ตอนที่ 5ชนนน “นน เป็นอะไร ทำไมไม่กินข้าว หน้าบูดเป็นตูดแต่เช้าแล้ว” นี่ถ้าไม่ติดว่าไอ้คนพูดมันเป็นเด็กมาเฟียใหญ่นะ ผมจัดให้สักดอกไปแล้ว คำพูดคำจาไม่สมกับหน้าตาน่ารักๆของมันเลยให้ตายสิ!
ผมจึงทำเพียงสะบัดหน้าส่งค้อนใส่ไอ้ธันว์เท่านั้น ก่อนก้มหน้าก้มตาเขี่ยข้าวในจานเล่น และไม่คิดตอบข้อสงสัยของมัน ปล่อยให้ไอ้ธันว์สงสัยจนจุกอกไปเลย ท้องหิวนะแต่อารมณ์อยากอาหารมันน้อยเหลือเกิน
“ฮึๆ จะอาไร้ๆๆๆ ถ้าไม่ใช่...” นี่ก็อีกคน สวยซะเปล่าแต่กวนตีนได้โล่ ดูแม่บัวงามของคุณหญิงแม่เค้าเถอะครับ หัวเราะยียวนกวนประสาทหูผมที่สุด แถมสายตารู้ทันคู่ตรงหน้านี่อีก สร้างความหมั่นไส้ให้ผมชะมัด
ไอ้นลินคงกะแฉผมกับไอ้ธันว์น่ะสิ ก็แม่เล่นโทรจิกผมตั้งแต่เมื่อคืน และขู่กรรโชกให้ผมเล่าเรื่องระหว่างผมกับคนที่มันเห็นว่าโดนผมจูบในห้างเมื่อวานนี้ แม่เล่นซักซะคนดำๆอย่างผมขาววอกเนื้อตัวถลอกปอกเปิกกันเลยทีเดียว ทีนี้ล่ะมาทำเป็นล้อ เหอะ! ผมไม่หวั่นหรอกครับ เพราะไงเดี๋ยวไอ้ธันว์ก็ต้องรู้อยู่แล้ว ถ้าไอ้นลินจะเล่าเอง ผมจะได้ไม่เปลืองน้ำลาย
นาทีนี้เรื่องที่ทำให้ผมเป็นกังวลมากกว่าเรื่องที่ไอ้ธันว์จะรู้หรือไม่รู้คือ วันนี้ผมยังไม่เห็นหน้าคู่กรณีเลย ทั้งๆที่ผมตั้งใจทำสิ่งที่ตัวเองไม่คิดมาก่อนว่าจะทำ อย่างการไปรับผู้ชายด้วยกันที่บ้าน เพียงเพราะอยากเห็นหน้าเค้าแต่เช้า หรือแม้แต่การไปด้อมๆมองๆหน้าห้องผู้ชายอื่นเหมือนคนโรคจิต เพียงเพราะอยากรู้ว่าคนที่ทำให้ภารกิจในช่วงเช้าของผมล่มไม่เป็นท่านั้น เค้าทำอะไรระหว่างอยู่กับเพื่อนๆ ซึ่งภารกิจดังกล่าวก็มีผลไม่ต่างจากภารกิจแรกเลย ทำให้ตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยงนี้ ผมยังไม่ได้เห็นหน้าคนที่ผมคิดถึงเลย ไม่งั้นผมคงไม่มานั่งทำหน้าเป็นตูดอย่างที่ไอ้ธันว์ว่าหรอกครับ
“เฮ้ย! ไอ้พี่เบสนี่หวา...ฮึ่ยยย”
“ไหน เบสอยู่ไหน!”
“อ้าว! ไอ้ธันว์ มึงจะหลบทำไม...ไอ้นน! ลุกดูตาม้าตาเรือมั่งดิวะ ดีนะน้ำไม่หก...เฮ้อออ เพื่อนกูแต่ละคน”
ผมไม่คิดจะสนใจความโกลาหลที่เกิดขึ้นบนโต๊ะหรอก เพราะเพียงแค่ไอ้ธันว์เอ่ยถึงชื่อคนที่ผมตามหามาตลอดครึ่งเช้าเท่านั้น ผมก็ลุกพรวดชะเง้อคอมองหาตามทิศทางสายตาของไอ้ธันว์ทันที
ถ้าใครสังเกตพวกผมอยู่ตอนนี้คงหัวเราะงอหาย ด้วยคนหนึ่งจงใจหลบใต้โต๊ะหนีหน้า แต่อีกคนกลับเสนอหน้ามองหา ทั้งๆที่ตัวตนเหตุของอาการเหล่านั้นมาจากคนๆเดียวกัน
“แม่ง! เอากันซะตรงนี้เลยสิวะ....ซู้ดดด” ผมกระแทกก้นลงนั่งตามเดิม หลังสบถระบายอารมณ์กับภาพที่เห็น ก่อนยกแก้วน้ำตรงน้ำขึ้นดูดแรงๆ ไม่สนว่าใครเป็นเจ้าของ ขอเพียงได้น้ำเย็นๆลดความร้อนรุ่มในใจเท่านั้น
“เฮ้ยๆ น้ำกู ไอ้นน!...ไอ้ธันว์มึงโผล่หัวขึ้นมาได้แล้ว ไอ้พี่เบสไม่ได้สนใจมองมาทางนี้หรอก สาวน้อยน่ารักคนนั้น น่าสนใจกว่า ‘มึง’ เยอะ...ว่ามั้ยวะนน ฮึๆ”
ผมล่ะอยากจะจิ้มนิ้วใส่ตาวิบวับของไอ้นลินนักเชียว ท่าทางและคำพูดฟังเผินๆเหมือนมันพูดกับไอ้ธันว์นะ แต่ผมรู้ว่า ‘มึง’ ที่มันเน้นเสียงใส่น่ะคือผมคนนี้ ไอ้นี่มันรู้เยอะเกินไปแล้ว ‘แทงใจกูชิบ!’
‘ใช่ซี่ กูไม่ได้น่ารักตัวเล็กยิ้มหวานได้แบบน้องคนนั้นนี่หว่า’ ผมจ้องเขม็งไปยังภาพเบสกับน้องผู้หญิงมอต้นที่อยู่อีกฝั่งของโรงอาหาร คนทั้งคู่เดินเข้ามาพร้อมกันด้วยท่าทางสนิทสนม ฝ่ายหญิงกระแซะเบียดตัวจนแทบจะเข้าสิงร่างฝ่ายชายแล้ว แถมใบหน้าของน้องผู้หญิงประดับยิ้มซะกว้างเกือบเท่าจานดาวเทียม
‘โธ่เว้ย! ถือว่าได้ควงกัปตันทีมบาสสุดหล่อล่ะสิ กูได้จูบแล้วยังไม่คุยเลย’ และมันน่าหมั่นไส้มากขึ้นก็ตรงที่เบสแม่ง ยิ้มร่าเกินพอดี ปกติจะแค่ยิ้มน้อยๆให้พอเคลิ้มแท้ๆ ชิ! แต่เดี๋ยวก่อนนะ...น้องคนนั้นถ้าผมจำไม่ผิด เป็นคนเดียวกับที่มาเกาะแกะเบสในร้านอาหารที่เราแวะเมื่อเย็นวานนี้นี่หว่า
ผมรึอุตส่าห์นึกว่ากันท่าสำเร็จไปแล้วแท้ๆ แต่นี่อะไรโผล่มาหลอกหลอนผมจนได้ คุณเชื่อมั้ยว่าผมถึงขั้นลงทุนเป็นป๋าหิวโซเอาแต่ใจ ออกคำสั่งให้เบสสั่งอาหารกลับไปกินที่บ้านเชียวนะ ด้วยอ้างว่าอยากให้แม่เบสได้ทานด้วย เจ้าตัวเค้าถึงยอมตามใจ แต่ใจจริงผมคือต้องการแยกทั้งคู่ออกจากกัน เพราะครั้งแรกที่เห็นพฤติกรรมน้องคนนั้น อย่างการคุยแบบถึงเนื้อถึงตัว และฉอเลาะกับเบสด้วยเสียงหวานๆ ผมก็รู้แล้วว่าชอบเบสมันเข้าแล้ว แต่นี่อะไรมีภาคต่อตามมาอี๋อ๋อกันคาตาให้ผมช้ำอีก
“นน ใจเย็นๆมึง กินก่อน เดี๋ยวกูเคลียร์ให้...ธันว์กินดีๆดิวะ อย่าเขี่ยผักทิ้ง เดี๋ยวกูฟ้องเฮียเย็นนี้เลย”
“นลินอ่า มึงเพื่อนกูจริงป่ะเนี่ย” ไอ้ธันว์หน้ามุ่ยทำปากยื่นใส่ไอ้นลิน แต่ก็ยอมตักถั่วลันเตาที่แสนเหม็นเขียวเข้าปาก แค่ไอ้นลินชี้นิ้วถลึงตาใส่ พร้อมเอ่ยถึงใครบางคนที่มีอิทธิพลต่อชีวิตมัน
ผมเองก็ได้แต่ปลดปลง และยอมทำตามคำสั่งเจ้าแม่บัวงามผู้เป็นใหญ่ในปฐพี เพียงแค่มันออกปากว่าจะเคลียร์ให้ ด้วยออกจะเชื่อมือไอ้นลินมากอยู่ว่าเพื่อนรักผมคนนี้ มันจะช่วยเพื่อนอย่างผมสุดความสามารถ ผมจึงได้แต่ตักข้าวเข้าปาก พร้อมสอดส่ายสายตามองไปยังกัปตันบาสหน้าขาวเป็นระยะ และถ้าผมไม่เข้าข้างตัวเองมากนัก ผมเห็นว่าเบสก็มองมาทางผมอยู่เหมือนกัน แต่ก็ชั่วแวบเดียวเท่านั้น
...........................................
“อ่ะ...อะไร ทำหน้าหมางง กูไม่ได้ใบ้หวยนะมึง” ผมรับแผ่นกระดาษที่บรรจุตัวเลขสิบหลักใบนั้นมาแบบงงๆ พร้อมมองหน้าไอ้คนที่ยื่นมันมาให้ไปด้วย ก่อนก้มมองกระดาษในมืออีกครั้ง
“กูรู้หรอกน่าว่านี่น่ะเบอร์โทร แต่ของใครวะ”
“อ้าวไอ้นี่ แล้วใครคือคนที่มึงชะเง้อคอหาแต่เช้าเล่า” ผมมีอาการตาเหลือกหูตั้งขึ้นมาทันที เผลอเอากระดาษในมือมาจ้องใกล้จนแทบทะลุ แต่ก็ยังมีอาการปากดีกวนเพื่อนเลิฟพอเป็นสีสัน
“อะไรว้า ไหนว่าจะเคลียร์ให้ไง มึงได้มาแค่เบอร์เนี่ยนะนลิน...โอ๊ย! มือหรือขาหน้าว้า” ไอ้นลินเล่นตบหัวผมซะหน้าแทบทิ่มพื้น
“ไม่พอใจ!? งั้นเอาคืนมาเลย”
“เฮ้ยยย ไม่ๆ พอใจครับพอใจ นันท์นลินสุดสวย กูขอบใจมึงมากครับ” ผมรีบเอากระดาษใบน้อยใส่กระเป๋ากางเกงทันที มีตบๆพอให้แน่ใจว่าไม่หล่นหายไปไหน ก่อนจะรีบยิ้มประจบใส่ตาไอ้นลิน
“จริงๆมันต้องค่อยเป็นค่อยไปสิวะ มึงน่ะข้ามขั้น มีอย่างที่ไหนจับเค้าจูบ” ‘วุ้ย! ผู้หญิงเดี๋ยวนี้นี่ยังไง พูดได้ไม่อายปาก ขนาดผมเป็นผู้กระทำยังอายไม่อยากให้ใครรู้เลย’
ผมนี่รีบตะครุบปากแม่คนช่างพูดแทบทันที พลางมองเลิ่กลั่กรอบตัว ก่อนจะถอนใจโล่งอกเมื่อพบว่ารอบตัวเราไม่มีใครอยู่ใกล้รัศมีที่จะได้ยินคำพูดไอ้นลิน เพราะพอได้เวลาเลิกเรียน บ้างก็ต่างแยกย้ายทางใครทางมัน บ้างก็คุยโม้กับกลุ่มเพื่อนไม่มีมาสนใจเราสักนิด
ส่วนผมก็ได้แต่เอื่อยเฉื่อยเก็บของรอเวลาเข้าชมรม ด้วยไม่มีแก่ใจทำอะไรเท่าไหร่ สาเหตุไม่ต้องพูดถึงว่าเพราะอะไร ผมนี่เป็นเอามากเหมือนกันแฮะ ไอ้นลินเองมันก็เพิ่งกลับจากการปฏิบัติหน้าที่ ไปส่งไอ้ธันว์ให้ถึงมือเฮียหลี่ผิง ที่มารับถึงหน้าประตูโรงเรียนด้วยตัวเอง ซึ่งไอ้ธันว์ก็ยังไม่รู้เรื่องของผม แต่ก็มีทีท่าสงสัยอยู่ไม่น้อย ด้วยผมกับนลินคุยกันตลอดบ่าย
ผมดีใจชะมัด ไม่รู้ว่าไอ้นลินเอาเวลาช่วงไหนไปหาเบอร์ให้ผม ‘กูรักมึงว่ะนลิน!!’
“ถุย เค็มอ่ะ...และใครว่ากูได้มาแต่เบอร์ ฮึๆ” ผมนี่แทบจะลงไปคุกเข่าอ้อนวอนเจ้าแม่บัวงามเลยเชียว แต่สิ่งที่ผมทำก็ใกล้เคียงล่ะครับ ด้วยผมจับแขนมันเขย่าพร้อมส่งสายตาปิ๊งๆ พยายามออดอ้อนในแบบฉบับของผมสุดฤทธิ์
นี่ถ้าไม่ใช่เพื่อนสนิทผมคงถูกดีดไปมุมห้องแล้วเหอะ แต่ไอ้นลินก็ใช่ย่อย มันส่งมือมาลูบหัวผมและออกปากชม แต่มันทำเพื่อ!?...‘กูไม่ใช่หมานะเฟ้ย’ ผมแกล้งสะบัดแขนมันแต่ก็ไม่แรงนัก เพราะกลัวปฏิกิริยาโต้กลับที่แรงกว่า
“นลินอ่ะ มึงรู้ไรมา บอกกูดิ อย่าแกล้งเพื่อนดิว้า” เบสจะรู้มั้ยว่าผมต้องทำอะไรบ้าง เพื่อแลกกับการได้รู้ข้อมูลของเค้าอ่ะ
“เรื่องน้องคนนั้นที่โรงอาหาร...เลี้ยงข้าวกลางวันกูพรุ่งนี้โอเค้!?” ผมนี่แทบไม่ต้องคิดเลย พยักหน้าตอบรับข้อเสนอไอ้นลินทันที อยากรู้เรื่องผู้หญิงคนนั้นใจจะขาด
“น้องเค้าชื่อน้องฝ้าย เด็กมอสามทับสี่ เป็นน้องห้องสายไอ้พี่เบสมัน น้องมันเลยใช้โอกาสนี้เข้าหาไอ้พี่เบส เห็นว่าเพิ่งเริ่มมาตามติด และขยันทำคะแนนช่วงนี้แหละ เหมือนนางอยากจะได้กัปตันทีมบาสควงออกหน้าออกตา เพราะเบื่อคนเก่าที่เป็นหัวหน้าวงดุริยางค์ ใครนะ เออใช่ ไอ้พี่วุฒิน่ะ...เด็กคนนี้ กูบอกเลยว่าแซ่บ! สามคำ สวยแรงแรด ไอ้พี่ทีมศูนย์หน้าดาวยิงทีมฟุตบอลมันเฟิร์มมา นน!”
ผมที่กำลังฟังเพลินสะดุ้งสุดตัว เมื่ออยู่ๆไอ้นักข่าวกิตติมศักดิ์ตรงหน้ามันตบเข้าที่ไหล่ ด้วยหน้าตาจริงจัง
“มึงจะทำอะไรก็ต้องรีบทำแล้ว ขืนช้าสาวเจ้าได้คาบว่าที่เมียมึงไปแดกแน่ เข้าใจ๋...อ้อ! แต่อย่าเสือกไปจับเค้าปล้ำล่ะ ถึงขั้นนั้นล่ะยุ่งตายโหง”
“ก็ไหนมึงเป็นคนบอกเองว่าค่อยเป็นค่อยไปไง แล้วมาเร่งเพื่อ แถมกูก็ยังสับสนอยู่ ไม่แน่ใจว่ารู้สึกไงกับมัน แล้วอีกอย่างนะ...โอ๊ย!” มาอีกแล้วครับ มือเต็มๆหัวผมเลย เกิดผมสมองเสื่อมขึ้นมาจะให้มันเลี้ยงผมทั้งชีวิตเลยเหอะ
“อย่าเยอะว่ะไอ้นน เลิกสับสนได้แล้ว ถ้ามึงไม่คิดไรกับเค้าจริง คงไม่แม้แต่จะสนใจ แต่นี่มึงจับเค้าจูบ แถมไม่ใช่แค่ครั้งเดียวอีก ผู้ชายด้วยกันนะนน อย่าลืมสิว่าไอ้พี่เบสเป็นผู้ชาย มึงไม่เคยสนผู้ชายคนไหน ที่ผ่านมามีแต่หญิงที่มึงแล แค่มึงสนใจเค้ากูก็รู้แล้ว กูเป็นเพื่อนกับมึงมา ทำไมจะไม่รู้ว่าคนนี้น่ะพิเศษกว่าใคร เลิกสับสนและเดินหน้าลุยเลย เชื่อกู”
ใบหน้าและคำพูดจริงจังของเพื่อนคนสนิททำให้ผมฮึกเหิมขึ้นทันตา แม้จะยังไม่สามารถทำตามที่ไอ้นลินว่าไว้ ให้เลิกสับสนได้ก็เถอะ แต่ผมจะลองเชื่อมันสักครั้ง อย่างการเดินหน้าลุยจีบกัปตันบาสหน้าขาวรูปหล่อ คนที่อยู่ใกล้ทีไรทำผมไม่เป็นตัวของตัวเองทุกที เผลอปล่อยหมาออกจากปากแหย่เค้าให้โมโหอยู่เรื่อย แต่ผมก็ชอบนะเวลาเห็นเบสทำหน้าบึ้งหน้าบูด และแทบเข้ามาขย้ำคอผมน่ะ มันดูเหมือนผมพิเศษกว่าใครในสายตาเค้าดี แถมเบสยังดึงดูดความสนใจผมไว้ที่ตัวเองได้มากกว่าใครด้วย หากเบสมาอยู่ในกรอบสายตาทีไร ผมไม่เป็นอันทำไรทุกที
แม้แต่ก่อนผมจะมองเบสด้วยความรู้สึกหมั่นไส้ก็เถอะ แต่ตอนนี้ผมมองเพราะอยากมอง แค่อยากรู้ว่าเค้าจะพูดด้วยท่าทางแบบไหน คลี่ยิ้มด้วยสาเหตุอะไร หรือมีใครที่ทำให้เค้าหัวเราะได้เต็มเสียงบ้าง เหตุผลแค่นี้คงหักล้างความสับสนในใจเพื่อเดินหน้าจีบเบสได้แล้วมั้งนะ
............................................
“ผลัก!...โอ๊ย!” ทำไมวะครับ มีแต่คนชอบตบหัวผม ไอ้พี่นี่ก็อีกคน ดีนะที่เป็นกัปตันทีมรักบี้ ไม่งั้นเจอสวนแน่เหอะ
ผมจึงทำเพียงสะบัดค้อนและวิ่งต่อไป แต่ตาก็หันกลับมาจับจ้องคนตัวขาวที่โดดเด่นสุดในสนามบาส
“สนามบาสมีไรดีวะ มึงถึงมองจัง ตั้งใจวิ่งหน่อยดิ...ไอ้เบสแม่ง ขาวว่ะ ถ้าจับแก้ผ้านะ กูว่า...เฮ้ย! ไรมึงไอ้นน กูหน้าทิ่มขึ้นมาทำไง!?”
‘นี่ดีแค่ขัดขา กูไม่เตะก็ดีเท่าไหร่แล้ววะ ไอ้รุ่นพี่ปากหมา ดันคิดอุบาทว์กับว่าที่คนของกู’
“โทษทีพี่แหนม ผมหลบยอดหญ้าน่ะ กลัวหญ้ามันพันขา พาลล้มเอา ครึๆ...เฮ้ยยย ผมล้อเล่น ฮ่าๆ” ผมได้แต่วิ่งหนีลูกเตะพี่แหนม หน้าตาพี่ท่านตอนนี้แทบจะขบหัวผมกินได้แล้วเหอะ
ท่ามกลางความชุลมุนข้างสนามบาสกลางแจ้งนอกอาคารของกลุ่มนักรักบี้ ซึ่งมีผมกับไอ้พี่แหนมเป็นตัวชูโรงนั้น อยู่ๆก็มีลูกบาสลอยลงมากลางวง เล่นเอานักรักบี้ตัวควายๆแตกกระเจิง แต่อะไรก็ไม่เท่าไอ้ลูกบาสเจ้าปัญหานั่น มันดันลงตรงกลางหัวผมนี่สิ ไอ้เจ็บน่ะไม่เท่าไหร่แต่ก็ทำเอามึนไปเหมือนกัน ที่น่าเจ็บใจกว่านั้นคือไอ้พี่แหนมแม่งหัวเราะดังกว่าใคร
ผมที่เป็นรุ่นน้องทำอะไรมันไม่ได้อยู่แล้ว จึงหันรีหันขวางมองหาลูกบาสนั่นมาถือไว้ ตั้งใจว่าจะเล่นงานเจ้าของลูกบาสนี่ซะให้เข็ด ที่ทำให้ผมขายหน้าท่ามกลางคนในชมรมอยู่แบบนี้ แต่ท่ามกลางความซวยก็ยังมีโชคอยู่บ้าง เมื่อคนที่เดินมาทวงลูกบาส ดันเป็นคนที่ผมมองหาและเฝ้าคิดถึงมาตลอดวัน
“ขอลูกบาสคืนด้วย” ‘วุ้ย! เข้มสมเป็นกัปตันทีม แต่ไอ้นนขอแกล้งหน่อยเหอะ’ ผมดึงลูกบาสหลบมือเบสที่ยื่นมารับ ทำเอาเจ้าตัวตวัดสายตามามองกันทันที มีจิ๊ปากใส่ผมด้วยนะนั่น ‘น่ารักไม่หยอก ครึๆ’
ผมที่กำลังเริ่มอารมณ์ดีที่ได้เห็นเบสใกล้ๆ ก็ต้องอารมณ์บูดนิดๆ เมื่อถูกไอ้พี่แหนมแย่งซีนความสนใจ ด้วยการหันมาทักทายเบสอย่างสนิทสนม หลังจากมันสั่งให้ลูกทีมคนอื่นๆวิ่งต่อ เรียกเสียงโอดครวญไม่น้อย แต่ผมก็ทำมึนไม่ยอมทำตามคำสั่ง ด้วยการยืนถือลูกบาสรอฟังทั้งคู่คุยกันอยู่ที่เดิม
คู่นี้เค้าเป็นกัปตันทีมกีฬาเหมือนกัน แถมเรียนอยู่ชั้นเดียวกันด้วย ย่อมต้องรู้จักและสนิทกันระดับหนึ่ง แต่ผมที่คิดไม่ซื่อกับหนึ่งในนั้น จะตากระตุกก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ยามเห็นไอ้พี่แหนมกอดไหล่คนตัวขาวของผม
ผมจึงตัดสินใจขัดจังหวะแม่ง ด้วยการรั้งข้อศอกเบสออกมาดื้อๆและยื่นลูกบาสในมือให้ ท่ามกลางอาการตกตะลึงคิดไม่ถึงของคนทั้งคู่ แต่ใครสน ในเมื่อผมสนแค่ให้คนหน้าหล่อใส่ใจมองมาที่ผมคนเดียวเท่านั้น ก่อนผมจะแกล้งถลึงตาดุๆเข้าใส่ดวงตาคมใสที่มีแววมึนงงคู่ตรงหน้า ซึ่งจากปลายสายตา ผมยังเห็นว่าไอ้พี่แหนมมันทำหน้าเหรอหราจับทางไม่ถูกอยู่เลย
“อ่ะ ลูกบาส ไปซ้อมได้แล้วไป...เลิกแล้วรอด้วย เดี๋ยวไปส่ง” ประโยคแรกนั้น ผมใช้ระดับความดังและน้ำเสียงธรรมดาครับ แต่ประโยคหลังน่ะ ผมอาศัยจังหวะที่หมุนตัวเบส ก่อนจะดันตัวเค้าไปทางสนามบาสนั้น กระซิบเบาๆข้างหู ด้วยน้ำเสียงกดลึกท้ายประโยค เพราะต้องการย้ำให้เค้าได้ทำตามคำสั่ง
หลังจากนั้นผมก็ไม่รอปฏิกิริยาของเบส แต่หันมาลากแขนไอ้พี่แหนมที่ยืนมองผมด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ออกมา เมื่อวิ่งออกมาระยะหนึ่งแล้ว ผมลองหันกลับไป จึงได้เห็นว่ากัปตันทีมบาสนั้น กลับไปวิ่งอยู่ในสนามแล้ว และกำลังปล่อยออร่าความขาววิ้งๆกระแทกตาผมอย่างจัง เล่นเอาผมหลุดยิ้มและใจเต้นไปกับเสน่ห์ชวนมองนั่น นี่ถ้าไม่ติดว่าหลังวิ่งแล้วต้องซ้อมต่อล่ะก็ พ่อจะไปนั่งเฝ้าข้างสนาม คอยเก็บลูกบาสให้เชียว
“วิ่งดูทางด้วยมึงไอ้นน...มึงเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ” ผมหันหน้ากลับมาสบตาไอ้คนพูดทันที
สบตามันแวบเดียวก็รู้แล้ว ว่าไอ้พี่แหนมมันสื่อถึงอะไร ผมไม่ตอบแต่วิ่งไปสักพัก ก่อนจะหันมามองมันอีกครั้ง ซึ่งไอ้พี่แหนมมันแค่เลิกคิ้วใส่ และยกยิ้มกวนๆตามสไตล์มันมาให้ หน้าตาไม่มีบ่งบอกว่าคิดมากอะไรกับสิ่งที่มันถาม
“ก็เพิ่งรู้ตัวนี่แหละพี่ จีบผู้ชายมันยากกว่าจีบหญิงป่ะวะ” ผมพูดไปพร้อมส่ายหัวยิ้มๆไปด้วย ไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจังอะไร เพราะแค่อยากบอกเล่าให้คนที่ผมนับถือเป็นรุ่นพี่คนนี้รู้เท่านั้น
“ฮึๆ กูก็ไม่รู้ว่ะ มึงก็ลองดิ ไอ้เบสแม่งไม่เลว นิสัยโคตรดี เป็นมิตรกับคนทั้งโลก ที่สำคัญขาววิ้งน่าขย้ำว่ะ ฮ่าๆๆ อย่านะโว้ย! กูกัปตันทีม ลืมรึไง ฮ่าๆ” น่าหมั่นไส้ไอ้พี่นี่แม่งชิบ! อะไรๆผมก็ไม่ว่า แต่ไอ้ที่บอกว่าน่าขย้ำนี่สิ
“ผมไม่ลืมหรอกพี่ แต่ต่อไปพี่ช่วยจำด้วย ว่านั่นน่ะ ผมจอง!!” ไอ้พี่แหนมไม่มีสำนึกสักนิด เพราะมันเบะปากพร้อมผายมือออกอย่างยียวนให้ผม ก่อนจะวิ่งส่ายตูดยั่วให้กระทืบจากไป เอาเถอะปล่อยไอ้พี่แหนมมันไปครับ ถือว่าทำบุญกับหมีควายสักครั้ง
เห็นผมกับไอ้พี่แหนมกัปตันทีม เดี๋ยวตบหัวกันบ้าง ซึ่งมันเป็นฝ่ายตบผมคนเดียวอ่ะนะ เดี๋ยวกัดกันบ้าง พูดดีจริงๆกันไม่กี่คำ แต่เราก็สนิทกันกว่าทุกคนในทีมล่ะครับ เพราะพ่อแม่ของมันทำธุรกิจส่งออก และใช้บริษัทเดินเรือของพ่อผมมานานแล้ว ทำให้ครอบครัวเรารู้จักกันระดับหนึ่ง ซึ่งผมกับไอ้พี่แหนมเรียนโรงเรียนและอยู่ชมรมเดียวกัน จะสนิทกันก็เป็นเรื่องปกติ ที่สำคัญการรู้จักกันของผมกับมัน คือผลพวงของแผนการต่อยอดธุรกิจในอนาคตครับ จึงไม่แปลกที่เห็นว่าบางครั้งผมลามปามกับรุ่นพี่อย่างมันไปบ้าง แต่ผมก็ไว้ใจไอ้พี่แหนมพอที่จะพูดความในใจกับมัน
หลังจากวิ่งกันครบรอบแล้ว ผมรวมถึงทุกคนในทีมก็ซ้อมทีมที่สนามรักบี้ที่อยู่อีกฝั่งของตึกเรียนมอปลายกันต่อ เอาเป็นว่าสนามรักบี้นั้น อยู่คนละฟากกับสนามบาสเลยแล้วกัน แต่ที่วันนี้นักรักบี้วิ่งไปถึงที่นั่นได้ ก็เพราะเป็นวันที่ผมต้องนำทีมวอร์มน่ะครับ จึงถือโอกาสพาทีมวิ่งไปแถวสนามบาสซะเลย ถามว่ามีคนบ่นมั้ย ก็ขอตอบว่ามีเพียงคนเดียวคือไอ้พี่แหนมนี่แหละที่บ่น นอกนั้นแค่ทำหน้าเซ็งๆ แต่ก็ยอมทำตามคำสั่งของรองกัปตันทีมเยี่ยงผมอยู่ดี
ตอนซ้อมใช้เวลาร่วมชั่วโมง แต่เล่นเอาเหงื่อออกยังกับเปิดน้ำรดตัวเชียวล่ะ รวมกับคราบฝุ่นคราบโคลนเข้าไปอีก ทำให้หลังซ้อมผมต้องเสียเวลาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกร่วมสิบห้านาที แต่ก็เรียกว่าวันนี้เร็วเป็นประวัติการแหละครับ ซึ่งทำเอาเพื่อนๆในทีมมองมาอย่างงงๆ กับพฤติกรรมลุกลี้ลุกลนของผม แต่ก็ไม่มีใครเอ่ยถามอะไร นอกเสียจากคนที่คุณก็รู้ว่าใคร
“ไม่ทันแล้วม้าง ป่านนี้สนามบาสคงเหลือแต่ห่วงไว้ดูต่างหน้า ฮ่าๆ” ไอ้พี่แหนมแม่งไม่ถามแต่กลับแซวผมซะได้
ผมไม่คิดจะสนใจเสียงของหมีควายแบบมันหรอก เพราะแค่คว้ากระเป๋านักเรียนและเป้ได้ ผมก็วิ่งหางจุกตูด แต่ไม่ลืมที่จะกดส่งข้อความถึงเจ้าของเบอร์ที่ผมเพิ่งได้มาไปด้วย ไม่รู้เจ้าของเบอร์จะแปลกใจแค่ไหนที่เห็นข้อความของผมเข้า ใจผมนี่เต้นตุ๊มๆต่อมๆไปหมดแล้ว กลัวก็กลัวว่าเบสจะหาว่าจุ้นจ้านแสดงอำนาจอย่างเอาแต่ใจ และตัดสินใจกลับบ้านก่อน ด้วยผมแค่อยากเห็นหน้าอยากคุยกับเค้าสองต่อสองนานๆบ้างนี่ครับ
ไอ้เมื่อวานก็หวังว่าจะได้คุยกันตอนกินข้าวก็มีอันเหลว เพราะเจอน้องฝ้ายจนต้องกันท่าพาเบสกลับไปกินที่บ้าน ถึงบ้านก็มีคุณแม่คนน่ารักอยู่ด้วยตลอด โอกาสที่ว่าเลยไม่มี แถมวันนี้ทั้งวันก็เหมือนเจ้าตัวเค้าตั้งใจหลบหน้าผมอีก ทำให้ตอนนี้ผมจึงดูเหมือนอัดอั้นตันใจเป็นพิเศษ และไหนๆก็ตกลงใจว่าจะจีบแล้ว ผมก็ไม่คิดจะรออะไรอีก เริ่มมันซะเย็นนี้เลยแล้วกัน
แต่ดูท่าฤกษ์สะดวกของผมจะไม่สะดวกอย่างใจคิดซะแล้ว เมื่อผมที่กระหืดกระหอบมายังสนามบาสต้องมาเจอภาพบาดตาเข้า ด้วยคนที่อยู่ในหัวผมมาทั้งวันนั้น กำลังโดนสาวน้อยนามว่าฝ้ายประทับจูบเข้าที่แก้ม ภาพตรงหน้ามันทำให้ผมขาแข็งหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ บวกกับดวงตาเฉยชาที่ตวัดมาสบตาผมในจังหวะนี้พอดีเข้าอีก ทำเอาผมตัวชาไปเลย
แต่ในอกผมกลับค่อยๆทวีความร้อนแรงขึ้น เมื่อดวงตาคู่เดิมนั้นค่อยๆเบือนหลบ ก่อนเจ้าของมันจะขยับตัวออกจากสาวเจ้าอย่างช้าๆ เบสทำเหมือนว่าการกระทำของน้องฝ้ายนั้นเป็นเรื่องปกติ ไม่มีอาการเดือดเนื้อร้อนใจให้ผมเห็นสักนิด และยังทำเหมือนไม่เห็นผมอยู่ในสายตา ทั้งๆที่เมื่อครู่สบตากับผมแล้วแท้ๆ
ผมยืนกำหูกระเป๋าและสายสะพายของเป้จนแน่น กัดฟันกรอด พร้อมนับเลขในใจไปด้วย เพื่อระงับอารมณ์ไม่ให้เข้าไปกระชากเบสออกมาจากผู้หญิงคนนั้น เพราะรู้ตัวว่าตัวเองยังไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเค้า แต่มันก็ยากเกินไปที่ผมจะทำตัวเป็นปกติอยู่ได้ ผมจึงยังคงยืนอยู่ที่เดิมและจ้องเขม็งไปยังคนทั้งคู่ไม่วางตา ทั้งๆที่ในอกเหมือนว่ามีระเบิดเวลาที่พร้อมจะระเบิดตูมตามได้ทุกเมื่อ
จวบจนสาวเจ้ายอมปล่อยท่อนแขนที่โผล่พ้นเสื้อกล้ามลง และมองตาละห้อยตามหลังคนที่ผมกำลังสบตาด้วย ซึ่งเป็นคนเดียวกับคนที่กำลังเดินตรงมาทางผมอย่างช้าๆอยู่ขณะนี้
เบสมาหยุดยืนตรงหน้าผม เราจ้องตากันแบบที่ไม่มีใครยอมใคร แม้ในอกจะร้อนรุ่มด้วยเพลิงแห่งความโกรธและริษยาเพียงใด ผมต้องพยายามข่มมันไว้ให้อยู่แค่ในอก ด้วยการหลบตาคู่สวยที่ฉายแววจริงจังคู่นั้น ก่อนลอบถอนใจระบายความอัดอั้นออกอย่างช้าๆ
“ไปครับ เดี๋ยวนนไปส่ง” ผมคว้ากระเป๋าและสัมภาระบางส่วนจากคนตรงหน้า มารวมกับของตัวเองได้แล้ว จึงหมุนตัวเดินนำออกมาทันที
ผมเชื่อว่าอย่างไรซะ เจ้าของสัมภาระต่างๆในมือผมต้องเดินตามมา แต่ถ้าไม่เป็นอย่างที่คิดล่ะก็ พรุ่งนี้ได้มีข่าวกระฉ่อนไปทั่วโรงเรียนแน่ๆ ว่ารองกัปตันทีมรักบี้ฉุกกระชากลากถูกัปตันทีมบาสกลางโรงเรียนไปทำมิดีมิร้าย ท่ามกลางสายตานักเรียนร่วมครึ่งร้อยที่ได้แต่ยืนตกตะลึง
ผมล่ะอยากจะมอบโล่ให้ตัวเองนัก ที่เมื่อครู่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้ระเบิดต่อหน้าคนที่ผมตั้งใจแน่วแน่ไว้ว่าจะจีบ เพราะหากเหตุการณ์กลับตาลปัตรไปจากนี้ ผมเชื่อว่าขณะนี้ผมคงไม่ได้ตัวกัปตันบาสเจ้าเสน่ห์มาเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้หรอกครับ เพราะไม่ใครก็ใครคงได้หัวแบะไปแล้ว
‘คอยดูเถอะเป็นแฟนกันเมื่อไหร่ ไอ้นนคนนี้จะปราบให้อยู่หมัด เอาให้กลายเป็นลูกเจี๊ยบในกำมือที่ไม่ได้ร้องเจี๊ยบๆ แต่จะให้ร้องจ๊ะจ๋าเรียกหาแต่ ‘นนจ๊ะ นนจ๋า’ เลยทีเดียว ไม่เชื่อก็คอยดูดิ’
.........................................
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะจ้าๆๆ จะคอยดูนะจ๊ะนายนนคนเก่ง ฮึๆๆ
ก็ไม่รู้สินะว่าจะเป็น “นนจ๊ะนนจ๋า” หรือ “เบสจ๊ะเบสจ๋า” กันแน่
อีกไม่นานเราคงรู้กันค่ะ....แต่ตอนนี้เหมือนนนจะไม่รู้ตัวนะว่าโดนเอาคืน!?
แหมะ! แต่อยากรู้เหมือนกันว่าถ้าไม่มีน้องฝ้าย คนหน้ามึนอย่างนน
มันจะสับสนอีกนานมั้ย (เดี๋ยวคนรอจะรอเก้อ!!!!!?????)
ตอนหน้าเราจะตามไปดูกันค่ะว่าเกรียนนนเวลาตามจีบหนุ่มหล่อ
จะมีเทคนิคอะไร และจะสร้างความปวดหัวในสุดหล่อแค่ไหน
เจอเบสนนได้อีกทีปีหน้าเลยนะคะ (วันพุธค่ะ)
+1และเป็ดสำหรับทุกเม้นท์ ขอบคุณทุกการติดตามค่ะ
ปล.เที่ยวปีใหม่ให้สนุก ให้สมกับเทศกาลส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่น้า
แต่ควรระวังเรื่องสุขภาพและการเดินทางด้วยนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
