Chapter 15 Can I Have You ? เปิดใจเหรอ!?
คนอึนอย่างมึงเนี่ยนะจะเปิดใจให้ใคร..
แล้วกูจะใส่ใจกับเรื่องที่มึงจะเปิดหรือปิดไปทำไมวะในเมื่อกูไม่ได้อยากเสนอหน้าเข้าไปในหัวใจมึงซะหน่อย แต่ถ้าไม่ใส่ใจ แล้วกูปรึกษาตัวเองทำไม หรือจริงๆ แล้วกูจะอยากเข้า แต่กูแน่ใจนะว่ากูไม่อยาก
ไม่ใช่แค่ไม่อยาก แต่ไม่ได้มีความคิดอะไรแบบนั้นด้วยซ้ำ
ผมคงจะนิ่งไปนานไอ้สกายจึงถามย้ำมาอีกรอบ “ว่าไง ตกลงชอบผมหรือไม่ชอบ” ปากดีเหลือเกิ๊นนนนน
“กูแนะนำให้มึงวางถุงกาวลงก่อนดีมะ ลักษณะจะเพ้อหนัก” กูจะชอบมึงเพื่อ?? อย่ามนมอย่ามโน ท่องนโมไว้เลยไอ้สัด “ฟังนะ” ผมกลอกตาใส่แล้วพูดย้ำชัดถ้อยชัดคำ “...กู ไม่ ใช่ เกย์...ไม่คิดพิศวาสอยากฟาดฟันมึงหรอก กูชายแท้โว้ย!!”
“ก็ไม่ง้อนะ” มันยักไหล่ “ไม่ชอบก็ไม่ชอบ ถ้างั้นตอนนี้ผมจะต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและซักชุดนักศึกษา ก็คงนานนะ คุณจะเอายังไง” นานเลยเหรอวะ รถก็จอดอยู่ที่มหาลัย จะนั่งแท็กซี่ไปก่อนก็ไม่ใช่เรื่อง
“กูไปรอที่บ้านมึงก็ได้” ผมตอบสบายๆ
“ผมอยู่คอนโด ไม่ได้อยู่บ้านหรอก”
“เอ่อ นั่นแหละ ที่ไหนก็ที่นั่นล่ะ” ว่าแล้วก็ทำหน้ากวนใส่มันอีกเมื่อมันหันมา “ว่าแต่ ทำไมใช้รถเล็กแบบนี้วะ เหมือนผู้ใหญ่ขี่รถเด็กเลยว่ะ” ขนาดผมเลื่อนเบาะให้ไกลสุดแล้ว ขายังเหยียดไม่สุดเลย
“มีเงินแค่นี้ก็ซื้อแค่นี้ ประหยัดตังค์ประหยัดน้ำมันด้วย” มันตอบพลางเลี้ยวรถเข้าใต้คอนโดขนาดไม่ใหญ่เท่าไหร่ “นี่ก็ยังผ่อนไม่หมดเลยเหอะ”
แปลกนะ รายได้ขนาดมัน ไม่น่าจะซื้อรถเงินผ่อนและอยู่คอนโดเล็กจ้อยแบบนี้ สงสัยที่อีเจ้ตุ๊ดตู่มันเม้าท์ว่าพี่ดอททำสัญญาเอาเปรียบก็ท่าจะจริง
“แล้วคอนโดนี่เช่าหรือซื้อ”
“เช่า ไม่มีปัญญาซื้อหรอก แต่ถ้าจะอยู่หอพักมันก็ไม่สะดวก มีคนพลุกพล่านเกินไป” ก็นั่นสินะ หล่อซะขนาดนี้ถ้าไปอยู่ในที่ที่ไม่มีการรักษาความปลอดภัยล่ะก็ โดนตามถึงห้องทุกวันแน่ๆ
หลังจากนั้นผมก็ไม่คิดอยากถามอะไรอีก ทำแค่เดินตามมันขึ้นลิฟท์ไปชั้นห้าแล้วเข้าห้อง 5005 ซึ่งภายในห้อง ไม่ใหญ่อะไรมากนัก มีโซนรับแขกเล็กๆ ถัดไปเป็นโต๊ะกินข้าวขนาดสี่ที่นั่ง และเค้าน์เตอร์กั้นไว้เป็นโซนทำอาหารและด้านนอกก็เป็นระเบียงที่ยาวไปจนถึงห้องนอน มีราวตากผ้าและโต๊ะนั่งเล็กๆ อยู่นอกระเบียงด้วย
ไอ้สกายมองไปที่โซฟาแล้วพูดกับผม “นั่งรอก่อนนะ ผมซักผ้าอาบน้ำแป๊บนึง”
