หัวข้อ: @@โดย Luk {ป๊อป&ร็อค..วงรักหน่วงใจ} 4/7/57++P.29..End พร้อมเปิดจองหนังสือ P.1

[aiyuki]

หึงจนหน้ามืด พี่ร๊อค สงสารป๊อบมาก ขิงก็ด้วย เริ่มเกลียดพี่ร๊อคแล้วอ่า ไม่เชื่อใจคนรักย หรือเพราะไม่ได้รักกันน้า อยากเชียร์ให้ป๊อบคู่กับขิงซะแล้วสิ อิอิ

[่patsaporn]

พี่ร็อคหึงแรงแบบแรงมากยังกับพายุที่พร้อมพังทุกอย่าง ถามว่าปลื้มไหม ก็ปลื้มค่ะ ถ้าไม่รักมากจะหวงจะหึงขนาดนี้เหรอ
ชอบความคิดป๊อบนะ น้องเป็นเด็กดีมากตอนคิดว่ายังไงก็ยังรักพี่ร็อค ไม่คิดจะนอกใจ ทุกอย่างมันมีเหตุที่ทำให้เป็นแบบนี้
พี่ร็อคได้น้องไปโคตรจะน่าภูมิใจ ขนาดฉุดกระชากลากถูน้องก็ยังดีใจที่พี่ร็อคมารับ โอ๊ย พ่อคนหวงเมีย ใจจะขาด
คืนนี้น้องป๊อบเหมือนจะโดนจัดหนักให้หายคิดถึง รักก็ทำแบบรักนะพี่อย่าทำแบบเถื่อน หัดใช้ใจมัดเขามั่ง
แกอาจเริ่มคิดได้ว่าถ้าไม่ดีๆ กับน้องป็อบก็อาจไปก็ได้ ซึ่งคนขี้หวงแบบแกคงทนไม่ไหวแน่ๆ

เสียดายขิงอ่ะ เป็นคนดีมากนะ แต่วิธีการจะได้ป๊อบมามันผิด อย่าไปคบกับไอ้เต้มาก ไอ้นี่มันเลวววววววว เชี่ย
อย่าเสียความเป็นตัวเอง สูญเสียใจที่บริสุทธิ์เพราะคนเลวแบบนี้ยุแยงเลย กลับมาขิงกลับมา!!!
สุดท้ายไอ้เต้มันต้องไม่เหลือใครและไม่ได้อะไร รอดูวันนั้น

อยากอ่านต่อม้ากกกกก ขอบคุณค่ะ

[mahmeow]

คุณแม่น้องป๊อปจะรู้บ้างมั้ยเนี่ยว่าลูกกะลังลำบากจริงจัง.. พี่ร็อคไม่ฟังเลย..T_T

[mur@s@ki]

เอาข้าวสารเสกสาดดดดดดดดดเรียงตัวเลยได้มั้ย!!!
เหลือจะรับกับนิสัยจริงๆ


น้องน้อยของเราทำอะไรก็ผิด โถๆคนดีของพี่ 

[DeShiWa]

ขิงร่วมมือกับพี่เต้นี่เอง

ต่างคนต่างทำเพราะอยากคอบครองรักซินะ

แต่ลืมไปหรือเปล่าว่าทำให้คนอื่นและคนที่ตัวเองรักเดือดร้อนไปด้วย

ขิงกับพี่เต้ทำอย่างนี้ไม่ต่างกับคนเห็นแก่ตัวนะ

อยากให้มาม่าหมดไปเร็วๆขี้เกียจกินมาม่าแล้วนะคนแต่ง

[bobie]

ขิงกะเต้เลวไปนะ
ยังดีครั้งนี้อิพี่ร็อคยอมฟังน้องมั่ง
ไม่งั้นเละกว่านี้แน่ๆ

[plengpit]

  น้องป๊อบ คิดให้ดีๆ กลับมาหาเจ้ดีกว่า//โดนพี่ร็อคถีบ

[mystery Y]

ทำไมป๊อปไม่ตื่นมาได้ยินสองคนนั้นคุยกันนะตาจะได้สว่างบ้าง เฮ้อ~ว่าแต่อีกนานไหมมาม่าถึงจะหมด

[ToeY_@_KP]

ยังไม่กล้าอ่าน กลัวอืดค้าง  ตอนนี้อ่านคอมเม้นก่อน รอให้เรื่องร้ายๆ ผ่านไปก่อน แล้วค่อยมาอ่านรวบทีเดียว 

[tay028643904]

 :katai1:ร็อคดูปัญญาอ่อนมากอะ คือเเบบขอหยาบหน่อยนิสนึง มึงน้ะร็อคคืิอมึงไม่ฟังเหี้ยำรเลยร็ิอค อยากโดดถีบน้ร็อคมากกกกกก :z3:เต้เเละขิงก็เลวเเบบเเพคคู่สุดๆ อยากเอาสามคนนี้มารวมกันเเละตื้บเเม่งที่เดียว
Ps.ขอโทษที่หยาบคายฮะ
Ps.ขอบคุณที่ลงเเละจะติดตามต่อไปครีัััับ

[badbadsumaru]

ป็อป ที่ได้ยินน่ะ
ไม่ได้ฝันไปนะ มันคือเรื่องจริงงงง
นึกให้ออกกกก จะได้ระวังไว้

[eern]

อยากรู้ว่าร๊อคจะทำอะใรน้องป๊อบอีก

[luxilove]

ป๊อป&ร็อค..วงรักหน่วงใจ
Part..20




ผมนั่งหน้าคู่พี่เขา ตั้งแต่จับผมยัดรถคาดเข็มขัดเสร็จ
ไม่พูดไม่จาเอาแต่พิมพ์ไลน์คุยกับใครไม่รู้ ได้ยินเสียงติ๊งๆ โต้ตอบกันอยู่ ผมไม่กล้ายุ่งให้อารมณ์ปะทุขึ้นอีก
จึงนั่งตัวลีบเจียมเจี้ยมเพียงอย่างเดียว โดยไม่คิดมีปากมีเสียงแม้แต่น้อย ยังรู้สึกขยาดอารมณ์โมโหร้ายของพี่ร็อค
ซึ่งเป็นภาพติดตาไปเสียแล้ว บทโหดพี่ร็อคน่ากลัวมาก ไอ้ขิงอ่วมถึงขนาดนั้นนี่ครับ

“บรื้นๆๆ..เอี๊ยดๆ!!” เล่นสตาร์ทรถกะทันหัน ออกตัวซะหน้าคะมำ เพียงชำเลืองหางตาคมดูผมแวบเดียว
เมื่อเห็นไม่เป็นอะไรปั้นหน้านิ่งติดไปทางเครียดขึงขับตะบึงหวาดเสียวสุดๆ ไม่กล้าเอ่ยปากปรามหรือขอร้องให้พี่เขาลดความเร็ว
กลัวพี่แกพาแหกโค้ง ได้แต่ภาวนาในใจให้รอดปลอดภัยสู่จุดหมายโดยสวัสดิภาพด้วยเทอญ..เจ้าประคูณ!!!

ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงเซฟเฮ้าส์ ปกตินานกว่านี้ยี่สิบสามสิบนาที เล่นขับยังกับแข่งแรลลี่ใจหายใจคว่ำตลอดทาง
โชคดีที่ไม่เกิดอุบัติเหตุผมถึงกับผ่อนลมหายใจโล่งอก เมื่อรถเข้าจอดในเซฟเฮ้าส์อย่างปลอดภัย

“ลงมา” เสียงนิ่งติดห้วนเรียกให้ลงจากรถ ในขณะพี่เขาเปิดประตูลงไปก่อนแล้ว
ไม่กล้าลีลารีบปลดเข็มขัดตามลงไปติดๆ ขืนโมโหระเบิดลงมีหวังพี่แกงับหัวผมแน่

“เข้าบ้าน” ลงจากรถผมเก้ๆ กังๆ หันมาสั่งเสียงดุ ไม่ต้องย้ำผมรีบก้าวขาจ้ำพรวด เดินนำเข้าไปโดยพี่ร็อคตามหลังมาติดๆ

“ป๊อป! มาเลยไปล้างมือกินข้าว กูกับไอ้คมอุตส่าห์รีบไปซื้อ ไม่งั้นไอ้ร็อคเล่นกูตาย”
พี่เกรย์ไล่ผมไปล้างมือให้มาทานมื้อค่ำ จะสองทุ่มแล้ว ผมยิ้มแหย่ให้แกก่อนเลี่ยงเดินไปล้างมือยังห้องน้ำที่อยู่ติดกับครัว
ไม่ลืมหันไปค้อมหัวทักทายพี่คมซึ่งนั่งดูทีวี พี่เขายิ้มให้ปกติไม่ได้แสดงท่าทีพิรุธที่เห็นหน้าผมแม้แต่น้อย
ผมแอบติดใจคำพูดพี่เกรย์ที่หลุดปากว่า พี่ร็อคใช้ไปซื้อของกิน สงสัยพิมพ์ไลน์คุยในรถแน่
ผมรู้สึกหิวขึ้นมาทันที โชคดีไม่ปวดท้องเพราะกินยาไปก่อนหน้า ขืนทานข้าวผิดเวลาปวดท้องแน่

คิดถึงตรงนี้แอบยิ้มคนเดียว มุมนี้ทำให้ผมรู้พี่ร็อคไม่ได้ถึงกับไม่ใส่ใจเสียทีเดียว ยังห่วงเรื่องปากท้องผมอยู่
ถึงกับใช้พี่เกรย์ไปซื้อมาเตรียมไว้ล่วงหน้า ปากร้ายวางท่าดุแต่จิตใจอ่อนโยน นี่แหละตัวตนพี่ร็อคที่สัมผัสได้
แม้พี่เขาจะทำเป็นร้ายใส่ผม ลึกแล้วพี่เขาอ่อนโยนกับผมมาก ทั้งที่โกรธยังห่วงกลัวผมจะหิวจนโรคกระเพราะกำเริบขึ้นอีก
ไม่ให้หลุดยิ้มได้ยังไงครับ

“หลบ..กูจะล้างมือ” สะดุ้งสิเล่นเข้ามาเงียบๆ เราต่างสบตาผ่านกระจกตรงอ่างล้างมือ
เห็นหน้าตัวเองแดงก่ำ พี่เขาเล่นยืนจ้องเลิกคิ้วเข้มมองไม่กะพริบ เขินอย่างไม่มีสาเหตุ..โอ๊ย!..ผมเขินจริงวุ้ย!
ก็นะผมแอบปลื้มดีใจที่พี่เขาทำอะไรดีๆ ให้..ไม่เขินก็แปลกล่ะ

“เป็นบ้าอะไรยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เสร็จแล้วถอยสิวะ”
คำพูดดิบเถื่อนแต่ผมรู้พี่เขาแค่ต้องการกลบเกลื่อนหรอกน่า ถึงได้แสดงกิริยาแบบนี้ใส่ผม

“ครับๆ” ค้อมหัวรับ รีบหลบฉากให้พี่เขาได้ล้างมือ

“จะยืนรออะไร ไปกินข้าวสิ” ตวาดไล่ผมอีก

“รอไปพร้อมพี่..ครับ” อ้อนหน่อยไม่เป็นไรมั้ง เผื่อพี่เขาจะใจเย็น

“หึ! แรด..อย่าคิดว่ากูจะหายโกรธ” ทำดุตาขวางใส่อ่ะ!

“อ้า!..ผมแค่อยากขอบคุณ ที่ให้พี่เกรย์ไปซื้อกับข้าวมาเตรียมไว้”
บอกไปตามตรง ผมอยากขอบคุณพี่เขา พี่เกรย์ พี่คมที่พลอยมาวุ่นวายทำเรื่องเหล่านี้ให้กับผม

“ใครบอกกูซื้อให้มึง พวกกูยังไม่มีใครกินซักคน กูหิวถึงได้บอกให้มันไปซื้อมา
รู้หรือยังว่ามึงทำให้พวกกูป่วนแค่ไหน” ง่า!..โดนอีกจนได้

“ผมขอโทษ” หงอยเลยกู

“ไปกินข้าวหึ!” พี่เขาไม่ได้พูดอะไรอีก จับแขนผมจูงมานั่งลงที่โต๊ะ
ผมรู้สึกผิดจริงๆ ที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน ไม่คิดว่าการที่ผมวู่วามหนีออกไปแบบนั้น
พวกพี่เขาจะพลอยไม่ได้กินข้าวไปด้วย คงมัวแต่ออกไปตามหาผม กลับมาแทนที่พี่เกรย์กับพี่คมจะตำหนิ
ดันไม่มีใครทำรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิมอีก อย่างน้อยถ้ามีใครด่าผมบ้าง อาจจะรู้สึกผิดน้อยลงกว่านี้..

“กินๆ หิวโคตร” พี่เกรย์กุลีกุจอเรียกให้กิน เก้าอี้ผมติดพี่ร็อคที่นั่งประจำ
พี่เกรย์..พี่คมนั่งฝั่งตรงข้าม อาหารบนโต๊ะมีอยู่ไม่ต่ำกว่าห้ารายการสามในห้าเป็นของโปรดที่ผมชอบทั้งสิ้น
เห็นแบบนี้พลันตื้อในอกน้ำตารื้นขึ้นมาดื้อๆ จนต้องรีบก้มหน้าไม่อยากให้เห็น..ผมกำลังร้องไห้แหละ

ผมชินกับการกินข้าวมื้อเย็นคนเดียวมานาน แม่เองนับครั้งมีเวลามาทานได้ ของโปรดของชอบแม่บ้านคอยดูแล
แต่ไม่ได้ทำให้รู้สึกตื้นตันใจเพราะมันเป็นความเคยชิน ต่างจากพวกพี่เขาทำให้โดยสิ้นเชิง
เรื่องแบบนี้คนทั่วไปอาจเห็นเป็นเรื่องธรรมดาไม่ได้พิเศษตรงไหน สำหรับผมถือเป็นความใส่ใจที่โหยหาจากคนรอบข้าง
ซึ่งไม่ใช่คนในครอบครัว อย่างน้อยผมก็รู้ว่าพวกพี่ๆ ต่างรู้ผมชอบทานอะไร ถึงได้เลือกซื้อมาให้โดยเฉพาะ

“อ้าว! ดราม่าเฉย..มึงดุมันหืม” พี่คมเจาะจงถามพี่ร้อค คงสังเกตผมแอบน้ำตาไหล
มันกลั้นไม่ได้นี่ครับ เพิ่งผ่านเรื่องร้ายมาพี่เขากลับแสดงความห่วงใยแบบนี้ เป็นใครจะไม่รู้สึกตื้นตันเล่า

“สำออย เมื่อกี้ยังยิ้มระรื่นอยู่เลยห่า พอนั่งโต๊ะอยากให้มึงสองคนรุมด่ากูสิ
ถึงได้ร้องไห้อย่างไม่มีเหตุผล” พี่ร็อคน้ำเสียงหงุดหงิดไปแล้ว

“ปะ..เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร..อึก..ฮึก..แค่ดีใจที่พี่ซื้อกับข้าวของชอบผมให้ตั้งหลายอย่าง..
ฮึก..คะ..ขอบคุณมากนะครับ..ฮึก” รีบปาดเช็ดน้ำตาก่อนจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่ เดี๋ยวเสียบรรยากาศเปล่าๆ

“มึงนี่แม่ง..นิสัยแบบนี้ไง กูถึงโกรธไม่ลง” พี่เกรย์ชะโงกเอามือยีหัวผมอย่างเอ็นดู ก่อนจะโดนพี่ร็อคปัดผั๊วะ! ทันทีเช่นกัน

“พูดอย่างเดียว ไม่ต้องถึงตัวสัส!” ผมเอ๋อแดกไปเรียบร้อย

“หวงเว่อร์! เสือกทำมันเจ็บตัวตลอด” พี่เกรย์บ่นอุบไม่จริงจังนัก

“มึงก็เห็นมันจะเป็นบ้าอยู่ร่อมร่อของรักถูกขโมย มึงจะแหย่ให้มันหัวเสียทำไมไอ้เกรย์ กูหิวแล้วแดกสักทีเหอะ” พี่คมตัดบท

“ชอบก็กินเยอะๆ ร้องเหี้ยไร” เป็นรอยยิ้มทั้งน้ำตาของผมอีกจนได้ พี่ร็อคถึงจะพูดไม่เพราะ
ติดห้วนออกแนวประชดด้วยซ้ำ ตรงข้ามการกระทำสิ้นเชิง พี่เขาลงมือตักของโปรดให้
บริการไม่โรแมนติคอย่างที่ปรารถนาได้จากคนรัก สำหรับผมกลับรู้สึกอบอุ่นจริงใจ
เต็มไปด้วยความอ่อนโยนในแบบฉบับของพี่ร็อค ที่อยู่ในภาวะอารมณ์โมโหผมอยู่
ผมยังมีคดีที่ทำให้พี่เขาวุ่นวายเดือดร้อนกันไปหมด..

มื้อนี้ใช้เวลาไม่นานพวกพี่แต่ละคนหิวอย่างที่พูด ตั้งหน้าตั้งตากินเอาเป็นเอาตาย
ผมพลอยรู้สึกเจริญอาหารตามไปด้วย แม้ไม่มีการพูดคุย บรรยากาศภายในโต๊ะกลับอบอวลไปด้วยความตื้นตันประทับใจ
โดยที่ผมเองก็อธิบายไม่ถูก พี่ร็อคที่ดูตึงๆ ยังคงตักอาหารบริการเป็นระยะ จนอิ่มนั่นแหละครับ
พี่แกถึงหยุดดูแลผม รู้ใช่ไหมทำไมผมถึงมีความสุขแบบนี้ได้

“มึงไปอาบน้ำถอดเสื้อผ้าทิ้งซะ” เสร็จจากเก็บล้าง คำสั่งมาทันที

“ไม่ทิ้งได้ไหม ผมจะซักไปคืนมัน” ของไอ้ขิงจะให้ทิ้งได้ยังไง

“กูบอกให้ทิ้ง มึงจะเก็บไว้ดูต่างหน้าหรือไง อย่าให้กูโมโหนะป๊อป”
วิญญาณร้ายสิงร่างอีกแล้ว ผมหันไปขอความช่วยเหลือพี่คมพี่เกรย์
พี่สองคนกลับเมินหน้าหนี แสดงออกชัดไม่ต้องการยุ่งเกี่ยว

“ครับ” สุดท้ายผมก็ต้องยอมทิ้ง ไม่อยากให้พายุอารมณ์ปะทุใหม่ ขนาดโทรศัพท์ของผมพี่เขายังสั่งให้ทิ้งเฉย
ประสาอะไรเสื้อผ้าชุดบอลของไอ้ขิงผมจะสามารถยื้อไว้ได้ สุดท้ายก็เดินคอตกเข้าห้องเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ที่ต้องไม่ลืมคือเสื้อผ้าไอ้ขิงทิ้งขยะให้พี่เขาเห็นด้วยว่าทิ้งจริง

“มึงบังคับมากไปเปล่าร็อค กูสงสารยังไงไม่รู้”
พี่เกรย์เป็นคนเปิดประเด็น ผมแอบฟังตรงประตูยังไม่คิดจะอาบน้ำหรอก
โอกาสนี้ที่ผมจะได้รู้อะไรบ้าง คาดไว้ไม่ผิดคล้อยหลังผม
พวกพี่ๆ หยิบยกเรื่องผมขึ้นมาคุยแล้ว ที่ไม่พูดตอนผมอยู่ด้วย คงไม่ต้องการให้ผมรู้นั่นเอง

“กูใจดีด้วย..พวกมึงเห็นไหมเกิดอะไรขึ้น กูไม่คิดที่จะใช้ความใจดีให้ประวัตศาสตร์ซ้ำรอยเด็ดขาด
หนนี้กูไม่มีทางปล่อยมือไม่ว่ามันจะเลือกกูหรือไอ้เหี้ยนั่น กูไม่ยอมใช้กติกาให้คนกลางเป็นฝ่ายเลือก
มันเป็นของกู สิทธิ์นี้ต่างหากที่กูจะเอามาใช้” พี่ร็อคพูดใส่อารมณ์ไปด้วย

“มันยังเด็กทำอะไรรู้เท่าไม่ถึงการณ์ มึงต้องเข้าใจมันหน่อย” พี่คมเสริมความคิดและคำพูดของพี่เกรย์

“นี่กูไม่ให้โอกาสอีกหรือวะ กูไปเอาตัวมาไม่กระทืบม้ามแตกถือว่าใจเย็นเท่าไหร่แล้ว
มึงไม่เป็นกูไม่รู้หรอก กูแม่งแทบอยากฆ่าให้ตายคามือซะตอนไปถึงมันหลับที่เตียงเหี้ยนั่น
ใส่เสื้อผ้าไอ้สัสนั่นด้วย ต่อให้มันบอกกูว่าไม่มีอะไรกันกูยังแทบทำใจไม่ได้
ไอ้เต้โทรมาย้ำกูชัดว่าไอ้เหี้ยขิงโอบกอดไอ้ป๊อปขึ้นคอนโด พวกมันแสดงท่าทีไม่ต่างคนที่มีอะไรกัน
กูไม่อยากเก็บเอามาคิดแต่หลักฐานมันทำให้อดคิดไม่ได้ ปากมันบอกกูยืนยันไม่มีอะไร 
มึงรู้ไหมไอ้เหี้ยขิงตอนกูไปเจอ เยาะเย้ยกูด้วยสายตากับคำพูดว่ายังไงบ้าง
มันเห็นกูเป็นควายที่สวมเขากูได้ กูอัดแม่งซะหน้าเละ..ถ้าไอ้เต้ไม่พัวพันกูเอาไว้ล่ะก็
มีหวังไอ้เหี้ยขิงตายคาตีนกูแล้ว” พี่ร็อคกำหมัดแน่นระหว่างเล่าให้พี่เกรย์..พี่คมฟัง ผมเองก็เสียใจที่เรื่องมันเป็นแบบนี้

“แต่มึงก็ไตร่ตรองด้วย ไอ้เต้มันรักมึงนะร็อค บางทีอาจใส่สีตีไข่ให้มึงเกลียดไอ้ป๊อป
มันโทรมาบอกให้มึงรู้ โดยมีเงื่อนไขให้ช่วยไม่ใช่หรือวะ”

“กูไม่เถียงเรื่องนี้ กูถึงไม่ด่วนตัดสินมัน เพราะกูรู้ว่าไอ้เต้มันคิดกับกูยังไง เรื่องที่มันขอกูช่วยพากลับเข้าวงนะเหรอ..”

“แล้วมึงเอาไง ไอ้เต้กลับมาไอ้ป๊อปจะอยู่ยังไง” พี่คมป้อนคำถาม ผมฟังแล้วใจเสีย เพิ่งรู้ว่าพี่เขามีข้อแลกเปลี่ยนกันด้วย

ต่อด้านล่าง

[rukamax]

ทำไมมันหายไป ครึ่งหนึ่งหว่าตอนเรา เม้น

[luxilove]

-  2  -


“กูคิดแล้วก่อนรับปากมัน เรื่องนี้กูจะเคลียร์กับพ่อก่อน ถ้าไอ้พนมกลั่นแกล้งมันจริง
วางแผนให้ไอ้ป๊อปเข้ามาแทนอย่างมันเล่ามา พวกมึงคิดว่าไม่สมควรคืนความยุติธรรมให้มันหืม
มันเพื่อนพวกเราเริ่มตั้งวงแต่แรก วันนี้มันลำบากพวกมึงคิดว่ากูควรทำไงวะ” ผมยืนฟังลุ้นระทึก
ถ้าอาพนมทำแบบนั้นจริง พื้นที่ของผมในวงนี้ก็ไม่สมควรมีที่ให้ยืนอย่างที่พี่ร็อคพูด

“เรื่องนี้พวกกูไม่ได้ว่ามึงผิด แค่กูไม่เข้าใจทำไมไอ้เต้ไม่ปรึกษาพวกเราเสียตั้งแต่แรก
ปล่อยให้เรื่องลุกลามบานปลายไปถึงขนาดนี้ได้ยังไง ตรงนี้ต่างหากที่กูมีคำถาม”
พี่เกรย์ตั้งข้อสังเกตแกมบ่นการกระทำของพี่เต้

“ไม่ใช่กูไม่ถาม คำตอบมันต้องการเงินสิบล้านไปใช้หนี้ ถ้าเรื่องนี้ถึงหูพวกเรามันก็ไม่ได้เงินเคลียร์ปัญหา
กูผิดเองที่ไม่รู้มันแอบพนันบอลจนติดหนี้มากขนาดนั้น มันไม่อยากให้พวกเราเสียชื่อไปด้วย
จึงเลือกปิดเงียบ และหาโอกาสกลับเข้าวงใหม่ แค่รอให้ผ่านปัญหาไปได้ก่อน”

“เท่ากับมันหักหลังคุณพนม รับเงินเขาแล้วคืนคำ” พี่คมพูดขัดขึ้น

“กูไม่สนแม่งหรอก เงื่อนไขระยำไม่ถือว่าหักหลัง ถ้าคิดช่วยทำไมไม่ทำสัญญาให้มันยืมแล้วผ่อนใช้
นี่เล่นกำจัดมันออกจากวงไปเลยนี่หว่า” พี่ร็อคแกเสียงแข็งอย่างไม่พอใจอาพนมสุดๆ

“ถึงยังไงมึงก็ฟังจากไอ้เต้ข้างเดียว ตัดอคติฟังคุณพนมเขาหน่อยมูลเหตุเรื่องราวเป็นมายังไง
จะได้ยุติธรรมกันทั้งสองฝ่าย” พี่คมสำทับอีก

“กูไม่คิดปรักปรำหรอกน่า ถึงต้องเคลียร์กับพ่อก่อน ไม่รู้พ่อรู้เรื่องด้วยหรือเปล่า
ไว้มะรืนหลังเข้าห้องอัด กูจะคุยกับพ่อให้ได้ข้อสรุปทีเดียว”

“แล้วถ้าเป็นจริงอย่างที่ไอ้เต้พูดไอ้ป๊อปมึงเอาไง จะให้มันอยู่ในวงตำแหน่งอะไร ในเมื่อมันเป็นมือกลอง”
พี่เกรย์ยิงคำถามซึ่งผมก็ลุ้นฟังด้วย

“ถ้าไอ้เต้มันพูดเรื่องจริง ก็ต้องเอามันกลับเข้าวง ไอ้ป๊อปอาจไม่ได้เป็นมือกลอง
พวกมึงก็รู้มีวงไหนใช้กลองสองชุด” ผมใจหายขวัญเสียเป็นที่เรียบร้อย ความฝันของผมกำลังเดินมาถึงทางตัน

“ถ้างั้นมึงให้มันไปอยู่วงเพื่อนมันดีกว่า ไอ้เต้มาวงเราวงนั้นก็ต้องขาดมือกลอง
พวกมันเพื่อนกันไอ้ขิงอ้าแขนรับไอ้ป๊อปแน่” พี่คมยื่นข้อเสนอ

“ไม่ได้..กูไม่มีวันยอมให้มันอยู่วงไอ้เหี้ยนั่นเด็ดขาด” พี่ร็อคปฏิเสธความคิดพี่เขาทันควัน
เสียงดังจนผมเองยังพลอยสะดุ้งไปด้วย

“แล้วมึงจะเห็นแก่ตัวรั้งมันทำไม เด็กมันก็มีความฝัน” พี่เกรย์ค้าน

“มันอยู่วงไหนก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่วงไอ้เหี้ยขิง” พี่ร็อคยังคงยืนกราน

“กูแม่งไม่เข้าใจมึงวะร็อค มึงรับปากจัดการเรื่องไอ้เต้ทำเหี้ยไรวะ!
ยังไงมันก็มีวงใหม่ ไอ้ป๊อปก็เข้ากับเราได้ดี มึงจะทำให้มันยุ่งยากทำไมหืม” พี่คมเปรยอย่างหัวเสีย

“กูทนดูไอ้ป๊อปช่วงชิงโอกาสไอ้เต้ โดยวิธีสกปรกของอามันไม่ได้ มึงคิดว่ากูจะทำใจยอมรับได้ไหม
ถึงมันจะฝีมือดีแต่ที่มันได้มายืนตรงจุดนี้ ไม่ใช่เพราะฝีมือเป็นเพราะไอ้พนมจัดการให้
ถ้าไม่รู้กูยังพอมองข้ามไปได้ แต่นี้กูรู้แล้ว..พวกมึงก็รู้..จะให้กูไม่ตะขิดตะขวงใจกูยอมรับทำไม่ได้วะคม”

“เออ..แล้วเพลงที่ไอ้ป๊อปมันยกให้มึงร้อง ไม่ยุติธรรมนะร็อคที่น้องมันอุตส่าห์เอาเพลงให้พวกเรา
สุดท้ายผลงานมันไม่มีส่วนร่วมกับวงเราเลย กลับเป็นไอ้เต้เข้ามาสวมแทน
กูมองไม่เห็นว่ามันยุติธรรมตรงไหนเลยว่ะ!” พี่เกรย์ยังคงยืนกรานเหมือนจะช่วยผมเต็มที่

“มันให้เพราะรู้สึกผิด อยากรับผิดชอบที่เพื่อนมันขโมยเพลงเราไป
ถ้ามองมุมนี้มันสมควรทำจะได้ไม่ติดค้างกัน คิดแบบนี้กูก็ไม่แคลงใจที่มันเอาเดโมให้ไอ้ขิงฟัง
ถือว่ามันได้ชดใช้ในสิ่งที่มันทำ” น้ำตาไหลพรากเป็นที่เรียบร้อยแล้วผม
พี่ร็อคพูดไม่ผิดที่ยกเหตุผลนี้ขึ้นมา ที่ผมเสียใจยืนน้ำตาไหลเพราะผมไม่ได้ทำผิด
ถ้าพี่เขาคิดแบบนี้แล้วสบายใจทุกฝ่าย ผมควรยินดีที่ได้มารับรู้ด้วยตัวเอง
พี่เขาอภัยให้กับความผิดพลาดเรื่องเพลงที่โดนขโมยไม่ติดใจเอาความอีก ผมชดใช้ให้พวกเขาไปแล้วเรียบร้อย

ถึงตรงนี้ผมควรใช้โอกาสที่เหลือให้เกิดประโยชน์ มีความสุขมากๆ ก่อนที่จะไม่ได้อยู่วงนี้
วงที่ผมรักใฝ่ฝันมาโดยตลอด วงที่คนรักเป็นแกนนำ วงที่สร้างความทรงจำให้ผมไม่น้อย
ประทับใจที่มีส่วนร่วมกับผลงานล่าสุด ซึ่งจะเข้าห้องอัดวันมะรืน
และอีกมากมายที่ได้สัมผัสตลอดระยะเวลาเกือบเดือนที่ผมได้เข้ามาอยู่บ้านหลังนี้
ตัดใจปาดน้ำตาทิ้ง สูดหายใจลึกบอกกับตัวเองว่า ผมจะทำผลงานที่จะมีส่วนร่วมให้ดีที่สุด
และจะจากไปโดยไม่รอให้ใครเอ่ยปากไล่ ผมจะไปเองเพื่อไม่ให้ถูกคำครหา
ว่าเป็นคนทำให้พี่เต้ต้องออกจากวง ช่วงชิงตำแหน่งมือกลองโดยไม่ชอบธรรม
คนอย่างไอ้ป๊อปไม่จำเป็นต้องไร้ศักดิ์ศรีขนาดนั้น การไปของผมครั้งนี้พี่ร็อคไม่มีทางตามหาตัวผมเจอแน่
เพราะผมไม่คิดจะติดต่อใครที่พี่เขารู้จักเป็นอันขาด จะไม่นำความเดือดร้อนไปให้ใครอย่างที่ผ่านมาอีก
ผมควรภูมิใจก่อนไปได้ทำตามความฝันแม้จะไม่ใช่ความฝันทั้งหมด
เป็นเพียงบางส่วนแต่อย่างน้อยก็ได้ทำตามที่ใจรักและฝันเอาไว้แล้ว
หันหลังเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการกับตัวเองล้างความทุกข์ให้หมดไปกับสายน้ำ
กลับมาเป็นไอ้ป๊อปคนเดิมซึ่งเหลืออีกแค่ไม่กี่วัน ทุกอย่างก็จะกลายเป็นความทรงจำไปตลอดกาล...


    “อ๊ะ!..อ๊า..พะ..พี่ร็อค..เบาครับ” เสียงผมสั่นพร่า ร่างกายโยกไหวไปกับแรงกระแทกจากส่วนล่าง
ที่สอดประสานเป็นหนึ่งเดียว ผมกับพี่เขาเรากำลังร่วมรัก ไม่ต้องแปลกใจคาดเดาผมโดนขืนใจหรือ
เปล่าเลยครับเป็นความยินยอมพร้อมใจของผมเอง พี่เขาไม่ได้บังคับผมเสียอีกที่เป็นฝ่ายเริ่ม
แม้จะเหงอะหงะงุ่มง่ามไม่ได้เรื่องจนพี่เขาคงรำคาญลุกขึ้นมาทำหน้าที่เสียเอง บทรักของเราไม่ได้รุนแรงอย่างที่กังวล
พี่ร็อคเล้าโลมเบิกทางอย่างใส่ใจ จนถึงขั้นตอนสอดแทรกเข้าในร่างผมก็ทำอย่างอ่อนโยน
ถึงกระนั้นผมยังคงรู้สึกเจ็บอยู่ดี ที่ขอร้องเพื่อให้พี่เขาเบาลงหน่อย
ซึ่งพี่ร็อคก็ผ่อนปรนก่อนโจนจ้วงเข้ามาในร่างผมโดยไม่ลืมใช้มือกำรูดป๊อปน้อย สร้างความสุขให้ผมไปพร้อมกันด้วย

“พับๆๆ...ตับๆๆ..อืมมม..อ้าหหหห์” เสียงครางเครือทุ้มลึกดังรอดออกมาจากปากพี่เขา
บ่งบอกความพอใจสอดรับจังหวะรัวกระชั้นบั้นท้ายแกร่งที่ขยับโยกเบียดคลึงให้ส่วนแข็งขึงดันลึก
ถอนออกก่อนดันกลับเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ผมผวากดเล็บจิกแผ่นหลังกว้างด้วยความเสียวที่พุ่งสูง
จูบดูดดื่มฉกต้อนดุนลิ้นควานลึก เกี่ยวลิ้นผมให้ตอบโต้หวานล้ำ ในขณะที่ช่วงล่างขยับเร่งตามอารมณ์
 กระทั่งเราทั้งคู่เกร็งหยัดปลดปล่อยตามกันไปติดๆ ผมซึมซับทุกสัมผัสที่พี่เขามอบให้
ตักตวงความสุขเอาไว้ในความทรงจำ เพื่อใช้ปลอบประโลมในยามคิดถึง..

“แปะๆ..ยอดเยี่ยมมาก หนนี้เราจดลิขสิทธิ์เรียบร้อย ไม่มีทางโดนขโมยเอาไปแน่”
ทีมโปรดิวเซอร์รวมทั้งทีมงาน ตลอดจนผู้บริหารต่างพร้อมใจพากันปรบมือ
หลังการอัดซิงเกิลใหม่ของเราสำเร็จลุล่วงด้วยดี
อีกสองวันจะทำการโปรโมทสู่คลื่นวิทยุ เพื่อรอดูกระแสตอบรับและเรทติ้งของเพลงสักหนึ่งอาทิตย์
จากนั้นถึงจะแถลงข่าวกับสื่อมวลชน ผมยิ้มอย่างมีความสุขในผลงานชิ้นนี้
ผลงานแรกและผลงานสุดท้ายของผมที่ได้ทำตามความฝันกับ Lucky One วงรักในดวงใจ
ซึ่งมีผู้ชายที่ผมรักเป็นหัวหน้าวงอยู่ พร้อมพี่ชายที่น่ารักอีกสองคน
ที่ผมได้มาสัมผัสร่วมสร้างความฝันของผมให้เป็นจริงขึ้นมา
แม้จะไม่ถึงกับสมหวังเต็มร้อยอย่างที่ผมต้องการไปให้ถึงก็ตาม แต่อย่างน้อยวันนี้ผมก็มีความสุขมากๆ..

“พ่อครับ ผมรบกวนปรึกษาหน่อย” พี่ร็อคเก็บอุปกรณ์เรียบร้อยไม่ปล่อยให้เสียเวลา
ขอคุยกับท่านประธานซึ่งมาคุมการอัดซิงเกิลด้วยตนเองอย่างที่คิดเอาไว้ท่านต้องมาดูแน่

“สำคัญไหมร็อค” ท่านประธานถามพี่ร็อคด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

“สำคัญ..มาก” พี่ร็อคเน้นหนักแน่น

“ได้..ถ้างั้นเชิญในห้อง” ทั้งคู่เดินตามกันเข้าไปในห้องประชุมเล็ก โดยพี่เกรย์กับพี่คมตามพี่ร็อคไปติดๆ
ยกเว้นผมไม่มีใครเรียกให้เข้าไปด้วย ผมรู้แล้วว่าพวกเขาเข้าไปคุยเรื่องอะไรกัน

“เป็นไงป๊อป..เหนื่อยไหม แต่หลังจากวันนี้คงได้พักยาวแล้วเนอะ” พี่ตาลเดินเข้ามาชวนผมคุย
คำว่าพักยาวทำเอาผมสะอึก หรือว่าพี่เขาจะรู้อนาคตผมเช่นกัน น่าจะอย่างนั้นเพราะเรื่องนัดคุยกับพี่เต้
พี่ตาลโทรเรียกพี่ร็อคไปด้วยตัวเอง พี่เขาคงรู้เรื่องราวจากปากพี่เต้ไปด้วย

“ครับ..ไม่เหนื่อยเลยครับพี่” ผมเลือกที่จะพูดเพียงแค่นั้น

“อืม พี่ขอตัวไปฟังพวกนั้นคุยธุระก่อน” พี่ตาลยิ้มให้ ซึ่งได้แต่ยิ้มตอบพี่แกไป
ก่อนพี่เขาจะผละเดินจากไป ปล่อยผมยืนคว้างอยู่เพียงลำพัง
ทีมงานกับพวกโปรดิวเซอร์กำลังประชุมวางแผนงานกันอยู่
ไม่มีใครสนใจผมหรอกครับ เริ่มสัมผัสถึงการไม่มีตัวตนท่ามกลางผู้คนที่เพิ่งได้รับสายตาชื่นชมไปหยกๆ
ชักอยากร้องไห้ขึ้นมาเสียอย่างนั้น แต่จะมัวมานั่งร้องไห้อ่อนแอเสียเวลาเปล่า
วันนี้คือวันที่ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะจากไปพร้อมความทรงจำสวยงาม
ซึ่งจะเอาติดตัวไปด้วย คิดอย่างนั้นสูดน้ำมูกหายใจเข้าปอดยาวๆ
แล้วเดินดิ่งไปที่ห้องนอน ไม่ยุ่งยากหรอกกับการเก็บเสื้อผ้าสัมภาระที่ติดตัวไม่มาก
กระเป๋าเป้ใบเดียวกับจดหมายที่เขียนด้วยลายมือผมซึ่งเตรียมเอาไว้แล้ว ยิ้มให้ตัวเองในกระจกเป็นครั้งสุดท้าย

เสียดายอย่างเดียวที่รูปคู่ของผมกับพี่ร็อค ที่เราถ่ายใต้สะพานพระราม 8
อยู่ในโทรศัพท์เครื่องที่ถูกสั่งให้ทิ้งไว้ห้องไอ้ขิง ไม่อย่างนั้นผมคงมีรูปคู่ของเรา เป็นของขวัญเก็บไว้ดูยามคิดถึง

หยิบเป้สะพายหลังเดินออกประตู ทิ้งทุกอย่างไว้นับจากวันนี้ผมกับพวกพี่วง Lucky One กลายเป็นเพียงอดีต
ซึ่งคนพเนจรได้ผ่านเข้ามาสร้างความทรงจำให้กับตัวเอง มีทั้งสุขและทุกข์ในช่วงเวลาสี่อาทิตย์
ไม่คิดว่าผมจะได้ประสบการณ์มากมายด้วยระยะเวลาแค่นี้ ถึงแม้จะไม่มีโอกาสไปทัวร์คอนเสิร์ตตามที่ฝันไว้
แต่ผมจะส่งกำลังใจติดตามผลงานพวกพี่ๆ เหมือนอย่างที่ทำมาตลอด
ผมยังคงเป็นแฟนตัวยง Lucky One โดยไม่คิดจะเปลี่ยนเป็นอื่น ความผูกพันกลับแน่นแฟ้นมากกว่าเดิมเสียอีก

ลาก่อนครับพี่ร็อค ผู้ชายที่สอนให้ผมรู้จักความรักกับเพศเดียวกัน ต่อจากนี้ผมคงไม่สามารถรักเพศเดียวกันได้
เพราะผมให้หัวใจพี่เขาไปแล้ว พี่เกรย์..พี่ชายที่ร่าเริงห่วงใยผมเสมอ พี่คมผู้ซึ่งเห็นผมเป็นน้องนุ่งมาตลอด
พวกพี่ไม่เคยโกรธผมด้วยซ้ำ ไม่ว่าผมจะสร้างปัญหาวุ่นวาย สิ่งที่ผมได้รับจากพี่ทั้งสองคน
ยังคงเป็นรอยยิ้มและกำลังใจที่มอบให้ หวังว่าพี่ๆ จะดูแลสุขภาพ
ทำผลงานออกมาให้ผมได้ชื่นชมไปอีกนานนะครับ..’ลาก่อน’

ภาพเซฟเฮ้าส์และความทรงจำต่างๆ กลายเป็นเบื้องหลังไปแล้ว เมื่อแท็กซี่ที่โบกเรียกเคลื่อนห่างออกมาเรื่อยๆ
โดยผมยังคงหันหลังกลับไปมองจนวินาทีสุดท้ายลับสายตากันเลย ด้วยความรู้สึกหดหู่และเศร้าใจสุดๆ

เพลง..อยากเปลี่ยนเงาในตาเธอ ขับร้องโดยพี่ร็อค
http://www.youtube.com/watch?v=2BwO_CBup6I


เนื้อความจดหมายที่เขียน

‘ผมผิดมากหรือครับ? ที่ฝันอยากมีโอกาสร่วมเล่นกับวงของพวกพี่ ผมไม่ได้ทำให้พี่เต้ออกจากวง
เพื่อจะเข้ามาแทนที่เขา ผมไม่รู้พี่เขาออกไปเพราะสาเหตุอะไร ทำไมไม่มีใครยอมฟัง
พี่ร็อคผมไม่กล้าคาดหวังพี่จะเข้าใจ แค่อยากให้รู้ไว้ ผมจะติดตามผลงานพวกพี่เป็นกำลังใจให้เสมอ
พี่คือต้นแบบที่ทำให้ผมหลงรักดนตรีชื่นชอบในเสียงเพลง ช่วงเวลาที่มีโอกาสร่วมงานกับพวกพี่
ถึงแม้ระยะเวลาจะสั้นแต่มันอยู่ในความทรงจำของผมตลอดไป
สิ่งเหล่านี้คือความประทับใจของผม ไม่ว่าวงโคจรของพวกเราจะมีโอกาสเจอกันอีกหรือไม่
ขอให้พี่รับรู้ไว้..พี่คือหนึ่งเดียวที่ผมชื่นชอบไม่มีวันเปลี่ยนแปลง..ไม่มีวันจางหายไปกับกาลเวลา..

มาอัพแล้วนะคะ เหลืออีกแค่ 3 ตอนจบแล้วนะคะ สำหรับเรื่องนี้
ยังไงขอกำลังใจให้น้องป๊อปของเราด้วยนะคะ

ปล.อย่าลืมกดฟังเพลงประกอบตอนนี้ไปด้วย จะได้อารมณ์อย่างที่สุดค่ะ

[rukamax]

ดราม่า ปวดตับ โอ๊ย หมอยิ่งบอกว่าให้งด ดราม่าด้วย T_T

[silverphoenix]

น้องป๊อปของเจ้ ฮืออออ
พี่ร็อคก็อารมณ์ร้อนจริงๆ ฟังข้างเต้มันลูกเดียว
ที่สำคัญอคติกับอาพนมมากๆจนเลยมาถึงตัวหลานเขาด้วย

เป็นนิยายในไม่กี่เรื่องที่อยากตามตอนต่อไปใจจะขาด ฮี่ๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดีนะคะ

[love AJ]

 

สงสารป๊อปจริงๆ

แต่ดีแล้วล่ะป๊อปไปตามทางที่ดีกว่าเถอะ

ปล่อยให้อิพี่ร็อคมันจมอยู่กับอิพี่เต้เลย

รออ่านตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ

 

[TrebleBass]

   ใกล้เข้าใจกันแล้ว   หนีไปไกล ๆ นะน้อง  ให้พี่เค้าหัวหมุนบ้าง 

แต่... จะจบแล้วหรอคะ  อะฮือ 

[Yunatsu]

ดีมากป๊อปปปปป ทำดีที่สุด แล้วจากไป
หายเจ็บปวดซะที
ทิ้งความเจ็บปวดทั้งหมดไว้ให้ไอ้พี่ร๊อค
วันนี้ได้คุยก่าพ่อ คงได้รู้ความจิงทั้งหมด แต่มันก้คงสายไปแล้วเพราะน้องไปแล้ว
เย้ๆๆๆ
สะจายยยยที่สุด
55555

[fuku]

ควายเอ๊ยยยยยย ถามพ่อแล้วพ่อตอบว่าพนมไม่เกี่ยว เต้ทำผิดเอง


ตรูจะหัวเราะให้

ยืนถือเลื่อยรอตัดเขาร๊อค

[dragon123]

 

[nongrak]

อ่านไปน้ำตาตามป๊อปเลย สงสารป๊อปมากต้องมารับผิดชอบในสิ่้งที่ไม่ได้ทำ

[~มือวางอันดับ1~]

เพิ่งมาอ่านจากต้นจนจบ..แรกๆๆๆรู้สึกว่ารักเร็วไป ...พออ่านมาถึงจุดนี้ จบเร็วไปอ่ะ..สนุกดีน่ะชอบการตัดสินใจครั้งนี้ของน้องป๊อบ

[helpmeiiz]

จะรู้สึกคิดถึง เมื่อไม่มี

[Still_14OC]

ลากไอ้พี่ร็อคเข้าห้องฟิตเนสจับแม่งทุ่มด้วยดัมเบล โว้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พ่นไฟๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[fangjunk]

เดี๋ยวจะรอสมน้ำหน้าอีพี่ร๊อค   น้องป๊อปหายไปนานๆเลยลูก

 

รออ่านต่ออย่างจดจ่อ

[MiSS-U]

ในที่สุดก็มาถึงจุดพีค...

น้องป๊อปหนี  ในช่วงที่ร็อคได้รู้ความจริงทั้งหมด  มันจี๊ดหน่วงอกดีแท้ 
โอยยยย  อดใจไม่ไหวอยากอ่านตอนต่อไปจังเลย 

แม้จะเอาใจช่วยร็อค  แต่แบบ...อยากเห็นร็อคคลั่งตามหาน้องป๊อปจริงๆ
ความรู้สึกคงต้องทั้งรักทั้งห่วงทั้งรู้สึกผิดกับน้องแบบสุดๆ 
งื้อออ  แทบคลั่งใจแทนร็อคแล้วค่ะตอนนี้  อยากอ่านๆ

รอตอนต่อไปแบบจดจ่อ  ขอบคุณพี่ลักษณ์ที่แต่งเรื่องนี้มาค่ะ
แม้จะดราม่าแต่ก็ลุ้นเอาใจช่วยทุกตัวละครขาดใจ  คือฟิลมันดีจริงๆ
ให้อารมณ์เหมือนเรื่อง My...Love ช่วงแรกๆเลย  (จนต้องหยิบมาอ่านใหม่)

ปล.อีก3ตอนจะจบแล้วเหรอคะ  จบเร็วมาก 
แต่เชื่อว่าพี่ต้องมีตอนพิเศษแน่ๆ  จะรอจับจ้องแน่นอนค่ะ
ปล.2 ขอพิเศษคู่ขิงกับเต้ด้วยนะคะ  (เชื่อว่ามี  )

บวกเป็ด 

    

[momo9476]

ร็อคคงฉลาดแหละหลังจากน้องหนี

[kokoro]

สงสารน้องป็อบ
ทำไมพี่ร็อคปิดหูปิดตาแบบเน้
โกรธๆๆๆ