- 2 -“แล้วไม่ดีหรือไง อย่างน้อยพี่ก็ไม่สิ้นหวัง”
“เรื่องเดียวที่กูจะขอบคุณไอ้ป๊อป คงมีแค่เรื่องนี้”
“หึ! เพื่อนผมมีดีกว่านี้เยอะ แค่หน้าตาไอ้ร็อคคงไม่หลงถึงกับยอมเปลี่ยนรสนิยมหรอก
พี่ไม่รู้จักไอ้ป๊อปดีพอ อย่าไปตัดสินมันแค่ภายนอก”
“โด่!..กูแตะต้องไม่ได้เลยนะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว ผมหวงของผมนี่หว่า”
“ว่าแต่กู มึงเองสมควรขอบคุณไอ้ร็อคมันเช่นกัน ไม่เพราะมันทำให้ไอ้ป๊อปเปิดใจกับผู้ชาย มึงจะกล้าเผยความรู้สึกกับมันหืม”
“ชาติหน้าที่ผมจะขอบคุณไอ้เหี้ยร็อค ผมเสียใจแค่ไหนมันเปิดซิงคนที่ผมรัก
อุตส่าห์ทะนุถนอมดูแลมาจะหกปี เก้งกวางในโรงเรียนตะเพิดหนีไม่มีเลี้ยง
ไอ้เหี้ยร็อคคาบไปแดกเฉย ผมสมควรถวายบาทาให้มากกว่า พี่อย่าหวังว่าผมจะขอบคุณมันเป็นอันขาด”
“มึงโง่เอง แอบรักเพื่อนแล้วไม่กล้าบอกความรู้สึก”
“ใครจะฉลาดเหมือนพี่ บอกมันไปไม่เห็นได้อะไรซักอย่าง”
“อย่างน้อยกูก็ได้บอก”
“แล้วไง..บอกเพื่อให้มันรู้ แล้วคบคนอื่นมาเย้ยเนี่ยะนะ”
“หึ! คนที่มึงว่าก็ไม่ได้สมหวังกับมันเสียหน่อย”
“เอาเหอะนั่นมันพี่ ผมแค่รอจังหวะ..เคยคิดจะสารภาพเหมือนกัน ใครจะรู้ไอ้ร็อคมันชิงตัดหน้าผมเสียก่อน”
“ของแบบนี้ปรบมือข้างเดียวไม่ดังว่ะขิง ถ้าเพื่อนมึงดันไม่เล่นด้วย ไอ้ร็อคมันจะทำอะไรได้”
“พอๆ เลิกพูด เดี๋ยวมันจะตื่นมาได้ยินเข้า”
“หลับลึกเหมือนกันนะ แบบนี้มึงลักหลับสบาย”
“มันเป็นแบบนี้ประจำ กินยาทีไรง่วงตลอด”
“มึงไม่คิดจะลักหลับมันหืม อะไรจะเป็นคนดีขนาดนั้น”
“อย่าแดกดัน ผมไม่ได้หวังชั่วครั้งชั่วคราว ขืนทำแบบนั้นจะมีที่ยืนอยู่ข้างมันได้ไหม ความสัมพันธ์ที่ผมอยากได้ต้องยั่งยืน
ทำแบบนั้นแม้แต่ความเป็นเพื่อนมันคงจะเหลือให้ผมหรอก หรือพี่เคยลักหลับไอ้ร็อคมันหืม”
“กูทำไม่มานั่งปวดใจสัส! ไอ้เหี้ยร็อคไม่ใช่พวกหลับเป็นตายเมาไม่รู้เรื่องรู้ราว
กูลองทุกวิธีแล้วใช้ไม่ได้ผลเหอะ ขนาดมีโอกาสร่วมเตียงกัน ปลายก้อยกูยังไม่ได้แตะเลยด้วยซ้ำ”
“อะไรจะขนาดนั้นวะ”
“มันรู้กูคิดยังไง ระวังตัวแจแค่นี้มึงก็คิดไม่ออก”
“แล้วมันให้พี่ใกล้ชิดทำไมวะ แบบนี้ไม่เป็นการทรมานกันหืม”
“มันไม่ได้คิดแบบมึง แค่ไม่ทำให้กูรู้สึกแย่ทำไมกูจะไม่รู้ มันเลือกไม่ตอบรับไมตรี แต่ไม่ทำห่างเหินจนมองหน้าไม่ติด
ตรงกันข้ามทำแบบนี้ หวังให้กูเปลี่ยนความรู้สึก เป็นกูมากกว่ายิ่งใกล้ยิ่งรักยิ่งต้องการมันมากๆ”
“มิน่า..ตอนผมเอากับพี่ ถึงเรียกแต่ชื่อไอ้เหี้ยร็อคซะดังลั่น”
“กูจินตนาการว่าโดนมันเอา มึงก็ครางเรียกไอ้ป๊อปเหอะ”
“ผมหลับตาเว้ย! ขืนลืมตาเห็นมัดกล้ามพี่..หดกันพอดี”
“ว่าแต่กู..มึงก็พอกัน”
“เอาน่าเซ็กเฟรนด์ตกลงกันแล้วคิดอะไรมาก พี่ก็ใช้ผมเป็นตัวแทนไอ้ร็อคนี่หว่า
ขืนผมไม่นึกหน้าไอ้ป๊อป..สาบานได้ไม่แข็งแน่นอน”
“สัส!..พูดเสียกูหมดความมั่นใจเลยห่า”
“ถ้าชายแท้ผมว่าหดทุกคนที่เห็นหุ่นพี่ โดยเฉพาะหนอนยักษ์พี่แม่งใหญ่กว่าคนแทงอีก
พี่ว่าใครจะภูมิใจวะ ยกเว้นเกย์รุกที่ชอบรับแบบพี่”
“มึงไม่ใช่เกย์นิ”
“ผมเป็นไบเหอะ ซัดแต่หญิงพี่คนแรกที่ผมอัดถั่ว เอาตรงๆ ผมไม่คิดด้วยซ้ำว่าผมจะเอาพี่ลง
ถ้าจะอัดถั่วผมนึกถึงแต่ไอ้ป๊อปเพียงคนเดียว”
“เออระยำ..สุดท้ายไม่พ้นไอ้ป๊อป เลียตูดดูดไข่มันเสียด้วยล่ะ”
“ถึงเวลานั้นอย่าว่าแต่ตูดกับไข่ ผมเลียแม่งทั้งตัว ขาวเนียนแบบนี้ปล่อยให้เสียของเหรอ
ที่แน่ๆ ผมรักมัน..มากพอหรือยังที่จะทำได้ทุกอย่าง”
“อ้วก!!..พล่ามสัส!”
“พอกันแหละ ทีพี่ยังพล่ามแต่ไอ้ร็อค กระทั่งเก็บเอามาละเมอ”
“กูไม่เถียงมึงแล้วขิง สงบศึก”
>
>
เสียงเหมือนคนคุยกัน แต่ผมลืมตาไม่ขึ้น อยากตื่นแต่อีกใจก็ยังไม่อยากลุกสองจิตสองใจ
ได้ยินเสียงคนคุยกันจับใจความไม่ได้พูดเรื่องอะไร รู้สึกเหมือนหลับๆ ตื่นๆ ล่องลอยในความฝันหรือเปล่าไม่แน่ใจ
จนกระทั่งสะดุ้งตกใจเสียงอึกทึกครึกโครม อย่างกับเกิดสงครามกลางเมืองกะทันหัน
“ปล่อยกูไอ้เต้ มึงจะมากอดกูไว้ทำไม กูจะฆ่ามันให้ตายคามือ”
“ไอ้ร็อคใจเย็นโว้ย! จะฆ่ามันให้ติดคุกหรือไง มึงล่อเลือดกบปากเบ้าตาแตกไปแล้ว ขืนฆ่ามันจะได้อะไรขึ้นมาวะ!”
“ไม่ต้องห้ามมันพี่เต้ ให้มันวัดกับผม ถือว่าโตกว่าไอ้สัส! กูกลัวมึงหรือไง..ไอ้ระยำร็อค!”
“มึงปล่อยกูไอ้เต้ กูจะกระทืบไอ้เด็กนรกให้จมตีนเลยคอยดู”
“ร็อคมึงอย่าไปฟังมันยั่วโมโหสิวะ มึงบุกรุกนะอยากตกเป็นข่าวขึ้นหน้าหนึ่งหรือไงห๊ะ!
อยากให้นักข่าวรู้ว่ามึงสองตัวกำลังแย่งผสมพันธุ์ไอ้ป๊อปมันหรือไงวะ!”
“พี่อย่าก้าวร้าวไอ้ป๊อปพี่เต้ มันไม่รู้เรื่องด้วย ไอ้เหี้ยนี่ต่างหากที่มาหาเรื่องผม ปล่อยมันเข้ามาเลยพี่เต้”
“ไอ้ขิงมึงหุบปาก..อยากตายหรือไง กูรั้งมันไม่ไหวแล้วไอ้เหี้ย!!”
“มึงปล่อยกูไอ้เต้ ก่อนที่มึงจะเจ็บตัวไปด้วย”
“มึงจะต่อยกูเหรอร็อค เมียมึงวิ่งโร่มาหามัน มึงอาละวาดทำร้ายคนไปทั่วเพราะความร่านของเมียมึงหรือร็อค!”
“กูขอจัดการไอ้เด็กชู้ตัวเหี้ยนี่ก่อน ไอ้ป๊อปกูค่อยจัดการทีหลัง”
“อย่าหวังกูจะยอมให้มันไปกับมึง มันเป็นของกูไม่ใช่เมียมึง”
“ไอ้ชาติหมามึงลองพูดอีกทีซิ มันเป็นเมียกู..ต่อให้กูไม่เอามึงก็ไม่มีสิทธิ์พามันไปไอ้สัสขิง!
กูไม่ยกให้ใครอย่าหวังมึงจะได้ตัวมันไอ้เด็กเหี้ย!!” ผมไม่รอช้าลุกพรวดลงจากเตียง
เปิดประตูโผล่ออกจากห้อง หลังตั้งสติจับน้ำเสียงได้ว่า ใครกำลังทะเลาะกันอยู่
“ไอ้ขิง..พี่ร็อค” อ้าปากค้างกับสภาพที่เห็น..? ด้านนอกกลายเป็นสมรภูมิย่อยไปเสียแล้ว
สภาพเละตุ่มเปะไม่เป็นชิ้นดีทุกอย่างระเนระนาดเทกระจาดไม่เหลือสภาพก่อนหน้าที่ผมเข้ามาโดยสิ้นเชิง
ไอ้ขิงเชิ้ตลายทางหลุดลุ่ยมอมแมมเหมือนไปฟัดกับหมามาสักสิบตัว ปากแตกเลือดกลบต้องถ่มน้ำลายบ้วนทิ้งเป็นระยะ
เบ้าตาช้ำเส้นเลือดฝอยตรงตาซ้ายแดงก่ำ โหนกแก้มบวมเป่ง หน้าหล่อยับเยินอย่างน่าเป็นห่วง
ส่วนพี่ร็อคเสื้อยืดคอขาดห้อยรุ่งริ่ง พี่เต้กอดรั้งเป็นปลิงไปทีเดียว ขนาดตัวพี่เต้ไม่เล็กยังเอาไม่อยู่
โดนลากถูลู่ถูกังไปตามแรงเหวี่ยง พี่ร็อคซึ่งบ้าคลั่งกำลังไล่กวดไอ้ขิงที่ท้าทายเหย่งๆ
แต่ดันวิ่งหลบหลีกใช้โซฟาที่ล้มตะแคงเป็นเกราะกำบัง ท่าทางยึกยือทุเรศทุรัง
พี่ร็อคผมไม่เห็นอาการบาดเจ็บอะไร แต่ไอ้ขิงหมดหล่อสิ้นสภาพไปเรียบร้อย ยังมีหน้าปากดีท้าพี่เขาอีก
ทั้งที่มันบาดเจ็บมากออกปานนั้น ผมไม่รอช้าพุ่งเข้าไปจับแขนไอ้ขิงห้ามมันไว้ มันเจ็บต้องรีบทำแผลก่อน
“ขิงมึงหยุด..ฟังกูเลือดออกต้องรีบทำแผล พอแล้วขิง”
มันหันมองยังไม่ทันสลัดแขนเหวี่ยง เห็นเป็นผมมันรีบคว้าเอวกอดทันควันทีเดียว
“ป๊อป..มึงดูมันทำกู ดูไอ้เหี้ยร็อคทำกูสิป๊อป” รีบอ้อนฟ้องผมใหญ่
“ไอ้ป๊อปมึงมานี่ให้มันกอดทำไม มึงคบชู้ใช่ไหม โว้ย!.ไอ้เต้ปล่อย”
พี่ร็อคสะบัดใหญ่ พี่เต้แกเกาะเป็นตุ๊กแกไม่ยอมหลุด ผมภาวนาให้พี่เต้ทานแรงพี่ร็อคไหว
ผมเริ่มกลัวพี่เขาจนหัวหดใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ไม่คิดพี่เขาจะตามมาคอนโดไอ้ขิง
รู้ได้ยังไงผมอยู่ที่นี่ ท่าทางโกรธจัดจนผมเองถึงกับผวา เผลอผลักอกไอ้ขิงให้หลุดจากอ้อมกอดของมัน
กลัวพี่ร็อคคลั่งกลายเป็นโศกนาฏกรรมกลางเมืองไปเสียก่อน
“อย่าไปป๊อปกูเจ็บมึงก็เห็น มันทำกูมึงไปหามันทำไม” ไอ้ขิงก็ทำให้ผมพะวักพะวง ใช่มันเจ็บผมเห็น
แต่พี่ร็อคน่ากลัวสุดขืนผมดื้อมีหวังพังกันเป็นแถบแน่ ตอนนี้พี่เขาเลือดเข้าตาไม่ฟังใครแล้ว
กระทั่งพี่เต้ยังถูกถีบกระเด็นปลิวไปกระแทกเก้าอี้ล้มไม่เป็นท่า
พี่เขาคงจุกถึงลุกไม่ขึ้นหน้าตาบิดเบี้ยวเป็นที่น่าสงสารอยู่ไม่น้อย
“พี่ร็อคใจเย็น..ค่อยพูดค่อยจานะๆ” ผมค่อยยื่นมือหากล้าๆ กลัวๆ ยอมรับมือสั่นแขนสั่นไปหมด
พี่เขายอมหยุดขบกรามเกร็ง แววตาดุแดงก่ำอย่างคนโมโหถึงขีดสุด ผมไม่รู้สาเหตุเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่นอนหลับไป..
แล้วร่างผมก็ลอยหวือเข้ากระแทกอกกว้างจนจุก ผมยังไม่หายดีจากอาการปวดร้าวตามร่างกาย
พี่เขาเล่นรวบข้อมือกระชากอย่างแรง
“โอ๊ย!!..ปึ๊ก!” เจ็บ..พูดไม่ออกไปครู่ใหญ่
“ไอ้เหี้ยร็อคมึงทำมันทำไม ไม่พอใจมึงมาวัดกับกูสิวะไอ้สัสร็อค!” ไอ้ขิงมันแหกปากลั่น
กระโจนเข้าใส่พี่เต้ลุกขึ้นตอนไหนรวบกอดมันเอาไว้ได้ทันท่วงที
ก่อนจะถึงตัวพี่ร็อคที่รัดผมด้วยแขน กระดูกแทบหักเป็นชิ้นๆ
“มึงจะเข้าไปให้มันกระทืบหรือขิง ตัวมึงตอนนี้หมดสภาพแล้วห่า
อยากเป็นฮีโร่แต่ขอให้ใช้สติหน่อย” พี่เต้ตวาดแว้ดไอ้ขิง ทำมันหยุดดิ้นไปได้เหมือนกัน
ผมก็รีบห้ามไม่ให้มันวู่วาม ถึงพี่ร็อครุนแรงกับผมแต่พี่เขาคงไม่ถึงกับจะฆ่าผมหรอก
“ขิงมึงอย่าวู่วาม รีบไปทำแผลก่อน” ยอมรับห่วงมันมาก
ต้องเจ็บตัวเพราะผมเป็นสาเหตุ โมโหตัวเองชะมัด..มีแต่นำเรื่องมาให้มันเดือดร้อน
“มึงห่วงมันใช่ไหม ห่วงชู้จนออกนอกหน้า..อีร่าน!!”
พี่ร็อคสบถลั่นด่าใส่หน้าผมท่าทางโมโหสุดขีด เพิ่มแรงรัดผมจนหายใจแทบไม่ออก
“มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิด ฟังเหตุผลหน่อยพี่” ไม่ยอมแล้ว ถึงจะกลัวแต่ก็ต้องฮึดสู้
ผมตะโกนใส่แกเสียงดังไม่แพ้กัน ส่วนไอ้ขิงพี่เต้ลากเข้าห้องที่ผมเพิ่งออกมาปิดประตูเรียบร้อย
พี่เขาคงไม่ต้องการให้ฆ่ากันตายขึ้นที่นี่ ไม่เพียงกลายเป็นข่าวใหญ่
พี่ร็อคไม่พ้นตกเป็นผู้ต้องหาขืนเผชิญหน้ากันอยู่แบบนี้คงมีเรื่องให้ตายกันไปข้าง
คนที่ไม่น่ารอดคือไอ้ขิง มันจะเอาอะไรไปสู้พี่ร็อค พี่เต้ตัวอย่างกับควายยังกระเด็นด้วยถีบเดียว
ไอ้ขิงสูงกว่าผมเล็กน้อยมีเนื้อหนังอยู่ก็จริง เทียบกับพี่ร็อคเท่ากับเอาไม่ซีกไปงัดไม่ซุงชัดๆ
ไม่แปลกเลยสักนิดที่มันหน้ายับเยิ่น เสื้อผ้าหลุดลุ่ยสะบักสะบอมขนาดนั้น
“ฟังเหรอ..มึงอยากให้กูฟัง หลักฐานทนโท่ขนาดนี้ยังมีหน้าแก้ตัว มึงมันเกินกว่าที่กูคิดไว้ไปแล้ว..ป๊อป!”
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิด พี่อย่ากล่าวหาผมแบบนี้ ขอร้อง..อึก..ฮึกฮือ!จะด่าจะว่าอะไรผมก็ได้
แต่อย่าปรักปรำในสิ่งที่ผมไม่ได้ทำ ขอร้องล่ะผมไม่อยากได้ยิน ผมกับไอ้ขิงเราเป็นเพื่อนกัน
เหมือนพี่กับพี่เต้ไง ทำไมพี่ไม่เชื่อใจผมบ้าง ผมกับมันเป็นแค่เพื่อน
ผมไม่ได้คบชู้ไม่เคยมีอะไรเกินเลยอย่างที่พี่กล่าวหา” พี่เขาหยุดนิ่ง ผ่อนแรงรัดร่างผมลงทันที
หลังผมร้องไห้อย่างไม่นึกอาย รับไม่ได้ที่ถูกปรักปรำคบชู้ไอ้ขิง เรื่องที่ไม่ได้ทำแล้วโดนใส่ความมันเกินจะทนได้ครับ
“มึงไม่มีอะไรกับมัน แล้วมาหลับอยู่ห้องมันทำไม ใส่เสื้อผ้ามันอีก บนเตียงของมันเสียด้วย
กูตามหาจนหัวหมุนแยกกันไปทั้งไอ้เกรย์ ไอ้คม มึงกลับมาเสวยสุขอยู่กับมันที่นี่
ยังกล้าบอกกูไม่มีอะไร ถ้าไอ้เต้ไม่โทรบอกกูคงไม่มีโอกาสได้เห็นกับตา มึงมีอะไรจะแก้ตัว”
พี่เต้อีกแล้ว ทำไมทุกเรื่องพี่เขาต้องเจ้ากี้เจ้าการเกี่ยวข้องไปเสียหมด
“ผมวิ่งออกมาไม่มีตังค์ติดตัว กระเป๋าอยู่ในห้องถ้าพี่สังเกตคงเห็นวางอยู่หัวเตียง
ผมโทรให้ไอ้ขิงมันมารับ ปวดท้องเจ็บมือที่โดนน้ำร้อนลวก ผมหิวข้าว มันแค่มารับพาไปกินข้าว
พอกินยาเลยรู้สึกง่วง ถ้าพี่รู้เกี่ยวกับตัวผมอยู่บ้าง พี่ต้องมีข้อมูลสิครับ ผมกินยาแล้วมักง่วงนอนประจำ
ผมอาบน้ำเลยยืมเสื้อผ้ามันเปลี่ยนแล้วก็หลับ ผมต้องการเวลาพักร่างกายบ้าง คิดว่าพรุ่งค่อยกลับเซฟเฮ้าส์
ไม่ได้คิดจะหลบหน้าหายหัวไม่กลับไปเสียหน่อย ผมรู้ต้องเข้าห้องอัด
แค่ขอพักร่างกายนิดหน่อยไม่มีอะไรไปมากกว่านี้จริงๆ ครับ”
“ทำไมต้องเป็นไอ้ขิง เพื่อนมึงมีตั้งหลายคนทำไมต้องเป็นมันด้วย
มึงก็รู้มันคิดยังไงกับมึง กูเคยห้ามเคยเตือนมึงฟังกูไหมป๊อป..มึงยั่วโมโหกู”
“ผมกับมันสนิทกันรู้จักตั้งแต่ม.1 มันคนเดียวที่ผมไว้ใจได้ ไอ้แต๊ก
ไอ้นินไม่ใช่ผมไม่สนิท ระหว่างพวกมันกับไอ้ขิง ผมสนิทและเชื่อใจไอ้ขิงมันมากกว่าพี่พอเข้าใจไหม
เหมือนที่พี่เชื่อใจพี่เต้ไว้ใจพี่เต้ไง พี่รู้พี่เต้รู้สึกยังไงกับพี่ แต่พี่ก็เชื่อใจไว้ใจพี่เขาไม่ใช่หรือครับ
หรือว่าพี่กับพี่เต้ก็มีอะไรกันด้วย ถึงได้คิดว่าผมกับไอ้ขิงต้องมีอะไรกัน”
ผมย้อนพี่ร็อคอย่างทำใจกล้าสะกดความกลัวไปชั่วขณะ
มาถึงตอนนี้ผมต้องทำให้พี่เขาเชื่อว่าผมกับไอ้ขิงเราไม่ได้มีอะไรกันอย่างที่พี่เขาคิด
“มันเหมือนกันที่ไหน กูกับไอ้เต้ไม่เคยมีอะไรกัน..มึงอย่าอ้าง”
“แล้วทำไมผมกับไอ้ขิงต้องมีอะไรกันด้วย..ห๊ะ!” เอาสิ! ทีเขากล้ายืนยันย้ำให้ผมเชื่อ
แต่กับผมพี่เขาดันยัดเยียดให้เป็นชู้กับไอ้ขิงอยู่นั่นแหละ
“แม่งเอร้ย! กลับไปกับกูเรื่องนี้กูยอมเชื่อ แต่มึงยังไม่พ้นคดีที่หนีออกมาแล้วไม่รับโทรศัพท์กูอีก
มึงเป็นเหี้ยอะไร? เรียกร้องความสนใจหืม” พี่เขาลากกึ่งอุ้มผมออกนอกห้องอย่างไม่สนใจ
ไม่แม้แต่จะให้หยิบโทรศัพท์แบตหมดที่ทิ้งไว้ในห้องไอ้ขิง
“ผมลืมโทรศัพท์” พยายามบอก
“ไม่ต้องเอาแม่งแล้ว ซื้อใหม่” ฟังซะที่ไหน โทรศัพท์ไม่เสียดายแต่เบอร์ในซิมผมล่ะ
เบอร์แม่เบอร์อาพนม เบอร์คนสำคัญอยู่ในนั้นจะทิ้งได้ไง
“ไม่ได้..ผมต้องเอาโทรศัพท์” พยายามขอร้อง
“มึงอยากกลับไปดูหน้ามันนักใช่ไหม กูบอกซื้อใหม่กูมีปัญญาซื้อ”
ผมอยากเอาหัวโขกพื้นให้ตายเสียตรงนี้ พี่ร็อคเป็นคนเข้าใจอะไรยากมาก
“ไม่ใช่แบบนั้น ในเครื่องมีเบอร์แม่..ผมทิ้งไม่ได้” ชี้แจงแล้วนะ
“ทิ้งไปซะ! แม่มึงรู้มึงอยู่กับกู ติดต่อไม่ได้ก็คงไม่ใช่นักธุรกิจแล้ว”
นั่นไง..เหตุผลพี่เขาคือคำตอบ เผด็จการชัดๆ มาถึงขั้นนี้ผมได้แต่ยอมพี่เขากระเตงกึ่งลากเข้าลิฟต์อย่างจนหนทาง
ขาไม่แตะพื้นด้วยซ้ำ เรียกยินยอมพร้อมใจก็พูดไม่เต็มปาก บอกไม่อยากกลับก็ไม่ใช่
ดันรู้สึกดีที่พี่เขามาตามแถมออกอาการคลั่งจนผมขยาด อย่างน้อยยังมีความสำคัญกับพี่เขาอยู่
โดยเฉพาะตอนหลุดปากออกตามหาผมจนหัวหมุน ทั้งพี่เกรย์ พี่คมไม่ได้อยู่เฉย
ถึงผมจะสร้างปัญหาให้ทุกคนเดือดร้อน แต่กลับรู้สึกอุ่นใจ
การที่เราเป็นคนสำคัญในสายตาคนที่เรารัก ไม่ว่าจะรูปแบบไหนก็ทำให้รู้สึกมีความสุข
ตอนนี้ผมรู้สึกสุขปนทุกข์ ที่เป็นต้นเหตุให้ขิงมันเจ็บ แต่ก็วางใจพี่เต้ต้องดูแลมันอยู่
พี่เขาคงไม่ปล่อยให้มันซึ่งเป็นนักร้องกำลังมาแรงเสียโฉมจนออกงานไม่ได้แน่
ที่แอบเบาใจอีกเรื่องคือ คงไม่ตกเป็นข่าวพี่เขาอยู่ในวงการกันมานานหลายปี
ย่อมรู้วิธีจัดการกับปัญหาไม่ให้เป็นข่าว จนภาพลักษณ์ของพวกเขาเสื่อมเสียไปด้วยเช่นกัน
ทุกอย่างคงลงตัวในไม่ช้า มีแต่ผมนี่แหละถึงพี่ร็อคจะดูอ่อนลงก็จริง แต่ประโยคที่ย้ำว่าผมยังไม่พ้นคดี
ทำให้หนาวได้ไม่น้อยเลยทีเดียว บทลงโทษคดีที่พี่เขาหมายหัวไม่อยากนึกโดนอะไรบ้าง
ถ้าต้องโอนทำแบบนั้นอีกผมแย่แน่ นี่ยังระบมไม่หายภาวนาในใจพี่เขาจะไม่ใช้วิธีนี้ลงโทษผม
ถ้าทำจริงผมขอให้นุ่มนวลกับผมสักนิดก็ยังดี..
ไม่ใช่ในหัวผมลามกหมกมุ่นแต่เรื่องนี้ แต่ผมสัมผัสได้บางอย่างว่า
พี่ร็อคที่กำลังโกรธโอบอุ้มกึ่งกระเตงผมอยู่ขณะนี้ เต็มไปด้วยอารมณ์อยากขย้ำกระทำชำเราผมให้แหลกคามือ
แม้พี่เขาจะอุ้มแต่การเสียดสีที่เกิดขึ้นทำให้ผมรับรู้ก้อนเนื้อแข็งขืน ซึ่งดุนดันในกางเกงยีนส์ของพี่เขามันชัดมาก?
มาแล้วนะคะ อืดมาม่ากันต่อไปนะคะ
ยังมีอีกหลายชามค่ะ 
หัวข้อ: @@โดย Luk {ป๊อป&ร็อค..วงรักหน่วงใจ} 4/7/57++P.29..End พร้อมเปิดจองหนังสือ P.1 (อ่าน 168013 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก