดังขึ้นแค่เพียงเบาๆ ลมปากที่พ่นออกมาเป่ารดริมฝีปากผมจนต้องจับเสื้อของอีกฝ่ายไว้เพื่อลดแรงดันเลือดของตัวเอง
ผมลืมตาขึ้นก็เห็นดวงตาคู่คมอยู่ใกล้เพียงแค่ลมหายใจกั้น ปลายจมูกแตะกันเบาๆ นั่นเป็นเหมือนการเปิดประตูเขื่อนให้น้ำไหลทะลักออกมา “ถือซะว่าทำเพื่อให้ได้ทองก็แล้วกันนะ” ไอ้พี่บั๊คพูดออกมาด้วยเสียงแหบปร่าราวกับพยายามควบคุมตัวเองไว้เต็มที่ แต่ผีห่าซาตานตนไหนก็ไม่รู้ที่มันดลใจให้ผมพยักหน้าแล้วเอียงหน้ารับการแนบชิดของริมฝีปากจากอีกฝ่าย
แค่เพียงแตะโดนปากกันและกันผมก็ผวาเฮือกตัวสั่นสะท้านอย่างห้ามไม่อยู่ มือทั้งสองข้างขยำชายเสื้ออีกฝ่ายไว้จนแน่นเพื่อลดอาการสั่นกระตุกของหัวใจ เรียวลิ้นอุ่นร้อนแทรกผ่านเข้ามาอย่างง่ายดาย
...ง่ายดายเกินไป
ผมควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้ ทั้งที่สมองสั่งให้หยุดแต่ร่างกายกลับตอบรับสัมผัสเนิบนาบนั้นอย่างเต็มใจ รอบข้างเงียบกริบราวกับว่าที่นี่มีเพียงแค่ผมกับเค้าแค่สองคน
สองคนเหรอ ถ้ามีแค่นี้ก็ดีสิ แต่…
“พอแล้วสาดดด พวกมึงจะเอากันให้คนอื่นดูกูก็ไม่ว่า แต่กูขอประกาศผลก่อน กูเมื่อย!” เสียงกรรมการแยกมวยปล้ำดังขึ้นทำให้ผมผวาออกจากวงแขนแกร่งที่โอบล้อมลำตัวไว้ หันมองรอบข้างอย่างเหรอหราแล้วปาดเช็ดน้ำลายที่เลอะขอบปาก
น้ำลายมึงน้ำลายกู...น้ำลายเรา T^T นี่กูโดนจูบต่อหน้าคนเกือบห้าสิบคน แม่จ้าวววว แม่ของจ้าวววว แม่จ๋าแม่ แม่จะรับได้มั้ยถ้ารู้ว่าลูกชายแรดขนาดนี้ โฮฮฮฮฮ
“คงได้เห็นกันแล้วว่า คู่ไหนที่เป็นผัวเมียกันจริงๆ เพราะฉะนั้น กูขอตัดสินให้ไอ้จ้าวกับไอ้บั๊คเป็นผู้ชนะ มึงสองตัวเอาทองไปเลย สัด กูแกล้งเล่นๆ เสือกจูบจริง เหยดดดดด เหล้า! เหล้าอยู่ไหน! เอามาล้างตากูที ระยะประชิดเลย ชัดกว่าดูหนังเอ็กซ์แบบHDอีก” ไอ้พี่ดินเดินไปบ่นไป แต่กูว่ามึงเอาไมค์ออกจากปากก่อนมั้ย จะโพนทะนาออกอากาศทำม้ายยยย
ผมรับกำไลข้อมือมาใส่แบบงงๆ ใส่ยังไงก็ติดนิ้วทุกทีเพราะมัวแต่มองหน้าคนนั้นคนนี้จนไอ้พี่บั๊คมันคว้ามือผมไปแล้วสวมกำไลให้ จากที่ทุกคนอึ้งจนเงียบกริบทั้งเล้า ณ จุดนี้ก็ระเบิดพลังเสียงหุยฮาขึ้นมาดังจนโรงแรงแทบถล่ม คือถามว่ากูอายมั้ย บอกเลยว่าไม่อาย กูชา หน้าชา ตัวชาเพราะความร้อนที่ถ่ายทอดมาจากมือไอ้พี่บั๊คจนหมดทั้งตัวแล้ว จากนั้นก็โดนลากท่าไหนไม่รู้ลงมานั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม ข้างๆ คนเดิม แต่ไม่กล้ามองหน้ามันเหมือนเดิม
“อึก อึก อึก อึก” ทำอะไรไม่ถูกก็ยกซดเบียร์จนหมดแก้ว รินจากเหยือกใส่ไปอีกเต็มแก้วแล้วยกขึ้นจะซดอีกรอบแต่โดนตะปบมือไว้ซะก่อน
“ถ้ามึงกินอีก กูจะจูบมึงแก้วละห้านาที” วางเลยกู ปล่อยแก้วทันทีทันใดแล้วเก็บมือเก็บไม้แนบลำตัวไว้อย่างเรียบร้อย คือหน้ากูร้อนเพราะฤทธิ์เบียร์หรือฤทธิ์จูบมึงก็ยังงงอยู่จนบัดนี้ เพราะฉะนั้นรอให้สถานการณ์คลี่คลายแล้วค่อยเกรียนต่อก็ยังมิสาย
หลังจากนั้นผมก็เอาแต่นั่งมองไปที่เวทีตั้งแต่แจกรางวัลคู่ที่ได้ที่สองและเรียงลำดับรับรางวัลกันจนหมดกองใหญ่สองกอง แต่ผมก็ยังมองไปบนเวที ตรงนั้นเหมือนเห็นร่างผมถูกกระทำชำเราริมฝีปากจนต้องนั่งอึ้งมองนิ่งไปตรงจุดเดิมจนกระทั่ง
“ทำไม มึงอยากขึ้นไปอีกรอบรึไง?” แสรดดดด กูบอกตอนไหน อย่ามาสู่รู้ความคิดกูหน่อยเลย
“อยากย้อนเวลากลับไป ตอนที่บอกว่า...กูอยากได้ทอง” ผมยังคงมองไปบนเวที คำตอบที่เปล่งออกมาเหมือนอยู่ในภวังค์ เสียงหัวเราะหึหึที่เริ่มจะคุ้นรูหูดังขึ้นจนผมเริ่มทนไม่ไหวหันขวับไปหามันทันที
“มึงอย่ามาหัวเราะเยาะกูนะ” ผมตบโต๊ะแล้วลุกยืนขึ้นจนรู้สึกว่าเสียงจากรอบข้างเงียบกริบ แต่นาทีนี้ไอ้จ้าวไม่สนหน้าอินทร์หน้าเอ้าท์(?)ที่ไหนแล้ว ผมตะโกนใส่หน้ามันด้วยคำพูดที่เจ็บแสบที่สุดเท่าที่จะคิดได้ตอนนี้ “มึงรู้มั้ยว่ากูอาย!!”
หืม? อันนี้เจ็บแล้วเหรอ!? ปกติปากร้ายจนยายไล่ออกจากบ้านแต่นี่คือคำด่ากูหรือ?? มันไม่ใช่คำด่าแต่มันเป็นคำที่ดูอ่อนด๋อยสก๊อยลากแตะมาก นี่สกิลด่ากูติดลบไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮรืออออ
“อายก็นั่งเงียบๆ เดี๋ยวคนเค้าก็ลืมเองแหละ” ไอ้พี่บั๊ค ไอ้สลัดผักฟัคยู มึงคิดว่าโลกนี้มันใจดีกับเราขนาดนั้นหรือ?
“คนอื่นลืม แต่กูจะลืมมั้ย” ผมยังคงตะโกนอยู่อย่างนั้น ยืนโงนเงนชี้หน้ามันด้วยนิ้วสั้นๆ ที่ผมภูมิใจ
“ทำไม มึงติดใจจนไม่อยากลืมงั้นเหรอ” มันถามนิ่งๆ มึงไม่คิดจะใส่ไฟในอารมณ์ให้มันเทียบเท่ากูหน่อยหรือ? มึงให้กูอยู่บนต้นมะพร้าวตะโกนใส่มึงปาวๆ แต่มึงนั่งพับเพียบตีขิมใส่กูเงี้ยนะ!
“ใครจะลืมได้วะ ก็นี่มันจูบแรก...” มันเลิกคิ้วสูงจนน่าหมั่นไส้ “ถึงไม่ใช่จูบครั้งแรกในชีวิต แต่เป็นจูบแรกกับผู้ชายของกูนะเว้ย” นาทีนี้กูมึงแล้วครับ แอลกอฮอล์ในเลือดพุ่งกระฉูดหยุดไม่อยู่แล้ว
“แล้วมึงจะให้กูทำไง คุกเข่าขอมึงแต่งงานเลยมั้ย”
“ไม่ได้!!” ผมตะคอกใส่มันเสียงดังลั่นจนตอนนี้เห็นร่างไอ้พี่ดินอยู่ด้านหลังไอ้สลัดผักของผม(?)อย่างชัดเจน ไอ้พี่บั๊คขมวดคิ้วเริ่มมีอารมณ์กรุ่นๆ ขึ้นมาบ้างแล้วแต่หน้ามันก็เปลี่ยนไปกลายเป็นเงิบแดกเมื่อผมต่อด้วยคำพูดที่ว่า “กูเป็นผู้ชาย กูต้องเป็นฝ่ายขอมึงถึงจะถูก!” เสียงหัวเราะครืนจากรอบด้านทำให้ผมหงุดหงิดจนอยากเดินออกไปจากตรงนี้แต่ไม่ได้หรอก เดี๋ยวไอ้พี่บั๊คมันจะหาว่าผมฟันแล้วทิ้ง(?)
ผมคุกเข่าแล้วจับมือมันไว้เหมือนท่าขอแต่งงาน “เป็นแฟนกูได้มั้ยครับ ถ้ามึงท้องแล้วเราค่อยแต่งงานกัน” เท่านั้นแหละ ไอ้พี่บั๊คสลัดผักมันก็สะบัดมือแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง จากนั้นก็พุ่งสองมือมันมาที่ร่างผม
โดนต่อยแน่กู ผมหลับตาปี๋แล้วร้องไห้ออกมาเสียงดังเหมือนเด็กๆ “ฮือๆๆ กูแค่จะรับผิดชอบที่กูผิดผีกับมึง ทำไมต้องทำร้ายกูด้วย ฮือๆๆ” แต่แล้วร่างของผมก็ลอยขึ้นด้วยมือที่มองไม่เห็น (ได้ข่าวว่ามึงปิดตาร้องไห้อยู่แล้วจะเห็นอะไรฟระ)
“ฮือๆๆๆ โดนต่อยแล้วยังโดนผีหลอกอีก แม่จ้าววว แม่ของจ้าววว แม่จ๋าช่วยจ้าวด้วย คนใจร้ายมันปลุกผีมาหลอกจ้าว ฮือๆๆๆ มันให้ผีเสกจ้าวลอยสู้งสูงงงงงง ฮือๆๆ” เสียงผมอ้อแอ้เต็มที รู้ตัวเองทุกอย่าง รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง สติน่ะมีแต่พอดีมันเหลือน้อย แต่ผมไม่เมานะ ผมไม่ได้มาววว
“กูพามันไปเก็บก่อนนะไอ้ดิน เรื้อนฉิบหาย” จากนั้นร่างผมก็ลอยผ่านหน้าคนอื่นไปทีละคน ทำไมพวกมึงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หัวเราะกันคิกคักแบบนั้นวะ ช่วยกูสิ ผีหลอกกูอยู่นะ ไปเอาหมอผีมา เอาข้าวสารโลโซมาฟาดมันเลย
ข้าวสารโลโซ ก็คือข้าวสารเสก ก๊ากกก คิดได้ไง กูนี่โคตรอัฉจริยะ คิกๆๆ
“มึงรู้จักบ้านมันเหรอวะ” ไอ้พี่ดินถาม
“ก็เคยเห็นมันโม้ในทู้ว่าได้ออกไปอยู่หอแถวหลังมอมัน ถ้าแม่งฟื้นมาบอกไม่ได้ก็จอดรถนอนแถวนั้นจนกว่ามันจะบอกทางได้นั่นแหละ
“เออๆ ดูแลมันด้วยล่ะ อย่าอัดตูดมันนะเว้ย รอให้มันสร่างเมาก่อน” ไอ้พี่ดินมึงก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ อิๆ “เอาตอนนี้เดี๋ยวมันจะฟินจนลืมเจ็บ มึงต้องรอให้มันสร่างแล้วค่อยจัด มันจะได้เจ็บปวดทรมานตอนทวารฉีก ก๊ากๆๆๆๆ” ไอ้เหี้ยพี่ดิน มึงแม่งเลวชาติหมา!
“สูงอีกหน่อยสิไอ้ผี สูงอีกๆ อยากจับเพดาน ฮึบๆ” ผมกระเด้งตัวขึ้นแล้วบอกผีให้ส่งผมขึ้นสูงอีกหน่อย เห็นเพดานมันมีของประดับห้อยลงมาก็อยากจับไง สวยดีอะ อยากได้ >O<
“มึงอย่าดิ้นได้มั้ยวะ เดี๋ยวก็ตกหรอก!” เสียงไอ้ผีนี่คุ้นๆ นะ ตัวก็หอมด้วย กลิ่นเบียร์ฟีจเจอริ่งกับกลิ่นน้ำหอมของมันทำให้ผมเกิดความสงสัย
“ใช้ฟอร์มาลีนกลิ่นอะไรดองศพวะไอ้คุณผี หอมดีนะ เดี๋ยวกูจะซื้อมาแช่ตอนอาบน้ำมั่ง ฟุดฟิด ฟุดฟิด” ผมสูดดมไปตามแผงอกของไอ้ผี มันหยุดชะงักแล้วค่อยๆ วางผมลงจากนั้นก็ก้มมองผมด้วยใบหน้าที่ไม่เห็นเหมือนผีซักนิด
“มึงแกล้งยั่วกูหรือว่ามึงเมาจริงๆ ไอ้จ้าว” ผมมองลึกเข้าไปในดวงตาคมที่จ้องมาคล้ายจะหาคำตอบให้คำถามของมัน เอียงคอมองสีหน้ามันด้วยความสงสัย
“มึงนั่นแหละเที่ยวหลอกคนเค้าไปทั่วเลยไอ้ผี เดี๋ยวก็เสกให้กูลอย เดี๋ยวก็มาทำหน้าหล่อใส่ ผีมันต้องตาโบ๋สิวะ แบบนี้ไง แบร่ แบร่” ผมแหกตาตัวเองแถมแลบลิ้นเป็นตัวอย่าง “แต่ผีหลอกคนมันก็ถูกแล้ว แต่คนน่ะจะหลอกคนมั้ย จะหลอกให้ใจเต้นด้วยแล้วก็ทิ้งไปรึเปล่า” ผมก็ไม่รู้หรอกว่าพูดอะไรออกไปแล้วมีความหมายยังไง รู้แต่ว่าตอนนี้หัวใจผมเต้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อได้เห็นใบหน้าหล่อเป๊ะเคลื่อนเข้ามาใกล้ทุกขณะจิต
“ไม่ได้อยากหลอก แต่กูไม่อยากรังแกมึง ตอนนี้มึงเมาจนขาดสติ อะไรๆ มันก็ไม่ใช่ปัญหา แต่ถ้ามึงสร่างเมื่อไหร่ กูรับรองว่ามันไม่ได้ง่ายแบบนี้แน่” ผมงงกับประโยคยาวๆ ของมัน สติน้อยนิดของผมตีความตามท้องเรื่องของมันไม่ออก รู้แค่ว่าผมอยากเอาปากไปแตะปากมัน
“ก็ไม่เห็นจะยาก แค่ปล่อยตัวไปตามใจ ใจเต้นจังหวะไหนเราก็เต้นจังหวะนั้น” ผมจับมือมันมาทาบตรงอกด้านซ้าย “ได้ยินไหม... หัวใจฉัน มันกำลังบอกรัก รักเธออยู่ แต่ฉันไม่อาจ จะเปิดเผยใจออกไปให้ใครได้รู้ ฮู้ ฮู” ร้องเพลงให้แม่งฟังซะเลย ไม่ได้คิดนานหรอก นึกอะไรได้ก็ร้อง สายตาก็จับจ้องไปยังดวงตาคู่คมที่ไม่ละไปจากใบหน้าผมแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว
“เมาแล้วทั้งอ้อนทั้งยั่ว ถ้ากูเป็นแฟนมึง กูจะห้ามไม่ให้แตะเหล้าเลยเตี้ย” ผมยิ้มออกมา ได้ยินคำว่าแฟนแล้วอารมณ์ดี แต่คำว่าเตี้ยเนี่ยขอซื้อได้ปะ ซื้อเหมาทั้งโกดังเลย กูจะเอาไปถมทะเล สาดดดด
“ก็มาเป็นแฟนกันสิ จ้าวจะได้ไม่แตะ” ผมเห็นมันยิ้มให้แล้วหุบลงทันทีเมื่อได้ยินประโยคถัดไปของผม “ไม่แตะแต่ใช้หลอดดูด ปื๊ด ปื๊ด ซื๊ด ซื๊ด อาาส์ รสหวาน กินง่ายยย”
“ไอ้เด็กบ้า กูไปหลงเคลิ้มกับคารมปัญญาอ่อนของมึงได้ไงเนี่ย ไป๊ เดินไปที่รถเลย เดี๋ยวกูจะไปส่งหอ” มันล็อกคอผมไปตามทาง อยู่กับไอ้ผีนี่ก็เหมือนอยู่กับไอ้พี่สลัด ไฟช็อตจี๊ดๆ ไปทั่วร่าง หรือตัวผมเองที่เป็นตัวนำไฟฟ้า ไม่นะ! นี่กูอวตารเป็นลวดทองแดงแล้วหรือ? ไม่น่า...ถ้าจะอวตาร กูต้องเป็น ลวดเพี่ยถึงจะถั่วต้ม กร๊ากกกกกกกก ใครไม่ฮากูฮา ก๊ากๆๆๆๆ
“หัวเราะเหี้ยไรของมึงอีกล่ะ” ขัดกูอีกละไอ้ห่านี่ ขี้บ่นเหมือนพี่บั๊คเมียกูเลย (เค้าไปเป็นเมียมึงตั้งแต่ตอนไหนอิข้าวจ้าว)
“ปัญญาอ่อนกว่าที่กูคิดไว้เยอะเลยสาส”
“ขี้บ่นเหมือนพี่บั๊คเมียกูเลยว่ะไอ้ผี” ผมบอกมันไปตามที่ใจคิด ตอนนี้มาถึงรถมันแล้ว ผมรู้แต่ว่าเป็นสีดำมะเมี่ยมละม้ายคล้ายโคถึกที่คึกพิโรธ พอละ เก็บเสียงไว้ออดิชั่นเดอะว้อยส์ดีกว่า
ไอ้ผีมันหยุดกึกแล้วดันตัวผมให้พิงกับประตูด้านข้างคนขับ “กูเนี่ยนะเมียมึง” มันชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ไม่ใช่มึง กูบอกว่าอีพี่บั๊คสลัดผักของกูต่างหาก” ไอ้ผีบ้า เป็นผีไม่อยู่ส่วนผีอยากจะเป็นคน คิๆ ผีลืมหลุม
“ของมึง?” มึงจะทวนคำพูดกูทำไมฟระ หูตึงหรือไง
“อืม ของกูสิ กูจูบมันแล้วแปลว่ามันเป็นของกู ใครก็ห้ามแตะ กูขี้หวงของ” รู้สึกว่าวันนี้แรงดึงดูดของโลกจะทำงานหนัก เพราะตัวผมเริ่มไหลย้อยลงไปจนเกือบจะนั่งยองๆ อยู่แล้ว
“ฮ่าๆๆ มึงมันบ้าไอ้จ้าว คนแบบนี้ก็มีด้วย ไป๊ ขึ้นรถ ก่อนกูจะจับมึงกดตรงนี้” มึงเป็นผีมึงกดกูไม่ได้หรอก มึงทำได้แค่อำกับแลบลิ้นปลิ้นตา ว่าแต่ว่า…
“ทำไมผีอย่างมึงมีรถขับแว้ กูเป็นคนแท้ๆ จักรยานยังใช้มือสองของไอ้สวยเลย” พูดถึงไอ้ข้าวสวยพี่สาวคนเดียวของผมแล้วอารมณ์ขึ้น ทุกอย่างที่เคยเป็นของมันผมก็ต้องจำใจรับมา ไอ้ความเก่ายังพอทำใจได้แต่ไอ้สีและลายของแต่ละอย่างนี่...กูใช้แล้วโทรไม่ติดเลย โทรไม่ติดก็ ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด ฮ่าๆๆ หา? อะไรนะ? แป้กเหรอ!? ไม่เป็นไร มุกไอ้จ้าวมีอีกเยอะ ฮาบ้างแป้กบ้างถือเป็นกำไรชีวิต(?)
“นั่งดีดี คาดเข็มขัดด้วย” โหย ไม่ตอบคำถามซะด้วย ไอ้ผีหยิ่ง!
รถเคลื่อนตัวออกจากที่ด้วยความเร็วระดับหอยทากคลานถอยหลัง มึงจะนับเม็ดทรายบนถนนเล่นรึไงถึงได้ขับช้าขนาดนี้ แต่ช่างเหอะ ผมไม่ได้เมื่อยไปกับมันนี่เพราะตอนนี้ เอนเบาะนอนอย่างสบายอารมณ์
“ผีค้าบบบบ จ้าวอยากฟังเพลง” แล้วผมก็ได้ฟังเพลง ^O^
“ผีค้าบบบบ จ้าวปวดฉี่” แล้วรถก็จอดข้างทางให้ผมได้ฉี่โดยมีมือผีมาช่วยจับ... ไหล่สองข้างไม่ให้ล้ม แน่ะๆๆๆ คิดว่าจับอะไร คิดทะลึ่งอะดิ ใครคิดว่าจับไอ้นั่นยกมือขึ้น ฮี่ๆๆๆ
“ผีค้าบบบ จ้าวร้อน” แล้วแอร์ก็แรงขึ้น อ๊าส์ เย็นซาบายยย
“ผีค้าบบบ หนาวอะ มือเย็นเป็นเอลซ่าแล้วววว” มือเย็นๆ ของผมแตะลงตรงมือที่จับพวงมาลัย มันหันหน้าหล่อมามองผมหนึ่งจังหวะแล้วหายใจแรงๆ จากนั้นก็ตวัดมือมาจับมือผมแล้วดึงไปกุมไว้ตรงหน้าขาของตัวเอง
ไฟช๊อตตตตอีกแล้วอะ
ผมคงเป็นหมันก่อนวัยนกเขาไม่ขันแน่ถ้าขืนอยู่ใกล้ไอ้ผีต่อไป พยายามดึงมือกลับมาแต่ก็ถูกกระชับไว้แน่น
“อะไรที่ยื่นมาให้แล้วกูรับไว้ กูไม่ปล่อยง่ายๆ หรอกนะ แต่จากนี้กูจะพยายามหลับหูหลับตาไม่มองอย่างอื่นที่มึงจะยื่นมาให้ก็แล้วกัน” ผมว่ามันคงพูดภาษาผีนั่นแหละ ผมก็เลยไม่ค่อยเข้าใจ เพิ่งรู้ว่าที่จริงผีก็พูดภาษาไทยแต่เราแปลไม่ออก อาจเป็นเพราะความลี้ลับของโลกวิญญาณ จ้าวสัมผัสได้
“ผีค้าบบบ ตัวจ้าวก็เย็นนะ ตัวเย้นเย็น เย็นกว่ามืออีกอ่าาา” ก็ตอนนี้มือหายเย็นแล้วนี่ อยากอุ่นที่อื่นด้วยนี่นา
“หออยู่ไหนจ้าว” แน่ะ ทำไมไม่จับตัวล่ะ จับสิ จับสิ ตัวเค้าเย็นกว่ามืออีกนะ ผมพยายามจะดึงมือมันมาจับที่ตัวแต่มันก็กดเอาไว้ตรงหน้าขา ทำหน้านิ่งๆ แล้วถามย้ำอีกที “บอกทางไปหอ ชื่อหอก็ได้ เดี๋ยวกูจะหาในจีพีเอส”
“ผีใจดำ ผีไม่รักจ้าวอะ” ทำหน้าบูดใส่เลย ชิส์ เป็นผีแท้ๆ ทำไมไม่เอื้อเฟื้อเด็กสตรีและคนเมา
ไอ้ผีตบไฟเลี้ยวซ้ายแล้วจอดข้างทาง “เพราะกูรักมึงไงจ้าว เพราะเห็นมึงมาหลายปี ถึงจะเพิ่งเคยเจอตัวครั้งแรกแต่กูก็รู้สึกเอ็นดูมึงมานาน กูคอยบอกคอยสอนคอยเตือนมึงมาตลอด แล้วจะให้กูหักหลังมึงได้ยังไง”
“ผีอะ พูดภาษาผีอีกละ จ้าวงงนะ” ผมมองไอ้ผีอ้อนๆ
“จ้าว” มันโน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วเรียกชื่อคำเดียว ฟังแล้วรู้สึกอุ่นที่อกแปลกๆ
“หือ”
“บอกทางไปหอด้วยครับ ก่อนที่กูจะตบะแตก”
“งั้นผีอยู่ด้วยนะ อยู่ที่หอกับจ้าวนะ” ผมเขย่าแขนมันรัวๆ
“ไปให้ถึงก่อนแล้วค่อยว่ากัน” ผมยิ้มแล้วบอกทางอย่างคล่องแคล่ว ก็บอกแล้วผมไม่ได้มาวววว
“เข้าห้องซะ เดี๋ยวกูกลับก่อน” ตอนนี้ยืนอยู่หน้าห้องผมแล้ว และผมก็เปิดประตูห้องแล้วด้วย แต่ไอ้ผีมันดันจะหนีผมซะงั้น
“ไหนผีบอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนจ้าวไง” ยืนพิงประตูด้วยความง่วง หนังตาเปิดไม่ถึงยี่สิบเปอร์เซ็นต์
“ใครบอกว่าจะอยู่ กูบอกค่อยว่ากัน”
“ผีขี้โกงอะ ปะๆ ไปส่งจ้าวหน่อย ห่มผ้าให้ จุ๊บเหม่งแล้วบอกกู๊ดไนท์” ผมยังคงอ้อนอยู่อย่างนั้น ไม่รู้สิ แค่อยากอยู่ใกล้ๆ ไม่ได้คิดอะไรนอกจากนี้
“ไม่กลัวเมียมึงจะจับได้เหรอ”
“ใคร! ใครเมียจ้าว ไม่มี้ จ้าวโสดดดด”
“ก็ที่ชอบโพสต์บอกว่าเมียตาม” แน่ะ มาหลอกล้วงความลับไอ้จ้าว ไม่มีวันบอกหรอกเว้ย
“นั่นมันเมียของพ่อต่างหาก ฮ่าๆๆๆ เอ่อ แต่ลืมไปนะ จ้าวเพิ่งแต่งงานเมื่อกี้นี่หว่า จูบกันฉลองสมรส มีแขกเหรื่อมากมายมาเป็นสักขีพยาน แต่ว่า...งานแต่งจ้าวโคตรกากเลยอะ”
“กากยังไง” มันถามพลางกลั้นขำไปด้วย ขำไรฟะ นี่มันเรื่องรันทดนะเว้ย
“เจ้าสาวแม่งใส่เสื้อตัดอ้อย”
“พรืดดดดด” ไอ้ผีนี่ ไม่มีมารยาท หัวเราะความเสียใจของคนอื่น สงสัยเป็นผีไม่ได้รับการอบรม “ไปได้แล้ว เข้าห้องไปได้ละ ดีเหมือนกันที่มึงปัญญาอ่อนทำให้ราคะกูหดหาย รอดไปนะมึง” มันดันผมเข้ามาในห้องแล้วดึงประตูปิดให้ ผมดันเอาไว้ไม่ให้ประตูปิด
“ไม่เข้าจริงอะ”
มันส่ายหัว
“นิดนึง” ผมต่อรอง
“ไม่” มันยังคงปฏิเสธ
“มีปีโป้แช่ช่องฟรีซด้วยนะ กินตอนเมาอร่อยโคตรๆ” ผมหลอกล่อต่อไป
“ปิดประตูไอ้จ้าว” ผมคอตก ยอมแพ้แล้วก็ได้ มองมันตาละห้อยแล้วงับประตู
ผมเปิดประตูอีกครั้งแล้วตะโกนถาม “ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ” ไอ้ผีพึ่งหันหลังให้ประตูมันจึงหันกลับมาหาแล้วแทรกตัวเข้ามาในช่องประตูที่เปิดแง้มก่อนจะสอดมือเข้ามาที่ท้ายทอยแล้วกดริมฝีปากลงมาครอบครองปากผมอย่างรวดเร็ว
“อึกก อือออ” ผมคว้าอกเสื้อมันไว้ได้ทันจึงขยำแน่นเพื่อลดอาการสั่นสะท้านที่กระจายตัวอย่างรุนแรงโดยมีศูนย์กลางอยู่ตรงตำแหน่งของหัวใจ
นานมากที่ผมยืนจูบกับผีอยู่หน้าประตู แต่ก็ยังดีหน่อยที่ไม่ต้องกลัวใครเห็น เพราะมันเป็นผี คงไม่มีใครมองเห็นหรอก มีแต่ผมคนเดียว ผมมีตาทิพย์ >o<
“เข้าห้องได้แล้วจ้าว ถ้ามึงเปิดประตูอีกที กูจะไม่รักมึงแล้วนะ” หัวใจเพิ่งทำงานหนักหลังจากได้จูบกับผีแต่ก็ต้องโหลดงานเพิ่มไปอีกเมื่อได้ยินว่ามันจะไม่รักผม
“จ้าวไม่เปิดประตูก็ได้ แต่ผีต้องรักจ้าวนะ” มันพยักหน้าแล้วดันประตูให้ปิดลง แถมส่งเสียงสั่งมาอีกให้ล็อกด้วย ผมกดล็อกเสร็จแล้วจึงนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องสำคัญที่ต้องบอก
กำลังคว้าลูกบิดเตรียมหมุนแต่นึกได้ว่ามันไม่ให้เปิดก็เลยเคาะประตูเรียก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป” ผมเงี่ยหูรอฟังว่ามันจะตอบมั้ย กลั้นหายใจลุ้นจนตัวเกร็งไปหมด
“อะไร” ผมยิ้มอย่างดีใจเมื่อมันตอบกลับ ความรู้สึกเหมือนจีบสาวคอนแวนส์ติดยังไงอย่างงั้น
“สัญญากันก่อน” ผมตะโกนผ่านบานประตูที่ปิดอยู่ออกไปทันที
“ว่ามา”
“มึงอย่าบอกพี่บั๊คเมียกูนะว่าเราจูบกัน” ผมได้ยินเสียงด่าเบาๆ ว่า ไอ้เหี้ย แต่ก็ไม่ดังพอให้ผมด่าตอบ คิดว่าหูแว่วก็แล้วกัน
“เออๆ ไปนอนได้แล้วไอ้เด็กบ้า”
“บอกฝันดีก่อนสิ” ผมกลั้นหายใจรอฟังอีกรอบ
“ฝันดีครับผม” ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกดีขนาดนี้ หัวใจผมเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ก้มหน้ายิ้มหวานให้กับปลายเท้าตัวเองอย่างหาสาเหตุไม่ได้ว่ามันมีอะไรน่ารักจนผมต้องยิ้มให้มัน เสียงฝีเท้าเบาลงเรื่อยๆ จนหายไปในที่สุด
‘ไอ้ผีโง่’ ผมคิดในใจ เป็นผีทำไมไม่หายตัววะ!
************************
เอาตอนสองมาส่งแล้วค่าาาา
:pig4:
-
จ้าวแม่งงง
อยากอุ้มกลับบ้านนน :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
น่ารักไปแล้วววว
มาต่อเร็วๆนะคร้าบบบ รอๆๆๆๆ :katai2-1:
-
จ้าวเมาแล้วเรื้อนจริงๆ
ไม่ได้ดูตัวเองเลย คิดจะกดพี่บั๊ค
:-[ :-[
-
โอ้ยยยยยยจ้าววววว
ทำไมเมาแล้วฮาได้ขนาดนี้ 555555
ตื่นมาจะจำได้มั้ยเนี่ยยย
-
จ้าวคะ...ถ้าเป็นซะขนาดนี้ให้พี่บั๊ดกดเหอะ เกรียนได้น่ารักจริง.... o18 o18 o18
-
55555 ตอนนี้น่ารักแบบรั่วๆ เนอะ
-
อิน้องจ้าวเมาแล้วเรื้อนขนาดนี้ ถ้าเป็นนิยายเรื่องอื่นเอ็งเสร็จแน่ ยังดีนะพระเอกเรื่องนี้แมนไม่เอาเปรียบคนเมา
-
ตลกคาเฟ่มาอัพแล้ว :katai2-1:
ขอน้องจ้าวกลับบ้านได้มั้ยคะ
:hao7:
-
:laugh: ตลกง่ะ
ฮาจริงจังมาก
ขอตัวไปขำแป๊บนะคะ
-
น่ารักเว้ยเฮ้ยไอ้คู่นี้ อิอิ :mew3:
-
น้องจ้าวน่ารัก ฝุด ฝุด พี่บั๊คก็โคตรเท่เลย พี่ดินเถื่อนดีชอบๆๆๆ เนื้อเรื่องฮาอ่ะ อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย ตัวละครน่ารักน่ากดทุกตัว แต่เสีนดายที่พากันมีเจ้าของหมดเเล้ว พี่ดินจะมีบ้างไหมหนอ แต่ก็อยากให้มีนะ จะติดตามเรื่อยๆค่า :L2: มาต่อบ่อยๆนะ มาทึกวันได้ยิ่งดี :katai2-1:
-
เฮ้ย เดี๋ยวก่อน...จ้าวเมาจริงป่ะเนี่ย :laugh:
มีด่าผีโง่ด้วย ไม่รู้ใครหลอกใคร แต่ที่รู้จ้าวมันน่ารักเว้ยเฮ้ย :o8:
-
อยากเปิดโรงเหล้าให้จ้าวเมาตลอดไป
ขอบคุณ :)
-
อ๊ากกกกกกกกกกกฉากจูบเขินเลย
จ้าวนี้เมาแล้วน่ารักนะ :oni2:
-
:mew1: จ้าวน่าน่ารักสุดๆ :hao7:
เอาอีกๆๆๆ :ling1:
-
:laugh:
-
น้องจ้าวน่ารักกกกก ทำไมเวลาเมาหนูน่ารักอย่างนี้
อย่าจับหัวแล้วมาจุ๊บเหม่งซัก2-3ทีจังเลยค่ะะะะะ
-
น้องจ้าว ยู โซ คิวท์ แถมฮาไม่บันยะบันยังเลยน้องเอ๋ย
-
ชอบอ่ะ o13
-
น่ารักทั้งคู่เลยอ่ะ ไม่สิ ทั้งเรื่องเลยตะหาก :L1:
-
เจ้าไม่เมา แต่เรื้อนนนนนนน
สลัดผักทำไมมันอดใจได้ :ling1:
-
น้องจ้าวเมาแล้วโคตรฮา 5555
-
เมาเเล้วเรื้อนแบบนี้มีที่ไหนอีกมั้ย ผมอยากได้กลับบอก ยั่วนี้..ก็น่า :oo1: :oo1:
อืมมม อยากอ่านจริงๆ ให้ บั๊กจัดสถาะให้ชัดๆเลยว่า ใครเมียยย :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
ฮาจริงอย่างที่คนเขียนว่าค่ะ ลองมาอ่านดู ชอบมากๆ
น้องจ้าวเมาแล้วน่ารักอย่างนี้ พี่บั๊คไม่ทนนะบอกเลย!
เจอกันครั้งแรกก็ประทับใจซะขนาดนี้ รู้ที่อยู่แล้วด้วย
ต่อไปคงไม่ใช่แค่คู่จิ้นแล้วล่ะม้าง :-[
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
สงสารพี่สลัด
ผัวมาแล้วเรื้อน555555
-
โฮวววววววววว
จ้าวน่ารักกกกกกกมากกกกกกกก
ยิ่งตอนเมายิ่งน่ารัก ขำกระจายอะค่ะเรื่องนี้
ชอบจังตัวเอกที่ทั้งเกรียนทั้งขี้อ้อนนน เยิฟๆ <3
พี่บั๊คจะไม่ทน
-
จ้าวแม่งโครตรั่ว กํ๊ากกกก
-
:hao7: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :-[ :-[ :pig4: :pig4:
-
สนุกอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา 55555 ตอนแรกเถื่อนสะจนคิดว่าจะอ่านต่อดีมั้ยนะ แต่พออ่านต่อแล้วแบบน่าร๊ากกก จ้าวเป็นเด็กตลก โคตรเกรียนอ่ะ 55555 รออ่านต่อค่า
-
ล็อคอินเพื่อเรื่องนี้โดยเฉพาะ!!!
แอร๊ยยยยยยยย สนุกจังเลย สนุกจังเลย~
พี่บั๊คน่าจะปล้ำไอ้จ้าวให้แม่งจบๆไป 5555555
เมาแล้วยั่วก็ต้องได้ผัวแบบไม่รู้ตัวนะไอ้จู๋เล็ก!!!
-
จ้าวเอ๊ยถ้าแกเมาแล้วบ้าบอขนาดนี้ อย่าเมาอีกนะมันฮาอ่ะ
-
ผีโง่? หรือใครโง่กันแน่ :m20:
อีกๆๆ ชอบบบบ :katai4: :ling1:
-
น้องจ้าวเมาแล้วน่ารักสุดๆ ขี้อ้อนจังงงงง :m25:
-
โอยยยยยยย ฮาโครต รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลย ><
-
เห้ยยยย จ้าวโคตรน่ารักอ่ะ ขอลากกลับบ้านไปนอนกอดได้ป่ะ
มาต่อไหวนะคะ รออยู่นะ
ปล ได้ข่าวว่าเรื่องนี้มี3คู่ ขอทายนะ 1 คู่พี่บัีคกะน้องจ้าว 2 คู่แมวเล้ากับเมียร์แคท และ 3 คงจะเป็นคู่พี่ดินกะใครสักคน (ใช่ไหมอ่ะ?)
-
น้องจ้าววววววว เกือบไปแล้วลูก :hao6:
ตื่นมาจะจำอะไรได้บ้างไหมหนอ? ทั้งยั่ว ทั้งอ้อน ฮรื้ออออออออออ
-
โอยยยยยยยยย ตลกอ่ะหัวเราะจนท้องแข็งกับสารพัดมุกของจ้าว ว่าแต่อยู่คณะไหนเนี่ย ถ้าคะน้าหมูกรอบไม่เอานะ 55555555555555555
อยากเล่นมุกแบบจ้าวบ้างไรบ้างคงว่าว่ากันนะคะ :-[
-
แวะมาบอกว่าเรื่องนี้มี 4 คู่ค่ะ เหลืออีกคู่ครึ่งที่ยังไม่ออกมา คึคึ
บอกเลย ทุกคู่ไม่ปกติ เฉียดใกล้ความบ้าจนสามารถเดินในศรีธัญญาได้โดยไม่มีใครผิดสังเกต 5555555
ขอโทษล่วงหน้าถ้ามันเกรียนเถื่อนเกินเลยไปหน่อย ขอหนึ่งเรื่องที่จะเกรียนให้วายป่วงกันไปข้าง หุๆๆ
o18 o18 o18 o18 :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ชอบพี่ดินจริงๆ แม่งเถื่อนได้ใจ :laugh:
-
ถ้า จ้าว ตื่นมาแล้วจำเรื่องทั้งหมดคงจะฮากว่านี้แน่
เกรียนจริงๆ
55555555555
-
เห็นผ่านตาหลายวันแวะเข้ามาดูก็ป้าปเลย ชอบจ้าวววว :hao6:
-
อิน้องจ้าวววววว
น่าอุ้มกลับบ้านมากอะ
:m3:
ถ้าขโมยไปเลี้ยงบ้านจะโดนอิพี่สลัดกระทืบจมพสุธามั้ยเนี่ย
:m12:
-
ฮาอิคุณจ้าว 5555555555
-
พี่บั๊คแซ่บเวอร์ ส่วนข้าวจ้าว ข้าวจ้าวววว น่ารักอ้ะะะะะ //ฟัดๆๆๆๆๆๆ
เราเป็นชาวจิ้นในบอร์ดนะ งานนี้ฟินถึงโลกหน้า สถานการณ์ในบอร์ดหลังงานมีตจะเป็นไง อยากรู้ ฮ่าๆๆ
-
สนุกดี
-
น่ารักอ่ะค่ะเรื่องนี้ 555+
ขอฮาอย่างงี้นานๆนะคะ ขออย่าให้มีดราม่ามาแพร่มให้เสียอรรถรสเลยเนอะ
-
รอๆๆๆๆ :katai2-1:
-
:-[ :-[
เมาแล้วน่ารักมากกกก
มุ้งมิ้งๆ หวานๆ น่ารักอ่ะ~
:impress2: :impress2:
-
จ้าวน่ารักมากเลยอ่ะ ขอให้ได้ของโดนพี่สลัดเร็วๆน่า
-
เรื่องนี้สนุกอะ น้องจ้าวรั่วจริงไรจริง o13
แนวนี้ก็โอเลยนะคะนายน้อย
ชอบๆๆๆๆ
แว่บมาสะกิดเรื่องใหม่แล้วคลานออกไปอย่างสงบ555 :hao7:
:L2: คนโพสต์ :กอด1: คนเขียนค่ะ
-
Chapter 3 Who Are You?
“ผีจิกหัว ผีจับหัว ผีจูบหัว ผี..”
“บ่นอะไรไอ้จ้าว” ไอ้เดย์เพื่อนสนิทคิดประหลาดของผมโผล่มาตอนที่กำลังระลึกความหลังอยู่คนเดียวในห้องเลคเชอร์โดยไม่สนใจจะเก็บของกลับบ้านทั้งๆ ที่เป็นคาบสุดท้าย แค่เรื่องฝันกับเรื่องจริงทำไมแยกไม่ออกวะ ผมโง่หรือโง่มาก อันนี้ยังต้องรอผลการวิจัยกันอีกระยะ
“กำลังระลึกชัชชาติ ว่าเมื่อคืนกูโดนผีจูบหัวจริงรึเปล่า” ไอ้เดย์ทำหน้าเหวอ
“ระลึกชาติ! เล่นมุกควายให้กูตบอยู่ได้ มันแขยงเว้ย” แขยง!? เหมือนเมื่อคืนนี้มีใครพูดกรอกหู “แล้วมึงมีหลีให้ผัวจูบเหรอวะ ฮ่าๆๆ” เอ่อ หัวเราะเข้าไป กูกลุ้มใจนะเนี่ย
“กูจะรู้ได้ไงวะไอ้เดย์ ว่าเมื่อคืนเป็นฝันหรือเรื่องจริง” ผมไม่สนใจจะตอบคำถาม เพราะตอนนี้อยากรู้คำตอบมากกว่า
“ฝันว่าไร” มันลากเก้าอี้เข้ามาประจันหน้าตรงๆ “เห็นนั่งหงุดเงี้ยวอยู่ตั้งแต่เช้าละ”
“กูฝันว่า...” จะเริ่มตรงไหนดีวะ “...ช่างเหอะ ไร้สาระ”
“อ้าว เชี่ยจ้าว หลอกให้อยากรู้แล้วมีชู้ทิ้งผัวงี้ได้ไงสัด” ผัวเหรอ? เหมือนผมจะได้เป็นผัวใครเมื่อคืนนี้ด้วยว่ะ “เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยมึง” มันคาดคั้น
“กูฝันว่ากูแต่งงานแล้วจูบกับเมีย จากนั้นก็จูบกับผีว่ะ” ภาพเหตุการณ์มันสะเปะสะปะปนเปกันไปหมด เรียงลำดับไม่ค่อยถูก รู้แต่ว่าผมนั่งกับผู้ชายหน้าตาดีใส่เสื้อตัดอ้อย มันชวนผมขึ้นเวทีไปชิงทอง จำว่าบนเวทีต้องแข่งกับอีกหลายคู่จากนั้นผมจูบกับคนสองคน เอ๊ย หนึ่งคนกับหนึ่งผี
“มึงฝัน” ไอ้เดย์ตอบทันที “แต่มันคือฝันที่เป็นจริง”
“นี่แน่t! บ้องหูซะเลย ลีลานัก” ผมตบหัวมันไปสองทีซ้อน “พูดมาดีๆ ก่อนจะโดนอีก คราวนี้แฮตทริกเลยบอกก่อน”
“ตบซะผมกูกระเจิงไอ้สาด” มันรีบปัดผมให้เข้าที่แล้วจ้องผมเขม็ง “เวลามึงเมาแล้วเรื้อนหมา ชอบพูดอะไรเป็นตุเป็นตะ บางทีก็หาว่ากูเป็นมนุษย์ต่างดาวจะมาลักพาตัว บางทีก็ไปกราบตีนไอ้ไนท์หาว่าเป็นศาลเจ้าแม่ตะเคียน อันที่หนักสุดคือ มึงถอดกางเกงหน้าเซเว่นเพราะสงสารหมาที่มันมองหน้าอยากกินไส้กรอก” เรื่องนั้นผมก็ยังชั่งใจอยู่นะว่าจริงมั้ย ถึงทุกคนจะเล่าได้ตรงกันแต่ผมก็ยังสองจิตสองใจคิดว่าพวกมันแกล้งอำมากกว่า ใครมันจะเมาแล้วเรื้อนได้ขนาดนั้นวะ
ไอ้เดย์กับไอ้ไนท์เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก ส่วนผมกับไอ้สกายเพิ่งมาเป็นเพื่อนพวกมันตอนอยู่ปีหนึ่ง พวกผมเรียนนิเทศ และเรียนค่อนข้างดี อะ...ไม่เชื่อล่ะสิ หึหึ ไม่อยากจะคุยว่าเกรดตัวอื่นแทบไม่เคยได้เพราะส่วนใหญ่ได้แต่เกรดดี กร๊ากกก
เออน่า ลงรีเกรดหมดแล้วละ ได้ซีได้บีมาแทนบ้าง เรียนมาสองเทอมกับหนึ่งซัมเมอร์ ได้เอมาตั้งหนึ่งตัว โคตะระจะเทพ แต่ผมว่าอย่าไปซีเรียสกับคะแนนตอนเรียนเลยครับ เรามาวัดกันตอนจบดีกว่า เพราะตอนจบพระเอกจะได้กับนางเองตลอดนั่นแหละ อะ งงๆ ถ้างงก็เรื่องของคุณ ฮ่าๆๆๆ
“แล้วกูจะทำไงถึงจะรู้ว่ากูจูบใครบ้างวะ” ผมไม่ได้เครียดเรื่องโดนจูบนะ แต่ซีเรียสเรื่องจูบกับใครมากกว่า
“ปากมีก็ถาม” ไอ้เดย์ตอบแบบง่ายๆ แต่มันไม่ได้ง่ายแบบนั้น
“เมื่อคืนกูไปมีตบอร์ดดำดิน ไม่เคยขอเบอร์ใครไว้หรอก มีแต่เบอร์พี่ดินที่มันให้ไว้เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉิน แต่เสือกบอกว่าถ้าไม่ใกล้ตายไม่ต้องโทร” ผมบอกไปตามจริง
“งั้นก็ตั้งทู้ถามแม่ง กูว่าต้องมีใครสักคนที่ตอบมึงได้แน่”
“กูก็คิดอยู่ แต่กลัวว่าคนที่กูจูบจะจริงจังจับกูทำผัวน่ะสิ” ผมทำหน้าเครียดจนไอ้เดย์หัวเราะ
“กูว่ามึงกลัวเค้าจับทำเมียดีกว่าไอ้จ้าว”
“ไอ้เหี้ยเพื่อนครับ กูเป็นผู้ชาย” ถีบมันด้วยความแรงระดับเจ็ดสิบริกเตอร์จนสั่นสะเทือนมาถึงโต๊ะที่มันเท้าแขนอยู่
“เวลามึงเมานะไอ้จ้าว อ่อยยิ่งกว่าใบเตยอ้าสยามอีก” มันทำขาอ้าออกประกอบคำพูด นี่กูเป็นเพื่อนกับไอ้เสื่อมนี่ได้ไงวะ
“เอะอะ เอะอะก็โป๊วว เอะอะ เอะอะก็โป๊วว ของดีมีโชว์จะเก็บไว้ทำไมค้าาาา” ร้องเพลงอ่อยตามคำชมซะเลย
“ฮ่าๆๆ เออ แรดได้อีก” มันหัวเราะชอบใจที่ผมดึงเสื้อตรงหัวไหล่ลงแล้วทำหน้าเอ็กซ์แตก
“ถ้ากูอ่อยจริงทำไมพวกมึงไม่อัดกูล่ะ แดกเหล้าด้วยกันไม่รู้กี่หมื่นรอบแล้ว” มันทำหน้าป่วยใส่แล้วส่ายหน้า
“อย่างไอ้ไนท์มันจะเอาอะไรไปอัดมึง แค่แก้วเดียวแม่งก็กลายเป็นแป๊ะยิ้มแล้ว” เออ ถูกของมันแฮะ ไอ้ไนท์แม่งคออ่อน กินไปแก้วสองแก้วมันก็ออกอาการเมาด้วยการนั่งยิ้มเยิ้มกับคำพูดของทุกคนที่ไม่ได้มีความน่ายิ้มแม้แต่น้อย “มึงไม่สังเกตเหรอว่าพวกกูไม่เคยปล่อยให้มึงไปแดกเหล้ากับคนอื่น ยกเว้นเมื่อคืนที่มึงบอกว่าจะไปกับไอ้พู” ผมหลอกพวกมันเองแหละเพราะไอ้พี่ดินไม่อนุญาตให้คนนอกเข้า “ส่วนไอ้กาย ถ้าไม่ติดว่ามันมัวแต่กลัวไม่มีเวลาให้มึง ป่านนี้ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองแล้ว” ไอ้สกายมันไม่มีมดลูกแล้วจะมีลูกได้ไงไอ้ฟายยยย “แล้วสุดท้ายคือกู ถ้าไม่หวังอัดไอ้ไนท์ กูก็อัดมึงไปแล้ว” ห้ะ!
“มึง!?” ผมชี้นิ้วไปที่มันอย่างตกใจ มันยักคิ้วแล้วยิ้มร้าย “แหล่วๆๆ ไอ้สัด ไอ้คนตระกูลหวัง” ผมเบ้ปาก “หวังฟันเพื่อนนี่หว่า”
“หวังสิวะ กูฟูมฟักของกูมา ไม่หวังฟันจะให้กูเลี้ยงไว้ดูเล่นไง้” ผมก็เคยสงสัยอยู่บ้างแต่ไม่มั่นใจ ไอ้ห่าเดย์มันก็หม้อไปเรื่อยด้วย แต่ตอนนี้รู้แล้วว่ามันแกล้งลองใจไอ้ไนท์แน่ๆ
“แล้วทำไมไม่รุกไปเลยล่ะ นั่งดมอยู่ได้ไม่แดกซะที เดี๋ยวหมาตัวอื่นก็คาบไปแดก” ไอ้ไนท์มันเสน่ห์แรงทั้งกับผู้หญิงและผู้ชาย ส่วนใหญ่ผู้หญิงจะเข้ามาจีบเพราะมันไม่ชอบปฏิเสธคน แบบตัดบทใครไม่ค่อยเป็น บางทีคุยโทรศัพท์กับคนแปลกหน้าทั้งคืนเพราะไม่กล้าวาง กลัวเขาจะเสียใจ
“ไอ้ไนท์แม่งซึน กูแทบจะจกตูดมันวันละสามเวลาหลังอาหารอยู่แล้ว แม่งก็ยังไม่รู้ว่ากูหวังอะไร” มันทำหน้าเซ็ง
“ก็ทำไมไม่สารภาพรักไปล่ะวะ แกล้งแต๊ะอั๋งไปเรื่อยแบบนี้มันก็นึกว่ามึงแกล้งเหมือนที่มึงแกล้งคนอื่นนั่นแหละ”
“ทำแทบทุกอย่างแล้วว่ะ ขนาดเขียนจดหมายรัก ตัวหนังสือก็ของกูชัดๆ แต่ไอ้เชี่ยไนท์หาว่าใครปลอมลายมือมาแกล้ง จะให้กูไปแจ้งตำรวจซะอีกเพราะกลัวจะเล่นแรงกว่านี้ กลัวเค้าจะปลอมลายมือไปหลอกขอเงินจากพ่อกูงี้ว่ะ” ผมหัวเราะกับความซึนของไอ้ไนท์ ขนาดยามกับตำรวจมันยังแยกเครื่องแบบไม่ออก ก็สมควรแล้วที่มันจะไม่รู้ว่าไอ้เดย์แอบชอบมันอยู่
“จับกดแม่งเลยดิ ซึนนักก็เอสใส่” ผมแนะนำอย่างนึกสนุก แต่ก็ไม่ใช่จะหวังร้ายกับมันหรอกนะ เพราะไอ้ไนท์มันต้องมีไอ้เดย์คอยดูแล ไม่งั้นชีวิตมันคงยากกว่านี้
“สงสารมันว่ะ พอเห็นหน้าตาเหรอหราเด๋อด๋าของมันทีไรกูก็อดใจอ่อนไม่ได้” ไอ้ไนท์มันเป็นคนขี้งง ออกแนวหนุ่มขี้สงสัย เวลามันสงสัยอะไรขึ้นมาสักอย่าง ไอ้เดย์ไม่เป็นอันทำห่าเหวอะไรทั้งวัน นั่งตอบคำถาม นั่งหาคำตอบไปพร้อมไอ้ไนท์นั่นแหละ
“งั้นก็ตามใจมึง อยากแดกแต่เสือกป๊อด รอหมาคาบไปแดกก็แล้วกัน” ผมลุกยืนพลางสะพายกระเป๋าขึ้นเฉลียงบนไหล่
“กลับเลยเหรอวะ วันนี้มีซ้อมบาสนะมึง”
“วันนี้ขอบายวัน จะรีบกลับไปตั้งทู้ตามหารักแร้”
“รักแท้!” ไอ้เดย์ตบมุกแล้วส่ายหัว “เมื่อไรกูจะเป็นไทแก่ตัว ไม่ต้องตบมุกวัวมุกควายให้มึงวะเนี่ย”
“ฮ่าๆๆ เมื่อมึงแดกไอ้ไนท์ได้ เมื่อนั้นกูจะให้ของขวัญ เว้นวรรคทางการมุกไปหนึ่งเดือน”
“ข้อเสนอจัดว่าเด็ด คอยดู กูจะทำให้มึงเว้นวรรคในเร็ววัลลล” มึงจะม้วนลิ้นทำไมให้น่าหมั่นไส้ ผมส่ายหัวใส่แล้วเดินออกจากห้องเลคเชอร์มุ่งหน้าสู่หอพักเพื่อตามหารักแร้ต่อไป
“มีใครอยากสาระแนบอกกูมั้ยว่าเมื่อคืนกูได้กำไลทองมาได้ไง ตอบ!” ผมตั้งกระทู้ถามในบอร์ดหลังจากอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน
“เฮ้ย!” อุทานออกมาเสียงดังเมื่อกดรีเฟรซแล้วกระทู้หาย “บอร์ดด๋อยป่าววะ” บ่นแล้วลองตั้งกระทู้อีกรอบแต่แล้วผลก็เหมือนเดิม
“เหี้ย! ทำไมเป็นงี้วะ ทีกระทู้คนอื่นก็ยังเห็นคุยกันเป็นบ้าเป็นบอกันอยู่เลย”
“ลบกระทู้กูทำครวยอะไรครับท่านผู้มีสี” ตั้งกระทู้ใหม่อีกทีด้วยความฉุน กูทำอะไรผิด นี่กูชนะได้ทองมาครอบครองเชียวนะ พวกมึงต้องแห่แหนเมาท์มอยกันให้แซดถึงเรื่องเมื่อคืนสิ แล้วทำไมถึงไม่มีใครตั้งกระทู้คุยเรื่องนี้เลยวะ
“กูป่าว” ไอ้พี่ดินโพสตอบคนแรก
“ไม่ใช่พี่แล้วจะเป็นใครวะ” ผมรีพลายถามไป
“กูก็ป่าว” ไอ้พี่กระทิงตอบมาอีกคน พี่กระทิงมันเป็นผู้คุมกฎที่เสมือนไร้ตัวตนในบอร์ดมาก ถึงจะตอบทุกกระทู้แต่ตอบทู้ละโพสแล้วก็จากไปแบบอึนๆ ผมเลยไม่ใส่ใจที่จะรีพลายมัน
“ถามคู่จิ้นมึงนู่น” พี่ดินรีพลายกลับมา
ไอ้พี่สลัด? มันเกี่ยวอะไร แล้วทำไมต้องลบทู้กูด้วยวะ กูงง
“เอาดีๆ ถ้าไม่มีใครให้คำตอบ กูจะจ้างแฮกเกอร์มาป่วนบอร์ดพวกมึงแน่!” ผมขู่ไปอย่างนั้นแหละ แค่จะแดกข้าวให้ครบสามมื้อยังต้องคำนวณให้ดี ถ้าเผลอสั่งพิเศษใส่ไข่ดาวมื้อเช้า มื้อกลางวันก็อดสั่งโค้กมาแก้เลี่ยน ทำไมกูถึงได้จนเสมอต้นเสมอปลายแบบนี้วะ
“กูเป็นคนสั่งห้ามทุกคนคุยเรื่องมีตเมื่อคืนเองแหละ ถ้าใครฝ่าฝืนกูลบ ถ้าใครอยากลองดีกูบล็อก จบ!” ไอ้ห่าพี่บั๊ค โผล่หัวออกมาแล้วเหรอ หึหึ มึงคิดว่าไอ้จ้าวโลกเป็นเด็กน้อยหัวอ่อนที่มึงจะสั่งห้ามโดยไร้เหตุอันควรได้เหรอวะ
“ขอเหตุผล ไม่งั้นเจออารยะขัดขืน!” ผมโพสต์ห้วนๆ คงทำให้พวกมันรู้ล่ะว่าผมเริ่มไม่พอใจ
“เมื่อคืนเกิดเหตุการณ์ไม่ดีที่ไม่ควรให้คนนอกรู้ เดี๋ยวจะเสื่อมเสียชื่อเสียงของบอร์ด กูก็เลยสั่งห้าม แม้แต่คุยกันเองก็ห้าม ข่าวจะได้ไม่รั่ว” สลัดครับ กูว่ามึงกำลังตอแหล บอร์ดเหี้ยนี่มันมีแต่ชื่อเสีย คนดีๆ เขาไม่มาพูดถึงให้เสียปากเขาหรอก
“ย่องออกจากทู้เงียบๆ ผัวเมียเค้าจะเคลียร์กัน” พอดีผมรีเฟรซแล้วเห็นข้อความของพี่ดินและกำลังจะรีพลายแต่ปรากฏว่ามันขึ้นเออร์เรอ
“ไอ้สัดบั๊ค มึงกล้าลบโพสต์กู กูจะลบเมมมึง!!!” พี่ดินโพสต์ใหม่อีกรอบ ผมไม่ได้สนใจข้อพิพาทของไอ้พี่สองคน แต่ผมสงสัยว่าปกติอีพี่บั๊คมันไม่เคยออกโรงลบทู้ลบโพสต์หรือออกกฎออกคำสั่งในบอร์ดนี้เลยสักครั้ง มันจะอยู่เงียบๆ ซุ่มดูอยู่ตลอดเพราะผมเห็นชื่อมันออนไลน์อยู่เกือบตลอดเวลาแต่ไม่ค่อยตั้งกระทู้หรือตอบทู้ใครไปเรื่อย
“ถ้าคิดว่ากูจะจบแค่นี้ มึงคิดผิดครับสลัด!!!” ผมรีพลายโพสต์พี่บั๊คด้วยคำค่อนข้างแรง ปกติผมก็หยาบเกรียนอยู่แล้วแต่ไม่เคยแรงขนาดนี้ อย่างน้อยก็ต้องมีคำว่าพี่นำหน้า แต่วันนี้มึงทำกูโกรธครับ แล้วเวลากูโกรธกูก็หล่อมาก พูดเลย
“กูบอกมึงแล้วว่าให้ใช้แผนอื่น ไอ้ห่าจ้าวแม่งดื้อด้านกว่าเห็บหมาอีก” ไอ้พี่ดินโพสต์ได้ไม่ถึงสามวิก็โดนลบ
“อะไรของพวกแม่งวะ กูต้องรู้ให้ได้” ผมปิดคอมแล้วมองกำไลทองอันเล็กในข้อมืออย่างคิดหนัก ถ้าเรื่องที่ผมจูบกับคนและผีอีกตัวมันเกี่ยวกับที่พี่บั๊คสั่งห้ามพูดเรื่องมีตในบอร์ด ผมว่ามันกับผมอาจมีเอี่ยวในเรื่องนี้
...มึงกับกูจูบกันเหรอวะไอ้พี่บั๊ค
ผมข่มตานอนด้วยอาการกระสับกระส่าย เครียดจนฝันร้ายทั้งคืน ฝันว่าผมจูบกับคนที่ไม่มีใบหน้า พอผมถามว่ามันชื่ออะไรมันก็บอกว่า ‘ถ้าถามอีก กูจะลบมึง!’
“มึงเป็นอะไรไอ้จ้าว นั่งสัปหงกแต่ดันตาค้าง” ไอ้สกายเพื่อนสนิทอีกคนที่มีหน้าตาเป็นอาวุธ ไอ้แม่ยิ้ม ทั้งหล่อทั้งใส มันมีอาชีพนายแบบครับ ไม่ค่อยได้เจอมันหรอกเพราะพอเรียนเสร็จก็ต้องรีบไปเดินแบบไปแคสนั่นนี่ตลอด
“กลุ้มว่ะ” ผมเอนหัวซบลงตรงบ่าไอ้กายที่ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ หลังเรียนแล็บคอมพิวเตอร์เสร็จ
“เรื่อง” มันเอียงคอเหลือบมองผมแต่ไม่ขยับไหล่เพราะคงกลัวว่าหัวผมจะหล่น
“โดนอิทธิพลมืดแทรกแซงสื่อ” ไอ้สกายคงได้ฟังเรื่องของผมจากไอ้เดย์แล้วเพราะไม่มีเรื่องไหนที่ไอ้เดย์รู้แล้วโลกจะไม่รู้ นิ้วเรียวยาวขาวเนียนของไอ้กายยกขึ้นแนบบนริมฝีปากผม
“อยากรู้ว่าจูบกับใครเพราะแค่อยากรู้ หรืออยากรู้เพราะรสจูบมันติดตรึงในใจวะจ้าว” สายตาของสกายทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ เหมือนมันจะเศร้า แต่ปกติมันก็ชอบทำหน้าเศร้าอยู่แล้ว เพียงแต่วันนี้เหมือนมันกำลังเศร้าเพราะผม
ปลายนิ้วเย็นๆ ของมันกดลูบไปตามริมฝีปากหนักๆ ราวกับจะเช็ดรอยจูบของคนอื่นให้หายไป “กูแค่อยากรู้ก่อนว่าเป็นใคร ถ้าสวยกูก็คงติดใจ แต่ถ้าไม่สวยกูก็คงไม่ติดใจ ผมยักคิ้วแล้วดันมือมันออก” ไอ้กายชอบทำเหมือนผมเป็นเด็กน้อย มันคอยดูแลอย่างกับไข่ในหิน เวลาไปกินเหล้ากัน มันก็จะเป็นคนคอยกันท่าคนอื่นที่จะเข้ามายุ่ง และก็มันอีกนั่นแหละที่จะขับรถส่งผมกลับถึงบ้านหรือหออย่างปลอดภัย แต่ช่วงหลังแม่งงานเดินแบบชุก หน้าที่นี้ก็เลยตกอยู่กับไอ้เดย์ที่ต้องถ่างขาห่วงทั้งผมทั้งไอ้ไนท์ไปพร้อมกัน
“ถ้าเป็นผู้หญิงจริงๆ ก็ดี” มันบ่นงุ้งงิ้งคนเดียวทำให้ผมต้องถามซ้ำ
“พูดไรวะ ไม่เห็นได้ยิน” มันส่ายหน้าแล้วเปลี่ยนเรื่อง
“เปล่า เออ เพิ่งนึกได้ พรุ่งนี้กูมีเดินแบบการกุศล มึงอยากไปดูมั้ย” สกายเอ๊ย ขี้เหงาตลอด
“ทำไมมึงไม่หาแฟนหรือผู้จัดการส่วนตัวซะทีวะไอ้กาย ขี้เหงาแล้วก็เสือกเลือกมากซะอีก” ผมเอนตัวกลับมานั่งตรงๆ แล้วบ่นมันอย่างจริงจัง
“ก็อยากให้มึงมาเป็น”
“หืม ตะเอง เค้าถามไปสองตำแหน่ง เตงจะให้เค้าเป็นตำแหน่งไหนหราา” ผมแกล้งทำมือเหมือนตุ๊ดตู่แซวมัน
“เป็นทั้งสองเลยได้มั้ยล่ะ” แน่ะ รับมุกกูอีก
“ได้สิคะป๋า แต่ขอเงินเดือนสองแสนพร้อมคอนโดกลางกรุงและเบนซ์สปอร์ตรุ่นล่าสัดนะคระ” โอบรอบคอมันแล้วจีบปากจีบคอฉอเลาะ
“ล่าสุด!” เสียงตบมุกที่คุ้นหูดังขึ้นหน้าห้อง ไอ้เดย์เดินกร่างเข้ามาตามหลังด้วยไอ้ไนท์ที่คุยโทรศัพท์พยักหน้าหงึกๆ ตอนนี้คนอื่นๆ ออกไปจากห้องกันหมดแล้ว ไอ้ห่าสองตัวขออนุญาตอาจารย์ออกไปห้องน้ำ แต่ผมรู้ว่ามันแอบไปดูดบุหรี่
“เออ มาซะทีไอ้ห่า อยู่กับไอ้กายมันไม่ตบมุกให้กูว่ะ” ผมยื่นมือไปคว้านมเย็นในมือไอ้เดย์มาดูดปื้ดเดียวหมดแก้ว
“เฮ้ยไอ้เหี้ยจ้าว กูเหลือไว้ให้ไอ้ไนท์” ไอ้เดย์โวยวายแล้วลากเก้าอี้มาข้างผมทางด้านซ้าย
“พรุ่งนี้เช้ามันจะได้กินมั้ย คุยโทรศัพท์แล้วทำหน้าแบบนั้นคงไม่เลิกง่ายๆ หรอก” ผมบุ้ยปากไปทางไอ้ไนท์ที่นั่งถัดจากพวกเราไปสองแถว มันยังคงคุยด้วยสีหน้าและอารมณ์เกรงใจเหมือนเดิม
“ก็เนี่ยแหละที่ทำกูเซ็ง บอกให้เอามากูจะตัดบทให้ก็บอกว่าสงสารเขาอยู่นั่น” ไอ้เดย์ทำหน้ามุ่ยบ่นเป็นหมีกินผึ้ง
“เดี๋ยวกูจัดให้” ผมพูดแล้วลุกไปนั่งข้างไอ้ไนท์ “นี่รัตติกาล! เธอยังไม่ได้ส่งรายงานฉันเลยนะ” ผมบีบจมูกทำเสียงเหมือนอาจารย์พ่นพิษ เอ่อ ที่จริงอาจารย์ชื่อพนภัทร แต่เวลาสอนน้ำลายแกชอบกระเด็นเป็นฝอยออกมา ผมก็เลยตั้งฉายาแกว่า พ่นพิษ
“ไอ้จ้าว สงสารเขา” ไอ้ไนท์ทำปากขมุบขมิบเอามือปิดโทรศัพท์ไว้ ผมแกะมือมันออกแล้วพูดต่อ
“ก็มัวแต่เอาเวลาไปคุยโทรศัพท์ ‘จารย์จะให้เกรดไอเธออยู่แล้วนะ” ผมดึงโทรศัพท์มาจากมือมันแล้วกดสปีกโฟน
“ไนท์คุยกับอาจารย์ก่อนก็ได้ค่ะ แล้วครีมจะโทรมาใหม่นะ บายๆ จ้ะ” แล้วสายก็ตัดไป ผมหันไปแท็คมือกลางอากาศกับไอ้เดย์ แต่พอหันมาหาไอ้ไนท์ก็โดนสายตาพิฆาตเข้าให้
“เอ้อ กูลืมว่าต้องรีบกลับ พอดีน้ำที่หอกูมันไม่ไหลตอนไม่ได้เปิดก๊อกน่ะ ขอกลับไปดูก่อนนะ” ว่าแล้วก็โบกมือลาไอ้สองคนหลังห้องแล้วตบไหล่ไอ้ไนท์แล้วเดินหนีมาเลย ไอ้ไนท์พยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่แล้วก็ทำหน้างงหันไปหาไอ้เดย์
“มึงไม่ไปช่วยไอ้จ้าวมันดูก๊อกหน่อยล่ะไอ้เดย์ สงสารมัน” ผมได้ยินถึงกับขำพรืดออกมา ไอ้ห่าไนท์แม่งหัวช้าโคตรๆ
“อยากนัดเอา ใครว่างเสนอตัวมาครับดวก” ผมตั้งกระทู้ยอดนิยม การนัดเจอ นัดกินเหล้า นัดมีตกันในกลุ่มเล็กๆ เกิดขึ้นเสมอในบอร์ดดำดิน แต่ผมไม่เคยไปด้วยสักครั้งเพราะไอ้พวกเพื่อนๆ มันหวงผมยิ่งกว่าไข่ในหิน
“แปลกเว้ยเฮ้ย ไอ้จ้าวโลกเกิดเงี่ยนจนนัดเอา” ไอ้เมียร์แคทโพสต์ตอบ
“มึงว่างให้กูเอาเหรอไอ้เมียร์ถึงเสนอหน้ามาเสือกเนี่ย” รีพลายกลับไป
“ว่างดิ ไปกับพวกกูมั้ย วันนี้นัดกันที่ข้างหอกู” เคยเห็นบ่อยๆ ว่าไอ้เมียร์มันนัดกินเหล้าที่ข้างหอ แต่ผมไม่เคยไปด้วย และที่แปลกกว่านั้นไอ้แมวเล้าก็ไม่เคยเห็นตอบรับไปด้วยสักครั้ง เอ๊ะ หรือว่ามันนัดกันนอกรอบ
“แล้วไอ้แมวเล้าไปมั้ย” ผมถาม
“มันคงขอบายตามฟอร์มแหละ ตั้งแต่วันมีตก็ไม่โผล่ออกมาเลยว่ะ”
“เออ ตามนั้น บอกพิกัดกับเวลามา เดี๋ยวกูไป” ไอ้เมียร์โพสต์สถานที่และเวลานัดก็คือสองทุ่ม ตอนนี้เพิ่งห้าโมง มีเวลาอีกนิดหน่อย ผมก็เลยโทรชวนไอ้พู ลูกพี่ลูกน้องที่อยู่หมู่บ้านเดียวกัน
((“โย่ว แม้น”)) ไอ้พูรับสายอย่างเร็ว
“คืนนี้ว่างป่าววะ ไปแรดกัน”
((“คืนนี้อีลุงเซอร์ชวนไปบ้านมันว่ะพี่จ้าว”))
“เฮ้ย ไปบ้านเลยเหรอวะ” ผมตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ไอ้พูมันเกลียดพวกตุ๊ดพวกเกย์มากเพราะเคยมีประสบการณ์เลวร้าย แต่จากที่ผมเห็นก็คือไอ้พี่เซอร์ไพรส์เนี่ยมาจีบไอ้พูชัดๆ แต่แกล้งทำเป็นอ่อน ขอให้ไอ้พูสอนจีบหญิง ที่จริงไอ้พูก็โคตรฉลาดแต่ทำไมเรื่องนี้มันถึงดูไม่ออก
((“เออดิ มันบอกว่าพูพามันออกข้างนอกบ่อย พ่อแม่มันก็เลยอยากรู้จักว่าพูไว้ใจได้มั้ย”)) เขาหลอกพาไปให้พ่อแม่ดูตัวชัดๆ ไอ้ห่านี่ก็ซื่อบื้อ
“งั้นก็ไว้วันอื่น หรือไม่ก็ตามไปแถวXXX แค่นี้นะ” ผมบอกสถานที่เอาไว้เผื่อมันอยากจะตามไป ชั่งใจเล็กน้อยว่าจะชวนไอ้เดย์หรือไอ้สกายไปด้วยดีมั้ยเพราะกลัวจะเมาเรื้อนใส่ไอ้เมียร์แล้วมันจะเอาผมไปเผาน่ะสิ
“ก็แค่ไม่แดกเยอะ ไม่เห็นยาก” ผมตัดสินใจในวินาทีต่อมา ไอ้จ้าวซะอย่าง ไม่กลัวใดใดในโลกอยู่ร้าววว
สองทุ่มตรงผมก็ถึงที่หมาย หอพักไอ้เมียร์หาไม่ยากเท่าไรเพราะดังพอสมควร อยู่ในย่านมหาวิทยาลัยของรัฐที่ค่อนข้างเข้ายาก เคยผ่านตามาว่ามันเรียนเก่งด้วย ในภาพความทรงจำเบลอๆ ของผมก็คือมันตัวเล็กและหน้าตามุ้งมิ้งมาก
“ทางนี้เว้ยไอ้จ้าวโลก” ไอ้ห่าคนหนึ่งในหมู่มวลขี้เหล้าโต๊ะในสุดตะโกนเรียกผมที่ยืนเงอะงะอยู่หน้าร้าน แล้วคิดดูว่าคนเกือบเต็มร้านหันมามองผมเป็นตาเดียว มึงจะเรียกชื่อในบอร์ดทำไมสาดด
แต่ที่ผมรู้สึกประหลาดใจก็คือ ไอ้เมียร์แคทที่ผมมโนไว้ไม่เห็นอยู่ในกลุ่มที่เรียกผม ทุกคนไม่ได้เฉียดคำว่ามุ้งมิ้งแม้แต่น้อย โดยเฉพาะไอ้คนที่เรียกผมมันเป็นชายร่างสูงปานเปรตวัดสุทัศ ไอ้สัด มึงหลอกดาว
“ทำหน้าอะไรแบบนั้นไอ้จ้าว” มันเรียกผมเต็มปากเต็มคำแสดงว่ามั่นใจว่าใช่ผม “กูเมียร์แคท ส่วนไอ้นี่ก็พิกเลท แล้วนี่ไอ้แพนแพน แล้วคนนี้บาร์บี้ O{}O! ฟังจากชื่อคือพวกมึงต้องฟรุ้งฟริ้งวิ้งกระจายสิวะ แล้วนี่อะไร ไม่มีใครต่ำกว่าร้อยแปดสิบ แล้วไอ้สีผิวดำทะมึน ตัดสกินเฮดแบบนี้คืออะไร! ไอ้เหี้ย พวกมึงมันลวงโลก ไอ้บอร์ดกุ๊กครวย กูจะจ้างแฮกเกอร์มาล้างบางพวกมึง!
“มึงคือเมียร์แคท” ผมถามแบบไม่ค่อยมั่นใจนัก “แล้วไอ้ตัวเตี้ยหน้าหวานเป็นใครวะ” ทั้งๆ ที่ก็เดาออกแล้วแต่ผมก็อยากได้ความมั่นใจ
“นั่นมันไอ้แมวเล้า” นั่นไง กูจำสลับกันจริงๆ ด้วย “งงอะดิ ฮ่าๆๆๆ ไอ้แมวมันก็งงตอนเห็นหน้ากูวันมีต แม่งตาถลนเลยเพราะกูแอบส่งข้อความลับหามันในบอร์ดว่าให้ใส่รองเท้าแดงไปมีต พอมันเห็นว่าเป็นกูเท่านั้นแหละ หน้าเหวอไปเลย โคตรน่ารัก” ไอ้เมียร์พูดไปยิ้มไป
“แล้วกูต้องเรียกพวกมึงยังไงเนี่ย” ผมถามแล้วนั่งลงข้างไอ้แพนแพน ไอ้นี่ตอนอยู่ในบอร์ดแม่งเอาแต่บวกหนึ่ง ไปทู้ไหนก็บวกหนึ่งแล้วหายเข้ากลีบเมฆ ไม่เข้าใจว่ามันจะเล่นบอร์ดเพื่ออะไร
“เรียกกูว่าเมียร์นั่นแหละ ที่จริงกูชื่อแมนแต่ชอบชื่อเมียร์ตั้งแต่กูได้เป็นคู่จิ้นกับไอ้แมว” มันทำหน้าเพ้อๆ ไอ้ห่านี่ท่าจะหลงเสน่ห์ไอ้แมวเข้าจริงๆ “ส่วนไอ้พวกนี้ก็ชื่อเหมือนยูส ไอ้แพน ไอ้พริก แล้วก็ไอ้บี้” เออว่ะ ก็จำง่ายดีนะ
ที่ผมนัดกินกับพวกมันไม่ใช่ว่าหิวเหล้าหรืออะไรหรอกนะ แต่ผมต้องการมาหาข่าว ในเมื่อถามไม่บอร์ดแล้วมีมารสลัดมาขวาง ผมก็ต้องออกภาคสนามเอง
ไอ้เมียร์รินเหล้าให้ไม่ขาด ผมชวนพวกมันคุยนั่นนี่จนกระทั่งสามทุ่มครึ่งจึงได้วกเข้าเรื่องวันมีต
“ตอนอยู่บนเวทีแม่งโคตรฮาเลยเนาะ” แกล้งทำเป็นเนียนใส่ไอ้เมียร์ว่าผมจำเรื่องวันมีตได้ ไอ้เมียร์เออออห่อหมก เล่าเหตุการณ์ออกมาอย่างต่อเนื่อง
“ตอนกูอุ้มไอ้แมวนะ ตัวแม่งโคตรเบา พอวางลงเท่านั้นแหละ มันแทบจะแดกหัวกูเลย ฮ่าๆๆๆ นี่ก็ยังคิดถึงมันอยู่เลย ไม่รู้แม่งหายไปไหน สงสัยหลบหน้ากู” ก็สมควรหลบหรอกนะ เล่นกันว่ามันเป็นรุกส่วนไอ้เมียร์เป็นรับ แต่ตัวจริงดันเตี้ยกว่าหวานกว่าซะขนาดนั้น เป็นกูก็หลบเหมือนกันแหละ
“แต่กูฮาไอ้เสือหิวกับผู้หญิงกลางคืนว่ะ แม่งโดนโห่จนรีบกลับบ้านก่อนใครเลยอะ” ไอ้บี้เล่าต่อ
เอาล่ะเว้ย คงมาถึงตอนผมซะที จะได้รู้แล้วว่าตอนอยู่บนเวทีมันเกิดอะไรขึ้น ผมแทบจะกลั้นใจฟังก็ว่าได้ เก็บคองอเข่ารอเวลาที่จะได้ถึงบางอ้อ แต่แล้วไอ้บี้ก็ดันเหลือบไปมองหน้าร้านก่อนจะตะโกนขึ้นมาว่า…
“เฮ้ยพี่บั๊คมา! ทางนี้พี่ทางนี้!!” ผมมองตามสายตาของไอ้บี้ไปยังชายหนุ่มร่างสูงหล่อออร่าหน้าโคตรเป๊ะ ใส่เสื้อยืดสีดำสกรีนลายโจรสลัด กางเกงห้าส่วนลายพรางสีขาวน้ำเงิน ขนาดไม่เซ็ตผมแต่โคตรจะดูดี
สลัดผัก! มึงมาทำไม!!!
**********************************
ตอน 3 มาแล้วจ้าาาาาา
:pig4:
-
กรี๊ดดด น้องจ้าวเพ้อในรสจูบจนเก็บมาคิดเลยหรือเนี่ย :o8:
พี่บัีคยืนยันตัวเองด่วน!!! :laugh:
-
มาคุมเมียหรอพี่สลัด :-[ :-[
-
ชอบไอ้บอร์ดดำดินนี่มากอะบอกตรง :laugh:
(โดยเฉพาะพี่ดิน)
เอ้อ แหม จ้าว แกเมาเร็วไปไหม ชั้นว่าแกยังสติครบสมประกอบนะตอนขึ้นเวทีอะ
นี่ช็อคจนความจำช่วงนั้นหายไปหรอ? :z6:
-
ตอนที่แล้วสนุกมากกกกกกกกก o13 o13
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!! พี่พร้ายโผล่ค่าาาาา แต่น้องพูนี่คงจะไม่ใช่พูห์แบร์สินะ หึหึ เพราะอิชั้นสัมผัสได้ค่ะ รออ่านตอนต่อไปค่าาาาาา :katai2-1:
-
อร๊ายย พี่สลัด เอ้ยย!!! พี่บั๊ค เขินโหดนะลบ หัวข้อเกี่ยวกับมีตติ้งหมดเลย :laugh:
//อยากกินสลัด :hao7: :hao7:
-
เรื่องนี้มีพี่ไพร้ท์กับน้องพูโผล่มาด้วย พี่บัคโผล่มาตามดูจ้าวเหรอ
-
น้องจ้าวจำไม่ได้ พี่บั๊คทวนความจำด่วนนน :hao6:
พี่บั๊คตามมาคุมใช่เปล่า รู้แล้วใช่ปะล่ะว่าน้องจ้าวเมาแล้วพลังทำลายล้างรุนแรงแค่ไหน 5555
ฮ่วยย แล้วน้องจ้าวมันจำอะไรวันมีตได้บ้างเนี่ย งอนแทนพี่บั๊ค(ผู้มีอิทธิพลมืด) ชริ
-
ผัวเมียเค้าทันกัน :z2:
-
ค้างงงอ่า ต่อด่วนๆ :call: :call:
-
ห่างไม่ได้เลยนะพี่บั๊ค
ขอบคุณ :)
-
5555 อดรู้เลย
-
ก๊ากกก พี่สลัดมาคุมน้องจ้าวเองเลยหรอจ๊ะ :hao7:
-
:mc4ชูป้ายไฟ เป็นติ่งพี่คุมบอร์ดทู้ละโพสต์
พี่สลัดดักทางบอลอิน้องเจ้า คึ คึ
-
พี่สลัดมาคุมไม่ให้น้องจ้าวถาม ชัวร์ๆ
:hao7: :hao7:
-
คนเขียนนนนนน กว่าคนเขียนจะมาต่อคนอ่านรอใจแทบขาด นี่ยังจะใจร้ายมาตัด ฉับ!! กันขนาดนี้อีกหรอ
เสียใจนะเนี่ย โคตรชอบเรื่องนี้เลย มาต่อให้ไวเลยนะคนเขียนนนนนน :o12: :o12:
-
พี่บั๊คตามมาคุมผัว เอ้ย เมียสินะ
-
สกายชอบจ้าวจริงๆใช่มั้ย เห้อ ทำใจเถอพนะ. 555555555
ชอบความฮาในบอร์ดดำดิน ทุกคนดูดิบเถื่อน. กร้ากกก
ว่าแต่พี่บั๊คมาทำอะไรรรร มาเฝ้าน้องจ้าวหราาาาา
-
ตามมาคุมเรอะพี่บั๊ค 5555555
เมาแล้วจำอะไรไม่ได้เลยนะจ้าวโลก เมาแล้วนายน่ารักมุ้งมิ้งมากมาย
ติดตามเรื่องนี้อย่างใกล้ชิด..
:mew1: :mew1:
-
พี่สลัดตามมาคุมเมียสินะ 55555
-
เหยดดดดด ะี่สลัดผักมาแล้ว #โดนเตะ
โอยฮาพี่แกอะ ตอนลบโพสฮาดี 55555+
มาต่อไวๆเน้อค้างๆ อยากรู้สลัดมาคุมชิมิ 555
-
อิพี่สลัดนี่ยังไง สั่งห้ามคุยเรื่องงานมีต แล้วนี่ยังตามมาคุมอีก ชักจะยังไงๆแลวซิ
ปล.ชอบอิพี่ดินมากกกก แกฮาดี 555+
-
อยากให้อีบอร์ดดำดินมีจริง จะไปสมัคร :katai5:
พี่พร้ายจะมาม่ารึเปล่าเนี่ย ได้กลิ่นหมูสับ :hao5:
-
น้องจ้าวจำไม่ได้แล้ว วอนพี่บั๊คช่วยจำลองเหตุการณ์เสมือนจริงด้วยค่ะ :hao7:
-
ซะมีตามมาคุมภรรยาหรือเปล่าเนี่ย :hao3:
ว่าแต่ไนท์ซึน ตัวเองก็เหมือนกันแหละน้องจ้าว แต่เชียร์พี่บั๊คนะ เพราะกับสกายน่ะแค่เพื่อนกันก็พอ :z1:
-
ไหนๆ พี่บั๊ค ก็มาแล้วก็ถามพี่เค้าไปเลยสิค้า
จะได้รู้ลึกรู้จริงงัย จ้าว
5555
-
จ้าวอย่างฮาอ่ะ
พี่บัคตามมาคุม
-
สรุปคือน้องจ้าว จำอะไรคืนนั้นไม่ได้เลยนอกจากจูบเรอะฮ๊าบ (ภาษาวิบัติ เพื่อจ้าว)
ปล.อยากกินสลัดดดดดด อิอิ
-
พี่สลัดมาคุม(ว่าที่)เมีบหรือเจ้าคะ? :laugh:
-
นางตามมาคุมนะจ๊ะะะะะ
พี่บั๊คกลัวความลับรั่วไหลหรือกลัวใครเห็นข้าวจ้าวตอนเมา
เอาดีๆ
:laugh:
พี่พร้ายโผล่มาให้กิ๊บกริ้วเล่นๆด้วย :กอด1:
-
พี่สลัด เอ๊ยย พี่บั๊คมาคุมสามี(?)หรอคะ แอร๊ยยย
รอค่าา
-
งานนี้พี่บั๊คมาคุม ใครพูดไม่เข้าหูพี่จะโดนลบเมมรึป่าวนะ 5555555555555555555555555555
-
น่ารักอ่ะ ต้ จ้าวเป็นอะไรที่ฮามาก :laugh:
-
เกือบจะรู้ความจริงแล้ววววว
อดเลยยยยน้องจ้าวววว
-
น้องจ้าวพยายามเค้นถามคนในบอร์ดเรื่องงานมีตให้ได้
มันไม่รู้ว่านั่นเรื่องจริงหรือว่าฝันกันแน่ แต่ไม่มีใครเอ่ยถึงสักคน
นัดมากินเหล้ากับคนในบอร์ดก็กะจะเนียนถามซะหน่อย
ไม่ทันไรไอ้พี่บั๊คดันมาร่วมวงด้วยดิ ใครมันเรียกให้ไอ้พี่บั๊คมันมาเนี่ย
แล้วจะรู้เรื่องคืนนั้นมั้ยน้องจ้าวเอ๋ย
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 :hao6 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮาได้อีก 555555
:m20: :laugh:
-
แอร๊ย... มาคุมเมียถึงที่เลยนะพี่บั๊ค ติดตามค้าาา :-[
-
โหย น้องจ้าวเมาแล้วร่าน เอ้ย!เรื้อนชัวส์ :hao6:
-
น้องจ้าวเมาแล้วเรื้อนขนาดนั้นเลยเหรอ
-
555 น้องจ้าวนี่มันฮาจริงๆ เกรียนก็เท่านั้น
น่ารักอย่างนี้สมควรจะมีสามีคอยดูแลอย่างใกล้ชิด
ยิ่งเวลาเมาอย่าให้พูดถึง ดีแล้วที่พี่บั๊คมา
แล้วจะได้รู้ไหมเนี่ย อุตส่าห์ออกหาข่าวด้วยตัวเอง
จ้าวโดนแทรกแซงทั้งในจอและนอกจอ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสท์มากค่ะ :L2:
ป.ล.ชอบเดย์กับไนท์จังเลย แค่ชื่อก็รู้แล้วว่าคู่กัน >\\\\<
-
และจ้าวก็อดรู้ความจริง เอะ หรือพี่บั๊คจะเฉลยเอง
-
คืนนี้อย่าให้รอดนะ :hao6:
-
จะเอาตอนที่4444444444444
ติดน้องจ้าวเข้าแล้ววววววววววว :z3:
-
แค่ 3 ตอน ก็เลิฟมากๆเลย :mew1:
รอตอนที่ 4 น้า
-
โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย อยากอ่านต่ออ่ะ ตอนหน้าเจอพี่บั๊คแล้วอ่ะ
-
เอ้ยยยย กินเหล้ามันไม่ดี กินสลัดดีกว่านะ :m12:
-
สนุกมากกกกก มาคุมสินะพี่สลัด คริคริ
แล้วพี่รู้ได้ไงเนี่ยน้องเป็นใคร
-
ชอบเรื่องนี้
น้องจ้าวฮา รั่ว ได้น่ารักมาก
-
พี่บั๊คมันมาคุมแหงแซะตาแป๊ะแช่แป้ง
แหมๆๆๆ ความลับบไม่มีในโลกนะฮร๊าฟฟฟฟฟ
สักวันไอ้จ้าวโลกของพี่ก็รู้เองแหละว่า ผีวันนั้นมันคือพี่นั่นแหละ คึคึคึ
-
จ้าว....เมียคอยมาคุม 55555
-
สนุกมากอ่าแกกกกกกกก มาต่อไวๆๆนะ
-
ชอบมากค่ะ สนุกมากตริงๆ าำรวนฮามากๆเลย อ่านรวดเดียวเลยค่ะ
พี่บัคเท่อ่าน้องจ้าวจะจำได้มั้ยเนี่ย
กินเหล้าอีกแล้ววว
-
ติดตามครับ
-
มันเกรียนได้ใจจริงเลยไอ้จ้าวอะ 5555 เรื่องสนุกมากๆๆ o13
ว่าแต่ว่าพี่สลัดมาตามเมียกลับบ้านหรือพี่
-
อ่าน 3 รวดเลยอย่างฮาอ่า
น้องจ้าวนี้เมาแล้วอย่างน่ารักอ่า
งี้พี่สลัดคงไปไหนไม่รอด :hao6: :hao6: :hao6:
ขอบคุณน๊าแล้วมาต่ออีกนะ
-
สนุกมาก รอ รอ รอ :mew1: :mew1: :mew1:
-
เข้ามาอ่านรอบสอง
ระหว่างรอน้องข้าวเจ้า
-
เข้ามาส่องงง :katai4: :katai4:
-
:katai4: :katai4:
-
แอร้ยยย! รู้สึกว่านายเอกเรื่องนี้มัน เซ่อ ซ่า ฮา รั่ว อะไรขนาดน้านนน ตอนเมาเรื้อน+ฮามาก นับถืออิคุณพี่สลัดจริงๆที่อดใจไหว อิอิ อยากอ่านตอนต่อไปไวๆจัง :mew3:
-
แวะมาจิ้มน้องจ้าว :z13:
-
ขอขำแปป 55555555555555555555 :m20: :jul3:
จ้าวฮาอ่ะ ดูเป็นคนมึนๆกว่าที่คิด เดาว่ากายชอบจ้าวแน่ๆ
พี่บั๊คชื่อนี้จริงอ่ะ? อินเทรนสุด แต่สลัดน่ารักกว่านะ :laugh:
:L2: ติดตามอ่านตอนต่อไปค่าาา
-
เมื่อไรจะมาต่อคาาาาาาาาาาา อยากอ่านแล้ว
-
อยากอ่านเรื่องนี้อีกแล้ววววววว
:hao5:
-
อร๊ากกกก
ชอบๆ ฮา จ้าวอะ โคตรรั่วปกติก็รั่วนะ แต่พอเมาแล้วเลื้อนด้วย 5555
พี่สลัดมาคุมสินะ แจ๊ะ
-
Chapter 4 Once and again!
ผมปรับสีหน้าให้กวนตีนที่สุดเท่าที่จะทำได้ มองจิกไปยังร่างสูงตระหง่านที่กำลังเดินอย่างสง่างามปานเจ้าชาย มึงหล่อไปนะไอ้พี่บั๊คสลัดผัก หล่อขนาดนี้มึงไม่ควรอยู่บนโลกมนุษย์แต่ควรมาอยู่ในใจกู ฮิ้วววววววว
ไอ้แพนขยับไปด้านข้างแล้วดึงเก้าอี้จากอีกโต๊ะมาแทรกระหว่างผมกับมัน
กลายเป็นว่าตอนนี้ผมนั่งด้านออกสุดถัดไปเป็นเก้าอี้ที่เตรียมไว้ให้พี่บั๊คและไอ้แพนนั่งในสุด ส่วนอีกฝั่งไอ้เมียร์นั่งตรงข้ามผมถัดไปเป็นไอ้พริกและไอ้บี้ที่นั่งตรงข้ามไอ้แพน
“ไง” มันมองผมแค่เพียงเสี้ยวของเสี้ยวของเสี้ยววินาทีแล้วนั่งลงบนเก้าอี้
นี่มึงทักแล้วเหรอ ใบปากมึงมีดอกพิกุลหรือไงถึงได้กลัวมันจะร่วง กูเดาได้เลยว่าตอนเรียนมหาวิทยาลัยคะแนนจิตพิสัยมึงต้องได้ศูนย์ ไอ้คนไม่มีมนุษยสัมพันธ์
“เหล้าได้มั้ยพี่ หรือจะให้สั่งเบียร์” ไอ้เมียร์ถาม
“เหล้าก็ดี เมื่อกี้จัดเหล้ามาจากร้านไอ้ดินแล้ว” ทีงี้ล่ะพูดยาว ทีกับกูพูดแค่ ไง ไงพ่อง!!
พูดถึงร้านไอ้พี่ดิน ได้ข่าวมานานแล้วว่ามันเปิดร้านเหล้าชื่อ ‘เมาดิน’ ไอ้เฟดเฟ่ครับ ชื่อโคตรไม่เป็นมงคล ครั้งแรกที่ผมได้ยินชื่อร้าน ผมนึกถึงไอ้ขี้เมานั่งกินเหล้าอยู่ดีดีก็หัวทิ่มลงดิน กลายเป็น ‘เมาดิน’ กร๊ากกกกๆ ฮาว่ะ
“ขำไรไอ้จ้าว” ไอ้เมียร์ถามผมพลางยื่นแก้วเหล้าให้พี่สลัด ผมกำลังจะตอบแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นมือพี่บั๊คที่ยื่นไปรับแก้วเหล้า
...กำไลทอง เหมือนกันเป๊ะ!
หัวใจสั่นไหวระรัว รู้สึกหน้ามันร้อนๆ ชาๆ แอบคลำที่กำไลของตัวเองแล้วความรู้สึกในวันนั้นพรั่งพรูเข้ามาในหัวเหมือนจะนึกออกว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่แล้วภาพก็ล้มไปอีก ชัดเจนอยู่แค่ความรู้สึกที่หวิวไหวเคลิบเคลิ้มแต่ทำไมถึงนึกภาพไม่ออกเลยนะ น่าโมโหซะจริง
“ยิ้มอยู่ดีดีก็ทำคิ้วขมวด ไอ้นี่ท่าจะเมาแล้วว่ะ” ไอ้เมียร์บ่นงึมงำ
“ก็มึงนั่นแหละไอ้แมน ชงส่งชงส่ง มันมาทีหลังแต่มึงรินให้มากกว่าที่เราสี่คนกินรวมกันซะอีก” เสียงไอ้แพน ผมจำได้ แต่ตอนนี้หน้ามันเลือนๆ ดูหล่อขึ้นผิดหูผิดตา
...ไอ้นี่ต้องอยู่ไกลๆ ถึงจะหล่อสินะ ฮ่าๆๆ แต่มองไปรอบๆ คนอื่นก็หล่อสวยกันหมดเลยเนี่ย ร้านนี้ดีว่ะเสริฟเหล้าเบียร์ผสมกลูต้าไธโอนและไวท์เทนนิ่งเพิ่มพลังผิวขาวใสเปล่งประกายบรุ้งบริ้งจิงเกอเบล แต่เหมือนจะเป็นเดจาวูรึเปล่าวะ ทุกที่ที่ผมไปกินเหล้ามักจะเป็นแบบนี้ หรือเป็นเพราะออร่าของผมที่แผ่กระจายความใสไปสู่ไอ้พวกมนุษย์ วะฮ่าฮ่า
“อ่าว จะโทษกูก็ไม่ถูก ไอ้จ้าวมันกระดกเร็วเองนี่หว่า กูไม่ได้บังคับมันซะหน่อย” มึงจะเถียงกันทำไมวะ กูกินกูรู้ลิมิต เหล้าแค่นี้กูม่ายมาววว “แล้วพี่บั๊คมาได้ไงเนี่ย” ไอ้เมียร์หันไปคุยกับไอ้พี่สลัด
“ก็เห็นพวกมึงคุยกันในทู้ก็เลยตามมา”
“ฮั่นแน่ หวงจิ้นๆ หรือหวงจริงๆ เนี่ยพี่บั๊ค” ไอ้แพนชี้นิ้วล้อไอ้พี่บั๊ค
“หึหึ” มันหัวเราะสองหึแล้วยกยิ้มข้างเดียว โคตรน่าหมั่นไส้เลยว่ะ
แต่ผมบอกเลยว่าผมเป็นคนใจเย็น ไม่ค่อยโกรธเกลียดใครแบบแสดงออกหรอก เวลามีเหตุให้รู้สึกหงุดหงิดผมก็จะมองโลกในแง่ดี เอางี้นะ ผมจะสอนวิธีคิดบวกให้ก็ได้
ยกตัวอย่างเช่น เวลามีแมลงวันมาเกาะที่ปลายหลอดตอนเรากำลังจะดูดน้ำ คุณก็จะรู้สึกหงุดหงิดใช่มั้ย นั่นแหละ พื้นที่บนโลกนี้มีเป็นแสนแปดล้านตารางกิโลเมตร ทำไมมึงเจาะจงมาเกาะที่ปลายหลอดกู แต่ไม่ต้องเสียอารมณ์ครับ แค่คิดซะว่ามันเป็นลูกแมลงวันมันคงยังไม่สกปรกมาก หรือถ้ามั่นใจว่ามันเป็นตัวเต็มวัย คุณก็คิดซะว่ามันเป็นแมลงวันตัวเมีย ตัวเมียมันก็จะรักสะอาดกว่าตัวผู้ แต่ถ้าเสือกตาดีเห็นหำแมลงวัน คุณก็คิดซะว่ามันเป็นเกย์ คือเกย์มันก็คงดูแลตัวเองมากกว่าผู้ชายอะนะ หรือถ้าตะแบงไม่ผ่านเพราะมันเบ่งกล้ามให้ดูว่ามันเป็นชายแท้ คุณก็คิดซะว่า ตีนแม่งเล็กนิดเดียวคงสกปรกไม่มาก แล้วก็หลับหูหลับตางับหลอดแล้วดูดน้ำเข้าไป อ๊าส์ เครื่องดื่มผสมขี้ตีนแมลงวัน อร่อยชื่นใจ
...เป็นไงล่ะเจ้าพวกมนุษย์ ทึ่งกับความคิดบวกของข้าล่ะสิ ข้ามอบสิ่งนี้เป็นวิทยาทานแก่พวกเจ้า เอ้า เอ้า เอ้า..
“เป็นอะไรวะไอ้จ้าว ทำหน้าเหมือนพวกโรคจิต” ไอ้ห่าเมียร์ปากมอม มึงกล้าว่าเทพจ้าวได้ไง อ๊ะๆ คนแต่งไม่ได้พิมพ์ผิดหรอกฮะ ก็ผมเป็นเทพชื่อจ้าว ก็ต้องพิมพ์ว่า ‘เทพจ้าว’ อ่านว่า เทพ-พะ-จ้าว เอ้า อ่านพร้อมกันสิพวกมนุษย์
“คนโรคจิตอะไรจะหล่อแบบนี้วะไอ้เมียร์” ลิ้นพันพูดยานคางซะแล้วกู แต่ขอโทษเถอะ มันก็แค่ไซด์เอฟเฟ็คในการดื่มเหล้า เพราะสติสตังค์ผมยังอยู่ครบถ้วน ไม่ได้หายไปแม้แต่สลึงเดียว
“เอ่อ หล่อเหี้ย หล่อเหี้ยๆ เลยตอนนี้น่ะ หน้าแดง ตาเยิ้ม ปากแดงแจ๋เลยไอ้ห่า” ผมได้แต่ทำหน้าบู่ให้มัน ขี้เกียจพูดเยอะ เดี๋ยวจะหาว่าผมเมาจริงๆ “พอคู่จิ้นมานี่เงียบเลยน๊า เมื่อกี้ยังชวนคุยเป็นต่อยหอยอยู่เลย” จะเอาไงกับกูวะเนี่ย พอพูดก็หาว่าต่อยหอย พอไม่พูดก็มาว่าเงียบอีก
ไอ้พี่บั๊คสลัดผักหรี่ตาจ้องผมสลับกับไอ้เมียร์ “มันชวนคุยเรื่องไรมั่งวะ พวกมึงหลงกลมันไปแล้วรึยัง” เสียงทุ้มกังวานขึ้น เป็นสุรเสียงที่เปี่ยมไปด้วยพลังบางอย่าง ถุ้ย! ก็แค่ทำเสียงดุแต่ที่น่าโมโหก็คือ แม่งต้องรู้แผนผมแน่ๆ
“หลงกลเรื่องไรเหรอพี่” ไอ้เมียร์ถาม
“หึ” หัวเราะหึเดียวคือระ? คงคิดว่าเท่สินะ หึ มึงไม่เท่หรอก แต่มึงโคตรหล่อ “เล่าเรื่องวันมีตติ้งให้มันฟังแล้วล่ะสิ” เล่าแล้วโว้ย กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มแต่มึงเสือกโผล่เข้ามาซะก่อนไงล่ะ
“ก็มันชวนคุยอะพี่ มันก็จำของมันได้นะแถมยังบอกว่าฮาด้วย ไม่เห็นจะมีพิษมีภัยอะไรเลยไอ้จ้าวเนี่ย” ไอ้เมียร์ถามพลางทำหน้างง ไอ้แพน ไอ้พริก และไอ้บี้ มึงไม่ค่อยมีบทเลยเน๊าะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูจัดให้พวกมึงเป็นสี่พี กร๊ากกกกกก “นั่น หัวเราะคนเดียวอีกละ ไอ้ห่านี่มันเมาเปิดเผยดีนะ”
“มันหลอกถามพวกมึงน่ะสิ ถ้ามันจำได้คงไม่นัดเจอพวกมึงหรอก ปกติมันเคยออกมาด้วยที่ไหนกัน” มึงนี่ก็ฉลาดสมกับหน้าตาดีนะ “แล้วพวกมึงเล่าถึงไหนแล้วล่ะ”
“กำลังจะถึงตอนที่พี่จู..!!” แน่ะ กูเห็นนะพี่บั๊ค มึงเหยียบตีนไอ้เมียร์ทำไมสลัด!
ปัง!!
ทุกคนในร้าน หันมามองผมเป็นตาเดียวเมื่อผมพรวดพราดลุกขึ้นแล้วตบโต๊ะเสียงดัง
“พวกมึงทำอะไร!” ผมชี้ไปที่ขาพี่บั๊ค ซึ่งตอนนี้มันหดกับมาอยู่ที่เดิมแล้ว
“ใครทำอะไร” ยังมีหน้ามาถาม
“ก็มึงเอาตีนไปสะกิดไอ้เมียร์ทำไม พวกมึงมีอะไรปิดกูใช่มั้ย!” ขอบตาผมร้อนผ่าว รู้สึกโมโหจนแทบจะแดกหัวไอ้พี่บ้าอยู่แล้ว
“..คือ กู..” พี่บั๊คอึกอักซึ่งผมฟันธงไปแล้วว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ อะไรบางอย่างที่ผมเป็นฝ่ายถูกหลอก ถูกหักหลังอย่างน่าอดสูที่สุด
“มึงแอบเล่นชู้ใช่มั้ยพี่บั๊ค!!”
!!!!!!!
เงิบกันทั้งโต๊ะ
ใช่สิ พวกมึงก็ต้องเงิบที่กูรู้ความลับนี้ หึ!
“เล่นชู้!?” ไอ้พี่บั๊คทวนคำกลับมา ส่วนไอ้พวกที่เหลือก็ทำหน้าตาตื่นประหนึ่งโดนท้าวแชร์โกง
ตอนนี้พวกโต๊ะอื่นหันกลับไปไม่ได้สนใจโต๊ะพวกผมแล้ว แต่ผมก็ยังไม่ได้นั่งลงหรอกนะ ยังยืนค้ำหัวแม่งอยู่งี้แหละ คนอย่างไอ้จ้าวเมื่อขึ้นต้นมะพร้าวแล้วอย่าหวังว่าจะเอากล้วยมาล่อให้ลงง่ายๆ ไม่มีทาง!
“ก็เออสิ! มึงเป็นเมียกูนะพี่บั๊ค มึงจะแอบจับตีนกันใต้โต๊ะแบบนี้ไม่ได้ กูไม่ยอม!” จับมือไม่ได้ถึงกับแอบจับตีน ผมโคตรปวดใจที่ถูกทรยศจากเมียรัก
“พรืดดดดดด” เสียงหัวเราะพรืดดังรอบโต๊ะ แม้แต่ไอ้เมียตัวดีก็ยังกลั้นยิ้มขำไปกับเขาด้วย นี่มึงเล่นชู้แล้วยังมีหน้ามายิ้มเยาะกูอีกเหรอเนี่ย
ผมจ้องหน้าพี่บั๊คเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ “พวกมึงแม่ง..” ยืนมองหน้าหล่อๆ ของมันด้วยความโมโหขีดสุด โกรธจนต้องกำหมัดแน่นเนื้อตัวสั่นไปหมด หน้าก็เบะออกทุกที...จนกระทั่งน้ำตาไหล
“เฮ้ย!” ไม่ต้องมาทำหน้าตกใจเลย มึงไม่รักกูไอ้พี่บั๊ค ฮือออ มึงมีชู้ กูเสียใจ ฮือๆๆ “ชู่ววว ไม่เอา จ้าวไม่ร้องสิ อายเขานะ” พี่บั๊คมันดีดตัวขึ้นจากเก้าอี้แล้วคว้าท้ายทอยผมกดซบลงตรงไหล่ “พี่ไม่ได้เล่นชู้ครับ ไม่ได้นอกใจจริงๆ” มันพยายามเชยคางให้ผมมองมันแต่ผมไม่ให้อภัยมันง่ายๆ หรอก
“ไม่เชื่อหรอก ก็จ้าวเห็นกับตา พี่นอกใจจ้าว” ผมงอแงกดหน้าลงน้ำหนักบนไหล่กว้างมากขึ้นไปอีก พี่บั๊คมันก็เลยทำได้แค่ลูบท้ายทอยและใช้มืออีกข้างเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มผม
“กูโคตรจะเงิบ ไอ้ห่าจ้าวแม่งเรื้อนสุดๆ ดีนะที่แม่งไม่พกน้ำกรดมาด้วย ไม่งั้นกูโดนสาดหน้าคนแรกเลยเนี่ย” เสียงเหมือนไอ้เมียร์
ได้ยินแล้วของขึ้น
“กูไม่ได้เมา!” ผมเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปหามัน “กูเห็นกับตาว่ามึงแอบกิ๊กกับเมียกู!” ชี้หน้าแม่งเลย แล้วทำไมพวกมึงถึงได้ยิ้มแบบนั้นวะ ฮึ้ย น่าโมโห
“กูพามันกลับก่อนนะไม่งั้นมึงคงโดนราวีไม่เลิก อ้อ แล้วก็ไม่ต้องพูดเรื่องคืนนี้อีก เหยียบให้มิดเลย กูอายที่ได้เป็นเมียไอ้รั่วเนี่ย” ไอ้เมียบ้า ไปยิ้มให้มันทำไมวะ โอ๊ย ไอ้จ้าวฟิวขาดแล้วนะ
ผมสะบัดหลุดจากไอ้พี่บั๊คแล้วเดินไปกระชากคอเสื้อไอ้เมียร์ “มึงออกไปหน้าร้านกับกูเลยไอ้เมียร์ ต่อยกันให้รู้แพ้รู้ชนะ ถ้ามึงแพ้ก็อย่ามายุ่งกับพี่บั๊ค เมียข้าใครอย่าแตะเว้ย!” นี่ขนาดมันนั่งอยู่แล้วผมยืน แม่งก็ยังเกือบถึงอก ไอ้เปรตขี้แย่งเมียคนอื่น!
มันน่าโมโหที่ไอ้ห่าทุกตัวไม่มีใครที่ไม่ยิ้ม นี่พวกมันลืมเอาหน้าโกรธไว้บ้านเหรอวะ มีแต่ผมที่เดือดปุดๆ อยู่คนเดียว
“เฮอะ!..เฮ้ย!!” ร่างผมลอยขึ้นด้วยมือที่มองไม่เห็น อีกแล้ว!! “แว้กกก! ผีมาหลอกจ้าวอีกแล้ว ฮือๆๆ อย่าเสกจ้าวลอยสิ มันน่ากลัว แม่จ้าว แม่ของจ้าว ช่วยจ้าวด้วย ปล่อย ปล่อยนะ ห้อยหัวแบบนี้ของเก่าจะออกนะเว้ย ปล่อยยย!!” ผมแหกปากร้องโวยวายไปตลอดทาง จนกระทั่งออกจากร้านมาได้สักระยะและในที่สุดผีมันก็ยอมปล่อยผมลง
“ไอ้ผีบ้า ไอ้ผีไม่มีคุณธรรม จะทำอะไรตามใจแบบนี้ไม่ได้นะ พรากผัวพรากเมียเขามาแบบนี้มันบาปนะเว้ย!” ผมบ่นทันทีที่ขาแตะพื้น ดูสิเนี่ย ทิ้งพี่บั๊คไว้กับไอ้เมียร์แบบนั้น ป่านนี้มันพากันเข้าโรงแรมแล้วมั้ย อ๊ากก โมโห!!!
“สรุปว่า ตอนนี้กูเป็นผีอีกแล้ว??” มันชี้นิ้วเข้าหาตัวเองแล้วทำหน้าเงิบ
“เป็นผีถ้าไม่เป็นผีแล้วจะเป็นอะไรล่ะ!” ผมถลึงตาใส่แต่รู้สึกว่าโลกเอียงไปมายังไงชอบกล “เลิกเสกให้โลกเขย่าได้แล้ว มันเวียนหัวนะเว้ย!” ไอ้ผีนิสัยเสีย ชอบใช้อำนาถในทางมิชอบ ก่อนตายมึงต้องเป็นนักการเมืองมาก่อนแน่ๆ
“ฮ่าๆๆ ไอ้หมาจ้าว มึงนี่มันบ้าสิ้นดี” ร่างผมที่ยืนโงนเงนถูกเสกให้ลอยขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ท่าเจ้าสาวเว้ย คิกๆ แบบนี้ค่อยสบายกว่าเมื่อกี้หน่อย “ยิ้มอะไรอีกล่ะ หืม ไอ้เด็กต๊อง”
“ยิ้มที่ผีน่ารักไง จ้าวไม่ชอบให้ผีใจร้ายนี่” ทำหน้าอ้อนมันซะเลย อยากน่ารักดีนัก
“อ่ะ นั่งเล่นแถวนี้จนกว่าจะสร่างเมา” ร่างผมถูกวางลงบนเก้าอี้ยาวใกล้กับสวนสาธารณะที่ไม่รู้พิกัด รู้แต่ว่ารอบข้างมืดมาก อาศัยไฟถนนที่แสงริบหรี่จนแทบจะดับ “เอาน้ำเย็นหน่อยมั้ยจะได้ดีขึ้น” ร่างสูงโน้มตัวลงมาทำหน้าใจดีใส่
ผมลุกขึ้นนั่งแล้วมองหน้าหล่อๆ ของไอ้ผีก่อนจะส่ายหน้าแล้วอ้าสองแขนออก “ผีกอดหน่อย” รู้สึกคิดถึงมันจนอยากกอดแน่นๆ ผีทำหน้าเงิบอีกรอบแต่ก็มานั่งลงข้างๆ แล้วสวมกอดผมตามคำขอ
“ทำกูใจอ่อนทุกทีไอ้จ้าว” เสียงทุ้มนุ่มที่ข้างหูทำให้หวั่นไหวในอก เหมือนมีคลื่นทะเลสาดซัดอยู่ในหัวใจ มันวูบวาบขึ้นลงจนหัวใจผมเมาคลื่นไปหมดแล้ว
เรากอดกันอยู่นานแล้วผมก็ดันหน้าอกแกร่งออกจากตัว “ผีคิดถึงจ้าวมั้ย” ผมจ้องตามันเพื่อลุ้นคำตอบแล้วก็ได้เห็นยิ้มบางๆ กลับมา
“ครับ” แค่นี้ก็ทำให้ยิ้มกว้างจนตาหยี ดีใจจัง
“ครับอะไร ถามว่าคิดถึงมั้ย คิดถึงจ้าวมั้ย” แกล้งงอแงใส่ผีซะเลย อิๆ
ร่างหนาขยับไปชิดริมสุดของเก้าอี้จากนั้นก็ยกขาที่อยู่ด้านในขึ้นเหยียดยาวแล้วห้อยขาอีกข้างลง ตัวผมก็ถูกลากเข้าไปนั่งพิงหลังอยู่กับอกแกร่งเหยียดเท้าสองข้างไปตามความยาวของเก้าอี้ สองมือหนาโอบกอดร่างผมไว้แน่นพร้อมกับมือผมที่ถูกกุมไว้หลวมๆ
“คิดถึงจ้าวครับ คิดถึงมาก” ผมเอียงหน้ามองใบหน้าหล่อคมที่ก้มลงมาจ้องผมอย่างไม่วางตา
รู้สึกตื่นเต้นจนมือเท้าเย็นชื้นเหงื่อไปหมด ทำไมถึงได้น่ารักแบบนี้นะไอ้คุณผี
“แค่เนี้ยเหรอ” แกล้งผีนี่สนุกดีนะ คิกๆ
“หืม” ผีเลิกคิ้วสงสัย
“ก็คิดถึงแค่คำพูดแค่เนี้ยเหรอ” ทำหน้าอ่อยอ้าสยามเหมือนที่ไอ้เดย์ว่า คิกๆ
“คิดถึงทุกอย่างแหละ ใจก็คิดถึง ปากก็คิดถึง ..ลิ้นก็คิดถึง” สิ้นคำตอบหัวใจผมก็กระตุกรัวจนแทบจะนับไม่ทัน ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าใกล้ด้วยความเร็วหกสิบเซ็นติเมตรต่อชั่วโมง
“อืม อืออ” ผมหลับตาลงรับสัมผัสจากผีตรงหน้า เผยอปากให้เรียวลิ้นอ่อนนุ่มแต่แข็งแรงสอดเข้ามาพัวพันเกาะเกี่ยวลิ้นผมอย่างโหยหา
จูบกับผีอีกแล้วไอ้จ้าว นี่อายุผมจะสั้นมั้ยนะ เคยดูในหนังจีน โปเยโปโลเย เขาบอกว่าถ้าอยู่กับผีอายุขัยจะสั้นลง แต่ว่าก็ว่านะ ถ้าจะมีความสุขแบบนี้ ผมก็ยอมอายุสั้นล่ะ
เราจูบกันอยู่นานพอดู ระหว่างที่จูบก็ทำแค่ประสานมือกอบกุมกันเพียงเท่านั้น ดูเหมือนผีมันจะพยายามควบคุมไม่ให้มือไม้ออกนอกลู่นอกทางด้วยการถูนิ้วผมสลับกับการบีบประสานอย่างรุนแรง
“พอใจรึยัง” พอปล่อยให้ผมเป็นอิสระ อีกฝ่ายก็ถามขึ้นด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม
ผมหรี่ตามองอ้อนๆ “ไม่อยากคิดถึงมากกว่านี้เหรอ” เหมือนเป็นคนไม่รู้จักพอ ผมนี่แรดใช้ได้เลยนะ
“อย่าอ้อนให้มาก ความอดทนกูก็ไม่เยอะนักหรอกนะ” ผมยิ้มพอใจเมื่อเห็นมันทำท่าเหมือนอยากจะกินผม ก็ผมอยากรู้นี่ว่าผมมีเสน่ห์พอที่จะให้ผีที่ผมรู้สึกดีด้วยมาพิศวาสได้มั้ย
แต่แล้วอยู่ๆ ก็รู้สึกผิดขึ้นมาฉับพลันเมื่อใบหน้าหล่อเข้มของอีกคนปรากฏขึ้นมาซ้อนทับใบหน้าผีที่หล่อเหมือนกัน
เอ๊ะ! ทำไมหน้ามันคล้ายกันจังเลยวะ ต่างกันแค่คนหนึ่งชื่อบั๊คเป็นคน และอีกคนชื่อผีเป็นผี
“อยู่ดีๆ ทำหน้าเศร้าทำไมเนี่ย หืม” นิ้วเรียวไล้เกลี่ยไปตามโครงหน้าผม
“จ้าวคิดถึงเมีย”
“ใครอีกล่ะ” ไอ้ผีทำเสียงดุ
“ก็อีพี่บั๊คไง เมียที่ถูกต้องตามกฎหมู่” คือเรายังไม่ได้จดทะเบียนไงเพราะฉะนั้นจะเรียกว่าตามกฎหมายไม่ได้ แต่เราแต่งกันมันต่อหน้ามวลมหาประชาบอร์ดจึงต้องเรียกว่า เมียตามกฎหมู่ เป็นไง ผมอัจฉริยะมั้ยล่ะ รู้สึกภูมิใจในตัวเองจริงๆ คึคึ
“หึหึ” มันหัวเราะ “ถ้าคิดถึงก็ไปหาสิ” ทำเป็นมาท้า ถ้าไปจริงๆ ไม่ต้องมาร้องไห้ขี้มูงโป่งเลยนะ แบร่
“ไม่ไปหรอก ป่านนี้ได้กับไอ้เมียร์ไปแล้วล่ะ” ผมทำหน้างอคอหัก รู้สึกปวดร้าวที่หัวใจแปลกๆ ขึ้นชื่อว่าเมีย ถึงไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่มันก็ต้องมีผูกพันบ้างนั่นแหละ “มันไม่รักจ้าวเหมือนที่จ้าวรักมันหรอก”
“รัก!?” ไอ้ผีทำหน้างง “จ้าวรักมันเหรอ” ทำไมต้องเรียกเมียจ้าวว่ามันด้วยนะ ผีไม่น่ารักเลย
“อืม” ผมพยักหน้า “ก็มันเป็นเมียคนแรก ก็ต้องรักสิ”
“เฮ้อ ไอ้จ้าวเอ้ย” มันถอนหายใจใส่ ไอ้ผีไม่มีจรรยาบรรณ์ เป็นผีจะมีลมหายใจได้ยังไง ชอบทำอะไรผิดทำนองคลองธรรมอยู่เรื่อย “แล้วไอ้บั๊คกับผี จ้าวรักใครมากกว่าล่ะ” ขอสตั้นแป๊บ
ทำไมถามแบบนี้ล่ะ ใครจะไปตอบได้ในเมื่อคนหนึ่งก็คนรัก อีกผีหนึ่งก็ผีรัก จ้าวเลือกไม่ได้หรอกจ้าวอยากมีรักสองภพ
“จ้าวรักทั้งคนทั้งผีเท่ากันได้มั้ยล่ะ” ผมช้อนตามองอ้อนๆ กลัวผีจะโกรธอยู่เหมือนกัน แต่ทำยังไงได้ก็ผมเลือกไม่ถูกนี่นา
“วัดจากอะไรถึงได้บอกว่ารักเท่ากัน” ผีมันก็ขี้สงสัยเหมือนไอ้ไนท์เลยวุ้ย
ผมแทบไม่ต้องคิดเพราะในความรู้สึกของผม ผีกับพี่บั๊คแทบจะแยกความรู้สึกไม่ออก ถ้าชื่อกับสภาพความเป็นคนและผีไม่ต่างกัน ผมก็คงคิดว่าเป็นคนเดียวกันไปแล้ว
“..พี่บั๊คกับผีจูบแล้วหวานเหมือนกัน” ผีมันยิ้มดีใจ
“หวานเหรอ” คำถามที่มาพร้อมกับสายตากรุ้มกริ่มทำให้ผมรู้สึกประหม่า
“อืม หวานจนอยากจูบทั้งวันทั้งคืนเลย” รู้สึกว่าหน้าร้อนซ่านขึ้นจนลามไปถึงใบหู ถึงจะเป็นผู้ชายแต่ให้พูดความในใจแบบนี้มันก็เขินอยู่
“แล้วตอนนี้อยากจูบมั้ย” อยากละลายไปกับสายตาที่จ้องผมแทบจะกลืนกิน
“อยากมากกว่าจูบซะอีก แต่ผีคงรังเกียจจ้าว” ผีสูดลมหายใจหนักๆ ยาวๆ บดกัดฟันแน่นจนเห็นสันกรามนูนขึ้นเหมือนกำลังพยายามข่มอกข่มใจ
“คิดไม่ผิดที่พามาที่นี่เพราะถ้ากลับห้องแล้วโดนยั่วแบบนี้กูคงไม่ทนนะจ้าว”
“งั้นก็กลับห้องสิ ไปพิสูจน์กันว่าผีจะทนได้มั้ย จ้าวว่าผีเก่ง ผีทนได้อยู่แล้วล่ะ” หลอกล่อผีครับ คิกๆ สนุกดี
“ไอ้เด็กดื้อ ไอ้เด็กบ๊อง อ่อยเก่งกว่านี้จะมีอีกมั้ยวะ” ริมฝีปากผมถูกบดจูบลงมาหนักๆ นานหลายวินาที “แล้วไม่กลัวเมียจะโกรธเหรอ” โธ่ผีก็ จะมาถามอะไรตอนนี้นะ กำลังสนุกอยู่เลยแต่ต้องมารู้สึกผิดอีกแล้วเนี่ย
“กลัวสิ” ผมทำหน้าหงอย แต่แล้วก็เกิดปิ๊งไอเดียบรรเจิดขึ้นมาได้ “แต่จ้าวคิดออกแล้ว!”
ผีเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย “คิดออกว่าไง”
“เราไปชวนพี่บั๊คมาสวิงกิ้งกัน!”
*********************
ตอนที่ 4 มาแล้วค่า
ขอโทษน้ามาช้าไปหน่อย เค้าไปต่างจังหวัดมา
:katai5:
มีคำผิดแจ้งได้นะคะ ตอนนี้ยังไม่ได้ตรวจเลย >.<
-
ตายคาที่ จี้ดดดด ตรงนึกถึงแมลงวันเกาะปลายหลอด แม่มเมาแล้วเรื้อนไม่เลือกสถานที่เว้ยเฮ้ย
-
555555 จ้าวเอ้ย เมาแล้วได้เรื่องทุกที
-
จ้าวอย่างฮาอ่ะ มีชวนสวิงกิ้งด้วย :m20:
-
5555555555
รั่วมากๆๆๆ เลยนะจ้าว
-
เมาแล้วอ่อยสุดๆ ฮ่าๆๆๆ :hao7: :hao6: :hao6: :z1: :pig4: :pig4:
-
บทมันฮามากเลยอ่ะ :m20:
มาต่ออีกไวๆ นะ
-
ฮ่าๆๆๆๆ อยู่กับคนแบบนี้มีความสุขนะพี่บั๊ค มีอะไรมาให้ฮาได้ตลอด o18 :m20:
-
น้องจ้าวฮามาก 5555+ มีชวนสวิงกิ้งด้วย
-
พี่บั๊คอย่า.. อย่า... อย่าทนนะคะ! 55555 :-[
มีการชวนมาสวิงกิ้งด้วย 555 ขอจ้าวกลับบ้านได้หม้ายยยย~ //โดนเฮียบั๊คสอย
-
เจองี้ พี่สลัดผักคงฮาไม่ออก
งานนี้คงต้องแนกแล้วล่ะค่ะอีพี่บั๊ก :hao7:
-
พี่บั๊คคงต้องสวิงกิ้งกับตัวเองแล้วล่ะงานนี้
:laugh:
-
เอ้ย พี่จ้าว ทำไมพี่ทำงี้ สวิงเลยหรอพี่สงสารเค้าหน่อย เดี๋ยวเลือดเค้าหมดตัว :-[
อัั้นแน่ เมาแล้วรั่วนะเี
-
อุ๊ยตาย จ้าวเมาแล้วเพี้ยนเนอะชวนผีกับพี่บัคสวิงกิ้ง
-
จ้าวยั่วมากไปไหมอะ พี่บั๊คก็ทนได่้เนอะแต่เมาแล้วน่ารักแบบนี้กินเหล้าที่ห้องกะพอไม่ต้องออกมาเกลียนชาวบ้านหรอก เดียวไปยั่วใครเค้าให้เมียหึง :m20: :katai5:
-
พี่บั๊ค ถ้าเด็กมันยั่วขนาดนี้ก็อย่าไปทน จัดหนักไปเลย
-
ก้ากกกกกกกกกกกก ระวังตัวไว้นะหนู ระวังโดนผีเเทง อิอิ :impress2: :impress2:
-
คือออออ ทำไมจัาวต้องเมาตลอด เมื่อไหร่จะคุยในฐานะมนุษย์กันสักที 5555555
-
แหมๆ ๆ น้องจ้าวก็คิดได้เนอะมาสวิงกิ้งกันเฮ้ออออ
หนักใจแทนพี่บั้คจริงๆ
เรื่องนี้ทั้งน่ารักทั้งฮาอ่า ขอบคุณคร่า
-
เมื่อไหร่นางจะอยู่ในโลกความเป็นจริงสักทีเนี้ยยยยยยย :ruready
-
โถ่วววววววว จ้าวเอ้ยยยย :jul3:
พอสร่างเมาจะเป็นไงเนี่ย คริคริ
ว่าแต่........พี่ผีบั๊คก็จัดเลยสิคะ!! :oo1:
:pig4:
-
กรี๊ดดดดด ฟินอ่าา าาาาา /ทึ้งหมอน :-[
น่ารักมากๆๆๆๆๆ พี่บั๊คคค น้องจ้าวววววว
><
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :m20:
มันจะสวิงยังไงวะจ้าวววววว
มันไม่สวิง แต่มันจะสิบรอบน่ะสิยะ!!!!
เมาละอ่อยตลอดดดดดดดดด ทำไมไม่เมาละแกเกรียนยะ
รอตอนต่อไป
สงสารพี่บั๊กว่ะ บอกตรง :z3: สงสารปนสมเพช
จับกดโลดดดด
-
ชวนไปสวิงกิ้ง :hao7:
-
โอ้ยยยยยยยยยยย ถ้าเราเป็นพี่บั๊คเราจิไม่ทนนนนนน ฮรื้อออออออออ เมาแล้วยั่วชิบหายวายป่วงแบบนี้ไม่ไหวนะ พี่จะไม่ทนนนนนนน :hao7:
-
่อ่อยสุดพลังเลยนะจ้าว
ไม่รู้จะเรียกว่าเรื้อนหรือยั่วดีนะเนี่ย
พี่บั๊คทนได้ไงอะ
เค้าอ่านไปขำไปอะ :m20: จ้าวคามคิดกากเกรียนมากๆ
-
กร๊ากกกกกกก จ้าวอย่างฮา อย่างรั่ว อย่างอ่อยยยยย
พี่บั๊คความอดทนสูงมากกกกกก ทนต่อไปนะพี่
-
กร๊ากกก ฮาจนเงิบบร๊ะ สุด ๆ ขำจนน้ำตาเล็ด น้องจ้าวเอ๊ย น่ารักไปไหน พี่บั๊คนี่ทนดีแท้ เก่ง ข้าน้อยซูฮกคร่าา
-
อิจ้าวมุ้งมิ้ง :laugh: เดี๋ยวก็โดนจริงๆหรอก :hao6: (แต่ก็อยากให้โดนนะ) ตื่นมาอีกก็คงจำไม่ได้สินะ :mew5:
-
โอ้ สวิง มายก็อดดดดดดดด :mew3:
-
จ้าวเอ้ยยยยย เมาแล้วเป็นแบบนี้ตลอดไม่รู้ว่าพี่บั๊คจะทนได้แค่ไหน ถ้าทนไม่ไหวพี่บั๊คก็จัดการเลยนะ 55555555555555555555555
จ้าวเมาแล้วตลกกว่าตอนปกติหลายเท่านะรู้ตัวป่ะ
อ่านไปหัวเราะไปจนเหนื่อยเลย :m20:
-
ไม่หลงให้รู้ไปสิ !!!
:impress2:
-
จ้าวเอ๊ย มันน่าจับกรอกเหล้าทุกวันจริงๆ :laugh:
พี่บั๊คคะ พี่จะสวิงกิ้งกับตัวเองได้ไหมคะ :m20:
-
เมื่อไหร่จะได้กัน แฮ่กๆๆ :hao6: :hao6:
-
จ้าวเอ้ย!!! จะเอาฮาไปถึงไหน แค่นี้ก็แทบจะเข้าโรงพยาบาลเพราะกรามค้างแล้วน่ะ :pigha2:
-
แอบจับตีนกันใต้โต๊ะ!! โอ้โหหหหหห เมียช่างทำกับเจ้าได้
:laugh:
-
อ้าาาน่ารักได้อีกอ้ะน้องจ้าวววว :-[
มาต่อไวๆนะงับบบ :call: :call:
-
เรื้อนได้รั่วดีจริงงๆเจ้ยอม5555555555
จ้าวเอ้ยยยยยยย น้องยั่วแบบนี้พี่บั๊คลำบากนะค้า
แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้วนะพี่บั๊ค
จะทนอยู่ทำไม กร๊ากกกกกก
แต่ก็ทนอ่ะดีแล้ว คืออย่ากให้ได้กันตอนเป็นคน555555
ตอนพี่บั๊คเป็นผีแบบนี้ มันไท่ฟิน
-
ตอนเมาก็ยั่วได้ยั่วดี พอสร่างก็ลืมสนิท พี่บั๊คกลุ้มใจมั๊ยคะ ๕๕๕๕
แล้วนี้ถึงขั้นจะสวิงกิ้งอีก จ้าวเอ๊ยยยย :m20:
-
จ้าวอ่อยไปน้ะ
ขอให้พี่บั๊คทนไม่ได้ ฮ่าๆ
คิดได้เนอะชวนมาสวิงกิ้ง
-
เมาแล้วยั่วสุด ๆ จะมีสวิงกิ้งด้วยเอาเข้าไป :hao6:
-
เรื้อนขนาดนี้ แกอยู่รอด รักษาสวัสดิภาพ รักษาความบริสุทธิ์ผุดผ่อง(หรือเปล่า?)มาได้ไงวะเจ้า
ไม่รู้ว่าชีวิตจริงจะมีคนเรื้อนได้ขนาดนี้ไหม จากคนรอบข้างประสบการณ์ที่พบเจอมาก็เมาแบบทั่วๆไป ไอ้พวกเรื้อนนี่อย่างดีก็แค่โดดจูบไม่ก็หอมแก้มคนรอบวง ไอ้ถึงขั้นยั่วยวนชวนเสียตัวขนาดนี้ไม่เคยเจอจริงๆ แต่พี่บั๊คยังดีนะ พี่แกยังทน ยังไม่ฉวยโอกาสมากกว่ากอดจูบ ใช่ไหม ใช่ไหม ใช่ไหม พี่บั๊ค!!!
-
555+ ไม่รู้พี่บั๊คจะทำไงดี 555+น่ารักมากกค่าาามาต่อเร็วๆนะค้าาา :-[ :bye2:
-
อ๊ากกกฟิน ตัวจะระเบิดแล้ว :ling1: :z3: :o8:
-
55555555555555555
อิน้องจ้าววววววววว คือแบบฮามากกับการมองโลกในแง่ดีแล้วนะ
คือแบบ แมลงวันเนี่ยนะ :a5: 555555 คิดได้ไงมุขนี้ เอาไป 10 กระโหลก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
คนที่น่าสงสารตอนนี้คงหนีไม่พ้นเมียร์สินะ -_- 55555 เพื่อนจะลากไปต่อยข้อหาไปแย้งเมีย?เค้า
เข้าใจคำว่า เงิบบบบบบ จริงๆก็คราวนี้แหละค่ะ o22 o22 o22 o22
ส่วนตัวแล้วจ้าวจะเลือกใครกันแน่นะระหว่าง ผี กับ ผัว เอ้ย กับพี่บั๊คสลัดผักอ่ะ แต่คำตอบก็มาอยู่ตรง
ประโยคสุดท้าย สวิงกิ้ง หืมมมมมมมมม 3PPPPPP หืมมมมมมม
แล้วแต่ท่านเทพจ้าวเถอะจ้ะ
-
สวิงกิ้ง !!!!!!
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
5555+ น้องจ้าวช่างยั่วและรั่วได้น่ารักมุ้งมิ้งมากๆ
อยากรู้เหมือนกันว่าจ้าวจะชวนเมียมาสวิงกิ้งกับผีได้ยังไง
:hao7:
-
ซื้อเหล้าให้ไอ้จ้าวกินเรื่อยๆ เมายั่วฝุดฝุด
ขอบคุณ :)
-
อ๊ากกกกฟิน ถ้าจ้าวจะน่ารักขนาดนี้นะ จะจับกรอกเหล้าทุกวันเลย :ling1:
-
จ้าวอ่อยผีตลอดดดด
-
หนูจ้าวคิดได้ไงลูก ชวนมาสวิงกิ้ง 555555555555555555
-
โอ้ยยยยยยยยย
น้องจ้าวเมาแล้วน่ารักกกกกก ขี้อ้อนจังเลย
เป็นแบบนี้บ่อยๆไม่ว่าจะพี่บั๊คหรือผีต้องแย่แน่ 5555
-
เมาได้เรื้อนมากไอ้น้องจ้าว พี่สลัดไปไหนไม่รอดแน่
ขำประโยคสุดท้ายมาสวิงกิ้งกัน 555
-
ฮาแตกเลย วิธีสอนระงับอารมณ์โครตเทพ แมร่งแมลงวันตัวผู้เมียเกย์ แมร่งมากันหมดละ
-
:mew5: ความคิดสุดยอดมากกกกกกกกกก ยกนิ้ว
-
อีจ้าวววววว แกต่างหากเป็นชู้กับผี พี่บั๊คไม่เคยทำอะไรเล๊ย แกนี่เจอผีละยั่วซะจูบเอา ๆ หรือจริง ๆ รู้ว่าเป็นพี่บั๊คแต่ทำมึนเนียะ o3
อ่อยขนาดนี้ห้ามตื่นมาแล้วจำไม่ได้นะ ทำพี่บั๊คใจแตกแล้วรับผิดชอบด้วย
ไม่งั้นพี่บั๊คจะไม่ทนอีกต่อไป :laugh:
-
โอ้ย..จ้าว ทั้งฮารั่ว ทั้งน่ารัก ไม่ไหวละ ฮ่าๆๆๆ
-
ห๊ะ สวิงกิ้ง เจอคำนี้ถึงกับเงิบ :a5:
-
จ้าวโลกเมาแล้วโคตรเรื้อนเลย คิดได้ไงว่าได้พี่บั๊คเป็นเมีย
แล้วตอนนี้ก็ยังบอกว่ารักผีกับเมียเท่ากันอีก ที่หนักสุด
จะชวนพี่บั๊คมาสวิงกิ้งกันสามคนอีก น้องจ้าวเมาแล้วเป็นแบนี้ไม่ไหวนะ
-
คิดได้ยังงัยเนี่ย จ้าว
สงสาร พี่บั๊ค ทันที
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
เข้ามารอเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่ อ่านไป :a5: ฮาไป ยิ้มไป รู้สึกเหมือนเจอสิ่งเสพติด :hao7:
แอบหลงเสน่ห์พี่บั๊ค และแอบหลงรักน้องจ้าววววว :man1: :impress2:
-
:laugh:
พี่บั๊คจัดเลยมั้ย
-
จ้าวนี่มันน่าร้ากกก เห็นอย่างนี้อยากให้เมาทุกวันเลย
แต่พี่บั๊คคงไม่คิดอย่างนี้ เพราะพี่แกอาจไม่ทน :laugh:
กะว่าจะมาล้วงความลับเขา กลับโดนล้วงเองซะงั้น
เพราะอย่างนี้นี่เล่าเพื่อนๆถึงไม่ยอมให้เมาโดยลำพัง
อีกไม่นานหน้าที่นี้คงเป็นของพี่บั๊คแทนสินะ :-[
ว่าแต่คราวหน้าถ้าจ้าวเมาแนะนำให้พากลับห้องเลยนะ
เผื่อได้สวิงกิ้ง เปิดประสบการณ์ใหม่ :m20:
ขอบคุณคนเขียนมากๆค่ะ น้องจ้าวมันฮาจริงๆ :L2:
-
เมาแล้วยั่ว อ้อน กวนๆ แบบนี้
ผี(พี่)บั๊คหวงตาย
-
ขำจ้าวแป๊บ น่ารักจริงๆว่ะ
:jul3:
-
เรื่องนี้ฮาระเบิด จ้าวแม่งงงงงงงง เกรียนขั้นเทพ
นี่เมาแล้วหนักเลย :m20: พี่บั๊คก็น่ารักอ่า ทนแล้วทนอีก
-
:laugh: จ้าวนี่สุดยอดของควมฮา แล้วก็น่ารักด้วย
-
จ้าวอิแรด
แอลกอฮอล์เข้าปากแล้วปัญญาอ่อนมากมาย
อิพี่บั๊คนี่มันก็นะ จะเผยตัวก็ไม่กล้า กลัวน้องตอนเมาไม่ยอมรับล่ะจิ
แต่ก็ตามห่วงตามหวงกันไ้ด้ตลอดนะคะ
ชอบจริงคู่นี้ รอๆๆ :katai4:
-
:m20: รั่วได้ทุกตอนเลยน้องจ้าว ชอบคู่นี้มากเลยค่ะ น่ารักดี
-
อ่านมา 4 ตอน
ฮาไม่บันยะบันยังทุกตอนเลยครับ
นั่งขำแบบบ้าคลั่ง กร้ากกก...ๆๆๆ อยู่คนเดียว
ชอบมากกกก ฮามากกกกกก
มาต่อตอนต่อไปไวๆนะครับ
คิดถึงจ้าว...สุดเรื้อน!แสนขี้อ้อนคนนี้แล้วครับ ฮ่าๆๆๆๆ
-
น่ารักอะ
-
เมาได้ใจจริงๆ เลยจ้าว ส่วนพี่บั๊คก็นะ ดีแสนดั ขอแนะนำยั่วแบบนี้มันต้องกดเท่านั้น!!
-
จะสวิงกันยังไงล่ะหลานเอ้ย ก็ไอ้พี่บัีคกับผีที่หนูเข้าใจมันเป็นคนเดียวกัน! :laugh:
-
กร๊ากกกกกกก
จ้าวเมาแล้วรั่วได้น่ารักมาก ช่างยั่วอีกตะหาก อย่างงี้พี่บั๊ค/ผี จะทนไหวได้ไงเนี่ย?
ฮาาาา
-
จ้าวเมาแล้วรั่วตลอด 5555555
น่ารักว่ะแม่งงง
-
กลับมาอ่านอีกรอบก็ยังฮาความรั่วของน้องจ้าว
-
โอ๊ยยย คุณพระ! ฮาบรรลัยจริงๆ >w<
จ้าวก็น่ารักซะ มีชวนสวิงกิ้งด้วย ฮ่าๆๆๆ
-
โอ๊ยยยยย สนุกมากกกกกกก ฮามากกกก
จ้าวเอ๊ยจ้าวววว เมาแล้วโคดเรื้อนเลย
แถมโคดอ้อนนี่สิ น่ารักไปไหนนนนน :-[ :-[
พี่บั๊คก็น่ารักจังอ่ะ เจอเด็กอ้อน เป็นพี่ชายใจดีไปเลย
ตามใจเด็กน้อยสุดๆ ให้กอดก็กอด ให้จูบก็จูบ อร๊ายยย
สนุกมากๆๆเลยยยย ติดซะแล้วววว
-
:m20: จ้าวจะฮาไปไหน
อ่านเรื่องนี้เหนื่อยนะ หัวเราะจนหมดแรง
จะมีใครรั่วขนาดนี้อีกไหมเนี่ย
-
โอ้ยยยย ชอบบบบบบมากกกกก o13
-
อ่านแล้วนั่งขำบ้าอยู่คนเดียว น่ารักอ่ะคู่นี้ แดดิ้น :-[
มาต่อไวๆนะ จิ้มๆ
:z13:
-
:laugh:
-
ปวดตับแทนพี่บั๊ค 555 :m20:
-
Chapter 5 I think I'm falling in love with him
ถึงกับหน้าร้อนไปเลยเมื่อได้ยินประโยคบ้าบอของไอ้เด็กขี้เมา แม้จะรู้ว่าไอ้บั๊คก็เป็นคนเดียวกับไอ้ผีตัวนี้นั่นแหละแต่พอคิดว่าต้องร่วมมือกันกดมันผมก็ตื่นเต้นขึ้นมาซะเฉยๆ เชื้อเสื่อมต้องติดต่อทางน้ำลายแน่ๆ
“อย่าบ้านักเลยน่า เสื่อมจนกูอายแทนแล้วเนี่ย” ว่าพร้อมกับบีบปากมันจนจู๋แต่มันกลับยิ้มจนตาหยีแล้วจับมือผมไปจูบหนักๆ ทำเอากลั้นยิ้มไว้แทบไม่ไหว
“ผีเค้าอายกันด้วยเหรอ พึ่งรู้นะเนี่ย คิกๆ” มันแหงนหน้าทำตาเยิ้มใส่ “แต่จ้าวเลือกไม่ได้จริงๆ นะ เราจะทำยังไงดีล่ะ” มันทำหน้าเป็นกังวลจนผมนึกสงสาร ยังไม่ทันไรก็สปอยมันขนาดนี้ ผมคงแพ้ทางมันซะแล้วล่ะ
“อยู่กับใครก็คิดถึงแต่คนนั้น คนอื่นช่างมัน” ผมประสาทไปแล้วใช่มั้ยที่รู้สึกหึงตัวเอง จ้าวมันน่าหวงจนผมอยากคอยตามคุมประพฤติตลอดเวลาเพราะไอ้เด็กนี่พร้อมจะอ่อยทุกคนที่ขวางหน้าเชียวล่ะ
ไอ้จ้าวไม่ใช่คนหล่อหรือดูดีอะไรมากนัก มันออกจะกลางๆ ไปซะทุกอย่าง ส่วนสูงร้อยเจ็ดสิบนิดๆ ผิวไม่ขาวแต่ก็ไม่ดำ ไม่ผอมแต่ก็ไม่อ้วน ออกจะมีเนื้อมีหนังมีกล้ามซะด้วย หน้ามันตอนไม่เมาก็เหมือนผู้ชายปกติ แต่พอเมาหนักๆ หน้าทั้งยั่วทั้งเยิ้มแถมยังบ้าบอพูดจาเป็นตุเป็นตะและอ่อยเก่งจนผมเผลอเคลิ้มตามไปหลายหน
“ผีไม่โกรธจ้าวเหรอ” มันถามเสียงอ้อน
ผมกดจูบลงไปบนปากอิ่มของมัน “กูไม่มีโกรธคนที่บอกรักกูหรอกน่า” ตัวมันเองคงไม่รู้ตัวว่าบอกรักเพราะอะไรกันแน่แต่ผมว่าส่วนลึกของจิตใจมันคงรักผมจริงๆ อย่างน้อยก็ผูกพันกันผ่านข้อความมาหลายปี
“งั้นเราก็ไปปั้มลูกกันเถอะ” มันทำหน้าเชิญชวน
หัวใจผมเต้นแรงขึ้นอีก ไม่รู้จะข่มใจยังไงให้สงบ ไอ้จ้าวมันยั่วได้ตลอดไม่ให้เวลาผมได้บ้างพักเลย อันที่จริงก็ไม่ได้รังเกียจมันนะแค่ผมจูบมันได้ก็แสดงว่าผมมีใจนั่นแหละ แต่มันน่ะสิถ้าสร่างเมาแล้วจะชอบผมอย่างที่ผมชอบมันรึเปล่า
เรื่องนี้แหละที่ทำให้ผมคิดหนัก
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะที่ผมเริ่มสนใจเด็กบ้าอย่างมัน ถ้าให้ย้อนความหลังก็คงจะเป็นเมื่อสามปีก่อน
“ถ้ากูคิดสั้น พวกมึงไม่ต้องมาห้ามนะ”[/i] กระทู้แรกของ ‘จ้าวโลก’ ที่ผมให้ความสนใจ รู้จักชื่อเมมเบอร์ของมันและผ่านตามานานพอสมควร แต่ส่วนใหญ่ผมไม่ค่อยได้ตั้งหรือตอบกระทู้ใครเรื่อยเปื่อย และไอ้กระทู้แบบนี้ก็กะไว้อยู่แหละว่ามันต้องเป็นทู้ดักควายแน่ๆ แต่ก็อยากเข้าไปดูว่ามันจะดักยังไง
“กูไม่ได้ดักครับอีดอกส์ อย่ามาสู่รู้” พอเข้ามาเนื้อหาเดียวในกระทู้ก็คือประโยคนี้
“แล้วมึงอยากได้เชี่ยไร” ผมรีพลายกระทู้มัน
“อยากได้กระดาษกับสี” มันตอบ
“เอาไปทำไร” ผมรีพลาย
“อยากระบาย” กวนตีน
“Kวย!” ผมตอบสั้นๆ
“สั้นอะดิ คึคึ”
“เอาดีดีไอ้จ้าว ถ้ามึงกวนตีนอีกทีกูไป” ผมขู่
“ท่ดๆๆ พึ่งเห็นพี่โผล่ครั้งแรกก็อยากลองของบ้างไรบ้าง แหม่ แต่ผมแค่อยากระบายจริงๆ ช่วยหน่อยสิ”
“ก็ว่ามา”
“ผมรักแม่ ผมรักพ่อ แต่แม่กับพ่อไม่รักสิ่งที่ผมรัก ผมอยากเรียนนิเทศแต่เขาอยากให้เรียนนิติ ถึงมันจะนิเหมือนกันแต่มันไม่เหมือนกันนินา ผมก็เลยนอยด์นิโหน่ยเพราะอยากให้เป็นเหมือนในนิยายที่พอเราเสียใจคิดสั้นก็มีคนนิรนามมาช่วยให้ได้กันเหมือนในนิทาน เข้าใจมั้ยนิ?” มึงมันบ้า!
“มึงเป็นคนเรียน พ่อแม่ไม่ได้มาเรียนด้วย บอกเขาไปว่าถ้ามึงสอบตกเรียนห่วยแตกหรือจบมาไม่เก่งและได้งานไม่ดีเขาคงจะเสียใจกว่าที่มึงสอบเข้านิเทศแล้วประสบความสำเร็จ”
“โว้วพี่สลัด! ข้าน้อยขอคาราเต้(ไม่อยากพูด ‘วะ’ กับพี่กับเชื้อ กร๊ากก) นี่ขนาดกวนตีนยังตอบตรงประเด็น โห่ย แสนรู้จริมๆ แบบนี้ผมก็เสียหน้าแย่เลยดิ”
“ชื่อกูแปลว่า โจรสลัด ถ้ามึงเรียกสลัดอีกทีโดนลบแน่! แล้วก็ไม่ต้องกลัวเสียหน้าเพราะมึงหน้าเหี้ยเสียจิตตั้งแต่คิดสั้นละ”
“ก็แค่คิดสั้น ไม่ได้คิดจะตายซะหน่อย คิดสั้นก็คือคิดได้นิดเดียว สมองเท่าหางอึ่งไง เข้าใจปะ”
“ก็รู้นี่ว่าโง่” ผมตอบ
“รู้อะไรไม่เท่ารู้ว่าเราหล่อ กร๊ากกก ยังไงขอบคุณนะพี่ ขอเอาทีดิ ข้อหามาอ่อยให้จ้าวโลกหลง คึคึ”
“Kวย” ด่ามันครับ ลามปามจริงๆ
“รับมาชื่นชม ก๊ากกก” แต่มันก็มิได้นำพา
“กะจะเข้ามาเก็บศพ เสือกเจอฉากร่วมเพศ” ไอ้ดินเพื่อนสมัยเด็ก บ้านเราอยู่ติดกัน มันเป็นผู้ก่อตั้งเว็บบอร์ดดำดินและมาชวนผมกับไอ้กระทิงเอี่ยวด้วย ซึ่งบอกตามตรงว่าแรกๆ ผมก็คิดว่ามันไร้สาระ แต่พอถึงวันนี้ก็แทบจะไม่มีวันไหนที่ไม่เข้าบอร์ด อย่างน้อยก็ออนทิ้งไว้เพื่อให้ไอ้พวกเด็กๆ มันเกรงใจ ซึ่งก็ไม่ค่อยได้ผลอะไรหรอก พวกเหี้ยนี่มันก็ล้นๆ เกรียนๆ กันทั้งนั้น
“สนใจสามพีมั้ยพี่ดิน เขยิ๊บๆ เขยิ๊บๆ เข้ามาซิ มาซิๆ อิ๊ อิ๊ อิ๊คึๆ” ไอ้จ้าวก็ทะลึ่งหน้าไม่เคยยอมใครเลย
“กูไปละ” ผมโพสต์จบการสนทนา
“55555 เขินด้วยเว้ย น่ารักว่ะพี่สลัด จุ๊บๆๆ” แล้วผมก็ไม่ได้ตอบอะไรมันอีก รู้ตัวอีกทีก็มีเสียงทักขึ้น
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรคะบอส สงสัยคุยกับแฟน” เลขาหน้าสวยพูดในสิ่งที่ผมประหลาดใจ
“ผมเนี่ยนะยิ้ม” เธอเลิกคิ้วทำหน้าประหลาด
“ก็นั่นสิคะ หวานก็งงอยู่”
“หึหึ” ผมแค่นหัวเราะเมื่อนึกขำตัวเองที่เผลอยิ้มให้กับความติงต๊องของไอ้จ้าว “ไม่มีอะไร แค่ขำคนบ้าๆ บวมๆ”
“คนบ้าแบบไหนกันน๊าที่ทำให้เสือยิ้มยากยิ้มออกมาโดยที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ” เธอทำหน้าตาสอดรู้เต็มที่
“เดือนนี้มีโอทีทำมั้ยคุณหวาน”
“ไม่มีนี่คะ
“อยากมีมั้ยล่ะ
“อู่ย ไม่อยากค่ะ งั้นหวานไปดีกว่า แฟ้มงานอยู่บนโต๊ะอย่ามัวแต่ยิ้มจนลืมเซ็นนะคะ ..อู่ย หน้าโหด.. ไปค่ะไปจริงแล้ว” ผมส่ายหัวกับความล้นของเลขาสาว ช่วงนี้เจอแต่คนไม่เต็ม
ผมเป็นผู้บริหารบริษัทนำเข้าและส่งออกสินค้า อันที่จริงผมยังเรียนไม่จบมหาวิทยาลัยแต่พ่อผมเกิดประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตอนที่กำลังเรียนอยู่ชั้นปีที่สอง ก่อนหน้าที่ตอบกระทู้ไอ้จ้าวครั้งแรกประมาณครึ่งเดือน ซึ่งช่วงนั้นผมค่อนข้างเครียดและเก็บตัว แต่พอได้ตอบกระทู้นั้นชีวิตในบอร์ดของผมก็เปลี่ยนไป
“สลัด!” [/i] อยู่ดีดีไอ้จ้าวก็ตั้งกระทู้สั้นๆ ห้วนๆ ไร้ซึ่งประธานกิริยาและกรรมใดๆ ผมกดเข้าไปดูเพราะสังหรณ์ว่าอาจจะเกี่ยวกับผม
“พ่อกับแม่ให้เรียนนิเทศแล้วว่ะครับ” รู้ตัวเลยว่าผมยิ้ม ทั้งๆ ที่ผมเป็นคนยิ้มยากอย่างที่คุณหวานบอกนั่นแหละ และช่วงนี้ก็ต้องดร็อปเรียนเพื่อมาดูแลกิจการ ทำให้แทบไม่ว่างไปสังสรรค์หรือใช้ชีวิตปกติเหมือนเด็กวัยรุ่นคนอื่น ก็เลยเป็นเหตุให้ค่อนข้างเก็บกดเก็บตัวพอสมควร
“ใครถาม” ผมรีพลายกลับ
“แค่อยากบอก..แทงยูอะเกนฮับ ^O^”
“อืม” ตอบไปแค่นั้นแล้วผมก็อมยิ้มอยู่คนเดียว
อีกสองสามวันก็มีกระทู้งี่เง่าโผล่ขึ้นมาอีก
“ช่วงนี้กูลดความอ้วนว่ะ” อดไม่ได้ที่จะกดเข้าไปดู
แล้วก็เห็นรูปสลัดผักจานใหญ่กับข้อความใต้ภาพ “กินทุกวันก็คิดถึง” เหมือนโดนจีบ แต่ไม่ได้เขินหรืออายหรอกนะ ออกแนวขำๆ ฮาๆ มากกว่า
ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เกิดรอยยิ้มบางๆ ขึ้นทุกครั้งเมื่อได้เห็นกระทู้หรือโพสต์รีพลายของมัน ทั้งๆ ที่หลายอันไม่ได้เกี่ยวกับผมแต่ก็อดที่จะสอดส่องข้อความของมันไม่ได้ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสตอล์คเกอร์ยังไงก็ไม่รู้ จนช่วงหลังก็ผ่อนคลายและคุยกับมันบ่อยๆ ถึงจะไม่ได้เริงร่าเกรียนบ้าเหมือนมันแต่ก็ถี่ขึ้นทุกที ส่วนใหญ่จะทะเลาะกัน เถียงกันเรื่องบอล เรื่องเพลง เรื่องมันชอบว่าผมไม่อินเทรนด์นั่นนี่
เมื่อจัดการเรื่องเกี่ยวกับบริษัทจนเข้าที่เข้าทางแล้ว ผมจึงกลับมาลงเรียนต่อในภาคพิเศษที่เรียนวันเสาร์และอาทิตย์โดยทำงานควบคู่กันไปด้วยจนกระทั่งตอนนี้ก็เพิ่งขึ้นปีสี่มหาวิทยาลัยเดียวกับไอ้จ้าว ซึ่งผมไม่เคยบอกมัน
ก็ยังคงรอให้ใครสักคนเดินเข้ามา แต่ยังคงไม่มีใครสักคนที่เข้าตา
แต่ละคนเข้ามาก็ทำให้รู้ว่า ถ้าอยู่คนเดียวยังง่ายกว่า โว้ว โว้ โอ
ก็ยังคงรอให้ใครคนนึงเดินเข้ามา ก็ยังไม่รู้ว่าเราจะเจอกันเมื่อไหร่
และถ้าได้พบจะไม่ปล่อยให้ไปไหนไกล ฉันมีคำถามที่เก็บไว้ ว่าเธอไปอยู่ที่ไหนมา
เสียงเพลงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือของผมดังขึ้น เพลงนี้ไอ้จ้าวมันเคยเอามาโพสในกระทู้ว่าเพลงนี้แต่งมาเพื่อมันโดยเฉพาะ พอลองฟังดูก็เห็นว่าเพราะดีผมก็เลยจิ๊กมาเป็นเสียงเรียกเข้า ฟังทีไรก็นึกถึงมันนะ ไอ้คนเอามาปล่อยเนี่ย
“ครับแม่” ผมรับสายด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ รู้สึกถึงความวุ่นวายที่กำลังจะตามมา
“เย็นนี้เข้าบ้านนะบั๊ค น้องน้ำตาลจะมาทานข้าวด้วย” ผมลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“คืนนี้ผมมีงานที่โรงแรมครับ คงแคนเซิ่ลไม่ทัน”
“อ้าว แล้วทำไมเลขาหน้าห้องลูกบอกว่าไม่มีคิวนัด”
“นัดนอกเวลางานน่ะครับ จะให้เลขาบันทึกทำไม ถ้าแม่ไม่มีอะไรแล้วผมขอทำงานต่อก่อนนะ”
“งั้นเลื่อนเป็นวันอาทิตย์หน้าก็แล้วกัน แม่จะโทรไปเลื่อนหนูน้ำตาลให้ ตกลงตามนี้นะตาบั๊ค เจอกันพรุ่งนี้จ้ะ” แล้วแม่ก็วางสายไป
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจยาวนานด้วยความเซ็ง “เมาให้คลานก็แล้วกันวะคืนนี้”
งานมีตติ้งที่ไอ้ดินจัด ตอนแรกผมกะว่าจะไม่มาแต่เพราะมันเป็นข้ออ้างที่ดีผมจึงโทรหามันทันทีเมื่อวางสายแม่เสร็จ
“ว่าไงครับท่านผู้บริหารหญ่ายย” ไม่เคยที่จะไม่กวนตีน
“คืนนี้กูจะไปมีต ยังพอมีเก้าอี้ว่างมั้ยวะ” ถามไปงั้นแหละ พอเป็นพิธี
“ไหนบอกไม่สน”
“ก็ไม่ได้สน แค่อยากฆ่าเวลา”
“ไปแล้วต้องเล่นเกมส์นะมึง ถ้าไม่เล่นก็ห้ามไป เดี๋ยวเสียการปกครองกู” เกมหาคู่จิ้นที่มันเคยมาปรึกษา ผมก็เห็นว่ามันตลกดีก็เลยเซย์เยสไปส่งๆ
“ก็แกล้งหาไม่เจอ ก็จบ”
“คู่กันแล้วไม่แคล้วกันเว้ย มึงอย่าดูถูกบุพเพสังฆราช”
“เล่นพระเล่นเจ้าไอ้เชี่ยดิน บาปกรรม”
“ขอโทษค้าบบบบ แม่ชี” ผมส่ายหัวกับความบ้าของมัน นี่ถ้าบ้านไม่ติดกัน ผมคงไม่คบเพื่อนแบบนี้
“ชีพ่อง แค่นี้นะ คืนนี้เจอกัน” ตัดบทแล้วก็วางสายเลย คุยกับไอ้ดินแล้วเส้นเลือดในสมองจะแตก ไม่รู้จะกวนตีนไปไหนนักหนา
แล้วผมก็ไปนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ในห้องจัดงานตั้งแต่คนยังมาแค่สี่ห้าคน ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงตอนนี้มากันเกือบยี่สิบแต่ก็ไม่มีใครมานั่งกับผม
หน้ากูดุ
หรือหล่อเกินไป
หรือยังไงวะเนี่ย ทำไมโดดเดี่ยวไม่มีใครอยากคบด้วยแบบนี้ รู้สึกเสียเซลฟ์เบาๆ ไอ้ห่าดินก็มัวแต่จัดการนั่นนี่ ไม่ยอมมานั่งด้วย แต่ก็ต้องทำเก็กหน้านิ่งอยู่อย่างนั้น ดื่มเบียร์รอเวลาไปเรื่อยๆ ถ้าคนมาครบแล้วเก้าอี้ไม่พอ ยังไงก็ต้องมีมานั่งด้วยสักคนล่ะวะ
ไม่นานนักก็มีเหยื่อหลงเข้ามานั่งใกล้ๆ ทั้งๆ ที่ยังเหลือที่นั่งอีกตั้งเยอะแต่มันก็เลือกจะมานั่งใกล้ผม อันที่จริงในใจรู้สึกดีขึ้นมาเยอะเลยนะแต่ก็ยังเก็กหน้านิ่งอยู่อย่างเดิม ผมไม่ใช่คนชอบเปิดเผยความรู้สึกนักหรอก ออกจะหยิ่งนิดๆ ด้วยซ้ำ
ผมเอ่ยทักทายเด็กผู้ชายท่าทางเอ๋อๆ ที่มานั่งใกล้ ดูมันจะเข้ากับคนง่ายแต่คงต้องอาศัยเวลาปรับตัว ประโยคแรกที่มันพูดกับผมก็คือ “พี่ชื่อเมมไรอะ” แสดงความอยากรู้อยากเห็นออกทางสีหน้าและแววตาอย่างไม่มีปิดบัง
จากนั้นมันก็กวนเกรียนใส่ผมจนต้องปะทะคารมด้วยอย่างต่อเนื่อง ผมว่ามันเหมือนไอ้จ้าวและค่อนข้างมั่นใจว่าต้องใช่แน่ๆ ไม่รู้สิ ก็แค่เชื่อในเซ้นต์ ผมไม่ใช่คนเฟรนด์ลี่ที่จะถูกใครต่อใครล้อมหน้าล้อมหลัง ไม่ชอบเป็นศูนย์กลางหรือเป้าสายตาให้ใครๆ จ้องมอง เพราะฉะนั้นคนที่สามารถปฏิสัมพันธ์กับผมได้ไม่น่ามีเยอะนักหรอกและผมก็คิดว่ามันเป็นคนๆ เดียวกันก็คือไอ้จ้าวโลกของผม(?)
ยิ่งนานก็ยิ่งขำ ตลกไอ้เด็กที่นั่งข้างๆ ที่เริ่มออกอาการอ้อแอ้ ตาเยิ้มยิ้มหวานและกระแซะผมมากขึ้น เวลามันคุยด้วยก็ชอบยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ กลิ่นเบียร์และกลิ่นตัวของมันทำให้ผมเริ่มคุ้นชิน ยิ่งตอนที่ต้องล็อคคอเพื่อห้ามไอ้เด็กขี้เมาเพราะมันชัดจะเรื้อนเลอะเทอะไปเรื่อยๆ ยิ่งใกล้มากผมก็ยิ่งรู้สึกว่าถูกดึงดูดเข้าไปในโลกของมัน
“เล่นๆ ไปเหอะ รีบจูบรีบจบจะได้ไม่แหยงนาน คิดซะว่าทำเพื่อกำไลทองก็แล้วกัน” ผมก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะพูดประโยคนี้ ผมมั่นใจว่าไม่ใช่คนชอบทำอะไรตามน้ำไปกับเรื่องไร้สาระ ถ้ากับคนอื่นผมคงทำแค่กอดคอหรือหนักสุดก็คงแค่กอดกันหลวมๆ แต่ตอนนั้นผมรู้อย่างเดียวว่าต้องชนะเกมนี้ อยากให้มันได้ทองอย่างที่มันต้องการ ผมอยากเห็นมันดีใจ
แต่นึกไม่ถึงว่าพอได้ใกล้มากๆ ผมกลับลืมตัวทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำกับผู้ชายด้วยกัน นั่นก็คือจูบ ก็อยู่ดีดีไอ้จ้าวมันเสือกยิ้มหวานตอนที่ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ หน้าก็แดงปากก็แดงตาเยิ้มซะขนาดนั้น ริมฝีปากอิ่มที่เผยอออกนิดๆ เพราะเหมือนจะเมามากจนบังคับให้มันปิดสนิทไม่ได้ แต่พอบอกให้มันหลับตาหน้ามันเหมือนกำลังเคลิ้มเชิญชวนให้ลองชิม พอบอกให้ลืมตาอย่างเดิม มันก็ค่อยๆ ปรือตาขึ้นเหมือนยั่วซะอีก ทุกอย่างที่มันทำกระตุ้นให้ผมอยากจูบจริง
จูบกับผู้ชายครั้งแรกของผม...
ประทับใจ รู้สึกดี อยากจูบต่อไปเรื่อยๆ ยิ่งมันมีอารมณ์ร่วมผมก็เตลิดไปไกล ถ้าไอ้ดินไม่ขัดไว้ผมคงกดมันลงพื้นแล้วปล้ำจูบแบบจริงจังกว่านั้น
ผ่านช่วงการจูบมาถึงตอนที่มันคุกเข่าขอผมเป็นแฟน นอกจากความรู้สึกประหลาดใจแล้วยอมรับตามตรงว่าผมดีใจนิดๆ แต่ก็รู้ว่าทุกอย่างที่มันพูดเป็นแค่อาการเมารั่วเท่านั้นเอง ดังนั้นผมจึงพยายามหักห้ามใจอย่างหนักไม่ให้หลงเคลิ้มไปกับการอ่อยของมัน ไม่อยากให้เรื่องราวดีดีของเราจบลงตรงคำว่าบาดหมาง ผมมั่นใจว่าไอ้จ้าวมันจะจำเรื่องตอนเมาไม่ได้เลยและคงมีเรื่องยุ่งยากตามมาเมื่อมันตื่นขึ้นมาพร้อมกับพรหมจรรย์ที่หายไป ผมไม่อยากให้มันตะโกนใส่หน้าว่า ‘ไอ้เหี้ยบั๊ค มึงข่มขืนกู!!’ ประวัติชีวิตของผมต้องไม่เสียเพราะอารมณ์ชั่ววูบ
‘ผมรักมัน’ รักแบบพี่ชายรักน้องชายเมื่อตอนที่เราคุยกันในบอร์ด
‘ผมชอบมัน’ ชอบแบบไหนยังไม่รู้ รู้แต่ว่าจูบมันแล้วมีความสุข และสามารถมีเซ็กส์กับมันได้โดยไม่ฝืนใจในวันที่เราเจอกันครั้งแรก
ชั่งน้ำหนักดูแล้ว ความชอบมันจะชนะความรักได้ยังไง ผมตัดสินใจไม่ล่วงเกินมันมากกว่าจูบเพราะอยากรักษาความรักแบบดีดีเอาไว้ อยากให้มันเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาที่ไม่ต้องมีเรื่องยุ่งยากหัวใจ หวังดีกับมันมาตั้งนาน ผมไม่อยากให้อารมณ์ชั่ววูบทำลายทุกอย่างลงในชั่วพริบตา
...แต่บางทีผมก็อยากลองเป็นคนชั่วดูบ้างเหมือนกันนะ(?)
กลับมาที่เหตุการณ์ปัจจุบัน ณ ม้านั่งข้างสวนสาธารณะ
“อย่ายั่วมากได้มั้ย กูไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะจ้าว” มือผมเริ่มเลื้อยไปตามหน้าท้องแข็งๆ ของมัน ดูท่าจะเป็นนักกีฬาที่ฝึกซ้อมเป็นประจำถึงได้มีกล้ามเนื้อแบบนี้ เห็นมันคุยโอ่อยู่เหมือนกันว่าเป็นนักบาสของคณะ
มันเปลี่ยนท่านั่งด้วยการหย่อนขาลงพื้นทั้งสองข้างแล้วหันมาคล้องแขนโอบรอบคอผม “ทำไมผีต้องฝืนใจตัวเองด้วยล่ะ เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติ คุณมีความหื่นของคุณ ผมก็มีความเงี่ยนของผม ฮิเดโกะ..” จ้าวขยับใบหน้าเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นแอลกอล์ฮอล์แรงขึ้น เชื้อเชิญถึงขนาดนี้ ถ้าผมเป็นผู้ชายคนอื่นไอ้จ้าวคงพรุนไปทั้งร่าง
“ถามจริงเหอะ มึงรู้มั้ยว่าตอนเอากันมึงต้องทำยังไง” ผมว่ามันไม่น่าจะรู้หรอกว่ามันต้องเป็นรับ ผมดึงแขนมันออก ไม่อยากให้หน้าอยู่ใกล้กันเลย อันตรายกับจังหวะการเต้นของหัวใจมากเกินไป
“รู้ดิ เห็นหน้าตาแบบนี้ จ้าวเคยเสียตัวแล้วนะเว้ย” มันยักคิ้วทำเท่
“เสียตัวให้ใคร ไหนบอกว่ากูเป็นจูบแรกกับผู้ชาย” รู้สึกเลือดขึ้นหน้า ไม่ค่อยชอบใจเวลามันพูดว่ามันมีเมียหรือมีใคร
“ผีไม่ใช่จูบชายแรกซะหน่อย ผีเป็นจูบชายสองต่างหาก อีพี่บั๊คเมียรักนู่นที่เป็นจูบแรก วู้ ผีอะไรชอบอัพเกรดตัวเอง” ผมส่ายหัวให้กับความปัญญาอ่อนของมัน
“ตกลงเสียตัวให้ใคร ตอบเร็วๆ” ปกติผมไม่ใช่คนใจร้อน แต่ทำไมถึงได้รู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องนี้ก็ไม่รู้
“ผีนี่ใจร้อนจังน๊า” มันเขี่ยนิ้วบนปลายจมูกผมแล้วทำหน้าทะเล้น “งั้นจะบอกให้ก็ได้ ฟังนะ..” มันลุกขึ้นยืนทันที “น้องกิฟ เชอรี่ น้องวาย มีตั้งมากมายที่เราได้กัน หรือว่าน้องแอนน้องอัน น้องโบว์น้องฮันน้องฝันก็ฟินดี น้องเมล์ชื่อเท่ห์จะตายเสียตัวให้ไปไม่คิดเสียดายเลยนี่ น้องแพร์น้องพิมน้องเฟิร์น ได้จ้าวแล้วเยิ้มมม กันทุกคนเลยพี่” ปวดกบาลกับมันมาก ณ จุดนี้
“นั่งลงไอ้จ้าว มึงจะเซิ้งทำไมเนี่ย” ผมดึงแขนมันให้นั่งลงแต่มันก็ดื้อด้านเหลือเกิน สมองผมตอนอยู่กับไอ้จ้าวทำงานหนักกว่าตอนทำงานกับเรียนควบกันซะอีก
“โหย เต้นนิดเต้นหน่อยก็ห้าม สงสัยตอนเป็นคนไม่เคยเข้าผับใช่ปะ ถึงไม่รู้ว่าชีวิตคนเรามันต้องมีจังหวะ” มันพูดเสียงยานคาง “งั้นเดี๋ยวจ้าวจะพาไปนะ ปะๆ ตะวันแดงสาดดดดแสงเดือน” มันเน้นคำว่า สาด ใส่หน้าผมแล้วดึงแขนผมให้ยืนขึ้นก่อนจะทำมือเป็นไมค์โครโฟนจ่อปากตัวเอง “บัวล๊อยยยยยยยย”
“อื้อๆๆ” ผมประกบจูบมันทันทีเพราะมันแหกปากซะดังลั่น “เจ้าเพื่อนยาก ทำไมจาก อื้อๆ อื้อ จากข้าเร็ว อื้ออื้อ อือออ เกินไป..” ขนาดว่ากดท้ายทอยมันไว้แล้วยังหันหน้าหนีไปร้องเพลงต่อได้อีก นี่ผมต้องจัดการมันยังไงดีวะ!
ในระหว่างที่กำลังหนักใจกับความรั่วเรื้อนของมัน ไอ้จ้าวก็ยกนิ้วชี้ขึ้นแตะที่ปาก “ชู่วว ฟังสิ เสียงใครเรียกจ้าว” ผมเงี่ยหูฟังก็ได้ยินเสียงเรียกแว่วๆ มาจากอีกฝั่งของถนน
“พี่จ้าววว วู้วว พี่จ้าวเว้ย อยู่ไหนเนี่ย รถมอไซค์พี่สวยก็จอดอยู่หน้าร้านเหล้า มันต้องอยู่แถวนี้แหละ พี่จ้าวววว” มองไปตามทิศทางของเสียงเห็นเงาร่างสองร่างเดินใกล้เข้ามา
“อีมนุษย์ ข้าอยู่ตรงนี้ วะ ฮ่ะ ฮ่า ฮ่า” พริบตาเดียวมันก็กระโดดขึ้นไปยืนบนเก้าอี้แล้วเหยียบขาขวาบนพนักวางแขน ผมได้แต่ยืนมองอย่างเพลียๆ ขี้เกียจยุ่งกับมันต่อหน้าคนอื่น
“เฮ้ย นั่นไงพี่จ้าว” ทั้งสองคนรีบวิ่งเข้ามาหา “เฮี้ยนขนาดนี้เลยเหรอวะ ลงมาเลยนะเดี๋ยวหัวก็ทิ่มหรอก” เด็กผู้ชายร่างโปร่งผิวขาวหน้าตาดีมากพูดขึ้น ส่วนอีกคนเป็นชายหนุ่มร่างสูงล่ำผิวสองสี หน้าตาดีมาก ออกฝรั่งนิดๆ หล่อกว่าผมนะ น่าจะสูสีกับไอ้ดินเลยทีเดียว
“กูเป็นเทพจ้าว กูก็ต้องอยู่ที่สูงสิวะ แล้วมึงมาทำไมเนี่ยอีมนุษย์แคระ” มันยืนโงนเงนอยู่บนเก้าอี้ แอ็คท่าเท่อยู่อย่างเดิม
“ยืนอย่างกับน้ำในหูไม่เท่ากันยังมาทำกร่างเป็นเทพ พูมาดูว่าพี่เมารึเปล่า กลัวจะกลับหอไม่ได้ ลงมาๆ” ไอ้เด็กตัวเล็กแหงนคอตั้งบ่าพูดด้วย “แล้วนี่ใคร มาทำไรกันอยู่ตรงที่มืดๆ ไร้ผู้คน” มันเหลือบมองผมด้วยสายตาไม่ค่อยเป็นมิตร
“เฮ้ย มึงเห็นมันด้วยเหรอพู! ได้ไงวะ นี่มันผีนะเว้ย” ไอ้จ้าวเดินบนเก้าอี้มาหาแล้วบีบคางผมส่ายไปมา
ไอ้เด็กพูเหล่มอง “ผีหรือผัว เอาดีดี เดี๋ยวมีเคลียร์กันยาวนะพี่จ้าว”
“ผัวห่าไร นี่มันกิ๊ก อุ๊บ” ไอ้จ้าวเอามือปิดปากตัวเองทำหน้าเลิ่กลั่ก มองไปที่เด็กที่ชื่อพูอย่างเกรงๆ “กูล้อเล่น ไม่มีกิ๊กไม่มีเมียมีผัวที่ไหนจริงจริ๊ง” ทำเสียงสูงซะขนาดนั้น ใครจะไปเชื่อมึงวะ
“อย่าให้พูรู้นะพี่จ้าว อย่าให้ต้องดราม่า” มันกัดกรามแน่นมองผมสลับกับไอ้จ้าวด้วยดวงตาแดงก่ำ
“เฮ้ย พูอย่าร้องนะมึง” จ้าวกระโดดลงจากเก้าอี้ถลาแท่ดๆ เข้าไปกอดคอเด็กพูไว้ “กูไม่ได้มีใคร กูพูดจริงๆ คนนี้พึ่งรู้จักกันในร้านเหล้า แค่มานั่งพักคุยกันให้สร่างเมาแค่นั้นเอง” เหมือนจะมีสติขึ้นมาในบัดดล ไอ้เด็กพูนี่มีอิทธิพลกับไอ้จ้าวมากเหมือนกันแฮะ
พูมองอย่างชั่งใจ “แน่ใจนะ” จ้าวพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“แน่สิ พี่มึงไม่สตรอหรอกน่า ไปๆ กลับไปก่อน เดี๋ยวกูหายเมาแล้วขี่รถกลับหอเอง” มันตบไหล่เด็กพูสองสามที
ผมได้แต่มองการสนทนาแบบงงๆ หันไปมองผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็เห็นหน้ามันงงๆ เหมือนกัน พูเหมือนจะยังไม่อยากกลับแต่ผู้ชายที่มาด้วยพูดอะไรสองสามคำมันจึงหันรีหันขวางมองเราอย่างคิดหนัก แต่เรื่องก็จบด้วยการจากไปของสองคนนั้นและไอ้จ้าวก็ทรุดตัวลงกับเก้าอี้เมื่อสองร่างลับสายตาไปแล้ว
“เฮ้อออ เกือบไปแล้ว” มันถอนหายใจยืดยาว
“ใครเหรอจ้าว” ผมนั่งลงข้างๆ
“ไอ้พู ลูกพี่ลูกน้อง จ้าวรักมันมากนะ สงสารมันด้วย มันมีปมเรื่องเกย์ก็เลยแอนตี้ชายรักชาย จ้าวไม่อยากให้มันเสียใจถ้ารู้ว่าจ้าวมีเมียเป็นผู้ชายแล้วยังมีกิ๊กเป็นผีผู้ชายอีกมันคงตัดพี่ตัดน้อง และจ้าวรู้ว่ามันตัดได้จริงๆ” มันทำหน้าเศร้า เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นมันหงอยขนาดนี้ สงสัยจะแคร์น้องพูอะไรนั่นมากทีเดียว “จ้าวจะไม่ทำให้มันเสียใจเป็นอันขาด” ใจผมหายเมื่อเห็นใบหน้ามุ่งมั่นที่จะทำเพื่อน้องขนาดนั้น
“อย่าบอกนะว่ามึงจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายอีก” รู้สึกเหมือนอกหัก หัวใจบีบตัวแน่นจนต้องกัดกรามลุ้นคำตอบ
“ไม่” มันตอบฉะฉาน ทำเอาผมใจฝ่อ
“ไม่ยุ่งเหรอ” ถามเพื่อความแน่ใจ
“ไม่คิดจะห้ามใจต่างหาก คึคึ” มันทำหน้าเจ้าเล่ห์ “แค่ไม่ให้มันรู้ก็พอ” พูดแล้วก็ขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ “กว่าจ้าวจะเจอคน เอ้ย ผีที่ทำให้หัวใจเต้นรัวได้แบบนี้ไม่ใช่ง่ายๆ จ้าวไม่ปล่อยให้ผีหลุดมือไปได้หรอกน่า” มันส่งสายตานิ่งๆ มาให้จนรู้สึกว่าหัวใจเต้นผิดจังหวะ ไอ้จ้าวมันปากหวานจนทำให้ผมหวั่นไหวได้ตลอด “ไปอยู่ที่ไหนมาครับ” อยู่ๆ มันก็ถามคำถามที่ไม่มีต้นสายปลายเหตุ
ผมทำหน้างง “ไม่เข้าใจคำถาม จ้าวหมายถึงอะไร” ผมถามออกไป แต่มันกลับแบมือแล้วกระดิกนิ้วขอบางสิ่งจากผม
“ยืมโทรศัพท์หน่อย” ผมเลิกคิ้วงงๆ แต่ก็ควักโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงไปให้ มันกดอยู่สักพักเสียงเพลงจากโทรศัทพ์ของมันก็ดังขึ้น จ้าวยืนขึ้นแล้วคล้องแขนโอบรอบคอจากนั้นก็โน้มตัวลงมาจนหน้าผากเราแตะกันพร้อมกับร้องเพลงคลอไปกับเสียงเพลงนั้นด้วย
ก็ยังคงรอให้ใครสักคนเดินเข้ามา แต่ยังคงไม่มีใครสักคนที่เข้าตา
แต่ละคนเข้ามาก็ทำให้รู้ว่า ถ้าอยู่คนเดียวยังง่ายกว่า โว้ว โว้ โอ
ก็ยังคงรอให้ใครคนนึงเดินเข้ามา ก็ยังไม่รู้ว่าเราจะเจอกันเมื่อไหร่
และถ้าได้พบจะไม่ปล่อยให้ไปไหนไกล ฉันมีคำถามที่เก็บไว้ ว่าเธอไปอยู่ที่ไหนมา
“ผีไปอยู่ที่ไหนมา” เมื่อเสียงเรียกเข้าหยุดลงมันก็ถามคำถามนี้กับผมอีกครั้งพร้อมกับดวงตาแดงก่ำและมีน้ำตาคลอ
จ้าวน่ารัก
ในหัวใจผมร่ำร้องบอกแต่คำนี้ จ้าวน่ารักมาก มากจนผมไม่อยากเป็นแค่ผู้ชายในความเมาของมัน ‘ผมอยากเป็นแฟนจ้าว’ ไม่อยากยอมรับแต่ก็ไม่มีเหตุผลอื่นมารองรับความรู้สึกนี้ ผมคิดว่าคงตกหลุมรักไอ้เด็กบ้าบอคนนี้เข้าให้แล้วล่ะและต่อจากวินาทีนี้เป็นต้นไปผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะต้อง.. รุก!!
***************************
สวัสดีค่าาาาา
ตอนที่ 5 มาแล้วค่ะ
แฮ่ๆ มาช้าอีกแล้ว ไม่มีข้อแก้ตัวค่ะ บอกตรงๆ ว่าอู้นั่นเอง ฮี่ๆ
รอบนี้เป็นคิวพี่สลัดนะคะ คิวพี่สลัดขอให้ตัวหนังสือสีน้ำเงินก็แล้วกันค่า
ไม่ได้แก้คำผิดเหมือนเดิมนะคะ (แอบขี้เกียจ แฮ่ๆ)
แล้วพบกันใหม่ตอนหน้าค่ะ ^^
-
:katai4: :katai4:
-
เจิมก่อน มาแล้วๆๆ
อิน้องจ้าวกะเค้านี่คอนเซปท์เดียวกันเลย ตรงที่รอจะถามว่า "ไปอยู่ที่ไหนมา"
ความฟินอยู่ที่วันนี้ข้าวจ้าวมันได้พูดแล้ว ส่วนความเศร้าคืออิชั้นยังต้องรอเหยื่อต่อไป แง! :ling1:
-
กรี๊ดดดดังๆที พี่สลัดจะรุกแล้วค่ะ น้องจ้าวนี่เมาแล้วฮามากเลย :m20:
-
เอาใจช่วยคะคุณพี่สลัด :a2: :a2: :a2:
-
รุกจริงๆจังๆเลยนะคะ น้องจ้าวตอนไม่เมาก็เกลียนๆ พี่บั๊คจะจีบยังไงนะ
-
รุกฆาตแน่ น้องจ้าว
-
จ้าวเป็นผู้ชายธรรมดา แต่น่ารักโคตรรรรร
อิพี่บั๊ครุกฆาตน้ิงเลย!!!55555
แล้วเด็กที่ชืีอพูอะไรนั่น มีปมเรื่องเกย์ยังไงอะ????
-
เราชอบอ่านตอนจ้าวมีสติมากกว่า
ถึงตอนเมาจะฮา แต่ตอนปกติเกรียนแตกอ่ะ เราชอบ
-
:katai2-1:
-
รุกเลยพี่บั๊คคคคคคคค :hao7:
-
จ้าวเอ้ยยยยย... น่ารักเกินไปแล้วลูก :กอด1:
กลัวว่าเดี๋ยวอิพี่บั๊คจะรักจนอกแตกตายไปก่อน อิอิ :katai2-1: :hao6:
ส่วนปัญหาเรื่องอื่นที่จะตามมาทีหลังช่างมัน รักกันไว้ก่อน ทุกอย่างก็ดีเอง หุหุ :katai3:
มาต่อไวๆเน้อ :pig4:
-
พี่บั๊คเอ้ยท่าจะหลงน้องจ้าวซะแล้ว อิอิ
-
เอาเถอะพี่สลัดว่าที่เมียพี่จะให้พี่เป็นกิ๊กเป็นเมียพี่ก็เป็นเป็นไปเหอะ จ้าวเนี่ยเวลาเมาแล้วน่ารักช่างยั่ว มันน่า...มากเลยแต่ถ้าทำพอตอนส่างแล้วจ้าวจำไม่ได้ก็แย่เนอะ :hao6: :mew1:
-
พี่สลัดดูดีมากอ่ะ งือ อ่านแล้วอิจฉาน้องจ้าว
อีน้องจ้าวรั่วตลอดนะแก ชิส์
-
:haun5: :give2: :m11: :m18: :m2: :m10:
-
:m20: พอจ้าวหายเมาจ้าวก็ลืม 5555555555
พี่บั๊คสู้นะ :hao5:
-
จ้าวน่ารักมากอะ เพี้ยนและรั่วได้ใจ
พี่สลัดจะรุกแล้วใช่มั้ยยยย เต็มที่เลยน่าาา
-
เย้ พี่บั๊คเราจะรุกแล้วววว จ้าวเตรียมตัวว :hao7:
-
งี๊จ้าวกะพี่สลัดอายุก็ห่างกันไม่เท่าไหร่จิ อยากให้แก่กว่าเยอะๆ
เดี๋ยวจ้าวหายเมาก็จำไรไม่ได้อยู่ดี พี่สลัดจะทำยังไงเนี่ย :laugh: :laugh:
-
ฮาน้องจ้าว อดจะขำความน่ารักของมันไม่ได้ น่ารักจนพี่สลัดถอนตัวไม่ขึ้นแล้วเนี่ย
-
รุกเลยๆพี่บั๊คคคคค o13
-
จ้าวน่ารักมากกกก สงสารพี่สลัด โดนยั่วแล้วยั่วอีก ชอบบบบบบบบบบบบ
-
เลิกเมาได้แล้วจ้าว อีพี่สลัดจะได้รุกแบบรู้เรื่องกันสักที 5555555 รอตอนจ้าวไม่เมาที่สุดแระ
-
จ้าวเมาแล้วเรื้อนมากกกก
พี่บั๊คก็ต้องถนอมอารมณ์หน่อยล่ะนะ
อย่าเพิ่งจับกดล่ะ
อยากให้จ้าวมีสติกว่านี้อีกหน่อย
ท่าทางเรื่องนี้จะมีหลายคู่
น่าติดตามทุกคู่เลย
ว่าแต่ สกายจะมีคู่ป่ะคะ
-
รั่วได้ใจจริงๆเลยน้องจ้าว
เตรียมรับดีๆนะ พี่สลัดจะรุกแล้ว :laugh:
-
โว้ๆๆ ผีเอ๊ยพี่บั๊คเริ่มตัดสินใจรุกแล้ววว >M<
-
จีบเลยค่า
-
ตอนนี้น่ารักมากอะ
อ่านแล้วอมยิ้มกับความน่ารักของท่านเทพจ้าวโลก(?)ทั้งตอนเลย
พี่บั๊คสู้ๆนะะะ
:oni2: :ped149: :จุ๊บๆ:
-
รุกเลยพี่บั๊ค >////<
555555555555
จ้าวมันน่า......ว่ะแม่ง 5555
-
กริ๊ดดดดดดดด
จ้าวน่ารักมากกกกกกก
พี่บั๊ค รุก!! เลยค่าาาา รออิจ้าวโลกก็ไม่ได้กินกันพอดี :laugh:
:pig4: นะคะ
-
ม่ายยยย ไม่เอามาม่า จ้าวโลกหนูกะล่อนปล้อนซะขนาดนี้
ยังไงหนูก็จงเอาตัวรอดจากน้องแล้วไปจับพี่บั๊คทำสามีให้ได้นะลูกกกก 5555
-
คนบ้าอะไรจะเพี้ยนได้ตลอดเวลาขนาดนี้เนี่ย 555555
เรื่องดำเนินไปได้ด้วยความเมาของจ้าวจริงๆ
โอ๊ย แต่มันน่าร้ากกกกก น่ารักกกก
จะผีหรือพี่สลัดก็เหอะ อดใจได้นี่เก่งจริง เด็กยั่วขนาดนี้
:o8: :o8: :o8:
-
ชอบอ่ะ ข้าวจ้าวน่ารักเกิ๊นนน
แต่จากสมรรถภาพในการควบคุมร่างกายและผัสสะทั้งห้าแล้ว
เหลือเชื่อวานางจะรอดมาได้จนถึงปัจจุบันแม้จะมีคนคอยดูก้เหอะ
พี่สลัดก็น่าร้ากกก
ลุ้นนะจะได้กันเมื่อใด ไม่น่ารอดจากเพลาขาดสติ :hao7:
-
อิพี่บั๊คกว่าจะยอมรุกได้นะ รอลุ้นตั้งนาน :katai2-1:
-
รุกเลยๆๆๆๆๆ
-
อย่าไปสนใจใครเลย พี่บั๊ค ลุยโลดดด
เรื่อง น้องพู เอาไว้ค่อยแก้ในอนาคต ตอนนี้ รุก จ้าว ให้ได้ก็พอ
วะ ฮ่า ฮา
-
ชอบบบบบ...ชอบเรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ :man1:
ขอมาเป็นแๆนนิยายเรื่องนี้ด้วยคนนะคะ
คือจ้าวน่ารักมากอ่ะ รั่วและฮาดี โดยเฉพาะตอนเมา :hao7:
พี่บั๊คแอบน่าสงสารนะ ได้มีโมเม้นอิ๊อ๊ะ แต่พอจ้าวสร่างก็ลืมซะงั้น
แต่ตอนล่าสุดนี่เห็นน้องจ้าวคุยกับพูดูปกติ แต่ทำไมเจอพี่สลัดแล้วมองเป็นผีได้หละเนี่ย
(เมาดิบรึป่าวนะน้องจ้าว :laugh: )
ชอบเวลาคนแต่งแต่งถึงคนเม้นตอบโต้กันในกระทู้หนะค่ะ
ชอบอ่านมันเกรียนดี อยากให้มีตอนคุยกันในบอร์ดเยอะๆ อิอิ
รอตอนต่อไปค่ะ มาไวไวน๊า อยากเห็นพี่สลัดรุกอ่ะ :katai2-1:
ให้ดีไปรุกจีบกลางบอร์ดประกาศให้โลกรู้ไปเลยนะคะ
ขอบคุณคนโพส ขอบคุณคนแต่งค่า
:pig4:
-
เยี่ยมเลย พี่บั๊ค
เอาใจช่วยสุดๆ :impress2:
-
ถ้าจ้าวคืนร่างเดิมเมื่อไหร จะจำได้ไหมเนี้ยว่าทำไรไว้บ้าง ฮึ
ลืมอีกตามเคยยย
-
รุกหนักๆนะพี่บั๊ค ขอบคุณ :)
-
จ้าวน่ารัก เห็นด้วยกะพี่สลัด :hao7:
แต่ไงพี่ก็คงจะผิดหวัง เพราะจ้าวก็ลืมอีก
-
เวลาจ้าวโลกเมาเนี่ยเรื้อนจริงๆ เห็นหน้าพี่บั๊คแล้วดันคิดว่าเป็นผี
มากอดมาจูบทำให้พี่บั๊คแทบจะทนไม่ได้ พยายามที่สุดแล้วนะ
มาทำตัวน่ารักให้พี่บัคหลง แบบนี้พี่บั๊คไม่มีเหตุผลอะไรอีกแล้ว
นอกจากต่อไปนี้พี่บั๊คจะรุกน้องจ้าว
-
น้องจ้าวรั่วมาก 55555
-
จ้าวเมาแล้วเป็นแบบนี้ระวังพี่บึ๊คทนไม่ไหวนะจ๊ะ คริๆ
ถึงเวลาที่พี่บั๊คจะรุกแบบจริงจังแล้วสินะ :hao6:
-
แม้ไม่บอกเราก็รู้ว่าพี่บั๊ค "รุก" ชัวร์ เดี๋ยวรอให้จ้าวสร่างเมาก่อนแล้วกัน
เจอกันทีไรก็เมาทุกที แล้วเมื่อไรจะรู้ว่าอันไหนคนอันไหนผีกันล่ะ
ถ้าเมาอีกรอบไม่แคล้วแน่ๆ หรือจะให้เมาดี เมาแล้วน่ารักอย่างนี้ :z1:
เพิ่งจะรู้ความในใจพี่บั๊ค ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้สุภาพบุรุษสุดๆ (พระเอกอ่ะนะ อะไรก็ดี :-[)
เรียนอยู่ที่เดียวกันอย่างนี้ก็ส่องได้น่ะสิ รอพี่บั๊ครุกน้องจ้าวอยู่นะเออ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
จ้าวน่ารักมากกกกกกกกกก
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
o13 o13 o13 :impress2: :impress2: :impress2: :pig4:
-
รุกสิ รุกสิ อิ๊อร๊างมากเลยค่าจอนนี้ :hao6:
-
พี่บั๊คเอาชนะผีบั๊คให้ได้นะ :jul3:
-
น้องจ้าวยั่วตลอดอ่า พี่ก็ความอดทนยอดเยี่ยม
น่ารักที่คู่เลยมีน้องพู มาด้ว ฮึฮึ
:hao7: :hao7: :hao7:
-
ชอบก็จีบเลยเซ่ ก็จีบเลยเพ่ ชูวับๆ 5555
ตามอ่านทันแล้ว
บอกได้คำเดียวว่าชอบการแต่งมากๆ นายเอก ฮาๆไปไหน ปล่อยมุข จนคนอ่านตามเก็บไม่ทันแล้ว กร๊ากก
แบบว่ามานั่งตอนพึกเที่ยง จนพี่ที่ทำงานหันมามองเลย น่าร๊ากกกกกกมาก จ้าวน่ารัด มากกกกก
พี่บั๊คก็น่ารัก!!!
อยากดูคู่จิ้นจีบกันไวๆ ชูวับๆ
ปล พี่ดินก็เกรียนได้โล่ อิๆ
-
จ้าวยังคงความเรื้อนชิบหายไว้ได้อยู่ ส่วนพี่สลัดก็จะ รุก แล้ว เย้ๆ :hao7:
-
หนับหนุนเต็มที่ค่ะพี่บั๊ค
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
รุกเลยค่าาาพี่บั๊ค สู้ๆนะคะ o13 :กอด1:
คนเขียนขาาา รีบมาเขียนต่อเร็วๆนะค๊ะ รอนานมากกก 555+ :laugh:
ล้อเล่นค่าาา รักคนเขียนม๊วก รีบมาต่อนะค๊ะ :bye2:
-
อะไรเนี้ยะ แม่พระเอกงี่เง่าคลุมถุงชนอีกละหรอ เบื่อคนประเภทนี้
สลัดรุก จะทำยังไง :hao7:
ปล.แอบสงสัยน้องพูกับลูกครึ่งว่าจะได้กันยังไง ดูน้องพูแม่งแอนตี้เกย์ขนาดนั้น ขออย่าได้ใจเเข็งเกินไปเลยนะ (อยากอ่านคู่นี้ด้วย)
ส่วนสกาย์ นายปล่อยจ้าวให้พี่สลัดเหอะ :hao3:
-
:katai1: :katai1:
ค้างๆๆๆๆๅๆๆ อั่ยยยยย สนุกมากจ้า
จ้าวโคตรน่ารักอ่ะ เฮียบั๊ครุกหนักๆๆๆเลย
รอค่ะรออออ
-
:m25: พี่บั๊ครุกแล้วว พี่บั๊ครุกแล้วววววว~ //ตะโกนรอบบ้าน(?)
-
พี่บั๊คน่ารักอ่ะ :mew3:
-
เป็นนิยายที่อ่านแล้วทำให้ยิ้มตาม ฮ่าาาา จ้าวน่ารักอะ น่ารักจริง ๆ
-
คุณพี่บั๊ค จัดจ้าวซักดอกให้สร่างเมาทีเถอะ :haun4:
-
รุกเลยๆพี่สลัด :hao6:
-
น้องจ้าว เมาได้น่ารักเกิน
เดี่ยวพี่บั๊คมันต้องอดใจไม่ไหวซักวัน 555
-
จ้าวชอบทำตัวน่ารัก น่าฟัดอะ
หมั่นเขี้ยววว
-
มาละยัง นั่งรอ :3123:
-
ชอบมากๆ จ้าวน่ารักมาต่อไวๆนะครับ ขอบคุณมากครับ
-
ชอบเรื่องนี้โคตรรรรรรรรรรรรรรร
พี่บั๊คน้องเจ้า ♥
-
จ้าว แม่งโครตรั่วว่ะ
เผลอแอ๊บไปค้นหา เว็บดำดิน น่ะเนี่ย 555+
พี่บั๊คเราก็ดันไม่รับมุกคนเมาเป็นผีซะงั้น
-
โครตจะฟินนนนนนนร อ๊ากกกกกกกกกกก
ขอให้ได้ขอให้โดนนะคุณผี รีบรวบหัวรวบหางเจ้าโลกเร็วๆๆๆทีเถ๊อะะะะ
-
:katai5:
-
อยากจิดิ้น ฮาจ้าวมากกอ่ะ (วิบัติเพราะเมาตามจ้าว)
-
รุกเลยค่ะพี่สลัด เอ๊ยยย พี่บั๊ค
แหมมมมม ถ้าเมาแล้วจะรั่ว ยั่ว อ้อน ขนาดนี้ รอดมาได้ไงอะจ้าวเอ๊ยยย
แต่คราวนี้เสร็จพี่บั๊คแน่ 5555
-
จ้าวยังคงรักษาระดับความฮา บ้า รั่ว เกรียน เรื้อน เสื่อม และช่างยั่วเอาไว้ได้เหมือนเดิม
เริ่มจะสงสารพี่บั๊ค ที่คิดจะรุก....จีบจ้าวให้มาเป็นแฟน
ไม่รู้ว่าต้องเจอะเจอกับอะไรบ้าง(ไม่อยากจะคิด) สู้ ๆ แล้วกันนะครับ
ส่วนผมก็ยังคงนั่งขำบ้าบอ เหมือนเดิมเช่นกัน
โดยเฉพาะ ตอนที่จ้าวลุกขึ้นเซิ้งเพลงน้องลำใยนั่น
กำลังกินน้ำอยู่ถึงกับน้ำพุ่งใส่โน๊ตบุค หันหน้าหนีแทบไม่ทัน 5555
ขอบคุณครับ เรื่องนี้มันสนุกมากเลย
มาต่อบ่อย ๆ ไว ๆ นะครับ ชอบมากกกกก....จริงๆนะ
-
เข้ามาคิดถึงพี่บักแคนสลัดกะน้องจ้าววว :hao7:
-
โหลๆ
เรื่องนี้ใกล้มารึยางงงงงงง
:confuse: :o11:
-
Chapter 6 Dream come true
“แล้วจ้าวล่ะไปอยู่ที่ไหนมา” หัวใจผมเต้นถี่รัวเมื่อได้ยินคำถามกลับมา ผมรู้สึกว่าผีมันเข้าใจผม เหมือนกับว่ามันก็รอคนที่จะพูดคำนี้กับใครสักคนเหมือนที่ผมก็รอมาตลอด
“ก็จ้าวมัวแต่หลงทางแต่ตอนนี้เจอแล้ว” ผมขยับจมูกเกลี่ยปลายจมูกผีเบาๆ พร้อมกับแนบริมฝีปากชิดกับกลีบปากของอีกฝ่าย “ขอคนหลงทางหยุดพักที่นี่ได้มั้ยครับ” มือหนาที่จับเอวผมไว้ขยำเนื้อผมแน่นขึ้นก่อนจะสูดหายใจเข้าหนักๆ
ไร้เสียงตอบใดๆ แต่ผมได้จุมพิตแสนหวานมาแทนก็ไม่เลวเท่าไหร่ ร่างผมถูกดึงให้นั่งลงบนตักโดยไม่ปล่อยให้ริมฝีปากหลุดออกจากกัน มือหนาสอดล้วงเข้ามาด้านหลัง ลูบไล้ผิวกายด้วยนิ้วเรียวแข็งแรงจนขนลุกซู่ไปทั้งร่าง ลิ้นร้อนเกาะเกี่ยวพัวพันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
“ไปที่ห้องเถอะผี จ้าวไม่ไหวแล้วนะ” ตอนนี้อนาคอนด้าของผมมันพร้อมฉกแล้วล่ะ แต่ถึงจะเมายังไงก็รู้ว่าเอาท์ดอร์แบบนี้มันไม่เหมาะกับครั้งแรกของกันและกัน ไม่ใช่ว่าไม่เหมาะสมแต่ผมกลัวใครมาขัดจังหวะ คิดดูนะถ้ากำลังจะถึงจุดพีคแล้วมีหมามาง้างขาเยี่ยวรดตีนเนี่ย ผมว่าคงมีหดกันมั่งล่ะ เพราะฉะนั้น ครั้งแรกมันต้องมิดชิดปิดตายถึงจะดี
“ไปคอนโดพี่นะครับ” ขนลุกซู่อีกรอบกับสรรพนานที่ใช้เรียกแทนตัวเองของผี แต่เอาเถอะผมคงต้องตามใจมันหน่อยเพราะเดี๋ยวมันก็ต้องเสียตัวให้ผมแล้วนี่นะ ถ้าขัดใจเดี๋ยวมันจะขัดขืนก็ต้องเปลืองแรงกันอีกเสียเวลา
“ครับ” ผมตอบแล้วดูดริมฝีปากหยักลึกตรงหน้าด้วยความหื่น รักไม่รักเอาไว้ก่อน นาทีนี้ผีมันทำให้หัวใจเต้นถี่ได้ขนาดนี้ผมก็ไม่ควรปล่อยไปให้เสียเชิงชาย
ร่างผมถูกช้อนขึ้นราวกับว่าเป็นแค่ปลาสลิดตากแห้งตัวเบาๆ แต่ผมได้ยินเสียงมันหอบเหนื่อยตลอดทางเหมือนกันนะ คึคึ แอ๊บอึดนี่หว่า
“เอารถมอไซค์ไว้ที่นี่แหละ เดี๋ยวจะบอกไอ้แมนเข็นไปเก็บที่หอมันให้” เมื่อถึงรถ ผมก็ลงแล้วเปิดประตูลงไปนั่งข้างคนขับอย่างรู้งาน ไม่ได้สนใจหรอกแค่ของนอกกายที่เป็นมรดกสีรุ้งจากอีเจ้ข้าวสวยและผมก็ภาวนาทุกวันขอให้มีโจรหน้าโง่มาลักไปซะทีจะได้ซื้อใหม่แบบเท่ๆ มาขี่บ้าง
“ให้จ้าวขับมั้ย” เมื่อผีมันเดินอ้อมมานั่งฝั่งคนขับผมก็ถามขึ้น
“ขับเป็นเหรอ” โด่ อย่ามาดูถูกนะ
“หื่อ ไม่เป็นหรอก ถามไปงั้นแหละ มันดูเท่ดี” ว่าแล้วก็เอนเบาะนอนเพราะรู้สึกง่วงจนตาจะปิดเต็มที “อืออ อือออ” ริมฝีปากผมถูกประกบจูบลงมาโดยไม่ให้ได้ตั้งตัว นี่ถ้าจะอ่อยกันขนาดนี้ผมจะจัดการในรถแล้วอย่ามาบ่นแคบนะ
จูบดูดดื่มบดเบียดแลกลิ้นกันอย่างโหยหา ทั้งๆ ที่อยู่ใกล้กันแค่นี้ทำไมถึงรู้สึกว่าอยากใกล้ขึ้นอีก รุ่มร้อนในรถที่คับแคบ เสียงแอร์เสียงเครื่องยนต์ที่ไม่ดังเหมือนรถพ่อผม คงจะแพงน่าดูนะเนี่ย แหม่ อยากได้มาขับอวดสาวมั่งจัง
นานทีเดียวกว่าผมจะหายใจได้ทั้งปากและจมูก “หมั่นไส้นัก” มันกัดจมูกผมเป็นการปิดท้าย
หน้าผมร้อนวูบวาบหัวใจเต้นรัวถี่หนัก ทุกครั้งที่จูบกันเหมือนถูกดูดพลังวรรตไปมหาศาล ผมยังไม่มั่นใจเลยว่าถ้าถึงเวลากดมันจริงจะมีแรงเหลือรึเปล่า แต่เอาเถอะ..เสือเขี้ยวหักยังตะปบเหยื่อได้ด้วยกรงเล็บฉันใด ชายหื่นไร้เรี่ยวแรงก็ถึงฝั่งฝันด้วยการออนท็อปของคู่นอนได้ฉันนั้น
อะไรนะ? สำนวนอะไรไม่เคยได้ยินงั้นเหรอ แหม่ จะเคยได้ยินได้ไงเพราะผมพึ่งคิดเมื่อกี้นี้เอง ก๊ากกกกกก
ผ่านไปนานแค่ไหนผมก็ไม่รู้หรอก รู้แค่ว่าตอนนี้น้ำลายยืดใส่เบาะหนังราคาแพงของรถมันแล้ว “อี๋ ซ๊กม๊กว่ะจ้าว” มันเหยียดน้ำลายผม “ถึงแล้วนะ ป๊ะ ขึ้นห้องกัน” หืม ชวนอย่างกับกูเป็นเด็กไซด์ไลน์ คนอย่างกูมีศักดิ์ศรีนะเว้ยจะมาออฟกันลอยๆ แบบนี้ไม่ได้
“ชั่วโมงละสองพันถ้าจะถ่ายคลิปเพิ่มอีกห้าพัน” เสียงผมทั้งงัวเงียและอ้อแอ้ “อ้อ ถ้าค้างคืนเหมาจ่ายหนึ่งหมื่นขออาหารเช้าด้วย” ผมบอกเสร็จก็ถูกเขกหัวทันที “โอ้ย จ้าวเจ็บนะ” ทำเสียงงงอแงใส่แม่งเลย พูดเล่นแค่นี้ทำเป็นลงไม้ลงมือ
“จะพูดเรื่อยเปื่อยให้ตัวเองเสียหายทำไมเนี่ย อีกหน่อยถ้าเป็นของกูแล้วอย่าหวังว่าจะได้แตะอีกเลยนะเหล้าเบียร์เนี่ย” ก็บอกว่าไม่แตะแต่จะใช้หลอด วู้ว กูยิ่งไม่ชอบเล่นมุกซ้ำอยู่ด้วย
“ปะๆ เสี้ยนละ” ผมเขย่าแขนมัน
“อยากเหมือนกันแหละจ้าว แต่มึงป่วงแบบนี้กูคงต้องรอให้หายเมาแล้วค่อยเอาเหมือนไอ้ดินว่าซะแล้วว่ะ” ว่าแล้วมันก็เปิดประตูรถออกไป แป๊บเดียวก็มาเปิดฝั่งผมแล้วอุ้มอีกรอบ
แหม่ะ ชีวิตไอ้จ้าวทำไมถึงได้สบายขนาดนี้นะ ผมดีดขาเล่นอย่างสบายอารมณ์ “ผีใจดีแบบนี้เดี๋ยวจ้าวจะจัดหนักให้ละกันนะ ชอบแบบไหนล่ะ ซอยสั้นหรือซอยยาวหรือจะเอาแบบเหาะเหินเดินอากาศ โต๊ะเตียงระเบียงครัวหรือเอาแบบสไปรเดอร์แมนมั้ย เพดานแม่งเลย ก๊ากกกก” เสียงหัวเราะหึหึของไอ้ผีทำให้ผมเหล่มองหน้าหล่อๆ ของมัน
“ปากดีเหลือเกิน เดี๋ยวก็เอาในลิฟท์นี่ซะหรอก” มันเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
“ผีรักจ้าวมั้ย” อยู่ๆ ก็อยากรู้ว่ามันคิดยังไงกับผม จากใบหน้าหมั่นเขี้ยวของมันผมเห็นหูแดงปื้ดขึ้นมาทันที มันวางผมลงแล้วประคองใบหน้าผม
“แล้วจ้าวล่ะรักใคร” ผมช้อนมองอย่างเศร้าๆ
“อยู่กับใครจ้าวก็รักคนนั้น คนอื่นช่างมัน” ที่จริงผมเศร้านะ ไม่อยากนอกใจพี่บั๊คเมียรักเลยแต่ทำยังไงได้ ผมก็แค่ผู้ชายชั่วคนนึงที่มีเลือดมีเนื้อมีหนอนน้อยที่ชอบแตกตื่นทางเพศถ้าเจอคนถูกใจผมก็อดไม่ได้ที่จะทำตามใจตัวเอง
“ฉลาดนักนะ” มันบีบจมูกผมแล้วส่ายไปมา
ติ้ง!
เสียงลิฟท์ดังและเปิดออกเมื่อเราถึงชั้นที่สามสิบ หืม?? สูงสลัด! นี่คอนโดหรือกลุ่มเมฆชั้นบรรยากาศกันแน่วะ
เข้ามาในห้องแล้วต้องร้องอู้วววววว แม่จ้าว แม่ของจ้าว แม่ขายรองเท้าตีนสองที่ขนซื้อจากตลาดนัดทุกวันพุธมาซื้อคอนโดแบบนี้ให้จ้าวมั่งเหอะ ขนาดห้องนี่กั้นเป็นหอผมได้สี่ห้องเลยนะ ผนังบุด้วยวอลเปเปอร์อย่างหรู พื้นเงาๆ นี่สงสัยเอากระจกมาทำ ผมก้มส่องแคะฟันได้สบายเลย เอ๊าๆๆ ดูนั่นๆๆๆ โฮมเธียร์เตอร์เซ็ตมหึมาแถมยังมีโซฟาเบดขนาดใหญ่ ผมว่าไม่ใช่โซฟาหรอก ที่จริงมันเป็นสนามฟุลซอลปลอมตัวมามากกว่า
“รวยขนาดนี้มายุ่งกับจ้าวทำไมวะ” ผมคอตกเมื่อมองไปรอบๆ รู้สึกอนาถวาสนาอันสั้นกุดของตัวเอง
“เมื่อกี้ยังตื่นเต้นอยู่เลยตอนนี้ทำหน้าเป็นหมาหงอยซะแล้ว เฮ้อ ไอ้จ้าวเอ้ย เมื่อไหร่จะหายเมาซะทีเนี่ย” มันล็อคคอผมไปนั่งซ้อนตักอยู่บนโซฟาตัวใหญ่
“ก็จ้าวน้อยใจ ถ้าเราจะเป็นแฟนกัน จ้าวคงต้องไปหาเงินสร้างอนาคตก่อน ไม่อยากดึงดอกฟ้าลงมาเปื้อนตม” ขยับลงจากตักมันมานั่งข้างๆ พลางอมลมจนแก้มป่อง
“ถ้าเป็นแฟนกัน ทุกอย่างของพี่ก็เป็นของจ้าวนั่นแหละ จะไปหาเพิ่มทำไมให้เหนื่อยล่ะจริงมั้ย” เอ้อ ใช่ ทำไมผมถึงคิดไม่ถึงนะ
“จริงง่ะ” ผมลอบมองอย่างไม่มั่นใจ
“จริงสิ ของๆ พี่ก็เหมือนของๆ จ้าวนั่นแหละ” เข้าทางสิแบบนี้
“งั้น.. เริ่มจาก” ผมทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วชี้นิ้วไปเขี่ยริมฝีปากสีซีดตรงหน้า “กางเกงของผีก็เป็นของจ้าว งั้นก็ขอล่ะนะ” ผมเอื้อมมือไปปลดกระดุมกางเกงมันทันที
“จ้าว!?” ผีทำหน้าเหวอจนผมรู้สึกตลก จะตกใจทำไมก็เราตกลงมาเอากันแล้วจะลีลาท่าเยอะทำไมให้เสียเวล่ำเวลา
“อย่าเล่นตัวสิ จ้าวหิวมากเลยเนี่ย” ผมขยับเข้าไปใกล้แล้วดึงมือมันออกจากการปัดป้อง
“ทำไมมึงแรดได้ขนาดนี้วะจ้าว กูล่ะเชื่อมึงเลย” ด่ากูแรดได้ไงเนี่ย กูเป็นผู้ชายนะ “เอ๊า ว่าแค่นี้ก็เบะซะแล้ว เฮ้ย ไม่เอาดิ ชู่วว นิ่งก่อน จ้าวไม่ร้องนะครับ ชู่วๆ ขอโทษนะ คราวหลังไม่ว่าแบบนี้แล้ว โอ๋ๆๆ” คิกๆ เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น มารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนแต่ไอ้จ้าวมีเป็นกุรุด จะเอาเกวียนไหนว่ามา จะช้างม้าลาอูฐ จ้าวจัดให้
“งั้นจะให้จ้าวเอาได้ยัง” ผมเงยหน้าที่มันจับซุกอกขึ้น มองนิ่งๆ สื่อความต้องการที่แท้จริงจากใจไปให้
“เฮ้อ” มันถอนหายใจแล้วกดจูบลงบนหน้าผากผมหนักๆ “บอกกูก่อนว่ากูเป็นใคร ถ้ามึงบอกไม่ถูกแสดงว่ามึงยังไม่สร่าง กูอยากเอากับมึงไม่ใช่เอากับขี้เมา” ถามมาได้ว่ามึงเป็นใคร มองหน้าก็รู้แล้วว่าเป็นเมียรักของผม
“พี่บั๊ค” ผมเรียกเบาๆ สีหน้าผีมันตกตะลึงอึ้งกิมกี่ รอยยิ้มบางฉายขึ้นบนในหน้าหล่อเหลาจนผมอดไม่ได้ต้องยิ้มกลับไป “จ้าวรักพี่บั๊คนะ” ทันทีที่ผมบอกรักริมฝีปากก็ถูกบดขยี้อย่างรุนแรง ตัวผมถูกกดให้นอนราบลงกับโซฟานุ่ม อาห์ เป็นแบบที่ผมคิดไว้ไม่ผิดมีเลยสินะ หึหึ
“อื้ออ อือ พ..พี่ อืออ ส..เสียว อาห์” ลำคอผมถูกดูดดุนขบกัดจนร้อนไปหมดทั้งร่าง นิ้วแกร่งบิดสะกิดยอดอกผมเบาแรงสลับกัน นิ้วหัวแม่มืออีกข้างขยับหยอกล้อลิ้นผมที่ตวัดไล้เลียดูดดุนไปมาอย่างไม่ยอมอ่อนข้อ
ถามหาเสื้อผ้าตอนนี้ไม่รู้ไปอยู่ไหนหมดแล้ว จำไม่ได้ว่าถอดตอนไหนแต่จำได้แม่นว่าผมเป็นคนถอดเองทุกชิ้นรวมถึงถอดให้คู่กรณีด้วย ร่างเปลือยเปล่าของเราบดเบียดเสียดสีกันจนอุณหภูมิรอบกายระอุขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ อาห์ ซี๊ดด ก..เก่ง เก่งจังครับ” ผมเอ่ยปากชมออกไปเมื่อมือหนาปรนเปรอกล่องดวงใจให้อย่างถูกจุดถึงใจ ผมไม่ยอมน้อยหน้าเอื้อมมือไปกอบกุมชักนำให้บ้างเพื่อแก้แค้น
“อืมห์ อาห์ คล่องจังนะไอ้เด็กแก่แดด” นี่คือคำชม? อือ ช่างมันก่อน ตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญเท่าความอยาก เราไม่ควรปล่อยให้ร่างกายได้รับทุกขเวทนามากเกินไป ควรปรนนิบัติมันบ้างเท่าที่เราจะทำได้ เราต้องไม่ทำบาปกับตัวเอง สาธุ
“ขึ้นให้หน่อยสิ จ้าวไม่มีแรง” ผมบอกด้วยเสียงกระเส่า อีกฝ่ายหยุดชะงักแล้วมองผมอย่างอึ้งๆ อึ้งทำไมก็แค่จะให้ออนท็อป หุหุ
“หึหึ ได้เลยครับน้องจ้าว” แหม่ เรียกแบบนี้ก็เขินอยู่ ปกติไม่มีใครเรียกน้องหรอก ผมมันเกรียนจนพ่อแม่พี่เพื่อนระอาไม่อยากอ่อนโยนด้วย
ร่างหนาขึ้นคร่อมโถมทับร่างผมทันทีตามคำขอ อาส์ นานๆ จะโดนออนท็อปซะที คืนนี้ไอ้จ้าวขอตักตวงความสุขให้เต็มที่ก็แล้วกันนะ
“อ๊ะ ยะ อย่ากัดสิ จ้าวเจ็บ อ๊า อื้ออ” ฟันแข็งๆ ลากครูดผิวเนื้อหน้าอกและขบเม้มยอดสีสวยจนเจ็บแปล๊บๆ ทั้งเจ็บทั้งเสียวแต่ที่ตัดพ้อไปก็แค่อยากอ้อนเท่านั้นแหละ มือหนายังทำหน้าที่ชักนำส่วนแข็งขืนของผมอย่างต่อเนื่อง “อ่ะ อืออ พ..พอก่อนมั้ย เดี๋ยวจ้าวเสร็จก่อนจะไม่ได้เสียบ อาห์อืออ"” ผมร้องห้ามเพราะทนแทบไม่ไหวแล้ว
“ก็เสร็จสิครับ เดี๋ยวค่อยปลุกใหม่ก็ได้” แหม่ ว่าที่เมียผมนี่ฮ็อตจริงอะไรจริง แบบนี้สิถึงจะเรียกว่าคู่กาม
“อ..อ่า อ๊ะอ่ะ ม..ไม่ไหว อื้ออ อาส์” แล้วผมก็ถึงสวรรค์ไปก่อน นิ้วแกร่งละเลงของเหลวจากร่างผมเล่น ลูบไล้ชักนำส่วนที่พึ่งสงบไปให้เริ่มมีปฏิกิริยาขึ้นมาอีกครั้ง และเมื่อเห็นว่าผมเริ่มมีอารมณ์แล้วมือที่เปื้อนเปรอะนั้นก็ฟอนเฟ้นไปทั่วจนถึงด้านหลัง อืมห์ ไม่รังเกียจผมเลย น่ารักซะจริงๆ
“อึ่ก อือ” ความรู้สึกจุกตื้อประทุขึ้นโดยมีจุดศูนย์รวมอยู่ตรงช่องทางด้านหลังแต่เพราะริมฝีปากถูกประกบปิดไว้ด้วยปากและลิ้นของอีกคนทำให้ไม่สามารถเอื้อยเอ่ยออกมาได้ว่า.. เจ็บเชี่ยยยย
“อ่ะ อื้ออ อึก” ความรู้สึกเดิมแต่เพิ่มเติมคือจำนวนนิ้ว ตั้งแต่ฟันหญิงมาไม่เคยมีคนไหนกระตุ้นอารมณ์ผมด้วยวิธีนี้มาก่อน นี่คงเป็นประสบการณ์ใหม่สินะ สินะ สินะ
อารมณ์หวามไหวยังคงรุนแรงต่อเนื่องเมื่อลิ้นร้อนกวาดต้อนคุ้มคลั่งอยู่ภายในปาก นิ้วแกร่งยังคงดึงดันเข้าออกตรงส่วนบั้นท้ายจากที่เคยเจ็บตอนนี้รู้สึกถึงความซ่านสยิวจนขนลุกเกรียว
เสียงแหบปร่าที่ข้างหูทำให้ต้องหรี่ตาขึ้นมองใบหน้าหล่อคมที่อยู่ห่างเพียงแค่ลมหายใจกั้น “พี่ขอนะครับ” สายตาเร่าร้อนที่มองผมราวกับจะกลืนกินช่างทำให้หัวใจเต้นรัวจนแทบจะหลุดออกมานอกอก ใบหน้าสุดเซ็กซี่ตรงหน้าเร้าอารมณ์จนไม่อาจปฏิเสธได้ ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้โคตรจะฮอต
“เฮือก!!!” ผมผวาตัวเบิกตาโพลงเมื่อรู้สึกจุกแน่นตั้งแต่บั้นท้ายยันลิ้นปี่ หยดน้ำตาเอ่อขึ้นและไหลลงทางหางตาทันที
“ชู่วววว ขอโทษครับ ไหวมั้ย” น้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับปลายลิ้นที่หยอกเย้าแระเล็มริมฝีปากผมเพื่อปลุกปลอบ
“ทุกทีไม่เห็นเจ็บแบบนี้เลยอ่า” ผมเบะหน้าเตรียมปล่อยโฮ
“นี่แค่เริ่มต้นเองนะ ทนหน่อยได้มั้ยครับเดี๋ยวก็หายเจ็บนะ” ลำคอผมถูกดูดเม้มรุนแรงสร้างความซ่านสยิวจนต้องบีบขยำท่อนแขนแกร่งจนคาดว่าน่าจะขึ้นรอยมือ
“คราวหลังไม่ให้ออนท็อปแล้วนะ จ้าวจะทำเองดีกว่าจะได้ไม่เจ็บแบบนี้” ผมทำเสียงอ้อน อีกฝ่ายยิ้มเขิน ไม่รู้ว่าเขินเองหรือเขินแทนกันแน่
แล้วริมฝีปากผมก็ถูกปิดกั้นอีกครั้งอย่างอ่อนโยนและเพิ่มความเร่าร้อนขึ้นตามลำดับ หน้าอกทั้งสองข้างถูกฟอนเฟ้นสลับไปมาจนต้องแอ่นอกขึ้นเพื่อลดทอนอาการซ่านเสียวที่เกิด
“เฮือกก!!!!” อีกครั้งที่ความรู้สึกเดิมแต่เพิ่มเติมคือเจ็บกว่า เหี้ยไรวะเนี่ย รู้แบบนี้ทำเองดีกว่า ไม่น่าเลยกู๊!!!
“ใจเย็นนะ อย่าร้องไห้สิ ชู่วว นิ่งซะนะ นิ่งนะครับ” คำปลอบพร้อมกับใบหูที่ถูกดูดเม้มจนเปียกแฉะ บั้นเอวถูกขยำเบาแรงสลับกัน ริมฝีปากร้อนรุมดูดดุนไปตามผิวรอบลำคอแระเล็มเรื่อยไปจนถึงยอดอก ผมบิดเร่าด้วยความหวามหวิว ปากก็ร้องครางอื้ออึงไปตามอารมณ์
หลายนาทีผ่านไปผมก็รู้สึกว่าร่างหนาด้านบนเริ่มขยับขึ้นลงเบาๆ “อ่ะ อ่า บ..เบา เบาๆ นะครับ” ผมร้องบอกด้วยยังหวาดเสียวกับความรู้สึกเจ็บจุกอัดแน่นทรวงอกเมื่อครู่ที่ยังคงติดตรึงในความทรงจำ
“พี่รักจ้าวนะครับ” คำบอกรักหวานๆ ทำให้อารมณ์เตลิดเปิดเปิงไปใหญ่ หัวใจพองโตคับอก ผมยิ้มออกมาด้วยความดีใจ
เมื่อเริ่มหายเจ็บความเสียวซ่านก็เข้ามาแทนที่จนต้องขยับเอวรับแรงปะทะที่เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ “อ๊ะอ๊า อื้อออ ม..ไม่ไหว อื้ออ” ผมครางลั่นด้วยความอารมณ์ที่พุ่งสูงจนใกล้จะสุด
“บอกรักพี่หน่อยสิครับ อยากฟังจ้าวเรียกชื่อพี่อีก” คำขอน่ารักยิ่งทำให้หัวใจผมไหววูบมากขึ้นไปอีก
“อ๊า อาห์ จ..จ้าว อ่ะ จ้าวรัก อาห์ อื้อออ รักผีนะ อ๊าอ๊าห์” ผมบอกรักเสียงดังลั่นห้อง รู้สึกสุดยอดที่สุดเท่าที่เคยมีเซ็กส์มา ปกติผมไม่เคยบอกรักคู่นอนหรอกนะ เพราะผมไม่เคยตกลงเป็นแฟนกับใครจริงจัง การจะบอกรักมันต้องรู้สึกจริงๆ ถึงจะบอกออกมาได้ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน ถึงจะไม่ได้ตกลงเป็นแฟนเป็นเรื่องเป็นราวแต่ผมรู้สึกได้ว่ารักคนตรงหน้านี้จริงๆ
ผมเห็นสีหน้าแปลกใจจากอีกฝ่ายแต่ก็ยังเร่งขยับร่างกายอีกสี่ห้าครั้งจึงถึงสวรรค์ตามผมมาติดๆ
“แฮ่กๆๆ ท..ทำไมเรียกพี่แบบนี้ล่ะ” ทั้งๆ ที่ยังหอบเหนื่อยอยู่แต่ก็เงยหน้าขึ้นจากหน้าอกผมเพื่อถามอะไรที่แปลกประหลาด
“เรียกยังไงอ่า” ตอนนี้ผมใกล้หมดสิ้นเรี่ยวแรงเต็มที
“ทำไมเรียกว่าผีอีกแล้วล่ะ แฮ่กๆ” มันก็ยังหอบอยู่แต่ก็ไม่มากเท่าไหร่
“อ้าว ก็ผีเป็นผีจะให้จ้าวเรียกอะไรวะครับ” ถามพลางหลับตาลง เริ่มรู้สึกว่าเปลือกตาหนักกว่าข้าวสารหนึ่งกระสอบซะอีก
“ก็เมื่อกี้จ้าวเรียกพี่บั๊คแล้วไม่ใช่เหรอ” มันส่งเสียงงุ้งงิ้งกวนใจ
“ก็เมื่อกี้เป็นพี่บั๊คแต่ตอนนี้เป็นผีไง อย่ามาลองภูมิจ้าวเลยน่า จ้าวเรียนจ้าวรู้” ผมหันหน้าหนีไปอีกทาง
“ตื่นมาคุยกันก่อนนะจ้าว มึงพูดอะไรกูไม่เข้าใจ เริ่มหงุดหงิดแล้วนะเว้ย” แน่ะ มาแนวนี้อีกละ เสียตัวแล้วเรียกร้องจะให้รับผิดชอบล่ะสิ เฮ้ออ น่าเบื่อ
“จะคุยอะไรก็รีบคุยเสะ จ้าวง๊วงง่วง” ผมงอแงใส่
“ก็บอกมาก่อนว่าทำไมเดี๋ยวก็เรียกพี่บั๊คเดี๋ยวก็เรียกผี” น้ำเสียงเริ่มจะห้าวขึ้น คึคึ สมน้ำหน้าอยากทำให้จ้าวเจ็บดีนัก โมโหให้เส้นเลือดแตกไปเลย แบร่
“โห่ย ก็ง่ายๆ” ผมปรือตาขึ้น เห็นใบหน้าคมจ้องเขม็งมาที่ผมอย่างตั้งใจ “ผีมาเข้าสิงพี่บั๊คใช่มั้ยล่ะ จ้าวรู้จ้าวสัมผัสได้”
!!!!!!!!!
“ทำหน้าเงิบทำไมเนี่ย ฮู้ว เสียเวลานอน”
“ตื่นเลยไอ้จ้าว! นี่มึงหลอกให้กูฟันมึงเหรอเนี่ย ตื่นนะเว้ยไอ้เด็กบ้า!” แขนผมถูกกระตุกรัวๆ แต่ตอนนี้ไม่สามารถลืมตาขึ้นได้อีกแล้ว
“เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยเคลียร์นะครับผีกับพี่บั๊ค เดี๋ยวค่อยตกลงกันว่าใครจะเป็นน้อยเป็นหลวง ตอนนี้ผัวไม่ไหวแล้วว่ะ เจ็บก้นฉิบหาย” แล้วผมก็ปิดสวิสต์ชัตดาวน์ตัวเองไป ณ บัดเดี๋ยวนั้น
ช่วงเวลาเลวร้ายที่สุดของผมก็คือ ฝันร้ายหลังการดื่มโง่ดื่มง่าว ผมมักจะฝันถึงเรื่องที่ทำตอนเมาเสมอแต่พอตื่นก็จะสับสนว่าอันไหนมาก่อนมาหลังหรืออันไหนที่เกิดขึ้นจริงหรือแค่ความฝัน
“อืออ จ..เจ็บ” ผมขยับตัวตะแคงข้างอย่างยากลำบาก รู้สึกเจ็บร้าวสะโพกเหมือนโดนรถสิบล้อพุ่งชน
ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองเพดาน ผนัง ปลายเตียง หัวเตียง ข้างเตียง และอีมนุษย์ที่นอนอยู่ข้างๆ
“เชี่ย!! ที่ไหนวะ แล้วไอ้ห่านี่ใคร!!” ตะโกนแบบไร้เสียงและตะปบปากตัวเองด้วยมือทั้งสองข้างเพราะกลัวไอ้ผู้ชายที่นอนหันหลังให้จะตื่นมาเจอ
“ฝันว่าเมียออนท็อปให้แต่เสือกตื่นมาเจอผู้ชายนอนเปลือยอยู่บนเตียงเดียวกัน นี่มันเรื่องเหี้ยไรกันวะ!!” ผมเบิกตากลอกไปมามองรอบห้องอย่างตื่นตระหนก นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น รู้แต่ว่าตอนนี้ดากกูแหกขยับตัวแทบไม่ได้
ผมค่อยๆ พยุงร่างบอบช้ำขึ้นอย่างเงียบเชียบที่สุดเพราะกลัวไอ้เหี้ยกล้ามแน่นที่นอนกรนอยู่จะตื่นมาเจอ กว่าจะลงมายืนบนพื้นได้ก็ทุลักทุเลน่าดู แต่ละก้าวของผมดั่งโดนถ่วงด้วยโซ่ตรวนนักโทษ ขาสั่นยิ่งกว่าโดนสันนิบาตลูกนกกินซะอีก สอดส่องมองหาเสื้อผ้าตัวเองก็ไม่รู้อยู่ไหน ไอ้เสื้อนอนตัวโคร่งที่ใส่อยู่ก็ยาวลงมาคลุมเกือบถึงเข่า
“เอาวะ ชุดนี้ก็ได้ บอกแท็กซี่ว่าไปปาร์ตี้ชุดนอนมาก็แล้วกัน” ผมตัดสินใจย่องออกจากห้องทั้งในสภาพอุบาทว์แบบนี้ “เผ่นก่อนละไอ้จ้าว กลับไปตั้งหลักก่อนดีกว่า ไม่อยู่แล้วโว้ยยย!!!”
***********************
ว้ายยยยยยย อิน้องจ้าวโดนรัฐประหารแล้วค่ะท่านผู้โชมมมม 555
มาช้ายังดีกว่าไม่มานะคะ อย่าขว้างมีดขว้างเขียงมาเลยค่ะ แฮ่ๆ
-
อือม์ ปฏวัติอัดตูดแบบเมาๆ
-
เรียบร้อยโรงเรียนพี่บั๊ค :hao6:
-
กรี๊ดดดดดด เสร็จพี่บั๊คคค หรือต้องบอกว่าพี่บั๊คเสร็จจ้าวเนี่ย :laugh: :haun4:
ตอนจ้าวบอกผีก็คือพี่บั๊คแทบจะตบเข่าฉาดว่านี่แกรแอ๊บจริง ๆ ใช่มั้ย ปรากฏว่านี่อาร๊าย ตื่นมาจำไม่ได้อีกแล้ว ได้พี่บั๊คแล้วจะมาทิ้งกันไม่ได้นะจ้าว ไหนบอกว่าเป็นเมียรักไง กรุณารักเมียด้วย พี่บั๊คดำเนินการด่วน อย่าปล่อยให้จ้าวลอยนวล o3
-
เอางั้นเลย ปาร์ตี้ชุดนอน แทกซี่คงเชื่อเนอะ
ว่าแต่ฮาอ่ะ ให้หลอกฟัน นี่ยังไง 5555 เหมือนพี่บั๊คเสียหายไงไม่รู้
-
โหยจ้าววว ไม่ใจเลยนายอะ แทนที่จะปลุกมาคุย :hao7:
-
มาแล้วววว
-
เจ็บตูดขนาดนี้ จ้าวยังคืดว่าตัวเองเมะอีกมั้ย :hao7:ฮ่าๆๆๆ น้องจ้าวเคะหน้าโง่ รั่ว ยั่ว พี่ชอบ5555 :m20:
ฮาจ้าวอ่ะ เราขำทุกมุกเลยนะ (เล่นมุกแบบนี้กับเพื่อนเหมือนกัน อินมาก5555) :laugh:
เราเปิดดูทุกวันเลยว่ามาอัพมั้ย :katai4: ดีใจอ่ะ ได้อ่าน :katai2-1:
:pig4:
-
:m20: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
น้องจ้าวแกฟันพี่บั๊คแล้วทิ้งเขาหรือเนี่ย กลับมารับผิดชอบด่วนเลย อย่าทำอย่างนี้ :hao6: :oo1:
-
แล้วพี่บั้คจะทำไงให้น้องจ้าวรู้
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย จ้าวโดนแล้วๆๆๆๆ
ไม่ปามีดก็ได้ค่ะ เอาเป็นระเบิดไปแล้วกัน! ฮึ่มๆๆๆ :m16: :m16:
ถึงมาช้า แต่ก็รอละนะ
ตอนต่อไปมาเร็วๆนะคะ
-
น้องจ้าวไปหลอกให้พี่บั๊คฟันเหรอ
ร้ายซะจริง พี่บั๊คปวดหัวป่ะ หรือปวดตับแล้ว
เป็นบทอัศจรรย์ที่ตลกมาก
-
เรียบร้อย.... :haun4:
-
ต๊าย พูดมาได้ ปาร์ตี้ชุดนอน 5555
-
อ้าวจ้าวแกหลอกล่อ ยั่วยวน พี่บั๊คแล้วทิ้งได้ไง
-
เสร็จไอ้จ้าวสินะ คึคึ
ขอบคุณ :)
-
อ้าวเอ้ย!!! ได้แล้วชิ้งหรือจ้าว กลับมารับผิดชอบกันก่อน
-
สงสารใครดีง่ะ ผีก็เงิบ จ้าวก็เสียตุ๊ส :hao5:
-
จ้าวนิสัยแย่จังว่ะ หลอกให้ฟันแล้วชิ่ง
-
น้องจ้าวเสร็จผี เอ๊ยพี่บัคซะแล้ว แถมตื่นมายังจำไม่ได้อีก
-
อิจ้าววววววววววววววววววววววว!!!
:jul3: :jul3: :jul3:
ขำแปปป สงสารใครดีเนี่ย??
-
สรุปจ้าวก็ไม่รู้ว่าโดนใครกระทำ? :hao7:
สงสารพี่บั๊คอ่ะ :laugh:
-
โอ้ยยยยยยยยยย
ปวดกบาลแทนพี่บั๊ค
:laugh:
เป็นฉากอย่างว่าที่ขำมาก :laugh3:
-
อ้าวววว น้องจ้าว ทำไมทำแบบนี้กับพี่บั๊คล่ะ จะหลอกฟันจริงๆใช่มั้ยยยย :z3: :fire: :angry2:
-
คือพี่นักเขียนคะ เริ่มไม่ไหวกับอิจ้าวแล้วนะคะ เมื่อไหร่มันจะเลิกติ๊งต๊อง แล้วรู้ตัวซะที เริ่มไม่ไหวกับอิจ้าว :z3: :m16: :m31: :fire: :angry2:
-
อิน้องจ้าวก็ยังยึดติดกับความเป็นผัวอย่างเหนียวแน่น :mew5:
-
จ้าวววว :hao7:
มึงเกรียนมากกกกกกก~
-
55555555555 จ้าวเอ้ย
คิดดีละหรอ หนีพี่บั๊คมาอ่ะ 5555
-
จ้าวนี่ฮาอย่างเดียวเบยยยย ระวังพี่บั๊คไปทวงสิทธิ์นัะ :hao7:
-
เวลาแกเมานี่น่ากลัวจริงๆนะอิหนูจ้าว :laugh:
เสียตัวไปแล้ว เอากลับคืนไม่ได้นะเฮ้ย แล้วจะให้ใครรับผิดชอบ ระพี่กับพี่บั๊คเนี่ย :katai2-1:
-
ต๊าย
โดนเสียเอกราช แล้วยังนึกว่าตัวเองเป็นเมียอยู่อีกเหรอ จ้าว
ไม่ไหวๆ แล้วไอ้พี่บั๊คนี่นอนไม่รู้สึกอีก จ้าวมันหนีแล้ว
-
น่าสงสาร พี่บั๊ค เป็นอย่างยิ่ง
แล้วอย่างนี้ จ้าว มันจะรู้มั้ยเนี่ยว่าไปเสียเอกราชให้ พี่บั๊ค แล้วอ่ะ
555555555
-
พี่บั๊คมีเมียเมาแล้วรั่วอย่างนี้น่ากลุ้มเหมือนกันนะ หรือจริง ๆ แล้วมันรั่วตลอดเวลา
-
:laugh: :laugh: :laugh: จ้าวเอ๋ยมึนได้อีก -__________- 555+
-
จ้าววววว จะรีบไปไหนเนี่ยมาให้พี่บั๊ครับผิดชอบก่อนสิ แล้วใส่ชุดแบบนั้นกลับไม่กลัวชาวบ้านตกใจหรอจ๊ะ 55555555555555
ดีใจดเวยนะพี่บั๊คที่ได้จ้าวเป็นเมีย 5555555555555555555555
-
โอ้ยยยย สงสารพี่บั้ดดดดดดด
-
มีเมียรั่ว+เพี้ยนขนาดนี้ พี่บั๊คหัวหมุนตายแน่ๆ
-
น้องจ้าววววว พี่บั๊คคคคคคคคค :-[ :-[ :-[
-
แล้วอย่างนี้ตกลงว่าใครต้องรับผิดชอบใครล่ะเนี่ย :m20:
จ้าวน่าจะรู้นะ(หรือเปล่า)ว่าไอ้อาการที่เป็นอยู่ไม่ใช่อาการของคนที่จิ้มคนอื่น
แต่โดนเขาจิ้มต่างหาก ไม่ได้ให้คู่นอนออนท็อปแต่อย่างใด
ชนแล้วหนีอย่างนี้พี่บั๊คตื่นมาจะว่ายังไงก็ไม่รู้ เป็นฝ่ายเสียหาย(?)ด้วย :laugh:
ถ้าได้เป็นแฟนกันพี่บั๊คคงได้ปวดหัวมากกว่านี้แน่ จ้าวมันฮาได้ทุกสถานะการณ์
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
สงสารอิพี่บั๊ค 55555555555+
จ้าวเอยยยย จ้าววว เมาทีนี่อย่างรั่ว น่ารักไปไหนนน > <
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยจ้าวววววววววววววววววววววววว
ขนาดเป็นเมียพี่บั๊คละยังเกรียนนน
ปวดหัวล่วงหน่าแทนอิพี่บั๊ค 555555555555555555555555555 :hao7:
-
โว้ยยย อยากให้จ้าวกับพี่บั๊คได้เสียกันตอนไม่เมา กิกิกิ
ปล.โดนรัฐประหารไปแบบเนียนๆ แถมยังเริ่มก่อนด้วย อิอิ
-
โอ้ย ฮาาาาาาา :m20:
ตกลงนี่ อิน้องจ้าว หรืออิพี่บั๊ค ที่โดนรัฐประหารเนี่ย... ฮ่าๆๆๆๆ :hao3:
-
จ้าวฟันแล้วหนีเหรอ พีาบั๊คนี้หลีบลึกไปไหมคะ ภรรยาหนีไปแล้วนะ
-
เอิ่บ นี่ยังคิดว่าได้เค้าอีกง่ะ 555555555
จ้าวเอ๊ย น่ารักนักนะ อิอิ
รอต่อค่ะ
o13
-
นี่มันอะไร๊ ค้างคาในรูมาก อุ่ย! ไม่ใช่ ค้างคาใจมาก :hao6:
-
5555555555555555
-
จ้าวจะรู้ตัวมั้ยว่าเสียไปแล้วน่ะ
-
ชักสงสารพี่บั๊คว่าจะสื่อสารกับจ้าวรู้เรื่องไหมเนี่ย 5555
-
เอิ่มมม จ้าวค่ะ ถ้าจะบ้าบอได้ขนาดนี้
พี่บั๊คจะไหวไหมเนี้ย ถามจริง 555555
-
เฮ้ยยย!! เอางั้นเลยหรอเจ้า สงสารพี่บั๊คนะ
งงกับตรรกะตอนแบ่งแยกผีกับพี่บั๊คตอนเมาของเจ้า
เห็นเป็นพี่บั๊คแต่ก็ยังเรียกว่าผีงี้หรอคะ
พี่บั๊คแกคงมึนเหมือนกัน เลยโดนหลอกให้ได้เมียเลยนึกว่าสร่างแล้ว 55
แล้วจ้าวอย่าหนีเลย อิพี่สลัดประกาศหาเมียลงบอร์ดแล้วจะหนาววววววว
-
ตกลงว่าจ้าวมันยังไม่รู้ใช่มั้ยว่าที่มันนอนให้เค้าฟันเนี่ยมันใครกันแน่
ผีหรือพี่บั๊ค ตื่นเช้ามาก็ชิ่งหนีเลยไม่ดูให้มันดีว่าไอ้ผุ้ชายที่นอนอยู่นั่นมันใคร
จ้าวมันก็คงไม่รู้ด้วยว่าตกลงตัวเองโดนฟันไม่ใช่ฟันคนอื่น
-
เครียดแทนพี่บั๊คเลยนะเนี่ย
-
จ้าวฮาไปไหนเนี่ยยยยยย
ก็ยังเข้าใจว่าเมียออนท็อปให้เนอะ :laugh:
-
น้องจ้าวมันเมาได้มั่วจิงๆ จำคนมั่วไปหมด
จนได้สามีละยังคิดว่าได่เมียอีกเฮ้อเหนื่อยแทน
-
อร๊าย :m20: น้องจ้าวก็น่ารักพี่บั๊คก็น่ารัก ไม่รู้จะเชียร์ใครดี :really2:
คนอ่านลาตายแปป :bye2:
-
น้องจ้าวอินโนเซ้นมากค่ะลูกกกกกกกกกกก
-
จ้าวขาาาาา :ling2: :z3:
-
:katai5:
-
ได้แล้วทิ้งเลยหรือน้องจ้าว
ฮ่าๆ
ปล มาติดตามอ่านครั้งแรกค่ะ จะติดตามต่อไปนะคะ
-
อือออออ ... คิดถึงน้องจ้าว
พี่บั๊คค้าาาา น้องหนีไปแล้วนะ รีบไปตามเร็วววว
-
โอ๊ยยยย เครียดแทนพี่บั๊ค
จ้าวมันบ้าหรือมันบ้าวะเนี่ยยยยย 5555555
เมาแล้วเพี้ยนเกินไปแล้ววววว :laugh: :laugh:
พี่บั๊ครีบตามตัวไปเลย หนีบไว้อย่าให้ไปเมาที่ไหนเลยนะ
เดี๋ยวไปอ่อยใส่คนอื่นทำไง ปวดหัวจริง กร๊ากกกก
-
เหนื่อยแทนอิพี่บั๊คที่ต้องรับมือกับจ้าว 555 ในที่สุดก็โดนกินจนได้ หึหึ เหมือนเจ้าตัวก็ยังหลงตำแหน่งอยู่นะ
-
รักเรื่องนี้ไปเลย เอาใจไปเต็มๆ จ้าวน่ารักมากกกกกกก พี่บั๊คก็เท่ไปเลยสุดๆ พี่ดินแม่งก็โคตรเจ๋ง บอร์ดนี้สมจริงจนชักอยากจะไปเล่นแล่วววววว 555+ :laugh: :katai4: :mew1:
มาต่อบ่อยๆนะคะ :L1:
-
มาต่อหน่อยจ้าาา :katai5:
-
Chapter 7 Weigh Up!
“ขอยืมโทรศัพท์ใช้หน่อยสิพี่ เดี๋ยวพี่คิดรวมกับค่าแท็กซี่ไปเลย” ผมพูดกับคนขับแท็กซี่เมื่อขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว ออกมาจากคอนโดโคตรหรูด้วยสภาพไร้สมบัติติดกาย ทั้งกระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์ของผมก็ไม่รู้อยู่ไหน มองหาบนหัวเตียงบนโต๊ะก็ไม่มี ผมไม่มีแก่ใจมาเดินสำรวจอยู่หรอกในสภาพนี้ แค่จะแหงะไปดูหน้าไอ้กล้ามแน่นยังไม่กล้าเลย กลัวมันไม่หล่อ เอ้ย ไม่ใช่ กลัวยอมรับความจริงไม่ได้ว่าผมโดนมันเอา
“กูเองนะกาย” ผมกดเบอร์ผู้โชคดีคือสกายนายคนดี คนที่พอจะช่วยโดยไม่เอาเรื่องอุบาทว์นี้ไปปูดให้คนอื่นรู้ก็มีแต่ไอ้กายคนเดียวเท่านั้น
((“โทรมาแต่เช้า มีไรวะ”)) มันตอบกลับมาเสียงงัวเงีย ดีที่ว่าวันนี้เป็นวันเสาร์มันก็เลยไม่ไปไหน แล้วผมก็ไม่ต้องขาดเรียน
“มึงอยู่ที่ห้องปะ เดี๋ยวกูไปหา”
((“อยู่ดิ เพิ่งกลับมาเมื่อตีสาม”)) ไม่อยากกวนเวลานอนมันนะ แต่เงินก็ไม่มีกุญจงกุญแจห้องก็ไม่รู้อยู่ไหน แถมสภาพแบบนี้จะไปติดต่อพบเจอใครก็คงไม่เหมาะ บอกเลยว่าผมหน้าบาง(?)
“อีกยี่สิบนาทีลงมารอกูหน้าคอนโดนะ เอาตังค์มาจ่ายค่าแท็กซี่ให้กูด้วย” ผมบอกเฉพาะข้อมูลสำคัญ ดูท่าไอ้กายจะอยากถามแต่มันก็เออออรับคำแล้ววางไป
“ไปแจ้งความก่อนมั้ยน้อง” คนขับแท็กซี่พูดขึ้นตอนผมยื่นโทรศัพท์ไปให้
“แจ้งความ? แจ้งทำไมพี่”
“ก็น้องโดนมอมยาแล้วรูดทรัพท์ไม่ใช่เหรอ ดูท่าว่ามันจะข่มขืนด้วยนะ ดูที่คอสิ รอยเพียบเลย” ผมตะปบคอไว้ทันที หันไปส่องในกระจกด้านข้างก็เห็นไม่ชัด”
“เออะ เอ่อ ผ..ผมว่าไม่ต้องดีกว่า หะหะ เมื่อคืนผมท่าจะเมามากไปหน่อยก็เลยนอนตากยุงมากกว่า” แถขนาดนี้อย่าว่าแต่สีข้างถลอก แม้แต่บรรดาเครื่องในก็พากันช้ำเลือดช้ำหนอง
“ทำใจยอมรับไม่ได้ล่ะสิ เฮ้อ สังคมสมัยนี้อยู่ยากขึ้นทุกวัน ขนาดเป็นผู้ชายยังโดนข่มขืน” โธ่ พี่แท็กซี่ พี่พลเมืองดีศรีสังคม มึงจะย้ำคำว่าข่มขืนทำไร่อ้อยอะไรค๊าบบบ กูปวดใจ ฮืออออ
ผมนั่งนิ่งน้ำตาตกในตลอดทาง นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าผมไปนอนกับไอ้กล้ามแน่นได้ยังไง ผมไม่โกรธมันนะเพราะผมไม่ได้รู้สึกว่าโดนขืนใจ ในฝันๆ เบลอๆ ของผมรู้สึกว่าเรามีความต้องการตรงกันและมีเซ็กส์กันอย่างเต็มใจ เพียงแต่ผมไม่รู้ว่ายังไงและอย่างไรเท่านั้นเอง
“กายๆ ทางนี้” ผมโผล่หัวออกนอกรถแล้วตะโกนเรียกไอ้หล่อหน้าหยกที่ยืนอยู่ตรงเชิงพักบันไดขึ้นคอนโด
“สองร้อยสามสิบรวมค่าใช้โทรศัพท์ด้วย” ผมบอกเมื่อมันเดินมาถึงรถและเปิดประตูก้าวออกจากรถไปยืนรอ ไอ้กายจ่ายตังค์แล้วหันมามองผมตั้งแต่หัวจรดปลายเล็บขบ มองขึ้นมองลงสองรอบแล้วถึงกับอุทานว่า..
“เหี้ย!!” กูเพื่อนมึงครับไม่ใช่ตัวเหี้ย ถึงสภาพตอนนี้จะไม่ต่างกันก็เถอะ
“อย่าเพิ่งถามอย่าเพิ่งตกใจใดๆ พากูขึ้นไปบนห้องก่อน ไม่ไหวละ” ผมยืนไม่ติดพื้นทำท่าจะล้มจนไอ้กายมันเข้ามาช้อนตัวไว้
เหมือนเคยโดนอุ้มมาแสนแปดร้อยครั้งเมื่อคืน วงแขนแกร่ง อ้อมอกอุ่นหอมรัญจวนและใบหน้าหล่อเกินขอบเขตที่อยู่ใกล้ ความรู้สึกแบบนี้ติดอยู่ที่ปลายความรู้สึกอย่างคุ้นเคย
...แต่ไม่ใช่ไอ้กาย ไม่ใช่แน่
“มองอะไรวะ” ไอ้กายถามขึ้นตอนอยู่ในลิฟต์ ผมคงมองหน้ามันแล้วเผลอคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
“มองว่ากูเคยโดนใครอุ้มมาก่อนและกูกำลังคิดว่ากูฝันรึเปล่า”
“คงไม่ฝันหรอกจ้าว หลักฐานชัดซะขนาดนี้” หน้าสกายหม่นวูบลง ผมเห็นแล้วไม่สบายใจแต่มันก็น้อยกว่าร่างผมที่ใกล้พังเต็มที
“ขอกูอยู่ด้วยสักวันสองวัน ตอนนี้กูสติแตก สับสน งุนงง โง่เง่า ประสาทหลอนจนเห็นหน้ามึงมีสามหน้าแล้วว่ะ” โลกหมุนเคว้งคว้าง นี่กูกำลังเล่นรถไฟเหาะอยู่หรือไง
เมื่อเข้ามาในห้องผมก็ถูกวางลงบนที่นอนนุ่ม กลิ่นประจำตัวของไอ้กายคละคลุ้งติดเครื่องนอนที่ยังไม่ได้เก็บเข้าที่เข้าทางเพราะมันเพิ่งตื่น
“มึงเป็นผู้ชายจริงรึเปล่าไอ้กาย กลิ่นตัวโคตรหอม” ซุกหน้าเข้ากับน้องเน่าของมัน ไอ้กายติดผ้าห่มผืนเล็กสีฟ้าที่มันจะพกไปด้วยทุกหนทุกแห่ง เมื่อก่อนมันคงนุ่มฟูน่ากอดแต่ตอนนี้ไอ้ใยนุ่นข้างในมันหดเกือบหมดแล้วจึงเหลือแค่เนื้อผ้าที่เหี่ยวยวบยาบคล้ายกับผ้าเช็ดตีนผืนใหญ่ซะมากกว่า
“ไม่ได้ซักมาสองเดือนละมึง อย่ามาทำปากหวาน” ทำไมคนอื่นชอบว่าผมปากหวานอยู่เรื่อยเลยนะ ก็ผมพูดความจริงทั้งนั้น
“ขอกางเกงตัวนึงดิ ใส่แต่ กกน.หลวมๆ นี่แล้วลมมันเย็นว่ะ” ไอ้กายหน้าหงอยลงอีกครั้ง มันถอนหายใจก่อนจะไปหยิบของให้ผม
เมื่อเดินกลับมาก็สวมกางเกงบอลให้ผมแล้วหยิบแก้วน้ำและยาส่งมาให้สองเม็ด ผมรับมากินอย่างว่าง่าย “ทำไมไม่ระวังตัวเลยวะจ้าว ห่างหูห่างตาแค่ช่วงเดียว มึงก็โดนรังแกจนได้” มันนั่งลงตรงขอบเตียงแล้วลูบหัวผมอย่างเบามือ น้ำตาผมซึมออกมาทันที รู้สึกผิดและเจ็บใจตัวเองที่โตจนป่านนี้แต่กลับดูแลตัวเองไม่ได้ กะอีแค่ทำอะไรกับใครก็ยังจำไม่ได้ด้วยซ้ำ
“ขอโทษ” ผมเบะหน้าน้ำตาเอ่อท่วมเบ้าตา
ไอ้กายดึงตัวผมขึ้นไปกอดแน่น “ไหนเคยบอกว่ามีแต่หมาที่มันจะร้องตอนเจ็บ เสืออย่างมึงไม่มีวันร้องเป็นหมาเจ็บ ไม่ใช่หรือไง” มึงคงแดกเป๊บทีนเยอะไปนะไอ้กาย บางทีก็ไม่ต้องจำได้ทุกอย่างหรอก ให้กูได้ดราม่าบ้างไรบ้าง
“กูร้องเพราะมึงดุกูหรอก ไม่ได้ร้องเพราะเจ็บ”
ไอ้กายหัวเราะหึในลำคอแล้วกอดผมแน่นขึ้นอีก “อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ช่างมัน คิดซะว่าฝันร้าย ช่างมันนะจ้าว” ยิ่งปลอบผมก็ยิ่งร้อง ร้องแบบไม่มีเสียงไม่สะอื้น แค่น้ำตาไหล ร้องไห้ซบหน้าลงกับอกของมัน
“อย่าบอกใครนะกาย กูอายเค้า” ผมดันตัวออกจากอ้อมแขนสกายแล้วจ้องมองทั้งน้ำตานองหน้า
มันปาดน้ำตาให้จนแห้ง “ที่มึงเลือกมาหากูเพราะอยากให้คนรู้น้อยที่สุดไม่ใช่หรือไง” ผมพยักหน้า “งั้นมึงก็คิดถูกแล้ว” สกายยิ้มอ่อนโยนแล้วดันร่างผมให้นอนลงอีกครั้ง “นอนนะครับ ตื่นขึ้นมาแล้วค่อยว่ากัน” มันลูบหัวผมอีกหลายทีก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดนิ่งลงไปอีกยาวนาน
ตื่นมาอีกทีเพราะรู้สึกสะท้านจากความเย็นของผ้าขนหนูเปียกๆ ที่ลูบเช็ดไปตามใบหน้าและลำคอ “อืออ” ผมครางอือแล้วขดตัวด้วยความหนาว “ไม่เอานะผี อย่าแกล้งจ้าวสิ เดี๋ยวจ้าวฟ้องพี่บั๊คนะ” ผมพูดทั้งที่ยังหลับตา รู้สึกเย็นยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจ
“เกิดอะไรขึ้นกับมึงจ้าว ใครทำมึง มันทำมึงสองคนเลยเหรอวะ” เสียงรอดไรฟันดังขึ้นที่ข้างหู “ทำไมถึงไม่รอวะ อีกแค่ปีเดียวกูก็หมดสัญญาทาสกับพวกนั้นแล้ว อีกแค่ปีเดียวทำไมมึงไม่รอกู” แมงหวี่ที่ไหนมาบินใกล้หูกูเนี่ยเดี๋ยวตบให้เละคามือเลย แต่สงสัยไอ้หวี่มันจะเศร้านะ น้ำเสียงบินของมันไม่ค่อยดีเลยว่ะ
“ยิ้มๆ ไอ้หวี่ อย่าเศร้าสิ โลกนี้มีแต่เรื่องสนุก” ควานหามือที่ลูบหัวผมแล้วเขย่าไปมา เปลือกตาก็ลืมไม่ขึ้นหรอก แต่อยากปลอบใจมัน “สู้ๆ นะหวี่นะ สู้ๆ” แล้วมือผมก็ถูกดึงไปและถูกบางอย่างที่นุ่มนิ่มกดแนบลงมา
“มึงก็แบบนี้ทุกที” หน้าผากผมถูกความนุ่มหยุ่นแนบลงมาแล้วตามด้วยริมฝีปาก ผมหันหน้าหนีตามสัญชาตญาณ
“ไม่ได้ๆ จ้าวมีแฟนแล้วจูบคนอื่นไม่ได้แล้วนะ แค่สองคนก็เยอะเกินแล้ว”
“หึ สองคนจริงๆ ด้วยสินะ” เสียงแค่นหัวเราะ แมงหวี่ห่าไรวะ หัวเราะหึได้ด้วย แล้วผมก็ถูกเช็ดตัวอีกรอบจากนั้นผ้าห่มผืนหนาก็เลื่อนขึ้นมาคลุมร่างกายก่อนที่ทุกอย่างก็เงียบสงบลงอีกครั้ง
“จ้าวๆ ไอ้จ้าว ตื่นมากินข้าวกินยาก่อนมึง” ผมถูกปลุกขึ้นตอนบ่ายสาม นี่นอนยาวตั้งแต่แปดโมงเช้าจนถึงสามโมงเลยเหรอเนี่ย
“ปวดหัวฉิบหายเลยว่ะ” ผมยกมือกุมหัวด้วยความทรมาน
“กินข้าวต้มนะ แล้วเดี๋ยวกินยาจะได้ดีขึ้น” มันช่วยพยุงผมให้ลุกพิงหัวเตียงจากนั้นก็ตักข้าวต้มยื่นมาตรงหน้า
“กูกินเองก็ได้” ผมพยายามจะหยิบช้อนแต่มันดึงมือหลบ
“นั่งนิ่งๆ เดี๋ยวก็ทำเลอะเทอะ กูขี้เกียจทำความสะอาด” แหม่ นึกว่าอยากโรแม้นซ์
ผมนั่งนิ่งให้มันป้อนข้าวต้มจนหมดชาม “อิ่มละ” บอกมันแล้วเลื้อยตัวลงอีกนิดด้วยความสันหลังยาว
“ไม่อิ่มก็หมดแล้วครับมึง คนป่วยเชี่ยไรเนี่ย กินข้าวหมดถ้วยเบ้อเร่อ กูไม่เคยพบไม่เคยเห็น” มึงดูละครเยอะไปใช่มั้ยซิ คนป่วยแบบกูนี่แหละที่อยากหายเร็วๆ แดกเยอะๆ จะได้ซ่อมแซมตูดที่สึกหรอ คิดแล้วก็ปวดจิต นี่กูโดนเอาจริงๆ น่ะหรือ ฮือออ ไม่อยากเชื่อเลย เสียบริสุทธิ์ให้ใครก็ไม่รู้ แต่ก็ยังดีที่มันรวยนะ อย่างน้อยมันคงมีตังค์ซื้อถุงยางใส่ ผมเดาว่ามันคงใส่ (ล่ะมั้ง) เพราะไม่มีอะไรเยิ้มออกมานี่นา
...แล้วกูจะบรรยายเอาซีไรส์อะไรวะเนี่ย
“นั่งให้ข้าวเรียงเม็ดซักแป๊บ เดี๋ยวค่อยกินยา” สกายบอกแล้วยกของไปเก็บ ไอ้กายนี่มันอ่อนโยนดีนะ ถึงจะดูหยิ่ง นิ่ง เงียบ อ่านยากไปหน่อย แต่กับผมแล้วมันค่อนข้างเอาใจเหมือนลูกเลยล่ะ แต่ผมกับมันก็มีสตอรี่อยู่ ไม่ใช่ว่าอยู่ดีดีมันจะมาญาติดีด้วยที่ไหนล่ะ
“วันนี้ไม่มีงานเหรอวะ” ผมถามตอนมันกลับมานั่งลงข้างๆ
“มี แต่ไม่ไป เป็นห่วงมึง”
“เฮ้ย! ได้ไง เดี๋ยวพวกนั้นก็..”
“ช่างเหอะ อย่าไปพูดถึงให้เสียอารมณ์เลย กูอยากดูแลมึงมากกว่า อะไรจะเกิดก็ปล่อยมัน” ผมขยับตัวเข้ามานั่งตรงกลางเตียงอย่างยากลำบาก ยื่นมือไปเหนี่ยวไหล่ไอ้กายให้ล้มตัวลงมานอนหนุนตัก มันเหลือบมองหน้าผมอย่างลังเลแต่แล้วก็เอนตัวลงมาช้าๆ อย่างว่าง่าย
“มึงน่าจะเป็นผู้หญิงนะ” ผมพูดพลางลูบผมมันเล่น ผมไอ้กายนุ่มลื่น ยาวระต้นคอและเป็นสีน้ำตาลอ่อน มันเป็นลูกครึ่ง พ่อมันเป็นคนไทยส่วนแม่เป็นออสเตรีย หน้ามันก็เลยออกลูกครึ่ง หล่อจ๋าเลยล่ะ ถ้าผมเป็นมันคงเที่ยวฟันหญิงเป็นว่าเล่น
ไอ้กายเป็นคนน่าสงสาร ชีวิตมันเหมือนดาวพระศุกร์แต่เป็นเวอร์ชั่นผู้ชาย งั้นผมสถาปนาให้มันเป็นดาวพระอาทิตย์ก็แล้วกันนะ พ่อมันเจ้าชู้นิดๆ ชอบแอบไปมีกิ๊กนอกบ้านซึ่งนานวันเข้าก็ดันพลาดมีลูกด้วยกัน พอแม่มันรู้ก็โกรธจนพามันหนีจะกลับประเทศตัวเองแต่พอดีพ่อมันตามกลับมาได้ พ่อมันอ้อนวอนขอร้องบอกว่ารักแม่กับมันมาก อยากอยู่ด้วยกันพ่อแม่ลูก กับทางนู้นก็แค่ส่งเงินไปดูแลและสัญญาว่าจะไม่ให้มายุ่งวุ่นวายได้ แม่มันก็เลยจำใจอยู่ด้วยเพราะก็ยังรักและอยากให้ลูกมีครอบครัวสมบูรณ์ เลยกลายเป็นว่าต้องทนอยู่ ในระหว่างนั้นพ่อมันก็ขอไปนอนอีกบ้านอาทิตย์ละสองวันคือศุกร์กับเสาร์ แม่มันอยู่อย่างตรอมใจ เริ่มป่วยกระเสาะกระแสะและตายจากไปตอนมันอายุสิบสี่
หลังจากนั้นไม่นานพ่อก็พาเมียอีกคนเข้าบ้านพร้อมลูกอีกสองคน ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง อายุน้อยกว่ามันสองปีและสี่ปี มันอยู่ด้วยความจำใจ ไม่อยากทำให้พ่อไม่สบายใจแต่แม่เลี้ยงกับน้องๆ ก็ร้ายใส่จนมันทนไม่ไหวผลักน้องชายล้มจนหัวแตก พ่อมันโกรธจัดพลั้งมือตบหน้าจนมันหนีออกจากบ้าน สกายหนีไปแค่สองวันก็ได้รับข่าวร้ายว่าพ่อโดนฟ้องล้มละลายและเส้นเลือดในสมองแตกจนกลายเป็นอัมพาต
ไอ้กายโดนแม่เลี้ยงตราหน้าว่าเป็นเพราะมันพ่อถึงเส้นเลือดแตกและกดดันให้มันหาเงินมาใช้หนี้ให้พ่อและส่งเสียน้องๆ เรียนให้จบเพราะพ่อไม่ได้ทิ้งอะไรไว้ให้เลย มันจำใจเซ็นสัญญาเข้าสังกัดโมเดลลิ่งที่แม่เลี้ยงหามาให้ ซึ่งในสัญญาโคตรจะเอาเปรียบเพราะแบ่งรายได้ 50:50 แต่ไอ้กายก็ทำอะไรไม่ได้เพราะตอนนั้นมันยังโนเนมและเด็กมาก มันบอกว่ารอให้หมดสัญญาอีกแค่ห้าปี หลังจากนั้นมันค่อยรับงานเองจะได้มีรายได้เพิ่ม ซึ่งอีกแค่ปีเดียวก็จะหมดสัญญาทาสแล้ว
จนเมื่อไม่นานมานี้ก็กล้าหือขึ้นมาอีกหน่อยด้วยการขอย้ายมาอยู่คอนโดแต่ก็ยังคงทำงานอย่างหนักส่งน้องๆ เรียนอย่างต่อเนื่อง สกายมันเป็นนักสะสมครับ สะสมความเครียดไว้เต็มคลังสมอง มันเคยบอกว่าถ้าไม่มีผมเป็นเพื่อนมันคงไม่รู้จักรอยยิ้ม
“กูเป็นผู้หญิงให้มึงก็ได้นะจ้าว” มันหลับตาลงแล้วพูดด้วยเสียงเศร้าๆ ผมไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอะไร แต่รู้ว่าต้องปลอบใจ สกายไม่มีเพื่อนนอกจากผมที่เสนอหน้าเข้าไปยุ่งกับชีวิตมัน และผมก็เป็นคนลากมันไปสนิทกับไอ้เดย์ไอ้ไนท์ มันถึงมีเพื่อนเยอะขึ้นมาอีก..นิดหน่อย
“ดีเลย เดี๋ยวกูหายเจ็บตูดแล้วจะได้แก้แค้นกับมึง” ผมแกล้งจิกผมมันระบายอารมณ์
“หึหึ” มันยิ้มขำ “ถึงจะหายเจ็บกายแต่ถ้าใจมึงยังคิดถึงมึงก็ทำกับกูไม่ได้หรอกจ้าว ไม่ว่าจะเป็นฝ่ายทำหรือถูกทำ” คิดถึงเหรอ นั่นสินะ ถึงผมไม่รู้ว่าอะไรยังไง แต่ผมรู้ว่าผมคิดถึงใครสักคน เอ้ย สองคนต่างหาก คิดถึงสองคนนี้ในแบบเดียวกันและเท่าๆ กัน มันแปลกแต่ทำไมผมถึงไม่ได้แอนตี้ ไม่มีความรู้สึกไม่ดี มันเพราะอะไรกันนะ
“พอละ เลิกคิด มึงไม่เหมาะกับหน้าส้นตีนแบบนี้หรอก” ไอ้กายยันตัวลุกขึ้นแล้วเฉดหัวผมจนหน้าหงายเงิบ “อะ กินซะ จะได้หายฟุ้งซ่าน” มันยื่นยาให้ผมจึงรับมากินตามด้วยน้ำหมดแก้ว
“ขอบใจ” พูดแล้วก็ค่อยๆ เลื้อยตัวลงนอนแล้วมองหน้าไอ้กายนิ่ง “กูควรตามหาความจริง หรือควรจะล้างไพ่แล้วเดินต่อไปไม่ต้องสนใจแม่งวะ” สกายถอนหายใจเบาๆ
“เดี๋ยวหัวใจมึงก็ให้คำตอบเองแหละ รักษากายให้หายก่อน ส่วนหัวใจมันจะหายได้ก็ต่อเมื่อตัวมันเองอยากรักษาตัวเอง” ผมยิ้มกับคำพูดยากๆ ของมัน มันคงคิดสินะว่าผมจะเข้าใจ หึหึ ไอ้บ้า กูเด็กเรียนดีนะ ถ้ากูเรียนเอคงไม่มาคบมึงหรอก กูคงไปคบอีพวกแบรนด์จีเนียสนู่นแล้ว
“กูไม่เข้าใจหรอก แต่กูจะบอกว่าเข้าใจก็แล้วกัน” ไอ้กายหลุดขำจนผมหลุดขำตามมัน เราหัวเราะเบาๆ ใส่กันอยู่ครู่ผมจึงพูดขึ้น “มานอนเป็นเพื่อนกูหน่อย” ผมตบพื้นที่ข้างตัวปุๆ แล้วยิ้มหวานไปให้
“เฮ้อ” มันถอนหายใจแต่ก็ล้มตัวลงนอนใกล้ๆ ผมเบ้หน้าเพราะเจ็บก้นเมื่อตะแคงตัวแล้วเอาแขนขาพาดมันเหมือนเป็นหมอนข้างเหมือนที่ชอบทำตอนที่เรานอนด้วยกัน จากนั้นไม่นานผมก็เคลิ้มๆ และหลับไปโดยจับใจความคำพูดคำสุดท้ายของมันไม่ได้ “ถึงไม่อยากนอนเป็นแค่เพื่อน แต่คงเปลี่ยนอะไรไม่ได้แล้วล่ะเพราะหัวใจมึงเป็นของคนอื่นไปแล้วว่ะจ้าว”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
(มีต่อด้านล่าง)
-
ผมตื่นขึ้นในตอนสายๆ หันไปมองข้างกายก็พบกับความว่างเปล่า ความรู้สึกแรกคือใจหายแต่ก็ยังปลอบใจตัวเองว่าคนที่ผมมีสัมพันธ์ด้วยเมื่อคืนอาจอยู่ในห้องน้ำ แต่เมื่อไปเปิดห้องน้ำดูก็ไม่เห็นใคร เดินสำรวจรอบคอนโดแต่ก็ไม่มีไอ้ตัวเกรียนสิงอยู่มุมไหนเลย
“ไปตอนไหนวะเนี่ย” ปกติผมไม่ใช่คนหลับลึก ออกจะหูไวซะด้วยซ้ำแต่เมื่อคืนกว่าจะจัดการทำความสะอาดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้จ้าวเสร็จก็ปาเข้าไปตีสอง อาบน้ำเสร็จก็ปลุกมันให้ตื่นกินยาเพราะมันมีไข้ต่ำๆ ได้นอนจริงๆ ก็ตีสี่
“รู้งี้กอดไว้ก็ดีหรอก ตื่นมาจะได้เคลียร์กันให้รู้เรื่อง” ผมบ่นกับตัวเอง ก็เมื่อคืนผมงอนมันน่ะสิ โกรธที่มันทำให้ผมผิดความตั้งใจของตัวเองที่จะไม่มีเซ็กส์ถ้ามันยังไม่มีสติรับรู้ ที่ผมบอกจะรุกก็คือจะรุกจีบมันแค่นั้น ไม่ได้จะรุกเอามันซะหน่อย
“เฮ้ออ ชุดอะไรก็ไม่เปลี่ยน กระเป๋าตังค์ โทรศัพท์ พวงกุญแจก็อยู่ในลิ้นชักเหมือนเดิม แล้วมึงออกไปยังไงวะจ้าว” รู้สึกเป็นห่วงจนต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปตามหามันที่หอ
ผมขับรถเร็วที่สุดเท่าที่เคยขับมา พอถึงก็รีบขึ้นไปเคาะประตู รออยู่นานแต่ก็ไร้วี่แววสิ่งมีชีวิต
“เอาไงดีวะเนี่ย ใจคอไม่ดีเลยว่ะ” ขบคิดจนรู้สึกแสบร้อนทรวงอก สงสัยเครียดลงกระเพาะซะแล้วเพราะมองนาฬิกาก็เกือบบ่ายแต่ข้าวสักเม็ดยังไม่ตกถึงท้อง
เมื่ออับจนปัญญาผมจึงกดโทรศัพท์หาไอ้ดินทันที “มึงรู้จักบ้านไอ้จ้าวมั้ยวะ”
“ไม่รู้เว้ย กูไม่ใช่ผัวมัน” เหนื่อยหน่ายกับไอ้ห่านี่เป็นอันดับสองรองจากไอ้จ้าว เมื่อก่อนมันเป็นอันดับหนึ่งนะแต่พอเจอจ้าวเข้าไป ไอ้ดินก็เทียบไม่ติดฝุ่นเลยสักนิด อาจเป็นเพราะผมคิดกับจ้าวในแบบคนรักไม่ใช่เพื่อนด้วยล่ะมั้ง
“กูจะหาตัวมันได้ไงวะเนี่ย ช่วยกูคิดดิ๊” รู้สึกร้อนใจอย่างหนัก สงสัยวันนี้ผมคงต้องโดดเรียน
“ก่อนมึงจะให้กูคิด มึงควรบรรยายฉากเรตยี่สิบบวกให้กูฟังก่อนนะครับทั่นผู้บริหารหญ่ายยยย” ก็ว่าแล้วว่าไอ้ดินคงไม่ปล่อยให้ผมมีความลับกับมันหรอก
“รู้แค่ว่ากูเอากับมันไปแล้วและกูก็อยากรับผิดชอบ” ผมบอกไปอย่างแมนๆ
“ถามหน่อยว่าตอนมึงเอากัน ไอ้จ้าวมันรู้ตัวมีสติรึเปล่า ถ้ามีก็แล้วไปแต่ถ้าไม่มีกูว่ามึงควรมาให้กูเป่ากระหม่อม ลงนะหน้าทอง ทำของให้ดีกว่า” ผมถอนหายใจหนัก ไม่รู้คิดถูกมั้ยที่ปรึกษามัน
“ยังไงมันก็เป็นเมียกูแล้วไอ้ดิน ก็แค่ไปบอกมันให้มาอยู่ด้วยก็ไม่เห็นจะยากเลย” ผมเชื่อว่าลึกๆ มันต้องรับรู้ได้ว่าผมเป็นใครและคงไม่ปฏิเสธหรอกเพราะเมื่อคืนมันก็ไม่ได้ต่อต้านผมเสียหน่อย
“ไอ้จ้าวมันเป็นโคลนนิ่งกูเลยนะเว่ย ถอดรหัสโครโมโซมกูมาเป๊ะๆ แต่ที่หนักกว่าคือมันโง่ด้วย โง่แบบโง่ใสใสไม่ได้แอ๊บ แล้วทำไมมึงถึงคิดว่าจะเอาคนที่เรื้อนบ้ากว่ากูได้อยู่หมัดวะไอ้บั๊ค” นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ผมก็คิดอยู่เหมือนกันแต่ผมก็พยายามปลอบใจตัวเองว่าน่าจะเอาอยู่
“กูก็ไม่มั่นใจแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะยากกว่าความจริงใจของกูนะ”
“ถ้าไม่ยากก็ดีไป แต่ถ้ายากล่ะ มึงคิดว่าคนแบบกูจะทำยังไงกับสิ่งที่กูไม่ยอมรับ” ผมคิดตามแล้วตอบมันอย่างเซ็งๆ
“ก้าวข้ามหัวกูไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ไม่ได้ทำเหมือนเกลียด แค่ทำเป็นว่าทุกอย่างปกติและ..” ผมถอนหายใจเพราะรู้สันดานคนแบบไอ้ดินดีกว่าสันดานตัวเองซะอีก “ทำทุกอย่างตรงข้ามกับสิ่งที่กูต้องการทั้งหมด”
“แล้วถ้าหนักกว่านั้น” ไอ้ดินกดดันต่อเนื่อง
“หาคนอื่นมาแทนกูเพื่อลบความหลังที่มันคิดว่าไม่มีความหมาย”
“ถ้าหนักกว่านั้นอีกล่ะ”
“โว้ยย ไม่ต้องหนักกว่านี้แล้วไอ้ห่า กูทนไม่ได้ตั้งแต่มันทำเป็นไม่สนแล้วโว้ย!!” ใจผมร้อนรุมขึ้นมาทันที แค่คิดก็แทบจะทนไม่ไหว ผมยอมรับว่ากลัวเพราะผมรู้จักไอ้ดินดีและผมก็รู้จักไอ้จ้าวดีพอๆ กัน ผู้ชายด้วยกันมันดูกันออกว่าสันดานและวิธีการตัดสินใจจะออกมาแนวไหน
ไอ้จ้าวไม่ใช่เกย์แต่มันไม่ใช่คนที่จะแคร์ในเรื่องแบบนั้นหรอก ออกจะไม่แคร์อะไรเลยซะมากกว่า มันเป็นคนรักอิสระและมองทุกอย่างเป็นเรื่องสนุกโดยสามารถปรับตัวเพื่อให้อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่มันฝันได้อย่างดี
“จะจัดการคนอย่างกู ก็ต้องให้กูช่วย” ไอ้ดินเสนอ
“ก็คงไม่มีทางอื่นที่ดีกว่านี้แล้วล่ะ เฮ้อ” ผมเล่าเรื่องที่ไอ้จ้าวมันหายไปเมื่อเช้าอีกนิดหน่อย ไอ้ดินบอกให้ใจเย็น เพราะไอ้จ้าวมันเป็นเด็กที่เอาตัวรอดเก่ง มันไม่ไปโดยที่ไม่มีทางหนีทีไล่เพราะฉะนั้นก็ยังไม่ต้องตามหา
ไอ้ดินให้ผมไปหาที่ร้านเพื่อคุยกันเรื่องแผนการ เมื่อไปถึงมันก็รอท่าอยู่ในห้องผู้จัดการร้านเหล้าเมาดินของมันเรียบร้อยแล้ว
‘ร้านเมาดิน’ เปิดตัวขึ้นเพราะเจ้าของเป็นพวกมนุษย์สังคมจัด เพื่อนฝูงไอ้ดินเยอะจนมันเสียดายเวลาที่จะต้องเทียวไปกินเหล้าร้านอื่นก็เลยเปิดร้านของตัวเองซะเลย ร้านอาหารกึ่งผับ ด้านนอกเป็นสวนร่มรื่นและมีห้องกระจกขนาดใหญ่ที่เป็นโซนอึกทึกเอาไว้ให้พวกชอบตึ๊ดได้โยกขยับกันได้อย่างเมามัน
ฐานะที่บ้านไอ้ดินจัดว่าเศรษฐี ป๋ามันเป็นผู้แทนจำหน่ายนาฬิกาแบรนด์ดังระดับโลกแต่มันเป็นลูกเมียน้อย แม่มันถูกตากับยายยกให้พ่อมันเพราะเป็นหนี้บุญคุณและพ่อมันก็รักแม่มันมาก แต่เมียหลวงก็เหมือนในละครนั่นแหละครับ ใจร้ายกดขี่และเหยียดหยามพยายามข่มทุกวิถีทางจนแม่มันตรอมใจจนตาย ไอ้ดินเลยขอพ่อออกมาใช้ชีวิตอิสระ เรียนเองหาเงินเองจนเปิดร้านของตัวเองได้ มันค่อนข้างแข็งแรงและหัวแข็งแบบฉลาดก็เลยมีชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุข
“เมื่อกี้พี่ดอทมาหาว่ะ” มันทำหน้าเซ็ง เมียหลวงพ่อมันมีลูกชายคนเดียวชื่อดอทอายุมากกว่ามันสามปีและเปิดโมเดลลิ่งและห้องเสื้อไฮโซ
“มาทำไมวะ ไม่ได้อะไรกันมาตั้งนานแล้ว” ผมนั่งลงบนโซฟารับแขกในห้องทำงานของมัน
“ขอให้ไปเดินแบบแทนนายแบบที่โดนรถชน ไอ้ห่าเอ้ย แม่งจะรอให้พ้นงานไปก่อนแล้วค่อยเจ็บค่อยตายก็ไม่ได้” มันพูดพร้อมกับเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างซังกะตาย
ไอ้ดินมันหล่อเท่รูปร่างก็เพอร์เฟ็คเพราะออกกำลังกายเข้าฟิตเนสไม่ได้ขาด มันเคยเดินแบบให้ป๋ามันสามครั้งแต่ตอนนั้นเดินเพราะป๋าขอและพี่ดอทก็ยังไม่ได้ทำโมเดลลิ่ง มีแต่คนสนใจชวนมันถ่ายแบบชวนเข้าโมฯ แต่ไอ้ดินไม่ชอบก็เลยไล่ตะเพิดกลับไปรายแล้วรายเล่าจนในที่สุดก็ไม่มีใครมายุ่งกับมันอีก
“แล้วมึงยอมเหรอ” ผมถาม
“แม่ใหญ่โทรมาบอกว่างานนี้เป็นงานการกุศลของป๋า เป็นงานประมูลนาฬิกาฝังเพชรรุ่นลิมิเต็ดที่ป๋ามีไว้ครอบครองมีแค่สองเรือนในโลก ป๋าเชิญดีลเลอร์ทั้งในไทยและต่างประเทศมาร่วมประมูลและป๋าไม่อยากให้มีอะไรผิดพลาดแม้แต่อย่างเดียว”
“แล้วทำไมป๋าไม่โทรมาเองวะ แค่ป๋าขอก็จบ” ผมถาม
“โทรมาเมื่อกี้หลังจากแม่ใหญ่วางสายไปสักพัก ป๋าบอกว่ามอบหมายให้โมฯพี่ดอทรับงานไปด้วยจำนวนเงินไม่น้อย ป๋าบอกว่าปล่อยให้พี่ดอทจัดการเอาเอง มันโตแล้ว รับงานแล้วก็ต้องแก้ปัญหาให้ได้ ถ้ากูไม่ชอบก็ไม่ต้องฝืน” ไอ้ดินทำหน้านิ่งขรึม มันรักป๋ามันมากและเขาก็รักมันมากเหมือนกัน
ป๋ามันตามใจและคอยสนับสนุนอยู่ห่างๆ ถึงไอ้ดินจะหางานทำส่งเสียตัวเองแต่ป๋าจะแอบไปฝากฝังลูกชายและเป็นสปอนเซอร์ให้ที่นั่นจนเขาขึ้นเงินเดือนให้ไอ้ดินพรวดๆ จนในที่สุดมารู้ความจริงตอนที่ได้ยินเจ้าของร้านคุยโทรศัพท์กับป๋ามันนั่นแหละ แต่ไอ้ดินไม่โกรธนะ มันเก็บเอาไว้เป็นความประทับใจที่อย่างน้อยป๋าก็ไม่ได้ละเลยชีวิตมันถึงแม้มันจะดื้อออกมาจากบ้านแต่เขาก็ยังติดต่อมาหาและนัดกินข้าวด้วยอย่างสม่ำเสมอ
“แล้วมึงจะเอาไง” ผมถาม
“มีพ่ออยู่คนเดียว ไม่ช่วยพ่อจะให้ช่วยใครวะ” มันพูดแล้วหมุนเก้าอี้ทำงานสองสามรอบ ไอ้นี่ทำตัวอย่างกับเด็ก
“เกิดมาหล่อก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ” ผมแซว อยากคลายเครียดให้มันบ้าง
“หล่ออย่างกูไม่เสียของเว้ย ไม่เหมือนมึง ผู้ชายยิ่งมีน้อยแต่มึงก็สอยกันเองซะงั้น” มันเดินมายืนค้ำหัว เท้าสะเอวมองผมอย่างน่าหมั่นไส้
ผมยักไหล่ “ทำไงได้วะ สอยไปแล้ว”
“มิน่า น้องน้ำตาลทั้งหวานทั้งอึ๋ม มึงกลับวิ่งหนีซะจนแม่มึงต้องออกโรงเป็นแม่สื่อซะเอง” น้ำตาลเป็นลูกของหุ้นส่วนบริษัท พ่อเธอเป็นเพื่อนกับแม่และผู้ใหญ่ก็หวังให้ดองกัน แต่ผมไม่ชอบเธอเลย เคยเห็นในร้านไอ้ดินนี่แหละว่าเธอมากับเพื่อนและนัวเนียกับผู้ชายอยู่ในโซนห้องกระจก ตอนนั้นเธอไม่เห็นผมหรอกแต่ผมเห็นอย่างถนัดชัดเจนว่าไม่ได้นัวแค่คนเดียวแต่ตั้งสาม เหอะ ผู้หญิงสมัยนี้
“มันไม่เกี่ยวกับน้ำตาล มันเกี่ยวกับว่ากูปิ๊งของกูเอง ชัดปะ” ผมมองมันอย่างเคืองๆ
“โคตรแมนว่ะเพื่อนกู เฮ้ยไม่ใช่สิ ต้องบอกว่า โคตรเกย์ กร๊ากกกกก” อยากถีบยอดหน้า นี่ผมมาปรึกษาถูกคนรึเปล่าวะ
“สาธุ ขอให้งานเดินแบบการกุศลที่มึงจะไปมีหนุ่มหน้าหล่อมาสะดุดตีนจนมึงยอมพลีตูดให้ด้วยเถ๊อะ เพี้ยงงง” ผมยกมือท่วมหัว
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ยากส์” มันหัวเราะอย่างกับคนเสียสติ “คนอย่างกูไม่นิยมดุ้น ถ้าไม่สวยใสวัยเยี่ยวหวานอย่าคิดว่ากูจะสน” บอกได้คำเดียวว่าเสื่อม “ถ้าชาตินี้กูปิ๊งผู้ชายนะ กูจะยอมเป็นฝ่ายรับให้เลยเอ๊า” แหม่ มั่นใจเหลือเกินนะมึง ขอให้ได้ขอให้โดนทีเถ๊อเจ้าประคู้ณณณ
“คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน อย่าดูถูกบุพเพอาละวาดนะมึง” ผมพูดคำที่มันเคยบอกแต่คงไม่ชั่วพอที่จะเล่นพระเล่นเจ้าอย่างมัน
“อั๊ยย่ะ ยอกย้อนซ่อนเงี่ยนกับพี่เหรอน้อง มามะ ถ้าเงี่ยนมากเดี๋ยวพี่ดินจะสวนให้น้องบั๊คเอง” มันมายืนคร่อมแล้วจับหน้าผมเข้าไปใกล้จนผมยกตีนถีบมันให้ออกห่าง “เชี่ย! ไข่กู จุกฉิบหายไอ้สัด! มานวดไข่ให้กูเลย!!” สงสัยจะโดนเข่า สมน้ำหน้า
“เข้าเรื่องเหอะ ก่อนที่กูจะฆ่ามึงไอ้ดิน” ชอบเล่นอะไรงี่เง่า น่าสงสารคนที่เป็นคู่มันว่ะ คงปวดหัวกว่าที่ผมปวดหัวกับไอ้จ้าวหลายเท่า
“ถ้ากูเป็นหมันกูจะไปฟันไอ้จ้าวแก้แค้น” พูดจบปุ๊บหัวมันก็โดนตบปั๊บ “โอ๊ย! ไอ้บั๊ค! ตบหาพ่อมึงเหรอ แตะไม่ได้เลยนะเมียเรื้อนของมึงเนี่ย” มือนึงกุมเป้า อีกมือลูบหัวป้อยๆ สมน้ำหน้าอยากปากหมาดีนัก
“บอกแผนมึงมาดีดี ก่อนที่จะตายคาตีนกู” ผมขู่
ถึงไอ้ดินจะเป็นเจ้าพ่อฟิตเนส แต่ผมก็ไม่แพ้มันนะครับ ผมนักกีฬาเทควันโดสายดำแชมป์กีฬามหาวิทยาลัยสองปีซ้อน ก่อนจะออกมาดูแลบริษัทจนไม่ค่อยได้ไปฝึกซ้อมแต่ก็ยังไปยิมอยู่บ้างเพื่อออกกำลังกาย
“เออๆ มึงนี่เย็นได้ทุกเรื่องเน๊าะ ยกเว้นเรื่องไอ้ห่าจ้าวเจี้ยวเนี่ย ไม่รู้มีอะไรดี” มันบ่นแล้วเดินไปรินน้ำกิน ลีลาท่ามากไม่มีใครเกิน “ถ้ามึงอยากได้มันโดยละม่อม ต้องเล่นเกม” แล้วมันก็บอกแผนการทั้งหมดให้ผมฟัง “แผนกูก็ประมาณนี้” มันสรุปในที่สุด
“ไม่ง่ายเลยนะมึง ซับซ้อนไปปะวะ”
“มึงเชื่อกู ซับซ้อนแบบซีรี่ส์เกาหลีงี้แหละเด็ดนัก เดี๋ยวกูกำกับให้เอง ให้ชื่อซีรีส์ว่า ‘รักนี้เข้าข้างหลัง’ ก๊ากกกกกก” ก็ปากมันเป็นซะแบบนี้ถึงได้ไม่มีแฟนซะที จีบใครก็ติดง่ายเหมือนไปซื้อของในเซเว่น แรกๆ สาวเจ้าก็ติดแจอยู่หรอก แต่พออยู่ได้ไม่ถึงเดือนก็ทนปากมันไม่ได้ขอเลิกไปซะทุกราย
ผมคิดตามแล้วก็เห็นด้วย ไอ้ดินมันเจ้าแผนการมาตั้งแต่เด็ก เคยชวนผมไปแอบดูพี่ต้อยติ่งคนงานก่อสร้างที่อยู่ไซด์งานแถวหมู่บ้าน แต่ผมไม่เอาด้วยเพราะพี่ต้อยติ่งมันแปลกๆ ผู้หญิงอะไรเสียงใหญ่แถมยังแต่งหน้าเข้มซะจนน่ากลัว แต่ไอ้ห่าดินก็หลอกผมด้วยการบอกว่า ‘คนเขาบอกว่าพี่ต้อยมันมีสามขา ไปพิสูจน์กัน’ ตอนนั้นผมเพิ่งจะสิบขวบก็เลยตาโตอยากรู้จนตามมันไป ที่ไหนได้อีพี่ต้อยติ่งมันเป็นผู้ชาย พอผมด่ามันก็บอกว่า ‘ก็มึงไม่เห็นขาสำรองที่ห้อยอยู่ตรงหว่างขามันเหรอวะ ใหญ่เท่าขามึงเลย ก๊ากกกก’ ผมไล่เตะมันทั้งวันโทษฐานพาไปดูภาพสยดสยอง นึกถึงทีไรโมโหทุกที
“เอาจริงเหรอวะ กูว่าคุกเข่าขอมันเป็นแฟนไม่ง่ายกว่าเหรอมึง” ผมลองออกความเห็น
“อยากหงายเงิบกับความประหลาดของมันก็เอาสิ มันอาจบอกว่า ถ้ามึงเป็นรับมันถึงจะยอมเป็นแฟน มึงจะทำไง” เอ่อว่ะ ตลอดเวลาแม่งก็พูดตลอดว่าผมเป็นเมีย ขนาดโดนเสียบแล้วยังไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นฝ่ายรับ เฮ้อ หนักใจกับมันจริงๆ
“กดไปเรื่อยๆ กูว่าสักวันมันก็ต้องยอมรับนั่นแหละ” ขอย้อนแย้งดูหน่อยจะได้ไม่ต้องเล่นเยอะให้ยุ่งยาก
ไอ้ดินไหวไหล่ทำหน้าไม่ยี่หระ “ถ้ามึงคิดว่าดีก็ทำเลย กูไม่ได้ไม่เสีย ดีซะอีกที่กูไม่ต้องเหนื่อย” ผมกลอกตาคิดหนัก ไอ้ดีมันก็ดีอยู่หรอก ผมว่ามันง่ายกว่าเยอะเลยแต่ก็แอบกลัวใจไอ้จ้าวมัน เฮ้ออ ผมจะเอาไม้ไหนจัดการไอ้ตัวยุ่งดีนะ
จัดการคนบ้าก็ต้องเชื่อคนบ้า.. ดีมั้ยวะ!?
**************************************
มาแล้วค่าาาาาาาาาา
บอกเจ้าของเรื่องไว้ว่าจะลงเมื่อคืนค่ะ แต่ไปเตร็ดเตร่งาน pet expo มา กว่าจะกลับแวะนู่นนี่นั่นเลยดึกไปหน่อย
ตอนนี้เป็นยังไงคอมเมนต์เอาไว้ได้เลยนะคะ เดี๋ยวเจ้าของเรื่องมาอ่านค่ะ ^^
:pig4:
-
พี่บั๊คคชัดเจนกับจ้าวได้แล้วนะ ถึงแม้ว่าจ้าวมันจะเรื้อนๆเมาๆโง่ๆใสๆหน่อยก็เถอะ!!!
สงสารกายจัง :katai1:
-
สงสารกายยยย
อกหักสินะ แต่แต่แต่ช้าแต่ !! อิพี่ดินก็จะไปเดินแบบ กายก็เป็นนายแบบ
หรือว่าาาา บุพเพจะอาละวาดดด 5555555555555555555 อิพี่ดินมีแววเตรียมตัวเป็นรับซะละมั้ง ?? :hao7: 555555555555555555555
ส่วนพี่บั๊ค ก็นะ ไม่มีทางอื่นนอกจากทำตามแผนอิพี่ดินไปซะ ไอ่น้องจ้าวมันยิ่งเข้าใจๆยากๆอยู่ :katai3:
-
เหมือนจะมีคู่ใหม่ถือกำเนิด พี่ดินกะน้องสกาย จะเป็นไปได้ไหมหนอ
-
อยากเห็นคู่ดินจังเลยยยย :laugh: คงที่สุดแห่งความปวดหัว
พี่บั๊คจะตามไปขอความรักจากน้องจ้าวยังไงน้า?? :ruready
รอติดตามต่อค่าา
:pig4:
-
:hao3:อยากรู้แผนที่พี่บัคจะจับจ้าวให้อยู่หมัด เพี้ยงขอเชียร์ดินให้เจอกาย
-
วอนนนนนนนซะแล้วท่านพี่ดินครับ หาเรื่องโดนเข้าข้างหลังแล้วไหมล่ะ ตอนแรกก็นึกว่าจะเป็น ดินกาย อ่านรีสองจบปุ๊ป นี่มันกายดิน นี่มันเหมือเมะยังมีเมะกว่า 55555
อิจ้าวแม่งผีบ้า ให้ฉายาคนอื่นไปเรื่อย ทั้งผี ทั้งหวี่เลยนะเอ็ง ตูล่ะเพลีย :z3:
-
อันตรายมากเลยน่ะพี่ดินคำพูดพี่นะ เนื้อคู้ไว้เจอกันในงานแล้วก็อย่าลืมนะ พี่ เป็น รับ น่ะพูดไว้แล้ว
พี่บั๊คมีเมียเป็นคนบ้าเหนือโลกพี่ก็ต้องบ้าให้เหนือกว่านะพี่
-
ไอ้น้องจ้าวมันบ้า พี่บั๊คคงรับมือยากหน่อย สู้ๆนะพี่ :laugh:
พี่ดินยอมรับแล้ว น้องกายจะยอมมารุกไหมลูก :hao6:
-
เอาใจช่วยพี่บั๊คให้กำราบน้องจ้าวได้นะ 5555+
-
เชื่อพี่ดินเหอะ
ขอบคุณ :)
-
สมเป็นคนประเภทเดียวกันจริงๆ
พี่ดินเข้าใจจ้าวดีจัง
อย่างคิดมากเลยบั๊คทำตามดินบอกเลย
สู้ๆ
-
"ถ้าหนักกว่านั้นอีกล่ะ”
“โว้ยย ไม่ต้องหนักกว่านี้แล้วไอ้ห่า กูทนไม่ได้ตั้งแต่มันทำเป็นไม่สนแล้วโว้ย!!" :m20:
อ่านเรื่องนี้ นั่งขำจนปวดท้อง จะฮากันไปไหน
ชีวิตดาวพระศุกร์จริงกาย อยากกระทืบอิแม่เลี้ยงจริงๆ ทำแม่เค้า แล้วยังมาทำสัญญาทาสกับลูกคนอื่นอีก อิพ่อก็ก่อเรื่องไว้ตั้ง
เยอะ ดันมาทำอ่อนแอตายไว ทิ้งยัยแร้งทึ้งไว้เป็นเสนียดอีก
แต่กายก็เหมาะกับดินนะ คนนึงโดนเมียหลวงรังแก อีกคนก็โดนเมียน้อยรังแก จริงๆอิแม่สองคนนี้น่าจะมีผัวคนเดียวกันนะ อิผัว
คงกัดลิ้นฆ่าตัวตายไปเลย :laugh:
เชียร์พี่บั๊คสู้ๆ คนบ้าก็คงต้องใช้แผนของคนบ้าเหมือนกันสินะ ถึงจะสำเร็จ
-
ลุยเลย พี่บั๊ค อย่าได้แคร์อะไรทั้งสิ้น
555
-
ขอเชียร์พี่ดินคู่กับกาย บังเอิญไปเจอกายที่เดินแบบป๋าแล้วได้กัน พี่ดินเป็นรับ ก๊ากกกกกกกกก :laugh:
คนหนึ่งดราม่าเป็นลูกเมียหลวงแม่ตอมใจตายเพราะเมียน้อย อีกคนเป็นลูกเมียน้อยโดนเมียหลวงกดขี่จนแม่ตาย
เป็นคู่ลงตัวมากๆๆๆๆๆๆๆ :hao7:
กาย X ดิน คอยคู่นี้(จะมีเปล่าหรือเรามโนไปเอง)55555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่ดิ๊นนนนนนนนนนนนนนนน
พี่ดินของหนูจะเป็นรับหรอค๊าาาาาาาาาาา กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ
ไม่เคยคิดว่าพี่ดินจะเป็นรับเลยนะเนี่ย จนวันนี้คนเขียนมาจุดประกาย
แล้วมันก็ อ๊ายๆๆๆๆๆๆ แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยย
ทำไงดี ตื่นเต้นนนอะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด :hao6: :hao6: :hao7: :hao7: :hao7: :z3: :z3:
-
จะปราบน้องจ้าวอยู่มั้ยคะเนี่ย
-
อยากให้สกายคู่กับดิน
ดินกับฟ้า น่าจะเข้ากันได้ (ใช่มั้ย) แง้วววววว
น้องจ้าวเรื้อนจนเป็นที่เลื่องลือ
พี่บั๊คก็ต้องใช้น้ำอดน้ำทนหน่อยล่ะนะ
(ถ้าพี่ดินยอมเป็นรับ งั้นเรื่องนี้ก็จะมีแต่เคะเรื้อนๆ อ่ะดิ๊)
-
จีบจ้าวนี้งานหนักเลยอะ แต่ยังไงเราก็เป็นกำลังใจให้พี่บั๊คนะ :mew1: ดินไปคู่สกายมะ อิอิ น่าลุ้น
-
เอาละทีนี้ก็รอลุ้นว่าแผนที่คิดด้วยคนบ้าจะสำเร็จรึเปล่า พี่บั๊คสู้เพื่อเมีย(เรื้อน)เน้อ :hao3:
-
จัดให้พี่ดินตามคำขอหน่อยเถอะ
-
เอ้ออออออ
จะจับคนบ้า ก็ต้องเชื่อคนบ้านั่นแหละ ถูกแล้วพี่บั๊ค
:laugh:
สงสารกายจัง ทั้งเรื่องครอบครัว ทั้งเรื่องจ้าว
ปวดหัวกับจ้าวด้วย คือ โอ๊ย มันจะไร้สติอะไรได้ขนาดนี้นะเด็กคนนี้ :katai1:
?xดิน จะมีมั้ยหว่าาาาา :hao6:
-
ดีใจจจจจจ รอเรื่องนี้ทุกวันเลยค่ะ :katai2-1:
แต่แอบขัดใจจ้าว ทำไมไม่ชะโงกดูหน้าสามีสักหน่อยคะ เห็นหน้ารับรองฟินเลย ฮ่าๆๆ
เอาใจช่วยพี่บั๊คกับแผนการของพี่ดิน
ชอบที่บอกว่าจะจัดการคนบ้าก็ต้องเชื่อคนบ้า เห็นด้วยค่ะ :m20:
เรื่องนี้ชอบพี่ดินมากโผล่มาทีไรฮา
ลุ้นให้พี่ดินสะดุดรักนายแบบด้วยคน งานนี้มันส์
ลั่นวาจาไว้แล้วนะว่าจะยอมเป็นฝ่ายรับหนะ อิอิ o13
และก็มาต่อไวไวนะค๊า...ขอบคุณค่า
-
จ้าว น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :-[ :impress2:
ขอให้อิพี่ดินมีสามี คิคิ
-
แผนของพี่ดินก็โออยู่นะเหมาะที่จะใช้จัดการจ้าวที่สุด 55555555 สู้ๆนะพี่บั๊ค
โถถถถถถ สกายผู้น่าสงสารยังไม่ทันได้บอกรักก็อกหักซะแล้ว ขอให้เจอคนดามใจในเร็ววันนะจ๊ะ :mew1:
พี่ดินเกรียนมากอ่ะ ระวังจะได้รับสมใจนะ คริๆ :hao6:
-
จะเป็นแฟนน้องจ้าวไม่ใช่ง่ายเลยนะ ถึงเวลาเมาจะง่ายไปหน่อยก็เถอะ
-
อ่าวดินเป็นเคะหรอ 5555
โดนแน่ คิคิ
-
ดิน+กาย :mew2:
-
นั่นแน่......
หนูกายไม่ต้องช้ำ ดูท่าต้องเจอเนื้อคู่กระดูกคู่แน่งานนี้.....
จัดไปสองคู่ชู้ชื่น..555...
-
จัดปาย~ พี่ดินนี่เหมือนพ่อสื่อทุกงานเลย
สงสารกายจัง คำแช่งของพี่บั๊คคงเป็นจริงกับพี่ดิน กรั๊กๆ :jul3:
-
ทั้งอ่านทั้งขำ ฮ่าๆ
แต่กายนี่ชีวิตรันทดไปนะ สู้ๆนะลูกขอให้ได้กับดิน ฮ่าๆๆๆ
-
พี่ดินนี่เหมือนจะเป็นพี่น้องที่พลัดพรากของจ้าวเลยนะ 5555
-
สงสารกาย แต่ถ้าได้กับพี่ดินคงดีอ่ะ :laugh:
พี่บั๊คสู้ๆ ว่าแต่แผนของพี่ดินเป็นไงเนี่ย :hao6:
-
มาลองอ่านด้วยคน ชอบมาก สนุกมากอะเรื่องนี้ หัวเราะเฮฮาได้ตลอด
น้องจ้าว(โลก) น่ารักสุดๆ ยิ่งเรื้อนก็ยิ่งซ๋าและยิ่งบ้า
รอดูว่าพี่บั๊คจะพิชิตใจน้องจ้าวให้อยู่หมัดได้ยังไง
คู่ กายดิน ก็น่าลุ้นอยู่เหมือนกัน
-
like
-
จ้าวเอ้ยเห็นแต่ซิกแพค ไม่เห็นหน้าจะรู้ไหมว่าเป็นพี่บั๊ค :serius2:
ในที่สุดพี่บั๊คก็ต้องให้พี่ดินช่วย :-[
คาดว่าพี่ดินจะพบรักในการเดินแบบแน่ :hao3:
และสงสัยว่าจะเจอกับกายเพื่อนของจ้าวแน่ ๆ :mew3:
-
ชอบๆๆๆๆๆ
-
รอตอนต่อไปค่ะ
-
น้องกาย ยอมรับความจริงแบบสวยๆ ทางทางคนที่จะดามใจกายได้คงจะเป็นดินแฮะ ดินต้องช่วยน้องกายให้ได้นะ :katai2-1:
-
ความเรื้อนเกรียนของจ้าวขนาดพี่สลัดยังกลัวเลยเรอะเนี่ย
ปรึกษาดินจะเรียกว่าถูกคน หรือเพิ่มความเกรียนในชีวิตเนี่ยพี่สลัด
ว่าแต่กายอกหักจากจ้าวแล้ว ตัดใจเลบใช่ป่าว พี่ดินว่างนะจ๊าาาาา
คู่รักนายแบบน่ารักจะตาย กรี๊ดๆ
ว่าแต่แผนคือไรอะ อยากรู้ๆ
-
จ้าวทำไมไม่ดูหน้าสามีก่อนออกจากห้อง
:laugh: :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
จ้าวแกทำอะไรพี่บั๊ค เครียดไปตามกัน :hao7:
-
พี่ดินพูดอย่างนี้แล้วทำให้คิดว่า
พี่ดินอาจจะไปเป็นเมียกายรึเปล่า :hao4:
-
แอบจิ้นพี่ดินกับกายแฮะ
แลมีปมครอบครัวเหมือนกัน
แถมพี่ดินก็อุปนิสัยเหมือนข้าวจ้าวด้วย
คิดว่ากายน่าจะแอบเทใจให้บ้างละ(มั้ง)
-
555555555
เชื่อพี่ดินเถอะพี่บั๊ค
เพราะคนบ้ารู้ทันคนบ้า
55555555555555
-
รอลุ้นกะใจจ้าว จะหนีหรือจะบุก
รอลุ้นบุพเพพี่ดิน ก๊ากกกก
-
สงสารสกาย อกหักยังไม่ทันได้เริ่มบอกรักเลย
ขอให้พี่ดินได้สามี 5555+
หวังว่าคงเป็นสกายมั้ง 5555+
เอาใจช่วยพี่บั๊ค ทวงสิทธิ์ได้ไวๆๆ
-
จ้าวเป็นเด็กที่มึนมากกก แต่ตลก 55555
-
:m20: เอออบั๊คเชื่อๆคนบ้าไปเถอะจะได้ชินเพราะยังไงก็มีเมียเป็นคนบ้า แระ
-
ดินพูดแล้ว อย่าคืนคำน้าาา 5555555555
-
พี่ดินคู่กับสกายแหงมมมมมมม ใช่ป่ะไรต์
-
ให้กายคู่ดินที ขอให้เจอกันงานเดินอบบ
-
พี่บั๊คสู้ ๆ นะคะ สกายก็ด้วย ไม่ต้องเศร้าไปหรอก
ป.ล. สกายจะคู่กับพี่ดินหรือเปล่าน้า?
-
พี่ดินมันจะยอมเป็นรับให้สกายเหรอ?
กลืนน้ำลายตัวเองที่ถ่มทิ้งไปแล้วไม่อร่อยเน้อ :laugh:
-
จ้าวน่ารักอ่ะ
ส่วนอิพี่ดิน เตรียม 'รับ' ให้ดีล่ะ อิอิ
-
พี่บั๊คเจองานหินซะแล้ว มันจะไม่อะไรเลยถ้าคนๆนั้นไม่ใช่จ้าว :laugh:
ได้รับการการันตีจากพี่ดินเข้าไปอีก งานนี้ได้สนุกแน่ๆอ่ะ
เพราะจ้าวไม่ธรรมดา แผนพี่ดินก็เลยต้องไม่ธรรมดาไปด้วย :m20:
ดูความคิดแต่ละอย่าง พาลให้กายเข้าใจผิดไปด้วยเลยดูสิ
พูดถึงกายแล้วก็เห็นใจ ขอให้ผ่านเรื่องเหล่านี้ได้ด้วยดีนะ
ไม่แน่ว่าอาจจะมีอะไรดีๆเข้ามาในเร็วๆนี้ก็ได้นะเออ :z1:
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์มากค่ะ เรื่องนี้สนุกมากๆ :L2:
+1และเป็ดค่ะ
-
เหอๆ อย่าว่างั้นงี้เลย
ไปจัดการน้องน้ำตาลและเคลียร์ตัวเองกับครอบครัวให้ได้ก่อนเหอะ
-
จ้าวแบบฮามาก 555+
ฮาได้ตั้งแต่ตอนแรกยันตอนเสียตัวจริงๆ อิอิ
รอดูพี่บั๊ครุกจีบและเปิดเผยตัวแบบจริงจังไม่ใช่แค่มาเฉพาะตอนเมาแล้วกลายเป็นผี^^
ส่วนดินขอให้ได้ "รับ" ไวๆนะ หึหึหึ(แอบเชียร์ให้น้องกายได้ไหมอ่ะ><)
เอาใจช่วยพี่บั๊คจีบคนบ้า(จ้าว)ให้สำเร็จนะ
-
การี๊ดดดดด เตรียมเข้าขบวนขันหมาก เพราะมีแววว่าพี่ดินจะต้องออกเรือน คาดไม่ถึงเลยนะคนเนี้ย นี่ละหนาเหนือแมนย่อมมีแมนกว่า :haun5: แต่ชายหนุ่มผู้ต้องสงสัยจะเอาคนปากจัดอย่างดินอยู่ได้ยังไงเนี้ยต้องลุ้น
โป้งจ้าวชั่วคราว มันฟันพี่บั๊คของชั้นแล้วทิ้งงงงงง พี่บั๊คจัดหนัก ๆ เลยนะ o18
-
โอ้ยยยย ฮาโคตรๆ ชอบมากค่าาา อ่านไปขำไปไม่ไหวแล่ว 55555555+
รออ่านคู่พี่ดินด้วยนะ อิอิ พี่ดินมันก็เกรียนดีแท้
-
พี่บั๊คสู้ๆ :laugh:
ดิน คู่ สกายๆๆๆๆ
-
พี่บั๊คปรึกษาถูกคนจริงๆนั่นแหละ 55555
อยากจีบคนบ้าป่วงสุดเรื้อนอย่างจ้าวก็ต้องปรึกษาคนบ้าสุดเรื้อนเหมือนกันนี่แหละ
โชคดีที่มีเพื่อนซี้เป็นดินนะ เชื่อว่าที่ปรึกษาคนนี้ช่วยได้(สุดป่วง)หายห่วง
ตอนนี้ผมอยากรู้แผนของดินไวๆจังเลยครับ เล่นเกมอะไรกันนะ
รู้สึกได้ทันทีเลยว่าเกมนี้ไม่ธรรมดาแน่นอน
อยากบอกคนแต่งว่า ฮาได้บ้าคลั่งกว่าเรื่องนี้มีอีกมั้ย ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ
มันฮามากกกกกก ฮามันตลอดเรื่อง บทจ้าวมันพาฮาน้ำตาไหลจริงๆ
มาต่อไวๆนะครับ
-
อ้อ อีกนิดครับ
เห็นแววรำไรเหมือนว่าดินจะคู่กับสกาย?
สกายเป็นนายแบบนี่อาจได้เจอกันงานนี้นี่แหละ
สเป็กสกายเค้าเรื้อนแบบจ้าวด้วยนี่นะ อาจไม่แคล้วปิ๊งดินก็เป็นได้
ที่สำคัญ ดินพูดไว้ว่าหากปิ๊งผู้ชายจะยอมเป็นรับหรออออ ???
ระวังกลายเป็นจริงนะครับ (หวั่นใจ๊หวั่นใจแทน 5555)
-
อยากจะจีบคนบ้า ก็ต้องให้คนบ้าสอนแล้วละคะ
พี่บั๊กอาจจะตามความคิด จ้าวไม่ทัน คนอะไรไม่รุ้ ง๊งงง
5555
-
ขอกายคู่พี่ดินๆๆๆๆๆๆ
-
จะไปง้อคนบ้า ต้องให้คนบ้าช่วยสินะ
สงสารสกายอ่า อยากให้มีคู่
-
จีบคนเพี้ยนคนบ้า พี่บั๊คอย่าคิดอะไรบนพื้นฐานความเป็นจริงจนเกินไปค่ะ
เพราะถ้าอิงความจริงทั่วไปมันไม่ใช่รูทของไอ้จ้าวมัน ฮ่าๆๆ
ว่าแต่ทางพี่ดินนี่มันมีกลิ่นตุๆเนาะ มันน่าจะมีซัมธิงรองอะไรเกิดขึ้นแน่นอน ใช่ไหม ใช่ไหม ใช่ไหม//เขย่าแขนน
-
อยากให้ดินเป็นรับๆๆๆ
อ่านตอนแรกๆนึกว่าคนแต่งเป็นผู้ชายค่ะ
เขียนได้ฮากากเกรียนดิบเถื่อนถุยมากอ่า555555
ไม่นึกว่าจะเป็นผู้หญิง อิอิ
-
สนุกมากกกก ตอนแรกเห็นชื่อเรื่องไม่น่าสนใจเท่าไรเลยไม่เข้ามาดู
แต่พอเห็นผ่านๆตาเข้าเลยลองเข้ามาอ่านดู
บอกคนเดียวเลยว่า สนุกมากอ่านได้ทั้งวันไม่มีเบื่อเลย อยากให้คนเขียนแต่งต่อเร็วๆ
พอถึงตอนที่7ไม่อยากให้จบเลย อยากให้ยาววว ยาวกว่านี้ (ถึงมันจะยาวอยู่แล้วก็เหอะ)
ฝากบอกคนเขียนด้วยนะค่ะว่า ชอบมาก สนุกมาก อ่านแล้วมีความสุขเลยอะ ฟินเว่อร์
แต่งต่อเร็วๆ ลงต่อเร็วๆนะค๊า จะรออ่าน :mew1:
-
นึกสภาพตอนพี่ดินมีผัว? 55555555 จ้าวน่ารัก ชอบ
-
ก็คงต้องเชื่อคนบ้าแล้วละนะ :laugh:
-
พลาดเรื่องนี้ไปได้ไง แบบว่าโคตรฮา อ่านแล้วเหนื่อย
บางมุกนี่คิดได้ไงคะ คือแบบฮาอ่ะ บางมุกก็กวนมาก
ชอบอิมเมจจ้าวมาก เมาเรื้อย มึน อึนได้ใจ เอาใจช่วยพี่สลัดจับจ้าวให้ได้ไวไว และช่วยคุยกันตอนจ้าวสติดีๆด้วยนะคะ 555
ปล. มั่นใจว่า อิพี่ดินได้สามีแน่นอน 5555
-
เรื่องนี้เกรียนมาก ฮาสุดๆ คือจ้าวจะมึนจะเกรียนไปไหน ฮึ แต่ก็น่ารักชะมัดเลยอ่ะ
เวลาเมายิ่งยั่วน่ารักแอดวานซ์เลย ไม่งั้นพี่บั๊คแกจะจับกดเหรอ
สงสารแกนะตื่นมาเมียหาย ว่าแต่แผนพี่ดินคือไร ดูแบบน่ากลัว 555
รอวันเขาเจอกันอีกรอบ
ขอบคุณค่ะ
-
ขอให้ได้ขอให้โดนนะคะพี่ดิน สาธุ!!! :katai2-1:
-
เรื่องนี้ฮาดี แอบสงสารพี่บั๊ค มีเมียไม่เต็ม 555555
ต่อๆ มาต่ออีก
-
น่ารักมากอ่ะจ้าว พี่บั๊คอย่าปล่อยจ้าวไปเด็ดขาดนะ
-
:impress2: จ้าวมากรักเว่อร์ รออยู่ ^^
-
เรื่องนี้น่ารักจังงงง
น้องจ้าวเมาแล้วยั่วมากก
เป็นกะลังใจให้พี่บั๊คพิชิตจ้าวนะ
-
รอเรื่องนี้นะ
:katai5:
-
พี่บั๊คจะทำยังไงเหนออออออออออออออออออ
รออ่านตอนหน้านะคะ ^^
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะสนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อยากให้ดินมาปลอบสกาย :-[
ถึงจะปลอบแบบกวนทีนก็เถอะนะ555 :z2:
-
:hao6: :hao6: :hao6:
-
Chapter 8 Boy meet Boy!
พอไอ้บั๊คกลับไป ผมก็เริ่มต้นแผนการอันชาญฉลาดทันทีด้วยการตั้งกระทู้ปักหมุดไว้ในบอร์ด เปิดแท็บเล็ตคู่ใจแล้วละเลงนิ้วใส่รายละเอียดลงไปโดยกำหนดวันสิ้นสุดในวันเสาร์ที่จะถึงนี้
‘หาคนรับจ๊อบพิเศษ งานง่ายเงินดี การันตีโดยกูเอง’ หัวข้อกระทู้ของผมถูกโพสต์ขึ้นทันทีโดยมีรายละเอียดด้านในว่า ‘ใครสนใจPMมาคุยรายละเอียด ห้าม! กวนตีน กูจริงจัง ใครไม่ฟัง กูลบถาวร! ปล.หมดเขตวันเสาร์นี้!!’
โพสต์เสร็จก็เก็บเครื่องแล้วทำงานต่อ ไม่ได้สนใจคนอื่นหรอกเพราะผมรอเหยื่อที่เล็งไว้แค่นั้น รอให้มันติดกับดักซึ่งคงไม่ใช่ในวันสองวันนี้แน่ เสือเจ็บมันจะเก็บตัวและกบดานเพื่อให้หายดีก่อนออกล่าครั้งใหม่ ซึ่งไอ้จ้าวเป็นคนประเภทเดียวกับผม แล้วคนแบบนี้ต้องขุดรูหาถึงจะเจอ หึหึ นี่กูจะแซะตัวเองทำไม
แต่ไอ้จ้าวก็คือไอ้จ้าว มันเป็นเจนเนอร์เรชั่นใหม่ ซึ่งคงถูกอัพสกิลให้เกรียนกว่าผมอีกหลายเท่าตามยุคตามสมัย ถ้าไม่เจ๋งจริงไม่น่าจะเอามันอยู่ แม้แต่ผมเองก็ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน
Rrrrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์มือถือแผดเสียงร้องลั่นจนต้องหยิบมาดู
‘แม่ใหญ่’
เมื่อเห็นชื่อที่เม็มไว้กระพริบอยู่ตรงหน้าก็ทำให้ถอนหายใจออกมาอย่างอัตโนมัติ
“ครับแม่ใหญ่” กับคนอื่นผมอาจกวนเกรียนแต่กับคนๆ นี้ผมไม่อยากต่อกรด้วย ไม่ใช่ว่ากลัวหรืออะไร แต่ผมไม่อยากให้ป๋าไม่สบายใจถ้ารู้ว่าผมกับแม่ใหญ่มีปัญหากัน
เมื่อครั้งหนึ่งที่หล่อนเคยมีปัญหากับแม่ของผมนั้น ป๋าค่อนข้างเครียดและไม่มีความสุข พูดให้ถูกก็คือไม่มีใครมีความสุขจนกระทั่งแม่ผมเสีย และความรู้สึกนึกคิดที่แม่ปลูกฝังใส่หัวผมตั้งแต่จำความได้ก็คือ ‘ทำอะไรต้องคิดถึงหัวอกป๋า ป๋าเป็นคนดีและรักเราแม่ลูกมาก แม่มาทีหลัง มาเป็นน้อยเขา เป็นใครก็ต้องเสียใจที่ไม่ได้เป็นหนึ่งเดียวในชีวิตของคนที่เรารัก’
((“สรุปว่าจะช่วยตาดอทมั้ย ฉันรอคำตอบอยู่”)) เสียงจีบปากจีบคอแฝงจิกนิดๆ ที่ผมจำได้ติดหูกรอกผ่านโทรศัพท์มาทันทีที่ผมรับสาย
“ตกลงครับ” ผมตอบสั้นๆ
“งั้นก็ดี พรุ่งนี้เช้ามาลองชุด มะรืนจะเดินแล้ว” พูดจบก็วางหูใส่ทันที
หึ นี่ถ้าไม่จวนตัวคงไม่ลดศักดิ์ศรีลงมาคุยกับผมสินะ ชะนีแรงก็ไม่ร้ายเท่าชะนีป้า พูดเลย!
ลองชุดงั้นเหรอ ถ้าเป็นงานป๋าที่ผมเคยเดินให้เมื่อก่อน ป๋าจะให้ห้องเสื้อเอามาให้ลองถึงที่ แต่คราวนี้คงต้องไปเอง เฮ้อออ ไอ้ดินเอ๋ย เกิดมาทั้งทีทำไมไม่เป็นลูกเมียหลวงวะ ถ้าแม่เป็นเมียเอกหรือเมียคนเดียวของป๋า แม่คงมีความสุขกว่านี้ แต่ก็นะ ตอนนี้แม่คงฟินอยู่บนสวรรค์แล้วนั่งจิบน้ำทิพย์มองดูเมียหลวงอย่างชะนีป้าร่ำร้องหาผัวทั้งวันเพราะป๋าแยกบ้านมาอยู่อีกหลัง
“ใครจะไปทนได้วะ ปากร้ายซะขนาดนั้น” ผมถอนหายใจอีกเฮือกแล้วนั่งเช็ครายรับรายจ่ายต่อ ผับของผมค่อนข้างอยู่ตัวแล้วในตอนนี้ แต่ก็อย่างว่า การเปิดสถานบันเทิงมันต้องอัพเกรดปรับนั่นปรับนี่ตลอด ไม่งั้นคนก็เบื่อ ยังดีที่ผมมีลูกค้าประจำเป็นเพื่อนเป็นฝูงอยู่เยอะก็เลยไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องผับร้าง เสียอยู่อย่าง แม่งชอบแดกแล้วชักดาบกันจนต้องจดลงบัญชีหนังหมาแล้วตามไปยึดเมียยึดน้องเมียของพวกมันมาขัดดอก กร๊ากกกกกก เสียเมียให้กูแล้วแม่งยังต้องคืนต้นจนครบ คนอย่างไอ้ดินไม่เสียเปรียบใคร พูดเลย
สายๆ ของอีกวันผมได้รับข้อความจากแม่ใหญ่อีกครั้ง ‘นัดสิบโมงเช้าวันนี้ อย่าให้คนอย่างฉันต้องมานั่งรอนะ’
จ๊ะ ชะนี้ป้าบ้าศักดิ์ศรี กูก็ไม่อยากมีปัญหาด้วยหรอกจ๊ะ
ผมดีดตัวลุกขึ้นแล้วอาบน้ำแต่งหล่อในแบบกึ่งลำลอง มองกระจกแล้วต๊กใจ นี่กูหล่อขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ หล่อ หล๊อ หล่อ ละ ละ หล๊อ หล๊อ หล่อ ไม่เคยรอใคร โคตรหล่อเลย โคตรหล่อ สามสี่ ยี่สี่ สามห้า สูงร้อยแปดห้า อ๊ะ ชอบม๊า ชอบม๊า เท่าม้า เท่าม้า ใหญ่เท่าม้าาา
ยืนร้องเพลงแล้วเต้นหน้ากระจกในท่าเด้าสุดฮิตจากเอ็มวีโสดกะปริบกะปรอย ไอ้ห่าคนร้องแม่งเอวทีแท้ แต่ขอโทษครับ เอวผมนี่พริ้วกว่าจ๊ะคันหูอีกนะ ไม่ได้โม้
ผมขับรถออกจากคอนโดมุ่งตรงไปห้องเสื้อของพี่ดอท ใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงเพราะรถค่อนข้างบางเบาเนื่องจากเลยช่วงเวลาเร่งด่วนไปแล้ว กอปรกับเป็นวันพฤหัสที่คนทำงานและนักเรียนนักศึกษาต้องถูกกักไว้ในสถานกักกันที่แต่ละคนสังกัดอยู่
“เพิ่งมาเหรอ นี่ขนาดเมจเซสไปบอกก่อนยังมาเกือบสาย” เกือบสาย! ผมยกนาฬิกาข้อมือเรือนแสนที่ป๋าประมูลให้เป็นของขวัญวันจบปริญญาตรีขึ้นส่องแล้วพบว่ามันแค่เก้าโมงครึ่ง
“เช้ากว่านี้ก็ตักบาตรกันได้เลยล่ะครับ” พูดแล้วเดินเลยไปยังโต๊ะทำงานที่พี่ดอทนั่งอยู่ ทิ้งชะนีป้าให้ดิ้นกระแด่วด้วยความโมโหอยู่ตรงนั้น ก็ว่าจะไม่แล้วนะ แต่ป้าก็ว้อนเหลือเกิ๊น
“ลองชุดที่ไหนพี่ดอท” หนุ่มร่างบางสูงโปร่งปากเป็นรูปกระจับเงยหน้ามามองแล้วเบือนสายตาไปยังห้องลองเสื้อที่อยู่ถัดไป ผมมองตามแล้วเลิกคิ้วกวนๆ ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ เดินไปที่ห้องนั้น
ลูกเมียหลวงเป็นงี้ทุกคนรึเปล่าวะ อย่าเผลอนะมึง กูจะถุยน้ำลายลงแก้วกาแฟให้แดก!
เมื่อเข้ามาในห้องที่ล้อมรอบไปด้วยราวแขวนชุดสูท ชุดราตรียาวสั้นสวยงามบานตะไท มีคอสตุ๊ด เอ้ย คอสตูม สามคนกำลังหยิบจับเสื้อผ้าที่คาดว่าคงเป็นชุดที่จะเอาขึ้นเดินในวันพรุ่งนี้
“ผมนั่งรอตรงนี้นะพี่” ผมเอ่ยขึ้นเมื่อทุกคนในนั้นไม่ได้หันมาสนใจหนังหน้าหล่อๆ ของผมเลยแม้แต่น้อย
“ว้ายย เหยื่อมาแล้ว ตกลงน้องสกายยังไม่มาใช่มั้ยคะเจ้ งั้นหนูงาบคนนี้ก่อนเลยนะ” อัลไลคือเหยื่อ อัลไลคืองาบครับอีตุ๊ดคานิวาล นี่มึงเป็นตุ๊ดหรือสายรุ้งงานวัดกันแน่ห๊ะ มาครบเลยเจ็ดสีเจ็ดศอก เดี๋ยวกูมอบผ้าแพรคาดเอวให้เอามั้ย สถาปนาให้เป็นเจ้าพ่อ เอ้ย เจ้าแม่ตุ๊ดทองคะนองชายซะเลย
“น้องสกายคงมาปิดท้าย เห็นคุณดอทเม้าส์ว่าจะไม่มาด้วยซ้ำแต่เมื่อวานนางเบี้ยวสองงาน โดนหักเงินไปอื้อ นางก็เลยบอกจะมาช้าหน่อย งั้นแกก็จับคนใหม่นี้เลยละกัน จับมั่นๆ นะแก คนนี้หน้าใหม่ดี ท่าทางกรุบกรอบแข็งขัน” เอิ่มมม จะเม้าส์จะมอย พวกมึงก็เกรงใจกูหน่อยมั้ย คือกูยืนหัวโด่ทั้งบนทั้งล่างอยู่นี่ยังจะมากรุบกรอบอะไร
“เชิญค่ะ น้องนายแบบหน้าใหม่ไร้ราคีหุ่นเร้าเป้าดีชอบของฟรีมั้ยคะ” มีการชม้ายตามองเชิญชวนแต่ผมแค่ส่ายหน้าแล้วหัวเราะขำๆ นางเลยค้อนแบบไม่จริงจังมาให้ก่อนจะดึงแขนผมให้ตามไป “ไม่รู้จักของดี เช๊อะ งั้นก็มานี่ เดี๋ยวจะจัดหล่อให้ภายในยี่สิบนาที แต่คงไม่หล่อสุดหรอกนะ โทษฐานกินยาก” ผมหัวเราะอีกรอบแล้วเดินตามไปทันที บอกตามตรงว่าชินกับการถูกตอดถูกหยอดจากสาวแก่แม่หม้ายทั้งตุ๊ดควายตุ๊ดเด็ก พวกนางก็แซวไปงั้นแหละ ใจจริงน่ะเหรอ อย่าได้เผลอละกัน แม่งมอมยาพาเข้าม่านรูดจับฟัดจับดูดจนน้ำกระฉูดมานักต่อนัก แต่ถามว่ากูฟินมั้ย กูก็ฟิน อารมณ์นั้นแล้วไม่มานั่งประเมินหนังหน้ากันอยู่หรอกครับ ฮาาา
หลังจากถูกวัดขนาดลำตัว แขน ขา ทั้งความยาวกว้างสูงไปเป็นที่เรียบร้อย ผมก็ได้รับชุดสูทแบรนด์ดังมาสามชุดสีครีมสองชุด สีดำอีกหนึ่ง “ไซส์นี้เหลือแค่สามตัวค่ะ” ผมหยิบชุดสีดำเข้าห้องลองเสื้อผ้าก่อนจะเดินออกมารับเสียงกรี๊ดสิบแปดหลอด
“ต๊ายย ตายๆๆๆ อกอีแป้นแล่นลึกเข้าตึกแขก นี่จะหล่อไปไหนพ่อคุณพ่อขนุนหนัง นี่อีเจ้ๆ มาดูนี่เร็ว แหล่มแมวมากอ๊า” กะเทยเด็กสุดกวักมือเรียกกะเทยตัวแม่ที่ดูแก่ประสบการณ์ที่สุดและเดินมาพร้อมกับอีกคนที่อ่อนวัยกว่าราวๆ สามชั่วโมง แยกแทบไม่ออกว่าพวกนางใครแก่สุดเพราะความหนาของครีมบีบีที่โบกมาเกือบครึ่งกระปุกมันบดบังหนังหน้ากร้านชีวิตเอาไว้มิด
“ตายแล้ว หล่อมว๊ากกก หล่อสูสีกับน้องสกายเลยนะแก แต่น้องสกายดูโปร่งบางกว่านิดหน่อย” อีเจ้แก่สุดบอก
ใครวะสกาย ได้ยินมาสองครั้งแล้วนะ สงสัยจะดัง
“ใช่ค่ะเจ้ แต่หนูว่าน้องสกายสูงกว่านะ แต่ไหล่พ่อคนนี้จะผายกว่า ส่วนตรงช่วงเอวน้องสกายคอดกว่า ดูเซ็กซี่อะ”
“แต่ฉันว่าสูงเท่ากันแหละนังเผื่อน เผลอๆ ขนาดไซส์เสื้อผ้ายังเท่ากันเลย”
“บอกกี่ครั้งแล้วให้เรียกนุ้งเพื่อน นุ้งเพื่อน เรียกเผื่อนทำไมเนี่ยอีสมคิด”
“อร๊ายย อีเผื่อน เรียกกูดีดีนะ น้องคีส ย่ะ ไม่ใช่สมคิด”
“พอๆๆ อีพวกนี้น่ารำคาญจริง สรุปว่าได้ชุดให้สุดหล่อรึยัง ว่าแต่ชื่ออะไรเหรอจ๊ะ ใช่ชื่อดินมั้ย น่าจะใช่แหละเพราะที่คุณดอทให้รายชื่อมาก็รู้จักหมดเหลือแต่ชื่อดินที่เจ้ไม่รู้จัก โอเคงั้นลองชุดได้เลยนะคะน้องดิน เจ้จะได้จัดการลงโน้ตไว้จะได้เสร็จๆ” อะไรคือพูดเองตอบเองเสร็จสรรพ กูพระเอกนะเฮ้ย ขอบทกูพูดบ้าง
“ถึงเสร็จก็ไม่เสร็จอยู่ดีล่ะเจ้ น้องสกายยังไม่โผล่เลยนี่คะ”
“ก็ให้ลองทีหลังก็ได้ ชุดก็ยังอยู่นี่ อะ..อ้าว แล้วสูทไซส์น้องหายไปไหนล่ะ อย่าบอกว่าเป็นเซ็ตนี้นะ” ทุกสายตาจับจ้องมายังชุดที่ผมใส่สลับกับชุดสูทสีครีมเซ็ตเดียวกันพร้อมกับน้ำลายที่ถูกกลืนลงคอดังเอื้อก”
“น้องสกายไม่ใส่สีสว่างด้วยสิ ทำไงดีล่ะเนี่ย ไซส์นี้เหลือสีดำแค่ตัวเดียวด้วย”
“นั่นสิเจ้” ตุ๊ดเด็กสุดหันมามองผม “งั้นสุดหล่อใส่สีครีมได้มั้ยคะที่รัก”
“ไม่ครับ ผมก็ไม่ชอบสีสว่าง” อันที่จริงผมใส่ได้หมดนะ แต่เท่าที่ฟังจากพวกนี้ว่าไอ้สกายนายแบบมันน่าจะเรื่องเยอะและเป็นที่เกรงขาม ผมก็เลยอยากลองของแม่งสักหน่อย ต่อกรกับยัยชะนีป้าและลูกเมียหลวงไม่ได้ก็ขอทำเด็กในโมฯมันก็ยังดี คึคึ กูนี่ชั่วได้หล่อมาก
“เอ่อ.. ถ้างั้นสุดหล่ออยู่รอน้องสกายก่อนได้มั้ย รอให้น้องมาลองเลือกอีกที บางทีวันนี้อาจจะอยากเปลี่ยนสีก็ได้” อ่าว ไหงงั้นล่ะ กูมาก่อนเลือกก่อนแต่ไหงต้องมารอเพื่อให้ไอ้นั่นมันมาเลือกล่ะ แล้วถ้ามันไม่ยอมจะทำไง ผมต้องยอมเหรอ หึ ไม่มีทาง
“ผมเอาชุดนี้ครับ ลองแล้วขี้เกียจเปลี่ยน” ว่าแล้วก็เดินเข้าห้องเปลี่ยนชุดออกมาคืน รู้สึกหงุดหงิดที่อาจต้องเป็นฝ่ายยอม นี่พวกมึงไม่รู้เหรอว่ากูลูกใคร เอ่อ ก็ไม่น่ารู้นะ เพราะชะนีป้าเคยบอกไว้ว่าถ้าออกไปแล้วก็ให้ไปลับไม่ต้องบอกใครว่าเป็นลูกป๋าอีกคน หึ ทำอย่างกับผมง้องั้นแหละ นามสกุลที่ใช้อยู่ถ้าป๋าไม่ขอไว้ผมคงเปลี่ยนไปเป็นของแม่นานแล้ว
“ผมไม่รอนะ ไม่ได้เกิดมาเพื่อรอใคร” ผมบอกแล้วกำลังจะเดินออกไปแต่กลับต้องหยุดนิ่งเพราะเสียงแปดหลอดของอีเจ้แก่สุดที่ดังวี๊ดว้ายขึ้น “ว้าย นั่นๆๆ น้องสกายมาแล้วววววว” ร่างอวบอ้วนถลาไปยังร่างหนึ่งที่เดินดุ่มเข้ามา ผมหรี่ตามองตามแล้วสะดุดกึกเข้ากับใบหน้าหล่อใสเปล่งประกายวิ้งวับในทันที
หล่อเหี้ย หน้าหยกมาก ดูหล่อปนน่ารักเพราะวัยยังเอ๊าะอยู่ ริมฝีปากหยักลึกสีกลีบกุหลาบช้ำ น่าจะเพราะสูบบุหรี่ทำให้ใบหน้าที่ค่อนไปทางหวานดูเข้มขึ้น อกผายไหล่ยกเดินอวดร่างกายที่สมบูรณ์แบบเข้ามาใกล้เรื่อยๆ หัวคิ้วผมก็ตกลงเรื่อยๆ เช่นกันเพราะมันเดินดิ่งเข้ามาหา ราวกับว่าจงใจจะเข้ามาทัก
“อะ เอ่อ..?” ผมกำลังจะเอ่ยทัก ประมาณว่า เฮ้ย เราเคยรู้จักกันเหรอ ซัพโย่วแม๊น โย่วๆ อะไรประมาณนี้ แต่มันกลับเดินเลยผมไปเพื่อหยิบชุดสูทที่ด้านหลังก่อนจะเข้าไปในห้องลองเสื้อผ้า “เชี่ยยยยย” ผมลากเสียงยาวเมื่อหน้าแตกแบบประกันไม่รับเคลม มึงจะมาเอาสูทก็ได้ แต่ช่วยทักทายกูที่ยืนขวางไว้หน่อยจะได้มั้ย จะพยักหน้า ยักคิ้วหรือยิ้มมุมปากก็ได้ แต่ไม่ใช่มองทะลุหน้าหล่อๆ ของกูเหมือนเป็นอากาศธาตุแบบนี้!
“มู้ดดี้อะไรไม่รู้อะแก ปกติก็นิ่งเป็นเสาหลักเมืองอยู่แล้วแต่วันนี้ยิ่งกว่าเป็นร้อยเท่า” อีเจ้แก่สุดกระซิบกระซาบกับเจ้แก่รอง
“โดนคุณดอทดุแน่เลยที่เบี้ยวเมื่อวานและวันนี้ก็สายด้วย ปกติไม่เคยหลุดแม้แต่งานเดียวเลยนะ ขนาดห้างานในวันเดียวน้องยังเดินจนขาแทบขวิด สงสัยต้องธุระสำคัญจริงๆ ถึงได้ยอมโดนหักเงินขนาดนั้น”
“นั่นสิ น่าสงสารอะ คุณดอทกินเปอร์เซ็นต์โหดยังไม่พอ นี่เล่นหักค่าผิดข้อสัญญาเป็นสองเท่าของค่าจ้างต่องานเลยนะ” ผมแอบฟังการสนทนาของเหล่ากะเทยชนแล้วยักไหล่นิดๆ
ก็สมควรโดนโหดใส่แล้วล่ะ เท่าที่เห็นไม่ถึงนาทีก็รู้แล้วว่าไร้มนุษย์สัมพันธ์และมารยาทมากแค่ไหน ขนาดกูว่าเถื่อนแล้วนะ กูยังมีมารยาทจะทักทายด้วย แต่มึงทำเป็นไม่เห็นหัวกูเพราะฉะนั้น ฟันธงเลยว่ามึงเป็นคนเหี้ย
ผ่านไปไม่นานร่างสมส่วนในชุดสูทชุดเดียวกับที่ผมลองเมื่อครู่ก็ก้าวออกมายืนโพสให้บรรดากะเทยกรีดร้อง
“อร๊ายยย หล่อเริ่ดดด หล่อจนมดลูกสั่นระรัวเลยค่ะน้องสกายยยยย” เดี๋ยวนะ มึงมีมดลูกตอนไหนอีเจ้คูโบต้า
แต่พูดก็พูดนะ แม่งหล่อจริงๆ ล่ะ หล่อจนผมเผลอมองอยู่นาน มาได้สติตอนใบหน้าหล่อใสผินมองมาทางนี้โดยบังเอิญ แววตานิ่งหยิ่งแข็งกระด้างมองทะลุผ่านดวงตาผมไปอย่างไร้อารมณ์ แต่ผมสิที่เหมือนกับถูกสะกดให้ติดตรึงอยู่กับดวงตาสวยซึ้งคู่นั้น มันดูเหงา เศร้า และโดดเดี่ยว แต่ถูกปกปิดไว้ด้วยความเย็นชา
แววตาแบบนี้ผมรู้สึกคุ้นเคยเมื่อนานมาแล้ว แววตาแบบนี้ที่ผมเห็นทุกวันผ่านกระจกที่สะท้อนภาพตนเองตอนเพิ่งจำความได้และถูกรังแกครั้งแล้วครั้งเล่าจนคิดว่าทำไมป๋ากับแม่ถึงได้เพิกเฉยไม่ยอมยื่นมือเข้ามาช่วยหรือทำโทษคนผิดแต่กลับบอกให้ผมอดทนและให้อภัยมาตลอด แววตาแบบนั้นอยู่กับผมจนอายุหกขวบถึงได้ยอมลดทิฐิลงเพราะแม่เริ่มป่วยกระเสาะกระแสะและพร่ำบอกอ้อนวอนให้ผมเห็นใจแม่ใหญ่และพี่ดอทที่ถูกแย่งป๋า ในที่สุดความดีของแม่ก็เอาชนะจิตใจที่แข็งกระด้างนั้นได้ในที่สุด ผมตกปากรับคำกับแม่ว่าจะให้อภัยคนบ้านนั้นและจะละวางการแย่งชิงทุกรูปแบบ ซึ่งผมก็ทำได้และทำได้อย่างมีความสุขซะด้วย แต่เสียดายที่แม่ไม่ได้อยู่ดูความสุขของผม
“เฮ้อ..” ผมเผลอถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อนึกถึงแม่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เห็นว่าสายตาทุกคู่จ้องมองผมราวกับว่าทำอะไรผิด
“ดูไม่ดีเหรอคะคุณน้อง” หะ หา อะไรล่ะ หมายถึงอะไรที่ดูไม่ดี
“หรือจะให้ลองชุดครีมคะเจ้ แต่..” กะเทยชื่อเผื่อนหรือนุ้งเพื่อนเหลือบมองใบหน้าหล่อที่นิ่งเป็นหินตายด้านอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“ผมเอาชุดนี้นะครับ” ว่าแล้วก็หันหลังเดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไปเลย
เฮ้ย! นั่นกูเลือกก่อนะ มึงจะมาพูดง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้นะ!
เมื่อคล้อยหลังไอ้ขี้ขโมย บรรดาประชาตุ๊ดก็เข้ามาห้อมล้อมอ้อนวอนผมเป็นการใหญ่แต่ผมบอกทุกคนว่าผมจะเคลียร์กับไอ้นายแบบสกายนั่นเอง ให้ทุกคนแยกย้ายไปทำงานก่อนแล้วจะบอกผลอีกที เมื่อเห็นว่าผมเอาจริงเจ๊ตุ๊ดคนโตก็พาอีกสองตุ๊ดออกไปจากห้องโดยลากเอาราวชุดสูทราวหนึ่งออกไปด้วย คาดว่าคงไปเสนอพี่ดอทนั่นแหละ
ผมยืนรอจะฉะกับไอ้หน้าแมวขี้เก๊กแต่พอมันก้าวขาออกมาก็เลี้ยวไปอีกทางเพื่อรับโทรศัพท์ซะก่อนโดนไม่ทันเห็นว่าผมยืนอยู่ด้านข้าง ผมจึงเดินตามมันไปเพราะกลัวว่ามันจะหนีไปซะก่อน ก็เลยกลายเป็นว่าได้ยินมันคุยโทรศัพท์ไปซะฉิบ
“ว่าไงมึง”
“ไม่โดนหรอกน่า เออๆ เค้าก็แค่ถามนิดหน่อยว่าเมื่อวานทำไมไม่มา ไม่ได้โดนไรมากหรอกไม่ต้องห่วง มึงนอนพักซะแล้วอย่าลืมลุกมากินข้าวต้มกับยาด้วย กูเตรียมไว้ให้แล้วบนโต๊ะกินข้าว”
“อะไรนะ! ขี้แล้วแผลฉีก จะให้กูดูแผล! =/////= มึงจะบ้าเหรอ! กูไม่ใช่หมอ ดูไปก็ไม่รู้หรอก เชี่ยนี่พูดเรื่อยเปื่อย”
“เขินเหี้ยไร เงียบปากไปเลย”
“ล้อเล่นห่าไรแบบนี้วะ ไอ่บ้า”
“อืมฟิตติ้งเสร็จแล้วเดี๋ยวมีอีเว้นท์ตอนบ่ายสอง ถึงคอนโดก็ก่อนห้าโมงเย็นแหละ”
“ไม่รีบได้ไง เดี๋ยวมึงหิว”
“เออน่า มึงไม่ต้องห่วง กูดูแลตัวเองได้”
“เออๆ ไม่รีบก็ไม่รีบ นอนซะ”
******************
ต่อข้างล่าง
-
ผมยืนมองมันคุยโทรศัพท์ทำไมวะ แต่ยอมรับตามตรงว่าตอนมันคุยโทรศัพท์มีเสน่ห์มาก ดูมีชีวิตชีวา บางทีก็ยิ้มมุมปากบางๆ แถมมีหน้าแดง ทำเสียงเหวี่ยงนิดๆ ก็มี ไม่เห็นเหมือนที่กระทำกับคนอื่นเลย ไอ้คนปลายสายคงเป็นแฟนหรือไม่ก็คงสำคัญกับมันมาก
...เดี๋ยวนะ แล้วกูจะมายืนวิเคราะห์มันทำไมวะเนี่ย
“เฮ้ย มึงอะ!” ผมส่งเสียงเรียกทันทีที่นึกธุระของตัวเองได้ ไอ้ขี้เก๊กหันมาแล้วเลิกคิ้วทำเป็นไม่เข้าใจว่าผมหมายถึงมัน “เอ่อ มึงนั่นแหละ” ผมตอบอย่างถ่อยๆ ตามสไตล์ ถ้าไม่ใช่แม่ใหญ่กับพี่ดอท ผมก็ไม่ไว้หน้าไหนทั้งนั้น
“เรารู้จักกันเหรอ ทำไมพูดจาสถุนกับคนไม่รู้จัก” ห๊ะ ส..สะ สะอะไรนะ ไอ้เหี้ยนี่มันย้อนผมว่า สถุนงั้นเหรอ
“มึงน่ะสิสถุน” ผมเดินเข้าไปใกล้แล้วทำท่าทางเอาเรื่อง เรายืนประจันหน้ากันตรงกระจกแต่งตัวบานใหญ่ มองเงาสะท้อนในบานกระจกจากทางหางตาพบว่าส่วนสูงสูสีจนแทบดูไม่ออกว่าใครสูงกว่าแต่ไหล่ผมสูงกว่านิดหน่อย หน้ามันหล่อใสแบบลูกครึ่ง ส่วนผมหล่อแบบลูกครึ่งไทยบ้าน หมายถึงพ่อไทย แม่ไทยชนบท หน้าผมก็เลยไม่ค่อยอินเตอร์เท่าไหร่
“มีธุระอะไรกับผมก็ว่ามา”
“ชุดนั้นกูเลือกก่อน กูลองก่อน” ผมชี้ไปยังชุดสูทที่พาดอยู่บนท่อนแขนยาวของมัน
“แล้วมาบอกผมทำไม”
“คนมาทีหลังก็ต้องได้ของที่ไม่มีใครเอา” ผมมองเหยียดมันนิ่งๆ ไอ้ขี้เก๊กเพ่งกระแสจิตสีดำทะมึนใส่ผมจนแทบกระเด็น
“ขนาดของที่มีคนเอาอยู่ก่อนแล้วก็ยังถูกคนมาทีหลังเอาไปหน้าตาเฉย” หืมม มึงอินดี้อะไรใส่กูเนี่ย กูงงนะเฮ้ย
ยังไม่ทันที่เราจะได้ไฝว้กันต่อ เสียงพี่ดอทก็ดังขึ้นแทรกการเจรจาของเรา
“สกาย น้าแจนมาหา” ร่างโปร่งของพี่ดอทเดินนำร่างบอบบางของหญิงวัยประมาณสี่สิบเข้ามา ผู้หญิงคนนี้เป็นน้องสาวของแฟนน้องชายของแม่ใหญ่ งงมั้ย ถ้างงผมจะเล่าเป็นการ์ตูนให้ฟัง แม่ใหญ่มีน้องชาย น้องชายมีเมีย เมียมีน้องสาวเป็นน้าแจนเนี่แหละ หายงงยัง ถ้ายังไม่หายก็ตัวใครตัวมันนะ เพราะยิ่งอธิบายกูเนี่ยแหละจะงงซะเอง
น้าแจนเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างเรียบร้อยและอาภัพ เธอเป็นเมียน้อยเหมือนแม่ผมและตอนนี้ก็ดูแลสามีที่ป่วยเป็นอัมพาตอีกด้วย น่าเห็นใจจริงๆ
ไอ้ขี้เก๊กปรายตามองแว้บเดียวสีหน้าก็เปลี่ยนจากนิ่งเงียบเป็นเครียดขึงขึ้นทันที “ผมเพิ่งโอนตังค์ให้เมื่ออาทิตย์ก่อน” มันพูดขึ้นเมื่อผู้หญิงคนนั้นมาหยุดอยู่ใกล้ๆ
“น้าก็ไม่ได้จะมาทวงเงินอะไรสักหน่อย ก็แค่เป็นห่วงเห็นว่าเมื่อวานเบี้ยวงาน ไม่สบายรึเปล่าลูก” เธอทำสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยและพยายามจะจับแขนของไอ้ขี้เก๊กแต่มันแกล้งเบี่ยงตัวเอาเสื้อพาดไว้บนราวซะอย่างนั้น
“ผมอธิบายกับคุณดอทไปแล้ว ถ้าไม่มีอะไรก็ขอตัวนะครับ” ว่าแล้วก็เดินเลาะด้านหลังผมออกจากห้องไปเลย
เหยดดด ไอ้เด็กด้อยการอบรม ผู้ใหญ่เป็นห่วงยังทำเชิดใส่
“หยิ่งยโสโอหังไม่เคยเปลี่ยน” พี่ดอทส่ายหัว
“อย่าว่าน้องเลยคุณดอท น้องยังเด็ก นี่ถ้ามีแม่อยู่อบรมก็คงไม่เป็นแบบนี้”
“ยังจะพูดดีกับเขาอีกน้าแจน ที่เมียหลวงแหม่มตาน้ำข้าวมันไม่ยอมให้สามีพี่ไปหาแล้วยังใส่ร้ายสารพัดยังไม่ช้ำใจพอใช่มั้ยเนี่ย”
“เรามาทีหลังนี่คะ เป็นเมียน้อยแบบไม่ตั้งใจด้วยซ้ำ แต่ก็ช่างมันเถอะค่ะ เค้าก็เสียไปแล้วส่วนคุณพจน์ก็ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ก็อโหสิกรรมกันไปค่ะ ส่วนน้องสกายเค้าคงเหนื่อยและรำคาญที่ต้องส่งเงินให้น้านั่นแหละ นี่ถ้าไม่ต้องดูแลคุณพจน์ น้าก็คงจะออกไปทำงานหาเงินเอง ไม่ต้องรบกวนน้องสกายหรอกค่ะ”
“ก็พ่อเค้านี่ครับ แค่ไม่ต้องดูแลเองก็ต้องขอบคุณน้าแจนด้วยซ้ำ ถ้ายังไม่รับผิดชอบค่าใช้จ่ายก็เกินไปแล้วล่ะ น้าแจนก็อย่าโอ๋ให้มากเลยครับ ยิ่งทำดีด้วยก็ยิ่งผยองอย่างที่เห็นเนี่ยแหละ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ยังไงก็ลูกของคนที่น้ารัก ยิ่งต้องอาศัยเงินของน้องมาจุนเจือครอบครัวก็ยิ่งต้องดีด้วยอีกหลายเท่า”
“นี่ถ้าเมียน้อยคนอื่นเป็นเหมือนน้าแจนหมด คุณแม่ก็คงไม่ทุกข์ใจขนาดนี้” อ่าว ไอ้เหี้ยพี่ดอท มึงลามปามไปถึงแม่กูแล้วนะ
“มันก็ต้องดูว่าเมียหลวงเป็นยังไงด้วยนะครับ ถ้าเมียหลวงมีเมตตาและมีวิจารณญาณสามารถแยกดำแยกขาวแยกดีแยกชั่วได้ก็น่าจะมองเห็นว่ายังมีเมียน้อยที่นิสัยดีอยู่ บางทีอาจดีกว่าเมียหลวงก็ได้” ผมยิ้มเสแสร้งให้ไอ้ปากหมาไปหนึ่งทีแล้วหันหลังเดินออกไปจากห้อง
ลูกเมียหลวงเป็นงี้ทุกคนสินะ หึ!
ผมเดินดิ่งออกมาจากห้องเสื้อพี่ดอทอย่างโคตรจะหงุดหงิด ครีมชะลอความแก่ไม่ได้แดกเงินจากกูหรอกนะ เพราะตอนนี้หน้าตึงเหี้ยๆ ตึงจนเส้นเลือดแทบปริแตก ทำไมแม่งชอบกระแนะกระแหนไปถึงแม่กูวะ แม่ก็เสียแล้ว ทำไมไม่อโหสิกันไปอย่างที่น้าแจนเค้าคิด
ปึก!
“เหี้ยไรวะ เดินไม่ดูทางเลยแม่ง!” ผมโวยวายเมื่อเลี้ยวซ้ายตรงมุมตึกเพื่อไปยังที่จอดรถแต่ชนโครมเข้ากับมนุษย์นายหนึ่ง
“ผมว่าคุณต่างหากที่เดินไม่ดูทาง” มันเหลือบมองจุดยืนของผม นั่นก็คือส้นตีนที่เหยียบอยู่ฝั่งขวาของฟุตบาต เออว่ะ กูเดินผิดฝั่ง
“แล้วไง” เออ เอาสิ ไม่เถียงแต่กูไม่ลงให้มึง มีไรมะ
“ผมไม่ได้คิดว่าคุณจะมีมารยาทพอจะขอโทษผมหรอก เพราะงั้นก็ไม่ไง” หน้ามันโคตรจะเงี่ยนตีน มึงจะทำหน้าเดียวเป็นหลินหลานเซ่อเวอร์ชั่นบอมธนินทำไมนักหนาวะ เห็นแล้วมันหงุดหงิดโว้ยยย
“เดี๋ยว!” ผมขยับเท้าขวาไปด้านข้างจนชิดขอบฟุตบาตเพื่อขวางไอ้หน้าเดียวเอาไว้ก่อนจะแคะขี้มูกดีดไปด้านข้างอย่างหล่อๆ
มันมองอย่างเหยียดหยามแล้วพูดนิ่งๆ “ต่ำ” ผมแกล้งทำหน้าสงสัยแล้วจ้องเข้าไปในตาของมันจนมันต้องเอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อย
“อะไร” มันถาม
“จะดูว่ามีขี้ตาบังไว้รึเปล่า เพราะก็เห็นกันอยู่ว่ากูสูงเท่ามึง” ไอ้หน้าเดียวก็ยังทำหน้าเดียวอยู่อย่างนั้น แต่มันถอนหายใจเว้ย
“จะเอาไง” ถามมาได้ว่าจะเอาไง
“มึงเอาไม่เป็นเหรอ ถึงได้มาถามแบบนี้” กวนตีนไปหนึ่งดอกแบบหล่อๆ
“เฮ้อ” ถอนหายใจไรนักหนาวะ ดีนะปากมึงไม่เหม็น ไม่งั้นกูคงเป็นลมตายเพราะใกล้กันขนาดว่าปลายเท้าข้างหนึ่งชนกันเลยทีเดียว แต่จะว่าไปผมได้กลิ่นบุหรี่จากลมหายใจมันนะ แต่กลิ่นเหมือนช็อคโกแลตว่ะ น่าจะของนอกยี่ห้อไวบส์อะไรเนี่ยแหละ ผมเคยลองสองสามครั้ง มันก็หอมดีแต่ไม่ค่อยแรงเท่าไหร่ “พ่อแม่ไม่รักหรือโดนใครย้ำปมด้อยมารึไงถึงได้คลั่งเป็นหมาบ้ากัดไม่เลือกแบบนี้” พ่อแม่มึงน่ะสิที่ไม่รัก ไอ้สัด
“นิสัยลูกเมียหลวงนี่เป็นแบบนี้ทุกคนรึไงวะ ชอบข่มคนอื่นเนี่ย!” คว้าคอเสื้อมันขึ้นอย่างโมโห สีหน้ามันดูตกใจขึ้นมาในทันที
“ใครไปข่มอะไร คุณกวนมาผมก็แค่ถามเพราะเมื่อกี้เห็นว่าอยู่กับพวกที่ชอบย้ำปมคนอื่น แล้วเรื่องเราเดินชนกันมันเกี่ยวอะไรกับลูกเมียหลวง ทำไมเหรอ? มีปมจริงๆ งั้นเหรอ เป็นลูกเมียน้อยเหรอ หรือได้ยินเรื่องอะไรมาล่ะ” มันยังคงยืนถามนิ่งๆ ให้ผมขยำคอเสื้อมันอยู่อย่างเดิม
“เออ กูเป็นลูกเมียน้อย และเกลียดลูกเมียหลวงนิสัยเหี้ยอย่างมึงด้วย!” ไม่รู้ว่าทำไมถึงโมโหขนาดนี้ มันคงรวมๆ กันระหว่างเรื่องที่พี่ดอทพาดพิงแม่ผม เรื่องไอ้หน้าเดียวมันทำตัวหยิ่งยโสแถมยังเป็นลูกเมียหลวงด้วย อีกอย่างผมเกลียดหน้านิ่งๆ ของมัน ขนาดว่าตอนนี้อยู่ในสถานการณ์แบบนี้มันยังไม่มีทีท่าว่าจะมีอารมณ์ร่วมเลยสักนิด
ความหงุดหงิดพุ่งสูงระดับตึกไทยคู่ฟ้า ผมดันมือออกไปสุดแขนอย่างแรงจนร่างที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเซถอยหลังไปหลายก้าว และก้าวสุดท้ายดันเหยียบลงไปตรงขอบฟุตบาตจนเสียหลักตกลงไปบนพื้นถนน
“เฮ้ย! ระวัง!” ผมตะโกนลั่นเมื่อเห็นว่ามีมอร์เตอร์ไซค์ขี่ออกมาด้วยความเร็ว
ผมวิ่งไปกระชากแขนยาวๆ นั่นไว้และดึงเข้าหาตัวสุดแรงจนร่างสมบูรณ์แบบนั้นปะทะเข้ากับตัวจนล้มกลิ้งทับกันไปมาหนึ่งรอบถ้วน
เหมือนในละครเปี๊ยบ ต่างกันตรงที่ไม่ได้กลิ้งหลายรอบเพราะแรงเหวี่ยงไม่ได้มากขนาดนั้น อีกอย่างตัวเราสองคนก็ตัวควายซะขนาดนี้ ไอ้ที่จะทับกันไปมาน่ะไม่มีหรอก
“เจ็บเหี้ย” ผมบ่นเมื่อเหตุการณ์เข้าสู่ปกติและมองโดยรอบแล้วเห็นว่าปลอดภัยทั้งคู่
“ซี้ด..” เสียงซี้ดปากจากคนข้างใต้ทำให้ผมเลิกสนใจข้อศอกตัวเองที่มีแผลถลอกเป็นแนวยาวจนปวดแสบไปหมด
ผมเบนสายตามามองใบหน้าที่เคยนิ่งหยิ่งแต่ตอนนี้กำลังบิดเบี้ยวเล็กน้อยแถมยังกัดฟันและออกเสียงซี้ดเบาๆ
“เป็นไงมั่งวะเนี่ย กระดูกแตกหักมั่งมั้ย” ผมถาม
มันเหลือบมองหน้าผมอย่างไม่ค่อยพอใจนัก “กระดูกจะหักเพราะคุณมาทับผมเนี่ยแหละ” พูดแล้วก็ทำตาดุใส่จนผมสะดุ้ง หน้าไอ้ห่านี่ดุจริงๆ นะ หน้ามันเหมือนแมวสวยๆ แต่ตาดุหน้าดุอะไรแบบนั้น แต่คนอย่างผมนี่ไม่ใช่คนธรรมดาที่ใครมาแซะแล้วจะสะดุ้งสะเทือนหรอกนะ
“งั้นก็ทับอยู่งี้แหละ ให้มันหักก่อนแล้วค่อยลุก” ผมขยับตัวขึ้นคร่อมเต็มตัวพลางทำหน้าท้าทาย
ไอ้หินตายด้านมันก็ยังทำหน้าเดียวของมันอยู่อย่างนั้น ไม่ได้มีทีท่าจะดันจะถีบผมให้ลุกออกเลยแม้แต่น้อย มันมองผมอย่างเหนื่อยหน่ายแต่ด้วยระยะที่ใกล้ขนาดนี้ ผมจึงเห็นรายละเอียดบนใบหน้ามันชัดขึ้น นัยน์ตาสีเขียวอมเทายิ่งมองในที่มีแสงจ้าแบบนี้ยิ่งเห็นว่ามันสวยมากแค่ไหน จมูกที่โด่งจนแทบจะชนกับจมูกผมที่โด่งพอๆ กัน ริมฝีปากหยักลึกสีกลีบกุหลาบช้ำมีเลือดซึมออกมาเล็กน้อยจนผมต้องเอื้อมมือไปปาดออกให้อย่างลืมตัว
มันเบิกตาขึ้นและขมวดคิ้วเล็กน้อยแสดงความแปลกใจ “ล..เลือดออก” ผมบอกแล้วชูนิ้วหัวแม่มือที่มีเลือดติดให้มันดู
“อือ ลุกได้แล้วมั้ง ผมร้อนหลัง” ในขณะที่กูอึ้งๆ อยู่กับสิ่งที่กูทำ มึงเสือกบอกร้อนหลังเนี่ยนะ แม่งขัดอารมณ์กูซะจริง
ผมค่อยๆ ดันตัวขึ้นอย่างงุนงง นี่กูเป็นอะไร ไปเช็ดเลือดให้มันทำไมวะ
มันค่อยๆ ยืนขึ้นพลางเบ้ปากด้วยความเจ็บก่อนจะหันมองไปรอบๆ “คนมองขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย น่าอายฉิบหาย”
“อายทำไม มันเป็นอุบัติเหตุ” ผมปัดเสื้อผ้าที่มีฝุ่นเกาะจนสะอาดขึ้นพอสมควร
“ดีนะที่ขาไม่หัก ไม่งั้นต้องหยุดงานอีกแน่” เอ่อ พูดถึงงาน กูยังไม่ได้เคลียร์เรื่องชุดเลยนะ
“เดินงานพรุ่งนี้กูจะใส่ชุดดำนะ มึงมาทีหลังก็ใส่ชุดสีครีมที่เหลือ”
“ผมไม่ใส่หรอก” ว่าแล้วก็เดินไปหน้าตาเฉย
ไอ้ห่าแม่ง มึงจะไร้อารมณ์กับทุกอย่างในโลกนี้เลยรึไงวะ ไม่คิดอยากจะไฝว้แบบเอาจริงเอาจังกับใครเค้าเลยรึไงสาดดด กูเม้งเก้อหลายรอบแล้วนะเว้ย!
ในขณะที่ผมกำลังจะรั้งมันเอาไว้เพื่อไฝว้กันต่อก็ดันผิดสังเกตกับลักษณะการเดินของมันที่ดูจะกระเผกนิดๆ ตอนแรกกะจะเรียก ‘ไอ้เหี้ย มึงกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน’ ทว่ากลับเปลี่ยนใจขึ้นมากระทันหัน “..เฮ้ย ส..สกาย” ไอ้หน้าเดียวหันกลับมาแล้วย่นคิ้วงงๆ “ข...ขอโทษว่ะ” พูดจบผมก็หันหลังแล้วสาวเท้าสวบๆ ไปยังรถตัวเองทันที
เป็นเหี้ยไรวะไอ้ดิน ‘ขอโทษ’ เนี่ยนะ นั่นมันลูกเมียหลวงนิสัยไม่ดีนะเว้ย!!
***********************
กราบแทบอกพ่อยกแม่ยกน้องจ้าวทั่วเล้าค่ะ :call:
ที่จริงนักเขียนส่งไฟล์ให้ตั้งแต่วันพฤหัสที่ผ่านมาแล้ว
แต่ตัวคนลงยุ่งมากถึงมากที่สุด ยุ่งทั้งงานราษฎร์งานหลวง ก็เลยเพิ่งจะได้เอามาลง
อย่าโกรธเก๊าเลยน้า
:mew2:
-
หืมมม พี่ดินมีแผนการอะไรช่วยพี่บั๊คเนี่ย
ดูเหมือนสกายจะมีเมียที่เป็นผู้ชายอยู่แล้วป้ะ?
ต่อๆๆ
-
คะ คะ คะ คู่ใหม่~
ครึครึ :katai5:
-
จ้าวเป็นมนุษย์ที่เกรียนมากๆๆ 555+
-
Cheer this pairing; Sky x Din
-
นานมากกกกกกกกกกก
อยากอ่านคุณผีแย้ววววววว
:heaven :heaven :heaven
-
ขอบคุณค่าาาาาาา
-
โอเคว้ โลกกลมได้ใจ :katai3:
พี่ดิน ยินดีด้วยค่ะกับคู่ปรับคนใหม่ ไชโย
รอตอนต่อไป :katai2-1:
-
เหมือนสกายจะมีเมียผชอยู่แล้วป่ะ :hao4:
-
ขอบคุณ :)
-
แล้ว แล้ว แล้ว ตัวพอๆกันแบบนี้
ให้พี่ดินโดนกดเถอะนะ
เรื่องเมียน้อยเมียหลวงเนี่ยพูดยากนะ
ก็เจ็บกันทั้งหมดนั้นแหละ
ช่วยกันเยียวยาหัวใจเนัอออ ดินสกาย
-
:hao6:
-
เอิ่ม! ไอ้ดิน ตั้งแต่อ่านตอนเนี้ย มีแต่แกนะที่ไปเหวี่ยงคุณสกายเค้าอ่ะ
ทำเป็นชายหนุ่มรอบเดือนไม่มาไปได้ แทนที่จะด่าเค้าว่าลูกเมียหลวงนิสัยไม่ดี
เปลี่ยนเป็นลูกเมียน้อยนิสัยไม่ดี ดีกว่ามั้ย
เข้าข้างสกาย เอียงสุดฤทธิ์ ชักอยากเห็น คนล่ำกว่าโดนกดซะแล้ว ฮี่ๆๆๆ
ปอลิง เดาว่าคนที่สกายคุยด้วยคือไอ้จ้าวโลกกก สกายยังไม่มีเมียน้าาาาา
-
o13 ขอบคุณที่มาต่อให้นะคะ +1 ให้แล้วค่ะ
พี่ดินเจอหน้าครั้งแรกก้ขึ้นคร่อมเลยนะคะ ใครจะรับกันแน่ ลุ้นๆๆๆ
-
โฮร้ยยยย พี่ดินยังถ่อยและเถื่อนเหมือนเดิม อยากเห็นพี่ดินกดสกาย อยากเห็นพี่ดินเป็นคนคลั่งสกาย ดินเป็นคนเลือดร้อนแต่สกายดูนิ่ง ๆ ใจแข็ง อยากเห็นพี่ดินทุรนทุราย คิดแล้วสะใจ 5555
แอบฟังโทรศัพท์สกาย ไอ้น้องจ้าวยังนอนทรมานอยู่ที่เดิม จะได้เจอกับพี่บั๊คมั้ย อยากเห็นฉากสวีทแล้ว ฮือ
-
ต๊าย ๆ
คู่จิ้น คู่ใหม่ 555+
พี่ดินเสร็จแน่ๆๆ
-
ถึงจะสะใจที่พี่บั๊คแช่งให้พี่ดินโดนกด
แต่ก็อยากให้น้องสกายโดนมากกว่าอะ :impress2:
-
เนื้อคู่ดินปรากฎตัว
-
เจอกันครั้งแรกก็ไม่ค่อยประทับใจเท่าไรเลยเนาะ
แต่ปิดท้ายก็อภัยให้ได้อยู่ แม้จะได้เลือดกันไปบ้าง
จะว่าไปชีวิตพี่ดินกับน้องสกายก็คล้ายๆกันอยู่นะ
แต่น้องสกายน่าสงสารกว่า พี่ดินมันติสท์ไม่มีใครกล้ายุ่ง :laugh:
ขอให้สกายหลุดพ้นจากบ่วงอันนี้โดยเร็วเถอะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:hao3:ดินกับสกายจะเป็นคู่จิ้นคู่ใหม่แน่ๆ
-
Coming soon please~~
Waiting for Sky x P'Din o(≧o≦)o
Love this pairing!!
I'm waiting for you na kaaaa writerㄟ(￣▽￣ㄟ)
-
คิดเอาไว้ว่าใช่ ต้องใช่แน่ๆ5555555555555
เป็นการพบกันครั้งแรก ที่แมร่งไม่น่าประทับใจเลย กร๊ากกกกกกกกกกกก
แต่เชื่อว่าสกายเนี่ยแหละ ที่จะเป็นคนทำให้อิพี่ดินยอมเป็นรับ วร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :katai3:
-
อ่านตามทันแล้วววว รอตอนต่อไปน้าาาา
-
ชอบคนแบบพี่ดินอ่ะ
o13 o13 o13
-
พี่ดินมีคู่แล้วนิ ลูกเมียหลวงกะลูกเมียน้อย คู่นี้คงจะมันส์ดี :hao3:
แต่เกมือนสกายจะมีแฟนแล้ว :hao4:
-
ดีใจด้วยน้าพี่ดินเจอเนื้อคู่เป็นลูกเมียหลวงแถมเป็นผู้ชายอีกอ่า ฮ่าๆๆๆๆๆ
คิดถึงน้องจ้าวกะพี่บั๊คมากๆอ่า :mew1: :mew1: :mew1:
-
เอาแล้วไง ดินเจอสกายล่ะ ชื่อช่างแตกต่างห่างกันมากจริงๆ
-
อยากให้สกายเป็นรับอ่ะ คริ คริ
-
อยากให้ไอ่พี่ดินโดน "กด" อิอิ
-
2 คู่แล้วๆๆๆ
-
คู่ใหม่นี้จะรักกันยังไงเนี่ย มาครั้งแรกก็ออกแนวทะเละกันซะล่ะ
ถึงพี่ดินจะทะเลาะกับเขาฝ่ายเดียวก็เหอะ รออ่านนะจ้ะ
-
อย่างอิพี่ดินต้องโดนกด เพราะเขาชอบรุกนิ่งๆแบบน้องสกายย อิอิ
ส่วนน้องจ้าว ปล่อยให้รักษาตัวไปก่อนนน
-
กดดิน กดดิน :oo1: :oo1: :haun4:
-
จ้าววว เค้าคิดถึงงงงง
คิดถึงคนแต่งด้วย :mew1:
-
เอาล่ะ ลูกเมียน้อยปะทะลูกเมียหลวงแล้วค่า~
-
พี่ดิน เริ่มรู้สึกอะไรกับสกายบ้างยัง???? ซักจิ๊ดนึง??
กำลังเปิดศึก ลูกเมียน้อยปะทะลูกเมียหลวงกันอยู่ใช่ป่ะเนี่ย
พี่อย่าลืมที่เคยพูดไว้นะ 555+
หลงรักผู้ชายเมื่อไหร่ พี่ต้องเป็นฝ่ายรับนะ เป็นฝ่ายรับเลยนะเฮ้ย กร๊ากกก......
แผนการณ์พี่ดินเริ่มขึ้นแล้ว แผนอะไรนะ แผนขุดรูหางั้นหรอ????
จะรอดูแผนการณ์ฉบับเต็มของพี่ดินนะครับ มันต้องมันส์หยดแน่ๆ
สนุกมาก.... สำนวนการเขียนของผู้แต่งเป็นอะไรที่ล้ำมากกกกกกกกกกก..........(ล้ำค่าน่ะครับ ฮี่ๆ ฮี่ๆๆ)
-
สกายดูเย็นชา ส่วนพี่ดินก็เกรียนเกิ๊นนนนนน
แค่เจอหน้ากันพี่ดินก็หาเรื่อไฝว้ซะแล้ว
รอตอนต่อไปค่ะ
:hao6:
-
ช่างเป็นการพบกันของ พี่ดินกับวกาย ที่ฮามาก
พี่ดิน โคตรเกรียนอ่ะแต้น้อยกว่า จ้าว นิดนุง
555
-
คู่นี้ท่าจะแรงใช่ย่อย เจอหน้าทีแรกก็กัดกันแล้ว
-
น้องจ้าววลูก! เฮียบั๊ครู้เฮียจะหึงเอานะลูก! ถึงจะเป็นคู่จิ้นพีดินก็เตอะ! :hao3:
-
อ่านแล้วไม่ชอบคุณดอทเลยค่ะ
สับสนอะไรในชีวิตป่ะ แบบไม่ชอบเมียน้อยแต่พอคนใกล้ชิดตัวเองไปเป็นเมียน้อยเค้ากลับไปด่าเมียหลวง
ไม่อยากให้พี่ดินยอมสองแม่ลูกนี่เลยจริงๆให้ตาย สงสารพ่อพี่ดินด้วย
(แต่ไม่ได้ส่งเสริมการเป็นเมียน้อยนะคะ 555)
ชอบพี่ดินเป็นคนเล่า เกรียนดี
ได้เจอกับสกายแล้ว รอเชียร์คู่นี้ค่ะ อยากให้ช่วยกันผ่านปัญหาครอบครัวไปด้วยกัน
ปล*คิดถึงพี่สลัดกับน้องจ้าว รอน้องจ้าวกลับมาเกรียนในบอร์ดอยู่น๊าาาา
-
อ่านมาราธอนมากกก กว่าจิจบ ขอตัวไปนอนแปป 55
สนุกมากกกกกก บอกเลย
คือจ้าวนี่แบบ เมาแล้วสุดๆเหนือคำบรรยายใดๆ
พี่ดินนี่แกก็เถือนดีนะ แต่เราเชียดินกับสกายนะ 555
พระเอกของเราจะทำไงกับจ้าวต่อไป ติดตามๆ อิอิ
-
สนุกมากเลยฮับ จ้าวเป็นนายเอกที่เกรียนแตกมากกก :katai2-1:
รอรอ มาต่อไวๆนะฮับผม :impress2:
-
โหวววว ดินนี่นิสัยเสียจริงๆ
-
คิดถึงน้องจ้าว จิ้มๆๆ :z13:
-
เรื่องนี้มันจี๊ดดด เจ๊ชอบบบบ ตามๆๆๆๆ
-
พี่ดินนน แหม่ซึนโนะ 5555555555
น่ารักง่า แหม่ส่วนจ้าวโลกนี่ก็นะคืออัลไลล ลืมได้ไง ตัวเป็นคนยั่วนะ แอร๊ยยยยย
สกายอกหักไม่เป็นไนมีพี่ดินอยู่ ฮิ้วววววววว
รอจ้า สนุกๆ
:mew1:
-
รอดูว่าพี่ดินจะวางแผนอะไร :3123:
-
เชียร์พี่ดินรับเต็มที่เลยยยยยยยยยย555555
กร่างแบบนี้อยากเห็นว่าสกายจะจัดการยังไง
มาต่ออีกน้าาา :mew3:
-
อะไรจะรันทดทั้งคู่เยี่ยงเน้คะ สกาย-พี่ดิน
ปล.น้องข้างก็เรื้นจริงไรจริง สงสารพี่บั๊คเลยนะเนี่ย อิอิอิ
-
สกาย นี่เพื่อนน้องจ้าวป่ะคะ
อิอิ พี่ดินเค้ามีคู่แล้ว หุหุ
-
ใจจริงชอบสกายนะ (เพื่อนที่แอบรักจ้าวสินะ 5555)
แต่ยังเชียร์พี่บัคนะคะ รักมากคนนี้ (เมื่อไรมันจะหวีดหวิวกันสักที นังจ้าวนี่ถ้าไม่เมาก็แรดไม่ค่อยได้ซะด้วย)
เรื่องก้นฉีกนี่ สงสัยของพี่บัคจะอะลังการมาก อยากเห็นจริ๊ง!
ว่าแต่...สกายกับดินนี้ จะคู่กันสินะ สินะ สินะ! (ได้คู่กันนี่ท่าจะดีเนอะ คนนึงนิ่งๆ ร้ายเงียบๆ อีกคน เกรียนปากไว เหมาะชิหายค่ะ) :hao7: :hao7:
-
คิดถึงน้องเจ้ากับพี่บั๊คจังเลยครับ
สกายกับดินด้วย
ใกล้จะมาต่อรึยังน๊าาา.....
-
รอตอนต่อไป
-
สรุป จ้าวจะรู้ไหมว่าผีกะพี่บั๊คเป็นคนเดียวกัน
-0- 55555
-
ชอบสกายอะ ~
-
รอ รอ รอ :katai2-1: :katai2-1:
-
สนุกมากกกก กรีดร้อง อยากอ่านต่อ :ling1: นั่งขำอยู่คนเดียว ความเกรียนไม่แพ้กันจริงๆเรื่องนี้
ชอบความรั่วข้าวจ้าว(เจ้า?) แต่อยากให้เคลียร์กับเฮียสลัดก่อนน้อ ชอบความเท่เฮียสุดๆ
คู่ใหม่ก็ท่าจะแซ่บ :hao6:
-
มารอจ้าวค่ะ :katai3:
-
Chapter 9 Strange Boy!
จากที่แยกกับไอ้สกายหน้าเดียวตรงมุมตึก ผมก็เจอมันอีกครั้งในวันรุ่งขึ้นที่เป็นการซ้อมเดิน เราไม่ได้อยู่ใกล้กันก็เลยไม่มีเหตุการณ์อะไรเพิ่มเติมกว่านั้น ผมเดินเป็นคู่ที่หกคู่กับนางแบบชื่อลีเดีย เธอสูงขาวขายาวสวยแต่ผมไม่ค่อยชอบแนวนี้เท่าไหร่เพราะสเป็คผมต้อง 3 อ. คือ อึ๋ม เอ๊าะ และขี้เอา ว่าแล้วก็เปรี้ยวปาก หืดหาดๆ
เราเดินซ้อมรอบรันธรูกันอีกในช่วงหกโมงเย็น ทุกอย่างเป็นไปด้วยความเรียบร้อยจนถึงชุดฟินาเล่ที่ไอ้หน้าเดียวกับนางแบบดังของประเทศเดินคู่กัน ผมยืนอยู่ด้านข้างเวทีดูการเดินของมันแล้วเบะปากใส่อย่างหมั่นไส้และจังหวะเดียวกันนั้นมันก็เหลือบมามองพอดี แม่งยักคิ้วข้างเดียวใส่ผม ไอ้สัด! เล่นกับใครไม่เล่น ถ้าอยากลองแข็งล่ะก็ได้ เดี๋ยวพี่จัดให้ หึหึ
แฟชั่นโชว์เซ็ตนี้ผมต้องเดินสองรอบคือชุดสูทกับชุดลำลอง พอซ้อมเสร็จก็แยกย้ายไปแต่งตัวซึ่งไอ้สกายตัดหน้าไปรับชุดจากอีเจ้กะเทยได้ก่อนซึ่งผมก็ได้แต่ยืนมองอย่างจดแต้ม บัญชีแค้นมึงยาวเป็นหางว่าวเลยนะไอ้หน้าเดียว!
“หึ ไอ้สัด” ผมแสยะยิ้มเหี้ยมเมื่อเห็นร่างอันสมบูรณ์แบบเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า มันหล่อลากไส้อยู่ในชุดสูทราคาแพงสีดำสนิทดูโก้หรูจนอยากถีบยอดหน้าให้หายแค้น
เมื่อวานกูไม่น่าไปขอโทษแม่งเลยว่ะ วันนี้ทั้งวันผมไม่เห็นว่ามันจะเดินกระเผกซักแอะ เห็นแบบนี้แล้วอยากพุ่งเสียบข้อเท้าให้หักสองท่อน แล้วดูดิ อีพวกประชาเทยมันเอาชุดสีครีมมายัดใส่มือผมโดยไม่ฟังอุทธรณ์ฎีกาอะไรเลย ยื่นให้เสร็จก็ทำเป็นยุ่งทำนั่นทำนี่มือเป็นระวิง
...ใส่ก็ใส่วะ!
ผมเข้าห้องเปลี่ยนชุดเสร็จสรรพแล้วส่องกระจกดูตัวเอง นี่มันเทพบุตรชัดๆ ที่จริงจะใส่สีอะไรผมก็หล่อสุด ผมมั่นใจ แต่คนอย่างผมนะ นอกจากหล่อแล้วยังชั่วด้วยนะเออ คึคึคึ
ผมหยิบกระเป๋าสะพายข้างแบบผู้ชายใบเก่งขึ้นมาล้วงเอาของที่เตรียมมาจากคอนโดนั่นคือแป้งฝุ่นผสมน้ำที่บรรจงเก็บใส่ตลับอย่างดี เทออกมาทามือทั้งสองข้าง จากนั้นก็เดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ามายืนเด่นกวาดสายตามองหาเหยื่อ
...นั่นไง เจอแว้วว
ผมเดินไปหาไอ้หน้าเดียวที่กำลังยืนจัดทรงเสื้ออยู่หน้ากระจก “ว่าไง ชุดหล่อดีนี่”
หมับ!
ไม่รอให้ถามหรือพูดอะไร ผมเข้าไปโอบแล้วตบหลังปุๆ สามสี่ทีแล้วผละออกก่อนจะยืนมองหน้ามันแล้วยิ้มเผล่ เอาสิ มึงจะใส่ชุดดำก็ได้แต่มันต้องเป็นดำด่างนะ วะฮะฮ่ะฮ่า
ไอ้หน้าเดียวมองผมงงๆ ก่อนจะพูดคำเลวๆ ออกมา “ทำหน้าตาชั่วร้ายขนาดนี้ ทำอะไรกับชุดผมใช่มั้ย” ฉลาดไปนะ แต่ก็ไม่ทันแล้วล่ะ
“อืม” ผมตอบแล้วยิ้มกวนๆ ก่อนจะเดินหนีไปล้างมือในห้องน้ำ
แก้ปัญหากันเอาเองนะ พอดีว่ากูเป็นพวกดีแต่ริเริ่มสร้างสรรค์ ไม่ถนัดการต่อยอด หุหุ
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วเลยไปแอบส่องดูห้องจัดงาน เห็นป๋าคุยอยู่กับใครก็ไม่รู้เยอะแยะ ส่วนแม่ใหญ่ก็ยืนทำหน้าคุณหญิงคุณนายอยู่ใกล้ๆ เมื่อกี้เห็นพี่ดอทในห้องแต่งตัวแต่พอเห็นผมมันก็เดินเลี่ยงไปอีกมุม หึ อย่าหนีกูเลยครับเพราะกูก็ไม่อยากอยู่ใกล้มึงนักหรอก
ผมเดินดูนั่นนี่อยู่สักพักก็กลับเข้าไปในห้องแต่งตัวและถูกอีเจ้กะเทยลากไปที่โซนแต่งหน้าทันที “ไปไหนมาคะน้องดิน หน้าเน่อยังไม่ได้แต่งเลย โอ๊ย เจ้จะบ้าตาย”
“เดินเล่น อวดหล่อ” ผมตอบแล้วยักคิ้วกวนๆ
“ไม่ต้องอวดหรอกค่ะ เห็นแค่ข้อศอกยังรู้เลยว่าหล่อ มานี่ค่ะ นั่งข้างน้องสกายเลย” ผมเหลือบมองไอ้หน้าเดียวผ่านกระจกบานใหญ่ที่เป็นโซนแต่งหน้า ตอนนี้มันเปลี่ยนชุดเป็นสีครีมเหมือนผม เห็นแบบนั้นจึงอดอมยิ้มไม่ได้
“น้องสกายก็พึ่งได้แต่งหน้าเพราะมัวเสียเวลาเปลี่ยนชุด ไม่รู้ใครมันแกล้งเอาแป้งมาเปื้อนเสื้อสูท ถ้าจับได้จะตีให้มือหักเลย” อีเจ้บ่นงึมงำไปตามเรื่อง ส่วนผมก็ได้แต่นั่งกลั้นขำจนตัวสั่น เหลือบมองไอ้หินตายด้านผ่านกระจก..
...ไร้สัญญาณตอบรับ
ชิส์ อะไรวะ แกล้งขนาดนี้แม่งยังไม่หือไม่อือ ถามจริงเหอะ มึงเป็นโขดหินปลอมตัวมาเหรอวะ
“เอ้อจริงด้วย เมื่อกี้ตอนน้องดินไม่อยู่ คุณดอทมาสั่งให้เปลี่ยนชุดฟินาเล่จากน้องสกายกับนางแบบเป็นน้องสกายกับน้องดินแล้วนะคะ” อีเจ้แตะครีมเย็นๆ ลงบนหน้าผมแล้วบอกข้อมูลที่ไม่ค่อยสบอารมณ์ ทำไมกูต้องเดินกับมึง ตอบ!!! “คุณดอทบอกว่าเป็นคำขอจากลูกค้า”
หืม ลูกค้า ใครวะ ป๋าน่ะเหรอ
“แล้วชุดล่ะ ผมได้ลองแค่สองชุดเองนะ ลองตอนนี้คงไม่ทันแล้วมั้ง”
“ชุดฟินาเล่ไม่ต้องลองค่ะ ไซส์ไหนก็ใส่ได้ทุกคน” อีเจ้ยิ้มกรุ้มกริ่มซะจนผมรู้สึกหลอนแต่ก็ไม่ได้อะไร ผมมาเพื่อป๋า ถ้าป๋าอยากให้เดิน อยากให้ทำอะไรผมก็จะทำ
เราแต่งหน้ากันอยู่ครู่หนึ่งเสียงวออีเจ้ก็ดังขึ้นสั่งให้นายแบบนางแบบแสตนด์บาย เราถูกพาไปยังโซนแสตนด์บายแล้วนำนาฬิกามาให้ใส่จนครบทุกคน นางแบบคู่ผมแต่งชุดราตรียาวสีแดงเพลิง สวยจนเผลอมองตาค้าง เธอหันมายิ้มนิดๆ แล้วทักทายขึ้นเป็นครั้งแรก
“นึกว่าจะไม่มองกันซะแล้ว” ผมหลุดออกจากภวังค์แล้วเลิกคิ้วมองเธออย่างแปลกใจ “ก็เห็นเอาแต่มองสกาย มองจนเดียนอยด์ว่าเดียเป็นผู้หญิงที่ไม่มีเสน่ห์เอาซะเลย” นี่เธอกำลังทำตัวเป็นเชฟใช่มั้ย กำลังทอดสะพานให้ผมกินใช่มั้ย โอ้วว เอาไงดีวะ ถึงไม่ใช่สเป็คแต่แจ่มขนาดนี้ผมคงต้องก้าวข้ามรูปกายภายนอกไปซะแล้วล่ะ
“พี่ก็กลัวว่ามองมากไปน้องลีเดียจะหาว่าจีบ พี่ไม่ชอบ”
“ไม่ชอบยังไงคะ”
“ไม่ชอบให้ใครรู้ทัน” นี่แน่ะ ไม่อยากจะคุยว่าคารมจีบหญิงผมไม่เป็นรองใคร
“แหม บทจะพูดก็ยิงตรงแสกหน้ากันเลยนะคะ แต่เดียขอถามอะไรหน่อยได้มั้ยคะ”
“ว่าไงคะ ถ้าพี่ตอบได้พี่ตอบหมด”
“เป็นเกย์รึเปล่าอะ เห็นพี่มองสกายไม่วางตาเลยค่ะ” ฉิบหายละ นี่ความแค้นฝังหุ่นของกูกำลังทำให้ถูกมองว่าเป็นเกย์เหรอเนี่ย
“ไม่ได้เป็นค่ะ ตั้งแต่แฟนคนแรกจนถึงแฟนคนสุดท้ายก็คือลีเดียเป็นผู้หญิงทุกคน หรือถ้าลีเดียไม่ใช่ผู้หญิง แฟนคนสุดท้ายก็คงเป็นชายตามเพศลีเดียแล้วล่ะ” เอาไปอีกดอก ฮ่าๆๆ
“แน๊ ขี้ตู่จัง เดียยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนพี่เลยนะ ขนาดชื่อยังรู้จากคนอื่นเลยเนี่ย”
“เดียเป็นแฟนพี่ตั้งแต่เกิดแล้วล่ะ ไม่เชื่อชูนิ้วก้อยขึ้นมาสิ” เธอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วชูนิ้วตามที่ผมบอก
ผมทำท่าจับตรงข้างนิ้วก้อยของเธอแล้วรูดอากาศมาคล้ายกับว่ามีเส้นด้ายผูกกับนิ้วของเธอจากนั้นก็รูดมาจนถึงนิ้วก้อยของผม “นี่ไง ด้ายแดงที่ผูกติดนิ้วก้อยของเรา” เธอยิ้มเขินแล้วส่ายหน้าให้มุกเสี่ยวของผม
“ร้ายนักนะคะ แบบนี้คงไม่เกย์จริงๆ นั่นแหละ” พอเธอพูดจบเสียงเพลงก็เริ่มขึ้น เราจึงกลับเข้าสู่โหมดจริงจังและเริ่มเดินแฟชั่นกันในรอบแรก
ผมเดินเก๊กหล่อไปตามทางแมวเดิน นั่นก็คือแคทวอล์คนั่นเอง เอ่อน่า เล่นๆ ไปเหอะดีกว่าเดทแอร์ไปเปล่าประโยชน์ มองไปโดยรอบเห็นแขกผู้มีเกือกนั่งล้อมรอบทางเดินที่ยาวสิบห้าเมตร ลีเดียเดินขนาบข้างและโชว์นาฬิกาเรือนหรู เราเดินคู่กันไปจนสุดทางแล้วยืนโพสอยู่ครู่หนึ่ง ผมมองป๋าที่ยิ้มมาให้อย่างเปิดเผย ป๋านั่งเด่นอยู่ตรงกลางคู่กับแม่ใหญ่ที่ทำเป็นมองนั่นนี่ไปเรื่อยเปื่อย เห็นแล้วก็เหนื่อยใจ แก่ขนาดนี้ก็ควรท่องนโมหยุดโมโหแล้วโกทูนั่งวิปัสนาได้แล้วมั้งชะนีป้า
เราเดินกลับแล้วแยกเข้าหลังเวทีคนละทาง ขณะที่ผมเลี้ยวขวาเข้าหลังเวทีมันเป็นจังหวะที่ไอ้หน้าเดียวกำลังจะขึ้นพอดี ผมกับมันสบตากันแว้บหนึ่งตอนที่มันอยู่บันไดขั้นล่างสุด
ผมแกล้งทำเป็นเดินช้าจนมันขึ้นมาถึงขั้นบนสุด เราสบตากันอีกครั้งและทันใดนั้นเอง ขาของผมก็เกิดกระตุกขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน
“เฮ้ย!” ไอ้สกายนายหน้าเดียวร้องลั่นเมื่อสะดุดขาผมแล้วถลาออกไปเล็กน้อย ยังดีที่มีฉากกั้นบังตาไว้คนดูจึงไม่ได้เห็น
“อุ๊บส์ โทษที ตีนลั่น” ผมเอียงคอทำหน้ากวนตีนแล้วเดินลงจากเวทีอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังทันได้เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนเป็นโมโหของคนที่โดนแกล้ง เห็นแล้วอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก
...เปลี่ยนสีหน้าซะบ้างก็ดี กูกลัวมึงเบื่อหน้าตัวเองว่ะ เห็นมั้ย กูเป็นคนดีขนาดไหน คึคึคึ
พอเดินลงจากเวทีก็จะมีสต๊าฟมาถอดนาฬิกาออกก่อนที่เราจะออกจากโซนแสตนด์บายด์ หลังจากนั้นผมก็ลงมาเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง และไปยืนรออีกรอบ
รอบนี้ก็ยังเหมือนเดิม ผมกับไอ้หน้าเดียวสวนกันที่บันไดแต่คราวนี้ไม่ได้แกล้งมันแค่ยักคิ้วให้หนึ่งจึ๋งพอน่ารัก มันแลควายมาที่ผมแล้วทำหน้าดุกว่าหน้าปกตินิดหน่อย เท่านั้นก็ทำให้ผมยิ้มออก
...เอ่อ กูนี่เข้าขั้นโรคจิตแล้วนะ เห็นคนเกลียดแต่ดันชอบใจ
พอลงจากเวทีผมก็ถูกถอดนาฬิกาอีกครั้งแล้วถูกพาไปแต่งตัว “ถอดเสื้อกับกางเกงให้หมดเลยค่ะน้องดิน เร็วๆ นะคะ น้องสกายเดินชุดที่สามจบก็คั่นอีกสองคู่แล้วเดินฟินาเล่เลยนะคะ” อีเจ้ตุ๊ดตู่บอกไปมือก็จัดเตรียมเสื้อผ้าไป แต่ผมว่าไม่น่าใช่เสื้อผ้านะ มันเป็นแค่ เอิ่มมม.. นาฬิกาข้อมือขนาดใหญ่หลายเรือนที่เอามาร้อยกับสายคาดเอวหนังสีน้ำตาล ลักษณะคล้ายกับกระโปรงฟางที่เด็กมัธยมใส่ในกีฬาสีแต่เปลี่ยนจากฟางเป็นนาฬิกาแทน
“เฮ้ย!” ผมถอดเสื้อเสร็จแล้วสบถเสียงดังเมื่อเข้าใจในสิ่งที่กำลังจะเกิดต่อไปข้างหน้า “แบบนี้ก็โป๊สิพี่!” ผมถามอย่างลนลาน
“ไม่โป๊ค่ะ มันเรือนใหญ่และร้อยถี่ อย่างมากก็แค่วับๆ แวมๆ” อีเจ้ยิ้มกรุ้มกริ่มอีกครั้งแล้วรับเสื้อจากผมไปพาดไว้ลวกๆ “คราวนี้ก็กางเกงค่ะ เร็วๆ เดี๋ยวเจ้ต้องแต่งให้น้องสกายอีก” ผมชั่งใจอยู่ครู่แต่แล้วก็ตัดสินใจยอมตามน้ำไป
เพื่อป๋า ท่องไว้ ท่องไว้
เมื่อถอดกางเกงเสร็จอีเจก็เอาตะปิ้งนาฬิกา (ขอเรียกแบบนี้ละกันนะ) มามัดเข้ากับเอวของผมทันที อื้อหือออ เย็นไข่ว่ะไอ้เหี้ย ถ้าเดินแกว่งแรงๆ นี่ลูกชายออกมายิ้มให้ท่านผู้ชมเอาง่ายๆ เลยนะ ดีที่ไม่ได้ใส่กางเกงในจีสตริงตัวโปรดมา ไม่งั้นเขินแย่ ก๊ากกก
“เรียบร้อยแล้วค่ะ ไปยืนแสตนด์บายเลยนะ เดี๋ยวเจ้จัดการน้องสกายก่อน” ไอ้สกายถูกพามาถึงพอดี ผมหันไปยักคิ้วให้อีกทีก่อนจะไปยืนให้สต๊าฟเอานาฬิกาที่จะต้องประมูลมาใส่ให้
นาฬิกาที่จะประมูลสองเรือนนี้ป๋าซื้อมาด้วยจำนวนเงินถึงสิบล้านแต่คืนนี้ผมว่าน่าจะเกินห้าสิบล้านเป็นอย่างต่ำ ป๋ารวยมหาศาลขนาดนี้แต่ผมกลับต๊อกต๋อยหากินกับร้านเหล้า ญาติๆ พากันด่าว่าผมโง่ที่ออกมาจากบ้านใหญ่แต่ผมไม่สนหรอกแค่เงินทองของนอกกาย ตอนนี้ผมมีความสุขดีและดีมากซะด้วย
รอสักพักไอ้สกายหน้านิ่งก็ตามมาสมทบ ปรายตามองไปด้านข้างแล้วรู้สึกแปลกๆ หน้าอกเปลือยของมันค่อนข้างเซ็กซี่นะ เซ็กซี่ในแบบผู้ชาย ซิกแพคขึ้นชัดเจนแต่ไม่ได้ใหญ่จนน่ากลัว เทียบกับผมแล้วก็สูสีนั่นแหละ ช่วงบนแทบไม่ต่างกันยกเว้น...
ไอ้เหี้ย หัวนมสีชมพู สาดดดดด
ก้มมองของตัวเอง ก็ไม่ได้คล้ำนะ แต่ไม่ชมพูไง ชิ น่าอิจฉา
มันปรายตามองผมอยู่เหมือนกันแต่ก็ทำหน้านิ่งอย่างเดิมนั่นแหละ เรื่องที่โกรธเมื่อกี้ก็คงปรับอารมณ์ได้แล้วมั้ง โห่ ไม่สนุกเลยว่ะ แต่จะให้มาเล่นอะไรตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่อง เดี๋ยวงานป๋าจะเสียซะเปล่าๆ
เมื่อได้รับสัญญาณ ผมกับมันก็เริ่มเดินและแยกกันไป เราขึ้นบันไดคนละฝั่งและมาหยุดโพสตรงกลางฉากหลัง เสียงปรบมือดังเกรียวกราวเมื่อเห็นคอสตูมและกล้ามแน่นๆ ของเราสองคน ผมว่าถ้ามันไม่หยิ่งไม่นิ่งไม่ขี้เก๊กขนาดนี้ เราคงเป็นคู่ที่ลงตัวทีเดียว
ผ่านไปสักครู่เมื่อเห็นว่าไอ้สกายขยับเดินผมก็เริ่มเดินตาม เราเดินอย่างเท่ขนาบข้างกันไป ทุกสายตาจ้องมาที่ผมกับสกายอย่างชื่นชม ทั้งนาฬิกา ทั้งตะปิ้งวาบหวิวที่เมื่อขยับเดินแบบนี้มันก็แกว่งไกวและมองเห็นอะไรข้างในชวนให้จิ้นไปถึงไหนต่อไหน
แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็อุบัติขึ้น เมื่อเราเดินมาใกล้ถึงปลายทาง ตะปิ้งไอ้สกายดันหลุดผลั่วะลงเพราะคงผูกไม่แน่นรวมกับน้ำหนักของนาฬิกาหลายเรือนจึงทำให้ต้านทานแรงดึงดูดไม่ไหว ผมเห็นสีหน้ามันแสดงอารมณ์ตกใจอยู่แค่เสี้ยววินาทีแต่ด้วยสปิริตที่น่าชื่นชม มันก็เดินไปจนสุดทางแล้วยืนโพสหล่อโดยไม่ได้สนใจเสียงฮือฮาวี๊ดว๊ายแต่อย่างใด
ไม่รู้เพราะความอิจฉาหรืออะไร ผมกระชากตะปิ้งตัวเองออกแล้วเดินไปยืนโพสคู่กับมันให้ทุกคนคิดว่านี่เป็นหนึ่งของโชว์ฟินาเล่ ไอ้สกายผินหน้ามามองนิดหน่อย แว้บหนึ่งผมเห็นแววตาแสดงความชื่นชมแต่หลังจากนั้นก็เปลี่ยนเป็นนิ่งหยิ่งเหมือนเดิม
แต่ที่จี๊ดกว่านั้น มันกลับตัวหันหลังให้ผู้ชม ยืนกางขามั่นคงแล้วเอี้ยวตัวไปมองยังผู้ชมหน้าเวที ทุกสายตาจ้องนิ่งไปที่มันว่าจะทำอะไร ซึ่งผมก็เป็นอีกคนที่แกล้งโพสนิ่งๆ แต่หันหน้าไปมองมันอย่างใจจดใจจ่อ
“กรี๊ดดดด” เสียงกรี๊ดกระหึ่มทันทีเมื่อมันใช้หัวแม่มือสอดเข้าไปตรงขอบกางเกงในสีดำทางด้านขวาแล้วเกี่ยวลงจนเห็นกล้ามก้นเกือบทั้งข้าง ผมมองอย่างตื่นตะลึง ไอ้ห่านี่แม่งเด็ด
ไอ้สกายส่งสายตาพราวเสน่ห์ไปยังผู้ชมแล้วผินหน้ามายักคิ้วข้างเดียวให้ผม นี่มึงท้ากู??
หึหึ คนอย่างผม ฆ่าได้หยามไม่ได้ครับ
ผมกลับหลังหันบ้างแต่ไม่ได้หยุดและหันกลับไปยังหน้าเวทีอีกครั้งก่อนจะยืนกางขามั่นคงแล้วเก๊กหล่อก่อนจะเกี่ยวกางเกงในด้านซ้ายลงจนไปถึงโคนขาทำให้มองเห็นเนินสวรรค์รำไร หึหึ กูไม่อ่อนนะเว้ย
“กรี๊ดดดดดดด วี๊ดดดดดดดด” เสียงกรี๊ดกระหึ่มกว่าเมื่อกี้ครับ แปลว่ากูชนะ ฮ่าๆๆๆ
ผมหันไปยักคิ้วให้ไอ้สกายด้วยความภาคภูมิใจ แต่แล้วความรู้สึกกลับเปลี่ยนไปเพราะสิ่งที่มันทำ
แม่งยิ้มขำนิดๆ แล้วส่ายหน้าน้อยๆ ประมาณจะด่าผมว่า ‘ไอ้บ้าเอ้ย’ แค่นั้น แค่นั้นเองว่ะ
แค่นั้นก็ทำให้ใจผมเต้นผิดจังหวะ
ดีใจทำไมวะ ไอ้สัดดิน!
เรายืนโพสจนเสียงกรี๊ดเสียงฮือฮาค่อยๆ ซาลงจึงเดินกลับเข้าไปยืนโพสอยู่ที่หลังฉาก ก่อนจะมีสต๊าฟเอาเสื้อสูทสีครีมที่เราใส่รอบแรกมาคลุมให้ กลายเป็นว่า ผมกับสกายใส่แค่เสื้อสูทที่ติดกระดุมตรงสะดือเอาไว้เพื่อให้ชายเสื้อปิดบังส่วนที่นูนเด่นเป็นสง่า แต่ยังคงเปลือยหน้าอกและเรียวขาอวดทุกสายตาที่มองมาอย่างหื่นกระหาย
แม่ง ผู้หญิงสมัยนี่สายตาน่ากลัวว่ะ
เรายืนโชว์นาฬิกาสองเรือนที่จะประมูลอยู่ข้างๆ กัน พิธีกรก็พูดแนะนำต่างๆ บลาๆๆๆๆ ไปตามเรื่องจนกระทั่งการประมูลสิ้นสุดลงในจำนวนเงินที่สูงถึงหนึ่งหกสิบล้าน เมื่อลงจากเวทีผมก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พอออกมาอีกทีก็ไม่เห็นใครที่ควรจะเห็น
“มองหาใครเหรอคะน้องดิน” อีเจ้คนเดิมเดินผ่านจึงเอ่ยทักขึ้น
“ป..เปล่าครับ ผมก็มองไปเรื่อยเปื่อย” ทำเป็นเก็บกระเป๋าเตรียมตัวกลับแก้เก้อ
“นึกว่ามองหาดูโอ้โชว์เสียวซะอีก ถ้าไม่ใช่ก็แล้วไป กะจะบอกว่าพอลงจากเวทีปุ๊บก็ใส่เสื้อผ้าปั๊บแล้วกลับไปก่อนใครเลยค่ะ ไม่รู้ว่ามีใครรออยู่ที่บ้านถึงได้รีบขนาดนั้น” หัวคิ้วผมกระตุกเล็กน้อยเมื่อเอาข้อมูลที่อีเจ้บอกมาประมวลเข้ากับเสียงคุยโทรศัพท์ของมันที่ผมเคยแอบฟัง
“ก็ไม่เห็นเกี่ยวกับผมนี่ครับ” ผมตอบเหวี่ยงๆ แล้วยกกระเป๋าพาดบ่าก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นมาแบบหงุดหงิด
...โมโหอะไรวะไอ้ดิน ใครจะมีใครอยู่ที่บ้านก็เรื่องของมันสิ ไม่เห็นเกี่ยวกับมึงซะหน่อย
ผมออกมาจากห้องแต่งตัวแล้วต้องตกใจเมื่อมีแสงแฟลชวูบวาบจากกล้องถ่ายรูปสาดเข้าตาพร้อมกับกลุ่มคนที่คล้ายจะเป็นนักข่าวกรูเข้ามาหาจนผมแทบผงะ
“น้องชื่อดินใช่มั้ยคะ คือได้ข่าวมาว่าน้องดินเป็นลูกชายของคุณแดนสรวง จริงหรือไม่จริงคะ” นักข่าวสาวจ่อไมโครโฟนจิ๋วมาตรงหน้า ส่วนคนอื่นๆ ก็ยื่นไมค์ยื่นเทปมาหาเพื่อรอฟังคำตอบ
“เอ่อ คือ..เออ” ผมตอบกระอึกกระอักเพราะไม่อยากแสดงตัว
“ที่มีข่าวว่าคุณแดนสรวงมีลูกชายสองคน คือคุณดอทและน้องชายอีกคนก็คือน้องดินจริงๆ ใช่มั้ยคะ” ฉิบหายละ ถ้าแม่ใหญ่ชะนีป้ารู้เรื่องนี้คงไม่ดีแน่
“เอ่อ คือ คือผม” ในขณะที่ผมกำลังอึกอักอยู่นั้นก็มีเสียงระฆังดังช่วยชีวิต
“อยากสัมภาษณ์ผมมั้ยครับ ตอนนี้ผมอารมณ์ดี” ทุกคนหันไปตามเสียงที่ดังราวกับจะตั้งใจแข่งกับเสียงของบรรดานักข่าวที่กลุ้มรุมสัมภาษณ์ผม นักข่าวหันมองหน้ากันอย่างชั่งใจ ประหนึ่งว่า ‘เอาไงดีวะ เรื่องคุณแดนสรวงมีลูกอีกคนก็น่าสนใจ แต่สัมภาษณ์นายแบบโลกส่วนตัวสูงก็น่าสนใจ’ อะไรแบบนี้
“งั้นสัมคู่ได้มั้ยคะ อยากถามประเด็นโชวหวิวเมื่อกี้ด้วยค่ะ”
“เต็มที่ครับ” ไอ้สกายพูดนิ่งๆ ตามสไตล์แต่ออร่ารอบกายดูคล้ายจะลดความทะมึนลงพอสมควร ผมไม่รู้ว่ามันทำแบบนี้ทำไม แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณล่ะนะ
********************
ต่อด้านล่าง
-
มันถูกเชิญให้มายืนคู่กับผม จากนั้นคำถามแรกก็ทำให้ผมงงทันที “รู้มั้ยคะว่าทีมนักข่าวยกให้เป็นคู่จิ้นแค่ชั่วข้ามคืนเลยค่ะ” หืมมมม คู่อะไรนะ
คู่จิ้นนี่คุ้นๆ นะ คุ้นว่าเคยจัดมีตบอร์ดให้มันได้กันอย่างน้อยก็หนึ่งคู่ คือ ไอ้บั๊คและไอ้จ้าว นี่กูจะถูกดึงเข้าวังวนคู่จิ้นอีกแล้วเหรอวะ
“หะๆ งั้นเหรอครับ” ผมที่ยังงงอยู่ หันไปมองไอ้สกายด้วยอาการงงหนักกว่าเดิม คือมันไม่สะทกสะท้านแถมยังตอบด้วยเสียงกึ่งเล่นกึ่งจริงซะอีก
“ไม่ตกใจแบบนี้แสดงว่าในโชว์เตี๊ยมกันมาใช่มั้ยคะ”
“ก็ไม่เชิงนะครับ ที่จริงมันเป็นอุบัติเหตุแต่พอดีคู่ผมเค้าตามเกมส์ทันน่ะ” สกายตอบแล้วยิ้มมุมปากเท่ๆ ให้คนถาม
“กรี๊ดดด ได้ยินมั้ยๆ น้องพูดว่าคู่ผมด้วยอะ” นักข่าวหญิงสองคนที่ยื่นอยู่ฝั่งสกายกรี๊ดกร๊าดชอบใจ เอ่อว่ะ ที่เค้าว่าสาววายมีอยู่ทุกวงการอาชีพเห็นท่าจะจริง
“คุณดินคิดยังไงถึงได้ถอดชุดออกคะ รู้มั้ยว่ามันเท่มากเลยนะเหมือนเป็นการปกป้องไม่ให้คู่เราหน้าแตกอยู่คนเดียวเงี้ยค่ะ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ถ้าใครอยู่ในสถานการณ์อย่างผมก็คงทำเหมือนกันล่ะครับ” ไงล่ะ ผมก็เป็นงานนะ ตอบแบบนี้ดูพระเอ๊กพระเอก อะแฮ่ม ก็ผมเป็นพระเอก
“ปกติน้องสกายไว้ตัวมากๆ ขนาดโชว์หน้าอกยังนับครั้งได้แต่วันนี้ทั้งโชว์บั้นท้ายสะท้านใจแล้วยังให้สัมภาษณ์เป็นครั้งแรกอีก อันนี้ต้องยกเครดิตให้น้องดินแล้วล่ะค่ะ” ผมกับสกายหันมองกันโดยไม่ได้นัดหมาย พอสบตากันมันเหมือนมีแสงประหลาดพุ่งเข้าใส่จนอึ้งไปพักนึง
“กรี๊ดดดด” เสียงกรี๊ดทำให้เราทั้งคู่หลุบสายตาลงแล้วหันไปมอง “สบตากันขนาดนี้ไม่น่าใช่คู่จิ้นนะคะ น่าจะเป็นคู่เรียล อร้ายยย” เสียงแซวทำให้สกายส่ายหัวแต่หน้าก็ยังนิ่งอยู่
“ไม่หรอกครับ เราพึ่งร่วมงานกันครั้งแรก เรื่องที่เกิดมันเป็นเรื่องบังเอิญแค่นั้นเองครับ พอจบงานนี้ก็คงไม่ได้เจอกันแล้วล่ะเพราะคุณดินก็ไม่ใช่นายแบบอาชีพด้วยครับ” ไม่รู้ทำไมประโยคนี้ของมันทำให้ผมรู้สึกเฟลขึ้นมาซะเฉยๆ คำว่า ‘ไม่ได้เจอกันแล้ว’ มันทิ่มใจผมจึกๆ จนต้องโพล่งอะไรแปลกๆ ออกไป
“แต่ถ้ามีคนจ้าง ผมรับเฉพาะงานคู่สกายนะ” ทุกคนกรี๊ดขึ้นมาอีกรอบแต่ไอ้สกายหันมาพร้อมกับสีหน้าที่แปลกใจ
อารมณ์ดีอีกแล้วว่ะ ผมรู้แล้วว่าต่อไปนี้จะหาความสุขจากไหน
...ก็สีหน้าไอ้หน้านิ่งที่เปลี่ยนไปจากเดิมแม้เพียงเล็กน้อยก็ทำให้อะดรีนาลีนผมหลั่งได้ทันทีเลยน่ะสิครับ
ผมให้สัมภาษณ์คู่กับสกายอีกสองสามนาทีจากนั้นพี่ดอทก็เข้ามาขอตัวพวกเราออกจากกลุ่มนักข่าวเหล่านั้น
“อยู่ดีดีทำไมให้สัมภาษณ์ รู้มั้ยว่ามันเสียหายกับโมฯ พี่แค่ไหน” พี่ดอทเฉ่งใส่สกายทันทีที่พาเราสองคนเข้ามาในห้องพักส่วนตัวได้ “ทุกทีพี่ให้เธอสัมภาษณ์หนังสือ สัมภาษณ์พิเศษ ทำไมถึงไม่รับ รู้มั้ยว่าเค้าสู้ราคาเท่ากับเดินแฟชั่นวีคเลยนะ” อ่อ โกรธที่สัมฯแล้วไม่ได้แบ่งเปอร์เซ็น งั้นสินะ
ไอ้สกายนั่งฟังนิ่งๆ หน้ามันนิ่งสนิทเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น “แค่นี้ใช่มั้ย งั้นผมกลับละนะ ผมรีบ” ว่าแล้วก็ลุกเดินออกไปทันที
“พี่ถามก็ตอบสิสกาย! อย่าหยิ่งให้มันมากนัก อย่าคิดว่าพี่ไม่กล้าพักงานเธอนะ” พี่ดอทตบโต๊ะอย่างฉุนเฉียว
ไอ้หน้านิ่งหันขวับมาพร้อมแววตาลุกโชนอย่างเหลืออด “พี่ดอทไม่พักงานผมหรอกเพราะพี่จะขาดรายได้วันละหลายหมื่น แต่ผมไม่สะเทือนหรอกนะ ถึงเราจะแบ่งครึ่งรายได้กัน แต่อีกครึ่งที่ผมได้ เมียน้อยของพ่อก็มายึดไปหมด ที่ผมได้ใช้ทุกวันนี้ก็แค่เศษเงินเดือนตามสัญญาระบุแค่นั้นแหละ” นี่เป็นประโยคที่ยาวที่สุดที่ผมเคยได้ยินจากมัน แต่ยังไม่จบ มันเดินเข้ามาหาพี่ดอทแล้วเท้ามือสองข้างลงกับโต๊ะ ลักษณะยืนค้ำหัวประจันหน้าอย่างท้าทาย “และพี่ก็ควรขอบคุณที่ผมลืมโทรศัพท์ถึงได้กลับมาช่วยไม่ให้นักข่าวขุดคุ้ยถึงความสัมพันธ์ของน้องชายต่างแม่ที่พี่ปิดนักปิดหนาไม่ให้หลุดออกไปในวงสังคม อ้อ!!!..” มันหันมามองผมดุๆ “ลูกเมียน้อยหรือลูกเมียหลวงก็คนเหมือนกันนั่นแหละ ดีได้เลวได้พอๆ กัน อย่าตัดสินแค่เพียงฉาบฉวยเพราะมันแสดงให้เห็นความไม่ฉลาดชัดเจนเกินไป!” มันเหวี่ยงจบก็หันหลังเดินออกจากห้องไปทันที
ห่ะ ห๊ะ!!
นี่มึงด่ากูเหรอไอ้หน้านิ่ง มึงโกรธอีพี่ดอทแล้วมาพาลกูทำไม!!
เมื่อหายงงผมจึงหันไปเฉ่งเบาๆ ใส่ต้นตอที่ทำให้ผมโดนเหวี่ยง
“ไม่ต้องห่วงนะ ผมยังไม่ได้บอกนักข่าวหรอกว่าเรามีสายเลือดเดียวกัน อย่าว่าแต่พี่ไม่อยากเป็นพี่เลย ผมเองก็ไม่อยากเป็นน้องพี่เหมือนกัน อ้อ! แล้วก็อย่าลืมขอบคุณสกายด้วยนะที่เค้าช่วยปิดความลับสำคัญให้ แค่คำว่า ‘ขอบคุณ’ คงพูดเป็นมั้ง มารยาทที่ดีน่ะทำไม่ยากหรอก หัดๆ ไว้บ้าง”
ผมพูดจบก็รีบออกไปตามหาไอ้หน้าเดียวทันทีเพราะอยากจะไฝว้กับแม่งให้รู้ดำรู้แดง ตอนไม่พูดก็นิ่งอย่างกับรูปปั้นแต่พอน็อตหลุดขึ้นมามึงเก็บเอาทุกเม็ดที่อยู่ในใจระบายออกมาแบบไม่ไว้หน้าอินหน้าพรหมแถมด่าแล้วคิดจะชิ่งซะด้วย หึหึ กูสนุกว่ะ คนแปลกๆ แบบมึงนี่ทำให้กูมีชีวิตชีวาได้มากขึ้นอีกไม่รู้กี่เท่า คนแบบมึงเนี่ยอย่าคิดว่าจะหนีกูไปไหนพ้นนะ มึงต้องอยู่เป็นของเล่นให้กูก่อน!!
ผมวิ่งตามหามันแต่ก็ต้องหลบนักข่าวไปด้วยจึงทำให้คลาดกันไปซะได้ แต่ไม่เป็นไรหรอก ลางสังหรณ์บอกว่าเราจะต้องได้เจอกันอีกแน่นอน
ผมกลับถึงคอนโดเกือบเที่ยงคืนเพราะขับรถกินลมเล่นอย่างอารมณ์ดี วันนี้ไม่เข้าร้านเพราะฝากไว้ให้ผู้จัดการร้านดูแลเรียบร้อยแล้ว กลับมาถึงก็เปิดโทรศัพท์ปรากฏว่าไอ้บั๊คฝากข้อความไว้เป็นสิบเพื่อถามถึงความคืบหน้าของแผนการ
“เอ่อว่ะ ลืมเรื่องไอ้จ้าวไปเลยแฮะ” ผมรีบอาบน้ำแต่งชุดนอนแล้วเปิดไอแพดเช็คดูกล่องข้อความลับ “ไอ้ห่าจ้าวคงยังไม่เห็นกระทู้แน่เลยว่ะ ทุกทีเห็นมาโพสต์หาจ๊อบหาตังค์ซื้อเกมส์บ่อยๆ หรือว่าเดี๋ยวนี้มันไม่หิวเงินแล้ววะ” ผมบ่นกับตัวเองเมื่อเช็คกระทู้และกล่องข้อความลับแล้วมีแต่คนอื่นส่งมา
แต่ทันใดนั้น ในบอร์ดพูดคุยก็เกิดมีกระทู้งี่เง่าจากไอ้คนที่ผมกำลังนึกถึงโผล่ขึ้นมาต่อหน้าต่อตา
“ประกาศหาคู่” [/b] ไอ้หน้าส้นตีนจ้าว มึงเฮี้ยนนอะไรขึ้นมาถึงได้ตั้งกระทู้หาคู่วะ
ผมคลิกเข้าไปดูอย่างรวดเร็วแล้วก็ต้องอึ้งเมื่อเห็นเนื้อความที่มันโพสต์
‘ขณะนี้ จ้าวโลก ที่เคยเป็นมนุษย์เพศผู้มาตั้งแต่จำความได้แต่บัดนี้ได้ถูกแปลงเป็นเพศเมียด้วยการโดนอึ๊บเพียงครั้งเดียวจากผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ ตังค์ซักบาทกูก็ไม่ต้องเสียให้หมอแปลงเพศ สลัด! <<< ไม่ได้หมายถึงพี่นะคร้าบพี่สลัด อันนี้เป็นคำด่า 5555 ตอนแรกกูก็อายครับแต่มาคิดดูมันคงเป็นแสงสว่างตราค้างคาวสำหรับกูที่จะได้ลองสิ่งแปลกใหม่ในชีวิต’
อันนี้แค่ย่อหน้าแรก ผมแทบเอาตีนก่ายหน้าผากกับความบ้าของมัน ไอ้ห่านี่ยอดมนุษย์ แต่ไม่ใช่พันธุ์ดีนะ อย่างไอ้จ้าวมันเป็นพันธุ์ประหลาด ประหลาดยิ่งกว่าเอเลี่ยนซะอีก
ผมอ่านรายละเอียดในกระทู้จบก็รีบโทรหาไอ้บั๊คทันที จะไม่ให้รีบได้ไง ก็ไอ้จ้าวมันโพสต์ว่า..
‘อะแฮ่ม! เข้าเรื่องเลยนะ
กูขอรับสมัครตำแหน่ง : ผัวหรือเมียก็ได้ (ตอนนี้ยังไม่ได้กำหนดเมนพ้อยท์)
คุณสมบัติ : เพศชาย
ลักษณะงาน : ลองคบกันดู เผื่อว่ากูจะฟินแล้วเลยเถิดไปจนถึงขุดทองสนองกามร่วมกัน ฮาาา
เงินเดือน : ไม่มี แต่ถ้าให้ดีมึงต้องเลี้ยงกู เพราะตูดกูยังน่าล่ออยู่มากถึงแม้จะเสียซิงไปหนึ่งดอกแล้วก็ตาม
สรุป : PM มาให้ว่อง ถ้ามึงอยากลองของแปลก
ปล. กูจริงจัง เดี๋ยวหลังไมค์ได้เรื่องแล้วค่อยนัดเยร็ดกันอีกที
หวังว่ากูจะพบโลกใหม่ไปกับกระทู้นี้ สวัสดีค่ะ!
จบ!
((“ว่าไงมึง โทรมาซะดึก เดินแบบพึ่งเลิกเหรอวะ”)) เสียงไอ้บั๊คงัวเงียเต็มที ปกติมันนอนเร็วอยู่แล้วเพราะต้องทำงานแต่เช้า
“มึงอย่าพึ่งกระแดะใส่ใจกูตอนนี้ไอ้บั๊ค ลุกมาดูเมียผีบ้าของมึงตั้งทู้เร็ว!” ผมบอกอย่างรวดเร็วแล้ววางสาย ไอ้บั๊คมันสติดี ฟังแค่นี้คงรู้เรื่องแล้วล่ะ ไม่นานนักกระทู้ไอ้จ้าวก็หายวับไปกับตา ที่จริงผมลบเองก็ได้แต่อยากให้ผัวมันเห็นซะก่อนว่าเมียมันอภินิหารขนาดไหน แม่งเกรียนเรื้อนยิ่งกว่ากูสมัยวัยรุ่นซะอีก
“ไอ้เหี้ยตัวไหนลบทู้กูไอ้สัด!!!!!” [/b] กูว่าแล้วแม่งต้องตั้งกระทู้โวยวาย ผมรีบPMหามันเพื่อบอกให้ดูกระทู้ปักหมุดที่ผมตั้ง
“มึงเลิกโวยวายก่อนไอ้จ้าว”
“มึงลบทู้กูเหรอไอ้พี่ดิน ลบทำไมวะ มึงตั้งบอร์ดมาทำKวยไรถ้าไม่ให้โพสต์สาธารณะน่ะ ทู้กูผิดกฎตรงไหน กูหาคู่ของกูแล้วมันไปหนักผมหงอกแตกปลายของมึงหรือไง!!” ปีนเกรียวกูแล้วไงไอ้สัด แต่ช่างแม่งครับ ผมไม่ถือมันหรอก มันคงโมโหเพราะกระทู้มันก็ไม่ได้ผิดกฎอะไรของบอร์ดแต่กลับโดนลบก็ต้องโมโหเป็นธรรมดา
“มึงใจเย็นก่อนจ้าว กูมีเหตุผล”
“เหตุผลติ่งแตรดแมวอะไรของพี่วะ” มึงนี่ห้าวเน๊าะ กูบอกให้ใจเย็น อย่าให้กูได้ร้อนนะมึง
“มึงเห็นทู้ปักหมุดกูรึยัง”
“ยัง” นั่นไงไอ้ควายจ้าว เข้าบอร์ดมาก็หลับหูหลับตาหาผัวก่อนเลย มึงนี่มันแรดจริงๆ
“ไปอ่านก่อนแล้วมาคุยกัน”
มันหายไปสองสามนาทีแล้วกลับมาใหม่
“เอ่อ น่าสนใจว่ะพี่ งานไรอะ” เปลี่ยนท่าทีไปเลยนะไอ้หน้าเงิน
“มึงสนมั้ย ถ้ามึงสนเดี๋ยวค่อยนัดคุยรายละเอียดและพร้อมเริ่มงานวันอาทิตย์ทีเดียวเลย”
“เฮ้ย ได้ไง งานอะไรก็ไม่รู้ ถ้าให้ไปค้ายงค้ายา ผมจะทำไง” หน้าอย่างมึงไปขายยาคูลท์ใครก็ไม่ซื้อหรอกสัด เค้าคงนึกว่าผีบ้าเมายาคุมหนีออกมาจากศรีธัญญา
“กูการันตีไอ้จ้าว ถ้ามึงเชื่อใจและถ้ามึงว่าง มะรืนก็โทรหากูตอนเก้าโมงเช้า แค่นี้นะ อ้อ แล้วก็ไม่ต้องตั้งกระทู้หาคู่หาขี้อะไรของมึงแล้วนะ ถ้าจะทำงานก็คงไม่มีเวลาไปล่อให้ใครปี้หรอก” ผมตัดบทอย่างรวดเร็วไม่งั้นคงประสาทกินตายกับมัน
“เออๆ บอกดีดีก็ได้ ไม่เห็นต้องลบทู้กันเลย ไอ้เจ้าของบอร์ดจอมเหี้ย..ม โหดเหี้ยมๆ คิกๆ บาย วันอาทิตย์จิโทรหานะผัวขา ม๊วฟๆ ฝันดีผีจกตูด ก๊ากกก” ตีนข้างเดียวคงไม่พอก่ายหน้าผากสำหรับไอ้เกรียนจ้าว คุยกับมันนี่ต้องสองตีนเลยล่ะ!
พอคุยกับไอ้ตัวเมียเสร็จผมก็โทรหาไอ้ตัวผัวทันที
“มึงเห็นความประหลาดของเมียมึงมั้ยครับไอ้เกย์มือใหม่”
((“เต็มตาเลยสัด อ่านแล้วโคตรเหวอ ไอ้ห่าจ้าวแม่งเรื้อนหมาทุกเวลาจริงๆ กูแทบอยากทะลุจอไปหาแล้วจับกดให้มันหายซ่า”))
“ฮ่าๆๆๆ เอางั้นเลยเหรอมึง”
((“เออสิ แต่ว่านะ มึงว่าเราเปลี่ยนแผนไม่ดีกว่าเหรอ ไหนๆ มันก็หาคู่แล้ว กูสวมรอยสมัครไปคบกับมันดีมั้ย”))
“หึ ยัง.. ยังไม่สำเหนียกในความประหลาดของเมียเรื้อน ถ้ามึงไปสมัครมึงก็เป็นรองมันสิวะ มึงไม่เห็นเหรอว่าเราเดาใจมันไม่ถูก เราดักทางนี้แต่มันกลับเรื้อนไปอีกทาง แต่ถ้าให้มันมาสมัครกับมึง มึงจะได้เป็นต่อเป็นคนคุมเกมส์ไงเล่า ไอ้ห่านี่หล่อแต่โง่”
((“เอ่อ ก็จริงว่ะ”))
“แต่มึงห้ามกดมันนะเพราะวันอาทิตย์นี้กูจะพามันไปสังเวยให้ถึงที่”
((“มันตกลงแล้วเหรอวะ”))
“ระดับท่านดินแล้ว มีหรือจะพลาด”
((“ได้ๆ แต่กูขอทบทวนแผนอีกรอบนะ กลัวหลุดว่ะ ไอ้จ้าวมันโง่ก็จริงแต่มันบ้า เดี๋ยวจะเอาความบ้ามาทำให้กูเผลอบอกความจริงน่ะสิ”))
“เอ่อๆ ถ้างั้นก็..โปรดฟังอีกครั้งหนึ่ง..”
**********************
กราบขออภัยแฟนน้องจ้าวทุกคนนะคะ
ช่วงนี้น้องจ้าวกลายเป็นนิยายรายเดือนไปแล้วเพราะคนโพสต์ยุ่งถึงยุ่งที่สุด
แถมตอนนี้มือก็มาเจ็บอีก ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจเลย
:katai5:
-
รอคอย อิน้องจ้าว จอมรั่วเสมอเน้ออออ :hao7: :hao7:
-
โห ลุ้นสองคู่เลย สนุกมากกก
ไอ้จ้าวเรื้อนมากๆ เหมาะกับเฮียบั๊คที่สุด
ส่วนสกาย บอกตรง อย่างเด็ด อิพี่ดิน เจอสมน้ำสมเนื้อเลย :hao7:
-
อุ๊บ! น้องจ้าวกำลังจะเข้าปากเสือ เอิ้กอ้ากมาก :hao6:
-
น้องจ้าวเรื้อนมากกกกก 555+
-
กร๊ากกกกกก ขำจ้าวอ่ะ ถ้านายเอกนางเอกเรื่องอื่นหลังจากโดนจัดไปนึงดอกนี่ก็เงียบๆ เก็บตัว แล้วนี่อะไรประกาศหาผัว(เมียซะงั้น) :katai3:
-
o13 ชอบฮาเจ้าอ่ะลูกบ้าเยอะดี อยากรู้เฮียบัคจะแก้เกมยังไง
-
โอ๊ยชอบ ฮาดินมาก พี่ดินกับน้องฟ้าแกล้งกัน :o8: ชอบฉากที่สกายยิ้มขำๆ โอย ดาเมจที่ซู๊ดดด
แผนดินคืออะไรนะ จะปราบเกรียนข้าวเจ้าได้หรือไม่น้อ :z2:
-
โชว์ตูด โชว์เนิน กันซ๊าาาาาาา ไอ้จ้าวมันไม่ได้เมาใช่มั๊ย ฮาาาาา.
ขอบคุณ :)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
คู่สกายกับอิพี่ดิน ดาเมจรุนแรงมากก งื้อออออ
ชอบคู่นี้ เถื่อนกันสุดๆๆ โอ้ยยยยย ตอนที่โชว์แก้มก้นนี่เป็นอะไรที่ฟินมา เลือดจะหมดตัวววว
ว่าแต่อพี่ดินอาการหนักแล้วนะ แค่สกายยิ้มให้ก็ใจเต้น วร๊ายยยยยย จะได้ผัวก็คราวนี้แหละอิพี่ดินนนนน :hao7:
ส่วนไอ่น้องจ้าวววว โอ้ยยยยยยยยย จะเรื้อนเกรียนไปไหนนน 55555555555555555
ประกาศหาคู่ซะงั้นนนน
พี่บั๊คดูแลเมียด่วนนนน :katai3:
-
คู่พี่ดินกับสกาย
เชียร์ให้สลับกัน :impress2: (เขินนนนนนนนนน)
จ้าวเรื้อนมาก คือไม่มีคำไหนเหมาะกับจ้าวอีกแล้ว
คือเรื้อนและเกรียน เลเวล99+
-
ก็จ้าวมันอยากรู้ว่า ใครที่กดตัวเอง
เกรียนประกาศหาผัวซะงั้น เรื้อนจริงๆ
ส่วนพี่ดิน ยังไม่รู้ตัว อนาคตอันใกล้นี้
จะโดนกด พี่ดินจะมีผัวววววววววววว
-
จ้าวเอ้ยยยเกรียนจริงๆพี่บั๊คจะเอาอยู่ไหมเนี่ย
-
บ้าบวกเกรียน
-
เหยดดดชอบคู่ ดินสกาย แม่งอย่างแซ่บ โชว์เสียวทั้งคู่ อ๊ากกกกก ขอคู่นี้ต่อเลยได้ไหม สงสารสกายทำงานตัวเป็เกลียวหัวเป็นน๊อต :hao5: แล้วไอ้พี่ดินนิไม่ต้องไปเรื้อนกับใครอีกนะ มองแค่สกายก่อนนนนนนนน ก่อนที่มึงจะไม่ได้แดก :hao3:
-
รออ่านตอนหน้า น้องจ้าวจอมรั่วจะไปบรรณาการพี่บั๊คไหมเนี่ย
ส่วนพี่ดิน คุณเจอมวยถูกคู่แล้วครับ
-
ลุ้นคู่พี่ดินนะฮ้า คือนี่ไม่ได้อะไรนะแต่แอบอยากให้พี่ดินเป็นรับดูสักครั้ง :z1:
ส่วนคู่ของพี่บั๊คน้องจ้าว จ้าวเกรียนอีกแล้ว เดาใจโคตรยากเลยแถมฮาสุดๆ
-
5555555+ จ้าวเอ๊งอย่างเจ๋งอ่ะ
-
กรี๊ดให้คู่ใหม่ มาแรงแซงทางโค้ง
-
จ้าวเอ้ยจ้าว
-
กำลังฟินนาเร่กับ สกายดิน .. :impress2:
เจอทู้หาคู่น้องจ้าวดับอารมณ์ซะ o22 :a5: :z6:
เรื้อนสุด สุด สุด สุดดดดดด !!!! :katai1:
-
เจ้าแม่งงงง เรื้อนโคตรรรร
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :z3: :z3:
-
คู่ดินก็มันส์
คู่จ้าวก็เรื้อน
555
ชอบอะ แค่เห็นเปลี่ยนตอนเค้าก็ดีใจ น้ำตาจิไหลแล้วววววว กดเข้ามาอ่านแย่างไว
สนุกสมการรอคอย
พี่ดินแอบหลงรักสกายก็บอกมาน่าาา
ไม่งั้นไม่เข้าไปแกล้ง เข้าไปหยอดเค้าขนาดนี้หรอก
-
จ้าวเรื้อนขนาดนี้ฉีดยาหายมั้ย หมอจะจับขังกรงมั้ย
พี่ดินกับสกายน่ารักสุดๆ :man1:
-
จ้าวบ้าไปแล้ว รู้สึกปวดหัวแทนพี่สลัด
คู่ดินสกาย หรือ สกายดิน :impress2:
ดีใจที่มาอัพค่ะ คิดถึงมากกก :man1:
-
อิน้องจ้าววววววววววววววววววววววว
โคตรของโคตรบ้าและเพี้ยน คือแบบ โพสต์นี่ฮาแตกมากกกกกกกกก
สงสารพี่บั๊คจิงจิ๊งงงงงงงงงง5555555555
-
สกายนี่คุณค่าที่พี่ดินคู่ควรจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จ้าวนายรั่วมากกกกกกกกกกก
-
เรื่องของพี่ดินก็สนุก
แต่เจอประกาศหาคู่ของน้องจ้าวทีเดียว
แยกซีนกระจาย
โอ๊ย อยากเจอน้องจ้าวเร็วๆ
เกรียน บ้า ได้ใจเจ้จริงๆ o13
-
ขอบคุณคับหายไวๆนะ
-
ขอใหพี่ดินกับพี่บั๊คปราบเกรียนน้องจ้าวได้นะคะ 5555555
-
กรี๊ดดดดด จ้าวตลกกกกก
ชอบสกายยยยย
พี่ดินทำตัวดีๆกะคนอื่นหน่อยได้มั้ยยยยยยยยยยยยยยย
-
:L2: :pig4: ขอบคุณมากค่ะที่มาต่อ ยังสุดยอดเช่นเคย
ลุ้นสองคู่เลยทีนี้ :ruready
-
จ้าว แมร่งโคตรเกรียนอ่ะ คิดได้งัยเนี่ย
พี่บั๊ค รีบมาจัดการเมียพี่เลย เกรียนได้อีก 55555555555
รอว่า พี่ดิน จะได้เจอกับ สกาย อีกเมื่อไรน้า
-
โอ๊ยยยยย อิน้องจ้าวววว แกมันเกรียนสุดจะหาที่หยั่งถึงจริง ๆ
พี่บั๊กอ่านประกาศหาคู่เสร็จนั่งไม่ติดที่แล้วล่ะสิ จะทำอะไรก็รีบ ๆ ทำนะ คนอ่านสนับสนุน พี่บั๊คตามอิน้องจ้าวไม่ทันหรอก :laugh:
คู่ดินสกายนี่มันเริ่มแซ่บแล้ว แอร๊ยยยย
-
มิน่า คราวนี้หายเงียบไปนานเลย
ขอให้มีหายเร็วๆ และสุขภาพแข็งแรงนะฮะ
รออ่านเสมอ
-
จ้าวเจอไปหนึ่งดอกถึงกับติดใจเลยหรอจ๊ะ คริๆ :hao3:
พี่บั๊ครีบมาเก็บเด็กพี่ด่วนเลยก่อนที่จะมีใครมาเสียบแทน 555555555
สกายกับดินโคจรมาเจอกันบ่อยๆนะ :hao6:
-
คนในเรื่องนี้นี่พอกันเลย ความบ้าความเกรียนพอกัน
แต่คงต้องให้น้องจ้าวเป็นที่หนึ่ง ขนาดพี่ดินยังยอมอ่ะ :jul3:
จะคอยดูว่าแผนพี่ดินจะใช้ได้ผลกับจอมเกรียนมันหรือเปล่า
ช่วยคนอื่นแล้วก็ขอให้ผลบุญส่งให้พี่ดินได้ครองคู่กับสกายนะ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
คู่เฮียดินกับสกายนี่อ่านแล้วมันมุมิคิคุตลอดเลยครับ
แกล้งกันไป ช่วยกันมา มีส่งสายตาปิ๊งป้๊งกันด้วย
ขนาดที่นักข่าวกับช่างภาพยังเอาไปจิ้นได้ คิดดู
คิดถึงจ้าว จ้าวก็มา มาแค่จิ๊ดเดียวเอง แต่ความเกรียนแตกนี่จ้าง 20 เล่น1000 อ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
จ้าวมันคิดยังไง ถึงได้โพสต์หาคู่อย่างนั้น มีการบอกหากคบไปถูกใจ นัด...กันด้วย เอาเข้าไป เรื้อนได้อีก
จริงอย่างที่พี่บัคกล่าวไว้ จ้าวมันไม่ได้โง่อย่างเดียวนะ มันบ้าด้วย กร๊ากกกกก...............
พี่ดินจะจัดจ้าวใส่พานถวายให้พี่บัคได้จริงหรอครับ แผนอะไรของพี่เนี่ยอยากรู้
เป็นกำลังใจให้คุณนิยายหมายเลข 9 แล้วก็คนโพสท์ครับ
รอเรื่องนี้เสมอครับ อยากอ่านคู่ของพี่ดินกับสกายอีกจังครับ มันฟินๆๆ
มาตอนหน้าเอามาแบบ 2 คู่เลยได้มั้ย
แบบว่าคู่พี่บัคน้องจ้าวก็คิดถึง คู่พี่ดินน้องสกายก็อยากเผือกอ่ะครับ
-
สกายดิน มันฟินเว่อร์!!!!!!!
พี่บั๊ครู้ ล้อพี่ดินตายแน่ อย่าลืมนะจ้ะว่าพูดอะไรไว้
ถ้ามีแฟนเป็นผู้ชาย จะเป็นรับ5555
รอ ร้อ. รอ~~~~~~~~~~~
-
สงสัยพี่ดินจะได้เป็นรับสมพรปากแล้วล่ะค่ะ :hao6:
ชอบเรื่องนี้มาก กวน เกรียน ฮา
อยากให้มีบอร์ดแบบนี้จริงๆ จะเข้าไปปลดปล่อยความเกรียน เก็บไว้มันแน่นอก ไม่มีคนช่วยยกออก :hao7:
-
จะพาเพื่อนเขาไปสังเวยเพื่อนตะเอง
ดีะน้องสกายจับกดแล้วจะหนาวนะพี่ดิน
รออ่านแผนของพี่สลัดผัก จะเด็ดขนาดไหน เอาเกรียนเจ้าอยู่ไหม?????
-
อ่านคู่อิดินกับสกายยังไม่เท่าไหร่....
มาเจอจอมเรื้อนอิจ้าวไร้ศาล ฮาจนกรามจะค้าง.....
กะทู้ได้แน่มากอีหนูข้าวจ้าวก้นไหม้..555... :ling1: :ling1:
-
เอิ่ม จ้าว ช่างเป็นคนป่วงอะไรเช่นนี้ 55
ชอบพี่ดินกับสกายนะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งจ๊ะ
-
น้องจ้าวแม่งหลุดโลกไปแล้วมั้ง ประกาศหาคู่กันแบบนี้เลย :hao7:
-
พี่บั๊คสู้ๆ :z1:
-
:m20: จ้าวแม่งโคตรกล้าอ่ะ! ไม่บ้าพอทำไม่ได้นะเนี่ย!!
-
กรี้ดดดด ชอบคู่พี่ดินอ่าลุ้นๆๆๆๆ
น้องจ้าวนี้บ้ามากอ่า พี่สลัดจะเอาอยู่ป่ะเนี้ย ฮึฮึ
-
น้องจ้าวยังคงเกรียนท้าโลกไมสร่างซา 5555555
คู่สกายกับดิน จัดว่าเด็ด ใครจะรุกใครจะรับละ อิอิ
-
โชว์เดียวเปลี่ยนชีวิต ชอบสกายพี่ดิน
รอลุ้นอิน้องจ้าว มาแย่งซีนอีก
-
:hao7: :hao7: สนุกมากๆๆ สนุกมากจริงๆ ฮา :katai2-1:
-
:-[ :impress2: :-[ :impress2:
-
จ้าววววว บ้ามากๆๆ แต่ก็ชอบ
-
โอ๊ย แต่ละคู่ ฮาค่ะ แต่ดินกายฟินกว่านะคะ เรียลมากอ้ะะะะ
-
น้องจ้าวตั้งกระทู้ได้แบบ อุคริๆ มากกกกกกก :ling1: :ling1:
แผนจะเป็นยังไง ซักสนุกแล้วสิ ว๊ากกกกกก >< :hao6:
-
มาต่อเร็วๆนะคนเขียนชอบมาก :mew1:
-
ใครจะเอามันอยู่ฮึ อีน้องจ้าวเนี่ย จับมัดมือมัดเท้าดีไหม ซนมาก เกรียนมาก สุดๆ อ่ะ
เอาใจช่วยพี่บั๊คให้จับตัวแสบให้อยู่หมัด
-
จ้าวเกรียนแตกมากกกกก เรื้อนอย่างมิมีใครเทียม พี่บั๊คช่วยมาหยุดด่วนนนนน
พี่ดินค่ะ จับน้องสกายให้อยู่นะเออ ฟินคู่นี้มากมาก~ :impress2:
-
สนุกดีนะครับ จ้าวเรื้อนจริงๆ 555
-
เรื่องนี้จะฮาไปไหน
ชอบมากๆ
-
หาผัว 1 คนค่ะ...อิอิ
-
Chapter 10 Close to you
ผมปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กของไอ้กายลงเมื่อได้ข้อสรุปกับพี่ดินเรียบร้อยแล้ว ตอนแรกกะว่าจะหาผัวหาเมียแต่ดันได้งานซะงั้น ชีวิตไอ้จ้าวไม่เคยได้อะไรที่อยากได้ เมื่อก่อนโพสต์หางานพิเศษก็ได้มาแค่ ‘ทำงานวันละ 2-3 ชม. ทำงานที่บ้าน รายได้ดี’ แต่ตอนจ่ายตังค์มึงหายจ้อย
“งานพิเศษ รายได้ดีงั้นเหรอวะ ไอ้พี่ดินมันก็น่าเชื่อถืออยู่แต่งานที่มันจะให้ทำนี่น่าสงสัย” ผมพูดปรึกษากับตัวเองเพราะถ้างานมันปกติมันต้องบอกแล้วล่ะว่าเป็นงานอะไร
“อะไรดิน ๆ วะจ้าว” ไอ้สกายออกมาจากห้องน้ำ วันนี้มันกลับมาด้วยท่าทางหงุดหงิดแปลก ๆ ถึงปกติมันจะนิ่ง ๆ อึน ๆ อยู่แล้วแต่วันนี้ดูเหมือนเครียดกว่าเดิม กลับตั้งแต่สี่ทุ่มครึ่งแต่นั่งจิบเบียร์อยู่ตรงระเบียงจนเที่ยงคืนกว่าถึงเข้าห้องแล้วเดินเลยเข้าห้องน้ำโดยไม่ได้บอกกล่าวอะไร ส่วนผมโดนห้ามไม่ให้กินเบียร์เป็นเพื่อนก็เลยงอนมันแล้วนอนเล่นเน็ตอยู่บนเตียง
ไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนชอบห้ามผมดื่มกันนัก เวลาเมาแล้วกูฟินนะเว้ย ทำไมต้องรวมหัวมาตัดตอนความฟินของกูกันทุกคนเลย ไม่เข้าใจจริง ๆ
“ไอ้พี่ดินมันมีจ๊อบให้ทำ กูก็เลยจะไปคุยรายละเอียดวันอาทิตย์นี้” ผมบอกแล้วมองตามร่างสูงที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อทุกสัดส่วน ไอ้ห่านี่ก็ไม่ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยซะก่อน มึงจะออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวสั้นเสมอจู๋แบบนั้นทำไม มึงไม่รู้เหรอว่ากูกำลังติดสัด อยากลองล่อผู้ชายอยู่
“ดินอีกแล้วเหรอวะ ได้ยินชื่อแล้วเซ็ง” ไอ้กายส่ายหัวแล้วเดินไปเปิดตู้เย็น ผมแอบย่องตามเพื่อกระตุ้นต่อมอารมณ์ดีให้มัน
“รูดบัตร!”
“เหี้ยจ้าว!” สกายสะดุ้งสุดตัวเมื่อผมใช้ดัชนีพิฆาตรูดไปตามร่องก้นภายใต้ผ้าขนหนูสีขาวสะอาดตา “เมื่อไหร่จะเลิกเล่นปัญญาอ่อนแบบนี้ซะทีวะ ไอ้บ้านี่” มันด่าด้วยกลั้นขำไปด้วยเมื่อผมทำท่าเอานิ้วมาดมแล้วทำหน้าฟิน
“อ๊าสส์ กลิ่นมาดากหอมชื่นใจ” อ๊ะ ๆ อย่าคิดว่าผมจะดมจริง ๆ เพราะผมสลับเป็นนิ้วกลางแล้วตอนที่ดม กร๊ากกกก ผมฉลาดมั้ย
“เพิ่งขี้เมื่อกี้ ยังไม่ได้ล้างก้น” มันบอกแล้วขำจนตัวสั่นก่อนจะยกน้ำเย็นขึ้นดื่มจนหมดขวด ไอ้ห่านี่เป็นอูฐหรืออะไร แดกน้ำทีเป็นลิตร ๆ
“ยิ้มได้ซะที เห็นมึงทำหน้าบูดแล้วนึกถึงตูดลิงว่ะ อยากกิ๊นอยากกิน”
“แหวะไอ้จ้าว มึงเลิกเกรียนซักห้านาทีจะตายปะ ไอ้บ้านี่” ไอ้บ้าอีกละ ว่าผมบ้าแต่แม่งก็ขำผมตลอด จะปากแข็งไปไหนว่าตัวเองก็ชอบเรื่องติงต๊อง ฮา ๆ เกรียน ๆ “แล้วงานจ๊อบที่มึงว่า เค้าให้ทำอะไรวะ” มันเดินไปหยุดยืนหน้าตู้เสื้อผ้าแล้วดึงผ้าเช็ดตัวที่พันท่อนล่างออกมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวหน้าตาเฉย เห็นก้นเลยสาดดดด อ่อยกูแบบนี้ทุกวัน
ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันนะ มึงโดน!
“ไม่รู้ว่ะ อีพี่ดินแม่งหมกเม็ด” มึงโชว์ให้ดูกูก็เบิ่งตาดูอยู่งี้แหละ ก้นขาว ๆ กล้ามก้นเป็นแก่นเลยนะ
ถ้าไม่ใช่เพื่อนกันนะ มึงโดน!
เอ่อ...แล้วกูจะคิดซ้ำทำไมวะเนี่ย
“มึงไว้ใจมันได้เหรอวะไอ้พี่ดินอะไรเนี่ย” ไอ้สกายรู้จักพี่ดินเพราะผมเล่าให้ฟังตลอด ผมชอบเล่าเรื่องบอร์ดให้พวกมันฟังเพราะอยากลากมันมาเล่นด้วย แต่ไม่เห็นมีใครสนใจเอาด้วยซักคน ไอ้พวกไม่รู้จักหาประสบการณ์เถื่อนถ่อย
“ไว้ใจเรื่องไหนล่ะ ถ้าเรื่องเหี้ย ๆ มันก็น่าไว้ใจอยู่นะ กร๊ากกก” ยิงมุกเองแล้วขำเองจนไอ้กายมันใส่ชุดนอนเสร็จก็เดินมาใกล้ ๆ แล้วผลักหัวผมจนล้มไปนอนแอ้งแม้งบนเตียง
...มึงหยอกเบา ๆ หน่อยก็ได้ กูเพิ่งฟื้นจากการบาดเจ็บตูดนะเห้ย
“กูเพิ่งรู้จักคนนึงที่ชื่อดินว่ะ แม่ง..” ไอ้กายนิ่งคิด เหมือนกำลังหาคำที่เหมาะสม “...บ้า”
“ก๊ากก นี่แรงสุดแล้วใช่มั้ยวะ ‘ไอ้บ้า’ ของมึงเนี่ย ฮ่า ๆ ๆ ๆ” ผมหัวเราะเสียงดังลั่นพร้อมกับดีดขาไปมาบนที่นอนอย่างขบขัน “แต่กูหวงนะโว้ย มึงด่าคนอื่นว่าไอ้บ้าซ้ำกับกูได้ไง” แกล้งทำงอนเอาหัวมุดเข้าไปในผ้าห่มเน่าของมัน
“ก็แม่งบ้าจริง ๆ ประสาท ๆ ประหลาด ๆ แต่บางทีก็ดูใจดี คล้าย ๆ มึงแหละ แต่มันแก่” ผมแอบมองลอดผ้าห่มด้วยความแปลกใจ ปกติไอ้กายไม่ค่อยเล่าเรื่องที่ทำงานของมันให้ผมฟังนักหรอก โดยเฉพาะพวกที่มีปัญหากับมัน แต่ไอ้ดินแก่คนนี้...
“ยังไง ยังงายยย” ผมโผล่หัวออกมาจากผ้าห่มแล้วลุกนั่งประจันหน้ากับมันก่อนจะชะโงกหน้าไปใกล้ ๆ เพื่อเช็คอาการ
“อะไรของมึง” มันดันอกผมแล้วขยับหนี
ไอ้ห่านี่เป็นอะไรของมัน เวลาผมเข้าใกล้ชอบผลักไส ทำตัวอย่างกับสาววัยหวาน ใกล้ผู้ชายไม่ได้
หมับ!
“ไอ้จ้าว!” ไอ้กายร้องลั่นเมื่อโดนผมกอด
มือไวใจง่ายผู้ชายลั้ลลาอย่างไอ้จ้าวไม่ชอบคิดเฉย ๆ นะ ผมลงมือทดสอบเพศสภาพไอ้กายเป็นรอบที่สองหมื่นตั้งแต่คบกันมา
“ปล่อยกูไอ้จ้าว” มันพยายามแกะมือผมออกแต่มีหรือที่ทายาทหมึกพอลอย่างผมจะหยุดการนัวเนีย
“มึงเป็นร้อยตำรวจโทหญิงปลอมตัวมาสืบราชการลับใช่มั้ยไอ้กาย” ผมเอาหน้าเข้าไปใกล้มันอีกจนได้กลิ่นลมหายใจรสเปเปอร์มิ้นต์จากยาสีฟันของมัน
“เมื่อไหร่จะเลิกคิดว่ากูเป็นผู้หญิงซะทีห๊ะ” มันทำหน้าหน่าย “ถ้ามึงไม่ปล่อยกูดีดี กูจะซ้ำแผลที่เพิ่งฉีกตอนมึงขี้เมื่อเช้าให้ฉีกไปถึงปากเลยไอ้ผีบ้า”
“อู่ยยย ใจร๊ายย” ผมปล่อยมือทันทีเมื่อมันขู่จะทะลวงจุดหยินโต๊ะของผม เมื่อเช้าโทรถามเรื่องที่มันโดดงานว่าโดนอะไรมั่งแล้วก็แกล้งบอกมันว่าแผลที่ตูดฉีกตอนนั่งขี้ให้มันมาดูให้ จำได้เลยว่ามันแหวกลับมาด้วยเสียงโคตรจะเขิน ตอนนี้ทำเป็นจะมาซ้ำ เชื่อก็ควายแล้วเหอะ “ก็มึงชอบเล่นตัว กูขอซุกขอมุดหน่อยก็ไม่ได้” ผมทำหน้างอนกะให้มันง้อ
ผลั่ก!
“นอนไปเลย พูดมากน่ารำคาญ” มันถีบไหล่จนล้มลงไปนอนแอ้งแม้งอีกรอบ ที่จริงก็ล้มรับแอ็คมันด้วยแหละ ไม่ได้แรงอะไรมากหรอก
“เหี้ยกาย นี่คนนะไม่ใช่หมาเน่า” นอนด่ามันครับ แต่ไอ้หน้าด้านเสือกหัวเราะขำ ๆ ก่อนจะเดินไปปิดไฟดวงหลักตรงประตูแล้วกลับมานอนข้าง ๆ
หมับ!
“ว้อนตลอดนะมึง” ไอ้กายบ่นแล้วหัวเราะเบา ๆ แต่ก็ยอมให้ผมกอด
“กู๊ดไนท์ครับมึง ม๊วฟ ๆ” ผมซุกหน้าซบหัวไหล่มันแล้วหลับตาลงพร้อมกับรอยยิ้ม
“ไนท์ครับไอ้ผีบ้า” มันตอบแล้วขยี้หัวผมก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
รู้สึกดีทุกครั้งที่ทำให้สกายหายเครียดได้ ถึงแม้ตอนที่มันนิ่ง ๆ จะดูหล่อและเท่แค่ไหน แต่รอยยิ้มของมันดูดีกว่ามาก ๆ มากที่สุดเลยล่ะ
...ยิ้ม ๆ สู้ ๆ นะสกายนายฟากฟ้า อะไรบางอย่างที่มึงรอจะทำตอนหมดสัญญาทาส กูขอให้มึงทำได้สำเร็จนะเพื่อนรัก
รุ่งเช้าไอ้กายลุกแต่งหล่อเพราะสายเข้าของพี่ดอท “ไปจริง ๆ เหรอผัวขาาาาา” ผมทรุดตัวลงกอดขามันไว้ทั้งสองข้าง
“ฮ่า ๆ ปล่อยไอ้จ้าวเดี๋ยวกูล้ม” มันโวยวายดันหัวผมออก
“งั้นโด๊ปมั้ย โด๊ปก่อนไป กูมียาดองสูตรเสงี่ยมศักดิ์ รับรองโด่ไม่มีล้ม”
“เอาพ่อตัวเองมาเล่นอีกละมึง บ้าไม่บันยะบันยังตลอดเว” มันสลัดขาออกจากการรวบตึงของผมแต่ก็ไม่แรงนักหรอก ไอ้กายมันถนอมผมค่อนข้างเยอะ ก็อย่างว่าผมมันอ้อนแอ้นบอบบางครางเก่ง สรุปแล้วคือน่าเอานั่นแหละ ก๊ากกกกก ฟินตัวเอง
“ไหนมึงบอกวันนี้ว่าง ฮรือ ๆ ผัวขาาา อย่าทิ้งเมียยยยยย” ผมลากเสียงยาวแล้วถูหัวไปที่ขนหน้าแข้งของมัน
วันนี้มันใส่เสื้อยืดสีดำกับกางเกงห้าส่วนสีดำ พูดง่าย ๆ ว่าชุดดำนั่นแหละ ขนาดลำลองแบบธรรมด๊าธรรมดาแต่แม่งก็ดูหล่อกว่าผมตอนใส่สูทซะอีก พระเจ้าไม่รักผม ให้อะไรมาก็ไม่รู้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ แต่ให้ความโง่มาแบบไม่มีกั๊ก มีอย่างเดียวที่ผมโอเคที่สุดก็คือ ขอบคุณพระเจ้าที่ให้เลือดบวกกับผม ไม่ใช่เลือดบวกโรคเอดส์แต่หมายถึงได้เลือดจากคนคิดบวกแบบเสงี่ยมศรีและเสงี่ยมศักดิ์ พ่อกับแม่ผมเอง ซึ่งมันทำให้ชีวิตผมไม่ทุกข์ไม่ร้อนและมีความสุขในทุกวันทั้ง ๆ ที่ไม่ค่อยมีเรื่องให้มีความสุขสักเท่าไหร่
นอกเรื่องไปซะสามกิโล จะว่าผมไม่ได้นะเพราะผมมันท้อปวิชาเรียงความ วิชานี้ผมได้คะแนนเต็มตลอด แต่ไม่ใช่เพราะแต่งดีหรอก แค่อาจารย์สงสารที่เขียนเยอะก็เลยให้ค่าหมึกปากกา HA!HA!HA!HA! ตลก ๆ ๆ
เข้าเรื่อง..ไอ้กายมันบอกว่าพี่ดอทโทรมาเรียกไปคุยเรื่องน่าปวดหัว ผมถามก็ไม่บอกว่าเรื่องอะไร แต่ได้ยินมันแอบบ่นเบา ๆ ว่า ‘ชีวิตกูคงไม่มีทางสงบสุขได้อีกแล้วสินะ’
“อีกไม่นานกูก็จะว่างแล้วแต่มึงนั่นแหละที่จะไม่มีเวลามาอยู่ในเวลาว่างของกู” ไอ้กายก้มมองผมด้วยแววตาเศร้าลึก ๆ
“พูดไรน่างงอีกละไอ้นี่ กูก็อยู่เนี่ย จะไปไหนได้วะ” ผมพยุงตัวลุกขึ้นเพราะไอ้กายมันเหมือนจะเข้าโหมดซึมอีกแล้ว “ไป ๆ แล้วค่อยเจอกันวันหลัง เสงี่ยมศรียื่นยัติถอดถอนกูออกจากโลกภายนอกอีกละ คราวนี้คงขัดไม่ได้แล้ววะ” ตบไหล่แล้วดันหลังมันไปที่ประตู “มามะ จูบลาเมียก่อนไปทำงานโหน่ยยย” ทำปากจู๋แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้มัน
แว้บ!
!!!!??
“อะไร?” ไอ้กายทำหน้านิ่งแล้วถามขึ้นเมื่อเห็นว่าผมทำหน้าเหรอหรา
“มึงเอาไรมาแตะปากกู” ผมถามเพราะเมื่อกี้หลับตาก็เลยไม่รู้ว่าอะไรกันแน่ที่มาโดนปาก
“นี่ไง” มันชูนิ้วชี้กับนิ้วกลางขึ้นแล้วเอามาทาบที่ปากผมอีกครั้ง “ทำไม มึงคิดว่ากูจะไฝ่ต่ำเอาปากไปแปดเปื้อนกับปากมึง รึไง หึ๊เมียยยย” แน่ะ อาศัยช่วงที่กูช็อคทำคะแนนตีตื้นเลยเหรอวะ
“โหย ไม่รู้จักของดีสี่ภาค” ผมเบะหน้าใส่มันอย่างหมั่นไส้ “งั้นก็แล้วไป นึกว่ามึงใช้ปาก กูจะได้เก็บไปฟิน แอร๊ยยย นายแบบดังแดกปากกูด้วยล่ะมึ๊งงง” ไอ้กายส่ายหน้าแล้วดันหัวผมแรง ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“งั้นกูเก็บเองละกัน” มันพูดจบประตูก็ปิดลง ผมยืนงงเพราะไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร นี่กูโง่เองหรือคนรอบข้างมันอินดี้แอ๊บแตร็กเกินขอบเขตวะ
“ช่างหัวไอ้นายแบบละกัน เก็บของกลับบ้านเรา รักรออยู่ดีกว่า กว่า กว่า กว่า” แล้วกูจะเอ็คโค่ทำไม
ผมกลับเข้าบ้านในรอบหนึ่งเดือน ตั้งแต่ย้ายไปอยู่หอก็ไม่ค่อยได้กลับจนแม่ผมเริ่มโทรหาถี่ขึ้น และยิ่งได้รู้ว่าโทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ผมหายก็ยิ่งบ่นเพิ่มขึ้นเป็นร้อยเท่า
ตั้งแต่เจ็ดโมงยันแปดโมงครึ่งผมจึงมีกิจกรรมเดียวก็คือนั่งฟังอภิปรายจากเสงี่ยมศรี และแล้วเหงี่ยมก็เริ่มเหนื่อยและเอนหลังกับเก้าอี้โยกประจำตัว
ผมมองแม่อย่างชั่งใจกับอะไรบางอย่าที่ยังค้างคาใจผมอยู่ ค่อย ๆ คลานเข้าไปบีบขาเหงี่ยมอย่างประจบสอพลอ
“เหงี่ยมจ๋า”
“ว่า”
“ถ้าลูกชายไปพลาดท่าโดนคนเค้าตุ๋ยมาเหงี่ยมจะโกรธมั้ย”
“.......”
“โกรธเหรอ”
“ไม่รู้สิ โกรธดีหรือไม่โกรธดีล่ะ”
“เอ๊าเหงี่ยม ใครจะไปรู้กับเหงี่ยมเล่า”
“มันมีประเด็นสำคัญก็คือคุ้มหรือไม่คุ้ม”
“คุ้ม ไม่คุ้ม คือระ?”
“เสียตัวแล้วได้อะไร เสียอะไรก็ไม่น่าเสียใจเท่าไร้สิ่งตอบแทน”
“อะไรวะ มีแต่คนพูดยาก ๆ จ้าวงงอะแม่ เอาง่าย ๆ ได้ปะ”
“วะ ไอ้ลูกคนนี้ เสียดายที่ตอนเล็ก ๆ อุตส่าให้กินเพ็ดดีกรี ถ้ารู้ว่าโตแล้วจะโง่แบบนี้ก็คลุกข้าวกับน้ำแกงให้ก็ดีหรอก ประหยัดกว่าเยอะ”
“โหยเหงี่ยมอ๊า ลูกไม่ใช่แมวน้ำ”
“หมา!”
“เออ ๆ หมาก็หมา...ตกลงจะอธิบายมั้ยเนี่ย เล่นองค์อยู่นั่น”
“ฟังนะข้าวจ้าว...ฉันจะบอกประโยคที่เรียลที่สุดให้ฟัง” แหม๋ คุณนาย พูดศัพท์ซะวัยรุ่นเชียว “...โลก นี้ ไม่ มี ของ ฟรี”
“!!!!!!!”
“อือฮึ”
“หมายถึงต้องขายตัวแลกเงินเหรอแม่” โป้ก!! “โอ๊ย!! เขกหัวจ้าวทำไมแม่!”
“เขกไล่ตัวโง่ที่มันวางไข่อยู่ในรอยหยักสมองแกน่ะสิ”
“แรงอ๊า”
“ฟังนะ” แม่ยืดตัวขึ้นจากการเอนหลังแล้วก้มมองผมอย่างจริงจัง “เสียแล้วต้องได้คืน ได้อะไรก็สุดแล้วแต่ บางคนต้องการเงิน สิ่งของ กำลังใจ ตอบแทนบุญคุณ หรือแม้แต่แก้แค้น แต่อย่างน้อยที่สุดถ้าไม่ได้อะไรเลยก็ควรได้รอยยิ้ม”
“ยิ่งฟังยิ่งงงอะเหงี่ยม”
“ชีวิตแกยังขาดอะไรที่ยังไม่มีข้าวจ้าว”
“เงิน”
“อะไรอีก”
“ใบปริญญา...รถยนต์............แฟน แฟนไง อยากมีแฟน!”
“อืม นั่นแหละ อะไรก็ได้ที่เราต้องการ เสียแล้วต้องได้ ไม่ต้องเอาให้คุ้มแต่ขั้นต่ำสุดเราต้องตั้งไว้ว่าเราจะได้อะไร จำไว้ ของ ฟรี ไม่ มี ใน โลก”
“โหว เจ๋งว่ะ แม่จ้าวเก่งที่ซู้ดดดดดดดดด”
“ไม่งั้นจะเอาพ่อแกอยู่เร๊อะ หึหึ”
“แล้วแม่อะ เสียแล้วได้อะไร”
“รู้แล้วเหยียบไว้นะ”
“อือ ๆ เหยียบมิดไมล์เลยแม่”
“พ่อแกทั้งจน ทั้งหล่อน้อย ทึ่มก็ปานนั้น แถมยังส้นเท้าแตก ตูดเป็นสิว เล็บขบอีกต่างหาก” โห หาดีไม่ได้เลยพ่อ น่าสงสารแท้ “แต่รู้มั้ยว่าสิ่งเดียวที่แม่อยากได้จากพ่อแกคืออะไร” ผมส่ายหัวแทนคำตอบ
“..ความรัก” แม่ยิ้มบาง ๆ มองกรอบรูปแต่งงานที่วางอยู่บนชั้นหน้าทีวี “พ่อมีรักให้แม่ตั้งแต่วันที่บอกรักและมันก็ไม่เคยลดลง แม่ยังได้ยินความรักของพ่อมันดังว่ารักตลอดเวลาทั้งที่พ่อไม่ได้พูดมันบ่อย ๆ”
“พ่อรักแม่มากจ้าวรู้”
“พ่อแกรักแม่มากกว่าที่แม่ต้องการซะอีก รู้มั้ยว่าฉันอยากทำอะไรตอนนี้”
“อะไรเหรอแม่” ผมถามอย่างตื่นเต้น
“ฉันอยากเอาความรักที่มันเกินกว่าที่ฉันต้องการเปลี่ยนเป็นเงิน ฉันจะได้รวยซะที ฮ่วย!” แป่วววววว
“แม่อ้ะ จ้าวกำลังเคลิ้มกับความรักยิ่งใหญ่ของพ่อกับแม่ มาลงเอยแบบนี้อีกแล้ว วู้วว”
แม่หัวเราะในลำคอแล้วดันหัวผม “ไปไหนก็ไปไป๊” แม่ไล่แล้วเอนหลังก่อนจะหลับตาลง ผมยิ้มแล้วลุกออกจากตรงนั้น แต่ก่อนที่จะออกจากห้องไปก็ต้องหันไปมองแม่อีกครั้ง “ลูกของแม่ก็คือลูกของแม่ ถึงจะมีหรือไม่มีอะไร จะขาดจะเกินหรือแหว่งเว้าเสียหายตรงไหน...ก็ยังเป็นลูกแม่” ไม่รู้สิ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจอย่างถ่องแท้ว่าแม่หมายถึงอย่างที่ผมคิดมั้ย แต่ฟังแล้วน้ำตาหยดแหมะเลยล่ะ
...แต่ลูกของแม่ดันไปเสียให้ใครก็ไม่รู้น่ะสิ สงสัยของฟรีจะมีในโลกเพราะไม่รู้จะทวงค่าตอบแทนยังไงซะแล้วล่ะแม่
ผมปาดน้ำตาออกจากเบ้าตาแล้วเดินขึ้นบ้าน ตอนแรกกะจะเข้าห้องนอนเล่นสักพักแล้วถึงเวลานัดค่อยโทรหาพี่ดินแต่อิพี่ข้าวสวยมันก็มาลากไปฟังมันพร่ามเรื่องคู่ชิปเกาหลีอะไรของมันก็ไม่รู้ ผู้หญิงนี่ชักจะแปลกประหลาดขึ้นทุกวัน ตัวเองก็อยากมีผัวจนตัวสั่นแต่ไม่มีก็ได้เพราะอยากหลีกทางให้ผู้ชายได้กัน มันขัดแย้งยังไงชอบกล ผมนอนฟังไปฟังมาก็เผลอหลับไปซะเฉย ๆ
‘เป็นอะไรครับผัวพี่ ทำหน้ามุ่ยทำไม’
‘พี่บั๊ค! พี่หายไปไหนมา’
‘ไม่ได้หายนี่ ก็อยู่ในใจจ้าวตลอดนั่นแหละ’
‘จ้าวขอโทษนะกับเรื่องวันก่อน’
‘ขอโทษเรื่องอะไร หืม’
‘ก็เรื่องที่ไม่หาหมอผีมาช่วยตอนผีมันเข้าสิงพี่บั๊คไง’
‘ก็เอางี้สิ จ้าวก็แค่ไถ่โทษ’
‘ไถ่โทษยังไงพี่’
‘ด้วยการเป็นเมียพี่’
‘ไม่ได้นะ จ้าวเป็นผัวแล้วจะให้จ้าวเป็นเมียได้ไง ไม่ได้ ๆ’
‘งั้นพี่ก็ไม่รักจ้าวแล้ว’
‘ไม่เอา พี่บั๊คต้องรักจ้าวสิ รักจ้าวนะ รักนะ ๆ ๆ ๆ’
‘งั้น...จ้าวก็ต้อง...เ ป็ น เ มี ย พี่’
เ ป็ น เ มี ย พี่
เ ป็ น เ มี ย พี่
เ ป็ น เ มี ย พี่
เ ป็ น เ มี ย พี่
“ว้ากกกกกกกก ม่ายยยยยยยยยย” ผมดีดตัวขึ้นนั่งพร้อมกับแหกปากออกมาอย่างหวาดกลัว “เชี่ยสัดสลัดหอก ฝันร้าย ฝันร้ายเหี้ย ๆ ฝันอะไรแบบนี้วะ เฮือกก ๆ ๆ” นั่งหอบหายใจจนตัวโยน “ว่าแต่...กูฝันว่าไงวะ เฮ้ย ลืม! อิเหี้ย ลืมได้ไง ฝันร้ายขนาดนี้ลืมได้ไงวะเนี่ย!” ผมดึงทึ้งผมตัวเองอย่างบ้าคลั่ง จำได้แต่ว่ามันเป็นฝันร้ายที่ร้ายขนาดต้องสะดุ้งตื่นมานั่งหอบแฮ่กแต่ตอนนี้กลับจำไม่ได้ซะแล้ว
“แกฝันอะไรไม่รู้อิจ้าว รู้แต่ว่าแกเอาหน้ามาถูหลังตีนฉันแล้วบอกขอโทษนะขอโทษนะอยู่เป็นนานสองนาน” อะไร! หลังตีนเนี่ยนะ!
“จริงปะเนี่ยพี่สวย โห หน้าจ้าวจะเป็นสิวมั้ยเนี่ย” ผมถูหน้าอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
ขอโทษเหรอ ขอโทษใครวะ แล้วขอโทษทำไม รู้แต่ว่ามันเป็นฝันร้าย รู้แต่ว่าจำไม่ได้ แต่รู้ว่าลึก ๆ ในความรู้สึกของผม...
เหมือนได้เจอคนรักที่พลัดพรากกันมานานแสนนาน
...คิดถึงจัง...ไอ้ใครก็ไม่รู้
“เฮ้ย! กี่โมงแล้วเนี่ย!!” เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีนัดโทรหาพี่ดินตอนสิบโมง ผมรีบวิ่งออกจากห้องพี่ข้าวสวยแล้วเข้าห้องตัวเองทันที หยิบโทรศัพท์เครื่องเก่าแสนล้านปีมาใส่ซิมที่ซื้อมาจากเซเว่นก่อนจะกดเบอร์ที่เคยจดไว้ในสมุดโทรศัพท์ตอนวันมีตติ้ง
((“สวัสดีครับ ดินแดนแฟนไม่มีหน้าตาดีมีคอนโดครับ”)) อืมมม ไอ้พี่ดิน มึงรับสายเบอร์แปลกแบบนี้เหรอวะ มึงมันบ้า!!
“เยอะไปละพี่ ถามจริงเหอะ พี่รับสายคนที่ไม่รู้จักแบบนี้ตลอดเลยเหรอวะ” ผมถามโดยที่ยังไม่บอกว่าผมเป็นใคร
((“กูนัดมึงสิบโมงไอ้จ้าว”)) อ่าว รู้ด้วยเหรอว่าเป็นกู มึงนี่มันแสนรู้จริม ๆ
“อืมใช่”
((“แล้วนี่กี่โมง”))
“สิบโมงหกสิบห้านาที”
((“หกสิบห้านาทีบ้านพ่อมึงเหรอไอ้เหี้ย สิบเอ็ดโมงห้านาทีแล้วไอ้ควายนิสัยเสีย!”))
“แหะ ๆ รถมันติดอะพี่”
((“รถติดบ้านปู่ย่าตายายควายตัวเมียมึงเหรอครับ แค่โทรให้ตรงเวลามึงอ้างรถติดหานรกภูมิขุมที่มึงอยู่เหรอไอ้หน้าด้าน!”)) ด่าไฟแลบเลยอิเหี้ย มึงไปสมัครเวทีไทยแลน์ก็อทด่าเล่นดีมั้ย รับรองมึงได้สิบล้าน
“แฮ่ ๆ ไม่ขำหรา ผมก็ว่าหามุกโดน ๆ แล้วนะเนี่ย”
((“ไม่ขำไอ้สัด มึงมาเลย ตามมาที่บ้านเจ้านายใหม่มึงให้ว่องเลย”))
“อ้าว ไหนบอกคุยรายกันก่อนไงอะ งานไรไม่รู้ ผมทำได้รึป่าวไม่รู้นะไอ้พี่”
((“มึงยังจะหน้าด้านถามหารายละเอียดอีกเน๊าะ แล้วใครมันสาย แล้วใครมันผิดนัดผู้ใหญ่ นี่กูคบเด็กสร้างบ้านรึไงวะ กูว่ากูเปลี่ยนเอาคนอื่นดีกว่าว่ะ ตอนแรกนึกว่าเลือกคนที่คอยถามหางานทำตลอดจะไว้ใจได้ แต่ที่ไหนได้ มึงไร้คุณสมบัติชัดเจนเลยไอ้จ้าว!!”)) โห มาเต็ม นี่กูสายแค่ชั่วโมงห้านาที มึงด่าเหมือนกูโกงจำนำข้าวเลยนะพี่ดิน
แต่พูดก็พูด ผมก็ผิดจริง ๆ นั่นแหละ ยังไงก็ต้องรับผิด “ขอโทษพี่ ขอโทษ ๆ ๆ ๆ ผมเผลอหลับไป คราวหน้าไม่มีแบบนี้ รับรอง ๆ เลิกยั่วะ ๆ ไม่งั้นหน้าแก่หน้าเพลียได้เมียแม่หม้ายนะเอ๊า”
((“เกี่ยวไรกับได้เมียแม่หม้ายวะ เฮ้อ”)) ไอ้พี่ดินถอนหายใจแล้วนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ((“เอางี้.. กูถามคำเดียว มึงจะทำงานนี้มั้ย ถ้ามึงจะทำมึงต้องมีวินัย เคร่งครัดในกฎระเบียบที่เจ้านายบอกทุกอย่าง เงินดีก็จริงแต่มึงต้องแลกด้วยความตั้งใจและทุ่มเท มึงพร้อมมั้ย ถ้าไม่พร้อมกูจะได้หาคนอื่น”)) โหย พลาดครั้งเดียวเสียเครไปตลอดชีวิตเลยเหรอสาดด กูไม่ใช่เม็มเบอร์บัตรน้องอ้อนนะที่แบล็คลิสต์ครั้งเดียวจะแบนกูเก้าชั่วโคตรน่ะ
“พร้อมพี่ พร้อมสุดอะไรสุด ขอผิดครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ครั้งเดียวจริง ๆ” ผมรับปากรับคำหนักแน่น ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ว่างานอะไร แต่อิพี่ดินมันซีเรียสขนาดนี้ก็คงจะดีแน่ ๆ
((“อย่าทำให้กูเสียหน้านะมึง งานนี้กูออกหน้าหาคนที่เก่งและคู่ควรที่สุดเองเลยนะเว้ย”))
“ไม่มีเสียพี่ คบไอ้จ้าวเตรียมพราวออฟมี จ้าวรับรอง”
((“กูจะเชื่อน้ำหน้ามึงสักครั้งก็ได้ งั้นตามมาที่ร้านกาแฟแถว ๆ...”)) พี่ดินบอกพิกัดและวิธีเดินทางให้ผมอย่างละเอียดเพราะมันไม่ค่อยเชื่อน้ำหน้าว่าผมจะไม่หลง ผมไม่อยากจะคุยครับ กรุงเทพนี่นะ หลับตาเดินกูยังไม่ตกท่อเลยเหอะ เพราะกูเดินในห้าง ก๊ากกกกกก กูฉลาดครับพี่น้อง
อีกครึ่งชั่วโมงผมก็มาถึงร้านกาแฟที่ไอ้พี่ดินมันนัด ภายในร้านดู..แพงว่ะ ไอ้ห่า ร้านแบบนี้ถึงจะไม่ใหญ่อะไรมากแต่ชอบขายของแพง กาแฟแก้วละร้อยฝ่า เค้กชินละร้อยฝ่า อื่น ๆ ไม่ต่ำฝ่าร้อยฝ่า ก็เลยทำให้ฝ่าเท้าของผมไม่ค่อยได้ฝ่าเข้าไปในร้านเลยฟับฝ่า
((“ไอ้ห่าจ้าวมึงจะโทรทำไม ก็เห็นกันผ่านกระจกอยู่เนี่ย!”)) พี่ดินรับสายแล้วถลึงตาผ่านกระจกของร้าน
“ไอ้พี่มึงมารับหน่อยดิ ผมกลัวเดินชนอะไรในร้านว่ะ เดี๋ยวต้องจ่ายตังค์โดยใช่เหตุอีก” ไอ้ห่าพี่ดิน มึงไม่ต้องมากุมขมับเลยนะ แค่มารับมันยากเย็นนักเหรอ ขามึงยาวมึงเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้วเว่ย
((“งั้นมึงรอนั่นแหละ เดี๋ยวกูให้คนพาเข้ามา”)) พี่ดินวางสายแล้วกดโทรออกก่อนจะคุยอะไรไม่รู้สองสามคำจากนั้น..
หมับ!
แขนผมถูกจับแบบแตะ ๆ ด้วยนิ้วเย็น ๆ ของใครคนหนึ่ง ความรู้สึกแว้บแรกมันตกใจนิด ๆ แต่ในความตกใจมันมีความอุ่นใจและคุ้นเคยอยู่ในที
“เข้าไปสิ เดี๋ยวกูพาเข้า” ผมเงยหน้ามองเจ้าของมือและเสียงทุ้มห้าวคุ้นหู หัวใจมันกระตุกวูบ ๆ เมื่อเห็นใบหน้าหล่อคมที่เหมือนเคยได้พบเจอกันมาหลายครั้งทั้ง ๆ ที่จริงก็เพิ่งจะแค่สองครั้งเท่านั้นเอง
...แต่ทำไมผมรู้สึกว่าเราเจอกันบ่อย ๆ
ที่ไหนกัน
...หรือจะเป็นในฝัน
ไม่ใช่ละ ผมจะฝันถึงมันทำไมเพราะมันก็แค่คนที่เคยคุยเคยกินเหล้าด้วยแค่สองครั้งเท่านั้นเอง ผมคงไม่ฝันถึงคนที่ไม่มีความผูกพันกันลึกซึ้งหรอกน่า ผมคงคิดไปเองเพราะผู้ชายคนนี้ก็แค่..
“พี่บั๊ค”
***************************
:pig4:
-
เค้าจะแซ่บกันแล้ว สลัดผักกับข้าวเจ้า
โมดุฯอีกคน อยากให้มาปราบคุณชายดอทจังเลย
-
จะให้น้องจ้าวแกทำอะไร
ถ้าแม่น้องจ้าวรู้ว่าพี่บั๊คคือสามีของลูกจะให้ยกขันหมากมาสู่ขอไหม
-
ไอ่น้องจ้าวโดนกายจุ๊บไปแล้วแน่ๆๆๆ ไม่น่าจะใช่นิ้วววววววววววววววววววววววววววววววว
ส่วนความเรื่อนยังคงเสมอต้นเสมอปลายยย ว่าแต่พี่บั๊คจะให้ทำงานอะไรร :hao3:
-
จ้าวก็นะเกรียนไปทุกที่ ขนาดพี่ดินยังกุมขมับ จ้าวเก่งนะนี่ :jul3:
เหมือนมีลางว่าสกายชอบข้าวจ้าวน้า รอลุ้น~
ส่วนพี่บั๊ค... แอบเสียใจแทนที่ข้าวจ้าวจำเป็นผี ฮิฮิ
-
ข้าวเจ้าเกรียนมาก :m20:
-
:hao3: :katai2-1:
-
ชอบคุณแม่จ้าวอะ นางสุดยอดเลย
-
รู้สึกหวามไหวใจสั่น แอร๊ย :hao3:
-
ขอบคุณค่า
-
น่ารัก เจ้าเกรียนสัดอะ
-
อย่าให้จ้าวกินเหล้าเบยร์อีก
อะไรจะจำไม่ได้ขนาดนั้น
สงสารพี่บั๊คจริงๆ
งานอะไรหน่อที่ดินจะให้จ้าวทำ :impress2:
-
ข้าวจ้าว เกรียนสุด อะไรสุดอ่าาาาา 55555
คุฯเหงี่ยมนี่น่ารักมากเลย ชอบบบบบบบ
-
แหมจ้าวเอ๊ยฝันถึงพี่บั้คด้วย
-
โอ๊ยยยยยยย จ้าว เรื้อนไปไหนน้าา บ้ามากๆ
เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกติดตามค่าาา
-
เจอกันแว๊วๆๆ จ้าวจะรั่วแค่ไหนนะ555
-
พี่บั๊คสู้ๆ :hao6:
-
ข้าวจ้าวเป็นบุคคลที่คาดเดาได้ยาก :hao7: แม่งเรื่อนรั่ว :ling2:
อยากอ่านสกายดินแล้วง่ะ เมื่อไหร่จะรักกัน เชียร์ๆๆ ดินสกายหุ่นแซ่บน้าาาา ดินมันก็แซ่บนิว่า :hao6: แซ่บxแซ่บ :haun4:
-
จะไม่มีวันไหนที่ จ้าว เลิกเกรียนนะ
55555555
-
เอาตรงๆนะจ้าว เกรียนเกิ๊น
-
จ้าวเกรียนไม่มีกั๊กเลยอ่ะ 55555555555
ถูกสกายจุ๊ฟแล้วยังไม่รู้ตัวอีก เพลียยยยย :เฮ้อ:
-
พระเจ้าไม่รักผม ให้อะไรมาก็ไม่รู้ครึ่ง ๆ กลาง ๆ แต่ให้ความโง่มาแบบไม่มีกั๊ก :jul3:
จ้าวเจอพี่บั๊คแล้ว อยากให้จ้าวไม่เสียฟรี ได้ความรักด้วยโปรสุดคุ้มจากพี่บั๊คแถมผี :hao6:
-
จ้าวเสียไปแล้วต้องเอาพี่บั้ดมาเปนแฟนให้ได้น่ะ 5555
-
:z2: เกรียนได้อกน้องจ้าว แต่ก็น่ารักมากเลย :-[ +1
-
เรื้อนรั่วไม่หยุดจริงนะข้าวจ้าว เจอพี่บั๊คละ :mc4:
อยากอ่านสกายดินต่อแฮะ รู้สึกว่าพี่ดินเวลาอยู่กะสกายแล้วไม่ค่อยรั่วมากนะ (ดูเป็นผู้เป็นคนมากกว่า ...หรือพี่ยังไม่แสดงธาตุแท้)
ชื่อคู่เรื่องนี้แอบเข้ากันอยู่นะ น้องข้าวเจ้ากับพี่สลัดผัก
นายท้องฟ้ากับพี่ดิน
-
แอร๊ย มาแล้วๆ
ตกลงจ้าวมันไม่รู้จริงๆ สินะ ว่ามันไปหลอกให้ใครเขาฟัน โถๆ น้องจ้าวของผีบั๊ค ฮาาา
เอาใจช่วยพี่บั๊ค ให้ได้จ้าวมาเป็นเมียเต็มตัวได้เร็วๆ
-
มอมเหล้าไอ้จ้าวเหอะมันจะได้จำได้ซะที
ขอบคุณ :)
-
น้องจ้าวเสร็จแน่ ไม่รู้ซะแล้วว่ากำลังเดินไปให้เสือกิน :z1:
เรียกค่าแรงไปเยอะๆเลยจ้าว พี่บั๊คมันรวย จ่ายได้อยู่แล้ว
ยิ่งตอนนี้ต้องการจะให้น้องจ้าวมาอยู่ในการดูแลด้วยสิ
แต่เจ้าตัวมันยังไม่รู้เลยว่าใครคือสามี :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
ลืมคืนนั้นของสองเราไปแล้วเหรอ
เศร้าแทนพี่บั๊คเลยว่ะ
-
พี่บัคเตรียมวางกับดักล้อมเจ้าใช่ม่ะ
-
แอร๊ยยย เขาเจอกันแล้วววว
ประหนึ่งพลัดพรากจากกันมานานเลย จ้าวกับพี่บั๊ค น้องจ้าวอะอย่ามาเนียนจำไม่ได้นะ ฟันพี่บั๊คแล้วทิ้งแบบนี้จัดหนัก ๆ เลยพี่บั๊ก o18
สกายต้องมีงานคู่ดินแน่เลยใช่ไหม คู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอก หุหุ
-
จ้าวนี่ไม่มีวันสติกลับร่างเลยใช่ปะ
อ่านแล้วเพลียจิตกับระบบความคิดมันจริงๆ
สงสารสลัด ขอให้ปราบมันได้เร็วๆ5555
นุ้งสกายความอดทนเป็นเลิศ
(หรือเพราะเห็นท่าอ่อยอิจ้าวแล้วหมดอารมณ์ไม่รู้)
เหงี่ยมของจ้าวก็แอบเกรียนนะเนี้ย
-
บอกได้คำเดียว ฟิน 5555
-
จ้าวเอ๋ยไม่รอดแน่ เขาเล่นเป็นขบวนการนะเว้ย
ชอบคุณนายเหงี่ยมจังเลย
-
พี่บั๊คลุยแล้ว น้องจ้าวผู้ไม่มีพวกจะทำไง
-
ได้เรียนรู้วิธีอ่านเวลาจากเจ้า
เกรียนเจงๆ
-
จ้าว แบบเคลิมเหรอ มองหน้าพี่บั๊คแล้วคิดไรแบบนี้อะ คิคิ หรือจิงๆจิตใต้สำนึกเจ้าเริ่มทำงานบอกสมองว่านี้แหลพตัวจริงของสามีที่จ้าวฝันถึง คู่ตินกับกายกะน่าลุ้น ดินกะแบบเท่ๆนะไม่รู้ใครจะรุกใครหวังว่าพี่ดินจุะได้รุกน้องสกาย ได้เป็นดินเหนือฟ้า555 อ่านเรื่องนี้แล้วขำตลอดเลย ตอนหน้ามาไวๆนะคะ รออ่านอยู่นะ
-
มาแล้วๆ พี่บั๊คจะให้งานจ้าวทำอะไรอ่า
น่าสงสัยจริงยิ่งพี่ดินคิดแผนด้วย หึหึ
น้องจ้าวดูต๊องๆ แต่ก็น่ารักดีอ่านะ
รออ่านคู่ดินสกายด้วยนะจ๊ะ ชอบๆๆๆๆ
ขอบคุณน๊า ,,,,,,, แล้วมาต่อบ่อยๆนะรออยู่จ๊ะ
-
ล้นมากกกก ล้นจะออกนอกโลกแล้ว 555 ชอบจัง
แหม กับคุณพี่สลัดก็เจอทั้งในฝันทั้งนอกฝันนั่นแหละค่าาา
-
:mew1: :katai2-1:
-
คิดถึงทั้งพี่สลัดและน้องข้าวจ้าว....จุ๊บๆๆๆๆ
-
ถึงขั้นเก็บเอาไปฝัน ไม่ใช่ย่อยนะจ้าว
ฮ่าๆๆๆ
-
อ๊าย ชอบขุ่นแม่มากค่ะ กรี๊ดดดด
น้องสกายท่าจะฟินนะคะ ได้จูบจ้าวไปด้วย //แม้จะไม่ใช่ที่ปากก็เหอะ
-
ปวดหัวกับไอ้เจ้าจ้าวจริงๆ เกรียนได้เกรียนดี
รอพี่บั๊ครุกเต็มกำลัง
-
รอดูแผนการที่พี่บั๊คกับพี่ดินเตรียมไว้
-
อิน้องจ้าวนี่เกรียนสลัดมาก ฮามาก ขำกันทุกบรรทัด ที่จริงฮากันทั้งเรื่องอ่ะ
พี่บั๊คจะเอามันอยู่ไหม ถาม? แต่น่ารักมากนะคะ คนอ่านรักน้องจ้าว
ขอบคุณค่ะ
-
จะให้จ้าวทำอะไร
-
กว่าจะได้เจอกันคู่นี้
คิดถึงพี่สลัดโคตร
มาต่อบ่อยๆเลยนะ
-
อิพี่ดินนี่ก็กลัวน้องหลงมากเกิน อิพี่บั๊คก็เก็บอาการสุดฤทธิ์
-
จ้าวแม่งเกรียนเอาโล่แต่ชอบต้นฉบับ
ความเกรียนของจ้าวนี่ละได้เชื้อมาเต็มๆ
55555 :laugh: :laugh: :laugh:
-
ชอบจ้าวมากเลยค่ะ
ไม่เคยเจอะเจอนายเอกที่เกรียน เรื้อน ซ่า กวนที... เท่าจ้าวมาก่อนเลยอ่ะ
ตอนหน้าขอฉากแซ่บๆ ระหว่างพี่บั๊คกับจ้าวเยอะๆ นะค่ะ ชอบคู่นี้!
-
Chapter 11 All in one’s head
“อะไร มองทำไม ไม่เคยเห็นคนหล่อ?” ผมหลุดออกจากภวังค์เมื่อเสียงห้าวกังวานขึ้น
ก็หล่อจริง ๆ แต่ที่กูมองไม่ใช่เพราะหล่ออย่างเดียวแต่มันรู้สึกคุ้นต่างหาก.. เฮ้อ ช่างเหอะ นึกไม่ออกคืนนี้ค่อยแดกยาระดมพลละกัน
อะไรนะ? นั่นมันยาระบาย นึกไม่ออกกับขี้ไม่ออกไม่ได้ใช้ยาตัวเดียวกัน?
เอ๊า นึกว่าจะไม่มีใครรู้นะเนี่ย กรั่ก ๆ ๆ
“หล่อจนน่าล่อเลยพี่เอ้ย” ผมประสานมือไว้ตรงอกแล้วทำหน้าฟิน ๆ เคลิ้ม ๆ ใส่มัน
“เฮ้อ กูน่าจะรู้ว่าไม่ควรเล่นแบบนี้กับมึง” รู้ก็ดีแล้วนี่ คิก ๆ ๆ “จะเข้าได้ยัง?” พี่บั๊คปล่อยมือออกจากแขนซึ่งมันก็ดีแล้ว แต่ทำไมถึงได้รู้สึกแปลก ๆ แบบนี้วะ
อะไรวะ? โดนจับก็รึสึกแปลก โดนปล่อยก็ยังแปลก การโดนตุ๋ยครั้งเดียวจะทำให้ผิวหนังไวไฟกับผู้ชายได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ม่ายยย ผมไม่อยากเป็นคนตัวง่ายขนาดน้านนน ใจน่ะไม่ง่ายหรอก ไม่ได้รักใครง่าย ๆ แต่ตัวเนี่ยสิ ทำไมถึงได้อุ่น ๆ ร้อน ๆ ตอนอยู่ใกล้ไอ้ผู้ชายหล่อคนนี้วะ บรื๋อออ คิดแล้วคันว่ะ
“พี่เดินนำเลย เดี๋ยวผมตาม” ผมดันแขนล่ำ ๆ ของมันให้ออกเดินนำ “แดกอะไรเป็นอาหารกันวะ ตัวโคตรหนาเลย” เดินตามมันพลางบ่นไปด้วยที่ทัศนวิสัยข้างหน้าโดนบดบังด้วยแผ่นหลังกว้างใหญ่
แต่..
เดี๋ยวนะ!
แผ่นหลังแบบนี้คุ้น ๆ คุ้นตา คุ้นยาย คุ้นไปถึงชวดเลยทีเดียว
ปึก!
“เฮ้ย!” ผมชนเข้ากับร่างหนา ๆ จนกระเด็นถอยหลังสองสามก้าว “เบรกก็ไม่บอก เจ็บนะเว้ย!” ผมลูบจมูกโด่งในของผมอย่างนึกฉุน
“ก็มัวเหม่ออะไรล่ะ แค่เดินตามยังชน เฮ้อ ไอ้จ้าวเอ้ย มึงจะทำงานให้กูได้มั้ยเนี่ย” พี่บั๊คส่ายหัวแล้วนั่งลงตรงข้ามพี่ดิน “มานั่งนี่สิ” มันกระตุกชายเสื้อเมื่อผมยังยืนเอ๋อลูบจมูก
...ไอ้ที่คุ้น ๆ เมื่อกี้คงคิดไปเองล่ะมั้ง
“นั่งนู่นได้มั้ยอะ” ผมชี้ไปที่เก้าอี้ข้างพี่ดิน
“ทำไม กลัวหวั่นไหวเมื่ออยู่ใกล้กูเหรอ” ชิชะ ไอ้พี่สลัด มึงคิดว่าจ้าวโลกเป็นใคร ถึงกูจะแรดแต่กูก็เลือกนะเว้ย ที่กูอยากนั่งตรงพี่ดินเพราะสาวโต๊ะตรงข้ามแจ่มแมวสาด ไม่ได้อะไรกับมึงซะหน่อย
“ผมแค่อยากเห็นหน้าพี่ชัด ๆ” ว่าแล้วก็เท้ามือลงบนโต๊ะแล้วชะโงกหน้าไปใกล้พี่บั๊คจนมันดันหน้าผากผมทิ้ง
“พอละ กูยอมแพ้” มันทำหน้าเพลียใจกับการกระทำของผม
“จะจีบกันอีกนานมั้ย เดี๋ยวถึงเวลานัดแล้วโดนแม่มึงด่ากูไม่รู้ด้วยนะเว้ย ไอ้จ้าวนั่งซะที ถ้าช้ากว่านี้อีกหนึ่งวิกูจะทำให้ตูดมึงแหกนั่งไม่ได้ไปอีกเป็นเดือน” ไอ้พี่ดินแหวขึ้นทำให้ผมหย่อนก้นลงตรงเก้าอี้ข้างพี่บั๊คอย่างเร็ว
วันนี้มันกินร็อตไวเลอร์เป็นอาหารเช้าเหรอวะ ดุฉิบหายเลย
“เข้าเรื่องละนะ” พี่ดินเปิดประเด็น ผมพยักหน้าพร้อมกับไอ้พี่สลัด “ไอ้บั๊คจะเป็นนายจ้างมึงตั้งแต่วันนี้จนงานสำเร็จ หรือจนกว่ามันจะไล่มึงออก” เหย ๆ ทำไมมีการไล่ออกด้วยวะ ถ้าเงินดีจริงต่อให้เอาน้ำร้อนมาสาดกูก็ไม่ออกนะครับ พูดจริง
“ไม่ไล่ดิพี่ จ้างแล้วจ้างเลยดิวะ ไล่ออกก็เสียประวัติ ไปสมัครงานใหม่เค้าก็ไม่รับ อนาคตก็จะหมดสิ้น..”
ปัง!!
“หยุดไอ้จ้าว! ไม่งั้นกูจะไล่มึงออกเดี๋ยวนี้แหละ!” ขณะที่ผมกำลังชักแม่น้ำทั้งห้าเพื่อจูงใจให้มันไม่ไล่ผมออก พี่ดินก็ตบโต๊ะแล้วชี้หน้าผมจนต้องหุบปากอย่างรวดเร็ว หันไปมองไอ้พี่สลัด แม่งก็ทำหน้าเหนื่อยหน่ายส่ายหัวซะงั้น
ก็กูไม่อยากโดนไล่ออก ทำไมพวกมึงต้องอยากไล่กูออกด้วยเนี่ย กูงงนะเฮ้ย
“ฟังต่อ” พี่ดินกดเสียงต่ำ ๆ ดูพยายามจะควบคุมอารมณ์ไว้อย่างยิ่งยวด ผมยังไม่อยากโดนไล่กระทืบจึงจำเป็นต้องเงียบปากนั่งฟังนิ่ง ๆ “ทำงานทุกวัน กินอยู่ฟรี ถ้าวันไหนมึงมาทำงานก็ได้เงิน วันไหนไม่ทำก็อด จ่ายเงินเป็นรายวัน วันละ..” พี่ดินดึงจังหวะ เหลือบมองผมที่กำลังลุ้นระทึกกับเม็ดเงินที่มันคุยนักคุยหนาว่าดี ขอให้เกินค่าแรงขั้นต่ำทีเถ๊อะ เพี้ยง ๆ ๆ ๆ “...ห้าร้อย”
“ห้าร้อย!!!!!” ผมตะโกนลั่นร้านเพราะตกใจกับตัวเลขที่พี่ดินบอก ไอ้พี่บั๊คสะดุ้งแล้วรีบตะปบปากผมไว้
“ไอ้เชี่ยจ้าว เสียงดังทำห่าไรเนี่ย” พี่ดินด่า
“อ๊าอ้อยแอ้งเอ๊อะอิ๊บอ๋าย!!” ผมตอบไปทั้ง ๆ ที่มือพี่บั๊คยังปิดปาก พูดจบก็ดันมือมันออกแล้วหันไปด่ามัน “ปล่อยได้แล่ว ปากเค็มฉิบเลยว่ะ”
พี่บั๊คแก้ให้ทันที “มือ!” อิ ๆ รับมุกควายกูด้วย มึงมีแววเป็นเจ้านายที่โอเคอยู่นะพี่สลัด “จะเอามั้ย” พี่บั๊คถามราวกับว่าผมกำลังเกี่ยงขอเพิ่ม มึงบ้าปะ วันละห้าร้อยนี่จบป.ตรียังไม่ได้เลยเหอะ
“เอา ๆ ทำสิ ให้บุกป่าฝ่าดงตีนที่ไหนก็ไป” ผมรีบตะครุบเหยื่อตรงหน้าไว้อย่างรวดเร็ว
“มึงนี่หน้าเงินดีเน๊าะ” พี่บั๊คว่า “ยังไม่ทันฟังรายละเอียดก็รับงานซะละ ถ้ากูจ้างมึงมาเป็นเมียน้อยเมียเก็บมึงจะทำไง” แหม่ ถามอัลไลเยี่ยงน้านนน คนอย่างไอ้จ้าว..
“ต่อให้เป็นเมียทาสก็เอาวะ วันละห้าร้อยนี่คงคุ้มค่ายาริดสีดวงอยู่มั้ง” พี่สลัดทำหน้าอ่อนอกอ่อนใจ ส่วนพี่ดินหัวเราะขำกับคำตอบของผม
“พูดแล้วนะมึง ห้ามกลับคำทีหลังนะ” พี่ดินย้ำ ผมยิ้มเผล่แล้วพยักหน้าให้รัว ๆ ไอ้พี่สองคนนี่มันคงอำผมนั่นแหละ จะเป็นไปได้ไงที่จะจ้างผมเป็นเมีย คิก ๆ อย่ามาขู่จ้าวซะให้ยาก จ้าวรู้จ้าวเป็นเทพ “จากนี้ไปมึงต้องเป็นเมียไอ้บั๊ค จนกว่าจะทำให้แม่มันยอมรับในตัวมึงได้”
!!!!!!!!!
อะไรซิ!???
นี่กูหูเฝื่อนหูฝาดไปใช่มั้ย??
“ขอฟังอีกรอบ” หน้าผมคงเอ๋อจนเหวอ พี่ดินมันถึงได้ขำขนาดนั้น
“ค่าจ้างวันละห้าร้อย แลกกับอิสรภาพของมึงในตำแหน่งเมียไอ้บั๊ค”
ชัดเลย!
เต็มสองรูหู ความหมายแจ่มแจ้งแดงสะเดิด
“ฮาไปมั้ย” ผมยังฝืนถามออกไป ทำใจดีสู้ผัวในอนาคต แหม่ ขนาดกูเหวอนะเนี่ย กูยังมองการณ์ไกลเรียกผัวในอนาคตเลย หุ ๆ ไอ้จ้าวนี่มันฮาจริง ๆ
“ไม่ฮงไม่ฮาล่ะไอ้จ้าว” พี่ดิน มึงให้พี่บั๊คผัวนายจ้างของกูพูดมั่งได้มั้ย แย่งพูดทุกเรื่องเลย สงสัยได้ค่านายหน้าหลายบาท “กูจะเล่าแบบเร็ว ๆ เลยนะเพราะอีกไม่กี่นาทีมึงก็ต้องเริ่มงานแล้ว”
“อุต๊ะ!” ผมยกมือทาบอก “นี่จะให้เริ่มงานเลยเหรอ ตายห่า ผมยังไม่ได้ล้างตู้เย็นเลยพี่”
“ไอ้เหี้ยจ้าว!!” พี่ดินตวาดใส่ ส่วนพี่สลัดถอนหายใจแล้วมองออกไปนอกร้าน ไอ้ห่าพวกนี้ไร้อารมณ์ขันจริง ๆ “มึงเลิกเรื้อนซักห้านาทีจะตายมั้ย!” ทำไมใคร ๆ ชอบพูดประโยคนี้กับผมจังวะ ชักจะโมโหแล้วนะเฟร้ยย
ผมไม่ได้พูดต่อปากต่อคำอะไรอีก เพราะเขี้ยวไอ้พี่ดินเริ่มงอกออกมาแล้ว วรั้ย น่ากลัวจุงเบยยยย
“มึงต้องทำให้แม่ไอ้บั๊คยอมรับในตัวมึงให้ได้ในฐานนะเมียไอ้บั๊ค” ผมพยักหน้า ไม่กล้าเล่นแล้วว่ะ ไอ้พี่ดินมันถือส้อมเตรียมจะปักหัวผมไปด้วย “ตั้งแต่วันนี้มึงต้องเข้าไปอยู่ในบ้านกับมัน ต้องเอาใจแม่มัน และที่สำคัญที่สุด ต้องกำจัด ‘น้ำตาล’ ผู้หญิงที่แม่มันหามาให้ด้วย” อ่อ งานง๊ายง่าย ว่าแต่..
“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยอะ” ผมถามเพราะอยากรู้คำตอบ แต่ก็ไม่นึกว่าคำตอบจะทำให้ผมรู้สึกแย่เบา ๆ
“ไอ้บั๊คมันมีแฟนเป็นผู้ชายและจริงจังถึงขนาดจะอยู่กินด้วย” ทำไมใจมันหวิว ๆ เหมือนตอนปิ๊งเพื่อนผู้หญิงสมัยอนุบาลแล้วมันเสือกจำได้ว่าผมเคยเปิดกระโปรงมันเลยว่ะ
“ล..แล้วทำไมไม่ให้แฟนไอ้พี่สลัดมันทำเองล่ะ” ทั้งติดอ่างทั้งวีนเบา ๆ นี่กูจะโกรธทำไมวะเนี่ย
“แม่ไอ้บั๊คดุมากกกกกก มันก็เลยเป็นห่วงแฟน กลัวเรื่องนี้จะทำให้มันกับแฟนผิดใจกัน ก็เลยต้องหาคนเก่ง ๆ แบบมึงมาช่วย” เมฆดำสลายไปในทันทีที่พี่ดินมันชม ผมยืดตัวขึ้นแล้วบรรยายสรรพคุณตัวเองให้พวกมันฟัง
“โอเค ๆ ในเมื่อพวกพี่ตาถึง สามารถมองเห็นศักยภาพอันเปี่ยมล้นของผม เดี๋ยวเรื่องนี้จ้าวจัดให้” กูเห็นนะว่าพวกมึงแอบขำ แต่ไม่เป็นไร กูไม่เรื่องมากเพราะวันละห้าร้อยนี่ทำแค่หนึ่งเดือนก็ได้ตั้งหมื่นห้า จะซื้อรองเท้าแบรนด์เนมให้เสงี่ยมศรีคู่นึง ผ้าขาวม้ากับเสื้อกล้ามห่านคู่ให้เสงี่ยมศักด์ชุดนึง บัตรมีตแอนด์โอ้ปป้าให้พี่ข้าวสวยใบนึง ที่เหลือจ้าวจะเอาไปโมฯ หน้าใหม่ เสริมจมูกดูดไขมันจัดฟันและเสริมนม กร้ากกกกกกก ผมล้อเล่น แค่จะเก็บไว้ซื้อนั่นนี่เกี่ยวกับเกมส์ครึ่งนึง อีกครึ่งก็ฝากธนาคารไว้กินดอกเบี้ย อิ ๆ สิบปีคงได้หลายบาท
ว่าแต่.. หมื่นห้านี่มันเยอะแค่ไหนวะ ไม่ค่อยสนิทกันด้วยก็เลยนึกหน้ามันไม่ออก ช่างเหอะ เดี๋ยวตอนรับตังค์ก็รู้เอง คิกๆๆ
“งั้นก็ตามนั้น เดี๋ยวมึงไปกินข้าวกลางวันกับไอ้บั๊คที่บ้านมันเลย” พี่ดินสรุป
“เดี๋ยวนะไอ้พี่” ผมขัดขึ้น “เริ่มงานเลยนี่หมายถึงผมต้องไปอยู่บ้านพี่บั๊ควันนี้เลยเหรอ”
“อืม” พี่สลัดตอบ
“เฮ้ย ผมยังไม่ได้เตรียมของ เสื้อผ้าของใช้ไม่มีเลยนะพี่”
“เดี๋ยวซื้อใหม่ ชุดนักศึกษาก็ด้วย” อ่อ ยังดีที่ยังห่วงอนาคตทางการศึกษาให้กูด้วย แต่..
“โทรศัพท์ผมก็เก่านะพี่ ใช้รุ่นนี้แม่พี่จะดูถูกเอานะเว้ย” ผมหยิบโทรศัพท์รุ่นเก่าเก๋ากึ๊กมาวางบนโต๊ะโชว์ให้พวกมันดู
“หึหึ” พี่ดินกับพี่บั๊ค มึงจะหัวเราะหึหึพร้อมกันทำไม เหตุผลกูดีจริง ๆ นะ
“มึงอยากได้อะไร เดี๋ยวกูซื้อให้หมดแหละจ้าว” ผมหันไปมองพี่บั๊คแล้วนิ่งไป สายตาที่ส่งมาทำให้รู้สึกประหม่า แววตามันคล้ายจะเอ็นดูและ..
“อะแฮ่ม!” พี่ดินกระแอมเสียงดังจนความคิดหยุดชะงักก่อนจะรีบหลุบสายตาลงและหันไปมอง “ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปได้ละ อย่าทำเสียเรื่อง ทั้งมึงและมึง” อะไรของมึงไอ้พี่ดิน ย้ำกับกูก็โอเคอยู่นะ แต่ย้ำกับพี่บั๊คด้วยทำไมวะ
เอ๊ะ! หรือว่ามึงมีความลับอะไรที่กูไม่รู้
“กูเตือนไอ้บั๊คเพราะกลัวมันจะไม่สวีทกับมึงจนแม่มันจับได้ว่าไม่ได้เป็นคนรักกันจริง ๆ” อ่อ แบบนี้นี่เอง ไอ้ห่าพี่ดินมึงก็รู้ใจกูจังเน๊าะ คิดอะไรก็รู้ไต๋ไปหมด หรือกูจะเอามึงเป็นแฟนหลังจากหมดงานพี่บั๊คดีวะ คราวนี้ล่ะ คิดเงิน พี่ดินมันก็จะขนเงินมากอง คิดทองพี่ดินก็จะเปิดร้านทองให้ แอร๊ยยย ชีวิตที่ไม่ต้องพูดแต่ก็ได้ทุกอย่าง คิก ๆ ๆ ฟินเวอร์ “หยุดฟุ้งซ่านได้ละไอ้ห่าจ้าว สมองมึงนี่น่าสงสารว่ะ” พี่ดินส่ายหัว
“น่าสงสารไงอะ” ผมถาม
“ก็มันทำงานตลอด คิดทุกอย่าง แต่ไม่ฉลาดซะที” ห่า หลอกด่ากู
“จ้าา พ่อคนฉลาด” ผมยื่นหน้าใส่มัน “ถ้าไม่เห็นแก่รายได้งาม ๆ นะ”
“จะทำไม” พี่ดินทำท่าท้าทาย
“จะสมัครเป็นเมียพี่แทนอะดิ ผมจะได้ไม่ต้องเหนื่อยฉลาดเอง แต่ใช้คนฉลาดทำงานให้”
“ไปได้ละ!!” เสียงพี่บั๊คดังขึ้น รู้สึกเหมือนมันควบคุมความดังของเสียงมันไม่ได้จนต้องกระแอมแล้วพูดต่อในระดับเสียงปกติ “เดี๋ยวแม่รอนาน” ไอ้พี่ดินกลั้นหัวเราะส่วนผมก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโต๊ะแต่โดยดี
“ไปก่อนนะไอ้พี่ หวัดเด” ผมยกมือไหว้พี่ดินเร็ว ๆ แล้วหันหลังเดินไปทันที พี่บั๊คลุกตามมา ส่วนไอ้พี่ดินมันยกมือรับไหว้แต่ไม่ทันก็เลยไหว้ค้างไว้อย่างเหวอ ๆ
“สัดจ้าว ไอ้..” พี่ดินด่าตามหลังแต่ผมหันไปแลบลิ้นใส่ “ฝากไว้ก่อนเหอะมึง” มันชี้หน้าคาดโทษเอาไว้ ส่วนพี่บั๊คดันหน้าผมให้หันกลับไปก่อนจะ...
กอดคอ!!
เดินกอดคอผมตั้งแต่ในร้านไปจนถึงที่จอดรถ! แม่จ้าว แม่ของจ้าว! ทำไมความรู้สึกไวไฟกลับมาอีกแล้ววะ ไม่นะ ไม่ ๆ ๆ ๆ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปแล้วผมอดใจไม่ได้เผลอปล้ำมันขึ้นมา กูก็ต้องกลายเป็นเมียน้อยพี่บั๊คน่ะสิ โอ้ววว ชีวิตชายไทยที่เคยเป็นสุขสโมสรอมรรัตนโกสินทร์ของจ้าวจะต้องมลายหายวับเพราะต้องเจอกับรักสามเส้าเหรอเนี่ย
“ขึ้นรถไอ้จ้าว!” ผมหลุดออกจากฝันร้ายกลางวันเมื่อเสียงตบกระโปรงรถดังขึ้น “มึงนี่ชอบเหม่อคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจริง ๆ เน๊าะ” พี่มันเปิดประตูเข้าไปในรถเมื่อเห็นผมพยักหน้าแล้วขยับเดินไปเปิดประตูด้านข้างคนขับ
เมื่อเข้ามาในรถ..
“รถพี่เหรอ” ผมถาม
“ท..ทำไม” เหมือนมันมีพิรุธนิด ๆ แต่ก็ไม่เยอะ หรือไม่มีวะ เอ่อ ไม่แน่ใจ เอาเป็นว่าไม่มีละกัน
“ไม่รู้ดิ ผมว่าคุ้น ๆ ว่ะ” ผมตอบแล้วมองไปรอบรถโดยละเอียด
“ค..คุ้นเหรอ คุ้นยังไง คุ้นเหมือนเคยขับหรือเคยนั่ง หรือเคยเห็นในนิตยสาร ในเน็ตไรงี้มั้ง” ทำไมมึงต้องหาช้อยมาให้กูเยอะแยะขนาดนี้ด้วยวะ ให้กูคิดเองมั่งดีมั้ย จะชี้นำให้มีพิรุธทำไม เอ๊ะ หรือไม่มี หรือกูคิดไปเอง เอ่อ ไม่แน่ใจว่ะ
“คงในเน็ตมั้ง ช่างเหอะ ขี้เกียจคิด ผมว่าเรามาคิดคำเรียกชื่อกันดีกว่า” ผมเปลี่ยนเรื่องเพราะรู้สึกปวดหัวกับความคิดวกวนและซ้ำไปซ้ำมาของตัวเอง
“คำเรียกชื่อ!??” พี่มันหันมามองงง ๆ
“ก็คำเรียกแบบ ด่าร์ลิ้ง หั่นนี๊ ป่าปี๊ แด่ดี๊ อะไรแบบเนี้ย” ตาไอ้พี่บั๊คแทบจะถลนออกจากเบ้า “เอ๊า ก็เป็นแฟนกันจนถึงขนาดพาไปไหว้ก็ต้องให้ดูคือหน่อยดิพี่” ผมอธิบาย “อย่าบอกนะว่ากับแฟนพี่เรียกชื่อกันเฉย ๆ” ผมชี้นิ้วเหล่ตามองพี่บั๊คอย่างจับผิด
“ม..มี๊ มีสิ คนรักกันใครเค้าเรียกชื่อเฉยล่ะ เอ่อ กูเรียกกันที่รักอะ” โทนเสียงสูงไปนิ๊ดนะฮะ แต่ไม่เป็นไร ผมจะคิดซะว่าพี่บั๊คมันเป็นคนเสียงเพี้ยนละกัน ถ้าร้องเพลงมึงคงเพี้ยนสูงตลอดแน่ ๆ
“ไม่เอา ๆ ที่รักมันเกร่อ” ผมเบะหน้ากับคำที่มันบอก
“เรื่องมากอีก”
“เอ๊าพี่ นี่งานพี่นะ ผมอุตส่าห์คิดให้จะได้เนียน ๆ ยังจะมาว่า” ผมหันไปโวยในขณะที่พี่บั๊คออกรถพอดี เห็นเสี้ยวหน้าด้านข้างแบบนี้ก็ตื่นเต้นเบา ๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนคุ้นหน้ามันมากกว่าที่เราเคยเจอแค่สองครั้ง และแล้วผมก็นึกอะไรออก “พี่จำได้ปะ ว่าคืนที่ผมไปกินเหล้ากับไอ้พวกเมียร์แคท ผมออกไปกับใคร”
เอี๊ยดดด!
“ไอ้ห่าพี่บั๊คสลัดผัก!! มึงจะเบรกกะทันหันทำไมเนี่ย หัวกูเกือบโขกเลยไอ้พี่บ้า!!” ผมโวยวายใส่อย่างหัวเสีย
“อ..เอ่อ โทษที พอดีรถคันหน้ามันเบรกอะ” ไหนรถคันหน้า กูได้ข่าวว่ามึงจอดติดไฟแดงคันแรกเลยนะ “ไม่รู้เหมือนกัน วันนั้นกูกลับก่อน ทำไมเหรอ มึงถามทำไม” ไม่ทันที่ผมจะได้ต่อว่าอะไรเรื่องเบรกรถ คำตอบของพี่บั๊คก็ทำให้ผมห่อเหี่ยวลงซะก่อน
“ไม่มีไรหรอก แค่อยากรู้ว่าผัวเป็นใครแต่ก็ไม่กล้าจะรู้ ผมกลัวจะช็อคจนต้องหนีมันไปสุดหล้าฟ้าเขียวว่ะ” หน้าไอ้พี่บั๊คถอดสีทันทีจนผมตกใจ “เฮ้ย ไม่รู้ก็ไม่เป็นไรพี่ ผมโอเค ไม่ได้จริงจังขนาดนั้น ชิว ๆ คิดซะว่าเป็นประสบการณ์ตูด” ผมยักคิ้วแล้วยิ้มให้
“ในชีวิตมึงมีเรื่องทุกข์เรื่องร้อนบ้านมั้ยเนี่ย”
“ก็มีนะ แต่เครียดเรื่องละสองวิ ฮ่า ๆ ๆ” ผมหัวเราะร่วนจนพี่บั๊คมันส่ายหัว
“ถึงแล้วนะ” พี่มันเลี้ยวรถมาจอดอยู่หน้าประตูบ้าน ไม่สิ คฤหาสน์ แม่จ้าวโว้ยย ใหญ่หาพ่อหาแม่ไปไหน นี่ให้คนอยู่หรือปลูกไว้ถ่ายหนังเจ้าชายเจ้าหญิงกันแน่วะ “แม่กูคงจะทำให้มึงลำบากไม่น้อยเลยล่ะ ยังไงก็ทน ๆ หน่อยละกัน คิดซะว่าเพื่ออนาค..”
“วันละห้าร้อย ผมทนได้! พี่ไม่ต้องห่วง ผมไม่ใช่คนดีก็จริงแต่ผมตอแหลมากกกกกกก” ผมโพล่งขึ้นขัดคำพูดพี่บั๊คเพราะไม่อยากให้มันเป็นกังวล พี่มันหัวเราะหึหึแล้วกดรีโมทเปิดประตูก่อนจะขับเข้าไปจอดตรงหน้าบันไดและมองเห็นลุงแก่ ๆ วิ่ง เอ่อ ไม่วิ่งสิ เดิน ไม่ใช่เดินด้วยล่ะ ย่อง เรียกว่าย่องก็แล้วกัน ลุงแกย่องเข้ามาหาพี่บั๊คอย่างรวด.. เอ่อ อย่างช้าดีกว่า ย่องมาช้า ๆ จนผมลงจากรถ พี่บั๊คลงจากรถปิดรถทุกอย่างแล้วลุงก็ยังมาไม่ถึง
“ไม่ต้องรีบครับลุงแมว” คิก ๆ ชื่อน่าร้ากน่ารัก “เดี๋ยวก็ล้มกันพอดี” ไอ้พี่สลัดผักเดินเข้าไปหาลุงแมวแล้วยกมือไหว้
“ไหว้คนใช้อีกแล้วตาบั๊ค” เสียงแหลมหวีดผ่านอากาศตรงไปยังพี่บั๊คกับลุงแมว
“โธ่แม่ ลุงแมวก็เหมือนญาติผู้ใหญ่ แม่จะเจ้ายศเจ้าอย่างไปทำไมนักหนา” เถียงแม่ นิสัยไม่ดีเลยว่ะ แต่เหตุผลดี คำค้านจึงตกไป อิ ๆ พี่สลัดแม่งเท่
“ไม่ต้องมาเถียงแม่ ที่จริงแก่จนทำงานอะไรไม่ได้แล้วก็ควรให้กลับบ้านนอกไป ไม่น่าขอแม่ให้แกอยู่ต่อเลย สิ้นเปลืองโดยเปล่าประโยชน์” โห แม่ของนายจ้างผัวกูนี่ร้ายจริง ตอนแรกกะว่าจะลองหยั่งเชิงคงไม่ต้องแล้วล่ะ แบบนี้เปิดเกมส์ก็ใส่เต็มเลยดีกว่า “มาถึงก็รีบเข้าบ้านสิ น้องน้ำตาลรอนานแล้วนะ” พี่บั๊คถอนหายใจ
“เดี๋ยวค่ำ ๆ จะไปหาที่เรือนไม้นะครับ” ลุงแมวยิ้มดีใจ แกพยักหน้าแล้วดันตัวพี่บั๊คไปหาแม่เบา ๆ พี่มันเดินมาหาผมแล้วกอดเอวไว้หลวม ๆ ก่อนจะพาเดินไปหาแม่
วูบวาบซู่ซ่าเบาๆ
...เวลางานนะไอ้จ้าว มึงต้องแยกระหว่างเรื่องงานกับเรื่องเงี่ยนไอ้สัด ผู้ชายแตะแค่นี้อย่าเพิ่งไวไฟครับดวก!
“แล้วนั่นใครกันล่ะ” แม่พี่บั๊คทำหน้าสงสัย
นางเป็นสาวร่างท้วมผิวขาวหน้าตาออกจีน ๆ อายุก็น่าจะสี่สิบกว่าแต่ด้วยการตกแต่งแต้มสีบนใบหน้าก็เลยเหมือนห้าสิบกลาย ๆ
ผมขอบอกไว้เลยนะครับคุณผู้หญิง แต่งหน้ามันก็ดูสวยดีนะ แต่มันเพิ่มอายุไปด้วย ผู้ชายชอบมองผู้หญิงแต่งหน้าสวย แต่มักจะเลือกผู้หญิงที่ไม่แต่งหน้าแล้วสวยมาเป็นแฟน งงก็เรื่องของคุณ กร๊ากกก
“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้แม่สามีแล้วยิ้มพิมพ์ใจ “จ้าวว่าเข้าบ้านกันก่อนเถอะครับแล้วค่อยแนะนำตัว ยืนมาก ๆ เส้นเลือดขอดแล้วต้องรักษานานเลยนะแม่” ผมเดินไปใกล้แล้วผายมือเชื้อเชิญเจ้าของบ้านเข้าไป แม่สามีดูจะงง ๆ เล็กน้อยแต่ก็ออกเดินเมื่อผมแตะที่แขนเบา ๆ เพื่อเร่งให้ก้าวขา “แม่สบายดีมั้ยครับ แต่ถ้าให้จ้าวเดา ก็คงสบายดีเพราะหน้าตาอิ่มเอิบแจ่มใส อายุไม่น่าเกินสี่สิบ ไม่อยากเชื่อเลยครับว่าพี่บั๊คอายุขนาดนี้แล้วแต่แม่ยังเด็กอยู่เลย” หน้าแม่สามีบานแฉ่งเป็นจานดาวเทียม
“แม่สี่สิบสี่แล้วลูก” อะน่ะ ได้เป็นลูกแล้วเว้ย คึคึ ข้าวจ้าวซะอย่าง เดี๋ยวจะเสกให้เสือสมิงกลายเป็นลิงแสมเลยคอยดู
“ไม่เอาสิครับ เป็นผู้ใหญ่อย่าล้อเล่นกับเด็ก ดูยังไงก็ไม่ถึงสี่สิบ จ้าวไม่เชื่อเด็ดขาด” ผมทำหน้าจริงจัง
“คิก ๆ ๆ ปากหวานจริง ๆ เด็กคนนี้” มืออวบอูมถูกยกขึ้นปิดปากแล้วหัวเราะคิกคัก “ไป ๆ เดี๋ยวกินข้าวด้วยกันแล้วคุยกันไปด้วย”
“ที่จริงจ้าวว่าจะซื้อของมาฝากครับ แต่คิดว่าอยากมาดูก่อนว่าแม่แนวไหน พอได้เห็นก็รู้เลยว่าคิดถูกที่ไม่ซื้อของมา”
“คิดถูกยังไงเหรอลูก”
“ก็ตอนแรกจ้าวจะซื้อพวกผ้าไหมผ้าแพรสำหรับคนมีอายุอะครับ แต่แม่หน้าอ่อนแบบนี้ ขาวผ่องออร่าวิ้งวับขนาดนี้จะแต่งแก่ทำไม เอาไว้เราไปช้อปปิ้งกันครับ ใส่พวกซีทรูลูกไม้เบา ๆ สีพาสเทลหวาน ๆ ดีกว่าครับ กำลังเทรนด์เลยนะ” ผมคุยฟุ้งเรื่องแฟชั่นเพราะเสงี่ยมศรีนางช้อปปิ้งตลาดนัดมือสองเป็นประจำ และผมก็มีหน้าที่ไปหิ้วบรรดาของถูกที่นางขนซื้อจนบ้านแทบจะถล่มจนไม่มีที่เก็บ
“มันจะไม่ดูกระชากวัยไปหน่อยเหรอลูก” แม่สามีหันมาถามอย่างสนอกสนใจ มองก็รู้ว่าอยากใส่แต่ไม่กล้า
“ดูปากจ้าวนะครับแม่ ‘แม่ ไม่ แก่’ นอกจากไม่แก่แล้วยังดูเด็กด้วยนะครับ นี่ถ้าผมไม่รู้ว่แม่เป็นแม่พี่บั๊คแล้วไปเจอเดินด้วยกันก็คงจะคิดว่าสาวรุ่นพี่เลี้ยงต้อยเด็กรุ่นน้องอะครับ” แม่ยิ้มเขินบิดตัวเบา ๆ แล้วหันไปหาพี่บั๊คที่ยืนกลั้นยิ้มอยู่ด้านหลัง
“คนนี้ใครตาบั๊ค เพื่อนหรือรุ่นน้องที่มหาลัยเหรอ ทำไมเพิ่งพามาหาแม่ล่ะ พามาบ่อย ๆ นะ คุยถูกคอแม่จังเลยลูก” พี่บั๊คยิ้มกริ่มและกำลังจะแนะนำ แต่เสียงหนึ่งก็สอดขึ้น
“ช้าจังเลยค่ะคุณแม่ น้ำตาลรอเซอร์ไพร้ส์จนกับข้าวเย็นชืดหมดแล้วนะคะ” ทุกคนหันไปมองหญิงสาวในชุดแซกยาวสีขาวกระโปรงเป็นผ้าพริ้วบาน ๆ หน้าตาเธอสวยหวานและแต่งหน้าอ่อน ๆ และที่สะดุดตาที่สุดก็คือ..
นมใหญ่เหี้ย!
“อะฮึ่มฮึ่ม” ไอ้พี่บั๊คเดินมาขนาบข้างแล้วกระแอมใส่ผมที่ตาค้างมองนมสาวอยู่
จะว่าผมไม่ได้นะ ก็ทั้งขาวทั้งอึ๋มขนาดนี้ แถมอยู่ในระยะหวังผลซะด้วย เขย่งก้าวกระโดดทีเดียวหน้าก็ซุกร่องนมได้แล้วล่ะ
“โทษทีจ้ะหนูน้ำตาล พอดีเพื่อนตาบั๊คเค้าคุยถูกคอก็เลยเดินช้าไปหน่อย” แม่พี่บั๊คโอบเอวผมเบา ๆ แสดงท่าทีเอ็นดูอย่างออกนอกหน้า
“สวัสดีครับพี่สาว พี่บั๊คเล่าให้ฟังบ่อย ๆ ว่ารู้จักผู้หญิงชื่อน้ำตาลสวยน่ารัก เห็นแบบนี้แล้วก็อยากต่อว่าพี่บั๊คเลยครับ” ผมยกมือไหว้หญิงสาวก่อนจะคุยกับเธออย่างเป็นกันเอง
“ต่อว่าพี่บั๊คทำไมเหรอคะ” เธอรับไหว้แล้วถามผม
“ก็พี่สาวไม่ใช่แค่สวย แต่พี่สาวสวยมากกกกกกกกกกกก สวยกว่านางเอกละครอีกนะเนี่ย เอ๊ะ หรือจะเป็นนางเอกจริง ๆ เพราะผมไม่ค่อยได้ดูละครอะครับ” เธอยิ้มเขินแล้วมองพี่บั๊คจนตาเยิ้ม
“เพื่อนพี่บั๊คปากหวานมากเลยค่ะ น้ำตาลไม่ได้สวยขนาดนั้นซะหน่อย” เธอบิดตัวเบาๆ
“ที่จริงผมไม่ใช่เพื่อนพี่บั๊คหรอกครับ” ผมบอก
คราวนี้ทั้งแม่และพี่น้ำตาลหันมามองเป็นตาเดียว ผมคล้องมือเข้ากับแขนพี่บั๊คแล้วทำหน้าเขิน ๆ กัดริมฝีปากนิด ๆ ราวกับว่ากระดากอายที่จะต้องพูดมันออกมา
“ผมเป็นแฟนพี่บั๊คน่ะครับ” หน้าหญิงต่างวัยทั้งสองช็อคซีนีม่าไปตาม ๆ กัน
“อะไรนะตาบั๊ค!” แม่สามีหันไปถามลูกชายด้วยสีหน้าเหมือนโดนผีหลอกมาหยก ๆ
“ข้าวจ้าวเป็นแฟนผมน่ะครับแม่ เมื่อกี้ว่าจะแนะนำแต่ก็มัวคุยกันเลยลืมไปเลย” พี่บั๊คโอบไหล่ผมแล้วรัดตัวไว้ก่อนจะคลายออกแสดงความสนิทสนม
ขณะที่แม่สามีกำลังจะเปลี่ยนอารมณ์จากงงเป็นวีนผมก็ชิงพูดขึ้นซะก่อน
“วันนี้พี่บั๊คจะพามากราบคุณแม่ ตอนแรกผมก็กลัวมาก ไม่กล้ามา แต่พี่ก็บอกว่าคุณแม่ทั้งสวยและใจดี พอมาเห็นกับตาก็รู้เลยว่าใจดีมาก ๆ ขนาดผมเป็นผู้ชายก็ยังไม่รังเกียจเลยอะครับ ทัศนะคติในการมองโลกดีสุด ๆ ปีนี้เราควรส่งชื่อแม่เป็นคุณแม่ดีเด่นของจังหวัดดีมั้ยครับ” แม่สามียิ้มแหย ๆ เก้อ ๆ จะวีนก็ไม่กล้า จะด่าก็ยังไง ผมเห็นพี่บั๊คหันไปแอบยิ้มจึงต้องหยิกเอวมันเพื่อเตือนสติ
พี่บั๊คสะดุ้งเบา ๆ แล้วกระชับกอดผมแน่นขึ้น ‘เดี๋ยวความก็แตกกันพอดี’ รู้สึกวูบวาบขึ้นมานิดๆ จึงกระซิบบอกมัน ๆ แก้เก้อ แม่สามีกับพี่สาวนมโตหันหน้ามองกันเหมือนกำลังปรึกษาหารือทางสายตา พี่บั๊คพยักหน้าแต่ก็กลั้นยิ้มจนเกือบจะหลุดแล้วปรับสีหน้าก่อนจะหันกลับไปอีกครั้ง
“ไปครับ ไปทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา วันนี้ผมขอฝากท้องด้วยนะครับคุณแม่” ผมยิ้มหวานหยาดเยิ้มและทำสายตาอ้อนไปในที แม่พี่บั๊คทำหน้าปุเลี่ยน ๆ แต่แล้วก็จำใจพยักหน้า เดินเอ๋อ ๆ นำไปที่ห้องกินข้าว
“เก่งกว่ามึงคงไม่มีอีกแล้วจ้าว แม่กูไปไม่เป็นเลยว่ะ ฮ่า ๆ ๆ” ถึงจะหัวเราะขำ ๆ แต่ผมรู้สึกว่าแววตาลึกซึ้งกว่านั้น รู้สึกหลากหลายอธิบายไม่ถูก
หรือว่าจะคิดไปเอง..อีกแล้วเหรอวะ!
**************
:pig4:
-
จ้าวนายแน่มาก 5555+
-
ข้าวเจ้านายเจ๋งมากกก!!! 5555+ :m20:
-
โอ๊ย...กรามค้างฮาโคตร...อีหนูจ้าวแกจะฮาไปไหน....
คุณแม่ดีเด่นได้รับการแต่งตั้งโดยลูกสะใภ้ป่วง ๆ ..
รวมครอบครัวนี้เข้ากัน คุเสงี่ยมศรีมาเจอคุณแม่ดีเด่น
จะเป็นไงน๊อ..... :mew1: :mew1:
-
น้องจ้าว วิทยายุทธเป็นเลิศมาก ทำแม่สามีเคลิ้มทีเดียว
-
:กอด1: :L2: :pig4:
-
จ้าว เก่ง ฮา มากกกเลยย :hao7:
-
จ้าวตลกมากกกกกกก 555555
-
ชอบเรื่องนี้มากกกก แปลกแหวกแนวสุดๆ
มีอย่างที่ไหน สะใภ้สู้กับแม่สามีด้วยความหวาน ซูฮกข้าวจ้าวเลย 55555
-
ฮามากอ่ะจ้าวสุดยอด จ้าวนี้เก่งจริงๆเลย
-
สุดยอดดดดดดดด ความแหลเลยจ้าว
-
โฮ้ย พี่บั๊คโคตรหลงเมียเลย คนอะไร ฮ่าๆๆ จ้าวมันเกรียนซะขนาดนี้ต่อให้เรื่องมันแดงมันก็ไม่หนีไปสุดหล้าอย่างที่ขู่หรอก มันจะจับพี่บั๊คทำสามีอีกรอบมากกว่า อยู่ใกล้แล้วใจสั่นขนาดนี้ หวั่นไหวเห็น ๆ แผนพี่ดินท่าจะเวิร์ค
อิน้องจ้าวสตอเบอรี่เก่งสมกับที่โม้ไว้ เอาซะคนอื่นวีนกลับไม่ถูกเลย เชื่อแล้วว่าสมญาจ้าวโลกนี้ไม่ได้ตั้งขึ้นเล่น ๆ :laugh:
-
ความเกรียนชนะเลิศ 55555555555 สตอเป็นไฟเลยไอ้จ้าว กร๊ากกก :m20:
-
o13 จ้าวมันเทพแฮะ แต่แผนอิพี่ดินเทพยิ่งกว่า :katai2-1:
-
เจ่อยากบอกนู๋ข้าวจ้าวว่า
"โคตรรัก+ชอบนู๋จ้าวมั๊กเลย" :hao7: :hao7:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไอ่น้องจ้าวสุดยอดดดด ความเรื้อนมีประโยชน์ก็วันนี้ 55555555555555 o13
-
โอ๊ยยยยย จ้าวอย่างเทพ!!! วาจาแม่ผัวรัก(แม่)ผัวหลง 555
รอตอนต่อไปน้าา
-
จ้าวเอ้ย ฮามาก
-
5555555 ขำๆ ป่วงๆ เรื้อนๆ รั่วๆ ข้าวเจ้า
-
เยี่ยมเลยจ้าว o13
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
แม่พี่บั๊คคงเข้าใจคำว่า "เงิบ" อย่างถ่องแท้ก็วันนี้แหละ 555
-
จ้าวแม่งงง 5555555
-
พี่บั๊คคงภูมิใจในความกะล่อนของเมียไม่น้อย เลือกถูกคนจริง ๆ
-
"...คิดทุกอย่างแต่ไม่ฉลาดซะที" >>>ประโยคเด็ด 555
ข้าวจ้าวคือจ้าวโลกจริงๆ เกรียน เรื้อน บ้า โอ๊ยยยย!นิยามคนๆนี้ไม่ถูกจริงๆ(หรือจ้าวไม่ใช่คน55)
พี่บั๊คหลอกจ้าวทำไมมมมมมม?
เดี๋ยวจ้าวก็หนีไปสุดล่าฟ้าเขียวหรอก :hao4:
-
จ้าวเอ๊ยยยย :m20: :laugh:
ทั้งรักทั้งหมั่นไส้ คนอะไร นอกจากจะเกรียน แล้วยังแหลได้โล่ น่ารักน่าหยิกขนาดนี้ เล่นเอาคุณแม่ไปไม่เป็นเลย
กระทุ้งศอกใส่พี่บั๊คที :m12: รู้นะ ว่าเธอปลื้ม หึๆ o3
-
จ้าวฮามาก ปวดหัวแทนพี่บั๊คเลย :laugh:
-
555555555555555555555555555555555555555555 :hao7:
ไอ้จ้าวแม่งแหล โอ้ยขำ จะสงสารใครดีว่ะ พี่บั๊คแม่งเอาคนบ้ามาทำเมีย แม่ถึงกับไปไม่เป็นเลย ฮ่าๆ :jul3: :m20: :laugh: :pigha2:
-
เทพจริงไ่ม่ธรรมดาน้องจ้าว คารมดี
พี่บั๊คแอบอมยิ้ม พาเมียตัวจริงเข้าบ้าน
-
แหมๆๆๆพาเปิดตัวกับที่บ้านเลยเหรอคะพี่สลัด อิอิอิ
งานนี้น้องจ้าววินเห็นๆ :laugh:
-
ไม่มีใครที่สตอได้ดีกว่าข้าวจ้าวมันอีกแล้ว~^O^~
-
จ้าวว บ้านแกมีไร่สตรอเบอรี่ใช่ ป่ะ :laugh:
-
จ้าวเริ่ดมากค่า :hao7:
เอาใจไปเลย :mew1:
-
น้องจ้าว.....เอาตุ๊กตาทองไปเลยจ้ะ 5555
-
o13 น้องจ้าวสุดยอดทำงานเกินค่าแรงห้าร้อยอีก
-
เพิ่งค้นพบเรื่องนี้ ตลอดเวลาฉันไปอยู่ไหนมาาาา
ชอบภาษาเรื่องนี้มากค่ะ เมื่อไหร่จ้าวจะรู้ความจริงซักทีว่าวันนั้นไม่ใช่ผีแต่เป็นผัวชื่อพี่บั๊ค 55555555555555565555
-
ข้าวจ้าวมันเป็นเด็กที่เป็นตัวของตัวเองโคตรๆ แต่ไม่ได้เอาแต่ใจนะ ออกจะคิดถึงคนรอบข้างด้วยซ้ำไป แบบดูอีคิวดีมากๆอ่ะ
โอย หลงน้องจ้าวสุดตรีนนน :impress2:
-
จ้าวชนะเลิศอ่ะ :hao7:
-
จ้าวจอมแหล นี่ฉายาใหม่เลย :m20:
-
สุดยอดข้าวจ้าววววววววววววววววววว
-
โอ๊ย อีน้องจ้าวเด็ดมาก สกิลความสตอชนะเลิศและชนะใจค่ะ ฮากันตลอดทั้งเรื่อง เป็นนายเอกที่มีสีสันมากกกก
คุณแม่ท่าทางจะไม่รอดจริงแฮะ พี่บั๊คก็จะยิ่งหลงน้องเข้าไปใหญ่ แค่นี้ก็ทั้งหลงทั้วหวงละ
เมื่อไหร่จะเปิดตัวล่ะเพ่ รอวันนั้นใจจะขาด
ขอบคุณค่ะ สนุกมาก
-
จ้าว นายไม่ธรรมดาจริงๆ
พูดจนแม่พี่บั๊คไปไม่เป็นเลย
พยายามนึกนะจ้าว
ตูดที่เสียไปน่ะ คนได้ไปไม่ใกล้ไม่ไกลจ๊ะ
-
เริ่ดค่ะ o13
ข้าวจ้าวแจ่มสุดในบรรดานางเอกหัดวายเลยค่ะ
ชอบๆ :mew1:
-
อิจ้าววววววววววว แหมากกกกกกกก 555555555 กร๊ากเลยอ่ะ
-
น้องจ้าวขา เจ้ให้สิบกะโหลกเลย ลื่นจับไม่ติดจริงๆ (แต่ทำไมตามเล่ห์พี่ดินกับพี่บั๊คไม่ทันสักทีนะ)
-
สุดยอดเลยว่ะ เหอะๆ
-
เรื่องนี้สุดยอดดด เลย
คลาดเดาไม่ได้เลย จ้าวนายแน่มาก o13
-
จ้าวโคตรเด็ด!!!!
-
นาทีนี้ขอยกนิ้วให้ความลื่นของนางจริงๆ
-
จริงจ้าวแกไม่ใช่คนดีมากแต่แกรตอแหลมากกกกกกก
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
จ้าว จ้าววววว สมชื่อวะ ต้องขอบคุณคุณนายเสงี่ยมศรีใช่ไหม 555
-
อิทธิฤทธิของข้าวจ้าวนี่เกินบรรยายจริงๆ
-
ตามทันมั้ยคะคุณแม่ :laugh:
-
รู้สึกฮามากกกกก
ไอ้จ้าวจัดหนักว่ะ
ขอบคุณ :)
-
o13 สุดยอดเลย
-
เมื่อไหร่จ้าวจะจำได้เนี่ย
-
ตลกมากกเลยคะ จ้าวสุดยอดอะ แอมสงสารคุณแม่ :m20:
งานนี้ทางพี่บั๊คท่าจะได้เปรียบแย่เลยนะเนี่ย หลอกจ้าวมาหาแม่ กะจีบเจ้าเเบบไหนน๊าา
แบบอยากอ่านตอนหน้าไวๆ จังเลยอะ
-
ข้าวจ้าวหนูเก่งมาก
แถ ถถถถถถถเก่งมาก!!!!!!
อีกหน่อยสามี แม่สามีหลงหนูหัวทิ่มแน่ๆ :katai2-1:
-
เจอแม่สามีวันแรก หนูจ้าวก็ออกฤทธิ์เลยนะ
เริดอย่างนี้เอาแม่สามีอยู่แน่ๆ
-
ข้าวจ้าวแม่ง.......
เอาาใจกูไปเลย ไอดอลกูเลยนะเนี่ย !!!
o7 o7 o7
-
จ้าวสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :katai2-1:
-
จ้าว นายแน่มากกกกกกกกกก
-
ข้าวจ้าวนายสุโค่ยมาก อ่านไปกลิ้งไป เกือบตกเตียง 5555.
-
จ้าว เจ๋งมากอ่ะเล่นเอา แม่พี่บั๊ค ไปไม่เป็นเลย
55555555
-
:laugh: :laugh: :laugh:ฮาม๊ากกกกก ชอบๆ
-
จ้าวน่ารัก :impress2:
-
สุดยอดเลยครับจ้าว...
เล่นเอาแม่พี่บั๊คไปไม่เป็นเลยที่เดียว
-
น่ารักๆๆๆ น่ารักที่สุด! พี่บั๊คพามาแนะนำตัวกับคุณแม่เพื่ออนาคต หุๆ
-
จ้าวสุดยอดมากกกกก :hao7: :hao7:
:ling1: เก่งแบบจ้าวไม่มีอีกแล้ว 555
เก่งไม่พอ ยังติ๊งต๊อง อีกต่างหาก เอ๊ะยังไง 555
:katai2-1: :katai2-1: สนุก ปรบมือๆๆ รอตอนต่อไป
-
ลื่นยิ่งกว่าปลาไหลอีกนะจ้าว :hao3:
-
ขอขำก่อนเม้นท์แป๊บนะ :m20: ข้าวจ้าวคือที่สุดจริงๆ
พี่ดินเลือกคนทำงานนี้ไม่ผิดแล้ว ลูกสะใภ้ตัวจริงเลยล่ะ
แล้วพี่บั๊คจะทำยังไงได้ล่ะ รักจ้าวแล้วก็ต้องเลยตามเลยเนาะ
สบายใจได้เลยว่าไม่ต้องถึงมือพี่บั๊ค งานนี้จ้าวลุยเดี่ยว
แค่เปิดตัววันแรกก็เล่นเอาคุณแม่ไปไม่เป็นซะแล้ว
เดี๋ยวนานไปจะรักและเอ็นดูน้องจ้าวแบบพี่บั๊คเองแหละ
น้ำตาลก็น้ำตาลเถอะ เจอปากจ้าวเข้าไปใครไม่หลงก็ไม่ไหวแล้ว
ไม่รู้สรรหาคำพูดมาจากไหนเนาะ เกินคนจริงๆ :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
จ้าวแมร่งแหลได้เนียนจริงๆ o13
ที่สุดของที่สุดอ่ะคนนี้
-
o13 o13 ฮามาก ฮากลิ้งเลยครับ
รอตอนต่อไปๆ อิอิ :mew2: :mew1:
-
มีอีกไหมๆๆๆๆๆ :hao5:
เค้าอยากอ่านต่อออออออออออ
น้องจ้าว เจ๋งมากค๊า รักเธอมายไอดอล :mew1:
-
ขอคาราวะ!!! ท่านจ้าว..วิทยายุทธช่างเหลือล้ำจิงๆๆ
ฮากระจาย 55555+ o13 o13
-
นี่ถ้าเป็นแม่พี่บั๊คคงไปไม่เป็นเหมือนกันอ่ะ ฮาาาา
อิอิ รอต่อค่ะ ;)
-
สุดยอด!!!!!!
-
อ๋ออออออออออ..... อย่างงี้นี่เอง แผนการของเฮียพี่ดิน มัน...สุดยอดและฉลาดล้ำมาก ข้าน้อยขอคารวะ
ได้ทั้งตัวเจ้า ได้ทั้งการทำให้แม่พี่บั๊คยอมรับ มันดีทุกทาง นับถือเฮียดินเลยครับ
โอ้ยยย น้องเจ้าครับ ลุ้นมาก มัวแต่ ซู่ซ่าๆ วูบวาบๆ ไหวๆหวามๆ อยู่นั่น 555
เมื่อไหร่จะจำได้ซักที ว่าที่เสียซิงไปนั่นก็ไอ้คนที่กอดเอวโอบไหล่อยู่นี่แหละ
พี่บั๊คก็นะ เนียนตามเกมได้โล่ห์ ได้กำไรทั้งขึ้นทั้งร่องเห็นๆ ฟินเลยสิพี่น่ะ
และที่สุดของที่สุด คงไม่มีใครเกินน้องเจ้า(เมียรัก?)ของพี่บั๊คอีกแล้ว
ตอนแรกคิดว่าจะเกรียนบ้าๆบอๆ อย่างเดียว แต่นี่มาพิสูจน์ให้เห็นต่อหน้าแม่พี่บั๊คเลย
ว่ามันมากกว่านั้นไปมาก.... 5555+ ทั้งเกรียน ทั้งสตรอเบอรี่(มาทั้งสวน) ทำเอาขำไม่หยุด
เรื่องนี้สนุกมากกกกก.......
ฮาาาาา ที่สุด! ในนิยายทุกเรื่องที่ผมอ่านมาแล้วครับ
มาต่อเร็วๆนะครับ รอๆๆๆ อยากอ่านต่อแล้วครับ
-
ท่านจ้าววววว เทพมากกกก 5555
-
ตอนนี้ข้าวจ้าววินมากเลย ใสใส แม่พี่บั๊คกับน้ำตาลอึ้งเลย :m20:
-
Chapter 12 Sassy Boy
บนโต๊ะกินข้าว..
เหอะๆ
บรรยากาศเหมือนงานเก็บกระดูกก็ไม่ปาน พะอืดพะอมเหมือนต้องทนนั่งดมตดกันทั้งโต๊ะ ผมเป็นคนแปลกอยู่อย่างนึงนะ ถ้าคนอื่นเงียบผมก็จะเงียบ..
แค่แป๊บเดียว
“พี่บั๊คพูดถึงแม่ไม่ขาดปาก ชมตลอดว่าเก่ง บอกให้จ้าวเป็นให้ได้เหมือนแม่” เมื่อสาวใช้ดั้งแหมบตักข้าวให้ครบทุกคน ผมจึงเริ่มเปิดประเด็นสนทนา
“ง..งั้นเหรอ” แม่สามีทำหน้าแหยแล้วเหลือบมองพี่บั๊คเป็นระยะ อีพี่บั๊คก็พยักหน้ารับอย่างรู้งาน อิๆ ผัวนายจ้างมันเล่นเข้าขาดีแฮะ
“ใช่ครับ จ้าวดีใจจังที่แม่ต้อนรับจ้าวอย่างดีแถมยังบอกให้พี่บั๊คพาจ้าวมาเยี่ยมบ่อยๆ” ผมยิ้มแล้วตักกับข้าวใส่จานพี่บั๊ค พี่มันยิ้มเขินๆ แล้วตักให้ผมบ้าง “ตักให้แม่สิครับจ๋า อยู่กับแม่ แม่ต้องสำคัญที่สุด” พี่บั๊คเลิกคิ้วสูงกับสรรพนามที่ผมเรียก แต่ก็รีบทำตามที่ผมบอก
“ใครคือจ๋า” แม่พี่บั๊ครีบถาม
ผมแกล้งทำเป็นสะดุ้งเหมือนพึ่งนึกได้ว่าหลุดคำเรียกติดปากออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ ทั้งๆ ที่โคตรจะตั้งใจกว่าตอนทำข้อสอบซะอีก ก๊ากกก
“อุ๊ย ขอโทษครับ ปกติก็เรียกกันแบบนี้ มันเคยปาก งั้นจ้าวขออนุญาตแม่เอาไว้เลยก็แล้วกันครับ ขอเรียกพี่บั๊คว่าแฟนจ๋าตามเดิมแล้วขอเรียกแม่ว่าแม่จ๋าด้วย ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับแม่จ๋า” ผมหรี่ตายิ้มอ้อนแม่สามี พี่บั๊คข้าวแทบพุ่งออกจากปาก พี่สาวโนตมก็หน้าตึงจนไหมที่ร้อยอยู่ข้างในแทบขาดผึง ส่วนแม่สามี
...น้ำตาคลอ
ก๊ากกก ซึ้งล่ะสิ ซึ้งกับความน่ารักของสะใภ้จ้าวววว
“ทานเลยครับ ทานกันเลย ไม่ต้องเขินจ้าว เราคนกันเองทั้งนั้น วันนี้พี่บั๊คก็จะพาจ้าวมาอยู่นี่ด้วย แม่จ๋ารู้มั้ยว่าจ้าวตื่นเต๊นตื่นเต้น” แม่พี่บั๊ควางช้อนส้อมลงในจานดังเคร้ง
“อะไรนะตาบั๊ค!”
“เราเรียนที่เดียวกันน่ะครับแม่ ผมก็เลยคิดว่าพาจ้าวมาอยู่ด้วยมันใกล้มหาวิทยาลัยจะได้ไปรับไปส่งสะดวกๆ”
หืม!???
อะไรซิ!?
มึงเรียนที่เดียวกับกูหรือซิ?? ทำไมกูไม่เคยรู้มาแต่ปางก่อน
“ทำไมไม่ปรึกษาแม่ก่อน ทำแบบนี้ได้ยังไงกันตาบั๊ค!” แม่สามีเริ่มขึ้นเสียงโดยมีมือพี่สาวนมโตคอยลูบหลังเบาๆ
“ใจเย็นครับแม่จ๋า นี่คงเป็นห่วงว่าไม่ได้เตรียมห้องหับไว้ให้จ้าวใช่มั้ยล่ะ โถ แม่จ๋าน่ารักจังแต่ไม่ต้องห่วงนะครับจ้าวอยู่ง่ายกินก็ง่าย จ้าวนอนห้องเดียวกับพี่บั๊คเหมือนตอนที่เราอยู่ด้วยกันก็ได้ครับ แม่ไม่ต้องลำบาก”
“ฉันไม่ได้..” แม่สามีสวนกลับมาได้แค่นั้นเพราะผมลุกพรวดพราดขึ้นอย่างกะทันหัน
“แย่แล้ว!!” ผมอุทานเสียงดังจนทุกคนหันมามองเป็นตาเดียว “เรายังไม่ได้ถ่ายรูปเลยครับแม่จ๋า ดูสิตักอาหารไปบ้างแล้วแต่ไม่เป็นไรยังพอได้อยู่ เน๊าะๆ” ผมพยักเพยิดกับแม่สามีแบบรวบรัดตัดความ “เดี๋ยวจ้าวถ่ายรูปลงอินสตาแกรมอวดเพื่อนๆ ว่าแม่จ๋ามีรสนิยมดีสุดๆ อาหารก็น่ากิน แถมแม่ยังสวยขนาดนี้ใจดีใจเย็นเป็นกันเองด้วย เลอค่ามากจริงๆ มาสิพี่บั๊ค นั่งหล่ออยู่ได้ มายืนหลังแม่นี่เร็ว” ผมกวักมือเรียกพี่บั๊คแล้วดันหลังให้ไปยืนข้างแม่ “เอาโทรศัพท์ให้พี่น้ำตาลสิ” พี่บั๊คมองผมงงๆ แต่ก็ล้วงเอาโทรศัพท์ของตัวเองยื่นให้พี่สาวโนตมที่นั่งงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ที่เดิม “ถ่ายรูปให้พวกเราหน่อยครับ นะครับพี่คนสวย” ผมกุลีกุจอไปดึงเก้าอี้ของพี่น้ำตาลถอยออกมาเพื่อเร่งให้เธอไปถ่ายรูปให้
ทุกคนทำตามที่ผมบอกอย่างเก้ๆ กังๆ แบบไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเพราะผมพูดรัวเร็วและไม่ปล่อยให้ทุกคนมีโอกาสได้คิดตั้งสติอะไรทั้งนั้น “ยิ้มครับยิ้ม เพื่อนๆ จ้าวในอินสตาแกรมเยอะมากเลยนะ มีทั้งนายแบบไฮโซคนดัง พวกอาจงอาจารย์กฌเยอะแยะ ถ้าไม่หล่อไม่สวยแล้วโดนแชร์เยอะๆ จะอายคนอื่นจ้าวไม่รู้ด้วยน๊า” ผมบอกไปพร้อมกับไปยืนข้างแม่สามีพร้อมกับค้อมตัวยื่นหน้าเข้าไปใกล้
แชะ!
“อีกรูปครับพี่ กันเสียกันบูด” ผมบอกพี่น้ำตาลอีกครั้งที่ได้ยินเสียงชัตเตอร์ดัง เธอก็ดีนะทำตามอย่างว่าง่าย ผมว่าคงกำจัดไม่ยากหรอกผู้หญิงคนนี้ แต่ก็ประมาทไม่ได้ต้องเก็บข้อมูลไปเรื่อยๆ ถึงจะดี “ไหนครับขอจ้าวดูหน่อย” ผมเดินไปหาพี่น้ำตาลแล้วยื่นมือขอโทรศัพท์คืน “ว้าววว แม่จ๋าเจิดจรัสเลอค่ามาก ดูสิครับ จิกกล้องนิดๆ ยิ้มน้อยๆ ดูดีสุดๆ” ผมเปิดรูปให้แม่สามีดู “แม่มีอินสตาแกรมมั้ยครับเดี๋ยวผมแท็กให้” ผมยิงคำถามต่อเนื่องแบบไม่มีหมดแม็ก
“ม..ไม่มี มีแต่เฟสบุ๊ค” แม่พี่บั๊คบอก
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวจ้าวจะสอนเล่นนะ รอจ้าวได้โทรศัพท์เครื่องใหม่แล้วค่อยว่ากัน” ว่าแล้วก็เก็บโทรศัพท์พี่บั๊คเข้ากระเป๋าอย่างถือวิสาสะแล้วไปนั่งที่เดิม “อ้าวแฟนจ๋ามานั่งทานข้าวสิครับ” พี่บั๊คที่ยืนกลั้นยิ้มจนหน้าแดงพยักหน้ารับแล้วเดินมานั่ง “พี่น้ำตาลด้วยครับ นั่งเลยๆ ทานเยอะๆ จะได้สวยแบบนี้ไปนานๆ”
ทุกคนดูจะลนลานและงงแดกกันไปหมด ที่จริงผมก็ฮานะแต่ต้องคอยจิกนิ้วเท้าลงพื้นเพื่อกลั้นไว้ หลุดไม่ได้แม้แต่นิดเดียวเพราะถ้าเริ่มต้นไม่ดี มันคือจบ หมดทางชนะ
และแล้วอาหารมื้อนั้นก็ผ่านไปด้วยความราบรื่นเพราะมีแต่เสียงผมที่ชวนคุยอยู่คนเดียว ถึงกระนั้นแม่สามีก็ดูจะดีใจทุกครั้งที่พี่บั๊คตักอาหารให้เพราะผมคอยเหยียบตีนเตือนมันตลอด
ทุกคนกินข้าวกันได้แค่ครึ่งจานก็รวบช้อนอิ่ม ส่วนผมตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องก็เลยซัดซะสามจานจนแทบอ้วกแตก แม่สามีได้แต่ยิ้มแห้งๆ จากนั้นก็ขอตัวไปนอนเนื่องจากรู้สึกว่าความดันจะขึ้น
“แม่ขึ้นไปนอนเถอะครับ พักผ่อนเยอะ หายเร็วๆ นะครับ พี่น้ำตาลก็คงจะกลับเลยใช่มั้ยครับ” ผมหันไปถามจู่โจมจนเธอต้องพยักหน้ารับแบบงงๆ “ส่วนผมกับพี่บั๊คก็มีอะไรต้องทำอีกเยอะเลยครับ เอาไว้เราเจอกันอีกนะครับพี่สาวคนสวย บ้ายบาย” ผมไม่ได้ลาเปล่าๆ นะ ผมดึงแขนพี่บั๊คให้เดินไปส่งเธอด้วย “ไปส่งพี่น้ำตาลสิครับจ๋า เดี๋ยวจ้าวส่งแม่ขึ้นบ้านเอง” เป็นไงล่ะ ผมใจกว้างมั้ยที่ไม่หวงสามีแม้แต่น้อย รู้มั้ยว่าสโลแกนประจำตัวผมคืออะไร
‘หนุ่มน้อยหน้าใสจิตใจดีเยี่ยม เปี่ยมด้วยคุณธรรมค้ำจุนโลกา ชาวประชาชื่นจิตรเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม’
เท่มั้ยๆ ...ขอใส่แว่นแป๊บ คึคึ
โอเคๆ สารภาพก็ได้ว่ามันเป็นแผน ที่ปล่อยให้สามีนายจ้างไปส่งศัตรูหมายเลขสองก็เพื่อต้องการรีเสิร์ทข้อมูลก่อนการลงมือปฏิบัติจริงก็เท่านั้นแหละ
ผมเดินไปส่งแม่สามีถึงแค่เชิงบันไดเพราะแม่บอกให้ส่งแค่นี้แต่ผมก็ยังยืนอยู่ที่เดิมแล้วมองส่งจนเธอเข้าห้องนอน แม่พี่บั๊คมองผมก่อนปิดประตูด้วยสายตาที่สับสนงงงวยระคนเจ็บปวด ผมรู้ว่ามันอาจเร็วเกินไปที่ท่านจะมารับรู้เรื่องหนักๆ แบบนี้อย่างกะทันหัน แต่ในเมื่อผมตกลงทำงานให้พี่บั๊คแล้ว ผมก็ต้องทำให้สำเร็จ อย่างน้อยก็เพื่อแม่พี่บั๊คจะได้ทำใจไว้แต่เนิ่นๆ ซึ่งมันดีแล้วที่จะไม่ต้องมารบรากับแฟนตัวจริงของพี่มันให้เป็นปัญหาครอบครัวเรื้อรังกันไปอีก
เมื่อส่งแม่ผัวเข้าห้องไปแล้วผมก็แอบย่องตามอีพี่สลัดกับพี่สาวนมโตไปเพื่อสังเกตการณ์ บ้านมันมีที่หลบเยอะ ทั้งไม้ดอกไม้ใบไม้พุ่มปลูกให้เต็มพรึบไปหมด ผมแค่เดินหลบสุมทุมพุ่มไม้ไปเรื่อยๆ ก็สามารถคลานขนาบกับทั้งสองคนจนเห็นหน้าและได้ยินเสียงชัดเจนแล้วล่ะ แต่เห็นแบบนี้ก็แอบหมั่นไส้เบาๆ ทำเป็นจ้างให้เรากำจัดแต่ที่เห็นอยู่เนี่ยมันก็ดูเหมาะสมคู่ควรกันดีจะตาย
ขัดหูขัดตาว่ะ.. เอ่อ หมายถึงขัดตาแทนแฟนพี่บั๊คมันน่ะ คือคิดแทนแฟนมันไง คิดว่าถ้ามาเห็นก็ต้องขัดตาแบบนี้แหละ ใช่ปะ
“พี่บั๊คมีแฟนแล้วไม่เห็นบอกน้ำตาลเลยค่ะ“ พูดเฉยๆ ก็ได้มั้ย ทำไมต้องจับแขนแฟนจ๋ากูด้วยวะ เอ่อ..คือ..หมายถึงแฟนตามท้องเรื่องอะนะ ผมแค่อินนิดอินหน่อย อย่าจับผิดกันสิ แหม่
“พี่กับน้องน้ำตาลไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น เรื่องของจ้าวก็มีแต่เพื่อนสนิทที่รู้” อุ๊ยตาย แฟนดีศรีคนหล่อ ถ้าไม่ได้ยินกับหูก็นึกไม่ออกนะว่าคนที่ดูสุภาพอย่างพี่บั๊คจะกล้าพูดตรงๆ ใส่ผู้หญิงสวยได้แบบไม่ให้มีลุ้นกันขนาดนี้
“งั้นก็แปลว่าพี่บั๊คยังไม่ปักใจหยุดที่น้องจ้าวร้อยเปอร์เซ็นต์ใช่มั้ยคะถึงไม่กล้าบอกใคร” ยัยนมโตขี้มโน แกก็หาช่องมโนเข้าข้างตัวเองจนได้นะ แหม่ เดี๋ยวพ่อบีบนมแตก อิๆ ก็แค่ขำๆ ผมไม่กล้าทำร้ายผู้หญิงหรอก ออกจะให้เกียรติมากด้วยซ้ำ ขนาดกิ๊กเก่าที่ผ่านมา เวลานัดกันผมยังให้เธอไปรอครึ่งชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ.. ก็เลดี้เฟิร์สไง เลดี้เฟิร์ส..ผู้หญิงต้องมาก่อน
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก” พี่บั๊คหยุดเดินแล้วหันมามองพี่โนตมทำให้ผมได้เห็นใบหน้าพี่มันชัดขึ้น “....พี่รักจ้าว รักและจริงจังจนถึงขั้นอยากร่วมชีวิต รักจนไม่อยากให้อยู่ห่างแม้แต่วินาทีเดียว” ผมคิดไปเองรึเปล่าที่รู้สึกว่าสายตาสลัดมองมาทางนี้ เหมือนพี่มันตั้งใจจะบอกผมจริงๆ แต่คงไม่ใช่หรอก พุ่มไม้หนาขนาดนี้มันจะเห็นได้ยังไง
แต่เรื่องเห็นหรือไม่เห็นก็เอาไว้ก่อนเพราะทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของพี่บั๊คทำให้หน้าผมเห่อร้อนขึ้นจนต้องก้มหน้าเช็ดเหงื่อกับแขนเสื้อตัวเอง
น่าโมโหจริง แดดตอนบ่ายทำไมถึงได้ร้อนขนาดนี้นะ!
“แต่ที่ไม่ได้บอกใครๆ ก็เพราะห่วงจ้าวมากกว่า” พี่มันพูดต่อจนจบผมจึงเงยหน้าขึ้นมามอง ผมอึ้งไปเลยกับใบหน้าชวนเคลิ้มนั่น พี่บั๊คดูเหมือนคนที่กำลังตกอยู่ในห้วงของความรักจริงๆ
...แต่เดี๋ยวนะ
อันที่จริงสลัดมันก็กำลังตกหลุมรักกับแฟนมันนี่นา โหย ไอ้พี่บ้าหลอกพากูไปฟันในฝันแล้วถีบกูตกสวรรค์ สลัด!!
โคตรเนียนเลยว่ะ เกือบเชื่อจริงๆ แล้วว่ามันรักผมจริงๆ ถ้าไม่ได้เตี๊ยมมาก่อนคงมีเคลิ้ม
“แล้วเรื่องของเรา..” พี่น้ำตาลมองพี่บั๊คตาละห้อย
“ขับรถดีดีนะคะน้ำตาล พี่ส่งแค่นี้ละกัน” อู่ยย เบรกหัวทิ่มเลย สงสารชะนีโนตมฉิบหาย พี่บั๊คมันคงรักแฟนมันมากเลยนะเนี่ย ผู้หญิงสวยขนาดนี้ถึงได้ไม่ทำให้วอกแวกได้เลย
...อยากเห็นเมียของสามีนายจ้างกูจังเลยว่ะ มันจะดูดีแค่ไหนถึงมัดใจคนเพอร์เฟคอย่างพี่สลัดได้ เฮ้อ ทำไมไม่เป็นไอ้จ้าวมั่งวะ!
พี่บั๊คหันหลังกลับทันทีที่พูดประโยคสุดท้ายจบ พี่สาวนมโตทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วหันหลังสะบัดกระโปรงขึ้นรถสปอร์ตสีแดงออกไปด้วยความเร็วระดับไม่ธรรมดา
ผมแอบย่องตามสลัดไปโดยไม่ให้มันรู้ตัว มันเดินไปตามทางเดินข้างบ้านไปจนถึงศาลากลางน้ำภายในสวนใหญ่โตร่มรื่น นี่มึงคิดจะยกเขาใหญ่มาไว้ในบ้านกันเร๊อะ หรือบ้านมึงรุกล้ำป่าสงวน เดี๋ยวจะแจ้งกรมป่าไม้มาจับซะเลยไอ้พวกคนรวย
“ออกมาเถอะไอ้นินจา” มันพูดกับใครวะ ยืนหันหลังดูน้ำดูฟ้าแบบนั้น หรือมันกำลังคุยกับนกกับปลา “เรียกมึงนั่นแหละไอ้หมาจ้าว” อ้าว ทำไมมึงรู้วะพี่สลัด กูแอบแทบจะกลืนไปกับใบไม้แล้วนะเว้ย
“โห่..เห็นเมื่อไหร่วะเนี่ย” ผมลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัวแล้วเดินเข้าไปในศาลา
“เสื้อมึงนี่ไม่เด่นเลยเน๊าะ” มันหันมาดึงชายเสื้อผมเขย่ารัวๆ “สีแดงแจ๊ดขนาดนี้มันไม่ได้สังเกตยากซักนิด โดยเฉพาะไอ้แดงที่มันเคลื่อนที่ได้เนี่ย” พี่มันยิ้มล้อเลียนเล่นเอาผมใจเต้นตึกตัก อย่ายิ้มงี้ดิวะ หน้าตอนมึงบอกรักมันลอยมาเลยรบกวนจิตใจกูนะเว้ย
“เฮ้ย งั้นที่บอกรักเมื่อกี้..” ผมชี้หน้ามันด้วยความประหลาดใจ “เนียนโคตรๆ ว่ะพี่” รู้สึกโหวงเหวงในช่องท้องเล็กน้อยเหมือนกำลังผิดหวัง
...ที่จริงคงกินข้าวไม่อิ่มมากกว่า น่าจะกินซักห้าจานนะเมื่อกี้
“ทำไม คิดว่ากูจะบอกรักมึงจริงๆ งั้นเหรอ”
“ป..เปล๊า จะคิดงั้นทำไมเล่าก็เราเตี๊ยมกันไว้แล้ว” ผมยักไหล่ “ก็แค่แปลกใจที่พี่เห็นผมตอนแอบดูเท่านั้นเองแหละ” ผมหันหลังให้พี่มันแล้วปีนขึ้นไปคุกเข่าอยู่บนที่นั่งเพื่อส่องดูน้ำ
“จ๋างั้นเหรอ” อยู่ๆ พี่มันก็มาเท้าแขนลงกับพนักที่นั่งใกล้กับที่ผมชะโงกอยู่ พอผมหันกลับมาหน้าเราก็เลยบังเอิญใกล้กันมากเกินไป
ผมนิ่งอึ้งไปเลยเพราะใบหน้าพี่บั๊คตอนบอกรักผมเมื่อกี้มันรบกวนจิตใจจนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง “ก็..น่ารักดีนะ” พี่มันพูดต่อทั้งๆ ที่หน้าเราใกล้กันแทบจะได้กลิ่นลมหายใจแถมยังเรียกด้วยคำที่ผมคิดขึ้นมาด้วยเสียงแผ่วๆ “จ๋า..” ทำไมต้องตื่นเต้นด้วยวะเนี่ย ทำไมมือเท้ามันเย็นแต่เหงื่อดันออก แล้วทำไมถึงไม่พูดไม่ตอบอะไรไปวะ นิ่งอยู่แบบนี้ มึงรออะไรไอ้จ้าว..
หน้าพี่บั๊คเคลื่อนเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ใกล้จนผมต้องกลืนน้ำลาย ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรงเพราะกลัวมันรู้ว่าลมหายใจผมเริ่มติดๆ ขัดๆ ผมหรี่ตาลงเล็กน้อยเพราะพี่มันขยับเข้ามาใกล้อีก อย่าบอกนะว่ามันจะ..จูบ
“ไม่สบายเหรอวะ หน้าซีดเป็นไก่ต้มเลย” แป่วววว
สลัดผัก!!
มึงเอามือมาแตะหน้าผากกูทำหอกแหลมอะไร ทำไมมึงไม่จู.. เออะ ไม่สิ นี่กูกำลังคิดบ้าบออะไรวะเนี่ย
“เฮ้ย ไม่เป็นไรพี่” ผมปัดมือมันทิ้ง “เมื่อกี้คงหมอบๆ คลานๆ นานไปหน่อยก็เลยหน้ามืดเมาแดด” ก็ว่าไปนั่น ที่จริงคงตาลายที่มองน้ำกระเพื่อมเมื่อกี้มากกว่าแต่ผมไม่บอกเรื่องจริงมันหรอก เดี๋ยวมันว่าอ่อน
“ไม่เห็นปรึกษากันเลยว่าจะให้เรียก..จ๋า” คุยดีดีก็ได้มั้ย ทำไมมึงต้องยื่นหน้ามาใกล้ตรงคำสุดท้ายด้วยล่ะวะ
“ก็มีเวลาปรึกที่ไหนล่ะ ผมเล่นอะไรพี่ก็เนียนตามให้ทันก็แล้วกัน” บอกปัดๆ หันหน้าหนีเพื่อรวบรวมสมาธิ “ผมว่าแม่พี่ได้พักยกนี้ ยกหน้าคงเริ่มเอาคืนแน่”
พี่บั๊คถอนหายใจแล้วนั่งเอนหลังพิงพนักอย่างเหนื่อยหน่าย “กูไม่ห่วงเรื่องแม่กับมึงแล้วล่ะจ้าว เห็นลีลามึงวันนี้ก็รู้ว่าคิดไม่ผิดที่เลือกมึง” ไอ้เหี้ยหัวใจครับ มึงหยุดสั่นสะเทือนซะทีได้มั้ย สลัดมันหมายถึงเลือกมาใช้งาน ไม่ได้หมายถึงเลือกมาเป็นเมียโว้ยยย
“แล้วพี่ห่วงเรื่องไรล่ะ”
“กลัวแม่สืบ” ผมหันกลับไปมองพี่บั๊คเพราะเรื่องนี้ก็น่าห่วงจริงๆ
แต่ข้าวจ้าวซะอย่าง จ้างห้าร้อยกูเล่นห้าล้าน นี่เรื่องจริง
ผมไหวไหล่เมื่อคิดดูแล้วมันไม่น่าจะเหลือบ่ากว่าแรง “สืบก็สืบ ผมรับมือได้ทุกทางแหละน่า” ผมตบขาพี่มันเพื่อให้กำลังใจ
รู้สึกวูบไหวเล็กน้อยเมื่อมือหนาตบแปะๆ ทับลงมาที่มือผม
“พี่บั๊ค” ผมเรียก
“หืม” ทำเสียงหล่อทำไม เดี๋ยวกูใจแตกนะเฮ้ย
“เข้าห้องกันเถอะ” ผมหันไปสบตามันนิ่งๆ หน้าพี่บั๊คเหวอไปเล็กน้อย “ผมเพลียว่ะ อยากนอนพัก” คงต้องสรุปเอาว่าตอนนี้ร่างกายผมคงไม่ไหวแล้วล่ะ มันแปลกๆ คล้ายจะแตกเนื้อสาวยังไงชอบกล ทางที่ดีควรพักผ่อนจะดีกว่า
“ถ้าจะไข้แดกแล้วว่ะ หน้าแดงตลอดเลย” พี่มันยิ้มร้ายใส่แล้วฉุดผมให้ลุกขึ้น “งั้น..เดี๋ยวจะพาไปห้องหอ”
ผมยิ้มหวานหยาดเยิ้มกลับไป “งั้น..อุ้มท่าเจ้าสาวเลยมั้ยล่ะสามีจ๋าาา” ยกสองแขนชูขึ้นเชื้อเชิญ
“ก็ได้นะ” ผมไม่คิดว่าสลัดมันจะทำจริงๆ ก็เลยไม่ทันได้ตั้งตัว แต่พอมันย่อตัวแล้วอุ้มผมให้ลอยขึ้นจึงต้องคว้าคอมันไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
“เฮ้ยพี่!!” ผมอุทานลั่น
“ชู่วว แม่แอบมองอยู่ที่หน้าต่าง....อย่าหันมอง!!” มีการห้ามไม่ให้หันไปมองด้วย แล้วจะรู้ได้ไงว่าแม่แอบดูจริงหรือไม่จริง
แต่ถ้าไม่จริง พี่มันจะโกหกทำไมล่ะ งั้นก็คงจริงแหละ แบบนี้ก็ต้องจัดงานหวานให้แม่สามีชมซะหน่อย
ผมกระชับแขนเข้าโอบรอบคอพี่บั๊คแน่นขึ้นซบหัวลงกับซอกคอพี่มันจนได้กลิ่นน้ำหอมถนัดชัดเจน คุ้นจมูกมาก ยิ่งสูดดมใกล้ๆ แบบนี้ยิ่งรู้สึกคุ้นเคย
“หอมมั้ย” พี่มันถาม
“อือ” ผมตอบไปแบบเคลิ้มๆ
“หอมมากมั้ย”
“อือ” หอมมากจริงๆ กลิ่นแบบนี้เหมือนได้เคยเกลือกกลั้วมาก่อน
“จูบมั้ย”
“อือ” ตอบไปเพลินๆ แต่พอนึกขึ้นได้ก็ถึงกับสะดุ้ง “เฮ้ย!”
“ชู่ววว อย่าดิ้น” พี่มันรีบเตือน “กูล้อเล่น เห็นมึงเคลิ้มก็เลยแกล้งเล่น” เล่นบ้าๆ ถ้ากูจูบจริงมึงอย่ามาร้องให้ปล่อยนะ กูจะจูบยันเช้าเลย
“เคลิ้มบ้าไรเล่า ผมแค่รู้สึกมึนๆ คงไม่สบายจริงๆ นั่นแหละ”
“เดี๋ยวกูหายาให้นะ” ผมพยักหน้าแล้วหลับตาซบพี่มันไปอย่างนั้น ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยขนาดนี้วะ อบอุ่นและผูกพันแปลกๆ
*************************
ต่อด้านล่าง
-
“หลับง่ายไปมั้ยเนี่ย........จ้าว..มึงไปอาบน้ำก่อนมั้ย........กินยาก่อนมั้ยจะได้หลับสบาย.......จ้าวๆ” เสียงพี่มันใกล้มาก ถ้าเดาไม่ผิด ปากต้องเฉียดใกล้อยู่ข้างหูนี่แหละ ผมแกล้งหลับเพราะอยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง
ถ้าพี่มันแอบแต๊ะอั๋งผมแสดงว่ามันต้องแอบชอบผมเหมือนที่ผมคิดไว้แน่ๆ มีอย่างที่ไหนมาใกล้มาอ่อยขนาดนี้ทั้งๆ ที่มีแฟนอยู่แล้ว แต่ถ้าพี่มันไม่ทำก็แสดงว่าผมคิดไปเอง
“จ้าว..มึงไม่ตื่นมากินยาหน่อยเหรอ...เฮ้อ สงสัยคงจะเหนื่อยจริง งั้นก็พักเถอะ เดี๋ยวจะได้ตื่นมาลุยงานต่อ” จบประโยคทุกอย่างก็เงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นก็มีเสียงเปิดและปิดประตูตามมา ผมแอบหรี่ตามองทั่วห้องก็ไม่เห็นเงาของพี่บั๊คมันแล้ว
“เฮ้อ นี่กูคิดไปเองเหรอวะเนี่ย สลัดผักมันไม่ได้คิดอะไรซะหน่อย สงสัยจะแตกเนื้อสาวแล้วแรดไปเองซะแล้วกู” ผมบ่นตัวเองแล้วหลับตาลงอย่างหงุดหงิด
...มึงก็น่าจะคิดซะหน่อยนะสลัดผัก ไม่เห็นเหรอว่ากูก็น่าล่อจะตาย
“จ้าวตื่น” เสียงปลุกพร้อมกับท่อนแขนที่ถูกเขย่า
“อืออ”
“จ้าวตื่นเร็ว เดี๋ยวจะตั้งโต๊ะแล้ว ต้องกินข้าวตรงเวลา” อะไรของมึงว๊า โต๊ะมันก็ต้องตั้งสิ มึงจะให้โต๊ะนอนหรือไง
“งืมๆๆ แจ๊บๆๆ”
“ไอ้ห่านี่ นอนน้ำลายไหลด้วย ฮู้ กูน่าจะอยู่ก่อนแต่งซักสองปีแล้วค่อยตัดสินใจว่าควรรักหรือไม่รักมึงนะเนี่ย” อะไร ใครรักใครที่ไหน ใครแต่งกับใครวะ
...แต่งงานเหรอ?
ใช่! ผมเคยแต่งงาน!
“อือ..พี่บั๊ค..หรือผีวะ” ผมปรือตามอง มันไม่ชัดเท่าไหร่ก็เลยไม่แน่ใจ “อ๋อ พี่บั๊คเมียจ้าว” เจ้าสาวเสื้อตัดอ้อยของผม พี่มันยังหล่อน่าล่อเหมือนเดิม “คิดถึง..” ผมไล้นิ้วไปตามโครงหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้แค่เพียงลมหายใจกั้น
“..มาไม้ไหนอีกล่ะเนี่ย” คุยกับผัวแบบนี้ได้ไงวะ คนรักกันจะต้องใช้ไม้ใช้มีดทำไมล่ะ
“จูบจ้าวหน่อย จ้าวคิดถึงเมีย” ผมโน้มคอเมียรักเข้ามาใกล้จนปลายจมูกสะกิดกันเบาๆ “รักจ้าวมั้ยครับ..” เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยริมฝีปากก็สัมผัสกันแล้ว ดูพี่บั๊คจะตื่นอยู่หน่อยๆ แต่ในที่สุดก็โอนอ่อนตามใจผม
“รักสิครับ รักจนอยากจะ..” พี่มันมองผมเหมือนจะกลืนกินลงคอถ้าทำได้
“จะทำไมเหรอ จะกินจ้าวเหรอ” ผมแลบลิ้นเลียไปตามรอยแยกของริมฝีปากหยักลึก พี่มันหรี่ตาเจ้าเล่ห์ใส่แล้วแลบลิ้นมาหยอกล้อกับปลายลิ้นผมเบาๆ
“อย่ายั่วสิครับ เดี๋ยวแผนแตกกันพอดี”
“แผนอะไรอะ นี่คิดจะหลอกอะไรจ้าว หืมม” ผมเปลี่ยนจากเล่นลิ้นเป็นดูดกัดเรียวลิ้นอุ่นร้อนของพี่มันแทน “จ้าวไม่ถือโทษไม่โกรธเรื่องอื่นใดอะไรทั้งนั้น แต่ขอแค่เรื่องเดียว”
“เรื่องอะไรครับ”
“อย่าโกหกจ้าวนะ พี่จะทำอะไรก็ได้แต่ต้องไม่โกหก” ดูพี่มันจะช็อคนิดๆ แต่ก็รับปากผม “ไม่โกหกหรอกครับ รักก็บอกว่ารัก รักใจจะขาด” แล้วลิ้นผมก็ถูกดูดเข้าปากพี่มัน เราบดจูบกันอย่างเร่าร้อน ริมฝีปากผมแทบจะหลอมละลายไปกับความวาบหวามที่ได้จากร่างหนา เสียงดังจ้วบจ้าบยิ่งเร่งให้เรารุมร้อนขึ้นไปอีกเป็นเท่าทวีคูณ
“พอก่อนนะจ๋า เดี๋ยวพี่หยุดไม่ได้” อ้อนซะหวานขนาดนี้มึงจะให้กูหยุดหรือจะให้กูคึกกว่าเดิมครับเมีย เครื่องกำลังติดจะมาปิดสวิชต์ตอนนี้มันจะได้ไงวะ
ผมงอแงใส่พี่มันทันที “อือ ไม่เอาไม่หยุด พี่บั๊คไม่รักเหรอ ไม่รักจ้าวเหรอ ไม่อยากใกล้จ้าวใช่มั้ยล่ะ รังเกียจจ้าวไม่รักจ้าวแล้วใช่มั้ย” ผมไม่เห็นหน้ามันหรอกนะเพราะผมหลับตา ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่หลับตา รู้แต่ว่าตอนนี้มันลืมไม่ขึ้น
“ชู่วว ไม่ต้องอ้อนครับ เดี๋ยวพี่ช่วย” พี่มันใช้มือข้างเดียวนวดขมับเพื่อกล่อมไม่ให้ผมงอแง แต่ที่ขนลุกจนหมดตัวเพราะมืออีกข้างของพี่มันล้วงต่ำลงไปใต้สะดือ
“อึก อืออ พ..พี่ ซี้ดด อะ..อื้ออ” พี่บั๊คล้วงลึกเข้าไปคลึงเคล้าลูกชายแล้วล้อเล่นจนมันฮึดสู้เต็มฝ่ามือหนา จะหยิบมือมันออกก็กำลังฟิน แต่จะนอนแบให้มันบี้ก็ดูไม่งามก็เลยได้แต่ปัดป่ายมือมันไปมาพอเป็นพิธี
“น่ารักจริงๆ นะมึง” อยากลืมตาดูว่าหน้าพี่มันตอนพูดว่าผมน่ารักจะเป็นยังไง จะเหมือนตอนที่บอกรักผมรึเปล่า
“พี่บั๊คก็น่ารัก” ผมยิ้มหวานทั้งที่ยังหลับตา “อื้ออ อื้อๆ อ๊ะ อื้ออ” พี่บั๊คเร่งมือจนผมทนไม่ไหว “ซี้ดดด อ่าส์ แฮ่กๆๆ”
“หึหึ ไอ้หมาน้อยเอ้ย นอนซะเดี๋ยวมาปลุกใหม่” ปลุกใหม่ก็ต้องเสร็จใหม่งั้นเหรอ หรือหมายถึงปลุกตื่น หรือยังไงแน่ โว๊ะ นอนดีกว่าว่ะ คิดเยอะปวดสมอง
ผมหลับไปอีกสักพักก็มีคนมาเรียกอีก “จ้าว ตื่น” แน่ะ มาปลุกกูอีกล่ะสิ มาซิๆ สแคลชกูเลย กูยอมมม
“ไอ้จ้าว ตื่น!!” อะไรคือหัวกูโดนตบจนไฟฟ้าสถิตขึ้นแปล๊บๆ “ตื่น ตื่น ตื่น” แม่งตบสามทีซ้อนนี่ไม่ไหวนะเว้ย
“โอ๊ย พี่บั๊ค ตบทำไมเนี่ย” ผมลุกมานั่งโวยวาย กำลังฝันดี ฝันว่า..
เอ่อ..
ฝันว่าอะไรวะ!??
เชี่ยลืมอีกแล้ว!!!
“ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำอาบท่า เดี๋ยวทุ่มครึ่งจะได้ลงไปกินข้าวกัน” ผมเงยหน้ามองสามีนายจ้างที่สวมหัวโขนทศกัณฑ์ นี่มึงจะหน้าดุแข่งกับร็อตไวเรอร์หรือไงสาดดด
“เออๆ ตื่นก็ได้วะ บอกดีดีก็ได้ไม่เห็นต้องลงไม้ลงมือเลย” ผมลูบหัวตรงที่โดนตบแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ
“เสื้อผ้าของใช้อะไรก็เตรียมไว้ในห้องน้ำแล้วนะ ไม่ต้องเดินโทงๆ ออกมาโชว์หนอนน้อยล่ะ กูขี้เกียจล้างตา” ไอ้ห่าพี่บั๊ค มึงจะดักคอกูทำไม นี่ก็หวังจะอ่อยซะหน่อยเผื่อกูจะได้ผัวรวย เฮ้อ หมดไปอีกวิธีแล้วว่ะ
ผมถอดเสื้อผ้าเพื่อเตรียมอาบน้ำ ในจิตก็ยังนึกถึงฝันฟินๆ ของตัวเองที่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าฝันอะไรกันแน่
แต่ทันใดนั้น!!
ผ่าง!!!!!
“เชี่ยย กูฝันเปียก!” ผมก้มมองกางเกงในที่ชื้นไปด้วยน้ำสีขุ่นๆ ลื่นๆ “ฝันอะไรก็จำไม่ได้ รู้แต่ว่าฟินจนน้ำกระฉูด ไอ้สัด ชักเยอะละไอ้จ้าว” ผมก้มหน้ารับกรรมทนซักกางเกงนอกกางเกงในของตัวเองจนสะอาดเอี่ยมจากนั้นก็อาบน้ำสระผม
ห้องน้ำมึงนี่เท่าห้องรับแขกบ้านกูเลยพี่สลัด คือบ้านมึงถ้าไม่มีใช้จีพีเอสก็คงมีหลงกันมั่งแหละ ห้องนอนก็นะ เวอร์วังอลังการล้านแปดเอเคอร์มาก มึงสร้างไว้ให้คนอยู่หรือให้ยักษ์ถามจริง
“อาบน้ำอะไรนานนักหนาวะ แม่กูรอกินข้าว” บ้านคนรวยนี่ก็ติงต๊อง ท้องไม่ได้ติดกันซะหน่อย หุงๆ แกงๆ ไว้ในครัว ใครหิวก็ไปตักแดกใครแดกมันไม่เป็นเหรอวะ วุ่นวายจริง
“เสร็จแล้วๆ ขี้บ่นว่ะ” ผมแต่งตัวเสร็จพอดี พี่มันเอาชุดใครมาให้ใส่ก็ไม่รู้ พอดีเป๊ะ กางเกงผ้าสีขาวขายาวกับเสื้อคอโปโลสีขาวฟ้า มึงจะให้กูไปตีกอล์ฟรึไงฟระ
“ผมยังไม่แห้ง มานี่เดี๋ยวเช็ดให้” มันลากผมไปนั่งหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แม่จ้าว แม่ของจ้าว กูพึ่งมาสังเกตว่ากระจกแม่งใหญ่เกือบเท่าห้องน้ำในห้างเลยเว้ย มึงจะส่องให้เห็นถึงลำไส้ใหญ่หรือไง ทำไมไม่เจียดเงินส่วนนี้ไปให้เด็กยากไร้บ้างวะ “บ้านกูบริจาคให้องค์กรการกุศลทุกปี ปีละสิบที่ ไม่ต่ำกว่าหนึ่งล้าน” เสือกรู้อีกว่ากูคิดอะไร “รู้สิจ้าว หน้ามึงเวลาสอดรู้สอดเห็นหรือตื่นเต้นตื่นตูม มันออกมาหมดแหละ”
“รู้ขนาดนี้อยากมาเป็นคนรู้ใจปะ” ผมมองพี่มันผ่านกระจก
“ได้เหรอ” สวนกูทันควันเลยนะ เดี๋ยวนี้แม่งคล่องว่ะ แบบนี้ต้องอัพเลเวล
“เมียเผลอแล้วเจอกัน ไม่มีใครให้ฟัน จ้าวพร้อมเสมอ มั๊วะๆๆ” ผมแหงนหน้าอ่อยมันจนพี่บั๊คต้องถอยหนี
“กูจะไม่มีวันชนะมึงเลยใช่มั้ยไอ้จ้าว” ผมหัวเราะแล้วก้มหน้าลงเป็นปกติ
“พี่ก็ใช่ย่อยมั้ย หว่านเสน่ห์ใส่ผมก่อนทำไมล่ะ แฟนก็มีแล้ว” ผมบ่น ส่วนพี่มันก็เช็ดผมให้ต่อ “ล้อเล่นกับหัวใจคนอื่นมันไม่ดีนะพี่ ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ผมแล้วเค้าหลงชอบพี่ขึ้นมาจริงๆ พี่จะเลวทันทีเลยนะ”
“ก็รู้ว่าเป็นมึง มึงที่ใจแข็งไงจ้าว มึงไม่หลงใครง่ายๆ หรอก ใช่ปะ” หน้ามันขรึมขึ้นนิดหน่อย
“ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอพี่ จะได้ไม่มีใครเจ็บ” ผมแย่งผ้ามันมาเช็ดหัวเองแบบเร่งความเร็วขึ้นสิบเท่า เช็ดช้าแบบนั้นเมื่อไหร่จะแห้งวะ “ป่ะ แห้งแล้ว” สางผมให้เข้าที่เข้าทางแล้วลุกเดินนำไปที่ประตู
“เดี๋ยวจ้าว” ผมหันไปหาเร็วไปหน่อยจนชนกับอกมัน “สวีตกันลงไปดีกว่า จะได้เหมือนข้าวใหม่ปลามัน” พูดจบปุ๊บก็เลื้อยมือเข้าเอวกูปั๊บ มึงจะเอาออสการ์สาขาแสดงนำชายเหรอสลัด แต่กูก็ใช่ย่อยนะ กูก็โอบสองมือเข้าเอวมันเลยล่ะ หุหุ เรื่องแสดงขอให้บอก จ้าวเรียนนิเทศนะฮะ เจ้าพ่อแอ๊คติ้งตัวจริงเสียงจริง
“เยอะไปมั้ยจ้าว เดี๋ยวแม่กูหัวใจวาย” เดินลงมาจะถึงบันไดขั้นสุดท้ายอยู่แล้วพึ่งมาขัดตอนนี้ แหม่ ฟินก็บอก
“ตอนบ่ายแม่ก็เห็นไม่ใช่เหรอ อันนี้แค่จิ๊บๆ ถ้าเทียบกับอุ้ม” ผมยักคิ้วใส่แล้วเปลี่ยนเป็นคล้องแขนซบไหล่พี่มัน “งั้นเอาท่านี้ละกัน กรุบกริบน่ารักวัยหวาน” พี่บั๊คหัวเราะเบาๆ แล้วดันหัวผมเล่น
จะผิดมั้ยนะ ถ้าบางจังหวะก็มีแอบคิดว่าอยากเป็นเจ้าของตัวจริงของมัน
พอมาถึงห้องกินข้าว ห้องนี้ก็หรูไม่น้อยหน้าใครเลยนะ เหมือนที่เห็นในหนังในละครนั่นแหละ ชาตินี้ไม่คิดว่าจะได้มาเสนอหน้าขึ้นโต๊ะกับเค้าหรอก
“บ้านนี้ตั้งโต๊ะทุ่มครึ่ง ถ้าจะมาอยู่คงต้องรักษาเวลานะ” แม่พูดผ่านๆ ไม่ได้เจาะจงมองใคร “มาแล้วก็นั่งสิจ๊ะ จะยืนค้ำหัวผู้ใหญ่ทำไม ที่บ้านไม่มีผู้หลักผู้ใหญ่มาคอยบอกเหรอ” นั่นๆๆ แม่สามีแผดรัศมีคุกคามระดับแปด นี่คงตั้งหลักได้แล้วสินะ
“ก็เนี่ยล่ะครับแม่จ๋า” ผมตอบพลางนั่งเก้าอี้ที่พี่บั๊คเลื่อนให้ “จ้าวก็เลยต้องมาอยู่ที่นี่รบกวนให้แม่สั่งสอนจ้าวแทนพ่อกับแม่เพราะสองคนนั้นถึงจะนิสัยดีไม่ดูถูกดูแคลนใครแต่ก็ไม่ค่อยมีเวลาสอนจ้าวหรอกครับ” ผมยิ้มหวานจนแม่ต้องยิ้มฝืนๆ มาให้
“อยู่ที่นี่ต้องรักษามารยาท โต๊ะกินข้าวเค้าไม่คุยกัน” แม่เริ่มตักข้าวเข้าปาก แสดงท่าทางแบบผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว
“ได้ครับ” ผมยิ้ม “จ๋าก็ตักกับข้าวให้แม่สิครับ แต่ครั้งหน้าจ้าวจะไม่เตือนด้วยคำพูดแล้วนะเดี๋ยวแม่จะดุหาว่าไม่รักษามารยาทแต่จ้าวจะบีบมือจ๋าแบบนี้นะครับ” ผมสอดมือเข้าประสานกับมือพี่บั๊คแล้วบีบแรงๆ พลางส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้ พี่บั๊คสะดุ้งนิดๆ จากนั้นก็หันมองผมแบบเอ็นดู
แหม่ แหลเนียนเหมือนกันนะพี่นะ เอาซะเหมือนเลยอะ
“อะแฮ่ม” แม่กระแอมเบาๆ ผมจึงดึงมือออกมา “ทานข้าวได้แล้วตาบั๊ค”
“ครับ” พี่บั๊ครับคำแล้วตักกับข้าวใส่จานให้ผมก่อนจะตักให้ตัวเอง ผมหันมองพี่มันแล้วยิ้มบางๆ ถึงจะเป็นการแสดงแต่ทำไมถึงรู้สึกอินจริงวะ
ไม่ได้การละ ผมต้องจัดกระบวนความรู้สึกใหม่เพื่อต่อสู้กับความแรดในตัวเอง ไม่งั้นอีกหน่อยลำบากแน่
*************************
:pig4:
-
สุดๆอ่ะจ้าว ยกใจให้เลย
-
.....จ้าว..ฮากระจาย ..
ต้องศีกษาวิธีการรับมือแม่สามีจากหนูจ้าวซะละ o13 o13
สงสารก็แต่คุณแม่สามี แลดูกระอักกระอ่วนน 555555+
-
:m20: :m20: :m20:
-
จ้าววววววว จ้างร้อยเล่นล้าน 5555
นั่งยิ้มจนปวดแก้ม
-
จ้าวเคยจำอะไรได้มั่ง เวลาสวีทเนี่ยยย
5555
ได้กัน(?)เสร็จปุ๊บ ลืมปั๊บบบ ~~
-
แม่สามีเริ่มตั้งกาดแล้วนะหนูจ้าว สู้ๆๆ
-
5555 ขำจ้าว
-
จ้าวน่ารัก
แ่เป็นโรคละเมอป่าวเนี่ยจ้าว
แยกเรื่องจริงกับฝันไม่ออกแบบนี้ พี่บั๊คเลยต้องวางแผนพิชิตรักแบบนี้ไง
อยากให้รักกันเร็วๆนะ ไม่ใช่แค่แผน o13
-
โอ๊ย ตาย ตาย ตาย อ่านจ้าวเนียนแหลต้องซูฮกจริงๆ
ว่าแต่จ้าวเอ๊ย หลับละเมอง่ายไปมั้ย ครั้งนี้ไม่มีแอลกอฮอล์ซักหยดเลยหนู
ชอบอะ ชอบ
จ๋า
คริๆ :hao7:
-
น้องจ้าวฮากระจายยยยย
คุณแม่จ๋าตั้งหลักได้แล้วสู้ๆ นะน้องจ้าวววว
ขอให้เรื่องมีแต่ฮาปนเซ็ก ไม่ใช่ๆๆๆ ปนซึ้งนะคร่า
ถ้ามาม่าป้ารับไม่ไหววววว :ling3: :ling3: :ling3:
ขอบคุณนะจ๊ะ ^^
-
55555 :laugh: จ้าวมากด้วยอิทธิฤทธิ์ต่อกรกับแม่ผัวยังไง
ก็ยังซื่อบื้ออยู่ดี :เฮ้อ:
พี่บั๊คงาบตอนมึนสบายๆ :hao7:
รอตอนต่อไปน้าาา :กอด1:
-
โอ้ยยยยยยยยยยยน
เป็นเด็กเกรียนที่ทำให้คนตกหลุมรักจริงๆไอ่น้องจ้าววววว ใช้ความเกรียนจนแม่จ๋ากับพี่สาวนมโตถึงกับตั้งรับไม่ทัน. 55555555
แอบมีซีนหวานช่วงไอ่น้องจ้าวเบลอด้วย อร้ายยยยย พี่บั๊คได้กำไรเต็ม
แต่มีแววว่าในอนาคตจะมีปัญหาเรื่องที่โกหกน้องแน่ๆพี่บั๊ค
-
สงสารพี่สลัด น้องจ้าวมันจำพี่ไม่ได้
เรียกกันหวานขนาด น่ารักจัง
ถ้าได้เป็นตัวจริงคงฟินกว่านี้
-
โดนจ้าวยิงรัวเป็นปืนกล ตั้งตัวไม่ทันกันเลยล่ะสิ 555
จ้าวชนะเลิศ!!
-
รางวัลออสการ์ปีนี้คงหนีไม่พ้นน้องจ้าว555
-
น้องจ้าวอย่าขยันลืมนักสิ เหมือนพี่บั๊คตกหลุมรักข้างเดียวเลย จะว่าหน่วง..อืมม ก็ไม่ใช่นะ เพราะพี่บั๊คดูจะฟิน 5555
-
โอ้ยยย ยิ่งอ่านยิ่งฮาหนูจ้าว
จะเกรียนไปหนายยยย
มันสุดๆจริงๆๆอีกหน่อยแม่สามีรักตายเลย
-
:m20: :m20: :m20:
-
อิจ้าวมันแรด ขึ้นทุกวันจริงๆ 55555 สาวแตกแล้วอิจ้าว
-
อั๊ยย่ะ วิธีรับมือแม่ผัวของจ้าวสุดยอดมาก หล่อนทำได้เนียนมากมันแรดได้ใจจริงๆ
-
โวะ!!!!! ร้ายจริงนังจ้าวโลก :hao7:
-
โอ๊ยจ้าวแกรรมาทีไรเนี่ย
ได้นั่งยิ้มแก้มแตกตลอด
แกแถเนียนได้โล่อ่ะ :m20:
-
ทำไม รู้สึกว่าตอนนี้มันหวาน.....จังเลยครับ
:o8: :o8: :o8:
-
ฮ่าๆๆๆๆ ได้ใจวะ
-
โอ๊ย อยากให้คู่นี้ลงเอยจริงจังกัน ไม่ใช่แค่ในความฝันของไอ้น้องจ้าวอ่ะ
พี่บั๊คแกก็หยอกแกมจริงตลอด คนอย่างจ้าวต้องบอกให้ชัดใหตรง ไม่งั้นมันก็คิดนอกเรื่องไปเรื่อยเปื่อยอ่ะ
น้องจ้าวน่ารักมาก ฮามากเหมือนเดิม พี่รักหนูอ่ะ ฮากันแทบทุกประโยคจริงๆ โดยเฉพาะวิธีชนะใจแม่ผัว จัดว่าเด็ด
สู้นะคะลูก พี่บั๊คก็เอาจริงจังทีเหอะพี่
ขอบคุณค่า
-
จ้าวร้ายกาจมากๆๆๆๆ...เอาให้คุณหญิงเเม่ไปไม่เป๋นเลยทีเดียว.....อิอิ....
-
คุณแม่จ๋ายังแรงไม่พอนะครับ
ไปฝึกวิธีรับมือลูกสะใภ้มาใหม่
-
จะไปยากอะไรล่ะจ้าว ก็รักไปเลยสิ พี่บั๊คมันยอมอยู่แล้ว
ทำตามใจตัวเองเลย แฟนพี่บั๊คมันไม่รู้หรอก :laugh:
ในระหว่างนั้นก็หาวิธีกระชับความสัมพันธ์กับแม่สามีไปพลางๆ
ดูเหมือนแม่จ๋าจะตั้งหลักได้บ้างแล้วนะ มีตอบโต้เป็นระยะๆ
แต่เชื่อว่าจ้าวเอาอยู่ สู้กับพี่บั๊คเหนื่อยกว่าอีก เนาะ :z1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
จ้าว ทั้งฮาทั้งเรื้อนเลย น่ารักมากกก :-[
ยิ่งอยู่ใกล้ พี่บั๊คจะยิ่งหลงนะ ฮ่าๆๆๆๆ
-
อิน้องจ้าวเฮฮาปาร์ตี้มาก ขำตรงที่เขาจ้าง500เล่นซะ5ล้าน ทุ่มเทขนาดนี้พี่บั๊คหลงโงหัวไม่ขึ้นแน่
แล้วเรียกกันจ๋านี่คนอ่านเขินตายเลย
-
แรดได้ใจทำแม่ผัวเอ๋อเลยหนูเอีย
-
o13 :hao7: โอ้ย ขำจ้าว
-
:z2: นี่คือไอ่จ้าวจ๋าในตอนล่าสุด
จ้าวครบรสเลยลูกขา ทั้งป่วน ทั้งหื่น ทั้งอ้อน ทั้งวอนนน.....
แอบลุ้นให้รื้อฟื้นความทรงจำกันไวๆแบบสติครบถ้วนนะคะ :pig4:
-
จ้าวรับออสก้าไปเลย สุดยอดดดดดดด 55555
-
สนุกสุดๆเลยจ้่าอ่านแล้วขำทุกห้าวิ ชอบมากๆอารมณ์คนละด้านกับเรื่องเด็กออทิสติกฯเลยน่ะแต่ชอบหมด มาอัพไว ๆน่ะรักมาก
-
น้องจ้าวที่สุดของความเกรียนและน่ารักอย่างเป็นธรรมชาติ(ลงโทษ)
-
ข้าวซะอย่าง ใครจะสู้ได้ :hao7:
-
จ้าวนายแน่มากๆๆๆๆๆๆ 555+
-
จ้าวเลิศเลอมากกกกกก
ขอบคุณ :)
-
สุดยอดมากเลยจ้าว :laugh:
-
อิจ้าวตอแหลมาก 5555
-
แบบนี้แม่อิพี่บั๊คงงตาแตกเลย55555555555555555555555
นังจ้าวนังตอแหล :hao7:
-
จ้าวมันลืมง่ายขนาดนี้
พี่บั๊คต้องเหนื่อยไปอีกนาน
-
รู้สึกหายใจไม่ทัน ตอนจ้าวพูด ยิงรัวมาก555
-
สนุกมากค่ะ
อ่านไปขำไป เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น
อะไรมันจะรั่วปานน้านนนนน
ติดตามๆ
ปล. ลุ้นคู่นายดำดินกับฟากฟ้ามาก ใจนึงก็อยากให้พี่ดินรุก อีกใจก็รู้สึกถึงแรงสาปแช่งของพี่บั๊ค555
-
น้องจ้าวน่ารักมากกกกกกกก
-
สงสารคุณแม่ สงสารพี่สลัด
น้องจ้าวคะ ฮาไปไหม เนียนไปไหม แรดไปไหม 55555
-
ฟิน :m3:
ขำ :m20:
รักเลย :mew1:
:pig4: :pig4: :L2: :L1: :L2: :pig4: :pig4:
-
หวานเชียว
-
จ้าวเล่นได้เต็มบทเลยนะเนี่ย ชักสงสารพี่บั๊คถ้าจ้าวรู้ความจริง 5555+
-
น่ารัก
-
เป็นนายเอกที่แรดแล้วน่ารักน่าชังมากกกกกกกกกกกก
-
อ่าาาา จ้าว สุดยอดดดดด
-
จ้าวสู้ๆ พี่บั้ดสู้ๆๆ
-
จ้าว แรดมากกกกกกกกกก
ชอบบบบบบบบบบบบบ
-
จ๋า....
-
อยากโบกจ้าวสักทีสองที โว๊ะะะะ พี่บั๊คสู้ๆ 55555555555
รอต่อค่ะ
:impress2:
-
จ้าวเอ๊ย
-
คือขำมากกกกก อ่านรวดเดียวจนตามทัน ชอบมากกก แต่สงสารจ้าวนะ แสดงละคทั้งๆที่รู้สึกจริงๆ รู้ความจริงดราม่าแน่ๆ แต่เรารักพี่สลัดสุดใจขาดดิ้น
-
ชาบูท่านเทพจ้าว \(- -)/
55555555555555555555555
จ้าวสู้ๆนะเพื่ออนาคตอันสดใสกำลังรออยู่ พอแม่พี่บั๊คตั้งตัวได้แล้วนี่เหมือนแม่ผัวหวงลูกชายในละครเลยอ่ะ
พี่บั๊คก็หวานเกิ๊นนนนนนนนนนนนน :-[
-
ถึงจ้าวมันจะขั้นเทพยังไง แต่ก็อดหงุดหงิดไม่ได้
เมื่อไหร่มันจะจำได้ซักทีเนี่ย
-
o13
ต้องยกนิ้วให้จ้าวเลยทีเดียว มัดใจแม่ผัวอย่างนี้ เอาเงิบแถมฮาไปเลย
-
Chapter 13 Sexy, Naughty, Bitchy
อาหารมื้อค่ำผ่านไปด้วยดี ผมจับมือพี่มันอยู่เกือลสิบครั้งเพื่อเตือนให้ตักกับข้าวให้แม่ ทุกครั้งพี่มันจะบีบมือกลับมาแล้วหันมายิ้มบางๆ ให้
และทุกครั้งก็ทำให้ผมค่อยๆ ดึงมือกลับมาด้วยความรู้สึกแปลกๆ
อย่านะเว้ยไอ้จ้าว งานคืองาน เจ้านายคือเจ้านาย โดยเฉพาะเจ้านายที่มีเมียแล้ว มึงอย่านะครับบบ
ผมต้องคอยเตือนตัวเองไว้ตลอด ตอนนี้ยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับพี่บั๊คหรอกแต่คิดว่าคงเป็นเพราะสภาพการณ์ไม่คุ้นชินมากกว่าและถ้าปล่อยไว้ให้มันเป็นความเคยชินก็รังแต่จะแย่กันทุกฝ่าย เพราะฉะนั้นผมต้องไม่ปล่อยใจให้เลยเถิดเตลิดเปิดเปิงไปกว่านี้
“ทำไมไม่ใส่เสื้อไอ้จ้าว” พี่บั๊คแต่งชุดนอนออกมาแล้วถามผมที่นอนอยู่บนเตียงเตรียมตัวนอนในเวลาสามทุ่ม
“ร้อนไง ร๊อนร้อน” ผมใช้มือโบกไปมาเพื่อความน่าเชื่อถือ
...เชี่ยแอร์นี่ก็ยังไง อุตส่าห์ตั้งเพิ่มเป็นยี่สิบแปดแม่งก็ยังเย็นจนขนลุกซู่ๆ อยู่เลย
“แล้วทำไมบ็อกเซอร์มึงหลุดตูดแบบนั้นห๊ะ” อะไรคือแค่หันมามองอย่างหงุดหงิดแล้วหันไปหวีผมหน้าตาเฉย
เฮ้ย นี่กูลงทุนดึงบ็อกเซอร์ลงเพื่ออ่อยมึงเลยนะเว้ย เสื้อก็ไม่ได้ใส่ หัวนมกูตั้งชี้หน้ามึงอยู่นะไอ้พี่สลัด ไม่มีหวั่นไหวอะไรยังไงซักนิดเลยเหรอวะ
“หลุดเหรอ ก็ไม่นี่ ผมก็ใส่แบบนี้ตลอด” ตลอดเหี้ยไร ปกติกูขี้หนาวจะตายห่า ดูซิเนี่ยหัวนมแข็งเป็นไตขนาดนี้ นี่ถ้ามึงไม่รวยไม่หล่อไม่แสนดี กูไม่มีทางลงทุนทำถึงขนาดนี้หรอกเว้ย
อะไรนะ?
แล้วที่บอกว่าต้องเตือนตัวเองไม่ให้หวั่นไหวคืออะไรงั้นเหรอ
อ้าววว นั่นมันเตือนตัวเองไม่ให้มีใจ ไม่ได้เกี่ยวกับอ่อยให้พี่มันมีใจนี่นา อ้อ แล้วจุดประสงค์หลักก็แค่จะพิสูจน์ว่าพี่มันรักแฟนมันจริงมั้ยเท่านั้นแหละ เชื่อผมสิ ผมไม่ใช่คนตอหลดตอแหลนะเว้ย
ตุ๊บ!
หน้าผมถูกเสื้อผ้าชุดนอนปาใส่เต็มๆ
“ใส่ซะ แขยงลูกตา” แขยงอีกแล้ว!? อีคำนี้มันจะตามหลอกหลอนกูไปถึงไหนวะ
ผมเบะปากแล้วหยิบชุดนอนขายาวมาใส่ อ่อยนิดอ่อยหน่อยก็ไม่ได้ มึงมันตายด้านเหรอวะ เอ๊ะ หรือว่ามันไม่ได้มีแฟนเป็นผู้ชายถึงไม่รู้สึกตื่นเต้นอะไรกับร่างบางหัวนมตั้งอย่างกู
“แฟนพี่ชื่อไรอะ” ผมประสานมือไว้ตรงท้ายทอยแล้วกึ่งนั่งกึ่งนอนคอยสังเกตอาการพี่สลัด
มันหันมาขมวดคิ้วนิดๆ “ถามทำไม”
“อยากรู้ก็ถาม ครูก็บอกทุกวันว่าถ้าไม่เข้าใจสงสัยให้ถามจะได้เก่งๆ ฉลาดและเรียนดี”
“หึหึ” สลัดหัวเราะสองหึแล้วเดินมานั่งข้างเตียงฝั่งขวาจากนั้นก็เอนหลังพิงหัวเตียง “พูดมากว่ะ” มันเอานิ้วมารูดปากผมเฉย
“แหวะ ปากเค็ม”
“มือ” รับมุกควายอีกละ คิกๆ ชอบว่ะ คิดถึงไอ้เดย์เหมือนกันนะ มันเป็นเพื่อนรักฝ่ายประสานงานการมุกเพียงคนเดียวของผม ตอนนี้คงมีพี่บั๊คเพิ่มมาอีกคน
“สรุปชื่อไรวะแฟนพี่” ถามย้ำไปอีกเมื่อมันเนียนไม่ตอบ
“ชื่อข้าว” อั้ยย่ะ ชื่อคล้ายกูเลยสาดดด
“ข้าวเหรอพี่ ข้าวไรอ่ะ ข้าวจ้าวเหมือนผมปะ”
“ข้าวเฉยๆ ถ้าข้าวจ้าวเหมือนมึงกูไม่เอาหรอก ปวดหัว” ผมเบ้หน้าใส่มันแล้วหันหลังให้ ข้าวจ้าวอย่างกูมันไม่ดีตรงไหนวะ เช๊อะ
“ข้าวเฉยๆ” บีบเสียงล้อเลียนมันด้วยความหมั่นไส้ “นอนละนะ ฝันเด” บอกฝันดีมันด้วยเสียงกระชากเล็กน้อย
“พรุ่งนี้ตื่นเช้านะ ต้องไปซื้อชุดนักศึกษาก่อนแล้วกูจะเลยไปส่งที่มหาลัย” ไม่ง้อด้วย!!?
“อือๆ” ผมรับคำแบบขอไปที ยังรู้สึกเสียเซลฟ์นิดๆ
“งอนไรเนี่ย หืม ไอ้เกรียนน้อย” แขนผมถูกยื้อให้หันไปหาแต่ผมขืนตัวไว้
“งอนเงินไรเล่า พูดไปเรื่อย” ผมปัดมือมันออก
“เอาเงินไปเรียนเท่าไหร่ จะเอาหมดห้าร้อยของวันนี้เลยมั้ย” ตาผมแตกทันที นงนอยด์คืออะไรผมไม่รู้จัก ตอนนี้โฟกัสที่ห้าร้อยบาทไทยก่อน คึคึ
“ได้เหรอพี่!” ผมพลิกตัวมาหาพี่มันทันที “เงินก็ได้แถมยังส่งไปเรียนแล้วรับกลับด้วยปะ”
“ตาใสปิ๊งเลยไอ้ขี้งก” นิ้วแข็งๆ จิ้มลงมาบนหน้าผากผมจนต้องหงายหน้ารับแอ๊ค
“ก็นิดนึง เงินทองเรากินกันแต่ความสัมพันธ์คงเดิม คิกๆๆ”
“หึหึหึ” สลัดส่ายหน้าขำๆ “จะไปรับส่งแล้วจ่ายตังค์ให้ทุกเช้าก็แล้วกัน เลิกกี่โมงก็บอกจะได้แวะไปรับก่อน ถ้ากูยังไม่เลิกงานก็จะพาไปรอที่บริษัท”
“ว้าววว เท่ว่ะ ผมใฝ่ฝันจะมีคนรถรับส่งไปเรียนมานานแล้วนะพี่.....นี่นายชด ขับรถดีดีหน่อยสิ” ผมแกล้งทำตัวเป็นคุณหนูอบรมคนขับรถ
“เยอะ เยอะไปละ ใครจะเป็นนายชดให้มึงมิทราบ” พี่มันตะแคงตัวเข้าหาแล้วจิ้มหน้าผากผมอีกครั้ง
“แหม่ ขอมโนหน่อยก็ไม่ได้ ขี้งกว่ะ” ผมอมลมจนแก้มป่อง
จึ๊กๆ
พี่มันจิ้มแก้มผมจนลมออกจนหมด ตอนแรกผมก็สนุกนะ ค่อยๆ ปล่อยลมออกรับแอ๊คมัน แต่ทำไปทำมาหน้ามันขยับมาอยู่ใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เรามองตากันนิ่งอยู่สักพัก ใจผมเต้นนิดๆ เพราะสงสัยว่าพี่มันจะทำอะไร แต่แล้ว..
“แปรงฟันรึยังเนี่ย ปากเหม็นนะมึง” ไอ้เชี่ยยยยยยย ปากเหม็นพ่องดิ เมื่อกี้กูแปรงอยู่สิบนาทีเลยนะเว้ย
“ไอ้พี่บ้า ไปแปรงใหม่ก็ได้โว้ย” ถีบขามันด้วยความหมั่นไส้ระดับสิบจุดห้า
“ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆๆ” มีการหัวเราะเยาะไล่หลักอีกสาดดด
ผมแปรงฟันอีกสิบนาทีแล้วออกมากะว่าจะพ่นลมอัดหน้ามันให้สะใจ ที่ไหนได้ นอนเฉย
“สาด นอนไม่รอขอให้ฝันร้าย แบร่” ผมนอนข้างมันแล้วแอบถีบขามันอีกทีก่อนจะหลับตาลงฟังเสียงกรนเบาๆ ของมัน
ปกติถ้านอนกับไอ้พูหรือเพื่อนคนอื่น ผมจะไม่ยอมให้ใครมานอนก่อนแบบนี้นะ แต่วันนี้จะเว้นให้ก็แล้วกัน เสียงกรนพี่มันตลกดี อยากฟังต่ออีกสักหน่อย
...คนหล่อก็กรนเหรอวะ โลกนี้ช่างกว้างใหญ่ ยังมีอะไรให้จ้าวเรียนรู้อีกเยอะเลยแฮะ
รุ่งเช้า พี่บั๊คอาบน้ำเสร็จแล้วมาปลุกผมที่งัวเงียไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างว่าง่าย ไม่ให้ง่ายได้ไง ไอ้บ้าสลัดมันขู่ว่าถ้าไม่ตื่นภายในหนึ่งนาทีมันจะหักนาทีละสิบบาท
...ใครกันแน่ที่ขี้งกไอ้นายจ้างใจโหด
เช้านี้ไม่เจอแม่สามีเพราะยังไม่ถึงเวลาตื่น พี่บั๊คกินแค่กาแฟแก้วเดียว ส่วนผมพี่มันให้กินข้าวต้มกุ้ง จากนั้นสลัดผักก็พาไปซื้อชุดนักศึกษาแล้วขับไปส่งถึงหน้าตึก หูยย เท่สาดดดด ไอ้จ้าวเดินยืดเข้าห้องเรียนเลยคร้าบบ แต่น่าโมโหที่ไม่มีใครทันเห็นกูหรอก มาก่อนเวลาตั้งเกือบชั่วโมง
ไอ้ห่า มึงจะออกเช้าอะไรนักหนาฟะสลัด!
วันนี้ก็เหมือนทุกวัน ผมนั่งหลับ ไอ้เดย์สาย ส่วนไอ้ไนท์ก็นั่งบ่นไอ้เดย์ที่พามันสายไปด้วย ไอ้สกายเข้าห้องเรียนด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์ระดับสิบสองจุดแปดเก้า
“เป็นไรมึง ทำหน้าเหมือนควายท้องผูก” ผมงัวเงียถามเพื่อนนายแบบสุดหล่อด้วยความเป็นห่วง
“มึงเคยเห็นควายท้องผูกเหรอไอ้จ้าว” ไอ้เดย์สอดกลางปล้อง มึงนี่ไม่เคยมีสมบัติผู้ดีติดตัวเลยนะ
“อะ เอาไปดู” ผมโยนกระจกที่สกายพกประจำไปให้ไอ้เดย์
“กรี๊ดดดดดด พี่ทงเดย์ หล่อเมะเป๊ะปังมากกกกก” อืม เอาเข้าไป ส่องกระจกแล้วกรี๊ดตัวเองก็ได้นะไอ้ห่านี่ “ไนท์ครับ มึงเลียหน้ากูหน่อย นี่กูฝันไปรึเปล่าวะ กูได้เจอพี่ทงเดย์ตัวเป็นๆ กรี๊ดๆๆ” หืมมมม ไอ้เดยยย์ มึงล้ำมากไปมั้ย ทั้งหยอดทั้งฮาในมุกเดียวกัน แม่งเนียนโคตรรร
แต่เรื่องที่เหลือเชื่อกว่านั้น
แผล็บ!
“ไอ้ไนท์!” ผมร้องลั่นเพราะตกใจที่ไอ้ไนท์มันเลียแก้มไอ้เดย์จริงๆ
“อะไร” ยังมาทำหน้าเหรอหราอีกไอ้บ้า
“มึงเลียหน้าไอ้เดย์ทำไมสัด” ไอ้ห่าเดย์ก็นะ ยิ้มฟินหาพ่อมึงเหรอ นี่มันห้องเรียน อาจารย์ก็สอนแจ้วๆ อยู่หน้าห้อง ถึงพวกเราจะอยู่หลังห้องก็เถอะ มึงควรให้เกียรติสถานที่บ้างไรบ้าง
“ก็มันอยากรู้ว่ามันฝันรึเปล่า กูก็ต้องช่วยมันสิ สงสารมัน” โอ๊ยย กูจะบ้าตาย สงสารพ่อสงสารแม่มึงมั่งเถ๊อะ จะเสียตัวทั้งทีมึงก็ควรเสียแบบรู้เรื่องรู้ราวหน่อยมั้ย จะโดนเสียบโดยที่ถูกหลอกให้นั่งทับเดือยไอ้เดย์เพราะมันโกหกว่าปวดประจำเดือนไม่ได้นะเว้ยยย
“ไอ้สัดจ้าว” ไอ้เดย์ถีบเก้าอี้จนผมต้องหยุดพูดอะไรที่กำลังจะพูด “หมูจะหาม อย่าเอาควายมาสอด”
“คานเหอะไอ้สัด” ผมด่า
“ควายน่ะถูกแล้วเพราะมึงน่ะ ควายยยย”
“มึงสิควายไอ้ควาย”
“มึงสิควาย”
“มึงสิ”
“มึง”
“มึง”
“มึง”
“มึง”
“มึง”
“ดรุณพงษ์! ชีวานนท์! ออกไปเถียงกันนอกห้องค่ะ ไปเดี๋ยวนี้เลย! เชิญ” อาจารย์ก็..เถียงกันในนี้ก็ได้นะครับ โลกข้างนอกมันกว้างใหญ่ เดี๋ยวผมกับไอ้เดย์โดนหลอกไปขาย จารย์จะรับผิดชอบไม่ไหวนา
“ไอ้เชี่ยดรุณพงษ์ เพราะมึงคนเดียวเลยสัด” ผมด่าไอ้เดย์เมื่อเราออกห่างจากห้องมาไกลพอสมควรแล้ว
“ไอ้เชี่ยชีวานนท์ครับ แล้วใครมันบังอาจจะแพร่งพรายความลับสวรรค์” ชีวานนท์คือชื่อผมเองครับ เหงี่ยมตั้งให้ แปลว่า ‘ผู้มีชีวิตเป็นสุข’ ชื่อเป็นมงคล ชีวิตผมก็เลยดีไม่ค่อยมีเรื่องทุกร้อนอะไรกับคนอื่นเขา
ผมภูมิใจและรักชื่อนี้ เคยมีคนมาทักว่าชื่อผมมีอักษรสองตัวที่เป็นกาลกินีแต่ผมไม่เปลี่ยนนะ ผมว่าชื่อนี้เหมาะกับผม ชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้ประเสริฐสูงสุดแล้วล่ะ
“ถึงกูบอกจริงๆ ไอ้ห่าไนท์ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีปะวะ” ผมรับบุหรี่จากมือไอ้เดย์แล้วอัดควันเข้าปอด “ขนาดเลียหน้าแล้ว บอกกูมาดีดีว่าไปถึงขั้นไหน” สูบบุหรี่หลังห้องน้ำสิครับ เวลาแบบนี้มันก็ทำได้เท่านี้แหละ ปกติผมไม่ค่อยสูบหรอก จะสูบตอนมีคนยื่นให้ปื้ดสองปื้ดพอเป็นพิธี
“เฮ้อ....เฮ้อออ” ดูดเบิ้ลสองรอบแล้วพ่นควันพร้อมกับถอนหายใจแบบนั้นคืออะไรครับ “ขนาดกูหอมแก้มแม่งแล้วนะ แต่ไม่เห็นจะมีปฏิกิริยาอะไรเลยว่ะ” มันทำหน้าเศร้า
ผมตบไหล่มันเบาๆ “รักจริงก็รอดิวะ น้ำหยดลงหิน เดี๋ยวหินก็มีหอยมาเกาะ หอยยายมีติดหมียายมอย หมียายมอยติดหอยยายมี เชื่อกู” ไอ้เดย์ตบหัวผมแล้วหัวเราะเสียงดังลั่น
“ไอ้สัดจ้าว มึงนี่มีเรื่องทุกข์เรื่องร้อนกับคนอื่นเค้ามั่งมั้ยวะ” ถามงี้อีกละ ทำไมคนพวกนี้ถึงชอบพูดชอบถามอะไรเหมือนๆ กันไปหมด น่าเบื่อชะมัด
“คนเหี้ยไรจะมีแต่ความสุขล่ะ ตอนนี้กูน่ะทุกข์ถนัดอยู่นะเว้ย” ผมก้มหน้ากัดกรามกึกๆ
“มึงเป็นไรวะ บอกกูดิ๊เผื่อกูช่วยได้”
“ถ้ากูบอกแล้วมึงอย่าบอกใครนะ” ผมมองไอ้เดย์นิ่ง ส่วนมันก็พยักหน้าหงึกๆ “..กู...กำลังมีความรัก” ไอ้เดย์มองผมอย่างไม่อยากเชื่อ
“มึงเนี่ยนะมีความรัก!” มันทำหน้าเหมือนเห็นมนุษย์ต่างดาว
“ทำไมวะ คนอย่างกูมีความรักไม่ได้รึไง กูไม่ใช่แบคทีเรียไอ้สัดจะได้ใช้แบ่งเซลโดยไม่ต้องมีคู่”
“แล้วมีความรักไม่ดียังไงวะ ก็เห็นเคยบ่นว่าไม่เจอคนที่ใช่ซักที ตอนนี้เจอแล้วๆ มันไม่ดีตรงไหน” ไอ้เดย์ว่า
“เฮ้ออ..” ผมถอนหายใจหนัก “...กูมีแฟนเป็นผู้ชายว่ะ”
หลังจากประโยคนั้นผมก็ปวดท้องขึ้นมากะทันหันจึงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วตะโกนบอกไอ้เดย์ให้ขึ้นห้องก่อนเพราะคงอีกนาน ผมนั่งคิดนั่นนี่สักพักแล้วไปกินข้าวคนเดียวและเลือกที่จะไม่รับโทรศัพท์เพื่อนทุกคนที่โทรมาหา
วันนี้ทั้งวันผมเข้าเรียนถึงแค่วิชาที่โดนไล่ออกจากห้อง ส่วนช่วงบ่ายก็แอบสอดแนมอยู่แถวหน้ามหาวิทยาลัย และแล้วในคาบสุดท้ายสิ่งที่ผมคิดก็เป็นไปตามคาด..
“ไอ้จ้าว มึงหายไปไหน ทำไมไม่เข้าเรียนภาคบ่ายวะ” ไอ้เดย์ทักขึ้นขณะที่ผมกำลังเดินออกจากตึก
“เดี๋ยวนะ กูขอรับโทรศัพท์ก่อน” ผมหยิบโทรศัพท์พี่บั๊คขึ้นมารับ อ่อ ลืมเล่าว่าผมเก็บของพี่มันไว้ตั้งแต่ตอนถ่ายรูปกับแม่สามีพอเอาไปคืนมันก็บอกให้เปลี่ยนซิมแล้วเก็บไว้ใช้ก่อน ถ้าซื้ออันใหม่ก็ค่อยเอาคืน ส่วนมันมีเครื่องสำรองที่หรูไม่แพ้กันไว้ใช้ อืมจ๊ะ พ่อคนรวย
“ครับผม” พี่บั๊คโทรมาตรงเวลาตามที่ผมบอกว่าเลิกเรียนกี่โมงเป๊ะ
“อยู่หน้ามหาลัยรอแล้วค้าบบ” ผมเดินไปเรื่อยๆ แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อคนที่เดินตรงเข้ามาหานั่นคือแม่พี่บั๊ค
ผมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าก่อนจะยกมือไหว้ “สวัสดีครับแม่จ๋า มาได้ไงครับเนี่ย” เธอรับไหว้ผมแกนๆ
“แค่จะมาพิสูจน์อะไรบางอย่าง” แม่สามีถอดแว่นตากันแดดออกเผยให้เห็นเปลือกตาที่แต่งแต้มด้วยเฉดสีสวยสด
“พิสูจน์อะไรเหรอครับ เกี่ยวกับจ้าวเหรอ” ผมเอียงคอถามแสดงความใสซื่ออย่างปิดไม่มิด
“ถ้าเกี่ยว จะขัดข้องมั้ยล่ะ” เธอหันไปมองเพื่อนสามคนของผมทีละคน
“ไม่ขัดครับ แม่อยากรู้อะไรถามจ้าวได้เลย” ผมยิ้มหวาน
“ไม่ถามเธอหรอก ฉันจะถามเพื่อนเธอ” อื้อหือ เปลี่ยนจากเรียกลูกเป็นคำว่าเธอ เปลี่ยนจากคำว่าแม่เป็นคำว่าฉัน นี่คงเป็นการประกาศท้ารบอย่างเป็นทางการสินะ “พวกเธอเป็นเพื่อนของข้าวจ้าวใช่มั้ย” ไอ้เดย์กับไนท์พยักหน้า ส่วนไอ้กายยืนนิ่งๆ
...มึงนิ่งก็ได้นะกาย แต่ทำไมต้องมองกูแบบนั้นวะ กูจำเป็นนะ กูจำเป็น ฮืออ
“เพื่อนของพวกเธอมีแฟนเป็นผู้ชาย รู้เรื่องกันบ้างมั้ย” หึหึ อยากบอกเหลือเกินว่าแม่จ๋าเดินหมากช้าไปหนึ่งสเต็ปนะครับ
“มันก็พึ่งเล่าเหมือนกันครับ” ไอ้เดย์ตอบ
“แล้วเชื่อเหรอ เชื่อว่าเพื่อนที่เคยคบแต่ผู้หญิงมาตลอดแถมเจ้าชู้คบไม่เลือกหน้าจะมาคบผู้ชายแบบปัจจุบันทันด่วนแบบนี้เหรอ” ฮั่นแน่ สืบมาหมดแล้วสิท่า ประวัติอันฉาวโฉ่ของกูถูกแม่สามีสืบไปหมดแล้ว โฮฮฮ น่าอายจริมๆ แม้แต่แม่หม้ายกูก็ผ่านมาแล้วอะคิดดู
“เชื่อสิครับ ถึงไอ้จ้าวมันจะไม่ค่อยน่าเชื่อถือแต่เรื่องนี้มันจริงจังมาก ผมยืนยันได้” ไอ้เดย์ออกรับแทน คึคึ อิพวกมักเกิ้ล พวกมึงจงเป็นเบี้ยให้กูใช้ไปก่อน เดี๋ยวกูค่อยเฉลยแล้วจะพลีกายให้เตะคนละสามที
ในจังหวะนั้นพี่บั๊คสลัดผักก็เดินเข้ามาสมทบพอดี “แม่มาทำไมครับเนี่ย” มันเดินมาหยุดอยู่ข้างผม
“ก็มาพิสูจน์น่ะสิว่าเรื่องที่เราเป็นแฟนข้าวจ้าวมันจริงรึเปล่า ขนาดว่าพาไปอยู่กินกันถึงที่บ้าน ถ้าเพื่อนฝูงไม่รู้ก็คงเป็นเรื่องไม่จริง” เพื่อนทุกคนมองมาที่พี่บั๊คเป็นตาเดียว
“หวัดดีพี่ เห็นไอ้จ้าวมันเล่าก็นึกว่ามีแฟนแก่ๆ เป็นลุงอ้วนพุงพลุ้ยหัวล้านหื่นกาม ที่ไหนได้ หล่อสาดดด” ไอ้เดย์ครับ ทำไมมึงมโนว่าผัวกูจะเป็นแบบนั้น ถึงกูไม่หล่อเท่าไหร่แต่ลีลากูไม่แพ้ใครนะขอบอก
“หวัดดีนะน้องๆ แนะนำตัวเลยก็แล้วกัน พี่ชื่อบั๊คเป็นแฟนจ้าวมาสักพักแล้วล่ะ ขอโทษที่มาให้รู้จักช้าไปหน่อย” พี่บั๊คยื่นมือไปจับมือไอ้เดย์ไอ้ไนท์ซึ่งสองคนก็จับแต่โดยดี
“ผมเดย์ครับพี่ ยินดีที่ได้รู้จัก” ไอ้เดย์ มึงไม่คิดจะหวงเพื่อนหวงฝูงอะไรมั่งรึไงวะ หน้าตาชื่นมื่นขนาดนั้นเพื่อ?
“ผมไนท์ครับ” ไอ้ไนท์ก็อีกคน มึงจะทำหน้างงทำไม อย่าบอกนะว่าตามเรื่องตามราวไม่ทัน
พอมาถึงไอ้กาย
...
บ่อมีสัญญาณตอบฮับจากเลขหมายที่ท่านเอิ้น..
พี่บั๊คขมวดคิ้วนิดหน่อยแล้วดึงมือกลับมา “ไม่ยินดีสินะ” พี่มันว่าใส่หน้าสกาย
ไอ้กายก็ยืนนิ่งเป็นลิงแดกสารหนูเลยห่า มึงเด็กกว่านะเว้ย ต่อหน้าแม่ผัวกูนะ เป็นเด็กดีหน่อยสิวะเพื่อน
“ถึงพึ่งจะมาบอกว่ามึงคบผู้ชายเป็นแฟนกูก็ไม่ว่าแต่มึงย้ายไปอยู่กินที่บ้านเขามันไม่เร็วไปหน่อยเหรอวะ” ไอ้กายมองหน้าผมนิ่ง มันไม่แม้แต่เหลือบมองพี่บั๊คกับแม่สามี
ผมกัดฟันด้วยความรู้สึกกดดัน “กูขอโทษ แต่ทำไงได้ล่ะ กูรักพี่บั๊คไปแล้วนี่หว่า” ไอ้กายหลุบตาลงแล้วมองไปทางอื่นก่อนจะเบือนสายตากลับมา
“ถ้าคำพูดกูไม่มีความหมายอะไรกับมึงแล้ว ก็ไม่ต้องพูดกัน” ว่าแล้วก็เดินกระทบไหล่พี่บั๊คแล้วเดินดิ่งไปที่รถของตัวเอง ไอ้เดย์กับไอ้ไนท์ตบไหล่ผมสองสามทีแล้วขอตัวกลับ
“ไอ้กายมันคงโกรธที่ไม่ได้รู้จากปากมึง เอาไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้เพื่อน” ไอ้เดย์ว่า
“กูอยากสงสารมึงนะจ้าว แต่ตอนนี้กูยังไม่ค่อยเข้าใจว่ะ เดี๋ยวกลับบ้านจะให้ไอ้เดย์อธิบายนะ พรุ่งนี้กูจะได้ปลอบใจมึงถูกเรื่อง” ไอ้ไนท์ =__=;;
เมื่อเพื่อนๆ จากไปแล้วผมจึงยืนนิ่งกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ “ไปปรับความเข้าใจกับเพื่อนมั้ยจ้าว” มือหนาบีบไหล่ผมเบาๆ
“ไม่เป็นไรพี่ เดี๋ยวรอให้มันใจเย็นกว่านี้ค่อยว่ากัน” ผมก้มหน้าก้มตาไม่อยากมองใครอีก แม่พี่บั๊คกระแอมเบาๆ แล้วพูดขึ้น
“..งั้นแม่กลับก่อนนะ เสร็จธุระที่นี่พอดี” ว่าแล้วก็เดินออกไป ผมเงี่ยหูฟังเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นเบาลงเรื่อยๆ จนกระทั่งเงียบสนิทจึงเงยหน้าขึ้นมาแล้วมองสำรวจไปรอบๆ
“ไปยังๆ” ถามพี่บั๊คที่ยืนมองผมด้วยใบหน้าเป็นกังวล
“ไปแล้ว” พี่มันบอก
“เยส! สำเร็จ” ผมดีดนิ้วแสดงอาการสะใจ
“อะไรวะ อะไรสำเร็จ” พี่บั๊คทำหน้างง
“ก็หลอกแม่พี่ได้สำเร็จไง” ผมตอบแล้วยิ้มร้าย
“เฮ้ย นี่มึงหลอกแม้กระทั่งเพื่อนเลยเหรอจ้าว ไอ้หน้าหล่อนั่นมันโกรธน่าดู ที่จริงแค่เตี๊ยมกันก็ได้ไม่ใช่เหรอวะ” พี่บั๊คมันก็เป็นคนดีนะเนี่ย ขนาดไอ้กายทำกับมันแบบนั้นแต่ก็ยังห่วงความรู้สึกคนอื่น
“เดี๋ยวค่อยเคลียร์ เพื่อนกันไม่ต่อก็ติด” ผมยักคิ้ว “จะหลอกศัตรูให้ตายสนิท ต้องหลอกคนใกล้ชิดให้ตายใจ ขงเบ้งไม่ได้กล่าว ก๊ากกกก” ผมยักคิ้วให้ผัวนายจ้างอย่างเจ้าเล่ห์
อันที่จริงผมก็หลอกแค่คนเดียวนะ หลอกแค่ไอ้เดย์แต่ไอ้เดย์รู้โลกรู้มันเอาไปพูดต่อเอง เพราะฉะนั้นผมผิดแค่หนึ่งไม่ได้ผิดสาม คึๆ กูนี่แก้ต่างให้ตัวเองเก่งจริงๆ อนาคตทนายความเบอร์หนึ่งของประเทศแหงๆ
...ได้ข่าวว่ามึงเรียนนิเทศนะจ้าว
อ่าวเหรอ เอ่อๆ ช่างเหอะอย่าไปใส่ใจมาก ผมก็แค่คิดเล่นๆ ในใจ อย่าซีเรียสไปสิโลกนี้มีแต่เรื่องสนุก
“เชี่ย..” สลัดส่ายหัว “มึงนี่มีกี่เล่มเกวียน ห๊ะ ไอ้จ้าว น่ากลัวสัด” พี่มันผลักหัวผมแล้วทำหน้าขยาด แหม่ ก็เพื่อมึงกับเมียมึงนั่นแหละ พูดถึงเมียมันแล้วคันหัวใจยิบยับ อย่าให้กูชั่วนะ ถ้ากูชั่วกูจะเลวมาก พูดเลย
“ว่าแต่ หิวแล้วอะพี่ ใช้หัวไปกับเรื่องนี้เยอะต่อมหิวทำงานใหญ่เลยว่ะ”
“ไปๆ อยากกินอะไรบอกเลยเดี๋ยวป๋าจัดให้” พี่บั๊คยิ้มใจดีแล้วโยกหัวผมเล่น ทำไมนึกอยากให้มันกอดนะ ทำไมความรู้สึกแบบนี้เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ นี่ผมกำลังจะกลายเป็นมารร้ายใช่มั้ย
ผมลากพี่บั๊คมาร้านลาบเจ้าประจำใกล้บ้านที่ชอบมากับไอ้พู ร้านนี้โลโซหน่อยแต่อร่อยแซ่บหลาย
“เนี่ยนะที่อยากกิน” พี่มันทำหน้าประหลาด
“เนี่ยแหละเด็ด กินเผ็ดได้ใช่ปะ ไม่เหมือนลุงเซอร์ของไอ้พูใช่ปะ” พูดถึงลุงเซอร์กับไอ้พูก็ไม่รู้ไปถึงไหนกันแล้ว เมื่อวันก่อนพูมันโทรมาบอกว่ารู้สึกแปลกๆ กับไอ้ลุง พอถามว่าแปลกยังไงก็ไม่บอกแล้วขอวางสายไปเลย
...เค้ารุกซะขนาดนั้นยังไม่รู้เรื่องรู้ราว เฮ้อ เด็กหนอเด็ก
“สองคนนั้นที่เจอ..อุ๊บ” พี่บั๊คชะงักกึกจนผมต้องหันมองด้วยความสงสัย
“เจอเหรอ พี่เคยเจอสองคนนั้นด้วยเหรอ ที่ไหนอะ” พี่บั๊คเหงื่อตกแต่ก็โบกมือปฏิเสธ
“จำผิดๆ ตอนแรกนึกว่าที่เจอเมื่อกี้ไง อันนั้นเดย์กับไนท์ใช่ปะ” เดย์ไนท์ กับ เซอร์ไพรส์พูนี่ไม่ได้ใกล้เคียงกันเลยนะเฮียน๊า มึงมีลับลวงพรางอะไรกับกูปะเนี่ย
ผมจ้องมันเพื่อกดดันเอาคำตอบ
“ยังไงๆ เจอก็บอกเจอจะได้ไม่ต้อง..”
Rrrrrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะขึ้นพอดีผมจึงรีบกดรับสาย
“ฮัลโหลแม่”
((“กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยข้าวจ้าวชีวานนท์”)) คิ้วผมขมวดเป็นปมเมื่อได้ยินแม่เรียกชื่อเต็มๆ ลางไม่ค่อยดีเว้ย
“ม..มีอะไรครับแม่” พูดเพราะกับแม่บ้างไรบ้าง แม่เป็นผู้มีพระคุณสมควรแก่การเคารพนับถือกราบไหว้
((“พูดเพราะแค่ไหนก็ไม่ช่วย รีบกลับบ้านภายในยี่สิบนาทีไม่งั้นหัวกุด”)) อู่ยย ถึงกับต้องอาญาฟันคอลิบเลือนกันเลยทีเดียว มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่วะเนี่ย
“ครับๆ เดี๋ยวไปให้เร็วที่สุด แม่ใจเย็นนะ จ้าวรักแม่นะ จุฟๆๆๆ” ทำใจดีสู้แม่แล้ววางสายก่อนจะหันไปมองพี่บั๊คด้วยใบหน้าจ๋อยแดก
“มีไรวะ ทำหน้าเหมือนหมาโดนทิ้ง” มึงก็ช่างเปรียบเน๊าะ โดนทิ้งบ้าไร นี่โดนเรียกเข้าไปต่างหาก
“แม่เรียกเข้าบ้าน เสียงโคตรเย็นแถมเรียกชื่อเต็มยศ ขู่ว่าถ้าไม่ถึงบ้านภายในสิบนาที ตาย” ลดทอนเวลาลงครึ่งนึง พี่มันจะได้เร่งให้เป็นสองเท่า เผื่อเหลือเผื่อขาดไง คนเรามันต้องรอบคอบ คึคึ
“งั้นยังไม่ต้องกิน ไปเร็ว เดี๋ยวกูไปส่ง” มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว ยี่สิบนาทีต่อให้กูเหาะก็กลัวจะไม่ทัน แต่ถ้าได้บีเอ็มสปอร์ตโฉบเฉี่ยววิ่งฉิวของมึงมันก็ไม่แน่
สิบห้านาทีไม่ขาดไม่เกิน ไอ้สลัดผักตีนผีแม่งเหยียบมิดไมล์จนไส้กูเลื่อนลงหรรมไปสองรอบ สาดดดด
“จอดบ้านที่ดูจนที่สุดนั่นน่ะ” ผมชี้นิ้วสั้นๆ ไปยังบ้านตัวเอง
ที่บอกว่าจนสุดนี่ความจริงนะ ระแวกนี้เป็นบ้านพวกคนมีตังค์ อย่างพ่อแม่ไอ้พูก็ขายที่จากต่างจังหวัดได้หลายล้าน ส่วนพ่อแม่ผมก็ย้ายตามมาเพราะพ่อแม่ไอ้พูช่วยออกค่าที่ให้ก่อนหนึ่งล้าน กลายเป็นว่ามีบุญคุณท่วมหัวกันไป จะช่วยพูดทัดทานเกี่ยวกับเรื่องลูกเขาก็ไม่สะดวกนักเพราะเขาเป็นพี่และเป็นเจ้าหนี้อีกต่างหาก เรื่องบ้านนั้นก็เลยต้องปล่อยให้เขาจัดการเอาเอง เลี้ยงลูกแบบนั้นลูกจะมีความสุขได้ยังไง เฮ้อ เจ็บตับซะจริงเวลาคิดถึงชะตากรรมของน้อง
พี่บั๊คดับเครื่องแล้วหันมามอง “กูอยู่ข้างมึงนะจ้าว เชื่อใจกู” ไม่รู้นะว่าพี่มันหมายถึงอะไรบ้าง แต่ก็อบอุ่นใจดี ผมยิ้มให้แล้วตะเบ๊ะแข็งขัน
“ด้วยเกียรติของลูกจ้างสามัญ จะขอรับใช้เจ้านายจนชีวิตจะหาไม่ ในวงเล็บ ถ้าเงินเดือนขึ้นทุกปีและมีโบนัสนะครับจ้าวนายยยย” พี่มันยิ้มออกมาเต็มใบหน้า ทำไมผมชอบรอยยิ้มของมันมากขึ้นทุกที รู้สึกหวงรอยยิ้มนี้ไม่อยากให้ใครได้ไปแม้แต่.. คนสำคัญของพี่มันก็ไม่อยากให้เห็น
“งั้นก็ไปเถอะ” พี่มันตบไหล่แล้วเปิดประตูรถออกไป
ผมออกจากรถและเดินนำไปเปิดประตูรั้ว ทันทีที่สายตากระทบกับวัตถุขนาดใหญ่ก็ทำให้ใจหายวูบจนแทบลมจับ “ฉิบหาย...” เสียงผมแผ่วผิวแทบจะกลืนหายไปกับสายลม
“ตายห่า” พี่บั๊คสบถรอดไรฟันออกมาเมื่อได้ประจักรกับสายตาในสิ่งเดียวกับที่ผมยืนจ้องอยู่
...รถแม่ผัว!!!
***********************
:pig4:
-
:กอด1: ขอบคุณที่มาต่อค่ะ
จะรอความมันส์ของศึกแม่ยายปะทะแม่ผัวตอนในต่อไปค่ะ
-
โถ่วววววววววววววววววสกายยยย ไม่เอาไม่เศร้านะ ชีวิตยังมีอิพี่ดินให้ครื้นเครง ฮ่าาาาาาาา
ส่วนไอ่น้องจ้าวสุดเกรียนของเจ๊ เริ่มละดิ เริ่มคิดกะพี่บั๊กล้าวววววว
โฮววววววววว แต่ตอนนี้มาเอาชีวิตให้รอดจากบรรดาคุณแม่ๆก่อนนะ :hao3:
-
:กอด1:
-
แม่พี่บั๊คแกเล่นแล้วไง55
-
คุณแม่ผัวเนี่ยนางกัดไม่ปล่อยจริงๆสุดๆอ่ะ :z3:
-
หูยยยยยย~~~ คู่ชกสมน้ำสมเนื้อมากๆ แม่ผัวลูกสะใภ้คู่นี้ 555 แม่พี่บั๊ครุกไวโคตรๆ
-
ข้าวจ้าววววว น่ารัก สลัดๆๆ แบบนี้อิพี่บั๊คจะไม่ยิ้มได้ไง
ส่วนเพื่อนจ้าวแต่ละคน อย่างฮา ชอบ เดย์ไนท์ ไนท์มึนได้น่าแกล้งที่สุด
ส่วนสกาย โอ๋ๆ อย่าเศร้าน้าาา เดี๋ยวตามอิพี่ดิน มาให้ซ้อม แก้เครียด ฮ่าๆๆๆๆ
-
คุณแม่ดูละครมากไปรึป่าวคะ?
พี่บั๊คลูกชายสุดหล่อของคุณแม่มีความสุขแค่ไหนเวลาอยู่กับจ้าวแล้วแบบนี้คุณแม่ยังจะทำลายความสุขของพี่บั๊คอีกหรอคะ
จ้าวสู้ๆนะ ถ้าคุณแม่ไฟเขียวก็สบายแล้ววว คริๆ
-
ลุ้นๆๆ เอาใจช่วยยยยย
-
เอาล่ะ ต่อจากเพื่อนก็ที่บ้านจ้าวจิน่ะ
ได้มีหมั้นหมาย แต่งงานแต่งกานแน่ๆ
จ้าวเอ้ยยยย สู้นะลูก
ึความเกรียนของเราต้องชนะ
-
อุ๊ยย..แม่ผัวบุก โชคดีนะน้องเจ้า :mc4: :mc4: 5555+
-
ขอบคุณค่า มาต่อไวๆๆน่าาาาา
-
เอิ่มมมมม คุณแม่ผัวมาบ้านน้องจ้าวทำไมคะ ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
จ้าวมันเด็ดจริงๆว่ะ 5555 แม้แต่เพื่อนก็ไม่เว้น หลอกเพื่อนซะงั้น ทำเพื่อนได้นะจ้าวนะ
สงสารสกายเลยเนี่ย เฝ้ามาตั้งนาน รู้อีกทีเพื่อนที่(แอบ)รักหนีไปอยู่กับสามีเรียบร้อยแล้ว
แม่ผัวนี่ก็ไวมาก ตั้งตัวได้ปุ๊บก็กะเอาถึงตาย กะเหยียบจ้าวให้มิดจมดินกันเลย
ถึงขนาดบุกบ้านน้องจ้าวว่าที่ลูกสะใภ้แบบปัจจุบันทันด่วนมว๊าก...
ป่านนี้คุยกับเจ้เหงี่ยมไปถึงไหนต่อไหนแล้วมั้ง
จ้าวเอ้ย สู้เค้าๆๆ ถ้าไม่ใช่จ้าวไม่มั่นใจขนาดนี้เลยนะ
มั่นใจว่าแม่ผัวก็แม่ผัวเถอะ จ้าวจัดการได้
ส่วนเจ้เหงี่ยมเหมือนว่าจ้าวเคยเกริ่นๆไว้บ้างแล้วมั้ง ว่ามีคนรักเป็นผู้ชาย น่าจะคุยกันได้อยู่ ลูกรักทั้งคน
สนุกมากเหมือนเดิมครับ อยากให้ตื่นมาแล้วตอนหน้ามาเลยจริงๆ มันลุ้นสุดอะไรสุดคร๊าบบบ ณ ตอนนี้
ขอบคุณคนโพสท์และคนแต่งนะครับ
-
สืบยันบ้านๆๆๆ
-
คุณนายแม่(ผัว)เขานำแกแล้วจ้าว
-
โอ้วววว งานใหญ่มาแล้วสินะ
ศึกนี้ใหญ่หลวงนัก รอชมติดขอบสนามค่ะ!!! :laugh:
-
เรื่องหลอกกลายเป็นเรื่องจริงในบัดดล
-
คุณแม่พี่บั๊คบุกถึงบ้าน 5555
-
แม่ผัว แรงได้ใจ :hao6: :hao6:
-
:serius2: อ๊ากกน้องจ้าวโดนแม่ผัวตามถึงที่จะเป็นไงต่อเนี่ย
-
คุณแม่แรงได้อีก 5555555555
-
:katai4: :katai4: :katai4: :katai4: มาต่อไวเลย พี่ลุ้นนนนน
-
:sad11: งานนี้น้องจ้าว ช้ากว่าแม่สะมี ไปหนึ่งก้าวนะจ๊ะ
-
ขอมอบตำแหน่งนิยายสุดฮาให้ล่วงหน้าเลย
-
คุณแม่สามีเดินเกมเร็วจริงๆ วันเดียวบุกถึงบ้านเลย
งานนี้เรื่องหลอกได้กลายเป็นจริงแน่ จะสมใจพี่บั๊คหรือเปล่า
แต่ที่แน่ๆสมใจน้องจ้าว เขาล้อเล่น น้องจ้าวรักนวสงวนตัวจะตาย :laugh:
รอติดตามตอนต่อไป ศึกระหว่างลูกสะใภ้กับแม่สามี
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
กว่าจะจบเรื่องนี่จ้าวต้องใช้มารยาไปกี่ล้านเล่มเกวียน 5555555555555555555555
-
:m20: ชิบหาย ตายห่าจริงๆ เข้าใจอารมณ์เลย
จ้าวน่ารัก พี่บั๊คน่ารัก อยากให้เลิกเป็นแฟนปลอมๆแล้วเป็นแฟนจริงๆเร็วๆจังค่ะ :hao5:
-
:katai1:ค้างอย่างแรง!!!
-
คุณแม่ทำงานเร็วมาก คืนเดียวสืบรู้หมดเบย
-
จ้าวจะแถต่อไปยังไงเนี่ยย แบบยิ่งอ่านยิ่งฮาอะ ชิอบๆ
-
ตอนหน้าท่าทางจะมันส์ :laugh:
-
เรื่องถึงขนาดนี้จัดงานแต่งเลยค่ะ
-
แม่ผัวเธอนี่สุดๆ เลยข้าวจ้าวเอ๊ย นางบุกมากค่ะ
จ้าวนี่เครียดอะไรกับใครเขาไหม ขอถามอีกคน ฮามันได้ตลอด พี่บั๊คก็บอกน้องสักทีเหอะ มันหลงรักพี่จะแย่ละ
ยอมถอดเสื้อแสงหนาวจนหัวนมตั้งเพื่อยั่ว โอ๊ย กรูฮาาาาา พี่บั๊คนี่ก็แผนสูงนะ นี่ได้ไปรับไปส่งกันทุกวันอ่ะ
เดย์ตอนมุกเล่นกับกระจกนี่ฮามาก ทงเดย์ ไนท์ก็แบบ โอ๊ย ขอให้ได้กัน
ตอนหน้าจะเป็นไง ลุ้นจัด เดาว่ามีปรองดอง เจ้ายังขนาดนี้แล้วแม่จะขนาดไหน ลูกล่อลูกชนต้องไม่ธรรมดา
-
คุณแม่คะ ตัวลูกยังขนาดนี้ ไปเจอตัวแม่เขาแบบนั้นไม่เกรงกลัวบ้างเหรอคะ
:hao7:
-
ข้าวเจ้าจะเป็นอะไรไหม หรือว่าคุณแม่สามีที่จะถูกแม่ของสะใภ้จัดการ
-
สกายให้จับคู่กับเฮีย
ส่วนข้าวมาเป็นเมียพี่ถูกต้องแล้ว
เจอสองแม่ อิพี่สลัดคงสมหวังไวขึ้น
-
ชีวิตจ้าวมันมีเรื่องเครียดกับเค้ามั้ยยยย 55555555
ละจ้าวนี่แรดขึ้นมั้ยด้วย อยู่ดีๆ ไปนอนยั่วพี่บั๊คอะไรแบบนั้น โอ๊ย ตลกกกกก :hao7: :hao7:
สงสารพี่บั๊คต้องหักห้ามใจมั้ยพี่ เด็กบ้าเล่นไรไม่รู้เรื่อง
ป่านนี้ยังละเมอพี่บั๊คๆ ผีๆ อยู่เลย ว้อย เป็นบ้า 5555
ตายล่ะ นี่คุณแม่ผัวบุกมาบ้านก่อนละ ทำไงละนั่น
แต่เชื่อมือแม่ของจ้าวค่ะ เชื่อว่าเด็ดไม่แพ้ลูก
-
ขุ่นแม่จ๋า บุกและรุกเร็วมากค๊า o13
สู้ๆนะคะน้องจ้าว
-
อู๊ยยย งี้ต้องเรียกงานแมมมอส(ใหญ่กว่างานช้างธรรมดา) เจอ2แม่ จี๊ดทั้งคู่มันละคร๊าบ ขอเกาะผนังบ้านรอศึกนี้นะ
-
อิจ้าววววววววววว ลื่นเป็นปลาไหลเลยเนอะ
เชื่อเถอะแม่จ้าวต้องไม่ธรรมดา อะหะไม่ธรรมดา :hao3:
-
จะหลอกศัตรูต้องหลอกพวกเดียวกันก่อน
อย่างนี้ต้องหลอกแม่ด้วยป่ะข้าวเจ้า ทำให้มันจริงไปเลยมั้ย
จะได้ไม่ต้องไปหลอกใครอีก
-
เอาชีวิตรอดให้ได้นะจ้าว
ขอบคุณ :)
-
จ้าวโดนแม่สามีเล่นงานซะแล้ว
-
สวัสดีค่ะ พึ่งสมัครสมาชิกใหม่เข้ามา ตามอ่านเรื่องนี้มาแล้วรู้สึกเอ็นดูข้าวจ้าวมาก และฮามากๆด้วยกับความคิดแต่ละอย่างของจ้าว :m20: แต่ตอนนี้ข้าวจ้าวงานเข้าแล้ว แม่สามีนายจ้างตามไปถึงบ้านเลย จ้าวจะทำอย่างไรต่อ แต่คิดว่ารับมือกันได้สบายทั้งพ่อแม่และตัวจ้าว เพราะจ้าวถอดพ่อแม่มาเลย o13 เป็นกำลังใจให้ข้าวจ้าวสู้ๆนะ
-
เอาล่ะแม่ผัวเริ่มแผลงฤทธิ์แล้วไง
จ้าวจะงัดวิธีไหนมารบด้วยนะ ติดตามๆ
-
ใครจะมาว่าแม่ผัวโง่ไม่ได้นะ นางฉลาดมาก
รู้สึกสงสารกาย
-
ติดตามเรื่องนี้อีกคนคร่าาาาา
ความเกรียนของเจ้าเราอยากหัวเราะดัง ๆ 555
ชอบมากกกก
-
จะบ้า รวดเดียวจบ เป็นอะไรที่แบบเอ่อเว่ย ถ้าคนแบบนี้มันมีจิงโลกคงสวย
ชอบอะ จ้าวแมร่งเกรียน 555++
ภาษาคนแต่งก้อสวย ตามอ่านด้วยคน รอน้าาา
-
ฮาครับ ผมนอนอ่านรวดเดียวถึงตอนนี้เลย
อ่านแล้วมันติดนิหน่า
เนี่ยะ .... ติดอีกละ เพราะฉะนั้นรีบมาต่อเลยนะครับ ^^"
-
ข้าวจ้าวสุดยอดมากๆๆ เมื่อไหร่จะเปิดเผยตัวละพี่บั๊ค
-
ศึกแม่ยายกับลูกสะใภ้นี้แลอีกยาวไกล กินกันไม่ลงเลยค่ะ 5555
-
สนุกนะ แต่แบบอ่านไปเจ็บไป
รู้สึกดีตอนแอบหวาน หวั่นไหวๆ
เจ็บหน่วงๆตอนนึกได้ว่าเขามีเจ้าของ
เฮ้อ เป็นจ้าวเนี่ย หน้ายิ้มใจเจ็บดีจัง
อยากให้รู้ความจริงแล้วเนี่ย จะได้รักได้เต็มที่ไปเลย
:katai1: :katai1:
-
:hao7: ยังดีที่จ้าวมันไปเปรยๆให้แม่ตัวเองฟังแล้ว :katai5: น่าจะแถรอด o18
ส่วนคู่พี่ดิน :call: ปักตะไคร้(?)ภาวนา พี่ดิน เคะ :call: รับชัวร์ๆไมม่มั่วเพราะบั๊คคุงเขาฟันธง :heaven
ชอบเคะแบบนี้ค่ะ :hao6:
คู่หนูพูกับเซอร์ เราว่ามีแวว :z2: ส่วนคู่เดย์กับน้องไนท์ :ruready ป้าแนะนำให้ดักจับแล้วปล้ำเลย :impress2: เดี๋ยวเคลียร์ทีหลังลูก :hao3:
ลงชื่ออ่านด้วยคนนะคะ :pig4:
-
ขณะจุดนี้ ---------------- หลงข้าวจ้าวหัวปักหัวปำล่ะ :man1: เด็กอัลไรรรรรรรรร เกรียนเทพเจงๆๆๆๆๆ แม่ปัวก็ไม่เว้นนนนน 555555 :laugh: แต่งานนี he จะจัดให้เจ๊เยี่ยงไร --------------------อยากทราบบบบบบบบบบบมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆค่ะ :ling1: :ling1:
-
เอาแล้วไงข้าวจ้าว หาคำแก้ตัวกับแม่เลยนะ
สกายนี่ชอบข้าวจ้าวหรือหวงเพื่อนเฉย ๆ
-
แม่พี่บั๊กไปไวป่ะ
ศึกสองแม่
-
:oo1:
งานเข้า น้องเจ้าแล้วคับ อิอิอิ
-
จ้าวนี้เกรียนจริง แต่ชอบต่ออยู่กับแม่ผัว ฮามาก
-
ตายๆๆๆ
แม่ผัวแอบไปพบแม่
ข้าวจ้าวจะเป็นไงเนี๊ยะ???
-
อยากอ่านต่อแร้วววว
-
รอตอนต่อไป สนุกดีครับ มาอัพบ่อยๆ เน้อ เป็นกำลังใจให้ครับ
-
Chapter 14 Open up!!
วันนี้วันสุข ทุกวันเป็นวันสุขเพราะผมชอบทำให้ตัวเป็นมีความสุข
“กิ๊กอยู่ในตู้ ชู้อยู่ใต้เตียง แฟนเก่าอยู่นอกระเบียง คนเลี้ยงกำลังจะมาาา” ผมร้องและเต้นเย้วๆ อยู่คนเดียวในห้องน้ำ เพลงนี้ฮาดีนะ ไอ้พวกนักดนตรีร้านเมาดินของผมมันชอบเล่นคั่นเวลาที่ลูกค้าเริ่มอึนๆ ไม่คึกคัก ยังไงคนไทยหัวใจก็ยังลูกทุ่งสามช่า ไม่ว่าจะหันเหไปแร็ป ร็อค ป๊อบ โซล แต่เวลาเจอจังหวะโจ๊ะๆ ก็อดไม่ได้ที่จะคึกคักเฮฮาๆ ผมว่ามันน่ารักดี
วันนี้ผมมีงานตอนเย็น งานใหม่แกะกล่องที่ผมพึ่งตัดสินใจเปลี่ยนวิถีชีวิตจากหนุ่มเจ้าของร้านเหล้าเพียงอย่างมาเป็น...
นายแบบ แอบ แอบ แอบ
เอิ่ม เอ็กโค่ฟังดูไม่ค่อยดีนะ เอาใหม่
งานใหม่ของผมก็คือ..นายแบบสุดหล่อนั่นเอง!
ต้นสายปลายเหตุก็คือในวันที่ผมไปเดินแบบแล้วประกาศออกไปว่าจะรับงานนั่นแหละ เมื่อวานนี้พี่ดอทก็โทรมาบอกว่ามีเอเจนซี่โทรมาสามรายและที่ตกลงราคากันได้แล้วก็คือสินค้าเครื่องหนังยี่ห้อดังจากฝรั่งเศส ในสัญญาระบุว่าต้องการทั้งผมและสกายเป็นแพ็คคู่ ถ้าคนใดคนหนึ่งไม่โอเคเขาก็ไม่จ้าง
‘ถือว่าฉันขอร้องก็แล้วกัน’ นึกถึงคำพูดพี่ดอทเมื่อวานแล้วขำจริงอะไรจริง ผมแค่เล่นตัวนิดหน่อยว่าไม่อยากรับงานนี้เพราะที่พูดไปก็แค่พูดเล่น พี่ดอทคล้ายจะช็อคไปพักใหญ่แต่แล้วก็เปลี่ยนจากเสียงแข็งๆ เป็นอ่อนลงและขอร้องผมด้วยตัวเองเป็นครั้งแรกในชีวิต
จะไม่ให้พี่แกยอมอ่อนข้อให้ผมได้ยังไง แค่ค่าเซ็นสัญญาก็ปาเข้าไปหกหลัก แถมงานถ่ายแบบเดินแบบแต่ละงานยังให้ราคาเป็นสองเท่าของเรทมาตรฐานนายแบบชั้นแนวหน้าอย่างสกายด้วยซ้ำ พี่ดอทคงได้เปอร์เซ็นจากตรงนี้ค่อนข้างเยอะจึงลงทุนอ้อนวอนผมที่เป็นแค่ลูกเมียน้อยผู้ต่ำต้อย หึหึ
ก็เล่นตัวแกล้งมันไปอย่างนั้นแหละ เรื่องรับงานคู่สกายมันเป็นความตั้งใจของผมแต่แรกอยู่แล้ว ดังนั้นผมจึงยอมตกลงเซ็นสัญญาไปแล้วเมื่อวานตอนเย็นและวันนี้ก็เริ่มงานชิ้นแรกทันที อันที่จริงที่มันรวดเร็วฉับไวขนาดนี้ก็เกิดจากการผิดข้อสัญญาจากนายแบบคู่เดิมทำให้แบรนด์สินค้าชิ้นนี้ยกเลิกสัญญาเก่าและติดต่อให้ผมกับสกายเสียบต่อทันที
ซึ่งผมก็เซ็นสัญญาแค่สินค้าชิ้นนี้เท่านั้น แต่งานอื่นผมขอรับเอง โดยต้องการสกรีนก่อนว่าเป็นไปตามกฎที่ผมวางไว้หรือไม่
และกฎเหล็กเพียงข้อเดียวของผมก็คือ ‘รับเฉพาะงานคู่กับสกาย’ วะฮ่ะฮ่า
ตีเหล็กมันต้องตีตอนร้อนครับ ผมเป็นคนที่ชอบหาความสุขใส่ตัว เมื่อผมรู้ว่าผมรู้สึกสนุกกับอะไรผมก็จะพุ่งเข้าใส่ทันที และไอ้หน้าหล่อนั่น มันก็กลายเป็นเป้าหมายของผมในขณะนี้
เมื่ออาบน้ำเสร็จก็พึ่งนึกได้ว่าเมื่อวานไอ้บั๊คโทรมาแต่ผมไม่ได้รับสายก็เลยกดโทรศัพท์หามันซะหน่อย ไม่รู้ว่าป่านนี้จะสติแตกไปรึยัง ทั้งเมียทั้งแม่ จะห้ำหั่นกันไปถึงไหนแล้ว
((“ไอ้เชี่ยดิน กูโทรตั้งแต่เมื่อวาน มึงพึ่งโทรกลับวันนี้เนี่ยนะ”)) ไอ้บั๊ครับสายพร้อมกับคำชมแง่ลบตามที่ผมคิดไว้เป๊ะ
“เมื่อวานกูคุยงานอยู่ พอเสร็จก็รีบกลับร้านเลยลืม อย่าบ่นๆ เดี๋ยวกูยึดแผนคืนนะมึง” ขู่มันครับ แผนอันชาญฉลาดของผม ไม่ขายให้ก็บุญหัวมันแล้วนะ
((“เอาคืนไปเลยก็ได้ไอ้สัด กูคงทำแผนแตกจับมันปล้ำอีกไม่กี่วันนี้แหละ ทั้งอ่อย ทั้งยั่ว หน้ามึน ขี้อ้อน ขี้มโน บ้าบอเกรียนเรื้อน สารพัดจะทำให้กูตบะแตก”)) ใส่มาเป็นชุดเลย โถ ไอ้เพื่อนรัก กูก็รู้นะว่าไอ้จ้าวมันต้องออกฤทธิ์ใส่มึง แต่แค่ครึ่งวันกับอีกหนึ่งคืน มึงเจอครบสูตรเลยเหรอวะ ตายๆๆ ไอ้จ้าวเอ้ย กูจะทำยังไงกับมึงดี
“อดทนไว้มึง ไม่งั้นจับไม่มั่นคั้นมันไม่ตายหรอกไอ้ห่าจ้าวเนี่ย” ผมกล่อม
((“ต้องรอจริงเหรอวะ กูว่าคงอีกนานกว่ามันจะมาสารภาพรักกับกู”)) เสียงไอ้บั๊คค่อนข้างเป็นกังวล
“ทำไมวะ ไม่มีทีท่าว่ามันจะชอบมึงเลยหรือไง แต่จากที่กูสังเกต มันก็อะไรอะไรกับมึงอยู่นะ เหมือนลึกๆ แม่งก็รู้ว่ามึงเป็นคนพิเศษ”
((“มันก็ใช่ แต่มันก็ไม่ใช่ว่ะ”)) ไอ้บั๊คตอบกำกวม
“อ่าว อะไรของมึง กูงง อธิบายซิ”
((“บางทีก็ดูเหมือนมันมีใจ บางทีดูเหมือนมันแค่ทำตามแผน บางทีเหมือนมันกำลังคิดถึงคนอื่นที่มันรักซึ่งไม่ใช่กู บางทีดูมันกังวล บางทีก็ดูแอบเศร้าลึกๆ ไม่รู้ว่ะ ไอ้จ้าวมันมีหลายองค์มาลง แต่ละองค์ทำกูปั่นป่วนหัวใจไปหมด ดีอย่างเดียวก็เรื่องจัดการกับแม่ นอกนั้นกูยังเดามันไม่ออก ยังฟันธงไม่ได้ซักอย่าง จะเข้าข้างตัวเองว่ามันชอบกูก็ไม่กล้าว่ะ คงต้องใช้เวลา แต่ในช่วงเวลาที่รอกูก็พร้อมจะกดมันทุกเมื่อ เฮ้อ กูจะไปรอดมั้ยวะเนี่ย”)) ไอ้บั๊คร่ายยาวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปกติพูดน้อยอย่างกับกลัวดอกพิกุลจะร่วง แต่กับเรื่องไอ้จ้าวทำให้มันพรั่งพรูออกมาได้ขนาดนี้ ไอ้จ้าวแม่งคงเด็ดจริง คึคึ น่าลองเหมือนกันนะ
“ใจเย็นนะมึง จากที่มึงว่ามา กูมีข้อสังเกตให้สามอย่าง” ผมบอก
((“ว่ามา”))
“อย่างแรก มันต้องมีใจให้มึงแน่ ไม่งั้นมันไม่อ่อย อย่างที่สอง มันกำลังต่อสู้กับความโง่ของตัวเองที่มันจำมึงไม่ได้แต่กลับรู้สึกผูกพัน อย่างที่สาม มันกำลังเริ่มตบตีกับตัวเองเพราะเรื่องของมึงอยู่ กูไม่รู้ว่าเรื่องอะไรมั่ง แต่ขอเดาว่าเป็นเรื่องที่มึงมีแฟน คนอย่างไอ้จ้าวมันไม่มาทุกข์หรือกังวลกับอะไรที่มันไม่แคร์หรือไม่มีความหมายกับชีวิตมัน มันพร้อมโดดข้ามทุกอย่างไปเพื่อมีความสุข แต่ถ้ามันมีเรื่องต้องกังวลนั่นคือมันกำลังหักห้ามใจไม่ให้ทำเรื่องที่ตัวเองอยากทำแต่ทำไม่ได้”
((“ซับซ้อนวกวนน่าปวดหัวว่ะ แล้วกูต้องทำไง”)) ไอ้บั๊คบ่น
“พยายามรู้ให้ได้ว่ามันเครียดเรื่องอะไร แล้วทำให้มันกังวลในเรื่องนั้นมากขึ้น แต่ต้องให้ความหวังไปด้วย พอถึงเวลาสุกงอมกูจะบอกอีกที”
((“แบบนี้จ้าวก็น่าสงสารดิวะ กูไม่อยากทำให้มันเป็นทุกข์”)) ไอ้บั๊คท้วง
“เพื่อความสุขระยะยาว เชื่อกูๆ เอาล่ะ เรื่องนี้จบ เลิกถาม เอาตามที่กูบอกไม่งั้นก็ไม่ต้องมาปรึกษากู” ไอ้ห่าบั๊คแม่งอ่อน แค่นี้ก็หงอเมียซะแล้ว
((“เออๆ ตามนั้นก็ตามนั้น”)) มันรับคำเสียงอ่อย
“ดีมาก เอ่อ แล้วมึงอยู่ไหนเนี่ย ทำไมมีเสียงเพลงเบาๆ” ผมถาม
((“เปิดเพลงฟังในรถ กำลังจะไปรับไอ้จ้าวที่มหาลัย”))
“กูก็กำลังแต่งตัวจะไปมหาลัยมึงเหมือนกัน อิๆ” เมื่อนึกถึงคนที่อยู่ที่นั่นก็ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นมา
((“ไปทำไมวะ อย่าบอกว่ามีเด็ก น้องมุกไม่ได้เรียนที่นี่ไม่ใช่เหรอวะ”))
“น้องมุกโทรมาบอกเลิกกูไปตั้งชาติกว่าแล้ว มึงนี่ไม่ทันเหตุการณ์” ผมด่า
((“เอ่อ ก็สมควรมั้ย พาน้องเขาไปร้านแต่เสือกทิ้งไปแดกเหล้ากับเพื่อน”)) ทีเรื่องของกูเสือกรู้แต่เรื่องตัวเอง โง่หลาย
“เอ๊า ก็มันเป็นธุรกิจ รอนิดรอหน่อยจะเป็นไรไป” ผมแก้ตัว
จะว่าไปมันก็น่าเบื่ออะ ผู้หญิงกินเหล้าสามแก้วเมาจากนั้นก็เลื้อยเกาะผมแจ ตอนทำอย่างว่าก็ป้อแป๊ปวกเปียก ออนท็อปก็ไม่ได้เพราะเมา บางทีอ้วกใส่ก็มี ผมก็เลยไม่นั่งด้วยจะได้ไม่เมา ก็แค่นั้น
((“นิดหน่อยป้ามึงดิ ตั้งแต่สองทุ่มยันปิดร้าน”))
“เออๆ ช่างเหอะ เลิกแล้วก็เลิกไป หาใหม่ง่ายกว่า” ผมตัดบท
((“แล้วคนใหม่อยู่มอเดียวกับพวกกูเหรอ ชื่อไร ปีไหน คณะไหน”))
“ไม่รู้ว่ะ สืบมาได้แค่ว่ามันเรียนนิเทศปีสองที่มอนี้” ผมโทรถามพี่เจ้ตุ๊ดว่าไอ้สกายหน้าเดียวมันทำอะไรอยู่ที่ไหน พี่แกก็บอกแค่เบอร์กับข้อมูลนิดๆ หน่อยๆ
((“โห คนนี้เอาจริงเหรอวะ ถึงกับไฝว้หาข้อมูลเอง”))
“ใช่ที่ไหนเล่า ไม่ใช่จะจีบ แค่ต้องทำงานด้วยกัน มันเป็นแค่งานเว้ย แล้วที่สำคัญ ไอ้นั่นมันชายทั้งดุ้น ไม่ใช่ ผู้หญิงโว้ยสัด” ผมโวยวาย
((“แล้วทำไมมึงต้องเสียงฉ่ำขนาดนี้ อย่าบอกนะว่ามึงเบี่ยงเบนแล้ว อย่าลืมคำมั่นสัญญาว่าจะเป็นรับนะครับคุณเพื่อน")) ไอ้บั๊คแซว
“รับพ่อง กูไปเรื่องงานมั่งเหอะ แค่จะไปรับ พอดีมีงานเดินแบบคู่กับมันเย็นนี้” ผมรีบอธิบาย
((“เดินแบบเนี่ยนะ ทีเมื่อก่อนทั้งซ่อนทั้งหนีไม่อยากรับงานในวงการ ทำไมอยู่ๆ ลุกมารับงานหน้าตาเฉย แถมยังไปรับด้วย ยังไงๆๆๆๆ”))
“ไม่อะไรยังไงทั้งนั้นแหละ หุบปากไปเลยไอ้เหี้ย แค่นี้นะเดี๋ยวจะแต่งตัวละ” ผมตัดบท
((“ฮ่าๆๆ ถึงกับโมโหกลบเกลื่อน งานนี้มีลุ้นแน่ ฮ่าๆๆๆๆ” ผมขมวดคิ้วใส่โทรศัพท์แล้วตัดสายทันที
...มีลุ้นพ่อมึงดิไอ้สัดบั๊ค กูไม่ได้คิดจะจีบมันซะหน่อย แค่อยากกวนประสาทเพื่อความสุขส่วนตัวแค่นั้นเองโว้ย!
ผมจัดการแต่งตัวฉีดน้ำหอมกลิ่นที่ชอบแล้วรีบออกจากคอนโดไปยังมหาวิทยาลัยเป้าหมาย ใช้เวลาเกือบชั่วโมงเพราะไกลพอสมควร ไปถึงก็ขับรถเข้าจอดบริเวณตึกเรียนของคณะนิเทศและลงจากรถเพื่อมองหาสิ่งมีชีวิตเพื่อไถ่ถามถึงคนที่ผมตั้งใจมาหา
...หวังว่าคงยังไม่เลิกเรียนหรอกนะ พึ่งจะบ่ายสามเอง
“นั่นไงแกพี่สกาย นายแบบคนดังขวัญใจยัยหลิน” หูผมตั้งทันทีเมื่อเดินเข้าไปใกล้กับกลุ่มนักศึกษาหญิงที่นั่งล้อมวงที่โต๊ะหินอ่อนใต้ร่มไม้ ตอนแรกตั้งใจจะถามหาแต่กลับได้ยินว่าพวกนางกำลังพูดถึงคนที่ผมกำลังต้องการเจอพอดี
ผมมองตามการชี้ไม้ชี้มือของสาวๆ เห็นรถคันหนึ่งที่มีเงาคนตะคุ่มๆ อยู่ในนั้น ที่จริงก็เห็นไม่ค่อยชัดหรอก รู้แต่ว่าหน้าขาวๆ จมูกโด่งๆ แต่ในเมื่อเจ้าถิ่นบอกว่าเป็นไอ้หน้านิ่ง ผมก็ต้องเชื่อแหละ
“พี่สกายที่หล่อๆ หยิ่งๆ ใช่ปะแก” ผมเดินใกล้เข้าไปอีกและแอบนั่งตรงม้าหินอ่อนที่อยู่ใกล้ มันมีพุ่มไม้คั่นไว้พอดี เหมาะแก่การแอบฟังยิ่งนัก
“หยิ่งที่ไหน เท่จะตาย แบบนี้แหละน่าค้นหาดี” แหวะ น่าค้นว่ามันมีหน้าอื่นด้วยรึเปล่าน่ะสิ เล่นทำหน้าเดียวตลอด 24 ชั่วโมง
“แต่วันนี้ไม่รู้เป็นอะไร เห็นนั่งหน้าเครียดอยู่ในรถตั้งเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วว่ะ เราไปทักพี่เค้าดีมั้ยแก” แยกออกด้วยเหรอว่ามันหน้าอึนหรือหน้าเครียด
“แกไปคนเดียวเหอะ พี่สกาย ขึ้นชื่อเรื่องออร่าฆ่าคนหน้าแปลก ถ้าไม่ใช่พวกพี่ไนท์ก็เข้าหน้าไม่ติดหรอกย่ะ” อืม ขึ้นชื่อเรื่องความหยิ่งสินะ แล้วพวกพี่ไนท์นี่เป็นใครวะ หรือว่ากลุ่มเพื่อนมัน
“งั้นไม่ไปดีกว่า นั่งมองอยู่ที่มุมลิบๆ แค่นี้ก็ฟินละ เอ่อ พูดถึงพี่ไนท์ วันนี้รับโทรศัพท์ไอ้แป้งอีกแล้วอะแก คุยกับไอ้แป้งเกือบชั่วโมงตอนพักเที่ยง ไอ้แป้งแกเล่าดิว่าฟินแค่ไหน” ผมนั่งฟังต่ออีกหน่อย อยากเก็บข้อมูลของคนที่เกี่ยวข้องกับไอ้หน้าเดียวเอาไว้ก่อน
“เขินว่ะ คิๆๆ พี่ไนท์โคตรดีอะแก คุยดี๊ดี พูดครับผมทุกคำเลยนะ ไม่เคยตัดสายก่อนซักครั้ง อย่าว่าแต่ตัดสายแค่ตังค์นี่หมดแล้วสายหลุดไป พี่ไนท์โทรกลับมาจ้า พี่แกบอกว่าเป็นห่วง กลัวจะเกิดอุบัติเหตุ นี่ไม่ได้เป็นแฟนยังเทคขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนไม่รู้จะได้เดินรึเปล่า พี่แกคงอุ้มทั้งวัน กรี๊ดดด ผู้ชายดีดีไม่ได้มีแค่ในนิยายนะแก พี่ไนท์ดีเวอร์เลอค่าสุดๆ” ที่พูดมานี่พระหรือคน เอาดีดี ยังไม่สูญพันธุ์เหรอผู้ชายที่ดีขนาดนี้ ขุดหาลึกสิบเมตรยังไม่เจอเลยเหอะ
เมื่อคิดว่าไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว ผมจึงลุกออกมาจากกลุ่มเม้าท์มอยและมุ่งหน้าไปยังเป้าหมาย
รถอีโค่คาร์สีควันบุหรี่ถูกติดเครื่องไว้เสียงดังหึ่งๆ ขนาดรถมันเล็กมากสำหรับผู้ชายตัวยาวอย่างสกาย ผมเดินไปถึงก็เปิดประตู่ฝั่งข้างคนขับแล้วยัดตัวยาวๆ ของผมเข้าไปทันที
"เฮ้ย!!!” จากที่เอนเบาะลงไปครึ่งหนึ่งแล้วก่ายหน้าผากหลับตาทำหน้าราวกับกำลังทุกข์หนัก มันดีดตัวขึ้นแล้วอุทานลั่นด้วยความตกใจหลังจากที่ผมปิดประตูรถ
“เฮ้ย กูเองๆ” ผมใช้มือรับหมัดที่ส่งตรงมาที่ใบหน้า ดีนะที่ไวไม่งั้นตาเขียวแน่
“อะไรของคุณวะ! ถือวิสาสะขึ้นมาบนรถแบบนี้ ไร้มารยาทที่สุด!” มันทำเสียงดัง ซึ่งเป็นเสียงแบบที่ผมไม่เคยได้ยิน ดูดุและน่าเกรงขามมากนะ แต่ทำอะไรคนอย่างผมไม่ได้หรอก
“กูก็ไม่เคยบอกนี่ว่าเป็นผู้ดี” ผมทำหน้ากวนตีนใส่
มันหลับตาข่มอารมณ์โกรธแล้วเอนหลังพิงเบาะอีกครั้ง ผมมองแล้วหมั่นไส้ขึ้นมาอีกหลายตลบ มึงแดกมีดเป็นอาหารเหรอวะ..หน้าคมเหี้ยๆ
“ต้องการอะไร พูดมาเลย” ในที่สุดมันก็พูดขึ้น “ตอนนี้ผมอารมณ์ไม่ดีสุดๆ ไม่อยากทะเลาะด้วย” มันหลับตาอยู่อย่างนั้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแข็งๆ หายใจยาวๆ ลึกๆ
ปกติเวลาผมเห็นมันโกรธหรือไม่พอใจ ผมจะอารมณ์ดี แต่ทำไมตอนนี้รู้สึกไม่ค่อยดีนะ หรือจะเป็นเพราะสาเหตุที่มันโกรธไม่ได้มาจากผมก็เลยไม่ค่อยฟิน
“แค่จะไปงานด้วย พอดีไม่รู้ทาง” ผมบอกไปด้วยน้ำเสียงปกติ ตอนนี้คงต้องเลิกยียวนกวนส้นตีนมันสักพัก รอจนกว่ามันจะดีขึ้นแล้วค่อยแกล้งต่อ
ไอ้หน้าเดียวลืมตาแล้วขมวดคิ้วหันมองผมจริงจัง “วันนี้..สมองผม..หัวใจผม ไม่พร้อมรับเรื่องอะไรอีกแล้วนะคุณดิน ถ้าใจคุณไม่ดำเกินไปก็เลิกกวนผมเถอะ ผมขอร้อง”
ผมจ้องมองแววตาที่เหนื่อยล้าระคนเจ็บปวดคู่นั้นแล้วถอนหายใจหนักๆ ปรับเบาะให้เอนลงในระดับเดียวเบาะของมัน
“กูจะอยู่เป็นเพื่อนเงียบๆ รับรองว่าจะไม่พูดจนกว่ามึงจะถาม” ผมส่งสายตาแน่วแน่จริงใจ ข้างในลึกๆ รู้สึกเห็นใจมันมากทีเดียว มันดูอึ้งเล็กน้อยแล้วมองผมนิ่งๆ อาจจะเพื่อหยั่งเชิงหรืออะไรผมก็ไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าผมรู้สึกดี
รู้สึกดีที่มันไม่ไล่ตะเพิดผม รู้สึกดีที่ทำให้ผมสงบลง แม้จะเพียงเล็กน้อยแต่ผมก็รู้สึกดี
เรามองตากันด้วยความรู้สึกที่แตกต่างทั้งความหมายและอารมณ์ แต่มันน่าแปลกที่เราทั้งคู่ ไม่มีใครคิดขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวมากไปกว่าการกระพริบตาเพียงเท่านั้น
มวลอากาศภายในรถที่เคยหนักอึ้งเริ่มผ่อนคลายลง รอยย่นระหว่างคิ้วของสกายเริ่มเรียบขึ้นและเป็นปกติในที่สุด
เวลาผ่านไปสักพัก ไอ้หน้าเดียวค่อยๆ หันหน้ากลับไปแล้วหลับตาลงอีกครั้ง ลมหายใจที่เคยเข้าออกลึกๆ เริ่มผ่อนลงจนสม่ำเสมอในที่สุด
ผมหันมองมันแบบนั้นอยู่นานสองนาน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงละสายตาไปจากมันไม่ได้ ผมสีน้ำตาลอ่อนกับคิ้วสีใกล้เคียงกันแบบสีธรรมชาติ ขนตายาวหนาเป็นแพ เมื่อยามปิดเปลือกตาอยู่แบบนี้ก็ยิ่งเห็นว่างอนยาวมากแค่ไหน จมูกโด่งแบบโครงสร้างของชาวตะวันตกยิ่งทำให้ดูดีเมื่อมองใกล้ๆ แบบนี้
ไม่อยากพูดอะไรแม้แต่คำเดียวเพราะผมได้บอกมันไปแล้วว่าจะไม่พูดอะไรจนกว่ามันจะถาม เป็นครั้งแรกที่ผมยอมใครโดยไม่รู้สึกหงุดหงิด ไม่ต่อต้าน หรืออยากท้าทาย ครั้งนี้เหมือนเป็นการสิโรราบให้กับอารมณ์สีเทาทะมึนของมันอย่างแท้จริง
“เฮ้ออออออออออออ” ผ่านไปราวยี่สิบนาที ไอ้หน้าเดียวก็ถอนหายใจยาวนานและประสานมือยืดแขนออกไปด้านหน้าจนสุด เห็นดังนั้นผมจึงรีบหันหน้ากลับมาตรงๆ แล้วหลับตาลงเหมือนกับว่ากำลังนอนหลับ
จากนั้นมันก็เงียบไป ทุกอย่างเงียบเชียบ มีแต่เสียงแอร์หึ่งๆ
มันเงียบอยู่พักใหญ่ จนผมเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเปิดเปลือกตาขึ้นมอง “เฮ้ย!” ผมผงะถอยทันทีเมื่อเห็นใบหน้าหล่อใสอยู่ใกล้ไม่ถึงฟุต
“ตกใจอะไร แค่ดูว่าหลับจริงมั้ย จะปลุกหรือไม่ปลุกดี” มันพูดแล้วเอนตัวกลับไปนั่งหลังตรง
“ไม่ได้หลับ แค่พักสายตา” ผมตอบแล้วเหล่มองมันอย่างระแวง ไอ้นี่ไว้ใจไม่ได้ เหมือนจ้องจะเอาคืนผมอยู่ในที
“ผมถามคุณแล้วเหรอ” มันเลิกคิ้วข้างเดียวถามหน้านิ่ง
แหม่ จะทวงคำสัญญาที่ว่ากูจะไม่พูดจนกว่าจะถามล่ะสิ มึงเล่นผิดคนแล้วล่ะเด็กน้อย
“ก็มึงถามว่าตกใจอะไรไม่ใช่เหรอไง” ผมตอบพลางปรับเบาะให้ขึ้นมาตั้งตรงเป็นปกติ
“ผมถามว่าตกใจอะไร แล้วทำไมตอบไม่ตรงคำถาม” แน่ะ ไอ้สัด พออารมณ์ดีขึ้นก็เล่นงานกูเลยนะ
ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่านะ รู้สึกว่าไอ้หน้าเดียวมันเปิดใจยอมรับผมขึ้นมาอีกเยอะ มันพูดกับผมหลายพยางค์และเหมือนว่าผมจะมีตัวตนในสายตามันแล้วในตอนนี้ ไม่รู้ไปกดโดนสวิชต์อะไรเข้าเหมือนกัน
“กูบอกแค่ว่าจะไม่พูดถ้ามึงไม่ถาม แต่ไม่ได้บอกว่าถ้ามึงถามแล้วจะตอบให้ตรงคำถามนี่หว่า” ผมยักคิ้วใส่มันแล้วทำหน้ากวนตีนตามสไตล์
“หึหึ” มันหัวเราะแล้วเข้าเกียร์เดินหน้าปลดเบรกมือเตรียมออกรถ “ผมต้องพีคสุดๆ เหมือนเมื่อกี้สินะ ถึงจะทำให้คุณหยุดกวนได้” มันยิ้มมุมปากแล้วขับรถออกจากมหาวิทยาลัย
“เมื่อกี้กูก็ไม่ได้เลิกกวนซะหน่อย กูแค่อยากเป็นคนที่ทำให้มึงพีคถึงขั้นนั้นด้วยตัวเองต่างหาก แบบนั้นมันถึงจะฟิน”
มันเหลือบมองผมเล็กน้อยแล้วหรี่ตามองอย่างค้นหา “คุณ..ชอบผมเหรอ”
!!!!!
“อ..อะไร!! มึงจะบ้าเหรอไอ้เด็กเปรต ใครจะไปชอบมึง หน้าก็ตาย หยิ่งก็หยิ่ง ไม่มีมนุษย์สัมพันธ์ แล้วยังขี้เก๊กอีก ใครชอบลงก็ควายละ!” ผมตอบรัวเร็ว
มันกลั้นยิ้มจนหลุดเสียงออกมานิดหน่อยแค่นี้ก็ทำให้ผมตื่นเต้นหนัก ทำไมรู้สึกดีแบบนี้วะ แค่มันยิ้มเหมือนไม่เต็มใจจะยิ้มแค่นี้เองนะ ทำไมกูต้องดีใจ
...เออ ไม่สิ มันคงเป็นความสนุกมากกว่าที่ทำให้มันเปลี่ยนอารมณ์ได้ อืมๆ น่าจะเป็นแบบนี้แหละ
ยังไม่ทันที่ความสับสนในใจจะคลี่คลาย ผมก็ต้องอึ้งกับประโยคถัดไปของมันอีกระรอก
“ก็ไม่อะไร...ถ้าคุณยอมรับว่าชอบ ผมจะได้เปิดใจลองคบกับคุณดูไงล่ะ”
!!!!!!!!
*******************
:pig4:
-
จ้าว ช่างยั่ว จะทำให้พี่บัคตบะแตก 555+
-
โอ้ยยย แผนต่งแผนแตกอะไรไม่ต้องไปกลั๊ว!! จับกดมันไปเร้ยยย ค่อยง้อทีหลัง ไม่ยากหรอกง้อไอ้จ้าวน่ะ
-
อิพี่บั๊คกลัวตบะแตกสินะ ไม่ต้องอะไรแล้ว จับกดไปเลย ค่อยง้อทีเดียว ลุ้นคู่ดินกับสกาย หรือจะเป็นสกายกับดินกันแน่นะ
-
คู่นี้ก็น่ารัก คู่นั้นก็ฮา
มาต่อทีละ2ตอนเหอะครับ
นะๆ
-
พี่ดินก็ยอมรับไปเถอะว่าชอบเขานะ
-
:call: ดินรับ :call: ดินรับ
สมพรปากจ๊ะหนูบั๊ค :laugh:
ดินเคะ :katai2-1:
-
ดินเอ๊ยย แววเคะมาแต่ไกล อิอิอิ :hao6:
-
ดิน'รับ'
-
:m25:ตายแน่ๆเลยสองเพื่อนซี้ดินบั๊ค
เจอเด็กเล่นแล้วไหมละ :z1:
-
ยอมรับดีไหมล่ะพี่ดิน :impress2:
-
:impress2: ยอมรับเถอะพี่ดินคบเด็กแล้วกระชุ่มกระชวยนะ
-
:laugh:
-
อย่ามาท่าเยอะน่ะเฮียยย คบเด็กเป็นอมตะเน้ออออ
-
ก็พี่ดินกับจ้าวมันนิสัยคล้ายกันง
ไม่แปลกที่สกายจะรู้สึกดีกับพี่ดินละนะ :o8:
พี่ดินบุกเลย :a2:
-
สงสัยคำแช่งจะได้ผล
แวว"รับ" มาแต่ไกลเลยเฮียดินนนน
-
ขอบคุณ :)
-
สงสัยงานนี้ดินจะได้ รับ :laugh:
ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพลิกมา รุก กลับได้ :hao6:
-
ดินสกายยยยย# ชูป้ายไฟ
-
เสร็จแน่ค่ะพี่ดิน :hao7:
-
:oo1: :oo1: :oo1: จัดการพี่ดินสะะะะะะ
-
อร๊าย สกายพูดจริงป่ะ ดินจีบเลยเซ่ 55
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า
-
น้องกายยย
จับคนแก่กินเลยย สนับสนุน อิอิ
-
:pig4: มาก ค่ะ ทั้งผู้แต่งและผู้โพส ทีนำนิยายสนุก ๆ อีกเรื่องมาให้อ่านค่ะ :กอด1:
-
พี่บั๊คสู้ๆนะ อดทนไว้อย่าพึ่งรีบตบะแตก :z1:
พี่ดินฉลาดนะ อาจเป็นคนนิสัยคล้ายๆจ้าว
ดูแล้วอ่านจ้าวออกทุกอย่างมากกว่าพี่บั๊คที่ทั้งรัก ทั้งหลงจ้าวอีก :m1:
แล้วมาเจอกับสกายพี่ดินจะรับให้รึอย่างไร
แต่สกายมาพูดแบบนี้ทำเราคิดว่าคิดจะตัดจากจ้าวแล้วนะ
คบกับพี่ดินเถอะ ชีวิตจะได้มีสีสัน ได้ลับฝีปากตลอดเวลา
พี่ดินตอบ"รับ"ไปเลย ความสุขพี่นี่ :m12:
-
โอ๊ยยยยยยยย พี่ดินหวั่นไหวใช่ป่ะ คึคึคึ :z1: :z1:
-
กรี๊ดดดดดดดดด คู่ แบบว่าฟินนนนนนน
-
คู่เฮียมาแรงมากอะ คนนึงกวนคนนึงนิ่ง จะได้คบกันก่อนคู่ป๊าปะเนี้ย
-
:hao6:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: มันน้อยจัง...มาแบบยาว ๆ หน่อยน๊า.......
ป้าวักจะเริ่มรักอิคู่รองซะแล้ว......
กิ๊กอยู่ในตู้ ชู้อยู่ใต้เตียง แฟนเก่าอยู่นอกระเบียง คนเลี้ยงกำลังจะมา...
จดลิขสิทธิ์รึยัง จะยืมไปใช้บ้าง ....ช๊อบชอบ....
-
พี่ดินเตรียมแผนไว้ให้ตัวเองด้วยนะ เผื่อได้ใช้
เห็นว่าพี่บั๊คดีนักเดี๋ยวถึงตาของตัวเองบ้างเถอะ
ไม่รู้ว่ารุกหรือรับ เราขอดีใจล่วงหน้าก่อนเลยแล้วกัน
สกายอยู่กับพี่ดินคงมีหน้าเพิ่มขึ้นเยอะเลย :laugh:
คงไม่ได้มีหน้าเดียวอีกต่อไป คู่นี้ท่าทางจะฮาแข่งกับคู่นั้นแน่เลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
คู่สกายดินนี่ก็ฮ็อตซู่ซ่าๆ ชอบดิน รั่วๆแบบยังเป็นผู้เป็นคนกว่า :laugh: พี่ดินขา ถ้ายังไม่รุกตอนนี้ระวังจะเป็นรับแทนนะคะ คำแช่งเพื่อนนี่มักจะจริงนะเออ o18
-
พี่ดินนนน พูดอะไรไว้อย่าลืมทำตามที่พูดน้าาาา
ถ้ามีแฟนเป็นผู้ชาย พี่จะรับ รับ รับ....><
-
พี่ดินยอมรับเหอะคบเด็กแล้วชีวิตจะมีสีสันขึ้นเยอะ ไม่เชื่อก็ดูพี่บั๊คสิ 555555555555555555555ไปเ
-
คู่พี่ดินน่าลุ้นขึ้นละ :-[
-
เอาล่ะเหวย พี่ดินรีบคว้าโอกาสตอนนี้
สกายอ่อนลงหน่อยแล้วนะ
ยังเชียร์พี่ท่านเมะ จะได้ปกป้องน้อง
-
แหล๋วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คืนคำพูดทันมั้ยเนี่ยยยยยยยยยย
อิพี่ดินอย่ารั้งรอออออออ น้องนุ้งมันเปิดโอกาสขนาดนี้ คว้าโอกาสไว้เดี๋ยวนะนะ :katai4:
-
:hao6:ดินเสร็จแน่ แถมเป็นรับด้วย ฮ่าๆๆๆ
-
โหยย พี่ดินครับ พี่เลี้ยงกุมารไว้รึไงถึงได้รู้ความคิดจ้าวมันทุกเรื่อง ครบเลย
แต่ดี พี่บั๊คจะได้พิชิตจ้าวทั้งตัวทั้งใจได้ไวๆ
ส่วนพี่ดินกับสกายเนี่ย เอาจริง ๆ พี่ดินก็ซึนนะ
เอ...หรือว่าไม่ได้ซึนแต่พี่แค่ไม่ฉลาด เลยไม่รู้ใจตัวเองครับเนี่ยว่าชอบเค้าไปเต็มๆแล้ว
(เหมือนที่พี่ชอบว่าจ้าวว่าโง่ไงครับ 555+)
-
มาหยอดแค่นี้แล้วจบ อ๊ากกกกก สั้นง่ะ เอาพี่ดินกับสกายมาต่ออีกตอนเลยม่ายยอมมมมมมม
:katai1:
-
ขำอีพี่บั๊ค ระบายยืดยาวสามบรรทัด เครียดโดนเมียยั่ว โถ~~~ พ่อพระเอกของคนอ่าน จับปล้ำแก้เครียดดีก่าเนอะๆๆๆ
พี่ดินก็อย่าไปแหย่น้องมากเหอะ แต่ประโยคสุดท้ายสกายนี่ตึ่งโป๊ะมาก! เฮ้ย สาบานว่าไม่ได้ยั่ว
ขอบคุณค่ะ
-
เรื่องคนอื่นล่ะฉลาดนัก เรื่องตัวเองจะรอดไหมพี่ดิน
-
อื้อหือ สกายชอบจ้าวสินะ พอเฮิรทเลยจะลองคบกะพี่ดิน ใจร้ายกับพี่ดินเกินไปนะแบบนั้นอ่ะ
-
น่สงสารพี่บั๊ค :laugh:
-
เปิดใจ เลย กาย
-
คบเลยพี่ดิน
555
-
กรี้ดดดดด>< จะบ้าตาย แต่ละคู่โอ้ยยย
-
พี่ดิยยอมรับไปเต๊อะๆๆๆๆๆ
-
มารอจ้าววว :katai2-1:
-
5555 ข่มจ้าวเพร่าะอดไม่ไหว แต่คู่กายก็มาแรงนะค่ะ...
-
Chapter 15 Can I Have You ?
เปิดใจเหรอ!?
คนอึนอย่างมึงเนี่ยนะจะเปิดใจให้ใคร..
แล้วกูจะใส่ใจกับเรื่องที่มึงจะเปิดหรือปิดไปทำไมวะในเมื่อกูไม่ได้อยากเสนอหน้าเข้าไปในหัวใจมึงซะหน่อย แต่ถ้าไม่ใส่ใจ แล้วกูปรึกษาตัวเองทำไม หรือจริงๆ แล้วกูจะอยากเข้า แต่กูแน่ใจนะว่ากูไม่อยาก
ไม่ใช่แค่ไม่อยาก แต่ไม่ได้มีความคิดอะไรแบบนั้นด้วยซ้ำ
ผมคงจะนิ่งไปนานไอ้สกายจึงถามย้ำมาอีกรอบ “ว่าไง ตกลงชอบผมหรือไม่ชอบ” ปากดีเหลือเกิ๊นนนนน
“กูแนะนำให้มึงวางถุงกาวลงก่อนดีมะ ลักษณะจะเพ้อหนัก” กูจะชอบมึงเพื่อ?? อย่ามนมอย่ามโน ท่องนโมไว้เลยไอ้สัด “ฟังนะ” ผมกลอกตาใส่แล้วพูดย้ำชัดถ้อยชัดคำ “...กู ไม่ ใช่ เกย์...ไม่คิดพิศวาสอยากฟาดฟันมึงหรอก กูชายแท้โว้ย!!”
“ก็ไม่ง้อนะ” มันยักไหล่ “ไม่ชอบก็ไม่ชอบ ถ้างั้นตอนนี้ผมจะต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและซักชุดนักศึกษา ก็คงนานนะ คุณจะเอายังไง” นานเลยเหรอวะ รถก็จอดอยู่ที่มหาลัย จะนั่งแท็กซี่ไปก่อนก็ไม่ใช่เรื่อง
“กูไปรอที่บ้านมึงก็ได้” ผมตอบสบายๆ
“ผมอยู่คอนโด ไม่ได้อยู่บ้านหรอก”
“เอ่อ นั่นแหละ ที่ไหนก็ที่นั่นล่ะ” ว่าแล้วก็ทำหน้ากวนใส่มันอีกเมื่อมันหันมา “ว่าแต่ ทำไมใช้รถเล็กแบบนี้วะ เหมือนผู้ใหญ่ขี่รถเด็กเลยว่ะ” ขนาดผมเลื่อนเบาะให้ไกลสุดแล้ว ขายังเหยียดไม่สุดเลย
“มีเงินแค่นี้ก็ซื้อแค่นี้ ประหยัดตังค์ประหยัดน้ำมันด้วย” มันตอบพลางเลี้ยวรถเข้าใต้คอนโดขนาดไม่ใหญ่เท่าไหร่ “นี่ก็ยังผ่อนไม่หมดเลยเหอะ”
แปลกนะ รายได้ขนาดมัน ไม่น่าจะซื้อรถเงินผ่อนและอยู่คอนโดเล็กจ้อยแบบนี้ สงสัยที่อีเจ้ตุ๊ดตู่มันเม้าท์ว่าพี่ดอททำสัญญาเอาเปรียบก็ท่าจะจริง
“แล้วคอนโดนี่เช่าหรือซื้อ”
“เช่า ไม่มีปัญญาซื้อหรอก แต่ถ้าจะอยู่หอพักมันก็ไม่สะดวก มีคนพลุกพล่านเกินไป” ก็นั่นสินะ หล่อซะขนาดนี้ถ้าไปอยู่ในที่ที่ไม่มีการรักษาความปลอดภัยล่ะก็ โดนตามถึงห้องทุกวันแน่ๆ
หลังจากนั้นผมก็ไม่คิดอยากถามอะไรอีก ทำแค่เดินตามมันขึ้นลิฟท์ไปชั้นห้าแล้วเข้าห้อง 5005 ซึ่งภายในห้อง ไม่ใหญ่อะไรมากนัก มีโซนรับแขกเล็กๆ ถัดไปเป็นโต๊ะกินข้าวขนาดสี่ที่นั่ง และเค้าน์เตอร์กั้นไว้เป็นโซนทำอาหารและด้านนอกก็เป็นระเบียงที่ยาวไปจนถึงห้องนอน มีราวตากผ้าและโต๊ะนั่งเล็กๆ อยู่นอกระเบียงด้วย
ไอ้สกายมองไปที่โซฟาแล้วพูดกับผม “นั่งรอก่อนนะ ผมซักผ้าอาบน้ำแป๊บนึง”
ผมส่ายหัวทันที “ปวดเยี่ยว อยากเข้าห้องน้ำ” ทำหน้านิ่วเล็กน้อยประหนึ่งว่าปวดจริงแต่ไม่ใช่หรอก มันก็แค่แผน
มันหรี่ตามองผมเหมือนรู้ทัน “อ๊ะ” มันเปิดประตูแล้ววาดมือเชื้อเชิญเข้าห้องนอน “เชิญสำรวจให้หมดทุกซอกทุกมุม ถ้าพอใจแล้วก็บอกผมนะ” ผมเบ้ปากแล้วยักไหล่ ก็แล้วแต่มันจะคิด เพราะมันก็คิดถูกนั่นแหละ ก๊ากกกกก
ห้องมันไม่ใหญ่มาก ถ้าเทียบกับห้องผมก็ได้แค่สามในห้า ในห้องมีเตียงคิงไซส์ ผ้าปูที่นอนสีเทาเข้ม ทั้งห้องแต่งด้วยโทนสีเทาดำตัดด้วยสีขาวเล็กน้อย ดูขรึมๆ อึนๆ เหมือนตัวมันนั่นแหละ แต่ที่ไม่เข้าพวกก็คงเป็นผ้าห่มลายการ์ตูนย้วยๆ สีฟ้า ไม่สิ สีฟ้าขี้ไคลที่พับอยู่บนหมอนฝั่งซ้าย
ไอ้ห่านี่แม่งติดน้องเน่าชัวร์
ผมเข้าห้องน้ำหลังจากที่ได้ยินเสียงกระแอมทางด้านหลัง เหมือนกำลังเตือนว่าเมื่อกี้ผมบอกว่าปวดฉี่ ในห้องน้ำค่อนข้างกว้าง ไม่มีอ่างอาบน้ำแต่มีตู้กระจกใสกั้นเป็นห้องอาบน้ำอยู่ด้านในสุด ถัดมาเป็นโถชักโครกและตรงข้ามกันก็เป็นโถสำหรับผู้ชาย ด้านนอกสุดเป็นเค้าน์เตอร์ล้างหน้าและด้านข้างมีเครื่องซักผ้าขนาดจิ๋วแบบกึ่งอัตโนมัติพร้อมกับอุปกรณ์ซักผ้าตั้งอยู่
ไอ้ห่านี่เป็นนายแบบไฮโซจริงเหรอวะ นี่มันคนธรรมด๊าธรรมดา ไม่เห็นมีอะไรฟุ้งเฟ้อตามประสาพวกลูกเมียหลวงเค้าทำกันสักนิด
...หรือนี่เป็นแค่การสร้างภาพให้ดูดี
เมื่อสำรวจจนพอใจแล้ว ผมก็ออกจากห้องน้ำมาเจอเจ้าของห้องยืนจังก้าดักรออยู่หน้าประตู “ไหนบอกปวดฉี่”
“ก็ใช่ไง” ผมยักไหล่
“แสดงว่าฉี่แล้วไม่กดน้ำล้าง” เอ่อว่ะ ลืมกดให้สมบทบาท
“กดแล้ว มึงไม่ได้ยินเอง” ผมเบ้ปากแล้วเดินชนไหล่จนมันเซถอยหลังเล็กน้อย แต่ผมไม่ได้สนใจแล้วเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานจากนั้นก็ทรุดนั่งบนเก้าอี้ล้อเลื่อนแล้วไถล้อไปใกล้เตียงก่อนจะเหยียดขาสองข้างก่ายบนที่นอนอย่างถือวิสาสะ “ไปสิ จะทำอะไรก็รีบทำ เดียวไปไม่ทันงาน” ผมกอดอกเอนหลังพิงพนักแล้วกระดิกขาพลางสั่งเสียงเฉียบ
“คนแบบนี้ก็มีด้วย” มันบ่นเบาๆ แล้วหันหลังเดินเข้าห้องน้ำไป จากนั้นก็ได้ยินเสียงเครื่องซักผ้าทำงาน เสียงค่อนข้างดังอยู่เหมือนกัน ขนาดอยู่ข้างนอกยังดังแบบนี้ แล้วคนข้างล่างเขาจะไม่ได้ยินเหรอวะเนี่ย
ผมรอนานเข้าก็เริ่มเมื่อย จึงย้ายก้นไปนั่งบนเตียงฝั่งซ้ายที่มีผ้าห่มเน่าวางอยู่บนหมอน จะนอนทับไปเลยก็กระไรเพราะสภาพมันค่อนข้างเยินจนสงสัยว่าจะเหม็นแค่ไหนเลยหยิบขึ้นมาลองดมดู
“หอมแฮะ” ผมมองผ้านิ่มๆ ในมืออย่างนึกทึ่ง หน้าตามึงไม่น่าหอมได้เลยนะ หอมแบบกลิ่นตัวคนไม่ใช่หอมน้ำหอมจากน้ำยาซักหรือน้ำยาปรับผ้านุ่ม กลิ่นตัวไอ้หน้านิ่งเหรอวะ คุ้นจมูกว่าตอนที่ผมล้มทับมันบนฟุตบาทก็ได้กลิ่นประมาณนี้แหละ
ผมนึกเรื่องสนุกได้จึงจึงทำอะไรบางอย่างที่ผลลัพท์มันต้องเจ๋งแน่ จัดการเสร็จก็จัดแจงผ้าปูให้ตึงเรียบไม่ให้ผิดสังเกตจากนั้นก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้ตามเดิม
ผ่านไปอีกยี่สิบนาทีไอ้หน้านิ่งก็เดินออกจากห้องน้ำด้วยร่างเปลือยพร้อมกับหยดน้ำพร่างพรายตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ผมสะดุ้งนิดหน่อยกับภาพที่เห็น
ไอ้สัด! เอางี้เลยเหรอวะ!
“โทษที ผมลืมเอาผ้าเข้าไป” หันมาบอกแล้วเดินไปเปิดตู้หน้าตาเฉย มันหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวแบบไม่ได้เร่งรีบอะไรเลย นี่กูเป็นแขกนะ มึงควรมีมารยาทมากกว่านี้บ้างนะไอ้เด็กเหี้ย
“เล็กเน๊าะ” ผมมองจ้องร่างกายเปลือยเปล่าของมันหน้าตาเฉย ก็มันกล้าโชว์ กูก็กล้ามองล่ะวะ “เวลาแข็งแล้วใหญ่ขึ้นอีกเยอะมั้ยวะ” ชะเง้อมองนิดหน่อยเพราะมันหันหลังเห็นแต่ก้นขาวๆ
ไอ้สกายหยิบกางเกางในและบ็อกเซอร์มาใส่ ตามด้วยเสื้อคอวีสีดำกางเกงยีนส์สีซีดพร้อมด้วยเข็มขัดและสุดท้ายก็สูทลำลองสีดำสนิท ทุกอย่างเป็นของแบรนด์ดังๆ ทั้งนั้น ดูดีมีรสนิยม ผมว่าเสื้อผ้าพวกนี้มันไม่ได้ซื้อเองแน่ น่าจะถูกจัดให้เพราะลำพังตัวมันเองไม่น่าจะบ้าแบรนด์แบบนี้
มันเดินมาพลางเช็ดหัวที่ยังเปียกอยู่จากนั้นก็ก้มมาหาผมเล็กน้อย “ถ้าอยากรู้ ก็ลองปั่นดูสิ” อื้อหือ ไอ้สัดหน้าตาย มึงมันร้ายลึก ใครบอกว่ามึงนิ่งหยิ่ง ไม่ใช่เลย ไม่ใช่ซักนิด มึงมันก็กามเหมือนกูเนี่ยแหละ
“ผลัดกันปั่นมั้ยล่ะ วัดรอบปลายรอบโคนใส่กันเลย ใครเล็กกว่าก็แพ้ คนแพ้โดนเสียบ” ผมท้ามันเล่นไปอย่างนั้นแหละ ไม่ได้ชอบมัน ไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ผมสังหรณ์ลึกๆ ว่ามันชอบผู้ชายนะ ไม่รู้สิ ผมว่ามันน่าจะเป็นแบบนั้นว่ะ
สกายจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผมเหมือนกำลังค้นหาบางสิ่ง “..เหมือนโคลนนิ่งกันมาเป๊ะๆ” อยู่ๆ ก็พูดอะไรที่ผมต้องขมวดคิ้ว
“อะไร ใครโคลนใคร” ผมถาม
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” แววตามันหม่นแสงลงเล็กน้อยก่อนจะหันหลังให้ “ไปกันเถอะ เดี๋ยวสาย” มันเดินเข้าห้องน้ำอีกครั้งแล้วหายเข้าไปครู่หนึ่งก่อนจะออกมาพร้อมกับชุดนักศึกษาที่ซักเสร็จพร้อมกับผ้าเช็ดตัวออกไปที่ระเบียงจากนั้นก็กลับเข้ามาแล้วเดินผ่านหน้าผมออกไปจากห้องโดยไม่ได้สนใจความสงสัยของผมเลยแม้แต่นิดเดียว
...อะไรของมันวะ
ไอ้หน้านิ่งขับรถพาผมมายังสตูดิโอแห่งหนึ่งเพื่อถ่ายแบบให้กระเป๋าแบรนด์ดังที่เราให้เป็นนายแบบประจำซีซั่นนี้ ในสัญญาคือจ้างเราสองคนถ่ายแบบลงคัตเอาท์และติดหน้าช็อป รวมถึงนิตยสารอีก 3 เล่ม โดยห้ามรับงานให้สินค้าประเภทเครื่องหนังจนกว่าจะสิ้นสุดสัญญาเป็นเวลา 4 เดือน
“เมื่อวานทำไมกลับก่อน” ผมถามระหว่างที่เดินออกจากที่จอดรถ
เมื่อวานเย็นมันไปเซ็นสัญญากับพี่ดอทแล้วรีบกลับทันที ส่วนผมไปหลังจากนั้นแค่ไม่กี่นาที “ก็เลือกไม่ได้ ยังไงก็ต้องรับงานอยู่แล้ว เซ็นเสร็จก็กลับจะอยู่ทำไม”
“ทำไมเลือกไม่ได้ ถ้าไม่อยากรับจะรับทำไม” ผมถาม
“เงินขนาดนั้น ยังไงพี่ดอทก็ไม่มีทางปฏิเสธ” มันพูดด้วยใบหน้านิ่งตามแบบฉบับ ไม่มีทีท่าทุกร้อนแต่จากคำพูด ผมว่าคงเป็นเรื่องสัญญาที่ไม่เป็นธรรมแน่ๆ
“ทีเรื่องสัมภาษณ์ ทำไมมึงปฏิเสธได้” ผมถามอีก
“อันนั้นไม่ได้ระบุในสัญญา งานสัมภาษณ์ งานอีเว้นต์โชว์ตัวถ้าไม่อยากรับก็หลบได้ ในสัญญาระบุไว้แค่งานเดินแบบ ถ่ายแบบ ซึ่งพี่ดอทก็รับให้ไม่มีอั้น สูงสุดห้างานก็เคยเดินมาแล้ว” ผมหรี่ตามองมันอย่างพินิจพิเคราะห์ ทำไมถึงตกลงเซ็นสัญญาตั้งแต่แรก หรือว่าถูกหลอกถูกโกง
“เหลือเวลาอีกกี่เดือน” ในหัวผมมีแผนชั่วร้ายผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด
“ถามทำไม” มันมองผมพลางเบิกตาขึ้นเล็กน้อย
“เรื่องแค่นี้รู้ไม่ได้รึไง” ผมถาม
มันไหวไหล่แล้วตอบ “อีกเจ็ดเดือน”
“อยากให้มันหมดเร็วกว่านี้มั้ย” มันหยุดเดินแล้วหันมามองผมอย่างระแวง “เฮ้ย มองอะไร กูก็แค่อยากช่วยเฉยๆ ถ้าไม่สนก็ไม่ว่ากัน” ผมยักไหล่แล้วเดินนำ
ไอ้หน้านิ่งไม่ได้พูดอะไรต่อจนกระทั่งถึงห้องสตูดิโอ พวกเราถูกพาไปแต่งหน้าแต่งตัว แต่จะบอกว่าแต่งตัวก็ไม่ถูกเพราะแม่งให้ใส่แต่กางเกงในที่ไม่ใช่กางเกงใน หึหึ งงล่ะสิ
เอางี้นะ นึกภาพผ้าอนามัยแบบยาวๆ ตอนที่ใส่มันก็จะโค้งไปตามตามสรีระจนถึงด้านหลังใช่มั้ย เอ่อ รูปทรงมันประมาณนั้นแหละแต่กางเกงในที่ผมใส่ตรงปลายด้านหน้าเป็นกระจับครอบลูกตุ้มกับเข็มใหญ่เอาไว้ปิดคลุมไว้แค่ส่วนที่มีแฮร์ เข้าใจคำว่าแฮร์ปะ เอ่อ ตามนั้น ส่วนปลายอีกด้านเป็นแท่งซิลิโคนโค้งไปจนถึงก้นกบเพื่อล็อคไว้ไม่ให้หลุดร่วงลงไปกองกับพื้น
เคยเห็นแต่ในหนังโป๊ที่ผู้หญิงใส่ ไม่นึกว่ามีสำหรับผู้ชายด้วย กูอยากจะบ้า!!
“รู้มั้ยว่ามันจะเป็นแบบนี้” ผมถามไอ้สกายอย่างหงุดหงิดหลังจากโทรถามพี่ดอทแล้วได้คำตอบว่า ‘ส่งคอนเซ็ปไปให้แล้ว’
หึหึ มึงส่งไลน์มาบอกแค่ว่าถ่ายภาพกึ่งนู้ดไอ้สัด
“รู้แค่ว่ากึ่งนู้ด แต่ก็ไม่นึกว่าจะ..” มันก้มมองร่างกายตัวเองที่มีกระจับสีเนื้อห่อหุ้มไว้แทบไม่มิด จากนั้นก็กลอกตาไปมาอย่างเซ็งจิต
ผมมองภาพนั้นแล้วหัวเราะครืดๆ อย่างอารมณ์ดี ขำทุกทีเวลาที่มันแสดงอารมณ์ แต่ก็ต้องกลั้นขำเมื่อมันมองมาตาขวางๆ ก็เลยต้องเฉไฉพูดให้กำลังใจไป “เอาน่า เดี๋ยวก็เสร็จ” มันเหลือบมองผมพลางทำหน้าไม่พอใจ
“ยังจะมาพูดดี ไม่ใช่เพราะคุณเหรอที่ไปบอกนักข่าวแบบนั้น นี่ยังมีอีกหลายงานที่จ่อเข้ามา พี่ดอทกำลังเรียกราคา ถ้าอันไหนสู้ไหวพี่แกก็คงรับหมด” มันถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
“ก็ไม่ดีเหรอ จะได้ได้ตังค์” มันยิ้มเหยียดทันทีที่ได้ยิน เอ่อ ลืมไปว่ามันไม่ได้ส่วนแบ่งค่าตัวนี่หว่า “โทษที ลืมไป” ผมรีบบอก
เล่นเรื่องนี้ไม่ได้เดี๋ยวมันจะวีนแตกเหมือนวันนั้น
“ไม่เป็นไร..” มันบอกแล้วจู่ๆ ก็หันมองผมนิ่ง “เมื่อกี้คุณบอกว่ามีวิธีทำให้สัญญาหมดเร็วกว่านี้” ผมหันมองแล้วอึ้งไปนิดหน่อยกับแววตาคล้ายกับจะอ้อนวอนอยู่ลึกๆ
“อ..เออ จะว่ามีก็มี แต่มันจะได้คุ้มเสียรึเปล่าก็ไม่รู้นะ” ในระหว่างนั้นก็มีทีมงานมาเรียกให้ไปถ่ายแบบ เราจึงยุติเรื่องแผนการเอาไว้แค่นั้น
ตลอดเวลาในการถ่ายแบบ ไอ้หน้านิ่งพยายามช่วยบอกท่าทางกับผมที่ไม่เคยทำงานแบบนี้ ซึ่งผมว่า เราก็เข้าขากันดีนะ งานวันนี้เป็นการถ่ายเดี่ยวทั้งเซ็ต ที่จริงภาพก็ไม่ได้นู้ดมากนักหรอก ก็แค่เอากระเป๋ารุ่นนั้นรุ่นนี้ สีนั้นสีนี้มาปิดกระปู๋แล้วโดดบ้าง แหกขาบ้าง โพสท่านั่นนี่ไปตามเรื่อง แต่ที่ต้องใส่กางเกงในแบบนี้เพราะแบรนด์ต้องการภาพจริงที่ไม่ต้องรีทัชขอบกางเกงในแค่นั้นเอง
ไอ้หน้านิ่งมันโพสท่าได้เด็ดมาก ดูคล่องและมีประสบการณ์ มันรู้มุมหล่อของตัวเองแล้วหันได้ถูกทิศถูกทาง ส่วนภาพของผมก็ดูดีแต่ไม่เท่ามันเพราะยังดูแข็งๆ ไปหน่อย
เราถ่ายกันอยู่สามชั่วโมงโดยพักให้ห่มผ้าทุกครึ่งชั่วโมง อันที่จริงตอนที่ยังไม่ถึงคิวถ่าย เราก็ใส่ชุดคลุมกันอยู่แล้ว แต่ถึงกระนั้นน้ำมูกใสก็ไหลย้อยเพราะแอร์แรงจนเพนกวินมาตั้งรกรากได้เลยล่ะ
“ไหวมั้ยเนี่ย แล้วจะให้ผมไปส่งที่ไหน” ไอ้สกายถามเมื่อเห็นผมนั่งสั่งขี้มูกตั้งแต่ในสตูยันถึงในรถ
“ฟรืดดดด” ผมสั่งขี้มูกโชว์ก่อนจะตอบ “ป่วยว่ะ คงต้องขอนอนด้วย” ผมยักคิ้ว
ไอ้สกายหันมาขมวดคิ้วอีกครั้ง “คุณบ้ารึเปล่าเนี่ย คุณโตกว่าผมจริงๆ น่ะเหรอ” มันว่า “ถามจริงๆ คุณต้องการอะไรจากผมกันแน่ หรือว่าชอบผมจริงๆ”
ไม่ช๊อบ! ไม่มี๊!
ใครจะไปชอบมึ๊งงงงง
“รถกูอยู่มหาลัย กุญแจคอนโดก็อยู่ในรถ ตอนนี้หนาวโคตรๆ สงสัยจะไม่สบาย ขอกูนอนด้วยคืนนึงพรุ่งนี้จะติดรถไปเรียนด้วยตอนเช้าแล้วค่อยเอารถกลับ” ผมทำหน้าจริงจัง
“เฮ้อ” มันถอนหายใจหนักๆ เพราะคงเพลียที่ถามแล้วผมไม่ตอบ ก็ขี้เกียจปฏิเสธให้มันดูมีซัมติงอะไร ผมไม่ได้มีความคิดอย่างที่มันสงสัยจริงๆ นะ “งั้นบอกมาก่อน ว่าวิธีทำให้สัญญาหมดเร็วคืออะไร” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที
“ถ้าบอกแล้วจะได้นอนด้วยใช่ป๊ะ” มันหันมามองแบบไม่พอใจ ผมจึงต้องรีบอธิบาย “เฮ้ย ไม่ใช่แบบนั้น กูหมายถึงไปนอนคอนโดมึงได้ใช่มั้ย โห่ กูไม่ได้ชอบมึงหรอกน่า อย่าสำคัญตัวผิดเลย กูแค่อยากลองทำความรู้จักกับลูกเมียหลวงที่นอกเหนือจากพี่ดอทดูว่าจะแตกต่างจากที่กูฝังใจมาตลอดว่าลูกเมียหลวงแม่งเหี้ยทุกคนรึเปล่า”
อันนี้ผมพูดจริง...
แค่ส่วนเดียว
แต่ส่วนอื่นๆ ก็มีแค่รู้สึกสนุกที่จะได้แกล้งมัน รวมถึงอยากแก้นิสัยขี้เก๊กเงียบขรึมเกินไปของมันด้วย เอ่อ จะเล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนตอนไอ้บั๊คเป็นยังเป็นเด็กก็เงียบๆ ไม่มีเพื่อนแบบนี้แหละ ผมยังเปลี่ยนให้มันเป็นผู้เป็นคนได้ระดับหนึ่ง จนวันที่พ่อมันเสียแล้วต้องรับภาระหนักจนมันเครียดหนัก แต่อยู่ๆ มันก็ดีขึ้นเองโดยที่ผมไม่ได้ทำอะไร ถามยังไงก็ไม่บอกว่าได้ยาดีขนานไหน
เพราะฉะนั้นการที่เอาตัวมาใกล้ไอ้สกายหน้านิ่งมันก็มีเหตุผลอยู่หลายอย่างนะ แต่ผมไม่อยากอธิบายจึงต้องบอกแค่เหตุผลหลักที่ดูมีสาระให้มันฟัง
“ถ้าคุณคิดแบบนั้นจริงๆ ผมก็ไม่ว่าอะไร คืนนี้นอนที่ห้องผมก็ได้แต่คุณต้องบอกวิธีมาก่อน”
ผมพยักหน้าแบบกวนตีนนิดหน่อยแล้วบอกแก่นของแผนการอันชาญฉลาดของผมทันที
“มา เอา กัน”
!!!!!
*******************
:pig4:
-
โอ้วววววว!!!! เอาเลย :haun4: :haun4:
แต่ขอแอบดูใต้เตียงได้มั๊ยอ่ะ :z1: :z1: :z1:
-
เอาท่าไหนดีล่ะ คึคึคึคึ :hao6:
-
หวั่นไหวกะเสน่ห์ของไอ้หน้านิ่ง วี๊ด น้องสกาย :hao3:
-
กรี๊ดดดด :katai4: อะไรยังไงคุณพี่ดิน บอกมาให้หมด กลับมาเคลียร์ก๊อนนนน :ling1:
ไหงปากบอกไม่ชอบปู้ชาย แต่คำพูดกับการกระทำมันสวนกันนะแจ๊ะ
ชอบเรื่องนี้มากมาย อ่านแล้วกระชุ่มกระชวน หัวใจคันคะเยอ คุณคนเขียนเข้าใจเค้ามะ ฮ่าๆ
อยากได้ภาพประกอบตอนถ่ายแบบอะค่ะ นึกภาพตามไม่ออก :m28:
-
:laugh: เชื่อแผนอีพี่ดินเสมอ มันต้องเด็ด เชื่อสิ. เอาเลยๆๆๆๆสกาย :hao6:
ว่าแต่จะตกลงรุก-รับด้วยขนาดตามที่พูดเหรอพี่ดิน แน่ใจแล้วนะ 55555
-
:a5: คุณพี่วิธีแบบไหนกัน!!!!
-
ปากก็บอกว่าไม่ชอบสกาย ไม่ได้เป็นเกย์นะ แต่ว่าบอกให้มาเอากันเลย อิอิ :hao7:
-
555แผนหรือวิธีแก้ปัญหาของดินแต่ละอย่างมันช่าง o22
-
:pighaun: ติดตาม
-
พูดจาย้อนแย้งนะอิพี่ดิน นี่ตกลงป่วยหรือบ้า
:laugh:
-
แผนของอิดินนี่ช่างเริ่ดดดดดดด จริงๆ มันต้องเอาสมองล่างกรองออกมาแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
ชอบสกายสุดๆ หวังนะหวัง ให้สกายเสียบดิน :z1:
-
นั่นแน่~ ชื่อแผนช่างชวนคิดมากจริงๆ :z1:
พี่ดินนี่มีแผนตลอดๆ แถมแผนเด็ดๆทั้งนั้นเลยด้วย
แต่ไม่ชอบสกายจริงอะ แล้วทำไมปฏิเสธเสียงสู๊งสูง :laugh:
เริ่มที่จะเห็นด้านใหม่ๆของสกายแล้วล่ะสิพี่ดิน
ยิ่งจะได้มาร่วมมือกันแบบนี้ เดี๋ยวจะปฏิเสธไม่ออก
ทีนี้แหละจะชอบสกายเข้าให้จริงๆ รอวันนั้น :hao3:
ปล.คิดถึงจ้าว ป่านนี้เป็นไงบ้างนะ :mew2:
-
:ling1: อีพี่ดิน เล่นงี้เลยเหรอ
-
เอาให้เคลียร์น่่าาา มาเอากันเนี่ย
คนอ่านคิดไกลแล้วน่าาาาา
ปล.ของรูปทั้งหมดที่ถ่าย 1 เซตค่ะ :laugh:
-
หลงข้าวจ้าวแล้ว ตอนนี้มาหลงสกายด้วย
น่ากอดอ้ะ ไม่อยากให้ขาดความอบอุ่น กร๊ากกกกกก
-
:pig4:
-
เอิ่ม ชุดถ่ายแบบล่อแหลมมาก สกายนี่เป็นคนนิ่งและตรงมากเลยนะ ชอบอ่ะ น่ารัก
สุดท้ายนั่นคือไรคะ ค้างนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
ลงตอนใหม่
บอกด้วยนะคะว่าคู่ไหน
อ่านตอนแรกงงไม่รู้ว่าใคร
จนกว่าจะเห็นชื่อว่าใครพูดกับใคร
-
พี่ดินนนนนนนน
หนูชอบพี่><
ขอให้พี่โดนกด 555
-
ห่ะ!!!!!! มาเอากันอะไร๊!!!!! :a5:
ของแบบนี้ต้องเล้าโลมก่อนสิคะ ชวนทื่อๆแบบนี้สกายตกใจหมด
รอตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
เอาอะไรกันคะพี่ดินนนน
สงสารสกายแต่ในโชคร้ายก็ยังโชคร้ายยิ่งกว่า
ที่จะได้พี่ดินมาดามใจเนาะๆ
-
จบแบบค้างคาสุดๆ :hao7: :hao7: :hao5: :hao5:
-
เอาอะไรเนี่ย พี่ดินนนนนนน
-
แร้วเค้าจะให้นอนมั้ยเนี่ย โว้ะ!! มันน่านัก 55555++
-
เอาดิ ขอตั้งกล้อง แล้วก็แปรงร่างเป็นจิ้งจกแปป
-
:laugh: :laugh:
-
เสียงสูงตลอดเลยนะพี่ดิน ชอบก็บอกว่าชอบสิ สนอกสนใจเสียขนาดนั้น
-
จัด ไป เลย
-
จัดเลยๆๆๆๆๆๆ
-
พี่ดินนน แล้วใครจะรุกใครจะรับ :hao7:
:hao6: จัดไปค่ะ ว่าแต่เอาที่ว่าคงใช่เอาแบบที่คิดนะ
:m29:
-
" มา เอา กัน " นี่ใช่แผนของพี่ดินรึป่าวเนี่ยยย :hao6: :hao6:
-
พี่ดินนี่สุดๆจริง
-
ขอบคุณ :)
-
ขนาดวางแผนให้คนอื่นยังเด็ดขนาดนั้น
ถ้าเป็นเรื่องของตัวเองจะขนาดไหนกันหนอ :z1:
ขอให้สกายหลุดพ้นจากวงจรนี้ได้ก็พอ
วิธีน่ะไม่เกี่ยง ขอให้ช่วยได้จริงๆนะพี่ดิน
สกายจะได้สบายสักที ดีไม่ดีจะได้แฟนอีกด้วย :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :กอด1:
-
:hao6: มาเอากันเลยเหรอแล้วใครจะรุกล่ะ
-
คำติดเรท
-
เอาล่ะเว้ยยย :hao7: :hao6: คิดท่าเอาไว้รอเลยล่ะกัน
-
เดี๋ยวก็โดนถีบตกรถหรอกไปบอกเขาอย่างงั้นอ่ะ :m20: :m20: :m20:
-
"มา เอา กัน" !!!!!
ขอคำอธิบายด่วน ก่อนคิดไปไกล(เอ๊ะ หรือว่าควรจะคิดอยู่แล้ว 55)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า
-
"มา เอา กัน" 3 คำนี้คืออะไรพี่ดินมาเฉลยด่วนนนนน!!!
-
ห๊ะ เอาเลยยยยย เหรอออออ
หึหึ
-
เอาอะไรกันน่ะคนอ่านจิ้้นนะ!
-
จัดไปค่ะ!!!!
-
สุดยอดเลยพี่ดิน
จัดไปเลย หนักๆ 555
-
นิยายสุดฮาแห่งปี55555555555555
-
พี่ดินจะเสียเอกราช(ประตูหลัง)ก็คราวนี้แหละ
-
สั้น ๆ ได้ใจความ แต่สกาย...เงิบคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบ....
-
อะไรคือแผน "มา เอา กัน"คร้าบบบบบบ
เฮียดินเค้าโคลนนิ่งน้องจ้าวตัวจริง แต่ละแผนนี่ ไม่ใช่เฮียดินนี่ ไม่น่าคิดได้นะ o22 o22
มีแต่แผนชวนให้อีกฝ่ายเสียตัวทั้งนั้น กร๊ากกกก........ :hao6: :hao6:
ระวังตัวดีๆนะกาย เห็นเกรียนแตกอย่างงี้ รู้ตัวอีกทีคงได้หัวปักหัวปำแบบที่พี่บั๊คหลงจ้าวแน่ๆ
:man1: คนแต่งและ :man1: คนโพสท์ครับ
-
มันคือแผนอะไรเนี่ย พี่ดิน
อยากรูู้ๆ
-
ดินแกโดนเสียบแน่ๆ 555
ระดับความแรดไม่ยอมน้องจ้าวจริงๆ
-
ที่บอกว่าเหมือนกันคือพี่ดินกับจ้าวสินะ
เกรียนถอดกันมา
-
โอ้วววว พี่ดินขา แผนพี่นี่ฟังแล้วจี๊ดไปถึงตับไตเลยค่ะ
-
:call: :call: :call: :call:
-
โอ่ยยย ... ท่าไหนล่ะเนี่ยะ
หมายถึงท่าไหนถึงบอกไปแบบนั้นเนี่ยะ
-
Chapter 16 We’ve got close
ไอ้สกายทำหน้าเหวอแล้วสบถออกมาเสียงรอดไรฟัน “เหี้ย!” ตอนนี้มันกำลังขับรถอยู่จึงทำได้แค่หันมาทำตาเขียวใส่ผม
“เฮ้ยย! ไม่ใช่แบบนั้น” ผมรีบท้วง “ฟังกูให้จบก่อนไอ้สัด!” ผมหงุดหงิดใส่เล็กน้อยที่มันฟังไม่ได้ศัพท์แล้วจับไปกระเดียดจนผมเสียหาย “กูหมายถึงมาเอากันแบบปลอมๆ แล้วถ่ายรูปให้รู้ว่าเป็นเราแต่ดูไม่ออกว่าเป็นเรา”
ไอ้หน้านิ่งถอนหายใจแบบโล่งอก “ก็ไม่พูดให้มันเร็วๆ” มันบ่น “แต่ผมก็งงอยู่ดี ถ่ายให้รู้ว่าเป็นเราแต่ให้ดูไม่ออกคืออะไร” ทำไมชีวิตกูต้องพบเจอแต่คนโง่ๆ โชคชะตาไอ้ดินช่างขัดสนสุดๆ ถูกรายล้อมไปด้วยพวกไร้สกิลการใช้งานสมองอย่างเต็มประสิทธิภาพ น่าเบื่อๆๆๆ
“ก็ถ่ายให้มันเห็นวับๆ แว้บๆ แบบดูออกว่าเป็นเราแต่ไม่มีอะไรพิสูจน์ได้ว่าใช่หรือไม่ใช่อะไรแบบนี้” ผมอธิบาย
“เพื่อ?” สกายทำหน้ายุ่ง
คนหล่อมันโง่ทุกคนรึเปล่าวะ เฮ้ออ แต่ยกเว้นกูนะ กูหล่อและฉลาด..มากกกกกกก
“ก็เรียกเรตติ้งไง ที่เราได้งานนี้ก็เพราะกระแสคู่จิ้น ขนาดวันนั้นเราไม่ได้ให้สัมภาษณ์ว่าเป็นอะไรกันยังเปรี้ยงขนาดนี้ แล้วมึงคิดดูว่าถ้ามีรูปหลุด มันก็ต้องยิ่งเป็นกระแส” ผมทำท่าทำทางอธิบายอย่างภูมิใจในแผนการอันชาญฉลาด
“แล้วจะเรียกกระแสทำไม แค่นี้ผมยังเหนื่อยไม่พอ?” มันพยักเพยิดถามประมาณว่า รับงานเยอะก็เหนื่อยเยอะแต่ก็ใช่ว่ามันจะได้ตังค์ แล้วจะเรียกงานให้เพิ่มขึ้นเพื่ออะไร
“วัวแท้ๆ ไม่มีควายปน ไอ้วัว!!” ผมด่า “ควายยังใช้ไถนาได้แต่วัวแม่งไถนาก็ไม่เก่ง บอกไปซ้ายก็เดินหน้าบอกเลี้ยวขวาก็ถอยหลัง พอจะแดกก็บาปอีกแม่งสัตว์ใหญ่เปลืองพื้นที่เปลืองหญ้าเปลืองฟางเปลืองออกซิเจนอันน้อยนิดของโลก ไอ้วัว!!” ผมด่ารัวเป็นแร็ปเปอร์ไทเท
“พรืดดดด” ไอ้เชี่ย เสือกขำ!!!?
อะไรของแม่งวะ!?
“กูด่า! กูด่ามึงอยู่นะเนี่ย เสือกหัวเราะหาของหายรึไงสัด!” ผมมองมันตาขวาง งงกับอารมณ์ไอ้ห่านี่เหลือเกิน
“คุณแม่งปากจัด ครืดๆๆ” อ่าวไอ้เชี่ย ด่ากูหน้าด้วยหน้านิ่งๆ แล้วเสือกขำต่อคืออัลไล?
“ก็โง่จริงมั้ย โง่เป็นรองแค่คนที่โง่ที่สุดในโลกแค่คนเดียว หมายความว่าไงรู้มั้ย...หมายความว่า..มึง..โง่..สุด” ผมชี้นิ้วจิ้มไปที่ขมับมันสามทีตามพยางค์ที่เน้นสามคำสุดท้าย
ไอ้หน้านิ่งเม้มปากแน่นขึ้นแล้วหัวเราะแบบกลั้นๆ ไม่เห็นฟันหรอกนะแต่ตัวโยกสั่นไปทั้งไหล่ทั้งตัว
เอ๊า ไอ้ห่า ตกลงมึงโกรธจนสติแตกรึไง
“อะไรของมึงเนี่ย ครืดด” ผลักไหล่มันแล้วเสือกหลุดขำตามเพราะมันตัวสั่นไม่หยุดแถมยังก้มหน้าก้มตาหลบไม่ให้ผมเห็นหน้ามันตอนขำด้วย “ขับรถอยู่เฮ้ย เงยหน้ามาดูทางก่อน เดี๋ยวชนกันพอดี” ผมผลักไหล่มันอีกรอบแล้วยิ้มขำกับสิ่งที่เห็น มันจึงเงยหน้ามามองถนนพร้อมกับใบหน้าด้านข้างที่ดูยังไงก็คือ..ยิ้ม
หัวใจผมหวิวๆ ไม่รู้สิ จะอธิบายยังไงให้ตรงกับสิ่งที่เป็น มันเหมือนเราวิ่งแข่งกับเพื่อนแล้วชนะมันหลังจากที่ตามหลังมาตลอด ยอมรับเลยว่าดีใจ ดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มแรกจากมันที่เกิดจากผมอย่างแท้จริง
ผมทำให้มันยิ้มได้แล้ว เย้!
เดี๋ยวนะ..
แล้วกูจะดีใจทำไมวะเนี่ย?
“สรุปคือชอบโดนด่า” ผมถามเมื่อเห็นว่าหน้ามันมันเริ่มกลับคืนสู่ความนิ่งเป็นปกติ
สกายส่ายหน้า “เปล่า” มันปฏิเสธแล้วหันมามองผมแว้บนึง “แค่ชอบคนจริงใจ” ขอเวลาห้าวิ
5
4
3
2
1
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
หล่อเหี้ยยยยยยยยย!!
หน้าตอนพูดแม่งหล่อสัด ยิ้มบางๆ แล้วมองนิ่งๆ ยักคิ้วข้างเดียวน้อยๆ แล้วหันกลับไปขับรถต่อ
ไอ้สัดมึงหล่อไป๊!!
“สรุปคือชอบกู” ผมใช้สกิลความเกรียนกลบเกลื่อนความคิดงี่เง่าของตัวเอง มันหันมาอีกครั้งคงเป็นเพราะเห็นว่าผมเงียบไป
“เปล่า..คุณแค่ทำให้ผมคิดถึงใครคนนึง” อยู่ๆ ก็ออกนอกประเด็นเฉยเลย “นิสัย เอ่อ ขอเรียกสันดานดีกว่า” อ่าวไอ้สัด หลอกด่ากูอีก “สันดานแบบนี้แหละ แบบเดียวกันเป๊ะเลย” มันทำหน้าเคลิ้มหน่อยๆ แต่ก็แฝงความเศร้าไว้ด้วย
“ใครวะ” ผมถาม
มันดึงจังหวะเล็กน้อยแต่ก็ตอบคำถามกลับมา “..เพื่อนน่ะ เพื่อนรัก” รอยยิ้มเหยียดเผยขึ้นราวกับจะเยาะเย้ยตัวเอง
เห็นแล้วสะเทือนในอกซ้ายตุบตับ อะไรของกูวะเนี่ย ทำไมมีอารมณ์ร่วมไปกับมันได้ถึงขนาดนี้
“เพื่อนรัก รักเพื่อนเหรอวะ” คงเดาไม่ผิด ระดับผมมองไม่มีพลาดหรอก
“หึ” มันดันลิ้นไปมาตรงกระพุ้งแก้มราวกับกำลังคิดหนักว่าจะตอบผมว่าอะไร “เรื่องนั้นช่างมันเถอะ สรุปคือคุณให้เรียกกระแสเพื่ออะไร” อ้าว เปลี่ยนเรื่องเฉย กูค้างนะเฮ้ย หลอกให้อินตามแล้วถีบหัวส่ง ไอ้เชี่ยยยยยย
“ทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง แหวะ” ผมเบ้ปากใส่แต่ก็ไม่อยากง้อมันมากจึงตอบคำถามให้มันหายสงสัยซะที “เรื่องสร้างกระแสก็เพื่อให้มีงานเข้ามาเยอะๆ ค่าตัวเราก็จะสูงขึ้นๆ แล้วก็ใช้จุดนี้เป็นข้อต่อรองกับพี่ดอท” มันหันมาขมวดคิ้วแล้วหันไปมองถนนอีกครั้งเพราะถึงทางเลี้ยวเข้าคอนโดพอดี
“ข้อต่อรองเหรอ แต่ผมไม่มีสิทธิปฏิเสธงานอยู่แล้วนี่” มันดับเครื่องยนต์เมื่อเข้าจอดในช่องเรียบร้อยแล้ว
ผมปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวแล้วหันไปยิ้มเจ้าเล่ห์ “มึงไม่มี..แต่กูมี” ผมเก๊กหน้าทำเท่แล้วเปิดประตูออกจากรถ
“เดี๋ยวสิ..นี่คุณ หยุดก่อน” ไอ้หน้านิ่งรีบเก็บของออกจากรถรวมถึงกระเป๋าของผมด้วยจากนั้นก็รีบวิ่งตามมาที่ลิฟท์ “คุยยังไม่จบเลยจะรีบไปไหน ผมยังไม่เคลียร์ อธิบายให้จบก่อน” มันพูดแล้วเริ่มสังเกตผมโดยละเอียด “แล้วนี่หายป่วยแล้วเหรอ” มันถามพร้อมกดปิดประตูลิฟท์
“ยังไม่หายแต่ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้คนอื่นเห็นว่ะ อ้อ แล้วตอนนี้กูก็เหนื่อยเกินกว่าจะคุยต่อ คงต้องขอพักผ่อนนอนเล่นสักครู่ก็แล้วกัน” ยักคิ้วให้มันไปสองทีเรียกน้ำย่อย
“คุณนี่มันจริงๆ เลยว่ะ” มันส่ายหัว
ผมไม่ได้พูดอะไรแค่กอดอกยักคิ้วรับคำชมของมันแบบหล่อๆ
กึ่ก!
กึ่ก!
ไอ้หน้านิ่งหน้าเสียทันทีเมื่อจู่ๆ ลิฟท์กระตุกพร้อมกับไฟที่กระพริบแว้บๆ
กึ่ก!!
กึ่กกกก!!
ลิฟท์กระตุกอีกสองทีแล้วก็หยุดลงอย่างแรงจนเราเสียหลักไปคนละทิศคนละทาง “ไอ้เหี้ยเอ้ย!!!” เสียงสกายสบถขึ้นดังมาจากอีกฝั่ง ผมมองไม่เห็นมันแล้วเพราะตอนนี้มืดสนิท
“อยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวไปหา” ผมสัมผัสได้ว่ามันกำลังขวัญหายจากเหตุการณ์ในครั้งนี้เพราะใบหน้าก่อนที่ลิฟท์จะหยุดและน้ำเสียงสั่นๆ ติดจะหงุดหงิดขั้นสูงสุดของมัน
ผมล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์มาสไลด์หน้าจอเพื่อให้มีแสงพอที่จะเห็นอะไรได้บ้าง และภาพที่เห็นก็คือ สกายยืนหน้าเครียดซุกอยู่ตรงมุมด้านในสุดของลิฟท์และจ้องมองมาที่ผมแบบลุ้นระทึก ผมจึงรีบเดินไปหาแล้วเตะปลายเท้ามันเล่นเพื่อให้มันคลายจากอาการตื่นตกใจ
“กลัวเหรอ” ผมถามแล้วดึงกระเป๋าสองใบที่มันถืออยู่มาสะพายไว้เอง
“........” ไม่มีเสียงตอบ ผมจึงยักไหล่แล้วจับแขนมัน
“เดินไปที่หน้าลิฟท์กับกู จะได้กดกริ่งเรียกคนมาช่วย” ผมกระตุกแขนมันอีกครั้งเมื่อมันไม่ตอบและไม่ขยับเขยื้อน “กูอยู่นี่ไง” ผมบีบข้อมือมันแรงๆ “ไม่มีอะไรเหี้ยไปกว่าอยู่ข้างๆ กูหรอก” สกายเหลือบมองผมแล้วกลั้นยิ้มพลางก้าวขาตามมาช้าๆ
มันคงเข้าใจความหมายที่ผมพูดและคงคลายความตึงเครียดลงเล็กน้อยจึงได้สติและทำตามที่ผมพูด
เมื่อถึงหน้าลิฟท์ผมก็ใช้โทรศัพท์ส่องไฟยังแผงควบคุมและกดสัญญาณขอความช่วยเหลือและกดสปีกเกอร์เรียกคนข้างนอก
“โหลๆๆ วอสองวอแปด มีคนอยู่ข้างนอกมั้ยครับ ตอนนี้ผมกับน้องติดอยู่ในลิฟท์สองคนครับ” เมื่อพูดจบก็รู้สึกถึงชายเสื้อที่ถูกดึงจึงหันไปมอง สกายทำหน้าแปลกใจระคนตื่นกลัว คงสะดุดหูกับสรรพนามที่ผมใช้แทนตัวมันกอปรกับยังไม่หายกลัวจึงได้จับเสื้อผมไว้แน่นและทำหน้าประหลาดๆ แบบนี้
“ฮัลโหลๆ ได้ยินแล้วค่ะ ตอนนี้ไฟฟ้าคอนโดขัดข้อง ช่างกำลังซ่อมอยู่นะคะ ไม่น่าเกินห้านาทีค่ะ อดทนหน่อยนะคะ” เสียงผู้หญิงพูดผ่านลำโพง ทำให้ใจชื้นขึ้นมาอีกเยอะ
“เชื่อในความหล่อกูรึยัง ตกอับยังไม่ทันไรมีสาวมาช่วยด้วยนะโว้ย กูนี่มันเนื้อหอมจริงๆ” ผมใช้ไหล่กระแทกไหล่สกายเบาๆ
มันหันมาเบะมากนิดๆ แล้วส่ายหน้า “เชื่อแล้วว่าอยู่กับคุณคงเหี้ยกว่าทุกสภานการณ์แล้วล่ะ” มันบอกพร้อมกับปล่อยมือออกจากชายเสื้อและกำลังจะดึงมือกลับไปแต่ผมคว้าเอาไว้ซะก่อน
มันหันมามองแบบงงๆ “เดี๋ยวแบตจะหมดแล้ว” ผมพูดพร้อมชูหน้าจอให้มันดูเพื่อเป็นหลักฐาน ไม่นานนักหน้าจอก็ค่อยๆ ดับวูบลงทำให้ทั้งห้องมืดสนิทอีกครั้ง
ไอ้หน้าเดียวไม่ได้พูดอะไรและปล่อยให้ผมจับมือมันไว้อย่างนั้น ผมออกแรงดึงนิดหน่อยเพื่อให้มันขยับเข้ามาใกล้เมื่อรู้สึกว่ามันเงียบไป ไม่รู้ว่าเงียบเพราะกลัวหรืออะไรกันแน่ แต่ที่รู้ตอนนี้ก็คือ..
หัวใจกูเต้นแรงเหี้ยๆ
ผมไม่รู้ว่าสกายมันทำหน้ายังไง หันหน้าไปทางไหน หรือมีสีหน้าอารมณ์ยังไง แต่ที่รู้ๆ คือผมหันหน้าหนีไปอีกด้านแล้วพยายามผิวปากแต่ริมฝีปากแม่งก็ไม่เป็นใจ มันสั่นริกๆ ทำให้เสียงขาดๆ หายๆ
ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้ปล่อยมือมัน ยังคงจับไว้อย่างนั้นแล้วพิงผนังลิฟท์พลางกระดิกเท้าอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน
แต่ให้ตายเถอะเจ้าแม่ชาเขียวไข่มุก เหงื่อกูแตกกกกกกกกก
ผ่านไปไม่ถึงห้านาที ไฟก็กระพริบขึ้นจากนั้นก็สว่างจ้าพร้อมกับประตูลิฟท์ที่เปิดออก
“เป็นยังไงบ้างคะ มีใครบาดเจ็บหรือเป็นอะไรรึเปล่า” หญิงสาววัยสามสิบต้นๆ ในชุดสูทสีสุภาพกระวีกระวาดเข้ามาถามอาการเมื่อผมกับสกายยังคงยืนอยู่ที่เดิม ท่าเดิม และ..จับมือกันเหมือนเดิม
ตอนแรกเธอก็มองหน้าพวกเราและมองสำรวจไปทั่วตัวแต่เมื่อเห็นว่ามือเราจับกันอยู่ เธอก็นิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง
“ม..ไม่มีใครเป็นอะไรครับ แค่ตกใจนิดหน่อย” ผมปล่อยมือสกายแล้วตอบคำถามพลางก้าวขาออกจากลิฟท์ ส่วนสกายก็ก้าวตามออกมาด้วยใบหน้านิ่งๆ ตามเดิม
“น้องสกายโดนครั้งที่สองแล้วสินะคะ ต้องขอโทษมากๆ ค่ะ เราจะปรับปรุงไม่ให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นอีก” สกายมองเธอแล้วพยักหน้าก่อนจะเดินแยกไปยังบันไดที่อยู่ใกล้ๆ
ผมยิ้มให้เธอแล้วผงกหัวให้พร้อมกับกล่าวคำขอบคุณ “ไม่เป็นไรครับ ยังไงก็ขอบคุณมากนะครับ”
“ฝากขอโทษน้องสกายด้วยนะคะ คราวก่อนน้องก็โดน ถึงจะไม่นานเท่าวันนี้แต่ตอนออกมาน้องเกือบเป็นลมเลยค่ะ หน้าซีดเหงื่อเต็มหน้าเต็มตัว พอเจ้าหน้าที่จะเข้าไปช่วยพยุง น้องก็ทำหน้าดุแล้วปัดมือทุกคนออก แล้วก็เดินโซเซขึ้นบันไดไปเองค่ะ ยังดีที่วันนี้มีคุณอยู่ด้วย เห็นสีหน้าท่าทางเป็นปกติแล้วก็สบายใจแต่ยังไงก็ต้องฝากขอโทษไปอีกรอบนะคะ แล้วทางคอนโดจะส่งของขวัญปลอบใจไปให้ค่ะ” เธอร่ายยาวพร้อมกับโค้งขอโทษขอโพยอย่างจริงจัง
“ครับผมครับ งั้นผมขอตัวก่อน น้องขึ้นบันไดคนเดียวเดี๋ยวเกิดอะไรขึ้นจะช่วยไม่ทัน” พูดจบก็หันหลังวิ่งขึ้นบันไดตามไป ตอนนี้อยู่ชั้นสามวิ่งขึ้นไปอีกสองชั้นก็ถึงชั้นห้า
พอไปถึงประตูห้องก็เปิดไว้แล้ว ผมจึงถอดรองเท้าวางไว้บนชั้นจากนั้นก็ตามเข้าไปในครัวเพราะเห็นไอ้เด็กกลัวลิฟท์ค้างกำลังเปิดตู้เย็นดื่มน้ำทีเดียวหมดขวด
ไอ้ห่านี่เป็นร่างอวตารอูฐแน่เลยว่ะ แดกน้ำทีเป็นลิตรๆ
มันเหลือบมองผมแว้บหนึ่งแล้วหยิบน้ำอีกขวดมายื่นให้แต่ผมส่ายหน้า “แก้วเดียวพอ กูแค่คนธรรมดาไม่ใช่ร่างทรงอูฐ” มันชะงักแล้วยกยิ้มข้างเดียวก่อนจะหยิบแก้วและรินน้ำยื่นให้ผม
ยิ้มบ่อยไปแล้วนะมึง ยิ้มทีไรทำกูไม่เป็นตัวของตัวเองทุกทีสิน่า
“อ๊าาาส์” ผมกระดกน้ำหมดแล้วแล้วยื่นคืนให้มัน “พี่ผู้หญิงคนนั้นบอกว่ามึงโดนลิฟท์ค้างสองรอบแล้วเหรอ”
“อืม” มันพยักหน้าแล้วเดินไปนั่งทางด้านขวาของโซฟาตัวยาว ผมจึงตามไปนั่งตัวเดี่ยวฝั่งซ้ายแล้วเหยียดขาพาดไปบนที่ว่างด้านข้างของโซฟาที่มันนั่งอยู่ สกายส่ายหน้าระอากับมารยาทอันดีงามของผม แต่แล้วจู่ๆ ก็มองผมนิ่ง “..ขอบคุณ” มันพูดสั้นๆ
ผมเลิกคิ้วกับสิ่งที่ได้ยิน
ไอ้เด็กนี่มันก็น่ารักดีแฮะ
“อะไรนะ” ผมแคะหูแล้วเอียงหน้ารอฟังอีกครั้ง
มันถอนหายใจแล้วสูดลมเข้าปอดหนักๆ “ขอบ คุณ!”
“โอ๊ยอยู่ในลิฟท์อากาศมันน้อยเน๊าะ หูอื้อไปหมดแล้วว่ะ ดูสิไม่ได้มีสองหูนะมึง แต่อื้อเลย หูอื้อเลย คึๆๆ” ผมจับหูสองข้างแล้วดึงขึ้นลงพลางหัวเราะโรคจิต
สกายถอนหายใจแล้วมองหน้าผมแบบแค้นๆ ในจังหวะเดียวกันนั้นมันก็รวบข้อเท้าทั้งสองข้างของผมไว้ก่อนจะยกขึ้นพร้อมกับแทรกร่างมาเข้ามานั่งตรงตำแหน่งนั้น ทำให้เท้าผมพาดอยู่บนตักมันไปโดยปริยาย
มันจ้องผมด้วยสีหน้าจริงจัง “ขอบ คุณ ครับ” ผมที่อึ้งกับการกระทำของมันอยู่ก่อนแล้วทว่าต้องอึ้งหนักขึ้นเมื่อมันพูดประโยคที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยิน
ทั้งหยิ่ง ทั้งถือตัว ขี้เก๊กเป็นที่หนึ่ง แต่พูดขอบคุณแล้วยังมีหางเสียงด้วย อื้อหือออ นี่กูหูอื้อจริงๆ ใช่มั้ย
“น..นวด นวดเลย นวดฝ่าเท้า ปวดโคตรเลย ยืนนานเกิ๊น” ผมอึ้งไปสักพักก็รู้สึกว่ากำลังโดนมองแบบขำๆ จึงแก้เก้อด้วยการใช้มันนวดฝ่าเท้าให้ “ขอโทษไม่พอหรอก ต้องทำคุณตอบแทนด้วยโว้ย” ทำหน้าท้าทายมันแล้วเอนหลังพิงโซฟาอย่างสบายอารมณ์
“นวดแล้วหมดหนี้บุญคุณใช่มั้ย” ตลอดเวลามือมันก็ยังจับข้อเท้าผมไว้ไม่ได้ปล่อย อันที่จริงผมก็เกรงใจมันนิดๆ เพราะเท้าเป็นของต่ำและเราก็ไม่ได้สนิทกันขนาดจะใช้เท้าเล่นกันแบบนี้แต่ทำไงได้ล่ะ พูดไปแล้วนี่หว่า
“ใครบอก ตอบแทนก็ส่วนตอบแทน แต่บุญคุณก็ยังอยู่” ผมวนเท้าเป็นวงกลมเพื่อประกอบอาการกวนตีนของตัวเอง
มันส่ายหัว “ร้ายกว่าคุณจะมีอีกมั้ยวะ” ผมไม่รู้ว่ามันทำหน้ายังไงเพราะตอนนี้แหงนหน้าพาดคออยู่กับพนักโซฟาแล้วหลับตาข่มความตื่นเต้นและอาการปวดหัวตุบๆ คาดว่าคงเป็นเพราะไข้หวัดแดก
แต่แทนที่จะหายตื่นแต่หัวใจกลับเต้นกระหน่ำขึ้นเมื่อถุงเท้าข้างซ้ายถูกมือเย็นๆ แข็งๆ ค่อยๆ รูดออกไปจนสุดปลายเท้า
อึก!
ผมกลืนน้ำลายคงคออึกใหญ่เพื่อลดความประหม่าแต่ก็ไม่อยากขยับหนีเพราะเดี๋ยวมันจะคิดว่าผมอ่อน
อึก!
กลืนน้ำลายอีกครั้งเมื่อถุงเท้าอีกข้างหลุดออกไปจากปลายเท้า
ขอเวลาห้าวิ
5
4
3
2
1
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
ตื่นเต้น
เสียว
สยิว
ปิ๋วปิ้วกว่าตอนสาวๆ ไซร้ซอกคอซะอีก
“ตีนกูเหม็นป่าววะ ถ้าเหม็นกูไปล้างก่อนดีกว่านะ” ผมผงกหัวขึ้นมาแล้วดึงเท้ากลับแต่ก็ทำไม่ได้เมื่อถูกยึดรั้งข้อเท้าเอาไว้
“ไม่เหม็น”
แค่เนี้ย!?
ตอบแค่นี้แล้วล็อคตีนกูไว้จากนั้นก็เริ่มกดไปตามนิ้วต่างๆ ไล่จากหัวแม่เท้าไปจนถึงนิ้วก้อย แม่งตั้งใจมองตีนกูด้วยหน้าตานิ่งๆ เฉยๆ ชาๆ ไร้อารมณ์ใดๆ
คือระ???
ผมมองอยู่สักพักแต่ก็ไม่เห็นอาการผิดปกติจึงเอนหลังพาดคอไว้ที่เดิมก่อนจะหลับตาข่มความรู้สึกหลากหลายในหัวใจ
ตลกดีนะ อยากมาแกล้งเขาแต่พอเกิดอะไรขึ้นก็อดใจอ่อนไม่ได้แถมยังรู้สึกดีซะอีกที่มันมาเอาใจ
ว่าแต่...
มึนหัวเหี้ยๆ โดนแอร์แรงแล้วเป็นงี้ทุกที สงสัยคืนนี้คงถึงมือหมอแน่ๆ
‘คุณ.. หลับแล้วเหรอ นี่คุณ..คุณดิน’ เสียงใครสักคนเรียกผมจากที่ไกลๆ ฟังไม่ได้ศัพท์เพราะมันเบามาก
‘หลับจริงปะเนี่ย คุณ..คุณ..’ เรียกเหี้ยไรนักหนาวะ คนจะนอน วู้วว
‘ขนาดหลับยังกวนตีน ทำหน้าแบบนั้นคืออะไร หงุดหงิดที่โดนกวนใจเหรอไอ้แก่ขี้เซา’ จิ้มปากกูทำเชี่ยไรเดี๋ยวถุยน้ำลายใส่หน้าแม่งเลย
ฟู่ ฟู่ ฟู่
‘เฮ้ย!อะไรของคุณเนี่ย!! พ่นน้ำลายตอนหลับซะงั้นแหละ เฮ้อ แก่ปูนนี้ยังทำตัวติงต๊องทั้งตอนตื่นทั้งตอนหลับ โอ๊ย อยากจะบ้า!’
แล้วเสียงนั้นก็หายไปพักใหญ่ ก่อนจะดังขึ้นอีกครั้งเมื่อผมจมดิ่งลึกลงไปในห้วงนิทรามากกว่าเมื่อครู่
‘..ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนแบตคุณหมดทำไมผมถึงไม่หยิบโทรศัพท์ของผมขึ้นมา คุณจะได้ไม่ต้องมาจับมือเพื่อช่วยปลอบ......ผมรู้แค่ว่า..ถึงจะมืดหรือแคบแค่ไหนก็ไม่เป็นไร..ถ้าคุณอยู่กับผม’
****************
:pig4:
-
:mew1: :mew1:
-
เรียกว่า"มุ้งมิ้ง"ได้ไหม น้องฟ้าพี่ดิน
-
อ๊ายยยยยย สำลักค่ะ ตอนท้ายนี่แบบ ทำสำลักความน่ารักค่ะ คู่นี้น่ารักอ้ะะะ
-
แอร้ย น้องสกายแอบเผยความรู้สึกตอนท้าย...
-
หึยยยยยยยยยย อิพี่หลงเสน่ห์สกายแล้วล่ะสิ!!! แค่ยังไม่รู้ตัว :laugh: หึๆๆๆๆ
รอตอนต่อไปน้าาาา :กอด1:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อิพี่ดินแต๋วแตก! :m30:
สกายน้อยกลอยใจของเจ๊ ตกบ่วงมุกวัวไร้ควายผสมแล้วชิมิจ่ะ
จับกดอิพี่ดินเร็วๆนะหนู มันแต๊วแล้ว อีกไไม่นานคงแตก อุ๊บส์ ไม่เอาไม่พูด :hao7:
-
ครั้งแรกที่ได้อ่านก่อนเพื่อน...เย้...อิป้าดีใจรักน้องดินจังเลย
-
พี่ดินได้รับแน่คราวนี้
-
อยากตะโกนกู่ร้องก้องสกายยยยยยย
ดีใจอ่ะ น้องมีพี่ดินดามใจอย่างรวดเร็ว คนเหงาๆต้องคู่กะคนเหงาแต่กวนประสาทสุดๆ
ยังคิดถึงน้องเจ้าสะใภ้เอกกะพี่บั๊คอยู่นะคะๆ
-
แง้งงงงงงงงงงงงงงง!!!!! เมื่อไหร่คู่หลักจะกลับมาซักทีอ่า รออยู่น๊าาาาาาาาาาาาาา :katai1:
-
:impress2:
-
อยากอ่านน้องข้าวจ้าวมากกว่า :katai1:
-
ไม่รู้เป็นไรครับ ชอบคู่หลัก
คู้รองเนื้อหามากไป มันทำมห้นิยายหมอง ลง
-
กรี๊ดดดดดค่ะ .พี่ดินเริ่มมีใจแล้วสิน่ะ. ขอให้โดนกด
-
สกายอยู่กับพี่ดินแล้วยิ้มบ่อยมากเลย ยิ้มไปกี่ครั้งแล้ว มีความสุขใช่ไหม :impress2:
พี่ดินก็หลงเสน่ห์สกายเข้าให้แล้วล่ะ ใจเต้นแรงขนาดนี้ แถมกรีดร้องในใจอีกตั้งสองรอบ
ตอนนี้น่ารักมากกกก ยิ่งตอนท้ายนี่เขินสกายมากเลย :-[ เพราะมีพี่ดินข้างๆสินะๆ
เขินอะ หลงรักคู่นี้ :m1:
ปล.ป่านนี้จ้าวเป็นไงบ้างแล้ว แม่สามีไปถึงบ้านแบบนั้น จะจัดการกันแบบไหน
รอพี่บั๊คกับจ้าวอยู่นะคะ รอความคืบหน้าของดินสกาย สกายดินด้วย ใครจะโดนกดกัน :z1:
-
อิคู่นี้มุ้งมิ้งแบบหน่วงๆ
-
น่ารักฟรุ้งฟริ้ง มุ้งมิ้งมากๆเลยอิพี่ดิน 555
ตอนหน้าขอเป็นคู่น้องจ้าวนะคะ คิดถึงความบ้าของนางเหลือเกิน 555 :pigha2:
-
รีบๆ เป็นคู่จิ้นคู่ต่อไปเร็ว ๆ นะค้าาาาาาาาาา พี่ดิน & น้องสกาย
:man1:
-
:laugh: พึ่ดินพ่นน้ำลายตอนนอน ขำมาก 555555 โครตความสามารถพิเศษ =_=
-
นายน้อยมาตอบเรื่องคู่หลักคู่รองสักนิดเพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน
อันที่จริง ตั้งแต่อินโทร นายน้อยก็วางข้าวจ้าวกับพี่ดินเป็นตัวเดินเรื่อง
เรื่องนี้มีคู่หลัก2คู่นะคะ แต่อาจจะเป็นเพราะจ้าวมันเรื้อนแบบเด็กๆก็เลยโดนใจมากกว่า
แต่ทั้งพี่ดินและข้าวจ้าว มีเรื่องราวคาบเกี่ยวขนานกันไปตลอดเรื่องเลยค่ะ
กล่าวคือ ต้องสลับกันเล่าไปเรื่อยๆ แบบนี้
แต่จะเห็นว่าแต่ละคนจะไม่เกิน 3 ตอน (ไม่รวมตอนพิเศษของพี่บั๊คกับสกาย)
เพราะฉะนั้น ตอนหน้าน้องจ้าวก็จะกลับมากวนใจคนอ่านแล้วค่ะ
ขอโทษด้วยที่อาจทำให้ไม่สบอารมณ์กับการรอคอยคู่บั๊คจ้าว
แต่นายน้อยคงต้องขอดำเนินเรื่องไปตามพล็อตก็แล้วกันนะคะ
ขอบคุณทุกความเห็น ทุกบวก ทุกการติดตามค่ะ
:pig4:
-
อ้าว ๆ ใครตกหลุมใครก่อนล่ะเนี่ย
-
นายน้อยมาตอบเรื่องคู่หลักคู่รองสักนิดเพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน
อันที่จริง ตั้งแต่อินโทร นายน้อยก็วางข้าวจ้าวกับพี่ดินเป็นตัวเดินเรื่อง
เรื่องนี้มีคู่หลัก2คู่นะคะ แต่อาจจะเป็นเพราะจ้าวมันเรื้อนแบบเด็กๆก็เลยโดนใจมากกว่า
แต่ทั้งพี่ดินและข้าวจ้าว มีเรื่องราวคาบเกี่ยวขนานกันไปตลอดเรื่องเลยค่ะ
กล่าวคือ ต้องสลับกันเล่าไปเรื่อยๆ แบบนี้
แต่จะเห็นว่าแต่ละคนจะไม่เกิน 3 ตอน (ไม่รวมตอนพิเศษของพี่บั๊คกับสกาย)
เพราะฉะนั้น ตอนหน้าน้องจ้าวก็จะกลับมากวนใจคนอ่านแล้วค่ะ
ขอโทษด้วยที่อาจทำให้ไม่สบอารมณ์กับการรอคอยคู่บั๊คจ้าว
แต่นายน้อยคงต้องขอดำเนินเรื่องไปตามพล็อตก็แล้วกันนะคะ
ขอบคุณทุกความเห็น ทุกบวก ทุกการติดตามค่ะ
:pig4:
จะบอกว่าเราเริ่มรักสกายดินมากกว่าจ้าวแล้ว ฮ่าๆ รักสกายอะ แบบนิ่งๆ เท่ๆ แต่เอาใจใส่ ซีนนวดฝ่าเท้าคือเราฟินมาก นั่งเพ้ออยู่คนเดียว พี่ดินเราก็รัก ชอบตอนที่พี่ดินเผลอใจเพ้อสกาย เช่น ตอนที่เดินแบบด้วยกัน พี่ดินแกล้งอยากเอาชนะ แต่สกายยิ้มขำๆ ฉากนั้นพี่ดินสตั๊น เราก็สตั๊นตาม น่าร้ากกก กับตอนนี้ ฉากสกาย ขอบคุณครับ เราก็กรี๊ดเหมือนตัวเองเป็นพี่ดินซะเอง น่ารักมากๆ เราชอบอย่างนี้ แบบแมนๆ มีไรคุยกัน ไม่งี่เงาเอาแต่ใจ รู้จักเอาใจคนอื่น
ส่วนคู่ข้าวจ้าวเรากับชอบนะ แต่จ้าวมันเกรียน อ่านแล้วจะขำๆ ฮาๆ ไม่ค่อยสตั๊นเหมือนสกายดินเท่าไร แต่ฉากที่เราชอบก็เช่น ตอนจ้าวเมาร้องไห้แล้วพี่บั๊คโอ๋ปลอบ คือพี่บั๊คน่ารัก เอาใจใส่ดี
สรุปชอบมากมาย :impress2:
-
อิพี่ดินมันกรี้ดสองรอบแหนะ คึ!! ขอบคุณ :)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คู่นี้มันน่ารักกันจริงๆโว้ยยยยยยยยยยยย
ถึงจะน่ารักแบบด่ากัน กัดกันก็น่าร๊ากกกกกกกกกกก
อิพี่ดินมีแววใกล้เสียตัวเต็มทีละ เอะอะเป็นใจเต้นๆๆๆ 5555555555
ส่วนสกายเริ่มมีใจให้พี่ดินยังอ่าาา อย่างน้อยๆก็รู้สึกดีกับพี่ดินบ้างแล้วใช่มั้ยหละ
แต่แอบกลัวตรงจุดที่พี่ดินกับไอ่น้องจ้าวมันนิสัยเหมือนกันเกินไปปปปป
ไม่อยากให้สกายมองหาตัวจ้าวในพี่ดินอ้ะ กลัวดราม่าาา 5555555555555 แค่พูดๆๆกันไว้ก่อนนะจ้ะ :katai3:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เราชอบคู่กายดิน><
แบบ...ฟินเว่อร์!!!! สปาร์คมากกกก
บอกเลยค่ะ 555
พี่ดินตอนนี้เริ่มหลุดแต๋ว
แววรับมาแล้ววววววววว
คู่จ้าวก็ชอบนะคะ
แต่ไม่รู้ทำไมคู่กายดินถึงปักอกมากกว่าก็มิรู้
อาจเพราะดูแมน-แมนทั้งคู่ก็ได้ อิอิ
รออ่านตอนต่อนะคะ><
-
ก๊ากกกกกก อิพี่ดิน กรี๊ดซะสาวแตกเลย :hao7:
สาธุขอให้โดนสกายกับขึง :hao3:
-
น้องสกายก็น่ารักดีเนอัะะดิน
-
อ่านพี่ดินก้นึกถึงข้าวจ้าว มันกวนประสาทพอๆกัน
น้องสกายแอบเผยมานิดๆล่ะ คือดีงาม รอตอนต่อไปนะคะ
-
ขอให้ดินโดนกด 555
สกายน่ารักกว่าที่เราคิดนะเนี่ย
พี่ดินก็ช่างสาวน้อย กรี๊ดบ๊อยบ่อย อิอิ
-
ฟ้าส่งเกรียนใหญ่ ดินมาปลอบใจสกายนะ
มาถูกจังหวะ เวลาดีศรีสมร มุ้งมิ้งน่าดู
-
อร๊ายยยคู่นี้มาแบบนิ่งๆแต่มันฟินเวอร์อ่ะ :-[
-
อร้ายย!! ฟินเป็นบ้า ไม่ผิดหวังเรยสักครั้ง
-
เชียร์พี่ดินกดสกาย
เสะจะสาวน้อย(เกรียนๆ)บ้างก็น่ารักดีนะ ฮ่าๆๆ
-
:-[. เอาแล้วๆ มุ้งมิ้งกันจนได้ ฟินๆๆๆ
เริ่มถ่ายทำกันเลยดีไหม เซลฟี่คู่รักใหม่ ดิน-สกาย
รอจ้าวนะ
-
:hao3: :impress2: :-[
-
ดินเท่อะ
-
เว้ยๆๆๆๆ ตอนนี้มันช่างน่ารักจริงๆ
ดูเหมือนจะมีใจให้กันนะเนี่ย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด ค่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดด
ขอให้สัญญาที่บอกไว้กับเพื่อนบัคเป็นจริงนะคะ ...... นังดิน วะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ชอบมากเลยค่ะ ดินกับสกาย เป็นคู่รองที่น่าฟรุ้งงงงฟริ้งงงงงงงงงง
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
จิ้มปากกูทำเชี่ยไร ได้ข่าวว่าเพิ่งนวดทีนมา :laugh:
คู่นี้ ฟิน อ่ะ ชอบ
-
มันใช่อ่ะ! น่ารักมุ้งมิ้งมาก ดินกับฟ้าจะมาบรรจบกันแล้ว :-[
เล่นเอาพี่ดินกรี๊ดไปหลายรอบ สกายนี่ไม่ธรรมดา
เพราะคนอย่างพี่ดินใช่ว่าใครจะมาทำอะไรได้ง่ายๆ มีแต่ทำคนอื่น :laugh:
จ้าวก็จ้าวเถอะ เจอพี่ดินเข้าไป สมกับเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกันจริงๆ
ไม่ว่าคู่ไหนเราก็ชอบ ขอให้ได้อ่าน :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
สกายถ้าชอบคนเกรียนๆ แนะนำเอาพี่ดินไปเลย ครูของจ้าวเลยนะเนี่ย 55
-
มุ้งมิ้งดีจังเลย คู่นี้ :katai2-1:
-
คู่นี้หัวใจขึ้นวิ้งๆแล้ว >O<
-
อาการแบบนี้ เค้าสองคนรู้สึกอะจิ๊กกริ๊กกริ๊วววว???? ต่อกันแล้วชัวร์
อีกคนยอมให้จับมือตอนอยู่ในลิฟท์ อีกคนแค่ไปจับมือเค้าแค่โดนนวดเท้าจิ๊ดเดียวก็ใจเต้นแรงตลอด
:give2: :give2: :give2:
-
ต่างคนต่างหลงเสน่ห์ของกันและกันแล้วสินะ :-[
-
ข้าวจ้าว ดิน สกาย มีลักษณะที่โดดเด่นและมีสเน่ห์มากๆ
อยากรู้ว่าพี่บั๊คจะเป็นอย่างถึงจะไม่ถูกกลืน
-
เล่นกันมากๆ เดี๋ยวก็สปาร์คกันเข้าให้
เอ๊ะๆ หรือจะเริ่มแล้ว แต่ยังไม่รู้ตัว
คิดถึงน้องจ้าวววววววววววววว(โลก)
-
คู่นี้ชักจะฟินเกินหน้าเกินตาคู่น้องจ้าวกับพี่บั๊คไปละ น่ารักมว๊ากกกกก ชอบทั้งสองคู่ คนเขียน เขียนได้ฮาบวกน่ารักมาก :katai2-1:
-
ต่างคนต่างหลงกันแล้วละสิ
555
-
อร๊าย ตอนนี้ดูฟรุ้งฟริ้ง พี่ดินไม่เกรียนเท่าไหร่
รอดูความเรื้อนของจ้าวตอนหน้า กิกิ :-[
-
ฮาจริงๆเรื่องนี้ โคตรชอบ
ยิ่งตอนเจ้าเมาสงสารหมาเนี้ย ฮามาก :laugh:
-
มันฟรุ้ง ฟริ้งจริงๆ :-[
-
พี่ดินรับๆๆๆๆๆ
-
น้องสกายมานิ่งๆ เงียบๆ แต่เล่นเอาฟิน :m1:
-
คู่จ้าวก็ชอบ
แต่ก็หลงรักคู่นี้ สกาย-ดิน อ่านแล้วมันใจสั่นเหมือน14อีกครั้ง :hao7:
-
ฟินเบาๆ
-
รู้สึกว่าน้องจ้าวจะโดนเพื่อนเลิฟขโมยซีนนะเนี่ย :impress2:
-
พี่ดินน่ารัก~~~~~~~~~~~~~
มันแลดู...งื้อ ! >///<
อ่านแล้วขำ อ่านแล้วเขินนนน
คิดตามพี่ดินไป ก็ว่าสกายหล่อไปและนะ แค่นี่พี่ดินก็เพ้อแล้วววว
พี่ดินออร่าเคะมุ้งมิ้งฟรุ้งกระจายมาก >o<
สกายตัดใจจากจ้าวแล้วมาหลงพี่ดินซะเถอะ!
Fcพี่ดินคนฉลาด 555
-
พี่ดินรับชัว5555
-
ตั้งใจมาอ่าน รอนานแล้วนะ อย่าใจร้ายเลย :o12
-
พึ่งเข้ามาอ่าน อยากบอกว่าชอบมากกกกค่ะ
สนุกมากกก ฮ้าฮาแบบฮาโคตรๆ 555555 อ่านไปยิ้มไปตลอดเลย
ข้าวจ้าวนี่เกรียนขั้นสุด ฮาได้ตลอดเวลา
สงสารพี่บั๊คเลย พี่บั๊คคงเพลียกับความเกรียน55555
แต่ยังไงก็แพ้ความน่ารักของจ้าวเนอะ บทจะน่ารักก็โอ้ยย อยากฟัดดด ขี้อ้อน มุ้งมิ้ง
ส่วนพี่ดินกับสกายก็ชอบมากกกค่าาา
ตอนแรกนึกว่าคู่รอง คือจริงๆอยากอ่านคู่พี่ดินกับสกายเยอะๆ
ดีใจที่เป็นคู่หลักเหมือนกัน ชอบค่าาา
แต่แอบกลัวดราม่าคู่นี้นิดๆ
กลัวจะแบบสกายหวั่นไหวกับพี่ดินเพราะมาแทนข้าวจ้าว
แต่บางทีคนเขียนอาจจะไม่ดราม่าเนอะ55555
เชียร์คู่นี้กันต่อไปจ้าาา
รอติดตามต่อนะคะ (:
-
คู่สกายดินนี่ทำฟินไปหลายรอบละ คู่พี่บั๊คกับข้าวจ้าว นี่คือคู่เกรียนใช่ไหมมม บางทีก็สงสารพี่บั๊คต้องอดทนนะ
-
:กอด1: :กอด1:
-
Chapter 17 MoM’s War (1)
“รถแม่พี่!!” ผมบอกพี่บั๊คที่ยืนช็อคนิ่งงันไม่ต่างกับผม
อะไรที่เคยจินตนาการไว้กลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปเลย ไม่ว่าจะเป็น.. ใบเกรดที่ซ่อนไว้ใต้กล่องถุงเท้าถูกเหงี่ยมหาเจอและนางโกรธที่ผมเรียนดี (GPAเกือบไม่ถึง2.50) หรืออาจจะสืบรู้ว่าผมไม่ได้นอนที่หอพักหลายวัน หรืออาจจะรู้ว่าผมแอบมองนมอาจารย์และหลับในคาบอาจารย์พ่นพิษ ทุกอย่างที่คิดมันร้ายแรงไม่ถึงหนึ่งในสิบของสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นจริงนี้เลย
“ผมน่าจะรู้ว่าแม่พี่ร้ายกว่าที่เราคิด” ผมคอตกแล้วบ่นกับพี่บั๊คอย่างหมดอาลัยตายอยาก
อุตส่าห์หลอกเพื่อนทุกคนเพื่อความเนียน แต่ลืมไปว่าที่บ้านผมยังไม่มีใครรับรู้ แต่ก็นั่นแหละ จะให้รู้ได้ยังไงว่าลูกชายคนเดียวกำลังคบหากับผู้ชายจนเขาพาเข้าไปอยู่กินในบ้านเรียบร้อยแล้ว
ตายๆๆๆๆ ไอ้จ้าวตายแน่ ตายไม่ผุดไม่เกิด เหงี่ยมต้องยื่นถอดถอนออกจากความสุขตลอดชีพแน่ จากนี้ไปคงต้องอยู่แต่ในห้องแคบๆ ที่ถูกยึดคอม ยึดเกม ยึดหนังโป๊ที่ซ่อนแล้วซ่อนอีกก็ยังหาเจอ โฮฮฮฮ อิสรภาพของจ้าวโลกต้องสูญสิ้นสลายไปภายในพริบตาเหรอเนี่ย
ขณะที่ผมกำลังร่ำร้องโหยไห้อยู่ในความคิด นิ้วก้อยก็ถูกเกี่ยวเบาๆ จนต้องก้มลงไปมอง ภาพนิ้วก้อยขนาดใหญ่กว่ากำลังเกี่ยวรัดเข้ามาแน่นๆ ทำให้ต้องเงยหน้ามองเจ้าของนิ้วอบอุ่นแต่กลับเทียบไม่ได้เลยกับความอบอุ่นจากสายตาคู่นั้น
“ทุกอย่างจะต้องโอเค เชื่อกู” หัวใจไหวสะท้านไปทั้งดวง เลือดในกายอุ่นซ่านจนสัมผัสได้ว่าไหลเวียนออกจากหัวใจแล้วไปไหนบ้าง ทุกอย่างที่อยู่ในหัวไม่ว่าจะร้ายแรงแค่ไหนก็คลายลงเพราะมีผู้ชายคนนี้ยืนอยู่เคียงข้าง
ผมยืนเคลิ้มไปกับความรู้สึกแปลกๆ จนนิ้วทั้งห้าถูกประสานเอาไว้ก่อนจะถูกฉุดเบาๆ ให้เดินตาม ไอความร้อนจากฝ่ามือหนาทำให้ผมลืมตัวกระชับมือตอบกลับไป เวลานี้เขาจะเป็นของใครผมขอแกล้งลืมไปก่อน ขอยืมมาอยู่ข้างๆ ให้ผ่านจุดที่มันอาจเลวร้ายที่สุดในชีวิตไปก่อน แล้วผมค่อยส่งคืน..
ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกสูดเข้าปอดเมื่อก้าวเท้าข้ามผ่านกรอบประตูเข้ามาภายในบ้าน ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยนไปจากที่เคยเห็นอยู่จนชินตา แต่ทว่าทางด้านซ้ายที่เป็นโซนรับแขกกลับมีสิ่งแปลกปลอมเป็นหญิงวัยกลางคนร่างท้วมที่ผมเรียกว่าแม่สามีจนติดปากนั่งหลังตรงคุยกับหญิงร่างโปร่งบางที่นั่งหนีบอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว
ดวงตาคู่ที่ผมไม่เคยคิดว่าจะมีสิ่งใดในโลกพรากความสดใสไปได้ แต่ตอนนี้จ้องมองมาที่ผม นิ่งสงบเกินกว่าจะคาดเดาว่ารู้สึกอย่างไร
“แม่..” ส่งเสียงจ๋อยที่สุดในชีวิตไปยังผู้หญิงที่ผมรักที่สุดในชีวิตเช่นกัน เผลอกระชับมือเข้ากับมือหนาที่ยังคงบีบหนักๆ เพื่อให้กำลังใจตลอดเวลา แม่เบือนสายตามายังมือของเราที่ประสานกันแน่นโดยไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
ร่างโปร่งบางในชุดลำลองสีเปลือกมังคุดสุดแสนเปรี้ยวลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาที่ผม ยิ่งระยะห่างลดลงมากเท่าไหร่ มือเราก็ยิ่งกระชับบีบรัดกันแน่นขึ้นเท่านั้น ผมยืดตัวขึ้นเพื่อยอมรับในสิ่งที่จะเกิดโดยที่พี่บั๊คก็ดึงผมให้เข้าไปชิดขึ้นอีก
“จ้าวขอโท..” ขณะที่กำลังจะกล่าวคำขอโทษออกไป ร่างบางนั้นก็โผเข้ากอดผมจนเต็มรัก
“ข้าวจ้าว.. ทำไมมีฟงมีแฟนแล้วไม่บอกแม่ล่ะลูก ดูสิ แม่แฟนของลูกต้องมาแสดงตัวเองแบบนี้ คงอยากได้ลูกเป็นสะใภ้จนตัวสั่น”
!!!!!!????
อะไรซิ!???
“ม..แม่ไม่โกรธ” ผมถามพลางเลื่อนมือออกจากการเกาะกุมของพี่บั๊คก่อนจะโอบสองแขนตอบรับกอดจากแม่
“โกรธสิ โกรธที่ไม่บอกแม่ว่าแฟนเป็นใครซะที” แม่ผละตัวออกแล้วรับไหว้พี่บั๊คก่อนจะพาผมมานั่งข้างกันที่โซฟาตัวยาว แม่สามีดูงงๆ ช็อคๆ กับสิ่งที่เห็น นั่งมองผมสลับกับแม่และหันไปมองตามร่างสูงที่เดินตามไปนั่งข้างตัวเองอย่างอึ้งๆ
“คือ..จ้าว จ้าวยัง” ไม่อยากโกหกแม่ว่าพี่บั๊คไม่ใช่แฟนตัวจริง แต่จะเฉลยต่อหน้าแม่พี่บั๊คก็ใช่ที่
“ไม่ต้องพูดแล้ว” แม่โบกมือห้าม “ที่เคยบอกแม่ว่าโดนแล้ว หมายถึงโดนคนนี้ใช่มั้ย คิๆๆ ที่จริงถ้าบอกตอนนั้นก็จบไปแล้วล่ะไม่เห็นต้องปิดเลยลูก ความรักเป็นเรื่องดี ยิ่งรักกันจริงจนพาไปหาแม่สามีด้วยยิ่งดีใหญ่ จริงมั้ยคะคุณพี่” ว่าแล้วก็หันไปถามความเห็นจากศัตรู ผมไม่คิดว่าแม่พี่บั๊คจะมาดีหรอกนะ และไม่คิดว่าแม่ผมจะไม่รู้ แต่ผมว่าเหงี่ยมเนียนแก้เกมต่างหาก
“อะ..อือ อืม” แม่พี่บั๊คอึกอักแต่ก็เออออกลับมา
“ต่างคนต่างตาถึงนะคะเนี่ย ลูกคุณพี่ก็หล่อเท่สมชายชาตรีขยี้พรมจรรย์ชายมากๆ ลูกจ้าวของน้องก็สดใสขี้อ้อนอ่อยไม่เลือกหน้าเลยเน๊าะลูกเน๊าะ” หืมมม เหงี่ยมครับ อินเนอร์เต็มไปมั้ย คือหน้าก็ยิ้มนะแต่คำพูดเชือดเฉือนทุกคนนี่คืออะไร
“แม่ก็ หะๆๆ” ผมหัวเราะเก้อๆ จะเถียงก็ไม่กล้าเพราะมีความผิดอยู่ เหลือบมองพี่บั๊คมันก็กลั้นยิ้มขำคล้ายจะยอมรับการแซะแต่โดยดี
“ต๊าย ดูซิ เดี๋ยวนี้มีขงมีเขิน เลี้ยงลูกชายอยู่ดีดีโตขึ้นมาเป็นสาวสะพรั่งซะอย่างนั้นแหละ” แม่ค้าบบบ พอเหอะ แซะจนหน้าดินจ้าวไม่เหลือแล้วววว
แม่สามีได้ทีก็เสริมขึ้น “นั่นสิคะ เลี้ยงดีจนกลายพันธุ์ แต่ไม่เป็นไรเพราะงามหน้า เอ้ย หน้างามได้หน้าแม่อยู่นะ” อื้อหือ ตบทีเดียวหน้าชาสองคน
“แหม ของแบบนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่ที่หน้างามหรอกค่ะ เลี้ยงให้ใจงามๆ ก็มีผู้ชายกับแม่ผู้ชายมาเกยถึงที่ ผู้หญิงบางคนยังสู้ไม่ได้นะคะเนี่ย” แม่ผมแซะสวนไปอีกดอก
“มันก็ต้องแยกแยะด้วยนะว่ามายังไง บางทีมาถอนหงอกแบบผู้ดีแต่ก็ไม่ฉลาดจนดูไม่ออกก็มีค่า” นี่ถ้าเปลี่ยนจากคำพูดเหน็บแนมเป็นมีดล่ะก็ ป่านนี้ทั้งเสงี่ยมศรีและแม่สามีกลายเป็นหมูสับไปแล้ว แต่ละนางเชือดเฉือนกันสุดๆ
“อู๊ย คุณพี่นี่ตลกนะคะ มุกเย๊อะเยอะ” แม่ผมเนียนหัวเราะกลบเกลื่อน ทั้งที่เห็นกันอยู่ว่าเส้นเลือดที่ตาขาวขึ้นเป็นสีแดงชัดเจน “เอาเป็นว่าตอนนี้ผู้ใหญ่สองฝ่ายก็รับรู้กันแล้วว่าเด็กๆ รักกัน อยากคบกัน แบบนี้เราควรจัดปาร์ตี้เล็กๆ กระชับมิตรสองตระกูลที่กำลังจะดองกันดีกว่า” โอ้โห แม่จ้าววว เล่นใหญ่ถึงขนาดชวนปาร์ตี้กระชับมิตร จ้าวรู้แล้วว่าได้เชื้อเนียนแบบนี้มาจากใคร
แม่พี่บั๊คที่ก่อนหน้านี้ดูอึ้งๆ งงๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนแกจะตั้งตัวได้จึงยิ้มหวานให้แม่ผม “ได้สิคะ แบบนี้ก็ดีเลย เราจะได้รู้กำพืดกันให้หมดว่าใครคู่ควรหรือไม่คู่ควรกับใคร ว่าแต่ไปจัดบ้านดิฉันดีกว่ามั้ยคะ เพราะที่นี่คับแคบเกินไป เรือนไม้ที่ลุงแมว’คนใช้’ยังกว้างกว่านี้เลยค่า” แม่ผมโดนเข้าไปดอกนี้ถึงกับเซโรงัง แต่ก็แก้เกมด้วยเสียงหัวเราะคิกคัก
“คิกๆๆ แหมคุณพี่นี่ล่ะก็ล้อเล่นไม่รู้มารยาทผู้ดีเลยค่ะ นี่คงจะทำให้ดูตัวอย่างของพวกผู้ดีตีนแดงเหมือนในละครว่าเป็นยังไงใช่มั้ยคะ ฮ่าๆ ไม่ต้องแกล้งแสดงบทร้ายหรอกค่ะ น้องรู้ว่าเนื้อในคุณพี่ผ่องแผ้วเหมือนเปลือกนอกที่ถูกแต่งแต้มด้วยเมคอัพปลอมๆ พวกนี้” อั๊ยย่ะ แร๊งง
“ถึงปลอมแต่ช่วยให้เราดูดีดูมีอันจะกิน ไม่โลโซต๊อกต๋อยเป็นแร้งแก่นอนรอสามีอยู่แต่ในบ้านมันก็โอเคนะคะ” แม่สามีเล่นปมเหงี่ยมจนเห็นประกายไฟพุ่งออกจากหู แม่ค่อนข้างไม่ปลื้มที่พ่อไม่อนุญาตให้ออกไปทำงาน นางพยายามขอหลายครั้งแต่พ่อพูดประมาณว่า ‘ถึงไม่รวยแต่จะไม่ทำให้ต้องลำบาก ถ้าแม่จะออกไปลำบากแบบนั้นเราก็เลิกกันดีกว่าเพราะพ่อคงอยู่สู้หน้าตัวเองในกระจกไม่ไหวที่ขนาดผู้หญิงที่ตัวเองรักยังไม่สามารถดูแลให้สบายได้’
และก่อนที่แม่ผมจะวิ่งเข้าครัวไปหยิบอีโต้มากวัดแกว่ง ผมจึงส่งซิกให้พี่บั๊คเพื่อขอความช่วยเหลือ นาทีนี้ไอ้จ้าวก็ไอ้จ้าวเถอะ เจอเสงี่ยมศรีตัวดีกับแม่สามีตัวร้ายระดับนี้ จ้าวก็จอดไม่แจวเหมือนกัน
พี่บั๊ครวบรวมพลังอยู่นิดหน่อยแล้วพูดขึ้น “งั้นเอางี้ครับ วันอาทิตย์นี้ผมจะมารับคุณแม่กับคุณพ่อไปทานข้าวที่บ้านนู้นด้วยกันนะครับ” แหม่ เป็นเขยที่ดีเหมือนกันแฮะ
เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ มันเป็นแค่เขยปลอมๆ เมื่อกี้ที่ยืมมือแฟนของคนอื่นมา ผมก็คงต้องคืนเขาแล้วล่ะ คงจับมืออีกไม่ได้แล้วล่ะมั้ง เจ้าของเขาคงหวง
ผมเผลอมองไปที่มือพี่บั๊คด้วยความรู้สึกเสียดาย จะเลวไปมั้ยถ้าในระหว่างที่ผมยังทำงานให้พี่มันอยู่ผมจะยืมไว้ใช้ก่อน ถ้าเสร็จงานแล้วค่อยส่งคืนทีเดียวเลย
ในจังหวะที่ผมมองนิ่งอยู่นั้น มือหนาที่กำลังกุมหลังมืออีกข้างของตัวเองไว้ก็แบออกก่อนจะกำไว้อีกครั้งแต่เหลือนิ้วก้อยทิ้งไว้เพียงนิ้วเดียว
จะไม่แปลกใจเลยถ้ามันไม่กระดิกดุ๊กดิ๊กไปมา ผมเงยหน้ามองพี่บั๊คที่มองมาที่ผมอยู่ก่อนแล้ว หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อเห็นพี่มันทำปากเป็นคำว่า ‘ของจ้าว’
!!!!!!!
หมายความว่าไง หรือพี่มันรู้ว่าผมคิดอะไรก็เลยให้ยืมมือไว้ใช้ก่อน
...มือพี่เป็นของจ้าวงั้นเหรอ
ปากผมสั่นเบาๆ เมื่อหัวใจมันสั่นจนกระเทือนมาถึงปาก ไม่ใช่จะเวอร์แต่มันสั่นจริงๆ หน้าร้อนผะผ่าวเหมือนจะเป็นไข้ ทั้งดีใจ ทั้งอบอุ่นใจ ซึ้งด้วย และรู้สึกว่า..
เขินเบาๆ
เขินเหรอ?
ผมกำลังเขิน
“เป็นอะไรจ้าว หน้าแดงเชียว ไม่สบายรึเปล่าลูก” ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเสียงและมือเล็กของแม่เอื้อมมาแตะที่หน้าผาก
“ป..เปล่าแม่ จ้าวโอเค” เหลือบมองหน้าแม่แบบไม่เต็มตานักจากนั้นก็เหลือบมองพี่บั๊คกะว่าจะทำเป็นยักคิ้วและยิ้มเท่ๆ ให้ แต่พอเห็นแววตาซึ้งๆ ระคนเอ็นดูก็ทำให้ประหม่าขึ้นมาอีกระรอก
...ไอ้บ้านี่
หยุดมองแบบนี้ได้มั้ยวะ!
กูเขิน!
“งั้นก็เอาตามที่คุณลูกเขยว่าก็แล้วกัน” แหมเนียนเรียกคุณลูกเขยเต็มปากเต็มคำเลยนะ “ส่วนวันนี้..” แม่มองผมสลับกับพี่บั๊ค ก่อนจะพูดในสิ่งที่ผมอยากจะร้องกรีดร้องออกมาดังๆ “จ้าวนอนบ้านกับแม่นะ แม่คิดถึ๊งคิดถึง นอนคุยกับแม่..ทั้งคืน..เลยเน๊าะ” แม่เน้นคำว่าทั้งคืนยาวมากจนผมรู้สึกขนหัวลุกซู่
ตายห่า คืนนี้ต้องนอนฟังเทศน์ทั้งคืนแน่ ไม่เอาๆๆ อยากนอนกับผัว เอ้ยไม่ใช่ อยากได้ห้าร้อย ถ้าไม่นอนบ้านนู้นจะไม่ได้ห้าร้อย
ผัวคร้าบบ ช่วยจ้าวด้วยยยยย
“พรุ่งนี้จ้าวมีเรียนเช้าครับแม่” เรียกให้ผัวช่วย ผัวก็ช่วยจริงๆ พี่บั๊คท้วงให้เพราะคงเห็นว่าหน้าผมเจื่อน “เอาไว้วันศุกร์เดี๋ยวผมพามาหาตอนเลิกเรียนดีกว่า” ทำได้ดีมากสลัดของจ้าว คึคึคึ
“ต..แต่” แม่พยายามจะค้าน
“นะครับแม่ เดี๋ยววันศุกร์ผมขอมานอนด้วย พอเช้าวันเสาร์เราจะได้ไปช้อปปิ้งกัน” เสงี่ยมศรีตาโตเป็นไข่ห่านเมื่อได้ยินคำว่าช้อปปิ้ง ส่วนแม่สามีหัวคิ้วกระตุกเมื่อรู้ว่าเงินของลูกชายจะต้องถูกใช้เพื่อบำรุงบำเรอพวกผม
“งั้นก็ได้คุณลูกเขยของแม่ งั้นวันศุกร์แม่จะเตรียมจัดห้องไว้รอนะจ๊ะ” แหม... แม่จ้าว แม่ของจ้าวช่างเหมือนจ้าวอย่างกับแกะ แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่าลูกไม้หล่นใต้ต้น
ผมเห็นหน้าแม่พี่บั๊คเจื่อนลงเล็กน้อย จึงรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่จึงตัดสินใจพูดกับพี่บั๊ค “งั้นวันเสาร์เก้าโมงเช้าแม่จ๋าแต่งตัวรอเลยนะครับ” ทุกคนหันมามองผมพร้อมกันโดยเฉพาะพี่บั๊คที่ทำหน้าเหมือนจะถามว่าผมพูดอะไร ผมจึงแกล้งทำเป็นคล้องแขนมันแต่แอบหยิกเพื่อให้พี่มันออเออไปกับผม “ก็ที่จ๋าบอกว่าจะพาแม่จ๋าไปซื้อของกับเราไง ที่บอกเมื่อเช้าไง” สลัดทำหน้าเหรอหราอยู่ครู่เดียวก็เนียนตามน้ำ
“อ..เอ่อ อืม ใช่ๆ ตอนแรกว่าจะบอกตอนวันศุกร์แต่ไหนๆ ก็บอกตอนนี้เลย แม่จะได้เตรียมตัวทัน” รอยยิ้มดีใจผุดขึ้นบางๆ บนใบหน้าอิ่มเอิบ ผมเห็นแล้วโล่งใจ ทำบาปกับเขาไว้เยอะถ้าช่วยให้เขามีความสุขได้บ้างก็อาจจะลดโทษลงได้ไม่มากก็น้อย
แต่ถึงกระนั้นแม่พี่บั๊คก็หุบยิ้มแล้วทำท่าราวกับไม่ค่อยอยากไปสักเท่าไหร่ “ไม่บอกแม่ก่อน ที่จริงมีนัดกับคุณหญิงเอมอร แต่ถ้าลูกอยากให้ไปจริงๆ แม่จะยกเลิกนัดก็ได้” แหมมมมม เล่นองค์เรียกเรตติ้ง น่ารักดีเหมือนกันนะแม่สามีเนี่ย ถึงจะร้ายแค่ไหนแต่ก็อยากให้ลูกเอาใจอยากให้ลูกอยู่ใกล้นั่นแหละ “งั้นแม่กลับแล้วนะ” ว่าแล้วก็เดินออกไปเลย ไม่บอกกล่าวเจ้าบ้านทำให้แม่ผมค้อนให้หนึ่งทีแล้วหันมากระซิบกับผม
“หาผัวได้ดีอยู่นะแต่แม่ผัวแบบนี้แกเหนื่อยแน่อีจ้าว” ผมได้แต่ทำหน้าแหยๆ
แล้วเราก็บอกลากัน ดูแม่ไม่ค่อยเครียดเท่าไหร่ ผมก็เลยสบายใจขึ้นเยอะ ก็ผมได้เลือดบวกมาจากแม่นี่นะ คนที่เป็นต้นแบบจะบวกเก่งน้อยกว่าผมได้ยังไง จริงมั้ยล่ะ
“ขอบใจนะ” พี่บั๊คพูดขึ้นเมื่อเราอยู่ในรถและกำลังจะไปหาอะไรกิน
“เรื่อง?” ผมทำหน้างง
“ก็เรื่องที่ชวนแม่ไปเที่ยวด้วย” พี่มันยิ้มบางๆ “ทำไมมึงชวนล่ะ ไม่กลัวว่าสองสาวจะทะเลาะกันเหรอ”
ผมหันไปตอบ “แม่จ้าวเป็นคนอื่น พี่ยังจะพาเที่ยวได้เลย แล้วแม่พี่เป็นแม่พี่แล้วพี่จะไม่พาแม่พี่ไปเที่ยวแม่พี่ก็จะน้อยใจแล้วพี่ก็จะเสียใจเพราะฉะนั้นก็ต้องชวนแม่พี่ไปกับพี่ด้วยไงล่ะ” ผมแกล้งพูดคำซ้ำๆ กวนประสาทพี่มันเล่น
“มึงจะพูดให้กูงงทำไมวะเนี่ย หึหึหึ” พี่มันหัวเราะขำ “ยังไงก็ขอบคุณแล้วกันที่คิดให้ ตอนเห็นแม่ยิ้มแล้วกูถึงรู้ว่ากูคงละเลยแม่มานานเกินไป ที่ผานมาแค่งานกับเรียนก็แทบไม่มีเวลาพัก ยิ่งแม่ชอบพาน้ำตาลมายัดเยียดก็ยิ่งห่างกันขึ้นทุกที งั้นช่วงปิดเทอมกูจะลางานซักสามสี่วันพาแม่ๆ ไปเที่ยวทะเลกันดีมั้ย” ผมหันไปยิ้มให้กับคำว่า ‘แม่ๆ’ ของมัน
หึหึ จะดีใจทำไมวะ มันก็คงหมายถึงแม่ในฐานะที่ผมเป็นน้องเป็นนุ่งนั่นแหละ
“จ้าว” ผมกำลังเหม่อๆ แต่ก็ต้องสะดุ้งนิดๆ เมื่อมือถูกกุมไว้พร้อมกับเสียงเรียก
“ห..หือ” ผมตอบรับแต่ก็ไม่ได้ดึงมือออก
“มึงไม่สบายใจเรื่องอะไร บอกกูได้นะ” พี่มันบีบมือผมแน่น
ผมลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่าจะบอกมันดีมั้ยว่าผมไม่ค่อยสบายใจและเกรงใจเมียตัวจริงของมันที่บางทีเราก็ถึงเนื้อถึงตัวกันมากเกินความจำเป็น
...โดยเฉพาะไอ้ความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นกับผม
“จะเป็นยังไงวะถ้าเมียพี่หึงผม” ในที่สุดก็ตัดสินใจหยั่งเชิงดู พี่บั๊คหันมามองแบบฉงนเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มมุมปากเหมือนเข้าใจในบางอย่างขึ้นมา
“ไม่หึงหรอก เมียกูน่ารักจะตาย มันไม่หึงคนอื่นแต่มันชอบหึงตัวมันเอง” ทำไมคันหัวใจยิบๆ ที่ได้ยินมันชื่นชมคนของมันด้วยใบหน้าเอ็นดูแบบนั้น แต่จะว่าไปก็ตลกดีนะ ทำไมเมียมึงติงต๊องแบบนี้วะ จะหึงตัวเองเพื่อ?? “มึงไม่ต้องห่วงนะจ้าว ในช่วงที่เราทำงานด้วยกัน มึงมีสิทธิ์เต็มที่” จะว่าดีหรือไม่ดีวะเนี่ย แต่ก็คงดีกว่าต้องคิดมากเรื่องนี้อีกล่ะนะ
“ถ้างั้นก็ดี จ้าวจะได้แสดงให้สมบทบาท” เอาไว้จบงานแล้วค่อยปรับคลื่นความรู้สึกใหม่อีกทีก็แล้วกัน
คนอย่างไอ้จ้าวจัดการได้ทุกเรื่องนั่นแหละ ยกเว้น..
ศึกแม่ผัวตัวร้ายกับแม่ยายตัวดี เฮ้อ นึกถึงวันเสาร์แล้วเหนื่อยจิต
และแล้ววันที่ผมไม่ปรารถนาก็มาถึง วันนี้วันศุกร์ วันที่ผมต้องกลับไปนอนบ้านพร้อมกับผัวกำมะลอ ในระหว่างวันอังคารถึงวันนี้ที่ผมไปเรียน ไอ้กายย้ายไปนั่งโซนอื่นที่ไม่ใช่โซนหลังห้องที่ประจำของพวกเราสี่คน พอผมไปขอนั่งด้วยมันก็ย้ายหนี ไม่คุย ไม่มองหน้า ถ้ามันรำคาญมากๆ ก็เดินออกจากห้องไปเลย
พอเป็นแบบนี้ผมเลยไม่ยุ่งกับแม่งเพราะกลัวมันจะเสียการเรียน
“กูแค่จะบอกความจริงเองนะเว้ย ทำไมไม่ให้โอกาสกูบ้างวะ น้อยใจแล้วนะเนี่ย” ผมบ่นไล่หลังสกายเมื่อจบคาบสุดท้ายแล้วผมก็รีบวิ่งตามมันออกจากห้องแต่ไอ้ห่ากายวิ่งหนีเฉยเลย
พอหันมาเห็นว่าผมตาม มันก็วิ่งสุดชีวิต ส่วนผมก็วิ่งตามอีก แต่ขาผมสั้นไง ถึงจะเป็นนักกีฬาแต่บาสมันก็วิ่งแค่ระยะสั้น พอวิ่งไกลๆ ก็เหมือนหมาหอบแดด
เอ่อ พูดถึงหมาหอบแดด
เมื่อตอนเป็นเด็ก ผมได้ยินครั้งแรกก็จินตนาการว่า มีไอ้หมาตัวนึงยืนสองขาแล้วสองขาหน้าของมันก็หอบพระอาทิตย์ดวงไว้อย่าทุลักทุเล ทั้งหน้าทั้งหูทั้งขนแม่งไหม้หมด หน้าดำเป็นตอตะโก ก๊ากก เป็นภาพที่ผมนึกถึงทีไรก็ฮาทุกที
อะไรนะ?
ไม่เห็นขำงั้นเหรอ
โถ่ พวกต่อมฮาชำรุด แต่ช่างเถอะ ใครไม่ฮาจ้าวฮา จ้าวฮาได้ทุกจินตนาการของตัวเอง ฮี่ๆๆๆ
เข้าเรื่อง..
สรุปแล้ว ผมก็ตามไอ้กายไม่ทันเพราะมันขึ้นรถได้ก็ขับปาดหน้าผมไปเลย ไอ้ห่านี่งอนเป็นตุ๊ดเลยว่ะ ทำตัวแมนๆ แต่นิสัยลึกๆ โคตรเหมือนผู้หญิงแต่ผมว่าแววตามันช่วงนี้มีประกายอะไรบางอย่างนะ ไม่ดูเศร้าสลดเหมือนเมื่อก่อน นี่ขนาดว่าโกรธกับผมเป็นครั้งแรกแต่มันก็ไม่ได้ดูซึมหรือโศกาอะไรมาก
...มียาอะไรดีรึเปล่าหนอ หรือมีหวานใจให้กุ๊กกิ๊ก เพื่อนอย่างกูก็เลยหมดความหมาย
หึหึ
เดี๋ยววันอาทิตย์จะดอดไปจับชู้มันที่คอนโดดีกว่า เมียหลวงอย่างกูจะถูกเฉดหัวง่ายๆ ไม่ได้หรอก งานนี้มีเฮ จ้าวสัมผัสได้!
วันนี้โดดซ้อมบาสอีกวัน ช่วงนี้ไม่มีแมทซ์แข่งกับใครก็เลยโดดบ่อย สลัดผักมันขอตามมาดูซ้อมไง ให้ความรู้สึกเหมือนผัวมาคุมยังไงไม่รู้ ผมยังไม่ชินก็เลยแกล้งบอกทีมว่าปวดท้องปวดหัวปวดประจำเดือนบ้างก็ว่าไป ไอ้เดย์ไอ้ไนท์ก็บ่นตลอดแต่พวกมันก็เหมือนแมงหวี่นั่นแหละ ทำให้รำคาญได้แต่ทำให้เราย้ายบ้านหนีไม่ได้
“ซื้อกับข้าวเข้าบ้านมั้ย แม่มึงจะได้ไม่ต้องเหนื่อย” พี่บั๊คถามทันทีที่ผมขึ้นรถ ไอ้ห่านี่ก็ตรงเวลาไปไหน บอกสามโมงก็สามเป๊ะ บอกสี่ก็สี่ บอกเวลาไหนก็เวลานั้น ไม่มีขาดไม่มีเกิน ไม่รู้มันแดกเข็มวินาทีเข้าไปหรือไงถึงได้เป๊ะขนาดนี้
“เหงี่ยมชอบกินเป็ดปักกิ่ง” ผมโม้
ที่จริงต้องบอกว่า เหงี่ยมบ่นตั้งแต่สาวยันแก่ว่าอยากให้พ่อพาไปกินแต่พ่อก็ใจแข็ง ซื้อเป็ดพะโล้มาให้แล้วบอกแม่ว่า ‘หยวนๆ หน่อยน่า อันนี้เป็ดเสิ่นเจิ้น มาจากจีนเหมือนกัน’ กร๊ากกกกกกก พ่อกูฮาไป๊
“งั้นวันนี้กินอาหารจีนก็แล้วกันเน๊าะ เดี๋ยวเอาอย่างอื่นไปเพิ่มอีกสามสี่อย่าง” พี่มันว่า
“แต่ขอสองชุดนะ” ผมบอกอย่างเร็ว
สลัดหันมาขมวดคิ้วใส่ “ชุดเดียวก็ได้มั้ง แต่ละอย่างมันก็เยอะอยู่นะ คนแค่ไม่กี่คนเดี๋ยวกินไม่หมด” พี่มันดุ
“อีกชุดจะให้พี่เอาไปให้แม่พี่ต่างหาก ผมไม่ได้โลภขนาดจะกินล้างผลาญแบบนั้นซะหน่อย” ผมเบะปากใส่ที่มันคิดว่าผมตะกละ
“อ้าวเหรอ แต่แม่กูกินของพวกนี้บ่อยจะตาย ไม่ต้องหรอก” พี่มันแย้ง
ผมหันไปทำหน้าเหนื่อยใจใส่มัน “กินบ่อยก็จริง แต่ไม่ใช่ของที่พี่ตั้งใจซื้อไปฝากซะหน่อย มันไม่เหมือนกันหรอกน่า” พี่บั๊คหันมายิ้มอ่อนโยนขึ้นทันที
พี่มันยิ้มอยู่อย่างนั้นจนผมเขินขึ้นมาเบาๆ จนต้องหันหน้าหนีไปมองนอกรถ
ตลอดสามสี่วันมานี้ สลัดมันก็ทำตัวปกติแต่เพิ่มอาการยิ้มกริ่ม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ยิ้มให้ ยิ้มห่าเหวอะไรไม่รู้นักหนา ผมก็พยายามอยู่ห่างมันตอนที่ไม่ได้อยู่ต่อหน้าแม่สามีเพราะใกล้มันทีไรใจเต้นผิดจังหวะทุกที
ส่วนตอนนอนก็ปกติ ผมรีบนอนก่อน ผมนอนเร็วนอนง่าย ไม่ค่อยมีปัญหา อาศัยจังหวะที่พี่มันอาบน้ำ ผมก็รีบนอน หัวถึงหมอนก็หลับปุ๋ย ตื่นมาก็เช้า รับตังค์ไปเรียน สบายๆ
หลังจากสลัดแวะซื้ออาหารจีนจากร้านชื่อดังเสร็จก็แวะเอาไปให้แม่ที่บ้านก่อน ผมรออยู่ในรถก็เลยไม่เห็นว่าแม่สามีทำหน้ายังไงแต่ที่รู้แน่ก็คือนางดีใจมากแน่ๆ เพราะแก้มพี่บั๊คมีรอยลิปสติกติดอยู่แบบเต็มปากเต็มคำ เดาเอาว่าต้องจุ๊บแรงมากแน่ๆ
“พี่ๆ” ผมชี้แก้มตัวเองแล้วบุ้ยปากไปที่แก้มพี่มัน
สลัดทำหน้าเหรอหราแล้วส่องกระจกก่อนจะเช็ดออกพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง “ไม่ได้หอมกูมานานแล้ว” พี่มันพูดยิ้มๆ “มึงนี่เก่งนะจ้าว ใช้กูเป็นเครื่องมือทำงานของตัวเอง” ไอ้ห่าสลัด ถึงมันจะจริงแต่กูก็ไม่ได้คิดแค่งานอย่างเดียวนะเว้ย กูอยากให้แม่มึงดีใจจริงๆ
“พูดมั่วละ ผมไม่ได้ทำเพื่องานซะหน่อย อันนี้จริงใจล้วนๆ” ผมแหลหน้าซื่อๆ
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ ไม่เห็นต้องทำหน้างอนเลย” มือใหญ่ยื่นมาถึงหน้าแล้วบิดแก้มผมเล่น “ดูสิหน้าดำขนาดนี้ยังแดงเลย งอนเยอะไปแล้วนะ” เหมือนมันจะแกล้งผมมากว่าที่ทำเป็นไม่รู้ว่าหน้าผมไม่ได้แดงเพราะโกรธ
...แต่มันเพราะอะไรกันแน่วะ
“ดำอะไร ผมแค่ไม่ขาวแต่ก็ใสอยู่ ไม่ได้ดำขนาดนั้น” แถเปลี่ยนเรื่องซะเลย
“หึหึ ไม่ดำก็ไม่ดำ... ที่จริงมึงก็น่ารักดีนะจ้าว ถ้าไม่ติดที่กูมีเมีย คงจับมึงทำเมียแล้วล่ะ” อ่าวไอ้เหี้ย อยู่ดีดีเล่นปมกูซะงั้น ทั้งให้ท่าทั้งสะกัดดาวรุ่งภายในประโยคเดียวกัน
...สลัดผัก มึงมันใจร้าย!!!
“พูดอะไรมั่วซั่ว เงียบปากเลยจะฟังเพลงแล้ว” ผมหยิบหูฟังมายัดหูแล้วเอนหลังหลับตาไม่อยากรับรู้อะไรอีก ถึงจะพยายามหักห้ามใจเท่าไหร่ พยายามรักษาระยะห่างมากแค่ไหน แต่พอต้องกลับมาอยู่ใกล้เมื่อไหร่ ทั้งร่างกายและหัวใจของผมก็พร้อมจะรวนขึ้นมาทันที
แล้วอาหารมื้อเย็นก็เป็นไปด้วยความชื่นมื่น ทั้งพ่อแม่ทั้งพี่ข้าวสวยเห่อเขยจนผมแทบไม่มีตัวตน ยิงคำถามทุกอย่างเหมือนเป็นการสำรวจสัมโนประชากร สลัดผักแม่งก็ขี้คุย บอกทุกอย่างว่าทำอะไรที่ไหน บริษัทมีกี่สาขา อยู่ไหนบ้าง มีบ้านกี่หลัง บ้านพักตากอากาศที่ทะเล ชวนทุกคนไปเที่ยวด้วยกัน บลาๆๆๆ
จากที่แม่เคยตั้งป้อมจะด่าผมก็กลายเป็นอวยใส่แล้วแอบมากระซิบว่า ‘ถ้าแกเลิกกับคนนี้ แม่จะตัดออกจากกองหนี้นะอีจ้าว’
น่ากลัวจะแย่เลยเหงี่ยม มรดกหนี้เนี่ยนะ ใครจะไปอยากได้วะ
สรุปคือ คืนนี้ต้องนอนห้องผม เตียงสามฟุตครึ่งเนี่ยนะ จะนอนอีท่าไหนกัน ‘นอนซ้อนกันสิจ้าว จะได้ไม่กินที่’ เสียงเสงี่ยมศักดิ์สอนลูกชายคนเดียวด้วยประโยคที่ล่อแหลมเสี่ยงต่อการเสียตัวสุดๆ
...พ่อก็เป็นไปกับเขาด้วย!
ไม่ต้องพูดถึงสาววายตัวแม่อย่างพี่สวยนะ ‘พี่ลงทุนจัดห้องใหม่ให้เลยนะอีจ้าว คืนนี้แกเต็มที่ได้เลย รับรองว่าไม่แอบดู ไม่แอบฟัง’ คือผมจะเชื่อมันได้หรือ ในเมื่อผนังกั้นระหว่างห้องของเราสองคนที่เคยมีตู้โต๊ะต่างๆ วางเรียงราย บัดนี้ถูกย้ายตำแหน่งสลับกับเตียงนอน คล้ายเป็นการจัดห้องใหม่ แต่ที่ผมเอะใจคือเตียงมันชิดขนาบกับผนังเกินไป แล้วอีกอย่าง อะไรคือหนังโป๊ที่เคยถูกแม่ยึด กลับมาวางเด่นอยู่บนหัวเตียงพร้อมกับหลอดเจลสีใสที่ยังไม่มีรอยเปิด
บอกผมทีว่าคนบ้านนี้ใช่เผ่าพันธุ์มนุษย์ธรรมดารึเปล่า มันจะส่งเสริมให้ลูกชายมีผัวกันขนาดนี้เพื่อ???
********************
:pig4:
-
ครอบครัวจ้าวนี่สุดยอดทั้งครอบครัวเลยอ่ะ55555
-
"เขยคนนี้" คุณสมบัติครบทุกอย่าง ไม่อยากได้ก็แย่แล้วนะ น้องเจ้า
-
หูย....รอดูศึกแม่ผัว แม่ลูกสะใภ้ค่ะ
แซบแน่
-
55555 ครอบครัวนี้สนับสนุนให้จ้าวมีผัว
-
สลัดน่ารักอะ อดทนกะจ้าวโลกตลอด ฟินจัง
-
:m20: :m20:เนียนและเกรียนทั้งบ้าน 55555+
-
โอ๊ยๆๆๆๆ
ชอบมากๆๆๆๆๆ
จ้าวเนียน....แต่...คุณเหงี่ยมเนียนชนะเลิศในจักรวาล
เชือดเฉือนกันถึงใจสุดๆ
-
ขำบ้านนี้มาก :m20: ความรั่วกับฮานี่ส่งต่อมาทางพันธุกรรมจริงๆ
แต่เราชอบที่จ้าวรู้จักเอาใจใส่แม่สามีดีจัง คือมันดีอะ ชอบ
อีกไม่นานก็คงรักคงหลงน้องจ้าวละ
เสียตัวไวๆนะลูก
เย้ย
สู้ๆเข้าไว้นะลูก :hao7:
-
5555555+ เจ้านี่ ได้แม่มาเต็มๆซินะ
ขุ่นแม่ก็น่ารักซะ มีเตรียมอุปกรณ์ให้ด้วยอ่ะ :mew1: :mew1:
-
พ่อแม่และพี่สาวข้าวจ้าวน่ารักดีจังครับ สนับสนุนส่งเสริมกันทั้งบ้าน คึคึ
ส่วนคุณแม่สามี อย่าใจร้ายกับน้องจ้าวนักเลยครับ
น้องจ้าวออกจะดูเป็นเด็กดี จะไปไหนจะกินอะไรก็นึกถึงแม่สามีด้วยตลอด
หายากน๊าาา ว่าที่ลูกสะใภ้ดีๆ?แบบนี้
-
บ้านส่งเสริมลูกดีเด่นอะ 555555 :laugh:
-
บ้านจ้าวนี่ฮาทุกคนเลย ชอบแม่ๆแซะกันได้มันหยด แต่ลูกเขยคุณสมบัติมีครบอย่างนี้ใครจะไม่ส่งเสริม
แล้วจะนอนกันยังไงนี่ อยากรู้ๆ :impress2:
-
:L1:
รู้แล้วทำไมจ้าวมันถึงได้ขั้นเทพแบบนี้
แม่พี่สลัดต้องใจอ่อนสักวันแหละน่า
ว่าแต่จ้าวจะปะทะดินเหรอเนี่ย มีแต่เรื่องน่าสนุกทั้งนั้น
-
ทั้งบ้าน พอกัน
-
บอกผมทีว่าคนบ้านนี้ใช่เผ่าพันธุ์มนุษย์ธรรมดารึเปล่า มันจะส่งเสริมให้ลูกชายมีผัวกันขนาดนี้เพื่อ???
ฮาโคตรๆๆๆ :m20:
อยากมีครอบครัวน่ารักแบบจ้าวบ้างอ่ะ :m4:
-
เป็นสะใภ้ที่กตัญญูมาก คุณแม่ควรจะซึ้งและเอาอย่างแม่เหงี่ยมนะคะ :man1:
-
รักครอบครัวนี้จริงๆ
-
:laugh: :laugh:
บ้านน้องข้าวจ้าวอย่างฮาอ่ะ ชอบอ่ะชอบ :mew1: :mew1:
-
ชอบคุณแม่เสงี่ยมศรีจัง เป็นคุณแม่ที่เข้าใจลูกมากๆๆๆๆๆ 5555
-
โอ้ย! ครอบครัวนี้น่ารักกันมากมายเลยค่า!! >o<
ชอบที่แม่จ้าวพูดว่า หล่อสมชายขยี้พรหมจรรย์ แล้วว่าจ้าวขี้อ้อนอ่อยไม่เลือกที่ แลดูกัดมาก 555
จ้าวนี่ก็ขยันหึงตัวเองเนาะ พี่บัคก็แกล้งจ้าวสนุกเลยยยย
-
แหม! ส่งเสริมให้ลูกชายเสียตัว...
-
กูจะหาคำบรรยายเกี่ยวกับคุณนายเหงี่ยมยังไงดีวะ
อะไรคือเตรียมหนังโป๊กะเจลไว้ให้ ฮ่าาๆๆ บ้านหลังนี้มีความคิดแปลกๆดี ชอบๆๆ
:mew1: :mew1: :mew1:
-
กร้ากกกกครอบครัวสุขสันต์จริงๆ
บวกสุดๆชอบอ่ะบวกตัวแม่
-
:m20: :m20: :m20:
จ้าวเอ้ย ยังไงก็ต้องเอาคนนี้เป็นเขยให้ที่บ้านแล้วล่ะ
ถ้าจะสนับสนุนกันขนาดนี้
:hao7: :hao7:
-
คุณสมบัติผ่านอย่างนี้
จ้าวหนีไปไหนไม่ได้แล้วแน่ๆ
-
จ้าวฮามาก แต่แม่จ้าวฮากว่า .55555555
-
สนุกมากมายยยยยยยยยย ไม่มีตกหล่นเลยค่ะคู้จิ้นคูีนี้อ่ะ โอ๊ยยยยยยยยชอบมากกกกกกกกกกกกค่ะ :z3: :ling1: :hao6:
-
เราแอบเห็นนะว่าจ้าวพูดว่าสกายได้ยาดี
พี่ดินล่ะซี่ 5555
-
เหงี่ยม สนับสนุนให็ลูกมีสามี อย่างเป็นทางการ
-
ฮาจริงๆขอบอกตอนนี้
-
กวนทั้งบ้านอะ ฮาได้อีก5555
-
เค้าอุตส่าห์จัดห้องเตรียมของให้ขนาดนี้ ต้องใช้ซะนะจ้าวนะ
ไม่งั้นคนเตรียมเสียใจแย่ :z1:
-
ทีแรกก็ยังนึกเป็นห่วงน้องจ้าวของเราแต่แบบนี้คงไม่ต้องห่วงแล้ว คุณเหงี่ยมสุดยอดมาก
พี่บั้คทำให้น้องเจ็บนะรู้ตัวเปล่า
-
5555 ครอบครัวสุขสันต์
-
จ้าวที่ว่าแน่ว่าฮา มาเจอแม่จ้าวนี่จ้าวถึงกับชิดซ้าย
รู้เลยนี่ลูกใคร ลูกไม้หล่นใต้ต้นจริงๆ ฮามาก :m20:
ฮาที่จิกกัดกันไปมา คือทั้งแม่จ้าวแม่พี่บั๊คช่างสรรหา
คำมาว่าให้เจ็บใจเล่นได้ ไม่ได้ว่าตรงๆด้วย
อ่านแล้วเจ็บแทน 55555
จ้าวก็หวั่นไหวกับพี่บั๊คแล้ว ถ้าตอนรู้ความจริงนี่จะโกรธพี่เขาไหม
เรื่องนั้นทีหลัง แต่พ่อแม่พี่สาวจ้าวนี่สนับสนุนให้จ้าวมีสามีจริงๆ
ถึงขนาดเตรียมทุกอย่างไว้ให้ สุดยอดจริงๆบ้านนี้ o13
รอตอนต่อไป จะไปชอปปิ้งกันแล้ว จะมีเรื่องอะไรให้จ้าวเครีนดไหม
หรือไม่เครีนดเพราะจ้าวอารมณ์ดี ฮ่าๆๆๆ สองแม่เขากินกันไม่ลงจริงๆ
:mew1: :L2:
-
ยกที่ 1 ผ่านไประหว่างศึกแม่ย่า + แม่ยาย....
แต่นี่เลย ....ลูกคุณพี่ก็หล่อเท่สมชายชาตรีขยี้พรมจรรย์ชายมากๆ ....ชอบประโยคนี้จริง ๆ
-
จ้าวน่ารักมากๆๆ......
-
ครอบครัวนี้ฮาน่าดู รู้แระว่าทำไมจ้าวมันถึงฮาขนาดนี้
-
ขอบคุณ :)
-
ดูท่าครอบครัวของ จ้าว จะส่งเสริมกันมากเลยนะเนี่ย
5555
-
แม่ แม่ของจ้าว ทำไมน่ารักเยี่ยงนี้ อ๊ากก น่ารักเกิ๊น
พี่สาวจ้าวคงแอบเจาะรูผนังแล้วสอดกล้องแน่ๆ
-
เฉลยให้จ้าวรู้ดีมั้ยว่ายังไม่มีแฟนอ่ะพี่บัค
กลัวจ้าวเศร้า แต่เกรียนอย่างจ้าวรู้แล้วอาจจะไม่เหมือนคนอื่นก็ได้เนอะ
ขำครอบครัวจ้าวจริงๆ
เข้าทางพี่บัคสุดๆ ชวนเสียตัวขนาดนี้จ้าวก็ยอมๆไปเถอะ อิอิ
-
แม่สามีว่าแซ่บแล้ว เจอแม่จ้าวไปแซ่บกว่าา :hao7:
-
ครอบครัวจ้าว คือพร้อมใจกันมาก :m20:
แม่สามี ไม่ดีเหรอลูกสะใภ้ที่ห่วงขนาดนี้ แถมทำให้แม่ลูกรักกันมากขึ้นด้วย ^^
-
ไม่แปลกที่น้องจ้าวเป็นแบบนี้ เพราะเป็นกันทั้งบ้าน :laugh:
ออกแนวน่ารักดี ไม่ว่าลูกจะเป็นยังไงก็ยังเป็นลูกเราอยู่
ที่บ้านจ้าวคงไม่มีปัญหาแล้วมั้ง ที่เหลือก็แม่สามีนี่แหละ
จริงๆแค่พี่บั๊คก็น่าจะพอนะเราว่า ดูคุณแม่รักพี่บั๊คมากเลย
แสดงให้ท่านเห็นว่าแม้มีแฟนก็ไม่ลืมดูแลท่าน น่าจะได้ผลนะ
ยังไงก็เอาใจช่วยให้รักครั้งนี้ผ่านไปได้ด้วยดี
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
มันสนุกตรงที่ทุกคนในบ้านให้การสนับสนุนนี่แหละ ครอบครัวหรรษาแท้เหลา
-
:mc4: รับขวัญเขยหน่อยเร็ววววว 55555 สงสารกม่พี่บั๊คทีีสุดแระ
-
บ้านน้องจ้าว นี่ฮายกครัวจริงๆนะ :katai2-1:
-
บ้านจ้าวฮาทั้งบ้านค่ะ 55555 น่ารักดี
-
แม่น้องจ้าวฮามาก ขำท้องคัดท้องแข็ง แม่พี่บั๊คก็ใช่เล่นแต่ละคำฟาดกันเลือดไหลซิบๆๆ
ขำตอนพี่แกบอกเมียแกชอบหึงตัวเอง นี่ถ้าเฉลยไปอีน้องมันจะรู้เรื่องมั้ยพี่บั๊ค มึ๊นมึน
สะใภ้คนนี้มัดีที่ใส่ใจแม่ผัว ดูแลให้ผัวคอยเอาใจแม่ตัวเอง คุณแม่ก็น่าจะปลื้มน้องนะคะ น่ารักจะตาย
ยังขำที่คุณแม่แซะลูกตัวเอง โอ๊ย ฮาาาา
ขอบคุณค่ะ
-
" ไม่รู้มันแดกเข็มวินาทีเข้าไปหรือไงถึงได้เป๊ะขนาดนี้"
ประโยคนี้เราฮาแตกเลย คิดได้ไง ขำมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:m20: :laugh:
-
เตรียมของไว้ให้ด้วย แหมะ.... พร้อมจริงๆ อิๆๆๆ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
-
:m20: จ้าวตลกตลอดด พี่บั๊คเองก็ใช่ย่อย คู่นี้สมกันมั๊กๆมาก
-
ขอให้โชคดีมีชัยในศึกนี้ :laugh:
-
หาความเป็นดราม่าของเรื่องนี้ไม่เจอ เพราะว่ามีแต่ :laugh: :laugh: :laugh:
-
ุสุดๆอ่ะบ้านจ้าว รอวันพี่สลัดบอกความจริงเมีย
-
อยากได้อิพี่สลัดดดด ขอสลัดคน เอ้ย จานนึงค่าาาาาา
-
:laugh: >>เลี้ยงลูกชายอยู่ดีดีโตขึ้นมาเป็นสาวสะพรั่ง พร้อมเทคนิคสดใสขี้อ้อนอ่อยไม่เลือกหน้า<< :m20: :m20:
ได้แระครอบครัวตัวอย่างเชิญชมฟรี ...แต่ช้าก่อนหากคุณเข้าชมในตอนนี้คุณจะได้รับ อาการกามค้างเพราะหุบยิ้มไม่ได้....
รอฉากเมียหลวงบุกไปดูเมียน้อยที่คอนโดของกายอยู่นะ จะมีเงิบกี่คน :z2:
และอีจ้าวให้มันเหนื่อยกับแม่ผัวไปมากๆ ละกัน ...สนุก มีเทรนเนอร์อย่างแม่เหงี่ยม ชนะแน่ๆ :impress3:
-
:m20: ฮาโคตร อ่านไปหัวเราะไป โอ๊ยกรามจะค้าง
-
:hao6: เอร๊ยยย ครอบครัวสนับสนุน ฝั่งแม่ซะมีก็ใกล้จะใจอ่อนแล้ว ลุยเลยจ้าวไม่ต้องกลัวผนังบาง :hao7:
กายคุงงง :haun4: จับนุ้งดินกดให้ได้นะคะลูก ป้ารอให้พรหนูบั๊คสมหวังดังที่กล่าวอยู่วว :oo1:
-
Chapter 18 MoM’s War (2)
“คนบ้านมึงน่ารักดีนะจ้าว” ใช่สิ ได้รับการต้อนรับระดับเอ็กซ์คลูซีฟขนาดนี้ก็ต้องบอกว่าดีอยู่แล้ว แต่กูนี่ ถามกูหน่อยว่ากูคิดว่าพวกกูน่ารักมั้ย!
“เฮ้ออ ถ้าผมบอกความจริงจะเป็นไงวะเนี่ย สงสัยโดนตัดพ่อตัดแม่ตัดพี่แน่นอนเลย” ผมทิ้งตัวลงบนที่นอนหลังจากเราไปอาบน้ำที่ห้องน้ำรวมข้างห้องพี่สวยเสร็จแล้วทั้งสองคน แหกแข้งแหกขาอ้าซ่าเพราะรู้สึกคิดถึงห้องคิดถึงบ้านไม่น้อยเลย
อยู่ที่ไหนก็ไม่สุขใจเหมือนบ้านเรา มันก็จริงนะ
“ก็ยังไม่ต้องบอก รอให้ทุกอย่างมันจบอย่างสวยงามแล้วค่อยบอกข่าวดีทีเดียวเลย” พี่มันทำหน้ากรุ้มกริ่มเหมือนมีนัยมากกว่าที่มันพูด
“มีพิรุธนะเนี่ย” ผมชี้หน้ามัน
“เลวละไอ้จ้าว” อ่าว ว่าแค่นี้ด่ากูเลยเหรอสลัด “ชี้หน้านายจ้างได้ไงเนี่ย” มันปาตุ๊กตาวูดูของสะสมบนโต๊ะมาใส่หน้าผมเต็มๆ ดีที่มันตัวเล็กแต่จริงๆ มันแข็งไงก็เลยเจ็บนิดๆ
“นายจ้างก็เลวเหอะ” ผมเถียง “กระทำการทำร้ายร่างกาย ลูกจ้างมีสิทธิ์ป้องกันตัว นี่แน่ะๆๆ” ผมปาวูดูใส่มันแล้วตามด้วยบรรดาคุมะน้อยใหญ่บนหัวเตียงไปรัวๆ เหมือนปืนกล
“ป้องกันตัวหรือจะฆ่ากูเนี่ยไอ้จ้าว!” สลัดปัดป้องแล้วลุกจากเก้าอี้ ฝ่ากระสุนคุมะของผมมาจนถึงเตียง จากนั้นก็โถมตัวเข้าใส่
“โอ๊ะโอ๊ย!ยอม!อั่กๆ ฮ่าๆๆ อั่กๆๆ ยอมๆๆ” มันคร่อมผมแล้วจับไหล่สองข้างกระแทกกับเตียงปึกปึกปึก ไอ้ห่านี่รุนแรงกับร่างบางได้ไงฟระ ถนอมกูหน่อยได้มั้ยเนี่ย!!
พี่มันกระแทกรัวอยู่อีกหลายทีก่อนจะค่อยๆ หยุดลง “..ยอมจริงมั้ยล่ะ” หน้าผมร้อนวูบขึ้นทันทีที่ประสานสายตาเข้ากับพี่บั๊ค อยู่ดีดีก็ถามบ้าบออะไรแบบนี้ อยู่ดีดีก็กระชากอารมณ์กันจนตั้งตัวไม่ทัน
สายตาที่ดึงดูดและปรารถนา สายตาที่ดูยังไงก็ไม่ใช่แบบเจ้านายกับลูกจ้าง แต่เป็นสายตาที่คนรักมีให้กัน
ผมนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ไม่รู้จะตอบอะไร แค่ไม่ล็อคคอมันลงมาดูดปากก็หักห้ามใจที่สุดแล้ว
เราเงียบกันอยู่สักพัก แล้วก็เป็นพี่บั๊คเองที่ก้มลงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “มีคนแอบฟัง กูได้ยินเสียงกุกๆ กักๆ” เสียงกระซิบแหบปร่าฟังแล้วสยิวจนต้องหายใจเข้าหนักๆ เพื่อลดอาการตื่นเต้นของตัวเอง “..จะเป็นไรมั้ยถ้าจะทำให้สมบทบาท..กว่านี้” เสียงทุ้มพล่ายังคงกรอกอยู่ข้างหู ตอนนี้สติคืออะไร ผมเลิกคบกับมันไปแล้ว
“อ..อือ” ผมหลุดเสียงน่าอายออกมาเมื่อจมูกพี่มันเฉียดโดนใบหู “อือ แฮ่ม” พยายามเค้นเสียงตอบอีกครั้งเพื่อไม่ให้มันคิดว่าผมคราง แต่ยอมรับเลยว่าเมื่อกี้กูคราง แต่ที่เหี้ยกว่านั้น..
กูอยากครางอีก อยากให้มันเริ่มต้นซะที ไม่อยากต้องดึงรั้งตัวเองอยู่แบบนี้ “ก..ก็มันเป็นงานนี่” ไม่รู้เหมือนกันว่ามองพี่มันด้วยสีหน้ายังไงแต่พี่มันยิ้มมุมปากแบบหื่นๆ “ผมยอมตายในหน้าที่ อุ๊บ! อืออ อือ” พี่บั๊คประกบปากเข้ามาทันทีที่ผมพูดจบ ผมก็แทบจะอ้าปากรับลิ้นมันทันทีเหมือนกัน
กูนี่สายพันธุ์เดียวกับมะม่วงแรดแน่ๆ
“อึก อึ๊ อือ” จูบครั้งแรกกับนายจ้าง ไม่รู้จะทุ่มเทให้เปลืองตัวขนาดนี้เพื่ออะไร รู้แค่ว่าเต็มใจจะเทหมดหน้าตัก เรื่องอื่นช่างมัน ตอนนี้ระทวยในหน้าที่ เอาให้คนแอบฟังเพ้อขั้นสุดไปเลย
“อื้ออ อือ พ..พี่ อืออ” ผมครางในลำคออยู่นาน เป็นจูบแรกที่รู้สึกลึกซึ้ง จูบที่หวานจนอยากจะกลืนกินคนเหนือร่างลงไปทั้งตัว จูบที่ผ่านมาของผมแทบจะกลายเป็นแค่การหอมแก้มเมื่อได้รับเรียวลิ้นที่เร่าร้อนปนแรงปรารถนาของพี่บั๊ค
แต่ผมก็ต้องพยายามหยุดตัวเอง คว้าจับข้อมือมันไว้เมื่อตอนนี้มันล้วงเข้ามาทางด้านหลังแล้วบีบคลึงแก้มก้นผมแรงๆ
“ค..แค่นี้ก็..ออสก้า..แล้ว..มั้ง” พูดออกมาแต่ละคำแทบไม่ได้ยินเพราะหอบเหนื่อยจนหายใจไม่ทัน
พี่บั๊คค่อยๆ เลื่อนมือออกและมองจ้องผมด้วยแววตาเว้าวอน เห็นแล้วไม่อยากขัดใจเลยให้ตาย แต่ไม่รู้สิ ผมว่าถ้าจะไปไกลกว่านี้ พี่มันไม่ควรมีพันธะผูกพันกับใคร
...ถึงไอ้จ้าวไม่ใช่คนดีเลิศ แต่กูก็ไม่อยากเป็นชู้กับผัวคนอื่นหรอกนะ
“ถ้ามากกว่านี้..” ผมมองมันกลับไปด้วยสายตาตัดพ้อเล็กๆ “แฟนพี่คงเสียใจ” จากแววตาเว้าวอนเปลี่ยนเป็นเอ็นดูขึ้นมาทันที มันคงสงสารผมล่ะมั้ง “ที่จริงก็ต่อได้นะ ผมไม่คิดมาก แต่ผมกลัวแฟนพี่คิดมากมากกว่า” พยายามปรับสีหน้าและเสียงให้สดใสขึ้นเพื่อไม่ให้มันจริงจังมากไป
“งั้น..อยากให้ช่วยก่อนมั้ย” เสียงทุ้มนุ่มกับฝ่ามือที่ประคองอยู่บริเวณข้างแก้มพร้อมกับนวดไล้ไปมาเบาๆ ทำไมต้องทำแบบนี้ ไม่รู้เหรอว่ามันทำให้อยากเป็นคนนั้นของพี่มากขึ้นทุกที
ผมจะหลุดออกไปจากอกมันได้มั้ยนะเมื่อวันนั้นมาถึง
“เดี๋ยวไปแฟบเองได้” พี่มันขยับช่วงล่างเหมือนเป็นแค่การเปลี่ยนอิริยาบถจากที่ทับอยู่แล้วไถลลงไปด้านข้าง แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามันแกล้งบดส่วนนั้นเพื่อยั่วผมนะ
“ห้องน้ำก็ไกล กว่าจะไปถึงก็หายหมด ให้กูช่วยเถอะ หน้ามึงไม่ไหวแล้วเนี่ย” อย่ามาทำหน้าหล่อเจ้าเล่ห์ใส่กูนะ กูไม่ได้ใจง่ายเหมือนปีก่อนแล้วนะเว้ย
“อยากตักบาตรจะถามพระทำไมวะ” นี่กูจะบาปมั้ยที่เราเรื่องตักบาตรมายกตัวอย่าง พี่มันยกยิ้มข้างเดียวจนน่าหมั่นไส้แล้วค่อยๆ ล้วงมือลงต่ำ
ตึกๆ ตึกๆ
หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกนอกอก สถานการณ์แบบนี้คือเรื่องใหม่สำหรับผม ไม่เคยต้องมือชายมาก่อน..
เอ่อๆ ก็ได้ๆ
ไม่เคยต้องมือชายตอนที่ยังมีสติอยู่ครบแบบนี้มาก่อน
แต่ทำไมถึงยอมพี่มันนะ จะเพราะผมเคยโดนเอามาแล้วก็ไม่น่าใช่ ถ้าเป็นคนอื่นผมก็คงไม่ยอม จะว่าเพราะจิตหงุดเงี้ยวก็ไม่น่าใช่อีก แค่เดินรอบห้องยี่สิบรอบก็ลงแล้วล่ะ
“อึก..อือ..เอื้อก” ผมสะดุ้งเล็กน้อยและครางต่ำ กลืนน้ำลายลงคอและเลียริมฝีปากเมื่อสัมผัสแรกจากมือหนาเข้าถึงส่วนที่แข็งขืนอยู่ในกางเกงนอน
ใจเต้นระรัวและสูบฉีดเลือดไปทั่วร่าง ร้อนผะผ่าวทั้งตัวจนต้องหลับตาหันหน้าหนี
“ขึ้นเร็วนะมึง แค่จูบก็ขนาดนี้แล้ว” ผมปรือตามองหน้าคนใจร้าย มึงจะชวนคุยทำไมให้กูเขินกว่าเดิมสลัด!
“ก็..อึก ก็พี่..อือ พี่จูบเก่ง” ไม่รู้ทำไมถึงอยากชม อาจเพราะอยากเอาใจมันบ้างแลกกับที่ผมคงไม่กล้าช่วยมัน สกิลผมยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แต่พี่มันเคยรุกมาก่อนไง มันก็คงไม่เคอะเขินตอนช่วยคนอื่น อันนี้ผมเดาเอานะ
พี่มันยิ้มกริ่ม “ปากหวานตลอด”
“หวาน..จริงเหรอ อือ..อาห์ หวาน..อึกซี้ด..จริงมั้ย” ต่อปากต่อคำไปพร้อมกับครางรับการชักนำสั้นยาวสลับกันไป แม่งเก่งว่ะ รู้งานดีสุดๆ ผมรู้สึกคุ้นเคยกับมือมันชอบกล รู้สึกว่าไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกมือนี้สัมผัส
...แต่จะเป็นไปได้ยังไงกัน เป็นไปไม่ได้หรอก
พี่มันทำหน้าพอใจที่เห็นผมตอบรับทั้งท่าทางและคำพูด “ก็..ไม่ค่อยแน่ใจนะ ขอชิมอีกรอบละกัน” ตอนนี้ในหัวผม มีแต่คำว่า ‘ได้สิ’ ‘เอาสิ’ ‘ทำอะไรก็ทำสิ’ ‘อย่าช้าสิ’
“ก็เร็วสิ ผมไม่ใช่ลูกชิ้น..ไม่ต้องเก็บไว้กินทีหลัง” เกรียนใส่แล้วแหงนหน้ารอการจู่โจมของมัน พี่มันส่ายหัวแล้วก้มลงกัดเม้มดูดดุนไปทั่วริมฝีปากราวกับเป็นขนมเยลลี่แสนอร่อย
“ปากมึงนี่เหลือเกินจริงๆ” ดูดไปบ่นไป มึงก็ทำได้นะสลัด แต่เอาเถอะ กูยอม “มึงเสร็จเมื่อไหร่ก็เลิกจูบเมื่อนั้น ก็แล้วแต่มึงนะว่าอยากให้กูจูบนานแค่ไหน” ว่าแล้วก็ประกบปากดันลิ้นเข้ามาโดยที่ผมยังคงทำความเข้าใจกับคำพูดมันไม่เสร็จ
ขอคิดแป๊บ..
“อืออๆ อ๊ะอือ” นอกจากจูบ ดูด และสแคลช พี่มันยังกัดแล้วดึงทั้งลิ้นทั้งริมฝีปากบนล่างอย่างครบครัน แม่งจะบิ้วเอาถ้วยอะไรนักหนาวะ ระดับเบสิคก็ได้มั้ยเดี๋ยวกูเสร็จเร็ว
“อึก อื้อๆๆ” ผมส่ายหน้าแล้วดึงรั้งข้อมือมันไว้เมื่อรู้สึกว่าใกล้ถึงจุดหมายปลายทาง พี่มันเหมือนจะหยุดแล้วยิ้มเล็กน้อยจากนั้นก็ผ่อนแรงลงและจูบต่อไปเนิบนาบและเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ
“อื้อๆๆๆ” ผมรั้งแขนล่ำเอาไว้อีกครั้งเมื่อจังหวะเริ่มเร็วขึ้น พี่มันก็ตามใจชะลอความเร็วให้อีกครั้ง
“อื้อๆๆๆๆ” และอีกครั้ง
อีกครั้ง..
และอีกหลายครั้งที่ผมพยายามประวิงเวลา
ก็จูบครั้งนี้แล้วไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่ผมจะได้จูบพี่มันอีก ไม่รู้แฟนมันจะมาทวงคืนเมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าตัวผมเองจะถอยห่างจากพี่มันไกลอีกแค่ไหน ไม่รู้ว่าเวลาของผมกับพี่บั๊คเหลือมากหรือน้อยยังไง
เพราะฉะนั้น ผมไม่อยากให้จูบครั้งนี้สิ้นสุดลงเลย..
“อึก อื้อ อึก อื้ออ๊าาาห์” แต่ก็ได้แค่นี้ มาไกลได้แค่เท่านี้เอง ร่างกายผมทนทานต่อไปอีกไม่ไหวและปลดปล่อยออกมาแบบเต็มแม็ก
“กูไม่เคยจูบใครนานขนาดนี้มาก่อนเลยนะ” เมื่อริมฝีปากสีซีดของมันถอยห่างออก ผมได้แต่หรี่ตามองอยากนึกเสียดาย ทั้งฟินทั้งเฟลเพราะคิดว่าแล้วกับเมียมึงล่ะ ไม่จูบนานกว่านี้เหรอ หึ
“ก็คนมันอึด” รวบรวมพลังเกรียนต้านพลังด้านลบได้ในที่สุด ไอ้ห่าพี่บั๊คก็เหมือนจะชอบอ่อยชอบยั่วผมจริงๆ นะ ยิ่งนานวันก็ยิ่งแน่ใจว่ามันตั้งใจทำให้ผมหลง แต่ไม่มีหลักฐานเอาผิดมันเนี่ยสิที่น่าโมโห
“ไปล้างซะไป เดี๋ยวเอากางเกงไปให้” มันก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว เล่นสาวคากางเกง จะถอดก็ไม่ถอด ชอบยั่วให้อยากแล้วทำครึ่งๆ กลางๆ ตอนเป็นเด็กแม่มึงไม่สอนเหรอว่าถ้าไม่กินก็ไม่ต้องเขี่ยเล่น สลัดผัก!
ผมเบะปากใส่แล้วขยับกางเกงเล็กน้อยก่อนจะเดินแข้งขาอ่อนออกไปเข้าห้องน้ำ ไอ้ห่าเอ้ย แค่สาวเล่นขำๆ ยังทำกูเพลียแล้วถ้ามึงกดกูทำเมียมิต้องตายคาอกมึงเลยเร๊อะ
พอถึงห้องน้ำก็ถอดกางเกงซักแล้วจัดการล้างช่วงล่าง ไม่นานนักพี่บั๊คก็เคาะประตูแล้วยื่นกางเกงตัวใหม่มาให้ เอ่อ ลืมเล่าให้ฟังนะ พวกเสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวของผม อีพี่บั๊คแม่งเตรียมให้ทุกสิ่งอย่าง รู้ไซส์รู้มุมเป๊ะๆ นี่ขนาดมันซื้อมานิดเดียวเพราะจะรอให้ผมไปเลือกซื้อเองวันเสาร์ แต่เชื่อมั้ยว่านิดเดียวของมันมีเกือบครึ่งของที่ผมเคยมีเลยล่ะ และที่สำคัญ แบรนด์เนมจย้าาาา บอกว่าซื้อยกโหลแถวประตูน้ำก็ได้แต่พี่แกก็บอกไม่เป็นไร เจ้านายแม่งโคตรใจดี
“นอนยัง” ผมกลับมาถึงห้อง พี่มันก็นอนรออยู่บนเตียงแล้ว นอนเหมือนเป็นเจ้าของเลยเน๊าะ แค่มันคนเดียวก็เต็มเตียงแล้วอะ
“นอนไงล่ะเนี่ย ขอที่นอนปิกนิกแม่ก็ไม่ยอม บอกให้นอนเบียดกันวันเดียวจะเป็นไรไป” จะบอกว่าพ่อให้นอนซ้อนกันก็ใช่ที เดี๋ยวสลัดจะหาว่าคนบ้านผมทะลึ่ง
“มานี่มา” พี่มันอ้าขาอ้าแขนแล้วตบอกปุๆ ทำเอาผมหน้าร้อน นึกไปถึงตอนพี่มันจูบ ผมได้แต่ยืนเอ๋ออยู่อย่างนั้น จะให้บอก โอเค๊ สวบ! ทิ้งตัวลงบนตัวมันราวกับหญิงคณิกาก็ใช่ที่ คนมันก็มียางบ้างอะไรบ้าง “เขินอะไรเนี่ย เมื่อกี้เด้งเอาเด้งเอา” เชี่ยยยยยยยยยยย มึงจะพูดถึงทำไมสลัด!! เด้งเดิ้งอะไร ก็มึงสาวยาวขนาดนั้น กูก็ต้องกระดกก้นตามสิ มันเสียวนะเว้ย!
“เมื่อกี้ก็ส่วนเมื่อกี้ดิ ความเงี่ยนไม่เข้าใครออกใคร ฮู้ พูดมากๆ” ผมก็ยังเป็นผม จะให้อายม้วนบิดไปบิดมามันก็ไม่ค่อยเข้ากับหนังหน้ากร้านๆ เท่าไหร่ “เขยิบชิดฝาไปเลย เดี๋ยวผมนอนริม พี่ก็ช่วยเกี่ยวไว้หน่อยก็แล้วกันจะได้ไม่ตก” ผมปัดมือไล่
“หึหึ” พี่มันหัวเราะสองหึแล้วขยับเข้าไปชิดผนังตามที่ผมบอก
หมับ!!
พอผมลงนอนปุ๊บ ทั้งเอวและขาก็ถูกคร่อมไว้ปั๊บ
“ก่ายทำไมเนี่ย ร้อนนน” ผมบ่นแล้วดันขาดันแขนมันออกแต่ก็ไม่แรงพอที่จะทำให้เขยื้อนออกไปได้แม้แต่น้อย
“ช่วยเกี่ยวไง เดี๋ยวตก” หันไปมองก็เห็นหน้าหล่อๆ ของมันยักคิ้วเจ้าเล่ห์ เห็นแล้วก็อ่อนใจ อย่าทำแบบนี้ได้มั้ยวะ กูหวั่นไหวใจสั่น
ผมตะแคงข้างเข้าหามันแล้วมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้เพียงคืบ มองนิ่งอยู่อย่างนั้น “..จะเกี่ยวไว้ได้นานสักแค่ไหนกันเชียว” พูดจบก็หลับตาลงข่มใจไม่อยากคิดฟุ้งซ่าน
ผ่านไปสักพัก หน้าผากผมก็ถูกแนบลงมาเบาๆ ตามด้วยเสียงทุ้มของคนข้างๆ “ก็คงนานที่สุด จนกว่ามึงจะบอกให้ปล่อย” หัวใจบีบรัดตัวมันเองจนต้องหายใจแรงๆ เพื่อลดอาการอึดอัด
“..ผมไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้นซะหน่อย” ว่าแล้วก็ขยับเข้าใกล้พี่มันมากขึ้นไปอีก ก็รู้ว่าไม่ควรตามใจตัวเองแบบนี้แต่ทำไมต้านแรงดึงดูดมหาศาลจากพี่มันไม่ได้ซะที เหมือนแมลงเม่าที่รู้ทั้งรู้ว่ากองไฟมันร้อนและสุดท้ายก็ต้องไหม้ตายอยู่ในนั้น แต่เพื่อความอบอุ่นชั่วครั้งชั่วคราวก็อดไม่ได้ที่จะบินเข้าไปหา
ผมไม่รู้ว่าพี่มันจะเข้าใจในความหมายที่ผมแฝงไว้ในประโยคหรือไม่แต่ผมก็หวังให้มันเข้าใจสักนิดก็ยังดี
“เอาเป็นว่า กูจะไม่ปล่อยให้มึงตกเด็ดขาด...นอนได้แล้วไอ้เด็กคิดมาก ฝันดีนะครับ..จ๋า” พี่มันกดจูบลงบนหัวผมอีกครั้ง อย่าว่าแต่ต้านเลยตอนนี้แค่ทำให้หัวใจเต้นปกติก็ยังยาก
ผมซุกตัวเข้ากับอกพี่มันอีกพร้อมกับอ้อมแขนแกร่งที่กระชับกอดผมแน่นขึ้น “ฝันดีครับ” ผมตอบแล้วแอบจูบหน้าอกพี่มันซึ่งมันก็คงไม่รู้หรอกเพราะหน้าผมแนบกับอกมันแน่นซะขนาดนี้ แต่ผมนี่สิที่รู้เต็มอกว่าอุ่นทั้งใจ อุ่นทั้งกาย และปรารถนาพี่มันมากกว่าหน้าที่ในเรื่องงาน
...พรุ่งนี้นะพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ค่อยถอยออกให้ห่างขึ้น แต่คืนนี้ขอตามใจตัวเองซักหน่อยเถอะ
‘กอดเกี่ยวจ้าวไว้แน่นๆ ทั้งคืนจะได้มั้ย จ้าวยังไม่อยากตก..ไม่อยากตกไปจากอ้อมกอดของเจ้านายทั้งคืนเลย’
ฝันดีนะครับ..จ๋า..ของคนอื่น
คืนนี้ทั้งคืนผมแทบไม่รู้สึกว่าฝัน ปกติฝันสะเปะสะปะเป็นตุเป็นตะแต่จำไม่ได้สักเรื่อง แต่ที่บอกว่าไม่ฝันเพราะผมลืมตาตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของพี่บั๊ค
...แสดงว่าที่รู้สึกมีความสุขทั้งคืนก็คงเพราะอ้อมกอดนี้ที่เป็นเรื่องจริงสินะ
แต่..
ก็คงต้องตื่นขึ้นมาเผชิญกับความจริงซะแล้วล่ะ คงต้องรวบรวบกำลังใจเพื่อต้านมารร้ายในใจ มันจะทรมานขนาไหนถ้าผมเป็นแฟนพี่บั๊คแล้วถูกใครสักคนมาแย่งคนดีดีแบบนี้ไป คงจะเจ็บปวดถึงกับทุรนทุรายเลยล่ะ
แต่มันต้องมีสิ ข้อเสียมันต้องมี ไม่มีใครดีไปหมดทุกอย่างหรอก..พี่บั๊คก็เหมือนกัน
ผมขยับออกจากอ้อมกอดของพี่มันแล้วเลื้อยตัวลงมานั่งข้างเตียงมองจ้องหน้าหล่อๆ ที่หลับไหลไม่รู้เนื้อรู้ตัว
“หึ” แค่นหัวเราะเมื่อในที่สุดก็เจอข้อเสียที่ร้ายแรงของพี่มันจนได้ “ที่จริงก็ไม่ใช่คนดีเท่าไหร่หรอกพี่น่ะ” ผมเบะปากอย่างหมั่นไส้ “ถ้าดีจริงคงไม่นอกใจเมียหรอก” ว่าแล้วก็เชิดใส่แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อเข้าห้องน้ำ
ทำเป็นอ้างเรื่องงานแต่ที่จริงก็รู้กันอยู่ว่าทำเกินกว่าเหตุเพื่อสนองกามนั่นแหละ เพียงแค่มันเป็นกามที่ผมก็ดันคล้อยตามก็แค่นั้น
...คนไม่ซื่อสัตย์ไม่คู่ควรกับใครเลย แม้แต่เมียของมันเอง ชิส์
ผมเดินออกจากห้องเพื่อไปอาบน้ำแปรงฟันเตรียมตัวไปช้อปปิ้ง “ชู่วว แม่อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวสองคนนั้นก็ตื่นหรอก” บังเอิญได้ยินเสียงกระซิบกระซาบผ่านช่องประตูที่ปิดไม่สนิทจากห้องพี่ข้าวสวยจึงหยุดเพื่อแอบฟัง “ก็พ่อแกน่ะสิ เถียงตลอดเลย แม่บอกแล้วว่าเรียลก็ไม่เชื่อ” อะไรรงๆ เรียลๆ
“พ่อไม่ได้เถียง แค่ยังไม่อยากเชื่อ” เสียงพ่ออ่อยๆ คงเพราะกลัวแม่นั่นแหละ
“เสียงครางขนาดนี้ คงต้องเชื่อแล้วล่ะพ่อ นี่แหละเรียลจริงอะไรจริง” พี่ข้าวสวยเปิดเสียงครางเบาๆ เบามากๆ ผมที่อยู่ตรงประตูแทบจะไม่ได้ยิน นี่ถึงขนาดแอบอัดเสียงไว้ฟังกันเลยเหรอเนี่ย ดีนะที่ไม่ทำอะไรนอกจากสแคลชควิกๆ
ไอ้พี่ข้าวสวยก็นะ สอนศัพท์อะไรให้พ่อแม่ก็ไม่รู้ กลายเป็นครอบครัวตัววายไปซะแล้วบ้านกู
“ลูกฉันนี่มันแรดจริงๆ” เสียงแม่
“แรดแล้วได้ดีก็ดีแล้วนะแม่ ไม่เห็นเหรอว่าพี่เขาดูรักมันจะตาย แถมยังดูดี สุภาพ เป็นกันเอง มีสัมมาคารวะ ที่สำคัญหล่อและรวย” ดูรักผมงั้นเหรอ แสดงเก่งล่ะสิไม่ว่า หึ
“ก็ใช่สิ ฉันมั่นใจตั้งแต่เห็นแววตาคุณลูกเขยตอนที่มันจับมือกันเข้ามาในบ้านแล้วล่ะ ฟันธงทันทีว่าต้องเสียลูกให้เขาแน่ๆ” เสียงแม่ฟังดูเพ้อๆ
ตอนที่จับมือกับพี่มันวันนั้นน่ะเหรอ มันก็ใช่นะ ผมรู้สึกถึงความรักความห่วงใยผ่านไออุ่นจากมือของพี่มัน รู้สึกว่ามันไม่ใช่ของปลอม
แต่คิดดูอีกที พี่มันอาจรักผมจริงก็ได้ แต่เป็นแบบน้องชายเหมือนตอนที่เราสนิทกันในบอร์ดนั่นแหละ
“แต่พ่อว่า..ดูข้าวจ้าวมันไม่ค่อยอินเท่าไหร่นะแม่ เหมือนมันปล่อยไม่สุด แม่ไม่รู้จักลูกตัวเองเหรอ มันเป็นคนทะลุมิติกว่านี้นะ ถ้ามันรักกันจริง ป่านนี้ขี่คอผัวโชว์พวกเราไปแล้ว” โธ่พ่อ คิดกับลูกแบบนี้ได้ยังไง จ้าวไม่ได้แรดขนาดนั้นซะหน่อย
“นั่นสิ แม่ก็ว่างั้นแหละ แม่ถึงได้ชวนครอบครัวนั้นจัดปาร์ตี้กันไง แล้ววันนี้ก็จะไปสอดแนมไว้ก่อน เรื่องเผือกเป็นเรื่องหลักส่วนเรื่องช้อปเป็นผลพลอยได้ คิกๆๆ” นั่นไง กูว่าแล้ว เสงี่ยมศรีนี่เหลี่ยมจัดชะมัด
ผมค่อยๆ เดินถอยหลังกลับเข้าห้องให้เงียบเชียบที่สุดเพื่อไปบอกข่าวนี้กับสลัดผัก พอเข้าห้องก็เจอสลัดกำลังบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง
“ตื่นเช้าจัง” มันทักเมื่อผมค่อยๆ ปิดประตู
“พี่นั่นแหละ ทำไมตื่นสาย ทุกทีไก่ยังไม่โห่ก็แสลนตื่นมาปลุกผมแล้ว” พี่มันชี้หน้าผมคาดโทษ
“ปากดีแต่เช้าเลยไอ้จ้าว” มันปาหมอนใส่แต่ผมรับไว้ได้
“ฮ่าๆๆ แค่นี้ก็ยั๊วะ คนแก่อารมณ์ร้าย” ผมปาหมอนกลับไปแล้วเข้าไปนั่งข้างเตียง “แม่ผมกำลังวางแผนจับผิดพวกเราว่ะ” ผมบอกข้อมูล
“รู้ได้ไง”
“ก็เมื่อกี้กะจะไปอาบน้ำแต่แอบได้ยินพวกคุยกันในห้องไอ้สวย” ผมบอก “สงสัยวันนี้ต้องเพิ่มเลเวลความหวานซะแล้ว” ยักคิ้วให้พี่มันอย่างนึกสนุก
ตอนนี้ลืมเรื่องที่เคยทุกข์ไปหมดแล้วเพราะเหตุผลที่ผมให้กับตัวเองเพื่อตัดใจ คนเราน่ะควรจะมองหาแต่หนทางให้ตัวเรามีความสุข ไม่ใช่คิดแต่เรื่องทุกข์ซ้ำๆ เพื่อตอกย้ำซ้ำเติมตัวเอง
พี่มันขมวดคิ้วเช็คอาการผมสักพักแล้วพูดอะไรแปลกๆ “คิดว่ามองทะลุแล้วแท้ๆ แต่พอข้ามคืนก็กลับมาอยู่จุดเดิมอีกแล้วว่ะ” อะไรของมึงล่ะเนี่ย อินดี้ใส่กูแต่เช้าเลย
“พูดอะไรฟังยากว่ะ ลุกไปอาบน้ำก่อนไป๊ เหม็นขี้ฟัน” โยนผ้าเช็ดตัวใส่หน้ามันแล้วไปนั่งเล่นคอมฆ่าเวลา พี่มันถอนหายใจไล่หลังแล้วเปิดประตูออกจากห้องไป
...อะไรของมันวะ หงุดหงิดแต่เช้าเลย
และแล้วพวกเราก็พร้อมและออกจากบ้านเวลาแปดโมงครึ่ง พี่บั๊คขับ ส่วนผม พ่อ แม่ และพี่ข้าวสวยนั่งด้านหลัง เว้นที่ด้านข้างคนขับไว้สำหรับคุณแม่สามี
“วันนี้สวยจังเลยครับแม่จ๋า” ผมทักเมื่อแม่สามีเข้ามานั่งในรถ เธอหันมาปรายตามองผมเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับแกนๆ
“ตลอดเส้นทางมีแต่เสียงพวกผมที่คุยกันโขมงโฉงเฉง ส่วนด้านหน้านั้นเงียบกริบ เงียบจนผมต้องเตือน
“จ๋าครับ” พี่มันปรับกระจกมองหลังเพื่อคุยด้วย ผมไม่พูดแต่บุ้ยปากไปทางเบาะข้างคนขับเพื่อให้มันชวนแม่คุยบ้าง
สลัดแม่งซึน ต้องให้บอกตลอดเลยไอ้ห่านี่ น่าตีชะมัด
มันเลิกคิ้วถามอยู่สักพักจนในที่สุดก็เข้าใจ “วันนี้แม่อยากกินอะไรครับ” แล้วบทสนทนาก็เริ่มขึ้น
“กินอะไรแบบบ้านๆ ก็ได้ เดี๋ยวคนอื่นจะกินไม่เป็น” พอเปิดปากก็งิ้วออกเลยนะครับแม่ผัว
“แต่แม่อยากกินของแพงนะลูกเขย นานๆ จะมีลาภปาก” แม่ผมครับ ตรงเป็นไม้คมแฝกเลย
“เออตาบั๊ค เดี๋ยวพาแม่ไปร้านหนังสือด้วยนะ แม่จะซื้อหนังสือ ‘ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดี’ มาให้แม่ของข้าวจ้าวสักเล่มน่ะ” โอ้ว แรงมาก
“ต๊าย ดีเลยค่ะคุณพี่ เดี๋ยวเอามาแลกกับนิยายเรื่อง ‘ผู้ดีตีนแดง’ ของน้องค่ะ สนุกมาก เรื่องประมาณว่าแม่ผัวใจร้ายแต่แอ๊บดีอะไรแบบนี้อะ คือนางร้ายสุดๆ น่าตบมากๆ เลยค่ะ” อื้อหือ เห็นแววว่าเดี๋ยวคงลุกตบกันตามนิยายแน่
“ไม่เอาหรอกค่า นิยายไร้สาระ อ่านพวกนี้เยอะสินะคะถึงได้เพ้อฝัน สอนลูกให้ไล่จับแต่คนรวย” แล่วๆๆ เริ่มจะไม่ใช่แซะแล้วนะ อันนี้เริ่มด่ากันซึ่งๆ หน้าแล้วล่ะ
“ลูกเขยๆ” พ่อผมสอดขึ้นกลางปล้อง
“ครับพ่อ” พี่บั๊ครีบรับคำพร้อมกับใบหน้าเจื่อนๆ
“รู้มั้ยว่าผู้หญิงน่ะเปรียบเหมือนกีฬา” เอาแล้ว พ่อมามุกไหนวะเนี่ย
“เหมือนยังไงครับพ่อ” ตอนนี้ทุกคนก็นิ่งฟัง ทั้งแม่ผัวและแม่ตัวก็ไม่ต่อปากต่อคำกันอีก
“ตอนสาวๆ เหมือนลูกฟุตบอลนะ” พ่อบอก
“เหมือนยังไงเหรอครับ” พี่บั๊คพยายามต่อบทสนทนาไม่ให้มีเดธแอร์ ป้องกันการปะทะคารมของสองสาว
“ก็มีแต่คนแย่งเพื่อทำประตูน่ะสิ” พ่อตอบ “พอถึงช่วงกลางคนก็เหมือนปิงปอง”
“ปิงปองเหรอครับ” พี่บั๊คทำคิ้วขมวดเพื่อคิดตาม
“ก็แต่ละฝ่ายก็รีบตีให้ไปตกฝ่ายตรงข้ามไง” ตอนนี้ทุกคนก็เริ่มอมยิ้มกับมุกของพ่อ ยกเว้นสองสาวที่แกล้งทำเป็นไม่สนใจแต่หูก็ผึ่งรอฟังอยู่ “แต่ผู้หญิงช่วงวัยทองเนี่ย เหมือนลูกกอลฟ์”
“ยังไงครับ” พี่บั๊คเริ่มสนุกแล้วถามด้วยรอยยิ้มว่ามันจะออกมารูปไหน
“ก็แข่งกันตีให้ไกลสุดกู่ ยิ่งโฮลอินวันล่ะก็ สวรรค์ชัดๆ”
เพี๊ยะๆๆๆๆ
เสียงฮาครืนพร้อมกับเสียงตบตีไหล่ของพ่อจากฝ่ามือเสงี่ยมศรี
“ปากร้ายนักนะพ่อ นี่แน่ะๆๆๆ อยากตีแม่ไปไกลๆ เหรอ นี่ๆๆๆ” พ่อหลบฝ่ามืออรหันต์เป็นพัลวัน สร้างเสียงหัวเราะขึ้นทั้งคัน มีเพียงแค่คนเดียวที่หันหน้ามองออกนอกรถ แต่ผมก็แอบเห็นนะว่าคลายความตึงเครียดลงไปบ้างแล้ว
“โอ๊ยแม่ ยอมแล้วจ้า พ่อยอมแล้ว ใครจะอยากตีแม่ไปไกลๆ ถึงจะวัยทองก็ทองคำแท้ ยังไงก็ต้องเก็บไว้เก็งกำไรสิจ๊ะ” พ่อรวบมือแม่เอาไว้แล้วทำหน้าอ้อน ตลกโคตรๆ จีบกันตลอดเลยคู่นี้ ไม่ได้อายลูกอายเต้ากันเล้ยย
ผ่านไปอีกไม่กี่นาทีก็ถึงห้างใหญ่ที่หรูที่สุดในกรุงเทพขณะนี้ บอกตรงๆ ว่าไม่เคยมาหรอกนะ มันแพงเวอร์วังเกินไป แต่พี่มันบอกว่าพามาที่นี่เพราะที่อื่นคนเยอะ แม่สามีไม่ค่อยชอบเท่าไหร่
“แม่พี่จะไม่เกลียดผมมากขึ้น ถ้าพี่ทำให้แม่รู้ว่า ยิ่งผมเข้ามาอยู่ใกล้พี่มากเท่าไหร่ พี่ก็จะยิ่งรักและดูแลแม่มากขึ้นเท่านั้น” ผมกระซิบบอกพี่บั๊คระหว่างทางเข้าห้าง
พี่มันโยกหัวผมอย่างเอ็นดูแล้วกอดคอเดินไปตามทางอย่างไม่แคร์สายตาคนอื่น “ทุกทีก็ดูไม่ค่อยฉลาด แล้วเรื่องนี้คิดได้ไงวะ” ตกลงมึงชมหรือด่า เอาดีดีมั้ย
“สมองผมจะแอคทีฟก็ต่อเมื่อมีเงินมาล่อ คิกๆๆ” ผมหัวเราะคิกคัก
“แค่เงินเหรอวะ เอาใจล่อได้มั้ยล่ะ” นั่นหยอดกูหรืออะไร แต่ขอโทษ กูมีภูมิคุ้มกันแล้วนะเว้ยไอ้คนนิสัยเสีย
“อย่าหยอดนะคะ เดี๋ยวน้องยอม” ผมคว้าคอมันมาแล้วทำปากจู๋เตรียมจูบมัน ไอ้พี่บั๊คดันหน้าผมหนีทันที
“กลับเข้าโหมดนี้อีกแล้วไอ้จ้าว” ดูมันหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็แอบขำ
“โหมดผมก็มีโหมดเดียวแหละเจ้านาย โหมดสนุก” ว่าแล้วก็ยักคิ้วให้แล้ววิ่งไปตีก้นเสงี่ยมศรีที่เดินนวยนาดปานนางงาม ไม่เคยมาล่ะสิ ฟินล่ะสิ หน้านางเหมือนได้ขึ้นสวรรค์เลยอะ ตลกโคตรๆ
เรามากินอาหารเกาหลีกันครับ แม่ผมรีเควสเอง นางอินซีรีส์เกาหลีก็เลยขอให้พี่บั๊คพามากินเป็นบุญปาก แม่สามีดูจะมีปฏิกิริยาแต่แล้วก็เงียบไปเพราะพี่บั๊คจับมือและโอบกอดอยู่ไม่ห่าง
แล้วมื้ออาหารก็ผ่านไปด้วยดีเพราะพี่บั๊คประกบบริการแม่สามีไม่ได้ขาดตกบกพร่อง ทำให้นางได้หน้าและไม่คอยมาแซะกระแนะกระแหนอีกเพราะกำลังฟินที่ลูกเอาใจ
...แม่จ๋าก็น่ารักนะ ไม่ได้ร้ายขนาดในละคร ถ้าผมได้เป็นลูกสะใภ้ตัวจริง จะทำให้นางมีความสุขกว่านี้อีก
“คิดอะไรอยู่ลูก” แม่ผมทักขึ้น
“ป..เปล่านี่ ทำไมเหรอแม่” ผมตอบแล้วคีบอาหารใส่ปาก
“ทำไมเดี๋ยวนี้ถึงดูไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองเลยลูก ไม่เหมือนลูกแม่คนเดิม” แม่ถาม
อันนี้คือแผนสอดแนมใช่หรือไม่ หึหึ เหงี่ยมเอ๋ย เหงี่ยมฉลาดก็จริง แต่ลูกก็ไม่โง่หรอกนะ “ก็รักพี่บั๊คมากนี่แม่ กลัวเขาจะทิ้งถ้าวันนึงเขาเบื่อขึ้นมา จ้าวจะอยู่ยังไง” นี่แน่ะ เนียนมั้ยๆ
“เขาไม่ทิ้งแกหรอกจ้าว ถ้าแกรักก็บอกเขาว่ารัก ไม่ใช่กั๊กตัวเองอยู่แบบนี้” หือ?? หา?? เหงี่ยมพูดอะไร เหงี่ยมรู้อะไร แต่..
ไม่ใช่ซะหน่อย ผมไม่ได้รักซะหน่อย ถึงแม้จะรู้สึกดีแต่ไม่ใช่ความรักหรอก จะเป็นไปได้ยังไง แค่อาทิตย์เดียวจะรักคนแปลกหน้าได้ไง ไม่ได้ๆๆๆ
“แม่ไม่รู้หรอกนะว่าแกกับพี่เขาตกลงกันยังไง แต่ที่แม่รู้ก็คือ.. ถ้าแกปล่อยคนนี้หลุดมือ แกเตรียมหานามสกุลใหม่ได้เลย ฉันจะเฉดแกออกจากตระกูล” แป่วววว
“แม่อ๊ะ เห็นเค้ารวยล่ะสิ รักเงินมากกว่ารักลูกเหรอ”
นางทำหน้าล้อเลียนแต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้น “แม่เสียดายคนที่รักแกมากขนาดนี้ต่างหาก” แล้วนางก็หันไปฟินกับอาหารตรงหน้า ไม่ได้สนใจลูกชายที่นั่งอึ้งกับประโยคมั่นอกมั่นใจของนางอีก
...ปกติเหงี่ยมทำนายทายทักได้แม่นมาก นางมีความสามารถพิเศษเดาเนื้อเรื่องในละครได้แทบทุกเรื่อง ผมเองก็เชื่อในสายตาอันเฉียบแหลมของนางและคิดว่านางก็ไม่ได้มองผิดไปหรอก
แต่..
‘มันไม่ใช่รักแบบคนรักน่ะสิแม่ เขารักจ้าวแบบน้องชาย.. ก็เท่านั้นเอง’
**************************
:pig4:
-
อรั๊ยยยยยยยย อิน้องเจ้าจะเข้าโหมดดราม่ากะเปิ้นพ่องงง ซึนมานานนนน อีพี่สลัดก็แรงนะย๊ะ ร้อนแรงไปไหน อย่าดราม่าแรงนะค้าาา ช่วงนี้เทรนด์เศร้สึ่ดกำลังมา นอยยยยเลื้อเกิน#อี่แม่ใจ๋บ่าดี
-
จ้าวแกขัดขืนบ้างกะได้นะ จริงๆ :z1:
พี่บัค บ้าจริง ถ้าไม่รีบบอก
หนูจ้าวตัดใจแย่เลยนะ :ling1:
-
อิน้องจ้าวแม่งก็มโนไปในทางตรงข้ามตลอด
สงสารอิพี่บั๊คหว่ะมาชอบอิคนบร้าแบบจ้าว
ตอนนี้สกายกะดินไม่โผล่เลยรอๆ
-
พี่บั๊คบอกอิน้องจ้าวมันซะทีเถอะ ว่าเมียพี่เป็นใคร :hao6:
ไม่งั้นน้องมันก็จะบ่นงุ้งงิ้งในใจไปเรื่อยอ่ะ :mew2:
เดี๋ยวได้ตัดใจจากพี่ก็เสร็จกันพอดี แต่ขนาดนี้แล้ว มีแต่จะแย่ง(กับตัวเอง)แทนป่าวเนี่ยจ้าว :hao7:
-
คือเรื่องเหมือนจะมาม่า แต่มันก็ฮาด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
สงสารพี่บั๊คค่ะ
สงสารจริง ๆ นะ
อิน้องจ้าวเข้าใจพี่บั๊คผิดแบบตรงข้ามเป๊ะอะไรเป๊ะหลายเรื่องมาก 5555
พี่บั๊คเฉลยน้องจ้าวเหอะ
-
ไม่รู้ว่าถ้าจ้าวรู้ว่าเมียจริงของพี่แกคือตัวเองไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไง
-
สงสารจ้าวนะ พยายามหักห้ามใจไม่คิดเกินเลยกับพี่บั๊คเพราะคิดว่าเป็นแค่ลูกจ้างเขา พี่บั๊คก็น่าสงสารที่คิดว่าจ้าวจะยังไม่ชอบตัวเอง เห็นตัวเองเป็นแค่เจ้านายแบบนี้ ถ้าพี่บั๊คไม่คิดจะโกหกเรื่องก็คงไม่วุ่นวาย แต่นิสัยจ้าวเลยเกิดแผนนี้ขึ้นมา แอบเครียดตามแล้วอะ ถ้าจ้าวรู้ความจริงกลัวจะโกรธพี่บั๊คมากๆ จะดราม่าไหมเนี่ย :katai1:
:mew1: :L2:
-
พี่บั๊คเลิกปล่อยให้จ้าวจมอยู่กับการคิดไปเองและสับสนสักทีเถอะ สงสารจ้าว
-
สงสารน้องจ้าววววววววววววววววว
มีแววจะดราม่าเมื่อรู้ความจริงแหงมมม :mew2:
-
เป็นครอบครัวที่น่าอิจฉาจริงๆ
-
ต้นเรื่องนี้โคตรฮา แต่ช่วงหลังๆนี่ รู้สึกจะปวดตับไปตามๆกัน 55555555555 :laugh:
สงสารจ้าวอ่ะ ต้องเก็บความรู้สึกของตัวเอง คือมันมรมานมากเลย
ส่วนอีพี่บั๊คก็ใจร้าย ทำกับจ้าวได้ลงคอ
เชอะ ! งอน
ปล. รอตอนต่อไปจ้า
:L2:
-
สงสารจ้าว
-
อ่านจบแล้วต้องร้อง โถถถ ข้าวจ้าว ลูกเอ๊ย
อย่าคิดมากค่ะ เดี๋ยวดีเอง เชื่อป้านะ :กอด1:
พี่บั๊คอะ แกล้งหยอดน้องเรื่อย ถึงน้องจะฟินแต่ก็ฟินจิตตกนะ
ปลอบน้องด้วย
สู้ๆ :katai2-1:
-
พี่บั๊คบอกความจริงข้าวเจ้าไปเถอะ
สงสารเจ้านะ :mew2: :mew2:
-
เชื่อแม่เจริญทุกคนค่ะลูก เหงี่ยมศรีเด็ดมากๆ มองลูกขาดหมด ชอบตอนพ่อแม่คุยกันว่าถ้าของจริงจ้างขี่คอแล้ว 555 รู้นิสัยลูก
พี่บั๊คอ่ะ เลิกเล่นละครเถอะ อย่างเจ้าบทจะมึนก็มึน ต้องตะโกนใส่หูถึงจะเข้าใจมั้ง นั่งหึงตัว้องอยู่ได้
พี่บั๊คก็นะอยากหวานจริงก็พูดไปสิ ชอบแนวคิดจ้าวเรื่องให้พี่บั๊คใส่ใจแม่ น่ารักมากๆๆๆๆ เลย
ขอบคุณค่ะ
-
จะฟินมันก็ฟินไม่สุด เห็นอิจ้าวคิดระแวงระวังตลอดก็ดราม่าตามนิด ๆ เง้อออ เมื่อไหร่จะรู้ความจริงนะ
พี่บั๊คเฉลยเหอะ กลายเป็นคนเจ้าชู้ในสายตาจ้าว คะแนนตกกู่ไม่กลับแล้วอย่าหาว่าไม่เตือนนะพี่บั๊คค
อย่ามาบอกว่าจูบกันครั้งแรก คนอ่านรู้คนอ่านเห็น กี่ครั้งแล้วนี่นับไม่ถ้วนละย่ะ 5555
-
สงสารจ้าว
จ้าวคงสับสนมากๆ อ่ะ
อยากให้พี่สลัดบอกความจริงกับจ้าวเร็วๆ
เลิกเป็นแฟนหลอกๆ กันเหอะนะ :hao5:
-
จ้าววววว เชื่อแม่เถอะลูกกกกกก
และพี่น้องที่ไหนมันรักกันแล้วแสดงออกด้วยการสแควส :z3:
-
รีบบอกเถอะ ก่อนจะเสียน้องไปพี่บั๊ค
-
พี่บั๊คระวังน้องจ้าวรู้ทีหลังแล้วโกรธนะพี่ :hao4:
-
พี่บั๊คคคคคคคค
สงสารน้องแล้วอ่ะ คิดมากไปถึงไหนแล้ว
สารภาพรักโดยไว ก่อนร้องจะตัดใจได้จริงๆ
-
ทุกคนรู้
มีแต่จ้าวเท่านั้นที่ไม่รู้ใจตัวเอง,,,,
-
สงสารพี่สลัด จ้าวนี่มัน........... ฮืออออออออ ใส ซื่อ หรือง่าววว
-
bug bugแหงๆ ตัวละครเรื่องนี้มันติดbugกันทั้งนั้น โดยเฉพาะแกน่ะ ไอ้จ้าว
โอ๊ยยยย คิดไปไหนๆๆ แต่ก็อดเข้าจมันไม่ได้นะ คนมันไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง เฮ้ออ
-
หลงอะดิจ้าว กิ้วๆ
-
วายกันทัืงครอบครัว :laugh:
สลัดเฉลยเฮอะ. นับวันเมียแกยิ่งคิดไปไกล :ling2:
-
:hao5: สงสารอิหนูจ้าวน้อ
พี่บั้ครีบปิดเกมเถอะ จับแต่งงานเลย
-
พี่บั๊คแผนนี้ทำให้เจ้ารักได้ไม่สุดนะ :ling1:
-
จ้าวววววววว ทำไมเอ็งจ๊าดง่วงขนาดนี้!!!!! :katai1:
เจ๊สงสารอิพี่บั๊คสุดใจจริงๆ ไม่รู้จะช่วยยังไง :เฮ้อ:
รอตอนต่อไปปปป :กอด1:
-
:z1:
-
จนใจกับจ้าวจิง พี่บั๊กบอกน้องไปเถอะ เด๋วก็หนีไปอีกหรอก
-
จนกว่าไอ้จ้าวจะรู้ว่าพี่บั๊คตัวจริงกับตอนเมาเป็นคนเดียวกัน
ขอบคุณ :)
-
:เฮ้อ: เมื่อไหร่จะรู้เรื่องกันทั้งศึกในใจทั้งศึกแม่ผัวหนูจ้าวเอ๊ย
-
เดี๋ยวแม่ผัวหลงรักชัวร์เลย :laugh:
-
โธ่ จ้าว ก็บอกไปก่อนสิ อิพี่บั๊ค มันจะทนไม่ไหวแล้วน้า
555
-
เธอเล่นอะไรกันสองคนนี้ :hao4:
-
จ้าว ซึนๆอ่ะ แอบสงสาร เหมือนตัวเองจะมีความสุขแต่ก็ซ่อนทุกข์ไว้
พี่บั๊ค อย่าถอดใจนะเว้ย พยายามเข้า แต่กับน้องมันไม่แฟร์ที่คิดว่ามันไม่ใช่แฟนตัวจริงนี่สิ
ต่างจากพี่ดินเรา อันนั้นรุกเข้าหาสกายแมนๆเลย หึหึ
อ่านเรื่องนี้แล้วมีฮาตลอดๆอ่ะ :pig4:
-
สงสัย ต้องรอจ้าวง้างปากบอกรักสลัดก่อนมั้ง
ความจริง จึงจะเปิดเผย แล้วเมื่อถึงตอนนั้น จ้าวจะพิโรธไหม
-
เฮ้ยไอ้จ้าว
==
ไม่มีคำพูดปกติก็เห็นมั่นใจในตัวเองดีกล้าทำอะไรดี
แต่ทำไมอีเรื่องแบบนี้ถึงได้โง่อย่างกะอะไรดี นักล่ะ
:เฮ้อ:
-
มัวแต่ทำตามแผนอยู่นั่น เดี๋ยวจ้าวตัดใจขึ้นมาจริงๆแล้วจะรู้สึก
เพราะนอกจากจะรู้สึกผิดที่รักแฟนคนอื่นแล้วยังต้องมาหน่ายคุณแม่สามีอีก
สู้ๆนะจ้าว พ่อแม่เป็นกำลังใจให้อยู่แล้ว ยิ่งเหงี่ยมศรีนี่พูดเหมือนรู้เลย
คิดจะเป็นสะใภ้บ้านนี้ต้องอดทน เดี๋ยวแม่จ๋าเห็นความดีก็ใจอ่อนแล้วล่ะ :hao3:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
มึนเกิ้น จ้าวเอ้ยยย!!
-
ฟินไม่สุดสินะจ้าว เราเข้าใจแล้ว
ถ้ามองในมุมจ้าวมันก็แย่จริงๆนั้นแหละ
มีแฟนอยู่ แต่มาแซ่บกับคนอื่นแบบนี้ ไม่ไหวน่า
สารภาพกับน้องมันเสียทีเหอะ ก่อนที่เรื่องจะบานปลายกว่านี้
-
รอมานาน อ่านไม่ถึง 10 นาทีเลย เฮ้อ อยากจะลงแดงตาย :ling1: :ling1: :ling1:
-
สงสารจ้าวอ่ะ
-
มันจะดราม่าก้อไม่ใช่
-
ชอบบบบบบ บั๊คบอกความจริงนัองมั้ย :mew2:
-
บิดตัวเป็นเกลียวเบย มาหน่วงช่วงท้าย
-
กีสสสเพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ (ป้าไปอยู่ไหมมาฮะ #น้องจ้าวไม่ได้กล่าว)
ฮามากกกกกกกกกกกกกกก เดี๋ยวจะต้องรีบอ่านให้ทันปัจจุบัน แล้วฉันจะได้หลับได้นอนไหมพูด !!!!!
-
อ้ออ้อย น้องจ้าว แอบสงสารน้องเล็กๆ
-
สงสารจ้าวแล้ว
เลิกเล่นเหอะพี่บั๊ค ขอแบบจริงๆเรียลๆสักที
น้องมันโง่อะ มันคงคิดเองไม่ได้หรอก ถ้าพี่ไม่บอกมัน
-
:mew6:
จ้าวทำไมเอ็งซื่อบื้ออย่างเนนนนนนน้ :ling2:
มาต่ออีกไวๆนะชอบมาก
-
รีบบอกได้แล้วมั้งพี่สลัด
น้องก้อเทใจไปเยอะ
แต่่ไม่กล้าพูดมา
เพราะไม่อยากเป็นมือที่ 3
-
ในที่สุดก็อ่านทันตอนล่าสุดแล้วครับ
ชอบจังเรื่องนี้ สนุก ฮา แต่อ่านไปก็รู้สึกหน่วงๆ ในใจอยู่เหมือนกัน
เพราะการรู้สึกว่าตัวเองแอบรักอีกฝ่าย โดยที่ทำอะไรไม่ได้ (ทั้งที่มันเป็นความเข้าใจผิด)
อยากให้พี่บั๊ค กับ ข้าวจ้าว เปิดเผยความจริงต่อกันซะที ….รอตอนต่อไปอยู่... มาต่อเร็วๆ นะคร๊าบ :mew1:
-
ขำจนไม่รู้จะขำยังไงกับครอบครัวน้องจ้าว
แล้วแม่ผัวแม่สะใภ้มวยถูกคู่จริง ๆ
-
fcพี่บั๊คค่ะ อิอิ o18 o18 o18 o18
ชอบค่ะสนุกมากเลยอ่ะ
ฮามากเลยด้วย//ถึงบางมุกจะไม่เข้าใจก็เถอะ :freeze:
จ้าวโง่ไปนะลูก :really2:
-
เห็นชื่อเรื่องก็ว่าน่าจะสนุก อ่านทั้งๆ ที่รู้ว่านิยายยังไม่จบแล้วหลังจากนี้จะทำไงละเนี้ย นิยายยังไม่มีให้อ่านต่ออีก...
อยากอ่านความป่วนของจ้าวกับสลัดต่อ แล้วไหนจะคู่ป่วนของดินกับสกายอีก
อยากอ่านต่อแล้ว ฮาเกิน หัวเราะสั่นจนเกือบทำกาแฟหก
-
น้องจ้าวอย่าซึนลูกกกกกกกก
-
สนุก มันเร้าใจทั้งสองคู่เลย พลอตน่าติดตามดีครับ
-
น้องจ้าวไม่รู้ใจตัวเองงงง
-
ถ้าจ้าวมันจะจำได้ว่าสามีมันจริงๆ เป็นคนเดียวกับสามีกำมะลอ ก็คงจะดีขึ้น(มั้ง)
-
ข้าวจ้าวจริงๆ แอบซึนนะ 555
-
หนูยังไม่รู้ตัวเหรอลูก ว่าพี่สลัดหมายถึงใคร :ling1: :ling1: :ling1:
-
Chapter 19 MoM’s War (3)
เมื่อออกจากร้านอาหาร สลัดผักก็พาแม่ๆ ไปเดินช้อปปิ้ง แม่สามีก็พยายามข่มแม่ผมด้วยการเลือกซื้อของราคาแพงแบบที่ว่า.. รุ่นใหม่สุด แพงที่สุด เอามาให้เลือกซิ
เหอะๆ แล้วคิดว่าเสงี่ยมศรีทำยังไง..
“เอามาอย่างละสองไซส์เลยนะคะ ไซส์อวบกับไซส์มาตรฐาน” แม่สามีได้ยินถึงกับควันออกหู
“อย่าบอกนะว่าจะซื้อเหมือนกัน” นางทำเสียงเขียวแต่พยายามเก็บอาการไว้เพราะคงอายพวกพนักงาน
“ไม่เหมือนค่ะ คนละไซส์” ไอ้จ้าวจะตกงานก็เพราะแม่ไปเกรียนใส่จนทำให้แม่พี่บั๊คมันไล่ตะเพิดผมออกจากบ้านนี่แหละ ฮ่วย
“แพงขนาดนี้ไม่เกรงใจคนจ่ายเงินบ้างหรือไงแม่คุณ” แม่พี่บั๊คว่าใส่หน้า
แล้วคิดว่าแม่ผมทำไง..
“ลูกเขย..” นางหันไปหาพี่บั๊ค “ถ้าแพงมาก แม่ไม่เอาก็ได้นะ แม่เกรงใจ” มองแบบหงอยๆ แล้วทำทีจะเดินออกจากร้านซะด้วย
“เดี๋ยวสิครับแม่” พี่บั๊คเรียกและรั้งแขนเอาไว้ “ไม่แพงหรอกครับ อยากได้อะไรก็เลือกเลยเดี๋ยวผมจัดการให้หมดทุกอย่าง” สามีหล่อมว้ากกก นี่กูควรคิดจับมึงให้เป็นเรื่องเป็นราวจะดีกว่ามานั่งนึกถึงบาปบุญคุณโทษมั้ยเนี่ย “พ่อกับน้องข้าวสวยก็ด้วยนะครับ อยากได้อะไรก็เลือกได้ทุกอย่างเลย ถือซะว่าเป็นการขอโทษที่แอบคบกับจ้าวโดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน” พระเอกซีรีส์เกาหลีไม่ได้เกิดแน่ถ้าสามีกำมะลอของกูมันอยากโกอินเตอร์
แล้วคิดว่าพ่อกับพี่สาวผมจะทำไง
“งั้นพ่อต้องจัดหนักๆ ลูกเขยจะได้ไม่รู้สึกผิดอีกต่อไป”
“โอ้ย สวยไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยเรื่องนั้นหรอกค่ะ” อื้อหือ สวยสมชื่อข้าวสวยเลย “แต่ขอคิดค่าจัดห้องกับออปชั่นเสริมเมื่อคืนนะพี่ หมดแรงไปเย๊อะ”
โอเค กูเก็ทละ
คนบ้านกูเป็นแบบนี้กันหมดสินะ จะเอาหน้าไปซุกไว้ไหนดี โคตรอาย..
“งั้นจ้าวขอแยกไปเดินคนเดียวนะ” ผมทนไม่ไหวกับสถานการณ์น่าอับอายแบบนี้
“อ้าว ทำไมล่ะ” พี่บั๊คหน้าเสีย คนบ้านผมก็หันมาทำหน้าเจื่อนเพราะคงรู้ตัวแล้วว่าทำตัวน่าอายไปมากแค่ไหน
ผมถอนหายใจแล้วมองทุกคนหน้านิ่ง “เดินคนเดียวมันได้ของเยอะกว่า เดี๋ยวจะโทรบอกว่าร้านไหนบ้าง จ๋าไปไล่จ่ายตังค์ให้ด้วยนะ” ว่าแล้วก็วิ่งจู้ดออกจากร้านมาคนเดียว
ได้ยินเสียงประสานดังไล่หลังมาดังลั่น “โธ่ อีจ้าวววว!!”
กร้ากกกก ขำหน้าพวกนั้น คงนึกว่าผมจะหน้าบาง เกิดอายผัวขึ้นมาล่ะสิ ชิชะ ถ้ามัวตามกันอยู่ต้อยๆ มันจะได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันกันล่ะ แล้วที่สำคัญ ผมจะคิดค่าที่มันจูบผมเมื่อคืนเป็นร้อยเท่าเลยคอยดู!!
ผมเดินเลือกซื้อเสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า เข็มขัด นั่นนี่ไปเรื่อย แต่เมื่อผ่านช้อปเครื่องหนังแบรนด์ดังระดับโลกเข้าก็ต้องหยุดชะงัก
“สกายนี่หว่า!” รูปที่โชว์หราอยู่หน้าช้อปขนาดสองเท่าของตัวจริง แต่ที่ต้องอ้าปากค้างก็คือ ไอ้สัด ถ้าไม่มีกระเป๋าปิดกระปู๋ รูปนี้ต้องขึ้นปกเกย์ครวญแน่ๆ จะหวิวไปไหนวะเนี่ย เคยเห็นรูปที่มันถ่ายแบบมาก็เยอะ ที่เห็นซิกแพคยังนับครั้งได้ แต่นี่อัลไล๊ มึงปล่อยเนื้อปล่อยตัวขนาดนี้เลยเร๊ออออออ
ในขณะที่กำลังหงุดหงิดกับเพื่อนรัก สายตาก็เหลือบไปเห็นอีกคนที่ยืนเปลือยอยู่คู่กัน
!!!!!!
“ไอ้ห่าพี่ดิน!!!” ผมยกมือปิดปากแทบไม่ทัน สะบัดหน้าและหลับตาอีกหลายทีเพื่อดูให้ชัดว่าไม่ได้ตาฝาด พี่ดินแม่งเซ็กซี่ซี้ดซ้าดน่ากิน เฮ้ย ไม่ใช่ๆ พี่ดินแม่งก็โป๊ไม่หนีไอ้กายเลย มันสองตัวมายืนล่อนจ้อนคู่กันได้ไงวะ
“กูตกข่าวอะไรไปรึเปล่า” พลังงานเผือกพุ่งสูงทะลุหน้าปัด
ผมไม่รอช้า รีบวิ่งไปร้านหนังสือเพื่อเผือกข่าวไอ้สองคนนั้น แต่ก็ไม่ต้องหากันนานเพราะหน้าไอ้สองคนมันโชว์หราอยู่บนปกแทบจะทุกเล่ม
‘คู่จิ้นฟินสุโค่ย งานหวามสะท้านแคทวอล์คไทย ดิน-สกาย’ ผมอ่านพาดหัวของหนังสือเล่มหนึ่งแบบอึ้งๆ
ไอ้สัด งานหวามซะด้วย!!
กวาดตาไปทั่วแล้วหยิบอีกสามสี่เล่มก่อนจะไปจ่ายเงิน หาทำเลเหมาะๆ เพื่อนั่งอ่าน
‘สกาย-ดิน สุดยอดเคมีที่เข้ากันของนายแบบลูกครึ่งอันดับต้นๆ กับนายแบบจำเป็นที่ขึ้นแคทวอล์คเป็นครั้งแรกแต่ใจถึงขนาดกระชากคอสตูมทิ้งโชว์หวิวร่วมกัน สร้างความฮือฮาในหมู่แฟชั่นนิสต้าและนักข่าวทั้งหลายจนยกให้เป็นคู่จิ้นในชั่วข้ามคืน อีกทั้งการประกาศกร้าวของดินแดนที่จะรับแค่เพียงงานคู่กับสกายเท่านั้น ยิ่งทำให้กระแสคู่จิ้นแรงไม่มีหยุด ล่าสุดแบรนด์เครื่องหนังยักษ์ใหญ่คว้าตัวเปิดซิงคู่จิ้นคู่นี้ด้วยคอเล็กชั่นสุดหวิวสยิวทรวง แถมมีสินค้าดังต่อคิวกันอีกเพียบ ยิ่งข่าวลือที่ว่าดินแดนเป็นทายาทของคุณแดนสรวงนักธุรกิจชื่อดัง ยิ่งทำให้นายแบบหน้าใหม่คนนี้เป็นที่สนอกสนใจของนักข่าวมากขึ้นไปอีก จนขณะนี้ค่าตัวพุ่งกระฉูด ฉุดไม่อยู่กันเลยทีเดียว หากมีข่าวคู่จิ้นคู่นี้เพิ่มเติม รับรองจะรีบเอามาลงให้ชมกันอีกนะคะ’
“ป้าดๆๆๆๆๆ เพื่อนกูกับพี่กู! มึงไปแอบเล่นก้นกันตั้งแต่เมื่อไหร่ จ้งจิ้นกันแล้วไม่บอกกูเหรอไอ้เพื่อนเลว” ผมพับหนังสือเก็บเข้าถุงด้วยความหงุดหงิด เหมือนโดนตบหน้ากลางสี่แยก เหมือนโดนสวมเขาที่มีเขาอยู่แล้ว
“มึงจะทำแบบนี้กับเมียไม่ได้!!” ผมลุกขึ้นยืนอย่างหมายมาด “พรุ่งนี้เจอกูแน่ไอ้กาย!!!”
ผมเดินเลือกของนั่นนี่ไปอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เสร็จ ผมไม่ใช่คนเลือกมาก ใส่อะไรก็ได้ ใช้อะไรก็ได้ ไม่ซีเรียสอะไรกับของนอกกาย พอเลือกได้ก็เอาไปฝากไว้ที่เค้าน์เตอร์ บอกเขาว่าเดี๋ยวจะมีคนมาจ่ายตังค์ เขาก็รับฝากไว้ จากนั้นก็โทรถามผัวเศรษฐีว่าอยู่ที่ไหนยังไง แต่แทนที่จะได้ยินคำตอบ กลับได้ยินคำว่า..
“จ้าวมาหาพี่ที่เดิมเร็วๆ ด่วนเลย!” แล้วพี่มันก็กดวางสาย
ที่เดิม??
อ๋อ ร้านเดิม!
ผมรีบวิ่งไปยังร้านเสื้อเดิม คิดไปสะระตะว่าแม่แม่คงตบกันจนร้านกระจุยกระจาย แต่พอไปถึง..
“ไปเอามาอีกค่ะน้อง” <<< เสียงแม่สามีดังลั่นออกมานอกร้าน
“ถ้าเอามาก็เอามาสองไซส์เหมือนเดิมค่ะ” <<< เสียงแม่ตัวดังลั่นไม่น้อยหน้ากัน
“เอ่อ แม่ครับ ผมว่า..” <<< เสียงพี่บั๊คอ่อยจนไม่รู้จะอ่อยยังไง
“มีไรกันเหรอจ๋า” ผมก็ยังไม่ลืมสรรพนามกำมะลอ ไม่รู้ทำไมมันถึงติดปากนัก
หันมองพ่อ พ่อก็ยักไหล่ช่วยอะไรไม่ได้
หันมองพี่สวย มันก็ทำหน้าเหมือนอ้ปป้าประกาศมีแฟน
หันกลับมาหาพี่บั๊ค มันก็ทำหน้าอ้อนอย่างลืมตัว “แม่แม่ จะเหมาของหมดร้านแล้วครับ” หนังหน้ากระตุกนิดๆ กับคำว่าครับและอาการของมัน
นี่มันใช่เวลามากระสันฟุ้งซ่านหรือไงวะไอ้จ้าว เคลียร์งานก่อนแล้วค่อยเขินมัน ไอ้ห่านนน
ผมเดาเหตุการณ์ว่า ตั้งแต่ผมออกไป สองแม่ก็ตั้งหน้าตั้งตาเลือกของแล้วแข่งกันซื้อ แต่ที่สงสัยก็คือ ทำไมซื้อร้านเดียว ทำไมไม่ไปร้านอื่นมั่ง
“แม่แกบอกว่า เดี๋ยวอารมณ์เกรียนจะขาดตอน” เหมือนพ่อจะรู้เรื่องที่ผมสงสัย จึงแอบกระซิบบอกเหตุผล
กูอยากจะบ้าตาย กลัวจะเกรียนขาดตอนก็เลยต้องเกรียนที่ร้านเดิมต่อเนื่องไปเรื่อยๆ
แต่เหตุผลของแม่ก็ไม่ได้เกินความคาดหมายหรอก เพราะผมค่อนข้างชิน แต่แม่สามีเนี่ย ทำไม..
“แม่บอกว่า แม่จะไม่ยอมแพ้ยายขี้ก็อปนั่นหรอก” พี่บั๊คกระซิบ
โอเค พอกันทั้งแม่ผัวแม่ตัว
ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก ขุนศึกตัวเล็กตัวน้อยอย่างข้า จะคิดการเช่นใดดี
สมองผมมันก็แปลก มันไม่ค่อยแล่นตอนที่คิดเรื่องตัวเองเท่าไหร่ มันชอบแล่นตอนคิดเรื่องคนอื่นซะมากกว่า
“จ๋าครับจ๋า” ผมร้องเรียกพี่บั๊คเสียงดังพลางเข้าไปกอดแขนซบไหล่ทำท่าอ้อน “เมื่อกี้ไปร้านนู้นนะ มีกระเป๋าเซลด้วย เซลตั้ง 70% แน่ะ” เสงี่ยมศรีกับแม่สามีสะบัดหน้ามามองทันทีแต่ผมแกล้งทำเป็นไม่เห็น “จ๋าไปช่วยเลือกให้หน่อยน๊า นะนะนะ จ้าวอยากได้กระเป๋าตังค์ใบใหม่” ยังไม่ทันได้อ้อนต่อ แม่สามีกับเสงี่ยมศรีก็หันมาพูดกับพี่บั๊คพร้อมกัน
“เอาแค่นี้แหละ เดี๋ยวไปร้านนู้นต่อเลยนะลูก” ทั้งสองนางคงตกใจที่พูดพร้อมกันก็เลยหันไปมองหน้ากันแล้วสะบัดหน้าหนีทันที จากนั้นก็รีบจ้ำออกนอกร้านด้วยความเร็วสองร้อยกิโลเมตรต่อชั่วโมง พ่อกับพี่สวยก็รีบตามออกไปติดๆ
“ง่ายแค่เนี้ย!” พี่บั๊คมองตามสองแม่แล้วหันมาทำหน้าเงิบใส่ผม ระหว่างนั้นก็หยิบบัตรเครดิตให้พนักงาน
“ผู้หญิงน่ะ ชนะได้ทุกอย่าง ยกเว้นของเซล” ผมยักคิ้ว
พี่มันทำหน้าฉงน “แม่กูรวยจะตาย ทำไมยังชอบของเซลอีกวะ”
นี่แสดงว่าไม่เคยไปช่วยแม่จ่ายตลาดสินะ ผมเนี่ยเดินซื้อของตามเหงี่ยมประจำ ก่อนซื้อของแม่ต้องเดินรอบตลาดหนึ่งรอบ หมายตาถามราคาและขอต่อเอาไว้ก่อน จากนั้นก็เปรียบเทียบ แล้วเอาราคาร้านนั้นมากดดันร้านนี้ ผลสรุปคือได้ของโคตรถูกกลับบ้าน แต่ที่น่าประหลาดก็คือ ร้านไหนเขียนว่า ลด ล้างสต๊อค นางจะลืมหมดสิ้นทุกสิ่งอย่างที่ได้สำรวจราคามา ไม่สนแล้วว่าวันนั้นจะซื้ออะไรบ้างเพราะนางจะหมกมุ่นอยู่กับการเลือกของเซลจนตลาดวาย เป็นเช่นนี้ประจำจนผมต้องถาม ‘ทำไมแม่ต้องชอบของลดราคาขนาดนี้อะ’
แล้วแม่ก็ตอบว่า ‘ผู้หญิงน่ะ ร้อยทั้งร้อยก็ชอบทั้งนั้นแหละ ซื้อแล้วมันรู้สึกภูมิใจ ได้ของดีของถูก ฉลาดเลือกอะไรแบบนี้ และที่สำคัญนะ ส่วนใหญ่ผู้หญิงเราจะรักเดียวใจเดียว เราก็เลยเลือกผู้ชายดีดีได้แค่ครั้งละคน หรืออย่างแม่ก็คงเลือกครั้งเดียวใช้ไปตลอดชีวิต แต่ของเซลพวกเนี้ย ทำให้เรารู้สึกว่า อืม ฉันฉลาดเลือกและฉลาดได้หลายๆ รอบ อย่างบางคนที่เลือกผัวผิด เราก็มาเลือกของเซลแทน ถึงจะโง่ก็โง่แค่เรื่องผัวเว้ย!!’ อืม.. ผู้หญิงเป็นเพศที่ฮาร์ดคอร์จริงๆ
“รู้ดีจริงนะเรื่องผู้หญิงเนี่ย” พี่มันแซว
“รู้ไปก็ไม่ได้มีประโยชน์แล้วล่ะตอนเนี้ย” ผมบ่น
“ทำไมล่ะ” สลัดยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วก้มหน้ามาใกล้ “เกิดติดใจผู้ชายแล้วเหรอ”
“ติดใจผู้ชายรึเปล่าไม่รู้” ผมยักไหล่ “รู้แต่ว่าไม่ใช่พี่แน่นอน ไอ้คนมีเมีย” ใช้นิ้วชี้ดันหน้าผากมันออกไปอย่างหมั่นไส้ พี่มันเบ้ปากใส่แล้วรับของจากพนักงานก่อนจะจูงมือผมตามแม่ๆ ออกไป
“เอานี่สิ อันนี้ยังไม่ตกรุ่น” พอเดินมาถึงร้านที่พวกแม่แม่กำลังเลือกของ สถานการณ์ก็กลับตาลปัตร จากศึกยุทธหัตถีกลายเป็นโรงเรียนอนุบาลที่เด็กสองคนหยิบของยัดเยียดให้กันเพราะอยากจะได้ของอย่างอื่นที่เหลือชิ้นเดียว คือของเซลมันจะชอบมีน้อย น้อยสี น้อยลาย น้อยไซส์ บางอย่างก็เหลือแค่ชิ้นเดียวก็มี
“อันนี้เหมาะกับคุณพี่มากกว่า เข้ากับผิวด้วย เนี่ยๆ ดูสิ” แม่ผมเอากระเป๋าสีแดงเลือดหมูไปทาบกับแขนของแม่สามี
“จริงเหรอ เหมาะเหรอ” แม่สามีดูไม่ค่อยมั่นใจ
“เหมาะสิคะ เอาเลยค่ะ ใบนี้ด้วยคู่กัน” แม่หยิบกระเป๋าใบเล็กที่เป็นเซ็ตเข้าคู่กันมายื่นให้
“แล้วเธอไม่เอาล่ะ อันนี้ก็สวยนะ” กลายเป็นช่วยกันเลือกของซะอย่างนั้น ผมว่าบางทีอาจจะญาติดีกันวันนี้ก็เป็นได้
สี่ชั่วโมงกับการเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ พี่บั๊คก็มีหน้าที่รูดจ่ายอย่างเพลิดเพลิน ทั้งแวะเอาของที่ผมเลือกไว้มาอย่างครบถ้วน พ่อกับไอ้พี่สวยก็ได้ไปเยอะ แต่สองคนนั้นจะไม่ค่อยเรื่องมาก แม่เข้าร้านไหนก็เลือกร้านนั้น ไม่ได้แยกตัวไปเลือกอะไรแบบส่วนตัว
ของที่ซื้อทั้งหมด ผมกับพี่บั๊คก็ทยอยขนกลับรถไปเรื่อยๆ จนที่เก็บด้านหลังแทบจะยัดไม่เข้า
ทุกคนขึ้นรถกันด้วยความอ่อนเพลีย สองสาวไม่ต้องพูดถึง เดินขาลากขึ้นรถมาอย่างกระปลกกระเปลี้ย ที่ตลกก็คือสะบัดหน้าใส่กันเลิกญาติดีกันตั้งแต่ออกจากร้านสุดท้าย สงสัยเพื่อนกันเฉพาะหน้าจี๋จ๋าเฉพาะกิจจะจบลงแล้ว
พี่บั๊คขับรถไปส่งแม่ก่อนแต่ยังไม่ขนของลงเพราะแม่ก็ไม่มีแรงจะทำอะไรแล้วเหมือนกัน พอมาถึงบ้านผม ทุกคนก็เลือกของของตัวเองลงจากรถแล้วผมกับพี่บั๊คก็ลากลับกันเลย
“พรุ่งนี้หกโมง ผมจะมารับนะครับ” ตอนแรกทุกคนก็งงว่าพี่มันจะมารับทำไม พี่บั๊คเห็นว่าทุกคนงงก็เลยรีบเฉลย “ก็ทานข้าวกันที่บ้านผมไงครับ” ตายห่า ลืมไปว่าพรุ่งนี้นัดปาร์ตี้กระชับมิตร กะว่าจะไปหาไอ้กายด้วยเนี่ย เอาไงดีวะ
“จ๊ะๆ งั้นพรุ่งนี้จะแต่งตัวรอนะ” แม่ผมบอกแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ
“พรุ่งนี้ช่วงเช้า ขอไปหาเพื่อนหน่อยนะพี่” ผมตัดสินใจขออนุญาตหลังจากขับรถออกจากบ้านมาได้สักพัก
“เพื่อนคนไหน” ทำไมมึงต้องทำเสียงต่ำกดดันกูด้วยเนี่ย
“สกาย จะไปหามันหน่อย มีเรื่องต้องเคลียร์กับมัน” ทั้งเรื่องที่มันโกรธผมและเรื่องพี่ดิน แต่ผมยังไม่อยากเล่าเรื่องพี่ดินเพราะอยากถามรายละเอียดจากไอ้กายก่อน
“ไปด้วย” พี่มันพูดเหมือนขออนุญาต ผมหันไปมอง มันก็ทำไก๋เหมือนไม่แปลกที่มันจะขอตาม แต่ขอโทษนะสลัด กูไปหาเพื่อนกู แล้วมึงจะไปด้วยเพื่อ??
“พี่จะไปทำไม ผมอยากคุยส่วนตัว” ผมบ่น
“ส่วนตัวอะไรที่ผัวรู้ไม่ได้ ฮึ” แน่ะ มีฮ้งมีฮึซะด้วย นี่มึงลืมอะไรไปรึเปล่าว่ามึงเป็นแค่ผัวนายจ้าง ไม่ใช่ผัวจริง
“เยอะละ อย่าอินเยอะเดี๋ยวผีผลัก ผลุบเข้ารูไปจริงๆ ได้เป็นมหากาพท์แย่งผัวกันแน่” ถึงจะพูดติดตลกแต่ประโยคต่อไปผมก็ทำหน้าจริงจังขึ้น “เล่นเกินไปมันก็ไม่เหมาะ ผมเริ่มไม่ขำ”
พี่มันทำหน้าจ๋อยนิดๆ “ก็แค่ล้อเล่น”
“อย่าเล่นบ่อยพี่ อย่างเรื่องเมื่อคืน ผมขอว่าอย่ามีอีก ถึงเราไม่ได้คิดอะไร แต่ถ้าแฟนพี่รู้ เขาต้องคิดแน่” หน้าพี่มันถอดสีทันที
“...ไม่คิดก็ไม่คิด” มันบ่นอุบอิบแล้วทำหน้าตึงตั้งแต่นั้นจนถึงบ้าน
จนสั่งให้คนขนของลงจากรถ จนแยกของผมขึ้นห้อง จนเก็บของเสร็จ จนอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย จนถึงเข้านอน มันก็ยังหน้าตึงอยู่อย่างนั้น
อะไรของมึงเนี่ยสลัด อย่าดราม่าใส่กูได้มะ กูง้อคนไม่ค่อยเป็นนะเว้ย
จึ๊กจึ๊ก
ผมจิ้มแขนมันสองที พี่มันนอนหงายอยู่จึงเอียงหัวมาถาม “ว่า” ดาร์กมาเชียว
“โกรธไรอ่า” ทำหน้าอ้อนกระพริบตาปริบๆ
“เปล่า” ยังดาร์กอยู่
“แล้วไมดาร์กใส่ล่า” แกล้งลากเสียงยานๆ ให้ดูน่ารัก แต่กูว่ากูเหมือนคนปัญญาอ่อนมากกว่านะ
“นอนเถอะ” แน่ะ เล่นตัวอีก “พรุ่งนี้จะไปหาเพื่อนไม่ใช่เหรอ” มันพูดแล้วหันหน้ากลับไป
“ไปแป๊บเดียวเอง กลับมาตอนเย็นก็ไปรับพ่อกับแม่ด้วยกันไง” ขยับเข้าไปใกล้มันอีกนิด ไม่อยากให้มันทำมึนตึงใส่ผมแบบนี้เลย รู้สึกแย่ไงไม่รู้แฮะ
“จะไปก็ไป ไม่ได้ห้าม” มึงไม่ห้าม แต่มึงขอไปด้วยไง พอกูไม่ให้ไปมึงก็งอนไง มึงเข้าใจตัวมึงเองรึเปล่าเนี่ยสลัด
“สลัดอะ” ผมส่งเสียงกระเง้ากระงอด “อย่างอนจิ จ้าวโลกไม่สบายจุย” แกล้งไถหัวกับไหล่มันเพื่อง้องอน
พี่มันนิ่งอยู่ได้แค่ไม่นาน ก็พลิกตัวเข้ามาหา “บอกว่าโจรสลัดโว้ยไอ้จู๋เล็ก” มันแกล้งทำหน้าตึง แต่แค่นี้ผมก็ยิ้มแล้วล่ะเพราะมันคุยกับผมแล้ว พอเห็นผมยิ้ม พี่มันก็ยิ้มบางๆ หล่อว่ะ ผัวใครวะเนี่ย อยากได้เหมือนกันนะ อยากได้ๆ
“ไม่เล็กนะโว้ย เต็มมือเหมือนกันไม่ใช่เหรอ” ผมคว้ามือมันมาวัดขนาด “เท่านี้ปะ หรือใหญ่กว่านี้ กำรอบปะ ไม่รอบล่ะสิ คิกๆๆ” มันก็ยิ้มจ้องผมอยู่อย่างนั้นจนผ่านไปสักพัก
“จ้าว” อยู่ๆ สลัดก็เรียกชื่อผม ใจสั่นไหวไปกับโทนเสียงอบอุ่นของพี่มัน
“หืม” ผมหยุดเกรียนแล้วรับคำในลำคอ มองจ้องเข้าไปในดวงตาคู่คม แค่ประสานสายตากันเท่านั้น ก็เหมือนมีแม่เหล็กดึงดูดร่างเราให้เข้าใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆ
“ที่จริง..” พี่มันพยายามจะพูดอะไรบางอย่างแต่แล้วก็เปลี่ยนใจ “ที่จริงกูไม่อยากให้มึงไปพรุ่งนี้เพราะจะไม่มีใครช่วยเตรียมปาร์ตี้น่ะ”
ผมอึ้งๆ เล็กน้อย “อะ..เอ่อ ก็ ก็ให้พวกแม่บ้านเค้าช่วยกันสิ ผมจะไปรู้เรื่องอะไร อยู่ก็เหมือนไม่อยู่แหละ” ผมขยับตัวออกมาอย่างเร็ว
ไอ้ห่านี่ แค่กลัวกูไม่ช่วยงานนี่เอง ทำเหมือนจะบอกว่า ที่จริงมึงหึงไม่อยากให้กูไปไกลตา วุ้ย นี่กูคิดอะไรเลี่ยนๆ แบบนี้ได้ไงวะ ตบๆๆๆๆ ตบหัวแม่งเลยไอ้จ้าว ไอ้บ้า บ้าๆๆๆ
“งั้นก็ตามใจ จะไปกี่โมงล่ะ”
“เก้าโมง” ผมตอบห้วนๆ อยู่ใกล้ไอ้พี่บ้านี่แล้วอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ว่ะ มันทำเหมือนมีสองคนอยู่ในร่างเดียว เดี๋ยวซึ้งเดี๋ยวซึน เฮ้อ กูงง!
“จ้าว” เรียกอีกละ มึงจะเรียกจนกูเสร็จเลยรึไง ไม่รู้เหรอว่ากูมีอารมณ์ตอนมึงเรียกชื่อ
“อะไร” ทำหน้างอแต่ก็หันหน้าไปหา
“ไม่ไปได้มั้ย” มันส่งสายตาอ้อนวอน แม่งจะเอาไงกับกูวะเนี่ย
ถึงจะสับสนกับการกระทำของมันแต่ก็อดใจอ่อนไม่ได้ “แลกกับ?” คนอย่างไอ้จ้าวไม่ได้เกิดมาเพื่อยอมนะ ถึงเรื่องบนเตียงกูจะสมยอม แต่เรื่องอื่นไม่มีทาง
“ให้หอมทีนึง” แน่ะ ไอ้สัด อันนี้มึงได้กำไร ไม่ใช่กู
ผมพลิกตัวเข้าหาแล้วยิ้มหวานให้ “นี่” ผมไม่ตอบแต่เรียกมันสั้นๆ พี่มันเลิกคิ้วขึ้นเพื่อรอฟัง “ถ้าเลิกกับเมียแล้ว มาจีบผมนะ”
“ห..หา” มันทำหน้าประหลาด
“ล้อเล่น” ผมอมยิ้ม “พรุ่งนี้ไม่ไปก็ได้ แต่ถ้าจะไป จะให้พี่ไปด้วย”
หน้างงๆ เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง “จริงนะ” มันทำหน้าดีใจใหญ่
“ไม่จริงมั้ง”
“จ๋าอะ” สลัดทำหน้างอแง
“หยั่มมาๆ จ๋งจ๋าอะไรแถวนี้ อยู่แค่สองคนไม่ต้องแอคติ้ง” ผมเบ้ปากใส่
“ก็มึงน่ารัก” อะไรของมึ๊งงงง แกล้งกูทำไมเนี่ยสลัดผัก “ถ้าโดนเมียทิ้ง กูขอจีบมึงนะ” มันจิ้มนิ้วลงบนริมฝีปากผมสองสามที
“โว๊ะ ไอ้พี่บ้า” ผมทำหน้าไม่ถูก เจอจีบบนเตียงนี่มัน..ฟินดีนะ “เล่นอะไรไม่รู้ นอนๆๆ” คว้าจะจับข้อมือมันแต่โดนกำไลทองซะก่อนก็เลยหยุดชะงัก อยากถามเรื่องนี้มานานแล้วเหมือนกัน “พี่บั๊ค” ผมพลิกตัวนอนหงายแล้วดึงข้อมือมันมาเล่นอยู่เหนือหน้าอก
“หืม” พี่มันตะแคงและขยับเข้าหาผมใกล้มากขึ้น
“ทำไมยังใส่ไอ้นี่อยู่ล่ะ” จับหมุนกำไลเล่นวนไปวนมา
“แล้วมึงล่ะ ทำไมยังใส่อยู่” ผมเม้มปากแน่น พยายามคิดว่าทำไม
“ก็มีไง มีก็ใส่” คิดไม่ออกว่าทำไมถึงใส่ รู้แต่ว่าอยากใส่
“กูก็มีไง มีก็ใส่” แน่ะ ไอ้ขี้ก็อป
“อย่ามาก็อปเหอะ” ผมบ่นแต่ก็ยังหมุนกำไลพี่มันเล่นอยู่อย่างนั้น “รวยอย่างพี่ คงมียันเพชรตาแมวนั่นแหละ”
“หึหึ” มันหัวเราะชอบใจ “ก็อันนี้มันมีสตอรี่ มีความหมาย” ทำไมท้องใส้ปั่นป่วน สลัดแม่งทำกูหวั่นไหวตลอดอะ
“เล่าให้ฟังมั่งดิ จนป่านนี้ยังไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นคืนนั้นมั่ง” ผมวางมือมันไว้บนหน้าอกแล้วกุมไว้ด้วยมือทั้งสองข้างแล้วเอียงหน้าไปหา
“นอนท่านี้มันเมื่อย” สลัดบอก “ขยับมานอนดีดีมา เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง” อ้าแขนรอรับร่างบางเต็มที่เลยไอ้แม่ยิ้ม
“บ้านมึงทำไร่อ้อยเหรอพี่” ผมเหวี่ยงใส่ พี่มันย่นคิ้วเพราะไม่เข้าใจ “อ้อยกูจังเลยเนี่ย” มันยิ้มกวนๆ “ไม่อยากรู้ก็ได้วะ นอนคนเดียวไปเลย” ผลักมันแล้วพลิกตัวนอนหันหลังให้
“มีเมียก็ต้องนอนกอดเมีย จะนอนคนเดียวให้โง่ทำไม” แขนและขาพี่มันก่ายลงมาบนร่างผมแทบจะในทันที
ตอนแรกก็จะผลักออก แต่แอร์มันเย็นไง หนาวเนื้อต้องห่มเนื้อสิ ผมไม่ผิดนะ
“ถ้าจะเลิกกอดก็ห่มผ้าให้ด้วยนะ หนาว” บอกมันแล้วหลับตาลงก่อนจะเข้าเฝ้าพระอินทร์ไปในเวลาอันรวดเร็ว ไม่ทันได้ยินหรอกว่าใครมากระซิบอะไรอยู่ข้างหู
“ถ้างั้น..ทั้งคืนก็ไม่ได้ห่มหรอกครับเมียจ๋า”
**********************
ต่อด้านล่าง
-
รุ่งเช้า ผมตื่นมาในอ้อมกอดสามีกำมะลอ แทบจะไม่มีการขยับปรับเปลี่ยนตำแหน่ง พี่มันกอดผมไว้ทั้งคืนจริงๆ อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันอยากกอด ไม่ได้กอดเพราะเหงามือเหงาใจ
“ฟู่ววววว” ผมแกล้งเป่าลมใส่หน้ามัน
กลิ่นปากตอนเช้าเนี่ย หึหึหึ
“เหี้ยจ้าวว” นั่นไง ฮ่าๆๆๆๆ
พี่มันขยี้จมูกแล้วปล่อยผมให้เป็นอิสระ
“เดี๋ยวนี้ตื่นสายนะบอส” ว่าแล้วก็ลุกบิดไปมายืดเส้นยืดสาย
“กว่าจะได้นอน” มันบ่น
“ทำไรไม่นอนล่ะ”
“กล่อมลูกชาย กว่าจะหลับ” พูดจบก็ลุกไปเข้าห้องน้ำทันที
ลูกชาย?
ใครวะ?
อ๋ออออออออออ อ่า ไอ่บร้า!!!
วันนี้ทั้งวันก็ช่วยกันจัดเตรียมสถานที่ เราเลือกบริเวณสระว่ายน้ำเพราะวิวดีและสะดวกสบาย แม่สามีเดินมาดูแล้วเชิดใส่ด้วยความหมั่นไส้ คิกๆ แม่จ๋านี่ตลกดีนะ ร้ายก็ร้ายไม่สุด แถมนิสัยเหมือนเด็ก อยากมาเล่นด้วยแต่ก็กลัวเสียฟอร์ม ฮาดีอะ
แต่ผมก็คาดผิดไปนิดหน่อย นึกว่าแม่ผัวจะสิ้นฤทธิ์ไปบ้างแล้ว ที่ไหนได้
“สวัสดีค่ะคุณแม่ น้ำตาลมาเร็วไปมั้ยคะเนี่ย” พี่น้ำตาลเดินเข้ามาแล้วไหว้แม่พี่บั๊คด้วยท่าทางอ่อนน้อม “ดีค่ะพี่บั๊ค” ยิ้มให้สามีผม(?)ด้วยท่าทางขวยเขินนิดๆ พองาม “สวัสดีจ๊ะน้องจ้าว หน้าใสขึ้นนะ” ทักทายผมด้วยทางทางน่ารักเป็นกันเอง
มิน่า แม่สามีถึงได้ชอบนักชอบหนา ก็ถึงพร้อมด้วยกิริยามารยาท อีกทั้งรูปรสกลิ่นและอึ๋มขนาดนี้
พี่น้ำตาลนมโตนั้นโก้จริงๆ วันนี้มาในชุดลูกไม้สีหวานแต่แอบซีทรูตรงร่องอกนิดนึง หน้ายังไม่ทันมองกูก็เหลือบลงต่ำก่อนเลย พี่สาวครับ ตอนนี้ผมอยากโตแล้วครับ ถ้ากินนมเยอะๆ ผมจะโตกว่านี้มั้ยครับ
“อะแฮ่มม” ผัวกระแอมใส่อีกแล้วครับทั่น มันจะอะไรนักหนา ก็มึงไม่กินก็เขี่ยให้กูสิเฮ้ย
“ไม่เร็วหรอกลูก เข้ามาในบ้านดีกว่า ข้างนอกให้พวกคนใช้มันทำกัน” อ่าว นอกจากผมกับลุงแมวแล้ว คนอื่นๆ แม่สามีก็เรียกใช้งานหมด โดยเฉพาะพี่บั๊ค ถึงจะวนเวียนอยู่ข้างนอก แต่เวลาจะหยิบจับทำนั่นทำนี่ แม่สามีก็ออกมาเรียกคุยซะอย่างนั้น สรุปคือทำกันอยู่สองคนแค่ผมกับลุงแมว ก็หมายความว่ากูกับลุงแมวเป็นคนใช้ใช่ไหมซิ
“ตาบั๊ค เข้ามาดูแลน้อง” พี่บั๊คกำลังจะเถียงแต่โดนสกัดไว้ซะก่อน “จะจัดมั้ย ปาร์ตี้ในบ้านนี้น่ะ” พี่บั๊คถอนหายใจแล้วหันมามองผม
“ไปเถอะครับ จ๋าอยู่ได้” ตีหน้านายเอกผู้เสียสละได้อย่างแนบเนียน พี่มันลูบหลังสองสามทีแล้วเดินตามเข้าบ้านไปอย่างว่าง่าย
ตอนนี้สถานที่ก็พร้อมหมดแล้ว เหลือแต่อาหารที่จะมาส่งตอนหกโมง ผมก็เลยชวนลุงแมวแกนั่งพัก
“ลุงแมวๆ” ลุงแกเรียงเก้าอี้รอบๆ โต๊ะยาว ข้างสระว่ายน้ำเสร็จพอดี
“ครับคุณหนู” บอกกี่ครั้งกี่หนแล้วไม่ให้เรียกแบบนี้ เหาจะขึ้นหัวนะลุง
“ถ้าเรียกคุณหนูอีกที จ้าวจะไม่เล่นกับลุงแมวแล้วนะ” ลุงแกยิ้มโชว์ฟันหลอสามซี่ล่าง
“งั้นลุงเรียกบ่อยๆ ดีกว่าจะได้ไม่ต้องเล่นกับคุณหนู”
“ลุงอะ” ผมงอแงใส่ “ใครๆ ก็ไม่รัก งั้นจ้าวไม่อยู่แล้วบ้านเนี้ย” แกล้งจะเดินหนีแต่แกก็ดึงมือผมไว้ซะก่อน
“โธ่คุณหนู อย่าไปไหนเลย ไม่มีใครรักซะที่ไหน ลุงก็รัก คุณหนูใหญ่ก็ยิ่งรัก” เมื่อก่อนลุงแกเรียกพี่บั๊คว่าคุณหนู พอมีผมเข้ามาแกก็เลยเติมคำว่าใหญ่ให้พี่บั๊คเพื่อป้องกันความสับสน
“แล้วลุงแมวไม่รักเหรอ” ผมจูงแกมานั่งที่เก้าอี้ “ลุงแมวรักจ้าวมั้ยอะ” ลุงแกนั่งลงช้าๆ ที่จริงแกแข็งแรงนะ แต่แกค่อนข้างแข็งแรงแบบสโลวโมชั่น ทำงานทุกอย่างได้หมดแต่ช้าระดับหอยทากเมายาแก้อักเสบ
ลุงแมวยิ้มแล้วบีบแขนผมเบาๆ “ทำไมไม่ถามคุณหนูใหญ่แบบนี้บ้างล่ะครับ”
“ทำไมต้องถามล่ะ ก็เป็นแฟนกัน จะต้องถามว่ารักอีกทำไม” แกล้งเนียนไปเรื่อย
“เป็นแฟนกันรึเปล่าลุงไม่รู้หรอก รู้แต่ว่าถ้ารักก็บอกเขาไปว่ารัก ถ้าอยากรู้ว่าเขารักรึเปล่าก็ต้องถาม” แน่ะ มาแนวเสงี่ยมศรีอีกแล้ว พวกผู้ใหญ่เขามองเห็นอะไรจากผมกับพี่บั๊คกันแน่นะ ถึงได้ยุให้บอกรักกันและกันเนี่ย
“บางสถานะ จะบอกหรือถามมันก็ไม่มีสิทธิ์น่ะลุง” เผลอบ่นอะไรออกไป หวังว่าลุงแกจะไม่ระแคะระคายหรอกนะ
“ไม่ว่าสถานะไหนก็บอกได้ทั้งนั้นครับคุณหนู มันขึ้นอยู่กับว่า เราบอกความจริงรับรู้ความจริงแล้ว เราจะทำยังไงต่างหาก รู้เขา รู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง ไม่รู้เขา ไม่รู้เรา รบหรือไม่รบก็แพ้ตั้งแต่อยู่ในมุ้ง” อื้อหือ มาเป็นซุนวูเทศน์ตั๋งโต๊ะเลย นี่ผมต้องแปลความหมายของพวกผู้ใหญ่ไปทางไหนดีเนี่ย
“เล่าเรื่องพี่บั๊คตอนเด็กๆ ให้จ้าวฟังอีกสิ วันก่อนเล่าแค่ว่าพี่บั๊คขี้แย อะไรนิดอะไรหน่อยก็วิ่งมาฟ้องลุงแมว แถมแอบชอบพี่สาวข้างบ้านที่ตอนนี้เขาแต่งงานมีครอบครัวไปแล้วแค่นั้นเอง” ผมเปลี่ยนเรื่องเพราะรู้สึกว่าสมองกำลังโหลดงานหนักเกินไป
“ก็เป็นซะอย่างเนี้ยแหละคุณหนู่น่ะ” ลุงแกบ่นแต่ก็เล่าเรื่องพี่บั๊คต่อด้วยท่าทางมีความสุข แกคงรักของแกมากล่ะ “คุณหนูใหญ่ชอบโดนคุณหนูดินหลอกไปเล่นแผลงๆ อยู่เรื่อย กลับมาก็มาเล่าแบบหัวฟัดหัวเหวี่ยง บอกว่าจะไม่คบกับคุณหนูดินอีก แต่พออีกวันก็วิ่งไปหาเค้าที่บ้านซะงั้น” ลุงแมวยิ้มขำ “อ้อ บ้านคุณหนูดินก็อยู่ถัดไปอีกสองหลัง หลังที่มีสวนหน้าบ้านใหญ่กว่าเพื่อนนั่นแหละ” อ๋อ พึ่งรู้ว่าบ้านพี่ดินอยู่ใกล้แค่นี้เอง ว่าแต่ ทำไมถึงไม่เคยเดินไปมาหากันเลยล่ะ
“คุณหนูดินที่ว่าเนี่ย เป็นเพื่อนพี่บั๊คที่หน้าตาหล่อๆ ใช่มั้ยครับลุง” ผมถามเพื่อความแน่ใจ
“ใช่ๆ คนนั้นแหละ คุณแกเป็นลูกชายคนเล็กของคุณแดนสรวง เจ้าสัวใหญ่ รวยระดับหมื่นล้าน”
“แล้วทำไมไม่เห็นเค้าไปมาหาสู่กันเลยล่ะ จ้าวมาอยู่ตั้งนานแล้ว พี่ดินไม่เห็นมาหาพี่บั๊คเลย”
“คุณหนูดินย้ายออกไปอยู่ที่อื่นนานแล้วล่ะครับ” ลุงแมวตอบพลางทำหน้าเศร้า “ตอนนั้นคุณหนูใหญ่ซึมไปหลายวัน กว่าจะกลับมาเป็นปกติก็ตอนที่คุณหนูดินได้ที่อยู่ใหม่และโทรมาบอกนั่นแหละครับ”
“อ๋อ แบบนี้เอง”
“ไปได้แล้วจ้าว!” เสียงพี่บั๊คดังขึ้นด้านหลัง จากนั้นพี่มันก็เข้าไปคุยกับลุงแมวใกล้ๆ “เดี๋ยวถ้าโรงแรมเอาอาหารมาส่ง ลุงแมวบอกให้เอาไปวางที่โต๊ะยาวนู่นเลยนะครับ” ลุงแมวยิ้มโชว์ฟันหลออีกครั้งแล้วพยักหน้า จากนั้นพี่มันก็จูงกึ่งลากผมไปที่โรงจอดรถทันที
“ไปไหนอ่า” ผมทำหน้างง
“ไปรับคนบ้านมึงไง เร็วๆ เดี๋ยวไม่ทัน” ว่าแล้วก็เดินขึ้นอีก
ผมนี่สับขาตามแทบไม่ทัน “ไม่ทันอะไรพี่ พ่อแม่พี่สวยก็อยู่บ้านแหละ ไม่ได้ไปไหนซะหน่อย”
“ขึ้นรถก่อน เดี๋ยวค่อยคุย” ว่าแล้วก็ยัดผมเข้ารถแล้วรีบไปฝั่งคนขับและออกรถอย่างรวดเร็วระดับแข่งแรลลี่ก็ไม่ปาน
“ที่ว่าไม่ทัน กูไม่ได้หมายถึงคนบ้านมึง กูหมายถึงจะหนีน้ำตาลไม่ทัน เดี๋ยวแม่จะยัดเยียดให้มาด้วยอีก” อ่อ งี้นี่เอง
“มาด้วยก็ดีดิ เราจะได้จับถ่วงน้ำซะเลย จะได้ปิดจ๊อบไปหนึ่งเรื่อง”
“ป้ามึงดิ” หูย ด่าป้ากันเลย พี่มันโหมดนี้ก็เท่ดีนะ ผมชอบ
เรามารับพ่อแม่และพี่สวยจากนั้นก็บึ่งรถกลับไปบ้านที่บั๊คทันที วันนี้แม่แต่งหรู ชุดแซกยาวสีเทาเข้ม แต่งซีทรูตรงแขนและขายกระโปรง สวยเรียบหรูดูดี แถมแต่งหน้านิดๆ เล่นเอาพ่อผมประกบไม่ห่าง
สวยแฮะ ไม่คิดว่าแม่จะสวยขนาดนี้ อิๆ ภูมิใจ
พอมาถึงบ้านพี่บั๊คก็เข้าไปที่สระว่ายน้ำกันเลย แม่สามียืนจังก้า รอวีนอยู่ก่อนแล้ว มาถึงนางก็ใส่ชุดใหญ่ทันที
“ทำไมไม่รอน้องก่อนตาบั๊ค น้องบอกจะไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียว ทำไมไปก่อน” “คำพูดแม่นี่มันไม่สำคัญแล้วหรือไง” อาฟเตอร์ช็อคก็ยังตามมาไม่หยุด
ขณะที่พี่บั๊คกำลังอึกอัก และผมกำลังจะแก้สถานการณ์ให้ เสงี่ยมศรีก็โพล่งขึ้นว่า..
“สวัสดีค่ะคุณพี่ วันนี้ปากซีดนะคะ สงสัยมัวแต่ยุ่งเรื่องที่ไม่ควรยุ่งจนลืมเช็คสภาพตัวเอง” ยกที่หนึ่งเริ่มได้
“เรื่องบางเรื่อง ถ้าไม่ยุ่งไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวไปคว้าเอาเผ่าพันธุ์ผักตบชวามารกหูรกตารกชีวิตอย่างที่เห็น วัชพืชยังไงก็เป็นวัชพืชวันยังค่ำ” นี่แค่ทักทายกันนะ ถ้าต่อยกันจริง มีหวังมีคิ้วแตกปากฉีกกันมั่ง
“เอ่อ..ผมหิวแล้วล่ะครับ เราไปนั่งทานอาหารกันดีกว่า” พี่บั๊คตัดบท และทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วยอย่างพร้อมเพรียง ยกเว้นสองสาวที่ยังอยากจะไฝว้กันต่อ
เมื่อถึงโต๊ะอาหาร แม่สามีก็รีบเจ้ากี้เจ้าการลากพี่บั๊คไปนั่งข้างตัวเองแล้วจับพี่น้ำตาลนั่งข้างพี่บั๊ค ผมก็เลยต้องไปนั่งอีกฝั่งที่ตรงข้ามกับพี่บั๊ค แม่ผมชิงมานั่งตรงข้ามแม่พี่บั๊ค พี่สวยเลยนั่งถัดจากผมและพ่อก็นั่งหัวโต๊ะ
เอาล่ะสิ งานนี้มีล้มโต๊ะกันแน่ๆ
“เห็นอะไรมั้ยคะ” แม่สามีเปิดประเด็น “สมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก” นั่นไง กูว่าละ
“หมายถึงน้องกับสามีน่ะเหรอคะ” แม่ผมแกล้งทำมึน “แต่ถ้าสมกันยิ่งกว่าคู่ของน้อง ก็คงเป็นลูกคุณพี่กับลูกจ้าวของน้องนะคะ เด็กๆ รักกัน แม่แม่อย่างเราก็ต้องใจกว้าง ไม่เห็นแก่ตัว ไม่เห็นแก่ความสุขตัวเองเป็นที่ตั้ง จริงมั้ยคะ” หน้าทุกคนดูกระอักกระอ่วน แต่พี่น้ำตาลดูจะนิ่งสุด นางไม่แสดงอาการใดใดนอกจาก ยิ้มหวานให้พี่บั๊ค
การสนทนาหยุดลงเพราะแม่บ้านมาตักข้าวและเสริฟอาหาร เมื่อทุกอย่างพร้อม แม่พี่บั๊คก็ให้รินไวน์เพื่อเตรียมดื่ม “วันนี้เป็นวันดี” นางยืนขึ้นแล้วยกแก้วไวน์ “แม่ขอถือโอกาสเลี้ยงต้อนรับสมาชิกใหม่” ผมแปลกใจนิดๆ อยู่มาตั้งนานจะมาเลี้ยงต้อนรับอะไรวันนี้ “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หนูน้ำตาล จะมาอยู่บ้านนี้ในฐานะ... แฟนของตาบั๊ค”
เคร้ง!
ช้อนร่วงจากมือใครสักคนแต่ผมไม่ได้สนใจหันไปดูเพราะกำลังอึ้งกับคำพูดแม่พี่บั๊ค
“แม่!” พี่บั๊คเรียกเสียงดัง ทำท่าทางไม่พอใจ ผมจึงสะกิดตีนมันใต้โต๊ะ “แต่..” มันหันมาจะเถียงแต่ผมส่ายหัวปรามเอาไว้ พี่บั๊คจึงถอนหายใจพยายามข่มอารมณ์
เมื่อแม่พี่บั๊คเห็นว่าไม่มีใครขัดจึงได้พูดต่อ “ลูกจะพาใครเข้าบ้านก็ได้ มันเป็นสิทธิ์ของลูก แต่แม่ก็มีสิทธิ์ของแม่ที่จะพาหนูน้ำตาลเข้ามาอีกคน จากนี้ไปคงต้องพิสูจน์กันหน่อย ว่าใครกันแน่ที่คู่ควรกับตาบั๊ค” นางพูดด้วยความเป็นต่อ “ใครคิดว่าดี ใครคิดว่าแน่ก็รับคำท้า แต่ถ้าใครไม่พอใจก็ออกไป” แม่ผมเม้มปากแน่นเตรียมจะไฝว้เต็มที่ แต่ก็พยายามข่มอารมณ์เอาไว้ “ถ้าไม่มีใครขัดข้อง ก็เชิญดื่มค่ะ” ว่าแล้วก็ดื่มไวน์ขาวจนหมดแก้ว จากนั้นก็มองมาที่แม่ผมอย่างท้าทาย
แม่ผมจ้องแม่พี่บั๊คอยู่ครู่หนึ่งจึงดื่มไวน์จนหมดแก้วเช่นกัน “เอาที่คุณพี่สบายใจค่ะ” พูดจบก็หันมาทางผม นางจิกตาใส่ในลักษณะแปลกๆ “ดื่มเลยลูก ผัวเราแท้ๆ จะแพ้ได้ยังไง สู้เขา! สู้เขา! เอาผัวเรามา!!” ตายล่ะ ลืมบอกว่าเสงี่ยมศรีกินเหล้าแล้วผีออก นางเรื้อนกว่าผมเป็นสิบเท่าจนทุกคนในบ้านต้องคอยเช็คอาหารและเครื่องดื่มไม่ให้มีส่วนผสมของแอลกอล์ฮอล์ นี่คงลืมตัวและพ่อก็คงลืมเตือนด้วยเพราะมัวแต่ช็อคกับคำประกาศของแม่พี่บั๊ค
แม่ดันแก้วไวน์มาใกล้ปากผมแล้วบังคับให้ดื่มจนหมดแก้ว พ่อที่เห็นอย่างนั้นถึงกับกุมขมับ “ตายละข้าวสวยเอ้ย เมาแค่คนเดียวยังไม่ได้นอนกันทั้งบ้าน นี่มาแพคคู่ คืนนี้ บ้านนี้..” คำสุดท้ายของประโยคไอ้สวยมันประสานเสียงกับพ่อเป็นเสียงเดียว “เละ!!”
*****************
:pig4:
-
:z13: :z13:
-
ครอบครัวสุดเกรียนๆๆๆๆๆ
-
นึกสภาพบ้านไม่ออกเลย เมาแพ็คคู่
ไม่น่าพาน้ำตาลมาเลยน้า :เฮ้อ:
สู้ๆ พี่บั๊ค จ้าว เราต้องเอาความรัก(และความเกรียน)ชนะอุปสรรคไปให้ได้
สกายดิน จะรอเจอจ้าวบุกถึงถิ่นมั้ยหนอ :impress2:
-
แม่แม่เนี่ยรอไฝ้วกันอย่างเดียวอ่ะ
รอดูความเรื้อนของน้องจ้าวกะเหงี่ยมศรี
เนี่ยมาแชแพคคู่แล้วแม่ผัวละจะว่า
ยังไงละงานนี้มีเละกันไปข้างแน่ๆ
-
:katai4:
-
ฮาตลอด
-
เกิดศึกใหญ่แล้ว แบบนี้พี่บั๊คต้องบอกความจริงให้จ้าวซะทีนะ จ้าวจะได้สู้ให้เต็มที่ไปเลย ฮ่าๆๆๆ :katai1:
อยากอ่านคู่ดินกับสกายด้วยแล้ว รีบมาหน่อยน๊าาาา :mew1:
-
โหยยยย คุณแม่สามีร้ายมาก
ถึงขนาดบังคับกันเลยทีเดียวนะ
ปล.เมื่อไหร่พี่สลัดจะบอกความจริงจ้าวเรื่องแฟนอ่ะ อยากให้บอกเร็วๆ
จ้าวจะได้ไม่ต้องคิดมากอีก
-
ดูท่าแล้วคงจะฉุดกันไม่อยู่ทีเดียว
555
-
จ้าวเวอร์ชั่นเมามาแว้ววววววววว
แปลว่า...NC ใช่ม้ายยยย เหอๆๆๆๆๆๆๆๆ
:hao6:
คนอ่านไม่หื่นเร้ยย
-
จะดูความเรื้อนของจ้าวโลก 5555555555
////ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่าา :katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบอ่ะ!! o13
ฮ่าาา :laugh: :laugh:
-
อยากเห็นๆๆๆ อยากเห็นแม่ของจ้าวเมา :hao7:
-
:m20: เจ้าได้แม่มาเยอะจริงๆ สนุกแน่
-
โอ๊ยยยยยยยย ฮาาาาาา :laugh:
วันนี้จ้าวออกโรงแน่ๆ ผี ผี ของเจ้าาา
รอตอนต่อไปปปปปป :กอด1:
-
เรื่องวุ่นวายวายเกินไปละ แม่บั๊คคิดได้ไงว่ะเนี่ย อิพี่บั๊คบอกน้องได้แล้วนะ น้องมันจะได้ไผว้เต็มที่
-
ชอบๆๆๆๆ มาต่อไวๆๆน่า
-
ขนาดเหงี่ยมยังไม่เมานะ ยังขนาดนี้.... ชักอยากเห็นเหงี่ยมโหมดเรื้อนละซิ :hao7: :hao7:
-
อยากเห็นแพคคู่ความเรื้อนเร็วๆ สนุกแน่
-
จ้าวสู้ๆ :katai5:
-
ขอบคุณ :)
-
โอ้ยยยย ฮาาาาาา :m20:
นี่ขนาดไม่เมานะ ถ้าเมานี่เละของจริง 555555555
-
น้องจ้าวบอกพี่บั๊คได้แล้ว พี่บั๊คก็บอกความจริงกันได้แล้ว จะได้ร่วมมือกันสู้น้ำตาลแบบสนุก
-
แจ่มแจ๋เลย บอกไปเหอะ บั๊คบอกไปเหอะ :pigha2: :pigha2: :laugh:
-
เอาละ อยากเห็นเมาแพคคู่แล้วสิ
แม่ลูกแท็กทีมกันจะมันส์แค่ไหนน่ออออ
-
อยากเห็นว่าจะเละขนาดไหนจัดมาด่วนเลยจ้าาาาาา เกรียนแม่เกรียนลูก
-
จ้าวสู้เค้าลูกกกกกกก
นี่ผัวเราต้องเป็นของเรา!!!!!!!
-
กรี้ดๆ ในที่สุดๆ ตอนหน้าใช่มั้ย เมาแล้วกาม 55
-
5555 เมาคนเดียวว่าดูแลยาก นี่มาสองคนแถมตัวแม่ มีแต่เละ 55555
รอดูสองแม่ลูกเมา จะออกมาแบบไหนกัน
:mew1: :L2:
-
รอนะค่ะ อิอิ :m1: :m1: :m1:
-
สักทีก็ดีเหมือนกันนะ ไม่อย่างนั้นก็อึกอักกันอยู่อย่างเนี้ย ไม่ไปไหนสักที
จ้าวเหมือนเป็นคนสองบุคลิกอย่างว่า จะยังไงก็ไม่ยังไงเสียที :เฮ้อ:
จ้าวน่าจะคิดได้นะว่าทำไมพี่บั๊คต้องทำอะไรซับซ้อนอย่างนี้ด้วย
ทั้งๆที่พาแฟนตัวจริงเข้าบ้านมาเลยทีเดียวจะไม่ดีกว่ากันเหรอ จะได้จบๆ
พี่บั๊คเองก็นะ เรื่องตัวเองแท้ๆยังต้องพึ่งแผนอีกเหรอคะพี่ ความรู้สึกจริงๆดีกว่ามั๊ย
พี่ดินแกคงไม่มีเวลามาแก้ปัญหาให้หรอกมั้ง พี่ดินเองก็มีเรื่องให้จัดการเหมือนกัน
ถ้าพี่บั๊คพูดความจริงคิดว่าน่าจะง่ายกว่านะ จ้าวจะได้รับมือกับแม่สามีได้ถูก :katai1:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
รอค่ะ >_<
-
เจอแบบนี้มันจะฮาไม่ออกน่ะสิ :เฮ้อ:
-
เตรียมฮากับการเรื้อนแบบคอมโบสองแม่ลูกแปป 5555555555555555555555555555555 //เผลอหัวเราะล่วงหน้าละ :hao7: :hao7:
-
เอาล่ะแม่พี่บั๊คเจอแพ็คคู่แม่ลูก จะเละขนาดไหนรอชมจ้ะ
-
เละหนัก5555
-
เรื้อนแล้วระวังตูดเอ็งด้วยนะจ้าว 55555
-
เมื่อไหร่จะบอกความจริงกันซะทีนะ
-
ว๊ายยย มาแล้วๆๆๆๆๆ
อยากให้จ้างไปสารภาพรักกับพี่บั๊คซักที จะได้สวีทลืมโลกกก
บ้านจ้าวนี่เฮฮาดีเนอะ ศึกคุณแม่ก็มันส์หยดตึ๊ง
รอการปะทะยกหน้านะคะ
-
รอดูความเรื้อนของสองแม่ลูก มันส์แน่ :laugh:
-
น้องจ้าว ^^
-
อยากเห็นจริง ๆ ว่ายกกำลังสองแล้วจะเรื้อนขนาดไหน 5555555
-
บ้านเละแน่ๆ ป่วงคูณสอง 5555
-
ยุ่งละซิ คิคิ อยากเห็นตอนจ้าวเมา คิคิ
-
มันจะเละขนาดไหนกันนะ อยากรู้อ่ะ
-
ตอนจ้าวเมากลัวไปเลื้อยใส่น้ำตาล แต่มีสลัดอยู่ คงกันไว้ได้
งานนี้แม่ศรีเมาแล้วจะเป็นไงละเนี้ย จ้าวยกกำลังสอง
-
ศึกแม่แม่นี่สนุกมาก ไม่มีใครยอมใครกันเลยทีเดียว :laugh:
หวังว่าน้ำตาลคงไม่โดนน้องจ้าวเล่นงานสะบักสะบอมนะ เอ๊ะ จ้าวเป็นนายเอกนะ :m20:
สู้ๆ หมายถึงพี่บั๊คอ่ะสู้ๆ เมาแพ็คคู่อย่างนี้มีเฮแหงๆ :jul3:
-
นี่ไงที่อยากบอก นิยายแห่งปีที่ทั้งจะประทับใจ และฮาได้ทุกตอน และอาจจะพร้อมที่จะโศกได้เหมือนกันนะ....
-
รอให้เละมานานแล้ว สุดจะทนกับคุณแม่สามี :m16:
-
เละค่ะ เละแน่ๆ
-
เรื่องเมาเรื้อนนี่กรรมพันธุ์สินะ 555 คุณแม่พี่บั๊คนี่แรงดีจริงจิ๊ง สู้ๆ นะน้องจ้าว
ตอนไปช็อปก็ฮา พี่บั๊คหมดเป๋ายัง ชอบตอนอยู่กันสองคร น่ารักมาก
-
รอตอน 20 คร๊าบบบบบ :katai2-1:
-
เพิ่งตามอ่าน ยังไม่ถึงตอนล่าสุด......นี่รั่วเป็นกิจวัตรเหรอคะ น้องจ้าว//ไม่ไหวละขอเจ้ฮาแปป
-
รอดูความเละของตอนหน้า
จัดเต็มนะคะเหงี่ยมศรีและจ้าวโลก :m20: :m20:
-
แม่สามีนิดูท่าว่าจะโดนจัดหนักในยกต่อไปแน่ๆ คูณสองนะครับ
ส่วนชะนีน้ำตาลที่ไม่มีบทและไม่ควรมีบท มาทางไหนกรุณากลับไปทางนั้นนะ :z6:
สกายดิน มาแค่ชื่อก็ฟินอ๊ากกๆ
-
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
รอคุณพี่เหงี่ยมเมาค่ะ 5555 มันส์
-
อย่ายอมนจ้าว ผัวของเราก็ต้องเป็นของเรา
ใครหน้าไหนคิดจแย่ง ต้องข้ามศพน้องจ้าวไปปก่อน55555
-
สนุกล่ะทีนี้
เปิดศึกจริงๆละ
555
-
จะยังไงต่อไปละเนี่ย!!!
เมาคูณสองเลยเหรอ 555
แม่จ๋า...จะรับมือไหวมั้ยน้อ อิอิอิ
คนอ่านชอบข้าวจ้าวมากมาย ชอบวิธีคิด กับมุข ฮาๆ ชอบ ๆ ๆ
ขอบคุณนักเขียนสำหรับนิยายสนุก ๆ ค่ะ :L2: :pig4:
-
ฮามากกก แรดได้น่ารัก มุกอย่างเด็ด ชอบมากทุกอย่าง...จนไม่รู้จะเขียนลงไปยังไงดี //รักนะ รออ่านอยู่
ปล. อยากมีสายสัมพันธ์อันดีร่วมกับคนเขียนมากกว่านี้ อย่าลืมทำเป็นหนังสือนะ จะซื้อ #หลงโงหัวไม่ขึ้น (เขินอ่ะ)
-
จะได้รางวัลเพราะคู่แม่ผัวแม่สามีกันละทีนี้
:pigha2: :pigha2: :pigha2:
-
รอดูความเละแบบแพคคู่ ถ้าจะสนุกกกกกก
-
น้องจ๋าไปแย่งผัวเราคืนมา!! :serius2: :serius2: :serius2:
-
Chapter 20 Bet on me
โอย..
ทำไมหนักหัวแบบนี้ สงสัยเพราะแก้ผ้าตากแอร์หลายชั่วโมงก็เลยไข้ขึ้น ว่าแต่ ทำไมกูมานอนงอก่องอขิงอยู่บนโซฟาแบบนี้วะ
ขณะที่กำลังมึนๆ งงๆ ร่างสูงของเจ้าของห้องก็ถลาออกมาจากห้องนอนด้วยความเร็วระดับไม่ธรรมดา และทันทีที่ร่างนั้นประชิดตัวผมได้มันก็กระชากคอเสื้อให้ลุกขึ้นอย่างฉุนเฉียว
“ไอ้แก่! มึงเอาเบบี้แบลงกูไปไว้ไหน!!!” ผมสลึมสะลือมองผู้ชายหน้ายักษ์ที่กำลังฟึดฟัดจับคอเสื้อผมแน่นด้วยความสงสัย
“เบบี้อะไร” เสียงผมแทบจะกลายเป็นกระซิบเพราะตอนนี้ลำคอแห้งผากแถมปวดหัวจนแทบจะระเบิด
“ผ้ากู! ผ้าห่มกูอยู่ไหน!!” ผมหรี่ตามองมันอย่างงงงวย เปลือกตาแทบจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้วแต่แม่งมาถามหาผ้าห่มอะไรของมันวะ
“กูไม่รู้ ถ้าหาไม่เจอก็เอาตังค์ไปซื้อใหม่ปะ” กะอีแค่ผ้าห่ม ทำไมต้องทำเป็นโมโหขนาดนั้นวะ
ผมตอบไปแบบนั้นเพื่อจะได้จบเรื่องแล้วจะได้นอนต่อเร็วๆ แต่เหตุการณ์กลับไม่เป็นดังคิด ไอ้หน้านิ่งดึงคอเสื้อแน่นขึ้นและทำหน้าโหดกว่าเดิมแถมยังกัดกรามแน่นจนเส้นเลือดปูดนัยน์ตายังแดงก่ำเหมือนผีปีศาจกระหายเลือดก็ไม่ปาน
ผัวะ!!
หน้าผมสะบัดไปตามแรงหมัดที่ประเคนเข้าใส่สันกรามอย่างแรงจนปลิวล้มลงไปบนโซฟาตัวยาวก่อนจะค่อยๆ พลิกตัวหงายขึ้นอย่างยากลำบาก
ผัวะ!!!
มุมปากชาดิกเมื่อหมัดที่สองประเคนเข้าใส่ด้วยความรุนแรงที่มากกว่าเดิม
ตอนนี้ทั้งงงทั้งเจ็บแถมในหัวก็ปวดตุบๆ มากยิ่งขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นก็พยายามยันตัวขึ้นเพื่อสนทนาด้วยสปีดที่ช้ากว่าคนแก่อายุเฉียดร้อย
“ต่อยกูทำเหี้ยไรเนี่ย” ผมเหวี่ยงแขนสะเปะสะปะไปใส่ร่างที่ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าบ้างเพื่อเอาคืนแต่ผลก็คือ..วืด
มันหลบได้อย่างไม่ยากเย็นเพราะแรงผมแทบจะไม่มีเหลือ ตอนนี้แม้แต่จะลืมตายังไม่ไหว
แต่แล้วมันก็เปลี่ยนจากน้ำเสียงเกรี้ยวกราดเป็นตื่นตระหนกขึ้น “เป็นอะไรเนี่ย!” มันขมวดคิ้วมองผมเมื่อเริ่มเห็นอาการว่าผิดปกติไปจากเดิม
“ป..ปวด” ผมเริ่มกุมขมับเมื่อรู้สึกเหมือนถูกหมวกเหล็กบีบอัดทั้งหัวอยู่ในตอนนี้
“เหี้ย! ตัวร้อนจี๋” มันสบถเสียงเขียวเมื่อจับคอผมแล้วรับรู้ถึงอุณหภูมิที่สูงปรี๊ด “โกรธก็โกรธ แต่สภาพแบบนี้จะทำไงดีวะเนี่ย” เหมือนมันกำลังชั่งใจว่าจะเอาไงดีระหว่างโกรธหรือช่วย
“โกรธไรกูวะ” ผมรวบรวมพลังถามมัน บอกตามตรงถ้าเป็นเมื่อก่อน ใครมาต่อยแบบนี้มันต้องไม่ตายดีแน่ แต่ตอนนี้รู้สึกงงมากกว่า งงว่าผมทำอะไรให้มันโกรธ แล้วทำไมต้องโกรธผมขนาดนี้
แปลกมากที่ผมไม่โกรธมันเลย แต่แปลกยิ่งกว่าที่เป็นกังวลกับอาการโกรธของมันจนลืมนึกถึงตัวเอง
...ผมไม่อยากให้มันโกรธผม
“เอาไว้ก่อน ตอนนี้ต้องไปโรงบาล” มันผละไปแล้วออกมาพร้อมกุญแจรถและกระเป๋าต่างๆ
“บัตรคุณอยู่ในนี้ใช่มั้ย” มันยกกระเป๋าผมขึ้น ผมพยักหน้ารับจากนั้นมันก็สะพายแล้วมาประคองผมให้ลุกจากโซฟา
นี่กูนอนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อค่ำๆ แล้วใช่มั้ยวะเนี่ย
“กี่โมงแล้ว” ผมถามพลางก้าวขาตามการนำของมัน
“ห้าทุ่ม” ไอ้สัด ปล่อยกูนอนคอหักบนโซฟาตั้งแต่สามทุ่มยันห้าทุ่ม มึงแม่งใจดำ
“โคตรใจดี ปล่อยกูนอนแบบนี้สองชั่วโมงเนี่ยนะ”
“ก็เพิ่งเก็บห้อง ซักผ้า อาบน้ำเสร็จเมื่อกี้ แต่ก็นั่นแหละ คุณจะให้ผมทำไง จะให้อุ้มท่าเจ้าสาวพาเข้าห้องหอเหรอ” ผมสตั้นไปเล็กน้อยกับความหมายของประโยค ห้องหอพ่อมึงดิไอ้หน้านิ่ง มึงปลุกกูไปนอนดีดีก็ได้มั้ย เดี๋ยวนี้ชักจะปากมากปีนเกลียวขึ้นทุกวัน
อยู่ๆ มันหันมาเพราะคงเห็นว่าผมนิ่งไป ทำให้แก้มเราสัมผัสกันเล็กน้อย มันอึ้งไปจนผมต้องกลั้นหายใจรอลุ้นว่ามันกำลังคิดอะไรกันแน่ แต่แล้วก็เหมือนลุ้นเก้อ “..ตัวร้อนจี๋เลยคุณ” สีหน้ามันค่อนข้างกังวล
“งี้แหละ เป็นบ่อย ฉีดยาเข็มเดียวก็หายละ” ทำเป็นเก่งแต่ตอนนี้ขาแทบไม่มีแรง หนาวก็หนาวแถมปวดหัวจะระเบิด ไม่นับที่ปวดตุบๆ ตรงมุมปากอีก “กอดแน่นกว่านี้หน่อย หนาว..” กลิ่นของมัน ไออุ่นของมัน สีหน้าเคร่งเครียดของมัน ทำให้ผมรู้สึกอยากเข้าใกล้มากขึ้นไปอีก
สกายหันมองผมแว้บหนึ่งแล้วกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น ส่วนผมก็รัดวงแขนเข้ากับเอวมันแน่นขึ้น
เมื่อถึงที่จอด มันยัดผมเข้ารถอย่างทุลักทุเล “ถ้ากูหายแล้วจะพามึงไปซื้อรถคันใหม่ เอาใหญ่ๆ แบบสิบล้อไปเลย” ผมว่าพลางปรับเบาะเอนนอน
“ซื้อให้ผมทำไม ตั้งแต่พรุ่งนี้คุณก็คงไม่ได้นั่งแล้ว” ยิ่งปวดหัวๆ มึงจะพูดให้กูปวดหนักกว่าเดิมทำไมเนี่ย
ผมไม่ได้เถียงอะไรเพราะไม่รู้จะเถียงทำไม คือมันก็พูดถูกแล้วแต่ไม่ถูกใจผมไง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน
“ไปคลินิกหมอการะเกดแถวๆ ถนน..” ผมบอกพิกัดให้มันแล้วนอนต่อ
นอนไปสักพักมันก็ปลุก “ถึงแล้วแต่คลินิกปิด จะให้ทำไงต่อ”
“เอาโทรศัพท์มา” ผมแบมือไม่นานก็มีโทรศัพท์มาวางให้ กดโทรออกแล้วคุยกับพี่เกด ลูกพี่ลูกน้องที่ผมมักมารบกวนเสมอเวลาไข้ขึ้น
((“อะไรอีกล่ะมึง”)) เสียงตอบรับสายแบบงัวเงียเพราะคงนอนหลับไปแล้ว
พี่เกดเป็นหมอเถื่อน ไม่ได้หมายถึงเปิดคลินิกโดยไม่มีใบอนุญาตนะแต่เป็นเพราะแม่งหยาบเถื่อนผิดวิสัยหมอ โดยเฉพาะมันเป็นหมอผู้หญิงด้วย
“หมอจ๋า หมาจ๋อ” ผมอ้อน
((“โรคกระแดะอีกล่ะสิ กระแดะเป็นมันเกือบเที่ยงคืนทุกรอบก็ไม่ไหวนะดอกดิน”)) ดูมันครับ เรียกชื่อผมซะน่าเกลียดเลย ไม่น่าเกิดมาสวยให้เสียชาติเกิด คือแม่งสวยจนโดนบังคับให้ประกวดดาวคณะแพทย์ แต่ดันตกรอบเพราะตอนรับลูกโป่งไอ้คนให้เสือกแอบลูบมือลูบแขน อีเจ้ก็เลยไปแย่งไมค์จากพิธีกร ด่าไอ้คนนั้นแบบขุดรากเหง้ามาด่าซะเสียหมาทั้งโครต เป็นอันว่าโดนตัดสิทธิ์เพราะด่าเกินกว่าเหตุ
“ก็อยากมาอ้อนแฟน” ตอนนี้ไม่มีแรงไฝว้กับมันหรอก ต้องการเยียวยาอย่างเดียว ที่เรียกมันแบบนี้เพราะตอนเป็นเด็กมันชอบบังคับให้ผมเป็นแฟนเพื่อใช้ผมเป็นไม้กันหมาไล่ไอ้พวกผู้ชายที่คอยมายุ่งวุ่นวาย
แต่พอพูดจบก็รู้สึกเหมือนมีรังสีทะมึนคุกคามจนต้องหันไปมองทางด้านคนขับ
อูยย..
ทำไมต้องถอนหายใจใส่แล้วหันหน้าหนี อินดี้อะไรอีกล่ะไอ้ห่านี่ อย่าลุกมาต่อยกูอีกนะ ไม่งั้นกูสวนมึงแน่
ผมกำลังจะเอ่ยปากถามไอ้หน้านิ่งว่ามันเป็นอะไรแต่ประตูคลินิกก็เปิดขึ้นพอดี
“ลงไปเองนะจะรออยู่ในรถ” พูดกับกูก็หันมามองกูสิเห้ย
อยากจะด่าแต่ก็เปลี่ยนเป็นพูดเบาๆ ให้สมบทบาท ((“เดินไม่ไหว”)) ไม่รู้สิ กับไอ้ห่านี่ผมก็ไม่อยากไฝว้เหมือนกัน
มันหันมามองแบบเหวี่ยงๆ แต่แล้วก็ถอนหายใจอีกรอบก่อนจะเปิดประตูออกมาและพยุงเข้าไปในคลินิก
“พาเข้าไปในห้องตรวจเลย” ผมบอกจบมันก็พาเดินเข้าตามคำสั่งแบบไร้อารมณ์ พี่เกดไม่ได้หันมามอง มันหันหลังตระเตรียมเครื่องมือโดยไม่สนใจว่าผมจะมากับใคร อาการหนักแค่ไหน
“หมอจ๋าาา” ผมเรียกผู้หญิงร่างโปร่งบางในชุดนอนสีขาวลายสนูปปี้ ผมดำยาวสลวยดูยุ่งนิดๆ เพราะเพิ่งตื่นนอน
เธอหันมาพร้อมกับเข็มฉีดยาในมือ ใบหน้าไร้เครื่องสำอางแต่ก็ยังงดงามราวกับนางในวรรณคดี
“ชีวิตกูจะหมดเคราะห์หมดโศกหมดเวรหมดกรรมกับเจ้ากรรมนายเวรอย่างมึงเมื่อไหร่ ตอบ!” แล้วความสวยทั้งหลายก็มลายหายวับไปกับตาเมื่อมันเริ่มเปิดปาก พี่เกดเดินเข้ามาหาแล้วดันผมที่ยืนแทบไม่ติดพื้นไปที่เตียงตรวจก่อนจะชะโงกหน้าตะคอกใส่โดยไม่สนใจไอ้หน้าหล่อที่ยืนมองอยู่ใกล้ๆ “โคตรเบื่อ!!”
ผมไม่ได้สะทกสะท้านกับน้ำเสียงและคำพูดของมัน เพราะโคตรจะชิน “ถ้าขาดแฟนไปก็เหมือนขาดใจ แง่กๆๆ” ผมอ้อนอีกเพราะนาทีนี้อยากยาเหลือเกิน ขอยาให้พี่เข็มนึงก่อนเถอะที่รัก เสี้ยนมากจริงๆ
“ขาดใจตายๆ ไปซะก็ดี คนอย่างมึงมันรกโลก” มันพูดพร้อมกับเอาเครื่องวัดอุณหภูมิมาจ่อที่หน้าผากสองสามวินาทีก็ดังติ๊ด “ไข้สี่สิบสอง สูงขนาดนี้น่าจะชักตาตั้งตายห่าตั้งแต่กลางทางแล้วนะ ทำไมยังมาถึงอีกวะ” มันเป็นหมอจริงรึเปล่าวะเนี่ย ผมยังสงสัยอยู่ทุกวี่วัน
คิดดูว่าวันรับปริญญาแม่งยังเข้าสายเพราะมัวแต่ด่าขอทานปลอมที่มาหลอกขอเงินไปรักษาโรคมะเร็ง พี่เกดบอกจะไม่ให้ตังค์แต่จะพาไปรักษาให้ฟรีแต่ต้องไปโรงพยาบาลด้วยกันตอนนี้ แล้วทำท่าจะพาขอทานไปจริงๆ แต่ไอ้ขอทานคนนั้นอิดออดไม่ยอมไปจนพี่เกดคาดคั้นให้สารภาพจนได้ว่าไม่ได้เป็นโรคอะไรทั้งนั้น แค่หลอกขอเงินคนไปวันๆ พอรู้ความจริงอีหมอเถื่อนแม่งด่าสั่งสอนอยู่สิบนาทีแบบนอนสต๊อป ผลก็คือเกือบไม่ได้เข้ารับปริญญา กูล่ะเพลียกับมันจริงๆ
“แฟนแม่งบอกรักฮาร์ดคอร์ตลอดอะ” ผมว่าแล้วถลกแขนเสื้อให้ฉีดยา มันทำหน้าสยองก่อนจะเช็ดแอลกอล์ฮอล์บนผิวจากนั้นก็ปักเข็มเข้ามาอย่างเร็วจนผมสะดุ้งนิดๆ พอมันดึงเข็มออกผมก็ชี้ที่แก้ม “จุ๊บด้วย”
“เอาส้นตีนจุ๊บได้มั้ย” มันทำหน้ากวนตีน
หน้าตารูปร่างและการแต่งตัวไม่ได้สัมพันธ์กับสันดานเลยสักนิด กูสงสารคนที่จะมาเป็นผัวมึงจริงๆ นะพี่เกด
“ส้นตีนขาวๆ แบบนี้พี่ไม่รังเกียจหรอกจ๊ะ” ผมกวนต่อแต่ในที่สุดก็ฝืนกับอาการไข้ของตัวเองไม่ไหว “นอนพักแป๊บนึงได้ปะ เวียนหัวเหี้ยๆ” คงต้องหยุดต่อปากต่อคำเพราะตอนนี้อ้วกแทบจะแตกอยู่แล้ว
มันไม่ตอบแต่หันไปมองอีกคนที่ยืนหน้าเครียดอยู่ที่ประตู “ผัวหรือเมียไอ้ดินล่ะเนี่ย” ผมมองตามสายตาพี่เกดไปก็เห็นสกายทำหน้าเหวอทันที “เมียละกัน หน้าหล่อหวานใสซะขนาดนี้ถ้าเป็นผัวมึงได้มึงก็อ่อนสุดแล้วว่ะ” ท้ายประโยคมันหันมาเหยียดหยามผม อีเหี้ยพี่เกด มึงจะบ้าเหรอ!
ผมกับไอ้หน้านิ่งไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ คงกำลังอึ้งกันทั้งคู่นั่นแหละ พี่เกดก็เลยพูดต่อไปตามความคิดบ้าบอของมัน “ไม่ต้องมาหึงกู” มันหันกลับไปหาสกายอีกครั้ง “ถ้าในโลกนี้เหลืออีดอกดินอยู่คนเดียว กูจะต้มให้สุกก่อนกิน แดกดิบๆ ไม่ได้เชื้อเหี้ยในตัวมันเยอะ” อ้าวพี่เหี้ย ทำไมมึงพูดงี้
“ผ..ผม” ไอ้สกายพูดได้แค่นั้นก็โดนเบรก
“ปล่อยมันนอนแป๊บนึงละกัน มึงตามกูไปเอายาข้างนอกนู่น” ดูมันพูดกับคนเพิ่งเจอครั้งแรก สาบานได้มั้ยว่ามึงเป็นผู้หญิง
ไอ้หน้านิ่งพยักหน้าแล้วเดินตามออกไปข้างนอก ผมหลับตาลงแล้วหลับแทบจะในทันที ผมมักไข้ขึ้นสูงถ้าโดนอากาศเย็นมากเกินไปเพราะตอนเด็กๆ เคยโดนแกล้งให้อยู่ในสระน้ำจนร่างกายรับไม่ไหวและไข้สูงจนเกือบชักตาย
พี่เกดเป็นลูกของของป้าก้อย พี่สาวของป๋า สองแม่ลูกย้ายออกจากบ้านและไม่ยุ่งเกี่ยวกับธุรกิจของป๋าเพราะแม่ใหญ่คอยตั้งแง่ว่าจะโกงสมบัติเนื่องจากตอนนั้นป้าก้อยเป็นหัวหน้าแผนกการเงินและบัญชีให้บริษัทของป๋า พอทั้งสองคนออกไปแม่ใหญ่ก็ให้น้องชายเข้ามาทำแทน น้องชายแม่ใหญ่ก็คือพี่ของแม่เลี้ยงไอ้สกายนั่นแหละ แต่ผมกับพี่เกดก็ยังติดต่อกันตลอดเพราะพี่เกดนี่แหละที่คอยช่วยเวลาผมโดนรังแกแต่ก็ช่วยไปด่าไป ซึ่งผมเข้าใจมันนะ ที่มันค่อนข้างแข็งกร้าวและหยาบเถื่อนก็เพราะอยากปกป้องแม่ที่โดนรังแกตลอด พี่มันรักแม่มาก พยายามตั้งใจเรียนจนจบหมอได้ในที่สุด
ตั้งแต่มันเปิดคลินิก ผมก็สบายขึ้นเพราะสามารถตรงดิ่งมาให้มันฉีดยาได้เลยโดยไม่ต้องเสียเวลาต่อคิวหรือตรวจสอบประวัตินั่นนี่มากมาย
ผ่านไปพักใหญ่ ผมก็ถูกปลุก “ไสหัวกลับไปได้ละ กูจะได้นอนซะที” แขนผมถูกผลักแรงๆ สองสามที “ไข้ลดเหลือสามแปดแล้ว อย่าสำออย” ผมงัวเงียฟื้นขึ้นและลุกจากเตียงอย่างกระปรกกระเปรี้ย “คอยเช็ดตัววัดไข้ด้วย พรุ่งนี้ถ้าไม่หายก็พามาอีกรอบ” มันหันไปบอกไอ้หน้านิ่งที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“รักนะหมาจ๋อ” ผมบอกแล้วกอดเธอแน่นด้วยความคิดถึง ไม่ค่อยได้เจอมันหรอก มันไม่ชอบให้มาหา อีพี่เกดมันเป็นพวกรักแต่โคตรไม่แสดงออก
มันไม่ได้ผลักออกแต่ก็ไม่กอดตอบ “อย่าใช้ร่างกายเปลืองนักนะมึง ปล่อยให้ไข้สูงขนาดนี้บ่อยๆ มันไม่ดี” ในที่สุดก็พูดเหมือนคนปกติได้แล้ว เย้
“รับทราบครับผ๊ม” รับคำแล้วหอมแก้มมันฟอดใหญ่
“ห่านี่! เสนียดติดแก้มกู” มันไม่ว่าเปล่าแต่ดันตัวผมออกก่อนจะผลักไปหาสกาย “ฝากด้วย ดอกดินมันเหี้ยหน่อยแหละแต่มันก็เหี้ย ทนๆ เอา” อ้าว ไม่ได้ดีขึ้นเลยนะมึง ด่าน้องต่อหน้าคนอื่นได้ไงวะ
ไอ้สกายพยักหน้าแล้วเข้ามาพยุงผมและพาไปที่รถ
“เวียนหัวสัด” ผมบ่นเมื่อเอนเบาะนอนและพยายามข่มตาแต่ก็ไม่หลับ
“ทนหน่อย เดี๋ยวก็ถึง” มันบอกเสียงนิ่ง แล้วทุกอย่างก็เงียบไปจนถูกปลุกอีกครั้งให้เดินขึ้นห้อง
“นอนซะ เดี๋ยวอีกสี่ชั่วโมงค่อยตื่นมากินยา” มันพาผมมานอนบนเตียง ผมพยักหน้าแล้วหลับตาลงก่อนที่จะนึกอะไรขึ้นได้แล้วลืมตาโพลงอีกครั้ง สกายกำลังจะหันหลังเดินไปผมจึงคว้ามือมันเอาไว้ทันที
มันหันมามองแล้วเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย ผมขยับตัวไปกดเปิดโคมไฟอันใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างเตียง มันเป็นโคมไฟตั้งพื้นสูงประมาณเมตรครึ่ง
มือผมก็ยังจับมือมันอยู่อย่างนั้น “........” ไอ้สกายอ้าปากค้างกับภาพที่เห็น
“เพิ่งนึกออก” ผมบอกแล้วดึงมือมันกลับมานั่งบนเตียงก่อนจะไถลตัวลงมานอนอีกครั้งเมื่อรู้สึกเวียนหัวหนักขึ้น
“........” มันยังคงนิ่งเงียบยืนมองผ้าห่มเน่าของมันบุอยู่ในโคมไฟ ตอนแรกมันเป็นแค่โครงไม้ไผ่สานกันถี่ๆ แต่พอเอาผ้าสีขี้ไคลเข้าไปบุไว้ข้างใน เมื่อโดนแสงสีส้มๆ ทองๆ ก็ดูโรแมนติกขึ้นมาอีกแบบ
ผมเดาเอาเองว่าที่มันหาไม่เจอเพราะคิดไม่ถึงและถ้าไม่เปิดไฟหรือไม่สังเกตดีดีก็คงดูไม่ออกหรอก
“ปิดไฟนอนสิ” ผมกระตุกมือมันนิดหน่อย มันหันมามองผมนิ่งๆ ก่อนจะเดินไปปิดไฟดวงหลักของห้องทำให้โคมไฟน้องเน่าของมันยิ่งสวยขึ้นไปอีก
“ขอโทษ” มันมานอนข้างๆ แล้วพูดออกมาเบาๆ ตายังคงจ้องอยู่ที่โคมไฟ
“แค่ขอโทษไม่หาย มันต้องทำคุณไถ่โทษสิวะ” ผมพูดแล้วชี้มุมปากที่กำลังปวดตุบๆ และคาดว่าพรุ่งนี้คงมีเขียวมีม่วงขึ้นมาแน่ๆ
ความตั้งใจก็คือจะให้มันทายาแต่ไอ้บ้าหน้านิ่งดันยืนช็อคเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
แปลก..
แปลกที่ผมไม่ได้ทัดทานอะไร แค่ใจจดใจจ่อรอว่ามันจะทำอะไรต่อไป
ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดข้างแก้มยิ่งเร่งจังหวะการเต้นของหัวใจให้กระหน่ำแรงมากยิ่งขึ้น
แต่แล้วมันก็พูดขึ้น “อยากให้ผมจูบจริงๆ น่ะเหรอ” คิ้วผมขมวดมุ่นทันที
“เหี้ยละ” ผมสบถ “กูจะให้มึงทายาไอ้สัด” ก็ผมคิดแบบนี้จริงๆ แต่มันนั่นแหละที่ทำเหมือนจะจูบ
...แต่จะว่าไป ก็เป็นผมเองที่ทำท่าเหมือนรอให้มันจูบ
กูเพลียกับตัวเองชะมัด นี่ผมหวั่นไหวกับมันเหรอวะ ผมรอให้มันจูบจริงๆ เหรอวะ หรือแค่เบลอเพราะพิษไข้
“อ้าวเหรอ” มันทำหน้าเหรอหรา “ตอนแรกก็ไม่แน่ใจแต่พอเห็นว่าแหงนหน้ารอ ก็นึกว่าอยากให้จูบจริง” หึย ไอ้เชี่ยนี่ พูดจากวนตีน คนยิ่งปวดหัวอยู่ด้วย
“อยากพ่องดิ ใครจะไปแหงนหน้ารอมึง” ผมทำหน้าเหยียดหยาม “ไม่ใช่มึงหรอกเหรอที่อยากจูบกูน่ะ” ก็มันนั่นแหละที่ทำเหมือนจะจูบทำให้ผมต้องลุ้นว่ามันจะจูบจริงมั้ย
มันไม่ได้เถียงแต่ไหวไหล่ทำหน้ามึน ซึ่งทำให้ผมอยากประเคนส้นตีนลงบนหว่างคิ้วมันด้วยแรงส่งหกสิบแรงม้า
“เอางี้มั้ย” ผมถามออกไปหลังจากแผนการร้ายผุดขึ้นในหัวเพราะความหมั่นไส้ไอ้หน้านิ่งถึงจุดสูงสุด “มาพนันกัน” ผมท้า
“พนัน?” มันเลิกคิ้ว
“ใครจูบก่อนแพ้” ผมยักคิ้วท้าทาย มั่นใจเหลือเกินว่าผมไม่มีทางจูบมันก่อนแน่ๆ
มันนิ่งไปสักพักก็ถามขึ้น “พนันแล้วได้อะไร”
“ถ้ามึงชนะ กูจะทำให้สัญญาที่เหลือเจ็ดเดือนหมดก่อนสิ้นเดือนหน้า” ถ้าจะบอกว่าภายในเดือนนี้ก็กลัวจะไม่ทัน เพราะวันนี้มันก็เลยวันที่ยี่สิบมาแล้ว ถ้ายืดออกไปเป็นสิ้นเดือนหน้าก็คงจะพอดี อันที่จริงผมไม่คิดว่าตัวเองจะแพ้หรอกนะ แต่ก็ต้องวางแผนให้รัดกุมไว้ก่อน ผมไม่ชอบผิดคำพูดกับใคร
“อ้าว นึกว่ายังไงก็จะช่วยผมอยู่แล้วซะอีก” ไอ้ห่านี่ขี้ทวงว่ะ
“ก็จะช่วยนั่นแหละแต่อาจจะลดลงแค่เดือนสองเดือนไรงี้ แต่ถ้าชนะพนัน กูจะทำให้หมดหกเดือนภายในสิ้นเดือนหน้า” ผมอธิบาย “สนปะๆ”
มันนิ่งคิดคำนวณอยู่ครู่จึงยิ้มออก “ก็ดีนะ เพราะผมไม่คิดว่าจะแพ้อยู่แล้ว” มั่นใจเหลือเกิ๊น เมื่อกี้ใครกันที่มันจะจูบกู
เอ๊ะ..
หรือกูคิดไปเองวะ
“แล้วถ้าคุณชนะล่ะ” มันคงนึกได้จึงถามกลับมา
ผมยักคิ้ว “มึงต้องเป็นเบ้ให้กูหนึ่งเดือน สั่งอะไรต้องทำทุกอย่าง ห้ามเถียง ห้ามอู้ ห้ามอิดออดใดๆ ทั้งสิ้น” คิดดูสิว่าเวลาคนหยิ่งๆ มาคอยรับใช้ มันจะฟินแค่ไหน คึคึ น่าสนุก
“คุณคิดแต่ว่าคุณจะไม่แพ้” อยู่ๆ มันก็พูดขัดขึ้น “แต่คุณลืมคิดไปรึเปล่า ไม่ว่าผมหรือคุณจะชนะ ผลสุดท้ายของมันก็คือ... เราจูบกัน” หัวใจกระตุกยุกยิกเมื่อได้ยินคำว่า ‘เราจูบกัน’ ทำไมรู้สึกกระสับกระส่ายเหมือนไม่สบายหนักขึ้นอีก
นั่นสินะ จะมันจูบผม หรือผมจูบมัน ก็คือ เราจูบกันนั่นแหละ
แล้วถึงตอนนั้นมันจะเป็นยังไง ผมเป็นชายแท้ ไม่เคยคิดจะชอบผู้ชายด้วยกัน อย่าว่าแต่ชอบเลย แค่คิดจะสนใจก็ไม่เคย แต่ถ้าจูบกับมันจะกลายเป็นเกย์ไปเลยรึเปล่าวะ
“จูบแล้วไง” ในที่สุดความคิดก็ตกผลึก “ถ้าฟินก็จูบต่อ ถ้าไม่ฟินก็ถีบออก ก็จบ” ไอ้ดินไม่ใช่คนธรรมดานะ ใจนักเลงพอตัวอยู่ มันจะเป็นไรไปกะอีแค่จูบ ผมก็จูบมาไม่รู้กี่ร้อยคนแล้ว เพียงแต่ว่า..
ต้องหาเวลาตรวจสอบหัวใจตัวเองซะแล้ว..ว่าทำไมมีวูบหนึ่งที่คิดว่า..อยากจะลองจูบกับดูมันเหมือนกัน
“หึหึ” มันหัวเราะในลำคอพลางล้มตัวลงนอนข้างๆ “ผมรับคำท้า” เสียงมันใสเหมือนคนที่กำลังถือไพ่เหนือกว่า
“มึงมีแผนชั่วในหัวรึเปล่าเนี่ย” ผมระแวง
“ไม่มีนะ” มันหันมามอง “แค่รู้ว่าพนันคราวนี้ ผมไม่ได้เสียเปรียบ” หึย.. อะไรของแม่งวะ ไม่เสียเปรียบยังไง ก็มึงต้องมาเป็นเบ้กูนะเว้ย
“เออๆ เอาตามนั้นแหละ กูปวดหัวว่ะ สงสัยไข้จะขึ้นอีกแล้ว ขอนอนนะ” ว่าแล้วก็หลับไปเลย นี่ถ้าไม่ได้ฉีดยาผมคงตายไปแล้ว ปกติต้องขับรถไปหาพี่เกดเอง จะตายในรถก็หลายหนแต่คราวนี้มีคนพาไปก็สบายไม่ลำบากเหมือนก่อน ผมว่ามนุษย์เราอยู่คนเดียวได้ก็จริงแต่ถ้ามีอีกคนอยู่ด้วย มันก็ดีเหมือนกันนะ
รุ่งเช้า อาการผมก็ดีขึ้น ตื่นมาพร้อมกับกลิ่นอาหารหอมกรุ่นที่ตั้งอยู่หัวเตียง มองไปรอบๆ ไม่เห็นเจ้าของห้องก็เลยแสดงความเป็นแขกบ้านแขกเรือนที่ดีด้วยการหยิบโจ๊กใส่ไข่มาโซ้ยอย่างเอาเป็นเอาตาย
“อร่อยมั้ย” แทบสำลักเมื่ออยู่ๆ เสียงก็ดังขึ้นด้านหลัง ไอ้ห่านี่เหมือนผี แว้บไปแว้บมาทำให้ตกใจอยู่เรื่อย
“ก็ดี” ผมตอบแล้วจ้วงโจ๊กเข้าปากต่อไป ไม่นานนักก็หมดเกลี้ยงแม้แต่เศษขิงก็ไม่เหลือ “เอ่ออร์..” ดื่มน้ำหมดแก้วแล้วระเบิดเสียงเรอดังลั่นเพื่อให้เจ้าบ้านรับรู้
“มารยาทดี๊ดี” ประชดได้สาวมากครับไอ้ห่า มีค๊งมีค้อนซะด้วยแต่ก็ตลกดี
“อยากกินกาแฟ” ผมบ่น
มันเดินมานั่งที่เก้าอี้แล้วมองผมดุๆ “ป่วยอยู่ ไว้หายแล้วค่อยกิน” ผมมองมันด้วยความรู้สึกแปลกๆ ปกติไม่ค่อยได้สนใจตัวเองและไม่ค่อยมีใครมาคอยจุกจิกจู้จี้เพราะผมขี้รำคาญแต่กับไอ้หน้านิ่ง ทำไมไม่อยากต่อต้านหรือดื้อดึงอะไรกับมัน นอกจากไม่รำคาญแล้วยังปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดี
“กินไรได้มั่งวะ” ผมวางแก้วลงบนถาดแล้วพิงหัวเตียงกระดิกเท้าราวกับเป็นคุณผู้ชาย
“อย่าบอกว่ายังไม่อิ่ม” มันทำหน้าประหลาดใจ
“บ้าปะเนี่ย โจ๊กเท่าอ้วกแมวตักสี่ช้อนก็หมดกับไข่ฟองเท่าไขนกกระทา อะไรทำให้มึงคิดว่ากูจะอิ่ม” ผมโวยวายพลางลุกขึ้นบิดขี้เกียจไปมา
มันส่ายหัวแล้วลุกมายืนประจันหน้าก่อนจะยกมือแปะลงบนหัวผมจนต้องผงะหนี “โจ๊กชามเบ้อเร่อสั่งพิเศษมาให้แถมไข่อีกสองฟองยังหาว่าน้อย กินเยอะไปเดี๋ยวก็อ้วกจนได้ แล้วดูซิเนี่ย ตัวก็ยังอุ่นๆ ยังมีไข้อยู่เลยก็ซ่าซะแล้ว คุณมันพันธุ์ไหนกันแน่วะ ป่วยง่ายหายง่ายวุ่ยวายง่ายขนาดนี้เนี่ย” บทจะพูดก็ยาวเลยนะมึง แต่ก็ดี ผมชอบเวลาที่ทำให้มันไม่เหมือนเดิมได้
“พันธุ์หายาก” ผมยักไหล่ “แล้วมึงล่ะพันธุ์ไหน บทจะไม่พูดก็เงียบอย่างกับผีป่าช้า บทจะขี้บ่นก็เหมือนอีแก่ด่าผัวไม่มีผิดเลยเนี่ย” หน้ามันอึ้งไปเล็กน้อยแล้วหลบตา ผมเองก็นิ่งไปเหมือนกันจึงแกล้งเดินเข้าห้องน้ำ “ไปขี้ดีกว่า เบื่ออีแก่ขี้บ่น” ถึงจะเป็นคำที่ทำให้ตัวเองต้องอึ้ง แต่ผมก็ยังย้ำมันอีกครั้งเพื่อเช็คอาการตัวเอง
เช็คไปก็งงไป ทำไมอารมณ์ไม่ค่อยปกติเวลาอยู่กับมัน หรือจะเป็นเพราะป่วย แต่ทุกความคิดก็หยุดลงเมื่อเดินผ่านกระจก ผมหยุดมองดูหน้าตัวเองที่ดูสดใสแม้จะเพิ่งฟื้นไข้ รู้สึกอารมณ์ดีแปลกๆ หยุดยิ้มไม่ได้เลยจริงๆ
...น่ารักดีว่ะ อีแก่หน้านิ่ง
******************
ต่อข้างล่าง
-
วันนี้ไม่มีงานแต่ไอ้หน้านิ่งมีเรียนช่วงสายๆ มันสั่งเสียก่อนออกจากห้องอย่างกับว่าผมเป็นเด็กสามขวบ ห้ามยุ่งกับเครื่องครัว ห้ามติดไฟ ห้ามทำเสียงดัง ห้ามดื่มน้ำอัดลม กาแฟ และน้ำเย็น แถมห้ามสูบบุหรี่ ห้ามยังไม่พอแม่งยังยึดไปหมดเลยด้วย มันบอกว่าถ้าหายแล้วค่อยสูบ ส่วนอาหารการกินมันบอกว่าจะสั่งร้านใต้คอนโดให้ ช่วงเที่ยงเขาจะเอามาส่งที่ห้อง ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น กูรู้นะว่ามึงไม่ได้เป็นห่วงกูหรอก มึงห่วงข้าวของจะเสียหายมากกว่า
“เห็นกูเป็นตัวปัญหาหรือไงไอ้ห่านี่” ผมบ่นไล่หลังเมื่อมันออกจากห้องไปได้สักพัก “จะไปด้วยก็ไม่ให้ไป แล้วกูจะทำอะไรดีวะเนี่ย” ผมมองกวาดไปทั่วห้องเพื่อหาของเล่นแก้เซ็ง พลันสายตาก็ไปเจอเข้ากับรูปวาดที่ใส่กรอบตั้งไว้บนโต๊ะทำงาน
“เหมือนไอ้ห่าจ้าวเลยว่ะ” ที่มองไม่ออกเพราะมันเป็นภาพวาดล้อเลียนหัวโตๆ แต่จะว่าเหมือนก็ไม่เหมือนซะทีเดียวเพราะในรูปหัวจะเกรียนๆ และยิ้มแยกเขี้ยวจนจำหน้าเดิมไม่ได้ ส่วนไอ้หน้านิ่งก็เหมือนอยู่เพราะหน้ามันมีหน้าเดียวนั่นแหละ ต่อให้วาดหัวโตแค่ไหนก็ไม่ได้แตกต่าง
ผมค้นกระเป๋าหยิบแท็บเล็ตคู่ใจมาเล่นแก้เซ็ง เข้าบอร์ดตรวจดูนั่นนี่ไปเรื่อย ไอ้ห่าบั๊คแม่งไม่เข้าบอร์ดเลยว่ะ ส่วนไอ้จ้าวไม่ต้องเข้าไปดูสถิติการใช้งานเว็บก็รู้ได้ว่ามันไม่ได้เข้าเลยเพราะไอ้ห่านั่นถ้าเข้าบอร์ดมันต้องส่งกระทู้งี่เง่าเข้าประกวดคราวละสองกระทู้เป็นอย่างต่ำ
“พวกมึงข้าวใหม่ปลามันฟันกันเช้ายันเย็นเลยหรือไงวะ ไม่มีเวลาทำเรื่องอื่นกันเลย” ผมบ่น แต่ใจนึงก็กลัวว่าไอ้บั๊คจะทำเสียเรื่อง ถ้าแม่งทนไม่ไหวไปเจาะแจ๊ะไอ้จ้าวขึ้นมา มีหวังเรื่องยุ่งไปอีกเพราะไอ้ห่าจ้าวต้องหาเรื่องตั้งแง่ว่าไอ้บั๊คหลายใจแน่ๆ แผนของผมจะลงตัวสมบูรณ์แบบถ้าไอ้บั๊คทำตัวดีดีผลักดันความชื่นชมไอ้จ้าวให้ถึงขีดสุดจนมันต้องสารภาพรักออกมาแบบไม่หวังว่าจะสมหวัง แล้วตอนนั้นไอ้บั๊คค่อยหาโอกาสบอกว่าเลิกกับแฟนคนเก่าเพราะเขารอไม่ได้และหนีไปอยู่ต่างประเทศหรือหนีตามแฟนใหม่ไป อะไรก็แล้วแต่
“หวังว่ามึงจะเชื่อที่กูห้ามนะไอ้บั๊ค ไม่งั้นเรื่องคงยุ่งไปอีก” นั่งบ่นไปบ่นมาก็ถึงเวลาอาหารกลางวัน ร้านอาหารเอาข้าวมาส่งและผมก็เหมือนหมาเชื่องๆ กินข้าวเสร็จก็นั่งเล่นบอร์ดเล่นเน็ตไปตามประสา เชื่อฟังคำสั่งเจ้านายที่ให้อยู่เฝ้าห้องไม่ออกไปไหน
“ร้านเป็นไงมั่งวะเนี่ย” คิดได้ดังนั้นจึงกดโทรศัพท์หาไอ้อิงค์ ผู้จัดการร้านแสนขยันของผม
อิงค์รายงานเหตุการณ์และรายได้ค่าใช้จ่ายคร่าวๆ ให้ฟัง ผมจึงบอกว่าคืนนี้อาจจะเข้าแต่ถ้าไม่เข้าก็คงเป็นคืนพรุ่งนี้ บอกมันให้จัดการร้านไปได้เลย แต่ถ้ามีเรื่องอะไรที่จัดการไม่ได้ค่อยโทรมาบอก
อิงค์เป็นคนเดียวที่ผมไว้ใจให้ดูแลทุกอย่างในร้านแทนผมได้ทั้งหมด มันเป็นคนน่าสงสารและซื่อสัตย์มาก ครั้งนึงมันเคยเสี่ยงชีวิตช่วยผมจากอุบัติเหตุ และอีกหลายครั้งที่ผมแกล้งลองใจเรื่องเงินๆ ทองๆ เมื่อมั่นใจแล้วว่าอิงค์ไม่มีทางจะหักหลังผมได้ ผมจึงเลื่อนตำแหน่งจากเด็กเสริฟเป็นผู้จัดการร้านซะเลย เอาไว้ถ้ามีโอกาสค่อยเล่าเรื่องของมันอีกก็แล้วกัน
“กลับมาแล้ว” เสียงไอ้หน้านิ่งดังขึ้นที่หน้าประตู นี่เพิ่งบ่ายโมง ทำไมมึงเรียนน้อยแบบนี้วะเนี่ย
“ทำไมกลับเร็วจังวะ” ผมออกไปหามันที่โซนห้องครัว ไอ้ห่านี่มาส่องเตาแก้ส ส่องเตาไมโครเวฟ ส่องข้าวของเป็นการใหญ่ “เดี๋ยวนะ ยังไม่ต้องตอบ” ผมเบรกมันไว้เมื่อมันเงยหน้าขึ้นมาและกำลังจะตอบคำถาม “มึงตอบคำถามนี้ก่อน ว่ามึงส่องนั่นส่องนี่ทำไม” ผมทำท่าเอาเรื่อง
“ดูว่าคุณทำอะไรเสียหายบ้าง” นั่นไง กูกะแล้วเชียว
“กูไม่ใช่เด็กสามขวบนะโว้ย จะได้ทำของพัง ทำแก้วแตก ไฟไหม้ครัว ไอ้สัดนี่” จากที่ทำหน้าเคร่งเครียด มันก็หลุดยิ้มนิดหน่อย
“เด็กสามขวบยังพูดง่ายกว่าคุณอีกมั้ง แค่ขู่ก็คงกลัว แต่อย่างคุณ ขู่ก็ไม่กลัว พูดดีดีก็ยิ่งไม่ฟัง” มันว่าแล้วเดินไปนั่งถอนหายใจที่โซฟาตัวยาว
ผมเดินตามไปแล้วแอบมองหน้ามันก่อนจะนั่งใกล้ๆ “เป็นไรวะ ทำหน้าเหมือนขี้หักใน” มันเหลือบมองผมนิดหน่อยแล้วเอนหลังพิงเบาะพลางยกแขนก่ายหน้าผาก
“ไม่อยากไปเรียน” อ่าว ไอ้เด็กไม่รักดี “ไม่อยากเจอคนที่อยากเจอแต่ไม่อยากเจอ” ถึงจะงงไปหน่อยแต่ด้วยความฉลาดของกู กูก็เข้าใจ
“ใครวะ” มันยกแขนออกนิดหน่อยแล้วเหลือบมองผมอีกครั้ง “อย่ามาหาว่ากูขี้เสือกเพราะกูขี้เสือกมากกว่าที่มึงคิดหลายเท่านัก”
“..........” มันไม่ตอบ
“แล้วที่กลับเร็วไม่ใช่เพราะเลิกเรียนเร็วล่ะสิ หนีเค้ามาชัวร์เลย” ผมเดาสุ่มไปเรื่อย แต่ก็คิดว่าน่าจะเข้าเค้าเพราะหน้ามันหงอยลงอย่างเห็นได้ชัด “เฮ้อ.. ตัวก็โตแต่ใจเล็กเท่าจิ๋มมด สู้ดิวะ ไม่สู้จะชนะได้ไง”
“หึหึ” มันหัวเราะแบบปลงอนิจจังแล้วยกแขนปิดตาต่อก่อนจะพูดโดยไม่มองหน้าผม “จะให้ไปส่งมั้ย” อยู่ๆ ก็ถามคำถามเลวๆ ออกมา
“แค่กๆ แค่ก โอ้ย ปวดหัว สงสัยไข้ขึ้นอีกละ แค่กๆๆ” ผมไอหน้าดำหน้าแดง
ไอ้หน้านิ่งถอนหายใจแล้วลุกขึ้นนั่งตัวตรงมองมาที่ผมอย่างเหนื่อยใจ “นอนนี่ก็ได้” มันบอกในที่สุด “แต่คุณต้องไปเอาเบบี้แบลงออกมาให้ผมก่อน” เบบี้แบลงอีกละ ทั้งหวงทั้งห่วง น่าหมั่นไส้จริง ผมทำหน้าไม่ค่อยพอใจ มันถอนหายใจแล้วพูดเสียงอ่อนโยน “ของแม่ผม แม่ซื้อให้ตอนที่พ่อไม่นอนบ้านคืนแรก แม่บอกว่าห่มเบบี้แบลงก็อุ่นเหมือนพ่อกับแม่กอดพร้อมกัน” ผมสลดไปเลยเมื่อได้ยิน ฮาไม่ออกเลยกู
“กูขอโทษ” ผมพูดออกมาในที่สุด ถึงจะไม่ได้เอาผ้ามันไปทำเสียหายแต่คิดถึงใจมันตอนหาผ้าไม่เจอก็ทำให้รู้สึกแย่ขึ้นมา
“ไม่เป็นไร คุณก็ไม่ได้ทำให้มันเสียนี่ ถึงจะทำผมตกใจก็เถอะ” มันยิ้มบางๆ คงเห็นว่าผมรู้สึกผิด “แต่ยังไงก็ขอบคุณนะ” มาขอบคุณเรื่องอะไรวะ “คุณทำให้ผมรู้ว่า ผมยังนอนหลับได้ถ้าไม่ห่มเบบี้แบลง”
“เพราะกูเหอะ” ผมยืดตัวอวด
มันเอียงหน้ามองแบบเหยียดๆ แต่ก็อมยิ้มในตอนหลัง “ก็..มีส่วน” พูดให้ผมงงแล้วลุกหนีเข้าห้องนอนไปเลย
เดี๋ยวนะ
มันหมายถึงว่า ผมมีส่วนทำให้ไม่ต้องนอนห่มผ้าน้องเน่าสุดรักของมันงั้นเหรอ
บ้าน่า.. ไม่ใช่มันบ้านะ กูนี่แหละบ้า จะยิ้มทำฟวยไรฟระ
คืนนี้เราก็นอนด้วยกันอีกหนึ่งคืน ถามว่ามีวีรกรรมอะไรมั้ยก็ไม่มีหรอกครับ ตกค่ำก็ไข้ขึ้นนิดหน่อย อยากไปดูที่ร้านแต่มันไม่ยอม บอกให้กินยาแล้วนอนแต่หัววันแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปหลังจากถ่ายแบบลงนิตยสารเสร็จแล้ว
ผมหลับไปเพราะฤทธิ์ยาและตื่นมาอีกทีตอนดึกสงัดเพราะไอ้หน้านิ่งยกแขนยกคอผมเพื่อเช็ดตัว
“เช็ดตัวก็ปิดแอร์ก่อนดิวะ มันหนาวนะเว้ย” ผมโวยวาย
สกายส่ายหัวระอา “คุณนี่มันจริงๆ เลยนะ” มันบ่นแต่ก็เอื้อมไปหยิบรีโมทแล้วกดปิดเครื่องทำความเย็น
“คนจริง ก็จริงงี้แหละ” ว่าแล้วก็พลิกตัวให้มันเช็ดหลังให้ มันล้วงเข้ามาใต้เสื้อแล้วเช็ดจนทั่ว รู้สึกดีแปลกๆ ไม่ค่อยมีใครมาดูแลผมหรอก เพราะผมไม่ค่อยอยากให้ใครมาดูแล
“ต้องฉีดยาอีกมั้ย ตัวร้อนเยอะเหมือนกันนะ” หน้าตามันดูเป็นกังวล
ผมส่ายหัว “นี่แค่ต่ำๆ พอทนไหว” พูดจบก็พลิกตัวกลับ สกายนั่งจ้องผมนิ่งเหมือนกำลังชั่งใจ
“อะไรทำให้คนอย่างคุณอ่อนแอขนาดนี้วะ” มันว่าพลางส่งยาและแก้วน้ำมาให้
ผมแบมือรับยามาตบเข้าปากแล้วดื่มน้ำตามจนหมดแก้ว “คนอย่างกูคือระ” ผมทำหน้ากวนตีน “คนอย่างกูนี่แหละป่วยง่ายแต่ตายยากกว่าคนแข็งแรงอย่างมึงซะอีก”
“ตายยากก็ไม่เถียง แต่ก่อนตายน่ะคุณต้องนอนทรมาน ตัวสั่นฟันกระทบกันกึกกึกไปจนตายเลยนะ” มันบ่น “ปกติใครเป็นคนดูแล”
ผมส่ายหัว “ทำไมต้องดูแล กูไม่ใช่เด็กสามขวบ ดูแลตัวเองได้”
มันเบ้ปากใส่ “แล้วที่ผมต้องมาเช็ดตัวให้เนี่ย ไม่เรียกว่าดูแลแล้วจะเรียกอะไร”
ผมแกล้งทำตาหวานใส่ “เรียกว่ามึงแอบชอบกูไง”
“ใครไปแอบชอบคุณเมื่อไหร่” สกายย่นคิ้วทำหน้าเหม็นบูด
“ไม่ชอบจริงดิ” แกล้งคว้าผ้าที่อยู่ในมือมันมาเช็ดซอกคอแบบยั่วๆ
“ไม่กลัวผมปล้ำคุณรึไง ฮึ” มันอมยิ้มขำ
“ไหนบอกไม่ชอบ ไม่ชอบจะปล้ำทำไม ฮึ” แกล้งทำเสียงท้ายล้อเลียนมัน
“ไม่ชอบก็ปล้ำได้ครับ ความชอบมันไม่เกี่ยวกับความเชี่ยน” หืม.. อัลไลคือความเชี่ยน มึงนี่ร้ายไม่เบานะไอ้หน้านิ่ง
“เห็นนางเงียบๆ เงี่ยนเพียบเลยน๊า” ผมร้องเพลงล้อมัน “แต่อันที่จริง มึงปล้ำกูก็ได้นะ” ไอ้กายทำหน้าประหลาดใจ “แต่มึงต้องจูบกูก่อนปล้ำ โอเค๊?” ผมยักคิ้ว
“หึหึ.. ร้ายกาจสุดๆ” มันว่าแล้วดันผมให้นอนลง ก่อนจะโถมตัวเข้ามาหา ผมได้แต่นอนยิ้มยั่วมันอยู่อย่างนั้น รอเวลาที่มันจะจูบผมซะที “จูบก็โง่สิ” สกายพูดแล้วผละออกไปปิดไฟแล้วมานอนข้างๆ
“ชิส์” ผมส่งเสียงจิ๊จ๊ะ “นึกว่าจะได้เบ้ไว้ใช้เร็วกว่าที่คิด”
ได้ยินเสียงมันหัวเราะครืดคราดอยู่นานสองนาน ฟังแล้วก็อดหัวเราะตามไม่ได้ “ย้ายมาอยู่กับผมมั้ย” อยู่ๆ สกายก็ถามอะไรแปลกๆ ขึ้นมา
“ทำไม” ผมถามอย่างระแวงแต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าหัวใจผมพองโตเหมือนตอนจีบดาวคณะติด
“ที่ผ่านมาผมไม่เคยลืมคนที่ผมไม่ควรคิดถึงเขาได้เลย แต่สองวันมานี้ผมก็ไม่ค่อยได้คิดถึง และผมก็ไม่รู้ด้วยว่าผมสามารถหลับสนิทได้ถึงแม้ไม่ได้ห่มเบบี้แบลง และรู้มั้ยว่าผมคิดว่าเป็นเพราะคุณ”
.........
.......
....
..
.
กูกรี๊ดได้มั้ย..
ไม่ดีกว่า กูเป็นผู้ชาย กูต้องมาดแมน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด อั้นไม่ไหว ไอ้เหี้ยยยยย ทำไมกูฟิน!!!
********************
:pig4:
-
ฟินถึงดาวอังคารแลัวน้าาาาาาาา :ling1:
-
คู่นี้เหมือนจะไปไกลขึ้นอีกนิดน่ะเนี่ย
สกายชวนมาอยู่ด้วยแบบนี้พี่ดินฟินตายเลย
ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าใครจะกดใคร
แต่เค้าเชียร์ให้พี่ดินโดนกด ก๊ากกกกกกกก
-
อร๊ายยยย ฟินตามพี่ดินนนนนนน :-[ :-[
-
พี่ดินตกหลุมรักสกายเข้าเต็มเปาแล้วแน่เลย เขาชวนมาอยู่ด้วยก็ฟินแล้ว 55555
แต่ก่อนอื่นขอกรี๊ดตามพี่ดิน กรี๊ด~ เริ่มมีอะไรแล้ว เริ่มรู้สึกดีต่อกันแล้ว :impress2:
สกายเริ่มเปิดใจแล้วใช่ไหม แต่ถ้าพี่ดินรู้ว่าคนที่กายแอบชอบคือจ้าวจะทำไงล่ะ
รอลุ้นคู่นี้ต่อไป ดูพัฒนาความสัมพันธ์กันได้ดีเลยทีเดียว
ปล.จ้าวเมาไปยัง ฮ่าๆๆๆๆ
ปลล.พี่เกดอย่างโหดเลย ด่าเจ็บยิ่งกว่าพี่ดิน
:mew1: :L2:
-
ชอบๆๆๆๆๆๆ พี่ดินจังงงงง
-
กูกรี๊ดได้มั้ย.. :laugh:
ชอบคู่นี้ด้วย น่ารักดี
-
อย่าว่าแต่อิพี่ดินฟินเลย กรู ก็ฟิน
สกายสุดๆ ชวนอยู่ด้วย ไม่แอบมีใจไม่รู้ว่าไงแล้วลูกเอ้ย
-
ก๊ากกกก พี่ดินแปลงพันธ์ สาธุขอให้พี่ดินโดนกดในเร็ววัน
-
Finnnnnnnnnn อ๊ากกก สกายดินนน ทำเรายิ้มไม่หุบเบยยย ใครจะจูบใครก่อนนนนน :hao6:
ส่วนพี่สลัดบั๊ค กับน้องเจ้า หวังว่าตอนหน้าบ้านคงแตกกระเจิง :hao7:
-
แอบฟินตามจิกหมอน!!
-
ใครจะโดนกด โดนจูบก่อนน้า ~
:laugh3: :laugh3: :laugh3: :laugh3:
-
กรี๊ดดดดด กูก็ฟินนนนนนนนน :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
:hao3: มีชวนกันมาอยู่ด้วยอยากกรี๊ดไปกับพี่ดินอ่ะ
-
หมาจ๋อ หมอจ๋า รักพี่เกดเลยอะ
ขอบคุณ :)
-
พี่ดินเหมือนจะตกหลุมก่อร
ตามมาด้วยสกาย
แต่ไม่เป็นไรหรอก ใครจะคกก่อนตกหลีง
แค่สุดท้ายเราตกหลึมรักกันมันก็พอแล้ว
-
ขอกร๊ดด้ดวยคนพี่ดินสาวแตก
-
สกายดิน เอาหล่ะ
-
กูก้อฟินค่ะ ^__^
:katai2-1:
-
กายยยยยกดเลยได้ไหม 555
ตอนนี้น้องกายชนะเลิศ ถูกในเจ้มากอ่ะ
-
อ่านตอนนี้ให้ความรู้สึกว่า นังดินจะได้เป็นเมียเลยว่ะ :laugh: :laugh: :laugh:
-
สกายน้องหน้านิ่ง
แต่น้องก็เป็นคนที่พูดตรงๆ กับความรู้สึกตัวเองดีจัง :กอด1:
ดินก็ทบทวนหัวใจตัวเองเร็วๆ นะ
คนอ่านอยากฟินด้วย :hao6:
-
:-[ กรี้ด นี่มันขอเป็นแฟนชัดๆ อยากอยู่ด้วยกันแบบนี้ ดูแลกันแบบนี้
อ้ากก :ling1:
ฟินแทนพี่ดิน ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ตอนแรกอ่านแล้วรุ้สึกยังไงๆก็ต้อง สกายดิน ชัวร์ !
แต่เพราะตอนล่าสุดนี่ทำให้ความมั่นใจสั่นคลอน .. เอ๊ หรือจะ ดินสกายนะ
อยู่ๆดินก็ดูมาดแมนขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก 555555 :hao7:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย ฟิ๊นนนนนนนน ดิีดดิ้นอยู่หน้าจอ
มาลุ้นว่าใครจะผัวใครจะเมีย :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4: :katai4:
-
รอพี่ดินโดนกด
พี่บั้คแช่งไว้ โดนกดแน่ๆ 555555
-
อย่าว่าแต่ดินอยากกีสสสสสสเลย คนอ่านนี้ก็อยากจะกีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสด้วย
-
พี่ดินไม่กรี๊ดดด เค้ากรี๊ดแทนนะ :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ฟินมากคร่าาา คู่นี้น่ารักไม่แพ้คู้พี่บั๊คกับจ้าวเลย
-
ดินอย่างฮาอะ :m20:
-
ดิฉันกรี๊ดแทนก่อนได้ไหมคะ แบบว่าฟินค่ะ แต่ก็ปวดใจนิดๆที่มองเหมือนเป็นตัวแทน
-
อย่า...อย่าช้าขนข้าวของเครื่องใช้หนีตามหนูสกายเลย น้องดอกดิน......
-
คู่น้องจ้าวก็เริ่มมีอุปสรรค แต่เหมือนว่าคู่นี้จะราบรื่นขึ้นป่ะ :o8:
-
ขอกรี๊ดด้วยคน
ฟินเจ้าค่าเอ๊ย :hao7:
-
5555 อิชั้นก้อฟินคร่าาาาา
-
//ชูป้ายไฟ
'ดินเคะ!'
-
อ่านตอนแรก งง นึกว่าคู่จ้าวบัํค งงได้สักพัก พออ่านต่อถึงจะเข้าใจว่าเป็นดินสกาย
งงที่สอง น้องของแม่ใหญ่คือพี่ของแม่เลี้ยงสกาย แสดงว่าแม่ใหญ่เป็นพี่ของแม่เลี้ยงสกายสิ
เขียนความสัมพันธ์ตัวร้ายได้งงดี รวบรวมตระกูลคนนิสัยไม่ดีไว้ด้วยกันสินะเนี้ย
-
อยากจะกรี๊ดกะพี่ดินด้วย ฟินนน :heaven :heaven
-
ฟินด้วยคน กรี๊ดดดดดดด :hao7: :hao7:
-
ใครหนอจะเผลอใจ
:z1:
-
ว่าอิเจ้าตัวทำลายบรรยากาศละนะ :z3:
อิพี่ดิ๊นนนนนนนนนนน ทำลายมหาภัยกว่าาาาา!!!! :m31:
ถถถถถถถถ อุตส่าห์ซาบซึ้งงงงงง
ย้ายมาอยู่ด้วยกันโนะๆๆๆ เกมส์จูบไม่ต้องละ เสมอๆ
รอตอนต่อไปปปป :hao7:
-
:laugh:
-
เห้ยยยยยยยยยย ฟินด้วยยยยยยย
สกายพาฟินอ้ะ อั้ยยะ
-
ดินแกเคะแตกกกก ฟินด้วย :hao7: :hao7:
-
พี่ดิน ไม่ต้องกรี๊ดก็ได้ เดี๋ยวเรากรี๊ดเอง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โอ๊ยยยยย ฟินมากบอกตง
:hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ฮาพี่ดิน :laugh: :laugh: :laugh:
ฟินเหมือนกันนนนนนน กรี๊ดดดดดดด
-
อิๆๆๆ ดินน่ารักเว่อร์
-
เราบ้าคู่นี้มากกก :impress2: อ่านซ้ำๆหลายๆรอบ อ่านเองเขินเองฟินเอง :heaven
ชอบหลายอย่าง จะสังเกตว่าสกายจะปากตรงกับใจ คิดไงบอกงั้น ส่วนพี่ดินปากแข็ง แต่ใจอ่อน คึๆ ชอบแกล้งน้องเค้าแต่เก็บไปฟินเอง :ruready เราคิดว่าสกายคงชอบพี่ดินแล้วแหละ น้องจะปล่อยหมัดฮุกหมัดตรงใส่พี่ดินตลอด ส่วนนึงก็คงประทับใจความบ้าๆแต่จริงใจเหมือนจ้าว แต่เราว่าสกายแยกออกว่านี่คือพี่ดินนะ ไม่ใช่จ้าว แถมพี่ดินก็เป็นผู้ใหญ่กว่า เป็นผู้นำมากกว่าจ้าว (สถานการณ์ตอนติดลิฟต์ พี่ดินแมนม้ากมาก เรียกสกายว่าน้องด้วยแหละ กรี๊ด) ตอนที่ยิ่งกว่าฟิน (เกือบตายคาคอม) คือตอนนวดเท้า แบบ คือมันใช่ คิดดู เพิ่งรู้จักไม่ได้สนิทกันแต่ยอมแตะเท้า ยอมให้วางบนตัก ยอมนวดให้ ค่อยๆนวด โอ๊ย อิฉัน :jul1: ส่วนพี่ดินกรี๊ดน้องบ่อยขนาดนี้คงยิ่งกว่าหลงแล้วแหละ o18
ขอพนัน สิบสตางค์ ว่าพี่ดินจูบสกายก่อน ฮ่าๆ
เชียร์พี่ดินรุกแหละ :hao6: เชียร์งี้มาแต่แรกเลย อยากให้พี่ดินเป็นรุกที่แรด (เพราะรับที่แรดมีแล้วคือน้องจ้าว อยากรู้ว่าพี่ดินรับเป็นยังไงจิ้นจ้าวแทนได้ -..-)
ไปอ่านต่อ(รอบที่ร้อย)นะคะ
แต๊งกิ้วทั้งคนเขียนและคนโพส :mew1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
ขอกรี๊ดตามอิดิน
ขอฟินตามแพพพพพพพ
ระทวยเลยค่าาาาา คู่นี้
:jul1:
-
พี่ดินกรี๊ดซะ -_-"
-
อะไรน่ะ น้องสกาย ชวนผู้ชายมาอยู่ด้วย
-
กำลังงนึกถึงหน้าพี่ดินคนเเมนกรีดกลั้นฟินไม่อยู่55555555555555555555
-
:hao7: พี่เกดโหดมากก ดินแบ๊วได้ใจ :hao7:
-
:ling1: :impress2: กรี้ดดดดดดดดีดดิ้นชี้แขนชี้ขา พลั้กๆๆ ขอฟินเป็นเพื่อนอีพี่ดอกดินค่าา
-
พี่ดินเนี่ยคือจ้าวเวอร์ชั่นเถื่อนแท้ๆ
ฟินตาม สกายดูแลดีแต่น้องเมะเหรอกรี๊ด
-
ดินดูแรดๆเนาะช่วงนี้5555
-
55555+ กรี๊ดดดดด...ด้วยได้ม้ายยยย :-[ :-[
-
กรี๊ดดดดดดด ฟินด้วยคน
ทำไมรังสีเคะมันกระจายฟุ้งๆอยู่ในอากาศแบบนี้ :hao7:
ดินเคะ ดินเคะ ดินเคะ :call: ดินเคะ ดินเคะ ดินเคะ
o22 เล่นใช่ไสยศาสตร์ :laugh:
-
กรี๊ดดดดดด ขอฟินด้วยค่ะ
เชียร์ให้ดินโดนกด 555 ออร่านางออกอ่ะ
-
นอนป่วยให้ดูแลกันแค่สองคืนก็ชวนมาอยู่ด้วยกันแล้วเหรอเนี่ย :-[
สนับสนุนเต็มที่ค่ะ พี่ดินต้องการคนดูแลอย่างมาก
สกายเหมาะที่จะเป็นผู้ดูแลใครสักคนอยู่แล้วล่ะ ใส่ใจสุดๆ
ขอให้สกายหลุดพ้นจากสัญญาทาสเร็วๆนะจ๊ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
สงสารพี่บั๊คจะมีเมียทั้งที เมียดันโคตรเกรียน เข้าใจยากที่สุดในสามโลก 5555+
พี่บั๊คทำเสียเรื่องไปจนได้ เจ้ามันคิดแง่ร้ายไปหล่ะ
-
อร๊ายยยย น่ารักฝุดๆ ปล้ำเลยลูก ปล้ำเลย :-[
-
อิพี่ดิน แรดนะคะ5555555
-
พี่ดินฟินแบบนี้เป็นลางนะพี่ ลางว่าจะโดนกดนะฮ้าาาาา
-
ย้ายมาเลย
ย้ายมาอยู่ด้วยกัน,,,
-
อย่ามัวแต่กรี๊ดดดดนะดิน
ตอบตกลงซะ ... ก่อนที่สกายจะเปลี่ยนใจ
ถ้ามีดินอยู่ด้วย สกายจะได้มีสีสันในชีวิตบ้าง ... ไม่งั้นก็หน้านิ่งหน้าเดียวตลอด ^^
ดินสกาย อยู่ด้วยกันจะเป็นยังไงบ้างน๊า!!
ตอนโหดพอนึกออก ปล่อยหมัดตรงเลย 555
แต่ตอนหวาน ๆ อะ คิดไม่ออกเลย...... :hao4:
-
รู้สึกดีใจที่ตามไปอ่านเซ็งเป้ดอวร์ดมาจนเจอนิยายเรื่องนี้ อ่านแล้วฮาจนน้ำตาเล็ด หยุดขำไม่ได้...:jul3:
นิยายสนุกมากค่ะ o13
-
พี่ดินค้นพบทางของตัวเองแล้ว นางเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ 55555555555
-
ตอนแรกเราคิดว่าดินเมะ กายเคะอ่ะ สงสัยเข้าใจผิดไป
-
อื้อ~ ฟินจ้า! ฟินระเบิดระเบ้อ ฟินไม่มีคำบรรยายยยย
พี่ดินมันน่ารักกกก ภาวนาให้พี่ดินมันโดนกด >m<
ชอบคู่นี้!
-
อีพี่ดินถึงกับกรี๊ด!!!
-
Chapter 21 Devil calls me Daddy (1)
“บางทีความวุ่นวายคงทำให้เหนื่อยจนลืมเรื่องที่เราชอบจำไปหมดสินะ” สกายเพ้อออกมาลอยๆ มันเบาจนแทบไม่ได้ยินแต่ผมก็ได้ยิน
เดี๋ยวนะ!?
มันกำลังคิดว่า ที่มันไม่ต้องคิดถึงคนที่มันชอบคิดถึง กับที่มันไม่ต้องห่มเบบี้แบลงของมันก็เพราะมันเหนื่อยที่ต้องมาดูแลผมงั้นเหรอ
อ่าว คดีพลิก ไอ้สัส
อารมณ์ตอนนี้เหมือนติ่งเกาหลีที่ทุ่มกรี๊ดสุดเสียงแล้วมารู้ในวันต่อมาว่าอ้ปป้าจะแต่งงาน ไอ้เหี้ย เฟลนะเว้ยย!!
“ทำไมเงียบไปล่ะ” ยังมีหน้ามาถาม นี่กูไม่ถีบมึงตกเตียงก็บุญเท่าไหร่แล้ว
“กูป่วยเนี่ย มาชวนคุยทำส้นตีนไรนักหนา หุบปากไปเลย! รำคาญ!!” ผมด่ามันด้วยอารมณ์หงุดหงิดระดับไม่ธรรมดา ไข้เหี้ยไข้ห่าก็ไม่หายซะที ไอ้หอกหักนี่ก็มาพูดนั่นนี่กวนใจอยู่ได้ รำคาญๆๆๆๆ
ไอ้หน้านิ่งดูจะช็อคๆ ไปเหมือนกัน เห็นหน้ามันเสียก็รู้สึกผิดนิดๆ จะว่าไปก็คุยกันมาดีดี แต่ทำไมผมถึงได้หงุดหงิดขึ้นปุบปับแบบนี้ก็ไม่รู้
แต่ด้วยความหน้าด้านของกู กูไม่ง้อมึงหรอก กูป่วย กูไม่ผิด
หลังจากนั้นมันก็หลับตาลงแล้วเงียบไป ผมเหลือบมองมันอยู่นานก็ไม่เห็นว่าจะหันมาคุยอะไรอีก นอนนิ่งกอดเบบี้แบลงของมันแน่น เหมือนจะหลับแต่คิ้วขมวดแบบนั้นอาจทำให้ฝันร้ายก็ได้นะเว้ย
ผมเอื้อมมือไปจะแตะมัน ลังเลใจว่าจะง้อดีมั้ย แต่ด้วยความเหี้ยของผม ก็เลยเบะปากใส่แล้วหันหลังให้ก่อนจะข่มตานอน
...มึงนั่นแหละผิด มาหาว่ากูวุ่นวายก่อนทำไมล่ะ!!
เช้าวันนี้ผมตื่นเพราะเสียงปลุกของสกาย มันเรียกให้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะจะได้ไปเอารถที่มหาวิทยาลัยพร้อมกัน เห็นหน้ามันนิ่งก็ใจคอไม่ค่อยดี ถึงมันจะหน้าแบบนี้อยู่แล้วแต่ด้วยความผิดที่ผมไปเหวี่ยงมันเมื่อคืนก็ทำให้รู้สึกแย่..นิดหน่อย
พออาบน้ำเสร็จก็แต่งตัวด้วยชุดเดิมของผมที่ไอ้หน้านิ่งมันชักรีดให้อย่างดี แล้วก็ออกมาหามันที่ห้องครัว “ไหนมึงบอกว่าจะให้กูมาอยู่ด้วย”
ไอ้หน้านิ่งที่ยืนทอดแฮมด้วยอาการสงบไร้อารมณ์ใดใดหันมามองนิดหน่อยก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงธรรมด๊าธรรมดา “เปลี่ยนใจแล้ว” แล้วมันก็หันไปง่วนอยู่กับการทำกับข้าวต่อ “ผมคงอยู่กับคุณไม่ได้หรอก นิสัยต่างกันสุดขั้ว”
ทำไมใจแป้วๆ
“แตกต่างเหมือนกัน มึงไม่เคยดูทโมนวัยหมกมุ่นเหรอ” ผมเดินไปหยิบไส้กรอกที่มันทอดเสร็จแล้วมากินหน้าตาเฉย
“ฮอร์โมนมั้ง” เย้ รับมุกด้วย
“ดูด้วยเหรอ” แกล้งชวนมันคุยแล้วหยิบแฮมมากินอีกชิ้น
“ไม่ได้ดูหรอก แต่เคยได้ยินไอ้..” อยู่ดีดีก็หยุดพูดไปซะเฉยๆ
“ไอ้อะไรวะ หยุดพูดทำไม” ผมมองสำรวจอาการของมัน
“เปล่า แค่ทอดเสร็จหมดแล้วก็เลยจะยกไปที่โต๊ะ” มันยกจานใบใหญ่ที่มีทั้งไข่ดาว ไส้กรอก แฮม และขนมปังปิ้งไปวางที่โต๊ะ บนโต๊ะมีจานกับมีดและส้อมวางไว้สองชุดสำหรับมันกับผม “นั่งสิ กินเยอะๆ นะจะได้หายป่วยซะที” ทุกกิริยาอาการไม่ได้บ่งบอกความรู้สึกผิดปกติ แต่นั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกผิดขึ้นมา..อีกนิดหน่อย
“เหนื่อยมากเหรอที่ต้องดูแลกู” ผมทำหน้าหงอยนิดๆ
สกายเงยหน้ามองผมแล้วอึ้งไปเล็กน้อย “เปล่า” มันตอบแล้วก้มลงตักไข่ดาวใส่ปาก “อะไรทำให้คุณคิดว่าผมเหนื่อย”
“ก็มึงบอกว่ากูวุ่นวาย” ผมจิ้มไส้กรอกมาสองชิ้นแล้วยัดเข้าปากทีเดียวพร้อมกัน “แล้วยังเปลี่ยนใจไม่อยากให้กูอยู่ด้วยอีก” ประโยคหลังแทบจะฟังไม่ได้ศัพท์เพราะอาหารที่เคี้ยวอยู่เต็มปาก “แค่กๆๆ” เพราะพูดและกินพร้อมกันจึงทำให้สำลัก ผมรีบวางส้อมลงบนโต๊ะแล้วปิดปากกลั้นอาการสำลักเป็นการใหญ่
สกายทำหน้าตาตื่นแล้วหยิบน้ำหยิบทิชชูลุกมาช่วย “คายออกมาก่อน” มันวางทิชชูลงบนฝ่ามือแล้วเอามาตวงไว้ใต้คาง ผมก็เกรงใจมันนะแต่ถ้าไม่คายต้องสำลักตายแน่ๆ “กินน้ำก่อนเอ้า” มันยื่นน้ำให้แล้วห่อซากอาหารที่ผมคายแล้วทิ้งลงถังขยะใต้โต๊ะ “ดีขึ้นมั้ย กินน้ำอีกหน่อยดีกว่า” มันป้อนน้ำผมอีกแต่ผมกินไปได้นิดหน่อยก็ไอออกมาทำให้น้ำกระเซ็นเลอะเปื้อนไปทั่ว
สกายรีบดึงทิชชูมาเช็ดปากเช็ดคางให้เป็นการใหญ่แถมยังลูบหลังขึ้นๆ ลงๆ ให้อย่างขมีขมัน พอผมเริ่มดีขึ้นจึงรู้สึกแปลกๆ และยิ่งรู้สึกผิดขึ้นมาอีก..นิดหน่อย
“บอกกูทีว่ามึงไม่ได้รำคาญกู” ผมจับมือที่กำลังซับน้ำที่คอให้ สกายหยุดนิ่งและมองที่มือก่อนจะเงยขึ้นมองหน้าผม
“ก็ใครพูดตอนไหนว่ารำคาญ” เราสบตากันในระยะประชิด สายตาที่เคยธรรมดาของมันเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้น
นิ้วผมขยับคลึงมือมันแผ่วเบา ในตอนนี้ผมแทบไม่รู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ มันก็ได้แต่ยืนมองและปล่อยให้ผมจับคลึงมือมันเล่นอยู่อย่างนั้น สีตาของมันช่างดึงดูดให้อยากเห็นใกล้ๆ ว่าจะสวยได้อีกแค่ไหน ผมค่อยๆ ดึงมือมันเข้ามาหา หน้าสกายเคลื่อนเข้ามาใกล้ทีละน้อย จนกระทั่ง..
เคร้ง!!!
เสียงส้อมที่วางหมิ่นเหม่บนโต๊ะหล่นลงพื้นกระเบื้องเสียงดังปลุกสติของเราทั้งคู่ให้กลับเข้าร่าง สกายผละออกไปทันทีพร้อมกับผมที่รีบก้มเก็บส้อมอย่างรวดเร็ว
“ส้อมตก ฮ่าๆๆ” ส้อมตกแล้วกูหัวเราะทำไมวะ
“อ..อืม” มันรับคำตะกุกตะกักพลางเกาคอแล้วเดินกลับไปนั่งที่เดิม
สกายมันหน้าหวานเหมือนที่พี่เกดว่าเลยแฮะ เมื่อกี้ที่ทำหน้าไม่ถูกยิ่งดูน่ารักเข้าไปใหญ่
ว่าแต่..
เมื่อกี้เหมือนเรากำลังจะจูบกันรึเปล่าวะ ช่วงเวลาตอนนั้นมันเร็วและควบคุมตัวเองไม่ได้เลย แต่นั่นยังไม่หงุดหงิดเท่ากับว่า จำไม่ได้ว่าทำไปเพื่ออะไร
หลังจากนั้นเราก็นั่งกินอาหารเช้ากันแบบเงียบๆ ต่างคนต่างไม่อยากสบตาและพูดคุยอะไรกันอีก พอขึ้นรถผมก็รีบเปิดวิทยุฟังเพลงไปเรื่อยๆ จนถึงที่หมาย
“ขอกุญแจห้องหน่อย” ก่อนลงจากรถ ผมแบมือไปตรงหน้ามัน
สกายเลิกคิ้วสงสัย “คุณจะเอาไปทำไม”
“เดี๋ยวจะเข้าร้านไปเคลียร์งานแล้วจะกลับคอนโดขนของไปเก็บที่คอนโดมึงไง” หน้าด้านเป็นงานถนัดของกูครับ มึงไม่ต้องทำหน้างง
สกายมองมานิ่งๆ มันมองเหมือนกำลังสำรวจอารมณ์ของผมและของตัวเองไปพร้อมๆ กัน ผมไม่พูดต่อ ปล่อยให้มันตัดสินใจของมันเอง สักพักมันก็ล้วงเอากุญแจในกระเป๋ามาวางไว้ในมือผม “..ฝากด้วยนะ” ไม่รู้มันฝากอะไร ฝากกุญแจ ฝากห้อง หรือ..
ไม่น่าใช่ ไอ้หน้านิ่งมันคงไม่ฝาก..เนื้อฝากตัวมันหรอก กูก็คิดมากไปได้
ผมยิ้มอย่างผู้ชนะที่ได้กุญแจมาไว้ในครอบครอง “วันนี้มีถ่ายแบบ กลับเร็วๆ นะเว้ย” ว่าแล้วก็เปิดประตูออกจากรถมันก่อนจะเดินไปที่รถของตัวเองอย่างอารมณ์ดี
...ที่อยากอยู่ด้วยเพราะจะได้หาโอกาสชนะพนันหรอกนะ ไม่ได้คิดอะไรอื่นใดเลย สาบาน!
ผมเข้าร้านแล้วจัดการกับบัญชีรายรับรายจ่ายและตรวจตราดูความเรียบร้อยจนเสร็จ จากนั้นก็กลับคอนโดและแพ็คกระเป๋าเดินทางใบใหญ่กะว่าคงไม่กลับมาอีกเป็นเดือน ผมแจ้งไว้กับคอนโดว่าให้แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดเป็นปกติเผื่อว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้ทุกเมื่อ
บ่ายแก่ๆ ก็ขนของมาไว้ที่คอนโดสกาย ไม่ได้จัดของเข้าที่เพราะไม่รู้เจ้าของห้องมันจะให้เก็บอะไรไว้ไหนบ้าง ดูท่าทางมันจะเจ้าระเบียบอยู่พอสมควร ผมอาบน้ำแต่งตัวเพื่อรอเวลาไปถ่ายงานตอนบ่ายสามโมง ซึ่งไอ้หน้านิ่งกลับมาถึงก็บ่ายสองนิดๆ มันมาถึงก็ทำหน้าเดียวใส่แล้วเข้าไปอาบน้ำออกมาแต่งตัวโดยไม่ทักทายผมซักคำ
“เป็นไรอีกล่ะ ให้กูเดานะว่าเพื่อนรัก รักเพื่อนของมึงมันต้องแผลงฤทธิ์ใส่อีกแน่ๆ” ผมเดามั่วๆ แต่คิดว่าไม่น่าพลาด
“คุณนี่ฉลาดนะ ถ้าไม่ติดเรื่องนิสัยก็คงเป็นคนที่น่าคบเลยล่ะ” เหมือนจะชมแต่ที่จริงมึงด่า
“ไอ้ห่าน” ผมด่าสวน “ไม่ต้องมาแอบด่าแอบแซะตอดเล็กตอดน้อย ถึงมึงด่ากูตรงๆ แรงๆ กูก็ไม่สะเทือนหรอกโว้ย” ผมทำท่ากวนใส่
“ถ้าด่าจะไม่สะเทือนแต่ถ้าพูดในทำนองว่าคุณวุ่นวายน่ารำคาญ ถึงจะสะเทือนใช่มั้ยล่ะ” ดูเหมือนว่าการทำให้กูสะอึกได้เป็นความสุขของมึงนะ จากเมื่อกี้ที่หน้าบูดเป็นตูดเป็ดตอนนี้เริ่มอมยิ้มแบบผู้ชนะซะแล้ว
“ถ้าคิดแบบนั้นแล้วมีความสุข ก็เอาที่มึงสบายใจ” เบ้ปากใส่แล้วเดินไปนั่งรอที่โซฟา “ไปยังเนี่ย เดี๋ยวก็สายพอดี”
“คร้าบคร้าบบ เปลี่ยนเรื่องเนี้ยนเนียน” ไอ้ห่านี่ทำตัวมุ้งมิ้งก็เป็นวุ้ย ลากเสียงยานๆ แอบแซะ แถมยังอมยิ้มไปด้วย มึงจะทำให้กู..
เอ่อ..ทำให้กู ชอ.. ไม่สิ ไม่หรอก อย่าบ้าน่า
“อ้าว ไหนบอกกลัวสาย มัวแต่นั่งงงอยู่นั่นแหละ เร็วๆ สิคุณ” สกายเรียกอยู่ตรงหน้าประตู ผมจึงสลัดความคิดแปลกๆ แล้วรีบลุกตามไปทันที
งานวันนี้ไม่มีอะไรมาก แค่ถ่ายแบบลงนิตยสาร เป็นแฟชั่นคู่เกย์ ฮ่าฮ่า ที่เรียกแบบนี้เพราะแต่ละชุดแม่งเก๊เกย์ ทั้งลายเสื้อ ลายกางเกง ความเนี๊ยบ ความเว้านั่นโชว์นี่คว้านนู่น ผมกะจะบอกอีพวกทีมงานไปหลายทีเลยนะว่า ‘มึงให้กูถอดเลยเหอะ’ แล้วยังมีกางเกงโคตรฟิตที่ด้านหลังรัดก้นจนขี้แทบเล็ดด้านหน้ารัดไข่จนเกือบเป็นหมัน แถมสีสันจัดจ้านบาดตาทุกชุด ผมก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรนะเพราะพี่ดอทมันไลน์มาบอกธีมชุดแล้ว และผมก็ไม่ค่อยวอรี่เรื่องเพศอะไรด้วย แต่ที่รู้สึกแปลกๆ ก็คือ ท่าที่เค้าให้โพส แม่ย้วย อย่างกะหนังเรทอาร์
“คุณไม่ต้องหายใจแรงได้มั้ยเนี่ย” ไอ้หน้านิ่งบ่น
“มึงบ้าปะเนี่ย กูจะหายใจเบาหรือแรงมันไปหนักรูขุมขนรูไหนของมึง ห๊ะ” ผมด่ามันแบบกระซิบเพราะไม่อยากให้ทีมงานได้ยิน
ตอนนี้ท่าที่เราโพสก็คือ ผมนั่งอ้าขาบนโซฟาแล้วไอ้หน้านิ่งนั่งอยู่กลางหว่างขา ผมโอบเอวเกยคางที่ไหล่แล้วเอียงหน้าเข้าซอกคอมัน เสื้อที่มันใส่เป็นเสื้อคอคว้านลึกที่ถูกดึงให้ไหล่เสื้อตกไปอยู่ที่แขนจึงทำให้ช่วงลำคอจนถึงไหล่มันเปลือยเปล่า ผิวเนียนละเอียดและกลิ่นหอมสดชื่นของมันทำให้ผมหายใจติดขัดนิดหน่อย ไอ้ลำพังอากาศโดยรอบก็น่าอึดอัดอยู่แล้ว ไอ้ห่าตากล้องก็ยังให้โอบให้กอดให้รัดกันจนแทบจะรวมร่าง
“ลองเปลี่ยนที่นั่งกันมั้ยล่ะ คุณจะได้รู้ว่าหนักรูไหน” มียอกมีย้อนนะเดี๋ยวนี้
“มึงก็ไปขอเปลี่ยนกับพี่ตากล้องเองมั้ยล่ะ ก็เค้าให้กูเป็นรุก มันก็ต้องนั่งแบบนี้แหละ” ไอ้พวกพี่ทีมงานมันสาระแนเลือกบทให้พวกผมเองเสร็จสรรพ มันบอกว่าหน้าผมเมะหน้าไอ้สกายเคะ เละๆ เอ๊ะๆ อะไรของพวกมันก็ไม่รู้ ผมไม่เข้าใจนักหรอก ก็ได้แค่ทำตามที่พวกมันบอก
“ฮู้” มันฮุ้ใส่แล้วหันไปมองกล้องประมาณว่าเบื่อจะเถียงด้วย แต่ผมเดาว่าเมื่อกี้ที่เห็นมันไปแอบกระซิบกับพี่ตากล้องก็น่าจะเป็นเรื่องที่มันอยากทำท่าเป็นฝ่ายรุกบ้างล่ะมั้ง แล้วเค้าคงไม่ยอม พอผมท้าให้ไปถามอีกที ไอ้หน้านิ่งก็เลยหงุดหงิด
มันก็แน่อยู่แล้ว ถ้ากูจะมีคู่เป็นผู้ชายจริงๆ กูก็ต้องเป็นรุกแหละ หน้าอย่างกูไม่มีทางเป็นฝ่ายรับหรอกโว้ย!
‘ถ้าชาตินี้กูปิ๊งผู้ชายนะ กูจะยอมเป็นฝ่ายรับให้เลยเอ๊า’ อยู่ๆ คำพูดที่เคยลั่นวาจาไว้กับไอ้บั๊คก็ก้องขึ้นในหัว ไม่เอาน่า มึงอย่าหลอนตัวเองสิไอ้ดิน ข้อแรกคือ มึงไม่มีทางปิ๊งผู้ชายอยู่แล้ว และข้อสอง ถึงมึงจะปิ๊งจริง มึงก็ต้องเป็นฝ่ายกด ไม่ใช่โดนกดแน่ๆ หึหึ แล้วประเด็นสำคัญก็คือไอ้บั๊คมันไม่ได้มานั่งเฝ้าตอนเอากันนี่หว่า แล้วจะไปบอกมันทำไมว่ากูรับหรือรุก เผลอๆ มันอาจลืมเรื่องนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้น.. ไม่มีสัจจะในหมู่คนเหี้ยครับ พูดเลย
แล้วการถ่ายแบบเซ็ตนี้ก็จบลงอย่างเรียบร้อยในเวลาหนึ่งทุ่ม
“พี่ดอทให้ไปหาที่ไหนนะ” ผมถามไอ้หน้านิ่งตอนขึ้นมาบนรถแล้ว
วันนี้เอารถผมมาเพราะรถสกายมันเล็ก นั่งแล้วอึดอัดน่ารำคาญ แต่ผมให้มันขับเพราะขี้เกียจ ฮ่าๆๆ ผมนี่โคตรเป็นคนดี
“ที่ห้องเสื้อ” มันบอกแล้วออกรถ
“คุยเรื่องไรวะ อย่าบอกว่ารับงานเดี่ยวให้มึงนะ แค่งานคู่ก็โคตรล้นแล้วอะ” ตอนนี้ที่รับงานก็หกตัวเข้าไปแล้ว จ่ายหนักๆ ทั้งนั้น แต่ผมคิดว่า มันต้องหนักได้กว่านี้อีก และแผนที่ผมคิดไว้เพื่อช่วยสกายก็ใกล้จะได้ฤกษ์งามยามดีแล้วล่ะ
“ไม่รู้เหมือนกัน” ไอ้นี่ก็ประหยัดคำพูดไปไหนวะ ถามแค่ไหนก็ตอบแค่นั้น มึงไม่คิดจะเอื้อเฟื้อคำพูดมึงให้เยอะอีกหน่อยหรือไง
“กูไปคุยด้วยได้ปะ” ผมถาม
สกายเหลือบมองแบบงงๆ “ไม่รู้สิ”
“ตอบอยู่ได้ ไม่รู้ ไม่รู้ ชีวิตมึงรู้ไรมั่งเนี่ยไอ้หน้าแมว” ผมผลักหัวมันอย่างหมั่นไส้
“เอ๊า” มันหันมาเหวี่ยงใส่ “ก็ผมไม่รู้จริงๆ พี่ดอทจะคุยเรื่องอะไรก็ไม่รู้ แล้วคุณจะเข้าไปคุยได้มั้ยผมก็ไม่รู้อีก เพราะผมไม่รู้จะเข้าไปคุยเรื่องอะไร และถ้าคุณจะคุยจริงๆ คุณก็ไปถามพี่ดอทไม่ใช่มาถามผม” เห็นมันปรี๊ดแตกนี่สวรรค์นะ
ผมทำหน้ากวนตีนใส่แล้วยิ้มกริ่ม “พูดยาวๆ ก็เป็นนี่หว่า” ยักคิ้วให้อย่างอารมณ์ดี ชอบจริงๆ เวลาทำให้มันมีอารมณ์อื่นๆ นอกเหนือจากอารมณ์นิ่งหยิ่งของมันเนี่ย
“นี่แกล้งผมเหรอ” มันทำตาดุ
“ก็มันน่ารำคาญ มึงไม่รำคาญตัวเองเหรอ นั่งอมลิ้นอยู่ได้ คายๆ ออกมามั่ง น้ำลายจะได้ไม่เหม็นบูด”
“ไม่รำคาญนะ ลิ้นก็ลิ้นผม จะอมก็เรื่องของผม หรือว่าคุณอยากอม” เฮ้ยๆๆๆ ไอ้สาดดดด มึงมีอารมณ์แนวนี้ด้วยเหรอวะ บร๊ะแล้ว แบบนี้ค่อยเหมือนวัยรุ่นผู้ชายคนอื่นเค้าหน่อย
“ก็อยากอมเหมือนกันแหละ มาสิ” ผมยิ้มมุมปาก
ไอ้หน้านิ่งหรี่ตามองแบบระแวงครู่หนึ่งแล้วส่ายหัว “สมองคุณนี่ทำงานตลอดเลยสินะ” มันว่าแล้วหันไปขับรถต่อ “บอกไว้เลยนะว่าสมองผมถึงจะไม่ค่อยได้ใช้แต่เวลาต้องใช้มันก็ยังทำงานได้ดี ไอ้แผนอ่อยให้จูบของคุณเนี่ย ใช้กับผมไม่ได้หรอกนะ” สกายมันถูกใจผมก็ตรงที่รู้ทันในหลายๆ เรื่อง แบบนี้มันทำให้ยิ่งฟินเวลาที่แกล้งมันสำเร็จ
“วันพระไม่ได้มีหนเดียวเว้ย มันต้องมีซักวันที่มึงเผลอ แล้วกูก็จะชนะพนัน”
“ถ้าเผลอก็คงเผลอพร้อมกันแหละ เหมือนเมื่อเช้า” เหมือนว่ามันตกใจเล็กน้อยที่พูดประโยคนี้ออกมา ผมเดาว่ามันคงเผลอพูดมากกว่าจะตั้งใจ
“เผลอเหี้ยไร เมื่อเข้ากูตั้งใจอ่อยมึงเหอะ” ไม่รู้ว่าทำไมต้องลนลานรีบตอบ ทั้งที่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเรื่องที่เกิดเมื่อเช้าผมตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจ
สกายทำหน้าตึงขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดลอยๆ “ก็คุณไม่ได้ชอบผู้ชายนี่นะ”
“ก็ใช่ไง ก็เคยบอกไปแล้วนี่” ทำไมพูดไม่เต็มปากเต็มคำวะ แต่ช่างเถอะ ตอนนี้สิ่งที่ผมสงสัยมันแรงกล้ากว่าเรื่องของตัวเอง
“แล้วมึงล่ะ มึงชอบผู้ชายเหรอ แต่ถ้าให้กูเดานะ กูว่าเพื่อนที่มึงพูดถึงบ่อยๆ เป็นผู้ชายแหงๆ แล้วมึงก็ต้องแอบรักไอ้เพื่อนคนนี้แน่ เอ้อ ใช่ๆ ชัวร์เลย มึงชอบผู้ชาย เฮ้ย งั้นมึงก็เป็น!!” ผมถามเอง ตอบเอง ตรวจคำตอบเองและตกใจเองเสร็จสรรพ
“......” ไอ้สกายไม่ตอบ มันมองถนนนิ่งๆ ไม่ได้ตกอกตกใจกับอาการของผม
“ม..มึง!!” ผมชี้หน้ามัน
สกายตบไฟเลี้ยวเข้าซองจอดรถหน้าห้องเสื้อของพี่ดอทก่อนจะดับเครื่องยนต์แล้วหันมาตอบ “ถ้าการที่ผมรักเพื่อนผู้ชายแสดงว่าผมเป็นเกย์ ผมก็เป็นเกย์นั่นแหละ” แล้วมันก็ออกจากรถไป ทิ้งให้ผมนั่งเอ๋ออยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมันคุยกับพี่ดอทเสร็จแล้ว
ผมตกใจเล็กน้อยตอนมันขึ้นมาบนรถ นั่งตัวเกร็งเหลือบมองมันอย่างระแวง ไอ้หน้านิ่งหันมามองแล้วย่นคิ้วใส่ “เดี๋ยวคุณก็ขนของกลับไป ก็จบ”
“ไอ้ห่านี่สู่รู้” ผมด่ามันทันที “มึงรู้เหรอว่ากูคิดอะไร” ผมถาม
“พอรู้ว่าผมเป็นเกย์ ก็คงกลัวหรือระแวงผมขึ้นมา ไม่ใช่หรือไง” สกายหันมามองด้วยนัยน์ตาตัดพ้อนิดๆ
ผมถอนหายใจแล้วผ่อนคลายขึ้น “ไม่ว่ามึงจะเป็นอะไร แต่กูก็ชอบเวลาได้อยู่กับมึง” นี่เป็นคำพูดดีดีที่มีไม่บ่อยนักในชีวิตผม สกายหน้าทำหน้าอึ้งเล็กน้อย ผิวแก้มใสๆ ของมันระเรื่อขึ้นจนผมต้องจ้องดูให้แน่ใจว่าไม่ได้ตาฝาด “แต่ที่กูกำลังกังวล..” ผมละสายตาออกจากใบหน้าหล่อของมันด้วยความรู้สึกที่ยากเกินกว่าจะอธิบาย
ผมจะบอกมันได้มั้ยนะ ว่าผมอยากให้มันเลิก..
“อะไรเหรอ” สกายถาม
“มึงรักเพื่อนมึงมากเลยเหรอ” ผมถามกลับ
สกายถอนหายใจแล้วเอนหลังพิงเบาะอย่างซังกะตาย มันชะลอความเร็วของรถลงอีกแล้วค่อยๆ เล่าเรื่องของมันออกมา “รักครั้งแรกของผม รักแรกก็รักผู้ชายซะแล้ว บอกตัวเองว่าคิดไปเองแต่นานวันเข้าก็ยิ่งมั่นใจ ผมอดทนรอไม่บอกรักมันเพราะชีวิตผมยังเป็นทาสอยู่ ผมรอเวลาที่สัญญาจะหมด และอีกไม่กี่เดือนก็จะหมดอยู่แล้ว แต่อยู่ๆ” สกายเว้นช่วงเล็กน้อยแล้วพูดต่อ “..มันก็มีผัว”
“อุ๊บส์..” ผมตะครุบปากตัวเองไม่ให้หลุดหัวเราะ ก็คำสุดท้ายของมันตลกจริงๆ นี่นา “โทษที ไม่ได้ตั้งใจจะหัวเราะเยาะ แต่มึงใช้คำที่ไม่เข้ากับบุคลิกนี่หว่า” ขอแก้ตัวหน่อยสิ ก็ผมกลัวมันหาว่าหัวเราะเยาะคนกำลังเสียใจ
สกายอมยิ้มนิดๆ “มุกน่ะมุก”
ผมเลิกคิ้วมองมันด้วยความแปลกใจและหมั่นไส้ “ไอ้เหี้ย” ด่ามันแบบตลก ซึ่งมันก็คงรู้แหละ
“ผมก็มีนะอารมณ์ขัน แต่ชีวิตผม ไม่ค่อยมีโอกาสได้เล่นมุกกับใครเค้าเท่าไหร่” ใบหน้าขรึมๆ แบบที่เคยเห็นจนชินตาแต่เวลานี้มันเพิ่มเติมความน้อยเนื้อต่ำใจและความโดดเดี่ยวเอาไว้ในดวงตาสีสวย
ผมเอื้อมมือไปจับมือมันแล้วบีบหนักๆ “อยู่กับกู จะเล่นกี่มุกกูรับได้หมด ไม่เชื่อลองจูบกูดิ”
สกายหลุดหัวเราะออกมาทันที “ไอ้บ้า เรื่องมุกมันเกี่ยวอะไรกับจูบเล่า!!” มันหันมาด่าแล้วยิ้มแบบกลั้นไม่อยู่ ยิ้มทั้งหน้าทั้งดวงตา เป็นยิ้มที่ผมคิดว่าเหมาะกับมันมากที่สุด
“นี่กูรุ่นพี่นะ ด่ากูไอ้บ้าได้ไง” ผมผลักหัวมันเล่นๆ
“คำนี้ใช้ด่าแค่คนที่ผมรัก” หัวใจวูบวาบขึ้นทันทีที่ได้ยินแต่ก็เพียงแค่ไม่นาน “แต่ตอนนี้ขอด่าคนที่เกลียดเพิ่มอีกคนก็แล้วกัน” หึหึ เล่นได้เล่นใหญ่ แต่ขอโทษเหอะ มุกมึงไม่ฮาว่ะ
“หะหะ ฮ่ะฮ่ะ ฮ้าฮ้าฮ้าฮ้าฮ้า” ผมแกล้งหัวเราะ “พอใจยังสัด!” แยกเขี้ยวใส่แม่งเลย น่ารำคาญ!
“ไม่ขำก็ไม่ขำสิ ไม่เห็นต้องดุเลย” มันทำหน้างอนิดๆ ทำเอาผมลืมหมดสิ้นทุกอารมณ์ขุ่นเคือง
แม่งน่ารักว่ะ
“ดุอะไรเล่า กูเป็นผู้ชาย กูก็พูดแบบนี้แหละ มึงนี่คิดมาก” ขยี้ผมมันเล่นเพื่อให้มันรู้สึกดีขึ้นแต่กลับทำให้มันนิ่งอึ้ง มันแอบกลอกตามองผมแบบประหม่าทำให้ผมรู้สึกประหม่าตามไปด้วย
เราเงียบกันไปเองโดยไม่ได้นัดหมาย และในที่สุดผมก็ทำลายความเงียบนั้นขึ้น “หิวมั้ย”
“อืม” สกายตอบรับในลำคอ
“เข้าร้านกูเน๊าะ กินไรกันหน่อย วันนี้เลี้ยงเต็มที่” ตบไหล่มันเพื่อสร้างบรรยากาศใหม่ที่เป็นกันเองและผ่อนคลายขึ้น สกายพยักหน้าแล้วขับรถไปตามทางที่ผมบอก
*************************
ต่อด้านล่าง
-
ร้านผมไม่เล็กและไม่ใหญ่เกินไป ตอนมาถึงร้านพึ่งจะสองทุ่มครึ่ง ลูกค้าเริ่มทยอยเข้ามาและ..
“พี่ดินนน” เสียงหวานๆ ของสาวนางหนึ่งดังขึ้นจนผมและสกายต้องหันไปมอง “คิวตี้ไงคะ ทำเป็นจำไม่ได้” นมใหญ่ตัวเล็กสเป็คพี่เลยนะ แต่จำไม่ได้ว่ะว่าเคยสอยไปแล้วรึยัง
“ไม่ได้ทำเป็นค่ะ พี่จำไม่ได้จริงๆ” ผมหว่านเสน่ห์ใส่ เผื่อว่ายังไม่ได้สอยจะได้ต่อยอดทันท่วงที
“สามวันสามคืนที่บางแสน นี่พี่จำไม่ได้จริงๆ เหรอคะ” เธอค้อนใส่ผมแล้วสะบัดหน้าไปเจอไอ้สกายที่ทำหน้านิ่งเป็นปกติ แต่สำหรับผมที่อยู่กับหน้านิ่งๆ ของมันมาสามวัน ผมเริ่มจับสังเกตใบหน้าที่เหมือนจะนิ่งแต่ไม่นิ่งของมันได้บ้างแล้ว ผมว่าตอนนี้มันดูหงุดหงิดเล็กน้อยถึงปานกลาง “แล้วนี่เพื่อนพี่ดินเหรอคะ หล่อจัง” อีหนูนี่เปลี่ยนเป้าหมายได้รวดเร็วจริงๆ
“ไม่ใช่เพื่อนหรอก นี่เมีย” ผมดึงแขนสกายเข้ามาหาแล้วกอดคอมันโชว์สาว ไม่รู้ทำไมถึงทำแบบนี้ รู้แต่ว่าหมั่นไส้ที่หญิงเต๊าะมัน
อาจเป็นเพราะผมไม่ชอบให้ใครมาแย่งของก็ได้นะ
สกายทำตาโตแล้วขืนตัวแต่ก็ไม่มาก มันมองผมเหมือนกับว่าผมขอมันแต่งงานอย่างนั้นแหละ “นี่คุณจะบ้าเหรอ” มันกระซิบกระซาบ ผมได้แต่ยิ้มขำ ทั้งหน้าสกายและหน้าน้องหนูคิวตี้แทบจะเป็นทรงเดียวกัน
“เฉยๆ เถอะน่า” ผมกระซิบบอกสกายแล้วหันไปคุยกับคู่ขาเก่า “โลกมันหมุนเร็วขึ้นทุกวัน ต้องตามให้ทันนะน้องบัวลอย” แล้วผมก็พาไอ้หน้านิ่งเดินผ่านน้องบัวลอยเข้าไปในร้านด้วยความเบิกบาน
“วิธีชิ่งหญิงของคุณแม่งห่วยแตก” มันบ่นทันทีที่ผมปล่อยให้มันเป็นอิสระ ผมพามันเข้ามาในห้องทำงานด้านหลังเค้าน์เตอร์บาร์
ผมหัวเราะหึหึในลำคออย่างพึงพอใจที่เห็นมันเหวี่ยงใส่อีกรอบ “บางทีอาจไม่ใช่วิธีชิ่งแต่เป็นวิธีจีบ” คะนองปากไปงั้นแหละ ไม่ได้คิดจริงจังอะไรแต่ดูเหมือนสกายจะอึ้งๆ
“พี่ดินมาแล้วเหรอครับ” ไอ้อิงค์เปิดประตูเข้ามาทัก ทำให้ผมต้องเปลี่ยนจุดโฟกัสไปอย่างนึกเสียดาย ก็หน้าสกายเมื่อกี้มันดูเหมือนขึ้นสีนิดๆ ทำหน้าไม่ถูกหน่อยๆ คล้ายจะอยากถามอยากย้อนแต่ก็ไม่กล้า เห็นแล้วน่าเอ็นดู
“ยังไม่มาหรอกมั้ง ที่ยืนหำโด่อยู่นี่เป็นแค่เงา เนี่ยดูสิขนาดเงายังหล่อ” ผมกวนมันเล่น ไอ้อิงค์มุ่ยหน้าแล้วดุผมกลับ
“เป็นผู้ใหญ่ก็ทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่สิครับ เล่นซะทุกเรื่องแบบนี้ถึงได้ไม่มีใครคบ” มันย้อนมันย้อน!
“เชี่ยอิงค์! มึงเป็นลูกน้องกูนะ เดี๋ยวพ่อไล่ออกซะนี่” ผมตบหัวมันสองทีซ้อน
“ตบได้แต่ห้ามไล่ออก เพราะถ้าไล่ออก พี่ดินต้องจ่ายล่วงหน้าให้อิงค์สองปี” มันทำหน้าอวดดีใส่
“มึงอย่ามาไอ้อิงค์ สัญญาเหี้ยนั่นมึงหลอกให้กูเซ็นตอนเมา ชอบเอามาขู่กูนัก ซักวันเถอะ กูจะเผาทิ้งทั้งห้องมึงนั่นแหละ” ว่าแล้วก็เงื้อมือจะตบแต่มันรู้ทันก็เลยกระโดดหนี
“เผาสิครับ เผาเลย ห้องผมก็อยู่ในร้านเนี่ย ห้องผมไหม้ ร้านพี่ดินก็ไม่เหลือหรอก เช้อะ” นั่น เช้อะใส่อย่างกับตุ๊ด เฮ้อ ผมไว้ใจฝากร้านให้ไอ้เด็กง้องแง้งนี่ดูแลได้ยังไงวะเนี่ย
“เออๆ กูไม่เถียงกับมึงแล้ว” ตั้งแต่เกิดมาก็มีไอ้อิงค์นี่แหละที่ผมต้องยอมแพ้ ไม่ใช่อะไรนะ ก็เวลาผมไม่ยอมลงให้ ซักพักมันก็จะงอน พองอนก็ไปหว่านเสน่ห์กับลูกค้า แล้วเค้าก็เลี้ยงเหล้า พอเมาก็แรด ใครชวนไปไหนก็จะตามเค้าไป ผมก็เลยต้องยอมแพ้มันซะก่อนที่มันจะงอน “สกายมานี่” ผมเรียกสกายที่ยืนนิ่งอย่างกับรูปปปั้น ไอ้นี่ตลกดีนะ จับวางไว้ตรงไหนก็ตรงนั้น ไม่หือไม่อือ ไม่ทำตัววุ่นวาย แต่อย่าให้ได้บ่นหรือปรี๊ดแตก กูเจอมาแล้ว ของแรงใช่เล่นเลยล่ะ “คนนี้ชื่อสกาย น่าจะอายุเท่ากันแหละ” ผมแนะนำให้อิงค์รู้จัก
“สวัสดีครับ ผมชื่ออิงค์นะ” อิงค์ไหว้ไอ้หน้านิ่งแล้วมันก็รับไหว้แบบตกใจนิดหน่อย
“ไม่ต้องไหว้หรอก อายุเท่ากัน” สกายยิ้มแหยๆ
“เพื่อนเจ้านายก็เหมือนเจ้านายอีกคน อิงค์ก็ต้องเลียแข้งเลียขาไว้ก่อน เผื่อจะได้มีคนเชียร์ให้เลื่อนตำแหน่ง” เอากับมันสิไอ้ห่านี่ ล้นซะจริง
“เลื่อนเหี้ยไรอีก” ผมผลักหัวไอ้อิงค์จนหน้าหงาย “ถ้าสูงกว่าผู้จัดการร้านก็เจ้าของร้านแล้วไอ้สัด”
ไอ้อิงค์ทำหน้าทะเล้นใส่ “ก็นั่นแหละคุณค่าที่อิงค์คู่ควร”
“หึหึ” ผมจิกตามองมันอย่างคาดโทษ “ปากดีนะมึง เดี๋ยวตัดเงินเดือนแม่ง” มันรีบเอามือปิดปากสงบปากสงบคำขึ้นทันที “เอ่อค่อยยังชั่ว มีไว้ซักอย่างที่มึงจะกลัวก็ยังดี” ไอ้อิงค์เคยโดนผมหักเงินบ่อย เวลามันงอนแล้วเมา ผมจะหาเรื่องหักเงินมัน เวลาเมามันก็จำไม่ค่อยได้หรอกว่าทำอะไรผิด ก็เลยต้องยอมให้ผมหักเงินไปอย่างหมดข้อโต้แย้ง
ที่ทำแบบนี้ไม่ใช่เพราะผมจะเอาเปรียบมันนะแต่ผมเป็นห่วง ไม่อยากให้เมาแล้วไปกับคนนั้นคนนี้ไปเรื่อย ไอ้อิงค์มันหน้าหวานรูปร่างอ้อนแอ้นเหมือนผู้หญิง ถ้าไม่บอกว่าเป็นผู้ชาย ร้อยทั้งร้อยต้องบอกว่ามันเป็นทอม
“หาที่นั่งให้สกายหน่อยปะ” ผมสั่งอิงค์แล้วหันไปคุยกับไอ้หน้านิ่ง “มึงจะกินอะไรก็สั่งเลย เดี๋ยวกูเคลียร์งานหน่อยแล้วจะตามไป” มันพยักหน้าแล้วออกจากห้องตามอิงค์ไป
เมื่อเช้ามาเคลียร์แล้วรอบนึง ตอนนี้ก็เลยไม่มีอะไรมาก ทำแป๊บเดียวก็ตามออกไปนั่งกับไอ้หน้านิ่ง กินข้าวกินเบียร์คนละขวดก็กลับเพราะพรุ่งนี้วันเสาร์สกายมีงานแต่เช้า ตอนแรกผมก็งงว่างานอะไร แต่สกายเล่าเรื่องที่พี่ดอทเรียกไปคุยเมื่อหัวค่ำว่าต้องไปเดินแบบให้กับลูกค้าเจ้าประจำ
“แล้วมาอีกนะครับ” ไอ้อิงค์เสนอหน้ามาบอกลา ซึ่งมันไม่ได้ลาผมแต่มันลาไอ้หน้านิ่ง
“ครับ ถ้ามาจะเอาขนมมาฝากนะ” ไอ้หน้านิ่งก็ยังไงวะ พูดครับกับคนอื่น ทีกับกูไม่เคยมี แล้วมึงจะยิ้มหวานทำเชี่ยไรนักหนา ปกติไม่เห็นญาติดีกับใคร ทีกับไอ้หน้าแป้นแล้นนี่ทำไมทุกคนต้องไปคอยโอ๋มันด้วยนะ
“พอๆๆ อ้อยให้มันน้อยๆ หน่อย เห็นผู้ชายหล่อไม่ได้เลยนะอีอิงค์” ผมแกล้งแหย่
“มันไม่ได้เกี่ยวกับหล่อหรือไม่หล่อหรอกพี่ดิน มันเกี่ยวกับนิสัยดีหรือไม่ดีต่างหาก อย่างพี่ดินเนี่ยถือว่าหล่อมากแต่นิสัยแบบนี้ ให้ตายอิงค์ก็ไม่เอา เห็นแบบนี้อิงค์ก็เลือกนะ” นี่มึงกล้าด่าเจ้านายขนาดนี้เลยเหรอวะ แต่เดี๋ยวนะ กูข้องใจอะไรบางอย่าง
“อิงค์!” ผมตวัดสายตาดุๆ มองมัน ไอ้อิงค์ทำหน้าตกใจที่เห็นท่าทีของผม “มานี่!” ผมจับแขนอิงค์แน่นแล้วหันไปหาสกาย “มึงไปรอที่รถก่อนนะ” สกายพยักหน้า ผมจึงลากอิงค์ไปคุยที่ลับตา
“พูดมา” ผมกดเสียงต่ำคุกคามมัน ไอ้อิงค์ช้อนตามองผมแบบคนกำลังทำผิด
“อิงค์แค่พูดเล่น” มันแก้ตัว “อิงค์ไม่ได้ชอบผู้ชายนะครับพี่ดิน ก็แค่มุกเฉยๆ เชื่ออิงค์เถอะน่า” มันก้มหน้างุดๆ มองยังไงก็ไม่น่าเชื่อถือสักนิด
“มึงก็รู้นะว่ากูไม่ชอบคนโกหก” ผมยังคงใช้น้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง “ถ้ามึงชอบผู้ชายจริงๆ กูก็ไม่ว่า แค่บอกกูมาว่าชอบหรือไม่ชอบ” ผมคาดคั้น
อิงค์เงยหน้ามองผมแล้วพยายามรวบรวมความกล้า “อิงค์เปล่าชอบครับ ไม่ได้ชอบจริงๆ หล่อหรือไม่หล่อก็ไม่ชอบทั้งนั้น” ผมจ้องมันนิ่งเพื่อเช็คว่ามันพูดจริงหรือโกหก แต่ก็นั่นแหละ จับไม่ได้ไล่ไม่ทันซะที ถ้ามันยืนยันจะบอกว่าไม่ได้ชอบผู้ชาย ผมก็จนปัญญาที่จะง้างปากมันได้
“มึงไม่ใช่คนขี้โกหกกูรู้ดี แต่ทำไมเรื่องนี้กูถึงเชื่อมึงไม่ได้วะอิงค์” โยกหัวมันอย่างเอ็นดู อิงค์มันเป็นเด็กดีและมีพื้นเพที่น่าสงสาร ผมรักมันเหมือนน้องชายแท้ๆ ดูแลมันอย่างดีและหวังให้มันมีความสุข ถ้ามันชอบผู้ชายจริงๆ ผมก็จะได้ดูแลให้ตรงจุด แต่มันก็ปฏิเสธตลอดและผมก็ไม่เคยเชื่อมันตลอดเหมือนกัน ไม่รู้มีเหตุผลอะไรกันแน่ที่ต้องปิดผม
“เชื่อได้น่า ไปได้แล้วครับ พี่สกายรออยู่ ไปๆๆ” มันไล่ “งั้นอิงค์เข้าไปดูร้านแล้วนะ” มันเขย่งขาขึ้นจุ๊บแก้มผมเหมือนที่ทำทุกที “ฝันดีครับ..เจ้านาย” จากนั้นก็ยิ้มแป้นแล้นใส่
ผมมองมันอย่างเอ็นดูแล้วก้มลงไปจ้องหน้ามันใกล้ๆ “กูรักมึงเหมือนน้องในไส้นะอิงค์ มีอะไรก็บอกกูได้ทุกเรื่อง รู้มั้ย” มันยิ้มเศร้าๆ แล้วพยักหน้า ผมจึงจุ๊บหน้าผากมันแล้วโยกหัวอีกสองสามทีก่อนจะหันหลังเดินไปที่รถ
“เป็นไรวะ แดกขวดเดียวเมา?” ผมถามเมื่อขึ้นมาบนรถแล้วเห็นสกายนั่งหลับตาพิงเบาะนิ่งๆ มันติดเครื่องเปิดแอร์ไว้แล้วเพื่อรอออกรถ
“เปล่า” มันลืมตาแล้วเข้าเกียร์ก่อนจะออกตัว “แค่คิดว่าหนีเสือปะจระเข้รึเปล่า” เอาอีกละ เล่นปริศนาคำใบ้กับกูคนฉลาดอีกแล้ว
“อินดี้อะไรอีกล่ะ มึงนี่เป็นมนุษย์เครียดเน๊าะ” ขมวดคิ้วมองมันเพื่อสำรวจอาการ
มันหันมามองแว้บเดียวแล้วกลับไปมองทางต่อ “ใครจะเป็นมนุษย์ลั้ลลาอย่างคุณล่ะ ระเริงจนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรซักอย่าง”
“กูเนี่ยนะไม่รู้เรื่องราว” ผมโวย “กูเนี่ยแหละรู้ทุกเรื่อง ฉลาดซ้ำซ้อนมึงเคยได้ยินปะ”
“เค้ามีแต่พิการซ้ำซ้อน” มันเถียง
“ก็กูไม่พิการไง กูฉลาด” ยักคิ้วอย่างมั่นอกมั่นใจ “แล้วตกลง กูไม่รู้อะไรบอกมาดิ”
ดูเหมือนมันกำลังชั่งใจว่าจะบอกหรือไม่บอก แต่แล้วก็บอกว่า “ร้านคุณจัดไม่ถูกหลักฮวงจุ้ย” หืม ใช่เหรอ
“ร้านกูไม่ถูกหลักฮวงจุ้ยแล้วมึงต้องเครียดขนาดนี้เลย” มันไม่เม็กเซ้นส์เท่าไหร่นะ แล้วไอ้ประโยคที่มันบอกว่าหนีเสือปะจระเข้นั่นอีก “แล้วหน้ามึงนี่จีนจังเลยนะ มาฮวงจ้งฮวงจุ๊ย จีนเตี๊ยะหน่อยดีมั้ย”
“ฮ่าๆๆ ช่างสรรหาคำมาด่านะ ปากคุณนี่ที่หนึ่งจริงๆ” มันหัวเราะออกมาแบบมีเสียง ไม่ได้กว้างนักแต่ก็แปลกตาน่ารักดี
“มึงก็ใช่ย่อยที่ไหน ด่าให้เหมือนชมน่ะเก่งนัก” แล้วมันก็อมยิ้มขำๆ ก่อนจะหันมามอง
“พรุ่งนี้ไปด้วยกันมั้ย” อยู่ๆ ก็ชวนเปลี่ยนเรื่องเฉยเลย ถึงจะรู้ว่าโดนชี้นำให้เปลี่ยนประเด็นแต่ผมก็เต็มใจตกหลุมมันแต่โดยดี
“ไปได้เหรอ” ผมถาม
“ไม่รู้ดิ ถ้าเข้าไม่ได้ก็ไปส่งหน่อยแล้วรอรับกลับด้วย” ทำไมต่อมฟินกูทำงาน ทำไมต้องดีใจแทนที่จะโวยวายเพราะแบบนี้ก็เหมือนกับว่าผมเป็นคนขับรถให้ชัดๆ
“ดูก่อน ถ้าขี้เกียจก็ไม่ไป” เล่นตัวบ้างไรบ้าง
หน้ามันหุบลงเล็กน้อยแล้วหันไปตั้งใจขับรถต่อไป “ตามใจ”
คืนนี้กว่าจะได้นอน..
“ขนอะไรมาตั้งเยอะตั้งแยะเนี่ยคุณ!”
“ดูสิว่าผมต้องเก็บเป็นชั่วโมงแล้ว!!”
“แล้วนี่อะไร บ๊อกเซอร์ลายเสือ ลายดัลเมเชี่ยน ลายวัว แล้วยังพวกสีรุ้งนี่อีก!!”
“เสื้อผ้าเครื่องแต่งตัวทำไมมันเยอะแบบนี้ห๊ะ! แต่ดูแปรงสีฟัน เยินแบบนี้คุณยังจะใช้อยู่ได้!”
“น้ำหอมเนี่ย ขนมาทำไมเยอะแยะ คุณคิดว่าห้องผมกว้างเท่าสนามฟุตบอลหรือไง จะหอมไปให้ใครดมนักหนา โอ๊ย คืนนี้ผมจะได้นอนมั้ยเนี่ย!!”
“..........” ผมไม่เถียงอะไรมันเลยแม้แต่คำเดียว
ไม่รู้ทำไมถึงได้เพลิดเพลินที่เห็นมันบ่น บ่นแต่ก็ทำ ถึงจะบอกว่าน้ำหอมเยอะ แต่ก็พยายามหาที่ยัดเข้าไปให้ผมจนหมด แถมยังคลี่พวกกางเกงในกับบ๊อกเซอร์แล้วพับให้ใหม่เพราะมันบอกว่าพับแบบนี้ไม่เรียบร้อย ผมก็ไม่รู้หรอกว่าพับแบบไหนถึงจะเรียบร้อย ไอ้งานพวกนี้ผมจ้างแม่บ้านทำทุกอย่างนั่นแหละ เพราะถ้าต้องทำเองผมก็แค่ยัดไว้ในตะกร้า ไม่เห็นต้องพับให้มันยุ่งยาก ไม่ใช่เรื่องซีเรียสอะไรซะหน่อย
“ยิ้มอะไรของคุณ” มันหันมาวีนใส่
“มึงตลกดี” ผมนั่งเอนหลังพิงหัวเตียงอย่างสบายอารมณ์
“ตลก??” สกายปิดกระเป๋าเดินทางของผมแล้วยัดไว้ข้างตู้เสื้อผ้าก่อนจะเดินมาหา “ตลกยังไง”
“รู้ตัวมั้ยว่ามึงพูดมากกว่าที่เคยเป็น” ไม่รู้ทำไมรู้สึกเอ็นดูมันมากขึ้นและคิดว่าตอนนี้อินเนอร์ผมคงส่งไปตามสายตาแล้วล่ะ
สกายหลบตาทันที มันแกล้งมองไปที่โคมไฟแล้วทำเป็นขยับจัดแจง ทั้งที่มันก็ไม่ได้เกะกะอะไร “ผมก็แบบนี้แหละ ก็คนมาอยู่ด้วยกัน จะให้เงียบใส่ได้ไง มันต้องพูดคุยตกลงกันจะได้ไม่มีปัญหาทีหลัง”
ผมทำหน้าล้อเลียน “เท่าที่ฟังมา มึงไม่ได้พูดคุยตกลงเลยนะ แต่มึงบ่น บ่นเหมือนเมียแก่วัยทองเงี้ย” เป็นอีกครั้งที่เห็นหน้ามันเหวอและขึ้นสีเรื่อๆ จะเป็นเพราะผิวหน้ามันขาวและใสจนสามารถมองเห็นความรู้สึกผ่านสีหน้าชัดเจนก็ว่าได้ โดยเฉพาะปกติแล้วไม่ค่อยแสดงอารมณ์แต่พอแสดงขึ้นมาก็ทำให้สังเกตได้อย่างง่ายดาย
“พูดเรื่อยเปื่อย” ว่าแล้วก็เดินหนีเข้าห้องน้ำไปเลย
อย่าว่าแต่มึงที่หน้าขึ้นสี กูเองก็รู้สึกแปลกๆ จนหน้าร้อนเหมือนกันว่ะ
********************
:pig4:
-
พวกซึนเอ๊ยยยยยยยย ดูเหมือนสกายเอนเอียงแล้วแต่อิพี่ดินไม่มีอะไรให้น่าเชื่อถือไง กร๊ากกกกก
-
บางที........พี่ก็เลือกไม่ถูกเลยค่ะคุณน้องว่าใครจะเมะใครจะเคะ :เฮ้อ:
มีแนวโน้มสลับกันได้ป่ะ :hao7: :z6: แอร๊กกก
มาอยู่ด้วยกันละเนาะ เมียแก่วัยทองขี้บ่น
ว่าแต่เมื่อกี้สกายเห็นฉากมุ้งมิ้งพี่น้องแล้วเข้าใจผิดปะเนี่ยยยยย
รอตอนต่อไปปปปปปป
-
สกายต้องเห็นช็อตอิงค์จุ๊บดินแน่เลย :ling2:
-
กูฟินนน
เอาใจช่วยคู่นี้ สุดใจ :katai2-1:
-
คู่นี้เขาพัฒนาก้าวหน้ากันเรื่อยๆดีนะ
ชอบเวลาสกายบ่น เถียงพี่ดินจริงๆ
ดูเป็นตัวของตัวเองดี น่ารักด้วย :impress2:
อิงค์ชอบพี่ดินแน่เลย เลยทำหน้าเศร้าแบบนั้น
พี่ดินนี่ก็เสน่ห์แรงไม่เบานะนี่ แม้ปากจะจัดก็ตาม 5555
ยิ่งตอนที่เจอสาว บอกไปตรงๆเลยจำไม่ได้ หึหึ
:mew1: :L2:
-
แอร๊ยยยยยยยย อยากเป็นผัวแก่วัยทองป่ะล้าาาา
-
สกายมันยังไงคะ ลุ้นข้างหลังดินจนฉี่เหลืองแล้วนะ มุบมิบกันให้กรี๊ดทีเถอะ
แต่คุณดินมันรั่วมากกว่าข้าวอีกนะ
-
น่ารักกันจังทั้งคู่ :-[
ดินเริ่มจับจุดสกายได้แล้วสินะ เอาใหญ่เลย5555
-
น่ารักว่ะ
-
เขินมากๆๆๆๆๆๆ พูดเลย
สองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วเค้าฟิน
ท่าทางอิงค์น้อยจะชอบพี่ดินเดินพี่น้องในไส้แล้วล่ะ
รอลุ้นตาทตลอดอะ
ใครรุกใครรับหรือสลับกัน เค้าก็โอเค
อํายยย อมยิ้มได้ทั้งตอนเลย
กรี๊ดดดดด อ๊ายยยย เพ้อออ
-
น่ารักไปแล้วคู่นี้ ฟินๆๆๆ :กอด1:
-
อรั้ยย!! คู่นี่น่ารักงะ
-
ขออนุญาตโหวตดินเป็นคนกด 55555555
-
อ่านเรื่องนี้กี่ทีก้ออมยิ้มทุกครั้ง
สกายกับดินฟินตลอดดดดดดด
-
โอ้วววววววววววววววววววววววววววววว
ถ้าสกายจะเขินอิพี่ดินบ่อยขนาดนี้หละก็ เริ่มปันใจให้อิพี่ดินแล้วสินะะ 555555555555
-
ดินสกาย (หรืออาจจะพลิกเป็นสกายดิน...) น่ารักมากค่ะ ฟินนน
-
:laugh: สลับกันจะดีงามมาก
ตอนนี้มุ้งมิ้งจังเลย เค้าค่อยๆยั่วกันไปเนาะ
-
แอร้ย...ฟินค่ะ
-
ฟินสุค่อย :mew1:
-
ค่อยเป็นค่อยไป
:mew4:
-
ขอบคุณ :)
-
กรี๊ดดดดดดดดดด (เลียนแบบอิพี่ดิน เห็นชอบกรี๊ดดด 5555)
อยากให้ดินช่วยให้สกายยิ้มได้เยอะ ๆ ชีวิตสกายน่าสงสารมาก
ดินมาทำให้สกายมีความสุข ยิ้มได้เยอะ ๆ แล้วก็หลุดจากสัญญาทาสทีเถอะนะ :monkeysad:
-
น้องอิ้งค์เนี่ยต้องแอบชอบอิพี่ดินชัวร์ๆ
เพราะเวลาถามก็ไม่ยอมบอกและก็เหมือน
สกายจะรู้ด้วยแต่อิพี่ดินแม่งไม่รู้ตัว
แต่ว่าโมเม้นท์สกายกะอิพี่ดินแบบว่าพาฟินมาก
แล้วอิงานช่วงเช้าเนี่ยสงสัยจะได้ไปเจอพวก
เสือ สิงห์ กระทิง แรดแน่ๆเลยอยากให้อิพี่ดิน
มันไปรอรับ
-
:o8: คนอ่านก็หน้าขึ้นสีด้วยคน
-
มีแววว่า พี่ดิน จะได้เป็นรับเพราะหลงรัก สกาย นี่แหละ 5555
-
คุยกันแบบมนุษย์ทั่วไปไม่ถึง5นาทีก็หาเรื่องกันซะแล้ว 55555555555555
-
รักของหนุ่มซึน ปากตรงกับใจกันบ้างก็ได้นะคู่นี้น่ะ
-
เราโหวตให้พี่ดินโดนนนนนนนกด!!!
ตามหาเคะแบบนี้มานาน เคะมาดแมนแฮนซั่มที่ดูกุ้งกิ้ง
มันดูฟินเว่อออออร์!!!
-
เมื่อไรเขาจะเผลอกันอีกน้า~ เกือบแล้วล่ะ :z1:
อยากให้สกายหมดสัญญาทาสเร็วๆต่างหากเล่า
ไม่น่าเชื่อว่าจะมาอยู่ด้วยกันได้ มันน่าปลื้มจริงๆ
ดินทำให้สกายเป็นตัวของตัวเองมากขึ้นนะเนี่ย
แล้วที่สำคัญกำลังจะเยียวยาแผลใจให้สกายด้วยนี่สิ
พี่ดินน่ะไปแล้วแต่สกายนี่ไม่รู้ว่ายังไง แต่มีเขินอ่ะ
นี่สิ คุณค่าที่พี่ดินคู่ควร :laugh:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
น่าร๊ากกกกกกก ดินสกาย สกายดิน แย่งซีนน้องจ้าวกะพี่บั๊คสุดๆ :laugh:
-
ยังไง ๆ คู่นี้ใครรับ ใครรุก 555
-
รักทั้ง 2 คู่เลยอ่ะ......แต่ว่าสกายเห็นเค๊าจุ๊บเค๊าหอมกันซิท่า...
แต่นี่หนูอิงค์....หนูรักพี่ดินใช่มั๊ย?......หาคู่ให้หนูอิงค์ด่วนที่สุด....
-
ชอบมากๆ ยืนยันคำเดิม แต่รู้สึกว่าสกายแสดงออกค่อนข้างชัดนะว่าชอบพี่ดิน มีขงมีเขิน มีหวง แล้วจากที่บอก "หนีเสือปะจระเข้" เนี่ย คือหลงรักพี่ดินแล้วใช่มั้ยจ๊ะ :m12:ส่วนพี่ดินยังแสดงออกไม่ค่อยชัด เพราะชอบตีมึน หรือเพราะเล่าผ่านมุมพี่ดินนะ ถ้าสกายเล่าเอง อาจจะเป็น พี่ดินหน้าแดง เขินหัวทิ่มก็ได้ :hao3:
น้องผูู้จัดการชอบพี่ดินแหงแซะ ไม่อยากให้เกิดศึกชิงนายเลยย เค้าไม่ชอบน้ำตา น้องดูเป็นคนดีด้วย รีบถอนตัวด่วนค่ะ พี่ดินของสกาย จองตัวไว้ตั้งแต่เห็นหน้าแล้ว :impress2:
ชอบฟีลพับผ้า นั่งบ่น ฟีลแม่ศรีเรือนจริงๆจ้ะสกาย :give2:
-
หมันไส้อ่พี่ดินทำซึ่นนะคะ ชอบเขาแล้วทำเป็นหาข้ออ้างให้ใจตัวเองตลอดดดดด
น้องสกายจ้าาาานู๋หลงอิพี่ดินแล้วใช่ไหมลูก อย่าไปยอมง่ายๆนะเล่นตัวเล่นตัว
ลูกอิ้งค์ขราาาาาาาา ถ้านู๋รักอิพี่ดินก็ตัดใจเถอะนะ เด๋วแม่ไปอ้อนคนแต่งหาคู่ชู้ชื่นให้นู๋นะคะลูก
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ชั้นฟินนนนนน
ชั้นอยากอ่านต่อ กรี๊ดดดดดดดดด
สนุกมากค่ะ ฟินทั้งสองคู่
หลากหลายอารมณ์มากกกกก บอกเลยยยยย
อ่านไม่หลับไม่นอนกันเลยทีเดียว
มาต่อเร็ว ๆ นะคะ :กอด1:
-
มีพาเข้าร้าน ว่าที่เจ้านางคนใหม่ของร้านสินะ
-
แอร๊ยยยยย ติดกับเข้ามาจนได้ ปกติไม่ค่อยได้เข้ามาอ่าน ถ้าอ่านส่วนมากจะอ่านที่จบแล้ว แต่นี้หลงเข้ามาแล้วคิดว่าจะออกไปบ่ได้ง่ายชะแล้ว ฮ่าๆๆๆ อย่าหายไปนานนะๆๆๆๆ มาต่อเร็วๆนะ กราบงามๆสามจุดห้าที
-
สนุก
-
อยากให้ข้าวจ้าวรู้ตัวไวๆ
พี่สลัดรอนานละน้าาาา
-
:call: ดินเคะ (ยังคงหวังแม้จะไม่ค่อยมีแวว)
:heaven ติดตามจ้าา
-
สมัครเป็นแฟนคลับนิยายด้วยคนค่าาา :mew1:
-
อั้ยยยย ชอบคู่นี้จัง รอต่อค่ะรอต่อ
:o8:
-
ต่อมฟินทำงาน :laugh:
-
ดินสกาย น่ารักมากกกกกกกกกกก
-
รอจ้าวว :katai5:
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ งงมากแต่ก่อนเราไปแอบอยู่มุมหลืบไหนของเล้าถึงไม่เคยอ่าน
เรื่องนี้สนุกมากกก และฮามากกกก โอย ขำจนปวดท้อง
บางทีเห็นหน้าข้าวจ้าวกับพี่ดินก็แอบรู้สึกเหนื่อยแทนเมะทั้งสอง เธอๆช่างแสนเกรียน 555//เข้าไปตบบ่าพร้อมเนียนกอด1ที
ถึงน้องจะเกรียนปานใดแต่ออกตัวไว้ก่อนว่าเรื่องนี้เราชอบจ้าวโลก เอ้ย ข้าวเจ้าที่สุดค่ะ
ช่างเป็นคนที่มองโลกในแง่ดี และมีความคิดที่ลึกซึ้งงง :m1:
ปล. อยากจับมือน้องกายแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเรื่องผ้าห่มเน่านะคะ เพราะเราก็มีเหมือนกัน จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากอดมาตั้งแต่อายุกี่ขวบ แต่ไม่กอดแล้วนอนไม่หลับ จนมันขาดเป็นสองส่วนก็แอบเอาไปเย็บติดกัน 555 แต่เสียดายปีที่แล้วแม่เอาไปทิ้ง แทบจะไปคุ้ยขยะหา ฮืออ แรกๆ เหงามือมาก เปลี่ยนไปกอดอะไรก็ไม่ฟินเหมือนกอดเธอ ตอนนี้ก็ยังคิดถึงอยู่นะ แต่เริ่มชิน :dont2:
-
เงียบสงบ แล้วก็รบเป็นพัก ๆ :)
ดินทำให้ชีวิตสกายมีสีสัน มีชีวิตชีวาขึ้นจริง ๆ น่าสนใจไปอีกแบบ ไม่เลี่ยนไม่เว่อ ดีดี ชอบ ๆ สนุกดี
หนีเสือปะจระเข้คืออะไรอะสกาย :hao4:
-
ชอบดินกับสกายมากเลยอ่ะ น่ารักพาฟินหลายรอบเลย :mew3:
-
ตามอ่านทันแบ้วววววว โฮฮ อ่านไปขำไปแบบขำไม่หยุดอ่ะค่ะ :hao7:
ชอบมากสนุกแล้วก็ตลกแบบสุดๆ อ่านไปยิ้มไปเหมือนคนบ้าเลยฮ่ะ นั่งหัวเราะอยู่คนเดียว ฮ่าา
ข้าวจ้าวจะรับมือกับศึกน้องน้ำตาลอย่างไรรอติดตามชมอยู่นะฮ่ะะะ
ส่วนพี่ดิน....รับเถอะค่ะพี่ รับเถอะะ /สะกดจิต :hao7:
-
ฮาโหลๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อยากบอกว่าคิดถึงบั๊ค-จ้าว กับดิน-สกายมากๆแล้ว มาต่อเห่อะค่า :hao5:
-
:z1: :z1: เอาอีกๆ
-
รออออออ :katai4:
-
นานๆ มาต่อทีแบบนี้ อยากให้มาพร้อมกันทั้ง 2 คู่เลยอะครับ
แบบว่า พอคู่นี้มา ก็คิดถึงอีกคู่ รออีกนานกว่าจะได้อ่าน
พออีกคู่มา ก็ต้องรอคู่ที่เหลืออีก สลับไปแบบนี้ ….คิดถึงอ่าาา เพราะชอบทั้ง 2 คู่คร๊าบบบบ :mew2:
-
คู่หลักนี้ จ้าว-บั๊ค เเต่ทำไมเราฟิน ดิน-สกายมากเลย อยากกรี๊ดเป็นตุ๊ดแบบดิน
-
เข้ามาดันๆ รอสองเกรียนอิจ้าวกะอิพี่ดิน
-
Chapter 22 Devil calls me Dady (2)
ราวๆ ยี่สิบนาที ที่สกายอาบน้ำ ระหว่างนี้ผมตัดสินใจจะจัดการเรื่องที่ยังค้างคาให้เรียบร้อยซะที
ผมลงมือจัดเตรียมอุปกรณ์และพื้นที่เอาไว้ดังที่ได้วางแผนคร่าวๆ เอาไว้ในหัว ยังไงซะคืนนี้ต้องเสร็จ!!
สกายก้าวขาออกจากห้องน้ำด้วยร่างเปลือยพราวพร่างด้วยหยาดน้ำเหมือนทุกครั้ง “ยังไม่ต้องใส่อะไรทั้งนั้นแหละ นุ่งผ้าเช็ดตัวมาหากูนี่” ผมบอกโดยไม่ได้หันไปมอง
“อะไรของคุณ” มันถามเสียงเขียว
ผมหันไปมองตาเขียวบ้าง “คืนนี้เราต้องจัดกันซะที” หน้ามันเหวอเมื่อเห็นหน้าผมจริงจัง
“จัดอะไร อย่าทำบ้าๆ นะเว้ย!” มันถอยหลังทันทีที่ผมเข้าไปคว้าข้อมือไว้
“ถ่ายคลิปไง ถ่ายคลิปเอากัน” จากที่เหวออยู่แล้วก็เหวอหนักขึ้นไปอีก ผมจึงต้องอธิบายยาวๆ “ก็คลิปปลอมๆ ที่เคยบอกให้ฟังไง ฮู้! มึงนี่มันโง่ซ้ำซ้อนเกินเยียวยาจริงๆ” ว่าแล้วก็ถอดเสื้อนอนและกางเกงของตัวเองออกจนเหลือแต่บ๊อกเซอร์ “ต้องเริ่มแล้ว เร็วๆ กว่าข่าวจะสะพัดต้องใช้เวลา” ลากมันมาที่เตียงแล้วกดตัวมันให้นั่งลง
“เอาจริงดิ” สกายทำหน้าเหยเก “ไม่บอกก่อน จะได้ทำใจ”
“อย่าทำป๊อด ตอนถ่ายแบบด้วยกันเยอะกว่านี้อีก” ว่าแล้วก็ไปดูภาพที่โทรศัพท์ ผมตั้งไว้บนโต๊ะหัวเตียง จัดองศาให้เฉียงลงและปรับเอียงเล็กน้อย กะให้เห็นแค่ส่วนหัวไหล่ไปถึงหน้าอกและช่วงล่างรำไร “ถอดๆ ถ้าไม่ถอดเอง เดี๋ยวกูถอดให้นะ” ทำท่าจะดึงผ้ามันออกแต่สกายยันมือห้ามเอาไว้
“หยุด! ผมถอดเองได้”
“เออ เร็วๆ” เร่งมันอีกเพราะตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว
“เฮ้ย ทำไมคุณมีบ็อกเซอร์แต่บอกผมไม่ต้องใส่อะไรเลยวะ” มันโวยวาย
“ก็มึงอยู่ข้างบน กูกะให้เห็นไฝตรงสะโพกซ้ายของมึง ส่วนไหล่ขวาของกูมีรอยแผลเป็นจางๆ เวลาคนดูคลิปจะได้เดาได้ว่าเป็นกูกับมึงไง” มันทำหน้าเบ้
“ก็ใส่กางเกงในก็ยังดี” สกายร้องอุธรณ์
“มึงอย่ามา ทีเดินออกจากห้องน้ำโทงๆ ยังไม่เห็นอาย ทีงี้มาทำเป็นบ่ายเบี่ยง”
“มันเหมือนกันที่ไหนเล่า ตอนอาบน้ำมันลืมเอาผ้าเข้าไป เดินออกมาก็แป๊บเดียว แต่นี่..” มันมองท่อนล่างของตัวเองสลับกับท่อนล่างของผม
“เออน่า กูเป็นชายแท้กูยังไม่เรื่องเยอะเลย มึงเป็นเกย์ ก็คิดซะว่าทดลองงานดิ” ผมกล่อม
“เป็นเกย์ก็ไม่ใช่อยากจะอะไรกับคนอื่นซะหน่อย” มันบ่นพึมพำ “กับคนเดียวเท่านั้นแหละที่ผมทำได้” ทำไมรู้สึกจี๊ดขึ้นสมอง อารมณ์ดีดีของกูหายวับไปกับตาเพราะเสียงบ่นของมึงเนี่ย
“จะทำไม่ทำ! นี่กูจะช่วยมึงนะ กงการอะไรของกูก็ไม่ใช่ ถ้าเรื่องมากนักก็ไม่ต้องทำเหี้ยไรละ!!” ผมตวาดใส่แล้วลุกจากเตียงแต่ถูกดึงให้ล้มลงไปนอนบนที่นอนอย่างแรง
“เฮ้ย!” ด้วยความตกใจผมจึงคว้าคอไอ้คนที่ดึงเอาไว้ทำให้ร่างมันโถมลงมาคร่อมผมไว้ครึ่งตัวพร้อมกันนั้นผ้าขนหนูสีขาวที่เคยห่อหุ้มท่อนล่างของสกายก็ปลิวว่อนไปตกแหมะอยู่ข้างเตียง
เป็นอันว่า ร่างเปลือยของมันกำลังทับร่างเกือบเปลือยของผมเอาไว้แล้วในตอนนี้
“แค่นี้ต้องโกรธด้วย คุณนี่มันใจร้อนซะจริง” สายตาอ่อนโยนของสกายทำให้อารมณ์คุกรุ่นในตอนแรกค่อยๆ ลดลงแต่กลับทำให้เลือดในกายอุ่นร้อนขึ้นซะฉิบ “ผมต้องทำยังไง บอกมาสิ” ร่างกายสมส่วนของมันโถมลงมาอีกจนผมต้องดันหน้าอกมันไว้
“ม..มึงลุกก่อน” ผมบอกด้วยเสียงขาดหาย ตอนกูทำใจไว้แล้วมึงก็เล่นตัว พอกูคิดจะเลิกก็จู่โจมแบบนี้กูตั้งตัวไม่ทันไอ้ห่า “กูต้องกดอัดคลิปก่อนเว้ย” กลอกตามองไปทางกล้องที่อยู่หัวเตียง สกายมองตามแล้วยิ้มมุมปาก
“ผมกดให้” แทนที่จะลุกไปกดดีดีแต่แม่งดันโถมตัวใส่แล้วไถลตัวบนร่างผมเพื่อยืดตัวไปกดกล้อง
แผงอกแน่นๆ และกล้ามเนื้อหน้าท้องที่สวยงามของมันไถลและบดคลึงอยู่ตรงแก้มเนื่องจากผมเอียงหน้าหลบไปอีกทางเพื่อไม่ให้ปากและจมูกโดนอกมัน หัวใจเต้นตึกตักไม่รู้เพราะตื่นเต้นหรือคึกคัก อันนี้ก็ไม่แน่ใจ แต่ที่โคตรจะแน่ใจก็คือ มังกรน้อยของมันลากผ่านกลางตัวผมไปจนถึงหน้าท้อง
ห่าเอ้ย!!! เกิดมาก็พึ่งได้ใกล้ชิดกับดุ้นผู้ชายก็วันนี้แหละ ไม่รู้จะอารมณ์ไหนกับประสบการณ์แรกดี อารมณ์ปั่นป่วนตีรวนจนต้องแอบหายใจเข้าออกแรงๆ
“เสร็จแล้ว” สกายไถลตัวลงมาแล้วก้มกระซิบข้างหู “ผมเอาตัวบังกล้องไว้แบบนี้ถูกแล้วใช่ปะ”
“ทีงี้ฉลาดนัก!” ผมแดกดัน ถึงอารมณ์จะไม่ค่อยปกตแต่ก็ต้องพยายามควบคุมตัวเองไว้ จะให้มันรู้ได้ไงว่าผมตื่นเต้น เดี๋ยวมันจะหาว่าอ่อน “มึงมองที่กล้องซิว่าเห็นรอยแผลกูกับไฝมึงรึเปล่า”
“เห็นๆ แต่เห็นหน้าผมด้วย แต่ไม่เห็นหน้าคุณ” มันสาธยาย
“กูก็ลืมให้มึงดูก่อนแล้วค่อยกดอัด เอ่อๆ ช่างแม่ง เดี๋ยวค่อยให้ไอ้ทิงตัดต่อ” บ่นแล้วขยับตัวอย่างอึดอัด ไอ้หน้านิ่งมันทับผมซะเต็มรักเลย หนอนน้อยกูหายใจไม่ออกแล้วไอ้สัด “มึงเอียงหน้าเข้าฝั่งนี้นะ แล้วซุกหน้าลงไป เอ่อ ล..ละ แล้วๆ..” เสือกมาติดอ่างอะไรตอนนี้วะ “แล้วมึงก็ขย่มๆ” กระดากปากหน่อยๆ แต่คิดไปคิดมา ทำไมกลายเป็นว่ากูเป็นฝ่ายโดนกดวะเนี่ย!!
สกายยิ้มชั่วร้ายใส่แล้วกระซิบ “ผมได้กดคุณแล้วนะ” ไอ้สัดนี่!! เก็บกดมาจากงานถ่ายแบบล่ะสิ
“เอ่อๆ เอาที่มึงสบายใจเหอะ” ผมพูดปัด “รีบๆ ทำ จะได้นอนซะทีไอ้สัด”
สกายยิ้มร้ายอีกครั้งแต่แล้วจู่ๆ ก็จ้องผมนิ่ง “ขอบคุณที่ยอมทำขนาดนี้เพื่อช่วยผม” ตอนนี้ทุกอย่างรอบตัวเงียบสนิท ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของเราสองคนที่ต่างฝ่ายต่างพยายามควบคุมไม่ให้มันแรงจนผิดสังเกต รอยยิ้มร้ายเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้น ส่วนอาการขัดเขินของผมก็เปลี่ยนเป็นเอ็นดูขึ้นมาซะอย่างนั้น
“กูอยากเห็นมึงยิ้ม” ไม่รู้ผีห่าซาตานตัวไหนสั่งให้ผมพูด แต่เมื่อพูดไปแล้วก็จะไม่หลอกตัวเองว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น
ใบหน้าหล่อใสใกล้เข้ามาเรื่อยๆ สายตาของเราประสานกันนิ่งจนในที่สุดผมก็เป็นฝ่ายเอียงหน้าไปอีกทางเพื่อให้มันหลบเข้ามาในซอกคอ
“กลัวโดนผมจูบเหรอ” เสียงกระซิบทุ้มนุ่มที่ข้างหูทำให้หัวใจเต้นกระหน่ำ
“มึงไม่จูบกูหรอก มึงไม่ได้ชอบกู” หลับตาลงเพื่อข่มความรู้สึกสีเทาที่ไม่อาจรู้ได้ว่ามันเกิดจากสาเหตุไหน “ขย่มได้แล้ว กูเมื่อย”
“อืม” เสียงมันหม่นๆ ไม่ใสเหมือนเดิม และร่างมันก็เริ่มขยับขึ้นลงอย่างช้าๆ พร้อมกับอ้อมแขนที่กระชับกอดผมแน่นขึ้น
ทุกครั้งที่ร่างมันกระทบลงมากับกลางลำตัว ผมปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันกระตุ้นให้ลูกชายผมคึกคัก เกือบสิบครั้งที่มันขยับร่างบดคลึงสลับกับการกระทบลงมา ร่างกายผมเริ่มมีปฏิกิริยา อารมณ์ก็เริ่มเปลี่ยนแปลง หน้าสกายซุกลงบนหมอนตรงซอกคอผม มันหายใจแรงขึ้นจนผมทนไม่ไหว
“อื้อ!” ผมล็อคตัวมันแล้วผงกหัวนิดหน่อยก่อนจะฝังเขี้ยวลงบนคอมัน เสียงร้องของสกายไม่ได้ทำให้ผมคิดจะหยุด “อ๊ะ ค..คุณ! จ..เจ็บ” มันร้องเสียงดังขึ้นจนผมเริ่มรู้สึกตัว
ถึงจะคลายการบดกัดลงแต่ก็ยังงับไว้และดูดแรงๆ “อื้อ!!!” ผมล็อคตัวสกายไว้แล้วดูดเม้มลงบนลำคอขาวของมันอย่างแรงจากนั้นก็ปล่อยออก
“ทำอะไรของคุณวะเนี่ย!!” มันลุกขึ้นนั่งแล้วถูคอแรงๆ
“เออๆ ถูเข้าไป เดี๋ยวก็ได้รอยใหญ่กว่าเดิมหรอก” ผมยันตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียงแล้วเอี้ยวตัวหยิบโทรศัพท์ที่อัดคลิปมากดปิด “ฝากรอยไว้ เผื่อพรุ่งนี้มีใครเห็น ข่าวจะได้กระพือแรงขึ้นอีก” สกายทำหน้าเหวี่ยงแล้วเอื้อมหยิบผ้าขนหนูมาพันร่าง
“ไม่เห็นบอกกันก่อนว่าจะทำแบบนี้” ดูมันค่อนข้างหัวเสียกับสิ่งที่ผมทำ
“บอกก่อนก็ไม่เสียวดิวะ คิกๆๆ” หัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดีที่เห็นมันหงุดหงิด แต่ความจริง ผมว่าผมอารมณ์ดีเพราะได้ยินเสียงครางของมันมากกว่านะ
เอ๊ะ หรือว่าจะเพราะผมได้แกล้งมัน เฮ้อ ใช่หรือไม่ใช่ อย่างไหนกันแน่วะ!
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” มันถลึงตาใส่แล้วเดินตึงตังเข้าห้องน้ำ ได้ยินเสียงเปิดก๊อกก็คิดว่าคงไปล้างน้ำลายผมล่ะมั้ง ฮ่าๆๆ ฮาดีว่ะ
คนโดนกดแค่กัดคอนิดๆ หน่อยๆ คนกดก็เหวี่ยงซะแล้ว น่ารักชะมัด
ผมเดินไปหยิบชุดนอนมาใส่แล้วขึ้นเตียงเพื่อเช็คคลิป ความยาวเกือบห้านาทีแต่ผมตัดให้เหลือแค่สองนาทีจากนั้นก็กดโทรศัพท์หาเพื่อนเลิฟทันที
((“สัตว์หมาหน้าฮี๋ โคตรเหง้ามึงไม่สั่งสอนเหรอว่าดึกดื่นไม่ให้โทรกวนชาวบ้าน!!”)) เสียงสรรเสริญอันรื่นหูดังผ่านสายโทรศัพท์กระแทกหูผมหนักๆ
“สั่งสอนครับเพื่อนครับ แต่กูไม่จำไม่สำเหนียกเองครับ” ผมทำเสียงอ่อนเสียงหวาน จะใช้งานมันนี่นะ ก็ต้องอดทนกันหน่อยล่ะ “ผมมีเรื่องรบกวนพี่ทิงหน่อยครับ มันสำคัญม๊ากมากกกก” จังหวะนี้สกายก็ออกมาจากห้องน้ำและแต่งชุดนอนก่อนจะมานอนข้างๆ มันขมวดคิ้วมองผมคงเพราะอยากรู้ว่าโทรคุยกับใคร
((“กูให้สิบวิ ถ้าเรื่องที่มึงจะพูดไม่สำคัญพอ กูจะขุดโคตรพ่อโคตรแม่ตั้งแต่สมัยอโยธยามาด่าให้ผีตระกูลมึงสะดุ้งทั้งแผงเลยไอ้สัด!!”)) ไอ้กระทิงคนโหด ถึงมันจะโหดแต่ก็นิ่งทุกสถานการณ์ มีอยู่อย่างเดียวที่มันจะไม่นิ่งก็คือถ้ามันนอนหลับไปแล้วและถูกปลุก มันจะกลายเป็นมหาโหดโฉดเถื่อนสะเทือนนรกโลกันต์ทันที
“ปล่อยคลิปลับให้กูหน่อย เอาแบบหาที่มาที่ไปไม่ได้ เอาเนื้อหาแบบแรงๆ จากซ้อนรกหมวยยกล้อของมึงก็ได้”
กระทิงมันมีอาชีพแฮคเกอร์ โปรแกรมเมอร์และ เกมเมอร์ โดยเฉพาะมันเป็นแฮ็คเกอร์ที่เก่งหาตัวจับยากคนนึงเลยล่ะ
หลังจากบอกคอนเซ็ปและรายละเอียดที่ต้องการปล่อยให้มันฟัง ((“ทำไมกูต้องทำ”)) มันทำเสียงเหนื่อยระอา
“เพราะมึงติดค่าเหล้ากูสองหมื่น” ไอ้กระทิงเป็นคนเดียวในโลกที่ผมเก็บหนี้มันไม่ได้ กับคนอื่นผมยังได้เก็บดอกจากสาวๆ รอบตัวพวกมันได้ แต่ไอ้เหี้ยทิง แม่งโดดเดี่ยว พ่อเป็นมาเฟียอยู่ฮ่องกงแต่ตัดมันออกจากแก๊งเพราะแม่งไม่ยอมลงให้พ่อตัวเอง เมียก็ไม่มี แฟนก็ไม่มี กิ๊กเล็กกิ๊กน้อยก็ไม่เคยมีให้เห็น ไม่รู้แม่งเอาน้ำออกยังไง สงสัยเสียตัวให้มือตัวเองอย่างเดียว
((“ก็ถึงกูไม่ทำ กูก็ไม่จ่ายอยู่แล้วปะ?”)) อื้อหือ กวนส้นตีนและหน้าด้านเกินมนุษย์ที่กวนตีนที่สุดในโลก
“ไม่จ่าย ไม่ทำ ก็แค่ไม่ได้เซ็นเหล้าร้านกูอีกตลอดกาลนานเทอญ” เรื่องมันเซ็นเหล้ากิน ผมไม่ติดใจเอาคืนกับมันหรอก เพราะอันที่จริง บอร์ดดำดินของผม ก็มีมันนั่นแหละเป็นโปรแกรมเมอร์ คอยดูแลทุกอย่างเกี่ยวกับระบบ มันเก่งจนผมแทบไม่ต้องห่วงเรื่องอะไรในบอร์ดเลย ให้มันดูแลจัดการเพราะมันก็มีเวลาเฝ้าบอร์ดทุกวี่วัน ถึงแม้จะตอบกระทู้ละหนึ่งรีพลายก็เพราะมันอยากแสดงตัวกับพวกเมมเบอร์ว่า ‘เฮ้ย กูอยู่คุมนะเว้ย อย่าได้ซ่าเกินไป’ ก็แค่นั้น
((“กูอยากไปแย่ล่ะร้านมึงน่ะ”)) ถึงจะบ่นแต่เสียงก็อ่อนลงมานิดหน่อย
“ยังไม่หายโกรธไอ้อิงค์มันอีกเหรอวะ เรื่องตั้งสองเดือนมาแล้วนะเว้ย” ผมถามไปก็แอบหัวเราะไป ไอ้กระทิงขาโหดโดนไอ้อิงค์ฟรุ้งฟริ้งหลอกตบเกรียนซะจนมันแค้นจัดไม่ยอมมาร้านผมตั้งเกือบสองเดือนแล้ว
((“กูไม่ได้โกรธ”)) มันขึ้นเสียง ((“แต่กูเกลียดมัน!!”)) ไอ้ห่านี่ก็ประสาท แม่งไปกวนตีนเค้าก่อน โดนไอ้อิงค์สวนมวยให้ก็สมควรแล้ว สมน้ำหน้ากะลาหัวจอก ก๊ากก
“เอ่อๆ กูเข้าใจ กูก็จัดการลงโทษมันให้มึงแล้ว ก็เลิกแล้วต่อกันเถอะน่า” ผมกล่อม
((“ลงโทษเหี้ยไรไอ้สัด! มึงตัดเงินเดือนมันครึ่งเดือน แต่ให้โบนัสมันสองเท่า ทำไมกูจะไม่รู้!”)) มันทำเสียงดัง
“เฮ้ย! มึงรู้ได้ไง” ผมไม่เคยบอกมันเลยนะเว้ย
((“หึ”)) มันพ่นลมหายใจใส่โทรศัพท์ ((“มันไลน์มาบอกกูด้วยเบอร์ของมึง แถมยังบอกว่าถ้ากูขี้ฟ้องก็เชิญขี่ม้าสามศอกไปฟ้องมึงได้เลย เพราะมันมีวิธีทำให้มึงไม่โกรธอยู่แล้ว คอยดูนะถ้าเจอหน้าอีกทีกูจะสอยให้ร่วงในหมัดเดียว มึงก็เหมือนกันไอ้ดิน อย่าคิดว่ามึงตามไอ้อิงค์ทันเหอะ มันร้ายกว่าที่คิดไว้เยอะ เลี้ยงงูเห่าไว้ใกล้ตัว ระวังไว้ละกัน!”)) ปกติแม่งพูดแทบจะนับคำได้ แต่ถ้าเรื่องไอ้อิงค์เมื่อไหร่ ไอ้ทิงแม่งบ่นน้ำไหลไฟดับแบบนี้ทุกที จะฮาก็ฮานะแต่หงุดหงิดไปด้วยเพราะคนนึงก็เพื่อนรักอีกคนก็น้องรัก อยากให้มันญาติดีกันซะที
“เออๆ เดี๋ยวกูจะคอยระวัง เอาเป็นว่า เดี๋ยวกูส่งคลิปลับไปให้ มึงช่วยจัดการให้กูหน่อย อย่าให้เห็นหน้านะเอาแบบดูไม่ออกว่าเป็นกู แต่ให้เห็นไฝฝ้าราคีชัดๆ เนี๊ยบๆ เลยนะเว้ย งานนี้สำคัญมาก” ผมสำทับไปอีกรอบ
((“ใครหรืออะไรวะที่ทำให้มึงลงทุนลงแรงขนาดนี้วะ สำคัญขนาดที่มึงต้องลุยเองเลยเหรอเพื่อนรัก”)) ไอ้ทิงทำเสียงล้อ
“เอ่อน่า เรื่องของกูมั่งเหอะ มีหน้าที่ทำก็ทำไป แค่นี้นะ” แล้วผมก็กดวาง จะให้พูดเรื่องไอ้สกายให้ไอ้ทิงฟังได้ไง ก็ในเมื่อเจ้าตัวมันนอนเท้าแขนมองผมคุยอยู่ข้างๆ เนี่ย
“นอนดิวะ พ่อมึงเป็นนกฮูกเหรอ ไม่หลับไม่นอน” ผมด่าแล้วล้มตัวนอน
“เพื่อนคุณนี่เสียงดังน่าดู” มันอมยิ้มกรุ้มกริ่ม “ได้ยินแม้กระทั่งว่า ใครหรืออะไรที่ทำให้คุณต้องลงทุนทำเองเลยเหรอ” คิ้วกระตุกยิกๆ ไอ้ทิง ไอ้สัด พูดให้มันเบาๆ หน่อยก็ไม่ได้
“อย่าได้สำคัญตัวเองผิด” ผมจิ้มนิ้วเฉดหัวไอ้หน้าหล่อจนมันหงายหลัง “กูลงทุนทำเรื่องนี้เพราะกูอยากแกล้งมึงได้คนเดียว คนอื่นห้าม!” ดูมันจะตกใจนิดหน่อยแต่ก็ยังแซวกลับมา
“หวงก็บอกหวง ไม่ใช่บอกว่าอยากแกล้งคนเดียว” ได้ยินแล้วหัวใจเต้นผิดจังหวะ ผมเผลอจ้องตามันและเข้าสู่ภวังค์ของกันและกันอีกครั้ง
“ถ้ากูแกล้งมึงได้คนเดียว มึงจะยอมมั้ยล่ะ” ถามไป ใจก็หวิว ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เหมือนกำลังคุยตอนอยู่ในฝัน เหมือนจะรู้ตัวแต่ก็ควบคุมอะไรไม่ได้
“ถ้าคนที่เคยแกล้ง มันไม่มาแกล้งผมแล้ว..” ตอนแรกก็ดูจะเพ้อๆ แต่แล้วกลับหลุบตาลงแล้วเปลี่ยนนัยน์ตาเป็นเศร้าหม่นลงซะอย่างนั้น
“ช่างเหอะ นอนซะ กูง่วงแล้ว” ผมพลิกตัวหนีแล้วหลับตาลงอย่างหลากหลายความรู้สึก อยากสงสารแต่ทำไมนึกฉุนอยู่ในที ถ้าไอ้ห่านั่นของมึงกลับมาแกล้งต่อ กูก็ไม่มีสิทธิ์ได้แกล้งอย่างนั้นสินะ
หึ ไอ้เชี่ย!!
รุ่งเช้า ผมตื่นตั้งแต่เจ็ดโมง อาบน้ำ แต่งตัว นั่งเล่นไอแพดรอคนตื่น
ติ๊ดติ๊ด ติ๊ดติ๊ด
เสียงนาฬิกาปลุกของไอ้หน้านิ่งดังขึ้น บอกตามตรงว่าไม่เคยได้ยินเสียงแบบนี้เลยนะ แต่ไม่กี่วินาทีให้หลังก็ได้เข้าใจเพราะเสียงดังอยู่แค่สี่ติ๊ด ไอ้เจ้าของก็เอื้อมมือมาปิด
นี่มึงตื่นง่ายตื่นดายอะไรขนาดนี้วะเนี่ย หูหมาสุดๆ
“อ้าว ทำไมตื่นเช้า” มันงัวเงียลุกจากที่นอนแล้วถามทันที สงสัยจะแปลกใจที่เห็นผมนั่งหล่ออยู่ที่โต๊ะทำงาน
“รอไปส่งหมา” ผมบอกแล้วก้มหน้าสไลด์หน้าจอต่อไป
“อ..อืม” เสียงเบาๆ แทบจะไม่ได้ยิน เดาว่ามันคงแปลกใจนั่นแหละ แต่ผมไม่งงนะ ก็มันชวนเมื่อวานไง สงสาร ไปส่งซะหน่อยเดี๋ยวจะหาว่าใจดำไม่สมกับหน้าหล่อๆ
สกายเดินเข้าห้องน้ำสักพักก็ออกมาแต่งตัว ผมไม่ได้หันไปมองหรอกเพราะไม่อยากเห็นชีเปลือย ไอ้ห่านี่แม่งหน้าด้านเรื่องเนื้อหนังมังสาผิดมนุษย์มนา ไม่เคยห่ออะไรออกจากห้องน้ำหรอก โทงเทงอวดกล้ามเนื้อทุกมัดอย่างไม่มีเขินอาย ถึงผมจะเป็นคนหน้าด้านเรื่องอื่นๆ แต่เรื่องนี้ก็ไม่ไหวนะ
“กินข้าวข้างนอกเน๊าะ” ผมชวน
มันยกนาฬากาขึ้นดู “อืม นัดบรีฟเก้าโมง เหลืออีกเกือบชั่วโมง คงทันแหละ” แล้วเราก็ออกเดินทาง สกายขับรถออกจากคอนโดด้วยความเงียบเชียบเหมือนทุกครั้ง ซึ่งผมก็นั่งฟังเพลงไปโดยไม่ได้กวนมัน
วันนี้วันเสาร์ รถราไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ เราแวะที่ร้านอาหารใกล้ๆ กับสถานที่จัดงาน สั่งอาหารเช้าง่ายๆ มากิน ไอ้หน้านิ่งสั่งแพนเค้กกับกาแฟ ส่วนผมก็กาแฟกับสลัดไข่ต้ม เพิ่มข้าวต้มกุ้งใส่ไข่สองฟองปรุงรสด้วยพริกป่นกับน้ำส้ม แซ่บอย่าบอกใคร และตบท้ายด้วยขนมปังสังขยาอีกหนึ่งชุด
“สาบานได้ว่านี่อาหารเช้า” สกายมองผมกินอย่างทึ่งๆ
“อาหารเช้าสำคัญที่สุดในมื้ออาหาร มึงก็ควรกินเช้าให้มีประโยชน์กว่านี้สิ อ่ะ กินผักด้วย” ผมจิ้มบีทรูทชุ่มน้ำสลัดยื่นไปตรงหน้ามัน
สกายถอยหนีเล็กน้อยแต่ผมทำหน้าดุใส่และยื่นมือเข้าไปใกล้อีก มันมองแบบลังเลแต่ก็อ้าปากงับไว้
“อ่ะ ไข่นกกะทาด้วย” จิ้มไข่ใบเล็กยื่นไปอีกและมันก็งับไปในเวลาไม่นาน
ไอ้หน้านิ่งเคี้ยวแล้วมองผมแบบแปลกๆ ผมเองก็รู้สึกแปลกๆ ด้วยเหมือนกัน
‘ทำไมกูต้องไปยุ่มย่ามวุ่นวายกับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้วะ’ นั่งถามและเถียงแก้ต่างให้ตัวเองในใจแต่ก็ถูกเสียงหนึ่งหันเหความสนใจจนต้องหันไปมอง
“พี่ขอนั่งด้วยคนสิสกาย” ร่างหนึ่งยืนอยู่ข้างโต๊ะและเปล่งเสียงทุ้มกังวานออกมา
ไอ้หน้านิ่งเรียกชื่อมันทันที “คุณเผ่า” ใคร เผ่าไหน? เผ่าอะไร? หรือเป็นแค่ชนกลุ่มน้อย แต่ถ้าดูจากรูปร่างที่สูงใหญ่ ใบหน้าคมคาย ผิวสองสี ดูคมเข้ม ถ้ามึงไว้ผมยาวแล้วใส่ขนนกบนหัว มึงก็ชนเผ่าอินเดียนแดงชัวร์ๆ
มันยิ้มแล้วพยักหน้ารับ “ใช่ พี่เอง” แหม พ่งพี่ซะสนิทเชียวนะไอ้ชนเผ่าบนที่ราบสูง มึงฟังที่ไอ้หน้านิ่งเรียกมึงบ้างมั้ย มันไม่ได้นับญาติกับมึงซะหน่อย ไม่เหมือนกูเว้ย
เดี๋ยวนะ! กับกูมันก็เรียกคุณนี่หว่า เฮ้ย ไอ้สัดสกาย มึงเรียกกูเหมือนที่เรียกทุกคนได้ไงวะ!!
“ว่าไง พี่นั่งด้วยได้มั้ย” ไอ้หน้าด้าน เค้าไม่เชิญก็น่าจะรู้แล้วว่าไม่ยินดีให้นั่ง!
สกายมองแบบรำคาญนิดๆ “ถ้าผมบอกว่าไม่ได้ คุณก็คงจะไม่ไปไหนแล้วยืนคุยค้ำหัวอยู่แบบนี้อยู่ดีไม่ใช่เหรอ” อื้อหือ ตรงเป็นสันขวานเลยไอ้หน้านิ่ง มึงมันน่าเอาชนะก็เพราะเป็นคนแบบนี้แหละ
“หึหึ เย็นชาเหมือนเดิมเลยนะ” ไอ้ชนเผ่ามันยิ้มเหยียดราวกับคำพูดนั้นทิ่มแทงใจดำมาแล้วบ่อยครั้ง “งั้นพี่ก็เชิญตัวเองนั่งเลยก็แล้วกัน สกายจะได้ไม่ต้องลำบากใจ” ว๊ายๆ ไอ้หน้าด้าน เค้าไม่เชิญมึงก็เชิญตัวเอง สาดดดดด
“มีธุระอะไรเรื่องงานรึเปล่าครับ ถ้ามีก็รีบพูดแล้วให้เวลาส่วนตัวกับผมด้วยนะ อาหารเช้าเป็นมื้อสำคัญ ผมไม่อยากกินไปพร้อมกับมลพิษ” ไอ้สกาย มึงนี่สุดยอดของความไม่มีมนุษย์สัมพันธ์ แต่กับไอ้ห่านี่ กูให้สี่ผ่านสำหรับออร่าไม่รับแขกของมึงว่ะ
“ฮ่าๆๆ นอกจากเย็นชาแล้วก็ยังใจร้ายเหมือนเดิม เฮ้อ เมื่อไหร่เราจะได้ญาติดีกันซะทีนะ” ไอ้นี่หน้าด้านกว่ากูอีกนะเนี่ย “อ้าว นี่มันคู่จิ้นของสกายนี่นา” อยู่ๆ ก็หันมามองผม “ตัวติดกันแบบนี้ มิน่าถึงได้มีข่าวตลอด” “สวัสดีครับ ผมชื่อเผ่าพงศ์ เป็น CEO บริษัทเครื่องเพชรไทย พอรู้จักมั้ยครับ” หึหึ ทำไมกูจะไม่รู้จัก บริษัทมึงดีลกับบริษัทป๋าออกจะบ่อย แล้วไหนจะนิตยสารดังๆ ที่เอามึงลงสัมภาษณ์โคตรจะบ่อย
“ผมไม่อยากรู้จักคนที่ไม่น่าคบและไม่จำเป็นกับชีวิตน่ะ” ทำหน้าเฉยเมยใส่มันอย่างไม่อาจห้ามความหมั่นไส้ในจิตใจใสใสดวงนี้ของผมได้
“หึหึ” ไอ้ชนเผ่าหัวเราะสองหึหึด้วยใบหน้าไม่สะทกสะท้าน “เป็นคนตรงไปตรงมาเหมือนกันเลยนะ มิน่าถึงถูกจิ้นกันได้”
“ผมว่าคุณบอกธุระมาดีกว่า ผมต้องการเวลาส่วนตัว” สกายตัดบท หน้ามันนิ่งหยิ่งแบบเพิ่มเลเวลความรำคาญขึ้นมาอีกเท่าตัว
“ก็แค่จะมาบอกว่า..” มันเอื้อมมือไปจับไหล่สกาย “เดี๋ยวเจอกันนะ” จากนั้นก็ลุกขึ้นก่อนจะหันมามองหน้าผม “หวังว่าจะไม่เจอคุณอีกนะ เพราะงานผมไม่อนุญาตให้นำสัตว์เลี้ยงในปากคุณเข้าไป และผมก็ไม่เชิญคนที่ไม่จำเป็นกับชีวิตเหมือนกัน” มันยิ้มเหยียดๆ แล้วเดินจากไป
พ่องตายไอ้สัด ด่ากูปากหมา Kวย!!
“ใครวะ หน้าตาโคตรยั่วตีน” ผมถามอย่างมีน้ำโห ส่วนสกายยกกาแฟขึ้นจิบอย่างเหนื่อยหน่าย
“ลูกค้าสำคัญพี่ดอท เจ้าของงานที่ผมต้องเดินคืนนี้” ตายห่า มิน่ามันถึงบอกว่าไม่เชิญกู แล้วทำไงถึงจะเข้าไปคุมสกายได้วะเนี่ย ไอ้ห่านั่นดูไม่น่าไว้ใจซักนิด
แต่เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลัง ตอนนี้ขอเคลียร์เรื่องสำคัญเพื่อกอบกู้ศักดิ์ศรีของกูก่อน
“เรามาเคลียร์เรื่องนี้กันก่อน!” ทำเสียงเข้มจนสกายทำหน้าจริงจังเพื่อรอฟัง “ทำไมมึงเรียกไอ้ชนเผ่านั่นเหมือนที่เรียกกู!” หน้ามันเงิบและเหวออย่างเห็นได้ชัด “เปลี่ยนเลย กูไม่อยากเหมือนคนอื่น” ผมโวยวายพลางคิดไปด้วยว่าจะเปลี่ยนเป็นอะไรดี
ในขณะที่กำลังคิดและจ้องมองคนตรงข้ามอย่างหัวเสีย หน้าหล่อใสก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วทำหน้าตาล้อเลียน “ดินอ้ปป้า”
!!!!!!
ผมแทบผงะตกเก้าอี้เมื่อหน้าหล่อๆ ของมันดูทะลึ่งทะเล้นในแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน หัวใจเต้นโครมๆ เหมือนกับโดนดีดยาเสน่ห์ใส่
“ไอ้เหี้ย” ผมหยิบขนมปังปาใส่หน้ามัน “อ้ปป้าพ่อมึงดิ” ด่ามันก็จริงแต่ผมก็กลั่นขำแทบไม่ไหว
“ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะของมันทำให้ผมยิ้มกว้าง “อ้ปป้า อ้ปป้า” เมื่อกี้ยังอารมณ์เสียอยู่เลย พอได้แกล้งกูแล้วอารมณ์ดีเชียวนะ แต่ก็ดีแล้วล่ะ อารมณ์ของมึงจะขึ้นหรือลง กูอยากให้เป็นเพราะกูคนเดียว
“แดกเลยสัด เดี๋ยวสาย” ผมชี้แพนเค้กครึ่งแผ่นที่ยังเหลือในจานมันเพื่อกลบเกลื่อนอาการผิดปกติของหัวใจ
“อิ่มแล้ว” มันว่า
“อิ่มเชี่ยไร แดกให้หมดจะได้มีแรง” เอื้อมมือไปจิ้มแพนเค้กยัดใส่ปากมันจนหมด เราต่างก็มีท่าทีประดักประเดิดกันเล็กน้อยแต่ก็พยายามทำให้เป็นเรื่องปกติและไม่พูดถึง
“คุณจะรอที่ไหน ผมต้องซ้อมเดินจนถึงบ่ายสอง ซ้อมรันธรูตอนห้าโมงแล้วเดินจริงตอนทุ่ม” สกายถามเมื่อออกมาจากร้าน
“เดินเที่ยวแถวนี้ ถ้าเมื่อยก็รอในรถ หรือถ้าเบื่อกูก็ขับรถกลับไปนอนที่คอนโด ถ้ามึงจะกลับก็โทรบอกหรือไม่ก็จับแท็กซี่กลับเอง” ผมตอบแบบสบายๆ
สกายขมวดคิ้วมองผมอย่างค้นหา “ไม่น่าเป็นไปได้” มันบ่นทำหน้าครุ่นคิดหนัก “ดื้ออย่างคุณเนี่ยนะจะรอในรถ”
“อ้าวไอ้นี่! กูดีก็ดีแล้ว มึงจะมาแหย่ให้กูเสียทำไมวะเนี่ย!” ริมฝีปากสีชมพูซีดของมันเม้มเป็นเส้นตรงเพราะกลั้นขำเอาไว้
“ถ้าจะทำอะไรก็อย่าให้งานผมเสียก็แล้วกัน พี่ดอทกำชับตลอดว่าอย่าทำให้ไอ้คุณเผ่านั่นโกรธ ไม่งั้นโดนพี่ดอทปรับเท่านึงนะครับอ้ปป้า” หึยย ไอ้ห่า นอกจากจะรู้ทันแล้วยังมาล้อกูอีก
“ไปไกลตีนเลย ไม่งั้นอ้ปป้าจะถีบมึงในเวลาอันใกล้นี้แหละ” ผมง้างตีนใส่ ส่วนมันก็ยิ่งกลั้นขำมากขึ้นไปอีกก่อนจะเดินแยกไป
********************
ต่อด้านล่าง
-
เมื่อไอ้นายแบบดังคล้อยหลังไปได้สักพัก ผมก็ยกหูโทรหาผู้มีอุปการคุณทันที
((“ว่าไงไอ้เสือร้าย วันนี้คนกรุงเทพคงเห็นดาวเต็มฟ้าเพราะลูกชายโทรหาป๋า”))
“ป๋าก็เวอร์ตลอด” ผมบ่นแล้วแอบยิ้ม “มีเรื่องอยากให้ป๋าช่วยครับ”
(( “อะไรนะ!” )) ป๋าส่งเสียงแสดงอาการประหลาดใจแบบเวอร์ๆ ออกมา (( “บอกป๋าทีว่าป๋าไม่ได้หูฝาด” ))
“โธ่ป๋า ล้อกันอยู่ได้” ผมบ่น
ก็จะไม่ให้ป๋างงได้ยังไง ผมน่ะไม่เคยเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากป๋าเลยแม้แต่ครั้งเดียว
((“เอาล่ะๆ ไม่แกล้งแล้ว อยากให้ช่วยอะไร สั่งมาเลยขอรับเจ้านาย”)) นี่ขนาดไม่แกล้งนะ
“ป๋าหาบัตรวีเข้างานเดินแบบเพชรไทยคืนนี้ให้ผมหน่อย แต่ไม่เอาของป๋านะ เอาแบบไปเป็นตัวแทนของคนที่ใครก็ไม่สามารถไล่ออกจากงานได้ไรเงี้ยครับ”
((“ตั้งแต่เป็นนายแบบดังก็หันมาสนใจวงการเดินแบบจริงจังเลยเหรอเนี่ยลูกชายป๋า อ้อ แล้วยังเรื่องคู่จิ้นกับนายแบบตาน้ำข้าวนั่นอีก อย่าบอกนะว่าจะพาสะใภ้เข้าบ้านน่ะ”)) โอ๊ย วันนี้จะคุยกันจบเรื่องมั้ยเนี่ย
“โหยป๋า อย่าเล่นแบบนี้ดิ ขนลุก” ผมลูบแขนประกอบคำพูด “เรื่องคู่จิ้นก็ให้มันเป็นเรื่องจิ้นๆ ส่วนเรื่องงานคืนนี้ ผมแค่อยากเข้าไปทำอะไรบันเทิงๆ เท่านั้นแหละ”
(( “วางแผนอะไรอีกล่ะเรา”)) ป๋าถาม
“แหย่คนเล่นน่ะป๋า ไม่มีไรมาก นะนะ นะครับ ถ้าได้บัตรแล้วโทรบอกผมนะ บ๊ายบาย” ผมตัดบทแล้วรีบวางสายทันที ไม่งั้นป๋าคงชวนคุยอีกยาวแน่ๆ
จากนั้นก็กดโทรหาเพื่อนในวงการร้านอาหารของผมเพื่อติดต่อว่าจ้างอะไรบางอย่าง รอเวลาจนใกล้เที่ยงก็สั่งอาหารอิสานจากร้านใกล้ๆ อยู่กับสกายมาสองสามวันก็เริ่มรู้ว่ามันชอบอาหารรสจัดเหมือนผม พากันกินเผ็ดแบบพ่นไฟได้นี่ถือเป็นเรื่องราวดีดีเพียงเรื่องเดียวที่ตรงกันของเราสองคน เมื่อได้อาหารตามที่สั่งก็ถืออย่างภาคภูมิใจเข้าไปในโรงแรมระดับหกดาวแล้วตรงดิ่งเข้าไปยังสถานที่จัดงาน
ห้องขนาดใหญ่ของโรงแรมหรู ถูกจัดให้เป็นแคทวอล์คขนาดไม่ใหญ่และไม่เล็กจนเกินไป มีทั้งนายแบบนางแบบและทีงานประมาณเกือบยี่สิบคนและตอนนี้ทุกคนต่างแยกย้ายลงมาจัดการกับอาหารที่ทางโรงแรมจัดให้ ผมกวาดสายตาหาเป้าหมายครู่เดียวก็เจอเพราะแม่งสูงเด่นหน้าหล่อเป็นสง่ากว่าใคร
สายตาหลายคู่เริ่มจ้องมองมาที่ผมเพิ่มมากขึ้นทุกขณะเพราะการมาโดยไม่ได้รับเชิญรวมกับข้าวของที่หอบหิ้วอยู่ในมือ
“กินข้าวยัง” เมื่อไปถึงเป้าหมาย ผมก็เอ่ยถามทันที เจ้าตัวไม่ทันรู้ว่าผมมาเพราะมันหันหลังกำลังจะหยิบอุปกรณ์เพื่อตักอาหารของโรงแรม
“อ้าวคุณ!” สกายหันมาทำหน้าประหลาดใจ “มาทำไม”
“เอ๊า ไอ้นี่ คนอุตส่าห์หาข้าวหาปลามาให้ ถามแบบนี้กูไปก็ได้นะ” ผมยกอาหารมากมายให้มือให้มันดูพลางทำหน้าเอาเรื่อง
ไอ้หน้านิ่งหรี่ตามองอย่างไม่อยากเชื่อ “มาดูลาดเลาก็บอก” ไอ้ห่านี่ก็รู้ทันกูตลอด
“สู่รู้จริง” ผมกระซิบเพราะตอนนี้ทั้งสายตาและเสียงซุบซิบเริ่มหนาหูขึ้น “ไปหาที่นั่งกิน เดี๋ยวคนอื่นได้ยิน” ผลักมันไปที่นั่งมุมปลอดคน “อะ กินซะ” วางถุงไว้บนโต๊ะแต่ไม่ได้แกะให้มันหรอก ซื้อมาให้ก็บุญแล้ว
สกายไม่ได้ว่าอะไร มันแกะอาหารทั้งหมดแล้วจัดแจงอุปกรณ์การกินให้ผมด้วย “คุณก็กินด้วยสิ ยังไม่ได้กินไม่ใช่เหรอ”
“เออสิ ก็กะมากินกับมึงนั่นแหละ” แล้วเราสองคนก็กินอาหารกันไปเงียบๆ ผมแอบสังเกตปฏิกิริยาโดยรอบก็ไม่ผิดจากที่คาดไว้ ทุกคนพยายามแอบมองมาตลอดเวลา บางคนยกมือถือขึ้นถ่ายรูปซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่ผมอยากให้เป็นอยู่แล้ว
“อยากกินของพวกนี้ทำไมไม่บอกพี่ล่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง หันไปมองก็ไม่ผิดจากที่คิดไว้ ไอ้ชนเผ่ากลุ่มน้อย “กินของถูกๆ เดี๋ยวก็เสาะท้องหรอก” ของถูกไม่ได้สกปรก มันจะเสาะท้องได้ไงไอ้สัด มึงถูกปลูกฝังความคิดผิดๆ แบบนี้มาตั้งแต่ตอนแบ่งเซลล์ในท้องแม่รึไงวะ
“ผมกินอะไรก็ได้ ไม่เกี่ยวกับถูกหรือแพง มีแค่ไหนก็กินแค่นั้นไม่เห็นต้องแพง ของแพงบางอย่างนั่นแหละที่เป็นพิษเป็นภัยกับร่างกาย” สกายตอกหน้าเข้าให้
“ที่จริงคงกินแพงไม่ได้ก็เลยหาข้ออ้างน่ะสิ แต่ก็ไม่แปลกเพราะใฝ่ต่ำซะเหลือเกิน คนรวยก็ดันไม่สน ชอบไปเกลือกกลั้วกับพวกขี้ครอกต่ำๆ พวกลูกเมียน้อยไม่มีอนาคต” ส้นตีนกระตุกกึกทันที ผมกำหมัดกำลังจะลุกขึ้นเพื่อถวายหลังตีนให้มันสักดอกแต่ก็ถูกสกายยึดข้อมือเอาไว้
เรื่องที่ผมเป็นลูกป๋า มันคงรู้จากพี่ดอทนั่นแหละ แม่ลูกสองคนนั้นก็แปลก ทั้งที่กลัวคนจะรู้ว่าผมเป็นลูกป๋า แต่กับคนที่สนิทกันนี่พร้อมใจกันเล่าประจานกันสนุกปาก
สกายกระตุกข้อมือผมอีกครั้งเมื่อผมพยายามขืนเพื่อจะลุกขึ้นซัดปากมัน “คุณเข้ามาในที่ของเค้า คุณต้องเตรียมใจไว้ก่อนที่จะก้าวเข้ามาแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะโดนแบบนี้ ถ้าจะไม่อดทนก็กลับไป” คำพูดมันนิ่งขรึมดูมีอำนาจจนผมต้องยอมจำนน สกายมองผมจนแน่ใจว่าจะไม่แผลงฤทธิ์อะไร มันจึงมองไปที่ไอ้ชนเผ่าด้วยสายตารังเกียจขั้นสูงสุด “อยู่สูงเพื่อมองเห็นได้กว้างไกลกว่า ไม่ใช่เพื่อเหยียดคนอื่นว่าอยู่ต่ำ เพราะถ้าทำอย่างนั้นก็ยิ่งต่ำกว่าหลายเท่า และผมก็ไม่คิดจะคบค้ากับคนที่ต่ำขนาดนั้นหรอก” สุดยอดเจ็บลึก ไม่ได้เกรี้ยวกราดตวาดด้วยอารมณ์แต่ใช้สายตาและคำพูดที่มีความหมายรุนแรง
“มันจะมากเกินไปแล้วนะสกาย เห็นพี่ดีด้วยแล้วจะทำเป็นผยองอย่างงั้นเหรอ” ดูก็รู้ว่าเสียหน้าและโกรธจัดจนกัดกรามแน่น “อย่าลืมนะว่าตราบใดที่เรายังติดสัญญากับดอท เราก็เป็นแค่ลูกไก่ในกำมือ” สัญญาพี่ดอทเกี่ยวไรกับไอ้เหี้ยเผ่านี่วะ นี่มันพูดเรื่องอะไรของมันวะ
“ก็ถ้าเล่นตามกติกา ผมก็ยินดีที่จะถูกบีบในงาน แต่ถ้าเล่นนอกเกมเมื่อไหร่ ผมก็ไม่ไว้หน้าไหนทั้งนั้นล่ะครับ” สกายพูดด้วยอารมณ์นิ่งขรึม ไม่มีทีท่าจะเกรงกลัวคำขู่ของอีกฝ่ายแต่อย่างใด
“ก็อย่าบีบให้พี่ต้องนอกเกมมากเกินไปก็แล้วกัน คนอย่างพี่ไม่ได้เกิดมายอมใครมากนักหรอก!” แล้วมันก็หันมาหาผม “ถ้าคืนนี้ผมเห็นหน้าคุณอีกนะ โดนการ์ดลากออกจากงานแน่!!” แล้วไอ้ชนเผ่าก็เดินจากไปอย่างหัวเสีย
“มันหมายความว่ายังไงเรื่องสัญญา” ผมถามทันที
สกายถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย “พี่ดอทกับไอ้นายเผ่าเทพเนี่ยมันเป็นหุ้นส่วนกัน เวลามีงานเพชร มันก็จะมาจ้างนายแบบกับเสื้อผ้าที่โมพี่ดอทไปถ่ายไปเดิน ผมก็หนึ่งในคนที่ถูกเรียก และบ่อยซะจนน่ารำคาญ ซึ่งผมก็ปฏิเสธไม่ได้เลยถ้าเป็นงานถ่ายหรืองานเดิน” มันถอนหายใจอีกครั้งก่อนพูดต่อ “ปฏิเสธได้ก็แค่งานขึ้นเตียงอย่างเดียว” ผมเบิกตาโตเมื่อได้ยินและเข้าใจความหมายได้อย่างรวดเร็วทันกัน
“มันจ้างมึงให้นอนด้วยเหรอ”
“อืม” สกายไหวไหล่เล็กน้อยเหมือนไม่ยี่หระ “พี่ดอทถามตลอดว่าถ้าขึ้นเตียงกับไอ้คุณเผ่านั่นจะลดเวลาในสัญญาให้ครั้งละหนึ่งเดือน” โห ครั้งละหนึ่งเดือนเชียวเหรอวะ คิดง่ายๆ ถ้าสกายมีงานยี่สิบงานในหนึ่งเดือน พี่ดอทก็มีรายได้ไม่ต่ำกว่าสองแสน แสดงว่าที่จะได้จากไอ้ชนเผ่าต้องเกินกว่านั้นและคงเยอะมากแน่ๆ
แต่ทำแบบนี้กับคนอื่นได้ไงวะ เลวทั้งคู่!!
“ดูแม่งก็ไม่น่าจะชอบผู้ชายนะ” ผมพึมพำ “แล้วมันรู้เหรอว่ามึงชอบผู้ชายหรือผู้หญิง”
“หึ คนอย่างงั้นจะไปแครอะไร ถ้ามันซื้อได้มันก็ซื้อ ถูกใจใครก็ใช้เงินหว่าน” สกายยิ้มเหยียด
ผมคิดตามแล้วเกิดคำถามขึ้นอีก “แล้วมันจะซื้อไปอัดเองหรือซื้อไปโดนอัดวะ” สกายจ้องผมเขม็ง มันคงคิดว่าคำถามผมโคตรตรงและน่าอายอยู่หน่อยๆ
“ผมจะไปรู้เหรอ ก็ไม่เคยไป” มันทำหน้าปุเลี่ยนๆ เมื่อเห็นผมกลั้นขำ “กินๆ พูดมากคุณน่ะ” แล้วมันก็ก้มหน้าก้มตากินโดยมีผมมองหน้ามันด้วยสายตาวิบวับ
“เขินอะดิ” แกล้งแซวมัน
สกายกลอกตา “กระดากปากน่ะเคยเป็นมั้ย” จากนั้นมันกลั้นยิ้ม เหมือนจะเขินผสมกระดากจริงๆ ผมเองก็รู้สึกแปลกๆ แต่ความหน้าด้านก็มีมากกว่า
“มึงว่า ถ้าเราขึ้นเตียงด้วยกัน ใครจะโดนอัดวะ” ผมถาม
คิ้วหนาเลิกขึ้นแล้วเงยหน้ามองอย่างสงสัย “ถามเพื่อ”
ผมยักไหล่ “ไม่รู้ดิ ก็แค่อยากรู้”
ใบหน้าหล่อนิ่งมองแบบเคืองๆ “ถ้าแค่นั้นก็ไม่ต้องรู้” แล้วมันก็ก้มหน้าก้มตากินและไม่ตอบอะไรอีก ไม่ว่าผมจะเซ้าซี้ถามคำถามเดิมอีกสักกี่ครั้ง จนในที่สุดผมก็ต้องยอมแพ้ลูกเงียบไปโดยปริยาย
อะไรของมันวะ?
หลังจากนั้นผมก็ออกมาจากโรงแรม ในระหว่างนี้ป๋าก็โทรมาบอกข่าวดีว่าได้บัตรเข้างานของเพื่อนป๋าซึ่งเป็นดีลเลอร์อีกเจ้าของบริษัทเพชรไทย ผมกำชับกับป๋าไม่ให้บอกใครเรื่องนี้ หลังจากนั้นก็แวะไปเอาบัตรที่ป้อมยามหน้าบริษัทโดยจ่ายค่าปิดปากไปห้าร้อย เพราะกลัวมันปากโป้งไปบอกแม่ใหญ่ว่าผมมาวอแวใกล้ป๋า
เมื่อได้บัตรก็หาร้านแต่งตัวและทำผมนิดหน่อย ใช้เวลาเกือบชั่วโมงก็หล่อเนี้ยบใกล้เคียงพี่ติ๊กเจษ
“พึ่งจะห้าโมง หาไรกินก่อนละกัน” ว่าแล้วก็แวะกินข้าวใกล้ๆ แถวนั้น โดยนั่งรอเวลาจนถึงหนึ่งทุ่มตรง
ผมแสดงบัตรและขอความร่วมมือบางอย่างกับสองสาวสวยที่โต๊ะลงทะเบียน เมื่อพวกเธอได้ฟังจึงไปเรียกออกาไนซ์เซอร์ที่จัดงานมาให้ ผมนัดแนะแผนการเพื่อเซอร์ไพรส์เจ้าของงานในตอนออกกล่าวสรุปปิดงาน โดยกำชับว่าอันนี้เป็นความลับสุดยอดซึ่งไม่มีทีท่าว่าคุณผู้จัดจะระแวงสงสัยใดใดเพราะผมมาในนามของดีลเลอร์เบอร์ใหญ่ของบริษัท
การเดินแบบเริ่มตอนสามทุ่ม เพราะกว่าจะรอแขกกว่าจะจบพรีเซนเทชั่นแนะนำบริษัท และกว่าไอ้ชนเผ่าจะกล่าวเปิดงานอีกสิบปี พูดห่าเหวอะไรนักหนาก็ไม่รู้ บ้าน้ำลายชะมัดไอ้ห่านี่
และแล้วภาพที่ผมรอคอยก็เริ่มต้นขึ้น นางแบบสวยๆ ขายาวๆ แต่งตัวด้วยคอนเซ็ปเริ่ดหรูอลังการ โชว์เครื่องเพชรหลากหลายดีไซน์ ยอมรับเหมือนกันว่าเพชรบริษัทไอ้ชนเผ่าสวยจริง อลังจริง ถ้าไม่อคติก็ต้องบอกว่าการบริหารงานของมันเข้าขั้นเทพ
ส่วนผมก็ต้องแอบอยู่ตามหลืบมุม หลีกหนีการพบปะผู้คนเพราะไม่อย่างนั้นอาจจะอยู่ในงานได้ไม่ถึงจบ ตอนที่มีการแนะนำบริษัทร่วมค้า พอพิธีกรเรียกหาบริษัทที่ผมเป็นตัวแทนผมก็ชิ่งเข้าห้องน้ำซะก่อน ไม่งั้นไอ้เผ่ามันคงสั่งยามโยนออกจากงานแน่ๆ
คู่แล้วคู่เล่าของการเดินแบบผ่านไป ยังไม่เห็นไอ้สกายโผล่ออกมาซะที สงสัยจะมาคู่สุดท้าย ในขณะที่กำลังชะเง้อชะแง้ คู่สุดท้ายของเซตแรกก็ขึ้นมา
ยอมรับเลยว่าคู่อื่นๆ ผมมองแต่ผู้หญิง ส่วนผู้ชายจะใส่ชุดอะไร หน้าตาแบบไหนก็แทบไม่ผ่านตา แต่สำหรับคู่นี้ ผมละสายตาไปจากผู้ชายไม่ได้เลย ชุดทักซิโดสีดำสนิท เดินมาดมั่น ตรงข้อศอกขวามีแขนเล็กๆ ของนางแบบคล้องอยู่ แว้บหนึ่งในความรู้สึก ผมเห็นมีดอีโต้คมๆ ตัดฉับลงไปบนแขนเล็กนั่นจนมันขาดกระเด็นเป็นสองท่อน
“ดูหนังโรคจิตมากไปหรือไงวะกู” พึมพำกับตัวเองอย่างสยดสยองแล้วสลัดภาพงี่เง่าออกจากหัว
การเดินแบบดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ในเซ็ตที่สอง สกายยังคงดูดีในชุดสูทลำลองสีเทาดำ เซ็ตที่สามดูแปลกตาด้วยโอเวอร์โค้ทสีกรมท่า ดูหล่อ ลึกลับ น่าหลงใหล และมาถึงชุดฟินาเล่ที่ทำให้ผมรู้สึกหมั่นไส้จนต้องเบือนหน้าหนี ไอ้ห่าหน้านิ่งเดินกับนางแบบหน้าตาประหลาด ตอนแรกก็ดูสวยนะ แต่ใส่ชุดนี้แล้วผมคิดว่าเธอขี้เหร่ว่ะ
เสียงปรบมือเกรียวกราวเมื่อทั้งสองเดินมาจนสุดแคทวอล์คแล้วหันหน้าเข้าหากัน สกายคุกเข่าลงแล้วเปิดกล่องกำมะหยี่สีแดงสดแล้วหยิบแหวนเพชรเม็ดเท่าไข่ไก่ขึ้นมาสวมให้ยัยนางแบบที่ใส่ชุดเจ้าสาวสีขาวฟูฟ่องปล่อยชายกระโปรงยาวสยายไปสิบกิโล จากนั้นก็เดินไปยืนซ้อนด้านหลังสวมสร้อยเพชรระย้าเข้าชุดกับตุ้มหูให้อย่างโรแมนติกแถมยังโอบกอดเอาไว้จากด้านหลัง เจ้าสาวก็เงยหน้ามองจ้องกันราวกับคู่รักที่พึ่งแต่งงานจริงๆ เสียงปรบมือดังกระหึ่มกับภาพประทับใจและความงามของชุดเพชรที่ระยิบระยับสวยงามบาดตา
แต่สำหรับผม ภาพที่เห็นอยู่ตอนนี้มากกว่าที่บาดลึกเข้ามาทำให้หัวใจเจ็บๆ คันๆ ยุบๆ ยิบๆ จนน่ารำคาญ
“น้อง เอามานี่” ผมเรียกบริกรที่ถือถาดเครื่องดื่มผ่านมาพอดี กวาดตามองบรั่นดี ไวน์ขาว ไวน์แดงอย่างละสองแก้วบนถาดแล้วตัดสินใจหยิบบรั่นดีมาดื่มรวดเดียวหมดแล้วคว้าแก้วที่สองสาดตามลงคอไปในคราวเดียว บริกรกำลังจะก้าวขาออกไปแต่ผมคว้าไหล่ไว้แล้วหยิบไวน์ขาวและแดงสาดลงคอไปติดๆ จนหมดทุกแก้ว “ไปเอามาอีก เอาตังค์นี่ไปแล้วมาเสริฟแค่ตรงนี้ ที่เดียว” ยัดแบงค์สีเทาใส่มือมันก่อนจะสั่งเสียงเฉียบ ไอ้เด็กผู้ชายอายุพอๆ กับสกายมองผมแบบอึ้งกิมกี่แล้วพยักหน้างงๆ ก่อนจะเดินจากไป
กว่าฉากปัญญาอ่อนจะจบลง ก็หลายนาที ใครเป็นคนคิดธีมฟินาเล่วะ บ้านนอก โบราญ ปัญญาอ่อนสุดๆ เห็นแล้วขัดตาชะมัด
หลังจากนั้นไม่นาน นายแบบนางแบบทั้งหมดก็ออกมายืนเรียงกันบนเวทีและพิธีกรก็กล่าวเชิญไอ้ชนเผ่าขึ้นมา มันเดินนำตามด้วยคู่ของสกายและคู่อื่นๆ จนมาถึงสุดทาง เสียงปรบมือดังต่อเนื่องยาวนาน เมื่อทุกคู่มายืนเรียงบนแคทวอล์คจนหมดไอ้ชนเผ่าก็ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ทุกคนหยุดปรบมือ
“ท่านผู้มีเกียรติครับ ที่จบลงไปก็คือคอเล็กชั่นพิเศษที่บริษัทเพชรไทยสร้างสรรความอลังการขึ้นมาเพื่อให้ท่านได้ทราบว่า บริษัทเพชรไทยมีศักยภาพไม่แพ้ต่างชาติเลยทีเดียว แต่หากท่านกำลังปรารถนาบรรดาเครื่องเพชรที่อยู่บนร่างนางแบบบนเวทีแห่งนี้ ผมคงต้องขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง เนื่องจากทั้งหมดนี้ได้ถูกสั่งจองจากลูกค้าในต่างประเทศเรียบร้อยแล้ว”
เสียงบ่นดังอื้ออึงขึ้นทันที ผมเบ้ปากเป็นรูปตีนไดโนเสาใส่ไอ้ห่าขี้อวดอย่างอดหมั่นไส้ไม่ได้ เดี๋ยวเถอะมึง เดี๋ยวจะยิ้มไม่ออก
ผมทนฟังไอ้ชนเผ่าพล่ามต่างๆ นาๆ ถึงเพชรของมัน แต่ถ้าไม่อคติจริงๆ ก็คงต้องยกนิ้วให้การขายที่แยบยลไม่ง้อลูกค้า ทำให้สินค้าดูมีคุณค่าเพิ่มขึ้นไปอีก แทนที่จะขายในงานแต่มันกลับบอกให้สั่งจองพร้อมวางเงินมัดจำครึ่งหนึ่งของราคาขาย แถมยังเล่นตัวประมาณว่า แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าจะผลิตได้เท่าไหร่เพราะยอดสั่งจากเจ้าประจำก็ล้นมืออยู่แล้ว ที่มาจัดแสดงในวันนี้เพียงต้องการแสดงศักยภาพของบริษัทและแบ่งปันให้คนไทยได้ดูของสวยๆ งามๆ เท่านั้นเอง
และแล้วเวลาที่ผมรอคอยก็มาถึง เมื่อไอ้ชนเผ่าพูดจบ ไฟก็ปิดมืดลง พิธีกรบอกแขกทุกคนไม่ให้ตื่นตกใจเพราะจะมีการแสดงเซอร์ไพรเกิดขึ้น
ผมเห็นจากเงาลางๆ ว่าไอ้ชนเผ่าหันรีหันขวาง มันคงแปลกใจนั่นแหละว่ามีอะไรเกิดขึ้น ไม่นานนักไฟก็เปิดสว่างพร้อมด้วยร่างของหนุ่มๆ หน้าตาดีในชะกางเกงยีนส์เอี๊ยมขายาวเปลือยท่อนบน พวกนั้นยืนอยู่ด้านล่างตรงหน้าเจ้าของงานและเต้นเหมือนในบาร์เกย์ เสียงกรี๊ดดังอยู่เรื่อยๆ เพราะพิธีกรบิ้วว่าเป็นการแสดงพิเศษและปรบมือเชียร์ให้คนที่อยู่บนแคทวอล์คเต้นไปด้วย ไอ้ชนเผ่าดูอึกอักแต่ก็ไม่กล้าอาละวาด
และทันใดนั้น นักเต้นคนหนึ่งก็ฉุดมือไอ้ชนเผ่าลงมาจากแคทวอล์ค มันไม่ได้ตั้งตัวจึงตกลงไปตามแรงฉุด นักเต้นอีกสองคนรีบเข้าไปรองรับร่างเอาไว้ไม่ให้กระแทกพื้นและคลุกวงในเป็นการใหญ่ ทั้งชวนเต้น นัวเนีย ลูบไล้นิดๆ หน่อยๆ พอไม่อนาจาร
อาศัยจังหวะที่ไอ้ชนเผ่ายังไม่ทันได้ตั้งตัวและถูกล้อมหน้าล้อมหลังจนขยับแทบไม่ได้ ผมเดินเข้าไปยืนด้านล่างตรงหน้าสกาย มันมองผมแบบคาดโทษนิดๆ เพราะคงรู้ว่าเป็นฝีมือใคร เมื่อคนอื่นๆ เริ่มสังเกตว่าผมมายืนตรงหน้าสกายก็เริ่มมีเสียงกรี๊ดและแสดงแฟลชสาดเข้ามาแบบรัวๆ
“คุณครับ บุคคลที่ไม่ได้รับอนุญาต ห้ามเข้าใกล้แคทวอล์คนะครับ” การ์ดชุดดำหน้าเหี้ยมเข้ามาเตือน
ผมโชว์บัตรวีไอพีให้มันดูและขอร้องอย่างสุภาพ “ผมขอพูดกับนายแบบแค่คำเดียวครับ” บอกการ์ดแล้วหันกลับมาเงยหน้ามองสกายอีกครั้งจากนั้นก็พยักหน้าเป็นนัยให้ไอ้หน้าหล่อมันก้มลงมาหา มันเลิกคิ้วนิดหน่อยแต่ก็ค้อมตัวลงมาในที่สุด
“.....” ผมกระซิบคำที่อยากพูดแล้วหันไปโค้งให้การ์ดที่ยืนเฝ้าอยู่ “แค่นี้แหละ ขอบคุณครับ” จากนั้นก็เดินออกจากงานมาเลย
********************
ต่อด้านล่าง
-
ผมออกมารออยู่ตรงล็อบบี้โรงแรมอย่างสบายอกสบายใจ ไอ้เรื่องแกล้งเจ้าของงานได้ก็พอใจในระดับหนึ่ง แต่ที่ทำให้ยิ้มอยู่ตอนนี้ก็เพราะใบหน้าหล่อใสของสกายหลังจากได้ยินที่ผมกระซิบเมื่อกี้น่ะสิ
‘มันเขินผม’
ไม่ได้คิดไปเองนะ มันเขิน ผมรู้ และผมก็พอใจมากๆ ที่มันเขิน ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม หรืออาจจะเป็นเพราะแอลกอล์ฮอล์ในร่างกายเริ่มเกินลิมิตก็เลยเคลิ้ม
อีกสักพักแขกก็ทยอยออกมาและพูดคุยกันเรื่องที่ไอ้ชนเผ่าทนไม่ไหวแล้วไล่ตะเพิดนักเต้นสามคนออกจากงานและด่าออกาไนซ์เซอร์ถึงเรื่องนี้ด้วยคำพูดที่หยาบคาย ก็ช่วยไม่ได้นะ ที่โดนด่าก็สมควรแล้ว อยากสะเพร่าไม่เช็คให้ดี แต่ก็นั่นแหละ ถือเป็นคราวซวยด้วยที่มาเจอคนอย่างผม ก็จะมีตัวแทนบริษัทคู่ค้าที่ไหนเค้าจะแกล้งพังงานแบบนี้ล่ะ จริงมั้ย
“แทนที่จะรีบกลับแต่มานั่งรอตีนอยู่ปลายจมูกเขาเนี่ยนะ” เสียงสกายดังขึ้นด้านหลัง ผมจึงหันไปมอง ตอนนี้เปลี่ยนเป็นชุดเดิมที่ใส่เมื่อเช้าแล้ว หน้าก็ล้างเครื่องสำอางออกจนหมดจด มีเพียงแค่ทรงผมเท่านั้นที่ยังแน่นอยู่ ก็..ดูดีไปอีกแบบล่ะนะ
ผมยักคิ้วแล้วยิ้มกวนตีนใส่ “ไม่ได้นั่งรอตีน นั่งรอมึงแหละ”
“หือ..กลิ่นเหล้าหึ่ง” มันผงะหน้าหนีทันที “ยังมีหน้ามายิ้มน้อยยิ้มใหญ่อีกนะ ไปเร็วๆ เดี๋ยวนักข่าวตาม” ผมลุกจากโซฟาตามการเร่ง แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว
“นั่นไงๆ อยู่ด้วยกันจริงๆ ด้วย” กลุ่มนักข่าวประมาณหกเจ็ดชีวิตวิ่งกรูเข้ามาและประชิดตัวเราสองคนในเวลาอันรวดเร็ว
นี่มันนักข่าวหรือนั่งวิ่งลมกรดกันแน่วะเนี่ย
“ขอสัมภาษณ์หน่อยค่ะน้องดินน้องสกาย” พี่นักข่าวสาวใหญ่พูดพร้อมกับยื่นเครื่องบันทึกเสียงอันจิ๋วมาตรงหน้า
สกายมองหน้าผมแล้วหันไปยิ้มแห้งๆ ก่อนจะพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ แต่ผมน่ะยิ้มกริ่มรอเวลาแบบนี้มานานแล้วล่ะ
“งานในวันนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่น้องทั้งสองเจอกันใช่มั้ยคะ”
ผมเลิกคิ้วยิ้มอย่างเป็นมิตร “บังเอิญสิครับ พึ่งรู้นี่แหละว่าหมอนี่มางานนี่ด้วย” ผมว่า
“แต่สายข่าวรายงานว่าเมื่อเช้าก็กินข้าวร้านเดียวกัน ตอนเที่ยงก็หอบหิ้วกับข้าวเข้ามากินด้วยกันไม่ใช่เหรอคะ รูปว่อนเน็ตเลยค่ะ” รู้ลึกรู้จริงสินะ
“แล้วกันสิ รู้ซะละเอียดเลย” ผมตอบพลางลูบท้ายทอยทำท่าเหมือนโดนจับได้ “จริงๆ ก็บังเอิญเมื่อเช้าเจอกันหน้าร้านอาหารก็เลยบอกว่าจะเลี้ยงคืนตอนเที่ยงเท่านั้นเองล่ะครับ” ผมโกหกขาวนะ โกหกเพื่อช่วยสกาย ให้มันหลุดพ้นจากสัญญาทาส เพราะฉะนั้น ไม่บาป คึคึ
“แหม ไม่ค่อยเนียนเลยนะคะ” พี่นักข่าวยิ้มล้อ “แล้วตอนที่ไปยืนกระซิบอยู่ข้างแคทวอล์ค พูดอะไรเหรอคะ บอกได้รึเปล่า”
“ใช่ๆ บอกได้มั้ยคะ ว่าเมื่อกี้กระซิบอะไรกับน้องสกาย” นักข่าวอีกคนผสมโรง
“ให้น้องตอบดีกว่าครับ” ผมยิ้มแล้วพยักพเยิดไปทางสกาย
“อร้ายยย เรียกว่าน้องด้วยอะ กรี๊ดดดด” เสียงกรี๊ดเบาๆ ของทุกคนพอรวมกันแล้วก็ดังจนคนที่เดินอยู่แล้วนั้นพากันเข้ามามุงมากขึ้น
ใบหน้าหล่อใสดูตึงขึ้น สีระเรื่อของเลือดฝาดปรากฏชัดจนทุกคนสังเกตเห็น “น้องเขินแล้วค่ะ อร้ายย ดูสิ หูแดงหน้าแดงด้วย” ทุกคนพากันฟินกับสิ่งที่ได้เห็น ผมเองก็เช่นกัน ทำไมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
“ไม่ได้เขินหรอกครับ แค่ร้อนนิดหน่อยน่ะ” สกายพยายามปรับสีหน้าและน้ำเสียง ยังดีที่มันเป็นคนนิ่งๆ จึงมองไม่ค่อยออกว่าเขินจริงหรือบังเอิญกันแน่
“ได้ค่ะๆ ร้อนก็ร้อน” พวกนักข่าวเออออแต่ใบหน้าล้อเลียนนั้นสวนทางอย่างเห็นได้ชัด “แล้วสรุปว่าพี่ดินเค้ากระซิบว่าอะไรเหรอคะ” ผู้หญิงคนเดิมยังคงไม่ทิ้งประเด็น
สกายเม้มปากเล็กน้อยแล้วทำหน้าเหมือนพูดลำบาก “....ก็แค่บอกว่า.....หล่อน่ะครับ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด” คราวนี้ไม่มีเก็บอาการกันเลยซักคน เดี๋ยวนี้นักข่าวเค้าเป็นหนุ่มสาววายกันหมดแล้วหรือไงนะ “กรี๊ดดด มีแอบกระซิบชมน้องว่าหล่อด้วย โอ้ยตายยย ฉันฟิน แกฉันฟิน”
กว่าจะปรับอารมณ์ให้เป็นปกติกันได้ก็ใช้เวลาร่วมนาที “แล้วตอนนี้ยังไงคะ รอกลับด้วยกันเหรอ” สมกับเป็นนักข่าว หูไวตาไวและเฉียบแหลมมาก
“วันนี้น้องไม่ได้เอารถมาน่ะครับ เดี๋ยวผมจะแวะไปส่ง” เสียงงื้อง้าด้วยความฟินดังขึ้นอีกครั้ง “ถ้างั้นเราขอตัวกลับเลยนะครับ น้องคงอยากพักผ่อนแล้วล่ะ พวกพี่พี่ก็กลับดีดีนะครับ บายยย” ผมตัดบทแล้วยกมือไหว้ลาก่อนจะสะกิดสกายให้เดินตาม สกายก็ยกมือไหว้แล้วเดินตามมาติดๆ
“จากนี้ไปผมจะเชื่ออะไรคุณได้บ้างเนี่ย” สกายพูดเบาๆ เมื่อเร่งฝีเท้ามาเดินข้างผมแล้ว
“ฮ่าๆ ก็เพื่อใครล่ะ ที่จริงมึงต้องพากูไปสารภาพบาปด้วยซ้ำ” ผมว่า
ตอนนี้เราเดินจนมาถึงประตูทางออกอัตโนมัติเมื่อมันกำลังเปิดออกและเราสองคนก็กำลังจะก้าวข้ามไป
แต่แล้ว...
“เดี๋ยวค่ะ! น้องดินน้องสกาย!!” เสียงเรียกจากกลุ่มนักข่าวทำให้เราต้องหันกลับไปมอง ทั้งหมดกำลังมุงดูอะไรบางอย่างบนมือถือของคนที่เรียกเรา
ผมกับสกายทำหน้าสงสัยแล้วเดินเข้าไปหา “ได้เห็นคลิปนี้รึยังคะ” นักข่าวทั้งหมดเดินเข้ามาสมทบกับเราแล้วยื่นโทรศัพท์มาให้ดู
เราสองคนก้มมองดูหน้าจอโทรศัพท์ตรงหน้า “คลิปนี้พึ่งหลุดมาเมื่อชั่วโมงก่อน คอลัมน์หมวยนรกก็เขียนถึงแล้วเหมือนกัน บอกว่าดูจากรอยตำหนิบนตัวต้องเป็นคู่จิ้นคู่ใหม่ของวงการนายแบบแน่ๆ ตอบหน่อยค่ะว่าเป็นน้องดินกับน้องสกายรึเปล่าคะ” ทุกคนยื่นอุปกรณ์บันทึกเสียงของตนเข้ามาใกล้ปากเราสองคนมากขึ้นอีก
ผมทำหน้าเหรอหราปฏิเสธกลับไป “โอ้ย ไม่ใช่หรอกครับ”
“แต่ไฝที่สะโพกด้านหลังของคนนี้มันตรงกับไฝของน้องสกายเลยนะคะ ไม่เชื่อดูรูปเปรียบเทียบที่หมวยนรกทำสิคะ” เธอจิ้มหน้าจออยู่ครู่หนึ่งแล้วยื่นให้ดู เป็นรูปที่สกายดึงกางเกงในลงตอนวันเดินแบบนาฬิกาของป๋า ส่วนรูปทางด้านขวาก็เป็นรูปที่แคปจากคลิป ซึ่งไฝเม็ดเล็กตรงสะโพกชัดเจนและตำแหน่งก็ตรงกันเป๊ะ “ยังมีอีกนะคะ” เธอสไลด์หน้าจอสองครั้งก็เห็นรูปเปรียบเทียบอีกรูปซึ่งเป็นรูปที่ผมถ่ายแบบ ตรงหัวไหล่ไปจนถึงท่อนแขนมีรอยแผลเป็นยาวที่เกิดจากการถูกกลั่นแกล้งตอนเด็กๆ
“น่าจะบังเอิญนะครับ รอยของผมมันใหญ่กว่าในคลิปเยอะเลยนะครับ ดูสิ” ผมถลกแขนเสื้อให้ทุกคนดู แกล้งพูดเบี่ยงเบนให้ทุกคนคล้อยตาม
สกายไม่ตอบ มันคงไม่ชอบโกหกตอแหลเท่าไหร่ ไม่เหมือนผม
เอ๊ะ เหมือนกำลังด่าตัวเองยังไงไม่รู้แฮะ
“ผมว่าเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่าครับ เราสองคนไม่ได้มีซัมติงลึกซึ้งอะไรถึงขั้นนั้นหรอก ผมผู้ชายทั้งแท่ง” ผมออกตัว “อ้อ แล้วอีกอย่างนะ ถ้าผมจะชอบผู้ชายจริงๆ ผมต้องอยู่ข้างบนสิครับ หรือพี่ๆ ว่าไง” สาวๆ มองหน้ากันแล้วกรี๊ดแบบไม่มีเสียง
“แสดงว่ามีเปอร์เซ็นต์จะเป็นไปได้ใช่มั้ยคะ ถ้าน้องดินเป็นฝ่ายอยู่ข้างบน งั้นต้องเป็นฝ่ายจีบน้องสิ จีบเลยมั้ยคะ หรือจีบไปแล้ว อร้ายยย ต้องใช่แน่ๆ โอ้ยย ฟินตัวแตก” ชงซะเข้มเลย บ้านพี่ขายกาแฟเหรอครับ แต่แบบนี้ก็เข้าทางเลยนะ จิ้นกันให้เยอะๆ ลงข่าวกันทุกฉบับ ทุกวันเลยยิ่งดี ค่าตัวผมกับสกายจะได้พุ่งพรวดจนถึงขั้นต่อรองกับพี่ดอทได้
“ผมไม่ได้พูดซะหน่อย พี่ๆ ก็จิ้นกันเป็นเรื่องเป็นราวเลย ฮ่าๆๆ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ” ว่าแล้วก็ไหว้ลาอีกครั้ง ส่วนสกายก็ไหว้และตามมาเช่นกัน
ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครเชื่อว่าคนในคลิปไม่ใช่เราสองคน แต่มันไม่ใช่ปัญหาหรอกเพราะนั่นเป็นสิ่งที่ผมต้องการน่ะสิ
เราสองคนเดินมาเรื่อยๆ ตอนนี้เกือบตีหนึ่งแล้ว ย่านนี้จะเป็นร้านอาหารและช็อปเสื้อผ้าเล็กๆ เวลาแบบนี้จึงพร้อมใจกันปิดหมดทุกร้านทำให้บรรยากาศค่อนข้างเงียบสงบ
เมื่อมาถึงรถซึ่งจอดไว้ในซอยที่ผมมากินอาหารเช้ามันค่อนข้างมืดและปลอดคนมากทีเดียว แทนที่จะได้กลับบ้านก็ดันเจอไอ้ชนเผ่ายืนพิงกระโปรงรถรออยู่
“ฝีมือมึงใช่มั้ย!!” เมื่อเห็นหน้าผม มันก็ผรุสวาทใส่ทันที
“เรื่อง?” ผมทำเป็นไก๋ไม่รู้ไม่ชี้
“อย่ามาทำหน้าโง่ กูไปขอดูกกล้องวงจรปิดหมดแล้ว! เห็นตั้งแต่มึงลงทะเบียน คุยกับอากาไนซ์ และเห็นด้วยว่าอยู่ในงานตลอด!!” มันตวาด
“อ้าว ใครกันแน่ที่หน้าโง่ ก็มึงรู้แล้วเสือกมาถามอีกทำไมวะ” ทำหน้ากวนตีนใส่
“คิดว่ามึงแน่นักเหรอ คิดว่ามึงเป็นใครถึงกล้าลองดีกับกู!!” ไอ้ชนเผ่ากัดกรามแน่น
“ทำไมต้องคิด กูก็เป็นกูเนี่ยแหละ จะคิดให้ปวดหัวทำไม บ้าปะ” ไอ้ชนเผ่าทำท่าทางฮึดฮัด มันคงรู้สึกอยากอัดส้นตีนใส่หน้าผมวินาทีละหลายสิบครั้งเลยล่ะ
เมื่อเห็นท่าไม่ดี สกายจึงเข้ามาห้ามทัพ “ใจเย็นๆ เถอะคุณเผ่า ถ้าคุณมีหลักฐาน ก็ค่อยจัดการตามกฎหมายก็แล้วกัน คืนนี้ผมเหนื่อย อยากกลับไปพักผ่อน” สกายคงเห็นเหมือนที่ผมเห็น ไอ้ชนเผ่าไม่ได้มาคนเดียว มีคนชุดดำสี่ห้าคนอยู่ตรงมุมตึกฝั่งโน้น มันก็เลยอยากจบการสนทนาตรงนี้และแยกย้ายให้เร็วที่สุดก่อนจะได้กินยำรวมตีน
“คนแบบนี้ไม่เห็นโลงศพคงไม่หลั่งน้ำตา” ไอ้ชนเผ่าพูดกับสกายด้วยน้ำเสียงปกติแต่หันมาตวาดใส่ผมด้วยเสียงแข็งกร้าว “กูจะจัดการมึงทั้งศาลเตี้ยศาลสูงนั่นแหละไอ้ลูกเมียน้อย!” สัตว์นรก! คำนี้อีกแล้วนะมึง ได้ยินแล้วแทบจะพุ่งไปอัดหน้าแต่ต้องพยายามควบคุมอารมณ์ไว้ กล้องวงจรปิดตรงมุมตึกจะเป็นหลักฐานให้ผมโดนอีกกระทงแน่ถ้ามันแจ้งตำรวจจริงๆ
ผมยักไหล่ ดันลิ้นไปตามกระพุ้งแก้มเพื่อเพิ่มความกวนตีนให้ใบหน้า “มึงรู้มั้ยว่าอะไรที่น่ารำคาญกว่าคนที่น่ารำคาญ” มันมองถมึงทึงและไม่มีทีท่าว่าจะตอบ ผมจึงเฉลยเอง “ก็คนที่น่ารำคาญมันไม่ฉลาดพอจะรู้ว่ามันน่ารำคาญแล้วยิ่งทำตัวน่ารำคาญมากขึ้จนน่าถีบมากกว่าน่ารำคาญไง ได้แต่เห่าให้รำคาญนี่มันตัวอะไรน้า” ร่างสูงใหญ่พุ่งเข้าหาผมทันที หมัดรุ่นๆ ของไอ้ชนเผ่าแหวกอากาศตรงเข้ามาหมายให้โดนใบหน้าผมเต็มแรง แต่ขอโทษเถอะ ความเร็วของมันยังอ่อนชั้นไปหน่อย ผมหลบและสวนหมัดฮุกเข้าที่ท้องจนมันตัวงอเป็นกุ้งเผา
สกายทำหน้าตื่นตระหนกแล้วรีบมาดึงแขนเมื่อผมถลาเข้าไปจะซ้ำมัน “นี่คุณ! พอแล้ว ไปกันเถอะ!!” จังหวะเดียวกันนี้ไอ้พวกที่แอบอยู่ฝั่งตรงข้ามก็วิ่งเข้ามาสมทบแล้วเข้ามารุมพร้อมกันโดยคงนัดหมายกันไว้อย่างดีแล้ว ยังดีว่าพวกมันไม่มีอาวุธ ไม่อย่างนั้นคงรับมือลำบาก
ผมไม่ได้อ่อนด้อยเรื่องเชิงต่อยตีแบบนี้หรอกนะ อยากให้รู้ว่าผมเนี่ยแชมป์แทบจะทุกประเภทกีฬา ทั้งยูโด มวยไทย เทควันโด ปีนเขา เป่ากบ แถมยังฟิตร่างกายเป็นประจำ แต่ถึงอย่างนั้นก็หืดขึ้นคอทีเดียวเพราะไอ้พวกนี้ก็ไม่ใช่กระจอก คงเป็นการ์ดมืออาชีพที่ถูกจ้างมาด้วยราคาไม่น้อยเลย
สกายทำท่าจะเข้ามาช่วยแต่ผมผลักมันออกไป “อย่ามายุ่ง!! ถ้ามึงมีแม้แต่แผลเดียวบนร่างกาย กูจะเพิ่มแผลให้มึงอีกสิบเท่า!!” รู้ได้เลยว่าสีหน้าและแววตาของผมคงไม่ต่างจากปีศาจร้ายเท่าใดนักเพราะสกายถึงกับตกตะลึงและไม่กล้าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับการตะลุมบอนนี้เลย ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกหวงแหนใบหน้าใสใสของมัน กลัวว่าถ้ามีรอยฟกช้ำแม้แต่นิดเดียว ผมเนี่ยแหละที่จะรู้สึกช้ำใจซะเอง
ใช้เวลานานพอสมควรกว่าที่พวกนั้นจะหมอบกระแตและหมดแรงที่จะลุกมาไฝว้ต่อ ไอ้ชนเผ่าทำท่าเดือดจัดที่คนของมันทำได้เพียงสร้างรอยฟกช้ำเล็กน้อยให้กับใบหน้าและร่างกายของผม จะมีก็แต่มุมปากสองข้างที่มีเลือดไหลซึมลงมาเพียงเล็กน้อย โดยแผลฉกรรจ์ที่สุดก็เป็นหมัดทั้งสองข้างที่แตกจนแสบไปหมด “เอาไว้ค่อยมาซ้อมมือกันใหม่นะโว้ย” ผมบอกแล้วลากสกายที่ยืนอึ้งยัดเข้าไปในรถก่อนที่ไอ้ชนเผ่าจะตามพวกมาอีกแล้วจบลงที่ผมนอนจมกองเลือดไปอีกคน
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง รับรองมึงไม่ตายดีแน่!!” ไอ้ชนกลุ่มน้อยด้อยอารยะ มึงวอนตีนกูจังเลยนะ!
“สู้ไม่ได้เล่นรุม รุมไม่ชนะ ขู่ฆ่าเหรอไอ้สัด!! มึงมันหน้าตัวเมีย!!” ผมตวาดเสียงดัง เกลียดมากผู้ชายสันดานแบบนี้
ผมชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวขึ้นรถแล้วถลันเข้าประชิดตัวมันก่อนจะอัดเปรี้ยงเข้าที่กกหู ถึงแม้ว่ามันพยายามจะหลบแต่ก็ไม่พ้นจึงโดนเข้าไปแบบเต็มๆ อันที่จริงมันก็แกร่งพอตัวอยู่นะเพราะถ้าเป็นคนอื่นเจอผมชาร์ตระดับนี้ต้องสลบเหมือดไปแล้วแต่ไอ้นี่แค่เซแล้วเสียหลักล้มลง มันชี้หน้าผมก่อนจะตะโกนใส่ “มึงมันปีศาจ!”
“หึ” ผมหัวเราะเบาๆ กับความคิดเด็กๆ ของมัน
และก่อนจะก้าวขาขึ้นไปบนรถผมจึงหันไปพูดกับมันอีกครั้ง “จะบอกไว้เอาบุญ..ปีศาจตัวที่เหี้ยที่สุดยังเรียกกูว่าพ่อ จำไว้!”
********************
:pig4:
-
พี่ดินเมิงโหดสลัดอ่ะบอกเลย มันฟิน มันจิ้น อ่ะบอกเลย ลุ้นอย่างเดียว
พี่ดินมันจะเป็นรับตามที่เคยพูดไหม งานนี้จะมีคนกลืนน้ำลายตัวเองหรือเปล่า
เราก็จิ้นให้พี่ดินมันเมะนะ เพราะน้องกายโคตรน่ารัก อึน ๆ ติดผ้าเน่าด้วย
ถ้าพี่ดินเป็นรับ ขอบอกมันเป็นรับที่เถื่อนมาก 55555
สนุกอ่ะ อีกคู่ก็้ลุ้น ท่านจ้าวกับพี่บั๊ค
-
โอ๊ะโอ่ววว
ดินทุ่มสุดตัวแบบมึนๆ เพื่อน้องสกาย
เราก็ฟินตัวแตกกันไป อร๊างงงงง :laugh:
-
พี่ดินพ่อคุณพ่อทูนหัวแม๊นแมนค่ะ
เล่นเอาคนอ่านเคลิ้มไปเลย ทุ่มเทเปหมดหน้าตักกันเลยเชียว พี่ดิน สู้ๆๆๆ
น้องสกายเห็นแล้วควรจะใจอ่อนให้พี่เค้าได้แล้วน้า
+1 :กอด1:
-
น้องจ้าวชั้นหมองไปเลย โดนขโมยซีน อิพี่ดินจัดเต็มๆตอน :ling1:
-
ขนาดนี้แล้ว สกายก็รับๆไปเถอะนะ น้องท่าจะกดปีศาจไม่ไหวแล้วล่ะ 555555 :hao6:
-
:-[ :-[
-
กรี๊ดดดดด
ดินอปป้า
my Idol :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
มาต่อไวๆนะคะ><
-
น้องสกายจ๊ะช่วยหลงอิพี่ดินเร็วๆได้ป่ะ
เป็นพี่นะทำขนาดนี้หลงตายเลยอ่ะ ทุ่มสุดตัวๆจริง
แต่ว่าเมื่อไหร่จะยอมให้น้องกดจริงๆสักทีน้าา อิอิ
อิพี่ดินต้องรับเท่าน้านนน นางรุกไม่รอดเพราะชั่วโมงบินนางน้อย55555
-
กรี๊ดดดดดดด
คือมันฟิน คือมันน่ารัก คือมันดีอ่ะ
ขอกรี๊ดอีกครั้งได้มะ 5555
งานโหดต้องมาเพื่อปกป้องน้องไม่ให้มีรอยขีดข่วน
แหม หวงกันเกิ๊นนนนน
หวงขนาดนี้จับขังไว้ในห้องไว้เชยชมคนเดียวเถอะค่ะ ดินอ้ปป้า 55555
#ชูป้ายไฟดินกาย
FC คู่นี้ค่ะ :กอด1:
-
พี่ดินโหดมากกกกกกก
-
คู่นี้ค่อยๆใกล้ชิดเรียนรู้กันไป ทุกอย่างค่อยๆเป็นค่อยๆไป พัฒนากันที่ละเล็กทีละน้อย
แต่ดูท่าแล้วพี่ดินจะตกหลุมรักสกายเข้าเต็มเปาแล้วล่ะเราว่า ยอมทุ่มทำทุกอย่างให้แบบนี้
สกายก็มีเขินนะ ถูกพี่ดินชมว่าหล่อแค่นี้ คนอื่นก็ชมออกบ่อยไม่ใช่หรอสกาย :m12: เริ่มมีใจให้พี่แกบ้างได้แล้วนะ
แต่หมั่นไส้ไอ้คุณเผ่าจริงๆ :z6: คำพูดนี่เหมือนเหยีดทั้งสกายที่ตัวเองอยากให้ไปนอนด้วย
แล้วยังมาเหยียดพี่ดินอีก เป็นไงล่ะเจอฤทธิ์เดชพี่ดินเข้าไป ปีศาจยังเรียกพ่อ หึหึ พี่ดินไม่ใช่เล่นๆนะบอกเลย
:mew1: :L2:
-
ดิน-สกายยยยยยยยย :hao5:
งื้ออออ... เราไม่เชียร์ดินรุกนะ
ดินเหมาะจะเป็นเหมือนจ้าววววว~ :ling1:
-
ชูป้ายไฟ ดินอ้ปป้า รัวๆ คะ
หวงขนาดนี้ จงอางยังกราบ
-
สองตอนที่ผ่าน บอกเลยว่าหลงรักพี่ดิน!!
-
รอลุ้นคู่นี้
ถ้าเป็นไปได้อยากเห็นเคะโหดๆอย่างพี่ดินอ่ะ
-
โอ มันยอดมาก พี่ดินไม่ธรรมดา
เปลี่ยนใจให้เฮียเป็นเมะดีกว่า
รัก&ห่วงน้องสกายมากมาย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทุกท่วงท่าและคำพูดของอิพี่ดินนนพาร์ทนี้ มันเท่มากกกกกก !!!!!!!!! มัดสุดติ่งกระดิ่งแมวมากกก !!!!!!!
ฮรืออออออ รักเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อิเผ่า อิบ้าาา หมาหมู่ เดี๋ยวเจอกันโว้ยยย :katai1: :katai1: แน่จริงอย่าเล่นลับหลังดิว้ะ สาดดดดดดดดดดดดด
เกลียดดดดดดดดดดดด หวังเคลมสกายหรอออ ฝันไปเถะแมร่งงงงงง :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
หวังว่าพาร์ทหน้าจะแอบหวานๆๆกว่าเดิม แบบสกายทำแผลให้อิพี่ดินไรเงี้ยยย 55555555 :katai3:
-
ฮรือออ ตอนนี้ฟินมากกกกกกกกกก ชอบคู่นี้จัง เอาอีกๆๆ พี่ดินแม่มก็โหดซร้าาาาาา 555555555
-
เคะเถื่อนเข้มและโหดอย่างพี่ดินนี่แหล่ะที่รอคอย!!!!!
-
พี่ดินขาโหดที่บางครั้งให้อารมณ์หญิงมากๆ
-
ออกแนวช่วงบรรยายความรู้สึกที่มีต่อซนหรือเปล่านี้ แอบคิดถึงอดีตที่หม่นหมองของเจมี่
-
ยาวเหยียด จุใจมากค่ะ :กอด1:
-
:กอด1: ชอบมากกกกก เวลาดินเดินแผนการอะไรสักอย่างมันสุดยอดอะ
ตอนนี้ดินหลงสกายเต็มตัวแล้วยังไม่รู้ตัวอีก (ว่าจะโดนกด)
ขย่มกันไม่จุใจเลยอ่าแหม มีรอบจริงสักทีสิ :hao6:
:pig4:
-
ดินอ้ปป้าโหดอ่ะ
ขอบคุณ :)
-
พี่ดินแม่งโหดด โคตรเจ้าแผนการ
ฟินตัวแตกแทนนักข่าววว ><
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ขัดใจ๊ ขัดใจตอนขย่มทำไมแค่สิบทีเอ๊งงงงงงงง :haun4: :haun4:
"ดินอ้ปป้า" หล่อเข้ม บู้เพื่อหัวใจตัวเองซินะ แมนมากกกก ให้สี่ผ่านเหมือนกัน :katai2-1:
ลุ้นให้เปลี่ยนกันรุกละกัน คู่นี้ :mew1:
-
พี่ดินแมนมว๊ากกกกกกกกกกก แมนแบบกวนทีนสุดติ่งกระดิ่งแมวเหมียว
แมนๆเยี่ยงนี้ แต่ในความรู้สึกเรามองว่านางเหมาะกับการเป็นเคะอย่างยิ่ง
ออกแนวเคะราชินี :katai2-1:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
ได้ใจแม่ยกในเล้าไปหมดแล้ว
A father of the Satan
หนูสกายจ๋ารับไว้พิจรณาแทนอิจ้าวซะเถอะ....
-
อยากจะกรี๊ดให้บ้านแตก คู่นี้มันน่ารักเกินไปแล้วนะ :ling1:
พี่ดินจัดหนักจัดเต็มมากอ่ะ กะว่าทีเดียวรู้เรื่องกันไปเลย
ขอให้แผนสำเร็จ น้องสกายเป็นอิสระในวันนี้พรุ่งนี้ได้ยิ่งดี
แล้วก็อย่าให้คนจิ้นอย่างเราๆรอเก้อล่ะ ทำฝันให้เป็นจริงที
ยังเดาไม่ออกเลยว่าใครจะบนใครจะล่าง เครียดนะเนี่ย :serius2:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
อิพี่ดินแม่งเท่ห์สลัดอ่ะมีกลัวน้องจะมีแผลด้วย
มาเผยร่างแท้จริงให้น้องเห็นงี้ทำเอาน้องอึ้งเลย
กลับไปก็คุยกันดีๆน้า
-
ดินแมนมากอ่ะตอนนี้ ติดจะเถื่อนๆ ด้วย
พอเป็นแบบนี้แล้ว ดินเหมาะจะกดสกายมากกว่านะนี่ :hao6:
-
ฟินนนนนน
-
ว้ายๆๆๆ ดินอปป้าหล่อมากอ่ะ
-
โอ้ววววว พี่ดินโหด
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ฟินตัวแตกอ่ะ :-[
ชงกันเลยจร้า ชงเลยเข้ม น่ารักมากอ่ะบอกเลย :z1:
ยาวคุ้มค่า แห่งการรอคอยมากกกกก
ถ้ารวมเล่ม จองเลยนะคะ น่ารักอ่ะ :กอด1:
-
งื้อออ เชียร์ดินอปป้าสุดใจขาดดิ้น :katai2-1:
-
:oo1: ชอบคู่นี้จัง น่ารัก
-
โอ้ววยวว ปลื้มปริ่ม จิ้น ฟิน โคดดดด
-
ดินอัปป้าาาาาาาาาาา
เปลี่ยนอาชีพไปเป็นมาเฟียยยยยเถอะค่ะ
มัน เหมาะ มากกกกกก o18
ช่างมุ้งมิ้งเป็นที่ซู๊ดดดดดด
รู้ใจตัวเองเร็วๆเจ้าค่ะ อิฉันฟินตัวจะแตกเป็นพลุลอยกระทงละเนี่ย!!
รอตอนต่อไปปปปป
-
:serius2:เริ่มหลงรักดินกะสกายและ ดินอะ LOVEๆๆๆๆๆๆๆ :laugh:
-
ขอบคุณคนขียนมากนะค่ะ ยาวจุใจจริงๆ
พี่ดิน พี่แม่งซึนป่ะเนี่ย แบบนี้เค้าเรียกว่าชอบแล้ว ไม่ต้องหาเหตุม่ขัดแย้งเลย
ตอนที่สู้กัน พี่ดิน สุดยอดอ่ะคราวหน้าฝากกระทืบไอ้ชนเผ่านั้นด้วยนะ เอาให้มันเละไปเลย กวนทีนจริง
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
ดินอปป้าสุดยอดดดดดดดดด
-
อร๊างงงง ฟินไปแปดตลบ :hao6: ยังคงจิ้นให้พี่ดินเป็นเคะ
บางทีแค่จิ้นอาจไม่พอขอเล่นคุณไสยเลยเหอะ :call: :laugh:
-
ฟินอ่ะ พี่ดินของน้องสกายอย่างเท่ห์เลย
แต่เราอยากให้พี่ดินโดนน้องกดน่ะ อิอิ
เกลียดคนดูถูกคนอื่นอย่างชนเผ่าคนกลุ่มน้อยมาก
พอทำไรไม่ได้ก็หมาหมู่ น่ารังเกียจ :z6:
-
กลัวแล้วจ้าพี่ดินขาโหด
-
อิพี่ดิน อิพ่อปีศาจจจจจจจจ
-
ดินแมนจุง5555
-
ถ้าพี่ดินมันจะทุ่มเทเพื่อน้องสกายขนาดนี้เรายอมรับก็ได้ว่าดินมันรุก :ling2:
ถึงใจจะยังอยากให้รับอยู่ก็ตาม 5555555555555
แต่คือฟินสุดอะไรสุด นี่แอบลุ้นว่าตอนถ่ายคลิปปลอมๆมันจะกลายเป็นจริงๆไหมสุดๆอ่าาา
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ :hao6:
รอตอนต่อไปอยู่นะค่าา
-
โอ้ยยยยยยพี่ดินโหดมากกกกกกกกก แต่ต้องแบบนี้แหละถึงจะปกป้องสกายจากอิคุณเผ่าได้
-
o13 โหดแท้....เฮียดิน
-
พี่ดินตอนนี้เท่มากกกก ดูแลน้องได้แน่นอน
ดินสกาย :mew1: :mew1:
-
ขอให้ดินโดนอัด และสกายเป็นคนอัดนะ (บนเตียงนะไม่ใช่บนใบหน้า) 55555555 อะเครนะ ขอบคุณค้าบบบ
ปูลู. โบราณ แบบนี้จ้าไม่ใช่ โบราญ แบบนี้
-
เราจะฟินตามนักข่าว :-[
-
อร๊าย ชอบมากคะ แบบว่า ฟิน :ling1: :ling1:
-
ไอ้พญาเกย์มึงเล่นผิดคนแล้ว หึหึ เจอตีนพี่ดินกูไปเป็นไงอิ่มไหม ไอ้ดอท อีกคนเดวมึงโดน
ฟินตอนขย่มกันอะ อ๊ากก จะมีฉากวาบหวีวที่แสดงจรริงอีกเมื่อไหร่ :katai1:
-
:katai5: :katai5: :katai5: :katai5: :katai5:
เข้ามารอดินอ้ปป้า :laugh: :laugh:
-
คลิป..ปล่อยกันไปถึงไหนแล้วจ๊ะ
ส่งมาให้เราบ้าง 555555
อยากเห็นพี่ดิน 'รับ' ค่ะ
เพราะงั้นห้ามกลับเด็ดขาดเลยนะคะสุดหล่อ คึคึ
o3
-
คือในคลิปนี่สกายรุกหรอ?? หรือยังไง?? พออพี่ดินบอกให้สกาขย่มไอ้เราก็นึกว่าสกายออนท็อปงี้...555555555+
แต่ถ้าในชีวิตจริงนี่เชียร์พี่ดินรุกนะ...พี่แกดูเหมาะสมจะปกป้องน้องอ่ะ
-
ดิน จัดไปลูก :beat:
-
ฟินโฮก
-
โอยยยยยฮาาาาาาาาาา ขรรรมส์มากกกกไม่ไหวแล้ว
เป็นกันทั้งบ้านจริงๆอะ กร๊ากกกกกกก
-
>..< คิคิ
-
พี่ดินนนนนน
-
ชอบคู่ดินสกายอะ เปนแฟนกันเต๊อะ 5555
-
พี่ดิน พี่แม่งทั้งเจ้าเล่ห์ทั้งเท่ห์เลยให้ตายเหอะ
-
พี่ดิน บู๊มันมาก สกายได้แต่ยืนอึ้ง
คนในนี้ส่วนใหญ่รักพี่ดินกันทั้งนั้นถึงเชียร์ให้พี่โดนกด :m20: โอ๋ๆ อย่าน้อยใจไป เค้าไม่ได้เชียร์หรอก แต่พี่จะโดนสกายกดเค้าก็ไม่รู้สึกผิด :ruready
สกายจ๋า ปล่อยข้าวเจ้าไปเหอะ เขาได้สามีดี(และรวย)แล้ว ชีวิตเราต้องเดินต่อไปข้างหน้า ถึงพี่ดินมันจะบ้าจะรั่วจะปากไม่ดี แต่มันก็พึ่งพาได้นะจ๊ะ
-
Chapter 23 Man of the Match
หลังจากที่พ่อกับพี่ข้าวสวยนัดกันพูดคำว่า “เละ” ผมก็ยังไม่เห็นว่าอะไรจะเละอย่างที่พูดเลยนะ ทั้งลุงแมวและคนรับใช้ทุกคนก็ถูกไล่ให้กลับเข้าที่พักหมดแล้ว คนที่เหลือก็กินข้าวกันไปปกติ เหงี่ยมซะอีกที่หยุดไฝว้กับแม่สามีแต่หันมาตั้งหน้าตั้งตารินไวน์ใส่แก้วแล้วกระดกเข้าปากไปเงียบๆ แก้วแล้วแก้วเล่าไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
ผมก็เหมือนกัน กินแก้วแรกแล้วมันก็ต้องมีแก้วสอง ตอนแรกพี่บั๊คก็มองปราม แต่ผมขยิบตาอ้อนใส่ทีเดียว สลัดก็ใจอ่อน อมยิ้มแล้วถอนหายใจส่ายหัวใส่อย่างเอ็นดู พี่มันชอบทำท่าเหมือนเอ็นดูผมบ่อยๆ แม่งคงอยากได้น้องชายจริงๆ สินะ
ดีเหมือนกัน ไวน์พี่ก็เหมือนไวน์น้อง แดกแม่งรัวๆ เลยก็แล้วกัน หมดขวดแรกก็ต่อขวดสอง สาม สี่ และห้า ซึ่งทั้งห้าขวดมีแต่ผมกับเสงี่ยมศรีเท่านั้นที่มีส่วนร่วม คนอื่นแค่มองตามและทำท่าขยาดหวาดกลัว
ไวน์นี่มันรสชาติดีนะ แบบนี้ให้ยกทั้งคืนก็ได้ ดีกรีก็อ่อน กินยังไงก็ไม่เมา อ๊าสส์ รสหวานทานง่ายสบายท้อง
“ไวน์เนี่ย เค้าดื่มเข้าสังคมพอเป็นพิธี ไม่ใช่ให้ดื่มจนเมาแบบนี้” เสียงดุๆ ติดจะไว้ตัวดังมาจากริมฝีปากอิ่มเอิบสีบานเย็นของหญิงวัยกลางคนที่หน้าตาคุ้นๆ
“ใครวะ” ถามออกไป ไม่ได้คิดว่าใครจะได้ยินเพราะตั้งใจจะถามตัวเองมากกว่า
“นี่!” คนที่ผมกำลังสงสัยว่าเป็นใครขึ้นเสียงสูงและตบโต๊ะฉาดอย่างไม่พอใจ “ถ้าจะมาหยาบคายแบบนี้ก็อยู่กันไม่ได้หรอกนะ!” แล้วนางก็หันไปมองผู้ชายที่นั่งริมสุดของฝั่งตัวเอง เฮ้ย! นั่นมันเมียกูนี่หว่า ไปนั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่กับชะนีนมโตได้ไงวะ แง่ง!! “ยังไม่ทันไรก็เผยธาตุแท้ออกมาแล้วเห็นมั้ยตาบั๊ค โบราญเค้าว่าไว้ ดูนางให้ดูแม่ แต่วันนี้ได้ดูได้เห็นทั้งแม่ทั้งลูก ก็แค่ขี้เมาหยำเปไร้สติ เป็นไงล่ะ รู้ซึ้งรึยังว่าสายตาผู้ใหญ่น่ะมันดีกว่า” จากนั้นนางก็หันไปมองผู้หญิงนมใหญ่ที่นั่งข้างๆ พลางลูบแขนอย่างชื่นชมเอ็นดู “น้องน้ำตาลทั้งสวยทั้งแสนดี กิริยามารยาทการเข้าสังคมก็ดี ฐานะก็ทัดเทียมกัน แบบนี้ถึงจะเหมาะสมกับลูกนะบั๊ค”
อะไรซิ!?
เหมาะสม?? ใคร? เหมาะกับใคร?
อีพี่บั๊คสลัดผักนั่นมันเมียผม แล้วจะไปเหมาะกับชะนีนมใหญ่นั่นได้ยังไงมิทราบ
“ง้านมาแข่งกัน!” เสียงหนึ่งดังขึ้นซึ่งไม่ใช่เสียงผม
แต่เป็น...
“อย่าไปท้าเค้าแบบนี้สิแม่ เมาแล้วเรากลับบ้านกันเถอะ” เสงี่ยมศักดิ์กล่อมเสงี่ยมศรีที่ลุกยืนเท้าสะเอวด้วยท่าทางก๋ากั่น
นางสะบัดตัวออกจากการเกาะกุม “กลับทำมาย นี่บ้านราว บ้านผัวลูกก็เหมือนบ้านลูกน่านแหละ” ใครเป็นผัวของลูกนางกันวะ อีพี่สวยมันมีผัวแล้วเหรอ ส่วนผมไม่ต้องพูดถึง ผมมีแต่เมีย งั้นแม่ก็คงหมายถึงพี่สวยนั่นแหละ
“แล้วเธอจะให้แข่งยังไง” ผู้หญิงที่เหงี่ยมกำลังท้ายืนขึ้นบ้าง พอผมเห็นแบบเต็มตาเต็มตัวจึงนึกออกและจำได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือ..
“แม่จ๋า!” ใช่แล้ว แม่จ๋าของผม แม่ของคนที่ผมรัก แอร๊ย พูดเต็มปากเต็มคำก็รู้สึกเขิน
ทุกคนมองมาที่ผมแบบงงๆ ว่าผมเรียกแม่จ๋าแล้วทำไมไม่พูดต่อได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่แบบนั้น
“ช่างไอ้ขี้เหร่นี่เถอะ” มาว่าลูกขี้เหร่ได้ไงเนี่ยเหงี่ยม! แล้วจ้าวก็หน้าเหมือนหน้าแม่นั่นแหละ ถ้าจ้าวขี้เหร่ แม่ก็ขี้เหร่เหมือนกัน เหงี่ยมไม่ได้สนใจท่าทีฟึดฟัดของผมแล้วตอบแม่จ๋าออกไปอย่างมาดมั่น “...แข่งกันเมา!” นางหยิบขวดไวน์มาตั้งบนโต๊ะดังตึ้งจนทุกคนสะดุ้งพร้อมกัน
“นี่เธอเอาอะไรคิด ไม่มีใครเขาบ้าจี้ไปแข่งอะไรไร้สาระแบบนี้กับเธอหรอกนะ” แม่จ๋าทำหน้าเหยียดหยาม
“ม่ายกล้าอะดี้” เหงี่ยมทำหน้าตาท้าทาย “ก็เห็นบอกว่าอีหนูโนมเด้งนี่ดีนักดีหนา ง้านก็ลองดูเซ่ ลองเมาแข่งกับลูกจ้าวดูสักตั้ง มาคอยดูว่าเมาแล้วครายจะดีครายจะดีแตก” แม่จ๋ากำลังจะเถียง ผมดูแล้วว่านางไม่มีทางยอมให้พี่โนตมมาแข่งเมากับผมหรอก แต่เสงี่ยมศรีก็ตัดบทพูดต่อ “ถ้าอยากพิสูจน์สันดานของคน มันก็ต้องวิธีนี้เท่านั้นแหละ หรือคิดว่าสู้ไม่ได้ล่ะ” หน้าแม่จ๋าตึงขึ้นทันทีที่ได้ยิน
“ก็ได้!” เธอรับคำอย่างมาดมั่น
“แม่คะ” พี่สาวนมโตดึงแขนและทัดทานด้วยใบหน้าไม่ค่อยสู้ดี “น้ำตาลไม่ดื่มเหล้านะคะ” เธอบอก
แต่ทันใดนั้น สลัดผักก็โพล่งขึ้น “พี่เคยเห็นน้ำตาลดื่มกับเพื่อนที่ผับของเพื่อนพี่นะ ทำไมบอกว่าไม่ดื่มล่ะ” จบประโยคนี้ ผมนี่ลุกขึ้นเลย!
“สลัด!” พี่บั๊คสะดุ้งผางมองผมหน้าตื่น
“ค..ครับ” มันขานรับด้วยเสียงติดจะหวาดๆ คงรู้ว่าได้พูดในสิ่งที่ผิดกับผม
“ไปกินเหล้าไม่ชวนผัวได้ไงวะ!” ทำหน้างอคอหักใส่มัน “ถ้าไปเสียตัวให้คนอื่นจะว่าไง!“ หน้าพี่บั๊คเงิบแต่มันก็พยายามปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว
“ชู่ววว จ๋าครับ เอาทีละเรื่อง สตินะสติ ตั้งสติไว้ก่อน อย่าพึ่งป่วนพี่นะครับ” อ่าา ทำไมกูเขิน พี่มึงก็ มาหวานออกสื่อทำไม ไม่รู้เหรอว่ากูระทวย
“ก็ได้ๆ พี่บั๊คจ๋าว่าไงก็ว่างั้น จ้าวให้เวลาสิบนาทีนะ แล้วเราค่อยมาป่วนกัน มั่วะๆ” ส่งจูบให้พร้อมยิ้มหวานและขยิบตาให้ พี่มันอมยิ้มทำหน้าเหมือนหมั่นไส้แต่ก็เขินจนหูแดง
“แร้ด แรด” เสงี่ยมศรีไปว่าพี่นมโตทำไม พี่เค้ายังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ แค่ทำหน้าเจื่อนๆ เงิบไปเงิบมาแค่นั้นเอง
“ใครแรดเหรอแม่” พ่อถาม
“ก็อิจ้าวลูกพ่อน่ะสิ ม่ายรู้แรดได้ใคร” เอ๊า เหงี่ยมมมมม
ผมโคตรอยากจะโวยวายแต่ติดที่สัญญากับเมียไว้ว่าจะไม่ป่วนสิบนาทีก็เลยยกไวน์ขึ้นดื่มแล้วอมเอาไว้ มันเป็นคาถาสงบปากสงบคำของผมนะ ใครจะเอาไปใช้ก็ไม่สงวนสิทธิ์ คนรักกันมันต้องรู้จักฟังมากกว่าพูดถึงจะอยู่กันได้ยืด อมน้ำอมลมอมอะไรไว้ในปากซะ จะได้ไม่ต้องพูดมากไง
“งั้นเอาตามนี้นะครับแม่” พี่บั๊คสรุปแล้วหันไปหาแม่จ๋า “ให้น้องน้ำตาลกับข้าวจ้าวแข่งกินเหล้า คิดว่าเล่นเกมกันสนุกๆ แม่กล้าใช่มั้ยครับ” จับมัดมือชกแถมยังท้าซะอีก คุณเมียต้องมีแผนอะไรแน่ๆ แต่แผนอะไรก็ช่างเถอะ ยังไงผมก็ชนะ เพราะตอนเมากับไม่เมาแทบจะไม่มีความแตกต่าง ผมสามารถควบคุมตัวเองได้เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์
ผมมั่นใจ!
“ตกลง” แม่จ๋าตัดสินใจแล้วหันไปจับแขนพี่โนตมเพื่อให้กำลังใจและกล่อมไปในที “แม่เชื่อ ว่าคนดีมันต้องดีมาจากข้างใน แม้แต่น้ำเปลี่ยนนิสัยก็ไม่สามารถทำอะไรทองเนื้อเก้าอย่างหนูได้หรอกลูก” เอาล่ะสิ ช่างเปรียบเปรยกับละคร แม่จ๋าจะรู้มั้ยว่าคนส่วนใหญ่ได้ยินคำว่าทองเนื้อเก้าแล้วเขานึกถึงอะไร เขานึกถึงอีลำยองนะแม่ ร้อยละเก้าสิบไม่มีใครนึกถึงไอ้วันที่เป็นดั่งทองเนื้อเก้าหรอก กร้ากกกกก นึกภาพพี่นมโตมีแผลเต็มตัวแล้วฮาว่ะ
จะว่าไปแม่จ๋านี่น่ารักขึ้นทุกวันนะ อินโนเซ้นต์ดีจัง น่าหยิกแก้มยุ้ยๆ แต่ตอนนี้ยังหยิกไม่ได้เพราะต้องนิ่งสงบสิบนาที อึก..อ้าส์ เผลอกลืนน้ำมนตร์ลงคอไปแล้ว งั้นดื่มน้ำมนตร์กรึ๊บใหม่ดีกว่า
“เบาๆ ก่อนอีจ้าว เดี๋ยวแกก็น็อคซะก่อนได้แข่งหรอก” พี่ข้าวสวยที่นั่งอยู่ข้างๆ เอนมากระซิบกระซาบ
ได้ยินแล้วฮามากกว่าน่าเชื่อถือ ผมจำเป็นต้องกลืนน้ำมนตร์ลงคอแล้วตอบมันไป “อ้าว ยังอยู่เหรอเจ้ จ้าวนึกว่าหลับไปแล้วซะอีก ในที่สุดก็หาบทพูดให้ตัวเองได้ ตอนแรกนึกว่าถอดจิตไปถวายตัวเข้าเฝ้าอ้ปป้าที่เกาหลีซะอีก นั่งเงียบเก็บเงิงอยู่ได้ตั้งนาน.. !! อุ้บ!!” ผมพูดได้แค่สองสามคำก็โดนน้ำมนตร์ในแก้วกรอกปากด้วยฝีมือพี่ข้าวสวยที่มันยกแก้วมาจ่อปากแล้วกระดกแกมบังคับให้ผมดื่ม
“อมไว้เลย! จะอมทั้งขวดก็ได้ ฉันไม่ยุ่งกับแกแล้วอิจ้าว เฮ้อ!” มันถอนหายใจแล้วเก็บเงิงไว้ดังเดิม คิกๆ อิพี่สวยมันน่ารักดีนะ อยากให้ผมดื่มเยอะๆ พราะนานทีน้องจะได้กินไวน์แพงแบบนี้ใช่มั้ล่ะ มุกนี้แจ่มใช้ได้แฮะ
“งั้นหนูดื่มเลยลูก ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวแม่จะดูแลเอง” แม่จ๋ายื่นแก้วไวน์ให้พี่โนตม พี่สาวทำหน้าแหยๆ แต่ก็รับไปดื่ม
จากแก้วแรกที่ดูเกร็งๆ แก้วที่สองก็ยังทำหน้าไม่ค่อยสู้ดีเท่าไหร่ แก้วสามผ่านไป สี่ ห้า และสุดท้ายแก้วที่หก ไม่ได้หมายถึงว่าเธอหยุดแค่นั้น แต่หมายถึงตั้งแต่แก้วที่เจ็ดเธอยกดื่มเองด้วยความเต็มใจและดูจะเซียนถึงขนาด..
ยกซดในขวด!!
ทุกคนนั่งมองกันอย่างทึ่งๆ โดยเฉพาะแม่จ๋าที่ดูจะไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง แต่ยกเว้นผมกับเหงี่ยมที่ไม่ได้สนใจแม้แต่น้อย
“พ่อๆ เมื่อไหร่พ่อจะขอแม่แต่งงานซะทีล่ะ แม่รอจนลูกโตแล้วน้า” เหงี่ยมเกาะแขนพ่อทำท่ากระเง้ากระงอด
“พ่อขอแม่แต่งงานไปตั้งนานแล้วนะแม่ ถ้าไม่ขอจะได้แต่งแล้วมีลูกได้ยังไงล่ะ” พ่ออธิบาย
“ไม่ใช่เลย” เหงี่ยมค้อน “อันนั้นมันพรีเวดดิ้งต่างหาก” หืมมม พรีเวดดิ้งนั่นมันถ่ายรูปชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาวก่อนแต่งจริงไม่ใช่เหรอแม่ แล้วนางไปคิดว่าหมายถึงการซ้อมแต่งงานได้ยังไง อ้ากกกก ทำไมแม่กูเป็นคนแบบนี้ ไม่เคยพบไม่เคยเห็น
“พ่อ” พี่ข้าวสวยเรียกแล้วทำหน้าปราม “อย่าขัดใจ” พ่อทำหน้าเจื่อนแต่ก็ยอมในที่สุด จากนั้นฉากการขอแต่งงานก็เริ่มขึ้น ผมก็อยากจะดูนะแต่ตอนนี้คงต้องสนใจผู้ชายที่นั่งมองผมตาเป็นมันดีกว่า
ผมเดินไปหาและนั่งลงบนตักทันที “เกินสิบนาทีแล้ว จ้าวพูดได้รึยัง” ผมเชยคางพี่บั๊คเบาๆ
“พูดก็ได้ แต่อย่าบ้าบอให้มากนักสิครับ” มึงด่ากูบ้าบอทำไมเนี่ย นี่กูมารุกมึงนะ มึงต้องเขินอายใส่ ไม่ใช่มาด่าแบบนี้
“พูดไม่เข้าหูว่ะ คดีเก่ายังไม่ได้เคลียร์กันเลยนะ”
“คดีอะไรล่ะครับ หืม” พี่มันยิ้มบางๆ แล้วคว้ามือที่เชยคางอยู่ลงไปประสานไว้ตรงหน้าขา
“ก็..”
“ตาบั๊ค!” ไม่ทันจะได้พูดอะไร เสียงแม่จ๋าก็ดังแทรกขึ้น “มาดูแลน้องน้ำตาล!” แม่จ๋าทำเสียงเข้มเชียว ดูสิ คิ้วก็ขมวด หน้าก็งอ ยิ่งหน้างอแก้มก็ยิ่งย้วย คิกๆ น่ารักจัง ไปหยิกแก้มหน่อยดีกว่า
“ไปไหนจ้าว” พี่บั๊ครั้งข้อมือไว้เมื่อผมลุกจากตักแล้วเดินไปทางที่แม่จ๋านั่ง
“ไปดูแลพี่นม เอ้ย พี่น้ำตาล” ผมตอบ “กับแม่จ๋า” ว่าแล้วก็แกะมือพี่มันออก สลัดไม่ได้ห้ามแต่ลุกตามผมมา
“นี่เธอ” ในระหว่างที่ผมเดินไป แม่จ๋าก็เรียกเสงี่ยมศรีที่ตอนนี้กำลังพูดประโยคที่ได้ยินบ่อยๆ ในละคร
“ยอมรับค่ะ” พอตอบแบบนั้นจบก็คล้องคอพ่อเข้าหา คิดว่าน่าจะเป็นฉากตอนแต่งงานในโบถส์เพราะเห็นพี่สวยมันยืนอยู่ระหว่างพ่อกับแม่คล้ายกับเป็นบาทหลวง
“นี่เธอ!” ทุกคนหยุดและหันมองแม่จ๋าเพราะเสียงที่ดังขึ้น “แข่งเมาอะไรของเธอนี่มันจะจบเกมเมื่อไหร่ ไม่เห็นจะมีใครทำอะไรเลย มีแต่กินเหล้าเมาบ้ากันอย่างเดียวเลยเนี่ย!” ยิ่งโกรธก็ยิ่งบวมนะแม่จ๋าของพี่บั๊คเนี่ย ถ้าปล่อยลมออกคงปลิวว่อนเป็นลูกโป่งเลย คิกๆ แม่จ๋าตอนปลิวนี่ตลกดีจัง
“ก็มาวรึยังล่ะ” เหงี่ยมหันมาค้อนเพราะโดนขัดจังหวะพิธีแต่งงาน
“คงจะเมาแล้วล่ะ” แม่จ๋าตอบแล้วมองไปที่พี่สาวโนตม ตอนนี้หน้าเธอแดง ตาเยิ้ม นั่งย้วยไปย้วยมามองคนนั้นคนนี้สลับไปมาพลางทำหน้าเคลิ้ม “หนูน้ำตาล เมารึยังลูก” แม่จ๋าทำท่าจะประคองอยู่ตลอดเวลาเพราะพี่นมโตตอนนี้คงโคฟตัวเองเป็นตุ๊กตาล้มลุกไปเรียบร้อยแล้ว
“มาวอาราย ม่ายมาววว” ถ้าแบบนี้ไม่เมา กูก็นิชคุณล่ะวะ
อะไรนะ ไม่เกี่ยวกับพี่คุณเหรอ
อ๋อ ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยวสิ ไม่ได้เถียงซะหน่อย ก็แค่อยากโกเกาหลีบ้างไรบ้างก็ไม่ได้ เช๊อะ
“จะแข่งยังไงก็ว่ามา ฉันง่วงเต็มทีแล้ว” แม่จ๋าพูดเหวี่ยงๆ
“ครายโตบคุณพี่ได้สามครั้งก่อนก็ชานะ”
!!!!!!!
อะไรซิ!???
เสงี่ยมศรีพูดอัลไลลลลลลล!!???
“อะไรนะ!!” เสียงทุกคนถามพร้อมกันยกเว้นเหงี่ยมและพี่นมโต
“เธอจะบ้ารึไง” แม่จ๋าลุกขึ้นอย่างเหลืออด
“ม่ายบ้าๆ” เหงี่ยมตอบแล้วเดินผ่านแม่จ๋ามาหาพี่นมโต “อีหนูน้ามนม เอ้ย น้ามตาล ลุกขึ้นเตรียมตัว” แม่ดึงแขนพี่นมโตขึ้น ถึงจะยืนโงนเงนแต่ก็เหมือนจะเข้าใจสถานการณ์อยู่บ้าง “มานี่ลูกจ้าวของแม่ อย่าทำให้แม่ผิดหวางน้า ชานะให้ได้ อย่าให้ใครแย่งผัวเราปาย” แม่ลากผมมายืนข้างๆ พี่โนตม
“ฟังกติกานะท้างสองโคน หลังจากได้ยินเสียงสัญญาณแล้วให้กินไวน์อีกคนละสามแก้ว ใครกินหมดก่อนก็ปายไล่ตบผู้หญิงคนนั้นให้ได้ ครายโตบครบสามครั้งจะได้..” เหงี่ยมลากพี่บั๊คมายืนตรงหน้าผมกับพี่นมโต “จะได้ผู้ชายคนนี้ไปครองทันที แต่ถ้าครายแพ้จะต้องเปิดทางให้อีกคนมาเป็นเจ้าของคุณลูกเขยแทนโดยไม่มีข้อยกเว้น” พี่บั๊คก็ดูจะลังเลนิดๆ คงเพราะกลัวแม่ตัวเองจะโดนตบ แต่ก็เหมือนจะเชื่อมั่นอะไรไรบางอย่างถึงขนาดยอมให้เหงี่ยมเอาแม่ตัวเองมาเป็นเหยื่อแบบนี้
“นี่ฉันไม่เอาแบบนี้นะ” แม่จ๋าเดินออกไปห่างจากบริเวณโต๊ะกินข้าวเรื่อยๆ
“ม่ายเอาม่ายได้ค่ะคุณพี่ เปลืองตัวแค่นี้มันคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม เชื่อน้องสิ” มันจะน่าเชื่อถือกว่านี้นะเหงี่ยมถ้าไม่พูดเสียงยานคางและสะอึกเป็นพักๆ แบบนี้
“อีหนูน้ามตาลเข้าใจม้าย” ดวงตาปรือของเหงี่ยมตวัดมองพี่นมโตแล้วรอให้เธอรับคำ
“ข้าวจายสิ ง้ายง่ายแค่เน้” ย้วยได้อีก หมดสวยเลยพี่สาวเอ้ย
ในขณะที่คู่แข่งดูท่างทางมั่นอกมั่นใจและพร้อมแข่งขนาดนั้นทว่าตัวผมกลับลังเล..
ต้องตบแม่จ๋าเนี่ยนะ ตบคนน่ารักแก้มย้วยแบบนั้นเนี่ยนะ ถ้าตบแล้วจะหยิกอีกได้ไง ระหว่างพี่บั๊คกับแก้มย้วยๆ ของแม่จ๋า ผมจะเลือกอะไรดีวะ
“สู้ๆ นะลูกแม่ มั่นใจหน่อย มั่นใจหน่อย” เหงี่ยมตบไหล่ให้กำลังใจ “ใช้หัวใจของลูกเอาชนะเกมนี้ให้ได้ แม่เชื่อในตัวแกนะจ้าว” ยิ่งให้กำลังใจผมก็ยิ่งรู้สึกกดดัน กติกาก็เหมือนจะไม่ยากนะ แต่ทำไมผมรู้สึกว่ายากกว่าให้บุกน้ำลุยไฟซะอีก
..ถ้าผมชนะเกมนี้ไม่ได้ พี่บั๊คต้องตกเป็นของคนอื่นงั้นเหรอ ผมจะยอมให้เป็นแบบนั้นได้ยังไง!
แม่รินไวน์ลงในแก้วแล้วแยกออกเป็นฝั่งละสามแก้ว “ฝั่งนี้ของอีหนู ฝั่งนี้ของข้าวจ้าว” แม่ชี้ให้ดูแล้วหันไปหาพ่อ “พ่อมานี่ เมี้ยวๆๆ” กวักเรียกเหมียวๆ ประเดี๋ยวก็มา
“ไม่ใช่แมววว เมี้ยวว” พ่อรับมุก “มีอะไรจ๊ะแม่” ถามแล้วทำหน้าแปลกๆ คงเพราะกลัวว่าเหงี่ยมจะคิดอะไรแผลงๆ ขึ้นมาอีก
“โตดซิ”
!!!!!??
“อะไรนะแม่!?” พ่อทำหน้าตาตื่น
“ตดน่ะตด โตดเหมือนที่พ่อตดให้แม่ฟังทุกวันที่บ้าน โตดเป็นเสียงสัญญาณเริ่มการแข่งขันงายย”
ตายๆๆๆ เสงี่ยมศรี!! ทำไมเป็นคนแบบนี้ คราวหน้าไม่ต้องมีใครเอาเหล้าให้นางกินเลยนะ โอ๊ย ขายหน้าชะมัด เรื้อนแบบนี้ไปเพื่อใคร ไม่เอาสิ บ้านเราไม่มีใครเป็นงี้เลยนะ
“พ่อก็อายเขาสิแม่” พ่อทำหน้าเหมือนอยากจะลาตาย
“อายทำไมคนเยอะแยะ” เหงี่ยมแถ “จาตดไม่ตด ถ้าไม่โตดแม่จาถอนหมั้นแล้วนะ” เอ๊า ขู่ถอนหมั้นซะอีก เหงี่ยมเอ้ย สงสารพ่อบ้างสิเหงี่ยมมมม
“ก็เมื่อกี้แต่งไปแล้ว บาทหลวงรับรู้แล้วนะแม่” พ่ออุทธรณ์
“แต่งแล้วแต่ไม่เสร็จพิธีนะพ่อ แม่เคยดูละคร ถ้ามีคนไม่เห็นด้วยหรือมีใครมาขัดขวาง พิธีก็ไม่สมบูรณ์ เพราะฉะนั้นต้องไปตั้งต้นใหม่” ข้อมูลอ้างอิงของนางช่างน่าเชื่อถือ นางดูละครเว้ย ดูละครเอามาย้อนทำกับผัว ก้ากกกก ตัวใครตัวมันนะพ่อ ศึกของใครของมันก็แล้วกัน “ตดเลย ตดเดี๋ยวนี้ไม่งั้นมีปรี๊ด” ถึงตอนนี้หน้าพ่อก็ถอดสี พี่ข้าวสวยรีบเดินมาซ้อนข้างหลังพ่อแล้วกระซิบกระซาบ
“ยอมๆ ไปเถอะ ไม่งั้นบ้านนี้วอดวายแน่พ่อ เผลอๆ กลับถึงบ้านเราก็อาจจะยังปรี๊ดอยู่” ผมไม่เคยเห็นหรอกว่าแม่ปรี๊ดแล้วทำอีท่าไหนบ้าง แต่ผมเคยเห็นผลของมันและคำบอกเล่าของพ่อ บ้านทั้งบ้านอย่างกับโดนน้ำท่วม พ่อเล่าว่าแม่แอบไปไล่เปิดก้อกน้ำทุกก้อกไม่เว้นแม้แต่ห้องน้ำบนบ้าน ตอนนั้นมันดึกแล้วพ่อเลยไม่ทันรู้ตัว พอตื่นมาอีกที น้ำท่วมบ้านทั้งหลัง ถึงขนาดว่าผมเจอตอนสายๆ ยังวิดน้ำออกไม่หมดเลย
“ตดก็ตดจ๊ะ” พ่อทำเสียงอ่อนเมื่อเห็นว่าแม่กำลังถลกแขนเสื้อ
“ดีมากๆ เดี๋ยวแม่จะลดค่าสินสอดให้นะ” ผมล่ะอายแทนเหงี่ยมซะจริงๆ อยากมุดหน้าลงบนอกเมีย คึคึ “เอาล่ะนะ ทุกคนเตรียมตัว” พี่นมโตตั้งท่าจะวิ่งไปยังแก้วไวน์ แม่จ๋าก็ตั้งท่าจะวิ่งหนี ที่จริงน่าจะหนีตั้งแต่ที่คนอื่นยังคุยกันก็ได้นะแต่นางก็ไม่ทำ คงอยากรู้อยากเห็นล่ะสิ คิกๆ น่ารักจังนะคนนี้ สมกับที่เป็นแม่พี่บั๊คเลย ลูกก็หล่อ แม่ก็ตลก แบบนี้ถ้าผมแต่งเข้ามาเป็นเขยก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว นั่งหัวเราะกันอย่างเดียวเลย
*********************
ต่อด้านล่าง
-
ปู๊ดดดด!!
เสียงตดดังขึ้นจนทุกคนหันไปมองต้นเสียง พ่อเบ่งหน้าดำหน้าแดง พี่ข้าวสวยปิดปากปิดจมูก แม่จ๋ายืนห่างไปหกเจ็ดเมตรแต่ก็ได้ยินและทำหน้าขยะแขยง พี่บั๊คกลั้นหัวเราะจนไหล่สั่น ส่วนผมก็มองคนนั้นคนนี้และกลับมามองตามร่างเล็กนมโตของผู้หญิงคนข้างๆ หลังจากได้ยินเสียงตด เธอก็รีบเดินโซซัดโซเซไปยังที่อยู่ของแก้วไวน์ กว่าจะถึงก็ใช้เวลาพอสมควรจากนั้นก็กระดกไวน์เข้าปากติดๆ กันสามแก้วรวด
ผมนี่อึ้งไปเลย!
“ปายสิอีจ้าว จายืนให้ปลวกมาแทะหรืองาย” แม่เรียก
ผมได้สติจึงรีบวิ่งไปยังแก้วไวน์แล้วกระดกเข้าปากบ้าง แต่พอถึงแก้วสุดท้ายก็เหลือบไปเห็นแม่จ๋ากำลังเดินเร็วไปอีกฝั่งของสระน้ำเพื่อหนีการไล่ตามของพี่นมโต เพราะความที่โต๊ะกินข้าวมันตั้งขวางทางเข้าบ้านเอาไว้ แม่จ๋าจึงต้องหนีไปด้านในของสระ
“อย่านะหนูน้ำตาล นี่แม่นะ” แม่เดินไปด้วยห้ามไปด้วยแต่พี่นมโตไม่ฟังอะไรอีกแล้ว
“หนูต้องชานะค่าขุ่นแม่” เสียงเธอยานคางมากกว่าเดิมหลายเท่า “จาได้มาเป็นซาใภ้คุณแม่งายค้าา” ว่าแล้วเธอก็วิ่งตามแม่จ๋าอย่างไม่ยอมลดละ
ผมรีบดื่มแก้วที่สามแล้ววิ่งไปดักหน้าแม่จ๋า ส่วนพี่บั๊คก็ตามมาห่างๆ
“นี่!!” แม่จ๋าหยุดเดินหนีแล้วชี้หน้าผม “อย่ามาทำอะไรฉันนะ!!” นางตวาดใส่ผมแล้วหันไปมองพี่บั๊คที่ยืนห่างจากเราทั้งคู่ประมาณสามสี่เมตร “ตาบั๊ค ช่วยแม่สิลูก ทำไมปล่อยให้คนอื่นรังแกแม่แบบนี้ล่ะ” เสียงแม่จ๋าเริ่มสั่นเครือ ในดวงตาเริ่มมีความแวววาวของน้ำเคลือบอยู่จนเห็นชัดว่าใกล้จะร้องไห้เต็มที
พี่บั๊คไม่ได้เดินเข้ามาใกล้กว่านั้น คงอยากให้เกมดำเนินต่อไปแต่ก็จะคอยอยู่ในระยะที่สามารถเข้ามาช่วยได้ทัน “แม่จะไม่เจ็บตัว ผมเชื่ออย่างนั้น”
ในขณะที่แม่จ๋ากับพี่บั๊คคุยกันอยู่ พี่นมโตก็เข้ามาใกล้แม่จ๋าจากทางด้านหลัง ผมเหลือบเห็นแล้วกระโจนเข้าไปหาร่างอวบทันที
แม่จ๋าเห็นดังนั้นจึงตะโกนใส่ผม “อย่านะ!!” นางปิดหน้าไว้เพราะกลัวผมตบแต่กลับโดนอีกคนที่อยู่ด้านหลังกระชากตัวให้หันไปหาก่อนที่เธอจะเงื้อมือขึ้นสุดแล้วฟาดลงมา
เพี๊ยะ!!!
ทุกอย่างหยุดนิ่งลง..
แค่เสี้ยววินาที
“อย่ามายุ่ง!!” ร่างของผมถูกผลักออกอย่างแรงจนกระเด็นเพราะเมื่อครู่ผมเข้าไปดึงแม่จ๋าออกมาแล้วเข้าไปยืนแทนที่จึงโดนตบไปเต็มๆ
แม่จ๋าที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ยืนนิ่งมองผมและพี่นมโตสลับกัน แต่หญิงสาวไม่ได้นิ่งไปด้วยเพราะยังคงเดินหน้าเพื่อชัยชนะอย่างเอาเป็นเอาตาย
ท่ามกลางความตื่นตะลึงของทุกคน แต่พี่นมโตกลับเข้าประชิดตัวแม่จ๋าได้อีกครั้งแล้วเงื้อมือ “ขอโตบสามทีเองค่าคูณแม่” ร่างเล็กของเธอดูบอบบางก็จริง แต่แรงเยอะมาก อีกทั้งความกระหายในชัยชนะก็มากมายซะจนความรู้สึกผิดชอบชั่วดีหายไปหมด
เหตุการณ์เกิดขึ้นรวดเร็วมาก ผมที่อยู่ใกล้ที่สุดกระโจนเข้าไปหาและแทรกตัวเข้าไปกั้นตรงกลางก่อนจะโอบคร่อมตัวแม่จ๋าเอาไว้มิด
เพี๊ยะๆๆๆๆๆๆ
“ออกปายน้าไอ้บ้า!!!” สองมือบางของเธอตีรัวลงบนร่างกายด้านหลังของผมแบบน็อนสต๊อป พิกัดการตีก็สะเปะสะปะ ตบอะไรได้ก็ตบ โดนทั้งหลังไหล่ท้ายท้อย โดนหัวบ้างก็มี
“หยุดได้แล้วน้ำตาล!!” พี่บั๊คจับมือเล็กที่ตีรัวใส่ผมเอาไว้แล้วตวาดเสียงดัง นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพี่บั๊คโมโหระดับนี้
อันที่จริง ถ้าผมไม่เข้ามากันไว้ พี่บั๊คก็คงเข้ามาช่วยได้ทันเหมือนกันเพราะผมเห็นว่าพี่บั๊คออกตัวแล้วตอนที่เริ่มวิ่ง
“น้ำตาลต้องชานะ น้ำตาลอยากให้พี่บั๊คเป็นของน้ำตาลโคนเดียว” เธอทำท่าจะเข้ามาหาแม่จ๋าอีกครั้งแต่พี่บั๊คดึงไว้แล้วตวาดซ้ำไปอีก
“ตั้งสติหน่อยน้ำตาล!” เสียงพี่บั๊คโทนนี้เร้าอารมณ์ผมดีแฮะ รู้สึกคึกคักอยากโดนแบบนี้บ้างว่ะ “นี่แม่พี่นะ!! อยากชนะจนแยกแยะไม่ออกเลยเหรอว่าควรหรือไม่ควรทำอะไร!!” ถ้าไม่ติดว่าต้องประคองแม่จ๋าที่กำลังยืนอึ้งดูการสั่งสอนของพี่บั๊คอยู่ข้างๆ ผมคงเข้าไปลากเมียรักขึ้นห้องแล้วล่ะ
แอร๊ยยย เมียกูเท้เท่ ดาร์กละเกินเมียจ๋าาา ผัวอยากโดนเอสใส่แบบนี้บ้างอ่า ทำไงดีวะเนี่ย
“ถ้าได้พี่บั๊คมาเป็นแฟน จาให้น้ำตาลทำอารายก็ด้ายท้างน้านแหละ” เสียงก็ยังยานคางและยืนไม่ตรงอยู่อย่างนั้น พรุ่งนี้ถ้าสร่างเมาจะจำอะไรได้บ้างไหมเนี่ย
“งั้นเกมวันนี้ให้น้ำตาลชนะก็แล้วกัน” แม่จ๋าสรุป เธอแกะมือผมออกจากไหล่และเดินเข้าไปอยู่ตรงหน้าพี่สาวนมโต
“กรี๊ดดด ชานะแล้ว ชานะใสใส กรี๊ดดดดดดด” พี่นมโตกรี๊ดเสียงดังลั่นจนทุกคนต้องปิดหู “แบบนี้หนูก็ได้มาเป็นซาใภ้คูณแม่แล้วซีคะ”
ผมหลับตาข่มใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น คงไม่มีหวังได้เป็นเขยบ้านนี้แล้วสินะ เฮ้อ แพ้ก็ต้องยอมรับว่าแพ้นั่นแหละ ไอ้จ้าวคนแมนๆ ครับ
“น้ำตาลชนะเกม” แม่จ๋าพูดเสียงนิ่ง “แต่ไม่ชนะใจแม่เลย” แล้วเธอก็หันหลังให้ทุกคนจากนั้นก็เดินออกจากบริเวณสระน้ำ “ใครก็ได้ช่วยจัดการหาที่นอนให้หนูน้ำตาลด้วยก็แล้วกัน” เสียงแม่จ๋าถึงจะนิ่งแต่ก็เหมือนขมขื่นอยู่มากทีเดียว
คงผิดหวังเรื่องว่าที่ลูกสะใภ้คนโปรดชนะแบบไม่สมศักดิ์ศรี ความจริงผมก็ไม่น่าไปขวางทางชนะของพี่นมโตเลย ดูสิ ทำให้แม่จ๋าโกรธซะแล้ว เฮ้อ นี่ขนาดพี่นมโตชนะเกมได้แต่ก็ยังไม่ชนะใจแม่จ๋าแล้วคนแพ้ในเกมอย่างผมจะชนะใจแม่จ๋าได้ยังไงล่ะเนี่ย เฮ้ออออ กลุ่มว่ะ
ในขณะที่กำลังแอบนอยด์อยู่กับความคิดตัวเอง เสงี่ยมศรีก็พูดขึ้นเสียงดังลั่น “พาลำยองปายเก็บทีซิข้าวสวยลูกรัก” พี่สวยหันไปมองแม่เหมือนไม่ค่อยเข้าใจ แม่จึงกระซิบอะไรบางอย่างกับพี่สวยแล้วหัวเราะกันคิกคัก
“อ๊ะๆ ไม่ต้องตามมาค่ะพี่บั๊ค ไม่ต้องห่วงด้วย เดี๋ยวสวยหาที่นอนแบบวีไอพีให้ลำยองเองค่ะ” ว่าแล้วอิพี่สวยก็กึ่งลากกึ่งดึงพี่นมโตออกไปจากบริเวณสระ
“แล้วน้องสวยเค้ารู้ที่รู้ทางในบ้านผมเหรอครับ” สลัดผักหันไปถามพ่อ
“แม่ข้าวจ้าวคงไม่ให้นอนที่นี่หรอกลูกเขย” พ่อตอบได้แค่นั้นก็โดนแม่แทรกขึ้น
“เดี๋ยวลามยองย่องขึ้นห้องไปขัดขวางฉากเลิฟซีนจาทำงาย ยอมหราา?” แม่ทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่พี่บั๊คจนมันเขินซะหน้าแดง
“โถ่แม่ครับคงไม่มีหรอก ข้าวจ้าวเมามาก เดี๋ยวคงให้นอนแล้วล่ะ” พี่บั๊คเกาท้ายทอยแบบเขินๆ
“นิสัยเสีย!!!” ผมตวาดลั่นแล้วเข้าไปทุบแขนมันอย่างแรง
“อ..อะไรเนี่ย พี่ทำอะไรผิด” ยังมีหน้ามาถาม มึงมันไอ้คนนิสัยเสีย!!
“หักหน้าแม่แบบนี้ได้ไง!” ผมโวยวาย พี่มันทำหน้างงและพยายามคิดตาม แต่ผมรู้ว่ามันคงคิดไม่ออกจึงเฉลยให้มันฟัง “ก็แม่อุตส่าห์มโนเรื่องฉากเลิฟซีนไง ไปปฏิเสธแบบนั้นได้ไง เราต้องเชื่อฟังผู้ใหญ่สิ ใช่มั้ยแม่” ผมหันไปหาแนวร่วม
“ถั่วต้มลูกรัก ฉลาดได้แม่ไม่มีผิด คืนนี้ถ้าไม่จัดกันนะ แม่จะแช่งให้ฉี่ไม่ออกสามวัน คิกๆๆ” พี่บั๊คกับพ่อทำหน้าปุเลี่ยนๆ เหมือนจะเงิบแต่ก็ขำผสมกับอ่อนอกอ่อนใจกับเราสองคน “กลับกันเถอะพ่อ เดี๋ยวจาเลยฤกษ์เข้าหอของราวว” ว่าแล้วก็คล้องแขนพ่อเดินผ่านผมกับพี่บั๊คไป
“จ๊ะแม่ คืนนี้พ่อตามใจแม่ทู้กอย่างเลยจ้า” พ่อออดอ้อนเอาใจ
“อ้าว แล้วจะกลับยังไงครับ” พี่บั๊คถามตามหลังเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนขามาตัวเองไปรับ
แม่กับพ่อหันมายักคิ้ว “ให้ข้าวสวยไปเรียกแท็กซี่แล้ว” พ่อตอบ
พอเห็นว่าพี่บั๊คลังเลแม่จึงพูดให้เมียผมสบายใจ (?) “ไม่ต้องคิดปายส่ง อยู่จัดหนักไอ้เรื้อนนั่นเถอะ” นี่แม่ผมจริงๆ เหรอ ที่ผมเรื้อนยังไม่ได้ครึ่งแม่เลยเหอะ
“เอ่อ.. ง..งั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวผมไปส่งหน้าบ้านนะ”
แม่ยกมือห้าม “อย่าได้เสียเวลากับตรงนี้เลยพ่อลูกเขย ดูนั่นๆ” แม่ชี้มาที่ผมที่แอบกระดกไวน์ในขวดกินระหว่างรอ ก็เหตุการณ์ต่างๆ นาๆ เมื่อกี้ทำให้ระดับแอลกอล์ฮอล์มันลดฮวบจนเกือบจะสร่างน่ะสิ ผมก็เลยต้องเพิ่มดีกรีอีกหน่อย
“จ้าวพอแล้ว” พอพี่บั๊คเห็นก็เข้ามาดึงขวดออกจากมือแล้วทำหน้าดุ แต่เสียใจนะเมียรัก จ้าวซัดจนมันหมดเกลี้ยงแล้วล่ะ หุหุหุ
“บ้ายบายแม่ คืนนี้มาแข่งกัน ใครนอนก่อนแสดงว่าแก่” ผมตะโกนท้า
“จัดปายยย พ่อกับแม่จะไม่เลิกจนกว่าจะได้น้องแกแล้วน่านแหละ ใช่ม้ายพ่อ เราทำลูกชายคนใหม่อีกสองสามคนแทนคนเก่าที่มันออกเรือนมีผัวเศรษฐีกานดีกว่า เผื่อจาได้ผัวรวยอีก คิกๆๆๆ” พ่อเออออรับคำแล้วสองคนนั้นก็หัวเราะต่อกระซิกกอดคอกันเดินออกไป
ว่าแต่..
จะทำน้องให้จ้าวอีกตั้งสามคนเลยเหรอ โหยแม่! จะแรงเกินไปแล้วนะ!!
เมื่ออยู่กันตามลำพังสองต่อสอง บรรยากาศก็แสนจะเป็นใจ รอบด้านมืดสลัวแต่บริเวณสระน้ำถูกตกแต่งด้วยไฟสวยงาม ผิวน้ำสีฟ้าใสกระเพื่อมไหวเล็กน้อยตามแรงลม ผมเดินเข้าไปคล้องคอพี่บั๊คที่ก้มมองลงมาด้วยแววตารักใคร่ระคนเอ็นดู
“คิดถึงจัง” ผมอ้อน
สองแขนแกร่งโอบรวบเอวผมไว้อย่างเสน่หา “คิดถึงเหมือนกันครับ คิดถึงขี้เมาที่ขี้อ้อนขี้อ่อยคนนี้” ปลายจมูกโด่งเกลี่ยไปมาบนปลายจมูกผม
“ไม่ต้องเลย” ดันตัวออกเมื่อนึกเรื่องเก่าๆ “ลืมไปว่าเราต้องอยู่ในโหมดเศร้านะ”
“อ้าว เข้ามาอ้อนเองนะ พอนึกได้ก็ผลักเฉยเลย ไอ้เด็กนี่” พี่มันขยี้หัวผมซะจนยุ่งเหยิง
“ไม่รู้ล่ะ งอนตัวเท่าบ้าน” ผมหันหลังให้แล้วกอดอกแน่น
ร่างสูงเข้ามายืนซ้อนด้านหลังแล้วโอบเอว ซุกใบหน้าเข้าซอกคอพลางโยกตัวช้าๆ “งอนเรื่องอะไรล่ะครับบอกจ๋ามาซิ จะได้ง้อถูกเรื่อง”
“เอาเรื่องแรกก่อน” ทำท่าทางเป็นต่อใส่เพราะพี่มันยอมง้อแล้ว “ทำไมไม่รักแม่จ๋า ทำไมยอมให้แม่จ๋าโดนตบล่ะ” ผมรู้สึกไม่ดีจริงๆ ถ้าพี่มันให้เหตุผลที่ไม่โอเค ผมคงต้องตัดมันออกจากการเป็นเมีย ผมเกลียดคนไม่กตัญญู
“เพราะรักไง ถึงได้ยอม” พี่มันว่า “พี่อยากให้แม่มีความสุขกับคนที่พี่เลือก อยากให้แม่ได้เห็นซะทีว่าคนนี้ของพี่จะทำให้แม่มีความสุขในวันข้างหน้า อยากให้แม่รู้ว่าใครกันแน่ที่รักแม่มาจากจิตใต้สำนึก ไม่ใช่แค่เพียงฉาบฉวย”
“ทำไมถึงได้มั่นใจขนาดนั้น ถ้ามันพลาดขึ้นมาล่ะ แม่จ๋าไม่เจ็บตัวฟรีเหรอ” ผมยังข้องใจ
“ที่ผ่านมา ที่จ้าวคอยคิดถึงแม่พี่ก่อนเสมอ คอยบอกให้เทคแคร์แม่ก่อนเพื่อลดอคติในใจแม่ พี่ถือว่าจ้าวสอบผ่านในคะแนนที่สูงมาก จ้าวไม่ได้ใช้กำลังเข้างัดกับความแรงของแม่ แต่ใช้พี่เป็นเครื่องมือเพื่อลดการปะทะซึ่งพี่คิดว่าเป็นวิธีที่น่ารักและค่อนข้างได้ผลดี” หูย โดนชมซึ่งหน้าแบบนี้ เขินนะเนี่ย
ว่าแต่..
กูไปทำแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ใช้สลัดเป็นเครื่องมืองัดอะไร หรือแม่จ๋าเข้าห้องไม่ได้แล้วกูเป็นคนช่วยงัดประตูให้ หรือยังไง ยิ่งฟังยิ่งงงว่ะ
“อ้อแล้วอีกอย่าง” ห๊ะ ยังมีอีกเรอะ “คนบ้านจ้าวถึงจะสติไม่ดีแต่ทัศนคติและจิตใจดีงาม” ฟังๆ ก็เหมือนชม แต่ตงิดๆ เหมือนจะไม่ใช่ “แม่ของจ้าวถึงจะเมามากแต่พี่เชื่อว่าต้องมีเหตุผลที่คิดกติกาแบบนั้นขึ้นมา เพราะถ้าไม่เจ๋งจริงก็สร้างคนแบบจ้าวไม่ได้หรอก พี่เชื่อในคนที่สร้างจ้าวขึ้นมาว่าต้องมีดีและพี่ก็ได้เห็นว่าแม่จ้าวยิ่งกว่าดีซะอีก” เหงี่ยมจะดีกว่านี้อีกนะ ถ้าไม่ขี้บ่น “และโดยเฉพาะพี่เชื่อใจคนที่พี่รักและเชื่อว่าตัวเองเลือกคนไม่ผิด”
“เลือกไม่ผิดอะไรล่ะ จ้าวแข่งแพ้แบบนี้ แม่จ๋าก็คงยกพี่บั๊คให้คนอื่นแล้วล่ะ” ถอนหายใจด้วยความกลัดกลุ้ม พึ่งมานึกเสียดายเอาป่านนี้ ตั้งแต่พรุ่งนี้คงเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ระหว่างเราแล้วล่ะสลัดเอ้ย
พี่มันยิ้มบาง “ถึงแม่จะเจ้าทิฐิและไว้ตัวอยู่สักหน่อยแต่ก็มีหัวใจ พี่เชื่อว่าแม่จะต้องได้เรียนรู้จิตใจคนมากขึ้นแน่” หน้าตาหล่อเหลาของพี่บั๊คดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลเพิ่มขึ้นเมื่อฉายประกายแห่งความเชื่อมั่นเช่นนี้ “การแข่งขันน่ะ คนที่ได้รางวัลแมนออฟเดอะแมทช์ไม่ได้มาจากทีมที่ชนะเสมอไปหรอกนะ” ไม่รู้ว่าเป็นแค่คำปลอบใจหรือเปล่า แต่ผมรู้สึกดีจังแฮะ ไม่ว่าในโลกนี้ผมจะเป็นขี้ในสายตาใคร แต่ในสายตาพี่บั๊ค ผมรู้สึกเสมอว่าผมเป็นเหมือนเทวดาองค์น้อยๆ ที่พี่บั๊คให้ความรักและศรัทธา ซึ่งมันเป็นอะไรที่มีค่าสำหรับผมมากที่สุด
“แต่..”
“อะไรอีกล่ะ หืม” พี่บั๊คถาม
“ยังมีอีกเรื่องที่จ้าวไม่สบายใจ”
“ว่ามาสิ” พี่บั๊คจับไหล่สองข้างของผมแล้วก้มลงมาใกล้ๆ
“จ้าวไม่ค่อยมีความสุขเท่าไหร่ เรื่องรักสามเส้าของเรา”
“ก็เห็นทำเหมือนไม่แคร์แล้วไม่ใช่เหรอ นึกว่าไม่ได้มีใจซะอีก” พี่มันพูดเหมือนน้อยใจ
ผมรวบมือหนามากุมไว้แล้วเงยขึ้นมองหน้าพี่มันตรงๆ “ไม่แคร์ได้ไงเล่า ก็จ้าวเป็นคนผิดนี่นา”
สลัดผักทำหน้างงแล้วถามกลับทันที “ผิดยังไง”
“ก็จ้าวหลายใจ” ช้อนตามองพี่มันด้วยความสำนึกผิด
สลัดขมวดคิ้วจนเป็นปม “เดี๋ยวนะ พี่ว่าเราไม่น่าจะคุยเรื่องเดียวกัน”
“เรื่องเดียวกันนั่นแหละ เรื่องสามเส้าเราสามคนที่ทำให้เจ็บปวดทุกฝ่าย” ผมลูบแก้มสากเบาๆ เพื่อปลอบประโลม
“สามเส้าที่ว่าน่ะ มีใครบ้าง” พี่มันถาม
“ก็รักสามเส้าระหว่างพี่บั๊ค จ้าว แล้วก็ผีไง”
!!!!!
ผมเบื่ออาการเงิบของสลัดผักจริงๆ ทำไมมันต้องตกตะลึง แปลกใจไปกับคำพูดหรือการกระทำที่แสนปกติธรรมดาของผมทุกทีเลยวะ “งงอะไรเนี่ย ก็เรื่องระหว่างเราสามคนมันยังไม่เคลียร์เลยนี่นา”
“สรุปคือเวลามึงเมากับเวลาปกติ ระบบสมองมึงแยกกันคิดใช่มั้ยเนี่ย!!” ดูมันๆ หลังจากเงิบก็เม้งแตก แบบนี้ทุกทีเลย พี่มันคงเพิ่งนึกได้ก็เลยโกรธ เฮ้อ เมื่อไหร่รักสามเส้าของเรามันจะจบสิ้นซะทีนะ
“แล้วมาเหวี่ยงใส่คือระ!?” ผมวีนกลับ “จ้าวก็รู้ว่าจ้าวผิด แต่ไม่รู้จะทำไงจริงๆ นี่นา พี่บั๊คก็เมีย ผีก็เมีย จะดีจะร้ายจ้าวก็ได้มาทุกคนแล้วอะ จะให้ปัดความรับผิดชอบ จ้าวทำไม่ได้หรอก!” ผมขึ้นเสียง
หน้าพี่มันแดงก่ำ คิ้วขมวดเป็นปม และเหมือนเขี้ยวจะงอกออกมาแล้วด้วย “มานี่เลย!! เพ้อนักใช่มั้ย เรื้อนมากใช่มั้ย!!! ได้!! เดี๋ยวจะรื้อฟื้นให้ดูว่าใครได้ใครกันแน่!!!” ตอนแรกก็ตกใจที่พี่มันดูฉุนเฉียว แต่คิดไปคิดมาก็เข้าทางแล้วนี่หว่า
แอร๊ยยยย พี่บั๊คโหมดดาร์กอย่างที่ใฝ่ฝัน แบบนี้คงต้องเพิ่มเชื้อไฟให้เยอะๆ จะได้ดาร์กกว่านี้
“ปล่อย!!” ผมกระชากมือกลับมาอย่างแรง “ถ้าไม่เข้าใจกันแบบนี้ จ้าวจะไปอยู่กับผีแล้ว!!” ตะคอกใส่พี่มันเสียงดังลั่นแล้วหันหลังวิ่งหนี
“โธ่เอ้ย!!! กูจะบ้าตาย!! หยุดเดี๋ยวนี้นะไอ้จ้าว!!” พี่มันเรียกตามหลังแต่ผมไม่หยุดหรอก จุดมุ่งหมายของผมก็คือศาลาริมน้ำที่เงียบสงบแสนโรแมนติก คึคึคึ
“จ้าวหยุด! หยุดเดี๋ยวนี้!!” เสียงร้องเรียกให้หยุดยังคงตามมาติดๆ
ท่าทางหัวฟัดหัวเหวี่ยงขนาดนั้นแสดงว่าหึงผีมากสินะ คึคึ แบบนี้คงต้องงัดไม้เด็ดเพื่องานดาร์กขั้นสุดซะแล้วสิ!
*********************
:pig4:
-
อ่านแล้วอึ้ง มึนแทนพี่บั๊ค :ruready
อิข้าวจ้าวมาแรงตลอดๆ
-
อิจ้าวโลกนอกจากมันจะแร่ดมากเรื้อนมากมันยังเป็นเอ็มสายดาร์คอีกนะเนี่ย สุดยอดนายเอกแห่งยุคจริงๆ :laugh:
-
จ้าวคะ นู๋โอเคชั้ยมั้ยลูก แม่ลูกนี่ไม่ต่างเรย จิตใจงามแต่แมร่งบ้า 55555
-
โอ๊ยยย ขำกรามค้างงงง ฮากระจาย o13 o13 o13 ยกนิ้วให้คนแต่ง
ปล.แอบสงสารคุณพ่อนิดๆนะ โถ่ๆๆภาพพจน์หมดกัน :m20: :m20:
+1 :กอด1:
-
จ้าวรั่วๆๆๆๆๆมากกกกก
-
แม่จ้าวอย่างฮาอะ!!!!!!! :laugh:
แล้วนี่อิเจ้ามันซึ่งตึงจริงใช่ไหม๊ :z3:
ตอนนี้เลยกลายเป็นโอกาสละ
จัดหนักๆไปเลยพี่บั๊ค
-
จ้าว สติๆๆ :hao4:
-
เหนื่อยไหมกับการรับมือกับจอมมโน
-
วางถุงกาวก่อนนะอิข้าวจ้าว
ยิ่งอ่านยิ่งเรื้อนตาม!!!!!!!
-
ถึงอิจ้าวมันจะมึน+บ้าแค่ไหนก็ยังเป็นคนดี
ซาบซึ้งแทนแม่จ๋า
55555
-
o13 o13 :z2:
บ้านจ้าวนี่สุดติ่งกระดิ่งแมวกันจริงๆ
ชอบตอนนี้มาก ก ไก่ล้านตัว
พี่สลัดผักจะจัดโหมดดาร์คให้แล้ว เย่
-
อิจ้าวมันเรื้อนจริงๆ
-
อิจ้าวมันมีสมองสองส่วนรึไงกันวะ
รอไอ้พี่บั๊คพูดความจริง
:m31:
-
แม่ลูกตะกูลนี้กินกันไม่ลงจริงๆ เอาเลยคืนนี้ใครจะชนะ หวังว่าจะไม่สลบเมื่อหัวถึงหมอนทั้ง 2 นะ :ped149:
แต่ชอบมากตอนที่อิจ้าวมันขี้อ่อยแบบนี้ อ่อยไปเถ่อะนังจ้าวทั้งผี ทั้งพี่บั๊คน่ะ ขอให้มีลูกท้ายปีหัวปีนะ / มโนไปว่ามันท้องได้เรียบร้อยตามสมองอิจ้าวไปแระ :m23:
-
อิจ้าวเนี่ยเมาทีไรเรื้อนและบ้าตลอด
น่าสงสารพี่บั๊คอ่ะจะรักจะชอบใครทั้งที
แม่งเสือกบ้าๆบอๆ
-
:laugh: เสงี่ยมศรี ช่างเลอเลิศ
-
ขำอิจ้าวมากค่ะ อะไรจะทั้งเรื้อนทั้งมโนได้ฮาขนาดนี้
เป็นครอบครัวเชิญยิ้มจิงๆบ้านนี้ เล่นเอาพี่สลัดเงิบไปเลย
แต่ส่วนตัวชอบคู่ดิน-สกายมากเลยค่ะ
เชียร์คู่นี้ให้สมหวังไวๆ จะให้ดีอยากให้ดินเป็นฝ่ายรับอ่ะ ฮาแน่ๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ข้าวจ้าว ตอนเมากับไม่เมาก็ไม่ต่างกัน ความติงต๊องอ่ะนะ :laugh:
-
ปวดหัวแทนอะ มึนๆงงๆกับจ้าว :jul3:
-
ทั้งแม่ทั้งลูกกินกันไม่ลงจริงๆ :laugh:
-
น่าสนุกอ่ะๆๆๆ รอตอนต่อไป
-
จ้าวเสร็จสลัดแน่!!!!! 5555555
-
อิจ้าวววววววววว
อิเด็กขี้ยั่ว
อยากเจอโหมดดาร์ก
เดี๋ยวได้ดาร์กกันทั้งคืนแน่ๆ หุๆๆๆ
:jul3: :jul3:
-
เฮฮา กันทั้งครอบครัว
-
บักจ้าวจอมเรื้อน เรื่อนสยองไม่เป็นรองใคร เห็นแล้วสงสารพี่บั้คจับจิตเลย
-
้อิ่มอิจ้าว :katai1: สรุปแกรู้ตัวหรือแกจิตหลุดไปแล้วกันแน่เนี่ยะ :m20:
-
พี่บั๊คคงต้องปวดหัวแบบนี้ไปตลอดชีวิต
แต่ก็ฟินดีใช่มั้ยล่ะครับ คึคึ
:hao3: :hao3: :hao3:
-
จ้าวตอนเมากับไม่เมาก็เหมือนกัน ไม่สามารถแยกได้ :m20:
แม่ของจ้าวแจ๋วมาก แม้จะเมาแล้วแต่ความคิดสุดยอดมาก o13
มันช่วยคัดกรองได้จริงๆ แม่จ๋าจะได้รู้ธาตุแท้ของยัยพี่โนตม
ทีนี้ก็รอให้แม่จ๋าทำใจและยอมรับจ้าวสักทีแล้วนะ
แต่จ้าวอยากได้พี่บั๊คโหมดดาร์คหรอไปยั่วโมโหพี่เขาแบบนั้น
พี่บั๊คจัดรื้อฟื้นความจำให้จ้าวเลย :z1:
:mew1: :L2:
-
จ้าวนี่มันเมาแล้วเรื้อนจริงๆอ่ะแถมยังมัวจำสับสนอีกต่างกาก
-
โอ้ยจ้าวววววววว
กูเครียด ทั้งแม่ทั้งลูก
555555555555555555555555
-
ต้องยกนิ้วให้กับบ้านจ้าวกันทั้งบ้าน ไม่อย่างนั้นคงอยู่ด้วยกันไม่ได้ :laugh:
วิธีเหงี่ยมศรีช่างแยบยลยิ่งนัก ขนาดพี่บั๊คยังดูออกเลย แม่จ๋าจะดูออกมั๊ยนะ
คิดว่าคงจะกระจ่างแล้วล่ะ แต่ต้องขอเวลาทำใจกันหน่อย
ถ้ามาได้ยินจ้าวคุยกับพี่บั๊คแม่จ๋าคงใจอ่อนและยอมรับได้มากกว่านี้แน่
ได้ศรีลูกสะใภ้มาอยู่ในบ้านแล้วอย่าปล่อยให้หลุดมือไปเชียว
ต้องให้พี่บั๊คทำให้จ้าวเข้าใจอะไรๆมากกว่านี้ซะแล้ว เดี๋ยวปวดหัวยาว :m20:
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ :L2:
-
เดี๋ยวก็ฟ้าเหลืองหรอก จ้าว
555
-
เจ้าาาาาาาาาาาาาหนูคือ อะไร ยังไง
ล้ำไปนะเนี่ย
ฮาทั้งครอบครัววววววววววววววววววว
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
ไม่ใช่แค่พี่บั๊คปวดหัวนะ ป้าก็ปวดหัวกับความเรื้อนของนู๋เหมือนกันนะน้องจ้าววววววววววววววว :a5:
-
เชื้อรั่ว เรื้อนนี่มันแรงจริง ๆ
พี่บั๊คสู้ ๆ
-
เราคิดว่าจ้าวมันเรื้อนแล้วนะ เจอแม่จ้าวไปนี่ เงิบค่ะ! 555555
กวนสุด แล้วตอนนี้รู้สึกกลัวตัวเอง กลัวเหมือนจ้าว 5555555
ตอนหน้าขอจัดหนัดกนะคะ เอาแบบที่จ้าวมันรู้ทุกอย่างไม่งง
ไม่คิดว่าเป็นรักสามเส้าอีก
ปล.เอาแบบพอสุดสวิงริงโก้อีโต้บั้มกะสลัดแล้ว จ้าวก็รู้เลยว่าสลัดเป็นปั๋ว 55555 :hao6: :m25:
-
จ้าวฮะ (ไร้คำบรรยายฮะ) แอบสงสารอีพี่บั้คนะ :เฮ้อ:
-
น้องเจ้า พ่อยอดสมองอิ่มของเจ้
พ่อช่างรั่วได้น่ารักน่าหยิกเหลือเกิน พ่อเอ๊ย
-
"กูละเพลีย"....แบบนี้ไงถึงได้บอกว่า..นิยายสุดฮามันต้อง อิจ้าว......
-
บ้านนี้ไปตั้งคณะตลกได้เลย ฮาทั้งบ้าน 5555
-
ข้าวจ้าวเอ๊ย........... น่ามึน น่าฮักตลอด
พี่สลัดหัวหมุนเป็นลูกข่างแว้ววววววววววว
คิดถึงพี่ดิน กับ นุงสกายจุง หุ หุ
-
ข้าวเจ้าน่าฮัก คิดอยู่ว่าคงไม่ตบแม่จ๋าแน่ๆ เหมือนเรื่องอะไรนะ ที่ให้แม่แย่งเด็กเพื่อพิสูจน์ว่าใครเป็นแม่จริงแม่ปลอม สุดท้ายแม่จริงก็ไม่กล้าดึงเด็กแรงเพราะกลัวลูกเจ็บ จึงทำให้แม่ปลอมได้เด็กไป แต่สุดท้ายคำตัดสินก็คือแม่ที่ไม่กล้าดึงลูกแรงนั่นแหละคือแม่จริง :mew1: :katai2-1:
-
จ้าวเอ้ยยยยย อาจไดปั๊วววว มาแทนนะ
-
สุดยอดเลยจ้าวว
เรื้อนจริงๆเลย
5555
-
ถ้าจะเรื้อนขนาดนี้ :jul3: :m20: :laugh:
-
อิน้องจ้าวเมาเรื้อนนี่น่าปวดหัวที่สุดดดดดด
พูดไม่รู้เรื่อง สติไปหมดแล้วนะแก!!!! :z3:
สงสารพี่บั๊ค ฮ่าๆๆๆๆๆ
พอกำลังจะคุยเรื่องเดียวกัน ไปๆมาๆ กลายเป็นคนล่ะเรื่องเดียวกันไปซะได้
-
:laugh:
-
ลำยองจิงๆ
-
โถถัง เหนื่อยแทนพี่บั๊ค :jul3:
-
-.- เออ อิเจ้เหนื่อยแทนพี่สลัดจริงๆ น้องจ้าวพ่อสามีที่โดนกด กับพี่บั๊คเมียในนาม(ในนามจริ๊ง จริง 555)
-
จ้าวเมาแบบสติหายหมดจริงๆ 555
น่าสงสารอิพี่บั๊คนะ รับมือคนบ้าสติแตก 55555555
-
โอกาสมาแล้ว จัดหนักๆเลยพี่บั๊ค :hao6:
-
เชื้อเมาเรื้อนมาจากคุณแม่เงี่ยมนี่เอง
จ้าวเอ๊ย ปวดกระบาลแทนพี่บั๊ค
จัดไปจนกว่าจะหายเมาเลยพี่บั๊ค ไอ้คุณน้องจ้าวจะได้จำได้ :oo1:
-
ในที่สุดบั๊คก็เข้าใจซะที่ว่าสมองจ้าวแยกกันคิดตอนเมากับไม่เมา 555
อะไรมันจะมึน มั่ว เรื้อน น่ารัก แสนดี ขี้อ้อนขนาดเน้ นังจ้าวเอ๊ย!
-
จ้าวค่ะ แนะนำแบบสามพีกันไปเลยนะจ้ะ :hao6: :z1:
-
ครอบครัวน้องจ้าวนี่สุดยอดจริงๆ 5555
-
ถ้าเป็นไปได้ในชีวิตจริง คงไม่เข้าใกล้ครอบครัวไอ้จ้าวอะ
ขอบคุณ :)
-
ครอบครัวจ้าวนี่สุดๆอ่ะ
5555555
-
ตามทันแล้ว :hao7: น้องจ้าวจะเสร็จพี่บั๊คอีกรอบมั้ย
-
เมาแล้วดูไม่ได้เลย :katai1:
-
สงสารพ่อของจ้าวอ่ะ ลูกนี่ได้แม่จริงๆ
คนอื่นขำ แต่คุณพ่อคงอายยยยยยยยยยยยยยย ถถถถถถถ
-
ปวดหัวแทนพี่บั๊คจริง ๆ
พี่บั๊คทำให้จ้าวหายสับสนซะทีเถอะ ^^
รักสามเศร้าของจ้าว .. :m20: :m20:
-
o13
ชอบครอบครัวจ้าวอะ ,, เลิศศมาก =)
-
ข้าวจ้าวรั่วได้สุดติ่งมาก จินตนาการนางเลิศล้ำสามปฐพี
แต่ที่ฟินมากต้องเฮียดินกะสกาย ซึนและอึนได้อีก
ติดตามเฮียดินกระชั้นชิดติดตูดกันเลยทีเดียว จิ้นคู่เน้!!!!
-
:katai5: :katai5: เข้ามารอดินอ้ปป้า
-
เพิ่งเคยอ่านเรื่องนี้ สนุกมากเลยค่ะ ชอบทั้งสองคู่เลย
โดยเฉพาะสกายกับดิน กรี๊ดดดดดดด
รอตอนต่อไปค่า
-
น้องจ้าวจ้ะ...นี่หนูยังไม่หลุดพ้นจากผีอีกเหรอจ้ะ แล้วหนูก็ยังคิดว่าตัวเองอยู่ตำแหน่งรุกอีกเหรอจ้ะ
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
แต่มุขนี้ดีมากค่ะคุณแม่เหงี่ยม คุณแม่สามีลูกคงได้ใจน้องจ้าวไปเต็มๆ
อิอิ
-
เออ ระบบความคิดมันแบ่งตอนเมากับตอนไม่เมา :laugh:
-
สงสารพี่บั๊คจริงๆ 55555555555
-
อ่านได้ครึ่งทางเด๋วมาอ่านต่อครับ จ้าวเรื้อนได้น่ารักมากๆ 55555
-
ค้าบบบตามมาจากเซงเปดอวอดดดดด ฮาจริงจังจังจิงงงงงงง ตามด้วยนนนะะะะะะ :))
-
o22 เอ่อ...อยากถามคำเดียว
น้องเจ้าหนูแน่ใจว่าสติดีนะคะลูกกกก
ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา
-
จ้าวควรงดแอลกอฮอล์ด่วนๆเลยนะ ไม่ไหวแล้วนะหนู
-
นอกจากเรื่อง "หรือจะให้เป็นแค่ความทรงจํา" ก็มีเรื่องนี้แหล่ะ ที่ทำให้ต้องอ่านๆ หยุดๆ ไม่ไหวจะเคลียร์
เรื่องนั้นแซดจนปวดใจ ปวดเบ้าตา อ่านแล้วหยุดแล้วอ่านแล้วหยุดกว่าจะจบ
เรื่องนี้ไม่ปวดใจแต่ปวดท้อง ปวดแก้ม ปวดกราม ฮาน้ำตาเล็ดจนแทบหายใจไม่ทัน
ตอนอ่านบอกตัวเองว่าห้ามกินหรือถ้าหิวให้หยุดอ่านไปกินให้เสร็จๆ เพราะไม่งั้นอาจมีอาการข้าวพุ่งน้ำพุ่ง อันตรายมาก
อิน้องเจ้าเมาเรื้อนได้น่ารักมาก อิน้องเป็นบุคคลที่เกินกว่ามนุษย์จะจินตนาการได้ ทำอะไรเกินความคาดหมายตลอด
สงสารก็แต่อิพี่บั๊ค สลัดเมียรักของไอ้จ้าว ท่าจะปวดหัวหนัก ดูท่าชะตากรรมคงไม่ห่างจากพ่อของจ้าวเท่าไหร่
ปล.อยากฝากถึงน้องข้าวจ้าวเบาๆ นุ่มๆ ว่า "อิจ้าว! อิเด็กแรด กร๊ากกกกก"
-
หัวเราะจนเพลียเลย
-
:sad4: :sad4: รออออออออออออออออออออออ อยู่นะ
-
น้องจ้าววววววววว
สติค่ะลูก เชื่ิอพี่บั้คเค้ารับมืออิน้องจ้าวได้ทุกอย่าง :hao7:
-
ก๊อกๆ ฮัลโหลๆ
หิวข้าวแล้วววววววว ข้าวจ้าวววววด้วยยยยยยยยย ^^*
-
เพิ่งอ่านได้สองตอนนนนนน
แต่สนุกแบบสุด! จ้าวมันฮาไปไหม 5555555555
เดี๋ยวไว้มาตามอ่านต่อนะะะ นี่ช่วงสอบ แอบมาเวิ่นเว้อได้แค่นี้ T^T
คู่แมวนั่นก็น่าสนใจนะเนี่ยๆ ไว้มาตามอ่านนนนน ^^
-
เพิ่งอ่านจบ สนุกมากเลยค่ะ รอลุ้นคู่ดินกะสกาย เอามาลงให้อ่านเร็วๆน้าค้า :impress2:
-
o13 o13 o13 :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบๆๆๆ :katai2-1: :katai2-1:
-
ตามอ่านทันเเล้วข่ะะ เย้ :katai2-1: :katai2-1:นี้จริงๆฉันหันมาเชียร์คู่พี่ดินกับสกายเเล้วนะ
มาช้าเเต่พัฒนาการเร็วกว่าอิจ้าวกับพี่บ๊คอีก อิจ้าวคือรั่วมาก ฉันเพลียกับมัน
ขอหันมาซบอกพี่ดินเเป๊ป ถถถถถถถถ รอคุณคนเเต่งนะค่ะ รักเลยทำไมเราเพิ่งมาเจอกันก็ไม่รู้
รักคุณคนเเต่งนะค่ะ จุ๊บๆ มาต่อตอนใหม่เร็วๆเด้อค่า จะรอนะ! :katai4: :katai4:
-
:hao5: หายไปนานจัง เค้าคิดถึง :katai5:
-
Chapter 24 Love Indeed
ผมวิ่งถลาไปยังที่หมายด้วยความคาดหวังสูงสุดว่าจะได้งานดาร์กอันเลอค่าสำหรับคืนนี้ วิ่งระยะสั้นผมขยันซอยเป็นที่สุด อย่าได้หวังมาแซงผมได้เหอะ “โอ๊ยย!!” นอกซะจากว่าผมหกล้มอะนะ
ไอ้สัดเอ้ย ล้มก็ไม่ล้มดีดี ดันเอาหัวไปชนก้อนหินใหญ่หน้าศาลาซะอย่างงั้นแหละ เจ็บเหี้ยๆ
“เฮ้ยจ้าว!” เสียงพี่บั๊คอุทานลั่น “เป็นไงมั่ง! ไหนดูซิ” มันรีบเข้ามาพลิกร่างของผมที่นอนคว่ำแน่นิ่งให้หงายขึ้นพาดตัก ที่ไม่ขยับตัวก็ไม่ได้เจ็บอะไรหนักหนาหรอกนะ กูแค่เมา ยกหัวไม่ขึ้น “หัวแตกเลยมึง เห็นไหมล่ะกูบอกให้หยุดก็ไม่เชื่อ แสงสว่างมันไม่พอ มองทางก็ไม่ค่อยเห็น เมาก็เมา มึงมันดื้อจังเลยเนี่ย เจ็บตัวจนได้!” แทนที่จะห้ามเลือดให้กู มึงก็มานั่งบ่นทำหน้างอคอหัก ไอ้ห่าสลัดครับ อุ้มกูไปปฐมพยายาลหน่อย!
เอ๊ะ ไม่สิ
ทำไมไม่ทำวิกฤติเป็นโอกาส เปลี่ยนงานโอดโอยให้เป็นงานเอสระดับเลือดสาดมันจะฟินกว่านะ
ผมใช้นิ้วแตะที่หัวคิ้วซ้ายเบาๆ แผลไม่น่าจะใหญ่นักหรอก ไม่งั้นเลือดคงทะลักลงมาเข้าหูเข้าตาแล้ว
“หิวเลือดมั้ยแวมไพร์” ถามพลางยื่นนิ้วที่ชโลมด้วยเลือดสดๆ ไปใกล้ริมฝีปากหยักอันเซ็กซี่ของมัน
พี่บั๊คทำหน้างงก่อนจะถามอะไรที่งี่เง่าที่สุดออกมา “หัวมึงฟาดจนความจำเสื่อมเหรอจ้าว! กูไม่ใช่แวมไพร์” ไอ้สัดสลัดควาย มึงมันไร้จินตนาการ เดี๋ยวกูก็ปลดจากตำแหน่งเมียแต่งไปเป็นเมียทาสซะเลย
ผมพยายามสะกดกลั้นอารมณ์หงุดหงิดเอาไว้แล้วหรี่ตากัดริมฝีปากตัวเองให้ดูเซ็กซี่ขึ้นอีก “ความจำไม่ได้เสื่อม สมรรถภาพก็ไม่เสื่อม ไม่เชื่อลอง” ไล้นิ้วที่เปื้อนเลือดไปบนริมฝีปากหยักแผ่วเบา ตอนแรกพี่มันก็ผงะหนีแต่นิ้วผมก็ไล่ตามไปจนแตะได้สำเร็จ
ไม่รู้จะบรรยายหน้าพี่บั๊คยังไง เอาเป็นว่าเหมือนมันเห็นผีแต่งตัวเป็นซานตี้แบบเซ็กซี่แต่ขี่ควายไม่ใช่กวางเรนเดียร์ เหมือนมันทั้งกลัว ตลก แปลกใจและอยากเตะไปพร้อมกัน
“มึ..” พี่มันขยับปากจะพูดแต่ผมกดนิ้วลงไปบนริมฝีปากเพื่อห้ามไว้
“ชู่ววว ดาร์กใส่จนได้เลือดขนาดนี้ พี่จะปล่อยจ้าวไปง่ายๆ ได้ยังไง” ผมอ้อน “ทำจ้าวเจ็บ ก็ต้องทำให้เสียวด้วยสิ”
สลัดนิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจแต่แล้วก็แลบลิ้นเลียริมฝีปากเปื้อนเลือดแล้วไล่เลียนิ้วมือของผมจนสะอาดเอี่ยม “กะว่าจะหักห้ามใจไม่ทำอะไรแล้วนะคืนนี้ สงสัยคงต้องดัดนิสัยให้หายบ้าซะหน่อย เลือดออกไม่มากคงไม่ต้องรีบทำแผลหรอกมั้ง” มันพูดจบก็อุ้มร่างผมขึ้นก่อนจะเดินเข้าศาลาและวางผมให้นั่งตรงมุมหนึ่งซึ่งลับตาคนมากที่สุด “แน่ใจนะว่าจะไม่ทำแผล” พี่มันคุกเข่าลงที่พื้นแทรกเข้ามากลางหว่างขาแล้วประคองหน้าผมไว้ นัยน์ตาคมจ้องมองมาด้วยความห่วงใยแต่ก็หายใจถี่กระชั้นเหมือนคนมีอารมณ์
“อยากทำแผลเหมือนกัน แต่ทำเพิ่มนะ ทำแผลเพิ่มให้อีกหน่อยสิ กำลังได้อารมณ์เลย” มือหนาบีบเข้ามาพร้อมกันจนหน้าผมบู้บี้ไปหมด
“จริงๆ เลยนะมึง ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้ ฮึ” พูดจบก็ไม่ฟังคำตอบ มันจู่โจมกัดริมฝีปากผมจนผวาคว้าไหล่สองข้างของพี่มันแล้วขยำแรงๆ เพื่อลดอาการเจ็บ มันกัดปากผมอยู่ครู่ใหญ่แล้วผละออกมาจ้องหน้าอีกครั้ง “อยากได้แผลเพิ่ม เดี๋ยวกูจัดให้” ผมเลียริมฝีปากเพราะรู้สึกได้ถึงรสปร่าของเลือดสดๆ ที่ซึมออกมา ไม่เคยเห็นพี่บั๊คเป็นแบบนี้เลย ดูมันจะมันเขี้ยวผมสุดๆ จนอยากขย้ำให้แหลกคามือ
แคว่กกก!!
เสื้อเชิ้ตราคาแพงถูกกระตุกออกอย่างแรงจนกระดุมขาดกระเด็นไปสามเม็ดติดกัน มือหนาเลื่อนจากประคองโครงหน้ามาสอดเข้าไปภายใต้กลุ่มผมตรงท้ายทอย “อึก!!” พี่มันขยุ้มเส้นผมหนักๆ แล้วดึงลงแรงๆ จนหน้าแหงนขึ้นและขณะเดียวกันฟันคมๆ ก็ฝังเข้ามาตรงซอกคอ “อึก!! อืออ”
สองมือผมทั้งขยำทั้งบีบหนักบนไหล่หนา ตอนนี้ทั้งเมาทั้งเสียวทั้งเจ็บจนทนไม่ไหว
“ต่ำ!” ผมตวาดแข่งกับความเจ็บและความเสียวที่ได้รับ
พี่บั๊คชะงักกึกแล้วเงยหน้ามองผมอย่างไม่เข้าใจ “หยุดทำไมเล่า บอกให้ต่ำลงไปอีก ต่ำสุดๆ ไปเลยสิ” เห็นมันหลับตาแล้วกัดฟันเหมือนข่มอารมณ์บางอย่างก็รู้สึกฟิน สงสัยพิศวาสในตัวผมจนกลั้นอารมณ์ไว้ไม่ค่อยอยู่
พี่มันขยับยุกยิกวุ่ยวายอยู่กับช่วงล่างของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ได้รู้ในเวลาต่อมาว่ามันถอดกางเกงออกแล้วลอกกางเกงในมันออกมาชูให้ผมดู “ถ้ามึงเอาออกมา กูจะโยนมึงลงน้ำ!” แล้วกางเกงในสีขาวราคาแพงก็ถูกยัดเข้ามาในปากผม
กลิ่นมาดามหอมชื่นใจ! เอ้ย ไม่ใช่ “อื้อๆๆ อื้อๆๆๆๆ” ผมโวยวายผ่านกางเกงในของมันแต่ก็ไม่กล้าดึงออกจากปาก
“นั่นแหละ จะได้เงียบปาก ครางอย่างเดียวก็พอ เฮ้ออ” พี่มันถอนหายใจแล้วก้มลงทำหน้าที่ต่อ
ตอนนี้ผมมี 2 ทางเลือก..
1. เอากางเกงในไซส์XL ออกจากปากแล้วปาใส่หน้ามัน ไม่ใช่เพราะรังเกียจแต่เพื่อความเอสระดับสูงสุด คิดดูว่าถ้าลงไปกดๆ ดันๆ กันในน้ำแล้วจะฟินสักแค่ไหน แต่อีกใจก็กลัวปลาตอด คราวก่อนผมเห็นมีไอ้ดุกตัวใหญ่อยู่หลายตัว เคราะห์หามยามร้ายถ้ามันเอาเงี่ยงมาแทงเงี่ยงผมหรือเงี่ยงพี่บั๊คก็ซวยตายห่ากันพอดี
2.
3. อมกางเกงในมันต่อไปจะได้ไม่ขัดใจมันเพื่อความต่อเนื่องของท่วงท่าลีลารัก
4.
เลือกได้ละ!
“อึกห์..” เสียงครางต่ำรอดผ่านลำคอพี่บั๊คออกมาเนื่องจากผมดึงกางเกงในออกจากปากแล้วคว้ามือมันมาดูดเลียและกัด “ฉลาดนักนะไอ้ลูกหมา.. อึก..อือห์” นี่คือคำชมหรือเปล่าผมไม่สน ผมรู้แต่ว่า มือมันอร่อยมากจนต้องกัดแทะรัวๆ
สองขาผมเกี่ยวคร่อมร่างหนาไว้แล้วบีบรัดให้พี่มันเข้ามาประชิดใกล้ขึ้นอีก ร่างเราบดเบียดกันจนไฟแทบลุก มือของพี่มันยังถูกกัดจนขึ้นรอย บางแห่งก็ห้อเลือด ทั้งมือทั้งแขน จากนั้นก็ค่อยๆ โน้มตัวลงไปกัดที่ต้นคอและคลายสองขาที่เกี่ยวลำตัวมันออกเพื่อความสะดวกในการทรงตัว
“อืออ ส..เสียว” ยอดอกที่ชูชันของผมถูกฟันคมครูดไปมาสลับกับขบกัดแรงๆ
“มึงกัดกูแรงแค่ไหน กูก็กัดมึงแรงเท่านั้นแหละ” อาส์ ทั้งน้ำเสียงที่กระเส่าทั้งมือหนาที่ล้วงเข้ามาบีบเคล้นช่วงเอวหนักๆ ยิ่งทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก “อึกห์ จ..จ้าว ช..ช้า ช้าๆ” พี่มันครางต่ำพลางร้องขอให้ผมช้าลง
นึกภาพออกไหมครับ ผมนั่งอ้าขาอยู่ข้างบน มันคุกเข่าก้มลงกัดนมผมอยู่ข้างล่าง ผมโน้มตัวลงกัดคอมัน พร้อมกันนั้นมือก็ว่างจึงต้องควานลงไปสแคลชให้พี่มันที่ถอดกางเกงออกหมดแล้ว
ถ้าคุณจำไม่ได้ว่ามันถอดกางเกงออกเมื่อไหร่ ก็ขึ้นไปอ่านทวนอีกรอบนะ
“ช้าไม่ได้ เดี๋ยวอดแดก” ผมผละจากลำคอหนามากระซิบเสียงปร่าอยู่ที่ใบหูพี่มัน
“มึงนั่นแหละจะโดนแดก” ไม่ว่าเปล่า แต่มันผละตัวออกแล้วปลดซิบกางเกงผมออก
“ก็ไม่ว่ากัน” บอกพร้อมขยับก้นขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้พี่มันถอดกางเกงให้ลงไปกองที่ข้อเท้าพลางเอนหลังพิงพนักที่นั่งเพื่อเปิดทางให้พี่มัน.. “อยากแดกก็แดก” เผยอปากท้ายทายออกไปพร้อมกับชักนำส่วนที่แข็งขืนกลางลำตัวไปด้วย
พี่บั๊คทำหน้าไม่ค่อยถูก มองผมเหมือนหมั่นไส้ปนมันเขี้ยว “กูโชคดีสุดๆ ที่ได้มึงแต่โชคดีของกูก็เยอะซะจนกูต้องสำลักครั้งแล้วครั้งเล่าเลยจ้าว” พูดอะไรของมันก็ไม่รู้ กูยิ่งเมาๆ อยู่ด้วย
“พี่โชคดีที่มีผมเป็นผัว ผมก็โชคดีที่มีพี่เป็นเมีย” ผมพูดพลางขยับมือขึ้นลงไปด้วย พี่มันมองแล้วทำหน้างง “พี่ชอบท่าไหน เดี๋ยวผมจัดให้ทุกท่าเลย แต่ขออย่างเดียวนะ”
“อะไร” ดูเหมือนมันจะไม่พอใจตั้งแต่ผมพูดว่าผมเป็นผัวมันแล้วล่ะ คงเขินล่ะมั้งก็เลยแกล้งงอน
“อย่าออนท็อปก็พอ” นึกถึงคราวก่อนแล้วยังเจ็บไม่หายเลยนะเนี่ย
“เฮ้ออ” ถอนหายใจใส่กูทำไมครับเมีย กูขอแค่ท่าเดียวที่ไม่ได้ นอกนั้นกูก็จะจัดให้ทุกท่าเลยนะ มึงก็หยวนๆ หน่อยสิ
“วันนี้กูจะทำให้มึงรู้ว่ามึงเป็นอะไรกับกู” เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันทำไม แค่ไม่ให้ออนท็อปมึงต้องโกรธขนาดนี้เพื่อ?? “กูไม่สนแผนเหี้ยอะไรของไอ้ดินแล้วนะ พรุ่งนี้มึงลืมตาตื่นเมื่อไหร่ ทุกอย่างที่มึงควรรู้ มึงจะได้รู้เลยจ้าว!” ดูเหมือนจะหมดความอดทนกับผมซะแล้ว เฮ้อ เอางั้นก็ได้
“ไม่สนใจเรื่องอื่น ตอนนี้รู้อยู่อย่างเดียว...จ้าวเงี่ยน” เหมือนคำนี้จะไปกระตุ้นต่อมความอดทนของมันให้แตกโพละ พี่มันลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วคว้ากางเกงในมาใส่ตามด้วยกางเกงของมัน จากนั้นก็ดึงกางเกงของผมที่กองอยู่ตรงข้อเท้าขึ้นและเก็บมังกรที่ผงาดง้ำเข้าไปในกางเกงแล้วรูดซิบอย่างยากลำบากเพราะความมโหฬารของมัน คริๆ ผมไม่เล็กนะคร้าบ
“เหวอออออออ” ผมร้องเสียงหลงเมื่อร่างถูกแบกขึ้นไหล่ “ผีมาอีกแล้วววววววว” ร้องลั่นพลางดีดขาไปมาเพราะรู้สึกหลอน
มาดีดีไม่เคยได้ มึงต้องทำให้กูลอยตลอด ไอ้ผีบ้า!!
“เดี๋ยวขึ้นห้องได้ มึงโดนจัดหนักทั้งผีทั้งกูเนี่ยแหละไอ้จ้าว!!” เสียงเข้มติดจะดุดันของผี เอ๊ะ แต่มันบอกทั้งผีทั้งกู งั้นก็แสดงว่า..
“ผีเข้าสิงพี่บั๊คอีกแล้วใช่มั้ย! ทำไมทำแบบนี้ล่ะ เดี๋ยวพี่บั๊คก็อายุสั้นหรอก!” ถึงจะรักผีแต่พี่บั๊คก็ได้ตบแต่งเป็นเมียตามกฎหมู่ที่ผมรักเช่นกัน ถ้าผีทำแบบนี้บ่อยๆ พี่บั๊คก็แย่น่ะสิ
“เฮ้อออ” บอกกี่ครั้งแล้วว่าผีไม่มีลมหายใจ มึงก็จะถอนหายใจทำไมนักหนาล่ะวะ
อยากจะอาละวาดแต่ห้อยหัวแบบนี้นอกจากจะอาละวาดไม่ได้ มันจะอ้วกออกมาแทนน่ะสิก็เลยต้องหุบปากเอาไว้
ตุบ!!
ไม่นานนัก ร่างผมก็ถูกโยนลงบนเตียงอย่างแรงจนกลิ้งไปสองตลบ โหย ไอ้ผีมันซาดิสต์ว่ะ งานเอสกูปรารถนาจากพี่บั๊คแต่ไม่ใช่กับผีนะเว้ย
ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว ขาก็ถูกรวบไว้และลากลงไปพาดกับขอบเตียง มือหนาปลดกางเกงผมออกอย่างรวดเร็วและกระชากหลุดไปกองกับพื้น กระดุมเสื้อที่เหลืออีกสองเม็ดกระเด็นไปคนละทิศละทางเมื่อถูกกระชากด้วยแรงมหาศาล
“เรื้อนนักใช่มั้ย!!” ปากพูดแต่มือก็แหกขาผมออกก่อนจะแทรกตัวเข้ามาโถมทับร่างผมเอาไว้ “พรุ่งนี้ถ้ามึงเห็นสภาพตัวเอง มึงคงรู้ว่ากูเป็นอะไรกับมึงกันแน่!”
“อึก!!” หน้าอกสองข้างถูกขยำและบีบเคล้นอย่างแรงพร้อมกับริมฝีปากที่ถูกจู่โจมใส่แบบรุนแรงไม่แพ้กัน “อึก อึกอือ” ริมฝีปากที่แตกอยู่ก่อนแล้วถูกดูดกัดเจ็บๆ อีกจนเลือดซึมออกมาคละคลุ้งไปหมด และดูเหมือนริมฝีปากหยักและฟันคมๆ นั้นจะพอใจที่ทำหน้าที่ได้เป็นอย่างดี รวมถึงลิ้นร้อนที่รุกล้ำกวาดต้อนจนผมแทบจะขาดใจตาย “อึก ฮึก เฮือก!” กว่าจะถูกปลดปล่อยให้ได้รับอากาศเข้าปอดบ้างก็แทบจะหมดลมหายใจ ผมกอบโกยอ็อกซิเจนเข้าปอดอย่างรวดเร็วจนไม่ได้ระวังเนื้อระวังตัวในส่วนอื่น
“ปากดีดีอย่างมึงต้องแบบนี้ถึงจะสมน้ำสมเนื้อ” มึงไปตายอดตายอยากมาจากไหนวะไอ้ผี เอาไว้พรุ่งนี้กูค่อยกรวดน้ำไปให้ดีมั้ยแล้วค่อยกลับมาใหม่ แม่จ้าว แม่ของจ้าว ฮืออ จ้าวไม่อยากได้งานเอสแล้วอะ มันเจ็บ ฮือออออ
“ฮ!!เฮือก!!” ช่องทางด้านหลังถูกรุกล้ำเข้ามาอย่างรวดเร็ว ยังดีที่ไม่ได้ใหญ่มากแต่ก็ทำให้ตาเหลือกตาค้างได้อยู่เพราะมันกะทันหันจนเกินไป
“ชอบแบบรุนแรง กูก็จัดให้” ไอ้ผีบ้า ไอ้ผีไม่มีคุณธรรม ไอ้ผีซาดิสต์!
หน้าพี่บั๊คตอนนี้เหมือนมีหน้าผีมาซ้อนทับให้ผมเห็น ใบหน้าหล่อที่เคยละมุนนุ่มนิ่มยิ้มบางๆ อย่างเอ็นดู ตอนนี้กลับกลายเป็นเหมือนปีศาจกระหายเลือด
“อึก อือ อ๊า อ่ะ” ยอดอกด้านหนึ่งถูกบิดบี้ด้วยนิ้วเรียวแข็งแรงของมัน ส่วนอีกด้านก็ถูกดูดเม้มรุนแรง แต่ก็ยังเสียวสยิวไม่เท่าช่วงล่างที่ถูกรุกล้ำจากหนึ่งนิ้วเป็นสองและเพิ่มเป็นสามเมื่อผมเริ่มหายเกร็ง
ผ่านไปสักพักริมฝีปากร้อนก็ลากไล้ดูดเม้มจากทรวงอกลงไปละเลียดอยู่แถวท้องน้อยและในที่สุดก็ครอบครองส่วนกลางของผมอย่างง่ายดาย
ไม่ใช่เพราะผมง่าย แต่อยากให้มาเห็นสภาพ โดนกระทำขนาดนี้ ก็ไม่รู้จะทำอะไรได้ดีไปกว่านอนแผ่พลีกายให้แม่งล่ะครับ
“อื้อ อ่าส์ อ๊าา” ทั้งด้านหน้าที่ถูกริมฝีปากและฟันคมๆ ครูดขึ้นลงเป็นจังหวะ ทั้งด้านหลังที่ถูกกระตุ้นเร้าอย่างถูกจุดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนร่างทนทานต่อไปไม่ไหวและปลดปล่อยออกมาในเวลาไม่นาน
“อุ๊บ..อื้ออื้อ..” ร่างสูงลุกขึ้นจากการคุกเข่าและยืดตัวมาหาจนริมฝีปากแตะกันอีกครั้ง แต่คราวนี้มันกดลงมาหนักๆ และบีบคางผมให้อ้าออกพร้อมกับดุนลิ้นเข้ามาเบิกทาง “อึก อึก ..แหวะ!” ของเหลวกลิ่นคาวๆ ขมๆ เลี่ยนๆ ถูกถ่ายเทจากปากมันเข้ามาในปากผม
“นี่แค่ปฐมบท ยังมีอีกเยอะที่มึงต้องโดนคืนนี้” น้ำเสียงแหบห้าวด้วยแรงกำหนัด ปลายลิ้นที่ตวัดเลียมุมปากและรอยยิ้มที่ยกเหยียดแบบผู้ที่อยู่เหนือกว่ายิ่งทำให้ร่างที่อยู่ตรงหน้าดูใหญ่โตและมีอำนาจมากขึ้นไปอีก
มือหนาสอดเข้ามาใต้ข้อพับขาแล้วดึงให้ยกขึ้น “พูดตามกูนะจ้าว” แกนกายใหญ่โตของมันวนเวียนอยู่แถวปากทางสวรรค์ที่พึ่งถูกเบิกทางไว้ ผมได้แต่หอบหายใจ มองมันด้วยความตื่นตระหนกระคนอยากรู้อยากเห็น “มึง เป็น เมีย กู!” พูดจบมันก็เสยพรวดเข้ามาทีเดียวมิดด้าม
“เฮือกกกกกกก!!” ไอ้สัด! จุก!!!
“พูดสิ” มันไม่สนใจท่าทางจะตายแหล่มิตายแหล่ของผมเลย ถอนออกแล้วเสยเข้ามาอีกทีอย่างแรงราวกับว่าถ้าผมไม่พูดตาม มันจะกระแทกจนก้นกบพังถึงจะหยุด
ผมพยายามรวบรวมพลังแล้วพูดออกไป “มึง เป็น เมีย กู!”
“ไอ้จ้าว!” มันตวาดอย่างหัวเสีย
“อะไรวะ ก็กูพูดตามแล้วไง มาโกรธกูทำไมอีกไอ้ผีบ้า!!” ไอ้ผีนิ่งคิดอยู่ครู่จึงอารมณ์เย็นลง
“เอ่อ กูลืมไป งั้นเปลี่ยนใหม่ พูดตามกูนะ.. จ้าว เป็น เมีย พี่ บั๊ค”
อะไรซิ!?
“เฮือก!” แค่ทำหน้างงหน่อยเดียวมึงก้มลงกัดนมพร้อมกับกระแทกจนสุดแรงเลยเหรอ ไอ้ผีซาดิสต์!!
“พูด!!” เอ่อๆ กูก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าที่จริง กูกำลังโดนเอา เพราะไม่รู้จะเอาอะไรมาแถแล้วว่าที่ตูดจะฉีกอยู่ตอนนี้เป็นเพราะมันออนท็อป
“จ้าว เป็น เมีย พี่.. เอ๊ะ” ผมนึกอะไรขึ้นได้จึงไม่ได้พูดตามมันจนครบประโยค
“อะไรอีกล่ะ” มันทำหน้าหงุดหงิด
“ก็ตอนนี้ใครที่เอากูอยู่ล่ะ ผีหรือพี่บั๊ค” ผมถามเพราะจะได้พูดให้ถูกว่าจริงๆ แล้วกูเป็นเมียใครแต่ดันถูกกัดที่หัวนมอย่างแรง “โอ๊ยยย ฮือออ จ้าวเจ็บนะพี่บั๊ค!!” เริ่มตาสว่างแล้วเหมือนกันว่ะ กูโดนพี่บั๊คเอา กูรู้ซึ้งแล้ว
“เอ่อ รู้ซะทีสินะว่ากูไม่ใช่ผี กูเป็นผัวมึง ชื่อบั๊ค!” ว่าแล้วก็ก้มลงจูบซับน้ำตาที่ไหลออกจากหางตาให้ผม “กูก็ไม่อยากรุนแรงแต่มึงก็เรื้อนจนต้องจัดการขั้นเด็ดขาดแบบนี้อะ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่อ่อนโยนมองผมอย่างรักใคร่และเอ็นดู พี่บั๊คจริงๆ ด้วยสินะ ไม่เป็นไร จะเป็นผัวหรือเป็นเมีย ก็ขอให้เป็นพี่บั๊คคนนี้คนเดียวผมก็พอใจแล้ว
“รักพี่บั๊ค” ยกมือที่อ่อนระโหยโรยแรงขึ้นลูบใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าแล้วบอกรักจริงใจ “พี่บั๊ครักจ้าวมั้ย”
พี่มันยิ้มบางๆ แล้วจูบผมเบาๆ สักพักแล้วผละออกมองหน้าผมด้วยแววตาอ่อนโยน “รักที่สุดเลยครับเมียจ๋า” งืออ สลัดบ้า กูเขินนะ
ผมยิ้มเขินแล้วรวบตัวมันเข้ามากอด “รักผัวจ๋าเหมือนกันครับ” ถึงจะหน้าด้านแค่ไหนแต่อารมณ์นี้กูก็เขินจนต้องแอบบอกข้างหูโดยไม่ให้มันเห็นหน้า
พี่บั๊คจูบลำคอพร้อมกับโยกตัวเบาๆ จากนั้นก็เร็วขึ้น และแรงขึ้นอีกตามอารมณ์ที่พุ่งสูงของเราทั้งคู่ เสียงร่างกายกระทบกันดังไปทั่วทั้งห้อง เสียงจ้วบจ้าบดูดเม้มไม่ขาดสาย เสียงบอกรักและเสียงครางกระเส่าแข่งกันโดยไม่มีใครยอมใครและในที่สุดก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน
ต่างคนต่างนอนนิ่งอยู่สักพัก พี่มันก็แช่ของไว้ในตัวผมจนในที่สุดผมก็นึกอะไรขึ้นได้ “พี่ลุกก่อน” ดันตัวมันออกแล้วลุกยืนโงนเงนเล็กน้อยกว่าจะตั้งตัวได้ก็หลายอึดใจ
“ไปไหนครับ” มือหนาเอื้อมมาจับข้อมือผมไว้
“จัดการเรื่องสำคัญ” หันไปบอกแล้วแกะมือพี่มันออกก่อนจะเดินกระเผกไปที่โต๊ะทำงาน หยิบปากกาเมจิกสีแดงขึ้นมาแล้วบรรจงเขียนข้อความลงไปบนแขน
พี่บั๊คเดินตามมายืนซ้อนอยู่ด้านหลังและชะโงกมองจนผมเขียนเสร็จ
“จ้าวเป็นเมียพี่บั๊ค” พี่มันอ่านแล้วหันมองหน้าผมพลางขมวดคิ้วเป็นปม “เขียนทำไม” พี่มันถาม
“เขียนไว้เตือนความจำ พอตื่นจะได้จำได้ว่าผมเป็นเมียพี่ไม่ใช่ผัว” เหมือนมันจะเงิบปนขำแต่ก็เข้าใจในที่สุด
“เออๆ เอาที่มึงสบายใจ” มันรัดตัวผมด้วยความมันเขี้ยวแล้วหอมแรงๆ ก่อนจะผละตัวออกไปเมื่อได้ยินผมพูดอีกประโยค
“แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าเป็นผัวหรือเป็นเมียผีกันแน่ เมื่อกี้สงสัยมันโดนหมอผีเรียกวิญญาณไปรีดน้ำมันพรายก็เลยออกจากร่างพี่ไปก่อน เดี๋ยวต้องรอให้มันกลับมาสิงพี่อีกทีแล้วค่อยเขียนแขนข้างนี้ พรุ่งนี้จะได้จำได้” ผมยิ้มให้ผัวรักด้วยความภูมิใจในสติปัญญาของตัวเอง
“โอ๊ยยยย ไอ้จ้าว!!!” แล้วมึงจะขยี้หัวตัวเองแรงแบบนั้นทำไมเนี่ย แน่ะมาทำตาขวางใส่กูอีก “ถ้ายังไม่หายเรื้อน กูก็จะเอามึงจนกว่าจะหาย!!!” ไอ้เหี้ยยย โดนกดลงกับโต๊ะทำงาน เจ็บก้นสัด!
“อึก..อื้อๆๆๆๆๆๆ” ปากกูแหกกว่าเดิมด้วยแรงจู่โจมที่มากกว่าเมื่อครู่ ผมได้แต่ดิ้นรนด้วยความเจ็บแต่ก็ไม่สามารถต้านทานพลังมหาศาลของพี่มันได้ เวลาโกรธแล้วดุดันละเกินนะไอ้ห่า
เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ
ถ้ามาแนวนี้ก็คงเป็น..
“ผีมาแล้วเหรอ อุ๊บ! อึก อื้อๆๆๆ” อุตส่าห์รวบรวมพลังเบี่ยงหน้าหนีจนหลุดจากการครอบครองของมันได้ ก็แค่อยากทักทายตามประสาคนรักผีแล้วนี่หรือคือสิ่งตอบแทนที่กูได้ ความรุนแรงเพิ่มขึ้นอีกสองเท่ามันคืออะไร!?
แล้วถามหน่อยว่ามึงจะแดกปากกูให้อิ่มไปยันชาติหน้าเลยมั้ย เลือดซึมออกจากแผลทั้งแผลเก่าแผลใหม่จนเลือดจะหมดตัวอยู่แล้วนะเว้ย!! “ผี..อึก..จ้าว..เจ็บ” พยายามอ้อนวอนด้วยความยากลบากแต่ก็หาได้นำพาไม่ นอกจากจะไร้ปราณีแม่งยังเสือกจู่โจมแผลแตกที่คิ้วด้วยการดูดจ้วบๆ ซะอีก ไอ้สัด โกรธอะไรกูนักหนาวะเนี่ย!!
“แบบนี้ไม่ใช่ผีแน่ๆ” ร่างหนาหยุดชะงักแล้วผละออกจากแผลมาฟังผมพูด ดูเหมือนหน้าของมันมีความหวังอะไรบางอย่าง “มึงชอบกินเลือด มึงไม่ใช่ผีแต่เป็นแวมไพร์ปลอมตัวมา!” แค่นั้นแหละ งานเอสขั้นสุดที่กูใฝ่ฝันก็เริ่มต้นขึ้นโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ไม่ว่าจะพยายามร้องขอความเห็นใจมากแค่ไหนมันก็ไม่หยุดอีกแล้ว
ทั้งดูด ทั้งกัด ทั้งขยำ ขยี้ บี้ บิด ขูด รูด เสียบ เสย กระแทกกระทั้น เหวี่ยงขึ้นเหวี่ยงลง เหาะเหินเดินอากาศท่าไหนก็มี ไอ้สัดกูไม่ใช่ตุ๊กตายาง!!!
“ม..ไม่..ไหว..ละ..แล้ว...ผี..แวม..ไพร์” ร่างผมอ่อนระโหยโรยแรงเมื่อโดนเข้าไปสี่น้ำติดๆ กัน แต่พอพูดจบ แทนที่จะได้ลดโทษ ก็ดันโดนแบกไปวางในอ่างอาบน้ำแล้วเปิดน้ำอุ่นล้างเนื้อล้างตัว ตอนแรกก็นึกว่าจะเลิกทาสที่ไหนได้ มันยังเอากูในน้ำอีกสองรอบ ไอ้สัด มึงจะบริหารกล้ามหำไว้แข่งโอลิมปิกหรือไง สาดดดดดดดด กูเพลียง่ามตูดดด!!!
หกครับทั่น โดนไปหกน้ำถ้วน และตอนนี้ผมรู้แล้วว่าเป็นเมีย ไม่ได้เป็นผัวใครเลย ตอนที่ถูกอุ้มมาวางบนเตียงหลังจากพี่มันเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนชุดนอนและทำแผลให้เสร็จ ผมก็รวบรวมพลังเฮือกสุดท้ายของตัวเองคว้าแขนพี่มันไว้ “ข..เขียนข้างนี้ให้หน่อย” ผมยื่นแขนที่ยังไม่ได้เขียนข้อความไปให้มัน “เขียนว่า จ้าว..เป็นเมียผีแวมไพร์”
!!!!
พี่บั๊คทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ มันก้มเอาหัวมาโขกกับหน้าผากผมหลายทีราวกับจะแทรกตัวเข้ามาในสมองผมเพื่อท่องเที่ยวอยู่ในนั้นสักสองปี “กูจะทำไงกับมึงดีไอ้จ้าววววว” มึงไม่ได้ทำไปแล้วหกยกหรือไงวะสลัด! ยังมีหน้ามาถามว่าจะทำยังไง นี่ช่วงล่างกูชาไร้ความรู้สึกไปแล้วนะโว้ย ถ้ามีอีกยกกูจะไปฟ้องกรมแรงงานว่ามึงใช้แรงเกินเหตุทำให้กูทุพพลภาพชั่วคราว
“นอนซะ” ในที่สุดพี่มันก็ทำใจได้ “มึงตื่นเมื่อไหร่ กูจะเล่าให้ฟังทุกอย่าง” ว่าแล้วก็ถอนหายใจแล้วขึ้นมานอนข้างๆ พี่มันรวบตัวผมเข้าไปกอดแน่น “รีบสร่างเมาเร็วๆ นะครับ พี่อยากเอามึงตอนที่รู้เรื่องรู้ราวกว่านี้เร็วๆ” หืมมม นี่วางแผนเอากูเป็นเรื่องเป็นราวเลยเหรอ หกยกนี่ยังไม่เป็นเรื่องเป็นราวใช่มั้ย!?
เออๆ ช่างเหอะ ตอนนี้ร่างกายกูหมดสิ้นแล้วซึ่งเรี่ยวแรงใดใด ขอชัตดาวน์ตัวเอง ณ บัด.. คร่อกก
‘ว่าแต่... ที่นอนกอดกูอยู่เนี่ย ผี หรือ พี่บั๊ควะ’
*************************
ต่อข้างล่าง
-
เช้าตรู่ของอีกวัน ร่างอันใกล้แหลกสลายของผมก็รวดร้าวจนนอนต่อไม่ไหว มันร้าวรานตั้งแต่ปลายเท้าไปยันรากผม “เมื่อคืนกูโดนยานอวกาศพุ่งชนหรือไงวะเนี่ย” บ่นไปพลางขยับตัวอย่างยากลำบาก “พี่บั๊ค พี่บั๊ค” ลืมตาแทบจะไม่ขึ้นแต่ก็พยายามปรือตามองและเรียกคนที่นอนอยู่ใกล้ๆ แขนของมันก่ายเอวผมไว้หลวมๆ
ผมค่อยๆ หรี่ตามองให้ชัดขึ้นเมื่อไม่เห็นมีปฏิกิริยาจากร่างนั้น “หลับหรือตายวะมึง” บ่นแล้วยกแขนมันออกจากตัว
“แดกไวน์แพง มันมีไซด์เอฟเฟ็กต์ขนาดนี้เลยเหรอวะ..โอ๊ยย” ผมร้องลั่นเมื่อลุกขึ้นนั่งแล้วสะท้านตั้งแต่รูตูดยันท้ายทอย
เกิดอะไรขึ้นกับช่วงล่างอันแข็งแกร่งของกู ทำไมรู้สึกเหมือนตอนโดนเอาครั้งแรกเลยวะ!
ไม่นะ!! หรือว่า!!??
ผมเปิดเสื้อขึ้นและก้มมองสารรูปตัวเอง “ไอ้เหี้ยพี่บั๊ค!” หันไปด่าผู้ชายที่นอนหล่ออยู่ใกล้ๆ แต่มันก็ไม่หือไม่อือ
“เอากูซะจนหมดแรงเลยไอ้เหี้ย ไอ้เหี้ย ไอ้เหี้ย” ไม่รู้จะด่าคำไหน มันอัดอั้นจนอยากลุกถีบซะมากกว่า แต่สังขารแบบนี้แค่นั่งยังน้ำตาเล็ด
ผมพยายามลุกจากเตียงและคลานเข้าห้องน้ำด้วยความเร็วที่น้อยกว่าเต่าเป็นอัมพาต แก้ผ้าแล้วส่องกระจกดูสารรูปตัวเองอีกครั้งก็ถึงกับผงะ
“อย่างกะโดนลงแขกทั้งหมู่บ้านเลยไอ้เหี้ยเอ้ย” น้ำตาไหลออกมาด้วยความเจ็บใจแต่แล้วก็พยายามปลงกับสิ่งที่เกิดขึ้นซึ่งก็ใช้เวลาอยู่นานพอสมควร ที่ใช้เวลานานก็เพราะข้อความบนแขนซึ่งเป็นลายมือตัวกูเองเนี่ยแหละ
“กูคงเมาแล้วไปอ่อยมันเหมือนที่ไอ้เดย์เคยเล่าบ่อยๆ เฮ้อ ถ้าเป็นกูก็คงทำเหมือนมันนั่นแหละ” นี่คงเป็นเวรเป็นกรรมที่กูไปฟันหญิงโดยที่ไม่ได้รัก คิดไปก็ยิ่งช้ำ ได้แต่พยายามข่มอกข่มใจอย่างหนักหน่วงพลางจัดการขัดข้อความอับปรีย์ออกจากแขนซึ่งก็ไม่ได้ยากเย็นเกินไปนัก
หึ.. ลบที่แขนน่ะมันลบไม่ยากหรอก แต่ที่มันทิ่มแทงเหมือนถูกสักเข้าไปในใจเนี่ยสิ จะลบยังไงให้หายได้ง่ายๆ
“เป็นชู้กับผัวคนอื่น เจริญล่ะไอ้จ้าว” แค่นน้ำคำส่อเสียดใส่ตัวเองแล้วแต่งตัวด้วยความยากลำบาก หยิบข้าวของใส่กระเป๋าแล้วโซซัดโซเซมาหยุดที่หน้าประตู
จะดีจะชั่วยังไงก็ไม่อยากขึ้นชื่อว่าเป็นชู้หรอกนะ มันเหมือนลดค่าของตัวเองด้วยตัวของตัวเอง
“แต่กูไม่โทษมึงหรอกพี่บั๊ค กูคงต้องโทษตัวเองที่เมาแล้วเอาตัวไม่รอด ครั้งแรกก็ยังพอทำใจ ครั้งที่สองนี่แก้ตัวยังไงก็ฟังไม่ขึ้น ที่สำคัญ เสือกจำเหี้ยห่าอะไรไม่ได้เลยซักอย่าง” ยืนทอดสายตามองร่างสูงใหญ่ที่นอนแผ่หมดสภาพอยู่บนเตียง “งานที่มึงจ้างกูจะทำให้สำเร็จ แต่ตอนนี้ขอไปปรับทัศนคติตัวเองก่อนก็แล้วกัน” พูดจบก็ปิดประตูเดินลากขาถ่างๆ ออกมาจากห้องนอนใหญ่
ใช้เวลาชาติกว่าๆ ในการเดินลงบันได โอ๊ยยย อีบันไดไฮโซ อีโก้หรูดูดี มึงจะวนหาพ่อมึงทำไมนักหนา ถ้ามึงทิ่มตรงๆ ลงข้างล่างมันจะทำให้เสียชาติเกิดบันไดหรือไง มึงไปเกิดใหม่เป็นเขาวงกตมั้ย จะได้วนให้สาแก่ใจมึงอีบันไดอ้อมโลก!!
“บ่นอะไรอุบอิบตลอดทาง” ผมสะดุ้งเมื่อถึงบันไดขั้นสุดท้ายแล้วมีเสียงทักดังขึ้นที่ด้านหลัง
หันกลับไปมองก็เจอร่างท้วมของแม่พี่บั๊คค่อยๆ เดินลงมาหยุดยืนประจันหน้ากับผม
“เปล่าครับ จ้าวแค่อยากทุบบันไดทิ้งแล้วทำใหม่ให้มันตรงๆ เวลาแม่จ๋าขึ้นลงจะได้ไม่ต้องเดินเยอะ” นี่ขนาดกูบอกว่าเปล่านะยังฮาขนาดนี้ ก้ากก ไอ้จ้าวนี่มันฮาไม่เลือกเวลาจริงๆ
แต่เรื่องอื่นช่างมันก่อน ที่กำลังสงสัยตอนนี้ก็คือ “แม่จ๋าพึ่งลงมาเหรอครับ” ผมจำได้ว่าไม่ได้ยินเสียงใครเดินตามหลังนะ หรือมัวแต่หัวเสียก็เลยไม่ทันสังเกต
“ฉันก็ตามลงมาตั้งแต่เธอลงมาได้สี่ห้าขั้นนั่นแหละ เห็นท่าทางไม่ค่อยดีก็เลยตามดูห่างๆ” หืมม อย่าบอกนะว่าเป็นห่วง “ไม่ได้อะไรหรอก ฉันแค่ไม่อยากให้มีคนมาตายในบ้านเท่านั้นแหละ” แน่ะ ร้อนตัว จ้าวยังไม่ได้พูดอะไรเลยเหอะ “แล้วเป็นอะไร ทำไมหน้าซีดๆ เดินก็ไม่ตรง แถมมีแผลที่คิ้วด้วยน่ะ” ผมสังเกตเห็นแววตาที่เปลี่ยนไปของเธอ แม่พี่บั๊คที่เคยมองเหยียดด้วยสายตาดูแคลนทว่าตอนนี้กลับดูเป็นห่วงเป็นใยแต่ก็ยังติดหน้านิ่งและไว้ตัวอยู่นิดหน่อย
“เมื่อคืนคงเมามาก น่าจะตกบันไดหรือไม่ก็หกล้มมั้งครับ” แผลที่คิ้วก็ไม่ได้ใหญ่อะไร มีพลาสเตอร์อันเล็กแปะไว้แค่อันเดียวแต่มันระบมและปูดขึ้นมาเยอะเหมือนกัน
“แล้วจะไปไหน ทำไมไม่ให้ตาบั๊คพาไปหาหมอ” นางทำหน้าไม่ค่อยพอใจนัก
“เอ่อ คือ.. พี่บั๊คยังไม่ตื่น จ้าวจะกลับบ้านครับ เดี๋ยวไปเอง จะนั่งแท็กซี่ไป” แม่พี่บั๊คขมวดคิ้วไม่พอใจหนักขึ้น
“เป็นถึงขนาดเดินยังจะไม่ไหวแล้วจะไปเองได้ยังไง งั้นรออยู่ตรงนี้นะ จะไปจัดการไอ้ลูกชายตัวดี ดูแลน้องยังไงให้เป็นขนาดนี้ก็ไม่รู้!” หืมม รู้สึกแปลกๆ เหมือนที่ผมรู้สึกมั้ยครับ
“เอ่อ คุณแม่ครับ ผมไหวจริงๆ ให้พี่บั๊คพักผ่อนเถอะเขาคงเพลียมากน่ะครับ” ไม่เพลียทนไหวเหรอ สภาพผมขนาดนี้คิดดูว่าไอ้คนทำมันจะต้องใช้แรงมากแค่ไหน
ผมอ้อนวอนด้วยสายตาอย่างที่ไม่เคยทำกับแม่พี่บั๊คมาก่อน เธอหยุดชะงักแล้วเดินลงมาหา “งั้นก็ตามใจ แต่แม่จะไปส่ง”
อะไรซิ!!??
แม่!!??
แม่จะไปส่ง??
“คุณแม่อย่าลำบากเลยครับ” ผมทัดทานไปพร้มกับความไม่เข้าใจในอากัปกิริยาที่เปลี่ยนไปของแม่พี่บั๊ค
“ทำไมอยู่ๆ ก็เรียกแบบนี้ล่ะ เคยเรียกยังไงทำไมไม่เรียกเหมือนเดิม” เธอทำเสียงเขียว
“ห..หา?” ผมได้แต่เอ๋ออ้าปากหวอมองแม่พี่บั๊คแบบงงสุดชีวิต
“ผู้ใหญ่พูดอะไรก็ทำตามเถอะน่า มัวแต่ยืนเอ๋ออยู่ได้”
“อ..เอ่อ ค..ครับ ครับแม่จ๋า” ตอบไปเพราะโดนดุ ไม่ใช่เพราะเข้าใจหรอกนะ
“งั้นไปขึ้นรถ เดี๋ยวแม่จะพาไปแวะคลินิกแล้วค่อยไปส่งที่บ้าน” ว่าแล้วเธอก็มาแตะที่แขน ตอนแรกก็เหมือนจะไม่ค่อยกล้าจับ แต่สักพักก็จับแบบประคองผมแบบเต็มไม้เต็มมือ
ไอ้เหี้ย นี่กูอยู่ในความฝันเหรอวะ “โอ๊ยย” ผมร้องลั่นเมื่อจิ้มที่แผลตัวเองแล้วเจ็บจนน้ำตาเล็ด
“อยู่ๆ ก็ไปจิ้มแผลตัวเอง ติงต๊องนักไอ้เด็กคนนี้” แม่พี่บั๊คเปิดประตูข้างคนขับให้แล้วดันผมเข้ามาในรถพร้อมกับเอ็ดเบาๆ เมื่อเห็นผมจิ้มแผลตัวเอง
“ผ..ผมนึกว่าฝันอยู่อะครับ” ทำหน้าแหยๆ เพราะยังเจ็บไม่หาย
“ตื่นมาแล้วก็อยู่ในโลกของความจริง แม่ก็พึ่งมองเห็นโลกของความจริงเหมือนกัน” พูดจบก็ปิดประตูแล้วขึ้นมาขับรถออกจากบ้านอย่างคล่องแคล่ว
“ทำไมแม่จ๋าขับรถเองล่ะครับ” อดไม่ได้ที่จะถามเพราะรวยระดับนี้ จะมีคนขับเป็นร้อยคนก็ยังได้
“เฮ้อ” นางถอนหายใจทำหน้ามุ่ย “ก็ตาแมวน่ะสิ ชอบคิดว่าตัวเองยังหนุ่มเหมือนแต่ก่อน พอฉันจ้างคนสวนคนขับรถมาใหม่ก็เที่ยวไปแย่งงานเขาทำ พอฉันเอ็ดให้ก็ทำหงอย ข้าวปลาไม่ยอมกินจนกว่าฉันจะใช้ให้แกทำงานนั่นแหละถึงจะดีขึ้น” นางหยุดเล่าครู่หนึ่งเมื่อถึงทางเลี้ยวออกสู่ถนนใหญ่ จากนั้นก็เล่าต่อ “ที่อยากให้กลับไปอยู่บ้านนอกเพราะอยากให้บั้นปลายชีวิตแกได้อยู่กับธรรมชาติ ได้อยู่กับลูกกับหลานและได้พักผ่อนซะที ที่ไม่อยากให้ตาบั๊คไปสนิทชิดเชื้อมากเพราะแกจะผูกพันอยู่อย่างนั้น ตัดใจกลับไปไม่ได้และต้องทำงานอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ได้พักได้ผ่อน ทั้งๆ ที่บอกแล้วว่าไม่ต้องทำอะไร ขนาดอ้างว่ากลัวข้าวของเสียหายแกก็ไม่ฟัง เผลอไม่ได้เป็นต้องหยิบจับทำนั่นทำนี่ไม่ได้หยุด ไม่รู้จะทำยังไงดีกับคนแก่หัวดื้อแบบนั้น” อันนี้คือความรู้ใหม่แฮะ ที่เขาบอกว่าทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง มันคงจะจริงสินะ “ทุกวันนี้ก็ได้แต่รอให้แกรู้ตัวซะทีว่าทำไม่ไหวแล้วค่อยจ้างคนมาใหม่ ไม่งั้นก็อดสงสารไม่ได้เวลาเห็นแกมองตาละห้อยที่เห็นคนอื่นขับรถให้แม่” ผมหันมองผู้หญิงจิตใจดีที่อยู่ข้างๆ คิดไว้อยู่แล้วว่าแม่จ๋าเป็นคนน่ารัก เพียงแต่ชอบปกปิดไว้ด้วยมาดคุณหญิงคุณนายเพื่อเป็นเกราะไว้ป้องกันตัวเองและลูกชายสุดที่รักของเธอ
“แม่จ๋าใจดีกว่าที่ใครๆ เข้าใจ” ผมบอก
เธอหันมาแล้วยิ้มบาง “แม่เคยคิดว่าจะหาคนที่คู่ควรให้ตาบั๊คเองกับมือเพราะเป็นสิ่งสุดท้ายที่แม่จะมอบเป็นของขวัญกับลูกได้ อยากให้เขามีคนที่ดีคอยอยู่เคียงข้างทั้งยามสุข ยามทุกข์ ยามขัดสน” รอยยิ้มสวยๆ เริ่มดูหม่นขึ้นเมื่อมีน้ำตารื้นขึ้นที่ดวงตา “แต่แม่ก็คิดผิด ผิดที่ดูถูกลูกตัวเอง ไม่คิดว่าจะหาคนที่ดีได้ถึงขนาดนี้” ผมยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรนัก แต่เหมือนว่าจะถูกชม เอ๊ะ หรือว่าแม่พี่บั๊คจะรู้เรื่องแฟนตัวจริงของพี่มันแล้วชมตัวจริงซึ่งไม่ใช่ผม
“เขาคงดีจริงๆ พี่บั๊คถึงได้รักมากขนาดนี้” รักจนถึงขนาดลงทุนหลอกแม่ตัวเองว่ามีผมเป็นเมีย รักถึงขนาดไม่ยอมให้มาทนถูกแม่จ๋าเกลียดขี้หน้า รักถึงขนาดพูดถึงทุกทีก็อมยิ้มเขินจนน่าหมั่นไส้
“แต่แม่ว่าตาบั๊คน่ะรักแม่มากกว่า” เธอพูดแล้วเลี้ยวเข้าจอดในซองจอดรถหน้าคลินิกแห่งหนึ่ง “ตามันแหลมนะ เลือกลูกสะใภ้ที่รักแม่สามีได้ขนาดนี้น่ะ” พูดจบก็เปิดประตูลงจากรถแล้วมาประคองผมเข้าไปในคลินิก
ไม่รู้เป็นเพราะแผลอักเสบที่ตูดหรือที่หัวกันแน่ที่ทำให้ผมรู้สึกโง่แล้วโง่อีก ไม่ค่อยเข้าใจอะไรที่แม่จ๋าพูดสักนิด
“ฉีดยาดีกว่านะกลับถึงบ้านจะได้พักผ่อนเต็มที่ ช่วงนี้งดมีเพศสัมพันธ์เด็ดขาด ถ้าไม่อยากหูรูดเสื่อมไปตลอดชีวิต อ้อฝากไปบอกไอ้ผัวหื่นของน้องด้วยว่า ‘ดีนะที่กูไม่เอามึงมาทำผัวตอนที่คุณป้ามาทาบทามเมื่อคราวก่อน’” หมอสาวสวยระดับมิสเวิล์ดแต่ฝีปากอย่างกับมีดผ่าตัด สวยๆ แบบนี้ทำไมเถื่อนนักวะ ขนาดไม่เคยรู้จักกันยังพูดขนาดนี้แล้วถ้าคนสนิทกันจะขนาดไหน บรื๋ออ ผู้หญิงเป็นเพศที่ฮาร์ดคอร์สุดๆ
ระดับความฮาร์ดคอร์ของนางก็เริ่มตั้งแต่การตรวจร่างกายแม้กระทั่งส่องตูด ซอกขา มุมอับ มุมตรงมุมทแยง ทุกมุมทุกองศาแล้วพร่ำพูดบรรยายให้ฟังแบบละเอียดยิบจนต้องทำหน้ายี้ตลอดเวลา แล้วนี่ยังมาฝากข้อความแปลกๆ ถึงพี่บั๊คซะอีก ผมเดาเอาว่า ครอบครัวพี่บั๊คคงรู้จักกับหมอคนนี้แล้วแม่พี่บั๊คก็คงหวังให้หมอมาเป็นสะใภ้นั่นแหละแต่หมอฮาร์ดคอร์นี่คงปฏิเสธ
แต่อย่างอื่นช่างมันก่อนตอนนี้ขออายก่อนละกัน หน้านี่เจื่อนแล้วเจื่อนอีกไม่ไหวจะอายแล้วเนี่ย “ถ้าคุณป้าไม่บอกว่าเป็นแฟนพี่บั๊ค หมอจะแจ้งตำรวจเพราะคิดว่าน้องไปโดนลงแขกมานะเนี่ย” โอย พอเถอะหมอ ผมไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว
เมื่อฉีดยาเสร็จก็ออกมานั่งรอยากับแม่จ๋าที่ด้านนอก “หมอเกดว่าไงมั่ง” หมอเกดหรือหมอกามกันแน่ พูดแต่ละอย่างกูเห็นภาพเป็นฉากๆ เลย นี่มันเลยคำว่าบริการข้อมูลด้านการแพทย์แล้วนะ
“หะหะ” ผมหัวเราะเก้อๆ “ก็บอกว่าให้พักเยอะๆ น่ะครับ” จะบอกได้ยังไงว่าหมอเกดของแม่จ๋า พูดแม้กระทั่งว่า ‘จู๋ใหญ่ขนาดนี้ยังเป็นรับเหรอเนี่ย’ กูไม่รู้จะภูมิใจหรือเสียหน้าดีกับข้อความของนาง ฮือออ หมออะไรแบบนี้วะ!
สักพักพยาบาลประจำเคาน์เตอร์ก็เรียกให้ไปรับยาซึ่งหมอเกดเป็นคนออกมาจ่ายยาเอง “พี่บั๊คไม่ไหวเลยนะคุณป้า” เธอพูดกับแม่จ๋าที่พยุงผมไปรับยาด้วยกัน “จัดหนักขนาดนี้จะเป็นอันตรายนะคะ” เออนะ พอพูดกับผู้ใหญ่ก็เพราะดีนี่นา สงสัยเห็นว่าผมเป็นเด็กและเป็นแฟนของพี่บั๊คล่ะมั้งก็เลยพูดจาแบบนั้น “ดีนะที่เกดไม่หลวมตัวเชื่อคุณป้าตอนนั้น” เธอพูดพลางจัดยาใส่ซองด้วยท่าทางคล่องแคล่ว
“ก็ป้าอยากหาคนดีให้ตาบั๊คนี่ลูก ตอนนั้นก็ไม่เห็นใครที่จะจริงใจเท่าหนูเกด คุณลุงก็พึ่งเสียไป ตาบั๊คมันก็ทั้งเศร้าทั้งเครียด” ผมมองสองคนคุยกันเรื่องพี่บั๊คด้วยความสนอกสนใจ ทำไมต้องอยากรู้เรื่องของมันขนาดนี้ด้วยนะ โดนเอาทั้งคืนจนกลายเป็นว่าคลั่งรักมันแล้วหรือไง
“แต่ตอนนี้ก็คงหายเครียดแล้วมั้งคะ มีคนมาคลายเครียดให้แบบนี้น่ะ” หมอเกดนี่สวยจริงจัง ตอนทำหน้ากรุ่มกริ่มแซวแม่จ๋ายิ่งมีเสน่ห์ ผมว่าแฟนเธอคงโชคดีสุดๆ เลยละ
หรือไม่ก็ดวงซวยสุดๆ ล่ะนะ
“แม่ก็พึ่งรู้เหมือนกันว่าไม่ใช่แค่คลายเครียด แต่มีดีทุกด้าน ทั้งพูดเก่ง ปากหวาน ขยันเอาใจแล้วยังจิตใจดีด้วยนะ” อื้อหืออ แม่จ๋าชมใคร ที่แน่ๆ ไม่ใช่ผมแน่นอน
“แหมๆๆๆ เห่อสะใภ้คนใหม่สุดๆ เลยนะคะ สงสัยจะมีข่าวดีเร็วๆ นี้แน่เลย” หมอเกดแซวไม่เลิก
“ถ้าตาบั๊คจะแต่ง แม่ก็ไม่ขัดแล้วล่ะ คนนี้ผ่าน” แม่จ๋ายิ้มแก้มจะปริ แต่ผมเนี่ยสิฟังแล้วหัวใจแทบแหก นี่แม่จ๋าจะจัดงานแต่งให้พี่บั๊คกับเมียมันงั้นเหรอ
ทำไมถึงได้เศร้าขนาดนี้วะ
หึ สมน้ำหน้า อยากไปพลาดท่าปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้เขา รู้ทั้งๆ รู้ว่าเขามีเมียแล้วก็ยังไม่รู้จักระวังตัว แบบนี้จะร้องหาให้ใครมารับผิดชอบก็คงไม่มีสินะ เสียไปฟรีๆ อีกแล้วล่ะเหงี่ยม จ้าวมันงี่เง่าที่สุดเลย
หลังจากอธิบายข้อมูลตามเอกสารกำกับยาแล้วก็ไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบกันอยู่ครู่หนึ่ง หมอเกดก็ขอตัวไปตรวจคนไข้ต่อ ซึ่งดูๆ ไป ไม่มีคนไข้ผู้ชายเลย มันผิดวิสัยปกติของคลินิกหมอสาวและสวยขนาดนี้ แต่ผมว่าผมรู้ซึ้งถึงก้นบึ้งเลยล่ะว่าเพราะอะไร
“มีหนังเอกซ์ให้ยืมฟรีนะ ทั้งชายหญิงทั้งหนังเกย์ก็เพียบ ถ้าอยากได้ก็มาเอาได้เลย HDทั้งนั้นแหละ” มีการมาแอบกระซิบตอนที่ผมนั่งรอแม่จ๋าจ่ายเงินที่แคชเชียร์ ผมทำหน้าแหยๆ แล้วพยักหน้ารับทราบแต่พอเดินไปสองก้าวก็เดินกลับมากระซิบอีกรอบ “อ้อ แล้วอีกอย่าง อย่าลืมหมั่นขมิบตูดด้วยจะได้ฟิตๆ ผัวรักผัวหลง” ทำหน้าไม่ถูกเลยกู ยัยปีศาจในคราบนางฟ้า!!!
“อะไรกัน นั่งเงียบตลอดทางเลย เจ็บแผลเหรอ” เมื่อใกล้ถึงบ้าน แม่จ๋าก็ถามขึ้น
“รู้สึกปวดหัวน่ะครับ นอนพักก็น่าจะหาย หมอฉีดยาให้แล้วเดี๋ยวก็คงดีขึ้นครับ” ไม่ได้โกหกนะเพราะมันก็มีส่วนแต่ที่ทำให้ผมอึ้งๆ หน่วงๆ เพราะวันนี้โดนสึนามิลูกใหญ่ตอนตื่นมาเจอตัวเองสภาพนี้ แถมยังมีอาฟเตอร์ช็อคจสใมาอีกหลายระรอก และที่ทำให้จมดิ่งสุดๆ ก็คงเป็นเรื่องที่พี่บั๊คจะแต่งงาน
“งั้นก็พักผ่อนเยอะๆ ก็แล้วกัน” แม่จ๋าขับรถเข้าซอยบ้านผม และจอดหน้าบ้าน
“เอ่อ.. แม่จ๋าจะเข้าบ้านเหรอครับ” ผมถามเพราะแม่บีบแตรรอให้คนมาเปิดประตู ไม่ได้จอดเทียบเพื่อส่งผม
“แม่มีเรื่องต้องคุยกับแม่จ้าวนิดหน่อย” ผมเลิกคิ้วสูงทันที “ไม่ได้มาหาเรื่องหรอกน่า เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กไม่เกี่ยว” จำเป็นต้องพยักหน้ารับไปอย่างนั้นเพราะเดี๋ยวจะโดนดุ แต่ผมก็ยังมีอีกเรื่องที่อยากขอร้องเธอ
“แม่จ๋าช่วยบอกพี่บั๊คหน่อยนะครับว่ายังไม่ต้องมาหาจ้าว ขออยู่รักษาตัวให้หายก่อน แล้วจ้าวจะกลับไปเอง นะครับ” ส่งสายตาอ้อนวอนไปให้จนแม่จ๋าพยักหน้ารับปาก
“เอางั้นก็ได้ แต่เปิดโทรศัพท์ไว้นะ ห้ามปิดเด็ดขาดไม่งั้นแม่จะพามันมาเอง” ผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้แม่จ๋าดูเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ แต่หัวผมก็ทนทานความปวดร้าวไม่ไหวอีกแล้วจึงต้องหยุดคิดและนั่งนิ่งรอให้แม่จ๋าขับรถเข้าบ้าน
“โหจ้าว เจ็บหนักขนาดนี้เลยเหรอ” พี่ข้าวสวยที่มาเปิดประตูรั้วและมาพยุงผมออกจากรถ
แม่จ๋ายิ้มล้อ “เห็นบอกว่าหกล้ม แต่แม่ว่าคงล้มใส่คนมากกว่า” โอ๊ยยย กูจะบ้า นี่แม่จ๋าเปลี่ยนไปขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่งงเป็นไก่ตาแตก อีพี่สวยก็ยืนงงทำหน้าเหมือนเห็นมนุษย์ต่างดาวไม่ต่างกัน แต่แล้วสักพักมันก็พยักหน้าเหมือนเข้าใจเรื่องราว
“งั้นเข้าบ้านก่อนเลยค่ะ แม่กับพ่ออยู่ในสวน เดี๋ยวสวยจะไปเรียกมาที่ห้องรับแขกนะคะ” พี่สวยบอก
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวแม่ไปหาเอง” พี่สวยพยักหน้าแล้วบอกทางจากนั้นก็พยุงผมเข้าบ้าน
“คุณพี่เขยนี่ก็หนักมือเหลือเกิน สภาพแกเหมือนไปโดนรุมโทรมมาเลยว่ะจ้าว” เอ่อ เอาเข้าไป ทั้งข่มขืน ทั้งลงแขก ทั้งรุมโทรม สารพัดศัพท์แสงที่ทุกคนจะพ่นใส่หน้ากู
“เลิกพูดถึงคนๆ นั้นจนกว่าจ้าวจะดีขึ้นกว่านี้ได้มั้ยพี่ จ้าวขอร้อง” ว่าแล้วก็แกะมือพี่สาวออกแล้วค่อยๆ สาวราวบันไดขึ้นบ้าน “บอกพ่อกับแม่ด้วยว่าจ้าวขอพัก อย่าพึ่งรบกวน ถ้าหิวแล้วจะลงมากินเอง” พี่สวยดูจะแปลกใจกับท่าทีของผมแต่ก็พยายามไม่ถามอะไรกวนใจอีก
“อืมๆ สู้ๆ หายเร็วๆ” ผมยิ้มให้บางๆ แล้วสาวราวขึ้นบันไดด้วยสภาพร่างที่เริ่มไม่ไหวเต็มที พอปิดประตูได้ก็ทิ้งดิ่งและเข้าสู่ห้วงนิทราทันที
“เช็ดตัวเสร็จแล้วเหรอคะคุณพี่ ที่จริงให้น้องเช็ดเองก็ได้นะคะ”
“ไม่เป็นไร เสร็จแล้วล่ะ ตัวร้อนจี๋เลยน่าสงสาร....อ้าว โทรศัพท์เข้า” เสียงแว่วๆ ดังอยู่ใกล้ๆ เสียงใครวะ “ว่าไงไอ้ตัวดี ตื่นได้แล้วเหรอ....จะหาเจอได้ยังไงก็น้องมันไม่สบาย แม่ก็เลยพาไปหาหมอแล้วพามาส่งที่บ้านแล้วเนี่ย....ไม่ต้องมา น้องนอนอยู่บ้านนี่แหละ ป่วยจนต้องฉีดยาเลยรู้มั้ย!....น่าตีนักนะตาบั๊ค แม่ก็พึ่งรู้จากหนูเกดว่าน้องไม่ได้แค่หกล้มอย่างที่น้องบอกกับแม่” น้องไหน ใครกัน ใครน้องใคร ที่ไหนยังไงวะเนี่ย โอ๊ย ลืมตาไม่ขึ้น
“อย่าไปดุลูกเขยเลยค่ะคุณพี่ ข้าวจ้าวมันคงดื้อจนต้องลงโทษล่ะมั้งคะ” เสียงเหมือนเหงี่ยม แล้วเหงี่ยมคุยกับใครล่ะเนี่ย
“ไม่ได้ๆ ถ้าไม่ดุซะบ้างก็จะทำบ่อยๆ ถ้าเป็นงั้นก็คงศึกหรอกันพอดี” ใครจะศึกกับใคร แล้วทำไมต้องมาศึกใกล้ๆ ด้วยเนี่ย โอย หนักหัวหนักตัว ร่างจะแหลกอยู่แล้ว “...เดี๋ยวถ้าแม่กลับไปเราจะต้องโดนตีซะบ้างนะตาบั๊ค....ไม่ต้องมาแก้ตัว แกเป็นแฟนก็ต้องดูแลไม่ใช่ปล่อยให้หัวร้างข้างแตกแบบนี้....ไม่ต้องมาอ้อน น้องขอไว้ด้วยว่ายังไม่อยากเห็นหน้า ห้ามมาหา ห้ามขัดคำสั่งแม่ ไม่งั้นจะส่งน้องไปให้ไกลจนหาไม่เจอเลย เข้าใจมั้ยตาบั๊ค แค่นี้นะ” จะสั่งกาแฟหรูก็ไปที่อื่นไม่ใช่แถวนี้ สตาร์บัคมันอยู่อีกตั้งไกลนะ
“น่าสงสารคุณลูกเขยนะคะคุณพี่ คงเป็นห่วงจ้าวแย่เลย” เสียงเหงี่ยมดังขึ้นแถวๆ หน้าประตู สงสัยจังว่ามาประชุมเพลิงอะไรในห้องนี้เนี่ย มันแคบแสนจะแคบแล้วจะมาแย่งอ็อกซิเจนกันทำไม
“ดีแล้วล่ะ ให้รู้ซะบ้างว่าทำไม่ถูก แล้วพี่ก็คิดว่าข้าวจ้าวต้องงอนแน่ๆ เพราะเมื่อกี้บอกว่ายังไม่อยากเจอตาบั๊คด้วย” เสียงคนนี้มันคุ้นๆ นะ แต่จำไม่ได้ว่ะ ไม่เหมือนเสียงเหงี่ยมที่จำได้ขึ้นใจแม้แต่เสียงถอนหายใจก็ยังแปลออกเลยว่าด่าพ่อที่ไม่ช่วยสั่งสอนผม
“ข้าวจ้าวมันโกรธใครไม่นานหรอกค่ะไม่ต้องห่วง ถึงจะบ้าๆ บอๆ แต่ก็ใจดีจนน่าทึ่งเลยล่ะ ไม่เคยเห็นมันโกรธเกลียดใครซะที” เหงี่ยมชมว่ะเฮ้ย แอร้ยยย อยากลุกไปเต้นผีฟ้ารอบห้อง “น้องดีใจนะคะที่คุณพี่มองเห็นเนื้อแท้ของจ้าวได้” เนื้อแท้โคขุนน่ะเหรอ ก้ากก พูดแล้วก็หิวเบาๆ
“กว่าจะรู้ก็ทำไม่ดีกับจ้าวและครอบครัวเธอไปเยอะเลยนะ ถ้าจะขอโทษตอนนี้คงจะไม่สายเกินไปนะ” ฮือ ทำไมซึ้ง อยากร้องไห้ว่ะ
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ คิดซะว่ามันเป็นบททดของพวกเราก็แล้วกัน” เหงี่ยมบอก
“เธอเลี้ยงลูกดีนะ เข้าอกเข้าใจลูก แถมยังมองโลกในแง่ดี เป็นตัวอย่างที่ดีกับลูกๆ ด้วย” น้ำเสียงแฝงความชื่นชมอย่างจริงใจทำให้ผมน้ำตาซึม แม่ผมดีอย่างที่ว่าจริงๆ นั่นแหละ ถ้าไม่นับเรื่องขี้บ่นคือนางเป็นยอดมนุษย์หญิงแห่งโลกหน้าเชียวล่ะ
“คุณพี่ก็เก่งค่ะ ไม่งั้นคงไม่ทำให้คุณลูกเขยแสนดีได้อย่างนี้หรอก” ชมกันไปชมกันมาพอรึยัง จ้าวจะนอนนนนน
“คนดีได้เจอกับคนดี เร็วๆ นี้ก็คงมีข่าวดีสินะ” เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้น “เอาไว้ข้าวจ้าวหายดีแล้วเราค่อยเรียกตาบั๊คกับจ้าวมาคุยเรื่องงานแต่งก็แล้วกัน”
“แล้วแต่คุณพี่เถอะค่ะ บ้านน้องยังไงก็ได้ แค่ข้าวจ้าวมีความสุข จะแต่งหรือไม่แต่งก็ไม่เป็นไร” ขอต่อประโยคของเหงี่ยมให้จบหน่อยเถอะนะว่า ไม่แต่งไม่เป็นไรแต่สินสอดต้องเพียบ หึหึ
“ไม่ได้ๆ ต้องให้สมน้ำสมเนื้อที่ตาบั๊คพรากลูกชายคนเดียวของบ้านนี้ไป อย่างน้อยก็ต้องให้มีหลักมีฐานมั่นคงเอาไว้เป็นประกันว่าวันข้างหน้าจะดูแลครอบครัวได้”
“ขอบคุณนะคะ คุณพี่ทำใจเก่งมากเลย แค่คืนเดียวก็ลดทิฐิจนหมดเกลี้ยงเลยค่ะ” เหงี่ยมชม
“พี่ก็คิดมาได้สักพักแล้วล่ะ เมื่อก่อนตาบั๊คมันไม่เคยมาดูดำดูดี มัวแต่ทำงานด้วยเรียนด้วย จะเจอหน้ากันก็ต้องตามแล้วตามอีก ยิ่งพี่เอาน้ำตาลมายัดเยียด ตาบั๊คก็ยิ่งห่างออกไปจนพี่ก็ช้ำใจมาตลอด พอตาบั๊คมีข้าวจ้าวก็เริ่มเข้าหาพี่ มีอะไรก็นึกถึง ซื้อนั่นซื้อนี่มาฝาก ชวนไปเที่ยวแถมยังเอาอกเอาใจคอยดูแลไม่ห่าง ซึ่งพี่รู้อยู่เต็มอกว่าไม่ใช่ตาบั๊คคิดได้เองแต่เป็นเพราะมีคนเตือนสติซึ่งก็จะเป็นใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่ข้าวจ้าว” รู้สึกเหมือนกำลังถูกจ้องมอง ผู้หญิงคนนี้มาชมผมทำไมนักหนา ผมไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้นซะหน่อย “ขนาดว่ารู้อยู่เต็มอกแต่ก็ยังคิดว่าถ้าเป็นผู้หญิงแท้ๆ อย่างน้ำตาลก็น่าจะดีกว่า เฮ้อ มีตาก็ไม่มีแวว มีเงินก็ไม่ได้ช่วยซื้อความฉลาดได้เลยนะ”
“อย่าว่าตัวเองแบบนี้สิคะคุณพี่ เอาเป็นว่าเราเข้าใจกันทุกฝ่ายและพร้อมจะเป็นทองแผ่นเดียวกันก็พอค่ะ” เหงี่ยมสรุป
“วันนี้พี่มีความสุข เหมือนได้ปลดแอกตัวเองออกจากความทุกข์” ยินดีด้วยนะครับ ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ผมรู้สึกยินดีด้วยจริงๆ “งั้นเราลงไปข้างล่างดีกว่า ข้าวจ้าวจะได้พักผ่อน แล้วหนูน้ำตาลก็คงล้างจานเสร็จแล้วล่ะ เดี๋ยวพี่จะพาไปส่งที่บ้านเอง”
“คราวนี้คงเข็ดไปอีกนานนะคะ คงไม่คิดไปแย่งของๆ ใครอีกแล้วล่ะค่ะ”
“เธอนี่มันร้ายซะจริง เมาครั้งเดียวจัดการได้ทุกเรื่อง” แล้วเสียงหัวเราะคิกคักก็ค่อยๆ เบาลงจนในที่สุดก็สงบเงียบอีกครั้ง
สองคนเมื่อกี้มาคุยกันเรื่องพี่บั๊ค เรื่องของคนที่ผมรัก แต่ผมจำไม่ได้เลยว่าเรื่องราวระหว่างผมกับพี่บั๊คมันเริ่มยังไง ดำเนินต่อยังไงและจนถึงตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นบ้างเพราะในหัวมีทั้งเรื่องผี เรื่องเมียพี่บั๊ค มีทั้งพี่สาวนมโต มีเรื่องงานมีตคู่จิ้น มีเรื่องที่ผมรับจ้างเป็นเมีย มีเรื่องที่ได้เสียเป็นเมียมันและยังมีเรื่องคาใจของผมที่อยากรู้ว่าครั้งแรกผมเสียตัวให้ใคร ภาพมันสับสนปนเปกันไปหมด
แต่ในความสับสนนี้ สิ่งที่ชัดเจนในหัวใจของผมก็คือ ‘รัก’ ผมรู้แค่ว่าหัวใจเต้นไม่ปกติ มันติดบั๊คแบบไร้ทางแก้ รักพี่มันแบบลุ่มหลงจมดิ่งแบบลึกสุดกู่ นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ผมจำได้แม่นยำ แต่ก็นั่นแหละ เมื่อผมตื่น ผมก็อาจจะจำไม่ได้อยู่ดีว่าผมรักพี่บั๊คมากขนาดนี้เพราะผมเป็นคนไม่ชอบรักที่วุ่นวายสักเท่าไหร่ ถ้าเลี่ยงได้..ผมก็คงต้องเลี่ยง!
*************************
:pig4:
-
ไม่รู้จะฮาหรือสงสารข้าวจ้าวมันดี555555
-
โอ๊ยยยย อิจ้าววว ซึนมากกกก อิพี่บั๊คก็พูดๆ เล่าๆ ซะทีเถอะคร่ะ!!!
-
จ้าววววววว >///<
-
เรื่องนี้มันช่างหลากอารมณ์ในตอนเดียวจริงๆเจ้าค่ะ
มีทั้งฮาซึ้งดราม่าน้ำตาเล็ด(เพราะขำ) 55555555555555555
คือสงสารพี่บั๊คมาก 5555555 เมียพี่นี่แบบ เมาแล้วเรื้อนที่สุดเท่าที่เราเคยอ่านมาแล้วค่ะพี่ จงภูมิใจเถิด 5555555
คือตอนขอปากกามาเขียนว่าตัวเองเป็นเมียพี่บั๊คนี่ฮาแล้วนะ เจอฝากเขียนว่าเป็นเมียผีนี่ฮายิ่งกว่าเดิม โอ๊ยลูกจ้าวคะ สตงสติลูก
ฮาเกิ๊นนนนน พอตื่นมาปุ๊บดราม่าปั๊บเลย แง อ่านนานจนลืมไปแล้วว่าพี่บั๊คมันทำตามแผนอยู่ =_______=
ซวยจริง ตื่นทีหลังน้องได้ไงเนี่ย พังหมดเลยเห็นไหม รีบมาง้อเลยเร็วๆ เดี๋ยวปล่อยน้องปรับทัศนคติจนทำใจได้ซวยไม่รู้ด้วยนะ!
เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ ยังรออยู่เสมอน้า ~ สู้ๆนะคะ ♡
-
1.26 น. นอนอ่านหัวเราะจนน้ำตาไหล สมกับที่รอคอยมาหลายวัน มาอัพบ่อยๆนะคะ
ฮาหมอเกดฮาร์ทคอร์ 555+
-
น้องจ้าว ยังคงคอนเซ็ปต์ เมา เรื้อน เวิ่น เว่อ
มันน่าสงสารอ่ะ คือตื่นมาจำอะไรไม่ได้นี่ มันวังเวงมากนะ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ตอนที่ไม่มีสติ
ได้แต่คิดไปเอง เศร้าเอง
จะได้เคลียตอนไหนเนี่ย
ฮาหมอเกด //จู๋ใหญ่ขนาดนี้ ยังเป็นรับเหรอเนี่ย //เพิ่งรู้ ว่าอิจ้าว ก็มีของใหญ่ ฮ่าๆๆ มิน่า มันถึงคิดได้ว่า พี่บั๊คเป็นเมีย เราะของใหญ่นี่เอง
-
โอ้ยยยยยยอิข้าวจ้าวววว
คือทุกอย่างกำลังไปได้ดี โอเคเลย แบบพ่อแม่ยอมรับ ไม่มีปัญหาพรเอกไม่รักหรือปัญหามือที่สาม
ดราม่าเดียวที่จะเปนไปได้ คือ ไอจ้าวมันมโนแล้วดราม่าไปเองค่ะ!!!
-
เอสสมใจเน๊าะจ้าว ไข้แดร็กกันเลยทีเดียว แต่ก็สงพี่บั๊คนะ ฮ่าๆๆ จนจะฟ้าเหลือง อิน้องจ้าวก็ยังเอ๋ออย่างไร้ที่สิ้นสุด ดีหน่อยที่รู้ตัวแล้วว่าตัวเองเป็นเมีย
-
อ๊ากกก พี่บั๊ค จ้าวคิดไปไกลมาก กลับมาดึงกลับนาว
-
พี่บั้ครีบไปเคลียร์ให้ชัดเจนด่วนๆเลย
-
พี่บั๊คก็รีบๆเคลียร์เลยนะ :laugh:
-
สลัดเอ้ยยยยยยยยยยยยยย ............ เมียเรื้อนแกมโนเวิ่นไปถึงไหนต่อไหนแล้วววว :katai1:
-
:hao7: จ้าวเอ๊ย ตื่นมาก็อีกสมองนึงเนาะ จำไม่ได้ไม่พอยังไม่เลิกนอยเรื่องมือที่สามอีก
พี่บั้คไปลากพี่ดินมาเคลียร์เลย แผนนี้มันต้องจบแล้วป้ะ ทั้งสองแม่ปรองดองกันแล้วแต่คู่ผัวเมียสุดเพลียนี่สิ :katai1:
คลินิคพี่เกดนี่เอาอยู่จริงๆนะ. เจ้แกฮามากให้ดิ้นตายเถอะ
รอตอนหน้าค่ะ คิดถึงดิน สกายก็จริงแต่สงสารจ้าว อยากให้จบเรื่องจ้าวก่อนน่ะค่ะ :pig4: :mew1:
-
:mew1:
-
อิเจ้าาาาาาาา ง่าวววววววววววว
โอ๊ยยยยยยยยย จะง่าวก็ให้มันมีขอบเขตบ้างงงง
อยากเอาหัวโขกประตูแทนอิพี่บั๊ค :z3: :z3: :z3:
ก็พยายามเข้านะเอ็ง พูดกับจ้าวตรงๆยังไม่รู้เลยว่ามันจะเข้าใจรึเปล่า
ตรงทำยังไงเนี่ยยยยยยยย :katai1:
-
สงสารพี่บั้คหว่ะจ้าว ไม่ต้องมีมาม่าอะไรหนักหน่วงเลย แค่จ้าวจำพี่บั้คไม่ได้ก็โคตรเจ็บเลย
แถมใครพูดก็ไม่ยอมรับอีก พูดแต่ว่าไม่ชอบรักที่วุ่นวาย มัวปลอบใจตัวเองเพราะกลัวมันไม่เป็นอย่างที่คิด
จ้าวแกไม่สงสารพี่บั้คบ้างเหรอไง เฮ้อ
-
:z3: โอ๊ย จ้าว เหนื่อยแทนพี่บั๊คเลยวุ้ย :hao7:
-
เจออีน้องจ้าว พูดทวน “มึง เป็น เมีย กู!”
กินน้ำอยู่แทบพุ่ง โอ๊ยยย ขำมากกก ปวดกราม
เฮ้อ สงสารพี่บั๊ค เฮ้อ สงสารอีน้องจ้าว
หยุดมโนแล้วฟังพี่บั๊คนะ อีน้องจ้าววววว
พี่บั๊คพี่ผีแวมไพร์ก็นะ เสร็จศึกหกน้ำนอนแห้งตายคาเตียง
วุ่ย รีบๆไปง้ออีจ้าวเลย ไป ชิ้วๆๆ
+1 :กอด1:
-
ข้าวจ้าวเอ้ย ตั้งสติดีๆก่อนนะ ทั้งฮาทั้งสงสารจริงๆ แต่จ้าวเป็นคนดีจริงๆ
ดีมากๆเลยด้วย แม้จะฮาและเกรียนแค่ไหน แต่จิตใจของจ้าวดีมากๆ รักจ้าวตรงนี้
พี่บั๊คก็รีบๆบอกจ้าวไปเถอะ เดี๋ยวนานวันเข้าจ้าวรู้ทีหลังจะโกรธเอาได้
แต่รุนแรงใช่เล่นนะพี่ ทำเอาจ้าวแทบเดินไม่ไหว ต้องไปหาหมอเกดคนเถื่อนเลย 55555
หมอเกดช่างฮาร์ดคอร์ จ้าวที่ว่าแน่ยังแพ้หมอเกด 55555 แม่พี่บั๊คก็รักจ้าวแล้ว
เพราะความดีของจ้าวจริงๆที่ทำให้แม่พี่บั๊คยอมรับและเปิดใจ จนได้ลูกสะใภ้แสนดีแบบจ้าว
รอพี่บั๊คบอกความจริงกับจ้าว จ้าวจะทำยังไง
:mew1: :L2:
-
เหมือนจะดราม่าแต่ก็ไม่ แต่แอบเศร้าไหมก็ใช่ สนุกหลากหลายอารมณ์มากบรรยายไม่ถูกกันเลยทีเดียว
-
:haun4: หื่นมาก...ฮรี่ๆๆ เป็นนิยายที่อ่านทีไรน้ำตาไหลทุกที ไม่ได้ซึ้งนะ ฮา
ขนาดฉากอย่างว่า ยังจะฮากันได้ o13 ชอบฮะ
ปล. อีคู่หลักนี่ได้กันที คนอ่านปวดหัวแทนพระเอก ส่วนคู่รองก็ลุ้นกันตัวโก่งว่าใครจะโดน เอ๊ะๆ หรือจะผลัดกัน555
-
ทำไมพี่บั๊ค มันต้องตื่นที่หลังข้าวจ้าวตลอดดดดดด :katai1:
แล้วเมื่อไหร่จะจับน้องได้เนี่ย หนีตลอด
สงสัยต้องถ่ายคลิปแล้วนั่งเฝ้ารอตื่นล่ะมั๊งเนี่ย
คิดถึงฟ้า+ดิน จัง หุ หุ :z1:
-
เป็นไงล่ะ จ้าว เอสพอป่ะ 555
อ่านบทที่บรรยายแล้วเหมือน จ้าว โดนรุมเลย ดีนะฟ้าไม่เหลือง
อ่านจบแล้วไม่รู้จะสงสาร พี่บั๊ค หรือ จ้าว ดี
รอตอนหน้า พี่บั๊ค มาเคลียร์นะ จ้าว จะได้รู้สักทีว่าอะไรเป็นอะไร จะได้หายมึน 555
-
ทั้งสงสารทั้งสมน้ำหนัาพี่บั๊คเลยแฮะ
มีอะไรก็รีบๆเคลียร์ล่ะ
-
:laugh: ชอบเหงี่ยมศรี
-
หกน้ำ!!! :haun4: :pighaun: :oo1:
จ้าวร่างพังค่ะ 555 อิพี่บั๊คแม่งเป็นกัปตันเมการึป่าว :laugh: แต่พอเช้ามาซ้อมตายตลอด ปล่อยน้องหายไปแบบนี้สองรอบแล้วนะ น่าตีจิงๆ :z13:
จ้าวก็น่าตีนะ เรื้อนจนหมั่นเขี้ยวแบบพี่บั๊คเลย ฮ่าาๆ
โดนแบบนี้เข็ดมั้ยเนี่ย แต่กลัวน้องดราม่าเรื่องเมียหลอกพี่บั๊คจัง
รอตอนต่อไปจ้า :pig4:
-
ฉันไม่รู้ว่าจะสงสารหรือสมน้ำหน้าแกดีอิจ้าว
เรื้อนจนได้สามีแบบไม่รู้ตัวตลอด
-
ไม่รู้จะหาคำไหนมาใช้กับจ้าวดี นอกจากสงสารพี่บั๊คอะตอนนี้
-
จ้าวผู้อยู่เหนือทุกทฤษฎี
ก๊ากกกกก :laugh3:
-
จ้าวนี่มันเป็นโรคความจำสั้นม่ะ พูดอะไรตอนเมาตื่นมาจำไม่ได้ แม่ๆเค้าดีกันแระ แต่เด็ดสุดยกให้หมอเกดสุดยอด
-
โอ๊ยยยย อิจ้าววววว นี่ขำจนปอดจะปลิ่นออกมาอยู่แล้ว โคตรสงสารพี่บั๊ค แต่ก็ขำอยู่ดีๆ 55555 :hao7:
-
ขัดใจจริ๊งงงงงง ครั้งแรกก็นอนจนอิจ้าวมันหนีกลับบ้านไปแบบไม่รู้เรื่องทีนึงแล้ว
ครั้งนี้พ่อคุณก็ยังหลับจนอิจ้าวมันหนีไปได้อีกครั้ง
คงไม่ได้เคลียร์กันละค่ะ เดี๋ยวจ้าวมันตีมึนใส่อีกครั้งหรอก
-
ข้าวจ้าวเอ้ยย เรื้อนนสุดยอดดด
:katai2-1:
-
โอ้ยยยย
อะไรเนี้ยไอ้จ้าว
เพลียแทนพี่บั๊ค
รีบๆบอกความจริงมันไปเหอะพี่
ก่อนที่มันจะคิดว่า มันมีชู้(แถมยังเป็นชู้กับผี)
ไม่พอ ยังเป็นชู้กับคนที่มีแฟนแล้วอีก โอ้ยย เพลียแทน
:mew5: :mew5:
-
คิดถึงหมอเกด
ขอบคุณ :)
-
จ้าววววว สาบานว่าแกเศร้า !!!!!!
คือ จะสงสารใครดี เหอ ๆ แต่แอบสงสารบั๊คมากนิดนึงนะ
อิจ้าวมันความคิดล้ำเกินมนุษย์ 555
-
มึนกับจ้าวมันเหลือเกิน :เฮ้อ:
สงสารบั๊คเลยนะนี่
-
นั่งอิจฉาตัวเองให้สุด ๆ ไปเลยอิจ้าว ดราม่าไปคนเดียวเลย
-
ต้องรีบเคลียร์แล้วล่ะสลัดผัก จ้าวมันมโนไปไกลแล้วเนี่ย
:katai2-1: :katai2-1:
-
ชอบคุณหมอมากเลยคะ ชอบคาเเร็คเตอร์นี้มากๆ สะใจดีฮ่าๆ
ปล.ระวังหูรูดจะใช้ไม่ได้ไปตลอดชีวิตนะเจ้า!!!
-
ไอ้จ้าววววววววววว ถ้ามึงจะเรื้อนขนาดเน้~~~~~~~~
ข้าน้อยขอคารวะ !! :impress:
พี่บั๊ค รีบๆมาเคลียร์นะ ไอ้จ้าวคิดไปใหญ่แล้วว
-
มโนไปเรื่อยนะจ้าว อย่ามึนดิ้ มันจะดีแระเนี่ยยย
-
:katai1: :katai1: อิจ้าวนี่เวลาเมานี่เหมือนจะมีสตินะแต่ก็ไม่มีสมองแยกส่วนกันคิดอย่างจริงจัง ฮ่วยย แล้วแบบนี้เมื่อไหร่จะเข้าใจกับพี่บั๊คละเนี่ย สงสารก็สงสารเหนือความสงสารคือมึนแทนจริงๆ อร๊ากกกกกก อึดอัดแทนเลย ฮืออ :o12: :sad4:
รอคู่สกายกับพี่ดิน นี่เชียร์พี่ดินรับบอกเลย :hao6:
-
จ้าวๆๆๆๆๆๆๆรั่วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:sad5:
ทั้งฮา ทั้งหื่น ทั้งซึ้ง
โอย....ปรับอารมณ์ตามแทบไม่ทัน
ชอบเรื่องนี้มากๆ ค่ะ
-
ตอนนี้ทั้งฮาทั้งน้ำตาซึม...อะไรจะมีทุกรสชาดแบบนี้..
แถมประโดยเด็ดประจำตอน...บริหารกล้ามหำ....555..มันสุดยอด....
-
โอ้ยยยยยยยยยย อะไรของข้าวจ้าวเนี่ยยย
-
พี่บั๊ครีบเคลียร์เลยนะ เพลียจ้าวละ โดนจัดหนักแล้วยังมีแรงลุกหนีพี่บั๊คตลอดๆๆ
-
ไม่รู้ว่าเรียกว่าสุดกู่ สุดโต่ง หรือหมดทางเยียวยาดี
จ้าวมันล้ำไป :laugh:
-
ถ้าข้าวจ้าวจะเรื้อนขนาดนี้ก็เพลียแทนพี่บั๊ค
เป็นเราก็คงโกรธ แต่พี่แกก็ออกจะรุนแรงไปหน่อย จ้าวป่วยเลย แล้วยังขี้เซา ตื่นทีหลังจ้าวตลอด จนน้องหนีไปสองรอบแล้วเนี่ย ไม่ไหวเลยจริงๆ
รีบๆมาเคลียร์ได้แล้ว เดี๋ยวจ้าวก็หายไปจริงๆหรอก
-
ไม่รู้ว่าจะฮาหรือมึนในความอึนของน้องจ้าวก่อนดี :ling1: :ling1: 55555555555555555555555555555555555555555555555555
-
คือถ้าเราเป็นจ้าวเราก็รู้สึกแย่นะ เพราะเราไม่รู้นี่ว่าจริงๆแล้วอิพี่บัคมันตอแหลเรื่องแฟนมัน ฮึ่มมม ไปเคลียร์ด่วนค่ะพี่ เรียนผูกต้องเรียนแก้นะคะ :angry2:
-
:laugh: ข้าวจ้าวคนเหนือโลก จริงๆ ลูก :hao4:
:katai1: นู๋จิอึน มึน คิดเอง เออเองไปไหนจ๊ะ ขนาดนี้แล้ว เฮ้อ... ทำใจได้เลยเจ้าสลัด คงจะยาว รีบเคลียเลยก่อนจิไปไกลกว่านี้ หึหึ :ruready
-
เริ่มใกล้เคียงคำว่าครอบครัวสุขสันต์ :katai2-1:
-
สงสารพระเอกเรื่องนี้มาก นายเอกโคตรเรื้อน ยั่วเรื้อนได้อีก 5555
โดนจัดซะพรุนขนาดนั้นยังเรื้อนไม่เลิก ต้องแจ้งคนแต่งว่าคนอ่านต้องหา
ที่ลับตาคนอ่านเรื่องนี้ซะแล้ว นั่งอ่านไป ยิ้มหัวเราะไปเหมือนคนบ้าเลย 555
ขอบคุณคนแต่งคร้าบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
สงสารพี่บั้คอย่างบอกไม่ถูก 555
-
โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยจ้าววววววววววว
ข้าวจ้าวววววว หยุดเรื้อนนน จะบ้าาาาาาาาาาา 555555555555
-
โดนจัดหนักเลยนะ หมอเกดก็ฮาร์ดคอร์เกิน น่าสะพรึง 5555
-
สงสัยหลากหลายเรื่องราวคงตีกันในหัวของข้าวจ้าวหมดเลยละ
เรื้อนจริงๆ
-
สงสารพี่บั๊คค่ะ รู้สึกไงบ้างคะที่มีแฟนเอ๋อ งง มึน รั่ว เรื้อนแบบนี้เนี่ย?
-
เอสขั้นสุดจริงๆ :pighaun:
เอิ่ม.. หมอเกด :m29:
อยากอ่านฟิวพี่บั๊ค :hao7:
-
บั๊คจะสลบเหมือดอะไรปานนั้น
จ้าวยังตื่นหนีกลับบ้านได้เลย
บึกกว่าแท้ๆ ดันอึดสู้จ้าวไม่ได้
-
ตอนนี้มาซะ S เลย 55555555555 :laugh:
S โหดไปนะพี่บั๊ค ส่วนจ้าวก็ยังคงเป็นจ้าวเหมือนเดิม 55555555555
รอตอนต่อไปจ้า :L2:
-
ขัดใจอีพี่บั๊ค
ตื่นไม่เคยจะทันไอ้จ้าวตลอด :angry2:
-
จ้าวไม่ใช่คนธรรมดานะ มันนรั่วได้ใจมาก
คิดได้ไงว่าสามีเป็นผี เมาแล้วขาดสติอย่างหนัก เข้าขั้นโคม่า
-
ยังมีอะไรที่จ้าวเข้าใจผิดอีกเยอะเลยนะพี่บั๊ค
ถ้าจ้าวหายดีแล้วยอมเจอหน้า
พี่บั๊คคงต้องถามอย่างจริงจังซะที
คนอะไร! คิดเองเออเองเป็นเรื่องเป็นราว สุดยอด o13
ตอนที่... นี่ไม่ใช่ผีแต่เป็นแวมไพร์ ฉันละสงสารพี่บั๊คจริงจริ๊งงงงงงงงงงง :m20: :m20: :m20:
-
- อ่านถึงตอนที่4 แล้วนะ -
ผีกับพี่บั๊คเป็นคนละตัวนี่อะไรของจ้าวมันวะ
แถมจะสวิงกิ้งอีก 5555555
เป็นไอ้พี่บั๊คนี่จะไม่ทนจริงๆ หึหึหึหึหึ
-
จะสงสารข้าวจ้าวก็สงสารไม่สุด มันฮา 555
หรือตอนนี้ควรจะเปลี่ยนไปสงสารพี่บั๊คแทนดี ท่าทางอิน้องจ้าวรู้ความจริงเมื่อไหร่จะเจอศึกหนักนะเนี่ย
ถ้าจำไม่ผิดเหมือนข้าวจ้าวจะเคยบอกว่าไม่ชอบคนโกหกด้วยรึเปล่าหว่า
-
พี่หมอเกด น่าจะจัดยาลดความเรื้อนให้จ้าวไปด้วยเลย
-
ข้าวจ้าวมันรวนได้ใจจริงๆ 555
-
ว้ายยยตอนนี้ต้องให้คะแนนแม่พี่บั๊คค่ะ>บางอย่างที่ใช่อาจจะไม่เป็นอย่างที่เห็น หรือ บางอย่างที่เห็นอาจไม่ใช่อย่างที่คิด<
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แต่เอิ่ม........แต่อิจ้าวนี่ สมองจะพัฒนาแบบไร้คำบรรยายจริงๆ นะยิ่งเวลาเมา :mew5:
:pig4: นายน้อยค่า
-
อ่านยังไม่หมด มาเม้นก่อน
ขอบน้องจ้าวอะ นิสัยแปลก ๆ แต่น่าร้ากกกก 55++
ขอบคุณคนเขียนน้าชอบมากเลย
-
น้องจ้าวเอ๊ย ไม่คิดเลยหรือว่าเขาพูดถึงหนูอยู่ ส่วนพี่บั๊ค พี่หลับลืมตื่นสองรอบแล้วนะพี่ คราวหลังตั้งนาฬิกาปลุก ไม่ก็จับจ้าวมัดนะ อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย
-
จ้าวเรื้อนนนน คราวนี้ก็รู้สถานะตัวเอง
เหลือแต่มะไหร่พี่บั๊คจะเคลียร์สถานะให้น้องงค้าบบบ
ขุ่นแม่ๆน่ารักกกกกกก
-
ฉันควรจะสงสารจ้าวไหมเนี่ยยหรือต้องรอให้จ้าวเมาถึงจะนึกออกคะ ว่าตัวเองเป็นเมียใคร55
-
อิจ้าวววววววววววว
อิขี้มโนนนนนนนนนนนนน
กูเครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ปล. น้ำตาลนี่โดนไปบทลงโทษไปยังไงเนี่ย ล้างจานด้วย ฮ่าๆ
-
สงสารพี่บั๊ค แต่ไม่มากเพราะพี่บั๊คกดจ้าวหนักปายยย 555
-
:z3: :ling1: :katai1: :ling2: อยากตีก้นข้าวจ้าวแรงๆหลายที โอ้ยยยยยยยยยย ทำไมเรื้อนหมาแบบนี้
อ่านแล้วขัดใจสุดติ่ง หมั่นไส้จ้าวสุดๆเลยนะคะตอนนางเมาเนี่ยหมั่นไส้จนไม่รู้จะพูดยังไงเลย :z3: :z3: :ling2:
คู่สกายกับพี่ดินนี่แบบโอ้ยยน่ารักอ่าคู่นี้เรียลจริงอะไรจริง55 ดีใจที่สกายมีคนของตัวเองกร้ากกอิพี่ดินนี่ก็บ้าพอๆกับจ้าวนั่นแหละ
ยุยงยัดแยงพี่ดินสุดๆกายเอาไปเถอะเอาไปรับไว้ เหลือก็แต่พี่ดินยอมรับหัวใจตัวเองเนี่ย55
ไนท์เดย์คือแบบมาน้อยๆแต่เอาใจไปเหมือนกันนะคะโดยเฉพาะคนอย่างไนท์นี่แบบ พ่อคู๊ณณณณณณ คนอะไร
ขี้สงสารแถมซึนได้โล่ 55 ชอบตอนฉากเลียหน้านะคะคือไม่คิดว่านางจะทำจริงแล้วก็ตอนที่นางบอกว่าขอไปถามเดย์ก่อนแล้วจะมาปลอบใจนี่ ได้ใจจริงๆ :z2:
-
คิดถึงแล้วน๊าาาาา มาต่อเร๊ววววววววว :katai2-1:
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะ
ข้าวจ้าวนี่ที่สุดของความเกรียนจริงๆ
ชอบครอบครัวข้าวจ้าวมากเลย
-
สนุกมาก จ้าวฮามาก
-
:katai5: :katai5: :katai5:เข้ามารอ
-
เข้ามาถามไถ่อาการข้าวจ้าวครับ ป่วยหลังศึก SM มาหลายวันละ หายรึยังล่ะหนูเอ้ย
อ่ะดอกไม้เยี่ยมไข้ :L2:
-
มารอจ้าวกับพี่บั๊คแจ้ะ สงสารจะลุกไม่ไหวสินะ :hao7: :hao7:
:L2:
-
เพิ่งอ่านถึงตอนจ้าวมันเสียตัว!
คือรั่วแบบสุด 5555
ตอนจะเสียตัวก็ยังรั่วได้เรื่อยๆวะ สงสารพี่บั๊คตะหงิดๆ
มีสติสักทีซิจ้าว โดนเสียบนี่เป็นเมียนะ ไม่ใช่ผัว 5555
-
เหยยยยยยย อิพี่ดินนนนน เชียร์ให้พี่ดินเป็นรุกนะนิ เง้อออออ
ลุ้นๆๆๆๆ ลุ้นคู่นี้ ไม่ชัดก็ดี ขอลุ้นไปก่อน 5555
ดินฟ้าก็ดี กลางวันกลางคืนก็ดี ขอคู่แมวด้วยรัวๆ ชอบทั้งหลักทั้งรอง สนุกกกกกก
-
ถึงตอน 12
คือถ้าจ้าวมันจะความจำสั้นขนาดนี้นะ 55555 พี่บั๊ค เหนื่อยหน่อยนะพี่
จ้าวต้านแม่สามีแบบโหดมากกกกกกกกก ดีๆ เลิศ!
-
ถึงตอน 18
คุณแม่กัดกันไฟแล่บแปร๊บๆเลยจ้าาาา อย่างมันส์เหอะ! 5555
บ้านจ้าวน่ารักจริงอะไรจริง ชอบๆๆๆ คุณแม่ผัวก็อีกไม่นานคงอ่อนให้จ้าวแล้วมั้งงงง
แล้วไอ่รักแบบน้องนี่ เขาไม่สำลด์หนอนให้กันแบบอีโรติกสุดดดดแบบนั้นมั้งอิจ้าว โหวววว
รอให้พี่บั๊คกดจริงๆอยู่นะเนี่ยยยยยย แผนมาก่อนตลอดดดด 55555
-
คือบอกได้อย่างเดียว สงสารพี่บั๊คมากตอนนี้ มีเมียเรื้อนสุดๆเลย
คำว่ามโนนี่ขั้นกว่า แต่จ้าวน่ารักมาก ให้อภัย ฮ่าๆๆๆ
ส่วนดินกะสกาย น่าติดตามมากก ทันกันสุดๆ แต่อิพี่ดินขอเถอะ จัดการน้องมันไวๆ
ไม่อยากเห็นสกายทำหน้าเศร้าเวลาเจอข้าวจ้าว ไอ้ตัวนั้นก็เรื้อน เอ๋อแดก ไม่แบ่งใครเลย จริงๆ 555
-
เมื่อไหร่นางจะรู้ตัววว ๕๕๕๕ มึนอยู่นั้นแหละ
-
-ถึงตอน 22-
พี่ดินแม่งจี๊ดอ่ะะะะะ!! โคตรเท่ห์เลยพี่
สกายยอมเสียตัวเซ่นพี่เขาสักทีซิ้ลูก! คือเชียร์ให้พี่ดินมันรุกสุดฤทธิ์นะเนี่ย ถึงมันจุหลุดสาวบ้างก็เถอะ 55555
จอยทุกคู่นะนี่พูดเลย แล้วพี่กระทิงกับน้องอิงค์นี่จะอะไรยังไงกันหรือเปล่าาาาาาา ลุ้นนะเนี่ยยย แลดูจะน่ารัก ><
-
โอ้ยยยยย อิจ้าวววววววววว
โดนไปหกนะโว้ยยยย หก! คือก็ไม่ได้ช่วยให้จำอะไรได้เลยสินะ
พี่บั๊ค งานหนักงานเหนื่อยมาตลอดดดดด 5555
ถามชอบใครสุดในเรื่อง นี่จะบอกเลยว่าชอบพี่เกด 555555 ไอดอลสุดๆ
คุณแม่น่ารักใส่กันแล้วดี๊ดี เหลือแต่อิจ้าวเนี่ยแหละ ตัวไม่สติ 55555
รออ่านตอนต่อไปนะคะะะะะ ตามทันแล้วๆ ><
ป.ล สะกดต้อง "โบราณ" กับ "สึกหรอ" นะ มีสะกดผิดสองคำนะที่เห็น ^^
-
อิจ้าวเอ้ย..... เพลียกับเอ็งจริงๆ
พี่บั๊ครีบเฉลยเหอะค่า
-
Chapter 25 Fuck Off!!
ผมหลับไปอีกยาวนาน นานจนอยากตื่นแต่ร่างกายก็ยังไม่ยอม รู้สึกว่ามีคนมาเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้า ป้อนข้าว ป้อนยา ซึ่งสำลักออกทุกครั้งเพราะผมงอแง ก็อยากนอนไง แล้วใครมากวนก็รำคาญอะ แกล้งทำเลอะเทอะจะได้เลิกมายุ่งซะที
Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrr Rrrrrrrrr
ไอ้เหี้ยเอ้ย จะโทรหาพ่อมึงเหรอ กูไม่ใช่พ่อมึงนะ ไม่ต้องโทร!
ก็ไม่รับซะอย่าง แล้วสักพักเสียงก็เงียบไป
เอ่อ ค่อยสบายหูหน่อย
Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrr Rrrrrrrrr
เอ้า โทรอีกแล้ว! กูบอกว่าไม่ใช่พ่อมึงไง! ไม่ต้องโทร!
กูไม่รับอะ เอาสิ ดังต่อไปสิ มาดูกันว่ามึงกับกูใครจะมึนกว่ากัน
แล้วก็เงียบไปอีก
เป็นอย่างนี้อยู่ห้าครั้ง จนครั้งที่หก ผมก็หมดความอดทน
“โทรมาหาพ่อมึงเหรอไอ้เหี้ย! หยุดโทรแล้วไปตายซะ!!” ด่าแล้วกดวางเลยครับ แต่ไม่ปิดมือถือนะเพราะแม่จ๋าบอกว่าห้ามปิด
แล้วผมก็ได้นอนไปอีกพักใหญ่โดยไม่มีเสียงโทรศัพท์กวนใจ
“จ้าว..ข้าวจ้าว” ตัวผมถูกเขย่าเบาๆ “ข้าวจ้าวตื่นลูก” ผมค่อยๆ ปรือตาขึ้นก็เห็นเสงี่ยมศรีนั่งอยู่ข้างเตียง
“ง่วงอะแม่ ขอนอนอีกหน่อยไม่ได้เหรอ” ผมอ้อนวอน
“ตื่นมาพักผ่อนก่อนลูกเดี๋ยวค่อยนอนใหม่” อะไรคือตื่นมาพักผ่อน ผมนี่งงจนหายง่วงเลยครับ
“นอนนี่เค้าก็เรียกพักผ่อนไม่ใช่เหรอแม่” ค่อยๆ ยันตัวลุกนั่งพิงหัวเตียง
“ก็แกนอนซะหักโหมทั้งวันทั้งคืนจนวันนี้ก็เลยเที่ยงแล้วจะไม่ให้ปลุกขึ้นมาพักผ่อนได้ไงหา” แม่บ่นแล้วอังหน้าผากผมอย่างอารมณ์ดี “ไข้ก็ไม่มีแล้วเนี่ย ตื่นมาเดินเหินมั่งลูก เดี๋ยวจะเป็นแผลกดทับ”
“โห แม่ ไม่ได้เป็นอัมพฤกอัมพาตซะหน่อย นอนแค่วันสองวันมันไม่เป็นหรอกน่า” ผมทำหน้ามุ่ยใส่
แม่หัวเราะคิก “ไม่เป็นแผลกดทับก็จะเป็นขี้กลากขี้เกลื้อนย่ะ ข้าวสวยมันบ่นตลอดว่าแกไม่ให้ความร่วมมือ ป้อนข้าวก็พ่นออก ป้อนยาก็บ้วนทิ้ง เช็ดตัวให้ก็ปัดมือปัดไม้พี่ทิ้ง ถีบบ้างก็มี แม่เห็นว่าไม่มีไข้หรอกนะ ถึงบอกให้ยัยสวยมันปล่อยๆ ไม่งั้นจะจับไปฉีดยาอีกรอบ” แม่บ่นยาว
“ก็จ้าวเพลีย อยากนอนอย่างเดียวเลยอะ” ผมอ้อน
เหงี่ยมเบ้ปาก “เสียน้ำเยอะก็เงี้ยแหละ” โห้!! สาบานได้ว่านี่แม่พูดกับลูก!!
“แก่นเซี้ยวไปละเหงี่ยม” ผมแซว “นี่แม่..” ส่งสายตาหมองๆ ไปให้แม่เพราะความรู้สึกผิดแต่ยังไม่ทันจะได้พูดความในใจออกมา แม่ก็พูดขัดขึ้นซะก่อน
“ไม่มีแม่คนไหนเห็นลูกเจ็บแล้วจะยินดีหรอกข้าวจ้าว แต่เบื้องหลังของความเจ็บปวด ไม่ว่าจะร่างกายหรือจิตใจของลูกมันเกิดมาจากความรัก เพราะฉะนั้นก็ต้องให้คนรักกันจัดการด้วยตัวเอง” แม่รู้อะไรมาผมก็ไม่รู้ แต่ฟังแล้วเหมือนโดนกระทุ้งด้วยนุ่นก้อนใหญ่ คือโดนเต็มๆ แต่ไม่ได้ทำให้เจ็บแค่เข้ามาห่อหุ้มโอบล้อมอย่างนุ่มนวล “จะตัดสินใจยังไงก็ขอให้เอาความรักเป็นที่ตั้งแล้วจะบวกลบคูณหารยังไงก็ขอให้ผลลัพท์ออกมาไม่ติดลบก็พอ ถ้าไม่ได้ก็อย่าให้เสีย อย่างน้อยที่สุด ต้องไม่เสียใจภายหลัง” มือเล็กเรียวของแม่ลูบหัวผมแล้วรั้งเข้าไปกอด ผมโอบกอดกลับไปด้วยความรู้สึกตื้นตัน จะว่าเข้าใจสิ่งที่แม่พูดก็ไม่ใช่หรอก แต่ผมรู้ด้วยสันชาตญาณความเป็นลูกว่าแม่เป็นห่วงแต่จะให้สิทธิ์ผมในการตัดสินใจ แต่ขอแค่ให้ผมตัดสินใจให้ดีเพื่อจะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลัง
ไม่มีใครต้องเสียใจทั้งนั้นแหละแม่เพราะมันไม่ใช่ความรักอย่างที่แม่คิด มันก็แค่ความผิดพลาดเท่านั้นเอง
“ขอโทษนะแม่ จ้าวขอโทษ” น้ำตาผมไหลออกมาเปียกไหล่บาง
แม่ลูบหลังให้แผ่วเบา “ขอโทษตัวเองดีกว่าที่ทำให้ตัวเองเจ็บ ขอโทษแล้วแก้ไขจากตัวเอง”
“แก้ไขเหรอ” ผมถาม
“อืม ปัญหาเกิดจากตรงไหนก็ไปดูตรงนั้น เอาใจไปใส่ตรงนั้น ใส่ใจจนรู้ให้ได้ว่ามันเกิดเป็นปัญหาได้ยังไงแล้วแก้ไขซะ”
นั่นสินะ ผมพอจะคิดอะไรออกแล้วล่ะ เดี๋ยวจะจัดการกับตัวปัญหาให้รู้เรื่องกันไปเลย
แม่กอดผมอีกครู่ก็ปล่อยแล้วบอกให้ไปอาบน้ำเพื่อกินข้าวกินยา ตอนแรกก็จะให้พี่สวยเอาขึ้นมาให้บนห้องแต่ผมบอกว่าจะลงไปกินข้างล่าง แม่ก็เลยตามใจ
“อ้าวพ่อ ทำไมหน้าตาเป็นแบบนั้นล่ะ” เดินเข้าไปใกล้พ่อที่นั่งกินข้าวอยู่ก็ตกใจ ที่แก้มมีรอยข่วน รอบคอมีรอยเหมือนถูกคิสมาร์ก
“ไปถามพี่แกนู่น” พ่อทำหน้าบูดบึ้งแล้วบุ้ยปากไปทางพี่สวยที่นั่งดูทีวีอยู่อยู่ตรงโซนรับแขก
“พ่องอนอะไรอะพี่สวย” ปกติพ่อจะอารมณ์ดี แจ่มใสเบิกบาน รับแขกตลอด แต่ถ้างอนก็จะทำหน้าเหมือนเป็ดแบบนี้จนกว่าจะหาย
“งอนแม่” พี่สวยตอบโดยไม่หันมามอง “แล้วแกดีขึ้นแล้วเหรอ ไม่เจ็บแผลแล้วไง้” ถามอะไรไม่ถาม มาถามถึงแผล
“อืม” ผมตอบไปแกนๆ ไม่อยากนึกถึงมันหรอกไอ้แผลบ้านั่นน่ะ ตะกี้นั่งขี้ยังไม่กล้าเบ่งเลย กลัวไส้ไหล แม่งตะบี้ตะบันฟันกูซะะขนาดนี้ได้ไง ไอ้สลัดบ้า
“อุ๊ยตาย ข้าวจ้าวก็งอนเป็นด้วย” พี่สวยหันมาแล้วทำท่าสะบิดสะบิ้ง “ผู้ชายบ้านนี้นี่ยังไง งอนเป็นตุ๊ดกันหมดบ้านเลย คิๆๆ”
“ทำเป็นพูดดีไปยัยสวย ไม่โดนแม่แกใช้เป็นเครื่องมือบ้างก็ให้มันรู้ไป” พ่อหันไปแว้ด
“หนูก็โดนเหอะพ่อ แต่พ่อโดนหนักหน่อยแค่นั้นเอง” ผมหันมองพ่อกับพี่สวยสลับไปมาแต่มือก็คว้าทัพพีตักข้าวต้มหมูใส่ถ้วยไปด้วย
“โดนอะไรกันตอนไหนเหรอพ่อ เล่าให้จ้าวฟังมั่งดิ” ถามพลางตักข้าวต้มใส่ปากด้วยความหิวโซ
“ก็เรื่องคืนก่อนที่ไปกินข้าวบ้านลูกเขยไง” พ่อจำใจเล่า “แม่แกให้ยัยสวยลากยายหนูน้ำตาลกลับบ้านด้วย พอมาถึงก็ให้ยัยสวยจัดการกับน้ำตาล แล้วแม่แกก็จัดการพ่อ” หืมมม จัดการคืออะไร “เนี่ยๆๆๆ” พ่อชี้ไปบนคอและแหวกเสื้อตัวเองให้ดู
โอ้ววว ทั้งรอยข่วน รอยดูดเป็นจ้ำๆ แดงๆ ม่วงๆ ไปทั่วเลย “อย่าบอกนะพ่อ ว่าแม่..” ผมอ้าปากค้าง
“ก็เออสิ แม่แกจัดหนักพ่อทั้งคืนเลย” นี่มันอะไรกันเนี่ย แทนที่พ่อจะเป็นฝ่ายจัด ดันฟ้องว่าโดนแม่จัด บ้านผมนี่มันไม่ใช่คนธรรมดาแล้วนะเนี่ย!
“เอางี้ๆ” ผมสรุป “พี่สวยเล่าเลย เอาแบบยาวๆ ต่อเนื่องเป็นเรื่องเป็นราวแบบเข้าใจง่ายๆ”
พี่สวยถอนหายใจแล้วมานั่งข้างพ่อ “คืองี้..” แล้วพี่สวยก็เล่าวีรกรรมของเหงี่ยมให้ฟังจนถึงตอนสำคัญ “พอมาถึงบ้านช้ะ ฉันก็ลากยัยนมโตนั่นมาขังที่ห้อง จับห่อไว้ในผ้าห่มเพราะเจ้แกดิ้นเหลือเกิน เมาด้วยโวยวายด้วย ไม่รู้จะทำไงก็เลยห่อเอาไว้ในผ้าแล้วเอาเชือกมัดจนในที่สุดนางก็หลับไปเพราะความเมา ฉันก็เลยงีบหลับบ้าง ประมาณตีห้าเว้ย แม่มาเคาะประตูแล้วบอกให้ฉันถอดเสื้อผ้ายัยนมโตออกใส่แค่ชั้นในแล้วห่อผ้าเช็ดตัวไว้ บอกให้พาไปนอนที่ห้องพ่อกับแม่ ตอนเช้าพออิพี่นมโตรู้สึกตัว พ่อก็แกล้งลุกมานั่งร้องไห้กระซิกๆ อยู่ข้างๆ พอนางตื่นมาเจอพ่อในสภาพยับเยินก็ถามใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อก็บอกไปตามบทที่แม่สั่งไว้ว่าโดนนางปล้ำ นางตกใจจนหน้าเสีย แต่ยังไม่ทันไร แม่ที่รออยู่แล้วก็พรวดเข้าห้องไปแล้วอาละวาด หาว่าพี่นมโตมาแอบตีท้ายครัวแย่งผัวคนอื่น แม่ถลาเข้าไปตะกุยพ่อหลายที คงเผลอข่วนหน้าด้วยเพราะตอนนั้นแม่ก็ยังไม่สร่างเมาเท่าไหร่ พี่นมโตเห็นก็กลัวใหญ่และกำลังจะหนี แต่แม่ก็หันมาเจอแล้วเหวี่ยงนางไปที่เตียงจากนั้นก็ทำท่าจะเข้าไปตบ นางยกมือไหว้อ้อนวอนใหญ่ บอกว่าอย่าทำอะไรเพราะนางเมา ไม่รู้ตัวว่าทำอะไรบ้าง นางขอโทษและบอกว่าจะให้ไถ่โทษยังไงก็ได้ทุกอย่างขอแค่อย่าทำร้ายนางเลย” ผมนี่ถึงกับกระเดือกข้าวต้มไม่ลง นี่หรือคือครอบครัวผม นี่มันรังโจรชัดๆ “พอได้ยินแบบนั้นแม่ก็ทำเป็นด่าต่อ ว่านางจะสำนึกจริงเหรอ ที่เห็นไล่จับแฟนของลูกชายก็คนนึงแล้ว นี่ยังมาเป็นชู้กับพ่ออีก นางบอกจะไม่ทำอีกแล้วขอให้ยกโทษและอย่าทำร้ายนางก็พอ แม่ก็เลยบอกว่าแน่ใจนะว่าจะทำทุกอย่าง” พี่สวยเล่าถึงตรงนี้แล้วลุกไปหยิบน้ำในตู้เย็นมารินแล้วดื่ม
“เล่าต่อดิพี่ กำลังมันเลย” ผมเร่ง
“เดี๋ยวดิ มีอีกเยอะ คอมันแห้งเว้ย” พอกินน้ำหมดแก้ว พี่สวยก็เล่าต่อ “พอนางรับปากว่าจะทำทุกอย่างที่แม่สั่ง แม่ก็ได้ที บอกให้อัดคลิปสารภาพว่าทำอะไรลงไปและขอขมาแม่กับแกด้วย แต่แม่สัญญากับนางว่าจะไม่เอาไปเผยแพร่ที่ไหนถ้านางไม่ผิดคำพูด พออัดคลิปเสร็จแม่ก็ใช้งานนางเยี่ยงทาส ให้ทำงานในบ้านตั้งแต่ปัดกวาดเช็ดถู ล้างจน รดน้ำต้นไม้ แล้วปิดท้ายด้วยการกราบขอขมาแม่ผัวแก”
ผมเบิกตาโพลงเมื่อได้ยิน “แม่จ๋าน่ะเหรอ”
พี่สวยพยักหน้า “แม่ให้ขอขมาที่นางไปล่วงเกินไว้ตอนที่เมา พอพี่นมโตรู้ว่าตัวเองทำแบบนั้นก็ร้องไห้และขอโทษขอโพยแม่ผัวแกยกใหญ่ บอกว่าต่อไปนี้จะไม่กินเหล้าและไม่คิดแย่แฟนใครอีกแล้ว แม่ผัวแกก็ให้อภัยและพาพี่นมโตไปส่งบ้านด้วยความปลอดภัย แฮปปี้เอ็นดิ้ง”
“แฮปปี้บ้าไรล่ะ ดูหน้าพ่อนี่ เจ็บยันวันนี้ก็ยังต้องซดข้าวต้มเนี่ย” พ่อบ่น พี่สวยหลุดขำเล็กน้อยแต่ก็นวดเอาใจพ่อ
“โธ่พ่อ ก็คิดซะว่าทำเพื่ออิจ้าวและดัดนิสัยพี่น้ำตาลนั่นก็แล้วกันนะพ่อนะ” พ่อก็ยังทำหน้างอน
“อันนี้คุ้นๆ ว่ามันแผนของนางร้ายในละครไม่ใช่เหรอวะพี่สวย” ผมยังอดฉงนไม่ได้กับแผนการของเสงี่ยมศรี
“เค้าเรียกว่าตาต่อตาฟันต่อฟันต่างหากล่ะยะ” เสียงแม่ดังมาก่อนตัว “จะจัดการนางร้ายก็ต้องร้ายกว่า แต่ถามว่านางเสียหายอะไรหรือไม่ ก็ไม่มีนะ แค่ทำงานนิดๆ หน่อยๆ แค่นั้น” แม่ยักไหล่
“แม่โคตรร้ายเลยอะ” ผมทำหน้าขยาด
“อาวุธร้ายถ้าอยู่ในมือคนดี มันก็จะถูกใช้เพื่อทำดี แต่ถ้ามันอยู่ในมือมาร มันก็จะเกิดแต่เรื่องชั่วร้าย” เหงี่ยมทำหน้าเชิด “นางดีอย่างฉันก็แค่ยืมแผนของนางร้ายมาใช้อย่างแสนดี แค่นั้น” นางยักไหล่อีกรอบ นี่ถ้าไม่ใช่แม่ ผมคงหมั่นไส้นางจนต้องโหวตออกแน่ๆ
“อะไรไม่ว่า แต่พ่อซวย” ยังมีคนที่ไม่ยอมอยู่อีกหนึ่ง
“ก็แลกกับที่แม่ไม่ช้อปปิ้งตั้งสองอาทิตย์นะพ่อ แล้วยังนวดให้ก่อนนอนทุกคื้นทุกคืน” เหงี่ยมทำตาปิ้งๆ
“นวดสองนาทีแล้วก็อ้างว่าปวดฉี่ ปวดท้อง ตะคริวกินเนี่ยนะ” พ่อบ่น “แต่ถ้าให้พ่อไปตีกอล์ฟ..”
“หยุดเลย!!!” แม่พูดเสียงดัง “ง้ออยู่ดีดีจะให้กลายเป็นแง่งให้ได้ใช่มั้ย อยากไปตีก็ไปเลยไป กอล์ฟมันน่าสนใจกว่าลูกกว่าเมีย กอล์ฟมันดี มันสนุกกว่าอยู่กับเมียก็ไป แค่ทำงานก็ต้องห่างกันกี่ชั่วโมงแล้ว เวลาว่างก็จะเอาไปให้คนอื่น สนใจอย่างอื่นก็เอาสิ อยากออกกำลังกาย แม่ก็ขี่จักรยานเป็นเพื่อนทุกวัน มันไม่พอใช่ไหม งั้นได้สิ ไปสิ ไปเลย” เอาแล้วไง เรื่องอะไรเหงี่ยมก็ใจเย็นได้ ยกเว้นเรื่องไปตีกอล์ฟเนี่ยแหละ
แต่จะพูดก็พูดนะ พ่อก็ยังไม่เคยไปสักครั้งหรอก พอขอก็โดนชุดใหญ่ตลอดและอดไปตลอดเลยด้วย “พ่อก็ไม่ได้บอกว่าจะไปคนเดียวนี่แม่ พ่อจะให้แม่ไปด้วย” พ่อเริ่มทำหน้าแหยๆ
“คราวแรกๆ ก็ไปคนเดียว พอสักพักก็จะเริ่มฉายเดี่ยวแล้วก็จะถึงขั้นแอบไป พ่ออยากให้ครอบครัวแตกสลายก็เอาสิ ข้าวจ้าวก็ออกไปมีผัวแล้วคนนึง ข้าสวยมันก็ยุ่งอยู่กับโปรเจคจบของมัน จะให้แม่อยู่บ้านคนเดียวเพื่อ?? งั้นก็ควรออกหางาน เดี๋ยวเจอคนดีดีที่ไม่ตีกอล์ฟ แม่ก็คงปันใจให้เขาเพราะแม่เหงาแล้วทีนี้..”
“โอเคๆๆๆๆๆ” พ่อเห็นท่าไม่ดีก็ยอมแพ้ “ไม่ตีกอล์ฟ ไม่ริเริ่มไม่พูดอีกตลอดไปแต่แม่อย่าไปทำงานเลยนะ พ่อไม่ไปไหนแล้วจ้า” ในที่สุดก็กลายเป็นฝ่ายง้อตามเคย
“ไม่รู้ไม่ชี้” แม่ปัดมือพ่อที่มาจับแขนออกแล้ววิ่งขึ้นบ้าน พ่อก็วิ่งตามไปง้อ
“อ้าวแม่ ไหนเมื่อกี้ก่อนไปปลุกอิจ้าวบอกว่าหิว” พี่สวยท้วง
“ก็นี่ไง แม่ก็จะกินข้าวต้มกลางวันกับพ่อแกไง” ว่าแล้วก็วิ่งเข้าห้องหายต๋อมไปทั้งสองคน ทิ้งให้พี่ข้าวสวยยืนงงอยู่นานสองนาน
“ข้าวต้มก็อยู่ในหม้อนี่ แล้วแม่กับพ่อจะกินข้าวต้มที่ไหนวะจ้าว เอ๊ะ หรือแม่แอบตักขึ้นไปตอนไปปลุกแก” ไอ้สวยเอ้ยยย ฉลาดทุกเรื่อง เว้นเรื่องเนี้ยแหละที่ตามใครไม่เคยทัน
“เออน่า ไม่รู้ก็ดีแล้ว รู้เยอะไปจะกลายเป็นผู้หญิงน่ากลัว” ในหัวผมมีภาพหมอเกดแว้บเข้ามาจนต้องทิ้งช้อนในมือทั้งๆ ที่ข้าวต้มยังเหลืออีกตั้งสองสามคำ “โอยย ปวดหัวอีกแล้วพี่สวย” ผมเปลี่ยนเรื่อง
“อ้าว ยังไม่ดีขึ้นเหรอ งั้นไปๆ ขึ้นไปกินยานอนเลย เดี๋ยวฉันจะล้างจานให้เอง” คึคึ สำเร็จ
อิพี่สวยมันน่ารักก็ตรงนี้ เวลาผมป่วยมันจะดูแลเหมือนพี่สาวที่ดี มีเวลาเดียวนั่นแหละที่เราสองคนพอจะเหมือนพี่น้องกันจริงๆ
“แค่ก แค่ก ขอบใจนะพี่สาว” ผมแบ็กฮักพี่สวยแล้วจุ๊บแก้มมันสองที “ขอบคุณที่ดูแลตอนจ้าวป่วยด้วยนะ จุ๊บๆ”
“เออๆ ไม่ต้องมาอ้อน” พี่สวยแกะมือผมออกแล้วเสไปหยิบจานของผมกับพ่อไปล้าง “หายเร็วๆ ฉันขี้เกียจดูแลแล้ว” หันหลังล้างจานเหมือนไม่สนใจแต่ที่จริงนางเขิน พี่สวยมันไม่ค่อยชอบโหมดหวานเท่าไหร่ ไม่รู้ว่ามีแฟนแล้วจะได้กันยังไง พูดเรื่องทะลึ่งมันก็คงงงจนนั่งถามจะเอาคำตอบเป็นวรรคเป็นเวร พอจะหวานใส่มันก็อาย หนีไปทำอย่างอื่นซะอย่างนั้น
“เดี๋ยวมีแฟนแล้วจะสอนวิชาทะลึ่งศึกษาให้ละกัน จะได้ทันโลกกับเขาซะที” ผมว่าแล้วก็ขึ้นบ้าน หันไปมองเห็นพี่สวยหันมาทำหน้างง
“อย่ามาหลอกฉัน วิชานี้มันไม่มีสอนหรอก” เด็กอนุบาลยังรู้เลยพี่ ทำไมทำเหมือนกับว่าตัวเองรู้อยู่คนเดียวแบบนั้นเล่า มันตลก
ผมเข้าห้องกินยาแล้วเอนหลังพิงหัวเตียง ตอนนี้ไม่ค่อยเจ็บก้นแล้ว รอยต่างๆ ก็เลือนไปเกือบหมด “เอ้อ ใครลาเรียนให้รึเปล่าวะเนี่ย” พอนึกได้ก็หยิบโทรศัพท์มาจะกดดูแต่ดันเห็นมิสคอลห้าสาย
“ไอ้พี่ดิน มันโทรมาไมวะ อ้าว แล้วเบอร์ที่รับล่าสุดของพี่บั๊คนี่หว่า คุยไรไปมั่งก็ไม่รู้แต่ช่างเหอะ เดี๋ยวมันคงโทรมาอีกล่ะมั้ง เรื่องอะไรจะโทรไปก่อน เชอะ”
ผมกดโทรศัพท์หาไอ้ไนท์เพื่อถามเรื่องเรียน “ดีขึ้นรึยังวะจ้าว” ไอ้ไนท์ถามทันที
“ก็โอเคขึ้นแล้วว่ะ ว่าแต่มึงรู้ได้ไงว่ากูป่วย” ผมถาม
“ก็ผัวมึงโทรมาบอกให้ลาอาจารย์ให้สามสี่วันแล้วจะเอาใบรับรองแพทย์มาใหตอนหลัง” โอ้ย ลาอะไรตั้งสามสี่วัน กูยิ่งโง่ๆ อยู่ ถ้าลาขนาดนั้นก็ลาออกเลยเหอะ
“พรุ่งนี้ก็ไปได้แล้ว” ผมบอกแบบเนือยๆ ได้ยินคำว่า ‘ผัวมึง’ แล้วใจแป้ว ผัวคืนเดียวมันไม่เรียกว่าผัวหรอกไอ้ไนท์ “แล้วไอ้เดย์ไอ้กายเป็นไงมั่ง” คิดถึงพวกมันเหมือนกันนะ ยิ่งไอ้กายยิ่งรู้สึกว่าห่างกันนานเป็นปี ปกติผมกับมันไม่เคยที่จะไม่เจอหน้า อย่างน้อยมันต้องแว้บมาให้ผมเห็นก่อนไปไหนไกลๆ หรือผมเองที่เป็นคนไปหา ไปนอนด้วยเวลามันไม่ค่อยมีเวลา
“ไอ้กายมันก็ถามหามึงเหมือนกัน ดูเป็นห่วงแต่มันบอกไม่กล้าโทรไป กลัวผัวมึงเฝ้าอยู่”
“เฝ้าแล้วไงวะ” หงุดหงิดทันทีที่ได้ยิน “กูเป็นเพื่อนมันนะ เป็นห่วงมันก็ต้องโทรมาเยี่ยมมั่งสิ” รู้สึกเคืองและน้อยใจไปพร้อมกัน
“บอกตามตรงนะไอ้จ้าว” ไอ้ไนท์ทำเสียงเครียด “ถึงกูจะโง่ๆ ไม่ค่อยรู้เรื่องห่าอะไรมากแต่กูค่อนข้างมั่นใจว่าไอ้กายมันหึงมึงอยู่”
“อะไรซิ!!??” ผมสวนคำถามไปทันที “มึงพูดเชี่ยไรนะ!?”
“กูบอกว่าที่ไอ้กายมันเปลี่ยนไปก็เพราะมึงมีผัวแบบสายฟ้าแลบ มันยังไม่ทันได้เตรียมใจเพราะมันแอบรักมึง”
!!!!!!!!
“มึงจะไม่เชื่อก็ได้นะ แต่กูอยากให้มึงพิสูจน์หรือถามมันไปตรงๆ พอรู้แล้วมึงก็ง้อมันซะแล้วปรับความเข้าใจกัน กลับมาเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิมทีเถอะ กูโคตรจะอึดอัดเวลาพวกมึงมาถามหากันแล้วไม่รู้จะตอบว่าอะไรว่ะ”
“เออๆ เดี๋ยวกูจัดการเอง แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหน ไอ้กายล่ะอยู่ไหน”
“เรียนคาบสุดท้ายแล้วแต่กูออกมาขี้ วิชาที่เหลืออาจารย์ของดเพราะเมียแกคลอด” ไอ้ไนท์สาธยาย “เออ แล้วเรื่องกีฬาคณะกูยัดมึงเข้าเหมือนเดิมนะ ตอนแรกว่าจะรอให้มึงมาประชุมก่อนแต่ไม่มีตัวว่ะ เซ็นเตอร์มีแค่มึงกับไอ้คิมปีหนึ่ง กูไม่มั่นใจมัน แม่งใจร้อนเกิน” มันบ่น
“เออๆ เดี๋ยวกูดีขึ้นแล้วจะไปซ้อม ขอบใจมากเว้ย” พูดจบก็ล่ำลากันเล็กน้อยก่อนวางสาย
“มึงรักกูจริงๆ เหรอไอ้กาย” ผมนอนนึกย้อนไปในช่วงเวลาเก่าๆ ของผมกับสกาย จะเป็นเพราะผมโง่ หรือเพราะไอ้กายมันไม่รุ่มร่าม ถึงทำให้ผมดูไม่ออกว่ามันชอบ “ถึงไอ้ไนท์มันจะซื่อบื้อแต่ก็เซ้นต์ดีอยู่ แม่งเคยเดาว่าอีนิ่มปากหมากับโมเมขาใหญ่เบี้ยนกัน ทุกคนเถียงขาดใจเพราะมันทะเลาะกันทุกวัน ที่ไหนได้วันนึงเถียงกันจนสติแตกอีนิ่มจับโมเมจูบกลางห้องเลยจ้า ทุกคนช็อค มีแต่ไอ้ไนท์ที่มันบอกว่า ‘เห็นมั้ย กูบอกแล้ว’ แล้วอีสองคนนั้นก็คบกันเฉย สวีตโชว์อีกต่างหาก วุ้ยย เสียดายทรัพยากรหญิงของโลกชะมัด
ผมนอนกลิ้งไปมาทบทวนแล้วทบทวนอีกเรื่องสกายแต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่ได้คำตอบ ในที่สุดก็ทนไม่ไหว “บุกไปถามแม่งเลยดีกว่า” ว่าแล้วก็จัดการแต่งหล่อออกไปหาสกายที่คอนโดทันที กว่าจะถึงก็เกือบบ่ายสาม คิดว่าสกายคงถึงคอนโดแล้วเพราะมหาลัยใกล้แค่นิดเดียว ไม่เหมือนบ้านผมที่ต้องใช้เวลาเดินทางเกือบชั่วโมง
“ขอยืมกุญแจสำรองห้องสกายหน่อยครับพี่แนน” ผมไปติดต่อฟร้อนเหมือนที่เคยทำ ไอ้กายเคยจะเอากุญแจสำรองมาให้แต่ผมบอกว่ากลัวทำหายก็เลยบอกมันให้มาบอกที่ฟร้อนว่าผมจะมาขอยืมเวลามาหามัน
“เอ่อ..คือๆ น้องกายมาขอไปยังไม่ได้เอามาคืนเลยค่ะ” หืมม มาขอกุญแจฟร้อนไปทำไมวะ หรือมันทำกุญแจหาย “คีย์การ์ดก็เอาไปค่ะ” ผมตั้งท่าจะถามแต่เหมือนพี่แนนจะรู้ก็เลยตอบให้ซะก่อน
“งั้นไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมขึ้นไปเคาะห้อง มันคงกลับมาแล้วละมั้ง” ขี้เกียจลงไปดูรถที่ลานจอด
“ค่ะๆ” พี่แนนทำหน้าแหยๆ ผมก็สงสัยแต่ขี้เกียจจะถามเพราะสาวๆ ที่คอนโดจะชอบซุบซิบนั่นนี่ตลอด ยิ่งพี่แนนด้วยแล้ว รู้ไปหมดทุกเรื่องในคอนโด เมื่อก่อนผมมาหม้อพี่แกอยู่ช่วงนึงแต่ดันเป็นเบี้ยนก็เลยอด ‘นึกว่าเลิกกันไปแล้วซะอีกว่ะแก เห็นหน้านิ่งๆ เจ้าชู้ไม่เบาเลยนะเนี่ย’ ได้ยินเสียงซุบซิบเบาๆ ใครเลิกอะไรกับใครแล้วใครเจ้าชู้วะ แต่ช่างเหอะ ไม่น่าเกี่ยวกับผมหรอก
ก้อกก้อก
ผมขึ้นลิฟท์มาแล้วเคาะประตูห้องเบาๆ สักพักประตูก็เปิดออก “เฮ้ย!!” ปั้ง!!!!!!
เอ๊า!!?? อะไรของแม่งวะ พอเปิดมาเจอหน้าผมก็ปิดประตูใส่ทันที “มึงยังไม่หายโกรธกูเหรอไอ้กาย!” ผมตะโกน “เปิดประตูมาเคลียร์กันเดี๋ยวนี้เลยนะมึง!!” น่าโมโหนักไอ้ห่านี่ โกรธอะไรนักหนาก็ไม่รู้ เรื่องไม่เป็นเรื่อง
“ระ รอ รอเดี๋ยว” เสียงมันลนลานแล้วหายไปพักหนึ่ง “ไอ้กาย มึงทำเหี้ยไรอยู่เนี่ย เปิดๆๆๆๆๆ” เคาะประตูรัวๆ เพราะรอนานแล้ว “เปิดๆๆๆๆๆๆ”
“หยุดได้แล้วไอ้จ้าว!” มันเปิดประตูออกมาทำหน้าโหดใส่ “เกรงใจข้างห้องเขา”
“ก็มึงช้า” ทำหน้ากวนตีนใส่แม่งเลย “ทำไร ทำไมเปิดช้า มึงแอบซ่อนกิ๊กไว้เหรอ” แทรกตัวเข้าไปแล้วสอดส่ายสายตาหาสาวที่มันซ่อนไว้
“กิ๊กเชี่ยไร ไม่มีเว้ย” มันเถียงแต่หน้าไม่ได้นะมึง คนหน้านิ่งมันมีจุดอ่อน ถ้าหน้าไม่นิ่งปุ๊บก็จะรู้ทันที
“บอกมา เอาใครมากก ถ้ามีกูก็จะได้ไปไง มึงจะได้กินกันต่อ กิ้วๆ” ทำหน้าล้อเลียนมันแล้วกระโดดใส่โซฟาตัวยาว ส่วนไอ้กายยืนอยู่หลังโซฟาห่างไปเล็กน้อย
“ไม่เคยหวงกูเลยสินะ” อยู่ๆ ก็ทำหน้าเครียดแล้วพูดจาแปลกๆ
ผมถอนหายใจเมื่อเห็นมันเป็นแบบนี้ “มึงเป็นไรกาย มึงมีอะไรในใจก็บอกกูสิ คราวนี้มึงโกรธกูนานเกินไปแล้วนะ ไม่คิดถึงกูเหรอ กูเป็นเมียหลวงมึงนะเว้ย” ผมยืดตัวขึ้นแล้วโน้มตัวข้ามพนักพิงไปคว้ามือมันแล้วดึงเข้ามาชิดหลังโซฟา บีบมือมันแล้วมองช้อนขึ้นไปอ้อนขอความเห็นใจ ผมคิดถึงมัน อยากสนิทกับมันเหมือนเดิม “กูคิดถึงมึงนะกาย” สกายมองจ้องผมแล้วค่อยๆ คลายความตึงเครียดลงก่อนจะแกะมือผมออกแล้วโอบร่างผมไว้
“กูก็คิดถึงมึงจ้าว” มันจ้องผมด้วยแววตาที่ไม่เหมือนเคย ไม่รู้ทำไมผมถึงหยุดนิ่งจังงัง จะเป็นเพราะผมงง หรือแปลกใจ หรืออะไรก็ช่าง แต่ในช่วงเวลาที่กำลังสับสน ใบหน้าหล่อของมันก็เคลื่อนเข้ามาและ..
จูบ!!
จูบแบบปากแนบปาก ไม่ได้ใช้ลิ้นอะไร แค่มันขยับปากเม้มริมฝีปากผมเบาๆ
“....” ผมตัวแข็งทื่อ อึ้งแล้วอึ้งอีก งงซ้ำซ้อน กะว่าจะมาถามให้รู้เรื่องว่ามันรักผมจริงรึเปล่า แต่ตอนนี้คงไม่ต้องถามแล้ว ชัดเจนเปลี่ยน
Rrrrrrrrrrr
ผมกับสกายผละออกจากกันทันทีที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น รีบลนควานหาต้นเสียงในกระเป๋ากางเกงอย่างเลิ่กลั่ก “ฮ..ฮัลโหลๆ” รับสายโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใคร
“ออกมาหากูหน่อย” เสียงกดต่ำเหมือนกำลังข่มอารมณ์ ผมเหลือบมองสกายอย่างไม่เต็มตานักแล้วค่อยๆ เดินไปที่ประตู “เดี๋ยวกูมานะ โทสับก่อน” บอกสกายด้วยสีหน้าแหยๆ ทำตัวไม่ถูก ขอออกไปตั้งหลักหน่อยละกัน
สกายไม่ได้ว่าอะไร มันพยักหน้าแล้วหันหลังให้ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าแผ่นหลังของมันดูทะมึนและน่ากลัว ผมค่อยๆ ปิดประตูแล้วดูหน้าจอว่าใครโทรมา
“มีไรพี่ดิน” ผมถามเมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นใคร
“ไปรอกูหน้ามหาลัย เดี๋ยวกูไปหา มีเรื่องสำคัญ” พูดแค่นั้นแม่งก็วางไปเลย ผมได้แต่จ้องโทรศัพท์แบบงงๆ นี่กูเคยไปโกงแชร์มึงเมื่อชาติปางก่อนเหรอพี่ดิน ชาตินี้มึงถึงทำตัวเป็นเจ้าหนี้กู จะสั่งให้ไปนั่นไปนี่ได้ตลอดเวลาเนี่ย!
ผมเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงยีนส์ตัวเก่งแล้วโผล่หน้าเข้าไปในห้องสกายอีกครั้ง “กูมีธุระด่วน เอาไว้ค่อยคุยกันวันหลังนะ มึงอย่าคิดมากนะกาย กูเคยรักมึงยังไง กูก็จะรักอย่างนั้นไม่เปลี่ยน ระหว่างเราไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น กูจะเหมือนเดิม” พูดจบก็รอฟังคำตอบ ไม่รู้หรอกว่ามันเข้าใจในสิ่งที่ผมพูดหรือเปล่าแต่ผมเข้าใจตัวเองว่าไม่ได้คิดกับสกายแบบคนรักเลย ถึงแม้จะผ่านการจูบกันแล้วแต่ใจผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว
ไม่ใช่สิ ผมรู้สึกมากๆ ต่างหาก แต่รู้สึกผิดกับภาพหนึ่งที่ปรากฏขึ้นในหัว.. พี่บั๊ค
“กูจะรอ” มันพูดแค่นั้นก็เดินไปนอกระเบียง ปิดม่านปิดประตูเหมือนไม่ต้องการให้ใครกวนใจ
“เฮ้อ..” ผมถอนหายใจแล้วปิดประตูก่อนจะออกจากคอนโดมุ่งไปมหาวิทยาลัยด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง
ชีวิตกู บทจะดราม่าก็มาแบบกะส่งให้กูรับออสการ์กันเลยทีเดียว ทั้งเป็นชู้ เพื่อนสนิทจูบ แถมยังคิดถึงผัวคนอื่นซะอีก ไอ้จ้าวเอ้ยไอ้จ้าว ชีวิตแม่งเกือบครบรสแล้ว เหลือแต่หาคนรักของตัวเองแล้วแฮปปี้เอ็นดิ้งให้ได้ ไฝว้หน่อยเว้ย เพื่อชีวิตที่มีความสุข สู้ๆ
********************
ต่อด้านล่าง
-
ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาที ผมก็ถึงหน้ามหาวิทยาลัย แต่ไม่เข้าไปหรอก กลัวเจออาจารย์ที่ปรึกษาแล้วจะยุ่ง เดี๋ยวจะหาว่าป่วยปลอมอีก
ผมนั่งกินอะไรได้สักพัก พี่ดินก็โทรมา “ผมนั่งอยู่ร้านนมหน้ามอแล้วพี่ ป้ายนมวัวใหญ่ๆ เนี่ยเข้ามาเลย” ข้อแนะนำสำหรับผู้ชายที่ชอบสาวนมใหญ่ มึงไปเอาแม่วัวเป็นเมียเลยครับ ใหญ่ชัวร์
“ดีพี่” ผมยกมือไหว้ มันไม่รับไหว้แต่พยักหน้าแล้วนั่งลงตรงข้ามผม “ไปแดกตีนใครมาวะพี่ หน้าแหกเสียหล่อหมดเลยว่ะ” ดูรอยก็รู้ว่าคงหนักเอาการแต่ก็น่าจะหลายวันแล้ว
“ไม่ต้องเสือกเรื่องกูหรอก มาว่าเรื่องของเราดีกว่า” หืมมม เรื่องของเราคืออัลลายยย อย่าบอกนะว่า..
“อุ๊บ” ผมใช้สองมือปิดปากตัวเองอย่างรวดเร็ว
“เป็นเหี้ยไรของมึงเนี่ย” พี่มันถาม
“ก็พี่จะจูบผม” ไอ้พี่ดินทำหน้าเงิบแล้วชะโงกข้ามโต๊ะมาตบหัวผมฉาดใหญ่
“อย่ามโน จูบพ่อมึงสิไอ้เชี่ย” ตบไม่พอด่าด้วย
“อ่าว ก็ไม่รู้ อยู่ดีดีก็มาบอกว่าจะพูดเรื่องของเรา” ยกมือลูบหัวที่โดนตบ แม่งมือหนักฉิบหายเลยไอ้ห่าพี่ดิน นี่ขนาดแค่สะบัดปลายมือนิดเดียว หัวผมเกือบจะหลุด ถ้ามันชกเต็มๆ ไม่ฟันหักก็สลบเหมือดแน่
“กูมีอะไรจะถามมึง” มันทำหน้าจริงจัง
“ว่ามาคร้าบ” ผมยืดตัวไปใกล้มันอย่างตั้งอกตั้งใจฟัง
พี่มันส่ายหัวนิดหน่อยแล้วร่ายยาว “ตอนที่มึงรู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง ต้องคอยหาเหตุผลว่าที่มีอาการแปลกๆ เพราะอะไร มึงเป็นตอนไหนมั่งวะ” คำถามแม่งล่องลอยมาก เหมือนพยายามปกปิดประเด็นบางอย่าง
“งงว่ะ แต่ก็จะตอบ..” ผมหยุดคิดนิดหน่อย “เป็นตอนป่วย ตอนเมา ตอนตื่นมาแล้วจำอะไรไม่ได้ แล้วก็..”
เมื่อผมหยุดไปนิดหน่อยจนพี่มันเร่ง “อะไรวะ”
“ตอนอยู่กับสลัดว่ะพี่” พยายามทบทวนความรู้สึกของตัวเอง มันไม่ชัดเจนเลยสักอย่างว่าคืออะไรกันแน่ รู้แต่ว่ากับพี่บั๊ค มันอยู่เหนือการควบคุมสภาพจิตใจที่เคยมั่นคงและแจ่มใสมาตลอดของผม
“แล้วมึงรู้มั้ยว่าที่มึงรู้สึกอยู่คืออะไร” นี่แหละคือปัญหา ผมไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร และบอกตามตรงว่าผมก็ไม่อยากรู้นักหรอก
“ไม่รู้ดิ คงเพราะ.. ไม่รู้ว่ะ” เมื่อรู้สึกว่าสมองเริ่มจะทำงานหนัก ผมก็เลิกคิด
“มึงคิดว่ามึงชอบไอ้บั๊คมั้ยวะ” คำถามพี่ดินทำให้ผมตื่นตัว
“เฮ้ย ไม่ชอบ! ไม่ชอบสักนิด ผมจะไปชอบได้ไง ถึงหลายครั้งจะคิดว่ามันหล่อ แถมทำตัวน่ารักกับผมแต่ก็ไม่มีทางชอบมันหรอก โนเวย์เว้ย” จะชอบได้ไง มันมีเมียแล้ว ถึงแม้จะมีวูบวาบอยู่บ้างก็น่าจะเป็นเพราะผมเคยต้องมือชายมาก่อนต่างหาก แล้วอีกอย่างถ้ามันเป็นคนที่ผมชอบจริงๆ ผมต้องจำได้สิว่ามีอะไรกับมันยังไงแบบไหน ความทรงจำของผมมันไม่น่าจะหายสาบสูญไปแบบนี้
“ถ้างั้นเวลาที่มีคนอื่นมายุ่งกับไอ้บั๊ค มึงหึงมันรึเปล่าวะ”
เจ็บแปลบที่หัวใจเหมือนโดนทิงเจอร์สาดใส่ “ไม่หึง! ผมจะไปหึงมันทำไม มันมีเมียอยู่แล้ว”
พี่ดินขมวดคิ้ว “มึงไม่หึง หรือว่าหึงแต่คิดว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์หึงกันแน่วะไอ้จ้าว” คำถามนี้เหมือนมีเหล็กแหลมอันเขื่องพุ่งเข้าเสียบหัวใจผมดังสวบ! ก็มันไม่มีสิทธิจริงๆ นี่หว่า แล้วจะไปหึงทำไมล่ะ
“ไม่หึงหรอกพี่ ไม่มีสิทธิ์” มองเหม่อออกไปนอกร้านแล้วตอบมันไปอีกรอบ
พี่ดินฟังผมแล้วช็อคไปเล็กน้อย รู้สึกเหมือนมันกำลังทดสอบอะไรบางอย่าง แต่ผมก็ปวดหัวเกินกว่าจะอยากรู้เรื่องของมัน
“พี่ถามทำไมวะ” เมื่อบรรยากาศมันเงียบไปแปลกๆ ก็เลยต้องทำลายความเงียบลง
พี่ดินถอนหายใจแล้วมองออกไปนอกร้านบ้าง “เรื่องของกูน่ะ ช่างมันเถอะ ว่าแต่มึง แน่ใจนะว่าจะไม่ตรวจดูหัวใจตัวเองให้ดีดีอีกทีว่ารู้สึกยังไงกันแน่กับไอ้บั๊ค” คำถามของพี่ดินค่อนข้างสะกิดต่อมฉลาดของผม คำพูดเหงี่ยมดังก้องขึ้นมาพร้อมกัน ปัญหามันอยู่ตรงไหนก็ต้องจัดการกับตรงนั้นสินะ
“ผมคิดวิธีทดสอบความรู้สึกตัวเองแล้วล่ะ มันต้องได้ผลดีเยี่ยมทั้งทางตรงและทางอ้อม” ผมยักคิ้ว
“วิธีอะไรของมึงวะ” พี่ดินถาม
“เป็นแฟนกับผมนะพี่ดิน”
“ห๊ะ!!!!!!!!!!!” หน้าพี่มันเหมือนโดนผีกะเทยหลอก ทั้งเหวอทั้งหลอน “พูดเหี้ยไรของมึงเนี่ย!!”
“นะพี่ ช่วยผมหน่อย ตอนนี้ผมอยากรู้สองเรื่อง” ผมอ้อนวอน
พี่ดินทำหน้าหวาดระแวงแต่ก็อยากรู้อยู่ในที “เรื่องอะไรของมึง”
“เรื่องแรก ผมอยากรู้ว่าตั้งแต่ผมโดนตุ๋ยมา มันทำให้ผมกลายเป็นเกย์ไปโดยปริยายและใกล้ใครก็รู้สึกกับคนนั้นรึเปล่า” พี่ดินเบะปากล้อเลียน “เรื่องที่สอง ผมอยากรู้ว่าเวลาเมา ผมทำตัวยังไง พี่ช่วยถ่ายคลิปไว้ให้ผมดูหน่อย” ปากที่เบะอยู่แล้วของไอ้ห่าพี่ดินก็เบะขึ้นและทำตาโตไปพร้อมกัน ถึงมึงจะหล่อแต่ทำหน้าส้นตีนขนาดนี้มันก็ไม่ได้ดูดีนักหรอกนะ
“ตกลง”
“อะไรซิ!?” ผมถามกลับทันที ทำไมมันง่ายดายขนาดนั้นวะ
“ก็บอกว่าตกลง กูจะเป็นแฟนมึงไง” หึยยย ชักเริ่มหลอน ไอ้ห่าพี่ดินแม่งมีแผนแน่ๆ แต่เอาวะ ถ้าไม่ลุยจะรู้ได้ไง
“งั้นก็เริ่มจาก..” ผมยิ้มหวาน “เลี้ยงมื้อนี้เป็นอย่างแรกเลย พี่ๆ เก็บตังค์ครับ” ผมเรียกเก็บตังค์ทันที กินไปไม่กี่อย่างเอง แค่โกโก้ร้อน นมร้อน นมปั่น ขนมปังรวมรสจานใหญ่เบ้ง แล้วก็ไอติมสี่ก้อน
พี่ดินทำหน้าเหม็นเบื่อแล้วส่ายหัว “แฟนผู้ชายคนแรกของกูนี่ชั่วบรรลัยเลยว่ะ” บ่นแต่ก็ควักตังค์จ่ายจากนั้นพี่มันก็พาไปที่รถ
“อยากไปไหนครับแฟน เดี๋ยวจะจัดให้ทั้งวันทั้งคืนจนเช้าเลย” พี่ดินแม่งหล่อลากมากอะ ยิ่งทำหน้าหื่นแบบจงใจแบบนี้ยิ่งน่ามอง แต่ผมว่ายังน้อยกว่าพี่บั๊คนะ เพราะเวลาปกติสลัดมันจะเรียบร้อย พอมันหื่นปุ๊บเลยดูแปลกตากว่า
เอ๊ะ นี่กูจะเปรียบเทียบกันเพื่อ?
“แล้วแต่แฟนเลยครับ ไปไหนก็ไป จ้าวรับได้ทั้งคืนถึงเช้าเลย” กูนี่มันแฮ่ดจริงๆ
พี่ดินหันมาเลิกคิ้วใส่ “แรดกว่ามึงก็แรดสองนอแล้วว่ะจ้าว” อะไรคือแรดสองนอ พี่ดินมึงปากร้ายมากกกก
“พี่ก็ไม่น้อยเหอะ ถ้าคืนนี้ผมเสร็จพี่จริงๆ รับผิดชอบเลยนะเว้ย ยิ่งกำลังหาคนรับเป็นพ่อของลูกอยู่” ถ้าเป็นผู้หญิงผมคงติดลูกไปแล้วอะ ครั้งแรกก็ไม่ได้ใส่ถุง ครั้งที่สองก็หนักขนาดนอนหยอดน้ำข้าวต้ม ถ้าท้องได้นี่คงแฝดสี่
“ก็คงดีมั้ง ใครบางคนจะได้ตัดใจได้” พูดอะไรของมัน
“ใครวะ” ผมถาม
“ช่างเหอะ” หน้ามันหมองลงนิดหน่อย “เอ่อ ถามหน่อย” พี่มันหันมามองแว้บนึงแล้วหันไปมองทางเมื่อผมตอบรับ
“ว่า”
“มึงมีเพื่อนชื่อสกายปะ” ผมเลิกคิ้วเป็นเชิงแปลกใจ
“รู้ได้ไงวะพี่” ถามไปแต่ก็นึกขึ้นได้ “เอ่อ จำได้แล้ว พี่ดินกับไอ้กายเคยถ่ายแบบและเป็นข่าวด้วยกันนี่หว่า”
“อืม” พี่มันพยักหน้า
“แล้วทำไมเหรอ”
พี่ดินเหลือบมองเล็กน้อยแล้วเงียบไป “กูแค่อยากรู้ว่า ความรู้สึกของมึงที่มีต่อไอ้บั๊ค กับ สกาย มันเหมือนหรือต่างกันยังไง” อ๋อ พี่มันคงอยากช่วยให้ผมรู้ใจตัวเองล่ะมั้ง
“ก็ต่างนะ อยู่กับสกายแล้วสบายใจ รู้สึกปลอดภัย สงบและสนุกดี” ผมนึกถึงช่วงเวลาที่อยู่กับสกายแล้วตอบพี่ดินแบบไม่ต้องคิด แต่พอนึกถึงพี่บั๊ค ผมกลับรู้สึกสับสนกับความคิดของตัวเองจนต้องตอบไปแบบขอไปที “กับพี่บั๊คก็..ไม่รู้ดิ บอกไม่ถูก เหมือนหน้าที่ค้ำคอ อยากจบงานเร็วๆ” ตอบแล้วมองออกนอกรถ
“เฮ้อ..ไอ้จ้าวเอ้ย” มือใหญ่ของพี่ดินวางลงบนหัวผมแล้วโคลงไปมา “ไม่เกินพรุ่งนี้ กูจะปลดปล่อยมึงจากกะลานะครับแฟน” มึงขัดแย้งอะไรในใจก่อนปฏิบัติตัวกับกูมั้ยไอ้พี่ เหมือนจะปลอบแต่ก็แอบด่า
“เหอะๆ แฟนผู้ชายคนแรกของกูก็ชั่วไม่น้อยเลย” ยืมคำมันมาใช้บ้าง
พี่ดินหัวเราะขำ “น่าสนุกดีว่ะ อยากรู้เหมือนกันว่าสปีชีส์เดียวกันอย่างกูกับมึงจะพลิกมาลงล็อคได้มั้ย” พลิกเหี้ยไร ร่างมึงหนาขนาดนี้กูไม่พลิกมึงหรอก กูยอมแบให้เลย กูเหนื่อย ขี้เกียจไฝว้
แล้วผมก็เอนหลังพักสายตา “ลักหลับก็ได้นะแฟน จ้าวไม่ถือ” ไอ้พี่ดินหัวเราะครืดๆ แล้วขับรถของมันต่อไป
งีบใหญ่ทีเดียวที่ผมนอนหลับไป ตื่นมาอีกทีเพราะเสียงโทรศัพท์ “ครับแม่” ผมงัวเงียรับสาย
“อยู่ไหนจ้าว เย็นแล้วทำไมไม่กลับบ้าน เดี๋ยวไข้ก็กลับหรอก” ผมมองไปโดยรอบ เพื่อจะดูว่าตัวเองอยู่ไหนแล้วก็ต้องตกใจเมื่อมองเห็นแต่หาดทรายและท้องทะเลสุดลูกหูลูกตา
“ทะเล” เผลออุทานออกมาเบาๆ
“อะไรนะลูก ไม่ค่อยได้ยิน เสียงอะซ่าๆ” แม่ถามย้ำ
“เอ่อ ไม่ต้องห่วงนะแม่ จ้าวสบายดี ตอนนี้อยู่บ้านเพื่อน พรุ่งนี้กลับ แค่นี้นะ จุ๊บๆ” ผมกดตัดสายแล้วรีบออกจากรถ ตอนนี้ใกล้โพล้เพล้เต็มทีแต่ยังทันได้เห็นแสงสุดท้าย
ก้าวเดินไปหาร่างหนึ่งที่นั่งพิงต้นมะพร้าวกระดกเบียร์มองพระอาทิตย์ตก เสี้ยวหน้าหล่อเหลาของมันช่างดูลุ่มลึกขึ้นเมื่อกระทบกับแสงสีส้มแบบนี้ “คิดว่าหล่อมากงั้นสิ” ผมยืนค้ำหัวมันแล้วเท้าสะเอวแซวอย่างหมั่นไส้ในความหล่อ
ไอ้พี่ดินเงยหน้ามองแล้วยกยิ้มข้างเดียว แม่งหล่อกว่าพระเอกหนังอีกว่ะ มันแยกขาออกแล้วตบบนพื้นทรายตรงหว่างขา “มานั่งนี่” มันแบมือรอแล้วก็เป็นผมเองที่ยื่นมือไปให้มันจับ
“เล่นตัวมากไม่ได้ ของเคยโดนมาแล้ว” ไอ้พี่ดินหัวเราะจนไหล่สั่น
“กูจะโรแมนติกซะหน่อยไอ้สัด” พี่มันด่าแต่ก็ดึงผมให้ลงไปนั่งระหว่างขาของมันแล้วกอดไว้หลวมๆ “แดกมั้ยครับแฟน” มันยื่นกระป๋องเบียร์มาจ่อปาก และมีหรือที่ผมจะปฏิเสธ
“มีแค่นี้เหรอครับแฟน” ผมถามแล้วดึงเบียร์มากระดกรวดเดียวครึ่งกระป๋อง “อย่าลืมถ่ายคลิปนะครับแฟน ผมไม่อยากเสียตัวฟรี”
“อยู่หลังรถเยอะแยะ ถ้ามึงแดกหมดคือตายห่าอะ เดินผ่านเปลวไฟไม่ได้เพราะจะติดไฟพรึบเลยครับแฟน” แสดงว่าเยอะจริง นี่มึงกะมอมกูเอาเป็นเอาตายขนาดนั้นเลยเหรอวะเนี่ย
“ขนาดนั้น ฮ่าๆๆ” ขำมุกไอ้พี่ดิน แม่งตลกว่ะ แต่ละมุกนี่เถื่อนถุยมากด้วย “พี่มีแฟนปะ” ผมถาม
พี่ดินมองแบบสงสัยเล็กน้อยแล้วไหวไหล่ “แฟนกูยังไม่มีแต่คิดว่าน่ารักแน่ๆ” คุ้นๆ นะ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนแต่ช่างมันเหอะ
“ผมไง น่ารักปะล่ะ” เอนหลังพิงหน้าอกมันแล้วเอียงหน้าขึ้นมองพร้อมกับยักคิ้ว
พี่ดินมองยิ้มๆ “ก็น่ารักดี”
“อู่ยย ทำหน้าหล่อละมุนใส่ขนาดนี้กะให้ละลายลงทะเลเลยไง้” ใช้นิ้วชี้ดันคางมันเล่นแต่มันก็ดึงมือผมไปจับไว้
“อ้อยเก่งนะมึง คืนนี้ถ้าเสร็จกูจริงๆ จะทำไงวะ” ว่าแล้วก็กระดกเบียร์แล้วมองทะเลที่เริ่มเป็นสีดำ บรรยากาศรอบตัวเริ่มมองไม่เห็นอะไรนอกจากไฟถนนริบหรี่ ตรงนี้ไม่ได้เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีผู้คนและสิ่งปลูกสร้างอะไร เหมือนพี่มันแวะจอดพักรถข้างทางมากกว่า
“ไม่มีอะไรจะเสียแล้วพี่ ขออย่างเดียว ใส่ถุงด้วยนะ ขี้เกียจเดาว่าใครเป็นพ่อของลูก” กระป๋องเบียร์เย็นๆ แนบลงมาบนหน้าผากหนักๆ
“ปากดีไม่เหมือนหน้าตาไอ้สัด” นี่มึงหาว่าหน้าตากูขี้เหร่เหรอไอ้พี่!! “จนถึงตอนนี้ มึงรู้สึกอะไรมั่งรึยังล่ะ”
ผมนิ่งคิด “ถ้าพี่หมายถึงอาการวูบวาบๆ ของหัวใจ.. ยังไม่ค่อยว่ะ แต่ถามว่ารู้สึกดีมั้ยก็ดีนะ สบายใจ ไม่ได้ฝืน ไม่ได้รู้สึกเหมือนกำลังอ่อยผู้ชาย แต่เหมือนกำลังหม้อหญิงหวังเคลิม ประมาณนี้อะ”
“ฮ่าๆๆ มึงแม่ง” พี่มันหัวเราะแล้วยื่นเบียร์ให้อีก ผมยกจนหมดเพราะเหลือแค่ครึ่งของครึ่งกระป๋อง “ปะ หาที่นอนกัน” มือหนาฉุดผมให้ลุกทันทีแต่จังหวะมันเร็วไปหน่อยพอลุกยืนได้ขาผมเกิดพันกันแล้วเสียหลักจะล้ม พี่มันเลยรวบเอวผมไว้ “อ่อยได้ดี” มันทำหน้าเจ้าเล่ห์
“ฮ่าๆๆ“ ผมหัวเราะดังลั่น “อันนี้ล้มจริงเหอะ ไอ้พี่บ้า” เขินเบาๆ ที่มันแกล้งทั้งๆ ที่รู้ว่าผมล้มจริง ไอ้พี่ดินแม่งเป็นคนฮาได้น่าถีบสุดๆ
พี่มันอ้อมไปเปิดหลังรถหยิบเบียร์มาโยนให้ผมหลายกระป๋องก่อนจะเปิดกระป๋องของตัวเองดื่มแล้วบ่นเบาๆ “มิน่า ถึงได้โดนจ้องจะเล่นทุกรอบ”
“เล่นไรวะพี่” ผมถามพลางกระดกเบียร์เข้าปากบ้าง
“เวลามึงเขินแล้วน่ารักดี ยิ่งแดกเบียร์เลือดลมยิ่งแล่นปรู้ดปร้าด หน้าแดงเรื่อๆ สมควรแล้วที่โดนกด”
“ชมว่าน่ารักสองรอบแล้วนะเว้ยย เผลอชอบแล้วก็บอก” เอียงตัวไปใกล้แล้วใช้ไหล่กระแทกมัน
“ฮ่ะๆๆ ไอ้สัด” พี่มันหัวเราะ “ใครก็ชอบมึงได้นะไอ้จ้าว ให้กูตอบจริงๆ ถ้ากูอยู่กับมึงนานๆ เป็นแฟนมึงเป็นเรื่องเป็นราว ไม่ต้องกลับไปเจอใคร ไม่ต้องรับรู้ว่าใครจะโดนใครเอาเปรียบโดนรังแกยังไง กูก็รักมึงได้แหละ”
“โห่พี่!” ผมกระแทกเสียงใส่ “ ถ้าจะรักผมแล้วต้องมีข้อแม้ขนาดนั้น พี่ก็อย่ารักผมเลยเหอะ แม่งฝ่าฟันเกิ๊น”
“เอ่อว่ะ ฮ่าๆๆๆ” แล้วเราสองคนหัวเราะกันอยู่นานก่อนพี่มันจะพูดอะไรบางอย่างที่สะกิดใจผม “ความรู้สึกต่อใครสักคนที่มันจะพิเศษได้ก็เพราะมันไร้เหตุผลนั่นแหละ ยิ่งหาเหตุผลไม่ได้ว่ามันคืออะไร ก็หมายถึงว่าเราได้เข้าใกล้คำว่ารักมากขึ้นเท่านั้น มึงเข้าใจเหมือนที่กูเข้าใจมั้ยวะ”
ผมมองออกนอกรถ ทอดสายตาไปยังท้องทะเลมืดทะมึน “ก็เริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ” บ่นเพ้อออกมาเบาๆ เมื่อภาพใครบางคนไม่เคยเลือนหายไปจากความรู้สึกได้เลย ไม่ว่าจะมีใครอยู่ข้างกายสักกี่คน แต่ก็ยังไม่วายคิดถึง และยิ่งคิดถึงหนักขึ้นเมื่อพยายามค้นหาว่าเพราะอะไรแต่ก็ไม่เคยให้คำตอบตัวเองได้
จากนั้นเราก็เงียบกันทั้งคู่ กระดกเบียร์ไปเงียบๆ จนหมดหน้าตัก สักพักก็มาถึงบ้านพักหลังใหญ่ติดทะเล มันเป็นเหมือนพื้นที่ส่วนตัวที่แบ่งเป็นโซนใหญ่ๆ บ้านแต่ละหลังห่างกันเกินร้อยเมตร เหมือนเป็นที่พักตากอากาศของบรรดาคนรวย ไม่มีร้านขายของ ไม่มีผู้คน มีแต่ชายหาดสะอาดๆ ยาวสุดลูกหูลูกตากับบ้านพักสวยๆ หลากหลายดีไซน์ บางหลังเหมือนมีคนอยู่ บางหลังก็เปิดแต่ไฟหน้าบ้านรวมทั้งหลังนี้ที่เปิดไว้แค่ไฟหน้าบ้านและตรงด้านข้างที่เป็นที่จอดรถและมีชุดโต๊ะสนาม กับเปลใหญ่ผูกไว้กับต้นไม้ใหญ่สองต้น
“บ้านพี่เหรอ” ผมอ้าปากหวอมองบ้านสวยริมทะเลที่เคยเห็นแต่ในละคร
“กูไม่ได้รวยขนาดนั้น อันนี้ขอยืมเพื่อนมา” ยืมใครวะ เพื่อนมึงคนไหนที่มันรวยขนาดนี้ ตอบ!! เดี๋ยวกูจะได้ไปอ่อยมัน คิๆ อยากมีผัวรวยบ้างว่ะ
“โห นี่ลงทุนยืมที่พักหรูไว้ฟันผมเลยเหรอวะ กิ้วๆ” แล้วผมก็โดนตบหัวฉาด
“ฟันมึงน่ะ ในรถก็หรูแล้วไอ้จ้าว ได้อารมณ์กว่าบ้านเป็นไหนๆ” โหย ไอ้หื่น ถามจริงว่ามึงเคยจนแต้มกับความเกรียนของกูบ้างมั้ย คำตอบคือ ไม่เคย
ไอ้พี่ดินแม่งทันมุกผมทุกอย่าง ถึงบางอย่างมันคิดไม่ถึงแต่ก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาเหมือนพี่บั๊คสักนิด ไม่มีเขิน ไม่มีเงิบรให้ผมได้ชื่นชมตัวเองว่าเก่งเลย แม่งไม่หนุกเลยว่ะ
ผมเดินตามพี่มันเข้าบ้านอย่างง่ายดาย เหมือนมีคนมาเปิดไว้ให้แล้วเพราะในบ้านสะอาดเรียบร้อย มีอาหารวางบนโต๊ะและตู้เย็นสเบียงเพียบ!
“โห รวยว่ะ บ้านใครวะพี่ เฟี้ยวฟ้าวโคตคๆ ดูดิๆ ของกินเต็มตู้ โซฟานี่มันเตียงชัดๆ แบบนี้ผมไม่เคยเห็นเลยว่ะ แต่คุ้นๆ อยู่นะ สงสัยเห็นในเน็ต” ผมวิ่งวุ่นไปทั่ว สำรวจของทุกอย่างด้วยความตื่นตาตื่นใจ แล้วมานั่งขย่มตัวบนโซฟาเบดหน้าโฮมเธียร์เตอร์ชุดใหญ่ มันเหมือนเตียงเราดีดีนี่เอง พื้นผิวบุด้วยหนังอย่างดี ขี้นไปนั่งแล้วนุ่มตูดสุดๆ แถมยังลืมปรื้ดๆ น่านอนโคตรๆ รอบโซฟาดีไซน์ไว้เหมือนบาร์ มีช่องเก็บไวน์ มีรางแขวนแก้วบรั่นดี แก้วไวน์ แถมยังเป็นที่เก็บหนังสือได้ด้วย วางแก้ววางจานบนบาร์ก็ได้ ซึ่งผมคิดว่าคงจะเสร็จไอ้พี่ดินที่โซฟานี่แหละ โอยยย น่านอนชะมัด
“เวอร์ละๆ” พี่ดินเบรกแล้วเดินมานั่งข้างๆ “บ้านไอ้บั๊คก็รวย ข้าวของเครื่องใช้ในบ้านมันก็หรูกว่านี่ตั้งเยอะ มึงจะดี้ด้าอะไรขนาดนี้” พี่มันเอนหลังนอนลงไป ประสานมือไว้ตรงท้ายทอยเพื่อรองนอน
“บ้านพี่บั๊คมันรวยก็จริง แต่เฟอร์มันเป็นแบบผู้ดีอะ ไม่ใช่โมเดิร์นแบบนี้ แต่โซฟาแบบนี้ผมก็เคยเห็นแว้บๆ มาแล้วเหมือนกันนะ แต่จำไม่ได้ว่าที่ไหน” ผมนิ่วหน้านึกแต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน “ช่างมันๆ แล้วเอาไงต่ออะ เอากันเลยมั้ย” ผมถามพลางขยับชายเสื้อเตรียมถอด
พี่มันยักไหล่ “เอาเลยก็ได้ เหล้าลงหำพอดีเลยเนี่ย” อีกละ แกล้งไอ้ห่าพี่ดินไม่เคยได้อารมณ์เลยว่ะ น่าโมโห
“โหย ไอ้พี่ มึงก็แกล้งทำเป็นรับไม่ได้หน่อยดิวะ” ผมบ่น
พี่มันหัวเราะแล้วเกี่ยวคอเสื้อผมให้นอนลงข้างๆ มัน ผมทิ้งตัวลงอย่างไม่ขัดขืนแล้วเอียงหน้าไปมอง “หล่อว่ะพี่” ยิ่งดูใกล้ๆ ยิ่งหล่อ นี่กูกลายเป็นเกย์แท้ไปแล้วเหรอวะ เห็นผู้ชายแล้วชมว่าหล่อบ่อยๆ สงสัยเรด้าเริ่มติด
“หล่อก็แดกดิ รอเหี้ยไรอยู่” กูจะไม่แดกเพราะปากมึงเนี่ยแหละไอ้พี่!
“มึงทำต่อมเงี่ยนกูฝ่อนะพี่ดิน” ทำหน้าหงุดหงิดใส่
“ฮ่าๆๆ มึงก็เป็นงี้แหละ อย่ามาว่าแต่กู”
“ก็ใช่ไง ผมเป็นแบบนี้ ก็ไม่ต้องมาเป็นด้วยดิวะ เป็นสองคนมันไม่หนุก” บ่นมันอีกอย่างหัวเสีย
“เอ่อว่ะ เหมือนกันเกินไปก็ไม่เข้ากันเนาะ ฮ่าๆๆ” แล้วเราก็หัวเราะใส่กันอีก อยู่กับพี่ดินเหมือนอยู่กับพี่ชายฝาแฝด เหมือนรู้ทันกัน ต่างคนต่างพากันเล่นแผลงๆ แล้วสนุกไปด้วยกัน
“ไม่เหมือนเหอะ” เมื่อหยุดขำได้แล้วก็ดีดตัวลุกขึ้น “พี่เหนือกว่าผมเยอะ”
“เหนือไง” พี่ดินลุกตามแล้วน้องจ้องผมจะเอาคำตอบ
“พี่เหนือด้วยประสบการณ์ไง แต่ขอโทษถ้าอายุเท่ากันผมอาจเหนือกว่าพี่ก็ได้นะ”
พี่ดินทำหน้ามุ่ย “นี่มึงจะว่ากูแก่” กูจะชมมึงดีดีก็ดันหาเรื่องซะงั้นแหละ
“ก็แก่จริง” ผมเบ้ปากเป็นรูปส้นตีนใส่ กะว่าให้ดูกวนตีนที่สุด
“แก่ไม่แก่คืนนี้มึงก็รู้เองแหละ” พี่มันยิ้มเท่ แม่งจะหล่อไปไหนนักหนาวะพี่ดิน มึงแม่งหล่อเท่ หล่อร้าย หล่อแบดบอยสุดๆ แฟนมึงโคตรโชคดีเหอะ “ไปๆ แดกข้าว แดกเยอะๆ เดี๋ยวอึดสู้กูไม่ได้” แบดไม่แบดดูแต่ละคำของมันสิ เฮ้อ
ผมลุกเดินตามก้นมันไปนั่งที่โต๊ะอาหาร เมนูบนโต๊ะเป็นสเต็กเนื้อกับไวน์แดง “ใครทำให้วะพี่ โคตรน่ากินอะ”
“คนของเจ้าของบ้าน เขาไปสั่งที่โรงแรมมาเตรียมไว้ให้”
“โว้ะ รวยแล้วยังใจดีอีก ใครวะพี่ แนะนำให้รู้จักหน่อยดิ เผื่อจะตกถังข้าวสาร”
พี่มันยิ้มร้ายๆ “เรื่องไรจะบอก เอาไว้กูได้มึงก่อน ถ้าไม่เวิร์คค่อยขายต่อ”
“โห ไอ้ชั่ว” ผมด่า “มึงชั่วได้ขนาดนี้เลยเหรอไอ้พี่”
“ถ้ามึงด่าขนาดนี้ก็ไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้นะเว้ย” พี่มันหั่นสเต็กกินไปด้วยด่าไปด้วยอย่างมีอารมณ์
“ก็ได้ๆ ไอ้เหี้ย”
ปั่กก!!
“โอ้ยยย!!!” ผมร้องโหยหวน มะเขือเทศลูกเล็กถูกปาเข้าเต็มๆ เบ้าตา “เจ็บนะเว้ยไอ้เหี้ยพี่ดิน เล่นแรง แม่ง!!” ผมกดเบ้าตาด้วยความเจ็บปวด
“กูกะอยู่แล้วไงว่ามึงต้องเล่นมุกนี้ เลยเตรียมเล็งไว้ พอยิงมุกมาปุ๊บกูก็ปาปั๊บ เจ๋งปะล่า”
“........” ผมไม่ตอบเพราะเคืองแม่งจริงๆ นี่ถ้าตาบอดกูจะให้มึงชดใช้ร้อยล้าน
“อ่าว งอนจริงดิ” พี่มันถามแต่ก็ยังตัดสเต็กกินอย่างเอร็ดอร่อย ไม่ได้ดูเหมือนมึงห่วงกูซักนิด “กินๆ ให้หมดก่อน แล้วเดียวกูง้อทีเดียว จะได้ไม่เสียเวลา” ยังไม่สลด มึงนี่เกินขอบเขตคำว่าเกรียนแล้วนะพี่ดิน มึงนี่เกรี๋ยนแล้วอะ ขั้นสุดของความเกรียน
ผมไม่พูดอะไร นั่งกินไปเงียบๆ โกรธว่ะ ตาขึ้นแสงวาบเลยอะ นิสัยเสียจริงไอ้ห่าพี่ดิน
*************
ต่อด้านล่าง
-
“มึงนี่ตลกดีว่ะจ้าว” อยู่ๆ ก็พูดขึ้น ตอนนี้อาหารในจานของเราทั้งสองคนหมดเกลี้ยงแล้ว แต่ไฝว้กันด้วยกระแสจิต กระดกไวน์สลับกันคนละแก้ว เหมือนกับจะแข่งว่าใครน็อคก่อนแพ้
ผมไม่ตอบแต่ส่งสายตาอาฆาตใส่
“น่าสนุก” ชักเริ่มหลอน ไอ้ห่าพี่ดิน มึงจะทำหน้าโรคจิตขนาดนั้นทำไมวะ กูก็เริ่มมึนๆ แล้วด้วย “เมายัง” พี่มันถาม
“ยัง” ผมตอบสวนไปทันที
“แสดงว่าเมาแล้ว”
“ยัง”
“กูรู้ของกูละกันน่า” มันเถียง
“รู้ได้ไง” ผมถามแล้วกระดกไวน์หมดอีกแก้ว
“ก็มึงลืม ว่างอนกูอยู่”
“ใครลืม ไม่ได้ลืมเหอะ” ผมเถียง
“ไม่ลืมแล้วคุยกับกูทำไม นั่งเงียบมาได้เป็นชั่วโมง อยู่ๆ ก็ตอบซะงั้น” เอ่อว่ะ สงสัยเมาจริง เอ๊ะ หรือไม่เมา
“กลัวน้ำลายบูดมั่งเหอะ ชิ” เบะปากใส่แล้วดื่มอีก แต่พี่ดินไม่เถียงต่อมันล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาสไลด์สักพักก็เอามาวางไว้บนโต๊ะ เห็นมันเล็งๆ ส่องๆ พักนึงแล้วก็กลับไปนั่งพิงเก้าอี้เป็นปกติ
“ผัวมึงชื่ออะไร” อยู่ๆ ก็ถามเรื่องปัญญาอ่อนอะไรของมันล่ะ
“ผมไม่มีผัว” พี่มันเลิกคิ้วสูง
“สงสัยยังไม่เมาแฮะ” บ่นอะไรของมันวะ
“ผมมีแต่เมีย ชื่อพี่บั๊คกับผี” หน้าพี่ดินเหมือนสะใจอะไรบางอย่าง
“อืม ได้เรื่องละ” มันยิ้มกวนตีนแล้วเดินมาหยุดยืนใกล้ๆ ดันจานอาหารออกไปจากตรงหน้าผมแล้วหย่อนก้นนั่งแทนที่จากนั้นมันก็โน้มหน้าลงมาถามใกล้ๆ “คิดดีดีว่ามีเมียหรือมีผัว”
ผมกลอกตาไปมาเพื่อขบคิด “เอ้อ ใช่ๆ ผัวๆๆๆ” ผงกหัวรัวๆ “จำได้แล้วว่าโดนเอาตั้งหกน้ำ ไม่รู้น้ำไหนผีน้ำไหนคน แม่งล่อกูซะล้มหมอนนอนเสื่อ” พี่ดินกลั้นหัวเราะใหญ่ “อย่ามาหัวเราะนะเว้ย เดี๋ยวต่อยตาแหก” นิสัยเสียจริงไอ้ห่านี่
“ดุซะด้วย” พี่มันว่า “งั้นกูถามหน่อย มึงจำเรื่องราวเกี่ยวกับไอ้บั๊คและผีของมึงว่าไงมั่ง”
“ถามทำไม”
“เออน่า ตอบมาเหอะ ถ้าตอบดีเดี๋ยวกูเรียกผัวมึงมาให้เลย” พี่มันว่า
“อย่าเรียกมานะ จ้าวงอนมันอยู่”
“งอนเรื่องไรวะ” พี่ดินเลิกคิ้วสูง
“มันไม่เขียนที่แขนให้ว่าจ้าวเป็นเมียผี สงสัยสลัดมันจะหึงผี” เห็นพี่ดินกลั้นขำแล้วเริ่มหงุดหงิด “อย่ามาหัวเราะเยาะนะ นี่มันเป็นเรื่องใหญ่ระดับชาติ เป็นผัวก็ต้องตามใจเมียดิ ขัดคำสั่งได้ไง” ทำหน้าโวยวายใส่แล้วทุบขาพี่มันรัวๆ
แทนที่จะหยุดขำ ดันหัวเราะร่วนเลย แต่มือมันก็พยายามจับมือผมที่ทุบมันอยู่และสุดท้ายก็รวบเอาไว้ได้ทั้งสองมือ “หันไปมองโทรศัพท์แล้วบอกซิว่ามึงรู้สึกยังไงกับไอ้บั๊ค”
ผมขมวดคิ้ว งงว่ามันจะให้ผมคุยกับโทรศัพท์ทำไมแต่ช่างเหอะ เห็นแก่ความหล่อของมึงละกัน “ถ้าไม่หล่อ ไม่ทำให้นะเนี่ย” เงยหน้าบอกมัน พี่ดินมองค้างไปแป้บนึงแล้วยิ้มให้
“ชมบ่อยๆ กูก็เคลิ้มเป็นนะมึง” พี่มันปล่อยมือแล้วเฉดหัวผมเล่น “อะๆ พูดได้แล้ว” นิ้วเรียวยาวชี้ไปที่โทรศัพท์
ผมจ้องมองวัตถุสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีดำที่วางเป็นแนวนอนหันกล้องหลังมาทางนี้ รู้สึกยังไงกับพี่บั๊คน่ะเหรอ อืม.. ว่าไงดีล่ะ “...จ้าวรักพี่บั๊ค” คิดไปร้อยแปดพันอย่าง แต่ก็คิดอะไรไม่ออกนอกจากคำนี้ พี่ดินยิ้มมุมปากแล้วถามอีก
“รักจริงๆ หรือรักแค่ตอนเมา” คำถามบ้าบออะไรของมันวะเนี่ย
“รักจริงๆ สิ ตอนไม่เมาก็รักแต่รักไม่ได้ก็ต้องทนไง ตอนเมาจำได้หมด รู้หมด รักหมดใจด้วย” คราวนี้ไม่ได้หันไปบอกโทรศัพท์แต่โพล่งใส่พี่ดินแทน ดูมันจะพอใจมากทีเดียว ไอ้ห่าพี่ดินมันโรคจิตป่าววะ คนอะไรอยากฟังคนอื่นบอกรักคนอื่น โอ้ย กูงง
“ก็แค่นั้นแหละ” แล้วมันก็เอื้อมหยิบโทรศัพท์มากดอะไรยุกยิก “ไปโซฟาปะ” พี่มันลงจากโต๊ะแล้วดึงแขนผมให้ลุกตาม “มันอนุญาตให้อยู่แค่โซฟา สงสัยจะคิดว่าแค่กล้องวงจรปิดจะห้ามความหื่นของมึงกับกูได้มั้ง” แล้วมันก็หันไปชูนิ้วกลางใส่กล้องวงจรปิดตรงมุมห้อง
ผมนั่งลงบนโซฟาแล้วบ่นพึมพำ “ถ้าในโลกนี้เหลือพี่คนเดียว ผมจะหนีไปดาวอังคาร” จิ้มนิ้วไปที่แก้มมันสองสามที
พี่มันเลิกคิ้วทำหน้าประหลาด “หนีทำไมวะ” มันยืนจ้องผมเอาเป็นเอาตาย
“พี่ฉลาดเกิ๊น ฉลาดจนไม่น่าคบ” ไอ้พี่ดินยิ้มหล่อ แม่งหล่อจนไส้ติ่งกูสั่นอะ อย่าใกล้กูมากนะครับพี่ ร่างกายกูมีความทนทานต่อความหื่นต่ำมาก พูดเลย
“มึงก็ปากหวานจนไม่น่าคบเหมือนกันแหละ” มันจิ้มปากผมบ้าง สายตาเหมือนพญาอินทรีย์ที่พร้อมจะร่อนลงมาโฉบเหยื่อเคราะห์ร้ายได้ทุกเวลา
ไอ้พี่แม่งไวไฟน่าดู ผมรู้ว่ามันไม่ได้ชอบผม แต่มันคงขี้เอาเหมือนผมนั่นแหละ คลำดูไม่มีหางคือได้หมด วันดีคืนดีถ้าฟิลลิ่งได้ มีหางก็คงไม่เหลือ
เราจ้องตากันเหมือนเป็นการหยั่งเชิง พี่มันยิ่งจ้อง ผมก็ยิ่งจิก “อยากรู้มั้ยว่ามึงรักไอ้บั๊คแค่ไหน” อยู่ๆ มันก็พูดขึ้น สายตาที่พี่มันมองทำให้รู้สึกประหม่า มันมองไปทั่วทั้งปากตาหูแก้มลำคอ มองละเลียดไปทั่วเหมือนสำรวจว่าเหยื่อน่ากินตรงไหนบ้า
ผมพยักหน้ารับแล้วช็อคเล็กน้อยเมื่อพี่มันเฉลย “จูบกูสิ เดี๋ยวมึงก็รู้เอง” ริมฝีปากที่เม้มติดกันของผมเผยอออกเล็กน้อย รู้สึกตื่นตัวไปกับสายตาที่ท้าทายของพี่มัน
ผมไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธแต่ดึงมือมันลงเรื่อยๆ จนมันต้องโน้มตัวลงมาใกล้ กลิ่นตัวที่ไม่คุ้นชินทำให้รู้สึกคึกคักตื่นเต้นเหมือนกำลังจะได้ลองของใหม่ ลมหายใจอุ่นๆ ที่มาพร้อมกลิ่นแอลกอฮอล์แรงขึ้นเมื่อจมูกของเราสัมผัสกัน ผมเงยหน้าจ้องตามันอย่างไม่ลดละ “ไม่ได้อยากรู้ว่ารักพี่บั๊คมากแค่ไหนเพราะผมรู้แล้วว่ารักมากที่สุดและคงรักใครไม่ได้อีก แต่ที่จะจูบพี่เพราะผมเงี่ยน ได้ปะล่ะ” เห็นริมมุมปากด้านซ้ายของมันยกขึ้นก็รู้เลยว่าแม่งถูกใจ พี่มันนั่งลงข้างๆ แล้วอุ้มผมขึ้นนั่งตัก
“กูก็ไม่ไหวแล้วว่ะ โคตรยั่วเลยมึงอะ” ถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกันนะ เมื่อความเสี้ยนตรงกัน ความสัมพันธ์ก็ต้องพัฒนา ผมคล้องคอมันเข้ามาใกล้แล้วจูบพี่มันทันที
พี่ดินแรงเยอะมาก มันรัดตัวผมเข้าหาแล้วกดท้ายทอยให้รับจูบจากมันอย่างหนักหน่วง ลิ้นร้อนไล่ต้อนกันเป็นพัลวัน
Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ทั้งเครื่องผมและเครื่องพี่ดินดังขึ้นพร้อมกัน “รับโทรศัพท์มั้ยพี่” เราผละริมฝีปากออกจากกันเล็กน้อยแต่ก็ยังคงอยู่ในท่าเดิม
พี่มันดูดริมฝีปากผมเบาๆ แล้วดันตัวผมให้เอนลงบนโซฟาก่อนจะตะแคงข้างคร่อมก่ายร่างผมไว้ “ไม่ต้องรับก็รู้ว่าใคร” มันทำหน้าหื่น เห็นมันกลืนน้ำลายแล้วต่อมหื่นสั่นรัว
“ถ้าไม่มีสายเข้า พี่จะเอาผมได้จริงเหรอวะ” ใช้นิ้วเขี่ยปลายคางมันเล่น
“มึงก็ไม่เลวนี่หว่า ถ้าให้เอาก็เอาได้หมดแหละ แต่มันก็คนละเรื่องกับมีใจนะ” ผมยิ้มอย่างรู้ทัน
“ช่วงเวลาแบบนี้ ใครจะอยากได้ใจเลวๆ แบบพี่วะ” ผมว่าให้
“กูก็ไม่ได้อยากได้ใจแรดๆ อย่างมึงเหมือนกันแหละ” ไม่เคยมีที่ไม่สวนกู มึงนี่มันเป็นมนุษย์ไม่ยอมคนจริงๆ นะพี่ดิน “แล้วมึงล่ะ ถ้าโทรศัพท์ไม่ดัง มึงจะให้กูเอาจริงอะ”
“พี่ก็ไม่เลวนักหรอก ถ้าผัวเผลอแล้วเจอกันนะ” ยักคิ้วแล้วยิ้มยั่วมัน
มนุษย์ผู้ชายต่อให้ดียังไง ถ้าเจอเหล้าและมีโอกาส มันก็แนวเดียวกันหมดนั่นแหละ ยิ่งผู้ชายแบบผมกับพี่ดิน รักสนุกไม่ผูกพันยิ่งมาเจอกันก็ยิ่งไปกันใหญ่ แต่ถามว่ารู้สึกผิดกับพี่บั๊คมั้ยก็รู้สึกนะ แต่เวลาแบบนี้ขอเอาความหื่นนำความรักรั้งท้ายก็แล้วกันว่ะ
“นอนซะ พรุ่งนี้จะเปิดคลิปให้ดู แล้วมึงจะได้รู้ซะทีว่าต้องทำยังไงกับหัวใจตัวเอง” หน้าผากผมถูกคางสากๆ ของพี่มันถูไปมา คันๆ แสบๆ เล็กน้อยแต่ก็อบอุ่นดี
“ฝันดีไอ้พี่ ขอบคุณนะ”
“ขอบคุณที่ไม่เอามึงน่ะเหรอ” พี่มันถามยิ้มๆ
ผมเบะปาก “อันนั้นต้องด่าด้วยซ้ำ” พี่มันขำแล้วส่ายหัว “ขอบคุณที่ช่วยเบิกเนตรให้ไง ผมก็ไม่รู้หรอกว่าตื่นขึ้นมาแล้วจะจำอะไรได้มั้ย แต่ที่ชัวร์ๆ เลยก็คือ..” ผมเว้นจังหวะเล็กน้อย “ผมรู้แล้วว่าเอากับใครก็ได้ ผู้หญิง ผู้ชาย ก็ได้หมด พึ่งรู้เดี๋ยวนี้แหละว่าผมเป็นไบ แม่งคงหลายไบด้วย ขนาดพี่เหี้ยขนาดนี้ผมยังจะให้เอาเลย” ไอ้พี่ดินหัวเราะก้ากออกมาทันที
“ไอ้สัดจ้าว ฮ่าๆๆๆๆ โอ้ยกูขำ ไอ้เหี้ยยยยย” ขำอะไรของมึงเนี่ย คนเรารู้จักเพศสภาพของตัวเองคือเป็นเรื่องดี เรื่องจริงจังปะ ไม่ใช่ให้มึงมาขำนะโว้ย “อันนี้คือเรื่องเครียดของมึงเหรอวะ ฮ่าๆๆ กูสงสารไอ้บั๊คว่ะ ต้องรบกับคนอย่างมึงเนี่ย ไอ้คนโลกหน้า” เอ๊า เมื่อกี้กูอุตส่าห์ขอบคุณเป็นดิบดี มึงมาทำตัวแบบนี้ไม่น่านับถือแล้วนะเว้ย!!
“ไม่คุยด้วยแล้ว” ทำหน้าบูดใส่แม่งเลย
“โอเคๆๆ ไม่หัวเราะแล้ว” มันขยี้หัวผมหนักๆ “อยู่กับมึงแล้ว เหมือนมีน้องชายที่เอาได้เลยว่ะ” อะไรคือน้องชายที่เอาได้ไอ้พี่ดิ้นนนนน ชั่วมากเลยมึงอะ
“พี่ก็เหมือนพี่ชายที่เอาได้เหมือนกันแหละ” ผมว่าให้
“นอนๆ ก่อนกูจะเอามึงจริงๆ” แล้วมือใหญ่ก็ประกบปิดตาผมไว้ซึ่งผมก็ไม่คิดจะไฝว้อะไรอีก
ไอ้พี่ดินมันมีออร่าแบบเดียวกับผมแต่ขนาดใหญ่กว่า ผมดื้อกับพี่บั๊คได้แต่ผมรู้ว่าผมดื้อกับพี่ดินไม่ได้ เพราะฉะนั้นผมหลับซะก็น่าจะดีที่สุดแล้วละ
สักพักมือหนาก็ยกออกไปและร่างผมก็ถูกดึงขึ้นไปอีกจนขาที่ห้อยอยู่ขอบโซฟาขึ้นไปอยู่ด้านบนจนหมด
Rrrrrrr Rrrrrrrr Rrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังอีกครั้ง ผมยกมือปิดหูแล้วนอนต่อ แต่ได้ยินแว่วๆ ว่าพี่ดินคุยกับใครสักคนที่พูดกันเรื่องผม
“โวยวายทำเหี้ยไรของมึงเนี่ย ก็บอกแล้วว่ามันอาจมีถึงเนื้อถึงตัวบ้าง” พี่ดินโวยวายแต่ก็เหมือนจะพยายามไม่ให้เสียงดังเกินไป
“ก็มึงเองไม่ใช่เหรอที่จัดการมันไม่ได้ มึงไม่ใช่เหรอที่ทำเรื่องเสียจนมันไม่อยากเข้าใกล้ แม้กระทั่งโทรศัพท์ก็ไม่ให้โทรน่ะ แล้วก็เป็นมึงอีกที่ขอร้องให้กูช่วย แล้วไง กูโปรดสัตว์ได้บาปงี้เหรอ” มึงคุยกับใครวะเนี่ย คุยเบาๆ หน่อยสิโว้ย กูจะนอน
“ไม่ต้องมา รอกูสรุปให้มันฟังอีกทีพรุ่งนี้ ดีนะที่กูให้แม่มึงคอยเฝ้าไว้ ไม่งั้นคงแจ้นมาตั้งแต่กูโทรสั่งพร้อบแล้วสิ” พร้อบอะไรวะ มึงถ่ายหนังอยู่หรือไงถึงได้มีพ้งมีพร้อบด้วยน่ะ
“รู้แล้วๆๆ อย่าบ่นเยอะน่ารำคาญ เอ่อๆ ไม่ทำไรมันหรอก ก็เอานอนตรงโซฟาเนี่ย มึงก็ส่องได้ตลอด เอ่อๆ นอนละ ทั้งง่วงทั้งเมาเหมือนกันแหละ แค่นี้เว้ย” แล้วเสียงทุกอย่างก็เงียบลง
ผ่านไปพักใหญ่ร่างผมก็ถูกกอดก่ายด้วยแขนและขาของใครสักคน ถึงไม่ลืมตาก็รู้ว่าไม่ใช่พี่บั๊คเพราะเวลาที่สลัดกอด มันจะไม่ทิ้งน้ำหนักแบบนี้แต่จะพยายามโอบล้อมร่างผมเอาไว้ในอ้อมอกมากกว่า นี่คงจะเป็นไอ้พี่ดินสินะ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก พี่ชายคนนี้มันไว้ใจได้..
ผมไว้ใจมันเต็มที่ว่าถ้าเกิดมีอะไรกันขึ้นมาจริงๆ มันจะไม่มาเรียกร้องให้ผมรับผิดชอบ เหมือนที่ผมเองก็ไม่มีทางให้มันมารับผิดชอบใดใดเหมือนกัน
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือนจะเช้าแล้วเพราะแสงลอดผ่านมาแยงตาเล็กน้อย
“โทรมาทำไมเช้านักหนาวะเนี่ย” เสียงพี่ดินโวยวาย มึงนี่ขี้โวยวายจริงๆ นิดก็โวย หน่อยก็โวย ดูอย่างกูนี่ ถ้าไม่อยากรับก็ไม่รับ แล้วค่อยโวยตอนทนไม่ไหว
“ก็กูหลับ จะรู้ได้ไงว่าไปกอดมันตอนไหน เอ่อๆ เดี๋ยววางสายแล้วจะโทรบอกแม่มึงให้พามึงมาได้แล้วเพราะเดี๋ยวกูจะปลุกไอ้เรื้อนมาคุยเหมือนกัน แค่นี้ๆ ไม่ฟังแล้ว เบื่อๆๆ” มันตะโกนคำว่าเบื่อใส่โทรศัพท์แล้วสักพักก็มาบ่นใกล้ๆ
“หวงอะไรนักหนา เมียมึงมันยังไม่หวงตัวเลย ดูดิ๊นั่นน่ะ นอนอ้าซ่าเปิดพุงใส่กูอีก ซิกแพคก็มีนี่หว่า หุ่นแบบนี้มิน่าถึงได้เซ็กส์จัดนัก”
“อืออ” ผมครางใส่และปัดมือปัดตีนใส่เมื่อรู้สึกว่ามีมือมาลูบที่ท้อง
“ครางไล่กูเหรอไอ้ลูกหมา” แล้วผมก็โดนผีอำ
“น..หนัก! อึก หนัก!” ลืมตามองก็เห็นร่างใหญ่ยักษ์นั่งคร่อมอยู่บนอก “อ..ไอ้พี่ชั่ว กูหนัก!!” รวบรวมพลังเฮือกใหญ่ตะแคงข้างเพื่อดั้มมันลง ดูท่าว่ามันจะอ่อนข้อให้ก็เลยล้มลงไปนอนข้างๆ แล้วเท้าแขนมองผมพลางหัวเราะในลำคอ
“ไม่ชอบแบบผีอำเหรอ ชอบแบบผีผ้าห่มสินะ” ถ้ามึงจะกามขนาดนี้ก็ไม่ไหวนะพี่ดิน พึ่งแหกขี้ตาตื่น มึงก็หื่นซะแล้วเนี่ย
“เราเลิกกันไอ้พี่ดิน!” ผมลุกนั่งแล้วตบโซฟาแรงๆ ด้วยความโมโห
พี่มันลุกขึ้นตามแล้วกอดอก “ขอกูเป็นแฟนได้ง่ายๆ แต่จะมาบอกเลิกง่ายๆ ไม่ได้นะเว้ย”
“ไม่ได้ก็ต้องได้ ใครจะไปอยากอยู่ด้วยวะคนแบบนี้น่ะ” ผมโวยวาย
“ทำไม คนอย่างกูมันทำไม!” มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนผมต้องถอยหนี
“ทั้งขี้หื่น ขี้แกล้ง นี่ถ้าผมตายไปจริงๆ ทำไงวะ” ตัวไม่ใช่เล็กๆ มานั่งทับหน้าอกกูได้ไง
“คนอย่างมึง ไม่ตายง่ายๆ หรอกไอ้จ้าว นรกไม่เอาไปทำความวุ่นวายหรอก”
“พี่ก็วุ่นวายน้อยนักนี่” ผมถีบหน้าแข้งมันแก้หมั่นไส้
“เมื่อคืนยังอ้อยกูอยู่เลย เช้ามาถีบเลยอ่อ” มันทำหน้าล้อเลียน
“ไม่อ้อยเหอะ เกลียด” ไม่รู้ทำไม มีความรู้สึกเหมือนเคลียร์กับพี่มันเข้าใจแล้ว แต่ก็จำไม่ได้หรอกนะว่ายังไง รู้แค่ว่าผมกับมันไม่มีอะไรติดค้างกัน ไม่ว่าความสัมพันธ์ของเราจะเป็นยังไง เราก็เป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากพี่น้องจ้องกัดกันแบบนี้
“มึงดูนี่ซะก่อน แล้วมึงจะเกลียดตัวเองกว่าที่เกลียดกูอีก” โทรศัพท์ถูกยื่นมาตรงหน้า ผมรับมาแบบงงๆ
“ถ่ายไว้จริงเหรอวะ อย่าบอกนะว่าถ่ายตอนได้กันด้วยอะ”
“ได้กะผีดิ มึงไม่ลองสำรวจช่องทางสีหวานของมึงล่ะว่าถูกล่วงละเมิดรึเปล่าน่ะ” มึงจะใช้ศัพท์แสงให้มันอลังเกินไปทำไมวะเนี่ย แสลงหู
“เออๆ ไม่ได้ก็ไม่ได้ดิ สำบัดสำนวนอะไรเยอะ” ผมค้อนใส่แล้วสไลด์หน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะกดเพลย์คลิปที่เปิดไว้อยู่แล้ว “ฉิบหาย!!” ถึงกับต้องอุทานออกมาทันทีเมื่อได้ยินได้เห็นสิ่งที่ตัวเองเป็นและพูด “ไม่ใช่แค่เกลียดแล้วเนี่ย แบบนี้ต้องขยะแขยง” อี๋ อีจ้าววว มึงมันแรดดดดดดด
“ฮ่าๆๆ นี่แหละมึงตอนเมา” ทำหน้าไม่ถูกเลย นี่กูจริงๆ เหรอวะเนี่ย ทั้งอ้อยทั้งยั่ว ทั้งเยิ้ม แถมยังบอกรักพี่บั๊คแบบเต็มปากเต็มคำ แต่นั่นยังไม่พีคเท่ากับมีผงมีผีห่าเหวอะไรไม่รู้อีก แม่งโคตรเพ้อเจ้อ
“จะเอาหน้าไปไว้ไหนดีวะเนี่ย” ทึ้งหัวตัวเองด้วยความอับอาย
“เอาไว้บนหัวมึงนั่นแหละ ไม่ต้องย้ายไปไหนหรอก เก็บไว้ให้กูขำ ก้ากกกกกกกๆๆๆ” พี่มันเปิดคลิปอีกรอบแล้วหัวเราะเยาะ
“ขำมากใช่มั้ย” จิกตาใส่แต่แม่งก็มิได้นำพา “ได้สิ ขำมากก็ขำให้ตายไปเลย!!” พุ่งตัวใส่มันแล้วจี้เอวแบบรุนแรง ไอ้พี่ดินมันคงไม่บ้าจี้หรอกแต่คงรู้สึกเจ็บเพราะแรงผมก็ไม่ใช่น้อย
“ไอ้สัดจ้าว เดี๋ยวคลิปหาย! โอ้ย เจ็บสัด ปล่อยกู! ฮ่าๆ ปล่อยๆๆ” มันพยายามปกป้องโทรศัพท์จึงทำให้ผมเป็นต่อ กว่ามันจะตั้งตัวได้ผมก็ได้แก้แค้นหนำใจล่ะครับ
พี่ดินผลักผมออกจากตัวได้สำเร็จ แต่แทนที่จะตามมาเอาคืน มันกลับรีบหยิบโทรศัพท์มาดู “กดลบคลิปไปจนได้ไอ้สัด” มันบ่นทำหน้ายุ่ง
“ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า ลบแล้วก็ดีพี่จะได้ไม่เอาไปขาย” ดีแล้วที่มันหายไป ไม่งั้นผมคงอายแย่ถ้าถึงมือพี่บั๊ค
“ของแบบนี้ขายได้ก็แค่ไอ้บั๊คคนเดียวล่ะวะ” พี่ดินเก็บโทรศัพท์ใส่กางเกง
“มันคงจะซื้อหรอก ผมไม่ได้สำคัญกับพี่บั๊คขนาดนั้นซะหน่อย” อยู่ๆ ก็รู้สึกเศร้าขึ้นมา
“กูจะไม่ยุ่งกับเรื่องของพวกมึงนะ เคลียร์กันเองว่ามึงจะเอาไงกัน” สายตาพี่ดินดูอบอุ่นขึ้น เหมือนกับกำลังปลอบใจผม “แต่แนะนำว่ามึงควรพูดทุกอย่างที่มึงคิดที่มึงรู้สึก เลิกแอ๊บเป็นคนดีซะที กูรำคาญ” ก็ดีมาทั้งประโยคนะ มาเหี้ยตรงท่อนสุดท้ายเนี่ยแหละ
“รำคาญมากงั้นสิ” ผมจิกตาใส่อีกรอบ พี่มันไหวไล่เบ้ปากกวนตี “งั้นก็..อ้ากก ไอ้พี่ อ้ากกก! เจ็บ โอ้ยยยย ไอ้พี่ดินกูเจ็บ อ้ากกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ใจจะขาดไอ้สัด ปล่อยกู!! ฮ่าๆๆ” ก่อนที่ผมจะได้จู่โจมมัน พี่ดินก็พุ่งใส่ทันที มันกดตัวผมคว่ำลงกับโซฟาจากนั้นก็ทับเอาไว้ทั้งตัว มันใช้ทุกส่วนของร่างกายกดตัวผมไว้ไม่เว้นแม้แต่หน้ามันที่ดันหัวผมให้จมลงไปบนทพื้นเบาะแล้วแม่งก็จี๋เอวแบบไม่มีความปราณีสักนิด
ผมร้องลั่นบ้าน ร้องยังไงแม่งก็ไม่ปล่อย ไอ้ห่าพี่ดินมันซาดิสต์โคตรๆ ร้องจนเสียงแหบ ใจแทบขาดที่โดนมันจี๋เอว แต่แม่งก็ไม่ใจอ่อน
“ถ้ามึงไม่ลุกเดี๋ยวนี้ กูถีบ!!” เสียงเหี้ยมๆ ดังขึ้นใกล้ๆ ผมกับพี่ดินหยุดเคลื่อนไหวแล้วหันไปมอง
“พี่บั๊ค!” ผมเบิกตาโตด้วยความตกใจ มาได้ไงวะเนี่ย!
“มาถึงก็จะลงไม้ลงมือ มึงคิดว่ากูจะไม่สู้รึงายย” พี่ดินพลิกตัวลงแล้วลุกขึ้นยืนบนโซฟาก่อนจะเท้าเอวชะโงกมองพี่บั๊คอย่างกวนตีน
“ไอ้เหี้ยดิน” พี่บั๊คมองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ “ไสหัวไปเลย หมดหน้าที่มึงแล้ว” ถึงจะทำหน้าโหดแต่ผมรู้ว่าพี่บั๊คไม่ได้โกรธขนาดนั้น
“เสร็จนาฆ่าโคถึง เสร็จศึกก็ไล่ขุนพล ใช่ซี้ กูหมดความหมายแล้วนี่” ทำเป็นพูดนั่นพูดนี่แต่หน้ามึงมันไม่ได้สลดอย่างปากว่าซักนิด
“เชิญไสหัวไปเถอะครับเพื่อนครับ กูไหว้ล่ะ” เมื่อโหดใส่ไม่ได้ผล พี่บั๊คถึงกับยกมือไหว้ท่วมหัว
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ก็แค่นั้นแหละ” พี่ดินหัวเราะร่าอย่างผู้มีชัยแล้วหันมาวิงค์ให้ผม “ก็เลิกกันแล้ว ให้มันจบๆ ไป ก็เลิกกันแล้วเรื่องเมื่อคืนไม่ต้องแคร์ ไม่เคยจะเหงาเพราะฉันมีตัวฉันเองดูแล คนที่แพ้ก็ต้องชักว่าวให้ตัวเอง” เพลงพี่เบิร์ดกู เพลงในตำนานแต่มึงเอามาทำซะระยำเลย
ไอ้ห่าพี่ดินแม่งซ่านตีนสุดยอดอะ ยกนิ้วโป้งตีนให้เลย
แล้วมันก็เดินออกจากบ้านไป ได้ยินเสียงมันคุยกับใครไม่รู้ที่หน้าบ้าน แต่ตอนนี้ผมไม่ได้สนใจเท่ากับใบหน้าหล่อคมอันคุ้นตา เรื่องที่ยังโกรธก็ยังไม่หายโกรธหรอก แต่ความคิดถึงมันพุ่งปรี๊ดจนออกไปนอกชั้นบรรยากาศโลกแล้ว ยิ่งมารู้ใจตัวเองว่ารักพี่บั๊คเข้าให้แล้วก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆ เมื่อมาประจันหน้ากันแบบนี้
*********************
ต่อด้านล่าง
-
และความรู้สึกทั้งหลายแหล่ก็มากระจุกตัวอยู่ที่หัวใจทันทีที่พี่มันพูดประโยคแรก “เรื่องคืนนั้นพี่ขอโทษนะ จ๋าหายโกรธนะครับ ห่างกันนานๆ พี่โคตรคิดถึง”
ไม่รู้จะเอามือไม้ไปไว้ตรงไหน มันเกะกะไปหมดได้แต่แอบแคะเบาะแก้เขินไปตามเรื่อง ไม่ได้ตอบอะไรเพราะยังอึ้งอยู่
“ยังไม่หายโกรธพี่เหรอ” ร่างสูงใหญ่ขยับเข้ามาแล้วคุกเข่าลงตรงหน้า ผมที่นั่งห้อยขาอยู่ถึงกับต้องยกขาขึ้นมาพับเพียบบนโซฟา เพื่อ?? “พี่ขอโทษนะครับ ขอโทษ ขอโทษ ๆ ๆ ๆ” มือผมที่แคะแกะเกาไปทั่วถูกดึงไปกุมไว้แล้วบีบลงมาตรงอุ้งมือหนักๆ ทุกครั้งที่พี่มันพูดคำว่าขอโทษ
“เอ่อ..” ในขณะที่ไม่รู้จะพูดคำว่าอะไร เสียงแม่จ๋าก็ดังขึ้น
“ปล่อยให้นั่งคุกเข่าอยู่อย่างนั้นไปเลยซักชั่วโมงสองชั่วโมงนะลูกจ้าว” ไม่คุ้นหูเลยกับคำว่าลูกจ้าว ไอ้ที่เขินพี่บั๊คอยู่เป็นทุนเดิมก็เขินแม่จ๋าเพิ่มขึ้นไปอีก
“อย่าทำแบบนั้นกับลูกเขยเลยค่ะคุณพี่ จ้าวก็ยกโทษให้พี่เค้าเถอะลูก คนรักกัน มีอะไรก็คุยกัน ให้อภัยกัน” เสงี่ยมศรีเดินตามเข้ามาตอกย้ำให้ผมเขินมากขึ้น
แล้วพ่อกับพี่ข้าวสวยก็ตามเข้ามา ทั้งสี่คนพากันยืนมองภาพผมที่นั่งพับเพียบรับการคุกเข่าขออภัยจากพี่บั๊คด้วยใบหน้ากรุ้มกริ่มครึกครื้นราวกับกำลังลุ้นละคร
“เอ่อ.. คือ จ้าว...” ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเป็นแบบนี้ โคตรของโคตรเขิน รู้นะว่าจะพูดอะไรแต่มันคิดคำไม่ออก อาการไม่ต่างจากสาวน้อยเยี่ยวหวานโดนแฟนจับนมครั้งแรก ทั้งฟินทั้งเขินจนพูดไม่ออก
“นะครับ ยกโทษให้พี่นะจ๋านะ” มองยังไงก็ไม่ใช่การแสดง พี่บั๊คส่งสายตาอ้อนวอนราวกับว่าผมเป็นคนรักที่กำลังโกรธจริงๆ ผมก็ได้แต่มองด้วยความหลงใหลในความรู้สึกแปลกๆ แบบนี้
ตอนนี้นอกจากจะยอมรับว่าผมรักพี่มันแล้วก็ยังยอมเปิดใจรับความรู้สึกจากพี่มันด้วย ผมค่อนข้างมั่นใจแล้วล่ะว่าพี่บั๊คก็มีใจให้ผม แต่.. ปัญหาเดิมๆ ก็กลับมาอีก
ผมก้มลงกระซิบกับพี่บั๊คให้ได้ยินกันแค่สองคน “ลุกขึ้นเถอะพี่ อย่าทำให้ผมถลำลึกรักพี่ไปมากกว่านี้ทั้งที่เราก็รู้อยู่เต็มอกว่าพี่รักคนอื่น พี่มีแฟนแล้วนะอย่าหลอกให้ผมรักอีกเลย” พี่ดินมันพูดถูก ผมต้องบอกความรู้สึกของผมออกไปเพื่อจะได้จัดการกับความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ให้สิ้นซากไป
พี่บั๊คอึ้งไปนิดหน่อยแล้วตัดสินใจพูดในสิ่งที่ผมถึงกับช็อค “ไม่มีใครแล้ว พี่มีแต่จ้าว ตอนนี้ไม่มีใครเลย มีจ้าวแค่คนเดียว” พี่มันคงเห็นว่าผมกำลังจะเถียงมันจึงยกมือขึ้นชูสามนิ้ว “พี่สาบาน ตอนนี้พี่ไม่มีใคร มีแต่จ้าว พี่รักจ้าว” ตาผมแทบจะถลนเมื่อพี่บั๊คบอกรัก พี่มันบอกว่าไม่มีใครซึ่งผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ทั้งน้ำเสียง หน้าตา และสถานการณ์ไม่เอื้อให้มันโกหกได้เลยแม้แต่น้อย
“พี่รักจ้าว?” ผมทวนคำ
“อืม.. รักครับ รักมาก” แค่รักกูก็จะฟินตายอยู่แล้วแต่มึงมาบอกรักมาก อ้ากก กูต้องฝันอยู่แน่ๆ
“ผมฝันอยู่เหรอ” พึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่ทุกคนกลับตอบพร้อมกันว่า.. ‘ไม่ได้ฝัน’
แล้วทุกคนก็ปล่อยให้ผมนิ่งคิดทบทวนจนในที่สุดผมก็ยิ้มออกมา “จ้าวก็รักพี่บั๊ค”
“เฮ!!!!!!!!” เสียงเฮลั่นพร้อมกับเสียงปรบมือจากทุกคน มีแต่พี่บั๊คที่บีบมือผมแน่นแล้วยิ้มกว้างส่งสายตาขอบคุณมาให้
“ถ้ารักพี่แล้วอภัยให้พี่ได้มั้ย” ก็ยังห่วงเรื่องนี้อยู่สินะ
“ไม่” ผมตอบ ทุกคนทำหน้าหงอยกันหมดจนผมกลั้นหัวเราะไม่ไหว “ก็ไม่ได้โกรธจะให้อภัยทำไมล่ะ” ผมยิ้มให้พี่บั๊คพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้มไปให้ มันเป็นเองนะ ไม่ได้ใส่จริตอะไรทั้งนั้น ผมรู้สึกดีและมีความสุขมากจริงๆ
พี่บั๊คยืดตัวขึ้นแล้วรวบร่างผมเข้าไปในอ้อมกอด “ขอบคุณครับ ขอบคุณนะครับ พี่สัญญาว่าจะไม่ทำรุนแรงกับจ๋าอีก” ทำไมรู้สึกว่าพี่มันพูดคล่องปากอย่างกับซ้อมพูดมาตลอด แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ต้องพาตัวเองออกไปจากบรรยากาศชื่นมื่นนี้ซะก่อนไม่งั้นได้เขินตายอยู่ตรงนี้แน่ๆ
“จ้าวหิวแล้วอะแม่” ผมอ้อนเหงี่ยมที่ยืนยิ้มคล้องแขนพ่อมองผมกับพี่บั๊คสวีตกัน
“เขินก็บอกเขินไม่ใช่บอกหิว” ผมย่นหน้าใส่อย่างขัดเขิน
“ก็ลองมาเป็นจ้าวบ้างมั้ยล่ะ มีคนมาบอกรักต่อหน้าคนอื่นเยอะแยะเนี่ย ใครจะไม่อายมั่งล่ะ” ขยับตัวลุกจากโซฟาแต่ก็เซนิดหน่อยเพราะเหน็บกินขา พี่บั๊คประคองไว้ราวว่าผมเป็นสาวท้องแก่ “พี่ก็ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้ มันเขิน โว๊ะ” ดึงมือหนาออกแล้วแหวใส่แก้เขิน
“เอาเป็นว่าทุกอย่างเคลียร์ จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งแล้วเนาะ” พี่ข้าวสวยพูดขึ้น ผมกับพี่บั๊คหันมองหน้ากันแล้วยิ้มจากนั้นผมก็มองไปทางแม่จ๋า
แม่จ๋ายิ้มให้อย่างเอ็นดูแล้วเดินเข้ามาอ้าแขนรอ ผมจึงเดินเข้าไปให้กอด “แม่ก็ขอโทษที่ผ่านมาทำไม่ดีไว้เยอะ”
“ไม่ต้องขอโทษแล้วครับแม่จ๋า จากนี้ไปเรามานับหนึ่งกันใหม่ดีกว่า เรื่องที่แล้วก็อย่าไปคิดถึงมันเลยครับ” แม่จ๋าลูบหัวผมแล้วดึงมือไปที่หน้าบ้าน
“เดี๋ยวมานะคะ ขอคุยกับลูกสะใภ้เป็นการส่วนตัวก่อน” อัลไลคือลูกสะใภ้ โอยย เขินตัวจะบิดอยู่แล้วนะเนี่ย
ผมงงนิดหน่อยที่แม่จ๋าพาออกมาคุยกันตามลำพัง แต่ในที่สุดก็ถึงบางอ้อเมื่อแม่จ๋าบอกความต้องการออกมาและเมื่อเข้าใจกันแล้ว ผมจึงถามคำถามสำคัญออกไป
“แม่จ๋ายอมรับในตัวจ้าวแล้วใช่มั้ยครับ” เธอพยักหน้าแล้วยิ้มให้
“ขอบคุณนะครับ” ผมยิ้มให้แล้วกอดอ้อนเธออีกครั้ง จากนั้นเราสองคนก็กลับเข้าไปในบ้าน
ทุกคนดูยินดีและมีความสุข ต่างพูดคุยปรึกษาถึงแผนการท่องเที่ยวกันอย่างออกรส จากนั้นเราก็ออกไปหาอาหารทะเลกินกันทั้งสองครอบครัว
เมื่อกินข้าวเสร็จ ผมกับพี่บั๊คแยกตัวกลับบ้านเพราะคนอื่นๆ อยากไปเที่ยวต่อแต่ไม่ยอมให้เราไปด้วย คงอยากให้อยู่ด้วยกันแค่สองคนนั่นแหละ สงสัยอยากได้หลาน คึคึ
“จ๋าครับ” เมื่อถึงบ้านพี่บั๊คก็อ้อนทันที
“ไม่ต้องหวานขนาดนี้ก็ได้ พวกแม่ๆ ไม่อยู่ซะหน่อย” ผมค้อนด้วยความหมั่นไส้เพราะตั้งแต่ดีกันก็ประกบผมแจอย่างกับกลัวหาย
“อย่าบอกว่ายังคิดว่าพี่แสดงอยู่” สลัดลากผมมานั่งที่โซฟาแต่ผมไม่นั่งแต่แกล้งเดินไปรอบบ้าน พี่มันก็เดินตามทุกฝีก้าว “ทุกอย่างที่พูดวันนี้เรื่องจริงนะ” ขณะที่ผมยืนมองตู้ปลามังกรขนาดใหญ่ว่ายหยิ่งไปหยิ่งมาอยู่ในตู้ พี่บั๊คก็เข้ามากอดจากด้านหลังพลางซบหน้าลงบนไหล่ “ล้มเลิกงานแล้ว เกมส์โอเวอร์แล้ว ตอนนี้จ้าวเป็นแฟนไม่ได้เป็นลูกจ้างแล้วนะรู้มั้ย” พี่มันบอก
“ผมไม่ค่อยเข้าใจอะ” ผมดึงแขนพี่มันออกแล้วหันกลับมาเผชิญหน้า “อยู่ๆ พี่จะไม่มีใครได้ยังไง แล้วแฟนพี่ที่ว่ารักนักรักหนาไปไหนแล้วล่ะ”
หน้าพี่บั๊คดูลำบากใจเล็กน้อย “เรื่องมันยาว ไปคุยกันในห้องเถอะ” เหมือนพี่มันรู้สึกผิดแต่ก็พร้อมแล้วที่จะเล่า
ผมพยักหน้าแล้วตามขึ้นบ้านอย่างเงียบๆ คิดอะไรไปเรื่อยจนกระทั่งพี่มันเปิดประตูห้องนอน
“แหก!!!!” ผมอุทานลั่นเมื่อเห็นสภาพห้อง อะไรจะดูดีขนาดนี้วะเนี่ย! ถึงกับอ้าปากค้างและเดินเข้าไปดูเฟอร์นิเจอร์แต่ละชิ้นราวกับบ้านนอกเข้ากรุง
เตียงขนาดคิงไซส์ที่ตั้งอยู่บนพื้นที่ยกสูงเป็นรูปวงกลม เพดานเจาะเป็นวงกลมฝังหลอดไฟไว้โดยรอบ ผนังด้านข้างโค้งเป็นรูปครึ่งวงกลมโดยสามารถมองเห็นวิวทะเลอย่างสวยงามผ่านกระจกใสที่ติดตั้งไว้ทุกด้าน
แต่เมื่อเข้าไปใกล้กลับต้องตาโตมากกว่าเดิมเมื่อเตียงรูปวงกลมขนาดใหญ่ที่รอบด้านบุด้วยหนังสีดำมันมะเมื่อมแต่พื้นผิวบนเตียงที่มีกำมะหยี่ลายม้าลายคลุมอยู่มันนุ่มหยุ่นเด้งดึ๋งเมื่อใช้มือกดลงไป “เตียงน้ำ!” หันไปทำหน้าตื่นเต้นใส่สลัดจนมันหัวเราะขำ
“อืม” พี่มันตอบแล้วเดินมาใกล้ก่อนจะผลักผมลงไปบนเตียงอย่างแรง
ดึ๋ง ดึ๋ง ดึ๋ง ร่างผมกระทบกับเตียงแล้วเด้งขึ้นเด้งลงตามแรง “มันจะแตกมั้ยพี่” ผมเกร็งตัวเล็กน้อยเพราะกลัวว่าถ้ากระแทกลงไปแรงๆ แล้วน้ำจะแตกออกมา
พี่มันส่ายหัวแล้วยิ้มขำ “ถ้าไม่เอาเหล็กแหลมมากระทุ้งแรงๆ ก็ไม่แตกหรอก” ไอ้ข้อมูลนี้ก็น่าเชื่อถืออยู่หรอกแต่ไอ้ประโยคต่อจากนั้นนี่ทำเอาอยากถีบ “รับแรงโยกแรงกระแทกได้ดีสุดยอดเลยนะ เดี๋ยวก็ได้เห็นเองแหละ” หน้ามึงไม่หื่นเลยครับ ไม่แม้แต่นิดเดียว
“คิดว่าจะได้โยกหราาา” ยื่นหน้าใส่อย่างหมั่นไส้แล้วโยกตัวเด้งดึ๋งอยู่บนเตียง
พี่มันกระโดดมาหาทำให้ร่างผมเอียงไปตามแรงแล้วเอนไปซบอกมันเฉย “แล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะ” กูแพ้หน้ากรุ้มกริ่มของไอ้คนนี้จริงๆ เห็นแล้วเขินว่ะ
“ไม่รู้” ไม่รู้คือไม่รู้จะพูดอะไรว่ะ เขินฉิบหาย อยากแทรกตัวลงไปเป็นน้ำในเตียงซะจริงๆ
“เขินแล้วน่ารักจัง” พี่มันจิ้มแก้มแล้วดึงผมให้นอนลงบนหมอนสีดำ ส่วนพี่มันก็เท้าแขนมองผมด้วยสายตาหยาดเยิ้ม
“ไม่เขินเหอะ” ทำหน้าไม่ถูกเลยแฮะ ทำไมรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้วะเนี่ย
“คร้าบบ ไม่เขินก็ไม่เขิน” พี่มันยิ้มล้อแต่อยู่ๆ ก็สูดหายใจเข้าแรงๆ แล้วเม้มปากส่งสายตาจริงจัง “พร้อมจะฟังรึยังครับ” ตอนแรกก็งงแต่ไม่นานก็นึกขึ้นได้ว่าพี่มันบอกว่าจะเล่าเรื่องแฟนของมันให้ฟัง
ผมสูดหายใจเข้าแล้วถอนออกบ้าง “ไม่ต้องแล้วล่ะ” มองหน้าพี่มันแบบจริงจังบ้าง “เรื่องเก่าๆ ก็ทิ้งมันให้เป็นอดีต จากนี้ไปเรามาเริ่มต้นใหม่ดีกว่า” พี่บั๊คดูตกใจนิดหน่อยแต่มันส่ายหน้า
“ไม่ได้หรอกจ้าว เรื่องนี้พี่ต้องพูด พี่จะพูดทุกอย่างให้ฟังวันนี้เลย” สลัดยืนยันหนักแน่นแต่ผมไม่อยากรู้ ไม่อยากสนใจอะไรแล้วล่ะ ไม่อยากรื้อฟื้นให้พี่บั๊คต้องสะเทือนใจอีก
“แค่พี่รักผม ผมรักพี่ แค่นี้ก็พอ เรื่องอื่นจ้าวไม่อยากฟังแต่ถ้าพี่อยากจะเล่าก็เล่าให้ตัวเองฟังเถอะ จ้าวไปละ” ทำท่าจะลุกจากเตียงจนพี่มันรีบดึงแขนไว้
“โอเคๆ พี่ไม่เล่าแล้วครับ” ดูเหมือนผมจะเป็นต่อค่อนข้างเยอะในตอนนี้ หน้าพี่บั๊คเสียจนเกือบจะร้องไห้ตอนที่ผมบอกว่าจะไป “อย่าไปไหนอีกเลย พี่ขอร้อง จ้าวจะให้พี่ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแต่จ้าวอย่าไปจากพี่เลยนะ พี่อยู่ไม่ได้เลยจริงๆ ถ้าไม่มีจ้าว” หัวใจผมเต้นโครมครามเมื่อเห็นพี่มันทำหน้าและพูดออกมาแบบนี้ เลือดทั้งร่างมันสูบฉีดเข้าออกจากหัวใจอย่างแรงจนแทบจะเป็นลม
“รักขนาดนั้นเลย?” ถึงจะเขินยังไงแต่ผมก็ยังแกล้งทำหน้าเหมือนกับไม่สน พี่มันพยักหน้าทำตาละห้อย “ถ้ารักมากก็อย่าดื้อสิครับ จ้าวบอกไม่อยากฟังก็ไม่ต้องเล่านะ” ยิ้มบางๆ ให้พี่มันแล้วจับคางมันส่ายเบาๆ
พี่บั๊คเม้มปากแล้วพยักหน้าอย่างจำใจ “อะไรก็ได้ที่จ้าวต้องการ” รู้สึกเหมือนเป็นคนโคตรสำคัญ อยู่ดีดีก็มีคนรักที่ดีขนาดนี้ ทั้งหล่อ ทั้งรวย ทั้งใจดีแถมยังตามใจอีก โอ้ย ไอ้จ้าวมันทำบุญด้วยอะไรวะเนี่ย โคตรเฮงอะ
“ผมไม่ต้องการอะไรหรอก แค่พี่รักผมก็พอแล้ว” ไม่อยากยอมรับว่าที่พูดออกไปเป็นเรื่องจริง แต่ผมว่ามันจริงที่สุดแล้วล่ะ แค่คนที่ผมรัก รักผมตอบ มันก็ดีที่สุดแล้ว
“อย่าแทนตัวเองว่าผมสิ จะพูดว่าจ้าวหรือจ๋าก็ได้ พี่ชอบฟัง” กูต้องเขินท่าไหนดีวะเนี่ย แต่ละคำนี่ฟังแล้วเบาหวานจะขึ้นตาจริงๆ
“จ้าวรักแฟนจ๋านะ” ปั้นหน้าแทบไม่เป็นรูปเป็นทรง ผมบอกรักออกไปพร้อมกับคล้องคอพี่มันไว้ “รักครั้งแรกที่เคยเกิดขึ้นกับชีวิต ถึงไม่รู้ว่าจะเป็นรักสุดท้ายรึเปล่าแต่จ้าวจะพยายามรักให้ดีทุกๆ วันไปจนกว่าจะถึงวันสุดท้ายครับ” พี่บั๊คยิ้มพร้อมกับน้ำที่คลอหน่วยตา
นิ้วแกร่งเกลี่ยไล้ไปตามโครงหน้าผมแผ่วเบา “พี่ก็รักจ้าว รักแฟนจ๋ามากที่สุด สัญญาว่าจะดูแลอย่างดีที่สุดครับ” เรายิ้มแล้วจ้องตากันเนิ่นนาน ส่งผ่านความรักความจริงใจให้กันและกัน กว่าจะมาถึงวันนี้ต้องผ่านอะไรมามากมายเหลือเกิน จากนี้ไปคงหมดเรื่องหมดราวซะทีนะ
“มองนาน ๆ กูคิดตังค์นะพี่ อุ๊บ! อื้อ อื้อ ๆ” ไอ้พี่บ้า จะจูบก็ไม่จูบดีดี กระแทกเข้ามาซะปากเกือบแตก แต่ว่านะ ฟินเป็นบ้าเลยละ
“อืออ” ผมครางอือเมื่อ รู้สึกว่าร่างกายมันเบาหวิวไร้น้ำหนัก นี่เป็นจูบแรกกับพี่บั๊คตอนที่มีสติครบถ้วน อยากหลับตารับสัมผัสนี้แต่ก็เสียดายภาพใบหน้าหล่อคมที่อยู่ใกล้จนต้องลืมตามองดูทุกการกระทำ ลิ้นแกร่งรุกไล่กวาดต้อนไปทั่วทั้งปาก ทุกครั้งที่แรงดูดเพิ่มขึ้นพี่มันก็รัดตัวผมแน่นขึ้นจนแทบจะหลอมรวมเป็นร่างเดียวกัน
“พี่ขอทำตอนนี้ได้มั้ย” พี่บั๊คถอนจูบออกแต่ก็ยังแนบหน้าผากอยู่กับหน้าผากผม จมูกของพี่มันคลอเคลียร์สูดลมหายใจเข้าแสดงอารมณ์ปรารถนา
“ตักบาตรจะถามพระทำไม..โอ๊ย!!!” ปากผมโดนกัดแรง ๆ แล้วปล่อย ไอ้พี่บ้า กูเจ็บนะเว้ย
“ปากมึงนี่จะดีไปไหนไอ้จ้าว เล่นไม่รู้เรื่องเลย” ถึงปากจะบ่นแต่ทว่าการกระทำสวนทาง ชายเสื้อผมถูกเลิกขึ้นและถอดออกในที่สุด
หัวใจผมเต้นรัวเมื่อเจอกับสถานการณ์นี้ มันหลากหลายอรรถรส ทั้งฟิน ทั้งตื่นเต้น ทั้งกลัว และมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้กับคนที่ผมรัก
“ปากดีไม่ดีไม่รู้ รู้แต่ว่าจูบเก่งไม่แพ้พี่แน่ๆ” ยังคงต่อปากต่อคำตามประสาคนน่ารัก
“หึหึ” มันหัวเราะโรคจิตใส่ “กูไม่ออมแรง พูดเลย” หน้าผมแดงแน่ ๆ เมื่อมันพูดจบ มึงจะโฆษณาชวนเชื่อทำไมไอ้พี่บั๊ค กูยิ่งเชื่อคนง่ายอยู่
“ทดลองสินค้าก่อนใช้จริงได้ปะ” ผมทำหน้าท้าทาย “ถ้าดีก็ใช้ต่อแต่ถ้าไม่ดีจ้าวจะสอนเอง อุ๊บ.. อื้อ” ปากผมถูกประกบทันทีและคราวนี้ก็ไม่มีทีท่าว่าจะถูกปล่อยง่าย ๆ
ผัวจ๋า อย่ารุนแรง..น้อยกว่านี้นะ อ๊ะ อร๊างงงง!!
ไม่บรรยายอะไรให้มากความ ผมไม่เน้นขายฉากอย่างว่าเพราะเรื่องราวของผมมีดีกว่านั้น คึคึ ไอ้จ้าวนี่มันไอ้จ้าวจริงๆ
หลังจากที่เราเด้งดึ๋งดั๋งกันบนเตียงน้ำอย่างสำเริงสำราญบานเบอะ เราก็พากันหลับเอาแรงและตื่นขึ้นมาพร้อมกันในตอนค่ำ
พวกแม่ๆ กำลังกินข้าวและพูดคุยกันอย่างออกรส เราสองคนไปร่วมวงด้วยโดยที่ยังไม่รู้ว่าทุกคนคุยเรื่องอะไรกัน
“แต่งงาน!!” ข้าวเกือบพุ่งออกจากปากเมื่อเข้าใจเรื่องราว
“ก็ใช่สิลูก หรืออยากเสียตัวฟรีไปเรื่อยๆ ล่ะ” เชื่อไหมครับว่านี่เป็นประโยคที่พูดออกมาโดย ‘แม่จ๋า’
นี่อยู่กับเหงี่ยมมากไปจนเชื้อเกรียนติดมาเหรอเนี่ย โอยยย จ้าวอยากตาย
ผมหุบปากไม่อยากไฝว้เพราะนั่นแม่ผัวไม่ใช่แม่ตัว จะเกรียนกลับก็กลัวเค้าจะยึดลูกคืน ได้แต่นั่งฟังเค้าแพลนงานแต่งของตัวเองแล้วทำหน้าปุเลี่ยนๆ
“จ๋าช่วยพูดหน่อยสิ นี่พึ่งคบกัน จะให้แต่งแล้วเหรอ” กระซิบกับสลัดที่นั่งกินข้าวอย่างสบายอารมณ์
มึงดีใจอะไรนักหนาที่จะถูกจับแต่งงานวะเนี่ย พึ่งคบกันนะเว้ย ไม่อยากดูใจกันไปก่อนรึไงฟะ!
“พึ่งคบที่ไหน ตั้งแต่จ๋าเข้ามาอยู่บ้านพี่ ตั้งแต่นั้นก็นับทุกโมเม้นต์เลยนะ” นับกันเป็นโมเม้นต์เลยเหรอ นี่มึงปันใจให้กูมาตลอดเลยงั้นสิ ไอ้คนหลายใจ อยากจะต้อว่ามันเหมือนกันแต่ในเมื่อจะทิ้งอดีตแล้ว ผมก็ไม่อยากรื้อฟื้นอีก จากนี้ไปถ้ามันนอกใจผมล่ะก็ ได้โดนร้ายแน่ๆ โดนดีไปโดนกับคนอื่น แต่ถ้ากับผมไม่ใช่แค่โดนร้าย มันจะโดนโหดเลวเถื่อนด้วยนะ บอกเลย
“อยากแต่งจริงอ๊ะ” ผมกระซิบอีก
“ทำไมล่ะ จ๋าไม่อยากแต่งเหรอ” พี่มันทำหน้างอ
“เปล่าๆๆ” อย่าว่าแต่มันตามใจผมเลยนะ ผมเองก็โคตรรสปอยมันเลย กลัวมันงอนเหมือนกันแหละ ดูท่าไอ้พี่สลัดมันจะขี้งอนกว่าผมด้วยซ้ำ “ก็แค่เขินอะ” ผมทำหน้าอ้อน ไม่มีเหตุผลอื่นให้มันนะ รู้แต่ว่ามันเร็วเกินไปแค่นั้นแหละ
“งั้นก็ตามใจแม่ๆ เถอะ ทุกคนคงดีใจที่เราลงเอยกันด้วยดี” เห็นรอยยิ้มอบอุ่นและแววตาปลื้มปริ่มของพี่มันแล้วอดใจอ่อนไม่ได้ อยากแต่งก็แต่งวะ
“ครับ แต่งก็แต่ง” พี่มันยิ้มกว้างเหมือนเด็ก
“ขอโทษที่ไม่ได้ขอเป็นแฟน ไม่ได้ขอแต่งงานเป็นเรื่องเป็นราวนะ เอาไว้จะชดเชยให้คืนนี้” หืมมม หาเรื่องชดเชยให้กูเสียเปรียบล่ะไม่ว่า แต่ช่างเถอะ รอยยิ้มพี่มันน่ารักจนผมได้แค่ยิ้มรับความแอบหื่นของมันอย่างช่วยไม่ได้
จากนั้นเราก็กินข้าวต่อไปพร้อมกับฟังพวกแม่ๆ คุยกันเรื่องแต่งงานต่อไปจนกระทั่งถึงเวลาเข้านอน
วิวทะเลตอนกลางคืนมันช่างโรแมนติก พี่บั๊คนั่งพิงหัวเตียงโดยมีผมเอนซบอยู่ตรงไหล่ เรามองดูวิวนอกหน้าต่างด้วยกันอย่างมีความสุข แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ไม่ได้หวานกันตลอด พี่มันยังหลุดพูดกูมึงกับผมเวลาที่ผมเกรียนใส่ ผมเองก็ยังจิกด่ามันบ้างเวลาที่เผลอตัว ซึ่งผมว่าแบบนี้มันดีกว่า ไม่ต้องมาหวานเลี่ยนตลอดเวลา ได้เป็นตัวของตัวเอง ได้อยู่กันแบบพี่น้องที่เป็นคนรักกันอย่างนี้ดีที่สุดแล้วล่ะ
*****************
ต่อด้านล่าง
-
“อยู่อีกวันมั้ยพรุ่งนี้” พี่มันชวน
ผมนิ่งคิดเล็กน้อยแต่ก็ต้องปฏิเสธ “ไม่ดีกว่า หยุดเรียนหลายวันแล้วกลัวเรียนไม่ทันเพื่อน” เกือบจะใจอ่อนเมื่อเห็นหน้าพี่บั๊คหมองลงแต่ก็ต้องใจแข็งเพื่ออนาคต
อนาคตที่เราต้องเป็นคนกำหนดเอง ถึงในวันนี้มีพี่บั๊คอยู่แต่ก็ไม่รู้ว่าอีกหน่อยจะมีพี่มันคอยซับพอร์ทแบบนี้หรือไม่ อย่าคิดว่าอะไรจะเป็นเหมือนเดิมไปตลอด ความแน่นอนเพียงอย่างเดียวก็คือความเปลี่ยนแปลง ฉะนั้นเราต้องสร้างสมบัติไว้เป็นของเราเอง และสิ่งที่เป็นสมบัติส่วนตัวได้จริงๆ ก็คือความดีและความรู้ สองสิ่งนี้ไม่มีใครสามารถขโมยไปจากเราได้จนกว่าเราจะตายนั่นแหละ
“งั้นก็ตามใจครับเด็กรักเรียน” มันแซะผมนิดๆ พร้อมกับขยี้ผมอย่างหมั่นเขี้ยว ได้อยู่กับพี่มันแบบนี้แล้วสบายใจ ยิ่งรักมากขึ้นเพราะเราคุยกันได้ทุกเรื่องโดยไม่ขัดแย้งกันมากเกินไป นึกถึงพี่ดินแล้วแอบขนลุก ถ้าผมเป็นแฟนไอ้พี่ดินจริงๆ คงได้แค่วันเดียวเพราะต้องคอยระแวงว่ามันจะมีแผนอะไรแถมยังไม่ฟินเวลาปล่อยมุกแล้วมันไม่สะทกสะท้าน
“ขอบคุณครับผู้ใหญ่รักเด็ก” แต่ถ้าเป็นคนนี้น่ะ ผมฟินได้ตลอดเลยล่ะ ก็ดูสิ พูดแค่นี้มันก็ทำหน้าไม่ถูกแล้วละ พี่บั๊คมันน่ารักน่าแกล้งจริงๆ
พี่มันได้แต่ยิ้มเขินรับคำขอบคุณจากผมแล้วก้มลงจูบเบาๆ เริ่มจากแผ่วเบานุ่มนวลและเพิ่มดีกรีขึ้นเรื่อยๆ ปลายลิ้นอุ่นชื้นระเลียดไปตามกลีบปากอย่างแผ่วเบาจนริมฝีปากผมเผยอขึ้น ผมเฝ้ามองสายตาและปลายลิ้นเรียวสลับกันไปมาด้วยหัวใจที่เต้นตึกตัก ไม่ชินซะทีเวลาที่พี่มันจูบ รู้สึกวูบวาบและตื่นเต้นทุกครั้งด้วยใจจดใจจ่อรอดูว่าพี่มันจะทำอะไรต่อไป
และคืนนี้ผมก็เสียตัวไปอีกสองรอบถ้วน ตอนแรกพี่มันก็พอแล้วล่ะแต่ตอนที่พากันไปอาบน้ำ เป็นผมเองที่ลองยั่วมันดู อยากรู้สกิลของตัวเองว่าประมาณไหน ปรากฏว่าเสร็จในอ่างไปอีกหนึ่ง ฮือออ กูไม่น่าเลย ไม่น่าทำร้ายตัวเองเลยยยย
สายๆ ของอีกวันเราก็กลับกรุงเทพ ส่วนพวกที่เหลือยังไม่ยอมกลับ ดูจะเข้ากันได้ดีเหลือเกิน พี่บั๊คบอกว่าแม่จ๋ามีเพื่อนในวงสังคมชั้นสูงแต่ต้องคอยระแวงระวังตลอดว่าใครจะนินทาลับหลัง แต่พออยู่กับครอบครัวผมแม่จ๋าก็กลับมาเป็นผู้หญิงธรรมดาที่มีเพื่อนสนิทที่ไม่ต้องคอยวางมาดและไม่ต้องกลัวว่าจะโดนแทงข้างหลังอีกเลย พี่บั๊คบอกว่าดีใจที่เห็นแม่กลับมามีชีวิตชีวาเหมือนตอนอยู่กับพ่ออีกครั้ง ซึ่งผมรู้สึกดีในจุดนี้มากเหมือนกัน
ตอนเดินทางผมก็หลับตลอดเพราะความเพลียแถมยังกลับไปนอนหลับที่บ้านสลัดต่ออีกจนถึงเช้า พี่บั๊คขอใบรับรองแพทย์จากหมอเกดให้ถึงวันนี้พอดี เพราะฉะนั้นพรุ่งนี้ก็จะได้ไปเรียนแล้ว
รุ่งเช้าพี่บั๊คมาส่งที่มหาวิทยาลัยแต่เช้าตรู่ ผมเดินเรื่องลาเรียนเสร็จแล้วจึงขึ้นห้องไปสมทบกับพรรคพวก
“ไอ้กายกับไอ้เดย์ล่ะ” ผมถามไอ้ไนท์ที่นั่งหน้าบูดอยู่หลังห้องแค่คนเดียว
“ไอ้กายลา ไอ้เดย์งอนไปไหนไม่รู้” ผมเลิกคิ้วอย่างฉงน
“ไอ้เดย์งอน!?” ผมทวนคำ
“อือ” ปากล่างไอ้ไนท์ยื่นออกมาอย่างไม่พอใจ
“งอนมึงเนี่ยนะ” ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“อือ” คิ้วไอ้ไนท์ย่นขึ้นทุกที
“มึงไปขโมยเกงในมันมาดมเหรอวะถึงได้งอน คิๆๆ” แกล้งแหย่หวังให้มันหายหน้างอแต่ก็ไม่ได้ผล
น่าแปลกมากที่ไอ้เดย์งอนหรือโกรธไอ้ไนท์ เท่าที่คบกันมาผมไม่เคยเห็นสักครั้งเลยละ
“กูแค่ให้มันสอนอะไรนิดๆ หน่อยๆ แต่แม่งหวงวิชา บอกกูว่าไม่ใช่เรื่องของมันแล้วก็ไม่อยู่หอเลย ไม่มาเรียนพร้อมกู ไม่นั่งเรียนกับกู ไม่กลับพร้อมกูด้วย” โห นี่เรื่องใหญ่นะเนี่ย ไอ้เดย์กระด้างกระเดื่องขนาดนี้เลยเหรอวะเนี่ย
ผมซักไซ้ไล่เรียงถึงต้นสายปลายเหตุและถึงกับเงิบเมื่อได้รู้ว่าเป็นเพราะอะไร
“หะหะหะ กูไม่รู้ด้วยว่ะเรื่องนี้” หัวเราะแห้งๆ ใส่ไอ้ไนท์เมื่อฟังจบแล้วมันถามว่า ‘กูผิดตรงไหน’
คือมึงไม่ได้ผิดหรอกแต่มึงโง่! อยากถามเหลือเกินว่าแม่งทาโลชั่นและฉีดฟิลเลอร์ให้สมองรึเปล่า ทำไมสมองมึงถึงนุ่มนิ่มไร้รอยหยักแบบนี้วะ
“มึงก็เป็นพวกไอ้เดย์ใช่มั้ยล่ะ” มันค้อนใส่จนตาคว่ำ
“เปล่าๆ กูแค่ไม่รู้จะเข้าข้างใคร เอาเป็นว่ากูจะนั่งเรียนกับมึงแต่มึงต้องสัญญาว่าจะรับมุกควายแทนไอ้เดย์นะ โอเค๊” ไอ้ไนท์มันไม่ชอบอยู่คนเดียวเพราะไอ้เดย์ไม่เคยปล่อยให้ต้องโดดเดียว ผมจึงต้องง้อมันด้วยการอยู่เคียงข้างมันไปก่อน
“เออๆ กูจะพยายาม” ไอ้ไนท์รับคำแล้วทำหน้าบูดต่อไป
ตลอดวันไอ้เดย์ไม่เข้ามาหาเลย มันไปนั่งกับอีกกลุ่มที่เราไม่ค่อยสนิท ผมแอบโทรหามันแต่มันก็ไม่รับแล้วแอบโบกมือกลับมาทักทายประมาณว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวเคลียร์เอง
ทั้งวันผมต้องทนอยู่กับคนหน้าบูดบึ้ง โดนโกรธเพราะอะไรแม่งยังไม่รู้ตัว นอกจากไม่ไปง้อแล้วแม่งยังไปโกรธเค้ากลับอีก ไอ้เหี้ยไนท์แม่งโง่เกินควาย จะด่าควายก็สงสารควายเพราะมันฉลาดกว่าไอ้ไนท์เยอะ เฮ้อ กูเครียดแทนไอ้เดย์เลยว่ะ
พอถึงคาบสุดท้ายก็มาคิดว่าจะทำยังไงดี วันนี้บอกพี่บั๊คว่าจะซ้อมบาสแต่ไอ้ไนท์ไม่มีอารมณ์แล้วสั่งให้พวกปีหนึ่งซ้อมกันเอง ผมก็เลยไม่ซ้อมด้วย รอไอ้เดย์ไอ้ไนท์มันดีกันแล้วค่อยมาซ้อมพร้อมกันดีกว่า
“ไปเซอร์ไพรท์คุณแฟนดีกว่า อิๆ” เดินแกว่งเป้อย่างสบายอารมณ์แล้วโหนรถเมล์ไปหาพี่บั๊คที่บริษัท ลงป้ายใกล้ๆ แล้วซื้อลูกชิ้นปิ้งเดินกินไปเรื่อย พอใกล้ถึงทางเข้าก็เห็นรถพี่บั๊คเลี้ยวออกไป จะเรียกก็ไม่ทัน พอควานหาโทรศัพท์ก็ดันแบตหมดซะอีก
ผมรีบโบกแท็กซี่ให้ตามรถพี่บั๊คไป ไม่รู้พี่มันไปไหนเพราะเป็นคนละทางกับบ้าน
“หรือว่าไปหาแฟนเก่ามันวะ” หน้าผมนี่ร้อนวูบ ใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม รู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบลงมากลางหัว ที่บอกว่าไม่มีใครแล้วคือโกหกใช่มั้ยวะ หรือยังไงกันแน่ ตอนนี้ต้องตั้งสติ อย่าทำตัวเหมือนนางร้ายที่มโนแต่เรื่องร้ายๆ พี่มันอาจไปติดต่องานที่อื่นก็ได้
ใจเย็นๆ ร้องเพลงสิ เพลงอะไรดีวะ “คนของฉันต้องเป็นของฉัน ต้องมีแค่ฉัน คนของฉันถ้ายังรักเขาก็เป็นของเขา” ม่ายยย เพลงบิ้วไปอีก ไม่เอาๆ ตั้งสตินะจ้าว คุยสิ คุยกับพี่คนขับ จะได้ใจเย็นลง
“พี่ครับ ไปเร็วๆ หน่อยครับ เดี๋ยวตามไม่ทัน” ฉิบหาย ไอ้จ้าวคนใจเย็น คนลั้ลลาหายไปแล้ว ฮืออ ความรักทำให้ขาดสติแบบนี้นี่เอง โอยย ใจกูร้อน อยากเหาะไปเองแล้วเนี่ย!!
ในที่สุดรถพี่บั๊คก็เลี้ยวเข้าไปในสถานที่แห่งหนึ่งที่ผมรู้สึกคุ้นตาอย่างมาก ผมบอกพี่คนขับให้จอดก่อนจะถึงทางเข้าเล็กน้อยและเดินเข้าไป บอกรปภ.ว่ามาหาพี่บั๊คคนที่พึ่งขับรถเข้าไปและเขาก็เชื่อเพราะพึ่งเห็นพี่บั๊คเข้าไปจริงๆ
ผมเดินเข้ามาในล็อบบี้อย่างงงๆ มันไม่ใช่แค่คุ้นตาแต่ผมเคยมาที่นี่ ภาพในเช้าวันนั้นรีเพลย์ซ้ำใหม่อย่างแจ่มชัด ผมเดินเข้าไปถามที่ฟร้อน หวังถามว่าสลัดอยู่ห้องไหน แต่พอพูดชื่อพี่บั๊คเขาก็บอกว่าผมคงเป็นคนที่นัดดูห้องที่พี่บั๊คจะขายและบอกให้ผมขึ้นไปหาเลยโดยบอกเลขห้องให้เสร็จสรรพ
ผมกดลิฟท์ขึ้นมาด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ ได้แต่ภาวนาขออย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิด ภาวนาแล้วภาวนาอีกแต่ก็คงไม่เป็นผล
เลขห้องตรงหน้าประตู ตอกย้ำความรู้สึกในวันนั้นให้เจ็บปวดขึ้นมาเหมือนเพิ่งเกิดขึ้น ประตูห้องไม่ได้ล็อคเพราะคงรอให้คนมาดูจริงๆ ผมเดินเข้าไปแล้วกวาดสายตามองไปรอบห้อง ทั้งโซฟาแบบเดียวกับที่บ้านริมทะเล ทั้งความคุ้นตาของสภาพห้องที่ผมเคยลากสังขาลออกมาเมื่อวันนั้น เสียงกุกกักดังอยู่ตรงระเบียง พี่มันคงกำลังเก็บของเพื่อย้ายออก คงคิดจะขายเพื่อปิดบังเรื่องในอดีตแล้วทำเป็นว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นที่นี่
ผมไม่สนใจว่าตัวมันจะอยู่ตรงส่วนไหนของห้องแต่ผมต้องการพิสูจน์ว่าสิ่งที่ผมคิดเป็นจริงแค่ไหน เปิดประตูห้องนอนแล้วก้าวเข้าไปที่โต๊ะทำงาน ทุกก้าวที่เดินมันหนักเหมือนมีหินมาถ่วง ใจหนึ่งก็อยากรู้อีกใจก็กลัวว่าจะรับความจริงได้แค่ไหน
“ขออย่าให้มีอะไรอยู่ในนี้เลยนะ” หยุดยืนภาวนาก่อนจะดึงออกมาแล้วถอนหายใจ ไม่มีสิ่งที่ผมคิดไว้แต่มันก็ยังไม่จบเพราะมีอีกหลายที่ที่ผมต้องหา
ทดลองดึงลิ้นชักด้านล่างแล้วตรวจดู ก็มีแต่เอกสาร ดึงตู้เอกสารที่ตั้งอยู่ข้างโต๊ะก็ไร้วี่แววสิ่งที่ต้องการเจอ ในใจโล่งไปเล็กน้อยแต่แล้วก็แทบหยุดหายใจเมื่อเดินไปเปิดลิ้นชักที่ตู้ข้างเตียง
!!!!!!!!!
ตัวผมชาดิก ภาพที่เห็นคือกระเป๋าสตางค์สีน้ำตาลใบเก่งที่ผมใช้จนเยินแต่ก็ไม่ยอมเปลี่ยน ใกล้กันนั้นมีพวงกุญแจกับโทรศัพท์มือถือยี่ห้อไม่หรูแต่ก็เป็นน้ำพักน้ำแรงที่ผมทำงานพิเศษซื้อหามาด้วยตัวเอง
ขนาดนี้ก็ยังไม่เชื่อว่าเป็นของผมจนต้องเปิดกระเป๋าดูจนยอมจำนนต่อหลักฐานเมื่อเห็นบัตรประชาชนของนายชีวานนท์อยู่ในนั้น ผมหยิบบัตรออกมากำไว้แน่น เจ็บจนจุก อยากร้องไห้แต่น้ำตากลับไม่ไหล ค่อยๆ เก็บของใส่กระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตทีละชิ้นด้วยมืออันสั่นเทา
และในขณะที่กำลังอัดอั้นตันใจอยู่นั้น ผมก็ได้ยินเสียงของพี่บั๊คดังแว่วเข้ามา
“พี่ยังไม่ได้เก็บของเลยครับ แต่พรุ่งนี้จะจัดการให้เรียบร้อย ชาติกับฟ้าจะย้ายเข้าเมื่อไหร่ล่ะ” คงคิดว่าผมเป็นคนที่จะมาซื้อคอนโดมันล่ะมั้ง แต่พอมันเห็นผมที่ยืนปักหลักรอท่าอยู่กลางห้องก็ถึงกับหน้าถอดสี
“จ้าว!!!!!???” มันหยุดยืนอยู่ตรงประตูไม่กล้าเข้ามาใกล้เพราะคงเห็นรังสีอำมหิตจากผม
เป็นผมเองที่ก้าวเท้าเข้าไปหามันอย่างช้าๆ แล้วหยุดยืนประจันหน้า “ถามคำเดียวเลยพี่บั๊ค...มึงเป็นคนตอแหลมั้ย” เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันถามมันด้วยเสียงที่ดังขึ้นอีก “มึงตอแหลมั้ย!!” ล้วงเข้าไปในเสื้อแจ๊คเก็ตแล้วหยิบของทุกอย่างปาใส่หน้ามันอย่างแรง “มึงตอแหลใช่มั้ย!!!!!”
พี่บั๊คยืนนึ่งไม่หลบแต่ก็สะดุ้งเล็กน้อยเพราะถูกของแข็งกระทบใบหน้าอย่างจังจนมีเลือดซิบออกมาตรงโหนกแก้ม
พวงกุญแจกับกระเป๋าสตางคว่ำหน้าอยู่บนพื้นโดยมีบัตรประชาชนของผมตกอยู่ไม่ไกลจากปลายเท้าของมัน “สนุกมากมั้ย” ข่มอารมณ์อย่างมากไม่ให้ร้องไห้แต่น้ำตากลับมาอออยู่เต็มสองเบ้าตา บ้าสิ้นดี เมื่อกี้อยากร้องกลับร้องไม่ออกแต่ตอนนี้กลับถั่งโถมจนสุดที่จะกลั้น “มึงสนุกมากมั้ยพี่บั๊ค!! ตอบมาสิ ยืนบื้ออยู่ทำไม!!!” แล้วหยดน้ำเจ้ากรรมร่วงลงอาบแก้มในที่สุด “คนอย่างไอ้จ้าวมันโง่มากสินะ กูมันโง่ในสายตามึงมากสินะ ที่ผ่านมาก็คงหัวเราะเยาะในความโง่ของกู ปั่นหัวกู ล้อเล่นกับหัวใจกู และก็ได้ทุกอย่างจากกูไปทั้งตัวทั้งใจเพราะเรื่องโกหกของมึง ทำแบบนี้แล้วมึงภูมิใจมั้ย ภูมิใจมั้ย!!” ผมตวาดสุดเสียงและผลักอกมันอย่างแรงจนพี่มันผวาถอยหลังไปสองสามก้าว นี่เป็นครั้งแรกที่ผมโกรธถึงขนาดนี้ โกรธจนอยากกระโดดถีบยอดหน้ามันสิบทีซ้อนถ้าทำได้
“พี่ขอโทษ” พี่บั๊คมองผมอย่างสำนึกผิดแต่มันไม่ได้มีความหมายอะไรกับผมอีกแล้ว
“หึ ขอโทษเหรอ” แค่นหัวเราะเยาะทั้งคำพูดของมันและความโง่ของตัวเอง น้ำตาที่ไหลอยู่ก็ปล่อยมันไหลไป ไม่คิดจะเช็ดออกเพราะมันเป็นเครื่องตอกย้ำความพ่ายแพ้และถูกย่ำยีศักดิ์ได้เป็นอย่างดี “กูรับคำขอโทษก็ได้พี่บั๊ค” สีหน้าสลัดดูดีขึ้นเล็กน้อยแต่มันก็ดีใจเก้อเมื่อผมพูดในสิ่งที่แม้กระทั่งตัวผมเองยังไม่อยากพูด “จ้าวยกโทษให้แล้ว เราก็ไม่ติดค้างกันนะ เพราะฉะนั้น จากนี้ไปก็ไม่ต้องเจอกันอีก อย่ามาให้เห็นอีก อย่าตามกวนใจ กูไม่พร้อมจะคบหากับคนตอแหล“ และประโยคสุดท้ายที่ผมต้องกัดฟันฝืนใจอย่างมากที่สุดก็หลุดออกไปจนได้ “เราเลิกกันเถอะ!”
พูดจบก็หันหลังออกจากห้องทันที ไม่อยากเห็นหน้ามันอีกแม้แต่วินาทีเดียว แต่เดินไปเพียงไม่กี่ก้าว ข้อมือของผมก็ถูกรั้งไว้
ผมหยุดแต่ไม่ได้หันไปมอง “เลือกเอานะพี่บั๊ค จะให้ยกโทษให้ หรือจะให้เกลียดไปจนวันตาย” แล้วมือหนาของมันค่อยๆ คลายออกทีละนิ้วจนหลุดออกไปในที่สุด
ผมเดินออกมาจากคอนโดด้วยหัวใจแหลกสลาย โดนหลอกมาได้ยังไงตั้งขนาดนี้ ทำไมไม่เคยเอะใจอะไรเลย แต่ถ้าจะโทษพี่บั๊คฝ่ายเดียวก็คงไม่ถูก คงต้องโทษความโง่งี่เง่าของตัวเองด้วย
“หึ.. มึงโง่ขนาดนี้เลยเหรอวะไอ้จ้าว!”
****************
:pig4:
-
:hao5: ยาวสะใจปลื้มปริ่มมาก
จ้าวเอ๊ยอย่างอนเลยแกมันไม่ธรรมดานี่หว่า
-
อิจ้าวดราม่าแบบนี้แล้วใครจะฮาได้ละเนี่ย
อย่าโกรธพี่บั๊คเลยนะ :mew2:
-
โห่ ไอ้จ้าววววโลกกก
อย่าพึ่งเข้าใจแบบนั้นซิครัชช
ฟังไอ้พี่บั๊คก่อนน
:katai1:
-
อะไรอ่า....เพิ่งคบกันแค่วันสองวันเอง จะเลิกกันแล้วเหรอ
จ้าว...ฟังพี่บัคก่อน
-
จ้าวไม่เหมาะที่จะเป็นแฟนพี่ดินจริงๆ เกรียนกันทั้งคู่แบบนี้ ที่สำคัญพี่ดินทันมุกตลอด 55555
จ้าวรู้ความจริงแล้ว แต่อย่าโกรธนานเลยนะ กลับมาฟังพี่บั๊คพูดอธิบายก่อน อย่าเดินหนีไปแบบนี้
แล้วจะรู้ความจริงเข้าใจกันได้ยังไงล่ะ :katai1: โอย สงสารจ้าวนะ รู้สึกว่าถูกหลอกมาตลอดแบบนี้
แต่สงสารพี่บั๊คเหมือนกัน เพราะจ้าวไม่เหมือนใครพี่เขาเลยต้องทำแบบนี้ ดีกันเร็วๆนะ
:mew1: :L2:
-
ยาวมากมาย
แง กำลังจะหวานแล้วเชียว น้ำตาลกลับขมซะงั้น
รีบๆมาต่อนะคะไรต์ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
ทำไมเรางงกับตอนสุดท้าย
จ้าวโกรธเรื่องไรหว่า (เดี๋ยวอ่านอีกรอบ)
ตอนนี้ยาวสะใจเค้ามากกก
ตั้งแต่จ้าวรู้เสียทีว่าเมาเรื้อนขนาดไหน
ได้เคลียร์กับพี่สลัด (จนถึงทะเลาะกันอีก)
พี่ดินโครตเท่ห์อะ
ที่รุกใช่ปะ ถามจริง ไมพี่เหมือนจ้าวมากกกก
จ้าวบอกจะลืมอดีต เลยไม่ให้พี่บัคอธิบาย
จนไม่รู้เรื่องกันเลยทีนี้
อย่าเลิกกันเลยน่ะ
เพิ่งเข้าใจกันเองอะ
รักทั้งจ้าวทั้งพี่บัคนะ
เคลียร์กันเร็วๆ เค้าใจไม่ดี
-
อิจ้าวววววว ก็พี่เค้าจะบอกแล้วววววว. แต่แกไม่ยอมฟังงงงงงงงงเองงงงงงงนะะะะะะะโว้ยยยยยยยย
แหม่ กำลังฟินเลยเชียว เจอมาม่าชามโตเข้า
ดีกันเร็วน้าาาาาาา นิยายเรื่องนี้ไม่เหมาะกับบรรยากาศมาคุด้วยประการทั้งปวงงงงงงง
+1 :กอด1:
-
มาแบบยาวสะใจไปเลย.....สงสารจ้าวอิพี่บั๊คสมควรโดนโกรธโกหกทุกคนไปเรื่อย
-
คือแบบ ไม่เข้าใจจ้าวอะ บอกไม่สนอดีต จะอยู่กับปัจจุบัน เขาจะอธิบายให้ฟังก็บอกห้ามพูด แล้วพอมาเจองี้ก็ดันโกรธอีก :เฮ้อ:
เชียร์พี่ดินดีกว่า แมนๆ บ้าๆ ดี :o8:
-
งง กับ จ้าว อ่ะะะ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ชิหายระสลัด งานนี้จะง้อยังไงเนี่ย :mew5:
# แอบปันใจให้ดินจ้าว
-
หักมุมมาม่าซะงั้น :ling1:
จะว่าพี่บั๊คก็ไม่ได้นะ เหมือนพี่จะบอกแล้วนี้แต่จ้าวไม่อยากฟังเอง
แต่ยังๆ พี่บั๊คก็ต้องง้อนั้นแหละ ต้องใช้บริการดินอีกแล้วล่ะ 555
ไม่ก็จ้าวโดนเหงี่ยมเทศนาจนบรรลุ :katai1:
-
อิจ้าววววว~~ ชักจะเยอะนะแกอ่ะ เค้าจะเล่าแกก็ไม่ฟัง แล้วงี้ก็มาโวย เพลียจิต!!
-
ยาวมาก สะใจเลย
แต่หวานๆ อยู่ดีๆ ขมสะงั้นนนน
-
:angry2: อิข้าวจ้าว อิขี้มโน แกไม่ฟังเรื่องที่พี่บั๊คจะเล่าให้ฟังเองนะ
พอมาเจอข้าวของตัวเองก็คิดเอาเอง แถมไม่รอฟังเขาอธิบายอีก
แล้วแกจะรู้ได้ยังไงว่าเรื่องเป็นมายังไง โว้ย........ขัดใจเฮียๆๆๆๆ :katai1: :katai1: :katai1:
-
ปกติก็ไร้สาระตลอด บทจะจริงจังขึ้นมา โหดสลัด
พี่บั๊คเอ๊ย ทำให้เรื่องมันยุ่งยากเอง ทำไงดีล่ะ ตัวใครตัวมัน
-
ยาวสะใจมากกกกแต่อิพี่บั๊คเนี่ยดิงานเข้าเต็มๆเลย
-
ตอนเขาจะอธิบายเสือกไม่ฟัง ไอจ้างเอ็งมันง้าว!!!! :angry2: :angry2:
จะโดนสาวกจ้าวตบไหม
ในที่สุดส่วยก็มาส่ง :katai2-1:
-
โถถถ.. อ่านตั้งยาวสุดท้ายอิจ้าวก็โกรธอยู่ดี เฮ้อ!!
ขอบคุณ :)
-
ยาววววววววววววววววววววววว อ่านเป็นชั่วโมงอ่ะกว่าจะจบ 55555555555555555555555555
สะใจจริงๆ
เปลี่ยนพระเอกเป็นพี่ดินเถอะค่ะ เคมีเข้ากันอยู่นะคู่นี้
เอาจริงๆคือแอบเชียร์คู่นี้สุดๆ 555555555555555
เหมือนตอนจบเลยนะคะ แบบแฮปปี้เอนดิ้งไรงี้
แต่มาเจอตอนสุดท้ายนี่ยิ้มไม่ออกเลย
อิจ้าวดราม่าค่ะ !!! :ling3:
อย่างนี้ต้องเคลียร์ๆๆ
:katai4:
-
เรื่องนี้จ้าวไม่ฟัง แต่พี่บั๊คก็ผิด
-
ยาวปลื้มปริ่มมากกกกกกกกกกกกกก อ่านแล้วลุ้นมากมาย
มาเพลียเอาตอนจบเนี่ย จ้าวเอ๊ยยยยยยยยยยยย
ถ้าเค้าเป็นอีพี่สลัดเนี่ย มีทิ้งอ่ะ บอกเลย เฮ้อออออ
-
หักมุมจบได้แบบ...เหมือนโดนตีแสกหัว กรื้ดดดดดรอตอนต่อไปค่าา
-
มายาวสะใจมว๊ากกกกกกกกกก
ตอนต้นนี้ ฮาอิพี่น้องคู่เกรียนสองตัวมาก
ตอนกลางหวานซ้าาาา
ส่วนตอนท้ายดันคุกลิ่นดราม่าซะงั้น
ปล.คิดถึงอิพี่ดินนะค่ะ
ปล. อีกที ปรบมือให้คนแต่ง ยาวมากกกกกกจริงๆค่ะ ขอบคุณมากค่าา
-
ตอนแแรกกะว่าจะกราบขอบคุณงามๆกับตอนยาวได้ใจมากๆ ทำเอาเขินได้ทั้งตอน แต่ไม่กี่บรรทัดสุดท้ายทำเอาพูดไม่ออกเลย ช็อกอะ
-
เวรกรรม :เฮ้อ:
-
ชอบมาก ๆ ยาวสมใจที่รอ เข้ามาดูทุกวัน.....
แต่ว่านะ ตอนสุดท้ายนี่ หนูจ้าวโกรธพี่สลัด
ไม่ได้นา ก็อีหนูเป็นบุคคลที่หลุดโลก หาวิธี
ปราบก็ยากแค้นแสนเข็ญ พอพี่สลัดจะบอกความจริง
ก็ห้ามไม่ฟัง แล้วทำไมมาทำตัวไม่มีเหตุผลแบบนี้
เอาล่ะ อิป้าจะบอกให้พี่สลัดมันหนีอีหนูจ้าวบ้างล่ะ
จากที่ตามมาตลอด คราวนี้ให้พี่สลัดมันเสียใจที่
อีหนูจ้าวบอกเลิก หนีหายไปจากชีวิตดูดิ...จะตาม
ไปหาพี่สลัดยังไง...เชอะ..งอนแทนพี่สลัดผักนะนี่...
-
:mew5:
-
นั่นไงงงงงงงง
ไม่ให้อธิบายละเป็นไง
มาม่ามาล่ะสิทีนี้ :hao5:
รอตอนต่อไปเนาะ
-
ยาวจุใจ แต่ตัดจบแบบนี้ไม่โอเท่ารัยนะ เหอๆ
ยากโบกหัว จ้าว มากอ่ะตอนนี้บอกเลย
ฟังที่ พี่บั๊ค อธิบายบางเถอะ ชิ!!
-
เมียเรื้อนยิ่งกว่าไอด่างอีก บั้กเอ้ยยยย
แต่งานนี้คงเสียใจจริงๆ ต่อมเรื้อนทำงานผิดปกติ
สงสารนะ แต่ขำ 55555 :laugh: :laugh:
เรื้อนได้น่ารักจริงๆ จะบอกคนแต่งว่า" เอิ้กกกกก!!!"
อิ่มมากตอนนี้ ขอบคุงนะตะเอง :-[
-
ยาวมากอ่ะ
อ่านฟินอยู่ดีๆ
จ้าวก็มาปาระเบิดใส่หน้าซะงั้น
-
ตอนแรกเขาจะบอกแกไม่ฟังเองนะจ้าว เออแกนี่น่าจับกดน้ำมากเลยข้าวเจ้า :mew5:
-
จ้าวไม่เป็นบั๊คไม่รู้หรอกว่ารักคนบ้ามันเป็นไง สงสารบั๊คจริง ๆ พอเมาก็ลืมทุกอย่าง
หน่ายกับอิจ้าวบอกเลย :ling1:
-
ยาวววววววววว จนตะลึง โอ๊ย มาม่าดักตอนท้ายเอาซะเงิบเลยยยยย
-
พี่บั๊ครีบไปเล่าให้แม่เหงี่ยมฟังโดยไว น่าจะโดนเทศน์หนึ่ง episode ใหญ่ แถมคงโดนแม่จ๋าดึงหูแทบหลุด
แต่ทั้งสองท่านน่าจะมีวีธีทำให้อีจ้าวยอมยกโทษให้ (หวังว่านะ :m17: )
รอคู่เฮียดินกับสกาย :impress:
-
เป็นนายเอกที่เหนือโลกจริง บทจะไม่ฟังอะไรก็ไม่ฟัง บนจะงี่เง่าก็สุดตีน :katai1:
เหงี่ยม ช่วยด่ามันให้สำนึกหน่อยเหอะ คนอะไรว่ะเข้าใจยากจริง
แล้วสกาย กายนะกายไปจูบอีจ้าวทำไม ตอนนั้นคาดว่าดินคงอยู่ในห้องและเห็นเหตุการณ์ด้วยเลยมาขัดจังหวะ :katai1:
น่ามัดรวมกันแล้วเผา
อีพระเอกอีกคน เมียบอกอะไรก็ทำหมด โอ้ยตาย :katai1:
-
จ้าวเอ้ย ทีตอนพี่บั๊คจะอธิบายก็ไม่ฟังไรเลย ดีแล้วที่ไม่ได้เป็นแฟนกับอิพี่ดินต่ออ่ะ ร้ายกาจทั้งคู่
-
งะยาวได้ใจ แต่ทำไมหักมุมกันงี้อะ ม้ายยยย
-
สลัด ขอว่าทีเหอะ เขาจะบอกแล้วก้ไม่ยอมฟัง กลับไปคิดใหม่เหอะอัหนู
ยาวสะใจเลยค่ะ ขอบคุณมากๆ
โมเมนท์พี่ดินกับจ้าวนี่พิเศษมากๆ
จะมีคู่ใหม่หรือเปล่านี่?
-
อิจ้าว ใจเย็นก่อนดิ ให้พี่บั๊คอธิบายก่อน พี่มันตอแหลอย่างมีเหตุผลนะ โถ่วววว
-
น่าจะมีโหวตนายเอกสุดป่วงเน๊อะ.......แกเป็นอะไรของแก๊อิจ้าววววว ดีได้ไม่เกินข้ามวันจริงๆ :z3:
เอาเถ่อะยินดีกับแกล่ะกันที่พี่บั๊ครักพี่บั๊คหลง
รอดิน-กาย มาทำให้กระชุ่มกระชวยอยู่ค่า :impress2:
-
ยาวมากกกกกกกกกกก อ่านกันสะใจไปเลยค่ะ
เพิ่งจะหวานได้ไม่ถึงวัน จะมาดราม่าแล้วเหรอคะ
แต่เชื่อว่าอิจ้าวคงเป็นแค่มาม่าน้ำใสเบาๆ แล้วรีบกลับมาเกรียนไวๆนะคะ
อยากอ่านดิน-สกายแล้วค่ะ ห่างเหินไปนานแล้ว ชอบคู่นี้ค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
สงสารพี่บั๊คอ่ะ
-
เต็มอิ่มๆๆๆๆแต่ค้างๆๆ
เข้าใจกันเร็วๆนะ
-
:pig4:
-
ยาวเต็มอิ่มเลยค่ะ
แต่ไม่กี่บรรทัดสุดท้าย ดราม่าทำเอาค้างขึ้นมาอีกเลย :hao5:
-
แอบงงกับชีนิดๆนะคะนังจ้าว จะโกรธเพื่ออะไร พี่บั๊คก็ไม่ได้ปิดบังอะไรที่มันน่าโกรธขนาดนั้นนี่คะหนู
ท่องไว้นะคะลูก ผัวรวย ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอนนี้ยาว สะใจมาก แต่ขอแบบ ถึงไม่ยาว แต่อัพบ่อยๆดีกว่านะจ๊ะ จะได้ไม่ขาดตอน อ่านหลายเรื่องบางทีพอกลับมาอ่านมัน งงๆ ว่าอะไร ยังไง ถึงไหนแล้ว อิๆๆ :katai2-1:
-
ช่าย...โง่มาก ทำตัวเองทุกอย่างเลย
ถึงพี่บั๊คจะพลาดและบ้าที่หลอกเจ้าตามแผนพี่ดิน
แต่พี่บั๊คอภัยได้เพราะพยายามจะอธิบายแล้ว
พี่ดินอย่าเพิ่งไป กลับมาตบกะโหลกน้องพี่ก่อน
-
ยาวสะใจมากเลยคะตอนนี้ >o<
ไว้มาต่ออีกนะคะ ^____^
ปล. อิจ้าวไม่เหมาะกันมาม่า จริงๆน้าาาาา
งอนเป็นตูดไปแล้ว มาฟังเหตุผลก๊อนนนนนน
-
เป็นตอนที่ยาวได้ใจแต่จบได้ค้างมาก! :katai1:
จ้าวถ้าฟังสลัดมันอธิบายแต่แรกก็จะดีกว่ามารู้เองนะ งื้อ!
ขออีกตอนเถอะๆ
-
พอพี่จะบอก อิน้องจ้าวดันห้าม
มาม่าเลยเกิดเลยนะ
ปล ดินสกายมาม่าอีกคู่ไหมจะได้ไม่แพ้กัน
-
วู๊ว ข้าวจ้าว!!!!!!! พอเขาจะอธิบายแกก็ไม่ฟัง :katai1:
-
อึ้ง อ่านมาตั้งนานมาโกรธด้วยเรื่องนี้ เลิกรักมันเหอะพี่บั้ค เขารับไม่ได้อ่ะ
-
จ้าวงอแง ไม่ฟังพี่บั๊คเลย
-
ยาวสะใจมาก
แต่พออ่านจบก็ต้องร้อง "อ้าววววว"
เพิ่งจะคบกันไม่กี่วันเองนะ
พี่บั๊คก็จะเล่าทุกอย่างแล้วทำไมจ้าวไมฟังพี่เขาล่ะ
-
รอเลย :katai5: :katai5: คาใจ
-
มายาวจัดเต็มมากอ่ะ ชอบๆ สมความคิดถึง
มีหลายรสเลย ทั้งหวานฮาเปรี้ยวขม
น้องจ้าวนี่ดราม่าควีนเลยแฮะ ตอนพี่บั๊คจะเล่าก็ไม่ฟัง พอมาเจอเองก็งอนไปซะละ
ชีวิตมันไม่ยาวนะลูก เก็บเกี่ยวความสุขเอาไว้เถอะ
พี่ดิน นี่ก็นะ เรื่องคนอื่นช่วยได้ช่วยดี พอผงเข้าตาตัวเองจะเป็นไงหนอ
-
โกรธพี่บั๊คได้ไงจ้าว เค้าจะพูดความจริง
กลับไม่ให้พูด ไม่แฟร์นะ :katai1:
-
ตอนนี้ยาววววววววสะใจมากกกกกก....แต่จ้าวววววทำไมไม่ฟังสลัดอธิบายก่อน ไหนว่าไม่สนอดีตที่ผ่านมาไงแล้วสุดท้ายคือล่ะ????
-
อ่านรวดเดียว แต่มาหยุดตรงตอนปวดใจซะนี่
-
เหมือนจะดี กลายเป็นดราม่าซะงั้นนนนน
จ้าวแกช่วยหยุดฟังสักนิด !!!!
อิพี่บั๊คมีแกคนเดียวนั่นแล ฮ่วยยยยยย บั๊คน่าสงสารอีกละ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
เห็นชื่อตอนนี่ตอนแรกใจเต้นดึ๋งๆๆๆๆๆๆ นึกว่าจะมีฉากชวนเสียวงี้
สรุปคือรอเก้อเลย 555 คิดไปเองทั้งนั้น
ตอนพี่ดินเกือบได้กับจ้าวนี่คืออื้อหืออ้าหามาก! ต่างคนนี่แบบบบบบ ยั่วกันสุดอ่ะะะะ
ใจพี่ดินยังดีอยู่ไหม เจอสกายจุ๊บจ้าวใช่ไหมเนี่ย
รอลุ้นคู่นี้อีกหนึ่ง รออ่านเดย์ไนท์อีกหนึ่ง
ส่วนอิจ้าวววววววววววววววววววว
เรียกอะไรดีเนี่ย ชีวิตเกือยจะดีจะดีแล้ว ก็มีเรื่องแทรกตลอดๆ
เคลียร์กันซะเถอะนะ TT^TT คนอ่านลุ้น 555
ps. มาอัพแบบยาวสะใจมากจริงๆ เลิศๆ!
-
นึกว่าจะแฮบปี้เอ้นดิ้งสะอีก ><'
-
นังชักจะเยอะไปแล้วนะ โอ๊ยสงสารทั้งจ้าวทั้งพี่บั๊ค ตามลุ้นกันไป
-
ชอบบบ ยาวสะใจมากกกกกก
ตอนแรกนี้หวานแบบจะเป็นน้ำเชื่อมอยู่แล้ว
ตอนจบนี้น้ำตาลไหมซะงั้น :z3:
-
ง้อไงดีล่ะพี่บั๊ค :เฮ้อ:
-
เป็นเรื่องที่ฮาทุกตอนจริงๆ
ฮากับความเกรียนของน้องจ้าว
เราชอบตอนแรกๆมากค่ะ ที่เริ่มๆรู้จักกัน
ที่น้องอยู่ใสนบอร์ดอ่ะ
คืออ่านแล้วมันสนุกมันลุ้นแบบแปลกๆ แบบเท่ว่ะได้เจ้าของบอร์ดมาครองด้วยไรงี้
ยิ่งจิ้นกันด้วยมันยิ่งน่ารัก ยิ่งถ้าจีบกันในบอร์ดไปอ้อยกันบ่อยๆ
เราคงตามไปสมัครเว็บนี้บ้างล จะได้ฟินเต็มๆ
ตอนที่มาแกล้งเแ็นแฟนก็น่ารักกก น้องจ้าวเแ็นคนเกรียนๆที่ใจจงามอ่ะ
ชอบที่เข้ากับแม่ผัวได้ ฮามากเวลานางเกรียนๆ
ยิ่งตอนเมาๆนี่ฮามาก เวลาแยู่กับพี่ินนี่เหมือนสองเกรียนมาเจอกันอ่ะ
คนน่าสงสารคือพี่บั๊คเพราะคบทั้งสองคน5555555555
แต่แอบขัดใจตรงที่น้องบอกว่าไม่ให้เล่าเรื่องแฟนหรือเรื่องต่างๆให้ฟังอ่ะ
แบบกรี๊ดดด จะรู้เรื่องอยู่แล้วเชียวนะน้องจ้าว ไมาเล่าแล้วจะรุ้เรื่องไหม เดี๋ยวก็มาหึงไรแปลกๆอีก
และก็จริง พอมาเรื่องที่คอนโดนี่ ชอบนะดราม่าอ่ะ ตอนที่บอกว่าเลือกเราจะยกโทษหรือเกลียดไปจนตาย
คือเจ็บแทนพี่บั๊ค แต่ก็นั่นแหละขัดใจน้องจ้าวนะ คือดราม่าไม่สุดอ่า
แบบมันจะไม่ดราม่าถ้าพี่บั๊คบอกความจริง และจ้าวมีีสติฟังมากกว่านี้ตั้งแต่ตอนแรก
ถ้าฟังเรื่องแฟนพี่บั๊คตอนนี้จ้าวไม่โกรธไปใหญ่หรอ
-
อีจ้าว อินังโง่ บอกไม่ให้พี่บั๊คเล่า ละจะไม่เอาอดีตมาคิด โอ้ยมึนกะนางงงงง :z3:
-
หะ!! เดี๋ยวนะ!!! :o
เอ็งเป็นคนบอกพี่สลัดไม่ต้องเล่าเองไม่ใช่หรอ
แล้วจะมาโกรธอะไร อิจ้าวเอ๊ยยยยย :amen:
-
โธ่ ข้าวจ้าวเอ้ย~
จะสงสารดีไหมเนี่ย
เป็นกำลังใจให้พี่บั๊คง้อเมียให้สำเร็จค่ะ :katai1:
ปล.รักพี่ดิน เราหลงรักพี่ดิน :-[
-
:L1: สวัสดีปีใหม่คู่จิ้นค่า :L1:
มาพร้อมกับการบอกว่ารอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ :mew2: :mew2:
-
รอค่า :ling1:
-
โกรธพี่เค้าทำไมมมมมมมมเรื่องกำลังจะไปได้สวยเลย :z3:
เค้ารอคู่ดินนะตัวเองงงง รู้สึกคนเขียนจะหายไปนานจัง
มาให้กำลังใจคนเขียนนะคะ :mew1:
-
Chapter 26 I miss you
เหตุการณ์ตะลุมบอลผ่านไปได้พักใหญ่ บอกตามตรงว่าสิ่งที่เกิดขึ้นดำเนินไปโดยไม่ทันตั้งตัวถึงแม้ว่าการแกล้งไอ้ชนเผ่า ผมจะเตรียมการณ์ไว้แต่นึกไม่ถึงว่ามันจะจู่โจมเร็วขนาดนี้ เคราะห์ดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บมากไปกว่ารอยฟกช้ำบนใบหน้าและลำตัว จะเจ็บมากหน่อยก็ตรงชายโครงที่ถูกเตะซ้ำๆ อยู่หลายที
“ผมว่าผมขับให้ดีกว่า” หลังจากนิ่งเงียบไปนาน ไอ้หน้านิ่งก็หันมาพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล
ผมเหลือบมองด้วยสายตาขุ่นเคืองเล็กน้อย “ไม่บอกตอนถึงคอนโดแล้วล่ะ กูถามหน่อยว่านอกจากทำหน้านิ่งเป็นเป็นปลาสลิดตากแห้งแล้วมึงทำอะไรเป็นมั่ง สภาพกูขนาดนี้มึงยังนั่งนิ่งให้กูขับรถอยู่เป็นนานสองนาน น้ำใจน่ะน้ำใจมีบ้างมั้..โอ๊ย!!” ผมร้องลั่นทันทีเมื่อนิ้วเรียวของมันจิ้มมาบนโหนกแก้มที่โดนต่อย “ไอ้เหี้ยนี่! กูเจ็บนะ จิ้มหาพ่อมึงเหรอ!!” ด่ามันแล้วตบไฟเลี้ยวเข้าเลนซ้ายทันที
ไอ้ห่าหน้านิ่งอมยิ้ม มันทำหน้าเหมือนกับว่ามันแค่จี๋เอวผมงั้นแหละ “ก็ปากน่ะปาก” มันจิ้มปากผมรัวๆ จนต้องเบี่ยงหน้าหลบ “ตอนไม่พูดก็เท่ดีหรอก แต่พอเปิดปากเท่านั้นแหละ เฮ้อ..” มันถอนหายใจยาวแสนยาว
“ทำไม กูเปิดปากแล้วทำไม!” ผมทำหน้าเหวี่ยง
“มันตลก” ไม่ได้ใช้น้ำเสียงประชดหรือแดกดัน เหมือนมันรู้สึกว่าเวลาผมพูดแล้วตลกดีซึ่งนั่นทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว
“มึงไม่กลัวกูเหรอ ขนาดเพื่อนสนิทกูเวลาเห็นโหมดบ้าเลือดพวกมันยังไม่กล้าเข้าใกล้ไปสามวันเจ็ดวัน” ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงรู้สึกดีที่มันบอกว่าผมตลก แต่ผมชอบที่ทำให้สีหน้ามันเปื้อนรอยยิ้มได้แบบนี้
“ตอนแรกก็อึ้งไปเหมือนกันแหละ แต่พอเห็นว่าไม่ได้ทำให้ปากจัดน้อยลงก็เลยเข้าใจว่าคุณก็ยังเป็นคุณคนเดิม”
คนเดิมเหรอ..
“แล้วมึงคิดไง แบบเดิมดีกว่าหรือแบบปีศาจเท่กว่า” ผมยักคิ้วข้างเดียวทำเท่ไปหนึ่งที
“พ่อของปีศาจเหี้ยๆ จะเท่ได้ไง” ผมเลิกคิ้วจ้องมันอย่างสนใจ ฟังแล้วนึกขึ้นได้ว่าประโยคสุดท้ายที่พูดกับไอ้ชนเผ่าคือ ‘ปีศาจตัวที่เหี้ยที่สุดยังเรียกกูว่าพ่อ จำไว้!’ ซึ่งผมไม่คิดว่ามันจะจำได้แต่มันก็พูดออกมา
“ใครที่เคยเห็นโหมดปีศาจของกูก็บอกว่าน่ากลัวทั้งนั้นนี่หว่า น่ากลัวมันก็ต้องเท่ดิ” ผมแย้งแบบเคืองๆ
“น่ากลัวกับเท่มันคนละอย่างกันนี่” มันตอกกลับ “สำหรับผมน่ะ ปีศาจที่หันหลังให้เพื่อปกป้องเราจากศัตรู มันไม่ได้น่ากลัวหรอกนะ” ฟังแล้วหัวใจกระตุกถี่ยิบ เหมือนได้น้ำทิพย์มาราดใส่ตัว มันสดชื่นขึ้นทันตาเห็น
“เหรอ” ผมยักไหล่
“อย่างคุณน่ะเป็นได้แค่..” มันเอนตัวเข้ามาใกล้แล้วจ้องผมด้วยแววตาที่เหมือนจะกระชากให้พุ่งเข้าไปในดวงตาสวยๆ คู่นั้น “..โอ้ปป้า”
ผมอึ้งไปเล็กน้อย “อ...โอ้ปป้าพ่อง!” ผลักมันออกไปแล้วรีบเปิดประตูรถ
ไอ้สัด ทำไมกูเขินวะ แววตาตอนที่มันเรียกโอ้ปป้าเหมือนกับกำลังหยอกล้อกับแมวน้อยตัวเล็กๆ ไอ้ห่านี่ไม่ให้เกียรติราชสีห์จ่าฝูงอย่างกูเลย
ตอนนี้ไอ้หน้านิ่งมาขับรถแทนได้สักพักแล้ว ผมพยายามเก๊กหนังหน้าไม่ให้ยิ้มออกมาเวลามันหันมามองเหมือนคอยเช็คอาการว่าผมโอเคไหมแต่ยิ่งทำหน้าตึงก็ยิ่งเจ็บแผล “เจ็บมากเหรอ เดี๋ยวถึงแล้วค่อยกินยาแก้ปวดนะ” หน้ามันเป็นกังวลมากขึ้น
“ไม่ตายหรอกน่าแผลแค่นี้” แกล้งไหวไหล่ทำเหมือนไม่แคร์แต่ลึกๆ แล้วรู้สึกดีเป็นบ้าที่มันห่วง
“ผมก็ไม่ยอมให้คุณตายหรอก” รู้สึกถึงอัตราการเต้นของหัวใจที่ไม่ปกติแต่ก็เบาบางลงเพราะประโยคถัดมา “ขนาดไม่ตายยังเฮี้ยนแบบนี้ถ้าคุณตายผมคงไม่ได้อยู่อย่างเป็นสุขหรอก” ถึงกูไม่ตายมึงก็อาจจะไม่เป็นสุขเพราะกูจะถีบหน้านิ่งของมึงสามทีซ้อนเนี่ย!
“ก็ถูก” ผมแสยะยิ้ม “ถ้ากูตายกูจะจองเวรขี่คอมึงจนกว่ามึงจะตายนั่นแหละ”
“ฮ่าๆๆ ผมยอมนะ” ทำไมยิ่งคุยด้วยหัวใจก็ยิ่งวูบวาบแปลกๆ ผมจำได้ว่าปกติมันไม่ค่อยพูดเล่นพูดหัวแบบนี้ แต่เดี๋ยวนี้ทำไมชอบพูดแบบมีเลศนัย มันหมายความว่ายังไงกันแน่
ผมไม่ได้ถามต่อและมันก็ไม่ได้เฉลยอะไรออกมา ต่างคนต่างเงียบกันจนถึงคอนโด เมื่อลงจากรถก็เดินไปขึ้นลิฟท์ตามปกติแต่ตอนนี้แผลทั่วร่างเริ่มระบมขึ้นมาแล้ว ผมเดินได้ไม่เร็วเท่าเดิมจนอีกคนหันมามอง
“ให้ขี่หลังเอามั้ย”
“กูไม่ใช่นางเอกเกาหลี ตัวอย่างกับควายจะให้ขี่หลังควายอีกตัวคงไม่ไหวมั้ง ภาพออกมาคงไม่โอเคอะ” บ่นไปแต่ก็คว้าไหล่มันเพื่อประคองตัวเดินไปเรื่อย
“แต่ถ้าผมเจ็บแบบนี้ ผมจะขอคุณขี่หลังนะ” ผมเหลือบมองมันอย่างชั่งใจ ไอ้หน้านิ่งมันเปลี่ยนไปหรือเป็นผมเองที่คิดมาก
“เออ” ไม่รู้ทำไมผมตอบไปแบบนี้ แต่ก็ไม่รู้จะตอบอะไรนี่หว่า
สกายหยุดกึกแล้วหันมองผม ทำหน้างงๆ ผมไม่ได้ตอบแค่มองหน้ามันกลับไป ต่างคนต่างมองกันนิ่งเงียบอยู่แบบนั้นเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์
ปิ๊บปี๊บ!
เสียงแตรรถดังขึ้นจนเราสะดุ้งพร้อมกัน ผมได้สติก่อนจึงรีบคว้าข้อมือสกายแล้วดึงเข้าข้างทาง รถยนต์ขับผ่านไปช้าๆ คนขับหันมามองเราเหมือนกำลังสงสัยว่ามายืนจ้องกันกลางถนนทำไม
“เกือบได้สลับกันขี่คอแล้วมั้ยล่ะ” ผมว่าอย่างขำๆ
ไอ้หน้านิ่งเดินนำไปก่อนแล้วขำออกมาเหมือนกัน “ถ้าตายพร้อมคุณได้ก็แสดงว่าคงทำบาปไว้เยอะน่าดู”
“เชี่ย” ผมเตะขามันจากด้านหลังจนมันสะดุดนิดหน่อยแต่ก็หันมาหัวเราะเบาๆ จากนั้นก็หยุดรอแล้วยกไหล่หน่อยๆ เหมือนรอให้ผมไปเกาะ
หมับ!
ไอ้หน้านิ่งหันขวับมองหน้าทันทีที่ผมไม่เกาะไหล่แต่สอดมือเข้าล็อคเอวมันไว้ “ทำไม! ช่วยแค่นี้ไม่ได้?” ว่าแล้วก็ทำหน้ากวนใส่มัน
“หึๆ” มันหัวเราะในลำคอแล้ววาดมือกอดเอวผมบ้างจนต้องทำหน้าแปลกใจ “ทำไม! ผมจะช่วยไม่ได้เหรอ?” หน้ามันก็กวนตีนไม่แพ้กัน
“หึๆ” ผมหัวเราะบ้างแล้วส่ายหน้า “ไอ้หน้านิ่งเอ้ย” จากนั้นเราก็หัวเราะเบาๆ ใส่กันไปตลอดทาง
“ไม่อาบน้ำนะ ไม่ไหวว่ะ” ผมทำหน้าอ้อนมันนิดหน่อย
ไอ้หน้านิ่งมันคุณชายสำอาง เจ้าระเบียบ เนี้ยบไปทุกกระเบียดนิ้ว แต่ก็ไม่ได้ฟุ้งเฟ้อใช้แต่ของแพงนะ เพียงแต่ของทุกอย่างต้องดูดีมีประโยชน์และอยู่ถูกที่ถูกทาง
ผมก็เช่นกัน เมื่อก่อนอยู่คนเดียว กลับจากร้านก็พุ่งขึ้นเตียงเลยไม่ต้องอาบน้ำอาบท่าให้ตาสว่าง ตั้งแต่มาอยู่กับสกายถ้าไม่อาบมันก็จะไล่ไปนอนโซฟา ไอ้โหดดดด
มันเหลือบมองนิดหน่อยเหมือนชั่งใจว่าจะเชื่อผมดีหรือไม่ “ไม่อาบก็เช็ดตัว” แหมะ ไอ้คุณชายสะอาด กูสะบักสะบอมขนาดนี้ยังจะมาเยอะใส่กูอีก
แต่จะไฝว้ก็ขี้เกียจ กับสกายผมมีความรู้สึกว่าที่ผ่านมามันเจอกับเรื่องเจ็บปวดและเป็นทุกข์มามากแล้ว มันเหมือนลูกแก้วที่ใกล้แตกร้าวเต็มที มองตามันทีไรก็อดใจอ่อนไม่ได้เลยสักครั้ง
“ทำเหี้ยไรไม่ไหวแล้วค้าบบ เช็ดให้หน่อยจิ” เดินไปชิดด้านข้างของมันแล้วเอาหน้าผากคลึงหัวไหล่แข็งๆ อย่างลืมตัว
ก็ไม่อยากทำอะไรแล้วนี่หว่า อยากนอนๆๆๆ
กว่าจะรู้ตัวว่าทำอะไรประหลาดๆ ก็ตอนที่รู้สึกว่ามันนิ่งไปนานนั่นแหละ ผมเงยหน้าขึ้นแล้วมองก่อนจะถอนหายใจอย่างอ่อนแรง “ไม่ได้ก็บอกไม่ได้ ไม่ใช่ยืนแผ่รังสีหน้านิ่งใส่กู ชิ!” บ่นแล้วเดินไปถอดเสื้อผ้าออก เกิดมาไม่เคยยอมใครก็มายอมไอ้ห่าหน้าตายเนี่ย มึงมีดีอะไรวะ ทำไมกูถึงต้องยอมมึงด้วย ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
ผมเหวี่ยงเสื้อกางเกงและบ็อกเซอร์ลงตระกร้าแล้วเปิดตู้หยิบผ้าเช็ดตัวมาพาดบ่าก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำ ตอนนี้เหลือแต่กางเกงใน เดี๋ยวนี้ผมเริ่มหน้าหนาขึ้นมาเยอะเพราะไอ้ห่าหน้านิ่งมันเปิดเผยจนแทบจะเห็นไปทุกซอกทุกมุม
“เดี๋ยว” ประตูถูกดันไว้ก่อนที่ผมจะปิด “ผมอาบให้”
!!!!!
ผมอ้าปากค้าง อาบให้คือระ!
“ถอยไปสิ ผมจะเข้า” นอกจากไม่อธิบายเพิ่มเติมแม่งยังดันประตูแล้วแทรกตัวเข้ามาอีก
“อะไรของมึง!” ผมได้แต่มองมันอย่างไม่เข้าใจ
ไอ้หน้านิ่งไม่ตอบแต่มันเอื้อมมือมาหยิบผ้าที่พาดบ่าไปพาดบนราวก่อนจะเดินไปเปิดตู้ชาวเวอร์และเปิดน้ำ “อ้าว เข้ามาสิ จะยืนงงถึงเช้าเลยรึไง” ก็มันน่างงมั้ยไอ้ห่า ตู้แคบแค่นั้นแล้วมึงดูตัวมึงกับกูตั้งแค่นี้ จะยัดยังไงสองคนพร้อมกันวะ
“มึงออกมาเหอะ เด๋วกูอาบของกูเอง” ผมกวักมือเรียกอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ อยู่ดีดีจะให้มึงอาบน้ำให้เนี่ยนะ กูงงนะเห้ย
“เข้ามาเถอะ ไม่ต้องอาย” หืมม อาย??
“อายพ่อง” คนอย่างไอ้ดิน ฆ่าได้หยามไม่ได้ครับ
ผมเดินเข้าไปในตู้แล้วงับประตูก่อนจะเข้าไปยืนประจันหน้ากับมัน
ไอ้หน้านิ่งดันผมให้ห่างออก “ขยับออกไป ใกล้ขนาดนี้เดี๋ยวผมจะเปียก”
ผมเลิกคิ้วข้างเดียวแบบกวนๆ “ผมเปียกก็สระสิ”
สกายชักสีหน้า “เอางั้นก็ได้!” มันหันฝักบัวสาดน้ำใส่หัวผมแต่แล้วก็หัวเราะเบาๆ “ก้มหัวมา เดี๋ยวจะสระให้”
“เกิดมากูไม่เคยยอมก้มหัวให้ใครเว้ย!” ผมยิ้มขำแล้วก้มหัวให้มัน “แต่กูจะยอมมึงวันนึง” ได้ยินเสียงมันหัวเราะผมก็เลยหัวเราะตาม จากนั้นมันก็สระผมให้จนเสร็จ
“อะเสร็จแล้ว” มันว่า
ผมเงยหน้าขึ้นทันทีจนรู้สึกวิงเวียน “หน้ามืดเลยไอ้ห่า ก้มนานไป” บ่นแล้วหลับตาอยู่สักพักเพื่อปรับภาพ
เมื่อลืมตาขึ้นก็รู้สึกว่ารอบกายเงียบกว่าปกติ “........”
ดวงตาสกายจ้องมองใบหน้าผม สีหน้ามันดูอึ้งๆ คล้ายจะยังไม่ได้สติ
สติผมเองก็ล่องลอยตามมันไปติดๆ เช่นกัน เรามองตากันอยู่ท่ามกลางเสียงน้ำจากฝักบัวในมือสกายที่ฉีดลงบนพื้นแบบไม่มีพิกัด เหมือนทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง เหมือนมีแรงดึงดูดจากร่างของสกายจนผมเคลื่อนเข้าไปหาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
ก๊อง!!!
เสียงฝักบัวหลุดจากมือสกายจนกระแทกผนังห้องน้ำทำให้เราทั้งคู่หยุดการเคลื่อนไหว สติที่หายไปชั่วคราวกลับเข้าร่าง สกายก็ดูเหมือนจะตั้งตัวได้และกำลังจะเก็บฝักบัวแต่ผมพูดดักทางมันไว้ก่อน “ที่จริง มึงจะจูบกูก็ได้นะ” มันชะงักแล้วยืดตัวขึ้น
สีหน้ามันกลับมานิ่งเหมือนเดิมแต่แววตาดูวับวาวเล็กน้อย แล้วมันก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้โดยที่ผมก็ไม่ได้ถอยหนี
ในขณะที่ปากมันกำลังจะแตะปากผม มันก็หัวเราะขึ้น “หึหึ คิดว่าผมรู้ไม่ทันเหรอว่าคุณคิดเรื่องที่เราเคยพนันกัน” โถ่ เซ็งเลย “ถ้ามีแรงคิดแผนชั่วได้ก็คงอาบน้ำเองได้แล้วล่ะ เชิญ” แล้วแม่งก็ยัดฝักบัวใส่มือผมก่อนจะมองค้อนเบาๆ ออกจากห้องน้ำไป
“ท่าทางแบบนั้น มันงอนกูรึเปล่าวะ” ผมบ่นแต่ก็ไม่อยากใส่ใจ รีบอาบน้ำแล้วออกไปแต่งเนื้อแต่งตัวเพื่อเข้านอนดีกว่า ตอนนี้ระบมไปทั่วร่างแล้ว
“ทายาๆ” ผมสะกิดคนที่นอนก่อนให้ลุกมาทายาให้เพราะแกล้งทำเสียงดังตั้งนานแล้วแต่แม่งยังนอนนิ่งไม่มีทีท่าจะลุกมาสนใจ
มันดึงผ้าห่มคลุมหน้าอกแล้วบ่นเบาๆ “ผมนอนแล้ว” หืม.. นอนแล้วแต่มึงตอบได้เนี่ยนะ
“นอนแล้วก็ตื่นมาดูแล” เซ้าซี้ตีแขนมันเป็นจังหวะกลอง
“ขี้เกียจ” แน่ะ คลุมโปงซะงั้น
“กูเจ็บเพราะมึงนะ ลุกมารับผิดชอบเลย!” ผมทวงบุญคุณ
ไอ้หน้านิ่งหันขวับมาทันที “เพราะผมเนี่ยนะ!” มันทำหน้าเหวี่ยงแล้วลุกขึ้นนั่งจ้องผมเอาเป็นเอาตาย “ขอระลึกชาติหน่อยนะ ไม่ใช่คุณเหรอที่ไปแกล้งไอ้คุณเผ่านั่นก่อนจนเค้าแค้นจนยกพวกมารุมน่ะ!”
“อันนั้นไม่อ่าน!” ผมตะแบง “อ่านโมเม้นต์สุดท้ายที่กูปกป้องมึงเว้ย” ทวงบุญคุณอีกรอบซิ เมื่อกี้ก็ได้ผลมาแล้วล่ะน่า
“ก็สระผมให้แล้ว” มันว่า
“อันนั้นเพราะมึงทำผมกูเปียกตะหาก” ผมเถียง “ที่จริงถ้าอาบน้ำให้ก็หายกันแล้วแต่มึงไม่อาบ เพราะฉะนั้นทายาเลย ทาเลยๆ” ว่าแล้วก็ยื่นกล่องยาไปตรงหน้ามัน
ไอ้หน้านิ่งถอนหายใจแล้วคว้ากล่องอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ผมไม่สนหรอก นั่งพิงหัวเตียงกางแขนกางขารอให้มันจัดการด้วยความฟินที่ชนะมันได้
“ชอบเอาชนะ” มันบ่นเบาๆ “ชนะผมน่ะมันไม่มีค่าหรอกนะ” นิ้วเย็นๆ แตะลงบนโหนกแก้มและคลึงวนไปตามเข็มนาฬิกา
“ทำไมคิดงั้น” ใบหน้ามันดูหม่นลงจนใจไม่ค่อยดี
“ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยชนะใครได้เลย แล้วคุณว่าถ้าชนะคนขี้แพ้ได้มันจะดียังไงล่ะ” ใบหน้าที่อยู่ใกล้ไม่ถึงฟุตสะท้อนแสงสีส้มของโคมไฟหัวเตียงดูเหงาระคนโดดเดี่ยว ก็เพราะมันเป็นแบบนี้ ผมถึงได้ใจอ่อนกับมันครั้งแล้วครั้งเล่า
“มึงฟังนะ” ผมจับมือที่กำลังทายาแล้วบีบเบาๆ “เกรด B ที่ได้คะแนน 79 กับเกรด A ที่ได้ 80 มันห่างกันแค่คะแนนเดียว เกรดน้อยกว่าไม่ได้แปลว่าโง่กว่า แพ้ชนะก็เหมือนกัน มันไม่ใช่เครื่องวัดคุณค่าของคนเพราะมันแค่ทำให้รู้ว่าใครที่ทำได้ดีกว่าในช่วงเวลานั้นๆ เท่านั้นเอง” สีหน้าของสกายดูดีขึ้นเล็กน้อย แววตาของมันดูมีประกายขึ้นจนผมใจชื้น “แล้วอีกอย่าง..กูก็ไม่ได้อยากชนะมึง” ไอ้หน้านิ่งขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัย “กูก็แค่ไม่อยากแพ้” แล้วหน้ามันก็หุบลงทันทีที่ได้ยิน
“อืม” มันชักสีหน้าเล็กน้อย
ผมกระตุกยิ้มที่เห็นสีหน้ามันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาได้แบบนี้ “แต่ถ้ามึงขอ กูจะยอมแพ้ให้ก็ได้นะ” สีหน้าสกายเปลี่ยนเป็นสงสัยอีกครั้ง
“ทำไมผมต้องขอ ถ้าอยากให้ทำไมไม่แสดงความตั้งใจออกมาเองล่ะ” ดวงตาสีสวยจ้องมองมาราวกับจะสะกดให้ตอบในแบบที่มันต้องการ
“ให้เองก็ได้ มันไม่ยากหรอก.. แต่กูไม่อยากให้โดยที่ใครไม่อยากรับ มันก็เท่านั้น” ผมยักคิ้ว
“..งั้น..ถ้าผมอยากรับเมื่อไหร่ ผมค่อยขอคุณละกันนะ” มันยิ้มบางๆ แล้วดึงมือกลับไป จากนั้นก็นั่งทายาให้ผมจนทั่วแล้วเอากล่องยาไปเก็บ
ไอ้คำว่าเมื่อไหร่ของมึงน่ะมันคือเมื่อไหร่ล่ะวะ
ว่าแต่.. มึงกับกูพูดเรื่องเดียวกันอยู่รึเปล่าเนี่ย รู้สึกจะไม่ค่อยเคลียร์ยังไงก็ไม่รู้ อย่าว่าแต่ไม่แน่ใจในเรื่องที่มันพูดเลยนะ ขนาดที่กูพูดไป กูก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่ะ
รุ่งเช้าผมถูกปลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนจะได้รับการสั่งเสียให้อยู่ในห้องโดยไม่ทำความเสียหาย จากนั้นไอ้คนเจ้าระเบียบก็ออกไปเรียน มื้อกลางวันมีอาหารจากร้านใต้คอนโดขึ้นมาส่งถึงห้อง และตอนบ่ายสามมันก็กลับมาพร้อมอาหารกล่อง
“ถ้าหิวก็กินเลยนะ ผมอาบน้ำแต่งตัวก่อน” ไอ้หน้านิ่งวางถุงอาหารพร้อมกับอุปกรณ์การกินพรั่งพร้อมไว้บนโต๊ะ
นี่มึงจะไม่ให้กูทำอะไรเลยรึไงวะเนี่ย
“มึงไม่มีงานไม่ใช่เหรอแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวทำไมวะ” ถามไปมือก็จัดการแกะอาหารมารองท้องแล้วค่อยรอกินมื้อหนักพร้อมมัน
“ไปเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้คุณน่ะสิ” มันทำหน้าเคือง
“หืม.. เช็ดขี้อะไรให้กู”
“ไม่ต้องรู้หรอก เดี๋ยวก็ทำเรื่องอีก” ยิ่งพูดแบบนี้กูก็ยิ่งต้องรู้ว่ะ
ผมละมือจากอาหารตรงหน้าแล้วเดินตามไปขวางมันไม่ให้เข้าห้องน้ำ ปล. ไอ้ห่าหน้านิ่งล่อนจ้อนหมดตัวอีกแล้วซึ่งถ้าไม่จำเป็น ผมจะไม่มารู้มาเห็นมันในสภาพนี้เลย
ไอ้สัด อย่างกับโลมาสีชมพูเกยตื้น โคตรเผือกเลยแม่ง!
“บอกกูมา ว่าจะไปไหน” ผมกดเสียงต่ำส่งรังสีอำมหิตไปให้
มันกลอกตาขึ้นแล้วตอบแบบไม่เต็มใจนัก “ไปกินข้าวกับคุณเผ่า แลกกับที่เขาจะไม่เอาเรื่องเอาความขึ้นโรงขึ้นศาลเรื่องที่คุณไปแกล้งเค้าเมื่อคืน”
“ห้ามไป!” ผมสั่งเสียงเฉียบ “เรื่องอะไรต้องไปแลก มันจะทำยังไงก็ตามใจมันสิ กูไม่กลัวหรอก แล้วมึงก็ไม่ต้องมาช่วย กูเป็นคนก่อเรื่อง กูก็จะรับผลมันด้วยตัวเอง!” โมโหว่ะ นี่มันคิดว่าไอ้สกายเป็นอะไร อยากสั่งให้ไปไหนทำอะไรก็ได้แลกกับข้อต่อรองงั้นเหรอ ไอ้ห่านี่ก็ยอมเค้าไปทั่ว ทำไมไม่เคยต่อสู้เพื่อปกป้องตัวเองบ้างวะ!
“ผมไม่ได้ช่วยคุณ ผมแค่จะช่วยตัวผมเองและคุณก็ห้ามมาขัดขวางด้วย” มันชักสีหน้าใส่แล้วจิ้มนิ้วใส่อกผมอย่างแรง “อย่าลืมว่าคุณกำลังจะช่วยลดเวลาในสัญญาให้ผมซึ่งถ้าคุณมาโดนคดีความหรือถูกทำร้ายขึ้นมาก็ไม่มีใครช่วยผมน่ะสิ เพราะฉะนั้น หลีกไป” มันกวาดมือดันผมไปด้านข้างแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
หมดคำจะเถียง ไอ้ห่าหน้านิ่งแม่งวาทะกรรมเป็นเลิศจริงๆ มันฉลาดและมีอำนาจเวลาตั้งใจจะทำอะไร เหมือนคิดจนรอบคอบแล้วถึงตัดสินใจทำและพูดออกมา
ผมได้แต่นั่งเซ็งรอมันออกมาจากห้องน้ำ รู้สึกหงุดหงิดระดับไม่ธรรมดาเลยจริงๆ
*******************
ต่อข้างล่าง
-
“กินข้าวอย่างเดียวเหรอวะ มันให้ไปไหนต่อด้วยมั้ย” ผมยิงคำถามทันทีที่มันออกจากห้องน้ำ เกลียดภาพร่างเปล่าเปลือยที่พราวพร่างด้วยหยดน้ำแบบนี้จริงๆ เห็นแล้วอยากถีบ แม่งจะเอื้อเฟื้อไปไหน กูไม่ได้อยากเห็นซะหน่อย
“กินข้าวอย่างเดียว แต่บอกให้กลับตีหนึ่ง” สกายจัดการเช็ดตัวและแต่งตัวอย่างสงบเยือกเย็นตามสไตล์ แต่เป็นผมนี่แหละที่เดินคุกคามตามมันไปทุกจุดเพราะเริ่มมีน้ำโห
“เหี้ย” ผมสบถ “แดกข้าวหรือแดกอะไรถึงต้องกลับตีหนึ่ง”
“ผมบอกเค้าไปแล้วว่าไม่ย้ายที่ จะกินข้าวในร้านที่ผมเลือกเองเท่านั้นและจะไม่ไปต่อที่ไหนอีก พอใจยัง” มันอธิบาย
“แล้วร้านอะไรที่มันจะเปิดถึงตีหนึ่งวะถ้าไม่ใช่ร้านแบบผับน่ะ” ผมคิดคำนวณ แล้วถ้าในระหว่างที่นั่งอยู่ มันแอบวางยาขึ้นมาล่ะ
กรี๊ดดดดดด ไม่นะ ไอ้หน้านิ่ง มึงจะต้องเสร็จไอ้ชนเผ่าแน่ กูไม่ยอมนะเว้ย!!
“ก็น่าจะเป็นร้านกึ่งผับนั่นแหละแต่นั่งโซนโอเพ่นแอร์ก็ได้” มันตอบเหมือนไม่คิดว่าจะเป็นปัญหา
พอได้ยิน แผนร้ายก็เข้ามาในหัวทันที “งั้นไปร้านกู” ผมรีบเสนอ
“ร้านคุณ?”
“เออ” ผมรีบตอบ
“ร้านคุณเปิดหกโมงนี่ แต่ผมนัดเค้าห้าโมงเย็นนะ”
“เรื่องนั้นไม่ใช่ปัญหา เดี๋ยวมึงนัดมันที่ร้านกูเลยนะ ที่เหลือกูจัดการเอง” สกายมองผมเหมือนอยากจะแย้งแต่ผมดักคอมันไว้ซะก่อน “ทำไม! มึงอยากไปที่อื่น? อยากให้มันพาไปไหนต่อไหนต่อรึไง!?”
สกายถอนหายใจ “ถ้าผมอยากไปต่อ ผมจะบอกเค้าทำไมว่าจะไม่ย้ายที่ แล้วอีกอย่างนะถ้าผมจะไปต่อมันก็เรื่องของผมอยู่แล้ว ทำไมผมต้องมาสาธยายให้คุณฟังว่าจะไม่ไปต่อด้วย มันไม่มีเหตุผลที่ผมต้องโกหกซะหน่อย”
“ไม่รู้ไม่สนไม่ฟังอะไรทั้งนั้น!” ผมโวยวาย “ถ้ามึงไม่ทำตามที่กูบอกก็ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ!” ผมคว้าข้อมือมันแล้วบีบแน่น
สกายนิ่วหน้าทันทีเพราะคงเจ็บ “เอาแต่ใจตัวเองตลอด” มันบ่นและพยายามจะบิดข้อมือออก “ปล่อยสิ ผมเจ็บ”
ผมมองมันด้วยสายตาจริงจัง “ก็บอกมาก่อนว่าจะไม่ดื้อ” ดวงตาสกายหรี่แสงลงเล็กน้อย ใบหูเริ่มซับสีเรื่อขึ้นจางๆ ผมเองก็ปั่นป่วนในอกเพื่อรอคำตอบเช่นกัน
“..ครับ”
!!!!!
มันตอบว่าครับงั้นเหรอ นี่ผมหูเฝื่อนไปรึเปล่าวะ
“ก็แค่นั้นแหละ” ผมปล่อยมือมันแรงๆ ทำเป็นไม่รู้สึกอะไรแต่ก้อนเนื้อในอกซ้ายมันเต้นถี่จนกลัวว่าจะวายไปซะก่อน
“แล้วไม่ดื้อของคุณน่ะ ต้องทำแค่ไหนยังไงล่ะ” ถามปกติก็ได้มั้ย มึงจะทำหน้าละมุนแบบนั้นเพื่อ? ทำหน้านิ่งๆ หยิ่งๆ เหมือนเดิมดีกว่านะ อย่างน้อยมันก็ไม่ทำให้กูประหม่าแบบนี้
“ถ้าถึงร้านแล้วให้ทำตามที่ไอ้อิงค์บอกทุกอย่าง แค่นั้นแหละ” ว่าแล้วผมก็เดินออกมาจากตรงนั้น อยู่นานอีกหน่อยกูอาจจับมึงปล้ำได้
!!!!
คิดเหี้ยไรของกูวะ! ปล้ำพ่อมึงสิไอ้เหี้ยดิน!!
จากนั้นผมก็นั่งกินข้าวพร้อมกับขบคิดแผนการอยู่ในหัวไปเงียบๆ ไอ้หน้านิ่งแต่งตัวหล่อออกจากห้องโดยไม่ลืมหันมาบอกว่า..
“ผมจะไม่ดื้อกับโอ้ปป้าหรอก ผมสัญญา ได้โปรดอย่าคิดแผนชั่วร้ายใดใดอีกจนทำให้เรื่องมันเลวร้ายมากไปกว่านี้เลยนะ ผมขอร้อง” มึงทำให้กูอึ้งนิดๆ ผสมเขินเบาๆ และเคืองหน่อยๆ มึงก็เหมือนกัน ได้โปรดอย่าทำให้กูงุ่นง่านหลายอารมณ์แบบนี้ได้มั้ยไอ้หน้านิ่ง!
“โห ไอ้ฉลาด ไอ้แสนรู้ ไอ้เท่ ไอ้หล่อ ไอ้..ฮึ้ย” ผมด่าไล่หลังเมื่อมันออกจากห้องไป “แล้วเรื่องอะไรกูจะต้องเชื่อมึงด้วยล่ะ ที่มึงจะไม่ดื้อกับกูน่ะมันเป็นหน้าที่ของมึงอยู่แล้วนี่ หึหึหึ”
แล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนสองคนจากนั้นก็ไปอาบน้ำแต่งหล่อเพื่อไปที่ร้านด้วยอารมณ์ดี๊ดี
“พี่สกายมาแล้วครับ” อิงค์เข้ามารายงานในห้องทำงาน
“กว่าจะมาได้ ไปแวะไหนกันมารึไงวะ” ผมบ่นพึมพำเมื่อดูนาฬิกาบอกเวลาหกโมงครึ่ง
“มารถคนละคันนะ คุณอีกคนเค้ามารอในรถได้พักใหญ่แล้วล่ะ” ผมถูกใจไอ้อิงค์เพราะแบบนี้แหละ มันรอบคอบและฉลาดรู้ใจ สั่งงานแค่หลักๆ ส่วนงานปลีกย่อยมันจะจัดการให้แบบครอบคลุมไม่ต้องปากเปียกปากแฉะบอกอะไรให้มากมายหลายรอบ
“แล้วบอกสกายให้ไปนั่งที่โต๊ะนอกรึยัง” ผมจัดให้พวกมันนั่งตรงมุมหน้าร้าน เสียงไม่ดัง ไม่ลับตาคน และที่สำคัญมันเป็นมุมที่มองไม่เห็นโต๊ะอื่นๆ ทำให้ผมจะสามารถไปนั่งสอดแนมได้แบบไม่ให้มันรู้ตัว
“ครับ” มันรับคำสั้นๆ “งั้นอิงค์ไปทำงานต่อนะ” ว่าแล้วก็เดินไปที่ประตู
“มึงเป็นไรอิงค์ หงอยๆ ผิดปกติ” อิงค์หันมาแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย “ไอ้ทิงมันแกล้งมึงรึเปล่า” ผมซักไซร้
ช่วงนี้ผมขอไอ้ทิงมาช่วยดูแลร้านเพราะลำพังอิงค์คนเดียวก็คงไม่รอด มันเก่งเรื่องการจัดการก็จริงแต่ร้านอาหารแบบนี้ถ้าไม่มีคนคุมที่ดูแข็งแรงหน่อยเดี๋ยวจะมีเรื่องต่อยตีให้ต้องปิดกิจการ
“ถึงอยากแกล้งก็ไม่มีปัญหาหรอกน่า” มันเบะปากแล้วยักไหล่ “อิงค์ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่นอนไม่พอน่ะ ไม่ต้องห่วง”
ผมจ้องมันเพื่อตรวจดูพิรุธแต่อิงค์มันก็ปกปิดไว้อย่างมิดชิดจนต้องยอมแพ้ “มีไรก็บอกนะมึง กูเป็นพี่มึง เข้าใจใช่มั้ย” ผมย้ำ
อิงค์ทอดสายตามองผมเหมือนจะตัดพ้อเล็กๆ แต่ก็ปรับแววตาให้สดใสเหมือนเดิม “ก็แค่รำคาญไอ้แก่กระทิงควายนั่นนิดหน่อยเท่านั้นแหละน่า ถ้าอยากรู้ก็จะงั้นก็ฟ้องเลยละกันนะ” มันทำท่าขึงขังขึ้น “นอกจากมันจะไม่ได้ช่วยอะไรให้เกิดประโยชน์แล้วมันยังไล่ลูกค้าซะอีก แถมกว่าจะกลับก็นั่งกินอยู่นอกร้านจนตีสาม เช้ามาอิงค์ต้องมาเก็บซากให้มันอีก พี่ดินเลิกให้มันมาช่วยร้านเหอะ เชื่อมืออิงค์สิ อิงค์รับมือได้” มิน่าถึงได้ทำหน้าเบื่อโลกแบบนั้น ที่แท้ก็เหม็นขี้หน้าไอ้ทิง
ผมถอนหายใจ “ไอ้ทิงมันเถื่อนๆ กวนตีนไปงั้นแหละ มึงก็อย่าอคติกับมันมากสิ นี่มันก็ฟ้องอยู่ว่ามึงไม่ให้เข้าร้าน แต่มันก็ไม่ได้ขัดคำสั่งไม่ใช่เหรอเพราะกูบอกมันแล้วว่าห้ามขัดคำสั่งมึงน่ะ”
“มันก็ไม่ขัดหรอกพี่ แต่แม่งก็หาทางแหกคำสั่งด้วยข้ออ้างปัญญาอ่อนบ่อยๆ น่ารำคาญอะ” มันทำหน้างอแง
“เอาน่า ทนหน่อย ช่วงนี้กูยุ่งๆ”
อิงค์ทำหน้าหงอย “ถ้ายุ่งงานก็ไม่เป็นไรนะพี่ดิน แต่พี่เอาหน้าเอาตัวไปล้มทับตีนคนอื่น บอกตรงๆ ว่าอิงค์ไม่โอเค” นี่คงเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้มันไม่ค่อยมีความสุข
ผมแตะบาดแผลบนใบหน้าเบาๆ แล้วยิ้มบางๆ “แผลแค่นี้ อีกสองสามวันก็หาย ไม่ต้องห่วง เมื่อก่อนกูบู๊กว่านี้เป็นสิบๆ เท่า” ผมอวด
“นั่นมันเมื่อก่อนนะพี่ ตอนนั้นกระดูกกระเดี้ยวก็ดีกว่านี้ปะ” คำพูดมึงวอนตีนมากไอ้อิงค์
“มึงว่ากูแก่?” ผมทำหน้าเอาเรื่อง
“ฮ่าๆๆ ก็แก่จริงๆ” พูดจบก็วิ่งออกจากประตูแล้วโผล่เข้ามาแค่หัว “รักตัวเองเยอะๆ นะครับ อิงค์เป็นห่วง” ผมยิ้มบางแล้วพยักหน้าให้ มันยิ้มเหงาๆ ก่อนจะปิดประตูจากไป
ก็รักตัวเองอยู่ทุกวันนี่แหละอิงค์เอ้ย ถ้ากูไม่รักตัวเอง กูคงไม่ต้องทำเพื่อความสุขของตัวกูเองแบบนี้หรอก
ผ่านไปครู่หนึ่งอิงค์ก็เข้ามารายงานอีกครั้ง “พวกมันสั่งอะไรมั่ง”
“แค่บลูเลเบิลกับโซดาแล้วก็มะนาวสไลด์ครับ” น่าหมั่นไส้
“แดกบลูเชียว” ผมพึมพำ “แล้วมันไม่สั่งอาหารเหรอ” ถ้าจำไม่ผิดตอนไอ้หน้านิ่งออกจากห้องมันยังไม่ได้กินอะไรเลย
“พี่สกายแอบกระซิบว่าเดี๋ยวเจ้าของร้านก็บังคับเอามาเสริฟเองแหละ” ผมหลุดหัวเราะออกมาในความแสนรู้ของสกาย
“เอาตำซั่วไปให้มันปะ แล้วก็เสือร้องไห้กับพล่ากุ้งแม่น้ำ” อิงค์หรี่ตาลงทันที
“นี่มันเมนูประจำของพี่ดินไม่ใช่เหรอครับ”
ผมยักคิ้ว “อือ”
“พี่กายชอบอาหารแบบนี้ด้วยเหรอ หน้าฝรั่งขนาดนั้นนึกว่าไม่ชอบรสจัด”
“ก็เห็นมันสั่งแบบนี้ทุกที ชอบรึเปล่ากูก็ไม่แน่ใจ” ผมตอบปัดๆ “จัดการตามนี้แหละ แล้วอย่าลืมแผนล่ะ” ผมย้ำ
“ครับ” รับคำแล้วอิงค์ก็เดินออกจากห้องไป
ไม่รู้ผมคิดไปเองหรือเปล่า ดูไอ้อิงค์อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ยังไงชอบกล
ผมดัดคอเล่นไล่ความข้องใจออกไปเพราะคิดไปก็ไม่ได้คำตอบ เอาไว้ค่อยถามมันอีกทีตอนเลิกร้านก็แล้วกัน
เวลาผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง ไอ้อิงค์เคาะประตูส่งซิกส์แต่ไม่ได้เข้ามา ตอนนี้คงกินกันอิ่มแล้วผมจึงย้ายตัวเองออกไปนั่งใกล้โต๊ะของไอ้หน้านิ่งกับไอ้ชนเผ่าทันที
“วางแผนอะไรอีกล่ะ ทำไมต้องให้อิงค์บอกให้ผมออกมาด้วยเนี่ย” สกายยิงคำถามทันทีเมื่อเดินมาเจอผมนั่งรออย่างสบายอารมณ์
“แค่เล่นอะไรนิดๆ หน่อยๆ จะเอื้อเฟื้อผลักดันให้แม่งขึ้นสวรรค์ทั้งคืนแค่นั้นแหละ” ผมทำหน้าเจ้าเล่ห์
แผนของผมก็คือ จะให้ไอ้อิงค์ไปอ่อยมัน หลอกชวนมันไปสำเริงสำราญในคืนนี้ สกายจะได้รอดพ้นปากเหยี่ยวปากกาแล้วจากนั้นจะให้พวกเกย์ที่ผมจ้างวันนั้นช่วยกันพามันขึ้นสวรรค์พร้อมกับถ่ายคลิปแบล็คเมล์ มันจะได้เลิกยุ่งกับผม แค่นี้เอง แผนง่ายๆ
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องวางแผน ผมนึกว่าคุณจะเชื่อผมซะอีก” มันทำหน้าเหนื่อยหน่าย “ผมคงฝันไปเองที่คิดแค่ว่าคุณอยากให้ผมอยู่ในสายตาก็เลยให้มาที่นี่”
เห็นหน้ามันซีเรียสก็รู้สึกไม่ค่อยดี แค่นี้ต้องดุด้วยเหรอวะ “กูก็แค่อยากให้มันเลิกยุ่งกับกูและมึง ไม่ได้อยากทำร้ายอะไรมันซะหน่อยแล้วมึงคิดเหรอว่ามึงมานั่งกินกับมันวันนี้แล้วมันจะหยุดทุกอย่าง พอพ้นวันนี้มันก็หาข้ออ้างเข้าหามึงอีกนั่นแหละ หรือมึงชอบให้มันอยู่ใกล้” ผมอธิบายพลางหาเรื่อง
“ก็ไม่ใช่..อ่ะๆ แล้วจะทำยังไง บอกมาซิ” เหมือนมันจะขี้เกียจเถียง
“ก็แค่จะถ่ายคลิปแบล็คเมล์แค่นั้นเอง” เสียงผมอ่อนลงเพราะอะไรก็ไม่รู้ ไม่เคยหงอกับใครมาก่อนเลยว่ะ แค่ไอ้หน้านิ่งมันกระจายออร่าแบบนี้ก็รู้สึกว่าอยากลงให้
“เฮ้อ ผมจะทำยังไงกับคุณดีวะเนี่ย” มันบ่น
“ไม่ต้องทำหรอก เดี๋ยวกูทำเอง” อยากแกล้งเย้าให้มันอารมณ์ดี ผมแกล้งดึงข้อมือมันแรงๆ จนร่างมันทรุดมานั่งบนตัก
“เล่นอะไรของคุณวะ ปล่อยดิ๊” มันทำท่าจะผละออกแต่ผมล็อคเอวไว้
“เงียบๆ สิ เดี๋ยวไอ้ชนเผ่าจะได้ยิน” มันนิ่งฟังแต่แล้วก็จะผละออก คงคิดว่าเหตุผลไม่เห็นน่าเชื่อถือมั้ง
“เฮ้ย! อะไรวะ!!” เสียงไอ้ชนเผ่าเอะอะเสียงดังจนเราสองคนต้องหันขวับไปมอง
สกายรีบเดินไปที่โต๊ะนั้นส่วนผมก็ตามไปติดๆ
“ไอ้ทิง!!” ผมเรียกชื่อคนที่กำลังกระชากข้อมือไอ้อิงค์ให้เข้าหามัน
“ถ้าจะร่านขนาดนี้ มึงจะเล่นตัวกับกูทำไม! ห้ะ!!” ไอ้ทิงผรุสวาทใส่ร่างเล็กของอิงค์ที่ปลิวไปตามแรงเหวี่ยงของมัน
“ปล่อยนะ!!” อิงค์ตะคอกพลางกระชากแขนออกแต่ก็สู้แรงไอ้ทิงไม่ได้ “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามผม!! ปล่อยนะไอ้ผีบ้า! ไอ้กระทิงควาย!”
ไอ้ทิงคำรามตอบอย่างดุดัน “ปล่อยให้มึงไปแรดๆ กับคนนั้นคนนี้ไปทั่วน่ะเหรอ หึ!” เกิดอะไรขึ้นกับไอ้สองคนนี้วะ ทำไมถึงดูเหมือนผัวเมียทะเลาะกันเลยล่ะ
ตอนนี้ไอ้ชนเผ่าก็ยืนมองดูเหตุการณ์อย่างงุนงง สกายยืนดูอยู่ห่างๆ
“มึงเป็นเหี้ยอะไรไอ้ทิง!” ผมมองมันตาขวาง
“วันนี้ไอ้อิงค์ลางาน พรุ่งนี้ด้วย มะรืนด้วย!” มันลากอิงค์ไปยังทางออก
ผมเหนี่ยวไหล่มันอย่างแรงจนเซเล็กน้อยแล้วหันมาฮึดฮัดใส่แต่ผมก็แผ่รังสีพิฆาตใส่มันเหมือนกัน “คุยกันให้รู้เรื่อง! นี่คนของกู มึงจะทำอะไรมันไม่ได้!” ดวงตาไอ้ทิงวาวโรจน์ขึ้นทันที
“คนของมึงเหรอ ในฐานะอะไรล่ะ” มันเหยียดยิ้ม “ถ้าในฐานะผู้จัดการร้าน มันก็ลางานได้ไม่ใช่เหรอ!” มันยังคงคำรามอย่างไม่เกรงกลัว
จะว่าไปผมกับไอ้ทิงยังไม่เคยปีนเกลียวกันเลยสักครั้ง ผมกับมันจะเป็นคนแบบที่ไม่น่าเข้าใกล้ถ้ากำลังโกรธ ซึ่งเราไม่ค่อยได้โกรธกันเพราะไอ้ทิงมันไม่สุงสิงกับใครอยู่แล้ว
“แล้วถ้าเป็นพี่ชายกับน้องชายล่ะ!” ผมสวนกลับ
“หึ” มันแค่นหัวเราะแล้วหันไปมองอิงค์ “มึงบอกพี่ชายคนดีของมึงไปสิ ว่ามึงคิดยังไงกับมัน!” หน้าไอ้อิงค์เหวอไปเลยเมื่อไอ้ทิงพูดจบ
“อย่ามาพูดเพ้อเจ้อแบบนี้นะ! จะไปไหนก็ไปเลย!” อิงค์พยายามผลักตัวไอ้ทิงออกแต่ก็ไม่สำเร็จ
“มึงจะพูดเอง หรือจะให้กูพูด!” มันตะคอก
“ไม่!” อิงค์ตะคอกกลับ
“ถ้างั้นมึงก็ไปกับกูดีดี อย่าให้ต้องเสียเลือดเสียเนื้อ” ไอ้ทิงทำตาขวาง
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ!
“มึงอย่าบอกนะอิงค์ ว่ามึงกับไอ้ทิง..” ผมพูดได้แค่นั้น อิงค์ก็โพล่งขัดขึ้นเสียก่อน
“ไม่ใช่นะครับ! อิงค์แค่มีเรื่องที่ต้องเคลียร์กัน ไม่ได้มีอะไรกัน ไม่ได้เป็นอะไรกัน อิงค์ไม่ได้ชอบผู้ชาย” อิงค์พรั่งพรูออกมารัวจนแทบฟังไม่ทัน
“ได้ยินแล้วใช่มั้ย” ไอ้ทิงเหยียดยิ้ม “งั้นก็ไปได้ละ” ว่าแล้วก็ลากไอ้อิงค์ออกจากร้านไป
ผมกำลังจะตามพวกมันแต่อิงค์หันมาบอกซะก่อน “อิงค์เคลียร์ได้ครับ พี่ดินดูแลร้านเถอะ อิงค์ขอร้อง” มันทำท่าจะไหว้แต่อีกแขนก็ถูกยื้อยุดให้เดินต่อไม่หยุด
ผมไม่อยากปล่อยมันสองคนไปแบบนี้เลยแต่ไอ้ทิงก็หันมาพูดอย่างจริงจัง “กูไม่ใช่คนดีก็จริง แต่กูรับรองว่าไอ้อิงค์จะไม่เป็นอะไร” เกือบจะโล่งใจแล้วถ้าไม่มีประโยคสุดท้าย “ถ้ามันไม่อ่อยจนกูไม่ทน”
ไอ้เหี้ยทิง!
แต่ก่อนที่จะได้คิดอะไรอื่นใด เสียงโทรศัพท์มือถือของผมก็ดังขึ้น
“ครับป๋า” คนที่ผมโทรหาเมื่อตอนเย็นคืออิงค์กับป๋า กะเอาไว้ว่าถ้าแผนแรกไม่สำเร็จผมก็จะให้ป๋ามาเคลียร์ซึ่งตอนนี้ก็มาได้เหมาะเจาะถูกจังหวะจริงๆ
“เข้ามาเลยครับ ไอ้..เอ่อ คุณเผ่ามารออยู่ในร้านแล้ว” พอวางโทรศัพท์ผมก็มาเจรจากับไอ้ชนเผ่าที่กำลังจะเอาเรื่องผมทันที “ยังไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เดี๋ยวคุณแดนสรวงจะมาคุยด้วย รออยู่นี่แหละ” ว่าแล้วก็ลากแขนไอ้หน้านิ่งออกไปรับป๋าที่หน้าร้าน
เดินไปยังไม่ถึงดีก็เจอกับป๋าและทักทายพร้อมกับแนะนำสกายให้รู้จัก
“อืม คนนี้ป๋าเคยเห็นมาเดินงานให้ดอทหลายครั้งแต่ยังไม่เคยได้คุยกันเลยนะ” ป๋ายิ้มเอ็นดูเพราะสกายมันยิ้มแบบที่ผมไม่เคยเห็นมันยิ้มให้ใคร ดูเป็นยิ้มที่ให้เกียรติจริงใจและเคารพนบนอบอยู่มากทีเดียว
“ขอบคุณนะครับที่คอยพูดช่วยเวลาที่คุณดอทจะหักเงิน”
“รู้ด้วยเหรอเรา” ป๋าทำหน้าแปลกใจ
“พวกพี่ๆ คอสตูมมาเล่าตลอดล่ะครับว่าท่านช่วยคุยให้” สกายดูเป็นเด็กน้อยไปเลยเมื่ออยู่ต่อหน้าป๋า ผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้มาก่อนและมันดูน่ารักมากๆ สำหรับผม
“ก็พวกนั้นแหละที่ชอบมาแกล้งคุยกันให้ฉันได้ยิน ถ้าจะขอบคุณก็ไปขอบคุณพวกนั้นเถอะ” ป๋าตบบ่า
“พวกพี่ๆ เค้าใจดีครับ ถึงผมจะทำเย็นชาใส่เพราะกลัวคุณดอทจะหาว่าพวกพี่ๆ อยากเป็นพวกผมแต่พี่ๆ ก็ดูเหมือนจะเข้าใจและยังดีกับผมตลอด” มันพูดไปยิ้มไปจนผมเริ่มเคืองๆ
“พอแล้วป๋า ไอ้คุณเผ่ามันรออยู่โต๊ะริมนู่นน่ะ ไปเคลียร์ให้หน่อยครับ”
“ถ้าไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำผิดนะ ป๋าจะไม่ช่วยเลย” ป๋าทำหน้าดุ
“ไม่เอาๆ ป๋าใจดี๊ใจดี ไปเคลียร์ให้ลูกชายสุดหล่อหน่อยนะ นะครับๆๆๆ” ผมดันหลังป๋าไปเรื่อยๆ จนป๋าเดินต่อไปเอง “ก็แค่เนี้ย” ผมปัดมืออย่างโล่งใจแล้วหันไปยักคิ้วใส่ไอ้หน้านิ่ง “เห็นฝีมือป่ะ เห็นรึยังว่ากูเคลียร์ได้”
สกายส่ายหน้าแล้วบ่นใส่ “ก็ทำไมไม่ให้คุณแดนสรวงเคลียร์ตั้งแต่แรก จะคิดแผนชั่วร้ายให้มันยุ่งยากทำไม”
“ก็แผนนั้นมันสนุกดีนี่หว่า กูแค่อยากรู้ว่าไอ้ชนเผ่ามันเป็นรุกหรือรับแค่นั้นเอง” ผมบ่นพลางดันแขนมันให้เดินไปที่ห้องทำงาน
“แล้วเป็นไงล่ะ อิงค์โดนลากไปนู่นก็เพราะแผนคุณไม่ใช่เหรอ” เออว่ะ เพิ่งนึกออก
“มึงว่าไอ้ทิงกับไอ้อิงค์มันมีอะไรกันลึกซึ้งมั้ยวะ” ผมถาม
สกายส่ายหน้า “ไม่แน่ใจหรอก รู้แค่ว่าอิงค์ไม่ได้มีใจให้คนๆ นั้น” สกายตอบอย่างมั่นใจ
“นั่นสิ ไอ้อิงค์มันบอกตลอดว่าไม่ได้ชอบผู้ชาย งั้นมันก็คงเคลียร์กันเรื่องอื่นล่ะเนาะ” ผมตอบพลางเปิดประตูเข้าห้องส่วนสกายก็ตามเข้ามา
“เฮ้อ..” มันถอนหายใจแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา “เหมือนจะฉลาดแต่บางเรื่องก็โง้โง่” แล้วมันก็แกล้งหยิบหนังสือนิตยสารรถยนต์ของผมมาอ่าน
ผมพยายามถามว่ามันพูดถึงใครเรื่องอะไรแม่งก็ไม่ตอบ บอกแต่ว่าไม่มีอะไรและนั่งอ่านนั่นอ่านนี่จนถึงเวลาร้านปิด
ส่วนป๋าของผมกลับไปตั้งแต่ทุ่มครึ่งเพราะเคลียร์กับไอ้ชนเผ่าเสร็จแล้ว ป๋าบอกว่ามันจะไม่เอาเรื่องเอาความกับผมถ้าไม่ไปยุ่งกับมันอีกและป๋าก็กำชับหนักแน่นว่าห้ามไปมีเรื่องอีกไม่งั้นจะไม่ช่วยเป็นครั้งที่สอง
ก็ถ้ามันไม่มายุ่งกับเด็กผม ผมก็ไม่อยากยุ่งกับมันหรอกน่า!
คืนนี้กว่าจะได้นอนก็ตีสามเพราะต้องเคลียร์บิลและดูแลจนปิดร้านเสร็จก็เกือบตีสอง ไอ้หน้านิ่งแม่งก็นิ่งจริง มันนั่งรอไม่บ่นไม่รบเร้าอยากกลับทั้งๆ ที่มีรถมาเองแต่ก็เป็นผมเนี่ยแหละที่บอกมันว่าให้กลับพร้อมกัน
รุ่งเช้าผมจึงบอกมันว่าจะกลับไปนอนคอนโดตัวเองในระหว่างที่ไอ้อิงค์ยังไม่มาทำงาน ไอ้หน้านิ่งดูจะแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ว่าอะไรและออกไปเรียนตามปกติ
ก็เพราะเห็นมันต้องตื่นเช้าไปเรียนเป็นปกติเนี่ยแหละถึงต้องกลับไปนอนคอนโดตัวเองเพราะถ้ายังอยู่ที่นี่ผมรู้เลยว่ามันต้องรอผมกลับจากร้านแน่ๆ ไม่ได้คิดไปเองนะแต่เพราะเดานิสัยมันออก ถึงจะไม่ค่อยพูดแต่มันทำให้เห็นเสมอว่ามันต้องการหรือไม่ต้องการอะไร ตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ไม่ว่าผมจะนอนหัวค่ำหรือดึกดื่นแค่ไหน ไม่เคยมีสักครั้งที่มันนอนก่อน ถึงจะบอกว่าปกติมันไม่ได้นอนดึกแต่เพราะกลัวว่าผมจะทำห้องเสียหายจึงต้องเฝ้าไว้ก็เถอะแต่ถ้าผมต้องนอนตีสองตีสามทุกคืนก็คงไม่ดีกับการเรียนของมันแน่ๆ
พอมันออกไปเรียนแล้วผมก็นอนต่อจนถึงเที่ยงก่อนจะตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวออกไปร้านเพื่อจัดการเรื่องต่างๆ และอยู่ดูแลจนร้านปิด
ตอนนี้เวลาประมาณตีสองแล้วแต่ตายังสว่างตราค้างคาวกินกล้วยอยู่เลย “เฮ้อออออ เหงาว่ะ ห้องนี้แม่งกว้างไปรึเปล่าวะ” ผมนอนกลิ้งไปมาบนเตียงตัวเองหลังจากอาบน้ำอาบท่าเสร็จ
ทั้งๆ ที่ไม่มีใครมาเคี่ยวเข็ญให้อาบแต่มันเหมือนเคยชินไปแล้วที่จะต้องอาบ เฮ้อ เสียดายความซกมกจริงๆ นี่กูกลายเป็นคุณชายสะอาดไปอีกคนแล้วเหรอวะเนี่ย
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
เสียงเตือนข้อความไลน์ดังขึ้น ผมจึงรีบเปิดดู
Dark Sky : นอนได้แล้ว
ไอ้หน้านิ่งไลน์หาผมก่อนเป็นครั้งแรก ผีอะไรเข้าสิงมันวะ
DumDinDan : ครอกฟรี้ z zZZ zZZ
Dark Sky : เช็ดน้ำลายด้วย
DumDinDan : มึงสินอนน้ำลายไหล
พิมพ์ไปอมยิ้มไปเหมือนคนบ้าเลยว่ะ
Dark Sky : นอนได้แล้ว
แม่งย้ำจัง กูไม่ใช่เด็กเล็กแล้วนะเว้ย
DumDinDan : กูยังนั่งแดกเหล้าอยู่ที่ร้านเหอะ
Dark Sky : คุณไม่ได้อยู่ที่ร้าน
DumDinDan : รู้ได้ไง
Dark Sky : ถ้าอยู่ร้านคุณยังไม่ตอบผมหรอก
เออ ไอ้ห่านี่รู้ดีว่ะ เวลาอยู่ร้านผมไม่แตะโทรศัพท์เลยนะ จะนั่งเคลียร์บัญชีกับเล่นแพดเข้าเว็ปดำดินเม้าท์มอยกับไอ้พวกปัญญาอ่อนทั้งหลายมากกว่า โทรศัพท์นี่แทบจะลืมไปเลย ก่อนเข้านอนนู่นแหละถึงจะเช็คโทรศัพท์
DumDinDan : รู้ดีเกิ๊น
Dark Sky : งั้นก็นอนได้แล้ว
DumDinDan : ย้ำไรนักหนาวะเนี่ย กูไปตื่นอยู่บนหัวมึงรึไง!
Dark Sky : ถ้าคุณอยู่บนหัวผมตอนนี้ ผมคงหลับไปแล้ว
DumDinDan : ?? มามุกไหนวะ
Dark Sky : ก็ถ้าคุณอยู่ด้วย ผมคงไม่ต้องห่วงว่าคุณจะหลับรึยังเพราะถ้าหัวถึงหมอนคุณก็หลับทันที
DumDinDan : อะน่ะ นอนไม่หลับ คิดถึงอะเด้
Dark Sky : อืม
ตายห่า!! กูไม่น่าถามเลย ไอ้ห่านี่ก็บ้าจี้ตอบ หัวใจแม่งเต้นโครมๆ หน้ากูร้อนเหี้ยๆ เลยว่ะ
DumDinDan : อืมพ่อง! ฝากจุ๊บเบบี้แบล็งด้วย ฝันดี
ไม่รู้จะตอบอะไรว่ะ เขินสัด นี่ครั้งแรกเลยนะที่คุยไลน์แล้วรู้สึกแบบนี้ ขนาดกับสาวๆ สวยๆ ยังไม่เคยเป็นงี้เลย
Dark Sky : ฝันดีครับ..โอ้ปป้า
DumDinDan : ไอ่เหี้ยยยยยยยยย!!!!
Dark Sky : 555555555 GN!
ผมไม่ตอบอะไรกลับไป แค่กลั้นยิ้มจนแก้มจะแตก จากนั้นก็เลื่อนขึ้นไปอ่านข้อความสนทนาของผมกับมันซ้ำแล้วซ้ำอีก
เฮ้ย!! นี่กูเป็นอะไรเนี่ย!! ทำไมต้องฟินขนาดนี้!!
“กูชอบมันรึเปล่าวะ!!” ผมดีดตัวขึ้นมานั่งทันทีที่รู้สึกถึงความไม่ปกติของตัวเอง
“ไม่ใช่หรอก กูแค่เห่อเพื่อนใหม่ ใช่ๆ กูเห่อเพื่อนใหม่ กูไม่ได้ชอบมัน กูเป็นชายแท้ทั้งหล่อเท่และใหญ่ยาวขนาดนี้จะชอบผู้ชายได้ไง” บ่นกับตัวเองแล้วล้มตัวลงนอนเอาหมอนมาปิดหน้าปิดหูไล่ความคิดประหลาดออกจากหัว
กูไม่ได้ชอบผู้ชาย!!!!
**************
ต่อข้างล่าง
-
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีตอนมีโทรศัพท์เข้า ควานหาต้นตอของเสียงแล้วกดดูปรากฏว่าเป็นไอ้บั๊ค โทรมาหาพ่อมันเหรอวะ กูยิ่งนอนน้อยเพราะเมื่อคืนมัวแต่คิดบ้าคิดบออะไรไม่รู้อยู่จนเกือบเช้า
ผมตัดใจกดรับสายเพราะไอ้เพื่อนเวรนี่ถ้าไม่มีธุระสำคัญก็ไม่ค่อยโทรมาหรอก ส่วนใหญ่จะไลน์คุยซะมากกว่า พอผมรับสายปุ๊บ คำสารภาพบาปทั้งหลายก็พรั่งพรูออกมาดั่งน้ำหลาก
“ไอ้ห่าบั๊คแม่งทำเรื่องให้กูต้องปวดหัวอีกละ แค่ไอ้เชี่ยจ้าวปัญญาอ่อนแบบนั้น มึงยังปล่อยให้มันหนีไปอีกจนได้!” ผมบ่นกับตัวเองเมื่อวางสายมันเสร็จ
ก็เมื่อคืนไอ้ห่าบั๊คมันตบะแตกจับไอ้จ้าวฟัดไปหลายยกจนแม่งหนีออกจากบ้าน ผมถามไถ่เรื่องราวแล้ววางแผนคร่าวๆ ก่อนจะกดโทรศัพท์หาไอ้ตัวเรื้อน โทรไปตั้งห้าสายถ้วนแต่แม่งไม่รับสักแอะ สงสัยคงยังไม่อยากคุยกับใคร
“เฮ้อ ไอ้จ้าวเอ้ย กูไม่โทษมึงหรอกนะ ถ้าเป็นกูกูก็เผ่น ไอ้สัดบั๊คแม่งอ่อน บทจะป๊อดก็ไม่กล้าอะไรเลย บทจะแรงก็เล่นซะห้าหกน้ำ แม่งโคตรควาย” บ่นไปงั้นแหละ ยังไงก็คงต้องช่วยมันอยู่ดี
แต่ตอนนี้ขอกูนอนต่ออีกหน่อยละกัน คืนนี้ก็ยังต้องไปดูร้านเพราะติดต่อไอ้อิงค์กับไอ้ทิงไม่ได้ทั้งคู่ ไอ้เหี้ยสองตัวนี่ไปถึงไหนต่อไหนกันวะ หรือแม่งโดนไอ้ทิงจับฆ่าหมกป่าไปแล้ว โธ่กู ไม่น่าปล่อยให้มันไปด้วยกันเลย ไอ้เหี้ยทิงมันลูกมาเฟีย มันอาจติดนิสัยโหดๆ มาจากพ่อมันก็ได้
“ขอให้มึงเป็นคนเหี้ยน้อยอย่างที่กูคิดมาตลอดนะไอ้ทิงอย่าเหี้ยมากเลย ถ้าไอ้อิงค์เจ็บแม้แต่ปลายนิ้วก้อย กูจะแจ้งตำรวจนำจับมึงด้วยคดีเป็นร้อยๆ ที่มึงแฮกข้อมูลบริษัทต่างๆ รับรองว่าติดคุกจนหำโตกว่าหัวแน่ๆ”
แล้วคืนนี้ของผมก็ดำเนินไปด้วยความเหงาหงอย กลับจากร้านก็มานอนตาค้างเหมือนเดิม เอากีตาร์มาเกาเล่นเป็นชั่วโมงแล้วก็ยังไม่ง่วง อันที่จริงถ้าไม่หลอกตัวเองผมก็ยอมรับนะว่าแอบมองโทรศัพท์ตลอด หวังเล็กๆ ว่าจะมีใครไลน์มาหาแต่ก็ไม่เห็นมี
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
พอไลน์เด้งปุ๊บก็ตะปบโทรศัพท์ปั๊บ รีบเปิดอ่านแต่ดันไม่ใช่คนที่ผมรอ ไอ้อิงค์ไลน์มาบอกว่ากลับเข้าร้านแล้วและคืนพรุ่งนี้จะเริ่มทำงาน ผมถามไถ่ถึงความปลอดภัย มันก็บอกว่าปกติดีไม่ต้องเป็นห่วง จากนั้นผมก็โทรหาไอ้ทิงแต่แม่งไม่รับสาย สงสัยตายห่าไปแล้วมั้ง
ถึงจะโล่งใจเรื่องไอ้อิงค์จนหมดเรื่องเครียดที่มีอยู่เพียงเรื่องเดียวแต่จิตใจก็ยังไม่กลับมาปกติ นั่งหงุดหงิดอยู่อีกหลายอึดใจแล้วตัดสินใจเด็ดขาด
“ไลน์ไปเองก็ได้สาดดดด” ตีสามแล้วก็ช่างแม่ง อยากปล่อยให้กูรอ มึงก็ต้องทนรับกรรมของมึงไปไอ้หน้านิ่ง!
DumDinDan : นอนยัง
ส่งไลน์ไปใจก็ลุ้นตุ้มๆ ต่อมๆ ว่ามันจะเปิดอ่านและตอบกลับตอนไหน รู้สึกหน่วงๆ เมื่อผ่านไปเกินห้านาทีแต่ก็ไม่มีวี่แววว่ามันจะอ่าน สงสัยหลับไปแล้ว
ติ๊ดๆ
ผมเปิดอ่านทันทีแบบไม่รอให้จบเสียงเตือน
Dark Sky : พึ่งอาบน้ำเสร็จ
ปากผมฉีกยิ้มกว้างทันทีที่เห็นข้อความแต่คิดตามคำตอบของมันแล้วหน้าก็หุบลงทันที
DumDinDan : อาบน้ำ!?? ไปไหนมา ไปกับใคร แล้วทำไมไม่บอกกู!
Dark Sky : ไปงานด่วน พี่ดอทโทรมาตอนสองทุ่มให้ไปเดินแทนอีกคนที่ท้องร่วง
DumDinDan : งั้นก็แล้วไป ละเจอไอ้ชนเผ่าปะ มันมาวอแวกับมึงอีกมั้ย
Dark Sky : ก็เจอนะ แต่ไม่เห็นเข้ามาคุยอะไร คงไม่มายุ่งแล้วล่ะ
DumDinDan : เอ่อ ดีแล้ว
Dark Sky : แล้วทำไมคุณยังไม่นอน
DumDinDan : เรื่องของกูมั่งเหอะ
Dark Sky : เรื่องของคุณ? งั้นคุณมาถามผมทำไมว่านอนรึยัง
DumDinDan : ยอกย้อนนะมึง อยู่ใกล้ๆ จะตบให้คว่ำ
Dark Sky : ก็มาตบสิ ผมก็เหงาหูจะแย่ละ ห้องเงียบอย่างกับป่าช้า
โอ้ย ทำไมกูต้องยิ้ม ทำไมกูต้องดีใจ
DumDinDan : หาว่ากูพูดมากงั้นสิ
Dark Sky : ก็ไม่เถียง
DumDinDan : ดี งั้นพรุ่งนี้จะไปพูดกรอกหูมึงทั้งวันเลย เอ่อ แต่มึงต้องไปเรียนนี่
Dark Sky : พรุ่งนี้เลิกบ่ายสองครึ่ง
DumDinDan : เออๆ แล้วจะเอาไรปะ จะได้ซื้อเข้าไป
Dark Sky : พิซซ่าๆ อยากกินพิซซ่า
อ่านแล้วขำ ที่จริงมันก็เด็กล่ะนะ ถึงจะทำตัวโตเกินวัยยังไงแต่ความจริงก็เด็กกว่าผมตั้งหลายปี
DumDinDan : เอ่อ งั้นก็รอแดก แค่นี้นะ
Dark Sky : ฝันดีครับโอ้ปปร้าาาา
โอ้ปป้าพ่อง!!!!!!! ชักจะหนักข้อขึ้นทุกวันไอ้ห่านี่!!
ผมเปิดอ่านแต่ไม่ได้ตอบจากนั้นก็มานั่งคิดว่าทำไมต้องคิดถึงมันและรู้สึกโล่งใจเหมือนเสร็จสิ้นภาระกิจสำคัญ ชักไม่เข้าท่าซะแล้วว่ะไอ้ดิน มึงต้องหาคำตอบให้ตัวเองซะแล้ว!
บ่ายครึ่ง ผมตื่นนอน อาบน้ำแต่งหล่อออกจากคอนโดและแวะซื้อพิซซ่าโฮมเมดเจ้าอร่อยที่ชอบมากินกับป๋า ผมสั่งหน้าต้มยำกุ้งถาดใหญ่ คิดว่าไอ้หน้านิ่งน่าจะชอบเหมือนกันเพราะรสชาติมันจัดจ้านสะใจ
ก่อนขึ้นไปผมแอบเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกลิฟท์ นี่กูเหรอวะ ทำไมทำตัวเหมือนจะมาจีบสาวไม่มีผิด แต่งหล่อขนาดนี้เพื่อ?? เซ็ตผมเพื่อ?? แถมยังมีของกินกับขนมนมเนยสารพัดอีก
“วันนี้ ต้องรู้ให้ได้ว่ากูเป็นเหี้ยอะไรของกู!” ผมพูดกับตัวเองในกระจกอย่างหมายมั่นแล้วมุ่งหน้าสู่ห้องไอ้สกายทันที
พอเปิดประตูเข้าห้องได้ก็วางของทุกอย่างไว้บนโต๊ะ เดินหาไอ้หน้านิ่งก็เจอมันตากผ้าอยู่ที่ระเบียง
“แปดร้อย จ่ายมา” ผมแบมือไปตรงหน้ามัน
แปะ แปะ
มันหันมาตีมือผมแล้วหันไปตากผ้าต่อ
“ตีทำเชี่ยไร กูจะเก็บตังค์ค่าพิซซ่าแปดร้อย” ผมยื่นมือไปอีกรอบ
แปะแปะแปะแปะ..
“เฮ้ย เยอะไปละ!” ผมโวยวาย
“ก็จะให้ครบแปดไง” มันยิ้มมุมปาก
ทำไมรู้สึกดีที่ได้เห็นหน้า ได้เห็นรอยยิ้ม ทำไมรู้สึกหาย..คิด..ถึง..
กอดแม่งเลยดีมั้ยวะ หรือจับจูบเลย จะได้รู้ซะทีว่ากูชอบมึงจริงมั้ย
ในขณะที่กำลังตบตีถกเถียงกับตัวเองอยู่ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น สกายขมวดคิ้วแล้วมองผมเหมือนจะถามว่าใคร ผมยักไหล่ตอบไปว่ากูจะไปรู้เหรอ
สกายเดินไปที่ประตูแล้วเปิดออกจากนั้นก็ร้องเฮ้ยแล้วปิดลงทันที มันวิ่งไปที่โต๊ะแล้วเก็บของบนนั้นเอามาไว้บนโต๊ะที่ระเบียงแล้วบอกผมว่า..
“อยู่ตรงนี้ ห้ามออกไป” ผมกำลังจะถามแต่มันทำเสียงดังใส่ “ผมบอกว่า ห้าม! ออกไป” ผมชะงักกึกทันที ไอ้หน้านิ่งตะคอกผมงั้นเหรอ มึงคิดว่ามึงเป็นใครวะ!!!
แต่ด้วยความอยากรู้กอปรกับยังไม่อยากท้าทายมันในเวลานี้ ผมจึงแอบดูผ่านช่องกระจกเพื่อดูว่าทำไมมันถึงมีท่าทีที่ก้าวร้าวแบบนั้น
เพียงไม่กี่อึดใจ ผมก็ได้รู้ทุกอย่าง ร่างของใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องแล้วสอดส่ายสายตาไปทั่วเหมือนกำลังมองหาใคร แต่นั่นไม่ทำให้ผมตกใจเท่ากับว่าไอ้ห่านั่นมันคือ..ไอ้จ้าว!!
แล้วสิ่งที่ทำให้เลือดผมแล่นพล่านไปทั่วร่างก็คือภาพที่ไอ้หน้านิ่งจูบไอ้จ้าว
“ไอ้สัด!!” วูบหนึ่งผมอยากวิ่งออกไปกระโดดขาคู่ใส่พวกมันทั้งคู่ แต่คิดไปคิดมา ผมก็นึกเหตุผลที่ไปถีบมันไม่ออกจึงล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาไอ้เหี้ยจ้าวและนัดมันให้ไปเจอผมที่หน้ามหาวิทยาลัย
มันออกไปคุยนอกห้องและรับนัดผมจากนั้นแม่งก็ชิ่งออกจากห้องไป ผมแอบมองทุกอย่างที่เกิดขึ้นแล้วนำมาประมวลผล คาดเดาคร่าวๆ จากรูปคู่ของสกายที่เคยเห็นก็น่าจะเป็นไอ้จ้าวนี่แหละ มันสองคนคงเป็นเพื่อนกันแต่สกายดันแอบรักเพื่อน ส่วนไอ้เพื่อนเรื้อนตัวดีดันไม่รู้และไปได้เสียและยอมย้ายเข้าบ้านไอ้บั๊คเพื่อทำตามแผนของผม ทำให้ไอ้หน้านิ่งรักคุดจนหน้าง้ำหน้างอเสมอเวลาที่พูดถึงเพื่อนรักของมัน
“ไอ้จ้าวงั้นเหรอ น่าสนุกว่ะ” ผมยิ้มร้ายแล้วมองไอ้หน้านิ่งที่เดินหน้าเครียดเข้ามา
มันกับผมยืนประจันหน้ากันแบบต่างอารมณ์ สายตาผมจดจ้องไปยังดวงตาสีเขียวอมเทาที่ดูจะหดหู่มากกว่าที่เคยเป็นแต่ในเวลานี้ผมกลับไม่ได้ส่งผ่านความห่วงใยไปให้ จะมีก็แค่คำพูดประโยคสุดท้ายที่ฝากไว้ให้มันก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องพร้อมกับแผนการร้อยแปดพันเรื่องในหัว
“จากนี้ไป ถึงมึงจะขอ ก็ไม่แน่ว่ากูจะให้!”
*********************
:pig4:
-
:z13: :z13:
-
:laugh: เฮียดิ๊นนนน หมดมาดคนเจ้าเล่ห์เลย :hao7:
-
:hao5: ค้างได้อีก พี่ดินน่าสงสารนะเราเนี่ย
-
พี่ดินใจเย็นๆนะพี่ :hao7:
-
ชิบหายละ :katai1:
ที่อ่านๆมา รู้ไหมใครคือตัวปัญหาในเรื่องนี้ ก็อีจ้าวง้าวไง :katai1: :katai1: :katai1: ไม่รู้มันจบเอกมโน โทจินตนาการ มาหรือไงตอนก่อนหน้าก็ทีละนี้ย้อนหลังมาปั่นป่วนคู่นี้อีก :beat: :beat:
พี่ดิน โหมดปีศาจเต็มตัวแล้วละ สกายเอ้ยเตรียมตัวโดนเล่นได้เลยไปทำให้ปีศาจกลายร่างซะขนาดนั้น
ค้างงงงงงเหลือเกินมาไวๆนะตอนหน้า ตอนของอีจ้าวกับพี่บั๊กเอาไว้ก่อน เอาสองคนนี้มาก่อนเลย :z3: :z3:
-
แบบสกายโดนเต็มแน่ๆ
-
อู้ยยย กะแล้วว่าตอนนั้นพี่ดินต้องอยู่ 5555555555555
-
รักพี่ดิน ฟินกับสกาย
ดั่งขึ้นสวรรค์
โอย ปวดแก้ม :m11:
-
อ้ากกกกโอปป้าจะใจร้ายได้จริงๆหรอ
-
:hao4:
-
พี่ดินนน น่าสงสารจุง :mew2: :mew2:
-
เมื่อไหร่สกายจะกลายเป็นดาร์คสกาย จับอิพี่ดินกดเสียทีน้าาาาาา
-
กำลังมุ้งมิ้ง ฟรุ้งฟริ้งอยู่แท้ๆ พี่ดิน เปลี่ยนโหมดซะงั้น
น่ารักน่าลุ้นเชียวคู่นี้
เป็นเมะเหอะพี่ดิน จะฟินมาก ^^
-
โอ๊ยยยยยยย ค้างงงงงงงง ตื่นเต้นนนนน
อิพี่ดินแมร่งง่าวววววววววววว :katai1:
อิน้องจ้าวก็ง่าววววววว
รอตอนต่อไปปปปป
-
มาลงแล้วววว แบบยาวสะใจมากแถมพาร์ทดินกับสกายอีก มีทิงกับอิงด้วยแหละต่อไปจะมีพาร์ทเต็มมั้ยน้อ(ลอลุ้น) ชอบสกายอ่ะน่ารักดีอยู่กับดินเหมือนสกายไม่เศร้า กินก็จะแสดงออกแล้วว่าชอบสกายติดที่เรื่องจ้าวซะก่อนดินผู้มีแผนได้ออกโรงอีกแระ
รอติดตามตอนต่อไปนะคะ :กอด1:
-
มาต่อแล้ว พี่ดินเจ้าเล่ห์จังน้าจัดการจ้าวได้
สกายไปไหนไม่รอดแน่
-
ทำไมตอนนี้ดินเขาดูแม๊นแมน :ling2: วี่แววเคะไม่ออก แต่ฉันยังแช่งให้เธอเคะอยู่นะ!! :hao6:
ถึงจะว่างั้นแต่ประโยค "ไม่ได้ชอบผู้ชาย" เนี่ย มาแบบนี้ทีไรกี่รายๆก็ไม่รอดตำแหน่งเคะนะคะดิน :hao7: //มโนเข้าข้างขั้นสูงสุด
-
ขอบคุณ :)
-
พี่ดินองค์ลงมารร้ายมาสิงซะแระ
-
:pig4:
-
เรื่องเจ้ายังค้างอยู่เลย :katai5:
-
ขึ้นต้นมาทำหมอนข้าง ผ้าห่ม กระจุย กำลังจะหวานๆได้ที่ไหงเหมือนโดนน๊อค ยกสุดท้ายเยี่ยงเน้ :z3:
-
ตอนแรกที่เห็นว่าอัพนี่ตกใจนึกว่าผีหลอก 555 ยังคงความยาวได้เหมือนเดิมเป๊ะ เจ๊ไม่ใช่คนโลภไม่อยากขออะไรมาก ขออย่างเดียวอย่ามีมาม่าเยอะก็พอ ประเด็นอิจ้าวยังไม่เคลียร์พี่ดินก็จะแผลงฤทธิ์คิดแผนการไปสารพัดอีกแล้ว กลัวเหลือเกินว่าสุดท้ายจะตกม้าตายเพราะแผนการตัวเอง ชูป้ายไฟดินเป็นรุกแบบรัวๆนะเคอะ จะรอตอนใหม่อย่างใจจดใจจ่อ
-
พี่ดิ๊นนนน
-
พี่ดินใจเย๊นนนนนนนนน
-
นังพี่ดินมีแผนสนุกอะไรอีกกกกกกก
-
สารภาพว่าฟินพี่ดิน-สกายจนลืมไปว่าสกายมันแหบรักน้องเอ๋อจ้าว
เชียร์ ดิน - สกายนะ สกาย -ดิน รู้สึกหยองแบบแปลกๆ
-
มาทีสะใจไปเลย แต่อยากให้มาบ่อย ๆ น่ะ คิดถึง ตอนนี้ค้างกับตอนของจ้าวด้วยน่ะ น่าจะแยกเป็นสองเรื่อง เพราะตัวละครคู่นี้น่าสนใจทั้งคู่ แต่ก้อน่าสนใจทุกตัวละครแหละ รอน่ะจ้ะ มาด่วน ๆ น่ะ คิดถึง อยากอ่านต่อ :mew2:
-
ดินสกายเหมือนกำลังจีบกันเลย หวานๆกันมาก
พี่ดินดูจะชอบสกายมากแล้วด้วย คอยคิดถึงขนาดนั้น
สกายเวลาอยู่กับพี่ดินก็ดูผ่อนคลาย น่ารัก ไม่เหงาด้วย
แต่พี่ดินมารู้มาเห็นแล้วว่าสกายชอบจ้าว แถมจูบอีกด้วย
พี่ดินจะทำยังไง มีแผนอะไรจัดการกับสกายอีก รอลุ้น
:mew1: :L2:
-
เฮ้อจ้าววววว เอ็งทำเค้าร้าวฉานนะ !!!!
-
พี่ดิน ออกอาการซะขนาดนี้ ก็ฟันธงว่าชอบ สกาย ไปเหอะ 555
-
อ้าวเอ้ย ไอ้พี่ดิน
งอนซะแระ
:ling1:
-
:katai5: สองคนนี้น่ารักดีแฮะ
-
แผนเยอะ.....จริงๆ
พี่ดิน ไอดอล ผม
-
ชอบคู่ดินน่ารัก กำลังจะดีอยู่แล้วเชียวโถ อีจ้าววววว
มึนที่สุดในสามโลก เลิกเลยนะ มาม่าหนะ ถ้าชั้นเป็นพี่บั๊คจะตามไปตบให้เกรียนแตกเลย มีอย่างที่ไหนมโนเองล้วนๆ ไม่ฟังอะไรเล้ยยยยยยย
เลิฟคนเขียน ตอนก่อนหน้าจุใจมว๊ากกกกกกกกก แต่กันจบซะค้างเชียวค่ะ
รออ่านนะจ๊ะ
-
อิๆๆๆ น่าร๊าก~~~
-
:hao6: คือแบบ ชอบคู่ดิน-สกาย มากกว่าคู่ เจ้า-บัค อีกน่ะ อยากอ่านเรื่องของดิน-สกายเยอะๆ :hao7: :hao7:
ตอนล่าสุด จัดเต็มมาก ยาวสะใจ หายคิดถึงเลย ขอบคุณนะค้าบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ยาวสะใจเลย o13
แต่มันก็ยังรู้สึกค้างอยู่ดี :z3:
-
รู้ใจตัวเองสะทีดิดิน ขนาดนี้แล้ว :impress2:
-
ห๊ะ!!! คือ!!!!
อ่านตอนจ้าวแล้วเก็ตมุกบ้าง ไม่เก็ตบ้าง
แต่อ่านตอนดินละแบบ เอ่ออออ ไม่ค่อยเข้าใจคำพูดบางประโยคของดิน หรือความคิดของดิน
(ขนาดเจ้าตัวเค้ายังไม่ค่อยเข้าใจเลย)
ตอนนี้อ่านละฟินกัดหมอนไปกะดินด้วย เหมือนสกายชอบหยอดอ่า อิอิ
-
เฮีย ด้วยความสะใจ เฮียเล่นเรียกปะป๋าเลยหรอ :hao7:
ไหนๆก็พาปะป๋ามาแล้ว เฮียบอกป๋าขอลูกสะใภ้ข้างๆเฮียเลยดิ จะได้ไม่เสียเวลา :hao3:
-
ทำไมตอนนี้ดินเขาดูแม๊นแมน :ling2: วี่แววเคะไม่ออก แต่ฉันยังแช่งให้เธอเคะอยู่นะ!! :hao6:
แอบคิดเหมือนกันเลยค่ะ โดยเฉพาะซีนนั่งตัก
ไม่ได้นะคะพี่ดิน ลูกผู้ชายพูดคำไหนคำนั้น
ห้ามผิดคำพูด! เธอจงเคะ!!
o18
-
กรี๊ดดด ตอนนี้ติดตามคู่สกายและอิงค์อ่ะค่ะ บอกเลย 5555 :z1: :z1:
ปล. จ้าวอย่าเพิ่งเสียใจนะ แต่พอดีตอนนี้ 2 คู่นี้เค้าน่าลุ้นจริงๆ 5555 :hao6: :hao6:
-
เรื่องชักจะยุ่งๆละ
-
งื้ออออออ พี่ดินนนนนนน รู้ใจตัวเองได้แล้วนะะะะ
รอดูฉากรักกันอยู่ ชอบฟีลคู่ดินฟ้านี่ ><~
แล้วทิงกับอิงค์นี่ยังไงงงงงง ขอรายละเอียดเบื้องลึกด่วน!
-
มิน่า พี่ดินถึงเข้าสู่ดาร์กโหมด
คู่นี้ดูไม่ออกว่าใครรุก ใครรับนะ รอลุ้นดีกว่า 5555+
-
สับสนอลหม่าน กันจริง คู่นี้
-
ได้เวลาสนุกแล้วสิ o18
ถึงเวลาสนุกแล้วสิ o3
นี่คือสิ่งที่อยู่ในหัวพี่ดิน
-
ใจร้ายยยยย :hao5:
-
คู่จ้าวนี่มหกรรมมาม่าที่ไม่สมควรจะเกิดเลยจริงๆ ให้ตาย
ส่วนดิน น่ารักที่สุดชอบอ่ะ ถึงพี่จะเกรียนแต่พี่พูดรู้เรื่องอ่ะ
-
อ้าว พี่ดิน เคยออกปากว่า ถ้าชอบผู้ชายจะเป็นเคะใช่มะ นี่ลืมไปแล้ว 555
ปล. แอบงงว่าจ้าวมันโกรธทำไมอะ
-
พี่ดิน เป็นขนาดนี้ยังไม่รู้ตัวเองอีกกกก
-
ปวดตับบ
-
เรานี่่ลุ้นจนเก็บไปฝันว่าในที่สุด เฮียดินก็อดใจไม่ไหวเผลอจูบสกายของเราไปเต็มๆเลยจ้าาาาา
งานนี้ ยังไงเฮียดินก็ไม่รอดตำแหน่งราชินีเคะแน่นอน 55555+
-
มารอดูความ มโน ของอินังข้าวจ้าว หนีไปไหนแล้วนั่น :katai1:
-
ดินรุกแล้ววววว :hao7:
รอจ้าวอะรออยากให้เครียกับพี่บั๊คแล้ว
-
:hao5: ไม่รู้จะสงสารใครด :katai1:
-
Chapter 27 Kiss me
ใช้เวลาไม่นานก็ถึงหน้ามหาวิทยาลัย ผมขับผ่านลานจอดรถที่เคยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถไอ้หน้านิ่งแล้วชะลอลงก่อนจะหยุดรถ นึกย้อนไปถึงเรื่องราวระหว่างผมกับมันแล้วสับสนแปลกๆ ทว่าในที่สุดก็หลุดยิ้มร้ายออกมา
“กูก็ยังไม่แน่ใจหรอกว่ากูชอบหรือไม่ได้ชอบมึงแต่ที่กูรู้ตอนนี้..มึงต้องโดนทำโทษ..ไอ้หน้านิ่ง”
ผมกดโทรศัพท์หาไอ้จ้าวเพื่อถามว่ามันรออยู่จุดไหนแล้วมุ่งตรงไปยังพิกัดที่มันบอก
“ดีพี่” มันยกมือไหว้ทักทาย “ไปแดกตีนใครมาวะพี่ หน้าแหกเสียหล่อหมดเลยว่ะ” ปากดีตลอดนะไอ้ห่าเนี่ย
“ไม่ต้องเสือกเรื่องกูหรอก มาว่าเรื่องของเราดีกว่า”
“อุ๊บ” มันปิดปากตัวเอง
“เป็นเหี้ยไรของมึงเนี่ย” ผมถามอย่างหมั่นไส้กับท่าทางของมัน
“ก็พี่จะจูบผม” จำเป็นต้องเรื้อนขนาดนี้ไหมวะมึงน่ะ แต่ดูท่าจะหลอนจูบของสกายเมื่อกี้ล่ะมั้ง หน้างี้เจื่อนเชียว
ผมชะโงกไปโบกหัวมันหนึ่งทีแก้บ้า จากนั้นก็ถามเรื่องที่ผมกำลังสงสัย “ตอนที่มึงรู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเอง ต้องคอยหาเหตุผลว่าที่มีอาการแปลกๆ เพราะอะไร มึงเป็นตอนไหนมั่งวะ” พยายามอ้อมๆ เพราะไม่อยากให้ไอ้จ้าวมันจับทางได้ว่าผมหมายถึงอะไรซึ่งมันก็ตอบได้ใจความอยู่เหมือนกัน
“เป็นตอนป่วย ตอนเมา ตอนตื่นมาแล้วจำอะไรไม่ได้ แล้วก็..ตอนอยู่กับสลัดว่ะพี่” มันตอบมาเท่านี้ผมก็พอเดาได้แล้วแต่ก็อยากรู้ให้ลึกขึ้นอีกจึงซักมันเพิ่มซึ่งดูมันจะสับสนและไม่สามารถจะตอบให้ตรงประเด็นได้เลย
“ถ้างั้นเวลาที่มีคนอื่นมายุ่งกับไอ้บั๊ค มึงหึงมันรึเปล่าวะ” นี่เป็นสิ่งที่ผมคาดหวังมากว่าคำตอบของไอ้ตัวเรื้อนที่อยู่ตรงหน้าจะทำให้มั่นใจเสียทีว่าผมมีใจให้ไอ้หน้านิ่งหรือไม่
“ไม่หึง! ผมจะไปหึงมันทำไม มันมีเมียอยู่แล้ว” หึ ก็เหมือนกับที่ไอ้หน้านิ่งมันมีแต่มึงไงจ้าว
แต่ขออีกคำถามเพื่อความแน่ใจก่อนฟันธงก็แล้วกัน “มึงไม่หึง หรือว่าหึงแต่คิดว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์หึงกันแน่วะไอ้จ้าว”
“ไม่หึงหรอกพี่ ไม่มีสิทธิ์” คำตอบและท่าทางหม่นหมองของมันทำให้ผมอึ้งไป
มันก็เหมือนผมตอนนี้สินะ ไม่รู้ใจตัวเองว่าแอบชอบเขาแต่ก็หน้าด้านไปหึงและหาข้อแก้ตัวให้กับความรู้สึกของตัวเองไปวันๆ
สิ่งที่ทำได้ดีที่สุดตอนนี้ก็คือทำใจยอมรับอย่างนั้นล่ะสิ..
ผมคงนิ่งไปนานจนไอ้จ้าวเอ่ยถามซึ่งผมก็บอกปัดไป แต่อยู่ดีดีแม่งก็บอกว่าคิดวิธีจัดการกับปัญหาของตัวมันเองได้แล้วและขอผมเป็นแฟน ตอนแรกก็ตกใจแต่พอฟังเหตุผลของมันผมก็ตอบรับในทันทีเพราะช่างลงล็อคกับแผนที่ผมวางไว้เกือบทั้งหมด ทั้งเรื่องที่จะช่วยไอ้บั๊คและเรื่องทดสอบเรื่องความเป็นเกย์ของผม
ต่อมาไม่นานเราก็ออกจากร้านนม ผมถามแฝงความกามออกไปว่ามันอยากไปไหนและมันก็ตอบกลับแบบหื่นๆ ไม่แพ้กัน “แรดกว่ามึงก็แรดสองนอแล้วว่ะจ้าว” อดไม่ได้ที่จะด่ามันเอาฮา
“พี่ก็ไม่น้อยเหอะ ถ้าคืนนี้ผมเสร็จพี่จริงๆ รับผิดชอบเลยนะเว้ย ยิ่งกำลังหาคนรับเป็นพ่อของลูกอยู่” ได้ยินแล้วคิดเล่นๆ ว่าถ้าผมได้ครอบครองไอ้จ้าวไปซะ ไอ้คนที่แอบรักมันก็คงจะตัดใจได้เสียที
“ก็คงดีมั้ง ใครบางคนจะได้ตัดใจได้”
“ใครวะ” มันถาม
“ช่างเหอะ...เอ่อ ถามหน่อย” ผมเบี่ยงประเด็นด้วยคำถาม
“ว่า”
“มึงมีเพื่อนชื่อสกายปะ” ดูมันแปลกใจเล็กน้อยแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเคยเห็นผมถ่ายแบบกับสกายและเป็นข่าวด้วยกัน
ผมมองมันแล้วชั่งใจว่าจะใช้คำถามแบบไหนดี “กูแค่อยากรู้ว่า ความรู้สึกของมึงที่มีต่อไอ้บั๊ค กับ สกาย มันเหมือนหรือต่างกันยังไง” ถามไปแล้วก็โล่งเพราะดูท่าว่าไอ้จ้าวจะไม่ได้สงสัยอะไรในตัวผม
และมันก็ตอบได้อย่างฉะฉานว่ามันรู้สึกยังไงกับสกายทว่ากลับไม่มีคำตอบที่ชัดเจนเมื่อพูดถึงไอ้บั๊ค
“เฮ้อ..ไอ้จ้าวเอ้ย” เห็นอย่างนี้แล้วอดเห็นใจไม่ได้ คนแบบผมกับมันเนี่ยถึงแม้จะฉลาดแต่ไม่ค่อยเฉลียวสักเท่าไหร่หรอก ผมโคลงหัวมันเล่นด้วยความเอ็นดู “ไม่เกินพรุ่งนี้ กูจะปลดปล่อยมึงจากกะลานะครับแฟน”
“เหอะๆ แฟนผู้ชายคนแรกของกูก็ชั่วไม่น้อยเลย” มันย้อนประโยคของผมได้เจ็บแสบจนรู้สึกว่าเล่นกับไอ้จ้าวมันน่าสนุกขึ้นเรื่อยๆ
ผ่านไปสามชั่วโมงที่ผมขับรถพาไอ้ตัวเรื้อนเดินทางมายังที่หมาย ผมจอดข้างทางเพื่อนัดแนะกับแม่ไอ้บั๊คเรื่องบ้านตากอากาศริมทะเลที่เคยไปเที่ยวบ่อยๆ สมัยที่ยังเรียนอยู่ คงต้องให้แม่ช่วยเพราะเรื่องที่เกี่ยวกับไอ้จ้าวดูจะเสี่ยงต่อความล้มเหลวเกินไปถ้าให้ไอ้บั๊คจัดการ
“ถ้ารู้ว่ากูกับเมียเรื้อนของมึงจะต้องอยู่ด้วยกันคืนนี้ มีหวังได้บึ่งมาขวางแผนกูแน่ๆ” ผมบ่นพลางกระดกเบียร์กระป๋องเข้าปาก
เมื่อกี้แวะซื้อไว้หลังรถตั้งสองถาด กะว่ามอมกันถึงเช้าล่ะ จะว่าไปไอ้จ้าวกับเหล้ามันตราตรึงใจผมตั้งแต่วันงานมีตติ้งแล้วนะ ผมจำได้ติดตาที่มันกับไอ้บั๊คจูบกันบนเวที วันนั้นถ้าไม่ใช่ไอ้บั๊ค ผมว่าคนอื่นก็งาบมันเหมือนกันแหละ เมาแล้วอ้อยซะขนาดนั้น
ไม่นานนักผมก็พามันมาถึงบ้านพักและดำเนินการตามแผนที่วางไว้ มอมเบียร์มอมไวน์แล้วถ่ายคลิปที่มันว้อนท์นักว้อนท์หนาว่าอยากเห็นตัวเองตอนเมาว่าเป็นยังไง เรื่องถ่ายคลิปนี่ผมก็วางแผนไว้ตั้งแต่ตอนที่โทรหามันแต่มันไม่รับสายแล้วล่ะ ไม่นึกว่ามันก็คิดแบบเดียวกับผมซึ่งก็ยิ่งง่ายเข้าไปใหญ่
การจัดการไอ้จ้าวไม่เหลือบ่ากว่าแรงผมเท่าไหร่นักหรอกเพราะดูเหมือนมันจะเกรงใจผมค่อนข้างมาก ก็อย่างว่าล่ะนะ ไอ้บั๊คตามใจซะขนาดนั้น ไอ้จ้าวมันคงรู้นั่นแหละว่าอ้อนใครได้ อ้อนใครไม่ได้
ภารกิจเรื่องไอ้บั๊คกับไอ้จ้าวเป็นอันว่าคอมพลีต ที่เหลือก็เป็นเรื่องของผมที่จะพิสูจน์ว่าได้เบี่ยงเบนไปมากหรือน้อยแค่ไหนซึ่งก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลยเพราะได้ตัวช่วยเกรดเออย่างไอ้จ้าว ผมทดลองใกล้ชิดและถึงขึ้นจูบกับมันโดยไม่รู้สึกฝืนอะไรเลย จูบแบบพิศวาสอยากฟาดฟันเสียด้วยซ้ำ ไอ้จ้าวทำให้ผมรู้ว่าทำไมไอ้บั๊คถึงได้หลงมันขนาดนั้น ไม่ใช่แค่น่าเอาแต่มันยังครบเครื่องไปหมด ทั้งความเรื้อน ความอ้อย ความหน้ามึน แต่แม่งเป็นงานไปหมดทุกขณะจิต ขี้ยั่วและน่ารักน่าฟัดให้จมเขี้ยว ถึงบางทีออกจะล้นไปสักนิดแต่ก็ขำๆ ฮาๆ ดี ออกแนวแมวติงต๊องยั่วสวาท บอกตามตรงว่าถ้าให้อยู่กับมันสองคนจริงๆ มันคงเสร็จผมหลายยกแน่ซึ่งนั่นก็หมายความว่าตอนนี้ผมแหย่ตีนเข้าสู่ผืนป่าไม้เดียวกันเสียแล้ว
“กับผู้ชายก็ได้สินะกู” พึมพำกับตัวเองบนรถเมื่อตอนนี้ออกมาจากบ้านพักตากอากาศของไอ้บั๊คเรียบร้อยแล้ว
คงต้องยอมรับความจริงข้อแรกที่ว่า ผมได้เบี่ยงเบนไปแล้วจริงๆ ไม่รู้ว่าเพราะไอ้เพื่อนบั๊คที่มันเบี่ยงไปก่อนจนติดมาถึงผมหรือจะเป็นเพราะมึง..ไอ้หน้านิ่ง
ซึ่งจะเป็นเพราะเหตุผลไหนมันก็ไม่สำคัญเท่ากับว่าตอนนี้ผมเบี่ยงเบนไปหาใครและคำตอบคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอ้หน้านิ่ง แต่ถึงกระนั้นก็ขอพิสูจน์อีกครั้งเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อความเบี่ยงเบนที่บริบูรณ์ก็แล้วกัน
“กูต้องทำให้มึงจูบกูให้ได้คอยดู!” ยิงนกนัดเดียวได้ถึงสอง หึหึ นอกจากจะรู้ว่าผมนั้นชอบสกายเพียงคนเดียวหรือแค่เบี่ยงไปหาผู้ชายเฉยๆ ผมยังจะได้กำไรเป็นการรับใช้จากมันเพราะชนะพนันอีกด้วย ไม่อยากจะคุยว่าท่านดินแดนนั้นฉลาดปราดเปรื่องเกินมนุษมนามากแค่ไหน
แต่ยังก่อน ยังไม่ใช่ตอนนี้ ผมต้องรอเวลาไปสักระยะ ปล่อยให้มันโดดเดี่ยว เหงา อ้างว้าง วังเวงไปก่อน คนเราจะเห็นความสำคัญของใครคนหนึ่งก็ต่อเมื่อมองไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาอีกแล้ว
ผมขับรถเพื่อมุ่งหน้ากลับคอนโดแต่บอกเลยว่าไม่ค่อยจะสงบสักเท่าไหร่ รู้สึกอยากปลดปล่อยเพราะคั่งค้างจากไอ้ห่าจ้าวขี้เรื้อนตั้งแต่เมื่อคืนจึงตัดสินใจกดโทรหาคู่ขาเก่า นัดเจอกันแล้วนึงสองซั่มกันไปตามระเบียบ
“ผู้หญิงก็ได้เหรอวะกูเนี่ย!” เมื่อเสร็จภารกิจ ผมบ่นกับตัวเองด้วยความประหลาดใจ
แบบนี้เขาเรียกอะไรวะ หน้าก็ได้ หลังก็อยากได้ โอ้ยย ไอ้ดินเอ้ยย ฟ้าจะลงโทษมึงมั้ยเนี่ย
!!!!!
พูดถึงฟ้าก็คิดถึงสกาย..
โทรหาแม่งก่อนดีมั้ยวะ
แต่ไม่ได้! กูต้องรอให้มันมาง้อเอง ไม่งั้นมันจะได้ใจกำเริบเสิบสานมาตะคอกใส่กูอีก
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
ถึงกับผวายิ้มออกมาเมื่อเสียงข้อความไลน์แจ้งเตือน ผมรีบหยิบมาดูหน้าจอแต่ไม่ได้เปิดอ่านเพราะแผนของผมก็คือหายเงียบไปสักพักแล้วค่อยปรากฎตัวแบบหล่อๆ
sweetyDOTcom : เข้ามาที่ช้อป คุยงานสองทุ่ม
ห่าเอ้ย ไม่ใช่สกาย!!
ชื่อไลน์ชวนอ้วกเด้งขึ้นมาพร้อมกับข้อความห้วนๆ ไร้ความหวานดังชื่อไลน์แบบฟ้ากับเหว
DumDinDan : ครับ
ผมตอบแค่นั้นแล้วทุกอย่างก็เงียบไป ถ้ามันลำบากนักที่จะติดต่องานกับผม ทำไมถึงยังฝืนใจตัวเองแบบนี้นะ ผมไม่เข้าใจว่าพี่ดอทจะทะเยอทะยานสร้างฐานะไปทำไมในเมื่อแม่ใหญ่ก็ฮุบสมบัติทั้งหมดของป๋าไปหมดแล้ว
ตั้งแต่ผมจำความได้ สิ่งที่พี่ดอททำได้ดีก็คือเรื่องร้ายๆ กับผมและแม่ แต่ก็ต้องยอมรับว่านอกเหนือจากนั้นพี่แกก็ดิ้นรนทำอะไรต่ออะไรด้วยตัวเองมาตลอด ขนาดตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็ยังรับจ็อบงานดีไซน์และไปเป็นสตาฟงานแฟชั่นโชว์ไม่ได้ขาด
จะว่าไปนางก็เป็นคนที่น่ายกย่องคนหนึ่งถ้าไม่ติดว่าเกลียดผมกับแม่ยิ่งกว่าขี้อะนะ พี่ดอทแสดงตัวว่าเป็นเกย์ตั้งแต่มัธยมต้น ตอนนั้นป๋ากับแม่ใหญ่ช็อคแบบไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว ตอนนั้นผมยังอยู่ชั้นประถมและเป็นไข้หวัดในวันนั้นพอดี จำได้ขึ้นใจว่าเหตุการณ์ต่อจากนั้นก็คือ พี่ดอททะเลาะกับป๋าจนโดนตบหน้าและวิ่งร้องไห้ออกมาแต่ดันเจอผมที่แอบดูอยู่ แม่งคงทั้งโกรธและอายก็เลยลากผมไปทางสระบัวหลังบ้านแล้วผลักลงไปในสระ ดีที่ว่าน้ำไม่ได้ลึกมากนักจึงไม่ได้จมน้ำตาย ผมพยายามจะปีนขึ้นแต่ถูกผลักถูกถีบให้ตกลงไปในสระครั้งแล้วครั้งเล่า เกือบครึ่งชั่วโมงที่อยู่ในน้ำกอปรกับกำลังป่วยจึงทำให้ร่างกายผมไม่อาจทนทานต่อความหนาวเย็นได้
จำได้แม่นยำว่าตอนนั้นผมแค้นมันจนอยากฆ่า ยังดีที่พี่เกดมาเจอแล้ววิ่งไปฟ้องป๋าผมจึงถูกช่วยขึ้นมาได้และช็อคจนสลบไปตอนที่อยู่บนรถพยายาล เมื่อหายกลับมาผมกลับโดนแม่ใหญ่ตีเพราะแอบดูที่ป๋าทะเลาะกับพี่ดอทแต่ไม่เห็นมีใครพูดเรื่องที่ผมโดนรังแกจนต้องเข้าไอซียู ป๋าเองก็ได้แต่บอกว่าป๋าลงโทษพี่ดอทไปแล้ว แต่ผมไม่เชื่อหรอกว่าป๋าจะลงโทษอะไรรุนแรงเพราะผมก็ยังเห็นแม่ลูกคู่นั้นอยู่ในบ้านอย่างปกติสุข
ผมเองด้วยซ้ำที่ต้องหลบหน้าหลบตาเพราะกลัวจะอดใจไม่ไหวพลั้งมือฆ่ามันตายซะก่อน เหมือนเหตุการณ์นี้จะเป็นฟางเส้นสุดท้ายสำหรับผมแต่แม่ก็พยายามเกลี้ยกล่อมให้ยอมอโหสิจนในที่สุดเมื่อเป็นคำขอสุดท้ายจากแม่ ผมจึงต้องจำใจให้อภัยทว่าได้สาบานกับตัวเองไว้ว่าจะไม่ยอมให้ใครมารังแกได้อีกจึงตั้งใจฝึกฝนวิชาการต่อสู้ทุกแขนงอย่างแข็งขันขยันหมั่นฝึกซ้อมและฝึกมือในสนามจริงอย่างเอาเป็นเอาตาย
ช่วงมัธยมเป็นช่วงที่พีคมากสำหรับผม ผมย้ายโรงเรียนใหม่จึงไม่ได้อยู่ที่เดียวกับไอ้บั๊คและได้เจอไอ้ทิงที่ไม่มีใครคบและเราก็มีเรื่องให้ต้องต่อยตีกันจนมาสนิทกันในที่สุด ไอ้ทิงสุดยอดของความเถื่อน เงียบๆ แต่ตีนหนัก นิ่งๆ แต่เปิดเร็ว ไอ้สัดทิงเปิดก่อนทุกงานแบบไม่ต้องรอเสียงนกหวีด ผมกับมันเก็บแต้มแข่งกันแบบเอาเป็นเอาตาย หลายครั้งที่ข้ามรุ่นไปไฝว้กับเด็กมหาลัยหรือแม้แต่นักเลงตัวจริงก็ลุยกันมานักต่อนักแล้ว
อันที่พีคสุดคือคู่อริของพ่อไอ้ทิงที่เคยดมกลิ่นมาเจอและพยายามจะเอาตัวไปเป็นข้อต่อรองกับพ่อมันแต่ผมกับไอ้ทิงสู้ยิบตาแบบสองต่อสิบและก็เกือบตายกันในคราวนั้น ดีที่ว่ามีพลเมืองดีแจ้งตำรวจ เราจึงรอดมาได้
นั่นแหละ เรื่องของผม มันดูเหมือนจะรันทดแต่ด้วยความเป็นผมที่ไม่ค่อยยึดติดและปลงเก่งจึงไม่ได้ทำให้กลายเป็นคนเก็บกดหรือเคียดแค้นฝังลึกอะไร มีอยู่อย่างเดียวที่ติดใจมาตลอดก็คือลูกเมียหลวงนิสัยไม่ดีซึ่งตอนนี้ก็ได้คำตอบแล้วว่ามันไม่ได้เป็นแบบนั้นเสมอไป แต่ไอ้คนที่ทำให้ผมได้คำตอบนั้นกลับชอบหมกมุ่นอยู่กับอดีตจนทำให้ตัวเองไม่มีความสุข
...เมื่อไหร่มึงจะปลดปล่อยตัวเองออกจากความเศร้าบ้างวะไอ้หน้านิ่ง
“ทำไมถึงจะไม่รับงาน! ค่าตัวระดับนี้สูงกว่าดาราตัวพ่ออีกนะ!” พี่ดอทถามด้วยท่าทางฟึดฟัดเมื่อผมปฏิเสธงานช้างที่พี่แกเสนอให้
ผมดันแฟ้มสีแดงคืนไปให้ชายร่างโปร่งบางที่นั่งหน้าง้ำอยู่บนเก้าอี้ทำงานหรูหราสนนราคาเรือนแสน “ช่วงนี้ท้องผูกบ่อยก็เลยหงุดหงิด ไม่อยากเจอหน้าใคร” ผมแกล้งแคะขี้เล็บทำเป็นไม่สนใจ
“นายต้องการอะไร”
“เปล่านี่!” ผมทำหน้าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้
“จิ๊!!” เสียงจิ๊ปากจิ๊คออย่างหงุดหงิดหลุดออกมาอย่างจงใจ “อย่ามาทำฟอร์ม ถ้านายไม่ต้องการข้อแลกเปลี่ยนก็คงปฏิเสธทางไลน์แล้วไม่ใช่เหรอ อย่าคิดว่าฉันรู้ไม่ทัน” ก็เลือดป๋าเหมือนกัน ความฉลาดก็คงไม่หนีกันเท่าไหร่อะนะ
ผมยกยิ้มอย่างพอใจ “ผมขอดูสัญญาของสกายก่อนแล้วจะบอกว่าต้องการอะไร”
พี่ดอทหน้าตึงขึ้นทันที “จะดูทำไม!”
“ผมขอดูก่อนแล้วจะบอกข้อต่อรองของผม แต่ถ้าไม่ได้ก็โอเคนะ ผมไม่ได้บังคับ” ว่าแล้วก็ทำท่าจะลุกจากเก้าอี้จนมือเรียวของอีกฝ่ายตบลงบนโต๊ะ
“เดี๋ยว!”
ผมหยุดและหันกลับไป พี่ดอทไม่ได้พูดอะไรแต่กัดฟันกำหมัดแน่นก่อนจะลุกไปไขตู้เซฟที่อยู่ด้านหลัง ไม่นานนักผมก็ได้ดูสัญญาของสกายเต็มสองตา
!!!!!
นี่มันเหี้ยอะไรกันวะ!
“พี่รู้มั้ยว่าสัญญามันไม่เป็นธรรมกับสกาย” ผมถามตรงๆ
พี่ดอทเบะบางเล็กน้อยก่อนจะสาธยาย “ไม่เป็นธรรมยังไง นายก็เห็นว่าฉันเขียนไว้อย่างละเอียดว่าจ่ายอะไรยังไงบ้าง”
“จากรายได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ไอ้หน้.. เอ่อ สกายไม่ได้แม้แต่บาทเดียวเนี่ยนะ” ผมซัดสัญญาลงบนโต๊ะ
“ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าฉันจะได้ทั้งหมดซะหน่อย อีกอย่างนายมายุ่งอะไรด้วยล่ะหรือสกายสั่ง” พี่ดอททำตาขวาง
“เปล่า ผมแค่อยากช่วยมัน” ผมบอกความจริง
“แล้วจะเอาไง” ดูท่าว่าพี่ดอทจะอยากได้งานนี้จริงๆ
แต่ก็อย่างว่าแหละ ค่าตัวที่ผมจะได้ก็สูงลิบลิ่วแถมยังเป็นงานต่อเนื่องซะด้วย พี่ดอทก็น่าจะได้อย่างน้อยๆ เจ็ดหลักจากงานนี้
“พี่เลือกเอาว่าจะแก้สัญญาตรงไหน ระหว่างเพิ่มรายได้ให้สกาย 30% หรือลดเวลาในสัญญาลง” หน้าพี่ดอทเหมือนเห็นผี ผิวที่ขาวอยู่แล้วกลับซีดขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
พี่ดอทเป็นผู้ชายที่ดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า ผิวดีหน้าตาดีแต่งตัวดีแต่เสียที่ไม่ค่อยยิ้มและดูจริงจังกับทุกอย่างในชีวิต ริมฝีปากบางเฉียบที่มีสีจัดนั้นไม่ได้ถูกเติมแต่งด้วยเฉดสีจากเครื่องสำอางใดแต่มันคือธรรมชาติสร้างสรรค์ ดวงเรียวรีที่ประดับด้วยขนตางอนหนาเป็นแพและขี้แมลงวันตรงเปลือกตาค่อนไปทางหางตาเรียงกันสองจุด เหมือนแต้มแต่งเพื่องานแฟนซี มันทำให้ดูมีเสน่ห์และแปลกตาสำหรับผู้พบเห็น
ริมฝีปากล่างถูกขบกัดซ้ำๆ เพราะกำลังขบคิดอย่างหนัก แต่แล้วก็ตัดสินใจได้ในที่สุด “ฉันเพิ่มรายได้ให้สกายไม่ได้เพราะ 50% ของโมฯ มีหุ้นส่วนรับรู้ และอีก 50% ของคุณน้าก็จำเป็นต้องเอาไปรักษาพ่อของสกาย” ผมคันปากอยากถามซะจริงว่าเขาเอาไปรักษาพ่อของสกายจริงหรือเปล่าเพราะจำนวนเงินมันมากโขอยู่แต่ก็ตัดใจไม่อยากยุ่งเพราะตอนนี้ปลาฮุบเหยื่อแล้วเดี๋ยวจะเสียกระบวน
“งั้นก็ลดเวลา” ผมบอก
“ลดเท่าไหร่” ดูว่าพี่ดอทจะตั้งสติได้แล้วจึงปรับสีหน้าให้นิ่งขึ้น
“งานนี้ขอสามเดือน”
ปัง!!
เสียงตบโต๊ะดังลั่นห้องเมื่อพี่ดอทลุแก่โทสะขึ้นมา
“มันจะมากไปแล้วนะ! นายรู้มั้ยว่าเดือนนึงสกายทำเงินได้มากขนาดไหนน่ะ!” ร่างบางยืนง้ำค้ำหัวผมอย่างเกรี้ยวกราด
“งั้นพี่จะลดเท่าไหร่ล่ะ” ผมตอบนิ่งๆ กะไว้อยู่แล้วว่าไม่ได้ แต่พ่อค้ามันก็ต้องบอกผ่านกันแบบนี้แหละ
“เดือนเดียว” พี่ดอทว่า “แต่ต้องรับสองงาน” มือเรียวดันแฟ้มสีน้ำเงินมาให้
ผมเลิกคิ้วสูงอย่างสงสัยเพราะอันนี้ยังไม่ได้คุยกัน แต่พอเปิดดูก็ถึงได้รู้ว่ากำลังคุยเรื่องราคากันอยู่ “ถ้างานนี้ได้เงินสูงกว่างานแรก ผมก็เสียเปรียบสิครับ” ผมต่อรอง
“ฉันให้ได้เท่าที่ให้ได้ ถ้านายไม่รับ ก็จบ” เคี้ยวไม่ได้ง่ายๆ เลยนะคุณชนม์แดน แต่ก็เอาเถอะ ผมว่าน่าจะมีงานใหญ่มาอีกหลายงานนะ
“งั้นก็ตามนั้น” ผมตอบรับในที่สุด “ถ้าร่างสัญญาเพิ่มเติมเสร็จแล้วขอผมดูก่อน ถ้าโอเคแล้วค่อยเซ็นกัน” ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ผมกลับล่ะ”
“อ้าว” พี่ดอททำหน้างง “แล้วไม่เซ็นสัญญางานห้างฯ นี่ก่อนเหรอ”
“อะไรกันพี่ดอท ผมไม่ได้กินหญ้าเป็นอาหารหรอกนะ ถ้าเซ็นก่อนแล้วพี่ไม่ทำตามที่พูดผมก็แย่เลยสิ” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วหันหลังจะออกเดินแต่แล้วก็ชะงักเท้าเอาไว้ก่อนจะเอี้ยวตัวกลับไปมองพี่ดอท “อ้อ! อย่าคิดแผนตุกติกกับผมนะ ถ้าพี่กำลังคิดว่าจะหาทางบีบให้สกายเซ็นสัญญาฉบับใหม่หลังจากที่สัญญาเก่าหมดเวลา พี่ได้เจอผมแน่”
“นายทำแบบนี้เพื่ออะไร! สกายมันเป็นคู่ขาคนใหม่หรือไง ห้ะ!!” อารมณ์พี่ดอทขึ้นเร็วลงเร็ว เมื่อถูกจี้จุดก็จะหลุดอย่างง่ายดาย ตอนนี้หน้าพี่แกแดงก่ำเพราะความโกรธ
“ตอนนี้ยัง” ผมตอบ “แต่อีกหน่อย..เป็นแน่” ว่าแล้วก็สาวเท้าออกจากห้องเสื้อของมันโดยไม่หันกลับไปมองอีก
เห็นหน้าพี่ดอทแล้วหงุดหงิดเป็นบ้า ถึงจะอโหสิกรรมให้แล้วแต่การที่ต้องมาวอแวเจอหน้ากันบ่อยๆ ก็ไม่สนุกเอาซะเลย
...กูเสียสละขนาดนี้ มึงควรให้คะแนนกูเยอะๆ นะไอ้หมาหน้านิ่ง
หลังจากนั้นผมก็กลับคอนโดและไปร้านตามปกติ คืนนี้ไอ้อิงอยู่ร้านทำงานอย่างขยันขันแข็งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ถ้าสังเกตให้ดี มันทำงานแบบไร้อารมณ์ ไร้ความรู้สึก เหมือนหุ่นยนต์ที่ทำตามขั้นตอน ผมพยายามหาช่องเพื่อจะถามเรื่องมันกับไอ้ทิงแต่แม่งนกรู้หาโอกาสเลี่ยงได้ตลอด
วันนี้ไม่เห็นหัวไอ้ทิง โทรหาก็ไม่รับ ไลน์ไปแม่งก็อ่านนะแต่ไม่ตอบ เป็นเหี้ยอะไรของมัน
“เดี๋ยวปิดร้านเสร็จแล้วเข้าไปหากูในห้องด้วย” หลังจากส่งเพื่อนกลุ่มนักบอลที่มากินเหล้าเสร็จ ผมก็แวะบอกอิงค์ มันดูกระอักกระอ่วนเล็กน้อยแต่ในที่สุดก็พยักหน้า
หลังจากเคลียร์บัญชีเสร็จตอนตีหนึ่ง ไอ้อิงค์ก็เข้ามาพอดี “พี่ดินมีอะไรเหรอครับ” มันยืนอยู่ตรงหน้าประตู
“เข้ามาใกล้ๆ ดิ๊ กูไม่ได้เป็นอีโบล่า มึงไม่ต้องรังเกียจกูขนาดนั้นก็ได้” ผมว่า
“ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย อิงค์แค่ง่วงก็เลยอยากนอนเร็วๆ”
ผมหรี่ตาจ้องมันอย่างจับผิด “ง่วงเหรอ”
“ครับ”
“งั้นดีเลย ชงกาแฟมาสองแก้วแล้วนั่งแดกเป็นเพื่อนกูอยู่ในนี้แหละ กูเหงา” แกล้งมันครับ มึงคิดว่าจะปิดคนอย่างกูไปได้นานแค่ไหนกันวะ
“พี่ดิน! อย่าแกล้งอิงค์สิ เป็นเจ้านายนะเว้ย ไม่ใช่เจ้าชีวิต” มันโวยวาย
“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่ มึงมาอยู่กับกูก็เหมือนเป็นคนของกู มีอะไรทำไมไม่บอกกู คับข้องใจเรื่องอะไรเกี่ยวกับกูก็บอกสิ ไอ้ทิงมันพูดเหมือนมึงมีอะไรจะพูดกับกู แล้วเรื่องไอ้ทิงอีก มึงจะบอกได้รึยังว่าไปไหนกันมา” ผมร่ายยาว
อิงค์ถอนหายใจทำหน้าเครียด “เอาไว้อิงค์ค่อยบอกทีหลังนะ คืนนี้ไม่ไหวแล้วล่ะ คืนก่อนๆ ก็นอนไม่พอ”
“แล้วมัวแต่ทำอะไรกันไม่หลับไม่นอนล่ะ” ผมถามดีดีแต่มันเสือกลนลานตอบรัวจนแทบฟังไม่ทัน
“ไม่ได้ทำอะไรเลยนะพี่ ผมกับไอ้พี่กระทิงควายนั่นน่ะ ให้ตายก็ไม่มีทางลงเอยกันได้หรอก” แล้วมึงจะร้อนตัวเพื่อ?
“กูยังไม่ได้พูดเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับการลงเอยของมึงกับมันเลยนะอิงค์ มึงจะดิ้นทำไมเนี่ย!” ผมเกาคางและมองมันอย่างค้นหา “มึงกับมัน มีเรื่องอะไรก็พูดมา ถ้าไม่พูด มึงก็ยืนอยู่งั้นแหละไม่ต้องไปไหน”
“อ..อิงค์..” มันอ้ำอึ้งอยู่นาน ผมก็ไม่ได้เร่งรัดอะไรแค่นั่งมองมันเพื่อรอฟัง “พี่ไปถามเพื่อนพี่ดูเองเถอะ!” อยู่ๆ แม่งก็ชิ่งออกจากห้องไปเลย
“เฮ้ย ไอ้อิงค์!!!” ผมตะโกนเรียกแต่ก็ไม่ทันจึงลุกตามมันไปที่ห้อง เคาะประตูจนมือจะหักแม่งก็ไม่ยอมเปิด “เดี๋ยวกูเผาห้องแม่งเลยสัด!” น่าโมโหจริง ไอ้อิงค์มันไม่เคยกระด้างกระเดื่องกับผมเลยนะ เพราะมึงเลยไอ้เหี้ยทิง! อย่าให้กูเจอนะจะตบให้ฟันโยกเลย
เมื่อดูท่าว่าไอ้อิงค์คงไม่เปิดออกมาแน่ผมจึงออกจากร้านเพื่อกลับคอนโด พยายามบังคับพวงมาลัยอย่างหนักไม่ให้หักเลี้ยวไปยังทิศทางคอนโดไอ้หน้านิ่ง
“ยากขนาดนี้เลยเหรอวะ หักห้ามใจเนี่ย” บ่นไปขับไปแล้วก็นึกขึ้นได้ “มีวิธีเดียวที่จะทำให้กูลืมมึงได้ก็คือ..”
แล้วผมก็ตัวเบาสบายไปอีกรอบกับเด็กในสังกัด คนนี้น่ารักขี้อ้อนและลีลาเด็ดจนอยากจะเบิ้ลแต่ก็ล้มเลิกไปซะก่อนเพราะ..
Dark Sky : ฝันดี
กรี๊ดดีมั้ย!
กรี๊ดดดดดดดด มันทักมาแล้ว โอยฟิน
วะฮ่ะฮ่า แต่มีหรือที่ผมจะยอมสงบศึกแค่นี้ เปิดอ่านครับแต่ไม่ตอบ หยิ่งครับ เล่นตัวครับ โฮ่โฮ่โฮ่
วันนี้เป็นวันว่าง รู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านเพราะหลังจากไอ้ข้อความ ‘ฝันดี’ ก็ไร้ซึ่งวี่แววใดใดอีก ใจจริงคืออยากตอบกลับใจจะขาด ตอบว่า ‘ฝันดีเช่นกัน’ ตอนนี้จะทันมั้ยวะ โอ๊ยๆๆๆ เครียดๆๆๆ
นั่งมองหน้าจอเหมือนจะหาเลขเด็ด นั่งปลดล็อคเล่นจนลายก้นหอยบนปลายนิ้วแทบจะไม่เหลือ นี่กูก็เป็นเอามากนะเนี่ย ทำไมไม่ไปหามันวะ จะมานั่งเล่นสงครามประสาทกับมันทำม้ายยยย!!!
ตกเย็นผมก็ถอดใจ แม่งคงโกรธไปแล้วล่ะ คนอย่างมันไม่ง้อใครแล้วประเด็นสำคัญ กูก็ไม่ใช่คนที่มึงรัก ใช่ไหมวะไอ้หน้านิ่ง
ติ๊ด..
เสียงเตือนแต่นิดเดียว ผมก็ตะปบโทรศัพท์มาดูทันที
Dark Sky : ถ้าจะไม่กลับมาอีก ก็มาขนของไปด้วยนะ มันเกะกะ
กรี๊ดดดดด ไอ้หน้านิ่งมันไลน์มาง้อกูเว้ย! อิเหี้ยอิขี้เก๊ก ทำเป็นอ้างว่าของเกะกะ เชื่อก็ควายเหอะ
ผมยังไม่ตอบ ขอเล่นตัวนิดหน่อยนะ
Dark Sky : เดี๋ยวผมจะปิดโทรศัพท์นอนนะ วันนี้เหนื่อย
DumDinDan : เออ เดี๋ยวกูเข้าไปขนของ
เหี้ยเอ้ย ใจหายใจคว่ำหมด เกือบตอบไม่ทันซะแล้ว ดีนะที่มันยังอ่าน
Dark Sky : อืม
มันตอบมาแค่นั้นส่วนผมจะนอนเน่าอยู่ทำไมล่ะ รีบสิครับ เดี๋ยวจะพลาดนาทีทอง ฮ่า!!
แค่ยี่สิบกว่านาที ผมก็ถึงคอนโดมัน เปิดประตูเข้าห้องด้วยกุญแจสำรองและคีย์การ์ดที่มันฝากไว้ ผมมองของสองสิ่งในมือแล้วกำเอาไว้แน่นๆ
“สำหรับมึงใครจะใช้ไอ้นี่ก็ได้เหรอวะ” รำพึงกับตัวเองเบาๆ ระหว่างเดินไปยังห้องนอน
“มาแล้วเหรอ” มันนอนอยู่แต่ก็คงไม่ได้หลับ
“อืม” ผมตอบแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเดินทางบนหลังตู้ลงมา
แอบรอฟังว่ามันจะพูดอะไรแต่แม่งก็เงียบ
พูดสิเฮ้ย ง้อกูสิ รั้งกูไว้!!
ไม่ง้อกูก็ไม่อยู่นะเอ้า กูก็คนจริงคนนึงนะ
...
เมื่อไม่มีมีการเหนี่ยวรั้งใดใด ผมก็ไม่อาจหน้าด้านอยู่ต่อได้ “นี่กุญแจกับคีย์การ์ดนะ” ผมวางสองสิ่งไว้บนโต๊ะให้เกิดเสียงเบาๆ เพื่อกระตุ้นให้มันรู้ว่าตอนนี้ผมเก็บของเสร็จแล้ว
“...........”
ยังคงไร้สัญญาณตอบรับและผมก็ไม่อยากแคร์อีกต่อไป ลากกระเป๋าไปที่ประตูแล้วเปิดออกก่อนจะก้าวขา..
“เดี๋ยว!” สกายเรียก
ผมแอบยิ้มด้วยความลิงโลดแต่แล้วหัวใจก็แทบจะแตกเป็นผุยผง
“เก็บของในห้องน้ำไปด้วย” เสียงมันไม่สดใสเท่าไหร่จนผมต้องหันไปมอง
เรามองตากันในระยะห่างทั้งกายและใจ ยิ่งอย่างหลังก็คงไกลแบบคนละโลก แล้วมันก็ค่อยๆ ตะแคงตัวไปอีกทางพร้อมกับเอาเบบี้แบล็งของมันคลุมหน้าไว้ ถึงขนาดนี้แล้วผมคงต้องตัดใจสินะ
“อืม” ผมตอบออกมาในที่สุด
มันนิ่งได้ ผมก็นิ่งได้เหมือนกัน สงครามประสาทแค่นี้ไอ้ดินรับมือได้สบายๆ
ผมเดินเข้าห้องน้ำแล้วหยิบของใช้ส่วนตัวทุกอย่างมายัดลงกระเป๋าก่อนจะเดินออกจากห้องโดยไม่ได้พูดอะไรอีก
ก้าวขาอย่างมั่นคงไปที่ประตูก่อนจะปิดมันลงและจากนี้ผมคงไม่สามารถเข้ามาได้อีก ไร้เสียงใดใด ไร้วี่แววของไอ้คนหน้านิ่งใจแข็ง และผมเองก็คงต้องทำใจให้แข็งเช่นกัน!
*******************
ต่อด้านล่าง
-
วันรุ่งขึ้นพี่ดอทส่งไลน์ร่างสัญญาเพิ่มเติมมาให้ ผมตอบไปว่าโอเคและนัดเซ็นสัญญาตอนบ่ายพร้อมกับสัญญาจ้างงานอันใหม่โดยให้พี่ดอทประสานกับไอ้หน้านิ่งเอง
นึกถึงเมื่อวานแล้วโมโห ไอ้คนไร้หัวใจ ไอ้คนนิสัยเสีย ไอ้คนหน้านิ่ง!!
แต่วันนี้แหละที่มึงจะต้องรู้สึกผิดมากกว่าผิด วันนี้ที่มึงจะได้รู้ว่ากูทำเพื่อมึงมากขนาดไหน วันนี้กูจะดูน้ำหน้าว่ามึงจะทำยังไงกับความรู้สึกผิดบาปที่มึงทำกับกู!
เมื่อถึงเวลาผมก็โอ้เอ้อยู่สักพัก กะให้เลทนิดหน่อยเพื่อที่พี่ดอทจะได้สาธยายให้สกายฟังถึงรายละเอียดเสียก่อนที่พระเอกจะเข้าฉาก
แผนดีมีชัยไปกว่าครึ่ง หึหึหึ
พอเข้าไปก็เจอทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานพี่ดอทและไอ้หน้านิ่งกำลังอ่านอะไรบางอย่างอยู่ “โทษทีครับ รถมันติด” ผมบอกแค่นั้นแล้วเดินไปนั่งข้างสกาย
ดวงตาคู่สวยเหลือบมองผมราวกับอยากถามว่านี่เป็นฝีมือผมใช่หรือไม่แต่ผมไม่ตอบสนองใดๆ แค่ปรายตามองมันแว้บเดียวแล้วหันไปมองพี่ดอท “ขอดูตัวจริงหน่อยครับ” ผมยื่นมือไปขอสัญญา
พี่ดอทยื่นสัญญาอีกชุดให้ผมแล้วบ่นเบาๆ “คนอย่างฉันไม่เคยโกงใคร” มึงไม่โกงไงพี่แต่มึงเอาเปรียบ!
ผมอ่านอย่างละเอียดแล้วพยักหน้าตกลงพร้อมกับส่งกลับคืนให้ จากนั้นจึงขอสัญญาจ้างงานชิ้นใหม่ของผม
“อันนี้ของนาย เซ็นสัญญาสองแผ่นแล้วคืนให้ฉันหนึ่งแผ่น ที่เหลือเอาเก็บไว้เพราะมีรายละเอียดครบหมดแล้ว ถ้าลูกค้าจะเพิ่มเติมอะไรก็ค่อยว่ากันอีกที” ผมรับแฟ้มสีดำมาแล้วดึงกระดาษสองแผ่นมาอ่านทวนอีกหนึ่งรอบและเซ็นก่อนจะส่งคืนให้พี่ดอทเพื่อให้มันเซ็นจากนั้นมันก็ยื่นกลับคืนมาและผมก็เก็บเข้าแฟ้ม เป็นอันว่าเสร็จเรียบร้อย
ในระหว่างนี้ไอ้หน้านิ่งมันมองผมอยู่ตลอดเหมือนกับอยากจะคุยด้วยแต่ผมไม่ได้สนใจมัน แววตาที่เคยนิ่งหยิ่งดูหมองหม่นและรู้สึกผิดจนเกือบใจอ่อน..แต่ไม่ได้..จะทำงานใหญ่ใจต้องนิ่ง!
“เซ็นสัญญาฉบับเพิ่มเติมเลยพี่ ผมจะไปแล้ว” ผมบอก
พี่ดอทยื่นกระดาษสองแผ่นให้สกายและมันก็เซ็นแล้วส่งให้พี่ดอทเซ็นอีกที จากนั้นทั้งสองแผ่นก็อยู่มือผมเพื่อจรดปากกาเซ็นเป็นพยานและเมื่อเห็นว่าไอ้หน้านิ่งได้คู่สัญญาไว้ในมือแล้วจึงลุกขึ้นเพื่อลากลับ
“เดี๋ยวสิ เซ็นงานนี้ให้ฉันก่อน” พี่ดอทดันแฟ้มสีแดงมาให้
ผมเหลือบมองแฟ้มนั้นแล้วยิ้มเหยียด “รายละเอียดยังไม่คอมพลีต ผมยังไม่เซ็น ไม่ต้องกลัวหรอก ผมก็ไม่เคยโกงใครซึ่งพี่น่าจะรู้ดีกว่าใครในเรื่องนี้” ว่าแล้วก็ออกมาทันทีโดยไม่ได้มองไอ้หน้านิ่งเลยสักนิด
โอ้ย กูเมื่อยหน้า!!
ไอ้หน้านิ่งมันทำหน้านิ่งได้ยังไงตั้งเป็นวันๆ วะ กูทำไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็อยากนวดหน้าแล้วเนี่ย ประสาทจะกินตาย
หลังจากนั้นผมก็ขับรถออกมาหาอะไรกินก่อนถึงคอนโด ในระหว่างนี้มีไลน์จากไอ้หน้านิ่งเข้ามา
Dark Sky : ผมขอโทษ
ผมเปิดอ่านแต่ไม่ได้ตอบไปเหมือนเดิม นั่งจิบเบียร์อย่างสบายอารมณ์แล้วส่องสาวไปพลางๆ พอออกจากร้านก็ได้รับอีกหนึ่งข้อความ
Dark Sky : เรื่องสัญญา ขอบคุณนะ
ส่องดูหน้าจอแต่ยังไม่เปิดอ่าน เดี๋ยวดึกๆ ค่อยเปิด คึคึคึ ผมเนี่ยตอแหลได้ถ้วยมาหลายใบแล้วนะ ใครคิดว่าแหลกว่าก็มาท้าชิงได้
คืนนี้ผมไปดูแลที่ร้านเหมือนเดิม ติดต่อไอ้ทิงไม่ได้และไอ้อิงค์ก็ยังเงียบๆ หงอยๆ เหมือนเดิม
“มึงจะไม่บอกกูจริงๆ เหรออิงค์” ผมถามก่อนที่อิงค์กำลังจะดึงประตูเหล็กเพื่อปิดร้าน
มันมองผมนิ่งอยู่ครู่ ส่งสายตาเหมือนอยากจะบอกอะไรแต่แล้วมันก็ส่ายหัว “ไม่มีอะไรจริงๆ ครับพี่ดิน”
“เฮ้อ..” ผมถอนหายใจแล้วมองมันนิ่งก่อนจะโยกหัวมัน “มึงรู้มั้ยว่าใจมึงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วนะ” ผมไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ แต่ผมรู้ว่าไอ้อิงค์ไม่มีสมาธิและจิตใจไม่สงบตั้งแต่มันกลับมา “กูให้ลางานสองสามวัน ไปตามหาหัวใจมึงเถอะไป” ย่อตัวลงแล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตาของมันอีกครั้งเพื่อค้นหาความลับ
อิงค์นิ่งอึ้ง ไม่ตอบอะไรแต่ริมฝีปากสั่นระริก
สักพักกลีบปากบางก็พะงาบเหมือนอยากจะพูดบางสิ่ง “อ..อิง.. อิงค์” มันติดอ่างอยู่นานจนผมสงสารและรวบกอดร่างมันเอาไว้ “....ฮึก.. ฮือ..” ในที่สุดก็ปล่อยโฮออกมาแล้วซุกเข้ามาในอกผมราวกับอยากจะแทรกตัวเข้ามาหลบภัย
ผมไม่พูดอะไรได้แต่ลูบหัวและกอดปลอบมันอยู่อย่างนั้น ร่างบางสะอึกสะอื้นอยู่นานและในที่สุดก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ได้
“อิงค์ไม่ไปไหน อิงค์..รักพี่ดิน” ดวงตาผมเบิกกว้างเมื่อใบหน้าหวานเงยมองผมอย่างมุ่งมั่นและเอ่ยคำว่ารัก
ผมไม่อยากแกล้งโง่แล้วถามมันกลับว่าเป็นรักแบบพี่น้องใช่หรือไม่เพราะผมฉลาดกว่านั้น
“รักกูเถอะอิงค์ เพราะใครๆ ก็รักกู” หน้าอิงค์ดูจะเงิบไปเล็กน้อยจนผมเกือบหลุดยิ้ม “ถ้ารักกูก็ลองคบกับกูไหมถ้ามึงคิดว่าชีวิตยังไม่ห่วยแตกพอ” ผมจ้องมันด้วยแววตารักใครระคนเอ็นดู
ผมรู้มาตลอดว่าอิงค์มันรักผมและก็มั่นใจด้วยว่ามันรักเหมือนพี่ชายน้องชายนั่นแหละ เพียงแต่มันคงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นความรักเพราะมันกำลังโดดเดี่ยว การที่ผมให้ที่พึ่งพิง ให้ความช่วยเหลือและเป็นหลักให้ชีวิต มันคงรู้สึกหลากหลายในจิตใจและกลายเป็นความสับสน
ต่อเมื่อมันได้รู้จักความรักแท้จริงนั่นแหละ มันถึงได้เริ่มรับรู้ถึงความแตกต่าง
“ถ้าอิงค์จะลองคบดูล่ะ” ใบหน้าหวานเชิดขึ้นแต่ถึงกระนั้นก็ดูไม่ค่อยมั่นใจ เหมือนมันจะเจ้าทิฐิอยู่ไม่น้อย
“ก็ไม่ใช่ปัญหานี่ กูก็โสด มึงก็โสด ทำไมจะคบไม่ได้ล่ะ แต่กูเตือนมึงไว้ก่อนนะ” ผมทำหน้าเคร่งเครียดจนดวงตาหวานไหววูบด้วยความประหม่า “กูเป็นคนขี้หวงแบบอลัง อะไรที่เป็นของกู กูจะไม่ให้ใครหน้าไหนมาแตะแม้แต่เศษเสี้ยวของความรู้สึก ถ้าเมื่อไหร่ที่กูรู้ว่ามึงมีคนอื่น แอบไปเจอกับคนอื่นหรือแม้แต่คิดถึงคนอื่น ถึงวันนั้นกูจะไม่เหลือแม้แต่ความเป็นพี่น้องให้มึง”
ร่างบางนิ่งช็อคเหมือนลืมหายใจไปชั่วขณะ ดวงตาที่กลอกไปมาช้าๆ ทำให้มันดูน่าเอ็นดูมากขึ้น ไอ้อิงค์เหมือนตุ๊กตาราพัลเซลที่โดดหั่นผมให้สั้นกุดซึ่งนั่นไม่ได้ทำให้ความน่ารักหมดไปแต่กลับทำให้ดูสว่างไสวปราดเปรียวและมีเอกลักษณ์ ดวงตากลมโต ขนตาหนา แก้มป่อง ปากนิดจมูกหน่อย ชอบทำหน้าตลกแบบไม่ได้ตั้งใจ แต่มันกลับชอบคิดว่าตัวเองเป็นคนที่น่าเกรงขามซึ่งนั่นยิ่งทำให้มันน่ารักน่ามองมากขึ้น
“ว่าไง.. คบไม่คบ” ผมถามย้ำ
ขาเรียวของมันก้าวถอยหลังพลางยกมือขึ้นกอดอกเมื่อผมมองอย่างคาดคั้น “อ..อิงค์..ขอคิดอีกที” ว่าแล้วก็ทำหน้างอใส่เหมือนกำลังโทษว่าผมทำให้มันไขว้เขว
แต่เมื่อผมหัวเราะในลำคอก็ยิ่งทำให้หน้าที่งออยู่แล้วงอเพิ่มขึ้นอีก ตอนนี้เหมือนปลาทูค้างสต็อก ดูแล้วแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ “ไม่ตกใจเลยเหรอที่อิงค์บอกรักน่ะ” มันพูดซัดน้ำเสียงฮึดฮัดเหมือนเด็กถูกขัดใจ “อุตส่าห์เก็บไว้ตั้งนานไม่กล้าบอก อุตส่าห์กลัวพี่จะเกลียด อุตส่าห์กลัวว่าจะถูกไล่เพราะพี่ไม่ชอบเกย์ อุตส่าห์คิดว่าพี่จะไม่ชอบผู้ชายแต่พี่ก็ดันชอบพี่สกาย อุตส่าห์เสียใจ อุตส่าห์ตัดใจแต่ก็ทำไม่ได้ อุตส่าห์จะเก็บไว้แต่ก็มาทำให้ต้องบอกออกมาจนได้แล้วยังทำเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดาอย่างนั้นแหละ พี่ดินใจร้าย ใจร้ายๆๆๆๆ” มันตะโกนใส่หน้าผมเมื่ออารมณ์ถึงขีดสุด มือที่กอดอกถูกกดแนบอยู่ที่ลำตัวแล้วกำหมัดแน่นขึ้นจากนั้นก็เขย่าตามแรงอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงของตัวเอง
ผมเดินเข้าไปประชิดตัวแต่กลายเป็นโอกาสให้มันได้ทุบหน้าอกได้ถนัดขึ้นแต่ผมก็ปล่อยให้มันทำจนในที่สุดมันก็ค่อยๆ หยุดลงแล้วโผเข้ากอดผม “ไม่รักแล้ว ฮึก..คนแบบนี้ทำให้อิงค์มีความสุขไม่ได้หรอก ฮึก ไม่เห็นจะน่ารักซักนิด ฮึกๆ ฮือๆๆ” ได้ยินแล้วผมได้แต่หลุดยิ้มออกมา
“คนอย่างกู ถ้าเป็นแฟนก็ดีแต่จะทำให้มึงเสียใจเท่านั้นแหละอิงค์ แต่ถ้าเป็นพี่ชาย กูจะดีกว่าใคร กูรับรอง” ผมกอดร่างบางที่สะอื้นไห้ด้วยความรักความเอ็นดู
เรากอดกันอยู่แบบนั้น ผมไม่พูดอะไรอีก มันไม่พูดอะไรจนเสียงสะอื้นค่อยๆ คลายลง
“อยากให้กูพาไปหาใครมั้ย” เมื่อทุกอย่างคลี่คลาย ผมจับไหล่บางแล้วดันออกเล็กน้อยก่อนจะถามอย่างอ่อนโยน
ดวงตากลมไหววูบแล้วหน้าก็เริ่มแดงซ่าน “........”
“ไอ้ทิงเหรอ” ผมถาม
อิงค์พยักหน้าน้อยๆ แล้วเอียงหน้าหลบสายตา
ตอนนี้ผมเคลียร์ทุกอย่างหมดแล้ว ที่ผ่านมา เรื่องที่เกี่ยวอิงค์ผมก็แค่ไม่อยากเก็บมาใส่ใจเพราะมันไม่มีอะไรและไม่อยากก้าวก่ายชีวิตอิงค์แต่พอเห็นว่ามันสับสนจนอยู่ไม่เป็นสุขจึงต้องลงมาล้วงลูกด้วยตัวเองแบบนี้
“เคยไปหามันมั้ย” อิงค์ส่ายหัว “แล้วอยากไปมั้ย” มันไม่ยอมตอบ “งั้นกูจะพาไปปล่อยไว้หน้าบ้านมัน จากนั้นก็แล้วแต่มึงละกันว่าจะทำไง”
ดูอิงค์จะกระอักกระอ่วนแต่ผมไม่ยอมให้มันปฏิเสธ รีบดึงแขนมันออกจากร้านแล้วปิดล็อคประตูก่อนจะยัดใส่รถแล้วบึ่งไปบ้านไอ้กระทิง
เออดีเหมือนกัน เพื่อนๆ แม่งกลายเป็นชายรักชายกันหมด แบบนี้จะได้ไม่ต้องมีใครล้อใคร เจ๋งว่ะ
ไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ถึงบ้านไอ้ทิง ที่จริงถ้าใช้มอร์เตอร์ไซค์ลัดเลาะซอยนิดหน่อยแค่สิบนาทีก็ถึง เพราะแบบนี้ผมจึงชอบไหว้วานฝากร้านไว้กับมัน
“ลงไปสิ ถึงแล้ว” อิงค์มองผมอย่างอ้อนวอน มันส่ายหัวแล้วจับสายเข็มขัดนิรภัยไว้แน่น “ไฟเปิดอยู่นั่นน่ะ มันอยู่บ้าน ไอ้ทิงมันนอนดึก บางทีก็ไม่นอนยันเช้านู่น มึงเข้าไปเถอะ เคลียร์กันซะ” ว่าแล้วผมก็กดโทรศัพท์หาไอ้เพื่อนเลว
แม่งดอดมาขายขนมจีบเด็กกูแล้วจะทิ้งขว้างได้ไงวะ
“มาทำเหี้ยไร!” นี่แหละครับ เสียงหวานๆ ของพี่ทิงในการรับโทรศัพท์ มันคงรู้แล้วว่ามีคนมาจอดรถหน้าบ้าน
“ก็เป็นเหี้ยไรถึงไม่รับสายกูล่ะครับ นางเอกงอน พระเอกก็ต้องมาง้อสิครับ ถ้ามึงไม่ยอมเปิดประตูกูจะรออยู่หน้าบ้านมึงไปจนตายเลยนะครับ”
“งอนพ่อง!” มันด่า “กลับไปเลยปะ ขี้เกียจคุย กูจะนอน”
“ถ้ากูไปแล้วมึงไม่นอนขอให้หนอนไชตา ขอให้หมาแดกไข่ขอให้ไก่จิกหำ ขอให้พวงโดนขย้ำ ขอให้ขอบตาคล้ำเหมือนแพนด้า ขอให้ไฝฝ้าขึ้นเต็มตัว ขอให้มีผัวยี่สิบคน ขอให้..”
“หยุด!” มันตวาดจนขี้หูเต้นระบำ “มึงจะเอาไงว่ามา!” ทำเสียงเขียวใส่กูไอ้ห่านี่ ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ เดี๋ยวเหอะมึง เดี๋ยวจะขอบคุณกูแทบไม่ทัน
“เปิดประตู เดี๋ยวจะส่งของเข้าไปให้” ผมบอก แม่งคงไม่เห็นหรอกว่ามีใครอยู่ในรถอีกคนเพราะผมไม่ได้เปิดไฟในรถ
“เออๆ น่ารำคาญสัด!” มันสบถก่อนวางสายไป สักพักประตูรั้วแบบอัตโนมัติก็เลื่อนเปิดช้าๆ
ไอ้ทิงเป็นคนรักสงบหรืออีกนัยหนึ่งคือแม่งไม่มีใครคบและไม่คบใคร ที่ดินบริเวณบ้านมันโคตรจะกว้างแต่มีบ้านชั้นเดียวปลูกอยู่ตรงกลางพื้นที่ มันบอกว่าไม่อยากถูกรบกวนด้วยเสียงเพื่อนบ้านซึ่งโดยรอบก็ไร้ซึ่งบ้านเรือนใดๆ ด้านหลังติดแม่น้ำ ด้านหน้าติดถนนในซอยที่เป็นซอยตันซึ่งทั้งซอยมีบ้านมันอยู่แค่หลังเดียว ที่เหลือเป็นที่ดินเปล่าหรือไม่ก็บ้านที่ติดป้ายให้เช่า ดูจากสภาพคงไม่มีใครมาเช่าเพราะรอบบริเวณแม่งหลอนสัด ถ้าบอกให้รายการคนอวดหมีมาถ่าย ยัยเจ้ญาณติ๊บคงบอกว่า ‘ดิฉันรู้สึกขนลุกตลอดเลยค่ะ ไม่ใช่เพราะปวดขี้แต่เป็นเพราะมีพลังงานบางอย่างแออัดสำเริงสำราญกันอยู่ภายในซอยนี้นับเป็นร้อยเป็นพัน ไม่เชื่ออย่าลบหลู่นะคะ’
เอ๊ะ แล้วนี่กูกำลังลบหลู่อยู่หรือเปล่าวะ ไม่หรอกน่า อะล้อเล่นขำๆ สะเก็ดดาว!
“ลงไป” ผมหันมองคนข้างๆ ที่ยังคงนั่งหนีบจนไข่จะเละคาหว่างขามันอยู่แล้ว “ไปปปปป” ลากเสียงใส่แล้วปลดเข็มขัดนิรภัยให้มันจากนั้นก็ชะโงกไปเปิดประตูให้ “ถ้าไม่ลง กูจับปล้ำในรถเนี่ยแหละ” ว่าแล้วก็ถอดแจ็คเก็ตหนังออกแล้วเหวี่ยงไปยังเบาะหลัง
ไอ้อิงค์ทำตาโตแล้วยู่ปากใส่ “นิสัยแบบนี้ขอให้พี่สกายไม่รัก!” ผมทำหน้าหื่นใส่แล้วค่อยๆ คุกคามมันเรื่อยๆ อิงค์ถอยร่นไปทีละนิดจนในที่สุดก็ลงไปจากรถ
“ถ้ากูอยากให้ใครรัก มันก็ไม่รอดมือกูหรอกเว้ย” ผมยักคิ้ว “ปิดประตูแล้วเดินเข้าไป กูจะได้ไปซะที” ผมสั่ง
“แบร่” อิงค์แลบลิ้นใส่แล้วรีบวิ่งเข้าบ้านไอ้ทิงเมื่อผมทำท่าจะลงไปจัดการมัน
สักพักประตูก็ค่อยๆ ปิดจนสนิทลง ผมเห็นดังนั้นก็ขับรถจากมา หวังว่าทุกอย่างจะราบรื่นนะ กูประเคนให้ขนาดนี้แล้วถ้ามึงพลาดก็ไปตายให้หนอนแดกเถอะไอ้ทิง
ผมกลับเข้าคอนโดแล้วปิดโทรศัพท์ คาดเดาเอาว่าคืนนี้ใครบางคนคงพยายามติดต่อผมไม่ทางใดก็ทางหนึ่งเพราะก่อนหน้านี้มีสายไม่ได้รับเป็นเบอร์ไอ้หน้านิ่งสองสาย
พรุ่งนี้มีงานคู่ไม่ใช่เหรอสกาย ใจเย็นๆ หน่อยสิ เอาไว้ค่อยเจรจากันตอนเสร็จงานก็ยังไม่สายนี่
คืนนี้ผมนอนหลับสนิทดีมากๆ รอเวลาที่จะรุกฆาตไอ้หน้านิ่งด้วยแผนเด็ด.. ‘จูบพี่เถอะน้องรับรองไม่ท้องก่อนแต่ง!!’
สายๆ ของวันรุ่งขึ้นผมตื่นมาหน้าตาอิ่มเอิบสดใสเพราะได้นอนเต็มที่ “Oh Kiss me Kiss me BABY!!” จ้องมองขวดเล็กๆ ในมือแล้วร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี
ขวดนี้ใส่น้ำยาใสๆ ที่มีสรรพคุณปลุกกำหนัดแบบรุนแรง ยานี้ได้มาตั้งแต่คราวก่อนที่วางแผนจะแบล็คเมล์ไอ้ชนเผ่าแต่ก็พลาดไป “หนึ่งหยด หรือสองหยด หรือหมดขวดดีนะ” ซ้อมเทยาใส่แก้วน้ำของตัวเองแล้วกะปริมาณความเหมาะสม “เอาแค่ให้พอคึกแล้วมาขอจูบกูก็พอ วะฮ่ะฮะฮ่าๆๆๆๆๆ” ผมระเบิดหัวเราะเหมือนตัวร้ายในละครแล้วเก็บยาเข้ากระเป๋าเป้
กูนี่มันชั่วจริงๆ
หลังจากเตรียมการณ์ทุกอย่างแล้วเสร็จก็ออกเดินทางไปยังห้างใหญ่แห่งใหม่ที่กำลังจะแกรนด์โอเพินนิ่งในเดือนหน้าจากนั้นจึงเดินสำรวจตามจุดต่างๆ ที่จะต้องถ่ายงาน
งานคู่ชิ้นนี้ได้มาเพราะแรงโหมข่าวฉาวเรื่องคลิปหลุดนั่นแหละ จนป่านนี้ยังมีคอลัมน์ซุบซิบจิกไม่ปล่อยคอยลงรูปนั่นนี่ เปรียบเทียบไฝฝ้าราคีของผมกับสกายอยู่เนืองๆ อีกข่าวก็คือข่าวที่ผมเป็นลูกป๋า เมื่อวันก่อนป๋าก็โทรมาถามเหมือนกันว่าจะให้บอกความจริงไปเลยดีไหมเพราะนักข่าวตามตื๊อไม่ได้ขาด ผมบอกให้ป๋าเบรกไว้ก่อน ให้หลบๆ เลี่ยงๆ ไปอีกสักพัก ขี้เกียจมีปัญหากับแม่ใหญ่และพี่ดอท อันที่จริงเรื่องนี้คงใกล้แดงเต็มทีเพราะมันจะปิดกันยังไงให้มิด ชื่อก็คล้ายกันซะขนาดนี้ หน้าผมกับป๋าก็ไม่ได้ผิดแผกจากกันสักเท่าไหร่ ถึงนักข่าวเปิดโปงไม่ได้ เดี๋ยวนักสืบเว็บพันติ๊บก็สาวไส้ออกมาเป็นฉากๆ ถึงตอนนั้นก็เชิญคนที่รับไม่ได้ไปหาปิ๊บแบรนด์เนมมาคลุมหัวใครหัวมันก็แล้วกัน
มาพูดกันเรื่องงานต่อ งานนี้ผมกับสกายมีหน้าที่เสนอหน้าไปทั่วทุกจุดของกรุงเทพ ทั้งคัตเอ้าท์ตามแยกใหญ่ๆ ป้ายโฆษณา โปรเตอร์โปรโมทที่กระจายตัวอยู่ทั่วไป ตั้งแต่รถไฟฟ้า หน้าห้าง ในห้าง ป้ายรถเมล์ ฯ ไม่เว้นแม้แต่หลังรถตุ๊กๆ ในสัญญาระบุว่ามีสามงาน คือถ่ายแบบและแฟนชั่นโชว์วันแกรนด์ โดยจะถ่ายทั้งหมดสามโลเกชั่น คือบันไดวนกลางห้างที่เป็นจุดศูนย์กลางความอลังการ ศูนย์ช็อปแฟชั่นแบรนด์ดัง และลานไอซ์สเก็ต อันหลังสุดนี่แหละที่น่าสนใจเพราะผมสำรวจดูแล้วว่ามันมีที่รโหฐานเอาไว้แอบจู๋จี๋กันได้
เมื่อถึงเวลาถ่ายเซ็ตแรก ผมก็ไปแต่งหน้าทำผมแต่งตัวตามปกติ เจอไอ้หน้านิ่งก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจ มันเดินมาหาก็เดินหนีหน้าตาเฉย มีเสียงซุบซิบเข้าหูอยู่เหมือนกันว่า ‘คู่จิ้นคู่นี้ไม่กินเส้นกันเหรอแก หรือเขาแค่งอนกันวะ’
และในตอนที่ทำงาน ไอ้หน้านิ่งก็มีแอบพูดนิดหน่อยว่า “จะไม่คุยกับผมจริงๆ เหรอ”
ผมแกล้งตอบแบบจริงจัง “มืออาชีพหน่อย ทำงานๆ” จากนั้นไอ้หน้านิ่งก็กลับเข้าโหมดการทำงานโดยไม่ได้เอ่ยถามอะไรอีก
เซ็ตแรกนี้จะง่ายหน่อยเพราะแต่งตัวแบบลำลองเสมือนมาเดินเที่ยวห้างกันแต่วุ่นวายตรงที่ต้องเปลี่ยนหลายชุดและวิ่งวนขึ้นลงบันไดกันหลายเที่ยว ส่วนเซ็ตที่สองจะเป็นแนวแฟชั่นจ๋า แต่งหน้าเซ็ตผม ทำสี ทำไฮไลท์กันแบบจัดเต็ม ใช้เวลาจนถึงเที่ยงคืนกว่าจะถ่ายเสร็จ
วันนี้ยังไม่มีโอกาสได้เริ่มแผนเมื่อจบงานก็แยกย้ายกันกลับคอนโด ผมเห็นสายตาที่สกายมองตามแล้วอยากวิ่งเข้าไปหา มันอยากคุยกับผมมากนะแต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะใจอ่อน พรุ่งนี้นะหล่อนะ พรุ่งนี้พี่จะคุยกับน้องทั้งคืนเลยยยย หึหึหึ
ช่วงสายของอีกวันก็เริ่มขั้นตอนของเซ็ตที่สาม เซ็ตนี้ยุ่งยากอยู่สักหน่อยเพราะผมกับสกายไม่เคยเล่นไอซ์สเก็ตมาก่อนก็เลยไม่มีพื้นฐานจึงต้องมีการฝึกหัดกันในช่วงเช้าและบ่ายโดยจะถ่ายภาพกันในช่วงค่ำ ลานสเก็ตถูกตระเตรียมไว้อย่างครบครันเพราะอันที่จริงนั้นยังไม่เปิดแต่ห้างต้องการโปรโมทว่าที่นี่เป็นที่แรกที่ได้มาตรฐานการแข่งขันระดับสากลแถมยังมีห้องฝึกแบบส่วนตัวอีกด้วยก็เลยต้องอัดน้ำแข็งแบบพร้อมเล่นเพื่อภาพออกมาจะได้สวยงามสมจริง
แผนของผมเริ่มขึ้นเมื่อมีทีมงานมาบอกรายละเอียดต่างๆ จึงสบโอกาสหว่านล้อมทีมงานคนนี้ให้มาเป็นแนวร่วมด้วยการยัดเงินไปสองพัน มันเป็นเด็กวัยรุ่นชายอายุประมาณสิบแปดซึ่งทำให้ง่ายแก่การล่อลวงมากขึ้นแค่บอกมันว่าผมกับสกายต้องการเคลียร์ปัญหาเรื่องแย่งสาวกัน มันก็เชื่อสนิทใจ
“ชื่อเอกใช่มั้ย” ผมถามและมันก็พยักหน้า “พอซ้อมเสร็จแล้วจะมีพักกินข้าวใช่ปะ เอ่อ ตอนนั้นแหละ เอ็งก็ทำเป็นบอกให้ทีมงานไปกินข้าวกันให้หมดแล้วบอกพวกนั้นว่าเอ็งจะดูแลพวกพี่เองจากนั้นก็ปิดประตูแล้วล็อคไว้เลย” ประตูห้องฝึกจะเป็นแบบปิดล็อคจากด้านนอกจึงเหมาะอย่างยิ่งที่จะก่อคดีในห้องปิดตาย คึคึคึ “แล้วคอยดูต้นทางอยู่หน้าห้องไว้นะ ระวังอย่าให้ใครเข้ามาจนกว่าพี่จะโทรหา โอเค?” ผมซักซ้อมความเข้าใจอีกรอบ
ดูมันจะลังเลเล็กน้อย “พี่อย่าต่อยกันนะ ไม่งั้นมีแผลแล้วถ่ายไม่ได้ ผมต้องโดนด่าเละแน่เลย” ทีมงานของผมกำชับ
“ไม่ต่อยหรอกน่า แค่ไม่อยากให้เรื่องมันคาราคาซังกว่านี้ก็เท่านั้นแหละ เคลียร์ๆ ซะจะได้จบๆ ผู้หญิงคนเดียวไม่อยากให้ต้องบาดหมางกัน” ผมโกหกคำโต
ไอ้เอกรับคำแล้วแยกตัวไป จากนั้นผมก็ตามไปยังห้องฝึกซ้อม ภายในห้องมีลักษณะเป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า กว้างประมาณ 5 เมตร ยาวประมาณ 10 เมตร ตรงกลางมีราวเกาะเพื่อพยุงตัว พอเปิดประตูเข้ามาทางด้านขวาจะมีมุมเพื่อใช้พักหรือเปลี่ยนร้องเท้าและเปลี่ยนเสื้อผ้าซึ่งถูกกั้นและพลางตาไว้ด้วยกระจกฝ้าสีขุ่น ทำให้ตรงนี้เป็นมุมที่มิดชิดพอสมควร ส่วนด้านซ้ายของประตูเป็นลานสเก็ตสีขาวโพลน รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็น
ครูฝึกสอนเป็นชายรูปร่างสูงเปรต ใช่ครับ ไม่ใช่สูงโปร่ง แต่สูงเปรต สูงฉิบหายวายป่วง ขนาดว่าผมก็ไม่ได้เตี้ยเท่าไหร่ก็ยังสูงแค่กกหูมัน ซึ่งส่วนสูงนั้นไม่ใช่ปัญหาหรอกแต่ปัญหากลับอยู่ที่ความหม้อของมัน
ไอ้ครูเปรตมันสอนดีนะ ดีแต่หม้อใส่สกาย ไอ้ห่าจิก! กูล้มลุกคลุกคลาน ล้มแล้วล้มอีกแม่งไม่เคยมาดูดำดูดี พอไอ้หน้านิ่งาเซหน่อยเดียวแม่งเข้าโอบเข้ารัด ไอ้สัด!
“ครูๆ มาสอนหน่อยว่าเวลาจะล้มให้ทำไง ผมล้มจนตัวเปียกไปหมดแล้วเนี่ย” ดีนะที่ใส่ชุดวอร์มที่ค่อนข้างหนาและสวมเครื่องป้องกันครบเซ็ต เวลาล้มจึงไม่ค่อยเจ็บสักเท่าไหร่ แต่ล้มทีก็เปียกทีนี่แหละที่น่าเบื่อ
“เก็บคองอเข่าครับ” มันตอบแบบกวนตีนจึงต้องทำหน้าโหดใส่แม่งให้เห็นชัดๆ “ผมล้อเล่น” มันยิ้มแห้งๆ ผมจึงทำสายตาเป็นคำว่า ‘ล้อเล่นพ่อง’ จากนั้นมันถึงอธิบายแบบเป็นเรื่องเป็นราว “เวลาจะล้มก็ให้ย่อเข่าลงทั้งสองข้างแล้วก้มตัวนิดๆ พยายามเดินแบบเราเดินปกติ ยกเท้าอย่าลากเท้า ฝึกการทรงตัวไปเรื่อยๆ ครับ เดี๋ยวจะจับทางได้เองเพราะตอนถ่ายก็แค่ต้องทรงตัวให้อยู่แล้วโพสท่าสวยๆ แค่นี้ก็โอเคแล้ว” อืม แค่เดินมาบอกใกล้ๆ มันยังไม่มา นี่มึงมาเพื่อฝึกสอนหรือเพื่อฝึกซั่ม ไอ้สัด!
สองสัดละนะ ถ้ามีสามสัด มึงเจอตีนแน่ไอ้ครูเปรต!
เกือบสองชั่วโมงที่ฝึก เอ่อ อย่าพูดว่าฝึกดีกว่า พูดว่ากลิ้งเล่นบนลานน้ำแข็งดีกว่า ชั่วโมงแรกก็ดีหน่อยได้จับราวเพื่อช่วยประคองแต่พอขึ้นชั่วโมงที่สองไอ้เปรตครูฝึกแม่งคอยตะโกนห้ามตลอดเวลาผมจะจับราว ขอกูหนีตายหน่อยก็ไม่ได้
ส่วนไอ้หน้านิ่งมันเป็นเร็วกว่าผมเยอะ ดูมันนิ่งและกล้าที่จะลอง หึ ก็ใช่สิ มีครูประกบขนาดนั้น ไม่ต้องพูดถึงเรื่องล้มหรอก แค่เซหน่อยเดียวเปรตก็เข้าชาร์ตแล้ว
ตอนนี้ผมทั้งร้อนทั้งเหนื่อยจนต้องถอดเสื้อวอร์มตัวนอกออก อย่าคิดนะว่ามาเล่นไอซ์แล้วจะหนาวสั่นจนคางกระทบกัน ขอโทษครับ ร้อนเหี้ยๆ เหงื่อจากข้างในเปียกกว่าน้ำแข็งที่ละลายอีก แต่ตัวเปียกปอนทั้งข้างในและข้างนอกแบบนี้ทำให้สะท้านอยู่ในอกเบาๆ ลืมนึกไปว่าผมไม่ค่อยถูกกับความหนาวเย็นและความเปียกชื้นแบบนี้ แต่ช่างเถอะ เดี๋ยวก็จะได้พักแล้วล่ะ ทนเอาหน่อยก็แล้วกัน
ในห้องนี้ก็มีแค่ผม สกาย ไอ้ครูเปรต และไอ้เอกที่นั่งเฝ้ากระเป๋า ส่วนทีมงานคนอื่นก็ไม่ได้เข้ามาวุ่นวายเพราะไม่ได้มีหน้าที่อะไรในนี้ เมื่อไอ้ครูเปรตมันเผลอเพราะมัวแต่ต้อนหน้าต้อนหลังไอ้หน้านิ่ง ผมจึงแอบย่องมานั่งพัก “ออกไปหาโค้กให้หน่อยดิ โคตรเหนื่อยเลยว่ะ” ผมหยิบตังค์ส่งให้ไอ้เอก มันรับแบงค์ร้อยแล้วรีบออกไป
ระหว่างที่นั่งพักก็เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้พอหมาดด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กที่อยู่ในกระเป๋าเป้ จากนั้นก็ยัดไว้ที่เดิม หันซ้ายหันขวาพอเห็นว่าปลอดคน ผมจึงล้วงเอาขวดยาขึ้นมาแล้วเปิดฝาขวดน้ำดื่มของสกายออกก่อนจะค่อยๆ หยดน้ำยาลงไป “พี่เอาโค้กแคนหรือแบบขวด!” ไอ้เอกทะลึ่งพรวดโผล่หน้าเข้ามาทำให้ผมตกใจทำน้ำยาหกลงไปเกือบครึ่งขวด “พี่ทำไรอะ” ไอ้เอกคงเห็นว่าผมเลิ่กลั่กจึงเอ่ยถาม
ผมรีบเนียนตอบไป “โด้ปวิตมินและเกลือแร่ เสียเหงื่อเยอะว่ะ” เก๊กท่าทางเป็นปกติเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต ไอ้เอกพยักหน้าร้องอ๋อๆ แล้วถามอีกครั้งว่าผมจะเอาโค้กแบบไหน “เอาโค้กแคนมาสองกระป๋อง เผื่อสกายด้วย” พอมันได้ข้อมูลก็ผลุบหัวออกไปจากห้อง
ไอ้เหี้ยเอ้ย เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ!
ผมสบถด่าไอ้เอกในใจจากนั้นก็ออกไปส่องไอ้ครูเปรตกับสกายอีกครั้งกันเหนียว และเมื่อเห็นว่าพวกมันไม่ได้สนใจอะไรตรงนี้จึงรีบปิดฝาขวดน้ำที่มีน้ำยาหกลงไปแล้วเอายัดใส่ข้างกระเป๋าเป้ของตัวเอง “ถ้าแดกอันนี้มีคึกถึงเช้าแน่ๆ” ว่าแล้วก็หยิบขวดน้ำเปล่าอีกขวดมาหยดน้ำยาเข้าไปห้าหกหยด
“ดื่มให้ชื่นใจนะน้องสกาย คึคึคึ” ว่าแล้วก็เอาตั้งไว้แทนที่ขวดเดิมจากนั้นก็ไปฝึกต่อ
ผ่านไปสักพักไอ้เอกก็เข้ามาและบอกว่าเอาโค้กไว้ที่โต๊ะให้แล้วและบอกอีกว่าทีมงานข้างนอกไปพักกินข้าวกันหมดแล้วให้พวกเราพักกินข้าวกันได้ ผมแกล้งส่งซิกให้ไอ้เอก “เดี๋ยวขอฝึกต่ออีกแป๊บละกัน ใกล้จะได้แล้ว” ไอ้เอกพยักหน้ารับรู้
ไอ้ครูเปรตอิดออดอาลัยอาวรณ์อยากแดกข้าวกับสกายอยู่นั่น ดีนะที่ผมผมได้ยินก็เลยบอกให้สกายรอ
“รอกูด้วย เดี๋ยวออกไปกินข้าวพร้อมกัน” สกายดูจะงงนิดหน่อยเพราะก่อนหน้าผมไม่คุยด้วยแต่ตอนนี้กลับบอกให้มันรอ
“อ..อืม” แต่มันก็พยักหน้ารับและเดินไปหยิบขวดน้ำแล้วดื่มไปครึ่งขวด
เมื่อวางใจแล้วจึงกลับไปฝึกซ้อมต่ออย่างสบายอารมณ์ ได้ยินเสียงไอ้ครูยังชวนคุยต่อแต่สักพักแล้วมันก็ออกไป หลังจากนั้นก็ได้ยินไอ้เอกคุยอยู่กับไอ้หน้านิ่งสองสามประโยคแล้วจากนั้นเสียงประตูก็ปิดลง
ตอนนี้ก็แค่รอเวลาให้ยากออกฤทธิ์สินะ คึคึคึ นึกในใจแล้วไถลสเก็ตอย่างอารมณ์ดี
“พอได้แล้วมั้ง เดี๋ยวค่อยมาซ้อมต่อ” ผ่านไปสักพักสกายก็มาตาม
“มึงหิวเหรอ” ผมแกล้งถาม
“เปล่า แต่กลัวคุณไม่ไหว ดูหน้าสิ ซีดหมดแล้วนะ ตัวเปียกนานไม่ค่อยดีเดี๋ยวจะปวดหัวอีก” อะแน่ะ เป็นห่วงกูด้วย งุ้ยย ว่าที่เมียกูนี่แสนดีซะจริมๆ
“ขออีกห้านาที นะนะ” ทำเป็นอ้อนนิดหน่อย มันจะได้ใจอ่อน
มันทำหน้าประหลาดใจกับท่าทีของผมแต่แล้วก็ยอมใจอ่อน “งั้นก็ตามใจ” ว่าแล้วก็กลับเข้าไปนั่งพัก
ผมฝึกไปเรื่อยๆ เพื่อฆ่าเวลา สักพักไอ้หน้านิ่งก็ตะโกนถาม “น้ำพวกนี้ของคุณรึเปล่า ผมกินได้มั้ย” ยาคงเริ่มออกฤทธิ์แล้วล่ะ คอแห้งใช่มั้ยล่ะ หึหึ
“กินเหอะ กินให้หมดสองอันเลยก็ได้” ผมบอก แค่โค้กแคนสำหรับว่าที่แฟน มันน้อยค่ายิ่งนัก วะฮะฮ่ะฮ่า
**********************
ต่อด้านล่าง
-
และเมื่อได้เวลาพอเหมาะพอดีแล้ว ผมจึงสาวราวกลับไปยังที่นั่งพัก ภาพที่เห็นคือไอ้หน้านิ่งนั่งกระสับกระส่ายหายใจหอบถี่อยู่ตรงหน้า มันมองจ้องผมตาเป็นมัน
“เป็นไรอะ ไม่สบายเหรอ” แกล้งถามมันแต่ก็พึ่งมารู้สึกตัวว่าหัวกูเริ่มปวดตุบๆ ไอ้คนที่ไม่สบาย คงเป็นกูเนี่ยแหละ
ทนอีกนิดนะไอ้ดิน เดี๋ยวจูบแล้วค่อยออกไปหายาแดก
“เป็นไรไม่รู้ ร้อนเนื้อร้อนตัววูบวาบ คอแห้งเป็นผงเลย” มันบ่น
ผมแกล้งทำเป็นตกใจแล้วไปนั่งใกล้ๆ ก่อนจะปลอบมัน “เดี๋ยวค่อยไปหายากินข้างนอก” มันพยักหน้าแล้วเดินเซๆ ไปที่ประตู
“เฮ้ยคุณ! ประตูมันล็อค!” มันทำหน้าตาตื่น
“อ้าว ล็อคเหรอ” ผมแกล้งตื่นเต้นตามมันแต่ดันเหลือบเห็นขวดเปล่าสองขวดวางอยู่ที่พื้น
!!!!
“เฮ้ย!!!” จำได้ว่าเอาวางไว้ให้มันแค่ขวดเดียวนี่หว่า แล้ว!? “เฮ้ย!!!!!” ผมอุทานออกมาอีกครั้งเพราะกระเป๋าหายไป “กระเป๋ากูไปไหนเนี่ย!”
สกายเดินหน้าหื่นเข้ามานั่งข้างๆ “ผมให้น้องทีมงานขนออกไปพร้อมของอื่นหมดแล้วล่ะ”
“ห้ะ!!!!!” ตอนนี้ทำได้แค่อุทานพยางค์เดียวเพราะคิดคำอื่นไม่ออกแต่แล้วพอนึกออกก็แทบช็อค “โทรศัพท์กูอยู่ในนั้น!!” ผมบอก
“อ้าวเหรอ ผมนึกว่าอยู่ในเสื้อวอร์มคุณซะอีก” มันอธิบายพลางลูบแขนตัวเองแรงๆ “นึกว่าไม่ได้ใช้อะไรแล้วก็เลยให้น้องเขาขนไปหมด เก็บไว้แค่น้ำที่อยู่ข้างกระเป๋าแค่นั้นแหละ” ไอ้เรื่องโทรศัพท์ก็ว่าแย่แล้วนะ พอได้ยินคำว่าน้ำที่อยู่ข้างกระเป๋าก็ยิ่งทำให้ตาแทบจะถลนออกนอกเบ้า
ผมสะบัดหน้าไปมองขวดน้ำที่วางบนพื้นอีกครั้งและมองหน้าสกายสลับไปมาแบบนี้หลายรอบ “ม..มึง มึงอย่าบอกนะ ว่าขวดน้ำนั่นเป็นน้ำจากกระเป๋ากู!” ระหว่างรอคำตอบก็กลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก เหมือนกลืนกาวที่ผสมเศษแก้วเล็กๆ ทั้งหนืดทั้งบาดแสบคอฉิบหายเลยตอนนี้
“ใช่ ก็ผมถามแล้วว่ากินได้มั้ย คุณบอกให้กินสองอันได้เลย ผมก็ซัดหมด ทั้งน้ำทั้งโค้ก ไม่เคยกระหายน้ำขนาดนี้มาก่อนเลยนะ” ฉิบหายตายโหง!!!
“กูจะเป็นลม..” ผมทำท่าจะทรุดกองลงกับพื้น ไอ้หน้านิ่งจึงรีบยื่นมือมาประคองแต่เมื่อผิวหนังเราเสียดสีกันมันก็สะดุ้งเฮือกแล้วผละออกก่อนจะหายใจหอบและกลืนน้ำลายดังเอื้อก
“ผมร้อนไปทั้งตัวเลยคุณ แตะตัวคุณแล้วมัน..” ดูมันจะงงกับอาการของตัวเองและกระดากอายที่จะบอกออกมาว่ามัน.. เ งี่ ย น
ตายห่าแล้วกู แดกเข้าไปขนาดนั้นมันต้องเอาออกกี่น้ำวะนั่น แล้วจะโทรบอกไอ้เอกให้มาเปิดประตูได้ยังไงวะเนี่ย โอ้ยย กูจะบ้าตาย!!!
ผมนิ่งคิดอยู่สักพักก็ลองไปเคาะประตูเรียก มันเป็นประตูแบบเก็บความเย็นด้วยก็เลยหนากว่าประตูทั่วไปแถมยังมีตัวดูดอากาศที่ดังหวึ่งๆ อีกสามตัว ก็เลยไม่รู้ว่ามันดังไปถึงข้างนอกหรือไม่ ตีไปก็ดังปึ้งๆ ซึ่งถ้ามีคนอยู่ข้างนอกจริงๆ ก็น่าจะได้ยิน แต่ผมเดาว่าไอ้เอกคงไม่ได้อยู่แถวนี้
“ซวยแล้วไอ้ดิน ซวยๆๆๆ” ผมบ่นกับตัวเอง “ไอ้หน้านิ่งมันจะเสี้ยนตายมั้ยวะเนี่ย แล้วกูจะทำยังไงดี ทำไงๆๆๆ” ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวจนต้องเดินไปนั่งพัก
“อืออ.. ฮืดๆ ฮืดๆ” เสียงลมหายใจของสกายดังขึ้นเรื่อยๆ มันนั่งถูหน้าขาตัวเองแบบเอาเป็นเอาตาย “ค..คุณ ผ..ผม..ว่า..ผม..ม..ไม่ไหว..แล้ว..ล่ะ” คำพูดแทบจะไม่ประติดประต่อ หน้าตาดูหื่นกระหายแบบถ้าไม่ได้ปลดปล่อยคือต้องตายแน่
ผมเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ กูไม่น่าเล่นแบบนี้เลยเว้ย ถ้ามันเป็นอะไรขึ้นมาแล้วกูจะทำไงวะเนี่ย!
ด่าตัวเองในใจก็คงไม่ช่วยอะไร คงต้องทำสิ่งที่ต้องทำนั่นแหละ
ผมตัดสินใจเดินไปคว้าข้อมือของสกายให้เดินไปยังมุมห้องเพราะพวกโต๊ะเก้าอี้จะได้อำพลางไว้อีกชั้นถ้ามีใครทะลึ่งพรวดเข้ามา ร่างมันผวาเฮือกทันทีเมื่อผมแตะตัว “อือ.. ร..ร้อน เฮือกๆ” ดวงตาที่แดงก่ำ ร่างกายที่สั่นสะท้านและลมหายใจกระชั้นถี่ขึ้นทุกที
ไม่ได้การละ ถ้าเป็นแบบนี้นานไปอาจจะช็อคตายไปก่อน “เดี๋ยวกูช่วย” ผมบอกออกไปด้วยเสียงที่เบาหวิว ไอ้ช่วยน่ะมันไม่ยากหรอกเพราะช่วยตัวเองก็ออกบ่อยแถมไอ้คนที่กระสันอยู่นี่ ผมเองก็หวังแอ้มมันอยู่ด้วยซ้ำ แต่ไอ้ร่างกายที่เริ่มไร้เรี่ยวแรงเนี่ยสิที่เป็นปัญหา
ไม่ไหวก็ต้องไหวไอ้ดิน!
ผมจับมันนั่งพิงกำแพงแล้วผมก็นั่งลงข้างๆ ตอนนี้มือของมันอยู่ไม่เป็นสุข คอยรุกเลื้อยถูไถไปตามเป้าตัวเองอย่างไร้ความอาย ถ้ามีสติคงไม่กล้าทำแบบนี้
“ช..ช่วย ผ..ผม” กางเกงลำลองสีดำถูกปลดลงแล้วมือผมก็ถูกคว้าไปโปะอยู่กลางลำกล้องของมัน
ไอ้สัด! ใหญ่พอๆ กับของกูเลยว่ะ!
หัวใจผมเต้นถี่รัว รู้สึกเหมือนได้ย้อนเวลากลับไปเมื่อตอนถูกเปิดซิงครั้งแรกกับสาวรุ่นพี่ม.ปลาย
ตอนนั้นจำได้ขึ้นใจว่าสั่นสะท้านมากแค่ไหนกับการปฏิบัติกิจของพี่สาวจอมขย่ม
แต่ตอนนี้.. ผมคงต้องเป็นคนเขย่าสินะ..
“อึก..อาห์ อือ..” สกายครางกระเส่าแทบจะทุกวินาทีที่มือหนาของผมขยับ
มันนั่งพิงกำแพงเหยียดขาแหงนหน้าหลับตาครางปร่าอย่างสุขสม ผมนั่งขนาบข้างและเอื้อมมือไปช่วยชักนำลำกล้องใหญ่ด้วยความตื่นเต้น
ไม่เคยจับของผู้ชายมาก่อนแต่ก็ไม่ได้นึกรังเกียจแม้แต่นิด จะว่าไปก็รู้สึกคึกคักตามเสียด้วยซ้ำ ผมเปลี่ยนท่านั่งเพราะรู้สึกไม่ค่อยถนัด ดันร่างใหญ่ของสกายให้ขยับออกจากกำแพงแล้วแทรกตัวเข้าไปนั่งแทนตำแหน่งเดิมของมัน จัดให้มันนั่งอยู่ตรงกลางหว่างขาและดึงให้มันเอนมาพิงหน้าอกเพื่อจะได้ขยับมือได้ถนัดถนี่
“อ่ะ อ่า อาห์ ซี๊ดด..” ครางเก่งฉิบหายไอ้ห่านี่ เดี๋ยวกูก็ฟันมึงซะตรงนี้เลย
พูดไปงั้นแหละครับเพราะร่างผมตอนนี้ก็แทบจะไร้สิ้นเรี่ยวแรงแล้ว ที่ยังขยับมือรัวๆ อยู่ได้เพราะสงสารมันแค่นั้นเอง กลัวจะช็อคตายไปซะก่อนจะได้เป็นแฟนกัน
ในระหว่างที่ขยับมือเป็นจังหวะอยู่นั้นผมก็อดไม่ได้ที่จะก้มลงคลอเคลียซอกคอและกกหูขาวเนียนอย่างลืมตัว ผิวสกายขาวอมชมพู ถึงจะมีตกกระบ้างประปรายตามประสาคนที่มีเชื้อสายตะวันตกแต่โดยรวมแล้วก็ดึงดูดปลายจมูกและริมฝีปากให้สูดดมได้ไม่น้อยเลย
“มีความสุขมั้ย” ผมกระซิบชิดใบหูพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกด้วยความหลงใหล
“อ..อืมม” เสียงครางต่ำอย่างกระสันพร้อมกับใบหน้าหล่อใสที่หันมาจ้องผม “จ..จูบ..หน่อย” หัวใจแทบหยุดเต้นเมื่อริมฝีปากสีสวยเผยอออกรอการจุมพิต ดวงตาฉ่ำปรือและเสียงหายใจกระเส่านั้นทำให้ผมแทบคลั่ง
เกือบหลงไปตามอารมณ์ชั่ววูบเมื่อผมก้มลงไปกะจะจูบตามที่มันขอ
“อยากจูบ มึงก็จูบกูเองสิ” ผมว่าแล้วขยับมือรัวเร็วกว่าเดิม”
“อ๊ะ อ่ะ อื้อ อือห์ อาห์” ร่างในอ้อมแขนบิดเกร็งสองสามครั้งแล้วปลดปล่อยออกมาเต็มฝ่ามือ “ย..ยัง ม..ไม่” เสียงมันกระท่อนกระแท่นจนต้องเอียงหูเพื่อฟังให้ชัด
“ว่าไงนะ” ผมถามพลางหยุดมือแล้วจับท่อนรักของมันเอาไว้เฉยๆ
“ย..ยังไม่..เสร็จ” ไม่เสร็จเหี้ยไร! น้ำเต็มมือกูเลยสัด “ท..ทำอีก..น..นะ” มันเอียงหน้าอ้อนแล้วจับข้อมือผมขยับไปมาเพื่อปลุกปั่นลูกชายของมันที่ไม่ได้อ่อนลงเลยทั้งๆ ที่ได้ปลดปล่อยไปแล้วหนึ่งรอบ
“ยาแม่งแรงฉิบหาย” ผมบ่น
“นะ..นะครับ” แน่ะ มีนะครับซะด้วย แล้วกูจะขัดใจได้ไงล่ะเนี่ย เฮ้ออ ต่อก็ต่อวะ!
แล้วผมก็เริ่มการชักนำระรอกใหม่ ทุกอย่างยังเป็นเหมือนครั้งแรกแต่คราวนี้ผมเผลอดูดลำคอมันไปสองสามครั้งจนเกิดรอยจางๆ มันพยายามจะจูบแต่ผมคิดว่ายังไม่อยากให้เป็นตอนนี้ อยากให้มีสติดีดีกว่านี้อีกหน่อยจะได้ชัดเจนว่าใครกันแน่ที่เป็นคนแพ้พนัน
“แฮ่กๆ อึก อาห์ อ๊า” ร่างมันแอ่นขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับขยุ้มหน้าขาผมอย่างแรง
คราวนี้ของเหลวข้นที่หลั่งออกมาไม่ได้เยอะเท่าครั้งแรกแต่ก็ทำให้เลอะเปื้อนกางเกงเล็กน้อย
“ดีขึ้นยัง” ผมถาม
ถ้าไม่ดีขึ้นกูก็ไม่ไหวแล้วนะ ตอนนี้ก็นั่งแทบไม่อยู่ เลื้อยลงไปเรื่อยๆ จนใช้แค่ช่วงไหล่พิงกำแพงแล้วเนี่ย
มันเอียงหน้ามองอีกครั้งแล้วทำหน้าอ้อนเหมือนเดิม “ข..ขออีก”
“..กูไม่มีแรงแล้ว” ผมบอกพร้อมกับหลับตาแน่นเพื่อไล่ความเจ็บปวดในหัวให้หายไป
“นะ..ผม..ขอ..อีกนะ” ร่างของมันพลิกกลับเข้ามาคร่อมผมเอาไว้
ถึงกับต้องลืมตาขึ้นทันทีเมื่อซอกคอถูกจมูกโด่งของมันฝังลงมาอย่างรวดเร็ว “ด..เดี๋ยว!” พยายามอย่างหนักที่จะดันมันออก แต่เรี่ยวแรงแทบไม่มี
ไอ้สัด! นี่มันเหี้ยไรกันวะเนี่ย!
‘ถ้าชาตินี้กูปิ๊งผู้ชายนะ กูจะยอมเป็นฝ่ายรับให้เลยเอ๊า’ เสียงหลอนๆ ที่อยู่ๆ ก็ดังขึ้นในหัว ยิ่งทำให้ผมประสาทแดก
“เดี๋ยวกูช่วยมึงอีกรอบก็ได้” พยายามดันมันให้พลิกกลับลงไปแต่แรงหื่นของไอ้หน้านิ่งมันมากมายเหลือเกิน
“ผมไม่ใส่ก็ได้ ฮืดฮืดด” มันพูดไปไซร้ซอกคอไปพร้อมกับพ่นลมหายใจหืดหาดใส่หูผม “ค..แค่ถูๆ ให้เสร็จ..ก็พอ..นะ” กูจะเชื่อมึงได้มั้ยเนี่ย แค่จะพูดยังหายใจแทบไม่ทัน
“ไม่เอาโว้ยย ออกไป” พยายามยกเข่าดันร่างมันออกแต่อยู่ในอาการพิษไข้กำเริบแบบนี้ ผมจนปัญญาจริงๆ
“นะครับ ผมขอ..นะ..อึดอัด..จนร่างจะ..พังอยู่แล้ว” มันพยายามรวบรวมสติเพื่อสื่อสารออกมา
เห็นแล้วก็สงสาร “...ไม่ใส่แน่นะ!” ผมถามพลางดันหน้ามันออก แค่ดันหน้ายังแทบไม่ไหว แล้วถ้ามันจะเสียบกูจริงๆ จะทำไงวะเนี่ย!
“ครับ..” แค่ครับยังไม่พอแม่งยังสูดหายใจเข้าจนสุดอยู่ตรงกกหูกูด้วย ขนอ่อนลุกพรึบพรับแบบไม่ต้องบิ้วใดใด
ผมต้องยอมให้มันปลดกางเกงออกหมดทุกชิ้น นี่ถ้าใครเปิดประตูเข้ามาเจอมีหวังได้ขึ้นหน้าหนึ่งเป็นเดือนๆ แน่นอน แต่จะทำไงได้ล่ะ แผนก็แผนกูเอง ผิดแผนแบบนี้ก็ต้องยอมรับชะตากรรมล่ะนะ
“ซู้ดดดด ซี๊ดดดด” ลำคอและใบหูของผมแทบทุกตารางนิ้วถูกสูดดมดูดเม้มไม่ได้ขาด เสียงซี๊ดซ๊าดของมันก็ดังขึ้นตลอดเวลาจนอยากถีบสักเปรี้ยงให้หายกาม
“อึก!! อ..ไอ้..เหี้..ย เจ็บ!” ผมเบิกตาโพลงเมื่อด้านหลังถูกบางสิ่งรุกร้ำเข้ามาโดยไม่ทันได้ระวัง รวบรวมพลังขยับก้นให้หลุดออกจากการโจมตี ยังดีที่ยังพอมีแรงเหลือ “ถ้ามึงใส่มาอีกที กูฆ่ามึงแน่!” ผมกัดฟันกรอด
“ท..โทษที ลืมตัว” คือหน้ามึงไม่ได้บ่งบอกว่าลืมตัวซักนิด สภาพนี้คือลืมแม้กระทั่งชื่อตัวเองแล้วไอ้สัด!
แล้วตัวผมก็ถูกรวบกอดไว้แน่น มันขยับเอวขึ้นลงถี่รัวแต่ไม่ได้สอดใส่เข้ามาหรอก แค่ผลุบเข้าผลุบออกตรงซอกขาและร่องตูดผมเนี่ย
ไม่นานนักมันก็เกร็งและปล่อยน้ำรักออกมาเฉอะแฉะเต็มพื้น ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกพร้อมกับทิ้งแข้งขาลงอย่างอ่อนแรง
“หมดทุกข์หมดโศกซะทีไอ้ดิน” หลับตารำพึงกับตัวเองอย่างเหนื่อยล้า แต่แล้วก็ต้องลืมตาขึ้นอีกครั้งเพราะมีบางอย่างกำลังถูไถไปมาหยอกล้อกับลูกชายของผม
“..ขออีก” มันมองกลับมาเมื่อผมจ้องมัน แม่งทำหน้าอ้อนเหมือนผู้ชายจะขอซิงจากผู้หญิงอย่างนั้นแหละ โอ้ย กูไม่ไหวแล้วววว!!!
ผมโบกมือหยอยๆ พยายามบอกมันว่า ‘พอเถอะไอ้เหี้ย’ แต่นอกจากมันจะไม่หยุด แม่งยังช้อนข้อพับเข่าผมขึ้นทั้งสองข้างแล้วโถมตัวทับลงมา
ถามว่าตอนนี้รู้สึกอะไรบ้าง..
กูปวดหัวจะระเบิดอยู่แล้ว กล้ามเนื้อทุกส่วนเหมือนเป็นอัมพาต กระดุกกระดิกแทบไม่ได้
“คุณ..น่ารัก” ทุกความเจ็บปวดหายเป็นปลิดทิ้งเพียงแค่ได้ยินคำหวานของมัน ดวงตาคู่สวยจ้องมองผมราวกับเป็นของที่มันหวงแหน ต่างกับแววตาหื่นกระหายเมื่อหลายนาทีที่ผ่านมา “ให้ผมนะ.. นะครับ” เหมือนร่างหลุดลอยไปในบรรยากาศที่ไร้แรงโน้มถ่วง ร่างกายล่องลอยเคว้งคว้างอยู่ครู่เดียวจากนั้นก็ถูกดูดเข้าไปในดวงตาของมัน
“อึก..จ..เจ็บ” ช่องทางด้านหลังถูกบุกรุกเข้ามาอย่างรวดเร็ว “ม..ไม่ไหว!” ผมหลับตาปี๋แยกเขี้ยวและกัดกรามน่นพลางดันตัวมันออกเพราะไม่คิดว่าจะทนความเจ็บปวดนี้ได้
กูจะยอมเป็นฝ่ายรับให้เลย
กูจะยอมเป็นฝ่ายรับให้เลย
กูจะยอมเป็นฝ่ายรับ
จะยอมเป็นฝ่ายรับ
ยอมเป็นฝ่ายรับ
ฝ่ายรับ
ฝ่ายรับ
รับ
รับ
“ม่าย ไม่เอาไม่รับ!! ปล่อยยยยย!!!” ผมรวบรวมพลังดันตัวมันออก
สกายหยุดเคลื่อนไหวและจ้องมองกลับมานิ่งๆ แววตาที่ห่วงใยระคนสงสาร แววตาที่บ่งบอกว่าสติของมันคืนกลับมาเข้าร่างบ้างแล้ว ผมเผลอสติหลุดเข้าไปในดวงตาคู่สวยอีกครั้ง จ้องมองภาพใบหน้าอ่อนโยนนั้นอย่างหลงใหล รู้สึกอยากทะนุถนอมผู้ชายคนนี้ไว้ให้นาน อยากเป็นเจ้าของมัน อยากดูแลรักษาเยียวยาหัวใจที่จมอยู่กับความทุกข์ อยากเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของมัน อยากปกป้องดูแลและได้รับสิทธิไล่ตะเพิดใครต่อใครที่เข้าใกล้มันโดยชอบธรรม
นานทีเดียวที่เราสื่อสารกันด้วยสายตา นานจนลืมว่าช่วงล่างถูกเสียดสีไปมาและถูกรุกล้ำเข้ามาทีละนิด และก่อนที่จะเฉลียวใจร่างผมก็ผวาเฮือก สองมือตะปบท่อนแขนของสกายแล้วบีบแน่น
“อ้ากก กูเจ็บ!!!” รอบดวงตาแสบร้อน กลางทรวงอกเหมือนมีไต้ฝุ่นลูกใหญ่หมุนวนปั่นคว้านเครื่องในจนละเอียดยิบรวมเป็นเนื้อเดียว
กูขอถอนคำพูด! กูไม่อยากดูแลทะนุถนอมมึงแล้วไอ้สัด กูเกลียดมึงไอ้หน้านิ่ง!!!!
ผมแยกเขี้ยวมองมันตาถลน ตอนนี้ร่างมันหยุดการเคลื่อนไหวแต่ยังคงคาท่อนรักเอาไว้ในร่างผมเช่นเดิม
แต่แล้วความโมโหโกรธาของผมก็ค่อยๆ คลายลงทีละน้อยเพราะแววตาอ่อนโยนของมันอีกครั้ง เหมือนถูกสะกดให้ต้องยอม เหมือนมันกำลังสื่อความหมายให้ผมเข้าใจว่าตอนนี้ไม่ใช่มันที่เป็นคนกระทำแต่เป็นผมที่ช่วยปกป้อง มันทำให้ผมรู้สึกราวกับว่าได้เอาตัวเองรับคมดาบแทนมัน โดยที่มันก็รับรู้และรู้สึกขอบคุณ
ทุกสิ่งทุกอย่างกลับตาลปัตรจากความโกรธเกรี้ยวกลายเป็นความภูมิใจ ถ้าไม่ทำแบบนี้ สกายอาจไม่รอดและผมเองจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีมัน
สักพักใบหน้าหล่อของมันค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ ในตอนแรกผมหยุดนิ่งเพื่อรอรับการจุมพิตแต่แล้วก็เอียงหน้าหนีเพราะเรื่องพนันมันค้ำคอ ที่เสียตัวเนี่ยมันผิดพลาดทางเทคนิคแต่ต้องชนะพนันแบบที่มันก็รู้สติด้วยถึงจะวินวิน
สกายทาบปลายนิ้วลงมาบนสันกรามของผมแล้วดันให้มองตรงหามัน “ผมขอจูบคุณได้มั้ย” น้ำเสียงที่ชัดเจนจนผมมั่นใจว่ามันไม่ได้พูดเพราะฤทธิ์ของยาแต่ถึงกระนั้นผมก็ไม่ได้ตอบอะไร “ถ้าจูบคุณแล้วต้องแพ้พนัน ผมก็ยอมแพ้ให้คุณนะ” มันยิ้มบางๆ แล้วมองผม
เป็นยิ้มที่น่ารักและอ่อนโยนราวกับเด็กน้อยที่ยอมถูกทำโทษเพื่อแลกกับการได้เล่นกับสุนัขตัวโปรด ถึงจะมอมแมมไปด้วยกันจนโดนแม่ตีก็คุ้มที่ได้แลก เห็นแล้วจึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มตอบ ยิ้มนี้ของผมไร้ซึ่งแผนการใดใด เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าอยากให้โดยที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน
ผมบอกแล้วจ้องมองมันด้วยความรู้สึกปรารถนา “Kiss me..”
รักมั้ยนะ ผมรักมันใช่มั้ย..
“อืมม” แล้วริมฝีปากของเราก็บรรจบกัน สกายจูบผมอย่างอ่อนหวานก่อนจะเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนขึ้นเมื่อผมเป็นฝ่ายใช้ลิ้นแทรกเข้าไปหยอกล้อกับริมฝีปากอุ่นชื้นของมันก่อน
หวาน..
จูบมันหวานจนผมอยากรู้ว่าจะมีอะไรที่หวานมากกว่านี้หรือไม่
เสียดายที่ตอนนี้ไร้เรี่ยวแรง ไม่อย่างนั้นสกายต้องถูกผมกลืนกินจนแทบไม่เหลือซาก มันดูดี ดูน่ารัก ดูอ่อนโยน และดูเหมือนจะมีใจให้ผม
ไม่รู้ล่ะ ตอนนี้ขอมโนเข้าข้างตัวเองแบบนี้ ไม่งั้นจะกลายเป็นว่าเสียตัวฟรี
“อึก..บ..เบา เชี่ย เบา!” ผมผวาล็อคคอมันแน่นเมื่อท่อนอันโตเริ่มขยับเข้าออก จะว่าไปมึงโหดมากนะสกาย แทบไม่เบิกทางอะไรให้กูเลยแม้แต่นิด รู้สึกจะใช้แค่น้ำรักของตัวเองแทนเจลหล่อลื่น แล้วดูมังกรของมึงสิ ใหญ่ซะขนาดนั้น เฮ้อ ไอ้ดินเอ้ย ครั้งแรกของมึงนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ
ฝากถึงบรรดาฝ่ายรุกทั้งหลายนะครับ ถ้าคุณจะเปิดซิงใคร กรุณาค่อยๆ ค่อยๆ ค่อยๆ และค่อยๆ มึงค่อยๆ ลำเลียงลำของมึงเข้าไปเพราะกูบอกเลย แม่งเจ็บเหี้ยๆ !!!!
ครั้งแรกของผม ยังดีที่ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ก็เสร็จกิจ รู้สึกดีอยู่อย่างก็คือในระหว่างที่มันโยกกายบนร่างผมก็ไม่เคยละอ้อมกอดและริมฝีปากออกไปเลย หลายครั้งที่มันพยายามควานหามังกรตัวเขื่องของผมเพื่อช่วยบรรเทาความเจ็บปวดแต่ผมจับมือมันออกเพราะอยากให้มันจดจ่ออยู่แค่ไอ้จ้อนของตัวเอง ไม่ใช่หวังดีหรือเสียสละแต่ประการใด แต่เพื่อที่มึงจะได้เสร็จเร็วๆ ไอ้เหี้ย!!!
แล้ววิบากกรรมของผมก็ถึงกาลสิ้นสุด มันถอนร่างออกไปแล้วเอาบ็อกเซอร์มาเช็ดทำความสะอาดให้ผมก่อนจะทำความสะอาดตัวเองและเสื้อผ้ารวมถึงบนพื้นด้วย จากนั้นก็จัดการแต่งเนื้อแต่งตัวให้ผมและตัวมันเองจนเรียบร้อย
ไม่อยากเชื่อว่ารวมระยะเวลาตั้งแต่เริ่มกามกันจนถึงตอนนี้ ผ่านไปแค่ครึ่งชั่วโมงกว่าๆ ไอ้เหี้ยเอ้ย แม่งก็ทำไปได้ สี่น้ำครึ่งชั่วโมง!
“ลุกไหวมั้ย” ยังมีหน้ามาถาม
“มึงถามว่ากูทำประกันไว้โรงบาลไหนดีกว่าไอ้สัด” นอนด่ามันเพราะขยับตัวไม่ได้เลย ในหัวนี่ร้าวระบมจนยกไม่ขึ้น
“สภาพขนาดนี้ยังปากดีอีก” ว่าแล้วก็มาพยุงผมให้ไปนั่งบนเก้าอี้ที่มีพนักพิง แต่ขอโทษนะ มึงปล่อยกูนอนดีกว่ามั้ย นั่งแบบนี้กดทับบาดแผลฉกรรจ์ของกูเว้ย!!
“ดีขึ้นแล้วเหรอ” ผมถาม ตอนนี้ดูมันจะสร่างจากอาการหื่นกามไปเยอะแต่หน้าก็ยังซีดและตาแดงอยู่
“มือยังสั่นอยู่นะ หนาวๆ ร้อนๆ เหมือนมีไข้ ไอ้นี่ก็ยังแข็งๆ อ่อนๆ อยู่ตลอดอะ” มันบุ้ยปากไปที่หว่างขา
ผมผงกหัวรับรู้ “ออกไปแล้วก็กินน้ำเยอะๆ นอนแช่น้ำอุ่นซักพัก เดี๋ยวก็หาย”
แทนที่จะขอบคุณที่ผมแนะนำแต่มันกลับทำหน้างอ “นี่แผนคุณใช่มั้ย ใส่อะไรในน้ำให้ผมกินล่ะสิถึงเป็นแบบนี้น่ะ” มันใช้เท้าเตะพวกขวดเปล่าให้ล้มระเนระนาด “หมองูตายเพราะงู เห็นมั้ยว่าผลเป็นไง ผมขอร้องล่ะนะ เลิกเป็นคนเจ้าแผนการซะทีเถอะ ถ้าแผนสำเร็จก็ดีไปแต่ถ้ามันผิดแผนคุณก็จะเป็นแบบ..!!! เฮ้ย!! คุณ!! คุณ!!” เหมือนโลกมันเอียงมากขึ้นหรือยังไงวะ ผมเริ่มตะแคงลงเรื่อยๆ จนร่างตกลงบนพื้น
“คุณไหวมั้ย โอ้ย ตัวร้อนจี๋เลย คุณ..คุณ อดทนไว้นะ..”
รู้สึกถึงแรงเขย่า ได้ยินเสียงเรียก รู้สึกถึงไออุ่น รู้สึกว่าถูกพรมจูบไปทั่วใบหน้า รู้สึกถึงความห่วงใยที่มากมาย จากนั้นสักพักก็ได้ยินเสียงผู้คนโฉ้งเฉ้งโวยวายกันยกใหญ่แต่ก็ไม่สามารถลืมตาขึ้นมาได้เลย
“ห...หา..พ..พี่..เก..”
“อะไรนะ คุณพูดอะไร พูดอีกทีผมไม่ได้ยิน”
“..หา..พี่..เ..ก..ด” นี่คือประโยคสุดท้ายที่ผมพูดออกไป และจากนั้นสติก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
“อิดอกดินเอ้ย ห้าวซะขนาดนี้เสือกโดนกด แถมคนกดยังหน้าอ่อนกระดูกอ่อนกว่ามึงตั้งไม่รู้กี่เท่า บทจะยอมแม่งก็ยอมง่ายยอมดาย สงสัยรักเขามากล่ะสิ ถ้าไม่รักนะ ถึงมึงใกล้ตายมึงก็ไม่ยอมให้ใครเสียบได้หรอก ตื่นมากูจะล้อยันลูกบวชเลยมึง” เสียงด่าแบบนี้รู้สึกคุ้นหูว่ะ อบอุ่นใจเหมือนได้อยู่ในที่ปลอดภัย
จากนั้นก็มีเสียงเปิดประตูและมีเสียงตีนหนักๆ เดินเข้ามาหยุดที่ปลายเท้า
“ไอ้นี่ก็เหมือนกัน กดมันได้ก็อย่าลำพองไปล่ะ มันเอาคืนมึงแน่” เสียงพี่เกด..น่าจะใช่ ว่าแต่ มันคุยกับใครวะ
“...ผมน่ะ..ยังไงก็ได้ครับ ไม่ได้ซีเรียสอะไร” เสียงไอ้หน้านิ่งใช่มั้ยวะ
กำลังคิดถึงพอดีเลย
“..อือ..ม..มึ..” ผมพยายามจะสื่อสารออกไปแต่ลำคอแห้งผากจนหายใจติดขัด
“อาราย อะราย!! เจอทั้งไข้เจอทั้งยากดไว้ขนาดนี้แม่งยังฟื้นได้อีก มึงนี่มันเดนตายฉิบหายเลยว่ะ ไหนพูดอีกทีซิ”
“ม..มึง พ..แพ้ พนัน ก..กูแล้ว..นะ” ผมบอกอย่างกระท่อนกระแทนหวังว่าคนฟังคงจับใจความได้
“มันบอกว่า มึงแพ้พนันกูแล้วนะ พนันไรกันเหรอวะ”
“หึหึ” อย่ามาหัวเราะหึหึนะไอ้หน้านิ่ง ห้ามโกงกูนะ มึงแพ้มึงก็ต้องเป็นเบ้ให้กูด้วย! “ขอผมไปคุยกับเขาใกล้ๆ ได้ไหมครับ”
“อยากมาก็ไสหัวเข้ามาสิ ไม่ได้กั้นคอกไว้ซะหน่อย”
แล้วทุกอย่างก็เงียบไปสักพัก จากนั้นที่ข้างหูผมจะมีเสียงกระซิบเบาๆ
“ยอมแพ้ให้ก็ได้ครับ..เมีย”
!!!!!
เมียพ่อง!!!!
***************************
:pig4:
-
เราอยากอ่านข้าวจ้าวมากกว่า :mew6:
-
คู่นี้เขาได้กันแล้ว
แล้วคู่จ้าวละะะ ยังค้างอยู่เลยย
-
:ling1:เมีย เค้าได้เสียกันแล้ว
เรื่องไอ้ทิงช่างมันเหอะ น้องอิงมันยอมรับ
แต่อิพี่ดอทสิ เราอยากรู้ ว่านางจะมีผู้ชายเป็นของตัวเองม้ายยยยย
-
แอร๊ยยยย พี่ดิน :laugh:
-
กร๊ากกกกกกกกกก ขอขำไอ้พี่ดิน เชื่อขนมกิน ว่าสกายไม่ยอมให้พี่ดินกดแน่นอน และพี่ดินก็จะเสร็จสกายเพราะพี่ดิน มันทนไม่ได้ ถ้าสกายเจ็บปวด กร๊ากกก หมองูตายเพราะงู พี่ดินเจ้าแผนการ์ณ ก็ตาย เพราะแผนการ์ณตัวเอง
-
////-.,-////. เราว่าแล้ววววววว
เห็นมั้ยดินต้องเสร็จสกาย 55555 ให้ทุกข์แกท่านทุกข์นั้นถึงตัวอิอิอิ
อ้อ แล้วดินไม่ต้องเอาคืนหรอกนะคะ แบนี้ก็ดีแล้ว. อิอิ
-
โอ๊ย เขินปนฮา ฮ่าๆ ขำมากกก
พี่ดินเอ๊ยยย
ลงท้ายอย่างนี้น่าจะมีแววสลับใช่มั้ยคะคนเขียน :impress:
ชอบคู่นี้สุดๆ :จุ๊บๆ:
ไปอ่านรอบที่ 3 ละ :oni1:
-
โดนซะแล้ว ดินเอ๋ย
เป็นเมียสกายไปเรียบร้อยแล้ว 5555
-
พี่ดินสุขสมไปแระ ขอน้องจ้าวต่อเลยนะ
-
ให้ดินกดคืนเลย ฮ่าๆๆๆๆ :hao7:
-
และแล้วดินก็กลายเป็นเมียสกายไปซะแล้ว
-
อีพี่ดินเอ๋ย เสร็จจนได้ :hao6:
รอจ้าวว่าจะเป็นไง :hao5:
-
แล้วพ่อดอกดินก็โดนคำสาปตาบั๊ค เต็มๆ ไม่มียั้งเลยด้วย :laugh: :laugh:
บวกเป็ดๆๆ และบอกเลยฟินนนนน :z1: :z1: :z1:
-
อร้ายยยยยยยยยยยยย!!
เป็นตอนที่เฝ้าคอย แอบลุ้นตั้งนาน สุดท้ายโดนกดจนได้พี่ดิน 555 ถูกใจสุดๆ
แล้วมาดูกันว่าจะกดคืนได้เปล่า หรือจะเจอลูกอ้อน เป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำไปอีก 55555
ปล. บางทีก็แอบเบื่ออิจ้าวเหมือนกันนะเนี่ย รีบๆเข้าใจกันสักทีได้เปล่าาา
-
พนิกร๊อกมากๆ พี่ดิน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่ดินนนนนนนนน
พี่ดินเสียสาวซะแล้ว 55555 ไอ้พวกตระกูลมึนนี่ โดนกดเหมือนกันหมด
ชอบคู่นี้มาก ๆ เลยยยยยยยยยยยยยย น่ารักอ่ะ :impress2:
-
ยาวแบบสะใจ เสียเลือดเสียเนื้อมิใช่เบาดินแดนเอ๊ยวางแผนจะกดเค้าแล้วตัวเองโดนกดเสียเอง นึกไว้ตั้งนานว่าจะต้องโดนกด จะสมน้ำหน้าดีมั้ยจอมวางแผน วางแผนทุกเรื่องทั้งเรื่องตัวเองทั้งเรื่องคนอื่น สงสารสกายมีเมียเป็นเอ็งจริงๆ :m20:
ชอบพี่เกด เจอทีไรฮาทุกที
-
กรี้ดดดด!! พวกเกรียนๆเปงเมียหมดเบย
-
บรรดาเกรียนๆมีสถานะเดียวคือเมีย!!! เท่านั้นเช่น จ้าวกับพี่ดินอย่างนี้ :laugh: :laugh:
-
**ตบเข่าฉาด!!!** นั่นยังไงล่ะ ว่าแล้วอิพี่ดินต้องโดนสกายกด... และแล้วก็โดนจนได้ หุหุหุ สาแก่ใจข้ายิ่งนักกกกก... 5555555+
ตอนนี้พี่ดินก็เคลียตัวเองไปส่วนนึงและ เหลือแฝดพี่แก..น้องเจ้าาาา
-
อิดินโดนสกายกด :m20:
ต้องสลับนะ ดินไม่ยอมหรอก :ling1:
-
ใจจริงอยากให้สลับกันนะ สงสารพี่ดินนิดนึง
แต่มาคิดอีกทีตามกฏแรงโน้มถ่วงแล้วพี่ดินอยู่ข้างล่างน่ะถูกแล้ว
ยังฮาพี่เกดเช่นเคย
แล้วแต่สกายแล้วล่ะว่าจะยอมให้พลิกหรือเปล่า
น้องอิงค์เจอที่พักใจแล้วเนาะ น่ารักดี ตอนนี้แค่รอคนรั่วกับสลัดผักเคลียร์กันซะที
ขอบคุณนะคะที่มาอัพยาวๆให้เรื่อยๆ :mew1:
-
กร๊ากกกกกกกกก สงสารปนสมน้ำหน้า :laugh:
อย่าลืมกดคืนนะพี่ดิน
รอตอนต่อไป เคลียร์คู่จ้าวกับสลัดกัน
-
แหม่ อิพี่ดิน
ทำผิดหวังซะได้ อุตส่าห์ลุ้นให้เป็นรุก
ปั้ดดิโธ่!!!!!!!!!!!!! โดนเสียบไปและ
:oo1: :oo1: :a5: :a5:
คราวหน้าเอาใหม่นะเฟร้ย
:laugh: :laugh:
-
:hao7:
-
อร๊ายพี่ดินแย่แล้วววว
-
55 ดีนะคู่นี้มันเข้าใจกันง่าย ๆ ลุ้นอยู่ตั้งนานดินมันโดนจนได้
-
อิดอกดินเอ๋ยยยยย โดนเสียบจนได้ :m20: :pigha2:
ชอบคู่นี้ที่สุดอ่ะ พี่ดินตลกมากก o13
-
ในที่สุดอิพี่ดินแม่งก็เสียตัววววว
กร๊ากกกกกวางแผนซะดิบดีแล้ว
เป็นไงละทีนี้ :m20: :m20: :m20: :m20:
-
พี่ดินเป็นเมียไอ้หน้านิ่งซะแล้ว โธ่!!
ขอบคุณ :)
-
เรียบร้อยจร่ะ 55555
ตอนแรกจะเป็นสะมีนี่นา ไมกลายเป็น เมีย ได้หว่าาาา
คดีพลิ๊ก
-
สมโดนเลยแผนการดีนักฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอแบบเอ๊กคูลซีฟกว่านี้ได้ป่ะแบบๆในห้องไรงี้อะไม่เด็ดเหมือนของอีจ้าวเบยย คิคิ
ถ้าเป็นไปด้ายขอโดนสกายรับบทลงโทษบ้างนะอิอิ
-
ค่ะนังดอกดินคะ อิฉันน่ะสมน้ำหน้าค่ะ มันน่าจะให้สกายเอาจนยาหมดฤทธิ์เลยเน๊อะ ว่าแต่เป็นไงล่ะคะสกายเค้ายอมแพ้แล้วนะ ยอมเมียตัวเองน่ะ นังจ้าวมีเพื่อนไว้ปรึกษาเรื่องปั๊วๆถูกคนแระทีนี้ :pigha2: :pigha2:
-
เรียบร้อย :laugh:
-
555 พี่ดินแม่งสะดุดแผนตัวเองหัวคะมำเลย ได้ผัวไปแล้วซะงั้น
-
เผลอแว๊วเดียว พี่ดินกลายเป็นเมียเขาซ้ะแล้ววววว :hao7:
-
ย๊ากกกกก..... พี่ดินไอด้อลผม โดนกด!!!!!!!
นั่นไง ว่าแล้วววววววววววววววววววว
ปล. 555555 ขำยันลูกบวชกับพี่เกดด้วยคนครับ
ฮาไปนะ พี่นะ
-
:hao7: ชอบคู่ ดิน-สกายมากกกกกก
ในที่สุดก็ได้กันจนได้ อิๆๆ ปากแข็งกันมานาน :hao7: :hao7: :hao7:
-
พี่ดิน กลายเป็นเมียของ สกาย ไปซะแล้ว 55555
วางแผนมาซะดิบดี หุหุ
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ได้แล้วค่าได้กันแล้ววว อุ๊บส์!!!!! 55555
โดยใจอิชั้นมากค่ะ เลือดหมดตัวแล้วววววววว
ได้กันยังไม่วายเกรียน 555 ตลกอ่ะ
ตอนจบนี่โดนใจสุดและอ่ะ "ยอมแพ้ให้ก็ได้ครับ....เมีย"
เมียพ่อง!!! 55555 #เขินอ่ะดิ
-
ยาวสะใจมากกกกกกกกกกก
ชอบมากกกกกกกก
ถ้าเรื่องนี้ขาดพี่ดินไม่ได้จริงๆ
เจ้าแผนการก็เท่านั้น
เป็นพ่อสื่อก็อย่างดี
ทั้งคู่จ้าว.คู่อิงค์
อลเวง ได้ผะลัวววววเลย
สกายมันร้าย
รอพี่ดินจะพลิกกลับได้มั้ย
แต่ท่าจะยาก 55555
ดูแลพี่ดินดีๆนะ พี่เค้าเจ็บตรูดดดดอ่ะสกายยย
ล้อยันลูกบวชแน่พี่ดิน ก๊ากกกก
-
อ๊ากกกก ข้ามขั้นๆๆๆๆ :hao6:
-
ต้องกลับมารุกคืนให้ได้นะพี่ดิน :sad4:
ไม่ใช่แบบที่จิ้นไว้เลย
-
เฮ่อๆ แดนดินเอ๋ย ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว สะใจจริมๆ
ตอนหน้าขอฟ้าดินอีกนะคะไรท์ อยากจิรู้ว่าอิพี่ดินนางจะติดใจอะเป่า 55555
-
อ้าก เป็นฝั่งเป็นฝากับเค้าสักทีนะคะ พี่ดิน
ปล. พี่เกดได้น้องเขย
-
โดนแดเมจคำว่า เมีย ไป คนอ่านถึงกับกรีดร้องงงงงงงงงง พี่ดินนนนหายๆไวน้า~~~
-
ชอบคู่พี่ดิน-สกายมากกกก o13
-
แอบลุ้นไว้แล้วว่าดินต้องเป็นฝ่ายโดนเสียบแน่ๆ
แต่พอได้อ่านจิงๆ กรี๊ดลั่นในใจ
สมน้ำหน้าดินอยากเป็นนักวางแผนนัก โดนซะเองเลย
ขอดิน-สกายอีกเยอะๆนะคะ ชอบๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
ขำดินสุดๆ :laugh:
-
สมน้ำหน้าพี่ดินเหลือเกิน 5555555555555
สะดุดแผนตัวเองล้มเลยนะ...
ชนะแล้วไง... 555555555555555555555555555
อันนี้เรียกกรรมตามสนองใช่มั้ยเอ่ย?
โถๆๆ ไม่คิดเล้ยว่าพี่ดินจะเป็นครรักษาคำพูดขนาดนี้... หึหึ
โอเคๆ ปิ๊งผู้ชายแล้วจะยอมเป็นฝ่ายรับ....ตามนั้นเลย 5555555555555555
ตอนแรกเห็นเรียกสกายว่า ว่าที่เมีย...หึห์
สงสัยจะได้เป็นแค่ว่าที่เมียตลอดไปแล้วล่ะม้าง เพราะพี่ดินเป็นเมียแล้วนี่ 555555555
โอ๊ยย ยินเม้นยิ่งรู้สึกเหมือนเป็นแอนตี้พี่ดิน(?) ไม่นะ จริงๆแล้วรักพี่ดินนะคะ...
ทั้งรักและหมั่นไส้ 5555555555555555
:katai3: :katai3:
-
ชอบคู่นี้จริงๆ
ชอบไอ้พี่ดิน เถื่อนดี 5555555
"มึงนี่ชั่วจริงๆ" ตอนอ่านนี่คิดถึงคำนี้เลยย
เจ้าแผนการดีนัก 555
โอ้ยยฮาา
:laugh:
-
เจ้าแผนการดีนัก โดนเองเลย ไม่รู้จะสงสารหรือขำดี
เอาเหอะครั้งแรกก็ยอมไปก่อน ครั้งหน้าค่อยเอาคืนแบบถาวร
-
อยากจะสมน้ำหน้าดินหรอกนะ แต่...
รู้สึกชีวิตสกายจะไม่สงบอีกต่อไป 5555+
-
พี่ดินแกยอมรับเถอะแกเป็นรับให้น้องสกายแล้วววววว 5555
-
ยอมแล้วครับเมีย.....
สกายดินคือนิพพาน55555
ชอบมากกกกกรุกหน้าละอ่อนกัยเคะหน้าโฉด!!!!
สกายจะกดทั้งทีก็กดให้ตลอดนะเว้ยเฮ้ย!!!!!
เอาให้ฟ้าเหลืองจนอิพี่ดินซ่าไม่ออกเลย อิอิ
-
แม่เจ้าโว้ยยยยยยยย
สมน้ำหน้าอิดิน วางแผนดีนัก
อ่านซะตาแทบแฉะ ยาวๆ กันไป
ขอบคุณมากนะ
-
ว๊ายๆๆๆๆๆ อีดอกดินกลายเป็นเมียไอหน้านิ่ง ว๊ายๆๆๆ
-
:heaven :heaven :heaven
-
สงสารพี่ดินอ่ะ555555555555555555555555 เราร้องไห้หนักมาก :laugh:
-
:m20: โอ้ยฮากระจาย ขำท้องแข็งกรามค้างไม่ไหวทั้งจ้าวทั้งดินรั่วได้สุดๆ
จ้าวผีมาม่าเข้าสิงคงต้องรออึดให้เต็มที่สิน่ะ. ส่วนพี่ดินสมพรปากได้รับสมใจ :hao3:
-
โอ้ยยย ในที่สุดพี่ดินก็เสร็จสกาย หุๆๆ =..=
ดีใจที่สกายทำความฝันเราเป็นจริง อิพี่ดินโดนกดจ้า!
ชอบประโยคสุดท้ายของสกาย 'เมีย' คำนี้บ่งบอกสถานะอย่างดี >o<
อยากอ่านต่อๆๆๆ
-
ประโยคปิดท้ายของสกายสุดยอดมาก เล่นเอาดินไปไม่เป็นเลย :z1: ชอบจริง ๆ มาอัพบ่อย ๆ น่ะ ส่วนเรื่องอื่น ๆ ของคุณคนเขียนมาอัพต่อไว ๆ น่ะ ชอบหมดทุกเรื่องเลยน่ะ
-
:laugh: อุวะ ท่านเจ้าแผนการ
แหม น่าจะไปเปิดคลีนิครับเคลียร์ปัญหาหัวใจนะคะ รับรองรุ่ง :hao3: แต่ปัญหาตัวเองนี่เคลียร์ไม่ค่อยจะรอดเนอะ
งี้แหละ คนเราพอคิดว่ามีชัยกว่าคนอื่นทีไรก็มักจะหลวมตัวประมาททุกที :hao6: งานนี้โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเองนะคะดิน
ตอนคำพูดตัวเองตามมาหลอกหลอนนี่สะใจแบบจริงๆ รู้รึยังว่าคนเขาเฝ้าแช่งมานมนานมันลำบากลำบนแค่ไหนกว่าเธอจะรู้ตัว :jul3: งานนี้ต้องขอคารวะท่านเทพบั๊ค ศักดิ์สิทธิ์มาก :m20:
ดินคะ แบบนี้หนูคงไม่มีวันได้กดสกายแล้วล่ะค่ะลูก
แค่เขาทำตาเชื่อมอ้อนนิดอ้อนหน่อยก็ใจอ่อนยอมเขาขนาดนี้ ชาตินี้อย่าหวังเลยค่ะว่าจะได้รุก o16 เห็นซื่อๆอย่างสกายแต่มันก็วายร้ายตัวพ่อเหมือนกันนะคะ ถึงจะไม่เท่าหนูก็เถอะ o8
-
สนุกกกกกกมากคะ ชอบๆ
-
ฮาตอนทุดท้าย 555555
-
:mew4:
-
หึหึหึ สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน สกายดิน บันไซ~! :hao7: :oo1:
-
โธ่ ...พี่ดิน โดนกดซะแล้ว :laugh:
-
กะไว้แต่แรกแล้วว่า สกายต้องรุกพี่ดิน 555555 5+
มันใช่เลยยยยยย พี่ดินเป็นระบที่เถื่อนมากค่ะ
ชอบคู่นี้มากๆ บอกเลยยยยย
ในที่สุดก็ได้กันนนนน น กรี๊ดดดดดดด!!!
-
พี่ดิน แผนเยอะนัก
เหมือนจะเถื่อนๆ แต่ก็แอบๆมีหวานมาให้คนอ่านสะดุดหัวใจนิดนึง
พี่ดินยอม ยอมก็เพราะรัก ใช่มั้ยล่ะ
ชอบคู่นี้น๊า รุกชนรุก น่าจะสลับได้เร็วๆนี้ 555 ถูกใจ
-
พี่ดินพลาดซะแระ ฮ่าาๆ :oo1: :laugh: สกายรับผิดชอบด้วยน้าา อิอิ ส่วนจ้าวตอนนี้เป็นไงมั่งเนี่ย :hao3:
-
เชี่ยพี่ดิ๊นนนนนนนนนนนน :katai1:
ไม่อาวไม่ยอมม กลับมารุกสกายให้ได้นะ ชนะพนันแล้วต้องเอาให้คุ้ม
เสียท่าครั้งเดียวถือว่าช่วยสกาย สกายต้องยอมให้กดอยุแล้วแหละ 55555555555555
-
กรี้ดดดดดดด!!! “ยอมแพ้ให้ก็ได้ครับ..เมีย” :z13: :laugh: :z3: :haun4:
สมน้ำหน้าเจ้าแผนการดีนัก 555555555 สมควรโดน :laugh: :laugh: :laugh:
-
มาพี่ดินอีกตอนเตอะ
สกายได้ใจตอนจบมาก
-
:katai5: :katai5: คิดถึงดิน-สกาย :katai5: :katai5: :katai5:
-
ซุ่มอ่านมานาน ชอบคู่สกายดินมาก
ตั้งแต่ดินเจอกับสกายครั้งแรกนี่เชียร์ให้ดินเคะมาตลอดเลย
วันนี้สมใจแล้วค่ะ สะใจมาก จงเป็นเมียต่อไปนะคะดิน
-
พี่ดิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
หมดสิ้นแล้วพี่! 5555555+
ความแมนพี่โดนทำลายป่นปี้ 55555
ถถถถถถถ ไอ้เราก็วางภาพพี่ดินไว้ซะดิบดีว่าพี่แม่งต้องเป็นรุกชัวร์ แต่ไหงกลับตาละปัดงี้ล่ะพี่ 5555555+ :hao6: :hao6: :hao6:
-
โอ๊ยๆๆๆ เขินอ่ะ พี่สลัดกับน้องเจ้าโลก ๕๕๕๕
น้องเมาแต่โดนพี่พี่ตบจนสร่างเลย
พี่ดินก็ดีอ่ะ ใครโห่กุลบเมม ทำไมเป็นคนแบบนี้
-
จ้าวน่ารักอ่ะ งื้ออออออออออออออ
จูบบนเวทีเลยค่าาา สงสารพี่ดินเบาๆ
คนจิ้นก็กรีดร้องกันไป ๕๕๕๕๕
เขินอ่าาา น้องเมาแล้วขี้อ้อนขี้ยั่วมากๆๆๆเลย
พี่แบบหมดอารมณ์เพราะความปัญญาอ่อนของน้องง
พี่รักน้องจริงหรือเปล่า??
-
“ยอมแพ้ให้ก็ได้ครับ..เมีย”
เจอประโยคนี้เข้าไป อยากกรี๊ดแทนพี่ดิน
แอร๊ยยยยยยย
มันต้องอย่างนี้สิจ๊ะน้องกายยยย
ได้ใจแม่ยกเหลือหลาย
แต่แบบนี้เขาเรียกว่าให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัวใช่มั้ยคะ
พี่ดิน หุหุ
-
พี่บั๊คแม่งร้ายยยยย ระวังโดนลบเมมนะ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
เล่นกับพี่ดินด้วยอีก น้องจ้าวก็น่าสงสารยังไม่รู้ว่าฝันหรือเรื่องจริง ถถถถ
สกายนี่ก็ตระกูลหวังอีกป่ะ? งื้ออออออออออ
พี่บั๊คมาตามเมียฮะ ถถถถ
-
จ้าวววว หนูมันแรด หนูมันอ้อย ขี้อ่อย
แต่รักหมดใจอ่ะ งื้อออออออออออออ
หลงรัก ทำไมทำตัวน่ารักอย่างนี้?
ยิ่งเมาแล้วแบบโคตรเรื้อนๆ น่ารักอ่ะ แล้วคิดได้ไงว่าเมียเล่นชู้ ๕๕๕๕
พี่ก็จะทนไม่ไหวแล้ว่ะ? น้องอ่อยเกิ๊นนนนนนนน
โดนอุ่มทีนึงก็คิดว่าเป็นผีแล้ววววว
-
ต้องบอกว่าจ้าวแม่งงงงง น่ารักกกก
เมาแล้วยั่วมากอ่ะ พี่บั๊คก็รักน้องเอ็นดูน้องมาน๊านนาน
เสือยิ้มยากจะเสร็จน้องก็ตอนนี้แหละ
พี่บั๊ครุกไวๆนะ รอให้เป็นแฟนจ้าวอยู่ อิอิ
-
น้องจ้าววค่าาา แบบนี้ออนท็อปหรอคะ? ๕๕๕๕๕๕๕
เสร็จพี่บั๊คไปแหละ เมาแล้วเรื้อนตลอดดด เสียตัวยังรู้ตัวอ่ะ
ฮือออออออออออออ ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจกับน้องดี
พี่บั๊คต้องเครียดแน่เลยที่น้องหนีไป
แต่ก็นะ เดี๋ยวพี่มันจะตามไปรับผิดชอบ อิอิ
-
แท็กซี่นี่ก็ย้ำจ้าวตลอดดดดดด น้องยังทำใจไม่ได้
สงสารสกายอ่ะ ฮืออออออ อุตส่าห์ฟูมฟักมาตั้งนาน
จ้าวไปมีคนอื่นอยู่ในใจแล้ววว
พี่บั๊คก็นะ ไม่ยอมกอดน้องเอง น้องหายไปเลย
แล้วมาปรึกษาพี่ดิน ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
เจ้าแผนการตลอดดด พี่บั๊คต้องเชื่อคนบ้านะเพื่อได้คนบ้ามาเป็นแฟน กิกิ
-
สกายจะสมหวังแล้วใช่มั้ย??
จะมาคู่กับพี่ดินช้ะ?
ประเด็นเรื่องเมียน้อยเมียหลวงเราจะไม่ยุ่ง
แต่สกายอ่ะ อ่อนโยนแค่กับจ้าวหรอ? งื้อออออออออออ
รักจ้าวมากสินะ แงๆๆ
-
สนุกอ่ะ พี่ดินขราาาา พี่เกรียนจิมๆๆเลยยยย
ทำไมแค่เห็นหน้าสกายเปลี่ยน พี่ก็สุขใจแล้วหรอ?
สกายก็โดนข่มเหงเกินนนน เอาความเย็นชาของเธอนั้นมาละลายยย
รอเจอกันครั้งหน้า จัดหนักนะคะพี่ขาาา
จ้าวจ้าาา เธอเกรียนเหลือเกินนน โดนลบทู้อีกแล้ว ๕๕๕๕
พี่บั๊คต้องสู้นะ มีเมียเรื้อนแบบนี้
-
สกายเหมือนจะนิ่งๆ แต่เราว่านางแอบกวนโอ้ยนะ ดูจากประโยคสุดท้าย
ในที่สุดพี่ดินก็ได้มีผัวสมใจ555555555555 :katai2-1:
เอาจริงๆเห็นชีวิตด้านโอชินของสกายมาก็เยอะ อยากอ่านตอนนางกวนทีนเมีย(ที่พึ่งมี)
อยากรู้ว่าเกรียนตัวพออย่างพี่ดินจะทำให้กะผัวเกรียนหน้ามึน :hao3:
-
โอ้ยยยยยย 555555555 ชอบพี่ดินนนนนนนนน
-
สกายนี่อ่อยเพื่อนป่ะ? ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ขนาดอ่อยนะเนี่ย เพื่อนบ้ายังไม่รู้ตัวเลย เง้ออออออออ
จ้าวน้อยกลับบ้านแหละ รักแม่นางอ่ะ
รู้เลยลูกเป็นแบบนี้เพราะใคร ฮ่าๆๆ
พี่ดินก็ด่าน้องด่าซะ ปากนี่จัดได้อีกกกกกกกกกกก
อุ๊ยๆๆ พี่บั๊คคคค
-
น้องจ้าววววววววววววว ตอแหลมากเลยลูกกกกก
ปากกับความคิดไปคนละทางเลยนะคะ ๕๕๕๕๕๕๕๕
สงสารใครดีเนี่ย?? พี่บั๊คไหวมั้ย? เปลี่ยนใจทันนะคะ
น้องแม่งชอบเพ้ออ่ะ ถถถ
-
:impress3: สมกับที่รอคอย 55555 สมน้ำหน้า อิพี่ดิน
-
จ้าวคะ หนูเอารางวัลตุ๊กตาทองไปเลยค่ะ ๕๕๕๕๕๕
เล่นดีเกิน คุ้มค่าจ้างมากๆๆค่ะ คุณแม่ถึงกับเงิบไปเลย
พี่บั๊คนี่ก้ตามน้ำกับน้องตลอดดดดดดดด
เนียนแล้วได้กำไรไง ถถถถถ ฟินแปบบบบบ
ระวังนะคะพี่บั๊ค ถ้าน้องเกิดฉลาดขึนมา รู้แผนนี่พี่เจ็บนะคะ
น้องคงหนีไปไกลมั้ง?
-
จ้าวกับเดย์ทะเลาะกันได้น่ารักอ่ะ ไม่ยอมโตสุด ๕๕๕๕
แต่ชอบที่ว่า เดย์รู้โลกรู้ ทำไมไนท์ใสจังเลยลูก? จะโดนกินตอนที่ไม่รู้เรื่องหรอ?
สกายนี่เจ็บหนักสุดอ่ะ ฮืออออออออออ มาหาป้ามาลูกมาๆๆๆ
คุณแม่ผัวนี่ก็เหลือร้ายสุด ถถถถถถถถถถ เดี่ยวเจอฤทธิ์นะคะ
-
พี่ดินแลดูโรคจิตนะ ๕๕๕๕๕๕๕๕
ตามติดชีวิตสกายมากค่าาาา แล้วอารมณ์ดีสุดๆเวลากายเปลี่ยนสีหน้า หึหึ
มาสำรวจนี้อยากมาอยู่ด้วยป่ะ? กายแม่งโดนข่มเหงเยอะเกิน
สัญญาทาสก็หมดเร้วๆเถอะ พี่ดินจะช่วยก็ช่วยนะ
แต่ขอเหตุผลดีๆ ประโยคสุดท้ายนี่พูดจริงป่ะ? ๕๕๕
-
เขินอ่ะ งื้ออออออออออออออออออออออออออ
พี่ดินสาวแตกอ่ะ ฮืออออออออออออออออออ
ความหล่อของสกายมันบังตา ตายค่ะตาย
สกายคะ พี่ดินนี่รุ่นดึกของน้องจ้าวเอาคนนี้ไปแทนได้ค่ะลูก
เกรียนพอๆกัน แต่พี่ปากจัดกว่าแค่นั้น
พี่ก็ช่วยน้องอ่ะ เขินๆๆ น้องก็นะ หึหึ
ฟินค่าาาาาา
-
จ้าวน่ารักอ่ะ งื้ออออออออออออออ
แม่ผัวกับแม่ยายฉะกันมันมากค่ะ คะแนนสุสีสุด
แม่ผัวก็ดีใจนะที่ลูกดูแลอ่ะ แต่แบบก็ยังไม่ชอบลูกสะใภ้ไง
เดี๋ยวก็แพ้ลูกอ้อนน้องจ้าว เชื่อสิๆๆ
สงสารน้องตอนถามถึงเมียพี่บั๊คอ่ะ
อยากบอกความจริงใจจะขาดดด
ครอบครัวข้าวน่ารักสุด สนับสนุนลูกสุด ๕๕๕๕๕๕๕
-
โอ๊ยๆๆ ไม่ชอบเวลาน้องดราม่าเลย ฮืออออออออออออ
พี่บั๊คบอกความจริงน้องเถอะ ในเมื่อก็รักกันทั้งคู่อ่ะ
น้องมันมึนๆซึนๆ บ้าๆบอๆอย่างนี้แหละ
แต่มันก็รักจริงนะ ยิ้มเยอะๆนะลูก อย่าคิดมาก
-
สกายมีเมียแล้ว กร๊ากกกกกก :katai5:
โอ้ยยยย น่ารักดีจัง พี่ดินเป็นรับ ดูมุ้งมิ้งขึ้นเยอะเลย
-
คำถามคือแลดูหื่น แต่อดสงสัยไม่ได้ พี่ดินเสร็จปะ คือ แบบ สกายพยามควานหาชะ แต่พี่ดินบอกให้ทำให้เสร็จ เพราะแกเจ็บ 555 ไอ้เราก็สงสัยไง ว่าพี่ดินอะ แกแค่เสร็จสกายอย่างเดียวชะมะคะ รบกวนตอบให้หายข้องทีได้มิ๊ 555
-
พี่ดิน กลายเป็น เมีย เสียแล้ว :ling1:
-
ทำไมคุณแม่เป็นแบบนี้กันนะ? แต่ชอบเวลาเจอกันอ่ะ
ทะเลาะกันสนุกไปเลย เลือดนี่ซิบๆๆ ฮาาาา
คุณหญิงแม่ก็ควรจะยอมรับได้แล้วนะคะ
จ้าวจ๋า ทำไมจ้าวคิดมากจังเลยลูก แล้วหนูไม่พยายามเข้าใจเลย
ใครๆก็ดูออกว่าพี่เขารักหนูมากกก ชอบเปลี่ยนเรื่องตลอดดด
กายจ๋า รอเมียจ้าวไปจัดการก่อนนนะ หึหึ
ปาร์ตี้วันนี้คงเละอ่ะ แบบจ้าวเมาคนเดียวก็ไม่ไหวแล้ววว เจอแม่เข้าไปอีกกก
-
พี่ดินแม่งงงงงงงงงงงงงงง สาวแตกสุดๆเลยค่าาา
สกายก็ดูแลดี๊ดี ชอบอ่ะ
ฮีแบบยิ้มได้อ่ะ แล้วเหมือนพยายามตัดใจจากจ้าวด้วย
มีการชวยพี่ดินมาอยู่ด้วยอีก ชอบตอบจิกกัดกัน งื้ออออออออ
เขินและฟินมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
พี่ดินหน้าด้านอ่ะ ย้ายมาอยู่กับสกายแล้ววววว
เขาจะจูบกันหลายรอบแล้วค่ะแม่ขาาา
พี่ดินสาวแตกบ่อยนะคะ กายก็เขินหน้าแดงตลอดดด
เริ่มงงว่าใครเมะใครเคะ ๕๕๕๕๕๕
เราจะฟินไปด้วยกันค่ะ
-
พี่ดินร้ายอ่ะ แต่สะใจอิคุณเผ่ามาก น่าสูญพันธ์ไปได้แล้วนะ
เลวกันหมดเลยย พี่ดินนนนนนนนนนนนนนน
ชอบพี่จัง ที่ทำนี่แผนการหรือความตั้งใจลึกๆ หึหึ
แล้วตอนไปกระซิบข้างหูน้องนี่แบบบ แอร๊ยยย -//////////-
เขินมากมาย เขินไปหมด งื้อออออออออออออ
พอมีเรื่องก็หวงหน้าน้องสุด โหดได้อีกค่าาา
-
จ้าวโดนตบเจ็บมั้ยลูก?? ทุกคนแลดูเชื่อมั่นในจ้าวสุด งื้อออออออออ
คือน้องกตัญญูอ่ะ อย่าทำแม่จ๋านะ
จ้าวขา จ้าวเมาแล้วสมองหนูแยกนะคะ รักสามเส้นเหมือนกันหมด ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
ชอบจริงๆเลยนะตอนพี่บั๊คดาร์คเนี่ย -//////-
เข้าทางนางแหละ หึหึ
-
พี่หมอเกดคะ ทำไมพี่กามขนาดนี้?? จ้าวกลัวเลยทีเดียว ถถถถ
แม่จ่าน่ารักอ่ะ พอตาสว่างแล้วทุกอย่างก็ดี๊ดี แต่จ้าวจ๋า
ทำไมขยันหนีพี่เขาบ่อยขนาดนี้ล่ะลูก? แล้วยังไม่รู้ตัวอีก
พี่บั๊ครีบมาเคลียร์เลยนะ ทำให้น้องรักขนาดนี้แล้วนะ
-
เหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดีไม่ใช่หรอ? จ้าวแม่งไม่ยอมฟังเอง
ฮืออออออออออออออ สงสารพี่บั๊คมีเมียโง่
จ้าวแม่งๆๆ นึกว่าจะแฮปปี้ ครอบครัวสุขสันต์แล้ว
กลายเป็นดราม่าน้ำตาไหล แงงงงงงงงง
-
อิงค์รักพี่หรือเปล่า? พี่ทิงก็หึงป่ะ?
แต่พี่ดินนี่เจ้าแผนการสุด หึหึ
เริ่มชอบกายแล้วก็บอกกกกก
ร้ายสุดต้องคนนี้ เคลียร์ให้รู้เรื่องนะ อย่าหึงจนหน้ามืดนะคะ
-
พ่องูตายเพราะงูครับ ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕
พี่ดินแม่งงง เป็นพ่อสื่อไง เคลียร์กับอิงค์แล้วก็ดี๊ดี
มีการไปส่งเขาให้ถึงมืออีก
มีงอน เรียกคะแนนสงสารโคตรสาวววเลยยย
นึกถึงคำพูดเลยอ่ะ กุยอมเป็นรับเลยยย ถถถ
เป็นจริงๆด้วยค่ะพี่ดิน ช่วยกายไปตั้งหลายรอบ
กายยอมแพ้ก็ได้ครับเมีย -////////////-
ดิฉันฟินจนไม่รู้จะฟินยังไงแล้วค่ะ แต่พี่ดินนี่ขี้หวงโคตรๆเลยนะ
-
พี่ดินนี่สุดยอดเลยนะ แก้ปัญหา ชี้ทางออกให้คนอื่นได้ตลอด ทั้งเพื่อนทั้งน้อง
พี่นี่มีแผนการอยู่ตลอดเวลาเลยจริงๆ แถมแต่ละแผนนี่ก็สุดยอด o13
แต่สุดท้ายสกายสุดยอกกว่าที่กดคนสุดยอกแบบพี่ได้ 55555 พี่เป็นเมียสกายแล้วนะ :z1:
:mew1: :L2:
-
และแล้วคำพูดพี่ดินก็เป็นจริง ไม่ไหวจะฮา
สกายจ๋าหนูรับผิดชอบเมียด้วยนะจ๊ะ :laugh:
-
กรี๊ดดดดดด พี่ดินของหนู
ในที่สุดก็มีผัวเป็นตัวเป็นตนกับเขาซักที :heaven
-
เหยยยยยยยย อิพี่ดินนนนนนน นี่จะรอช้อตเอาคืนนะพี่! เสียไปหนึ่งขอให้ได้คือเป็นสิบ!!!!
ชอบๆๆๆๆๆ ชอบคู่นี้ ><~
รอคนเขียนจ่ายคู่กระทิงกับอิงค์มาด้วยนะะะะะะ
-
พี่นักเขียนมาต่อเร็วๆนะคะ :mew1:
คิดถึงบัคจ้าว ชอบสกายดิน รออ่านทิงอิง :ling1: :z13:
-
เข้ามาบอกอีกรอบว่าเราชอบดินอะ เหมือนจะแรด แต่พี่แกแมนมากกก ถึงจะโดนกดก็ยังแมนอยู่ดี :laugh:
ชอบท่อนนี้
แต่แล้วความโมโหโกรธาของผมก็ค่อยๆ คลายลงทีละน้อยเพราะแววตาอ่อนโยนของมันอีกครั้ง เหมือนถูกสะกดให้ต้องยอม เหมือนมันกำลังสื่อความหมายให้ผมเข้าใจว่าตอนนี้ไม่ใช่มันที่เป็นคนกระทำแต่เป็นผมที่ช่วยปกป้อง มันทำให้ผมรู้สึกราวกับว่าได้เอาตัวเองรับคมดาบแทนมัน โดยที่มันก็รับรู้และรู้สึกขอบคุณ
ทุกสิ่งทุกอย่างกลับตาลปัตรจากความโกรธเกรี้ยวกลายเป็นความภูมิใจ ถ้าไม่ทำแบบนี้ สกายอาจไม่รอดและผมเองจะอยู่ได้ยังไงถ้าไม่มีมัน
ปลื้มพี่ดิน ถึงจะเชียร์พี่แกกดน้องสกาย แต่ตอนนี้ก็ชอบนะ พี่แกไม่หลุดคาแรกเตอร์
ยังหวังว่าจะสลับได้อยู่ ฮิๆ
-
ก๊ากกกกกกกกกกกกก "ยอมแพ้ก็ได้ครีบเมียยยยยย" อิฉันปวดราวแทนอิพี่ดินเลยจ้าวคร่าาาาาาาาาาาาา
-
:pig4: :L1:
-
กราบขอบคุณ ทั้งคนเขียนและคนโพสมากเลยค่ะ
อ่านเพลินมากๆ คือเริ่มต้นมา ชอบดินมากคือมันเกรียนมาก คือเจอความเถื่อนและความเกรียนแล้วนึกถึง "อีเจี๊ยบ" เลียบด่วนขึ้นมา 555+
คือ เถื่อนๆ เห้ๆ แต่รักมันนะ เกลียดมันไม่ลง 555 (เปรียบเทียบเฉยๆซึ่งไม่เกี่ยวกันเลย) แต่บังเอิญยังไม่มีซีนออก 55+
นั่งฮาข้าวจ้าวต่อเนื่องมาก คือเมาเรื้อนเป็นเรื่องเป็นราวจนไม่น่าเชื่อว่ามันจะขนาดนั้น ความจำขาดตอนแล้วตอนเมาไม่เมาคนละคนจนน่าเวียนหัว สมควรอยู่ที่พี่บั๊คแกจะทนไม่ไหว แต่ นั่นแหละ เชื่ออใครไม่เชื่อ ดันไปเชื่อพี่ดิน คือแผนการณ์เยอะไป แต่พอผิดแผนขึ้นมาก็งานเกิดสิคะ
ร้องไห้ตอนที่ 25 แบบสงสารข้าวจ้าวอ่ะนะ เพิ่งมารู้ว่าตัวโดนหลอก แต่ที่จริงพี่บั๊คจะเล่าให้ฟัง น้องก็ไม่ยอมฟังเองนี่หว่า -*-
ตอนล่าสุดนะหึหึ ดิน.... แมนโคตรๆ คือโดนเพราะป่วยด้วยรักด้วยนะ หลายอย่าง
แต่สกายก็ แบบคือดีอ่ะ สุภาพชนแล้วก็ไม่ถือทิฐิดีด้วย แบบไหนก็ไม่เกี่ยงนะ แต่โชคดีแล้วที่ได้เปิดดินก่อนเพราะต่อไปจะสลับก็ยังได้ลุ้น อารมณ์คือดินเป็นรับก็ดีนะ แต่อยากให้รุกมากกว่าแหละ เพราะกายค่อนข้างแฟ แต่กลับกัน ถ้าดินได้กายก่อน ดินต้องไม่ให้พลิกแน่ๆ 555+
อ๊าก อิจฉาหมอเกดน่ะ เจอเคสแบบนี้ไปสองเคส เป็นสาววายก็ฟินตัวแตกกันไปแล้ว 555+
เม้นยาวไปนิด เพราะ อ่านรวดต้นจนจบเพิ่งได้เม้นท์
ติดตามตอนต่อไปนะคะ
ปล.ถ้ามีแววมีภาคต่อ หรือพิเศษอย่างไรก็แล้วแต่ คนเขียนอย่าลืม นึกถึง เมียแคทกับแมวเล้านะคะ คือเป็นคู่ที่ออกมาตอนแรกๆ แต่เราอ่านแล้วติดใจน่ะค่ะ ว่าต้องเป็นคู่ที่น่ารักๆน่าจิ้นอีกคู่แน่ๆ *หรือจะออกมาแค่ตัวประกอบT^T :ling3:
ปล. 2 อยากให้ลองเขียนชื่อเจ้าของความคิดลงไปด้วยก็ดีนะคะว่าใครเล่า
ปกติ บางทีเราก็ไม่ค่อยเขียนนะ แต่ความที่ ตัวละครมีสองตัวมันจะ จับใจความง่ายกว่าว่าใครเล่า แต่เรื่องนี้มีตัวหลัก สองคู่ บางทีคู่หนึ่งกำลังพีค ตัดมาอีกคู่ คือนั่งอ่านไปย่อหน้าหนึ่งก็เพิ่งรู้สึกว่า อ้าว เข้าใจผิดว่าอีกคู่เล่า กรรม :mew2:
:mew1:
-
Chapter 28 Drama Addict
“เฮ้ย ตื่น!” ผมหลุดออกจากฝันร้ายเพราะแขนที่ถูกตบเบาๆ และเสียงเรียกจิกๆ “มึงจะนอนข้ามชาติข้ามภพแดกห่าบ้านเมืองไปถึงไหน ตื่นมาซะที กูจะได้ขึ้นไปพักผ่อนของกูมั่ง” สำเนียงนี้ หยาบโหดแบบนี้ ไม่มีจิตคิดเมตตาผู้ตกทุกข์ได้ยากแบบนี้ จะมีใครล่ะ
“อ่าว.. พี่เกด” ผมหรี่ตามองและเปล่งเสียงเรียกสาวสวยผมสยายหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพรา ไม่เคยมีสักครั้งที่ผมจะมองว่าพี่เกดไม่สวย
จนกระทั่ง..
“เอ่อ กูเองแหละไม่ใช่ผัวมึงหรอก” ..มันเปิดปาก
“ผงผัวไรวะ ผมไม่มีผัวซะหน่อย พูดเรื่อยเปื่อยน่าพี่” ผมบ่นและพยุงตัวขึ้นนั่ง “อะ..อ่า.. เจ็บสัด” บ่นเบาๆ เพราะรู้สึกเจ็บแปลบๆ ตรงท้ายซอย
“ก็เนี่ย ดากมึกแหกจนจับไข้ ถ้าไม่ให้บอกว่ามีผัวจะให้บอกว่ามึงแหกดากตัวเองหรือไง” แม่งเป็นผู้หญิงจริงๆ เหรอวะเนี่ย ถ้าเป็นเพื่อนผู้ชายพูดจะไม่เจ็บขนาดนี้เลยนะ
ผมไม่อยากเถียงให้ตัวเองเจ็บช้ำกว่าเดิม พี่เกดไม่ใช่คนชอบพูดพล่อยๆ ถ้ามันไม่เรียนแพทยศาสตร์ มันคงไปทางไสยศาสตร์ เป็นแม่มดหมอผีเพราะทำนายทายทักโคตรจะแม่น
“เงียบ ไม่ตอบ” พี่เกดเบะปาก “โดนเสียบทีเดียวสาวแตกเลยเหรอวะ” บอกตามตรงว่าผมไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครนอกจากพี่เกด เวลาอยู่ต่อหน้าพี่มัน ผมล่ะโคตรสาว เถียงไม่ทัน โดนดักทางโดนรู้ไต๋จนต้องหงอตลอด “เฮ้อ.. กูไม่แซวก็ได้แต่ถามได้ปะว่ารักมันมากมั้ยไอ้หรั่งนั่นน่ะ” พี่เกดทำหน้าจริงจัง
“ก่อนตอบนะ ผมขอบอกว่าที่เกิดเหตุกับทวารผมเนี่ยมันเป็นแค่สิ่งที่ไม่คาดคิด แค่ผิดแผน” เห็นพี่เกดเบ้ปากใส่แล้วหมั่นไส้มันแต่ก็ไม่อยากต่อล้อต่อเถียง “รัก!” เมื่อไม่เห็นว่าการโยกโย้จะเกิดประโยชน์อันใด ในที่สุดก็บอกคำนี้เพื่อที่คู่สนทนาจะได้ไม่ต้องทำหน้ายี้ใส่อีก
พี่เกดนิ่งอึ้ง ทำตาโต “มิน่า” พี่มันพยักหน้ารับรู้ “แต่ก็ผิดวิสัยมึงที่จะเป็นคนโดน นี่ผิดแผนขนาดไหนถึงได้ออกมาเบอร์นี้วะ ไอ้หน้าอ่อนนั่นก็อาการไม่น้อยเลยนะ กูให้กินยาแล้วนอน กว่าจะนอนได้ก็ห่วงมึงอยู่นั่น” รู้สึกดีใจที่รู้ว่ามันเป็นห่วงผมจนเผลอยิ้มออกมา “คนนี้รักแท้ รักจริง ว่างั้น” พี่เกดถามย้ำ
ผมพยักหน้ายอมจำนนกับเสียงเรียกร้องของหัวใจ ถามว่าทำไมถึงได้รักขนาดนี้ก็คงตอบไม่ได้ แต่รู้แค่ว่าผมคงรักมันมากเพราะไม่อย่างนั้น มันต้องตายไปแล้วถ้าผมฟื้นขึ้นมาแล้วรู้ว่าตัวเองโดนมันกด
“แค่วางแผนจะให้มันมาจูบจะได้ชนะพนัน แต่ดันกลายเป็นแบบนี้ เฮ้อ” ผมถอนหายใจ
“กูเตือนมึงกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปวางแผนอะไรเยอะแยะ มันจะเข้าตัว แล้วเป็นไง โดนจนได้ แล้วจะเอาไงต่อ จะกลายเป็นเคะร่างถึกงี้ต่อไปหรือว่าจะพลิกเกม” พี่เกดดูจะลุ้นๆ กับเรื่องของผมเหลือเกิน แหม่ พี่เป็นสาววายปะเนี่ย
“ก็ต้องพลิกกลับอยู่แล้ว แต่เลิกใช้แผนละ จะใช้แต่ความจริงใจ ฮิ้ววว” พี่เกดส่ายหัว คงคิดว่าผมเสี่ยว แต่ผมตั้งใจแบบนี้จริงๆ นะ
“ขอให้ได้ขอให้โดนเว้ย แล้วหายปวดหัวยัง จะได้พากันกลับซะที กูอยากพัก” พอเผือกหมดก็ไล่ส่งเลยว่ะ พี่กูนี่โคตรจริงใจ
“ดีขึ้นเยอะนะ แต่ทำไมเป็นถี่งี้วะพี่ แล้วคราวนี้ก็ล้มเร็วกว่าทุกทีด้วย ปกติทนได้นานกว่านี้นะ เหมือนว่าร่างกายมีความอดทนน้อยลงเรื่อยๆ เลยอะ” ผมค่อนข้างกังวลกับอาการของตัวเอง แค่เดือนเดียวล้มไปสองรอบ นี่คือสถิติที่ไม่น่าปลื้มเอาซะเลย
“ก็มึงไม่ออกกำลังกาย แถมยังใช้ร่างกายเปลืองอีก ทั้งเหล้าทั้งบุหรี่ นอนก็ดึก แถมยังกิจกรรมกับชะนีฆ่าเวลาพวกนั้นอีก ถ้าไม่ร่วงก็ไม่รู้จะว่าไงล่ะ” พี่เกดได้โอกาสบ่นยาว “แล้วจะเอาไงต่อ มีแฟนแล้วมึงจะเลิกสำส่อนได้ยัง” ถึงกับใช้คำว่าสำส่อน นี่พี่กูจริงๆ เหรอวะ
“โหพี่ สำส่อนอะไรกันล่ะ ผมก็แค่โสดเปลี่ยว ผู้ชายที่ไหนก็เป็น” ผมแก้ตัว “แล้วอีกอย่าง ผมกับมันก็ยังไม่ได้เป็นแฟนอย่างเป็นทางการ เอาไว้เป็นเมื่อไหร่แล้วค่อยว่ากันอีกที ..แต่ก็นะ เรื่องแบบนี้ถ้าแอบได้ก็แอบ ชีวิตจะได้มีสีสัน”
“เหี้ยละมึง” พี่เกดบ่น
เคร้ง!!
แล้วเราสองคนก็ต้องหันไปมองที่หน้าห้องพร้อมกันเพราะมีเสียงดังขึ้น
“เอ่อ โทษทีครับ ผมไม่ทันมอง” ไอ้หน้านิ่งปัดโดนอะไรบางอย่างบนเคาท์เตอร์หน้าห้องพักฟื้น มันรีบเก็บแล้วตั้งไว้อย่างเดิมก่อนจะดันประตูสวิงเข้ามา
“ฟื้นเร็วดีนี่” พี่เกดทัก “มาก็ดีละ จะได้พากันกลับ อยู่ก็เปลืองข้าวเปลืองยา” พี่เกดนี่เกดมาเพื่อทำลายล้างโลกรึเปล่าวะ มีอะไรที่ทำให้มันสงบปากสงบคำได้บ้างมั้ย ตอบ!!
“กี่โมงแล้วพี่” ผมถามพลางขยับตัวลงจากเตียง พอไอ้หน้านิ่งเห็นก็รีบพุ่งเข้ามาประคอง “อ..อะไรของมึงเนี่ย!” ผมรีบถาม แล้วดันมันออก
“ก็เดี๋ยวจะล้ม” มันว่าแล้วเข้ามาประคองอีก
ผมขี้เกียจเถียงด้วยก็เลยปล่อยให้มันทำ ดีซะอีก ได้อยู่ใกล้โดยไม่ต้องวิ่งตาม คอยดูนะกูจะสำออยให้หนัก!
แล้วจากนั้นผมกับสกายก็พากันออกจากคลินิกพี่เกด ได้ยามาอีกสองกระบุง ที่จริงยาเก่าก็ยังเหลือแต่พี่เกดบอกว่า “เอาไปเหอะ เดี๋ยวอันเก่าหมดก็จะแสลนหน้ามาอีก เจอเหี้ยบ่อยๆ มันอัปมงคลกับชีวิต”
เหอะๆ ถามอีกรอบ..
นี่พี่สาวกูจริงใช่มั้ย!!
“หมอเกดนี่เค้าเกลียดคุณเหรอ ฮ่าๆๆ” ไอ้คนขับรถถามขึ้นเมื่อเรานั่งเงียบกันมาสักพักใหญ่ คงรู้สึกผิดปกติล่ะสิ เพราะทุกทีกูชวนคุยตลอด
“อือ” ผมตอบแค่นั้นแล้วหลับตาลงอีกครั้ง
ตอนนี้เอนนอนอยู่เพราะจะว่าไปก็ยังไม่หายดีสักเท่าไหร่
“..คุณจะให้ผมรับผิดชอบมั้ย” หืมมม พูดใหม่ซิ
“รับผิดชอบเรื่องเหี้ยอะไรของมึง” หันไปมองและทำหน้าโหดใส่มัน
“ก..กะ ก็” พอเห็นรังสีอำมหิตจากผมก็ถึงกับติดอ่าง “เฮ้อ เอาตรงๆ นะคุณ ก็ผมน่ะ..”
ไม่อยากฟังมันให้เสียอารมณ์ ที่จริงรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ ในอกกับคำถามของมัน ถ้ากูบอกว่าไม่ต้องรับผิดชอบ คือมึงก็จะลอยตัวไม่รับใช่ไหมวะ ทำไมถึงเลือกใช้คำถามอะไรแบบนี้ ทำไมมึงไม่เนียนๆ คบกับกูไป ทำไมต้องใจร้ายขนาดนี้วะ!!
“ไม่ต้องรับเหี้ยไรทั้งนั้นแหละ” ผมตอบออกไปด้วยความรู้สึกน้อยใจ “แค่ทำตามสัญญาก็พอ มึงแพ้พนัน ก็แค่ดูแลรับใช้กูตามที่พูด ส่วนเรื่องอื่น ไม่ต้องพูดถึงมัน” บอกไปแล้วก็ใจหาย นี่กูเข้าใจแล้วนะว่าผู้หญิงที่เสียตัวให้ผู้ชายแล้วต้องบอกว่าไม่ต้องมารับผิดชอบฉันหรอก เขารู้สึกยังไง จะให้ตอบว่า ใช่สิ เธอต้องมารับผิดชอบฉัน มันก็ไม่ใช่ไง มันต้องเป็นไอ้คนที่ได้เราแล้วมาบอกว่า ‘ผมจะรับผิดชอบคุณเอง’ แบบนี้ถึงจะถูก
โอ้ยย นี่กูคิดไปถึงไหน โดนไปทีเดียวถึงกับสาวแตกอย่างพี่เกดว่าเหรอวะ คิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ไม่ปกติซะแล้วกู
ไอ้หน้านิ่งเหลือบมองก่อนจะรับปากหนักแน่น “ผมเลือกเองที่จะเป็นคนแพ้ ผมรู้อยู่แล้วล่ะว่าต้องทำตามสัญญา” มันยิ้มบางๆ แล้วหันไปตั้งใจขับรถต่อ
ผมไม่ต่อปากต่อคำ ยิ่งได้ยินยิ่งเจ็บแปลบๆ ถ้าไม่ใช่สัญญา มึงก็จะไม่อะไรกับกูงั้นเหรอวะ
เฮ้อ พอๆๆ ฟุ้งซ่านไปใหญ่แล้ว ต้องทำอะไรซักอย่างกับความคิดซะแล้วว่ะ!!
“มึงจะไปไหนน่ะ” พอถึงจังหวะที่จะต้องแยกไปยังคอนโด สกายเปิดไฟเลี้ยงซ้ายซึ่งไม่ใช่ทางไปคอนโดผมจึงต้องเบรคไว้ “กูไม่ไปคอนโดมึงนะ ขนของมาแล้ว ไม่กลับไปหรอก” หยิ่งเว้ย วันนั้นอยากไม่ง้อกูเอง ชิชะ
“แล้วคอนโดคุณไปทางไหนล่ะ” มันทำหน้านิ่งตามปกติ
“เลี้ยวขวา พอถึงสามแยกแล้วเลี้ยวซ้าย ตรงไปเรื่อยๆ อีกห้าร้อยเมตร” ผมอธิบาย
สกายยักไหล่แล้วตบไฟเลี้ยวขวา มันขับไปเรื่อยๆ และเลี้ยวเข้าคอนโดตามที่ผมชี้บอก คอนโดผมมีที่จอดประจำชั้นที่พัก ขับวนขึ้นไปแล้วเดินเข้าห้องได้เลย ผมอยู่ชั้นสิบ ไม่สูงไม่ต่ำ กำลังดี
“นอนที่นี่แหละ ดึกแล้ว” ตอนนี้ตีสองครึ่ง ถึงจะกลับก็ไม่ให้มันกลับหรอก
“อืม” มันตอบแล้วมาพยุงผมเพราะลงรถมาแล้วก็ถึงกับเซเลยทีเดียว “เจ็บมากไหม” มันถาม
“รอกูหายก่อน เดี๋ยวมึงก็รู้เองแหละ” ไอ้หน้านิ่งยิ้มขำ
“ผมล่ะเชื่อคุณจริงๆ”
“ถ้ามึงเชื่อกูอย่างปากว่า มึงก็เป็นแฟนกูสิ” สกายชะงักกึกทันที มันเลิกคิ้วมองผมนิ่ง
“กูไม่ได้อยากให้มึงมารับผิดชอบ แต่กูอยากให้มึงมาเป็นแฟน” สายตาสกายไหววูบเมื่อได้ยินทุกอย่างแบบชัดเจนตรงประเด็น
“ต..ตรง ตรงไปมั้ยคุณ ไม่อารัมภบทซะหน่อยเหรอ”
ผมไม่ตอบแต่เดินไปเปิดประตูห้องก่อนจะเข้าไปในห้องนอนและล้มตัวลงทันที
“อ้าว.. ว..ไหวมั้ยคุณ” มันคงงงนะ ขอมันเป็นแฟนแต่ไม่พูดต่อ แต่อยากให้รู้ว่าตอนนี้กูไปต่อไม่ไหวจริงๆ
“เวียนหัวฉิบหายเลยว่ะ นอนก่อนละกัน มึงจัดการหาเสื้อผ้าใส่เองนะ กูไม่ไหวแล้วอะ” พูดจบผมก็หลับตาลงทันที รู้สึกปวดหัวจนแทบระเบิด คิดว่าคงต้องกลับไปเข้าฟิตเนสซะแล้วล่ะ ร่างกายอ่อนแอขนาดนี้ได้ไงวะ
“ค..คุณ คุณนอนดีดี” ร่างผมถูกผลักออกแต่ผมก็พลิกกลับไปนอนท่าเดิมเพราะคิดว่าหมอนข้างใบนี้มันพอดิบพอดีกับร่างผม “คุณณณ” ถึงแม้ไอ้หมอนมันจะลากเสียงใส่อย่างรำคาญแต่ผมก็หาได้แคร์ไม่ ยังคงคร่อมหนีบเอาไว้อย่างแน่นหนา
“อยู่ด้วยกันนะ..” ผมรัดวงแขนให้แน่นขึ้นแล้วพูดออกมา “อยู่ตลอดไปเลยนะ..” ยังคงกระซิบเบาๆ ร้องขออยู่แบบนั้น
“........”
ไม่มีสัญญาณตอบรับแต่ผมก็ไม่เลิกตื้อ “กู..รัก..มึงนะ..” แล้วผมก็จูบขมับหมอนข้างไปหนึ่งที รู้สึกได้ถึงชีพจรที่เต้นผิดจังหวะของหมอนใบนี้จนนึกเอ็นดู “จากนี้ไปจะไม่มีแผนอะไรทั้งนั้น สัญญา” ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นและเห็นว่าอีกฝ่ายจ้องมองผมอยู่ก่อนแล้ว
“นึกว่าละเมอ” เสียงเบาๆ และลมหายใจที่แรงขึ้นของมันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้น
“รู้สึกตัวตั้งแต่มึงกอดกูเมื่อกี้ละ” ดีที่เปิดไฟหัวเตียงไว้จึงได้เห็นว่าหน้ามันไม่นิ่งอย่างทุกที
“ก็คุณนอนสั่นก็เลยกลัวจะหนาว” มันหลบตานิดหน่อยแล้วดึงผ้าห่มคลุมขึ้นถึงอกให้ผม “ดีขึ้นรึยัง” น้ำเสียงอบอุ่นของมันทำให้ผมต้องเผลอยิ้มออกมาและเอื้อมมือไปเกลี่ยที่แก้มมันเล่น
“ถ้ามึงอยู่ด้วย กูก็ดีขึ้นทุกที” มันเม้มปากเป็นเส้นตรง ไม่รู้เขินหรือหมั่นไส้แต่ผมไม่รอให้มันบอก “กูดีขึ้นจริงๆ นะ ทั้งนิสัยและความรู้สึก และกูก็อยากจะดีขึ้นอีก ดีให้มากกว่าที่เคยเป็น..เพื่อมึง”
สกายมองผมนิ่ง ดวงตาของมันทอประกายในแสงสลัวแบบนี้แล้วสวยที่สุด ผมคงหลงไหลดวงตาคู่สวยที่ฉายแววหม่นเศร้าของมันอยู่ไม่น้อยเลย มองทีไรก็จิตหลุดทุกที “สรุปว่ามึงจะเป็นหรือไม่เป็นแฟนกู ให้เวลาคิดนานละ” สกายยิ้มมุมปากแล้วจับมือผมที่ลูบแก้มของมันเอาไว้
“ผม..”
Rrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrr
ขณะที่มันกำลังจะตอบ เสียงโทรศัพท์มือถือของมันก็ดังขึ้น ผมภาวนาให้มันตอบคำถามก่อนที่จะรับโทรศัพท์แต่มันก็ไม่รู้ใจผมเลย
“ว่าไงจ้าว” เมื่อกดรับสาย มันก็รีบพูดทันที “อะไรนะ อยู่ไหนไม่รู้ มึงจะบ้าเหรอ นี่มันจะตีห้าแล้วนะ ทำไมทำตัวงี้เนี่ย!” เสียงมันหงุดหงิดมากทีเดียว มันลุกไปใส่เสื้อผ้าพลางคุยโทรศัพท์ไปด้วยอย่างเร่งรีบ
“มีอะไรเป็นสัญลักษณ์มั้ย ปั้มเหรอ ปั้มอะไร ปตท. เอ่อๆ แล้วมีอะไรอีก อืมๆ เอ่อๆ อืม โอเค กูรู้ละ เดี๋ยวไปหา” เมื่อวางหูเสร็จมันก็เดินมาคว้ากุญแจกับกระเป๋าและทำท่าจะออกจากห้องทันที
“ให้กูช่วยอะไรมั้ย” ผมเดาว่าคงเป็นไอ้จ้าวที่โทรมาและคงกำลังตกทุกข์ได้ยากถึงได้โทรมาเวลาแบบนี้
“ช่วยหายเร็วๆ ผมจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” มันเดินมายืนข้างเตียงก่อนจะโน้มตัวลงมาหา
“มึงจะกลับมาเมื่อไหร่” ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกพ่ายแพ้แบบนี้ แต่ลึกๆ แล้วผมเข้าใจนะ เข้าใจแต่ไม่โอเคน่ะ เคยเป็นกันหรือเปล่า
“พรุ่งนี้ครับ สัญญา” แล้วมันก็ก้มลงมาจูบผมเบาๆ และผละออก เป็นผมเองที่รั้งคอมันไว้แล้วกัดปากมันเบาๆ
“ถ้ามึงไม่มา กูจะไม่ยอมหายเลยคอยดู” พูดจบก็ดึงมันลงมาจูบอีกรอบ คราวนี้สอดลิ้นเข้าไปในปากมันและดูดกลืนอย่างโหยหา
ไม่ไปได้ไหมวะ..
หรือถ้าไปก็ให้กูไปด้วย
แต่ผมจะพูดได้ยังไง เหมือนน้ำท่วมปาก มันไม่สมควรที่ผมจะพูดออกไปแบบนั้น
“รอนะครับ” สกายบอกแล้วกดจูบลงมาหนักๆ ก่อนจะผละออกไป “ผมจะกลับมาพร้อมกับคำตอบนะ” มันยิ้มบางๆ นัยน์ตาสะท้อนความห่วงใยอย่างมากมาย
แต่ทำไมผมถึงไม่เห็นความรักจากตาของมันนะ หรือว่าจะคิดไปเอง
“กูจะรอ” จบประโยคมันก็หันหลังเดินออกจากห้องไป
โจทย์กูเหมือนจะง่ายแต่ทำไมถึงได้รู้สึกว่ามันยากขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้วะ ทั้งๆ ที่ได้กันแล้ว ทั้งๆ ที่กูชัดเจนและจริงใจขนาดนี้ ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้แสดงอาการรังเกียจหรือขัดขืน แต่ทำไมถึงได้รู้สึกว่ากูไม่ใช่คนที่มึงเลือก
เพราะอะไรกันนะ..
“อยู่ไหนมึง” ผมกดโทรศัพท์หาไอ้จ้าวหลังจากไอ้หน้านิ่งออกไปได้ไม่นาน จะให้นอนเฉยๆ รอให้เด็กตัวเองไปฟันเด็กเพื่อนงั้นเหรอ ไม่มีทางซะหรอก
“หลงทางเสียเวลา หลงคนมุสาก็มีแต่เสียใจ หึ..” เสียงไม่เมานะ แต่คล้ายคนกำลังเจ็บปวดกับอะไรบางอย่าง
“เป็นอะไร แล้วมึงอยู่ไหน ให้กูไปรับมั้ย” ถามไปเผื่อฟลุ๊ค ถ้ามันยอมจะได้ตัดหน้าไปรับมันแทนสกายซะเลย
“หึ..” หึอีกละ มึงเป็นไรวะเนี่ย
“ถ้าไม่ตอบ กูจะมุดโทรศัพท์ไปถีบมึงเดี๋ยวนี้แหละ” ผมทำเสียงเข้ม
“หึ..ที่ผ่านมา พี่ก็ทำมากกว่าถีบผมอยู่แล้วนี่” เสียงมันค่อนขอดอย่างหนัก
“ข้องใจอะไรกู บอกมาเลย มีไรก็บอก โตๆ กันแล้ว”
“หึ..” ถ้ามึงหึอีกที กูจะไปถีบหน้ามึงจริงๆ แล้วนะ! “พี่มากกว่ามั้งที่จะต้องบอก ว่าผมมันโง่มากจนพี่กับพี่.. หึ” มันกำลังจะพูดชื่อใครอีกคนแต่ก็เหมือนจะเลี่ยง ไม่พูดถึง “ผมคงโง่มากสินะ” เสียงเหมือนพึ่งร้องไห้อย่างหนัก ไอ้จ้าวเนี่ยนะกำลังร้องไห้
“มึงฟังกูนะจ้าว มึงกับกูต้องเคลียร์กัน” ผมบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังปนห่วงใย ไอ้จ้าวอาการหนักมากและผมว่าคงไม่มีใครจะช่วยมันได้แม้แต่ไอ้หน้านิ่ง
“หึ..” กูจะทำไงกับหึของมึงดีไอ้เชี่ย! “ไม่อยากเจอมึงเลยไอ้เชี่ยพี่ดิน กูเกลียดมึงกับเพื่อนของมึงที่สุด พวกมึงหลอกกู ปั่นหัวกู พวกมึงมันโหดสัสหมัดหมาหน้าวอก!” อื้อหือ สกิลด่ามึงนี่.. สิ่งมีชีวิตเซลเดียวยังอาย
“มึงอยู่ไหนครับจ้าว เดี๋ยวกูไปหา มึงใจร่มๆ แล้วอมหนอนแถวนั้นไปก่อนนะ อย่าพึ่งไปไหนกับใคร” ผมกล่อม “ถ้านัดใครไว้แล้วมึงก็แอบ หรือไม่ก็โทรไปบอกมันว่ามึงจะกลับเอง”
“หึ..” นี่กูใจเย็นที่สุดแล้วนะ มึงจะหึอีกนานมั้ย!!!! “ทำไมต้องเชื่อมึงวะพี่ดิน ทำไมต้องเชื่ออีกวะ!!” มันตะโกนผ่านสายโทรศัพท์จนขี้หูผมแทบเต้น
“เพราะ.. มึงมีค่าไงจ้าว มีค่าพอให้กูกับคนที่มึงไม่อยากพูดถึง ต้องทำอะไรแปลกๆ เลวๆ ลงไป แต่มึงเชื่อเถอะว่า ไม่มีใคร..ไม่รักมึง” อยากอยู่ใกล้ๆ มัน อยากกอดมันเพราะผมคิดว่าตอนนี้มันกำลังร้องไห้ “บอกมาจ้าว ว่ามึงอยู่ตรงไหน เดี๋ยวกูไปหา”
ไอ้จ้าวเงียบไปสักพัก “..ไอ้กายบอกอยู่แถวพระประแดง”
“เอ๊า แล้วมึงไปทำไมแถวนั้นเล่า ไกลฉิบหายเลย” ผมบ่น
“ไกลก็ไม่ต้องมาสิ” มันทำเสียงงอน
“ไปสิ ถึงอยู่สุไหงโกลกกูก็ไป แต่บอกพิกัดที่ชัดเจนมาหน่อย ไม่งั้นหาทั้งคืนก็ไม่เจอหรอก” ดูมันจะไม่ค่อยอยากบอก แต่สักพักมันก็ใจอ่อนบอกจุดสังเกตให้ผมและกำชับว่าให้ไปเร็วๆ
“โทรบอกคนที่มึงจะให้ไปรับคนแรกด้วยล่ะ มันจะได้ไม่ไปเก้อ”
“พี่รู้ได้ไงวะ” ไอ้จ้าวถาม
“เดาเอาสิ คนอย่างมึงเดาไม่ยากหรอก” ผมล้อเล่น แต่แม่ง..
“หึ..” นั่นไง “จะว่าโง่ก็บอกไม่ใช่หลอกว่าเดาเก่ง” แหม ไอ้สัด งอนตะพึดตะพือ มึงนี่เก็บทุกเม็ดเลยนะ
“เดี๋ยวกูไปรับ อย่าเกเรไปมากกว่านี้ เข้าใจ๊” ผมสั่ง “ถ้ามึงดื้อ กูจะจับมึงทำเมีย ถึงจะหนีไปสุดล่าฟ้าเขียวกูก็จะจับมึงกลับมาทำเมียให้ได้ แล้วมึงคิดดูว่าเป็นเมียกู มึงจะเป็นยังไง”
“อื๋อๆๆ” มันส่งเสียงปฏิเสธรัวๆ “ไม่เอา ไม่เป็นเมียพี่หรอก ใครเป็นเมียมึงนะพี่ดิน มันต้องแดกยากล่อมประสาทวันละสองลิตรอะ” มึงก็อวยกูมากเวอร์ไปนิดนึงนะสัด
“งั้นก็ดีแล้ว รอกูแป๊บเดียว” สั่งจบก็กดปิดโทรศัพท์
DumDinDan : พรุ่งนี้ไม่ต้องมาแล้วนะ กูจะกลับบ้าน
ผมส่งไลน์หาคนที่รับปากว่าจะมาพรุ่งนี้ ที่จริงก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องตั้งตารอมัน
Dark Sky : อ้าว
Dark Sky : อืม งั้นมะรืนไปหา
DumDinDan : เออ
แล้วก็จบบทสนทนา ไม่รู้ผมเป็นเหี้ยอะไร เป็นคนบอกมันเองว่าไม่ต้องมา แต่พอมันยอมง่ายๆ ผมก็เฟลขึ้นมาซะเฉยๆ ก็คิดดูว่าแม่งไม่ถามสักคำว่าไปไหวมั้ย จะกลับกี่โมง จะให้ไปส่งมั้ย อยากให้ไปรับรึเปล่า อะไรแบบนี้อะ บอกตรงๆ ว่าแม่งเป็นฟีลลิ่งที่เหี้ยจริงๆ
***********************
ต่อด้านล่าง
-
ผมลากสังขารออกจากคอนโดมุ่งตรงไปหาไอ้จ้าวอย่างรีบเร่ง ถามว่าหายปวดหัวมั้ยก็ไม่ หายเจ็บตูดรึยังก็ไม่ แต่ถามว่าห่วงไอ้จ้าวมากมั้ย ต้องบอกว่า มากกกกกกกก
ขณะขับรถก็นึกขึ้นได้จึงหยิบโทรศัทพ์มากดโทรออก
“.........” เสียงแมงหวี่รับโทรศัพท์แทนไอ้บั๊ค หึหึ
“เงียบหาพ่อมึงดิ” ด่าแม่งเลย เดาเรื่องราวได้ว่า ไอ้จ้าวคงรู้ความจริงที่ผมกับไอ้บั๊คหลอกมันแล้ว “ทำอิท่าไหนมันถึงรู้วะ” ผมถาม
“มึงรู้แล้วเหรอ” เสียงไอ้บั๊คโคตรเมา แม่งเฮิร์ตขนาดนี้เลยเหรอวะ เห็นครั้งเดียวที่มันเมาก็ตอนอกหักจากการแอบรักพี่เกดนั่นแหละ
“มีอะไรบ้างวะที่ท่านดินไม่รู้ แล้วสรุปว่าไง มันไม่ฟังเหี้ยห่าเหวแล้วหนีมึงไปแล้ว งั้นสินะ”
“มึงพูดเหมือนตาเห็นเลยไอ้ดิน!” เสียงมันดูตื่นเต้นที่ผมรู้ละเอียด เหอๆ กูไม่อยากบอกว่ากูจับประเด็นเอาจากคำว่า ‘หึ’ ของไอ้จ้าวล้วนๆ
“แล้วทำไมไม่ไปตามมันกลับ จะมานั่งเมาให้ได้เสียกับขวดเหล้าหรือไงครับเพื่อนครับ”
“..........” แม่งเงียบ
“มันโกรธมากว่างั้น”
“อือ” ตอบแบบซังกะตายมาก คนนึงก็ ‘หึ’ คนนึงก็ ‘อือ’
“อยากให้กูช่วยมั้ย” ผมถามไปงั้นแหละ ทั้งๆ ที่ตอนนี้ก็กำลังช่วยมันอยู่แท้ๆ
“ไม่เป็นไร กูอยากให้จ้าวเย็นลงกว่านี้อีกหน่อย แล้วกูค่อยหาทางเข้าไปง้ออีกที แต่..”
“มีไร” ผมรีบถาม
“กูรู้สึกผิดว่ะ รู้สึกผิดกับมันจน.. ไม่รู้เหมือนกันว่าจะกล้าไปง้อมันมั้ย”
“เฮ้อ..” ผมถอนหายใจเมื่อได้ยิน “เอาเถอะ งั้นก็รอให้เวลาเยียวยาก็แล้วกัน ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกกูนะ เดี๋ยวกูช่วยอีกแรง”
“อือ ขอบใจ” โถ..พ่อคุณ พ่อพระเอก รู้สึกผิดจนไม่กล้าง้อ แทนที่รู้ว่าผิดก็ต้องใส่เกียร์เดินหน้าลุยเต็มที่ให้เขารู้ว่าเราจริงใจ ไอ้สัดเอ้ย เพราะมีพระเอกอย่างมึงไง นิยายไทยถึงไม่ได้ไปนิยายโลก!!
ผมวางโทรศัพท์แล้วขับรถต่อไปด้วยความเร็วแสงเพราะถ้าช้าก็กลัวไอ้จ้าวจะหาย พอถึงก็โทรหาไอ้ตัววุ่นวายอีกครั้ง
“อยู่ไหนจ้าว กูมาถึงปั้มแล้ว”
“ผมแอบอยู่ท้ายรถกระบะตรงหน้าห้องน้ำ” เอ๊า แล้วมึงไปแอบทำไมตรงนั้นวะ “ก็ไอ้กายมันไม่ยอม มันบอกว่ายังไงมันก็จะมารับให้ได้ ผมก็เลยหาที่ซ่อน โคตรเหนื่อยเลยเนี่ย เปลี่ยนรถตลอดเพราะเขามาจอดแป๊บๆ ก็ขับออกอะ”
ผมลงจากรถแล้วเดินไปหน้าห้องน้ำ ส่องดูท้ายกระบะของรถสีขาวก็ไม่เจอ เดินไปอีกสองคันถึงได้เจอมันนอนเอาเสื้อแจ็คเก็ตคลุมโปงและมีแสงโทรศัพท์เรืองๆ ถ้าไม่สังเกตก็คงไม่เห็น
ผมกดปิดโทรศัพท์แล้วดึงเสื้อมันออก “ทำไมมึงควายแบบนี้ไอ้จ้าว!!” ด่าเสร็จก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง
ไอ้จ้าวทำหน้าตื่นแล้วเด้งตัวลุกขึ้น “โห ตกใจหมด มาก็ไม่มาให้มันดีดี”
“มาดีกว่านี้ก็พระแล้วไอ้สัด ทำไมมึงถึงได้งัวได้ควายขนาดนี้ห๊ะ! จะแอบก็ไปแอบในห้องน้ำก็ได้ หรือไม่ก็หลังต้นไม้ตรงนู้นก็ได้ แอบแบบนี้ถ้าเจ้าของรถเค้าด่าจะทำไง”
“ก็ไม่เห็นต้องทำไง ผมก็แค่ขอโทษ เมื่อกี้ก็ขอโทษไปสามคันละ ไม่เห็นยากตรงไหน ไม่ได้ซื้อมาซะหน่อยแค่คำว่าขอโทษ พูดซักร้อยครั้งก็ได้ป่ะ จะหวงไว้ทำไม” เอ่อ ก็จริงของแม่งว่ะ
“เออๆ ช่างเหอะ ลงมาได้แล้ว ไปขึ้นรถกู” ผมพามันเดินไปที่รถจอด ยกแขนขึ้น กึ่งพาดกึ่งทิ้งตัวไปที่มัน
“พี่เป็นไรอะ หน้าซีดๆ ดูเดินขาถ่างๆ ชอบกล” สู่รู้มาสังเกตกูอีก
“โดนเสียบมามั้ง”
“อย่ามาโม้ คนอย่างพี่ไม่มีใครอยากเสียบหรอก จ้าวรู้จ้าวเห็น” เหอะๆ ไม่อยากจะคุยนะมึง เดี๋ยวเปิดแผลให้ดูแม่งเลย
ผมยัดมันขึ้นรถเสร็จแล้วเดินมาฝั่งคนขับ ก่อนจะออกรถผมหันไปมองมันด้วยสายตาจริงจัง “ถ้ากูโดนจริง มึงว่าแปลกมั้ยวะ”
ไอ้จ้าวตอบกลับมาไม่มีทีท่าว่าจะเล่นหรือกวนตีน “มันไม่แปลกสำหรับผมหรอก แต่มันแปลกสำหรับพี่ มันแปลกเพราะพี่คงไม่เคยคิดว่าจะรักใครได้ถึงขนาดยอมให้เขากดอะ” ถึงจะดูเมานิดๆ ตาแดงหน่อยๆ สภาพโทรมๆ แต่จิตใจแม่งก็ยังอ่อนโยนเหมือนเดิมนะไอ้จ้าวเนี่ย ผมชอบที่มันดูโง่เพราะไอคิวต่ำแต่ก็พร้อมฉลาดได้ด้วยอีคิว
“นั่นสินะ” ผมยิ้มเหยียดๆ แล้วออกรถกลับคอนโด
“ไอ้กายมันบอกว่า มันอุตส่าห์ทิ้งคนป่วยมาหาผม” อยู่ดีดีไอ้จ้าวก็พูดขึ้น “ผมก็เลยบอกมัน ว่าทำไมไม่กลับไปดูแลคนป่วยก่อนเพราะผมมีคนมารับแล้ว” ผมทำเป็นไม่สนใจแต่ข้างในใจนี่เต้นตึกตักรอฟังเรื่องเกี่ยวกับสกายที่พูดถึงผมจนมือชื้นเหงื่อไปหมด “พี่รู้มั้ยมันพูดว่าไง แม่งเสือกบอกว่า ‘มึงสำคัญกับกูมากกว่าใคร’”
..............
ปิ๊บๆๆๆๆๆ
เสียงรัวแตรรถจากคันที่สวนมาเพราะผมขับเฉออกไปกินเลนด้านขวาเกือบครึ่งคัน
“เฮ้ยพี่ดิน! ขับไหวปะเนี่ย ให้ผมขับมั้ย” ไอ้จ้าวร้องตุ๊ดแตกตอนที่ผมหักกลับเข้าเลนซ้ายปกติ
“โทษทีว่ะ ปวดหัวนิดหน่อย” แกล้งทำเป็นนวดขมับแล้วขับต่อไปด้วยหัวใจที่แตกพัง
กูสำคัญน้อยขนาดนั้นเลยเหรอวะ
“แล้วไหวมั้ย” มันถามย้ำ
“พอได้”
“เออก็ดี ผมขับรถไม่เป็นหรอก เมื่อกี้ก็พูดไปงั้นเอง” ไอ้ห่าจ้าวนี่ไร้ประโยชน์มากนะ ถ้าจำแนกประเภท แม่งต้องอยู่ในหมวดสิ่งมีชีวิตที่ต่ำกว่าห่วงโซ่อาหารแน่ๆ
“อยู่ดีดีมาเล่าให้กูฟังทำไม” ผมถามเพราะแปลกใจ
“ไม่รู้ดิ เหมือนได้กลิ่นไอ้กายตุๆ” จมูกหมาสัดๆ มึงเป็นหมาตำรวจมาก่อนรึเปล่าวะ “ไอ้กายขึ้นรถพี่บ่อยเหรอ”
ผมไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ไอ้จ้าวจึงพูดต่อ “พี่ดูป่วยๆ นะ แต่ก็ยังถ่อมารับผมได้อีก ใจดีเหมือนหน้าตาเลยว่ะ แต่นิสัยน่ะ หัดปรับปรุงมั่ง ชอบวางแผนทำร้ายคนอื่น แล้วไปทำไงให้ป่วยขนาดนี้ล่ะหรือเวรกรรมตามทัน” ไอ้ห่านี่มันโกรธแบบเปิดเผยจริงๆ ทั้งแอบด่า แอบแซะ ทั้งด่าซึ่งหน้า แถมมีชมพร้อมด่าอีก เฮ้อ ไอ้มนุษย์พูดมากเอ้ย
“ถามไรมาก มึงก็อาการเพียบพอกับกูแหละ” ผมสวน
“หึ..”
ผั่วะ!!
“โอ๊ย ตบหัวผมทำไมวะ!!” มันโวยวายทันทีที่โดนตบกบาลไปหนึ่งทีเน้นๆ
“หมั่นไส้ตั้งแต่คุยโทรศัพท์แล้ว หึอยู่นั่น พ่อมึงมีเมียน้อยเป็นหอเหรอ หึหึ อยู่ได้” ผมบ่น
“หวายๆๆๆ เล่นมุก หอ หึ หึ หนังเก่ามากนะพี่ โบราณมาก แก่มหาแก่เลยว่ะ” มันย้อน
“อยากโดนอีกซักทีมั้ยล่ะ” ว่าแล้วก็เงื้อมือ แต่แม่งรีบคว้าไว้แล้วเอาไปแนบแก้ม
“อย่าทำน้องสิ แค่นี้น้องก็เจ็บปวดไปทั้งใจแล้ว” ผมหลุดยิ้มออกมาทันที ไอ้นี่มันมีดีก็ตรงที่เราเดาทางมันไม่ออกเนี่ยแหละ
“โกรธมากเหรอมึง หืม” ผมดึงมือออกมาแล้วโยกหัวมันเล่น “แล้วหายโกรธกูแล้วหรือไงถึงได้มาอ้อนเนี่ย” พอถามจบมันก็ทำปากยื่นปากยาว ก็เลยหยิกแก้มมันไปทีด้วยความหมั่นเขี้ยว
ไอ้จ้าวปัดมือผมทิ้งแต่มันปัดแรงไปหน่อยจนมือผมไปกระแทกกระปุกเกียร์
“โอ๊ะ โทษๆ ไม่ได้ตั้งใจ” แล้วมันก็กคว้ามือผมไปลูบแล้วเป่าเบาๆ ผมได้แต่ยิ้มกับท่าทางของมันก่อนจะตบไฟเลี้ยวเข้าข้างทางแล้วมองมันนิ่งๆ
“กูขอโทษ” ผมหันไปหามันเกือบทั้งตัวพลางบีบมือมันแน่น
“.......” จ้าวไม่ตอบแต่มองผมเหมือนจะต่อว่าและอ้อนอยู่ในที
“กูจะไม่แก้ตัวอะไรทั้งนั้นแหละ ยอมรับแบบแมนๆ ว่าแผนทั้งหมดน่ะของกูเอง แต่แค่อยากบอกให้มึงส่องกระจกแล้วชะโงกดูหนังหน้าหน่อยว่าสมควรที่ทุกคนจะต้องคิดแผ่นนั่นนี่มาหลอกมึงมั้ย ตัวมึงเองน่ะไม่เหมือนชาวบ้านชาวเมือง คิดอะไรทำอะไรก็แปลกประหลาด เห็นไอ้บั๊คบอกคราวก่อนแล้วไม่ใช่เหรอว่ามันจะเล่าเรื่องทั้งหมดแต่มึงเป็นคนบอกว่าไม่ให้เล่าน่ะ”
มันขมวดคิ้วทำหน้างอคอหัก “ก็ผมนึกว่ามันจะเล่าเรื่องแฟนเก่าที่บอกว่ามันเลิกกันแล้วอะ ใครจะไปรู้ว่ามันจะเล่าเรื่องอื่น ไอ้เราก็คนดี ไม่อยากตอกย้ำเรื่องคนเก่าให้มันเสียใจ เอ๊า ที่ไหนได้แม่งจะเล่าเรื่องที่พวกพี่ตอแหลซะงั้น ไม่รู้ล่ะ ยังไงผมก็ไม่ยอม มันเจ็บมากนะโว้ยเวลารู้ว่าคนที่เรารักหลอกเราขนาดนี้น่ะ ผมจุกไปหมดทั้งหัวใจจนป่านนี้ยังไม่ดีขึ้นเลย ใครหลอกก็ไม่เท่าคนที่เราไว้ใจมาหลอกอะ พี่ก็เหมือนกัน หลอกได้หลอกดี นิสัยเสียทั้งคู่เลย!” ว่าแล้วก็ปรับเบาะนอนแล้วยกแขนบังหน้าตัวเอง
“เฮ้อ ทำตัวอย่างกับเด็ก” ผมบ่นเบาๆ แล้วออกรถอีกครั้ง “กูยังไม่ง้อมึงหรอกนะเพราะตอนนี้กูใกล้ตายละ” รู้สึกหนักหัวและหนาวสั่นขึ้นมาจับใจ
ไอ้จ้าวเด้งตัวลุกขึ้นมาทันที “จอดนอนข้างทางมั้ยพี่ เสียดายผมขับรถไม่เป็น ไม่งั้นจะช่วยขับให้” มันบอกพลางจับไหล่ผมอย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร ยังไหว” จากนั้นผมก็ตั้งใจขับจนมาถึงที่หมายโดยมีไอ้จ้าวนั่งจับไหล่และมองทางเป็นเพื่อน
“ค่อยๆ นะพี่ นอนช้าๆๆ เอ้ย! ก้นพี่เป็นไรวะเนี่ยถามจริง นั่งปุ๊บสะดุ้งปั๊บเลยอะ” ไอ้จ้าวช่วยประคองผมมาที่เตียง ลืมไปว่าเจ็บก้นอยู่ก็เลยทิ้งตัวลงเพราะปวดหัวแต่กลับต้องเด้งขึ้นทันทีเพราะเจ็บตูด เฮ้อ อนาถแท้ไอ้ดิน
“อย่าถามมาก หยิบถุงยามา” ผมไม่ตอบคำถามแต่ถอดกางเกงยีนส์ออกไปกองปลายเตียงแล้วชี้ไปที่โต๊ะหัวเตียง “ดูให้หน่อย เอาแก้ปวดกับยานอนหลับ” พี่เกดให้ยานอนหลับเพราะเวลาผมปวดหัวจะปวดหนักจนนอนไม่ได้ ต้องพึ่งยานอนหลับถึงจะหลับสนิท
ไอ้จ้าวเงอะๆ งะๆ หายาและน้ำมาให้ผม เห็นแล้วคิดถึงไอ้หน้านิ่งนะ ไอ้นั่นมันดูแลคนเก่ง ดูเหมือนเฉยชาแต่ทุกอย่างอยู่ในสายตามันหมดแล้ว
พอนึกถึงมันก็นอยด์ขึ้นมาอีก ป่านนี้แล้วยังไม่กลับ
...ขนาดไม่เจอไอ้จ้าว มึงก็ยังไม่กลับมาหากูอีกเหรอวะ น่าจะห่วงกูซักหน่อยก็ยังดี
“ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนแทนใครคนนั้นได้มั้ยวะพี่” พอผมกินยาเสร็จก็ล้มตัวนอน ไอ้จ้าวทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ มันถามอะไรแปลกๆ ออกมา
“ใครที่มึงว่าน่ะ ใครวะ” ผมถาม
“ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าพี่คิดถึงแต่เค้า และดูเหมือนจะเศร้าๆ ด้วย ซึ่งผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าใครคนนั้นมันเป็นใคร จะใช่คนที่ผมคิดไว้รึเปล่า...งั้นขอดูแป๊บนึง” มันทำหน้าครุ่นคิดแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกางเกงที่กองอยู่ปลายเตียง “รหัสปลอดล็อคอะไรวะพี่” แน่ะ เสือกกันซึ่งๆ หน้าแบบนี้เลย มึงนี่หน้าด้านกว่าที่กูคิดนะเนี่ย
“กูต้องบอกมึงด้วยเหรอ”
“ก็พี่หลอกผมไง พี่ทำให้ผมเสียใจและผมก็เสียใจกับแผนของพี่สุดๆ ที่ยังมาด้วยก็เพราะ.. หึ ไม่รู้ว่ะ เพราะผมรู้สึกว่ามีพี่คนเดียวที่ทำให้ผมสบายใจได้ แต่ถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่ดีขึ้นเลยนะโว้ย เพราะฉะนั้นพี่ต้องบอกรหัสมาเพื่อไถ่โทษ” อยากลุกไปถีบหน้ากับข้ออ้างข้างๆ คูๆ ของมัน
“กูขอโทษไปแล้ว และถ้าจะให้ไถ่โทษก็จะให้อย่างอื่น แต่เรื่องนี้ไม่มีทา..!?”
“ดาร์กสกาย” อยู่ๆ ไอ้จ้าวก็พูดชื่อไลน์ของไอ้หน้านิ่งออกมา
“เฮ้ย! มึงปลดล็อคได้ไงวะ”
“ฮุ่ๆๆ มันมีวิธีโว้ย หาเอาในเน็ตเยอะแยะ ผมมันเป็นมนุษย์ขี้เสือกก็เลยต้องมีอาวุธร้ายแบบนี้ติดตัวเอาไว้ เมื่อกี้ที่ดราม่าใส่ก็แค่อยากให้พี่ตายใจจะได้ไม่ลุกมาแย่งโทรศัพท์แค่นั้นแหละ” มิน่าถึงเห็นมันกดนั่นกดนี่อยู่ตั้งนาน ไอ้สัด! เห็นหน้าโง่ๆ เสือกหลอกกูได้ ช่วงนี้ดวงกูชงหรือไงวะ ชงขนาดนี้ไปเป็นเด็กเสริฟดีมั้ย ไม่ต้องเป็นแม่งแล้วเจ้าของร้านน่ะ
“พรุ่งนี้ไม่ต้องมาแล้วนะ กูจะกลับบ้าน” มันอ่านข้อความที่พึ่งคุยไปเมื่อกี้ออกมา แล้วกลอกตาไปมา ผมได้แต่กลอกตาตามมันไปด้วยเพราะจนปัญญาที่จะขัดขวางมัน ไอ้สภาพแบบนี้ถ้าลุกไปก็คงล้ม และอีกอย่างไอ้หน้าหนังหมานั่นก็คงไม่ยอมให้แย่งไปได้ง่ายๆ หรอก “อุ๊ยๆๆ มีฝันดงฝันดีกันด้วยเว้ย” มันยังคงพากษ์ข้อความในไลน์ของผมกันสกายต่อไป
“ถ้ากูหายนะ มึงตายแน่ไอ้จ้าว ไร้มารยาทฉิบหายเลยมึง” ผมชี้หน้าคาดโทษมัน
ไอ้จ้าวหยุดแล้วถอนหายใจ มันมองผมด้วยแววตาห่วงใยจนผมต้องหันหน้าหนี “คนป่วยที่ไอ้กายว่าก็คือพี่ดิน..” มันมานั่งข้างๆ แล้วจับหน้าผมให้มองตรงไปที่มัน “แล้วผมดันปากหมาบอกพี่ว่า ไอ้กายพูดว่าผมสำคัญกว่าใคร” มันเรียบเรียงเรื่องราวออกมาด้วยคำพูดเศร้าๆ “ที่เจ็บอยู่นี่ก็ฝีมือไอ้กาย” ผมได้แต่มองมันนิ่งๆ ถึงไม่ตอบมันก็คงเดาได้แล้วล่ะ
เราสองคนมองหน้ากันนิ่งๆ ความเงียบโรยตัวอยู่รอบกายและโอบรัดเราไว้อย่างนั้น จะว่าไปก็เหมือนได้ระบายให้คนอื่นฟังบ้าง มันเหมือนโล่งๆ ที่มีคนมารับรู้ แต่ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้รู้สึกยังไง เศร้า โศก เสียใจหรือเจ็บปวด มันเกือบจะว่างเปล่าด้วยซ้ำถ้าไม่มีหัวใจที่เต้นตุบๆ บอกตัวเองว่าผมยังมีชีวิตอยู่
ด้วยทั้งอาการป่วยและฤทธิ์ยาทำให้เปลือกตาของผมค่อยๆ ปิดลงช้าๆ และก่อนที่สติจะดับหาย
“ผมจะคืนสกายให้พี่ และจะไม่เข้ามาแทรกระหว่างพี่กับมันอีก ผมสัญญา” แล้วผมก็รู้สึกว่าปากผมถูกกดแนบลงมาเบาๆ “ปล้ำแม่งดีมั้ยวะ เอาคืนที่คิดแผนเหี้ยๆ มาหลอกกู คึคึ แต่ไม่เอาหรอก ปล้ำตอนนี้เดี๋ยวพี่ฟิน ต้องปล้ำตอนพี่รู้ตัวจะได้เจ็บปวดทรมาณที่ทวารฉีก คุ้นๆ มั้ยไอ้พี่บ้า คิกๆๆ ไอ้จ้าวนี่มันอัจริยะจริงๆ” ไอ้นี่มันบ้า ชอบชมตัวเอง ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ แล้วอยากแหกฤทธิ์ยาไปถีบ ไอ้จ้าวก็คือไอ้จ้าว ถึงจะเสียศูนย์ขนาดไหน มันก็ยังเกรียนไม่มีเปลี่ยนแปลง
กูน่าจะเจอตัวจริงมึงก่อนไอ้บั๊คนะ บางทีเราอาจเข้ากันได้มากกว่าที่เราคิดก็ได้..ไอ้จ้าว
ผมนอนหลับยาวจนรู้สึกปวดหลัง ค่อยๆ พลิกตัวไปมาแล้วบิดขี้เกียจ
พรึบพรึบ
เสียงอะไรบางอย่างดังอยู่ในห้องน้ำ
“อ้าว ตื่นพอดี ผมกำลังจะเช็ดหน้าเช็ดตาปลุกอยู่พอดีเลย”
ไอ้หน้านิ่ง..
“.........” ผมเงียบ
“.........” มันก็เงียบ แต่มือยังสาละวนอยู่กับการบิดผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผม
ยิ่งกว่าคำว่ามาคุ ใจผมมันแบ่งเป็นสองฝ่าย หนึ่งคือปวดร้าวกับสิ่งที่รู้มาจากไอ้จ้าว อีกหนึ่งคือดีใจที่มันกลับมาอยู่ใกล้ๆ
“ผมจะเป็นแฟนกับคุณ”
!!!!!!!!!
“คำตอบไง.. ไม่ดีใจเหรอ” มันถาม
!!!!!!!!
“อ้าว ไม่ดีใจ งั้นไม่เป็นแฟนก็ได้นะ”
!!!!!!!
มันตอบรับเป็นแฟนผม!!??
ดีใจ..
แต่ก็นอยด์ๆ
ช่างแม่งวะ!
ผมยิ้มให้แล้วจับมือมันเอาไว้ “อยู่กับกู แค่นั้นก็พอ” ไม่รู้ว่ามันจะรู้ความหมายที่แท้จริงหรือไม่ว่าถึงมันจะไม่ได้รักผม ถึงมันจะเห็นคนอื่นสำคัญกว่า แต่ขอแค่มันอยู่ใกล้ๆ ผมก็ไม่ขออะไรจากมันอีกแล้ว
สกายยิ้มมุมปาก “ก็ไม่มีที่ไปอยู่แล้วล่ะน่า” เหมือนเป็นการเย้าเล่นแต่เจ็บจริงไม่ต้องใช้สลิงค์สตั้นกันเลยทีเดียว สงสัยคงต้องยืมคำไอ้จ้าวมาใช้ซะหน่อย
หึ..
หึ..
แต่จะทำไงได้ล่ะวะ รักมันซะขนาดนี้ก็คงจะทำได้อย่างเดียวนั่นแหละ
ยอม..
“จนกว่าจะมีที่ไป มึงก็อยู่ตรงนี้ อยู่ให้รู้ว่า กูจะทำยังไงกับคนที่กูรัก” ผมจับสันกรามมันแล้วดึงเข้ามาเพื่อมอบจุมพิตแผ่วเบา สกายไม่ขัดขืนอะไร มันโน้มตัวลงมาจูบกับผมอย่างไม่ขวยเขิน
เมื่อผละริมฝีปากออกสกายยิ้มเล็กน้อยก่อนจะดึงแขนผมให้ลุกไปกินข้าว “กินข้าวนะ ผมทำข้าวต้มหมู ไข่ลวกสี่ฟอง โอวัลตินแก้วนึง แพนเค้กอีกสองชิ้น” ผมยิ้มขำกับเมนูอาหารเช้าของมัน
“มึงก็น่ารักตรงนี้แหละ รู้ใจไปหมด ทำอะไรก็ถูกใจกู” ว่าแล้วก็ค่อยๆ เยื้องย่างลงจากเตียงโดยมีไอ้หน้านิ่งเข้ามาประคอง
“ผมจะรู้ใจเฉพาะคนที่ผมใส่ใจ” มันหันมามองซึ้งๆ จนผมใจเต้นแปลกๆ “ตอนนี้ผมอาจจะไม่ได้รักคุณ..แต่ผมคิดว่าวันนึงผมจะรักคุณได้” สกายก็คือสกาย มันไม่ใช่คนตอแหล ไม่ใช่คนหน้าไหว้หลังหลอก โคตรจะเปิดเผยและจริงใจเกินกว่าที่ควรเป็นด้วยซ้ำ
“งั้นก็เตรียมตัวรักกูได้เลย”
จุ๊บ!
สกายหรี่ตายิ้มมุมปากเมื่อผมแอบจุ๊บแก้มมันแล้วยักคิ้วให้
“ผมว่าคุณสับสนอะไรบางอย่างนะ” มันพาผมนั่งที่โต๊ะอาหารแล้วเดินไปนั่งอีกฝั่ง
“อะไร” ผมถามพลางหยิบแพนเค้กมากิน หวานกำลังดีนะ อร่อยเลยล่ะ
“ตอนนี้คุณโดนกดไปแล้วไง แสดงว่าคุณเป็นฝ่ายรับ คุณก็น่าจะทำตัวให้เหมือนรับคนอื่นเขาสิ” อ๋อ กำลังจะบอกว่าผมรุกมันมากเกินหน้าเกินตาว่างั้น
“เรื่องแบบนี้ใครเร็วใครได้สิ ว่าแต่มึงอะ เป็นรุกให้กูได้จริงๆ เหรอ แน่ใจขนาดนั้น?” ผมเลิกคิ้วใส่
“ฮ่าๆๆ จะว่าแน่ใจก็ไม่แน่ใจหรอก คุณมันโคตรน่ากลัว” แค่เห็นมันหัวเราะ ผมก็ดีใจ “คบๆ กันไป ถ้าใช่ก็ใช่ ไม่ใช่ก็แยกย้าย”
ผมยิ้มให้มันอย่างชื่นชม สกายน่ารักเกินกว่าที่ผมจะยอมให้ผมเป็นคนที่ไม่ใช่สำหรับมัน “ลองกันดูสักตั้ง กูก็ไม่ใช่คนดีอะไร แต่บอกแล้วว่าจะลองดีเพื่อมึง” เรายิ้มให้กันเพื่อเป็นสัญญาณว่าการคบกันของเราเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ ณ บัดนี้
แล้วอาหารเช้าสำหรับคู่รักอย่างเป็นทางการก็อบอวลไปด้วย..
“ก็ถามว่าชอบสีอะไร คำถามพื้นๆ มึงจะไม่รู้ได้ไงวะ!”
“ก็ผมไม่รู้จริงๆ เคยชอบสีเขียวแต่เวลาเลือกของก็ไม่เคยเลือกสีเขียวซักที ถึงจะเลือกใส่เสื้อผ้าสีดำแต่ก็ไม่ได้ชอบมันนี่!”
การแสดงความรู้จักเบื้องต้นของเรา ล้มเหลว..
“ผมถามว่าคุณจะเลิกนิสัยเจ้าชู้ได้หรือไม่ได้ ทำไมแค่นี้ตอบไม่ได้!”
“กูตอบไปแล้วไงว่าถ้ามึงเห็นแสดงว่าเลิกไม่ได้ ก็รอให้มึงเห็นก่อนสิ แล้วตอนนั้นก็รู้เองว่ากูเลิกได้มั้ย!”
“ตอบแบบนี้ผมจะเชื่อใจคุณได้ยังไงล่ะ”
“ทีมึงยังไม่ตอบเลยว่ามึงเลิกรักเพื่อนสนิทมึงได้รึยัง”
“มันก็ต้องอาศัยเวลาไง”
“ก็ใช่ไง มันต้องอาศัยเวลา แล้วมึงจะมาคาดคั้นให้กูตอบว่าจะเลิกเจ้าชู้ตอนนี้ได้ไงเล่า!”
การแลกเปลี่ยนข้อตกลงของเรา ล้มเหลว...
************
ต่อด้านล่าง
-
“ยากขนาดนี้เลยเหรอวะ การมีแฟนซักคนเนี่ย! / ยากขนาดนี้เลยเหรอวะ การมีแฟนซักคนเนี่ย!” ผมและสกายพูดออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
เรามองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ เพราะคำพูดของเราเหมือนกันทุกคำทุกพยางค์ โดยเฉพาะฟีลลิ่งที่สอดคล้องเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน
“ฮ่าๆๆๆๆๆ / ฮ่าๆๆๆๆๆ” แล้วเราก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน
มันน่าตลกที่เราพูดคุยกันไม่เคยเข้าใจทว่าอารมณ์และความรู้สึกเวลาอยู่ร่วมกันของเราต่างหากที่ไปด้วยกันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ
“เลิกทำตัวเหมือนวัยรุ่นหัดแรดดีกว่า ไม่ต้องพูดคุยเหี้ยไรละ อยู่ไปงี้แหละ ค่อยๆ เรียนรู้กันไป เหมือนที่กูเคยไปอยู่กับมึงเมื่อก่อน” ผมสรุป
“ผมก็ว่างั้น” สกายยักไหล่พลางเก็บถ้วยจานไปล้าง “ว่าแต่ ผมต้องย้ายมาอยู่กับคุณเหรอ” มันตะโกนถามจากโซนในครัวออกมา
“ที่นี่กว้างกว่า สะดวกสบายกว่า มาอยู่นี่แหละ มึงจะได้เก็บตังค์ค่าคอนโดไว้ใช้ไง” ผมเดินไปนั่งเล่นที่โซฟา เปิดทีวีดูข่าวนั่นนี่ไปเรื่อย
“เสียดายที่นั่น..” มันพูดแล้วเงียบไป
ผมเดานะ มันไม่ได้เสียดายสถานที่ แต่มันเสียดายโมเม้นต์ร่วมกับไอ้จ้าวต่างหาก
“ถ้าเสียดายก็เช่าทิ้งไว้ เผื่อว่าวันไหนมึงงอนก็หนีไปที่นู่น กูจะได้มีที่ไปง้อง่ายหน่อย” ผมไม่ใช่คนใจแคบ ถึงจะเจ็บนิดๆ ที่ต้องเปิดแผลตัวเองแต่ก็ยังดีกว่าทำให้อีกคนต้องกังวัลใจ
“เอางั้นก็ได้ แต่ให้ผมช่วยออกค่าใช้จ่ายที่นี่ด้วยละกันนะ”
ผมตะโกนตอบไปอย่างเดือดดาล “เป็นเมียก็ต้องให้ผัวเลี้ยงสิ มึงจะมาแชร์มาหารค่าใช้จ่ายทำไมวะ” ว่าแล้วก็เอนตัวนอนบนโซฟา วันนี้ร่างกายดีขึ้นเยอะแต่ก็ยังรู้สึกเพลียๆ ถ้าได้พักอีกวันก็คงจะหายสนิท
ผมได้ยินเสียงรีบเร่งคว่ำถ้วยจานของมัน จากนั้นร่างมันก็พุ่งมาหาผมอย่างรวดเร็ว
“คุณพูดว่าอะไรนะ ผมเป็นเมียงั้นเหรอ” มันเท้าพนักพิงโซฟาตัวยาวที่ผมนอนอยู่แล้วชะโงกตัวมาถาม หน้ามันค่อนข้างเหวอเลยทีเดียว
“อือ” ผมตอบสั้นๆ
ไอ้หน้านิ่งขมวดคิ้วสีหน้าเคร่งเครียด “ใครกันแน่ที่เป็นเมีย คุณโดนผมกดไปแล้วนะ ยังจะกล้าพูดแบบนี้อีกเหรอ!” ดูมันจะมั่นใจอะไรผิดๆ นะ
ผมลุกขึ้นนั่งแล้วสาธยายให้มันฟัง “กูไม่ได้นับว่าใครเป็นผัวใครเป็นเมียจากการโดนกด”
“แล้วคุณนับยังไง” หน้ามันค่อนข้างซีเรียส
ผมดึงมือมันให้อ้อมมานั่งข้างๆ แล้วพูดต่อ “นับจาก.. วัยวุฒิ คุณวุฒิ พละกำลัง และสัญชาตญาณของสัตว์ตัวผู้” มันยังทำหน้างง ผมจึงอธิบายต่อ “ถ้ามีอันตรายเกิดขึ้น มึงว่ากูปกป้องมึงได้มั้ย” มันคิดเล็กน้อยแล้วจำใจพยักหน้า “ถ้าร่างกายกูปกติดี มึงว่ามึงจะกดกูได้มั้ย” มันกลอกตาแล้วถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้า
ในขณะที่สกายกำลังจะเถียง ผมก็ถามขึ้นก่อน “ใครแก่กว่า”
“ค..คุณ”
“ใครจบก่อน ใครทำงานด้วยตัวเองก่อน ใครดูแลตัวเองได้โดยไม่ให้คนอื่นมาเอารัดเอาเปรียบ”
“...คุณ”
“ใครชนะพนัน”
“คุณ!”
“ใครที่จะเป็นเจ้านายตลอดสามเดือนต่อจากนี้”
“คุณ..คุณๆๆๆๆ” มันตอบรัวอย่างไม่พอใจ เห็นแล้วขำกับท่าทางเหมือนเด็ก ผมชอบให้สกายแสดงอารมณ์แท้จริงออกมามากกว่าเก็บกดเอาไว้ เห็นแล้วผมอารมณ์ดีทุกครั้งเลยนะ
“แล้วรู้รึยังว่าใครเป็นผัว”
“ผม!” มันตอบชัดถ้อยชัดคำ ไอ้ห่านี่ดื้อ!!! “ไม่ว่าคุณจะว่ายังไง ผมถือว่าครั้งแรกคือบทสรุป ไม่ว่าจากนี้สถานะจะเปลี่ยนหรือไม่เปลี่ยน คุณก็เป็นเมียผม” ดูท่าจะไม่ยอมง่ายๆ แต่ช่างเถอะ เมียก็เมีย ก็แค่ชื่อเรียกความสัมพันธ์ มันไม่ได้สำคัญไปกว่า.. จากนี้ใครจะจังหวะดีกว่ากันหรอก
“งั้นผัวก็นวดให้เมียหน่อยเถอะ เมียเมื้อยเมื่อย” ว่าแล้วก็นอนแผ่ลงอีกครั้งเพื่อให้มันนวด
สกายขมวดคิ้วนิดหน่อยที่ไม่เห็นว่าผมจะโวยวายอยากเป็นผัว “นอกจากโรคประจำตัวที่ชอบเป็นไข้ปวดหัว คุณมีจุดอ่อนที่อื่นอีกมั้ยเนี่ย ผมชักกลัวแล้วนะ” ถึงจะบ่นแต่ก็ลงไปนั่งที่พื้นแล้วเริ่มบีบแขนให้ผมอย่างเป็นงาน
“มีสิ” ผมใช้แขนด้านในที่ว่างมารองท้ายทอยเพื่อจะได้เห็นหน้ามันได้ถนัดขึ้น
“อะไรล่ะ บอกมาสิ” มันถาม
ผมมองจ้องใบหน้าหล่อใสของมันด้วยสายตาเอ็นดู “..ก็มึงไง” สกายเม้มปากทันทีที่ได้ยิน จากนั้นริ้วสีจางๆ ก็ระเรื่อขึ้นบนแก้มขาวๆ ของมัน “มึงเป็นทั้งจุดอ่อนและจุดแข็งของกูนะ” ยิ่งพูดมันก็ยิ่งอึ้ง
“พูดจากำกวม” มันบ่น
ผมจึงอธิบาย “ก็เวลาที่กูคิดถึงความสุขของมึง ถึงแม้บางเรื่องกูจะรู้สึกขัดใจแต่แล้วก็ใจอ่อนทุกที นี่แหละจุดอ่อน”
มันยิ้มหมั่นไส้แล้วถามต่อ “แล้วจุดแข็งล่ะ”
“ก็เวลามึงอยู่ใกล้ๆ...” ผมลุกขึ้นนั่งแล้วจับมือมันมากุมไว้ก่อนจะดึงมาจับมังกรยักษ์ที่อยู่กลางลำตัว “..กูก็แข็งทุกทีเลยว่ะ” สกายรีบดึงมือออกแล้วชกไหล่ผมทันที
“คุณนี่มันน่าฆ่า!” ว่าแล้วก็ลุกหนีเข้าห้อง
ผมรีบตามไปจนประชิดตัวแล้วโอบมันจากด้านหลัง “ก็แข็งจริงๆ ถ้ามีแรงกว่านี้กูคงปล้ำมึงแล้ว” กอดมันพลางโยกตัวไปมา จมูกของผมอยู่ในระดับกกหูมันและเมื่อก้มลงเล็กน้อยก็สามารถสูดดมตรงซอกคอขาวๆ ได้พอดิบพอดี ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อซึมซับกลิ่นตัวของมัน
ร่างหนาสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ดิ้นหนี “ดมเข้าไปสิ น้ำก็ยังไม่ได้อาบเนี่ย!”
ผมสูดดมแรงขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของมัน “หอม..” กระซิบพลางไล้ปลายจมูกไปตามลำคอของมัน “ยังไม่ได้อาบก็ไปอาบน้ำด้วยกันสิ”
“มีแผนอะไรอีกล่ะ” มันปลดมือผมออกแล้วหันมาประจันหน้า “บอกไว้ก่อนว่าตอนนี้คุณยังไม่แข็งแรงพอจะกดผมได้หรอกนะ” ยิ้มเหยียดแบบนั้นคืออะไร มึงคิดว่ามึงเป็นต่องั้นสิ
“ไม่ได้จะใช้แรง แค่ขอใช้สิทธิ์” ผมตอบนิ่งๆ
สกายเลิกคิ้วสูง “สิทธิ์อะไร”
“สิทธิ์ของผู้ชนะพนัน และสิทธิ์ของแฟนที่จะขอให้แฟนทำอะไรให้นิดๆ หน่อยๆ” สกายอ้าปากหวอคล้ายจะรู้ทัน
“..อะ อะไรของคุณ”
“มึงก็รู้ดีแก่ใจ ไปๆ กูเหนียวตัว อยาก..อาบน้ำแล้ว” ผมเว้นจังหวะนิดหน่อยที่คำว่าอยาก มองมันหื่นๆ จนไอ้หน้านิ่งกัดฟันกรอด
“ไหนบอกว่าจะไม่มีแผนอะไรแล้วไง” มันทวงคำสัญญาจากผม
ผมดึงแขนมันไปที่ห้องน้ำพลางตอบคำถาม “แผนเผินอะไร ไม่มี๊ ก็แค่อยากให้อาบน้ำให้ อยากให้สปาผิวให้ และ..อยากให้ช่วยอะไรนิดๆ หน่อยๆ” หน้ามันเหมือนกำลังเห็นผีแต่ผมไม่รอให้มันตั้งตัวได้หรอกนะ ผมลากมันเข้าห้องน้ำได้สำเร็จแล้วปิดประตูทันที “อย่าบอกนะว่าคนแพ้พนันจะเบี้ยวไม่ยอมทำตามที่ผู้ชนะสั่ง” ผมทำหน้าไร้เดียงสาราวกับเด็กที่อยากได้คำตอบจริงๆ
“มัน..มันกลางวันแสกๆ นะคุณ” หน้ามันเจื่อนเมื่อไม่สามารถตอบคำถามได้
“กลางวันสิดี จะได้เห็นชัดๆ ทุกรูขุมขน มึงจะได้ทำความรู้จักลูกชายกูอย่างใกล้ชิด” ว่าแล้วผมก็เปิดน้ำอุ่นใส่อ่างและถอดเสื้อผ้าออกจนหมด “ให้กูถอดให้มั้ย”
สกายยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ผมรู้ว่ามันไม่ได้รังเกียจ ไม่ใช่ทำไม่เป็นหรือเขินแต่อาการของมันในตอนนี้เป็นเพราะมันไม่ได้ตั้งตัวและไม่คิดว่าผมจะหน้าด้านขนาดนี้
ในช่วงที่มันยังตั้งสติไม่ได้ ผมเข้าไปกอดและรัดตัวมันแน่น “นะครับ ทำให้หน่อยนะ พี่จะได้หายป่วยเร็วๆ” ไม่ได้ขอเปล่า มือผมไวพอที่จะปลดกระดุมเสื้อนอนของมันออกอย่างรวดเร็ว
“ค..คุณ” มันรั้งมือผมไว้เบาๆ แต่ก็ไม่จริงจังสักเท่าไหร่ ผมจึงถอดเสื้อออกจากไหล่มันได้สำเร็จ
“อาบน้ำด้วยกันนะ อาบให้หน่อย ทำให้หน่อย..นะครับคนเก่ง” ว่าแล้วก็ดึงกางเกงมันลงไปกองกับพื้น
“ผมไม่เคยอายเลยนะเวลาโป๊ต่อหน้าใคร” สกายพูดหน้าตึงๆ เหมือนจะทั้งเขินและขัดใจ “แต่ครั้งนี้ ฮึ้ยย!” มันคำรามในลำคอแต่ก็เอื้อมหยิบฝักบัวแล้วเปิดน้ำ “งั้นก็ล้างตัวก่อน” ว่าแล้วก็ยกฝักบัวราดตัวผมแล้วลูบเอาเหงื่อไคลออก วูบแรกที่มือมันโดนตัว ผมนี่ร้อนวูบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“มือมึงนุ่มจัง”
“ไม่ต้องพูดมาก รีบอาบ เดี๋ยวไข้ก็ขึ้นอีก” มันว่าแล้วรีบลูบเนื้อตัวผมก่อนจะจุ่มมือลงอ่างเพื่อเช็คอุณหภูมิของน้ำจากนั้นก็ดันผมให้ลงไปในอ่าง
“เวลามึงห่วง กูโคตรรู้สึกดี” ผมมองมันราดน้ำตัวเองอย่างตื่นตา สกายไม่ได้เขินบิดไปมาหรือทำท่าเหมือนมีอารมณ์แต่เนื้อตัวมันขึ้นสีระเรื่อไปทั่วเหมือนคนพึ่งวิ่งมาเหนื่อยๆ แล้วเลือดลมสูบฉีด โดยเฉพาะตรงกลางลำตัวนั่น ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ ถึงจะยังไม่ขยายแต่ก็ไม่ได้เล็กน้อยเลย
ไม่ปฏิเสธว่าผมก็ตื่นเต้นเพราะนี่ก็ครั้งแรกที่เรายืนเปลือยต่อหน้ากันและกัน แต่ไม่รู้สิ ผมรักมัน ผมอยากสัมผัส อยากให้มันอยู่ใกล้ที่สุดเท่าที่จะใกล้ได้ ความรู้สึกพิศวาสพุ่งพล่านจนกลบฝังความอายไปหมดสิ้น
“ลงมาสิ” กระตุกแขนมันให้ลงอ่างด้วย
“คุณจะบ้าเหรอ อ่างเล็กนิดเดียวแค่นี้จะไปแช่สองคนได้ไง” มันทำเสียงดุ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้ช่างมาเปลี่ยนอ่าง เอาจากุชชี่ใหญ่ๆ มาลงเลย โอเคมั้ย” ผมทำหน้าทะเล้นใส่
สกายหนังหน้ากระตุกเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจใส่ “จะทำอะไรก็ทำเหอะ ยังไงผมก็ต้องยอมคุณอยู่ดีนั่นแหละ”
“ว่าง่ายแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย” ผมยิ้มแล้วลุกมานั่งที่ขอบอ่าง ดึงแขนมันให้นั่งคุกเข่าลงตรงหน้าแล้วโน้มตัวลงไปแนบกลีบปากชิดริมฝีปากสวยก่อนจะพูดเบาๆ “Blow me baby”
“!!!......”
หน้าสกายขึ้นสีจัดจนอยากกัด มันจ้องผมนิ่งแล้วค่อยๆ โน้มตัวลงเรื่อยๆ “อึก..!“ มันกัดต้นขาผม จะว่าเจ็บก็เจ็บ แต่เสียวมากกว่า “อึก อาห์ .. อือ..” มือใหญ่ของมันโอบล้อมเกาะกุมทั้งสองลูกกลมกลึงของผมอย่างไม่มีทีท่ารังเกียจ มันคลึงเล่นเบาๆ แล้วขยับขึ้นมาหยอกล้อแท่งรักที่ขยายตัวเต็มที่
ผมก้มมองหน้าสกายด้วยความพึงพอใจ มันสู้ตาผม หน้านิ่งที่เริ่มมีอารมณ์คุกกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ ช่างดึงดูดสายตา ผมลากปลายนิ้วไล้ไปตามผิวไหล่เปลือยขึ้นไปถึงกลุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนของมัน ยิ่งสอดนิ้วเข้าไปยิ่งรู้สึกดีเพราะสัมผัสเข้ากับเส้นผมอ่อนนุ่มลื่นมือ “อะห์..” มันหลุดเสียงออกมาเบาๆ เมื่อผมขยุ้มเส้นผมนุ่มนั้นอย่างแรง
“สวย..” เอ่ยชมภาพงดงามตรงหน้าอย่างหลงใหล ดวงตาสวยซึ้งที่ตอนนี้ฉาบไว้ด้วยแรงพิศวาส
“ผมเป็นผู้ชาย” มันยืดตัวขึ้นมาประจันหน้าก่อนจะฉกปลายจมูกมาชนกัน เราคลอเคลียกันไม่นาน ริมฝีปากก็ดึงดูดเข้าหาและรุกไล่ระดมจูบกันและกันอย่างเร่าร้อน
ลิ้นอุ่นชื้นพัวพันเกี่ยวกระหวัดอย่างไม่มีใครยอมใคร เสียงดูดจ้วบจ้าบและฝ่ามือที่ลูบไล้กันไปทั่วอย่างสะเปะสะปะ มือข้างหนึ่งของสกายจับรูดส่วนกลางลำตัวของผมเป็นจังหวะสลับกับหยอกเย้าเล่นกับส่วนปลายที่มีของเหลวหนืดลื่นเอ่อออกมาไม่ได้ขาด
หัวใจผมเต้นโครมคราม ไม่เคยมีเซ็กส์กับใครแล้วรู้สึกดีแบบนี้มาก่อน คงเป็นเพราะความแปลกใหม่ ไม่คุ้นชิน และโดยเฉพาะความรักที่ผมมีให้มันจึงทำให้ครั้งนี้มันพิเศษกว่าครั้งไหนๆ
“อ่าห์..เก่ง..โคตร” แล้วโพลงปากอุ่นชื้นก็ครอบครองส่วนกลางของผมไว้หมดทั้งลำ ไม่รู้ว่ามันเคยทำแบบนี้ให้ใครหรือเปล่าถึงได้คล่องขนาดนี้ ลูกชายของผมไม่ได้สั้นเลยนะแต่ส่วนปลายที่รู้สึกว่ากระทบเข้ากับบางสิ่งทำให้ผมรู้ว่าได้สอดเข้าไปในโพลงปากมันลึกขนาดไหน บอกอย่างไม่อายว่าถูกใจมากจริงๆ ขึ้นสุด ลงสุด แรงดูดและเรียวลิ้นที่ขยับไล้เลียไปพร้อมกันมันยิ่งกว่าที่ผมเคยได้รับจากสาวๆ ที่เคยผ่าน
“เก่งก็เสร็จซะทีสิ..” สกายคลายการครอบครองแล้วเงยหน้ามองผมแต่ก็ยังขยับมือขึ้นลงไม่ขาดตอน
ผมก้มมองคนเก่งของผมอย่างหื่นกระหาย “ถ้าเสร็จแล้วจะต่อให้อีกรอบมั้ยล่ะ..อืมห์..” มันก้มลงดูดเม้มส่วนปลายแท่งรักแรงๆ เหมือนเป็นการลงโทษก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง
“ชักไม่อยากให้คุณหายแล้วสิ..ผมว่าเวอร์จิ้นผมกำลังไม่ปลอดภัย”
ผมหรี่ตามองอย่างเจ้าเล่ห์ ปัดผมที่ตกลงมาบังตาให้มันอย่างนึกเอ็นดู “กูรักมึงมากนะสกาย รักเพิ่มขึ้นทุกวินาที กูเชื่อว่ากูจะดูแลทั้งร่างกายและจิตใจของมึงได้ดีกว่าที่มึงคิด” ผมก้มลงไปจูบมันอีกครั้ง สกายแลกจูบกลับมาเร่าร้อนดูดดื่มไม่แพ้กัน
ผ่านไปสักพักมันก็ล่าถอยออกไปก่อนพร้อมกับจ้องตาผมราวกับหลงใหลอยู่ไม่น้อย “พูดจาดีๆ หวานๆ ก็เป็นเหรอครับเมีย อึ่ก!!” ผมฉกวูบเข้าไปกัดปากมันทันที กัดแล้วเคี้ยวดูดอย่างรุนแรง “อึก..อือห์ จ..เจ็บ เจ็บครับ” มันพยายามหลีกเร้นคมเขี้ยวของผม เอียงหน้าหลบซุกลงมาตรงซอกคอก่อนจะกระซิบข้างหูเสียงปร่า “ชอบความรุนแรง เดี๋ยวก็จัดแรงๆ ให้ซะเลย” มือที่สาวท่อนรักของผมอยู่เพิ่มแรงบีบและความเร็วในการชักนำจนผมรู้สึกเสียวสะท้านไปทั่วร่าง
ผมกัดฟันแล้วเอียงหน้าเข้าหาใบหูมันก่อนจะไล้เลียดูดเม้มจนทั่ว “เรื่องจัดแรงคงต้องรอให้กูหายก่อน แต่ตอนนี้.. ลงไปดูดต่อให้เสร็จเถอะ อึก..อือห์” มันเอียงหน้าลงกัดลำคอผมอีกครั้งพลางดูดแรงๆ เมื่อผมพูดจาหยาบโลนอย่างตั้งใจ
“เดี๋ยวก็กัดทั้งคอบนคอล่างให้ขาดหมดเลยนี่” มันเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดกรอกหูก่อนจะค่อยๆ ย่อตัวลงจนหน้าอยู่ในระดับเดียวกับของรักที่มันขู่จะกัดเมื่อครู่ มันเงยมองหน้าผมอีกครั้ง สายตาเหมือนสัตว์ป่าที่เจอเหยื่อแต่ก็ยังไม่ผลีผลามไล่ต้อนแต่จะค่อยๆ ดูลาดเลาแล้วเล่นกับเหยื่อจนอ่อนแรง
ผมยิ้มหื่น “ถ้ากัดขาดแล้วมึงจะเสียใจนะ..อา..อาห์” สกายก้มลงครอบครอบมังกรยักษ์ของผมทันที สกิลการออรัลขั้นเทพจนต้องแหงนหน้าระบายความเสียวซ่านที่ได้รับ ไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายทำได้ขนาดนี้ รู้แบบนี้จีบมันตั้งแต่เจอวันแรกแล้วนะ
ผ่านไปสักพักสกายก็เริ่มเร่งความเร็วขึ้นอีกจนกระทั่ง “อ่ะ อ่า อาห์ อาส์ ส..สุดยอด..” ผมปลดปล่อยออกมาสุดตัว แต่ที่มันพีคได้สุดก็เพราะของเหลวทั้งหลายพุ่งเข้าไปในปากของสกายและมันก็ไม่ได้หยุดครอบครองท่อนรักของผมในทันทีแต่ยังดูดเบาๆ ขยับขึ้นลงอยู่อย่างนั้นช้าๆ เอื่อยๆ ปล่อยให้ของเหลวค่อยๆ ไหลชโลมลูกชายที่อ่อนตัวลงเรื่อยๆ
“เก่งขนาดนี้ อย่าหวังว่ากูจะปล่อยมึงไปให้ใครนะ” ผมโยกเอวสวนเบาๆ เมื่อสกายกดริมฝีปากลงไปถึงโคนอีกครั้ง พร้อมกับกดหัวมันลงเพื่อซึมซับความฟินอีกรอบก่อนจะดันไหล่ออกแล้วเชยคางมันขึ้นรับจูบ
“อืม..” เสียงสกายครางรับเมื่อผมจูบและฉกลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นมันอีกครั้ง “อือ.. เจ็บเข่าแล้ว” มันผลักอกผมออกแล้วนั่งลงแหมะลงไปบนพื้นก่อนจะเหยียดขาออกแล้วนวดหัวเข่าทั้งสองข้าง
“เดี๋ยวอาบน้ำให้นะ อาบเสร็จจะนวดให้” ผมทำหน้าระรื่นเพราะตอนนี้สบายตัวแล้ว
“มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นแหละ” สกายทำหน้าโหดใส่
ผมได้แต่ยิ้มกับความน่ารักของมัน “ป่ะ ลงอ่างเดี๋ยวขัดขี้ไคลให้นะ” พยุงมันขึ้นแล้วดันตัวมันลงไปแช่ในอ่าง
“อาบเฉยๆ ก็พอ เดี๋ยวคุณจะไข้ขึ้น เอาไว้หายแล้วค่อยขัด” สกายทำหน้าจริงจังและผมก็เห็นว่าถ้าขัดก็คงโดนโกรธแน่ๆ
“งั้นรีบอาบ แล้วจะไปนวดให้ที่เตียงนะ” ผมหุบยิ้มไม่ได้เลยตอนนี้ ลืมไปเลยว่าเคยดราม่า วะ ฮ่ะ ฮ่า
“ลั้ลลาเหลือเกิน” มันบ่นแล้วยกแขนขึ้นให้ผมฟอกครีมอาบน้ำตรงจั๊กกะแร้ ขนมันเยอะเหมือนกันนะ พอๆ กับผมนั่นแหละ เห็นแล้วนึกแปลกใจตัวเอง ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงขนลุกขยะแขยงแต่พอรักไปแล้ว ทำไมทุกอย่างมันถึงน่ารักน่าใคร่ไปหมด อยากเอาหน้าซุกดูว่าจะมีกลิ่นยังไง คิคิ โรคจิตขึ้นทุกวันนะกูเนี่ย เปลี่ยนไปเยอะเลยล่ะนิสัยของผม
อา.. มหัศจรรย์แห่งรักสินะ
พออาบน้ำเสร็จ ผมก็ลากมันมาที่เตียงแต่ยังไม่ให้ใส่เสื้อผ้า แค่พันเช็ดตัวไว้แค่นั้น จัดให้มันนอนคว่ำแล้วขึ้นไปนั่งคร่อมตรงโคนขาของมัน บีบโลชั่นลงบนแผ่นหลังกว้างก่อนจะถูละเลงไปทั่ว
“ผมว่าคุณเข้าใจอะไรผิดไปนะ” มันเอี้ยวตัวมามองแต่ผมดันให้คว่ำลงอย่างเดิม
“ผิดยังไง” ผมถามพลางนวดคลึงที่หัวไหล่ทั้งสองข้างอย่างตั้งอกตั้งใจ
“ผมเจ็บเข่า แล้วมานวดไหล่ทำไมมิทราบ” แทบจะหลุดขำเพราะเสียงมันติดจะเคืองๆ
“ใส่เสื้อผ้าแล้วค่อยนวดเข่า ไม่งั้นถ้าเห็นอะไรเหนือเข่ามันล่อตาล่อใจ เดี๋ยวของกูจะขึ้นรอบสอง”
“...เฮ้อ..ปวดหัวว่ะ” มันบ่นแล้วกดหน้าลงกับหมอนอย่างเหนื่อยหน่าย
“เอาน่า รอกูหายแล้วค่อยว่ากัน เดี๋ยวจะจัดให้สาสมใจเลยทีเดียว” ไอ้หน้านิ่งหันมาชักสีหน้าใส่ทันที
“ที่บอกว่าปวดหัวเพราะความหื่นของคุณ ไม่ใช่เพราะคุณยังไม่หายแล้วทำอะไรผมไม่ได้ โว้ะ!!” ผมหลุดหัวเราะออกมาทันทีที่เห็นมันแสดงอารมณ์
“อย่าทำหน้าเหวี่ยงแบบนั้นสิ...มันน่ารัก” ไม่ว่าเปล่า ผมกระโจนคร่อมทับร่างมันแล้วพุ่งจมูกไปฝังบนแก้มขาวๆ ก่อนจะสูดลมหายใจแรงๆ
ไอ้หน้านิ่งไม่ได้ตกใจหรือดิ้นหนี มันกัดฟันหลับตาแน่นเหมือนเหนื่อยเพลียกับความเป็นผม แต่ผมแอบเห็นนะว่ามันอมยิ้มเขินๆ “ผมคิดผิดรึเปล่าวะที่ยอมแพ้พนันคุณ ที่ยอมเป็นแฟนคุณและยอมเป็นของเล่นให้คุณเนี่ย”
“ก็มึงเป็นของเล่นชิ้นใหม่ กูเห่อกูก็เล่นบ่อยไง เดี๋ยวเบื่อก็เลิกเล่นเองแหละ” ผมแกล้งทำหน้าจริงจัง
“.........” มันเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมาเสียงเครียด “ก็มีค่าแค่นี้เองสินะ...แต่ก็ยังดีที่ยังอยากเล่น” เห็นสีหน้านิ่งขึงของมันทำให้ผมเริ่มใจเสีย “สำหรับบางคนของเล่นอย่างผมก็เป็นที่ต้องการเพราะได้ผลประโยชน์ แต่กับบางคนขนาดอยากมีประโยชน์ให้เขายังไม่ต้องการเลย แค่อยากเจอหน้าอยากได้เห็นได้มั่นใจว่าเขาปลอดภัยแล้ว แค่อยากปลอบอยากทำประโยชน์ให้บ้างแต่กลับถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย”
อ่าว ดราม่าเฉยเลยไอ้สัด กูกำลังอารมณ์ดี หมดกันเสียฤกษ์หมด ปากกูนี่นะ โอ้ย! อยากตบปากตัวเองซักร้อยที
“เหย กูล้อเล่น ถ้าไม่ชอบก็ไม่พูดแล้ว” ผมกลิ้งลงจากร่างมันลงมานอนข้างๆ มองใบหน้าหม่นเศร้านั้นอย่างรู้สึกผิด
“คุณก็เหมือนกัน ปูมหลังของเรามันก็ต่างอย่างเห็นได้ชัด ลูกเมียหลวงกับลูกเมียน้อย จะอยู่กันได้ยืดแค่ไหน อีกอย่าง ถ้าสัญญาหมด ผมก็ยังไม่รู้ว่าชีวิตจะเป็นยังไง อาจต้องรับพ่อมาอยู่ด้วยเพราะคาดว่าเมียใหม่เขาไม่น่าจะเลี้ยงพ่อต่อไปอีก”
“อ้าว ทำไมงั้นล่ะ”
“......” สกายยิ้มหยันก่อนจะพูดในสิ่งที่ผมไม่อยากเชื่อหู “ที่ผ่านมาเขาได้เงินจากสัญญาพี่ดอทตั้ง 50% แต่ถ้าสัญญาหมด เขาจะขาดรายได้เดือนละหลายแสน แล้วคุณคิดว่าเขาจะเก็บคนที่นอนเป็นผักไม่มีประโยชน์เอาไว้อีกทำไมกัน”
ฉิบหาย ทำไมชีวิตมันรันทดได้ขนาดนี้วะ ที่กูดราม่ามาตั้งแต่ต้นคือยังน้อยกว่ามันเป็นร้อยเท่าเลยนะ
“เหยย มึงคิดมากไปรึเปล่า เขาอยู่กินกันมา จะทิ้งขว้างกันลงง่ายๆ เพราะเรื่องเงินเหรอ ไม่หรอกมั้ง” ตั้งคำถามไปก็ใช่ว่าจะมั่น บอกตรงๆ ว่าตอนนี้ผมตัวหดเล็กกว่าเห็บหมาซะอีก
ไอ้หน้านิ่งเหลือบมองผมด้วยสายตาเย็นชาจนต้องลอบกลืนน้ำลายเพราะรังสีกดดันที่ส่งออกมาจากดวงตาคู่นั้น นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นมุมดาร์กที่สุดของสกาย
“ไม่รู้อะไรก็อย่าพูด ทุกเรื่องที่เกิดกับผม คุณเดาไม่ออกหรอกว่ามันเหี้ยได้เหี้ยมากแค่ไหน!” น้ำเสียงเย็นยะเยือกบาดขั้วหัวใจ สายตาแข็งกร้าวและรังสีมืดทะมึนรอบตัวมันทำให้ผมไม่กล้าแม้แต่จะกระดิกตัว
และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่เพิ่งได้เรียนรู้จากแฟนคนนี้.. สกายเสพติดดราม่าเข้าเส้นจนยากจะเลิกซะแล้วล่ะ
*************************
ข้อความจาก นิยายหมายเลข9 (https://www.facebook.com/pages/%E0%B8%99%E0%B8%B4%E0%B8%A2%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%80%E0%B8%A5%E0%B8%82-9/1404932149738259)
ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายของพาร์ทพี่ดินแล้ว เหลืออีกแค่ 3 ตอน ในเล้าเป็ดก็จะจบ แต่สามารถติดตามต่อได้ในรูปเล่มค่ะ
ปล. เรื่องความสัมพันธ์ของดินสกายจะมีตอนพิเศษของสกายออกมาเป็นอีก 1 ตอนยาวๆ ยังไงก็ช่วยรอติดตามกันด้วยนะคะ ขอบคุณที่ติดตามมาตลอด ขอบคุณทุกคอมเม้นต์และบวกเป็ดด้วยค่ะ
:pig4:
-
:กอด1: ขอบคุณที่มาอัพให้ค่ะ ยาวจุใจเช่นเคยสมการรอคอย
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องที่ตั้งใจว่าจะต้องหามาสะสมแน่นอนเมื่อรวมเล่ม
ดินสกายคืบหน้าไปอีกนิดแล้ว ปลื้มใจจัง
-
ดินเราว่ายังไงนายก็เป็นรับนะ เพราะนายแ....ดมาก(ขออนุญาติหยาบนิดนึง)
ไม่อยากให้จบเลยขอบเรื่องนี้สนุกมากทั้งฮาทั้งลุ้นถ้าจบคงคิดถึงน่าดู
ไว้รอหนังสือนะคะ :กอด1:
-
ขอบคุณค่ะ :pig4:
ไม่รู้จะบอกยังไง มันหน่วงๆแปลกๆ
-
อิพี่ดินนี่ตั้งแต่โดนเสียบก็แรดขึ้นเป็นกองเลยอะ เดี๋ยวจะรอตอนพิเศษของคู่นี้กับในรวมเล่มนะลุ้นมากอะ ลุ้นมากกว่ากว่าคู่หลักอีก โอยย หน่วงจิต สงสารพี่ดินอะ :z3: :z3:
-
ขอบคุณค่ะมาแต่ละทียาวมาก จุใจกันเลยทีเดียว ใจหายกับประโยคนี้ "ตอนนี้เป็นตอนสุดท้ายของพาร์ทพี่ดิน" อะไรยังไง :hao5: o9
ชอบที่สุดเลยอ่านแล้วไม่เคยเครียดจริงๆ ช่วงจะดราม่าคนเขียนก็ทำให้ไม่หน่วงจนเกินไป
ใครก็ไม่สามารถเลียนแบบได้จริงๆนังจ้าวและนังดินเขียนได้ดีมากๆ :กอด1:
เอาตรงๆ..........ยังไม่อยากให้จบในอีก 3 ตอนนั้นเลยจริงๆ :sad4:
ขอบคุณนายน้อยและคุณkrappom มากๆ ค่า
-
อ่านและเม้นท์ ให้*นายน้อย*ที่อื่นแล้วนะ แต่ก็อยากมาเม้นที่นี้ให้ด้วย
ใครบอก ดินแ-ดไม่จริงเลย ดินสกายเป็นคู่เมะชนเมะ ที่คงความแมนได้ไม่เสื่อมคลายจริง55+
*-*
-
คู่นี้เรียบร้อยล่ะเหลืออีกคู่
-
พี่ดินสุดยอดจริงๆ ฮาตลอด
ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ
-
คู่ดินกับสกายนี่ออกแนวรักกันไปเสพติดชีวิตดราม่ากันไปด้วย
-
ดินเอ๊ยนายอย่ารุกเลย เสียใจถ้านายรุก รับแมน ๆ งี้ละน่ารักดี
-
o13
-
รักแบบหน่วงๆ ดราม่านะคู่นี้ :z3:แต่ก็ชอบคูนี้มากที่สุดอ่ะ :z2:
ไม่อยากให้จบเล้ยยยย :ling1:
-
ขำ หึ...ของจ้าวมาก 55555555555555555
หึ...
มันน่าหมั่นไส้จริงๆแหละ 555555555555
หึ
ดินกับสกายนี่เหมือนจะสลับกันได้ตลอดเวลา(?)
แมนทั้งคู่ 555555555555555555
ตอนนี้ก็เหลือจ้าวกับพี่บั๊ค...
รีบไปง้อจ้าวเถอะ หึ
มัวแต่เมาเมื่อไหร่จะได้เข้าใจกัน หึ
55555555555555555555555
ปล.หมั่นไส้หึของจ้าวจริงๆนะ555555555555
-
พี่ดินนี่พอรู้ตัวว่ารักสกายก็ทั้งรักทั้งหลงหนักเลยนะ
ถ้าพี่จริงใจต่อสกายอีกไม่นานสกายก็จะรักพี่แน่นอน
แต่ตอนสุดท้ายนี่พี่ยังปากเสียอยู่อีกนะพี่ดิน
สงสารสกายเรื่องครอบครัว จะผ่านมันไปได้ยังไง
แต่เชื่อว่าต้องผ่านมันไปได้เพราะมีพี่ดินอยู่ข้างๆ
เอาใจช่วยทั้งสกายทั้งพี่ดินให้ผลานช่วยเวลานี้ไปได้
:mew1: :L2:
-
จะบอกว่าแฮปปี้ก็พูดไม่ได้เต็มปาก
มันมีอะไรขัดๆในใจเฮ้อ :เฮ้อ:
แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าแต่ก่อน
รอคู่หลักอยู่นะคะ :z13:
-
รอจ้าวกับพี่บั๊คๆๆๆ :katai5:
-
มาแล้วๆๆ
สกายสู้ๆนะ :katai2-1:
-
หวาน หื่น ปนผสมดราม่า เงิบเลย!!
-
มาลงแบบยาวๆๆๆๆ ได้จุใจ สะใจ คนอ่านจริงๆค่ะ
คู่พี่ดิน สกายนี่ ทั้งน่ารัก ทั้งฮา หื่น ทั้งเจ็บปวดแปล๊บๆ แว๊บๆ ได้ตลอดเวลา
ชอบบรรยากาศ ที่พี่ดินอยู่กับน้องจ้าว มันดูอบอุ่นและเป็นกันเอง
เหมือนพี่ชายน้องชายแบบเกือบๆ อินเซส 555
แต่ก็ชอบตอนพี่ดิน กับสกายอยู่ด้วยกัน มันเหมือนคู่รักคู่กัด
และสกายก็แมน แต่มีแอบอารมณ์เขินๆนิดๆ เวลาโดนพี่ดินออดอ้อน
โอย ชอบมากเรื่องนี้
-
ชอบจ้าวตรงนี้แหละ มันเคยเครียดกะชาวบ้านเขาไหมเนี่ยยยยย
อ่านพี่ดินจนคิดว่านี่เป็นคู่เอก
รอตอนต่อไปปปปปป
-
แง้วๆ จะจบแล้วเหรอ
เปิดจองเมื่อไหร่แจ้งข่าวด้วยนะคะ อยากอ่านพี่ดินต่อ อิอิ
-
รอๆเล่มมมมม
-
:mew1:
-
o13 สกาย นายแน่มาก
-
เรื่องนี้สนุกมาก ชอบดินกับสกาย เสียดายจะจบซะแล้ว คงคิดถึงแย่เลย :กอด1:
-
วางมาด ยาวสมกับที่รอคอย
พี่ดินนนน ท่าทางพี่รุกไม่ขึ้นอะะ
เค้ามองพี่เป็นจ้าวโหมดบึกเลยนะเนี่ย
รับเหอะ อย่าคิดกดสกายเลย. 555
สกายโหมดดาร์กอย่าไปกวนตี-นะจ๊า
หมดพาร์ทพี่ดินสกายแล้วเรอะ
อยากอ่านอีกๆ
แต่อยากเคลียร์เรื่อง จ้าวแล้วอ่ะ
เมาเอง รั่วเอง งงเอง ตอนนี้ดราม่ามากๆๆๆๆๆๆๆ(เอง) อีก
รันทดไปมั้ยลูกก
พี่สลัดเคลียร์ดิ ท่าทางพี่ดินไม่ว่างเคลียร์ให้แล้ว หึหึ
-
ชอบคำพูดพี่ดินประโยคนี้มาก "มหัศจรรย์แห่งรัก"
55555555
-
ว๊าวจะจบแล้วเรอะ ดินกับสกายชื่อช่างเข้ากันจังเลยน่ะ เท่ากับว่าเรื่องนี้กำลังจะเปิดจองแล้วเนอะ เราติดตามต่อในเล่มแน่นอนจ้า ถ้าจบเรื่องนี้ไปต่อเรื่องที่เคยเปิดไว้ด้วยน่ะจ้ะ เพราะอยากอ่านต่อมาก ๆ เลยจ้า :mew1:
-
ยังมีดราม่าอีกสินะ แต่ก้อม่าแบบขำๆ
-
Drama addict จริงๆ
-
ได้เป็นแฟนกันแล้ว
เหมือนจะดีแต่ก็แอบหน่วง
น้ำตาซึมแทนพี่ดิน
และยังคงอยู่ทีมสกายดินค่ะ 555
อย่าไปเผลอเสียเอกราชให้เขาเชียว สกาย
ส่วนข้าวจ้าว...........ละไว้ในฐานที่เข้าใจ
-
พี่ดินสาวแตก....มาก~~~~
-
เหลือไม่กี่ตอนเองงงง
แล้วคู่พี่ดินจะมีหวานๆบ้างไหม
รวมเล่มรีเควสนะ มาม่าไปเกินครึ่ง
ทั้งที่สกายน่ารักไม่แพ้พี่บัค
-
ยาวจุใจมั่ก ๆ ดินนนนนนแกมีแววรับเบา ๆ นะ 55555
รอหนังสือจ้า
-
ห๊า..เรื่องนี้ใกล้จบแล้วเหรอคะ อยากอ่านอีกยาวๆเลยค่ะ
ชอบคู่ดิน-สกาย ดูแมนๆมีนๆดีค่ะ ตอนนี้ดินก็สาวแตกมาก
ไม่อยากให้สลับขั้วกันเลยค่ะ ให้โดนสกายกดต่อไปเถอะ 555
ส่วนจ้าวก็ฮาได้อีก ขนาดดราม่ายังอ่านแล้วขำตลอด
+1 เป็นกำลังใจให้คนเขียนค่ะ ^^
-
รอวันที่ดินได้กดสกายนะ สำหรับเราสกายเหมาะเป็นเมียมากกว่า บอกตามตรงรับไม่ได้ถ้าดินเป็นรับ ฮือๆ
ปล ถาเป็นตามที่สกายบอกก็ดีนะ พ่อจะได้รับกรรมก็คราวนี้แหละ 55555
-
อ่านมาตั้งนาน ขอโทษที่เพิ่งให้กำลังใจ
คือเราจำรหัสไม่ได้อ่ะ แต่ชอบมากเลยคู่นี้
จะรอหนังสือน้าาา
-
สกายดินฟินแลนด์
พี่ดินจงรับต่อไป รับต่อไป รับต่อไป~~~
-
เป็นแฟนกันแล้วสกานดิน น่ารักดีชอบมากคู่นี้
-
ได้แต่ส่งใจช่วยให้พี่ดินรักษาโรคดราม่าของสกายได้ละกัน
-
จะไม่มีพาร์ทดินแล้วเหรอ เสียใจอ่ะ
เค้ารออ่านคู่นี้ ยิ่งกว่าคู่หลักอีก
ตอนที่ดินเสียใจ ว่าสกายไม่รักนี่ น้ำตาซึมเลยนะคับ
ถ้ามีรวมเล่ม ขอ ดิน กับ สกาย เยอะ ๆ นะจ๊ะ
เพราะถึงสกายจะยอมเป็นแฟน
แต่ก็ยังไม่รักดินอ่ะ มันคาจายยยยย :mew2:
รักยิ่งกว่าคู่หลักอีกนะเนี่ยคู่เนี๊ยะ :กอด1:
-
รอติดตามจนจบครับ เข้ามาเช็คแทบทุกวันเลย
แอบเศร้านะครับเนี่ย ที่ใกล้จบแล้ว
ยังไงก็ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุกๆ มาให้อ่านนะครับ o13
-
สกายดิน ฟินนาเล่ <3
-
พี่ดิน ฟินไปเลยสินะ คู่นี้ดูเหมาะกันดี ว่าแต่จะต่อเรื่องของ พี่ดินกับน้องสกาย มั้ยอ่ะหรือว่าจบแบบนี้เอย
รอคู่ พี่บั๊คกับจ้าว มาเคลียร์ปัญหาใจจ้า
-
ชอบประโยคนี้สุดๆถึงกับต้องรีบมาเม้นท์เลยทีเดียว
"แทนที่รู้ว่าผิดก็ต้องใส่เกียร์เดินหน้าลุยเต็มที่ให้เขารู้ว่าเราจริงใจ ไอ้สัดเอ้ย เพราะมีพระเอกอย่างมึงไง นิยายไทยถึงไม่ได้ไปนิยายโลก!!" 5555555555
จะจบแล้วอ่ะ งืดดดดดดดดดด ยังอยากอ่านความกากเกรียนของพี่ดิกะน้องจ้าวไปเรื่อยๆ ㅠㅠ รอเรื่องใหม่ให้คนสไตล์นี้ได้กันนะคะ 5555
-
ยาวมากค่าาาาาาาาาาา อ่านจุใจมากกก
พี่ดินนี่ก็แรดขึ้นมากนะคะ ป่วยนี่ก็สำออย น้อยใจไปหมดเลย
พี่เกดก็แบบ พี่คะพี่ช่วยทำตัวให้เหมือนผู้หญิงหน่อยคะ ๕๕๕๕
โหดเหลือเกินนนน พี่บั๊คกับจ้าวนี่ก็ง้อกันไวๆ รีบมาตามน้องหน่อย
อธิบายกับน้องสิค่ะพี่ อย่าเงียบหายไป รักกันทั้งคู่อย่าทำให้มันเสียเวลา
สกายยยย เป็นแฟนกับพี่ดินแหละ แต่แลดูเหนื่อยเนอะ ๕๕๕๕๕
หนักใจแทนอ่ะ ขนาดป่วยยังหื่นมากๆเลย ถ้าหายนี่คงไม่รอดแหละ
-
ขอบคุณ :)
-
พึ่งตามอ่านทัน เป็นนิยายที่เริ่มอ่านตอนดึกๆแล้วไม่อยากเลิกอ่าน เวลาไม่เป็นอุปสรรคจริงๆยาวจนตีสามกว่าน็อคเอง :laugh:
คือบทจะดราม่าก็ดราม่าไม่สุดอ่ะ จ้าวเกรียนเบรกตลอด ไม่นึกไม่ฝันว่าจะเกรียนได้ขนาดนี้
สงสารบั๊คก็สงสาร แต่มีโอกาสบอกหลายรอบแต่ไม่ยอมบอก สมน้ำหน้า #โดนแม่ยกดักตบ
ใจจริงแอบเชียร์ดินจ้าวนะคะ คือคนเกรียนกับเกรียนอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักแปลกๆ ฮ่ะๆ
-
มีทุกอารมณ์จริงๆนะครับ
-
คิดถึง....
-
มาทีเถอะเพี้ยง!! อยากดูตาบั๊คง้อเมีย :ling1: :ling1:
-
มารอๆๆๆ
-
Chapter 29 Unlucky boy
หลังจากบอกเลิกพี่บั๊คผมก็เดินดุ่มๆ ก้มหน้าก้มตาไม่สนใจมองใครจนตอนนี้เดินอยู่ข้างทางห่างจากคอนโดเจ้ากรรมประมาณสามสี่ป้ายรถเมล์
“เสียใต เสียตับ เสียเครื่องใน เสียไปถึงไส้ติ่ง ทำไมชีวิตกูต้องมาเจอเรื่องแบบนี้วะ” ผมบ่นงึมงำตลอดทาง ถามว่าที่บอกเลิกนั้นเกินกว่าเหตุไปหรือเปล่า ผมตอบได้เลยว่าสาสมกับสิ่งที่พี่มันทำกับผมแล้วล่ะ
ผมเป็นคนแรดๆ ก็จริง แต่ผมไม่เคยหลอกลวงใครขนาดนี้เลยนะ มันเป็นเหมือนด่านแรกของความสัมพันธ์ที่ต้องจริงใจต่อกัน แต่นี่อะไร แค่เริ่มต้นก็โกหกคำโต ไม่ใช่แค่วันสองวันด้วยนะ มันหลอกผมมาตั้งแต่วันแรกด้วยซ้ำ
“เกลียดมึงที่สุดเลยพี่บั๊ค เกลียดๆๆๆ มึงคิดว่ากูอายมั้ยที่ปล่อยไก่ไม่รู้กี่เล้าต่อกี่เล้า มึงจะแอบหัวเราะเยาะกูกี่ครั้งที่กูพูดหรือทำอะไรที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว” น้ำตาผมไหลอาบแก้มหยดแล้วหยดเล่า เดินไปร้องไป แห้งเหือดไปบ้างแต่พอนึกย้อนถึงวีรกรรมงี่เง่าต่อหน้ามัน ผมก็ร้องออกมาอีก
มันเจ็บ..
เจ็บจริงๆ นะ ผมอายและเสียใจมากเกินกว่าจะมองหน้ามันต่อได้
“กูเจ็บที่โดนมึงหลอก และกูก็ต้องมาเจ็บที่ต้องบอกเลิกกับมึงอีกนะสลัด มึงรู้มั้ยมันเจ็บสองเด้ง!” หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด่ารูปมันในล็อคสกรีนที่พึ่งตั้งเมื่อวันที่ตกลงคบกันมันแบบจริงจัง
“ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ กูเกลียดมึง เดี๋ยวจะลบให้เหี้ยนทุกรูปเลยสัด!” ว่าแล้วก็กดเข้าไปในคลังรูป
เครื่องนี้ยังเป็นเครื่องเก่าของมันที่เคยให้ยืมใช้ พอมันจะซื้อให้ใหม่ผมก็ไม่เอาเพราะเครื่องนี้ก็หรูอยู่แล้วและผมรู้สึกชอบเครื่องนี้มากกว่า
สไลด์ดูรูปไปเรื่อยๆ ไม่มีรูปไหนที่พี่บั๊คดูไม่มีความสุข นัยน์ตาคมคู่นั้นมีความรัก สายตาที่มองผมก็เปล่งประกายแห่งรักแรงกล้าจนนึกสงสัยว่าที่ผ่านมาทำไมผมถึงดูไม่ออก
“ไม่ลบก็ได้วะ เห็นแก่ที่มึงรักกูนะ” ผมเลิกล้มความตั้งใจแล้วยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง “ไปไหนดีวะเนี่ย” คิดอยากไปหาสกายแต่ผมกลัวว่าสภาพจิตใจที่กำลังอ่อนแอจะทำให้ความสัมพันธ์ของผมกับสกายพังทลายลง
“กูจะไม่ยอมให้คำว่าเพื่อนของเราต้องแปดเปื้อนเด็ดขาด” ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าตัวผมนี่แหละที่เป็นตัวปัญหา ยิ่งแดกเหล้าเข้าไปก็จะเพิ่มปัญหาขึ้นอีกสิบเท่า “ถ้าจะมีใครอีกที่ได้กดกู มันต้องได้กดตอนกูไม่เมา” ผมตั้งปณิธานกับตัวเอง
แต่ถึงกระนั้น ผมก็ไม่สามารถกลับไปคบกับพี่บั๊คได้หรอกนะ อย่างน้อยก็ในตอนนี้
ปี๊บปี๊บ!
เสียงแตรรถยนต์บีบไล่หลังจนต้องหันไปมอง “ใครวะ” ผมส่องผ่านช่องกระจกที่ค่อยลดระดับลงแต่ก็ยังดูไม่ออกอยู่ดีว่าใคร “สวยฉิบหาย พวกเด็กเก่าๆ ไม่เคยสวยขนาดนี้นะ” ผมขมวดคิ้วมองแล้วมองอีกก็ยังนึกไม่ออกว่าเป็นใคร รู้แต่ว่าคุ้นมาก
เมื่อคนในรถแน่ใจว่าต่อให้ผมยืนส่องอีกสองวันก็ไม่อาจรู้ได้ว่าเขาเป็นใคร ประตูฝั่งคนขับจึงเปิดออกและร่างอรชรในชุดเดรสสีดำประดับเลื่อมวิบวับเล็กน้อยตรงช่วงเอว ผมเกล้าหลวมๆ และเครื่องสำอางบางๆ บนใบหน้าสวยไร้ที่ติ ทำให้ต้องอุทานออกมา “นางฟ้า..” แค่ได้เห็นเต็มตัวก็เหมือนกำลังโดนฉุดให้ลอยขึ้นฟ้าด้วยปีกสีขาวบริสุทธิ์
แต่แล้วก็ถูกปล่อยลงมาให้ตกแอ่กลงบนพื้นจนกระอักเลือด “จะมองอีกนานมั้ยวะ! มีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้วยังมั่นหน้ามามองผู้หญิงอีก เดี๋ยวแม่ด่าประจานสามบ้านแปดบ้านเลยมึง!”
!!!!!!!
“ม..หมอ..เกด!” ปั้นหน้าไม่ถูกเลยว่ะ ซวยอะไรแบบนี้ นี่มันยิ่งกว่าตกสวรรค์เพราะร่วงลงไปถึงนรกด้วยซ้ำ
“เออสิ เห็นเป็นนางฟ้ารึไง” อ่า ตอนแรกก็เห็นนางฟ้า ไม่เถียงหรอก แต่พอเปิดปากเท่านั้นแหละ..
ยัยปีศาจ!
“ด่าในใจเหรอวะ” ถึงกับสะดุ้งที่โดนอ่านใจได้ถูกต้อง
“ป..ปะ เปล่า ผมเปล่า” อารมณ์ยิ่งดาวน์ดิ่งพสุธา มาเจอหมอเกดนี่ต้องบอกเลยว่าอภิมหาคราวซวย
“ขึ้นรถมั้ย เดี๋ยวไปส่ง” ถ้าเป็นสาวอื่นก็คงไม่รอรี แต่นี่.. “ทำไม! ไปกับกูมันแย่มากรึไงวะ” ฉิบหายละ ถึงกับขึ้นกูมึง
“ป..เปล่าครับ..คือ..”
“เฮ้อ ขึ้นรถเร็ว ไม่งั้นจะร้องกรี๊ดว่าโดนข่มขืน” อะไรคือโดนข่มขืน นี่ยังไม่มืดด้วยซ้ำ นี่หมอหรือนางร้ายในละครกันแน่วะ!
แต่ผมก็ไม่มีทางเลือกที่ดีมากไปกว่า เดินหงอยๆ ขึ้นรถไปกับหมอเถื่อน คงต้องเรียกแบบนี้แหละ ก็หมอแม่งเถื่อนมากจริงๆ ขนาดเราไม่ได้สนิทกันเลยซักนิด หมอก็คุยกับผมแบบนี้แล้วนี่นา
“จะไปไหนล่ะ” เมื่อออกรถ หมอก็หันมาถาม ใบหน้าด้านข้างของนางเป๊ะจนต้องมองตะลึง “ถามว่าจะไปไหน” เธอเน้นเสียงต่ำๆ เมื่อผมยังไม่ยอมตอบ “ก็เป็นเงี้ย ถามก็ไม่ตอบ ไม่ให้กูอารมณ์ขึ้นได้ไง”
ผมหันไปมองเธอนิ่งๆ แบบไร้อารมณ์ใดใด “ก็ผมไม่รู้” แล้วก็หันไปมองนอกรถ
“ร้องไห้เรื่องอะไรกูไม่รู้หรอกนะ รู้แต่ว่าหน้ามึงไม่ค่อยเหมาะกับน้ำตา” จะร้องเพิ่มเพราะหมอขึ้นกูขึ้นมึงใส่ผมนี่แหละ “ให้พาไปหาพี่บั๊คมั้ย” ผมสะบัดหน้าไปมองทันทีแล้วส่งสายตาตัดพ้อไปให้ “อ๋อ ทะเลาะกัน” หลอกถามงั้นเหรอ หึ กูนี่มันโง่ซะจริง อยู่กับใครก็โดนหลอก
“จอดป้ายรถเมล์ให้ผมลงก็ได้ครับ”
“รถกูไม่ใช่สายสามแปดนะเว้ย อยากขึ้นก็ขึ้น อยากลงก็จะกดกริ่งลงมันไม่ใช่!” เอ๊า ก็ใครที่บังคับให้ขึ้นมาล่ะ ไม่ได้อยากมาด้วยซะหน่อย
ผมไม่ได้พูดต่อ บอกตามตรงว่าอารมณ์นี้เกรียนไม่ออกจริงๆ
“เฮ้อ ไม่กวนแล้วก็ได้วะ” หมอเกดบอก “โกรธอะไรขนาดนี้ล่ะ เรื่องใหญ่เรื่องโตเรื่องคอขาดบาดตายเลยเหรอ” เธอทำเสียงอ่อนโยนเหมือนคนปกติทั่วไปก็เป็นเหมือนกันแฮะ
“...ไม่ได้โกรธกัน แค่เลิกกัน” ผมตัดสินใจตอบความจริงเพราะไม่อย่างนั้นหมอเกดคงไม่เลิกถาม
“เลิกกันง่ายเนาะ คุณป้าพึ่งโทรมาอวดว่าจะจัดงานแต่ง ไม่ทันไรเลิกซะละ” เหมือนประชดแต่ผมไม่สนหรอก ใครไม่โดนไม่รู้ว่ามันเสียความรู้สึกมากแค่ไหน “ผู้ชายอย่างพี่บั๊คไม่ได้หาได้ง่ายๆ หรอกนะ” หึ.. ทำไมผมจะไม่รู้ แต่ดีแค่ไหนก็ไม่เอาหรอก ขี้โกหกขนาดนั้นน่ะ “เมื่อก่อนฉันก็คิดแบบนี้แหละ จะดีแค่ไหนแล้วไง ก็ไม่เหมาะกับเราเพราะเหตุผลต่างๆ นาๆ แล้วปล่อยเขาไป มึงรู้มั้ยว่าตอนนี้อยากได้เขากลับมาจนมดลูกสั่นแต่มันก็เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว” ผมหันไปตั้งใจฟังอย่างสนใจ
“หมอหมายถึงพี่บั๊คเหรอ”
เธอส่ายหัว “พี่บั๊คมันก็ดีหมดแหละ เสียอย่างเดียวมันหน้าแก่จนกูนึกว่ามันอายุมากกว่าจนติดปากเรียกมันว่าพี่มาจนถึงตอนนี้แหละ” อ้าว หมอทำไมปัญญาอ่อนแบบนี้ล่ะ ผมหลุดยิ้มออกมากับความโก๊ะของหมอ ก็ไม่แปลกที่จะเรียกผิดแต่พอรู้ความจริงแล้วทำไมไม่เปลี่ยนล่ะจะเรียกเหมือนเดิมอยู่ทำไม “นั่นแหละ ไม่ชอบมันหรอกเพราะชอบคนอื่นไปแล้ว” เธอสรุป
“แล้วคนนั้นเขาไปไหนแล้วล่ะ ทำไมถึงบอกว่าอยากได้กลับมาแต่ก็ทำไม่ได้แล้ว” ผมถามระหว่างที่เธอถอยรถจอดในร้านอาหารแห่งหนึ่ง
“เขาเคยถูกเมินจนหายไปไกลและนานมากแต่เมื่อไม่นานมานี้พึ่งกลับมาอยู่ใกล้ๆ แต่ดั๊นมีเมียซะแล้วว่ะ” เธอเปิดประตูออกจากรถแล้วเดินนำไปทำให้ผมต้องตามไปติดๆ
“ก็ถ้าอย่างนั้นทำไมไม่ตัดใจล่ะครับ หมอก็สวยซะขนาดนี้ หาใหม่คงไม่ยาก” เราเข้ามานั่งในร้านเล็กๆ ที่ตกแต่งแบบโล่งๆ มีไม้ประดับแปลกตาอยู่มุมนั้นมุมนี้ มองไปทางไหนก็สบายตา
“รูปลักษณ์ภายนอกมันฉาบฉวย ถามว่ามีคนมาจีบมั้ยก็เยอะแต่ถามว่ามีคนทนได้มั้ย มันก็ไม่มีไง” อ๋อ เข้าใจละ ก็ปากหมอน่ะนะ อย่าให้เซด “กว่าจะมีใครซักคนรักในตัวตนของเรา จิตวิญญาณของเรา ทุกๆ อย่างที่เป็นเรา มันไม่ง่ายหรอกนะเว้ย และถ้าคนๆ นั้นยิ่งเป็นคนดีด้วยแล้วล่ะก็ หาไปเหอะ ถ้าไม่โชคดีจริงๆ อย่าหวังจะได้เจอ” เราสั่งอาหารง่ายๆ และกินไปเรื่อยๆ
ถึงแม้จะรู้สึกกดดันในช่วงแรกแต่พอเริ่มปรับตัวก็รู้สึกถึงออร่าบางอย่างของหมอเกดที่เหมือนกันกับพี่ดิน
“พี่กับพี่ดินเป็นญาติกันเหรอ” เธอพยักหน้า “ใครเลียนแบบใคร” ผมถามยิ้มๆ ถ้าพี่เกดบอกว่าเข้าใจผิดคิดว่าพี่บั๊คอายุมากกว่าก็แสดงว่าพี่เกดแก่กว่าทั้งพี่บั๊คและพี่ดิน
“เมื่อก่อนไอ้ดินมันไม่ใช่แบบนี้นะ มันนิสัยเหมือนแม่ ใจเย็นใจดีอ่อนโยน แต่พอโดนรังแกจนเกือบตาย มันก็เปลี่ยนเป็นคนละคน แต่ก็นะ เลือดแม่มันแรง ถึงจะปากร้ายยังไงแต่ก็ยังขี้สงสารอยู่ดี
ผมเห็นด้วยกับหมอเกด พี่ดินมันดูดุก็จริงแต่มันขี้สงสาร ผมเห็นมันมองผมด้วยแววตาสงสารอยู่บ่อยๆ แต่นึกแล้วก็เคือง ที่เห็นแบบนั้นก็คงจะเป็นเพราะมันกับพี่บั๊ครวมหัวกันหลอกผมนั่นแหละ
“แสดงว่าหมอก็ห้าวมานานแล้วน่ะสิ” ผมเดา
เธอพยักหน้า “ก็ต้องดูแลไอ้ดินมาตั้งแต่เด็ก อยู่ในบ้านที่มีแต่คนร้ายใส่มันก็ต้องสู้คนหน่อยล่ะ พอออกมาอยู่ข้างนอก ก็ต้องดูแลตัวเองกับแม่ ผู้หญิงสองคน ถ้าไม่แข็งแรงจะอยู่ได้ยังไง” ดูเธอมีความมั่นใจในทุกการกระทำ พูดจาตรงๆ แววตาเด็ดเดี่ยวจริงใจ “รู้มั้ยว่าไม่เคยมีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชายเลยนะ ใครเข้ามาไม่น่าไว้ใจก็ซัดให้หมอบไปก่อนที่จะเป็นเพื่อนแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ” เธอเล่าติดตลก “มีแค่คนเดียวที่ทนตีนทนมือจนได้ใจไป แต่ก็นั่นแหละ ตอนนี้เค้าเป็นของคนอื่นไปแล้ว”
“หมอกำลังจะบอกผมว่า อย่าทิ้งคนที่เขารักในตัวตนของเราเพราะไม่ง่ายที่จะมีใครมารักได้อีกอย่างนั้นสินะ”
“ก็ประมาณนั้น ถ้ามันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตาย ก็ลองคุยกันให้เข้าใจก่อน คนเราคบกัน มันก็ต้องมีระหองระแหงผิดใจ ไม่เข้าใจกันบ้างเป็นธรรมดานั่นแหละ ถ้าไม่ได้เกิดจากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหมดใจ ก็อยากให้ลองคุยปรับความเข้าใจกันดูก่อน อย่าใช้อารมณ์ตัดสิน” ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาเยอะเลยแฮะ
“ผมเข้าใจแล้ว เอาไว้จะลองคิดดูอีกทีก็แล้วกัน แต่คงต้องขอสงบสติอารมณ์ตัวเองอีกหน่อย จะได้คุยแบบไม่โมโห” หมอเกดยิ้มบางๆ น่ารักโคตรๆ เสียดายที่เจอกันช้าไป หรือไม่ช้าวะ ตอนนี้กูโสดนี่ จีบมั้ย หรือยังไงดี
“หยุดคิดเรื่องจะแอ้มกูเลยไอ้หน้าจิ๋มหมา พึ่งจะร้องไห้เป็นเด็กน้อยโดนขลิบไปแหม็บๆ ยังไม่สำเหนียกหนังหน้า สัด!” โอ้โห นี่กูแค่คิดนะ ถ้ากูพูดมิโดนถีบยอดหน้าเหรอวะ
โอเค แบบนี้สินะถึงได้บอกว่าไม่ใช่ง่ายๆ ที่คนจะยอมรับตัวตน หมอเถื่อนก็คือหมอเถื่อนวันยังค่ำนั่นแหละ
“แฮ่ๆ งั้นผมขอแยกไปเลยนะ ดูเหมือนหมอจะมีนัดด้วยนี่” ผมเดานะ เพราะแต่งซะสวยขนาดนี้ คงต้องมีที่ไปนั่นแหละ
“เหอะ..เลือกได้ก็ไม่อยากไปว่ะ ขี้เกียจเห็นภาพบาดตา” หืมม ท่าทิ้งร่างพิงพนักเก้าอี้แบบเหนื่อยหน่ายแถมยังยิ้มเหยียดๆ แบบนี้ โคตรเท่อะ ผู้หญิงอะไรวะ อยู่เฉยๆ สวย พอยิ้มละน่ารัก แต่พอเก๊กหน่อยนี่เท่จนต้องร้องขอชีวิต
“ให้ผมช่วยไรมั้ยอะ เผื่อช่วยได้”
“ไปนอนเลียไข่ตัวเองให้สบายใจเถอะ เรื่องนี้ไม่มีใครช่วยได้หรอก” ทำไมกูต้องเลียไข่ตัวเองวะ แล้วอีกอย่าง กูจะเลียถึงมั้ยล่ะ
“หะหะ ครับๆ ไปแล้วนะครับ สวัสดีมากครับ” ผมยกมือไหว้ปะหลกๆ อย่างเจี๋ยมเจี๊ยม พี่แกแค่โบกมือไล่แล้วมองออกไปนอกร้านอย่างเซ็งๆ
น่าเห็นใจนะ แต่ท่าพี่มันก็แมนไปปะวะ แบบนี้ใครจะมาโอ๋ได้เนี่ย ไม่มีใครกล้าหรอกคร้าบบบ
ผมโหนรถเมล์กลับบ้านทันที ไม่มีที่ไหนอบอุ่นเท่าบ้านเราอีกแล้ว
แต่พอถึงหน้าบ้าน..
‘ไปเที่ยวเมืองเหนือกับแม่สามีของแก กลับวันอาทิตย์นะ’ กระดาษโน้ตเขียนข้อความสั้นๆ แปะอยู่หน้าบ้าน
เฮ้ย! พึ่งกลับจากทะเลกันไม่ใช่เหรอวะ นี่ไปเหนือกันตอนไหน!!
ผมเปิดประตูเข้าบ้านอย่างหงอยๆ ในบ้านเงียบเชียบไร้สิ่งมีชีวิต
“มาแล้วเหรอ!” ผมสะดุ้งเฮือก เพราะอยู่ดีดีก็มีร่างหนึ่งลุกพรวดจากโซฟาซึ่งตอนนี้มันมืดๆ ยังไม่ได้เปิดไฟ
ร่างนั้นนิ่งงัน ความรู้สึกเหมือนกับว่าเขาจ้องมองผมราวจะกินเลือดกินเนื้อ ผมพยายามรวบรวมความกล้าเอื้อมมือไปเปิดไฟ
“โหย ไอ้พู กูตกใจหมด นึกว่าผีหลอก” พอเห็นว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องคนสนิท ผมก็โล่ง “เข้ามาทำไมไม่เปิดฟืนเปิดไฟวะ อยู่มืดๆ ทำไมเนี่ย” ผมชวนคุยแต่ไอ้พูไม่ยอมคุยด้วย มันยืนจ้องผมด้วยสายตาแข็งกร้าว
ผมเริ่มผิดสังเกตจนต้องหยุดพูดแล้วมองหน้ามัน ตอนนี้นัยน์ตามันแดงก่ำ กัดฟันแน่น แถมคิ้วยังขมวดชนกันเป็นปม
ก่อนที่ผมจะได้เอ่ยถาม มันก็ย่อตัวหยิบซองสีชมพูบนโต๊ะแล้วโยนใส่หน้าผมทันที “นี่อะไร!!” มันตวาดเสียงดังพร้อมกับหยาดน้ำตาที่รื้นขึ้นเต็มสองตา
“เฮ้ย อะไรของมึงเนี่ยพู!” ผมถามพลางก้มเก็บซองที่ร่วงบนพื้นมาเปิดดู
!!!!!!!!!!
ฉิบหาย!
มือไม้อ่อนปล่อยซองจดหมายร่วงลงพื้นไปอีกครั้ง “ค..คือ..กู กู..” ก้อนสีดำกระจุกอยู่ตรงอก พูดไม่ออก บอกไม่ถูก
“แต่งงานเหรอ” มันแค่นเสียงใส่ “แต่งงานเนี่ยนะ!” เสียงมันเริ่มดังขึ้นและก้าวเข้าหาผมใกล้ขึ้นเรื่อยๆ “แต่งงานกับผู้ชายซะด้วย!!” หน้ามันเหยเกแทบจะดูไม่ได้
กูลืมน้องไปได้ยังไงวะเนี่ย ลืมไปได้ยังไงว่าพูมันเกลียดเกย์ ที่ผ่านมาไม่ได้เจอกันเลยเพราะผมก็มัวแต่อยู่กับไอ้พี่บั๊ค ส่วนพูมันก็อยู่กับอิลุงเซอร์ไพรส์ นานๆ ทีถึงจะโทรคุย
“คะ..คือ กู ..” ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน อยากจะบอกว่าตอนนี้เลิกกันไปแล้ว แต่แล้วยังไงล่ะ ถึงจะเลิกก็ยังเป็นเกย์อยู่ดีนั่นแหละ
“ก็ดี!” ตอนนี้น้ำตามันไหลลงอาบแก้มแดงๆ ของมันแล้ว ใจคอไม่ดี อยากกอดปลอบมันแต่พอขยับมือมันก็ถอยหนีอย่างรังเกียจ “ถ้าพี่จ้าวอยากเป็นเกย์ พี่ก็แค่จะไม่มีน้องอย่างพูอีก ก็แค่นั้น” ตอนนี้ทั้งน้ำตาน้ำมูกแถมน้ำลายยังกระเด็นเป็นฝอยๆ แบบไม่เก็บอาการ คือมันโกรธและเสียใจจนควบคุมตัวเองไม่ได้เลย เห็นแล้วอยากต่อยตัวเอง ไปเปิดแผลมันเข้าให้แล้วไหมล่ะ
“พูอย่าร้อง กูอธิบายได้นะ” ผมพยายามจะเดินเข้าหาแต่มันก็ถอยหนีไปจนถึงประตู
“ไม่มีอะไรต้องอธิบายแล้วพี่จ้าว ของแบบนี้เป็นก็คือเป็น แต่พูก็แค่เสียใจที่ตอนแรกพี่ไม่เป็น และพูก็เตือนตลอด แต่จนแล้วจนรอด พี่ก็เป็นอยู่ดี” มันหันหลังจะวิ่งออกจากบ้านแต่ผมวิ่งไปคว้าแขนมันไว้
“เดี๋ยวพู อย่าหนีดิ อย่าไปไหนอีก กูขอร้อง” ผมไม่อยากเห็นน้องต้องหนีไปอีก ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว
มันหันมา น้ำตานองหน้าอย่างไม่ปกปิด “อยู่เพื่ออะไรล่ะ อยู่ให้เห็นหน้าคนใจร้ายทำไม! แล้วก็ไม่ต้องรั้งพูไว้อีกนะ พูไม่ขออยู่กับเกย์คนไหนทั้งนั้น!!!” มันตะโกนใส่หน้าผมเสียงดังลั่น น้ำหูน้ำตาเกรอะกรัง เส้นเอ็นที่คอปูดเกร็งไปหมด จากนั้นมันก็วิ่งออกจากบ้านไป
ผมวิ่งเข้าไปคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งตามมันเพราะดูตามทิศทางแล้วไม่ได้วิ่งกลับบ้าน ยังไงก็ปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้ พูมันยังเด็กและจิตใจไม่เข้มแข็ง ถ้าไปเจอเรื่องร้ายเหมือนตอนนั้นคงแย่แน่ๆ
“หยุดนะพู! จะโกรธจะหนีก็หนีกลับบ้านสิ อย่าวิ่งเตลิดไปแบบนั้นสิวะ! พู!!” วิ่งไปเรียกไปเพราะมัวแต่ปิดล็อคบ้าน ตอนนี้ไอ้พูมันวิ่งข้ามถนนไปอีกฝั่งแล้ว
ผมวิ่งตามมันไปแต่ไม่ทัน มันขึ้นแท็กซี่ออกตัวไปก่อน ผมจึงต้องเรียกแท็กซี่ตาม “ตามคันนั้นเลยพี่” สั่งคนขับให้ตามรถพูไป ในมือก็ค้นเบอร์คนที่พอจะช่วยเหลือได้
“ว่าไงจ้าว” เสียงห้าวๆ รับสาย
“ลุงเซอร์ๆ อยู่ไหนอะ”
“อยู่บ้าน”
“บ้านไหนล่ะ”
“บ้านแม่”
“ไกลมั้ย”
“ก็ไกลอยู่ แต่เดี๋ยวนะ มีอะไรรึเปล่า ทำไมเสียงเครียดๆ”
“คืองี้นะ ไอ้พูมัน เอ่อ.. มันจับได้ว่าผม..เป็นเกย์ มันก็เลยโกรธวิ่งหนีออกนอกบ้าน ตอนนี้ขึ้นแท็กซี่ ไม่รู้จะไปไหน”
“แล้วตามทันมั้ย ตอนนี้อยู่จุดไหน เดี๋ยวจะไปหา” พี่เซอร์ไพรส์ถามอย่างร้อนรน
ผมบอกพิกัดและทิศทางที่รถแท็กซี่ของพูวิ่งไปแล้ววางสาย พยายามช่วยคนขับมองตามไม่ให้คันหน้าคลาดสายตา แต่แล้วก็ดันติดไฟแดง
“ไอ้สัดเอ้ย หายไปจนได้!” ผมสบถแล้วกดโทรหาไอ้พูแต่มันไม่รับจึงกดเบอร์ลุงเซอร์ไพรส์อีกรอบ
“ตามทันยัง” เสียงปลายสายรีบถาม
“ยังเลยพี่ ตอนนี้คลาดกันแล้ว ทำไงดี”
“คลาดกันจุดไหน แล้วตอนนี้จ้าวอยู่ไหนแล้ว”
ผมบอกข้อมูลอีกครั้งและออกความเห็น “ผมจะเลี้ยวซ้ายนะ ถ้าพี่มาถึงลองเลี้ยวขวาดูละกัน ผมเห็นหลังรถไวๆ แต่ไม่แน่ใจ”
“ได้ๆ เมื่อกี้โทรไปแล้วแต่ยังไม่รับ ถ้าพูมันรับพี่จะโทรบอกอีกทีนะ” พี่ไพร้ส์พูดจบก็วางสายไป
ผมพยายามมองทางซ้ายขวาเพื่อดูว่าไอ้พูมันจะแวะไหนได้บ้าง ผ่านไปเกือบชั่วโมงก็มีสายเข้าจากพี่ไพรส์
“พูรับสายแล้วนะ พี่กำลังจะตามมันไป ยังไงจ้าวกลับบ้านก่อนละกัน ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวจะอธิบายและดูแลมันเอง”
“โอเคพี่ ยังไงฝากพูมันด้วยนะ มันเคยเจ็บกับเรื่องแบบนี้มาแล้วครั้งนึง ผมว่าหัวใจมันคงใกล้จะแตกแล้วล่ะ”
“วางใจได้เลย จะดูแลให้ดีที่สุด ไม่ต้องเป็นห่วง” แล้วพี่ไพร้ส์ก็วางสายไปอีกครั้ง
เฮ้อ แบบนี้ก็คงไม่ต้องาตามหาแล้วล่ะ เพราะไปเจอตอนนี้ก็รังแต่จะทำให้น้องหนีไปอีก ผมบอกแท็กซี่ให้จอดข้างทางแล้วลงเดิน อยากคิดอะไรเรื่อยเปื่อยยังไม่อยากกลับบ้าน
“กลับไปก็ไม่เจอใครอยู่ดีนี่หว่า” ผมบ่นแล้วเดินไปเรื่อยๆ แวะเซเว่นซื้อข้าวซื้อเบียร์สองกระป๋องนั่งกินหน้าร้าน กินหมดก็เดินต่อ หยิบโทรศัพท์มาดูก็ไม่เห็นมีสายเข้าแม้แต่สายเดียว
“ถึงโทรมากูก็ไม่รับอยู่ดี แล้วจะอยากให้มันโทรทำไมวะเนี่ย” บ่นตัวเองเมื่อคิดถึงพี่บั๊คว่าทำไมมันไม่โทรมา
ผู้ชายทั้งหลายฟังกูนะ ไม่ว่าเมียมึงจะโกรธมึงแค่ไหน มึงต้องแสดงให้เขาเห็นว่ามึงใส่ใจและวนเวียนเป็นเจ้ากรรมนายเวรเขาไว้ก่อน มึงอย่าซื่อบื้อให้มันมากนัก เมียมึงมันอยากเห็นแค่ว่ามึงจะไฝว้ได้แค่ไหนเท่านั้นเอง
“โทรหาไอ้เดย์ดีกว่าว่ะ” ว่าแล้วก็กดโทรออก
“มีไร” แหมไอ้สัด ฟังถามเข้า นี่กูเพื่อนที่ไม่ได้คุยกับมึงมาตั้งนานนะ แม่งไม่มีความคิดถึงกันมั่งเหรอวะ
“ไม่มีก็ได้ แค่นี้นะ”
“อ้าวๆ น้องจ้าวงอนเว้ยเฮ้ย เป็นไรเนี่ย บอกพี่เดย์มาครับ เดี๋ยวพี่เดย์คนนี้จะจัดการให้”
“เสียงใสเชียว ดีกับไอ้ไนท์แล้วดิ” ผมทำเสียงติดหมั่นไส้
“จะว่างั้นก็ได้” ทำไมเสียงมันฟังดูเขินๆ
“กดได้แล้วเหรอมึง สารภาพรักไปแล้วเหรอ” ผมลืมเรื่องเศร้าของตัวเองไปชั่วคราว ไม่ได้เรียกว่าขี้เสือก แต่เลือกที่จะใส่ใจผู้อื่นมากเกินไป
“ถามมันเองมั้ย นอนอยู่ข้างๆ เนี่ย” เหยๆ ไอ้สัดสองตัวล่าง มึงได้มึงโดนกันแล้ว ว้ายยยย อกอีจ้าวจะแหก กูอกหักแต่พวกมึงกำลังรักหวานงั้นเหรอ ไม่ได้การละ กูต้องทำอะไรบางอย่าง
“เออๆ ขอคุยกับมันหน่อย”
เสียงไอ้เดย์ยื่นโทรศัพท์ให้ไอ้ไนท์จากนั้นเสียงไอ้ไนท์ก็ดังขึ้น “ว่า” มึงถามสั้นไปนะ
“มึงฟังอย่างเดียวนะ ยังไม่ต้องพูดอะไร”
“อ..อืมๆ” มันตอบรับ
“เมื่อคืนกูฝันว่าไอ้เดย์มันได้กับมึงแล้วมันบอกว่าเสียดาย”
“เสียดายอะไร”
“มันเสียดายเงินค่าถุงยาง”
“อะไรนะ!” ไอ้ไนท์ถามเสียงดัง แล้วเสียงมันก็เบาลงแต่เหมือนกับว่ามันไปตะโกนใส่อีกคนมากกว่า
“มึงเสียดายเงินค่าถุงยางเหรอไอ้เดย์! มึงพูดแบบนี้ได้ยังไงก็กูเป็นคนซื้อ มึงจะอวดว่ามึงซื้อเองงี้เหรอ ทำไมมึงถึงเลวแบบนี้ห๊ะ!!”
ไอ้ไนท์โคตรประสาท ถ้าไปเล่าความฝันให้มันฟัง มันจะคิดเป็นตุเป็นตะว่าเรื่องจริง มันบอกว่าเราจะฝันไม่ได้ถ้าเราไม่ได้เจอหรือได้สัมผัสอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับความฝัน
ก้ากกกกกก สมน้ำหน้าไอ้เดย์ อยากกวนตีนกูดีนัก มึงเคลียร์กันเองเลยนะ
ผมกดวางสายโดยละม่อม เมื่อเช้ายังทะเลาะกันอยู่เลย ตอนดึกแม่งได้กันซะแระ เหมือนกูเลย เมื่อเช้ายังหวานกันอยู่เลย พอตกบ่ายเลิกกันซะงั้น
เฮ้ออ ชีวิตคนเราแม่งไม่แน่นอนจริงๆ แต่ตอนนี้กูง่วงว่ะ หาที่นอนก่อนละกัน
ผมมองหาที่พักนอนก็เห็นปั้มใหญ่ที่เป็นจุดพักรถจึงเดินหาที่เหมาะๆ ได้เป็นม้านั่งตรงข้างร้านขายเสื้อผ้าซึ่งมีไฟส่องสว่าง ไม่มืดเกินไป ไม่ประเจิดประเจ้อเกินไป
“นอนซักงีบละกันวะ ตื่นมาค่อยว่ากัน” เหมือนวัยรุ่นใจแตกที่ไร้ญาติขาดมิตร แต่ผมรู้สึกตื้อมากจริงๆ ทั้งเรื่องพี่บั๊ค เรื่องไอ้พู แล้วที่บ้านยังไม่มีใครอีก ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการ
**************
ต่อด้านล่าง
-
นอนไปสักพักก็หลับ ง่วงด้วย เพลียด้วย แถมได้เบียร์ไปนิดหน่อยก็จึงให้หลับง่าย ระหว่างที่นอนก็รับรู้ได้ถึงการจู่โจมของบรรดาสาวกแวมไพร์ ไม่ใช่ผีดิบอะไรเทือกนั้นหรอก แต่เป็นอีห่ายุง อีสูบเลือดสูบเนื้อ อีสัตว์ไม่มีประโยชน์กับมนุษย์! อีเพศแม่ที่จิตใจโหดเหี้ยม!
ยุงเป็นสัตว์ชนิดเดียวที่ผมเกลียด ไม่กลัวนะแต่เกลียดและไม่เคยหาข้ออ้างเพื่อเข้าข้างมันได้เลย งูก็ยังน่าเอ็นดูแค่คิดว่ามันพิการมีลิ้นสองแฉกจนคนอื่นมองว่าตอแหล ดูสิ ทั้งที่ยังไม่ได้ลองคบกับมันแต่ก็อคติแล้ว แม่งน่าสงสารมาก หรือแมงมุม แมงมุมก็โดนประณามหาว่าชักใยอยู่เบื้องหลัง ทั้งๆ ที่แค่มึงเงยหน้ามองบนเพดานก็เห็นใยแมงมุมแม่งสลอนอยู่ต่อหน้าต่อตา แล้วพวกมึงไปด่ามันว่าชักใยอยู่เบื้องหลัง มันถูกมั้ย!! สัตว์โลกน่ารักพวกนี้น่าเห็นใจมาก จะมีก็แต่อียุงนี่แหละ อีห่าจิกที่ผมหาข้ออ้างให้มันไม่ได้เลย ยุงลาย มันก็ลายจริงๆ ไม่เชื่อลองตบมันสิ ลายขาวดำติดมือเลยนะ น่าเกลียดน่ากลัว ยุงลายขาวดำ อี๋ๆ
นั่นแหละ สรุปแล้วผมเกลียดมัน เกลียดจนต้องตบทุกครั้งที่เห็น ผมนอนตบยุงไปจนถึงตีห้าโดยประมาณ ไม่ไหวแล้วว่ะ ถ้านอนต่อไปคงกลายร่างเป็นซากแห้งกรังไร้เม็ดเลือด
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิตใดใดที่จะโทร หรือไลน์ หรือติดต่อมาทางใดทางหนึ่ง หึ..
ความเจ็บปวดของการลาจากที่ที่คุ้นเคย ไม่ใช่เพราะถูกไล่ออกมาหรือตัดใจเดินออกมาเอง แต่เป็นเพราะ..ไม่มีใครออกมาตามหาต่างหาก หึหึ..
ดราม่าไปก็เท่านั้น ผมตัดสินใจโทรหาสกาย คิดในใจว่าถ้าไม่กินเหล้าก็น่าจะตั้งสติไว้ได้โดยไม่ใจอ่อนยอมเลยเถิดไปกับมัน
“ว่าไงจ้าว” สกายรับสายอย่างรวดเร็ว
“มึงอยู่ไหน มารับกูหน่อยสิ กูอยู่ไหนไม่รู้อะ เหนื่อยแล้วขี้เกียจกลับเอง” ผมบอกอย่างหมดท่า
“อะไรนะ อยู่ไหนไม่รู้ มึงจะบ้าเหรอ นี่มันจะตีห้าแล้วนะ ทำไมทำตัวงี้เนี่ย!”
“มึงจะบ่นทำไมเนี่ย รีบๆ มารับกูเถอะ ก่อนที่กูจะกลับเอง” ผมขู่
“มีอะไรเป็นสัญลักษณ์มั้ย”
“ปั้มน้ำมัน”
“ปั้มเหรอ ปั้มอะไร”
“รูปเปลวไฟอะ” จำชื่อไม่ได้ไม่ค่อยได้เข้าปั้มเท่าไหร่
“ปตท.”
“นั่นแหละ ปตท.” ถ้าเล่นใบ้คำ มึงต้องชนะเลิศแน่เลยว่ะไอ้กาย
“เอ่อๆ แล้วมีอะไรอีก” ผมหันมองรอบๆ แล้วบอกไปอีกหลายอย่างจนมันเข้าใจแล้วบอกว่าเดี๋ยวมันจะรีบมา
เฮ้อ ในที่สุดก็ต้องประจันหน้ากับสกายเหรอวะ ทำไงได้ล่ะ เฮ้อๆๆ
ในระหว่างที่นั่งรอ ผมก็เดินเข้าเซเว่นหยิบเบียร์มาสองกระป๋อง อ๊ะๆ ไม่ต้องห่วง ผมไม่เมาหรอกน่า ไอ้สองกระป๋องแรกก็หมดฤทธิ์ไปแล้ว อีสองกระป๋องนี้ก็แค่เอาไว้กลบกลิ่นปากแค่นั้นแหละ คิกๆๆ
แต่ผ่านไปไม่นานก็ดันมีสายโทรเข้าจากพี่ดิน
รับหรือไม่รับดีวะ..
เล่นตัวก็ต้องเอาแต่พองาม เหงี่ยมสอนไว้
ในที่สุดผมก็จำใจกดรับสายแต่ไม่พูดอะไร
“อยู่ไหนมึง” มันถามทันที
หึ ไอ้คนนิสัยเสีย ชอบหลอกลวงคนอื่น
ระหว่างการสนทนากับไอ้ห่าพี่ดิน ผมทั้งวีนทั้งเวี่ยงใส่แม่ง ทั้งแดกดันประชดประชันราวกับสตรีวัยหมดประจำเดือนก็ไม่ปาน ก็มันอัดอั้น มันน้อยใจ เสียใจ เจ็บปวดเกินกว่าจะไม่แสดงอาการใดใดออกไป
แต่แล้วเมื่อพี่ดินพูดประโยคหนึ่งออกมา ผมจึงได้ลดระดับอารมณ์ลงมาได้เล็กน้อย
“เพราะ.. มึงมีค่าไงจ้าว มีค่าพอให้กูกับคนที่มึงไม่อยากพูดถึง ต้องทำอะไรแปลกๆ เลวๆ ลงไป แต่มึงเชื่อเถอะว่า ไม่มีใคร..ไม่รักมึง”
อยากบอกตัวเองว่าไม่ต้องเชื่อ แต่ไม่รู้สิ ผมรู้สึกเชื่อใจพี่ดินมากกว่าตัวเองซะอีก
“บอกมาจ้าว ว่ามึงอยู่ตรงไหน เดี๋ยวกูไปหา” เสียงพี่มันอ่อนโยนขึ้นจนผมใจอ่อน
“..ไอ้กายบอกว่าอยู่แถวพระประแดง” ความจริงไม่อยากจะบอกแต่ถ้าให้เลือก ผมอยากเจอพี่ดินมากกว่าสกาย อธิบายไม่ถูกว่าเพราะอะไร รู้แต่ว่าผมจะดีขึ้นถ้าได้เจอพี่มัน
เราคุยกันอีกสองสามประโยคแล้วพี่ดินก็พูดเหมือนมันรู้ว่าจะมีคนมารับซึ่งผมตงิดใจกับเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น ถ้าให้เดาผมว่า..
พี่ดินกับสกาย ซัมติงจิงเกอเบลกันรึเปล่าวะ
ผมนั่งคิดเรื่องไอ้สองคนนั้นอยู่สักพักก็นึกได้ว่าต้องโทรแคนเซิลสกาย แต่มันก็ไม่ยอมง่ายๆ บอกแค่ว่าจะขอมาดูสภาพว่าผมอยู่ดีกินดีไม่มีปัญหาแล้วมันค่อยกลับ
“มึงรู้มั้ยว่ากูอุตส่าห์ทิ้งคนป่วยเพื่อไปหามึงเลยนะ” ท
“อ้าว งั้นมึงก็กลับไปดูแลคนป่วยสิ จะมาหากูทำไม”
“ไม่มีใครสำคัญกว่ามึงหรอกจ้าว ขอกูเจอมึงได้มั้ย แค่แป๊บเดียวก็ยังดี”
ผมรอให้มันมาเจอไม่ได้หรอก ไอ้กายขี้ห่วง ถ้ามันเห็นสภาพตอนนี้คงบังคับพาผมกลับไปคอนโดกับมันแน่ๆ เพราะฉะนั้นกูต้องแอบ
ผมหาทำเลเหมาะๆ หน้าห้องน้ำแล้วแอบขึ้นไปหลบในกระบะรถ มันลึกลับดีนะ ไอ้กายคงตามมาโป้งผมไม่เจอแน่ คิๆๆ กูนี่เล่นซ่อนแอบเก่งจริงๆ แต่น่ารำคาญอยู่อย่างที่เข้าไปแอบได้เดี๋ยวเดียว รถก็ติดเครื่องเตรียมออกทำให้ต้องเปลี่ยนคันอยู่เรื่อย จังหวะตอนเปลี่ยนคันนี่ลุ้นจนเยี่ยวเหนียว กลัวไอ้กายมันมาเห็นตอนนั้นพอดี อย่างกะเล่นหนีซอมบี้ โคตรระทึกเลยอะ
ไอ้กายก็โทรรัวๆ เข้ามาทำให้ต้องปิดเสียงเปิดแค่ระบบสั่น มันโทรประมาณหกรอบก็หยุดไป สงสัยงอนตุ๊บป่องตายห่าไปแล้วล่ะ
สักพักใหญ่ ที่ผมนอนรอในกระบะรถ อีคันนี้จอดนานมาก นอนแอบจนเกือบหลับไป แต่แล้วโทรศัพท์ในมือก็สั่นขึ้น
“อยู่ไหนจ้าว กูมาถึงปั้มแล้ว” พี่ดินถามทันทีที่ผมกดรับสาย
ผมจึงอธิบายความลำบากในการแอบของผมให้มันฟัง เล่ายังไม่ทันจบแม่งก็โผล่มาข้างรถแล้วดึงเสื้อแจ็คเก็ตที่ผมใช้คลุมหน้าออก
พอเห็นหน้าผมแม่งก็ด่าใหญ่เลยหาว่าโง่ที่มาแอบในกระบะรถ ผมก็อธิบายให้มันฟังตามอย่างที่ผมคิด
“เออๆ ช่างเหอะ ลงมาได้แล้ว ไปขึ้นรถกู” พี่ดินบอกแล้วพาผมเดินไปที่รถจอด
“พี่เป็นไรอะ หน้าซีดๆ ดูเดินขาถ่างๆ ชอบกล” ผมหันไปถามด้วยความสงสัย ดูเหมือนกูเมื่อตอนโดนครั้งแรกเลยว่ะ
พี่ดินกวนตีนผมนิดหน่อยซึ่งถ้าผมคงไม่ได้รู้ความจริงแน่ๆ ถ้ารอให้มันบอก แบบนี้คงต้องใช้วิชามารแล้วละ
“ไอ้กายมันบอกว่า มันอุตส่าห์ทิ้งคนป่วยมาหาผม” ไม่ได้ปักใจเชื่อ ก็แค่เหวี่ยงแหเผื่อมีอะไรติดมามั่ง “ผมก็เลยบอกมัน ว่าทำไมไม่กลับไปดูแลคนป่วยก่อนเพราะผมมีคนมารับแล้ว พี่รู้มั้ยมันพูดว่าไง แม่งเสือกบอกว่า ‘มึงสำคัญกับกูมากกว่าใคร’” พี่ดินดูท่าทางปกติจนผมรู้สึกว่าคงไม่ใช่อย่างที่คิด
..............
ปิ๊บๆๆๆๆๆ
เสียงรัวแตรรถจากคันที่สวนมาเพราะผมขับเฉออกไปกินเลนด้านขวาเกือบครึ่งคัน
“เฮ้ยพี่ดิน! ขับไหวปะเนี่ย ให้ผมขับมั้ย” ผมผวาเฮือก ใจหลุดไปอยู่ที่เล็บตีน นาทีนี้แค่ตาตุ่มยังไม่พอ ต้องเล็บตีนนั่นแหละ ต่ำสุดแล้ว
“โทษทีว่ะ ปวดหัวนิดหน่อย” ดูท่าทางอาการหนัก มันนวดขมับแล้วขับต่อไปด้วยใบหน้านิ่งๆ
ดูไม่ออกเลยว่าป่วยจริงหรือป่วยการเมือง ถ้ามึงเป็นนายก ถึงมึงจะโกงไปหมื่นล้านกูก็จับมึงไม่ได้นะเนี่ยไอ้ห่าพี่ดินหน้าวอก
เมื่อสถานการณ์กลับมาเป็นปกติ ผมก็เอ่ยถามถึงอาการแต่พี่มันกลับถามว่ามาเล่าเรื่องสกายให้มันฟังทำไม
“ไม่รู้ดิ เหมือนได้กลิ่นไอ้กายตุๆ ไอ้กายขึ้นรถพี่บ่อยเหรอ” ไม่อยากบอกเลยว่าผมตอแหล ก้ากกกกก
ในรถมีแต่กลิ่นบุหรี่ ไอ้สัดกูนึกว่าโรงบ่มยา อย่าว่าแต่กลิ่นไอ้กายเลย แค่อากาศบริสุทธิ์ยังหาไม่ได้ในรถคันนี้
เมื่อไม่เห็นว่าพี่ดินจะมีพิรุธอะไรให้จับ ผมก็ชวนมันคุยไปตามประสาและคงจะพูดมากจนมันรำคาญ
“ถามไรมาก มึงก็อาการเพียบพอกับกูแหละ” ถึงกับสะอึก อุตส่าห์ลืมแผลตัวเองเพราะมัวแต่เสือกเรื่องคนอื่น พึ่งมานึกได้ว่ากูกำลังเฮิร์ตอยู่นี่หว่า
“หึ..” ไม่รู้จะพูดอะไรก็ได้แต่ หึ นั่นแหละ
ผั่วะ!!
“โอ๊ย ตบหัวผมทำไมวะ!!” ผมโวยวายทันทีที่อยู่ดีดีก็โดนตบหัว
“หมั่นไส้ตั้งแต่คุยโทรศัพท์แล้ว หึอยู่นั่น พ่อมึงมีเมียน้อยเป็นหอเหรอ หึหึ อยู่ได้” พี่มันบ่น
ตอนแรกก็จะดราม่านะ แต่ได้ยินมุกมันแล้วอดแซะไม่ได้ว่ะ แซะไปแซะมาพี่มันก็ขู่จะตบตีก็เลยต้องอ้อนมันหน่อย
พี่ดินมันน่าอ้อนนะ ออร่ามันแผ่รังสีคุ้มกะหม่อมบางๆ ของผมไว้จนรู้สึกอบอุ่น
แล้วพี่มันก็โยกหัวผมไปมา “โกรธมากเหรอมึง หืม แล้วหายโกรธกูแล้วหรือไงถึงได้มาอ้อนเนี่ย” รู้สึกเหมือนได้รับความเห็นใจและเข้าใจ รู้สึกเหมือนพี่ชายขโมยลูกชิ้นลูกสุดท้ายที่เหลือไว้กินทีหลัง แล้วมันก็บ้วนออกมาคืน แล้วถามว่า หายโกรธรึยัง
ไอ้สัด! มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น!!
ผมปัดมือพี่ดินที่มันหยิบแก้มผมจนมือมันไปกระแทกกระปุกเกียร์ ก็เลยต้องขอโทษและเอามือมันมาเป่าเพราะสงสาร สภาพขนาดนี้พี่มันยังถ่อมารับผมก็ต้องถือว่าสุดยอดของหัวใจแล้วล่ะ
“กูขอโทษ” พี่มันบีบมือผมแน่นๆ แล้วยอมรับผิดเรื่องที่มันวางแผนหลอกต้มผม แต่แม่งก็ยังไม่วายมาโทษผมอยู่ดีก็เลยวีนใส่แม่งอีกรอบ แต่พี่ดินมันบอกว่าจะไม่ง้อเพราะร่างกายมันไม่ไหวแล้ว
ผมรู้สึกเป็นห่วงมันมากเลยตอนนี้ เหมือนจะฟุบลงไปบนพวงมาลัยได้ทุกขณะจิต ถ้าไม่ใช่พี่ดิน อาการเพียบขนาดนี้คงพากันพุ่งเข้าข้างทางเป็นแน่
และในที่สุดก็ทุลักทุเลกันมาถึงห้อง ผมพยุงมันให้มานอนบนเตียง แต่พอทรุดลงนั่งพี่มันก็เด้งขึ้นเหมือนโดนเหล็กแหลมทิ่มก้นอยู่ “ก้นพี่เป็นไรวะเนี่ยถามจริง นั่งปุ๊บสะดุ้งปั๊บเลยอะ” ผมถาม
แทนที่จะตอบคำถาม มันกลับสั่งให้ผมไปเอายามาให้ ไอ้ผมมันก็ไม่เคยมาที่นี่ อะไรอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ กว่าจะหายาหาน้ำมาให้พี่มันก็นานโข
พี่ดินดูเหม่อๆ มันมองออกไปหน้าห้องตลอด เหมือนกำลังรอให้ใครมา ผมเห็นแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองที่กำลังรอโทรศัพท์จากใครคนนั้นที่ผมบอกเลิกไป
แต่แม่งก็เงียบขี้!
เงียบแบบนี้ไม่ใช่แค่เงียบฉี่ แต่มันคือเงียบขี้ เงียบเหมือนตายห่าตายโหงไปแล้ว คิดแล้วเศร้าว่ะ นี่วันซวยอะไรของกูกันแน่ ทำไมอะไรๆ ก็ไม่ได้ดั่งใจซักอย่างเลย!
“ให้ผมอยู่เป็นเพื่อนแทนใครคนนั้นได้มั้ยวะพี่” พอพี่มันกินยากเสร็จก็ล้มตัวนอน ผมนั่งมองอยู่ข้างๆ รู้สึกเป็นห่วงพี่มันมากจริงๆ เจ็บทั้งกาย เจ็บทั้งใจ
ใครทำเสือร้ายให้กลายเป็นเสือลำบากแบบนี้วะเนี่ย แม่งคงเป็นคนที่เจ๋งสุดยอดเลยล่ะ
“ใครที่มึงว่าน่ะ ใครวะ” พี่ดินถามกลับ ซึ่งมันทำให้ผมอยากรู้มากขึ้นว่าไอ้ห่าคนที่ทำให้พี่กูมีสภาพแบบนี้เป็นใคร
ผมใช้วิชามารปลดล็อคโทรศัพท์พี่ดินจนได้เห็นแชทไลน์ล่าสุด “ดาร์กสกาย” ผมจำได้ดีว่าชื่อนี้เป็นของใคร
พี่ดินโวยวายทันทีที่ผมพูดชื่อมันออกมา “เฮ้ย! มึงปลดล็อคได้ไงวะ”
“พรุ่งนี้ไม่ต้องมาแล้วนะ กูจะกลับบ้าน อุ๊ยๆๆ มีฝันดงฝันดีกันด้วยเว้ย” ผมไล่อ่านไปเรื่อยๆ และแกล้งล้อมัน
ตอนนี้มั่นใจเต็มร้อยว่า ดินสกายนั้นเรียลจริง แต่เอ๊ะ สภาพอีพี่ดินมันเป็นแบบนี้
สกายดินเหรอวะ!!!
พี่ดินได้แต่นอนด่าคาดโทษผมเป็นวรรคเป็นเวร แต่ตอนนี้ผมกลับไม่ใส่ใจคำบ่นด่าของมัน แต่รู้สึกผิดที่เมื่อกี้แค่เพราะอยากรู้อยากเห็นก็เสือกพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดออกไปจนทำให้พี่มันเจ็บถึงขนาดเกือบขับรถชน
“คนป่วยที่ไอ้กายว่าก็คือพี่ดิน..” ผมเดินไปนั่งข้างๆ แล้วจับหน้าพี่ดินให้หันมามอง “แล้วผมดันปากหมาบอกพี่ว่า ไอ้กายพูดว่าผมสำคัญกว่าใคร...ที่เจ็บอยู่นี่ก็ฝีมือไอ้กาย” คงใช่สินะ คงไม่ผิดไปจากนี้หรอก
ทำไมกูถึงใจร้ายได้ขนาดนี้วะเนี่ย ทำร้ายพี่ดินคนที่มันหวังดีกับผมมาตลอด ถึงแม้จะโกหกเรื่องแผนของมันก็เถอะ แต่ผมก็รู้สึกไม่ดีเลยที่ทำให้พี่มันเสียใจขนาดนี้
ผมกับพี่มันนิ่งงันไปทั้งคู่ ต่างคนต่างจมอยู่ในห้วงความคิดที่ต่างวาระ ผ่านไปไม่นานพี่มันก็ทนพิษบาดแผลไม่ไหวและปิดเปลือกตาลงช้าๆ และเสียงลมหายใจก็สม่ำเสมอไปในที่สุด
ผมก้มลงกระซิบข้างหูพี่มัน “ผมจะคืนสกายให้พี่ และจะไม่เข้ามาแทรกระหว่างพี่กับมันอีก ผมสัญญา” จากนั้นก็จูบปากมันเบาๆ แทนคำขอโทษ
พี่แม่งหล่อฉิบหายเลยพี่ดิน ขนาดป่วย ปากซีด ตาโหล แต่ความหล่อไม่ลดน้อยถอยหายเลยว่ะ “ปล้ำแม่งดีมั้ยวะ เอาคืนที่คิดแผนเหี้ยๆ มาหลอกกู คึคึ แต่ไม่เอาหรอก ปล้ำตอนนี้เดี๋ยวพี่ฟิน ต้องปล้ำตอนพี่รู้ตัวจะได้เจ็บปวดทรมาณที่ทวารฉีก คุ้นๆ มั้ยไอ้พี่บ้า คิกๆๆ ไอ้จ้าวนี่มันอัจริยะจริงๆ”
ผมนั่งหัวเราะภูมิใจกับความเก่งของตัวเองสักพัก จากนั้นก็นิสัยเสีย หยิบมือถือพี่ดินมากดโทรไปที่เบอร์ที่ถูกเมมชื่อว่า ‘ไอ้บั๊ค’
*****************
ต่อด้านล่าง
-
SPECIAL by BUG
ชีวิตของผมหลังจากที่พาจ้าวเข้ามาอยู่ในบ้าน..
ช่างสุดโต่ง!
จะบอกว่าเฮงก็เฮงสุดๆ โชคดีที่ได้มันเป็นเมีย แต่จะบอกว่าซวยก็ซวยแบบขั้นสุดเช่นกัน ข้าวจ้าวเป็นมนุษย์โลกหน้า สมองมันเป็นอะไรที่น่าเอาไปวิจัยมากทีเดียว วงการวิทยาศาสตร์คงฮือฮากันทั้งบาง
ผมขอเล่าย้อนไปตอนที่มันหนีผมไปในครั้งที่สอง หลังจากที่พาครอบครัวมันมากินข้าวที่บ้านและผมกระหน่ำกดมันนั่นแหละ
หลังจากนั้นผมก็สลบสไลตื่นมาเกือบเที่ยงของอีกวัน ตื่นมาพร้อมกับความเพลีย นอนหลับเป็นตายตั้งแต่หัวถึงหมอน ยอมรับว่าเมื่อคืนหนักมากไปหน่อย หนักจนตัวเองยังแทบไม่ไหว พอนึกถึงตรงนี้ก็สำเหนียกได้ถึงอีกคนซึ่งเป็นผู้ถูกกระทำ
“จ้าว..” ผมพลิกตัวหาทั้งซ้ายขวาแต่ก็ไร้วี่แวว
หัวใจหัวใจแทบจะหมดแรงไปตามร่างกายเมื่อความรู้สึกเดิมๆ กลับมากระแทกต่อมรับรู้อีกครั้ง
“หายไปอีกแล้วเหรอวะ” พึมพำกับตัวเองเบาๆ แล้วลุกไปเปิดดูในห้องน้ำด้วยใจตุ้มๆ ต่อมๆ
ปกติก็ตื่นเช้าเป็นเรื่องเป็นราว แต่วันที่อยากตื่นทำไมต้องเป็นแบบนี้ทุกทีเลยวะ “หายไปอีกแล้วเหรอจ้าว” ถึงกับคอตกเมื่อไร้วี่แววของไอ้เด็กเกรียน
ใจหายยังไม่เท่ากับความรู้สึกผิด จ้าวตื่นมามันก็คงโง่ควายจำอะไรไม่ได้เหมือนเดิม แต่พอมันเห็นสภาพตัวเองมันก็คงคิดว่านายจ้างของมันกระทำกับร่างกายมันแบบนั้น
“ทำไมไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจวะไอ้บั๊ค” ขยี้หัวตัวเองแรงๆ เพื่อลงโทษในความเลว แต่ก็รู้ว่าไม่ได้เจ็บถึงเสี้ยวหนึ่งที่จ้าวได้รับ
ผมยอมรับเลยว่าทำกับน้องมันแบบเอาเป็นเอาตาย ทำแบบตายอดตายอยาก ทั้งรัก ทั้งหลง หมั่นไส้ งอน โกรธ หลากหลายความรู้สึกที่ถาโถมเข้าใส่ น้อยใจที่จ้าวมันจำผมไม่ได้ซะที เสียใจลึกๆ ที่มันทำเหมือนกับว่าผมไม่มีตัวตนในชีวิตจริง แต่พอเมากลับทำเป็นรักนักรักหนาเหมือนผมเป็นแค่คนที่มันอยากเอาตอนเมาแค่นั้น
ผมรู้ว่าจ้าวมันเจ้าชู้และมันเอาได้ไม่เลือกหน้าถ้าเมา และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกแย่ทุกครั้งที่มันเมาเพราะผมรู้ดีว่าเป็นแค่คนหนึ่งที่มันจะมีอะไรด้วยได้
ผมเดินลงไปถามพวกแม่บ้านก็ได้คำตอบว่าจ้าวออกไปกับแม่ ใจชื้นขึ้นมาหน่อยที่มันไม่ได้ออกจากบ้านไปคนเดียว
“ว่าไงไอ้ตัวดี ตื่นได้แล้วเหรอ” แม่ทำเสียงประชดประชันทันทีที่รับสาย
“ผมหาน้องไม่เจอครับแม่ ข้าวจ้าวออกไปกับแม่เหรอ ไปไหนครับ” น่าสงสัยมากที่สองคนนั้นไปด้วยกัน แต่ถ้าผมเดาไม่ผิด แม่คงใจอ่อนลงแล้วจากเหตุการณ์เมื่อคืน
“จะหาเจอได้ยังไงก็น้องมันไม่สบาย แม่ก็เลยพาไปหาเกดแล้วพามาส่งที่บ้านแล้วเนี่ย” ถึงขั้นต้องถึงมือหมอเลยเหรอเนี่ย โถ่ จ้าว..
“งั้นเดี๋ยวผมไปหาที่บ้านน้องนะครับ”
“ไม่ต้องมา น้องนอนอยู่บ้านนี่แหละ ป่วยจนต้องฉีดยาเลยรู้มั้ย!”
“ฉีดยา..” ผมทวนคำอย่างใจหาย
“น่าตีนักนะตาบั๊ค แม่ก็พึ่งรู้จากหนูเกดว่าน้องไม่ได้แค่หกล้มอย่างที่น้องบอกกับแม่” ถึงจะแปลกใจอยู่บ้างที่แม่เรียกจ้าวว่าน้องแต่ผมก็พอจะเข้าใจ อย่างน้อยในเรื่องร้ายก็มีเรื่องดีปะปนอยู่บ้าง
“อย่าไปดุลูกเขยเลยค่ะคุณพี่ ข้าวจ้าวมันคงดื้อจนต้องลงโทษล่ะมั้งคะ” ได้ยินเสียงแม่ของจ้าวแทรกเข้ามาในสาย สงสัยจะอยู่ด้วยกันและคงจะปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว
อดยิ้มออกมากับความเจ้าแผนการของแม่ข้าวจ้าวและอดภูมิใจในความเป็นคนดีของจ้าวไม่ได้ ขนาดมันเมาจนเสียสติ ขนาดผมที่มันบอกรักนักรักหนามันยังจำผิดจำถูกว่าเป็นผีสางแวมไพร์อะไรก็ไม่รู้ แต่จิตใต้สำนึกของเด็กคนนี้คือคนดีที่ไม่ยอมให้ใครทำอันตรายแม่ของผมจนเอาตัวเองเข้าปกป้องไว้ได้ก่อนที่ผมจะเข้าถึงตัวแม่เสียอีก
“ไม่ได้ๆ ถ้าไม่ดุซะบ้างก็จะทำบ่อยๆ ถ้าเป็นงั้นก็คงศึกหรอกันพอดี” แม่คงหันไปคุยกับแม่ข้าวจ้าว เสียงจึงเบาลงจากนั้นก็กลับมาคุยกับผมด้วยเสียงติดจะดุๆ “เดี๋ยวถ้าแม่กลับไปเราจะต้องโดนตีซะบ้างนะตาบั๊ค” นึกขำที่ได้ยินแบบนี้ ทั้งๆ ที่ไม่ได้ดุผมมานานแล้วแต่ก็มาดุเพราะข้าวจ้าว
“ผมขอโทษ แต่จ้าวมันรั้นจริงๆ นะแม่” ผมอ้าง
“ไม่ต้องมาแก้ตัว แกเป็นแฟนก็ต้องดูแลไม่ใช่ปล่อยให้หัวร้างข้างแตกแบบนี้”
“ก็นี่ไง ผมก็จะไปดูแลแฟนไงครับ นะครับแม่ ขอผมไปดูข้าวจ้าวนะครับ” หวังว่าไม้นี้จะได้ผล ปกติผมไม่ค่อยได้อ้อนแม่เท่าไหร่นัก อย่าว่าแต่อ้อนเลย แค่คุยกันยังนับคำได้
ตั้งแต่จ้าวเข้ามาในชีวิตของเราบรรยากาศระหว่างผมกับแม่ก็ดีวันดีคืน แล้วผมจะปล่อยให้คนแบบนี้หลุดมือไปได้ยังไงกัน
“ไม่ต้องมาอ้อน น้องขอไว้ด้วยว่ายังไม่อยากเห็นหน้า ห้ามมาหา ห้ามขัดคำสั่งแม่ ไม่งั้นจะส่งน้องไปให้ไกลจนหาไม่เจอเลย เข้าใจมั้ยตาบั๊ค แค่นี้นะ” พูดจบแม่ก็ตัดสายไปเลย
เอาล่ะสิ แค่ไอ้จ้าวคนเดียวผมก็จะรับมือไม่ไหวอยู่แล้ว นี่แม่เล่นออกโรงปกป้องขนาดนี้ มีหวังได้เป็นหมาหัวเน่าแน่ๆ ไอ้บั๊คเอ้ย
ผมอาบน้ำแต่งตัวกินข้าวและนั่งรอนอนรอให้เวลาผ่านไป บ่ายโมงครึ่งก็แล้ว บ่ายสองก็แล้ว แม่ก็ยังไม่ส่งข่าว ผมนั่งไม่ติดจนต้องโทรหาแม่อีกรอบ ‘ห้ามไปหาน้องเด็ดขาด รอแม่อยู่ที่บ้านนั่นแหละ เดี๋ยวส่งน้องน้ำตาลแล้วจะกลับไปจัดการ’ ดูท่าว่าแม่จะจริงจังกับการมาจัดการผมมากเพราะน้ำเสียงนี่เขียวจนดำ
ใจผมร้อนรนจนไม่อยากให้ตัวเองอยู่นิ่งๆ เพราะกลัวจะดอดไปหาจ้าวจนเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตขึ้นมาอีก จึงตัดสินใจโทรหาไอ้ดิน
“มีไรมึง”
“ไอ้ดิน กูมีเรื่องจะสารภาพ” คนเดียวที่ผมพอจะพึ่งพาได้
“เฮ้อ” มันถอนหายใจทั้งๆ ที่ผมยังไม่ได้เล่าอะไรเลย “ทำไอ้ไก่เรื้อนตื่นแล้วล่ะสิ อิท่าไหนล่ะ หลุดปากหรือหลุดหื่น” ไอ้ห่านี่มันเป็นมนุษย์หรือเวตาลกันแน่ ฉลาดเป็นกรดเลย
“..อย่างหลัง” ผมพูดอ้อมแอ้ม
“กูว่าละ” มันทำเสียงเหนื่อยหน่ายแล้วตามด้วยเสียงรำคาญ “เล่ามาๆ”
ผมเล่าเรื่องราวเมื่อคืนจนถึงเช้าให้มันฟัง ไอ้ดินบอกให้เล่าละเอียดผมจึงเล่าหมดตั้งแต่คืนวันมีตติ้งแบบละเอียดยิบทั้งเรื่องแต่งงาน เรื่องจ้าวสาวชุดตัดอ้อย เรื่องผี แวมไพร์ และเรื่องที่มันคิดว่าผมเป็นเมียมัน ทุกเรื่องถูกเล่าออกมาเพราะผมสังหรณ์ใจว่าจ้าวจะโกรธมากจึงต้องการผู้ช่วยเหลือในครั้งนี้
“มึงอยู่นิ่งๆ เฉยๆ ไม่ต้องทำเหี้ยอะไรสักวันสองวัน ขอกูคิดแผนก่อนแล้วเดี๋ยวจะจัดการเอง” มันพูดแค่นั้นก็วางสายไป
ผมทำได้เพียงยอมจำนนเพราะทั้งแม่และไอ้เพื่อนมันกำชับว่าให้อยู่นิ่งๆ ก็ควรอยู่นิ่งๆ ตามนั้น
อีกเกือบชั่วโมงแม่ก็กลับมา แม่บ่นเป็นนานสองนานเรื่องที่ผมทำกับน้องและยังคาดคั้นให้เล่าเรื่องเกี่ยวกับข้าวจ้าวทั้งหมดให้ฟังเพราะแม่สงสัยในหลายๆ อย่างที่จ้าวดูจะงงๆ เวลาแม่พูดเรื่องคนรักของผม
ตอนนี้คนที่รู้เรื่องผมกับจ้าวก็มีเพิ่มอีกหนึ่งคนซึ่งผมขอร้องให้แม่เก็บเป็นความลับไว้ก่อนเพราะยังไม่อยากให้ทางครอบครัวของจ้าวรู้ ผมกลัวว่าทางนั้นจะเรียกเอาน้องกลับไปเพราะคิดว่าเราไม่ได้รักกันจริงๆ
สักพักแม่ก็รับโทรศัพท์ คุยกันนานพอสมควร หลังจากนั้นแม่ก็เล่าให้ฟังว่าไอ้ดินโทรมาและกำชับแม่ให้เก็บผมไว้ที่บ้าน ห้ามเข้าไปยุ่งกับแผนของมันซึ่งผมก็ต้องยอมจำนนอีกตามเคย
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ช่วงค่ำๆ ผมรู้สึกคิดถึงจนทนไม่ไหว ลองโทรหาจ้าวดูเผื่อว่ามันจะคลายความโกรธลงไปบ้างแล้ว
ใจชื้นเลยที่จ้าวรับโทรศัพท์แต่พอได้ยินเสียง ผมกลับช็อคจนแทบจะล้มทั้งยืน “โทรมาหาพ่อมึงเหรอไอ้เหี้ย! หยุดโทรแล้วไปตายซะ!!” มันด่าแล้วกดวางทันที โทรศัพท์ร่วงออกจากมือ ยังดีที่ตกลงบนที่นอนจึงไม่เสียหาย แต่ถึงจะเสียจะแตกก็ช่างแม่งเถอะ มันก็แค่สิ่งของ แต่หัวใจของผมเนี่ยสิที่เสียหายแบบไม่มีชิ้นดี
“โกรธขนาดนี้เลยเหรอจ้าว โกรธพี่ขนาดนี้เลยเหรอครับ” มันก็สาสมแล้วกับสิ่งที่ผมทำ จ้าวไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของผม แม้ว่าจะรู้สึกยังไงผมก็ไม่มีสิทธิ์ทำกับน้องแบบนั้น “พี่ขอโทษ ขอโทษจริงๆ” หยดน้ำตาตกลงบนพื้นสองสามหยด นี่เป็นการร้องไห้ในจำนวนไม่กี่ครั้งในชีวิต ซึ่งล่าสุดก็ตอนงานศพพ่อ จ้าวมีอานุภาพกับผมมากจริงๆ จ้าวทำให้ผมเป็นคนที่มีหัวใจอีกครั้งหลังจากที่เป็นแค่หุ่นยนต์มานาน
และไม่ว่าจะให้ผมทำอะไร จากนี้ผมก็จะทำเพื่อจ้าวแม้ว่าจะฝืนใจแค่ไหนก็ตาม
ช่วงสายของอีกวัน ไอ้ดินโทรมาบอกว่าคงต้องรอให้สภาพร่างกายและจิตใจมันโอเคกว่านี้อีกหน่อยแล้วค่อยจัดการ
ผมก็ได้แต่รอ จะให้โทรหาอีกก็ไม่กล้าแล้ว น้องมันด่าซะขนาดนั้นก็คงสู้หน้าไม่ไหวได้แต่ถามข่าวจากแม่ซึ่งก็ได้รับคำตอบว่า จ้าวนอนสลบไสลไม่ยอมตื่นมาทำอะไรเลย นั่นยิ่งทำให้เป็นห่วงแต่ก็เท่านั้นแหละในเมื่อไปหาก็ไม่ได้ โทรหาก็โดนด่า จึงต้องทน
อดทนซะบ้าง อดทนนะเว้ยไอ้บั๊ค มึงทำเหี้ยกับน้องขนาดนั้น แค่อดทนรอ อดทนเพื่อน้องอีกหน่อย มึงต้องทำได้สิ
“ใครโทรมาเหรอครับแม่” ผมหูผึ่งแอบฟังแม่คุยกับใครไม่รู้ตั้งนานสองนาน พอแม่วางสายผมก็ถามขึ้นทันที
“ตาดินโทรมาบอกว่าให้ขังคนบางคน” คิ้วขมวดทันทีที่ได้ยิน
“ขังใครเหรอครับ” ผมถาม
แม่ออกเดินนำไปทางห้องทำงานของผม “ตามมานี่สิ เดี๋ยวแม่จะบอกให้”
ผมได้แต่เดินตามแม่เข้าไปในห้อง แม่บอกให้ลองเปิดดูกล้องวงจรปิดของบ้านพักตากอากาศที่เสม็ดดู ถึงไม่ค่อยเข้าใจนักแต่ผมก็ทำตาม พอเปิดโปรแกรมได้แล้วก็ดันโน๊ตบุ๊คให้แม่ดู กล้องสี่ตัวยังทำงานปกติ ทั้งหน้าบ้าน ด้านข้างที่มองเห็นถึงด้านหลัง หน้าบันไดชั้นบนและห้องโถงชั้นล่างที่มองเห็นชั้นแรกได้เกือบทั่ว บ้านพักที่นั่นอยู่ติดทะเล บรรยากาศดีมากๆ มันเหมือนเป็นบ้านของผมเองเพราะตกแต่งเลือกของทุกอย่างกับมือ แต่ช่วงหลังตั้งแต่พ่อเสีย ผมก็แทบไม่ได้ไปไหนนอกจากคอนโดกับที่ทำงาน
“รออยู่นี่นะ” แม่พูดแค่นั้นแล้วออกจากห้อง แต่ไม่ได้ออกไปเฉยๆ แม่ล็อคห้องจากด้านนอกแล้วยิ้มด้วยความภูมิใจ
“แม่ล็อคห้องผมทำไมครับ” ผมเดินไปที่ประตูทันที ประตูเป็นกระจกใสจึงมองเห็นได้ชัดเจนว่าแม่ดูสะใจแค่ไหน
“นี่ถือเป็นการลงโทษไปในตัว” แม่จิกตานิดๆ “ตาดินมันบอกให้แม่ขังเราไว้จนกว่ามันจะจัดการกับข้าวจ้าวได้สำเร็จ”
“จัดการอะไรแม่” ผมถามเพราะไม่ค่อยไว้ใจไอ้เพื่อนบ้าคนนี้เท่าไหร่ ยิ่งมันไม่บอกแผน ผมก็ยิ่งระแวง
“จัดการให้น้องรู้ตัวว่ารักแกน่ะสิ ถามได้” แม่บอก
“แล้วทำไมต้องขังผมด้วยล่ะ แม่เปิดประตูเถอะ อย่าทำแบบนี้กับลูกสิ ไอ้ดินมันไม่ใช่ลูกแม่นะจะไปทำตามมันทำไม” ผมอ้อนวอน
“ถ้าไม่ให้ตาดินจัดการเรื่องก็ไม่จบซะที ลำพังลูกเองน่ะจัดการมาตั้งเท่าไหร่แล้วก็ไม่เห็นได้เรื่องได้ราว งานนี้ทำเพื่อข้าวจ้าว น้องจะได้รู้ใจตัวเองแล้วจะได้ลงเอยกับแกซะที ฉันอยากจัดงานจะแย่แล้ว” แม่นี่ก็แปลกคน บทจะไม่ยอมรับก็กันท่าซะจนเหนื่อยใจแต่พอชอบใจขึ้นมานี่ใจร้อนกว่าผมซะอีก
ผมได้แต่ปลงและคิดซะว่าที่เป็นแบบนี้เพราะผมเองที่ผิดและถือเป็นการลงโทษตัวเองไปด้วย “แล้วต้องขังผมไปถึงเมื่อไหร่ล่ะ” ผมถาม
“ก็จนกว่าตาดินจะบอกให้ไปหานั่นแหละ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกล้องวงจรปิดนี่ล่ะครับ” เมื่อนึกได้จึงรีบถาม
“ก็ตาดินจะพาน้องไปเคลียร์กันที่นั่นและบอกว่าไม่ต้องห่วง รับรองพรุ่งนี้น้องเข้าใจตัวเองแน่ๆ” ถึงในใจจะรุ่มร้อนเพราะไอ้ดินกับไอ้จ้าวและบรรยากาศที่บ้านพักหลังนั้นมันค่อนข้างล่อแหลมแต่ไม่อยากพูดออกมาให้แม่ต้องกังวล
แล้วแม่ก็ไป บอกแค่ว่าจะไปเก็บกระเป๋าเตรียมไปทะเล และบอกว่าจะเก็บให้ผมด้วย
ผมนั่งรอนอนรอเวลา จ้องมองหน้าจอดูภาพวงจรปิดของบ้านพักไปเรื่อยๆ อาหารค่ำแม่ก็เอามาให้เองโดยการให้ผมยืนหันหน้าเข้ากำแพงแล้วรีบเปิดประตูเอาอาหารและของต่างๆ วางไว้แล้วรีบล็อคประตูอีกครั้ง
และแล้วเวลาที่ผมรอคอยก็มาถึง รถของไอ้ดินโผล่เข้ามาในภาพตามด้วยร่างสองร่างที่ลงมาจากรถ ถึงภาพจะไม่ชัดมากนักแต่ก็มองออกได้ว่าใครเป็นใคร ทั้งคู่เดินเข้าไปในบ้านและกล้องที่ห้องโถงก็จับภาพไว้โดยตลอด ไอ้จ้าววิ่งวุ่นไปทั่ว มันเปิดนั่นดูนี่อย่างตื่นเต้น ไอ้ดินดูไม่น่าไว้ใจด้วยอาการของมันนิ่งเกินเหตุ เหมือนกำลังจ้องตะครุบเหยื่อ
ถึงภาพโดยรวมจะไม่ได้สกินชิพอะไรกันมาก น่าจะเป็นการตบหัวตบไหล่กันเล่นแต่ก็ไว้ใจไม่ได้ สังหรณ์ไม่ค่อยดีแฮะ
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเมื่อไอ้จ้าวมานั่งเด้งอยู่ที่โซฟาที่ผมสั่งบิวท์อินเป็นพิเศษคล้ายๆ กับที่คอนโดแต่อันนี้จะใหญ่กว่าและคนละสี ไม่นานนักภาพไอ้ดินที่ตามมาเอนหลังนอนอยู่ข้างกัน
ไอ้จ้าวถูกดึงให้ลงไปนอนด้วย ภาพนี้ทำให้ผมเริ่มไม่นิ่ง ควานหาโทรศัพท์เป็นการใหญ่ แต่แล้วก็ต้องหยุดมือเพราะไอ้ดินมันลุกขึ้นมานั่งซะก่อนและพากันไปที่โต๊ะอาหาร ถึงกับต้องผ่อนลมหายใจออกอย่างโล่งอกที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมเฝ้ามองภาพวงจรปิดอย่างไม่คลาดสายตา นานทีเดียวที่พวกมันกินข้าวกันแต่ผมไม่ค่อยโอเคกับไวน์ที่ตั้งบนโต๊ะสักเท่าไหร่จึงเคาะประตูเรียกแม่มาถามซึ่งก็ได้คำตอบว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของแผนให้ทำใจเย็นๆ
“ทำอะไรไม่ได้นี่หว่า เสือกงี่เง่าทำเรื่องเอง ทนก็ทนวะ!” บ่นกับตัวเองอย่างหัวเสียไปเรื่อยเพราะทำอะไรไม่ได้
ดูท่าว่าอาหารจะหมดแล้วเพราะพวกมันยกแก้วกันอย่างเดียว มองผ่านทางนี้ไม่เห็นสีหน้าแต่จากกิริยาอาการดูท่าว่ามันจะไฝว้กันอยู่ ไม่มีการคุยเล่นหัวเราะเฮฮา มีแต่จ้องกันแล้วยกแก้วทีเดียวหมดแล้วเติมใหม่ เป็นอย่างนี้อยู่นานจนกระทั่งไอ้ดินขยับตัวตั้งกล้องโทรศัพท์
“ถ่ายคลิปนี่เอง” พึมพำออกมาเมื่อเข้าใจแผนการของไอ้ดิน แต่ก็ใช่ว่าจะโอเคเท่าไหร่หรอกเพราะไม่นานนักมันก็ลุกมานั่งบนโต๊ะตรงหน้าไอ้จ้าว ผมไม่อยากให้ใครใกล้จ้าวตอนมันเมาเลย ถึงจ้าวจะเป็นคนดี มีน้ำใจกับผมและแม่ แต่เวลามันเมานี่..
อย่าให้พูดเหอะเดี๋ยวจะบ่นยาว
ไอ้ดินคงกำลังล่อหลอกให้ไอ้จ้าวสารภาพความในใจอยู่ ถึงจะเป็นแผนที่ดีแต่มึงไม่ต้องถึงเนื้อถึงตัวจับมือจับไม้เมียกูก็ได้มั้ย เห็นแล้วขัดตาชอบกล
จากนั้นก็เห็นมันเอื้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอยู่สักครู่ เสียงเตือนก็ดังขึ้นที่โทรศัพท์ของผม
ใจจริงไม่อยากจะละสายตาจากภาพวงจรปิดเลยแต่ด้วยความอยากรู้จึงรีบหยิบโทรศัพท์มากดดู
มันเป็นคลิปภาพสั้นๆ ที่ถูกตัดเอาใจความสำคัญมาให้ดู ในคลิปเป็นภาพไอ้จ้าวหน้าเมาอย่างที่เคยเห็นมาหลายครั้ง นั่งจ้องกล้องอยู่นานเหมือนกำลังคิดว่าจะพูดอะไร แต่แล้วก็พูดแค่สั้นๆ ว่า ‘...จ้าวรักพี่บั๊ค’ จากนั้นก็เป็นเสียงไอ้ดินถาม ‘รักจริงๆ หรือรักแค่ตอนเมา’ ซึ่งคำตอบหลังจากนั้นทำเอาผมยิ้มแก้มแทบจะฉีก ‘รักจริงสิ ตอนไม่เมาก็รักแต่รักไม่ได้ก็ต้องทนไง ตอนเมาจำได้หมด รู้หมด รักหมดใจด้วย’ ถึงมันไม่ได้หันมามองกล้องแต่ผมก็รู้ว่ามันพูดจริง เวลามันเมามันไม่ชอบโกหกหรอก แต่ที่เพ้อเจ้อก็แค่อาการจำโน่นจำนี่สับสนเท่านั้นเอง ซึ่งคำว่ารักจากมันเป็นคำที่เพราะที่สุดสำหรับผม
ดูวนอยู่ห้ารอบถ้วน ยิ่งคำว่า ‘จ้าวรักพี่บั๊ค’ ยิ่งทำให้ผมอิ่มเอมใจ
แต่แล้วเมื่อละสายตามาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ “ไอ้สัดดิน!!” ผมคำรามออกมาด้วยความโมโห
ภาพไอ้จ้าวนั่งตักไอ้ดินแล้วถูกรัดไว้ด้วยวงแขนแต่นั่นยังไม่พีคเท่ากับใบหน้ามันสองคนประกบติดกันแทบจะแยกอวัยวะบนใบหน้าไม่ออกว่าอันไหนปากอันไหนจมูก
ผมคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาทันทีแล้วกดโทรทั้งเบอร์มือถือและเบอร์ในห้องทำงาน รู้สึกเหมือนมีไฟพวยพุ่งออกจากเขาบนหัว ไอ้สัด ไอ้เหี้ย ไอ้เพื่อนเลว!!
ค่อยลดความเดือดลงไปบ้างเมื่อโทรได้ไม่นานมันก็ผละออกจากกัน แต่แล้วร่างไอ้จ้าวก็ถูกดันให้นอนลงและไอ้ดินก็ตะแคงคร่อมเอาไว้แล้วมันก็นอนคุยกันกุ๊กกิ๊กอย่างกับคู่รักข้าวใหม่ปลามัน
ผมนี่กำโทรศัพท์แน่น จ้องหน้าจอแทบจะทะลุเพราะลุ้นว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้นมากกว่านี้หรือไม่ ยังดีที่ไม่มีอะไรมากไปกว่าการเอาคางถูหน้าผากไอ้จ้าวและเอามือปิดตา ผมถอนหายใจออกมาอย่างหมดแรงเมื่อภาพมาจบที่ไอ้ดินลากร่างนิ่งสนิทของไอ้จ้าวให้ขึ้นไปนอนเต็มๆ บนโซฟา
“เอ่อ ว่าไง” ไอ้ดินเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วรับสายเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
“มึงยังมีหน้ามาถามกูว่าไงงั้นเหรอ มึงเกือบเอาเมียกูแล้วเมื่อกี้เนี้ย!!”
“โวยวายทำเหี้ยไรของมึงเนี่ย ก็บอกแล้วว่ามันอาจมีถึงเนื้อถึงตัวบ้าง” มันตอบแบบกั๊กเสียงไม่ให้ดังเกินไป
“ถึงบ้างกูก็ไม่ว่าแต่นี่ถึงขั้นจูบกันมันเกินไป! มึงทำเกินกว่าเหตุ!!!” ผมตวาดเสียงแข็ง
“ก็มึงเองไม่ใช่เหรอที่จัดการมันไม่ได้ มึงไม่ใช่เหรอที่ทำเรื่องเสียจนมันไม่อยากเข้าใกล้ แม้กระทั่งโทรศัพท์ก็ไม่ให้โทรน่ะ แล้วก็เป็นมึงอีกที่ขอร้องให้กูช่วย แล้วไง กูโปรดสัตว์ได้บาปงี้เหรอ”
ผมสะอึก ก็เป็นอย่างที่มันว่าทุกอย่างแต่ถึงยังไงสิ่งที่มันทำก็เกินกว่าเหตุอยู่ดี “เอาล่ะๆ ที่แล้วไปแล้วก็ช่างแม่ง งั้นกูไปหามันตอนนี้เลยนะ” ผมต่อรอง
“ไม่ต้องมา รอกูสรุปให้มันฟังอีกทีพรุ่งนี้ ดีนะที่กูให้แม่มึงคอยเฝ้าไว้ ไม่งั้นคงแจ้นมาตั้งแต่กูโทรสั่งพร้อบแล้วสิ”
ก็ไม่อยากจะยอมหรอกนะ แต่คงไม่มีอะไรดีกว่านี้แล้ว “กูยอมรอก็ได้ แต่มึงห้ามแตะมันอีกแม้แต่ปลายเล็บ ไอ้เหี้ยแม่งสันดานเลว ของๆ เพื่อนมึงก็ไม่เว้น นี่ถ้ากูไม่โทรจะเกิดอะไรขึ้นวะ”
“รู้แล้วๆๆ อย่าบ่นเยอะน่ารำคาญ”
“สัญญาก่อนว่าจะไม่แตะมันอีก”
“เอ่อๆ ไม่ทำไรมันหรอก ก็นอนตรงโซฟาเนี่ย มึงก็ส่องได้ตลอด”
“สัจจะลูกผู้ชายนะมึง”
“เอ่อๆ นอนละ ทั้งง่วงทั้งเมาเหมือนกันแหละ แค่นี้เว้ย” แล้วมันก็วางสายไป
************
ต่อด้านล่าง
-
ผมไม่รอช้า รีบทุบประตูรัวๆ เรียกแม่ให้มาคุยด้วย และรอเพียงไม่นานแม่ก็มาพร้อมกับเครื่องสลัดบนหน้า ทั้งแตงกวา มะเขือเทศ เต็มไปหมด
“ทำไมไม่เอาผักออกก่อนล่ะครับ เดินมาแบบนี้เดี๋ยวก็หกล้มกันพอดี” ผมบ่น
“ก็พึ่งพอกยังไม่ถึงห้านาทีเลยตาบั๊ค แล้วเรียกแม่ทำไมเนี่ย” ทำหน้างอแล้วแหงนหน้าคุยกับผมอย่างทุลักทุเล
เอาตรงๆ เลยนะ ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าแม่จะโก๊ะกังแบบนี้ ถ้าไม่เข้ามาใกล้ชิดก็คงไม่ได้เห็นมุมน่ารักๆ และแปลกใหม่จนต้องกลั้นขำทั้งที่ร้อนใจแทบแย่ อยากขอบคุณจ้าวซักร้อยยก(?)ที่มันทำให้ชีวิตผมมีชีวิตชีวาขึ้นในทุกๆ ด้าน
“ผมจริงจังเลยนะครับ แม่พาผมไปเสม็ดเถอะ ผมสัญญาว่าจะไม่เจอจ้าวจนกว่าไอ้ดินจะโทรมาบอก” ผมทำหน้าจริงจังสุดชีวิต “เราไปเปิดโรงแรมใกล้ๆ ก็ได้ แล้วพอไอ้ดินโทรมาเราจะได้ไปหามันเร็วๆ”
แม่ชั่งใจเล็กน้อยจึงตอบตกลง “เอางั้นก็ได้ แต่ห้ามเกเรกับแม่นะ ไม่งั้นคราวหน้าแม่จะไม่เชื่อใจละนะ”
“ผมรับปากครับ คำไหนคำนั้น” เมื่อแม่มั่นใจในตัวผมแล้วจึงหายไปพักใหญ่แล้วกลับมาไขกุญแจจากนั้นเราก็ออกเดินทางทันที
สี่ห้าชั่วโมงก็มาถึง เราเช็คอินในโรงแรมที่อยู่ในรัศมีบ้านพักไม่เกินหนึ่งกิโลเมตร เมื่อถึงโรงแรมก็รีบเช็คกล้องวงจรปิดในไอแพดอีกครั้ง เห็นพวกมันหลับก็วางใจจนงีบหลับไปนิดหน่อยแล้วตื่นแต่เช้าเพื่อเช็คอีกรอบ
ภาพที่เห็นทำให้ผมต้องรีบปลุกแม่และแต่งตัวออกจากโรงแรมพร้อมกับโทรศัพท์หาไอ้ดินทันที
“โทรมาทำไมเช้านักหนาวะเนี่ย” มันรับด้วยเสียงงัวเงีย
“มึงกอดเมียกูทำเหี้ยไรล่ะ” ผมตวาดใส่มันจนแม่ตีแขนเบาๆ ให้ใจเย็นๆ
“ก็กูหลับ จะรู้ได้ไงว่าไปกอดมันตอนไหน”
“มึงนี่มันไว้ใจไม่ได้จริงๆ แล้วสรุปตอนนี้แผนมึงโอเคยังวะเนี่ย กูรอนอนแล้วนะ”
“เอ่อๆ เดี๋ยววางสายแล้วจะโทรบอกแม่มึงให้พามึงมาได้แล้วเพราะเดี๋ยวกูจะปลุกไอ้เรื้อนมาคุยเหมือนกัน แค่นี้ๆ ไม่ฟังแล้ว เบื่อๆๆ” ไอ้เชี่ยดินตะโกนคำว่าเบื่อเสียงดังแล้ววางสายไป
ผมรีบเหยียบคันเร่งเพื่อไปให้ถึงที่หมายโดยเร็ว ไม่ถึงห้านาทีผมก็มาถึง
“อ้ากก ไอ้พี่ อ้ากกก! เจ็บ โอ้ยยยย ไอ้พี่ดินกูเจ็บ อ้ากกก ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ใจจะขาดไอ้สัด ปล่อยกู!! ฮ่าๆๆ” ผมรีบลงจากรถก่อนแม่และรีบวิ่งเข้าบ้านเพราะได้ยินเสียงไอ้จ้าวแหกปากลั่น
เมื่อโผล่เข้าประตูมา ภาพที่เห็นคือไอ้จ้าวนอนคว่ำอยู่บนโซฟาเบดและมีไอ้ดินคร่อมทับไว้และจี๋เอวไอ้จ้าวจนมันดิ้นทุรนทุรายร้องโวยวายลั่นบ้าน
“ถ้ามึงไม่ลุกเดี๋ยวนี้ กูถีบ!!” ผมส่งเสียงเหี้ยมๆ บอกมัน พยายามควบคุมอารมณ์อย่างหนักไม่ให้ถีบซะก่อน
“พี่บั๊ค!” ไอ้จ้าวเรียกพลางเบิกตาเท่าไข่ห่าน
“มาถึงก็จะลงไม้ลงมือ มึงคิดว่ากูจะไม่สู้รึงายย” ไอ้เชี่ยนดินยืนค้ำหัวผมอยู่บนโซฟา ทำหน้าโครตจะวอนตีน
“ไอ้เหี้ยดิน” ผมด่า “ไสหัวไปเลย หมดหน้าที่มึงแล้ว” ทำหน้าโหดใส่มันแต่ไม่เห็นแม่งจะกลัวอะไรเลย ถือว่าถือไพ่เหนือกว่า ไอ้สัด อย่าให้ถึงทีกูมั่งนะ
“เสร็จนาฆ่าโคถึง เสร็จศึกก็ไล่ขุนพล ใช่ซี้ กูหมดความหมายแล้วนี่” มันทำหน้ากวน
เจอความหน้ามึนของไอ้เพื่อนเหี้ยก็ไม่รู้จะทำยังไงล่ะครับ “เชิญไสหัวไปเถอะครับเพื่อนครับ กูไหว้ล่ะ” ไหว้แม่งเลย ขอให้มึงอายุสั้นสัดดิน
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ ก็แค่นั้นแหละ” คำว่าสลด ไม่มีในสารบบไอ้ดิน เฮ้ออ
มันร้องเพลงกวนตีนอีกเล็กน้อยแล้วเดินออกจากบ้านไป
ตอนนี้เหลือแค่ผมกับจ้าว ผมมองคนรักด้วยความคิดถึงและโหยหา เหนือสิ่งอื่นใดคือสำนึกผิด “เรื่องคืนนั้นพี่ขอโทษนะ จ๋าหายโกรธนะครับ ห่างกันนานๆ พี่โคตรคิดถึง”
จ้าวไม่ตอบ ได้แต่ยืนอ้ำอึ้งจนผมรู้สึกผิดมากขึ้น “ยังไม่หายโกรธพี่เหรอ” ถามพร้อมกับคุกเข่าลงตรงหน้าจนจ้าวตกใจหดขาขึ้นไปนั่งพับเพียบบนโซฟา
“พี่ขอโทษนะครับ ขอโทษ ขอโทษ ๆ ๆ ๆ” พร่ำบอกขอโทษเป็นสิบรอบเพราะรู้ดีว่าที่ทำลงไปมันรุนแรงและไม่สมควร
จ้าวดูลังเลและทำตัวไม่ค่อยถูกจนพวกแม่กับคนที่บ้านจ้าวเข้ามาช่วยพูดให้ ทุกอย่างก็ผ่านไปอย่างราบรื่น เป็นอันว่าผมกับจ้าวตกลงคบหากันอย่างเป็นทางการโดยที่ผมยังไม่มีโอกาสบอกความจริงใดใดเนื่องจากจ้าวยืนยันหนักแน่นว่าไม่ต้องการให้ผมเล่า
รู้สึกไม่ค่อยดีกับเรื่องนี้มากพอสมควร เหมือนยังมีอะไรที่ค้างคาหัวใจ อยากเล่าให้มันจบๆ จะออกหัวออกก้อยก็พร้อมจะยอมแก้ปัญหา แต่พอจ้าวยื่นคำขาดว่าไม่ขอฟัง ผมจึงต้องเก็บทุกอย่างไว้เป็นความลับต่อไป
“แต่งงาน!!” จ้าวโพล่งออกมาเสียงดังเพราะพวกผู้ใหญ่คุยเรื่องการจัดงานแต่งงานของเราสองคน
สำหรับผม อยากเร่งให้เป็นวันนี้พรุ่งนี้ด้วยซ้ำ อยากบอกคนทั้งโลกว่าจ้าวเป็นของผมและอยากให้เรื่องระหว่างเรามีพิธีรีตรองมีผู้ใหญ่รับรู้เป็นเรื่องเป็นราวเพื่อจะได้ไม่ต้องมีปัญหาตามมาในภายหลัง
ผมงอนเล็กน้อยเมื่อจ้าวทำท่าทางไม่อยากแต่งและมันก็ได้ผล ถึงจ้าวจะเกรียนยังไงแต่ทุกครั้งที่ผมทำเหมือนรู้สึกแย่ น้องก็จะทำตัวน่ารักเสมอ
“ขอโทษที่ไม่ได้ขอเป็นแฟน ไม่ได้ขอแต่งงานเป็นเรื่องเป็นราวนะ เอาไว้จะชดเชยให้คืนนี้” อันที่จริงรู้สึกผิดมากที่ไม่ได้ผ่านขั้นตอนที่ถูกต้อง มันเหมือนหลอกจ้าวให้มาตกกระไดพลอยโจนมากกว่า
ได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะเป็นไปอย่างราบรื่นจนสุดทาง
เราเดินทางกลับในวันรุ่งขึ้น จ้าวดูอ่อนเพลียเพราะเมื่อคืนเราพลอดรักกันเกือบเช้า ตอนที่จ้าวไม่เมา เรื่องบนเตียงยิ่งเป็นเหมือนเวลาที่อยู่บนสรวงสวรรค์ ผมยิ่งหลงไอ้เด็กลีลาเด็ดนี่ขึ้นทุกนาที ไม่อยากอยู่ห่างเลยแต่ก็ต้องจำใจจากเมื่อวันรุ่งขึ้นจ้าวก็ต้องไปเรียน
วันนี้รู้สึกใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เหมือนมีลางสังหรณ์ว่าจะเกิดเรื่องร้ายขึ้นจึงโทรหารุ่นน้องที่มหาวิทยาลัย ชาติกับฟ้าพึ่งแต่งงานและเคยโพสต์ว่าอยากได้คอนโดที่ใหญ่ขึ้น ผมลองโทรถามว่ายังอยากได้อยู่หรือไม่ เขาตอบรับและยินดีซื้อต่อผมทันทีเพราะเคยเข้าไปเห็นมาก่อนแล้วแต่ชาติบอกว่าขอรอฟ้าไปดูด้วยกันประมาณสีโมงเย็น กว่าจะทำสัญญานั่นนี่ก็น่าจะพอดีกับที่ต้องไปรับจ้าวหลังซ้อมบาสเสร็จ
ประมาณบ่ายสามโมงผมก็ออกจากบริษัทเพื่อไปจัดการเรื่องขายคอนโดและเก็บของที่สำคัญออกมา พอขึ้นมาสักพัก ทางฟร้อนก็โทรขึ้นมาบอกว่าคนที่จะมาดูห้องนั้นได้มาถึงแล้วและกำลังขึ้นมา
ผ่านไปครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงกุกกักในห้องจึงตามเข้าไปดู
“พี่ยังไม่ได้เก็บของเลยครับ แต่พรุ่งนี้จะจัดการให้เรียบร้อย ชาติกับฟ้าจะย้ายเข้าเมื่อไหร่ล่ะ” เดินเข้าห้องหวังจะเจอรุ่นน้องแต่กลับกลายเป็น “จ้าว!!!!!???” ร่างผมชาดิกใจตกวูบไปถึงตาตุ่ม ยืนนิ่งจังงังอยู่หน้าประตู
ร่างบางที่สั่นเล็กน้อยก้าวเท้าเข้ามา ใบหน้ามันแดงก่ำ หัวคิ้วขมวดเป็นปมแสดงความโกรธถึงขีดสุด “ถามคำเดียวเลยพี่บั๊ค มึงเป็นคนตอแหลมั้ย มึงตอแหลมั้ย!!” เสียงของจ้าวเหมือนฟ้าฝ่าลงมากลางใจ มันกรีดแทงและหมุนคว้านจนรู้สึกเหมือนร่างจะฉีก มือของมันล้วงเข้าไปในเสื้อแจ๊คเก็ตแล้วหยิบของบางอย่างปาใส่หน้าผมอย่างแรง
ความรู้สึกแรกคือตกใจและแสบผิวหน้าเพราะถูกของแข็งกระทบเข้าอย่างจัง
ความรู้สึกต่อมาคือชาไปทั้งร่างเพราะก้มมองตามสิ่งของที่ตกหล่นอยู่ทั่วพื้นแล้วถึงได้รู้ว่าจ้าวเป็นอะไร
พวงกุญแจที่กระทบใบหน้า
กระเป๋าสตางค์สีน้ำตาลที่คว่ำหน้าอยู่บนพื้นโดยมีบัตรประชาชนของจ้าวตกอยู่ไม่ไกลจากปลายเท้าผม
“สนุกมากมั้ย” จ้าวมองผมด้วยแววตาวาวโรจน์มีหยาดน้ำคลอเต็มเบ้า “มึงสนุกมากมั้ยพี่บั๊ค!!” เสียงห้าวของมันดังก้องไปทั้งห้อง หยดน้ำจากดวงตาด้านซ้ายหล่นร่วงลงมาก่อนและอีกไม่นานด้านขวาก็ตามลงมาอาบแก้มใส ๆ ของมัน “คนอย่างไอ้จ้าวมันโง่มากสินะ กูมันโง่ในสายตามึงมากสินะ ที่ผ่านมาก็คงหัวเราะเยาะในความโง่ของกู ปั่นหัวกู ล้อเล่นกับหัวใจกู และก็ได้ทุกอย่างจากกูไปทั้งตัวทั้งใจเพราะเรื่องโกหกของมึง ทำแบบนี้แล้วมึงภูมิใจมั้ย ภูมิใจมั้ย!!” มันตวาดเสียงดังจนผมสะดุ้ง ถึงจ้าวจะไม่ใช่คนนิ่งเงียบเรียบร้อยแต่ก็ไม่เคยระเบิดอารมณ์ขนาดนี้มาก่อน มันเป็นพวกมองโลกทางบวกมาตลอด แต่ครั้งนี้คงน๊อตหลุดแล้วจริง ๆ
“พี่ขอโทษ” ผมได้แต่ส่งสายตาเว้าวอน ยอมรับผิดทุกอย่าง
“หึ” จ้าวแค่นหัวเราะอย่างเหยียด ๆ “ขอโทษเหรอ” มันยังคงปล่อยน้ำตาให้ไหลอาบแก้มอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีทีท่าว่าจะปาดทิ้งแต่อย่างใด “กูรับคำขอโทษก็ได้พี่บั๊ค” ดวงตาผมเบิกขึ้นด้วยความยินดีแต่ก็ต้องเบิกโพลงขึ้นมากกว่าเดิมเพราะประโยคถัดไปของมัน “จ้าวยกโทษให้แล้ว เราก็ไม่ติดค้างกันนะ เพราะฉะนั้น จากนี้ไปก็ไม่ต้องเจอกันอีก อย่ามาให้เห็นอีก อย่าตามกวนใจ กูไม่พร้อมจะคบหากับคนตอแหล“ หน้าตามันจริงจังมากจนหัวใจผมปวดตุบ ๆ มันบีบรัดอัดแน่นขึ้นทุกครั้งที่แต่ละคำของจ้าวหลุดออกจากปาก และตอนนี้หัวใจผมก็เหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เพราะประโยคสุดท้ายของมัน “เราเลิกกันเถอะ!”
พูดจบก็หันหลังออกจากห้องทันที ผมรีบก้าวตามแล้วรั้งข้อมือมันไว้ มันหยุดเดินโดยไม่หันกลับมามอง “เลือกเอาพี่บั๊ค จะให้ยกโทษให้ หรือจะให้เกลียดไปจนวันตาย” สิ้นคำพูดของมัน มือผมค่อย ๆ คลายออกด้วยจำนนต่อเหตุผล
มันให้ผมเลือกระหว่างการยกโทษในสิ่งที่ผมหลอกมันมาตลอด กับการยังเป็นเพื่อนมนุษย์ร่วมโลกกันต่อไปของเรา ซึ่งผลก็คือเหมือนกัน ถ้าหากผมเลือกจะคบมันต่อแต่มันไม่ยกโทษให้และเกลียดผมแล้วจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อมันไม่ยอมอภัย แต่ถ้าผมปล่อยมันไป อย่างน้อยผมก็อาจมีสิทธิ์กลับไปคืนดีได้อีกครั้ง
“พี่รักจ้าว” ผมพูดกับแผ่นหลังคุ้นตาที่กำลังเดินอาด ๆ ไกลออกไปทุกที อยากวิ่งไปกอดไว้แต่ทำไม่ได้ ผมกลัวจ้าวจะเกลียดผมไปมากกว่านี้ กลัวว่ามันจะหนีผมไปไกลแสนไกล
...หวังว่าเวลาจะทำให้จ้าวยอมใจอ่อน หวังว่าเราะจะกลับมารักกันได้อีกครั้ง
ผมฝืนตัวเองจัดการขายคอนโดจนจบกระบวนการ จากนั้นก็ขับรถไปเรื่อยเปื่อยอย่างไร้จิตวิญญาณ เรื่องกำลังจะดีอยู่แล้วแต่ทำไมจ้าวถึงโผล่มาเห็นซะก่อน หลักฐานพวกนั้นผมน่าจะทิ้งไปตั้งแต่จ้าวมันไปทำบัตรใหม่และได้โทรศัพท์เครื่องเก่าของผมไปแล้ว
แต่จะว่าไปมันคงเป็นคราวซวย ทุกอย่างประจวบเหมาะอย่างกับละครน้ำเน่า แล้วตอนนี้ผมก็เหนื่อยมาก เหนื่อยกับความซวยที่เกิดขึ้นจนไม่อยากทำอะไรเลย
แม่โทรมาบอกเมื่อตอนสายๆ ว่าถึงบ้านแล้วและกำลังจะขึ้นเหนือไปกับพ่อแม่และพี่สาวของจ้าวต่อ รู้แบบนี้คัดค้านไม่ยอมให้ไปก็คงดีหรอก ผมอยากโทรเรียกให้พวกเขากลับมาช่วยแก้ปัญหาหรือช่วยกล่อมจ้าวให้มันใจอ่อนแต่พอนึกถึงคำพูดสุดท้ายของมันก็ต้องหยุดตัวเองไว้
“คุณหนูกลับมาแล้วเหรอครับ” ลุงแมวเดินเข้ามาหาเมื่อผมจอดรถ “แล้วคุณหนูจ้าวไปไหนล่ะ ทำไมไม่กลับมาด้วยกัน หรือยังไม่เลิกเรียน” ปกติผมไม่เคยห่างจ้าว มีจ้าวที่ไหนต้องมีผมที่นั่นเสมอ ลุงแมวเองก็รักเอ็นดูเหมือนเป็นลูกเป็นหลานและชอบไปคุยเล่นด้วยกันที่บ้านเล็กบ่อยๆ
“น้องไม่กลับมาแล้วครับลุงแมว คงไม่อยากกลับมาแล้วล่ะ” น้ำตาผมซึมออกมา ลุงแมวทำหน้าตกใจแล้วลูบหลังเพื่อปลอบใจ
“คุณหนูจ้าวไม่ไปไหนหรอกครับ เดี๋ยวแกก็กลับมา แกมองโลกในแง่ดี ไม่มีอะไรทำให้คนแบบนั้นโกรธนานหรอกเชื่อลุงสิ”
“ผมก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้นครับลุง” ตอนนี้ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากคุยกับใคร แม่ไม่อยู่ก็ดีเหมือนกัน ผมจะได้ไม่ต้องตอบคำถามอีก
ผมเดินเข้าบ้านแล้วเปิดเหล้ากิน ปกติไม่ค่อยกินเหล้าที่บ้านแต่วันนี้ไม่อยากออกไปไหน บอกตามตรงว่าผมรู้สึกระอายใจกับจ้าวมากจริงๆ ทำให้คนอารมณ์ดีอย่างมันโกรธได้ขนาดนั้น มันคงเสียใจมากแน่ๆ ผมไม่น่าทำตามแผนไอ้ดินเลย แต่ผมไม่ได้โทษไอ้ดินมันหรอกนะเพราะมันก็เตือนแล้วว่าห้ามทำเสียเรื่อง ก็คงต้องโทษตัวเองที่ไร้น้ำยา จัดการอะไรก็ไม่สำเร็จสักอย่าง
“คิดถึงมึงนะจ้าว อยากขอโทษจนกว่ามึงจะหายโกรธ ถึงจะไม่หายโกรธไปตลอดชีวิต ก็ยังอยากพูดขอโทษต่อหน้ามึงทุกวัน อย่างน้อยแค่ได้เห็นหน้าก็คงดี”
เมา เพ้อ หลับ ตื่นมาก็เมาต่อแล้วก็เพ้อจนหลับไปอีกจนถึงตีห้าของอีกวัน
ผมรู้สึกตัวเมื่อไอ้ดินโทรเข้า “.........” มีแรงรับสายแต่พูดอะไรไม่ออก ทั้งง่วงทั้งเมา
“เงียบหาพ่อมึงดิ” พอไม่ได้ยินเสียงพูดไอ้ดินก็ด่าก่อนเลย “ทำอิท่าไหนมันถึงรู้วะ” ตั้งแต่ประโยคนี้ ผมก็ตาลุกวาวและซักไซ้ว่ามันรู้ได้ยังไงแต่มันไม่เฉลยให้ตรงประเด็นแต่กลับถามผมว่าทำไมไม่ไปตามจ้าว
ผมไม่รู้จะตอบยังไงนะ มันอัดอั้นจนอึดอัดไปหมด แค่ไปตามหาก็ไม่ยากหรอก แต่ถ้าเจอแล้วจะพูดว่าอะไร จ้าวก็พูดปาวๆ ว่าให้เลือกระหว่างยกโทษหรือจะให้เกลียดจนวันตายแล้วผมจะด้านหน้าไปให้จ้าวเกลียดมากกว่าเดิมอีกทำไม
ผมวางสายจากไอ้ดินแล้วนอนก่ายหน้าผาก มันถามว่าจะให้ช่วยไหมแต่ผมคิดว่ายังไม่อยากได้ความช่วยเหลืออะไรตอนนี้หรอก อยากให้เวลาช่วยให้อะไรๆ มันดีขึ้นกว่านี้อีกหน่อยเพราะยังไงผมก็จะไม่ตัดใจจากจ้าวอยู่แล้ว ไม่มีวัน
“พี่บั๊คคะ พี่บั๊ค ตื่น ตื่นเถอะค่ะ” ตัวผมถูกเขย่าหลายทีจนต้องตื่น ตอนนี้น่าจะพึ่งเจ็ดโมงเช้า
“อ้าวน้องตาล มาได้ไงครับ” น้องน้ำตาลทำหน้าเป็นกังวล
“ก็ลุงแมวโทรบอกคุณป้าว่าพี่บั๊คไม่ยอมกินข้าวตังแต่เมื่อวานเย็น เช้านี้ก็นอนกอดขวดเหล้าอยู่ที่ห้องรับแขก ไม่ยอมอาบน้ำ ไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อผ้า คุณป้าก็เลยวานให้น้ำตาลมาดูน่ะค่ะ เห็นบอกว่าโทรหาน้องจ้าวไม่ติด”
“พี่ไม่เป็นไรแล้วล่ะ น้ำตาลไม่ต้องห่วง”
“ไม่ห่วงไม่ได้หรอกค่ะ คุณป้าสั่งไว้ว่าให้พี่บั๊คอาบน้ำอาบท่าแล้วกินอาหารก่อน น้ำตาลถึงจะกลับได้” น้องน้ำตาลดูดีขึ้นเยอะ ไม่มีทีท่าว่าจะอ่อยผมเหมือนที่ผ่านมา แววตาก็ดูห่วงใยมาจากใจจริง
แม่เหงี่ยมของไอ้จ้าวนี่เจ๋งสุดๆ เลยนะ
เจ๋งเหมือนลูกเลย..
คิดถึงจัง
คิดถึงจ้าวจัง รู้สึกเหมือนฝันร้ายมากกว่า ยังไม่อยากเชื่อว่าเสียจ้าวไปแล้วจริงๆ
“มีปัญหากับน้องจ้าวใช่มั้ยคะเนี่ย” เธอนั่งลงข้างๆ
ผมถอนหายใจเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อวาน “จ้าวขอเลิกกับพี่แล้วล่ะ แถมยังบอกว่าไม่ให้ง้อด้วย ไม่งั้นจะหนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว” พูดแล้วจุกขึ้นมาอีกระรอก ได้แต่มองหาแก้วเหล้าเพื่อดื่มต่อ
“พอแล้วค่ะพอ” น้ำตาลดึงแก้วออกไปจากมือ “อย่าทำตัวแบบนี้สิคะ เป็นผู้ใหญ่แล้วก็ต้องมีสติให้มากกว่าเด็ก ไปค่ะไปอาบน้ำแล้วกินข้าวต้ม เดี๋ยวน้ำตาลจัดการให้ พออิ่มแล้วก็ค่อยไปตามง้อน้อง ต้องง้อเท่านั้นค่ะ ผู้หญิง..เอิ่ม..ฝ่าย..เอ่อ ..ฝ่ายรับน่ะ เวลาโกรธถึงขีดสุดแล้วชอบท้าให้เลิกทุกรายนั่นแหละ แต่ใจจริงยังไม่อยากเลิกหรอกแค่อยากรู้เท่านั้นเองว่าตัวเองมีค่าพอให้ง้อได้นานแค่ไหน อีกอย่างฝ่ายรับน่ะ โกรธง่าย หายเร็วเพราะเราเป็นฝ่ายถูกกระทำ เราก็ต้องอ้อนเป็นธรรมดา พี่บั๊คสู้เข้าไว้ ห้ามถอยเด็ดขาด ไม่ว่าจะไล่อย่างหมูอย่างหมาหรือลองใจมากแค่ไหนก็ต้องลุยให้ถึงที่สุด เชื่อน้ำตาลค่ะ เดี๋ยวดีเอง” น้องน้ำตาลนี่พอไม่คิดร้ายแล้วก็น่ารักดีนะ ดูเป็นคนมีเหตุมีผลดี
“พี่ยังมีหวังใช่มั้ย” ผมกุมมือเธอแน่น
น้ำตาลยิ้มให้แล้วกระชับมือเป็นการตอบรับ “มีหวังแน่นอนค่ะ ตราบใดที่ไม่หมดหวังก็ต้องสมหวังแน่ๆ” เรายิ้มให้กันสักพัก ผมก็โดนดันขึ้นไปอาบน้ำ
ผมนอนแช่ในอ่างอาบน้ำและหลับไป ได้ยินเสียงเคาะประตูรัวๆ จึงสะดุ้งตื่นรีบไปเปิด “โทษที พี่เผลอหลับ”
“น้ำตาลนึกว่าพี่บั๊คเป็นอะไรไปแล้วซะอีก เมื่อกี้เคาะเรียกให้รับโทรศัพท์แต่ก็ไม่ออกมาก็เลยรับแทนให้แล้วค่ะแต่เขาไม่พูดอะไรเลย สงสัยจะโทรผิด” หัวคิ้วผมกระตุกยิก
“จ้าวรึเปล่า!?” รีบถามอย่างลนลาน
“ไม่ใช่ค่ะ ชื่อขึ้นว่าดิน ดี ไอ เอ็น ค่ะ” เอ่อ งั้นก็แล้วไป
“มันคงนั่งทับแล้วโทรมาเบอร์ล่าสุดละมั้งเพราะเมื่อเช้ามืดก็โทรมาทีนึงละ” ผมไม่ได้เอะใจและกินข้าวต้มที่น้ำตาลอุ่นมาให้จนหมด จากนั้นก็แยกย้ายกันไป
ก่อนออกจากบ้าน ผมโทรหาจ้าวแต่มันไม่รับสาย นี่คงยังงอนอยู่สินะ แต่ไม่เป็นไร ตอนนี้พี่พร้อมง้อเต็มที่ จะโกรธจะเกลียดจะยังไงก็แล้วแต่ พี่จะกอดไว้ให้แน่นที่สุด ไม่ให้หลุดมือไปได้อีกแล้ว
ผมตามไปที่บ้านจ้าวแต่ก็ไม่เจอใครเลย ตามไปที่หอพักเก่าก็ไร้วี่แวว ไปที่มหาวิทยาลัยก็ไม่เจอใครเพราะเป็นวันหยุด
“จะไปไหนได้บ้างนะ เฮ้อ เป็นห่วงจัง” ผมกดโทรหาไอ้ดินแต่แม่งก็ไม่รับสาย กดโทรหาแม่ก็ไม่มีสัญญาณ
รู้สึกร้อนใจขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้จึงลองโทรหาจ้าวอีกรอบตอนช่วงบ่าย
“.......”
!!!!!!!
จ้าวรับสายแล้ว!!
“จ้าว จ้าวอยู่ไหน!?” ผมรีบถามอย่างลนลาน
“.......” จ้าวไม่ตอบแต่ได้ยินเสียงแปลกๆ คล้ายๆ จะสูดน้ำมูกแต่ก็เบามาก เบามากจริงๆ
“จ้าวพูดกับพี่ซักคำสิ พูดอะไรก็ได้ จะด่าจะว่าอะไรก็ได้แต่อย่าเงียบแบบนี้ได้มั้ย พี่เป็นห่วง” ผมอ้อนวอน
“ไม่ต้องห่วง ผมแค่กำลังจะหลุดพ้น” เสียงมันบู้บี้เหมือนกำลังร้องไห้อย่างหนัก
“อย่าพูดแบบนั้นสิ พี่ไม่ปล่อยให้จ้าวหลุดไปไหนหรอก พี่จะสู้ให้ถึงที่สุด” ผมเน้นน้ำเสียงหนักแน่น
“หึ สู้เหรอ แค่คืนเดียวยังทนอยู่คนเดียวไม่ได้ แล้วพี่จะมาบอกว่าจะสู้อะไรอีก จ้าวไม่ใช่ควายนะ” ผมรู้สึกงงมาก นี่จ้าวพูดเรื่องอะไร ทนอยู่คนเดียวไม่ได้คืออะไร
“จ้าวพูดอะไร พี่ไม่เข้าใจเลยครับ ให้พี่ไปหานะ แล้วเราค่อยคุยกันดีดี พี่จะยอมจ้าวทุกอย่างเลย จะเอาดาวเอาเดือนจะให้เห่าให้คลาน ให้ทำอะไรพี่ทำให้หมดเลยครับ”
“มีแค่สองสามเรื่องที่จะขอ” ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ต้องเจ็บแทบจะดิ้นตาย “เลิกโทรมา เลิกติดต่อ เลิกมาสร้างความรำคาญให้ผมได้แล้ว ผมรำคาญ!!” แล้วจ้าวก็วางสายไปเลย
อึ้ง
เจ็บ
จุก
มวลสีดำก่อตัวอัดแน่นในอกจนต้องบีบโทรศัพท์จนเจ็บไปทั้งมือแต่นั่นก็ยังไม่เจ็บถึงครึ่งในอกซ้าย
ไม่ให้อภัยพี่จริงๆ เหรอจ้าว ทำไมใจแข็งขนาดนี้ล่ะ
แล้วพี่ต้องทำยังไงอีก
พี่ต้องทำยังไง..
น้ำตาไหลอีกแล้ว กับเรื่องของจ้าวอีกแล้ว ผมจะทำยังไงกับความอ่อนแอของตัวเอง จะสู้ต่อ หรือหยุด หรือแค่พัก
ผมขับรถกลับบ้านด้วยความรู้สึกหดหู่กว่าเมื่อวานอีกร้อยเท่า คำว่า ‘รำคาญ’ ก้องอยู่ในหูสะท้อนไปมาจนแทบจะอ้วก
เวลาแบบนี้ก็มีแต่เหล้านั่นแหละที่ช่วยได้ ผมขนมันขึ้นไปกินในห้องนอนเพราะไม่อยากให้แม่บ้านกับลุงแมวมาเจอแล้วต้องเป็นห่วงอีกและคราวนี้ก็กินมันยันรุ่งไม่หลับไม่นอน
“ขอคืนนี้อีกวันที่จะเมาเละ ตั้งแต่พรุ่งนี้พี่จะลองใหม่ พี่จะลองใหม่ทุกวัน จะบอกรักจ้าวจนกว่าจ้าวจะยอมให้อภัย จะทุ่มสุดตัวสุดใจ มันต้องมีวันที่จ้าวจะใจอ่อน มันต้องมีแน่ๆ”
แล้วผมก็หลับคาขวดเหล้าที่ล้มกลิ้งระเนระนาด เป็นครั้งแรกในรอบสิบปีที่เมาเละเทะแบบนี้ นับตั้งแต่อกหักจากพี่เกด
น่าขำนะ ตอนนั้นพี่เกดเรียกผมว่าพี่เพราะผมชอบทำหน้าเครียด ไม่ให้เครียดได้ยังไงก็ไอ้ดินแม่งทำเรื่องให้ปวดหัวไม่เว้นแต่ละวัน แล้วอีกอย่างเวลาเจอพี่เกดแล้วชอบประหม่า ทำตัวไม่ถูกทุกทีไป
พี่เกดเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ แต่จะทำตัวแก่นๆ ไม่ยอมคน ด่าไฟแลบแถมยังปกป้องไอ้ดินมาตั้งแต่เล็กๆ ผมชอบที่พี่มันจัดการกับไอ้ดินได้ ไอ้ดินที่ว่าเกรียนพอเจอพี่เกดก็หงอเป็นหมาหงอย แต่นั่นคงเป็นความรู้สึกทึ่งมากกว่า คล้ายกับเป็นไอดอลเพราะผมอยากจัดการไอ้ดินได้แบบพี่เกดบ้าง
พอวันนึง ผมมารู้ว่าพี่เกดมีแฟนเป็นไอ้หน้าจืด แว่นหนาเตอะ แถมยังสิวเขรอะเต็มหน้า ผมงี้อยากกระโดดถีบหน้ามันแต่พอรู้ว่ามันเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็กของพี่เกดและยอมทนให้พี่แกกดขี่สารพัดจึงคิดว่าผมอาจยอมได้ไม่เท่ามัน
จำได้เลยว่าวันนั้นผมเมาได้เละมากแค่ไหน ทำอะไรแปลกๆ แบบที่ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าเคยเป็นจนไอ้ดินถ่ายคลิปแบล็คเมล์ให้ผมต้องเลี้ยงข้าวมันอยู่เป็นเดือน
แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมเมา เวลเมาหนักๆ แล้ว... อย่าเพิ่งรู้เลยครับ เอาไว้ถ้ามีโอกาสแล้วค่อยเล่าให้ฟัง
ผมตื่นขึ้นมาด้วยความง่วงงุนเหมือนโดนค้อนทุบสิบทีซ้อน กำลังจะหาแบรด์กินสักขวดแต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อน
“มึงมีผู้หญิงใหม่เหรอไอ้สัดบั๊ค” ไอ้ดิน
“ผู้หญิงใหม่อะไรของมึง” ผมถามเสียงแหบแห้ง
“อย่าบอกว่าพึ่งตื่น นี่มึงมีสาวจริงๆ เหรอวะ ไอ้บั๊คไอ้เหี้ยแม่ง!!” เฮ้ย กูพึ่งตื่นนี่แปลว่ามีสาวเหรอวะ อะไรของแม่งเนี่ย
“กูไม่มี เมื่อคืนกูเมาหนัก..หนักเหมือนตอนอกหักครั้งแรกอะ ก็เลยพึ่งฟื้น”
“ห้ะ!! เหมือนตอนนั้นอะเหรอ!!?” มันถามย้ำ
“เออ”
“แล้วมึงเป็นเหมือนคราวก่อนมั้ย”
“เออ”
“ไอ้เหี้ยยย แล้วมึงทำไง”
“ช่างกูเหอะ แต่กูอยู่คนเดียวละกัน ไม่มีสาวไม่มีแก่ที่ไหนซักตัว คนเดียวล้วนๆ”
“ไม่น่าเชื่อว่าจะผ่านคืนอันแสนสยิวมาได้ด้วยตัวคนเดียว ฮ่าๆๆๆๆ” หัวเราะปานพ่อตาย ไอ้สัด
“เลิกดีใจที่พ่อตายแล้วมาว่าเรื่องนี้ก่อน อยู่ดีดีมาคาดคั้นว่ากูมีสาว คืออะไรวะ” ผมถามพลางยกแบรนด์ขึ้นดื่ม
อันนี้ไม่ได้ค่าโฆษณาแต่อย่างใด ถ้าคุณแฮงค์หนักๆ ให้ลองแบรนด์หนึ่งขวดและตามด้วยน้ำอุ่นจัดแก้วใหญ่ๆ รับรองตาสว่างโร่เลยละ
“ก็เมื่อกี้กูโทรหาไอ้จ้าว แม่งพูดจาไม่รู้เรื่อง พูดอยู่แต่ว่ามึงไม่รักมัน ที่ผ่านมาคืออะไร มีคนใหม่เร็วอย่างกับเคยมีไว้ก่อนอยู่แล้ว อะไรประมาณนี้แหละ”
“คนใหม่?? คนใหม่ไหนวะ กูงงนะเนี่ย” ผมเกาหัวแกรกด้วยความงงสุดชีวิต ก็เมื่อวานด่าผม ไล่ผมอย่างกับตัวเงินตัวทอง แล้วจะมาหาว่าผมมีคนใหม่ได้ไงวะ
“กูก็ไม่รู้กับแม่งว่ะ แต่มึงไม่มีใครแน่นะ”
“ไม่มีเลย สาบาน” ผมกรอกน้ำเสียงจริงจังผ่านสายโทรศัพท์ “เออ เดี๋ยวนะ มึงจำได้ปะว่าเมื่อวานที่มึงโทรหากูอะ”
“เออจำได้ๆ”
“แล้วอีกสองสามชั่วโมงมึงก็โทรมาอีก แต่ไม่มีใครพูด มึงโทรมาหรือแค่กดโดนปุ่มโทรออกวะ”
“หืมม ไม่ใช่ละมึง” ไอ้ดินทำเสียงเหมือนกำลังระลึกความหลัง
“ไม่ใช่ยังไง”
“ขอถามก่อนว่าวันนั้นมึงรับสายเองหรือใครรับ” ไอ้ดินไม่ตอบแต่ถามย้อน
“แม่โทรสั่งน้องน้ำตาลให้มาปลุกกูกินข้าว แต่กูเผลอหลับในห้องน้ำก็เลยไม่ได้ยินตอนน้องเขาเรียกรับโทรศัพท์”
“ฉิบหาย มิน่าล่ะ” ไอ้ดินสบถ
“อะไรวะ”
“ก็คืนนั้นไอ้จ้าวมันอยู่กับกู แม่งไม่มีที่ไปก็เลยไปอาศัยนอนปั้ม กูก็เลยไปรับมันกะให้มาพักที่คอนโดกูคืนนึงแล้วค่อยโทรบอกให้มึงมารับมัน แต่พอตอนเช้าแม่งก็ไปแล้ว กูก็เลยลืมไปเลย กูว่าสายที่น้ำตาลรับน่ะ ต้องเป็นไอ้จ้าวเอาโทรศัพท์กูโทรหามึงแน่ๆ แล้วแม่งก็เข้าใจผิดคิดว่ามึงนอนกับหญิงเพราะเช้าขนาดนั้นใครก็ต้องคิดว่าพวกมึงพึ่งตื่นนอนพร้อมกัน”
“ไอ้เหี้ยยย” ผมสบถบ้าง “อะไรมันจะซวยขนาดนี้วะเนี่ย!!!!”
“เอาน่า ใจเย็นๆ ระหว่างนี้มึงลองโทรง้อมันดูอีกที ถ้าไม่ได้ความเดี๋ยวกูถ่ายงานเสร็จจะจัดการให้”
“เออๆ ถ้าไงโทรบอกกูด้วย ช่วงนี้มึงลืมกูบ่อยไปนะไอ้สัดดิน มีสาวใหม่หรือไงวะ”
“สาวน่ะไม่มีแน่นอน อย่างน้อยก็ในช่วงนี้ คึคึ แค่นี้นะ ไปทำงานละ” หัวเราะแปลกๆ อะไรของมันวะ
“เออๆ อย่าลืมจัดการเรื่องไอ้จ้าวด้วย”
จากนั้นผมก็กดโทรศัพท์หาข้าวจ้าวอีกเป็นสิบๆ รอบ ซึ่งมันไม่รับแม้แต่สายเดียว ผมจึงไลน์ไปบอกความจริงทั้งหมด คนไม่ค่อยได้ใช้ไลน์แต่ต้องมาพิมพ์ยาวๆ มันก็โง่ๆ งมๆ อุตส่าห์งมพิมพ์อยู่นานสองนาน ข้อความยาวเหยียดแต่แม่งก็ไม่เปิดอ่าน
ทำไมมึงถึงดื้อด้านดักดานขนาดนี้นะ คิดเองเออเองคนเดียว ไม่ถามไม่ไถ่อะไรเลย
โอ้ยยย กูรักมึงนี่เฮงหรือซวยวะไอ้หมาจ้าว!!
****************
:pig4:
-
:pig4: :pig4:
-
ยาวมาก อ่านจุใจ เต็มๆ
คุณแม่พี่บั๊คนี่ จะเรียกว่าโง่รึว่าง่าว ดีนะ
ส่งผู้หญิงไปดูแลลูกชายที่กำลังทะเลาะกับแฟนนี่นะ ไม่รู้จะพูดยังไง เฮ้อ ทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก
แต่ชอบหมอเกด เถื่อนได้คงที่ จริงๆ น่ารัก555 (อยากเห็นแฟนเก่าหมอเกดจริงๆ หมอแว่นสิวเขรอะ)
-
ช็อคมาก นึกว่าดูผิด ปักก่อนค่อยอ่าน ต้องย้อนอ่านใหม่ ลืม.... :ling2:
-
เฮงค่ะและจะเฮงมากกว่านี้ถ้ามาอัพบ่อยๆ...อิอิ o18
-
ห้าๆๆๆๆๆๆ
พี่บั๊คง้อไปง้อมา ชักมีน้ำโหห :hao7:
-
ยาวได้ใจจริงๆ
สู้ๆๆนะพี่บั๊ค
-
คาดว่าพี่บั๊คน่าจะรวมคำนั้นนั่นแหละ :เฮ้อ:
-
อีนังจ้าว งานมโนฯ ล้ำเสมอต้นเสมอปลายตลอด แถมไม่ฟังเขาอีก :angry2: เหนื่อยแทนผัวแกแล้วนะว้อย
บั๊ค นี่โดนความซวยระดับ รอยัลสเตรทฟัดจ์ ตลอด งานหนัก งานอืด จุกแน่นเพราะเมีย :katai1:
หมอเกด เค้ารักหมอเกด อ้าปากทีนี่เหมือนโดนขีปณาวุธที่ยิ่งเร็วเท่าปืนกล :sad2:
รักคนเขียน รักทุกตัวละครเลยนะ :กอด1: :กอด1: :L2: :L2: :L1: :L1: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1:
-
ยาวๆ กันไป
งวดเข้ามาทุกที อ่านแล้วลุ้นระทึกอย่างกับหนังบู๊ล้างผลาญ
เห็นใจทั้งจ้าว ทั้งพี่บั๊ค
เคลียร์กันเร็วๆ น๊า
ปล. สกายดิน น่ารักอ้ะ ชอบๆๆๆ
-
:เฮ้อ:
-
พี่บั๊คซวยไปดิ :mew5:
รีบไปง้อจ้าวเร็วๆนะ
-
ยาวววววสะใจมากๆๆๆๆ ว่าแต่ว่าเราอยู่กัฐตอนนี้มากี่เดือนแล้วน่ะ จำไม่ค่อยได้
-
มัวแต่อ่านเรื่องดินกับสกายจนลืมไหเลย รอบนี้ยาวจุใจมากค่ะ แต่ก็ยังเป็นความซวยของอิพี่บั๊คอยู่ดี คงต้องง้อหนักหน่อย :เฮ้อ:
-
มนุษย์ข้าวเจ้า :hao7: :hao7: :hao7: :hao7:
-
ยาวสะใจคนอ่านมากคะ
ขอบคุณมาก ไม่มีขาดตอน
ได้รู้เสียทีว่าตอนที่จ้าวเรื้อนอยู่ พี่บั๊คอยู่ไหน
งานงอก งานเข้า ไม่รู้จะให้คำไหนดี
นอกจาก บรรลัย ละ พี่บั๊ค
จากที่แค่เรื่องหลอก ตอนนี้มีเรื่องสาวอีก
ปวดหัวแทนเลย
จ้าวเอ๊ย ไหวมั้ยเนี่ย มาๆป้ากอดๆ
-
ในที่สุดการรอคอยก็สิ้นสุด
คนเขียนมาต่อแล้ว. ขอบคุณจริงๆค่ะ
เอาใจช่วยพี่บั้คด้วย. มีเมียแบบจ้าวต้องทำใจมาอย่างหนัก :กอด1:
-
กว่าจะเข้าใจกัน คงเหนื่อยอีกนาน ดราม่าหนักมาก :hao5:
-
:pig4:
-
น้องเจ้า
นางสาวมโน นี่ชื่อหนูใช่ใหม :ling3: :ling3:
-
เอ้ยๆ พูดงี้ก็ไม่ถูกนะ จ้าวมันเรื้อนต้องเข้าใจมันเด้ ตามให้ไวนะตาบั๊ค หาช้า เค้าเจอก่อนเค้ายึดนะ :hao6:
-
พี่บั๊คนี่ซวยสุดๆเลยปีชงหรือป่าวค่ะพี่
จ้าวก็หัดฟังพี่บั๊คพูดมั้งเถอะอย่ามโนนักเลย
-
อ่านยาวๆแบบสะใจมากกก
อิพี่บั๊คปีชงป่ะเนี่ยอะไรมันจะ
ซวยซ้ำซ้อนขนาดนั้น
-
พยายามเข้านะพี่บั๊ค ช่วงนี้กำลังเป็นหนังอินเดีย
วิ่งข้ามเขา หลบตามต้นไม้ก็ว่ากันไป
รอตอนต่อไปเนาะ มาย๊าววววว ยาววววว สะใจ
-
เฮ้อ เหนื่อยแทนบั๊ค กับจ้าวเลยอ่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
:hao7:
มาแล้วๆๆ สะใจมากกกกก ยาวได้ใจ สมการรอคอย o18
-
ขอบคุณ :)
-
จะเปงไงต่อละเนี่ยยย!!
-
พี่บั๊คเอ้ยยยยในเมื่ออิจ้าวดื้อด้านปานนั้น พี่ต้องใช้กลยุทธ์หน้าทนและต้อง >>รุก<< หนักๆ ค่ะพี่ :hao7:
-
บ้าบอคอแตกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จ้าวเอ้ยยย หนีไปไหนอีกเนี่ยยยยย พี่ดินตามตัวมาด่วนเลยคับ
-
สงสารพี่บั๊คเลย ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก
เอาใจช่วยให้พี่ง้อจ้าวสำเร็จเร็วๆนะ ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลกพี่ท่องไว้
แล้วจ้าวก็ฟังพี่บั๊คก่อนด้วยนะ อย่าคิดมโนตัดสินในไปเอง
เพราะมันจะมีแต่เสียใจทั้งสองฝ่าย อย่าโกรธพี่บั๊คนานนักเลย
เดี๋ยวพี่เขาหมดกำลังใจท้อขึ้นมาจ้าวจะเสียใจกว่านี้นะ อย่าหาว่าไม่เตือน
รักกันก็อภัยให้กันนะ พี่บั๊คสู้ๆ
:mew1: :L2:
-
โถ่พี่บั๊ค สู้ๆนะคะ
-
จ้าวเอ๋ยฟังอีพี่บั๊คมันหน่อย
:pig4:
-
ให้มันได้อย่างนี้สิ 555
-
พี่บั๊ค สู้ๆ ต้องไปตาม จ้าว กลับมาให้ได้นะ
พี่หมอเกด คือพี่แบบว่าสุดยอดมากอ่ะเถื่อนจริงอะไรจริง พูดทีเล่นเอาฮา
-
Chapter 30 Happy ending
ตอนนี้ผมยืนอยู่บนที่สูง ก้มมองปลายเท้าตัวเองที่ยื่นออกจากขอบของสิ่งที่ผมเหยียบไว้แล้วรับรู้ถึงเสียงหัวใจที่เต้นรัว เบือนสายตามองไปยังพื้นล่างที่กำลังจะเป็นสถานที่รองรับร่างกายของผมด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย
ในเวลาเดือนสองเดือนมานี้มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ไม่อยากโทษใครหรืออะไรที่บันดาลให้เป็นไป โทษแค่ตัวเอง นิสัยเมาแล้วเรื้อน สันดานที่ชอบตัดฉับความทุกข์ ผมไม่ชอบทุกข์นานๆ เพราะมันรู้สึกทรมาน และผมจะกำจัดมันให้สิ้นในเวลาอันสั้นที่สุด
“ไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้อีกแล้ว” ผมพูดกับตัวเองแล้วสปริงข้อเท้าให้ไกลที่สุดเพื่อให้พิกัดตกไม่คลาดเคลื่อน
ปึ่ก!!
ดึ๋ง
ดึ๋ง
ดึ๋ง
“แอร๊ยยยยย ผัวไม่ได้มีคนใหม่ ไอ้จ้าวได้ผัวดี๊ดีย์”
ดึ๋ง
“ทั้งหล่อทั้งรวยจวยก็ใหญ่ แอร๊ยยยย ฟินเฟ่อออ”
ดึ๋ง
ดึ๋ง
ดึ๋ง
ผมกระเด้งตัวสุดแรงทุกครั้งที่ร่างกระทบกับพื้นผิวนุ่มหยุ่นของเตียงน้ำ
ใช่แล้ว ผมมาอยู่ที่บ้านพักตากอากาศของพี่บั๊ค และเมื่อกี้ก็เอาเก้าอี้สูงมาวางไว้ห่าง ๆ ก่อนจะกระโดดใส่สุดแรงเพื่อให้มันกระเด้งได้สูงแบบนี้
“มาง้อกูเลยผัวจ๋า กูจะอ้าขารอ เอ้ย อ้าแขนรอพี่อยู่ตรงนี้” ผมยังคงเด้งดึ๋งดั๋งอยู่บนเตียงน้ำอย่างเป็นสุข
ทำไมผมถึงมานอนเด้งดึ๋งฟินตัวลอยแบบนี้น่ะเหรอ
อ้าว ก็ผมไม่ได้เศร้าจะให้ร้องห่มร้องไห้เดินตากฝนเป็นพระเอกมิวสิคทำไม
อะไรนะ.. อ๋อ อยากรู้ว่าทำไมถึงไม่เศร้า
ก็ยอมรับว่าตอนที่เจอหลักฐานนี่โกรธมากแทบจะกระโดดถีบหน้าพี่มัน แต่พอได้เจอหมอเถื่อน พี่แกใส่ข้อมูลดีดีมาให้ก็เลยดีขึ้น หลังจากนั้นเจอพี่ดินที่ป่วยจนใกล้ตายแต่มันยังลากสังขารมารับแต่ผมดันทำงี่เง่าไปเล่นกับหัวใจพี่มันแค่เพราะอยากล้วงความลับ ผมตัดสินใจออกมาจากคอนโดพี่มันโดยไม่ทิ้งร่องรอยอะไรเอาไว้ จากนั้นก็ไลน์บอกสกายว่าผมสบายดีแล้วและต้องการอยู่คนเดียว ถ้ายังไงหายดีแล้วจะติดต่อกลับไป
เรื่องของพี่ดินกับสกาย ทำให้ผมรู้ว่ากว่าจะรักกันได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เหมือนกับที่หมอเถื่อนบอกไว้เป๊ะ ความคิดถึงพี่บั๊คจึงมากขึ้นจนลองใช้เบอร์พี่ดินโทรหามัน ตอนแรกจะหยั่งเชิงว่ามันเป็นยังไง และถ้ามันยังต้องการผมอยู่ ผมก็จะกลับไปหา
แต่แล้ว ‘สวัสดีค่ะ พี่บั๊คกำลังอาบน้ำ มีอะไรสั่งไว้ได้นะคะ’ นึกถึงเสียงหวานๆ ที่รับโทรศัพท์
เช้าขนาดนั้นแต่มีผู้หญิงรับสาย แถมยังบอกพี่บั๊คอาบน้ำ มันจะเป็นอะไรไปได้ถ้าแม่งไม่นอนกับผู้หญิง
ผมก็ได้แต่ดราม่าโศกโศกาไปตามเรื่อง พี่ดินโทรมาตอนผมพีคหนักพอดี ผมพูดอะไรไปมั่งก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าทั้งวีนทั้งเหวี่ยงทั้งด่า มั่วไปหมด
หลังจากนั้นไอ้พี่บั๊คก็โทรมาถี่ๆ ตอนแรกยังสองจิตสองใจว่าจะรับหรือไม่รับ แต่ในที่สุดก็ลองรับดูกะจะให้มันอธิบายแต่พอได้ยินเสียงก็ยิ่งเจ็บและไม่เห็นมันจะพูดเรื่องผู้หญิงที่รับสาย ผมก็ยิ่งโมโห ยิ่งเสียใจไปอีก
จากนั้นก็นั่งร้องไห้น้ำตาจะเป็นจะสายเลือด พี่บั๊คพยายามโทรและไลน์มาหาแต่ผมไม่อยากเปิดอ่านเพราะยังไม่พร้อม จนในที่สุด..
“ฮัลโหล” ผมรับสายพี่ดิน
ไม่รู้สิ ไม่ว่าจะมีเรื่องไม่สบายใจยังไง ก็อยากคุยกับพี่มัน คนอื่นไม่อยากคุยด้วยหรอกเพราะรู้ดีว่าผมจะเกรียนใส่แทนที่จะเชื่อฟัง แต่กับพี่ดิน ถึงจะเกรียนก็เกรียนได้ไม่เยอะหรอก อ้อ ยังมีอีกหนึ่งคนที่ผมคงไม่กล้าเกรียนใส่ นั่นก็คือคุณหมอเถื่อนคนสวย.. หะๆ หมอเกดนี่ยกให้อยู่เหนือพี่ดินด้วยซ้ำ สองคนนี้น่าจะเป็นที่พึ่งให้ผมได้ในยามยากอะนะ จดลงบัญชีหนังหมาไว้ก็แล้วกัน
“มึงอยู่ไหน” พี่ดินถาม
“อยู่หอ” ผมตอบห้วนๆ
“เดี๋ยวไปหา” แล้วมันก็วางสาย
ไอ้ห่าพี่ดินแม่งถ่อย มันจะรับหรือจะวางโทรศัพท์ก็ไม่เคยละมุนละไมอาลัยอาวรณ์ อยากโทรก็โทรอยากวางก็วาง เดี๋ยวต้องบอกไอ้กายให้สั่งสอนซะบ้าง
ไม่นานนัก พี่ดินก็เข้ามาในห้อง “กูมีเรื่องจะเล่าให้มึงฟัง” พี่มันเกริ่น
“ถ้าเรื่องพี่บั๊คก็ไม่ต้องนะ ยังไงพี่ก็เข้าข้างกันวันยังค่ำแหละ”
ผั่วะ!
ตบหัวกูทำไมวะ! กูกำลังเศร้าอยู่นะเว้ย!!!
“........” ผมมองหน้ามันนิ่งสุดนิ่ง อารมณ์แบบนี้ไม่อยากด่าเพราะจะดูไม่สมบทบาท โกรธขนาดนี้ต้องส่งอารมณ์ทางสายตาอย่างเดียว ไม่งั้นจะชวดออสก้า
“เศร้ามากเหรอมึง ร้องไห้ซะตาปูดตาบวม” พี่มันโอบเอวผมแล้วพาไปนั่งที่เตียงจากนั้นก็ลูบหัว ผมจึงได้โอกาสเอนซบอกมันซะเลย
ดูดอกทองยังไงไม่รู้เนาะ แต่อกพี่ดินมันแน่นดีว่ะ น่าซบ คึคึ
“ความรักน่ะ มันก็เป็นแบบนี้แหละ ริจะรักมันก็ต้องเสี่ยง ต้องรอบคอบ ต้องเข้าใจและต้องพร้อมรักหรือพร้อมอกหักด้วย ซึ่งมึงก็ต้องรับผลของมันให้ได้ทั้งสองอย่าง และมึงต้องยอมรับด้วยว่าผลนั้นมันเกิดขึ้นเพราะมึงมีส่วนอยู่ครึ่งหนึ่ง”
“หมายความว่าที่พี่บั๊คมันมีคนอื่นก็เพราะผมผิดครึ่งนึงงั้นเหรอ” ผมเอนหนีออกมาจากอกแน่นๆ ของมัน
“ใช่”
“ผมผิดยังไง ผมก็แค่โกรธที่พี่มันโกหกมาตลอด แต่มันก็น่าจะมาง้อ ไม่ใช่ไปหาคนอื่นมาแทน!” รู้สึกเดือดที่ถูกตำหนิทั้งๆ ที่เพื่อนมันผิดแท้ๆ
“เวลามึงรักใคร มึงไม่รู้หรอกว่าคนที่มึงเลือกเขาจะดีหรือเลวแค่ไหน บางทีคนเลวก็มีรักที่ดี บางทีคนดีก็มีรักที่เลว อาจเพราะพลาดพลั้งหรืออาจเป็นเพราะเข้าใจผิด”
“แล้วผมต้องทำยังไงถึงจะเข้าใจถูก” พี่ดินไม่ใช่คนพูดอะไรเรื่อยเปื่อย มันปูทางมาแบบนี้แสดงว่าอยากจะสอนอะไรผมแน่ๆ
“ข้อแรก มึงไม่ควรหนี ผิดหรือไม่ผิดก็ต้องอยู่เคลียร์ให้จบ หรือถ้าอยากให้ง้อมึงควรบอกผัวมึงไปว่าอยากให้ง้อ ไม่ใช่ไปยื่นคำขาดว่าไม่ให้มันง้อเพราะมนุษย์ผู้ชายแม่งโง่กว่าลาซึ่งมึงก็น่าจะรู้ดีที่สุด” เออว่ะ อย่างกูนี่อย่าว่าแต่ลา ขนาดไก่ยังฉลาดกว่าเลย “ข้อสอง มึงจะเชื่ออะไรก็ควรได้เห็นกับตาหรือไอ้บั๊คมันยอมรับ มึงถึงจะตัดสินว่ามันทำ จริงมั้ย” หน้าพี่ดินตอนพูดเป็นเรื่องเป็นราวนี่พระเอกชัดๆ ขนาดเศร้าอยู่ยังเคลิ้มอะ “คนรักกันก็ต้องเชื่อใจกันเป็นที่ตั้ง ไม่งั้นอีกหน่อย ปัญหาที่ยากกว่านี้ พวกมึงจะผ่านมันไปได้ยังไง”
“...................” ผมนิ่งคิด
“กูจะไม่บอกว่าเรื่องเป็นยังไงเพราะนั่นไม่ใช่หน้าที่กู แต่กูจะบอกว่ามึงควรทำตัวยังไงให้เหมาะกับสถานการณ์เพราะมึงจะได้เก็บไปเป็นเคสสตั้ดดี้ในเรื่องอื่นๆ”
“พี่จะให้ผมไปง้อมันเหรอ” ผมทำหน้างอ ทำไมผมต้องง้อด้วยล่ะ ผมไม่ผิดซะหน่อย
“มึงนี่มันโง่หรือโคตรโง่วะไอ้จ้าว มึงจะทำสถิติโง่สุดลงกินเนสบุ๊คหรือไง แม่งดักดานเต่าตุ่นกว่าสัตว์โลกล้านปีอีก ถ้ามนุษยชาติมีมึงเป็นต้นกำเนิด ป่านนี้มนุษย์คงเป็นสิ่งมีชีวิตที่อยู่ต่ำกว่าสัตว์เลื้อยคลานแน่ๆ หัดพัฒนาสมองซะบ้างเถอะ สงสารลูกหลานมึงที่มันจะต้องมีบรรพบุรุษจ้าดง่าวแบบนี้!” มึงยังคงสกิลด่าได้เจ็บปวดรวดร้าวเหมือนเดิมเลยนะ
“นี่ไอ้จ้าวนะพี่ ไม่ใช่กลุ่มกบฏไอเอส แม่งด่าเหมือนกูก่อการร้ายข้ามชาติ! สัด!” ทำผมหน้าเหวี่ยงใส่
พี่ดินหัวเราะเบาๆ แล้วโยกหัวผมเล่น “ไม่มีใครรักมึงได้เท่าไอ้บั๊คแล้วนะ แล้วก็ไม่มีใครรักไอ้บั๊คได้เท่ามึงหรอก อย่าทำให้ทั้งสองฝ่ายต้องเสียคนที่รักมากที่สุดไปเพราะมึงคนเดียวสิจ้าว อย่างน้อยถ้าต้องเลิกกันจริงๆ มึงต้องแน่ใจว่ามึงทำทุกอย่างดีที่สุดแล้ว ไม่ใช่ครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้ เข้าใจมั้ย” พี่ดินทำหน้าจริงจัง เวลาอยู่ในโหมดนี้มันดูเท่สุดๆ เลยว่ะ “คนเรานะโว้ย ถ้าชอบกินข้าวอย่าสั่วก๋วยเตี๋ยว ถ้าชอบเส้นเล็กอย่าสั่งเกาเหลา” แต่ก็เท่ได้แป๊บเดียว ท่อนหลังนี่ชักเลอะเทอะออกทะเลอีกละ
“จริงจังได้ไม่ถึงสิบวิ พี่ดินแม่ง” ผมบ่นแต่ก็ยิ้มขำ
“กูเคยจริงจังกับชีวิตมาแล้ว และก็รู้ว่ามันไม่ได้ดีไปกว่าชินจัง” ยิ่งพูดยิ่งเลอะ แต่ผมเห็นความเศร้าบางอย่างที่อยู่ในแววตาของไอ้คนไร้สาระระดับเวิล์ดคลาสอย่างพี่ดิน
“หลอกใครก็หลอกได้นะพี่แต่หลอกใจตัวเอง ยังไงวันนึงมันก็ต้องร่ำร้องออกมาจนได้แหละ” ถึงผมจะโง่แต่ก็เป็นคนใส่ใจโลกอยู่บ้าง กรีนพีชควรเรียกตัวกูไปช่วยอนุรักษ์หมีแบรี่ พูดเลย
“แต่กูว่าตอนนี้มันร่ำร้องแล้วว่ะไอ้จ้าว” ผมเหลือกตามองมันอย่างหวาด ๆ เพราะสีหน้าแววตามันเปลี่ยนไป
“ร่ำร้องระ?” ถามอย่างระแวงระวังพลางลุกขึ้นแล้วถอยหลังไปทีละก้าว
“ร่ำร้องอยากเป็นผัวมึงไง”
“หยุดเลย อย่าเข้ามาใกล้” ผมชี้หน้ามัน
“มึงจะกลัวอะไร กูเป็นรับ มึงก็รู้”
“ฮั่นแน่ หยั่มมางี้นะ ถึงกูจะโง่แต่กูโง่แบบพัฒนาได้นะเว้ย อย่างพี่มันเคะปลอมพร้อมรุก ผมไม่เสี่ยงโดนพี่ฟันแล้วทิ้งหรอก”
“ฮ่าๆๆ เคะปลอมอะไรของมึง ศัพท์ห่าอะไรเนี่ย” พี่มันหัวเราะแล้วหยิบกุญแจและสัมภาระเตรียมกลับ “กูไปละ อย่าดื้อด้านให้มันมากนัก กูสงสารเพื่อนกู” มันเดินเข้ามาชิดแล้วคล้องคอผมเข้าไปใกล้ “มาจูบทีดิ๊” แววตามันดูจริงจังและผมก็คิดว่ามันไม่ได้ล้อเล่น
“จูบในฐานะ?” ผมเงยหน้ามองสู้ตามัน ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าพี่ดินมีแรงดึงดูดค่อนข้างสูง
“เมียเพื่อน” ใบหน้าหล่อเร้าอารมณ์เคลื่อนเข้ามาใกล้ นี่ไม่ได้แพศยานะก็พี่มันโคตรจะฮอตซะขนาดนี้ ใครทนไหวก็ตายด้านแล้วละ
ได้แต่ยืนนิ่งรอให้มันจูบ..
ป๊อก!
“โอ้ย” ผมลูบหน้าผากหลังจากโดนดีดอย่างแรง “เจ็บนะ”
“แรดจริงนะมึง กับคนอื่นอย่าเชียวนะ” พี่มันว่าแล้วจิ้มนิ้วใส่หน้าผาก แต่ที่มันพูดแปลว่าอะไรวะ ถ้าเป็นพี่ดินก็แรดใส่ได้งั้นเหรอ “กูไปละ ถ้าผัวเผลอแล้วค่อยเจอกัน” ตอนแรกก็นึกว่าจะไม่จูบแต่พริบตาเดียวแม่งก็ฉกวูบลงมาจุ๊บปากผมดังจ๊วบแล้วผละออก
“เอาคืนที่มึงแอบจูบกูวันก่อน” พูดจบก็ผลักหัวผมแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี
“รู้ด้วยเหรอวะ” ผมพูดเบาๆ แล้วยิ้มกับตัวเอง
ความสัมพันธ์ของผมกับพี่ดิน จะบอกว่าไม่มีอะไรเลยก็ได้นะแต่ถ้าจะให้มีก็มีได้แต่เราคงไม่ทำ หรือถ้าทำก็คงไม่ติดใจจนมาคบกันหรอก ไม่รู้สิ คุณเคยมีไหม ใครสักคนที่สบายใจที่ได้พูดคุยและเกินเลยจากคำว่าเพื่อนไปนิดๆ หน่อยๆ ประมาณว่า น้อยกว่าชู้แต่มากกว่ากิ๊ก อะไรแบบนี้
นั่นแหละ ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นก่อนที่ผมจะมาอยู่ที่นี่ บ้านพักตากอากาศริมทะเลแสนโรแมนติกของผัวจ๋า
เมื่อคราวก่อนแม่สามีแอบยกบ้านหลังนี้ให้ผมและบอกที่ซ่อนลับของกุญแจพร้อมกับบอกว่า ‘มาได้ตลอดถ้าอยากมา เดี๋ยวแม่จะสั่งคนดูแลที่นี่ไว้ว่าให้ดูแลจ้าวอย่างดีที่สุด’
และในการนี้ ผมจึงคิดว่าคงไม่มีที่ไหนเป็นฉากง้อได้ดีเท่าที่นี่อีกแล้ว
ตอนนี้ชีวิตผมผ่านมาทุกแนวแล้ว ทั้งคอมเมดี้ แฟนตาซีที่ตอนเจอผีกับพี่บั๊คพร้อมกันไง ทั้งโรแมนติค อิโรติค และดราม่า ผมพูดเลยว่าเข้าถึงอารมณ์ทุกฉาก
แต่ขอพูดถึงประเด็นนี้ก่อนนะ คุณเคยสังสัยไหมว่าถ้าหนังวายละครวายมันเป็นที่ยอมรับกันมากขึ้น เขาจะแจกรางวัลกันยังไง ‘นักแสดงนำชายรุกยอดเยี่ยม’ กับ ‘นักแสดงชายรับยอดเยี่ยม’ งี้ปะ กร๊ากกกก ฮาว่ะ ฮากว่าไอ้จ้าวก็มีแค่ไอ้จ้าวที่อารมณ์ดีแค่นั้นแหละ
อะไรนะ.. ทำไมถึงได้หายโกรธง่ายเกินไปงั้นเหรอ
บ้าน่า
คนเราจะไปโกรธแค้นกันมากมายทำไม เสียเวลาหาความสุข
อะไรนะ.. แล้วทำไมไม่เสียใจงั้นเหรอ
บ้าน่า
ก็มีอะไรต้องเสียใจล่ะ แค่โดนหลอกนิด ๆ หน่อย ๆ หลอกเพราะอยากให้ผมอยู่ใกล้ ๆ หลอกเพราะอยากแอ้มผม คิดหาทางหาวิธีเอาชนะใจผม พยายามอดทนรับมือกับทุกความเกรียนของผม คนที่ลงทุนทำขนาดนี้เพื่อคนอย่างผมเนี่ยจะมีอีกมั้ยในโลกแล้วผมจะไปโกรธมันนานทำไม
ส่วนเรื่องผู้หญิง ผมก็สองจิตสองใจว่าพี่บั๊คคงไม่ทำเพราะก็รู้สันดานมันดีกว่าตัวเองด้วยซ้ำ ถ้าพี่มันพร้อมจะมีอะไรกับใครก็ได้ แม่งคงไม่ตกมาถึงมือผมแล้ว ยิ่งพี่ดินพูดให้ได้คิดด้วยก็ยิ่งมั่นใจว่าผมคงเข้าใจผิด เพราะฉะนั้นก็หมดเรื่องกังวล
นอกจากจะไม่ต้องกังวลและไม่ต้องเสียใจใดใด ผมก็ควรต้องฟินตัวลอยเด้งดึ๋งแบบนี้เพราะมีผัวที่โคตรรวยโคตรหล่อโคตรล่ำปล้ำเก่งเร่งไวใจป๋าซะด้วย เสงี่ยมศรีคงภูมิอกภูมิใจที่ลูกชายได้เขยเศรษฐี ก๊ากก นึกหน้านางตอนเรียกสินสอดสิ มันต้องบานกว่าก้นนางเองแน่ ๆ
ว่าแต่.. ทำไมผัวยังไม่มาตามวะ รอนานละนะ ตอนนี้ก็ใกล้ค่ำแล้วด้วย
ถึงผัวจะหล่อโก้แต่โง่ไปหน่อย เมียดีเด่นอย่างไอ้จ้าวคงต้องทิ้งเบาะแสให้ตามมาเสียบได้อย่างรวดเร็วซะแระ หุหุหุ
คิดได้ดังนั้นผมก็หยิบโทรศัพท์มากด ยิกๆ
“มึงอยู่ไหนเนี่ยไอ้จ้าว ทำไมไม่รออยู่ที่หอ ไอ้บั๊คมันไปหาแต่พอไม่เจอก็หงอยเป็นหมาแดดเดียวข้าวปลาไม่ยอมแตะ วิ่งวุ่นตามหามึงทั่วกรุงเทพแล้วเนี่ย!” นั่นไง ผัวโง่ของกูดราม่าไร้สติอยู่นั่นเองถึงไม่มาตามเสียบกูซะที นี่ขนาดแปะโพสอิทไว้หน้าห้องว่า.. ‘ถึงเวลาที่เราต้องถอยคนละก้าวและกลับไปเริ่มเป็นแฟนกันใหม่อีกครั้ง ณ ที่เดิม’
มึงตกเวิร์บทูเดาแบบคะแนนต่ำสุดเลยนะสลัด เอาไว้ถ้ามีโอกาสคงต้องสั่งสอนซะใหม่แล้ว
“บอกพี่มันว่าให้ตัดใจจากผมซะเถอะ ไม่ใช่เพราะพี่มันไม่ดี แต่คงเป็นผมที่แย่เองแหละ ทั้งโง่ทั้งใจร้อน” โปรเจ็คเสียงกูโคตรเทพ ทำเสียงแหบเสียงเศร้าขนาดไอ้พี่ดินได้ยินแม่งยังถอนหายใจ คงสงสารผมนั่นแหละ คิก ๆ ถ้าหลอกพี่ดินได้กูก็หลอกคนได้ทั้งประเทศแหละ ก๊ากกกกกกกกก
“อย่าตอแหลไอ้จ้าว มึงจะโทรมาอ่อยให้กูบอกผัวมึงว่ามึงอยู่ไหนใช่มั้ย” แป่ววว ขอประกาศไว้ตรงนี้เลยว่าถ้าคนในโลกนี้เหลือไอ้พี่ดินแค่คนเดียว กูก็ไม่เอามันมาทำผัว ไอ้ห่านี่รู้ไส้ทุกขดกูเลยสาดดด
“โห่ไอ้พี่ มึงไม่รู้สักเรื่องได้มั้ยวะ” ผมบ่นใส่อย่างหัวเสีย
“ไม่ได้ว่ะเพราะกูเก่ง แล้วก็บอกมาซะทีว่ามึงอยู่ไหน กูจะได้ให้ผัวมึงไปตาม”
“เรามาตกลงกันก่อน”
“อะไรอีกล่ะ ไอ้ห่านี่เรื่องเยอะว่ะ อุตส่าห์ไปเทศน์ให้ฟังตั้งเยอะตั้งแยะ ยังไม่สำนึกอีก”
“โห่ ก็เพราะสำนึกไง ถึงต้องหนีมารอมันที่นี่ แต่พี่ต้องทำเป็นว่าบังเอิญรู้ว่าผมอยู่ไหนนะ ห้ามบอกว่าผมโทรมาบอกเด็ดขาด มันน่าอาย”
“เหี้ยจ้าว มึงแม่งตอแหลตอหลดตดใต้น้ำจริง ๆ”
“เอาน่า ถ้าพี่รับปาก ผมจะช่วยเรื่องไอ้กาย”
“ถึงมึงไม่ช่วยกูก็จัดการเองได้เว้ย”
“งั้นผมแย่งนะ” นี่ไง กูรู้ว่ามึงจัดการได้แต่ถ้ากูจะสอดมือเข้าไป มึงคิดเหรอว่าไอ้กายมันจะไม่ไขว้เขว
“......”
“ฉิบหาย มาม่าซะงั้น ผมแค่ล้อเล่น แหม่ ไอ้กายมันตัดใจจากผมแล้วล่ะน่า” ผมรีบแก้ตัว
“เออ ๆ งั้นมึงก็บอกมาซะทีว่ามึงอยู่ไหน” เสียงพี่ดินเนือยขึ้นนิดหน่อย แม่งทำผมรู้สึกผิดเลยว่ะ
“อยู่บ้านพักริมทะเลของพี่บั๊คแหละ ล้างตูดรอมันตั้งนานแล้วเนี่ย”
“เชี่ยจ้าว มึงนี่มันหน้าด้านหน้าหนาหน้าไม่อายจริง ๆ ว่ะ เสียสถาบันเคะแห่งชาติหมด”
“ผมมีพ่อแบบนะเว้ย”
“ใครวะ”
“มึงไงไอ้พี่ ก๊ากกกกกก”
“เดี๋ยวเจอเคะเสียบเคะไอ้สัด”
“อู่ยย ไม่สู้คร้าบบพี่เคะปลอม”
“เอ่อ ๆ ขมิบตูดรออยู่นั่นแหละเดี๋ยวโดนล่อแน่ หายาด๊งยาโด๊ปไว้ให้พร้อมนะมึง งานนี้มีฟ้าเหลือง หึหึหึ”
ผมวางสายเสร็จก็ปาโทรศัพท์ลงเตียงน้ำให้เด้งดึ๋ง ๆ ด้วยความเขิน ตอนนี้คงต้องหาโด๊ปอย่างที่พี่ดินเตือน บอกตามตรงว่าตอนนี้อยากกอดพี่บั๊คจนตัวสั่น คิดถึง คิดถึงมากจริงๆ
จากนั้นก็หาข้าวกินอยู่ร่วมชั่วโมง เสร็จแล้วกลับมานอนเล่นและเผลอหลับไปพักใหญ่ ตื่นขึ้นมามองหาสิ่งมีชีวิตที่จะมาตามหาเมียแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
“เฮ้ย ทำไมยังไม่มาวะเนี่ย นี่มันะจะหกโมงเย็นแล้วนะเว้ย!” ผมโวยวายอย่างหัวเสีย
โทรหาพี่ดินอีกรอบแม่งก็ไม่รับสาย เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าวะ หรือพี่บั๊คมันรีบขับมาจนเกิดอุบัติเหตุ
หัวใจตกวูบไปถึงตาตุ่ม ผมรีบกดโทรศัพท์หาพี่มันทันที
ไม่มีคนรับ..
ใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผมเดินกระสับกระส่ายแล้วกดโทรออกอีกรอบ
คราวนี้รอสายอยู่ครู่หนึ่งก็มีคนรับ ได้ยินเสียงหวอรถพยาบาลดังเข้ามาแล้วหัวใจเต้นรัวไปหมด “ฮัลโหลๆๆ พี่บั๊ค ฮัลโหลๆ” ผมเรียกรัวเพื่อให้ปลายสายพูดอะไรออกมาซะที
“คุณเป็นญาติเจ้าของเครื่องรึเปล่าครับ”
“ใช่ๆ ผมเป็นฟะ..เอ่อ เป็นญาติครับ” จะบอกเป็นแฟนก็ดูจะเอิกเริก
“ตอนนี้เจ้าของเครื่องประสบอุบัติเหตุอยู่ตรงหน้าโรงแรมXXครับ”
!!!!!
“ง..งั้น งั้นเดี๋ยวผมรีบไปนะครับ”
“ค..ครับๆ” ผมรีบวางสายแล้ววิ่งออกไปทันที โรงแรมที่ว่าอยู่ไม่ไกล ถ้าวิ่งตัดไปทางด้านหลัง ผ่านถนนคู่ขนานก็จะไปโผล่ตรงนั้นพอดี
“แฮ่กๆ ๆ ๆ” ผมวิ่งกระหืดกระหอบมาถึงหน้าโรงแรม มองไปไม่ไกลทั้งรถกู้ภัย รถพยาบาล รถตำรวจ แม้กระทั่งบรรดาไทยมุง ดูท่าจะเป็นอุบัติเหตุใหญ่มากเลยนะเนี่ย “คุณพระคุณเจ้าช่วยจ้าวด้วยนะครับ ขอให้พี่บั๊คปลอดภัยด้วยเถอะ”
เดินเข้าไปใกล้ก็เห็นรถคันสวยของพี่บั๊คจอดนิ่งอยู่ในสภาพที่มีรอยล้อปัดเป็นทางยาวหลายเมตร ใจผมหล่นหายไปไหนต่อไหน ภาวนาอยู่ในใจแบบไม่เป็นถ้อยเป็นคำ พี่บั๊ค พี่ต้องปลอดภัยนะ พี่ต้องอยู่กับจ้าวนะ
ผมมองหาจนทั่วไม่มีวี่แววของพี่บั๊ค มีแต่รถคู่กรณีเป็นมอร์เตอร์ไซค์สองคันล้มห่างกันหลายเมตร ตรงฟุตบาตมีผู้หญิงกับผู้ชายสภาพไม่ค่อยสู้ดีถูกปฐมพยาบาลอยู่ และยังมีอีกหนึ่งคนอยู่ในรถพยาบาล กำลังปั๊มหัวใจ ซึ่งไม่ใช่พี่บั๊คแน่ๆ เพราะเขาเป็นเด็กผู้หญิง
จังหวะนั้นเอง ผมมองเห็นร่างหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่บนฟุตบาต มีเจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยรุมล้อมเหมือนกำลังจะตัดสินใจว่าจะเอายังไงเพราะร่างนั้นถูกห่อหัวห่อท้ายไว้อย่างมิดชิด
พี่บั๊ค..
หัวใจเต้นระรัว มือเท้าเย็นไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะทรุดลงกองกับพื้น ขอบตาร้อนผ่าวและน้ำตาเริ่มเอ่อคลอ
“ไม่นะ!พี่บั๊ค!! ฮืออออ” ผมวิ่งฝ่าวงล้อมเข้าไปหาร่างนั้นทันที “พี่บั๊ค ฮือๆ ทำไมทิ้งจ้าว ทำไม ทำไมพี่ไม่อยู่กับจ้าวล่ะ ฮืออออๆๆ” ผมเขย่าร่างนั้นพร้อมกับส่งเสียงเรียกอย่างบ้าคลั่ง น้ำหูน้ำตาหลั่งไหลออกจากตาราวกับว่าน้ำจะหมดตัว “พี่บั๊คกลับมาสิ กลับมาอยู่ด้วยกัน จ้าวสัญญาว่าจะไม่หนีอีกแล้ว พี่ก็อย่าหนีจ้าวแบบนี้ ฮือๆๆ” น้ำตาไหลออกมาเหมือนเปิดก๊อก หันมองรอบตัวเพราะอยากร้องเรียกให้คนอื่นมาช่วยปั๊มหัวใจหรือฉีดยาอะไรก็ได้ให้พี่บั๊คฟื้น พวกแม่งก็มองแล้วซุบซิบนินทากันใหญ่
มองแบบนั้นทำไม พวกมึงไม่เคยผัวตายรึไง! ฮือออ
“น้องเป็นญาติผู้ตายเหรอครับ” พี่คนหนึ่งถามขึ้น
“ไม่ใช่ครับ ผมเป็นแฟน ฮึก..” ตอนนี้ไม่อาย ไม่กลัวใครจะว่าอะไรแล้ว
“แฟน!!?” พี่คนนั้นทำหน้าตกใจ
ใช่สิ ผู้ชายเป็นแฟนกันมันน่าตกใจอยู่แล้วสำหรับคนที่รับไม่ได้ แต่ช่างเถอะ ผมไม่สนใจใครทั้งนั้น นอกจากพี่บั๊ค
“พี่บั๊ค ตื่นมาคุยกับจ้าว ฮึก..จ๋าครับ เมียจ๋ามาแล้วนี่ไง เราดีกันนะ จ้าวไม่โกรธพี่แล้ว ไม่งอนแล้ว พี่ตื่นมาอยู่กับจ้าวเถอะ ฮือๆๆๆๆ”
ผมร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ แต่ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้น “จ้าว.. พี่อยู่นี่” ผมสะบัดหน้าหันไปตามเสียงเรียกทันที
“พี่บั๊ค!!?” เรียกชื่อเสียงดังพร้อมกับขนหัวที่ลุกเกรียว “ผีพี่บั๊ค!?” นี่ไงล่ะ ที่ไอ้ไนท์มันบอกว่าถ้าเราฝันแสดงว่าเราเคยเห็นหรือมันอาจเกิดขึ้นแล้วหรือกำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต ไม่อย่างนั้นเราไม่ฝันหรอก
มิน่าผมถึงฝันถึงผีกับพี่บั๊ค ตอนในฝันก็จำไม่ได้หรอกนะว่าทำตัวยังไง แต่พอเจอตอนไม่ฝัน บอกตามตรงว่าทั้งกลัวทั้งดีใจ แต่ผมต้องใจสู้ เพื่อที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน
“ถึงพี่จะเป็นผี จ้าวก็จะอยู่กับพี่ จ้าวไม่กลัวอายุสั้น จ้าวรักพี่บั๊ค เราจะอยู่ด้วยกันจนกว่าจ้าวจะตายแล้วเราค่อยไปเกิดใหม่ด้วยกันนะผีนะ” หน้าผีพี่บั๊คเงิบเมื่อผมเข้าไปใกล้แล้วกอดพลางลูบแผ่นหลังหนาอย่างรักใคร่แล้วเงยหน้ามองผีอย่างนึกทึ่ง “ผีพึ่งตายทำไมตะบะแก่กล้าขนาดนี้อะ จ้าวกอดได้ด้วย ที่จริงมันต้องแว้บๆ เหมือนกอดอากาศไม่ใช่เหรอ”
แน่ะ คุยด้วยก็ไม่คุย มัวแต่ทำหน้าเงิบไปเงิบมาอยู่นั่นแหละ ไอ้ผีบ้านี่!
“นี่แฟนพี่เหรอครับ” พี่ผู้ชายคนเดิมที่ถามผมเมื่อกี้ ถามพี่บั๊ค
เฮ้ย ไอ้พี่คนนี้มีของแน่ๆ มันมองเห็นผีพี่บั๊คด้วยว่ะ
“ครับ” พี่บั๊คตอบ
ไอ้พี่นั่นยิ้มขำ “น้องเขารักพี่ดีนะ ขนาดนึกว่าตายไปแล้วยังกอดผีได้ลงอีก”
อะไรซิ?
ผมมองหน้าผีพี่บั๊คทีมองหน้าไอ้พี่คนนั้นที “พี่มองเห็นผีด้วยเหรอ” ผมถาม
“พี่มองไม่เห็นผีหรอกและก็ไม่อยากเห็นด้วย แต่แฟนน้องน่ะ ยังไม่ตาย” พี่คนนั้นเฉลยแล้วชี้ไปที่ศพ “ส่วนคนนั้นน่ะเป็นคุณตาแก่ๆ อายุเกือบเจ็ดสิบแล้ว เขาขี่มอร์เตอร์ไซค์ชนกับเด็กคนนั้นที่กำลังข้ามถนน ส่วนสองคนที่กำลังบาดเจ็บนั่นเข้ามาบวกเพิ่มชนซ้ำ คุณตาก็เลยตายคาที่” ในระหว่างที่เล่า พี่บั๊คก็มองหน้าผมพร้อมกับพยักหน้าเป็นเชิงสนับสนุนพี่คนนั้นว่าตามนั้นแหละ “ส่วนแฟนของน้องที่ยืนหล่ออยู่เนี่ย เขาขับรถมาแต่เบรกไว้ทันและเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง เมื่อกี้ตำรวจเลยขอสอบปากคำพยานแต่น้องโทรมาพอดีพี่ก็เลยรับโทรศัพท์แทน”
อ..อ้าว นี่กูเข้าใจผิดไปเองงั้นเหรอ
ไอ้เหี้ย!! แล้วกูร้องไห้ล่วงหน้าไปไกลเลย ใครจะมาชดใช้ให้กูเนี่ย!!
“อึ้ง อึ้งไปเลย” พี่บั๊คพูด “ไปกันดีกว่ามั้ย พี่สงสารจ๋า อายเขาแย่เลยสินะ” ปากมึงบอกสงสารแต่หน้ามึงเหมือนอยากจะขำนะไอ้ผัวเลว
ผมหันไปมองรอบๆ ทุกคนต่างมองมาที่ผมเป็นตาเดียว ถ้าวัดเอาจากความร้อนของหน้า ตอนนี้กูคงอยู่ในกระทะทองแดงสิบใบซ้อน ไอ้เหี้ย โคตรอาย อายที่สุดในชีวิต
“ก็ไปสิ ยืนกลั้นหัวเราะอยู่ได้ ฮึ้ยยย” ผมหยิกพี่มันแล้ววิ่งไปที่รถ ได้ยินเสียงเปิดล็อคติ๊ดๆ ก็รีบเปิดประตูเข้าไปนั่งแล้วเอนเบาะนอนทันที
“แม้แต่จ้าวโลกก็อายเป็นเหรอครับ” ยังมีหน้ามาเยาะกูอีก เพราะมึงคนเดียวไอ้พี่บั๊ค เพราะมึง!!
ผมไม่ตอบ ได้แต่เอามือปิดหน้าไว้ไม่อยากเสวนาด้วยแล้ว
****************
ต่อด้านล่าง
-
ไม่นานนักก็ถึงบ้านพัก ผมวิ่งจู้ดเข้าบ้านแล้วขึ้นห้องนอนปิดล็อคประตูทันที
ก้อก ก้อก
“ล็อคทำไมล่ะจ๋า เปิดให้พี่ก่อน” พี่บั๊คเรียก
“ไม่เปิด ไปนอนที่อื่นเลยไป๊” ผมนอนเอาหมอนปิดหน้าเพราะรู้สึกอายพี่มันที่สุดเท่าที่เคยทำเรื่องเสร่อมาในชีวิต
“โธ่จ๋า ไม่ต้องเขินหรอก น่ารักดีออก อย่างน้อยพี่ก็ได้รู้ว่าจ้าวรักพี่มากแค่ไหน” พี่มันกล่อม “ขนาดพี่เป็นผี จ๋าก็ยังไม่กลัวเลยอะ น่าร้ากน่ารัก” มึงจะชมหรือมึงจะแซะ เอาดีดี
“ไปไหนก่อนก็ไป จ้าวยังไม่อยากคุยตอนนี้” อย่างน้อยก็จนถึงพรุ่งนี้ รอให้ความอายมันบรรเทาเบาบางลงก่อนก็แล้วกัน
“เอางั้นเหรอ” เสียงพี่บั๊คอ่อยจนน่าสงสาร
“ขอเวลาทำใจแป้บ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันน้า” ผมอ้อนนิดหน่อยเพราะกลัวมันจะเสียใจ
“งั้นก็ตามใจครับ พี่ไปนอนโซฟานะ”
“อือ” ผมตอบ
หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบเชียบ ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ตอนนี้ใกล้สองทุ่ม ไม่รู้พี่มันมีผ้าห่มมีเครื่องนอนหรือเปล่า ลองย่องลงไปดูหน่อยก็แล้วกัน
ไฟดรีมเมอร์ถูกเปิดหรี่เอาไว้พอเห็นได้ลางๆ ร่างสูงใหญ่ของพี่บั๊คนอนแผ่หลาอยู่กลางโซฟา นี่คงเพลียมากแน่ๆ
ผมเอาผ้าห่มที่ถือติดมือลงมาคลุมให้จนเรียบร้อย จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะจุ๊บริมฝีปากพี่มันเบาๆ “คิดถึงจัง”
ผมมองพี่มันแล้วยิ้มหวาน ทำไมถึงได้รักมันขนาดนี้นะ ถ้าพี่มันตายไปจริงๆ ผมจะอยู่ในโลกนี้คนเดียวได้ยังไงกัน
“คิดถึงก็นอนกับพี่สิ” ถึงกับสะดุ้งเฮือก เมื่อจู่ๆ พี่บั๊คก็ลืมตาโพรงพร้อมกับรวบเอวผมไว้อย่างแน่นหนา
“งื้ออ ปล่อย จะกลับขึ้นห้องแล้ว” ผมแกะมือพี่มัน
“งั้นไปด้วย” พี่บั๊คลุกขึ้นมานั่งประกบเกาะเป็นลูกลิง
“ไม่เอา จ้าวยังไม่หายอาย” ผมหันหน้าหนีเพราะนึกถึงเรื่องที่ปล่อยไก่เมื่อกี้แล้วไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“งั้นถอดเสื้อผ้าสิ อาจจะอายที่พี่เห็นจ๋าโป๊แล้วลืมเรื่องที่อายเมื่อกี้ก็ได้นะ” หืมม ไอ้พี่บั๊ค ไอ้เฒ่าหัวงู ไอ้คนเจ้าเล่ห์
“ไม่ใช่ละ อย่ามาหลอกฟันกันซะให้ยาก จ้าวไม่ได้ใจง่ายเหมือนเมื่อก่อนหรอกนะ” ผมกอดอกสะบัดหน้าใส่มัน “มีสาวใหม่แล้วยังมาทำเจ้าชู้กับจ้าวทำไม นิสัยไม่ดี” ผมเล่นองค์ได้สมบทบาทมั้ย คิๆ สนุกดีว่ะ มิน่าอีพวกนางเอกมันถึงได้ชอบงอนกันนัก คือในใจมึงกระหยิ่มยิ้มย่องแน่ๆ ว่ากูมีคนง้อไร้งี้
“ไม่ได้มีใครเลยนะครับ วันนั้นแม่โทรหาจ้าวแล้วไม่ติดไงก็เลยโทรบอกน้ำตาลให้มาบังคับพี่กินข้าวแล้วจะได้ตามไปง้อจ้าวแต่พี่อาบน้ำนานไปหน่อย น้ำตาลก็เลยรับสายแทนแค่นั้นเอง นี่ไอ้ดินมันยังไม่ได้เล่าเหรอ” พี่บั๊คถามพลางบิดหน้าผมให้หันไปสบตากับมันแต่ผมก็สะบัดไปอีกทาง
“จริงง่ะ ไม่เห็นแม่งจะเล่าอะไร ได้แต่บ่นๆ พูดไปรอบโลก มันคงคิดว่าจ้าวฉลาดเหมือนมันมั้ง” ไม่ได้จะโชว์ว่าโง่ดีเด่นอะไรนะ แต่ถ้าเปรียบเป็นเลขหวย ขนาดบอกเลขตรงๆ กูยังซื้อผิดรางวัลเลยเหอะ ให้สองตัวบนกูซื้อสองตัวล่าง ให้สองตัวล่าง กูซื้อหัวท้ายที่หนึ่งไอ้สัด ไม่อยากจะคุย
“ไอ้ดินมันก็เป็นแบบนี้แหละ ชอบช่วยแบบสอนไปในตัว” ดูเหมือนว่าไอ้พี่สองคนนี้มันจะรักกันมากเลยนะ เข้าอกเข้าใจกันดีไปหมด นี่ถ้าพี่บั๊ครู้ว่าพี่ดินแอบจุ๊บผมบ่อยๆ มันจะโกรธป่าววะ
เอ๊ะ! หรือไอ้พี่บั๊คมันก็ทำเหมือนที่พี่ดินทำ!
เฮ้ย!!
“มึงเคยจุ๊บไอ้กายเหรอพี่บั๊ค!” ผมทำหน้าตาตื่นเมื่อนึกภาพพี่บั๊คกับไอ้กายกุ๊กกิ๊กกัน
บอกตามตรงว่ากูไม่หึงนะแต่กูจะอ้วก กูคงจิ้นวายเฉพาะผู้ชายที่มานัวกับกูนะ ไม่จิ้นคู่อื่นว่ะ รับไม่ได้ อี๋ววว
พี่บั๊คทำหน้าเงิบแล้วดุใส่ “มึงบ้าไปแล้วเหรอจ้าว อยู่ดีดีมาถามอะไรแบบนี้วะเนี่ย กูจะไปทำอย่างนั้นทำไม เคยเจอกันแค่ครั้งเดียว แถมมันยังทำท่าหยิ่งใส่ซะขนาดนั้น นี่ถามจริงๆ ว่ามึงสติไม่สมประกอบรึเปล่าหรือเป็นออทิสติก หรือมีความบกพร่องเกี่ยวกับประสาทและสมอง กูจะได้พาไปรักษาให้ถูกต้อง” ไอ้ห่าผัวนี่ก็ยั่วขึ้นจริง ยั่วโมโหนี่ขึ้นตลอด แค่บางทีกูจินตนาการลึกล้ำไปหน่อยมึงก็ไม่ต้องด่าเหมือนกูทุพลภาพขนาดนั้นก็ได้ แหม่
“ก็แค่คิดอะไรเล่นๆ ไม่เห็นต้องด่าจริงจัง” ผมบ่น “ผมก็เป็นงี้แหละ บ้าๆ บอๆ สมองไม่ดี ขี้งอนก็เท่านั้น ชอบสร้างปัญหาก็เท่านั้น พี่รู้แบบนี้แล้วยังจะรักอยู่อีกเหรอ” บางทีก็สงสารมันนะ มันน่าจะได้คนที่ดีกว่าผมอะ ไม่น่าตาต่ำมารักผมเลย
“ฟังกูนะจ้าว ที่กูรักมึงเพราะตรงนี้” สลัดจิ้มนิ้วลงมาตรงอกข้างซ้ายของผม
“หัวนม?”
“ไอ้จ้าว” โห่ย เล่นนิดเล่นหน่อยทำเสียงเขียว
“แฮ่ๆ” ผมย่นหน้าใส่อ้อนๆ แล้วหยิบนิ้วชี้มันที่ค้างอยู่ตรงหน้าอกมากัดงับไว้เบาๆ “อึ๊ อึ อึ๊ อึอึ๊ อึ” ผมคาบนิ้วมันไว้แล้วสบัดหัวไปมาหลายรอบเหมือนหมาคาบรองเท้าเล่น จนในที่สุดพี่มันก็ยิ้มผมจึงปล่อยนิ้วมันแล้วยิ้มตาหยีใส่
...นั่ลลั๊คมั้ยล่า
“มึงนี่นะ” นิ้วเดียวกับที่ผมคาบไว้เมื่อกี้จิ้มลงมาบนหน้าผากสองจึก
“อี๋ น้ำลายอะพี่ อี๋ๆ น้ำลาย” ผมป้ายน้ำลายออกจากหน้าผาก
“ก็ของมึงมั้ย” สลัดส่ายหัว
“อึ๊ ไม่ใช่” ผมส่ายหน้ารัว
พี่มันย่นคิ้วชนกัน “ทำไมจะไม่ใช่”
“ของๆ จ้าวก็เหมือนของพี่ น้ำลายจ้าวก็เหมือนน้ำลายพี่ ไม่เชื่อลองดูดเข้าปากดิ เหมือนอมน้ำลายตัวเองเลยแหละ” สลัดเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วตะปบแก้มสองข้างก่อนจะบีบเข้าหากันจนปากผมจู๋
“ปากนี่จะดีไปไหน หืมม” พี่มันดึงหน้าผมเข้าหาแล้วประกบปากลงมาหนักๆ จากนั้นก็เคี้ยวริมฝีปากผมราวกับเป็นหมากฝรั่ง
“อู้ๆๆ อื้อๆๆ อื้ออ” ผมทั้งดิ้นทั้งดันแต่ก็สู้แรงพี่มันไม่ได้จึงต้องปล่อยให้มันทำจนกว่าจะพอใจ
“อืออ” ครางอือพร้อมกับดันหน้าอกพี่มันออก “พี่อ้ะ แสบปากเลย” บ่นพลางแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ เพราะตอนนี้มันบวมแดงและแสบร้อนผ่าวๆ
“สมน้ำหน้า ผีเจาะปากนัก กูเลยดูดหมาออกมาให้ไง” สีหน้ามึงโคตรหื่นนะไอ้พี่
ชอบหากำไรจากกูด้วยการอ้างว่ากูเกรียนเรื้อนนั่นนี่ กูรู้ทันมึงตลอดแหละ กูถึงได้เกรียนใส่มึงบ่อยๆ มึงรู้จักมั้ยแผนซ้อนแผน หื่นซ้อนหื่นน่ะสลัดผัก
“เอาให้แน่จะดูดผี หรือดูดหมา” ผมรับมุก
“ดูดเมีย” เหยๆ คนไม่หยอดแล้วหยอดมันทำให้เขิลสองเท่านะเว้ย
สลัด กูเขินนน
“เมียไรเล่า เค้าไม่ใช่ผู้หญิงซะหน่อย” ผมบิดตัวไปมาอย่างหนัก
“เยอะละ มึงไม่ต้องเล่นใหญ่ทุกเรื่องก็ได้นะจ้าว กูขอ” ถึงกับขอร้องกันเลย ฮ่าๆๆ
“พูดถึงเรื่องผู้หญิง” ผมเกริ่น “เมื่อก่อนพี่ชอบหญิงหรือชาย”
“มึงเป็นผู้ชายคนแรกที่กูรักและมีอะไรด้วย” โอเค ชัดเจน
“แสดงว่าพี่อาจชอบแบบผู้หญิง” พี่มันทำหน้างง “ผมอาจจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อพี่นะเพราะผมรักพี่มากจริงๆ” จับหน้ามันให้มองผมตรงๆ แล้วเพ่งกระแสจิตจริงจังที่สุดไปให้
“เปลี่ยนยังไง” พี่บั๊คทำหน้างง
“ตอบคำถามก่อนแล้วจะบอก” พอพี่มันพยักหน้า ผมจึงพูดต่อ “สมมุติถ้าจ้าวไปแปลงเพศ พี่จะเสียบหน้าหรือเสียบหลัง หรือสลับเสียบ” พี่บั๊คทำหน้าเหมือนจะร้องไห้และกำลังจะตอบแต่ผมปิดปากมันไว้ “ถ้ามีรูหน้าให้เสียบแล้วพี่ยังจะเสียบหลังจ้าวจะได้ไม่ต้องแปลงเพศไง” ผมอธิบายเผื่อพี่มันไม่เข้าใจ
“เดี๋ยวนะ” ไอ้พี่สลัดรวบมือผมแล้วตรึงไว้ตรงหน้าขาแบบกะไม่ให้ผมขยับได้เลยทีเดียว “มึงถามแบบนี้เพราะมึงคิดว่ากูอยากได้ผู้หญิง” ผมพยักหน้า “ก็เลยคิดจะแปลงเพศเพื่อเอาใจกู” ผมพยักหน้าอีก ”แล้วถ้ามึงแปลงเพศแล้วแต่กูยังจะล่อประตูหลัง มึงก็จะไม่แปลง” คราวนี้ผมพยักหน้ารัวและยิ้มหวาน รอรับคำชมที่พี่มันจะมอบให้ในความเสียสละของผม “ไอ้เชี่ยยยยยยยยยยยย”
อะไรซิ??!!
ไอ้เชี่ย นี่คือคำชมเผ่าไหน?
“ทำไมด่าอ๊ะ!?” ผมทำหน้างอน
“มึงยังกล้าถามกูอีกเหรอไอ้เด็กเวร” เอ๊า ด่าเพิ่มซะอีก นี่ทำซีรีส์ดีดีตีแผ่สังคมวัยรุ่นแต่กลับโดนโจมตีแค่มีฉากอื้ออ้าเยอะเกินไป เป็นแบบนี้มันก็ท้อนะครับ
อะไรนะ?
ไม่ใช่พี่ย้ง ฮอร์โมน!?
กูดราม่าผิดเรื่อง? โอเค รับทราบ งั้นกลับเข้าเรื่องเดิม
“ก็รักพี่ อยากทำให้พี่มีความสุข” ผมอ้อนใส่กลบความหงุดหงิดของพี่มัน
“ก็บอกแล้วว่ากูรักมึงที่ใจ กูรักตัวตนมึง รักที่จิตวิญญาณของมึง มึงจะเปลี่ยนตัวเองไปทำไมในเมื่อสิ่งที่กูรักก็คือมึงอย่างในตอนนี้”
“ขอบคุณนะพี่” ผมรวบมือมันมากุมไว้แล้วพรอดคำหวาน “จ้าวก็รักพี่ รักจิตใจ รักตัวตน รักทุกอย่างที่พี่เป็นและ..” ผมกระพริบตาถี่รัว พี่บั๊คส่งยิ้มละมุนกลับมา “...รักเงินพี่”
ผั่วะ!!!
“โอ๊ย!!” สลัดดึงมือออกจากการเกาะกุมแล้วฟาดลงมากลางหัว “เจ็บนะโว้ย” ผมฟึดฟัดลูบหัวตัวเองแรงๆ
“เลิกเกรียน เลิกไร้สาระในเวลาสวีทได้มั้ย กูขอ ถือว่าเป็นเรื่องเดียวที่กูขอ”
“คิกๆ หน้าพี่ตอนโมโหมันน่ารักดีอะ จ้าวชอบ” ผมดึงแก้มพี่มันสองข้างแล้วส่ายไปมา “ไม่เกรียนก็ได้ แต่ตอนไหนมั่งล่ะที่เรียกว่าสวีท”
“ก็ตอนที่คุยกันสองคน คุยเรื่องเกี่ยวกับความรัก แล้วก็..” ตาพี่มันมีแสงแว้บขึ้นมาทันที “ตอนเอากัน”
นั่นไง
กูว่าละ
“เอากันมันไม่มีเวลาเกรียนหรอกน่า” ผมย่นหน้าใส่เพราะรู้สึกเขินหน่อยๆ “แค่ร้องอื้ออ๊าได้ก็เก่งละ” พี่มันกลั้นยิ้มจนหน้าแดง ตกลงใครเขินใครกันแน่วะเนี่ย
“ขนาดเขิน มึงยังทำให้กูเขินด้วยได้ มึงนี่มันที่สุดเลยจ้าว”
“รัก..ที่สุด ใช่ปะ” ผมยื่นหน้ายิ้มยั่วใส่กะให้มันเขิน แต่พี่บั๊คกลับยิ้มแบบชื่นใจมองผมด้วยแววตาเอ็นดู
“ครับ...รักที่สุดครับเมียจ๋าสุดที่รัก” เท่านั้นแหละที่ผมได้ยินเสียงที่เป็นคำพูด เพราะหลังจากนั้นก็มีแต่เสียงครางลั่นห้องของผมและเสียงครางต่ำคำรามของพี่มัน
...จนถึงเช้า
และก็ยังคงหวานชื่นรื่นรมภ์อยู่อย่างนั้นในวันต่อๆ มา
ช่วงนี้ชีวิตรักของผมประสบความสำเร็จในระดับที่เรียกว่าท้อปฟอร์ม ถ้าเป็นกอล์ฟก็แชมป์วิมเบิลดั้นแล้วล่ะ
อะไรนะ นั่นมันเทนนิส?
เอ่อ ช่างเหอะ ขนาดไทเกอร์วู้ดยังมีเมียน้อยเลย
อะไรนะ ไม่เกี่ยว?
เออน่า ปล่อยกูมั่วมั่งก็ได้ บางทีมีผัวคนเดียวมันก็เบื่อ อยากมั่วบ้างไรบ้าง
อะไรนะ คนละเรื่อง?
คิกๆ พอแล้วดีมั้ย ถ้าขืนเล่นต่อต้องมีใครจ้างมือปืนมาซุ่มยิงผมแน่ๆ
แต่บอกไว้เลยนะว่าเล่นมุกนี้โคตรสนุก ไม่เชื่อก็ลองเอาไปเล่นกับเพื่อนสิ ถ้ามันไม่เลิกคบอย่าเรียกผมว่าจ้าวโลก กร้ากกก
แต่ความรักมันก็เหมือนกฎจราจร เรามีโอกาสทำผิดพลาดกันได้เสมอ บางทีเราระมัดระวังแล้วแต่อีกฝ่ายดันพลาดก็ทำให้เกิดเหตุได้ แต่ก็ยังดีที่มีโทษปรับ ทำให้เราเลือกได้ที่จะปรับปรุงตัวเอง จำไว้นะครับ อย่าทำผิดแล้วหนีเพราะโทษจะเพิ่มขึ้นหลายเท่า โทษจะหนักหรือเบาก็อยู่ที่ว่าเราจะมีสติมากหรือน้อยแค่ไหน...ความรักก็เช่นกัน
อาจจะมีบางคนที่ไม่เห็นด้วยว่าพี่บั๊คแม่งดีจนจะบวชชีได้อยู่แล้ว มันจะต้องปรับเรื่องอะไร หูยๆ เรื่องนี้จ้าวจะบอกความลับให้ ไอ้ห่าพี่บั๊คมันมีโรคประจำตัวบางอย่างที่เป็นปัญหากับความสัมพันธ์ของเรา เอาไว้ผมไม่มีอารมณ์แล้วค่อยเล่านะ
ไม่ต้องทำงง ที่บอกว่าจะเล่าตอนไม่มีอารมณ์ก็เพราะว่า เวลามีอารมณ์ ผมมักจะ..
“จ๋าคร้าบบบ ก้อกน้ำเสีย มาดูให้หน่อยค้าบบบบ” ตอนนี้ผมก็แค่ใส่เสื้อนักศึกษาสีขาวตัวยาวปิดต้นขาไว้หมิ่นเหม่ ช่วงล่างเปลือยเพราะถอดพาดไว้เตรียมนั่งขี้แต่ไม่ขี้ไงเพราะไม่ได้ปวดขี้ แค่เป็นข้ออ้างเฉยๆ เข้ามาแล้วถอดกางเกงพาดไว้ให้เรียบร้อย จากนั้นก็หมุนเกรียวสายฉีดตูดให้คลายออกจนน้ำมันพุ่งปรี๊ดๆ ใส่ตัว
“ทำไมเดี๋ยวนี้ของในห้องมันเสียบ่อยจัง เมื่อวานก็แอร์เสีย ต้องถอดเสือผ้านอนกันทั้งคืน” ไม่บอกหรอกว่าผมเป็นคนลงเบรกเกอร์แอร์เองแหละ ก็แม่งอยากนอนเร็วไม่ใส่ใจทำการบ้านมาตั้งสองวันแล้วนี่นาถ้าไม่โดนด้วยเล่ห์ก็ต้องโดนด้วยกล ก็ผมอยากโดนอะ อยากโดนทู้กวันเลย
แต่ถามว่าเมื่อคืนอิ่มมั้ยก็ไม่อิ่มไง ทำกันไปแบบร้อนๆ เหงื่อไหลเยอะกว่าน้ำกามกูอีกซึ่งไม่ค่อยฟินเท่าไหร่ รู้งี้แกล้งทำให้มันเสียแบบหนาวติดลบดีกว่า อาจจะเย็นก้นไปบ้างแต่ก็คงดีกว่าร้อนจนเหงื่อตก
“จ๋าอย่าพึ่งบ่นสิครับ มาช่วยจ้าวก่อน งื้ออ..ดูๆ น้ำมันพุ่งใหญ่เลย! เปียกหมดแล้ววว.. อ๊ะ! ให้ซ่อมก๊อกนะ ไม่ใช่แบบนี้ อ๊ะ อื้ออ..”
ฉากต่อจากนี้ก็จินตนาการกันเอาเองนะครับเพราะจ้าวโลกไม่ว่างซะละ ตอนนี้คงต้องขอตัวไปอาบน้ำชุ่มฉ่ำกับผัวจ๋าก่อนก็แล้วกัน
รับรองว่ายังมีอีกเยอะที่ผมจะเล่าต่อ...ถ้าไม่มีอารมณ์...ซึ่งก็คงไม่ใช่ช่วงข้าวใหม่ปลามันแบบนี้แน่นอน..อ๊ะ..อ๊าส์
++++++++++++++++ The End ++++++++++++++++
:pig4:
-
โอ้ จบซะแล้วอ่า
-
:hao7: อ้ะ จบซะแล้ว ทำไมรู้สึกว่ามันมาไวกว่าที่คิด
ได้เวลาอ่านทวนทั้งเรื่องอีกสักรอบ
ขอบคุณมากๆเลยค่ะ :กอด1:
-
อิน้องจ้าว แกแรดมาก นี่ชมนะ :m20:
ตอนพี่ดินด่าจ้าวนี่แบบขำก๊าก ด่าไฟแลบมาก จ้าวก็ติงต๊อง เกรียนสุดบรรยาย แถมหื่นอีกต่างหาก ชักสงสารพี่บั๊ค ได้เมียเกรียน :jul3:
ขอตอนพิเศษด้วยได้ไหมคะ พี่ดินกับสกายจะแฮปปี้เหมือนคู่นี้ไหมอ่า :impress2:
-
อิจ้าววววววววว อิแรดดดดด :haun4:
-
จบแล้วเหรอคะ เป็นนิยายที่ฮากระจายที่สุดเรื่องนึงของเล้าเลยค่ะ
จ้าวทั้งหื่นทั้งเกรียนได้โล่มาก สงสารพี่บั๊คคงปวดหัวกับความเกรียนไปอีกนาน
แล้วคู่ดิน-สกายล่ะค่ะ อยากอ่านคู่นี้มากๆๆ
ขอตอนพิเศษด้วยนะคะ
+1 ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ ^^
-
โง้ย...............ถ้ามีรางวัลนายเอก เกรียนเคะแห่งปี อีข้าวจ้าวมันต้องได้ไปครองแน่ๆ
เกรียน รั่ว มั่ว(มโนบ่อย เพราะมันไม่ค่อยฟังใคร) และ แรด นี่คือชอบนะ ไม่ได้เกลียดอะไรมัน
ยกเว้นตอนจ้าวมันปิดโหมดรับรู้ความจริงอ่ะ อึดอัด อยากโบกกะโหลกมันซัก 5-6 ป้าบ
ปล. +เป็ดจ้า และขอบคุณ จบซะแล้ว :กอด1: :L2: :L1: :L2: :กอด1:
-
จ้าวเอ้ยเกรียนจนจบ
-
:กอด1: :กอด1:
-
ฉันจะหารางวัลอะไรมามอบให้อิจ้าวมันดีเนี่ย จ้าว~~~เขารักจ้าวมากเลย เกรียนจนหยดสุดท้าย
-
อิจ้าววววว อิแรดดดด :laugh:
-
จ้าวเกรียนสุดโต่งจริงๆ5555555 :jul3:
-
ห๊ะ จบจริงดิ??
ถือเป็นตอนจบที่ดี จ้าวมันปล่อยความเกรียน ความหื่น ต่างๆ นาๆ ออกมาเพียบ 555
ขอพี่ดินกับสกายหน่อยสิ~~
-
จ้าว ทำไมแรดแบบนี้ 55555555555555555
โอ้ยย พี่บั๊ค พี่ตามจ้าวมันทันบ้างมั้ย!! 55555555555
แต่แอบชอบควงามสัมพันธ์จ้าวกับพี่ดิน ////////////
ความสัมพันธ์เหมือนคนแอบกิ๊กกันนี่มันอะไร ////////////
สกายกับพี่บั๊คเคยรู้บ้างม้ายยยยยยยยยยยยยย
:ling1: :ling1:
-
จ้าวแรดคงเส้นคงวา ปลื้มปริ่ม
-
ในที่สุดก็ลงเอยด้วยดี :laugh:
-
แอร์เสีย ก๊อกน้ำพัง...555
แต่ละแผนของอิจ้าวนี่บรรเจิดมาก
น้องๆพี่ดินชัดๆ
:laugh:
อ่านตอนจบแล้วทั้งฮาทั้งแอบเหงานิดๆเลยค่ะ
นิยายสนุกมาก ชอบมาก
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ(และฮาขนาดนี้)นะคะ
:pig4:
-
จ้าวคิดได้เพราะพี่ดินพูดเตือน กลับมารักและคืนดีกับพี่บั๊คแล้ว
เกือบไปแล้วนะจ้าว เกือบเสียพี่เขาไปแล้ว ดีที่คิดได้ แล้วมานอนอ่อยรอ 5555
ดีที่ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี กลับมาคืนดีกันได้เเล้ว รักกันนานๆนะพี่บั๊คจ้าวโลก
ปล.มันอาจเป็นแผนพี่บั๊คหลอกให้จ้าวอ่อยก็ได้นะ 5555
ขอบคุณคนเขียนสำหรับนิยายสนุกๆมากแบบนี้นะคะ แม้จะดราม่าแต่ทำให้เราฮาได้ตลอด 5555
จะรอติดตามผลงานต่อไปนะคะ :pig4:
:mew1: :L2:
-
:กอด1: :mew1:
-
จบซะแล้วววว
-
ตอนจบยังเกรียน 555
-
จบแล้วอ่าาาาาาาา จ้าวนี่กวนเสมอต้นเสมอปลาย
พี่บั๊คก็หลงเมียเวอร์ตลอด
รอตอนพิเศษน้าาาาาา ฮี่ๆๆๆ
-
จ้าว เกรียน!!!
-
จ้าว แกนี่เกรียนจริง แรดจัง ทำชั้นเหนื่อย ฮาเมื่อยกรามเลยแก :pigha2:
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ สนุกมากๆ
เวลาเครียดๆกลับมาอ่านจ้าวโลกทีไร สบายใจทุกครั้ง :pig4: :L2:
-
ทำไมจบเร็วอย่างนี้ !!
จ้าวเกรียนตั้งแต่เริ่มยันจบจริงๆ :hao7:
:L2:
-
จ้าวโลก...สุดเกรียนจริงๆ 555
-
จ้าว เกรียนได้เกรียนดี เกรียนกระทั่งตอนจบ :เฮ้อ:
ยกรางวัลนายเอกยอดเกรียนแห่งปีให้ไปเลย :laugh:
-
อิจ้าวแกรยังแรดได้อีกนะ
จะมีตอนพิเศษพี่ดินกะสกายมั๊ยค่ะ
-
อิน้องจ้าววววววววววววววววววว
หื่นกับผัวจ๋ายันหยดสุดท้ายยยยยยยยย
555555555555555555555
ดีใจที่จ้าวได้ดีมีผัวเป็นตัวเป็นตน
รักกันนานนะย๊ะะะ :katai2-1:
-
แผนหื่นซ้อนหื่น..อิจ้าวคิดได้. ส่วนผัวจ๋าไม่ทำการบ้านนีเป็นแผนให้เมียยั่วหรือเปล่าหนอ...รางวัลเคะยอดเยี่ยมอิจ้าวรับไป. รางวัลนิยายสุดรั่ว สุดเกรียน สุดฮา. เรื่องนี้รับไปชัวร์ไม่มั่วนิ่ม...อิป้าฟันธง....แต่ขอเหอะอย่าเพิ่งจวดิ คัดถึงสลัด. เอ๊ย. พี่บั๊คกับเมียจ๋า....
-
จบแบบ... คือเร็วมากอ่ะ. ขอบคุณคนแต่งมาก. อ่านสนุกมาก แต่ยังค้างเรืีองของดินกะสกาย. ถ้าคนแตีงจะเมตตาขอชีวยเคลียร์คู่นี้หน่อยน๊าาาา
-
จ้าวก้อคือจ้าว 555
-
โถ๊ววววววววววววว อิเจ้า
:hao7: :hao7:
-
ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ :)
-
จบแล้วอย่างไวเลยอ่ะ
-
จบแล้วหรอ 555555
สนุกมากค่ะ จ้าวแรดมากก ชอบบบ :hao7: :hao7:
ขอบคุณที่มาลงเรื่องน่ารักๆให้อ่านนะคะ
:กอด1: :pig4: :pig4:
-
จบซะแล้ววว ชอบพี่ดินจังนางด่าได้ไฟแลบมาก
น้องจ้าวก็แรดได้อีก ฮาาา นางยังคงเกรียน รั่ว ได้จนจบเรื่องจริงๆ
เหลือแต่คู่พ่อสกายกับอิพี่ดิน สินะ สินะ สินะ สินะ :hao5:
-
ชอบมากกกกกกกก ลุ้นตลอด พี่บั๊คซวยจริงๆ
รอลุ้นต่อไป เชียร์สกายดินด้วย
-
อีกรอบเพิ่งเห็นอีกตอนนน
จ้าว แกเป็นนายเอกที่เกรียนที่สุดตั้งแต่อ่านมา ไม่เคยเข้าใจตรรกะอะไรของแกเลย แต่มันตลกมากกกกก
และ ล่าสุดแรดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จะไม่ด่าหละนะ ถ้าให้อ่านต่อ อยากอ่านอีกอ่า ขออ่านหน่อยยยยยยยยยย
รอคนเขียนเมตตา
ขอบคุณที่แต่งเรื่องสนุกๆมาให้อ่านนะคะ รอติดตามผลงานต่อๆไปค่ะ
-
จ้าวแม่งโคตรแรดเลย โอ๊ยบรรยายไม่ถูกเพราะเรื้อนทุกช็อต ขอให้มีตอนพิเศษเพิ่มนะคะ เพราะดินกับสกายยังไม่เคลียร์ขอบคุณที่มาอัพคะ
:3123:
-
อยากได้ตอนพิเศษ ดิน สกาย จังงง :katai5:
-
อ๊ากกกก ฮ่าาาาาาาาาาาาาาา
จ้าวแม่งฮา เกรียนแรงไม่ตก จริงๆ
-
จ้าววววว อิเด็กแรด 55555
-
จ้าวนอกเรื่องไปซะเยอะเลย
จบซะล่ะ
แต่มันสนุกเพราะจ้าวเกรียนนี่แหละ
แต่ว่านะจ้าว แรดเริ่มนำเกรียนละน่า
ขอตอนพิเศษด่วนๆค๊าา
อารมณ์มันค้างงงง
-
จบแล้ววววววววว
คงคิดถึงจ้าวกับพี่บั๊คมากมายอ่า จ้าวไม่มีอารมณ์บ่อยๆๆได้ป่ะจะได้มาเล่าเรื่องให้ฟังกันอีก
ให้พี่บั๊คเล่าแทนก็ได้ ฮ่าๆๆๆๆ
หรือมีอารมณแล้วจะมาเล่าก็ได้นะ อยากฟังฉากตอนมีอารมณ์เหมือนกัน ฮ่าๆๆ :hao6:
ว่าแต่เรื่องของพี่ดินกับสกาย นี่ยังไงอ่ะ รู้สึก ค้างๆๆๆ :mew2:
-
จบแล้วเหรอจ้าว ไม่นะ :ling1: ยังติดใจลีลาการเกรียนของจ้าวอยู่เลย
กว่าจะลงเอยกันได้เล่นเอาวนกันรอบโลกเลยทีเดียว
แต่บทสรุปก็หวานและหื่นซะจนเราเขิน สมกับการรอคอย
เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วหัวเราะได้ทุกตอน ไม่เว้นแม้แต่ตอนจ้าวเศร้า
ไม่อยากให้จบเลย จะมีตอนพิเศษมาให้ได้อมยิ้มกันอีกมั๊ยคะ
จะรอติดตามผลงานของคนเขียนนะคะ
ขอบคุณมากๆค่ะ:กอด1:
-
:laugh5: อิจ้าวไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยจริงๆ แกมันล้ำได้ทุกเรื่องจริงๆจ้าวโลก เอาจริงแกสมควรจุดธูปไหว้ผัว 3 เวลาหลังอาหารนะที่ความเรื้อนแบบผัวรักผัวหลงทำให้ถ้าไม่มีอารมณ์ มาเล่าได้ต่อ
:mew6: จบแล้วจริงเหรออคะ จบแค่ตอนพี่บั๊คกะจ้าวรึเปล่า ยังเหลือดินกะสกายที่ยังไม่เคลียร์เลย
กด + เป็ดค่า :กอด1:
-
จ้าว แกแรดมากกกกกก บอกเลย
5555
-
จบแล้วเหรออออ
อย่าเพิ่งจบเลยนะๆๆๆ
อ่านเรื่องนี้แล้วหัวเราะมาดหลุดตลอดเลยอ่า
อิน้องจ้าวมันเกรียนมันแรดได้ใจจริงๆ
ขอยกนิ้วให้คุณนักเขียนเลยค่ะ แต่งออกมาได้ฮามากๆ จะดราม่าๆ จะสวีทๆ ก็ฮาตลอดเลยยยยย ฮา ฮา
ชอบ ดาราชายฝ่ายรับยอดเยี่ยม กะรางวัลดาราชายฝ่ายรุกยอดเยี่ยม 5555555
คิดได้ไงอ่าาาาาาา
ขอตอนพิเศษกายดินได้บ่ อิอิ
-
ดีใจกับจ้าว แต่เริ่มมึนหัวแทนพี่บั๊ค 5555+
แต่จ้าวตีบทแตกขนาดนี้ ชีวิตพี่บั๊คไม่เหงาแน่นอน
ขอบคุณมากๆนะฮะ สำหรับเรื่องสนุกๆที่ทำให้เราหัวเราะทุกครั้งที่เขามาอ่าน
รอติดตามผลงานต่อไปนะฮะ :mew1:
-
เอารางวัลแรดโลกทองคำไปเลยครัชอิจ้าววววว
แรดได้ใจจริงๆ 55555+
-
จ้าว มันเกรียนตั้งแต่ตอนแรกยันตอนจบจริง ๆ
ฮากว่านี้ไม่มีอีกแล้วล่ะนะ ไม่รู้จะยินดีหรือสงสารพี่บั๊คดี 5555+
ขอบคุณคนแต่งและคนโพสท์นะครับ สนุกมากกกก.......
-
o13
-
แรดนะยะ
-
จ้าว รักพี่บั๊คมาก ขนาดคิดว่าเป็นผียังกอดไม่ปล่อยเลยอะ
ใครขำจ้าวเค้าไม่สน คิดว่าจ้าวน่าร๊าก และบ้าหลุดโลกได้ถูกจริตสุดๆๆๆ 555
ตอนจบยังแร่ดได้อีก แผนแอร์เสีย มันจะเกิดกามได้ยังไง ร้อนขนาดนั้น มีแต่จะนอนหอบแฮ่ก
-
จบแล้วหรอ
จ้าวโคตรเกรียนเลย
5555
สนุกดีครับผม
-
ขอคารวะให้จ้าวเลย แต่เหนือจ้าวยังมีพี่ดินที่ให้นับถืออีกคน
-
น้องจ้าวเด็กเกรียน
:pig4:
-
ฮาตั้งแต่ต้นจนจบ
ขอบคุณคนเขียนนะครับ
รอตอนพิเศษต่อปายยยยยย :hao7:
-
หื่นมากระวังจะเครื่องหลวมนะจ้าววววว :hao6:
-
รางวัลติงต๊องแห่งปี
-
อิจ้าววววววว อิเกรียน อิเรื้อน อิคนขี้ยั่ว ขี้อ่อย มากกว่าแรดสองนอก็แกนี่แหละจ้าว โอ้ยยย ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาสรรเสริญมันดีสุดๆจริงๆอิคนโลกหน้าเอ้ยเหนื่อยใจแทนพี่บั๊ก แต่ก็ดีแล้วล่ะที่จ้าวมันเข้าใจอะไรง่ายๆ งานนี้ต้องยกความดีให้พี่ดินกะหมอเกดด้วยนะ แอบจิ้นดินจ้าวเบาๆคู่นี้มันแอบกร๊าวจริงๆ ขอบคุณนายน้อยด้วยนะสำหรับนิยายเกรียนๆรั่วๆฮาๆสนุกๆแบบนี้ ต่อไปก็รอพาร์ทปิดท้ายของสกาย
-
Chapter 31 The end & the beginning
“คุณต้องการอะไร” ผมที่กำลังเดินลงมาจากห้องชั้นบนได้ยินเสียงคุ้นหูของผู้หญิงซึ่งผมเรียกว่า MOM เธอคุยโทรศัพท์เป็นภาษาไทยด้วยสำเนียงที่เพี้ยนหน่อยๆ เพราะเธอเป็นชาวต่างชาติ แต่การที่ผมอยู่ด้วยมาตั้งแต่แรกเกิดจึงคุ้นเคยดีกับสำเนียงแบบนี้
“แค่ศุกร์กับเสาร์ คุณยังไม่พอใจอีกเหรอ” คิ้วผมกระตุกเพราะฟังจากน้ำเสียงและคำพูดก็เดาออกได้เองว่าปลายสายคงเป็นผู้หญิงที่เป็นเมียน้อยของพ่อ “ถ้าอย่างนั้น คุณก็คุยกับสามีของฉันเองก็แล้วกัน” เธอวางสายแล้วทรุดลงนั่งบนโซฟาหน้าตาซีดเซียว
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับแม่” ผมรีบเข้าไปพัดให้เพราะเห็นว่าอาการไม่ค่อยสู้ดีพร้อมเอ่ยถามเธอด้วยภาษาอังกฤษที่เราใช้สื่อสารกันตามปกติ
“ป..เปล่าๆ ไม่มีอะไร แม่แค่รู้สึกเวียนหัว” แม่ก็เป็นแบบนี้ประจำ ชอบเก็บความทุกข์ไว้คนเดียว
ตอนที่รู้ว่าพ่อมีคนใหม่และพลาดท่าจนพวกเขามีลูกด้วยกัน คราวนั้นแม่ตัดสินใจพาผมหนีกลับออสเตรียแต่พ่อก็กล่อมจนแม่ใจอ่อนและกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แต่แล้วเมื่อลูกของทางนั้นคลอดออกมา เขาก็มีข้อต่อรองกับพ่อมากขึ้น เขาขอให้พ่อไปอยู่ด้วยวันศุกร์และวันเสาร์ ซึ่งก็ทำให้แม่ต้องเครียดจนอยากจะกลับไปบ้านเกิดอีกครั้ง
แต่บังเอิญว่าแม่ตรวจพบว่าตัวเองเป็นเนื้องอกในสมองเสียก่อน จึงจำใจต้องอดทน อยู่ไปอย่างนี้เพื่อให้ผมได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก อย่างน้อยก็จนกว่าแม่จะยังทนไหว
“บ้านนั้นอีกแล้วเหรอฮะ” ผมยังไม่หยุดซัก
แม่นิ่งไป เอนหลังพิงพนักโซฟาแล้วหลับตาลง “แม่ขอโทษนะสกาย แม่มีแรงเหลือไม่มากพอที่จะปกป้องลูก” เธอลืมตามองผมแล้วลูบหัวอย่างเบามือ
ผมจับมือเธอไว้แล้วจุมพิตลงไปหนักๆ “แค่ที่แม่ทนอยู่ทุกวันนี้ แม่ก็เก่งที่สุดแล้วครับ”
เมื่อไม่นานมานี้ ผมแอบเจอผลวินัจฉัยของหมอว่าแม่เป็นเนื้องอกเมื่อหลายเดือนก่อนแต่แม่ขอให้เก็บเป็นความลับเพราะไม่อยากให้พ่อกลับมาหาเราเพียงเพราะว่าแม่ป่วย
ผมรู้ว่าแม่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับเรื่องนี้ จะใจร้ายไม่ให้พ่อลูกได้เจอกันก็ดูจะใจจืดใจดำเกินไป แต่พอปล่อยให้ไปก็ยังไม่วายเข้ามาเรียกร้องไม่เคยหยุด ล่าสุดนี้เห็นว่าต้องการให้พ่อทำพินัยกรรมให้ลูกทางนั้นด้วยซึ่งแม่เคยตอกหน้ากลับไปว่าบริษัทของพ่อนั้นไม่ได้มีผลกำไรมากพอจะแบ่งให้ผมเสียด้วยซ้ำ แต่ก็เหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อ เมื่อครู่ที่โทรมาก็คงอยากต่อรองขอให้พ่อไปนอนบ้านนั้นมากสองวันแน่ๆ
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าทิ้งพ่อนะสกาย สักวัน พ่อจะรู้ว่าใครที่รักเขาอย่างจริงใจ” นั่นเป็นเหมือนคำสั่งเสียครั้งสุดท้าย เพราะรุ่งเช้าของอีกวัน พ่อก็พบว่าแม่ไม่หายใจอีกแล้ว
เมื่อรู้ว่าไม่มีวันได้เจอหน้าแม่อีกแล้ว ผมได้แต่ร้องไห้เงียบๆ ยิ่งเงียบก็ยิ่งเจ็บเหมือนมันจุกอยู่ในอกแล้วไม่ได้ระบายออก ความทุกข์อัดฝังอยู่ในนั้นไม่มีใครได้เห็น ตลอดเวลามีเพียงเบบี้แบล็งคอยอยู่เป็นเพื่อน ผ้าห่มที่แม่เย็บให้เองกับมือตั้งแต่ผมยังแบเบาะและมันก็อยู่ข้างตัวผมเรื่อยมา ถึงแม้ตอนนี้อายุสิบสี่ปีแล้วแต่ผมก็ไม่เคยอายที่จะกอดและร้องไห้กับมัน ผ้าห่มสีฟ้าอ่อนซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของชื่อผม ‘สกาย’
ผมกับพ่อทำศพแม่ตามพิธีของศาสนาคริสต์เพราะแม่ไม่ได้เปลี่ยนศาสนาตามพ่อ นี่อาจเป็นอีกหนึ่งเรื่องที่พ่อรู้สึกว่าแม่ไม่รัก แม่เป็นคนปากแข็ง ไม่ค่อยบอกรัก ไม่ค่อยหวานกับพ่อสักเท่าไหร่ บางทีผู้ชายเจ้าชู้คงรู้สึกว่ามันไม่อบอุ่นจึงออกหาที่ที่เหมือนว่าจะดีกว่า
แต่พ่อคิดผิด เพราะคนที่รักพ่อมากที่สุดก็คือแม่ แม่ที่อดทนทุกอย่างเพื่อให้ผมกับพ่อได้อยู่ด้วยกัน แม่ที่คอยผลักดันบริษัทของพ่ออยู่ลับๆ ด้วยการให้เงินสนับสนุนจากบุคคลที่ไม่ต้องการเปิดเผยชื่อ จนมาระยะหลังแม่จึงบอกผมว่าเงินก้อนสุดท้ายของแม่ที่มี แม่จะยกให้ผมเพราะก่อนหน้านี้ได้ช่วยบริษัทของพ่อไปหมดแล้ว
“หนึ่งแสนบาท” ผมมองบัญชีเงินฝากที่แม่เปิดบัญชีทิ้งไว้ให้ “ผมจะเก็บไว้สร้างเนื้อสร้างตัวนะครับแม่”
นั่นเป็นความลับเพียงหนึ่งเดียวที่ปกปิดไม่ให้พ่อรู้ ผมเก็บบัญชีนี้ไว้ในลิ้นชักและล็อคกุญแจไว้เป็นอย่างดี แต่แล้วในวันหนึ่งเรื่องที่ผมไม่คาดฝันว่าจะเกิดก็บังเกิดขึ้นเมื่อการย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของแม่เลี้ยงและลูกๆ ทำให้เกิดเรื่องที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต
“เอาของฉันคืนมา” ผมมองจิกน้องชายต่างแม่ด้วยความเกลียดชัง พวกเขาย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่หลังจากที่แม่เสียไปแค่ปีกว่าๆ หลังจากนั้นผมก็ต้องอึดอัดอยู่ในบ้านของตัวเองแบบนี้มาจนอายุ 17 ปี
‘สตาร์’ ตอนนี้เขาอายุ 15 ปี และน้องสาว ‘สไมล์’ 13 ปี ส่วนสูงของผมกับสตาร์ใกล้เคียงกันแต่เขาค่อนข้างอวบกว่าจึงดูแข็งแรงกว่าเล็กน้อย
“เรื่องอะไรจะคืน ตอนนี้บ้านเราลำบากจะตายแต่มึงกลับแอบซุกเงินไว้คนเดียวแบบนี้ได้ไงวะ” วัยรุ่นชายอายุแค่สิบห้าปีขึ้นกูมึงกับผมซึ่งมีศักดิ์เป็นพี่ชายที่อายุแก่กว่าเกือบสามปี แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่ผมจะไม่ชอบขี้หน้า แต่ความชั่วร้ายของมันยังมีมากกว่านั้นอีกเยอะ
“บอกให้เอามา!!!” ผมตวาดจนแม่เลี้ยงและลูกสาวของเธอออกจากห้องลงมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“มีอะไรเหรอลูก เสียงดังไปถึงข้างบน” เธออยู่ในชุดนอนลายเสือดาว บางจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน
แต่เธอจะแคร์อะไรล่ะ ในเมื่อตั้งแต่วันแรกที่เธอและลูกย้ายเข้ามา เธอก็เข้าไปหาผมในห้องและยั่วยวนสารพัด
ไม่อยากพูดให้เสียปาก ได้แต่เก็บทุกอย่างเอาไว้กับตัวเองตลอดเวลา แต่ก็นั่นแหละ ถึงจะบอกพ่อก็คิดว่าพ่อคงไม่เชื่ออยู่ดี
“ไอ้ลูกไม่มีแม่นี่มันซ่อนเงินไว้ตั้งเยอะเลยแม่ ดูนี่สิ” มันยื่นบุ๊คแบงค์ให้แม่มัน เป็นจังหวะดีที่ผมพุ่งเข้าไปคว้ากลับมาได้ทัน
แม่เลี้ยงชักสีหน้าทันทีที่ถูกแย่งสมุดไปต่อหน้าต่อตา แต่แล้วเธอก็ปรับอารมณ์ให้เย็นลง “ขอน้าดูหน่อยสิสกาย อายุแค่นี้อย่าเพิ่งพกเงินเยอะเลยนะมันอันตราย เอามาเก็บไว้ที่น้าก่อนมา” เธอยื่นมือออกมาแต่ผมถอยหลังหนี
“เงินของแม่ จะมากจะน้อย คนอื่นก็ไม่มีสิทธิ์” ผมกำลังจะหันหลังเดินกลับห้องแต่ยายแม่เลี้ยงหันไปพยักหน้ากับลูกชาย มันจึงพุ่งเข้ามาผลักผมอย่างแรงจนล้มลง
หลังจากนั้นผมก็ถูกสามคนรุมแย่งสมุดบัญชีไปจนได้ ผมพยายามจะต่อสู้แย่งสมุดบัญชีกลับคืน ทุ่มสุดแรงจนชนสไมล์ล้มลงอย่างแรง ยายแม่เลี้ยงดูจะโกรธจัดและพยักหน้าไปที่ลูกชายตนอีกครั้ง มันเข้ามาพยายามล็อคตัวล็อคแขนจากทางด้านหลัง ส่วนคนอื่นๆ ก็ทำเช่นเดียวกัน
ถึงแม้จะดิ้นจนสุดแรงแต่น้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ ผมถูกดันถูกผลักและยัดเข้าไปในห้องใต้บันไดและปิดล็อคไว้แถมยังปิดไฟจนมืดสนิท แต่เท่านั้นยังไม่พอ ผ่านไปครู่เดียว ช่องระบายอากาศเพียงน้อยนิดตรงประตูก็ถูกแปะทับด้วยอะไรบางอย่างจนเหลือช่องเพียงเล็กน้อย
ผมร้องโวยวายทุบประตูอย่างแรงเพราะหวังว่าไอ้อีพวกนั้นจะรำคาญและมาเปิด แต่ได้ยินแค่เสียงหัวเราะคิกคักและเบาลงเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เงียบสนิทลงในเวลาต่อมา
“เปิดเดี๋ยวนี้นะโว้ย เปิด!!!” รอจนผ่านไปเกินสองชั่วโมงแต่ก็ไม่มีวี่แววสิ่งมีชีวิต ในนี้ทั้งมืดและอับ หายใจแทบไม่ออกเพราะช่องระบายอากาศเหลืออยู่เพียงน้อยนิด คงกะให้ทรมานแต่ไม่ตายนั่นแหละ
ผมพยายามถีบและงัดประตูเพื่อจะได้ออกมาแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่สามารถทำได้ เมื่อรู้ว่าคงไม่มีประโยชน์ที่จะดิ้นรน ผมจึงนั่งนิ่งรอว่าเมื่อไหร่จะมีคนมาเปิดให้
‘เมื่อไหร่จะกลับมาซะทีนะพ่อ’ พยายามส่งกระแสจิตเรียกพ่ออยู่ในใจ
พวกมันคงรอจังหวะนี้มานานแล้ว รอตอนที่พ่อไม่อยู่เพื่อแกล้งผม พ่อไปประชุมที่ต่างจังหวัดสองสามวัน ซึ่งกำหนดกลับก็คือวันพรุ่งนี้เย็น
อันที่จริงผมก็พยายามระวังตัวและปกติก็แทบจะไม่ออกจากห้องถ้าพวกนั้นอยู่ แต่เมื่อกี้ออกไปเอาน้ำแล้วเผลอลืมล็อคห้องแค่ไม่กี่นาทีก็กลายเป็นแบบนี้ซะแล้ว มันน่าเจ็บใจนัก!
พวกแม่ลูกปีศาจพวกนั้นคงพากันออกไปจากบ้านแล้วเพราะไม่ได้ยินเสียงสิ่งมีชีวิตเพ่นพ่านอยู่เลย คงต้องการให้ผมทรมานอยู่ในนี้โดยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ผมเองก็อยากจะทำให้พวกมันผิดหวังด้วยการทำตัวเหมือนเป็นปกติแต่ก็ไม่สามารถทำได้ อากาศในนี้ทั้งอับและน้อยนิดทำให้อึดอัดจนแทบจะตาย ความมืดที่ยิ่งมืดไปอีกเมื่อช่องระบายอากาศถูกปิดไว้เช่นนี้ เสียงแมลงอะไรบางอย่างที่ดังอยู่มุมนั้นมุมนี้ ซึ่งจะเป็นตัวอะไร อยู่ตรงไหน มีพิษหรือไม่ก็ไม่อาจรู้ได้
“ป..เปิด! เปิด!!” ยิ่งดึกก็ยิ่งมืดยิ่งอึดอัด เหมือนถูกบีบด้วยก้อนสีดำจนใกล้จะตาย ยิ่งใช้แรงก็ยิ่งหมดแรงเร็วขึ้น ความกลัว ความทุรนทุรายพุ่งสูงขึ้นทุกวินาที
“แม่ครับ แม่ช่วยด้วย” ผมหายใจรวยริน ร่ำร้องหาแม่ตลอดเวลา น้ำตาไหลออกจากดวงตาไม่ขาดสาย ยิ่งร้องก็ยิ่งอ่อนล้า ยิ่งร้องก็ยิ่งเหมือนจะขาดใจตาย
ในหัวบีบรัดเหมือนถูกจู่โจมด้วยปีศาจหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวเป็นพันเป็นหมื่นตัว มันหัวเราะเยาะและหวีดเสียงร้องใส่ผมจนต้องกุมหัวดิ้นพล่าน “ไป!!ออกไป!! ออกไป!!!!”
ผมต้องทรมานอยู่แบบนั้นจนสลบไป ฟื้นขึ้นมาอีกทีเมื่อท้องร้องโครกคราก ถูกขังตั้งแต่ช่วงสายของเมื่อวานจนป่านนี้น่าจะเช้าแล้วแต่ยังไม่มีอะไรตกถึงท้อง
เสียงพวกนั้นกลับมาและแยกย้ายกันขึ้นชั้นบน คงลืมแล้วว่าขังผมไว้ข้างในนี้ สักพักก็ได้ยินเสียงเปิดล็อคและประตูก็เปิดออก ผมต้องใช้ท่อนแขนบังดวงตาเอาไว้เพราะแสงจากด้านนอกทำให้สายตาปรับสภาพไม่ทัน
“สภาพอย่างกับศพ ฮ่าๆๆ” ไอ้สตาร์ยืนหัวเราะเยาะใส่
“เหี้ย พวกมึงมันเหี้ย!” ผมพยายามลุกขึ้นจะไปต่อยมันแต่แรงก็น้อยจนต่อยวืด
“ปากดีนักนะมึง” มันเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วฉุดลากผมไปหลังบ้านและผลักผมเข้าไปในห้องพักแม่บ้านที่ตอนนี้แม่บ้านคนเก่าลาออกไปแล้วเพราะโดนไอ้อีพวกนี้จุกจิกจู้จี้ใช้งานพร่ำเพรื่อ “เพื่อนกูบอกว่าให้ลองเอากับผู้ชายดู มันบอกว่าเด็ดกว่าผู้หญิง ไม่รู้จริงมั้ยว่ะ” ว่าพลางเหวี่ยงผมไปที่เตียงและกดล็อคประตูก่อนจะรีบเข้ามาตะครุบตัวไว้อย่างรวดเร็ว
ไอ้เด็กนี่มันอายุสิบห้าก็จริงแต่โคตรเกเร คบเพื่อนเลวและน่าจะติดยาด้วยเพราะผมแอบเห็นมันเสพที่หลังบ้าน ถึงจะตัวสูงพอกันแต่มันอวบใหญ่และแรงเยอะ ผิดกับผมที่ยังไม่มีกล้ามเนื้อสักเท่าไหร่ ยิ่งมาถูกขังหลายชั่วโมง ข้าวก็ไม่ได้กินจึงยิ่งอ่อนแอไปกันใหญ่
ผมพยายามจะหนีแต่ก็ถูกต่อยที่ท้องถึงสองครั้งจนจุกไปหมด หน้ามืดและหมดแรงจะต่อสู้ดิ้นรน มันจับผมคว่ำลงบนเตียงและกดไว้ทั้งตัวก่อนจะถอดกางเกงของผมออก เมื่อรู้แล้วว่ามันพยายามจะทำอะไร ผมก็พยายามดิ้นรนขัดขืนจนสุดแรงอีกครั้งซึ่งไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลย ผมสู้แรงมันไม่ได้จริงๆ
แต่เมื่อรู้สึกว่ามีบางอย่างถูไถอยู่บริเวณด้านหลังก็เกิดอาการขนหัวลุก น้ำย่อยในท้องขย่อนขึ้นจนเหมือนจะอาเจียน ขอบตาแสบร้อนผะผ่าวไปหมด ผมร้องตะโกนจนสุดเสียง “ปล่อยกู!!!!!” เป็นเสียงสุดท้ายที่ผมร้องเพราะหลังจากนั้นก็สลบไปในทันที
สะดุ้งตื่นขึ้นอีกครั้ง ฝันถึงห้องคับแคบมืดมิดและมีปีศาจหลายร้อยตัวมารุมล้อมหัวเราะเสียงแหลมใส่ ตอนนั้นไม่คิดเหมือนกันว่ามันจะกลายเป็นความฝันที่ตามหลอกหลอนผมแทบจะทุกคืน
ผมพลิกร่างกายซ้ายขวาเพราะเมื่อยขบไปทั้งตัว ช่องทางด้านหลังรู้สึกเจ็บแปลบๆ แต่ก็ไม่มาก ผมไม่รู้ว่ามันได้สอดใส่หรือยัง แต่แค่คิดถึงความรู้สึกตอนนั้นก็แทบจะอาเจียนออกมาทันที
มองบนโต๊ะเห็นข้าวต้มหนึ่งชาม นม และน้ำเปล่า ตรงข้อพับแขนมีที่ปิดแผลเล็กๆ เหมือนกับพึ่งถูกเจาะให้น้ำเกลือ เดาว่าคงเป็นแบบนั้นเพราะถ้าไม่ใช่ ผมคงลุกขึ้นมาเดินแบบนี้ไม่ไหวเนื่องจากไม่มีอาหารตกถึงท้องมาสองวันสองคืน
ผมลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าเพื่อฟื้นฟูสภาพร่างกายให้กลับมาแข็งแรงให้เร็วที่สุด
กินแล้วกลับไปนอนอีกรอบและตื่นขึ้นมาตอนสายๆ ของอีกวัน บนโต๊ะมีโจ้กกับนมและผมก็กินจนหมด ร่างกายตอนนี้กลับมาแข็งแรงอีกครั้งและสิ่งแรกที่ผมคิดตอนนี้ก็คือ..
“ไอ้สัด ไอ้ชั่ว!! ตายซะ!!!” ผมลากคอไอ้สตาร์ออกมาจากห้องทันทีที่มันเปิดประตู มันไม่ทันตั้งตัวจึงเซถลาไปตามแรงที่ผมเหวี่ยง ผมพุ่งเข้าไปเตะสีข้างของมันสามสี่ทีติดๆ กำลังจะกระทืบลงไปบนหน้าอกแต่มันพลิกหนีไปเสียก่อน
มันคลานหนีไปตั้งตัวและยืนขึ้นได้ในที่สุดจากนั้นก็ชี้หน้าด้วยท่าทางเกรี้ยวกราด “มึงทำกู ไอ้เหี้ย!”
“แล้วมึงทำเหี้ยอะไรกับกูก่อนล่ะ! ที่มึงทำมันเหี้ยกว่าที่กูทำไม่รู้กี่ร้อยกี่พันเท่า!!” ผมพุ่งเข้าไปอีกครั้งแล้วเงื้อมือจะต่อย แต่มันหลบและต่อยสวนกลับมาโดนคางจนมึนไปเล็กน้อย
เราผลัดกันสวนหมัดไปสักพักก็ได้ยินเสียงแม่เลี้ยงกับพ่อร้องห้ามอยู่ทางด้านหลัง จากที่มันจะต่อยผมมันก็ยั้งมือไว้ ทำให้ผมมีโอกาสต่อยมันและร่างมันก็เซกลิ้งหลุนๆ ตกบันได ผมตกใจมาก ยืนมองอย่างตื่นตะลึงแต่เมื่อเห็นว่ามันไม่ตายและลุกขึ้นมานั่งโอดโอยได้ก็โล่งใจ
พ่อเดินเข้ามาทำหน้าเหี้ยม ส่วยยัยนังเลี้ยงนั้นหวีดร้องเสียงดังเมื่อเห็นลูกตกบันได มันรีบไปดูใจกันแล้วพาขึ้นมาชั้นบนอีกครั้ง
“หัวลูกแตกเลยค่ะคุณพจน์!” เอาเลือดชั่วออกซะบ้างก็ดีไม่ใช่หรือไง!
“ทำน้องทำไมสกาย!!” พ่อตวาดลั่น
“ก็พวกมัน!” ผมกำลังจะเล่าให้พ่อฟังว่าเรื่องเป็นมายังไงแต่ก็ถูกแม่เลี้ยงขัดเอาไว้
“อย่าไปว่าน้องกายเลยค่ะคุณ แผลน้องสตาร์ก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร สกายแกน่าสงสารที่แม่มาด่วนจากไปก็คงทำให้ขาดความอบอุ่นเป็นธรรมดา พวกเราแค่มาอาศัยก็ต้องเจียมตัว น้องสตาร์เองก็คงชินแล้วล่ะค่ะ” ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ เป็นแบบนี้ตลอด อีนังปีศาจ!
“เห็นไหมว่าน้าแจนเค้าเมตตาแกมากแค่ไหน นี่ขนาดแกไปปาร์ตี้อัพยามั่วเพศจนสลบสไล น้าเค้าก็ยังเรียกหมอมารักษา ดูแลหาข้าวหาน้ำคอยพยาบาลไม่ได้ห่างเลยนะ พ่อกลับมาเจอน้าเค้ากำลังเครียดอยู่หน้าห้องตอนที่หมอมาตรวจให้ที่ห้องแกน่ะ"
หึ คงกลับมาทันได้เห็นว่านังปีศาจมันกลัวว่าผมจะตายแล้วลูกมันจะติดคุกล่ะสิ เหมือนละครน้ำเน่าไม่มีผิด
“ถ้าพ่อเห็นว่าไอ้อีพวกนี้มันดีนักก็เอากันต่อไปเถอะ อีกหน่อยก็รู้เองว่าพวกแม่งเลวขนาดไหน” นี่เป็นครั้งแรกที่ผมหยาบคายกับพ่อ และนั่นก็ทำให้หน้าของผมสะบัดอย่างแรงด้วยฝ่ามือใหญ่ที่ฟาดเข้ามาข้างแก้มอย่างจัง
เพี๊ยะ!!!
“หยาบคาย!! ใครสั่งใครสอนให้แกเป็นคนแบบนี้ แม่แกที่ตายไปจะรู้สึกยังไง ห้ะ!!”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หน้าผมก็ร้อนวูบขึ้นทันที “ไม่ต้องมายุ่งกับแม่ผม!! พ่อใฝ่ต่ำจนไม่มีค่าแม้แต่จะเอ่ยถึงแม่ได้หรอก!!”
เพี๊ยะ!! เพี๊ยะ!!!!
หน้าผมหันซ้ายขวาติดกันสองรอบ เจ็บจนชาเลือดไหลออกมาตรงมุมปาก “ลูกเลวๆ อย่างแก ฉันไม่อยากจะเลี้ยงแล้ว!!”
“ไม่อยากเลี้ยงก็ไม่ต้องเลี้ยง!!!” ผมเช็ดเลือดออกจากมุมปากแล้วมองดูของเหลวสีแดงฉานตรงหลังมือด้วยอารมณ์เดือดปุด “สมสู่กันไปเถอะแล้วสักวันพ่อจะรู้ว่านรกมีจริง!! และจำได้เลยนะว่าผมเกลียดพ่อ ผมเกลียดพ่อ!!!” ผมตะโกนสุดเสียงแล้ววิ่งออกจากบ้านมาทันที
ทั้งสิ่งที่ถูกกระทำ ทั้งความน้อยใจ เสียใจ และความเจ็บปวดทุกอย่างถูกระเบิดออกมาในตอนนี้
หลับหูหลับตาวิ่งหนีออกมาทั้งน้ำตา เจ็บปวดจนร่างแทบจะแหลกสลาย ร้องไห้จนหายใจแทบไม่ออก ของเหลวจากกระเพาะตีขึ้นขย้อนออกมาจากปากจนต้องบ้วนทิ้ง แต่ถึงกระนั้นความปั่นป่วนในร่างกายก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย
คิดถึงแม่ อยากไปอยู่กับแม่ ผมอยากไปอยู่กับแม่..
คิดได้แค่นั้นก็พุ่งตัวเข้าใส่รถคันแรกที่ขี่สวนมา อยากให้เป็นสิบล้อแต่ดันเป็นมอร์เตอร์ไซค์คันเล็กกระจิ๊ด ได้แต่ภาวนาให้ได้ตายสมใจ
โครม!!
ผมยืนหลับตาอยู่ตรงไหล่ทางที่รถมอร์เตอร์ไซค์คันนั้นพุ่งตรงเข้ามา คิดในใจว่าคงโดนชนเต็มๆ แต่เมื่อเสียงชนกลับไปดังขึ้นทางด้านหลังผมก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
และสติก็กลับมาเมื่อได้ยินเสียงโวยวายจากคนที่กำลังพยายามดันรถออกจากตัว
“อ้าวไอ้เหี้ย! มึงจะยืนโง่รอให้คันอื่นหักหลบมึงแล้วพุ่งมาชนกูตายห่าเหรอ อย่างมึงนะขนาดรถดูดส้วมเสียหลักยังหักหลบเลย แล้วใครจะซวย กู กูนี่แหละ แน่ะ ยังอีก ยังไม่ดึงสติ มานี่เซ่! มาช่วยกูนี่ไอ้สัด! ”
ผมยืนจ้องไปทางต้นเสียง ร่างโปร่งของเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับผม นอนแอ้งแม้งขาข้างหนึ่งพาดมอร์เตอร์ไซค์ที่ล้มเกยฟุตบาทส่วนอีกข้างถูกทับเอาไว้ ล้อหลังยังหมุนอยู่แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรมากทั้งรถทั้งคน
“เร็วๆ ดิ ถ้ากูทนพิษบาดแผลไม่ไหวเกิดตายขึ้นมา บนไหล่มึงจะเป็นที่อาศัยของกูไปตลอดชาติเลยนะเว้ย!!” ถ้าพูดมากได้ขนาดนี้ก็คงไม่ตายหรอก อย่าว่าแต่ตายแค่เจ็บก็คงไม่มากก็น่าจะลุกขึ้นมาเองได้นะ
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากไปช่วยมันเพราะรู้ดีว่าเป็นต้นเหตุให้มันต้องไปนอนด่าอยู่ตรงนั้น ผมปาดหน้าปาดตาเพื่อทำลายหลักฐานความเศร้าแล้วเข้าไปยกรถให้ตั้งขึ้นและพยุงมันขึ้นมา ตรวจดูทั่วร่างแล้วก็สงสารมันอยู่ไม่น้อย ถึงจะไม่มีบาดแผลใหญ่อะไรแต่เนื้อตัวเสื้อผ้าก็ขมุขขมัวไปทั้งตัว
“ถลอกปอกเปิกไปทั้งตัวเลยกู นี่คนหรือปลาทูแมววะเนี่ย ยุ่ยซะขนาดนี้ เฮ้อ” มันปัดฝุ่นพลางบ่นไปพลาง จากนั้นก็เก็บหมวกกันน็อคขึ้นมาปัด “หมวกพันปีของไอ้พี่สวย ตายห่าแล้วคิตตี้ถลอก กูตายๆ โดนบ่นจนหูชาแน่”
ไอ้เด็กคนนี้พูดมากจัง
พอมันปัดเสร็จก็เงยหน้ามองผม “มึง!” มันชี้หน้า
ตอนแรกคิดว่ามันเคยรู้จักผมมาก่อน แต่ก็ไม่ใช่ “มึงเป็นใบ้เหรอวะ กูพูดไปถึงอยุธยาแล้ว มึงยังไม่พูดซักแอะ โธ้ หน้าตาก็ดี ดันเป็นใบ้ นี่คงเป็นบ้าด้วยใช่ปะ ไม่งั้นไม่วิ่งมาตัดหน้ารถกูหรอก” มันพูดไปพลางมองสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “คนเรานะเว้ยถึงจะเป็นบ้าแต่ก็ยังมีลมหายใจเป็นของตัวเอง มีชีวิตอยู่มันดีจะตาย มึงรู้มั้ยว่ากว่าจะได้เกิดมามันยากแค่ไหน อย่างน้อยมึงก็วิ่งเร็วสุด แซงไอ้พวกหมอ วิศวะ นักการทูต นักบัญชี และไอ้ตัวที่ฉลาดกว่ามึงมาได้ มึงก็ต้องรักษาชีวิตไว้นะเว้ย มีชีวิตอยู่เผื่อไอ้อสุจิพันธุ์ดีพวกนั้นที่แพ้มึงอะ” พูดเองเออเองแล้วก็ตบบ่าผมปุๆ เหมือนให้กำลังใจ
กูว่ามึงนั่นแหละที่เป็นบ้า
แต่ในความบ้าของมัน ก็เหมือนจะสั่งสอนไปในที ซึ่งก็ได้ความหมายว่าอย่าคิดสั้นอย่างนั้นสินะ
“ชดใช้มาเลยมึง จะให้เท่าไหร่ว่ามา” มันแบมือแล้วกระดิกนิ้วยิกๆ เรียกร้องค่าเสียหาย
ทำเป็นสอนอย่างนั้นอย่างนี้ ที่แท้ก็อยากได้เงิน แต่ผมก็รู้ว่าต้องให้ค่าทำขวัญมัน ติดที่ว่าตอนนี้ไม่มีอะไรติดไม้ติดมือมาเลยซักบาท
“กูไม่มีเงินเลยว่ะ ไม่มีอะไรติดตัวมาเลย” ปกติผมไม่พูดกูมึงกับใครนะ ขนาดกับไอ้สตาร์ผมก็พึ่งมาขึ้นกูมึงกับมันเมื่อวานนี้เอง แต่กับไอ้คนนี้ ทำไมรู้สึกว่ามันคู่ควรกับอะไรแบบนี้
มันมองหน้าผมแล้วถอนหายใจ “เฮ้อออ กูเชื่อว่ามึงไม่มีอะไรติดตัว เพราะแค่สติมึงก็ยังไม่ได้เอาติดมาไม่งั้นไม่วิ่งตัดหน้ารถกูหรอก” มันร่ายยาว “เอางี้ๆ มึงจำหน้ากูไว้ละกันนะ จำให้แม่นแล้วระลึกถึงกูหลังอาหารเช้ากลางวันเย็นและก่อนนอนว่ากูเป็นผู้มีพระคุณที่ไม่เอาเรื่องเอาความอะไรทั้งๆ ที่มึงทำให้กูเจ็บตัวและทรัพย์สินเสียหายหลายบาทแบบนี้” อื้อหือ นี่มนุษย์อะไรวะ ลำเลิกบุญคุณคนอื่นหน้าด้านๆ
มึงนี่บ้าจริงๆ
ผมได้แต่มองมันแบบงงๆ จะให้ว่าอะไรล่ะ แค่มันไม่เอาเรื่องก็ดีมากแล้ว จะไปด่าว่ามันบ้าก็ไม่ใช่เรื่องหรอก
มันยิ้มอย่างภูมิใจราวกับได้ช่วยคนแก่ข้ามถนน “จดในสมุดความดีได้อีกหนึ่งอย่างแล้วกู คิๆ มึงนี่เป็นคนดีจริงๆ เลยนะไอ้จ้าว” ชมตัวเองเป็นตุเป็นตะ เฮ้อ ผมเจอมนุษย์ประหลาดเข้าซะแล้วล่ะ
ผมก็ยังยืนนิ่งดูมันพูดเองเออเองอยู่แบบนั้นจนมันคร่อมรถแล้วสตาร์ท ทดลองขย่มดูรถว่าปกติดีหรือไม่ พอเห็นว่ามีแค่รอยถลอกนิดๆ หน่อยๆ ก็เตรียมออกรถแต่แล้วมันก็หันมามองผม
“จะไปไหน ให้คนดีศรีข้าวจ้าวไปส่งมั้ย” มันยักคิ้ว
อันที่จริงผมก็อยากไปกับมันนะ แต่คิดแล้วก็ไม่ดีกว่า ไม่อยากคบหากับใคร อยากอยู่คนเดียว คิดคนเดียว เจ็บคนเดียวแบบนี้น่าจะดีกว่า
“ไม่ดีกว่า มึงไปเถอะ” ผมตอบ
“งั้นก็ตามใจ” มันตอบ
แต่แทนที่จะออกรถ มันกลับพูดขึ้นมาอีกครั้ง “อ้อ กูจะบอกหนึ่งในคาถาบูชาความสุขให้มึงฟังเป็นวิทยาทานนะ มันคือ ‘กิริยา 3 ช่าง ช่างมัน ช่างแม่ง และช่างมึง’ เก็บไว้ท่องเวลาคิดอะไรไม่ออก” มันนับนิ้วประกอบคำพูด “ปอลอ..มึงห้ามตายก่อนที่จะได้ตอบแทนบุญคุณกูนะเว้ย ไม่งั้นได้ติดหนี้บุญคุณกันไปยันชาติหน้าชาตินู้นแน่” มันย้ำ “คิๆๆ กูนี่หาลูกหนี้ได้เก่งจริงๆ ฉลาดกว่าไอ้จ้าวก็โคนันแล้วละ” ว่าแล้วก็ยิ้มภูมิใจในตัวเองแล้วบิดรถจากไป
เงิบ..
คนแบบนี้ก็มีด้วยเหรอวะ
แต่แม่งก็ฮาดี เอาเถอะ ถ้าเจอกันอีกที กูจะตอบแทนบุญคุณมึงก็แล้วกัน
“ช่างมันช่างแม่งช่างมึง งั้นเหรอ” ผมทวนคำที่มันทิ้งท้ายไว้
หึๆ กูจะพยายามก็แล้วกันนะ ถึงเรื่องของกูมันจะ ‘ช่าง’ ยากเกินไปก็เถอะ
**************************
ต่อข้างล่าง
-
ผ่านไปสองวันที่อาศัยนอนกับเพื่อนคนไทยของแม่ ‘ป้าสีดา’ เป็นเพื่อนในจำนวนไม่กี่คนที่ไว้ใจได้ ในวันแรกพ่อโทรมาหาแต่ไม่ได้บอกให้กลับบ้าน เขาแค่จะเช็คว่าผมอยู่ที่นี่หรือไม่และปลอดภัยหรือเปล่า ซึ่งผมก็รู้ว่าลำพังพ่อน่ะรักผมและเป็นคนดีอยู่พอสมควร แต่ถูกเสี้ยมถูกเป่าหูซะจนมีเขางอกยาวขึ้นทุกวัน
และความสูญเสียในชีวิตก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ในวันที่สามเมื่อผมกำลังจะออกจากบ้านเพื่อไปทำงานพิเศษ ป้าสีดาบอกข่าวร้ายเรื่องพ่อ บริษัทล้มละลายและพ่อก็เส้นเลือดในสมองแตก
วูบแรกที่ได้รับรู้คือตัวชาดิก ถึงจะยังโกรธพ่ออยู่แต่ในใจภาวนาอย่างหนักขออย่าให้เป็นอะไรมาก
ผมรีบโทรกลับบ้านทันที แม่เลี้ยงแสร้งทำเป็นเศร้าโศกและพูดเหมือนจะโยนความผิดมาให้ผม ทั้งเรื่องที่พ่อเครียดเพราะผมออกจากบ้านและเรื่องที่ต้องส่งเสียผมเข้าเรียนนานาชาติที่แสนแพงจนทำให้บริษัทไม่ค่อยมีเงิน
ไม่อยากจะพูดว่าใครกันแน่ที่สูบเลือดสูบเนื้อพ่อจนเงินในบริษัทหมุนไม่ทันและล้มละลายในที่สุด แต่ไม่ว่ายังไงตอนนี้พ่อก็ต้องการกำลังใจ ผมจึงคิดว่าหากอยู่ใกล้ๆ พ่อคงจะรู้สึกดีขึ้น ทว่าการอยู่ใกล้พ่อก็ต้องแลกกับการต้องอยู่ใกล้ไอ้อีพวกนั้นด้วย ยิ่งไอ้สตาร์ที่ผมเห็นมันทีไรก็อยากจะฆ่ามันให้ได้ทุกที ก็ได้แต่ท่องคาถากิริยา 3 ช่างที่ใครบางคนเคยแนะนำไว้..
ช่างมัน
ช่างแม่ง
ช่างมึง!!
ไม่รู้ทำไมผมจึงคิดถึงไอ้เด็กเกรียนคนนั้นตลอด จะว่าไปมันก็เหมือนเป็นไอดอลคนนึงของผมนะ ไม่รู้ว่ามันเกิดมาในสิ่งแวดล้อมยังไงถึงได้ดูมีชีวีตชีวาแบบนั้น ไม่ใช่ว่าชมจนเกินเหตุเพราะถ้าดูกันตามเนื้อผ้า การที่ต้องหักรถหลบผมจนตัวเองเจ็บและรถก็ยังเสียหาย ถึงไม่ได้มากมายแต่ถ้าเป็นคนอื่นก็คงโวยวายด่าทอให้ได้อายกันไปแล้ว แต่นอกจากมันจะไม่ติดใจ ซ้ำยังให้ข้อคิดดีดีเพราะน่าจะดูออกนั่นแหละว่าผมผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
หวังว่ากูจะได้ตอบแทนบุญคุณมึงในซักวันนะไอ้เกรียน..
แล้วในวันที่พ่อต้องออกจากโรงพยาบาล บัญชีธนาคารที่แม่ทิ้งไว้ให้ถูกส่งคืนกลับมาให้ผม
“น้าก็แค่จะเก็บเอาไว้ให้เพราะเงินมันค่อนข้างเยอะ นี่ไงล่ะ ยังไม่มีใครเบิกออกมาเลยแม้แต่บาทเดียวนะ” ก็แน่ละสิ ผมเป็นเจ้าของบัญชี ถึงจะยังไม่บรรลุนิติภาวะแต่แม่เลี้ยงก็ไม่ได้เป็นผู้ปกครองโดยตรง การจะเบิกเงินได้ก็คงต้องทำเรื่องขอเป็นผู้จัดการมรดกเสียก่อน
ผมรับบัญชีมาแล้วเอ่ยถาม “ค่ารักษาพยาบาลเท่าไหร่” รู้อยู่แล้วว่าคงไม่พ้นผมหรอก
“สี่หมื่นเจ็ดพัน แต่พอออกไปแล้วก็ต้องจ้างพยาบาลพิเศษดูแล แล้วยังต้องกายภาพบำบัดทุกวันอีก น้าต้องใช้เงินเยอะเลยนะสกาย” ถ้าผู้หญิงคนนี้เป็นปลิงก็คงเป็นปลิงที่หน้าด้านที่สุด ขนาดว่าเลือดของลูกเหยื่อก็ยังไว้เว้น
“เดี๋ยวผมจะเบิกให้เจ็ดหมื่น ที่เหลือผมจะเก็บไว้เรียนต่อมหาวิทยาลัย” อีกสองปีก็จะจบมัธยมแล้ว และผมจะต้องเรียนต่อให้จบมหาวิทยาลัยให้ได้เพราะแม่สั่งไว้ว่าอย่าทิ้งเรียน
“เอางี้มั้ย น้ามีญาติที่เค้าเป็นโมเดลลิ่งอยู่คนนึง ถ้าสกายไปทำงานกับเขาก็จะจ่ายค่าดูแลพ่อได้ด้วย แล้วยังหนี้สินที่พ่อทำไว้อีกตั้งเยอะแยะ น้าคนเดียวคงทำไม่ไหวหรอก ไหนจะต้องดูแลคนป่วยและลูกๆ อีก” อยากจะหัวเราะใส่หน้า ก็พึ่งบอกว่าจะจ้างพยาบาลพิเศษแล้วจะอ้างว่าดูแลคนป่วยได้ยังไง
น่าขำจริงๆ ผู้หญิงคนนี้
“ถ้ามีงานก็ดี ผมทำงานด้วยเรียนด้วยก็ได้” อย่างน้อยถ้าหากได้ช่วยพ่อบ้าง ผมก็โอเค
แต่คนเลวก็คือคนเลว ผมถูกหลอกให้เซ็นสัญญาในระยะเวลาห้าปีกับรายได้เพียงน้อยนิด 50% ของโมเดลลิ่งและอีก 50% ที่มีชื่อของแม่เลี้ยงเข้ามารับผลประโยชน์แทนผม เพราะสัญญาแผ่นนั้นถูกดึงออกและแสร้งทำเป็นว่าผมอ่านไม่ละเอียด
ตอนนั้นอายุผมยังน้อยและสะเพร่าเกินไปจึงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของคนเลวที่รวมหัวกันโกง เงินที่ผมได้รับจึงมีแค่เงินเดือนประจำเดือนๆ ละแปดพันบาทถ้าหากว่าสามารถรับงานได้เกินเดือนละห้าหมื่นบาท
ในช่วงแรกๆ ก็ไม่ค่อยได้เงินเดือนเพราะงานยังไม่เยอะ แต่ช่วงหลังเมื่อผมเริ่มมีชื่อเสียงมากขึ้น ก็มีเงินเดือนใช้ทุกเดือน ถึงจะแทบไม่พอค่าใช้จ่ายแต่ผมก็พยายามเก็บแล้วเก็บอีกเพิ่มเติมจากเงินที่แม่ทิ้งไว้ให้และเข้ามหาวิทยาลัยได้จนสำเร็จ
“เฮ้ย! ปีหนึ่ง! คุณไม่ได้ยินที่ผมสั่งเหรอ!” เสียงว้ากดังขึ้นใกล้ๆ ผมคงเหม่อเกินไปจึงไม่ได้ยินว่าเขาให้ตั้งแถวเตรียมกลับบ้าน
“.........” ไม่รู้จะตอบว่าอะไร อันที่จริงผมได้ยินนะ แต่มันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
“ถ้าคิดว่าดังนักก็ไม่ต้องมารับน้องสิ คุณจะมาถ่วงคนอื่นเขาทำไมถ้าไม่คิดจะทำตามกติกา!” จะอธิบายยังไงว่าผมตั้งใจมารับน้อง อยากจะทำทุกอย่างที่คนอื่นเขาทำกัน อยากจะสัมผัสกับชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยหรือที่แม่ผมชอบเล่าให้ฟังเสมอเรื่องชีวิตในแคมปัสที่แม่ได้เคยสัมผัสสมัยที่เข้ามหาวิทยาลัย
แม่ครับ ผมทำได้ไม่ดีเลย ทำอะไรก็ไม่ดีเลยสักอย่าง..
“เฮ้ย! ขนาดว้ากอยู่อย่างนี้ยังทำเป็นไม่เห็นหัวกันอีก หยิ่งนักหรือไงวะ!!” เสียงพี่ว้ากคนนี้ไม่ธรรมดาแต่ผมก็ยังเหม่อได้อีก เฮ้อ หัวจิตหัวใจผมมันไม่ไหวจะอยู่บนโลกนี้อีกแล้วนะ
ตอนนี้ถึงจะอยู่บ้านเดียวกับพ่อก็แทบไม่ได้เจอเพราะต้องออกไปแคสงาน เดินแบบ ถ่ายแบบแทบไม่ได้หลับได้นอน ยังดีที่ผมขู่ว่าถ้ารับงานตรงกับเวลาเรียน ผมจะฟ้องกรมแรงงานหรือหน่วยงานอะไรก็ช่างที่เกี่ยวข้อง ก็ถึงได้ลดหย่อนให้บ้าง
“ในเมื่อเพื่อนของพวกคุณมีปัญหานัก ก็ต้องรับผิดชอบร่วมกัน!”
“โห่...” เสียงโห่ดังอื้ออึงเพราะไม่พอใจคำตัดสินของพี่ว้าก
“ไม่ต้องบ่น! ถ้าวันนี้พวกคุณทำให้เพื่อนคุณพูดขอโทษ ร้องเพลงและหัวเราะออกมาไม่ได้ ไม่ต้องกลับ!”
อะไรนะ!!
“เดี๋ยวครับ” ผมท้วงขึ้น “เรื่องขอโทษ ผมขอโทษได้อยู่แล้วเพราะผมผิดจริง ส่วนเรื่องร้องกับเต้น ผมก็ทำมาตลอดพร้อมกับเพื่อนคนอื่น ถ้าจะให้ทำผมก็ทำได้ แต่เรื่องหัวเราะ ผมว่าสั่งลงโทษผมคนเดียวดีกว่า เพื่อนๆ ไม่เกี่ยวข้องกับความผิดของผม”
“เอ่อ พูดก็เป็นนี่นา แล้วที่ผ่านมาอมส้นเข็มอะไรอยู่ว้า” จะบอกส้นตีนก็กลัวไม่สุภาพสินะ แต่เสียงนี้ไม่ได้ดังมาจากที่ว้าก มันมาจากกลุ่มเด็กบ้าสามคนที่แทคมือกันอย่างอารมณ์ดี
“พี่เก้งอย่าไปอะไรกับไอ้คนนี้เลยน่า ถ้าจะให้มันหัวเราะ ผมว่าให้มันร้องไห้ง่ายกว่าอีก” ไอ้คนนี้ผมจำได้ จำได้ทั้งกลุ่มสามคนนั่นแหละ แต่จำในแบบที่จำไม่สักทีเพราะพวกมันจะถูกแต่งหน้าจัดเต็มมัดผมจุกเป็นสิบจุกและเรียกให้ออกมาเต้นตลอด ได้ข่าวว่าวันแรกมันเกรียนแตกใส่พี่ว้ากจนโดนลงโทษให้แต่งหน้าก่อนเข้ารับน้องทุกวัน
“เก้งพ่อง! กูชื่อเก่งครับไอ้จ้าว เดี๋ยวเถอะมึง” พี่ว้ากหันไปชี้หน้า
“อ้าวๆๆ เป็นรุ่นพี่อย่าพูดจาไม่สุภาพกับรุ่นน้องนะคร้าบ ปีนี้กฎมหาลัยเข้มนะพี่ ดูดิๆ ผมอัดเสียงไว้แล้วนะ” แล้วมันก็หยิบโทรศัพท์มาเปิดเสียงแล้วชูขึ้นกลางอากาศให้ทุกคนได้ฟัง
อ๊ะ อื้อ อ๊า อ๊ะ อื้อ อ๊าส์ ซี๊ดดด..
ทุกคนอึ้งตะลึงไปกับเสียงที่ได้ยิน ผมเองก็เช่นกัน
ไอ้ห่านี่เกรียนสุดๆ
“โอ๊ะ โทษๆ ผมเปิดผิดคลิป” ไอ้เกรียนรีบลดแขนลงแล้วรีบปิดคลิปอย่างลนลาน
ไอ้เพื่อนสองคนที่ยืนข้างๆ ตบหัวมันคนละที ส่วนคนอื่นหัวเราะกันงอหาย
ผมเองก็.. เผลอยิ้มออกมาซะอย่างนั้น
“เฮ้ยๆ หัวเราะแล้วเว้ย นั่นๆๆ” ไอ้เกรียนชี้มาที่ผมแล้วโดดเหยงๆ “เย้! พวกเรา เลิกแถว กลับบ้านได้ GO GO GO!!” มันพูดแค่นั้นแล้วก้มหยิบสัมภาระที่วางเรี่ยราดบนพื้นพร้อมกับเพื่อนอีกสองคน ส่วนคนอื่นๆ พอเห็นแบบนั้นก็พากันแตกฮือหัวเราะกันคิกคัก
“เฮ้ย!ใช่ที่ไหนเนี่ย มันแค่ยิ้มยังไม่ได้หัวเราะซะหน่อย ไอ้จ้าว มึงกวนตีนนักนะ กลับมานี่เดี๋ยวนี้ ไอ้พวกเด็กปีหนึ่ง กลับมา!!” พี่ว้ากโวยวายชี้หน้าไอ้เกรียน
แต่มันก็หาได้กลัวไม่ “พี่เหมียวๆ พี่ว้ากพี่เก้งเป็นลมบ้าหมูไปแล้ว เลือดขึ้นหน้าใหญ่เลย ไปช่วยปฐมพยาบาลหน่อยคร้าบบบ” มันตะโกนเรียกหน่วยพยาบาลคนสวย รู้สึกว่าพี่คนนี้จะเป็นคนที่พี่ว้ากชื่อเก่งกำลังจีบอยู่ และก็ได้ผล พี่เหมียวถือกล่องพยาบาลวิ่งเข้ามา ทำให้พี่ว้ากยืนนิ่งรอและไม่ได้สนใจจะไล่จับไอ้เกรียนนั่นอีก
“ไอ้เหี้ยจ้าว พรุ่งนี้มึงโดนหนักแน่” พี่ว้ากชี้หน้าไอ้เกรียนอย่างคาดโทษ แต่แทนที่มันจะสลด มันกลับอาศัยช่วงชุลมุนเดินวกกลับมาใกล้แล้ว..
“เฮ้ย!!” ผมตกใจที่อยู่ๆ ก็ถูกฉุดข้อมืออย่างแรงให้วิ่งออกจากตรงนั้น
“มึงจะยืนรอให้พ่อมึงว้ากต่อหรือไงเนี่ย วิ่งสิวิ่ง!!” มันฉุดผมวิ่งตามไอ้สองคนที่วิ่งนำไปก่อน ตัวก็เล็กกว่าแต่ดูเหมือนจะแข็งแรงน่าดู
แฮ่กๆๆ แฮ่กๆๆ เมื่อวิ่งมาได้สักพัก มันก็ปล่อยมือแล้วยืนหอบตัวโก่งตัวงอพร้อมกับอีกสองคนที่วิ่งนำมาก่อน
ไอ้คนหนึ่งตบหัวมันเป็นการใหญ่ “ไอ้เหี้ยจ้าว ไอ้เพื่อนเลว พรุ่งนี้พี่เก่งลงโทษทั้งกลุ่มแน่ มึงนี่มันจอมหาเรื่องจริงๆ”
ตุบตับ ตุบตับ ตุบตับ
ไอ้เกรียนมันยังคงหอบไม่หายแต่ต้องยกมือปัดป้องไม่ให้ตัวเองโดนลงโทษ เห็นแล้วรู้สึกสังเวชเบาๆ
“หยุ๊ดดดดดดด” มันร้องออกมาในที่สุด “เหี้ยเดย์!! มึงจะตบให้สมองกูใหญ่เหมือนเค้าไปตบนมให้ใหญ่หรือไงวะ!!” มันทำหน้าขึงขัง แต่แล้วก็ทำหน้าเกรียนเหมือนเดิม “แต่สมองใหญ่ก็ดีนะ กูจะได้ฉลาดกว่านี้อีกหน่อย”
“ถึงสมองมึงจะใหญ่แต่ข้างในกลวงก็ไม่มีประโยชน์ไอ้จ้าว” เพื่อนมันด่า
“มึงอย่าปากดีไอ้เดย์ ไอ้ไนท์เพื่อนรักของมึงก็ไม่ได้โง่น้อยกว่ากูเหอะ” ไอ้เกรียนทำหน้างอ พยักเพยิดหน้าไปทางอีกคนที่ยืนมองคนนั้นคนนี้สลับกันไปมา
แล้วไอ้อีกคนก็ถามขึ้น “ไอ้จ้าวมันด่าหรือชมกูวะเดย์” นี่ฟังไม่ออกเหรอว่ากำลังโดนด่า ถามหน้าซื่อๆ เลยนะ
“มันด่าครับไนท์ ด่าเจ็บด้วย” อีกคนอธิบาย จากนั้นไอ้คนที่โดนด่าก็ตบหัวไอ้เกรียนสองที
“ด่ากูทำไม! กูทำอะไรให้มึง!” ไอ้เกรียนลูบหัวป้อยๆ
“ถามจริงเหอะไอ้ไนท์ ถ้าไอ้เดย์มันหลอกว่ากูชม มึงจะตบกูมั้ย”
“ตบ”
“อ้าว ทำไมงั้นอะ” ไอ้เกรียนโวยวาย
“ก็คนอย่างมึงไม่ชมใครหรอก อย่างดีสุดก็แซะ อย่างเลวสุดก็ด่าซึ่งๆ หน้าแล้วทำเหมือนว่ามึงชม ใช่มั้ยเดย์” ตอนแรกก็เหมือนมั่นใจ แต่แล้วก็หันไปถามอีกคนซะงั้น
“ใช่ครับ มึงนี่เก่งขึ้นทุกวันเลย กูโคตรภูมิใจ”
“ทีไอ้ไนท์ทำอะไรก็ดีงาม ทีกู ทำอะไรก็โดนด่า” ไอ้เกรียนบ่นแล้วจู่ๆ ก็หันมาหาผม “เอ้อๆ กูพาเสาหินมาด้วยนี่หว่า ลืมแม่งไปเลย”
เสาหิน??
“เออ มึงนั่นแหละไอ้เสาหิน ทำหน้างงทำไม ทำหน้าให้มันมันๆ หน่อย” แล้วมันก็เต้นเหมือนในโฆษณา อีกสองคนก็หัวเราะชอบใจกันใหญ่
ไอ้บ้าพวกนี้มันอะไรกัน?
“เอ่อ ฮาว่ะ มุขนี้ฮา” แล้วมันก็แท็กมือกันทั้งสามคน
“ไอ้เสาหินนี่มันเสาหินจริงๆ เลยว่ะ มุขกูฮาขนาดนี้แม่งยังไม่ขำ เฮ้อ กูจะทำไงกับมึงดีวะเนี่ย” ไอ้เกรียนบ่น
ถามว่าผมต้องทำไง ก็ไม่รู้สิ ทำตัวไม่ถูก ได้แต่ยืนมองพวกนี้เล่นจำอวดกันไปเรื่อยๆ
“ทำไงไม่รู้ว่ะ รู้แต่ว่าตอนนี้กูกับไอ้ไนท์ต้องกลับแล้ว ไอ้ห่านี่เค้ามีนัดกินข้าวกับแฟน” คนที่ชื่อเดย์บอกแล้วทำหน้าหมั่นไส้ใส่ไอ้คนชื่อไนท์
"ไม่ใช่แฟนเว้ย บอกกี่ครั้งแล้วว่ากูไม่ได้ตกลงเป็นแฟนใคร” ไอ้คนชื่อไนท์บ่น
“เออๆ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ไปกันเถอะเดี๋ยวถ้าสายจะมาโทษกูอีก”
“ก็มึงชอบชวนกูเถลไถล ไปนัดสายทุกที” แล้วมันสองคนก็บ่นกันงุ้งงิ้งๆ ก่อนจะค่อยๆ เดินจากไป
“เอ้อ! ดีครับดี! ไม่มีใครร่ำลากูเล้ยย รักกูมากกกกกก ใช่ซี้ กูมันเพื่อนมาทีหลัง พวกมึงมันคบกันมาก่อนนี่!!” ไอ้เกรียนบ่นกระปอดกระแปด
ผมเองก็กำลังจะหันหลังเดินออกมาแต่มันก็เรียกเอาไว้ “เอ้อดี!! ไอ้ห่านี่ก็ไปไม่ร่ำไม่ลาอีกคนละ ทั้งเพื่อนเก่าเพื่อนใหม่ ทำอย่างกับกูเป็นหัวหลักหัวตอ เฮ้อ ชีวิตไอ้จ้าว ช่างน่าสงสารจริงจริ๊งงงงง” ผมชะงักกึก
ไม่ใช่เพราะมันแกล้งดราม่า แต่เป็นเพราะคำว่า ‘เพื่อนใหม่’ นี่มันนับว่าผมเป็นเพื่อน ทั้งๆ ที่ผมยังไม่ได้คุยด้วยสักคำงั้นเหรอ คนแบบนี้ผมคุ้นๆ ว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อนนะ คลับคล้ายคลับคลาเหลือเกิน แต่ก็จำไม่ได้เพราะใบหน้าที่มีแต่เครื่องสำอางทั้งม่วงครามน้ำเงินเขียวเหลืองแสดแดงเต็มไม่หมดแถมยังมีเส้นผมที่ถูกมัดจุกมากกว่าสิบจุกจึงทำให้ไม่เหลือเค้าหน้าเดิมให้คุ้นเอาซะเลย
“มึงต้องเลี้ยงข้าวกู” ผมกำลังจะเดินต่อ แต่มันก็พูดขึ้น
หันไปมองแล้วถามอย่างงงๆ “เลี้ยงข้าว?”
“เออ เลี้ยงข้าว เพราะมึงติดหนี้บุญคุณกู” หนี้บุญคุณงั้นเหรอ
มันเป็นคนที่ผมเคยวิ่งตัดหน้ารถเหรอ ทำไมโลกมันกลมจัง
ผมกำลังจะเอ่ยถามว่ามันเป็นคนเดียวกันหรือไม่ แต่มันก็พูดขึ้นก่อน “กูช่วยมึงไม่ให้โดนเพื่อนเกลียดเพราะพี่เก่งจะลงโทษทุกคน เพราะฉะนั้นมึงต้องเลี้ยงข้าวกูเป็นการตอบแทน”
ผมได้แต่อึ้ง เรื่องแค่นี้ก็ถือเป็นบุญคุณด้วยเหรอ แต่ก็ขี้เกียจจะเถียงและตอนนี้ผมก็หิวข้าวแล้วด้วย ไอ้เกรียนมันไม่รอฟังว่าผมจะตอบรับหรือปฏิเสธ มันดึงชายเสื้อผมให้ตามไปหน้าตาเฉย
**********
ต่อข้างล่าง
-
ระหว่างที่เดินใกล้จะถึงร้านอาหารตามสั่งแถวหน้ามหาวิทยาลัย ไอ้เกรียนก็พูดขึ้น “กูจะบอกให้นะ ถ้ามึงฝากตัวเป็นศิษย์กูซะตั้งแต่วันนี้และจ่ายเงินค่าคุ้มครองเดือนละสองร้อย มึงจะอยู่ในมหาลัยนี้อย่างคลาดแคล้วสะดวกโยธิน”
ผมว่าน่าจะทำให้ชีวิตวุ่นวายมากกว่านะ ตั้งแต่เดินมาตลอดทาง มีแต่คนหันมาทักและหัวเราะใส่มันแล้วพูดคล้ายๆ กันประมาณว่า ‘ดูหน้ามัน ไอ้จ้าวนี่แม่ง’ หรือไม่ก็ ‘นี่ไงไอ้จ้าวที่บ้าๆ บอๆ’ หรือหนักสุดก็ ‘ถ้าโดนตัวมึงแล้วจะคันมั้ยวะข้าวจ้าว’
ผมได้แต่นึกขำว่าไอ้เกรียนมันก็กว้างขวางเป็นที่รู้จักไปทั่ว แต่มีชื่อเสียงในแบบนี้ต๊องๆ มากกว่า
หนึ่งอย่างที่ติดใจตั้งแต่ตอนอยู่ในแถวก็คือชื่อของมัน ‘ข้าวจ้าว’ เหมือนคุ้นๆ แต่ผมก็จำไม่ได้ จำชื่อไอ้เกรียนคนแรกก็ไม่ได้ นึกยังไงก็นึกไม่ออก
“หน้าอย่างเนี้ยนะจะคุ้มครองใครได้ สู้ได้ก็แค่เด็กประถมล่ะมั้ง” ผมปรามาส
“อ้าวๆๆๆ ไอ้ห่านี่ มึงไม่รู้อะไร บอกไว้เลยนะว่าทั่นจ้าวไม่เคยสู้คน” ผมทำหน้างง ตอนแรกก็นึกว่าจะอวดว่าสู้เก่ง “ก็ถ้ากูสู้คนนะ กูตายไปนานแล้ว คิกๆๆ” เกลียดไอ้ห่านี่จริง ทำไมมันชอบขำมุขตัวเอง
แต่ให้ตายสิ ผมดันเผลอยิ้มกับลักษณะนิสัยแบบนี้ของมันซะนี่
เหมือนกันเลยนะ เหมือนไอ้เกรียนคนนั้นมากๆ
“กูไม่ต้องการให้ใครคุ้มครองซะหน่อย อยู่ในมหาวิทยาลัยไม่ใช่สงครามกลางเมือง” พูดกูเต็มปากเต็มคำเพราะไม่มีสรรพนามไหนเหมาะกับมันได้เท่ากูมึงอีกแล้ว
“มึงไม่รู้อะไร” มันย้อน “ที่กูบอกว่ากูจะคุ้มครองน่ะ กูจะคุ้มครองต่อมอารมณ์ดีของมึงตะหาก รับรองว่ามึงจะได้หัวเราะวันละสองครั้งเป็นอย่างต่ำ ถ้าให้กูคุ้มครอง”
“แล้วทำไมกูต้องหัวเราะด้วยล่ะ”
มันทำหน้าเหนื่อยใจแล้วจ้องผมจริงจัง “มึงมองตากูนะ แล้วพูดว่า ‘กูเป็นเสาหินแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว กูมีความสุ้ขมีความสุข’ ถ้ามึงพูดได้เต็มปากโดยไม่รู้สึกขัดแย้ง มึงก็ไม่ต้องให้กูคุ้มครอง” ผมนิ่งอึ้งเพราะรู้อยู่เต็มอกว่าถ้าพูดออกมามันก็แค่คำโป้ปดเพียงเท่านั้น
เพราะชีวิตทุกวันนี้ไม่มีแม้แต่ความหวัง ไม่มีเป้าหมาย ไม่มีอะไรเป็นแรงจูงใจให้มีชีวิตอยู่เลยแม้แต่น้อย
เมื่อมันเห็นว่าผมไม่พูด มันก็เกลี้ยกล่อมต่อ “เห็นมั้ยล่ะ มึงก็พูดไม่ได้...เอางี้นะ ถ้ามึงไม่เชื่อ กูจะให้ทดลองใช้บริการก่อนก็ได้ ถ้ามึงไม่ติดใจกูภายในสามวันเจ็ดวัน กูจะเลี้ยงข้าวเลยเอ๊า” สายตามันดูจริงจังจนผมต้องมองนิ่ง
อยากทำให้คนอื่นมีความสุขขนาดนั้นเลยเหรอวะ มึงใจดีเกินไปหรือเปล่า..
แต่แล้ว.. “ไม่ว่าเธอจะเคยเป็นไคร จะผ่านอะไรมา ขอจงอย่าเป็นกังวล นี่คือคนของเธอ ไม่ว่ามันจะเกิดอะไร ต่อจากนี้ไปฉันจะอยู่ดูแลเธอ แค่จ่ายตังค์มาสองร้อยยยยย” มันแหกปากร้องเพลงลั่นร้านอาหารตามสั่งจนผมต้องรีบยืนขึ้นแล้วชะโงกไปปิดปากมัน
“เฮ้ย! อายเค้า มึงจะร้องเสียงดังทำไมวะเนี่ย!” แต่ไอ้เกรียนก็ยังไม่หยุดร้อง มันร้องทั้งๆ ที่ถูกปิดปากจนทั้งข้าวทั้งน้ำลายเปรอะมือผมไปหมด “อี๋ ทำไมซกม๊กงี้วะ” ผมสะบัดมือแล้วดึงกระดาษทิชชูมาเช็ด
“ใช่ๆ มือมึงโคตรสกปรก” มันดึงกระดาษไปเช็ดปาก
“ปากมึงนั่นแหละสกปรก!” แหวกลับใส่มันอย่างหัวเสีย
“เย้ๆ ตบมุขให้กูด้วย” มันทำท่าดีใจ “ตอนนี้มึงได้ผ่านการทดสอบการเป็นเพื่อนกูแล้วนะ มาๆ นั่งๆๆ มื้อนี้มึงเลี้ยงเอง” มันดึงผมให้นั่งตามเดิม
ไอ้ห่านี่ผีเข้าผีออก คุยเรื่องนั้นอยู่ดีดีแม่งก็เปลี่ยนเรื่องซะเฉยๆ แล้วไอ้คำสุดท้ายที่พูดน่ะ มันทะแม่งๆ ยังไงไม่รู้แฮะ
“ที่จริงต้องพูดว่ามึงเลี้ยงไม่ใช่เหรอวะ” ผมถาม
“ก็ใช่ไง มึงเลี้ยง เอาเลยๆ กินเต็มที่ มื้อนี้มึงเลี้ยง” เอ๊า ไอ้ห่านี่ยังไง เกรียนฉิบหายเลย
“เฮ้อ” ผมถอนหายใจแล้วปลงอนิจจัง มองมันแล้วถอนใจอีกครั้งก่อนจะตักข้าวกินเพราะไม่เห็นประโยชน์อะไรที่จะต่อล้อต่อเถียงด้วย
“ถ้าว่างๆ ขอยืมตัวไปถอนหญ้าที่บ้านหน่อยนะ” มันเคี้ยวเต็มปากแต่ก็ยังฝืนพูด
“ถอนหญ้า? ทำไมกูต้องไป”
“ก็เห็นถอนหายใจเก่ง เฮ้อ เฮ้อ เฮ้อ ถอนเก่งแบบนี้หญ้าแถวบ้านกูเหี้ยนทั้งบางแน่” ว่าแล้วก็ยักคิ้วจ้วงข้าวเข้าปากต่อไป
ผมมองมันอย่างจริงจัง ไม่ใช่แค่เกรียน แม่งยังกวนตีนขั้นสูงสุด อยากลุกถีบซักเปรี้ยงแต่แล้วก็ต้องหยุดคิดที่จะทำร้ายร่างกายมันเพราะคำพูดที่สะดุดหู
“มึงยังท่องกริยา 3 ช่าง ที่กูเคยสอนให้อยู่มั้ย” ผมมองมันอย่างพินิจพิเคราะห์ สามช่างที่มันว่า จนป่านนี้ผมก็ยังเก็บเอาไว้เป็นคาถาจัดการกับพวกคนเลวไม่ให้พวกมันทำให้ผมต้องเครียดกว่าที่เป็นอยู่
“มึง..” ผมชี้หน้ามัน
แต่มันพูดสวนขึ้น “มึงติดหนี้บุญคุณกูสองครั้งแล้วนะ เพราะฉะนั้น มึงต้องตอบแทนบุญคุณกูด้วยการเป็นเพื่อนกัน นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป” ได้แต่อึ้งแล้วอึ้งอีก ไม่น่าเชื่อว่าโลกจะกลมขนาดนี้ คนที่ผมนึกถึงบ่อยๆ คำพูดที่ผมยึดเอาเป็นคาถาประจำตัว แล้ววันนี้ก็ยังทำให้ผมยิ้มตั้งสองครั้ง
“แต่ก่อนอื่น เพื่อนใหม่จ่ายตังค์ค่าข้าวก่อนนะ อ้อ จ่ายที่กูสั่งใส่ห่อกลับบ้านด้วย กลับค่ำแบบนี้เหงี่ยมชอบเก็บอาหารเข้าตู้เย็น กูขี้เกียจอุ่น” เอ๊า ก็ที่กินพึ่งเสร็จมันก็น่าจะพอแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วยังจะห่อกลับทำไมวะเนี่ย “เอาน่า อย่าขี้หวงดิ เป็นเพื่อนกัน ขอกันกินเยอะกว่านี้อีก” มันตบบ่าผมแล้วรับข้าวกล่องที่เขาเอามาส่งพอดี จากนั้นก็เดินออกจากร้านพร้อมคำสั่ง “รีบจ่ายตังค์แล้วตามมา เดี๋ยวกูไปส่ง”
มันรู้เหรอว่าผมนั่งรถเมล์มา หรือว่าแค่เดา
จนแล้วจนรอด ผมก็ได้แค่ทำตามคำสั่ง วิ่งตามก้นมันไปติดๆ “มึงรู้ได้ไงว่ากูไม่มีรถ”
มันหยุดแล้วหันมามอง “กระเป๋ามึงอยู่ไหน” จู่ๆ ก็ถามหากระเป๋า
“ไม่มี” ช่วงนี้ยังไม่ค่อยได้เรียนอะไร แค่วิ่งทำเรื่องนั้นเรื่องนี้แถมยังต้องทำกิจกรรมรับน้องก็แทบไม่มีเวลาแล้วจะเอากระเป๋ามาทำไม
“ในกระเป๋ากางเกงก็มีแต่กระเป๋าตังค์ โทรศัพท์มือถือก็ไม่มี กุญแจรถก็ไม่มี อย่าบอกว่ารถมึงใช้สแกนม่านตานะ มันจะล้ำเกินหน้าไปหน่อย”
“เห็นหน้าโง่ๆ ก็ฉลาดเหมือนกันนี่” เป็นครั้งแรกที่ผมพูดย้อนคนอื่น อย่าว่าแต่ย้อนแค่คุยด้วยยังนับคำได้ ไอ้เกรียนนี่มันค่อยๆ ละลายพฤติกรรมของผมขึ้นเรื่อยๆ แล้วสิ
“เห็นเป็นเสาหินแบบนี้ก็แซะเป็นเหมือนกันนี่” มันย้อนศรใส่แล้วยืนยิ้มแยกเขี้ยวเห็นฟันทั้งปาก “กูชื่อข้าวจ้าว แต่จะเรียกท่านจ้าวหรือเทพจ้าวก็ได้ กูชอบให้คนยกย่องสรรเสริญ” ผมเกือบหลุดขำเมื่อมันพูดหน้าตาย “ส่วนมึง จะให้กูเรียกชื่อหรือจะให้เรียกเสาหินต่อไปก็แล้วแต่มึงนะ”
ผมมองมันอย่างหลากหลายอารมณ์ ทั้งขำทั้งหมั่นไส้ อยากเตะตัดขาสักทีสกัดความมั่นหน้าของมัน
“กูชื่อสกาย” ในที่สุดก็บอกชื่อออกไป “หวังว่าคบกับมึงแล้วกูคงไม่ต้องไปอยู่ศรีธัญญาวันนี้พรุ่งนี้หรอกนะ”
“อั้ยย่ะ ปากคอเลาะร้ายว่ะ มึงไม่รู้อะไร อยู่ที่นั่นกูเป็นหมอนะเว้ย แต่บางวันก็เป็นพยาบาล เป็นพริตตี้ก็บ่อย มันแล้วแต่ว่าพวกเพื่อนๆ เค้าจะเรียกเป็นอะไร ฮ่าๆๆๆ กูนี่ฮาไอ้จ้าวจริงๆ” ชมและขำมุขตัวเองอีกแล้ว เฮ้อออ
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา การไปเรียนทุกครั้งก็เหมือนการได้ขึ้นสวรรค์ ชีวิตผมเปลี่ยนไปตั้งแต่มีไอ้เกรียนเป็นเพื่อน มันคอยเป็นตัวเชื่อมระหว่างผมกับอีกสองคนซึ่งไอ้เดย์ไอ้ไนท์ก็ไม่เต็มพอๆ กันนั่นแหละ มันก็เลยไม่ค่อยมีปัญที่จะมาคบกับผม
และแล้วในวันหนึ่ง วันที่ผมรู้ใจตัวเองอย่างถ่องแท้ว่าได้หลงรักเพื่อนเกรียนสุดเพี้ยนคนนี้มากขนาดไหน
“ซื้อเกาเหลามาสองถุง กับเบนโตะเยอะๆ น้ำแข็งไม่ต้อง กูแข็งเองได้ กร้ากกกก” ไอ้จ้าวขี้เมาสั่งซื้อกับแกล้ม
วันนี้สอบไฟนอลวันสุดท้ายของปีหนึ่งเทอมหนึ่ง เราสี่คนจึงมานั่งกินเหล้าฉลองสอบเสร็จกันที่หอเดย์ไนท์ และตอนนี้ก็สี่ทุ่มเข้าไปแล้วแต่ไอ้ขี้เมาบอกว่ายังอยากกินต่อ
“สั่งอย่างกับเสี่ยแต่ไอ้เหี้ยเสือกไม่จ่ายตังค์” ไอ้เดย์บ่น
“อ้าวๆๆๆ พูดแบบนี้ไม่สวยนะเว้ย มึงรู้มั้ยนี่ห้องใคร” ไอ้จ้าวทำท่าฮึดฮัด
“ห้องกู” << ไอ้เดย์
“นี่เหล้าใคร”
“เหล้ากู” << ไอ้ไนท์
“กับแกล้มใคร”
“แกล้มกู” << ผมเอง
“กูก็ไม่เถียง! แต่พวกมึงดูนี่ นี่ไง นี่แก้มกู ก้ากกกก” << ไอ้เกรียนจ้าวชี้แก้มตัวเอง
“เรื่องแถเรื่องมั่วขอให้บอก ตลกแดกไปวันๆ” ไอ้เดย์บ่นอีก “แล้วมึงเอาไรป่าววะกาย แดกแต่เหล้า กับไม่แตะ บรรพบุรุษมึงเป็นจี้กงหรือไง”
“ไอ้ห่า จี้กงนั่นมันถูขี้ไคลไม่ใช่เหร้อ” ถึงจะเมาก็ยังจำได้แฮะ “ที่ถูขี้ไคลในสปาแล้วร้องอื้ออ้าเหมือนในหนังแผ่นที่เราดูกันเมื่อวานอะ” เฮ้อ เมื่อไหร่ผมจะเลิกมองมันในแง่ดีเกินไปแบบนี้ซะทีนะ
“มึงรีบไปเถอะไอ้เดย์ไอ้ไนท์ มัวเถียงกับไอ้เรื้อนนี่อีกสิบปีก็ยังไม่ได้ไปหรอก” ผมไล่
“งั้นก็ดูมันดีดีนะเว้ย เมาคราวก่อนก็ไปกินของเซ่นเจ้าที่หอกู หาว่าเป็นร้านบุพเฟ่อาหารจีน ไอ้สัดนี่วอนโดนหักคอตลอด”
“เออๆ กูจะไม่ให้คลาดสายตาเลย” ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่มาดื่มกับพวกมัน ปกติไม่ค่อยว่างนักหรอกเพราะต้องรับงานตลอด เคยได้ยินกิติศัพท์ว่าไอ้จ้าวมันรื้อนเวลาเมา ก็คิดว่าจะเล็กน้อย ที่ไหนได้ แม่งโคตรของโคตรเรื้อนเลยละ
อันที่จริงมันก็ไม่ได้คออ่อนนะ แต่แม่งกระดกเร็วทีเดียวหมดแก้วตลอด แถมยังชนถี่ยกถี่ ถ้าใครไม่ชนแม่งก็ชนกับมือตัวเองแล้วกระดกอั่กอั่กเหมือนสามล้อถูกหวย
ผ่านไปอีกสี่ห้าแก้ว ตามันก็เยิ้มๆ ลอยๆ เสียงเริ่มขึ้นจมูก หน้าแดง คอแดง ปากแดงแถมยังดูเจ่อๆ เผยอออกตลอดเวลา “ร้อนว่ะแม่ง เมื่อไหร่จะถึงคิวซะทีวะ” อยู่ๆ ก็บ่นร้อนแล้วจับคอเสื้อนักศึกษาไปมาแล้วปลดกระดุมเม็ดบนออก
“คิวอะไรของมึง” ตอนแรกนึกว่ามันพูดถึงไอ้เดย์ไนท์ที่ต้องไปต่อคิวซื้อกับแกล้ม
“คิวพบท่านยมไง ก็ข้าเป็นวิญญาณที่กำลังต่อคิวเพื่อรอตัดสินโทษว่าจะต้องไปลงนรกขุมไหนไงวะ”
“เพ้อสุดอะไรสุด” ผมบ่นพลางส่ายหัว
“เพ้อห่าไร นรกมีจริงนะเว้ย” แล้วมันก็ลุกขึ้นแล้วร้องพร้อมกับทำท่าทางประกอบตามเนื้อเพลง “พิภพมัจจุราช ใครถึงฆาตดับชีวี สุวรรณตรวจดูบัญชี ถ้าทําดีให้ไปสวรรค์ ทําชั่วพระยมว่าไง ข้าฯส่งลงไปนรกโลกันต์นะสิ ต้นงิ้วกระทะทองแดง เอาหอกแหลมแทง ทุกวัน ทุกวัน แฮ่!!” ร้องจบแล้วก็แยกขาออกร้องแฮ่เหมือนที่พวกตลกชอบทำกัน ผมอดไม่ได้ก็หัวเราะไอ้ผีบ้าจ้าวจนตัวโยน
“พอเหอะมึง ทำตัวติงต๊องไปทุกวี่ทุกวัน ไอ้บ้านี่” หัวเราะเสร็จก็ดุมันเพราะเห็นท่าว่ายังมีอาการแปลกๆ
“ร้อนว่ะ นรกนี่ร้อนฉิบหาย รู้งี้ตอนตายกูตายในน้ำดีกว่าไม่น่าตายคาอกน้องพิมพ์ฐาเลยว่ะ” ยิ่งพูดยิ่งเลอะ ผมพยายามไล่คว้ามือมันเพื่อฉุดให้ลงมานั่งดีดีแต่แม่งก็หนีตลอด
“ไม่ไหวละ ร้อนๆๆๆๆ” บ่นพลางปลดกระดุมเสื้อออกทั้งแผงแล้วถอดออก แค่นั้นยังไม่พอ แม่งยังปลดเข็มขัดแล้วถอดกางเกงนักศึกษาออกจนเหลือแต่บ็อกเซอร์
“เฮ้ย! อะไรของมึงไอ้จ้าว” ผมไม่ได้อะไรกับที่มันถอดหรอกนะ แต่ท่าทางมันแปลกๆ เหมือนอยู่ในนิมิตของตัวเองแบบหลุดโลกไปแล้ว ทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงผมด้วยซ้ำ
“อ้าว มึงไม่ร้อนเหรอไอ้วิญญาณเร่ร่อน ถอดเสื้อผ้าออกสิ” เอาละสิ หันมาชี้หน้าผมแล้วพูดจาแปลกๆ
“ม..ไม่ร้อน กูไม่ร้อน” ตอบพลางถอยหนีไปเรื่อยๆ จนต้องลุกยืนเมื่อหลังชนขอบเตียงเมื่อมันย่างสามขุมเข้ามาใกล้เรื่อย
“เหยร้อนสิ มึงต้องร้อน ถึงตอนนี้ยังไม่ร้อนแต่เดี๋ยวลงกระทะทองแดงมึงก็ต้องถอด” มันพุ่งเข้าประชิดตัวแล้วกดตัวผมให้นั่งลงบนเตียงและพยายามแกะกระดุมเสื้อให้
“จ้าว มึงอย่าบ้า ปล่อยสิไอ้จ้าว!” พยายามปัดไม้ปัดมือมันแต่ก็ไม่กล้าทำรุนแรงเพราะผมค่อนข้างถนอมมันอยู่พอสมควร ก็มันเป็นเพื่อนคนสำคัญที่สุดของผมนี่นะ
ตอนแรกก็คิดแค่นั้น..
“ไม่เอาไม่ปล่อย ถอดๆ ถอดสิ ถอดเป็นเพื่อนกันไง น้าา” มันทำหน้าอ้อน ตามันเยิ้มอยู่แล้วพอมองมาแบบเว้าวอนก็ยิ่งแปลกตา “เปลี่ยนกันถอดก็ได้ นะ นะ” มือทั้งสองข้างของผมถูกดึงไปแหมะอยู่ที่ขอบบ็อกเซอร์ของมัน วูบแรกคือตกใจ วูบต่อมาคือใจเต้นผิดจังหวะเมื่อมันกดมือผมพยายามจะให้รูดขอบกางเกงมันลงแถมยังขยับตัวเข้าหาจนหน้าอกแทบจะเบียดจมูก
“จ..จ้าว มึงอย่าทำแบบนี้” แปลกใจเสียงตัวเองที่แผ่วเบาไม่ได้หนักแน่นพอที่จะทำให้คนตรงหน้าถอยออกไป
“ถอดนะ ถอดเป็นเพื่อนกันไง ไม่อยากเป็นเพื่อนจ้าวเหรอ” มันละมือที่ประกบมือผมขึ้นประคองหน้าให้เงยขึ้นสบตากับมัน แถมยังเอียงคอยิ้มบางๆ เหมือนกำลังยั่วอย่างนั้นแหละ
“........” ในหัวมันตื้อไปหมด พูดอะไรไม่ออก มือก็ยังคงคาอยู่ที่ขอบบ็อกเซอร์ของมัน อยากจะดึงมือกลับมาแต่ร่างกายไม่ทำตาม ได้แต่มองจ้องหน้าจ้องปากมันอยู่อย่างนั้น
“งั้นจ้าวถอดให้นะ” ปลายนิ้วอุ่นๆ ของมันระไปตามต้นคอแล้วเลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของผม รอยยิ้มเอาแต่ใจของมันผุดขึ้นเมื่อไม่ถูกปฏิเสธ
ผมปล่อยให้มันแกะกระดุมไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ใบหน้าเราอยู่ในระดับเดียวกันเพราะมันต้องก้มลงปลดกระดุมเม็ดสุดท้าย “จะถอดกางเกงเอง หรือให้จ้าวถอด” ไม่ได้ถามเฉยๆ แต่มือข้างหนึ่งยกขึ้นจับต้นคอของผมส่วนอีกข้างเลื่อนไปแตะอยู่ตรงหัวเข็มขัดรอไว้แล้ว
ใบหน้าที่จ่ออยู่ไม่ถึงคืบ ทั้งอ้อน ทั้งยั่ว แถมยังทำเหมือนตั้งใจพ่นกลิ่นแอลกอฮอล์ใส่หน้าผมซะอีก
“จ้าว..” ผมพูดได้แค่นั้น เรียกชื่อมันด้วยเสียงแหบปร่า
หัวใจเต้นระรัวรับรู้ถึงความรู้สึกลึกๆ ที่ระเบิดอยู่ข้างใน
เราจ้องตากันอยู่นาน จ้าวไม่ถอยหนี ส่วนผมก็ค่อยๆ ดึงรั้งสะโพกของมันเข้ามาใกล้ขึ้นอีก
ภาพทุกภาพที่เคยประทับใจไหลวนอยู่ในจินตภาพแบบฉากต่อฉาก รอยยิ้ม เสียงหัวเราะและเรื่องราวต่างๆ รวมตัวเข้ากับสถานการณ์ในปัจจุบัน ก่อให้เกิดความรู้สึกปั่นป่วนราวกับกำลังเล่นรถไฟเหาะที่สูงเสียดฟ้า
ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดกันแรงขึ้น ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลย ไม่ว่าจะผู้หญิงหรือผู้ชาย จ้าวเป็นคนแรกที่ทำให้เกิดอาการหวั่นไหวได้ถึงขนาดนี้
ไม่ใช่แค่หวั่นไหว
แต่คงเป็นความรัก..
ผ ม รั ก จ้ า ว
เมื่อแน่ชัดในความรู้สึก ผมค่อยๆ ยืดตัวขึ้นเพื่อตั้งใจมอบจูบแรกให้มัน และแล้วปลายจมูกก็ชนกันเบาๆ ผมขยับหน้าเล็กน้อยแค่นั้นหัวใจก็เต้นโครมครามแล้ว
กูรักมึงนะจ้าว..
แต่ในขณะที่ริมฝีปากกำลังจะเบียดชิด เสียงกุกกักที่หน้าประตูก็ดังขึ้น
แกร้ก!!!
ผมดันตัวจ้าวออกไปแล้วรีบดึงสติให้กลับมา “ใส่เสื้อผ้าไอ้จ้าว!” สั่งเสียงเรียบแล้วมองหาเสื้อของตัวเองพลางหยิบมาใส่ติดกระดุมอย่างรวดเร็ว
“ไม่ใส่สิ ไม่เอา ถอดๆๆ เมื่อกี้ยังไม่ดื้อเลย ตอนนี้ทำไมดื้อ ห้ามดื้อสิ จ้าวไม่ชอบคนดื้อนะ” มันงอแงจะถอดเสื้อผมออกอีกครั้งให้ได้
แอ้ด..
เสียงประตูเปิดและไอ้เดย์ไอ้ไนท์เข้ามา ต่างพากันตกใจกับภาพที่เห็น
“เกิดอะไรขึ้นวะนั่นน่ะ” ไอ้เดย์เดินเร็วเข้ามาดึงไอ้จ้าวออกไป
“ร้อนไง ร้อนๆๆ นรกแม่งร้อนสัดๆ อ้าว นี่พวกมึงเป็นสัมภเวสีตัวใหม่พึ่งตายใช่ปะ” มันเอียงคอมองไอ้ไนท์กับไอ้เดย์สลับกันไปมา “งั้นถอดเลย ถอดเสื้อผ้าจะได้ไปเล่นน้ำกระทะทองแดงกันไง” แล้วมหากรรมไล่แก้ผ้าเพื่อนก็เกิดขึ้น โดยจบลงที่ผมสามคนช่วยกันจับตัวมันแล้วห่อไว้ด้วยผ้านวมจนในที่สุดแม่งก็หลับไป
“ไอ้เหี้ยจ้าว เมาแล้วเพี้ยนป่วงหมาปัญญาอ่อนสัด” ไอ้เดย์บ่นพลางหอบแฮ่ก
“ตลกดีออก ฮ่าๆๆๆ ไอ้จ้าวแม่งฮา ฮ่าๆๆๆๆ” ไอ้ไนท์มันรู้เรื่องนะ มันก็ช่วยจับไอ้จ้าวเหมือนกัน แต่จับไปหัวเราะไป ทั้งตัวทั้งหน้านี่แดงกว่ากวนอูซะอีก
“เฮ้อ เอาไอ้ห่าสองตัวนี่จับมัดรวมกันแล้วปล่อยลอยทะเลน่าจะดี” ไอ้เดย์บ่นกระปอดกระแปด “ว่าแต่มึงเถอะไอ้กาย ถ้าพวกกูไม่เข้ามาก่อน มึงจะทนลูกอ่อยไอ้จ้าวไหวปะวะ” มันหันมองผมแบบหยั่งเชิงหน่อยๆ ส่วนไอ้ไนท์ไม่ต้องสนใจมันแล้วเพราะแม่งนั่งเอานิ้วจิ้มผ้านวมที่ห่อม้วนตัวไอ้จ้าวอยู่แล้วหัวเราะจนตัวโยนไปโยนมา
“........” ผมไม่รู้จะตอบยังไง จะโกหกว่าทนได้ก็คงจะกระดากปาก
“เวลาเมาแม่งก็เป็นงี้แหละ มือไวใจเร็วแถมยังขี้อ้อนขี้อ่อย ไปผับไปกินกันข้างนอกมันถึงได้แอ้มสาวตลอด ถ้ามึงไม่ได้คิดอะไรก็ดี แต่ถ้ามึงคิด กูว่ามึงต้องคิดดีดีนะ ถ้าไม่มีเวลาประกบมันตลอดเวลา มึงนั่นแหละที่จะเจ็บเพราะไอ้ห่าจ้าวมันพร้อมออกนอกลู่นอกทางได้ตลอด และในที่สุดพอมึงทนไม่ไหวก็ต้องออกไปไกลๆ จากมัน ถึงวันนั้นกูคงเสียดายความเป็นเพื่อนของพวกมึงว่ะ” ไอ้เดย์ตบไหล่ผมสองสามทีแล้วลุกไปดึงไอ้ไนท์ที่นอนหัวเราะตัวงออยู่ที่พื้นให้ไปนอนบนเตียง
“งั้นกูกลับก่อนนะ ขอบใจสำหรับคำแนะนำ” ไอ้เดย์พยักหน้าบอกให้กลับดีดี จากนั้นผมก็ออกมาจากหอพวกมัน
เดินคิดอะไรไปเรื่อย คิดเรื่องที่บ้าน คิดเรื่องไอ้จ้าว คิดสะระตะและตัดสินใจแน่วแน่ว่าผมจะรอ
รอให้หมดสัญญากับเอเจนซี่ในอีกสองปีข้างหน้า จากนั้นผมจะบอกรักมันทันที ถึงตอนนั้นคงรับงานเอง น่าจะมีเงินพอค่ารักษาพ่อและดูแลไอ้จ้าวได้ แต่ช่วงนี้ที่ผมยังไม่พร้อมก็คงต้องดูแลมันในฐานะเพื่อนไปก่อน
อย่างน้อยมันก็ยังอยู่ในสายตา อยู่ใกล้ๆ หัวใจที่นับตั้งแต่วันนี้..
หัวใจของผม..ขอยกให้มัน
**********
ต่อด้านล่าง
-
ผ่านคืนวันไปอย่างเป็นสุขมากขึ้น เคยคิดว่าการมาเรียนเป็นดั่งสวรรค์ แต่พอรู้ตัวว่ารักไอ้จ้าวก็ยิ่งเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ด ยิ่งสนิทก็ยิ่งรัก ยิ่งปรารถนาทั้งร่างกายและจิตใจของมัน แต่ด้วยปัญหาส่วนตัวที่ไม่เอื้อจึงต้องอดทนเก็บความรักให้เป็นความลับมาตลอด
และยิ่งได้อยู่สวรรค์นานเท่าใด การกลับไปอยู่ในนรกก็เป็นความทรมานมากขึ้นเท่านั้น ผมอดทนอยู่ในบ้านที่มีแต่คนชั่วร้ายไม่ได้อีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่เป็นห่วงพ่อ แต่ถึงอยู่ก็ใช่ว่าจะเข้าไปหาได้ตลอด ผมจะได้เจอพ่อก็ต่อเมื่อแม่เลี้ยงอนุญาตเท่านั้นซึ่งไม่บ่อยนักหรอก
“ผมจะไปอยู่ข้างนอกนะพ่อ” ในวันที่เก็บเสื้อผ้าพร้อมออกไปอยู่ข้างนอก เมื่อต่อรองว่าหัวเด็ดตีนขาดก็จะออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียว
“.....อืออ” พ่อส่งเสียงในลำคออย่างยากลำบาก
ผ่านไปสี่ปีกว่าแล้วที่อาการไม่ได้ดีขึ้นเลย แต่ยิ่งผมอยู่ที่นี่ พ่อก็จะยิ่งลำบากเพราะทุกครั้งที่ผมอยู่บ้าน..
“น้าเอานมมาให้คุณพจน์จ๊ะ” มีเวลาตั้งเยอะไม่เข้ามา พอผมเข้ามา มันก็เข้ามาทันที
นังแพศยา
“พ่อไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะดูแลตัวเอง” ผมพยายามไม่สนใจร่างอวบอัดในชุดนอนบางพลิ้ว อย่าว่าแต่มองเลยแค่ใช้อากาศร่วมกันก็ยังรู้สึกขยะแขยง
แต่พ่อทำหน้าเศร้ากับท่าทีของมันที่มีต่อผม “ผมอยู่ข้างนอกจะได้พ้นจากอสรพิษชั้นต่ำซะที มันจะดีกับเราสองคนนะครับ” ถึงจะเคยทำผิดพลาดมาในชีวิต แต่พ่อไม่เคยไม่รักผมกับแม่ เพียงแต่ที่ผ่านมาคงนึกไม่ถึงว่าคนที่พ่อเรียกว่าเมียอีกคนนั้นจะชั่วช้าได้มากมายขนาดนี้
“สกายไม่เปลี่ยนใจแน่หรือจ๊ะ” เธอทำเป็นไม่สนใจคำพูดเปรียบเปรยทั้งๆ ที่รู้เต็มอกว่าผมด่าแต่กลับหน้าด้านเดินมานั่งข้างๆ แล้ววางมือไว้บนหน้าขาของผม
พ่อคิ้วขมวดในทันที ถึงร่างกายจะเคลื่อนไหวไม่ได้แต่สมองและหัวใจก็ยังทำงานเป็นปกติ “อืออ..” เสียงครางเหมือนจะไล่แต่ไม่มีผลอะไรกับนังงูพิษที่หนังหนายิ่งกว่าคางคก
“งั้นผมไปก่อนนะพ่อ แล้วจะแวะมาเยี่ยมนะครับ” ผมลุกขึ้นไม่สนใจจะเสวนากับผู้หญิงแพศยาพรรค์นี้
ประตูปิดลงพร้อมด้วยเสียงด่าเล็กแหลมที่พ่นออกมาหยาบคาย คงโมโหที่ผมไม่เล่นด้วย ทั้งๆ ที่พยายามอ่อยมาตลอด จึงเอาความหน้าแตกไปลงที่พ่อ
นี่แหละที่ทำให้ผมอยู่ต่อไปอีกไม่ได้ อย่างน้อยถ้าไม่มีเหตุอะไรให้พวกมันโกรธ พ่อผมก็จะได้อยู่อย่างสงบบ้าง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
‘มึงคิดมากไปรึเปล่า เขาอยู่กินกันมา จะทิ้งขว้างกันลงง่ายๆ เพราะเรื่องเงินเหรอ’ นึกถึงคำพูดนี้ยิ่งทำให้เกิดความรู้สึกขยะแขยงเมื่อนึกถึงนังงูพิษนั่น
แค่เป็นเมียน้อยของพ่อแล้วเข้ามาราวีจนแม่ผมไม่มีความสุขและตรอมใจตาย นั่นยังไม่เลวร้ายพอ พวกมันยังหวังจะเคลมผมทั้งแม่ทั้งลูก ขนาดเรื่องเลวทรามแบบนี้ยังทำได้ นับประสาอะไรกับแค่ทิ้งขว้างคนทุพลภาพที่ไม่มีประโยชน์ต่อตัวเอง
บอกตามตรงว่าผมคิดเสมอว่าครั้งนั้นผมคงโดนข่มขืนไปเรียบร้อยแล้ว ถึงจะสลบไปก่อนแต่อาการเจ็บตรงช่องทางนั้นก็ทำให้จิตตกอยู่ตลอดเวลา พวกมันทำให้ผมมีปัญหาทางด้านจิตใจอย่างหนัก ยิ่งตอนที่อยู่ในพื้นที่แคบและมืด ความรู้สึกหวาดกลัวสุดขีดในคราวนั้นมันหลอนประสาทจนผมแทบจะหมดสติไปได้เสมอ
“คิดอะไรอยู่ ยังโกรธกูอยู่เหรอวะ” ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกโอบกอดจากทางด้านหลัง ตอนนี้ออกมาดื่มยืนเบียร์อยู่นอกระเบียงคอนโด ซึ่งเจ้าของคอนโดก็ไม่ใช่ใครที่ไหน
ดินแดน..
ผู้ชายนิสัยประหลาดที่ทำให้ผมยิ้มออกมาได้เทียบเท่าไอ้จ้าว ผู้ชายที่พร้อมจะดูแลผมทั้งร่างกายและจิตใจ ผู้ชายที่ยอมเสียสละให้ผมเป็นฝ่ายรุก และผู้ชายที่คิดจะรุกผมกลับเสมอถ้ามีโอกาส
ผู้ชายที่ตอนนี้...เขาเป็นแฟนผม
ผมเคยเฝ้าถามตัวเองตั้งแต่ตอนที่รู้ตัวว่ารักไอ้จ้าวว่า เฮ้ย จริงเหรอ มึงรักผู้ชายจริงเหรอวะ แต่คำตอบที่ได้ก็มีเพียงใบหน้าไอ้จ้าวที่ปรากฏขึ้น เรื่องทุกข์ใจของผม จ้าวมันรู้หมด ถึงมันจะเป็นคนพูดมากแต่เวลาเห็นความเปลี่ยนแปลงในอารมณ์มันก็มักจะพูดว่า ‘ขอกูอยู่ด้วยคน รับรองไม่พูดซักแอะเลย’ ถ้าเป็นคนอื่นคงง่ายที่จะอยู่นิ่งเงียบแต่กับไอ้จ้าวผมรู้ว่ามันยากมากๆ แต่มันก็ทำได้
เหมือนที่ผู้ชายเจ้าของวงแขนรุ่มร่ามคนนี้ได้เคยสัญญาว่าเขาจะอยู่เป็นเพื่อนโดยจะไม่พูดแม้แต่ประโยคเดียวถ้าผมไม่ถาม และเขาก็ทำได้ดีแถมยังทำให้ผมรู้สึกว่าในระหว่างที่เขาเงียบนั้น เขาไม่ได้ละสายตาออกจากผมเลย..
มันทำให้รู้สึกอบอุ่น
อุ่นใจ..
แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความรู้สึก ซึ่งจะจริงหรือไม่ ผมก็ไม่อาจรู้ได้
ผมพลิกตัวแล้วดันเขาออก “ไม่ได้โกรธ ก็แค่นึกถึงเรื่องเก่าๆ แล้วเครียด” ผมไม่ได้โกรธเขา ตรงกันข้ามกลับรู้สึกผิดต่อเขามากกว่า ทั้งเรื่องที่ผมมีจิตผูกติดอยู่กับไอ้จ้าวและเขาก็รู้มาตลอดแต่ไม่เคยทำให้ผมอึดอัดหรือกดดันในเรื่องนี้ อีกทั้งเรื่องที่ผมพาลใส่เขาทุกครั้งที่เขาเผลอเดาเรื่องอดีตของผมในทางที่ดีเกินไป “คุณเข้าไปข้างในเถอะ ข้างนอกมันเย็นเดี๋ยวจะป่วยอีก” ผมเสเปลี่ยนเรื่อง
ดันเขากลับเข้าไปในห้องแต่เขาไม่ยอมขยับ “เล่าเรื่องของมึงให้กูฟังบ้างไม่ได้เหรอ คราวหน้ากูจะได้ไม่เดามั่วไปโดนปมมึงอะ” เขาทำหน้าจ๋อยและพยายามเข้ามากอดเอวผมอีกครั้ง
คนบ้าอะไรแบบนี้ คอยจะรุกอยู่ตลอดเวลา
ผมเบี่ยงตัวเล็กน้อยแล้วปรามเขาเอาไว้ “โอเคๆ เล่าก็ได้ แต่คุณเลิกรุ่มร่ามกับผมซักนาทีสองนาทีจะตายมั้ย”
ไม่ใช่ว่ารังเกียจ แต่ผมไม่ไว้ใจ ตอนทำรักครั้งแรกมันเป็นเหตุสุดวิสัยที่เขาเกิดป่วยแบบปัจจุบันทันด่วน แต่ผมรู้ว่าลึกๆ แล้วเขาก็ยอมนั่นแหละเพราะถ้าไม่ยอมจริงๆ ต่อให้ใกล้ตายเขาก็คงกัดลิ้นตัวเองเพื่อชิงตายซะก่อนที่จะโดนรุก
เรื่องนี้เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่นึกถึงทีไรก็รู้สึกขอบคุณเขาเสมอ ไม่ใช่เพราะเขายอมแต่เป็นเพราะเขากล้าทิ้งศักดิ์ศรีความเป็นคนแบบเขาลงเพื่อผม..
ผมตัดสินใจเล่าเรื่องราวในอดีตแบบละเอียดยิบให้เขารู้ รวมถึงความสัมพันธ์ของผมกับได้จ้าวด้วย ต่อนี้ไปจะได้ไม่เดาส่งจนโดนหางเลขอีก
เขาทำหน้าเครียดตลอดเวลาที่เล่า พยายามถามผมเป็นระยะว่าไหวไหมในตอนที่ผมนิ่งไปหลายครั้งเพราะนึกถึงบาดแผลครั้งเก่า แต่เมื่อผมเล่าต่อเขาก็คอยบีบมือลูบหัวให้กำลังใจ ไม่มีพูดขัดแม้แต่คำเดียว
คงไม่มีใครอีกแล้วที่จะน่ารักกับผมได้เท่านี้ ถ้ารักเขาได้ ผมคงเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกแน่ๆ
เมื่อฟังจนจบเขาก็พูดขึ้น “ถ้ามึงจะเอาเรื่องตอนนี้ก็ยังทันนะ สัญญาไม่ยุติธรรมและความประพฤติไม่เหมาะสมของน้าแจน เราน่าจะฟ้องได้ ส่วนไอ้เหี้ยสตาร์อะไรนั่น เดี๋ยวกูจะจัดการให้เอง” พยายามหาช่องให้ผมได้แก้เกม งานถนัดของเขา อะไรๆ ก็วางแผน อะไรๆ ก็ต้องเอาคืน
ผมถอนหายใจหนักๆ เพื่อลดความรู้สึกกระอักกระอ่วนภายในที่ต้องเล่าเรื่องอัปรีย์แบบนั้นออกมา “ช่างมันเถอะ มันผ่านมานานแล้ว ผมรออย่างเดียวว่าเมื่อไหร่เวรกรรมจะตามทันพวกมัน ขอให้เวรกรรมไล่ล่าจนพวกมันต้องหนีหัวซุกหัวซุนเหมือนหมาข้างถนน ไร้ความช่วยเหลือ ไร้คนเห็นใจ แบบนั้นมันสะใจมากกว่า” ผมกัดกรามแน่นเมื่อนึกถึงพวกมัน บอกตามตรงว่าอโหสิไม่ไหวกับความจัญไรที่พวกมันทำ ที่ผ่านมาได้จนถึงตอนนี้ก็เพราะกิริยา 3 ช่าง ของไอ้จ้าวทั้งนั้น
“มันต้องมีแน่ วันที่พวกมันจะต้องรับกรรมอย่างสาสม” เขากุมมือผมแล้วบีบแน่นเพื่อให้กำลังใจ ได้ทันเห็นประกายตาร้ายลึกที่ปรับเป็นปกติในเวลาแค่เสี้ยววินาทีของเขาแล้วใจคอไม่ค่อยสู้ดี
“อย่าวางแผนทำอะไรเสี่ยงๆ อีกนะ ผมขอร้อง”
“เออน่า ไม่ทำหรอก ชีวิตกูมีอะไรต้องทำอีกเยอะ ช่วงนี้ไม่ว่างแล้ว มีแฟนแล้วต้องเทคแฟน” ถึงจะทำหน้ากระลิ้มกระเหรี่ยกลบเกลื่อนแต่ผมก็ไม่ค่อยเชื่อน้ำหน้าอยู่ดี
สังหรณ์ไม่ดีแทนพวกนั้นจริงๆ
“แต่ก็ไม่น่าเชื่อว่าน้าแจนจะร้ายขนาดนั้น แค่คิดยังขนลุกเลยว่ะ” เขาพูดแล้วทำหน้าสยอง
“เห็นนางเงียบๆ แรดเพียบนะครับ” ผมพูดกลั้วหัวเราะเบาๆ ไม่อยากอยากเขาต้องมาเครียดไปด้วย
เขามองผมแล้วยิ้มบางๆ “เวลามึงยิ้มหรือหัวเราะนี่น่ารักน่าเอาดูจัง” ก็เป็นซะอย่างนี้ แล้วจะให้ผมไว้ใจเขาได้ยังไงกัน
“น่าเอ็นดูมั้ย” ผมแก้ให้แล้วปิดประตูระเบียง ส่วนเขาก็เดินไปปิดไฟดวงหลักเพื่อเตรียมตัวนอนเพราะตอนนี้เกือบเที่ยงคืนแล้ว
“เออ นั่นแหละ น่าดูเอ็น” ทำเป็นยิ้มทะเล้น น่าเตะตัดขาให้หน้าคว่ำ
“ไอ้ผีบ้า” ผมด่าแล้วเดินหนีขึ้นไปนอนฝั่งของตัวเอง
“แฟนด่าแปลว่าแฟนให้ท่า ยิ่งด่าแล้วหนีขึ้นเตียงยิ่งแปลว่าจะอ้าให้ทุกท่าเลย” ไม่เคยเห็นใครหื่นได้เท่าไอ้ผีบ้านี่เลยนะ คิดอยู่แค่เรื่องจะกดผมนี่แหละ
แล้วผมล่ะ ยอมเขาได้จริงๆ หรือเปล่านะ
“คืนนี้งดทุกอย่าง” ผมดึงแขนไอ้คนขี้หื่นให้ลงมานอนดีดี เล่นมายืนจ้องผมตาเป็นมันอยู่ข้างเตียงแบบนี้ มันทำตัวไม่ถูก “คุณต้องพักผ่อนเยอะๆ พรุ่งนี้ต้องไปถ่ายซ่อมให้ห้างฯ รู้มั้ย”
แต่ทันทีที่หลังของเขาแตะพื้นที่นอน ร่างหนาก็พลิกตะแคงมากอดผมไว้ทันที “แข็งแรงแล้ว ไม่เชื่อดูดิ กล้ามแน่น แข็งปั้ก” ไม่พูดเปล่าแต่เลิกเสื้อขึ้นแล้วทุบซิกแพ็คโชว์
ผมมองหน้าเขาอย่างเอ็นดู ถึงอายุจะมากกว่าแต่ผมว่านิสัยและอากัปกิริยาของเขาเหมือนจะเด็กกว่าผมมากเลยนะ
ถอดแบบไอ้จ้าวมาเป๊ะ..
เฮ้อ ผมเผลอคิดถึงไอ้จ้าวอีกแล้วสิ แบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับเขาเลย ถึงจะรู้แต่บังคับใจตัวเองไม่เคยได้เลย
“อ้าว เป็นไรอะ อยู่ดีดีก็ทำตาเศร้า” และนี่เป็นอีกหนึ่งอย่างที่ผมรู้สึกดีกับเขา
ถึงเขาจะเรียกผมว่าไอ้หน้านิ่งเพราะผมไม่ค่อยแสดงอารมณ์ทางสีหน้ามากนัก แต่เวลาที่ผมผิดปกติ เขาจะรู้ได้ในทันทีและไม่เคยนิ่งดูดายปล่อยให้มันผ่านเลยไปเฉยๆ
“ผมขอโทษ” ยิ่งรู้สึกดีกับเขามากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นเท่านั้นเพราะไม่ว่ายังไงก็อดที่จะเปรียบเทียบเขากับไอ้จ้าวไม่ได้
ทำไมต้องยึดติดกับไอ้จ้าวขนาดนี้ ผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเลย
นิ้วแข็งๆ จิ้มลงมาตรงใต้คางแล้วเสยขึ้นทำให้ผมต้องเงยหน้าเพราะไม่อย่างนั้นก็จะเจ็บ “เป็นอารายยยย” เขาลากเสียงเพื่อกดดัน
“ผมจะพยายามมองคุณให้เป็นคุณให้ได้แต่ถ้ารู้ตัวว่าทำไม่ได้จริงๆ ผมจะรีบบอกทันที คุณจะได้ไม่ต้องมาเสียเวลากับคนงี่เง่าอย่างผม”
เขาดึงมือกลับไปแล้วเลื่อนลงไปลูบสะโพกผมเบาๆ “เรื่องเครียดของมึงมีเยอะแล้ว อย่ามาเครียดเรื่องของกูเลยนะ ส่วนเรื่องเครียดของกูก็มีแค่ว่ามื้อหน้าจะแดกห่าอะไร เพราะฉะนั้นเรื่องของกู กูขอรับอาสาเครียดแทนมึงเอง โอเคมั้ย”
ผมยิ้มอีกแล้ว ผู้ชายคนนี้ทำให้ผมยิ้มได้ทั้งหน้าทั้งใจ แม้กระทั่งจิตวิญญาณ คำพูดที่กวนๆ เกรียนๆ แต่แฝงเอาไว้ด้วยความอ่อนโยน ถึงภายนอกจะดูบ้าบอยังไงแต่ในหัวใจของเขาอบอุ่น อ่อนโยน และมีความรู้สึกดีดีให้ผมมากมายเหลือเกิน
“ทำไมคุณถึงไม่มีแฟนล่ะ” ผมเปลี่ยนเรื่อง อันที่จริงก็แค่อยากจะรู้ว่าคนน่ารักแบบนี้ทำไมถึงยังโสดมากกว่า แต่ผมมันเป็นพวกชมคนไม่เก่ง ก็คงทำได้เท่านี้ละนะ
“มึงอยากรู้ว่าหล่อรวยแสนดีมีรถขับโทรศัพท์มีคลิปเยอะอย่างกูทำไมยังโสดว่างั้น” นี่ก็เป็นอีกหนึ่งข้อที่เขาทำให้ผมประหลาดใจได้เสมอ ดูเผินๆ เหมือนชอบชมตัวเอง แต่อันที่จริงแล้ว..
เขารู้ใจผม..
“ผมถามว่าทำไมคุณถึงไม่มีแฟน” ถึงจะรู้ใจแต่ผมก็ยังเป็นผม ถ้าไม่ถึงที่สุดก็ไม่ชอบพูดอะไรให้มันชัดเจนเกินไปนักหรอก
บางทีมันก็เขิน..
เขาทำหน้าย่นและเบ้ปากใส่เพราะถูกผมขัดใจ เห็นแล้วก็อดส่ายหัวไม่ได้ ชอบทำตัวตลกๆ เขาไม่มีเรื่องให้เครียดเลยหรือไงนะ
“ก็ไม่เคยมีใครที่กูอยากทำเพื่อเขามาก่อน เห็นกูดีกับมึงแบบนี้ กูไม่เคยทำให้ใครเลยนะ แล้วที่ผ่านมาก็เป็นแค่การทดลองงานเท่านั้น ต่อจากนี้กูจะพัฒนาความสัมพันธ์ของเราให้ดีกว่านี้อีก มึงเชื่อกูสิ” ได้ทีเข้าโหมดนักขายตลอด
แค่นี้ก็รู้แล้วว่าดีแค่ไหน ดีจนบางทีผมก็กลัวจะทำให้เขาเสียใจ..
ผมรู้ดีในความรู้สึกเจ็บปวดที่ต้องวิ่งตามใครสักคนที่เขาไม่มีใจ ทว่านั่นมันเป็นแค่ความเจ็บปวดที่เราชินชาไปแล้ว แต่ตอนที่รู้ว่ามีใครอีกคนคอยวิ่งตามเราอยู่นี่สิที่เจ็บปวดและอึดอัดใจมากกว่า เพราะรู้ดีว่ามันเหนื่อยแค่ไหนที่ต้องวิ่งตาม แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อาจหยุดรอได้เพราะกลัวว่าคนข้างหน้าจะทิ้งห่าง...จนวิ่งตามไม่ทัน
ใช่..ผมยังคงหวังอยู่ลึกๆ ว่าอาจจะวิ่งตามไอ้จ้าวได้ทันในวันใดวันหนึ่ง ถึงจะดูใจร้ายไปหน่อยแต่ในเมื่อเขาก็ต้องการจะทดลองคบกันดู ผมก็จะไม่ขัด อีกอย่างผมก็อยากจะให้โอกาสตัวเองได้ทดลองรักคนอื่นดูบ้าง..อย่างน้อยถ้าเขาทำให้ผมรักได้ เราทั้งคู่ก็วินวิน
“ผมไม่รู้ว่าคุณจะดีกับผมแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน แต่ผมรู้ว่าสักวันผมจะมองคุณให้ต่างออกไปจากที่เคยมอง อยากให้คุณให้โอกาสผมให้นานที่สุดและผมก็จะพยายามให้โอกาสคุณให้นานยิ่งกว่า ตอนนี้คงให้ได้เท่านี้ คุณรับได้มั้ย”
ผมพยายามพูดให้อยู่ในเกณฑ์กลางๆ ไม่อยากออกตัวแรงเพราะมันจะกลายเป็นการให้ความหวังมากจนเกินไป
“สำหรับกู แค่มีมึงอยู่ใกล้ๆ กูก็พอใจที่สุดแล้วแต่กูขอปฏิเสธคำถามสุดท้ายของมึงได้มั้ยวะ”
ผมขมวดคิ้วกับสิ่งที่ได้ยิน นี่แค่เริ่มต้นเขาก็จะปฏิเสธซะแล้วเหรอ “ปฏิเสธว่า” ผมถามห้วนๆ
“กูไม่อยากรับอะ ให้กูรุกเถอะนะ กูรับไม่ได้ถ้ากูจะต้องรับอีกง่ะ”
อยากจะบ้าตายกับคนๆ นี้ ผมจะทนกับความเกรียนความหื่นความอยากรุกของเขาไปได้อีกนานแค่ไหนกันนะ
ผมทำหน้าจริงจัง “เรื่องแบบนี้มันขึ้นอยู่กับสถานการณ์อารมณ์และความรู้สึก ณ ขณะนั้น อย่าไปปักใจอะไรกับมันมากนักเลย ผมขอร้อง”
เขาทำหน้าเจื่อนลงแล้วยิ้มแยกเขี้ยว “แฮ่ๆ ก็มึงถามว่ากูรับได้มั้ย กูก็แค่เล่นมุขนิดๆ หน่อยๆ ทำเป็นซีเรียส” ไหล่ผมถูกจิ้มจึกๆ เหมือนกำลังง้อ “ไม่เล่นแล้วก็ได้ คืนนี้ก็จะนอนกอดเฉยๆ ไม่ดื้อ ไม่ซุกซน พรุ่งนี้จะได้สุขภาพดี ตาใสปิ๊งๆ ไปถ่ายซ่อมงานจนเสร็จสมบูรณ์ คับผ้ม!!”
ผมมองเขานิดหน่อยเพื่อดูว่าเขาสำนึกจริงหรือไม่ “พูดง่ายๆ แบบนี้ก็ดี งั้นนอนซะ พักผ่อนเยอะๆ พรุ่งนี้จะได้หายสนิท” ผมยิ้มให้บางๆ เพราะคิดว่าคืนนี้คงหมดเรื่องให้ต้องวุ่นวายแต่เพียงเท่านี้
ทว่า..
ผมเข้าใจผิด
“ถ้างั้น..ขอจูบกู๊ดไนท์หน่อยสิ ถ้ากลัวกูจะรุก มึงขึ้นคร่อมมาจูบกูก็ได้นะ นะๆๆๆ” อยากจะเอาตีนก่ายหน้าผากกับความหื่นความเรื้อนของเขา
ผมได้แต่กลอกตาไปมาอย่างปลงๆ
แต่แล้วก็นึกสนุกอยากรู้อะไรบางอย่าง
“ไม่ต้องมีใครคร่อมใครทั้งนั้นแหละ นอนตะแคงจูบกันแบบนี้จะได้ไม่ต้องยาว” ดักทางไว้หน่อยจะได้รู้ลิมิต
“โห่..รู้ทันเก๊า” ทำปากยื่นไม่พอใจแต่มือนี่กดล็อคบั้นเอวผมไว้เรียบร้อยแล้ว
เฮ้อ..เหนื่อยใจจริ้งงง
“แต่ก่อนจะจูบ ผมอยากถามอะไรหน่อย แต่ต้องตอบดีดีห้ามกวนห้ามเกรียนนะ” หน้าที่จ่อเข้ามาหยุดกึกแล้วทำท่าเสียดาย
“ถามมาๆ ไม่กวนไม่เกรียนไม่เล่นไรทั้งนั้นแหละ เสียเวลาจูบ” ช่างเป็นเหตุผลที่สมกับเป็นดินแดนคนบ้าจริงๆ
“ดีกับผมขนาดนี้ คุณ.. รักผมมั้ย” ถามไปหัวใจก็เต้นตึกตัก ผมรู้ดีว่าเขารู้สึกดีกับผมแต่ผมก็ไม่เคยได้ยินจากปากว่าเขารักผมหรือไม่
บางที เขาอาจจะแค่อยากลอง..
เขานิ่งอึ้งไป มองผมด้วยแววตาสับสน เห็นแบบนี้กลับทำให้ใจหาย ทั้งๆ ที่ยังรักจ้าวอยู่ ทั้งๆ ที่คิดว่ายังไม่ได้รักเขา แต่ทำไมนะ..
ผมไม่อยากได้ยินว่าเขายังไม่ได้รักผมเลย
“พอละ ไม่ต้องตอบ” ผมห้ามไว้ เสียงติดจะห้วนเล็กน้อยอย่างไม่อาจห้ามความคุกรุ่นของอารมณ์ “จะจูบก็จูบสิ” ผมเร่ง
จากแววตาสับสนเปลี่ยนเป็นวับวาว เขามองผมแล้วเผยยิ้มเอ็นดู เห็นแบบนี้ก็ยิ่งทำให้รู้สึกขุ่นๆ ในใจ ถ้าเมื่อไหร่ที่ผมรู้ว่าเขาคบกับผมเพื่อเป็นของเล่น ผมจะทำให้เขาเจ็บจนกระอักเลือดเลย!
“ถ้ามึงชอบฟัง กูบอกมึงทุกวันก็ได้” เขาตอบเลี่ยง
“ถ้าไม่รู้สึก คุณจะพูดทำไม ผมไม่อยากฟังหรอกคำโกหกน่ะ เราคบกันไปเรื่อยๆ อีกหน่อยถ้าเริ่มรักก็ค่อยบอก” รู้สึกแย่หน่อยๆ แต่ก็พยายามทำความเข้าใจ ผมเองก็ยังไม่ได้รักเขาเลย เขาเองก็คงเหมือนกัน
“จูบกันเถอะ” อยู่ๆ เขาก็พูดออกมา อยากเหวี่ยงใส่แต่ก็ไม่รู้จะเหวี่ยงด้วยเหตุผลอะไร
ใบหน้าหล่อคมเคลื่อนเข้ามาใกล้ ผมเองในตอนแรกก็ยังเฉยๆ แต่เมื่อถูกจ้องนานๆ ก็ชักเคลิ้มเหมือนถูกดึงดูดให้ขยับเข้าไปหาเขาเช่นกัน เมื่อริมฝีปากเราสัมผัสกัน ร่างผมก็ร้อนระอุขึ้นทันที มือไม้ของเขาไม่เคยอยู่นิ่ง ทั้งลูบไล้ซุกซนไปทั่วแต่ผมเองก็ไม่ได้ปล่อยให้มือว่างแต่อย่างใด ไม่ต้องอารัมภบทกันมากมาย เรียวลิ้นอุ่นชื้นก็เกี่ยวกระหวัดผลัดกันดูดดันเข้าออกจากโพรงปากแต่ละฝ่ายจนน้ำลายเอ่อเลอะขอบปาก
ไม่ว่าจะจูบกันกี่ครั้ง หัวใจของผมก็เต้นถี่หนักอยู่เสมอ ถึงแม้ในเวลาอื่นผมจะเผลอคิดถึงไอ้จ้าวหรืออาจเปรียบเทียบเขากับไอ้จ้าวไปบ้าง แต่ยอมรับตามตรงว่าเวลาที่เราปฏิสัมพันธ์กันแบบลึกซึ้งเช่นนี้ ผมรู้สึกราวกับว่ามีแค่เขาคนเดียวที่ทำให้หัวใจผมตื่นเต้นและเป็นสุขแบบนี้ได้
ดินแดน..
ผมเรียกชื่อเขาอยู่ในความรู้สึก ชื่อเขาเพราะดีนะ ดูหนักแหน่นและมีขอบเขต
ดินแดน..
ผมเริ่มจะหวงคุณขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วสิ ในช่วงที่เรายังคบกัน คุณอย่าจูบใครได้ไหม จะไปมีอะไรกับใครก็ได้ แต่ขอแค่อย่าจูบ ผมอยากเป็นเจ้าของจูบนี้แค่เพียงคนเดียว
“คุณ..” ผมพยายามดันเขาออกเมื่อลำคอผมเริ่มถูกดูดดุนด้วยแรงกำหนัดที่พุ่งสูงขึ้นทุกที “ไม่ดื้อ ไม่ซุกซน” คงต้องขอทวงคำสัญญากันหน่อย
“ง่า..” เขาเงยหน้าขึ้นทำท่างอแง
“ลูกผู้ชายนะ” ใช้นิ้วจิ้มไปที่คางสากๆ
“ก็มึงน่าอาวว” ยังจะทำเป็นเล่นอีก
“นอนได้แล้ว” ไม่ใช่แค่เขาที่รู้สึกเสียดาย ผมเองก็แทบไม่อยากให้ริมฝีปากของเขาหลุดออกไป
แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้
“งั้น.. ก่อนนอนถามอะไรหน่อยสิ” เขานอนตะแคงมองผมทำหน้ากรุ้มกริ่ม
“ว่ามา”
“ตอนจูบกัน เห็นหน้ากูหรือหน้าใคร” ถามทำไมละเนี่ย คงไม่มีแผนอะไรหรอกนะ
จะว่าไปคำถามก็ง่ายนะแต่ทำไมตอบยาก
ตอนจูบผมหลับตาจะปรือตาขึ้นเป็นบางครั้งก็เห็นเขาหลับตาเหมือนกัน ถามว่าเห็นหน้าใครก็ต้องเป็นหน้าเขานะสิ
“เอาในความรู้สึกน่ะ” เขาอธิบายเพิ่ม
ถ้าในความรู้สึก ก็ไม่เห็นหน้าใครนี่นา แค่รู้สึกอยากเรียกแต่ชื่อเขา
“เอางี้” เมื่อเห็นว่าผมคิดนานเกินไป เขาก็ตัดบท “กูจะบอกคำตอบของกูก็แล้วกันนะ” ว่าแล้วก็ขยับเข้ามากระซิบที่ข้างหู “หลับตาก็เห็นแต่หน้ามึง ลืมตาก็อยากเห็นมึงเป็นคนแรก ตอนจูบก็ร่ำร้องเรียกแต่ชื่อมึง เห็นใบหน้าแบบนี้อัดเข้าอกซ้ายกูตลอด และมึงรู้มั้ยว่ามันหมายถึงอะไร” เขาจับคางผมส่ายเบาๆ
แค่ที่เขาร่ายมาก็พอจะเดาออก..
“หมายถึง..กูรักมึง..” ถึงแม้จะพอเดาออกแต่เมื่อได้ยินเต็มสองหูแบบนี้ก็อดจะตื่นเต้นไม่ได้ น้ำตาผมมันรื้นขึ้น ไม่รู้เพราะอะไร
ไม่รู้เลยจริงๆ
ผมได้แต่จ้องตาเขา จ้องเพื่อเค้นเอาความจริงว่าไม่ได้โกหกและผมก็มั่นใจ ในดวงตาคู่นั้น
เขารักผม..
“ว้ายๆ เด็กขี้แง ไปขายดอกแคที่หน้าวัด โดนหมาไล่กัดร้องไห้แงแง ว้ายย” ผมรีบเช็ดน้ำที่ปริ่มอยู่บริเวณขอบตา
ได้แต่มองการกระทำของคนตรงหน้าอย่างเอือมระอาระคนเอ็นดูและนึกขำอยู่ในที กาลเทศะไม่เคยอยู่ในกมลสันดานเลยนะไอ้ผีบ้า
แต่ก็ทำให้ยิ้มออกมาจนได้..
การได้อยู่ใกล้ชิดคนที่อารมณ์ดีแบบนี้ การได้ไออุ่นจากเขาแบบนี้ การได้รับความจริงใจมากมายแบบนี้ อาจช่วยรักษาสภาพจิตใจที่เคยถูกทำร้ายให้ดีวันดีคืนและโดยเฉพาะคงจะชะล้างหัวใจที่เคยมีไอ้จ้าวอยู่ให้ค่อยๆ เลือนหายไปจนมีแต่เขาได้ในที่สุด
ถึงจะตอบกลับไปว่ารักไม่ได้ แต่ผมก็ติดใจประโยคหนึ่งที่เขาพูดออกมา
‘ตอนจูบก็ร่ำร้องเรียกแต่ชื่อมึง เห็นใบหน้าแบบนี้อัดเข้าอกซ้ายกูตลอด’ ร่ำร้องเรียกแต่ชื่ออย่างนั้นเหรอ มันจะแปลว่าผมรักแล้วหรือยังนะ
“นอนซะ” ในขณะที่กำลังสับสนอยู่ ริมฝีปากอุ่นๆ ก็แนบลงมาบนหน้าผาก จากนั้นก็ใช้นิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้บีบขมับวนๆ ไปมา “อย่าคิดมาก มึงรู้ไว้แค่ว่ากูรักมึง ส่วนเรื่องที่มึงจะรักใครนั้นน่ะไม่ต้องห่วง อยู่กับกูไปเรื่อยๆ รับรองกูจะทำให้มึงรักกูจนโงหัวไม่ขึ้นเลยแหละ” ได้แต่มองดวงตาคมกริบที่แฝงแววทะเล้นนั้นนิ่งๆ “เจอะอย่างกูใครไม่รักก็บ้าแล้ว ก็ไม่แคล้วคงสมองไม่ค่อยดี ถ้าไม่รักคนที่ดีที่สุดคนนี้” นอกจากเพลงจะเก่าแล้ว มันยังใส่ลูกคอตอนท้ายด้วย เฮ้อ ผมอยากจะบ้า
ปรับอารมณ์ตามไม่ทันเลย!!
“ฝันดีครับที่รักของไอ้ดิน” ได้แต่อมยิ้มกับคำพูดหวานๆ ของเขา “ขอกอดนะ” ทำเป็นขอทุกทีแต่ไม่เคยรอการอนุญาต เขานอนเบียดเข้ามาแล้วกอดคร่อมสอดแขนซ้ายเข้ามาใต้ท้ายทอยแล้วกอดแน่น ส่วนขาก็คีบผมไว้อย่างกับเป็นหมอนข้าง
ผมจะกระอักรักตายซะก่อนไหมนะ รักของคนๆ นี้มากมายซะจนผมรู้สึกเหมือนอยู่คนละโลกกับเมื่อในอดีต
“ฝันดีครับผีบ้า” เอียงหน้าเล็กน้อย ปากก็แตะถึงหน้าผากของเขา ผมจุมพิตไปเบาๆ แต่เขาดันหน้าผากใส่จนหัวผมไถไปกับหมอน “เฮ้ออ ฮ่าๆๆ” เมื่อเขาดึงหน้าผากกลับไปผมก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับหลุดหัวเราะเพราะกลั้นไม่ไหว เขาเองก็หัวเราะเบาๆ แล้วซุกหน้าเข้าซอกคอผมไม่ทันไรก็หายใจสม่ำเสมอไปในที่สุด หลับง่ายหลับดายซะจริง
คงไม่นานนักหรอกที่เราจะมีโอกาสได้ทำรักกันอีกครั้งเพราะต่างคนต่างก็ฟิตปั๋งและต้องการกันและกันอยู่ไม่น้อย ผมเองก็ใช่ว่าจะไม่หื่น ความเป็นชายมันถาโถมโรมรันทุกครั้งที่เขาเข้ามานัวเนียแต่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าจะได้รุกเขาเหมือนเดิมหรือจะพลาดพลั้งให้ความหื่นของเขาเอาชนะจนเปลี่ยนเป็นรับในที่สุด
แต่ผมไม่ซีเรียสหรอกนะ ถ้าถึงเวลานั้นแล้วค่อยว่ากันอีกที จากนี้ไปคงไม่ต้องกลัวอะไรเมื่อมีคนแบบนี้อยู่ข้างๆ การตัดสินใจคบกับเขาเป็นเหมือนจุดจบของสิ่งเก่าๆ และการเริ่มต้นในสิ่งใหม่ซึ่งผมตั้งใจจะทำให้มันดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อให้โอกาสทั้งตัวเขาและตัวเองไปพร้อมกัน
ส่วนเรื่องใครจะรุกใครจะรับ อย่าไปโฟกัสกันมากเลยครับของแบบนี้..เพราะคงต้องรอดูกันไปยาวๆ
++++++++++++++++ The end & the beginning ++++++++++++++++
จบลงจนได้สำหรับเรื่องนี้ ขออภัยไว้ล่วงหน้าที่อาจทำได้ไม่ดีเท่าที่ทุกคนคาดหวัง
หากมีข้อบกพร่องหรือขัดใจตรงไหนก็แนะนำกันมาได้เลยนะคะ
อาจไม่ได้แก้ในเรื่องนี้แต่นายน้อยจะน้อมรับเอาไปปรับปรุงในเรื่องต่อๆ ไป
ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกคนที่ติดตามมาตลอด
ไม่ว่าจะเป็นฟีดแบ็คแบบไหนนายน้อยได้นำทุกคำติชมไปปรับปรุงตลอดเลยค่ะ
ขอบคุณมากๆ สำหรับความเมตตา ขอบคุณมากจริงๆ
รักทุกคนมากๆ
บายๆ ค่ะ จนกว่าจะได้พบกัน..
นิยายหมายเลข9 :pig4:
-
ดีใจที่ได้อ่านนิยายดีมีคุณภาพขนาดนี้
ยังจำช่วงเวลาที่คุณเพิ่งลงและมีแค่ตอนสองตอน
เราดีดดิ้นมากเพราะอยากอ่านทีละเยอะๆ 5555
แต่แล้วก็ติดตามกันมาถึงตอนจบ
นิยายเรื่องนี้มีครบจริงๆ
ขอบคุณนะคะ ^^ :mew1:
-
แอร้ยยยย พี่ดินแดนน่ารักอ่ะ :mew1: :mew1:
-
:katai2-1: ขอบคุณจากก้นบึ้งของหัวใจเลยค่ะ
ผีบ้าน่ารักนะเราเนี่ย
สกายมีความสุขแล้ว. ปลื้มปริ่มมาก :hao5:
-
รักทุกตัวละคร
ขอบคุณค่ะนายน้อย
-
ช่วงแรกสกายเคะมาก แต่พอกลับมาปัจจุบัน ดินติดเชื้อข้าวมาเหรอ น่ารักไปแล้วนะ ระวังสลับบทคืนไม่ทันนะ คริๆ
-
โถ่...น้องสกายผู้น่าสงสาร :monkeysad: โดนดราม่ามาตั้งแต่เด็ก
:angry2: แล้วอีนังนังข้าวจ้าวก็เรื้อนมาตั้งแต่เด็กแต่น้อยเชียว :laugh:
ปล.ถึงสกาย กดอีพี่ดินแดนไว้ลูกอย่าให้มันโงหัวมารุกได้ o3
ปล.ถึงคนเขียน ขอบคุณครับ ตัวละครที่คุณสร้างขึ้นมัน unique มากเลยนะ
มีเอกลักษณ์มาก มีมิติ และผมก็รักทุกตัวละครเลย(แม้จะกลัวปากหมอเกดไปหน่อยก็เถอะ)
:กอด1: :L2: :L1: :L2: :กอด1: ขอบคุณครับ
-
ชอบพี่ดิน อร๊าย...
ขอบคุณมากนะคะคนเขียน... :pig4:
-
o13 o13 o13 o13 เยี่ยม
-
จบแล้วอ่าาาาาาาาาา
ทำไมเรารู้สึกสงสารดิน ขอให้สกายบอกรักเฮียแกไวๆ
รอติดตามเรื่องใหม่นะคะะะ
-
พี่ดินโคตรเพอร์เฟคเลยอ่าตอนนี้ เป็นผู้ชายน่ารัก :hao7:
สกายจ๋า ทำไมเรื่องนายมันดรามาจังน้อ :hao5: ไม่เป็นไรนะ ต่อไปนี้ก็สร้างความทรงจำดีร่วมกับพี่ดิน :hao6:
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆฮารั่วมั่วไปหมดเรื่องนี้ ทำให้หัวเราะได้ทุกฉากทุกตอนจริงๆ โคตรรักนายจ้าวกับพี่ดิน :hao3:
-
บทสรุปเรื่องท้องฟ้าและดินแดนที่สวย ชอบค่ะ ไม่ติดค้างในใจแล้วเรื่องของคู่นี้
แต่นายน้อยคะ โมดุที่คุมเวปคนที่สาม ที่มาแว้บๆ จะมีเรื่องของตัวเองไหมคะ?
กะน้องที่ดูแลผับพี่ดิน คู่นั้นมันไม่ยาว ยากได้ยาวๆ
แล้วพี่ชายพี่ดิน ดูท่าจะราชินี หรือเดาผิด?
:pig4:
ปล.เรื่องนี้ยังไม่จบใช่ไหม ?เพราะเขียนว่า ตอนที่ ....ยังไม่บอกว่า จบแล้วย้ายได้ค่ะ
-
ขอบคุณคร้า ชอบมากทั้ง2คู่เลย
แต่แอบเสียใจแทนพี่ดินนิดหน่อย
ที่เสียเปรียบด้านรักกับสกาย
มาทีหลังรักน้อยกว่า เจ็บปวดใจนิดๆ
-
อ่านแล้วไม่อยากให้จบเล้ย
-
สนุกมากคะคนเขียน สนุก เกรียน มุกฮาๆเพียบ ชอบทั้ง 2 คู่เลยคะ
-
หลากหลายอารมณ์จนยากที่จะบรรยายออกมาหมด แต่ที่รูๆคืออยากจะขอบคุณที่เขียนนิยายดีเรื่องนี้มาให้อ่านกัน มัน o13 มากๆ
-
ขอบคุณที่เขียนเรื่องสนุก รั่ว ฮา ผสมมาม่า ได้อย่างลงตัว
รอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะจ๊ะ
:L2:
-
ขอบคุณมากคะ
สกายเจอพั่ดินก็ดีแล้ว
กับจ้าวเนี่ยคงเป็นความรักแบบผูกพัน
ต่อไปกับผีบ้าคงจะยิ่งกว่าเน้อออ
ชอบคู่นี้ ถึงที่ผ่านมาชีวิตจะเศร้า
แต่ตอนนี้มีกันและกันแล้วเนอะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ และสนุกมากๆขนาดนี้
ขอตอนพิเศษเข้าหอของข้าวจ้าวด้วยน่าาา
-
มุ้งมิ้งดีจังเลย :mew1: :katai2-1:
-
แค่นี้ก็เริ่มมีใจให้พี่ดินแล้วล่ะกาย Y__Y
พอเขาบอกรักก็น้ำตาคลอ ทำไมน่ารักแบบนี้ ///////////
ว่าแต่กายจะรับมั้ย 5555555555555555555
-
สกายน่าสงสารจังเลย แต่มันก็เป็นเรื่องในอดีตแล้ว อยู่กับปัจจุบันดีกว่าเนอะ :hao5:
อีกอย่าง เปิดใจให้พี่ดินเยอะๆน้าาา พี่ดินน่ารัก แม่จะอยากรุกตลอดเวลาก็ตาม :m20:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆค่ะ จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ :impress2:
-
จบได้แบบสวยงาม สมกับเป็นนิยายของนายน้อย --- นิยายหมายเลข 9
ขอบคุณนิยายเรื่องนี้ที่สร้างความสุขให้ทุกครั้งที่อ่าน ไม่ว่าจะมาในรูปแบบอารมณ์แบบใด
แต่ชอบทุกตอนค่ะ และ
ขอบคุณ คุณkrappom --- คนโพสต์ผู้น่ารัก ที่อัพนิยายเรื่องนี้ให้อ่านนะค้าาาาาา
จะรอติดตามตอนพิเศษ และเรื่องใหม่ต่อไปค่าาาาาาาา :กอด1: :pig4: :L1:
-
ยังไงมีพาร์ท ตอนพิเศษให้ชื่นใจบ้างน้า
ขอบคุณสำหรับนิยายจ้า มันสนุกมากกกก
-
นิยายเรื่องนี้จบแบบงงๆ ข้าพเจ้าเลิกอ่านตั้งแต่ตอนของ สกาย กับแดนดิน
ออกมาเกิน 2 ตอน ความน่าติดตามมันหายไปเพราะคู่เอกมีบทน้อยเกิน
ทั้งที่ข้าวเจ้าเป็นตัวเอกในการเดินเรื่องของนิยาย พ่อคู่หลังมา ตัวเอกหายไปดื่อๆ
หาบทไม่เจอ แล้วพอกลับมาคู่เอกก็จบแบบ งงๆ คำว่านิยาย
ควรเขียนบทตัวเอกให้เด่น เพราะตัวเอกของแต่ละเรื่อง มันคือพระเอก หรือนางเอก
ในเรื่องนั้นๆ เมือมีบุคคลที่มีบทบาทมากกว่าตัวเอก ที่ไม่ใช่คู่ของตัวเอกในการเดินเรื่อง
มีบทบาทที่เด่นมากเกินไป ทำให้อรรถรสในการอ่านหรือความน่าสนใจมันหายไป
มันก็เหมือนกับชีวิตเรา ที่ตัวเรานั้นเป็นพระเอกหนือนายเอกในชีวิตตนเอก ถ้ามีบุคคลอื่น
มีบทบาทในชีวิตเรามากกว่าตัวเราเอง มันจะเรียกชีวิตเราไดหรือ มันสมควรเรียกชีวิตคนอื่นมากกว่า
แต่เมื่อเราอยากให้มีตัวละครอื่นที่เด่นเท่าตัวเอก บทบาทของตัวละครนั้นต้องมีตัวเอกร่วมในเหตุการณ์
ไม่มากก็น้อย ไม่ใช่หายไปดื่อๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นิยายเรื่องนี้จบแบบงงๆ ข้าพเจ้าเลิกอ่านตั้งแต่ตอนของ สกาย กับแดนดิน
ออกมาเกิน 2 ตอน ความน่าติดตามมันหายไปเพราะคู่เอกมีบทน้อยเกิน
ทั้งที่ข้าวเจ้าเป็นตัวเอกในการเดินเรื่องของนิยาย พ่อคู่หลังมา ตัวเอกหายไปดื่อๆ
หาบทไม่เจอ แล้วพอกลับมาคู่เอกก็จบแบบ งงๆ คำว่านิยาย
ควรเขียนบทตัวเอกให้เด่น เพราะตัวเอกของแต่ละเรื่อง มันคือพระเอก หรือนางเอก
ในเรื่องนั้นๆ เมือมีบุคคลที่มีบทบาทมากกว่าตัวเอก ที่ไม่ใช่คู่ของตัวเอกในการเดินเรื่อง
มีบทบาทที่เด่นมากเกินไป ทำให้อรรถรสในการอ่านหรือความน่าสนใจมันหายไป
มันก็เหมือนกับชีวิตเรา ที่ตัวเรานั้นเป็นพระเอกหนือนายเอกในชีวิตตนเอก ถ้ามีบุคคลอื่น
มีบทบาทในชีวิตเรามากกว่าตัวเราเอง มันจะเรียกชีวิตเราไดหรือ มันสมควรเรียกชีวิตคนอื่นมากกว่า
แต่เมื่อเราอยากให้มีตัวละครอื่นที่เด่นเท่าตัวเอก บทบาทของตัวละครนั้นต้องมีตัวเอกร่วมในเหตุการณ์
ไม่มากก็น้อย ไม่ใช่หายไปดื่อๆ
เนื้อเรื่องความเป็นมาความสัมพันธ์ของตัวละครในเรื่องนี้ถูกถ่ายทอดออกมาผ่านคน 4 คนหลักๆ
โดยมีจ้าวเป็นจุดศูนย์กลางของจักรวาล ตัวเอกในเรื่องผมมองว่าคือ 4 คนนี้ไม่ได้มีใครเด่นเกินใคร
คุณอาจจะชอบคู่จ้าวมากกว่าก็เลยรู้สึกเบื่อที่จะอ่านของอีกคู่ แต่โดยส่วนตัวผมคิดว่ามันช่วยเติมเต็มให้เรื่องนี้สมบูรณ์
เสียดายที่คุณเลิกอ่านไปก่อน
-
สุขใจ............... จบ Happy ทั้งสองคู่
หวานแหววเกรียนเลี่ยนไม่มีใครเกินพี่ดินจริง ๆ ครับ คารวะๆๆๆ
คิดว่าสกายรักพี่ดินแล้วล่ะ แต่แค่ยังไม่รู้ตัวเท่านั้น
ความรู้สึกที่สกายมีกับเจ้า อาจเป็นแค่การหลงไหลมากกกกกก...........กับไอดอล
ไอดอลที่เคยเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจเมื่อครั้งเจ็บปวดในอดีต มันเลยฝังใจไง เน๊อะ
-
สกายให้พี่ดินลอง 'รุก' ดูสิ จะได้รู้ว่าโดนสตาร์ทำไปรึยัง หึหึ
-
:mew1:ขอบคุณคนแต่งค่า
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:ไม่อยากให้จบเลย เพราะอ่านทีไรก้อสนุกซึ้งทุกที จบแบบนี้ระหว่างดินกับสกายเราว่าก้อโอเคน่ะ ไปตามต่อในเล่มตอนพิเศษ เราเชื่อว่าเยอะแน่ ๆ ดูได้จากเล่มของน้องกัสนั่นไง :mew1:
-
นิยายเรื่องนี้จบแบบงงๆ ข้าพเจ้าเลิกอ่านตั้งแต่ตอนของ สกาย กับแดนดิน
ออกมาเกิน 2 ตอน ความน่าติดตามมันหายไปเพราะคู่เอกมีบทน้อยเกิน
ทั้งที่ข้าวเจ้าเป็นตัวเอกในการเดินเรื่องของนิยาย พ่อคู่หลังมา ตัวเอกหายไปดื่อๆ
หาบทไม่เจอ แล้วพอกลับมาคู่เอกก็จบแบบ งงๆ คำว่านิยาย
ควรเขียนบทตัวเอกให้เด่น เพราะตัวเอกของแต่ละเรื่อง มันคือพระเอก หรือนางเอก
ในเรื่องนั้นๆ เมือมีบุคคลที่มีบทบาทมากกว่าตัวเอก ที่ไม่ใช่คู่ของตัวเอกในการเดินเรื่อง
มีบทบาทที่เด่นมากเกินไป ทำให้อรรถรสในการอ่านหรือความน่าสนใจมันหายไป
มันก็เหมือนกับชีวิตเรา ที่ตัวเรานั้นเป็นพระเอกหนือนายเอกในชีวิตตนเอก ถ้ามีบุคคลอื่น
มีบทบาทในชีวิตเรามากกว่าตัวเราเอง มันจะเรียกชีวิตเราไดหรือ มันสมควรเรียกชีวิตคนอื่นมากกว่า
แต่เมื่อเราอยากให้มีตัวละครอื่นที่เด่นเท่าตัวเอก บทบาทของตัวละครนั้นต้องมีตัวเอกร่วมในเหตุการณ์
ไม่มากก็น้อย ไม่ใช่หายไปดื่อๆ
ก่อนอื่นขอขอบคุณนะคะที่ให้ความเห็น แม้จะเลิกอ่านมานานแล้ว
ขอชี้แจงดังนี้ค่ะ
1. เรื่องนี้มีคู่หลัก 2 คู่
ฉากแรก ข้าวจ้าวพูดถึงบอร์ดดำดิน นายน้อยวางให้ข้าวจ้าวกับพี่ดินออกมาพร้อมกัน เพื่อให้คนรู้จักทั้งคู่ซึ่งจะว่าไปแล้วตั้งใจให้พี่ดินโดดเด่นกว่าจ้าวตั้งแต่ตั้งกระทู้มีตติ้งด้วยซ้ำ แต่ในความรู้สึกคนอ่านก็คงยึดติดเอาคนที่เล่าเรื่องเป็นตัวเอก ซึ่งจุดนี้นายน้อยจะเก็บไว้เป็นประสบการณ์ในเรื่องต่อไปค่ะ
2. ชื่อเรื่อง : คู่จิ้นของผมเป็นผู้ชาย
บั๊คจ้าว เป็นคู่จิ้นในบอร์ดดำดิน ดินสกาย เป็นคู่จิ้นในวงการนายแบบ
ทั้งสองคู่เป็นคู่จิ้น เป็นคู่หลักทั้งสองคู่ ส่วนคู่อื่นจะเห็นว่าไม่ใช่คู่จิ้นซึ่งจะไม่เด่นเกินหน้าสองคู่หลัก นายน้อยตั้งใจวางพล็อตให้เป็นแบบนี้ คงต้องขออภัยที่ยังสื่อสารเนื้อเรื่องได้ไม่ดีพอ ทำให้คนอ่านสับสน
3. ข้าวจ้าวไม่เคยหายไปไหน ทั้งสองคู่สลับกันเล่าคู่ละประมาณสามตอน ซึ่งนายน้อยตั้งใจให้ได้เห็นในมิติของแต่ละคู่เพื่อให้ตัวละครอื่นได้มีบทบาทมากขึ้น ตอนแรกหวังให้มันเป็นจุดเด่นที่คนอ่านจะได้รับหลากหลายอรรถรส แต่กลับกลายเป็นจุดบอด ก็ต้องขอยอมรับและจะพยายามปรับปรุงให้ดีขึ้นในเรื่องต่อไปค่ะ
4. จบแบบนี้ทำให้งงเพราะทุกอย่างยังไม่เคลียร์ ใช่หรือไม่คะ ถ้าใช่ก็ขออธิบาย ดังนี้ค่ะ
ในเรื่องความสัมพันธ์ พี่บั๊คกับจ้าวคงไม่คาใจเพราะยังไงก็แฮปปี้เอ็นดิ้ง
ส่วนพี่ดินสกาย อาจยังไม่เอ็นดิ้งในเรื่องเนื้อหาแต่ในแง่ความสัมพันธ์ ในมุมมองของนายน้อย การที่เราตกลงเป็นแฟนใครซักคน นั่นหมายถึง เราได้เปิดใจและยอมที่จะเริ่มเรื่องใหม่ให้ชีวิต ถ้าเทียบเป็นนิยายก็เป็นนิยายเรื่องใหม่ หรือภาคใหม่ ตามชื่อตอนสุดท้ายของดินสกายก็คือ จบเรื่องราวเก่าๆ เพื่อตั้งใจเริ่มต้นบทบาทใหม่ๆ จะดีหรือร้าย จะแฮปปี้หรือแยกย้าย ก็คงต้องให้โชคชะตาตัดสิน
ท้ายนี้ ต้องขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านนะคะ ทั้งคำติคำชม นายน้อยขอบคุณมากจริงๆ
ปล. แต่เนื้อหาที่อยู่ในรูปเล่มนั้นจะแยกเป็นคู่ๆ แบบชัดเจน เล่ม1 บั๊คจ้าว เล่ม2 ดินสกาย
อันนี้ดำเนินการแยกไว้นานแล้ว เพราะเวลาอ่านในเล่มจะได้ต่อเนื่องแบบม้้วนเดียวจบ
หากมีตอนพิเศษ หรือมีข่าวเกี่ยวกับรูปเล่มจะมาอัพเดทให้ทราบเรื่อยๆค่ะ
:L2: :pig4:
-
ตอนพิเศษเนาะ แฮ่ๆ
-
น่ารักกกกก อยากอ่านอีก TT
-
ขอบคุณครัฟ ใจจริง อยากมห้พี่ดินรับจุง ฮ่าาา พี่ดินเหมาะเป็นเมียนะ ถึงจะแมนมากก็เถอะ
-
ยาวมาก แต่มีความสุขดี
-
เราอยากได้ตอนพิเศษสกายดินอีกซักตอนจัง :monkeysad:
-
แต่เราอ่านแล้วชอบนะ
ชอบทั้งสองคู่ ตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้
อ่านแล้วยิ้ม หัวเราะ บ้าบออยู่คนเดียว
ความเกรียนความรั่ว ทุกคนมีหมดเลย ฮาตลอด
ขนาดช่วงดราม่าน้ำตาแตก ยังมีฮา
แล้วจะบอกว่า พี่ดินสกาย เวลาถึงตอนคู่นี้ออกมา นี่ตั้งใจอ่านมาก เพราะมันน่ารัก
ตามชื่อเรื่องเลย ว่าคู่จิ้น ต้นสังกัดจับจิ้น แฟนคลับจิ้น จิ้นไปมาก็ชอบกันจริง นี่ตรงคอนเซปต์ที่สุดแล้ว ร๊ากเรื่องนี้ค่ะ บอกเลย
-
อยากรู้ว่า
พี่ดิน
จะจัดการ
กับสามแม่ลูก
นั่นแบบใหน
-
สงสารสกายกับอดีตที่ผ่านมา ยัยแม่เลี้ยงนางร้ายกาจจนน่าเกลียดมากๆ ลูกนางด้วย
ดีที่ตอนนั้นสกายมีจ้าวที่คอยอยู่ข้างๆทำให้ผ่านมาได้ แม้จะต้องเจ็บและผิดหวังกับรักข้างเดียว
แต่ตอนนี้สกายจะมีรักแท้ที่พร้อมดูแลและอยู่ข้างๆสกายเสมอแล้ว พี่ดินรักสกายมากนะ
นี่คิดแผนจะไปจัดการยัยแม่เลี้ยงนั่นรึเปล่า เอาให้สาสมกับที่นางทำสกายนะพี่ดินนะ ฝากด้วยพี่
อีกไม่นานสกายก็จะรักพี่ดินหมดหัวใจแล้วนะ เพราะพี่แกน่ารักขนาดนี้ 5555 หื่นตลอดนะพี่นะ
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆแบบนี้มากนะคะ :pig4:
:mew1: :L2:
-
:hao5: เศร้ามากกกกกกกกกกกกกกกกกกก มันจบแล้วววววววว
ความเรื้อน ความหื่นของคู่เกรียน จ้าวกับดิน กินกันไม่ลงจริงๆ ไม่รู้จะให้คะแนนใครน้อยกว่ากัน
พี่บั๊คนี่ความรักเอาชนะทุกอย่างจริงๆ แต่......นะ ได้แฮปปรี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆกับนังจ้าวแล้วยินดีด้วย
สกายน้องผู้มีอารมณ์มืดมนในที่สุดก็เปิดใจรับเป็นแฟนกับเฮียดิน นั่นคือเรื่องที่ตัดสินใจถูกที่สุดแระ อิอิ
อยากจะบอกว่าเรื่องนี้สนุกค่ะ มันให้อารมณ์ที่อ่านแล้วไม่อยากให้จบแต่เมื่อมันจบมันก็ไม่ขัดอารมณ์เพราะความสัมพันธ์ในแต่ละคู่มันลงตัว
เราอ่านแล้วไม่มีขัดหรือสะดุดเลย ลื่นปรื๊ดดด ขอบคุณนายน้อยค่ะ ที่มีนิยายสนุกๆ มาให้เราอ่าน :pig4: :L2:
-
สงสารสกายอ่ะ อยากให้สองแม่ลูกได้รับกรรมจริงๆ
ส่วนเรายังยืนยันว่าสกายเหมาะเป็นเคะมากกว่านะ รอวันดินพลิกเกมส์ 555
-
อ่านตอนนี้แล้วจากที่เห็นใจสกาย กลายเป็นว่าสงสารเพิ่มขึ้นด้วย
อะไรจะขนาดนี้ คนเราทำกันได้ขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย :เฮ้อ:
แทบจะฆ่าคนตายได้เลยนะ ขังเอาไว้แบบแทบไม่มีอากาศหายใจ
เสียดายที่จบแล้ว อยากอ่านตอนที่สามแม่ลูกนั่นได้รับกรรมจังเลย
ถ้าเราเป็นสกายก็คงคิดเหมือนกัน อภัยและปล่อยวางไม่ได้จริงๆ
ดีใจที่สกายผ่านมาได้ ดีใจที่ได้เจอคนดีอย่างดินแดน
ชีวิตต่อจากนี้คงดีขึ้นเรื่อยๆ ทั้งเรื่องความเป็นอยู่และเรื่องความรัก
ขอบคุณสำหรับนิยายเรื่องนี้ค่ะ มันทั้งฮาและเรียกน้ำตาได้ในเวลาเดียวกัน
ขอบคุณค่ะ :L2:
+1และเป็ดให้คนโพสต์ และฝาก :กอด1: คนเขียนด้วยค่ะ
ป.ล. เรื่องเปิดจอง เปิดโอน เมื่อไรยังไงอย่าลืมแจ้งนะ รออยู่นะจ๊ะ
-
ขอบคุณนายน้อยที่เข้ามาชี้แจงและตอบคอมเมนท์ค่ะ
ได้เห็นว่าจะแยกสองคู่เป็นสองเล่มแล้วนักสะสมอย่างเรานี่ฟินรอล่วงหน้าเลยค่ะ. :กอด1: :L1: แต่จะดีมากถ้ามีแบบอีบุ้คด้วยหนังสือจะทับตายแล้ว
-
:pig4:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
รู้สึกสนุกมากเวลาอ่านเรื่องนี้
เป็นกำลังใจให้นะคะ
-
จบจริงๆแล้วใช่มั้ยคะ สนุกมากเลยค่ะ สนุกและฮาในความเกรียนและเรื้อนของข้าวจ้าวมาก แอบสงสารพี่บั๊ค ฮ่าาาา
ส่วนอีกคู่ก็ไม่น้อยหน้า ฟินไปด้วยเลย :impress2:
ขอบคุณมากนะคะ สำหรับเรื่องสนุกๆๆ :pig4:
-
จบแล้วเหรอ ยังไม่เห็นจุดจบยั้ยแม่เลี้ยงนั่นเลย
ส่วนจ้าวก็เกรียนเกิ้น ดีแหละที่อิพี่บั๊กเอาเป็นแฟน
ถ้าคบกะสกายสงสัยจะพอกันเครียด
-
รักพี่บั๊คกะน้องเจ้า เจ้านี่ฮาทะลุพิกัดมาก พี่บั๊คก็ดีเว่อร์ๆ
ส่วนสกายดิน ก็เชียร์ๆให้กายยอมเอ่ยคำว่ารักได้เต็มๆซะที
ขอบคุณค่ะ ที่แต่งนิยายดีๆฮามากๆ :3123:
คือต้องค่อยๆอ่านทุกประโยคของเจ้าจริงๆ เพราะต้องตั้งใจรับมุกให้ทัน555
-
อาเมน ขอให้เรื่องร้ายๆพาไป
ขอบคุณคนแต่งนะคะที่แต่งเรื่องฮาๆแบบนี้มา
-
:o8: อ่านจบแล้วดีใจไปกับความสุขของผีน้อยจริงๆ
-
มีแถมอีกไหมมม เอาจริงๆอยากรู้ว่าไอ้แม่ลูกชั่วมันจะได้รับผลยังไงอ่าาา
ขอบคุณนายน้อยที่ดูแลอาจูอย่างดี....ห่ะผิดเรื่อง 555555
นายน้อยแต่งนิยายได้น่ารักมากอ่ะทำให้เรารักตัวบะครอินกับตัวละครประนึงเป็นเรื่องของเพื่อนเราเอง กร้ากกก
รอเรื่องต่อไปนะ รอเบบี้ๆ
-
เรื่องสนุกมากค่ะ ติดเรื่องนี้มากกกกกกก
-
อิจ้าววววววววววววว อิแรดดดดดดดดดดด ดอกกกกกกจิงค่ะ ชอบมันมากกกกก มันคือไอดอล 555555555555
-
จบแล้วววว :hao5:
ต่อไปคงคิดถึงทั้งสองคู่นี้น่าดู รออ่านแต่ละตอนนานมากแต่พอมาก็ได้อย่านอย่างจุใจ
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกๆที่เราได้อ่านเลย เพราะตามมาจากเซ็งเป็ดอวอร์ตและกระทู้แนะนำนิยาย
เขาบอกว่าเป็นนิยายแนวตลกและสนุกมาก พอได้อ่านก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ
ยังไงต้องขอบคุณคนเขียนและคนโพสด้วยนะคะที่เอานิยายดีๆมาให้อ่าน
รอติดตามเรื่องต่อไปของนายน้อยค่ะ
ปล.เกลียดอิครอบครัวแม่เลี้ยงสกาย ช่างเลวจริงๆขอให้กรรมตามสนอง #สงสารสกายหนักมาก (แบบว่าอิน)
:กอด1:
-
:pig4: :pig4:
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับนิยายครบรสเรื่องนี้
แต่ก็เสียดายนะคะที่จบแล้วยังอยากติดตามชีวิตรักพี่ดินต่อ
ชอบผู้ชายคนนี้จริงจัง ถึงจะมึนและเกรียน แต่อบอุ่นและอ่อนโยนมากๆ
ส่งกำลังใจให้นายน้อยนะคะ รอผลงานเรื่องต่อไป :L2:
-
ชอบเรื่องนี้มากมายอะคุณ :impress3:
รักทุกคน นังนุ้งจ้าว พี่สลัด เฮียดิน สกาย หมอเถื่อน เอ้ย.. หมอเกด เหงี่ยมศรี แม่จ๋า etc. etc.
ปลื้มมมมมมมมมมมมมม....... :m3:
-
ไม่อยากให้จบ 555
ขอบคุณที่เขียนเรื่องนี้ขึ้นมานะค่ะ
สนุกมากกก มาอ่านอีกทีไม่กี่ตอนก็จบแล้ว
มาช้าไป :hao5:
ชอบจ้าวมากกกกก เป็นนายเอกแบบที่ใช่เลย
ขอบคุณอีกครั้งค่ะ
หวังว่าจะได้เจอกันใหม่นะคะ
:กอด1: :pig4:
-
อ่านจบแล้ว ต้องถามมีตอนพิเศษไหม ฮ่าๆ แบบอารมณ์จบแต่ไม่จบ เรื่องบางเรื่องยังคงปริศนาอยู่ ยังไม่กระจ่างแจ้งให้เห็น แต่ให้คนคิดมโนเอาเอง มันดีและมีเสน่ห์ตรงนี้แหละชอบๆ
ท้ายที่สุดอยากรู้ว่า อีเมียน้อยพ่อสกายจะเจอบทลงโทษของเวรกรรมยังไงบ้าง
แล้วพี่ดินจะมอบความทรมานอย่างแสนสาหัสให้กับไอ้สตาร์ยังไง ในเมื่อรู้ว่า สกายเคยพลาดท่าเสียทีให้ตอนยังเด็ก โอ้ยแค่คิดก็มันแล้ววว ขอตอนพิเศษนะพลีสสสส
-
จบซะแล้วอ่ะ ชอบทั้งสองคู่เลย :m4:
แต่เทน้ำหนักให้พี่ดินมากกว่าคนอื่นนิดนึง คิคิ :m26:
-
รักเรื่องนี้นะครัช
-
จบแบบ มีความสุขกันถ้วนหน้า
สนุกมากเลยครับ
-
ดินแดน ผู้ชายคนนี้ทำให้เราตกหลุมรักอีกครั้งอย่างง่ายดาย
-
ข้าวจ้าวคะ แรดมากค่ะ
น่ารักมาก ชอบพี่บั๊คน้องจ้าว
-
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกก
สนุกมาก เกรียนมาก ซึ้งมาก
ชอบทั้ง2คู่เลย ผมถือว่าเป็นคู่หลักทั้งคู่เลยนะ
เพราะน้ำหนักเรื่องมากพอกัน
สนุกมากๆ แอบชอบคู่ดินกับสกายมากกว่าหน่อยตรงที่มันหน่วงๆ เจ็บจีดๆ
น้องจ้าวมันเกรียน มันบ้า แต่น่ารักสุดๆ
ขอแนะนำเลย ใครยังลังเล อ่านซะ!
ขอบคุณผู้แต่งมากครับ ขอฝากตัวเป็นแฟนคลับเลย
-
จบจริงใช่ป่ะ. โห. มุขกำลังฮาเลย.
-
อ่านจบแล้วฟินมาก เป็นลมตาย
โอ้ยฟิน!!!
สารภาพเลยว่าชอบดินจ้าวโคตรๆ อะไรมันจะสปาร์คกันขนาดเน้~~~~~
และ
พี่เกดค่ะ!!!
พี่เป็นพี่สาวหนูเถอะนะคะหนูกราบ!!!
โอ้ย ฟิน :ling1:
-
:pig4: :pig4:
-
สนุกมากเลยค่ะ แต่บอกตรงๆเลยว่า เราไม่ค่อยฮาอ่ะ แต่ออกแนวสงสารข้าวจ้าวมากกว่า :hao5: อ่านแล้วหน่วงมากเลยค่ะ :ling3: พี่บั๊คเป็นผู้ชายที่ดีนะคะ แต่บางครั้งก็เชื่อเพื่อนเกินไปจนน่ารำคาญ :z3: พี่ดินก็น่าหมั่นไส้ :z6: ขอลงโทษด้วยการให้สกายไม่รัก อ่านแล้วรับการกระทำของตัวละครแทบไม่ได้เลยค่ะ สงสารอ่ะ :mew6: แต่ชอบนิยายเรื่องนี้มากเลย พึ่งมีโอกาสได้อ่าน สนุกมาก ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ รอตอนพิเศษอยู่น้าาาา :mew3:
-
:katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
-
ตอนพิเศษ (แขกรับเชิญ) ปาป๊ากับเบบี๋แสนสุขขีวันสงกรานต์
**ตอนพิเศษนี้เป็นตอนพิเศษที่ทั้งคู่ไปเป็นแขกรับเชิญจากเรื่องนี้ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=40670.0
‘เร็วๆ สิฮะพ่อโต้ บีบี๋อยากเล่นน้ำสงกรานต์จะแย่อยู่แล้ว’ ผมฉุดแขนใหญ่ของพ่อให้ตามมาด้วยอาการตื่นเต้นเพราะวันนี้จะได้เล่นน้ำสงกรานต์กับเขาเสียที
ที่ผ่านมาพอถึงเทศกาลสาดน้ำ พ่อจะให้เล่นกันอยู่แค่ในซอย ไม่พาไปเล่นในที่ที่คนเยอะๆ ด้วยเหตุผลที่ว่า เคยพาปาป๊าไปแล้วแต่ ปาป๊าทำให้ทั้งหวงและห่วง
“เล่นแถวบ้านเราไม่ได้เหรอลูก พ่อไม่สบายด้วยเนี่ย แค่กๆๆ” หนุ่มใหญ่ทำท่าราวกับป่วยเสียเต็มประดา
“ห้ามแกล้มป่วยนะโต้ เป็นพ่อแล้วโกหกไม่ดีนะ เดี๋ยวลูกจะเป็นการเยี่ยมหย่าม” เอาเป็นเยี่ยงอย่างมั้ยปาป๊า คิกๆ
“แล้วน้องรู้ได้ไงว่าโต้โกหก” พ่อโต้เถียงเสียงเบาๆ
“น้องอยู่กับโต้มาจนแก่โต้แล้วนะ แค่กระพริกตาก็รู้แล้วว่าป่วยหรือไม่ป่วย” ปาป๊าเดินมาหาแล้วช้อนตามองพ่อโต้นิ่ง
“อย่าพูดเรื่องแก่สิ มันเจ็บ” พ่อโต้ทำหน้างอนแล้วอ้อนต่อ “แต่โต้ป่วยจริงๆ นะ”
“งั้งถ้าป่วยเป็นจริงก็ห้ามมาใกล้ ห้ามนอนห้องเดียวกังเพราะเดี๋ยวน้องจะติดหวัด” เจอแบบนี้พ่อโต้ถึงกับหน้าเสีย
“โห น้องอะ ไม่ป่วยก็ไม่ป่วย ก็โต้ไม่อยากให้น้องกับเบบี๋ไปในที่แบบนั้นนี่นา คนก็เยอะ เบียดไปเบียดมา ถ้าไปเจอคนนิสัยไม่ดีก็โดนลวนลามอีก ไม่เห็นจะดีตรงไหน” ได้ทีก็บ่นใหญ่
ปาป๊าทำหน้าอ้อนแล้วจับมือใหญ่มาลูบเพื่อให้พ่อโต้ใจเย็นลง “นึกถึงหัวใจเบบี๋บ้างสิโต้ ลูกกำลังวัยรุ่งก็อยากไปดูโลกใหญ่โตบ้างสิ” โลกใหญ่โต งื้ออ ปาป๊าน่ารักจัง “ถ้าไม่อยากให้ลูกแอบไปกับคนอื่ง เราก็ต้องพาลูกไปเองนะโต้” ทำไมปาป๊าของผมถึงได้ดีงามแบบนี้นะ ไม่อยากเชื่อว่าเป็นออทิสติก ไม่อยากเชื่อจริงๆ
พ่อโต้มีท่าทีอ่อนลง “ขอโทษครับ โต้ก็ลืมทุกทีว่ามีลูกแล้วต้องทำตัวให้เป็นเพื่อนลูกให้ได้ถ้าไม่อยากเสียลูกไปให้เพื่อน” มือใหญ่ที่ถูกลูบพลิกกลับขึ้นกุมมือบอบบางของปาป๊าแล้วลูบไปมา “ขอบคุณนะครับที่น้องคอยเตือนสติ ไม่งั้นเบบี๋คงไม่อยู่ติดบ้านแบบนี้” ทั้งสองคนยิ้มละมุนให้กันแล้วหันมาหาผม “ไปกันได้แล้วไอ้วัยรุ่ง” พ่อโต้แกล้งล้อเลียนปาป๊า “วันนี้พ่อจะย้อนวัย เล่นน้ำให้เพลินไปเล้ย”
จากนั้นพ่อก็โอบไหล่ผมและปาป๊าไปขึ้นรถเพื่อออกเดินทางไปยังถนนข้าวสารทันที
บรรยากาศที่นี่คึกคักและสนุกกว่าในทีวีเยอะเลยฮะ ผู้คนมากหน้าหลายตา ฝรั่งตัวโตๆ เดินยั้วเยี้ยอย่างกับว่าไม่ใช่ประเทศไทย ตัวใหญ่แบบถ้าผมต่อตัวแล้วยังสูงกว่าเขาแค่นิดเดียวเอง พวกเรามีปืนฉีดน้ำกันคนละกระบอก แต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้ฉีดหรอกเพราะมัวแต่หลบน้ำที่หลั่งไหลเข้ามาปะทะกันโครมๆ ก็ใครใช้ให้คนหน้าตาดีสามคนเดินมาด้วยกันล่ะ คิกๆ
“อย่าเดินห่างพ่อนะเบบี๋” พ่อโต้กระตุกแขนเมื่อผมเริ่มเดินออกนอกเส้นทาง
ผมจึงเดินเข้าไปชิดพ่อโต้ทางด้านขวาซึ่งเป็นตำแหน่งประจำ ส่วนตำแหน่งของปาป๊าก็คือด้านซ้าย บ้านเรานี่แปลกกว่าบ้านอื่นตรงที่ไม่ให้ลูกอยู่ตรงกลาง แต่พ่อจะอยู่กลางเพื่อจะได้ปกป้องคนรักและลูกได้อย่างเท่าเทียม
พ่อโต้รักปาป๊ามากกว่าชีวิตของตัวเองซะอีก ซึ่งผมไม่เคยน้อยใจเลยเพราะผมก็รักปาป๊ามากกว่าชีวิตของตัวเองสองชีวิตเลยด้วยซ้ำ ถ้าเป็นเหมือนแมวที่มีเก้าชีวิต ผมจะยกให้ปาป๊าแปดชีวิตเลยละ
ว่าแต่.. เมื่อกี้เหมือนจะเห็น..
ช่างเถอะ คงไม่ใช่หรอก
“โอ๊ะ! ขอโทษที ผมรีบ..อ่า! น่ารัก! น่ารักกว่าคิตตี้ก็คนนี้แหละ คิดหนักมั้ยก่อนจะน่ารักขนาดนี้ ที่บ้านให้กินคุมะห่อสาหร่ายโนริหรือไงถึงได้น่ารักฟรุ้งฟริ้งแบบนี้อะ” อยู่ๆ ก็มีคนมาชนปาป๊า แล้วเขาก็อึ้งไปกับรอยยิ้มหวานรับคำขอโทษและการแต่งตัวที่..
อภิมหาความน่ารักกกก
ตัวบางๆ อายุเยอะแล้วแต่หน้ายังเอ๊าะ ทำให้ดูมีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ ผิวขาวใสในเสื้อแขนกุดสีขาวเนื้อผ้าหนาตรงหน้าอกเป็นรูปหัวกะโหลกสีชมพูมีดวงตาเป็นรูปหัวใจใหญ่ๆ สีดำ กางเกงขาสามส่วนสีฟ้าสดใสกับหมวกปีกแคบสีดำที่ใส่แล้วดูยังไงก็น่ารัก
ปาป๊าคือยิ่งกว่าความมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งใดใดที่ได้เจอมา
แต่รังสีอำมหิตจากพ่อโต้ที่แผ่ขยายออกไปทำให้ผู้ชายคนนั้นอุทานเบาๆ “อู่ยย เจ้าที่แรง” ผมแอบขำในความตลกหน้าตายของเขา
“เกิดอะไรขึ้นจ้าว! บอกแล้วว่าอย่าวิ่งทะเล่อทะล่า นี่ชนคนอื่นใช่ไหมเนี่ย” ผู้ชายอายุประมาณพ่อโต้แต่ดูแก่กว่าสองสามปีวิ่งมาจับไหล่ผู้ชายที่ชื่อจ้าวไว้ “ขอโทษนะครับ แฟนผมมันซุ่มซ่ามงี้ตลอดเลย” เขาโค้งให้พ่อโต้เพราะคงจับคลื่นความโหดได้
เมื่อได้ยินคำว่าแฟน พ่อโต้ขมวดคิ้ว ผมเบิกตาโต แต่ปาป๊า.. “แฟมสองคนหล่อแบบนี้สนุกมากอีกกว่าแบบน้องกัสกับโต้มั้ยอะ”
หน้าผมร้อนวาบ ปาป๊าถามอาร้ายยยย!!!
“น้องออกัส” พ่อโต้ส่งสายตาปราม
ปาป๊ามองตาปริบๆ “อะไว แค่อยากรู้ว่าคุยกันผู้ชายมันดีกว่าน้องที่ไม่แข็งแรงมากอีกกว่ามั้ย ทังไมโต้ดุ”
สองคนนั้นดูเงิบๆ ในบทสนทนาของบ้านเรา
แต่คนที่ชื่อจ้าวดูจะปรับอารมณ์ได้เร็ว “งั้นเรามาแลกกันดูมั้ย จะได้รู้ว่าแบบไหนสนุกกว่า” ทันทีที่เขาพูดจบ แขนก็ถูกตีเบาๆ
“ทะลึ่งแล้วจ้าว มึงนี่มันเกรียนไม่รู้จักเวล่ำเวลา รู้จักเขาหรือไงถึงได้ลามปามแบบนี้!”
“โห่พี่บั๊ค วันนี้มาปล่อยผีนะเว้ย หลังจากโดนกักขังมาสิบแสนปี จ้าวก็อยากปลดปล่อยบ้างอะ แล้วคนนี้ก็น่ารักจะตาย เขาไม่ดุหรอก จริงมั้ย.. เอ่อ ให้เรียกว่าไรดีล่ะ บอกได้มั้ยเอ่ย” คนชื่อจ้าวทำเป็นแกล้งถามชื่อแบบเนียนๆ
“บอกได้ๆ น้องกัสไม่หวงชื่อหรอก ใช้มาตั้งแต่เด็กแล้วยังไม่หมดเลย” อายุมากแล้วแต่ก็ยังเป็นน้องกัสเสมอถ้าคู่สนทนาไม่แทนตัวเองว่าพี่ ดูจากหน้าตาคนนั้นก็น่าจะอายุไล่เลี่ยกับปาป๊าแต่เขาดูหนุ่มแน่นมากกว่าเยอะ
พอปาป๊าบอกชื่อตัวเองเสร็จก็ผายมือไปทางพ่อโต้ “แล้วสำหรับตัวคนนี้ได้แก่โต้กับเบบี๋ลูกผู้ชายของน้องกัสกับโต้ครับ” เห็นท่าแนะนำแล้วอดอมยิ้มไม่ได้ทุกที ปาป๊าจะชอบนำเสนอทุกอย่างที่ตัวเองรู้จักอย่างภูมิอกภูมิใจแบบนี้เสมอซึ่งมันเป็นความน่ารักที่ใครก็ไม่กล้าเลียนแบบ
สองคนที่ได้ฟังถึงกับทำหน้าตาตื่นทันทีแต่ก็คงไม่มีใครกล้าถาม
“ใครเป็นคนท้องเหรอพี่”
เอิ่ม.. ผมคงเข้าใจผิดไป พี่คนนี้กล้าถามและคำถามนั้นก็ช่าง.. เฮ้ออ
“น้องกัสท้องไม่ได้หรอกคั๊บ น้องกัสไม่มีลูกมด เอ่อ ลูกอะไรนะโต้ พี่จียอนสอนไว้แล้วแต่กัสลืม” พ่อโต้ดูจะกระอักกระอ่วนสุดๆ ที่จริงบทสนทนาแบบนี้มันไม่ควรเกิดขึ้นเลยนะ
ไม่รู้สองคนนี้เขากล้าพูดได้ยังไง เบบี๋อยากร้องไห้
“มดลูกครับ” พ่อโต้ตัดสินใจตอบ “แต่เราไม่ต้องพูดเรื่องนี้กันดีกว่า” ว่าแล้วก็หันไปหาสองคนนั้น “ขอโทษนะครับ แฟนผมเค้าเป็นออทิสติกน่ะ ก็เลยมีปัญหาเกี่ยวกับการพูดไปบ้าง”
คนที่ชื่อบั๊คทำหน้าไม่ค่อยจะถูก “ฝ่ายผมมากกว่าที่ต้องขอโทษ” เขาว่าพลางกระทุ้งศอกใส่คนข้างๆ เบาๆ “อย่าดื้อนักสิจ้าว เห็นมั้ยว่าทำคนอื่นเค้าลำบากใจ”
“ไม่ลำบากหัวใจหรอกครับ น้องกัสเป็นออทิกติกมานานแล้ว ตอนนี้ชินจังซะแล้วล่ะ” ชินจัง?
“ชินจังที่เป็นเณรน้อยเจ้าปัญญาใช่ปะ” พี่จ้าวกวน
ปาป๊าทำหน้างงแล้วตอบไปว่า “ไม่ใช่ซะนิกหน่อย นั่นมันพระที่ย่างเด็กต่างหาก ชินจังต้องเป็นคนที่ถอดกางเกงแบกนี้ๆ”
“เฮ้ย!!” พ่อโต้ตะครุบมือไว้แทบไม่ทันเมื่อปาป๊าหันหลังแล้วกำลังจะถอดกางเกง
“โธ่พี่ ไม่น่าห้าม” พี่เขายังคงกวนไม่หยุดจนโดนศอกกระทุ้งไปอีกหนึ่งที “แต่เป็นออทิสติก็ดีนะน้องกัส”
ปาป๊าเอียงคอถาม “ทังไมล่ะครับ”
“เป็นแล้วมีข้ออ้างเวลาพูดผิดไง พูดผิดแค่ไหนก็ได้เพราะเป็นออทิสติก ทำผิดก็ไม่มีใครโกรธด้วยจริงมั้ย” ว่าแล้วก็ยิ้มให้ปาป๊าแบบเอ็นดู
ปาป๊ายิ้มตอบแล้วอธิบาย “กับคนที่รักน้องกัสเขาก็ไม่โกรกหรอกครับ แต่กับคนอื่นที่ไม่รู้ เขาก็จะไม่พอใจเพราะเราบอกคนทั้งโลกหมดนี้ไม่ได้หรอกว่าเราเป็นออทิกติกหรือเป็นพิการเพราะฉะนั้งเราก็ต้องพยายางพัฒนาขึ้นให้มากอีกกว่าเพื่อคนที่รักเราจะได้ไม่เป็นห่วงครับ”
นี่แหละปาป๊าของผม เจ๋งสุดๆ ไม่เคยเปลี่ยน
“อู่ยยย โดนสอนมวย” พี่จ้าวทำท่าหงอ “น้องกัสเก่งฝุดๆ ถ้าแบบนี้เป็นออทิสติก อย่างพี่จ้าวคงเป็นดาวน์ซินโดรมแล้วล่ะ”
“อ่า..อย่าพูดแบกนี้อีกบ่อยนะครับ คนที่เป็นผู้ประครองของเด็กผิดปกติจะรู้สึกหัวใจไม่ดีได้นะ คนที่ดูแลคนป่วยพวกเขาต้องการกำลำใจมากอีกกว่าคนป่วยอย่างพวกน้องกัสอีกครับ”
“อู่ยย ดอกสองเจ็บกว่าเยอะ ฮือ..พี่บั๊ค จ้าวรู้สึกผิดอะ อยากไปบวช” พี่จ้าวทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ถ้าบวชจะไม่ได้ใส่กางเกงในนะครับ พี่จ้าวจะทำได้เหรอ” ดูทุกคนจะปวดหัวสุดๆ กับบทสนทนาของสองคนนี้ ปาป๊าไม่เคยรู้สึกหรอกว่าเรื่องที่กำลังพูดอยู่จะเป็นเรื่องต้องห้ามที่คนอื่นเขาไม่ค่อยพูดกันแต่ในดวงตากลมๆ ใสๆ บ่งบอกว่าไม่ได้คิดไม่ดีจึงทำให้ทุกอย่างดูซอฟลง “แล้วในหนังสือสาระคนดีก็บอกว่าเวลาเป็นบวชแล้วต้องไม่มีแฟมด้วย ถ้าพี่จ้าวทิ้งพี่บั๊คไปแล้วจะไปหาคนหล่ออีกกว่านี้ก็ไม่ได้อีกใหม่แล้วนะครับ น่าเสียดายแย่จัง”
“สารคดีครับ ไม่ใช่สาระคนดี” พ่อโต้แก้ให้ ปาป๊าก็พยักหน้ารับคำ
“น้องกัสช่างพูดนะครับ อายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย” คนชื่อบั๊คยิ้มหล่อ
“ย่ามสางสิก” ปาป๊ารีบตอบ
“น้องกัส” พ่อโต้ปรามด้วยเสียงต่ำๆ
“ย่ำ สาม สิบ” แก้แล้วแต่ยังผิดแต่แค่นี้ก็ดีแล้วล่ะ
“ทำอะไร พูดอะไรก็น่ารัก อายุอ่อนกว่าจ้าวปีกว่าๆ แต่ดูเด็กมากเลยนะ” คนชื่อบั๊คชม “แล้วน้องเบบี๋ตัวเล็กล่ะทำไมไม่พูดไม่จาเลย มองคนนั้นทีคนนี้ที น้องขี้อายเหรอครับ” ใบหน้าหล่อแบบผู้ใหญ่โน้มลงมาในระดับเดียวกับสายตา เขาดูใจดีและสุภาพมากๆ
‘เบบี๋เป็นใบ้ฮะ’ ผมทำภาษามือและขยับปาก พอเขาเห็นก็หน้าเสียนิดหน่อยแต่แล้วก็ยื่นมือมาจับหัวเบาๆ แล้วยิ้มอ่อนโยน
รู้สึกอบอุ่นจัง ผู้ชายคนนี้ใจดีจริงๆ
“พูดไม่ได้แต่สายตาดีนะเรา อ่านคำพูดจากสายตาได้ชัดเลย ดูฉลาดนะครับ” เขายืดตัวขึ้นคุยกับพ่อโต้ตอนท้ายประโยค
“ไอคิวสูงเลยละครับ แต่รั้นไปหน่อย ฮ่าๆๆ”
“ลืมแนะนำตัวเลย ผมชื่อบั๊คนะครับ ส่วนนี่ข้าวจ้าว ดูท่าว่าน้องกัสกับจ้าวเขาจะคุยถูกคอกันนะ ผมขอแลกเบอร์ไว้ได้หรือเปล่า คุณโต้สะดวกใจไหมครับ”
“อย่าเรียกคุณเลยครับ ผมน่าจะอ่อนกว่าพี่บั๊คนะ เรียกผมออโต้หรือโต้เฉยๆ ดีกว่า” ทั้งคู่เช็คแฮนด์กันแล้วแลกเบอร์อย่างอารมณ์ดี
“เบบี๋ต้องเรียกพี่บั๊คว่าคุณยุงนะ” ปาป๊าบอก คือการออกเสียงคำว่ายุง ไม่ได้เหมือนคนปกติหรอกนะ แต่เสียงจะขึ้นจมูกหน่อยๆ ฟังแล้วแปลกหู
“ยุงอะไรกัส” พ่อโต้ขมวดคิ้วงงๆ
“ก็พี่ของพ่อคือยุงไง” ทุกคนอมยิ้ม
“คำง่ายๆ ก็ผิด ลุง ไม่ใช่ ยุง” พ่อโต้ส่ายหัว
“อ่าๆๆ งั้นเรียกยุงบั๊คเลยละกัน ถ้าจะเรียกลุงเรียกพ่อดีกว่า” คนชื่อบั๊คบ่น
‘พ่อบั๊คๆ’ ผมจิ้มนิ้วไปที่แขนของเขาแล้วขยับปากเรียก
ดวงตาคมทอประกายแห่งความประหลาดใจ “เอาจริงดิ” เขาถาม
ผมยิ้มหวานแล้วพยักหน้าตอบ ‘พ่อบั๊คของบีบี๋’
ใบหน้าหล่อดูขัดเขิน เขายกมือลูบท้ายทอยแล้วมองผมสลับกับพี่จ้าว “อยู่ๆ ก็มีลูกซะแระ” จากนั้นพวกเราก็พากันหัวเราะกับท่าทางแบบนั้น
“ดีๆ งั้นน้องเบบี๋ก็เป็นลูกพี่จ้าวด้วยน่ะสิ” ผมยิ้มแล้วพยักหน้า “เรียกแม่สิลูก” พอพูดจบก็โดนศอกกระทุ้งไปอีกหนึ่งที “อะไรเล่า ก็ธรรมชาติความเป็นแม่มันเรียกร้องอะ” แล้วทุกคนหัวเรากับความตลกของพี่จ้าว
ในจังหวะนี้เสียงเรียกจากอีกฝั่งถนนก็ดังขึ้น
“พี่จ้าวๆ !!”
“อ้าว ไอ้พู! ไหนบอกว่าจะไปเที่ยวต่อที่เชียงใหม่” พี่จ้าวถาม ส่วนคนชื่อพูก็วิ่งข้ามถนนมาพร้อมกับผู้ชายอีกคน
“อ้าว ไอ้ไพร้ท์!” พ่อไพร้ท์นั่นเอง
“พี่พร้ายก็มาเล่นน้ำสงกามด้วยเหรอ” ปาป๊ายิ้มทักทาย
“สงกรานต์ครับน้อง ไม่ใช่สงกาม เมื่อไหร่จะพูดคำนี้ถูกซะทีเนี่ย” พ่อโต้รีบแก้ให้
“ฮ่าๆๆ น่ารักดีออก เมื่อก่อนพูดสองกามด้วยซ้ำ ตอนนี้พูดถูกคำนึงแล้วไม่ใช่เหรอ ปล่อยๆ น้องบ้างสิวะ” พ่อไพร้ท์ก็เข้าข้างปาป๊าตลอดนั่นแหละ พ่อโต้เนี่ยหัวเดียวกระเทียมลีบที่สุดแล้ว
“หวัดดีลุงเซอร์” พี่จ้าวยกมือไหว้พ่อไพร้ท์
“หล่อขึ้นนี่หว่าจ้าว”
“ก็นิสนุง ได้น้ำดีก็เงี้ย” พี่จ้าวนี่ทะลึ่งจริงๆ
“อ้าว นี่รู้จักกันหมดเลยเหรอ” พ่อโต้ถาม
“เออรู้จักสิ ไอ้จ้าวนี่ไง ลูกพี่ลูกน้องของเมียกูที่เคยเล่าให้ฟังว่าอยากพามารู้จักกับน้องกัส”
อ๋อ คนนี้เองเหรอที่ว่ากวนๆ เกรียนๆ พอเห็นแล้วเข้าใจเลยว่าทำไมถึงอยากให้เจอปาป๊า นี่ถ้าคุยกันยาวๆ ท้องฟ้าคงวิปริตแปรปรวนปั่นป่วนโกลาหนมากแน่ๆ
“ไม่เจอกันนานเลยพี่บั๊ค” พ่อไพร้ท์ยื่นมือไปจับมือพ่อบั๊ค
เบบี๋ผู้มีพ่อเยอะที่สุดในโลก คิกๆๆ
“นั่นสิ ก็เล่นพากันไปอยู่ซะตั้งไกล แล้วนี่จะกลับมาอยู่ไทยเลยมั้ยล่ะ” พ่อบั๊คถาม
“น่าจะมาครึ่งปีนะ กลับมาพักผ่อน เดี๋ยวค่อยหาที่เที่ยวใหม่ทีหลัง” พ่อไพร้ท์รวยมหารวย ไปเที่ยวรอบโลกกันตลอด แต่ก็ไม่ได้เที่ยวเปล่าเพราะพวกเขาไปวาดรูปแสดงด้วย เป็นชีวิตที่เพอร์เฟ็คสุดๆ ทั้งได้เที่ยวกับคนรักแล้วยังได้ทำงานที่รักอีก
อยากอิจฉาเหมือนกันแต่ชีวิตผมก็มีความสุขมากล้นพอแล้วก็เลยไม่ได้รู้สึกอิจฉาใดใด
“ตกลงเอาไง ไปด้วยกันหมดทั้งฝูง หรือแยกคู่แยกคี่” พ่อโต้ถาม
“ไปด้วยกันดีมั้ยพี่ ผมอยากคุยกับน้องกัสอีกอะ” พี่จ้าวทำหน้าอ้อนพ่อโต้
“ไม่ดีอะ” พ่อโต้เหลือบแลอย่างระแวง “ไอ้ไพร้ท์มันคุยไว้เยอะเรื่องความเรื้อนของมึง กูกลัวโรคเรื้อนมาติดเมียครับ” พอรู้ว่าใครเป็นใครก็ดูจะสนิทกันขึ้นในทันที
“โห่วว ใจร้ายยย” พี่จ้าวป่องแก้มทำหน้างอ “งั้นเอาไว้โอกาสหน้า เราค่อยเจอกันนะครับน้องกัสคนหล่อน่ารักกว่าสิ่งใดใดในโลก”
“พี่ข้าวม่าวปากหวานมากจัง แบบนี้น้องกัสก็หลงอาจมแย่เลยครับ” ทุกคนหัวเราะลั่นออกมาทันที ส่วนพี่จ้าวนั้นทำหน้าเงิบ
“เรื่องชื่อน่ะช่างมัน ข้าวเม่าก็ข้าวเม่า ดีเหมือนกัน ใช้ชื่อข้าวจ้าวมาจะสามสิบสองปีแล้ว เบื่อสุดๆ” ดูเป็นคนคิดบวกเก่งมากเลยนะพี่จ้าวเนี่ย “แต่อาจมนี่ไม่ค่อยโอเคนะ ดูขยะสังคมยังไงไม่รู้อะ” ทุกคนยังคงหัวเราะกับท่าทางของพี่จ้าว “พูดใหม่นะ หลงคารม”
“หลง คาม รม” ปาป๊าพูดใหม่
“ไม่มี๊ ไม่มีคำลม พี่พูดจริงทุกคำนะ” แกล้งทำหน้างอแล้วพูดแก้ให้อีก “เอาใหม่ หลง คา รม”
“หลง คา รม” ในที่สุดปาป๊าก็พูดถูก
“เย้! ถูกต้องนะคร้าบบบ เก่งมั่กๆ เก่งสุดๆ” ทั้งสองคนหัวเราะกระโดดตบมือกันอย่างดีใจ
“น้องกัสเก่ง น้องกัสเก่ง” ปาป๊าหัวเราะอารมณ์ดี
“พอแล้วจ้าว รบกวนเวลาเที่ยวของครอบครัวเขา” พ่อบั๊คเตือน
“โอเคๆ งั้นพี่ข้าวเม่าไปก่อนนะ เอาไว้จะโทรไปหานะน้องกัส” ดูสิ ปาป๊าได้แฟนคลับเพิ่มขึ้นอีกคนแล้วล่ะ เสน่ห์แรงจริงๆ
“บ๊ายบาย แล้วเจอกันอีกใหม่นะครับพี่ข้าวม่าว” ปาป๊ายิ้มจนตาหยีพร้อมกับโบกมืออย่างน่ารัก
“ไปก่อนนะลุงเซอร์ พี่โต้ และน้องเบบี๋บาร์บี้คิ้วตี้ จุ๊บ!”
!!!
ลาคนอื่นอยู่ดีๆ ก็มาหอมแก้มผมเฉยเลย เล่นเอาหน้าร้อนเพราะตลอดการสนทนา ผมแทบไม่มีบทบาทใดใด “ชดเชยให้ที่ไม่ได้คุยด้วย เอาไว้คราวหน้าจะชวนคุยเยอะๆ พี่จ้าวมีเรื่องตลกเป็นกระตั๊กๆ”
พ่อโต้คำรามต่ำในลำคอ “ถ้าไม่ติดว่ามีแฟนนิสัยดี ไอ้จ้าวต้องจมกองเลือดไปแล้วนะ” พ่อโต้ส่งสายตาพิฆาตไปให้ ส่วนพี่จ้าวก็ทำตัวลีบไปหลบอยู่หลังพ่อบั๊คทันที
ทุกคนหัวเราะกันใหญ่ จากนั้นพ่อบั๊คกับพี่จ้าวก็แยกไป
-
อายุเยอะแต่ความเกรียนไม่มีลด
-
น่าร้ากกกกก :hao7:
-
จ้าวนี่อภิมหาความเกรียน หึหึ
-
ไปเกรียนใส่คนทั่วราชอาณาจักร!!!!!
ไม่มีพี่บั๊คก็ไม่มีใครทนแกแล้วจ้าว!!!!
-
หายคิดถึง นิดนึงเอง
-
น่ารัก ทั้งสามครอบครัวเลย
นังเจ้าก็ยังคงความเกรียน
น้องออกัสของพี่โต้ ก็ยังคงความสสดใสไร้เดียงสา
ไพร์กับพูหืก็มา แล้วพี่ดินกับสกาย ไปใหนไม่มาเที่ยว
-
อายุเป็นเพียงตัวเลข และความเกรียนก็มีเพิ่มตามเวลา....อาเมน
-
:man1: โอ๋ น่าร้ากกกก. น้องเบบี๋เล่าเก่งจังลูก. มาเล่าอีกนะคะ ผู้ใหญ่คุยกันทั้งฮาทั้งเกรียน
คิดถึงพี่ดินพี่สกายอ่า. หุหุ
-
รวมพลคนฮารึเปล่า
-
ดูท่าจะเข้ากันได้ดีนะ จ้าวกับน้องกัส เนี่ย รั่วเหมือนกันเลย 555
น้องบี๋ มีคุณพ่อหลายคนเลยน้า น่าอิจฉาจัง
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษน่ารักๆ แบบนี้นะค้า ขออีกได้รึเปล่าเอ่ย
-
32 แล้วยังจะเกรียนเหมือนเดิมอีก :laugh:
-
คิดถึงจ้าวนะเนี้ย
ความเรื้อนของจ้าวนี้มันคงทนจริงๆ
-
5555
-
ข้าวเจ้า
เกรียนตลอด
-
เรื้อนเสมอต้นเสมอปลายจริงๆนะ จ้าว
-
น้องกัส :กอด1:
-
เป็นสงกรานต์ที่อภิมหาความป่วนเลยเมื่อเจอเกรียนจ้าวเข้าไป
-
ข้าวจ้าวยังคงเป็นข้าวจ้าว เป็นจ้าวโลกแห่งความเกรียน 5555
:mew1: :L2:
-
ตั๊ลร๊ากกกกกกก
ขอบคุณ :)
-
ก็คนมันเกรียนแม้แต่อายุก็ฉุดไม่อยู่ :laugh:
-
ยอมจ้าว 55555
-
อยากอ่านพี่ดินกะสกายด้วยอ่ะค่ะ
ขอบคุณนะค่ะสำหรับตอนพิเศษนี้
น้องจ้าวก็ยังเกรียนไม่เปลี่ยน
-
จ้าวเกรียนไปละ :m20:
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากๆเลย อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้อารมณ์ดีอะ
แบบอ่านไปสามบรรทัดก็หัวเราะแล้ว :laugh:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดีๆสนุกๆให้ได้อ่านนะคะ อิอิ o13
-
น้องบี๋น่ารักจังเลยลูกกกก :กอด1:
-
ถ้า ดิน ข้าวจ้าว กับ น้องกัส คุยกันนี่เราจะเหมือน
หลุดเข้าไปในมิติสนทยาไหมเนี่ย
-
มอบโล่แรด ฉลาดน้อยและ เกรียนให้นายเอกเรื่องนี้เลย..
-
จ้าวมันเกรียนไม่กลัวโดนอัดเลยนิ
-
:pig4: ขอบคุณนะคะ
-
ยอมใจข้าวจ้าวมากอ่ะ
ฮ่าๆๆ
เกินบรรยาย
ป่วงมากกกกกกก
สนุกมากกกกกกกก
เหนื่อยใจแทนพี่บั๊ค
ยอมใจกว่าจ้าวนี่ก็พี่ดินเลยอ่ะ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
สุดๆ
ข้าน้อยขอคารวะ
-
ขอบคุณนะคะ :mew1:
-
จ้าวนี่ก็เกรียนได้ตลอดเวลาทุกสถานที่จริงๆ
-
น้องออกัสสสสสสส
โอ๊ยยย ตะไมน่ารักจังเลย
นี่ขนาดออกมาแค่ตอนพิเศษนะ แง่วๆ
:ling1: :ling1:
แต่คนแบบจ้าวนี่มันเกรียนจริงๆ
ทั้งเกรียนทั้งยั่ว พี่บั๊คมันจะรอดได้ไงเล่า
ยิ่งแพ็คคู่กับพี่ดินยิ่งเหมือนเจอฝาแฝดที่พลัดพรากกัน
แต่อยากอ่านคู่อิงกับพี่กระทิงอ่ะ จะมีมั้ยน้อ?
น้องเบบี๋แบล๊งก็น่ารัก (นั้นชื่อผ้าห่มเว้ย) 55555
น้องเบบี๋ลูกปาป๊ากัสน่ารัก เข้าใจที่คนอื่นพูดทุกคำ เก่งมากเลย
โต้กับน้องทำให้ลืมคู่หลักอ่ะ นิกสัยไม่ดีเลยโต้เนี่ย คิกๆๆ
-
อ่านแล้วฮากับข้าวจ้าวผู้ไม่สนโลก
แต่ก็สนุกไปกับทุกเรื่องเลยจริงๆ
ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ
-
เกรียนเป็นชีวิต...
-
เห็นด้วยค่ะว่าสลับคู่ทุก 3 ตอนทำให้งงมาก // เฉยๆกับคู่บั๊คจ้าว นอกจากเกรียนแล้วไม่ค่อยมีอะไร ชอบคู่ดินสกาย และเห็นด้วยอย่างมากว่า สกายเสพติดดราม่าเข้าสายเลือด ยอมถูกกดอยู่ในสัญญาทาสไปด๊ายยยยย // เสียดายที่ไม่รู้ว่าคู่ลูกพี่ลูกน้องที่เกลียดเกย์เป็นยังไงต่อ คู่อิงค์ทิงพอเดาได้ แอบอยากรู้เรื่องหมอเกด
-
โอ๊ยยย ลืมไปแล้วว่าเคยอ่านเรื่องนี้ 555555 อิจ้าวว นังเด็กเกรียน ยิ่งแก่ยิ่งเกรียนจริงๆ ไม่มีพี่บั๊คนี่แย่เลยนะ คงไม่มีใครเอาแกแล้วว่ะ 555555 น้องกัสน่ารักดีค่ะ
-
คือแบบ ฮาทั้งเรื่องอ่ะ
เอาไปแปลภาษาอังกฤษไม๊
จะได้ฮาติดอันดับกินเนสบุ๊ค :กอด1: :กอด1: :L2:
-
:กอด1: ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์มากค่ะ
เป็นนิยายที่มีครบรสจริงๆ ทั้งเกรียน ฮา ซึ้ง เศร้า
ชอบทั้ง 2 คู่จิ้น เลยค่ะ
...อยากให้มีตอนพิเศษออกมาให้หายคิดถึงบ้างนะคะ
-
ฮืออออ ขำหนักมาก
คือแอบอ่านตอนทำงานไง ต้องกลั้นขำแรงมาก
ทรมานเหลือเกิน
แล้วจ้าวแบ่บ... ว้อยยย เด็กอะไรวะ เกรียนเหลือเกิน
อีพี่ดินนี่ตัวดีเลย ฮือออ ขำน้ำตาไหล
o13
-
แต่งเรื่องนี้ได้สนุกสุดยอดเลยค่ะ o13 o13 o13
ข้าวจ้าวน้อนกลอยใจก็เกรียนไปโลกหน้าจริงๆ :z1:
ชอบคู่สกายกับดินมากๆเลย ลงตัวกันมากๆ :katai2-1:
-
เราชอบคู่พี่ดินกับ สกายมากๆอ่ะ
-
เกรียนระดับคุณภาพพพพพพพพพพพ
-
:m20: สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอมยิ้มหรือขำทั้งเรื่อง
ขอบคุณสำหรับนิยายคุณภาพนะค่ะ
จะรอติดตาเรื่องต่อไปนะค่ะ
-
เรื่องนี้สนุกมากฮากับความเกรียนความเรื้อนของอิข้าวจ้าวมาก
แอบสงสารพี่บั๊คชีวิตคงป่วนตลอด24ชั่วโมงเมื่ออยู่กับจ้าว5555
ปล.ชอบคู่ดินกับสกายด้วย :กอด1:
-
สนุกมากกกกก
เกรียนได้ใจมากกกกก :hao6:
ขอบคุณผลงานดีๆจ้า :mew1:
-
กวนๆๆ ดีชอบๆๆ
-
ข้าวเจ้าต้องมนุษย์พันธุ์พิเศษแน่ๆ เกรียนได้โล่ห์เลย มุกแพรวพราวราวบันไดมากๆเรื่อง สนุกมาก
ปล.ขอตอนพิเศษหน่อยนะ ขอแบบเกรียนๆฟินๆผสมกันๆ
:laugh: :laugh: :laugh:
-
สมัครสมาชิกเพื่อเข้ามาบอกว่าชอบคู่ดินกะสกายเลยนะเนี่ย เป็นเรื่องแรกที่ผมคอมเมนต์เลย :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2: :mew2:
-
ขอบคุณค่ะ สนุกทุกตอนเลย รักทุกคนเลย โดยเฉพาะจ้าวกับสกาย
-
:katai4: :katai4: :katai4:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วได้ข้อคิดอย่างหนักคืออย่าได้ถามหาดราม่าจากเรื่องนี้ อิจ้าวพาฮาแตกทั้งเรื่อง
อะไรวะ ฟิลลิ่งเป็นดราม่าๆแล้วนายเอกพามาฮา ก๊ากกกก
เราชอบบบบบ อ่านแล้วไม่เครียด แต่อ่านแล้วจะเป็นบ้าตามตัวละครค่ะ 55555
-
ขอบคุณครับ สนุกมากกกกก o13 o13 o13
-
สนุกดีจ้า ช่วงแรกขำหนักมาก
-
ขอบคุณจ้า
-
อ่านตอนจบแล้วอยากจะตะโกด อิจ้าวววว ว แรดมากกก ก ขอโทษเถอะค่ะ
เพิ่งเข้ามาอ่านพลาดมานานมากเลย อ่านไปหัวเราะไปเลยค่ะ
ตอนของดินก็สงสารดินนะ รักคนที่ไม่รักเรา ดูน่าสงสารถึงดินจะดูเจ้าแผนการหรือทำอะไร
-
อิน้องจ้สวรั่วไร้ขีดจำกัดจิงๆ :really2:
-
เพิ่งได้อ่าน อ่านรวดเดียวจบ
บอกเลยทั้งจ้าวทั้งดินเกรียนมาก และฮามากเช่นกัน :laugh:
ชอบให้พี่ดินเป็นฝ่ายรับมากๆบอกตรงงง
ถึงน้องสกายจะดูเคะกว่าก็ตาม แต่ชอบมาก ให้เคะเสียบ อุอิ -/-
ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆมาให้อ่านนะคะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักล้นๆ ของข้าวจ้าวและพี่บั๊คนะครับ ^^
-
เคยอ่านค้างไว้เมื่อนานมามากแล้ว กลับมาอ่านต่อแล้วค่ะ อ่านจบเรียบร้อย
ฮาและเกรียนตั้งแต่ต้นจนจบ จ้าวนี่เกรียนแบบขั้นแอดวานซ์เลยจริงๆ
คิดบวกเว่อร์ๆ จนรู้สึกอยากจะแฮปปี้ได้ซักครึ่งของนางบ้าง 555555
ไอ้จ้าวนี่มันไอ้จ้าวจริงๆเลย 5555555 แต่ถึงจะเกรียนๆแบบนี้แต่ก็ชนะใจทุกคนเนอะ
ขนาดแม่พี่บั๊คยังหลงเลยยยย
ปวดหัวแทนพี่บั๊คกับการขี้อ่อยและเมาเรื้อนของจ้าว เรื้อนสุดดดด
แต่พี่บั๊คอาจจะชอบเวลาขี้อ่อยนะ 55555555
ส่วนพี่ดินกับสกายก็น่ารักกก ชอบค่ะ
อิพี่ดินก็เกรียนเหมือนกัน แต่มีมุมผู้ใหญ่อบอุ่นอยู่นะ
ขอให้สกายเลิกสับสนไวๆและพี่ดินก็ดูแลสกายดีๆต่อไปเนอะ
ขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่ะ (:
-
ว้าาา จบสะแล้วอยากอ่านอีกยาวๆๆๆๆเลยจิงๆ
เป็นเรื่องแรกเลยที่อ่านแล้วขำตั้งแต่ต้นจนจบเลย สนุกมากๆจ้า :mew1: o13
-
ข้าวจ้าว เกรียนแล้วยังแรดอีก โอ๊ยยย น่ารักอย่างแรง เพราะงี้ถึงได้มัดใจนายบั๊คอยู่ :laugh:
สกายน่าสงสารมาก ดินต้องดูแลน้องให้ดีนะ ยอมให้น้องมันรุกไปเถอะ ไม่ต้องหาโอกาสพลิก :hao6:
มีเรื่องที่เขียนแยก กระทิงอิงค์ กับ เดย์ไนท์ มั้ยคะ คู่เซอร์ไพรส์พู ด้วย อยากอ่านค่ะ :impress2:
ขอบคุณและรักคนเขียนค่ะ :กอด1:
-
โอ๊ยยยยย จ้าว หนูเข้าใจผิดนะลูกกกก อิพี่บั๊คนี่ก็ลูกตื้อนะใช้เยอะๆสิ น้องก็ต้องการให้ง้อนะ ไม่ใช่น้องด่าปุ๊บ หายยยยย ดีค่ะดี!!! จะได้คืนดีกันมั้ยเนี่ย??? ;(
-
นังจ้าววววววว อ่อยเหลือเกินนนน แรดเหลือเกินนนนน กลัวใจนางกับพี่ดินมากๆค่ะ ถถถถถถถ แล้วอะไรคือต้องการให้เขาไปง้อ แต่พี่บั๊คก็โง่เหลือเกินนนน ยอมใจ จริงๆ ต้องขอบคุณพี่ดินมากๆที่ช่วยให้สองคนนี้คืนดีกัน จ้าวก็เล่นใหญ่มากกับศพใครไม่รู้ ถถถถถ อายมากมั้ยลูก??? แต่พวกเธอนี่ไม่มีความโรแมนติกเลยค่ะ มีแต่ความหื่น 555555
-
เง้ออออออออ จบแล้วอ่ะ ;______; อดีตของสกายนี่แบบต้องแกร่งจริงๆอ่ะ โดนกระทำมาเยอะมาก!! จ้าวนี่ก็ตลกตั้งแต่เด็กเลยนะคะ 55555 โลกก็กลมจริงงง มาเจอกันตอนเรียนอีกกกก จ้าวนี่ตลกแดกของแท้เลยยย แต่น่ารักดี ชอบความพยายามของพี่ดินแดนมากค่ะ รักจังงงง รอสกายก่อนนะ อยู่ด้วยกันนานๆ แล้วสกายจะรักจนโงหัวไม่ขึ้นเลยยยย ;)
-
ว๊า นิยายเรื่องนี้จบซะละ :z3: แต่สนุกมากๆเลยค่ะ! o13 o13
ชอบคู่พี่ดินอ้ปป้ากับนุ้งสกาย ซึ่งมีเหตุให้ได้กันแบบแปลกๆ(?) :o8: 55555555
แล้วก็ข้าวจ้าวอีกที่เกรียนได้ตลอดเวลา 55555555 อิพี่บั๊คสลัดก็เจี๋ยมเจี๊ยมเกิ๊นนนน ยอมน้องตลอดดด :m20:
รวมๆแล้ว คือชอบนิยายเรื่องนี้มากเลยค่ะ! อยากให้มีภาคสองต่อจัง :hao5: 5555ว่าไปนั่น
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ ไฟท์ติ้งง o13 o13 :-[ :-[
-
อ่านเรื่องนี้นั่งขำความเรื้อนของพี่ดินกับอิจ้าวได้ทุกตอน สนุกและตลกมากๆค่ะ :pig4: :pig4:
-
เรื่องนี้แม่งฮาโลกแตก จ้าวแม่งบ้า เรื้อน เลอะ ฮา แบบไม่เกรงใจใครเลย นั่งอ่านหัวเราะเป็นบ้าอยู่หน้าจอเลย :m20: :m20: :m20:
คู่ดินกะสกายก็น่ารักดี แต่ให้ดินเป็นรับเนี่ย กูรับม่ายยยยยด้ายยยยย ทำใจไม่ลงจริงๆ :o12: :o12: :o12:
ฮาหมอเกดมากอ่ะ ออกมาทีไรฮาลั่นทู้กกกกที :laugh: :laugh: :laugh:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆขนาดนี้นะครับ อ่านแล้วแม่งหายเครียดไปเยอะเลย :impress2: :impress2: :impress2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 o13 o13
-
แม่คะ หนูรักจ้าวววววววววววววว :hao7:
-
#ทีมสกาย แต่รักเฮียดิน5555555555555
:katai2-1:
-
งานดี แต่งดีมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ขอบคุณที่แต้งให้อ่านนะจ้ะะะะ
-
คู่เอกนี่น่าจะพลาดตอนไม่ยอมฟังที่อีกคนจะพูด
เนื้อเรื่องตอนเปลี่ยนบุคคลแอบทับซ้อนมากไปนิดนึง
แต่อรรถรสมากครับ อ่านแล้วฟินจนตอนนี้ คู่รองนี่ฟินมาก
พูเป็นไง...โดนข่มขืน? แต่เปิดไว้เฉยๆหรือเป็นตัวละครอีกเรื่องครับ?
กระทิง อิงค์ คู่นี่ก็น่ารัก...ขนาดมีบทนิดเดียว
ขอบคุณมากครับ ทั้งคนโพสต์และเจ้าของเรื่อง :L2: :pig4:
-
จ้าวเมาแล้วเรื้อนได้น่ารักน่าเอามากอ่ะ :impress2: :katai3:
-
อ่าวๆนังจ้าววน้อย ได้พี่บั๊คเป็นเมียแล้วแถมพี่บั๊คออนท๊อปให้อีก อย่าฟันแล้วทิ้งเซ่ :laugh:
-
ต๊ายย อิพี่บั๊ค ทำไปกี่ท่ายะเนี่ย เมียถึงสภาพเหมือนโดนลงแขกปานนั้น แต่ก็นะ จ้าวมันเรื้อนซะขนาดนั้น :hao7: :hao7:
-
อ๊ากก อิดิ๊น ชั้นทำใจไม่ได้ แกต้องรุก รุกเท่านั้น โอ้ยย วิมานที่ชั้นวาดไว้พังทลายเพราะแกโดนรุก :z3:
-
อิจ้าววว อิแรดออกหน้าออกตา ชั้นนี่สงสารพ่อบั๊คจริงจริ๊ง มีเมียขี้แรดไม่พอยังขี้หื่นอีก :oo1: :z1:
-
ชอบสกายกับพี่ดินมาก อยากให้มีตอนพิเศษของคู่นี้ออกมาอีกจัง ชอบ :impress2:
ทีม #สกายดิน :-[
ส่วนนางจ้าวนางเกรียนเรื้อนเกิ้น ขี้แรดด้วย 5555+
-
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
ชอบสุดๆๆๆๆๆๆๆเรื่องนี้ มีกี่ใจให้หมดดดดดด
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ยอมๆ เกรียนแตกตั้งแต่ตอนแรกยันตอนสุดท้าย :m20:
เอาจริงๆอยากเห็นคู่ดินจ้าวเหมือนกันนะ อยากรู้บ้ากับบ้ามาเป็นแฟนกันจริงๆจะเป็นไง หุหุ
สงสารสกายมั้กๆ เป็นไทเร็วๆและเป็นรุกให้ได้ทุกรอบนะ :impress2:
สนน.นายดินมาก หมองูตายเพราะงู้แต๊ๆ :hao6:
ตอนพิเศษสุดยอดมากค่ะ ก็ว่าคุ้นๆชื่ออยู่ โลกกลมมีจริง o13
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
ปล.ขอยืม3ช่างของจ้าวไปใช้บ้างดีกว่า
ปล2.ห้ามเจ้ามาทวงบุญคุณ ไม่เลี้ยงข้าวหรอกนะ5555
-
จ้าวนี่สุดๆ ของความเกรียน
ดินนี่ก็เกรียนแต่มีความคิดมากกว่า
ถึงสอนอิจ้าวมันได้ 555
สนุก อ่านแล้วอยากจะอ่านต่อไปเรื่อยๆ
ไม่อยากให้จบไวเลย
-
เรื่องนี้สนุกมากๆเลยค่ะ ^^
คือโชคดีจริงๆ ที่บนโลกใบนี้ที่นอกจากจะมีคนแต่งนิยายเก่งๆแล้วยังมีคนที่ใจดีนำมาเผยแพร่เผื่อแผ่ให้คนอื่นๆได้ร่วมสนุกไปด้วย
ขอบคุณมากๆค่ะคุณนิยายหมายเลข9 และคุณkrappom
:กอด1:
-
o13
-
เป็นบอร์ดที่เกรียน กวน ชวนเฮฮามาก
ชอบค่ะชอบ รอลุ้นต่อไป
ฟินฉากจูบ กริ๊บกริ๊ววววว
-
จ้าวเมาเเล้วรั่วเเต่โคตรน่ารักอะ
พี่บั๊กข่มใจหนักเลยอะ
หวังว่าพรุ่งนี้จ้าวตื่นมาจะจำเหตุการณ์วันนี้ได้นะ
ยิ่งถ้านึกรู้ขึ้นมาว่าคุณผีกับพี่บั๊กเป็นเดียวกันยิ่งดี อิอิ
-
รุกเลยค่าาาาาาาา
-
พี่บั๊กตามไปเคลียร์เร็วเร๊วววว อิน้องจ้าวเมียรั่วของพี่หนีไปเเล้วน้ออออ
-
ตามนั้นนะพี่บั๊ก คนประหลาดๆเเบบน้องจ้าวเมียพี่ คงต้องใช้วิธีประหลาดๆของพี่ดินช่วยปราบนั่นเเหละ 5555
-
ยิ่งกว่าลึกซึ้งอีกค่าน้องจ้าว แค่คุฯน้องจำฝาละมีไม่ได้แค่นั้นแหละ 555
-
นี่เเหละ วิถีสะใภ้จ้าวตัวจริงเสียงจริง
เมื่อทุกอย่างเฉลยจ้าวก็อย่าโกรธพี่บั๊กเลยนะ ก็ตัวเธอน่ะ อย่างกับมี 2 คนในร่างเดียว คนนึงมาตอนไร้สติ อีกคนมาตอนสติเต็มร้อย(เเต่ไม่เต็มเต็ง)
พี่เค้าเลยต้องเอาวิธีประหลาดๆมาใช้กับตัวจ้าวไง
-
พี่ดินสัญญาเเล้วสินะว่าจะรับ
งานนี้คนอ่านก็ลุ้นทั้ง2คู่
-
คู่นี้ต้องเเซ่บสุดมันสุดเเน่ๆ 5555
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
กรีดร้องตามพี่ดิน เเบบว่าฟินมากกกกกก
พี่ดินกับจ้าวคล้ายกัน
พี่ดินออกเเนวเกรียน กวน เจ้าเเผนการ
จ้าวออกเเนวเกรียน มึน ซึน เออเร่อ
ตามลุ้นต่อไปด้วยความสนุกฉุดไม่อยู่
-
เรื่องนี้สนุกมากจริง ๆค่ะ อ่านวันเดียวรวดเดียวจบเลย >< ชอบมากก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ชอบตัวละครทุกตัวเลย ชอบความเกรียนด้วย เกรียนแบบเราอ่านแล้วขำก๊ากมากกกกกกก 555555 :katai2-1: :katai2-1: แต่ก็จบลงแล้ว รู้สึกไม่อยากให้จบเลย อยากอ่านความเกรียนของจ้าวต่อว่าจะมีอะไรอีกบ้าง ในชีวิตจริงอยากเจอคนแบบจ้าวบ้างชีวิตคงมีสีสันไม่น้อย ขอบคุณมาก ๆนะคะที่แต่งเรื่องนี้มา ขำมาก ชอบมาก อ่านแล้วยิ้มมาก ๆ
-
สุดท้ายยยยยยยยยย พี่ดินก็ไม่กลืนน้ำลายตัวเอง
เป็นเมียน้องสกายไปเเล้วว 5555
-
สนุกมาก ชอบจ้าวมาก ตลกสุดๆ
-
ขอบคุณครับ เกรียนแตกมากข้าวเจ้า
ปล. ที่จริงรอบทลงโทษครอบครัวแม่เลี้ยงน้องสกายอยู่ สงสารสกาย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
นายน้อยหายไปไหน นานมากเลย
-
:katai2-1: :katai2-1:
อ่านกี่รอบก็ยัง5555555
:กอด1: :mew1:
-
เรื่องนี้ฮามากกก และก็มีครบทุกอารมณ์เลย
o13 :L1: :pig4: :mew1: :haun4: :o8:
-
โอ้วว จบเเล้ว ยกจ้าวให้เป็นเคะเกรียนแห่งปีเลย ไม่เคยเจอเคะเกรียนขนาดเน้ แต่ชอบมากกกกก นั้ลล้ากกกก สนุกไม่อยากให้จบอ่ะ 5555555 :ling1:
-
มีความฮา มีความรั่วมากมาย ฮ่าๆๆ อ่านแล้วอย่างติด :m20:
:L2: :pig4: :pig4: :L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ทั้งฮา ทั้งเศร้า ครบรสมากค่ะ
ชอบทุกคู่เลยค่ะ ^___^
-
ฮาคะเรื่องนี้น่ารักดีอะชอบจุงเบย
-
เกรียนตั้งแต่ต้นจนจบจริงๆ ข้าวจ้าว 55
ขอบคุณสำหรับนิยายที่มาแบ่งปันให้อ่านครับ :กอด1:
-
:pig4: สนุกมากเลยค่ะ มีครบทุกรสเลย
อยากอ่านตอนพิเศษอีกนะคะ
-
บอกเลยไม่มีลิมิตชีวิตเกรียนเกินร้อยยยยยยย เจ้าเอ้ย 555555555
-
o13 สนุกค่ะ อ่านละฮามากกกกกก แก้เครียดดี๊ดี :laugh:
-
ขอบคุณมากค่าาาา
o13
-
ความสัมพันธ์ของผมกับพี่ดิน จะบอกว่าไม่มีอะไรเลยก็ได้นะแต่ถ้าจะให้มีก็มีได้แต่เราคงไม่ทำ หรือถ้าทำก็คงไม่ติดใจจนมาคบกันหรอก ไม่รู้สิ คุณเคยมีไหม ใครสักคนที่สบายใจที่ได้พูดคุยและเกินเลยจากคำว่าเพื่อนไปนิดๆ หน่อยๆ ประมาณว่า น้อยกว่าชู้แต่มากกว่ากิ๊ก อะไรแบบนี้
#เป็นความรู้สึกที่แย่สำหรับเราที่มีต่อดูจ้าวกับพี่ดินนะ คือจ้าวสามารถจูบหรืออะไรกับพี่ดินก็ได้เพราะแค่ว่าอยู่ด้วยแล้วสบายใจเหรอคือจ้าวเห็นพี่บั๊คเป็นตัวไรอ่ะ พี่บั๊ครักจ้าวขนาดไหนคือมันโครตจะไม่ยุติธรรมเลยอ่ะรู้ว่านิสัยเรื้อนมันก็น่ารักดีแต่นั้นแหละแรดใส่เพื่อนผัวมันก็ไม่ให้เกียรตืคนรักแล้วอ่ะ
พี่ดินก็เหมือนกันนะคือรู้ว่าจ้าวเป็นเมียเพื่อนแต่ก็จูบอย่างงี้เหรอคือเป็นเพื่อนที่ดีนะที่ช่วยเพื่อนแต่แบบจูบเมียเพื่อนนี้ไม่ไหวอ่ะ
-
:hao7: :hao7: :hao7:
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
โอ้ยยยยย เกรียนนนนน ฮามากกกกก อ่านแล้วขำจนตีนกาขึ้น 55555
-
:heaven ก็ต้องบอกตามตรงว่าหวีดคู่รองหนักกว่า ฮ่าๆๆๆ คงไม่เป็นไรหรอก จ้าวโลกเขาไม่คิดมากหรอกที่ อินน้อยกว่าคู่รอง
ชอบมากๆเลยอยากให้มีต่อยาวๆ ตอนพิเศษเยอะ อยากดูพัฒนาการของคู่ สกายดิน(?) ดินสกาย(?) คิกๆ :hao6:
เริ่มติดใจคาเรกเตอร์กวนๆแบบกวนๆที่สุดหาที่สุดไม่
ในส่วนของมุกนั้นก็อยากเอาไปเล่นนะแต่ว่ากลัวเพื่อนจะเลิกคบหากันสะก่อน ฮ่าๆๆๆ :o12:
-
:L1: :mew1: :mew1:
-
:laugh: :m20: สุดยอดแห่งความตลก ของนางเอก มึนมากกกกกกกก เกรียนมากกก เป็นพระเอกคงปวดหัวมากกกก
-
งานเข้าๆๆๆ
ฮ่าๆๆๆ
-
:z13: :z13:
-
:z13:
-
สนุกมากๆเลยค่ะเรื่องนี้ ข้าวจ้าวนี่ทำให้ขำได้ตลอดเลย ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ ✌