หัวข้อ: รักบอดๆ ตอนที่ 27 (31/05/57) หน้า 8

[mamaUM]

เบื่อนะ คนที่คิดว่าตัวเองถูกตลอด

เมะต้องง้อเคะตลอด เพราะเป็นเมะ คือมันไม่ใช่นะเราว่า

เรื่องมันยังไม่เคลียเลย ถ้าเราเจอแบบป๋าเราก็ไม่ยอมอะ ไอ้มีเบอร์โทรคนอื่นอยู่ในกระเป๋าแฟน

มันไม่รับมาก็ได้ เอาไปทิ้งก็ได้ คือมีวิธีมากมายในการปฏิเสธ

พอถึงเวลาก็หนี เราว่าเหนื่อยตายอะถ้ายังเป็นแบบนี้ ต่อมาก็เห็นผญ.อยู่กับแฟนตัวเองก็หนีอีก แล้วดันไปอยู่กับคนที่จะจีบตัวเองถึงจะบอกว่าปฏิเสธแช้วแต่อีกคนก็ไม่ตัดใจนี่ มันก็เหมือนให้ความหวังไปเรื่อย

พอมาตอนนี้ก็ให้ป๋ามาง้ออีก ทั้งๆที่ตอนแรกคนผิดมันก็เห็นๆอยู่ว่าใครอะ นี่มันเหมือนยังไม่ได้แก้ไขเลยสุดท้ายป๋ามาขอโทษเรื่องที่ไม่เชื่อใจ คือไอ้ขอโทษอะถูก แต่เอก็ควรเคลียร์นิสัยตัวเอง เคลียร์ประเด็นก่อนป่ะ ไม่ใช่ของตัวเองปล่อยผ่านของป๋านี่ความผิดใหญ่เท่าภูเขา

รอตอนต่อไปค่ะ

[mukmaoY]

เอจะมางอนต่ออีกทำไมห๊าาา
ตัวเองไม่ใช่เหรออยากเคลียร์ อยากจบ
เดี๋ยวปั้ดให้ป๋าขังไว้ในห้องนั่นแหละ

[B52]

จะอะไรก็็ช่างเถอะคืนดีกันได้ ก็ดีแล้ว

[ลิงภูเขา]

พอดีๆ ผมชอบนะ 

เอเป็นคนเกรียนๆ ไม่เครียดอยู่ล่ะไง .. ส่วนป๊าก็เป็นผู้ใหญ่มีเหตุผลมากพอ ((ยกเว้นตอนนังวิ)) 

มาม่าพอกรุบกริบ แล้วกลับมาเหมือนเดิม .. พอดีสุดๆ อ่ะ ชอบๆ 

รอตอนต่อไปครับ ((กระโดดกอดคนเขียน))

[loveview]

อืม หลังจากดูๆแล้ว น่าจับตีก้นทั้งคู่เลย เป็นงี้บ่อยๆไม่ไหวจะแย่เอานะ  พูดจาไม่รู้เรื่องกันไม่ฟังกันเรื่องถึงไม่จบ

[runrunna29]

รักบอดๆ ตอนที่ 24



เอาเข้าจริงๆ เสือกนอนไม่หลับ รู้สึกกระสับกระส่ายเหมือนหาหมอนกอดไม่เจอ
ผมกระดกตัวลุกนั่งบนที่นอนปิกนิกข้างเตียงของพ่อกับแม่ในความมืด คลานจากที่นอนมาเปิดประตูอย่างเงียบเชียบ
แล้วออกมายืนหัวโด่อยู่หน้าห้องตัวเองที่ชั้นล่าง อารมณ์นั้นไม่ค่อยแน่ใจครับ ว่าไอ้คนข้างในมันล็อกประตูไว้หรือเปล่า
ต้องยืนทำสมาธิกันอยู่นานมากกว่าผมจะกล้าเปิดประตูเข้าไป

"โห ไฟเฟยก็ไม่ปิด" ผมบ่นอุบเมื่อเห็นไฟในห้องเปิดสว่าง
แถมบนเตียงสามฟุตครึ่งป๋าชินยังนอนก่ายหน้าผากตายอยู่ในชุดเดิม

ผมส่ายหน้าพลางเข้ามาดึงผ้านวมตรงปลายเท้าเจ้าตัวขึ้นห่มให้ ก่อนจะเดินกลับไปปิดไฟที่หน้าประตู
แล้วมาล้มตัวนอนบนพื้นที่ว่างข้างๆ ป๋าชินจากนั้นก็หลับ

ฝันแปลกๆ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกว่าฝันถึงอะไร

เช้าตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการขั้นเนื้อขั้นตัว หัวหนุนอยู่บนแขนป๋าชิน ทั้งยังโดนกอดเอวเอาไว้
ได้ยินเสียงพูดคุยดังแว่วมาจากด้านนอก ฟังแล้วน่าจะเป็นเสียงของคนในบ้านที่ตื่นเช้ากันเป็นปกติ
ผมเงยมองหน้าป๋าชินจากมุมต่ำ หนวดเคราเขียวครึม ขนตาเป็นแพรหนาทั้งสองข้างสั่นระริก แกล้งหลับหรือเปล่าวะ?

"ป๋า" เอานิ้วชี้เขี่ยหลังคนแก่เล่น ทำให้แรงแขนที่รัดแน่นอยู่แล้วยิ่งกระชับหนัก
"ตื่นดิ ผมมีเรียนเช้านะ แล้วก็กอดเบาๆ หน่อย เจ็บ"
"เข้ามานอนตอนไหนครับ" ป๋าชินลืมตาพร้อมกับก้มหอมหน้าผากผมเบาๆ
"ตีสามมั้ง นอนไม่หลับ คิดถึงคนแก่" ผมยิ้มตอบ
"อืม"
"วันนี้ไปทำงานเปล่า"
"ไปครับ"
"แล้ว..."
"แล้ว?"
"ยัยคุณวินั่นจะมาอีกป่ะ"
"ไม่รู้สิ"
"ไม่รู้ได้ไงอ่ะ ลูกค้าป๋าไม่ใช่เหรอ" ผมเบ้หน้าบูด
"เมื่อวานพี่ผิดนัดเขา ไม่รู้วันนี้จะมาทวงสัญญาหรือเปล่า"
"หือ? ไปนัดอะไรกันไว้ เรื่องงานหรือเรื่องอื่น เอาดีๆ นะ" ผมงัดตัวเองออกจากแขนป๋าชินมานั่งจ้องจะเขมือบ
"นัดไปทานข้าวครับ แล้วก็เกี่ยวกับเรื่องงานด้วยนั่นล่ะ" ป๋าชินดึงผมเข้าไปกอดใหม่
"เอาเป็นว่าพี่จะไม่ให้เขาเข้ามายุ่มย่ามนอกเหนือจากเรื่องงานแล้วกันนะ"
"ให้จริงเหอะ แต่ผมว่ายัยคุณวิต้องคิดกับป๋ามากกว่าเรื่องงานแหงๆ" ใครดูไม่ออกผมถือว่าโง่อ่ะ
"ไม่ต้องห่วงครับ ฟอดดดด" ขโมยหอมแก้มก่อนจะยิ้มกริ่ม
"ไม่ห่วงได้ไง แฟนผมทั้งคนนะครับ คราวหน้าถ้าเห็นถึงเนื้อถึงตัวเหมือนเมื่อวานนี้นะ ผมจะวีนให้"
"เอางั้นเลย ไหนบอกไม่ใช่นิสัยของน้องเอไง หืม"
"ไม่รู้ล่ะ ผมไม่ชอบยัยนั่นอ่ะ ทำเป็นพูดเหมือนมารู้จักป๋าดีอย่างนั้นอย่างนี้ เฮ๊อะ!"
"ฮ่ะๆ หายากอยู่นะที่น้องเอจะนินทาผู้หญิงแบบนี้ ท่าทางจะไม่ชอบจริงๆ นะเนี่ย"
"ก็เออสิ"
"เอ้าอึบ!" ป๋าออกแรงจับผมให้ขึ้นมานอนทับบนตัว
"ไหนขอดูหน้าหน่อย ดีขึ้นหรือยัง" จับหน้าผมให้ตั้งตรงเอานิ้วกดๆ แตะๆ บริเวรรอยช้ำกับแผลแล้วนิ่วหน้าเครียด
"เดี๋ยวก็หาย" ผมผลักมือป๋าออกพลางลุกนั่งคร่อมในท่าชวนหวิว
"ชอบทำเรื่องอันตรายนะเรา" ป๋าพูดเหมือนไม่ชอบใจแล้วจับมือผมไว้ทั้งสองข้าง
"อะไรเล่า ไม่ได้ชอบสักหน่อย"
"ครั้งหน้าก็หนีไปให้โดนกลับมาแบบนี้อีกนะ"
"ไม่ได้หนีเหอะ" อารมณ์ทำให้ขาพาไปล้วนๆ
ผมดึงมือออกกะจะลุกไปอาบน้ำ แต่ป๋าไม่ยอมคว้าแขนผมดึงกลับจนล้มลงไปกลายเป็นฝ่ายถูกทับแทน

"จะไปไหน ไม่ให้ไปครับ อยู่ก่อน"
"อย่าเยอะป๋า ดูนาฬิแกดิ๊ นี่กี่โมงแล้ว"
"หกโมงครึ่ง" ป๋าทำหน้ากรุ้มกริ่มอย่างไม่ต้องให้ผมใช้สมองเดาอะไรมากมาย
เพราะบัดนี้เจ้าปืนใหญ่พร้อมประจำการรบอยู่แถวต้นขาของผมแล้ว หื่นว่ะ

"ไม่ทำนะป๋า" ผมส่ายหน้าดิก
"ไม่ทำอะไรครับ?" ยิ้มละมุนอุ่นละไม ทว่ากลับแฝงไว้ด้วยความเจ้าเล่ห์ที่ยากจะอธิบาย บอกตรงๆ กรูกลัวครับ
"ก็อะไรที่ป๋าคิดจะทำอยู่ตอนนี้นั่นล่ะ"
"ถ้าไม่ทำอย่างที่คิดอยู่ตอนนี้ น้องเอจะอนุญาตใช่มั้ย" นั่นไง หายนะคลืบคลานมาเยือนกันละคราวนี้
"ผมยังเจ็บอยู่นะ วันอื่นได้ป่ะ" ทำเสียงอ้อนๆ เข้าว่า เผื่อรอดจากสถานะการณ์เปิดประตูทะลวงด่าน คริคริ
ป๋าชินมองหน้าผมแล้วนิ่งค้างอยู่พักใหญ่ จากนั้นก็ถอดใจพลิกตัวกลับไปนอนแผ่ท่าเดิมเหมือนกับเมื่อคืน

