หัวข้อ: รักบอดๆ ตอนที่ 27 (31/05/57) หน้า 8

[runrunna29]

รักบอดๆ ตอนที่ 14



กลับบ้าน
วังวนเดิมๆ ก็วิ่งเข้าหา
นั่ง กิน เล่น นอน บางวันมีกิจกรรมเสริมแบบคู่ในร่มผ้านิดหน่อยพอให้หายเบื่อ
แต่ก็นั่นแหละ เรื่อยเปื่อยผ่านไปแปบๆ พรุ่งนี้มหาลัยผมเปิดเฉยเลย

บ่ายแก่ๆ อยากกินอะไรเปรี้ยวๆ (สงสัยจะท้อง ฮา~)ก็ออกมายืนเก็บมะยมในสวนหลังบ้าน
กะจะให้อิป๋าตำให้กิน ซึ่งวันนี้แกก็ดูจะขยันเป็นพิเศษเพราะเห็นลุกมาทำกับข้าวตั้งแต่หัววัน หลากหลายเมนูเสียด้วย
ผมเอื้อมเก็บจากกิ่งต่ำๆ เก็บไปกินไป ป๋าชินก็โผล่หน้าออกมาเรียกให้ไปรับโทรศัพท์ แถมไม่บอกด้วยว่าใคร สงสัยจะไม่ได้ถาม

ผมนิ่วหน้าขานตอบไม่สบอารมณ์เล็กน้อยที่มีมารมาขัดจังหวะ เลยต้องหอบมะยมกองเล็กๆ เข้ามาทิ้งในจานเปล่าบนโต๊ะ
ก่อนจะขโมยหยิบหมูทอดแดดเดียวที่ป๋าแล่เองตากเองและทอดเองในจานข้างๆ ใส่ปากเดินมารับสาย

"หยั่มๆ โหล" สั้นๆ ไม่รู้หรอกครับว่าใคร แต่อารมณ์มันจะเกรียนมันก็ประจำอ่ะ
"สิบสอง เชี้ย รับสายให้มันเป็นผู้เป็นคนหน่อยดิ" เสียงคุ้นๆ ของไอ้เบียร์ต่อว่ากลับมา
ที่ผมจำเสียงมันได้แม่นก็เพราะน้ำเสียงแหบๆ ต่ำๆ อันเป็นเอกลักษณ์ของมันอ่ะครับ นึกว่าคนเป็นโรคหลอดลมอักเสบเหอะ

"อยากจะรับดีๆ หรอกนะ แต่พอตอนนี้รู้ว่าเป็นมึงแล้วกูไม่อยากทำว่ะ
ว่าแต่มีธุระไรถึงได้โทรหากูครับ ปิดเทอมไปเป็นเดือนเสือกคิดจะโทรหากูในวันสุดท้าย โคตรปลื้ม!" แดกดันมันเข้าไปครับ หมั่นไส้

"เอ๊า กูคนมีแฟนนะเว้ย แล้วทีมึงล่ะ กูไม่โทรก็ไม่คิดจะโทรเหมือนกัน ว่าคนอื่นเขาน่ะดูตัวเองบ้างหรือเปล่าครับไอ้คุณเอ"
"เพราะรู้ว่ามึงมีแฟนไง เลยไม่อยากรบกวน" แถเข้าข้างกำแพง ไม่มีทางซะหรอกที่คนอย่างน้องเอจะสำนึก ฮ่าๆ
"อ๋อ เหรอครับ ไม่บอกกูคงไม่รู้ ถุย!" เต็มหูกรูเลย ไอ้เบียร์บูด
"ที่กูโทรหามึงไม่ใช่ไร พอดีกลุ่มเรามันกลับกรุงเทพมาครบหมดแล้ว ก็เลยจะชวนไปทิ้งท้ายวันหยุดที่สะพานพุทธสักหน่อย ไปเปล่า?"
"อยากหาเพื่อนร่วมก๊วนไปซื้อของก็ไปชวนแฟนมึงเหอะไป๊"
"เฮ้ยเอ กูตั้งใจชวนจริงๆ นะเนี่ย แม่งไม่เข้าใจกูเลย น้อยใจว่ะ"
"ถามจริงเบียร์ แฟนมึงไม่อยู่ใช่ป่ะ"
"อยู่ แต่ไม่ไป"
"งั้นกูวางละ"
"เฮ้ย เดี๋ยวไอ้เอ กูล้อเล่น"
"เออ แต่กูจริงจัง"
"กูขอโทษ แค่คิดถึงเพื่อน อยากชวนเพื่อนไปเดินเที่ยวด้วยกันไม่ได้ไง" มันทำเสียงอ้อนๆ ถ้าอยู่ใกล้ผมได้ถีบมันไปแล้วครับ กระแดะชิบ
"คนอื่นว่าไง"
"ไปหมด เหลือมึงนี่แหละ"
"ไปก็ไป กี่โมง?"
"เดี๋ยวทุ่มนึงกูไปรับ"
"เชี้ย กลางคืนป๋ากูคงให้ไปหรอก"
"ตลาดมันเปิดเย็นนะไอ้เอ ไม่ไปกลางคืนจะให้ไปตอนสายๆ ไง มึงก็ชวนป๋าไปด้วยดิ"
"อืมมม...ไม่รู้ว่ะ"
"ไปขอให้เรียบร้อยเลยนะเว้ย อย่าให้กูไปเสียเที่ยว"
"รู้แล้วน่า แค่นี้นะ" บอกจบแล้ววางสาย แอบชะเง้อมองหลังคนในครัวก่อนจะลอบถอนหายใจ
บอกตรงๆ ไอ้ไปด้วยไม่กลัวหรอกครับ แต่กลัวอิป๋ามันจะไม่ไปแล้วห้ามไม่ให้ผมไปนี่สิ หวั่นจริงๆ

"ป๋าชิน~" เดินเข้ามากอดเอวเอาหน้าซบหลังเจ้าของชื่อที่ยืนต้มอะไรสักอย่างหอมๆ ในหม้อ
"มีอะไรครับ มาแนวนี้จะมาอ้อนเอาอะไรอีกล่ะ หืม" รู้ทันผมตลอดอ่ะ
"เบียร์บูดมันโทรมาชวนไปเดินสะพานพุทธอ่ะ ไปได้ป่ะ"
"ไปกี่โมงถึงกี่โมงครับ จะกลับมากินข้าวหรือเปล่า"
"เบียร์บอกจะมารับตอนทุ่มนึง คงกินข้าวก่อนไป แต่เวลากลับไม่รู้อ่ะ ถ้ารถติดก็น่าจะดึกอยู่นะ"
"....." อิป๋าเงียบ แกะมือผมแล้วหันมาสบสายตา
"ป๋าจะไปด้วยก็ได้นะ เบียร์มันบอกให้ชวนป๋าด้วย" ผมทำตาปิบๆ ให้น่ารักน่าเอ็นดู คริคริ
"เฮ้อ~ พี่ไม่ไปหรอกครับ และถึงไม่อยากให้น้องเอไปก็คงห้ามยาก แต่ยังไงก็อย่ากลับดึกให้มากนะ
มีอะไรให้โทรบอกทันทีรู้มั้ยครับ อย่าให้พี่ต้องมาเค้นถามที่หลังเหมือนคราวก่อน ไม่อย่างนั้นเรื่องไปไหนมาไหนไม่ต้องมาพูดกันอีก"
ป๋ากำชับทั้งยังยื่นคำขาดชี้ชะตาชีวิตในภายภาคหน้าให้ผมพร้อมสรรพ หน้าตาไม่ต้องพูดถึง เข้มเหี้ยมเหมือนยักษ์ไม่มีผิด

"รับทราบครับผม รักป๋าจัง ฟอดดดด" เขย่งเท้าหอมแก้มคนตรงหน้าไปหนึ่งทีแทนคำขอบคุณ
"แล้วป๋าอยากได้ไรป่ะ เผื่อเจอจะได้ซื้อมาฝาก"
"ไม่ดีกว่า" ป๋าขยี้หัวผมพร้อมคลี่รอยยิ้มละมุนก่อนจะหันกลับไปสนใจหม้อต้มบนเตาต่อ
"เออ ว่าจะถาม ป๋าต้มไรอ่ะ" มองน้ำกระทิสีส้มในหม้อที่กำลังเดือดปุดๆ
"แกงมัสมั่นเนื้อครับ"
"เป็นไงอ่ะ" ไม่รู้จริงๆ จังๆ กับเรื่องอาหารแปลกๆ อย่างสุดกรู่
"ก็คล้ายแกงกระทิ แต่รสชาติจะกลมกล่อมกว่า พี่ลองทำเพราะคิดว่าน้องเอน่าจะชอบ"
"น่ากินเนอะ ชิมได้ป่ะ" ผมเงยหน้าจากหม้อขึ้นมองป๋า แกก็ส่ายหัวยิ้มๆ แล้วใช้ช้อนตักน้ำแกงยื่นมาจ่อปาก
"ระวังร้อนนะ"
"อื้อ...โหย อร่อยอ่ะ หวานเผ็ดกะลังดีเลย"
"ถูกใจแบบนี้จะให้อะไรเป็นรางวัลพี่ล่ะ" รอยยิ้มอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ในทันที
"หวังตลอด"
"แล้วเคยได้มั้ย?"
"ไม่ อ้อ อย่าลืมตำมะยมให้ผมด้วยนะ อยากอ่ะ"
"ครับๆ"
"ดีมาก เสร็จแล้วเรียกด้วยนะ จะดูหนังรอ"
"ครับคุณชาย"
"รักมั้ยล่ะ"
"รักมากครับ รักมากกว่าตัวเองตั้งไม่รู้เท่าไรเนี่ย" ป๋ายิ้มขำผมที่กอดอกทำปากจู๋อยู่หน้าประตูครัว
"ก็แค่นั้น ให้ว่อง" ทิ้งท้ายจบผมก็เดินมานั่งหน้าโทรทัศน์เปิดรับข่าวสารตามช่องนั้นช่องนี้ไปเรื่อย
"น้องเอ" เสียงเรียกดังแว่วมากจากในครัว"
"อะไรคร๊าบบบ"
"มีผ้าจะซักมั้ย ถ้ามีไปเอาลงมาให้พี่ด้วย"
"ของป๋าจะเอาด้วยป่ะ" ปกติแยกตะกร้ากันครับเพราะชุดผมจะโสมากโดยเฉพาะกางเกงยีน
"ของพี่ซักไปตอนเช้าแล้วครับ"
"อ้อ โอเค รอแปบ" ลุกวิ่งขึ้นบันใดมาทีละสามขั้น ถึงห้องหยิบตะกร้าได้ก็ลงมาในสภาพเดียวกับที่ขึ้นไป มันส์ดี
"เดี๋ยวได้หน้าทิ่ม" ป๋าที่ยืนรออยู่หน้าบันใดว่า หน้านี่ขัดข้องหมองใจกับการกระทำเสี่ยงเป็นคนพิการของผมสุดๆ
"แหะๆ" ไม่มีอะไรจะเถียงก็ได้แต่หัวเราะกลบเกลื่อนไปตามเรื่อง
"แล้วมีแค่นั้นเหรอน่ะ"
"ก็แค่นี้"
"กางเกงตัวที่ใส่กลับมาจากโรงพิมพ์ล่ะ ไม่ใช่จะเก็บเอาไว้ใส่อีกหรอกนะ"
"ยังไม่เหม็นเลย ใส่แค่วันนั้นวันเดียวด้วย"
"ไปเอามาซักครับ" น้ำเสียงนิ่งๆ หน้าเรียบๆ อย่างนี้แสดงว่าต้องทำตามครับ ไม่งั้นโดนสวดยับแน่นอน ขัดใจเด็กแนวว่ะ
"ก็ได้" เดินกระทืบส้นเท้า หน้าหงิกๆ มาบนห้องนอนอีกรอบ ลังเลอยู่พักหนึ่งก็ตัดใจคว้ากางเกงยีนขาดเขาตัวเก่งที่สามเดือนจะยอม
ให้เอาไปซักสักทีในตู้ลงมายัดใส่ตะกร้าในมืออิป๋า

"ทำอย่างจะเอาไปทิ้ง" ป๋าบ่นพลางเดินหอบหิ้วตะกร้าหายเข้าไปในครัว
"ป๋าจะไปรู้อะไร ชิส์" ว่าแล้วทิ้งตัวนั่งบนโซฟา ก็ไม่รู้นะครับ ว่ามีใครเป็นอย่างผมบ้างมั้ย
แต่ผมคิดว่ากางเกงยีนยิ่งใส่บ่อย ไม่ซักมันยิ่งสวย ถ้ามีกลิ่นก็แค่เอาไปตากแดด แม้จะคันเวลาเหงื่อออกก็ต้องทนเพราะมันดูเท่ห์

นั่งหน้าบูดจนถึงเวลาข้าวเย็น ป๋าชินเรียกไปกินก็กินอย่างเดียวไม่คุย อารมณ์นั้นงอนลูกเดียวครับ กินเสร็จก็หนีขึ้นมาอาบน้ำ แต่งตัว
แล้วลงมารอไอ้เบียร์ที่ม้าหินหน้าบ้าน มีการเลทกันนิดหน่อยพอให้อภัยเพราะรถติด พวกสามตัวที่หายหน้าไปเป็นเดือน ต่าย หงำ เบียร์
ยกมือไหว้ทักทายป๋าชินเป็นพิธี พูดคุยกันอีกเล็กน้อย จากนั้นก็พากันนั่งรถออกมาทั้งๆ ที่อารมณ์ผมยังไม่คงที่นั่นแหละ เอาแต่ใจเนอะ

"เป็นไรมึง" หงำที่นั่งหน้ากับเบียร์หันมาถาม
"จบแล้วว่ะ" ผมตอบ
"อะไรจบ" เบียร์สอดทันที
"ชีวิตของกู"
"อะไรมึง" หงำนิ่วหน้าบ่งบอกถึงข้อข้องใจ
"นั่นดิ อะไรอ่ะ" ต่ายก็เหมือนกัน
"กางเกงสุดรักกูจะถูกป๋าซักฟอกอ่ะ กูอุตส่าห์ตั้งใจว่าจะใส่ให้ครบสามเดือนก่อนค่อยซัก สุดท้ายไม่เคยครบสักที ป๋าแม่งขโมยซักตลอด"
"อี๋ สกปรก" ต่ายทำท่าขนลุก
"สกปรกบ้าไร ลีวายยิ่งเก่า ยิ่งใส่นาน ราคายิ่งสูงเว้ย"
"ใครเขาเป็นคนตั้งกฎวะ เป็นฉันไม่กล้าซื้อใส่หรอก อีเดียตว่ะ"
"เซ็งโลกโว้ย" ผมขยี้หัวตัวเองอย่างขัดอกขัดใจ
"เอาน่า ถือซะว่าป๋าชินเขาช่วยไม่ให้สังคังแดกมึงแล้วกัน" เบียร์ว่า
"กูใสอาทิตย์หนึ่งก็ซักแล้ว หมักหมมมากๆ ได้คันคะเยอแน่" หงำช่วยพูดอีกแรง
"เออ" ตอบไปทั้งๆ ที่อีกใจยังเคืองไม่หาย


*****************************************************


หาที่จอดรถได้ก็เดินหน้าคู่(หงำ+เบียร์)หลังคู่(ผม+ต่าย)ไปตามถนนที่มีทั้งรถทั้งคนและร้านขายของคับคั่ง
เกลียดจริงครับตลาดคืนวันหยุด คนเยอะยิ่งกว่ามดอีก เวลาเดินก็ต้องระวังเป็นพิเศษ เพราะหากไปเหยียบเท้าใครเขาเข้า
แล้วเราเอ่ยปากปรับความเข้าใจด้วยการขอโทษไม่ได้ อาจจะได้รับประทานตีนกันแทนมื้อดึกก็เป็นได้

"เอ ฉันอยากกินไข่หมึกอ่ะ" ต่ายกระตุกชายเสื้อยืดให้ผมหยุดเดิน พลางพยักเพยิดหน้าไปทางร้านขายไข่ปลาหมึกย่าง
"เฮ้ย ไอ้เบียร์บอกให้ไอ้หงำหยุดดิ๊ ต่ายมันจะกินไข่หมึก" ผมส่งเสียงบอกไอ้คู่หน้าที่ตอนนี้ต่างคนต่างเดินไปไกลแล้วครับ
"กินป่ะ" ต่ายถามขณะค้นหาเงินในกระเป๋าสะพายสีแดงใบหรู แบบสายเล็กแค่สะกิดก็หลุดครับ แต่ดีตรงที่มันเป็นคน
ไม่ค่อยชอบพกเงินเยอะ พวกผมที่มาด้วยเลยสบายใจไปได้เปราะหนึ่ง เพราะถึงจะถูกกระชากก็ได้แค่กระเป๋าก๊อปเกรดบี มีเงินสดแค่ไม่กี่ร้อย

"ซื้อมาเผื่อพวกมันสองตัวด้วย"
"อื้อ" ตอบแล้วก็เดินไปซื้อ ผมก็ยืนรอไอ้สองตัวย้อนกลับมา
"ได้ไรมาวะ?" ผมถามหงำที่ถือถุงใหญ่ๆ กลับมาด้วย
"ตุ๊กตา เห็นน่ารักดี" มันตอบพร้อมทั้งดึงตุ๊กตาหมีขนฟูๆ ออกมาจากในถุง ขนาดเท่าหมอนหนุนใบหนึ่งอ่ะครับ ไม่ใหญ่ไม่เล็ก สีดำจมูกแดง
"หูย น่ารักจริงด้วย เท่าไรวะ"
"ไม่รู้ ไอ้เบียร์มันซื้อให้" หงำยิ้ม
"หะ? ไอ้เบียร์นี่นะซื้อให้ วันเกิดมึงก็ไม่ใช่" ผมพูดกับหงำแล้วมองเบียร์
"คือกู..."
"พวกมึงมีอะไรปิดกูเปล่า?" ผมเลิกคิ้ว
"เปล่า เบียร์มันแค่เห็นกูเหงาๆ ก็เลยซื้อให้" แล้วทำไมมึงต้องหน้าแดงครับ
"เออ มีอะไรแล้วปิดกู จำไว้เหอะ" ผมค้อนใส่ทั้งคู่ ไอ้หงำเห็นท่าไม่ดีเลยรีบลากผมออกมาห่างไอ้เบียร์แล้วกระซิบ
"ไม่มีอะไรจริงๆ มึงอย่าพูดแบบนั้นดิวะ"
"อ้าว แล้วทำไมมันต้องอึกอักเวลาตอบคำถามกูล่ะ มึงก็ด้วยทำไมต้องหน้าแดง"
"ก็คนที่ชอบซื้อของให้เพราะเป็นห่วง กูก็ต้องดีใจเป็นธรรมดาสิวะ"
"ดีใจกับหน้าแดงมันคนละเรื่องนะมึง"
"ไม่ใช่แบบที่มึงคิดแล้วกัน คือเมื่อคืนเบียร์มันมาคุยกับกูที่หอ มันบอกกูแปลกไป มันอยากรู้ไม่ว่ายังไงก็อยากถามให้ชัดให้ได้ แล้ว..."
"แล้วมึงก็บอกชอบมัน"
"เฮ้ยบ้า! กูไม่ได้กล้าขนาดนั้น กูก็แค่บอกว่ากูเฮิร์ทเพราะอยู่ในช่วงดามใจ"
"มันถามหรือเปล่าว่ามึงอกหักจากใคร"
"มันก็ถามตลอดแหละ ยิ่งได้ยินจากปากกูเองมันยิ่งเซ้าซี้หนัก กูก็เลยบอกให้จบๆ เรื่องไปว่าเพื่อนพี่ชายกู" เอาตัวรอดเก่งนะมึง
"แล้วไง แล้วมันก็เลยซื้อตุ๊กตาให้" ผมเหลือบมองไอ้เบียร์ที่เดินเข้าไปช่วยต่ายถือกล่องโฟมใส่ไข่หมึก
"อืม มึงว่ากูยังมีหวังมั้ยวะ กูไม่ต้องเลิกชอบมันก็ได้ใช่ป่ะ" หงำถามแล้วกอดตุ๊กตาแน่น
"คนเราถ้าไม่ย่อท้อ ก็มีความหวังเสมอแหละ ยิ่งถ้ามึงไม่ตัดกำลังใจตัวเองซะก่อนบางทีโอกาสอาจจะวิ่งเข้าหามึงในสักวัน"
"อืม แต่ถึงไม่มีโอกาส กูก็จะไม่เสียใจที่ได้ชอบและมีเพื่อนอย่างมันเลย"
"เออ คิดได้งั้นก็ดี ไปเหอะ กูขี้เกียจตอบคำถามพวกแม่ง" ตบบ่าให้กำลังใจไปหนึ่งทีก่อนจะเดินไปรวมกลุ่มสวาปามไข่หมึก
"ไปไหนต่อดีวะ" กินกันเกลี้ยงก็โยนซากใส่ถังขยะริมทาง
"ไปนั่งริมน้ำป่ะ ยังไม่ดึกเท่าไรด้วย หาซื้ออะไรไปนั่งกินกันแล้วค่อยกลับ" เจ้าพ่อวางแผนงานเบียร์เสนอ
"กินไข่หมึกคนเดียวไปสองกล่องมึงยังจะยัดอะไรลงอีกเหรอครับ ไอ้เบียร์บูด"
"กูก็ว่าดีนะ นั่งให้หายเมื่อยขาแล้วค่อยกลับกัน" หงำเห็นดีเห็นงามไปกับเบียร์ด้วย
แหมมมม โดนเขาเอาของไม่กี่ร้อยมาล่อ ยอมโอนอ่อนไปตามเขาหมดเลยนะ แรดจริง

"ซื้อเบียร์ไปด้วยนะ ฉันอยากจิบ" ต่ายบอก
"เหลือมึงแล้วครับ จะเอาไง" เบียร์ยิ้มถามผมกวนๆ
"นับเสียงข้างมากแล้วจะมาเอาคำตอบอะไรจากกู จะไปก็ไป แต่คนไปซื้อของต้องไม่ใช่กู" บอกจบก็เดินลิ่วมายังจุดนั่งชมวิวกินลมริมแม่น้ำเจ้าพระยา
จะว่าไปแสงไฟตอนกลางคืนในเมืองกรุงมันเป็นอะไรที่สวยงามและดึงดูดสายตาคนมองมากนะว่าป่ะ บางครั้งก็ช่วยทำให้อะไรหลายๆ อย่างคลายลงไปได้เยอะ
ต่ายเดินถืออีดำ(ตุ๊กตาที่เบียร์ซื้อให้หงำ)เดินมานั่งข้างผมที่เพลิดเพลินไปกับทัศนียภาพรอบตัว

"ปิดเทอมแกไปเที่ยวไหนมาบ้าง"
"ไปอัมพวา"
"แค่นั้น?"
"อืม ป๋าเขายุ่งๆ จะให้ไปร้องขอไปเที่ยวไกลๆ มันก็จะดูเอาแต่ใจไปว่ะ"
"ปกติของแกก็แบบนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ฉันเห็นพอไม่ได้ดั่งใจอะไรก็งอน"
"แย่เหรอวะ" ผมมองหน้าด้านข้างของต่าย
"บางครั้งแกก็ไม่มีเหตุผลนะ แต่บางเรื่องแกก็ดี คนเราล้วนมีข้อเสียแล้วก็มีข้อดี แต่ถ้าข้อเสียมากเกินไปคนที่อยู่ด้วยเขาจะเอือมนะเอ" หันสบตากัน
"ฉันต้องกลับไปขอโทษป๋าใช่ป่ะ"
"ไม่หรอก ฉันว่าป๋าชินคงเข้าใจอารมณ์แกแหละ"
"อืม แล้วแกไปเที่ยวไหนมาบ้างล่ะ"
"ก็ไปเหนือกับที่บ้าน ไปเที่ยวเชียงใหม่ ไปไหว้พระตามวัดต่างๆ เพราะปีใหม่คงไม่ได้ไปแน่ แม่ฉันเกลียดที่ๆ คนเยอะ"
"อ้อ อืม"
"...."
"อะไร" ผมถามต่ายที่จ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ
"มีใครมาจีบแกบ้างป่ะวะ"
"ไมถามงั้น"
"ไม่รู้ว่ะ จู่ๆ มันก็อยากถามขึ้นมา" สัมผัสพิเศษหรือพรายกระซิบบอก?
"ก็...มีมั้ง"
"เหรอๆ ใครวะ ป๋าชินรู้ป่ะ แล้วหน้าตาดีมั้ย" มึงจะตื่นเต้นทำไมครับ
"โนคอมเม้นต์" ผมผลักหน้าต่ายที่ยื่นมาใกล้ให้ไปห่างๆ
"งกนะแก"
"เอาเป็นว่าป๋าชินไม่รู้แล้วกัน"
"ระวังเห๊อะ ถูกจับได้จะหนาว" แช่งกรูอีก แถมตาขวายังกระตุกแปลกๆ สังหรณ์จะสมพรปากมันชอบกล
"กลัวทำไม ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาซะหน่อย" ผมยักไหล่ไม่ยอมเสียจริตให้ชะนี ฮ่าๆ แต่หารู้ไม่ว่าภัยมันกำลังมาเยือน


*************************************************

ปล. เงียบเหงาเหมือนหัวใจคนเขียน อิอิ

[nunnan]

ป๋าชินนี้ ภรรยาผู้แสนดีชัดๆอ่ะ สลับบทกันดีม่ะ 

[mukmaoY]

ป๋าหาเมียใหม่เถอะ

[B52]

สงสารป๋านิดๆแหะ

[ลิงภูเขา]

รอพายุ 555555555555+

ป๋าชินต้องเจอเบอร์ในกระเป๋าใช่ป่ะ?  แล้วก็ต้องสอบปากคำใช่ป่ะ? แล้วๆ..

ก็ถึงเวลาให้บทลงโทษ 

ปล.คิดถึงคนเขียน อัพอีกๆๆๆๆๆๆๆๆ

[kik]

ตอนหน้าคงเห็นเบอร์ ในกระเป๋าแน่เลย

[runrunna29]

รักบอดๆ ตอนที่ 15




เบียร์หนึ่งโหล กับแกล้มในจานกระดาษอีกสองสามอย่าง
นั่งกินกันสี่คน ชิวๆ ไปกับบรรยากาศติดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยาและเสียงพูดคุยของปุถุชนธรรมดาทั่วไปให้เพลิดเพลินเจริญใจ

"จะไปไหนวะ" หงำเงยหน้าถามผมที่ลุกขึ้น กินเบียร์เยอะครับ ปวดฉี่
"ไปเยี่ยว" ตรงตัว
"กูไปด้วย" เบียร์ลุกตามทันที
"อ้าว กูก็ปวด" หงำขมวดคิ้ว
"เดี๋ยวกูสองคนกลับมาค่อยไป ต่ายมันจะได้มีเพื่อนอยู่ด้วย" ผมบอกแล้วเดินออกมาโดยไม่รอคำค้าน
กลัวต่ายที่เริ่มจะเมากลิ้งตกน้ำตายครับ สุภาพบุรุษที่ดี พาลูกสาวเขาเที่ยวต้องรับผิดชอบจนกว่าจะถึงบ้าน หิ้วววว~

"ห้องน้ำไกลว่ะ" เดินมาไม่กี่เมตรไอ้เบียร์บูดก็บ่น
"หรือมึงจะฉี่ข้างทาง คนเดินกันให้วุ่นซะขนาดนี้"
"ได้ก็ดี" อิหน้าด้าน
"ทนหน่อยไอ้เชี้ย" ต้องหันไปด่าครับ ไม่งั้นไม่สำนึก
"ก็ทนอยู่เนี่ย" มันเถียง สองมือล้วงกระเป๋ากางเกงด้านหลัง
เดินหาห้องน้ำกันมาเรื่อยๆ สายตาผมก็ไปสะดุดกับชายหญิงคู่หนึ่ง ผมหยุดฝีเท้า ไอ้เบียร์ก็หยุดตามพลางสะกิดถามอย่างสงสัย

"หยุดทำไมวะ?"
"มึงดูนู้น ร้านขายกางเกงยีนตรงนั้นน่ะ" ผมไม่ชี้ครับ แค่เพียงบอกเฉยๆ เพราะมันอยู่ในตำแหน่งที่เห็นได้ชัดอยู่แล้ว
"อยากได้กางเกง?"
"ไม่ใช่ให้ดูของ แต่ให้ดูผู้หญิงกับผู้ชายตรงหน้าร้านโว้ย"
"ไหน...โอ้ สวยสลัด" ไอ้...ตอนนั้นด่าในใจเป็นชุดครับ
"มึงมองผู้ชายด้วย อย่ามองแต่ผู้หญิง" ตบกะบาลเตือนสติกันไปหนึ่งทีเนาะๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว
"ก็เขาสวยจริงๆ นี่หว่า" มันบอกพลางลูกหัวป้อยๆ
"อันนั้นกูรู้ แต่มึงดูผู้ชายก่อน"
"ไหนๆ เฮ้ย!" ไอ้เบียร์เห็นปั๊บจะปรี่เข้าไปหาผู้ชายคนนั้นอย่างเร็ว แต่ผมเร็วกว่าจึงคว้าแขนมันได้ไว้ทัน ไม่งั้นมีวางมวยกันแน่ๆ
จะอะไรล่ะครับ ก็ไอ้ผู้ชายที่ผมบอกให้มันมองก็คือไอ้เสื้อเชิ้ตดำที่เคยจะข่มขืนผมในห้องน้ำในผับเมื่อก่อนหน้านี้ ส่วนผู้หญิงคนสวยที่ว่า
ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน หัวหน้าฝ่ายศิลป์ของโรงพิมพ์ป๋าชินเอง หึ! จะบอกว่าโลกกลมมันยังไม่เข้าท่า แต่ถ้าโลกจังไรนี่ชัดๆ เลยครับ
มีอย่างที่ไหนลากเส้นพรหมลิขิตให้ผู้หญิงเอาการเอางานมาพานพบกับไอ้สารเลวโคตรชั่วแบบนั้นได้

"อย่าวู่วามไอ้เบียร์ กูกับป๋าชินรู้จักกับผู้หญิงที่มันควงมาด้วย"
"แล้วมึงจะเอาไง ที่แน่ๆ กูไม่เอามันไว้ชัวร์" ไอ้เบียร์กำหมัดพูดลอดไรฟัน อย่างกะกูไม่แค้นมันงั้นแหละ
"เออน่า เดี๋ยวกูจะเข้าไปทักสักหน่อย มึงคอยดูท่าทีของไอ้เลวนั่นแล้วกัน" บอกจบผมก็ตรงดิ่งเข้าไปหาสองคนนั้น
"สวัสดีครับพี่ลูกเกต" ผมยกมือไหว้ ไอ้เบียร์ก็ยกไหว้ตาม
"อุ๊ย สวัสดีค่ะน้องเอแล้วก็..." มองไอ้เบียร์
"นี่เพื่อนผมครับ ชื่อเบียร์"
"อ้อจ้ะ สวัสดีเช่นกันนะคะ น้องเบียร์" พี่ลูกเกตยิ้ม
"พี่ลูกเกตมาเที่ยวกับเพื่อนเหรอครับ หล่อเสียด้วย" ผมมองหน้าไอ้อดีตเชิ้ตดำที่ตอนนี้ใส่เชิ้ตขาว
ซึ่งถ้ามีคนบอกว่ามันเป็นนักแสดงมือฉมังผมก็จะเชื่อนะครับ เพราะแทนที่มันจะตกใจกลัวในความผิดที่มันเคยก่อไว้
กลับยิ้มรับผมแล้วแนะนำตัวเสียนี่

"สวัสดีครับน้องเอ น้องเบียร์ด้วย พี่ชื่อทิวาครับ" เทพได้โล่จริงไอ้ปลวก!!
"เช่นกันครับ" ผมเขยิบไปยืนบังไอ้เบียร์ที่สีหน้าเริ่มหมดความอดทน
"น้องเอมากันสองคนเหรอคะ แล้วพี่ชินไปไหนเอ่ย?"
"อ้อ ผมมาสี่คนครับ อีกสองคนรออยู่ริมน้ำ ส่วนป๋าชิน..."
"รออยู่ที่รถกับเพื่อนตำรวจสองคนครับ เห็นว่ามีคนแจ้งความไปว่าเจอพวกโรคจิตเลวๆ ที่ชอบวางยาสาวแล้วจับไปข่มขืนอยู่แถวนี้อ่ะครับ"
ไอ้เบียร์เมคเรื่องขึ้นมาเองอย่างรวดเร็ว

"จริงเหรอคะน้องเอ" พี่ลูกเกตทำสีหน้าตกใจ "แล้วทำไมพี่ชินถึงไปอยู่กับตำรวจได้ล่ะคะ"
"คือ..."
"ป๋าชินเขาบังเอิญเจอกันกับเพื่อนน่ะครับ เลยเข้าไปช่วย" ไอ้เบียร์ตอบอย่างไหลลื่น
และผมแอบเห็นมันอมยิ้มเย้ยหยันให้ไอ้ทิวาที่ยังคงตีหน้าเป็นหมาไม่ทุกข์ร้อนด้วย

"พี่ลูกเกตก็ระวังนะครับ" มันต่อรอบ
"แหม ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะน้องเบียร์ พี่ไม่ได้อยู่คนเดียวสักหน่อย" หันไปยิ้มหวานให้ไอ้ทิวา
"ใช่ครับ มีพี่อยู่ทั้งคน ไม่ต้องกลัวว่าลูกเกตจะโดนใครที่ไหนทำร้ายหรอกครับ" มึงนั่นแหละ
"ก็ไม่แน่นะครับ สมัยนี้อะไรมันก็ไม่แน่นอน ไอ้ที่คิดว่าปลอดภัย จริงๆ อาจจะไม่ใช่ก็ได้" เยี่ยมมากไอ้เบียร์บูด หนังตาไอ้ทิวากระตุกผมหลุดยิ้มสะใจ
"พูดอะไรกันคะ พี่ไม่เห็นจะเข้าใจ" พี่ลูกเกตทำหน้างง
"หมายความว่า คนเราสมัยนี้ รู้หน้าไม่รู้ใจไงครับ" ผมยิ้มตอบแทนคำพูดไอ้เบียร์ ไอ้ทิวาก็กัดริมฝีปากด้านล่างมองไอ้เบียร์เขม็งเช่นกัน
"อ๋อ งั้นพี่จะระวังแล้วกันค่ะ" กระชับแขนที่ควงไอ้ทิวาแน่น
"อ่า...ผมไม่รบกวนพวกพี่แล้วดีกว่า พรุ่งนี้เจอกันที่ทำงานนะครับ ถ้าไม่ไปผมจะแจ้งตำรวจว่าพี่ลูกเกตถูกคนร้ายลักพาตัว"
"ตายละ น้องเอนี่ล่ะก็ ค่าๆ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ อิอิ" พี่ลูกเกตบอกขำๆ ก่อนจะควงแขนไอ้ทิวาไปเดินเที่ยวต่อ
"ปล่อยให้ไปแบบนั้นจะดีเหรอวะ" ไอ้เบียร์ขบกรามถามเสียงเครียด
"เอาน่า กูวางกับระเบิดไว้แบบนั้น ถ้ามันยังกล้าทำพี่ลูกเกตแม่งก็ควายเต็มทน" ผมตบไหล่ไอ้เบียร์
"อยากซัดหน้าหล่อๆ ของมันให้คว้ำชิบหาย"
"เอาน่าๆ ไปเหอะ กูปวดฉี่"
"อืม"
เข้าห้องน้ำ ปลดปล่อยน้ำในร่างกายจนตัวโล่งผมสองคนก็กลับมาหาต่ายกับหงำ
กระป๋องเบียร์ที่ก่อนไปยังเต็มอยู่หกเจ็ดกระป๋องบัดนีเหลือเพียงกระป๋องเดียวที่อยู่ในมือนังต่าย ป๊าดดดด กินหรืออาบกันไม่ทราบครับวะ?

"นานว่ะ" หงำบ่นอุบพร้อมกับลุกขึ้นยืน
"ไปเจอตัวเชี้ยมาเว้ย" เบียร์บอกพลางฉุดให้ต่ายลุก
"ตัวเชี้ยไหน?" ต่ายที่หน้าแดงๆ เพราะฤิทธิ์แอลกอฮอล์เลิกคิ้ว
"ก็ไอ้ตัวที่จะพาแกไปสวิงกิ้งกับที่จะข่มขืนไอ้เอนั่นไง"
"ตายห่า แล้วเกิดอะไรขึ้นเปล่า แกสองคนคงไม่ได้ไปมีเรื่องกับมันใช่มั้ย" ต่ายเหลือกตาโตถาม
"เปล่า มันมากับคนรู้จักของไอ้เอ"
"ใครวะ" หงำอยากรู้
"เขาชื่อพี่ลูกเกต เป็นลูกน้องที่โรงพิมพ์ป๋าชิน"
"จริงเหรอเอ แล้วแกไม่กลัวมันทำแบบเดียวกันกับเขาเหรอ"
"วันนี้มันคงไม่กล้า...คิดว่านะ"
"โอ๊ย อยากจะบ้า" ต่ายตบหน้าผากตัวเอง
"แต่มึงก็เก่งนะเอ ที่ห้ามเบียร์มันได้ ปกติมันใจร้อนจะตาย"
"ถ้ามันกินเบียร์ไปเยอะกว่านี้ กูก็ว่าไม่แน่เหมือนกันว่ะ" ผมหันมองเจ้าตัว
"กูรู้ว่าอะไรควรไม่ควรหรอกน่ะ"
"เหรออออออ" ผมลากเสียงยาวล้อเลียน
จริงๆ ถ้าผมไม่ออกตัวขวางมันไว้ก็คงได้ไปนอนอยู่โรงพักกันสักคืนแล้วครับ

"เออสิวะ กลับๆ เสียเซลฟ์จริงเว้ย!"
"เฮ้ยเบียร์ รอด้วย" หงำรีบวิ่งตามเบียร์ที่เดินลิ่ว
"แกจะทำอะไรมั้ย?" ต่ายจับมือผมที่เดินตามสองคนนั้นไปพร้อมกับตั้งคำถาม
"ไม่รู้ว่ะ มันไม่ใช่เรื่องอะไรของฉันด้วย แต่อีกใจก็ไม่อยากให้พี่เขาต้องตกเป็นเหยื่อ
อีกอย่างเรื่องบ้าๆ แบบนี้บอกออกไปตรงๆ เขาก็คงไม่เชื่อฉันหรอก ต้องเอาไปปรึกษาป๋าชินก่อนอ่ะ"

"อื้อ ถ้าป๋าชินช่วยได้ก็ดีเนอะ" ต่ายบีบมือผมเบาๆ
"อืม"


*****************************************************


เบียร์ขับรถมาจอดหน้าประตูรั้วบ้าน
ผมกำชับให้มันรอก่อน เพราะจะเข้าไปเอาของฝากที่ซื้อจากอัมพวามาให้
เดินเข้าบ้านมาเจออิป๋ายังไม่นอน ผมไม่ได้สนใจอะไรเพราะเพิ่งห้าทุ่มกว่าๆ รีบวิ่งไปหยิบถุงของฝากเสร็จก็ขนออกไปให้พวกนั้น

"ขับรถกลับดีๆ นะ" ส่งส่วยเรียบร้อยก็โบกมือลา
"เออ ฝันดีเพื่อน" เบียร์
"ฝันดีเอ" ต่าย
"ไว้เจอกันพรุ่งนี้" หงำ
"เออ แล้วเจอกัน โชคดี" ผมบอกแล้วยืนดูรถที่ทั้งสามนั่งหายลับไปจากซอย
จากนั้นก็ปิดประตูรั้วเดินเข้ามาในบ้าน ป๋าชินยังนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม แต่พอผมจะเดินเข้าไปกอดคอก็ลุกหนี ชักแปลกๆ

"ป๋าเป็นอะไร ผมก็ไม่ได้กลับดึกมากสักหน่อย โกรธเหรอ?"
"ไปอาบน้ำให้เรียบร้อยแล้วค่อยลงมา พี่มีเรื่องจะพูดด้วย" หางเสียงอันตรธานหายไปไหนอีกและหว่า
"ป๋าเป็นอะไร" ใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะบรรยากาศที่ไม่เหมือนเดิม
"ไปอาบน้ำ!" ขึ้นเสียงดังมาก เล่นเอาผมงี้สะดุ้ง
"ป๋าก็บอกมาก่อนสิว่าเป็นอะไร"
"ก็บอกให้ไปอาบน้ำแล้วค่อยลงมาคุย อย่าให้พี่ต้องพูดซ้ำซากจะได้มั้ย" น้ำเสียงเย็นชา สายตาที่มองมาก็ไม่อ่อนโยนเหมือนปกติ
"ผมไม่ไป ถ้าป๋าจะไม่ยอมบอกว่าเป็นอะไร" บอกแล้วผมมันขี้ดื้อ
ไอ้ครั้นจะให้ทำตามอย่างว่าง่ายน่ะ ไม่มีทางหรอกครับ (ถ้าเจอผัวที่ชอบใช้ความรุนแรง ป่านนี้คงได้กินตีนกินศอกเป็นอาหารมื้อหลักไปละ)

"น้องเอเป็นอะไรกับโต้" ป๋าเข้าประเด็นโดยที่คนถูกถามเช่นผมไม่ทันตั้งตัว
นิ่งอึ้ง มึนตึบได้สักพัก กว่าจะเข้าใจอะไรๆ ได้บ้าง ก็ถูกอะไรบางอย่างปาใส่หน้าแล้วครับ

"เบอร์โทรนั่นหมายความว่าไง เดี๋ยวนี้สนิทกันจนมีเบอร์ส่วนตัวกันแล้วเหรอ"
"เบอร์..." ผมก้มลงเก็บก้อนกระดาษที่ถูกขยำมาคลี่ดู
'01-xxxxxx *รูปหัวใจ* จะรอนะครับ พี่โต้' เวรล่ะกรู ลืมไปเลยว่าอิพี่โต้ให้เบอร์ไว้
เงยหน้ามองป๋าชินที่ยืนนิ่งด้วยใบหน้าสงบ ทว่าแววตาพิโรจสุดๆ

"มันไม่ใช่อย่างที่ป๋า..."
"ไม่ต้องพูดน้องเอ ไปอาบน้ำ" ป๋าสวนขึ้นมาทันที
"ป๋าจะไม่ให้ผมอธิบายหน่อยเหรอ ป๋าจะไม่ฟังผมเลยใช่มั้ย หรือป๋าคิดว่าผมกับพี่โต้มีอะไรกันมากกว่าคนรู้จักที่ทำงานของป๋า"
ผมพูดน้ำตาคลอเบ้า สองมือกำแน่นแนบข้างลำตัว อารมณ์น้อยใจพุ่งพรวดมาจุกอยู่อกซ้าย เกินกว่าคำว่าจะต้านทานไหว น้ำตาหยดน้อยไหลรินอาบสองแก้มร่วงแหมะลงสู่พื้น

"โอเค ผมจะไปอาบน้ำ ป๋าอยากเข้าใจยังไงก็เรื่องของป๋า" ยกแขนปาดน้ำตาวิ่งขึ้นมาบนบ้าน คว้าผ้าขนหนูได้ก็เข้ามาพิงประตูร้องไห้อยู่ในห้องน้ำ


**************************************************

ปล . ตัดให้ขาดเลยฉับๆ เริ่มจะดราม่าเลยขอหยุดก่อน น้ำตาจะไหล

nunnan + ป๋าเขาเป็นเพอร์เฟคแมนสำหรับครอบครัวค่ะ อิคนเขียนมันเก็บกดส่วนตัวเล็กๆ เลยอยากจะปู้ยี่ปู้ยำพระเอกบ้างไรบ้าง
mukmaoY + เย้ย! ยุยงส่งเสริม หาใหม่จริงๆ จะรับกันได้เปล่า >O<
B52 + แลกกับกิจกรรมบนเตียงและความรัก ป๋าเขาจึงทนได้
ลิงภูเขา + ถูกต้องนะคะว่าเจอเบอร์ แต่จะลงโทษแบบไหนไว้รอกัน คิดถึงคุณลิงภูเขาเช่นกัน หายไปนานเยย
kik + แม่นแล้ว เจอจริงๆ คริคริ

[nunnan]

มาม่ามาแล้ววววว  เหมือนว่าจะมีแต่เรื่อง นะเนี่ยยย 

[B52]

มาม่าจริงดิ

[kik]

เค้าอยากอ่านต่อมันค้างอ่ะ

[Yarkrak]

อุ๊ย ลงติดกันเลย แต่ค้างอ่ะ มาต่อด่วนจ้าอยากกินมาม่า ป๋าอย่ารุนแรงน๊าสงสารน้องเอบ้าง

[mukmaoY]

เนื่องจากตอนนี้น้องเอร้องไห้
เราให้อภัยค่ะ

[insomniac]

เรื่องแต่งอะไรจะเหมือนเรื่องจริงขนาดนี้
ไม่รู้แหละ จะมโนว่าคนแต่งคือน้องเอไปเรื่อยๆ ก่อน เพื่อเพิ่มความเข้มข้นในการอ่าน 555

[ลิงภูเขา]

เป็นการตัดตอนที่โหดร้ายมาก  ทำร้ายจิตใจคนอ่านสุดๆ 

ใครหนอใคร ใช้อีพี่โต้ให้ใส่รูปหัวใจเข้าไป และใครหนอใครใช่ให้น้องเอเก็บไว้ในกระเป๋าแทนที่จะปาทิ้ง 

คิดถึงผม  ก็อัพไวไวนะฮับ  จะได้ทักทายกันบ่อยๆ   

เห็นใจน้องเอ .. สงสารป๋าชิน   ดีกันไวไวนะ 

รอตอนต่อไปจ้า 

ปล.หนีไปเชียงใหม่มา ((บอกแล้วบอกอีก  กลัวคนเขียนจะลืม)) 

[dahlia]

แววดราม่าจะมาเยือนอีกแล้วเหรอ  เดี๋ยวถ้าทะเลาะกันอีก เดี๋ยวป๋าก็เมาเละเทะเหมือนคราวก่อนโน้นอีกหรอก เฮ้อออออ เย็นๆกันไว้ก่อนนะโยม

[runrunna29]

รักบอดๆ ตอนที่ 16




ซุกหน้ากับหัวเข่า สองมือกำแน่นด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ
ไม่มีเสียงเรียก ไม่มีคำขอโทษ ไม่มีการตามง้องอนเหมือนอย่างเคย
ความเงียบ เสียงสะอื้น และหยดน้ำตาคือสามสิ่งที่อยู่กับผมตอนนี้

'ป๋าชินบ้า'
'คอยดูนะ จะไม่ยอมยกโทษให้ง่ายๆ เลย'
'ไม่เลิกด้วย ก็เราไม่ผิดนิหน่า'
'บ้าๆ ทำไมเราต้องมารักคนขี้หวงแบบนี้ด้วยวะ!'

หลายประโยค หลายถ้อยคำที่กล่าวโทษ ว่ายวนอยู่ในหัว
สองมือกำแน่นทุบลงบนศรีษะอย่างต้องการจะหาที่ระบาย แต่ไม่เป็นผล
.
.
.
.
.
นาน...นานมากเท่าที่รู้
ผมค่อยๆ ยันตัวเองลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าอย่างไร้เรี่ยวแรง
เปิดฝักบัว เอามือแตะผนังแล้วโยกหัวโขกลงบนกำแพงเบาๆ ปล่อยให้น้ำชะล้างร่างกายไปเรื่อยๆ
เวลาผ่านไป หนาวสะท้านจนรู้สึกด้านชา ผมปิดน้ำ เช็ดตัวแล้วห่อเนื้อตัวอันสั่นเทาเดินออกมายืนตรงหน้าห้องน้ำ
สายตาไล่กวาดมองไปทั่ว ทว่าต้องถอนหายใจออกมาอย่างหดหู่ เมื่อพบว่าไร้วี่แววของคนคู่ชีวิตอยู่ภายในห้องนอน


********************************************************


เสียงกริ่งโทรศัพท์บ้านจากด้านล่างปลุกเรียกให้ผมตื่นในตอนเช้าตรู่
มันดังเรียกอยู่อย่างนั้นนานพอสมควรกว่าที่จะเงียบลง สักพักก็ตามด้วยเสียงฝีเท้าเดินขึ้นบันไดบ้านมาชั้นบน
ประตูห้องนอนถูกเปิด ป๋าชินในชุดทำงานเรียบร้อยเดินเข้ามาในห้อง แต่แทนที่เขาจะหยุดมองผมด้วยรอยยิ้มและคำทักทาย
กลับกลายเป็นประโยคคำสั่งห้วนๆ แสนเย็นชาชวนให้นึกถึงเรื่องเมื่อคืน

"ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำ กินข้าวเสร็จจะได้ไปเรียน พี่จะรออยู่ที่รถ" แล้วก็เดินออกไป หน้าก็ไม่แม้แต่จะหันมองกันสักนิด
"อืม..." ผมกลืนลูกสะอื้นตอบตามหลัง แม้จะรู้ว่าป๋าคงไม่ได้ยินหรอก

อาบน้ำล้างคราบน้ำตา เดินลงมาในครัว ข้าวเช้าเป็นแบบง่ายๆ คือข้าวต้มหมูธรรมดา
ที่ทำให้คนมองอย่างผมน้ำตาตกในได้อย่างสบาย ผมตักข้าวต้มใส่ชาม กินได้สองสามคำก็รู้สึกอิ่ม
อิ่มตื้อจนแน่น ทั้งไอ้ที่กินเข้าไปยังขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ ผมยกน้ำดื่มตามให้บรรเทาอาการ ก่อนจะนำข้าวที่เหลือไปเททิ้งแล้วนำชามไปแช่ที่ซิ้งค์ล้างจาน
ออกมาสวมรองเท้า ปิดบ้านเสร็จก็เดินมายังรถ ที่ป๋าชินจอดสตาร์ทรออยู่หน้าประตูรั้วด้านนอก ผมเข้ามานั่งด้านหน้าคู่กับป๋าแล้วเหม่อมองออกไปข้างนอก
ไม่มีการพูดคุยใดๆ ระหว่างทาง น้ำตาผมไหล ได้ยินเสียงป๋าชินถอนหายใจแต่ก็ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมา กระทั่งรถเลี้ยวขวาเข้ามาจอดหน้าคณะที่ผมเรียน

"ป๋าจะมารับผมหรือเปล่า" ผมปาดน้ำตากลั้นใจหันไปถาม
"ถ้าไม่ว่างจะโทรมาบอก" ป๋าตอบเรียบๆ ไม่ได้มองหน้าผมเหมือนเดิม
"ก็...ก็อย่าลืมโทรบอกแล้วกัน" ผมบอกก่อนจะเปิดประตูลงมา จากนั้นป๋าก็ออกรถไปทันที
วันนั้นจำได้แม่นว่าไม่เข้าเรียน เพื่อนโทรหาก็ไม่รับซ้ำยังปิดเครื่อง

ผมเดินออกมานั่งรถเมล์ไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าสายไหน รู้สึกตัวอีกทีก็นั่งรถทัวร์มาลงพัทยา
เดินไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย อารมณ์นั้นแค่อยากทำให้ใจตัวเองปลอดโปร่ง ไม่ได้อยากประชดใครจริงๆ
พอเมื่อยก็หาโบกรถสองแถวมาลงด้านหน้าสวนสาธารณะติดชายหาด เดินหาที่นั่งร่มๆ ได้ก็เหม่อเลยครับ
เวลานั้นไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น แม้แต่ฝรั่งเข้ามาถามราคายังนิ่ง(ฮา) เที่ยงแดดเริ่มร้อนร่างกายรู้สึกขาดน้ำจนทนไม่ไหว
ต้องลุกออกไปหาซื้อน้ำมาดื่มสองขวดแล้วก็กลับมานั่งตรงณ.จุดเดิม ตกบ่ายแก่ๆ เด็กวัยรุ่น(ก็น่าจะอายุน้อยกว่าผมแหละ)
เจ็ดแปดคน พากันหอบหิ้วของหลายอย่างมานั่งล้อมวงฉลองใกล้ๆ จุดที่ผมนั่ง กินไปดื่มไป มืดค่ำเมาได้ที่ก็เริ่มปากหมากันเรื่อยเปื่อย
แซวฝรั่งคนโน้นที แซวคนไทยคนนั้นที แล้วอย่าคิดว่าผมที่นั่งใกล้พวกมันจะรอดไปได้ ไอ้หัวลานบินตัวใหญ่สุดกว่าเขาในกลุ่ม
ลุกเดินออกมาหยุดยืนคล้ำหัวผมที่นั่งอยู่คนเดียว กลิ่นเหล้านี่หึ่งมาเชียว

"ถอยไปดิ กูจะเยี่ยว" มันใช้รูปประโยคคำสั่ง เป็นคุณจะทำตามมั้ยล่ะครับ
"ที่มีตั้งเยอะ ไม่ไปล่ะ" ผมบอกพลางทำไม่สนใจ
"กูอยากเยี่ยวตรงนี้ ถ้ามึงไม่หนีเปียกเยี่ยวอย่าหาว่ากูไม่เตือน" มันทำท่าจะรูดซิบกางเกง
ผมที่ไม่อยากมีปัญหาโดยเฉพาะกับต่างถิ่นอย่างมัน ก็จำใจลุกหนีออกมา และแทนที่ไอ้ลานบินมันจะพอใจ
เสือกกระชากคอเสื้อผมให้หงายหลังลงไปนอนซะงั้น

"ทำเชี้ยไรของมึงเนี่ย!!" ผมสบถ เจ็บหลังมากครับ
"เปลี่ยนใจล่ะ" แล้วแม่งก็ฉี่ใส่ผมเลยครับ เปียกไปทั้งตัว กลิ่นนี่ไม่ต้องบอก เหม็นบรรลัย
พวกเพื่อนๆ มันที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ทุกชอตต่างพากันหัวเราะยกใหญ่

"ไอ้สัด มึง!!" ลุกขึ้นได้ก็ชกใส่หน้า และแล้วการยำตีนก็เกิดขึ้น
ผมชกไอ้ลานบินกับเพื่อนมันที่เข้ามาช่วยรุมไปได้หลายหมัด แต่หลังจากนั้นก็โดนเละครับ รวดร้าวไปทั้งกาย

"ถุย! มาคนเดียวทำเจ๋ง ไอ้อ่อนเอ๊ย คราวหน้าอย่ามาแถวนี้ให้กูเห็นอีก ไม่งั้นตื่นอีกทีมึงได้ไปอยู่ห้องICUแน่"
ไอ้ลานบินชี้หน้าเตือนแล้วเตะอัดใส่ท้องน้อยผมสุดแรง ก่อนที่มันกับพรรคพวกของมันจะแยกย้ายกันกลับเพราะมีคนตะโกนเรียกตำรวจเสียงดัง

"อึก..." ผมนอนกุมท้องตัวงอ สำลักจนต้องอาเจียนออกมา
"คุณๆ เป็นอะไรหรือเปล่า"
"อื้อ...ไม่เป็นไรค...แค่กๆ" เจ็บแทบตายแต่ยังปากเก่ง
"บ้านคุณอยู่แถวไหน จะให้ผมเรียกรถพยาบาลให้มั้ย"
"ผมไม่เป็นไรครับ...ขอบคุณ" พยายามลุกขึ้นยืนเอง ทว่าเข่าอ่อนจนต้องพึ่งพิงแรงคนตัวสูงที่เข้ามาช่วย
"ไหวนะคุณ รถผมอยู่ใกล้ๆ นี่ ถ้าไงให้ผมไปส่งคุณดีกว่ามั้ย"
"ไม่เป็นไรครับ ไปส่งผมที่โรงแรมใกล้ๆ นี่ก็ได้"
"คุณพักอยู่แถวนั้น?"
"เปล่า แต่ก็ว่าจะพักพอดี"
"ถ้างั้นคุณไปบ้านผมดีกว่า จะได้มีเสื้อให้เปลี่ยนด้วย เพราะสภาพแบบนี้ไม่มีโรงแรมไหนให้เข้าพักหรอกคุ๊ณ"
"...." ไม่อยากพูดอะไรแล้วครับ ปวดท้อง อยากช่วยนักก็เลยตามเลยแม่ง(เกรียน)
"ซ้อนไหวนะ" คนตัวสูงถามความเห็นผมเมื่อพามาถึงรถมอเตอร์ไซค์
"ไหว ขอบคุณ" ผมตอบพร้อมกับค่อยๆ ยันกายขึ้นไปซ้อนด้านหลังมอเตอร์ไซค์ก่อนคนขี่ที่ยังยืนช่วยพยุงไม่ให้ผมล้ม
"กอดแน่นๆ ล่ะ ไม่ต้องกลัวผมจะเปื้อน"
"อืม..." ผมยกสองมือเกาะเอว ใช้คำว่าเกาะนะครับ ไม่ได้กอด อิอิ
"อ้อ ลืม ผมชื่อก้าน เป็นคนแถวนี้ คุณล่ะชื่ออะไร" ก้านสตาร์ทรถแล้วหันมาถาม
"เอ"
"แล้วทำไมเอ ถึงมาถูกพวกไอ้แจครุมได้ล่ะ"
"นายรู้จัก?"
"โอ๊ย คนแถวนี้ไม่มีใครไม่รู้จักไอ้แจคเด็กของเสี่ยเพชรหรอก ดังจะตาย"
"เด็กเสี่ย..." ผมทวนคำ
"ก็ไอ้นั่นไง ที่เขาเลี้ยงไว้ทำเมียอ่ะ"
"ผู้ชายอ่ะนะ"
"คนมีตังค์ทำอะไรก็ไม่ผิดหรอก อีกอย่างเด็กมันสมยอมใครจะกล้าเอาเรื่องล่ะ"
"แล้วทำไมนายถึงมาช่วยฉัน ไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย"
"ผมเป็นคนดีของสังคมไงครับ เห็นใครเดือดร้อนก็อยากช่วย เฮ้ย ไม่ต้องทำหน้าเหม็นเบื่อขนาดนั้น เรื่องจริง"
"ทำที่ไหน นี่มันรอยโดนตีนเหอะ" ผมมองหน้าก้านทางกระจก มันได้ยินก็หัวเราะร่วน ดูๆ ไปหน้าตามันก็น่ารักดี
ขาวๆ ตี๋ๆ สเป็กผมชัดๆ

นั่งซ้อนเอาหน้าโต้ลมทะเลได้พักใหญ่ ก้านก็มาจอดรถที่หน้าบ้านทรงไทยยกสูงที่หลังโคตรใหญ่
ผมลงจากรถแล้วหันมองหน้าก้านอย่างตกตลึง แต่ก้านยิ้มกว้าง

"เป็นอะไร ไม่ต้องกลัว นี่บ้านผมเอง ป่ะเข้าไปเหอะ ไม่มีใครอยู่หรอก เขาไปทำงานกันหมด"
"ทำงาน" ผมยังยืนนิ่ง
"ก็ธุรกิจโรงแรมเล็กๆ น่ะ เอ้า เข้ามาสิ จะได้ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ตัวคุณเหม็นไปหมดแล้วเนี่ย" ก้านพูดแล้วก็ลากผมเข้ามาในบ้าน
"ไม่ต้องเกร็ง ตามสบายเลยนะ เดี๋ยวผมไปหาเสื้อผ้ามาให้คุณเปลี่ยนก่อน"
ผมพยักหน้ารับคำ แต่ก็ยังคงยืนนิ่งเหมือนก่อนหน้านั้น ไม่กล้านั่งครับกลัวเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงของเขาเปื้อน
ตามพนังไม้ มีปืนสำหรับล่าสัตว์ หัวกวาง เสือ และหมีติดโชว์ ใกล้ๆ หัวหมีมีกรอบรูปผู้ชายไว้หนวดครึ้มถือปืนเหยียบอยู่บนหลังหมี
ผมล้วงโทรศัพท์ เปิดเครื่อง สายไม่ได้รับเกินกว่าครึ่งร้อย สามสิบสายในนั้นเป็นเบอร์ป๋าชินกับของที่บ้าน ส่วนที่เหลือเป็นของเพื่อน

"ไอ้เชี้ยเอ!!!" ดังอย่างกับระเบิดกัมปนาทเมื่อผมกดโทรศัพท์หาเฮียเอ็ม พี่ชายคนที่สองที่คาดว่าน่าจะใจดีที่สุดในบ้าน
"เบาเฮีย เดี๋ยวเขาก็รู้หรอกว่าใครโทร" ผมว่าหน้าซีดเผือก
"มึงอยู่ไหน"
"อยู่...อยู่บ้านเพื่อน" ไม่ได้โกหกนะ รู้จักชื่อก็น่าจะเป็นเพื่อนกันแล้ว
"เพื่อนมึงคนไหน ทำไมมึงชอบทำอะไรให้คนอื่นเขาเป็นห่วงอยู่เรื่อง มหาลัยป๋าเขาก็ไปส่ง แต่มึงเสือกไม่เข้าเรียน มึงเป็นเชี้ยไรครับเอ" เป็นชุด
"บอกมาเลยนะว่าบ้านเพื่อนที่ไหน กูจะให้ไอ้อาร์(พี่ชายคนที่สาม)ไปรับ อย่ามาตอแหลกูด้วย ไม่งั้น หมอไม่รับเย็บแน่"
สภาพกรูตอนนี้หมอก็คงไม่รับเหอะ

"ผมกลับเองได้ มีเงิน"
"มึงอย่ามาดื้อ ป๋าชินเขาจะไปแจ้งตำรวจอยู่แล้วถ้าคืนนี้มึงไม่โทรมาเนี่ย"
"ป๋าอยู่ที่บ้าน?"
"เพิ่งกลับไปเมื่อกี้"
"เออ ช่างเขาเหอะ"
"มึงทะเลาะกันก็อย่าให้เดือดร้อนคนอื่นสิวะ โตๆ กันแล้ว"
"เฮียคิดว่าผมอยากทะเลาะหรือไง ป๋าชินต่างหากที่ไม่ยอมฟังผม"
"ถ้ามึงคิดที่จะอธิบายจริงๆ ทำไมต้องหนีไปแบบนี้ มึงอย่ามาอ้าง มันฟังไม่ขึ้นหรอกเอ"
"ก็...ก็ทีป๋าเขายังหนีผมได้เลย"
"มันคนละเรื่องกัน มึงฟังกูนะเอ โทรไปหาป๋าชินซะ ก่อนที่มึงจะไม่มีโอกาส"
"เฮียเข้าข้างป๋าชินนี่"
"กูไม่ได้เข้าข้าง แต่กูรู้จักนิสัยมึงดีไอ้เอ กูเป็นพี่มึงนะ ถ้ามึงไม่ผิดมึงก็บอกเขาไปเลย ไม่ใช่หนีไปแบบนี้แล้วมาอ้างว่าเขาไม่ฟังมึง"
".....ฮะ..อึก" น้ำตาไหล ไม่รู้คำพูดเฮียเอ็มแทงใจดำผม หรือเจ็บแผลมากกว่ากัน
"มึงไม่ต้องร้อง เงียบแล้วบอกกูมาว่ามึงอยู่ไหน" น้ำเสียงเฮียเริ่มอ่อน
"อยู่พัทยา เฮียเอ็มบอกเฮียอาร์ให้มารับผมที่ท่ารถก็ได้...อึก"
"เออ ไปถึงแล้วกูจะให้อาร์มันโทรหา อย่าปิดเครื่องล่ะ แค่นี้นะ"
"อื้อ...อึก" กดวางสายแล้วก็ต้องตกใจตาค้าง เมื่อไอ้คุณก้านกำลังยืนมองผมอยู่หน้าห้องที่มันหายเข้าไป
"เฮ้ย! มาตั้งแต่ตอนไหน" รีบปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว
"ไม่ตั้งใจจะแอบฟัง แต่ไม่กล้าทัก โทษนะคุณ" ก้านยิ้มแหยๆ พลางเดินเอาเสื้อผ้ากับผ้าขนหนูใหม่มาให้
"เอ่อ...ไม่เป็นไร ขอบคุณ แล้วห้องน้ำไปทางไหน"
"เดินตรงไปเลี้ยวขวา อยู่สุดทางเดิน สวิตซ์ไฟอยู่ข้างห้องน้ำนะ"
"อื้อ"
"ของใช้ในห้องน้ำ ใช้ได้หมดทุกอย่าง แปรงสีฟันอันใหม่อยู่ในตู้หน้าอ่าง อาบเสร็จแล้วรีบออกมาล่ะ ผมจะทำแผลให้" ก้านยิ้มบอกหน้าแดงๆ
"อืม" ผมพยักหน้าเข้าใจ จากนั้นก็เดินไปตามทาง เปิดไฟ เข้าห้องน้ำปิดล็อก
มองตัวเองในกระจกแล้วถึงกับช็อค คิ้วแตก ตาขวาบวมเป่ง ปากแตก หน้าช้ำ โอ้พระเจ้า เฮียเห็นต้องฆ่ากรูแน่!


*********************************************************

เอ๊ะ...เหมือนกับที่คิดไว้หรือเปล่า
ก้าน(ตัวละครใหม่) เป็นใคร แล้วจะมีบทบาทมากกว่านี้หรือไม่ ต้องติดตาม
ผู้ชายเยอะจริงนะเรื่องนี้ คริคริ

******************************************************

nunnan + มาม่าไม่ค่อยอืด คิดว่าพอถูไถให้ใจชื้นไปได้เนอะ
B52 + ก็นิดหน่อยอ่ะค่ะ
kik + มาต่อให้แต่ก็ค้างเหมือนเดิม
อยากรัก + ตอนนี้ป๋าไม่ค่อยมีบทเท่าไรเนอะ คนเขียนแอบหมั่นไส้ อิอิ
mukmaoY + โอ๊ะ น้ำตาเรียกคะแนนสงสาร
insomniac + ชีวิตจริงก็อยากได้แบบนี้แหละ เอาเป็นว่าเชิญมโนกันตามสบายถ้าไม่ขัดใจตัวคนอ่านเองน่ะนะ
ลิงภูเขา + ที่อยู่ในกระเป๋ากับไม่ปาทิ้งนี่น่าจะเหตุผลเดียวกัน คือไม่ได้ใส่ใจ หนีไปแอ่วเหนือมาสนุกล่ะสิ สนุกล่ะสิ อิอิ อิจฉา
dahlia + เหมือนเหตุการณ์จะสลับกัน เอาเป็นว่ายังดราม่าได้ต่อ >3<

ขอบคุณ และ + เป็ด จุ๊บๆ

[nunnan]

ถ้าผู้หญิงนะแปลก ก็มันวายนิ
น้องเอตอนนี้โชคร้ายจริง สงสัยต้องทำบุญ 

[mukmaoY]

ป๋าสู้ๆนั

[michiri.sama]

น้องเอง่ะ ดื้อจังเลยลูก แถมยังชอบอุบอิบเก็บความลับกับป๋าด้วย
อย่ามัวแต่ประชดกันแล้วหนีปัญหาสิจ๊ะ ชีวิตคู่นี่มันต้องเปิดใจพูดคุยกันทั้งสองฝ่ายนะค้าาาาาา
ป๋าขี้หึงมากกกกกกกกก แต่เราชอบอะ 55555 หึงได้แต่อย่าทำรุนแรงเหมือนคราวแล้วเป็นพอ

[runrunna29]

รักบอดๆ ตอนที่ 17



เจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งใจ โอ๊ย กรูอยากร้องเพลงมากกว่าร้องไห้ เชี้ย!!
ตักน้ำในโอ่งราดตัวเองหลายสิบขันยังไม่ทำให้หัวกลวงๆ หายโหวงเหวงเลยแม่ง

ก็อกๆ

"เอ" เสียงก้านเรียกอยู่ด้านนอก
"แปบ ใกล้เสร็จละ" ผมส่งเสียงบอก
"ระวังตัวเปื่อยนะ อาบนานน่ะ"
"เออ เสร็จแล้ว เร่งจริงวุ้ย" โยนขันลงโอ่งแล้วหันมาเช็ดตัวลวกๆ
"คุณหิวมั้ย บ้านผมมีข้าวต้ม" ข้าวต้มอีกแล้ว กรูเกลียดเมนูนี้!!

คว้าเสื้อผ้าชุดที่ก้านให้มาสวม(เสื้อยืดขาวกางเกงเลสีส้มขายาว)
เรียบร้อยก็เปิดประตูห้องน้ำออกมาบอกกับเจ้าตัวตรงๆ

"ไม่กิน เดี๋ยวพี่ฉันมารับแล้ว"
"ว้า~ เสียดายจัง นึกว่าค่ำนี้จะมีคนกินข้าวเป็นเพื่อน" ก้านทำหน้าหงอยเหมือนเด็กขาดความอบอุ่น
"ฉันไม่ชอบข้าวต้ม" ที่จริงชอบนะ แต่พอนึกถึงมื้อเมื่อเช้าที่อิป๋ามันทำให้แล้วไม่นึกอยาก
"งั้นเอางี้ คุณให้พี่คุณมารับที่ท่ารถใช่ป่ะ เดี๋ยวเราออกไปกินร้านแถวนั้นกันก็ได้" ก้านยิ้มแป้น
"ไม่เห็นต้องลำบากเลย นายช่วยฉันไว้ตั้งเยอะ ทั้งให้อาบน้ำ ให้เสื้อผ้าเปลี่ยน นี่ยังจะพาไปเลี้ยงข้าวอีก ไม่เอาหรอก"
"ใครบอกผมจะเลี้ยง ขี้ตู่นี่นา" อ้าว เงิบสิครับ แต่ก็จริงของมัน ผมดันเข้าใจผิดไปเอง อ๊ายอาย
"นายจะให้ฉันเลี้ยง?" ผมเลิกคิ้วพยายามไม่เขินที่พลาด
"อื้ม" ก้านพยักหน้า
"เออ ดี เลี้ยงก็เลี้ยงวุ้ย"
"ขอบคุณคร๊าบ งั้นมาๆ ผมจะทำแผลให้ ดูสิหน้าตาน่ารักเละไปหมดแล้วเนี่ย" มึงสิน่ารัก ไอ้โย่ง
"พูดเหมือนจีบมากกว่าจะชม" ปากพล่อย ก้านยักไหล่ยิ้มขำ
"นั่งลงสิ" บอกให้ผมนั่งบนเก้าอี้หวายที่มีเบาะรองนั่งนุ่มๆ ตรงชานบ้าน
แล้วก้านก็หย่อนตัวนั่งบนเก้าอี้หวายอีกตัวพลางหยิบกล่องปฐมพยาบาลสีขาวที่เตรียมไว้บนโต๊ะขี้นมาวางบนตัก

"ไหนดูซิ โหย จะเป็นแผลเป็นมั้ยเนี่ย" ใช้สำลีชุบยาเหลืองแตะๆ บนคิ้วข้างที่แตก
"ลูกผู้ชาย แค่นี้จิ๊บๆ"
"จิ๊บๆ แต่ลงไปนอน ถ้าผมไม่ไปช่วยคุณจะยังกล้าพูดแบบนี้ได้อีกหรือเปล่า"
คนพูดจิ้มสำลีลงมาแรงๆ ผมเบ้หน้า กัดฟันมองเขม็ง แม่งจงใจแกล้งผมอ่ะ

"ก็กล้า ทำไมล่ะ ถึงนายไม่มาช่วยพวกนั้นก็จะปล่อยฉันอยู่แล้ว" เรื่องจริงนะเออ
"หึ คนอย่างไอ้แจคถ้าไม่ทำให้ใครไปนอนโรงพยาบาลมีหรือจะปล่อย" เปลี่ยนสำลีก้อนใหม่แล้วจิ้มลงบนมุมปาก
"โอ๊ย!!" ผมตีมือก้าน "เบาหน่อยได้มั้ย"
"อ้าว ไหนบอกลูกผู้ชาย แค่ทำแผลแค่นี้ทนไม่ได้ไงครับ" กวนตีน
"ไม่ต้องทงไม่ต้องทำแล้ว"
"ไม่ได้ๆ เดี๋ยวแผลติดเชื้อจะแย่ เร็วอย่าดื้อ" แน่ะ ว่ากรูอีก
"ไม่ได้ดื้อ แต่ไม่อยากทำ พอๆ" ผมขมวดคิ้วไม่ชอบใจ ผลักมือที่ไม่ยอมแพ้ของก้านไปห่างๆ
"ทำตัวเป็นเด็ก" ก้านยิ้ม "เอ้า ยาแก้ปวดกับแก้อักเสบกินซะ จะได้หายไวๆ"
"สิบเก้า เด็กวัยกำลังโต" ผมก็รับยามากิน
"โหสิบเก้า อย่างนี้เขาไม่เรียกกำลังโตแล้ว เขาเรียกเด็กโข่ง"
"ว่าแต่เขา นายนั่นแหละ อายุเท่าไรกัน"
"ผมเหรอ ผมยี่สิบสองครับ หน้าเด็กป่ะ" ก้านวางกล่องปฐมพยาบาลลงบนโต๊ะแล้วหันกลับมาคลี่ยิ้มให้
"หลงตัวเอง" ผมลุกขึ้นยืน
"จะไปแล้วเหรอ"
"เออ"
"งั้นก็ป่ะ" ลุกขึ้นจูงมือผมออกมานอกบ้าน
คือมึงจะเนียนไปไหนครับ ให้กรูเดาไม่ออกบ้างเถอะว่าเราสองคนรสนิยมเดียวกัน

"เสื้อผ้า" หมายถึงเสื้อผ้าผมอ่ะครับ ถอดกองไว้ในห้องน้ำยังไม่ได้เก็บ
"เดี๋ยวผมซักให้" ก้านบอกพร้อมกับล็อคกุญแจบ้าน
"เฮ้ย ได้ไง ฉันกลับวันนี้นะ"
"คุณก็เอาที่อยู่กับเบอร์โทรศัทพ์ของคุณมาสิ ซักเสร็จผมจะส่งคืนให้"
"ไม่ดีมั้ง"
"คุณว่าไม่ดี แต่ผมว่าดี หายกัน" ตรงไหน?
"ไม่เอาๆ เปิดก่อน ฉันจะไปเอามา"
"ไม่เปิด ถ้าคุณไม่ทำตามที่ผมบอกก็ทิ้งมันไว้นี่แหละ ซักเสร็จผมจะได้เอาไปบริจาค" ชุดนักศึกษากูนะเฮ้ย!
"เผด็จการว่ะ" ผมพึมพำเดินตามก้านมาขึ้นรถมอเตอร์ไซค์
"คนเรามีบุญวาสนาต่อกัน ทำยังไงก็หนีกันไม่พ้นหรอก"
"เออ อยากทำอะไรก็ทำเถอะ" คุยกับมันแล้วโคตรเหนื่อย
"ตามนั้น จับแน่นๆ เดี๋ยวตก" ก้านคว้าสองมือผมไปโอบเอว
"หมายถึงเสื้อผ้า ไม่ใช่แบบนี้" ผมยื้อจะเอาแขนออกแต่มันก็จับไว้แน่น แล้วออกรถอย่างแรง ถ้าไม่ได้โอบมันไว้มีหวังได้หงายหลังกันล่ะ
"ไอ้บ้าก้าน ขี่แบบนี้ปล่อยฉันลงเลยนะเว้ย!!" ตกใจตะโกนกรอกหู แทนที่มันจะสำนึกตัวได้ กลับบิดแรงกว่าเดิม พระเจ้า กรูจะตก!!
"จับให้แน่น" แน่นจนกรูจะรัดไส้มึงปลิ้นแล้วครับ ไอ้ก้าน
ใครเห็น ใครได้ยิน ต้องหันมองแล้วคิดว่าไอ้บ้าสองตัวนี่มันทำอะไรกัน นั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์แหกปากอย่างกับไปเล่นรถไฟเหาะตีลังกา
แต่พวกคุณหารู้ไม่ ว่าไอ้คนขี่มันพยายามจะยกล้อทุกๆ ห้านาทีที่ผมคิดจะปล่อยมือ อ๊ากกกก ปล่อยกรูลงน้า ไอ้บ้าาาาาา!!!

ณ.ท่ารถพัทยา
ผมเซอร์ๆ ของหนุ่มศิลป์กรรม โดนลมสะบัดแม่งยิ่งเซอร์หนัก
ก้านล็อคคอรถมอเตอร์ไซค์ หันมาเห็นทรงผมที่ชี้โด่เด้ของผมก็อ้าปากขำกร๊าก

"หึๆ เท่ห์ดีนะคุณ" มีแซวให้ผมอายอีก ถ้าถีบถึงนะ จะเอาเบอร์รองเท้าประดับยอดหน้าให้ ชิส์
"ชาติหน้าชาติไหนอย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลยเหอะ สาธุ" ผมยกมือท้วมหัวพูดเสียงดังฟังชัด
"โหย แรงนะคุณ ผมออกจะอยากเจอคุณทุกชาติไป" ทุกวันนี้แค่มีอิป๋ากรูก็อยากชิ่งบวชสักพรรษาแล้วครับ
"หน้าตาก็ดี เป็นเกย์หรือไง หยอดจริงหยอดจัง"
"เป็นเหมือนคุณไง" หักหัวลูกศรยูเทิร์นกลับมาทิ่มกรูได้อีก ปลวกเอ๊ย
"รู้ได้ไงว่าฉันเป็น" แกล้งทำเข้มกลบเกลื่อน แม้จะรู้ว่าเอาไม่อยู่ก็เถอะ
"ก็คุณน่ารัก" มึงเอามาตรฐานอะไรวัดครับ
"นายก็น่ารัก" เผลอสวนซะงั้น ขุดหลุมฝังตัวเองได้พอดีตัวเด๊ะ ปล้ำเข้!
"เต๊าะ ก็นั่นไง" ก้านเด๊าะลิ้น แล้วหันมายิ้มภูมิใจ
"มีใครเคยบอกนายป่ะ"
"บอกว่า?"
"กวน-ตีน" เน้นชัดทุกคำครับ หมั่นไส้
"ต้องให้นับก่อนบอกมั้ย" ไม่เข้าหูมึงเลยใช่มั้ยไอ้คำที่กรูเน้นไปเนี่ย
"พอเหอะ อยากกินไรว่ามา จะได้กลับๆ ไปสักที" ผมตัดบท
"คุณอยากกินอะไรล่ะ"
"อะไรก็ได้ที่จะช่วยให้นายหยุดปาก"
"โห ง่ายจะตาย คุณก็จูบปิดปากผมสิ ผมจะได้หยุด" ก้านพูดหน้าทะเล้นแล้วเดินมายืนขวางข้างหน้าไม่ให้ผมเดินต่อ
"ประสาท" ผมนิ่วหน้า ขยับมาเดินอีกทางที่ว่าง
"เดี๋ยวก่อนคุณ รอผมด้วย" วิ่งมาเดินข้างๆ "ไม่มีอารมณ์ขันเลยนะ"
"อยู่กับนาย แถมในสภาพแบบนี้ คิดว่าจะมีดีมั้ยล่ะ" พูดทีเจ็บปากจะตายชัก
"อืมๆ แล้ววันนี้คุณมาทำอะไรที่พัทยานี่ล่ะ มาให้ไอ้แจคกระทืบ?" ตกลงนี่คือนิสัยจริงๆ ของคุณใช่มั้ยครับคุณก้าน กวนกรูเหลือเกิน
"ทะเลาะกับผัวมา" ตั้งใจจะบอกว่าแฟน แต่รำคาญมันสุดติ่ง หลุดคำว่าผัวไปซะงั้น
"......" เงียบในรอบชั่วโมงที่เจอ เออ ถ้ารู้ว่าประโยคนี้ทำให้เงียบได้แบบนี้ ผมพูดไปตั้งนานแล้วครับ
"นั่นอาหารตามสั่ง กินเปล่า" หันไปมองมันที่ตอนนี้ไม่เหลือรอยยิ้มทะเล้นๆ อยู่บนใบหน้า คำพูดผมท่าจะแทงใจน่าดู
"คุณมีแฟนแล้ว?" มันถามเสียงเบา หน้านิ่งๆ เหมือนคนที่ไม่รู้คิดอะไรอยู่
"ก็มี อายุขนาดนี้ใครเขาจะอยู่เป็นโสด"
"อืม...รักแรกก็หักดังเป๊าะ โอ๊ยเจ็บจริงๆ เจ็บสุดๆ" กุมหน้าอกแล้วลงไปนั่งยองๆ สรุปมึงแกล้ง?
"อย่ามาเวอร์ ลุกขึ้น คนมองแล้วน่ะ" ผมเอาเท้าเตะข้างลำตัวก้านเบาๆ
"โห่คุณ ไม่รับมุขเลย งี้แหละพวกไร้อารมณ์ขัน" พูดจบก็เดินไปนั่งในร้านอาหารตามสั่ง
"เออ กูมันพวกไร้อารมณ์ขัน" ผมพึมพำหน้าหงิกแล้วตามไปนั่ง
สั่งข้าวกินได้พักหนึ่ง โจษเก่าที่รุมยำผมในสวนสาธารนะก็เดินผ่านมา ราวกับโลกบังเอิญให้มาเจอกันทีเดียว

"เฮ้ยพวกเรา ดูไอ้อ่อนที่เคยกินตีนกูสิ แม่งมากับไอ้ตี๋ด้วยว่ะ"
"....."
"....."
ผมกับก้านต่างคนต่างเงียบ ทำเป็นไม่สนใจ

"แหมๆ หัวหดเป็นเต่าเลยเหรอวะ"
"น้อยๆ หน่อย กะอีแค่ได้เป็นเด็กเสี่ยเพชร อย่ามาทำปากดีน่ะแจค" ก้านพูดหน้านิ่ง
"เอ๊าะอ๋อ กูรู้ละ ตอนที่กูรุมยำไอ้อ่อนนั่นอยู่ เป็นมึงสินะที่ตะโกนเรียกตำรวจ อยากเอามันไปเป็นเด็กในเล้าอีกคนไงวะ ถุย อีลูกกระหรี่!"
"พูดว่าใครแล้วเข้าตัว กูว่ามึงอย่าพูดดีกว่านะ" โทนเสียงเรียบก็จริง แต่ทำผมหนาวสันหลังวาบไงไม่รู้
"ทำไม อย่างน้อยกูก็ไม่ได้ขายให้ใครเขาไม่ทั่วเหมือนแม่มึงนี่ ขายจนได้ดี แต่งกับเศรษฐีฝรั่ง คนแถวนี้ใครๆ เขาก็รู้กันทั่ว"
"ก็ยังดีกว่า... ไอ้พวกขายไปวันๆ ตูดจะฉีกยังได้แค่เศษเงินมาใช้" หูย แรงส์

โครม!!
โต๊ะที่ผมสองคนนั่งกินโดนไอ้เด็กแจคยกคว้ำข้าวของจานชามตกระเนระนาด
แม่ค้า ลูกค้าคนอื่นๆ ตกใจหนีหายไปยืนออกันอยู่หลังร้าน (ส่วนมากเป็นผู้หญิง)

"ปากอย่างมึงน่าส่งไปให้หมอเย็บสักสิบเข็มนะ ไอ้หน้าตี๋"
"ก็ถ้ามึงกล้าทำ หรือไม่กลัวโดนสวนก็เอาสิ" ก้านลุกขึ้นยืน ตัวนี่สูงเลยหัวไอ้เด็กแจคไปเยอะ
"มึงมีสองคนแต่กูมีเป็นสิบ"
"จบปอสี่ก็งี้ มีแปดนับเป็นสิบ เออ ก็ลองดู" ก้านกำหมัดเงื้อจะต่อย เพื่อนไอ้เด็กแจคก็เตรียมจะกรู่กันเข้ามาร่วมวง
ผมเห็นท่าไม่ดี วางตังค์ค่าข้าวไว้อีกโต๊ะแล้วจัดการคว้าแขนก้านวิ่งมายังจุดรอรถที่มีคนพุกพ่านให้พ้นจากดงตีน

"คิดอะไรบ้าๆ เดี๋ยวก็เจ็บตัวฟรีหรอก" ผมยืนหอบ พลางหันมองหลังว่าไอ้พวกนั้นพากันวิ่งตามมาหรือเปล่า โชคดีที่มันไม่ได้ตามมา
"ฮ่ะๆ คุณกลัวเด็กหรือไง พวกนั้นอายุน้อยกว่าคุณตั้งหลายปีนะ อย่างไอ้แจคน่ะ อายุแค่สิบห้าสิบหกเอง" ก้านบอกเสียงหอบปนเสียงหัวเราะ
"ตัวใหญ่ขนาดนั้นไม่เกี่ยวกับอายุหรอกมั้ง แถมพวกมันก็เยอะกว่า ฉันไม่อยากเจ็บตัวอีกหรอกนะ แค่นี้ก็ไม่รู้จะอ้างกับพวกพี่ว่าไงแล้ว"
"คุณคิดว่าผมจะแพ้?"
"ก็เออเซ่!"
"เหรอ งั้นหรอกเหรอ อืมๆ" ทำหน้าเข้าใจอยู่คนเดียว พิลึกคน
"อ๊ะ พี่โทรมา รอแปบ" ล้วงโทรศัพท์ที่เหน็บไว้กับกางเกงเลมากดรับสาย
"อยู่ไหนเอ" เสียงเฮียอาร์
"อยู่ตรงท่ารถ เบอร์...ครับ"
"อืม เห็นละ"
พอผมได้ยินเฮียอาร์บอกก็หันมองรอบๆ แล้วก็เจอเฮียแกกำลังเดินตรงมาทางเราสองคนพอดี

"ไอ้ตัวก่อเรื่อง" คำทักทายที่น่ารักของคุณพี่ชาย
"สวัสดีครับ ผมก้านเพื่อนของเอครับ" เจ้าของชื่อรีบตีเนียนสนิทแนะนำตัว
"อืม แล้วนี่หน้ามึงไปโดนอะไรมา" หน้าเหี้ยมเชีย ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ
"โดนเด็กวัยรุ่นแถวนี้รุมตีครับ"
"ไอ้ก้าน!" ผมกัดฟันเรียกชื่อคนข้างตัวที่เสนอหน้าบอกความจริงกับเจ้าพ่อประจำบ้าน กรูถูกฆ่าแน่ เวรเอ๊ย!!
"ใคร" สั้นๆ แต่แน่ชัดว่าต้องมีเคลียร์ ระดับหัวหน้าประจำแก๊งค์เด็กซิ่งกรุงเทพมีหรือจะจบแค่ฟัง
"มันชื่อแจคครับ เป็นเด็กของเสี่ยเพชร แถวนี้ใครก็รู้จัก เมื่อกี้พวกผมยังเจอมันมาหาเรื่องอยู่เลย"
ก้านบอกหน้าตาย ผมแอบหยิกหลังมันแรงๆ ให้หุบปาก แต่สายไป

"เสี่ยเพชร?...ใช่เจ้าของที่ดินส่วนใหญ่ในพัทยาแถบนี้หรือเปล่า?"
"เสี่ยเพชรนั่นล่ะครับ"
"อืม คงไม่เป็นไรท่าจะให้เสี่ยแกหาเด็กใหม่" เฮียอาร์หันมาทางผม "กลับบ้านเรามีเรื่องต้องคุยกัน" ผมสะดุ้ง
"ผมทะเลาะกับป๋าชินนะ ไม่ใช่กะเฮีย" หน้าซีดเป็นไก่ไปแล้วครับ เมื่อคิดย้อนสภาพตัวเองตอนโดดเรียนช่วงประถมแล้วโดนเฮียอาร์จับได้
ครั้งนั้นถูกจับแขวนห้อยหัวกับต้นมะม่วงหน้าบ้านตั้งชั่วโมง ตั้งแต่นั้นไม่กล้าหนีเรียนอีกเลย ขยาด บรื๊อ~

"คนในบ้าน รวมทั้งป๋าชินไม่มีใครกล้าทำมึง แต่กูไม่ใช่ มึงทำให้คนอื่นเดือดร้อนก็ต้องโดน
นี่ยังไม่นับที่มามีเรื่องนอกบ้านด้วยนะ อ่วมแน่ กูสาบาน" ยักษ์...ยักษ์ชัดๆ

"ขอบใจนะก้านที่ช่วยดูน้องพี่ อ่ะ นี่เบอร์ติดต่อ ถ้ามีอะไรหรืออยากจะไปเที่ยวกรุงเทพโทรหาพี่ได้นะ"
เฮียอาร์ยื่นนามบัตรด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แม่งคนละเรื่องกับที่ทำใส่ผมเลยครับ สองมาตรฐาน!

"ครับ" ก้านยิ้มแก้มปริที่ได้โอกาสติดต่อไป แล้วรีบหันมาทางผม "ไว้เจอกันนะคุณ"
"ฉันเกลียดนายเป็นบ้าเลยว่ะ"
"เอ กลับ!"
"บ๊ายบาย" ก้านใช้มือข้างที่ถือนามบัตรเฮียอาร์โบกลา คล้ายกับจะเป็นการยั่วยุให้ผมโมโหมากขึ้น
"ฝากไว้ก่อนเหอะ ไอ้ขี้ฟ้อง!!" ผมชี้หน้าคาดโทษ คนโดนไม่สลดซ้ำยังหัวเราะพร้อมกับส่งจูบให้อีกด้วย ไอ้บ้าก้าน!!


*************************************************

ปล. อิคนเขียนมันขยัน คริคริ ครอบครัวน้องเอเริ่มโผล่มาเรื่อยๆ เฮียอาร์ อายุ...ปี (มากกว่าเอสี่ปี)
เด็กขาโจ๋ ที่อดีตเคยคุมเด็กช่างนับร้อยไปตีกับโรงเรียนอื่นชนะโดยไม่เสียเบี้ย คริคริ ชอบตัวละครนี้เป็นการส่วนตัว

[B52]

โฮ!! อย่างเท่อะเฮียอาร์ ตอนนี้ตลกๆรอดูตอนหน้าดราม่าท่วมจอแน่ๆ

[Yarkrak]

เฮียจะพาไปตื๊บไอ้แจ๊คหรือเปล่าอ่ะ อยากให้เอาคืนจัง. อิอิ แค้นแทนว่ะ

[kik]

คนเขียนมาต่อบ่อย ๆ น่ารักจัง  เรื่องนี้ดูเรื่อยแต่สนุกดี ชอบ 


เด็กแจค  ก็ยังเด็กสินะทำตัวกร่างบังอาจทำน้องเอ

 

[BeeRY]

สนุกมากค่ะ น้องเอดื้อเสมอต้นเสมอปลายดีมากอ่ะ
รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[ลิงภูเขา]

อุ้ย.. เด็กคนนี้ของเฮียไรนะ อาร์?  ((ครอบครัวตัว อ. จำชื่อสับสนหมดแระ))

อยากรู้ว่าป๋าจะทำยังไง.. เพราะป๋าเลยนะทำน้องเอเจ็บทั้งตัวและหัวใจ ((ตอนไหนว่ะ!?))

คนเขียนขยันอัพจนคนอ่านตามเม้นไม่ทันเลยอ่าาาาาาาาาาาาาาา  ((น่ารักจริงๆ เลย))

กอดคนเขียนแรงๆ ซักที ((ฟัดๆๆๆๆๆๆๆ))

ฝันดีนะครับ 

[AMINOKOONG]

อิน้องเอนี่ช่างแบบ.........สุดจะบรรยาย
คือก้านเค้าอุตส่าห์ช่วยแล้วยังปากเสียกับเค้าอีก
เป็นเรานะจะตบปากให้ สมน้ำหน้าโดนซะบ้างก็ดี
กะจะสงสารเรื่องป๋าแล้วไงมาเจอตอนล่าสุดนี่
ขอบอกว่าแอบสะใจเบาที่โดนรุมซะบ้าง5555++

[Moose]

กรี๊ดดดดด เฮียอาร์เท่ห์อ่า >< ตอนนี้ป๋าชินไม่มีบทเลยอ่ะ มีแต่ชื่อ 5555555555

รอตอนต่อไปค่ะ

[runrunna29]

รักบอดๆ ตอนที่ 18



ลูกเจี๊ยบในรังงู?
ผมนั่งตัวลีบอยู่บนแค๊บหลังกระบะ เพราะเบาะหน้าถูกไอ้แอล น้องชายที่เรียนอยู่มอปลายปีสอง
ครอบครองพื้นที่ไว้อยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ฮึ่ม! เฮียอาร์ไม่เห็นบอกเลยวะ ว่าเอาไอ้ลิงนี่มาด้วย

"เฮียเอ หน้าขี้เหร่มากอ่ะ" มันหันมาพูดพร้อมกับหัวเราะเยาะ
"เสือก" ผมผลักหน้ามันไปแรงๆ
"เฮียอาร์ เฮียเอแกล้งผมอีกแล้ว"
"นั่งเงียบๆ ก่อนจะโดนถีบออกจากรถ" สมน้ำหน้ามึง ฮ่าๆ
"ชิส์!" แอลมองผมค้อนๆ แล้วกลับไปนั่งกอดอกหน้าบูดเป็นปลาปักเป้าตอนเจอศัตรู(พองลม คริคริ)
"มีอะไรจะพูดให้กูฟังก่อนถึงบ้านมั้ยเอ" เฮียอาร์จ่ายเงินค่าทางด่วนเสร็จก็ตั้งคำถามกับผมทันที
"ผมไม่ได้ทำเพราะอยากประชดนะเฮีย" ออกตัวไว้ก่อน ไม่งั้นอ่วม
"แล้วป๋าชินไปส่งมึงที่มหาลัยทำไมมึงไม่เรียน ออกมาเตร่แถวพัทยาทำไม มือถือก็ไม่เปิด รู้บ้างมั้ยว่าทำคนเขาวุ่นวายกันไปหมด"
"ก็ลืม" เสียงอ่อย
"ลืม ตอบง่ายเนอะ มึงคิดมั้ยว่าคำสั้นๆ คำเดียวของมึงทำให้กูต้องเสียเวลาในการขับรถออกมารับ แทนที่จะได้นอนพักหลังกลับมาจากทำงานเหนื่อยๆ"
"ผมไม่ผิดสักหน่อย คนผิดป๋าชินต่างหากที่ไม่ยอมฟังผมอธิบาย" เอาเข้าจริงๆ ก็ผิดกันทั้งสองฝ่าย
ผมผิดที่ไม่บอกเรื่องพี่โต้ ส่วนป๋าชินผิดที่ไม่ยอมฟัง

"เขาจะฟังมึง ถ้ามึงรอให้เขาใจเย็น ไม่ใช่พอเขารู้เรื่องและเขากำลังร้อน มึงก็ร้อนตามแล้วรีบจะอธิบายให้ได้เดี๋ยวนั้น"
"ผมไม่ได้ร้อน ผมแค่..."
"มึงอย่ามาเถียงกูเอ!" ทั้งผมทั้งแอลสะดุ้งตามกัน
"ขนาดกูพี่มึงแท้ๆ มึงยังเถียง แล้วกับป๋าชินมึงจะไม่เถียงเขาเลยเหรอ หัดใช้เหตุผลบ้าง อย่าใช้แต่อารมณ์"
ฟังเฮียอาร์ไปก็คิดขึ้นได้ เมื่อคืนที่ผมกลับถึงบ้าน แรกๆ ป๋าชินบอกให้ผมขึ้นไปอาบน้ำ ไม่ได้มีการใส่อารมณ์สักนิด
แต่เป็นผมเองนั้นแหละ ที่เซ้าซี้จนแกเก็บอารมณ์ไม่อยู่แล้วระเบิดมันออกมา

"ตอนเย็นที่ป๋าชินไปบ้าน กูลองเค้นเอาเรื่องออกจากปากเขาเพราะห่วงมึง แต่ที่ไหนได้ป๋าชินบอกว่าเมื่อคืนเขาพยายามรอให้มึงลงมาอธิบาย
แต่มึงกลับขึ้นบ้านไปแล้วไปเลยไม่ยอมลงมา แล้วมึงจะบอกกูว่าป๋าชินไม่ฟังมึงอีกเหรอเอ ไม่ใช่มึงหรือไงที่ใช้ความคิดแบบเด็กๆ ทิ้งโอกาสนั้นไปเอง"

"แต่ผม..."
"มึงอย่ามาเถียง!"
ผมนั่งนิ่ง กลืนคำพูดทั้งหลายทั้งมวลที่คิดจะเถียงกลับลงคอ เฮียอาร์มองผมผ่านกระจกด้วยดวงตากร้าวแล้วพูดต่อ

"เป็นคนอื่น มึงลองคิดซิว่าจะทนมึงได้ขนาดนี้มั้ย งานบงงานบ้านไม่เป็นอะไรเลยสักอย่าง เอาแต่ใจก็ที่หนึ่ง
ขี้ดื้อก็ไม่เป็นรองใคร ปากเสียใช่ย่อย ถ้ากูไม่ใช่พี่มึงนะเอ ฆ่าหมกป่าไปนานและเหอะ" กรูเชื่อ!

"โหดไม่เข้ากับหน้าเลยนะเฮีย โอ๊ย!" แอลแซวไม่รู้เวลาล่ำเวลา เฮียอาร์เลยจัดการโบกกระหม่อมไปหนึ่งทีหนักๆ
"ผู้ใหญ่เขากำลังคุย อย่าสอดไอ้เปี๊ยก" แต่ผมเห็นด้วยกับแอลนะเฮีย ก็หน้าหวานๆ ตัวผอมๆ อย่างเฮีย
แม่ง โคตรจะไม่เหมาะกับนิสัยเถื่อนๆ เลยง่ะ อันนี้ได้แค่คิดในใจครับ บอกออกไปมีหวังได้ตายอย่างเขียด สยอง~

"พวกหลอกลวง ชิส์"
"ไอ้แอล มึงอยากโดนถีบตกรถจริงๆ ใช่มะ ลูกชายหายไปสักคนสองคนแม่คงไม่ว่าหรอกมั้ง"
"แม่จะเป็นลมตายสิไม่ว่า"
"ปากดี ไอ้เด็กเวร" เฮียอาร์เงื้อมือจะเขกกะโหลก
"โว๊ะๆ โว้ ขอต่อต้านการใช้ความรุนแรงในครอบครัวคร๊าบ!!" แอลรีบเหยียดตัวลุกหนีมานั่งกับผม
"เอาสิ เอาเลย อยากรถคว้ำก็ทำสิ" ยื่นหน้ายื่นตาไปแลบลิ้นใส่
"พอเหอะแอล กูรำคาญ" ผมปราม
"ก็ผมไม่อยากฟังเฮียอาร์บ่นเฮียเอนี่ น่าเบื่อจะตาย เรื่องเดิมๆ" เออ เหน็บกรูเข้าไปไอ้ลิง
"แล้วมึงจะตามกูมาทำหอกอะไรครับ"
"อยู่บ้านมันก็เบื่อนี่"
"พรุ่งนี้ไม่ไปโรงเรียนไงวะ" ผมถามไอ้น้องชายที่นั่งกอดแขนผมแน่น
"ไป"
"แล้วตื่นไหว"
"โหย ไหวเดะ ดับนี้"
"กูจะคอยดูไอ้ดับนี้ของมึง ถ้าพรุ่งนี้กูปลุกไม่ตื่นมึงดับแน่แอล" เฮียอาร์คาดโทษเสียงเข้ม ท่าทางจะหมั่นเขี้ยวไอ้ลิงไม่ใช่น้อย
"ง่ะ...ซวยและกู" มันบ่นอุบ
"ทำตัวเองนะแอล กูไม่ช่วย เพราะขนาดเรื่องของกูยังเอาไม่รอดเลย" ผมกระซิบบอก
"เอาให้รอดเถอะเฮีย ค่อยห่วงผม อ้อ สวดมนต์อย่าให้ป๋าชินผูกคอตายไปซะก่อนด้วยล่ะ"
"ป๋าร้องไห้ป่ะวะ"
"ไม่รู้อ่ะ แต่ถ้าโกรธล่ะก็ เยอะเลย"
"เอิ่ม..." กลืนน้ำลายแล้วสวดภาวนาให้กลับตัวเองแทน


*****************************************************


เห็นบ้านเหมือนเห็นแท่นประหาร
เฮียอาร์ผลักผมให้เข้ามาในบ้านพร้อมกับจุดบุหรี่สูบ
สมาชิกครอบครัวและลูกเขยคนเดียวของบ้านอยู่กันครบในห้องนั่งเล่น
ขาดก็แต่หนูแดงหลานสาววัยสามขวบกับเมียเฮียเอฟที่เข้านอนกันแล้วเท่านั้น

"ตายแล้ว อกอีแม่จะแตก เอไปทำอะไรมาลูก!!" แม่โผลเข้ามากอด จากนั้นก็จับหน้าผมหันมองซ้ายทีขวาที
"ไปกวนตีนเขาเลยโดนเขาเหยียบมาน่ะแม่" เฮียอาร์ตอบ ผมก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ
"ใคร ใครกันที่มันทำลูกของแม่ ไหนดูซิ เจ็บมั้ยจ๊ะลูกจ๋า" แม่ผมโอเวอร์แบบนี้ตลอดล่ะครับ
"พอเถอะแม่ ลูกผู้ชายมีแผลบ้างไม่เห็นจะแปลก" พ่อบอกแล้วยกเหล้าเพียวกรึ๊บ อดีตนายทหารเก่าก็งี้
"หุบปากไปเลยพ่อ แม่เลี้ยงลูกมาไม่เคยตบไม่เคยตีนะ แค่วันนั้นที่มันมาตามตาชินเห็นมันตาบวมลมแม่แทบจับ
แล้วนี่ดูสิ คิ้วเอย ปากเอย ไหนจะตรงนั้นตรงนี้อีก โอ๊ย มันน่าจับไอ้คนที่ทำมาขึงนักเชียว"

"แล้วเอาแส้หวดใช่มั้ยแม่" ไอ้ซีเสริม
"เอาน้ำตาเทียนสาดด้วยนะแม่" ไอ้แอลต่อ
"จับมันถ่วงน้ำเลยก็ดีนะแม่" ไอ้ซีอีก
"อย่าลืมโบกปูนก่อนนะแม่ เดี๋ยวไม่จม" ไอ้แอลตาม
"แล้ว..."
"พอเลยไอ้พวกลิง จะตีสองแล้วไม่หลับไม่นอน ขึ้นบ้านไป๊!!" เฮียอาร์ตวาดลั่น
สองตัวผู้ส่งเสริมที่อยู่ข้างแม่กระโดดลงจากแคร่ขึ้นบ้านแทบไม่ทัน

"อาร์เสียงดังใส่น้อง" แม่ดุ
"ก็มันดื้อ"
"ยังไงมันก็น้องนะ"
"ตามใจมันเข้าไปเหอะ เสียนิสัยอย่างไอ้เอ อย่าหาว่าผมไม่เตือน" เฮียอาร์ทำเสียงงอน
"ตาลูกคนนี้นี่จริงๆ เลย" แม่ส่ายหัว
"เอาน่าแม่ อาร์มันไม่รักน้องมันไม่ยุ่งด้วยหรอก" เฮียเอฟพูดช่วย
"รักแต่ไม่แสดงออกแบบนี้ เขาจะรู้มั้ยล่ะ"
"แสดงออกแบบแม่ มันก็ได้ใจกันน่ะสิ"
"อาร์มึงก็นะ พอๆ"
"เฮ๊อะ!"
"มึงก็เหมือนกัน อย่าดื้อให้มันเยอะนัก" เฮียเอฟเดินมาตีหัวผมแล้วหันหลังเดินกลับไปพาพ่อที่เมาแล้วไปนอน
"แม่ด้วย ไปนอนเถอะ ดึกแล้ว" เฮียเอ็มเข้ามาดึงแม่ขึ้นบ้านบ้าง
"แต่น้อง..."
"ไปนอนนะแม่ ให้ผัวเมียเขาได้ปรึกษาปรับความเข้าใจกัน แล้วพรุ่งนี้แม่ค่อยมาคุยนะครับ" เฮียเอ็มหยอดเสียงหวาน
แม่ชำเลืองมองผมแวบหนึ่งก่อนจะยอมตัดใจขึ้นบ้านไปกับเฮีย

"เฮียอาร์จะไปไหน" ผมรีบหันไปถามเฮียอาร์ที่กำลังจะเดินออกไปนอกบ้าน
นึกว่าจะอยู่รอคิดบัญชีกับผมอย่างที่พูดไว้เสียอีก

"โทรศัพท์" ตอบเสียงห้วน
"หาใคร?" ผมทำหน้าสงสัย
"หาครูสองสามคนไปสอนเด็กเรื่องการใช้กำลังสักหน่อย มึงมีอะไรจะคุยกับป๋าก็คุยไปเหอะ หรือมึงอยากจะคุยกับกู"
"เอ่อ ไม่อ่ะ" ผมส่ายหัวรัว คุยกับเฮียเหมือนคุยกับกิโยตินอ่ะ เผลอเป็นสับ
"เออ งั้นก็คุยไป" หันมองป๋า "มันเจ็บตัวมาพอแล้ว ป๋าก็ใจเย็นๆ หน่อยนะ ถือว่าผมขอ"
"อืม ขอบใจนะอาร์ที่ไปรับน้องกลับมาให้"
"ไม่เป็นไร ยังไงมันก็น้องผม" พูดจบเฮียอาร์ก็จุดบุหรี่อัดอีกมวนแล้วเดินออกไปหน้าบ้าน
ป๋าชินถอนหายใจเหนื่อยๆ หันมองทางผมด้วยสายตาที่ตัดพ้อ "ทำไมทำอะไรไม่บอกกันบ้างครับ รู้มั้ยว่าทำให้พี่เป็นห่วง"

"ก็..." ปลายนิ้วทั้งสองข้างเขี่ยกันเล่นอยู่แถวต้นขาอย่างทำตัวไม่ถูก
รู้สึกผิดนิดๆ ที่ทำให้ทุกคนในบ้านและป๋าเป็นห่วง เค้าขอโทษง่ะ งื๊อออ น้ำตาคลอ

"น้องเอรู้ใช่มั้ยครับว่าพี่โกรธ แต่น้องเอจะรู้หรือเปล่าว่าพี่โกรธน้องเอเรื่องอะไร หืม" ป๋าเดินเข้ามาใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาให้ ผมสะอื้น
"พี่โกรธน้องเอที่ไม่ยอมลงมาคุยกับพี่เมื่อคืน โกรธที่น้องเอทำอะไรไม่ยอมบอกพี่ ไม่ว่าจะเรื่องที่ได้เบอร์โต้มาหรือหนีไปพัทยา
จนไปถูกคนอื่นทำให้เจ็บตัวกลับมา ทุกๆ วันนี้พี่ทำทุกอย่างให้น้องเอก็เพราะว่าพี่รัก... รักน้องเอมากและไม่หวังสิ่งตอนแทนใดๆ นอกจาก
ปรารถนาให้น้องเอรักพี่กลับบ้างเท่านั้นก็พอ แต่บางครั้ง พี่ก็รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ใช่คนรักของน้องเออย่างไรอย่างนั้น น้องเอรู้มั้ยครับทำไมพี่ถึงมีความรู้สึกแบบนี้"

"...ผมขอโทษ" ผมยื่นมือสั่นๆ ไปจับชายเสื้อป๋าแน่น "ผมรู้ว่าป๋าก็คงรู้สึกน้อยใจบ้าง ที่บางครั้งผมมีอะไรแล้วชอบเก็บหงำไว้คนเดียว
แต่เรื่องบางเรื่องผมก็ไม่อยากให้มันไปทำให้ป๋าไม่สบายใจ เรื่องพี่โต้ก็เหมือนกัน เขามาจีบผม ผมก็ปฏิเสธไปแล้ว
บอกด้วยว่าเป็นแฟนป๋า ถึงเขาจะดูไม่เชื่อก็เถอะ ส่วนเบอร์ผมได้มาก็ไม่ได้ใส่ใจ ไม่...ไม่คิดว่าป๋าจะไปเจอ"

ป๋าส่ายหัวแล้วถอดถอนใจอีกหน
.
.
.
.
.
.
.
.

"เราลองห่างกันสักพักมั้ยน้องเอ"


***************************************************


เอ่อ...ดราม่าพอยัง ตัดมันตรงนี้ล่ะ วันนี้สั้นๆ ก่อน เตรียมตัวไปพักร้อน
คือขออธิบายตรงนี้นะคะ ว่าอิตัวคนเขียนมันเขียนดราม่าไม่เก่ง เพราะเขียนไปมันจะร้องเอง (รับไม่ได้อ่ะ)
เอาเป็นว่าไม่ถึงใจตรงไหน โปรดอภัย ขอตัวไปลันล๊า ก่อนนะเคอะ รักคนอ่านฝุดๆ

รายชื่อครอบครัว ตัว 'อ'

คุณแม่ อิงออน (มีลูกคนแรกตอน 19 ขวบปี คริคริ)
คุณพ่อชื่อ อานนต์ (ห่างกับภรรเมีย 7 ปี ตอนมีลูกคนแรก)
ลูกคนที่หนึ่ง ชื่อ เอฟ (อายุมากกว่าป๋าชิน 3 ปี)
ลูกคนที่สอง ชื่อ เอ็ม (เรียนโท ปีสุดท้าย)
ลูกคนที่สาม ชื่อ อาร์ (ห่างจากเอ็ม 4 ปี)
ลูกคนที่สี่ ชื่อ เอ (19 จะ 20)
ลูกคนที่ห้า ชื่อ แอล (มอปลายปี2)
ลูกคนที่หก(ผู้หญิง) ชื่อ ซี (13 ปี)
*เพราะเป็นผู้หญิง และมติในบ้าน จึงไม่ให้เป็นตัว อ (เกี่ยวป่ะ 5555)

ปล. อายุแต่ละคน ไปบวกลบกันเอาเองและกัน >O<


B52 + คนเขียนเป็นคนอารมณ์ดี ดราม่าไม่ค่อยเก่ง =3= เฮียอาร์สุดยอด ชอบโดยการส่วนตัว

อยากรัก + เฮียแกเป็นคนทำอะไรไม่ค่อยเปิดเผย ชอบพูดให้คิด แต่ไม่ทำให้เห็น อดไป แหะๆ

kik + ต่อบ่อยเพราะมีคนอ่านน่ารักอ่ะค่ะ

BeeRY + จะว่าไปคะแนนน้องเอ ตกฮวบก็เพราะดื้อกับเกรียนนี่แหละ

ลิงภูเขา + ท่าทางตัดจบแบบนี้ คุณลิงภูเขาอาจจะของขึ้น กร๊ากกกก

AMINOKOONG + น้องเอ มันเกรียนค่ะ แต่ถ้าช่วงจริงจังมันก็ทำได้นะ แต่มันไม่ทำไง ถึงได้เจ็บตัว แต่คนรักก็เยอะนะ (ชอบของแปลกมั้ง 555)

Mbbyza + ตอนนี้มีมาหน่อยนึงและ ตอนหน้ามาลุ้นกันว่าจะเป็นไงต่อ (ชอบเฮียอาร์เหมือนกันชิมิ ชิมิ กรี๊ดดดด)

[AMINOKOONG]

ครอบครัวนี้ลูกดกเวอร์ วงสัยขยันทำการบ้าน อิๆๆๆ

ปล.แอบเห็นด้วยกับป๋านะ ลองห่่างกันซักพักก็ดี ป๋าแกทนมามากพอแระ
ให้อีน้องเอมันปรับปรุงตัวมั่งเผื่ออะไรๆจะดีขึ้น เอจะได้เข้าใจและรู้ใจตัวเองมากขึ้นด้วย
ป๋าใจเย็นมากอ่ะ น่าร๊ากกกกกก แบบนี้แหละพระเอกในฝัน

[B52]

บ้านนี้ลูกชายเยอะมากแอบหวังน่ะตอนนี้ว่าอาจจะหลงมาสักคน 555 ชอบป๋าอะเป็นคนที่ใจเย็นมากๆ อิจฉาเอหน่อยๆนะเนี่ย