▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓By TRomance ตอนพิเศษสั้นๆวาเลนไทน์ P.78 [15.02.58]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓By TRomance ตอนพิเศษสั้นๆวาเลนไทน์ P.78 [15.02.58]  (อ่าน 787779 ครั้ง)

ออฟไลน์ pannixz

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 373
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-0
อ๊ากกกกก !! วาจาแต่ละคนช่างร้ายแรง
แต่ไม่มีความรู้สึกรุนแรงเลย
คาแล็กเตอร์ของเมตตาโดดเด่นดีจริงๆ
ไม่นานหลอกเดียวหรรษาก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้น
 :m10:

ออฟไลน์ NUTSANAN

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1031
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +92/-3
กรีดดดร้องงงงงงง น้องเมตน่ารักที่สวดดดดน่าสงสารมากดันได้ยินพี่หรรษาพูดถึงตัวเองงี้  :heaven

ออฟไลน์ HISY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3
เป็นคู่รักที่เหมาะสมกันจริงๆ
ฝีปากๆเข้ากันอย่างแรง

ออฟไลน์ pogpax

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 468
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
สุดยอดครอบครัวแห่งปี  :laugh:


 :hao6: :hao6: :hao6:


ออฟไลน์ no.fourth

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 888
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-1

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4014
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
เมตน่ารักขึ้นทุกตอนเลย  :katai2-1:

ออฟไลน์ beamintron

  • บีมๆ BMs / l3eamRessT
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 117
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-0
กริ๊ดดดดดดดด น่ารักมว๊ากเลยคร๊าา~~~

ออฟไลน์ Seiki

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 838
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2726/-64
▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓ ตอนที่ 9

