รักบอดๆ ตอนที่ 22
"น้องเอครับ อย่าร้องไห้นะ เจ็บแผลเหรอ หรือว่าโดนใครทำอะไรมา?" อิพี่โต้หน้าเหวอ
มือไม้เก้งก้างคล้ายตัดสินใจไม่ถูกว่าจะวางไว้ตรงไหนดี ลุงคนขับแท็กซี่ชำเลืองมองกระจกสลับกับถนน แต่ขอบอกไว้ก่อน
บ่อน้ำตาแตกอย่างผมขณะนี้ ต่อให้อายยังไง ให้ตายแม่งก็หยุดร้องไม่ได้ เสียงสะอื้นนี่มาเป็นลูกระนาด เจ็บอกชิบหาย
"ฮะ....ฮึกฮึก...ฮะฮึก" ได้เท่าเนี๊ยะ หายใจยังไม่ทันอย่าหวังจะได้คำตอบจากกรูเลยครับ
ผมก้มตัวลง หน้าผากจรดหลังมือที่วางอยู่ตรงหัวเข่า เข้าซีนนางเอกถูกพระเอกหักหลัง...
"ทะเลาะกับคุณชินมาเหรอครับ บอกพี่สิครับน้องเอ" สัมผัสจากฝ่ามือแตะลงบนกลางหลัง
พลาดไปแล้วครับ พลาดไปแล้วจริงๆ ที่ปล่อยให้พี่โต้ตามผมขึ้นรถมาได้แบบนี้ แต่ถึงกระนั้น พอนึกไอ้ประโยคคำพูดตัดรอนเจ็บๆ ร้อนๆ
ของป๋ากับอากัปกิริยาออดอ้อนของยัยคนสวยในห้องทำงานขึ้นมา
สมองของผมก็ไม่สามารถแยกแยะอะไรได้อีกแล้ว ใครอยากจะตาม
หรือจะอยากทำอะไรก็เชิญเหอะ ส่วนตัวผมตอนนี้ ขอร้องไห้มันไปแบบนี้ละกัน หมดน้ำตาเมื่อไหร่ค่อยกลับมาว่ากันอีกที
"น้องเอ เงยหน้าขึ้นมาตอบพี่สิครับ"
"ฮึก...ผมอยาก...ฮะ...ฮึก...อยู่เงียบๆ" พูดเพียงสั้นๆ ทว่าออกซิเจนในร่างกายหายไปเกือบเก้าในสิบ ทรมาณมาก
"เฮ้อ!" พี่โต้ถอนหายใจเสียงดัง แล้วหยุดตั้งคำถามอย่างที่ผมต้องการ บอกตรงๆ แอบรู้สึกดีที่แกเป็นคนเข้าใจอะไรง่าย
"เอ่อ คุณครับ ขอโทษนะ จะให้ผมไปตรงส่วนให้ของ....(ชื่อจุดหมายปลายทางที่บอกไปตอนแรก) หรือครับ?"
"อ๋อ..." เงียบไปพักหนึ่ง มีการขยับร่างกายเล็กๆ ซึ่งผมยังคงไม่ได้มอง "เปลี่ยนไปสวนรถไฟก็แล้วกันครับพี่"
"ต้องอ้อมไปไกลเลยนะครับ" น้ำเสียงลุงแกเริ่มไม่มั่นใจ อย่าว่าแต่ลุงคนขับเลยครับ
ตอนนั้นผมก็แปลกใจอิพี่โต้อยู่เหมือนกัน ว่าจะเสียเวลาอ้อมไปไอ้สวนรถไฟทำไม
"เท่าไรผมก็จ่าย แต่ถ้าพี่ไปไม่ได้ก็ไม่เป็นไร"
"ได้ครับๆ ตกลงสวนรถไฟนะครับ"
"ครับ"
การสนทนาเงียบลง และเข้าสู่สภาวะอึมครึม
ผมร้องไห้สะอึกสะอื้นเบาๆ แล้วสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ตัวเองดัง ปาดน้ำตาล้วงเจ้าตัวก่อกวนขึ้นมาดูเบอร์
ชื่อที่เม็มไว้กับหมายเลขที่คุ้นตา ทำเอาผมแทบอยากจะปาโทรศัพท์ทะลุกระจกรถออกไปกลางถนนเสียเดี๋ยวนั้น
พูดตัดรอนออกมาเองแล้วจะโทรหากรูอีกทำไม?!!
"ไม่รับเหรอครับ?" พี่โต้คงทนไม่ไหวถึงได้เอ่ยปากถามผมออกมา "ดังนานแล้วนะ ไม่อยากรับก็กดตัดไปเลยสิ"
".........." ผมไม่ตอบ ได้แต่สะอื้นโดยไม่มีน้ำตา มือขวากำโทรศัทพ์แน่น
"ดื้อเหมือนกันนะเรา" พี่โต้ขยี้หัวผมด้วยรอยยิ้มอ่อนใจ ผมยังใช้ความเงียบเป็นคำตอบพลางหันมองทิวทัศน์ด้านนอกไปตลอดทาง
**********************************************************************************************
อากาศดี สวนสวย บรรยากาศเหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจเป็นที่สุด ทว่าสภาพของผู้ชายสองคนที่มาด้วยกัน
ไม่ได้มีใครอยู่ในอารมณ์นั่นเลย เพราะตั้งแต่ลงจากรถแท็กซี่ พี่โต้ก็เอาแต่เดินตามผมมาเงียบๆ ตัวผมเองก็ไม่ได้อยากให้ถาม
ไม่อยากพูดคุย ซ้ำยังไม่อยากคิดอะไรทั้งนั้น ต่างพากันเดินกันไปเรื่อยๆ กระทั่งสวนปิด เราสองคนก็ออกมายืนรอรถตรงป้ายรถเมล์
"ให้พี่นั่งแท็กซี่ไปส่งดีกว่ามั้ย" พี่โต้ถาม น้ำเสียงเป็นห่วงสุขภาพหน้าตาของผมมากมาย
"ไม่เป็นไรพี่ บ้านผมอยู่แค่นี้เอง"
"แต่พี่อดเป็นห่วงไม่ได้จริงๆ นะครับ"
"วันนี้ผมรบกวนพี่มาเยอะแล้ว พี่กลับไปเถอะ โดดงานมาด้วยนี่ คิดหรือยังว่าพรุ่งนี้จะบอกกับป๋าชินยังไง"
"เอ่อ..." ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกขึ้นมาทันที เวลางานอยู่แท้ๆ ยังกล้ากระโดดตามผมขึ้นรถแท็กซี่มาได้
ผมล้วงเงินในกระเป๋ายื่นให้พี่โต้ "นี่ค่ารถครับ"
"เฮ้ย ไม่เอาครับ พี่ออกให้" พี่โต้รีบปฎิเสธแล้วดันมือที่ถือแบงค์ห้าร้อยของผมกลับมา
ตอนยืนคุยกัน คนอื่นที่มารอรถก็มีแอบมองนะ แต่พวกผมไม่สนอ่ะ ไม่รู้จักกันสักหน่อย
"ไม่เอาอ่ะ พี่รับไปเหอะ ผมไม่อยากเก็บไว้เป็นหนี้บุญคุณกันที่หลัง" พูดเท่านี้ หน้าพี่โต้ก็หมองลงไปถนัดตา
"ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าพี่ชอบน้องเอ แล้วทำด้วยความเต็มใจน่ะเหรอครับ"
"พูดเพราะอยากให้ตัดใจไง พี่น่ะเป็นคนดี ยังมีโอกาสได้เจอคนดีๆ กว่าผมอีกเยอะ เพราะงั้นรับไปเถอะครับ" ผมคว้ามือพี่โต้มายัดเงินใส่
"น้องเอเลิกกับเขาไม่ได้เหรอ!" อิพี่โต้โผงขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมนี่มองตาค้างไปสิบวิฯ
คนทั้งป้ายสอดส่ายสายตาอยากรู้อยากเห็นกันเต็มพิกัด
"พี่โต้พูดอะไรรู้ตัวป่ะน่ะ" ผมดัดเสียงเข้ม
"พี่รู้ตัวครับว่าพูดอะไร แล้วก็รู้ด้วยว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้น้องเอร้องไห้"
"บ...บ้าหรือเปล่า" ผมรีบหันหนีมองหารถเมล์สายที่จะขึ้น
"เพราะคุณชินใช่มั้ย?"
"ไม่ใช่" ผมสวน
"ถ้างั้นวันนั้นที่พี่เห็นน้องเอตาบวมออกมาจากห้องน้ำหลังคุณชินเข้าห้องก็คงตาฝาดไปเอง..."
พี่โต้พูดน้ำเสียงจริงจัง จนผมต้องหันกลับไปจ้องหน้า
"น้องเอเคยพูดใช่มั้ยล่ะว่า คุณชินเป็นแฟน ตอนที่ได้ยินพี่ไม่เชื่อก็จริง แต่ตอนนี้พี่เริ่มจะคิดแล้วล่ะว่า น่าจะใช่อย่างที่น้องเอพูด"
คิดได้ช้าไปมั้ยครับ แถมไปเห็นตอนหน้าอายเข้าเสียด้วย บอกตรงๆ น้องเออยากแทรกแผ่นดินหนีตรงนี้เลย
หนอย อิป๋านะอิป๋า ทำให้กรูช้ำใจไม่พอยังทิ้งระเบิดลูกโตไว้ให้กรูได้อายอีก เชี้ย!!
"เออ ใช่แล้วไง ถึงงั้นมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่โต้นี่" ไหนๆ มาถึงขั้นนี้แล้วก็ยอมรับไปเลยแม่งเหอะ
"น้องเอพูดมาก็ถูก พี่คงจะได้ใจมากเกินไป ขอโทษครับ" โห เอาซะกรูรู้สึกผิด
"ผมไม่ได้จะว่าอะไรพี่โต้นะ แต่ผมชอบพี่ไม่ได้จริงๆ ผมรักป๋า..." จู่ๆ ก็รู้สึกจุกขึ้นมาถึงลิ้นปี่ แล้วน้ำตาก็ไหล
พี่โต้ตกใจ หันซ้ายหันขวาลนๆ จากนั้นก็ยกมือขึ้นโบกรถแท็กซี่ก่อนจะเปิดประตูคว้าแขนผมให้ตามเข้ามานั่งอย่างรวดเร็ว
"ไปไหนครับ?"
"บ้านอยู่ไหนน้องเอ" พี่โต้ถามผมแบบด่วนๆ
"ประชาชื่น ซอย......ครับ" ผมตอบทั้งน้ำตา (ยอมรับครับว่าตอนนั้นโคตรอ่อนแอ)
คนขับกดมิเตอร์แล้วออกรถไปตามเส้นทางที่จะนำไปสู่จุดหมายปลายทาง
พี่โต้เอนหลังพิงเบาะพลางถอนหายใจเบาๆ มือข้างหนึ่งที่ไม่ได้จับผมไว้พาดอยู่ตรงหน้าผาก
"คิดว่าแพ้เฉพาะน้ำตาผู้หญิงซะอีก น้ำตาของคนที่ชอบก็แพ้ด้วยวุ้ย" เหมือนจะพูดคนเดียว เพราะหลังจากจบประโยคนี้พี่โต้ก็เงียบกริบ
รถแท็กซี่ขับมาส่งถึงหน้าบ้าน พี่โต้บอกให้แท็กซี่รอแล้วจูงผมที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุดลงจากรถ ผมก็เดินตามอย่างว่าง่าย และไม่มีเหตุผมอะไรให้ปฎิเสธด้วย
"หยุดร้องได้แล้วน้องเอ ถึงบ้านแล้วนะ" พี่โต้ดึงชายเสื้อยืดสีขาวของตัวเองขึ้นมาพร้อมๆ กับกดหัวผมให้ลงต่ำเพื่อเช็ดน้ำตาให้
"ฮะ...ฮึก พี่โต้ผมเจ็บ!" ผมสะบัดหัว ถอยหลังออกมาสองก้าว
"ทำอย่างกับคนอกหัก ร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร พี่สิอยากจะร้องมากกว่า" พี่โต้ยิ้มเศร้า
"ไม่ใช่...ก็คล้าย..." ผมพึมพำมองหน้าพี่โจ้เขม็ง
"พี่ไม่ตัดใจหรอกนะ ถึงจะรู้ว่าสู้ไม่ได้แต่พี่ไม่ตัดใจแน่" พี่โต้ก้าวเท้ายาวๆ เข้ามาหาผมหนึ่งก้าว
"เลิกกันเมื่อไหร่ อย่าลืมว่าพี่รออยู่นะครับ" ยื่นหน้ามากระซิบข้างหูผมแล้วหันหลังเดินกลับไปขึ้นรถ
ผมยืนยกมือขึ้นจับหูข้างที่ถูกกระซิบมองส่งรถแท็กซี่อยู่หน้าประตูรั้วบ้าน โดยไม่ทันคาดคิดว่า...
ไอ้สิ่งที่อิพี่โต้ทำทิ้งไว้กับผมเมื่อกี้มันจะมีความหมาย ผมปาดน้ำตาหันหน้าเข้าบ้าน ทว่ายังไม่ทันเปิดประตูรั้ว
แขนผอมๆ ของผมก็ถูกกระชากอย่างแรงจากทางด้านหลัง
**********************************************************************************************
ปล. รู้นะว่ามันสั้น แต่ก็ต้องตัดลงก่อนเพราะ หนึ่ง เสาร์กับอาทิตย์คงไม่ได้มาลงแน่ (จะไปเที่ยว)
สอง เจ้าของคอมหยุดงานต้องใช้คอมแน่ๆ สาม อยากแกล้งคนอ่านให้ค้างๆ คาๆ (หัวเราะ)
จริงๆ จะลงตอนพิเศษ แต่แบบว่า ตอนหลักมันกะลังดราม่าใช่มะ อิคนเขียนเลยกลัวว่าเดี๋ยวมันจะขัดกันเพราะงั้นเลยยกเลิก
แต่สัญญาว่า วันจันทร์จะกลับมาลงให้ยาวๆ เท่าเดิมนะคะ รักคนอ่านมากมายก่ายกอง จ๊วบ!!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