"อย่างอนนะป๋านะ จุ๊บจุ๊บ!" คลานไปจุ๊บปากซ้ำสองสามที หน้านิ่งๆ ก็ยังไม่ยิ้ม
"ใช้ปากช่วยเอาป่ะ" ยกนิ้วแตะปากตัวเองแล้วทำปากจู๋ น่ารักเปล่าไม่รู้ แต่ทำให้ป๋าผมยิ้มได้ละกัน
"ไปอาบน้ำเถอะครับ" ป๋าบอกยิ้มๆ
"อ้าว ไม่เอาเหรอ หรือจะให้ไปทำในห้องน้ำ"
"เก็บไว้คราวหน้าแล้วกันครับ"
"เอางั้นเหรอ แน่ใจนะ" ผมแลบลิ้นเลียนิ้วกลางตัวเองตั้งแต่โคนจนถึงปลาย
"ไม่เลิกทำแบบนั้นระวังจะไม่ได้ไปเรียนนะครับ" ป๋าเลียริมฝีปากแล้วส่งสายตาเซ็กซี่
"อืมม อยากเปลี่ยนใจเหมือนกัน..." วางมือแปะลงไปบนต้นขา ลูบไล้ขึ้นลงอย่างแผ่วเบา
กระตุ้นให้อีกฝ่ายเกิดอารมณ์อยากสุดๆ แล้วลุกออกจากเตียง คว้าผ้าขนหนูหน้าตู้เสื้อผ้า
มาพาดไหล่ พร้อมกับหันไปบอกป๋าชินด้วยน้ำเสียงสดใส

 "...แต่ผมจะยอมเชื่อป๋า แล้วไปอาบน้ำดีกว่า" ฮา---

อาบน้ำเสร็จป๋าชินก็เข้าไปอาบต่อ ทำหน้าเหมือนจะยังงอนๆ ที่ถูกผมแกล้งแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
แต่งตัวเสร็จออกจากห้องนอนเดินเข้ามานั่งในครัว แล้วหยิบปาท่องโก๋กินกับโอวัลตินที่แม่ชงให้ควบคู่ไปกับการนั่งเม้าส์บนโต๊ะอาหาร

"เสียงดังตั้งแต่หน้ารั้วบ้านยันในบ้านเลยนะเมื่อคืน" เฮียเอ็มไม่ยอมแซวปากเปล่า มีผลักหัวผมด้วย
"คนทะเลาะกันนะเฮีย ไม่ใช่นินทาชาวบ้านจะได้เสียงเบา"
"เหรอครับ พวกกูก็นึกว่ากลัวคนไม่รู้ว่ามึงมีผัวเป็นผู้ชาย" เฮียเอฟพูดน้ำเสียงแดกดัน
"เอฟ!" พี่แก้วที่ยืนป้อนข้าวให้หนูแดงหันมาแหวใส่ทันที อย่างว่านะ ผมน้องรักพี่สะไภ้เขา อิอิ
"อะไรแก้ว เอฟพูดเรื่องจริงนี่"
"จะจริงหรืออะไรไม่รู้แหละ แต่ห้ามพูดแบบนี้อีก มันฟังดูไม่ดีแล้วน้องเอก็น้องเอฟนะ"
"เออ ครับๆ ขอโทษครับคุณแก้ว แตะไม่ได้เลยไอ้เอเนี่ย"
"นั่นสิ ให้ท้ายมันเข้าไปนะพี่แก้ว ไอ้เอมันยิ้มปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้วนั่น"
"หรือที่พี่พูดมาไม่จริงล่ะเอ็ม"
"จริงครับ จริงที่สุด เนอะเฮีย" สะกิดศอก
"อย่ามายุ่งกับกู" คนโดนสะกิดขยับศอกบอกเสียงหงุดหงิดแล้วหันมาค้อนผมวงเบอเริ้ม
"แม่ ไอ้แอลกับไอ้ซีอ่ะ ยังไม่ตื่นเหรอ" ผมไม่สน หันไปคุยกับแม่ดีกว่า
"พ่อขับรถไปส่งโรงเรียนแล้ว"
"ไปเช้าจัง ผิดวิสัยพวกมันนะเนี่ย" ปกติไม่จวนเจียนเวลาเข้าเรียนจริงๆ ไม่มีตื่นกันหรอกครับ
"เห็นว่ามีซ้อมกิจกรรมทั้งสองคนน่ะ"
"อ้อ พวกมันสองตัวอยู่วงโยธวาทิตนี่เนอะ" ฉีกปาท่องโก๋ป้อนหลานที่เดินหนีแม่มาเกาะขา
"หม่ำๆ จิ้มจ้วย" หนูแดงชี้ที่แก้วโอวัลตินผม "จิ้มจ้วย จากิน"
"หลานอิ่มข้าวยังอ่ะพี่แก้ว"
"อืม ให้กินไปเถอะ แต่อย่าให้เยอะล่ะ เดี๋ยวมันอ้วก"
"โอเช มามะหลานรัก" ผมวางแก้วโอวัลตินลงแล้วอุ้มหลานขึ้นมานั่งตัก
"หม่ำจี้ เอ้ๆ หม่ำจี้" นิ้วเล็กๆ ชี้จานปาท่องโก๋ ผมก็หยิบมาฉีกจิ้มกับโอวัลตินป้อนให้คำเล็กๆ
"อร่อยมั้ยครับหลานอา"
"แหวะ" เต็มกางเกงครับ หลานอ้วก
 
เฮียเอฟ เฮียเอ็มมองแล้วหัวเราะก๊าก ไม่มีน้ำใจเข้ามาช่วยกันสักนิด พี่แก้ววิ่งหน้าตื่นเข้ามาอุ้มหนูแดงไปห้องน้ำ
แม่เอาผ้าชุบน้ำมาส่งให้ผม แต่สภาพกางเกงยีนตัวโปรดตอนนี้กรู่ไม่กลับแล้วครับ กลิ่นโจ๊กหมูยังไม่ย่อยนี่ได้ใจ
เอ้า บอกอย่างไม่อายเลยก็ได้ แม่งโคตรอยากจะร้องไห้จริงๆ งื๊อ!

"อ้าวชิน มาก็ดี มาดูเมียมึงดิ ทำหน้าจะเป่าปี่อยู่และ ฮ่าๆๆ"
"เป็นอะไรครับน้องเอ" ป๋าชินเข้ามาดูผมที่กำลังนั่งเช็ดอ้วกบนกางเกง
"โดนหนูแดงอ้วกใส่น่ะสิป๋า" เฮียเอ็มตอบเสียงขำ
"แม่ว่าหนูไปเปลี่ยนกางเกงดีกว่ามั้ยลูก" จริงๆ จะไม่เศร้าเลยครับถ้ามีกางเกงเปลี่ยน
อย่างที่รู้ๆ กันอยู่ ผมย้ายสำมะโนครัวไปบ้านป๋าแล้วไง ไอ้ที่เหลืออยู่ก็มีแต่กางเกงสแล็คที่ผมไม่คิดจะใส่หากไม่ถูกบังคับ

"เฮียเอ็ม ยืมยีนใส่หน่อยดิ" หันไปทำตาปริบๆ อ้อนพี่บังเกิดเกล้า
"หุ่นมึงคงใส่ของกูได้หรอก" เออ ก็จริงของมัน ในบรรดาพี่ชายเฮียเอ็มถึกสุดอ่ะครับ รองลงมาก็เฮียเอฟ ไอ้แอล
ส่วนที่เหลือไม่นับไอ้ซีที่เป็นผู้หญิงก็เหลือที่พึ่งสุดท้าย ปลุกตอนยังไม่ถึงเวลาตื่น กรูจะโดนเฮียอาร์ฆ่าป่ะวะ สยอง

"ปลุกไอ้อาร์ตอนนี้ระวังตายไม่รู้ตัวนะมึง" เฮียเอฟทักดักความคิดผมอย่างรู้ทัน
"มึงมีกางเกงสแล็คทิ้งไว้นี่ไม่ใช่ไง วันก่อนกูไปเปิดเจอตั้งสามตัว" เฮียเอ็มตั้งข้อสงสัย
"ใส่แล้วมันเน้นตูดอ่ะ เดี๋ยวเพื่อนแม่งแอบตีอีก ไม่ชอบ" เรื่องจริงครับ ไม่รู้ตูดผมมันน่าตีหรือยังไงใส่กางเกงสแล็คไปทีไรโดนตีทุกที
"เดี๋ยวพี่ไปยืมให้" ป๋าชินเสนอตัวแล้วหันหลังออกไป
"โอ้ กล้าน่าดู" เฮียเอฟยิ้มขำ ผมหมั่นใส่เลยจัดการหยิบปาท่องโก๋ยัดปากไปซะเต็มคำ

ป๋าชินหายไปประมาณห้านาทีก็กลับเข้ามาในครัว พร้อมกับกางเกงยีนสีเข้มหนึ่งตัว ผมรับมาก็ถอดเปลี่ยนมันตรงนั้นล่ะ
ไม่รู้จะอายใคร พี่แก้วก็ไม่อยู่ ป๋านั่งมองแล้วส่ายหัว แม่ชงกาแฟมาให้ป๋าพร้อมกับขนมปังแฮมชีสสองแผ่น

"กินเยอะๆ นะลูกนะ เดี๋ยวแม่ไปทำความสะอาดห้องก่อน"
"ขอบคุณครับ"
"เฮ้ย หลวมไปมั้ยนั้น ขนาดไอ้อาร์มันผอมๆ แล้วนะ มึงยังผอมกว่ามันได้อีกนะไอ้เอ" เฮียเอฟว่า ทำหน้าเย้ยๆ ยังไงชอบกล
"ใส่เข็มขัดเดี๋ยวมันก็พอดี" ผมขมวดคิ้วบอกแล้วดึงเข็มขัดจากตัวเก่ามาใส่
"ว่าแต่ว่า ป๋าชินไปปลุกไอ้อาร์แล้วมันไม่ว่าอะไรเลยเหรอ" เฮียเอ็มถาม
"เปล่านี่" ป๋าตอบสั้นๆ
"เจ๊งว่ะ" ผมชม ป๋ามองหน้าแล้วก็ส่ายหัวอีก อะไรวะ
"เออ ไอ้เอวันนี้มึงจะกลับบ้านมั้ย?" เฮียเอฟถาม
"คงไม่อ่ะ ทำไม?"
"ไม่มีอะไร พอดีเพื่อนกูจะมาเที่ยว เลยกะจะให้มันนอนห้องมึงไง"
"เออ ตามสบาย อย่าลืมค่าเช่าด้วยนะ"
"เอาตีนกูไปก่อนมั้ยครับ" เฮียเอฟยกนิ้วกลางให้ เฮียเอ็มหัวเราะ
"ตัดมาดิ"
"ชินคืนนี้กูฝากจัดหนักสักทีนะ" เฮียเอฟกัดฟันบอก
ป๋าชินวางแก้วกาแฟที่ดื่มจนหมดลงบนโต๊ะแล้วหันมองหน้าผม

"ถึงไม่บอกก็ว่าจะทำอยู่แล้ว" เจอแบบนี้ ถึงกับทำเอาพูดไม่ออกเลยทีเดียว


**********************************************************************************************


ปล. มีหลายเหตุผลที่หลายๆ นักอ่านลงความเห็นเข้ามาในเหตุการณ์ทะเลาะและคืนดี ก่อนอื่นเลยคือ
ดีใจเพราะเม้นต์ยาวดีระเอียดด้วย (หัวเราะ) และไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ ค่ะ เอาตามความเข้าใจของแต่ละคนเลยแล้วกันเนอะ
ใครไม่ชอบน้องเอตรงไหนบอกได้ เตือนได้ ใครไม่ชอบป๋าตรงไหนด่า กระสวกไส้ได้ตามสบายโล้ด
ทั้งนี้ทั้งนั้น อิคนเขียนจะได้นำมาเป็นประโยชน์ในการเขียนต่อไป

ลงท้าย รักคนอ่านฝุดๆ 

[nunnan]

ป๋าชินคงน่าเกรงขามมาก ถึงฝ่าไปเอากางเกงมาได้
ตอนหน้าจัดหนักเอเลยนะค่ะ 

[mukmaoY]

555
โดนอ้วก

[Yarkrak]

 

[ลิงภูเขา]

ทำไมป๋าไม่ยอมให้ใส่กุงเกงสแลค ใจร้ายยยยยยยยยยยยย 

ไม่อยากเห็นตูดเน้นๆ หรือไงนะ ((เซ็งเบยยยยยยยยยย))

55555555555555555+

รอตอนต่อไปงับ

[loveview]

แอบเม้นต์ผิด ฮิฮิ  เฮียนี่หลงหนูเอค่อนข้างมากถึงมากที่สุดนะนี่

[runrunna29]

กลับมาแต่งสไตล์เดิมหลังหลงทางอยู่หลายตอน






รักบอดๆ ตอนที่ 25



หนึ่งอาทิตย์หลังจากคืนดีกันแล้ว น่าจะประมาณวันพุธมั้ง
ช่วงเช้าผมมีเรียนตามปกติ ตกบ่ายว่างเพราะอาจารย์ภาคติดสัมมนาเกี่ยวกับพวกภาพเขียนอะไรทำนองนั้น
แถมไม่ลืมสั่งงานไว้กองหนึ่งบอกให้ส่งภายในอาทิตย์ ไม่เคยคิดจะถามความเห็นพวกผมเลยว่าอยากทำมั้ย
ผมจึงเข้าสเต็ปเดิมครับ ปล่อยให้เดตไลน์ก่อนค่อยทำ

ทีนี้ครั้นจะกลับบ้านเร็วก็เบื่อ จะไปหาป๋าก็ไม่อยากไปเจอหน้าอิพี่โต้ เดี๋ยวเป็นเรื่องขึ้นมาอีก
อ้อ ไม่อยากเจอหน้ายัยคุณวิอะไรนั่นด้วย เห็นว่าช่วงนี้ตื๊อหนักน่าดู ไม่รู้คันอะไรนักหนาขนาดยกเอางานโปรเจ็คบิ๊กๆ
มาเสนอกับป๋าเพื่อพูดคุยโดยเฉพาะ ผมเองก็นะ ไม่ว่าหรอกถ้าเป็นเรื่องงาน แต่ถ้าไปนอกรอบกันเมื่อไหร่ บอกได้เลย มึงตายทั้งคู่!!

ว่างจัดบวกกับไม่มีที่ไป ผมก็เลยมานั่งฟังเพื่อนแลกกันเล่าประสบการณ์เขย่าขวัญเกี่ยวกับอาคารเกษตร
ตรงม้าหินอ่อนหน้าตึกคณะ กำลังถึงไคลแม็ค เสียงโทรศัพท์ของผมที่วางทับชีทงานไว้ไม่ให้ปลิวก็ดัง ทำเอาผวากันทั้งกลุ่ม

"เชี้ยเอ ใครโทรมาวะ" เบียร์ยกมือกุมอกสบถถามหน้าเสีย ผมมองเบอร์ที่ขึ้นโชว์บนหน้าจอ
"เบอร์ไม่คุ้น"
"ไหน" ต่ายคว้าไปกดรับโดยไม่ถามกันสักคำ
"ฮัลโหล" สำเนียงฝรั่งจ๋า แรดมากครับ
"หะ? อ้อ ได้ค่ะ แปบนึง" ชียื่นโทรศัพท์ให้ "เขาบอกอยากคุยกับแกอ่ะ"
"ใครวะ?" ผมขมวดคิ้ว
"ชื่อก้าน"
"หา?!"
"จะหาไรเล่า รับดิ" ต่ายบอก ผมก็รับมาคุยงงๆ เท่าที่จำได้ผมไม่เคยให้เบอร์ก้านนะ
"เอ่อ ครับ" เพราะพริ้งอย่างขัดจิต บรรดาเพื่อนสามคนของผมถึงกับสุมหัวนินทาระยะเผาขน
"คุณจำผมได้มั้ย" เอิ่ม บอกจำไม่ได้มึงจะวางป่ะล่ะ
"อืม ว่าไง"
"คุณจะไม่ถามหน่อยเหรอ ว่าทำไมผมถึงมีเบอร์คุณอ่ะ" เอ้า กรูนึกว่าอยากเก็บไว้เป็นความลับ
"แล้วไปเอามาจากไหนล่ะ"
"ถามพี่ชายคุณมา"
"พี่อาร์?"
"ถูกต้องครับ"
"อืม แล้วโทรมามีธุระไร"
"อ๋อ ผมขึ้นมากรุงเทพเลยกะแวะเอาเสื้อผ้าของคุณมาส่งคืน"
"อ้าว ยังไม่ได้บริจาคไปเหรอ แล้วตอนนี้อยู่แถวไหน"
"อยู่หมอชิตครับผม"
"หืม เพิ่งถึง?"
"ใช่แล้ว"
"ตอนนี้ฉันอยู่มหาลัยอ่ะ ไกลจากที่นายอยู่พอสมควร นายจะอยู่กรุงเทพกี่วันล่ะ"
"ประมาณสามวัน"
"อืมๆ ถ้ายังไงนัดไปเอาเย็นนี้ได้มั้ย"
"อ้อ โอเค ยังไงก็ได้"
"นายสะดวกเจอได้ที่ไหนล่ะ"
"แล้วแต่คุณเลย"
"อืม งั้นเดี๋ยวฉันจะโทรกลับไปบอกอีกทีนะ"
"ครับ ตามนั้น"
"งั้นฉันวางก่อนนะ ขอบคุณมากที่อุตส่าห์เอามาคืน"
"ไม่เป็นไร อ๊ะ เดี๋ยวคุณๆ"
"ว่า?"
"คิดถึง" จบประโยค ผมกดตัดสายทิ้งแม่ง น่าขนลุกยิ่งกว่าเรื่องเขย่าขวัญที่ฟังเมื่อกี้อีกอ่ะ
เพื่อนรักสามคนเห็นผมกดวางก็เลิกซุบซิบออกหน้าออกตา แล้วเปลี่ยนมาเป็นเสียงเหน็บแนม

"ความทุกข์เพิ่งจะคลาย มึงจะเอาน้ำตามาอาบเล่นอีกแล้วเหรอวะ" เบียร์
"อะไรของมึง" ผมตีหน้ามึน หยิบชีทมาพัดคลายร้อน
"ผู้ชายที่ไหนล่ะที่โทรหามึงเมื่อกี้"
"อ้อ เขาชื่อ(ไอ้)พี่ก้าน คนที่ช่วยกูตอนไปโดนกระทืบที่พัทยาไง เฮียอาร์ก็รู้จัก" ผมบอกหน้าซื่อ
"เฮียมึงรู้จัก แล้วป๋ามึงล่ะ รู้จักมั้ย?" เบียร์ถาม หงำกับต่ายมองตากันแล้วหันมาพยักหน้าเสริม
"เออว่ะ กูไม่ได้บอก ลืมสนิท...อีกอย่างแกไม่ได้ถามด้วย" แบบว่า ตอนนั้นมีเรื่องเครียดหลายเรื่องอ่ะ
อิป๋าก็คงนึกไม่ถึงด้วย เลยไม่ได้ถามรายระเอียดอะไรมากมาย

"เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกหรอกอิเอ" ต่ายว่าเสียงขุ่น
"เออ คงไม่เป็นไรหรอก ไว้เดี๋ยวกูชวนป๋าไปด้วย" ตัดปัญหา
"กูไปด้วยดิ" หงำเสนอตัว
"กูด้วย"
"ฉันด้วยๆ"
"มึงสองตัวน่ะไม่เท่าไร แต่ไอ้เบียร์ มึงน่ะไปได้เหรอ ไม่ไปรอรับแฟนไง" บอกตรงๆ ผมเริ่มสงสัย
เพราะไอ้เบียร์มันเริ่มกลับเข้ากลุ่มบ่อยขึ้น ไม่ค่อยไปไหนมาไหนกับแฟนเหมือนช่วงแรกๆ มากสุดก็ไปส่งบ้านแค่นั้น

"พักนี้เขายุ่งน่ะ ไม่ค่อยมีเวลาอยู่กับกู" เบียร์บอกเสียงเบาพร้อมกับสีหน้าเหนื่อยใจ คือว่ากันตามนิสัยนะ ไอ้เบียร์เป็นพวก
เก็บความลับเก่งมากครับ ทั้งเรื่องส่วนตัว ทั้งเรื่องส่วนรวม ถ้าไม่คาดคั้นถึงที่สุดหรืออึดอัดจนเกินทนมันแทบไม่มีทางพูด

"เขายุ่งหรือมีใหม่ เอาให้แน่นะมึง" อิต่ายครับ ทำหน้าเหมือนไปรู้อะไรมาเลยอ่ะ
"พื้นฐานของความรักคือความเชื่อใจ เคยได้ยินมั้ยครับคุณต่าย อย่าหาเรื่องให้กูแตกแยก เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวหลับกลางอากาศ"
"มันก็ใช่ แต่เชื่อใจจนไม่มองอะไรเลยมันก็แย่นะเว้ย"
"ต่าย พอเถอะ" หงำเอามือปิดปาก
"มันอยากพูดให้มันพูดไปหงำ" ไอ้เบียร์ว่า ท่าทางน้ำเสียงชักไม่ปกติ
"มึงก็อย่าไปซีเรียสดิวะ ต่ายมันพูดเล่นเหอะ มึงก็ว่างั้นใช่ป่ะเอ" หันมาหาคนร่วมทัพ
"เออ นั่นดิ ตกลงพวกมึงจะไปกับกูใช่ป่ะ" เปลี่ยนเรื่องหนีดีกว่าครับ ด้วยเหตุที่ว่า เพื่อนทะเลาะกันมันไม่น่าดู
"กูไม่ไปละ อารมณ์เสีย"
"งั้นไปเตะบอลกับกูแทนมั้ย" หงำเสนอทางเลือกใหม่ให้
"เออ ดีเหมือนกัน ไม่ได้ออกกำลังกายนานและ"
"เกลียดนักอิพวกไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา เชื่อใจกันนักอย่ามาร้องไห้ซบอกกูละกัน" ต่ายบ่นให้ผมได้ยินคนเดียว
"ไปรู้ไรมาไง" ผมถามต่าย แต่ตามองเบียร์กับหงำคุยกันเรื่องสถานที่นัดเตะบอล
"ฉันไม่เท่าไรหรอกแก แต่ไอ้หงำนี่สิเห็นมากับตา" ต่ายกระซิบแล้วทำหน้าเหม็นเขียวใส่สองคนนั้น
จะตลกมาก ถ้าผมไม่ได้สนใจประโยคที่ได้ยินนี้มากกว่า

"ยังไง" ผมหันมอง ต่ายถอนใจแล้วลุกขึ้นลากแขนผมออกมายืนคุย ห่างจากพวกนั้นไกลพอสมควร
"แกจำวันที่ฉันกับหงำแยกออกไปเรื่องงานประกวดตอนเลิกเรียนได้ป่ะ" มันเริ่มเกริ่นเรื่อง
"อืม วันที่ฉันเฮิร์ทเรื่องห่างกันสักพักพอดี" คิดแล้วยังแปลบอยู่ในใจ
"นั่นล่ะ พอคุยกันเสร็จเรื่องงานประกวด ลงจากตึกกิจกรรมมา หงำมันดันปวดท้อง ฉันสองคนเลยพากันไปห้องน้ำ
พอฉันทำธุระของตัวเองเสร็จก็ออกมารอมันอยู่ด้านนอก แล้วหูดันได้ยินเสียงคนทำอะไรกัน...พูดง่ายๆ คือเอากันในห้องน้ำชายอ่ะ
อยากเข้าไปดูนะ แต่แบบว่ามียางอายไงคะ ก็ยืนฟังจนหงำหน้าซีดออกมานั่นแหละ ตอนแรกฉันคิดว่ามันคงท้องเสีย
หรือถ่ายไม่ออกไรงี้ ยืนดูอาการมันสักพักก็มีผู้ชายกับผู้หญิงท่าทางคุ้นๆ เดินก้มหน้าโอบไหล่กันออกมาจากในห้องน้ำ
หงำนี่สะดุ้งเฮือกบอกให้ฉันรีบๆ ไป แต่ตอนนั้นฉันยังห่วงที่มันหน้าซีดก็ยื้อถามมันอยู่นั่น กระทั่งทันได้เห็นหน้าผู้หญิงว่าเป็นใคร"

"แฟนไอ้เบียร์?" ผมเลิกคิ้ว
"ก็ใช่น่ะสิ ฉันนี่คันปากอยากจะบอกไอ้เบียร์แทบตาย แต่หงำมันขอไว้ ฉันล่ะเบื่อ" ต่ายทำหน้าเซ็ง
"หงำมันคงไม่อยากให้เบียร์เสียใจมั้ง"
"โอ๊ยแก ความรักมันบังตาต่างหาก รู้ตั้งแต่แรกดีกว่าเจ็บที่หลังนะเว้ย"
"แล้วแกคิดว่าเบียร์มันจะเชื่อทันทีที่แกบอกไง ออกจะรักของมันซะขนาดนั้น"
"ฉันเพื่อนมันนะแก มันต้องเชื่อฉันบ้างแหละ"
"ไม่รู้ว่ะ ถ้าถามฉัน ฉันก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งจนกว่าจะได้เห็นเองกับตา"
"อะไรวะ หงุดหงิด เออ ช่างมันเหอะ ถือว่าฉันไม่ได้เล่าให้แกฟังแล้วกัน"
"เออ อย่าคิดมาก ไอ้เบียร์มันก็ใช่จะโง่ให้หลอกไปได้ตลอดหรอก สักวันมันต้องได้ยินอะไรบ้างล่ะ"
"ให้มันเป็นงั้นจริงเถอะ ฉันล่ะโคตรเกลียดอิพวกจับปลาสองมือ หึ๊ย เดี๋ยวแม่จับมือที่สามทำผัวเย้ยแม่ง" แรงส์อ่ะ
"พอเหอะ ไปๆ กลับที่เดี๋ยวแม่งสงสัย" ผมดันหลังต่ายให้กลับโต๊ะ


*********************************************************************************


ตกเย็นป๋าชินมารับ เบียร์กับหงำทักทายป๋าเสร็จก็แยกไปเตะบอลที่สนามหลังมหาลัย
ส่วนนางสาวต่ายก็มากับผม เพราะอยากจะเห็นหน้าพระเอกก้านที่เคยช่วยผมไว้

สรุปผมนัดให้ก้านมาเจอที่ห้างฯ ไม่ไกลจากที่พักของเขาด้วยเกรงว่าจะมาลำบากเพราะไม่มีรถ
 ระว่างนั่งรถผมก็เล่าให้ป๋าฟังคร่าวๆ และบอกเหตุผลที่จะไปเจอกัน

"ทำไมเขาต้องอุตส่าห์เอามาคืนด้วยครับ" คำถามแรกอย่างที่หวังไม่มีผิด รู้ว่าเป็นผู้ชายนี่หาเรื่องจับผิดตลอด
"ผมบอกให้เขาเอามาคืนเองแหละ ถ้าได้ขึ้นมากรุงเทพ ไม่อยากให้ทิ้งเสียดาย" โกหกคนแก่ครึ่งเดียวไม่บาปหรอกเนอะ คริคริ
"จริงเหรอต่าย" ทำไมต้องหันไปถามเพื่อนผมด้วยล่ะครับอิคุณป๋า
"ต่ายมันรู้เรื่องที่ไหน ถามมั่ว อยากรู้จริง ไม่จริง มาถามผมนี่"
"หืม...จริงเหรอครับ" หันมายิ้มเจ้าเล่ห์ ตกลงนี่แกล้งหึงใช่มั้ยครับ แหม ขอโบกสักที "โอ๊ย!"
"ต่ายเย็นนี้อยากกินไร รีเควสมาเลยฉันเลี้ยง" แต่ตังค์ป๋า หมั่นไส้
"พิซซ่า"
"เอาที่มันอิ่มหน่อยดิ"
"แล้วพิซซ่ามันไม่อิ่มตรงไหนยะ"
"เออ พิซซ่าก็พิซซ่า" ผมตอบเสียงเอื่อย ป๋ากระตุกยิ้มหัวเราะในลำคอ ไม่เห็นว่าขับรถจะจัดให้อีกสักที แง่ง!

ถึงที่นัด กลับมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมตกใจสุดๆ พวกคุณรู้หรือเปล่าว่าคืออะไร?
เดาไม่ถูกไม่เป็นไร ผมเฉลยให้ก็ได้ สิ่งที่ทำให้ผมตกใจคือ... เฮียอาร์ของผมยืนคู่อยู่กับ...
กับไอ้คุณก้านหน้าแมคฯ ครับ ผมนี่เอ๋อไปชั่วขณะ ไม่รู้มันไปทำอีท่าไหนถึงได้ลากเฮียผมออกมาเจอได้ ใช่ว่าจะสนิทกันสักหน่อย

"เฮียมาไงอ่ะ" ผมถาม
"เอาชุดก้านที่มึงใส่กลับมาวันนั้น มาคืนน่ะสิ" เออ จะว่าเข้าใจก็เข้าใจอยู่นะ แต่ไอ้ครั้นจะไม่เข้าใจมันก็ไม่เข้าใจอ่ะ
แบบว่าๆ เฮียอาร์ต้องออกมาอยู่แล้ว จะให้เบอร์ผมเพื่อนัดกับเขาออกมาอีกทำไม น้องเองงครับ งงจริงๆ งงจังๆ โคตรงง!

"รู้จักกันเหรอ?" ป๋าชินเก็กถามเสียงขรึม มาดปกติเขาล่ะ
"รู้จักกันตอนไปรับเอที่พัทยาน่ะครับ" เฮียอาร์ตอบหน้านิ่งไม่ยิ่งย่อนไปกว่ากัน
"อ้อ"
"ก้าน นี่ป๋าชินแฟนฉัน ส่วนนี่ต่ายเพื่อนที่มหาลัย" แนะนำอย่างไม่กระดากอาย ยังไงก็รู้รสนิยมกันอยู่แล้วไม่รู้จะปิดไปทำไม
"สวัสดีครับ ผมก้านครับ" ก้านยกมือไหว้ป๋าแล้วหันไปมองต่ายที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังผม
"สวัสดีค่ะพี่ก้าน แหม น่ารักกว่าที่เอเล่าให้ฟังอีกนะคะเนี่ย" เท่าที่จำได้ ฉันไม่เคยสาธยายรูปร่างหน้าตาเขาให้แกฟังเลยนะ
"ขอบคุณครับ น้องต่ายก็น่ารักนะครับ" ปากหวานจริงพ่อคุณ
"เอมึงจะไปไหนต่อ" เฮียอาร์ถาม
"ว่าจะไปกินพิซซ่า เออ...ก้านไปกินด้วยกันมั้ย ถือเป็นการเลี้ยงขอบคุณด้วย"
"เอาสิ ถ้าคุณอยากให้ผมไป"
"โอเคมั้ยป๋า" ถามเจ้ามือก่อน หน้านี่ไม่บ่งบอกอารมณ์สักติ๊ด
"ตามใจน้องเอครับ"
"งั้นก็ป่ะ"
ผมออกตัวเดินนำขึ้นบันไดเลื่อนไปยังร้านพิซซ่าที่อยู่ชั้นบน ต่ายเดินคุยมากับก้านด้านหลังสุด
ส่วนเฮียอาร์เดินคู่กับป๋าชินเงียบๆ มาถึงร้านก็เข้าประจำที่

ผมเลือกโต๊ะริมสุดของร้าน บรรยากาศสงบไม่ค่อยมีคนพุกพ่านดีครับ ป๋าชินนั่งเก้าอี้ข้างผม
ต่ายเองก็รีบจองที่นั่งข้างก้านอย่างไว ท่าทางจะยังไม่รู้ว่าอิพี่ก้านมันเป็นเกย์เหมือนผม ปล่อยให้ฝันหวานไปแล้วกันขี้เกียจท้วง
ตามด้วยเฮียอาร์เป็นพ่องาน นั่งหัวโต๊ะทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นคนจ่าย แต่พี่แกก็เล่นสั่งตะบี้ตะบันไม่เกรงใจสามีของผมเช่นเคย ชิส์!

"คุณชอบทานผักมั้ย?" ก้านถาม ทีแรกนึกว่าคุยกับผม แต่ไม่ใช่ครับ ก้านคุยกับเฮียอาร์
"ไม่ชอบ" เจ้าตัวตอบพลางเขี่ยมะเขือจิ๋วไปไว้ขอบจาน
"ไม่ชอบแล้วโตมาได้ไง?" ก้านพูดยิ้มๆ
"ก็โตตามปกติ"
"ผมว่าไม่ปกตินะ ผอมซะขนาดนี้"
"เรื่องของกู" เฮียอาร์ขึ้น 'กู' กับคนอื่น ถ้าไม่ชอบหน้าก็ต้องสนิทกันในระดับหนึ่ง
แต่ผมมองก้านแล้วไม่น่าใช่ทั้งสองอย่าง กลิ่นชักเริ่มไม่ธรรมดาละ

ต่ายที่ความรู้สึกไวกว่าคนอื่นมองหน้าผมอย่างตั้งคำถาม ผมพยักหน้าน้อยๆ ตอบ
มันก็ทำนิ้วชี้ทั้งสองข้างแนบติดกันก่อนจะพยักเพยิดหน้าไปที่เฮียผม

"กู-ไม่-รู้" ผมให้ต่ายอ่านปาก มันทำท่าฟึดฟัดไม่พอใจ
"ก้านจะจีบอาร์เหรอ" ทั้งโต๊ะหันมองอิป๋า บทจะทำอะไร พ่อไม่แคร์สื่ออ่ะ
และที่หน้าตกใจไปกว่านั้นคืออิเฮียผมหน้าแดง เอ๊ะ! มันยังไงกันนี่

"ป๋าพูดบ้าๆ อาร์ผู้ชายนะ" เฮียอาร์รีบออกตัว
"พี่กับน้องเอก็ผู้ชายนะ ลืมหรือไง" ป๋าบอกเรียบๆ หน้านี่เป๊ะเวอร์
"ก้านนายจีบพี่ชายฉันเหรอ" ผมถามบ้าง ไอ้เฮียจ้องหน้าผมเขม็ง
"คุณอยากได้พี่ชายเพิ่มอีกคนมั้ยล่ะครับ" ก้านถามกลับด้วยรอยยิ้มพราวเสน่ห์ แลมั่นใจแปลกๆ
ผมตักสลัดผักใส่จานป๋าชิน "ถ้าไม่ตายก่อนค่อยว่ากัน"


********************************************************************************************


ปล. ฆ่าตัดตอน และเรื่องก้านกับเฮียอาร์มันมีที่มา แต่ยังไม่บอกหรอกปล่อยให้ลุ้นกันเล่นๆ (หัวเราะ)
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน บวกคอมเม้นต์แสดงความคิดเห็นกันนะคะ ไม่สนุกบอกได้เน้อ รักฝุดๆ 

[♠DekDoy♠]

เฮียอาร์นี่แมนไม่ใช่รึ?

[josephine]

สนุกมากค่ะ   อยากให้ป๊าปรามๆ น้องเอเยอะ ๆ หน่อย
เอาแต่ใจมากเกิ้น

[B52]

อัยย่ะ พี่อาร์ของฉันจะเสร็จก้านหรือเนี่ย

[nunnan]

คู่ใหม่น่าจะมันดีน่ะ

[ลิงภูเขา]

พิซซ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา

จะว่าไปผมก็อยากกินนะ .. อืมๆๆๆๆๆๆ

เคเอฟซีก็อยากกิน .. อืมๆๆๆๆๆๆๆๆ

และพอตั้งใจจะกินพิซซ่า ดันซื้อเคเอฟซีทุกที ไม่เข้าใจ 

((พล่ามพอละ))

  ให้เฮียอาร์ .. เชียร์พี่ก้านนะครับ 

รอ ร๊อ รอ ตอนต่อไปจ้า 

[mukmaoY]

ถ้าไมีตายก่อนค่อยว่ากัน

จากอาการหน้าแดงของเฮีย
ท่าทางจะไม่ตายแน่นอน

[Tun_Bow]

ก้านกะเฮียอาร์....อยากอ่านคู่นี้!!!
เชียร์เฮียอาร์เคะนะคร๊าบบบบ

[BlueCherries]

เมะxเมะ?

ฮาาาา ลุ้นๆๆ

[runrunna29]

รักบอดๆ ตอนพิเศษ : รุก VS รุก I



[อาร์]


ไม่อยากคิดหรอก ว่าแค่อยากตอบแทนใครสักคนที่เข้ามาช่วยชีวิตของคนที่เรารักมันจะนำความชิบหายมาเยือน
ไอ้ผู้ชายหน้าตี๋ มองจากส่วนไหนของหน้าตา แม่งก็เด็กกว่าผมอยู่หลายขุม พอเอาเข้าจริงๆ เสือกห่างกันแค่สองปี
แต่เรื่องนี้ช่างมันไปก่อน ไม่ใช่ประเด็น เพราะเนื้อหาหลักๆ มันอยู่ที่ไอ้หมอนี่ใช้บริการเบอร์โทรศัพท์ของผมซึ่งติดไปกับ
นามบัตร โทรหากันทุกเช้าเย็น พ่วงด้วยข้อความหวานเลี่ยนอีกเป็นกระบุง เปิดตัวอย่างให้ดูเลยก็ได้ เช่น...

หนึ่ง 'ทำอะไรอยู่เอ่ย?'
สอง 'ทานข้าวหรือยัง วันนี้ข้าวกลางวันผมเป็นก๋วยเตี๋ยวผัดล่ะ *ทำรูปหน้ายิ้มกว้าง*'
สาม 'คืนนี้อย่าลืมฝันถึงผมด้วยนะ คุณพี่ชายเอ *รูปหัวใจ*'
สี่ 'อรุณสวัสดิ์ครับ คุณคนสวย เมื่อคืนเห็นผมในฝันมั้ย ผมเห็นคุณด้วยนะ'
และอีกบานเบอะ เป็นต้น
บอกตามตรง โคตรแขยง

"โรคจิตป่ะวะ ถึงกล้าส่งข้อความชวนอ้วกแบบนี้มาหามึง" พี่อั๋น
รุ่นพี่ในบริษัทที่ทำงาน ค่อนข้างสนิทกันมาก หลังได้อ่านข้อความในโทรศัพท์ของผมก็พูดด้วยท่าทีขนลุก

"จะไปรู้เหรอ" ผมตอบพลางแย่งโทรศัพท์คืน อารมณ์หงุดหงิดถึงหงุดหงิดที่สุด

พูดกันตามจริง สองวันก่อนถ้าไม่เผลอให้นามบัตรไอ้คนชื่อก้านนั่นไปซะก็ดี
ถึงส่วนตัวจะไม่ได้อคติอะไรกับคนประเภทนี้ แต่ก็ไม่นึกอยากจะสนิทสนมด้วยนักหรอก
แถมจะปิดเครื่องหนีก็ดันติดเรื่องงาน เป็นอะไรที่น่าลำบากใจชิบหาย

"เปลี่ยนเบอร์ใหม่เลยเถอะ" พี่อั๋นเสนอทางออก
"วุ่นวายอ่ะ" ผมก้มหน้าลงโปรแกรมให้คอมพิวเตอร์ใหม่
"ขี้เกียจมากกว่ามั้ง"
"นั่นก็ด้วย"
"เออ แล้วพรุ่งนี้มึงต้องตามหัวหน้าไปพัทยานี่ เตรียมตัวยัง?"
"ไม่อยากไปเลยว่ะพี่ เบื่อ แม่งไปก็ไม่ได้ทำอะไร ไปนั่งรอเขาประชุมให้เสร็จไปวันๆ โคตรเซ็ง"

ตอนนี้ผมทำงานด้านการออกแบบและโปรแกรมระบบกราฟิกให้กับบริษัทในเครือต่างชาติ และเนื่องเป็นเด็กใหม่ด้อยประสบการณ์
ที่เสือกเข้าตากรรมการเพราะหน้าตา(สวยกว่าผู้ชาย) จึงได้รับอานิสงส์ในเรื่องติดสอยห้อยตามหัวหน้างานไปประชุมวางแผนกับลูกค้าบ่อยๆ
เรียกง่ายๆ พกพาเอาไปไว้ใช้งานจับฉ่ายนั่นล่ะครับ เขาประชุม ผมรออยู่ข้างนอก เขาคุยงาน ผมเสิร์ฟกาแฟ ไม่ติดว่าเงินดีสวัสดิการเยี่ยม ผมลาออกไปนานแล้ว

"เอาน่าไอ้อาร์ มีคนในทีมเราตั้งเยอะที่อยากจะไปกับหัวหน้า มึงน่าจะภูมิใจตัวเองไว้นะ"
"พูดงี้ พี่ไปแทนผมมั้ยล่ะ" แถมข้าวกลางวันให้อีกสองมือเอ้า
"เฮ้ย แจน ขอกาแฟเผื่อพี่แก้วสิ กำลังไปชงใช่ป่ะ" เนียนหนีกรูซะงั้น
ไหนบอกมันน่าภูมิใจไง ผมขมวดคิ้วหันกลับมาตั้งหน้าตั้งตาลงโปรแกรมต่อ

ครืดดดดดดดดด
เสียงสั่นข้อข้อความเข้า ผมหยิบโทรศัพท์มาเปิดอ่าน

'จะเที่ยงแล้วนะคนสวย ทานข้าวหรือยังครับ *ทำรูปหน้ายิ้มปากจู๋*'

"ว่างจริงนะมึง" ผมสบถพร้อมกับโยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างไม่แคร์ถ้ามันพัง
พี่อั๋นที่ยังนั่งทำงานข้างๆ สะดุ้งหันมาทำหน้าสงสัย

"เป็นเชี้ยไรของมึงครับอาร์ ตกใจนะเนี่ย"
"สัมภเวสีมันส่ง sms มาขอส่วนบุญอีกแล้วน่ะพี่"
"ไอ้เด็กชื่อก้านอีกแล้วเหรอ?"
"จะมีใคร ก็มีมันอยู่ตัวเดียวนั่นล่ะ ที่กล้ากระหน่ำ Messenger มาหาผมแบบนี้"
"ไม่บอกมันไปล่ะ ว่ามีแฟนแล้ว" พี่อั๋นมองตา
"พี่คิดว่าผมไม่เคยบอกมันเหรอ ผมบอกไปแล้วเหอะ แต่มันหัวเราะแล้วบอกว่าผมโกหก
แถมยังร่ายประวัติรายชื่อแฟนเก่าผมทุกคนที่เคยคบมาด้วยนะ" ที่พูดไปเนี่ย ยังไม่รวมรายระเอียดยิบย่อย
แบบคนต่อคน ว่าเหตุไฉนผมจึงเลิกกัน สโตกเกอร์หรือเปล่าวะแม่ง

"นี่ถ้าไม่เรียกว่าบ้ามึงเข้าขั้น ก็ต้องเคยรู้จักมึงมาก่อนชัวร์"
"แม่งก็แค่ไอ้บ้าเท่านั้นแหละ ผมเคยเจอมันที่ไหนกัน..." พูดเหมือนไม่ใส่ใจ
แต่สมองกลับไล่เรียงภาพใบหน้าบรรดาผู้ชายที่ผมพอจะจดจำได้ตลอดทั้งชีวิตภายในหัว
แน่นอน ว่าไม่มีหมอนั่นอยู่หนึ่งในหลายคนนั้นเลย แค่หน้าเหมือนเศษเสี้ยวเดียวยังไม่มีด้วยซ้ำไป

"ระวังตัวไว้บ้างก็ดีนะ มึงยิ่งบอบบางอยู่ เกิดวันดีคืนดีโดนมันฉุดไปทำเมียจะแย่เอา"
"หึ" ผมแค่นหัวเราะ ใครจะไปคิดล่ะครับว่าคนรูปร่างหน้าตาเหมือนผู้หญิงอย่างผม
อดีตนั้นจะเคยมีลูกน้องเป็นร้อยที่คอยสยบอยู่ใต้ชายตีน พี่อั๋นมองผมงงๆ

"ไม่มีอะไรหรอกพี่ ทำงานไปเหอะ" ผมสั่นหัว พี่อั๋นยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันกลับไปทำงาน


*************************************************************************************


พัทยา

"อาร์ คุณไปเดินเล่นแถวนี้ก่อนก็ได้นะ เที่ยงค่อยกลับมาทานข้าวด้วยกัน
เดี๋ยวผมจะแนะนำให้คุณได้รู้จักกับผู้บริหารที่มาคุยงานด้วย"

"ครับ งั้นขอตัวก่อนนะครับ"
โค้งให้พอเป็นพิธี แล้วยืนรอจนหัวหน้าคล้อยหลังหายเข้าไปในห้องประชุมของโรงแรม

ผมคลายเนคไทออกหลวมๆ ถอดสูทสีน้ำเงินเข้มพาดไหล่ ล้วงบุหรี่นอกที่ได้เป็นของกำนัลจากหัวหน้าเมื่อครั้งที่แล้ว
ขึ้นมาคาบไว้ ก่อนจะลงลิฟท์เดินออกมาสูบอยู่หน้าโรงแรม ท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าวและลมทะเล


ติ๊ดต่าตะติ๊ดติ๊ดต่า ติ๊ดต่าตะติ๊ดติ๊ดต่า ติ๊ดต่าตะติ๊ดติ๊ดต่า!!
ล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากดรับโดยไม่พูด เป็นสิ่งที่ทำประจำตั้งแต่ที่รู้ว่าเป็นเบอร์ของหมอนั่น

"สวัสดีตอนสายครับคุณคนสวย" เสียงเจื้อยแจ้วน่ารำคาญจริง ไม่รับแม่งก็เล่นกระหน่ำโทรจนน่าหงุดหงิด
"........." ผมไม่ตอบ ปล่อยให้แม่งคุยคนเดียวไปครับ ตัวเองก็สูบบุหรีดูคนเดินผ่านไปผ่านมาเรื่อยเปื่อย
"พักนี้ชอบเงียบจริงน้า ทั้งๆ ที่ผมโทรหาเพราะอยากได้ยินเสียงของคุณแท้ๆ"
".........."
"แต่ก็เอาเถอะ ไม่ได้ยินเสียง ได้เห็นหน้าก็ยังดี" ผมชะงัก รีบกวาดสายตามองหาเจ้าตัวการจากปลายสายทันที
"ไม่ต้องลนขนาดนั้นหรอกครับ คุณมองไม่เห็นผมหรอกน่ะ แต่ถ้าอยากเจอกันก็อีกเรื่องหนึ่งนะ หึๆ"
"ไอ้โรคจิต" ผมกัดฟันกรอกเสียงต่ำๆ ลงไป
"ขอบคุณที่ชมครับ แหม... หน้าตอนโกรธก็ยังสวยเหมือนเดิม ว่าน้องคุณหน้าหวานแล้ว ยังไม่ได้ครึ่งของคุณเลยนะเนี่ย"
"ไอ้เหี้ย!" เต็มเสียง ฝรั่งเดินผ่านผมตกใจหันมามองหน้าเหล๋อ ผมส่งยิ้มให้แล้วเดินหนีมาตรงที่ห่างไกลผู้คนเล็กน้อย
"อ๊ะ จริงสิๆ เมื่อวานก่อนคุณให้คนมาจัดการกับไอ้แจคใช่มั้ย แล้วคุณรู้มั้ยว่าเสี่ยเพชรโกรธมากเลยนะ ที่คุณไปทำแบบนั้น"
"แค่เด็กเลี้ยงคนเดียวเสี่ยเขาไม่คิดมากหรอกน่ะ" เวลาผมคิดจะทำอะไรเสี่ยงๆ ผมต้องชัวร์ ไม่งั้นไม่ทำแน่ อย่างเสี่ยเพชร
ลูกชายเสี่ยแกก็เคยเป็นเด็กในสังกัดผมมาก่อน คุยกันได้อยู่แล้วไม่มีปัญหา

"ไม่ๆ คุณคิดง่ายไปนะ ไอ้พันที่คุณคิดจะให้ช่วยน่ะ ตอนนี้ถูกส่งไปนอกแล้วนะ แบบนี้คุณจะไปหาใครมาช่วยคุยได้เอ่ย?"
"อะไรนะ เมื่ออาทิตย์ก่อนมันยังมารวมกลุ่มกับกูอยู่เลย มึงโกหกหรือเปล่า"
"เสี่ยเพชรส่งมันไปก่อนหน้าน้องคุณโดนรุมวันหนึ่งน่ะ ไม่มีตัวขัดแข้งขัดขาซะอย่างนั้น ไม่งั้นไอ้เด็กแจคมันจะกล้าหือ
ถึงขั้นลงไม้ลงมือกับคนต่างถิ่นเหร๊อ" น้ำเสียงเล่นๆ ฟังน่าโมโห ทว่าผมกลับรู้สึกได้ว่าเรื่องที่หมอนี่พูดเป็นเรื่องจริง

"วันนี้อย่าเดินไปไหนมาไหนคนเดียวนะคุณ จะหาว่าผมไม่เตือน"
"ไม่มีใครรู้ว่ากูส่งคนไปทำไอ้เด็กนั่นสักหน่อย ทำไมกูต้องกลัว"
"แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรู้ไม่ใช่เหรอ"
"แล้วไง กูเอาตัวรอดได้ ไม่ได้อ่อนหัดจนต้องให้ไอ้โรคจิตอย่างมึงมาห่วงหรอก แค่นี้นะ" ผมกดวางสายพลางกำโทรศัพท์แน่น
"ก็รู้แหละครับ ว่าคุณน่ะเก่ง แต่ยังไงก็คงสู้ลูกตะกั่วไม่ไหวแน่ หรือคุณคิดว่าไม่จริง หืม?" เสียงที่ไม่ได้ลอยมาจากไกลๆ
ดังขึ้นที่ข้างหู ผมจัดการทักทายไปตามสัญชาตญาณด้วยการปล่อยหมัดข้างที่กำโทรศัทพ์ใส่อย่างรวดเร็ว ทว่าอีกฝ่ายกลับใช้ฝ่ามือรับไว้ได้ทัน แม่งน่าเจ็บใจสุดๆ

"มือไม้ไวเหมือนเดิม" มันยิ้มพอใจแล้วปล่อยมือ
"มาตั้งแต่เมื่อไหร่" ผมปั้นหน้าหงิกถามเสียงแข็ง
"ตั้งแต่คุณมาถึงโรงแรมนี้นั่นแหละ แล้วก็อยู่ใกล้ๆ คุณตลอด แต่คุณไม่เห็นเอง" มันยักไหล่ ทำหน้ายียวนกวนเบื้องล่าง
"อย่ามาตอแหล มึงอยู่ใกล้ๆ กูก็ต้องเห็นสิ"
"คุณจะเห็นได้ไง ในเมื่อผมไม่ได้อยู่ในสายตาของคุณมาตั้งแต่แรก ส่งข้อความไปก็ไม่เคยตอบกลับ
โทรไปถ้าไม่รับก็เอาแต่เงียบใส่ทุกที" มันทำหน้างอนๆ

"คุยกับมึง ไปคุยกับขี้ยังจะรู้สึกดีซะกว่า" ผมบอกแล้วเดินหนี ขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืด
"นี่คุณ ผมเตือนแล้วนะว่าอย่าไปไหนมาไหนคนเดียว"
"มึงเป็นพ่อกูหรือไง ถึงต้องเชื่อ ถ้าไม่อยากโดนตีนกูเดี๋ยวนี้ จะไปตายไหนก็ไป"
"อู๊ยยย เป็นคำพูดเสียดแทงที่ไม่เข้ากับรูปลักษณ์เลยนะเนี่ย" มันหัวเราะ
"เสือก!!" ผมหันกลับไปยกนิ้วกลางให้ ไอ้บ้านั่น ก่อนจะใช้เท้าขยี้ก้นบุหรี่แล้วเดินกลับเข้าโรงแรม

รู้กระทั่งผมใช้คนให้ไปเช็คบิลกับเด็กเสี่ยเพชร อีกทั้งยังรู้ว่าผมต้องมาพัทยาเรื่องงานวันนี้
ท่าจะไม่ปกติแล้วนะเนี่ย สงสัยจริงๆ หมอนั่นมันเป็นใครกันแน่


*************************************************************************************


ตอนเที่ยง

นั่งร่วมโต๊ะรับประทานอาหารอย่างคนไม่มีปากมีเสียงในห้องอาหารของโรงแรม คือไม่ว่าผมจะพูดอะไรก็ถูกขัดคอไปหมด
ตกลงเอากรูมาทำเหี้ยอะไรเนี่ย รีบกินรีบชิ่งเป็นหนทางที่ดีที่สุด ที่จะไม่ทำให้ผมหมดความอดทนจนลุกต่อยหน้าผู้ช่วยผู้บริหาร

"เอ่อ หัวหน้ามีประชุมช่วงบ่ายต่อใช่มั้ยครับ?" ผมถามเมื่อเดินตามหัวหน้าเข้ามาในห้องน้ำ
"ใช่ คุณจะไปเดินเที่ยวหรือจะไปไหนก่อนก็ได้นะ ผมคิดว่ากว่าจะประชุมเสร็จ น่าจะเลยสองทุ่มไปแล้ว"
"อ้อ ครับ" ผมพยักหน้า ดูจากเหตุการณ์ทั้งหมด ผมตอนนี้แม่งก็ไม่ต่างอะไรไปจากคนขับรถประจำตำแหน่งดีๆ นี่เอง
คิดแล้วเครียดจริง!

"เออ คุณอาร์"
"ครับ" ผมสะดุ้ง
"ผมฝากซองเอกสารที่อยู่เบาะหลังรถไปส่งไปรษณีย์ให้ทีนะ"
"ดะ...ได้ครับ แค่นี้ใช่มั้ยครับ"
"อืม ใช่ ขอบใจนะ" ล้างมือเสร็จก็เดินออกไป
"มันใช่นิสัยกูจริงป่ะวะ" ผมกวักน้ำล้างหน้าพลางมองตัวเองในกระจก
ดึงกระดาษทิชชู่เช็ดมือ แล้วมองหน้าจอโทรศัพท์ที่มีรับข้อความเข้าใหม่

'ทานข้าวอิ่มแล้ว ลงมาหาผมที่หน้าโรงแรมด้วยนะคุณ *รูปหน้ายิ้ม*'

พวกคุณคิดว่า ผมที่ได้รับข้อความแบบนี้จากคนที่ไม่ชอบขี้หน้าจะไปมั้ยล่ะครับ?
ปล่อยให้มันรอจนรากงอกนั่นแหละดี ผมโยนเสื้อสูทใส่เบาะหลังรถก่อนจะเดินถือซองเอกสารไปตามถนน
เท่าที่จำได้ตอนที่มาครั้งก่อน ที่ทำการไปรษณีย์อยู่ห่างจากโรงแรมไปไม่กี่ร้อยเมตร แถมข้างไปรษณีย์ยังมี
ร้านอินเตอร์เน็ทด้วย คงพอช่วยทำให้ผมหายเซ็งไปได้สักพัก

ส่งเอกสารให้หัวหน้าเรียบร้อย ก็เดินเข้ามาในร้านอินเตอร์เน็ทคาเฟ่ ภายในร้านมีคอมพิวเตอร์อยู่สิบเครื่องและติดแอร์เย็นฉ่ำ
มีสองเครื่องว่างเหลืออยู่ริมสุด ผมจ่ายเงินค่าชั่วโมงไปแบบฟรีไทม์ คือร้อยหนึ่งเล่นได้ถึงหกโมงเย็นหรือก็คือเหมาจ่ายนั่นล่ะ

เปิดเว็บนั่นเว็บนี่ไปเรื่อยเปื่อย หลักๆ คือปล่อยตัวพ่อค้าในเกมRagnarok ขายของทิ้งไว้ (ช่วงนั้นกำลังฮิตคับไร้บอทเล่นสบาย)
มีลูกค้าใหม่มานั่งเครื่องข้างๆ ก็ไม่ได้สนใจมอง นั่งเล่นไปพักหนึ่ง ได้ยินเสียงคนคุยกันจากห้องว่างด้านหลังร้าน ที่คาดไว้ว่า
น่าจะเป็นแหล่งซ่องสุมของเด็กวัยรุ่นแถวนี้ ได้ยินชื่อแจคแว่วเข้าหูไม่เท่าไร แต่ชื่อเสี่ยเพชร ผมนี่ขยับตัวตั้งใจฟังอย่างดีเชียวครับ

"แขนหัก หน้าแหก เสี่ยเพชรนี่แทบคลั่ง"
"แจคมันต้องอยู่โรงบาลกี่วันวะ?"
"ไม่รู้เหมือนกัน แต่กูได้ยินว่าเสี่ยแกต้องการจับตัวใอ้คนที่ทำให้ได้"
"แจคมันสำคัญขนาดนั้นเลยนิ หน้าแม่งก็อย่างเถื่อน หรือตูดมันฟิตวะ เสี่ยแกถึงเป็นเดือดเป็นแค้นขนาดนั้น"
"กูว่าก็แค่ไม่อยากเสียหน้ามากกว่าว่ะ เพราะใครก็รู้ว่าไอ้แจคมันเด็กเสี่ย"
"แล้วยังไง รู้จักคนทำ?"
"อันนี้กูก็ฟังจากพวกที่อยู่ในเหตุการณ์มาน่ะนะ เห็นว่าก่อนไอ้แจคมันจะถูกจับส่งโรงพยาบาล มันไปกระทืมเด็กต่างถิ่นที่สวนมาด้วย"

"เห..."
"เป็นเด็กมอใดมอหนึ่งในกรุงเทพนี่แหละ ก็เลยเดากันว่าไอ้คนที่ทำน่าจะเกี่ยวข้องกัน
และถ้าไปดักรอที่หน้ามอก็น่าจะลากตัวมาถามได้ เขาว่างั้นอ่ะ"

"แล้วจะเจอเหรอวะ?"
"กูจะรู้เหรอ มึงไปถามเสี่ยเองเดะ"
แล้วก็บลาๆๆๆ ผมฟังไม่เข้าหูละ เริ่มเป็นห่วงน้อง
หากเสี่ยเพชรทำอย่างที่เด็กพวกนี้พูดกันจริงๆ น้องผมที่พวกของมันจำหน้าได้คงตกอยู่ในอันตรายแน่

"หน้าซีดเชียวนะคุณ" ผมหันขวับไปที่โต๊ะข้างๆ ไอ้โรคจิตยิ้มพร้อมกับยักไหล่
"น่าเป็นห่วงเอจังเนอะ ถูกจับมาเอี่ยวกับสิ่งที่คุณทำซะงั้น"
"มึงรู้ แล้วทำไมไม่บอก" ผมพยายามข่มอารมณ์โกรธ
"ผมไม่ทันคิดน่ะ คนเราก็ต้องมีบ้างใช่มั้ยที่จะต้องเห็นคนที่ชอบสำคัญกว่า อ๊ะ แต่ผมก็ชอบเอนะ"
"มึงนีมัน..."
"นี่ๆ โกรธผมไปก็ไม่ได้อะไรหรอกนะ ในเมื่อคุณทำของคุณเอง" มันหมุนเก้าอี้รอบหนึ่งแล้วหยุดยื่นหน้ามาใกล้
"แต่ถ้าคุณจนปัญญาจริงๆ จะให้ผมช่วยก็ยินดีนะครับ"

"ไม่จำเป็น กูจัดการของกูได้" ผมปิดคอมก่อนจะลุกเดินหนีออกมาสูบบุหรี่หน้าร้าน
"จะแย่เอาน้า ถ้าเอรู้ว่าตัวเองทำให้พี่ชายลำบาก อีกอย่างคงอึดอัดน่าดูชม เกิดต้องมีคนคอยตามคุมทุกฝีก้าว"
"อึก......." มือที่คีบบุหรี่สั่น ทั้งโมโห ทั้งคิดถึงความรู้สึกของน้องชายที่ต้องตกอยู่ในอันตราย หากไม่มีเรื่องนี้มาเกี่ยว
ผมคนเดียวคงจัดการอะไรได้สักอย่าง

"จะเอายังไงดีล่ะ" มันย้ำถาม

ผมอัดควันบุหรี่เข้าปอด ทางเดียวที่จะจบเรื่องนี้ได้โดยที่น้องผมยังปลอดภัย คือผมต้องเข้าไปคุย
กับเสี่ยเพชรด้วยตัวเอง อาจจะเสี่ยงหน่อย แต่นอกเหนือจากนี้ ก็ไม่มีทางเลือกเหลือให้ผมอีก

"เลิกคิดจะไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า คุณก็น่าจะเคยได้ยินมาบ้างนะ
ว่าคนอย่างเสี่ยเพชรฆ่าคนได้โดยที่มือไม่ต้องเปื้อนเลือด" ไอ้โรคจิตแย่งบุหรี่จากในมือผมไปสูบหน้าตาเฉย

"เอางี้ คุณไม่ต้องทำอะไร เดี๋ยวผมจัดการเอง"
"อย่างมึงนี่นะจะจัดการเอง?" ผมเลิกคิ้ว เกือบจะหลุดหัวเราะแล้วเชียวถ้าไม่ทันได้เห็นสายตา
ที่แฝงไว้ด้วยความเยือกเย็น ซึ่งลึกจนไม่เห็นก้นแวบหนึ่ง

"แลกกับการที่คุณต้องคอยดูแลผมทุกครั้งที่ผมไปกรุงเทพ โอป่ะ?"
"หะ?!"
"ง่ายออก ไว้ผมจะติดต่อไปนะครับ คุณคนสวย จุ๊บ!"
ได้โอกาสที่ผมกำลังเผลอ ไอ้โรคจิตก้านก็ยื่นหน้ามาจุ๊บปากผม แล้วเดินยิ้มกริ่มกลับเข้าไปในร้านอินเตอร์เน็ท


**********************************************************************************************

*บันทึกจากคำให้การส่วนหนึ่งของเฮียอาร์

********************************************************************************


ปล. บอกแล้วเรื่องเฮียอาร์กับก้านมันมีที่มา อ่านตรงนี้คิดว่าน่าจะมีคนเข้าใจเรื่องคร่าวๆ ของคู่นี้
ไม่มากก็น้อย จะบอกว่าเป็นเมนหลักอีกเรื่องก็ได้ แต่คงมาไม่บ่อยหรอกนะ ก็คู่หลักมัน น้องเอ กับ ป๋าชินนี่นา (หัวเราะสะใจ)

[michiri.sama]

อ๋าาาา
แต่เราออกจะชอบคู่นี้นะ ฮ่าๆๆๆ
อยากจะรู้ว่าคนอย่างอาร์จะมารักก้านได้ยังไง
เกลียดซะขนาดนั้น

[thehackzzi]

ตามมาจากนิยายที่แนะนำนะครับ

เข้ามาให้กำลังใจคร๊าบบบผม

[loveview]

อร๊าย สงสัยก้านอ่าาา เป็นใครจ๊ะหนูก้าน

[nunnan]

ชอบนะ ดูแมนๆไม่ยอมกันนน 

[B52]

ก้านนี้เป็นใครปลอมตัวมาหรือเปล่า รู้ลึกรู้จริงอะ

[Ra poo]

อยากอ่านอาร์กับก้านอะ น่าสนุก

[runrunna29]

รักบอดๆ ตอนที่ 26/1





สิ้นสุดมื้ออาหาร ก็ถึงเวลาที่ผมกับป๋าชินต้องพาลูกสาวเขาไปส่งบ้าน
ซึ่งเท่าที่ผมสังเกตจากอาการฮึดฮัดไม่ได้ดั่งใจของนังต่ายตอนเดินมาขึ้นรถ
ผมว่ามันคงอยากตามเกาะติดพฤติกรรมเฮียอาร์ที่จู่ๆ เกิดนึกอยากขันอาสาพาไอ้พี่ก้านไปส่งที่พักมากกว่า
ว่ากันตามจริง ผมก็อยากรู้นะครับ และคาดว่าสองคนนี้คงมีซัมติงอะไรกันแน่ๆ ไม่งั้นมีเหรอที่คนอย่างเฮียอาร์จะยอมออกปากไปส่งคนที่ไม่สนิทง่ายๆ ไม่มีทาง~!

ขึ้นรถได้ ป๋าชินก็เปิดเพลง ผมก็นอนหลับตาฟังเพลงไปเรื่อย
ส่วนนังตายก็นั่งจิ๊จ๊ะๆ คนเดียวอยู่เบาะหลังจนถึงบ้านมัน บอกลากันเรียบร้อยป๋าชินก็วกรถกลับบ้านของเราสอง(อร๊าย~)

เกิดอาการคันปากอยากรู้ ต้องหาคนร่วมก็เลยถามอิป๋าสักหน่อย

"ป๋าๆ ป๋าคิดว่า ไอ้พี่ก้านกับไอ้เฮียมันมีอะไรในกอไผ่ป่ะ?"
"ไม่รู้สิครับ"
"ผมว่ามันแปลกๆ คือถ้ามองจากสายตาผมที่เป็นน้อง ผมว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรมากกว่าที่เห็นอ่ะ"
"พี่ว่าอาร์เขาโตพอที่จะรู้ตัวเองแหละว่ากำลังทำอะไร"
"ถึงงั้นก็เหอะ" ไม่ให้คิดมากได้ไง ในเมื่อตอนแรกไอ้พี่ก้านมันทำท่าเหมือนจะจีบผม
แต่พอมาเจอกันวันนี้ มันเสือกหักหัวเลี้ยวไปหม้อเฮียอาร์ซะอย่างนั้น เป็นพวกคุณจะสงสัยมั้ยล่ะครับ

"ถ้าเกิดเขาสองคนคบกัน น้องเอจะคัดค้านเหรอครับ" ป๋าชินถามพลางยื่นมือมาลูบหัวผม ทว่าสายตายังจับจ้องอยู่ที่ถนน
"ก็เปล่า"
"ถ้างั้นก็ไม่ต้องไปคิดมากหรอกครับ นะ" ป๋าชินโยกหัวผมสองสามทีแล้วชักมือกลับไปจับพวงมาลัย
"อืออออ..." ลากเสียงยาวแบบไม่ค่อยพอใจเท่าไร มันรู้สึกเหมือนโดนขัดใจไงไม่รู้อ่ะครับ
ก่อนจะนั่งกอดอกมองไปยังถนนเบื้องหน้าแล้วไม่พูดอะไรอีก

บ้าน
เดินลงรถมาเปิดประตูรั้วให้ป๋าชินขับรถเข้าไปจอดข้างใน ตอนเดินมาเปิดรั้วไม่มีปัญหานะครับ
เพราะปกติล็อคก็ได้ ไม่ล็อคก็ได้ ถ้าผมเป็นคนเปิดปิดผมจะล็อคตลอดนะ แต่ทีนี้เป็นประตูบ้าน ผมแทบอยากจะกระโดดงับหัวอิป๋า

"ป๋าชิน ทำไมไม่ล็อคแม่กุญแจหะ!" ใส่ก่อนหนึ่งดอก
แถมพอดึงประตูลูกบิดเปิดได้ง่ายๆ นี่ปรี๊ดขึ้นสมองเลยครับ แม่งไม่ได้ล็อคเหมือนกัน เชี้ย!

"หู๊ย อะไรเนี่ย ลูกบิดก็ไม่ได้ล็อค ป่านนี้ของในบ้านไม่เหลือแล้วมั้งเนี่ย" บ่นๆ ควานหาสวิตซ์ไฟข้างประตู
กวาดสายตามองไปทั่วบ้าน ระดับความโกรธลดลงไปหน่อยนึงที่ได้เห็นข้าวของเครื่องใช้ยังอยู่ครบ

"สงสัยเมื่อเช้าพี่จะเบลอ" ป๋าชินบอกแล้วหัวเราะขื่นๆ
ได้ข่าวเมื่อเช้าคึกคักขนาดน้องชินขอสองนะครับ (เตียงหนึ่ง ห้องน้ำอีกหนึ่ง จะบอกเพื่อ?)

"อย่ามาอ้าง ดีนะเนี่ยที่ไม่มีขโมยมายกเค้า"
"ขโมยที่ไหนจะมีครับ หมู่บ้านนี้ปลอดภัยจะตาย" เดินมากอดเอวผมที่กำลังถอดรองเท้าจากทางด้านหลัง
"โชคดีสิไม่ว่า ที่โจรมันไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านนี้เขาใจดี" ผมถอดรองเท้าเสร็จก็สะบัดตัวหนีมานั่งลงบนโซฟา
"โอ๋ๆ พี่ขอโทษครับ แต่คนเรามันก็ต้องมีลืมกันบ้างใช่มั้ยล่ะ" เข้ามานั่งเบียดแล้วหอมแก้มย้ำเสียหลายที แก้มกรูจะช้ำป่ะเนี่ย
"ปล่อยให้ล็อกบ้านเองแล้วเป็นงี้ ทีหลังไม่ต้องเลยนะ ฮึ๊ย~" โมโหครับ ยอมรับด้วยว่ามาก
"ไม่เอาครับไม่โมโหนะ มานี่มะ" ป๋าชินช้อนตัวผมขึ้นไปนั่งตัก
"อย่าทำให้เรื่องเล็กๆ มาทำให้เราเสียบรรยากาศเลยนะครับ" พูดไปมือป๋าชินก็ลูบๆ คลำๆ แถวหน้าท้องผมไปด้วย
"หึ เรื่องเล็กมากกกกกกก" เครื่องเรือยหายผมจะไม่เสียดายเท่าเงินสดที่แกวางทิ้งไว้ทั้วบ้านเลยอ่ะ
ไหนจะเช็คอีกเป็นแสนๆ ได้มาไม่เคยเอาไปขึ้นหรอก กองอย่างเดียว เด้งมาจะสมน้ำหน้าให้

"น่านะ คราวหน้าจะไม่ลืมแล้วครับ หายโมโหกันนะ" ป๋าบอกเสียงอ้อน พลางถูๆ ไถๆ ปลายจมูกกับแก้มป่องๆ ของผมเล่น โคตรจั๊กจี้
"เออ หายก็ได้"
"เมียใครน้า น่ารักจัง"
"ไม่เอานะป๋า ไปอาบน้ำไป" ผมเอามือดันหน้าป๋าชิน
"อาบด้วยกันนะครับ" แน่ะ ทำตาวิ๊งใส่กรูอีก
ผมว่านะ หนึ่งอาทิตย์มานี่ อิป๋ามันอัพเลเวลสกิลอ้อนขึ้นเยอะอ่ะ อยู่กันสองต่อสองเป็นไม่ได้
อ้อนตลอด ไอ้อ้อนเฉยๆ ยังพอทน นี่อ้อนแล้วอมกรูเคลิ้มทุกที (เพลิ๊นเพลินจรุงใจ ฮ่าๆ)

"อาบอย่างเดียวเปล่าล่ะ" ออกอาการระแวงเล็กน้อย
"...อย่างเดียวครับ" ไอ้ที่ทำหน้าคิดหนักก่อนจะตอบหมายความว่าไง?
"แน่ใจ" ผมเลิกคิ้ว
"อื้อ" ตีหน้าซื่อ พยักหน้าหงึกๆ กรูเชื่อตายล่ะ
"เอางี้ อาบพร้อมกันก็ได้ แต่ป๋าอาบห้องข้างบน ส่วนผมอาบห้องข้างล่าง โอเคป่ะ" ยังไงก็ได้ชื่อว่าอาบพร้อมกันจริงมั้ย
"ไม่โอเค" ตอบสวนกรูทันที คิดบ้างไรบ้างก็ได้นะ น้องเอรอได้
"เมื่อเช้าก็สองแล้วนะป๋า ให้ผมพักบ้างเถอะนะ ทำบ่อยๆ ทุกวันเดี๋ยวเครื่องจะหลวม"
"ทำมาจะครบปี ก็เห็นยังฟิตเหมือนเดิม" อิป๋าตอบแล้วยักคิ้วให้กวนๆ น่าตบชะมัด
"ทะลึ่งว่ะ" ผมยู่หน้าบอก
"ก็เรื่องจริงนี่ครับ" ป๋ายิ้มกริ่มก่อนจะจัดการอุ้มผมขึ้นบ้านไปอาบน้ำอย่างเผด็จการ

ตอนอาบมีลูบบ้าง คลำบ้างพอเป็นพิธีให้หายกระสัน มิได้มีการลงแรงเสียเหงื่อกันแต่อย่างใด
ในใจน้องเออุตส่าห์ยินดีปรีดา คิดว่าคงรอดแล้วเว้ยวันนี้ ทว่าเช็ดตัว เป่าผม โป้ะแป้งเด็กเสร็จ
อิป๋าดันพามาจบด้วยการคร่อมผมอยู่บนเตียงในชุดวันเกิด...ฮือ เอาความดีใจของกรูคืนมา~!!


******************************************


ปล.หักดิบไปก่อน กำลังสองจิตสองใจว่าจะตัดหรือจะต่อ
หายไปหลายวันแต่ก็ยังรักคนอ่านเหมือนเดิม อิอิ~

[BlueCherries]

ป๋าข๋า เอาอีกค่าาาา หวานๆกันให้มดขึ้นจอเลย หลังจบดราม่าสุดช้ำใจ 

[Ra poo]

หักดิบ!