หัวข้อ: ▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓By TRomance ตอนพิเศษสั้นๆวาเลนไทน์ P.78 [15.02.58]

[=นีรนาคา=]

หนูเมตตาของเจ้ 

[MIkz_hotaru]

เจ็บแปลบได้ตอนเดียว กลับมาฮาแตกอีกแล้ว
 
พ่อหรรษาเท่จัง ชอบอ่า
เมตยังมึนฮาเหมือนเดิม น่ารักฝุดๆ
ส่วนหรรษาเดาไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ ชอบเมตมันบ้างยังเนี่ย
 

[kokoro]

น้องเมตเข้ากับคุณพ่อได้ดีแบบนี้ ทั้ง 2 ครอบครัวคงไม่มีปัญหาเรื่องปรับตัวเท่าไหร่ม้างงงง
หวังว่าน้องเมตคงจะรู้ใจตัวเองในไม่ช้านะคะ

[nnA]

 

[aoihimeko]

แปะ

คุณพ่อแนวมากอ่ะ ชอบจังดูล้นๆไงไม่รู้

หนูเมตเองก็เริ่มรักหรรษาแล้วหรอ

แล้วหรรษานี่ชอบเมตยังเนี่ย

แต่ที่ขาดไม่ได้นี่ต้องคุณนายกาญจนา เราแอบจับคู่กับพ่อหรรษาเรียบร้อย ฮ่าๆๆๆๆๆ

รอตอนต่อไปจ๊ะ

[no.fourth]

ชอบพ่อหรรษาอ้ะ 

[Monkey D lufy]

เมตตาหนูจะความรู้สึกช้าไปแล้วนะลูก...

พ่อของหรรษานี่วัยรุ่นดีนะ  อิอิ

[EverGreen™]

เมื่อไหรหรรษาจะหลงเมตตาน้อยๆของเราซักทีน้อออออ
 

[Poseidon]

เมตเริ่มชอบหรรษา(แบบไม่รู้ตัว)ซะแล้ว

[marine893]

ดูท่าทางกว่าเมตจะรู้ใจตัวเองว่าหลงรักหรรษาคงอีกนานเลยล่ะค่ะ
อาจจะหลังจากที่หรรษารักเมตแล้วอีกมั้ง (คือตอนนี้เราคิดว่าหรรษายังไม่ได้คิดอะไรกับเมตนะคะ รึเปล่า ?)
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^

[Roman chibi]

 

[skynotebook]

>///< โอ้ยๆ น้องเมตน่ารักอะ เหมือนเป็นคนอะไรก็ได้ง่ายๆเลย
หรรษาจ้า อย่าแกล้งน้องเมตมากนะค่ะ

[sanri]

  หนูเมตตาจะน่ารักไปหนาย 
ชอบพ่อหรรษา(แบบไม่รู้)เข้าแล้วล่ะซิ 

[pipoo]

ชอบพ่อ กรั่กๆ

[Yunatsu]

หรรษาก้ห่วงเมตตาช่ายม้ายหล้าาาา
อิอิ

 

[pak_kikkok]

เอาใจไปเลย ตอนนี้ น่ารักอ่ะ หรรษาชอบนู๋เมตตาของแม่กาญจนาแล้วใช่ม่ะละ แบบนี้

ถึงเอากลับมาบ้านด้วยแบบนี้  กรี้ดคร่าาา

ชอบเวลาสองคนนี้ทะเลาะกันจัง  เหมือนมีวิ้งๆ ออกมาเลย

หรรษาเค้ารู้นะตะเอง ก็อยากได้พยาบาลแบบน้องเมตใช่ม่ะละ

เหมือนจะถูกอกถูกใจคุณพ่อด้วยเนี้ยยยย  ตอนนี้หนูเมตน่ารักกก มาก แอบคิดลึกไปซะไกลเลยลูกเอ๋ยยยยยย 

[Seiki]

▓▒░ อุบัติรักเร็วเกินเหตุ ░▒▓  ตอนที่ 8

หรรษามองพ่อตัวเองและพยาบาลจำเป็นนอนกองอยู่ท่ามกลางวงเหล้าพร้อมกีต้าร์หนึ่งตัวโดยไม่รู้จะเริ่มเก็บใครก่อนดี

เขาเลือกที่จะไม่เก็บเลยทั้งคู่

อยากสำออยให้โลกรู้ว่ากูก็เมา แค่เมาน้อยกว่าพ่อและเมตตาเท่านั้นเอง แถมยังเป็นผู้ได้รับบาดเจ็บจากการเข้าไปแส่เรื่องครอบครัวคนอื่นอีก เจริญจริงๆ
เทอเรซข้างบ้านทำเป็นพื้นไม้พาดผ่านบ่อปลาคาร์ฟโดยเลียนแบบลำธารธรรมชาติมีหลังคากันฝนกันน้ำค้างเลยไม่ห่วงเรื่องนี้มากนัก อีกอย่างพ่อก็มักเมาคาวงเหล้าและนอนหลับตรงนี้เป็นประจำอยู่แล้ว
หรรษาหยิบกีตาร์มากอดแนบไว้แนบอก ชะโงกมองเงาตัวเองในน้ำแล้วอดขำขึ้นมาเล็กๆไม่ได้
จริงๆต้องเรียกว่าขำปนสมเพชถึงจะถูก
กลัวตายก็กลัวตายแต่ในเวลาแบบนั้นเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงห่ามได้ขนาดนี้
เพราะแอนเป็นรักแรกที่ฝังใจของเขา
ไม่ใช่สิ หรรษายืนยันได้ว่าไม่ได้รู้สึกกับแอนแบบคนรักแล้วแน่ๆ เขาไม่ได้รู้สึกหึงหวงแอนเวลาอยู่กับแฟนใหม่ของเธอ ไม่รู้สึกคิดถึงเวลาที่ห่างกัน หรรษาเลิกกับแอนไปก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่ได้คิดถึง ไม่ได้อาลััยอาวรณ์ แต่ทุกครั้งที่ได้ข่าวแอนถูกคนรักทำร้ายทั้งๆที่ไร้ทางสู้
หรรษาก็อดที่จะแส่ไม่ได้
อดที่จะทนนิ่งเฉยให้ผู้ชายที่แอนรักตบตีแอนไม่ได้ ทั้งๆที่ก่อนจะเลิกกัน คนที่น่าจะทำกับแอนแบบนั้นควรจะเป็นหรรษาอย่างที่แอนตราหน้าไว้มากกว่า แต่กลายเป็นว่าซาตานในคราบของหรรษาที่แอนมองกลับเป็นคนที่ดึงมือแอนออกมาจากดงมัจจุราชในคราบของเทพบุตรที่แอนเทิดทูนบูชาด้วยซ้ำ
หรรษาอาจจะบ้าดีเดือด อาจจะใช้อารมณ์และกำลังแก้ปัญหาอยู่บ่อยครั้ง แต่เขาก็กล้าสาบานว่าเขาไม่เคยทำร้ายผู้หญิงหรือใครก็ตามที่ขึ้นชื่อว่าคนรักเลยสักที
พ่อเคยถามว่าหรรษาอยากเป็นพ่อพระให้แอนเห็นแล้วเสียดาย   เหรอ อยากให้แอนกลับมาหาใช่มั้ย
เขาเคยตอบไปแล้วว่าไม่ ต่อให้แอนกลับมาหรรษาก็ไม่คิดจะกลับไปคบกับแอนในฐานะคนรักอีกหรอก แต่หรรษาจะคอยอยู่ช่วยเหลือแอนในฐานะแฟนเก่าหรือเพื่อนสนิทคนหนึ่งที่โตมาด้วยกัน
ก็เท่านั้น เท่านั้นเอง
ไม่รู้จะมีใครสักคนมั้ยที่จะเข้าใจหรรษาในจุดนี้ จะมีใครสักกี่คนที่รับได้
คงไม่มีหรอกมั้ง คงไม่มีคนแบบนี้ง่ายๆ
หรรษาคงไม่ใช่คนที่โชคดีขนาดนั้น
หรรษาเล่นเพลงไปตามอารมณ์ของตัวเอง มีพ่อกับเมตตาและกองขวดเหล้ากับชามเปล่าของกับแกล้มเป็นแบคกราวน์อยู่ด้านหลัง มีปลาคาร์ฟหลากหลายสีและหลากหลายตัวมาเป็นผู้ฟัง ใบไผ่ที่พ่อปลูกไว้เป็นแนวรั้วเสียดสีกันเสียงดังหวีดหวิวคล้ายเสียงร่วมคอรัส
แล้วบรรยากาศที่แสนจะสวยงามในความรู้สึกของหรรษาก็พังทลายลงมาเมื่อมีเสียงปรบมือเข้ามาแทรก หันไปมองนี่แทบจะหัวคะมำลงไปในบ่อน้ำ
เมตตาในสภาพโทรมเต็มที่หัวชี้ฟูรุงรังกำลังยิ้มยิงฟันมาให้
ท่ามกลางแสงไฟอบอุ่นสีนวลตาที่รายล้อมเทอเรซแห่งนี้
“ไอ้เหี้ย ตกใจหมดเลย ไม่มีมารยาทเลยนะมึง อาจารย์ไม่เคยสอนเหรอ” เขาตกใจกับสภาพของมันมากจริงๆ
“มึงเล่นกีต้าร์ได้ด้วยอะ ทำไมไม่เล่นตอนกูร้องเพลงกับพ่อมึงวะ”
“ก็พ่อเล่นแล้ว”
“แต่พ่อมึงเล่นเพลงคนแก่อะ” มันทำหน้าบูด
“เพลงคนแก่ที่มึงว่ามาเนี่ย มึงร้องได้ทุกเพลงไม่ใช่เหรอ”
“เพลงเป็นภาษาสากลมึงไม่รู้เหรอ”มันแก้ตัวได้หน้าเป็นมาก
“มึงมันกะล่อนจนกูไม่รู้แล้วเนี่ยว่าไหนคือตัวตนที่แท้จริงๆของมึง กูสับสนว่าจริงๆแล้วเมตตาเป็นนายพญาหงษ์ร่อนผู้ร้อนแรงหรือเป็นแค่คนปัญญาอ่อน” แม้ในใจว่าเป็นอย่างหลังก็เถอะ
“จริงๆกูสูสีคู่ควรกับมึงเหอะหรรษาเรื่องปากหมาแล้วก็หาช่องทางด่าคนเนี่ย”
หรรษามองแผ่นน้ำที่กระเพื่อมเพราะการเคลื่อนไหวของปลาแล้วเล่นเพลงที่ชอบต่อ คนเมาที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาก็เหมือนสวิซส์ปากจะหยุดทำงานเลยนิ่งเงียบ พอมันเงียบไปนานหรรษาก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองอีกครั้ง
เมตตานั่งหลังสัปหงกได้ทุเรศมาก
นี่เมื่อกี้มันละเมอหรอกเหรอ
เขาเลยตัดสินใจว่าจะปลุกคนทั้งคู่ขึ้นไปอาบน้ำและเข้านอนให้ดีๆ เมากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยเลย
หรรษาเผลอคิดไปไกลว่าหากวันข้างหน้าบ้านของเขายังคงอบอวลไปด้วยบรรยากาศอบอุ่นแบบนี้มันจะดีขนาดไหนนะ
แต่พอเตือนสติตัวเองว่ากำลังเพ้อเจ้อก็รู้สึกว่ามันอาจจะเป็นไปไม่ได้
เมตตาอาจจะน่ารักขนาดนี้เพราะหมอนี่รู้แล้วว่าเขาเป็นลูกเจ้าของวิทยาลัยก็เป็นได้
จุดจบของความรักที่ผ่านมาทำให้หรรษามองโลกในแง่ร้าย แต่มันก็ช่วยไม่ได้นะ บาดแผลแห่งความเจ็บปวดยังคงกรีดลึกอยู่ในใจ มันช่วยไม่ได้ที่หรรษาหมดศรัทธาให้กับความรักไปนานแล้ว
หรรษาวางกีตาร์ไว้ข้างตัว ลุกขึ้นเก็บขวดเบียร์กับขวดเหล้าเรียงไว้ข้างบ้าน อดชายตามองคนที่บอกว่าดื่มไม่เก่งไม่ได้ นี่ถ้าวันไหนเมตตาดื่มเก่งขึ้นมาพ่อกับเขาคงมีหนาวแน่ๆ
“พ่อ พ่อครับขึ้นไปนอนบนห้องเถอะครับสบายกว่านี้”
“อือ” อือนี่คือนอนต่อ หรรษาระอาใจ
“เมต เมต” หรรษาแตะตัวมันเบาๆ
ไร้การตอบสนองจากคนเมาเชี่ยๆ
“เมตตา ไอ้ห่าเมตมึงจะลุกมั้ยเนี่ยเดี๋ยวกูเอาตีนเขี่ยลงบ่อปลาคาร์ฟเดี๋ยวนี้แหละ”
ได้ผล ศพอย่างมันดีดผลุงขึ้นมานั่งตัวตรงลืมตาอ้าปากค้างมองหรรษาอย่างคาดไม่ถึง
“กูไม่ได้แค่ขู่นะบอกไว้ก่อน”
“แล้วไอ้ที่แผ่แม่เบี้ยแยกเขี้ยวดังฟ่อๆอยู่นี่คืออะไร”
“ต่อปากต่อคำกับกูเหรอ กูกลัวปลากูตายหรอกถึงได้ยั้งตีนไว้ทันอะ”
“ใจร้ายฉิบหายเลย หน้าตาแย่ขนาดนี้จะใจดีกะกูหน่อยก็ไม่ได้ กูเมาจะตายอยู่แล้วเนี่ย”
“แล้วมึงดวลกับพ่อกูทำไม”
“พ่อมึงชวนอะ”
“ใจง่ายจริงๆนะมึงเนี่ย”
“มึงก็รู้อยู่แล้วจะย้ำทำไมอีก ถ้ากูไม่ง่ายกูจะได้มาอยู่ตรงนี้มั้ยล่ะ”
“นี่มึงขมขื่นหรือมึงกำลังภูมิใจอยู่วะเนี่ย”
“มึงจ้องตากูดิแล้วมึงรู้ น้ำตากูคั่งหน่วยแล้วเนี่ย สงสัยจะน้อยใจ”
“ไอ้ลูกแหง่ ไปไกลๆเลยนะมึง”
“แล้วไกลแค่ไหนถึงจะใกล้มึงอะ”
“สัดนี่เมาแล้วสติไม่ดี”
“พ่อตื่นแล้ววววว โวยวายอะไรกันวะหรรษา ห๊ะไอ้หนู คือว่ากูเมาอะครับ กูจะนอน”
“ไปนอนบนห้องดีๆสิพ่อ ปลาคาร์ฟมันไม่กินเนื้อคนนะบอกไว้ก่อน มึงก็เหมือนกันเมตตาขึ้นไปอาบน้ำนอนซะพรุ่งนี้จะไปส่งที่มหาลัย”
“กูไปเองได้”
“จากบ้านกูเนี่ยนะ มึงจะไปยังไง”
“ก็ นั่งแท็กซี่”
“บื้อๆอย่างมึงเดี๋ยวเค้าก็พาอ้อมหลอกไปจี้แล้วจะรู้สึก”
“เออ ให้มึงไปส่งก็ได้ ทำไมรู้สึกเหมือนมีแม่เป็นผู้ชายเลยวะ” มันบ่นพึมพำตามประสามัน หรรษาเห็นโหมดนี้ของมันบ่อยแล้ว
“จำห้องกูได้ใช่มั้ย”
“จำได้ ทำไมเหรอ”
“ก็ขึ้นไปอาบน้ำนอนสิไอ้บ้า นี่กูต้องมาดูแลเด็กพัฒนาการช้ากว่าปกติป่าวเนี่ย”
“ก็ไม่ใช่บ้านกูนี่”
“ทำตัวให้เหมือนกับตอนที่กูไปบ้านมึงสิ”
“อ๋อ ทำตัวหน้าด้านๆเข้าบ้านคนอื่นเงียบๆอะเหรอ”
“มึงสองคนจะเถียงกันอีกนานมั้ยครับ ถ้ายังขวางทางเถียงกันอยู่ กูจะให้อาหารปลาแล้วนะ” พ่อไม่ใช่แค่ขู่เสียงเรอโอ้กอ้ากบอกให้รู้ว่าพ่อเอาจริงแน่ๆ
วงแตกตั้งแต่บัดนั้น ไอ้เมตมันวิ่งโซซัดโซเซขึ้นไปบนบ้านแล้ว หรรษาเตรียมเก็บของต่อพ่อก็คว้าข้อมือเขาเอาไว้
“มึงชอบไอ้หนูนั่นเหรอวะหรรษา”
“หนูเหนอที่ไหนกันพ่อ”
“เมตตาคนที่แกหิ้วมาที่บ้านด้วยนี่ไงล่ะ”
“พ่อเป็นคนชวนมันมาไม่ใช่เหรอ”
“อ้าว ก็ตอนที่บอกให้เก็บของกลับบ้าน แก่ห่วงมันไม่ใช่เหรอ อย่าเถียงพ่อนะ แค่มองตาพ่อก็รู้แล้วหรรษา”
“ก็มันเอ๋อซะขนาดนั้น”
“ถูกเลี้ยงมาแบบไข่ในหินอะดิ”
“คงงั้นมั้ง เห็นมันตื่นเต้นกับทุกสิ่งอย่างที่ผ่านมาคงไม่เคยได้เปิดหูเปิดตาอะ”
“พากูออกทะเลซะงั้น แค่อยากรู้ว่าชอบมันเหรอแค่เนี๊ย ทำไมตอบยากคิดนานจังวะ ไอ้หนูนั่นก็หน้าตาดีนี่”
“พ่อชอบมันเหรอ”
“มันดูไม่มีพิษมีภัยอะไรนี่ ความคิดเมตตาไม่ซับซ้อนอะไรเลยนะ ตรงไปตรงมา พูดจาฉะฉานดี”
“ปากหมาอะดิไม่ว่า”
“มึงก็ใช่ย่อยนะหรรษา พ่อว่าหมาในปากแกดูจะดุกว่าหมาในปากเมตตาเยอะ”
“ไม่ได้ชอบมันหรอกพ่อ แต่พอดีเผลอไปกินมันเข้า ได้เรื่องเลย เสือกซัดของไม่มีตำหนิเข้าไปเลยต้องชดใช้ความเสียหายอะพ่อ”