ผมส่ายหัวทันที “ปวดเยี่ยว อยากเข้าห้องน้ำ” ทำหน้านิ่วเล็กน้อยประหนึ่งว่าปวดจริงแต่ไม่ใช่หรอก มันก็แค่แผน
มันหรี่ตามองผมเหมือนรู้ทัน “อ๊ะ” มันเปิดประตูแล้ววาดมือเชื้อเชิญเข้าห้องนอน “เชิญสำรวจให้หมดทุกซอกทุกมุม ถ้าพอใจแล้วก็บอกผมนะ” ผมเบ้ปากแล้วยักไหล่ ก็แล้วแต่มันจะคิด เพราะมันก็คิดถูกนั่นแหละ ก๊ากกกกก
ห้องมันไม่ใหญ่มาก ถ้าเทียบกับห้องผมก็ได้แค่สามในห้า ในห้องมีเตียงคิงไซส์ ผ้าปูที่นอนสีเทาเข้ม ทั้งห้องแต่งด้วยโทนสีเทาดำตัดด้วยสีขาวเล็กน้อย ดูขรึมๆ อึนๆ เหมือนตัวมันนั่นแหละ แต่ที่ไม่เข้าพวกก็คงเป็นผ้าห่มลายการ์ตูนย้วยๆ สีฟ้า ไม่สิ สีฟ้าขี้ไคลที่พับอยู่บนหมอนฝั่งซ้าย
ไอ้ห่านี่แม่งติดน้องเน่าชัวร์
ผมเข้าห้องน้ำหลังจากที่ได้ยินเสียงกระแอมทางด้านหลัง เหมือนกำลังเตือนว่าเมื่อกี้ผมบอกว่าปวดฉี่ ในห้องน้ำค่อนข้างกว้าง ไม่มีอ่างอาบน้ำแต่มีตู้กระจกใสกั้นเป็นห้องอาบน้ำอยู่ด้านในสุด ถัดมาเป็นโถชักโครกและตรงข้ามกันก็เป็นโถสำหรับผู้ชาย ด้านนอกสุดเป็นเค้าน์เตอร์ล้างหน้าและด้านข้างมีเครื่องซักผ้าขนาดจิ๋วแบบกึ่งอัตโนมัติพร้อมกับอุปกรณ์ซักผ้าตั้งอยู่
ไอ้ห่านี่เป็นนายแบบไฮโซจริงเหรอวะ นี่มันคนธรรมด๊าธรรมดา ไม่เห็นมีอะไรฟุ้งเฟ้อตามประสาพวกลูกเมียหลวงเค้าทำกันสักนิด
...หรือนี่เป็นแค่การสร้างภาพให้ดูดี
เมื่อสำรวจจนพอใจแล้ว ผมก็ออกจากห้องน้ำมาเจอเจ้าของห้องยืนจังก้าดักรออยู่หน้าประตู “ไหนบอกปวดฉี่”
“ก็ใช่ไง” ผมยักไหล่
“แสดงว่าฉี่แล้วไม่กดน้ำล้าง” เอ่อว่ะ ลืมกดให้สมบทบาท
“กดแล้ว มึงไม่ได้ยินเอง” ผมเบ้ปากแล้วเดินชนไหล่จนมันเซถอยหลังเล็กน้อย แต่ผมไม่ได้สนใจแล้วเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานจากนั้นก็ทรุดนั่งบนเก้าอี้ล้อเลื่อนแล้วไถล้อไปใกล้เตียงก่อนจะเหยียดขาสองข้างก่ายบนที่นอนอย่างถือวิสาสะ “ไปสิ จะทำอะไรก็รีบทำ เดียวไปไม่ทันงาน” ผมกอดอกเอนหลังพิงพนักแล้วกระดิกขาพลางสั่งเสียงเฉียบ
“คนแบบนี้ก็มีด้วย” มันบ่นเบาๆ แล้วหันหลังเดินเข้าห้องน้ำไป จากนั้นก็ได้ยินเสียงเครื่องซักผ้าทำงาน เสียงค่อนข้างดังอยู่เหมือนกัน ขนาดอยู่ข้างนอกยังดังแบบนี้ แล้วคนข้างล่างเขาจะไม่ได้ยินเหรอวะเนี่ย
ผมรอนานเข้าก็เริ่มเมื่อย จึงย้ายก้นไปนั่งบนเตียงฝั่งซ้ายที่มีผ้าห่มเน่าวางอยู่บนหมอน จะนอนทับไปเลยก็กระไรเพราะสภาพมันค่อนข้างเยินจนสงสัยว่าจะเหม็นแค่ไหนเลยหยิบขึ้นมาลองดมดู
“หอมแฮะ” ผมมองผ้านิ่มๆ ในมืออย่างนึกทึ่ง หน้าตามึงไม่น่าหอมได้เลยนะ หอมแบบกลิ่นตัวคนไม่ใช่หอมน้ำหอมจากน้ำยาซักหรือน้ำยาปรับผ้านุ่ม กลิ่นตัวไอ้หน้านิ่งเหรอวะ คุ้นจมูกว่าตอนที่ผมล้มทับมันบนฟุตบาทก็ได้กลิ่นประมาณนี้แหละ
ผมนึกเรื่องสนุกได้จึงจึงทำอะไรบางอย่างที่ผลลัพท์มันต้องเจ๋งแน่ จัดการเสร็จก็จัดแจงผ้าปูให้ตึงเรียบไม่ให้ผิดสังเกตจากนั้นก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้ตามเดิม
ผ่านไปอีกยี่สิบนาทีไอ้หน้านิ่งก็เดินออกจากห้องน้ำด้วยร่างเปลือยพร้อมกับหยดน้ำพร่างพรายตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ผมสะดุ้งนิดหน่อยกับภาพที่เห็น
ไอ้สัด! เอางี้เลยเหรอวะ!
“โทษที ผมลืมเอาผ้าเข้าไป” หันมาบอกแล้วเดินไปเปิดตู้หน้าตาเฉย มันหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวแบบไม่ได้เร่งรีบอะไรเลย นี่กูเป็นแขกนะ มึงควรมีมารยาทมากกว่านี้บ้างนะไอ้เด็กเหี้ย
“เล็กเน๊าะ” ผมมองจ้องร่างกายเปลือยเปล่าของมันหน้าตาเฉย ก็มันกล้าโชว์ กูก็กล้ามองล่ะวะ “เวลาแข็งแล้วใหญ่ขึ้นอีกเยอะมั้ยวะ” ชะเง้อมองนิดหน่อยเพราะมันหันหลังเห็นแต่ก้นขาวๆ
ไอ้สกายหยิบกางเกางในและบ็อกเซอร์มาใส่ ตามด้วยเสื้อคอวีสีดำกางเกงยีนส์สีซีดพร้อมด้วยเข็มขัดและสุดท้ายก็สูทลำลองสีดำสนิท ทุกอย่างเป็นของแบรนด์ดังๆ ทั้งนั้น ดูดีมีรสนิยม ผมว่าเสื้อผ้าพวกนี้มันไม่ได้ซื้อเองแน่ น่าจะถูกจัดให้เพราะลำพังตัวมันเองไม่น่าจะบ้าแบรนด์แบบนี้
มันเดินมาพลางเช็ดหัวที่ยังเปียกอยู่จากนั้นก็ก้มมาหาผมเล็กน้อย “ถ้าอยากรู้ ก็ลองปั่นดูสิ” อื้อหือ ไอ้สัดหน้าตาย มึงมันร้ายลึก ใครบอกว่ามึงนิ่งหยิ่ง ไม่ใช่เลย ไม่ใช่ซักนิด มึงมันก็กามเหมือนกูเนี่ยแหละ
“ผลัดกันปั่นมั้ยล่ะ วัดรอบปลายรอบโคนใส่กันเลย ใครเล็กกว่าก็แพ้ คนแพ้โดนเสียบ” ผมท้ามันเล่นไปอย่างนั้นแหละ ไม่ได้ชอบมัน ไม่ได้ชอบผู้ชาย แต่ผมสังหรณ์ลึกๆ ว่ามันชอบผู้ชายนะ ไม่รู้สิ ผมว่ามันน่าจะเป็นแบบนั้นว่ะ
สกายจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผมเหมือนกำลังค้นหาบางสิ่ง “..เหมือนโคลนนิ่งกันมาเป๊ะๆ” อยู่ๆ ก็พูดอะไรที่ผมต้องขมวดคิ้ว
“อะไร ใครโคลนใคร” ผมถาม
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” แววตามันหม่นแสงลงเล็กน้อยก่อนจะหันหลังให้ “ไปกันเถอะ เดี๋ยวสาย” มันเดินเข้าห้องน้ำอีกครั้งแล้วหายเข้าไปครู่หนึ่งก่อนจะออกมาพร้อมกับชุดนักศึกษาที่ซักเสร็จพร้อมกับผ้าเช็ดตัวออกไปที่ระเบียงจากนั้นก็กลับเข้ามาแล้วเดินผ่านหน้าผมออกไปจากห้องโดยไม่ได้สนใจความสงสัยของผมเลยแม้แต่นิดเดียว
...อะไรของมันวะ
ไอ้หน้านิ่งขับรถพาผมมายังสตูดิโอแห่งหนึ่งเพื่อถ่ายแบบให้กระเป๋าแบรนด์ดังที่เราให้เป็นนายแบบประจำซีซั่นนี้ ในสัญญาคือจ้างเราสองคนถ่ายแบบลงคัตเอาท์และติดหน้าช็อป รวมถึงนิตยสารอีก 3 เล่ม โดยห้ามรับงานให้สินค้าประเภทเครื่องหนังจนกว่าจะสิ้นสุดสัญญาเป็นเวลา 4 เดือน
“เมื่อวานทำไมกลับก่อน” ผมถามระหว่างที่เดินออกจากที่จอดรถ
เมื่อวานเย็นมันไปเซ็นสัญญากับพี่ดอทแล้วรีบกลับทันที ส่วนผมไปหลังจากนั้นแค่ไม่กี่นาที “ก็เลือกไม่ได้ ยังไงก็ต้องรับงานอยู่แล้ว เซ็นเสร็จก็กลับจะอยู่ทำไม”
“ทำไมเลือกไม่ได้ ถ้าไม่อยากรับจะรับทำไม” ผมถาม
“เงินขนาดนั้น ยังไงพี่ดอทก็ไม่มีทางปฏิเสธ” มันพูดด้วยใบหน้านิ่งตามแบบฉบับ ไม่มีทีท่าทุกร้อนแต่จากคำพูด ผมว่าคงเป็นเรื่องสัญญาที่ไม่เป็นธรรมแน่ๆ
“ทีเรื่องสัมภาษณ์ ทำไมมึงปฏิเสธได้” ผมถามอีก
“อันนั้นไม่ได้ระบุในสัญญา งานสัมภาษณ์ งานอีเว้นต์โชว์ตัวถ้าไม่อยากรับก็หลบได้ ในสัญญาระบุไว้แค่งานเดินแบบ ถ่ายแบบ ซึ่งพี่ดอทก็รับให้ไม่มีอั้น สูงสุดห้างานก็เคยเดินมาแล้ว” ผมหรี่ตามองมันอย่างพินิจพิเคราะห์ ทำไมถึงตกลงเซ็นสัญญาตั้งแต่แรก หรือว่าถูกหลอกถูกโกง
“เหลือเวลาอีกกี่เดือน” ในหัวผมมีแผนชั่วร้ายผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด
“ถามทำไม” มันมองผมพลางเบิกตาขึ้นเล็กน้อย
“เรื่องแค่นี้รู้ไม่ได้รึไง” ผมถาม
มันไหวไหล่แล้วตอบ “อีกเจ็ดเดือน”
“อยากให้มันหมดเร็วกว่านี้มั้ย” มันหยุดเดินแล้วหันมามองผมอย่างระแวง “เฮ้ย มองอะไร กูก็แค่อยากช่วยเฉยๆ ถ้าไม่สนก็ไม่ว่ากัน” ผมยักไหล่แล้วเดินนำ
ไอ้หน้านิ่งไม่ได้พูดอะไรต่อจนกระทั่งถึงห้องสตูดิโอ พวกเราถูกพาไปแต่งหน้าแต่งตัว แต่จะบอกว่าแต่งตัวก็ไม่ถูกเพราะแม่งให้ใส่แต่กางเกงในที่ไม่ใช่กางเกงใน หึหึ งงล่ะสิ
เอางี้นะ นึกภาพผ้าอนามัยแบบยาวๆ ตอนที่ใส่มันก็จะโค้งไปตามตามสรีระจนถึงด้านหลังใช่มั้ย เอ่อ รูปทรงมันประมาณนั้นแหละแต่กางเกงในที่ผมใส่ตรงปลายด้านหน้าเป็นกระจับครอบลูกตุ้มกับเข็มใหญ่เอาไว้ปิดคลุมไว้แค่ส่วนที่มีแฮร์ เข้าใจคำว่าแฮร์ปะ เอ่อ ตามนั้น ส่วนปลายอีกด้านเป็นแท่งซิลิโคนโค้งไปจนถึงก้นกบเพื่อล็อคไว้ไม่ให้หลุดร่วงลงไปกองกับพื้น
เคยเห็นแต่ในหนังโป๊ที่ผู้หญิงใส่ ไม่นึกว่ามีสำหรับผู้ชายด้วย กูอยากจะบ้า!!
“รู้มั้ยว่ามันจะเป็นแบบนี้” ผมถามไอ้สกายอย่างหงุดหงิดหลังจากโทรถามพี่ดอทแล้วได้คำตอบว่า ‘ส่งคอนเซ็ปไปให้แล้ว’
หึหึ มึงส่งไลน์มาบอกแค่ว่าถ่ายภาพกึ่งนู้ดไอ้สัด
“รู้แค่ว่ากึ่งนู้ด แต่ก็ไม่นึกว่าจะ..” มันก้มมองร่างกายตัวเองที่มีกระจับสีเนื้อห่อหุ้มไว้แทบไม่มิด จากนั้นก็กลอกตาไปมาอย่างเซ็งจิต
ผมมองภาพนั้นแล้วหัวเราะครืดๆ อย่างอารมณ์ดี ขำทุกทีเวลาที่มันแสดงอารมณ์ แต่ก็ต้องกลั้นขำเมื่อมันมองมาตาขวางๆ ก็เลยต้องเฉไฉพูดให้กำลังใจไป “เอาน่า เดี๋ยวก็เสร็จ” มันเหลือบมองผมพลางทำหน้าไม่พอใจ
“ยังจะมาพูดดี ไม่ใช่เพราะคุณเหรอที่ไปบอกนักข่าวแบบนั้น นี่ยังมีอีกหลายงานที่จ่อเข้ามา พี่ดอทกำลังเรียกราคา ถ้าอันไหนสู้ไหวพี่แกก็คงรับหมด” มันถอนหายใจเหนื่อยหน่าย
“ก็ไม่ดีเหรอ จะได้ได้ตังค์” มันยิ้มเหยียดทันทีที่ได้ยิน เอ่อ ลืมไปว่ามันไม่ได้ส่วนแบ่งค่าตัวนี่หว่า “โทษที ลืมไป” ผมรีบบอก
เล่นเรื่องนี้ไม่ได้เดี๋ยวมันจะวีนแตกเหมือนวันนั้น
“ไม่เป็นไร..” มันบอกแล้วจู่ๆ ก็หันมองผมนิ่ง “เมื่อกี้คุณบอกว่ามีวิธีทำให้สัญญาหมดเร็วกว่านี้” ผมหันมองแล้วอึ้งไปนิดหน่อยกับแววตาคล้ายกับจะอ้อนวอนอยู่ลึกๆ
“อ..เออ จะว่ามีก็มี แต่มันจะได้คุ้มเสียรึเปล่าก็ไม่รู้นะ” ในระหว่างนั้นก็มีทีมงานมาเรียกให้ไปถ่ายแบบ เราจึงยุติเรื่องแผนการเอาไว้แค่นั้น
ตลอดเวลาในการถ่ายแบบ ไอ้หน้านิ่งพยายามช่วยบอกท่าทางกับผมที่ไม่เคยทำงานแบบนี้ ซึ่งผมว่า เราก็เข้าขากันดีนะ งานวันนี้เป็นการถ่ายเดี่ยวทั้งเซ็ต ที่จริงภาพก็ไม่ได้นู้ดมากนักหรอก ก็แค่เอากระเป๋ารุ่นนั้นรุ่นนี้ สีนั้นสีนี้มาปิดกระปู๋แล้วโดดบ้าง แหกขาบ้าง โพสท่านั่นนี่ไปตามเรื่อง แต่ที่ต้องใส่กางเกงในแบบนี้เพราะแบรนด์ต้องการภาพจริงที่ไม่ต้องรีทัชขอบกางเกงในแค่นั้นเอง
ไอ้หน้านิ่งมันโพสท่าได้เด็ดมาก ดูคล่องและมีประสบการณ์ มันรู้มุมหล่อของตัวเองแล้วหันได้ถูกทิศถูกทาง ส่วนภาพของผมก็ดูดีแต่ไม่เท่ามันเพราะยังดูแข็งๆ ไปหน่อย
เราถ่ายกันอยู่สามชั่วโมงโดยพักให้ห่มผ้าทุกครึ่งชั่วโมง อันที่จริงตอนที่ยังไม่ถึงคิวถ่าย เราก็ใส่ชุดคลุมกันอยู่แล้ว แต่ถึงกระนั้นน้ำมูกใสก็ไหลย้อยเพราะแอร์แรงจนเพนกวินมาตั้งรกรากได้เลยล่ะ
“ไหวมั้ยเนี่ย แล้วจะให้ผมไปส่งที่ไหน” ไอ้สกายถามเมื่อเห็นผมนั่งสั่งขี้มูกตั้งแต่ในสตูยันถึงในรถ
“ฟรืดดดด” ผมสั่งขี้มูกโชว์ก่อนจะตอบ “ป่วยว่ะ คงต้องขอนอนด้วย” ผมยักคิ้ว
ไอ้สกายหันมาขมวดคิ้วอีกครั้ง “คุณบ้ารึเปล่าเนี่ย คุณโตกว่าผมจริงๆ น่ะเหรอ” มันว่า “ถามจริงๆ คุณต้องการอะไรจากผมกันแน่ หรือว่าชอบผมจริงๆ”
ไม่ช๊อบ! ไม่มี๊!
ใครจะไปชอบมึ๊งงงงง
“รถกูอยู่มหาลัย กุญแจคอนโดก็อยู่ในรถ ตอนนี้หนาวโคตรๆ สงสัยจะไม่สบาย ขอกูนอนด้วยคืนนึงพรุ่งนี้จะติดรถไปเรียนด้วยตอนเช้าแล้วค่อยเอารถกลับ” ผมทำหน้าจริงจัง
“เฮ้อ” มันถอนหายใจหนักๆ เพราะคงเพลียที่ถามแล้วผมไม่ตอบ ก็ขี้เกียจปฏิเสธให้มันดูมีซัมติงอะไร ผมไม่ได้มีความคิดอย่างที่มันสงสัยจริงๆ นะ “งั้นบอกมาก่อน ว่าวิธีทำให้สัญญาหมดเร็วคืออะไร” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที
“ถ้าบอกแล้วจะได้นอนด้วยใช่ป๊ะ” มันหันมามองแบบไม่พอใจ ผมจึงต้องรีบอธิบาย “เฮ้ย ไม่ใช่แบบนั้น กูหมายถึงไปนอนคอนโดมึงได้ใช่มั้ย โห่ กูไม่ได้ชอบมึงหรอกน่า อย่าสำคัญตัวผิดเลย กูแค่อยากลองทำความรู้จักกับลูกเมียหลวงที่นอกเหนือจากพี่ดอทดูว่าจะแตกต่างจากที่กูฝังใจมาตลอดว่าลูกเมียหลวงแม่งเหี้ยทุกคนรึเปล่า”
อันนี้ผมพูดจริง...
แค่ส่วนเดียว
แต่ส่วนอื่นๆ ก็มีแค่รู้สึกสนุกที่จะได้แกล้งมัน รวมถึงอยากแก้นิสัยขี้เก๊กเงียบขรึมเกินไปของมันด้วย เอ่อ จะเล่าให้ฟังว่าเมื่อก่อนตอนไอ้บั๊คเป็นยังเป็นเด็กก็เงียบๆ ไม่มีเพื่อนแบบนี้แหละ ผมยังเปลี่ยนให้มันเป็นผู้เป็นคนได้ระดับหนึ่ง จนวันที่พ่อมันเสียแล้วต้องรับภาระหนักจนมันเครียดหนัก แต่อยู่ๆ มันก็ดีขึ้นเองโดยที่ผมไม่ได้ทำอะไร ถามยังไงก็ไม่บอกว่าได้ยาดีขนานไหน
เพราะฉะนั้นการที่เอาตัวมาใกล้ไอ้สกายหน้านิ่งมันก็มีเหตุผลอยู่หลายอย่างนะ แต่ผมไม่อยากอธิบายจึงต้องบอกแค่เหตุผลหลักที่ดูมีสาระให้มันฟัง
“ถ้าคุณคิดแบบนั้นจริงๆ ผมก็ไม่ว่าอะไร คืนนี้นอนที่ห้องผมก็ได้แต่คุณต้องบอกวิธีมาก่อน”
ผมพยักหน้าแบบกวนตีนนิดหน่อยแล้วบอกแก่นของแผนการอันชาญฉลาดของผมทันที
“มา เอา กัน”!!!!!
*******************
หัวข้อ: Best Couple : คู่จิ้นของผมเป็นผู้ชาย by นิยายหมายเลข9 [ตอนพิเศษ p.70 16/5/58] (อ่าน 699096 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก