หัวข้อ: กลับมาจากนรก - เปิดรีพริ้นท์แล้วนะรู้ยังแฟนขาบบบบ วันนี้-20/10/58

[B52]

ภาคสองไม่ได้แวะมาอ่านสะนาน มันมาไกลขนาดนี้เลยรึ สนุกมาก

[pattyyaoi]

อยากอ่านคู่ของเด็กพิซซ่าจังค่ะ 

[Inwoสูs]

ยศ เราอายแทนนายเลยละ

[YaoTJi]

เขินอ่ะ 

[IsDeer]

คุณพี่ควรโดนส่งไปเรียนเอกภาษาไทยนะ 

[na_near]

สนุกจนไม่อยากใหัจบ มันรู้สึกแบบนี้สินะ
มาอ่านกี่ทีพี่น้องคู่นี้ก็มุ้งมิ้งกันตลอดดดดด

[ตีสี่]

คู่นี้น่ารักมุ้งมิ้งดีแหะ

[Nus@nT@R@]

พี่ยศ....น่ารัก

[hewlett]

บก.มองโลกในแง่ดีมากเลย พี่ยศเราเลยได้เงินจกาภาษาต่างดาว

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

คุณพี่ใช้ชีวิตชิลล์ๆได้ทุกวันเลย
ตอนนี้น่ารักจัง
อยากอ่านตอนของเจ้าเหมียวไมเคิล

[mutyamania]

ตอนที่ 5  วันลำบาก(ฉิบหาย)ของนายพิซซ่า



[บรรยาย]


หญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าของเขาช่างเย้ายวนใจยิ่งนัก


เธอสวมชุดสีขาว  เนื้อผ้าบางเบา  ขับให้ตัวเธอนั้นดูเหมือนกับมีรัศมีเรืองรอง


นางฟ้า....นี่มันนางฟ้าชัด ๆ


เขาเดินตามเธอเข้าไปในตึกนั้น  ราวกับถูกสะกดจิต 


ภายนอกตึกนั้นดูสวยงามเช่นไร  ภายในนั้นก็งดงามไม่ต่างกัน  ข้างในตึกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ชั้นดี  ใหญ่โตโอ่โถง  ไม่ผิดไปจากภาพของโรงแรมระดับห้าดาว  ที่ตีพิมพ์ในนิตยสาร  หญิงสาวเดินนำหน้าเขาอย่างอ้อยอิ่ง  เดินขึ้นบันไดไป  แม้กระนั้น  เขากลับรู้สึกเหนื่อยเหมือนวิ่งแข่งมาราธอน


ภายนอกนั้นดูสวยงามเช่นไร


ภายในนั้นก็งดงามไม่ต่างกัน


ทันทีที่เธอเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่ห่อหุ้มร่างงาม  ต่อหน้าต่อตาเขา  ในห้องนอนที่บรรยากาศแสนวาบหวาม  หาใช่เนินเนื้อเนียนขาว  กับอกอิ่มคู่โตอย่างที่ใจของเขาหวังจะได้เห็นไม่


กลับเป็นหัวใจของเธอ....ก้อนเนื้อสีแดงสดที่กำลังเต้นเป็นจังหวะ  ขดลำไส้  ปอด  ม้าม  กระบังลม  ทุกอย่างนั้นช่างดูสวยงามไม่ต่างจากภาพที่ได้เห็นบนโปสเตอร์ในห้องเรียนวิทยาศาสตร์  พร้อมใจพากันหล่นตุ่บลงมาตรงหน้าเขา  ชายหนุ่มพยายามกรีดร้อง  แต่กลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา  พยายามจะหนี  ทว่าไม่อาจขยับขาทั้งสองข้างได้


“ไม่ชอบแล้วเหรอจ๊ะพี่จ๋า”


เสียงหวาน ๆนั่น....คงน่าฟังดีไม่น้อย  หากว่าริมฝีปากของผู้พูด  ไม่ได้ฉีกกว้างขึ้นไปจรดใบหูแบบนั้น  และเธอก็ค่อย ๆเคลื่อนกายเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ  เขาหลับตาปี๋  รู้สึกถึงลมหายใจเหม็น ๆที่แสนเย็นชืดกำลังรดใบหน้าของเขา


“ไปอยู่ด้วยกันนะ”
“อ๊ากกกกกกกก”


เขากรีดร้องออกมาสุดเสียง  เมื่อลืมตาขึ้นมาพบว่าตัวเองนั้นกำลังถูกตรึงอยู่บนเตียง  โดยมีผีสาวนั่งคร่อมร่างเขาอยู่  เธอจ้วงมือลงไปที่หน้าอกของเขานับครั้งไม่ถ้วน  จนกระทั่งควักเอาหัวใจของเขาออกมาบีบขยำเล่น  รอบเตียงนั้นมีผู้ชายนับสิบยืนล้อมอยู่  ทุกคนล้วนมีใบหน้าเศร้าสร้อย  และรอยแผลอันน่าสยองอยู่บนส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายแตกต่างกันไป




แปะ...แปะ




มีเสียงตบมือดังขึ้นสองครั้ง


ภาพทุกอย่างนั้นหายวับไปกับตา  มีเพียงผีสาวกับเขา  ซึ่งตัวเขานั้นกองอยู่บนพื้นปูนเย็นเฉียบสกปรก  ภาพสวยหรูที่ได้เห็นตอนเดินเข้ามานั้น  แท้ที่จริงเป็นเพียงตึกร้าง


“แกเป็นใคร”
“ว๊า.....ใช้ภาพลวงตานี่นา  ไม่เจ๋งเลยนะพี่สาว”


เด็กผู้ชายตัวขาวซีด  ปรากฏตัวขึ้นจากมุมมืด  พ่อหนุ่มน้อยค่อย ๆเดินกึ่งกระโดดกระย่องกระแย่งข้ามเศษอิฐเข้ามา  ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าเธอแล้วฉีกยิ้มแฉ่ง


“เดี๋ยวจะโชว์เทคนิคเจ๋ง ๆให้ดู”


เด็กหนุ่มปริศนาเอ่ยกับผีสาวด้วยน้ำเสียงขี้เล่น  ก่อนจะเริ่มจากทำปากมุบมิบเหมือนเคี้ยวอะไรบางอย่าง.....


“แฮ่!!!!!”
“ว๊ายยยย”
“ผีอะไรตกใจได้ด้วย”


จะไม่ให้หล่อนตกใจได้อย่างไร  ตั้งแต่ตายไป  เคยเห็นผีด้วยกันมาก็มาก  สภาพศพเธอเองก็ใช่ว่าจะน่าดู  แต่หมอนี่ดูยังไงก็ไม่เหมือนผีหรือวิญญาณเลยสักนิด  แต่ที่ทำให้หล่อนตกใจ  เป็นเพราะไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้(จากมนุษย์)มาก่อน  อยู่ ๆเด็กหนุ่มก็อ้าปากออกกว้าง  ส่งเสียงคำรามน่าสยอง  พร้อมกับฟันเขี้ยวนับร้อยซี่เหมือนฟันปลาฉลาม


“มีอีกนะ”
“อึ๊ยยยย”


ตามด้วยหมุนคอโชว์สด ๆ จากนั้นก็เป็นกลเลือดไหลออกจากตา  ปาก  และจมูก  ก่อนที่เลือดนั้นจะไหลย้อนกลับเข้าไป  และสุดท้ายเด็กหนุ่มก็หมุนลูกตากลับไปกลับมาให้เธอดู


“นี่นาย....นายว่าเรากับพี่สาวใครเจ๋งกว่ากัน”
“ว๊ากกกกกกกกกกก”


เด็กหนุ่มหันไปถามเหยื่อ  ที่ตอนนี้รู้สึกตัวแล้ว  ว่าหัวใจไม่ได้ถูกควักออกไปอย่างที่คิด  ชายหนุ่มแหกปากร้องลั่น  ก่อนจะวิ่งหนีออกไปจากตึกร้างนั้น


“ไอ้เด็กบ้า.....เหยื่อชั้นหนีหมดแล้ว”


ที่แห่งนี้จองจำวิญญาณของเธอ  และเธอดำรงอยู่ด้วยแรงแค้น  เป็นเรื่องที่ไม่อาจหาคำตอบได้  และคนอย่างเกียรติยศก็ไม่คิดหาคำตอบให้ปวดหัว   จะมีก็แต่สงสัยว่าหากเธอมีพลังอำนาจขนาดนี้  ใยไม่ออกจากตึกร้างนี้ไปเสีย  แล้วไปแก้แค้นคนที่ฆ่าเธอจริง ๆ ไม่ใช่เล่นงานเหยื่อมั่วซั่วแบบนี้


แต่ก็นั่นแหละ


ไม่ใช่กงการอะไรของเขา  ที่จะต้องมาเข้าใจเรื่องของมนุษย์และสิ่งที่เคยเป็นมนุษย์(เพราะเขาเป็นสิ่งมีชีวิตระดับสูง)  พลังงานของเธอสูงมากก็จริง  แต่ไม่ได้เศษเสี้ยวของดวงจิตของเขา


ก็แค่ภาพลวงตาอลังการงานสร้าง  แต่สุดท้ายเหยื่อทุกรายก็กลัวจนหัวใจวายตายไปเองทั้งนั้น


วิญญาณร้ายตกใจไปชั่วขณะ  แต่เมื่อตระหนักได้แล้วว่าคนตรงหน้าเธอ  ไม่ว่าจะเป็นตัวอะไร  แต่หมอนี่ก็คือสิ่งมีชีวิตที่ยังหายใจ  เธอไม่รอช้า  แปรสภาพเป็นพลังงาน(ลูกไฟ)สีเพลิง  พุ่งเข้าใส่ร่างของเกียรติยศ


ไม่แน่


หมอนี่อาจจะพาเธอออกไปจากที่แห่งนี้ได้


เธอจะยึดร่างของเด็กหนุ่มที่มีพลังลึกลับนี้  ช่วงชิงมาเป็นพลังของตัวเอง  เพื่อแก้แค้นผู้ชายทั้งโลก


“เอิ๊กกกกก”


เธอมัวแต่กระหยิ่ม  หารู้ไม่ว่าตอนนี้พลังงานของเธอกำลังละลายอย่างช้า ๆ


ในท้องของเกียรติยศ


ไม่ได้ยินเสียงเรอ


ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น


“อิ่มจัง”


ไม่ได้ยินแม้แต่วลีเมื่อกี้นี้


เกียรติยศเอามือลูบท้องตัวเองเบา ๆ นอกจากเลือด  น้ำองุ่น  และรูทเบียร์ของ A&W แล้ว  พลังวิญญาณที่เต็มไปด้วยความแค้นคือแหล่งอาหารชั้นยอด
.
.
.
.
.
.
.
ปึงปึงปึง


เสียงทุบประตูในยามวิกาล  ปลุกชายหนุ่มหัวฟูให้ตื่นขึ้นมาในสภาพงัวเงียและหงุดหงิดสุด ๆ


ใครกัน


“พี่โฉ”
“ไอ้เชี่ยเบสท์”


รุ่นพี่จอมกร่างโผเข้ากอดเขาอย่างสุดผวา  สาบานได้ว่าเขาได้ยินเสียงสะอื้น  เหมือนคนที่เพิ่งผ่านประสบการณ์เลวร้ายมาหมาด ๆ  ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างไอ้หมอนี่จะมีมุมนี้  มุมที่อ่อนแอ๊.....อ่อนแอ


โดนกะเทยถึกอัดถั่วดำมาหรือไง!!!!


“โหพี่แม่งแดกเหล้าหรืออาบมาเนี่ย....เหม็นชิบหายเลย”
“กูอ้วกมาน่ะสิไอ้เหี้ย  อ้วกยังกองอยู่หน้าห้องมึงเลย”
“เชี่ยพี่เดี๋ยวผมโดนเจ้าของหอด่า”
“ช่างแม่งก่อนเถอะ  มึงต้องไม่เชื่อแน่  เมื่อกี้เว้ย  แม่งกูเจอสาวอย่างแจ่ม.....แจ่มสัด  แต่แม่งไป ๆ มา ๆกลายเป็นผีเฉยเลย  แล้วแถมมีผีเด็กอะไรก็ไม่รู้  มาโชว์หมุนคอให้กูดู”
“เมามากก็ไปนอนไป”


พี่โฉคนนี้เป็นคนที่เขาค่อนข้างเกลียดนิด ๆ จะว่าไปในความเกลียดนั้น  มันมีความเกรงใจที่เกิดจากการโขกสับปะปนอยู่  เขาโดนหมอนี่โขกสับจนหงอมาแต่ไหนแต่ไร  ทั้งที่เรียนและที่ทำงาน


ใครจะเชื่อว่าคนอย่างพี่โฉจะเป็นนักเลงหัวไม้  แล้วใครจะเชื่อ  ว่าผู้ชายหน้าเถื่อน  หัวฟู  ตัวสูงโย่งอย่างเขาที่ดูคล้ายกับเอ็ดดี้ เมอร์ฟี่(แค่ทรงผม)  กลับมากลัวไอ้เตี้ยตัวขาวตาตี่  หน้าตาเหมือนหมาพันธุ์บลูเทอเรีย  ที่สูงแค่หน้าอกเขาเท่านั้น


“กูขอโทษที่ไม่เชื่อเรื่องผีของมึง  กระจ่างก็วันนี้แหละวะ  แมร่งเล่นซะสร่างเลยเบสท์เอ๊ย”
“หึ.....กรรมของมึง...สม!!!!!”
“ห๊ะ....มึงว่าไงนะ”
“ผมบอกว่าเจ้ากรรมนายเวรมั้งพี่”
“เออ...คืนนี้กูนอนค้างห้องมึงนะ  พรุ่งนี้กูค่อยขนของมาอยู่ด้วย”
“เหวยยยย.....อะไรอ่ะครับ”
“ทำไมวะ  มึงจะให้กูทนอยู่อย่างหลอน ๆคนเดียวเนี่ยนะ  ไม่เอาหรอก  อยู่กับมึงอ่ะดีแล้ว  เวลาผีมามึงจะได้อยู่เป็นเพื่อนกูไง”
“ไหงงั้นล่ะครับ”


พอเริ่มบ่นมากเข้า  เขาก็ถูกฟันฉับเข้าให้ที่ลูกกระเดือก  เล่นเอาลงไปนอนกุมคอ  ร้องโอดโอย  แต่หาได้มีความสงสารสักนิดจากผู้ลงมือไม่  กลับกลายเป็นโดนซ้ำอีกหนึ่งดอก  ข้อหาหมั่นไส้


“มึงอย่ามีปัญหามาก....หรือมึงจะไปนอนกับกู  แต่ไม่ไหวว่ะ  ซกมกเกินมึงอ่ะ  กลัวกลิ่นติดเตียงกู”


ตัวนำโชคของเขาเพิ่งจะกลับไปได้ไม่นาน  ตัวอับโชคก็เข้ามาเยือนถึงที่


ซวยซ้ำซวยซ้อนเสียจริง


“คร่อกฟี้”
“หลับง่ายจริงนะมึงอ่ะ”


เขาลุกขึ้น  ยืนจ้องผู้ชายหน้าตาเหมือนสุนัข  กำลังหลับปุ๋ยเป็นเด็ก ๆ โดยเอามือประสานไว้กลางอก  เขาเอาเท้าเขี่ย ๆร่างของรุ่นพี่ตัวแสบ  แต่อีกฝ่ายก็หลับสนิท  ไม่รู้สึกตัว


“ชีวิตกูแม่งโดนทำร้ายตลอด”


เขาเดินไปหยิบไม้ถูพื้น  ก่อนจะตรงดิ่งไปยังหน้าห้อง  ต้องรีบจัดการกับกองอ้วก  ก่อนที่พรุ่งนี้เจ้าของตึกจะมาเห็น  โดนด่าหูฉีก ดีไม่ดีเสียค่าปรับบานเบอะจนต้องกินมาม่าอีก



หารู้ไม่ว่าคนที่นอนหลับตาอยู่นั้น  ค่อย ๆลืมตาขึ้นมอง



และอมยิ้มอย่างมีความสุข  แม้ว่าใบหน้าของเขาตอนที่ยิ้ม  จะดูน่ารักกว่าตอนเก๊กโหดเยอะ  แต่ไม่ค่อยจะมีใครได้เห็นมุมนี้ของเขานักหรอก



ทั้ง ๆที่เพิ่งเจอผีกับตัวประหลาดเล่นมายากลโชว์มาหมาด ๆ  มาเลยนะนั่น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เที่ยงวันต่อมา....


“แดกอะไรวะเบสท์”
“มาม่าปลาป๋องครับพี่”
“ห่า....แดกให้มันดีดีหน่อยสิ  ผอมจนจะเป็นเด็กเอธิโอเปียแล้วมึงอ่ะ”
“อย่างน้อยผมก็ได้สูงนะพี่....”
“นี่หาว่ากูเตี้ยเหรอ”

แล้วพ่อหนุ่มพิซซ่าก็ถูกงับหู  หมอนี่นอกจากหน้าเหมือนหมาแล้ว  ดุเหมือนหมาแล้ว  ยังกัดเจ็บเหมือนหมาไม่มีผิด

“เฮ้อเบสท์เอ๊ย.....”
“เห?...ครับ”
“พี่แม่งช็อตว่ะช่วงนี้”


'แล้วยังไงล่ะครับ....ก็แล้วมันยังง๊ายยยยย'


พ่อหนุ่มพิซซ่าได้แต่ข่มความขมขื่นเอาไว้  มาอีหรอบนี้คงจะขอยืมเงินอีกแหง ๆ  ยืมแล้วคืนก็จริง  แต่ยืมไปพันนึง  กว่าจะคืนก็นานโข  แถมมาทีละร้อยสองร้อย  ชวนไปเลี้ยงเหล้าแล้วก็เป็นอันหายกัน  มิหนำซ้ำยังมาทวงบุญคุณค่าเหล้าส่วนเกินให้เจ็บใจเล่นอีก  ทั้ง ๆที่เขาไม่ได้อยากไปดื่มด้วยเลยสักนิด


ครั้นจะทวงก็ไม่กล้า  เคยหนหนึ่ง  พ่อเตะเข้าให้ที่ชายโครง  ระบมเป็นอาทิตย์


“ยืมเท่าไหร่ครับ”
“เหี้ยเบสท์มึงฟังพี่ก่อนสิวะ”
“ครับ....ฟะ...ฟังก่อนครับ”
“พี่ติดค่าเช่าเค้ามาหลายเดือนแล้ว”


'ก็แล้วจะเอาเท่าไหร่ล่ะครับ'  หนุ่มพิซซ่ารำพึงรำพัน  น้ำตาตกในอย่างล่วงรู้ชะตากรรม


“พี่เลย.....”


ลองได้ใช้สรรพนามแทนตัวว่าพี่  คราวนี้ไม่ล่อเป็นหมื่นเลยหรืออย่างไร


“พี่ขอมาอยู่ด้วยได้มั้ย”
“พรวดดดดด”
“ไอ้สัด!!!!  พ่นมาทำเหี้ยอะไร  มาม่าเต็มหน้ากูเลยไอ้เหี้ย!!!!”
“ผมขอโทษ  ผมเช็ดให้นะครับพี่”


ช้าไปแล้ว  พ่อหน้าหมาตาตี่ถอดเสื้อตัวเองออกมาเช็ดหน้าตัวเองเสร็จสรรพ 


ขะ.....ขาวเนียน


ขาวเนียน


ขาวเนียน


ข้างนอกว่าขาวแล้ว


ข้างในนั้นขาวกว่า


เฮือกกกกกก


“มองอะไร  เอาเสื้อกูไปซัก  อ้อ....กูมาอยู่เนี่ย  อยู่ฟรีนะ  ไม่จ่ายค่าห้องนะเฟ้ย  น้ำไฟก็ไม่หารนะ  เพราะมึงน่ะเป็นหนี้บุญคุญกูหลายเรื่อง”
“ตะ...ตอนไหนวะครับ”
“ขึ้นเสียงเหรอไอ้ห่าเบสท์”
“ขอโทษขอรับ”
“เมื่อกี้นี้มึงก็เห็นหัวนมกูแล้ว  กูไม่เคยให้ใครมาดูฟรี ๆนะเว้ย  ถือเป็นค่าห้องละกัน”



'ใครขอดูของมึงวะครับ'



พ่อหนุ่มพิซซ่าพูดกับตัวเองในใจเช่นเคย



สมกับเป็นวันลำบากที่แสนยาวนานไร้ที่สิ้นสุดจริง ๆ



คุณเกียรติยศครับ  ตัวนำโชคของผม  ผมอยากให้เป็นคุณมากกว่าที่อยู่ตรงนี้ 



และถ้าหากเป็นเช่นนั้น.....



เขายอมทุ่มน้ำองุ่นไม่อั้นเลยจริง ๆ
.
.
.
.
.
.
.
“โย่วภูมิน้องรัก”


เกียรติยศเดินหน้าระรื่นเข้ามาในบ้าน  เอ่ยทักทายน้องชายด้วยน้ำเสียงสดชื่น


“พี่ไปได้ของดีมาแหละ”
“ผมรู้แล้วล่ะ.....พี่ไปกินผีมาล่ะสิ”
“โห่.....ช่วยทำเป็นไม่รู้บ้างก็ได้นะน้องรัก”


ภาคภูมิแสยะยิ้มเยือกเย็น  จ้องมองพี่ชายของเขาตาเป็นมัน


คราวนี้จะกินอย่างไรดีนะ 


พลังงานจากตัวพี่


จะขอแบ่งด้วยวิธีไหนดี


"พี่แบ่งพลังให้นายนะ....จะเอาเลยแม๊ะ"
"ยินดีครับคุณพี่"


ภรรยาย่อมรู้ใจสามีสินะ
.
.
.
.
.
.
.
to be con

 

[Chichi Yuki]

สงสารเด็กส่งพิซซ่าอ่ะ โดนรังแกตล๊อด~
ไม่เคยจะได้อยู่สุขสบายซะที นึกว่าจะเป็นเคะ ที่ไหนได้ดั้นไปเป็นเมะ นั่นแหละคือความลำบากอันใหญ่หลวง
แต่สำหรับภาคภูมินี่สบ๊าย ยิ่งเป็นเมะด้วยแล้วยิ่งสบายไปใหญ่
ถึงยังไงก็ไว้อาลัยให้กับเจ้าเด็กส่งพิซซ่าที่ดูท่าจะลำบากเมื่อได้เมีย อาเมน~

[YaoTJi]

โอ๊ยยยยยย เรื่องเด็กส่งพิซซ่าคุ้มจริงๆค่ะ ทำไมเราฟินคู่นี้มากกกกก ชอบอ่ะ ขออีกได้ไหมคะ 

[sz4music]

ตอนแรกนึกว่าเด็กส่งพิซซ่าจะเป็นเคะ 555555

เมะซะงั้น อยากอ่านคู่นี้เต็มๆอ่ะค่ะ

[zhai]

 
ขอบอกว่าประทับใจกับนิยายเรื่องนี้อย่างมากๆๆๆ
พล็อตเรื่อง แนววววว จริงๆ 
บวก ทึ่ง อึ้ง และปนเสียว
ไม่ค่อยได้อ่านนิยายที่สร้างตัวเอกได้แปลก
ระทึกใจ + ทำให้แปลกใจได้ทุกตอน
สร้างสรร ความโหดแบบฮาๆ ได้ตลอด

[comkacom]

555 เห็นแวว ทาส มาแต่ไกล หนุ่มพิซซ่า ต้องลำบากหาเลี้ยงเมียแน่นอน ใครจะน่ารักเท่าคุณพี่ละค่ะ หาเลี้ยงน้อง+สามี โดยตลอด ทั้งเเต่งนิยายหาเงิน ออกล่าหาอาหาร น่ารักที่ซู๊ดดดดดด

[PJansam]

ว้าวววว คู่เบสหละ

[IsDeer]

อ้าว เด็กส่งพิซซ่าเป็นเมะเหรอ
โดนเมียข่มตั้งแต่ยังไม่ได้กันเลยนะนั้น

สรุปว่าอะไรบนโลกนี้ที่ คุณพี่กินไม่ได้มั่งเนี่ย

ปอลิง: ขอคู่นี้อีกหน่อยจิ

[Inwoสูs]

หาคู่+งาน+เงิน   ให้เด็กส่งพิซซ่า หน่อยนะคนเขียน สงสารอะโดนแกล้งโดนหลอกตลอดเลย

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

สยองอ่ะเรื่องนี้ สยดสยองมากๆๆๆๆ จริงๆเป็นคนที่ไม่ค่อยถูกกับเรื่องแนวนี้ (มันติดหัวจนนอนไม่หลับ) แล้วอ่านเข้าไปได้ไงวะเนี่ยยยยยยยย 555+ เรื่องลุ้นระทึกและแปลกๆดึ นี่แหละทำให้ต้องอ่านๆๆๆจนจบ 55555+ เจ๋งค่ะ

[kny]

งงกับเกียติยศพี่แกแต่งน้ิิยายขายแต่ภาษาเขียนยังแปลกๆแล้วแกทำไง

[~ ฤดูใบไม้ผลิ ~]

เด็กส่งพิซซ่าโดนจีบ 5555
อยากอ่านคู่นี้เต็มๆจัง
เหลือตอนพิเศษอีกตอนก็จบซะแล้ว
ไม่อยากให้จบเลย
มาต่อเรื่อยๆน๊าาคะ

[B52]

โคตรจะสงสารเด็กส่งพิซซ่าโดนตลอด

[SiLent_GRean]

เรื่องราวของเด็กส่งพิซซ่ามีอีกมั้ยอ่ะ ชอบบบบบบบบ 

[NeN~]

พี่ยศฆ่าคนอีกแล้วววววว ถึงจะเป็นคนโรคจิตแม่ลูกนั่นแต่พวกนางก็ยังเป็นมนุษย์นะ ห้ามฆ่าพร่ำเพรื่อสิ แอร้ยส์

สงสารเด็กจัง พี่ยศจะช่วยดีๆ เอาผ้าปิดตาเด็กหน่อยก็ไม่ได้ โดนรถชนตายอีก โฮรววววววว

น้องพิซซ่าเป็นเมะหรือนี่! แถมมีป้ายสมาคมคนเกลียมัวคล้องคอไว้อีกต่างหาก ฮ่าๆๆ สู้ๆนะตัวเอ๊ง

ป.ล. พี่ยศเอาเงินห้าหมื่นมาจากไหน๊

[mutyamania]

^
^
^
^

พี่ยศขโมยเค้ามา....555+

[na_near]

น่ารักจริงๆคุณเกียรติยศ
เบสเด็กส่งพิซซ่าอาจเป็นเคะก็ได้นะ (ยังหวังๆ) ก็ความสูงมันไม่มีผลในแนวนอน อิๆ

[mur@s@ki]

คุณพี่นี่ตัวแสบจริงๆ 

[mutyamania]

ตอนสุดท้าย....


วันน์สะบายน์ของง์จ้าวเมวว




“เมี๊ยว”

ร่วมยี่สิบปีที่เราไม่ได้เจอกัน

พี่ฮะ

พี่ยู

ฮึก.....ฮึก.....เมี้ยววววววว

เขี่ย ๆๆๆๆๆ

“แฮ่......น่ากลัวใช่มั้ยล่ะไอ้เคิ่ลลูกรัก”

ไอ้ใจร้าย.....ใจร้ายเกินไปแล้วน๊า



[ไมเคิล]


วันนี้เป็นวันสบายของไอ้ทาสมนุษย์ทั้งสอง

“ปลาเส้นไหมไอ้ลูกชาย”
ชิส์.....เชอะ...เชอะ ๆ ๆ ๆ

ผมโกรธ!!!!  โกรธไอ้คนที่นั่งทำเป็นทองไม่รู้ร้อน  จิบชายามบ่ายด้วยท่าทางที่ติดหรู  พาลโกรธอีกคนหนึ่งที่ยังนั่งอ่านหนังสืออยู่ได้หน้าตาเฉย  ทั้ง ๆที่อีกคนหนึ่งเพิ่งจะก่อเรื่องเอาไว้แท้ ๆ  ใช่สิ.....ใครมันจะไปเข้าใจความรู้สึกของแมว....เอ่อ....หนูในร่างแมวอย่างผมกันเล่า


คือเรื่องมันเป็นแบบนี้นะ


ผมนอนบิดขี้เกียจอยู่ตรงสวนหลังบ้าน(ใช่แล้ว....ใกล้ ๆต้นไทรที่มีกระดูกมือคนโผล่ขึ้นมานั่นแหละ)


และผมเจอกับหนูยักษ์ตรงนั้น!!!!


แวบแรกที่เห็น  ช่างเหมือนพี่เหลือเกิน.....ดวงตาปูดโปน  ผิวหนังคล้ำย่นที่ปราศจากขนขาว ๆ ปกคลุม  เขี้ยวแหลมคม  และตัวที่โตขนาดเกือบจะเท่าลูกแมว


ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเจ้าหนูยักษ์ที่นอนแน่นิ่ง  พยายามเปล่งเสียงออกมาเป็นภาษาหนูที่แสนคุ้นเคย  แต่จนแล้วจนรอดนั้น  เสียงของผมมันก็ยังเป็นเสียงของแมวอยู่ดี


เมี๊ยววววววว.....พี่ยูฮะ....ผมคิดถึงพี่จัง.....เจ้าบ้า!!!!


ถึงผมฟังภาษาหนูรู้เรื่อง  แต่ผมก็ไม่อาจสื่อสารกับพวกพ้องได้  นั่นเพราะผมอยู่ในร่างของแมว  เสียงที่เปล่งออกมาก็ย่อมต้องเป็นเสียงแมว  มันช่างเจ็บปวดและอัดอั้น  ทุกครั้งที่ผมเจอหนูบ้าน  แล้วพวกมันแสดงท่าทางหวาดกลัวผมเต็มประดา


น่าแปลกที่อยู่ ๆเจ้าหนูยักษ์ก็โผล่ขึ้นมาแบบนี้  ผมเขี่ย ๆ ตบ ๆมันดูอย่างเบามือ  แต่ไม่ยักกะมีสัญญาณตอบรับ


ไม่มีสัญญาณชีวิตจากเจ้าหนูน่าเกลียดตัวนี้


เฮ้ย  ยี่สิบปีเชียวนะ  อยู่ ๆพี่ก็จะโผล่ขึ้นมาแล้วก็มาตายกันง่าย ๆต่อหน้าต่อตาผมแบบนี้เนี่ยอ่ะนะ


มันไม่แฟร์


พี่ยูฮะ


ฮึก...ฮึก....ง๊าวววววววววว


“แฮ่............”


อ๋า.....พี่ผมยังไม่ตาย


ดีใจจัง


พี่ผมขยับได้


เดี๋ยวนะ....ไม่ใช่ละ


ทำไมพี่ผมลอยได้ล่ะวะ  ลอยอย่างกับถูกใครบางคนสะกดจิตทำให้ลอย  ใครล่ะในบ้านหลังนี้ที่มีพลังแบบนั้น


“แฮ่......น่ากลัวใช่มั้ยล่ะไอ้เคิ่ลลูกรัก”


นั่นไงกูว่าแล้ว  ว่าแล้วว่าจะต้องมีคนโผล่พรวดออกมาจากหลังต้นไทร  อันที่จริงผมเห็นรองเท้าหนังของเขาแลบออกมาแวบ ๆ แล้วล่ะ


“โอ๋......ตกใจเหรอเจ้าเหมียว”


ไอ้เกียรติยศ.....กูเกลียดมึง!!!


“ข้าทำขึ้นมาเองเลยนา....หนูยักษ์เนี่ย.....น่ากลัวใช่ไหมล่า....อ้าวเฮ้ยเดี๋ยวสิ.....เดี๋ยวเซ่......อย่ามาเดินหนีกันนะเฮ้ยไอ้เคิ้ล  อย่างอนน่าคั่มมอนนนนน”


ผมงอน


วันนี้ผมจะไม่คลอเคลียมัน


และจะไม่กินข้าวเย็นด้วย


ถึงจะมีปลาทูทอดของโปรดผมก็เถอะ


เชอะ


พวกทาสมนุษย์

.
.
.
.
.
ตกดึกคืนนั้นผมนอนไม่หลับ


ในใจมันร้อนรุ่ม


ถึงไอ้หนูยักษ์ที่สวนหลังบ้านจะเป็นของปลอมที่เจ้านายของผมทำขึ้น  แต่ผมรู้สึกว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย ณ ตอนนั้น  ใครบางคนแอบจ้องมองผมกับไอ้ทาสติงต๊อง  ไม่ใกล้ไม่ไกลห่างออกไป 


ผมออกมาเดินสำรวจนอกบ้านยามวิกาล  รู้สึกกลัวนิด ๆ แต่ด้วยความอยากที่รู้  ผมจึงไปที่สวนหลังบ้านอีกครั้ง


จี๊ดๆ


เสียงร้องของหนูดังขึ้น  ผมซ่อนตัวในพงหญ้า  ค่อย ๆคืบคลานเข้าไปใกล้ ๆกับที่มาของเสียงด้วยความระแวดระวัง


เสียงร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ เสียงร้องอย่างเจ็บปวดแทบขาดใจ  เหมือนอย่างที่ผมเคยได้ยินมาเมื่อหลายปีก่อน  ในห้องทดลองลับใต้ดิน  ผมค่อย ๆย่องเข้าไปใกล้เรื่อย ๆ...เรื่อย ๆ


พรึ่บ!!!!!


เป็นหนูบ้านสีน้ำตาลขนาดตัวไม่ใช่น้อย  แต่ก็ยังไม่ใช่พี่ผมอยู่ดี  สะเทือนใจชะมัดที่เห็นเพื่อนพ้องตายอนาถ  ซี้แหงแก๋ไปอีกหนึ่ง  เจ้าหนูเคราะห์ร้ายนอนหงาย  ท้องไส้ถูกแหวะ  คงถูกแมวตัวอื่นจัดการ  ไม่ก็พวกนกฮูก  ผมยืนนิ่ง  ไว้อาลัยให้เพื่อนร่วมสายพันธุ์ 


ผมคงคิดมากไปเองแหละ  อยู่ ๆพี่จะโผล่มาได้ยังไงกัน


“เอ็งยังงอนข้าอยู่อีกเหรอเคิ่ล....”


ให้ตายสิ  หมอนี่แม่งตีนเบากว่าผมเสียอีก  ไอ้เกียรติยศอุ้มผมขึ้นกอดแนบอก  พร้อมกับเอาหน้ามาถูไถขนปุกปุยของผม  ผมขัดขืนเล็กน้อย  เพราะว่ามันรู้สึกดีเหรอเกิน


“วันนี้เอ็งไม่เล่นกับข้าเลย....ข้าสำนึกผิดแล้ว  รู้แม๊ะ  วันนี้ข้าเหนื่อยมาก  ข้าโดนภาคภูมิเล่นจนหมดแรง......ไปนอนเป็นเพื่อนข้านะคืนนี้  เป็นแมวกันหมาให้ข้านะเคิ่ล  พรุ่งนี้ข้าจะให้เอ็งกินปลาแซลมอน” 



เอาล่ะ  จะยอมดีด้วยก็ได้
.
.
.
.
.
.
“ภูมิ...ไมเคิลมือเจ็บ”


ทำตื่นตูมไปได้น่า....ไอ้มนุษย์


ผมเจอพี่อีกครั้ง  ในท่อระบายน้ำหน้าบ้าน


และคราวนี้ผมแน่ใจว่าเป็นพี่จริง ๆ  รอยฟันคม ๆของพี่ยังคงสดใหม่  ที่ขาหน้าข้างหนึ่งของผม  เจ็บไม่น้อยเลยตอนที่ยื่นขาลงไปให้พี่งับ  เพื่อช่วยพี่ขึ้นมา


พี่บาดเจ็บ


และดูแก่ไปเยอะ


แต่พี่ก็ยังดูน่าเกลียดน่ากลัวเหมือนเดิม  ผมลากพี่ไปซ่อนในห้องใต้ดิน  ที่ ๆปลอดภัยที่สุด  ข้างใต้นั้นไม่มีอะไรนอกจากพวกอุปกรณ์ช่าง  กับโหลผลไม้ดองเมื่อประมาณสักยี่สิบปีที่แล้ว


ไม่ค่อยมีใครลงมาในนี้  เพราะไอ้เกียรติยศมันก็เป็นคุณชายติดหรูที่ไม่เคยหยิบจับอะไร  ส่วนคนน้องนั้นจะลงมาก็ต่อเมื่อมีเรื่องจำเป็น  อาทิเช่น  เมื่อจำเป็นต้องใช้อุปกรณ์ช่างสำหรับหั่น...หรือเฉือนบางอย่างให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย  ซึ่งนั่นก็นานมาแล้ว


“ไหนดูสิ”


ภาคภูมิอุ้มผมขึ้นมาสำรวจ  ผมได้แต่ทำหน้าเซ็ง  ปล่อยให้เขาจับตรงโน้นตรงนี้  พวกเขาไม่รู้หรอกว่าผมเป็นอะไร  ต่อให้แผลร้ายแรงแค่ไหน  มันก็สามารถหายได้เองเสมอ  แม้จะต้องใช้เวลานานหน่อยก็ตาม 


เพราะผมมีเจ้าสิ่งนั้นอยู่ในร่างกาย  เราอยู่ร่วมกันอย่างพึ่งพาอาศัย  มันคอยซ่อมแซม  ส่วนผมก็คอยหาแหล่งพลังงานมาเติมให้ทั้งตัวเองแล้วก็สิ่งนั้น


“เลือดแห้งแล้วนี่.....”


เขาวางผมลง  แล้วผมก็แกล้งทำเป็นเดินกระย่องกระแย่งเพื่อตบตา


“คงไปครูดกับอะไรคม ๆมาล่ะมั้ง  แมวกับเจ้าของนี่ซนเหมือนกันเลยนะ”


ผมคงต้องคอยหาอาหารให้พี่แล้วล่ะ
.
.
.
.
.
.
.
“เมี๊ยวววววววววว”


อ๊ะ  กินไม่ได้นะบ้าจริง!!!!


ผมคาบหัวปลาทูลงมาฝากพี่  เพราะเคยเห็นพวกหนูชอบขโมยกินกัน  แต่ดูเหมือนว่าพี่จะสนใจอย่างอื่นมากกว่า


ดวงตาปูดโปนนั้นกำลังจ้องมองมาทางผม  ขณะที่ปากก็กำลังกัดแทะซากของลูกหนูกินอย่างเอร็ดอร่อย  ขอย้ำ....ลูกหนู!!!!  ลูกหนูที่ยังตาปิด  ตัวแดง ๆนั่นแหละ!!!!


โธ่พี่ยู......นั่นพวกเดียวกันนะฮะ


ผมใช้ขาเขี่ยหัวปลาทูไปใกล้ ๆ  หลังจากที่เขมือบลูกหนูไปแล้ว  พี่ก็ดูเหมือนจะสนใจหัวปลาทูของผม  พี่ดมมันอยู่ครู่หนึ่ง  ก็เบือนหน้าหนี  สงสัยพี่จะไม่ชอบกินของทอด  ผมกินเองก็ได้


ผมค่อย ๆเขยิบเข้าใกล้พี่พี่นอนฟุ่บนิ่งอยู่กับพื้น  ใช้อุ้งเท้าลูบหัวของพี่เบาๆ  พี่ส่งเสียงคำรามนิดหน่อย  แต่ก็ไม่ได้ขัดขืน  พี่ยังจำผมไม่ได้  แต่ดูเหมือนว่าพี่จะค่อย ๆเปิดใจให้ผมทีละนิด  ภาษาแมวของผมอาจทำให้พี่หัวเสียนิดหน่อย  วันแรก ๆผมมักจะได้แผลเพราะพี่อยู่เรื่อย  ทั้งๆที่บาดเจ็บ  แต่พี่ก็ยังคงความอำมหิตได้อย่างคงเส้นคงวา


อาทิตย์หนึ่งผ่านไป


พี่เริ่มเคลื่อนไหวได้ดีขึ้น  และผิวหนังของพี่ก็ชุ่มชื่นขึ้น


ผมเปลี่ยนจากหัวปลาทูทอด  เป็นเนื้อสด ๆ  แอบขโมยมาจากเขียง  ตอนที่เจ้าทาสภาคภูมิหันหลังให้  หมอนี่ทำอาหารอร่อยเว่อร์


รอยแผลที่ข้างลำตัวเริ่มสมานจนเกือบหายสนิท  หางน่ารัก ๆของพี่แกว่งไปมาเป็นจังหวะ  นิ้วมือข้างหนึ่งที่ดูไม่ได้เลยในตอนแรก  เริ่มดูดีขึ้น


อยากให้พี่จำผมได้จัง


“ภูมิ.....เคิ่ลเป็นแผลอีกแล้วง่ะ”
“มันออกไปสู้กับแมวข้างนอกมาแหงเลย  ช่วงผสมพันธุ์ละมั้ง”


ขืนพี่ยังคอยงับผมเรื่อย ๆแบบนี้  มีหวังความแตกแน่ ๆ
.
.
.
.
.
.
.
“เฝ้าบ้านดี ๆล่ะ  โจรเข้ามาก็ไม่ต้องไปสู้  หลบไปไหนไกล ๆ เลยยิ่งดี”


เจ้าทาสเกียรติยศล่ำราผม  วันนี้พวกทาสออกไปเที่ยวกันนอกบ้าน  ไปกันทั้งสองคน  จึงเป็นโอกาสอันดีที่ผมจะได้อยู่กับพี่ตามลำพัง 


วันนี้ผมมีของเล่นมาฝากพี่ด้วย  ผมคาบลูกบอลสีสดใส  หวังว่าพี่คงจะชอบ  อย่างน้อยพี่ก็น่าจะเห็นว่ามันน่างับเล่นมากกว่าตัวผม


พี่ฮะ.......


เมี๊ยววววววว


พี่หายไปไหน


ผมเดินสำรวจทั่วห้องใต้ดิน  แต่กลับไม่พบพี่เลย  ผมรู้สึกได้ว่าพี่ยังอยู่  แต่ผมหาพี่ไม่เจอ


แฮ่......


เสียงคำรามของพี่


ผมเงยหน้าขึ้นมอง  พี่กำลังเกาะเพดานห้องอยู่  ผมร้องเรียกอย่างดีใจ  แล้วพี่ก็กางปีกออก  บินพุ่งลงมาหาผม


เดี๋ยวสิ....พี่มีปีกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน  ผมมัวแต่จ้องปีกที่เหมือนค้างคาวของพี่  รู้สึกตัวอีกทีก็เจ็บตรงคอ  พี่โฉบลงมางับคอผม


“แง๊วววววว”


พี่พุ่งชนผมอย่างแรงอีกครั้ง  และคราวนี้กัดเข้ามาที่ท้องของผม  ถึงตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจอะไรมากขึ้น


นั่นไม่ใช่พี่ยูคนเดิมที่ผมรู้จัก


พี่ไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว


ที่ผมเห็นมีเพียงสัตว์กลายพันธุ์กระหายเลือด  ที่กินทุกอย่าง  แล้วตอนนี้พี่ก็กำลังจะกินผม


ที่ผ่านมาผมช่วยพี่จนหาย  พลังของพี่จึงมีมากพอที่จะโจมตีแมวตัวโตอย่างผมได้  ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้  ทุกครั้งที่พี่กัด  ไม่ใช่เพราะขู่  แต่เพราะพี่ตั้งใจจะกิน  ทุกครั้งที่พี่จ้องผม  พี่กำลังจ้องอาหารอันโอชะอยู่  หาพยายามหาทางที่จะกิน


ผมหมดแรง


รู้สึกเจ็บปวดอยู่ในอก  มีทั้งความผิดหวังและสิ้นหวัง  ผสมกับความเสียใจอย่างสุดคณา  โอเค....ในเมื่อมันมาถึงขั้นนี้


ผมยอมเป็นอาหารของพี่


อย่างน้อยก็เพื่อตอบแทน  ให้กับทุกสิ่งที่พี่เคยทำให้ผม


หวังว่ากินเนื้อของผมแล้ว....พี่คงจะจำอะไรได้บ้างนะ


ตุ่บ!!!!


ผมหลับตาปี๋  รอคอยอย่างยาวนาน  แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ผมค่อย ๆลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ พบว่าตอนนี้พี่เหลือเพียงแค่ตัว  ปราศจากหัว!!!!


ถัดออกไปนั้น  ผมเห็นแมวสีเทาตัวหนึ่งกำลังเลียอุ้งเท้าตัวเอง  ขณะที่เท้าอีกข้างนั้นกำลังตะปบหัวของพี่อยู่


“ถ้ามาไม่ทันนายเสร็จไอ้หนูยักษ์นี่ไปแล้ว”
“ไอ้เลว......มึงฆ่าพี่กู.....แง๊วววววว....เอาพี่กูคืนมานะเฟ้ย”


ไอ้แมวสีเทากัดกินหัวของพี่อย่างน่าตาเฉย  ไม่สนใจเสียงก่นด่าอย่างเจ็บแค้นของผมเลยสักนิด  พอกินเสร็จมันก็เงยหน้าที่มีรอยบากขึ้นมา  ผมเพิ่งเห็นว่ามันตาบอดข้างหนึ่ง


“ตัวน่ะ....ถ้านายไม่คิดจะกิน  เราขอนะ”
“อย่าแตะต้องพี่เค้านะ”
“นั่นน่ะ....มันเป็นหนูชัด ๆ จะเป็นพี่นายได้ยังไง”
“เรื่องมันยาว.....แต่กูไม่เล่าให้มึงฟังหรอก......แง๊ว”
“นายนี่หยาบคายกับคนที่ช่วยชีวิตนายเอาไว้ทุกครั้งเลยเรอะ”
“ก็ไม่ได้ขอให้ช่วยนี่เฟ้ยยยย”


มันเดินเข้ามาใกล้  พยายามจะยกขาหน้าขึ้นมาปลอบผม  แต่ผมปัดออก  พร้อมกับตะปบเข้าให้อย่างแรงจนมันหน้าหันไป  มันหัวเราะ  ก่อนจะคาบเอาส่วนลำตัวของพี่ไป


“ไปล่ะนะ.....ช่วงนี้ต้องตุนอาหารนิดนึง.....ไม่ได้มีคนเลี้ยงเหมือนแมวแถวนี้”
“เออ....ไปเลย.....ไปแล้วไปลับ”
“จะไม่ถามชื่อเราสักหน่อยเหรอ”
“ไม่อยากรู้จักเฟ้ยยยยยยยย”
"หึหึ....แล้วเจอกันใหม่นะพ่อขนปุกปุย  ฮ่าฮ่าฮ่า"


ผมเริ่มอาละวาด  ชักดิ้นชักงอ  ไอ้แมวแปลกหน้าเดินส่ายหางจากไป  ผมนั่งมองกองเลือดของพี่ที่ยังเหลืออยู่  น้ำตาไหล


แผล่บ ๆ


รสชาติก็ไม่เลวนักหรอก  แต่ถึงยังไงผมก็ยังเสียใจอยู่ดี
.
.
.
.
.
.
[แมวแปลกหน้า]


ไม่ได้เจอเขาเสียนาน  ไม่นึกฝันเหมือนกัน  ว่าจะต้องมาเจอกันในสภาพนี้


ภาพของหนูยักษ์ตัวนั้นยังคงติดตาเขา  และฝังลึกในความทรงจำ  ไม่แปลกที่เขาจะคิดว่าหนูตัวนั้นเป็นพี่ชายของเขา


ผมเองก็เพิ่งรู้ว่าเขาเป็นน้องชาย  ก็ตอนที่สุ่มแอบดูเขาตลอดอาทิตย์นั่นแหละ  เจ้าแมวตัวผู้ขนปุยที่มีพฤติกรรมประหลาด  ชอบเล่นกับหนู  แถมยังเรียกเจ้าหนูนั่นว่า....


พี่ยู


ผมเองก็อยากจะเฉลยเหลือเกิน  แต่อีกใจก็อยากจะดูเขาต่อไปอีกสักหน่อย  ไม่น่าเชื่อว่าเจ้าหนูอ่อนแอตัวนั้น  จะกลายเป็นเด็กที่เข้มแข็ง


อีกใจหนึ่งก็อยากแกล้งเขา  เพราะผมชอบเวลาที่เขาโกรธแล้วลงไปดิ้นกับพื้น  มันน่ารักดี


โตขึ้นมากเลยนะน้องพี่


ปล.  หนูยักษ์นี่อร่อยเป็นบ้า  เขาน่าจะลองกินดูนะ

................................................

THE END



ในที่สุด  นิยายเรื่องนี้ก็เดินทางมาถึงตอนจบ  ขอบคุณทุกเสียงตอบรับและกำลังใจจากคนอ่านทุกท่านเลยนะคะ  หลายครั้งที่เหนื่อย  และคิดอยากจะวางมือ  แต่ก็ไม่เคยทำได้สักที  เพราะกำลังใจจากคนไม่กี่คนที่ตามอ่านงานเรา  เราอาจจะยังไม่ใช่นักเขียนที่ดีพร้อม  แต่เราก็พยายามที่จะพัฒนางานเขียนไปเรื่อย ๆ ทั้งภาษา  และพล็อตเรื่อง  พยายามเสาะแสวงหาแรงบันดาลใจจากการนั่งดูหนังสยองขวัญเก่า ๆ เคล้าไปกับการอ่านเรื่องสั้นหักมุม  สุดท้ายแล้ว  แม้คนอ่านจะไม่เยอะเหมือนงานของนักเขียนมืออาชีพท่านอื่น ๆ แต่เราก็มั่นใจว่าเรามีฐานแฟนที่ได้คุณภาพไม่แพ้ใคร  สุดท้ายแล้ว  เรายังคงเดินไปข้างหน้าเรื่อย ๆ เริ่มจากกล้าที่จะรวมเล่ม  ขอบคุณคุณ Nen ที่มองเห็นคุณค่าในผลงานของเรานะจ๊ะ


พบกันอีกครั้งตอนรวมเล่มนะจ๊ะ 

[Gemm]

จบซะแล้ว ยังสนุกอยู่เลยอ่า