“แกกำลังจะบอกพ่อว่าไม่เต็มใจกับเรื่องนี้เหรอวะห๊ะ ไม่สนใจก็ปฏิเสธไปซี้ อย่างกับจะมีใครบังคับแกได้ กูเป็นพ่อแท้ๆยังบังคับไม่ได้เลย”
“ผมไม่ชอบการบังคับ เมตตาไม่ได้ขัดขืนนะพ่อ ผมไม่ได้ข่มขืนมันสักหน่อย ก็แค่สนุกกันอะ”
“แล้วนี่คิดจะทำยังไงต่อล่ะ”
“ก็แค่อยากให้รู้ว่าการอยู่ข้างๆผมมันไม่ได้ดีอย่างที่ใครเค้าให้ราคาไว้หรอกพ่อ ภาพผมในสายตาคนอื่นมันก็เป็นแค่จินตนาการของเขาเท่านั้นเอง”
“แล้วถ้าเมตตามันอดทนอยู่กับแกจนถึงวันหนึ่งเค้าทนไม่ไหวละวะ แล้ววันนั้นเป็นวันที่มึงเองก็รู้สึกว่าขาดมันไม่ได้แล้วเหมือนกันจะทำยังไง จะเป็นบ้า เป็นไอ้อันธพาลเฮไหนเฮนั่น เพื่อนลากไปทำอะไรก็ไป ชกต่อยกินเหล้า ยกพวกตีกัน แล้วก็ลากใครก็ไม่รู้ไปเอาเป็นครั้งคราวอะเหรอวะ แบบนั้นมันคือความสุขหรือว่าแค่ฆ่าเวลาวะหรรษา”
“เราวกกลับมาที่เรื่องนี้อีกแล้วนะพ่อ ใช่ว่าผมจะไม่เคยผ่านเรื่องพวกนี้มาก่อน ผมผ่านความเสียใจมาแล้วสองครั้ง เจอความรักลวงหลอกจอมปลอมมาไม่รู้กี่ครั้ง ผมก็อยู่มาได้”
“ความรักของคนเรามันโตไปตามวัย โตไปตามวุฒิภาวะ ตอนคบกับแอนนั้นแกสองคนยังเด็กกันอยู่มาก มันคือครั้งแรกมันไม่แปลกหรอกที่เราจะจำมันได้ชัดทั้งๆที่อยากจะลืมแทบตาย จำได้แม้การรือฟื้นความจำไม่ได้ทำให้เจ็บปวด แต่บางครั้งเราเองก็จะรำคาญใจว่ายังจะฝังใจอะไรกับมันอยู่อีกทั้งๆที่ในใจว่างเปล่าไปตั้งนานแล้ว มันไม่ได้เรียกว่ารักหรอกหรรษา นั่นเค้าเรียกว่าแค่ปฐมบทของความรักเท่านั้นแหละ”
“จริงๆผมเองก็ไม่ได้มีเงื่อนไขของเรื่องนี้เท่าไหร่เลยนะพ่อ เมื่อธรรมชาติสร้างคนให้รักกัน ผมก็อยากได้แค่นั้น อะไรกันที่ทำให้แอนคิดว่าผมมันเกเรเหลวไหลจนเป็นที่พึ่งให้แอนไม่ได้ อะไรกันที่ทำให้ปอรู้สึกว่าการจะมัดใจผมให้อยู่กับเขานั่นคือเขาต้องไปแปลงเพศเป็นผู้หญิง ผมไม่ได้ยึดติดกับสภาพภายนออกพวกนั้น แต่ปอก็ยังคิดว่าผมไม่ได้รักเค้า คนสองคนมีเหตุผลต่างกันในการเลิกกับผม พ่อคิดว่าผมมีอะไรดีพอที่จะมีคนรักได้อีกครั้งเหรอครับ”
“แล้วไอ้ความคิดที่ว่าต้องให้แกไปรับผิดชอบที่ฟันเค้าแล้วไม่ใยดีนี่ใครวะ”
“แม่ไอ้เมตมันอะดิพ่อ”
“พ่ออยากคุยด้วยจริงๆเลยว่ะ”
“คุยอย่างเดียวนะ”
“เฮ้ย ปูนนี้แล้ว เป็นครูบาอาจารย์แล้วไม่ได้คิดอกุศลอย่างนั้นหรอกน่า แค่เอาเวลามานั่งคิดกุศโลบายว่าทำยังไงให้พวกมึงเลิกตีกันนี่กูก็ตายด้านไม่มีความต้องการเรื่องอย่างนั้นแล้ว”
“ไปนอนกันเถอะพ่อ ถ้าพ่ออยากเจอแม่ของเมตมันจริงๆไว้ผมจะนัดให้”
“อยากคุยจริงๆดิวะ ในความรู้สึกของพ่อในความรู้สึกของคนที่มีลูกเหมือนกันเนี่ยนะ พ่อคิดว่ามันคงมีเหตุผลอะไรแอบแฝงอยู่แน่ๆ บางทีมันอาจเป็นกุศโลบายอะไรสักอย่างนึงแน่ๆ”
“เหตุผลดีๆที่พ่อว่าคือการสนับสนุนให้ลูกชายตัวเองตกเป็นเมียของคนอื่นเนี่ยนะ”
“แล้วถ้าบอกว่าให้คบกันเฉยๆห้ามมีอะไรกันพวกมึงทำกันได้        มั้ยล่ะห๊ะ ไม่มีใครหน้าไหนห้ามธรรมชาติได้หรอกเว้ยหรรษา บทที่ลมจะพัดพายุจะมาหรือว่าแดดออกในตอนกลางคืนก็ต้องปล่อยให้มันเกิดอยู่ดีแหละวะ แล้วใครมันจะห้ามไม่ให้คนมีเซ็กส์กันได้ เค้าแค่เข้าใจธรรมชาติเค้าเลยปล่อยเรื่องนี้ไป เค้าไม่ได้โฟกัสที่เซ็กส์เว้ย เค้าโฟกัสไปที่คนสองคนเมื่ออยู่ด้วยกันต่างหาก”
“นี่ยังไม่เคยเจอกันเลยนะพ่อ ดูเหมือนจะเข้าอกเข้าใจกัน ขอโทษเถอะ ไปเข้าใจกันช่องทางไหนไม่ทราบ ทางกระแสจิตเหรอพ่อ”
“เรื่องของผู้ใหญ่เหอะน่า เด็กก็อยู่ส่วนเด็ก กินขี้ปี้นอนแล้วก็เรียนหนังสือแค่นั้นพอ”
“นี่พ่อเมาจริงปะเนี่ย หรือว่าเมื่อกี้แกล้งเมา ตั้งใจจะแอบดูผมกับไอ้เมตมันใช่มะ”
“เออ ก็เห็นหิ้วกันมาถึงบ้านกูก็คิดว่าจะมาป้อนข้าวป้อนน้ำสวีทจู้ฮุกกรู้วกันที่ไหนได้ แม่งเถียงกับไฟแล่บ”
“ก็มันปากหมาแถมถูกเลี้ยงมาแบบคุณหนูอะไรก็ไม่รู้อะไรก็ทำไม่เป็น ไม่เห็นแม่งจะมีอะไรดีพอที่จะเป็นแฟนใครได้เลย”
“ความดีพอของคนเราในความรู้สึกของแกคืออะไรวะหรรษา อะไรคือความพอดี บอกพ่อหน่อยพ่อก็ไม่รู้ เครื่องมือวัดความดีพอเนี่ยทำด้วยวัสดุอะไร มีหน่วยเป็นยังไงบอกพ่อได้หรือเปล่า”
หรรษาเงียบ มันก็จริงของพ่อ ความดีพอมันอยู่ที่ตรงไหนกันวะ
“ลูกเองก็ยังไม่รู้เลย ไอ้ที่บอกว่าตัวเองแย่อย่างนั้นอย่างนี้ตัวเองก็ไม่ดีพอที่จะเป็นคนรักของใคร หรือใครบางคนไม่ดีพอที่จะเป็นคนรักของลูกได้ นั่นเพราะลูกปิดใจตัวเองต่างหาก” นี่คือพ่อในโหมดจริงจัง และมาสั่งสอนด้วยจิตวิญญาณของคนเป็นครู ไม่เว้นแม้กระทั่งลูกตัวเอง
“ขอบคุณครับพ่อที่เตือนสติ”
“งั้นไปนอนกันเถอะ ปะ” พ่อเข้ามากอดคอหรรษาแล้วดันหลังเบาๆ
“เอ่อพ่อครับ ผมยังไม่ได้ตอบพ่อเลยว่าที่ผมไม่ปฏิเสธที่จะรับผิดชอบเมตตาเพราะผมคิดว่าลองดูสักตั้งก็ไม่เสียหาย ไม่ว่าเขาจะมาดีหรือมาร้ายสักวันหนึ่งมันก็ต้องเฉลยออกมาเองแหละ”
“พ่อก็ได้แต่หวังว่าไอ้หนูเมตตานั่นจะปรับตัวเข้ากับชีวิตเสเพลของแกได้เร็วๆนะ”
“พ่อเชียร์เมตตาเหรอ”
“พ่อแค่ถูกชะตาน่ะ ไม่ต้องเอาความรู้สึกพ่อเข้าไปเกี่ยวหรอก เอาแค่ความรู้สึกของลูกก็พอ พ่อรู้ว่าแก่นแท้ของลูก ลูกแยกแยะมันได้”
“แล้วถ้าเค้าสองคนแม่ลูกต้องการแค่มาจับหรือเกาะเรากินละพ่อ”
“เขาจะเอาศักดิ์ศรีของความเป็นคนมาแลกกับเงินที่อาจจะหมดไปในสักวันหนึ่งน่ะเหรอ”
“ผมไม่รู้ แต่ผมไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้นี่”
“เพราะที่ผ่านมาทุกอย่างมันฉาบฉวยไงหรรษา มันฉาบฉวยจนดูไร้ค่าทั้งๆที่ทุกอย่างมันก็มีคุณค่าในตัวของมันทั้งนั้นแหละ”
“ผมถึงได้ลองดูไง ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่ เสนอเงินให้เขาก็ไม่เอา”
“ไหนแกเพิ่งบอกว่าเค้าจะมาจับเพื่อหวังเงินไง”
“ก็ทำให้เราตายใจไงพ่อ”
“แล้วอะไรที่ทำให้คนฉลาดเป็นกรดอย่างแกถึงได้ยอมเล่นตามเกมของเขา”
เพราะเมตตาไร้เดียงสาเกินกว่าจะปรักปรำให้กร้านโลกได้นั่นคือคำตอบแรกในใจของหรรษา เขาเชื่อว่าตัวเองเป็นคนแรกของหมอนั่น มันไม่ประสาเรื่องอย่างว่าเลย ไม่มีลีลาหรือชั้นเชิงอะไรทั้งนั้น เป็นกระดาษสีขาวที่รอให้หรรษาทำให้ดูเป็นตัวอย่างแล้วมันก็ทำตามเท่านั้น จริตจะก้านมารยาในการรุกหรือเหนี่ยวรั้งให้เขาหลงใหลหรือคลั่งใคล้ก็ไม่มี หากมีการทำกันเป็นขบวนการมันต้องมีชั้นเชิงมากกว่านี้ แต่นี่ไม่เลย เมตตาไม่มีอะไรสักอย่างที่ว่ามา หากหรรษาจะตกหลุมพรางใครเข้าสักคนนั่นเป็นเพราะว่าหรรษาเองก็ไม่เคยและอีกฝ่ายก็ไม่ใช่มืออาชีพเลยแนบเนียนได้ขนาดนี้
คนขี้เมาอาบน้ำเสร็จแล้ว มันพยายามเอาหัวจ่อพัดลมให้ผมแห้ง หรรษาไม่ใช่ชายเจ้าสำอางค์ เขาไม่มีเครื่องประทินผิวใดๆ ไม่มีโลชั่น แป้งหรือแม้กระทั่งดรายเป่าผม
อุปกรณ์เสริมหล่ออย่างเดียวที่มีคือที่โกนหนวดที่ตอนนี้เขาเห็นมันวางอยู่บนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า ที่พื้นมีขนเส้นเล็กๆสีดำเข้มตกอยู่เกลื่อนพื้น เมตตาไม่มีหนวดเลยสักเส้น แล้วไอ้ที่กระจายคล้ายๆปูหญ้าอยู่บนพื้นห้องน้ำนี้คืออะไร
“เมต มึงเอามีดโกนกูมาโกนอะไรวะ แม่งทำพื้นห้องน้ำกูเลอะนะมึง”
“โกนขนจั๊กกะแร้”
“อะไรนะ มึงพูดใหม่สิ”
มันรีบวิ่งหน้าตาตื่นมายืนลนลานอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ผ้าขนหนูผืนเดียวหมิ่นเหม่ตรงขอบเอวจนคนมองใจแกว่ง
“ทำไมอะ กูเอามาโกนขนจั๊กกะแร้ไง มันยาวแล้ว”
“ไอ้เหี้ย นี่มันที่โกนหนวดกู แล้วที่นี้ใครจะกล้าเอามาจ่อปากวะเนี่ย”
“แค่ขนจั๊กกะแร้เนี่ยนะมึงโวยวายทำไมวะ ทีคืนนั้นมึงเอาหน้าซุกไข่กูมีขนคลุมอยู่เป็นป่ามึงไม่เห็นโวยวาย อย่าเยอะได้มั้ยหรรษา ปล่อยวางบ้างดิวะ มึงอย่ามีเงื่อนไขอะไรนักเลย แค่แม่กูคนเดียวกูก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว”
เสียงเจื้อยแจ้วที่ไม่เว้นช่องว่างให้หรรษาได้ตอบโต้เลยนั้นถูกดูดกลืนด้วยปากของคนที่หาช่องทางเถียงไม่ทัน ผ้าขนหนูที่พันตัวเมตตาเอาไว้หลวมๆนั้นหลุดตั้งแต่ตอนที่กระชากร่างของมันมาปะทะอกตัวเองแล้ว
มันตกใจจนเกร็งตัวแข็งแต่พักเดียวเท่านั้นมันก็ตัวอ่อนยวบจนหรรษาต้องตระกองกอดเอาไว้ ปากที่มีกลิ่นเหล้าผสมกับกลิ่นยาสีฟันทำให้รสชาติจูบนั้นสดชื่นและนำพาความหื่นกระหายมาพร้อมๆกัน
“ขัดขืนกูสิเมต” หรรษาเรียกร้อง เพราะถ้าเมตตาไม่ทำอย่างนั้นมันกำลังจะไปไกลกว่านี้แน่นอน
มันส่ายหน้าระริก ฟันคมขบริมฝีปากตัวเองแน่นจนเห็นเป็นสีขาวแทนสีสดอย่างเช่นกลีบกุหลาบ
“ทำไมล่ะ กูไม่ใช่คนดีนักหรอกนะ เมื่อมีความต้องการกูก็ต้องหาทางปลดปล่อย โดยเฉพาะตอนนี้กูไม่ได้อยู่คนเดียวซะด้วยสิ มึงมีแรงมั้ย ผลักกูออกไปสิ”
มันยังคงส่ายหน้าอยู่เหมือนเดิม
“มึงนี่มันน่านักนะ”
“อย่ากดดันกูเลยหรรษา มันจำเป็นนักเหรอวะที่กูต้องโกหกความรู้สึกของตัวเองเพื่อร้องบอกมึงว่าอย่า ในเมื่อ.......”
ท้ายประโยคของมันถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ
ร่างบอบบางในแบบฉบับผู้ชายตัวผอมที่เคยขาวโพลนเริ่มสุกแดงก่ำ เลือดในตัวถูกปลุกปั่นให้แล่นพล่านจนอุ่นร้อน ติ่งไตสีสวยหวานลอยเด่นอยู่ตรงหน้า
หรรษาครางเก็บความต้องการเอาไว้ด้วยเสียงเหมือนสัตว์ป่ากำลังถูกทำร้ายให้ทรมานแต่ไม่อยากให้มันหลุดรอดออกมาให้อีกฝ่ายหนึ่งตื่นกลัวไปมากกว่านี้
“ในเมื่ออะไรเมต มึงบอกกูให้จบสิ” เสียงหรรษาทุ้มลึกแต่พร่าสั่น
หรรษากำลังหื่นกระหายในตัวผู้ชายที่ไม่มีสรีระอะไรเย้ายวนใจได้เลยนอกจากตุ่มเนื้อสีแดงสองตุ่มนั้นที่มันกำลังชูชันและแข็งเป็นไตแล้ว
“ในเมื่อกูเองก็รู้สึกดีจากการสัมผัสของมึง แต่ถ้ากูพูดความรู้สึกจริงๆของตัวเองออกไปกูก็จะกลายเป็นคนใจง่ายสำหรับมึงอีก แล้วถ้ากูดิ้นรนขัดขืนจากการแตะต้องของมึง มึงจะเชื่อกูเหรอหรรษาในเมื่อกูตามมึงมาถึงบ้านเอง”
มันพูดจบน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลพรากออกมา หน่วยตาบอกความรู้สึกอัดอั้นอย่างเห็นได้ชัด มันสั่นระริกจนสะกดเอาไว้ไม่ไหว
“กูจะเป็นยังไงมันไม่ได้อยู่ที่การแสดงออกของกูหรอก มันอยู่ที่อคติของมึงว่าจะปราณีกูแค่ไหนต่างหาก” คราวนี้มันถึงกับสะอึกสะอื้น
คำพูดของเมตตาทำให้หรรษาปวดปร่าในความรู้สึก มันไม่เชิงเป็นคำตัดพ้ออย่างน้อยใจ แต่มันเป็นอะไรที่แทงใจดำเขาจนพูดไม่ออก ดูมันซื่อบื้อไม่ค่อยได้เรื่องอะไรแต่คำพูดของมันเรียกสติของหรรษาได้ชะงัดนัก
“มึงอย่าร้องดิ ถึงเป็นเมียแต่มึงก็เป็นผู้ชายนะ ร้องไห้ให้กูเห็นไม่อายเหรอ”
“ถ้ากูจะอายมันต้องอายตั้งแต่ผ้าขนหนูหลุดแล้ว แค่น้ำตาช่าง      แม่งเหอะ กูห้ามมันแล้วแต่มันเสือกไหล มันไม่ได้เชื่องอะไรนักหรอกขนาดว่ามันอยู่กับกูมาตั้งแต่เกิดนะ”
“กูไม่ชอบน้ำตาของใครนี่หว่า”
“กูก็ไม่ชอบน้ำตาตัวเอง ไม่เป็นไรหรอกหรรษามึงทำอย่างที่มึงอยากทำเถอะ แล้วพรุ่งนี้กูไปจากชีวิตมึงเลยก็ได้ แม่กูเค้าก็แค่ขู่แหละ ทำอะไรมึงไม่ได้หรอก เดี๋ยวเคลียร์เอง มึงจะได้เลิกคิดว่ากูจะจับมึงซะที”
“มึงได้ยินที่กูคุยกับพ่อเหรอ นี่มึงแอบฟัง”
“กูไม่ได้จะเสียมารยาทอยากรู้หรอกนะ แต่กูคิดได้ว่ากูเป็นแขกมึงกูควรช่วยมึงเก็บของก่อน กูเลยลงมาอีกที”
คราวนี้มันน้ำตาไหลพรากเลย มันได้ยินจริงๆด้วย แล้วมันก็คงเสียใจมากกับเรื่องนี้
“กูขอโทษนะเมต”
“ไม่เป็นไรหรอก เราผิดกันคนละครึ่ง กูมันก็ง่ายเกินไปจริงๆนั่นแหละ ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดี คิดสั้นไปหน่อย”
มันหัวเราะประชดตัวเองไปครั้งนึงเมื่อพูดจบ ไม่รู้ทำไมที่รอยยิ้มมุมปากเพียงเล็กๆของมันทำให้หรรษาสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั้งอก มันจุก มันเหมือนถูกบีบอัดจนอยากจะระเบิดออกมา
หรรษารั้งร่างของมันเข้ามากอดไว้แน่น พรมจูบซับน้ำตาไปทั่วทั้งเปลือกตาและใบแดงก่ำ
เมตตาอ้าปากรอ ปากเล็กเผลอขึ้นมาพร้อมส่งปลายลิ้นออกมายั่วเหมือนลูกนกที่ร้องรออาหารจากแม่ หรรษาดูดปลายลิ้นนั้นเบาๆ แล้วค่อยๆดันเข้าไปพัวพันกันอย่างเร้าร้อนในโพรงปาก การไม่โกหกความรู้สึกของตัวเองทำให้เมตตาเรียนรู้ได้รวดเร็ว ปากเล็กจาบจ้างและควานหาลิ้นของหรรษาเหมือนลูกนกที่ไม่มีทีท่าจะอิ่มอาหารที่แม่นกพยายามป้อน ยิ่งถูกรุกไล่มากเท่าไหร่หรรษาก็จะยิ่งตอบสนองกลับได้ให้อีกฝ่ายเสียวสะท้าน หรรษาฝากความหวานในโพรงปากไว้แค่นั้น เขาพร้อมที่จะสำรวจเมตตาไปทั้งตัว คราวที่แล้วเมากันทั้งคู่ แต่คราวนี้มีเมตตาคนเดียวที่เมาแต่ตอนนี้น่าจะสร่างไปมากแล้วถึงได้คุยรู้เรื่อง
ลำคอระหงและลาดไหล่กว้างเปิดรับการสำรวจจากหรรษาอย่างเต็มใจ ตอบสนองกลับมาอย่างคนที่มีอารมณ์ร่วมเต็มที่ เสียงครวญครางนั้นบอกว่ากำลังหฤหรรษ์ไปกับบทรักที่เขามอบให้ แก่นกายชูชันรับกับมือหนาที่พยายามปรนเปรอให้ในจังหวะที่ตอบรับกันกับปลายลิ้นและริมฝีปากที่ลากเล็มและดูดกลืน ยอดอกทั้งสองถูกครอบครองสลับกันไปมาไม่รู้เบื่อหน่าย สะโพกส่ายเพราะบั้นท้ายของใครอีกคนกำลังเคลื่อนไหวให้จังหวะการเสียดสีตอบรับกันทุกทาง
หรรษาเลื่อนใบหน้าลงเบื้องล่าง เสียงครางยาวตอบรับการครอบครองด้วยปากอย่างสุดจะกลั้น การเปิดทางด้วยลิ้นเป็นการปลอบขวัญที่อีกฝ่ายจะต้องก้าวผ่านความเจ็บปวดคือการเล้าโลมให้มีอารมณ์ร่วมกันมากที่สุด
“เจ็บแล้วก็ลำบากหน่อยนะ ไหวใช่มั้ย” แม้หรรษาจะเอาแต่ใจตัวเองแต่ก็เป็นห่วงมันที่ครั้งที่สองกลับกลายเป็นสถานที่ที่ไม่สะดวกกับสิ่งนั้นด้วยประการทั้งปวง
หน้าเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้าที่เหนือเคาน์เตอร์เป็นกระจกเปลือยถึงฝ้าเพดาน ทุกอย่างถ่ายทอดสดผ่านทางนั้นชัดเจน มันทำได้แค่พยักหน้า เสียงอู้อี้ในคอบ่งบอกว่าต้องการไปให้สุดทางเต็มทีแล้ว
“ถ้าอยากรู้อยากเห็นก็มองตัวเองในกระจกนะ”
มันที่หรรษามองผ่านกระจกหน้าซับสีเลือดเข้มจัด เราสบตากันผ่านกระจกบานนั้นในท่วงท่าที่หมิ่นเหม่เต็มที มือทั้งสองข้างของเมตตาเกาะขอบอ่างล้างหน้าแน่น เพียงแค่มันเห็นสรีระของตัวเองในกระจกนั้นมันก็หลบตาวูบ คราวนี้มันเขินจนตัวสั่น
หรรษาขบเม้มปลายติ่งหูของมันซ้ำๆ ลากลิ้นไล้ไปตามผิวแก้มเนียนละเอียดและลำคอเกลี้ยงเกลาลามไปถึงลาดไหล่และแผ่นหลัง แก่นกายในมือหรรษาพองคับแน่นอีกครั้งในขณะที่ของตัวเองก็พองตัวจนอยากจะระเบิดออกมาแล้วเหมือนกัน
เสียงครางในคอและอาการเกร็งจนตัวสั่นทำให้เขารู้ว่าเมตตาเจ็บ ต่อให้หรรษาช่ำชองแค่ไหนแต่คนที่ยังใหม่มากขนาดนี้นั้นไม่มีวันที่จะกลั้นไหว ต่อให้ใส่เจลลงไปเท่าไหร่ก็ต้องผ่านความรู้สึกนั้น จนกว่าเขาจะได้ยินเสียงพร่าสั่นสะท้านและเรียกร้องให้หรรษาทำอะไรสักอย่างนั่นแหละถึงได้รู้ว่าเราสองคนกำลังจะไปถึงปลายทางด้วยกันแล้ว
หรรษาเร่งจังหวะของทุกๆอย่าง ร่างสองร่างผสานและให้จังหวะสัมพันธ์กันอย่างไม่น่าเชื่อ แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว และดำเนินมาจนถึงสุดทาง
เราสองคนนั่งซ้อนกันบนฝาชักโครก เมตตาเรียกร้องที่จะกินลิ้นเขาอีกครั้งเหมือนเด็กกำลังเจอของถูกใจ แล้วสุดท้ายมันก็ทำร้ายหรรษาด้วยการเหยียบเท้าเขาเมื่อสติกลับมาดังเดิม
“วิญญาณออกจากร่างแล้วเหยียบตีนกูเนี่ยนะ เป็นการระบายแค้นที่น่ารักฉิบหายเลย กูถูกตบด้วยกระบอกปืนยังทนได้แล้วนับประสาอะไรกับตีนมึงเนี่ย ไปคิดวิธีการแก้แค้นที่สมศักดิ์ศรีกว่านี้ เอาให้คุ้มที่ต้องมาเมื่อยตัวในห้องน้ำนี่ก็แล้วกัน”
“กูลืมบอกมึงไปว่ากูอาบน้ำแล้วอะ สระผมแล้วด้วย”
“แล้วยังไง มึงก็อาบน้ำใหม่ดิวะ”
“แต่กูขี้เกียจแล้วอะ”
“งั้นมึงก็นอนทั้งอย่างนี้แหละ”
“อี๋ แหวะ มีแต่น้ำลายกับน้ำอะไรต่อมิอะไรของมึงทั้งนั้น”
“ถ้ามึงเลิกโวยวายพรุ่งนี้กูเลี้ยงไอติมแล้วกัน คนอย่างกูไม่เคยเข้าร้านไอติมที่ไหนนะเว้ย”
“ก็แล้วทำไมถึงจะพากูเข้าไปกินล่ะ”
“ก็เห็นมึงชอบเลียนี่”
“ไอ้......................................”

โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณค่ะ

[fangkao]

จิ้มบวกเป็ดก่อนเลย 1 เป็ด

[nightsza]

ไปกินติมด้วยคนสิ แหม อะไรที่มันคุ้มค่าก็น่าลองไม่ใช่หรอหรรษา

[ppoi]

ชอบแล้วทำซึนนะหรรษา 

รออ่านต่อออออออออออออออ 

[Poes]

เป็นงัยล่ะ หรรษา เจอเมตโหมด วาจาเฉือนซะ หลงรักเมตได้แล้ว 

[Rafael]

กรี๊ดดดดดด
เขาได้กันอีกรอบแล้วอะ แอร๊ยยย
อยู่กันไปกันมาเดี๋ยวก็รักกันเองแหละเนาะ อิอิ

[Sirada_T]

รอจนได้อ่านเจ้าค่ะ....  เมตเอ้ยยยย  หฤหรร เอ้ย หรรษาเขาจะพาไปกินติมแท่งน่ะลูก  อมๆ เลียๆ ดูดๆ  อุ๊ยยยยยย  เขินนนนนน

[ทั่วหล้า]

หรรษาเริ่มเข้าใจเมตแล้วนะ   ขนาดยังไม่เจอกันพ่อของหรรษากับแม่ของเมตเคมีน่าจะเข้ากันได้นะเนี่ย

[SenzaAmore]

  หรรษาเปิดใจได้แล้ววว เมตตาออกจะเอ๋อ เอ้ย อ่อนต่อโลกซะขนาดนี้555

มาต่อเร็วๆน้าา

[Poseidon]

และแล้วเมตก็เสร็จหรรษา
อ่านตอนหรรษาคุยกับพ่อแล้วรู้สึกดีมาก นี่แหละที่ว่า อาบน้ำร้อนมาก่อน
หรรษาดีนะ ที่มีพ่อคอยชี้แนะให้แบบนี้
รักคุณพ่อ อิอิ

[ชะรอยน้อย]

ปากเลี้ยงสุนัขไว้ทั้งคู่เลยอ่ะ

[princessrain]

คุณพระ 
ชอบน้องเมตที่เป็นแบบนี้จัง
เหมือนจะสู้ แต่สู้แบบเฉือนนิ่มๆ
ว่าแต่น้องเมตเมาหรือเจตนาคะ โกนขนรักแร้ตัวเองอ่ะ
 

[MIkz_hotaru]

แอร๊วววววว
น่ารักชะมัดเลย
 

[loveyous]

คุณพระ
หวานกันพิลึกดีนะ