“ง่วงหรือยัง”
เจ้าชายหกตรัสถามเมื่อเลยครึ่งคืนมาหลายชั่วโมงแล้ว และฟีเรียสก็ตอบรับว่าง่วง ทั้งที่เขายังตาสว่างอยู่เลย นั่งจับมือกันอยู่ตลอด แถมอีกฝ่ายยังไม่ยอมให้จับนิ่งๆ แต่มีบีบมือเขาบ้าง ลูบนิ้วเขาเล่นบ้างแบบนี้ใครจะไปง่วงลง
“งั้นก็ไปนอนกันเถอะ”
รับสั่งถึงเรื่องนอน องครักษ์หนุ่มก็เพิ่งนึกถึงคนร่วมห้องขึ้นมาได้ คุณเรจินยังไม่เท่าไร แต่ถ้าโรดีอัสรู้ว่าเขาออกมานั่งเล่นข้างนอกกับเจ้าชายหกจนดึกดื่นค่อนคืน คงจะแซวอะไรให้เขาได้อายกันบ้าง พออยู่กับคุณชายมิทรอสหลายวันเข้าหน่อยก็ติดนิสัยกันมาได้ง่ายเหลือเกิน
“ฟีเรียส”
เจ้าของชื่อหันไปมองพระพักตร์ เขาไม่ได้เดินเสมอกับพระองค์ แต่เดินเยื้องมาทางด้านหลังเล็กน้อยถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะรับสั่งให้เขาเดินข้างๆ ก็ตาม ฟีเรียสไม่อยากทำอย่างนั้น เพราะกลัวว่าถ้าเผลอทำในที่ที่ไม่เหมาะสมขึ้นมาเมื่อไรจะกลายเป็นปัญหา ถึงแม้ว่าคนทั้งพระตำหนักจะรู้กันหมดแล้วก็เถอะ
“ใยรักของเจ้าออกดอกตั้งแต่เมื่อไร”
ฟีเรียสหยุดเดินนิดหนึ่ง ก่อนจะเดินต่อเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ได้รู้สึกหวั่นไหว
นึกว่าจะไม่ตรัสถามเสียแล้ว ไม่คิดว่าจะตรัสถามเอาตอนนี้ด้วย เพราะเดินผ่านมาแล้ว
“เฟย์บอกว่าประมาณสิบวันก่อนพระเจ้าค่ะ” กลับมาบ้านคราวที่แล้วเขายังไม่เห็น เพิ่งคราวนี้เองที่สังเกตเห็นตั้งแต่มาถึงหน้าบ้าน แอบมองเจ้าชายหกก็ไม่เห็นว่าพระองค์จะใส่พระทัย ทำเอาเขารู้สึกน้อยใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“งั้นเราก็ได้เห็นมันพร้อมกันสินะ”
“กระหม่อมคิดว่าฝ่าบาทไม่ได้ทรงสังเกต”
“ดอกสวยขนาดนั้น ข้าต้องเห็นอยู่แล้ว”
เป็นดอกไม้ที่สวยมากจริงๆ กลีบดอกเป็นสีฟ้าของท้องฟ้าในวันที่แดดจ้าและไม่มีเมฆ มีทั้งหมดหกกลีบ แต่ละกลีบมีขนาดเท่าฝ่ามือเด็กแรกเกิด รูปร่างคล้ายหัวใจหกดวงที่เอาด้านปลายมาชนกัน แต่ละกลีบมีลักษณะคล้ายทำจากเส้นใยเล็กๆ สานเป็นตาข่ายพองๆ ขั้วดอกเป็นกระเปาะสีขาว ออกดอกเป็นช่อตามกิ่ง ขณะที่ใบสีเขียวสดรูปหัวใจกระจุกอยู่ตามปลายกิ่ง
“หัวหน้าสวนพฤกษศาสตร์บอกว่ายังไงเจ้าจำได้ไหม”
“...จำได้พระเจ้าค่ะ” เขาไม่ได้เป็นคนขี้ลืม
...ว่ากันว่ามันจะออกดอกเวลาที่คนปลูกมีความรัก...
“เจ้าว่าจริงรึเปล่า”
“...คงจริงพระเจ้าค่ะ”
เจ้าชายหนุ่มหันไปมองหน้าคนพูด และฟีเรียสก็มองตอบนิ่งๆ ทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ราวกับว่าไม่ได้เพิ่งพูดอะไรที่มีความหมายแฝงออกไป แต่พอเห็นรอยแย้มพระสรวลกับสายพระเนตรแบบรู้เท่าทันนั่นแล้วก็ต้องเบือนหน้ากลับ และเป็นฝ่ายเดินนำเสด็จลิ่วๆ ไปแทน
เจ้าชายรามิเรสเสด็จตามอย่างพระอารมณ์ดี
เห็นทีว่าจะต้องหาวิธีทำให้คนไม่ยอมบอกรักตรงๆ แต่ไม่ปฏิเสธที่จะบอกอ้อมๆ ยอมบอกพระองค์อีกสักหลายๆ วิธีเสียแล้ว
“ไปนอนห้องข้าไหม” เมื่อเดินมาถึงตรงหัวบันไดซึ่งมีทางแยกซ้ายขวาเพื่อกลับสู่ห้องนอน เจ้าชายหนุ่มก็ตรัสถาม ครั้นอีกฝ่ายทำท่าจะว่าอะไรพระองค์สักประโยคสองประโยค พระองค์ก็รับสั่งบอกเหตุผล “เผื่อเสียงเปิดประตูจะทำให้สองคนนั้นตื่น”
“กระหม่อมจะเปิดเบาๆ พระเจ้าค่ะ”
เป็นอันว่าเกลี้ยกล่อมไม่สำเร็จ เจ้าชายหกทรงนิ่งคิดนิดหนึ่ง
“ใยรักของข้าก็ออกดอกแล้วเหมือนกัน”
ฟีเรียสใจเต้น ...หากสองต้นออกดอกพร้อมกันจะเป็นนิมิตหมายอันดี...
“เจ้าอยากเห็นไหม”
องครักษ์หนุ่มพยักหน้า เขาอยากจะรู้ตั้งนานแล้วว่ามันเป็นยังไงบ้าง แต่รอแล้วรอเล่าอีกฝ่ายก็ไม่รับสั่ง ตัวเขาเองก็ทิฐิมากจึงไม่ได้ทูลถาม
“กลับไปแล้วจะพาไปดู ไปไหม”
ฟีเรียสพยักหน้าอีก ตั้งแต่ไปอยู่พระตำหนักเจ้าชายหก เขาก็มองหาอยู่เรื่อยว่าอีกฝ่ายเอาไปปลูกไว้ตรงไหน แต่ก็ไม่เคยเห็น ที่แท้ก็เอาไปปลูกที่อื่นนี่เอง
“ทรงปลูกไว้ที่ไหนพระเจ้าค่ะ”
เจ้าชายหนุ่มแย้มพระสรวลอ่อนหวาน “ในห้องนอนข้าเอง” ทอดพระเนตรเห็นอีกฝ่ายทำหน้าตกตะลึงแล้วก็ทรงขำ แต่ไม่ยอมให้มีโอกาสกลับคำ “รับปากแล้วนะว่าจะไปดู”
“กระหม่อมไม่...”
“เอาล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว แยกย้ายกันไปนอนดีกว่า” เว้นวรรคแล้วก็กระตุกมุมพระโอษฐ์ “ขอจูบราตรีสวัสดิ์ทีหนึ่งได้ไหม”
“ไม่...”
เพิ่งจะพูดได้คำเดียว อีกฝ่ายก็เข้าประชิดตัว แตะพระโอษฐ์ลงบนปากที่กำลังเผยออยู่ของเขาเบาๆ ทีหนึ่งแล้วถอนออก ไม่เร็วมากนัก และไม่นานจนเกินไป แต่เขายังตั้งตัวไม่ทัน
“ให้ข้าไปส่งที่ห้องรึเปล่า”
“ไม่ต้องพระเจ้าค่ะ”
ฟีเรียสทูลตอบเร็วปรื๋อ แล้วก็นึกเจ็บใจตัวเองที่ก่อนหน้านี้พูดไม่เร็วเท่าตอนนี้ เจ้าชายรามิเรสไม่ได้ทรงคะยั้นคะยอ เพียงแต่แย้มพระสรวล...สวยเสียจนเขาตาพร่า
“อืม ฝันดี เจอกันพรุ่งนี้” ซึ่งก็คืออีกไม่กี่ชั่วโมงนี่ล่ะ
เจ้าของวรองค์สูงโปร่งเสด็จแยกไปทางห้องของพระองค์แล้ว ทิ้งให้คนถูกปล้นจูบยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
เมื่อกี้นี้คืออะไร เขาถูกหลอกมาตลอดใช่ไหม ที่แท้แล้วเจ้าชายหกแห่งไมซีนทรงหื่นกามใช่รึเปล่า เป็นหมาป่าที่ห่มหนังแกะเอาไว้อย่างแนบเนียนสินะ ส่วนเขาก็คือ
...ลูกแกะ?
***********************************************
ตอบเรื่องมิทรอสกับโรดีอัสนิดนึง... เอิ่ม...ต้องขอตัดความหวังเสียแต่ตอนนี้นะคะ ว่า...ไม่ได้คู่กันค่ะ โรดีอัสเขาชอบผู้หญิงน่ะค่ะ
แล้วก็...ว่าจะพูดตั้งแต่ตอนที่แล้ว แต่ว่าลืม
ขอบคุณทุกท่านที่เสนอชื่อรามิเรสและเวลาในเซ็งเป็ดอวอร์ดนะคะ
แบบว่า ปลาบปลื้มมมมมมมมม กอดคนละทีค่ะ
หัวข้อ: รามิเรส : บทที่ 33 (จบ) และบทส่งท้าย (30 ธ.ค.57) แจ้งข่าวหนังสือ หน้า 1 ค่ะ (อ่าน 345280 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก