รักบอดๆ ตอนที่ 17
เจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งใจ โอ๊ย กรูอยากร้องเพลงมากกว่าร้องไห้ เชี้ย!!
ตักน้ำในโอ่งราดตัวเองหลายสิบขันยังไม่ทำให้หัวกลวงๆ หายโหวงเหวงเลยแม่ง
ก็อกๆ
"เอ" เสียงก้านเรียกอยู่ด้านนอก
"แปบ ใกล้เสร็จละ" ผมส่งเสียงบอก
"ระวังตัวเปื่อยนะ อาบนานน่ะ"
"เออ เสร็จแล้ว เร่งจริงวุ้ย" โยนขันลงโอ่งแล้วหันมาเช็ดตัวลวกๆ
"คุณหิวมั้ย บ้านผมมีข้าวต้ม" ข้าวต้มอีกแล้ว กรูเกลียดเมนูนี้!!
คว้าเสื้อผ้าชุดที่ก้านให้มาสวม(เสื้อยืดขาวกางเกงเลสีส้มขายาว)
เรียบร้อยก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาบอกกับเจ้าตัวตรงๆ
"ไม่กิน เดี๋ยวพี่ฉันมารับแล้ว"
"ว้า~ เสียดายจัง นึกว่าค่ำนี้จะมีคนกินข้าวเป็นเพื่อน" ก้านทำหน้าหงอยเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น
"ฉันไม่ชอบข้าวต้ม" ที่จริงชอบนะ แต่พอนึกถึงมื้อเมื่อเช้าที่อิป๋ามันทำให้แล้วไม่นึกอยาก
"งั้นเอางี้ คุณให้พี่คุณมารับที่ท่ารถใช่ป่ะ เดี๋ยวเราออกไปกินร้านแถวนั้นกันก็ได้" ก้านยิ้มแป้น
"ไม่เห็นต้องลำบากเลย นายช่วยฉันไว้ตั้งเยอะ ทั้งให้อาบน้ำ ให้เสื้อผ้าเปลี่ยน นี่ยังจะพาไปเลี้ยงข้าวอีก ไม่เอาหรอก"
"ใครบอกผมจะเลี้ยง ขี้ตู่นี่นา" อ้าว เงิบสิครับ แต่ก็จริงของมัน ผมดันเข้าใจผิดไปเอง อ๊ายอาย
"นายจะให้ฉันเลี้ยง?" ผมเลิกคิ้วพยายามไม่เขินที่พลาด
"อื้ม" ก้านพยักหน้า
"เออ ดี เลี้ยงก็เลี้ยงวุ้ย"
"ขอบคุณคร๊าบ งั้นมาๆ ผมจะทำแผลให้ ดูสิหน้าตาน่ารักเละไปหมดแล้วเนี่ย" มึงสิน่ารัก ไอ้โย่ง
"พูดเหมือนจีบมากกว่าจะชม" ปากพล่อย ก้านยักไหล่ยิ้มขำ
"นั่งลงสิ" บอกให้ผมนั่งบนเก้าอี้หวายที่มีเบาะรองนั่งนุ่มๆ ตรงชานบ้าน
แล้วก้านก็หย่อนตัวนั่งบนเก้าอี้หวายอีกตัวพลางหยิบกล่องปฐมพยาบาลสีขาวที่เตรียมไว้บนโต๊ะขี้นมาวางบนตัก
"ไหนดูซิ โหย จะเป็นแผลเป็นมั้ยเนี่ย" ใช้สำลีชุบยาเหลืองแตะๆ บนคิ้วข้างที่แตก
"ลูกผู้ชาย แค่นี้จิ๊บๆ"
"จิ๊บๆ แต่ลงไปนอน ถ้าผมไม่ไปช่วยคุณจะยังกล้าพูดแบบนี้ได้อีกหรือเปล่า"
คนพูดจิ้มสำลีลงมาแรงๆ ผมเบ้หน้า กัดฟันมองเขม็ง แม่งจงใจแกล้งผมอ่ะ
"ก็กล้า ทำไมล่ะ ถึงนายไม่มาช่วยพวกนั้นก็จะปล่อยฉันอยู่แล้ว" เรื่องจริงนะเออ
"หึ คนอย่างไอ้แจคถ้าไม่ทำให้ใครไปนอนโรงพยาบาลมีหรือจะปล่อย" เปลี่ยนสำลีก้อนใหม่แล้วจิ้มลงบนมุมปาก
"โอ๊ย!!" ผมตีมือก้าน "เบาหน่อยได้มั้ย"
"อ้าว ไหนบอกลูกผู้ชาย แค่ทำแผลแค่นี้ทนไม่ได้ไงครับ" กวนตีน
"ไม่ต้องทงไม่ต้องทำแล้ว"
"ไม่ได้ๆ เดี๋ยวแผลติดเชื้อจะแย่ เร็วอย่าดื้อ" แน่ะ ว่ากรูอีก
"ไม่ได้ดื้อ แต่ไม่อยากทำ พอๆ" ผมขมวดคิ้วไม่ชอบใจ ผลักมือที่ไม่ยอมแพ้ของก้านไปห่างๆ
"ทำตัวเป็นเด็ก" ก้านยิ้ม "เอ้า ยาแก้ปวดกับแก้อักเสบกินซะ จะได้หายไวๆ"
"สิบเก้า เด็กวัยกำลังโต" ผมก็รับยามากิน
"โหสิบเก้า อย่างนี้เขาไม่เรียกกำลังโตแล้ว เขาเรียกเด็กโข่ง"
"ว่าแต่เขา นายนั่นแหละ อายุเท่าไรกัน"
"ผมเหรอ ผมยี่สิบสองครับ หน้าเด็กป่ะ" ก้านวางกล่องปฐมพยาบาลลงบนโต๊ะแล้วหันกลับมาคลี่ยิ้มให้
"หลงตัวเอง" ผมลุกขึ้นยืน
"จะไปแล้วเหรอ"
"เออ"
"งั้นก็ป่ะ" ลุกขึ้นจูงมือผมออกมานอกบ้าน
คือมึงจะเนียนไปไหนครับ ให้กรูเดาไม่ออกบ้างเถอะว่าเราสองคนรสนิยมเดียวกัน
"เสื้อผ้า" หมายถึงเสื้อผ้าผมอ่ะครับ ถอดกองไว้ในห้องน้ำยังไม่ได้เก็บ
"เดี๋ยวผมซักให้" ก้านบอกพร้อมกับล็อคกุญแจบ้าน
"เฮ้ย ได้ไง ฉันกลับวันนี้นะ"
"คุณก็เอาที่อยู่กับเบอร์โทรศัทพ์ของคุณมาสิ ซักเสร็จผมจะส่งคืนให้"
"ไม่ดีมั้ง"
"คุณว่าไม่ดี แต่ผมว่าดี หายกัน" ตรงไหน?
"ไม่เอาๆ เปิดก่อน ฉันจะไปเอามา"
"ไม่เปิด ถ้าคุณไม่ทำตามที่ผมบอกก็ทิ้งมันไว้นี่แหละ ซักเสร็จผมจะได้เอาไปบริจาค" ชุดนักศึกษากูนะเฮ้ย!
"เผด็จการว่ะ" ผมพึมพำเดินตามก้านมาขึ้นรถมอเตอร์ไซค์
"คนเรามีบุญวาสนาต่อกัน ทำยังไงก็หนีกันไม่พ้นหรอก"
"เออ อยากทำอะไรก็ทำเถอะ" คุยกับมันแล้วโคตรเหนื่อย
"ตามนั้น จับแน่นๆ เดี๋ยวตก" ก้านคว้าสองมือผมไปโอบเอว
"หมายถึงเสื้อผ้า ไม่ใช่แบบนี้" ผมยื้อจะเอาแขนออกแต่มันก็จับไว้แน่น แล้วออกรถอย่างแรง ถ้าไม่ได้โอบมันไว้มีหวังได้หงายหลังกันล่ะ
"ไอ้บ้าก้าน ขี่แบบนี้ปล่อยฉันลงเลยนะเว้ย!!" ตกใจตะโกนกรอกหู แทนที่มันจะสำนึกตัวได้ กลับบิดแรงกว่าเดิม พระเจ้า กรูจะตก!!
"จับให้แน่น" แน่นจนกรูจะรัดไส้มึงปลิ้นแล้วครับ ไอ้ก้าน
ใครเห็น ใครได้ยิน ต้องหันมองแล้วคิดว่าไอ้บ้าสองตัวนี่มันทำอะไรกัน นั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์แหกปากอย่างกับไปเล่นรถไฟเหาะตีลังกา
แต่พวกคุณหารู้ไม่ ว่าไอ้คนขี่มันพยายามจะยกล้อทุกๆ ห้านาทีที่ผมคิดจะปล่อยมือ อ๊ากกกก ปล่อยกรูลงน้า ไอ้บ้าาาาาา!!!
ณ.ท่ารถพัทยา
ผมเซอร์ๆ ของหนุ่มศิลป์กรรม โดนลมสะบัดแม่งยิ่งเซอร์หนัก
ก้านล็อคคอรถมอเตอร์ไซค์ หันมาเห็นทรงผมที่ชี้โด่เด้ของผมก็อ้าปากขำกร๊าก
"หึๆ เท่ห์ดีนะคุณ" มีแซวให้ผมอายอีก ถ้าถีบถึงนะ จะเอาเบอร์รองเท้าประดับยอดหน้าให้ ชิส์
"ชาติหน้าชาติไหนอย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลยเหอะ สาธุ" ผมยกมือท้วมหัวพูดเสียงดังฟังชัด
"โหย แรงนะคุณ ผมออกจะอยากเจอคุณทุกชาติไป" ทุกวันนี้แค่มีอิป๋ากรูก็อยากชิ่งบวชสักพรรษาแล้วครับ
"หน้าตาก็ดี เป็นเกย์หรือไง หยอดจริงหยอดจัง"
"เป็นเหมือนคุณไง" หักหัวลูกศรยูเทิร์นกลับมาทิ่มกรูได้อีก ปลวกเอ๊ย
"รู้ได้ไงว่าฉันเป็น" แกล้งทำเข้มกลบเกลื่อน แม้จะรู้ว่าเอาไม่อยู่ก็เถอะ
"ก็คุณน่ารัก" มึงเอามาตรฐานอะไรวัดครับ
"นายก็น่ารัก" เผลอสวนซะงั้น ขุดหลุมฝังตัวเองได้พอดีตัวเด๊ะ ปล้ำเข้!
"เต๊าะ ก็นั่นไง" ก้านเด๊าะลิ้น แล้วหันมายิ้มภูมิใจ
"มีใครเคยบอกนายป่ะ"
"บอกว่า?"
"กวน-ตีน" เน้นชัดทุกคำครับ หมั่นไส้
"ต้องให้นับก่อนบอกมั้ย" ไม่เข้าหูมึงเลยใช่มั้ยไอ้คำที่กรูเน้นไปเนี่ย
"พอเหอะ อยากกินไรว่ามา จะได้กลับๆ ไปสักที" ผมตัดบท
"คุณอยากกินอะไรล่ะ"
"อะไรก็ได้ที่จะช่วยให้นายหยุดปาก"
"โห ง่ายจะตาย คุณก็จูบปิดปากผมสิ ผมจะได้หยุด" ก้านพูดหน้าทะเล้นแล้วเดินมายืนขวางข้างหน้าไม่ให้ผมเดินต่อ
"ประสาท" ผมนิ่วหน้า ขยับมาเดินอีกทางที่ว่าง
"เดี๋ยวก่อนคุณ รอผมด้วย" วิ่งมาเดินข้างๆ "ไม่มีอารมณ์ขันเลยนะ"
"อยู่กับนาย แถมในสภาพแบบนี้ คิดว่าจะมีดีมั้ยล่ะ" พูดทีเจ็บปากจะตายชัก
"อืมๆ แล้ววันนี้คุณมาทำอะไรที่พัทยานี่ล่ะ มาให้ไอ้แจคกระทืบ?" ตกลงนี่คือนิสัยจริงๆ ของคุณใช่มั้ยครับคุณก้าน กวนกรูเหลือเกิน
"ทะเลาะกับผัวมา" ตั้งใจจะบอกว่าแฟน แต่รำคาญมันสุดติ่ง หลุดคำว่าผัวไปซะงั้น
"......" เงียบในรอบชั่วโมงที่เจอ เออ ถ้ารู้ว่าประโยคนี้ทำให้เงียบได้แบบนี้ ผมพูดไปตั้งนานแล้วครับ
"นั่นอาหารตามสั่ง กินเปล่า" หันไปมองมันที่ตอนนี้ไม่เหลือรอยยิ้มทะเล้นๆ อยู่บนใบหน้า คำพูดผมท่าจะแทงใจน่าดู
"คุณมีแฟนแล้ว?" มันถามเสียงเบา หน้านิ่งๆ เหมือนคนที่ไม่รู้คิดอะไรอยู่
"ก็มี อายุขนาดนี้ใครเขาจะอยู่เป็นโสด"
"อืม...รักแรกก็หักดังเป๊าะ โอ๊ยเจ็บจริงๆ เจ็บสุดๆ" กุมหน้าอกแล้วลงไปนั่งยองๆ สรุปมึงแกล้ง?
"อย่ามาเวอร์ ลุกขึ้น คนมองแล้วน่ะ" ผมเอาเท้าเตะข้างลำตัวก้านเบาๆ
"โห่คุณ ไม่รับมุขเลย งี้แหละพวกไร้อารมณ์ขัน" พูดจบก็เดินไปนั่งในร้านอาหารตามสั่ง
"เออ กูมันพวกไร้อารมณ์ขัน" ผมพึมพำหน้าหงิกแล้วตามไปนั่ง
สั่งข้าวกินได้พักหนึ่ง โจษเก่าที่รุมยำผมในสวนสาธารนะก็เดินผ่านมา ราวกับโลกบังเอิญให้มาเจอกันทีเดียว
"เฮ้ยพวกเรา ดูไอ้อ่อนที่เคยกินตีนกูสิ แม่งมากับไอ้ตี๋ด้วยว่ะ"
"....."
"....."
ผมกับก้านต่างคนต่างเงียบ ทำเป็นไม่สนใจ
"แหมๆ หัวหดเป็นเต่าเลยเหรอวะ"
"น้อยๆ หน่อย กะอีแค่ได้เป็นเด็กเสี่ยเพชร อย่ามาทำปากดีน่ะแจค" ก้านพูดหน้านิ่ง
"เอ๊าะอ๋อ กูรู้ละ ตอนที่กูรุมยำไอ้อ่อนนั่นอยู่ เป็นมึงสินะที่ตะโกนเรียกตำรวจ อยากเอามันไปเป็นเด็กในเล้าอีกคนไงวะ ถุย อีลูกกระหรี่!"
"พูดว่าใครแล้วเข้าตัว กูว่ามึงอย่าพูดดีกว่านะ" โทนเสียงเรียบก็จริง แต่ทำผมหนาวสันหลังวาบไงไม่รู้
"ทำไม อย่างน้อยกูก็ไม่ได้ขายให้ใครเขาไม่ทั่วเหมือนแม่มึงนี่ ขายจนได้ดี แต่งกับเศรษฐีฝรั่ง คนแถวนี้ใครๆ เขาก็รู้กันทั่ว"
"ก็ยังดีกว่า... ไอ้พวกขายไปวันๆ ตูดจะฉีกยังได้แค่เศษเงินมาใช้" หูย แรงส์
โครม!!
โต๊ะที่ผมสองคนนั่งกินโดนไอ้เด็กแจคยกคว้ำข้าวของจานชามตกระเนระนาด
แม่ค้า ลูกค้าคนอื่นๆ ตกใจหนีหายไปยืนออกันอยู่หลังร้าน (ส่วนมากเป็นผู้หญิง)
"ปากอย่างมึงน่าส่งไปให้หมอเย็บสักสิบเข็มนะ ไอ้หน้าตี๋"
"ก็ถ้ามึงกล้าทำ หรือไม่กลัวโดนสวนก็เอาสิ" ก้านลุกขึ้นยืน ตัวนี่สูงเลยหัวไอ้เด็กแจคไปเยอะ
"มึงมีสองคนแต่กูมีเป็นสิบ"
"จบปอสี่ก็งี้ มีแปดนับเป็นสิบ เออ ก็ลองดู" ก้านกำหมัดเงื้อจะต่อย เพื่อนไอ้เด็กแจคก็เตรียมจะกรู่กันเข้ามาร่วมวง
ผมเห็นท่าไม่ดี วางตังค์ค่าข้าวไว้อีกโต๊ะแล้วจัดการคว้าแขนก้านวิ่งมายังจุดรอรถที่มีคนพุกพ่านให้พ้นจากดงตีน
"คิดอะไรบ้าๆ เดี๋ยวก็เจ็บตัวฟรีหรอก" ผมยืนหอบ พลางหันมองหลังว่าไอ้พวกนั้นพากันวิ่งตามมาหรือเปล่า โชคดีที่มันไม่ได้ตามมา
"ฮ่ะๆ คุณกลัวเด็กหรือไง พวกนั้นอายุน้อยกว่าคุณตั้งหลายปีนะ อย่างไอ้แจคน่ะ อายุแค่สิบห้าสิบหกเอง" ก้านบอกเสียงหอบปนเสียงหัวเราะ
"ตัวใหญ่ขนาดนั้นไม่เกี่ยวกับอายุหรอกมั้ง แถมพวกมันก็เยอะกว่า ฉันไม่อยากเจ็บตัวอีกหรอกนะ แค่นี้ก็ไม่รู้จะอ้างกับพวกพี่ว่าไงแล้ว"
"คุณคิดว่าผมจะแพ้?"
"ก็เออเซ่!"
"เหรอ งั้นหรอกเหรอ อืมๆ" ทำหน้าเข้าใจอยู่คนเดียว พิลึกคน
"อ๊ะ พี่โทรมา รอแปบ" ล้วงโทรศัพท์ที่เหน็บไว้กับกางเกงเลมากดรับสาย
"อยู่ไหนเอ" เสียงเฮียอาร์
"อยู่ตรงท่ารถ เบอร์...ครับ"
"อืม เห็นละ"
พอผมได้ยินเฮียอาร์บอกก็หันมองรอบๆ แล้วก็เจอเฮียแกกำลังเดินตรงมาทางเราสองคนพอดี
"ไอ้ตัวก่อเรื่อง" คำทักทายที่น่ารักของคุณพี่ชาย
"สวัสดีครับ ผมก้านเพื่อนของเอครับ" เจ้าของชื่อรีบตีเนียนสนิทแนะนำตัว
"อืม แล้วนี่หน้ามึงไปโดนอะไรมา" หน้าเหี้ยมเชีย ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ
"โดนเด็กวัยรุ่นแถวนี้รุมตีครับ"
"ไอ้ก้าน!" ผมกัดฟันเรียกชื่อคนข้างตัวที่เสนอหน้าบอกความจริงกับเจ้าพ่อประจำบ้าน กรูถูกฆ่าแน่ เวรเอ๊ย!!
"ใคร" สั้นๆ แต่แน่ชัดว่าต้องมีเคลียร์ ระดับหัวหน้าประจำแก๊งค์เด็กซิ่งกรุงเทพมีหรือจะจบแค่ฟัง
"มันชื่อแจคครับ เป็นเด็กของเสี่ยเพชร แถวนี้ใครก็รู้จัก เมื่อกี้พวกผมยังเจอมันมาหาเรื่องอยู่เลย"
ก้านบอกหน้าตาย ผมแอบหยิกหลังมันแรงๆ ให้หุบปาก แต่สายไป
"เสี่ยเพชร?...ใช่เจ้าของที่ดินส่วนใหญ่ในพัทยาแถบนี้หรือเปล่า?"
"เสี่ยเพชรนั่นล่ะครับ"
"อืม คงไม่เป็นไรท่าจะให้เสี่ยแกหาเด็กใหม่" เฮียอาร์หันมาทางผม "กลับบ้านเรามีเรื่องต้องคุยกัน" ผมสะดุ้ง
"ผมทะเลาะกับป๋าชินนะ ไม่ใช่กะเฮีย" หน้าซีดเป็นไก่ไปแล้วครับ เมื่อคิดย้อนสภาพตัวเองตอนโดดเรียนช่วงประถมแล้วโดนเฮียอาร์จับได้
ครั้งนั้นถูกจับแขวนห้อยหัวกับต้นมะม่วงหน้าบ้านตั้งชั่วโมง ตั้งแต่นั้นไม่กล้าหนีเรียนอีกเลย ขยาด บรื๊อ~
"คนในบ้าน รวมทั้งป๋าชินไม่มีใครกล้าทำมึง แต่กูไม่ใช่ มึงทำให้คนอื่นเดือดร้อนก็ต้องโดน
นี่ยังไม่นับที่มามีเรื่องนอกบ้านด้วยนะ อ่วมแน่ กูสาบาน" ยักษ์...ยักษ์ชัดๆ
"ขอบใจนะก้านที่ช่วยดูน้องพี่ อ่ะ นี่เบอร์ติดต่อ ถ้ามีอะไรหรืออยากจะไปเที่ยวกรุงเทพโทรหาพี่ได้นะ"
เฮียอาร์ยื่นนามบัตรด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แม่งคนละเรื่องกับที่ทำใส่ผมเลยครับ สองมาตรฐาน!
"ครับ" ก้านยิ้มแก้มปริที่ได้โอกาสติดต่อไป แล้วรีบหันมาทางผม "ไว้เจอกันนะคุณ"
"ฉันเกลียดนายเป็นบ้าเลยว่ะ"
"เอ กลับ!"
"บ๊ายบาย" ก้านใช้มือข้างที่ถือนามบัตรเฮียอาร์โบกลา คล้ายกับจะเป็นการยั่วยุให้ผมโมโหมากขึ้น
"ฝากไว้ก่อนเหอะ ไอ้ขี้ฟ้อง!!" ผมชี้หน้าคาดโทษ คนโดนไม่สลดซ้ำยังหัวเราะพร้อมกับส่งจูบให้อีกด้วย ไอ้บ้าก้าน!!
*************************************************
ปล. อิคนเขียนมันขยัน คริคริ ครอบครัวน้องเอเริ่มโผล่มาเรื่อยๆ เฮียอาร์ อายุ...ปี (มากกว่าเอสี่ปี)
เด็กขาโจ๋ ที่อดีตเคยคุมเด็กช่างนับร้อยไปตีกับโรงเรียนอื่นชนะโดยไม่เสียเบี้ย คริคริ ชอบตัวละครนี้เป็นการส่วนตัว