ผมไม่รู้ว่าหรรษาจะเชื่อผมหรือเปล่า

ผมไม่รู้ว่าหลังจากที่มันตื่นขึ้นมาแล้วผมจะต้องทำยังไงต่อไป
กลับบ้าน กลับไปใช้ชีวิตของตัวเอง
หรือว่า
ได้อยู่ภายใต้ความรับผิดชอบของมัน
หรรษาไม่ได้เลวร้ายหรืออันธพาลอะไรอย่างที่มันชอบบอกผมเลยนะ มันออกจะเป็นครอบครัวที่อบอุ่นด้วยซ้ำ แม้มันจะขาดแม่
“นี่ไอ้เมตตื่นสักทีนอนบี้หัวนมตัวเองอยู่ได้”
เสียงประกาศิตดังขึ้นมาทำให้ผมตกใจจนต้องมองหน้าอกตัวเองแล้วรีบชักมือกลับมาเพราะเป็นอย่างที่มันว่าจริงๆ
ผมชักสีหน้าใส่มันแก้เก้อแล้วแก้ต่างออกไปอย่างเคย
“กูแค่คิดอะไรเพลินๆ เสียงดังตกใจหมดเลย เชี่ย”
“คิดอะไรอยู่ล่ะถึงได้บี้หัวนมตัวเองซะเพลินจนได้อารมณ์ซะขนาดนั้น”
“ได้อารมณ์อะไรของมึง”
บางทีการที่ผมต้องมาคอยต่อปากต่อคำเอาชนะมันนี่ก็ทำให้ลืมดราม่าน้ำตานองเมื่อคืนไปได้ซะฉิบ
และเหมือนหรรษาเองก็ทำตัวปกติเหมือนเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เกิดขึ้นด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เรามีอะไรกันหรือเรื่องที่ผมลงไปได้ยินมันคุยกับพ่อพอดี
นึกถึงตอนนั้น บอกตามตรงว่าผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ จากแค่หลงระเริงกับความบันเทิง อยากรู้อยากลองในสิ่งที่เข้าใจไปเองว่าไม่เสียหายอะไรหรอก และผมก็รู้ตัวเองดีว่าผมไม่ได้รังเกียจผู้ชาย ผมไม่รู้หรอกว่าผมจะป็นเกย์มั้ย เรื่องนี้ผมตอบไม่ได้เพราะผมยังไม่เคยลองจีบผู้หญิงหรือยังไม่เคยมีผู้หญิงมาจีบ
แต่สิ่งเดียวที่ผมรับไม่ได้ยิ่งกว่าการถูกตราหน้าว่าเป็นเกย์ก็คือการยอมนอนกับใครสักคนนึงเพื่อจับ!!
ผมไม่เคยจนตรอกถึงขนาดต้องเกาะใครกินขนาดนั้น ต่อให้หมดหนทางขึ้นมาจริงๆผมก็คงไม่เลือกหนทางนี้หรอก
ตอนที่รู้นั้นเหมือนมีใครจิกหัวผมไปกระทืบ ความเจ็บปวดที่ได้รับรู้เหมือนถูกราดซ้ำด้วยน้ำเย็นจัดเพื่อตอกย้ำความทรมานจนสุดจะต้านทานกับมันได้ไหว ต้องขอบคุณฝาบ้านที่ช่วยรับร่างที่ไร้เรี่ยวแรงกับใจที่โดนน็อคจนกลายเป็นไร้ความรู้สึกไปชั่วขณะนั้นแล้ว
นานเหลือเกินกว่าผมจะตั้งสติได้ว่าตัวเองก็มีส่วนให้หรรษาคิดไปได้อย่างนั้นเหมือนกัน ผมดันทำตัวเข้าข่ายมันเลยเข้าใจไปอย่างนั้น
ไม่ว่าตอนนั้นหรือตอนนี้ ผมก็พร้อมที่จะพิสูจน์ว่าผมไม่ได้ต้องการอย่างที่มันเข้าใจ ไม่ต้องการของนอกกายพวกนั้นเลยจริงๆ
“ยังอีก ยังจะทำมึนอีก ไปาบน้ำอาบท่าได้แล้ว เดี๋ยวต้องออกจากบ้านเลย” มันทำเสียงดุ
หรรษาใส่กางเกงยีนส์สีเข้ม ช่วงบนเปลือยเปล่าอวดมัดกล้ามของลูกผู้ชายอย่างสมบูรณ์แบบ หนวดที่เพิ่งถูกโกนออกไปทิ้งรอยเขี้ยวครึ้มเอาไว้เป็นฟอร์มสวย เมตตาไม่มีเรื่องพวกนี้เลย พี่ชายเขาก็ไม่มี แม่บอกว่าเชื้อสายคนจีนส่วนใหญ่ผู้ชายไม่ค่อยมีหนวดกันหรือมีก็ไม่สวยอย่างหรรษา ไม่มีซะยังจะดีกว่า
“ยังไม่ลุกอีก จะไปหรือไม่ไปเนี่ย” มันกระตุกเข็มขัดใส่หน้าเหมือนขุนนางกระตุกแส้เฆี่ยนม้าจะทำโทษ ผมตกใจดีดตัวลุกขึ้นวิ่งตัวปลิวเข้าห้องน้ำ ก่อนจะปิดประตูผมไม่วายปากดีพูดกับมันว่า
“ไล่กูจังเลยนะ คอยดูเหอะกูจะหายไปไม่กลับมาให้เห็นหน้าอีกหรอก เหอะ ขู่อยู่ได้”
พูดเอามันเฉยๆ พูดเสร็จก็กะจะปิดประตูห้องน้ำตามปกติแหละ แต่ยังไม่ทันจะได้กดล็อค ประตูก็ถูกกระชากออกไปซะก่อน ผมสะดุ้งอีกครั้ง ยังไม่ชินกับความกระโชกโฮกฮากแบบนี้ของมันเลย แม่งเถื่อนสุดๆ
“มีอะไรอีกเนี่ย กูจะอาบน้ำ” ยังปากเก่งอยู่แต่เสียงสั่นแล้ว
“เมื่อกี้มึงพูดว่าอะไรนะ” มันถามเสียงเข้ม
“กูพูดอะไรอะ ไม่รู้ จำไม่ได้แล้ว บ่นไปงั้นไม่ได้สำคัญอะไรหรอก”
“แต่กูได้ยิน”
หน้าหรรษาดุมาก ดุจนผมรู้สึกว่านีี่แหละคือใบหน้าของผู้มีอำนาจ เพราะแค่เห็นหน้ากับได้ยินเสียงเอาจริงเอาจังของมันผมก็กลัวแล้ว
“มึงได้ยินแล้วทำไมจำไม่ได้ล่ะ”
“ใครบอกว่ากูจำไม่ได้”
“ก็มึงมาถามย้ำกะกูอยู่เนี่ย”
“กูจำได้ทุกคำที่ได้ยิน แต่กูอยากได้ยินต่อหน้าอีกครั้ง เมื่อกี้มึงพูดอะไรออกมาเมตตา”
“ไม่เรียกนามสกุลกูด้วยเลยล่ะ”
ผมเองก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองมีความอดทนกับสภาวะคุกคามและกดดันได้น้อยมาก และพร้อมจะระเบิดอารมณ์อย่างขาดสติออกมาตลอดเวลา
“มึงอย่ายียวน ตอนนี้กูซีเรียส ทำเป็นเล่นอยู่ได้”
สายตามันสื่อออกมาว่าถ้าไม่ใช่ผม ป่านนี้อาจจะร่วงลงไปตรงหน้ามันแล้วก็ได้ อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกัน
ผมเองก็อารมณ์ขึ้นทั้งๆที่กลัวสุดจะกลัวนี่แหละ เก่งแต่ปาก อย่างอื่นไม่มีอะไรสู้กับหรรษาได้เลย
“กูบอกว่าไม่ต้องไล่หรอก กูจะไปให้ไกลจากมึงเองนั่นแหละไม่ต้องกลัว”
ผมเตรียมใจนะ เตรียมใจที่จะได้ยินคำว่า ‘เออก็ดี’ หรือ ‘ทำให้ได้อย่างที่พูดแล้วกัน’ อยู่ ลึกๆและเหมือนกับว่าถ้าหรรษาพูดแบบนี้ออกมาแล้วผมจะใจหาย
คราวนี้แทนที่จะโดนไอ้ผู้ชายตัวใหญ่ใจยักษ์จับหักคอแล้วกระทืบซ้ำกลับกลายเป็นหรรษาค่อยๆเปิดยิ้มออกมาแล้วหัวเราะ
“ปัญญาอ่อนจริงๆนะมึงเนี่ย กูไล่ตรงไหน แค่บอกให้ไปอาบน้ำนี่เรียกว่าไล่เหรอไอ้บ้า มึงจะแดกมั้ยไอติมเนี่ย จะกินรึเปล่า”
“อ้าว ไอ้ที่เราดราม่ากันเนี่ยเพราะเรื่องไอติมเหรอวะ”
ผมงงเลยนะ แม่งทำหน้าอย่างกับจะฆ่ากันงั้นแหละ ขี้ขึ้นสองฟรีเลยกู
“แล้วมึงคิดว่าเรื่องอะไร นี่มันสายจนจะเที่ยงอยู่แล้ว มึงมีเรียนบ่ายไม่ใช่เหรอวะ ถ้ามึงไม่รีบตอนนี้มึงจะอดทั้งไอติมอดทั้งเรียนนะ”
“โธ่ นึกว่าจะมีบู๊ซะแล้ว”
“คิดไกลไปปะ แต่มึงก็อย่าพูดแบบนี้อีก”
“ทำไมล่ะ” คนนะเว้ย น้อยใจเป็นเรื่องโคตรจะธรรมดา
“มึงไม่ใช่คนยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอกเมตตา ทำหน้าไม่เข้าใจทำไม”
คราวนี้ผมทำหน้าเหรอหราจริงจังเพราะไม่รู้สึกเลยว่าเมื่อกี้ตัวเองกำลังงงกับคำพูดมัน
“เอาตรงๆเลยละกันแม่ง มึงเข้าใจอะไรยาก กูหมายความว่าคนดื้อด้านอย่างมึงน่ะ ไม่น่าจะถอดใจง่ายๆ กูเองก็จะไม่มักง่ายอย่างที่เคยทำมาก็แล้วกัน แล้วมาดูกันสักตั้งว่าจะเป็นยังไง อาบน้ำให้เร็วๆเลยนะมึง กูรอนานขึ้นมากูจะอาละวาดใส่มึง”
แล้วก่อนหน้านี้ไม่เรียกว่าอาละวาดแล้วเหรอวะ หรือว่านั่นแค่ตัวอย่าง ของจริงอาจจะเกิดนับต่อแต่นี้เป็นต้นไป มันน่าจะไปเป็นนักมวยนะ แล้วใช้ชื่อขึ้นชกว่า หรรษา เกิดมาขู่ แม่ง เหมาะกับมันมาก
“เออ กูอาบแป๊บเดียวแหละ”
ผมพิงหลังกับประตูห้องน้ำแล้วถอนหายใจยาว ไม่รู้จะโล่งใจตอนนี้เลยจะได้มั้ย ผมรู้สึกว่ามันเหมือนยังมีเรื่องค้างคากันอยู่แต่หรรษาจงใจจะมองข้ามมันไป
สำหรับผมแล้วการไม่ต้องไปจากหรรษาตั้งแต่ตอนนี้เป็นเรื่องที่น่ายินดีนะ แม้จะเป็นเพียงความยินดีครึ่งๆกลางๆก็เถอะ
หรรษาม้วนเสื้อชอปเป็นก้อนๆแล้วฝากไว้กับผม มันไม่พกกระเป๋าตังค์เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขา ผมเห็นมันเอาเงินพับๆแล้วยัดใส่กระเป๋าเลย มันเป็นคนเรียบง่ายชนิดที่ว่า ง่ายเกินไปด้วยซ้ำ
เรานั่งรถเมล์ไปด้วยกัน แทบจะดูไม่ออกเลยว่าผมกับหรรษาคือนักเรียนหรือนักศึกษาที่อยู่กันคนละสาย ถ้าคนเราไม่ยึดติดกับอะไรให้มากเกินไปนัก ไม่ว่าเด็กช่างหรือเด็กมหาลัยก็ไม่มีอะไรแตกต่างกันเลย เสื้อฟอร์มสีขาวเป็นสัญลักษณ์ของนักเรียนนักศึกษาที่ดีที่สุดแล้วนะผมว่า
สิ่งหนึ่งที่ผมสังเกตได้จากการนั่งรถเมลล์ร่วมกับหรรษาก็คือ มันเองเป็นคนที่เลือกนั่งติดหน้าต่าง มันให้ผมนั่งข้างๆมันทั้งๆที่ผมอยากนั่งดูอะไรข้างทางมากกว่า มันนั่งรถเมลล์บ่อยกว่าผม มันน่าจะเห็นจนเบื่อแล้วด้วยซ้ำ แต่หรรษาไม่ยอม
จนผมมารู้เอาเองว่าทุกๆครั้งที่รถเมล์จอดป้าย หรรษาจะมองไปที่ป้ายรถเมล์และประตูหน้าประตูหลังของรถอย่างระแวดระวัง ผมเฝ้ามองมันจนมั่นใจว่าผมเป็นอย่างที่ผมสังเกตจริงๆถึงได้เอ่ยปากถาม
“มีอะไรหรือเปล่าวะหรรษา ดูเหมือนมึงมองทุกครั้งที่รถจอดป้ายเลย”
หลุกหลิกเหมือนนกลัวส่งยาพลาด แต่ผมไม่กล้าแซวมันหรอก กลัว!!
“ไม่มีอะไรหรอก มึงนั่งเงียบๆไปเถอะ”
“แต่กูอยากรู้อะ อาการมึงผิดปกติ”
“ไว้กูจะบอกเองวันหลัง”
นั่นหมายถึงการตัดจบแบบไม่ต้องการให้ผมยืดเยื้อ
เราเลือกร้านไอติมชื่อดังที่เป็นทางผ่านไปมหาลัยผม เป็นร้านที่ตั้งอยู่ในพลาซ่าขนาดใหญ่ที่เดี๋ยวนี้มีทั่วไปตามจุดที่คนอยู่รวมกันเยอะๆในกรุงเทพ ผมเคยไปเดินกับแม่ที่เดอะวอล์คครั้งนึงตอนมันเปิดใหม่ๆ แต่ที่นี่เล็กกว่ามากแต่คนก็ไม่พลุกพล่านดี
ผมไม่ใช่เด็กที่ตื่นตาตื่นใจกับการกินไอติมนะ แต่ไม่รู้ทำไมพอได้มากับหรรษาแล้วผมตื่นเต้นและกระตือรือร้นที่จะอยากกินเป็นพิเศษ ดูหรรษามันก็เหมือนจะไม่เป็นตัวของตัวเอง มันดูเหนียมอาย?
ผมไม่เคยเชื่อว่าการมีเซ็กส์กับใครสักคนจะทำให้เราแบ่งแยกความรู้สึกระหว่างเพื่อนกับคนรักออกมาได้อย่างชัดเจน แต่พอได้มาเจอกับตัวเองแล้วผมก็อดที่จะยอมรับไม่ได้ว่าผมรู้สึกกับหรรษาต่างจากที่รู้สึกกับพวกภูผา เป๋ง หรือว่านิว อย่างแรก ผมไม่เคยเกรงใจหรือแคร์ว่าไอ้สามคนนั่นมันกำลังจะรู้สึกยังไงเมื่ออยู่กับผม
แต่กับหรรษาผมรู้สึก
แม้จะพูดได้ไม่เต็มปากว่านั่นคือความรู้สึกเฉกเช่นคนรักมั้ย
ยิ่งหรรษาทำตัวเหมือนไม่เป็นตัวของตัวเองตั้งแต่เข้ามาในร้านไอติมชื่อดังนี่ทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจมากกว่าจะมีความสุขนะ เพราะมันทำตัวเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลยดูเหมือนมันไม่ได้เต็มใจเท่าไหร่ที่จะมาที่นี่ หากมันไม่ใช่คนที่รับผิดชอบต่อคำพูดของตัวเองแล้วล่ะก็ ร้านไอติมน่าจะเป็นที่ที่หรรษาเล์อกไปน้อยที่สุดเลยมั้ง
“มึงจะเอาอะไรอะ”
“สั่งๆมาเหอะ สั่งเผื่อกูด้วย อะไรก็ได้ กูกินได้หมดอะ”
“แล้วกูจะรู้มั้ยว่ามึงชอบกินรสอะไร”
“มึงนี่เรื่องมากนะเมต เอากะทิก็ได้ โรยถั่วเยอะๆ ไม่ใส่ข้าวเหนียวกับลูกชิดนะ”
“มันจะมีอย่างที่มึงว่าได้ไงเล่า มึงบ้าป่าว นี่มันซเวนเซ่นนะไม่ใช่ไอติมรถเข็น กะทิโรยถั่วอะไรอย่างที่มึงว่าไม่มีหรอก”
“ก็กูไม่เคยมากินนี่หว่า”
ถ้าผมดูไม่ผิดเหมือนมันค้อนนะ เพราะมันพูดแค่นั้นแล้วมันก็ยึดเอากระจกกับวิวข้างนอกเป็นที่พึ่งเฉยเลย
ผมตัดสินใจสั่งไอติมแบบรวมหลายๆรสมาในถ้วยเดียวกันจะได้ให้มันชิมหลายๆแบบเผื่อจะมีความแปลกใหม่เข้ามาในชีิวิตของมันบ้าง
หรรษามองไอติมตรงหน้าแล้วตาโต
“มันกินได้จริงเหรอวะ สีนี่แบบไม่น่ากินได้เลยนะเมต”
ตื่นเต้นเหมือนเด็กเพิ่งได้ขึ้นเครื่องบินตอนวันเด็กเลย
“มึงก็ฝังใจอยู่แต่กับไอติมกะทิของมึงนั่นแหละ ลองกินๆเข้าไปดูก่อน”
ผมยัดช้อนเข้าไปในมือมัน ถ้าไม่เกรงใจอยากจะนำเสนอรสที่ผมชอบแล้วยัดใส่ปากมันให้รู้รสชาติของสวรรค์สักครั้ง
แต่ไม่เอาหรอก เดี๋ยวมันพ่นใส่หน้าขึ้นมาจะลำบาก
ดูมันยังกล้าๆกลัวๆแต่ก็ลองกินนะ แถมยังแอบชำเลืองมองคนอื่นๆรอบๆร้านอีก ไม่พอ มันนินทาตัวเองหลังจากหันไปเห็นคนอื่นเค้าใช้ชีวิตตามปกติแต่มันดูหลุกหลิกเหมือนพวกหนีตำรวจเข้าประเทศ
“กูดูบ้านนอกเข้ากรุงเนอะ”
“มาก” ผมเห็นด้วย
มันเอาช้อนเคาะหัวผมไม่ออมแรงเลย ดังโป๊กชัดเจน
“สัดหรรษา กูเจ็บนะ”
“กูใช้อาวุธมึงก็ต้องเจ็บดิ”
“เออ แม่ง อย่าให้กูมีเครื่องทุ่นแรงบ้างก็แล้วกันนะ”
“คิดจะเอาคืนกูอะยังอีกนานเลยเมต มึงนั่นแหละกินเข้าไปให้อิ่มๆ”
มันจิ้มหน้าผากผม วางช้อนแล้วก็นั่งพิงพนักเก้าอี้มองผมนั่งกินไอติมถ้วยยักษ์อยู่คนเดียว
“มึงไม่ชอบกินไอติมแล้วมึงพากูมาทำไมวะ”
ผมก็ไม่ได้เรียกร้องอยากกินนะ คือถ้าอยากจะกินอะไรสักอย่างต้องไม่ใช่ไอติมแน่ๆอะ แต่มันเสนอมาแล้วผมก็สนองตามมารยาทก็แค่นั้น
“กินไปเหอะน่า”
คราวนี้มันเปลี่ยนท่าเป็นนั่งเท้าคางบนโต๊ะแล้วมองออกไปนอกกระจกอีกรอบ นี่ไม่ใช่หรรษาอย่างที่ผมเคยเจอจริงๆนะ มันแปลกไปอะ ไม่ชินเลย ไอ้ห่ามหรรษาหายไป นี่ใครมาสิงร่างมันกันวะเนี่ย
“หรรษา”
“ห๊ะ”
“วันนี้มึงว่ามึงทำตัวแปลกๆป่าววะ”
“ไม่นี่ กูก็ปกติ”
“ไม่ปกตินะ”
“เอ๊ะ กูบอกว่าปกติก็ปกติสิ”
“เออ ปกติก็ปกติ มึงก็โกหกตัวเองต่อไปแล้วกัน ถ้ามึงคิดว่ามึงทำเนียนนะ แต่มันไม่เนียนสำหรับคนอื่น มันก็อยู่ที่ว่ามึงจะหลอกใครอะนะ ถ้ามึงหลอกตัวเองก็สำเร็จแล้วล่ะ กูดีใจด้วย”
“นี่มึงกวนตีนกูป่าววะ”
“ป๊าวววววว กูจะกล้าทำอย่างนั้นกับเสี่ยหรรษาเจ้ามือใหญ่ได้ไงเล่า”
“กูแปลกจริงๆอะ”
“สำหรับกูนะ มึงแปลกมาก”
“เออๆช่างมันเถอะ มึงก็แปลกเหอะเมต กินเสร็จยัง”
“เสร็จละ ไปดิ”
ผมให้มันเอาบิลไปจ่ายเงิน เห็นมันงกๆเงิ่นๆอย่างนั้นนะ เวลาอยู่หน้าแคชเชียร์แล้วเค้ายิ้มหวานให้มันนี่แบบ มันเล่นหูเล่นตากับเค้าทันทีเลย....หมั่นไส้มันแต่ทำอะไรไม่ได้
“ร้ายนะมึง” ผมว่ามัน
“ร้ายอะไร เดี๊ยะๆ แดกซะแพงเลยนะแม่ง”
“อะ ช่วยออก”
ผมยื่นเงินให้มันครึ่งหนึ่งไม่ขาดไม่เกินสักบาทเดียว มันหดมือไม่รับเงินจากผมแล้วมองผมก่อนจะทำหน้านิ่งๆ ยัดแต่ส่วนเงินทอนของตัวเองที่รับมาจากพนักงานลงกระเป๋า
เหมือนมันจะกลับมาเป็นหรรษาคนเดิมก็ตอนนี้
ผมพยายามจะเอาเงินในมือยัดใส่กระเป๋ามัน มันเบี่ยงตัวหลบแล้วมองหน้าผมแบบดุๆ แค่นั้นผมก็หยุดพยายามแล้วล่ะ
“กูแค่ไม่อยากเอาเปรียบมึงอะ แค่มึงคิดจะเลี้ยงกู กูก็โอเคละ แต่ตั้งใจไว้แล้วว่ายังไงจะหารกะมึงแหละ” ผมบอกมัน
“กูบอกจะเลี้ยงก็เลี้ยงดิ”
“อืม ขอบใจมากนะหรรษา”
“มึงยังติดใจเรื่องที่กูคุยกับพ่ออีกเหรอวะ”
“ก็ไม่ได้ติดใจอะไรหรอก ช่างมันเถอะ มึงมีสิทธิ์คิดแบบนั้น มึงคิดแบบนั้นก็ไม่ผิดหรอก เดี๋ยวเราแยกกันตรงนี้เลยละกันนะหรรษา กูไปมหาลัยเอง”
ผมบอกมันแล้วเดินไปทางป้ายรถเมลล์ แดดก็ร้อนนะ แต่ผมรู้สึกเหมือนว่าผมกับมันเข้าใจอะไรกันผิดๆอยู่นะ โดยเฉพาะมันอะ ผมเสียใจตอนที่ได้ยินก็จริงนะ แต่ก็ไม่ได้ฝังใจจำอะไรหรอก ผมโกรธง่ายหายเร็วจะตายแล้วมมันก็ไม่ใช่ว่าผมจะไม่มีส่วนที่มันจะเข้าใจอย่างนั้น ผมเองจะไปโกรธมันฝ่ายเดียวก็ไม่ได้หรอก เราสองคนก็คงจะพอๆกันนั่นแหละ แต่ต่างกันที่ความเขข้าใจก็เท่านั้น
“เดี๋ยวกูไปส่งให้ถึงมหาลัยนั่นแหละ”
“ไปส่งกันไปส่งกันมามึงก็ไม่ต้องไปวิทยาลัยกันพอดี ทำไมวะมีพ่อเป็น ผอ.นี่ไม่เรียนก็ได้หรือไง”
“เหอะ กูไม่เข้าเรียนสักคาบก็ไม่มีปัญหาเหมือนมึงหรอกไอ้เมตหัวถั่วเอ้ย คนอะไรสอบเข้ามหาลัยได้แต่เสือกเรียนไม่ค่อยจะได้”
“ก็มันยากนี่เว้ย ห่านนี่ว่ากูเก่งจริงๆแม่ง ลองมาเรียนดูมั่งมั้ยล่ะ”
“มันก็ต้องยากสิ ไม่งั้นเค้าจะเลื่อนชั้นไปเรื่อยๆทำไม เพราะเค้าต้องการพัฒนาให้เอาไปใช้ในอนาคตอะดิ มันก็ต้องยากขึ้นเป็นขั้นๆไปแหละถูกแล้ว มึงอยากเรียนแต่ป.1 ไปจนแก่รึไง”
“กูลืมไปว่าพูดอยู่กับลูกของอาจารย์ อ๊ะ แป๊บนะหรรษา โทรศัพท์เข้าว่ะ สั่นจนขากูจะเป็นตะคริวแล้วเนี่ย”
“มึงก็เว่อไปเมต เยอะนะมึงเนี่ย”
มันส่ายหน้าแต่ก็เดินตามผมมาถึงป้ายรถเมลล์นะ
“ฮัลโหลลลลล ว่าไงนิว อะไรนะ อาจารย์แคนเซิ่ลคลาส เจริญล่ะมึงกูมาครึ่งทางแล้ว เออๆๆ ไม่เป็นไรขอบใจมากเพื่อน”
เซ็งเลย!!! ผมหันกลับมามองหรรษาหน้าหงอยๆ
มันยิ้มแล้วหัวเราะนิดๆ
“ไอ้หัวถั่วเอ้ย ทำเป็นรักเรียนขึ้นมาตอนนี้ จริงๆมึงดีใจอะดิที่อาจารย์ไม่สอน”
“ใช่ เย้ กูไปไหนดีวะ กว่าแม่จะเข้าบ้านก็มืดๆกูเถลไถลได้ มึงไปเรียนเถอะ”
ผมเริงร่าได้ฉับพลันยิ่งกว่าอากาศเปลี่ยนแปลงกระทันหันอีกนะนี่ขนาดไม่รู้ว่าจะไปเตร็ดเตร่ที่ไหนดีแต่ก็เริ่มมีตัวเลือกในสมองขึ้นมาบ้างแล้ว
“งั้นไปวิทยาลัยกับกู”
“เฮ้ย ไม่เอาอะ วิทยาลัยมึงมีแต่ฝูงไฮยีน่า แต่ละคนแม่งน่ากลัวอะ มึงไปเหอะ กูดูแลตัวเองได้”
“กูบอกให้ไปก็ไปเหอะน่า เร็วๆ รถเมลล์มาแล้ว คันที่จะจอดนี่แหละ”
ไม่มีเวลาให้อิดออดเลย มันคว้าแขนผมขึ้นมานั่งบนรถเมล์แล้วเรียบร้อย
ผมเองก็ยังเชื่องได้เสมอต้นเสมอปลายดีนะ
หรือเป็นเพราะว่าเวลาผมอยู่กับมันแล้วผมอุ่นใจ อุ่นใจว่ามันปกป้องผมได้กันนะ น่าจะเป็นอย่างนั้นมากกว่าแต่ความอบอุ่นที่ได้รับจากมันเริ่มทำให้ผมอยากอยู่ใกล้มันมากขึ้นๆ อาจจะไม่ดีทั้งกับมันและกับผมในภายภาคหน้าก็เป็นได้
“เมต”
หรรษาเรียกแข่งกับเสียงลมที่ตีเข้ามาจนหนังหน้าผมจะกระพือออกมาเป็นปีกอยู่แล้ว ดีนะที่คนบนรถไม่ค่อยจะมี
“ว่า” ผมขานรับ
“มึงเสียใจที่กูคิดว่ามึงจะจับกูมากกว่าที่โดนกูเปิดจิ้นอีกเหรอวะ”
“อะไรจิ้นนะ” ผมได้ยินแหละแต่ผมไม่เข้าใจคำนี้
“กูหมายถึงโดนระเบิดตูดอะ” เสียงดังฟังชัดเลย
“มันใช่เรื่องที่ต้องเอามาคุยบนรถเมลล์เหรอวะ” ผมเตือนสติมันอายๆ มีคนหันมามองด้วย
ห่าน!! คนนั้นยิ้มให้ตอนที่ผมหันไปสบตากับเค้าพอดี
“เออๆ ไว้คุยกันก็ได้”
มันก็ดูเป็นคนที่แมนๆดีนะ ไม่เรื่องมาก ไม่จุกจิก ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมมันถึงมีแต่คนเข้าหา ถ้าไม่นับความหล่อแล้วหรรษาเป็นคนมีเสน่ห์แม้ไม่ได้แต่งองค์ทรงเครื่องอะไรเลยนะ คือเห็นแล้วสะดุดตา แล้วอีกอย่างมันไม่มีทีท่าว่าจะชอบผู้ชายได้เลย ยิ่งแฟนคนที่สองของมันที่มันบอกว่าถึงขั้นไปเปลี่ยนเพศเพื่อเอาใจมันนั้นก็เหมือนกัน ไม่น่าเชื่อว่าหรรษาจะรับกับแฟนตัวเองที่อยู่ในสภาพเพศชายได้ จริงๆมันมีความรักกับคนทุกเพศแล้วนี่นะ
แล้วเรื่องผมกับมันที่ผ่านไปตั้งสองครั้งสองคราวก็ยืนยันได้ว่าหรรษาไม่ได้รังเกียจ มันทำทุกอย่างที่ผมไม่คิดว่ามันจะทำได้ แต่มันก็ทำ
ผมเองซะอีกที่รู้สึกเขินตอนที่มันใช้ปากแตะต้องกับตรงนั้น
มันแสดงถึงการครอบครอง ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกแบบนั้นจริงๆ
รถแล่นไปเรื่อยๆแต่หรรษามันก็ยังดูระแวดระวังเหมือนเดิม ผมไม่ได้ติดใจอะไรแล้ว คงเป็นนิสัยของพวกเด็กช่างอย่างมันละมั้ง
แต่ความผิดปกติเริ่มเกิดเมื่อคนขับรถไม่คิดจะตบไฟเข้าซ้ายทั้งๆที่มีผู้โดยสารยืนรอที่หน้าประตูและกดกริ่งขอลงแล้วแถมรถยังติดทั้งๆที่รถยังอยู่เลนกลางอยู่เลย
อยู่ๆ!!!!
หรรษาคว้ามือผมไว้แน่น ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราต่างคนต่างเดินต่างคนต่างนั่ง คนภายนอกคงไม่มีใครรู้หรอกว่าผู้ชายสองคนที่เดินด้วยกัน คุยกันเหมือนกับจะทะเลาะกันนั้น คือคนที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งแน่นแฟ้นเกินกว่าจะอธิบายออกมาเป็นตรรกะที่ดีๆได้
คราวนี้ผมเหงื่อไหลท่วมตัว ไม่ได้ร้อนนะ แต่ตื่นเต้น รู้เลยว่าซอกนิ้วตัวเองที่สอดรัดกันอยู่กับซอกนิ้วของหรรษาลื่นไปมาทุกครั้งที่มันขยับ
“มึงวิ่งเร็วป่าววะเมต” มันหันมาถามผมสีหน้าจริงจัง
“เฮ้ย อย่าห่วงเลยกูเป็นนักวิ่ง”
“งั้นก็โอเคนะ ถ้ากูบอกให้วิ่ง มึงวิ่งเลยนะ ไม่ต้องสนใจเดี๋ยวกูวิ่งตามมึงเอง”
“แต่หรรษา” ผมอิดออด แหม ก็คิดว่ามันแค่ถามเพราะอยากรู้เฉยๆอะครับ
“อะไรวะ กูคิดว่าคนขับไม่อยากเข้าจอดป้ายเพราะมีเด็กวิทยาลัยคู่อริมันรอขึ้นอยู่อะ เค้าคงกลัวว่ามันจะมาซัดกันบนนี้”
อา.....มันเป็นเรื่องใหญ่เรื่องน่าตื่นเต้นที่ผมไม่เคยเจอเลยนะ แล้วมันเป็นอะไรนักหนาที่คู่อริสองวิทยาลัยต้องมาขึ้นรถเมล์ป้ายเดียวกัน เขม่นกันแล้วก็โผเข้าใส่กันเหมือนหมาคนละถิ่นไปได้ ทำไมไม่เดินเข้าหากันแล้วทักทายสวัสดี หรือพวกมึงจะลูบมือกันแล้วสลามมุลัยกุมกันก็ได้ ทำไมเจอกันทีไรต้องกัดกันทุกที
น่ากลัวมาก
“กูบอกว่ากูเคยเป็นนักวิ่งตอนอนุบาลนะหรรษา”
ผมรีบสารภาพเสียงสั่น
“อนุบาลพ่องเอ้ยย บรรลัยแน่งานนี้”
มันเครียดกว่าเดิมอีกสองเท่า หรรษากระชับมือที่จับผมไว้แน่นมาก แน่นจนเหมือนความกลัวผมจะลดดีกรีลงมากึ่งหนึ่ง
แต่มันก็ยังมากอยู่ดีเมื่อผมเห็นว่าคนขับรถตัดสินใจจอดป้ายเพราะคุณพี่ที่ต้องการลงป้ายเจ้าปัญหานี้ไม่ได้รับรู้ถึงความผิดปกติอย่างที่หรรษากับคนขับรถรับรู้
“เดี๋ยวมึงกับกูลงพร้อมพี่คนนั้น ลงประตูหน้านะ พวกมันมาประตูหลังแน่ๆ ไม่ต้องลนลานล่ะ ชาวบ้านเค้าจะแตกตื่นตกใจเปล่าๆ”
“ทำไมมึงแน่ใจล่ะหรรษา ว่าพวกมันต้องซัดกันแน่ๆ”
คือรถมันติดอยู่ก็จริง มองเห็นป้ายรถเมลล์ข้างหน้าชัดพอสมควร มีนักศึกษารอปะปนกันอยู่หลายคน ล้วนแต่แยกแยะได้ยากว่าใครมาจากสถาบันไหน แล้วทำไมหรรษามันรู้วะ
“มันเป็นเซ้นส์ ไว้กูจะสอนนะว่าสังเกตยังไงแต่ตอนนี้มึงพร้อมมั้ย”
“อืม” แบบไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไหร่
พอรถขยับตัวได้และค่อยๆเข้าซ้ายเพื่อจอดเทียบป้าย หรรษาดันตัวผมให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปทางประตูหน้าต่อหลังจากคุณพี่ที่กำลังจะลง
ทุกอย่างมันรวดเร็วมากจริงๆ ตั้งใจไว้แล้วว่าจะต้องมีสติเพื่อไม่ให้เป็นภาระของหรรษา แต่ผมไม่มีเวลาพอที่จะทำอย่างที่ตั้งใจได้ เสียงปืนดังขึ้นมาจากสองทิศทาง เหมือนเสียงวิ่งสวนกันแล้วผมก็เห็นแสงเหมือนหางจรวดเฉี่ยวหางตาตัวเองไปนิดเดียว เสียงกรีดร้องดังมาจากทุกสารทิศ ผมรู้สึกตัวชาและเหมือนมีของเหลวไหลออกมาจากตัว
นี่ผมถูกลูกหลงเหรอ จริงดิ!!!
ถามตัวเองได้แค่นั้นแล้วสติก็ขาดผึงไปก่อนที่จะได้คำตอบว่าตกลงผมเป็นอะไรไป
แสงไฟอบอุ่นนุ่มนวลตา บรรยากาศหรูหราอย่างกับโรงแรมห้าดาว
เวลาน่าสิ่วหน้าขวานเพิ่งจะผ่านไปนี่หรรษามันเกิดอารมณ์ไหนของมันวะถึงได้พาเข้าโรงแรม  ผมลดผ้าห่มลงไปดูสภาพตัวเองก็ยังมีเสื้อผ้าครบ
จริงๆแล้วผมอาจจะอยู่บนสวรรค์หรือเปล่าวะ...แล้วแม่ล่ะ
“แม่” ผมตะโกนเรียกสุดเสียง
“แม่มึงยังไม่มา มีแต่กูก่อนได้มั้ย มึงจะเอาอะไร”
“หรรษา” ผมคราง
“เออ กูเอง นึกว่าเทวดาหรือไง” มันทำหน้ายุ่งเชียว
“กูยังไม่ตายเหรอวะ” ผมถาม หรรษาขมวดคิ้วมุ่น
“ทำไมต้องตายล่ะ”
“ก็กูถูกยิง” ใช่มั้ยล่ะ ก่อนผมหมดสติไปผมได้ยินเสียงปืนดังสวนกันอะ พอเห็นแสงแว่บเท่านั้นล่ะ ผมสิ้นสติไปเลย
“แผล แล้วแผลล่ะ” ผมพลิกตัวหาแผลที่ตัวเองถูกยิง
“แผลอะไรของมึง พอได้ยินเสียงปืนมึงก็ตกใจแล้วก็ช็อคเป็นลมสลบไสลจนต้องหามมาส่งโรงบาลนี่แหละ”
“อ้าว ที่นี่คือโรงบาลหรอกเหรอ กูคิดว่ามึงพาเข้าโรงแรม”
ผมบ่นอุบอิบอยู่กับตัวเอง แอบลอบมองมันที่กำลังส่ายหน้ากับความกระต่ายตื่นตูมของผมแล้วเห็นว่าที่เข่าของมันมีผ้าพันเอาไว้ มันเปลี่ยนจากกางเกงขายาวเป็นกางเกงขาสั้นแบบกางเกงเลสีอ่อน แต่ยังเป็นเสื้อนักศึกษาอย่างเดิม
“หรรษา ขามึงเป็นอะไร”
หรือว่ากระสุนเฉี่ยวผมไปโดนขามันวะ นี่กระสุนปืนหรือน้ำตกไนแองการ่าที่ไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำ อานุภาพของมันรุนแรงจริงๆ
“ใครไม่รู้แม่งตัวโคตรหนัก แทนที่จะล้มลงบนถนนเสือกล้มลงบนตัวกู”
แหม!! ต่อให้มันไม่เอ่ยชื่อแต่มองจากสายตามันแล้ว ไอ้คนๆนั้นคือผมสินะ
“กูขอโทษ เป็นอะไรมากเปล่า” ผมถามเสียงอ่อน
“เข่าหลุดนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมาก แต่คงวิ่งเร็วๆไม่ได้อะช่วงนี้”
“แล้วคุณพี่คนนั้นล่ะ”
“แกก็เป็นอย่างมึงแหละ แต่แกมีประกันอีกโรงบาลนึง”
“อ่อ”
“กูดูโง่เนอะ แค่นี้ก็เป็นลม” ผมอายเหมือนกันนะ ไอ้การตกใจจนเป็นลมเนี่ยมันไม่แมนเลย ดูหรรษาจะหัวเราะถูกใจมากที่ผมบอกว่าตัวเองดูโง่
“ก็ถือว่าดีมั้ง เพราะถ้าเราวิ่ง ไม่ว่าจะทางไหนก็โดนกระสุนทั้งสองทาง แบบนี้ก็ดีแล้วแหละ”
“แล้วเค้าจับได้มั้ยวะ”
“จับได้ดิ เห็นว่าคนที่โดนยิงไปตายที่โรงบาล เดี๋ยวพวกมันก็ล้างแค้นกันอีกแหละ” หรรษาพูดแบบปลงๆ
“แย่ว่ะ หาสาเหตุไม่ได้ แต่คนตายไปเป็นคนๆแบบนี้ หนึ่งชีวิตต้องมาแลกกับอะไรก็ไม่รู้”
“กูก็ไม่รู้ แต่คนที่ตายมาจากวิทยาลัยกู ช่วงนี้มึงก็อยู่ในที่ของมึงไปก่อนนะ ที่ของกูมันอันตราย”
หรรษาพูดเสียงเครียดสีหน้ามีแวววิตกกังวลจนเห็นรอบยับบนหน้าผากชัด
“หมายความว่าไงวะหรรษา หมายความว่า”
ผมเองก็ไม่กล้าพูดออกไปว่าเราต้องห่างกันสักพักหรือจากกันไปตลอดกาล มันรู้สึกจุกจนยากที่จะพูดออกมาได้ เคยคิดไว้บ้างว่างานเลี้ยงต้องเลิกราลงสักวัน แต่ไม่คิดว่ามันจะไวขนาดนี้
อีกอย่าง ผมกับหรรษายังไม่มีอะไรที่ชัดเจน
เรายังไม่ได้คุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวเลยว่าตกลงเราเป็นอะไรกัน

โปรดติดตามตอนต่อไป


สถานการณ์เปลี่ยนแปลงบ่อยดูแลตัวเองกันด้วยนะคะ
คนเขียนโหมดเหนื่อยหน่าย พรุ่งนี้ต้องไปกดเงินจ่ายค่างวด โดนทุกงวดๆไม่เคยเข็ด
นายโลมยังพอมีขายอยู่บ้างนิดหน่อย สั่งของได้ที่ romancefic แอด hotmail.co.th ใครที่ไม่ต้องการจริงๆอย่าจองมานะคะ เพราะทีมงานเค้ากันของไว้ให้คนที่จองแม้คุณไม่ได้โอนเงินค่ะ ขออนุญาตตัดสิทธิ์คนที่จองมาแล้วไม่โอนเงินตามที่กำหนดให้คนที่จองเข้ามาใหม่นะคะ คนเขียนไม่สามารถรีปริ๊นท์ให้ได้บ่อยๆ เพราะมันมีจำนวนขั้นต่ำสำหรับปกที่ดันนูนและลงสปอตอะคะ และเรื่องนี้น่าจะเป็นเรื่องเดียวที่คนเขียนจ้างวาดโดจินแถมเป็นตอนพิเศษนะคะ เพิ่งมารู้หลังจากที่ตัดสินใจทำไปแล้วว่า ไม่มีใครเค้าแถมกันเป็นสี่สิบกว่าหน้าขนาดนี้ แต่ก็ตั้งใจทำไปแล้วก็ยืนยันว่าไม่เสียดายเงินค่าจ้างนะคะ นักวาดเองก็มืออาชีพติดอันดับนักวาดอยู่เหมือนกันใครที่มีก็เก็บไว้เป็นที่ระลึกด้วยกันนะคะ^^
ขอบคุณค่ะ

ออฟไลน์ princessrain

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 192
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0
จิ้มมมมมมม
เราก็ตกใจนึกว่าน้องเมตโดนยิง
นั่งอุบอิบบ่นหรรษาในใจตั้งนาน
ว่าพน้องเมตคนซื่อของเรามาลำบาก
แต่ก็นะ....น้องเมตคนซื่อเรานอกเหนือความคาดหมายเสมอ
ฮ่าๆ

ปล. สถารการณ์บ้านเมืองปั่นป่วนเล็กน้อย
อย่าบืมดูแลตัวเองเช่นกันนะคะ
 :L2: :L2:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 01-12-2013 22:25:29 โดย princessrain »

ออฟไลน์ YouandMe

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 502
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +60/-1

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






pippo_pippo

  • บุคคลทั่วไป
 :sad4:สถานการ์ณ น่าเป็นห่วงจริง ๆ อันตรายนะหรรษา

ออฟไลน์ Rafael

  • เพราะคนเราเกิดมาเพื่อแตกต่าง
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4377
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +685/-7
ระยะทางพิสูจน์ม้า
เวลาพิสูจน์รักนะจ๊ะน้องเมต อิอิ
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสต์นะคะ

ออฟไลน์ eye-lifestyle

  • พรุ่งนี้ไม่เคยมีจริง
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 385
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-0

ออฟไลน์ monoo

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1957
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +101/-4

ออฟไลน์ wi_OoO_wi

  • payaaa payaaa padazz taa
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 888
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +88/-1
ปืนอีกแล้ว ไม่ชอบเลย  :o12: :o12:

ออฟไลน์ nnA

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 265
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +9/-1

ออฟไลน์ ่patsaporn

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4338
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +227/-6
ชอบคู่นี้มากขึ้นทุกวัน น้องเมตเค้าก็คิดเยอะตามประสาเนอะ มันไม่มีอะไรให้มั่นใจซักอย่างเลยนี่
ส่วนหรรษาน่ารักดีตอนที่รีบถามว่าเมตพูดอะไร คนแบบเมตต้องเคลียร์นะไม่งั้นคิดไปไกลโน่นนนน
พาแฟนไปกินไอติมน่ารักดีเนอะ แต่ชีวิตเด็กช่างเสี่ยงจัง โถ..ลูก แค่ได้ยินเสียงปืนก็เป็นลมเสียแล้ว
จะเป็นแฟนกับเด็กช่างไหวมั้ยนี่ อืม..ตอนจบดูค้างคาแบบน้องเมตคิดไปเองอีกแล้ว
อยากให้มีใครซักคนมาชอบเมตจริง ๆ จะดูอาการพ่อหรรษาเค้า ชอบหรรษาเป็นพิเศษตอนดุเมตนะ
อย่างเรื่องไม่เอาเงินเมต ที่ถามเรื่องนั้นอีก ฮุ้ว คุยกันไม่จบรถเมล์เสียงดัง คนอ่านก็อยากฟัง

ขอบคุณค่ะ

ออฟไลน์ MiSS-U

  • {^o^} {^3^}
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4168
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2800/-11
มีเรื่องวุ่นๆตามมาเยอะเลย
แต่หวังว่าหรรษาคงไม่ขอเลิกกะเมตอ่ะนะ  :เฮ้อ:

บวกเป็ด

 :pig4:

ออฟไลน์ †คุณเขียด

  • ♣ เป็นคนดีแล้วค่ะ
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 242
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +376/-1
ชีวิตหรรษานี่หรรษาสมชื่อนะ

ได้หลบกระสุนเล่นๆในวันออกเดทด้วย :sad2:

น้อยคนนะที่จะได้มีโอกาสแบบนั้น

ไม่อยากให้ห่างกันเลย :o12:

รอนะคะ :กอด1:

ออฟไลน์ NOoTuNE

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3255
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +317/-15
 :z3: :z3:

เวรกรรมขนาดนี้แล้ว หรรษาเอ้ยยย จัดการให้เด็ดขาดหน่อยเถอะ


CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ ppoi

  • When nothing goes right... GO LEFT.
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 720
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +54/-12
รักกะเด็กช่าง อุปสรรคมันเย้ออออออ  o16

รออ่านต่อปายยยยยยย  :katai5:

ออฟไลน์ pannixz

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 373
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-0
อ๊ะอ้าว อ่านเรื่องนี้แล้วอินจริงๆ  :hao5:
มาต่อไวๆนะ อย่าปล่อยให้คอยนาน

ออฟไลน์ Moose

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1257
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-2
ติ๊งต๊องทั้งคู่  :m20:

Queen1001

  • บุคคลทั่วไป
ทั้งสองคนยันยืนสับสนกับสถานะทางกาย โดยที่ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่า
สถานะทางใจนั้นได้เชื่อมถึงกันแล้วนะ

พอเมตตาบอกว่า ไม่ต้องไล่ เดี๋ยวจะหายไปเอง
ใจคนอ่านนี่ล่วงก่อนหรรษาอีกนะ
ฮิ๊ๆ หรรษาไม่อยากให้เมตไปละสิ กิ๊วๆ  :hao3:

เป็นไงบ้างเมตตา พอเดินเข้ามาในเส้นทางที่หรรษาต้องประเชิญไม่สวยหรู
แต่บอกเลย เร้าใจกับลูกผืนทุกเมื่อ 5555555555 ล้อเล่นน้าา  :hao7:


ออฟไลน์ muiko

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1089
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +98/-3
ห่างงงงงง ม่ายยยยย
แต่อาจจะทำให้รู้ใจตัวเองมากขึ้นก็ได้
หรรษาก็เริ่มชอบเมตมากขึ้นแล้วใช่มั้ย  :mew1:

ออฟไลน์ bun

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2364
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-5
อืมเจอแบบนี้ก็เครียดเหมือนกันนะ :mew5:

ออฟไลน์ Palmpalm

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 669
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4
ห่างกันไม่ดีหรอกหรรษา

ออฟไลน์ Ta_ii

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 317
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
ฮึ้ยยย มันยังไงเนี่ย เหมือนจะสุขแต่ก็หน่วง  :ling3:

แต่ชอบอารมณ์แบบนี้นะ เมตซื่อสัตย์กับตัวเองดีอ่ะ ชอบๆ
หรรษาก็แลแมนๆ

เหมือนทั้งสองคนพยายามจูนเข้าหากันอยู่ป่ะ น่ารักนะเนี่ย 555

รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ  :L2:

ออฟไลน์ ninghyuk

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 666
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-1
หรรษากับเมตไมเจอแต่เรื่องตลอดดดด

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
รักทรหดนะคู่นี้อ่ะ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด