- 2 -[สวัสดีค่ะ..ดิฉันนาถยาเลขาท่านประธานรับสายอยู่ค่ะคุณป๊อป]
“พี่นาถ..แม่ล่ะครับ ผมอยากคุยกับแม่”
[คุณป๊อปมีธุระด่วนไหมค่ะ ท่านประธานติดประชุมให้แจ้งท่านเลยไหม..ว่าคุณป๊อปโทรมา]
พี่เขาถามด้วยน้ำเสียงดูเกรงใจผมอย่างเห็นได้ชัด ผมเสียอีกที่ไม่ควรทำให้เธอลำบากใจ
“ไม่ด่วนครับพี่นาถ ผมคิดถึงแม่รอแม่ว่างฝากพี่บอกด้วยผมโทรหาแม่นะครับ”
ผมไม่ควรเอาเรื่องทุกข์ใจไปให้แม่พลอยเป็นกังวล แม่กำลังยุ่งวุ่นวายกับงาน
ผมจะเอาเรื่องไร้สาระไปทำให้ท่านกังวลใจไม่ได้เด็ดขาด
[ได้ค่ะคุณป๊อป นาถจะแจ้งท่านประธานให้นะคะ คุณป๊อปมีอะไรอีกไหมค่ะ]
ผมคงรบกวนเวลาพี่เขาเช่นกัน คงเห็นชื่อผมจึงต้องยอมรับสายอย่างไม่มีทางเลี่ยง เพราะผมเป็นลูกแม่
“รบกวนถามเรื่องเดียวครับ” นึกขึ้นได้เรื่องอาพนม
[ได้สิค่ะ..คุณป๊อป] พี่เขาอ่อนโยนกับผมเสมอ
“พี่นาถรู้ไหมผมจะติดต่ออาพนมยังไง..ผมหมายถึงท่านรองครับ ผมโทรไปสัญญาณติดต่อไม่ได้”
ผมรีบบอกธุระทันที เกรงจะรบกวนเวลาทำงานของพี่เขาด้วย
[ตอนนี้ท่านรองแก้ปัญหาเรื่องอะไหล่อยู่ญี่ปุ่น ไม่แปลกคุณป๊อปติดต่อไม่ได้
ท่านรองงดการติดต่อจากไทยผ่านโทรศัพท์ยกเว้นอีเมลล์ที่มีเลขาคอยสกรีนก่อนรายงานตรงให้อีกทีค่ะ
คุณป๊อปมีธุระเร่งด่วนไหมค่ะ นาถจะได้ประสานให้เลย] ทุกคนต่างยุ่ง ผมกลับเห็นแก่ตัว
ถึงแม้จะทุกข์ใจแต่เรื่องนี้ก็ไม่ได้กระทบวงกว้าง ให้ใครหลายคนต้องมาลำบากเหมือนผม
หากอดทนรอให้อาพนมว่างค่อยเคลียร์คงไม่เป็นอะไร ในเมื่อมาถึงขนาดนี้ คงไม่มีอะไรเลวร้ายไปกว่านี้แล้วล่ะครับ
“ไม่เป็นไรครับพี่นาถ รอคุณอากลับไทยดีกว่า ผมไม่รบกวนพี่นาถแล้วครับ ขอบคุณมากครับพี่”
ผมตัดบท จะได้ไม่ต้องรบกวนพี่เขาอีก
[ไม่รบกวนหรอกค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะคุณป๊อป]
“ครับ..บายครับ”
[บายค่ะ] อาการปวดท้องกำเริ่มรุนแรงหลังวางสาย ต้องกุมท้องลงไปนอนบิดตัวอย่างทรมาน
ไม่ได้การผมต้องกินยาหาอะไรรองท้องก่อน คิดได้ดังนั้นจำต้องฝืนลากสังขารซึ่งไม่อำนวยเลย
ก้าวแต่ละทีเหมือนกับจะปริแตก ต้องค่อยวางเท้าเบาๆ ไม่ให้กระเทือนข้างหลังปวดจี๊ดทุกครั้งตอนทิ้งน้ำหนักตัว
กัดฟันพาตัวเองเข้าไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำด้วยสภาพทรมานสังขาร ทั้งปวดช่องด้านหลังปวดโรคกระเพาะ
กระนั้นผมก็ยังเชื่อว่าคงไม่ถึงตาย เพราะผมยังมีลมหายใจอยู่ ไม่ได้หมดสติไร้การรับรู้ซึ่งเป็นไปได้บางทีผมก็แอบคิด
ถ้าผมไม่ต้องรับรู้อะไรอีก จะมีใครต้องเสียใจร้องไห้ให้ผมไหมนอกจากแม่ คนใจร้ายจะเศร้าไหมถ้าไม่มีผมสักคน..?
“อ้าวเฮ้ย! ไหวไหมมึง” พี่คมทักคนแรก หลังเห็นผมโผล่หัวเข้าในห้องซ้อม
ไม่แปลกที่พี่เขาจะถามแบบนั้น สภาพผมมันฟ้องซะจน..
“มือมึงไปโดนอะไรมาวะ?” พี่เกรย์พุ่งพรวดเข้ามาจับหลังมือผมที่พันผ้าก๊อตเอาไว้ ถามด้วยสีหน้าเป็นห่วงฉายชัด
“นั่นสิ..มือทำอะไรมา..อย่าบอก” พี่คมสำทับก่อนหันไปจ้องหน้าพี่ร็อค ที่ยืนมองอย่างไม่รู้สึกรู้สาอยู่คนเดียว
“เกี่ยวอะไรกู..เป็นรูตูดกูไม่เถียง แต่มือไม่เกี่ยวกูแน่ห่าคม พวกมึงจะเอาใจอะไรนักหนา ไม่ใช่เด็กอมมือเว้ยเฮ้ย!”
ผมสะอึกคำพูดพี่ร็อค ต้องรีบกลืนก้อนบางอย่างที่พุ่งติดบริเวณหลอดลม ข่มไม่ให้หลุดรอดออกมา
ไม่งั้นน้ำตาผมแตกอีกรอบแน่ ผมร้องมามากพอแล้ว พี่เขาพูดไม่ผิดที่ไม่ได้มีส่วนทำให้ผมเจ็บ
เพราะผมซุ่มซ่ามเองกระทั่งต้มมาม่าก็โดนน้ำร้อนกระเด็นใส่ ไม่ใช่โง่หรืออ่อนแอ แต่ผมปวดท้องมาก
ปวดตัวด้วยแรงจะจับจะทำอะไรก็ดูเงอะงะไม่ถนัดเสียเลย ผลจึงโดนน้ำร้อนกระเด็นใส่
ระหว่างพยายามตอกไข่ลงในน้ำเดือดที่ตั้งใจต้มมาม่ากิน ประทังความหิวและอาการโรคกระเพาะ
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ไม่เกี่ยวกับพี่ร็อค” รีบตัดปัญหา
“มึงห่วงมันอีก ถึงพวกกูจะเสียความรู้สึกที่ฟังจากไอ้ร็อค ยังไงกูก็อยากให้มึงเปลี่ยนความคิดเสียใหม่
ถ้ามีใจรักดนตรีช่วยมองข้ามอะไรก็แล้วแต่ ทำหน้าที่มึงเต็มความสามารถ รับปากกูได้ไหมป๊อป
ถือว่ากูขอร้องมึงก็ได้ กูพูดจริงๆ” พี่เกรย์บอกพร้อมกับจ้องตาผมนิ่ง น้ำตาผมรื้นขึ้นมาอย่างไม่สามารถห้ามได้
ถ้าไม่ติดกลัวถูกมองเรียกร้องความสงสารเข้าล่ะก็ ผมคงโผเข้าหาอ้อมแขนพี่เกรย์
ที่ผมมั่นใจพี่เขาคงปลอบประโลมให้ผมได้มีที่ซุกหลบโดยไม่คิดผลักใสแน่
แต่ผมทำแบบนั้นไม่ได้พี่ร็อคต้องว่าสำออย อาจหนักจนกลายเป็นบานปลายได้
ผมจึงเลือกที่จะหลบตาขานรับคำโดยพยายามไม่ให้เสียงสั่น
“ครับ..พี่”
“ขอบใจมาก ยังไงมึงเป็นน้องกู ไม่ว่าเรื่องที่ผ่านมามึงทำอะไรไว้ก็แล้วแต่
กูขอนับแต่นี้มึงวางมือช่วยเปิดใจ เป็นหนึ่งใน Lucky One
สมกับความไว้วางใจที่กูอยากเห็นมึงยืนบนเวที ในฐานะมือกลองของวง”
ให้ตายถ้าหากผมยังคงยืนตรงนี้ มีหวังร้องโฮแน่ๆ ทำไมต้องพูดอะไรสะเทือนใจบาดลึกหัวใจผมแบบนี้ด้วย
ผมอยากเป็นมากดิ้นรนมาถึงตรงนี้ใช้ความพยายามแค่ไหน พวกพี่ไม่รู้หรอกผมใจแทบขาด
พี่พูดแบบนี้กับผม ขืนผมปริปากพูดได้ร้องไห้ไม่อายใครจริงๆ ตอนนี้หัวใจอ่อนแอสุดๆ
จึงเลือกก้มหน้าไม่ให้ใครเห็น แล้วผงกหัวแทนการรับคำ น้ำตาซึมแล้วครับ
“ดีมากไอ้น้อง มึงเข้าประจำที่เลย ซ้อมเพลงกัน มือมึงไม่เป็นไรใช่ไหมป๊อป ตีกลองไหวไหมวะ?”
พี่เกรย์ยังแสดงความอารีย์กับผมไม่หยุด
“ครับ” ขานรับสั้นๆ กลัวเสียงเครือเดี๋ยวดราม่าหาว่าสำออยอีก
“งั้นเริ่มเหอะ กูใช้เสียงคีย์บอ์ดแทนกลองรอมึงอยู่ ไม่ได้อารมณ์เหมือนกลองสดเลยพับผ่า”
พี่คมเปรย ผมเลยต้องก้มงุดรีบรุดประจำที่หลังกลองชุด หยิบไม้เตรียมซ้อมเพลงที่ผมแต่ง
เพลงแรกซึ่งผมภาคภูมิใจมาก เพลงซึ่งมีความทรงจำและที่มาของแรงบันดาลใจ
ให้ผมแต่งเพลงนี้จนจบ ไม่รู้ว่าในแววตาของพี่ร็อค จะยังคงมีเงาของผมอยู่ในนั้นหรือเปล่า
หรือพี่ลบมันออกไปหมดแล้ว..ตั้งแต่เมื่อวาน..?
“เป็นอะไรป๊อป..เสียงกลองไม่มีน้ำหนักตกลงมึงไหวไม่วะ?” พี่คมเริ่มจับสังเกต
ผมปวดหลังมือตอนสะบัดข้อตีมันแปล๊บ ทำให้ลงน้ำหนักไม่เสถียรอย่างที่ควร
ผมรู้ไม่เต็มที่ แต่ก็ยังพอไปได้ไม่คิดพี่เขาจะไหวตัวรู้อีก
“ไม่มีอะไรครับ เดี๋ยวผมเพิ่มน้ำหนักหน่อย สงสัยตีเบาไปมั้งครับ ขอโทษครับพี่”
รีบแก้ตัว พี่เกรย์พี่คมต่างจ้องไม่ได้พูดอะไร พี่ร็อคหูทวนลมไม่ได้ว่าอะไรเช่นกัน ไม่แม้แต่จะหันมองผมด้วยซ้ำ
“ตึงๆ!!..โป๊ะ..แฉะ..โอ๊ะ!..เฮ้ย!..เหี้ยไรวะ!” เสียงผมตกใจเล็กน้อย แต่พี่คมสบถลั่น
หลังเพลงเล่นไปแค่ครึ่งท่อน ไม้กลองผมหลุดมือแอ่งแม่ง ตกอยู่ที่พื้น ผมไม่ได้ตั้งใจแต่มันไม่ไหว
ตอนนี้มือผมบวมจับไม่ถนัด พอลงน้ำหนักไปตามที่บอก ผลก็เป็นอย่างที่เห็น
“ไม่ธรรมดาแล้วป๊อป มือมึงเป็นอะไร” พี่เกรย์ไม่รอช้า ตั้งท่าเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่หลังกองชุด
กำลังตกตะลึงพรึงเพริดที่ทำไม้หลุดมือ
“มึงไม่ต้องยุ่ง” เสียงพี่ร็อคดูเสียอารมณ์เช่นกัน พี่เขาร้องเพลงดีๆ พานสะดุดเพราะผม
หันไปตวาดพี่เกรย์จนพี่เขาต้องถอยกลับไปยืนที่เดิม ก่อนคนตวาดจะหันขวับจ้องผมวาวโรจน์
ผมหัวหดหน้าเหลือไม่ถึงสองนิ้ว ดันเป็นต้นเหตุทำให้การซ้อมวันนี้ติดขัดมาตลอด
“ยื่นมือมา!!!” เสียงห้วนดุทำเอาสะดุ้ง พี่เขามายืนตรงหน้ากลองตวาดเสียงลั่น ใจผมหล่นกองตาตุ่ม
พะว้าพะวงหันไปขอความช่วยเหลือสบตาพี่เกรย์ พี่เขาพยักหน้าให้ทำตาม ค่อยยื่นแขนให้พี่ร็อคกล้าๆ กลัวๆ
“ไง..ไอ้เกรย์เป็นพ่อมึงหืม ถึงต้องรอมันอนุญาต” โดนจนได้
“โอ๊ย!..ผมเจ็บ” น้ำตาเล็ดพี่เขาเล่นจับมือบีบอย่างแรง
เจ็บมากเผลอแหกปากอย่างไม่ได้ต้องการจะให้ใครสงสาร เจ็บจริงครับ
“ไอ้ร็อคมึงเบาหน่อยสิวะ มันเจ็บมึงไม่เห็นหรือไง” พี่คมรีบปรามเพื่อนทันที
แต่พี่ร็อคก็หันไปตวัดหางตาใส่ จนพี่เขาพลอยหุบปากไปอีกคน
ไม่สามารถพูดอะไรได้ นอกจากส่งสายตาให้กำลังใจผมแทน
“มึงอย่าสำออยใส่เพื่อนกู แรดนักเดี๋ยวมึงโดนหนัก” อยากตะโกนเถียงใจขาด
พอเห็นแววตาโกรธจนควันออกหู ทำให้ไม่กล้าปริปาก พี่เกรย์ พี่คมยังยอมนิ่ง
ขืนผมบุ่มบ่ามมีหวังศพไม่สวย พี่เขาโกรธจริงไม่ได้แกล้งขู่
แค่ไม่รู้ผมทำไม้กลองหล่นโมโหขนาดนี้เลยเหรอ ถ้าตีกลองแตกไม่บีบคอผมหักคามือหรือไง
“โอ๊ย! เบาครับ..ผมเจ็บ” รีบขอร้อง พี่เขาเล่นกระชากผ้าก๊อตที่พันมือเอาไว้อย่างไม่ปราณีปราศัย
“มึงโดนเหี้ยไรมาห๊ะ!” คราวนี้แทบลุกวิ่งไปหลบหลังพี่เกรย์ พี่คมชะมัด
ตาแดงก่ำวาวโรจน์จ้องจะฆ่าผมแล้ว จับมือผมไม่ยอมปล่อยเหมือนผมไปทำความผิดร้ายแรงมาเสียอย่างนั้น
“ผมโดนน้ำร้อนกระเด็นใส่” หลังมือแดง แถมตอนนี้มันยังพองมีน้ำใส่ขึ้นเป็นวง เป็นตุ่มน่าเกลียดบนหลังมือไปแล้ว
“แม่งเว้ย! โง่ฉิบ..มึงทำเหี้ยไรให้น้ำร้อนลวกห๊ะ!” พี่เขาหัวเสียหนักถึงกับเอามือเสยผมอย่างหงุดหงิด
แต่มืออีกข้างยังไม่ยอมปล่อยมือผมเป็นอิสระรู้สึกกลัวจนหัวหดไปแล้ว
ไม่เคยเห็นพี่ร็อคโมโหขนาดนี้ในเวลาปกติ หน้าตาขมึงทึงจนไม่อยากอยู่ใกล้
“ผมต้มมาม่า พอใส่ไข่มันก็กระเด็นมาโดน” ตอบไปกล้าๆ กลัวๆ เพราะไม่รู้จะโดนอะไรหรือเปล่า
“มึงทำอะไรได้เรื่องไหมวะ..ต้มมาม่ามึงยังเอาตัวไม่รอด” โดนอีก
“ใจเย็นหน่อยไอ้ร็อค มันเจ็บตัวเพราะมึงไม่ให้กูตักกับข้าวแบ่งไว้ไม่อย่างนั้นคงไม่เกิดเรื่อง”
พี่เกรย์ไม่ยอมนิ่งอีก กล้าฮึดต่อว่าพี่ร็อคซึ่งหน้า ผมเพิ่งรู้พี่ร็อคห้ามไม่ให้พี่เกรย์ตักกับข้าวเก็บไว้ให้ผม
เผลอมองหน้าพี่เขา อย่างเสียความรู้สึกแกมตัดพ้อ ทำไมต้องใจร้ายใจดำกับผมด้วย
“เพราะเอาใจไงถึงทำเหี้ยอะไรไม่เป็น เก่งอย่างเดียวคิดแต่เรื่องชั่ว
ใครใช้ให้มึงโดนน้ำร้อนแล้วเสือกเอาผ้าพัน..ควายเอร้ย! ไม่มีใครคอยสอนเลยหรือไง
ต้องทำยังไงเวลาโดนของร้อนห๊ะ!” นอกจากพี่เขาไม่รู้สึกผิดแล้ว ยังมีหน้ามาด่าผมอีก
กลายเป็นผมทำอะไรผิดหมด เป็นควายอีกต่างหาก ผมไม่เคยเจอใครด่าปวดตับขนาดนี้
พอโดนถึงกับหมดความอดทนน้ำตาไหลพรากเรียบร้อย เผลอสวนคำพูดพี่เขาอย่างไม่สนใจเช่นกัน
“ใช่..ผมมันควาย ไม่มีใครสอนไม่มีคนคอยบอก ไม่รู้อะไรสักอย่าง ทำอะไรไม่เป็น
จะมีใครคอยบอกผมล่ะ พ่อตายกระทั่งหน้าตายังจำไม่ได้นอกจากเห็นแค่ในรูป
แม่ทำแต่งานไม่มีเวลาเจอหน้าเลยด้วยซ้ำ ผมผิดเหรอที่ทำไม่เป็น
ผิดมากไหมที่โง่ไม่รู้ว่าโดนของร้อนต้องทำยังไง ผมไม่เคยโดนไม่รู้ต้องทำแบบไหน
รู้แค่ต้องรีบพันผ้าเพราะไม่อยากให้พี่เห็นว่าหลังมือผมแดง
ผมไม่อยากเป็นคนสำออยเรียกร้องความสงสารผมพันผ้าไว้ผิดมากใช่ไหม
เอาเลยพี่จะด่าจะเตะผมก็ได้ ผมมันไม่ดีชั่วอยู่แล้วในสายตาของพี่...ฮึก..ฮือออๆๆ”
สะบัดมือลุกพรวด ทนอยู่ให้คนใจร้ายสาดคำพูดปวดใจเหมือนผมเป็นคนไม่มีเลือดเนื้อ ไม่รู้จักเจ็บปวดไม่ไหว
“ไอ้ร็อคมึงแม่ง..เหี้ยตามไปสิวะ ถ้ามึงไม่ทำกูไปเองอย่ามาโกรธกูเชียวระยำเอร้ย
เพื่อนก็เพื่อนมึงทำเกินไป..สัส!” เสียงพี่เกรย์สบถตามหลัง ผมไม่รับรู้อะไรแล้ว
อยากไปให้พ้นจากที่นี่ จุดหมายไม่ใช่ห้องนอน ตั้งใจออกนอกบ้าน ลืมกระทั่งหยิบกระเป๋าตังค์
มีแค่โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง ผมทำอะไรก็ดูผิดไปหมด
ทำไมพี่เขาใจร้ายกับผมนัก ผมไม่ได้อยากเจ็บตัว ไม่ได้อยากโง่สำออยเสียหน่อย
แต่เล็กจนโตผมไม่เคยทำอะไรแบบนี้ มาม่าที่ทำเละไม่เป็นท่าก็ยังฝืนกินทั้งเละๆ
เพื่อจะได้กินยาไม่งั้นคงปวดท้องไม่หาย พานทำอะไรไม่ได้กระทั่งลงมานั่งตีกลองซ้อมเพลงก็อย่าหวัง
ผมไม่อยากเป็นตัวถ่วงใครอีก ไม่ต้องการให้ใครสงสาร แค่ต้องการคนเข้าใจ
ต้องการคนยืนเคียงข้างในยามที่ผมมีปัญหา คนเดียวที่ผมคิดถึงตอนนี้คือ..‘ไอ้ขิง’
ทุกครั้งผมมีปัญหามีมันอยู่เคียงข้างเสมอ ถ้ามันรู้ผมเป็นแบบนี้มันไม่ปล่อยให้ผมลำบากแน่
ผมวิ่งๆๆ...ไม่รู้วิ่งออกมาไกลแค่ไหน รู้แต่ว่าอยากไปให้พ้นๆ ซึ่งไม่รู้ทำไมผมถึงอยากไปจากคนใจร้าย
รู้สึกหดหู่เสียใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผมดัง ทำให้มีสติล้วงออกมาดู
กลับเป็นชื่อคนใจร้ายที่โทรเข้ามา ต้องการโทรมาด่าผมอีกสิท่า ผมไม่พร้อมจะได้ยินเสียงพี่เขาตอนนี้ จึงไม่รับสาย
น้ำตาผมไหลอาบแก้ม เพิ่งรู้ว่าไม่มีเงินติดตัวสักบาท คนเดียวที่ผมอยากเจอที่สุด
ไม่รอช้าตัดสายที่โทรเข้ามาไม่หยุดทิ้งทันที กดโทรหาไอ้ขิงโชคเข้าข้างสายวาง
[ว่าไงป๊อป..โทรหากูได้ด้วย] มันยังอารมณ์ดีหยอกผมอีก
“ฮึกขิง..กะ..กูอยากไปหาพวกมึง..อึก..ฮือ”
ร้องโฮเป็นเด็กไปแล้ว แค่ได้ยินเสียงมันผมก็ปล่อยโฮอย่างหยุดไม่อยู่
[ป๊อป! เป็นอะไรใครทำอะไร บอกกูมึงอยู่ที่ไหนอย่าร้องนะ ใจเย็น บอกกูตอนนี้มึงอยู่ที่ไหน]
เสียงมันดูร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด หลังได้ยินผมร้องไห้ไม่มีกั๊ก
“กูอยู่ริมถนน กูวิ่งออกมาไม่มีตังค์ติดตัว” ผมบอกมันไปตามจริง
[มึงดูสิแถวนั้นอยู่ตรงไหน] มันเตือนให้ผมมีสติ
“ฝั่งตรงข้ามเป็นร้านเกม มีป้ายร้านชื่อxxx”
[โอเค..มึงเข้าไปรอกูในร้าน เดี๋ยวกูไปหาอย่าไปไหนรอกูอยู่ที่นั่นไม่ต้องไปไหนเข้าใจไหม
กูจะโทรหาเป็นระยะ ไม่ต้องกลัวถ้าเขาถามมึงก็บอกเปิดเครื่องเลย
เดี๋ยวกูไปจ่ายตังค์เข้าใจไหม] ผมใจชื้นไม่รู้จะขอบใจมันยังไงดีแล้ว
“อืม..มึงรีบมาหากูนะ” ไม่ลืมกำชับมันไป เหมือนกลัวมันหลอกไม่มาหาผมจริง
มันกำลังดังงานก็ยุ่งมากด้วย จะมาหาผมได้หรือ
[เชื่อใจกูป๊อป กูคนแรกที่ไม่ทิ้งมึง กูบอกจะไปหากูต้องไป กูกำลังไปที่รถ มึงรอกูที่ร้านเกม
วางหูก่อนกูกลัวแบตมึงหมด เดี๋ยวกูติดต่อไม่ได้ ไปรอกูที่ร้านเกม..ดูแลตัวเองดีๆ อย่าทำให้กูเป็นห่วง]
ผมน้ำตาไหลอีกแล้ว คราวนี้ไหลโดยไม่มีเสียงสะอื้น รู้สึกซาบซึ้งน้ำใจเพื่อน แบบนี้ห้ามไม่ให้ผมคบมันได้ยังไง
ผมทุกข์ใจลำบากมีแต่มันที่เป็นกังวลห่วงไม่เคยทิ้ง ต่างจากคนที่บอกรักผม กลับใจร้ายไม่เคยนึกถึงใจผมเลยสักนิด
“กูจะทำตาม กูกำลังเดินไปร้านเกม รีบมานะขิง”
[ครับ..กูรีบไปแน่ป๊อป] ผมยิ้มกับคำขานรับของมัน ‘ครับ’
มันรู้ตัวไหมว่ามันพูดสุภาพกับผม เป็นยิ้มทั้งน้ำตาที่ผมเองก็ไม่เข้าใจทำไมมันทำให้ผมยิ้มได้
อย่างน้อยผมก็มีกำลังใจเพราะเพื่อนกำลังมารับ ไม่ต้องรู้สึกโดดเดี่ยวเคว้งคว้างเหมือนตัวคนเดียวอีก
เพื่อนที่ไม่ว่าเวลาใดมันก็มีให้ผมเสมอโดยไม่มีเงื่อนไข เพื่อนที่ไม่เคยทิ้งกัน..ผมรักเพื่อนผมครับ
คราวนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ผมจะยืนอยู่ข้างเพื่อน ผมเชื่อว่าเพื่อนผมไม่ใช่คนเลวแน่
พวกไอ้ขิงไม่ได้ขโมยเพลงพี่ร็อค พี่เต้ต่างหากที่เป็นคนทำเรื่องนี่แล้วโยนความผิดไปให้คนอื่น
พี่เต้ต่างหากที่สร้างสถานการณ์ ผมจะต้องกระชากหน้ากากของพี่เขาออกมาให้ได้..คอยดู?
มาอัพอย่างเร็ว ช่วงนี้จะลงต่อเนื่องนะคะ เป็นช่วงดราม่าจัดหนัก
ขอบคุณมากๆ เพิ่งมีตอนที่ผ่านมารีพรายส์ขึ้นสามหน้า
คนเขียนนึกว่าคนอ่านไม่ชอบแนวนี้เสียอีก กระทู้เหงากว่าที่เคย
แต่ผิดคาด เพิ่งรู้ว่าหลายคนชอบปวดตับ คนเขียนก็ร้องไห้น้ำตาร่วงไปด้วย
หลังเขียนตอนนี้แล้วสะเทือนใจอย่างหนัก
เข้าใจว่าป๊อปโดดเดี่ยวมากแค่ไหน เข้าใจว่าน้องต้องรู้สึกหว้าเหว่มากแค่ไหน
ในเมื่อไม่มีใครสักคนที่พอจะพึ่งพาได้ในภาวะที่กำลังประสบอยู่
ส่วนอีพี่ร็อค จะว่าโง่ก็พอเข้าใจในมุมของพี่เขาเช่นกัน
ระหว่างเพื่อนที่คบหากันมา 7 ปี ฟันฝ่าอุปสรรคทำอะไรด้วยกันมาขนาดนี้
ที่สำคัญเพื่อนคนนี้ตลอดมาแสดงจุดยืนว่ารักและดูแลพี่เขามาโดยตลอด
มีอะไรที่จะทำให้ต้องเชื่อว่าน้องป๊อปไม่โกหก ในเมื่อหลักฐานและมูลเหตผล
ของน้องมันไร้น้ำหนักกว่าอีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด บางครั้งเราไม่ใช่คนในย่อม
ตัดสินแทนความคิดของพี่เขาไม่ได้ เชื่อว่าลึกๆ แล้วพี่ร็อคเจ็บปวดไม่ต่างกัน
เพียงแต่บางทีแสดงออกว่าตัวเองเข้มแข็ง ใครจะรู้คนที่น้ำตาไหลในอกอาจเป็นพี่ร็อค
ที่ต้องพบกับการหักหลักทรยศครั้งแล้วครั้งเล่า จากคนที่ให้ใจเชื่อใจวางใจ และไว้ใจ
แต่ถึงยังไง ก็สมควรกระโดดถีบอีพี่ร็อค แม่งงงง!!!..ทำกับน้องป๊อปของช้านนนน!!!
หัวข้อ: @@โดย Luk {ป๊อป&ร็อค..วงรักหน่วงใจ} 4/7/57++P.29..End พร้อมเปิดจองหนังสือ P.1 (อ่าน 194113 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก